Unicode
အညာနွေသည် ပူလောင်လှသည်။ သို့သော်….. ဤအပူကို ဂရုစိုက်ပြီး လူသားတို့၏ လုပ်ငန်းတောင်တာများကို ရပ်ဆိုင်းရမည်ဆိုလျှင် လွန်စွာဆိုးချေမည်။ ထို့ကြောင့်လည်း နွားနှစ်ကောင်ရုန်းသော လှည်းကလေးသည် လူ(၄)ဦးကို တင်ဆောင်လျက် ပျဉ်းမပင်ရွာဆီသို့ သွားရာလမ်းအတိုင်း နှင်နေသည်။ လှည်းပေါ်တွင် နွားလှည်းမောင်း ကိုသာမြ၊ ရွာလူကြီး ဦးကြွက်နီ၊ ကာလသားခေါင်း ကိုဘဒင်နှင့် ၎င်းတို့ သွားရောက်ကြိုဆိုခဲ့သော ဆရာကိုနေနွယ် ပါလေသည်။ ကြမ်းတန်းသော ရာသီကြောင့် ဆရာတစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် ပြောင်းပြေးရသည်။ ယခုလည်း တစ်ယောက်လာချေပြီ ။
“ အတော်တော့ ပူတယ်နော် အဘ……”
“ အေးကွဲ့ မတရားပူတယ်လို့ဘဲ မင်းတို့အောက်သားလေနဲ့ ပြောရမှာဘဲ …။ ဒါပေမဲ့ ဆရာလေးရယ် တတ်နိုင်သလောက်တော့ နေပေးပါ …။ ကျနော်တို့ရွာမှာက ကျောင်းကြီးသာရှိပြီး သင်မဲ့ဆရာမရှိဘူး …။ တတ်တဲ့လူတွေကတော့ သင်ပြပေးပါရဲ့… ဒါပေမဲ့ … ဆရာတစ်ဆူလိုတော့ ဘယ်သူဖြစ်နိုင်ပါ့မလဲ …”
“ ဘကြီး … ကျွန်တော်နေဖို့ရော …”
“ အင်း … ကျုပ်အိမ်မှာဘဲ နေပါလေ … ကျယ်လည်းကျယ် အေးလည်းအေးချမ်းတယ်။ ကျုပ်ရယ်၊ ကျုပ်မိန်းမရယ်၊ သမီးရယ်၊ သားရယ်ဘဲရှိတယ်။ သားကတော့ အိမ်ထောင်နဲ့မို့ ခြံထဲမှာ တဲအိမ်တစ်လုံး ဆောက်နေတယ်။ ကျုပ်တို့အိမ် အကျယ်ကြီးပါဗျာ …။ ဆရာလေးတစ်ယောက် ပိုလာလို့ ဘာမှ ဒုက္ခများပါဘူး .. အားနားစရာမလိုဘူး …။ ကိုယ်ထူကိုယ်ထလိုဘဲ နေပေါ့လေကွာ…”
“ ဒါဆို အဆင်ပြေတာပေါ့ အဘရယ် …။ ကျွန်တော်က ဒီကို တမင်လာခဲ့ပေမဲ့ အသိအကျွမ်းရှိတာ မဟုတ်ဘူး ”
“ ခင်ရာဆွေမျိုးပေါ့လေကွာ …”
ဦးကြွက်နီက ရွာလူကြီးတို့ထုံးစံ သူ့အိမ်မှာသာ ဆရာကိုထားချင်မှန်း ဆရာကိုနေနွယ် ရိပ်မိသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း နားလှည့်ပြီးပါးရိုက်ခြင်းပေ။ ကိုနေနွယ်မှာ ရန်ကုန်သားပီပီ ရုပ်ရည်က သားနားသည်။ အရပ်အမောင်း ကောင်းသည်။ အသားဖြူသည်။ ဒါကို ကာလသားခေါင်း ကိုဘဒင်တစ်ယောက် မနာလိုမရှုဆိတ် ဖြစ်နေမိသည်။ ရွာမှ ကွမ်းတောင်ကိုင် ပန်းတောင်ကိုင်တို့အဖို့ အန္တရာယ်များလှသည်။ တစ်ပါးသူနှင့် ငြိစွန်းခြင်းကို လက်ခံရန်မလွယ်ပါ။ အထူးသဖြင့် သူမျက်စိကျနေသော ဦးကြွက်နီသမီး နှင်းဖွေးကို လုံးဝစိတ်မချနိုင် …
“ ဦးလေး … ”
“ ဟေလကွာ …”
“ ဆရာ့ကို ကျွန်တော့်အိမ်မှာ ထားပါလား။ ဘယ်သူမှရှိတာမှ မဟုတ်တာ …။ ပြီးတော့ ဟိုဘက်ခန်း လေးမှာ ထားရင်လည်း ရသားဘဲ…။ ဆရာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေရတာပေါ့”
“ အိုကွာ … ငါ့ဆီမှာဘဲ နေပါစေ …။ မင်းနှယ် ဘာများလဲလို့”
ဦးကြွက်နီ နားလည်သည် …။ ဒီသေနာ ပါးစပ်ဟသည်နှင့် အူဘယ်နှစ်ခွေရှိသည်ကို သိသည်။ မရ … ဘယ်တော့မှ သဘောမတူ မပေးစားနိုင် …။ ဒီကောင်လိုဂလေနဲ့ သမီးကို သဘောမတူနိုင်.. စဉ်းစားရင်းဖြင့် ဦးကြွက်နီ နှုတ်ခမ်းမွှေးကြီးမှာ ကင်းမလက်မဲကြီးများလို ထောင်ထလာသည်။ သုံးဦးသား တိတ်ဆိတ်စွာ လှည်း၏ခေါ်ဆောင်ရာသို့ လိုက်ပါလာကြ၏။ နေအတော်စောင်းမှ ရွာသို့ဝင်မိ၏ …။ ဦးကြွက်နီအိမ်သည် ရွာလယ်တွင် ထည်ထည်ကြီး ရှိလေသည်။
“ လာ … ဆရာလေး…. ဒါ … ကျုပ်အိမ်ဘဲ …”
ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားဟန်တို့ ထိန်းမရအောင် လေသံတွေပါနေ၏။ သူကပင် ဆရာကိုနေနွယ်၏ အဝတ်သေတ္တာကို မကာ အိမ်ပေါ်တက်သွားလေသည်။ ဆရာမှာ အိပ်ယာလိပ်ကလေးပိုက်ရင်း နောက်ကလိုက်လာ၏။ ကိုဘဒင်ကတော့ မကျေမနပ်နှင့် ကျန်ခဲသည်။
“ ဟဲ့ … သမီးရေ … သမီး ”
“ ရှင် … အဘ … လာပါပြီ …”
ချိုသာယဉ်ကျေးသော အသံနှင့်အတူ တောအရပ်နှင့် မလိုက်အောင် ချစ်စရာကောင်းလှသော မိန်းကလေးတစ်ယောက် ထွက်လာ၏ …။ တစ်ကိုယ်လုံး သနပ်ခါးဖွေးနေအောင် လိမ်းထားပြီး အရပ်မြင့်မြင့်နှင့်မို့ မြန်မာပီသစွာ လှပနေသည်။ ဆရာကိုနေနွယ်ကို တစ်ချက်ဝေ့ကြည့်လိုက်ရာ မျက်လုံးစူးစူးကြီးများကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် အသာမျက်လွှာချသွားရှာသည်။
“ သမီး … ဒါ ဆရာကိုနေနွယ်တဲ့…။ အဘအိမ်မှာနေမယ်”
“ ဆရာလေး … ဒါကျုပ်ရဲ့သမီးလေး မနှင်းဖွေးတဲ့ဗျာ… မချောဘူးလား ”
“ အို … အဘကလည်း ဘာမှန်းလဲမသိဘူး …”
“ ကဲ … ညည်းအမေကော ”
“ အမေ အစ်ကိုတို့အိမ်မှာ အဘရဲ့ ”
“ သွားခေါ်ချေ … တစ်ခါထဲ မိတ်ဆက်ပေးရအောင် ”
“ ညည်းအစ်ကိုမိန်းမကို ခေါ်ခဲ့ချေ …”
“ ဟုတ်ကဲ့ …”
ယို့ယို့လေး ထိုင်နေရာမှ အသာထကာ နောက်လှည့်ထွက်သွားသော မနှင်းဖွေးကို မျက်လုံးထောင့်ကပ်ခါ အသာခိုးကြည့်လိုက်သည်။ စွင့်ကားသော တင်ပါးမှာ ခြေတစ်လှမ်းတိုင်း အိအိတုန်နေသည်။ သေးကျဉ်းသော ခါးလေးမှာ ခြေလှမ်းအလိုက် နွဲ့နေသည်။ ကျစ်ဆံမြီးတုတ်တုတ်ကြီးသည် ဒူးဆစ်ထိနေ၏။
“ ကျုပ်သားတော့မရှိဘူး ဆရာလေးရဲ့ …။ အိန္ဒိယနယ်စပ် ကုန်ကူးသွားနေတယ် …။ အင်း … ဒါပေမဲ့ မရဘူးဗျာ သွားလိုက်ရင် တစ်လနှစ်လကြာတယ်။ လူငယ်ဆိုတော့လည်း တိုးတက်ချင်တာပေါ့ ဆရာလေးရယ်”
“ ဒါပေါ့ … ဒါပေါ့ … သမာဇီဝနဲ့ကြီးပွားရင် ပိုကောင်းတာပေါ့ အဘရယ် ”
“ အင်း … ပြောရခက်သားလားဗျာ ”
“ ကိုကြွက်နီ … ရှင့်ဆရာကို ဘာမှမကျွေးဘူးလား …”
“ ကြည့်စမ်းပါဦးတော် … ကထဲမှ ထိုင်ပြီးစကားပြောနေတာ”
“ ရေနွေးအိုးတောင်မချဘူး … ရှင့်ဟာလေ …”
“ အို … အမေကလည်း … သမီးလုပ်လိုက်ပါ့မယ်…။ ဆရာနဲ့အဘ စကားမပြတ်လို့ပါ …”
မနှင်းဖွေးက လိမ္မာစွာဝင်ပြီး ပြေပြစ်အောင် လုပ်လိုက်၍သာ တော်တော့သည် …။ မနှင်းဖွေးအမေလည်း အတော်ချောသည် … အမေတူ သမီးထင်ပါ့ … နှုတ်ခမ်းနီရဲရဲ ဆိုးထားသည် …။
“ အင်း … မိန်းမကတော့ …”
“ ဘာမိန်းမကလဲ … ရှင်ဧည့်ဝတ်မကျေလို့ ပြောနေရတာ …”
“ ကဲပါ ဆရာလေးရယ်… ဒါ … ကျုပ်မိန်းမ မခင်ညိုတဲ့ …။ ဒါက ကျုပ်ချွေးမ မလှမေတဲ့ဗျာ …။ နင်တို့ဆရာလေးကို ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ဆက်ဆံကြနော် …။ ငါ့မျက်နှာ အိုးမည်းမသုတ်ကြနဲ့ …”
ဦးကြွက်နီတစ်ယောက် မြွေပွေးကို ခါးပိုက်ပိုက်မိခြင်းကို ထိုအချိန်က လုံးဝမရိပ်မိပါပေ …။ ထိုညကို ညစာစားပွဲဖြင့် အဆုံးသတ်ကာ အိပ်ယာဝင်ကြတော့သည်။ ရွာမှ မီးမလင်း လမိုက်ညဖြစ်၍ တစ်ရွာလုံး တိတ်ဆိတ်နေ၏။
မနက်တွင် မနှင်းဖွေးမှအပ အားလုံးကိုယ်စီ အပြင်ထွက်နေလေသည်။ ကိုယ်လက်သုတ်သင်ရာ၌ပင် မပြတ်မလပ် ဖြစ်မိသည် …။ သူမ ကျွေးသော ပဲပြုတ်နှင့် ထမင်းစားပြီး ကျောင်းသို့ထွက်ခဲ့သည် …။ တစ်နေကုန် အလုပ်တို့ဖြင့်ရှုပ်ပြီး ညနေ(၆)နာရီ အိမ်ပြန်ရောက်၏ …။
“ ဆရာ သိပ်နောက်ကျတာဘဲ …”
စောင့်နေသော မနှင်းဖွေးက အပြစ်တင်သံလေးဖြင့် ဆိုလိုက်သည်။
“ ဟုတ်တယ် … မနှင်းဖွေးရယ်…။ အလုပ်တွေ ကြုံးလုပ်နေရလို့။ နောက်နေ့ဆိုရင်တော့ ဒီလောက်နောက်မကျပါဘူး …။ အဘနဲ့အဒေါ်တို့ ထမင်းစားပြီးကြပြီလား ”
“ အင်း…. စားပြီးပြီ …။ ကျမတို့ဆီမှာ စောစောစားတယ်ရှင့် ”
“ မနှင်းဖွေးရော ”
“ ကျမ ဆရာပြီးမှစားမယ် ”
“ အာ … တစ်ခါတည်း စားလိုက်လေ ”
“ မသင့်ပါဘူး ဆရာရယ် …”
“ အင်း … ဒုက္ခဘဲ…။ ကျွန်တော် ရေလေးချိုးချင်တယ်၊ ခဏစောင့်နော်”
“ ရတယ် … ရတယ် …”
ကိုနေနွယ် ထမင်းစားနေစဉ် မနှင်းဖွေး ဘေးမှထိုင်ကြည့်နေသည်။ မီးခွက်အလင်းရောင်အောက်မှာ သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းနေသည်။ ဦးကြွက်နီက ရေဒီယိုကို ကလိနေပြီး ဒေါ်ခင်ညိုကတော့ ချွေးမနှင့် သွားအိပ်သည်။ ကိုနေနွယ်ပြီးတော့ မနှင်းဖွေး ထမင်းစားသည်။
ဘာလိုလိုနှင့် ဆရာကိုနေနွယ် ဤရွာကိုရောက်သည်မှာ နှစ်လကျော်ပြီ …။ အိမ်သားတို့နှင့်သာမက ရွာသူရွာသားတို့နှင့်ပါ ရင်နှီးကျွမ်းဝင်မိ၏ …။ စာအသင်ကောင်းမှုကြောင့် ကလေးတို့ကလည်း ချစ်ကြသည်။ မိဘတို့ကလည်း လေးစားသည် ။ စနေ တနင်္ဂနွေ အိမ်တွင် အချိန်ပိုသင်၏။ ထိုအခါ မနှင်းဖွေးပါ စာကူပြပေးလေသည် ။
ဤတစ်အိမ်လုံးတွင် ဆရာကိုနေနွယ်မှာ ရွာကိစ္စ၊ လယ်ကိစ္စ၊ အရောင်းအဝယ်ကိစ္စတိုနှင့် ရှုပ်နေသည်။ ဒေါ်ခင်ညိုလည်း မြေပဲခင်းကို ဦးစီးနေရ၍မအား၊ မလှမေကတော့ ဒီဘက်သိပ်မလာ၊ အနေများလာတော့ သံယောဇဉ်တွေ ဖြစ်လာသည်။ ထမင်း လက်ဆုံစားဖြစ်သည်။ ဘုရားသွားကျောင်းတက် အတူတူဖြစ်လာသည်။ နောက်ဆုံးတော့ ရန်ကုန်သား ကိုလူလည် ဆရာကိုနေနွယ်တစ်ယောက် မနှင်းဖွေးကို ချစ်ရေးဆိုတော့သည်။ ဟိုကလည်း တစ်ပတ်နှစ်ပတ် အိန္ဒြေဆည်နေပြီးမှ လိုချင်သော အဖြေကို ပေးခဲ့သည် ။
“ ဆရာ … ဆရာလို့မခေါ်နဲ့ ဖွေးရယ် …။ ကိုကိုလို့ ခေါ်ကြည့်စမ်း …”
“ ဟင့်အင်း … ရှက်ပါတယ် ရှင် ”
“ မရဘူး … ချစ်ရင်ခေါ်ရမယ် …”
“ ကိုကို …”
တစ်ခုတော့ရှိသည်။ မနှင်းဖွေးမှာ ငယ်သူမို့ သူ့မိဘတွေ မရိပ်မိချေ။ ပြီးတော့ အလစ်ခိုးနမ်းရုံမှလွဲ၍ ဘာမှလုပ်မရ။ ဒီတော့ နဂိုက မရိုးတော့ ကိုနေနွယ်တစ်ယောက် ရိုးတိုးရွတ ဖြစ်လာသည်။ မနေနိုင်မထိုင်နိုင် မရှုနိုင်မကယ်နိုင်နှင့် အလစ်ကို ချောင်းနေတော့၏။ သို့သော် မနှင်းဖွေးက ပါးနပ်စွာ ရှောင်ရှားနိုင်ခဲသည်ချည်းသာ။
“ ဆရာလေး ကျုပ်ဒီနေ့ ဟိုဘက်ရွာ ခဏသွားလိုက်ဦးမယ်…။ ညအိပ်ပေါ့ဗျာ … လိုက်ချင်လား ”
“ မလိုက်တော့ပါဘူး အဘရယ် …။ ကျွန်တော် စာနည်းနည်း ဖျက်စရာရှိလို့”
“ ကောင်းပြီလေ … နည်းနည်းတော့ သတိနဲ့အိပ်နော် …။ ဆရာလေး မလိုက်တာပဲ ကျုပ် ဝမ်းသာလှပြီ …။ အခုတလော သူခိုးပူနေတယ် ”
“ စိတ်ချပါ အဘရယ် …”
“ အင်း … သားကလည်းမရှိတော့ ဆရာလေးကိုဘဲ သားလိုသဘောထားပြီး အားကိုနေရတော့မှာဘဲ …
“ ဟုတ်ကဲ (ယောက္ခမကြီးရယ်) ဟုတ်ကဲ့ … ကျွန်တော်ကလည်း အဘကို ကိုယ့်မိဘလို သဘောထားပါတယ် ခင်ဗျာ ”
“ ကိုကြွက် … အနွေးထည်ယူသွားချည်နော်။ ပြီးတော့ ဓါတ်မီးလည်းယူသွား”
“ အေးပါဟ … ငါ့နှယ် ဘဝကူးတော့မှာကြနေတာပဲ ကောင်းတယ် ”
“ တော်ဘဝမြန်မြန်ကူး ကျုပ်နောက်လင်ယူဘို့ ”
“ တယ် … ဒီမိန်းမ သွားခါနီးလာခါနီး နိမိတ်မရှိ နမာမရှိ”
“ ကဲပါ အစ်မရယ် … အဘ သွားခါနီးလာခါနီး စိတ်တိုအောင် သွားမစနဲ့”
“ ကဲ အဘ ရော့ … ဒီထဲလိုတာတွေ သမီးထည့်ထားတယ် ”
“ အေး သမီး အေး … နင့်အမေသာ နင့်တစ်ဝက်လောက် လိမ္မာရင် ငါဒီတစ်သက် မအိုတော့ဘူး …”
လူတကာကိုနိုင်နှင်းသော သူကြီးကို ဒေါ်ခင်ညိုတစ်ရောက် ဗျောတင်တော့သည်။ သူကြီးမှာ တဟားဟားရယ်ရင်း အသင့်စောင့်နေသော လှည်းဆီသို့ သုတ်ချေတင်လေပြီ။ ကိုနေနွယ်ရင်ထဲမှာ ဘုရားပွဲလှည့်နေမှာ အမှန်ပါပဲ။ ဦးကြွက်နီ ခရီးထွက်သည်။ဒေါ်ခင်ညို ချွေးမနှင့် အိပ်မည်။ ဤသို့ဆိုလျှင် မနှင်းဖွေးတစ်ယောက်သာ မိမိနှင့်ကျန်ရစ်ပေမည်။ တစ်ခုတော့ရှိသည် မလှမေကို ဤအိမ်ကြီးတွင် လာအိပ်မခိုင်းဖို့ ဆုတောင်းရမည်။ ဒါဆိုရင်တော့ ရခဲတဲ့ အခွင့်အရေးလေး လက်လွတ်ရပေမည်။
ရင်တထိတ်ထိတ်နှင့်စောင့်ရင်း အချိန်တို့ ကုန်လွန်လာလေသည်။ ညစာစားပြီး အလ္လာပသလ္လာပ အနည်းငယ်ပြောပြီး အိပ်ရာဝင်ဖို့ ဟန်ပြင်သည်။ ခဏနေတော့ ဒေါ်ခင်ညို ဆင်းသွားပြန်သည်။ ပြီးတော့ ပြန်တက်လာပြီး မနှင်းဖွေးအခန်းဆီမှ တိုးတိုးသံတွေ ကြားနေရသည်။ ဘာတွေဖြစ်နေပါလိမ့်။ ကိုနေနွယ် မီးမှိတ်ပြီး အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေသည် ။ရင်တွင်းမှကြိတ်၍ ဆုတောင်းနေသည်ကား ……..
“ နှင်းဖွေးတစ်ယောက်ထဲ ကျန်ရစ်ပါစေ …”
ခဏကြာတော့ ဒေါ်ခင်ညိုဆင်းသွားသည်။ မနှင်းဖွေး တံခါးလာပိတ်သည်ကို တွေ့ရသည်။ ဟေး … ဟု ကလေးတစ်ယောက်လို မအော်မစေရန် မနည်းထိန်းထားရသည် …။ မနှင်းဖွေး အခန်းထဲ ပြန်ဝင်သွားသည်။ ထို့နောက် နောက်ဖေးတံခါးဖွင့်သံ ကြားရသည်။ အင်း … အိမ်သာတွေဘာတွေ သွားတက်နေတာ ဖြစ်မှာပေါ့ဟု ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် တွေးနေမိသည်။
မနှင်းဖွေး အိမ်သာတက်သည့်အကြောင်း စဉ်းစားရင်း ရင်တွေပူလာသည်။ အတော်ကြာသည်အထိ မလာသေး။ နောက်ဆုံးတော့ တံခါးပြန်ပိတ်သံ ကြားသည်။ ထို့နောက် … မနှင်းဖွေးအခန်းမှ မီးခွက်ငြိမ်းသံ အဝတ်ချင်းပွတ်သံ ကြားရသည်။ ဟန်ဆောင်ဖုံးအုပ်ထားခဲ့ရသော ပညာတို့ကို ပြရမည်ဆိုတော့ကြောင့် စိတ်တက်ကြွနေမိသည်။
နာရီဝက်လောက် အောင့်အည်းစောင့်နေသည်။ ပြီးတော့မှ အသာထကာ သူခိုးလို ခြေဖျားထောက်ပြီး မနှင်းဖွေးအခန်းတွင်း ဝင်လိုက်သည်။ တံခါးသည် ဟင်းလင်းပွင့်နေ၍ မိမိကို မျှော်လင့်နေသည်ဟု ကျိန်းသေတွက်လိုက်မိ၏။ သြ … သူလည်းလေ လောကီသားပေဘဲ …..။ အမှောင်ထဲတွင် စမ်းတဝါးဝါးနှင့် ခြင်ထောင်ကြိုးကို ဝင်တိုက်မိရာမှ အသာဖမ်းရင်း ခြင်ထောင်လှန်တင်လိုက်သည်။ သင်းပျံသော သနပ်ခါးမွေးမွေးလေးကို ရှုရှိုက်ရင်း မနှင်းဖွေးဘေးမှာ အသာဝင်ထိုင်ပြီး လက်နှင့် လျှောက်ပြီး မရဲတရဲ စမ်းမိသည်။ မတော်လို့ အော်မှာ ကြောက်ရသေး ။ သို့သော် မချောက တုတ်တုတ်မျှမလှုပ်ပဲ အိပ်ပျော်နေသည်လား …. နှိုးရခက်မည့် အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေခြင်းလား … အသက်ရှူသံကတော့ မှန်လို့ …။
လက်က တဖြည်းဖြည်းစမ်းသွားရာ ရှံသားအင်္ကျီပါးအောက်မှ နို့အုံကြီးနှစ်ခုကို အထိတ်တလန့် တွေ့ရသည်။ နို့အုံပေါ် လက်တင်ထားပေမဲ့ ဘာမှမတုန့်ပြန်။ ဧကန္တတော့ မှေးချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ရှက်ရှာလွန်းလို့ ဘာမှမတုန့်ပြန်သည်ဘဲ ဖြစ်ရမည်။ မျက်နှာတော်နုနုကို အသာလိုက်စမ်းပြီး မေးကိုကိုင်ကာ ခွေလှည့်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ အသက်တစ်ဝက်နီးပါး အလေ့ကျင့်လုပ်ယူခဲ့သည့် နှုတ်ခမ်းချင်းနမ်းခြင်းကို စတင်ပြုလုပ်ပါတော့သည်။
“ ပြွတ် … ”
“ ဟင် … ”
ခေါင်းမွှေးတို့ ထောင်ထကုန်သလား မသိ။ မနှင်းဖွေးနှုတ်ခမ်းသည် နှုတ်ခမ်းနီတို့ဖြင့် စေးကပ်ကာ မွှေးပျံနေသည်။ ဒါ … ဒါဆို … နောက်ကျသွားခဲ့ပြီ။ သန်မာသော လက်နှစ်ဖက်သည် ကိုနေနွယ်ကို ယိုင်လှဲသိုင်းဖက်လာသည်။ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းကို ရမ္မက်ပြင်းစွာ စုပ်ယူနေတော့သည်။ ကိုနေနွယ် ထောင်ချောက်မိလေပြီ။ ဤသည်မှာ မနှင်းဖွေးမဟုတ်။ မနှင်းဖွေးသည် နှုတ်ခမ်းနီ ဘယ်တော့မှမဆိုး။ သဘာဝ သန္တာရောင် နှုတ်ခမ်းနှင့်သာ နေသည်။ နှုတ်ခမ်းနီဆိုးသည်ဆိုတော့ နှင်ဖွေးအမေ ဦးကြွက်နီမိန်းမ ဒေါ်ခင်ညိုပေ။ အခုမှရုန်းလည်း ထအော်ခဲ့သော် … မခက်လား။ ဒါကြောင့် မီးစင်ကြည့်ကရုံ။
မနှင်းဖွေးမဟုတ်တော့ သိပ်အားမနာတော့ပဲ မို့မောက်နေသော ရင်သားအစုံကို လက်နှင့်ညှစ်ကာ သူမ၏နှုတ်ခမ်းကို ရန်ကုန်အရသာပေး၍ စုပ်ပစ်လိုက်သည်။ ဘယ်လောက် ခေတ်ဆန်သည်ပြောပြော ရန်ကုန်သူတွေကို လိုက်မမှီ။ ရန်ကုန်သားတွေကို လိုက်မမှီ ။ ထို့ကြောင့် ရန်ကုန်သားတို့နှင့်တွေ့လျှင် နောက်ကောက်ကျရမည်သာ။ ယခုလည်းကြည့် ဒေါ်ခင်ညိုသည် နှုတ်ခမ်းစုပ်ရုံမျှဖြင့် အသက်ရှူမြန်လာကာ ဆန္ဒတက်ကြွလာသည်။ အလိုးခံဖို့ နားလည်သည်။ ဒီလိုပဲ ဘဝတစ်လျှောက် နေခဲ့တာပဲ၊ ကာမသျှတ္တရပညာကျမ်းကို နားမလည်၊ အလိုးခံခြင်းသာ နားလည်သည်။ ဒါပဲ အရသာရှိသည်။ အရသာကို ပွားစည်းအောင် မလုပ်တတ်။
ပြီးတော့ … ကလေးလီးလွဲ၍ အရွယ်ရောက် လူကြီးလီးကို မမြင်ဖူး ..။ လင်ရသည်နှင့် မီးခွက်ငြိမ်း ထမီလှန်၊ ပုဆိုးလှန် လုပ်ခြင်းသာ နားလည်သည်။ အခုတော့ … နေနွယ် အကိုင်အတွယ်တွေက သိပ်ငြင်သာသည်။ သေသပ်သည်…။ ဒေါ်ခင်ညို၏ ရမ္မက်ကို ဟုန်းဟုန်းတောက်စေသည်။
“ ဟင်း … ဟင်း …”
စကားမပြောရဲ။ ထို့ကြောင့် အော်သံလိုလို အသံမျိုး လည်မြိုမှထုတ်ပြီး အချက်ပြသည်။ သို့သော် ဆရာကိုနေနွယ်ကတော့ ခပ်တည်တည် သူများကို ထားရစ်ပြီး ငုတ်တုတ်ထိုင်နေသည်။ ဒီကောင် ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ…၊ ဪ အဝတ်ချွတ်နေတာပဲ၊ ဟင်း မြို့သားတွေ အရှက်ကိုမရှိဘူး။ ခဏချင်း ကိုနေနွယ် မိမွေးတိုင်း၊ ဖမွေးတိုင်း ဖြစ်သွားသည်။
“ ဒေါ်ခင်ညို …”
“ ဘာတုန်းတော့ …
“ ကျွန်တော် မီးထွန်းလိုက်မယ်”
“ အမလေး မလုပ်လိုက်ပါနဲ့။ ကျုပ်ရှက်လွန်းလို့ပါ ”
“ မရဘူး ထွန်းမယ် ”
“ ဒုက္ခပါပဲ …”
ဒေါ်ခင်ညို စကားအဆုံးမှာ ဖယောင်းတိုင်နှစ်တိုင်ပါ ကပ်ထွန်းသွားပါတယ်။ မီးခွက်ပါမကဘူး … ဖယောင်းတိုင်ပါထွန်းတာကိုး။ ဒေါ်ခင်ညိုကတော့ မှောက်ရက်ကြီးအိပ်ကာ မျက်နှာကို ခေါင်းအုံးနှင့်ကပ်ပြီး ဝှက်ထားသည်။ ကိုနေနွယ် ခြင်ထောင်ဖြုတ်ပြီး လုံးပစ်လိုက်သည်။ လွပ်လပ်သွားပြီ။ အခုမှ ဒေါ်ခင်ညိုအလှကို သေချာကြည့်မိသည်။ အရပ်မြင့်မြင့်မို့ ကိုယ်ခန္တာအဆက်အပေါက် ကြည့်ကောင်းလှသည်။ မှောက်အိပ်နေလို့ ဧရာမဖင်ကြီးတွေ ကော့ပျံနေသည်။ ခါးနည်းနည်းလေးတုတ်ပေမဲ့ ပုံမပျက် ပိုလို့တောင် ခန့်နေသေးသည်။ ပေါင်တံတွေကတော့ ရွှေဘိုမင်းအကြိုက်ပေပဲ။ အသားနည်းနည်းညိုသည် ဆံပင်ကတော့ ကောင်းလှသည်။
“ဒေါ်ခင်ညို …”
“ဘာတုန်းတော့ …”
“ဒီဘက်လှည့်ပါဦး …”
“ကျုပ်ရှက်တယ် …”
ဒီလောက်ပြောရခက်တာ ဆတ်ကနဲ ထဘီကိုကိုင်ပြီး ဆောင့်ဆွဲလိုက်သည်။ ပြေလျော့လျော့ထဘီသည် လျှောကနဲ ကွင်းလုံးကျွတ်သွားလေတော့သည်။ ဒေါ်ခင်ညိုတစ်ယောက် ဘယ်လောက်ရှက်သလဲဆိုရင် ဖင်တွေတောင် တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ ကိုနေနွယ်သည် သူမပေါင်တံမွတ်မွတ်တလျှောက် လက်ဖြင့် အသာပွတ်၍ တဖြေးဖြေးနှင့် ဖင်ကြီးကို ပွတ်ပေးနေသည်။ ထိုမှတဆင့် ဖင်ကြားကို လက်ခလယ်နှင့် ပွတ်နေပြန်သည်။ ဒေါ်ခင်ညိုခင်မျာ ဖင်ကြီးကို ကော့ပျံနေရှာသည်။ စောက်မွှေးထူထပ်ထပ်လှတော့ စောက်ပတ်ကို သွားထိမိလေသည်။ အပေါက်ကလေးသို့ လက်ခလယ်ဖြင့် ရှေ့တိုးနောက်ငင် ပြုလုပ်ပေးနေသည်။
“ဟင်း … ဟင်း ယားတယ်တော်”
“ယားရင် ဒီဘက်လှည့် လိုးချင်လှပြီ …”
အင်မတန် အလိုးခံချင်သည့်မိန်းမကို ဒီလိုပဲခေါ်တာ မဟုတ်လား။ ဒေါ်ခင်ညို မလှည့်ချင်လှည့်ချင် ပက်လက်လှန်လိုက်လေသည်။ အနည်းငယ် ဖြူသယောင်ရှိသော ၀မ်းဗိုက်အောက်မှ စောက်ဖုတ်အမွှေးကြမ်းတို့ဖြင့် အရိုင်းသဘာဝကို လှစ်ဟပြနေသည်။ နို့နှစ်လုံးမှာ သားကောင်းမိခင် ပီသကြောင်း ပြသနေသည်။ အင်္ကျီကြယ်သီးများကို ဖြုတ်ချလိုက်ကာ နို့အုံကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ ဒေါ်ခင်ညိုခင်မျာတော့ ရှက်လွန်း၍ မျက်နှာကို လက်ဖြင့်အုပ်ထားလေသည်။
ကိုနေနွယ်သည် ဒေါ်ခင်ညိုမျက်နှာပေါ်မှ သနပ်ခါးကို လျှာဖြင့်ယက်နေသည်။ ခါးသက်ငံကျိသော အရသာကို သဘောတွေ့နေသည်။ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် နို့အုံကိုကိုင်ပြီး နို့သီးကို ချေပေးနေသည်။ တစတစနှင့် နို့သီးများ ထောင်ထလသည်။ လက်တဆစ်စာလောက် ရှိသည်။ နို့အုံထိပ်တွင် မိုင်တိုင်တစ်ခုလို မားမားမတ်မတ်ကြီး ထောင်နေသည်။
ကိုနေနွယ် မနေနိုင်တော့။ ဒီလောက်ကြီးမားသည့် နို့ကြီးတွေကို အားရပါးရ စို့ချပစ်လိုက်သည်။ ဖြစ်နိုင်ရင် ကိုက်စားပစ်လိုက်ချင်သည်။ အမြဲတမ်း အလုပ်နှင့်လက် မပြတ်သူမို့ အသားအရည်က အရွယ်နှင့်အတူ ကျမသွား၊ တင်းရင်းပြီး ငယ်သွေးကို ထိန်းထားနိုင်ဆဲ။ နို့သီးကို ပထမဆုံး နှုတ်ခမ်းနှင့် ဖိညှစ်ပစ်လိုက်သည်။
“အို … ဘာတွေလုပ်နေမှန်း မသိပါဘူးနော် … ဒုက္ခပါပဲ”
ရှက်ရွှံစွာ ဆိုလေသည်။ သို့သော် မခံစားမှီကပင် အရသာကို တောင့်တနေသူ မဟုတ်ပါလား ။ နို့အုံကြီးမှာ ဘောလုံးကြီးလို ဖောင်းတင်းလာသည်။ နို့သီးထိပ်မှ နို့ရည်ကြည်တို့ တစိမ့်စိမ့် ထွက်လာသည် ။ ရင်ဘတ်ကြီးကို ကော့ကော့ပေးလာသည်။
“ဟင်း … ဟင်း … ဆရာရယ်… ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲတော့..။ ဒီကလူ သေတော့မယ်”
ဒေါ်ခင်ညို နွေညလယ်မှာ ငှက်ဖျားတက်နေရှာသည်။ မိမိကိုယ်ကို မသိလိုက်မှီမှာပင် ကျန်နို့တစ်ဖက်ကို လက်ဖြင့် ပွတ်သတ်နေမိသည်။ ဆရာ့လက်တို့သည် မှင်နှင့်စောက်ဖုတ် အပ်ချစရာ နေရာမရှိအောင် ပွတ်သတ်နေလေသည်။ စောက်ဖုတ်ကိုအုပ်ပြီး အမွှေးကြမ်းတို့ကို ထိုးဖွကစားနေသည်။ အချိန်က အပိုအလိုမရှိပဲ နောက်နို့တစ်ဖက်ကို ပြောင်းစို့လေသည်။ ဒေါ်ခင်ညိုစိတ်တွင်း၌ ဆရာ့ကို လင်သားဖြစ်လိုက်ပါတော့ဟု လိုလိုလားလား တောင့်တမိသည်။ သူ့ပေါင်ကြီးသည် သူမပေါင်ကို ခွထားသောကြောင့် ငပဲကြီးက ဒေါ်ခင်ညိုကို ပွတ်သပ်မြူဆွယ်နေသည်။
နေနွယ်က ဒေါ်ခင်ညိုလက်ကို ယူပြီး သူ့လီးပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။ ကြမ်းတမ်းသောလက်သည် နူးညံ့ပြီး ကတ္တီပါသားလို လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်မိလေသည်။ ဆုပ်မိသော မလွတ်တော့၊ တစ်ခါမှ ဒါမျိုးမကိုင်ဖူးဘူး။ လင်နှင့်မယားသာ နှစ် ၂၀ ကျော် ဖြစ်ခဲ့သည်။ လီးကို သေချာမကြည့်ခဲ့ …။ စိတ်ရိုင်းတို့ ထာဝရရှိသော်လည်း အခြေအနေကြောင့် ချွန်းအုပ်ခဲ့ရသည်။ ယခုတော့ …
“ဒေါ်ခင်ညို …”
“ဘာတုန်းတော့ …”
“လီးစုပ်ရမယ် …”
“ဘာ… ဘာပြောတယ်”
ကိုယ့်နားကိုယ် မယုံနိုင်လောက်အောင် အံ့သြသွားမိသလို၊ ဒီလောက် အသက် ၁၅ နှစ်လောက် ကွာနေတာကို အားမနာပါးမနာ ပြောရဲလေခြင်း၊ ဒေါသထွက်သွားမိသည်။
“လီးစုပ်ပေးရမယ်လို့ …။ ဒါမှ … ဒေါ်ခင်ညိုကို ကြာကြာလိုးပေးနိုင်မှာပေါ့။ အခုချက်ချင်း လိုးရင် မြန်မြန်ပြီးသွားမယ် …”
“အို … ကျုပ်မစုပ်တတ်ပါဘူး …”
“စုပ်ကြည့်ပါဦး …”
“ရွံ့စရာကြီးတော့ …”
“အာဟား… မရွံ့ပေါင်။ ကျွန်တော်တောင် ဒေါ်ခင်ညိုစောက်ဖုတ်ကို လျှာနဲ့ယက်ပေးဦးမှာ …”
“အို… ဘာတွေလျှောက်ပြောနေတာလဲ၊ နားရှက်စရာတွေ …”
“နားရှက်ရင် ခိုင်းတာလုပ်ပေးလေ …”
ဘာသံမှမထွက်ပဲ ငြိမ်နေလို့ သဘောတူပြီဆိုတာ သိလိုက်သည်။
“အမလေး ကြီးလိုက်တဲ့လီးကြီး …”
မရဲတရဲ ပါးစပ်အရင်းကို အဝင်ခံလိုက်၍ နွေးပြီးနူးညံ့သည့် အတွေ့သည် သူမကို လျှပ်စစ်ဓါတ်နှင့် တို့လိုက်သလို တွန့်သွားစေသည်။
“စုပ်ပါ … ဒေါ်ခင်ညိုရဲ့…။ လျှာနဲ့ယက်ပေး… ဟုတ်ပြီ…”
သူ့အလိုကျ လီးကို ပါးချိုင့်အောင်စုပ်ရင်း လျှာဖြင့် ဒစ်ကို ယက်ပေးနေမိသည်။ မိမိယောက်ျားပင် မကိုင်ခဲ့သည့် ခေါင်းကို ကိုနေနွယ်ကိုင်ပြီး အသာပွတ်ပေးနေသည်။ ဒေါ်ခင်ညိုလည်း အရသာတွေ့လာပြီး လီးကို အားရပါးရ စုပ်တော့သည်။ ဂွေးဥတွေက သူမမေးစိပေါ်မှာ ချိန်သီးနှစ်လုံးလို ရိုက်ခတ်နေသည်။
“အား … ရှီး …ကျွတ် … ကျွတ် … ဟုတ်ပြီး… ဟုတ်ပြီ”
ကိုနေနွယ် ကျောင်းသားဘဝတုန်းက ကြိုက်ကုန်းတွေ ဖာသယ်တွေ နောက်ဆုံးရည်းစားတွေနဲ့ သောင်းကျန်းခဲ့တာ ဒီတောက ဒေါ်ခင်ညိုနဲ့ပျော်တာ အရသာတွေ့နေသည်။
“အား … အား… အား…”
“ဝေါ့… ထွီး ….”
တဝက်လောက် ဝမ်းထဲပန်းဝင်သွားပြီးမှ ကမန်းကတန်း အန်ထုတ်လိုက်သည်။ ဒေါ်ခင်ညို မျက်စိမျက်နှာပျက် ဖြစ်နေရှာသည်။
“ကျွန်တော် ဒေါ်ခင်ညိုစောက်ဖုတ်ကို ဖြဲပြီး လျှာနဲ့ယက်ပေးမယ်နော် …။ ကဲ ဖင်ကြွပြီး ခေါင်းအုံး အောက်ခုလိုက် …”
စောက်ဖုတ်တစ်အုံလုံး ကြွတက်လာပြီး ဖောင်းမို့နေသည်။ ကိုနေနွယ်သည် သူမပေါင်ကို ဆွဲဖြဲလိုက်ပြီး နီညိုရောင် စောက်ဖုတ်သည် ပြဲကနဲ ဟသွားသည်။ စောက်စေ့သည် လက်သန်းတစ်ဆစ်ခန့်ရှိပြီး တောင့်တင်းနေသည်။ အတွင်းသားနှစ်လွှာသည် ညိုမဲတွန့်ခေါက်နေသည်။ စောက်ခေါင်းမှာ မဆုံးနိုင်သည့် အတွင်းတစ်ခုအလား။
“ဟင်း … ပဲငံပြာရည်နံ့ နံလိုက်တာ …’
“အလိုတော် ကျုပ်ရေချိုးတိုင်း ဆပ်ပြာတိုက်ပါတယ် … မွှေးနဲ့တော့ မွှေးနဲ့…”
“နောက်တာပါဗျာ …”
သူမစောက်ဖုတ်ကို နံသည်ပြောတော့ မကြိုက်နိုင် ဖြစ်သွားသည်။ မနံပါ သန့်ရှင်းမှုကို ဂရုစိုက်ပုံရသည်။ ဒါကြောင့်လည်း ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး စောက်ဖုတ်ကို ယက်ပစ်လိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားနုနုလေးတွေကို နေရာအနှံ့ လျှောက်ယက်ဖြစ်သည်။ ဒေါ်ခင်ညိုမှာ ဖင်ကြီးကော့ပျံပြီး ငရုတ်သီးစပ်နေရှာသည်။ စောက်ရည်တို့မှာ စောက်ပတ်ထဲမှ အစက်ကလေးများ တစ်စက်ချင်း စိမ့်ယိုလာသည်အထိ တဏှာသွေးတွေ ထကြွနေမိသည်။ တစ်ဘက်မှာ ဒီလိုလုပ်ဖို့ စိတ်ကူးထဲတောင်မကူးခဲ့။ ရန်ကုန်သားတွေ ကြံကြံဖန်ဖန် လုပ်တတ်ကြသည်။ သမီးကို စိတ်မချလို့ ပြောင်းအိပ်ရကျိုးနပ်သည်။ ကိုယ်တိုင်ကလည်း ကြွားကြွားယားယား ယောင်္ကျားပီသသည့် ဆရာကို ကြိတ်ပြီး သဘောကျနေခဲ့သည် မဟုတ်လား။
ကြွက်နီဆိုတာ အလကား။ ကလေးနှစ်ယောက်တောင် မွေးခဲ့သည်။ အိမ်ဘယ်နားမှာရှိသည် ဆိုတာတောင်မသိ။ အသက် (၃၁) နောက်ပိုင်း အရင်ကလို ဆက်ဆံမှုမနိုင်တော့ ဖြစ်လာသည်။ ယခုအသက် (၄၂) ရှိပြီး တစ်လတစ်ခါတောင် မဆက်ဆံတော့ချေ။
ပေါင်ကိုဖြဲပေးလိုက်သည်။ စောက်ပတ်တစ်ပြင်လုံး အရည်တွေ ရွှမ်းနေသည်။ ဘယ်အရသာနှင့်မှမတူ။
“ရှီး … ကျွတ် … ကျွတ် … ဆရာရယ် ကျုပ်စောက်ပတ် ယားလာပြီးတော့.. လိုး.. လိုးပါတော့”
ဒေါ်ခင်ညိုတစ်ယောက် ခြေတွေလက်တွေ ကွေးကောက်ဆန့်ငင်သွားပြီး အရည်ပျစ်များ စောက်ခေါင်းထဲမှ ယိုဆင်းလာတော့သည်။ ခြေပစ်လက်ပစ် လှဲနေလိုက်သည်မှာ အသက်ပင်မရှိသယောင်။
“အိုး …. သိပ်ကောင်းတာပဲနော်”
သူ့ဘေးဝင်လှဲနေသော ဆရာ့ပေါင်ကိုခွရင်း ပြောလိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်နှင့်လီးကို မရဲတရဲ ပွတ်ပေးနေမိသည်။ မြန်မာအမျိုးသမီးတို့သဘာဝ မူနေချင်သေး၏။ ခံချင်သော်လည်း …
“ဒေါ်ခင်ညို…”
“ဘာတုန်းတော့ …”
“ကောင်းကောင်းခံချင်တယ် မဟုတ်လား …”
“အင်း …”
“ဒါဆိုပက်လက်လှန်”
ပက်လက်လှန်ပေးသော ဒေါ်ခင်ညိုခါးအောက်သို့ ခေါင်းအုံးတစ်လုံး ခုပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူမ၏ ခြေထောက်တို့ကို မကာ မိုးပေါ်သို့မြှောက်ပြီး သူမ၏ခေါင်းနှင့် ညိုသကျည်း ထိမိသည်အထိ ဖိချလိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်မှာ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ ပြူးထွက်ကာ မိုးသို့မျှော်နေ၏။ ကိုနေနွယ်က ဒေါ်ခင်ညို၏ မိုးမျှော်နေသော ဖင်ကြီးကို ဆိုင်ကယ်လိုခွကာ လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်နှင့် ချိန်ဆနေသည်။
“ဒေါ်ခင်ညို ခြေထောက်တွေကို ကိုင်ပြီး ထိန်းထားနော်…”
ပြောရင်းဆိုရင်းနှင့် စောက်ဖုတ်နှစ်လွှာကြားထဲ ဒစ်ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ပေါင်းနှစ်ချောင်း စေ့ထားသဖြင့် နဂိုကကျဉ်းသော စောက်ဖုတ်မှာ ပို၍စေ့ကပ်နေလေသည်။ ကားစွင့်ပြောင်လက်နေသော ဖင်နှစ်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် စုံကိုင်ကာ လီးကြီးကို အဆုံးတိုင် ထိုးသွင်းလိုက်သည်။
“အား … အား…. အမလေး သေပါပြီ ဆရာရဲ့”
စောက်ခေါင်းကို ကလော်ကာ တောက်လျှောက် ဒစ်နှင့်ထိုးသွားသဖြင့် ဒေါ်ခင်ညိုတစ်ယောက် ငိုကြီးချက်မ ဖြစ်သွားရှာသည်။ ဆရာကတော့ စကားမဆိုတော့ချေ။ အံကြီးကိုသာကြိတ်ကာ ဖင်နှစ်လုံးကိုကိုင်ပြီး တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်နေတော့သည်။
“ဒုတ်…ပြွတ်ပြွတ်”
“အမေ့ ..အား … သေပါပြီ”
ချွေးမအိမ်မှာ အတော်လှမ်းသဖြင့် ဒေါ်ခင်ညို တဏှာသံကို မကြားနိုင်ပါ။ ထို့ကြောင့် နာကျင်မှု အရသာကို အားရပါးရကြီး ဟစ်ကာကြွေးကြော်နေ၏။ စောက်ရည်တို့သည် ယိုစီးကာ ၀မ်းဗိုက်မှတစ်ဆင့် သူမ၏နို့နှစ်လုံးကြားတွင် အိုင်ထွန်းနေလေသည်။ တစ်သက်တွင် တစ်ကြိမ် အပျိုပြန်ဖြစ်ရသကဲ့သို့ ခံစားမိလေသည်။ တစ်ခါမျှ မခံစားရသော အရသာထူးပေ။
“ပြွတ် …. အမေ့ … ဒုတ် … အ… အင့်”
ဂွေးဥသည် သူမ၏ပေါင်တံကို မှန်မှန်ကြီး ရိုက်ခတ်နေလေသည်။ ဒေါ်ခင်ညိုတစ်ယောက် ခန္ဓာကိုယ်ကြီးနှင့်လိုက်အောင် ရမ္မက်ထန်သလို အရည်လည်းများစွာ ထွက်သဖြင့် သူမကိုယ်အပေါ်ပိုင်း၌ အိုင်ထွန်းနေလေသည်။ အကြိမ်ကြိမ် ပြီးနေသော်လည်း အားရပုံမပေါ် အတွင်း၌ တစ်စုံတစ်ရာကို တောင့်တနေမိသည်။
“ပြွတ် … ဒုတ် … အမေ့ … အား … ဒုတ် … ဖွတ် …”
“ကောင်းလိုက်တာ ဆရာလေးရယ် … ဒုတ် .. အား .. အား…”
ဆရာကိုနေနွယ်တစ်ယောက် ချွေးသီးချွေးပေါက်တို့ဖြင့် ဆက်တိုက်ဆောင့်ကာနေသည်။ တစ်ကိုယ်လုံး မိုးကြိုးပစ်ခံရသလို တုန်တက်သွားသည်။ ဒေါ်ခင်ညိုစောက်ဖုတ်ထဲ လီးကို တဆုံးသွင်းကာ အားရပါးရ ဆောင့်လိုက်သည်။ သုတ်ရည်တို့သည် တားမနိုင်ဆီးမနိုင် စောက်ခေါင်းထဲ စီးဝင်သွားလေ၏။ ဒေါ်ခင်ညိုကလည်း စောက်ခေါင်ထဲ သုတ်ရည်ဝင်သည်နှင့် လီးကို အတွင်းမှ စုပ်မိလေတော့သည်။ ဆရာခင်မျာ မချိမဆန့်နှင့် တုန်ရီစွာ ငြီးတွားနေရ၏။ သုတ်ရည်ကုန်မှ စောက်ပတ်က လီးကိုပြန်၍ ဖြေလွတ်ပေးတော့သည်။
“အား … အား.. ကောင်းလိုက်တာ ဆရာရယ်။ ကျုပ်တစ်သက်မှာ အကောင်းဆုံးပဲ။ ညတိုင်း ဆရာ့ဆီကို လာခဲ့မယ်နော် …”
“ဟုတ်ရပါတယ် … ဦးကြွက်နီသာ မရိပ်မိစေနဲ့….”
ထိုညတစ်ညလုံး ဆရာကိုနေနွယ်တစ်ယောက် မအိပ်ရတော့ပဲ ဒေါ်ခင်ညိုမှာ သောက်လေသောက်လေ ငတ်မပြေပေ။ ကာမအမြိုက်ရည်ကို တစ်ညတာလုံး မြိန်မြိန်ကြီး သောက်ကြလေသည်။ နှစ်ယောက်သား အရှက်ကုန်စွာဖြင့် အစွမ်းကုန် သောင်းကျန်းနေကြလေသည်။
ဤသို့ ဆရာကိုနေနွယ်နှင့် ဒေါ်ခင်ညိုသည် လစ်ရင်လစ်သလို ခွက်ပုန်းခုတ်နေကြလေတော့သည်။ မနှင်းဖွေးကိုလည်း ကပ်မရသေးသဖြင့် ဆရာမှ သစ်မရခင် ဝါးပေါင်းကွပ်ထားလေ၏။ နှင်းဖွေးကိုတော့ ဘယ်လိုမှ အငိုက်ဖမ်းမရသေး။ သို့သော် … လိုတာမရ၊ ရတာမလိုဆိုသည့်စကားမှာ ဆရာကိုနေနွယ်အတွက်များ ဖြစ်လာရော့သလား မသိ။
တစ်ခုသော တနင်္ဂနွေတစ်ရက် ဆရာကိုနေနွယ်သည် အပြင်မသွားပဲ အိမ်တွင်းနားနေလေ၏။ အမှတ်ခြစ်စရာရှိသော စာအုပ်၊ ပြင်စရာရှိသော စာအုပ်တို့ကို ပြုပြင်ပြီးသကာလ နေ့လည်က စားထားသော ဒညင်းသီးနှင့်ကြက်သား ငါးသလောက်တို့သည် စုပေါင်း၍ အင်အားပြလေတော့သည်။ တဝါးဝါးသမ်းပြီး အိပ်ချင်လာသည်နှင့် ကျောင်းစာအုပ်များကိုပင် ခေါင်းအုံးလုပ်ကာ အိပ်မိတော့သည်။
ဒီနေ့ ဦးကြွက်နီနှင့် ဒေါ်ခင်ညိုသည် တစ်ဖက်ရွာသို့ မင်္ဂလာဆောင်သွားကြသည်။ အဖေနှင့်အမေ မရှိသည်နှင့် မနှင်းဖွေးကလည်း ပါးနပ်စွာဖြင့် အကြောင်းပြပြီး လစ်ထွက်သွားသည်။ ချစ်သူဆရာကိုနေနွယ် သူမကိုချောင်းနေမှန်း သိသည်။ အပျိုစင် အိန္ဒြေရှင်မို့ ရင်ဖိုမိသည်။ ပြီးတော့ ချစ်သူ၏ စမ်းလိုသည်။ ဒီတော့ ဆရာကိုနေနွယ်တစ်ယောက်သာ အိမ်၌ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။ စားထားသော အစာတို့သည် ဆင်တစ်ကောင်ပင် တုံးကနဲ လဲသွားစေမည်ထင်။ ဆရာကိုနေနွယ် ပိုးလိုးပက်လက် အိပ်ပျော်သွားချေသည်။ အိပ်မက်ထဲမှာ ဘောလုံးကန်ရင်း ခုန်ပျံကျော်လွှားနေသည်။ တစတစ ပုဆိုးသည် အပေါ်သို့ လန်တက်လာသည်။
“ဖွေးဖွေးရေ … ဟေး .. ဖွေးဖွေး ..”
နောက်ဖေးမှဝင်လာသော မလှမေ ဒီလိုနှင့် တဖြည်းဖြည်း အိမ်ရှေ့ဆီသို့ ရောက်လာသည်။ ဆရာကိုနေနွယ်ကို တွေ့ရသည်နှင့် အားတုန့်အားနာ ဖြစ်သွားရှာသည်။ သူမမျက်လုံးအစုံက နှစ်ချိုက်စွာ အိပ်ပျော်နေသော ဆရာမျက်နှာမှတဆင့် အောက်ဆင်းသွားရာ … ဟင်း … ဟင်း .. သက်ပြင်းရှည်ကြီးချမိလေ၏။ တစ်ဝက်တောင်နေသော လီးကြီးမှာ လီးပြတ်နေသော မလှမေကို အလွမ်းပိုစေသည်။ ခြေလှမ်းအသာဆုတ်ပြီး လီးကို စူးစူးကြီးကြည့်နေမိသည်။ စံချိန်မှီလီးပါလား ။ မျက်လုံးမခွာဖြစ်နေရှာ၏။
အိမ်ထောင်ကျပြီး ပျော်ရွှင်ဆဲကာလတွင် စီးပွားရှာထွက်သော ယောကျ်ားဖြစ်သူကိုလည်း ကျိန်ဆဲမိသည်။ လီးကိုကြည့်ရင်း စောက်ဖုတ်ယားလာသည်မို့ လက်ဝါးလေးနှင့် အသာအုပ်ထားမိသည်။ အားမရတော့သဖြင့် နှစ်ခြိုက်စွာအိပ်နေသော ဆရာကိုနေနွယ်ကို လစ်လျူရှူကာ အသာရှေ့တို့ တိုးကြည့်လိုက်သည်။
ဒီးမှာပင် ဆန္ဒမအာရုံထဲကား အိပ်မက်ထဲတွင် ဗရုတ်သုတ်ခကြောင့်မသိ ဆရာမျက်လုံးတို့ နည်းနည်းပွင့်လာသည်။ ဒါကို မလှမေ မမြင်။ သူမ မြင်သည်ကိုသာ သဲသဲမဲမဲ မျက်တောင်မခတ် ကြည့်နေသည်။ ဆရာကိုနေနွယ်က မလှမေအဖြစ်ကို သဘောပေါက်မိသည်။ ဒါကြောင့် လီးကို စအိုရှူံအားနှင့် တဆတ်ဆတ် တောင်ပြလိုက်သည်မှာ မြှားတံတစ်ခုနှယ် ရှိ၏။ ဒါကိုကြည့်ကာ မလှမေ တံတွေးအကြိမ်ကြိမ် မျိုချနေမိသည်။ လက်ကလည်း စောက်ဖုတ်ကို မသိစိတ်နှင့် ပွတ်သတ်ပေးနေ၏။ ရွှေရင်အစုံမှာ နိမ့်တုန်မြင့်တုန် လှိုင်းထနေပေသည်။
“မလှမေ …”
“အမလေးတော့ … သောက်ပလုပ်တုတ် …”
ခိုးထုပ်နှင့်လူမိခံရသလို မလှမေ မေ့မတတ် ဖြစ်သွားရှာသည်။ ကိုနေနွယ်က သူ့ခင်မျာ မလန့်စေရန် ငြင်သာစွာပြုပြီး..
“လာထိုင်လေဗျာ… ဘယ်လိုခံစားရတယ်ဆိုတာ ကျွန်တော်နားလည်ပါတယ် …။ ခင်ဗျားလည်း ယောကျ်ားနဲ့ ပြတ်နေတာ ကြာပြီမဟုတ်လား ….။ ကျွန်တော်လည်း မိန်းမနဲ့ မတွေ့ရတာကြာပြီ။ မိန်းမဆိုတာ လက်ထပ်မယားကို ပြောတာမဟုတ်ဘူးနော်။ ရိုးရိုးမိန်းမကို ပြောတာ …”
“အို… ကျမ နှင်းဖွေးကိုလာရှာတာ သွားမယ် …”
“ည(၁၁)နာရီကျော်လောက် လာခဲ့မယ် … မဟုတ်လား”
“အို… ကျမတော့ အိပ်နေမှာပဲတော့ …”
ထိုနေ့အဖို့ ဆရာကိုနေနွယ်သည် တွေ့ကြုံမည့် အရသာအသစ်ကြောင့် ရွစိရွစိ ဖြစ်နေမိသည်။ သူ့ဖက်က ဘယ်လိုလာမည်မသိ…။ ဒီဘက်ကတော့ သေချာနေသည်။ ဒီလိုနှင့် ညနေစောင်းတော့…
“ကိုကို.. ဖွေး မလှမေနဲ့ သွားအိပ်မယ်….။ အမေတို့ ဒီညရောက်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး”
“ရပါတယ်ဗျာ … ရပါတယ်”
ချွေရန်ခက်လှသည့် တောပန်းအလှ၏နောက်ကိုကြည့်ရင်း ဆရာကိုနေနွယ် ပြုံးနေမိသည်။ တော်ပါးသေးသည် ဖျော်ဖြေမှုလေးတွေ ရှိနေပေလို့။ သို့သော်… လပြည့်ညမို့ အရာရာ ငွေရောင်သန်းနေ၏။ တစတစနှင့် ည(၁၁)နာရီ ရောက်လာသည်။ ဆရာကိုနေနွယ် အိမ်တံခါးဖွင့်ကာ ခြံထဲဆင်းလာရာ နေ့ခင်းအလား ထိန်လင်းနေ၏။ အဆောင်လေးသို့ တန်းသွားမိသည်။ အိမ်ရှေ့တံခါး ပိတ်ထားသည်။ ဒုက္ခပဲ… ဘေးပြတင်းပေါက်တွေ လှုပ်တောင်လှုပ်မနေ။ အသာဆွဲဟလိုက်သည်တွင် လူကိုယ်တစ်ခု ရပ်နေ၍ ထိတ်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။
“ရှူး ……..”
ပမှောင်ထဲမှလူက အချက်ပေးသည်။ ကိုနေနွယ် လရောင်အောက်သို့ ထွက်လာသည်။ မလှမေ ပါပေ။ စကားမပြောသေး။ သူမနောက်လိုက်ခဲ့ရန် ခေါ်သွားသည်။ အတော်ဝေးသည့် နွားတင်းကုတ်ဆီ ခေါ်သွားသည်။
“ဟင်း … ရှင်သိပ်ဆိုးတာပဲ။ သူများတွေမြင်ရင် ကျမ ဒုက္ခရောက်မှာ။ အခုလည်း နှင်းဖွေး နိုးသွားပြီ။ အထင်လွဲမှာစိုးလို့ ရှင့်ကိုစောင့်နေရတာ။ ကဲ ပြန်ပါတော့ရှင်….။ ကျုပ်.. ရှင်ဘယ်လိုများ နှိုးမလဲကို ရင်ထိတ်စောင့်နေတာပဲ ..”
“ကျွန်တော်ငတုံး မဟုတ်ပါဘူးဗျာ …”
ပြောပြောဆိုဆို သနပ်ခါးအဖွေးသားနှင့် စံပယ်ပန်း ပန်ထားသော မလှမေကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းကာ မွှေး
ကြူပစ်လိုက်သည်။ သူမ၏ ငရံ့ကိုယ်လုံးလေးမှာ ကိုနေနွယ်ရင်ခွင်ထဲတွင် ငြိမ်သက်နေသည်။
“အို…မတော်ပါဘူးရှင် …အို ..အို …အို”
သူမ၏နှုတ်ခမ်းတို့က ဆိုလိုက်သည်။ အင်္ကျီနှင့်ထဘီအောက်တွင် ဘာမှဝတ်မထား။ တစ်ကိုယ်လုံး အမွှေးနံ့တို့ဖြင့် ထုံနေ၏။ ဤသို့ဆိုလျှင် မလှမေ မိမိကိုငံ့လင့်နေကြောင်း ထင်ရှားသည်။ သူမရင်စေ့ကြယ်သီးကို ဖြုတ်ပြီး ဟင်းလင်းဖြစ်နေသော နို့အုံကို တရွရွနယ်ပေးနေသည်။ အစက ရုန်းကန်ဟန်ဆောင်ခဲ့သော မလှမေ ရင်ကော့ကော့ကြီး ဖြစ်နေရှာသည်။ အသားလတ်သော မလှမေမှာ လရောင်တွင် လှချင်တိုင်းလှနေသည်။ နှင်းဖွေးကို မမှီပေမဲ့ ဂျီးများသော ဒေါ်ခင်ညိုရွေးခဲ့သော ချွေးမမို့ ချောလှသည်လို့တော့ အထူးတင်ပြရန်မလိုပါ။
တုန်ရီနေသော သူမနှုတ်ခမ်းကို ကောင်းကောင်းကြီး စုပ်ပစ်လိုက်သည်။ လင်ကိုတောင့်တနေချိန်တွင် ရောက်ရှိလာသော ယောကျ်ားကို သူခင်မျာ ရင်တလှိုက်လှိုက်ဖြင့် အရသာတွေ့နေရှာသည်။ ကြက်သီးမွှေး တဖြန်းဖြန်းထကာ နို့အုံတို့မှာ ဖောင်းလာသည်။
“လာ… ဟိုးကောက်ရိုးပုံဆီသွားစို့”
သူခေါ်ရာ မငြင်းမဆန် လိုက်လာခဲ့သည်။ ရောက်တော့ ဘသားချောက အဝတ်အစားအားလုံးကို ရှက်ရွှံ့ခြင်းကင်းစွာ ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ရန်ကုန်သားတွေ အရှက်ကိုမရှိ၊ ပြီးတော့ သူ့ပုဆိုးကို ကောက်ရိုးပုံပေါ်တွင် ဖြန့်ခင်းလိုက်သည်။
“အိုး …”
သူမထဘီ ရှောကနဲကျွတ်ကျသွားသည်။ သူမယောကျ်ားတောင် ဒီလိုကိုယ်လုံးတီး မချွတ်ဖူးခဲ့။ ပြီးတော့ သူမကို ကောက်ရိုးပုံ၌ လွှားထားသောပုဆိုးပေါ် လှဲတင်လိုက်သည်။ သူမကိုယ်ပေါ်တွင် ရစ်ပတ်နေသော ရှန်သားအင်္ကျီမှတစ်ပါး ဘာမှမရှိတော့။ ပိုးဆိုးတာက ဒီညမှ လက ပိုသာနေသလားမသိ။ ရှက်စရာပါဘိ။ သူငပဲကြီးက ငွေချောင်းကြီးနဲ့ တူလိုက်တာ။
သူက လှမေဘေးမှာ ဒူးထောက်ပြီး နှုတ်ခမ်းကို နမ်းနေပြန်သည်။ လက်တွေကတော့ လျှောက်ကိုင်ပြီး ကျိုးတို့ကျဲတဲ အမွှေးပေါက်နေသော စောက်ဖုတ်ကို လိပ်ပြာတစ်ကောင်လိုဝဲပြီး ကစားနေသည်။ လက်တစ်ဆုပ်စာ နည်းနည်းကျော်သော သူမနို့အုံပေါ် ပူပူနွေးနွေး အနမ်းနှင့် တပြိုင်တည်း၊ နို့သီးကိုစုပ်ယူခြင်း ခံလိုက်ရ၍ လန့်သွားမိသည်။
“အား …. ဟင်း…ဆရာရယ် …အို…ကျမ”
လိုလိုလားလားပင် နို့ကို လက်နှင့်ပင့်၍ ဆရာ့ပါးစပ်သို့ ထိုးပေးမိသည်။ ရင်မှာတဖြည်းဖြည်းကော့ပြီး နို့သီးမှာ ထောင်ထလာသည်။
“နောက်တစ်ဖက် စို့ပေးရဦးမလား …”
“တော့သဘောပဲ……”
ပါးစပ်ကတော့ ပြောသော်လည်း မျက်လုံးတို့က လိုလားဟန်ပြသည်။ ပြီးတော့ မစို့ရသေးသော နောက်တစ်ဖက်ကို ကော့ထားပေးသည်။ သူမနို့ကို မစို့သေးပဲ သူမနှုတ်ခမ်းကို တေ့ပေးလိုက်တော့အခါ ရိုးအလှပါသည့် တောသူမသည် သူနှုတ်ခမ်းကို မရဲတရဲ စစုပ်ပါလေတော့သည်။ သူမအပေါ် ပိကျလာသော သူ့ရင်ဘတ်ကိုဖြင့် ပင့်၍ပွတ်ပေးနေ၏။ ကာမသျှတ္တရပညာရှိသည် လူသားတို့၏ မွေးရာပါ မဟုတ်ပါလော။ ယခုလည်း လည်ပင်းကို လက်ဖြင့် သိုင်းဖက်၍ နှုတ်ခမ်းစုပ်ခြင်း အရသာကို အပြည့်အဝ ခံစားရလေသည်။
“ပြွတ်..မင်း…မင်း…ဟင်း…ဟင်း…”
အားရပါးရ စုပ်ထားသဖြင့် သူမခင်မျာ အသက်ရှူမဝပင် ဖြစ်ရလေသည် ။ ကိုနေနွယ်သည် စပါးကြီးမြွေထံမှ လွတ်သည့် သားကောင်ပမာ သူမထံမှ လျှောကနဲထွက်၍ နို့ကိုစို့လေတော့သည်။
“အို…ဆရာ…ဟင့်…အား….အိုး……..”
မလှမေသည် ဒေါ်ခင်ညိုထက် ပို၍ငယ်သော အပူပိုင်းဒေသမှ မိန်းမပျိုဖြစ်၍ အထအကြွ မြန်လေသည်။ နို့စို့ပြီး စောက်ဖုတ်ကို ကလိခံရသောအခါ သူ့ခင်မျာ မနေတတ်မထိုင်တတ်အောင်ပင် ရမက်တွေ ထကြွလာရရှာ၏ ။ စောက်ဖုတ်ရွှဲအိလာချေပြီ။
“အို…ဆရာ..အဟင့်… အဟင့်… ဒီမှာ မနေတတ်တော့ဘူး…”
အိမ်ထောင်ကျသည်မှာ မကြာသေး။ အိမ်ထောင်သုခကို အချိန်ရှိသ၍ တောင့်တနေသူဖြစ်၍ ကိုနေနွယ် ကလိသည့်ဒဏ်ကို ဘယ်လိုမှ သည်းငြီးမခံနိုင်ရှာ၊ တက်လုပ်ပါတော့ဟု ဆိုရမှာကလည်း မရဲ၊ ဒီတော့ မိမိလိုပင် ထကြွမလားဟူသော အတွေးဖြင့် ကိုနေနွယ်လီးကို မျက်စိမှိတ်ဆုပ်ကာ ဂွင်းတိုက်ပေးနေမိသည်။ အဝေးရောက် လင်တော်မောင် တစ်ခါအချစ်စမ်းသည့်အနေနှင့် သူ့လီးကိုကိုင်ကာ ဆွဲခိုင်းခဲ့သည် မဟုတ်ပါလော။ လီးကြီးသည် ရာဘာစွပ်ထားသည့် ယင်းတိုက်သားတမျှ မာကျောလှသည် ။ ချောမွှေ့တင်းမာနေသော လီးကြီးကို ရင်ဖိုစွာ ပွတ်ပေးနေမိသည်။ ဒီလီးကြီးနဲ့ဆို ခြင်ထောင်ထဲကပင် မထွက်တော့ဟု စိတ်ကူယဉ်နေပြန်၏ ။
ကိုနေနွယ်သည် တရွှေ့ရွှေ့နှင့် အောက်လျှောဆင်းသွားလေသည် ။ တဖြေးဖြေး ဗိုက် ထိုမှတဆင့်အောက်သို့ သက်လျော်ရာသို့
“အို… ဆရာ ဒုက္ခပါပဲ… ဘာတွေလျှောက်လုပ်နေတာလဲလို့ .. အို”
လင်ရတာမကြာသေးခြင်း သားသမီးမမွေးဖူးခြင်း ထို့ကြောင့် စောက်ဖုတ်မှာ အပျိုစောက်ဖုတ်မဟုတ်ဟု ဘယ်သူမှ မပြောနိုင်လောက်အောင် စေ့ကပ်ပြီး သေသပ်လှသည်။ လျှာကိုထုတ်ပြီး ဆီးခုံအောက်မှ စောက်ဖုတ်ထောင့်စပ်ကလေးကို ယက်ပေးလိုက်သည် ။ ကိုနေနွယ်တစ်ယောက် မျက်စိစုံမှိတ်ကာ မလှမေ၏ စောက်ဖုတ်ကို စိမ်ပြေနပြေ ယက်ပါတော့သည် ။
“အင်း…အင်း…အား… အား… ရှီး… ကျွတ်… အင့်.. ဆရာ.. အို..”
လရောင်အောက်တွင် တွန့်လိမ်နေသော မလှမေမှာ အရိုင်းအက ကနေသူတစ်ယောက်ကဲ့သို့ ရှိချေ၏ ။ တင်ပါးဝိုင်းကြီးများမှာ စက်ဝိုင်းပုံ ပတ်ခြာလည်နေလေသည်။ တင်များ ကော့ချည်ကုန်းချည်နှင့် သူမ၏ ရသဝေဒနာကို တတ်စွမ်းသမျှ ဖြေရာရှာနေချေသည်။ လက်က ဘေးရှိကောက်ရိုးတို့ကို အားမနာတမ်း ဆုတ်ခြေပစ်နေသည်။ အဆုံးတွင် သူမ ရိုသေလှပသည်ဆိုသော ကိုနေနွယ်ကျောပေါ်တွင် ခြေထောင်များ ချိန်တာထားလိုက်သည် ။ ဒီတော့မှ ပေါင်ကိုပြဲသွားပြီး လျှာမှာ စောက်ခိုင်းတွင်းသို့ ပို၍ ၀င်ရောက်နိုင်သည် မဟုတ်လား ။ စောက်ရည်ကြည်များ တစ်စိမ့်စိမ့် ယိုကျနေလေသည် ။
“အ…အ…အ…ဟ…ဟား….”
ဝမ်းခေါင်းသံနှင့် ညည့်ကို ခြောက်ချားစေပြီး စောက်ဖုတ်မှ အဝါရောင်သန်းနေသည့် ချွဲပစ်ပစ် အရည်များ ညှစ်ထုတ်လိုက်သည် ။ တစ်စိမ့်စိမ့်နှင့် စောက်ခေါင်းတွင်းမှကျပြီး ဖင်ကြားထဲသို့ စီးဆင်းလေတော့၏ ။ ထိုအခါမှ ပုဆိုးပေါ်သို့ လရောင်ဆမ်းထားသော နို့နှစ်လုံးကို ကြည့်ပြီး ကိုနေနွယ် အကြံတစ်ခုရလေသည် ။ ထို့ကြောင့် မလှမေပေါ်တက်ကာ ဗိုက်အထက် ရင်ခေါင်းပေါ်တွင် အသာထိုင်လိုက်သည် ။ သူမကို မထိမိစေရန်လည်း ကိုယ်ကိုဖော့ထား၏ ။
“အား … ဘာလုပ်…”
သူ့လချောင်းကို နို့နှစ်လုံးကြားတွင် ညှပ်လေ၏။ ထို့နောက် မလှမေကို နှိ့နှစ်လုံးကို ညှစ်ကိုင်ပြီး ဆရာ့စကားကို လိုက်နာသည့် တပည့်လိမ္မာတစ်ဦးပမာ နို့ကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ညှစ်တွန်းကာ စုကပ်လိုက်သည် ။ လီးကိုတင်းကြပ်စွာ ဖမ်းညှစ်ထားသကဲ့သို့ ရှိနေပြီး စိတ်ကြိုက်အနေအထားရပြီးမို့ ကိုနေနွယ်သည် လီးကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်ကာ နို့ကြားထဲသို့ ထိုးတော့သည် ။ သူတစ်မျိုးအရသာထူးသလို မလှမေမှာလည်း တဆတ်ဆတ်တုန်အောင် အကြိုက်တွေ့နေမိသည် ။ ဒါကြောင့် ပို၍ ညှစ်ပေးလေသည် ။
“ဗြွတ် … ပြစ်…ဗြွတ်…စွပ်…”
နို့မှာ စောက်ဖုတ်ကဲ့သို့ အရည်မထွက်၍ သူ့မူဘ အသားချောချောကိုပင် လိုးနေရ၍ ကြပ်သိပ်ကာ အရသာစီးကပ်နေလေသည် ။ မလှမေသည်လည်း ဉာဏ်နှင့်လူသားမို့ ရင်ကို ကော့ကာ တိမ်းကာ စောင်းကာ အရသာကို ပိုထူးစေသည် ။
“အင်း…အ…အား…ကျွတ်…ကျွတ်..”
ရန်ကုန်မှာ ဖာသည်ခေါ်ချရင် ပိုက်ဆံပေးရမည်။ အထူးအဆန်း လုပ်ချင်ရင် ကြေးပိုတောင်းမည် ။ ကြိုက်ကုန်းဆိုရင် ဟိုလိုမလုပ်ချင်ဘူး ဒီလိုမလုပ်ချင်ဘူး ဂျီးများမည်။ အခုတော့ အားနာစရာလည်းမလို ပိုက်ဆံလည်းမကုန် သူတို့ဆီက ထမင်းစားနေသည် မဟုတ်လား ။
“အ…အ…အား…ရှီး…ကျွတ်…ကျွတ်…”
စောက်ဖုတ်လိုမဟုတ် အထိန်းအကွပ်မဲ့နေသော သုတ်ရည်တို့ ထိန်းမရပဲ ဝေါကနဲ ပန်းထွက်ကုန်သည် ။ စောက်ခေါင်းထဲမှာဆို တန်းစီစနစ်ဖြင့် တာထွက်ရသည် မဟုတ်လား။ ဒီမှာတော့ ဝှေ့ထွက်သဖြင့် ကိုနေနွယ်ခင်မျာ ခွေယိုင်ဖြစ်သွားရှာသည် ။ စောက်ရည်တို့သည် မလှမေ၏ ရင်ဘတ်နှင့်လည်ပင်းတို့တွင် ပြန့်ကျဲလျက်..။
“ကောင်းရဲ့လား …”
“ကောင်းပါတယ် …”
စကားဆက်ရန်မလိုပါ …။ သူမဆန္ဒ မပြည့်သဖြင့် ကွက်ညိုနေသော လီးကို သူမလက်ထဲသို့ ထည့်ပေးလိုက်ပြီး
“ဂွင်းတိုက်ပေးလေ..။ တောင်လာရင် ဆွေမျိုးမေ့အောင် လိုးပေမယ်…”
“အိုး… နားရှက်စရာတော်…”
စောင်းချိတ်ရင်း လီးကိုတောင်အောင် ဂွင်းတိုက်ပေးနေသည် ။ ခံချင်လှပြီ မဟုတ်လား ။ လီးက တောင်နှေးပါဘိ ၅ မိနစ်လောက်ကြာမှ ဖြေးဖြေးခေါင်းထောင်လာသည် ။ ဒီတော့မှ မျက်ဝန်းရွှန်းလဲ့စွာနှင့် ကိုနေနွယ်ကို ကြည့်သည်။
လုပ်ပါတော့ဟု ပါစပ်ကမဆိုပဲ မျက်လုံးက အင်တာနေရှင်နယ် စကားကိုဆိုချေ၏ ။ လီးမှာ ဒေါင်ဒေါင် ပစ်တိုင်းထောင်ကဲ့သို့ ခေါင်းတဆတ်ဆတ်နှင့် ထကြွနေသည် ။ ဒီလောက်ခံချင်တဲ့ကောင်မ နာနာလိုးမှပဲ စိတ်ထဲကတေးရင်း သူမပေါင်ကြားထဲ ဒူးထောက်ဝင်လိုက်သည် ။ ထို့နောက် မလှမေကို ခါးမှကိုင်ကာ မလိုက်ပြီး လီးနှင့်စောက်ဖုတ် တေ့လိုက်၏ ။
“ပြွတ် … ဗြစ်… အမေ့… သေပါပြီ… ဘယ်လိုများ လုပ်လိုက်တာလဲ ဆရာရယ်… ကျွတ်..”
ခါးအောက်ပိုင်းက မြေကြီးနှင့်လွတ်ကာ မိုးမျှော်နေသည် ။ ဒီတော့ မလှမေ တံစို့ထိုးသလို ခံစားမိရှာသည်။ စောက်ဖုတ် ရက်ရက်စက်စက် နာသွားသည် ။ လီးကကြီးသည် မဟုတ်လား ။ ကိုနေနွယ်ကတော့ ဘာမှမဆိုတော့ သူမခါးကိုသာ မြဲမြဲကိုင်ကာ အံကြိတ်ရင်း တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်မိတော့သည် ။
“ပြွတ်…ဒုတ်…အား…အမေ့…သေပါပြီအမေရဲ့…”
လီးကြီးက သူမကို မညှာမတာ စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်လိုက် ထွက်လိုက်ဖြင့် မှန်မှန်ကြီးလိုးနေသည် ။ သားအိမ်ကို လာဆောင့်တိုင်း ပါးစပ်ဟစိစိ ဖြစ်သွားရရှာသည်။
“အာ….အ… ကောင်းလိုက်တာ ဆရာရယ်.. ဆောင့်…… အား… အ..”
“ကျ…ကျမ…အား……..အာ…….”
သူမ ပြီးသွားသော်လည်း စောက်ရည်တို့ အပြင်ကို ထွက်မကျပဲ စောက်ခေါင်းထဲ ပြန်လိုးသွင်းသလိုပြည့်ပြီး လှည့်ပတ်နေသည် ။ ကိုနေနွယ်သည် အရည်ဖြင့်ရွှဲပြီး အသွင်းအထုတ် သွက်လာသောအခါ ဆောင့်အားကို တင်လိုက်သည် ။
“ပြွတ်…ဒုတ်….အာ…အ…”
တစ်ကြိမ်ပြီးသွားသော်လည်း အားပျော့နေချိန်တွင် လှုပ်ခါနေသောကြောင့် မလှမေခင်မျာ ကြိုးပြတ်အရုပ်လို ရမ်းခံနေသည် ။ ဆရာကိုနေနွယ်ကလည်း အံကြီးကြိတ်ကာ တဆတ်ဆတ် ဆောင့်နေသည် ။ တော်ပါသေးသည် အေးမြသောလေ တဖြူးဖြူးတိုက်နေ၍ ချွေးမပြန်ပါ ။
“ဒုတ်…အ….ဒုတ်…အင့်….ရှီး…”
ကိုနေနွယ်တစ်ယောက် မလှမေစောက်ခေါင်း လျှံကျသွားအောင် သုတ်ရည်များ ပန်းထုတ်ထည့်လိုက်သည် ။ ပြီးတော့ နှစ်ယောက်သား ထပ်ရက်သား ကောက်ရိုးပုံပေါ် လှဲနေကြ၏ ။ အချိန်ဂရုစိုက်စရာမလို ။ နံနက်(၄)နာရီအထိ နားလိုက် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ဆွပြီး ထလာလျှင် ရမ္မက်လှိုင်းတွင် ကူးခတ်လိုက်ဖြင့် (၅) ချီ (၅) မောင်း ပြီးသွားကြလေသည် ။ မလှမေအဖို့ သူမယောကျ်ားပင် ကိုနေနွယ်လောက် မရင်းနှီးတော့ပါချေ ။
ဒီလိုဖြင့် ကိုနေနွယ်အဖို့ အပျင်းပြေဆော့ရန် အသွင်အရုပ်ကောင် ထပ်ရသွားလေတော့သည် ။ သို့သော် သူလိုချင်သော အရုပ်ကား ကွာလှမနေချေ။ အရှောင်အတိမ်းကောင်းလျ၏ ။ ခက်သည်က မနှင်းဖွေးက ချစ်သူအဖြစ်သာ ရောင့်ရဲကျေနပ်နေ၏ ။ ဒီကောင်မလေး လူစိတ်မှရှိရဲ့လားမသိ။ မရမှန်းသိတော့ ကိုနေနွယ်တစ်ယောက် ကျားချောင်းချောင်းတော့သည် ။ ဘယ်လိုပင်ချောင်းချောင်း အခွင့်အရေးသည်မရ စိတ်ဆင်းရဲလှသည် ။ ဒီတော့ ကိုနေနွယ် စိတ်ကို ဒုံးဒုံးချလိုက်သည် ။ ဒေါ်ခင်ညို ၊ မလှမေ နှစ်ယောက်နှင့်သာ ပျော်ပျော်ကြီး နေပစ်လိုက်သည် ။
တစ်နေ့ ကျောင်းကိစ္စနှင့် ကိုနေနွယ် မြို့တက်ရန် အကြောင်းပေါ်လာသည် ။ ဒီတော့ မနှင်းဖွေး လိုက်ပို့သည် ။ သူမကိုယ်တိုင် ယက်ထားသော စောင်နှစ်ထည် အညာထွက်ပစ္စည်းအစုံကို လှည်းပေါ်တင်ရင်း
“ကိုကို … သတိနဲ့သွားနော်”
“အင်းပါ… မိန်းမရယ်…”
လှည်းမောင်းမည့်သူ မပေါ်သေး။ ဦးကြွက်နီ၊ ဒေါ်ခင်ညိုလည်း မရှိ။ ငွေသွားရှာကြသည် ။
“ကဲ… ဒီကောင့်ကို စောင့်မနေပါနဲ့။ လာ.. ဖွေးကိုယ်တိုင် လိုက်ပို့မယ်”
“ဖြစ်ပါ့မလား”
“အို…. တစ်သက်လုံး နွားနဲ့ဖက်ပြီး ကြီးလာတာပါတော် ..”
ဒီတော့လည်း ချစ်သူနှစ်ဦး လှည်းယာဉ်ကလေးနှင့် တမော့မော့ ရွာထဲက ထွက်သွားကြသည် ။ ချစ်သူကိုယ်တိုင် မောင်းပို့သော လှည်းယာဉ်စီးရတာ ဘယ်အရသာနဲ့မှမတူ … စကားတပြောပြောနှင့်။
“ကိုကို… ခရီးတစ်ဝက်ကျိုးပြီ။ ကိုကို မြန်မြန်ပြန်လာနော်…”
“အင်းပါ …”
“ဝုန်း …”
ဘယ်လို ကံဆိုးမိုးမှောင်ကျသည်မသိ။ လှည်းဝင်ရိုး ကျိုးသွားသည် ။ မနှင်းဖွေး၏သတ္တိနှင့် ကျွမ်းကျင်မှုကို တွေ့ရသည် ။ လှည်းမမှောက်စေပဲ ငြင်သာစွာ ရပ်နိုင်ခဲ့သည် ။
“ဒုက္ခပါပဲ…”
တော်ပါသေးရဲ့ သစ်ပင်ဝါးပင် အုံ့ဆိုင်းနေသော တောအုပ်ကလေးနား ရောက်ပေလို့ ။ ကိုနေနွယ်ကတော့ ရန်ကုန်သွားရန်ဆိုသော ရည်ရွယ်ချက်ကို လုံးဝမေ့လိုက်တော့သည် ။
“လာ… ဟိုတမာပင်တွေအောက် သွားရအောင်”
တမာပင်တို့သည် သန်စွမ်းလှသည် ။ ပူပြင်းသော နေရောင်ကို ဆန့်ကျင်ကာ စိမ့်နေအောင် အေးချမ်းမှုကို ပေးသည် ။ တမာရွက်ကြွေတို့နှင့် တမာသီးတို့က ပြန့်ကျဲနေသည် ။ ထိုရွက်ကြွေကြောင့်လည်း သဘာဝအလှသည် ပို၍ပေါ်လွင်နေသယောင် ။ ကိုနေနွယ်သည် တမာပင်ကြီးအောက်မှာ ထိုင်ပြီး မနှင်းဖွေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ မှေးစက်ရန် ပြင်လိုက်သည်။
“”ဟင့်အင်း… ဒီမှာပဲထိုင်မယ်”
“ဖွေးက ကို့ကို တကယ်မချစ်ဘူးနော်”
“ချစ်တာပေါ့”
“ဒါဆိုလာခဲ့”
အနိုင်ကျင့် အကြပ်ကိုင်ခြင်းသည် တစ်ခါတစ်ရံ ကောင်းပါသည် ။ မနှင်းဖွေး ချစ်သူမငြိုငြင်စေရန် သူ့ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းငုံ၍ ဝင်ရရှာလေပြီ ။ ဒီတော့ ဘသားချောက ထပ်တိုးလာသည် ။ မနှင်းဖွေးပါးလေးကို နမ်းရှုပ်လေ၏ ။ ဒါကရပါသည်။ အိမ်မှာလစ်လျှင် လစ်သလို အနမ်းခံနေကြ ။ ဒါပေမယ့်
“ပြွတ်…. အို… ကိုကို… အင်း..”
ပူနွေးသောအနမ်း သူမနှုတ်ခမ်းပေါ် ကျလာသည် မဟုတ်ပါလား။ ဒီလိုတစ်ခါမှ မနမ်းခဲ့ဖူး ။ ရွာထိပ်က ဗီဒီယိုရုံမှာလို ဗိုလ်မတွေ ဗိုလ်ထီးတွေ နမ်းနေပါလား ဇာတ်ပျက်ပြီထင်ပါ့ ။
အလန့်တကြား ဟသွားသော သူမနှုတ်ခမ်းထဲသို့ သူ့လျှာသည် လျောကနဲ တိုးဝင်လာသည် ။ ပူနွေးချွဲကျိပြီး ချိုရဲနေသော လျှာ၏အတွေ့ကြောင့် နှင်းဖွေးခင်မျာ အံချလိုက်တော့မလို ဖြစ်သွားရှာ၏ ။ သို့သော် သူမလျှာကို အသာပွတ်တော့ သူ့အတွေ့သည် ထူးခြားလှသည် ။ အရသာဆန်းကို လေ့လာရင်း အနမ်းလှိုင်းတွင် တဖြေးဖြေး မျောစပြုလာချေပြီ ။ ကိုနေနွယ်သည် သူမနှုတ်ခမ်းကို အားရပါးရကြီး စုပ်နေ၍ နှုတ်ခမ်းများပင် ကျိန်းမိသည် ။ အရသာတော့ အရှိသား။ မိမိက မဝံ့မရဲ ပြန်စုပ်မိသည် ။ ဟိုအင်္ဂလိပ်ကားထဲမှာလည်း ဗိုလ်မက ပြန်စုပ်သည် မဟုတ်လား။
သူ့တံတွေးတို့ကို မနှင်းဖွေး မြိုချမိသည် ။ အို… အနမ်းတွင် ဘယ်လောက်ကြာ နှစ်မြောနေမိသည် မသိ ။ သူ့လက်တို့သည် ရင်ဖိုမျှ မသန်းဖူးသေးသော မိမိရင်အစုံကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး ဆုပ်နယ်ချေသည် ။ သူကို့ မတားရက်။ ဒါပေမယ့် ကြောက်သည် ။ အခုနေ လှည်းတစ်စင်းလောက်လာရင် ဘယ်လောက်ကောင်းမလဲ ။ ကြည့် ကြယ်သီးတွေ ဖြုတ်နေပြန်သည် ။
“ပြွတ်…. ဟင်း… ကိုကို… ဖွေးမကြိုက်ဘူး… အဲလိုမလုပ်နဲ့”
“ချစ်သူချင်း ဘာရှက်ဖို့လိုလဲ ဖွေးရယ်”
“ဒါတော့ဒါပေါ့ …။ ဒါပေမယ့် … လက်မထပ်ခင် ဘာမှကျွံမလာနဲ့”
“သိပြီလေ … ဖွေးရဲ့အချစ်ကို”
“ကိုကိုနော် ဖွေး ငိုပစ်လိုက်မှာ … သိလား ..။ ဒီက မိန်းကလေးရှင့် မိန်းကလေး..။ ကဲ.. ဒီလောက်ဖြစ်နေတာ.. ရော့ .. ကိုင်.. ကိုင်”
အညာသူပီပီ စိတ်တိုပြန်သည် ။ မျက်နှာလေးရဲရဲနှင့် ကိုနေနွယ် လက်နှစ်ဖက်ကိုယူကာ သူမ၏လှိုင်းထနေသော ရင်အုံပေါ် တင်ပေးလိုက်၏ ။ ကိုနေနွယ်ကလည်း ဟန်မျှမဆောင်။ သူမ၏ ဖြုတ်လက်စ ကြယ်သီးတို့ကို ဆက်ဖြုတ်ပါတော့သည်။ မနှင်းဖွေးမှာ မျက်ရည်အဝိုင်းသားနှင့် ကိုနေနွယ်ကိုသာ စိုက်ကြည့်နေ၏ ။ ဒီအကြည့်ကို မကြည့်ရဲ ။ ထို့ကြောင့် သူမနှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းရင်း အကြည့်တို့ကို ရှောင်နေမိသည် ။ ခဏချင်းပင် ကြယ်သီးတို့ ပြုတ်သွား၏ ။ ထိုအခါ တောသူထုံးစံ ဘော်လီဖွေးဖွေးလေး ပေါ်လာလေသည် ။
ကျောဘက်ကို သိုင်းဖက်ပြီး သူမ၏ဘော်လီကို လှန်တင်လိုက်၏ ။ အဝတ်မဲ့သော အသားတို့၏ အတွေ့က နှစ်ဦးလုံးကို တုန်လှုပ်သွားစေသည် ။ လက်ထဲမှာပင် အရည်ပျော်သွားမလား အောက်မေ့ရလောက်အောင် ပျော့ပြောင်းနူးညံ့လှသော နို့အုံကို ယုယုယယ ဆုပ်နယ်ပေးနေသည် ။
မနှင်းဖွေး သိလိုက်ပါပြီ ။ ဒီညနေသည် သူမအပျိုစင်ဘဝ၏ နေဝင်ချိန်ဖြစ်ကြောင်း ၊ ဒါကြောင့် ဝမ်းနည်းပက်လက် သူ့ပုခုံးပေါ်မှီ၍ မျက်ရည်တို့ကို သွန်ချမိသည် ။ အပျိုစင်ဘဝကို တန်ဖိုးထားသူ မဟုတ်လား ။ ငိုနေရင်းမှ နို့အုံကို တဖွဖွ ဆုပ်နေသည်ကို အာရုံရောက်သွားပြန်သည် ။ ထိုအခါ သွေးတို့ဆူဝေလာပြီး နို့အုံမှာ တင်းမာလာ၏ ။ နို့သီးထိပ်လေးတွေ မာစိစိဖြစ်လာသည် ။ ကိုနေနွယ်သည် သူမနှုတ်ခမ်းတို့ကို နမ်းရသည်ကို အားမရဟန်တူ တရွရွနှင့် လည်တိုင်ကို နမ်းနေပြန်သည် ။ ထို့နောက် မေးရိုးအောက်နားတို့ ဆုံရာကို စုပ်နေ၏။
“ဒါ….ဟင့် … ကိုကို .. သွေးချေဥမယ်နော်….။ သူများတွေမြင်ရင် ရိပ်မိကုန်မယ် အဟင့်…။ ယားတယ် ကိုရဲ့…”
အသံမှာ ချိုုချိုသာသာ ဖြစ်လာသည် ။ မိန်းမတို့သည် အတွေ့ကို ရှောင်နိုင်ခဲလှသည် ။ သူမတစ်ကိုယ်လုံး အာရုံခံကရိယာတို့ဖြင့် ပြည့်နှက်နေသည်ကိုသာကြည့် ။ တရွေ့ရွေ့ဆင်းလာပြီး နို့တစ်ဖက်ကို စို့နေ၏။
“အား.. ဟား… ကိုကို ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲတော့… မကြီးမငယ်နဲ့ ဒီကလူ နေရခက်တယ်ရှင့် …”
ပါးစပ်ကသာ အော်နေမိသည်။ ပြီးတော့ ရင်ကတော့ တကော့ကော့နှင့်မို့ တစ်ဖက်ကိုနို့စို့လို့ အားရတော့ ဟိုတစ်ဖက်ကို ပြောင်းစို့သည် ။ စို့ရင်း သူမ၏ တင်ပါးကားကားကြီးများကို လက်နှင့် အားရပါးရ ပွတ်ပေးနေ၏ ။ ဒုက္ခ ဒီနေ့မှ အောက်ခံမဝတ်ခဲ့မိ။ ထုံးစံက အလကားနေရင်း အောက်ခံဝတ်မနေ ။ တစ်လတစ်ခါတော့ မှန်မှန်ဝတ်ကြသည် ။ တစ်ချို့က တစ်လတစ်ခါတောင်မဝတ်။ မတော်တဆ ထဘီမှာ အနီကွက်နှင့် မိန်းကလေးကိုတွေ့မိလျှင် အညာမှာ အထူးအဆန်းလို့ မယူဆသင့်ပါ ။ ဘယ်တတ်နို်င်မလဲ တစ်ချို့မိန်းကလေးတွေဆိုရင် ပစ္စည်းပစ္စယတွေ ခေါင်းပေါ်မှာရွက်ထားလျှင် ယောင်္ကျားလေးများလို သေးကို မတ်တပ်ရပ်ပေါက်သည် ။ ဒါကို အထူးဆန်း မမှတ်ယူသင့်။ တစ်ရွာတစ်ပုဒ်ဆန်း မဟုတ်လား ။ အခုလည်း ထဘီသာရှိ၍ သူမဖင်၏ ချောမွေ့မှုကို အလွယ်တကူ ခံစားနေရသည် ။
လက်သည် တရွရွနှင့် ဖင်ကြားကို နှိုက်လာလေသည် ။ မနှင်းဖွေး အသက်ရှူမြန်လာ၏ ။ ဖင်ကြားကို လက်နှိုက်လာလေသည် ။ စောက်ဖုတ်ပေါ်ကို လာကလိနေပြန်သည်။ နို့ကိုစို့လိုက် နယ်လိုက်ဖြင့် မနှင်းဖွေးစိတ်ကြွလာအောင် ဆွပေးနေ၏ ။ နို့မို့ဆိုရင် အပျိုရိုင်းလေးပီပီ သောင်းကျန်းနေရင်အခက် ။ မျက်လုံးလေးတွေမှေးပြီး အသက်ကို တစ်ချက်ချင်း ပြင်းပြင်းရှူတော့မှ စောက်ဖုတ်ကို ရဲရဲတင်းတင်း နှိုက်ရဲတော့သည် ။ ဒါတောင် ထဘီပေါ်မှာ အသာအုပ်၍ ပွတ်ပေးရုံမျှသာ ခရမ်းပျိုးရဲ၏ ။ ပြီးမှ တစတစနှင့် ထဘီကိုဖြေချပြီ ကတ္တီပါသီးလို အမွေးနုလေးများ ဖုံးအုပ်နေသည့် ဖောင်းမို့မို့စောက်ဖုတ်ကို လက်ဝါးနှင့် လွတ်လွတ်လပ်လပ်အုပ်၍ ပွတ်ပေးတော့သည် ။
“အင်း… ကိုကို… ဘယ်လိုတွေ လုပ်နေတာလဲတော့”
နေရာပြင်သလိုနှင့် ပေါင်ကိုအသာဖြဲပေးရင်း အရှက်ပြေ အပြစ်တင်စကား ဆိုလိုက်သည် ။ ဒီတော့ နူးညံ့လှသည့် စောက်ဖုတ်ကို လက်ချောင်းလေးများနှင့် ဟပြီး လက်ခလယ်ကို အကွဲကြောင်းထဲထည့်ကာ အလျားလိုက် ပွတ်ဆွဲပေးနေသည် ။ ပထမတော့ ခြောက်နေ၍ သိပ်မသွက်ပါ ။ တဖြေးဖြေးနှင့် စောက်စေ့ကို ထိဖန်များတော့ အရည်များ တစိမ့်စိမ့်စိုလာသည် ။ ဒီတော့ လက်သည် ပို၍ လွပ်လပ်စွာ လှုပ်ရှားနိုင်ပြီ စောက်ပတ်ထဲ တစတစတိုးဝင်လာကာ စောက်ခေါင်းကို ကလိပေးနေ၏။
“ဟင်း… ဟင်း… ကိုကိုရယ်.. ဖွေး ရင်မောလိုက်တာကွယ်… ဟင်း.. ကြည့်ပါလား…”
လက်ကို သွင်းထုတ်လုပ်ပေးလေ နှင်းဖွေး ပို၍အရသာတွေ့လေ ဖြစ်လာကာ စောက်ရည်များ သေးပေါက်သလို ရက်ရက်ရောရောကြီး ယိုစီးလာသည် ။ ရှက်ပါသည် ကြောက်ပါသည်ဆိုသော စိတ်ကိုဖျောက်ပြီး ဖင်ကို အလိုက်သင့် လှုပ်ပေးနေ၏ ။ အရာရာ ဖြောင့်ဖြူးနေချေပြီ ။ သို့ဖြစ်၍ ကိုနေနွယ်သည် နှင်းဖွေးပေါင်ကြားတွင် လေးဘက်ထောက်ကာ စောက်ဖုတ်ကို မျက်နှာအပ်လိုက်ပါတော့သည်။
“အို… အစ်ကိုရယ်”
မြို့ပြနှင့်ကင်းဝေးသော နှင်းဖွေးအဖို့ ဒီအမှုကို အချစ်၏သင်္ကေတ အဖြစ်သာ မြင်မိလေသည် ။
သို့သော် ကိုနေနွယ်သည် သူမစောက်ဖုတ်ကို နမ်းရုံမျှမကပါ ။
“အား… ဟား… ကိုကို.. ကိုကို.. ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ”
စောက်ပတ်ကြားထဲ လျှာထိုးဝင်လာကတည်းက သူ့မခင်မျာ ကင်းကိုက်ခံရသလို ထွန့်ထွန့်လူး နေချေပြီ ။ တစ်သက်မှာ အတွေးထဲတောင် မထည့်ခဲ့တဲ့ အရသာ ။ စောက်ဖုတ်ထဲ ချွဲကျိပြီး ကြမ်းကြမ်းတမ်း အဖုကလေးများရှိသော လျှာငွေ့ကြီးသည် အပြားလိုက် ဝင်လာချေ၏ ။ မနှင်းဖွေးတစ်ယောက် တိမ်ကိုပဲစီးနေရသလို လွင့်မျောနေသလို သိပ်ကောင်းသည့်စျာန်ကို ရရှိနေလေသည်။
“ဟင်း..ကိုကို..ကိုကို…ကျွတ်…ကျွတ်..ဟာ..”
မရှက်နိုင်ပဲ ဖင်ကို ကော့ကော့ပေးကာ လျှာကိုအထဲပိုဝင်စေ၏ ။ အပျိုစင်မို့ အရသာကို ဆွဲ၍မခံနိုင်ပါ ။
“အား…ကိုကို…အား…အား…”
သူမ၏ အသက်ဝိညာဉ်ပါ ထွက်သွားပြီလားမသိ။ တစ်ကိုယ်လုံး မောဟိုက်ကျန်ရစ်သည် ။ စိတ်အစဉ်သည် အထီးကျန်ကမ္ဘာမှာ ဆောက်တည်ရာမဲ့ လှည့်လည်နေသလို ခံစားမိ၏ ။ ကယ်သူမဲ့ နှစ်မြုပ်ခြင်းဖြင့် အဆုံးတိုင်နစ်မြုပ်ပြီး ဒီဝေဒနာက ကင်းလွတ်အောင် ကိုကိုသာ လုပ်ပေးနိုင်သည် ။ နှင်းဖွေးကို ကယ်နိုင်သည့်ပစ္စည်း သူ့ဆီမှာသာ ရှိသည်။ စွတ်စိုသောနှုတ်ခမ်း ရီဝေသော အကြည့်တို့ကို ကိုနေနွယ် နားလည်ပါသည် ။ ဒါကြောင့် မနှင်းဖွေးကို အသာရွေ့ပြီး နှစ်ချို့တမာပင်ကြီး၏ အမြစ်ကြောပေါ် တင်လိုက်သည် ။ ထဘီကိုမချွတ်ပဲ ကိုယ်မှာပတ်ထားလိုက်ပြီး ဖက်အောက်တွင်မနာစေရန် စုပေးထားလိုက်သည်။
တမာပင်က မြေညီဘက်နည်းနည်းမြင့်သော ကုန်းမြင့်ပေါ်မှာ ရှိ၍ ပင်စည်ကို မှေးမှီထားသော နှင်းဖွေးစောက်ဖုတ်နှင့် ပုဆိုးလှန်ထားသော ကိုနေနွယ်လီးသည် မျည်းဖြောင့်ရှိနေ၏ ။ ချက်ချင်းမလုပ်သေးပဲ ဆီးစပ်ကို ဒစ်နှင့်တေ့ကာ နို့စို့လိုက် ပါးကိုနမ်းလိုက်ဖြင့် ချိန်ဆွဲနေပြန်သည်။ နှင်းဖွေး မရိုးမရွ ဖြစ်လာ၏ ။ လီးကို လိုသလိုကစားပြီ မြောက်ထားသော ခြေထောက်များ လှုပ်စိလှုပ်စိဖြစ်လာ၏ ။
“ကိုကို….”
ခေါ်သံမှာ ငြင်သာလွန်း၍ သစ်ရွက်လှုပ်သံလားဟု ထင်ယောင်မှားဖြစ်စရာ ။ သို့သော် ချစ်သူ၏ နှလုံးခုံသံကို ကမ္ဘာတစ်ဖက်စွန်းကပင် ကြားနိုင်သည် မဟုတ်လား ။ သူမခြေထောက်တို့ကို လက်နှစ်ဖက်တွင်ချိတ်ပြီး မှေးမှီကာ စောက်ပတ်ကို လက်မနှစ်ချောင်းနှင့် အသာဆွဲဟလိုက်သည် ။ ပြီးတော့ မာန်ထောင်နေသော ဒစ်ရဲရဲကြီးကို ဟစိနေသော စောက်ခေါင်းမှာတေ့ပြီး ထိုးသွင်းလိုက်လေတော့သည်။…ပြီးပါပြီ
Zawgyi
ေက်ာင္းဆရာ ကိုလူလည္နဲ႔ ရြာသူသုံးေယာက္
အညာေႏြသည္ ပူေလာင္လွသည္။ သို႔ေသာ္….. ဤအပူကို ဂ႐ုစိုက္ၿပီး လူသားတို႔၏ လုပ္ငန္းေတာင္တာမ်ားကို ရပ္ဆိုင္းရမည္ဆိုလၽွင္ လြန္စြာဆိုးေခ်မည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ႏြားႏွစ္ေကာင္႐ုန္းေသာ လွည္းကေလးသည္ လူ(၄)ဦးကို တင္ေဆာင္လ်က္ ပ်ဥ္းမပင္ရြာဆီသို႔ သြားရာလမ္းအတိုင္း ႏွင္ေနသည္။ လွည္းေပၚတြင္ ႏြားလွည္းေမာင္း ကိုသာျမ၊ ရြာလူႀကီး ဦးႂကြက္နီ၊ ကာလသားေခါင္း ကိုဘဒင္ႏွင့္ ၎တို႔ သြားေရာက္ႀကိဳဆိုခဲ့ေသာ ဆရာကိုေနႏြယ္ ပါေလသည္။ ၾကမ္းတန္းေသာ ရာသီေၾကာင့္ ဆရာတစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေျပာင္းေျပးရသည္။ ယခုလည္း တစ္ေယာက္လာေခ်ၿပီ ။
“ အေတာ္ေတာ့ ပူတယ္ေနာ္ အဘ……”
“ ေအးကြဲ႕ မတရားပူတယ္လို႔ဘဲ မင္းတို႔ေအာက္သားေလနဲ႔ ေျပာရမွာဘဲ …။ ဒါေပမဲ့ ဆရာေလးရယ္ တတ္နိုင္သေလာက္ေတာ့ ေနေပးပါ …။ က်ေနာ္တို႔ရြာမွာက ေက်ာင္းႀကီးသာရွိၿပီး သင္မဲ့ဆရာမရွိဘူး …။ တတ္တဲ့လူေတြကေတာ့ သင္ျပေပးပါရဲ့… ဒါေပမဲ့ … ဆရာတစ္ဆူလိုေတာ့ ဘယ္သူျဖစ္နိုင္ပါ့မလဲ …”
“ ဘႀကီး … ကၽြန္ေတာ္ေနဖို႔ေရာ …”
“ အင္း … က်ဳပ္အိမ္မွာဘဲ ေနပါေလ … က်ယ္လည္းက်ယ္ ေအးလည္းေအးခ်မ္းတယ္။ က်ဳပ္ရယ္၊ က်ဳပ္မိန္းမရယ္၊ သမီးရယ္၊ သားရယ္ဘဲရွိတယ္။ သားကေတာ့ အိမ္ေထာင္နဲ႔မို႔ ၿခံထဲမွာ တဲအိမ္တစ္လုံး ေဆာက္ေနတယ္။ က်ဳပ္တို႔အိမ္ အက်ယ္ႀကီးပါဗ်ာ …။ ဆရာေလးတစ္ေယာက္ ပိုလာလို႔ ဘာမွ ဒုကၡမ်ားပါဘူး .. အားနားစရာမလိုဘူး …။ ကိုယ္ထူကိုယ္ထလိုဘဲ ေနေပါ့ေလကြာ…”
“ ဒါဆို အဆင္ေျပတာေပါ့ အဘရယ္ …။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီကို တမင္လာခဲ့ေပမဲ့ အသိအကၽြမ္းရွိတာ မဟုတ္ဘူး ”
“ ခင္ရာေဆြမ်ိဳးေပါ့ေလကြာ …”
ဦးႂကြက္နီက ရြာလူႀကီးတို႔ထုံးစံ သူ႔အိမ္မွာသာ ဆရာကိုထားခ်င္မွန္း ဆရာကိုေနႏြယ္ ရိပ္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း နားလွည့္ၿပီးပါးရိုက္ျခင္းေပ။ ကိုေနႏြယ္မွာ ရန္ကုန္သားပီပီ ႐ုပ္ရည္က သားနားသည္။ အရပ္အေမာင္း ေကာင္းသည္။ အသားျဖဴသည္။ ဒါကို ကာလသားေခါင္း ကိုဘဒင္တစ္ေယာက္ မနာလိုမရွုဆိတ္ ျဖစ္ေနမိသည္။ ရြာမွ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ပန္းေတာင္ကိုင္တို႔အဖို႔ အႏၲရာယ္မ်ားလွသည္။ တစ္ပါးသူႏွင့္ ၿငိစြန္းျခင္းကို လက္ခံရန္မလြယ္ပါ။ အထူးသျဖင့္ သူမ်က္စိက်ေနေသာ ဦးႂကြက္နီသမီး ႏွင္းေဖြးကို လုံးဝစိတ္မခ်နိုင္ …
“ ဦးေလး … ”
“ ေဟလကြာ …”
“ ဆရာ့ကို ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာ ထားပါလား။ ဘယ္သူမွရွိတာမွ မဟုတ္တာ …။ ၿပီးေတာ့ ဟိုဘက္ခန္း ေလးမွာ ထားရင္လည္း ရသားဘဲ…။ ဆရာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနရတာေပါ့”
“ အိုကြာ … ငါ့ဆီမွာဘဲ ေနပါေစ …။ မင္းႏွယ္ ဘာမ်ားလဲလို႔”
ဦးႂကြက္နီ နားလည္သည္ …။ ဒီေသနာ ပါးစပ္ဟသည္ႏွင့္ အူဘယ္ႏွစ္ေခြရွိသည္ကို သိသည္။ မရ … ဘယ္ေတာ့မွ သေဘာမတူ မေပးစားနိုင္ …။ ဒီေကာင္လိုဂေလနဲ႔ သမီးကို သေဘာမတူနိုင္.. စဥ္းစားရင္းျဖင့္ ဦးႂကြက္နီ ႏွုတ္ခမ္းေမႊးႀကီးမွာ ကင္းမလက္မဲႀကီးမ်ားလို ေထာင္ထလာသည္။ သုံးဦးသား တိတ္ဆိတ္စြာ လွည္း၏ေခၚေဆာင္ရာသို႔ လိုက္ပါလာၾက၏။ ေနအေတာ္ေစာင္းမွ ရြာသို႔ဝင္မိ၏ …။ ဦးႂကြက္နီအိမ္သည္ ရြာလယ္တြင္ ထည္ထည္ႀကီး ရွိေလသည္။
“ လာ … ဆရာေလး…. ဒါ … က်ဳပ္အိမ္ဘဲ …”
ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားဟန္တို႔ ထိန္းမရေအာင္ ေလသံေတြပါေန၏။ သူကပင္ ဆရာကိုေနႏြယ္၏ အဝတ္ေသတၱာကို မကာ အိမ္ေပၚတက္သြားေလသည္။ ဆရာမွာ အိပ္ယာလိပ္ကေလးပိုက္ရင္း ေနာက္ကလိုက္လာ၏။ ကိုဘဒင္ကေတာ့ မေက်မနပ္ႏွင့္ က်န္ခဲသည္။
“ ဟဲ့ … သမီးေရ … သမီး ”
“ ရွင္ … အဘ … လာပါၿပီ …”
ခ်ိဳသာယဥ္ေက်းေသာ အသံႏွင့္အတူ ေတာအရပ္ႏွင့္ မလိုက္ေအာင္ ခ်စ္စရာေကာင္းလွေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ထြက္လာ၏ …။ တစ္ကိုယ္လုံး သနပ္ခါးေဖြးေနေအာင္ လိမ္းထားၿပီး အရပ္ျမင့္ျမင့္ႏွင့္မို႔ ျမန္မာပီသစြာ လွပေနသည္။ ဆရာကိုေနႏြယ္ကို တစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္လိုက္ရာ မ်က္လုံးစူးစူးႀကီးမ်ားကို ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ အသာမ်က္လႊာခ်သြားရွာသည္။
“ သမီး … ဒါ ဆရာကိုေနႏြယ္တဲ့…။ အဘအိမ္မွာေနမယ္”
“ ဆရာေလး … ဒါက်ဳပ္ရဲ့သမီးေလး မႏွင္းေဖြးတဲ့ဗ်ာ… မေခ်ာဘူးလား ”
“ အို … အဘကလည္း ဘာမွန္းလဲမသိဘူး …”
“ ကဲ … ညည္းအေမေကာ ”
“ အေမ အစ္ကိုတို႔အိမ္မွာ အဘရဲ့ ”
“ သြားေခၚေခ် … တစ္ခါထဲ မိတ္ဆက္ေပးရေအာင္ ”
“ ညည္းအစ္ကိုမိန္းမကို ေခၚခဲ့ေခ် …”
“ ဟုတ္ကဲ့ …”
ယို႔ယို႔ေလး ထိုင္ေနရာမွ အသာထကာ ေနာက္လွည့္ထြက္သြားေသာ မႏွင္းေဖြးကို မ်က္လုံးေထာင့္ကပ္ခါ အသာခိုးၾကည့္လိုက္သည္။ စြင့္ကားေသာ တင္ပါးမွာ ေျခတစ္လွမ္းတိုင္း အိအိတုန္ေနသည္။ ေသးက်ဥ္းေသာ ခါးေလးမွာ ေျခလွမ္းအလိုက္ ႏြဲ႕ေနသည္။ က်စ္ဆံၿမီးတုတ္တုတ္ႀကီးသည္ ဒူးဆစ္ထိေန၏။
“ က်ဳပ္သားေတာ့မရွိဘူး ဆရာေလးရဲ့ …။ အိႏၵိယနယ္စပ္ ကုန္ကူးသြားေနတယ္ …။ အင္း … ဒါေပမဲ့ မရဘူးဗ်ာ သြားလိုက္ရင္ တစ္လႏွစ္လၾကာတယ္။ လူငယ္ဆိုေတာ့လည္း တိုးတက္ခ်င္တာေပါ့ ဆရာေလးရယ္”
“ ဒါေပါ့ … ဒါေပါ့ … သမာဇီဝနဲ႔ႀကီးပြားရင္ ပိုေကာင္းတာေပါ့ အဘရယ္ ”
“ အင္း … ေျပာရခက္သားလားဗ်ာ ”
“ ကိုႂကြက္နီ … ရွင့္ဆရာကို ဘာမွမေကၽြးဘူးလား …”
“ ၾကည့္စမ္းပါဦးေတာ္ … ကထဲမွ ထိုင္ၿပီးစကားေျပာေနတာ”
“ ေရေႏြးအိုးေတာင္မခ်ဘူး … ရွင့္ဟာေလ …”
“ အို … အေမကလည္း … သမီးလုပ္လိုက္ပါ့မယ္…။ ဆရာနဲ႔အဘ စကားမျပတ္လို႔ပါ …”
မႏွင္းေဖြးက လိမၼာစြာဝင္ၿပီး ေျပျပစ္ေအာင္ လုပ္လိုက္၍သာ ေတာ္ေတာ့သည္ …။ မႏွင္းေဖြးအေမလည္း အေတာ္ေခ်ာသည္ … အေမတူ သမီးထင္ပါ့ … ႏွုတ္ခမ္းနီရဲရဲ ဆိုးထားသည္ …။
“ အင္း … မိန္းမကေတာ့ …”
“ ဘာမိန္းမကလဲ … ရွင္ဧည့္ဝတ္မေက်လို႔ ေျပာေနရတာ …”
“ ကဲပါ ဆရာေလးရယ္… ဒါ … က်ဳပ္မိန္းမ မခင္ညိဳတဲ့ …။ ဒါက က်ဳပ္ေခၽြးမ မလွေမတဲ့ဗ်ာ …။ နင္တို႔ဆရာေလးကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံၾကေနာ္ …။ ငါ့မ်က္ႏွာ အိုးမည္းမသုတ္ၾကနဲ႔ …”
ဦးႂကြက္နီတစ္ေယာက္ ေႁမြေပြးကို ခါးပိုက္ပိုက္မိျခင္းကို ထိုအခ်ိန္က လုံးဝမရိပ္မိပါေပ …။ ထိုညကို ညစာစားပြဲျဖင့္ အဆုံးသတ္ကာ အိပ္ယာဝင္ၾကေတာ့သည္။ ရြာမွ မီးမလင္း လမိုက္ညျဖစ္၍ တစ္ရြာလုံး တိတ္ဆိတ္ေန၏။
မနက္တြင္ မႏွင္းေဖြးမွအပ အားလုံးကိုယ္စီ အျပင္ထြက္ေနေလသည္။ ကိုယ္လက္သုတ္သင္ရာ၌ပင္ မျပတ္မလပ္ ျဖစ္မိသည္ …။ သူမ ေကၽြးေသာ ပဲျပဳတ္ႏွင့္ ထမင္းစားၿပီး ေက်ာင္းသို႔ထြက္ခဲ့သည္ …။ တစ္ေနကုန္ အလုပ္တို႔ျဖင့္ရွုပ္ၿပီး ညေန(၆)နာရီ အိမ္ျပန္ေရာက္၏ …။
“ ဆရာ သိပ္ေနာက္က်တာဘဲ …”
ေစာင့္ေနေသာ မႏွင္းေဖြးက အျပစ္တင္သံေလးျဖင့္ ဆိုလိုက္သည္။
“ ဟုတ္တယ္ … မႏွင္းေဖြးရယ္…။ အလုပ္ေတြ ၾကဳံးလုပ္ေနရလို႔။ ေနာက္ေန႔ဆိုရင္ေတာ့ ဒီေလာက္ေနာက္မက်ပါဘူး …။ အဘနဲ႔အေဒၚတို႔ ထမင္းစားၿပီးၾကၿပီလား ”
“ အင္း…. စားၿပီးၿပီ …။ က်မတို႔ဆီမွာ ေစာေစာစားတယ္ရွင့္ ”
“ မႏွင္းေဖြးေရာ ”
“ က်မ ဆရာၿပီးမွစားမယ္ ”
“ အာ … တစ္ခါတည္း စားလိုက္ေလ ”
“ မသင့္ပါဘူး ဆရာရယ္ …”
“ အင္း … ဒုကၡဘဲ…။ ကၽြန္ေတာ္ ေရေလးခ်ိဳးခ်င္တယ္၊ ခဏေစာင့္ေနာ္”
“ ရတယ္ … ရတယ္ …”
ကိုေနႏြယ္ ထမင္းစားေနစဥ္ မႏွင္းေဖြး ေဘးမွထိုင္ၾကည့္ေနသည္။ မီးခြက္အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနသည္။ ဦးႂကြက္နီက ေရဒီယိုကို ကလိေနၿပီး ေဒၚခင္ညိဳကေတာ့ ေခၽြးမႏွင့္ သြားအိပ္သည္။ ကိုေနႏြယ္ၿပီးေတာ့ မႏွင္းေဖြး ထမင္းစားသည္။
ဘာလိုလိုႏွင့္ ဆရာကိုေနႏြယ္ ဤရြာကိုေရာက္သည္မွာ ႏွစ္လေက်ာ္ၿပီ …။ အိမ္သားတို႔ႏွင့္သာမက ရြာသူရြာသားတို႔ႏွင့္ပါ ရင္ႏွီးကၽြမ္းဝင္မိ၏ …။ စာအသင္ေကာင္းမွုေၾကာင့္ ကေလးတို႔ကလည္း ခ်စ္ၾကသည္။ မိဘတို႔ကလည္း ေလးစားသည္ ။ စေန တနဂၤေႏြ အိမ္တြင္ အခ်ိန္ပိုသင္၏။ ထိုအခါ မႏွင္းေဖြးပါ စာကူျပေပးေလသည္ ။
ဤတစ္အိမ္လုံးတြင္ ဆရာကိုေနႏြယ္မွာ ရြာကိစၥ၊ လယ္ကိစၥ၊ အေရာင္းအဝယ္ကိစၥတိုႏွင့္ ရွုပ္ေနသည္။ ေဒၚခင္ညိဳလည္း ေျမပဲခင္းကို ဦးစီးေနရ၍မအား၊ မလွေမကေတာ့ ဒီဘက္သိပ္မလာ၊ အေနမ်ားလာေတာ့ သံေယာဇဥ္ေတြ ျဖစ္လာသည္။ ထမင္း လက္ဆုံစားျဖစ္သည္။ ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္ အတူတူျဖစ္လာသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ရန္ကုန္သား ကိုလူလည္ ဆရာကိုေနႏြယ္တစ္ေယာက္ မႏွင္းေဖြးကို ခ်စ္ေရးဆိုေတာ့သည္။ ဟိုကလည္း တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္ အိေျႏၵဆည္ေနၿပီးမွ လိုခ်င္ေသာ အေျဖကို ေပးခဲ့သည္ ။
“ ဆရာ … ဆရာလို႔မေခၚနဲ႔ ေဖြးရယ္ …။ ကိုကိုလို႔ ေခၚၾကည့္စမ္း …”
“ ဟင့္အင္း … ရွက္ပါတယ္ ရွင္ ”
“ မရဘူး … ခ်စ္ရင္ေခၚရမယ္ …”
“ ကိုကို …”
တစ္ခုေတာ့ရွိသည္။ မႏွင္းေဖြးမွာ ငယ္သူမို႔ သူ႔မိဘေတြ မရိပ္မိေခ်။ ၿပီးေတာ့ အလစ္ခိုးနမ္း႐ုံမွလြဲ၍ ဘာမွလုပ္မရ။ ဒီေတာ့ နဂိုက မရိုးေတာ့ ကိုေနႏြယ္တစ္ေယာက္ ရိုးတိုးရြတ ျဖစ္လာသည္။ မေနနိုင္မထိုင္နိုင္ မရွုနိုင္မကယ္နိုင္ႏွင့္ အလစ္ကို ေခ်ာင္းေနေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ မႏွင္းေဖြးက ပါးနပ္စြာ ေရွာင္ရွားနိုင္ခဲသည္ခ်ည္းသာ။
“ ဆရာေလး က်ဳပ္ဒီေန႔ ဟိုဘက္ရြာ ခဏသြားလိုက္ဦးမယ္…။ ညအိပ္ေပါ့ဗ်ာ … လိုက္ခ်င္လား ”
“ မလိုက္ေတာ့ပါဘူး အဘရယ္ …။ ကၽြန္ေတာ္ စာနည္းနည္း ဖ်က္စရာရွိလို႔”
“ ေကာင္းၿပီေလ … နည္းနည္းေတာ့ သတိနဲ႔အိပ္ေနာ္ …။ ဆရာေလး မလိုက္တာပဲ က်ဳပ္ ဝမ္းသာလွၿပီ …။ အခုတေလာ သူခိုးပူေနတယ္ ”
“ စိတ္ခ်ပါ အဘရယ္ …”
“ အင္း … သားကလည္းမရွိေတာ့ ဆရာေလးကိုဘဲ သားလိုသေဘာထားၿပီး အားကိုေနရေတာ့မွာဘဲ …
“ ဟုတ္ကဲ (ေယာကၡမႀကီးရယ္) ဟုတ္ကဲ့ … ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အဘကို ကိုယ့္မိဘလို သေဘာထားပါတယ္ ခင္ဗ်ာ ”
“ ကိုႂကြက္ … အေႏြးထည္ယူသြားခ်ည္ေနာ္။ ၿပီးေတာ့ ဓါတ္မီးလည္းယူသြား”
“ ေအးပါဟ … ငါ့ႏွယ္ ဘဝကူးေတာ့မွာၾကေနတာပဲ ေကာင္းတယ္ ”
“ ေတာ္ဘဝျမန္ျမန္ကူး က်ဳပ္ေနာက္လင္ယူဘို႔ ”
“ တယ္ … ဒီမိန္းမ သြားခါနီးလာခါနီး နိမိတ္မရွိ နမာမရွိ”
“ ကဲပါ အစ္မရယ္ … အဘ သြားခါနီးလာခါနီး စိတ္တိုေအာင္ သြားမစနဲ႔”
“ ကဲ အဘ ေရာ့ … ဒီထဲလိုတာေတြ သမီးထည့္ထားတယ္ ”
“ ေအး သမီး ေအး … နင့္အေမသာ နင့္တစ္ဝက္ေလာက္ လိမၼာရင္ ငါဒီတစ္သက္ မအိုေတာ့ဘူး …”
လူတကာကိုနိုင္ႏွင္းေသာ သူႀကီးကို ေဒၚခင္ညိဳတစ္ေရာက္ ေဗ်ာတင္ေတာ့သည္။ သူႀကီးမွာ တဟားဟားရယ္ရင္း အသင့္ေစာင့္ေနေသာ လွည္းဆီသို႔ သုတ္ေခ်တင္ေလၿပီ။ ကိုေနႏြယ္ရင္ထဲမွာ ဘုရားပြဲလွည့္ေနမွာ အမွန္ပါပဲ။ ဦးႂကြက္နီ ခရီးထြက္သည္။ေဒၚခင္ညိဳ ေခၽြးမႏွင့္ အိပ္မည္။ ဤသို႔ဆိုလၽွင္ မႏွင္းေဖြးတစ္ေယာက္သာ မိမိႏွင့္က်န္ရစ္ေပမည္။ တစ္ခုေတာ့ရွိသည္ မလွေမကို ဤအိမ္ႀကီးတြင္ လာအိပ္မခိုင္းဖို႔ ဆုေတာင္းရမည္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ရခဲတဲ့ အခြင့္အေရးေလး လက္လြတ္ရေပမည္။
ရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ေစာင့္ရင္း အခ်ိန္တို႔ ကုန္လြန္လာေလသည္။ ညစာစားၿပီး အလႅာပသလႅာပ အနည္းငယ္ေျပာၿပီး အိပ္ရာဝင္ဖို႔ ဟန္ျပင္သည္။ ခဏေနေတာ့ ေဒၚခင္ညိဳ ဆင္းသြားျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္တက္လာၿပီး မႏွင္းေဖြးအခန္းဆီမွ တိုးတိုးသံေတြ ၾကားေနရသည္။ ဘာေတြျဖစ္ေနပါလိမ့္။ ကိုေနႏြယ္ မီးမွိတ္ၿပီး အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသည္ ။ရင္တြင္းမွႀကိတ္၍ ဆုေတာင္းေနသည္ကား ……..
“ ႏွင္းေဖြးတစ္ေယာက္ထဲ က်န္ရစ္ပါေစ …”
ခဏၾကာေတာ့ ေဒၚခင္ညိဳဆင္းသြားသည္။ မႏွင္းေဖြး တံခါးလာပိတ္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေဟး … ဟု ကေလးတစ္ေယာက္လို မေအာ္မေစရန္ မနည္းထိန္းထားရသည္ …။ မႏွင္းေဖြး အခန္းထဲ ျပန္ဝင္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ေနာက္ေဖးတံခါးဖြင့္သံ ၾကားရသည္။ အင္း … အိမ္သာေတြဘာေတြ သြားတက္ေနတာ ျဖစ္မွာေပါ့ဟု ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေတြးေနမိသည္။
မႏွင္းေဖြး အိမ္သာတက္သည့္အေၾကာင္း စဥ္းစားရင္း ရင္ေတြပူလာသည္။ အေတာ္ၾကာသည္အထိ မလာေသး။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ တံခါးျပန္ပိတ္သံ ၾကားသည္။ ထို႔ေနာက္ … မႏွင္းေဖြးအခန္းမွ မီးခြက္ၿငိမ္းသံ အဝတ္ခ်င္းပြတ္သံ ၾကားရသည္။ ဟန္ေဆာင္ဖုံးအုပ္ထားခဲ့ရေသာ ပညာတို႔ကို ျပရမည္ဆိုေတာ့ေၾကာင့္ စိတ္တက္ႂကြေနမိသည္။
နာရီဝက္ေလာက္ ေအာင့္အည္းေစာင့္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့မွ အသာထကာ သူခိုးလို ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး မႏွင္းေဖြးအခန္းတြင္း ဝင္လိုက္သည္။ တံခါးသည္ ဟင္းလင္းပြင့္ေန၍ မိမိကို ေမၽွာ္လင့္ေနသည္ဟု က်ိန္းေသတြက္လိုက္မိ၏။ ၾသ … သူလည္းေလ ေလာကီသားေပဘဲ …..။ အေမွာင္ထဲတြင္ စမ္းတဝါးဝါးႏွင့္ ျခင္ေထာင္ႀကိဳးကို ဝင္တိုက္မိရာမွ အသာဖမ္းရင္း ျခင္ေထာင္လွန္တင္လိုက္သည္။ သင္းပ်ံေသာ သနပ္ခါးေမြးေမြးေလးကို ရွုရွိုက္ရင္း မႏွင္းေဖြးေဘးမွာ အသာဝင္ထိုင္ၿပီး လက္ႏွင့္ ေလၽွာက္ၿပီး မရဲတရဲ စမ္းမိသည္။ မေတာ္လို႔ ေအာ္မွာ ေၾကာက္ရေသး ။ သို႔ေသာ္ မေခ်ာက တုတ္တုတ္မၽွမလွုပ္ပဲ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္လား …. ႏွိုးရခက္မည့္ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနျခင္းလား … အသက္ရွူသံကေတာ့ မွန္လို႔ …။
လက္က တျဖည္းျဖည္းစမ္းသြားရာ ရွံသားအကၤ်ီပါးေအာက္မွ နို႔အုံႀကီးႏွစ္ခုကို အထိတ္တလန႔္ ေတြ႕ရသည္။ နို႔အုံေပၚ လက္တင္ထားေပမဲ့ ဘာမွမတုန႔္ျပန္။ ဧကႏၲေတာ့ ေမွးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ရွက္ရွာလြန္းလို႔ ဘာမွမတုန႔္ျပန္သည္ဘဲ ျဖစ္ရမည္။ မ်က္ႏွာေတာ္ႏုႏုကို အသာလိုက္စမ္းၿပီး ေမးကိုကိုင္ကာ ေခြလွည့္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ အသက္တစ္ဝက္နီးပါး အေလ့က်င့္လုပ္ယူခဲ့သည့္ ႏွုတ္ခမ္းခ်င္းနမ္းျခင္းကို စတင္ျပဳလုပ္ပါေတာ့သည္။
“ ႁပြတ္ … ”
“ ဟင္ … ”
ေခါင္းေမႊးတို႔ ေထာင္ထကုန္သလား မသိ။ မႏွင္းေဖြးႏွုတ္ခမ္းသည္ ႏွုတ္ခမ္းနီတို႔ျဖင့္ ေစးကပ္ကာ ေမႊးပ်ံေနသည္။ ဒါ … ဒါဆို … ေနာက္က်သြားခဲ့ၿပီ။ သန္မာေသာ လက္ႏွစ္ဖက္သည္ ကိုေနႏြယ္ကို ယိုင္လွဲသိုင္းဖက္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ ႏွုတ္ခမ္းကို ရမၼက္ျပင္းစြာ စုပ္ယူေနေတာ့သည္။ ကိုေနႏြယ္ ေထာင္ေခ်ာက္မိေလၿပီ။ ဤသည္မွာ မႏွင္းေဖြးမဟုတ္။ မႏွင္းေဖြးသည္ ႏွုတ္ခမ္းနီ ဘယ္ေတာ့မွမဆိုး။ သဘာဝ သႏၲာေရာင္ ႏွုတ္ခမ္းႏွင့္သာ ေနသည္။ ႏွုတ္ခမ္းနီဆိုးသည္ဆိုေတာ့ ႏွင္ေဖြးအေမ ဦးႂကြက္နီမိန္းမ ေဒၚခင္ညိဳေပ။ အခုမွ႐ုန္းလည္း ထေအာ္ခဲ့ေသာ္ … မခက္လား။ ဒါေၾကာင့္ မီးစင္ၾကည့္က႐ုံ။
မႏွင္းေဖြးမဟုတ္ေတာ့ သိပ္အားမနာေတာ့ပဲ မို႔ေမာက္ေနေသာ ရင္သားအစုံကို လက္ႏွင့္ညႇစ္ကာ သူမ၏ႏွုတ္ခမ္းကို ရန္ကုန္အရသာေပး၍ စုပ္ပစ္လိုက္သည္။ ဘယ္ေလာက္ ေခတ္ဆန္သည္ေျပာေျပာ ရန္ကုန္သူေတြကို လိုက္မမွီ။ ရန္ကုန္သားေတြကို လိုက္မမွီ ။ ထို႔ေၾကာင့္ ရန္ကုန္သားတို႔ႏွင့္ေတြ႕လၽွင္ ေနာက္ေကာက္က်ရမည္သာ။ ယခုလည္းၾကည့္ ေဒၚခင္ညိဳသည္ ႏွုတ္ခမ္းစုပ္႐ုံမၽွျဖင့္ အသက္ရွူျမန္လာကာ ဆႏၵတက္ႂကြလာသည္။ အလိုးခံဖို႔ နားလည္သည္။ ဒီလိုပဲ ဘဝတစ္ေလၽွာက္ ေနခဲ့တာပဲ၊ ကာမသၽွတၱရပညာက်မ္းကို နားမလည္၊ အလိုးခံျခင္းသာ နားလည္သည္။ ဒါပဲ အရသာရွိသည္။ အရသာကို ပြားစည္းေအာင္ မလုပ္တတ္။
ၿပီးေတာ့ … ကေလးလီးလြဲ၍ အရြယ္ေရာက္ လူႀကီးလီးကို မျမင္ဖူး ..။ လင္ရသည္ႏွင့္ မီးခြက္ၿငိမ္း ထမီလွန္၊ ပုဆိုးလွန္ လုပ္ျခင္းသာ နားလည္သည္။ အခုေတာ့ … ေနႏြယ္ အကိုင္အတြယ္ေတြက သိပ္ျငင္သာသည္။ ေသသပ္သည္…။ ေဒၚခင္ညိဳ၏ ရမၼက္ကို ဟုန္းဟုန္းေတာက္ေစသည္။
“ ဟင္း … ဟင္း …”
စကားမေျပာရဲ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေအာ္သံလိုလို အသံမ်ိဳး လည္ၿမိဳမွထုတ္ၿပီး အခ်က္ျပသည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာကိုေနႏြယ္ကေတာ့ ခပ္တည္တည္ သူမ်ားကို ထားရစ္ၿပီး ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနသည္။ ဒီေကာင္ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ…၊ ဪ အဝတ္ခၽြတ္ေနတာပဲ၊ ဟင္း ၿမိဳ႕သားေတြ အရွက္ကိုမရွိဘူး။ ခဏခ်င္း ကိုေနႏြယ္ မိေမြးတိုင္း၊ ဖေမြးတိုင္း ျဖစ္သြားသည္။
“ ေဒၚခင္ညိဳ …”
“ ဘာတုန္းေတာ့ …
“ ကၽြန္ေတာ္ မီးထြန္းလိုက္မယ္”
“ အမေလး မလုပ္လိုက္ပါနဲ႔။ က်ဳပ္ရွက္လြန္းလို႔ပါ ”
“ မရဘူး ထြန္းမယ္ ”
“ ဒုကၡပါပဲ …”
ေဒၚခင္ညိဳ စကားအဆုံးမွာ ဖေယာင္းတိုင္ႏွစ္တိုင္ပါ ကပ္ထြန္းသြားပါတယ္။ မီးခြက္ပါမကဘူး … ဖေယာင္းတိုင္ပါထြန္းတာကိုး။ ေဒၚခင္ညိဳကေတာ့ ေမွာက္ရက္ႀကီးအိပ္ကာ မ်က္ႏွာကို ေခါင္းအုံးႏွင့္ကပ္ၿပီး ဝွက္ထားသည္။ ကိုေနႏြယ္ ျခင္ေထာင္ျဖဳတ္ၿပီး လုံးပစ္လိုက္သည္။ လြပ္လပ္သြားၿပီ။ အခုမွ ေဒၚခင္ညိဳအလွကို ေသခ်ာၾကည့္မိသည္။ အရပ္ျမင့္ျမင့္မို႔ ကိုယ္ခႏၲာအဆက္အေပါက္ ၾကည့္ေကာင္းလွသည္။ ေမွာက္အိပ္ေနလို႔ ဧရာမဖင္ႀကီးေတြ ေကာ့ပ်ံေနသည္။ ခါးနည္းနည္းေလးတုတ္ေပမဲ့ ပုံမပ်က္ ပိုလို႔ေတာင္ ခန႔္ေနေသးသည္။ ေပါင္တံေတြကေတာ့ ေရႊဘိုမင္းအႀကိဳက္ေပပဲ။ အသားနည္းနည္းညိဳသည္ ဆံပင္ကေတာ့ ေကာင္းလွသည္။
“ေဒၚခင္ညိဳ …”
“ဘာတုန္းေတာ့ …”
“ဒီဘက္လွည့္ပါဦး …”
“က်ဳပ္ရွက္တယ္ …”
ဒီေလာက္ေျပာရခက္တာ ဆတ္ကနဲ ထဘီကိုကိုင္ၿပီး ေဆာင့္ဆြဲလိုက္သည္။ ေျပေလ်ာ့ေလ်ာ့ထဘီသည္ ေလၽွာကနဲ ကြင္းလုံးကၽြတ္သြားေလေတာ့သည္။ ေဒၚခင္ညိဳတစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ရွက္သလဲဆိုရင္ ဖင္ေတြေတာင္ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသည္။ ကိုေနႏြယ္သည္ သူမေပါင္တံမြတ္မြတ္တေလၽွာက္ လက္ျဖင့္ အသာပြတ္၍ တေျဖးေျဖးႏွင့္ ဖင္ႀကီးကို ပြတ္ေပးေနသည္။ ထိုမွတဆင့္ ဖင္ၾကားကို လက္ခလယ္ႏွင့္ ပြတ္ေနျပန္သည္။ ေဒၚခင္ညိဳခင္မ်ာ ဖင္ႀကီးကို ေကာ့ပ်ံေနရွာသည္။ ေစာက္ေမႊးထူထပ္ထပ္လွေတာ့ ေစာက္ပတ္ကို သြားထိမိေလသည္။ အေပါက္ကေလးသို႔ လက္ခလယ္ျဖင့္ ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ ျပဳလုပ္ေပးေနသည္။
“ဟင္း … ဟင္း ယားတယ္ေတာ္”
“ယားရင္ ဒီဘက္လွည့္ လိုးခ်င္လွၿပီ …”
အင္မတန္ အလိုးခံခ်င္သည့္မိန္းမကို ဒီလိုပဲေခၚတာ မဟုတ္လား။ ေဒၚခင္ညိဳ မလွည့္ခ်င္လွည့္ခ်င္ ပက္လက္လွန္လိုက္ေလသည္။ အနည္းငယ္ ျဖဴသေယာင္ရွိေသာ ၀မ္းဗိုက္ေအာက္မွ ေစာက္ဖုတ္အေမႊးၾကမ္းတို႔ျဖင့္ အရိုင္းသဘာဝကို လွစ္ဟျပေနသည္။ နို႔ႏွစ္လုံးမွာ သားေကာင္းမိခင္ ပီသေၾကာင္း ျပသေနသည္။ အကၤ်ီၾကယ္သီးမ်ားကို ျဖဳတ္ခ်လိုက္ကာ နို႔အုံကို လွမ္းကိုင္လိုက္သည္။ ေဒၚခင္ညိဳခင္မ်ာေတာ့ ရွက္လြန္း၍ မ်က္ႏွာကို လက္ျဖင့္အုပ္ထားေလသည္။
ကိုေနႏြယ္သည္ ေဒၚခင္ညိဳမ်က္ႏွာေပၚမွ သနပ္ခါးကို လၽွာျဖင့္ယက္ေနသည္။ ခါးသက္ငံက်ိေသာ အရသာကို သေဘာေတြ႕ေနသည္။ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ နို႔အုံကိုကိုင္ၿပီး နို႔သီးကို ေခ်ေပးေနသည္။ တစတစႏွင့္ နို႔သီးမ်ား ေထာင္ထလသည္။ လက္တဆစ္စာေလာက္ ရွိသည္။ နို႔အုံထိပ္တြင္ မိုင္တိုင္တစ္ခုလို မားမားမတ္မတ္ႀကီး ေထာင္ေနသည္။
ကိုေနႏြယ္ မေနနိုင္ေတာ့။ ဒီေလာက္ႀကီးမားသည့္ နို႔ႀကီးေတြကို အားရပါးရ စို႔ခ်ပစ္လိုက္သည္။ ျဖစ္နိုင္ရင္ ကိုက္စားပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ အျမဲတမ္း အလုပ္ႏွင့္လက္ မျပတ္သူမို႔ အသားအရည္က အရြယ္ႏွင့္အတူ က်မသြား၊ တင္းရင္းၿပီး ငယ္ေသြးကို ထိန္းထားနိုင္ဆဲ။ နို႔သီးကို ပထမဆုံး ႏွုတ္ခမ္းႏွင့္ ဖိညႇစ္ပစ္လိုက္သည္။
“အို … ဘာေတြလုပ္ေနမွန္း မသိပါဘူးေနာ္ … ဒုကၡပါပဲ”
ရွက္ရႊံစြာ ဆိုေလသည္။ သို႔ေသာ္ မခံစားမွီကပင္ အရသာကို ေတာင့္တေနသူ မဟုတ္ပါလား ။ နို႔အုံႀကီးမွာ ေဘာလုံးႀကီးလို ေဖာင္းတင္းလာသည္။ နို႔သီးထိပ္မွ နို႔ရည္ၾကည္တို႔ တစိမ့္စိမ့္ ထြက္လာသည္ ။ ရင္ဘတ္ႀကီးကို ေကာ့ေကာ့ေပးလာသည္။
“ဟင္း … ဟင္း … ဆရာရယ္… ဘယ္လိုလုပ္ေနတာလဲေတာ့..။ ဒီကလူ ေသေတာ့မယ္”
ေဒၚခင္ညိဳ ေႏြညလယ္မွာ ငွက္ဖ်ားတက္ေနရွာသည္။ မိမိကိုယ္ကို မသိလိုက္မွီမွာပင္ က်န္နို႔တစ္ဖက္ကို လက္ျဖင့္ ပြတ္သတ္ေနမိသည္။ ဆရာ့လက္တို႔သည္ မွင္ႏွင့္ေစာက္ဖုတ္ အပ္ခ်စရာ ေနရာမရွိေအာင္ ပြတ္သတ္ေနေလသည္။ ေစာက္ဖုတ္ကိုအုပ္ၿပီး အေမႊးၾကမ္းတို႔ကို ထိုးဖြကစားေနသည္။ အခ်ိန္က အပိုအလိုမရွိပဲ ေနာက္နို႔တစ္ဖက္ကို ေျပာင္းစို႔ေလသည္။ ေဒၚခင္ညိဳစိတ္တြင္း၌ ဆရာ့ကို လင္သားျဖစ္လိုက္ပါေတာ့ဟု လိုလိုလားလား ေတာင့္တမိသည္။ သူ႔ေပါင္ႀကီးသည္ သူမေပါင္ကို ခြထားေသာေၾကာင့္ ငပဲႀကီးက ေဒၚခင္ညိဳကို ပြတ္သပ္ျမဴဆြယ္ေနသည္။
ေနႏြယ္က ေဒၚခင္ညိဳလက္ကို ယူၿပီး သူ႔လီးေပၚ တင္ေပးလိုက္သည္။ ၾကမ္းတမ္းေသာလက္သည္ ႏူးညံ့ၿပီး ကတၱီပါသားလို လီးႀကီးကို ဆုပ္ကိုင္မိေလသည္။ ဆုပ္မိေသာ မလြတ္ေတာ့၊ တစ္ခါမွ ဒါမ်ိဳးမကိုင္ဖူးဘူး။ လင္ႏွင့္မယားသာ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ လီးကို ေသခ်ာမၾကည့္ခဲ့ …။ စိတ္ရိုင္းတို႔ ထာဝရရွိေသာ္လည္း အေျခအေနေၾကာင့္ ခၽြန္းအုပ္ခဲ့ရသည္။ ယခုေတာ့ …
“ေဒၚခင္ညိဳ …”
“ဘာတုန္းေတာ့ …”
“လီးစုပ္ရမယ္ …”
“ဘာ… ဘာေျပာတယ္”
ကိုယ့္နားကိုယ္ မယုံနိုင္ေလာက္ေအာင္ အံ့ၾသသြားမိသလို၊ ဒီေလာက္ အသက္ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ ကြာေနတာကို အားမနာပါးမနာ ေျပာရဲေလျခင္း၊ ေဒါသထြက္သြားမိသည္။
“လီးစုပ္ေပးရမယ္လို႔ …။ ဒါမွ … ေဒၚခင္ညိဳကို ၾကာၾကာလိုးေပးနိုင္မွာေပါ့။ အခုခ်က္ခ်င္း လိုးရင္ ျမန္ျမန္ၿပီးသြားမယ္ …”
“အို … က်ဳပ္မစုပ္တတ္ပါဘူး …”
“စုပ္ၾကည့္ပါဦး …”
“ရြံ့စရာႀကီးေတာ့ …”
“အာဟား… မရြံ့ေပါင္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ေဒၚခင္ညိဳေစာက္ဖုတ္ကို လၽွာနဲ႔ယက္ေပးဦးမွာ …”
“အို… ဘာေတြေလၽွာက္ေျပာေနတာလဲ၊ နားရွက္စရာေတြ …”
“နားရွက္ရင္ ခိုင္းတာလုပ္ေပးေလ …”
ဘာသံမွမထြက္ပဲ ၿငိမ္ေနလို႔ သေဘာတူၿပီဆိုတာ သိလိုက္သည္။
“အမေလး ႀကီးလိုက္တဲ့လီးႀကီး …”
မရဲတရဲ ပါးစပ္အရင္းကို အဝင္ခံလိုက္၍ ေႏြးၿပီးႏူးညံ့သည့္ အေတြ႕သည္ သူမကို လၽွပ္စစ္ဓါတ္ႏွင့္ တို႔လိုက္သလို တြန႔္သြားေစသည္။
“စုပ္ပါ … ေဒၚခင္ညိဳရဲ့…။ လၽွာနဲ႔ယက္ေပး… ဟုတ္ၿပီ…”
သူ႔အလိုက် လီးကို ပါးခ်ိဳင့္ေအာင္စုပ္ရင္း လၽွာျဖင့္ ဒစ္ကို ယက္ေပးေနမိသည္။ မိမိေယာက္်ားပင္ မကိုင္ခဲ့သည့္ ေခါင္းကို ကိုေနႏြယ္ကိုင္ၿပီး အသာပြတ္ေပးေနသည္။ ေဒၚခင္ညိဳလည္း အရသာေတြ႕လာၿပီး လီးကို အားရပါးရ စုပ္ေတာ့သည္။ ေဂြးဥေတြက သူမေမးစိေပၚမွာ ခ်ိန္သီးႏွစ္လုံးလို ရိုက္ခတ္ေနသည္။
“အား … ရွီး …ကၽြတ္ … ကၽြတ္ … ဟုတ္ၿပီး… ဟုတ္ၿပီ”
ကိုေနႏြယ္ ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက ႀကိဳက္ကုန္းေတြ ဖာသယ္ေတြ ေနာက္ဆုံးရည္းစားေတြနဲ႔ ေသာင္းက်န္းခဲ့တာ ဒီေတာက ေဒၚခင္ညိဳနဲ႔ေပ်ာ္တာ အရသာေတြ႕ေနသည္။
“အား … အား… အား…”
“ေဝါ့… ထြီး ….”
တဝက္ေလာက္ ဝမ္းထဲပန္းဝင္သြားၿပီးမွ ကမန္းကတန္း အန္ထုတ္လိုက္သည္။ ေဒၚခင္ညိဳ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ ျဖစ္ေနရွာသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ေဒၚခင္ညိဳေစာက္ဖုတ္ကို ျဖဲၿပီး လၽွာနဲ႔ယက္ေပးမယ္ေနာ္ …။ ကဲ ဖင္ႂကြၿပီး ေခါင္းအုံး ေအာက္ခုလိုက္ …”
ေစာက္ဖုတ္တစ္အုံလုံး ႂကြတက္လာၿပီး ေဖာင္းမို႔ေနသည္။ ကိုေနႏြယ္သည္ သူမေပါင္ကို ဆြဲျဖဲလိုက္ၿပီး နီညိဳေရာင္ ေစာက္ဖုတ္သည္ ျပဲကနဲ ဟသြားသည္။ ေစာက္ေစ့သည္ လက္သန္းတစ္ဆစ္ခန႔္ရွိၿပီး ေတာင့္တင္းေနသည္။ အတြင္းသားႏွစ္လႊာသည္ ညိဳမဲတြန႔္ေခါက္ေနသည္။ ေစာက္ေခါင္းမွာ မဆုံးနိုင္သည့္ အတြင္းတစ္ခုအလား။
“ဟင္း … ပဲငံျပာရည္နံ့ နံလိုက္တာ …’
“အလိုေတာ္ က်ဳပ္ေရခ်ိဳးတိုင္း ဆပ္ျပာတိုက္ပါတယ္ … ေမႊးနဲ႔ေတာ့ ေမႊးနဲ႔…”
“ေနာက္တာပါဗ်ာ …”
သူမေစာက္ဖုတ္ကို နံသည္ေျပာေတာ့ မႀကိဳက္နိုင္ ျဖစ္သြားသည္။ မနံပါ သန႔္ရွင္းမွုကို ဂ႐ုစိုက္ပုံရသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ေစာက္ဖုတ္ကို ယက္ပစ္လိုက္သည္။ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသားႏုႏုေလးေတြကို ေနရာအႏွံ့ ေလၽွာက္ယက္ျဖစ္သည္။ ေဒၚခင္ညိဳမွာ ဖင္ႀကီးေကာ့ပ်ံၿပီး င႐ုတ္သီးစပ္ေနရွာသည္။ ေစာက္ရည္တို႔မွာ ေစာက္ပတ္ထဲမွ အစက္ကေလးမ်ား တစ္စက္ခ်င္း စိမ့္ယိုလာသည္အထိ တဏွာေသြးေတြ ထႂကြေနမိသည္။ တစ္ဘက္မွာ ဒီလိုလုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးထဲေတာင္မကူးခဲ့။ ရန္ကုန္သားေတြ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ လုပ္တတ္ၾကသည္။ သမီးကို စိတ္မခ်လို႔ ေျပာင္းအိပ္ရက်ိဳးနပ္သည္။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ႂကြားႂကြားယားယား ေယာကၤ်ားပီသသည့္ ဆရာကို ႀကိတ္ၿပီး သေဘာက်ေနခဲ့သည္ မဟုတ္လား။
ႂကြက္နီဆိုတာ အလကား။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ေတာင္ ေမြးခဲ့သည္။ အိမ္ဘယ္နားမွာရွိသည္ ဆိုတာေတာင္မသိ။ အသက္ (၃၁) ေနာက္ပိုင္း အရင္ကလို ဆက္ဆံမွုမနိုင္ေတာ့ ျဖစ္လာသည္။ ယခုအသက္ (၄၂) ရွိၿပီး တစ္လတစ္ခါေတာင္ မဆက္ဆံေတာ့ေခ်။
ေပါင္ကိုျဖဲေပးလိုက္သည္။ ေစာက္ပတ္တစ္ျပင္လုံး အရည္ေတြ ရႊမ္းေနသည္။ ဘယ္အရသာႏွင့္မွမတူ။
“ရွီး … ကၽြတ္ … ကၽြတ္ … ဆရာရယ္ က်ဳပ္ေစာက္ပတ္ ယားလာၿပီးေတာ့.. လိုး.. လိုးပါေတာ့”
ေဒၚခင္ညိဳတစ္ေယာက္ ေျခေတြလက္ေတြ ေကြးေကာက္ဆန႔္ငင္သြားၿပီး အရည္ပ်စ္မ်ား ေစာက္ေခါင္းထဲမွ ယိုဆင္းလာေတာ့သည္။ ေျခပစ္လက္ပစ္ လွဲေနလိုက္သည္မွာ အသက္ပင္မရွိသေယာင္။
“အိုး …. သိပ္ေကာင္းတာပဲေနာ္”
သူ႔ေဘးဝင္လွဲေနေသာ ဆရာ့ေပါင္ကိုခြရင္း ေျပာလိုက္သည္။ ေစာက္ဖုတ္ႏွင့္လီးကို မရဲတရဲ ပြတ္ေပးေနမိသည္။ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးတို႔သဘာဝ မူေနခ်င္ေသး၏။ ခံခ်င္ေသာ္လည္း …
“ေဒၚခင္ညိဳ…”
“ဘာတုန္းေတာ့ …”
“ေကာင္းေကာင္းခံခ်င္တယ္ မဟုတ္လား …”
“အင္း …”
“ဒါဆိုပက္လက္လွန္”
ပက္လက္လွန္ေပးေသာ ေဒၚခင္ညိဳခါးေအာက္သို႔ ေခါင္းအုံးတစ္လုံး ခုေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူမ၏ ေျခေထာက္တို႔ကို မကာ မိုးေပၚသို႔ေျမႇာက္ၿပီး သူမ၏ေခါင္းႏွင့္ ညိဳသက်ည္း ထိမိသည္အထိ ဖိခ်လိုက္သည္။ ေစာက္ဖုတ္မွာ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားမွ ျပဴးထြက္ကာ မိုးသို႔ေမၽွာ္ေန၏။ ကိုေနႏြယ္က ေဒၚခင္ညိဳ၏ မိုးေမၽွာ္ေနေသာ ဖင္ႀကီးကို ဆိုင္ကယ္လိုခြကာ လီးႀကီးကို ေစာက္ဖုတ္ႏွင့္ ခ်ိန္ဆေနသည္။
“ေဒၚခင္ညိဳ ေျခေထာက္ေတြကို ကိုင္ၿပီး ထိန္းထားေနာ္…”
ေျပာရင္းဆိုရင္းႏွင့္ ေစာက္ဖုတ္ႏွစ္လႊာၾကားထဲ ဒစ္ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ ေပါင္းႏွစ္ေခ်ာင္း ေစ့ထားသျဖင့္ နဂိုကက်ဥ္းေသာ ေစာက္ဖုတ္မွာ ပို၍ေစ့ကပ္ေနေလသည္။ ကားစြင့္ေျပာင္လက္ေနေသာ ဖင္ႏွစ္လုံးကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ စုံကိုင္ကာ လီးႀကီးကို အဆုံးတိုင္ ထိုးသြင္းလိုက္သည္။
“အား … အား…. အမေလး ေသပါၿပီ ဆရာရဲ့”
ေစာက္ေခါင္းကို ကေလာ္ကာ ေတာက္ေလၽွာက္ ဒစ္ႏွင့္ထိုးသြားသျဖင့္ ေဒၚခင္ညိဳတစ္ေယာက္ ငိုႀကီးခ်က္မ ျဖစ္သြားရွာသည္။ ဆရာကေတာ့ စကားမဆိုေတာ့ေခ်။ အံႀကီးကိုသာႀကိတ္ကာ ဖင္ႏွစ္လုံးကိုကိုင္ၿပီး တစ္ခ်က္ခ်င္း ေဆာင့္ေနေတာ့သည္။
“ဒုတ္…ႁပြတ္ႁပြတ္”
“အေမ့ ..အား … ေသပါၿပီ”
ေခၽြးမအိမ္မွာ အေတာ္လွမ္းသျဖင့္ ေဒၚခင္ညိဳ တဏွာသံကို မၾကားနိုင္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ နာက်င္မွု အရသာကို အားရပါးရႀကီး ဟစ္ကာေႂကြးေၾကာ္ေန၏။ ေစာက္ရည္တို႔သည္ ယိုစီးကာ ၀မ္းဗိုက္မွတစ္ဆင့္ သူမ၏နို႔ႏွစ္လုံးၾကားတြင္ အိုင္ထြန္းေနေလသည္။ တစ္သက္တြင္ တစ္ႀကိမ္ အပ်ိဳျပန္ျဖစ္ရသကဲ့သို႔ ခံစားမိေလသည္။ တစ္ခါမၽွ မခံစားရေသာ အရသာထူးေပ။
“ႁပြတ္ …. အေမ့ … ဒုတ္ … အ… အင့္”
ေဂြးဥသည္ သူမ၏ေပါင္တံကို မွန္မွန္ႀကီး ရိုက္ခတ္ေနေလသည္။ ေဒၚခင္ညိဳတစ္ေယာက္ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးႏွင့္လိုက္ေအာင္ ရမၼက္ထန္သလို အရည္လည္းမ်ားစြာ ထြက္သျဖင့္ သူမကိုယ္အေပၚပိုင္း၌ အိုင္ထြန္းေနေလသည္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ ၿပီးေနေသာ္လည္း အားရပုံမေပၚ အတြင္း၌ တစ္စုံတစ္ရာကို ေတာင့္တေနမိသည္။
“ႁပြတ္ … ဒုတ္ … အေမ့ … အား … ဒုတ္ … ဖြတ္ …”
“ေကာင္းလိုက္တာ ဆရာေလးရယ္ … ဒုတ္ .. အား .. အား…”
ဆရာကိုေနႏြယ္တစ္ေယာက္ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္တို႔ျဖင့္ ဆက္တိုက္ေဆာင့္ကာေနသည္။ တစ္ကိုယ္လုံး မိုးႀကိဳးပစ္ခံရသလို တုန္တက္သြားသည္။ ေဒၚခင္ညိဳေစာက္ဖုတ္ထဲ လီးကို တဆုံးသြင္းကာ အားရပါးရ ေဆာင့္လိုက္သည္။ သုတ္ရည္တို႔သည္ တားမနိုင္ဆီးမနိုင္ ေစာက္ေခါင္းထဲ စီးဝင္သြားေလ၏။ ေဒၚခင္ညိဳကလည္း ေစာက္ေခါင္ထဲ သုတ္ရည္ဝင္သည္ႏွင့္ လီးကို အတြင္းမွ စုပ္မိေလေတာ့သည္။ ဆရာခင္မ်ာ မခ်ိမဆန႔္ႏွင့္ တုန္ရီစြာ ၿငီးတြားေနရ၏။ သုတ္ရည္ကုန္မွ ေစာက္ပတ္က လီးကိုျပန္၍ ေျဖလြတ္ေပးေတာ့သည္။
“အား … အား.. ေကာင္းလိုက္တာ ဆရာရယ္။ က်ဳပ္တစ္သက္မွာ အေကာင္းဆုံးပဲ။ ညတိုင္း ဆရာ့ဆီကို လာခဲ့မယ္ေနာ္ …”
“ဟုတ္ရပါတယ္ … ဦးႂကြက္နီသာ မရိပ္မိေစနဲ႔….”
ထိုညတစ္ညလုံး ဆရာကိုေနႏြယ္တစ္ေယာက္ မအိပ္ရေတာ့ပဲ ေဒၚခင္ညိဳမွာ ေသာက္ေလေသာက္ေလ ငတ္မေျပေပ။ ကာမအၿမိဳက္ရည္ကို တစ္ညတာလုံး ၿမိန္ၿမိန္ႀကီး ေသာက္ၾကေလသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား အရွက္ကုန္စြာျဖင့္ အစြမ္းကုန္ ေသာင္းက်န္းေနၾကေလသည္။
ဤသို႔ ဆရာကိုေနႏြယ္ႏွင့္ ေဒၚခင္ညိဳသည္ လစ္ရင္လစ္သလို ခြက္ပုန္းခုတ္ေနၾကေလေတာ့သည္။ မႏွင္းေဖြးကိုလည္း ကပ္မရေသးသျဖင့္ ဆရာမွ သစ္မရခင္ ဝါးေပါင္းကြပ္ထားေလ၏။ ႏွင္းေဖြးကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ အငိုက္ဖမ္းမရေသး။ သို႔ေသာ္ … လိုတာမရ၊ ရတာမလိုဆိုသည့္စကားမွာ ဆရာကိုေနႏြယ္အတြက္မ်ား ျဖစ္လာေရာ့သလား မသိ။
တစ္ခုေသာ တနဂၤေႏြတစ္ရက္ ဆရာကိုေနႏြယ္သည္ အျပင္မသြားပဲ အိမ္တြင္းနားေနေလ၏။ အမွတ္ျခစ္စရာရွိေသာ စာအုပ္၊ ျပင္စရာရွိေသာ စာအုပ္တို႔ကို ျပဳျပင္ၿပီးသကာလ ေန႔လည္က စားထားေသာ ဒညင္းသီးႏွင့္ၾကက္သား ငါးသေလာက္တို႔သည္ စုေပါင္း၍ အင္အားျပေလေတာ့သည္။ တဝါးဝါးသမ္းၿပီး အိပ္ခ်င္လာသည္ႏွင့္ ေက်ာင္းစာအုပ္မ်ားကိုပင္ ေခါင္းအုံးလုပ္ကာ အိပ္မိေတာ့သည္။
ဒီေန႔ ဦးႂကြက္နီႏွင့္ ေဒၚခင္ညိဳသည္ တစ္ဖက္ရြာသို႔ မဂၤလာေဆာင္သြားၾကသည္။ အေဖႏွင့္အေမ မရွိသည္ႏွင့္ မႏွင္းေဖြးကလည္း ပါးနပ္စြာျဖင့္ အေၾကာင္းျပၿပီး လစ္ထြက္သြားသည္။ ခ်စ္သူဆရာကိုေနႏြယ္ သူမကိုေခ်ာင္းေနမွန္း သိသည္။ အပ်ိဳစင္ အိေျႏၵရွင္မို႔ ရင္ဖိုမိသည္။ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္သူ၏ စမ္းလိုသည္။ ဒီေတာ့ ဆရာကိုေနႏြယ္တစ္ေယာက္သာ အိမ္၌က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ စားထားေသာ အစာတို႔သည္ ဆင္တစ္ေကာင္ပင္ တုံးကနဲ လဲသြားေစမည္ထင္။ ဆရာကိုေနႏြယ္ ပိုးလိုးပက္လက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေခ်သည္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ေဘာလုံးကန္ရင္း ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားေနသည္။ တစတစ ပုဆိုးသည္ အေပၚသို႔ လန္တက္လာသည္။
“ေဖြးေဖြးေရ … ေဟး .. ေဖြးေဖြး ..”
ေနာက္ေဖးမွဝင္လာေသာ မလွေမ ဒီလိုႏွင့္ တျဖည္းျဖည္း အိမ္ေရွ႕ဆီသို႔ ေရာက္လာသည္။ ဆရာကိုေနႏြယ္ကို ေတြ႕ရသည္ႏွင့္ အားတုန႔္အားနာ ျဖစ္သြားရွာသည္။ သူမမ်က္လုံးအစုံက ႏွစ္ခ်ိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ဆရာမ်က္ႏွာမွတဆင့္ ေအာက္ဆင္းသြားရာ … ဟင္း … ဟင္း .. သက္ျပင္းရွည္ႀကီးခ်မိေလ၏။ တစ္ဝက္ေတာင္ေနေသာ လီးႀကီးမွာ လီးျပတ္ေနေသာ မလွေမကို အလြမ္းပိုေစသည္။ ေျခလွမ္းအသာဆုတ္ၿပီး လီးကို စူးစူးႀကီးၾကည့္ေနမိသည္။ စံခ်ိန္မွီလီးပါလား ။ မ်က္လုံးမခြာျဖစ္ေနရွာ၏။
အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ဆဲကာလတြင္ စီးပြားရွာထြက္ေသာ ေယာက်္ားျဖစ္သူကိုလည္း က်ိန္ဆဲမိသည္။ လီးကိုၾကည့္ရင္း ေစာက္ဖုတ္ယားလာသည္မို႔ လက္ဝါးေလးႏွင့္ အသာအုပ္ထားမိသည္။ အားမရေတာ့သျဖင့္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေနေသာ ဆရာကိုေနႏြယ္ကို လစ္လ်ဴရွူကာ အသာေရွ႕တို႔ တိုးၾကည့္လိုက္သည္။
ဒီးမွာပင္ ဆႏၵမအာ႐ုံထဲကား အိပ္မက္ထဲတြင္ ဗ႐ုတ္သုတ္ခေၾကာင့္မသိ ဆရာမ်က္လုံးတို႔ နည္းနည္းပြင့္လာသည္။ ဒါကို မလွေမ မျမင္။ သူမ ျမင္သည္ကိုသာ သဲသဲမဲမဲ မ်က္ေတာင္မခတ္ ၾကည့္ေနသည္။ ဆရာကိုေနႏြယ္က မလွေမအျဖစ္ကို သေဘာေပါက္မိသည္။ ဒါေၾကာင့္ လီးကို စအိုရွူံအားႏွင့္ တဆတ္ဆတ္ ေတာင္ျပလိုက္သည္မွာ ျမႇားတံတစ္ခုႏွယ္ ရွိ၏။ ဒါကိုၾကည့္ကာ မလွေမ တံေတြးအႀကိမ္ႀကိမ္ မ်ိဳခ်ေနမိသည္။ လက္ကလည္း ေစာက္ဖုတ္ကို မသိစိတ္ႏွင့္ ပြတ္သတ္ေပးေန၏။ ေရႊရင္အစုံမွာ နိမ့္တုန္ျမင့္တုန္ လွိုင္းထေနေပသည္။
“မလွေမ …”
“အမေလးေတာ့ … ေသာက္ပလုပ္တုတ္ …”
ခိုးထုပ္ႏွင့္လူမိခံရသလို မလွေမ ေမ့မတတ္ ျဖစ္သြားရွာသည္။ ကိုေနႏြယ္က သူ႔ခင္မ်ာ မလန႔္ေစရန္ ျငင္သာစြာျပဳၿပီး..
“လာထိုင္ေလဗ်ာ… ဘယ္လိုခံစားရတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္ …။ ခင္ဗ်ားလည္း ေယာက်္ားနဲ႔ ျပတ္ေနတာ ၾကာၿပီမဟုတ္လား ….။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မိန္းမနဲ႔ မေတြ႕ရတာၾကာၿပီ။ မိန္းမဆိုတာ လက္ထပ္မယားကို ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ရိုးရိုးမိန္းမကို ေျပာတာ …”
“အို… က်မ ႏွင္းေဖြးကိုလာရွာတာ သြားမယ္ …”
“ည(၁၁)နာရီေက်ာ္ေလာက္ လာခဲ့မယ္ … မဟုတ္လား”
“အို… က်မေတာ့ အိပ္ေနမွာပဲေတာ့ …”
ထိုေန႔အဖို႔ ဆရာကိုေနႏြယ္သည္ ေတြ႕ၾကဳံမည့္ အရသာအသစ္ေၾကာင့္ ရြစိရြစိ ျဖစ္ေနမိသည္။ သူ႔ဖက္က ဘယ္လိုလာမည္မသိ…။ ဒီဘက္ကေတာ့ ေသခ်ာေနသည္။ ဒီလိုႏွင့္ ညေနေစာင္းေတာ့…
“ကိုကို.. ေဖြး မလွေမနဲ႔ သြားအိပ္မယ္….။ အေမတို႔ ဒီညေရာက္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး”
“ရပါတယ္ဗ်ာ … ရပါတယ္”
ေခၽြရန္ခက္လွသည့္ ေတာပန္းအလွ၏ေနာက္ကိုၾကည့္ရင္း ဆရာကိုေနႏြယ္ ျပဳံးေနမိသည္။ ေတာ္ပါးေသးသည္ ေဖ်ာ္ေျဖမွုေလးေတြ ရွိေနေပလို႔။ သို႔ေသာ္… လျပည့္ညမို႔ အရာရာ ေငြေရာင္သန္းေန၏။ တစတစႏွင့္ ည(၁၁)နာရီ ေရာက္လာသည္။ ဆရာကိုေနႏြယ္ အိမ္တံခါးဖြင့္ကာ ၿခံထဲဆင္းလာရာ ေန႔ခင္းအလား ထိန္လင္းေန၏။ အေဆာင္ေလးသို႔ တန္းသြားမိသည္။ အိမ္ေရွ႕တံခါး ပိတ္ထားသည္။ ဒုကၡပဲ… ေဘးျပတင္းေပါက္ေတြ လွုပ္ေတာင္လွုပ္မေန။ အသာဆြဲဟလိုက္သည္တြင္ လူကိုယ္တစ္ခု ရပ္ေန၍ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။
“ရွူး ……..”
ပေမွာင္ထဲမွလူက အခ်က္ေပးသည္။ ကိုေနႏြယ္ လေရာင္ေအာက္သို႔ ထြက္လာသည္။ မလွေမ ပါေပ။ စကားမေျပာေသး။ သူမေနာက္လိုက္ခဲ့ရန္ ေခၚသြားသည္။ အေတာ္ေဝးသည့္ ႏြားတင္းကုတ္ဆီ ေခၚသြားသည္။
“ဟင္း … ရွင္သိပ္ဆိုးတာပဲ။ သူမ်ားေတြျမင္ရင္ က်မ ဒုကၡေရာက္မွာ။ အခုလည္း ႏွင္းေဖြး နိုးသြားၿပီ။ အထင္လြဲမွာစိုးလို႔ ရွင့္ကိုေစာင့္ေနရတာ။ ကဲ ျပန္ပါေတာ့ရွင္….။ က်ဳပ္.. ရွင္ဘယ္လိုမ်ား ႏွိုးမလဲကို ရင္ထိတ္ေစာင့္ေနတာပဲ ..”
“ကၽြန္ေတာ္ငတုံး မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ …”
ေျပာေျပာဆိုဆို သနပ္ခါးအေဖြးသားႏွင့္ စံပယ္ပန္း ပန္ထားေသာ မလွေမကို ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းကာ ေမႊး
ၾကဴပစ္လိုက္သည္။ သူမ၏ ငရံ့ကိုယ္လုံးေလးမွာ ကိုေနႏြယ္ရင္ခြင္ထဲတြင္ ၿငိမ္သက္ေနသည္။
“အို…မေတာ္ပါဘူးရွင္ …အို ..အို …အို”
သူမ၏ႏွုတ္ခမ္းတို႔က ဆိုလိုက္သည္။ အကၤ်ီႏွင့္ထဘီေအာက္တြင္ ဘာမွဝတ္မထား။ တစ္ကိုယ္လုံး အေမႊးနံ့တို႔ျဖင့္ ထုံေန၏။ ဤသို႔ဆိုလၽွင္ မလွေမ မိမိကိုငံ့လင့္ေနေၾကာင္း ထင္ရွားသည္။ သူမရင္ေစ့ၾကယ္သီးကို ျဖဳတ္ၿပီး ဟင္းလင္းျဖစ္ေနေသာ နို႔အုံကို တရြရြနယ္ေပးေနသည္။ အစက ႐ုန္းကန္ဟန္ေဆာင္ခဲ့ေသာ မလွေမ ရင္ေကာ့ေကာ့ႀကီး ျဖစ္ေနရွာသည္။ အသားလတ္ေသာ မလွေမမွာ လေရာင္တြင္ လွခ်င္တိုင္းလွေနသည္။ ႏွင္းေဖြးကို မမွီေပမဲ့ ဂ်ီးမ်ားေသာ ေဒၚခင္ညိဳေရြးခဲ့ေသာ ေခၽြးမမို႔ ေခ်ာလွသည္လို႔ေတာ့ အထူးတင္ျပရန္မလိုပါ။
တုန္ရီေနေသာ သူမႏွုတ္ခမ္းကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး စုပ္ပစ္လိုက္သည္။ လင္ကိုေတာင့္တေနခ်ိန္တြင္ ေရာက္ရွိလာေသာ ေယာက်္ားကို သူခင္မ်ာ ရင္တလွိုက္လွိုက္ျဖင့္ အရသာေတြ႕ေနရွာသည္။ ၾကက္သီးေမႊး တျဖန္းျဖန္းထကာ နို႔အုံတို႔မွာ ေဖာင္းလာသည္။
“လာ… ဟိုးေကာက္ရိုးပုံဆီသြားစို႔”
သူေခၚရာ မျငင္းမဆန္ လိုက္လာခဲ့သည္။ ေရာက္ေတာ့ ဘသားေခ်ာက အဝတ္အစားအားလုံးကို ရွက္ရႊံ့ျခင္းကင္းစြာ ခၽြတ္ပစ္လိုက္သည္။ ရန္ကုန္သားေတြ အရွက္ကိုမရွိ၊ ၿပီးေတာ့ သူ႔ပုဆိုးကို ေကာက္ရိုးပုံေပၚတြင္ ျဖန႔္ခင္းလိုက္သည္။
“အိုး …”
သူမထဘီ ေရွာကနဲကၽြတ္က်သြားသည္။ သူမေယာက်္ားေတာင္ ဒီလိုကိုယ္လုံးတီး မခၽြတ္ဖူးခဲ့။ ၿပီးေတာ့ သူမကို ေကာက္ရိုးပုံ၌ လႊားထားေသာပုဆိုးေပၚ လွဲတင္လိုက္သည္။ သူမကိုယ္ေပၚတြင္ ရစ္ပတ္ေနေသာ ရွန္သားအကၤ်ီမွတစ္ပါး ဘာမွမရွိေတာ့။ ပိုးဆိုးတာက ဒီညမွ လက ပိုသာေနသလားမသိ။ ရွက္စရာပါဘိ။ သူငပဲႀကီးက ေငြေခ်ာင္းႀကီးနဲ႔ တူလိုက္တာ။
သူက လွေမေဘးမွာ ဒူးေထာက္ၿပီး ႏွုတ္ခမ္းကို နမ္းေနျပန္သည္။ လက္ေတြကေတာ့ ေလၽွာက္ကိုင္ၿပီး က်ိဳးတို႔က်ဲတဲ အေမႊးေပါက္ေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ကို လိပ္ျပာတစ္ေကာင္လိုဝဲၿပီး ကစားေနသည္။ လက္တစ္ဆုပ္စာ နည္းနည္းေက်ာ္ေသာ သူမနို႔အုံေပၚ ပူပူေႏြးေႏြး အနမ္းႏွင့္ တၿပိဳင္တည္း၊ နို႔သီးကိုစုပ္ယူျခင္း ခံလိုက္ရ၍ လန႔္သြားမိသည္။
“အား …. ဟင္း…ဆရာရယ္ …အို…က်မ”
လိုလိုလားလားပင္ နို႔ကို လက္ႏွင့္ပင့္၍ ဆရာ့ပါးစပ္သို႔ ထိုးေပးမိသည္။ ရင္မွာတျဖည္းျဖည္းေကာ့ၿပီး နို႔သီးမွာ ေထာင္ထလာသည္။
“ေနာက္တစ္ဖက္ စို႔ေပးရဦးမလား …”
“ေတာ့သေဘာပဲ……”
ပါးစပ္ကေတာ့ ေျပာေသာ္လည္း မ်က္လုံးတို႔က လိုလားဟန္ျပသည္။ ၿပီးေတာ့ မစို႔ရေသးေသာ ေနာက္တစ္ဖက္ကို ေကာ့ထားေပးသည္။ သူမနို႔ကို မစို႔ေသးပဲ သူမႏွုတ္ခမ္းကို ေတ့ေပးလိုက္ေတာ့အခါ ရိုးအလွပါသည့္ ေတာသူမသည္ သူႏွုတ္ခမ္းကို မရဲတရဲ စစုပ္ပါေလေတာ့သည္။ သူမအေပၚ ပိက်လာေသာ သူ႔ရင္ဘတ္ကိုျဖင့္ ပင့္၍ပြတ္ေပးေန၏။ ကာမသၽွတၱရပညာရွိသည္ လူသားတို႔၏ ေမြးရာပါ မဟုတ္ပါေလာ။ ယခုလည္း လည္ပင္းကို လက္ျဖင့္ သိုင္းဖက္၍ ႏွုတ္ခမ္းစုပ္ျခင္း အရသာကို အျပည့္အဝ ခံစားရေလသည္။
“ႁပြတ္..မင္း…မင္း…ဟင္း…ဟင္း…”
အားရပါးရ စုပ္ထားသျဖင့္ သူမခင္မ်ာ အသက္ရွူမဝပင္ ျဖစ္ရေလသည္ ။ ကိုေနႏြယ္သည္ စပါးႀကီးေႁမြထံမွ လြတ္သည့္ သားေကာင္ပမာ သူမထံမွ ေလၽွာကနဲထြက္၍ နို႔ကိုစို႔ေလေတာ့သည္။
“အို…ဆရာ…ဟင့္…အား….အိုး……..”
မလွေမသည္ ေဒၚခင္ညိဳထက္ ပို၍ငယ္ေသာ အပူပိုင္းေဒသမွ မိန္းမပ်ိဳျဖစ္၍ အထအႂကြ ျမန္ေလသည္။ နို႔စို႔ၿပီး ေစာက္ဖုတ္ကို ကလိခံရေသာအခါ သူ႔ခင္မ်ာ မေနတတ္မထိုင္တတ္ေအာင္ပင္ ရမက္ေတြ ထႂကြလာရရွာ၏ ။ ေစာက္ဖုတ္ရႊဲအိလာေခ်ၿပီ။
“အို…ဆရာ..အဟင့္… အဟင့္… ဒီမွာ မေနတတ္ေတာ့ဘူး…”
အိမ္ေထာင္က်သည္မွာ မၾကာေသး။ အိမ္ေထာင္သုခကို အခ်ိန္ရွိသ၍ ေတာင့္တေနသူျဖစ္၍ ကိုေနႏြယ္ ကလိသည့္ဒဏ္ကို ဘယ္လိုမွ သည္းၿငီးမခံနိုင္ရွာ၊ တက္လုပ္ပါေတာ့ဟု ဆိုရမွာကလည္း မရဲ၊ ဒီေတာ့ မိမိလိုပင္ ထႂကြမလားဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ကိုေနႏြယ္လီးကို မ်က္စိမွိတ္ဆုပ္ကာ ဂြင္းတိုက္ေပးေနမိသည္။ အေဝးေရာက္ လင္ေတာ္ေမာင္ တစ္ခါအခ်စ္စမ္းသည့္အေနႏွင့္ သူ႔လီးကိုကိုင္ကာ ဆြဲခိုင္းခဲ့သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ လီးႀကီးသည္ ရာဘာစြပ္ထားသည့္ ယင္းတိုက္သားတမၽွ မာေက်ာလွသည္ ။ ေခ်ာေမႊ႕တင္းမာေနေသာ လီးႀကီးကို ရင္ဖိုစြာ ပြတ္ေပးေနမိသည္။ ဒီလီးႀကီးနဲ႔ဆို ျခင္ေထာင္ထဲကပင္ မထြက္ေတာ့ဟု စိတ္ကူယဥ္ေနျပန္၏ ။
ကိုေနႏြယ္သည္ တေရႊ႕ေရႊ႕ႏွင့္ ေအာက္ေလၽွာဆင္းသြားေလသည္ ။ တေျဖးေျဖး ဗိုက္ ထိုမွတဆင့္ေအာက္သို႔ သက္ေလ်ာ္ရာသို႔
“အို… ဆရာ ဒုကၡပါပဲ… ဘာေတြေလၽွာက္လုပ္ေနတာလဲလို႔ .. အို”
လင္ရတာမၾကာေသးျခင္း သားသမီးမေမြးဖူးျခင္း ထို႔ေၾကာင့္ ေစာက္ဖုတ္မွာ အပ်ိဳေစာက္ဖုတ္မဟုတ္ဟု ဘယ္သူမွ မေျပာနိုင္ေလာက္ေအာင္ ေစ့ကပ္ၿပီး ေသသပ္လွသည္။ လၽွာကိုထုတ္ၿပီး ဆီးခုံေအာက္မွ ေစာက္ဖုတ္ေထာင့္စပ္ကေလးကို ယက္ေပးလိုက္သည္ ။ ကိုေနႏြယ္တစ္ေယာက္ မ်က္စိစုံမွိတ္ကာ မလွေမ၏ ေစာက္ဖုတ္ကို စိမ္ေျပနေၿပ ယက္ပါေတာ့သည္ ။
“အင္း…အင္း…အား… အား… ရွီး… ကၽြတ္… အင့္.. ဆရာ.. အို..”
လေရာင္ေအာက္တြင္ တြန႔္လိမ္ေနေသာ မလွေမမွာ အရိုင္းအက ကေနသူတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ ရွိေခ်၏ ။ တင္ပါးဝိုင္းႀကီးမ်ားမွာ စက္ဝိုင္းပုံ ပတ္ျခာလည္ေနေလသည္။ တင္မ်ား ေကာ့ခ်ည္ကုန္းခ်ည္ႏွင့္ သူမ၏ ရသေဝဒနာကို တတ္စြမ္းသမၽွ ေျဖရာရွာေနေခ်သည္။ လက္က ေဘးရွိေကာက္ရိုးတို႔ကို အားမနာတမ္း ဆုတ္ေျခပစ္ေနသည္။ အဆုံးတြင္ သူမ ရိုေသလွပသည္ဆိုေသာ ကိုေနႏြယ္ေက်ာေပၚတြင္ ေျခေထာင္မ်ား ခ်ိန္တာထားလိုက္သည္ ။ ဒီေတာ့မွ ေပါင္ကိုျပဲသြားၿပီး လၽွာမွာ ေစာက္ခိုင္းတြင္းသို႔ ပို၍ ၀င္ေရာက္နိုင္သည္ မဟုတ္လား ။ ေစာက္ရည္ၾကည္မ်ား တစ္စိမ့္စိမ့္ ယိုက်ေနေလသည္ ။
“အ…အ…အ…ဟ…ဟား….”
ဝမ္းေခါင္းသံႏွင့္ ညည့္ကို ေျခာက္ခ်ားေစၿပီး ေစာက္ဖုတ္မွ အဝါေရာင္သန္းေနသည့္ ခၽြဲပစ္ပစ္ အရည္မ်ား ညႇစ္ထုတ္လိုက္သည္ ။ တစ္စိမ့္စိမ့္ႏွင့္ ေစာက္ေခါင္းတြင္းမွက်ၿပီး ဖင္ၾကားထဲသို႔ စီးဆင္းေလေတာ့၏ ။ ထိုအခါမွ ပုဆိုးေပၚသို႔ လေရာင္ဆမ္းထားေသာ နို႔ႏွစ္လုံးကို ၾကည့္ၿပီး ကိုေနႏြယ္ အႀကံတစ္ခုရေလသည္ ။ ထို႔ေၾကာင့္ မလွေမေပၚတက္ကာ ဗိုက္အထက္ ရင္ေခါင္းေပၚတြင္ အသာထိုင္လိုက္သည္ ။ သူမကို မထိမိေစရန္လည္း ကိုယ္ကိုေဖာ့ထား၏ ။
“အား … ဘာလုပ္…”
သူ႔လေခ်ာင္းကို နို႔ႏွစ္လုံးၾကားတြင္ ညႇပ္ေလ၏။ ထို႔ေနာက္ မလွေမကို ႏွိ့ႏွစ္လုံးကို ညႇစ္ကိုင္ၿပီး ဆရာ့စကားကို လိုက္နာသည့္ တပည့္လိမၼာတစ္ဦးပမာ နို႔ကိုလက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ညႇစ္တြန္းကာ စုကပ္လိုက္သည္ ။ လီးကိုတင္းၾကပ္စြာ ဖမ္းညႇစ္ထားသကဲ့သို႔ ရွိေနၿပီး စိတ္ႀကိဳက္အေနအထားရၿပီးမို႔ ကိုေနႏြယ္သည္ လီးကို ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္လုပ္ကာ နို႔ၾကားထဲသို႔ ထိုးေတာ့သည္ ။ သူတစ္မ်ိဳးအရသာထူးသလို မလွေမမွာလည္း တဆတ္ဆတ္တုန္ေအာင္ အႀကိဳက္ေတြ႕ေနမိသည္ ။ ဒါေၾကာင့္ ပို၍ ညႇစ္ေပးေလသည္ ။
“ႁဗြတ္ … ျပစ္…ႁဗြတ္…စြပ္…”
နို႔မွာ ေစာက္ဖုတ္ကဲ့သို႔ အရည္မထြက္၍ သူ႔မူဘ အသားေခ်ာေခ်ာကိုပင္ လိုးေနရ၍ ၾကပ္သိပ္ကာ အရသာစီးကပ္ေနေလသည္ ။ မလွေမသည္လည္း ဉာဏ္ႏွင့္လူသားမို႔ ရင္ကို ေကာ့ကာ တိမ္းကာ ေစာင္းကာ အရသာကို ပိုထူးေစသည္ ။
“အင္း…အ…အား…ကၽြတ္…ကၽြတ္..”
ရန္ကုန္မွာ ဖာသည္ေခၚခ်ရင္ ပိုက္ဆံေပးရမည္။ အထူးအဆန္း လုပ္ခ်င္ရင္ ေၾကးပိုေတာင္းမည္ ။ ႀကိဳက္ကုန္းဆိုရင္ ဟိုလိုမလုပ္ခ်င္ဘူး ဒီလိုမလုပ္ခ်င္ဘူး ဂ်ီးမ်ားမည္။ အခုေတာ့ အားနာစရာလည္းမလို ပိုက္ဆံလည္းမကုန္ သူတို႔ဆီက ထမင္းစားေနသည္ မဟုတ္လား ။
“အ…အ…အား…ရွီး…ကၽြတ္…ကၽြတ္…”
ေစာက္ဖုတ္လိုမဟုတ္ အထိန္းအကြပ္မဲ့ေနေသာ သုတ္ရည္တို႔ ထိန္းမရပဲ ေဝါကနဲ ပန္းထြက္ကုန္သည္ ။ ေစာက္ေခါင္းထဲမွာဆို တန္းစီစနစ္ျဖင့္ တာထြက္ရသည္ မဟုတ္လား။ ဒီမွာေတာ့ ေဝွ႕ထြက္သျဖင့္ ကိုေနႏြယ္ခင္မ်ာ ေခြယိုင္ျဖစ္သြားရွာသည္ ။ ေစာက္ရည္တို႔သည္ မလွေမ၏ ရင္ဘတ္ႏွင့္လည္ပင္းတို႔တြင္ ျပန႔္က်ဲလ်က္..။
“ေကာင္းရဲ့လား …”
“ေကာင္းပါတယ္ …”
စကားဆက္ရန္မလိုပါ …။ သူမဆႏၵ မျပည့္သျဖင့္ ကြက္ညိဳေနေသာ လီးကို သူမလက္ထဲသို႔ ထည့္ေပးလိုက္ၿပီး
“ဂြင္းတိုက္ေပးေလ..။ ေတာင္လာရင္ ေဆြမ်ိဳးေမ့ေအာင္ လိုးေပမယ္…”
“အိုး… နားရွက္စရာေတာ္…”
ေစာင္းခ်ိတ္ရင္း လီးကိုေတာင္ေအာင္ ဂြင္းတိုက္ေပးေနသည္ ။ ခံခ်င္လွၿပီ မဟုတ္လား ။ လီးက ေတာင္ေႏွးပါဘိ ၅ မိနစ္ေလာက္ၾကာမွ ေျဖးေျဖးေခါင္းေထာင္လာသည္ ။ ဒီေတာ့မွ မ်က္ဝန္းရႊန္းလဲ့စြာႏွင့္ ကိုေနႏြယ္ကို ၾကည့္သည္။
လုပ္ပါေတာ့ဟု ပါစပ္ကမဆိုပဲ မ်က္လုံးက အင္တာေနရွင္နယ္ စကားကိုဆိုေခ်၏ ။ လီးမွာ ေဒါင္ေဒါင္ ပစ္တိုင္းေထာင္ကဲ့သို႔ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ႏွင့္ ထႂကြေနသည္ ။ ဒီေလာက္ခံခ်င္တဲ့ေကာင္မ နာနာလိုးမွပဲ စိတ္ထဲကေတးရင္း သူမေပါင္ၾကားထဲ ဒူးေထာက္ဝင္လိုက္သည္ ။ ထို႔ေနာက္ မလွေမကို ခါးမွကိုင္ကာ မလိုက္ၿပီး လီးႏွင့္ေစာက္ဖုတ္ ေတ့လိုက္၏ ။
“ႁပြတ္ … ျဗစ္… အေမ့… ေသပါၿပီ… ဘယ္လိုမ်ား လုပ္လိုက္တာလဲ ဆရာရယ္… ကၽြတ္..”
ခါးေအာက္ပိုင္းက ေျမႀကီးႏွင့္လြတ္ကာ မိုးေမၽွာ္ေနသည္ ။ ဒီေတာ့ မလွေမ တံစို႔ထိုးသလို ခံစားမိရွာသည္။ ေစာက္ဖုတ္ ရက္ရက္စက္စက္ နာသြားသည္ ။ လီးကႀကီးသည္ မဟုတ္လား ။ ကိုေနႏြယ္ကေတာ့ ဘာမွမဆိုေတာ့ သူမခါးကိုသာ ျမဲျမဲကိုင္ကာ အံႀကိတ္ရင္း တစ္ခ်က္ခ်င္း ေဆာင့္မိေတာ့သည္ ။
“ႁပြတ္…ဒုတ္…အား…အေမ့…ေသပါၿပီအေမရဲ့…”
လီးႀကီးက သူမကို မညႇာမတာ ေစာက္ဖုတ္ထဲ ဝင္လိုက္ ထြက္လိုက္ျဖင့္ မွန္မွန္ႀကီးလိုးေနသည္ ။ သားအိမ္ကို လာေဆာင့္တိုင္း ပါးစပ္ဟစိစိ ျဖစ္သြားရရွာသည္။
“အာ….အ… ေကာင္းလိုက္တာ ဆရာရယ္.. ေဆာင့္…… အား… အ..”
“က်…က်မ…အား……..အာ…….”
သူမ ၿပီးသြားေသာ္လည္း ေစာက္ရည္တို႔ အျပင္ကို ထြက္မက်ပဲ ေစာက္ေခါင္းထဲ ျပန္လိုးသြင္းသလိုျပည့္ၿပီး လွည့္ပတ္ေနသည္ ။ ကိုေနႏြယ္သည္ အရည္ျဖင့္ရႊဲၿပီး အသြင္းအထုတ္ သြက္လာေသာအခါ ေဆာင့္အားကို တင္လိုက္သည္ ။
“ႁပြတ္…ဒုတ္….အာ…အ…”
တစ္ႀကိမ္ၿပီးသြားေသာ္လည္း အားေပ်ာ့ေနခ်ိန္တြင္ လွုပ္ခါေနေသာေၾကာင့္ မလွေမခင္မ်ာ ႀကိဳးျပတ္အ႐ုပ္လို ရမ္းခံေနသည္ ။ ဆရာကိုေနႏြယ္ကလည္း အံႀကီးႀကိတ္ကာ တဆတ္ဆတ္ ေဆာင့္ေနသည္ ။ ေတာ္ပါေသးသည္ ေအးျမေသာေလ တျဖဴးျဖဴးတိုက္ေန၍ ေခၽြးမျပန္ပါ ။
“ဒုတ္…အ….ဒုတ္…အင့္….ရွီး…”
ကိုေနႏြယ္တစ္ေယာက္ မလွေမေစာက္ေခါင္း လၽွံက်သြားေအာင္ သုတ္ရည္မ်ား ပန္းထုတ္ထည့္လိုက္သည္ ။ ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ထပ္ရက္သား ေကာက္ရိုးပုံေပၚ လွဲေနၾက၏ ။ အခ်ိန္ဂ႐ုစိုက္စရာမလို ။ နံနက္(၄)နာရီအထိ နားလိုက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ဆြၿပီး ထလာလၽွင္ ရမၼက္လွိုင္းတြင္ ကူးခတ္လိုက္ျဖင့္ (၅) ခ်ီ (၅) ေမာင္း ၿပီးသြားၾကေလသည္ ။ မလွေမအဖို႔ သူမေယာက်္ားပင္ ကိုေနႏြယ္ေလာက္ မရင္းႏွီးေတာ့ပါေခ် ။
ဒီလိုျဖင့္ ကိုေနႏြယ္အဖို႔ အပ်င္းေျပေဆာ့ရန္ အသြင္အ႐ုပ္ေကာင္ ထပ္ရသြားေလေတာ့သည္ ။ သို႔ေသာ္ သူလိုခ်င္ေသာ အ႐ုပ္ကား ကြာလွမေနေခ်။ အေရွာင္အတိမ္းေကာင္းလ်၏ ။ ခက္သည္က မႏွင္းေဖြးက ခ်စ္သူအျဖစ္သာ ေရာင့္ရဲေက်နပ္ေန၏ ။ ဒီေကာင္မေလး လူစိတ္မွရွိရဲ့လားမသိ။ မရမွန္းသိေတာ့ ကိုေနႏြယ္တစ္ေယာက္ က်ားေခ်ာင္းေခ်ာင္းေတာ့သည္ ။ ဘယ္လိုပင္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း အခြင့္အေရးသည္မရ စိတ္ဆင္းရဲလွသည္ ။ ဒီေတာ့ ကိုေနႏြယ္ စိတ္ကို ဒုံးဒုံးခ်လိုက္သည္ ။ ေဒၚခင္ညိဳ ၊ မလွေမ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္သာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေနပစ္လိုက္သည္ ။
တစ္ေန႔ ေက်ာင္းကိစၥႏွင့္ ကိုေနႏြယ္ ၿမိဳ႕တက္ရန္ အေၾကာင္းေပၚလာသည္ ။ ဒီေတာ့ မႏွင္းေဖြး လိုက္ပို႔သည္ ။ သူမကိုယ္တိုင္ ယက္ထားေသာ ေစာင္ႏွစ္ထည္ အညာထြက္ပစၥည္းအစုံကို လွည္းေပၚတင္ရင္း
“ကိုကို … သတိနဲ႔သြားေနာ္”
“အင္းပါ… မိန္းမရယ္…”
လွည္းေမာင္းမည့္သူ မေပၚေသး။ ဦးႂကြက္နီ၊ ေဒၚခင္ညိဳလည္း မရွိ။ ေငြသြားရွာၾကသည္ ။
“ကဲ… ဒီေကာင့္ကို ေစာင့္မေနပါနဲ႔။ လာ.. ေဖြးကိုယ္တိုင္ လိုက္ပို႔မယ္”
“ျဖစ္ပါ့မလား”
“အို…. တစ္သက္လုံး ႏြားနဲ႔ဖက္ၿပီး ႀကီးလာတာပါေတာ္ ..”
ဒီေတာ့လည္း ခ်စ္သူႏွစ္ဦး လွည္းယာဥ္ကေလးႏွင့္ တေမာ့ေမာ့ ရြာထဲက ထြက္သြားၾကသည္ ။ ခ်စ္သူကိုယ္တိုင္ ေမာင္းပို႔ေသာ လွည္းယာဥ္စီးရတာ ဘယ္အရသာနဲ႔မွမတူ … စကားတေျပာေျပာႏွင့္။
“ကိုကို… ခရီးတစ္ဝက္က်ိဳးၿပီ။ ကိုကို ျမန္ျမန္ျပန္လာေနာ္…”
“အင္းပါ …”
“ဝုန္း …”
ဘယ္လို ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်သည္မသိ။ လွည္းဝင္ရိုး က်ိဳးသြားသည္ ။ မႏွင္းေဖြး၏သတၱိႏွင့္ ကၽြမ္းက်င္မွုကို ေတြ႕ရသည္ ။ လွည္းမေမွာက္ေစပဲ ျငင္သာစြာ ရပ္နိုင္ခဲ့သည္ ။
“ဒုကၡပါပဲ…”
ေတာ္ပါေသးရဲ့ သစ္ပင္ဝါးပင္ အုံ႔ဆိုင္းေနေသာ ေတာအုပ္ကေလးနား ေရာက္ေပလို႔ ။ ကိုေနႏြယ္ကေတာ့ ရန္ကုန္သြားရန္ဆိုေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို လုံးဝေမ့လိုက္ေတာ့သည္ ။
“လာ… ဟိုတမာပင္ေတြေအာက္ သြားရေအာင္”
တမာပင္တို႔သည္ သန္စြမ္းလွသည္ ။ ပူျပင္းေသာ ေနေရာင္ကို ဆန႔္က်င္ကာ စိမ့္ေနေအာင္ ေအးခ်မ္းမွုကို ေပးသည္ ။ တမာရြက္ေႂကြတို႔ႏွင့္ တမာသီးတို႔က ျပန႔္က်ဲေနသည္ ။ ထိုရြက္ေႂကြေၾကာင့္လည္း သဘာဝအလွသည္ ပို၍ေပၚလြင္ေနသေယာင္ ။ ကိုေနႏြယ္သည္ တမာပင္ႀကီးေအာက္မွာ ထိုင္ၿပီး မႏွင္းေဖြးကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ေမွးစက္ရန္ ျပင္လိုက္သည္။
“”ဟင့္အင္း… ဒီမွာပဲထိုင္မယ္”
“ေဖြးက ကို႔ကို တကယ္မခ်စ္ဘူးေနာ္”
“ခ်စ္တာေပါ့”
“ဒါဆိုလာခဲ့”
အနိုင္က်င့္ အၾကပ္ကိုင္ျခင္းသည္ တစ္ခါတစ္ရံ ေကာင္းပါသည္ ။ မႏွင္းေဖြး ခ်စ္သူမၿငိဳျငင္ေစရန္ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းငုံ၍ ဝင္ရရွာေလၿပီ ။ ဒီေတာ့ ဘသားေခ်ာက ထပ္တိုးလာသည္ ။ မႏွင္းေဖြးပါးေလးကို နမ္းရွုပ္ေလ၏ ။ ဒါကရပါသည္။ အိမ္မွာလစ္လၽွင္ လစ္သလို အနမ္းခံေနၾက ။ ဒါေပမယ့္
“ႁပြတ္…. အို… ကိုကို… အင္း..”
ပူေႏြးေသာအနမ္း သူမႏွုတ္ခမ္းေပၚ က်လာသည္ မဟုတ္ပါလား။ ဒီလိုတစ္ခါမွ မနမ္းခဲ့ဖူး ။ ရြာထိပ္က ဗီဒီယို႐ုံမွာလို ဗိုလ္မေတြ ဗိုလ္ထီးေတြ နမ္းေနပါလား ဇာတ္ပ်က္ၿပီထင္ပါ့ ။
အလန႔္တၾကား ဟသြားေသာ သူမႏွုတ္ခမ္းထဲသို႔ သူ႔လၽွာသည္ ေလ်ာကနဲ တိုးဝင္လာသည္ ။ ပူေႏြးခၽြဲက်ိၿပီး ခ်ိဳရဲေနေသာ လၽွာ၏အေတြ႕ေၾကာင့္ ႏွင္းေဖြးခင္မ်ာ အံခ်လိုက္ေတာ့မလို ျဖစ္သြားရွာ၏ ။ သို႔ေသာ္ သူမလၽွာကို အသာပြတ္ေတာ့ သူ႔အေတြ႕သည္ ထူးျခားလွသည္ ။ အရသာဆန္းကို ေလ့လာရင္း အနမ္းလွိုင္းတြင္ တေျဖးေျဖး ေမ်ာစျပဳလာေခ်ၿပီ ။ ကိုေနႏြယ္သည္ သူမႏွုတ္ခမ္းကို အားရပါးရႀကီး စုပ္ေန၍ ႏွုတ္ခမ္းမ်ားပင္ က်ိန္းမိသည္ ။ အရသာေတာ့ အရွိသား။ မိမိက မဝံ့မရဲ ျပန္စုပ္မိသည္ ။ ဟိုအဂၤလိပ္ကားထဲမွာလည္း ဗိုလ္မက ျပန္စုပ္သည္ မဟုတ္လား။
သူ႔တံေတြးတို႔ကို မႏွင္းေဖြး ၿမိဳခ်မိသည္ ။ အို… အနမ္းတြင္ ဘယ္ေလာက္ၾကာ ႏွစ္ေျမာေနမိသည္ မသိ ။ သူ႔လက္တို႔သည္ ရင္ဖိုမၽွ မသန္းဖူးေသးေသာ မိမိရင္အစုံကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ႀကီး ဆုပ္နယ္ေခ်သည္ ။ သူကို႔ မတားရက္။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာက္သည္ ။ အခုေန လွည္းတစ္စင္းေလာက္လာရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ ။ ၾကည့္ ၾကယ္သီးေတြ ျဖဳတ္ေနျပန္သည္ ။
“ႁပြတ္…. ဟင္း… ကိုကို… ေဖြးမႀကိဳက္ဘူး… အဲလိုမလုပ္နဲ႔”
“ခ်စ္သူခ်င္း ဘာရွက္ဖို႔လိုလဲ ေဖြးရယ္”
“ဒါေတာ့ဒါေပါ့ …။ ဒါေပမယ့္ … လက္မထပ္ခင္ ဘာမွကၽြံမလာနဲ႔”
“သိၿပီေလ … ေဖြးရဲ့အခ်စ္ကို”
“ကိုကိုေနာ္ ေဖြး ငိုပစ္လိုက္မွာ … သိလား ..။ ဒီက မိန္းကေလးရွင့္ မိန္းကေလး..။ ကဲ.. ဒီေလာက္ျဖစ္ေနတာ.. ေရာ့ .. ကိုင္.. ကိုင္”
အညာသူပီပီ စိတ္တိုျပန္သည္ ။ မ်က္ႏွာေလးရဲရဲႏွင့္ ကိုေနႏြယ္ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုယူကာ သူမ၏လွိုင္းထေနေသာ ရင္အုံေပၚ တင္ေပးလိုက္၏ ။ ကိုေနႏြယ္ကလည္း ဟန္မၽွမေဆာင္။ သူမ၏ ျဖဳတ္လက္စ ၾကယ္သီးတို႔ကို ဆက္ျဖဳတ္ပါေတာ့သည္။ မႏွင္းေဖြးမွာ မ်က္ရည္အဝိုင္းသားႏွင့္ ကိုေနႏြယ္ကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေန၏ ။ ဒီအၾကည့္ကို မၾကည့္ရဲ ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမႏွုတ္ခမ္းကို စုပ္နမ္းရင္း အၾကည့္တို႔ကို ေရွာင္ေနမိသည္ ။ ခဏခ်င္းပင္ ၾကယ္သီးတို႔ ျပဳတ္သြား၏ ။ ထိုအခါ ေတာသူထုံးစံ ေဘာ္လီေဖြးေဖြးေလး ေပၚလာေလသည္ ။
ေက်ာဘက္ကို သိုင္းဖက္ၿပီး သူမ၏ေဘာ္လီကို လွန္တင္လိုက္၏ ။ အဝတ္မဲ့ေသာ အသားတို႔၏ အေတြ႕က ႏွစ္ဦးလုံးကို တုန္လွုပ္သြားေစသည္ ။ လက္ထဲမွာပင္ အရည္ေပ်ာ္သြားမလား ေအာက္ေမ့ရေလာက္ေအာင္ ေပ်ာ့ေျပာင္းႏူးညံ့လွေသာ နို႔အုံကို ယုယုယယ ဆုပ္နယ္ေပးေနသည္ ။
မႏွင္းေဖြး သိလိုက္ပါၿပီ ။ ဒီညေနသည္ သူမအပ်ိဳစင္ဘဝ၏ ေနဝင္ခ်ိန္ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ ဒါေၾကာင့္ ဝမ္းနည္းပက္လက္ သူ႔ပုခုံးေပၚမွီ၍ မ်က္ရည္တို႔ကို သြန္ခ်မိသည္ ။ အပ်ိဳစင္ဘဝကို တန္ဖိုးထားသူ မဟုတ္လား ။ ငိုေနရင္းမွ နို႔အုံကို တဖြဖြ ဆုပ္ေနသည္ကို အာ႐ုံေရာက္သြားျပန္သည္ ။ ထိုအခါ ေသြးတို႔ဆူေဝလာၿပီး နို႔အုံမွာ တင္းမာလာ၏ ။ နို႔သီးထိပ္ေလးေတြ မာစိစိျဖစ္လာသည္ ။ ကိုေနႏြယ္သည္ သူမႏွုတ္ခမ္းတို႔ကို နမ္းရသည္ကို အားမရဟန္တူ တရြရြႏွင့္ လည္တိုင္ကို နမ္းေနျပန္သည္ ။ ထို႔ေနာက္ ေမးရိုးေအာက္နားတို႔ ဆုံရာကို စုပ္ေန၏။
“ဒါ….ဟင့္ … ကိုကို .. ေသြးေခ်ဥမယ္ေနာ္….။ သူမ်ားေတြျမင္ရင္ ရိပ္မိကုန္မယ္ အဟင့္…။ ယားတယ္ ကိုရဲ့…”
အသံမွာ ခ်ိဳုခ်ိဳသာသာ ျဖစ္လာသည္ ။ မိန္းမတို႔သည္ အေတြ႕ကို ေရွာင္နိုင္ခဲလွသည္ ။ သူမတစ္ကိုယ္လုံး အာ႐ုံခံကရိယာတို႔ျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္ကိုသာၾကည့္ ။ တေရြ႕ေရြ႕ဆင္းလာၿပီး နို႔တစ္ဖက္ကို စို႔ေန၏။
“အား.. ဟား… ကိုကို ဘယ္လိုလုပ္ေနတာလဲေတာ့… မႀကီးမငယ္နဲ႔ ဒီကလူ ေနရခက္တယ္ရွင့္ …”
ပါးစပ္ကသာ ေအာ္ေနမိသည္။ ၿပီးေတာ့ ရင္ကေတာ့ တေကာ့ေကာ့ႏွင့္မို႔ တစ္ဖက္ကိုနို႔စို႔လို႔ အားရေတာ့ ဟိုတစ္ဖက္ကို ေျပာင္းစို႔သည္ ။ စို႔ရင္း သူမ၏ တင္ပါးကားကားႀကီးမ်ားကို လက္ႏွင့္ အားရပါးရ ပြတ္ေပးေန၏ ။ ဒုကၡ ဒီေန႔မွ ေအာက္ခံမဝတ္ခဲ့မိ။ ထုံးစံက အလကားေနရင္း ေအာက္ခံဝတ္မေန ။ တစ္လတစ္ခါေတာ့ မွန္မွန္ဝတ္ၾကသည္ ။ တစ္ခ်ိဳ႕က တစ္လတစ္ခါေတာင္မဝတ္။ မေတာ္တဆ ထဘီမွာ အနီကြက္ႏွင့္ မိန္းကေလးကိုေတြ႕မိလၽွင္ အညာမွာ အထူးအဆန္းလို႔ မယူဆသင့္ပါ ။ ဘယ္တတ္နို္င္မလဲ တစ္ခ်ိဳ႕မိန္းကေလးေတြဆိုရင္ ပစၥည္းပစၥယေတြ ေခါင္းေပၚမွာရြက္ထားလၽွင္ ေယာကၤ်ားေလးမ်ားလို ေသးကို မတ္တပ္ရပ္ေပါက္သည္ ။ ဒါကို အထူးဆန္း မမွတ္ယူသင့္။ တစ္ရြာတစ္ပုဒ္ဆန္း မဟုတ္လား ။ အခုလည္း ထဘီသာရွိ၍ သူမဖင္၏ ေခ်ာေမြ႕မွုကို အလြယ္တကူ ခံစားေနရသည္ ။
လက္သည္ တရြရြႏွင့္ ဖင္ၾကားကို ႏွိုက္လာေလသည္ ။ မႏွင္းေဖြး အသက္ရွူျမန္လာ၏ ။ ဖင္ၾကားကို လက္ႏွိုက္လာေလသည္ ။ ေစာက္ဖုတ္ေပၚကို လာကလိေနျပန္သည္။ နို႔ကိုစို႔လိုက္ နယ္လိုက္ျဖင့္ မႏွင္းေဖြးစိတ္ႂကြလာေအာင္ ဆြေပးေန၏ ။ နို႔မို႔ဆိုရင္ အပ်ိဳရိုင္းေလးပီပီ ေသာင္းက်န္းေနရင္အခက္ ။ မ်က္လုံးေလးေတြေမွးၿပီး အသက္ကို တစ္ခ်က္ခ်င္း ျပင္းျပင္းရွူေတာ့မွ ေစာက္ဖုတ္ကို ရဲရဲတင္းတင္း ႏွိုက္ရဲေတာ့သည္ ။ ဒါေတာင္ ထဘီေပၚမွာ အသာအုပ္၍ ပြတ္ေပး႐ုံမၽွသာ ခရမ္းပ်ိဳးရဲ၏ ။ ၿပီးမွ တစတစႏွင့္ ထဘီကိုေျဖခ်ၿပီ ကတၱီပါသီးလို အေမြးႏုေလးမ်ား ဖုံးအုပ္ေနသည့္ ေဖာင္းမို႔မို႔ေစာက္ဖုတ္ကို လက္ဝါးႏွင့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္အုပ္၍ ပြတ္ေပးေတာ့သည္ ။
“အင္း… ကိုကို… ဘယ္လိုေတြ လုပ္ေနတာလဲေတာ့”
ေနရာျပင္သလိုႏွင့္ ေပါင္ကိုအသာျဖဲေပးရင္း အရွက္ေၿပ အျပစ္တင္စကား ဆိုလိုက္သည္ ။ ဒီေတာ့ ႏူးညံ့လွသည့္ ေစာက္ဖုတ္ကို လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားႏွင့္ ဟၿပီး လက္ခလယ္ကို အကြဲေၾကာင္းထဲထည့္ကာ အလ်ားလိုက္ ပြတ္ဆြဲေပးေနသည္ ။ ပထမေတာ့ ေျခာက္ေန၍ သိပ္မသြက္ပါ ။ တေျဖးေျဖးႏွင့္ ေစာက္ေစ့ကို ထိဖန္မ်ားေတာ့ အရည္မ်ား တစိမ့္စိမ့္စိုလာသည္ ။ ဒီေတာ့ လက္သည္ ပို၍ လြပ္လပ္စြာ လွုပ္ရွားနိုင္ၿပီ ေစာက္ပတ္ထဲ တစတစတိုးဝင္လာကာ ေစာက္ေခါင္းကို ကလိေပးေန၏။
“ဟင္း… ဟင္း… ကိုကိုရယ္.. ေဖြး ရင္ေမာလိုက္တာကြယ္… ဟင္း.. ၾကည့္ပါလား…”
လက္ကို သြင္းထုတ္လုပ္ေပးေလ ႏွင္းေဖြး ပို၍အရသာေတြ႕ေလ ျဖစ္လာကာ ေစာက္ရည္မ်ား ေသးေပါက္သလို ရက္ရက္ေရာေရာႀကီး ယိုစီးလာသည္ ။ ရွက္ပါသည္ ေၾကာက္ပါသည္ဆိုေသာ စိတ္ကိုေဖ်ာက္ၿပီး ဖင္ကို အလိုက္သင့္ လွုပ္ေပးေန၏ ။ အရာရာ ေျဖာင့္ျဖဴးေနေခ်ၿပီ ။ သို႔ျဖစ္၍ ကိုေနႏြယ္သည္ ႏွင္းေဖြးေပါင္ၾကားတြင္ ေလးဘက္ေထာက္ကာ ေစာက္ဖုတ္ကို မ်က္ႏွာအပ္လိုက္ပါေတာ့သည္။
“အို… အစ္ကိုရယ္”
ၿမိဳ႕ျပႏွင့္ကင္းေဝးေသာ ႏွင္းေဖြးအဖို႔ ဒီအမွုကို အခ်စ္၏သေကၤတ အျဖစ္သာ ျမင္မိေလသည္ ။
သို႔ေသာ္ ကိုေနႏြယ္သည္ သူမေစာက္ဖုတ္ကို နမ္း႐ုံမၽွမကပါ ။
“အား… ဟား… ကိုကို.. ကိုကို.. ဘယ္လိုလုပ္ေနတာလဲ”
ေစာက္ပတ္ၾကားထဲ လၽွာထိုးဝင္လာကတည္းက သူ႔မခင္မ်ာ ကင္းကိုက္ခံရသလို ထြန႔္ထြန႔္လူး ေနေခ်ၿပီ ။ တစ္သက္မွာ အေတြးထဲေတာင္ မထည့္ခဲ့တဲ့ အရသာ ။ ေစာက္ဖုတ္ထဲ ခၽြဲက်ိၿပီး ၾကမ္းၾကမ္းတမ္း အဖုကေလးမ်ားရွိေသာ လၽွာေငြ႕ႀကီးသည္ အျပားလိုက္ ဝင္လာေခ်၏ ။ မႏွင္းေဖြးတစ္ေယာက္ တိမ္ကိုပဲစီးေနရသလို လြင့္ေမ်ာေနသလို သိပ္ေကာင္းသည့္စ်ာန္ကို ရရွိေနေလသည္။
“ဟင္း..ကိုကို..ကိုကို…ကၽြတ္…ကၽြတ္..ဟာ..”
မရွက္နိုင္ပဲ ဖင္ကို ေကာ့ေကာ့ေပးကာ လၽွာကိုအထဲပိုဝင္ေစ၏ ။ အပ်ိဳစင္မို႔ အရသာကို ဆြဲ၍မခံနိုင္ပါ ။
“အား…ကိုကို…အား…အား…”
သူမ၏ အသက္ဝိညာဥ္ပါ ထြက္သြားၿပီလားမသိ။ တစ္ကိုယ္လုံး ေမာဟိုက္က်န္ရစ္သည္ ။ စိတ္အစဥ္သည္ အထီးက်န္ကမၻာမွာ ေဆာက္တည္ရာမဲ့ လွည့္လည္ေနသလို ခံစားမိ၏ ။ ကယ္သူမဲ့ ႏွစ္ျမဳပ္ျခင္းျဖင့္ အဆုံးတိုင္နစ္ျမဳပ္ၿပီး ဒီေဝဒနာက ကင္းလြတ္ေအာင္ ကိုကိုသာ လုပ္ေပးနိုင္သည္ ။ ႏွင္းေဖြးကို ကယ္နိုင္သည့္ပစၥည္း သူ႔ဆီမွာသာ ရွိသည္။ စြတ္စိုေသာႏွုတ္ခမ္း ရီေဝေသာ အၾကည့္တို႔ကို ကိုေနႏြယ္ နားလည္ပါသည္ ။ ဒါေၾကာင့္ မႏွင္းေဖြးကို အသာေရြ႕ၿပီး ႏွစ္ခ်ိဳ႕တမာပင္ႀကီး၏ အျမစ္ေၾကာေပၚ တင္လိုက္သည္ ။ ထဘီကိုမခၽြတ္ပဲ ကိုယ္မွာပတ္ထားလိုက္ၿပီး ဖက္ေအာက္တြင္မနာေစရန္ စုေပးထားလိုက္သည္။
တမာပင္က ေျမညီဘက္နည္းနည္းျမင့္ေသာ ကုန္းျမင့္ေပၚမွာ ရွိ၍ ပင္စည္ကို ေမွးမွီထားေသာ ႏွင္းေဖြးေစာက္ဖုတ္ႏွင့္ ပုဆိုးလွန္ထားေသာ ကိုေနႏြယ္လီးသည္ မ်ည္းေျဖာင့္ရွိေန၏ ။ ခ်က္ခ်င္းမလုပ္ေသးပဲ ဆီးစပ္ကို ဒစ္ႏွင့္ေတ့ကာ နို႔စို႔လိုက္ ပါးကိုနမ္းလိုက္ျဖင့္ ခ်ိန္ဆြဲေနျပန္သည္။ ႏွင္းေဖြး မရိုးမရြ ျဖစ္လာ၏ ။ လီးကို လိုသလိုကစားၿပီ ေျမာက္ထားေသာ ေျခေထာက္မ်ား လွုပ္စိလွုပ္စိျဖစ္လာ၏ ။
“ကိုကို….”
ေခၚသံမွာ ျငင္သာလြန္း၍ သစ္ရြက္လွုပ္သံလားဟု ထင္ေယာင္မွားျဖစ္စရာ ။ သို႔ေသာ္ ခ်စ္သူ၏ ႏွလုံးခုံသံကို ကမၻာတစ္ဖက္စြန္းကပင္ ၾကားနိုင္သည္ မဟုတ္လား ။ သူမေျခေထာက္တို႔ကို လက္ႏွစ္ဖက္တြင္ခ်ိတ္ၿပီး ေမွးမွီကာ ေစာက္ပတ္ကို လက္မႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ အသာဆြဲဟလိုက္သည္ ။ ၿပီးေတာ့ မာန္ေထာင္ေနေသာ ဒစ္ရဲရဲႀကီးကို ဟစိေနေသာ ေစာက္ေခါင္းမွာေတ့ၿပီး ထိုးသြင္းလိုက္ေလေတာ့သည္။…ၿပီးပါၿပီ
