ကိုကို မဆံ့ဘူးထင်တယ်

Unicode

“ဟာ စိတ်ပျက်စရာပဲကွာ ဖုန်းဘေကလည်း ကုန်သွားပြန်ပြီ” ရုံးပိတ်ရက်မို့ မိမိအိမ်လေးထဲတွင် အေးဆေးစွာ အင်တာနက် သုံးမည်ဟု ကြုံးဝါးထားကာ သုံးတောင်မသုံးရသေးဘူး ဘေလ်က ကုန်သွားသည်။ မင်းမင်းခန့်တယောက် ရေရွတ်ရင်း ငွေတသောင်းထုပ်ယူကာ ခပ်လှမ်းလှမ်းက ကုန်စုံဆိုင်လေးသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ သူသည် ဤရပ်ကွပ်လေးသို့ ပြောင်းရွှေ့ကာ ငှါးရမ်းနေထိုင်သည်မှာ မကြာသေးပေ။ မနက်အလုပ်သို့သွား ညပြန်အိပ်မို့လည်း သူအား လူသိပ်မသိပေ။ ခြံဝန်လေးနဲ့ တထပ်တိုက်ပုလေးက သူ့အတွက် အပန်းဖြေစရာပင် ဘေးပတ်ဝန်းကျင်မှ လူများလည်း အရောအနှော မလုပ်သောကြောင့် သက်သောင့်သက်သာ ရှိလှသည်။

ဖုန်ငွေဖြည့်ကဒ်ဝယ်ပြီး ပြန်အထွက်တွင် အိုး လှလိုက်တာ သူရင်ခုန် လောက်အောင်ပင် ကောင်မလေးမှာ လှရက်နိုင်လွန်းသည်။ အိမ်တွင်းအောင်လေးမို့ အသားရည်လေးမှာ ဝင်းဖန့်ကာ မထူမပါး မျက်ခုံလေးနှင့် မျက်နှာဝိုင်းလေးကို သူငေးကြည့်မိတာ ဘယ်လောက် ကြာသွားသည်မသိ ကောင်မလေးမှာ “ဦး နည်းနည်းလောက် ဖယ်ပေးပါလား ” ရှက်ကို့ရှက်ကန်း အသံလေးမှာ နားဝင်ပီယံလှပေသည်။ အိမ်နေရင်း တပတ်နွမ်း လက်ပြတ်လေးနှင့် အရောင်အဆင်း မရှိတော့သော ထမီလေးနှင့် သူမ၏ခန္ဒာကိုယ် ကောက်ကြောင်းလေးများကို အပိုအလိုမရှိစေပေ။ သူလည်း ပြန်ထွက်မသွားသေးပဲ ဟိုကြည့်ဒီကြည့်နှင့် ဆိုင်မှ ပစ္စည်များအား ကိုင်ကာ သူမလေးအား ခိုးရှိုးနေတော့သည်။ ချစ်စရာသူမလေး ပြန်ထွက်မှ မသိမသာ အနောက်က လိုက်ကာ

“ညီမ ညီမ” အနောက်မှ လှမ်းခေါ်ရာဝယ် “ရှင် ဘာမေးမလို့လည်း ဟင်” “ညီမက ဒီရပ်ကွပ်ထဲကပဲလား”“ဟုတ်ပါတယ် အစ်ကို့အိမ်ရဲ့ မျက်စောင်းထိုး သုံးအိမ်ကပါ” “ဟင် ညီမက အစ်ကို့အိမ်သိတယ်” “ခစ်ခစ် ” ဟု သူမကရယ်ရင်း “သိတာပေါ့ ညီမက ဒီမှာ မွေးကတည်းက နေလာတာလေ။ ဒါပဲနော် အိမ်ရှေ့ရောက်နေပြီ အမေတို့ သိရင် ဆူလိမ့်မယ်” သူအားတက်သွားကာ ခြံရှေ့မှ ပိတ်ရပ်ကာ “အစ်ကို ညီမလေးနဲ့ ဖုန်းပြောချင်တယ် ဖုန်းနံပတ်ပေးပါလား” “အို သိမှမသိပဲနဲ့ မပေးပါဘူး” “ဒါဆိုလည်း ရတယ်လေ အိမ်ထဲထိ လိုက်တာပေါ့ ” ဟု သူပြောရင်း ကောင်မလေးရှေ့မှ ဖယ်ပေးလိုက်သည်။

“မလုပ်ပါနဲ့ အိမ်က ဆူလိမ့်မယ်” “ဟ အစ်ကိုက လူရမ်းကားမှ မဟုတ်တာ အိမ်နီးနားချင်းတွေပဲ ညီမ အမေတို့နဲ့ ဝင်မိတ်ဆက်တာပေါ့” ဟုပြောလိုက်ရာ သူမတုန်လှုပ်သွားကာ ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိပေ။ ရင်ထဲမှာလည်း လှိုက်မောလာကာ အိမ်ထဲထိ ဘာကြောင့် မလိုက်စေချင်လည်း သူမလည်း မစဉ်းစားတတ်တော့ပေ။ နောက်ပြန်လှည့်ကာ သူ့ရှေ့သို့ မျက်နှာချင်းဆိုင်လှည့်ကာ “တစ်ခါပဲ ပြောမယ်နော် အိမ်ထဲထိ မလိုက်နဲ့ သိလား” သနားစရာ မျက်ဝန်လေးများကြောင့် သူခေါင်းငြိမ့်လိုက်သည်။ ၀၉— ဟုပြေားရင်း ခြံတခါးပိတ်ကာ ပြေးဝင်သွားတော့သည်။ မြသွေးရင်များ တုန်ရင်ကာ အိမ်ထဲသို့ ဟန်မပျက် ဝင်လာသည်။

”ညဉ်းကလေ ခိုင်းလိုက်ရင် တအားကြာတာပဲ” “အို အမေကလည်း မကြာပါဘူး” ဟုပြောရင်း မိခင်ဖြစ်သူ ဝယ်ခိုင်းသော ပစ္စည်းများအားချကာ မိမိအိပ်ခန်းတွင်းသို့ဝင်ကာ အတွင်းမှချက်ချကာ ကုတင်ပေါ်သို့ ပက်လက်လှန် လှဲချရင်း တုန်ရင်နေသော ရင်ဘတ်အား လက်နှင့်ဖိကာ မိမိတိတ်တခိုး စွဲလမ်းနေရသော အကိုကြီးမှာ “ဟွန်း” တစ်ယောက်တည်း မျက်စောင်းထိုးကာ “မုန်းဖို့ကောင်းလိုက်တာ လူကိုကြည့်နေတာများ တကိုယ်လုံး ဖောက်ထွက်မတတ်ပဲ။ ပြီးတော့ သူများအိမ်ရှေ့ထိ လိုက်လာပြီး ဖုန်းနံပတ်မရမက အတင်းပဲ တောင်းသွားသေးတယ်၊ မုန်းဖို့ကောင်းလိုက်တာ သူမှတ်ကော မှတ်မိပါ့မလား” ဟု စိတ်ပူကာ မြသွေးတယောက် ဖုန်းအား ကောက်ကိုင်ကာ မက်ဆေ့ဘောက်လေးအား ဖွင့်ကြည့်နေမိတော့သည်။

“အယ် အခုမှသတိရတယ်” ဟု ရေရွတ်ရင်း ဖုန်းခလုပ်များ အားနှိပ်ကာ “နှစ်သစ်ချစ်ဦးရေ …. နှစ်သစ်ချစ်ဦးရေ…” ဖုန်းအသံလေးကြောင့် အိချောတစ်ယောက် လန့်ကာ သွားမိတော့သည်။ မိမိတစ်ယောက်တည်း လမ်းထိပ်က မမမြဆီက အပြာစာအုပ်ငှါးကာ ခိုးဖတ်နေတုန်း ဖုန်းသံကြောင့် စိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်ကာ “အေး ပြောမြသွေး နင်ကလည်း စာမေးပွဲ ဖြေပီးကတည်းက ငါ့ဆီ ဖုန်းတောင် ဆက်ဖေါ်မရဘူး အခုဘာကိစ္စလည်း” “မမအိ ညီမလေး ပြောစရာရှိတယ်” “အေးပြောလေ ” “ဟိုတစ်ယောက်လေ သိလား” “ဘယ်တစ်ယောက်လည်း နင့်ဟာက အစမရှိဘာမရှိနဲ့ ” “မြသွေး ပြောပြောနေတဲ့ ခပ်ချောချာ လူကြီးလေး” ”အော်အေး သိပြီသိပြီ ဘာလည်း နင့်ကို ဟိုက ဖင်လာနှိုက်သွားလို့လား” “ဟာ အစ်မအိကလည်း ဘာမှန်းလည်း မသိဘူး

“ဟား.. ကောင်မလေး ရှက်သွားပြီ ပြောပြော” “အင်း ပြောမယ် အဲ့လူကြီးလေ” ဟုအစချီကာ ယနေ့ ဖြစ်ပျက်သမျှအား တလုံးမကျန် ပြောပြလိုက်လေသည်။

“မြသွေး နင်တော့ အလိုးခံရတော့မယ် အားကျတယ်ဟာ” “အယ်.. အမကလည်း ဘာစကားတုန်း” “ကောင်မ ခုမှလာရှက်မနေနဲ့ ညည်းခံချင်နေတာ ငါသိတာပေါ့” သူမရှက်ရှက်ဖြင့် ဖုန်းချလိုက်လေသည်။ ပါစပ်မှလည်း ပွစိပွစိနှင့် အပျိုကြီး လင်အမြန်ရ သွားမှအေးမှာ။ မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်ပပမှာ သမီးဖြစ်သူအား လှမ်းခေါ်ကာ မြသွေးနှင့် ဒေါ်ပပ နှစ်ဦးသား ထမင်းစားကြလေသည်။ ဒေါ်ပပလည်း ကျဆင်းလာသော စီပွားရေး အခြေအနေကြောင့် ယခင်လို အသုံးအစွဲ မကြီးတော့ပဲ ချိုးခြံချွေတာကာ မိမိခင်ပွန်းရှိစဉ်က ကိုယ်ပိုင် အငှါးကားလေးအား ခင်ပွန်း၏ တပည်ရင်း အေးမောင်အား နေ့စဉ်ပေး စနစ်ဖြင့်ပင် ငှါးရမ်းကာ နေထိုင်စားသောက်ရသည်။

ကားမှာလည်း အိုနွမ်းကာ ဟိုဟာပျက်လိုက် ဒီဟာပျက်လိုက်နှင့် စားဖို့တောင် အနိုင်နိုင်ပင်။ မင်းမင်းခန့်တစ်ယောက် ရွှင်လန်းတက်ကြွစွာဖြင့် မှတ်သားလာသော ဖုန်းနံပတ်အား ဖုန်အတွင်ရိုက်ထည့်ကာ သူမလေးအား ‘အရမ်းချစ်သွားပြီ ချာတိတ်ရယ်’ ဟု မက်ဆေ့ပိုလိုက်လေသည်။ သူမလေးဟု မှတ်သားထားလေသည်။ မြသွေး၏ နာမည်ကို သူမမေးလိုက်ခြင်းအား တကိုယ်တည်း ရေရွတ်ကာ ဘာပဲဖစ်ဖြစ် ဖုန်းနံပတ်ရခဲ့ပြီပဲ ဟု ကျေနပ်ကာ ကဗျာတိုလေးများ ပန်းပွင့်လေးများအား သူမအား ဆက်သရန် ရှာဖွေနေတော့သည်။ အချိန်မည်မျှ ကြာသွားသည်မသိ ဝမ်းဗိုက်မှ ဆာလောင်မွတ်သိတ်မှု ဝေဒနာကြောင့် ဟင်းမချက်နိုင်တော့ပဲ အသင့်စား အမဲသားနှပ်ဗူးအား ဖောက်ကာ ထမင်းနှင့် စားသောက်လိုက်တော့သည်။

ထမင်းစားပြီးသည်နှင့် အားသွင်းထားသော ဖုန်အားဖြုတ်ကာ ‘ချာတိတ်လေး သတိရနေတယ်၊ ချာတိတ် ဘာလုပ်၊ ကိုယ့်ကို ဘာလို့စာမပြန်ရတာလည်း ချာတိတ်ရယ်’ သူမနေနိုင်ဖြစ်ကာ သူမလေးထံသို့ ဖုန်းခေါ်လိုက်တော့သည်။ “နင်ထားခဲ့မှာလား နင်ရက်စက်မှာလားလေ…” ဝိုင်းလေးရဲ့ သီချင်းတေးသွားလေးကြောင့် သူပင် စိတ်မကောင်းဖြစ်ကာ ဘာကို လွမ်းလို့လွမ်းမှန်ပင် မသိဖြစ်မိသည်။ ဇွဲမလျှော့ပဲ ဒုတိသအကြိမ် ဆက်ခေါ်ရာတွင်တော့ ချိုသာသော အသံလေးကြောင့် သူပျော်မိသွားတော့သည်။

“ဟဲလို ” “ညီမလေး အစ်ကို့ကို မှတ်မိလား” “အမေ မအိပ်သေးဘူး ဒါပဲနော်” “ဒါဆို မက်ဆေ့ပြန်ပို့လေ နော် နော်” တဖက်မှ တိတ်ဆိတ်သွားကာ ခဏအကြာတွင်တော့ သက်ပြင်းချသံနှင့်အတူ ညှိုးငယ်သော အသံလေးဖြင့် “ဘေလ်မရှိလို့ပါ ကိုကြီးရယ်” ဟု ပြေားရင်း ဖုန်းချသွားတော့သည်။ သူအရမ်းပင် သနားသွားကာ ချက်ချင်းပင် သူမဖုန်းလေးထဲသို့ ငွေငါးထောင် လှမ်းလွှဲပေးလိုက် လေတော့သည်။ ထို့နောက် ‘အရမ်းချစ်မိသွားလို့ပါ ညီမလေးရယ် တမျိုးမထင်ပါနဲ့’ ဟု မက်ဆေ့ပို့လိုက် လေတော့သည်။

မြလေးတယောက် ပျော်ရမည်လော ဝမ်းနည်းရမည်လော ဝေခွဲမရ ဖြစ်နေတော့သည်။ မိမိတဖက်သက် ကြိတ်ကာ သဘောကျနေသော ချစ်ကိုကြီးဆီမှ ဂရုစိုက် တန်းဖိုးထားမှု ခံရခြင်းအတွက် ဝမ်းသာပီတိ ဖြစ်မိရသော်လည်း မိမိဘဝအတွက် ဝမ်းနည်းကာ သိမ်ငယ်နေမိတော့သည်။ ထို့နောက်တွင် အချိန်သိပ်မကြာလိုက်ပဲ သူမတို့နှစ်ယောက် ချစ်သူဖြစ်သွားလေတော့သည်။ ချစ်သူဖြစ်ခဲ့သည်မှာ နှစ်လပင်ပြည်တော့မည် အပြင်မှာတကြိမ်မှ ချစ်သူနှင့် တွေ့ခွင့်မရပဲ သူမ၏ပါးလေးအား နမ်းခွင့်မရရှိသေးပေ။

“ဟဲလို အစ်မ ပပ လားခင်ဗျ” “အမေရေ ဖုန်းလာနေတယ် ဦးအေးမောင်ဆီက” ဟုပြောရင်း ထမင်းဟင်းချက်နေသော မိခင်ထံသို့ ဖုန်းအားသွားပေးကာ အနားတွင်ရပ်ကာ အသာနားစွင့်နေတော့သည်။ ဒေါ်ပပလည်း စိတ်ပူသွားကာ ယခုလို အချိန် အေးမောင်တခါမျှ ဖုန်းမဆက်ဖူးချေ ကားတခုခုဖြစ်တာပဲဟု တထစ်ချတွက်ကာ ပူပန်မိတော့သည်။ မိမိတို့စားဝတ်နေရေးမှ ဤကားလေးကြောင့်သာ

“အေးမောင် ပြောလေ ဘာဖြစ်လို့လည်း”

ဟုစိုးရိမ်စွာဖြင့် မေးလေသည်။ တဖက်မှလည်း

“အစ်မ ကျွန်‌တော် သထုံကို လူသွားပို့ပြီး အပြန်မှာ ရပ်ထားတဲ့ ဆိုင်ကယ်ကို တိုက်မိလို့ ကျွန်တော့်ကို ကျိုက်ထိုရဲစခန်းမှာ ကားရောလူရော အဖမ်းခံထားရလို့ ပိုင်ရှင်ကိုယ်တိုင် လာရောက် ထုတ်ယူပါဆိုလို့ အစ်မဆီ ဖုန်းဆက်ရတာ အစ်မရယ် ကျွန်တော့်ကို အခုချက်ချင်း လာခေါ်ပါနော် နော် အစ်မ”

ပြောကာ ဖုန်းချသွားလေတော့သည်။ လက်ထဲတွင် ရှိစုမဲ့စု ငွေလေးအား ယူကာ သမီးအား စိတ်မချနိုင်ပဲတဖွဖွမှာကာ ကျိုက်ထိုသို့ ချက်ချင်းပင် ဆင်းလာတော့သည်။

စခန်းရောက်သော် အေးမောင်အား အာမခံဖြင့်ထုတ်လို့ ရသော်လည်း ကားမှာ မနက်တရားရုံးတွင် ဒဏ်ငွေဆောင်ပြီမှ ထုတ်ယူခွင့်ရမည် ဖြစ်သောကြောင့် ဘယ်လိုမှပင် ပြန်လို့မရတော့ချေ။ သမီးဖြစ်သူအား အကျိုးအကြောင်း ဖုန်းဆက်ကာ လှမ်းပြောလိုက် လေတော့သည်။

—————

“ကိုကို မေမေ ဒီည ပြန်မလာနိုင်တော့ဘူးတဲ့ မြသွေးကြောက်တယ် ကိုကိုရယ်”

မြင်လိုက်ရသော မက်ဆေ့ကြောင့် သူအရမ်းပင် ပျော်သွားမိတော့သည်။ အလုပ်မှ ပြန်ရောက်ကာစမို့ ရေမိုးချိုးကာ ထမင်းပင် မစားနိုင်တော့ပဲ ငွေသား သုံးသိန်းယူကာ သူမလေးအိမ်သို့ ထွက်လာလေတော့သည်။ အချိန်အားဖြင့် ညကိုးနားရီဖြစ်သောကြောင့် လူသွားလူလာပင် မရှိတော့ချေ။ ခြံတခါးအား မိမိဘာသာဖွင့်ကာပင် အေးအေးလူလူ သူမအိမ်လေးထဲသို့ ဝင်လာခဲ့တော့သည်။

တံခါးဝတွင် အသင့်ကြိုနေသော ချစ်သူလေးအား ခါးမှဆွဲဖတ်ကာ အနမ်းမိုးများ အဆက်မပြတ် ရွာချလိုက်တော့သည်။ မြသွေးမှာ ဗလောင်ဆူ နေသောရင်အား ထိန်းကာပင်

“အို ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလည်း ကိုကိုရယ် သူများတွေ မြင်ကုန်မှဖြင့် မသင့်တော်ပါဘူးကွယ်”

ပြောလည်းပြော လက်မှလည်း တွန်းကန်ကာ အခန်းတွင်းသို့ ဝင်ပြေးသွား တော့လေသည်။ မင်းမင်းခန့်လည်း အိမ်ရှေ့တံခါးအား ပိတ်ကာ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ်ယာလို သဘောထားကာ သူမလေး အခန်းတွင်းသို့ ဝင်ခဲ့လေတော့သည်။ မြသွေးလည်း ရှက်လွန်းလို့ စောင်ခေါင်မြှီးခြုံကာ နေမိသည်။ သူသည် သူမကုတင်ပေါ်သို့ ညှင်သာစွာထိုင်ရင်း

“ချစ်လေး ထဦး ကိုကို ပြောစရာရှိတယ်”

ဟုပြောရင်း စောင်အားအသာ ဆွဲယူလိုက်တော့သည်။

“ရော့ ဒီမှာ ချစ်လေးမေမေ အမှုကိစ္စအတွက် ယူထားလိုက်နော်”

“အို မယူရဲပါဘူး ပေးချင် မနက်ကျမှ လိုက်သွားပြီး ကိုယ်ဘာသာ ပေးပေါ့”

“အင်းလေ သွားကြတာပေါ့ ခုတော့ သူ့သမီးလေးကို အမေ့ကိုယ်စား စောင့်ရှောက်ရဦးမယ်”

ပြောလည်းပြော ဖတ်လည်းဖတ်ကာ မြသွေးနှုတ်ခမ်းလေးအား ငုံခဲလျှက် ချစ်ရည်ဖြာသော မျက်လုံးရွဲကြီးများအား စိုက်ကြည့်ရင်း နှစ်ကိုယ်တူ အသံတိတ် စကားများ ပြောနေကြသည်။ ၁၈ နှစ် ပြည့်ပြီးကာစ အပျိုလေးမြသွေး ရင်အစုံပေါ်သို့ သူ့လက်ချောင်းလေးများက ဖွဖွအုပ်ကာ ပွတ်သက်ကျီစယ်မှုကို မြသွေးခင်ဗျာ အူထဲအသည်းထဲကပင် လှိုက်ဖိုမောနေမိတော့သည်။

“အို…. ကိုကိုရယ် မြသွေး ရင်တွေ တုန်လိုက်တာကွယ်”

“အချစ်လေး … ဘာမှမဖြစ်စေရပါဘူး ကိုကို တာဝန်ယူပါတယ်”

“မြသွေးကြောက်တယ်..”

“မကြောက်ပါနဲ့ အစပိုင်းလေးပဲ နည်းနည်းလေးနာမှာပါ”

ဟု ပြောလည်းပြော အမွေးကြဲလေး အနည်းငယ်သာ ပေါက်နေသော ဖုတ်ဖုတ်လေးအား ပျေလျှော့နေသော ထမီကြားက လက်ချောင်းကလေးများနှင့် အထက်အောက် စုန်ဆန်ကာ ပွတ်သတ်နေတော့သည်။

“အား….. ကိုကိုရယ် မြသွေးလေ ယွစိယွစိနဲ့ ဘာတွေဖြစ်နေမှန်း မသိတော့ဘူး ကိုကိုရယ် ..”

“ဘာမှမဖြစ်ဘူး မျက်လုံးလေး အသာမှိတ်ထား သိလား …”

“ဟုတ်ကဲ့ ကိုကို …”

“လိမ္မာလိုက်တာ အချစ်လေးရယ် ”

တလွှာချင်းဆီ ချွတ်ချထားသော အဝတ်မဲ့ မြသွေးခန္ဓာအား နို့သီးမှ စုန်ဆင်းကာ မို့မို့ဖောင်းနေသော ဖုတ်ဖုတ်လေးရဲ့ အက်ကွဲကြောင်းလေးကို လျှာထိပ်ကလေးနှင့်

“အား…. ရှီး…ကိုကို ဘာလုပ်နေတာလည်း မြသွေး မခံနိုင်တော့ဘူး ကိုကိုရယ် … လိုးမှာဖြင့် လိုးပါတော့ မြသွေးဟာလေး ကွဲရင်ကွဲသွား စမ်းပါစေ ကိုကိုရယ် ထိုးထည့်လိုက်ပါတော့ …”

“မလောနဲ့လေ အချစ်ရယ် ခဏလေးပါ နော် ”

“အား… ရှီး….”

လျှာထိပ်လေးပင်မက လျှာအပြားလိုက်ပင် အထက်အောက် ဘေးဘယ်မကျန် လျက်ပေးရင်း သူမ စောက်ရည်အား တဂွတ်ဂွတ်နှင့် မျိုချပလိုက်သည်။ မျက်နှာတစ်ခုလုံးလည်း ပေကျံနေသောကြောင့် ရေချိုးခန်းသို့ဝင်ကာ မျက်နှာသစ်လိုက်သည်။ မိမိတောင်မတ်နေသော စံချိန်မှီ လီးအား ပြောင်နေအောင် ရေထပ်ဆေးလိုက်သည်။ ကုတင်ပေါ်တွင် ကိုယ်ဗလာနှင့် နုံးခွေနေသော သူမအားကြည့်ကာ လီးမှာတောင်သထက် တောင်လာတော့သည်။

“အချစ်ကလေး ထ ကိုကို့ လီးလည်း စုပ်ပေးဦးလေ”

“ဟင် မြသွေးမှ မစုပ်တတ်တာ ကိုကိုရယ်”

“လာ ကိုကို သင်ပေးမှာပေါ့”

သူမလက်ညှိုးလေးအား နမူနာစုပ်ပြကာ နှုတ်ခမ်းဝလေးအား လီးဖြင့် တေ့ထားလိုက်သည်။ သူမသည် ယခုမှပင် လီးအား သေချာ မြင်ဖူးတော့သည်။ စောစောက ကုန်ခမ်းသွားသော အားအင်များ ချက်ချင်းပြည့်ဝလာကာ ကိုကို စိတ်ကျေနပ်အောင်ပင်မကပဲ စေတနာပါပါဖြင့် အားရပါး စုပ်ပေးနေမိတော့သည်။

“အား….အား… ကောင်းလိုက်တာ မြသွေးလေးရယ် အား… ကိုကို မရတော့ဘူး မြသွေး ပက်လက်လှန်ပြီး အဖုတ်လေး ဖြဲထားပေးနော်”

အချစ်စိတ်နှင့် ကာမစိတ် ပေါင်းစပ်မှုကြောင့် အပျိုလေးမှာ မရှက်ကြောက်တော့ပဲ ပေါင်နှစ်ဖက်ကားကာ မိမိအဖုတ်လေးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲထားသည်။ မှိုဖူးကြီးပမာ မင်းမင်းလီးကြီးက သူမအဖုတ်လေးအား အထက်အောက် ပွတ်ရင်း သူမအရည်ကြည် လေးများအား လီးထိပ်ကို စိုရွှဲလာသည်နှင့် တဖြေးဖြေးချင်း ဖိသွင်းရာ

“အား….ကိုကို မဆံ့ဘူး ထင်တယ်”

ပူနွေးနွေး လီချောင်ကြီးကြောင့် လန်သွားကာ နှုတ်မှလည်း စိုးရိမ်ကာ တဖွဖွ ပြောနေတော့သည်။

“အား…”

သူလည်း ခဏမှေးကာ

“ချစ်လေး…”

“ရှင် ကိုကို ”

“ဟိုစကားပုံ ကြာဖူးလား ခေါင်းဝင် ကိုယ်ဆံတယ်ဆိုတာလေ”

“ဟုတ် ကြားဖူးပါတယ် ”

သူလွှဲလိုက်သော အာရုံအား သူမအပြည့်အဝ ပါလာသည်နှင့် အပျိုမှေးလေးအား လိုးခွဲကာ လီးတဆုံးပင် ထိုးစိုက်ထားလိုက်သည်။

“အမလေး… အမေရေ… သေပါပြီး…အား …နာတယ် နာတယ်”

သွေးရူးသွေတမ်းဖြင့် ထအော်သော မြသွေးပါစပ်အား ဘယ်လက်ဖြင့် အသာဖိပိတ်ကာ

“အရမ်းမအော်ရဘူးလေ သူများတွေ ကြားကုန်မှာပေါ့”

မျက်ရည်များကြားက သူ့အား မော်ကြည့်ရင်း

“အရမ်းနာတာကို ချစ်လေးကိုချစ်ရင် ပြန်ထုတ်လိုက်ပါနော် နော်”

ငိုမဲ့မဲ့ အသံလေးနှင့် ပြောနေတော့သည်။

“ခဏလေး ချစ်လေး ခဏပဲ မယုံကြည့်နေ ကိုကိုလုပ်ပြမယ် မနာတော့ဘူး သိလား ”

ပြောလည်းပြော နိုးသီးလေးအား ကုန်အစို့ ခါးကုန်လိုက်သည်မို့ လီးမှာ လက်နှစ်လုံးခန့် ပြန်ထွက်သွားပြီး သားအိမ်ထဲ မြှုတ်နေသော လီးထိပ်မှာ အနောက်သို့ ဆုတ်သွားပြီး သာအိမ်ဝအား မထိတထိ လှုပ်ကစားနေမှုကြောင့် နာကျင်သည့်ဝေဒနာ သက်သာကာ သူ့လီးအား အတွင်းမှ ပြန်ကာပင် ညှစ်နေမိတော့သည်။ နိုးနှစ်လုံးအား လှည့်ပြောင်း စုပ်ယူမှုကလည်း သူမအားပို၍ပင် အရသာရှိလှသည်။ စောစောက နာကျင်မှုသည် တကယ်များရော ဟုတ်ပါလေစပင် ဖုတ်ဖုတ်တွင်းမှလည်း နာလည်မှုရကာ ရှေ့တိုးနောက်ငင့် တဖြေးဖြေး မှန်မှန်လေး လုပ်ပေးလာရာ

“အား…အင်း… ကျွတ်စ်… အီး….”

အဆုံးထိ ဝင်သည့် အချိန်တွင်တော့

“အု. အင်း….. အား…”

အရှိန်လေးရလာကာ အရည်ကြည်လေးများကြောင့် အတွင်းနံရံသား အပြည့်အဝ ပွတ်မိ နေသော်လည်း နာကျင်မှုမှာ သိပ်မသိသာတော့ပဲ တခါတခါ ခံလို့ပင်ကောင်းသောကြောင့် ခါးလေးပင်ကော့ လာတော့သည်။ နှုတ်မှလည်း တိုးညှင်းစွာ

“အား…. အင်း.. ဟင်း..ရှီး.. အား.. အင်း..ရှီး… အဟင်း…အဟင်း….. ကိုကိုရယ် ခံလို့ကောင်းလိုက်တာ အရမ်းချစ်သွားပြီ သိလား”

မင်မင်းခန့်လည်း အပျိုလေးရဲ့ အခံကောင်းမှုကြောင်း လီးထိပ်တခုလုံး ကျင်တက်ကာ အချက်လေးဆယ်လောက်မှာပင် သုတ်ရည်များ သူမအတွင်းနံရံများသို့ ပန်းထုတ်လိုက်လေတော့သည်။ ခံလို့ကောင်းနေတုန်မှာ ပူနွေးနွေး သုတ်ရည်များကြောင့် မင်းမင်းအား သိုင်းဖတ်ကာ ဆန့်ငင် ဆန့်ငင် ဖြစ်ပြီး လောကရဲ့ အထူးကဲဆုံး ဘာနဲ့မျှ မလဲနိုင်သော ပြီးဆုံးခြင်း ကာမပန်းတိုင်သို့ တက်လှမ်းနိုင်တောလေသည်။

မင်းမင်းခန့်လည်း သူမပေါ်မှာပင်မှိန်းရင်း အနားယူနေသည်။ ပြီဆုံးခြင်း ရောက်သွားသော ပိပိလေး၏ ကြွက်သားများမှာ ပွစိပွစိဖြစ်နေသောကြောင့် သုတ်ရည်ထွက်သော်လည်း အနည်းငယ်သာ ပျော့နေသောလီးအား ဆွဲကာဆွဲကာ ညှစ်နေသောကြောင့် လီးမှာတဖြေးဖြေးနှင့် အားအင်ပြည့်ဖြိုးလာကာ သံချောင်းပမှာမာ တောင်လာပြီး ခါးလေးလှုပ်ကာ နှုတ်ခမ်းအား နမ်းရင် ဒုတိယအချီ စနေတော့သည်။

အရှိန်လေး ရလာသည်နှင့်

“ချစ်လေး ခံနိုင်လာပြီလား”

“ဟုတ်ကိုကို… နည်းနည်းလေးတော့ နာသေးတယ်”

“အင်းပါ အရမ်းကြီး ဆောင့်မလိုးသေးဘူး”

“ဟုတ် ကိုကို ”

အချက် နှစ်ဆယ်လေက် ပုံမှန်လိုးရင်းဖြင့် သူမအား လေးဘက်ထောက်စေပြီး အနောက်မှနေ၍ သူမဖင်လုံးလေးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ပွတ်သတ်ရင်း ဆုတ်နယ်ရင်း အားရပါးရ ဆောင့်လေရာ

“အား…အု. အား… ရှီး…အား…… ဟင်း….. ကိုကိုရယ် ဘယ်လိုများ လိုးနေတာလည်း”

ခံကောင်းကောင်းနှင့် ဖင်လေးပင် ပြန်ကော့နေမိရာ လိုးကောင်းကောင်းနှင် သူလည်း လိုးလိုက်တာ ည ၂ နာရီပင် ထိုးသွားသည်။ သူလည်းမောပန်းလာသောကြောင့် အားရပါးရ အချက်၂၀ ခန့်လိုးဆောင့်ရာ ပြီးဆုံးခြင်း ကာမပန်းတိုင်သို့ ရောက်ရှိလေတော့သည်။

နှစ်ဦးသား ငယ်ရွယ်သူများမို့ သွေးသားဆူဖြိုးကာ ပင်ပန်းနွမ်နယ်မှု မရှိလေပဲ ခဏသာမျှ မှေးစက်ကာ ငါးနာရီလောက် တချီထဆွဲပီး ရေမိုးချိုးကာ နံနက်စာ စားသောက်ကြသည်။ မင်းမင်းခန့်လည်း အိမ်သို့ပြန်ကာ ငွေးငါးသိန်းအား ထပ်ယူကာ ဒေါ်ပပတို့ ရှိရာသို့ လိုက်လာလေတော့သည်။…ပြီးပါပြီ

Zawgyi

ကိုကို မဆံ့ဘူးထင္တယ္

“ဟာ စိတ္ပ်က္စရာပဲကြာ ဖုန္းေဘကလည္း ကုန္သြားျပန္ၿပီ” ႐ုံးပိတ္ရက္မို႔ မိမိအိမ္ေလးထဲတြင္ ေအးေဆးစြာ အင္တာနက္ သုံးမည္ဟု ၾကဳံးဝါးထားကာ သုံးေတာင္မသုံးရေသးဘူး ေဘလ္က ကုန္သြားသည္။ မင္းမင္းခန႔္တေယာက္ ေရရြတ္ရင္း ေငြတေသာင္းထုပ္ယူကာ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ကုန္စုံဆိုင္ေလးသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ သူသည္ ဤရပ္ကြပ္ေလးသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ကာ ငွါးရမ္းေနထိုင္သည္မွာ မၾကာေသးေပ။ မနက္အလုပ္သို႔သြား ညျပန္အိပ္မို႔လည္း သူအား လူသိပ္မသိေပ။ ၿခံဝန္ေလးနဲ႔ တထပ္တိုက္ပုေလးက သူ႔အတြက္ အပန္းေျဖစရာပင္ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္မွ လူမ်ားလည္း အေရာအေႏွာ မလုပ္ေသာေၾကာင့္ သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိလွသည္။

ဖုန္ေငြျဖည့္ကဒ္ဝယ္ၿပီး ျပန္အထြက္တြင္ အိုး လွလိုက္တာ သူရင္ခုန္ ေလာက္ေအာင္ပင္ ေကာင္မေလးမွာ လွရက္နိုင္လြန္းသည္။ အိမ္တြင္းေအာင္ေလးမို႔ အသားရည္ေလးမွာ ဝင္းဖန႔္ကာ မထူမပါး မ်က္ခုံေလးႏွင့္ မ်က္ႏွာဝိုင္းေလးကို သူေငးၾကည့္မိတာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာသြားသည္မသိ ေကာင္မေလးမွာ “ဦး နည္းနည္းေလာက္ ဖယ္ေပးပါလား ” ရွက္ကို႔ရွက္ကန္း အသံေလးမွာ နားဝင္ပီယံလွေပသည္။ အိမ္ေနရင္း တပတ္ႏြမ္း လက္ျပတ္ေလးႏွင့္ အေရာင္အဆင္း မရွိေတာ့ေသာ ထမီေလးႏွင့္ သူမ၏ခႏၵာကိုယ္ ေကာက္ေၾကာင္းေလးမ်ားကို အပိုအလိုမရွိေစေပ။ သူလည္း ျပန္ထြက္မသြားေသးပဲ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ႏွင့္ ဆိုင္မွ ပစၥည္မ်ားအား ကိုင္ကာ သူမေလးအား ခိုးရွိုးေနေတာ့သည္။ ခ်စ္စရာသူမေလး ျပန္ထြက္မွ မသိမသာ အေနာက္က လိုက္ကာ

“ညီမ ညီမ” အေနာက္မွ လွမ္းေခၚရာဝယ္ “ရွင္ ဘာေမးမလို႔လည္း ဟင္” “ညီမက ဒီရပ္ကြပ္ထဲကပဲလား”“ဟုတ္ပါတယ္ အစ္ကို႔အိမ္ရဲ့ မ်က္ေစာင္းထိုး သုံးအိမ္ကပါ” “ဟင္ ညီမက အစ္ကို႔အိမ္သိတယ္” “ခစ္ခစ္ ” ဟု သူမကရယ္ရင္း “သိတာေပါ့ ညီမက ဒီမွာ ေမြးကတည္းက ေနလာတာေလ။ ဒါပဲေနာ္ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေနၿပီ အေမတို႔ သိရင္ ဆူလိမ့္မယ္” သူအားတက္သြားကာ ၿခံေရွ႕မွ ပိတ္ရပ္ကာ “အစ္ကို ညီမေလးနဲ႔ ဖုန္းေျပာခ်င္တယ္ ဖုန္းနံပတ္ေပးပါလား” “အို သိမွမသိပဲနဲ႔ မေပးပါဘူး” “ဒါဆိုလည္း ရတယ္ေလ အိမ္ထဲထိ လိုက္တာေပါ့ ” ဟု သူေျပာရင္း ေကာင္မေလးေရွ႕မွ ဖယ္ေပးလိုက္သည္။

“မလုပ္ပါနဲ႔ အိမ္က ဆူလိမ့္မယ္” “ဟ အစ္ကိုက လူရမ္းကားမွ မဟုတ္တာ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြပဲ ညီမ အေမတို႔နဲ႔ ဝင္မိတ္ဆက္တာေပါ့” ဟုေျပာလိုက္ရာ သူမတုန္လွုပ္သြားကာ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိေပ။ ရင္ထဲမွာလည္း လွိုက္ေမာလာကာ အိမ္ထဲထိ ဘာေၾကာင့္ မလိုက္ေစခ်င္လည္း သူမလည္း မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ေပ။ ေနာက္ျပန္လွည့္ကာ သူ႔ေရွ႕သို႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လွည့္ကာ “တစ္ခါပဲ ေျပာမယ္ေနာ္ အိမ္ထဲထိ မလိုက္နဲ႔ သိလား” သနားစရာ မ်က္ဝန္ေလးမ်ားေၾကာင့္ သူေခါင္းၿငိမ့္လိုက္သည္။ ၀၉— ဟုေျပားရင္း ၿခံတခါးပိတ္ကာ ေျပးဝင္သြားေတာ့သည္။ ျမေသြးရင္မ်ား တုန္ရင္ကာ အိမ္ထဲသို႔ ဟန္မပ်က္ ဝင္လာသည္။

”ညဥ္းကေလ ခိုင္းလိုက္ရင္ တအားၾကာတာပဲ” “အို အေမကလည္း မၾကာပါဘူး” ဟုေျပာရင္း မိခင္ျဖစ္သူ ဝယ္ခိုင္းေသာ ပစၥည္းမ်ားအားခ်ကာ မိမိအိပ္ခန္းတြင္းသို႔ဝင္ကာ အတြင္းမွခ်က္ခ်ကာ ကုတင္ေပၚသို႔ ပက္လက္လွန္ လွဲခ်ရင္း တုန္ရင္ေနေသာ ရင္ဘတ္အား လက္ႏွင့္ဖိကာ မိမိတိတ္တခိုး စြဲလမ္းေနရေသာ အကိုႀကီးမွာ “ဟြန္း” တစ္ေယာက္တည္း မ်က္ေစာင္းထိုးကာ “မုန္းဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ လူကိုၾကည့္ေနတာမ်ား တကိုယ္လုံး ေဖာက္ထြက္မတတ္ပဲ။ ၿပီးေတာ့ သူမ်ားအိမ္ေရွ႕ထိ လိုက္လာၿပီး ဖုန္းနံပတ္မရမက အတင္းပဲ ေတာင္းသြားေသးတယ္၊ မုန္းဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ သူမွတ္ေကာ မွတ္မိပါ့မလား” ဟု စိတ္ပူကာ ျမေသြးတေယာက္ ဖုန္းအား ေကာက္ကိုင္ကာ မက္ေဆ့ေဘာက္ေလးအား ဖြင့္ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။

“အယ္ အခုမွသတိရတယ္” ဟု ေရရြတ္ရင္း ဖုန္းခလုပ္မ်ား အားႏွိပ္ကာ “ႏွစ္သစ္ခ်စ္ဦးေရ …. ႏွစ္သစ္ခ်စ္ဦးေရ…” ဖုန္းအသံေလးေၾကာင့္ အိေခ်ာတစ္ေယာက္ လန႔္ကာ သြားမိေတာ့သည္။ မိမိတစ္ေယာက္တည္း လမ္းထိပ္က မမျမဆီက အျပာစာအုပ္ငွါးကာ ခိုးဖတ္ေနတုန္း ဖုန္းသံေၾကာင့္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ကာ “ေအး ေျပာျမေသြး နင္ကလည္း စာေမးပြဲ ေျဖပီးကတည္းက ငါ့ဆီ ဖုန္းေတာင္ ဆက္ေဖၚမရဘူး အခုဘာကိစၥလည္း” “မမအိ ညီမေလး ေျပာစရာရွိတယ္” “ေအးေျပာေလ ” “ဟိုတစ္ေယာက္ေလ သိလား” “ဘယ္တစ္ေယာက္လည္း နင့္ဟာက အစမရွိဘာမရွိနဲ႔ ” “ျမေသြး ေျပာေျပာေနတဲ့ ခပ္ေခ်ာခ်ာ လူႀကီးေလး” ”ေအာ္ေအး သိၿပီသိၿပီ ဘာလည္း နင့္ကို ဟိုက ဖင္လာႏွိုက္သြားလို႔လား” “ဟာ အစ္မအိကလည္း ဘာမွန္းလည္း မသိဘူး
“ဟား.. ေကာင္မေလး ရွက္သြားၿပီ ေျပာေျပာ” “အင္း ေျပာမယ္ အဲ့လူႀကီးေလ” ဟုအစခ်ီကာ ယေန႔ ျဖစ္ပ်က္သမၽွအား တလုံးမက်န္ ေျပာျပလိုက္ေလသည္။

“ျမေသြး နင္ေတာ့ အလိုးခံရေတာ့မယ္ အားက်တယ္ဟာ” “အယ္.. အမကလည္း ဘာစကားတုန္း” “ေကာင္မ ခုမွလာရွက္မေနနဲ႔ ညည္းခံခ်င္ေနတာ ငါသိတာေပါ့” သူမရွက္ရွက္ျဖင့္ ဖုန္းခ်လိုက္ေလသည္။ ပါစပ္မွလည္း ပြစိပြစိႏွင့္ အပ်ိဳႀကီး လင္အျမန္ရ သြားမွေအးမွာ။ မိခင္ျဖစ္သူ ေဒၚပပမွာ သမီးျဖစ္သူအား လွမ္းေခၚကာ ျမေသြးႏွင့္ ေဒၚပပ ႏွစ္ဦးသား ထမင္းစားၾကေလသည္။ ေဒၚပပလည္း က်ဆင္းလာေသာ စီပြားေရး အေျခအေနေၾကာင့္ ယခင္လို အသုံးအစြဲ မႀကီးေတာ့ပဲ ခ်ိဳးၿခံေခၽြတာကာ မိမိခင္ပြန္းရွိစဥ္က ကိုယ္ပိုင္ အငွါးကားေလးအား ခင္ပြန္း၏ တပည္ရင္း ေအးေမာင္အား ေန႔စဥ္ေပး စနစ္ျဖင့္ပင္ ငွါးရမ္းကာ ေနထိုင္စားေသာက္ရသည္။

ကားမွာလည္း အိုႏြမ္းကာ ဟိုဟာပ်က္လိုက္ ဒီဟာပ်က္လိုက္ႏွင့္ စားဖို႔ေတာင္ အနိုင္နိုင္ပင္။ မင္းမင္းခန႔္တစ္ေယာက္ ရႊင္လန္းတက္ႂကြစြာျဖင့္ မွတ္သားလာေသာ ဖုန္းနံပတ္အား ဖုန္အတြင္ရိုက္ထည့္ကာ သူမေလးအား ‘အရမ္းခ်စ္သြားၿပီ ခ်ာတိတ္ရယ္’ ဟု မက္ေဆ့ပိုလိုက္ေလသည္။ သူမေလးဟု မွတ္သားထားေလသည္။ ျမေသြး၏ နာမည္ကို သူမေမးလိုက္ျခင္းအား တကိုယ္တည္း ေရရြတ္ကာ ဘာပဲဖစ္ျဖစ္ ဖုန္းနံပတ္ရခဲ့ၿပီပဲ ဟု ေက်နပ္ကာ ကဗ်ာတိုေလးမ်ား ပန္းပြင့္ေလးမ်ားအား သူမအား ဆက္သရန္ ရွာေဖြေနေတာ့သည္။ အခ်ိန္မည္မၽွ ၾကာသြားသည္မသိ ဝမ္းဗိုက္မွ ဆာေလာင္မြတ္သိတ္မွု ေဝဒနာေၾကာင့္ ဟင္းမခ်က္နိုင္ေတာ့ပဲ အသင့္စား အမဲသားႏွပ္ဗူးအား ေဖာက္ကာ ထမင္းႏွင့္ စားေသာက္လိုက္ေတာ့သည္။

ထမင္းစားၿပီးသည္ႏွင့္ အားသြင္းထားေသာ ဖုန္အားျဖဳတ္ကာ ‘ခ်ာတိတ္ေလး သတိရေနတယ္၊ ခ်ာတိတ္ ဘာလုပ္၊ ကိုယ့္ကို ဘာလို႔စာမျပန္ရတာလည္း ခ်ာတိတ္ရယ္’ သူမေနနိုင္ျဖစ္ကာ သူမေလးထံသို႔ ဖုန္းေခၚလိုက္ေတာ့သည္။ “နင္ထားခဲ့မွာလား နင္ရက္စက္မွာလားေလ…” ဝိုင္းေလးရဲ့ သီခ်င္းေတးသြားေလးေၾကာင့္ သူပင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာ ဘာကို လြမ္းလို႔လြမ္းမွန္ပင္ မသိျဖစ္မိသည္။ ဇြဲမေလၽွာ့ပဲ ဒုတိသအႀကိမ္ ဆက္ေခၚရာတြင္ေတာ့ ခ်ိဳသာေသာ အသံေလးေၾကာင့္ သူေပ်ာ္မိသြားေတာ့သည္။

“ဟဲလို ” “ညီမေလး အစ္ကို႔ကို မွတ္မိလား” “အေမ မအိပ္ေသးဘူး ဒါပဲေနာ္” “ဒါဆို မက္ေဆ့ျပန္ပို႔ေလ ေနာ္ ေနာ္” တဖက္မွ တိတ္ဆိတ္သြားကာ ခဏအၾကာတြင္ေတာ့ သက္ျပင္းခ်သံႏွင့္အတူ ညႇိုးငယ္ေသာ အသံေလးျဖင့္ “ေဘလ္မရွိလို႔ပါ ကိုႀကီးရယ္” ဟု ေျပားရင္း ဖုန္းခ်သြားေတာ့သည္။ သူအရမ္းပင္ သနားသြားကာ ခ်က္ခ်င္းပင္ သူမဖုန္းေလးထဲသို႔ ေငြငါးေထာင္ လွမ္းလႊဲေပးလိုက္ ေလေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ‘အရမ္းခ်စ္မိသြားလို႔ပါ ညီမေလးရယ္ တမ်ိဳးမထင္ပါနဲ႔’ ဟု မက္ေဆ့ပို႔လိုက္ ေလေတာ့သည္။

ျမေလးတေယာက္ ေပ်ာ္ရမည္ေလာ ဝမ္းနည္းရမည္ေလာ ေဝခြဲမရ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ မိမိတဖက္သက္ ႀကိတ္ကာ သေဘာက်ေနေသာ ခ်စ္ကိုႀကီးဆီမွ ဂ႐ုစိုက္ တန္းဖိုးထားမွု ခံရျခင္းအတြက္ ဝမ္းသာပီတိ ျဖစ္မိရေသာ္လည္း မိမိဘဝအတြက္ ဝမ္းနည္းကာ သိမ္ငယ္ေနမိေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ အခ်ိန္သိပ္မၾကာလိုက္ပဲ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူျဖစ္သြားေလေတာ့သည္။ ခ်စ္သူျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ႏွစ္လပင္ျပည္ေတာ့မည္ အျပင္မွာတႀကိမ္မွ ခ်စ္သူႏွင့္ ေတြ႕ခြင့္မရပဲ သူမ၏ပါးေလးအား နမ္းခြင့္မရရွိေသးေပ။

“ဟဲလို အစ္မ ပပ လားခင္ဗ်” “အေမေရ ဖုန္းလာေနတယ္ ဦးေအးေမာင္ဆီက” ဟုေျပာရင္း ထမင္းဟင္းခ်က္ေနေသာ မိခင္ထံသို႔ ဖုန္းအားသြားေပးကာ အနားတြင္ရပ္ကာ အသာနားစြင့္ေနေတာ့သည္။ ေဒၚပပလည္း စိတ္ပူသြားကာ ယခုလို အခ်ိန္ ေအးေမာင္တခါမၽွ ဖုန္းမဆက္ဖူးေခ် ကားတခုခုျဖစ္တာပဲဟု တထစ္ခ်တြက္ကာ ပူပန္မိေတာ့သည္။ မိမိတို႔စားဝတ္ေနေရးမွ ဤကားေလးေၾကာင့္သာ

“ေအးေမာင္ ေျပာေလ ဘာျဖစ္လို႔လည္း”

ဟုစိုးရိမ္စြာျဖင့္ ေမးေလသည္။ တဖက္မွလည္း

“အစ္မ ကၽြန္‌ေတာ္ သထုံကို လူသြားပို႔ၿပီး အျပန္မွာ ရပ္ထားတဲ့ ဆိုင္ကယ္ကို တိုက္မိလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို က်ိဳက္ထိုရဲစခန္းမွာ ကားေရာလူေရာ အဖမ္းခံထားရလို႔ ပိုင္ရွင္ကိုယ္တိုင္ လာေရာက္ ထုတ္ယူပါဆိုလို႔ အစ္မဆီ ဖုန္းဆက္ရတာ အစ္မရယ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အခုခ်က္ခ်င္း လာေခၚပါေနာ္ ေနာ္ အစ္မ”

ေျပာကာ ဖုန္းခ်သြားေလေတာ့သည္။ လက္ထဲတြင္ ရွိစုမဲ့စု ေငြေလးအား ယူကာ သမီးအား စိတ္မခ်နိုင္ပဲတဖြဖြမွာကာ က်ိဳက္ထိုသို႔ ခ်က္ခ်င္းပင္ ဆင္းလာေတာ့သည္။

စခန္းေရာက္ေသာ္ ေအးေမာင္အား အာမခံျဖင့္ထုတ္လို႔ ရေသာ္လည္း ကားမွာ မနက္တရား႐ုံးတြင္ ဒဏ္ေငြေဆာင္ၿပီမွ ထုတ္ယူခြင့္ရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွပင္ ျပန္လို႔မရေတာ့ေခ်။ သမီးျဖစ္သူအား အက်ိဳးအေၾကာင္း ဖုန္းဆက္ကာ လွမ္းေျပာလိုက္ ေလေတာ့သည္။

—————

“ကိုကို ေမေမ ဒီည ျပန္မလာနိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့ ျမေသြးေၾကာက္တယ္ ကိုကိုရယ္”

ျမင္လိုက္ရေသာ မက္ေဆ့ေၾကာင့္ သူအရမ္းပင္ ေပ်ာ္သြားမိေတာ့သည္။ အလုပ္မွ ျပန္ေရာက္ကာစမို႔ ေရမိုးခ်ိဳးကာ ထမင္းပင္ မစားနိုင္ေတာ့ပဲ ေငြသား သုံးသိန္းယူကာ သူမေလးအိမ္သို႔ ထြက္လာေလေတာ့သည္။ အခ်ိန္အားျဖင့္ ညကိုးနားရီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လူသြားလူလာပင္ မရွိေတာ့ေခ်။ ၿခံတခါးအား မိမိဘာသာဖြင့္ကာပင္ ေအးေအးလူလူ သူမအိမ္ေလးထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့ေတာ့သည္။

တံခါးဝတြင္ အသင့္ႀကိဳေနေသာ ခ်စ္သူေလးအား ခါးမွဆြဲဖတ္ကာ အနမ္းမိုးမ်ား အဆက္မျပတ္ ရြာခ်လိုက္ေတာ့သည္။ ျမေသြးမွာ ဗေလာင္ဆူ ေနေသာရင္အား ထိန္းကာပင္

“အို ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလည္း ကိုကိုရယ္ သူမ်ားေတြ ျမင္ကုန္မွျဖင့္ မသင့္ေတာ္ပါဘူးကြယ္”

ေျပာလည္းေျပာ လက္မွလည္း တြန္းကန္ကာ အခန္းတြင္းသို႔ ဝင္ေျပးသြား ေတာ့ေလသည္။ မင္းမင္းခန႔္လည္း အိမ္ေရွ႕တံခါးအား ပိတ္ကာ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ယာလို သေဘာထားကာ သူမေလး အခန္းတြင္းသို႔ ဝင္ခဲ့ေလေတာ့သည္။ ျမေသြးလည္း ရွက္လြန္းလို႔ ေစာင္ေခါင္ျမႇီးျခဳံကာ ေနမိသည္။ သူသည္ သူမကုတင္ေပၚသို႔ ညႇင္သာစြာထိုင္ရင္း

“ခ်စ္ေလး ထဦး ကိုကို ေျပာစရာရွိတယ္”

ဟုေျပာရင္း ေစာင္အားအသာ ဆြဲယူလိုက္ေတာ့သည္။

“ေရာ့ ဒီမွာ ခ်စ္ေလးေမေမ အမွုကိစၥအတြက္ ယူထားလိုက္ေနာ္”

“အို မယူရဲပါဘူး ေပးခ်င္ မနက္က်မွ လိုက္သြားၿပီး ကိုယ္ဘာသာ ေပးေပါ့”

“အင္းေလ သြားၾကတာေပါ့ ခုေတာ့ သူ႔သမီးေလးကို အေမ့ကိုယ္စား ေစာင့္ေရွာက္ရဦးမယ္”

ေျပာလည္းေျပာ ဖတ္လည္းဖတ္ကာ ျမေသြးႏွုတ္ခမ္းေလးအား ငုံခဲလၽွက္ ခ်စ္ရည္ျဖာေသာ မ်က္လုံးရြဲႀကီးမ်ားအား စိုက္ၾကည့္ရင္း ႏွစ္ကိုယ္တူ အသံတိတ္ စကားမ်ား ေျပာေနၾကသည္။ ၁၈ ႏွစ္ ျပည့္ၿပီးကာစ အပ်ိဳေလးျမေသြး ရင္အစုံေပၚသို႔ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားက ဖြဖြအုပ္ကာ ပြတ္သက္က်ီစယ္မွုကို ျမေသြးခင္ဗ်ာ အူထဲအသည္းထဲကပင္ လွိုက္ဖိုေမာေနမိေတာ့သည္။

“အို…. ကိုကိုရယ္ ျမေသြး ရင္ေတြ တုန္လိုက္တာကြယ္”

“အခ်စ္ေလး … ဘာမွမျဖစ္ေစရပါဘူး ကိုကို တာဝန္ယူပါတယ္”

“ျမေသြးေၾကာက္တယ္..”

“မေၾကာက္ပါနဲ႔ အစပိုင္းေလးပဲ နည္းနည္းေလးနာမွာပါ”

ဟု ေျပာလည္းေျပာ အေမြးၾကဲေလး အနည္းငယ္သာ ေပါက္ေနေသာ ဖုတ္ဖုတ္ေလးအား ေပ်ေလၽွာ့ေနေသာ ထမီၾကားက လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားႏွင့္ အထက္ေအာက္ စုန္ဆန္ကာ ပြတ္သတ္ေနေတာ့သည္။

“အား….. ကိုကိုရယ္ ျမေသြးေလ ယြစိယြစိနဲ႔ ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္း မသိေတာ့ဘူး ကိုကိုရယ္ ..”

“ဘာမွမျဖစ္ဘူး မ်က္လုံးေလး အသာမွိတ္ထား သိလား …”

“ဟုတ္ကဲ့ ကိုကို …”

“လိမၼာလိုက္တာ အခ်စ္ေလးရယ္ ”

တလႊာခ်င္းဆီ ခၽြတ္ခ်ထားေသာ အဝတ္မဲ့ ျမေသြးခႏၶာအား နို႔သီးမွ စုန္ဆင္းကာ မို႔မို႔ေဖာင္းေနေသာ ဖုတ္ဖုတ္ေလးရဲ့ အက္ကြဲေၾကာင္းေလးကို လၽွာထိပ္ကေလးႏွင့္

“အား…. ရွီး…ကိုကို ဘာလုပ္ေနတာလည္း ျမေသြး မခံနိုင္ေတာ့ဘူး ကိုကိုရယ္ … လိုးမွာျဖင့္ လိုးပါေတာ့ ျမေသြးဟာေလး ကြဲရင္ကြဲသြား စမ္းပါေစ ကိုကိုရယ္ ထိုးထည့္လိုက္ပါေတာ့ …”

“မေလာနဲ႔ေလ အခ်စ္ရယ္ ခဏေလးပါ ေနာ္ ”

“အား… ရွီး….”

လၽွာထိပ္ေလးပင္မက လၽွာအျပားလိုက္ပင္ အထက္ေအာက္ ေဘးဘယ္မက်န္ လ်က္ေပးရင္း သူမ ေစာက္ရည္အား တဂြတ္ဂြတ္ႏွင့္ မ်ိဳခ်ပလိုက္သည္။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးလည္း ေပက်ံေနေသာေၾကာင့္ ေရခ်ိဳးခန္းသို႔ဝင္ကာ မ်က္ႏွာသစ္လိုက္သည္။ မိမိေတာင္မတ္ေနေသာ စံခ်ိန္မွီ လီးအား ေျပာင္ေနေအာင္ ေရထပ္ေဆးလိုက္သည္။ ကုတင္ေပၚတြင္ ကိုယ္ဗလာႏွင့္ ႏုံးေခြေနေသာ သူမအားၾကည့္ကာ လီးမွာေတာင္သထက္ ေတာင္လာေတာ့သည္။

“အခ်စ္ကေလး ထ ကိုကို႔ လီးလည္း စုပ္ေပးဦးေလ”

“ဟင္ ျမေသြးမွ မစုပ္တတ္တာ ကိုကိုရယ္”

“လာ ကိုကို သင္ေပးမွာေပါ့”

သူမလက္ညႇိုးေလးအား နမူနာစုပ္ျပကာ ႏွုတ္ခမ္းဝေလးအား လီးျဖင့္ ေတ့ထားလိုက္သည္။ သူမသည္ ယခုမွပင္ လီးအား ေသခ်ာ ျမင္ဖူးေတာ့သည္။ ေစာေစာက ကုန္ခမ္းသြားေသာ အားအင္မ်ား ခ်က္ခ်င္းျပည့္ဝလာကာ ကိုကို စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ပင္မကပဲ ေစတနာပါပါျဖင့္ အားရပါး စုပ္ေပးေနမိေတာ့သည္။

“အား….အား… ေကာင္းလိုက္တာ ျမေသြးေလးရယ္ အား… ကိုကို မရေတာ့ဘူး ျမေသြး ပက္လက္လွန္ၿပီး အဖုတ္ေလး ျဖဲထားေပးေနာ္”

အခ်စ္စိတ္ႏွင့္ ကာမစိတ္ ေပါင္းစပ္မွုေၾကာင့္ အပ်ိဳေလးမွာ မရွက္ေၾကာက္ေတာ့ပဲ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကားကာ မိမိအဖုတ္ေလးအား လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆြဲထားသည္။ မွိုဖူးႀကီးပမာ မင္းမင္းလီးႀကီးက သူမအဖုတ္ေလးအား အထက္ေအာက္ ပြတ္ရင္း သူမအရည္ၾကည္ ေလးမ်ားအား လီးထိပ္ကို စိုရႊဲလာသည္ႏွင့္ တေျဖးေျဖးခ်င္း ဖိသြင္းရာ

“အား….ကိုကို မဆံ့ဘူး ထင္တယ္”

ပူေႏြးေႏြး လီေခ်ာင္ႀကီးေၾကာင့္ လန္သြားကာ ႏွုတ္မွလည္း စိုးရိမ္ကာ တဖြဖြ ေျပာေနေတာ့သည္။

“အား…”

သူလည္း ခဏေမွးကာ

“ခ်စ္ေလး…”

“ရွင္ ကိုကို ”

“ဟိုစကားပုံ ၾကာဖူးလား ေခါင္းဝင္ ကိုယ္ဆံတယ္ဆိုတာေလ”

“ဟုတ္ ၾကားဖူးပါတယ္ ”

သူလႊဲလိုက္ေသာ အာ႐ုံအား သူမအျပည့္အဝ ပါလာသည္ႏွင့္ အပ်ိဳေမွးေလးအား လိုးခြဲကာ လီးတဆုံးပင္ ထိုးစိုက္ထားလိုက္သည္။

“အမေလး… အေမေရ… ေသပါၿပီး…အား …နာတယ္ နာတယ္”

ေသြး႐ူးေသြတမ္းျဖင့္ ထေအာ္ေသာ ျမေသြးပါစပ္အား ဘယ္လက္ျဖင့္ အသာဖိပိတ္ကာ

“အရမ္းမေအာ္ရဘူးေလ သူမ်ားေတြ ၾကားကုန္မွာေပါ့”

မ်က္ရည္မ်ားၾကားက သူ႔အား ေမာ္ၾကည့္ရင္း

“အရမ္းနာတာကို ခ်စ္ေလးကိုခ်စ္ရင္ ျပန္ထုတ္လိုက္ပါေနာ္ ေနာ္”

ငိုမဲ့မဲ့ အသံေလးႏွင့္ ေျပာေနေတာ့သည္။

“ခဏေလး ခ်စ္ေလး ခဏပဲ မယုံၾကည့္ေန ကိုကိုလုပ္ျပမယ္ မနာေတာ့ဘူး သိလား ”

ေျပာလည္းေျပာ နိုးသီးေလးအား ကုန္အစို႔ ခါးကုန္လိုက္သည္မို႔ လီးမွာ လက္ႏွစ္လုံးခန႔္ ျပန္ထြက္သြားၿပီး သားအိမ္ထဲ ျမႇုတ္ေနေသာ လီးထိပ္မွာ အေနာက္သို႔ ဆုတ္သြားၿပီး သာအိမ္ဝအား မထိတထိ လွုပ္ကစားေနမွုေၾကာင့္ နာက်င္သည့္ေဝဒနာ သက္သာကာ သူ႔လီးအား အတြင္းမွ ျပန္ကာပင္ ညႇစ္ေနမိေတာ့သည္။ နိုးႏွစ္လုံးအား လွည့္ေျပာင္း စုပ္ယူမွုကလည္း သူမအားပို၍ပင္ အရသာရွိလွသည္။ ေစာေစာက နာက်င္မွုသည္ တကယ္မ်ားေရာ ဟုတ္ပါေလစပင္ ဖုတ္ဖုတ္တြင္းမွလည္း နာလည္မွုရကာ ေရွ႕တိုးေနာက္ငင့္ တေျဖးေျဖး မွန္မွန္ေလး လုပ္ေပးလာရာ

“အား…အင္း… ကၽြတ္စ္… အီး….”

အဆုံးထိ ဝင္သည့္ အခ်ိန္တြင္ေတာ့

“အု. အင္း….. အား…”

အရွိန္ေလးရလာကာ အရည္ၾကည္ေလးမ်ားေၾကာင့္ အတြင္းနံရံသား အျပည့္အဝ ပြတ္မိ ေနေသာ္လည္း နာက်င္မွုမွာ သိပ္မသိသာေတာ့ပဲ တခါတခါ ခံလို႔ပင္ေကာင္းေသာေၾကာင့္ ခါးေလးပင္ေကာ့ လာေတာ့သည္။ ႏွုတ္မွလည္း တိုးညႇင္းစြာ

“အား…. အင္း.. ဟင္း..ရွီး.. အား.. အင္း..ရွီး… အဟင္း…အဟင္း….. ကိုကိုရယ္ ခံလို႔ေကာင္းလိုက္တာ အရမ္းခ်စ္သြားၿပီ သိလား”

မင္မင္းခန႔္လည္း အပ်ိဳေလးရဲ့ အခံေကာင္းမွုေၾကာင္း လီးထိပ္တခုလုံး က်င္တက္ကာ အခ်က္ေလးဆယ္ေလာက္မွာပင္ သုတ္ရည္မ်ား သူမအတြင္းနံရံမ်ားသို႔ ပန္းထုတ္လိုက္ေလေတာ့သည္။ ခံလို႔ေကာင္းေနတုန္မွာ ပူေႏြးေႏြး သုတ္ရည္မ်ားေၾကာင့္ မင္းမင္းအား သိုင္းဖတ္ကာ ဆန႔္ငင္ ဆန႔္ငင္ ျဖစ္ၿပီး ေလာကရဲ့ အထူးကဲဆုံး ဘာနဲ႔မၽွ မလဲနိုင္ေသာ ၿပီးဆုံးျခင္း ကာမပန္းတိုင္သို႔ တက္လွမ္းနိုင္ေတာေလသည္။

မင္းမင္းခန႔္လည္း သူမေပၚမွာပင္မွိန္းရင္း အနားယူေနသည္။ ၿပီဆုံးျခင္း ေရာက္သြားေသာ ပိပိေလး၏ ႂကြက္သားမ်ားမွာ ပြစိပြစိျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ သုတ္ရည္ထြက္ေသာ္လည္း အနည္းငယ္သာ ေပ်ာ့ေနေသာလီးအား ဆြဲကာဆြဲကာ ညႇစ္ေနေသာေၾကာင့္ လီးမွာတေျဖးေျဖးႏွင့္ အားအင္ျပည့္ၿဖိဳးလာကာ သံေခ်ာင္းပမွာမာ ေတာင္လာၿပီး ခါးေလးလွုပ္ကာ ႏွုတ္ခမ္းအား နမ္းရင္ ဒုတိယအခ်ီ စေနေတာ့သည္။

အရွိန္ေလး ရလာသည္ႏွင့္

“ခ်စ္ေလး ခံနိုင္လာၿပီလား”

“ဟုတ္ကိုကို… နည္းနည္းေလးေတာ့ နာေသးတယ္”

“အင္းပါ အရမ္းႀကီး ေဆာင့္မလိုးေသးဘူး”

“ဟုတ္ ကိုကို ”

အခ်က္ ႏွစ္ဆယ္ေလက္ ပုံမွန္လိုးရင္းျဖင့္ သူမအား ေလးဘက္ေထာက္ေစၿပီး အေနာက္မွေန၍ သူမဖင္လုံးေလးအား လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ပြတ္သတ္ရင္း ဆုတ္နယ္ရင္း အားရပါးရ ေဆာင့္ေလရာ

“အား…အု. အား… ရွီး…အား…… ဟင္း….. ကိုကိုရယ္ ဘယ္လိုမ်ား လိုးေနတာလည္း”

ခံေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ဖင္ေလးပင္ ျပန္ေကာ့ေနမိရာ လိုးေကာင္းေကာင္းႏွင္ သူလည္း လိုးလိုက္တာ ည ၂ နာရီပင္ ထိုးသြားသည္။ သူလည္းေမာပန္းလာေသာေၾကာင့္ အားရပါးရ အခ်က္၂၀ ခန႔္လိုးေဆာင့္ရာ ၿပီးဆုံးျခင္း ကာမပန္းတိုင္သို႔ ေရာက္ရွိေလေတာ့သည္။

ႏွစ္ဦးသား ငယ္ရြယ္သူမ်ားမို႔ ေသြးသားဆူၿဖိဳးကာ ပင္ပန္းႏြမ္နယ္မွု မရွိေလပဲ ခဏသာမၽွ ေမွးစက္ကာ ငါးနာရီေလာက္ တခ်ီထဆြဲပီး ေရမိုးခ်ိဳးကာ နံနက္စာ စားေသာက္ၾကသည္။ မင္းမင္းခန႔္လည္း အိမ္သို႔ျပန္ကာ ေငြးငါးသိန္းအား ထပ္ယူကာ ေဒၚပပတို႔ ရွိရာသို႔ လိုက္လာေလေတာ့သည္။…ၿပီးပါၿပီ