ကျောင်းပိတ်ရက်မှာ အမုန်းဆွဲ

Unicode

**ဆံပင်ဂုတ်ဝဲနဲ့ အပေးကောင်းတဲ့ ကျနော့ချစ်သူ၏ အပိုင်းဆက် ဇာတ်သိမ်းပိုင်း**

တွေ့တွေ့ချင်း ဆိုင်းမဆင့်ဗုံမပါ ခပ်သွက်သွက်ကလေး အသားကုန် အုပ်ပစ်လိုက်ကြတာ နှစ်ယောက်စလုံး အီဆိမ့်သွားကြတယ်ဗျာ။ ဘာစကားမှ မဆိုဖြစ်ပဲ အိပ်ယာနွေးနွေးလေးပေါ်မှာ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဖက်ထားရင်း မှိန်းနေလိုက်ကြသေးတယ်။ အသားကုန်ဗျင်းပြီးလို့ အဲ့ဒီလို ပွေ့ဖက်ထားရင်း အိပ်ရတဲ့ အရသာကလည်း တစ်မျိုးတော့ တစ်မျိုးပဲနော့်။ ခင်ဗျားတို့လည်း ကြုံဖူးမှာပါ။ အဲကွန်းအခန်းတို့၊ အင်မတန်အေးတဲ့ ရာသီဥတုတို့ဆို ပိုတောင်ဇိမ်ကျသေး။ တော်တော်လေးကြာတော့မှ နှစ်ယောက်သား အိပ်ယာက လူးလဲထ ရေချိုးဖို့ပြင်ကြတယ်။ ဗိုက်က တကျုတ်ကျုတ်မြည်အောင် ဆာလာကြပြီလေ။ ရေချိုးခန်း မှန်ခန်းကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲက ခပ်နွေးနွေး ရေပန်းအောက်မှာ တိုးခွေ့ရင်း ကလေးတွေလို ရေဝင်ချိုး၊ ဆပ်ပြာတွေဘာတွေ အပြန်အလှန်တိုက်ပေး၊ သူ့ပစ္စည်းကိုယ့်ပစ္စည်းတွေ ဆေးကြောပေးကြရင်း သာယာနေကြတယ်ပေါ့ဗျာ။ အဲ့ဒီမှာဗျာ

“ဟေးး! အောက်ထပ်မှာ ရေတွေယိုကုန်ပြီ ..”

ဆိုတဲ့ အော်သံကြားလိုက်ရလို့ ဟိုက်! ဆိုပြီး လန့်ဖြန့်သွားတယ်။

“ညီမလေး.. အောက်က အော်နေတာ ဘယ်သူလဲ”

လို့မေးလိုက်မှ သူ့သူငယ်ချင်းတဲ့။ လူကို ရှက်လိုက်တာဗျာ။ သူနဲ့တူတူနေတဲ့ ကောင်မလေးတွေ ခရစ္စမတ် ကျောင်းပိတ်ရက်မှာ အိမ်ပြန်မယ်ဆိုတာ မပြန်ရသေးဘူးတဲ့။ နေ့လည် ၂ နာရီလောက်မှ အိမ်ကထွက်မယ် ဆိုလား။ ကျနော်လည်း မသိဘူးလေ။ စောစောကသိရင် ချက်ချင်းဘယ်အုပ်မလဲဗျာ။ အောင့်ထားလိုက်မှာပေါ့။ စောစောကလေးတင် ကျနော်တို့နှစ်ယောက် ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာတွေက အင်မတန် ကြမ်းတာလေ။ တဖန်းဖန်း၊ တဂွမ်းဂွမ်းနဲ့ ဒီလောက်ဆူညံနေခဲ့တာ အဲ့ဒီကောင်မလေးတွေ မကြားပဲနေမလား။ သေရော။ ဒီကြားထဲ ကျနော့်ညီမလေးက သတိလက်လွှတ် အကျယ်ကြီး အော်တာတွေ။ ရှက်လိုက်တာ အောက်ထပ်ဆင်းပြီး (ထမင်းစားခန်းက အောက်ဆုံးထပ်မှာ) ထမင်းသွားစားရမှာတောင် မျက်နှာပူတယ်။

ကျနော်ရှက်နေတာကိုကြည့်ပြီး ညီမလေးက ပြုံးစိစိနဲ့ဗျ။ ကောင်းတယ် ရှေ့မကြည့်နောက်မကြည့် နှာဘူးထချင်တာကိုး တဲ့။ ဒါနဲ့ ဒုတိယထပ်ကိုဆင်းပြီး ဧည့်ခန်းအရှေ့တည့်တည့်က မျက်နှာကျက်မီး အဝိုင်းကို တက်ဖြုတ်ဖို့လုပ်နေတဲ့ သူ့သူငယ်ချင်းတွေကို ခပ်တည်တည်နဲ့ ကူလိုက်သေးတယ်။ ရှေ့မျက်နှာနောက်ထားပေါ့ ဟီးဟီး။

အပေါ်ထပ်ရေချိုးခန်းက ရေလျှံရင် အဲ့ဒီနေရာက ရေစိမ့်တော့ ကွိုင်တက်တယ်ဆိုလား။ ထားလိုက်ပါတော့။ ကျနော့်မျက်နှာက နီရဲနေမှာတော့ သေချာတယ်။ ခုံပေါ်တက်ပြီး မျက်နှာကျက်မီးကို ဟိုလုပ်ဒီလုပ် လုပ်ပြီး သူတို့အရှေ့မှာတင် ညီမလေးကို ဗိုက်ဆာပြီ ထမင်းကျွေးပါလို့ ကုလားဖြူလို တောင်းဆိုလိုက်ရင်း ကျန်တဲ့သူတွေကိုပါ ထမင်းစားလိုက်ဦးမယ်နော် အဟီး ဆိုပြီး အောက်ဆုံးထပ် ထမင်းစားခန်းထဲ လစ်လာခဲ့တယ်။ ညီမလေးကတော့ တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ့ သူ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဘာတွေဆက်ပြောနေလဲ မသိဘူး။ ကျန်ရစ်ခဲ့ပြီး ခဏနေမှ လိုက်လာတယ်။

သိပ်လည်း ကြာကြာ ရှက်မနေအားပါဘူး။ ဗိုက်က ရေလည်ဆာ၊ ဟင်းတွေကလည်း ပထမတန်းစား ချက်ထားတာဆိုတော့ အသားကုန်းပြီး လွေးတော့တာပဲ။ ဘေးကနေ ကျနော့်ပူတူတူးလေးက လူကြီးသူမလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့ ရေနွေးခွက်လေးဘာလေး အတင်းထိုးပေး ဖြည်းဖြည်းစားပါ ရော့! ရေနွေးလေးသောက် ထမင်းတွေ နင်ကုန်တော့မယ် ဘာညာနဲ့ ဟောက်နေသေးတာဗျ။

ဗိုက်တွေဘာတွေ ကားသွားတော့မှ ကျောင်းပိတ်ရက် အိမ်ပြန်မယ့် သူ့သူငယ်ချင်းတွေကို ကားဂိတ်လိုက်ပို့ရအောင်ဆိုပြီး ခေါ်လို့ အနွေးထည်လေးဘာလေး ကောက်ဝတ်ပြီး လိုက်ပို့တယ်။ မျက်နှာပူနေတော့ ပြုံးစိစိနဲ့သာ လိုက်သွားတယ်။ စကားသိပ်မပြောပဲ တုံဏှိဘာဝေ လုပ်နေမိတာပေါ့။ သူ့သူငယ်ချင်းတွေက တိုးတိုးတိတ်တိတ်နဲ့ ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်ပြီး ကားပေါ်တက်ခါနီး ဘာတွေပြောသွားတယ် မသိဘူး။ ကားဂိတ်ကနေ တူတူလမ်းလျှောက်ပြန်လာမှ မေးကြည့်တော့..

“အေးအေးဆေးဆေးပြန်ပြီး အားရပါးရ အုပ်ကြပေတော့”

လို့ ပြောသွားတယ်တဲ့ဗျာ အဟီး။ အပြန်မှာ မြို့ထဲဝင်ပြီး ခရစ္စမတ်ပိတ်ရက် ကာလအတွက် ချက်စရာပြုတ်စရာတွေ ဝင်ဝယ်ကြသေးတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ ကျနော် တော်တော်ပျော်နေတာဗျ။ သူလည်းတူတူပဲ ထင်ပါတယ်။ ၃ ထပ်အိမ်တစ်လုံးထဲ အပူအပင်မရှိ နှစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့တာကိုးဗျ။ အထုတ်အပိုးတွေနဲ့ အိမ်ပြန်ရောက်လာပြီးတော့ ဝယ်လာတာတွေ စီစီရီရီ သူ့နေရာနဲ့သူထား ပြုပြီးတာနဲ့ ညနေက စောင်းနေပြီ။ ညဖက် မြို့ထဲဖက် ရုပ်ရှင်သွားကြည့်မယ်လို့ တိုင်ပင်ထားကြတော့ ညစာကို တစ်ခါထဲ ချက်ပြုတ်ကြဖို့ပြင်တယ်။ နှစ်ယောက်သား တက်ညီလက်ညီပါပဲ။ မီးဖိုခန်းထဲ ဝယ်လာတဲ့ အသားငါးတွေ ခုတ်ထစ်၊ အသီးအရွက်တွေ လှီးချွတ်၊ ချက်ပြုတ်ကြော်လှော်၊ ဆေးကြောစရာရှိတာတွေ ဆေးကြောနဲ့ အလုပ်များနေကြတာပေါ့။

သူချက်ကျွေးတာတွေပဲ စားခဲ့တာဆိုတော့ ဒီတစ်ကြိမ် ကျနော် လက်စွမ်းပြရတော့တာလေ။ အမဲသားအတုံးကြီးကြီးတွေကို အာလူးအလုံးလိုက်နဲ့ ရောပြီး နှပ်ချက်ချက်တာတို့၊ ကြက်ဥကို အရင်မွှေကြော်ပြီးမှ ကတ်ကြေးနဲ့ သေသေချာချာလေးညှပ်၊ အသီးအရွက် စိမ်းစိမ်းစိုစို အစုံထည့်ပြီး မနွမ်းစေပဲ တရှဲရှဲနဲ့ ရောကြော်တာတို့၊ ငရုတ်သီးစိမ်း.. ဆား.. နံနံပင်.. ကြက်သွန်ဖြူရောပြီး ထောင်းထားတဲ့ ငရုတ်သီးဆားထောင်း အစရှိသဖြင့် ဟင်းအမယ်လေးတွေ စီကာရီကာ ချက်ပစ်လိုက်တယ်။ ဒင်းလေးက ကျနော့်လက်ရာတွေကို တန်းတန်းစွဲသွားပါတယ်ဗျား။

အဲ့လိုချက်ပြုတ်နေရင်း သူကလည်း ဘေးကနေ ကျနော့်ကို ကူပေးနေတာကို ပလွတ်ကနဲ နမ်းလိုက်၊ ချိုဗူးကို အင်္ကျီပေါ်ကနေ ညှစ်ချေလိုက်၊ ဆေးကြောနေတဲ့ ညီမလေးကို နောက်ကျောဖက်ကနေ တင်ပါးကို ကောက်ထောက်ပြီး ညှောင့်လိုက်နဲ့ ဆွပေး၊ ဆော့ပေးနေတာလေးတွေကလည်း အဆက်မပြတ်ပေါ့။ ရာသီဥတုကလည်း အသားကုန်အေးနေတဲ့ ကာလဆိုတော့ ဈေးသွားရင်းဝယ်လာတဲ့ ဝိုင်အနီလေး ကိုယ်စီမော့၊ ဆားငံသီးလေးမြုံ့၊ ချက်ပြုတ်စရာလေးတွေ ချက်ပြုတ်၊ ဟိုတို့ဒီထိလေးတွေ ဆော့ရင်း တဟိဟိ တဟိဟိနဲ့ ပျော်စရာလေးတွေပေါ့ဗျာ။

ကျနော် ဘေစင်မှာ အသီးအရွက် အသားငါးတွေ ဆေးကြောနေတာ လက်မအားဘူး ဖြစ်နေတယ်ဆိုပါတော့ အနောက်ကနေ ဟီဟိ! ဆိုပြီး ဝတ်ထားတဲ့ ဂွမ်းခံဘောင်းဘီရှည်ကို ဘောင်းဘီဆွဲချွတ်..။ ကျနော်ကလည်း ဟရောင်! အေဘေးလေး ဘာလုပ်တာလဲ လက်မအားဘူးဆိုနေမှ ပြန်ဝတ်ပေး ဘာညာနဲ့ တဟားဟား သဘောတွေကျရင်း အော်..။ သူက ပြန်မဝတ်ပေးတဲ့အပြင် ကျနော့်ဖင်တုံးတွေကို သူ့လက်ဖဝါး အေးအေးလေးတွေနဲ့ လျှောက်ညှစ်၊ ကျနော်က တွန့်လိမ်ပြီး ဟာကွာ! သောက်ကျင့်ယုတ်တယ် ဘာညာနဲ့အော်..။ အဲ့လိုတွေ ရှုပ်ရှက်ကိုခတ်နေတာဗျာ။ ရယ်စရာလည်းကောင်းသလို အခုချိန် ပြန်စဉ်းစားကြည့်မိတာတောင် ပျော်သလိုလို ပြန်ဖြစ်လာတယ်။ နောက်တော့ ကျနော် ဟင်းတွေချက်နေတဲ့ အချိန်မှာ သူက မီးဖိုခန်းက ထမင်းစား စားပွဲပေါ်မှာ လက်ပ်တော့လေးဖွင့်ပြီး သူ့အစ်မနဲ့ ဂျီတော့ခ်တွေဘာတွေ ပြောရင်း ငြိမ်သွားတယ်။

ကျနော့် ဟင်းတွေကလည်း ကျက်ကုန်ပြီ။ ခူးခပ်ပြီး ထမင်းစားပွဲပေါ် တင်နေတုန်း ဂျီတော့ခ်ပြောနေတဲ့ ညီမလေးကိုကြည့်ရင်း စိတ်ထဲ သရိုးသရီ ဖြစ်လာတယ်။ အသံလေး စာစာ စာစာနဲ့ စွာတေးလေးလုပ်နေတဲ့ ဟာလေးကိုကြည့်ရင်း ဖီးလ်တက်လာတာဗျ။ အသာလေး အနားကပ်သွားပြီး ချိုဗူးတွေဘာတွေ နှိုက်ပေးနေလိုက်တယ်။ ပထမတော့ ဟိုဖက်ကို စကားလှမ်းပြောနေရာကနေ လက်တွေဘာတွေကို ဖယ်ဖယ်ပစ်လိုက်သေးတယ်။ အတင်းနှိုက်နေတော့ ပြန်ငြိမ်ကျသွားပြီး မသိချင်ယောင်ဆောင်နေကော။

ဒါနဲ့ ကျနော်ကလည်း မထူးပါဘူးကွာဆိုပြီး ကုလားထိုင်ပေါ်ထိုင်နေတဲ့ သူ့ကို ဆွဲထူမလိုက်တယ်။ စားပွဲပေါ် လက်ကလေးထောက်လို့ ကုန်းကွကွလေး ပါလာတယ်ဗျ။ သူ့ဂွမ်းခံဘောင်းဘီရှည်လေးကို အသာလေးဆွဲချွတ်၊ အနောက်ကနေ ဖက်ထားရင်း အဖုတ်ကိုလှမ်းနှိုက်၊ နို့တွေကို အင်္ကျီအောက်ကနေ လျှိုပြီးချေ၊ ဂုတ်ဝဲနေတဲ့ ဆံနွယ်တွေကြားထဲကနေ လည်တိုင်လေးတွေကို ဖွဖွလေး နှုတ်ခမ်းနဲ့ပွတ်ပေးရင်း ဆွနေလိုက်တာ သိပ်မကြာပါဘူး အဖုတ်က အရည်တွေ ရွှဲနစ်စပြုလာတယ်။ နားကြပ်တပ်လျက်နဲ့ ဂျီတော့ခ်ကနေ သူ့အစ်မနဲ့ သာကြောင်းမာကြောင်း သူတို့အမျိုးတွေအကြောင်း အတင်းအဖျင်းလေးတွေ ဆက်တိုက်ပြောနေတဲ့ သူ့ကို အဲ့လိုလုပ်ပေးနေရတာကိုက ဖီးလ်ဗျ ဟီး။

သူကလည်း အသံထွက်ငြီးလို့ မရတော့ တစ်ချက်တစ်ချက် ကျနော့်ကို လှည့်ကြည့်လိုက် အသံမထွက်အောင် မနည်းအောင့်ထားရတယ်ဆိုတဲ့ ဟန်လေးနဲ့ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ပြနဲ့ လုပ်နေတာ။ အဲ့လိုလုပ်လေလေ ကျနော်က စိတ်ထလေလေ ဖြစ်လာတာကိုး ဆရာတို့ရာ။ တခြားသူ တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ အဲ့လိုစကားပြောနေတုန်း လုပ်ကြည့်တာကလည်း စိတ်ကို တစ်မျိုးလှုပ်ရှားစေတာ မဟုတ်လားဗျ။ မထူးပါဘူးကွာဆိုပြီး ကုန်းကွကွဖြစ်နေတဲ့ ညီမလေးကို ခါးလေးကို အသာအယာဖိချလိုက်ပြီး ထမင်းစားပွဲပေါ် လက်ထောက်လျက်သားနဲ့ ကုန်းခိုင်းထားလိုက်တယ်။ တော်တော်ကြီးကို တောင်စပြုနေတဲ့ ကျနော့်ဒုံးပျံကို ဘောင်းဘီထဲကထုတ်၊ ညီမလေးရဲ့ ဖင်တုံးဖွေးဖွေး တောင့်တောင့်ကြီး နှစ်ခြမ်းကြားထဲ အသာလေးညှပ်ပြီး လျှောတိုက်ရင်း ဆော့နေလိုက်သေးတယ်။

သူလည်း မအောင့်နိုင်ရှာတော့ဘူး ထင်ပါရဲ့ဗျာ။ ကုန်းထားပေးတဲ့ ဖင်ကြီးကို နောက်ပြန်တွန်းပြီး ဟိုရမ်းဒီရမ်းနဲ့ အားမလိုအားမရဟန်တွေ လုပ်လာတယ်။ အမယ်! အရှေ့မှာတော့ ဂျီတော့ခ်ပေါ်မှာ သူ့အစ်မနဲ့ သောက်တင်းတွေတုပ်လို့ ကောင်းနေတာနော်။ ကိုင်း! မထူးပါဘူးလေ ဆိုပြီး ဖင်တုံးအိအိကြီး နှစ်ခုကို အသာလေးဆွဲဖြဲပြီး စူဖောင်းဖောင်းအရည်တွေလဲ့နေတဲ့ အဖုတ်နွေးနွေးအိအိလေးထဲ ကျနော့်ဒုံးပျံ မာတာတာကြီးကို ဒူးတစ်ချက်ကွေး အသက်အောင့်ပြီး ဖိထည့်လိုက်တော့ တင်းကြပ်ကြပ်စီးပိုင်ပိုင်နဲ့ တအိအိဝင်သွားသလို ညီမလေးဆီက အမေ့! ဆိုတဲ့ ကယောင်ကတမ်း လန့်အော်သံလေး ထွက်လာတယ်။

မာတောင့်တောင့် ပူနွေးနွေး ကျနော့်ဒုံးပျံ အနီရဲရဲကြီးက ညီမလေးဖင်တုံးဖွေးဖွေး နှစ်ခြမ်းကြားထဲ အိကနဲ ထိုးဝင်သွားတော့ (အစ်ကို့ဟာကြီး ကျမဖင်ထဲ ဇွိကနဲအဝင် နင့်ကနဲဖြစ်ပြီး နားထဲကလေတွေတောင် ထွက်လာတယ်လို့ နောက်ပိုင်း အဲ့ဒီအဖြစ်အပျက်ကို စကားစပ်မိတော့ ပြန်ပြောရှာတယ် ဟီး။ ဖင်လို့ပြောတာ အထင်မလွှဲကြနဲ့ဦး အဖုတ်လို့ ပြောမထွက်လို့ ကျမဖင်ထဲ ဝင်တယ်လို့ ပြောတာ) အပေါ်မှာပြောထားသလို အလန့်တကြား အမေ့! ဆိုပြီး အော်သံလေး ထွက်သွားတယ်။ ဟိုဖက်က ဂျီတော့ခ်ပြောနေတဲ့ သူ့အစ်မက ဘာဖြစ်တာလဲ ဘာညာ လှမ်းမေးဟန်တူပါရဲ့ ဘာမှမဖြစ်ဘူး ဘာညာနဲ့ ပြန်ပြောနေရင်း စားပွဲပေါ်လက်ကလေးထောက် ဖင်ကုန်းလျှက်ကလေးကနေ ကျနော့်ကို သမင်လည်ပြန် လှည့်ကြည့်လာရင်း အံတင်းတင်းကြိတ်၊ အောက်နှုတ်ခမ်း ကိုက်ပြလာတယ်။ “ရှင်ဟာ လူဆိုးမောင်သာဒိုး” ပဲဆိုတဲ့ မျက်နှာပေးလေးပေါ့ဗျာ။ (ကိုပန်းရိုင်းရဲ့ ဇာတ်လမ်းခေါင်းစီး ယူသုံးလိုက်တာ)

ဆံပင်တိုတိုဂုတ်ဝဲလေး.. ခေါင်းမှာက ဟက်ဒ်ဖုန်းလေးတပ်လို့.. အောက်ပိုင်းက ဖင်ပြောင်.. အပေါ်ပိုင်းက အဝတ်တွေ ဝတ်လျက်တန်းလန်းနဲ့ ကုန်းကွကွ ကောင်မလေးကို မီးဖိုခန်းထဲက ထမင်းစား စားပွဲမှာ မှောက်လျက်ကလေး တစ်ဖက်က လူတစ်ယောက်နဲ့ စကားပြောနေတာကို လုပ်နေရတော့ (ဒါမျိုး တစ်ခါမှမလုပ်ဖူးဘူးဗျ) ကျနော်လည်း စိတ်က ပိုပိုလှုပ်ရှားလာပြီး တွယ်တော့တာပေါ့။ ပထမတော့ ကပ်ထိုးလေးပဲ တစ်ချက်ချင်း၊ တစ်ထစ်ချင်း အသွင်းအထုတ်လုပ်ပြီး ခံစားနေလိုက်သေးတယ်။ စေးစေးပိုင်ပိုင် တင်းတင်းကြပ်ကြပ် အရသာလေးက ထိုးထည့်လိုက်တိုင်း ဇိမ်အလွန်တွေ့နေတာကိုး။ (နောက်ပိုင်း သတိထားမိလာတာ တစ်ခုရှိသေးတယ်။ ညီမလေးရဲ့အဖုတ်က ဖင်ကုန်း ဒါမှမဟုတ် လေးဖက်ထောက်လိုက်ရင် ဘာလို့မှန်းမသိဘူး လုပ်ရတာ သားရေကွင်းနဲ့စည်းတာ ခံရတဲ့အတိုင်းပဲ။ တင်းကြပ်ကြပ် စေးပိုင်လွန်းတယ်။ ပိုဇေရှင်ကြောင့် ဖြစ်နိုင်ပေမယ့် တခြားမိန်းမတွေ လေးဖက်ထောက်လိုက်ရင် ကြပ်တာမျိုးကို မဟုတ်တာဗျ)

သူ့ကျောပေါ် ပါးလေးအပ် မှီတွယ်ရင်း အင်္ကျီအောက်ကနေ လက်နှစ်ဖက်လျှိုနှိုက်ပြီး နို့အိအိထွားထွားကြီးနှစ်လုံးကို ချေမွှလျှက် အနောက်ကနေ ကပ်ဆောင့်နေရာက (သူကလည်း အဲ့လို အစ်မနဲ့ စကားလှမ်းပြောရင်း ခံနေရတာကို ဖီးလ်တက်နေသလားတော့ မသိဘူး။ အစ်မနဲ့ ဆွေမျိုးတွေအကြောင်း အတင်းတုပ်လိုက် ကျနော့်ကို အနောက်ပြန်ဆောင့်ပေးလိုက်နဲ့ လုပ်နေတာ) ၁၀ မိနစ်လောက် အဲ့လိုလေး အသံတိတ်လုပ်နေကြရင်း အရှိန်နည်းနည်းတက်လာကြတော့ မရတော့ဘူးရယ်။

ကျနော်ကိုယ်တိုင်က နှာမှုတ်သံတွေ ပြင်းစပြုလာပြီ။ ခါးကိုပြန်မတ် ဒူးကိုကွေး ချိုဗူးနှစ်လုံးကို ကစားနေတဲ့ လက်တွေက ညီမလေးရဲ့ အိုးကားကားကြီးနှစ်ခုအပေါ်ကို ပြောင်းလို့ ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း ဆောင့်ချက်တွေ မာန်ပါလာတယ်။ မီးဖိုခန်းထဲမှာဆိုတော့ အသံက အတော်လုံနေလေတော့ သူ့တင်ပါးနဲ့ ကျနော့်ဆီးခုံ ဆောင့်မိတိုင်း အသံက ကျယ်လာတယ်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း တအားစိတ်ပါလာတဲ့အပြင် အံကြိတ်ပြီး တိတ်တိတ်ခံနေရတာကို မအောင့်ထားနိုင်ဘူးတူပါရဲ့။

“အစ်မ! ငါခဏနေမှ ပြန်ခေါ်လိုက်မယ်။ ဟင်းအိုး တန်းလန်းကြီးမို့”

ဆိုပြီး ဂျီတော့ခ်ပြောနေတာကို ချလိုက်တယ်။ အဲ့ဒီမှာ အသံမထွက်အောင် အောင့်ပြီးလုပ်နေရတဲ့ ကျနော်.. မီးစိမ်းပြလိုက်ပြီဆိုတဲ့ အနေအထားကိုလည်း တွေ့ကော သူ့ခင်မျာ နားကြပ်ကလေးဖြုတ်နေတုန်းမှာကို အသားကုန် အဆောင့်ခံရတော့တာဗျာ။ ဖန်းဖန်း ဖောက်ဖောက် အသံတွေ ဆက်တိုက်ကို ဆူညံကုန်တာ။

“အမေ့! အစ်ကို! ရှင်နော်.. ဘီလူးသရဲစီးသလို လုပ်ပေးရသလား အားးး”

အဲ့လိုတွေ အော်နေလျှက်နဲ့ကို မညှာမတာ မရပ်တန်း ဆက်ဆောင့်ပြီး အုပ်တော့တာပဲဗျို့။ ထမင်းစားပွဲပေါ် (လက်ပ်တော့ကို ဘေးကိုဆွဲဖယ်ပစ်လိုက်ရင်း) မှောက်လျှက်ကလေး ဖြစ်သွားရှာတယ်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ကျနော်ဆောင့်လိုက်တိုင်း တအားအားနဲ့ အာခေါင်ခြစ်ပြီး အော်နေတဲ့ အသံစူးစူးလေးကလည်း မီးဖိုခန်းထဲမှာ ဆူညံနေတာာပဲ။ တစ်အိမ်လုံးမှာ ကျနော်တို့ကလွှဲပြီး ဘယ်သူမှမရှိဘူးဆိုတဲ့ အသိကြောင့်လားမသိဘူး ညီမလေးက စိတ်လွှတ်ကိုယ်လွှတ်တွေအော်… ကျနော်ကလည်း အသားကုန်ဆောင့်လိုးနေရင်း တင်ပါးဖွေးဖွေးကြီးနှစ်ခြမ်းကို လက်ဖဝါးနဲ့ ခပ်ဆဆလေး တဖျန်းဖျန်းရိုက်.. (ဆံပင်ရှည်ရှည်တွေ မရှိတော့ ဆံပင်တော့ မဆွဲရတော့ တစ်မျိုးလိုနေသလိုလို ဟီး) အဲ့ဒီလိုတွေ အသေကြမ်းကြတော့ ကျနော်လည်း ကြာကြာ မအောင့်နိုင်တော့ဘူး ပြီးချင်လာတယ်။

အဲ့ဒီအချိန်မှာ စားပွဲပေါ်မှောက်အိပ်ထားတဲ့ ညီမလေး အတင်းလက်ထောက်ပြီး ထလာတယ်။ ခါးလေးကို ကွေးပြီး တင်ပါးကို တအားကော့ အားးးးး အားးးးးး နဲ့ သံရှည်ဆွဲပြီး အော်..။ မရတော့ဘူး … မရတော့ဘူး အစ်ကိုရာ ဆိုပြီး ကယောင်ကတမ်း ကပေါက်တိကပေါက်ချာတွေ လျှောက်အော်ရင်း ကိုယ်လုံးလေး တစ်ချက်နှစ်ချက်လောက် တောင့်ကနဲဖြစ်ပြီး စားပွဲပေါ်ကို ဝုန်းကနဲ မှောက်အိပ်သွားတယ်။ သူကောင်းသွားပြီ။ ကျနော်လည်း ထိန်းလို့ကို မရတော့ဘူး။ အိုးကားကား တောင့်တောင့်ကြီးထဲက ကျနော့်ဒုံးပျံကို ဆတ်ကနဲ ဆွဲထုတ်ပစ်လိုက်တာ အချိန်မှီရုံတင်လေးပဲ ညီမလေးရဲ့တင်ပါးပေါ် ပူပူနွေးနွေး အရည်တွေ တဆတ်ဆတ်နဲ့ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်မိတယ်။

အဲ့ဒီညက အတော်ကြီးကို မိုးမမြင် လေမမြင် ပျော်ခဲ့တာကို အခုထိမှတ်မိတုန်းပဲ ညီအစ်ကိုတို့။ ခုနကပြောတဲ့ မီးဖိုခန်းထဲမှာ မတော်မနန်း အနေအထားနဲ့ တစ်ချီဆွဲ၊ ရေမိုးတူတူချိုး၊ ထမင်းစား၊ အနွေးထည် ခပ်ထူထူထဲထဲတွေဝတ်၊ မြို့ထဲကို လမ်းလျှောက်ထွက်ကြ၊ မကြာသေးမီက ကိစ္စလေးကို လမ်းလျှောက်ရင်း စမြုံ့ပြန်။

“အစ်ကိုဟာလေ တော်တော်ဆိုးတဲ့လူ.. ဟိုဖက်က အစ်မတောင် ရိပ်မိသွားလားမသိဘူး.. သေတော့မှာပဲ”

ဟီဟိ! ဒါမျိုးကို တပ်ကြပ်ကြီးတို့ဘာတို့ ရေးတဲ့ ဇာတ်လမ်းတွေထဲမှာပဲ ဖတ်ဖူးနေတာ အခုမှ တကယ်စမ်းကြည့်တော့ စိတ်လှုပ်ရှားစရာ အတော်ကောင်းတယ်နော်။ ဘာလဲဟင် တပ်ကြပ်ကြီး ဆိုတာ..။ အို! ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး (စကားကို ဆင်ဆင်ခြင်ခြင်ပြောမှ။ တော်ကြာ တပ်ကြပ်ကြီးဆိုတာ အောဝတ္ထုရေးတဲ့လူမှန်း သိသွားရင် မီးခိုးကြွက်လျှောက်ဖြစ်ရာကနေ တပ်ကြပ်ကြီးဘော်ဒါ ချမ်းကို ဆိုတာ ရှင်မဟုတ်လား ဘာညာတွေ ပါလာလိမ့်မယ် ဟီဟိ)

“အစ်ကို့ပုံစံက ရုပ်ကလေးကြည့်လိုက်ရင် မခုတ်တတ်တဲ့ ကြောင်ကလေးလိုလို.. အရှက်ကြီးတဲ့ လူလိုလိုနဲ့ ဒီလိုကိစ္စတွေမှာကြ အတော်သောင်းကျန်းတာ ဟွန်း”

“ဟီး! ဘာမှမပူနဲ့ ညီမလေး။ ကျောင်းက ၃ ပတ်တောင်ပိတ်တာ..။ အခုမှ ပထမဆုံးရက်ပဲ ရှိသေးတာ။ နောက်ဆက်တွဲလေးတွေ လာဦးမှာ”

“ဘုရားဘုရား.. သေပါပြီတော်”

အဲ့လိုလေးတွေ တွတ်ထိုးရင်း တခွိခွိ တဟိဟိနဲ့ လမ်းမပေါ်မှာ တွန်းထိုးနေကြတာပေါ့။ မြို့ထဲရောက်တော့ ရုပ်ရှင်ဝင်ကြည့်တယ်။ ပြန်ထွက်လာတော့ ကျနော် စီးကရက်ဆာလာတယ်ပြောလို့ အော့ဖ်လိုင်စင်ဆိုင်တစ်ဆိုင်ဝင်ပြီး စီးကရက်တစ်ဗူး သူကိုယ်တိုင် ဝယ်ပေးတယ်။ (အဲ့ဒါမျိုးလေးတွေကြ ချစ်စရာမကောင်းပေဘူးလား)

ကျနော် စီးကရက်ဖွာနေတုန်း “တစ်ဖွာလောက် တိုက်စမ်း” ဆိုပြီး ယူဖွာတယ်။ အဟွတ်ဟွတ်! ဖြစ်သွားတော့မှ ငြိမ်သွားတယ် ဟီးဟီး။

အိမ်ပြန်လာကြတော့ ကျနော့်မှာ ထော့နှဲ့နှဲ့ ဖြစ်လာတယ်။ ညီမလေးနဲ့တွေ့ဖို့ရာမှာ ရှိုးထုတ်ချင်လွန်းလို့ ဝယ်စီးလာတဲ့ ဖိနပ်က ဖိနပ်ပေါက်လာတာကိုး။ ရာသီဥတုကလည်း သေလောက်အောင် အေးခဲရတဲ့ အထဲ လေက တဝှီးဝှီး။ အိမ်ကို အသားကုန်သုတ်လာကြပြီး အိမ်ထဲရောက်တော့မှ သက်သာရာ ရသွားတယ်။ အနွေးထည်တွေချွတ်ပြီး တိုင်မှာချိတ်.. ဝိုင်အနီတစ်လုံး ဖောက်တယ်။ ဆားငံသီးတစ်ထုပ်ဆွဲ၊ အပေါ်ဆုံးထပ်က သူ့အိပ်ခန်းလေးထဲ အလုအယက် ခွက်တွေပုလင်းတွေကိုင်ရင်း တဟိဟိနဲ့ ပြေးတက်ကြတယ်။ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ညအိပ်အဝတ်အစား ကိုယ်စီလဲပြီးတော့မှ အိပ်ယာပေါ်တက် ဝိုင်လေးကစ်၊ ဆားငံသီးလေးမြုံ့၊ ခပ်နွေးနွေး အိပ်ယာသန့်သန့်လေးပေါ်မှာ တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်ပဲ။

ဘာလုပ်နေကြတယ် ထင်လို့တုန်းဗျ။ ဟုတ်ကဲ့! စကားလည်း မပြောကြပါဘူး။ စာအုပ်တစ်အုပ်စီနဲ့ ငြိမ်နေကြတာဗျို့။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဝိုင်ငှဲ့ပေး၊ ဆားငံသီးခွံ့တာကလွှဲပြီး ကိုယ့်စာအုပ် ကိုယ်ဖတ်နေကြတာ။ မင်းတို့ဟာကလည်း တစ်မျိုးပဲလို့ ထင်နေကြသလားပဲ အဟီး။ ဖက်တော့ ဖက်ထားကြတာပေါ့ဗျာ။ ဒါပေမယ့် ဝိုင်လေးရီတီတီ၊ အိပ်ယာနွေးနွေးလေးပေါ် နှစ်ယောက်သား ပူးကပ်ကပ်ဖက်၊ ကိုယ်စိတ်ဝင်စားတဲ့ စာအုပ် ကိုယ်စီဖတ်နေရတဲ့ အရသာက လိင်ဆက်ဆံရတာထက် ပိုပြီးဇိမ်ရှိတယ် ထင်တာပဲ။ အဲ့ဒီအရသာကို အခုထိ လွမ်းနေတုန်းကိုးဗျာ။

ညဉ့်အတော်နက်သွားတော့ ညီမလေးက ကျနော့်နှုတ်ခမ်းကို ပြွတ်ကနဲ တစ်ချက်နမ်းပြီး “အိပ်စို့ကွာ” လို့ အဖော်ညှိတယ်။ စာအုပ်နဲ့တွေ့ရင် အသည်းအမဲ ဖတ်တတ်တဲ့ ကျနော်က “အိပ်နှင့်လေ ခဏလေးပါဟ” ဆိုပြီး ဆက်ဖတ်နေတယ်။

“နက်ဖြန်မနက်ပိုင်း အဝါရောင်စိုက်ခင်းတွေ၊ တောအုပ်တွေဖက် လမ်းလျှောက်ရမှာနော်.. ဒါပဲ..”

လို့ ဆူအောင့်အောင့်လေးပြောရင်း ပက်လက်လှန်အိပ်ထားတဲ့ ကျနော့်လက်မောင်းတစ်ဖက်ပေါ် ခေါင်းလေးအုံး၊ ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို လက်ဖဝါးနဲ့ ခပ်ဖွဖွလေးပွတ်ရင်း အိပ်ပျော်သွားရှာတယ်။

ဘယ်လိုလဲ.. ဖတ်ပြီး ပျင်းနေကြပြီလား ညီအစ်ကိုတို့ရေ။ စတွေ့တွေ့ချင်းနေ့မှာ နှစ်ချီလောက်ပဲ အုပ်ကြတာမို့ စိတ်ထဲ မချင့်မရဲ ဖြစ်နေကြသလားပဲ ဟဲဟဲ။ ဟိုဆရာကြီး ပြောသလိုပေါ့ဗျာ။ ကိုယ်ကလည်း မငယ်တော့ဘူးဆိုတော့ ဆယ်ကျော်သက်လေးတွေလို ခဏခဏ ၄-၅-၆ ခါတော့ မအုပ်နိုင်တော့ပါဘူးလေ။ တစ်ရက် ၂ ခါပေါ့။ အဘတို့က ၂ ပဲ။ ဒါပေမယ့် နေ့တိုင်း မပြန်မချင်း အဘတို့က ၂ အဟီး။

တွတ်ပီဖိနပ်လို ရာဘာလည်ရှည် ဖိနပ်ကြီးစီးလို့ ခေါင်းဆောင်းပါတဲ့ ဂွမ်းခံအင်္ကျီအနီရဲရဲကို ဝတ်ထားတဲ့ ကျနော်၊ ကျောပိုးအိတ်ထဲမှာ လိမ္မော်သီးနည်းနည်း၊ ရေဗူး။ ညီမလေးက ကင်မရာလေးလွယ် အနွေးထည်အထူကြီးဝတ်လို့။ မြို့အစွန်ဖက်ကိုလမ်းလျှောက်ထွက်။ ကုန်းအပေါ်ကနေ ဟိုးအောက်ဖက်ကို ဖြောင့်ဖြောင့်တန်းတန်း လျှောဆင်းသွားတဲ့ ကတ္တရာလမ်းအတိုင်း မြူးတူးစွာနဲ့ အပြေးလေးလျှောက်။ ဘေးဘီဝဲယာက အတန်းလိုက်ကလေး ဆောက်ထားတဲ့ အဖြူရောင်၊ အနီရောင် အိမ်ကလေးတွေက လှတပတ။ ရပ်ကွက်ကလေးအဆုံး က ဘယ်ရီခြုံကလေးတွေကြားက လူသွားလမ်းကလေးအတိုင်း စမ်းချောင်းသေးသေးလေးဘေးကနေ လျှောက်ရင်း တံတားကလေးကို ကျော်လိုက်တာနဲ့ ဘွားကနဲ ပေါ်လာတာက အဝါရောင်စိုက်ခင်းတွေ၊ နီညိုရောင် သစ်ရွက်တွေနဲ့ အလှဆင်ထားတဲ့ တောအုပ်တွေ။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် အဆမတန် ငယ်ရွယ်သွားကြသလိုပဲ ဟေးကနဲ အော်လိုက်မိသေးသလားတောင် မသိဘူး။ ဟိုးအဝေးမှာ မြင်နေရတဲ့ တောအုပ်နဲ့ အဝါရောင်စိုက်ခင်းတွေဆီ မြက်ခင်းစိမ်းစိုစိုတွေကို ဖြတ်ကျော်နင်းလို့ အပြေးလေးသွားကြရင်း တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဖင်ပိတ်ကန်တမ်း ဆော့သွားကြသေးတယ် ဟီးဟီး။

စိုက်ခင်းတွေအလယ်တည့်တည့်ကို ဖြတ်လျှောက် တောအုပ်ကလေးထဲဝင် အဝါရောင် အနီရောင် သစ်ရွက်ကြွေကို တအံ့တသြကောက်ပြီး ကိုင်ကြည့်၊ ညီမလေးကတော့ သူ့ကင်မရာလေးနဲ့ ဟိုရိုက်ဒီရိုက်ပေါ့။ ကျနော့်ကို တနေရာမှာ ထိုင်ခိုင်းပြီး ဓာတ်ပုံရိုက်ပေးသေးတယ်။ ပို့စ်ထုတ်စမ်းဆိုတော့ ဂိုက်ပေးလိုက်တာ ဂျီပုန်းကြီး မူတူတူ လုပ်နေတဲ့အတိုင်း ထွက်လာလို့ နှစ်ကောင်သား ရယ်လိုက်ရသေးတယ်။ တစ်နေရာရောက်တော့ တောအုပ်ထဲက ကျောက်တောင်ခပ်မြင့်မြင့်တစ်ခုမှာ ကလေးတွေကို တောင်တက်တမ်းကစားဖို့ လာပို့ဟန်တူတဲ့ မိသားစုတစ်စုနဲ့ဆုံလို့ ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ကလေးတွေတောင် တက်နေကြတာ ဝင်ငေးလိုက်ကြသေးတယ်။

ဒီလိုနဲ့ ဆက်လျှောက်လာကြရင်း ဆေးလိပ်သောက်ချင်လာတော့ အိပ်ကပ်ထဲ လက်နှိုက်လိုက်တာ ဆေးလိပ်ဗူးမရှိတော့ဘူး။ ဘယ်နားမှာ ကျခဲ့မှန်းမသိ ရွာလည်ကော။ နောက်ပြန်လှည့်ပြီး ပြန်ရှာကြသေးတယ်။ တောအုပ်ထဲမှာဆိုတော့ ဘယ်နားကျလို့ကျမှန်း မသိတော့ စိတ်လျှော့လိုက်ရတယ်။ (မှတ်မှတ်ရရ ဖြစ်သွားတာပေါ့လေ)

အဲ့ဒီမှာဗျာ ခုံတန်းလေးတစ်ခု တွေ့တယ်။ သစ်ပင်ကို အလွှားလိုက် ရွေပြီး အကြမ်းထည်ပုံစံမျိုးနဲ့ လုပ်ထားတဲ့ ခုံကလေး။ ပန်းပွင့်လေးတွေအစီအရီ ရောင်စုံလေးတွေတင်ထားတော့ လှတပတလေး။ ဒါနဲ့နှစ်ယောက်သား အနီးကပ်သွားကြည့်လိုက်တော့ ပန်းတွေက လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်တွေဗျ။ ပို့စကဒ်ကလေးတစ်ခုပါ ချထားတာ။ စာဖတ်လိုက်တော့ ဆွေးသွားတယ်။ အတိအကျတော့ မမှတ်မိတော့ပေမယ့် ကွယ်လွန်သွားတဲ့ ဇနီးသည် (အဘွားကြီး ဘယ်နှစ်ခုနှစ် ကွယ်လွန်သည်ဆိုတာ ပါတယ်) ကို အမှတ်တရ အနေနဲ့ မင်းကို ကိုယ်အရမ်းလွမ်းတယ် အချစ် ဘာညာလေးတွေ ရေးထားသေးတာ။ အဘိုးကြီးတစ်ယောက် လာချထားတဲ့ ပန်းကလေးတွေနဲ့ ပို့စကဒ်လေးပေါ့ဗျာ။ ဒီခုံတန်းလေးက သူတို့ဇနီးမောင်နှံနှစ်ယောက် တစ်ချိန်က တူတူဒီတောအုပ်လေးထဲ လမ်းလျှောက်ထွက်လာတိုင်း ထိုင်နားနေကြလား ဘာလား တစ်ခုခုနေမယ်။

ကျနော်တို့လည်း အဲ့ဒါလေးမြင်ပြီး အူမြူးနေကြရာက အတွေးကိုယ်စီနဲ့ ငြိမ်ကျသွားကြတယ်။ တခါတလေကြတော့ တချို့သော အနောက်တိုင်း ယဉ်ကျေးမှုတွေက ထူးဆန်းပြီး ကြည်နူးစရာကောင်းသလိုပဲလို့ တွေးမိတာနဲ့ ညီမလေးကို ပုခုံးဖက် လမ်းဖြေးဖြေးလျှောက်ရင်း အာလူးဖုတ်နေမိသေးတယ်။ အဘိုးကြီး အဘွားကြီးစုံတွဲတွေ လမ်းမှာ မွှေးမွှေးပေးနေတာ၊ သွားလေရာ လက်ချင်းချိတ် တုန်တုန်ချိချိနဲ့ နောက်ဆုံးအရွယ်ထိ ကြင်နာယုယနေကြတာ၊ ဗမာပြည်က သက်ကြီးဝါကြီးစုံတွဲတွေဆို အနားမကပ်တော့တဲ့အပြင် နှစ်ပေါင်းများစွာ စကားတောင် ခပ်ဟဟ မပြောကြတော့တာ အစရှိသဖြင့်ပေါ့လေ။

ဘယ်လိုလဲ ညီအစ်ကိုတို့ ဖတ်ရတာ ပျင်းနေကြပြီလားဗျ။ ငချိုကန်း ဘာတွေလျှောက်ပြောနေမှန်း မသိဘူး။ မဆီမဆိုင်တွေနော့် အဟီး။ ခဏတော့ သည်းခံဖတ်ဗျာ။

ဒီလိုနဲ့ပဲ တောအုပ်ကလေးထဲက ပြန်ထွက်၊ အဝါရောင် စိုက်ခင်းပြင် တမျှော်တခေါ်ကြီးကို ဖြတ်လျှောက်ရင်း ပြန်ဖို့ပြင်တယ်။ တောအုပ်အစွန် ခပ်လှမ်းလှမ်း တောင်ကုန်း အစိမ်းရောင်ပေါ်မှာ လေရဟတ်အနီရောင်လေးနဲ့ အိမ်ကလေးတစ်လုံးကို လှမ်းမြင်ရတော့

“ဂျွန်စတိုင်းဘတ် ဝတ္ထုထဲက အိမ်ကလေးနဲ့တူတာ”

လို့ ကျနော်ပြောမိလိုက်တော့ ညီမလေးက

“ဟုတ်တယ်နော်”

လို့ သတိရသွားဟန်နဲ့ ပြုံးရင်း ထောက်ခံတယ်။ အဝါရောင်စိုက်ခင်းတွေကို ဖြတ်လျှောက်ရင်း လိမ္မော်သီး တစ်ယောက်တစ်လုံးစီစား၊ ရေနည်းနည်းသောက်၊ ခဏထိုင်နား၊ နည်းနည်းပါးပါး နမ်းကြ (ဟဲဟဲ စိုက်ခင်းထဲ၊ တောအုပ်ထဲ ဟိုဟာလုပ်မယ်ဆိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက်နဲ့ ဖတ်နေတဲ့ ညီအစ်ကိုတွေကို အားတော့နာပါတယ်ဗျာ။ ဘာမှမအုပ်ဖြစ်ဘူး) ဒီလောက်ပါပဲ။ အဲ့ဒီနေ့က နေရောင်ခြည် ခပ်နွေးနွေး ရနေတယ်ဆိုပေမယ့် ဘောင်းဘီအပြင်ကို ဂွေးထုတ်လောက်ရအောင် မနွေးဘူး။ ချမ်းတယ်ဗျ။ ပြီးတော့ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ့်ယာပြန်ရင် အေးဆေးအုပ်လို့ရနေတဲ့ဟာ လုပ်ဖို့ တွေးတောင်မတွေးမိပါဘူး။

အပြန်လမ်းမှာ ကျနော်တော့ အတော်မျက်နှာပျက်နေပြီ။ အလာတုန်းက ဆင်းချလာတဲ့ ကုန်းလျှော ကတ္တရာလမ်းမကြီးအတိုင်း ပြန်တက်လာရတာကိုး။ ညီမလေးကတော့ အေးဆေးပဲ မျက်နှာကိုမပျက်တာ။ အေးလေး သူကတော့ အားကစားမယ်ကိုး။ ကိုယ်ကသာ ငယ်ချင်ယောင်ဆောင် ကလေးရုပ်ဖမ်းထားပေမယ့် ဇရာကထောင်း (အမှန်က ဒီလောက်တော့လည်း မကြီးသေးပါဘူး အဟိ) ငယ်ငယ်က မိုက်ခဲ့တာတွေကြောင့်လားမသိ အတော်ဖားနေပြီ။ ဒါကို မြို့ထဲပြန်ရောက်တော့ ဈေးဝင်ဝယ်သေးတယ်။ ကျနော်က စိတ်အတော်ညစ်နေပြီ။ နောက်နေ့မှ ဝယ်ပါလား။ လူက ပြိုင်းနေပါပြီဆိုနေ မရဘူး သူလုပ်ချင်တာ ဇွတ်လုပ်တာဗျ။

အဲ့ဒီလိုနဲ့ ဝယ်လာတဲ့ အထုပ်အပိုးတွေကို ဒရွတ်ဆွဲသယ်ရင်းနဲ့ပဲ အိမ်ပြန်ရောက်လာတယ် ဆိုပါတော့။ မောမောပန်းပန်းနဲ့ မနေ့ညက ကျန်တဲ့ ဟင်းတွေ ထမင်းတွေကို ပြန်နွေးပြီး ခပ်သွက်သွက်ကလေး ထမင်းစားသောက်လိုက်ကြတယ်။ စားပြီးတာနဲ့ ချက်ချင်း အပေါ်ထပ်အိပ်ခန်းကို တက်ပြီး နားဖို့ပြင်တော့တာပဲ။ လမ်းလျှောက်ထားတဲ့ခရီးက ကျနော့်စိတ်ထင် ၆ မိုင် ၇ မိုင်လောက်ကိုရှိမယ်။ ပင်ပန်းပြီပေါ့ဗျာ။ အဝတ်အစားလဲပြီး အိပ်ယာထဲ ဝင်ခွေလိုက်ကြတာ ချက်ချင်းပဲ အိပ်ပျော်သွားကြတယ်။

ကျနော် အိပ်ယာပြန်နိုးလာတော့ မိုးတောင် စုပ်စုပ်ချုပ်နေပြီ။ ခုနက ကျနော့်ကိုဖက်ပြီး အိပ်နေတဲ့ ညီမလေး အိပ်ယာပေါ်မှာ ရှိမနေတော့ဘူး။ အိပ်ခန်းထဲက စာကြည့်စားပွဲပေါ်မှာ ကွန်ပြူတာနဲ့ ဘာလုပ်နေတယ်မသိဘူး။ ရေဆာလာတာနဲ့ ကျနော် ကုတင်ပေါ်က ဆင်းပြီး စာကြည့်စားပွဲပေါ် ရေဖန်တကောင်းထဲက ရေတစ်ခွက် ငှဲ့သောက်ရင်း အကဲခတ်လိုက်တော့ ညီမလေးမျက်နှာက မဲ့တဲ့တဲ့ရယ်။ အမူအရာပျက်နေတော့ ကျနော်လည်း တစ်ခုခုပဲဆိုပြီး

“ဘာဖြစ်တာတုန်းဟ”

လို့မေးရင်း သူ့ရှေ့က ကွန်ပြူတာကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူ့အဆိုင်းမန့်တစ်စောင်ကို စစ်ဆေးအမှတ်ပေးပြီး ဆရာဖြစ်သူက ပြန်ပို့ထားတဲ့ အီးမေးလ်တစ်စောင်ဗျ။ အမှတ်က မဆိုးပါဘူး။

“ဘာဖြစ်လို့တုန်း.. အမှတ်က မဆိုးပါဘူး” လို့ပြောလိုက်တော့ “အီးးးး” ဆိုပြီး အာဗြဲကြီးနဲ့ အော်ငိုလာတယ်။ “မကောင်းဘူး ဂန်ဒူးရချင်တာ မရလို့” တဲ့။

ဒင့်မေဂလွှား လူကြည့်တော့ အပျိုကြီးပေါက်စလေးလိုလို လူကြီးသူမလိုလိုနဲ့ အခုဟာက အထက်တန်းကျောင်းသူလေးလိုလို ဖြစ်မနေဘူးလားဗျာ။

“ကဲကဲ တော်တော့တော်တော့ တကယ်တမ်းတော့ ဂုဏ်ထူးဆိုတာ ပညတ်ချက် ၄-၅ မှတ်ကလေး လျှော့သွားတာ… ဘာဖြစ်တုန်း တိတ်တိတ်..” ဘာညာဆိုပြီး ချော့မော့နေရတာပေါ့။

“ကိုင်း.. လာပါဦးကွာ” ဆိုပြီ စာကြည့်စားပွဲမှာ ထိုင်နေတာကို အတင်းပွေ့ပြီး အိပ်ယာပေါ်ဆွဲတင် ဆွဲလှဲ၊ ရင်ခွင်ထဲ အတင်းဆွဲဖက်၊ တင်ပါးလေးဘာလေး ပုတ်ပြီး ချော့နေတာပေါ့။ လူကြီးဖြစ်နေပြီ မငိုရဘူး လိမ္မာတယ်ပေါ့။ တဟင့်ဟင့်ရှိုက်၊ မျက်ရည်ပေါက်ပေါက်ကျနေတာကို သုတ်ပေး၊ ကျောပွတ်၊ ဖင်ပွတ်၊ တော်တော်ကြာကြာလေးလုပ်ပေးမှ တိတ်တော်မူသွားတယ်။ ဒါတောင် တစ်ချက်တစ်ချက် တဟင့်ဟင့်နဲ့ ရှိုက်သံက ထွက်ထွက်လာသေးတာဗျ။ ငြိမ်ကျသွားတော့မှ ဘေးတိုက် တစ်စောင်းအိပ်ပြီး ရင်ခွင်ထဲပွေ့ထားတာကို လွှတ်ပေးလိုက်ရင်း ပက်လက်လှန် အနေအထားနဲ့ ကျနော်လည်း ခဏပြန်မှိန်းနေလိုက်တယ်။

အမယ် အဲ့ဒီမှာ ရှိုက်သံပျောက်သွားတဲ့အပြင် ကျနော့်အောက်ပိုင်း အေးသွားပါတယ်ပေါ့။ ဘယ်ဟုတ်မလဲ မအေဘေးလေးက ကျနော့်ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်ပြီး ချမ်းလို့ ကွေးကွေးလေးဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့် ဒုံးပျံကို လျှာနဲ့ တို့ထိတို့ထိလုပ်ပြီး ဆွနေတာဗျား။ ဟဲ့ သောက်ပလုတ်တုတ်! “ဘာတုန်း” ဆိုတော့ “အူးးး” တဲ့။ ခုနက ငိုထားတဲ့ မျက်ရည်က ကောင်းကောင်းမခြောက်သေးဘူး။ ပါးစပ်ထဲ ထိပ်ဖူးကို ငုံစုပ်နေရင်း အူးးး လို့အသံပြုရင်း လှမ်းပြုံးပြနေသေးတာ။ တကယ့်ဟာလေးဗျာ။

အတိကျတော့ ရေးမပြတော့ဘူးဗျာ။ အဲ့သေချင်းဆိုးမလေးက စုပ်ချင်တိုင်းစုပ်ပြီး ဒုံးပျံ မိုးပေါ်ထောင်လာတာနဲ့ တက်ခွပြီး မြင်းစီးသွားတာ အားရပါးရပဲ။ ကျနော်တောင် ဘာမှ သေချာမလုပ်လိုက်ရဘူး။ အခုပြန်တွေးပြီးတော့ကို အသံထွက်ပြီး ရယ်နေမိတယ်။ ဘယ့်နှယ့် မျက်ရည်စီးကြောင်းလေးနဲ့ ကောင်မလေး ဒုံးပျံကြီး ပါးစပ်မှာတပ်လို့လေ။ မျက်စိထဲ မြင်ကြည့်လိုက်ကြစမ်းပါ ညီအစ်ကိုတို့ရာ။

နောက်ပိုင်းရက်တွေမှာလည်း ထွေထွေထူးထူးတော့ သိပ်မရှိလှပါဘူး။ ချက်ပြုတ်စားသောက်ကြ၊ ဧည့်ခန်းထဲ လှဲလျောင်းပြီး စာအုပ်ကိုယ်စီနဲ့ စောင်ပါးလေးတွေ ခြုံရင်းကွေး၊ အိမ်ထဲအောင်းရတာ ငြီးငွေ့လာကြပြီဆို အပြင်ထွက်ပြီး လမ်းလေးဘာလေး လျှောက်ကြပြုကြပေါ့။ တခါတလေ မြို့အပြင်ဖက်နေ တစ်မြို့လုံးကို ရစ်ပတ်ပြီး စီးဆင်းနေတဲ့ ချောင်းကလေးဘေးနား (အမှန်က တူးမြောင်းသာသာလောက်ပါပဲ) လမ်းလျှောက်၊ ညောင်းလာရင် ချောင်းကလေးဘေးက သစ်လုံးထိုင်ခုံလေးတွေ ချထားတဲ့ ဘီယာဆိုင်မှာ ထိုင်၊ တစ်ခွက်တစ်ဖလားမော့၊ ရောက်တတ်ရာရာလေးတွေ လျှောက်ပြောကြ ဒီလောက်ပါပဲ။

ညဖက်တွေကြရင်တော့ မြို့ထဲထွက်၊ တောမြို့လေးရဲ့ တစ်ခုတည်းသော ရုပ်ရှင်ရုံလေးမှာ လက်မှတ်တန်းစီပြီး ရုပ်ရှင်ဝင်ကြည့်၊ ရုပ်ရှင်ပြီးလို့ အိမ်အပြန် ဗိုက်ဆာလာကြရင် တရုတ်ခေါက်ဆွဲဆိုင် တစ်ဆိုင်ဆိုင်ဝင်ထိုင်ပြီး စားကြသောက်ကြ… ရာသီဥတုပြင်းလွန်းတဲ့ ညတွေကြတော့ နှစ်ယောက်သား အပြင်မထွက်ဖြစ်ကြတော့ပဲ အင်တာနက်က ရုပ်ရှင်ဇာတ်ကား ကောင်းကောင်း တစ်ကားလောက်ဒေါင်း၊ စပီကာတွေ ဘာတွေနဲ့ဂျွိုင်း၊ အိပ်ယာပေါ်မှာ ဝိုင်အနီလေးဘာလေး မော့ရင်း စောင်ခြုံထဲမှာ ကွေးရင်းကြည့် အဲ့လိုတွေပေါ့ဗျာ။

ဟိုဟာကော မလုပ်ဖြစ်ကြတော့ဘူးလားဆိုတော့ကာ လုပ်တာပေါ့လေ ဘယ်နေပါ့မလဲ။ ခင်ဗျားတို့ကို ဒါတွေကြီးပဲ လျှောက်ရေးပြနေရင် ပျင်းသွားမှာစိုးလို့ မရေးပြတော့တာ။ လုပ်တာမှ မနက် မျက်လုံးပွင့်လာရင်ကို ညီမလေးက သောင်းကျန်းနေပြီ ဆရာတို့ရေ။ လူက အိပ်ချင်မူးတူး ဖြစ်နေတုန်းပဲ ရှိသေးတယ် ဒင်းက အောက်ကနေ ကျနော့်ဒုံးပျံကို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ စုပ်ပြီး သောင်းကျန်းနေပြီ ဟီးဟီး။ ကိုယ်လည်း ဘာမှမပြောချင်တော့ဘူး လက်လျှော့ထားလိုက်ပြီ ဆိုတဲ့ အထာနဲ့ ပက်လက်ကလေးလှန်ထားရာကနေ ပြုံးပြုံးမိန့်မိန့်ကြီး ခံနေလိုက်တော့တာပဲ။ (မျက်စိထဲ မြင်တယ်နော် ဟိ) သူ့ဖာသူ စုပ်ပြုပြီး သူ့ဖာသူတက်ပြီး မြင်းစီး၊ သူ့ဖာသူ ခရီးဆုံးရောက်၊ မောသွားတော့မှ အီဖေကိုယ်က ထထိုင်ပြီး လှေကြီးထိုးနဲ့ တစ်ကြောင်း ကောက်ပြီးလိုက်ရတယ်။ ပြီးသွားတော့ တစ်ရေးတစ်မော နာရီဝက်လောက် ပြန်နှပ်လိုက်ရတာပေါ့။

ပြန်နိုးလာတော့ လူက လန်းလန်းဆန်းဆန်း ဖြစ်နေပြီ။ သွားတိုက်၊ ရေလေးဘာလေးချိုး၊ အဝတ်အစားလေးဝတ်၊ အောက်ထပ် မီးဖိုခန်းကို ဆင်းသွားရင် မနက်စာ(ဗမာစာ) တစ်ခုခုက ပူပူနွေးနွေး အဆင်သင့်ရယ်။ စားသောက်ပြီးစီးတော့မှ မြို့ထဲကို လမ်းလျှောက် ဈေးလေးဘာလေးပတ်ပေါ့။ ညဖက်မအိပ်ခင် တစ်ကြောင်းလောက် ထပ်ဆွဲတာတွေ ရှိသေးပေမယ့် မထူးခြားတော့လို့ မရေးပြတော့ပါဘူးဗျာ။

ထူးခြားတာလေး ရေးပြရရင် နည်းနည်းတော့ ဟာသဆန်မယ်ထင်တယ်။ အဲ့ဒီလို သာသာယာယာလေး နေလာရာက ခရစ်စမတ်တွေ ဘာတွေပြီးလို့ နျူးရီးယား ရောက်လာတယ်။ မှတ်မှတ်ရရ နှစ်သစ်ကြိုတော့ အပြင်ထွက်မနေတော့ပဲ ညနေကတည်းက အိမ်မှာပဲ ချက်ပြုတ်စားသောက်ပြီး ဧည့်ခန်းထဲမှာ သစ်သီးဝလံလေး ဝိုင်အနီလေးနဲ့နှပ်ရင်း တီဗီရှေ့မှာ ပူးပူးကပ်ကပ်လေး ထိုင်မော့နေကြတာပေါ့။ ပထမတော့ ဟိုချန်နယ် ဒီချန်နယ်ပြောင်း၊ ရုပ်ရှင်ဇာတ်ကားလေးတွေ မော့ရင်း ဇိမ်ကျနေကြရာကနေ ၁၁ ခွဲလောက်ကြတော့ နှစ်သစ်ကြိုတဲ့ ကောင့်ဒေါင်းလုပ်တဲ့ဟာ တီဗီက လာနေတာကို ဖွင့်ကြည့်နေကြတယ်။ လူတွေ အပျော်လွန်နေကြတာကြည့်ပြီး ကျနော်တို့ပါ အလိုလို ပျော်လာကြတယ်။

အဲ့ဒီမှာ ညီမလေးက ရီဝေဝေလေးနဲ့ ကျနော့်ကို ဖက်နမ်းလာပြီး ဒုံးပျံကို လက်ဖဝါးလေးနဲ့ အုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်ပြီး လာဆွတယ်။ ကျနော်ကလည်း မရီတရီ အခြေအနေဆိုတော့ စိတ်က နည်းနည်းကြွလာတယ်။ တိုတိုပြောရရင် ဂွမ်းခံဘောင်းဘီလေးကို အသာလေး ဆွဲချွတ်ပြီး အုပ်ကရောဆိုပါတော့။ တီဗီရှေ့က ခေါက်လိုက်ရင် ဆက်တီခုံရှည်၊ ဖြန့်လိုက်ရင် မွှေ့ယာဖြစ်သွားတဲ့ ခုံပေါ် ပက်လက်လှန်အိပ်ထားတဲ့ ညီမလေးကို ဂျိုင်းအောက်ကနေ လက်လျှိုပြီး အသားကုန် ဆွဲဆွဲဆောင့်ပြီး လုပ်နေမိတာပေါ့။

အဲ့ဒီမှာ ဘာဖြစ်သလဲဆိုတော့ မနက်ကတည်းက နှစ်ကြောင်းလောက် ဆက်တိုက်ဆွဲခဲ့ပြီးသားဗျ။ တစ်ရက်ကို ၂ ခါ ၃ ခါ ဆွဲလာတာလည်း ရက်က အတော်ကြာလာပြီဆိုတော့ တော်ရုံလုပ်တာနဲ့ ကျနော် မပြီးနိုင်ဘူးဖြစ်လာပြီ။ (အဲ့လိုကိစ္စ အိမ်ထောင်သည်တွေ ပိုသိမှာပါဗျာ) အခုလည်း ရီဝေဝေ အရှိန်လေးနဲ့ အသားကုန်ဆောင့်လွန်းတာ ဘယ်လောက်ကြမ်းသလဲဆိုတော့ ညီမလေးခင်မျာ အာခေါင်ခြစ်ပီး အော်တဲ့အဆင့် ရောက်လာပြီ။ ကြမ်းလွန်းလို့ (တအားမဆောင့်နဲ့လို့တော့ မပြောဘူးရယ် အဟိ) မပြီးပြီးအောင် ကြိုးစားနေရတော့ အောစာရေးဆရာပီပီ ပါးစပ်က ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးတွေ ပြောမိတယ်။ သာမန်အချိန်မှာ ကျနော်က အရှက်အကြောက်ကြီးပေမယ့်လို့ အိပ်ယာပေါ်မှာတော့ ပါးစပ်က အဲ့လိုရယ်ဗျ ဟီး။ အဲ့မှာ ကွိုင်တက်တော့တာပဲဗျို့။

“မနက်က ၂ ချီ လိုးထားတာတောင် မဝသေးဘူး ဟုတ်လား…။ အင့်အင့် ဝပြီလား အလိုးခံလို့ ဝပြီလား။ မဝမချင်းလိုးမယ် ဟုတ်ပြီလား”

ဟီးဟီး အဲ့လိုဟိန်းဟောက်ပြီး ပိတ်ပိတ်ဆောင့်လိုက်တာ… အောက်ကနေ မျက်လုံးစုံမှိတ် အော်ဟစ်ခံနေတဲ့ မမလေးက ဆတ်ကနဲ မျက်လုံးပွင့်လာပြီး ဒေါသထွက်နေတဲ့ ရုပ်ကလေးနဲ့ ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို တွန်းထုတ်လာတယ်။

“ရှင် ဘာစကားပြောတာလဲ ဟမ်..။ ကျမကို ဘယ်လိုအစားများ မှတ်နေလို့တုန်း”

အဲ့ဒီတော့မှ ကျနော်လည်း လန့်ဖြန့်၊ ရှက်လည်းရှက်သွားတယ်။ ဟိုက်! ငါတော့ လက်လွန်ပြီပေါ့ အဟီး။ သူတွန်းလိုက်တော့ အလန့်တကြား နောက်ကိုဆုတ်လိုက်တာ ဒုံးပျံက ပလွတ်ကနဲ အဖုတ်ထဲက ထွက်လာပြီး ရမ်းတန်းရမ်းတန်းနဲ့ ဖြစ်နေပြီ။ အဲ့ဒီဒုံးပျံတန်းလန်းကို လက်ကလေးနဲ့ အရင်းကဆုပ် ဆောင့်ကြောင့်ကလေး ထိုင်ပြီး ညီမလေးကို မချိပြုံးလေး ပြုံးပြနေတဲ့ မောင်ချမ်းကိုရဲ့ ဖြစ်အင်ကို မျက်စိထဲသာ မြင်ကြည့်ကြပါတော့ ညီအစ်ကိုတို့ရယ် ဟားဟား။

” မဟုတ်ပါဘူး ညီမလေးရာ… အစ်ကို စိတ်.. စိတ်တအားထအောင် တမင်လျှောက်ပြောတာပါ။ ဘာသဘောမှ မဟုတ်ပါဘူး အဟီး..။ စိတ်မဆိုးပါနဲ့နော်လို့ ဟစ်ဟစ်”

အဲ့လိုမျိုး မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ပြောလိုက်တော့မှ စိတ်တိုတာပြေသွားပုံရတယ်။ ဟွန်း! ဆိုပြီး စိတ်လျှော့လိုက်ဟန်နဲ့ ပက်လက်အိပ်နေရာက ထထိုင်လာတယ်။ ပွဲပျက်ပြီ ထင်နေရာကနေ မွှေ့ယာခုံပေါ် (တီဗီဖက်ကို မျက်နှာမူ) လေးဖက်ကလေး ကုန်းပေးတယ်။ ပြီးတော့မှ

“ထည့်လေ ဘာလုပ်နေတာလဲ” တဲ့ ဟီဟိ။

အဲ့ဒီတော့မှ ကျနော်လည်း အသာလေး သူ့တင်ပါးအိစက်စက် တင်းတင်းကြီးနှစ်ခုကို ဆွဲဖြဲပြီး ဒုံးပျံကို ဖိသွင်းလိုက်ရတော့တာပေါ့။ ဒီတစ်ခါတော့ သိပ်အသံမထွက်ရဲတော့ဘူး။ တင်ပါးနှစ်ခြမ်းကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ချေပြီး တဖန်းဖန်းနဲ့ ဆက်ဆောင့်နေလိုက်တယ်။ နည်းနည်းလန့်သလို ဖြစ်သွားလို့ ချိုဗူးတွေဘာတွေတောင် လက်နဲ့ လှမ်းမကိုင်ရဲတော့ဘူး။ ဖင်လေး ခါးလေးလောက်ပဲ ကိုင်ပြီး ဆက်ဆောင့်နေလိုက်တယ်။

အဲဒီလို အုပ်နေတဲ့ အချိန်မှာ ၁၂ နာရီက ထိုးခါနီးလာပြီဗျ။ ကောင့်ဒေါင်း လုပ်ကြတော့မှာ တီဗီက ပြနေပြီ။ ကျနော်ကလည်း အရှိန်တော်တော်ပြန်တက်လာလို့ ဆောင့်ချက်တွေက တဖြောင်းဖြောင်းတောင် မြည်လာသလို မြန်လည်း တော်တော်မြန်လာတယ်။ ပြီးတော့မယ်ဗျ။ ဒုံးပျံတစ်ချောင်းလုံးကို ကျဉ်တက်လာပြီ။ အဲ့ဒါကို သတိထားမိလာဟန်တူတဲ့ ညီမလေးက လေးဖက်ကုန်းထားရာကနေ တီဗီကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်ပြီး…

” ဟေ့လူ မပြီးနဲ့ဦး ခဏလေးစောင့် ခဏလေးစောင့်… ၅ ၄ ၃ ၂ ၁ ၀ ဆိုမှ ပြီးရအောင် လာတော့မယ် လာတော့မယ်”

အဟီး သူအဲ့လိုပြောလိုက်တဲ့ အချိန်မှာကို အပြင်းအထန် ဆောင့်နေတဲ့ ကျနော် ဘယ်လိုမှ မအောင့်နိုင်တော့လို့ ဒုံးပျံကို ဆွဲထုတ်ပြီး သူ့ဖင်တုံးကြီးတွေပေါ် ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်မိတယ်။

“ဟွန်း! အသုံးကို မကျဘူး…။ သူများက အမှတ်တရဖြစ်အောင် လုပ်ချင်ပါတယ်ဆိုမှ”

တကယ့်ဟာလေးဗျာ ဟားဟား။ သူများတကာတွေ တီဗီပေါ် ဟက်ပီးနျူးရီးယား ဘာညာဆိုပြီး အော်နေတဲ့ အချိန်မှာ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်က တစ်ရှူးလေးတွေနဲ့ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရင်း တဟီးဟီး ဖြစ်နေကြတာပေါ့လေ။ နှစ်သစ်ကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရင်း ကြိုဆိုခဲ့ကြတာပေါ့ဗျာ။

ဒီလိုနဲ့ပဲ ကျနော်တို့ရဲ့ အားလပ်ရက်ကလေးတွေ ကုန်ဆုံးသွားခဲ့ပါတယ်။ အပျော်ရက်တွေဆိုတာကလည်း ခင်ဗျားတို့သိတဲ့အတိုင်းပဲ ဖင်လှည့်ခေါင်းလှည့်နဲ့ ဘာမှသေချာ မခံစားလိုက်ရသလို အကုန်မြန်တာကိုးဗျ။ ပြန်ဖို့ရက် ရောက်လာကော ဆိုပါတော့ဗျာ။

ပြန်ချင်သလားဆိုတော့ ဘယ်ပြန်ချင်ပါ့မလဲ။ ညီမလေးရဲ့ သူငယ်ချင်းတွေလည်း ပြန်လာတော့မယ်ဆိုတော့ ဆက်နေနေလို့မှ မကောင်းတော့တာ။ နှစ်ယောက်စလုံးလည်း လုပ်စရာကိုယ်စီနဲ့ ကိုယ့်ဘဝကို ရှေ့ဆက်ရတော့မှာ မဟုတ်လား။

လေးကန်တဲ့ ခြေလှမ်းတွေနဲ့ အထုပ်လေးဆွဲလို့ အိမ်ပြန်မယ့်ရက်မှာ ဘူတာရုံအိုလေးဖက်ကို ထွက်လာခဲ့ရတာပေါ့။ လိုက်ပို့တဲ့ ညီမလေးက ရထားပေါ်တက်ပြီး လိုက်လာတယ်။ သူ့မြို့နဲ့ ကျနော့်မြို့ အလယ်တည့်တည့်လောက်က မြို့အထိ လိုက်လာမယ်တဲ့။ အဲ့ဒီမြို့မှာ ခဏတူတူဆင်း နေ့လည်စာ တူတူစားပြီးတော့မှ သူ့မြို့သူပြန်လိုက်၊ ကျနော်က ကိုယ့်ခရီးကိုယ်ဆက်ပေါ့။ ရထားပေါ်မှာ ဘာမှစကားသိပ်မပြောဖြစ်တော့ဘူးဗျ။ ခပ်မှိုင်မှိုင် တွေတွေလေးတွေ ဖြစ်နေကြတယ်။ အဲ့ဒီကြားထဲက မြို့ရောက်တော့ နေ့လည်စာ ခပ်သုတ်သုတ်စားလိုက်ကြတယ်။

နည်းနည်းစောနေသေးတာနဲ့ နှစ်ယောက်စလုံး ဝါသနာပါတဲ့ မြို့အလယ်ခေါင်က မြူဇီရန်တစ်ခုထဲ ဝင်ကြည့်လိုက်ကြသေးတယ်။ ပြီးတော့မှ နည်းနည်းအေးလာတာနဲ့ မြို့အလယ်ခေါင်မှာ ခရစ်စမတ်ကာလတုန်းက အလှလုပ်ထားဟန်တူတဲ့ ခရစ်စမတ်သစ်ပင်ကြီးအနားက ကော်ဖီဆိုင်တန်းတွေထဲက “လေရဟတ်နီ” ဆိုတဲ့ ပြင်သစ် ကော်ဖီဆိုင်ကလေးထဲ ခဏဝင်ထိုင်၊ သူက လက်ဖက်ရည်၊ ကျနော်က ကော်ဖီတစ်ခွက်စီနဲ့ စကားသိပ်မပြောဖြစ်ကြတော့ပဲ ကော်ဖီဆိုင်က ဖွင့်ထားတဲ့ ရှေးဟောင်းဂျတ်ဇ်သီချင်းတွေကို ငြိမ်ငြိမ်လေး နားထောင်ရင်း မျက်နှာစာ မှန်ချပ်ကြီးကနေတဆင့် အပြင်လောက ကို ငေးမောနေမိကြတယ်။

အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ ကောင်းကင်ပေါ်ကနေ ရေခဲမှုန်ဖွေးဖွေးလေးတွေ တရှဲရှဲနဲ့ ရွာကျလာတယ်။ မြေပြင်ဟာ ဖွေးဖွေးဖြူဆွတ်သွားလိုက်တာ မိနစ်အနည်းငယ်အတွင်းပဲ။ လမ်းလျှောက်နေကြတဲ့ လူတွေကလည်း ရေခဲမှုန်ဖွေးဖွေးတွေအကြား ပြေးလို့လွှားလို့၊ လေတွေကလည်း တဝှီးဝှီး တိုက်နေတာကိုး။ အဲ့ဒီမြင်ကွင်းကို ငေးနေရင်း ခဏကြာတော့ ညီမလေးက ကျနော့်ကို မဝံ့မရဲ လှမ်းကြည့်ရင်း စကားစလာတယ်။

“အစ်ကို!”

“ဟေ!”

“ညီမလေး အစ်ကို့ကို ချစ်တယ်…”

အဲ့လိုလေး ခပ်တိုးတိုးပြောရင်း ခေါင်းငုံ့သွားတယ်ဗျ။ ကျနော်လည်း ဘာပြန်ပြောရမှန်း မသိဘူးရယ်။ ကျနော်တို့ ဇာတ်လမ်းစကတည်းက အဲ့လိုစကားတွေ ပြောမှမပြောဖူးခဲ့ကြတာလေ။ (ချမ်းကိုတို့တော့ လုပ်ပြန်ပြီ။ မိန်းကလေးက ရည်းစားစကား စပြောတယ် ဟုတ်လားလို့ ခင်ဗျားတို့ လှောင်ချင်လှောင် ဒါမှမဟုတ် သောက်ကြွားလာလုပ်တယ်လို့ အမြင်ကတ်ချင်ကတ်ကြလိမ့်မယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော် အဖြစ်အပျက် အမှန်အတိုင်း ပြန်ပြောနေတာပါ) ဒါနဲ့ ကျနော်လည်း မိုးပေါ်က တဖွဲဖွဲကျလာနေတဲ့ ရေခဲမှုန်တွေကို ငေးပြီး ငြိမ်နေလိုက်မိတယ်ဗျာ။ တော်တော်ကြာသွားတော့ သူလည်း အခံရခက်လာတယ်ထင်တယ်။

“ဟေ့! အစ်ကို ချစ်လား ဖြေလေ ဘာလို့ငြိမ်သွားတာလဲ”

“အင်းးး အစ်ကို မသိဘူး ညီမလေး”

အဲ့လိုပြောလိုက်တော့ မျက်နှာငယ်လေး ဖြစ်သွားရှာတယ်။ စိတ်မကောင်းဘူး ဒါပေမယ့် ကျနော်ဘာပြောရမှာလဲ။ ချက်ချင်းပဲ ပြုံးပြပြီး အခုလို ပြန်ပြောလိုက်တယ်…။

“အစ်ကို မင်းကို ဘာလုပ်ဖို့ညာမလဲ ညီမလေးရာ..။ တကယ်မသိလို့ မသိဘူးလို့ပဲ ဖြေတယ်..။ အစ်ကိုက ကိုယ့်ကိုယ်ကို ယောကျ်ားပီသတယ်လို့ ထင်တယ်။ ဆိုလိုတာကကွာ အစ်ကို မညာတတ်ဘူး။ ဘယ်သူ့ကိုမဆို စိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်း ပြောချင်တယ်..။ တစ်ဒင်္ဂ သာယာတာလေးကို အချစ်ဆိုပြီး အရူးအမူးတွေလည်း လုပ်မပြတတ်ဘူး..။ အစ်ကိုမေးမယ်ကွာ။ ညီမလေးရဲ့ အရင်ချစ်သူက ညီမလေးကို ချစ်တယ်လို့ ပြောတယ်မလား။ (ခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်) လက်ထပ်ပါ့မယ်လို့ကော ပြောသလား။ အနည်းဆုံး အရမ်းချစ်တယ် လက်ထပ်ချင်တယ် သေလောက်အောင်ချစ်တယ် ဘာညာတွေပေါ့။ ပြောခဲ့သလား (ခေါင်းထပ်ငြိမ့်တယ်) အခု အဲ့ဒီကောင် ဘယ်ရောက်သွားပြီလဲ။ (မသိဘူး ဆိုတဲ့ ပုံစံနဲ့ခေါင်းခါပြတယ်) အင်း .. အဲဒါပဲကွာ။ မိန်းမတစ်ယောက်ကို အိပ်ရဖို့အတွက် ချစ်တယ် မြတ်နိုးတယ် လက်ထပ်ချင်တယ်တွေ လျှောက်ပြောတာလောက် အစ်ကိုရွှံတာမရှိဘူး..။ အစ်ကို မင်းကို သံယောဇဉ်ရှိတယ်ကွာ။ မင်း အစ်ကို့အပေါ် အင်မတန်ကြင်နာတယ်..။ အစ်ကို မင်းနဲ့တူတူနေရတာ ပျော်တယ်။ အဲ့ဒါကို ဝန်ခံရဲတယ်။ ဒါပေမယ့် ညီမလေး အခုမေးတဲ့ မေးခွန်းကို အစ်ကိုမသိဘူး။ လိမ်လည်း မလိမ်ချင်ဘူး။ ဒါကြောင့် အစ်ကိုမသိဘူး ညီမလေးလို့ ဖြေလိုက်တယ်။ အဲ့ဒါဟာ ညီမလေးရဲ့ အတ္တမာနကို ထိခိုက်ချင် ထိခိုက်လိမ့်မယ်..။ ဒါပေမယ့် မတတ်နိုင်ဘူး။ အနည်းဆုံးကွာ အစ်ကိုဟာ မင်းအပေါ် ၁၀၀% ရိုးသားနေတယ်ဆိုတာ မင်းသိစေချင်တယ် ဟုတ်ပြီလား။ (ခေါင်းကို ငုံ့ထားလျှက်က တစ်ချက်ငြိမ့်ပြတယ်)”

အဲ့ဒီကော်ဖီဆိုင်လေးက ထလာကြတော့ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ခါးကလေးသိုင်းဖက်လို့ ဘူတာရုံဖက် ပြန်လျှောက်လာခဲ့ကြတယ်။ ဘူတာရုံမှာ ကိုယ်စီကိုယ်ငှ ရထားတွေပေါ် မတက်ခင် မျက်နှာချင်းဆိုင် ခပ်တင်းတင်းဖက် မွတ်မွတ်သိပ်သိပ် နမ်းဖြစ်ခဲ့ပြီး မှုန်ပြာရီမှိုင်းနေတဲ့ ရာသီဥတုထဲ လမ်းခွဲခဲ့ကြတယ် ဆိုပါတော့လေ။

ဟဲဟဲ ဘယ်လိုလဲ ညီအစ်ကိုတို့ ကျနော်သိတာ တစ်ခုကတော့ အခုလို ရေးလိုက်မိတဲ့အတွက် ဘူဒါးကြီးတွေ ရိသဲ့သဲ့လုပ်စရာ တစ်ကွက် ရသွားမယ် ထင်တာပဲ။ မတတ်နိုင်ပါဘူး ရေးရင်း မုဒ အသွင်းလွန်ပြီး အမှန်အတိုင်းတွေ စကားလုံးအတိအကျ ချရေးလိုက်တာပါ။ သူတို့ယုံဖို့မယုံဖို့ထက် ကျနော့် ညီအစ်ကိုတွေ ခံစားတတ်မယ်ဆို ကျေနပ်ပါတယ်။ အခု ဆက်ရေးမှာက သည်းထိတ်ရင်ဖို ဟာသလေးဗျ။ ဆက်ဖတ်ကြည့်ပါဦး။

ကိုယ့်မြို့ကိုယ် ပြန်ရောက်တာနဲ့ မိုးက စုပ်စုပ်ချုပ်နေပြီ။ ပြန်ရောက်ကြောင်း ဖုန်းဆက်၊ ရေလေးမိုးလေးချိုးပြု၊ အိပ်ယာပေါ် အညောင်းလေးဆန့်၊ လွမ်းစိတ်ကလေးကလည်း ပြင်းထန်လာတော့ လက်ပ်တော့လေးဖွင့်၊ ညီမလေးနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဝဘ်ကမ်ပြောမယ်ပေါ့။ ခေါ်လိုက်တယ်။ မျက်နှာလေး ဘွားကနဲ ပေါ်လာတော့ ဟေ့ ငါ့ပူတူတူးလေး မွှမွှ ဘာညာပေါ့။ ကိုယ့်ကိုလွမ်းနေပြီမလား ဖက်အိပ်ချင်လိုက်တာကွာ.. အဲ့လိုတွေ လျှောက်ပြောနေတုန်း ရုပ်တည်နဲ့ မေးလာတယ်။

“‘အတွေးပင်လယ်ပြာ’ ဖိုရမ်ဆိုတာ သိသလား” တဲ့။

အမင်းဂျာ!

အဲ့ဒီမှာဗျာ ကျနော် ချမ်းကိုမှန်း သူသိသွားတဲ့နောက်ပိုင်း ဟိုမေးဒီမေးလေးတွေ လုပ်လာတာပေါ့။ အဲ့ဒီအချိန်က “ကျနော်နှင့် ထူးဆန်းသော သစ်သားရုပ်ထုလေး” ကို ရေးနေတဲ့အချိန်ဆိုတော့ သူလည်း အတွေးပင်လယ်ထဲ ဝင်ဝင်ပြီး ဖတ်နေတာကိုး။ (ဘာနာမည်နဲ့ဝင်နေလဲ မေးတာကို မဖြေဘူးရယ်)

အဲ့ဒီဇာတ်လမ်းမှာက ခင်ဗျားတို့ ဖတ်ဖူးတဲ့အတိုင်းပဲ ကျနော့်ရူပဗေဒဆရာမလေး ဇာတ်လမ်း မဟုတ်လား။ နာမည်ကျော်ဝတ္ထုကို ယူရေးတာဆိုပေမယ့် လူနီကြီး ဆိုတာလေးပဲတူတာ။ ကျန်တာတွေက တကယ့်ဟာတွေကို မိတ်ကပ်လေးဘာလေး နည်းနည်းဖို့ပြီး လျှောက်ရေးထားတာ သိသာနေတော့ သိတဲ့အတိုင်း ကျနော် ဆိုးတေမိုက်မဲတဲ့ ငယ်ဘဝတွေက အထင်းသားကြီး ဖြစ်နေတော့ သူက အံ့သြတကြီး ဖြစ်လို့ပေါ့လေ။

တကယ်တမ်း အပြင်က ကျနော့်မျက်နှာပေး၊ နေပုံထိုင်ပုံတွေနဲ့ အဲ့ဒီထဲမှာ ကျနော်ရေးပြခဲ့တဲ့ ငယ်ဘဝနဲ့က အဆက်အစပ်မှ သိပ်မရှိသလို ဖြစ်နေတာကိုး။ တခါတလေမှာ ဒေါသကြီးပေမယ့် များသောအားဖြင့် ပြုံးစိစိလုပ်နေတတ်တဲ့ (သူ့အခေါ် ပြည်ကြီးတရုတ်ကလေး) ကျနော့်လက်ရှိဘဝနဲ့ အဲ့ဒီဇာတ်လမ်းထဲ ရေးပြနေတာတွေနဲ့က တူမှမတူတော့တာကိုး။ ဒီကြားထဲ အူက တိုတိုနေသေးတာ။ ဂေါ်လီအပါ့ကို ကျနော် ပြောပြခဲ့ဖူးသလို သူနာပြုဆရာမလေး မနီနီချို (ဒီနာမည်သုံးရတာ ခပ်လန့်လန့်ရယ်။ ဆရာဟော့ဒေါ့ရဲ့ သွေးလက်ဝါးရန်ကို လန့်နေရတယ် အဟီး)

အိမ်ထောင်ကျတော့ သားလေးတစ်ယောက် မွေးတယ်။ သားလေးကို နာမည်ပေးတော့ “ဖိုးသက်” ဆိုတာကြားတော့ ကြေကွဲမိတယ် ဘာညာဆိုပြီး ပြောလိုက်မိတယ်။

တစ်ရက် ဝဘ်ကမ်ဖွင့်ထားပြီး စကားပြောနေကြရာကနေ ကျနော့်ဖာသာ စာထိုင်ဖတ်နေရာက လွှမ်းမိုး ရဲ့ သားလေးမွေးရင် ကိုယ့်နာမည်ပေးပါ သီချင်းလေး ဖွင့်နားထောင်နေမိတာ သြော်! အဲ့ဒီနာ့စ်မကို မမေ့သေးဘူး လွမ်းနေဆွေးနေတယ် ဟုတ်လား ဘာညာဆိုပြီး စိတ်ကောက်ပါလေရော။ အဟီး ကျနော့်မှာ ရယ်ချင်စိတ်ကို မနည်းမျိုချထားရပြီး ဟုတ်ပါဘူးကွာ ဘာညာဆိုပြီး ချော့ရတာပေါ့လေ။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ဗျာ အောစာရေးဆရာမှန်း သိသွားတာတောင် အထင်သေး အမြင်သေး မဖြစ်တာတော့ တော်သေးတယ်ဗျ။ မဖြစ်တဲ့အပြင် သူကိုယ်တိုင်က ကျနော်နဲ့ ဟိုဒင်းလုပ်တဲ့ကိစ္စကို သိပ်အရှက်အကြောက် မကြီးတော့ဘူး။ ပိုတောင် ပွင့်လင်းသွားတယ် ဟီးဟီး။ ဥပမာဗျာ တစ်လမှာ တစ်ရက်နှစ်ရက်လောက် ချိန်းတွေ့ရတာဆိုတော့ ကျန်တဲ့ရက်တွေမှာ ငတ်နေကြတာမလား။ အဲ့လိုရက်တွေဆို တွေ့ရင် ဘယ်လိုလုပ်မယ်၊ ဘယ်လိုအုပ်မယ် ဆိုတာတွေ စိတ်ကူးနဲ့မှန်းပြီး ပြောတဲ့ အဆင့်ထိ ရောက်လာတယ် ဟိ။

ညီမလေး ဒီတစ်ခါအစ်ကို့ကိုတွေ့ရင် အစ်ကိုက ပက်လက်အိပ်နေကွာ၊ အစ်ကို့မျက်နှာပေါ် တက်ခွပြီး ဆံပင်ဆွဲမယ်။ မတွေ့တာ ကြာပြီဆိုတော့ ညီမလေးက ဟိုဒင်းက စိုနေမှာ သေချာတယ်။ အဲ့ဒီဟာနဲ့ အစ်ကို့မျက်နှာကို ပွတ်ပစ်မယ်။ အကုန်လုံး ပေပွသွားအောင်ကို ပွတ်မှာနော်။ ဘယ်လိုလဲ ဘာညာနဲ့ စိတ်ကြွစရာ စကားလေးတွေ ပြောစပြုလာတယ်။ (ခင်ဗျားတို့ အဲ့လိုအပြောခံဖူးလား ဟီး)

ဟင့်အင်း ဒီတိုင်းတော့ အပွတ်မခံဘူး .. သေသေချာချာပြောပြ ပီပီပြင်ပြင်လေးလုပ်။ အစ်ကို့မျက်နှာကို ညီမလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်နဲ့ တက်ပွတ်ပစ်မယ်လို့ ပြောဆိုတော့.. ဟီးဟီး မပြောရဲဘူး ရှက်တယ်တဲ့။ ဘယ်ရမလဲ အတင်းကို ပြောခိုင်းတော့တာပေါ့။ (သောက်ကျင့်က အဲ့လိုယုတ်တာခွိ) ရှက်ရှက်နဲ့ တိုးတိုးလေးတော့ ပြောရှာပါတယ်။ ပြောပြီးတာနဲ့ ရှက်လွန်းလို့ မျက်နှာမပြရဲရှာတော့ဘူး ဟားဟား။

ဘယ်လိုလဲ ညီအစ်ကိုတို့ .. ခင်ဗျားတို့ညီလေး မောင်ချမ်းက အတော်ယုတ်ယုတ်ပတ်ပတ်တွေ ကြိုက်တာနော့်။

ကျနော် မှတ်မိနေတာက လကုန်ခါနီး တစ်ရက်နှစ်ရက် အလိုတွေမှာ ညီမလေးတစ်ယောက် ကျနော့်ဆီ ပေါက်ချလာတတ်တယ်။ ကျနော်က ဘူတာရုံမှာသွားကြို။ ကျနော့်အခန်းရောက်တာနဲ့ အဝတ်အစားတွေတောင် မလဲရသေးဘူး အထုတ်တွေပစ်ချပြီး အသားကုန် အုပ်ကြတာပါပဲဗျာ။ တခါတလေ ကျနော်က သူ့မြို့လေးကို သွားတွေ့တတ်ပေမယ့် များသောအားဖြင့် သူက လာတာပါ။ အဓိကက ကျနော်က သူ့လောက် ပိုက်ဆံအကုန်မခံနိုင်ဘူးလေ အဟီး။ မွဲတာကိုးဗျ။

နွေဖက်ရောက်လာတော့ ကျနော် အဆောင်ကထွက်ပြီး အတန်းဖော် ဘော်ဒါတစ်ကောင်က နွေကျောင်းပိတ် အိမ်ပြန်သွားတော့ သော့အပ်သွားတဲ့ ပရိဘောဂ အပြည့်အစုံပါတဲ့ တော်တော်သန့်တဲ့ အိမ်ကလေးမှာ တစ်ယောက်ထဲနေဖြစ်တော့ ပိုလို့တောင် အဆင်ပြေနေသေးတယ်။ ညီမလေး ရောက်လာပြီး ၂ ရက် ၃ ရက် တူတူလာနေတဲ့အခါတိုင်း နှစ်ယောက်ထဲ ကမ္ဘာလေးထဲမှာ သာသာယာယာပေါ့။ ရေချိုးကန်ထဲ ရေနွေးနွေးလေးစပ်ပြီး ညီမလေးကို ဖင်တုံးလုံးချွတ် ဝင်စိမ်ခိုင်း၊ ကျနော်က သီချင်းလေးတကြော်ကြော်နဲ့ ကလေးရေချိုးသလို ချိုးပေးတာ..။ မနက်မိုးလင်းပြီဆို မီးဖိုချောင်ထဲမှာ မနက်စာတစ်ခုခု အသင့်ဖြစ်နေတတ်တာ။ ဧည့်ခန်းဆိုဖာပေါ် အုပ်မလား၊ ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်အရှေ့ ကိုယ်လုပ်နေတာ ကိုယ်ပြန်ကြည့်ရင်း တွယ်မလား အစရှိသဖြင့် လွတ်လွတ်လပ်လပ် အော်ဟစ်ဆူညံပြီး ချစ်စခန်းဖွင့်ကြတာတွေရယ် ပြန်တွေးကြည့်တိုင်း လွမ်းစရာလေးတွေပေါ့ ညီအစ်ကိုတို့ရာ။

တခါတလေ ကျနော် အတွေးပင်လယ်ပြာထဲဝင်ပြီး ဟိုရေးဒီရေး ရေးနေတာလည်း သူဘေးကနေ ထိုင်ကြည့်ချင် ကြည့်နေတာဗျ။ ညီမလေးကို တစ်ကြောင်းလောက် ဆွဲပြီးတော့မှ ခင်ဗျားတို့ဖတ်ဖို့ ဇာတ်လမ်းတစ်ပို့စ်လောက် ကောက်ရေးတင်ချင် တင်နေတတ်တာကိုး ဟဲဟဲ။

အဲ့ဒီနွေကာလတွေက ပျော်စရာအကောင်းဆုံးကာလတွေ ဖြစ်ခဲ့တာပေါ့လေ။ သူ့မြို့ကလေးနဲ့ ကျနော့်မြို့ကလေးကို အပြန်အလှန် လွန်းထိုးသွားလာကြရင်း နေရောင်ခြည်နွေးနွေးအောက်က ပလက်ဖောင်း ကဖေးဆိုင်လေးတွေမှာ၊ မြို့ပတ်ရထားလေးပေါ်မှာ၊ သာမန်လူတွေ သိပ်စိတ်မဝင်စားကြတဲ့ မြူဇီယံတွေထဲမှာ ကျနော်နဲ့ ညီမလေးတို့ ခြေရာတွေချည်းပဲပေါ့။ တခါတလေ ဘားတွေဘာတွေ သွားထိုင်၊ တစ်ခွက်တစ်ဖလားချ၊ ပူးလ်လေးဘာလေး ဆော့ပေါ့လေ။

ဘိလိယက်ထိုးတဲ့ ကစားနည်းကို ဆရာကြီးရွှေဥဒေါင်းစာအုပ်တွေ ဖတ်ပြီး ကြိုက်ခဲ့မိတဲ့နောက် အသည်းအသန် ထမင်းမေ့ဟင်းမေ့ ဆော့ကစားခဲ့ဖူးတဲ့ (အမှန်က လောင်းကစားတမ်းပါ အဟီး) ကျနော်က ညီမလေးနဲ့ အရက်ဘားထဲ ပူးလ်ဆော့တိုင်း ဘောလုံးတွေကို မသိမသာ ချော်ချက်ထိုးရင်း ဟန်ဆောင်အလျှော့ပေးထား.. ညီမလေးက တဂွပ်ဂွပ်နဲ့ သူ့ဘောလုံးတွေကို ကျင်းထဲထိုးချပြီး ပျော်နေ.. သူနိုင်ခါနီး တစ်လုံးလောက်ကျန်မှ ကျနော်က ပြုံးစိစိနဲ့ ကျနော့်ဘောလုံးတွေကို တစ်လက်ထဲနဲ့ ကျင်းထဲ အကုန်ထိုးသွင်းပြီး အနိုင်ယူလိုက်တော့မှ ကျနော် တမင်လုပ်နေမှန်းရိပ်မိပြီး ဒေါဖောင်း ရှူးရှူးရှားရှားတွေဖြစ်.. လုပ်ထားပါ လုပ်ထားပါနဲ့ အသံလေး စာစာစာစာလုပ်ပြီး ရန်တွေ့… အခုချိန် ပြန်တွေးမိတော့လည်း ပြုံးချင်စရာလေးတွေပေါ့ဗျာ။

တခါတလေ ကျနော်က အလုပ်ကအပြန် မိုးချုပ်နေတဲ့အခါမျိုးမှာ ရထားနဲ့ ကျနော့်ဆီ ပေါက်ချလာတဲ့ ညီမလေးတစ်ယောက် ပြန်မလာသေးတဲ့ ကျနော့်ကို ကြုံရာကော်ဖီဆိုင် တစ်ဆိုင်ဆိုင်မှာ စာအုပ်လေး တစ်အုပ်လောက် ထိုင်ဖတ်ရင်း ညနက်သန်းခေါင်အထိ ထိုင်စောင့်နေတတ်တာမျိုးလည်း ရှိခဲ့တာပေါ့။ အဲ့လိုညမျိုးဆို ကျနော့်အတွက်က အင်မတန် ဇိမ်ကျတာ ညီအစ်ကိုတို့ရာ။ အိမ်ပြန်ရောက်လို့ ရေခပ်နွေးနွေးနဲ့ချိုး အဝတ်အစားလဲပြီးတဲ့အချိန် သူက သူ့အိမ်က အသင့်ချက်ပြုတ် ကြော်လှော်လာတာလေးတွေနဲ့ ထမင်းပွဲပြင်ပြီးနေပြီ။ ခပ်သုတ်သုတ်လေးတူတူ ညလယ်စာ စားသောက်လိုက်ကြပြီး အိပ်ယာထဲ တန်းလစ်ကြတော့တာပဲ။ သူကလည်း အဝေးကြီးခရီးထွက်လာရတော့ ပင်ပန်းလာသလို၊ ကျနော်ကလည်း အလုပ်ကပြန်လာတာဆိုတော့ ပြိုင်းနေကြပြီမလား။ ဘာမှမလုပ်တော့ဘူးလို့တော့ မထင်နဲ့ဗျ။ တစ်ကြောင်းလောက်တော့ ဆွဲလိုက်ကြသေးတာ အဟီး။

အစ်ကိုက အလုပ်ပင်ပန်းလာတာ ငြိမ်ငြိမ်လေးပဲနေတော့ ဆိုပြီး သူ့ဖာသာ လုပ်စရာရှိတာတွေ အကုန်ဆက်တိုက် လုပ်တော့တာကိုး ခင်ဗျ။ ပက်လက်အိပ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို နမ်းတယ်၊ နမ်းလို့ဝမှ အောက်ကိုဆင်းတယ်၊ နို့စို့တယ် (ကျနော့်ကိုစို့တာ အဟီး။ ကောင်းတယ်ဗျ ကြက်သီးတောင် ထလောက်အောင်ကောင်းတယ်။ မယုံရင် ခင်ညားတို့ ကောင်မလေးတွေကို စို့ခိုင်းကြည့်။ ကျနော့်ကိုတော့ သူ့ဖာသူ စို့ပေးတာ ခွိ) ပြီးမှ အောက်ကိုဆက်ဆင်းတယ်။ ဒုံးပျံကို ပလပ်ပလပ် လုပ်ပေးတယ်။ လျှာနဲ့သပ်တယ်၊ အထက်အောက်၊ အောက်ဖက်အခြမ်းတင်မကဘူး အပေါ်ဖက်အခြမ်းကိုပါ လျှာနဲ့ စုန်ချည်ဆန်ချည် ကစားတယ်။ အဲ့လိုကစားတာ အားရပြီဆိုမှ ငုံပြီးစုပ်တယ်၊ တဖြေးဖြေး စုပ်တာကြမ်းလာပြီး “ဒိပ္ပသတ္တ” အဆင့်ထိရောက်လာတယ်။ (deep throat ကို အသံဖလှယ်လိုက်တာ ဟီဟိ)

အဲ့ဒီတော့မှ သောက်ရမ်းတင်းနေပြီဖြစ်တဲ့ ကျနော့်ဒုံးပျံကို ထောင်၊ အသာလေးတက်ခွ သူ့ဖုတ်ဖုတ်နွေးနွေးလေးထဲ တေ့ပြီးဖိချတယ်။ မြင်းစီးတယ်။ အော်တယ် ဟစ်တယ်။ ကျနော့်လက်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲယူပြီး သူ့ချိုဗူးကြီးနှစ်ခုကို ချေခိုင်းတယ်။ ခဏကြာလာတော့ သူပျော့ကျသွားတယ်။ တစ်ချီပြီးသွားတယ်ပေါ့။ အောက်ကနေ ပက်လက်ဇိမ်ခံနေတဲ့ ကျနော်က အဲ့ဒီတော့ အသာလေးထပြီး သူ့ကို လှေကြီးဆက်ထိုးတယ်။ အရှိန်က တဖြေးဖြေးတက်လာတယ်။ ဆောင့်ချက်တွေ ပြင်းထန်လာမယ်။ မျက်လုံးလေးစုံမှိတ်ထားရင်း နင့်နေတာပဲ၊ နင့်နေတာပဲ အစ်ကို့ဟာကြီးက အရမ်းကြီးကို မာနေတယ်ကွာ သေပါပြီ သေပါပြီ ဆိုပြီး စွတ်အော်လာမယ်။ အဲ့ဒီငြီးငြူသံလေးတွေကြောင့် မာန်တွေဇွတ်တက်လာတဲ့ ကျနော်က ကုတင်အောက်ကို ငေါက်ကနဲ

ဆင်းတယ်။ ညီမလေးကို ကုတင်ဇောင်းမှာ လေးဖက်ကုန်းခိုင်း၊ တင်ပါးပြောင်ပြောင် တင်းတင်းကြီးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီး တဖြောင်းဖြောင်းနဲ့တွယ်ရင်း ဆူညံပွက်လောရိုက်အောင် အော်ဟစ်ကြရင်း ခရီးဆုံးရောက်သွားကြမယ်။ အဲ့ဒါပြီးရင်တော့ ကျနော်လည်း အိပ်ယာထဲ ဒိုင်ဗင်ပစ်ဝင်ပြီး ခွေအိပ်လိုက်ရတော့တာပဲ။ အလုပ်က ပင်ပန်းလာရတဲ့အထဲ အခုလို ဆွဲလိုက်ရတော့ ရေလည်ဂွမ်းသွားတာပေါ့လေ။

ညီမလေးခင်မျာ ကြာကြာ မမှိန်းနေရှာပါဘူး။ ၁၀ မိနစ်လောက်ငြိမ်နေပြီးရင် ထထိုင်ပြီး “ငါ့အစ်ကိုပင်ပန်းရှာလာရှာတယ် သနားပါတယ်” ဆိုပြီး နှိပ်ပေးတော့တာပါပဲဗျာ။ ကျောတွေကော၊ ခါးတွေကော၊ ခြေသလုံးတွေကော စုံစိနေတာပဲ။ ရေလည်ဇိမ်ကျတာ ဆရာတို့ရေ။

အဲ့လိုအနှိပ်ခံနေရင်း မှေးကနဲဖြစ်သွားတာ ဆတ်ကနဲနိုးလာရင် မနက်မိုးလင်းရုံမကဘူး နေဖင်တောင်ထိုးပေါ့။ ကြာဆံဟင်းခါး ဒါမှမဟုတ် မုန့်ဟင်းခါး တစ်ခုခုက ချက်ပြုတ်ပြီးသား။ မျက်နှာသစ် ရေမိုးချိုးပြီး တွယ်လိုက်ရုံပဲ။ စားသောက်ပြီးတော့မှဟိုနားဒီနား ဈေးထွက်ဝယ်ကြ၊ ကော်ဖီဆိုင်သွားထိုင်ပြီး အာလူးဖုတ်ကြပေါ့ဗျာ။

အမှတ်ရနေတာလေးတစ်ခုက နေ့လည်ပိုင်း အိမ်ပြန်လာ ကြက်ဆီထမင်းချက်ကျွေးမယ် ဆိုပြီး ကြက်တစ်ကောင်လုံးကို Grill ထဲထည့်ထား အိပ်ယာပေါ် ခဏတက်ပြီး ပလူးပလဲလုပ်နေကြရင်း မေ့သွားကြတော့။ တော်တော်ကြာတော့မှ ဟဲ့! ပလုတ်တုတ် ကြက်ကြက် ဆိုပြီး မီးဖိုကို ဆွဲဖွင့်လိုက်တော့ မီးခိုးလုံးကြီး ဝုန်းကနဲ ထွက်ကျလာ၊ တစ်အိမ်လုံးက smoke detector တွေက တဝီဝီနဲ့ ဆူညံလို့ နှစ်ယောက်သား ဗျာတွေများကုန်ကြတာပေါ့။ မီးခိုးတွေကလည်း ဘယ်လောက်များလဲဆို တစ်အိမ်လုံး မှောင်ပိန်းကုန်တာ။ မီးသတ်ကားတွေ

ရောက်လာရင်တော့ ရှင်းရတော့မှာပဲဆိုပြီး လန့်ဖြန့်။ တဝီဝီအော်သံတွေက မတိတ်တော့ မျက်နှာကြက်ကို ခုံနဲ့တက်ပြီး smoke detector တွေက ဝါယာတွေကို အကုန် ကတ်ကြေးနဲ့ ဖြတ်ပစ်လိုက်မှ ငြိမ်ကျသွားတယ်။ အဲ့ဒီတော့မှ နှစ်ယောက်သား မျက်စိပျက် မျက်နှာပျက်နဲ့ သက်ပြင်းချနိုင်တော့တယ် ဟီးဟီး။ ညနေစာကတော့ ကြက်ဆီထမင်း မီးခိုးနံ့သင်းသင်းလေးနဲ့ပေါ့ဗျာ။

ဘယ်လိုလဲ ညီအစ်ကိုတို့ ဖတ်ရတာ စိတ်လေနေကြပြီလား။ ကျနော်လည်း မှတ်မိနေတာလေးတွေ လျှောက်ရေးပြနေတော့ တောင်ရောက်မြောက်ရောက်တွေ ဖြစ်ဖြစ်နေတယ် ဟီး။ မထူးပါဘူး ပြောလက်စနဲ့ ဆက်ပြောရရင် ညီမလေးရဲ့ ချစ်စရာကောင်းတဲ့ အကျင့်လေးတွေ ဆက်ပြောလိုက်ပါဦးမယ်။

သူ အဲ့လို ၂ ရက် ၃ ရက်လောက် လာနေပြီး ပြန်သွားတဲ့တစ်ရက် ကျနော် အိပ်ယာထထချင်း ဈေးသွားတယ်ဆိုပါတော့ဗျာ။ အိပ်ယာထထချင်း အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ဆိုတော့ ဈေးထဲမှာ ပိုက်ဆံရှင်းတော့ ဘဏ်ကဒ်ကို ပင်နံပါတ် ပြောင်းပြန်ထည့်နှိပ်မိကော။ သိတဲ့အတိုင်းပဲ ၃ ခါဆက်တိုက် မှားနှိပ်လိုက်တာ လော့ခ်ကျပြီး တိုင်ပတ်သွားတယ်။ cash က ထုတ်မထားမိတော့ ပေးစရာလည်းမရှိဘူး ဟီးဟီး။ အစားအသောက်ထုပ်လေးတွေ အသာပြန်ထားပြီး လစ်လာရတာပေါ့။ အိမ်မှာကလည်း စားစရာဘာမှမရှိ။ တနင်္ဂနွေနေ့ဆိုတော့ ဘဏ်ကလည်း ပိတ်နေ။ ဘာလုပ်ရမှန်းကို မသိတော့တာ။

ဒါနဲ့ ညီမလေးကို ဖုန်းဆက်ပြီး တိုင်တည်လိုက်မိတယ်။ ငါတော့ ငတ်ပြီလို့ အဟီး။ အဲ့မှာ သူက ကိစ္စမရှိဘူး အိမ်ပြန်တဲ့။ အိမ်ပြန်ပြီး ခဏနေတော့ ကုန်တိုက်က ပစ္စည်းပို့တဲ့ လော်လီကြီး ရောက်လာတယ်။ အွန်လိုင်းကနေ ညီမလေး အော်ဒါမှာပေးလိုက်တာလေ။ အသားငါး၊ အသီးအရွက်၊ ဆန်ဆီဆား၊ ငရုတ်သီး၊ ကြက်သွန်၊ နွားနို့၊ ကော်ဖီမှုန့် စုံစိနေတာပဲ။ အမယ် ကျနော့်အကြိုက် ဘီယာပုလင်းစိမ်းစိမ်းလေးတွေ၊ ဂျက်ဒင်နီရယ်လ် တစ်ပုလင်းရယ်တောင် ပါသေးတာဗျာ။ အဲ့ဒီအဖြစ်အပျက်နောက်ပိုင်း ကျနော် ဘိုင်တွန်နေတဲ့ ရက်တွေဆို ကုန်တိုက်က လော်လီကားကြီး သူ့အလိုလို အိမ်ရှေ့ ရောက်ရောက်လာတတ်တယ်ပေါ့လေ။ (ကျနော်က ဘာရယ်မဟုတ်ပါဘူး မွဲနေတယ် ဒီတစ်လတော့ နင့်ဆီမလာနိုင်သေးဘူးလို့ ပြောလိုက်တာပါ) ညီမလေးရာ လျှောက်မလုပ်စမ်းပါနဲ့လို့သာ လျှောက်ပြောနေပေမယ့် လော်လီကားပေါ်က ချချလာတဲ့ အထုပ်အပိုးတွေရလာရင် ဝမ်းသာလုံးကို ဆို့ဆို့နေတာပေါ့။ ငတ်ကြီးကျတာများ အဲ့လိုဗျ အဟီး။

အဲ့ဒီတစ်နွေကို ပျော်ပျော်ပါးပါး ဖြတ်သန်းလာကြရင်းနဲ့ပဲ မကြာပါဘူး ညီမလေး ကျောင်းပြီးတယ်။ ဘွဲ့ရတယ်ပေါ့ဗျာ။ ဘွဲ့က ဒီဟာနဲ့ဆို တတိယမြောက်ဘွဲ့လား မသိဘူး။ ကျောင်းကလည်း ထိပ်တန်းကျောင်းဆိုတော့ အလုပ်ချက်ချင်းရသွားတယ်။ ပြဿနာက အဲ့ဒီမှာစတွေ့တော့တာဗျ။

ညီမလေး အလုပ်ဝင်သွားတဲ့နောက်ပိုင်း ကျနော်တို့ အရင်ကလို ခဏခဏ မတွေ့ဖြစ်ကြတော့ဘူး။ ဟိုဖက်ဒီဖက် ဝဘ်ကမ် တနေကုန် ဖွင့်ထားတတ်တာမျိုးလည်း မရှိတော့ဘူး။ သူက သူ့ဘဝနဲ့သူ ဖြစ်နေသလိုပဲ။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်ကလည်း ခက်ခက်ခဲခဲ ဘဝကို ရင်ဆိုင်ရုန်းကန်ရတဲ့အပိုင်း ရောက်လာကြတယ်။ “လှိမ့်နေသော ကျောက်တုံးများ” အဖွဲ့ရဲ့ သီချင်းတစ်ပုဒ်ထဲက စာသားတချို့လိုပေါ့ဗျာ။

“ငါတို့ရဲ့ ကုတ်အင်္ကျီထဲမှာ အသပြာဆိုတာ မရှိတော့တဲ့အခါ… ငါတို့ဝိဉာဉ်တွေထဲ ချစ်ခြင်းမေတ္တာဆိုတာ ပျောက်ဆုံးခဲ့ပေါ့”

ကျနော် ပြောခဲ့သလိုပါပဲ.. သူ့ရဲ့ ဂေါ်ဇီလာလောက်ကြီးတဲ့ ဘွဲ့တွေကြောင့် သူဟာ အလုပ်ကောင်းကောင်းတစ်ခု ရခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီနောက်မှာ လုံလောက်ပိုလျှံတဲ့ အသပြာလစာတွေ ရလာတယ်။ အဲ့ဒါတွေနဲ့အတူ ဖိဆီးမှုတွေ ပါလာခဲ့တယ်။ တခါတလေမှာ ကျနော့်ကို စိတ်ထဲ မတွေ့သလို ဟောက်တဲ့အခါ ဟောက်လာတတ်တယ်။

ကျနော်ကကော ဘာထူးလို့လဲ။ တက္ကသိုလ်အတန်းကြီးလာတာနဲ့အမျှ စာတွေပိလာတာရယ်.. ကိုယ့်ဝမ်းကိုယ်ကျောင်းဖို့ ပင်ပန်းဆင်းရဲကြီးစွာ အလုပ်လုပ်ရတာတွေရယ် ပေါင်းပြီး တော်ရုံကိစ္စကို သည်းမခံနိုင်တော့ဘူး။ အမှန်ဆို လူ့ဘဝအတွေ့အကြုံပေါင်းများစွာ ရှိခဲ့ပြီးဖြစ်တဲ့ ကျနော်က နားလည်ပေးသင့်ပေမယ့် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ နွမ်းနယ်မှုကြောင့် သူ့ကို ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ပြောဆိုဆက်ဆံတာမျိုး မလုပ်နိုင်တော့ဘူးဗျာ။ ဒီကြားထဲ သူ့ပံ့ပိုးမှုတချို့ကို ကျနော် ခါးခါးသီးသီး ငြင်းဆန်ခဲ့တယ်။ ကျနော်ဟာ ဘောက်ဆတ်ဆတ် မာကျောကျောကောင် မဟုတ်ပေမယ့်လို့ မိန်းမတစ်ယောက် အကူအညီနဲ့ အသက်ရှင်သန်ဖို့ ဘယ်တုန်းကမှ မစဉ်းစားခဲ့ဖူးဘူး။ (စားစရာသောက်စရာလေး ဝယ်ပေးတာကတော့ ချစ်လို့ခင်လို့ဆိုတာ နားလည်ပေးလို့ရတယ်။ ကိုသရဲ ပြောသလို ဂုံးဆင်းတယ်ပေါ့ဗျာ )

ဒါပေမယ့် ပိုက်ဆံတွေ အများကြီးပါတဲ့ ဘဏ်ကဒ်တစ်ကဒ်ကို pin နံပါတ်ပါရေးပြီး ကျနော့်ပိုက်ဆံအိတ်ထဲ ထားသွားတာမျိုးကြတော့ ကျနော် ရှက်တယ်ဗျ။ “ဟကောင်! ဘာလုပ်တာလဲ” လို့ စိတ်မကောင်းကြီးစွာနဲ့ ကျနော် လှမ်းမေးတော့ “တခါတလေ အရက်လေးဘာလေး ဝယ်သောက်ဖို့ ထားခဲ့တာပါ။ အဲ့ကဒ်ထဲ ပိုက်ဆံသိပ်မပါပါဘူး အစ်ကိုရာ” တဲ့။ ဒါနဲ့ ကျနော်လည်း ဘာမှမပြောပါဘူး။ မေ့မေ့ပျောက်ပျောက်ပဲ။

တစ်ရက်တော့ အလုပ်ကအပြန် စီးကရက်ဝယ်သောက်ဖို့ ပိုက်ဆံထုတ်စက်တစ်ခုမှာ နည်းနည်းပါးပါး ထုတ်နေရင်း အိတ်ထဲက အဲ့ဒီသူ့နာမည်နဲ့ ဘဏ်ကဒ်ကို မြင်တာနဲ့ ဘာရယ်မဟုတ်ဘူး စက်ထဲထိုးထည့်ကြည့်ပြီး ပမာဏ ဘယ်လောက်ဆိုတာ ချက်ကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးတွေကို ပြာဝေသွားတာပဲ။ အများကြီးဗျ။ များတာမှ ဟာကနဲ ဖြစ်သွားလောက်အောင်များတဲ့ ဂဏန်းတွေ မြင်လိုက်ရတယ်။ ကျနော် ရှက်စိတ်တွေဝင်ပြီး သိမ်ငယ်သွားခဲ့တယ်။ ငါဟာ ဒီအသက် ဒီအရွယ်ရောက်မှ ကောင်မလေးတစ်ယောက်က သနားတာ ခံနေရပါလား ဆိုတဲ့စိတ်။ ကျနော် ဘာမှမပြောပဲ တိတ်တဆိတ်ပဲ နေခဲ့ပါတယ်။ တနေ့နေ့ လူချင်းပြန်ဆုံရင် သူ့လက်ထဲ ပြန်ထည့်ပေးလိုက်ရုံပေါ့။

အဲ့ဒီလိုမျိုးလုပ်တာကို တော်ရုံ သိက္ခာရှိတဲ့ ယောကျာ်းတစ်ယောက်က မကြိုက်လောက်ဘူးဗျာ။ ဟုတ်တယ်မလား ညီအစ်ကိုတို့။ ဒီကြားထဲ ကျနော့်မှာ စာမေးပွဲတွေဘာတွေနဲ့ နပမ်းလုံးနေရသလို သူကလည်း အလုပ်တွေ တအားရှုပ်နေတော့ လူချင်းတွေ့ဖို့နေနေသာသာ ဖုန်းတောင် သိပ်မဆက်ဖြစ်ကြဘူး။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ရက်တွေကြာသွားခဲ့တယ်။ ကျနော် စာမေးပွဲတွေပြီးလို့ ပိုက်ဆံကို အသည်းအသန် ရှာနေတဲ့အချိန် သူနဲ့ လူချင်းမတွေ့ပေမယ့် ကျနော် အလုပ်ပြန်လာတိုင်း ဖုန်းတွေအကြာကြီး ပြောဖြစ်ကြတယ်။ တစ်နာရီကို အသပြာအနည်းငယ် ဝင်ငွေနဲ့ ပိုက်ဆံရှာနေတဲ့ ကျနော် သူနဲ့စကားပြောဖြစ်တိုင်း စိတ်ထဲတစ်မျိုးရယ်။

ဥပမာ – သူက ကားတစ်စီးဝယ်စီးမလို့ အဲ့ဒါ ခြောက်သောင်းဆိုလား ရှစ်သောင်းဆိုလား အရစ်ကျမပေးပဲ တစ်ခါထဲ ငွေချေပြီး ဝယ်လိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ် ဘာညာပေါ့။ ကျနော်က အင်းအဲ ဆိုပြီး အလိုက်အထိုက် ပြန်ပြောနေရပေမယ့် စိတ်ထဲမှာတော့ “မောင့်အပေါ်ဝယ် ဂံရေ မတူလို့လား ဟားဟား” ဆိုတဲ့သီချင်းကို အော်ဆိုနေမိပြီပေါ့လေ။ အငုံစိတ်ပေါ့လေ။ ပစ္စည်းမဲ့ချက်ကြီးနဲ့ အရေးပိုင်သမီးဇာတ်တော့ ခင်းစပြုလာပြီပေါ့။ ဒီကြားထဲ သူ့ အလာဘ သလာဘ လျှောက်ပြောတဲ့ စကားတွေကို ကျနော် သိပ်မနှစ်မြို့လာဘူးဗျ။

ဥပမာဗျာ သူ့အသိအစ်မကြီးတစ်ယောက် လင်ယူတဲ့ကိစ္စမျိုး။ သောက်တင်းတုပ်တာပေါ့ဗျာ။ ယောကျာ်းက ဘာမှအသုံးမကျတဲ့ကောင်၊ အဲ့ဒီအစ်မကြီးက အကောင်ကြီးကြီး အမြီးရှည်ရှည် ရာထူးကြီးကြီး၊ ဒါပေမယ့် ယောကျာ်းက အလုပ်အကိုင် လက်မဲ့ကောင်၊ လက်ကြောမတင်း၊ ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီအစ်မကြီးက အင်မတန် သဘောကျတာ။ သဘောကျဆို ယောကျ်ားက ဝင်ငွေရတဲ့အလုပ် တစ်ခုမှမလုပ်ပဲ ထမင်းချက်ဟင်းချက် အိမ်သန့်ရှင်းရေးလုပ်၊ အလုပ်ကပြန်လာတဲ့ မိန်းမကို ဖူးဖူးမှုတ် ပြုစုယုယ၊ အဲ့ဒါပဲလုပ်တယ်ဆိုလား၊ ဒါကို ဇနီးလုပ်သူက ပြုံးလို့ပျော်လို့တဲ့။ ညီမလေးတော့ အဲ့လိုယောကျာ်းမျိုးကို အော့နှလုံးနာတယ်ရှင်တဲ့။ အနည်းဆုံးတော့ ယောကျာ်းတစ်ယောက်ဟာ မိန်းမထက်တော့ သာလွန်ပြီး အရာရာကို ဦးဆောင်သင့်တယ် မဟုတ်လားတဲ့။

သူ့ဖာသူ ဘာသဘောနဲ့ အဲ့ဒါတွေကို လာပြောတာလဲ ကျနော်မသိဘူးဗျ။ ဒါပေမယ့် လက်ရှိ သူနဲ့ကျနော် အခြေအနေက တစ်မျိုးဆိုတော့လည်း လူက နေမထိထိုင်မသာ အလိုလိုဖြစ်နေတာပေါ့လေ။ ဒီကြားထဲ တချို့သော စကားတွေက ကျနော့်အတွက် ရယ်စရာကောင်းလွန်းနေပြန်တယ်။ ညီမလေး အိမ်ထောင်ပြုရင် ဇယားမရှုပ်တဲ့ ယောကျာ်းကိုပဲ ယူမယ် အစ်ကိုရာတဲ့။ ဘာကိုပြောတာလဲဆိုတော့။ ညီမလေးတို့အိမ်က ဘယ်လောက်တန်တယ်။ အဲ့ဒါ အမွေတွေဘာတွေ လုယက်တာမျိုး မဖြစ်အောင် ညီမလေးတို့ မောင်နှမတွေကြားထဲ ဝင်မရှုပ်မယ့် ယောကျာ်းမျိုးပဲ ယူမယ်ဆိုလား။

သောက်တလွှဲဗျာ။ ကျနော် ဖုန်းပြောရင်း အံ့သြတကြီး ဖြစ်သွားမိတယ်။ ကျနော့်ကို ဘာကိစ္စ အဲ့လိုပြောရတာလဲပေါ့။ ဟားတိုက်လို့သာ ရယ်လိုက်ချင်သေး ဆိုတာလိုပေါ့။ ဖိုးသက်ဆိုတဲ့ ကျနော်က ကိုယ့်ပစ္စည်းမဟုတ်ရင် အပ်တိုတစ်ချောင်းတောင် မက်မောတဲ့ကောင် မဟုတ်ဘူးဗျ။ ကလေးကလားစကားတွေ ကျနော့်ကိုများ လာပြောရတယ်လို့ဗျာ။ သူပိုက်ဆံပေါတာများ ကျနော် ဘာလုပ်ဖို့တုန်း ဆရာတို့ရာ။ ကိုယ့်မာနနဲ့ကိုယ် ကိုယ့်အတ္တနဲ့ကိုယ် လုပ်ချင်တာလျှောက်လုပ်ပြီး အသက်ရှင်နေတဲ့ လူစားမျိုးပါဗျ။ ဒီကောင်မလေး အင်မတန် လက်ရုံးရည်ပြည့်တယ်လို့ ယူဆထားပေမယ့် နှလုံးရည်ပိုင်းဆိုင်ရာတော့ ကျနော် မကြိုက်တော့ဘူး။ မကြိုက်တဲ့အပြင် ကျနော့်ကို တိုက်ရိုက်စော်ကားလာသလို ခံစားလာရတယ်။ ဒါပေမယ့် ကလေးလေးပါဆိုပြီး လွှတ်ထားပေးလိုက်သေးတယ်ဗျာ။

တခါတလေတော့လည်း လေသံအေးအေးနဲ့ ရှင်းပြဖူးပါတယ်။ တချို့ဟာတွေ အဲ့လိုတွေးတာမျိုးက မမှန်ဘူး မှားတယ်ပေါ့။ လက်ကျောမတင်းတဲ့ ယောကျာ်းလို့ စွပ်စွဲနေတဲ့ မင်းအသိ အစ်မကြီးစုံတွဲက သူတို့ဘဝနဲ့သူတို့ ပျော်နေကြတာပဲ ဘာဖြစ်လို့တုန်း။ ဗမာပြည်မှာ ပိုက်ဆံအင်မတန် အရှာတော်ပေမယ့်လို့ မယားကို ဂရုမစိုက်ပဲ အပြင်မှာ အပျော်ရှာနေတဲ့ လင်ယောကျာ်းတွေကြောင့် ချမ်းချမ်းသာသာ နေရပေမယ့် ဒူးနဲ့မျက်ရည်သုတ်နေရတဲ့ ဇနီးမယားတွေ အများကြီး။ သူတို့ပျော်နေမယ်လို့ မင်းထင်နေသလား။ ဘယ်ခါမဆို စိတ်ချမ်းသာပြီး မေရယ် မောင်ရယ် တီတီတာတာနဲ့ အဆင်ပြေပြေဖြစ်နေတဲ့ အိမ်ထောင်ရေးမျိုးသာလျှင် အောင်မြင်တယ်လို့ ယူဆသင့်တာပေါ့ ဘာညာရှင်းပြမိပါတယ်။ သူတို့ဘဝလေးနဲ့ သူတို့ပျော်နေတာ မင်းက ဘာလို့ ဝေဖန်ရတာလဲပေါ့။ နောက်ထပ် မင်းမိသားစုကိစ္စတွေလည်း ငါ့ကို လာလာမပြောပါနဲ့လို့ ပြောလွှတ်လိုက်တယ်။ (သူပိုက်ဆံပေါတယ်ဆိုတာ ကျနော့် “မေ” နဲ့ ယှဉ်လိုက်ရင် ရယ်ချင်စရာအဆင့်ပဲ ရှိမယ်ဗျာ။ ကျနော်ဆိုတဲ့ကောင်က ဒီလောက် သံယောဇဉ်ကြီးတဲ့ မေ့ ကိုတောင် အတ္တမာနကို ထိပါးလာတယ်ထင်လို့ စွန့်ခဲ့လေမှ သူ့လောက်များ စာဖွဲ့နေပါဦးမယ်)

ဒါပေမယ့် ဒီကောင်မလေးက စိတ်သဘောထား ပြည့်ဝပြီး ကျနော့်အပေါ် ကောင်းရှာပါတယ်ဆိုတဲ့ စိတ်ကလေးကြောင့် ဒေါသထွက်လာတိုင်း အောင့်အီးသည်းခံခဲ့ပါသေးတယ်။ ပြဿနာတက်တဲ့နေ့က ကျနော် အလုပ် တအားပင်ပန်းလာတယ်ဗျာ။ ကျောင်းအောင်စာရင်းတွေလည်း ထွက်တဲ့နေ့ဆိုတော့ ကျောင်းဝဘ်ဆိုဒ်ထဲ ကွန်ပြူတာလေးဖွင့်ပြီး ဝင်ကြည့်လိုက်တော့ လွှတ်လွှတ်ကျွတ်ကျွတ် အောင်သွားလို့ လှိုက်ကနဲ ပျော်သွားတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ ညီမလေးက ရေလက်ကြားတစ်ဖက်က တိုင်းပြည်မှာ အလုပ်ကိစ္စနဲ့ဗျ။ အဲ့ဒီမှာ တာဝန်ကျနေတာ ၂ လလောက် ရှိနေပြီ။ ဒါနဲ့ ဖုန်းကောက်ဆက်လိုက်ကော။

ဟကောင်ရေ! ငါတော့အောင်တယ်ပေါ့။ သူကလည်း ဟုတ်လား ဝမ်းသာပါတယ်ပေါ့။ ဂရိတ်ဒင်း ဘယ်လောက်ရလဲ။ အနည်းဆုံးတော့ ဘယ်လောက်ရထားမှ ဖြစ်မယ်။ ဘာဖြစ်လို့ဆို အစ်ကို့ကျောင်းက ကမ္ဘာ့အဆင့်နဲ့ ကြည့်လိုက်ရင် အလတ်တန်းစားလောက် မရှိတရှိကိုး။ ညီမလေးတို့လို ကမ္ဘာ့အဆင့်မီကျောင်းက ဘိတ်ချီးလောက်နဲ့ ညီဖို့ဆိုရင် ဘာညာ… အင်းးးး ကျနော် မခံနိုင်တော့ဘူဗျ။ ဝုန်းဒိုင်းကို ကျဲတော့တာ။ အသားကို တဆတ်ဆတ် တုန်တယ်ဗျာ။

ကျနော်က ကိုယ့်ဘဝကို ကိုယ်ကျောင်းနေတဲ့ကောင်ဗျ။ စုတ်ပြတ်သတ် ငတ်မွှတ်ခေါင်းပါးစွာနဲ့ ဒီဘွဲ့ကိုယူဖို့ ကြိုးစားခဲ့ရတာ။ ဘယ်ဟာနဲ့မှ လာမနှိုင်းလေနဲ့။ နောက်တစ်ခုက လူတွေသတ်မှတ်တဲ့ အဆင့်ဆိုတာနဲ့လည်း လာမနှိုင်းလေနဲ့။ အလုပ်အကိုင် ကောင်းကောင်းရဖို့၊ ကားကောင်းကောင်း စီးဖို့လောက်၊ လူအထင်ကြီးခံရဖို့လောက် ကျနော်ရုန်းခဲ့တာ မဟုတ်ဘူး။ လုပ်ချင်ရာတစ်ခုကို ဖြစ်မြှောက်အောင် လုပ်နေခဲ့တာ။ ပြီးမြှောက်ခြင်း တစ်ခုဆိုတဲ့ အရသာလေးကို ကျနော် ကြည်နူးစွာ ခံစားနေတာကို ဝေမျှလိုက်တဲ့အချိန်မှာ နှိမ်သလိုလိုစကားတွေ ကျနော် မခံနိုင်ဘူးရယ်။

ဒေါသ တကြီးပါပဲ ကျနော် အနှစ်နှစ်အလလ အောင့်ထားသမျှ အကုန်လုံး အော်ဟစ်ပြီး ပြောပစ်လိုက်မိတယ်။ မင်းလိုဟာမျိုး ငါကလည်း ရီးပဲထင်တယ်ဗျာလို့။ လောကမှာ လူတစ်ဖက်သားကို နှိမ်တတ်တဲ့ လူ့ဗာလတွေကို ငါက လူရာကိုမသွင်းဘူး ဟုတ်ပြီလားလို့။ သူပြောခဲ့သမျှ အကြောင်းအရာတွေထဲက ကျနော် မကျေနပ်သမျှတွေ အကုန် လျှောက်ပြောပစ်တော့တာပေါ့။ သူလည်း ဗလုံးဗထွေးတွေပြောပြီး ကျနော့်ကို တောင်းပန်ဖို့ ကြိုးစားသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် မရတော့ဘူး။ ကျနော်က ဒေါသကြီးတယ်။ နောက်ဆုံး သူမခံနိုင်တော့ဘူးထင်တယ်။ ဖုန်းချပစ်လိုက်တယ်။

ကျနော် သူ့ဖုန်းကို ဆက်တိုက်ခေါ်ပြီး ဆက်ကြမ်းဖို့ ကြိုးစားတယ်။ သူဖုန်းကို ပိတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ကြောက်သွားတယ်နေမှာပေါ့လေ။

နောက်နေ့တွေကြမှ သူ ဖုန်းခေါ်လာတယ်။ ကျနော် မကိုင်တော့ဘူး။ အခါတစ်ထောင်လောက် ဆက်တိုက်ခေါ်လည်း မကိုင်ဖြစ်တော့ဘူး။ ကျနော် ဘယ်လိုမှ သည်းမခံနိုင်ဘူး။ သူ့မှာ ကျနော် အထင်ကြီး အားကျလောက်စရာ အရည်အချင်းတွေ ရှိနေခဲ့ပေမယ့်လို့၊ သူဟာ ကျနော့်အပေါ် အင်မတန် ကြင်နာခဲ့ပေမယ့်လို့၊ စာပေရုပ်ရှင်ဂီတ အစရှိတာတွေမှာ အင်မတန် စရွေးကိုက်ခဲ့ကြတဲ့ (နောက်ဆုံး အိပ်ယာပေါ်မှာကအစ အတွဲညီလွန်းခဲ့ပေမယ့်) လူ့လောကကို ရှုမြင်ပုံခြင်း မတူကြတဲ့ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် ရှေ့ဆက်ဖို့ရာ မဖြစ်နိုင်တော့မှန်း ကျနော် ဆုံးဖြတ်ပြီးခဲ့ပြီ။ ဖုန်းနံပါတ်တွေ အမျိုးမျိုးပြောင်းခေါ်ပေမယ့် ကျနော် မကိုင်တော့ပါ။ (ကျနော့်ဘဝမှာ ဖုန်းခေါ်မယ့်လူက ၃-၄ ယောက်ပဲ ရှိတာမို့ အဲ့ဒီနံပါတ်တွေမဟုတ်ရင် ဖုန်းကို လုံးဝကိုင်စရာမှ မလိုတာလေ)

ငယ်စဉ်ဘဝထဲက ကျနော့် အတွေးအခေါ်က တစ်မျိုးရယ်။ လူအချင်းချင်း တစ်ဖက်သားကို နှိမ်တာမျိုးကို အင်မတန် မုန်းတီးတယ်။ အားငယ်သူဖက်ကနေ ဝင်တိုက်ချင်တဲ့စိတ်က တစ်ဘဝလုံး လွှမ်းမိုးထားတာမျိုး။ အခုလိုမျိုး (သူ စကားပြောမတတ်တာလည်း ဖြစ်နိုင်ပါတယ်) တစ်ဖက်သားကို (အထူးသဖြင့် ကိုယ်သံယောဇဉ်ရှိတဲ့လူကို) နှိမ်သလိုလို လုပ်တတ်သူနဲ့ ဘယ်သောအခါမှ မဆက်ဆံချင်ဘူးဗျာ။ (ကျနော်ဆိုလိုတာကို ကိုဆူပါအိုက်စ် ကောင်းကောင်းနားလည်မယ် ထင်တယ်ဗျ ) ဒါနဲ့ပဲ ဇာတ်လမ်းက တစ်ခန်းရပ်ပစ်လိုက်တယ် ဆိုပါတော့လေ။

ဟဲ့ ငချိုကန်း ဒီလိုဆိုတော့ နင်ဟာ နှလုံးသားမရှိတဲ့ လူကြီးလားလို့ မမေးလေနဲ့။ ကျနော့်အသည်းက ခပ်နုနုရယ်။ တခါတလေ အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ရထားစီးတဲ့အခါတိုင်း ညီမလေးနေခဲ့ဖူးတဲ့ တောမြို့လေးက ဘူတာရုံအိုလေးကို ရထားဖြတ်တော့မယ်ဆိုရင် ကျနော့်မှာ ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံး ဗလောင်ဆူနေတာပေါ့လေ။ အမြန်ရထားဆိုတော့ အဲ့ဒီတခါက ခဏခဏရောက်ဖူးခဲ့တဲ့ ဘူတာအိုလေးမှာ အကြာကြီးမရပ်ပဲ ဆက်ထွက်သွားတာကိုး။ အဝါရောင်စိုက်ခင်းတွေ၊ အုတ်ကြွပ်မိုး အိမ်နီနီလေးတွေ၊ မြို့အပြင်က တောအုပ် နီညိုရောင်လေး အစရှိသဖြင့် ရထားပြတင်းပေါက်မှန်ကနေ မမြင်ချင်ဟန်ဆောင်နေပေမယ့်လို့ မြင်နေရတာကိုး။ အတွေးတွေက တခါက နေ့ရက်တွေဆီ ရောက်သွားသလို အဲ့ဒီမြင်ကွင်းတွေကို ငေးနေတဲ့ ကျနော့်မျက်လုံးတွေကလည်း မှုန်သီသွားတတ်တယ်။ ဘယ်အခါမဆို သံယောဇဉ်ဆိုတာမျိုးကလည်း ဝေဒနာတွေ ချန်ထားတတ်တာမျိုး မဟုတ်လားဗျာ။

ဟင်! ချမ်းကို နင့်ဟာက ဒါပဲလားလို့မေးရင် ဟုတ်သေးဘူးဗျ အဟီး။ ပြီးတော့ မပြီးသေးဘူး။ နောက်ထပ် ၄-၅ လလောက်အကြာ အလုပ်ထဲမှာ တိုင်ပတ်အလုပ်များနေတုန်း ဖုန်းမက်ဆေ့ချ်တစ်ခု ရောက်လာတယ်။ တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးတဲ့ နံပါတ်တစ်ခုဗျ။ ဖွင့်ဖတ်လိုက်တော့..

“အကို ညီမလေး ချဲနယ်လ်ကို ဖြတ်လာတာ ဒီဖက် နိုင်ငံကို အဝင်မှာ ဖမ်းထားတယ်.. ကယ်ပါဦး” တဲ့။

ကျနော့်လည်း ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိရယ်။ ဒီဖက်ကနေ ဟိုဖက်တိုင်းပြေကူးပြီး အလုပ်ကိစ္စနဲ့ တာဝန်ကျရာကနေ ခဏပြန်အဝင်မှာ ဗမာပတ်စ်ပို့တန်ခိုးကြောင့် ဆွဲခံထားရတာပေါ့။ (ကမ္ဘာကျော် တက္ကသိုလ်က ထွက်ထွက် မထွက်ထွက်နော် ဟဲဟဲ)

ဗမာလူရွှင်တော်တွေ ပြောသလိုပြောရရင် “မင်းညီမလေးကို ရဲတွေဖမ်းသွားပြီ” ပေါ့ဗျာ အဟီး။

ဘယ်လောက်ပဲ ပြတ်ပါတယ် ပြောပြောလေ။ သံယောဇဉ် ရှိခဲ့ဖူးတာကိုး။ တကယ်ဆို ကျနော်လည်း ဘာတတ်နိုင်မှာမို့တုန်း။ ဒါပေမယ့် စိတ်ထဲမှာတော့ ဆောက်တည်ရာမရ ဖြစ်သွားတာပေါ့။ ဒါနဲ့ မနေနိုင်တော့ပါဘူး ဖုန်းခေါ်ရတော့တာပေါ့။ ဘာဖြစ်တာလဲ ဘာညာပေါ့။ ပြဿနာက ဒီဖက်မှာနေတုန်းက အလုပ်လုပ်တော့ ပတ်စ်ပို့ကတစ်ခု၊ ဟိုဖက်ကနေ ပြန်ဝင်လာတော့ ပတ်စ်ပို့အသစ်တစ်အုပ် ကိုင်လာတာ အဲ့ဒီမှာ ရှုပ်ကုန်လို့ ခဏဆွဲထားပြီး စစ်တော့တာ။ အမှန်ဆို သူ့ဖာသူ ရှင်းနိုင်ပါတယ်။ ကျနော်လည်း ဘာမှလုပ်ပေးလို့ရတာမှ မဟုတ်တာ။ (နောက်မှ စဉ်းစားမိတာ ဒင်းက အဲ့ဒီကိစ္စကို ခုတုံးလုပ်ပြီး ဉာဏ်များတာပါ ဟင်းဟင်း) တိုတိုနဲ့ လိုရင်းပြောရရင် အေးဆေးဖြစ်သွားတယ်ပေါ့။ သူလည်း ကြောက်ပြီး ကျနော့်ကို စကားတွေ ဆက်တိုက်ပြောနေတော့တာ။ နောက်တော့ အရင်စကားများခဲ့တာတွေကို မသိသလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့။

ဒါထက် နက်ဖြန် ဘယ်မြို့မှာ ရောက်နေမှာ၊ အဲ့ဒါ ခဏလောက်ဖြစ်ဖြစ် လာခဲ့ပါလား အစ်ကိုရာတဲ့။ ကျနော်ကလည်း အပေါ်မှာရေးပြခဲ့တဲ့ ဘဏ်ကဒ်ကိစ္စ ရှင်းစရာ ရှိလေတော့ အင်း ငါလာခဲ့မယ်ပေါ့။ ဒါနဲ့ပဲ နောက်နေ့ညနေစောင်း အလုပ်အပြီးမှာ သူပြောတဲ့မြို့ကို လိုက်သွားတယ် ဆိုပါတော့ဗျာ။

ဒါနဲ့ သူချိန်းတဲ့မြို့ကို နောက်တစ်နေ့ ညရှစ်နာရီလောက် ရောက်သွားတယ် ဆိုပါတော့လေ။ ထုံးစံအတိုင်း တစ်ခါမှမရောက်ဖူးတဲ့ နေရာဆိုတော့ လူက အူကြောင်ကြောင်ရယ်။ ကားဂိတ်ထဲရောက်တော့ သူပေါ်မလာသေးဘူး။ ဂိုက်ပေးကြမ်းပြီး အားကစားအင်္ကျီအပြာရောင်မှာ အဖြူစင်း လက်ရှည်တစ်ထည်နဲ့ ဂျင်းပန်အပါး၊ ဘောကန်ဖိနပ်လောက်ပဲ ဝတ်သွားမိတဲ့ ကျနော် ချမ်းလို့ ခိုက်ခိုက်တုန်နေပြီ။ (အမှန်အတိုင်းပြောရရင် အဲ့ဒီဝတ်စုံနဲ့ဆို ကိုယ့်ကိုယ်ကို ချာတိတ်ရုပ်ပေါက်နေတာလို့ ခပ်ထင်ထင်ကိုးဗျ အဟီး။ ဆံပင်ကို ခပ်တိုတိုညှပ်ပြီး ဂျဲလ်တွေနဲ့ ထောင်ထားသေးတာ ဟိဟိ)

နာရီဝက်လောက်နေမှ ကားဂိတ်တစ်ဖက်အခြမ်းကနေ ညီမလေး အပြေးအလွှား ဝင်လာတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ သိုးမွှေးဦးထုပ် ဘယ်ရီကတ်ပ်လိုဟာလေးဆောင်း လောင်းကုတ်အနက်ရောင်လေးနဲ့ဗျ။ တွေ့တွေ့ချင်း အတင်းပြေးဖက်ပြီး ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို ပါးနဲ့အပ်ပြီး ဖက်ထားတယ်။ ကျနော်ကတော့ မတုန်မလှုပ် ကျောက်ရုပ်။ (တောင့်တောင့်ကြီးပေါ့လေ)

“ဗိုက်ဆာနေပြီလား အစ်ကို” လို့ မေးလာတော့ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်မိတယ်။ ဒါနဲ့ ကားဂိတ်ရှေ့က တက္ကစီတစ်စီးပေါ် ကောက်တက်လိုက်ပြီး ဘုမသိဘာမသိ မြို့မှာဆိုတော့ တရုတ်ထမင်းဆိုင် တစ်ဆိုင်ဆိုင်ကို ပို့ပေးပါလို့ ကားသမားကို သူ့ဖာသူ ပြောလိုက်တယ်။ ထမင်းဆိုင်ရောက်တော့ လူတွေက အပြည့်။ ငရှဉ့်ကို ငရုတ်ကောင်းနဲ့ အကြွပ်ကြော်ထားတာရယ်၊ အမဲသားကို ဟင်းသီးဟင်းရွက် စီချွမ်းဆော့စ်နဲ့ ရောကြော်ထားတာရယ်၊ ဟင်းရည်တစ်ခွက်ရယ် သူ့ဖာသူ မှာလိုက်တယ်။ (အကုန်လုံး ကျနော့်အကြိုက်တွေဗျ)

ဟင်းတွေရောက်မလာခင် ညီမလေးက စကားတွေ တတွတ်တွတ် ဖောင်ဖွဲ့နေပေမယ့်လို့ ကျနော်ကတော့ တုံဏှိဘာဝေရယ်။ အလုပ်ကိစ္စနဲ့ မနေ့ကတည်းက တစ်မြို့ပြီးတစ်မြို့ ကားနဲ့ပတ်မောင်းနေရတာ အတူပါလာတဲ့ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေက ဒီဖက်တိုင်းပြည်မှာ ကားမမောင်းဖူးတော့ သူပဲမောင်းခဲ့ရတယ်။ ပင်ပန်းလိုက်တာ အစ်ကိုရာပေါ့။ ဒီမြို့ကိုလည်း မရောက်ဖူးတော့ GPS အားကိုးနဲ့ မောင်းလာတာ လမ်းမှာ စမ်းတဝါးဝါးပဲ၊ မြို့ထဲဝင်လာတော့လည်း ဘတ်စ်ကားကလွှဲပြီး တခြားကား ဝင်ခွင့်မပြုတဲ့လမ်းတွေကို ဇွတ်ဝင်မောင်းလာတာ ကင်မရာနဲ့မိလို့ ဒဏ်ကြေးတွေတော့ အတော်များများ ဆောင်ရတော့မယ်ထင်ပါရဲ့ ဘာညာတွေပေါ့ဗျာ။ အခုလည်း တည်းမယ့်ဟော်တယ် ရောက်ရောက်ချင်း လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေကို ငါနင်တို့နဲ့ ညစာမစားနိုင်တော့ဘူး နားတော့မယ်လို့ ဘတ်ပြီး ချက်ချင်း ခြေလျင်လစ်လာခဲ့တာ သိလားပေါ့။

သူကသာ တပြုံးပြုံးနဲ့ ဆက်တိုက် တော်ကီတွေ ပစ်နေပေမယ့် ကျနော်ကတော့ စွပ်ပြုတ်ပန်းကန်ထဲက ဟင်းရည်တွေကိုပဲ စိုက်ကြည့်ပြီး တစ်ဇွန်းချင်း ခပ်သောက်နေတာ။ အဖက်ကို ပြန်မလုပ်ဘူး ဟီဟိ။ (မောင်ချမ်း မူနွဲ့နေဟန်လေး မျက်စိထဲ မြင်ယောင်ကြည့်ကြပါ ညီအစ်ကိုတို့)

အဲ့လိုလုပ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို စိတ်ကောက်နေတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်ကို ကြည့်နေတဲ့ လူကြီးတစ်ယောက် အကြည့်မျိုးနဲ့ကြည့်ပြီး ဖုန်းထုတ်၊ ဒုံပတ်တွေဘာတွေ ရိုက်ယူသွားသေးတယ် မသာမလေး။ နှုတ်ခမ်းကြီးက စူတူတူနဲ့ ချစ်စရာကြီး အဟီးတဲ့ဗျာ။

ထမင်းတွေဟင်းတွေ ရောက်လာတော့ ကျနော်က အားရပါးရ လွေးနေသလောက် သူကတော့ တို့ကနန်း ဆိတ်ကနန်းပဲ။ စားသောက်ပြီးလို့ ပိုက်ဆံရှင်းမယ်ဆိုတော့ ကျနော်က ငါပေးမယ်လုပ်တော့ သူက အသာနေစမ်းပါ ညီမလေးက ကုမ္ပဏီစားရိတ်နဲ့ လာတာ၊ ဘေလ်ပြန်တင်လိုက်ရုံပဲ၊ ငြိမ်ငြိမ်နေလိုက် ဆိုပြီး လုရှင်းသွားတယ်။

စားပြီးတော့ ဆိုင်ထဲက ထထွက်လာကြတယ်။ ဘာဆက်လုပ်ကြရမှန်း မသိတော့ဘူးရယ်။ ဦးတည်ရာမဲ့ လမ်းပေါ်မှာ တိတ်တဆိတ်ပဲ လျှောက်နေမိကြတယ်ပေါ့လေ။ အဲ့လိုလျှောက်နေကြရင်း သူက စကားစလာတယ်။

“အစ်ကိုရာ မိုးတအားချုပ်နေပြီ ညီမလေးလည်း နားချင်လာပြီ။ နက်ဖြန်လည်း အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ခရီးဆက်ရဦးမယ်။ ဟော်တယ်ပြန်မှဖြစ်မယ်” တဲ့။

“ဒါဆိုလည်း ပြန်လေ” လို့ ပြောလိုက်တော့

“အစ်ကို ဘယ်လိုလုပ်မှာတုန်း။ ညီမလေး ဟော်တယ် ဘွတ်ကင်လုပ်ကတည်းက နှစ်ယောက်ခန်း လုပ်ထားလိုက်တယ်။ အစ်ကိုလည်း ပြန်မနေပါနဲ့ အဝေးကြီး။ လာပါ ညီမလေးနောက် အသာလေးလိုက်ခဲ့။ လိုက်မယ်မလား” တဲ့။

ကျနော် ဘာမှပြန်မပြောမိဘူး အဟီး။ ဒါနဲ့ သူတည်းတဲ့ ဟော်တယ်ကို ရောက်သွားရောဆိုပါတော့။ အခန်းတံခါးသော့ဖွင့်တဲ့ ကဒ်က နှစ်ခုယူထားတော့ ကျနော့်ကို တစ်ကဒ်ပေးပြီး ခပ်တည်တည်နဲ့ ဟော်တယ်ပေါ် တက်လာခိုင်းတယ်။ (သူ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေ တွေ့သွားမှာစိုးလို့ တူတူတွဲမဝင်ဘူး) ခပ်တည်တည်နဲ့ အခန်းထဲ ရောက်သွားကြရော ဆိုပါတော့။ လူက အူကြောင်ကြောင်ကြီးရယ်။ သူက လောင်းကုတ်ကိုချွတ်ချ အဝတ်တွေ ကောက် ကက်လဲနေတဲ့အထိ ကျနော့်မှာ မတ်တပ်ကြီးရပ်လို့ပေါ့။

အဲ့ဒီနောက် ညီမလေးက ခေါင်းဆောင်းထားတဲ့ သိုးမွှေးဦးထုပ်လေးကို ချွတ်ချလိုက်တော့ ကျနော် မျက်လုံးပြူးသွားတယ်။ ဆံပင်အရှည်တွေက ဝဲကနဲ ကျလာတာကိုးဗျ။

ဒီနေရာမှာ တစ်ခုရှင်းပြမှရတော့မယ် ထင်တယ်။ ဟိုးအရင်က သူ့ဆံပင်တွေက ဂုတ်ဝဲလေး ဆံတိုမလေးဗျ။ အဲ့ဒီတုန်းက ကျနော်ပြောခဲ့ဖူးတာ တစ်ခုရှိတယ်။ ငါကွာ ဒီလောက်ကိုယ်လုံးလှတဲ့ ကောင်မလေးကို လေးဖက်ထောက်ပြီး လုပ်ရင်း ဆံပင်တွေကို ပိုနီတေးလ်ချည်ထားတာကို ဆွဲဆွဲပြီး ဆောင့်ချင်တာလို့။ ညီမလေးဆံပင်က တိုစိစိလေးဆိုတော့ အဲ့ဒီဆန္ဒလေး ဘယ်တော့မှမပြည့်တော့ တစ်ခုခု လိုနေသလိုပဲဟာလို့။ သူကလည်း ဆံပင်ရှည် မကြိုက်တော့ အလုပ်မဖြစ်ခဲ့ဘူးဆိုပါတော့ဗျာ။

အခု မတွေ့တာ လပေါင်းများစွာ ကြာခဲ့တော့ ဆံပင်တွေ ဒီလောက်ရှည်နေမှန်း ဘွားကနဲ သတိထားလိုက်မိရတော့ လူကို စိတ်ထဲ ဖျင်းကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ အဲ့ဒါကို ဒင်းလေးကလည်း သိပုံရပါတယ်။ ဝဲကနဲကျလာတဲ့ ဆံပင်တွေကို ခါလိုက်ရင်း ပြုံးစိစိနဲ့ မျက်စပစ်ပြလာလို့ မမြင်ချင်ဟန်ဆောင် နေလိုက်ရသေးတယ်။

“ရေချိုးလိုက်ဦးမယ်ဗျာ။ အစ်ကိုလည်း အဝေးကြီးက လာရတာ အေးအေးဆေးဆေး အိပ်ယာပေါ်တက်လှဲပြီး နားလိုက်လေ” တဲ့။

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားရော။ ကျနော်လည်း ဘာလုပ်ရမှန်းမသိပဲ ကုတင်ပေါ်တက်လှဲ တီဗီလေးဖွင့်ပြီး ဟိုကြည့်ဒီကြည့်ပေါ့။ ခဏနေတော့ မွှေးကနဲ အနံ့လေးနဲ့ ညီမလေး ကျနော့်ဘေးနား ရောက်လာတယ်။

“ညောင်းတယ်ဗျာ ဟိုဖက်တိုးစမ်းပါ”

ဆိုပြီး လာလှဲအိပ်ရော။ နောက်ထပ် မိနစ်အတန်ကြာတဲ့အထိ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင်ပဲ အသားချင်းလည်း မထိပဲ အိပ်ယာပေါ်မှာ ဘေးချင်းယှဉ်လျက်လှဲပြီး ငြိမ်နေကြတယ်။ တော်တော်ကြီး ကြာလာတော့ ကျနော်လည်း မအောင့်နိုင်တော့ဘူး အဟီး။ တီဗီကို ကောက်ပိတ်လိုက်ပြီး ဝုန်းကနဲကောက်ထ၊ ညီမလေးကို တက်ခွပစ်လိုက်တော့တာပဲ။ သူ့ခင်မျာ ပက်လက်ကလေး လှန်နေရာကနေ မျက်လုံးလေးပြူးပြီး ကျနော့်ကို မော့ကြည့်နေရှာတာ ဟိဟိ။

ကျနော်လည်း ဘာမှကို ရှည်ရှည်ဝေးဝေး မပြောတော့ပဲ နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့ပြီး အသေစုပ်တော့တာပေါ့။ ကျနော့်ကို အတင်းပြန်ဖက်လာတဲ့ ညီမလေးက တစ်ကိုယ်လုံးကို တုန်တက်နေတာ သတိထားလိုက်မိတယ်။ (ကျနော်က သိက္ခာတော်ရ ဆရာတော်ကြီးအထာ လုပ်နေတော့ ဒီလိုလုပ်လာတော့မယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားမိတော့ဘူး။ ဆိုလားဗျာ ဟီး၊ ရှင်က မာနခဲကြီးဆိုတော့လည်း မမျှော်လင့်ရဲတော့ဘူးပေါ့ ကိုဖိုးသက်လေးရာတဲ့ ခွိ)

ညဝတ်အိပ်အင်္ကျီကို အတင်းဆွဲဟ မထိရတာကြာပြီဖြစ်တဲ့ ချိုဗူးအိအိထွေးထွေးကြီးတွေကို အတင်းစို့၊ လက်နဲ့ချေ၊ လူကြမ်းကြီးဇာတ်ကို ခင်းတော့တာကိုး။ တရှူးရှူးနဲ့ အောက်ပိုင်းကို ဆက်ဆင်းသွားပြီး အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကိုပါ အားရပါးရ လျက်ပစ်လိုက်တာ (ထုံးစံအတိုင်း ဘာမှမလျက်လိုက်ရဘူး အာခေါင်ခြစ်အော် တွန့်လိမ်တွန့်လိမ်နဲ့ ပြီးသွားတယ်ဗျား)

ပြီးတာနဲ့ ကိုင်းကွာဆိုပြီး ကျနော့်ဒုံးပျံကို အတင်းဆွဲထုတ် (ဘောင်းဘီအရှည်ကို ဘယ်လိုချွတ်ပစ်လိုက်မိမှန်းတောင် မမှတ်မိလိုက်ဘူး ဟီး) တစ်ချက်ထဲနဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးထဲ ထိုးထည့်ပစ်လိုက်တာ ညီမလေးခင်မျာ အမေရေ!! လို့ကို ကုန်းအော်လာလို့ ပါးစပ်ကို အတင်း လက်ဝါးနဲ့ အုပ်လိုက်ရတယ်။ ဝင်သွားတာနဲ့ မညှာမတာကို ပစ်ပျက်ဆောင့်တော့တာ။ တဖုန်းဖုန်း တဖန်းဖန်းနဲ့နေတာပဲ။ ငတ်ထားတာလည်း ကြာလှပြီကိုးဗျ။ မလုပ်ရတာကြာလို့လား မသိဘူး ကောင်းထှာဗျာ။

၁၅ မိနစ်လောက် ဆက်တိုက် မနားတမ်းဆောင့်လိုက်တာ အရမ်းပြီးချင်လာလို့ မအောင့်နိုင်တော့ဘူး။ ကောင်းလွန်းလို့ ကျနော့်ပါးစပ်က ညည်းသံတွေ ထွက်တဲ့အထိ အော်လာမိတယ်။ ကျနော်ပြီချင်လာတာကို ရိပ်မိသွားတဲ့ ညီမလေးက သူ့ဖာသူ အော်ဟစ်ပြီး အောက်ကနေ ကော့ပေးနေရင်း

“အစ်ကို.. ရှီးးး.. ဒီရက်တွေက ဆေ့ဖ်မဖြစ်ဘူးနော်။ အပြင်ကို ဆွဲထုတ်ပေးပါ အဟားး”

ဆိုပြီး အော်ပြောလာလို့ အားရပါးရ ၄-၅ ချက်လောက် ဆောင့်ပြီးတာနဲ့ အပြင်ကိုထုတ်ပြီး ပန်းပစ်လိုက်တာ ဘယ်လောက်များ အရှိန်ပြင်းလဲဆိုရင် ဗိုက်ပေါ်ပန်းတာ ဟိုးအပေါ်က လည်ပင်းတွေအထိ ပြွတ်ကနဲ စင်ကုန်တယ် အဟီး။ နားထဲက လေတွေဘာတွေထွက် တဝီဝီတွေမြည်တဲ့အထိ လူကို အရှိန်တက်သွားတာ ဟီဟိ။

သန့်ရှင်းရေးတွေ ဘာတွေလုပ်ပြီး နှစ်ယောက်သား ဖင်တုံးလုံးဖက်အိပ်နေတဲ့ အချိန်ထိ နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်က ကြွက်သားတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်နေကြတုန်းပဲ။ အဲ့လိုမှိန်းနေကြရင်း ဟိုးအရင်ကလို သူ့ကို ကျနော် ကျောပွတ်ပေးနေလိုက်ရင်း ခရီးကပန်း ဟိုဒင်းကလည်းကြမ်းထားတဲ့ အရှိန်နဲ့ အိပ်ပျော်သွားကြတယ်။

မနက် ၃ နာရီလောက်ကြတော့ နှစ်ယောက်လုံး တရေးနိုးလာကြရော။ မိုးလင်းတာနဲ့ သူက ခရီးဆက်ထွက်တော့မှာလေ။ နည်းနည်းလည်း ပြန်လန်းလာကြပြီဆိုတော့ အိပ်ယာထဲက ခဏထ၊ ရေလေးဘာလေး သောက်နေကြတုန်း ညီမလေးက ရီဝေဝေလေးကြည့်ပြီး ပြေကျနေတဲ့ သူ့ဆံပင် မရှည်တရှည်လေးကို ပိုနီတေးလ်လေးဖြစ်အောင် ချည်လိုက်တယ်။ အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်လှန်နေတဲ့ ကျနော့်ပေါ် အုပ်မိုးပြီး နမ်းတယ်၊ တစ်ကိုယ်လုံးကို နမ်းတာ၊ နားရွက် နဖူး နှုတ်ခမ်း လည်ပင်း ရင်ဘတ် အကုန်လုံး ရွရွ ရွရွနဲ့နမ်း အောက်ကိုဆင်းတယ်။ ဒုံးပျံကို စုပ်တယ် အကြာကြီးပဲ။ ဇိမ်ဆွဲပြီး စုပ်တာ။ လည်ချောင်း ဟိုးအထဲထိရောက်သွားအောင် ထိုးထိုးထည့်ပစ်တယ်။ ကျနော့်မှာ ထွန့်ထွန့်ကို လူးနေတာာပေါ့ဗျာ။

သူ့ဖာသူ အားရပြီဆိုတော့မှ မြင်းတက်စီးတယ်။ မွှေတယ်။ တက်ပြီးဆောင့်နေရင်း “အခုမှပဲ အနေတော်ဖြစ်သွားတယ် အစ်ကိုရာ။ ခုနက ကောင်းပေမယ့် သေတော့မလိုပဲ ခံရတာ” တဲ့။ ပြုံးစိစိနဲ့ တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်ရင်း ပြောနေတာ။ နောက်တော့ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ဆောင့်၊ ကျောပေးပြီး ကျနော့်ခြေသလုံးတွေကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး ခပ်မြန်မြန်ဆောင့်ရင်း ပြီးသွားပြန်တယ်။

သူပြီးသွားတော့မှ မောနေတဲ့ အသံလေးနဲ့ “ဆံပင်တွေကို ချည်ထားပေးတယ်ကွာ။ ဆွဲပြီး ဆောင့်ချင်တာဆို” တဲ့။

ကျနော်လည်း လွှားကနဲထထိုင် လေးဖက်ကုန်းထားပေးတဲ့ သူ့အနောက်နား လေးဖက်ထောက်ပြီး ထည့်တော့တာပေါ့။ ရက်စက်တယ်ဗျာ။ စေးပိုင်တင်းကြပ်နေတာ။ ဖင်ကြီးကလည်း ပြောင်းတင်းတင်း အိစက်စက်ကြီးရယ်။ ဘာပြောကောင်းမလဲ ချည်ထားတဲ့ မရှည့်တရှည် ဆံပင်လေးတွေကို လက်တစ်ဖက်ကဆွဲ၊ ကျန်တဲ့တစ်ဖက်က ဖင်ပြောင်ကြီးကို တဖန်းဖန်းနဲ့ ခပ်ဆဆလေးရိုက်ပြီး ဆောင့်တော့တာပေါ့။ ကောင်းထှာဗျာ ဟီဟိ။ သူကလည်း အားပေးအားမြှောက်ရယ်။

ဆံပင်ကို အသေဆွဲပြီးဗျင်းတော့ “သေပါပြီ အစ်ကိုရယ်.. ရက်စက်လိုက်တာ အစ်ကိုရယ်..” ဘာညာနဲ့ စွတ်အော်တာကိုး။ အော်လေလေ ကြမ်းလေလေဆိုတာ ခင်ဗျားတို့လည်း သိသားပဲ။ နောက်ဆုံး ဘယ်လောက်ထိ ကြမ်းလာသလဲဆိုရင် ဆံပင်တွေချည်ထားတဲ့ ကြိုးလေးက ပြုတ်ပျက်ထွက်၊ အကုန်ပြေကုန်တာ။ ကျနော်လည်း တအားဆောင့်နေရာကနေ သူ့ကျောပေါ်မှောက်ချ၊ နားရွက်လေးကိုက်၊ ချိုဗူးနှစ်လုံးကို လှမ်းချေပြီး ကပ်တိုးလေး ဆက်ဆောင့်ရင်း ဇိမ်ယူနေလိုက်သေးတယ်။ တော်တော်ကြီး ကြာလာမှ မရတော့ဘူး။ ခါးကိုပြန်မတ် ဆံပင်ကို မဆွဲတော့ပဲ ဖင်တုံးကြီးနှစ်ခြမ်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ချေမွှပြီး ဆီးခုံနဲ့တင်ပါး တဖြောင်းဖြောင်း ရိုက်မိတဲ့အထိ အသေဆောင့်ရင်း ပြီးချင်လာလို့ ဒုံးပျံကိုဆွဲထုတ် ဖင်နှစ်ခြမ်း အလယ်တည့်တည့်ညှပ်ပြီး ပွတ်ရင်း ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ညီမလေးလည်း တစ်ကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်တွန့်လိမ် လုပ်ရင်း ပြီးသွားတယ်။ (သူ့အကျင့်တစ်ခုက လေးဖက်ထောက်ခံနေရင်း ရှုံပွပွဖြစ်လာပြီး ပြီးတတ်သလို၊ ကျနော့်ဟာကြီး ဆွဲထုတ်လိုက်ရင်လည်း ဟာကနဲဖြစ်ပြီး တစ်ချီပြီတတ်တယ်ဆိုလား)

ပြီးသွားတာနဲ့ ခြေပစ်လက်ပစ်ပဲ။ ညီမလေးလည်း မှောက်လျှက်ကလေး။ ကျနော်လည်း သူ့အပေါ်ကနေဖိလို့ မှောက်နေမိတယ်။ ခဏနေတော့ သူထပြီး ရေမိုးချိုးတယ်။ သူ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေက မနက်စာ စားဖို့ ဆင်းခဲ့ပါဆိုပြီး လှမ်းခေါ်တော့ ဆင်းစားတယ်။ ကျနော်က မှိန်းရင်း ကျန်ခဲ့တယ်ပေါ့ဗျာ။

မနက်စာ စားပြီးတာနဲ့ သူပြန်တက်လာပြီး အထုပ်တွေအပိုးတွေ ပြင်တယ်။ ကျနော့်ကို နမ်းတယ်။ မျက်ရည်လေး ဝဲ၀ဲရယ်။ သူ့ဘဏ်ကဒ်ကို ပိုက်ဆံအိတ်ထဲက ထုတ်ပြီး ကျနော်က ပြန်ပေးတော့ ခေါင်းခါတယ်။ ကျနော်က အတင်းပြန်ယူဖို့ ပြောတယ်။ ကဒ်ထဲက ငွေပမာဏက ကျနော် ၃-၄ နှစ်သုံးတောင် မကုန်နိုင်လောက်တဲ့ဟာကြီး ပြန်ယူသွားပါလို့။

သူက ဘာပြောလဲဆိုတော့ “ရှင်ဘယ်လို လူစားမှန်း ကျမသိပါတယ် အစ်ကိုရယ်..။ ဒါကြောင့်လည်း မတော်တဆ အရေးကြုံခဲ့ရင် သုံးလို့ရအောင် ပေးထားခဲ့တာပါ..။ ဒါဟာ စော်ကားရာရောက်မှန်း ကျမ သိတယ်..။ ဒါပေမယ့် ကျမ ရှင့်ကိုချစ်တယ် အစ်ကို..။ ရှင်ဒုက္ခရောက်နေတာကိုလည်း မကြည့်ရက်ဘူး..။ မသုံးချင်ရင်လည်း မသုံးပါနဲ့။ အဲ့ဒီကဒ်ကလည်း နောက် ၃ လအတွင်း သက်တမ်းကုန်သွားမှာပါ..။ ပူမနေနဲ့တော့..။ ဘဏ်က ကျမကို ကဒ်အသစ် ပြန်ပို့လာလိမ့်မယ် ..။ အမှတ်တရသာ သိမ်းထားပေတော့…”

လို့ပြောရင်း သူ့ခရီးဆောင်အိတ်ကလေးကို ဆွဲလို့ ငိုမဲ့မဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ ကျနော့်ကို ခြေဖျားထောက်ပြီး ပါးကို ရွှတ်ကနဲ နမ်းတယ်။

“အစ်ကိုက ကျမအဖေနဲ့ တထေရာထဲပဲ။ အမူအကျင့်တွေက တစ်ထပ်ထဲရယ်”

လို့ ပြောရင်း ခပ်ယဲ့ယဲ့ပြုံးရင်း ချာကနဲလှည့် အခန်းထဲက ထွက်သွားခဲ့တယ်။ ကျနော့်မှာသာ ငူငေါင်ငေါင်နဲ့ ဟိုတယ်ခန်းထဲ ကျန်ခဲ့ရတာပေါ့။

ဒါပါပဲဗျာ။ ကျနော်သူ့ကို အဲ့ဒါ နောက်ဆုံးတွေ့ခဲ့တာပဲ။ အဲ့ဒီကိစ္စတွေဖြစ်ခဲ့တာ အတော်ကြာသွားခဲ့ပြီ။ သူ ကျနော့်ကို ဖုန်းတွေဘာတွေ သိပ်မဆက်တော့သလို ဘာဆိုဘာမှလည်း သိပ်မပြောတော့ဘူး။ နားလည်ရခက်တဲ့ ကျနော့်ကို အရှူံးပေးသွားခဲ့တာမျိုးလား မသိပါဘူး။

ရေလက်ကြားတစ်ဖက်က တိုင်းပြည်မှာ သူရှိနေမှန်းတော့ ကျနော်သိတယ်။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း ကိုယ့်ဘဝနဲ့ကိုယ် ရုန်းကန်နေဆဲပါ။ တခါတလေတော့လည်း သူထားခဲ့တဲ့ သက်တမ်းကုန်နေတဲ့ ဘဏ်ကဒ်လေးကို ထုတ်ထုတ်ကြည့်မိတယ်။ သတိရပါတယ်။ သူက သတိရရင် ဝင်လာခဲ့လေ တွေ့ကြတာပေါ့လို့တော့ ပြောသွားတယ်။ သူကိုယ်တိုင် ဒီဖက်ကိုလာဖြစ်ရင်လည်း အစ်ကိုနဲ့ ချိန်းကြမယ်လေတဲ့။ (လမ်းကြုံရင် ဝင်စားသွားပါပေါ့ ဟီဟိ အောဝတ္ထုနာမည်ကြီး)

ဒါပေမယ့် ကျနော်တို့ မိုင်ပေါင်းများစွာ ဝေးသွားခဲ့သလိုပါပဲလေ။ ဟာသဖောက်ရရင် လကုန်ရက်တွေမှာ ကုန်တိုက်က လော်လီကားကြီး ရောက်မလာတော့တာကိုတော့ အလွမ်းဆုံးပဲဗျာ အဟီး။ မညာတမ်း ဝန်ခံရရင် ကျနော်ဟာ စိတ္တဇကောင် တစ်ကောင်ပါ။ ကုလားဖြူစကားတစ်လုံး ရှိတယ်ဗျာ။ အပါ့ကိုတောင် ပြောဖူးသေးတယ်ထင်တယ်။ လိင်တူကြိုက်တယ် လိင်ကွဲကြိုက်တယ် ဆိုတဲ့ စကားလုံးတွေအပြင် ပညာတတ်ဉာဏ်ရှိတဲ့ လူတွေကိုမှ အုပ်ချင်တဲ့ စိတ္တဇရှိတဲ့ လိင်စိတ်တစ်မျိုး (လိင်ကွဲကို ပြောတာနော် အဟီး) ရှိသတဲ့။ သူကော ကျနော်ပါ အဲ့လိုစိတ်မျိုး ရှိနေပုံရတယ်ဗျ။ ထို့အတူပဲ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် မသိစိတ်မှာ ကြောက်လန့်နေကြတယ် ထင်ပါရဲ့။ ဒါနဲ့ပဲ သောင်တင်ရေမကျ အခြေနေတစ်ခုနဲ့ ဒီလိုပဲ ဖြစ်သွားခဲ့ကြတယ်။

အခု ကျနော် သူ့ကိုလွမ်းတယ်ဗျာ။ အထူးသဖြင့် ကျနော် ဒီကိုယ်တွေ့မှာ ရေးပြခဲ့တာကို သေချာဖတ်ခဲ့မယ်ဆိုရင် ခင်ဗျားတို့ သတိထားမိလောက်တဲ့ အခုလို ဒီဇင်ဘာလကုန်ခါနီးရက်တွေဆို နင့်နင့်သည်းညည်း သတိရနေတယ်။ အဝါရောင်စိုက်ခင်းတွေထဲ ပြေးလွှားခဲ့ဖူးတာတွေ၊ ဘူတာရုံအိုလေးထဲ ပထမဆုံး စတွေ့တဲ့ညက မြူတွေပိတ်နေခဲ့တာတွေ၊ ဘတ်စ်ဒရိုင်ဘာ အမျိုးသမီးက နင်တို့က မောင်နှမတွေလားလို့ အမေးခံရတာကို အသံလေးတစာစာနဲ့ တဟားဟား အော်ရယ်ခဲ့တဲ့ သူ့ဟန်ပန်လေးတွေ၊ နီညိုရောင် သစ်ရွက်ခြောက်တွေ ဖုံးနေတဲ့ တောအုပ်လေးထဲ လမ်းလျှောက်ခဲ့တာတွေ၊ ဝိုင်မူးမူးနဲ့ တောမြို့လေးအလယ်က ကြေးရုပ်ကြီးပေါ် အတင်းတွယ်တက်တဲ့ ညီမလေးရဲ့ ခပ်ဆိုးဆိုး ဟန်ပန်လေးတွေ၊ လေတွေ တဝှီးဝှီးတိုက် အေးစက်ပြီး ခိုက်ခိုက်တုန်နေတဲ့ ကြားက အဲ့ဒီမြို့လေးရဲ့ နာမည်ကျော် တရုတ်ပျော်ပွဲစားရုံကို ညသန်းခေါင်သွားပြီး ဘဲကင်နဲ့ ခေါက်ဆွဲပူပူတစ်ခွက်စီ စားဖူးခဲ့ကြတာတွေ၊ မြို့ကလေးကို ရစ်ခွေစီးဆင်းနေတဲ့ တူးမြောင်းလေးဘေးက သစ်လုံးအိမ် ဘီယာဆိုင်လေးမှာ ထိုင်ရင်း ရေကူးနေတဲ့ ဘဲငန်းအုပ်ကလေးတွေကို တူတူထိုင်ငေးရင်း ရောက်တတ်ရာရာ ပြောဖူးခဲ့တာတွေ၊ သူ့အိမ်လေးထဲ နှစ်ယောက်ထဲကမ္ဘာလေး လုပ်ခဲ့စဉ်က အာလူးနဲ့ အမဲသားဟင်းချက်ပြီး နံပြားဖုတ်ကျွေးတော့ ဟိုက်! ရေလည်မိုက်ပါလားလို့ မျက်လုံးလေးပြူးပြပြီး သဘောကျခဲ့တာတွေ (နံပြားက မီးကျွမ်းနေတယ်ဗျာ)၊ ဒီမြို့လေးမှာပဲ အခြေချချင်တယ် ကျောင်းပြီးလို့ အလုပ်အကိုင် အဆင်ပြေရင် ဒီမြို့မှာပဲ အိမ်တစ်လုံးဝယ်ပြီး နေရမလားလို့၊ အဲ့ဒါ အစ်ကို ကျမကို ယူမလားဟင်.. လို့ပြောရင်း အင်း ဘာမှလည်း မဆိုင်ပါလား အဟီး ဆိုပြီး သူ့ဖာသူ လျှောချသွားတတ်တာတွေ အစရှိသဖြင့် အရာရာအားလုံးကို သတိရမိပါရဲ့ ညီအစ်ကိုတို့ရာ။

ကျနော် ဒီရက်ပိုင်း သူရှိခဲ့ဖူးတဲ့ အဲ့ဒီမြို့ကလေးကို သွားလည်ဖို့ စဉ်းစားမိသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် အဝါရောင်စိုက်ခင်းထဲ အဖော်မပါပဲ တစ်ယောက်ထဲ ဘယ်လိုခွန်အားမျိုးနဲ့ လျှောက်သွားရပါ့မလဲ၊ ဘူတာရုံအိုလေးထဲ ကျနော့်ကို လာကြိုနေမယ့် ကောင်မလေးတစ်ယောက်မှ မရှိတော့တာလေ။ ကျနော် သတ္တိမရှိတော့ပါဘူးဗျာ။ ဒါနဲ့ပဲ မသွားတော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်မိခဲ့ပါတယ်။

သူကကော ကျနော့်ကို သတိရနေမလားလို့ ရော်ရမ်းမှန်းဆမိပါတယ်။ တစ်ဖက်ကမ်းမှာ သူ့ဘဝနဲ့သူ ပျော်နေမှာပေါ့ဗျာ။ ရှောင်ဇလီဇေး လမ်းမပေါ်က ပလက်ဖောင်း ကဖီးတစ်ခုခုမှာ သူ့လို ကမ္ဘာကျော်တက္ကသိုလ်က ထွက်လာတဲ့ ထိပ်တန်းဦးဏှောက်ပိုင်ရှင် ပညာတတ် အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ ဝိုင်အနီမြုံ့ရင်း ပညာတတ်တွေ ပြောတတ်တဲ့ စကားတွေ ပြောနေမှာပေါ့လေ။ ဒါမှမဟုတ် ကျနော်တို့ ခဏခဏ ပြောခဲ့ဖူးတဲ့ ရိုတွန်းကဖေးမှာ သူ့ရဲ့ ဒီဇင်ဘာအားလပ်ရက်တွေကို အဖော်တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ သွားထိုင်ရင်း စာအကြောင်းပေအကြောင်းတွေ လေကန်နေကြမလားပဲ။

ဗမာပြည်က ဖွတ်မော်ဒန် ဆရာတစ်ယောက် ရေးဖူးတဲ့ ဝတ္ထုထဲက ဇာတ်သိမ်းစာကြောင်းနဲ့ပဲ ဒီကိုယ်တွေ့ကို ပိတ်သိမ်းလိုက်ပါတယ်။

“မတော်တဆပါပဲ ကလေးရေ…. ငါတို့ လူ့ဘဝမှာ ဆုံခဲ့ဖူးတယ်ဆိုတာ”။… ဇာတ််သိမ်းပိုင်း ပြီးပါပြီ

Zawgyi

ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ အမုန္းဆြဲ

ဆံပင္ဂုတ္ဝဲနဲ႔ အေပးေကာင္းတဲ့ က်ေနာ့ခ်စ္သူ၏ အပိုင္းဆက္ ဇာတ္သိမ္းပိုင္း

ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ဆိုင္းမဆင့္ဗုံမပါ ခပ္သြက္သြက္ကေလး အသားကုန္ အုပ္ပစ္လိုက္ၾကတာ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အီဆိမ့္သြားၾကတယ္ဗ်ာ။ ဘာစကားမွ မဆိုျဖစ္ပဲ အိပ္ယာေႏြးေႏြးေလးေပၚမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဖက္ထားရင္း မွိန္းေနလိုက္ၾကေသးတယ္။ အသားကုန္ဗ်င္းၿပီးလို႔ အဲ့ဒီလို ေပြ႕ဖက္ထားရင္း အိပ္ရတဲ့ အရသာကလည္း တစ္မ်ိဳးေတာ့ တစ္မ်ိဳးပဲေနာ့္။ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း ၾကဳံဖူးမွာပါ။ အဲကြန္းအခန္းတို႔၊ အင္မတန္ေအးတဲ့ ရာသီဥတုတို႔ဆို ပိုေတာင္ဇိမ္က်ေသး။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့မွ ႏွစ္ေယာက္သား အိပ္ယာက လူးလဲထ ေရခ်ိဳးဖို႔ျပင္ၾကတယ္။ ဗိုက္က တက်ဳတ္က်ဳတ္ျမည္ေအာင္ ဆာလာၾကၿပီေလ။ ေရခ်ိဳးခန္း မွန္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲက ခပ္ေႏြးေႏြး ေရပန္းေအာက္မွာ တိုးေခြ႕ရင္း ကေလးေတြလို ေရဝင္ခ်ိဳး၊ ဆပ္ျပာေတြဘာေတြ အျပန္အလွန္တိုက္ေပး၊ သူ႔ပစၥည္းကိုယ့္ပစၥည္းေတြ ေဆးေၾကာေပးၾကရင္း သာယာေနၾကတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲ့ဒီမွာဗ်ာ

“ေဟးး! ေအာက္ထပ္မွာ ေရေတြယိုကုန္ၿပီ ..”

ဆိုတဲ့ ေအာ္သံၾကားလိုက္ရလို႔ ဟိုက္! ဆိုၿပီး လန႔္ျဖန႔္သြားတယ္။

“ညီမေလး.. ေအာက္က ေအာ္ေနတာ ဘယ္သူလဲ”

လို႔ေမးလိုက္မွ သူ႔သူငယ္ခ်င္းတဲ့။ လူကို ရွက္လိုက္တာဗ်ာ။ သူနဲ႔တူတူေနတဲ့ ေကာင္မေလးေတြ ခရစၥမတ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ အိမ္ျပန္မယ္ဆိုတာ မျပန္ရေသးဘူးတဲ့။ ေန႔လည္ ၂ နာရီေလာက္မွ အိမ္ကထြက္မယ္ ဆိုလား။ က်ေနာ္လည္း မသိဘူးေလ။ ေစာေစာကသိရင္ ခ်က္ခ်င္းဘယ္အုပ္မလဲဗ်ာ။ ေအာင့္ထားလိုက္မွာေပါ့။ ေစာေစာကေလးတင္ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေတြက အင္မတန္ ၾကမ္းတာေလ။ တဖန္းဖန္း၊ တဂြမ္းဂြမ္းနဲ႔ ဒီေလာက္ဆူညံေနခဲ့တာ အဲ့ဒီေကာင္မေလးေတြ မၾကားပဲေနမလား။ ေသေရာ။ ဒီၾကားထဲ က်ေနာ့္ညီမေလးက သတိလက္လႊတ္ အက်ယ္ႀကီး ေအာ္တာေတြ။ ရွက္လိုက္တာ ေအာက္ထပ္ဆင္းၿပီး (ထမင္းစားခန္းက ေအာက္ဆုံးထပ္မွာ) ထမင္းသြားစားရမွာေတာင္ မ်က္ႏွာပူတယ္။

က်ေနာ္ရွက္ေနတာကိုၾကည့္ၿပီး ညီမေလးက ျပဳံးစိစိနဲ႔ဗ်။ ေကာင္းတယ္ ေရွ႕မၾကည့္ေနာက္မၾကည့္ ႏွာဘူးထခ်င္တာကိုး တဲ့။ ဒါနဲ႔ ဒုတိယထပ္ကိုဆင္းၿပီး ဧည့္ခန္းအေရွ႕တည့္တည့္က မ်က္ႏွာက်က္မီး အဝိုင္းကို တက္ျဖဳတ္ဖို႔လုပ္ေနတဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ ကူလိုက္ေသးတယ္။ ေရွ႕မ်က္ႏွာေနာက္ထားေပါ့ ဟီးဟီး။

အေပၚထပ္ေရခ်ိဳးခန္းက ေရလၽွံရင္ အဲ့ဒီေနရာက ေရစိမ့္ေတာ့ ကြိဳင္တက္တယ္ဆိုလား။ ထားလိုက္ပါေတာ့။ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာက နီရဲေနမွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ခုံေပၚတက္ၿပီး မ်က္ႏွာက်က္မီးကို ဟိုလုပ္ဒီလုပ္ လုပ္ၿပီး သူတို႔အေရွ႕မွာတင္ ညီမေလးကို ဗိုက္ဆာၿပီ ထမင္းေကၽြးပါလို႔ ကုလားျဖဴလို ေတာင္းဆိုလိုက္ရင္း က်န္တဲ့သူေတြကိုပါ ထမင္းစားလိုက္ဦးမယ္ေနာ္ အဟီး ဆိုၿပီး ေအာက္ဆုံးထပ္ ထမင္းစားခန္းထဲ လစ္လာခဲ့တယ္။ ညီမေလးကေတာ့ တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဘာေတြဆက္ေျပာေနလဲ မသိဘူး။ က်န္ရစ္ခဲ့ၿပီး ခဏေနမွ လိုက္လာတယ္။

သိပ္လည္း ၾကာၾကာ ရွက္မေနအားပါဘူး။ ဗိုက္က ေရလည္ဆာ၊ ဟင္းေတြကလည္း ပထမတန္းစား ခ်က္ထားတာဆိုေတာ့ အသားကုန္းၿပီး ေလြးေတာ့တာပဲ။ ေဘးကေန က်ေနာ့္ပူတူတူးေလးက လူႀကီးသူမလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ ေရေႏြးခြက္ေလးဘာေလး အတင္းထိုးေပး ျဖည္းျဖည္းစားပါ ေရာ့! ေရေႏြးေလးေသာက္ ထမင္းေတြ နင္ကုန္ေတာ့မယ္ ဘာညာနဲ႔ ေဟာက္ေနေသးတာဗ်။

ဗိုက္ေတြဘာေတြ ကားသြားေတာ့မွ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အိမ္ျပန္မယ့္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကို ကားဂိတ္လိုက္ပို႔ရေအာင္ဆိုၿပီး ေခၚလို႔ အေႏြးထည္ေလးဘာေလး ေကာက္ဝတ္ၿပီး လိုက္ပို႔တယ္။ မ်က္ႏွာပူေနေတာ့ ျပဳံးစိစိနဲ႔သာ လိုက္သြားတယ္။ စကားသိပ္မေျပာပဲ တုံဏွိဘာေဝ လုပ္ေနမိတာေပါ့။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက တိုးတိုးတိတ္တိတ္နဲ႔ က်ေနာ့္ကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး ကားေပၚတက္ခါနီး ဘာေတြေျပာသြားတယ္ မသိဘူး။ ကားဂိတ္ကေန တူတူလမ္းေလၽွာက္ျပန္လာမွ ေမးၾကည့္ေတာ့..

“ေအးေအးေဆးေဆးျပန္ၿပီး အားရပါးရ အုပ္ၾကေပေတာ့”

လို႔ ေျပာသြားတယ္တဲ့ဗ်ာ အဟီး။ အျပန္မွာ ၿမိဳ႕ထဲဝင္ၿပီး ခရစၥမတ္ပိတ္ရက္ ကာလအတြက္ ခ်က္စရာျပဳတ္စရာေတြ ဝင္ဝယ္ၾကေသးတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ေနတာဗ်။ သူလည္းတူတူပဲ ထင္ပါတယ္။ ၃ ထပ္အိမ္တစ္လုံးထဲ အပူအပင္မရွိ ႏွစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့တာကိုးဗ်။ အထုတ္အပိုးေတြနဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္လာၿပီးေတာ့ ဝယ္လာတာေတြ စီစီရီရီ သူ႔ေနရာနဲ႔သူထား ျပဳၿပီးတာနဲ႔ ညေနက ေစာင္းေနၿပီ။ ညဖက္ ၿမိဳ႕ထဲဖက္ ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္မယ္လို႔ တိုင္ပင္ထားၾကေတာ့ ညစာကို တစ္ခါထဲ ခ်က္ျပဳတ္ၾကဖို႔ျပင္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား တက္ညီလက္ညီပါပဲ။ မီးဖိုခန္းထဲ ဝယ္လာတဲ့ အသားငါးေတြ ခုတ္ထစ္၊ အသီးအရြက္ေတြ လွီးခၽြတ္၊ ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္၊ ေဆးေၾကာစရာရွိတာေတြ ေဆးေၾကာနဲ႔ အလုပ္မ်ားေနၾကတာေပါ့။

သူခ်က္ေကၽြးတာေတြပဲ စားခဲ့တာဆိုေတာ့ ဒီတစ္ႀကိမ္ က်ေနာ္ လက္စြမ္းျပရေတာ့တာေလ။ အမဲသားအတုံးႀကီးႀကီးေတြကို အာလူးအလုံးလိုက္နဲ႔ ေရာၿပီး ႏွပ္ခ်က္ခ်က္တာတို႔၊ ၾကက္ဥကို အရင္ေမႊေၾကာ္ၿပီးမွ ကတ္ေၾကးနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာေလးညႇပ္၊ အသီးအရြက္ စိမ္းစိမ္းစိုစို အစုံထည့္ၿပီး မႏြမ္းေစပဲ တရွဲရွဲနဲ႔ ေရာေၾကာ္တာတို႔၊ င႐ုတ္သီးစိမ္း.. ဆား.. နံနံပင္.. ၾကက္သြန္ျဖဴေရာၿပီး ေထာင္းထားတဲ့ င႐ုတ္သီးဆားေထာင္း အစရွိသျဖင့္ ဟင္းအမယ္ေလးေတြ စီကာရီကာ ခ်က္ပစ္လိုက္တယ္။ ဒင္းေလးက က်ေနာ့္လက္ရာေတြကို တန္းတန္းစြဲသြားပါတယ္ဗ်ား။

အဲ့လိုခ်က္ျပဳတ္ေနရင္း သူကလည္း ေဘးကေန က်ေနာ့္ကို ကူေပးေနတာကို ပလြတ္ကနဲ နမ္းလိုက္၊ ခ်ိဳဗူးကို အကၤ်ီေပၚကေန ညႇစ္ေခ်လိုက္၊ ေဆးေၾကာေနတဲ့ ညီမေလးကို ေနာက္ေက်ာဖက္ကေန တင္ပါးကို ေကာက္ေထာက္ၿပီး ေညႇာင့္လိုက္နဲ႔ ဆြေပး၊ ေဆာ့ေပးေနတာေလးေတြကလည္း အဆက္မျပတ္ေပါ့။ ရာသီဥတုကလည္း အသားကုန္ေအးေနတဲ့ ကာလဆိုေတာ့ ေဈးသြားရင္းဝယ္လာတဲ့ ဝိုင္အနီေလး ကိုယ္စီေမာ့၊ ဆားငံသီးေလးျမဳံ႕၊ ခ်က္ျပဳတ္စရာေလးေတြ ခ်က္ျပဳတ္၊ ဟိုတို႔ဒီထိေလးေတြ ေဆာ့ရင္း တဟိဟိ တဟိဟိနဲ႔ ေပ်ာ္စရာေလးေတြေပါ့ဗ်ာ။

က်ေနာ္ ေဘစင္မွာ အသီးအရြက္ အသားငါးေတြ ေဆးေၾကာေနတာ လက္မအားဘူး ျဖစ္ေနတယ္ဆိုပါေတာ့ အေနာက္ကေန ဟီဟိ! ဆိုၿပီး ဝတ္ထားတဲ့ ဂြမ္းခံေဘာင္းဘီရွည္ကို ေဘာင္းဘီဆြဲခၽြတ္..။ က်ေနာ္ကလည္း ဟေရာင္! ေအေဘးေလး ဘာလုပ္တာလဲ လက္မအားဘူးဆိုေနမွ ျပန္ဝတ္ေပး ဘာညာနဲ႔ တဟားဟား သေဘာေတြက်ရင္း ေအာ္..။ သူက ျပန္မဝတ္ေပးတဲ့အျပင္ က်ေနာ့္ဖင္တုံးေတြကို သူ႔လက္ဖဝါး ေအးေအးေလးေတြနဲ႔ ေလၽွာက္ညႇစ္၊ က်ေနာ္က တြန႔္လိမ္ၿပီး ဟာကြာ! ေသာက္က်င့္ယုတ္တယ္ ဘာညာနဲ႔ေအာ္..။ အဲ့လိုေတြ ရွုပ္ရွက္ကိုခတ္ေနတာဗ်ာ။ ရယ္စရာလည္းေကာင္းသလို အခုခ်ိန္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိတာေတာင္ ေပ်ာ္သလိုလို ျပန္ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္ ဟင္းေတြခ်က္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူက မီးဖိုခန္းက ထမင္းစား စားပြဲေပၚမွာ လက္ပ္ေတာ့ေလးဖြင့္ၿပီး သူ႔အစ္မနဲ႔ ဂ်ီေတာ့ခ္ေတြဘာေတြ ေျပာရင္း ၿငိမ္သြားတယ္။

က်ေနာ့္ ဟင္းေတြကလည္း က်က္ကုန္ၿပီ။ ခူးခပ္ၿပီး ထမင္းစားပြဲေပၚ တင္ေနတုန္း ဂ်ီေတာ့ခ္ေျပာေနတဲ့ ညီမေလးကိုၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲ သရိုးသရီ ျဖစ္လာတယ္။ အသံေလး စာစာ စာစာနဲ႔ စြာေတးေလးလုပ္ေနတဲ့ ဟာေလးကိုၾကည့္ရင္း ဖီးလ္တက္လာတာဗ်။ အသာေလး အနားကပ္သြားၿပီး ခ်ိဳဗူးေတြဘာေတြ ႏွိုက္ေပးေနလိုက္တယ္။ ပထမေတာ့ ဟိုဖက္ကို စကားလွမ္းေျပာေနရာကေန လက္ေတြဘာေတြကို ဖယ္ဖယ္ပစ္လိုက္ေသးတယ္။ အတင္းႏွိုက္ေနေတာ့ ျပန္ၿငိမ္က်သြားၿပီး မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေကာ။

ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ကလည္း မထူးပါဘူးကြာဆိုၿပီး ကုလားထိုင္ေပၚထိုင္ေနတဲ့ သူ႔ကို ဆြဲထူမလိုက္တယ္။ စားပြဲေပၚ လက္ကေလးေထာက္လို႔ ကုန္းကြကြေလး ပါလာတယ္ဗ်။ သူ႔ဂြမ္းခံေဘာင္းဘီရွည္ေလးကို အသာေလးဆြဲခၽြတ္၊ အေနာက္ကေန ဖက္ထားရင္း အဖုတ္ကိုလွမ္းႏွိုက္၊ နို႔ေတြကို အကၤ်ီေအာက္ကေန လၽွိုၿပီးေခ်၊ ဂုတ္ဝဲေနတဲ့ ဆံႏြယ္ေတြၾကားထဲကေန လည္တိုင္ေလးေတြကို ဖြဖြေလး ႏွုတ္ခမ္းနဲ႔ပြတ္ေပးရင္း ဆြေနလိုက္တာ သိပ္မၾကာပါဘူး အဖုတ္က အရည္ေတြ ရႊဲနစ္စျပဳလာတယ္။ နားၾကပ္တပ္လ်က္နဲ႔ ဂ်ီေတာ့ခ္ကေန သူ႔အစ္မနဲ႔ သာေၾကာင္းမာေၾကာင္း သူတို႔အမ်ိဳးေတြအေၾကာင္း အတင္းအဖ်င္းေလးေတြ ဆက္တိုက္ေျပာေနတဲ့ သူ႔ကို အဲ့လိုလုပ္ေပးေနရတာကိုက ဖီးလ္ဗ် ဟီး။

သူကလည္း အသံထြက္ၿငီးလို႔ မရေတာ့ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ က်ေနာ့္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ အသံမထြက္ေအာင္ မနည္းေအာင့္ထားရတယ္ဆိုတဲ့ ဟန္ေလးနဲ႔ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းကို ကိုက္ျပနဲ႔ လုပ္ေနတာ။ အဲ့လိုလုပ္ေလေလ က်ေနာ္က စိတ္ထေလေလ ျဖစ္လာတာကိုး ဆရာတို႔ရာ။ တျခားသူ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ အဲ့လိုစကားေျပာေနတုန္း လုပ္ၾကည့္တာကလည္း စိတ္ကို တစ္မ်ိဳးလွုပ္ရွားေစတာ မဟုတ္လားဗ်။ မထူးပါဘူးကြာဆိုၿပီး ကုန္းကြကြျဖစ္ေနတဲ့ ညီမေလးကို ခါးေလးကို အသာအယာဖိခ်လိုက္ၿပီး ထမင္းစားပြဲေပၚ လက္ေထာက္လ်က္သားနဲ႔ ကုန္းခိုင္းထားလိုက္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ေတာင္စျပဳေနတဲ့ က်ေနာ့္ဒုံးပ်ံကို ေဘာင္းဘီထဲကထုတ္၊ ညီမေလးရဲ့ ဖင္တုံးေဖြးေဖြး ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ႏွစ္ျခမ္းၾကားထဲ အသာေလးညႇပ္ၿပီး ေလၽွာတိုက္ရင္း ေဆာ့ေနလိုက္ေသးတယ္။

သူလည္း မေအာင့္နိုင္ရွာေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ့ဗ်ာ။ ကုန္းထားေပးတဲ့ ဖင္ႀကီးကို ေနာက္ျပန္တြန္းၿပီး ဟိုရမ္းဒီရမ္းနဲ႔ အားမလိုအားမရဟန္ေတြ လုပ္လာတယ္။ အမယ္! အေရွ႕မွာေတာ့ ဂ်ီေတာ့ခ္ေပၚမွာ သူ႔အစ္မနဲ႔ ေသာက္တင္းေတြတုပ္လို႔ ေကာင္းေနတာေနာ္။ ကိုင္း! မထူးပါဘူးေလ ဆိုၿပီး ဖင္တုံးအိအိႀကီး ႏွစ္ခုကို အသာေလးဆြဲျဖဲၿပီး စူေဖာင္းေဖာင္းအရည္ေတြလဲ့ေနတဲ့ အဖုတ္ေႏြးေႏြးအိအိေလးထဲ က်ေနာ့္ဒုံးပ်ံ မာတာတာႀကီးကို ဒူးတစ္ခ်က္ေကြး အသက္ေအာင့္ၿပီး ဖိထည့္လိုက္ေတာ့ တင္းၾကပ္ၾကပ္စီးပိုင္ပိုင္နဲ႔ တအိအိဝင္သြားသလို ညီမေလးဆီက အေမ့! ဆိုတဲ့ ကေယာင္ကတမ္း လန႔္ေအာ္သံေလး ထြက္လာတယ္။

မာေတာင့္ေတာင့္ ပူေႏြးေႏြး က်ေနာ့္ဒုံးပ်ံ အနီရဲရဲႀကီးက ညီမေလးဖင္တုံးေဖြးေဖြး ႏွစ္ျခမ္းၾကားထဲ အိကနဲ ထိုးဝင္သြားေတာ့ (အစ္ကို႔ဟာႀကီး က်မဖင္ထဲ ဇြိကနဲအဝင္ နင့္ကနဲျဖစ္ၿပီး နားထဲကေလေတြေတာင္ ထြက္လာတယ္လို႔ ေနာက္ပိုင္း အဲ့ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို စကားစပ္မိေတာ့ ျပန္ေျပာရွာတယ္ ဟီး။ ဖင္လို႔ေျပာတာ အထင္မလႊဲၾကနဲ႔ဦး အဖုတ္လို႔ ေျပာမထြက္လို႔ က်မဖင္ထဲ ဝင္တယ္လို႔ ေျပာတာ) အေပၚမွာေျပာထားသလို အလန႔္တၾကား အေမ့! ဆိုၿပီး ေအာ္သံေလး ထြက္သြားတယ္။ ဟိုဖက္က ဂ်ီေတာ့ခ္ေျပာေနတဲ့ သူ႔အစ္မက ဘာျဖစ္တာလဲ ဘာညာ လွမ္းေမးဟန္တူပါရဲ့ ဘာမွမျဖစ္ဘူး ဘာညာနဲ႔ ျပန္ေျပာေနရင္း စားပြဲေပၚလက္ကေလးေထာက္ ဖင္ကုန္းလၽွက္ကေလးကေန က်ေနာ့္ကို သမင္လည္ျပန္ လွည့္ၾကည့္လာရင္း အံတင္းတင္းႀကိတ္၊ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္း ကိုက္ျပလာတယ္။ “ရွင္ဟာ လူဆိုးေမာင္သာဒိုး” ပဲဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးေလးေပါ့ဗ်ာ။ (ကိုပန္းရိုင္းရဲ့ ဇာတ္လမ္းေခါင္းစီး ယူသုံးလိုက္တာ)

ဆံပင္တိုတိုဂုတ္ဝဲေလး.. ေခါင္းမွာက ဟက္ဒ္ဖုန္းေလးတပ္လို႔.. ေအာက္ပိုင္းက ဖင္ေျပာင္.. အေပၚပိုင္းက အဝတ္ေတြ ဝတ္လ်က္တန္းလန္းနဲ႔ ကုန္းကြကြ ေကာင္မေလးကို မီးဖိုခန္းထဲက ထမင္းစား စားပြဲမွာ ေမွာက္လ်က္ကေလး တစ္ဖက္က လူတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာေနတာကို လုပ္ေနရေတာ့ (ဒါမ်ိဳး တစ္ခါမွမလုပ္ဖူးဘူးဗ်) က်ေနာ္လည္း စိတ္က ပိုပိုလွုပ္ရွားလာၿပီး တြယ္ေတာ့တာေပါ့။ ပထမေတာ့ ကပ္ထိုးေလးပဲ တစ္ခ်က္ခ်င္း၊ တစ္ထစ္ခ်င္း အသြင္းအထုတ္လုပ္ၿပီး ခံစားေနလိုက္ေသးတယ္။ ေစးေစးပိုင္ပိုင္ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ အရသာေလးက ထိုးထည့္လိုက္တိုင္း ဇိမ္အလြန္ေတြ႕ေနတာကိုး။ (ေနာက္ပိုင္း သတိထားမိလာတာ တစ္ခုရွိေသးတယ္။ ညီမေလးရဲ့အဖုတ္က ဖင္ကုန္း ဒါမွမဟုတ္ ေလးဖက္ေထာက္လိုက္ရင္ ဘာလို႔မွန္းမသိဘူး လုပ္ရတာ သားေရကြင္းနဲ႔စည္းတာ ခံရတဲ့အတိုင္းပဲ။ တင္းၾကပ္ၾကပ္ ေစးပိုင္လြန္းတယ္။ ပိုေဇရွင္ေၾကာင့္ ျဖစ္နိုင္ေပမယ့္ တျခားမိန္းမေတြ ေလးဖက္ေထာက္လိုက္ရင္ ၾကပ္တာမ်ိဳးကို မဟုတ္တာဗ်)

သူ႔ေက်ာေပၚ ပါးေလးအပ္ မွီတြယ္ရင္း အကၤ်ီေအာက္ကေန လက္ႏွစ္ဖက္လၽွိုႏွိုက္ၿပီး နို႔အိအိထြားထြားႀကီးႏွစ္လုံးကို ေခ်မႊလၽွက္ အေနာက္ကေန ကပ္ေဆာင့္ေနရာက (သူကလည္း အဲ့လို အစ္မနဲ႔ စကားလွမ္းေျပာရင္း ခံေနရတာကို ဖီးလ္တက္ေနသလားေတာ့ မသိဘူး။ အစ္မနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးေတြအေၾကာင္း အတင္းတုပ္လိုက္ က်ေနာ့္ကို အေနာက္ျပန္ေဆာင့္ေပးလိုက္နဲ႔ လုပ္ေနတာ) ၁၀ မိနစ္ေလာက္ အဲ့လိုေလး အသံတိတ္လုပ္ေနၾကရင္း အရွိန္နည္းနည္းတက္လာၾကေတာ့ မရေတာ့ဘူးရယ္။

က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က ႏွာမွုတ္သံေတြ ျပင္းစျပဳလာၿပီ။ ခါးကိုျပန္မတ္ ဒူးကိုေကြး ခ်ိဳဗူးႏွစ္လုံးကို ကစားေနတဲ့ လက္ေတြက ညီမေလးရဲ့ အိုးကားကားႀကီးႏွစ္ခုအေပၚကို ေျပာင္းလို႔ ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း ေဆာင့္ခ်က္ေတြ မာန္ပါလာတယ္။ မီးဖိုခန္းထဲမွာဆိုေတာ့ အသံက အေတာ္လုံေနေလေတာ့ သူ႔တင္ပါးနဲ႔ က်ေနာ့္ဆီးခုံ ေဆာင့္မိတိုင္း အသံက က်ယ္လာတယ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း တအားစိတ္ပါလာတဲ့အျပင္ အံႀကိတ္ၿပီး တိတ္တိတ္ခံေနရတာကို မေအာင့္ထားနိုင္ဘူးတူပါရဲ့။

“အစ္မ! ငါခဏေနမွ ျပန္ေခၚလိုက္မယ္။ ဟင္းအိုး တန္းလန္းႀကီးမို႔”

ဆိုၿပီး ဂ်ီေတာ့ခ္ေျပာေနတာကို ခ်လိုက္တယ္။ အဲ့ဒီမွာ အသံမထြက္ေအာင္ ေအာင့္ၿပီးလုပ္ေနရတဲ့ က်ေနာ္.. မီးစိမ္းျပလိုက္ၿပီဆိုတဲ့ အေနအထားကိုလည္း ေတြ႕ေကာ သူ႔ခင္မ်ာ နားၾကပ္ကေလးျဖဳတ္ေနတုန္းမွာကို အသားကုန္ အေဆာင့္ခံရေတာ့တာဗ်ာ။ ဖန္းဖန္း ေဖာက္ေဖာက္ အသံေတြ ဆက္တိုက္ကို ဆူညံကုန္တာ။

“အေမ့! အစ္ကို! ရွင္ေနာ္.. ဘီလူးသရဲစီးသလို လုပ္ေပးရသလား အားးး”

အဲ့လိုေတြ ေအာ္ေနလၽွက္နဲ႔ကို မညႇာမတာ မရပ္တန္း ဆက္ေဆာင့္ၿပီး အုပ္ေတာ့တာပဲဗ်ိဳ႕။ ထမင္းစားပြဲေပၚ (လက္ပ္ေတာ့ကို ေဘးကိုဆြဲဖယ္ပစ္လိုက္ရင္း) ေမွာက္လၽွက္ကေလး ျဖစ္သြားရွာတယ္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ က်ေနာ္ေဆာင့္လိုက္တိုင္း တအားအားနဲ႔ အာေခါင္ျခစ္ၿပီး ေအာ္ေနတဲ့ အသံစူးစူးေလးကလည္း မီးဖိုခန္းထဲမွာ ဆူညံေနတာာပဲ။ တစ္အိမ္လုံးမွာ က်ေနာ္တို႔ကလႊဲၿပီး ဘယ္သူမွမရွိဘူးဆိုတဲ့ အသိေၾကာင့္လားမသိဘူး ညီမေလးက စိတ္လႊတ္ကိုယ္လႊတ္ေတြေအာ္… က်ေနာ္ကလည္း အသားကုန္ေဆာင့္လိုးေနရင္း တင္ပါးေဖြးေဖြးႀကီးႏွစ္ျခမ္းကို လက္ဖဝါးနဲ႔ ခပ္ဆဆေလး တဖ်န္းဖ်န္းရိုက္.. (ဆံပင္ရွည္ရွည္ေတြ မရွိေတာ့ ဆံပင္ေတာ့ မဆြဲရေတာ့ တစ္မ်ိဳးလိုေနသလိုလို ဟီး) အဲ့ဒီလိုေတြ အေသၾကမ္းၾကေတာ့ က်ေနာ္လည္း ၾကာၾကာ မေအာင့္နိုင္ေတာ့ဘူး ၿပီးခ်င္လာတယ္။

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ စားပြဲေပၚေမွာက္အိပ္ထားတဲ့ ညီမေလး အတင္းလက္ေထာက္ၿပီး ထလာတယ္။ ခါးေလးကို ေကြးၿပီး တင္ပါးကို တအားေကာ့ အားးးးး အားးးးးး နဲ႔ သံရွည္ဆြဲၿပီး ေအာ္..။ မရေတာ့ဘူး … မရေတာ့ဘူး အစ္ကိုရာ ဆိုၿပီး ကေယာင္ကတမ္း ကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာေတြ ေလၽွာက္ေအာ္ရင္း ကိုယ္လုံးေလး တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ေတာင့္ကနဲျဖစ္ၿပီး စားပြဲေပၚကို ဝုန္းကနဲ ေမွာက္အိပ္သြားတယ္။ သူေကာင္းသြားၿပီ။ က်ေနာ္လည္း ထိန္းလို႔ကို မရေတာ့ဘူး။ အိုးကားကား ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးထဲက က်ေနာ့္ဒုံးပ်ံကို ဆတ္ကနဲ ဆြဲထုတ္ပစ္လိုက္တာ အခ်ိန္မွီ႐ုံတင္ေလးပဲ ညီမေလးရဲ့တင္ပါးေပၚ ပူပူေႏြးေႏြး အရည္ေတြ တဆတ္ဆတ္နဲ႔ ပန္းထုတ္ပစ္လိုက္မိတယ္။

အဲ့ဒီညက အေတာ္ႀကီးကို မိုးမျမင္ ေလမျမင္ ေပ်ာ္ခဲ့တာကို အခုထိမွတ္မိတုန္းပဲ ညီအစ္ကိုတို႔။ ခုနကေျပာတဲ့ မီးဖိုခန္းထဲမွာ မေတာ္မနန္း အေနအထားနဲ႔ တစ္ခ်ီဆြဲ၊ ေရမိုးတူတူခ်ိဳး၊ ထမင္းစား၊ အေႏြးထည္ ခပ္ထူထူထဲထဲေတြဝတ္၊ ၿမိဳ႕ထဲကို လမ္းေလၽွာက္ထြက္ၾက၊ မၾကာေသးမီက ကိစၥေလးကို လမ္းေလၽွာက္ရင္း စျမဳံ႕ျပန္။

“အစ္ကိုဟာေလ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့လူ.. ဟိုဖက္က အစ္မေတာင္ ရိပ္မိသြားလားမသိဘူး.. ေသေတာ့မွာပဲ”

ဟီဟိ! ဒါမ်ိဳးကို တပ္ၾကပ္ႀကီးတို႔ဘာတို႔ ေရးတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြထဲမွာပဲ ဖတ္ဖူးေနတာ အခုမွ တကယ္စမ္းၾကည့္ေတာ့ စိတ္လွုပ္ရွားစရာ အေတာ္ေကာင္းတယ္ေနာ္။ ဘာလဲဟင္ တပ္ၾကပ္ႀကီး ဆိုတာ..။ အို! ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး (စကားကို ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ေျပာမွ။ ေတာ္ၾကာ တပ္ၾကပ္ႀကီးဆိုတာ ေအာဝတၳဳေရးတဲ့လူမွန္း သိသြားရင္ မီးခိုးႂကြက္ေလၽွာက္ျဖစ္ရာကေန တပ္ၾကပ္ႀကီးေဘာ္ဒါ ခ်မ္းကို ဆိုတာ ရွင္မဟုတ္လား ဘာညာေတြ ပါလာလိမ့္မယ္ ဟီဟိ)

“အစ္ကို႔ပုံစံက ႐ုပ္ကေလးၾကည့္လိုက္ရင္ မခုတ္တတ္တဲ့ ေၾကာင္ကေလးလိုလို.. အရွက္ႀကီးတဲ့ လူလိုလိုနဲ႔ ဒီလိုကိစၥေတြမွာၾက အေတာ္ေသာင္းက်န္းတာ ဟြန္း”

“ဟီး! ဘာမွမပူနဲ႔ ညီမေလး။ ေက်ာင္းက ၃ ပတ္ေတာင္ပိတ္တာ..။ အခုမွ ပထမဆုံးရက္ပဲ ရွိေသးတာ။ ေနာက္ဆက္တြဲေလးေတြ လာဦးမွာ”

“ဘုရားဘုရား.. ေသပါၿပီေတာ္”

အဲ့လိုေလးေတြ တြတ္ထိုးရင္း တခြိခြိ တဟိဟိနဲ႔ လမ္းမေပၚမွာ တြန္းထိုးေနၾကတာေပါ့။ ၿမိဳ႕ထဲေရာက္ေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ဝင္ၾကည့္တယ္။ ျပန္ထြက္လာေတာ့ က်ေနာ္ စီးကရက္ဆာလာတယ္ေျပာလို႔ ေအာ့ဖ္လိုင္စင္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ဝင္ၿပီး စီးကရက္တစ္ဗူး သူကိုယ္တိုင္ ဝယ္ေပးတယ္။ (အဲ့ဒါမ်ိဳးေလးေတြၾက ခ်စ္စရာမေကာင္းေပဘူးလား)

က်ေနာ္ စီးကရက္ဖြာေနတုန္း “တစ္ဖြာေလာက္ တိုက္စမ္း” ဆိုၿပီး ယူဖြာတယ္။ အဟြတ္ဟြတ္! ျဖစ္သြားေတာ့မွ ၿငိမ္သြားတယ္ ဟီးဟီး။

အိမ္ျပန္လာၾကေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ေထာ့ႏွဲ႕ႏွဲ႕ ျဖစ္လာတယ္။ ညီမေလးနဲ႔ေတြ႕ဖို႔ရာမွာ ရွိုးထုတ္ခ်င္လြန္းလို႔ ဝယ္စီးလာတဲ့ ဖိနပ္က ဖိနပ္ေပါက္လာတာကိုး။ ရာသီဥတုကလည္း ေသေလာက္ေအာင္ ေအးခဲရတဲ့ အထဲ ေလက တဝွီးဝွီး။ အိမ္ကို အသားကုန္သုတ္လာၾကၿပီး အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့မွ သက္သာရာ ရသြားတယ္။ အေႏြးထည္ေတြခၽြတ္ၿပီး တိုင္မွာခ်ိတ္.. ဝိုင္အနီတစ္လုံး ေဖာက္တယ္။ ဆားငံသီးတစ္ထုပ္ဆြဲ၊ အေပၚဆုံးထပ္က သူ႔အိပ္ခန္းေလးထဲ အလုအယက္ ခြက္ေတြပုလင္းေတြကိုင္ရင္း တဟိဟိနဲ႔ ေျပးတက္ၾကတယ္။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ညအိပ္အဝတ္အစား ကိုယ္စီလဲၿပီးေတာ့မွ အိပ္ယာေပၚတက္ ဝိုင္ေလးကစ္၊ ဆားငံသီးေလးျမဳံ႕၊ ခပ္ေႏြးေႏြး အိပ္ယာသန႔္သန႔္ေလးေပၚမွာ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ပဲ။

ဘာလုပ္ေနၾကတယ္ ထင္လို႔တုန္းဗ်။ ဟုတ္ကဲ့! စကားလည္း မေျပာၾကပါဘူး။ စာအုပ္တစ္အုပ္စီနဲ႔ ၿငိမ္ေနၾကတာဗ်ိဳ႕။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဝိုင္ငွဲ႕ေပး၊ ဆားငံသီးခြံ့တာကလႊဲၿပီး ကိုယ့္စာအုပ္ ကိုယ္ဖတ္ေနၾကတာ။ မင္းတို႔ဟာကလည္း တစ္မ်ိဳးပဲလို႔ ထင္ေနၾကသလားပဲ အဟီး။ ဖက္ေတာ့ ဖက္ထားၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ဝိုင္ေလးရီတီတီ၊ အိပ္ယာေႏြးေႏြးေလးေပၚ ႏွစ္ေယာက္သား ပူးကပ္ကပ္ဖက္၊ ကိုယ္စိတ္ဝင္စားတဲ့ စာအုပ္ ကိုယ္စီဖတ္ေနရတဲ့ အရသာက လိင္ဆက္ဆံရတာထက္ ပိုၿပီးဇိမ္ရွိတယ္ ထင္တာပဲ။ အဲ့ဒီအရသာကို အခုထိ လြမ္းေနတုန္းကိုးဗ်ာ။

ညဉ့္အေတာ္နက္သြားေတာ့ ညီမေလးက က်ေနာ့္ႏွုတ္ခမ္းကို ႁပြတ္ကနဲ တစ္ခ်က္နမ္းၿပီး “အိပ္စို႔ကြာ” လို႔ အေဖာ္ညႇိတယ္။ စာအုပ္နဲ႔ေတြ႕ရင္ အသည္းအမဲ ဖတ္တတ္တဲ့ က်ေနာ္က “အိပ္ႏွင့္ေလ ခဏေလးပါဟ” ဆိုၿပီး ဆက္ဖတ္ေနတယ္။

“နက္ျဖန္မနက္ပိုင္း အဝါေရာင္စိုက္ခင္းေတြ၊ ေတာအုပ္ေတြဖက္ လမ္းေလၽွာက္ရမွာေနာ္.. ဒါပဲ..”

လို႔ ဆူေအာင့္ေအာင့္ေလးေျပာရင္း ပက္လက္လွန္အိပ္ထားတဲ့ က်ေနာ့္လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ေပၚ ေခါင္းေလးအုံး၊ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို လက္ဖဝါးနဲ႔ ခပ္ဖြဖြေလးပြတ္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားရွာတယ္။

ဘယ္လိုလဲ.. ဖတ္ၿပီး ပ်င္းေနၾကၿပီလား ညီအစ္ကိုတို႔ေရ။ စေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းေန႔မွာ ႏွစ္ခ်ီေလာက္ပဲ အုပ္ၾကတာမို႔ စိတ္ထဲ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ေနၾကသလားပဲ ဟဲဟဲ။ ဟိုဆရာႀကီး ေျပာသလိုေပါ့ဗ်ာ။ ကိုယ္ကလည္း မငယ္ေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးေတြလို ခဏခဏ ၄-၅-၆ ခါေတာ့ မအုပ္နိုင္ေတာ့ပါဘူးေလ။ တစ္ရက္ ၂ ခါေပါ့။ အဘတို႔က ၂ ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေန႔တိုင္း မျပန္မခ်င္း အဘတို႔က ၂ အဟီး။

တြတ္ပီဖိနပ္လို ရာဘာလည္ရွည္ ဖိနပ္ႀကီးစီးလို႔ ေခါင္းေဆာင္းပါတဲ့ ဂြမ္းခံအကၤ်ီအနီရဲရဲကို ဝတ္ထားတဲ့ က်ေနာ္၊ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာ လိေမၼာ္သီးနည္းနည္း၊ ေရဗူး။ ညီမေလးက ကင္မရာေလးလြယ္ အေႏြးထည္အထူႀကီးဝတ္လို႔။ ၿမိဳ႕အစြန္ဖက္ကိုလမ္းေလၽွာက္ထြက္။ ကုန္းအေပၚကေန ဟိုးေအာက္ဖက္ကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း ေလၽွာဆင္းသြားတဲ့ ကတၱရာလမ္းအတိုင္း ျမဴးတူးစြာနဲ႔ အေျပးေလးေလၽွာက္။ ေဘးဘီဝဲယာက အတန္းလိုက္ကေလး ေဆာက္ထားတဲ့ အျဖဴေရာင္၊ အနီေရာင္ အိမ္ကေလးေတြက လွတပတ။ ရပ္ကြက္ကေလးအဆုံး က ဘယ္ရီျခဳံကေလးေတြၾကားက လူသြားလမ္းကေလးအတိုင္း စမ္းေခ်ာင္းေသးေသးေလးေဘးကေန ေလၽွာက္ရင္း တံတားကေလးကို ေက်ာ္လိုက္တာနဲ႔ ဘြားကနဲ ေပၚလာတာက အဝါေရာင္စိုက္ခင္းေတြ၊ နီညိဳေရာင္ သစ္ရြက္ေတြနဲ႔ အလွဆင္ထားတဲ့ ေတာအုပ္ေတြ။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အဆမတန္ ငယ္ရြယ္သြားၾကသလိုပဲ ေဟးကနဲ ေအာ္လိုက္မိေသးသလားေတာင္ မသိဘူး။ ဟိုးအေဝးမွာ ျမင္ေနရတဲ့ ေတာအုပ္နဲ႔ အဝါေရာင္စိုက္ခင္းေတြဆီ ျမက္ခင္းစိမ္းစိုစိုေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္နင္းလို႔ အေျပးေလးသြားၾကရင္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဖင္ပိတ္ကန္တမ္း ေဆာ့သြားၾကေသးတယ္ ဟီးဟီး။

စိုက္ခင္းေတြအလယ္တည့္တည့္ကို ျဖတ္ေလၽွာက္ ေတာအုပ္ကေလးထဲဝင္ အဝါေရာင္ အနီေရာင္ သစ္ရြက္ေႂကြကို တအံ့တၾသေကာက္ၿပီး ကိုင္ၾကည့္၊ ညီမေလးကေတာ့ သူ႔ကင္မရာေလးနဲ႔ ဟိုရိုက္ဒီရိုက္ေပါ့။ က်ေနာ့္ကို တေနရာမွာ ထိုင္ခိုင္းၿပီး ဓာတ္ပုံရိုက္ေပးေသးတယ္။ ပို႔စ္ထုတ္စမ္းဆိုေတာ့ ဂိုက္ေပးလိုက္တာ ဂ်ီပုန္းႀကီး မူတူတူ လုပ္ေနတဲ့အတိုင္း ထြက္လာလို႔ ႏွစ္ေကာင္သား ရယ္လိုက္ရေသးတယ္။ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ေတာအုပ္ထဲက ေက်ာက္ေတာင္ခပ္ျမင့္ျမင့္တစ္ခုမွာ ကေလးေတြကို ေတာင္တက္တမ္းကစားဖို႔ လာပို႔ဟန္တူတဲ့ မိသားစုတစ္စုနဲ႔ဆုံလို႔ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ကေလးေတြေတာင္ တက္ေနၾကတာ ဝင္ေငးလိုက္ၾကေသးတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ဆက္ေလၽွာက္လာၾကရင္း ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္လာေတာ့ အိပ္ကပ္ထဲ လက္ႏွိုက္လိုက္တာ ေဆးလိပ္ဗူးမရွိေတာ့ဘူး။ ဘယ္နားမွာ က်ခဲ့မွန္းမသိ ရြာလည္ေကာ။ ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး ျပန္ရွာၾကေသးတယ္။ ေတာအုပ္ထဲမွာဆိုေတာ့ ဘယ္နားက်လို႔က်မွန္း မသိေတာ့ စိတ္ေလၽွာ့လိုက္ရတယ္။ (မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္သြားတာေပါ့ေလ)

အဲ့ဒီမွာဗ်ာ ခုံတန္းေလးတစ္ခု ေတြ႕တယ္။ သစ္ပင္ကို အလႊားလိုက္ ေရြၿပီး အၾကမ္းထည္ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ခုံကေလး။ ပန္းပြင့္ေလးေတြအစီအရီ ေရာင္စုံေလးေတြတင္ထားေတာ့ လွတပတေလး။ ဒါနဲ႔ႏွစ္ေယာက္သား အနီးကပ္သြားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပန္းေတြက လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြဗ်။ ပို႔စကဒ္ကေလးတစ္ခုပါ ခ်ထားတာ။ စာဖတ္လိုက္ေတာ့ ေဆြးသြားတယ္။ အတိအက်ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ ကြယ္လြန္သြားတဲ့ ဇနီးသည္ (အဘြားႀကီး ဘယ္ႏွစ္ခုႏွစ္ ကြယ္လြန္သည္ဆိုတာ ပါတယ္) ကို အမွတ္တရ အေနနဲ႔ မင္းကို ကိုယ္အရမ္းလြမ္းတယ္ အခ်စ္ ဘာညာေလးေတြ ေရးထားေသးတာ။ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ လာခ်ထားတဲ့ ပန္းကေလးေတြနဲ႔ ပို႔စကဒ္ေလးေပါ့ဗ်ာ။ ဒီခုံတန္းေလးက သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ တစ္ခ်ိန္က တူတူဒီေတာအုပ္ေလးထဲ လမ္းေလၽွာက္ထြက္လာတိုင္း ထိုင္နားေနၾကလား ဘာလား တစ္ခုခုေနမယ္။

က်ေနာ္တို႔လည္း အဲ့ဒါေလးျမင္ၿပီး အူျမဴးေနၾကရာက အေတြးကိုယ္စီနဲ႔ ၿငိမ္က်သြားၾကတယ္။ တခါတေလၾကေတာ့ တခ်ိဳ႕ေသာ အေနာက္တိုင္း ယဥ္ေက်းမွုေတြက ထူးဆန္းၿပီး ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းသလိုပဲလို႔ ေတြးမိတာနဲ႔ ညီမေလးကို ပုခုံးဖက္ လမ္းေျဖးေျဖးေလၽွာက္ရင္း အာလူးဖုတ္ေနမိေသးတယ္။ အဘိုးႀကီး အဘြားႀကီးစုံတြဲေတြ လမ္းမွာ ေမႊးေမႊးေပးေနတာ၊ သြားေလရာ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ တုန္တုန္ခ်ိခ်ိနဲ႔ ေနာက္ဆုံးအရြယ္ထိ ၾကင္နာယုယေနၾကတာ၊ ဗမာျပည္က သက္ႀကီးဝါႀကီးစုံတြဲေတြဆို အနားမကပ္ေတာ့တဲ့အျပင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စကားေတာင္ ခပ္ဟဟ မေျပာၾကေတာ့တာ အစရွိသျဖင့္ေပါ့ေလ။

ဘယ္လိုလဲ ညီအစ္ကိုတို႔ ဖတ္ရတာ ပ်င္းေနၾကၿပီလားဗ်။ ငခ်ိဳကန္း ဘာေတြေလၽွာက္ေျပာေနမွန္း မသိဘူး။ မဆီမဆိုင္ေတြေနာ့္ အဟီး။ ခဏေတာ့ သည္းခံဖတ္ဗ်ာ။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေတာအုပ္ကေလးထဲက ျပန္ထြက္၊ အဝါေရာင္ စိုက္ခင္းျပင္ တေမၽွာ္တေခၚႀကီးကို ျဖတ္ေလၽွာက္ရင္း ျပန္ဖို႔ျပင္တယ္။ ေတာအုပ္အစြန္ ခပ္လွမ္းလွမ္း ေတာင္ကုန္း အစိမ္းေရာင္ေပၚမွာ ေလရဟတ္အနီေရာင္ေလးနဲ႔ အိမ္ကေလးတစ္လုံးကို လွမ္းျမင္ရေတာ့

“ဂၽြန္စတိုင္းဘတ္ ဝတၳဳထဲက အိမ္ကေလးနဲ႔တူတာ”

လို႔ က်ေနာ္ေျပာမိလိုက္ေတာ့ ညီမေလးက

“ဟုတ္တယ္ေနာ္”

လို႔ သတိရသြားဟန္နဲ႔ ျပဳံးရင္း ေထာက္ခံတယ္။ အဝါေရာင္စိုက္ခင္းေတြကို ျဖတ္ေလၽွာက္ရင္း လိေမၼာ္သီး တစ္ေယာက္တစ္လုံးစီစား၊ ေရနည္းနည္းေသာက္၊ ခဏထိုင္နား၊ နည္းနည္းပါးပါး နမ္းၾက (ဟဲဟဲ စိုက္ခင္းထဲ၊ ေတာအုပ္ထဲ ဟိုဟာလုပ္မယ္ဆိုတဲ့ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ဖတ္ေနတဲ့ ညီအစ္ကိုေတြကို အားေတာ့နာပါတယ္ဗ်ာ။ ဘာမွမအုပ္ျဖစ္ဘူး) ဒီေလာက္ပါပဲ။ အဲ့ဒီေန႔က ေနေရာင္ျခည္ ခပ္ေႏြးေႏြး ရေနတယ္ဆိုေပမယ့္ ေဘာင္းဘီအျပင္ကို ေဂြးထုတ္ေလာက္ရေအာင္ မေႏြးဘူး။ ခ်မ္းတယ္ဗ်။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာျပန္ရင္ ေအးေဆးအုပ္လို႔ရေနတဲ့ဟာ လုပ္ဖို႔ ေတြးေတာင္မေတြးမိပါဘူး။

အျပန္လမ္းမွာ က်ေနာ္ေတာ့ အေတာ္မ်က္ႏွာပ်က္ေနၿပီ။ အလာတုန္းက ဆင္းခ်လာတဲ့ ကုန္းေလၽွာ ကတၱရာလမ္းမႀကီးအတိုင္း ျပန္တက္လာရတာကိုး။ ညီမေလးကေတာ့ ေအးေဆးပဲ မ်က္ႏွာကိုမပ်က္တာ။ ေအးေလး သူကေတာ့ အားကစားမယ္ကိုး။ ကိုယ္ကသာ ငယ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ကေလး႐ုပ္ဖမ္းထားေပမယ့္ ဇရာကေထာင္း (အမွန္က ဒီေလာက္ေတာ့လည္း မႀကီးေသးပါဘူး အဟိ) ငယ္ငယ္က မိုက္ခဲ့တာေတြေၾကာင့္လားမသိ အေတာ္ဖားေနၿပီ။ ဒါကို ၿမိဳ႕ထဲျပန္ေရာက္ေတာ့ ေဈးဝင္ဝယ္ေသးတယ္။ က်ေနာ္က စိတ္အေတာ္ညစ္ေနၿပီ။ ေနာက္ေန႔မွ ဝယ္ပါလား။ လူက ၿပိဳင္းေနပါၿပီဆိုေန မရဘူး သူလုပ္ခ်င္တာ ဇြတ္လုပ္တာဗ်။

အဲ့ဒီလိုနဲ႔ ဝယ္လာတဲ့ အထုပ္အပိုးေတြကို ဒရြတ္ဆြဲသယ္ရင္းနဲ႔ပဲ အိမ္ျပန္ေရာက္လာတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ မေန႔ညက က်န္တဲ့ ဟင္းေတြ ထမင္းေတြကို ျပန္ေႏြးၿပီး ခပ္သြက္သြက္ကေလး ထမင္းစားေသာက္လိုက္ၾကတယ္။ စားၿပီးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း အေပၚထပ္အိပ္ခန္းကို တက္ၿပီး နားဖို႔ျပင္ေတာ့တာပဲ။ လမ္းေလၽွာက္ထားတဲ့ခရီးက က်ေနာ့္စိတ္ထင္ ၆ မိုင္ ၇ မိုင္ေလာက္ကိုရွိမယ္။ ပင္ပန္းၿပီေပါ့ဗ်ာ။ အဝတ္အစားလဲၿပီး အိပ္ယာထဲ ဝင္ေခြလိုက္ၾကတာ ခ်က္ခ်င္းပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကတယ္။

က်ေနာ္ အိပ္ယာျပန္နိုးလာေတာ့ မိုးေတာင္ စုပ္စုပ္ခ်ဳပ္ေနၿပီ။ ခုနက က်ေနာ့္ကိုဖက္ၿပီး အိပ္ေနတဲ့ ညီမေလး အိပ္ယာေပၚမွာ ရွိမေနေတာ့ဘူး။ အိပ္ခန္းထဲက စာၾကည့္စားပြဲေပၚမွာ ကြန္ျပဴတာနဲ႔ ဘာလုပ္ေနတယ္မသိဘူး။ ေရဆာလာတာနဲ႔ က်ေနာ္ ကုတင္ေပၚက ဆင္းၿပီး စာၾကည့္စားပြဲေပၚ ေရဖန္တေကာင္းထဲက ေရတစ္ခြက္ ငွဲ႕ေသာက္ရင္း အကဲခတ္လိုက္ေတာ့ ညီမေလးမ်က္ႏွာက မဲ့တဲ့တဲ့ရယ္။ အမူအရာပ်က္ေနေတာ့ က်ေနာ္လည္း တစ္ခုခုပဲဆိုၿပီး

“ဘာျဖစ္တာတုန္းဟ”

လို႔ေမးရင္း သူ႔ေရွ႕က ကြန္ျပဴတာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔အဆိုင္းမန႔္တစ္ေစာင္ကို စစ္ေဆးအမွတ္ေပးၿပီး ဆရာျဖစ္သူက ျပန္ပို႔ထားတဲ့ အီးေမးလ္တစ္ေစာင္ဗ်။ အမွတ္က မဆိုးပါဘူး။

“ဘာျဖစ္လို႔တုန္း.. အမွတ္က မဆိုးပါဘူး” လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ “အီးးးး” ဆိုၿပီး အာျဗဲႀကီးနဲ႔ ေအာ္ငိုလာတယ္။ “မေကာင္းဘူး ဂန္ဒူးရခ်င္တာ မရလို႔” တဲ့။

ဒင့္ေမဂလႊား လူၾကည့္ေတာ့ အပ်ိဳႀကီးေပါက္စေလးလိုလို လူႀကီးသူမလိုလိုနဲ႔ အခုဟာက အထက္တန္းေက်ာင္းသူေလးလိုလို ျဖစ္မေနဘူးလားဗ်ာ။

“ကဲကဲ ေတာ္ေတာ့ေတာ္ေတာ့ တကယ္တမ္းေတာ့ ဂုဏ္ထူးဆိုတာ ပညတ္ခ်က္ ၄-၅ မွတ္ကေလး ေလၽွာ့သြားတာ… ဘာျဖစ္တုန္း တိတ္တိတ္..” ဘာညာဆိုၿပီး ေခ်ာ့ေမာ့ေနရတာေပါ့။

“ကိုင္း.. လာပါဦးကြာ” ဆိုၿပီ စာၾကည့္စားပြဲမွာ ထိုင္ေနတာကို အတင္းေပြ႕ၿပီး အိပ္ယာေပၚဆြဲတင္ ဆြဲလွဲ၊ ရင္ခြင္ထဲ အတင္းဆြဲဖက္၊ တင္ပါးေလးဘာေလး ပုတ္ၿပီး ေခ်ာ့ေနတာေပါ့။ လူႀကီးျဖစ္ေနၿပီ မငိုရဘူး လိမၼာတယ္ေပါ့။ တဟင့္ဟင့္ရွိုက္၊ မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်ေနတာကို သုတ္ေပး၊ ေက်ာပြတ္၊ ဖင္ပြတ္၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာေလးလုပ္ေပးမွ တိတ္ေတာ္မူသြားတယ္။ ဒါေတာင္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ တဟင့္ဟင့္နဲ႔ ရွိုက္သံက ထြက္ထြက္လာေသးတာဗ်။ ၿငိမ္က်သြားေတာ့မွ ေဘးတိုက္ တစ္ေစာင္းအိပ္ၿပီး ရင္ခြင္ထဲေပြ႕ထားတာကို လႊတ္ေပးလိုက္ရင္း ပက္လက္လွန္ အေနအထားနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ခဏျပန္မွိန္းေနလိုက္တယ္။

အမယ္ အဲ့ဒီမွာ ရွိုက္သံေပ်ာက္သြားတဲ့အျပင္ က်ေနာ့္ေအာက္ပိုင္း ေအးသြားပါတယ္ေပါ့။ ဘယ္ဟုတ္မလဲ မေအေဘးေလးက က်ေနာ့္ေဘာင္းဘီကို ဆြဲခၽြတ္ၿပီး ခ်မ္းလို႔ ေကြးေကြးေလးျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ ဒုံးပ်ံကို လၽွာနဲ႔ တို႔ထိတို႔ထိလုပ္ၿပီး ဆြေနတာဗ်ား။ ဟဲ့ ေသာက္ပလုတ္တုတ္! “ဘာတုန္း” ဆိုေတာ့ “အူးးး” တဲ့။ ခုနက ငိုထားတဲ့ မ်က္ရည္က ေကာင္းေကာင္းမေျခာက္ေသးဘူး။ ပါးစပ္ထဲ ထိပ္ဖူးကို ငုံစုပ္ေနရင္း အူးးး လို႔အသံျပဳရင္း လွမ္းျပဳံးျပေနေသးတာ။ တကယ့္ဟာေလးဗ်ာ။

အတိက်ေတာ့ ေရးမျပေတာ့ဘူးဗ်ာ။ အဲ့ေသခ်င္းဆိုးမေလးက စုပ္ခ်င္တိုင္းစုပ္ၿပီး ဒုံးပ်ံ မိုးေပၚေထာင္လာတာနဲ႔ တက္ခြၿပီး ျမင္းစီးသြားတာ အားရပါးရပဲ။ က်ေနာ္ေတာင္ ဘာမွ ေသခ်ာမလုပ္လိုက္ရဘူး။ အခုျပန္ေတြးၿပီးေတာ့ကို အသံထြက္ၿပီး ရယ္ေနမိတယ္။ ဘယ့္ႏွယ့္ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းေလးနဲ႔ ေကာင္မေလး ဒုံးပ်ံႀကီး ပါးစပ္မွာတပ္လို႔ေလ။ မ်က္စိထဲ ျမင္ၾကည့္လိုက္ၾကစမ္းပါ ညီအစ္ကိုတို႔ရာ။

ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာလည္း ေထြေထြထူးထူးေတာ့ သိပ္မရွိလွပါဘူး။ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၾက၊ ဧည့္ခန္းထဲ လွဲေလ်ာင္းၿပီး စာအုပ္ကိုယ္စီနဲ႔ ေစာင္ပါးေလးေတြ ျခဳံရင္းေကြး၊ အိမ္ထဲေအာင္းရတာ ၿငီးေငြ႕လာၾကၿပီဆို အျပင္ထြက္ၿပီး လမ္းေလးဘာေလး ေလၽွာက္ၾကျပဳၾကေပါ့။ တခါတေလ ၿမိဳ႕အျပင္ဖက္ေန တစ္ၿမိဳ႕လုံးကို ရစ္ပတ္ၿပီး စီးဆင္းေနတဲ့ ေခ်ာင္းကေလးေဘးနား (အမွန္က တူးေျမာင္းသာသာေလာက္ပါပဲ) လမ္းေလၽွာက္၊ ေညာင္းလာရင္ ေခ်ာင္းကေလးေဘးက သစ္လုံးထိုင္ခုံေလးေတြ ခ်ထားတဲ့ ဘီယာဆိုင္မွာ ထိုင္၊ တစ္ခြက္တစ္ဖလားေမာ့၊ ေရာက္တတ္ရာရာေလးေတြ ေလၽွာက္ေျပာၾက ဒီေလာက္ပါပဲ။

ညဖက္ေတြၾကရင္ေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲထြက္၊ ေတာၿမိဳ႕ေလးရဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ ႐ုပ္ရွင္႐ုံေလးမွာ လက္မွတ္တန္းစီၿပီး ႐ုပ္ရွင္ဝင္ၾကည့္၊ ႐ုပ္ရွင္ၿပီးလို႔ အိမ္အျပန္ ဗိုက္ဆာလာၾကရင္ တ႐ုတ္ေခါက္ဆြဲဆိုင္ တစ္ဆိုင္ဆိုင္ဝင္ထိုင္ၿပီး စားၾကေသာက္ၾက… ရာသီဥတုျပင္းလြန္းတဲ့ ညေတြၾကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား အျပင္မထြက္ျဖစ္ၾကေတာ့ပဲ အင္တာနက္က ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကား ေကာင္းေကာင္း တစ္ကားေလာက္ေဒါင္း၊ စပီကာေတြ ဘာေတြနဲ႔ဂၽြိဳင္း၊ အိပ္ယာေပၚမွာ ဝိုင္အနီေလးဘာေလး ေမာ့ရင္း ေစာင္ျခဳံထဲမွာ ေကြးရင္းၾကည့္ အဲ့လိုေတြေပါ့ဗ်ာ။

ဟိုဟာေကာ မလုပ္ျဖစ္ၾကေတာ့ဘူးလားဆိုေတာ့ကာ လုပ္တာေပါ့ေလ ဘယ္ေနပါ့မလဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ဒါေတြႀကီးပဲ ေလၽွာက္ေရးျပေနရင္ ပ်င္းသြားမွာစိုးလို႔ မေရးျပေတာ့တာ။ လုပ္တာမွ မနက္ မ်က္လုံးပြင့္လာရင္ကို ညီမေလးက ေသာင္းက်န္းေနၿပီ ဆရာတို႔ေရ။ လူက အိပ္ခ်င္မူးတူး ျဖစ္ေနတုန္းပဲ ရွိေသးတယ္ ဒင္းက ေအာက္ကေန က်ေနာ့္ဒုံးပ်ံကို တႁပြတ္ႁပြတ္နဲ႔ စုပ္ၿပီး ေသာင္းက်န္းေနၿပီ ဟီးဟီး။ ကိုယ္လည္း ဘာမွမေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး လက္ေလၽွာ့ထားလိုက္ၿပီ ဆိုတဲ့ အထာနဲ႔ ပက္လက္ကေလးလွန္ထားရာကေန ျပဳံးျပဳံးမိန႔္မိန႔္ႀကီး ခံေနလိုက္ေတာ့တာပဲ။ (မ်က္စိထဲ ျမင္တယ္ေနာ္ ဟိ) သူ႔ဖာသူ စုပ္ျပဳၿပီး သူ႔ဖာသူတက္ၿပီး ျမင္းစီး၊ သူ႔ဖာသူ ခရီးဆုံးေရာက္၊ ေမာသြားေတာ့မွ အီေဖကိုယ္က ထထိုင္ၿပီး ေလွႀကီးထိုးနဲ႔ တစ္ေၾကာင္း ေကာက္ၿပီးလိုက္ရတယ္။ ၿပီးသြားေတာ့ တစ္ေရးတစ္ေမာ နာရီဝက္ေလာက္ ျပန္ႏွပ္လိုက္ရတာေပါ့။

ျပန္နိုးလာေတာ့ လူက လန္းလန္းဆန္းဆန္း ျဖစ္ေနၿပီ။ သြားတိုက္၊ ေရေလးဘာေလးခ်ိဳး၊ အဝတ္အစားေလးဝတ္၊ ေအာက္ထပ္ မီးဖိုခန္းကို ဆင္းသြားရင္ မနက္စာ(ဗမာစာ) တစ္ခုခုက ပူပူေႏြးေႏြး အဆင္သင့္ရယ္။ စားေသာက္ၿပီးစီးေတာ့မွ ၿမိဳ႕ထဲကို လမ္းေလၽွာက္ ေဈးေလးဘာေလးပတ္ေပါ့။ ညဖက္မအိပ္ခင္ တစ္ေၾကာင္းေလာက္ ထပ္ဆြဲတာေတြ ရွိေသးေပမယ့္ မထူးျခားေတာ့လို႔ မေရးျပေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။

ထူးျခားတာေလး ေရးျပရရင္ နည္းနည္းေတာ့ ဟာသဆန္မယ္ထင္တယ္။ အဲ့ဒီလို သာသာယာယာေလး ေနလာရာက ခရစ္စမတ္ေတြ ဘာေတြၿပီးလို႔ န်ဴးရီးယား ေရာက္လာတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ႏွစ္သစ္ႀကိဳေတာ့ အျပင္ထြက္မေနေတာ့ပဲ ညေနကတည္းက အိမ္မွာပဲ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၿပီး ဧည့္ခန္းထဲမွာ သစ္သီးဝလံေလး ဝိုင္အနီေလးနဲ႔ႏွပ္ရင္း တီဗီေရွ႕မွာ ပူးပူးကပ္ကပ္ေလး ထိုင္ေမာ့ေနၾကတာေပါ့။ ပထမေတာ့ ဟိုခ်န္နယ္ ဒီခ်န္နယ္ေျပာင္း၊ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေလးေတြ ေမာ့ရင္း ဇိမ္က်ေနၾကရာကေန ၁၁ ခြဲေလာက္ၾကေတာ့ ႏွစ္သစ္ႀကိဳတဲ့ ေကာင့္ေဒါင္းလုပ္တဲ့ဟာ တီဗီက လာေနတာကို ဖြင့္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ လူေတြ အေပ်ာ္လြန္ေနၾကတာၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ပါ အလိုလို ေပ်ာ္လာၾကတယ္။

အဲ့ဒီမွာ ညီမေလးက ရီေဝေဝေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ဖက္နမ္းလာၿပီး ဒုံးပ်ံကို လက္ဖဝါးေလးနဲ႔ အုပ္ကိုင္ပြတ္သပ္ၿပီး လာဆြတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း မရီတရီ အေျခအေနဆိုေတာ့ စိတ္က နည္းနည္းႂကြလာတယ္။ တိုတိုေျပာရရင္ ဂြမ္းခံေဘာင္းဘီေလးကို အသာေလး ဆြဲခၽြတ္ၿပီး အုပ္ကေရာဆိုပါေတာ့။ တီဗီေရွ႕က ေခါက္လိုက္ရင္ ဆက္တီခုံရွည္၊ ျဖန႔္လိုက္ရင္ ေမႊ႕ယာျဖစ္သြားတဲ့ ခုံေပၚ ပက္လက္လွန္အိပ္ထားတဲ့ ညီမေလးကို ဂ်ိဳင္းေအာက္ကေန လက္လၽွိုၿပီး အသားကုန္ ဆြဲဆြဲေဆာင့္ၿပီး လုပ္ေနမိတာေပါ့။

အဲ့ဒီမွာ ဘာျဖစ္သလဲဆိုေတာ့ မနက္ကတည္းက ႏွစ္ေၾကာင္းေလာက္ ဆက္တိုက္ဆြဲခဲ့ၿပီးသားဗ်။ တစ္ရက္ကို ၂ ခါ ၃ ခါ ဆြဲလာတာလည္း ရက္က အေတာ္ၾကာလာၿပီဆိုေတာ့ ေတာ္႐ုံလုပ္တာနဲ႔ က်ေနာ္ မၿပီးနိုင္ဘူးျဖစ္လာၿပီ။ (အဲ့လိုကိစၥ အိမ္ေထာင္သည္ေတြ ပိုသိမွာပါဗ်ာ) အခုလည္း ရီေဝေဝ အရွိန္ေလးနဲ႔ အသားကုန္ေဆာင့္လြန္းတာ ဘယ္ေလာက္ၾကမ္းသလဲဆိုေတာ့ ညီမေလးခင္မ်ာ အာေခါင္ျခစ္ပီး ေအာ္တဲ့အဆင့္ ေရာက္လာၿပီ။ ၾကမ္းလြန္းလို႔ (တအားမေဆာင့္နဲ႔လို႔ေတာ့ မေျပာဘူးရယ္ အဟိ) မၿပီးၿပီးေအာင္ ႀကိဳးစားေနရေတာ့ ေအာစာေရးဆရာပီပီ ပါးစပ္က ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလးေတြ ေျပာမိတယ္။ သာမန္အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က အရွက္အေၾကာက္ႀကီးေပမယ့္လို႔ အိပ္ယာေပၚမွာေတာ့ ပါးစပ္က အဲ့လိုရယ္ဗ် ဟီး။ အဲ့မွာ ကြိဳင္တက္ေတာ့တာပဲဗ်ိဳ႕။

“မနက္က ၂ ခ်ီ လိုးထားတာေတာင္ မဝေသးဘူး ဟုတ္လား…။ အင့္အင့္ ဝၿပီလား အလိုးခံလို႔ ဝၿပီလား။ မဝမခ်င္းလိုးမယ္ ဟုတ္ၿပီလား”

ဟီးဟီး အဲ့လိုဟိန္းေဟာက္ၿပီး ပိတ္ပိတ္ေဆာင့္လိုက္တာ… ေအာက္ကေန မ်က္လုံးစုံမွိတ္ ေအာ္ဟစ္ခံေနတဲ့ မမေလးက ဆတ္ကနဲ မ်က္လုံးပြင့္လာၿပီး ေဒါသထြက္ေနတဲ့ ႐ုပ္ကေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို တြန္းထုတ္လာတယ္။

“ရွင္ ဘာစကားေျပာတာလဲ ဟမ္..။ က်မကို ဘယ္လိုအစားမ်ား မွတ္ေနလို႔တုန္း”

အဲ့ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း လန႔္ျဖန႔္၊ ရွက္လည္းရွက္သြားတယ္။ ဟိုက္! ငါေတာ့ လက္လြန္ၿပီေပါ့ အဟီး။ သူတြန္းလိုက္ေတာ့ အလန႔္တၾကား ေနာက္ကိုဆုတ္လိုက္တာ ဒုံးပ်ံက ပလြတ္ကနဲ အဖုတ္ထဲက ထြက္လာၿပီး ရမ္းတန္းရမ္းတန္းနဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီ။ အဲ့ဒီဒုံးပ်ံတန္းလန္းကို လက္ကေလးနဲ႔ အရင္းကဆုပ္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ကေလး ထိုင္ၿပီး ညီမေလးကို မခ်ိျပဳံးေလး ျပဳံးျပေနတဲ့ ေမာင္ခ်မ္းကိုရဲ့ ျဖစ္အင္ကို မ်က္စိထဲသာ ျမင္ၾကည့္ၾကပါေတာ့ ညီအစ္ကိုတို႔ရယ္ ဟားဟား။

” မဟုတ္ပါဘူး ညီမေလးရာ… အစ္ကို စိတ္.. စိတ္တအားထေအာင္ တမင္ေလၽွာက္ေျပာတာပါ။ ဘာသေဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး အဟီး..။ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ေနာ္လို႔ ဟစ္ဟစ္”

အဲ့လိုမ်ိဳး မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ေျပာလိုက္ေတာ့မွ စိတ္တိုတာေျပသြားပုံရတယ္။ ဟြန္း! ဆိုၿပီး စိတ္ေလၽွာ့လိုက္ဟန္နဲ႔ ပက္လက္အိပ္ေနရာက ထထိုင္လာတယ္။ ပြဲပ်က္ၿပီ ထင္ေနရာကေန ေမႊ႕ယာခုံေပၚ (တီဗီဖက္ကို မ်က္ႏွာမူ) ေလးဖက္ကေလး ကုန္းေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ

“ထည့္ေလ ဘာလုပ္ေနတာလဲ” တဲ့ ဟီဟိ။

အဲ့ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း အသာေလး သူ႔တင္ပါးအိစက္စက္ တင္းတင္းႀကီးႏွစ္ခုကို ဆြဲျဖဲၿပီး ဒုံးပ်ံကို ဖိသြင္းလိုက္ရေတာ့တာေပါ့။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သိပ္အသံမထြက္ရဲေတာ့ဘူး။ တင္ပါးႏွစ္ျခမ္းကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ေခ်ၿပီး တဖန္းဖန္းနဲ႔ ဆက္ေဆာင့္ေနလိုက္တယ္။ နည္းနည္းလန႔္သလို ျဖစ္သြားလို႔ ခ်ိဳဗူးေတြဘာေတြေတာင္ လက္နဲ႔ လွမ္းမကိုင္ရဲေတာ့ဘူး။ ဖင္ေလး ခါးေလးေလာက္ပဲ ကိုင္ၿပီး ဆက္ေဆာင့္ေနလိုက္တယ္။

အဲဒီလို အုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၁၂ နာရီက ထိုးခါနီးလာၿပီဗ်။ ေကာင့္ေဒါင္း လုပ္ၾကေတာ့မွာ တီဗီက ျပေနၿပီ။ က်ေနာ္ကလည္း အရွိန္ေတာ္ေတာ္ျပန္တက္လာလို႔ ေဆာင့္ခ်က္ေတြက တေျဖာင္းေျဖာင္းေတာင္ ျမည္လာသလို ျမန္လည္း ေတာ္ေတာ္ျမန္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့မယ္ဗ်။ ဒုံးပ်ံတစ္ေခ်ာင္းလုံးကို က်ဥ္တက္လာၿပီ။ အဲ့ဒါကို သတိထားမိလာဟန္တူတဲ့ ညီမေလးက ေလးဖက္ကုန္းထားရာကေန တီဗီကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ၿပီး…

” ေဟ့လူ မၿပီးနဲ႔ဦး ခဏေလးေစာင့္ ခဏေလးေစာင့္… ၅ ၄ ၃ ၂ ၁ ၀ ဆိုမွ ၿပီးရေအာင္ လာေတာ့မယ္ လာေတာ့မယ္”

အဟီး သူအဲ့လိုေျပာလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာကို အျပင္းအထန္ ေဆာင့္ေနတဲ့ က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွ မေအာင့္နိုင္ေတာ့လို႔ ဒုံးပ်ံကို ဆြဲထုတ္ၿပီး သူ႔ဖင္တုံးႀကီးေတြေပၚ ပန္းထုတ္ပစ္လိုက္မိတယ္။

“ဟြန္း! အသုံးကို မက်ဘူး…။ သူမ်ားက အမွတ္တရျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခ်င္ပါတယ္ဆိုမွ”

တကယ့္ဟာေလးဗ်ာ ဟားဟား။ သူမ်ားတကာေတြ တီဗီေပၚ ဟက္ပီးန်ဴးရီးယား ဘာညာဆိုၿပီး ေအာ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က တစ္ရွူးေလးေတြနဲ႔ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ရင္း တဟီးဟီး ျဖစ္ေနၾကတာေပါ့ေလ။ ႏွစ္သစ္ကို သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ရင္း ႀကိဳဆိုခဲ့ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ အားလပ္ရက္ကေလးေတြ ကုန္ဆုံးသြားခဲ့ပါတယ္။ အေပ်ာ္ရက္ေတြဆိုတာကလည္း ခင္ဗ်ားတို႔သိတဲ့အတိုင္းပဲ ဖင္လွည့္ေခါင္းလွည့္နဲ႔ ဘာမွေသခ်ာ မခံစားလိုက္ရသလို အကုန္ျမန္တာကိုးဗ်။ ျပန္ဖို႔ရက္ ေရာက္လာေကာ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။

ျပန္ခ်င္သလားဆိုေတာ့ ဘယ္ျပန္ခ်င္ပါ့မလဲ။ ညီမေလးရဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ျပန္လာေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ဆက္ေနေနလို႔မွ မေကာင္းေတာ့တာ။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးလည္း လုပ္စရာကိုယ္စီနဲ႔ ကိုယ့္ဘဝကို ေရွ႕ဆက္ရေတာ့မွာ မဟုတ္လား။

ေလးကန္တဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ အထုပ္ေလးဆြဲလို႔ အိမ္ျပန္မယ့္ရက္မွာ ဘူတာ႐ုံအိုေလးဖက္ကို ထြက္လာခဲ့ရတာေပါ့။ လိုက္ပို႔တဲ့ ညီမေလးက ရထားေပၚတက္ၿပီး လိုက္လာတယ္။ သူ႔ၿမိဳ႕နဲ႔ က်ေနာ့္ၿမိဳ႕ အလယ္တည့္တည့္ေလာက္က ၿမိဳ႕အထိ လိုက္လာမယ္တဲ့။ အဲ့ဒီၿမိဳ႕မွာ ခဏတူတူဆင္း ေန႔လည္စာ တူတူစားၿပီးေတာ့မွ သူ႔ၿမိဳ႕သူျပန္လိုက္၊ က်ေနာ္က ကိုယ့္ခရီးကိုယ္ဆက္ေပါ့။ ရထားေပၚမွာ ဘာမွစကားသိပ္မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူးဗ်။ ခပ္မွိုင္မွိုင္ ေတြေတြေလးေတြ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အဲ့ဒီၾကားထဲက ၿမိဳ႕ေရာက္ေတာ့ ေန႔လည္စာ ခပ္သုတ္သုတ္စားလိုက္ၾကတယ္။

နည္းနည္းေစာေနေသးတာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဝါသနာပါတဲ့ ၿမိဳ႕အလယ္ေခါင္က ျမဴဇီရန္တစ္ခုထဲ ဝင္ၾကည့္လိုက္ၾကေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ နည္းနည္းေအးလာတာနဲ႔ ၿမိဳ႕အလယ္ေခါင္မွာ ခရစ္စမတ္ကာလတုန္းက အလွလုပ္ထားဟန္တူတဲ့ ခရစ္စမတ္သစ္ပင္ႀကီးအနားက ေကာ္ဖီဆိုင္တန္းေတြထဲက “ေလရဟတ္နီ” ဆိုတဲ့ ျပင္သစ္ ေကာ္ဖီဆိုင္ကေလးထဲ ခဏဝင္ထိုင္၊ သူက လက္ဖက္ရည္၊ က်ေနာ္က ေကာ္ဖီတစ္ခြက္စီနဲ႔ စကားသိပ္မေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ပဲ ေကာ္ဖီဆိုင္က ဖြင့္ထားတဲ့ ေရွးေဟာင္းဂ်တ္ဇ္သီခ်င္းေတြကို ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး နားေထာင္ရင္း မ်က္ႏွာစာ မွန္ခ်ပ္ႀကီးကေနတဆင့္ အျပင္ေလာက ကို ေငးေမာေနမိၾကတယ္။

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေကာင္းကင္ေပၚကေန ေရခဲမွုန္ေဖြးေဖြးေလးေတြ တရွဲရွဲနဲ႔ ရြာက်လာတယ္။ ေျမျပင္ဟာ ေဖြးေဖြးျဖဴဆြတ္သြားလိုက္တာ မိနစ္အနည္းငယ္အတြင္းပဲ။ လမ္းေလၽွာက္ေနၾကတဲ့ လူေတြကလည္း ေရခဲမွုန္ေဖြးေဖြးေတြအၾကား ေျပးလို႔လႊားလို႔၊ ေလေတြကလည္း တဝွီးဝွီး တိုက္ေနတာကိုး။ အဲ့ဒီျမင္ကြင္းကို ေငးေနရင္း ခဏၾကာေတာ့ ညီမေလးက က်ေနာ့္ကို မဝံ့မရဲ လွမ္းၾကည့္ရင္း စကားစလာတယ္။

“အစ္ကို!”

“ေဟ!”

“ညီမေလး အစ္ကို႔ကို ခ်စ္တယ္…”

အဲ့လိုေလး ခပ္တိုးတိုးေျပာရင္း ေခါင္းငုံ႔သြားတယ္ဗ်။ က်ေနာ္လည္း ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိဘူးရယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဇာတ္လမ္းစကတည္းက အဲ့လိုစကားေတြ ေျပာမွမေျပာဖူးခဲ့ၾကတာေလ။ (ခ်မ္းကိုတို႔ေတာ့ လုပ္ျပန္ၿပီ။ မိန္းကေလးက ရည္းစားစကား စေျပာတယ္ ဟုတ္လားလို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ေလွာင္ခ်င္ေလွာင္ ဒါမွမဟုတ္ ေသာက္ႂကြားလာလုပ္တယ္လို႔ အျမင္ကတ္ခ်င္ကတ္ၾကလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ အျဖစ္အပ်က္ အမွန္အတိုင္း ျပန္ေျပာေနတာပါ) ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း မိုးေပၚက တဖြဲဖြဲက်လာေနတဲ့ ေရခဲမွုန္ေတြကို ေငးၿပီး ၿငိမ္ေနလိုက္မိတယ္ဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားေတာ့ သူလည္း အခံရခက္လာတယ္ထင္တယ္။

“ေဟ့! အစ္ကို ခ်စ္လား ေျဖေလ ဘာလို႔ၿငိမ္သြားတာလဲ”

“အင္းးး အစ္ကို မသိဘူး ညီမေလး”

အဲ့လိုေျပာလိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ေလး ျဖစ္သြားရွာတယ္။ စိတ္မေကာင္းဘူး ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ဘာေျပာရမွာလဲ။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပဳံးျပၿပီး အခုလို ျပန္ေျပာလိုက္တယ္…။

“အစ္ကို မင္းကို ဘာလုပ္ဖို႔ညာမလဲ ညီမေလးရာ..။ တကယ္မသိလို႔ မသိဘူးလို႔ပဲ ေျဖတယ္..။ အစ္ကိုက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေယာက်္ားပီသတယ္လို႔ ထင္တယ္။ ဆိုလိုတာကကြာ အစ္ကို မညာတတ္ဘူး။ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို စိတ္ထဲရွိတဲ့အတိုင္း ေျပာခ်င္တယ္..။ တစ္ဒဂၤ သာယာတာေလးကို အခ်စ္ဆိုၿပီး အ႐ူးအမူးေတြလည္း လုပ္မျပတတ္ဘူး..။ အစ္ကိုေမးမယ္ကြာ။ ညီမေလးရဲ့ အရင္ခ်စ္သူက ညီမေလးကို ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာတယ္မလား။ (ေခါင္းၿငိမ့္ျပတယ္) လက္ထပ္ပါ့မယ္လို႔ေကာ ေျပာသလား။ အနည္းဆုံး အရမ္းခ်စ္တယ္ လက္ထပ္ခ်င္တယ္ ေသေလာက္ေအာင္ခ်စ္တယ္ ဘာညာေတြေပါ့။ ေျပာခဲ့သလား (ေခါင္းထပ္ၿငိမ့္တယ္) အခု အဲ့ဒီေကာင္ ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ။ (မသိဘူး ဆိုတဲ့ ပုံစံနဲ႔ေခါင္းခါျပတယ္) အင္း .. အဲဒါပဲကြာ။ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို အိပ္ရဖို႔အတြက္ ခ်စ္တယ္ ျမတ္နိုးတယ္ လက္ထပ္ခ်င္တယ္ေတြ ေလၽွာက္ေျပာတာေလာက္ အစ္ကိုရႊံတာမရွိဘူး..။ အစ္ကို မင္းကို သံေယာဇဥ္ရွိတယ္ကြာ။ မင္း အစ္ကို႔အေပၚ အင္မတန္ၾကင္နာတယ္..။ အစ္ကို မင္းနဲ႔တူတူေနရတာ ေပ်ာ္တယ္။ အဲ့ဒါကို ဝန္ခံရဲတယ္။ ဒါေပမယ့္ ညီမေလး အခုေမးတဲ့ ေမးခြန္းကို အစ္ကိုမသိဘူး။ လိမ္လည္း မလိမ္ခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အစ္ကိုမသိဘူး ညီမေလးလို႔ ေျဖလိုက္တယ္။ အဲ့ဒါဟာ ညီမေလးရဲ့ အတၱမာနကို ထိခိုက္ခ်င္ ထိခိုက္လိမ့္မယ္..။ ဒါေပမယ့္ မတတ္နိုင္ဘူး။ အနည္းဆုံးကြာ အစ္ကိုဟာ မင္းအေပၚ ၁၀၀% ရိုးသားေနတယ္ဆိုတာ မင္းသိေစခ်င္တယ္ ဟုတ္ၿပီလား။ (ေခါင္းကို ငုံ႔ထားလၽွက္က တစ္ခ်က္ၿငိမ့္ျပတယ္)”

အဲ့ဒီေကာ္ဖီဆိုင္ေလးက ထလာၾကေတာ့ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ခါးကေလးသိုင္းဖက္လို႔ ဘူတာ႐ုံဖက္ ျပန္ေလၽွာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ဘူတာ႐ုံမွာ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ရထားေတြေပၚ မတက္ခင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ခပ္တင္းတင္းဖက္ မြတ္မြတ္သိပ္သိပ္ နမ္းျဖစ္ခဲ့ၿပီး မွုန္ျပာရီမွိုင္းေနတဲ့ ရာသီဥတုထဲ လမ္းခြဲခဲ့ၾကတယ္ ဆိုပါေတာ့ေလ။

ဟဲဟဲ ဘယ္လိုလဲ ညီအစ္ကိုတို႔ က်ေနာ္သိတာ တစ္ခုကေတာ့ အခုလို ေရးလိုက္မိတဲ့အတြက္ ဘူဒါးႀကီးေတြ ရိသဲ့သဲ့လုပ္စရာ တစ္ကြက္ ရသြားမယ္ ထင္တာပဲ။ မတတ္နိုင္ပါဘူး ေရးရင္း မုဒ အသြင္းလြန္ၿပီး အမွန္အတိုင္းေတြ စကားလုံးအတိအက် ခ်ေရးလိုက္တာပါ။ သူတို႔ယုံဖို႔မယုံဖို႔ထက္ က်ေနာ့္ ညီအစ္ကိုေတြ ခံစားတတ္မယ္ဆို ေက်နပ္ပါတယ္။ အခု ဆက္ေရးမွာက သည္းထိတ္ရင္ဖို ဟာသေလးဗ်။ ဆက္ဖတ္ၾကည့္ပါဦး။

ကိုယ့္ၿမိဳ႕ကိုယ္ ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ မိုးက စုပ္စုပ္ခ်ဳပ္ေနၿပီ။ ျပန္ေရာက္ေၾကာင္း ဖုန္းဆက္၊ ေရေလးမိုးေလးခ်ိဳးျပဳ၊ အိပ္ယာေပၚ အေညာင္းေလးဆန႔္၊ လြမ္းစိတ္ကေလးကလည္း ျပင္းထန္လာေတာ့ လက္ပ္ေတာ့ေလးဖြင့္၊ ညီမေလးနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဝဘ္ကမ္ေျပာမယ္ေပါ့။ ေခၚလိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာေလး ဘြားကနဲ ေပၚလာေတာ့ ေဟ့ ငါ့ပူတူတူးေလး မႊမႊ ဘာညာေပါ့။ ကိုယ့္ကိုလြမ္းေနၿပီမလား ဖက္အိပ္ခ်င္လိုက္တာကြာ.. အဲ့လိုေတြ ေလၽွာက္ေျပာေနတုန္း ႐ုပ္တည္နဲ႔ ေမးလာတယ္။

“‘အေတြးပင္လယ္ျပာ’ ဖိုရမ္ဆိုတာ သိသလား” တဲ့။

အမင္းဂ်ာ!

အဲ့ဒီမွာဗ်ာ က်ေနာ္ ခ်မ္းကိုမွန္း သူသိသြားတဲ့ေနာက္ပိုင္း ဟိုေမးဒီေမးေလးေတြ လုပ္လာတာေပါ့။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က “က်ေနာ္ႏွင့္ ထူးဆန္းေသာ သစ္သား႐ုပ္ထုေလး” ကို ေရးေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ သူလည္း အေတြးပင္လယ္ထဲ ဝင္ဝင္ၿပီး ဖတ္ေနတာကိုး။ (ဘာနာမည္နဲ႔ဝင္ေနလဲ ေမးတာကို မေျဖဘူးရယ္)

အဲ့ဒီဇာတ္လမ္းမွာက ခင္ဗ်ားတို႔ ဖတ္ဖူးတဲ့အတိုင္းပဲ က်ေနာ့္႐ူပေဗဒဆရာမေလး ဇာတ္လမ္း မဟုတ္လား။ နာမည္ေက်ာ္ဝတၳဳကို ယူေရးတာဆိုေပမယ့္ လူနီႀကီး ဆိုတာေလးပဲတူတာ။ က်န္တာေတြက တကယ့္ဟာေတြကို မိတ္ကပ္ေလးဘာေလး နည္းနည္းဖို႔ၿပီး ေလၽွာက္ေရးထားတာ သိသာေနေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း က်ေနာ္ ဆိုးေတမိုက္မဲတဲ့ ငယ္ဘဝေတြက အထင္းသားႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့ သူက အံ့ၾသတႀကီး ျဖစ္လို႔ေပါ့ေလ။

တကယ္တမ္း အျပင္က က်ေနာ့္မ်က္ႏွာေပး၊ ေနပုံထိုင္ပုံေတြနဲ႔ အဲ့ဒီထဲမွာ က်ေနာ္ေရးျပခဲ့တဲ့ ငယ္ဘဝနဲ႔က အဆက္အစပ္မွ သိပ္မရွိသလို ျဖစ္ေနတာကိုး။ တခါတေလမွာ ေဒါသႀကီးေပမယ့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ျပဳံးစိစိလုပ္ေနတတ္တဲ့ (သူ႔အေခၚ ျပည္ႀကီးတ႐ုတ္ကေလး) က်ေနာ့္လက္ရွိဘဝနဲ႔ အဲ့ဒီဇာတ္လမ္းထဲ ေရးျပေနတာေတြနဲ႔က တူမွမတူေတာ့တာကိုး။ ဒီၾကားထဲ အူက တိုတိုေနေသးတာ။ ေဂၚလီအပါ့ကို က်ေနာ္ ေျပာျပခဲ့ဖူးသလို သူနာျပဳဆရာမေလး မနီနီခ်ိဳ (ဒီနာမည္သုံးရတာ ခပ္လန႔္လန႔္ရယ္။ ဆရာေဟာ့ေဒါ့ရဲ့ ေသြးလက္ဝါးရန္ကို လန႔္ေနရတယ္ အဟီး)

အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ သားေလးတစ္ေယာက္ ေမြးတယ္။ သားေလးကို နာမည္ေပးေတာ့ “ဖိုးသက္” ဆိုတာၾကားေတာ့ ေၾကကြဲမိတယ္ ဘာညာဆိုၿပီး ေျပာလိုက္မိတယ္။

တစ္ရက္ ဝဘ္ကမ္ဖြင့္ထားၿပီး စကားေျပာေနၾကရာကေန က်ေနာ့္ဖာသာ စာထိုင္ဖတ္ေနရာက လႊမ္းမိုး ရဲ့ သားေလးေမြးရင္ ကိုယ့္နာမည္ေပးပါ သီခ်င္းေလး ဖြင့္နားေထာင္ေနမိတာ ေၾသာ္! အဲ့ဒီနာ့စ္မကို မေမ့ေသးဘူး လြမ္းေနေဆြးေနတယ္ ဟုတ္လား ဘာညာဆိုၿပီး စိတ္ေကာက္ပါေလေရာ။ အဟီး က်ေနာ့္မွာ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းမ်ိဳခ်ထားရၿပီး ဟုတ္ပါဘူးကြာ ဘာညာဆိုၿပီး ေခ်ာ့ရတာေပါ့ေလ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဗ်ာ ေအာစာေရးဆရာမွန္း သိသြားတာေတာင္ အထင္ေသး အျမင္ေသး မျဖစ္တာေတာ့ ေတာ္ေသးတယ္ဗ်။ မျဖစ္တဲ့အျပင္ သူကိုယ္တိုင္က က်ေနာ္နဲ႔ ဟိုဒင္းလုပ္တဲ့ကိစၥကို သိပ္အရွက္အေၾကာက္ မႀကီးေတာ့ဘူး။ ပိုေတာင္ ပြင့္လင္းသြားတယ္ ဟီးဟီး။ ဥပမာဗ်ာ တစ္လမွာ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ ခ်ိန္းေတြ႕ရတာဆိုေတာ့ က်န္တဲ့ရက္ေတြမွာ ငတ္ေနၾကတာမလား။ အဲ့လိုရက္ေတြဆို ေတြ႕ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မယ္၊ ဘယ္လိုအုပ္မယ္ ဆိုတာေတြ စိတ္ကူးနဲ႔မွန္းၿပီး ေျပာတဲ့ အဆင့္ထိ ေရာက္လာတယ္ ဟိ။

ညီမေလး ဒီတစ္ခါအစ္ကို႔ကိုေတြ႕ရင္ အစ္ကိုက ပက္လက္အိပ္ေနကြာ၊ အစ္ကို႔မ်က္ႏွာေပၚ တက္ခြၿပီး ဆံပင္ဆြဲမယ္။ မေတြ႕တာ ၾကာၿပီဆိုေတာ့ ညီမေလးက ဟိုဒင္းက စိုေနမွာ ေသခ်ာတယ္။ အဲ့ဒီဟာနဲ႔ အစ္ကို႔မ်က္ႏွာကို ပြတ္ပစ္မယ္။ အကုန္လုံး ေပပြသြားေအာင္ကို ပြတ္မွာေနာ္။ ဘယ္လိုလဲ ဘာညာနဲ႔ စိတ္ႂကြစရာ စကားေလးေတြ ေျပာစျပဳလာတယ္။ (ခင္ဗ်ားတို႔ အဲ့လိုအေျပာခံဖူးလား ဟီး)

ဟင့္အင္း ဒီတိုင္းေတာ့ အပြတ္မခံဘူး .. ေသေသခ်ာခ်ာေျပာၿပ ပီပီျပင္ျပင္ေလးလုပ္။ အစ္ကို႔မ်က္ႏွာကို ညီမေလးရဲ့ ေစာက္ဖုတ္နဲ႔ တက္ပြတ္ပစ္မယ္လို႔ ေျပာဆိုေတာ့.. ဟီးဟီး မေျပာရဲဘူး ရွက္တယ္တဲ့။ ဘယ္ရမလဲ အတင္းကို ေျပာခိုင္းေတာ့တာေပါ့။ (ေသာက္က်င့္က အဲ့လိုယုတ္တာခြိ) ရွက္ရွက္နဲ႔ တိုးတိုးေလးေတာ့ ေျပာရွာပါတယ္။ ေျပာၿပီးတာနဲ႔ ရွက္လြန္းလို႔ မ်က္ႏွာမျပရဲရွာေတာ့ဘူး ဟားဟား။

ဘယ္လိုလဲ ညီအစ္ကိုတို႔ .. ခင္ဗ်ားတို႔ညီေလး ေမာင္ခ်မ္းက အေတာ္ယုတ္ယုတ္ပတ္ပတ္ေတြ ႀကိဳက္တာေနာ့္။

က်ေနာ္ မွတ္မိေနတာက လကုန္ခါနီး တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ အလိုေတြမွာ ညီမေလးတစ္ေယာက္ က်ေနာ့္ဆီ ေပါက္ခ်လာတတ္တယ္။ က်ေနာ္က ဘူတာ႐ုံမွာသြားႀကိဳ။ က်ေနာ့္အခန္းေရာက္တာနဲ႔ အဝတ္အစားေတြေတာင္ မလဲရေသးဘူး အထုတ္ေတြပစ္ခ်ၿပီး အသားကုန္ အုပ္ၾကတာပါပဲဗ်ာ။ တခါတေလ က်ေနာ္က သူ႔ၿမိဳ႕ေလးကို သြားေတြ႕တတ္ေပမယ့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူက လာတာပါ။ အဓိကက က်ေနာ္က သူ႔ေလာက္ ပိုက္ဆံအကုန္မခံနိုင္ဘူးေလ အဟီး။ မြဲတာကိုးဗ်။

ေႏြဖက္ေရာက္လာေတာ့ က်ေနာ္ အေဆာင္ကထြက္ၿပီး အတန္းေဖာ္ ေဘာ္ဒါတစ္ေကာင္က ေႏြေက်ာင္းပိတ္ အိမ္ျပန္သြားေတာ့ ေသာ့အပ္သြားတဲ့ ပရိေဘာဂ အျပည့္အစုံပါတဲ့ ေတာ္ေတာ္သန႔္တဲ့ အိမ္ကေလးမွာ တစ္ေယာက္ထဲေနျဖစ္ေတာ့ ပိုလို႔ေတာင္ အဆင္ေျပေနေသးတယ္။ ညီမေလး ေရာက္လာၿပီး ၂ ရက္ ၃ ရက္ တူတူလာေနတဲ့အခါတိုင္း ႏွစ္ေယာက္ထဲ ကမၻာေလးထဲမွာ သာသာယာယာေပါ့။ ေရခ်ိဳးကန္ထဲ ေရေႏြးေႏြးေလးစပ္ၿပီး ညီမေလးကို ဖင္တုံးလုံးခၽြတ္ ဝင္စိမ္ခိုင္း၊ က်ေနာ္က သီခ်င္းေလးတေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔ ကေလးေရခ်ိဳးသလို ခ်ိဳးေပးတာ..။ မနက္မိုးလင္းၿပီဆို မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ မနက္စာတစ္ခုခု အသင့္ျဖစ္ေနတတ္တာ။ ဧည့္ခန္းဆိုဖာေပၚ အုပ္မလား၊ ကိုယ္လုံးေပၚမွန္အေရွ႕ ကိုယ္လုပ္ေနတာ ကိုယ္ျပန္ၾကည့္ရင္း တြယ္မလား အစရွိသျဖင့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေအာ္ဟစ္ဆူညံၿပီး ခ်စ္စခန္းဖြင့္ၾကတာေတြရယ္ ျပန္ေတြးၾကည့္တိုင္း လြမ္းစရာေလးေတြေပါ့ ညီအစ္ကိုတို႔ရာ။

တခါတေလ က်ေနာ္ အေတြးပင္လယ္ျပာထဲဝင္ၿပီး ဟိုေရးဒီေရး ေရးေနတာလည္း သူေဘးကေန ထိုင္ၾကည့္ခ်င္ ၾကည့္ေနတာဗ်။ ညီမေလးကို တစ္ေၾကာင္းေလာက္ ဆြဲၿပီးေတာ့မွ ခင္ဗ်ားတို႔ဖတ္ဖို႔ ဇာတ္လမ္းတစ္ပို႔စ္ေလာက္ ေကာက္ေရးတင္ခ်င္ တင္ေနတတ္တာကိုး ဟဲဟဲ။

အဲ့ဒီေႏြကာလေတြက ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆုံးကာလေတြ ျဖစ္ခဲ့တာေပါ့ေလ။ သူ႔ၿမိဳ႕ကေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ၿမိဳ႕ကေလးကို အျပန္အလွန္ လြန္းထိုးသြားလာၾကရင္း ေနေရာင္ျခည္ေႏြးေႏြးေအာက္က ပလက္ေဖာင္း ကေဖးဆိုင္ေလးေတြမွာ၊ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားေလးေပၚမွာ၊ သာမန္လူေတြ သိပ္စိတ္မဝင္စားၾကတဲ့ ျမဴဇီယံေတြထဲမွာ က်ေနာ္နဲ႔ ညီမေလးတို႔ ေျခရာေတြခ်ည္းပဲေပါ့။ တခါတေလ ဘားေတြဘာေတြ သြားထိုင္၊ တစ္ခြက္တစ္ဖလားခ်၊ ပူးလ္ေလးဘာေလး ေဆာ့ေပါ့ေလ။

ဘိလိယက္ထိုးတဲ့ ကစားနည္းကို ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းစာအုပ္ေတြ ဖတ္ၿပီး ႀကိဳက္ခဲ့မိတဲ့ေနာက္ အသည္းအသန္ ထမင္းေမ့ဟင္းေမ့ ေဆာ့ကစားခဲ့ဖူးတဲ့ (အမွန္က ေလာင္းကစားတမ္းပါ အဟီး) က်ေနာ္က ညီမေလးနဲ႔ အရက္ဘားထဲ ပူးလ္ေဆာ့တိုင္း ေဘာလုံးေတြကို မသိမသာ ေခ်ာ္ခ်က္ထိုးရင္း ဟန္ေဆာင္အေလၽွာ့ေပးထား.. ညီမေလးက တဂြပ္ဂြပ္နဲ႔ သူ႔ေဘာလုံးေတြကို က်င္းထဲထိုးခ်ၿပီး ေပ်ာ္ေန.. သူနိုင္ခါနီး တစ္လုံးေလာက္က်န္မွ က်ေနာ္က ျပဳံးစိစိနဲ႔ က်ေနာ့္ေဘာလုံးေတြကို တစ္လက္ထဲနဲ႔ က်င္းထဲ အကုန္ထိုးသြင္းၿပီး အနိုင္ယူလိုက္ေတာ့မွ က်ေနာ္ တမင္လုပ္ေနမွန္းရိပ္မိၿပီး ေဒါေဖာင္း ရွူးရွူးရွားရွားေတြျဖစ္.. လုပ္ထားပါ လုပ္ထားပါနဲ႔ အသံေလး စာစာစာစာလုပ္ၿပီး ရန္ေတြ႕… အခုခ်ိန္ ျပန္ေတြးမိေတာ့လည္း ျပဳံးခ်င္စရာေလးေတြေပါ့ဗ်ာ။

တခါတေလ က်ေနာ္က အလုပ္ကအျပန္ မိုးခ်ဳပ္ေနတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ရထားနဲ႔ က်ေနာ့္ဆီ ေပါက္ခ်လာတဲ့ ညီမေလးတစ္ေယာက္ ျပန္မလာေသးတဲ့ က်ေနာ့္ကို ၾကဳံရာေကာ္ဖီဆိုင္ တစ္ဆိုင္ဆိုင္မွာ စာအုပ္ေလး တစ္အုပ္ေလာက္ ထိုင္ဖတ္ရင္း ညနက္သန္းေခါင္အထိ ထိုင္ေစာင့္ေနတတ္တာမ်ိဳးလည္း ရွိခဲ့တာေပါ့။ အဲ့လိုညမ်ိဳးဆို က်ေနာ့္အတြက္က အင္မတန္ ဇိမ္က်တာ ညီအစ္ကိုတို႔ရာ။ အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ ေရခပ္ေႏြးေႏြးနဲ႔ခ်ိဳး အဝတ္အစားလဲၿပီးတဲ့အခ်ိန္ သူက သူ႔အိမ္က အသင့္ခ်က္ျပဳတ္ ေၾကာ္ေလွာ္လာတာေလးေတြနဲ႔ ထမင္းပြဲျပင္ၿပီးေနၿပီ။ ခပ္သုတ္သုတ္ေလးတူတူ ညလယ္စာ စားေသာက္လိုက္ၾကၿပီး အိပ္ယာထဲ တန္းလစ္ၾကေတာ့တာပဲ။ သူကလည္း အေဝးႀကီးခရီးထြက္လာရေတာ့ ပင္ပန္းလာသလို၊ က်ေနာ္ကလည္း အလုပ္ကျပန္လာတာဆိုေတာ့ ၿပိဳင္းေနၾကၿပီမလား။ ဘာမွမလုပ္ေတာ့ဘူးလို႔ေတာ့ မထင္နဲ႔ဗ်။ တစ္ေၾကာင္းေလာက္ေတာ့ ဆြဲလိုက္ၾကေသးတာ အဟီး။

အစ္ကိုက အလုပ္ပင္ပန္းလာတာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးပဲေနေတာ့ ဆိုၿပီး သူ႔ဖာသာ လုပ္စရာရွိတာေတြ အကုန္ဆက္တိုက္ လုပ္ေတာ့တာကိုး ခင္ဗ်။ ပက္လက္အိပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို နမ္းတယ္၊ နမ္းလို႔ဝမွ ေအာက္ကိုဆင္းတယ္၊ နို႔စို႔တယ္ (က်ေနာ့္ကိုစို႔တာ အဟီး။ ေကာင္းတယ္ဗ် ၾကက္သီးေတာင္ ထေလာက္ေအာင္ေကာင္းတယ္။ မယုံရင္ ခင္ညားတို႔ ေကာင္မေလးေတြကို စို႔ခိုင္းၾကည့္။ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ သူ႔ဖာသူ စို႔ေပးတာ ခြိ) ၿပီးမွ ေအာက္ကိုဆက္ဆင္းတယ္။ ဒုံးပ်ံကို ပလပ္ပလပ္ လုပ္ေပးတယ္။ လၽွာနဲ႔သပ္တယ္၊ အထက္ေအာက္၊ ေအာက္ဖက္အျခမ္းတင္မကဘူး အေပၚဖက္အျခမ္းကိုပါ လၽွာနဲ႔ စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ကစားတယ္။ အဲ့လိုကစားတာ အားရၿပီဆိုမွ ငုံၿပီးစုပ္တယ္၊ တေျဖးေျဖး စုပ္တာၾကမ္းလာၿပီး “ဒိပၸသတၱ” အဆင့္ထိေရာက္လာတယ္။ (deep throat ကို အသံဖလွယ္လိုက္တာ ဟီဟိ)

အဲ့ဒီေတာ့မွ ေသာက္ရမ္းတင္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္ဒုံးပ်ံကို ေထာင္၊ အသာေလးတက္ခြ သူ႔ဖုတ္ဖုတ္ေႏြးေႏြးေလးထဲ ေတ့ၿပီးဖိခ်တယ္။ ျမင္းစီးတယ္။ ေအာ္တယ္ ဟစ္တယ္။ က်ေနာ့္လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲယူၿပီး သူ႔ခ်ိဳဗူးႀကီးႏွစ္ခုကို ေခ်ခိုင္းတယ္။ ခဏၾကာလာေတာ့ သူေပ်ာ့က်သြားတယ္။ တစ္ခ်ီၿပီးသြားတယ္ေပါ့။ ေအာက္ကေန ပက္လက္ဇိမ္ခံေနတဲ့ က်ေနာ္က အဲ့ဒီေတာ့ အသာေလးထၿပီး သူ႔ကို ေလွႀကီးဆက္ထိုးတယ္။ အရွိန္က တေျဖးေျဖးတက္လာတယ္။ ေဆာင့္ခ်က္ေတြ ျပင္းထန္လာမယ္။ မ်က္လုံးေလးစုံမွိတ္ထားရင္း နင့္ေနတာပဲ၊ နင့္ေနတာပဲ အစ္ကို႔ဟာႀကီးက အရမ္းႀကီးကို မာေနတယ္ကြာ ေသပါၿပီ ေသပါၿပီ ဆိုၿပီး စြတ္ေအာ္လာမယ္။ အဲ့ဒီၿငီးျငဴသံေလးေတြေၾကာင့္ မာန္ေတြဇြတ္တက္လာတဲ့ က်ေနာ္က ကုတင္ေအာက္ကို ေငါက္ကနဲ
ဆင္းတယ္။ ညီမေလးကို ကုတင္ေဇာင္းမွာ ေလးဖက္ကုန္းခိုင္း၊ တင္ပါးေျပာင္ေျပာင္ တင္းတင္းႀကီးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ စုံကိုင္ၿပီး တေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႔တြယ္ရင္း ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ေအာင္ ေအာ္ဟစ္ၾကရင္း ခရီးဆုံးေရာက္သြားၾကမယ္။ အဲ့ဒါၿပီးရင္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း အိပ္ယာထဲ ဒိုင္ဗင္ပစ္ဝင္ၿပီး ေခြအိပ္လိုက္ရေတာ့တာပဲ။ အလုပ္က ပင္ပန္းလာရတဲ့အထဲ အခုလို ဆြဲလိုက္ရေတာ့ ေရလည္ဂြမ္းသြားတာေပါ့ေလ။

ညီမေလးခင္မ်ာ ၾကာၾကာ မမွိန္းေနရွာပါဘူး။ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ၿငိမ္ေနၿပီးရင္ ထထိုင္ၿပီး “ငါ့အစ္ကိုပင္ပန္းရွာလာရွာတယ္ သနားပါတယ္” ဆိုၿပီး ႏွိပ္ေပးေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ ေက်ာေတြေကာ၊ ခါးေတြေကာ၊ ေျခသလုံးေတြေကာ စုံစိေနတာပဲ။ ေရလည္ဇိမ္က်တာ ဆရာတို႔ေရ။

အဲ့လိုအႏွိပ္ခံေနရင္း ေမွးကနဲျဖစ္သြားတာ ဆတ္ကနဲနိုးလာရင္ မနက္မိုးလင္း႐ုံမကဘူး ေနဖင္ေတာင္ထိုးေပါ့။ ၾကာဆံဟင္းခါး ဒါမွမဟုတ္ မုန႔္ဟင္းခါး တစ္ခုခုက ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးသား။ မ်က္ႏွာသစ္ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး တြယ္လိုက္႐ုံပဲ။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့မွဟိုနားဒီနား ေဈးထြက္ဝယ္ၾက၊ ေကာ္ဖီဆိုင္သြားထိုင္ၿပီး အာလူးဖုတ္ၾကေပါ့ဗ်ာ။

အမွတ္ရေနတာေလးတစ္ခုက ေန႔လည္ပိုင္း အိမ္ျပန္လာ ၾကက္ဆီထမင္းခ်က္ေကၽြးမယ္ ဆိုၿပီး ၾကက္တစ္ေကာင္လုံးကို Grill ထဲထည့္ထား အိပ္ယာေပၚ ခဏတက္ၿပီး ပလူးပလဲလုပ္ေနၾကရင္း ေမ့သြားၾကေတာ့။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့မွ ဟဲ့! ပလုတ္တုတ္ ၾကက္ၾကက္ ဆိုၿပီး မီးဖိုကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ေတာ့ မီးခိုးလုံးႀကီး ဝုန္းကနဲ ထြက္က်လာ၊ တစ္အိမ္လုံးက smoke detector ေတြက တဝီဝီနဲ႔ ဆူညံလို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ဗ်ာေတြမ်ားကုန္ၾကတာေပါ့။ မီးခိုးေတြကလည္း ဘယ္ေလာက္မ်ားလဲဆို တစ္အိမ္လုံး ေမွာင္ပိန္းကုန္တာ။ မီးသတ္ကားေတြ
ေရာက္လာရင္ေတာ့ ရွင္းရေတာ့မွာပဲဆိုၿပီး လန႔္ျဖန႔္။ တဝီဝီေအာ္သံေတြက မတိတ္ေတာ့ မ်က္ႏွာၾကက္ကို ခုံနဲ႔တက္ၿပီး smoke detector ေတြက ဝါယာေတြကို အကုန္ ကတ္ေၾကးနဲ႔ ျဖတ္ပစ္လိုက္မွ ၿငိမ္က်သြားတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့မွ ႏွစ္ေယာက္သား မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္နဲ႔ သက္ျပင္းခ်နိုင္ေတာ့တယ္ ဟီးဟီး။ ညေနစာကေတာ့ ၾကက္ဆီထမင္း မီးခိုးနံ့သင္းသင္းေလးနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။

ဘယ္လိုလဲ ညီအစ္ကိုတို႔ ဖတ္ရတာ စိတ္ေလေနၾကၿပီလား။ က်ေနာ္လည္း မွတ္မိေနတာေလးေတြ ေလၽွာက္ေရးျပေနေတာ့ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ေတြ ျဖစ္ျဖစ္ေနတယ္ ဟီး။ မထူးပါဘူး ေျပာလက္စနဲ႔ ဆက္ေျပာရရင္ ညီမေလးရဲ့ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အက်င့္ေလးေတြ ဆက္ေျပာလိုက္ပါဦးမယ္။

သူ အဲ့လို ၂ ရက္ ၃ ရက္ေလာက္ လာေနၿပီး ျပန္သြားတဲ့တစ္ရက္ က်ေနာ္ အိပ္ယာထထခ်င္း ေဈးသြားတယ္ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ အိပ္ယာထထခ်င္း အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ဆိုေတာ့ ေဈးထဲမွာ ပိုက္ဆံရွင္းေတာ့ ဘဏ္ကဒ္ကို ပင္နံပါတ္ ေျပာင္းျပန္ထည့္ႏွိပ္မိေကာ။ သိတဲ့အတိုင္းပဲ ၃ ခါဆက္တိုက္ မွားႏွိပ္လိုက္တာ ေလာ့ခ္က်ၿပီး တိုင္ပတ္သြားတယ္။ cash က ထုတ္မထားမိေတာ့ ေပးစရာလည္းမရွိဘူး ဟီးဟီး။ အစားအေသာက္ထုပ္ေလးေတြ အသာျပန္ထားၿပီး လစ္လာရတာေပါ့။ အိမ္မွာကလည္း စားစရာဘာမွမရွိ။ တနဂၤေႏြေန႔ဆိုေတာ့ ဘဏ္ကလည္း ပိတ္ေန။ ဘာလုပ္ရမွန္းကို မသိေတာ့တာ။

ဒါနဲ႔ ညီမေလးကို ဖုန္းဆက္ၿပီး တိုင္တည္လိုက္မိတယ္။ ငါေတာ့ ငတ္ၿပီလို႔ အဟီး။ အဲ့မွာ သူက ကိစၥမရွိဘူး အိမ္ျပန္တဲ့။ အိမ္ျပန္ၿပီး ခဏေနေတာ့ ကုန္တိုက္က ပစၥည္းပို႔တဲ့ ေလာ္လီႀကီး ေရာက္လာတယ္။ အြန္လိုင္းကေန ညီမေလး ေအာ္ဒါမွာေပးလိုက္တာေလ။ အသားငါး၊ အသီးအရြက္၊ ဆန္ဆီဆား၊ င႐ုတ္သီး၊ ၾကက္သြန္၊ ႏြားနို႔၊ ေကာ္ဖီမွုန႔္ စုံစိေနတာပဲ။ အမယ္ က်ေနာ့္အႀကိဳက္ ဘီယာပုလင္းစိမ္းစိမ္းေလးေတြ၊ ဂ်က္ဒင္နီရယ္လ္ တစ္ပုလင္းရယ္ေတာင္ ပါေသးတာဗ်ာ။ အဲ့ဒီအျဖစ္အပ်က္ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္ ဘိုင္တြန္ေနတဲ့ ရက္ေတြဆို ကုန္တိုက္က ေလာ္လီကားႀကီး သူ႔အလိုလို အိမ္ေရွ႕ ေရာက္ေရာက္လာတတ္တယ္ေပါ့ေလ။ (က်ေနာ္က ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး မြဲေနတယ္ ဒီတစ္လေတာ့ နင့္ဆီမလာနိုင္ေသးဘူးလို႔ ေျပာလိုက္တာပါ) ညီမေလးရာ ေလၽွာက္မလုပ္စမ္းပါနဲ႔လို႔သာ ေလၽွာက္ေျပာေနေပမယ့္ ေလာ္လီကားေပၚက ခ်ခ်လာတဲ့ အထုပ္အပိုးေတြရလာရင္ ဝမ္းသာလုံးကို ဆို႔ဆို႔ေနတာေပါ့။ ငတ္ႀကီးက်တာမ်ား အဲ့လိုဗ် အဟီး။

အဲ့ဒီတစ္ေႏြကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ျဖတ္သန္းလာၾကရင္းနဲ႔ပဲ မၾကာပါဘူး ညီမေလး ေက်ာင္းၿပီးတယ္။ ဘြဲ႕ရတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဘြဲ႕က ဒီဟာနဲ႔ဆို တတိယေျမာက္ဘြဲ႕လား မသိဘူး။ ေက်ာင္းကလည္း ထိပ္တန္းေက်ာင္းဆိုေတာ့ အလုပ္ခ်က္ခ်င္းရသြားတယ္။ ျပႆနာက အဲ့ဒီမွာစေတြ႕ေတာ့တာဗ်။

ညီမေလး အလုပ္ဝင္သြားတဲ့ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္တို႔ အရင္ကလို ခဏခဏ မေတြ႕ျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။ ဟိုဖက္ဒီဖက္ ဝဘ္ကမ္ တေနကုန္ ဖြင့္ထားတတ္တာမ်ိဳးလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ သူက သူ႔ဘဝနဲ႔သူ ျဖစ္ေနသလိုပဲ။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ခက္ခက္ခဲခဲ ဘဝကို ရင္ဆိုင္႐ုန္းကန္ရတဲ့အပိုင္း ေရာက္လာၾကတယ္။ “လွိမ့္ေနေသာ ေက်ာက္တုံးမ်ား” အဖြဲ႕ရဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ထဲက စာသားတခ်ိဳ႕လိုေပါ့ဗ်ာ။

“ငါတို႔ရဲ့ ကုတ္အကၤ်ီထဲမွာ အသျပာဆိုတာ မရွိေတာ့တဲ့အခါ… ငါတို႔ဝိဉာဥ္ေတြထဲ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာ ေပ်ာက္ဆုံးခဲ့ေပါ့”

က်ေနာ္ ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ.. သူ႔ရဲ့ ေဂၚဇီလာေလာက္ႀကီးတဲ့ ဘြဲ႕ေတြေၾကာင့္ သူဟာ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းတစ္ခု ရခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္မွာ လုံေလာက္ပိုလၽွံတဲ့ အသျပာလစာေတြ ရလာတယ္။ အဲ့ဒါေတြနဲ႔အတူ ဖိဆီးမွုေတြ ပါလာခဲ့တယ္။ တခါတေလမွာ က်ေနာ့္ကို စိတ္ထဲ မေတြ႕သလို ေဟာက္တဲ့အခါ ေဟာက္လာတတ္တယ္။

က်ေနာ္ကေကာ ဘာထူးလို႔လဲ။ တကၠသိုလ္အတန္းႀကီးလာတာနဲ႔အမၽွ စာေတြပိလာတာရယ္.. ကိုယ့္ဝမ္းကိုယ္ေက်ာင္းဖို႔ ပင္ပန္းဆင္းရဲႀကီးစြာ အလုပ္လုပ္ရတာေတြရယ္ ေပါင္းၿပီး ေတာ္႐ုံကိစၥကို သည္းမခံနိုင္ေတာ့ဘူး။ အမွန္ဆို လူ႔ဘဝအေတြ႕အၾကဳံေပါင္းမ်ားစြာ ရွိခဲ့ၿပီးျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္က နားလည္ေပးသင့္ေပမယ့္ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ႏြမ္းနယ္မွုေၾကာင့္ သူ႔ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေျပာဆိုဆက္ဆံတာမ်ိဳး မလုပ္နိုင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ဒီၾကားထဲ သူ႔ပံ့ပိုးမွုတခ်ိဳ႕ကို က်ေနာ္ ခါးခါးသီးသီး ျငင္းဆန္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ဟာ ေဘာက္ဆတ္ဆတ္ မာေက်ာေက်ာေကာင္ မဟုတ္ေပမယ့္လို႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ အကူအညီနဲ႔ အသက္ရွင္သန္ဖို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မစဥ္းစားခဲ့ဖူးဘူး။ (စားစရာေသာက္စရာေလး ဝယ္ေပးတာကေတာ့ ခ်စ္လို႔ခင္လို႔ဆိုတာ နားလည္ေပးလို႔ရတယ္။ ကိုသရဲ ေျပာသလို ဂုံးဆင္းတယ္ေပါ့ဗ်ာ )

ဒါေပမယ့္ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီးပါတဲ့ ဘဏ္ကဒ္တစ္ကဒ္ကို pin နံပါတ္ပါေရးၿပီး က်ေနာ့္ပိုက္ဆံအိတ္ထဲ ထားသြားတာမ်ိဳးၾကေတာ့ က်ေနာ္ ရွက္တယ္ဗ်။ “ဟေကာင္! ဘာလုပ္တာလဲ” လို႔ စိတ္မေကာင္းႀကီးစြာနဲ႔ က်ေနာ္ လွမ္းေမးေတာ့ “တခါတေလ အရက္ေလးဘာေလး ဝယ္ေသာက္ဖို႔ ထားခဲ့တာပါ။ အဲ့ကဒ္ထဲ ပိုက္ဆံသိပ္မပါပါဘူး အစ္ကိုရာ” တဲ့။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ဘာမွမေျပာပါဘူး။ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပဲ။

တစ္ရက္ေတာ့ အလုပ္ကအျပန္ စီးကရက္ဝယ္ေသာက္ဖို႔ ပိုက္ဆံထုတ္စက္တစ္ခုမွာ နည္းနည္းပါးပါး ထုတ္ေနရင္း အိတ္ထဲက အဲ့ဒီသူ႔နာမည္နဲ႔ ဘဏ္ကဒ္ကို ျမင္တာနဲ႔ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး စက္ထဲထိုးထည့္ၾကည့္ၿပီး ပမာဏ ဘယ္ေလာက္ဆိုတာ ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္လုံးေတြကို ျပာေဝသြားတာပဲ။ အမ်ားႀကီးဗ်။ မ်ားတာမွ ဟာကနဲ ျဖစ္သြားေလာက္ေအာင္မ်ားတဲ့ ဂဏန္းေတြ ျမင္လိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္ ရွက္စိတ္ေတြဝင္ၿပီး သိမ္ငယ္သြားခဲ့တယ္။ ငါဟာ ဒီအသက္ ဒီအရြယ္ေရာက္မွ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က သနားတာ ခံေနရပါလား ဆိုတဲ့စိတ္။ က်ေနာ္ ဘာမွမေျပာပဲ တိတ္တဆိတ္ပဲ ေနခဲ့ပါတယ္။ တေန႔ေန႔ လူခ်င္းျပန္ဆုံရင္ သူ႔လက္ထဲ ျပန္ထည့္ေပးလိုက္႐ုံေပါ့။

အဲ့ဒီလိုမ်ိဳးလုပ္တာကို ေတာ္႐ုံ သိကၡာရွိတဲ့ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္က မႀကိဳက္ေလာက္ဘူးဗ်ာ။ ဟုတ္တယ္မလား ညီအစ္ကိုတို႔။ ဒီၾကားထဲ က်ေနာ့္မွာ စာေမးပြဲေတြဘာေတြနဲ႔ နပမ္းလုံးေနရသလို သူကလည္း အလုပ္ေတြ တအားရွုပ္ေနေတာ့ လူခ်င္းေတြ႕ဖို႔ေနေနသာသာ ဖုန္းေတာင္ သိပ္မဆက္ျဖစ္ၾကဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ရက္ေတြၾကာသြားခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ စာေမးပြဲေတြၿပီးလို႔ ပိုက္ဆံကို အသည္းအသန္ ရွာေနတဲ့အခ်ိန္ သူနဲ႔ လူခ်င္းမေတြ႕ေပမယ့္ က်ေနာ္ အလုပ္ျပန္လာတိုင္း ဖုန္းေတြအၾကာႀကီး ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ တစ္နာရီကို အသျပာအနည္းငယ္ ဝင္ေငြနဲ႔ ပိုက္ဆံရွာေနတဲ့ က်ေနာ္ သူနဲ႔စကားေျပာျဖစ္တိုင္း စိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးရယ္။

ဥပမာ – သူက ကားတစ္စီးဝယ္စီးမလို႔ အဲ့ဒါ ေျခာက္ေသာင္းဆိုလား ရွစ္ေသာင္းဆိုလား အရစ္က်မေပးပဲ တစ္ခါထဲ ေငြေခ်ၿပီး ဝယ္လိုက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္ ဘာညာေပါ့။ က်ေနာ္က အင္းအဲ ဆိုၿပီး အလိုက္အထိုက္ ျပန္ေျပာေနရေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ “ေမာင့္အေပၚဝယ္ ဂံေရ မတူလို႔လား ဟားဟား” ဆိုတဲ့သီခ်င္းကို ေအာ္ဆိုေနမိၿပီေပါ့ေလ။ အငုံစိတ္ေပါ့ေလ။ ပစၥည္းမဲ့ခ်က္ႀကီးနဲ႔ အေရးပိုင္သမီးဇာတ္ေတာ့ ခင္းစျပဳလာၿပီေပါ့။ ဒီၾကားထဲ သူ႔ အလာဘ သလာဘ ေလၽွာက္ေျပာတဲ့ စကားေတြကို က်ေနာ္ သိပ္မႏွစ္ၿမိဳ႕လာဘူးဗ်။

ဥပမာဗ်ာ သူ႔အသိအစ္မႀကီးတစ္ေယာက္ လင္ယူတဲ့ကိစၥမ်ိဳး။ ေသာက္တင္းတုပ္တာေပါ့ဗ်ာ။ ေယာက်ာ္းက ဘာမွအသုံးမက်တဲ့ေကာင္၊ အဲ့ဒီအစ္မႀကီးက အေကာင္ႀကီးႀကီး အၿမီးရွည္ရွည္ ရာထူးႀကီးႀကီး၊ ဒါေပမယ့္ ေယာက်ာ္းက အလုပ္အကိုင္ လက္မဲ့ေကာင္၊ လက္ေၾကာမတင္း၊ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီအစ္မႀကီးက အင္မတန္ သေဘာက်တာ။ သေဘာက်ဆို ေယာက်္ားက ဝင္ေငြရတဲ့အလုပ္ တစ္ခုမွမလုပ္ပဲ ထမင္းခ်က္ဟင္းခ်က္ အိမ္သန႔္ရွင္းေရးလုပ္၊ အလုပ္ကျပန္လာတဲ့ မိန္းမကို ဖူးဖူးမွုတ္ ျပဳစုယုယ၊ အဲ့ဒါပဲလုပ္တယ္ဆိုလား၊ ဒါကို ဇနီးလုပ္သူက ျပဳံးလို႔ေပ်ာ္လို႔တဲ့။ ညီမေလးေတာ့ အဲ့လိုေယာက်ာ္းမ်ိဳးကို ေအာ့ႏွလုံးနာတယ္ရွင္တဲ့။ အနည္းဆုံးေတာ့ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ဟာ မိန္းမထက္ေတာ့ သာလြန္ၿပီး အရာရာကို ဦးေဆာင္သင့္တယ္ မဟုတ္လားတဲ့။

သူ႔ဖာသူ ဘာသေဘာနဲ႔ အဲ့ဒါေတြကို လာေျပာတာလဲ က်ေနာ္မသိဘူးဗ်။ ဒါေပမယ့္ လက္ရွိ သူနဲ႔က်ေနာ္ အေျခအေနက တစ္မ်ိဳးဆိုေတာ့လည္း လူက ေနမထိထိုင္မသာ အလိုလိုျဖစ္ေနတာေပါ့ေလ။ ဒီၾကားထဲ တခ်ိဳ႕ေသာ စကားေတြက က်ေနာ့္အတြက္ ရယ္စရာေကာင္းလြန္းေနျပန္တယ္။ ညီမေလး အိမ္ေထာင္ျပဳရင္ ဇယားမရွုပ္တဲ့ ေယာက်ာ္းကိုပဲ ယူမယ္ အစ္ကိုရာတဲ့။ ဘာကိုေျပာတာလဲဆိုေတာ့။ ညီမေလးတို႔အိမ္က ဘယ္ေလာက္တန္တယ္။ အဲ့ဒါ အေမြေတြဘာေတြ လုယက္တာမ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ ညီမေလးတို႔ ေမာင္ႏွမေတြၾကားထဲ ဝင္မရွုပ္မယ့္ ေယာက်ာ္းမ်ိဳးပဲ ယူမယ္ဆိုလား။

ေသာက္တလႊဲဗ်ာ။ က်ေနာ္ ဖုန္းေျပာရင္း အံ့ၾသတႀကီး ျဖစ္သြားမိတယ္။ က်ေနာ့္ကို ဘာကိစၥ အဲ့လိုေျပာရတာလဲေပါ့။ ဟားတိုက္လို႔သာ ရယ္လိုက္ခ်င္ေသး ဆိုတာလိုေပါ့။ ဖိုးသက္ဆိုတဲ့ က်ေနာ္က ကိုယ့္ပစၥည္းမဟုတ္ရင္ အပ္တိုတစ္ေခ်ာင္းေတာင္ မက္ေမာတဲ့ေကာင္ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ကေလးကလားစကားေတြ က်ေနာ့္ကိုမ်ား လာေျပာရတယ္လို႔ဗ်ာ။ သူပိုက္ဆံေပါတာမ်ား က်ေနာ္ ဘာလုပ္ဖို႔တုန္း ဆရာတို႔ရာ။ ကိုယ့္မာနနဲ႔ကိုယ္ ကိုယ့္အတၱနဲ႔ကိုယ္ လုပ္ခ်င္တာေလၽွာက္လုပ္ၿပီး အသက္ရွင္ေနတဲ့ လူစားမ်ိဳးပါဗ်။ ဒီေကာင္မေလး အင္မတန္ လက္႐ုံးရည္ျပည့္တယ္လို႔ ယူဆထားေပမယ့္ ႏွလုံးရည္ပိုင္းဆိုင္ရာေတာ့ က်ေနာ္ မႀကိဳက္ေတာ့ဘူး။ မႀကိဳက္တဲ့အျပင္ က်ေနာ့္ကို တိုက္ရိုက္ေစာ္ကားလာသလို ခံစားလာရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးေလးပါဆိုၿပီး လႊတ္ထားေပးလိုက္ေသးတယ္ဗ်ာ။

တခါတေလေတာ့လည္း ေလသံေအးေအးနဲ႔ ရွင္းျပဖူးပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဟာေတြ အဲ့လိုေတြးတာမ်ိဳးက မမွန္ဘူး မွားတယ္ေပါ့။ လက္ေက်ာမတင္းတဲ့ ေယာက်ာ္းလို႔ စြပ္စြဲေနတဲ့ မင္းအသိ အစ္မႀကီးစုံတြဲက သူတို႔ဘဝနဲ႔သူတို႔ ေပ်ာ္ေနၾကတာပဲ ဘာျဖစ္လို႔တုန္း။ ဗမာျပည္မွာ ပိုက္ဆံအင္မတန္ အရွာေတာ္ေပမယ့္လို႔ မယားကို ဂ႐ုမစိုက္ပဲ အျပင္မွာ အေပ်ာ္ရွာေနတဲ့ လင္ေယာက်ာ္းေတြေၾကာင့္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနရေပမယ့္ ဒူးနဲ႔မ်က္ရည္သုတ္ေနရတဲ့ ဇနီးမယားေတြ အမ်ားႀကီး။ သူတို႔ေပ်ာ္ေနမယ္လို႔ မင္းထင္ေနသလား။ ဘယ္ခါမဆို စိတ္ခ်မ္းသာၿပီး ေမရယ္ ေမာင္ရယ္ တီတီတာတာနဲ႔ အဆင္ေျပေျပျဖစ္ေနတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးမ်ိဳးသာလၽွင္ ေအာင္ျမင္တယ္လို႔ ယူဆသင့္တာေပါ့ ဘာညာရွင္းျပမိပါတယ္။ သူတို႔ဘဝေလးနဲ႔ သူတို႔ေပ်ာ္ေနတာ မင္းက ဘာလို႔ ေဝဖန္ရတာလဲေပါ့။ ေနာက္ထပ္ မင္းမိသားစုကိစၥေတြလည္း ငါ့ကို လာလာမေျပာပါနဲ႔လို႔ ေျပာလႊတ္လိုက္တယ္။ (သူပိုက္ဆံေပါတယ္ဆိုတာ က်ေနာ့္ “ေမ” နဲ႔ ယွဥ္လိုက္ရင္ ရယ္ခ်င္စရာအဆင့္ပဲ ရွိမယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ဆိုတဲ့ေကာင္က ဒီေလာက္ သံေယာဇဥ္ႀကီးတဲ့ ေမ့ ကိုေတာင္ အတၱမာနကို ထိပါးလာတယ္ထင္လို႔ စြန႔္ခဲ့ေလမွ သူ႔ေလာက္မ်ား စာဖြဲ႕ေနပါဦးမယ္)

ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္မေလးက စိတ္သေဘာထား ျပည့္ဝၿပီး က်ေနာ့္အေပၚ ေကာင္းရွာပါတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကေလးေၾကာင့္ ေဒါသထြက္လာတိုင္း ေအာင့္အီးသည္းခံခဲ့ပါေသးတယ္။ ျပႆနာတက္တဲ့ေန႔က က်ေနာ္ အလုပ္ တအားပင္ပန္းလာတယ္ဗ်ာ။ ေက်ာင္းေအာင္စာရင္းေတြလည္း ထြက္တဲ့ေန႔ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းဝဘ္ဆိုဒ္ထဲ ကြန္ျပဴတာေလးဖြင့္ၿပီး ဝင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လႊတ္လႊတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ ေအာင္သြားလို႔ လွိုက္ကနဲ ေပ်ာ္သြားတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ညီမေလးက ေရလက္ၾကားတစ္ဖက္က တိုင္းျပည္မွာ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ဗ်။ အဲ့ဒီမွာ တာဝန္က်ေနတာ ၂ လေလာက္ ရွိေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ ဖုန္းေကာက္ဆက္လိုက္ေကာ။

ဟေကာင္ေရ! ငါေတာ့ေအာင္တယ္ေပါ့။ သူကလည္း ဟုတ္လား ဝမ္းသာပါတယ္ေပါ့။ ဂရိတ္ဒင္း ဘယ္ေလာက္ရလဲ။ အနည္းဆုံးေတာ့ ဘယ္ေလာက္ရထားမွ ျဖစ္မယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ဆို အစ္ကို႔ေက်ာင္းက ကမၻာ့အဆင့္နဲ႔ ၾကည့္လိုက္ရင္ အလတ္တန္းစားေလာက္ မရွိတရွိကိုး။ ညီမေလးတို႔လို ကမၻာ့အဆင့္မီေက်ာင္းက ဘိတ္ခ်ီးေလာက္နဲ႔ ညီဖို႔ဆိုရင္ ဘာညာ… အင္းးးး က်ေနာ္ မခံနိုင္ေတာ့ဘူဗ်။ ဝုန္းဒိုင္းကို က်ဲေတာ့တာ။ အသားကို တဆတ္ဆတ္ တုန္တယ္ဗ်ာ။

က်ေနာ္က ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္ေက်ာင္းေနတဲ့ေကာင္ဗ်။ စုတ္ျပတ္သတ္ ငတ္မႊတ္ေခါင္းပါးစြာနဲ႔ ဒီဘြဲ႕ကိုယူဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ရတာ။ ဘယ္ဟာနဲ႔မွ လာမႏွိုင္းေလနဲ႔။ ေနာက္တစ္ခုက လူေတြသတ္မွတ္တဲ့ အဆင့္ဆိုတာနဲ႔လည္း လာမႏွိုင္းေလနဲ႔။ အလုပ္အကိုင္ ေကာင္းေကာင္းရဖို႔၊ ကားေကာင္းေကာင္း စီးဖို႔ေလာက္၊ လူအထင္ႀကီးခံရဖို႔ေလာက္ က်ေနာ္႐ုန္းခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ လုပ္ခ်င္ရာတစ္ခုကို ျဖစ္ေျမႇာက္ေအာင္ လုပ္ေနခဲ့တာ။ ၿပီးေျမႇာက္ျခင္း တစ္ခုဆိုတဲ့ အရသာေလးကို က်ေနာ္ ၾကည္ႏူးစြာ ခံစားေနတာကို ေဝမၽွလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ႏွိမ္သလိုလိုစကားေတြ က်ေနာ္ မခံနိုင္ဘူးရယ္။

ေဒါသ တႀကီးပါပဲ က်ေနာ္ အႏွစ္ႏွစ္အလလ ေအာင့္ထားသမၽွ အကုန္လုံး ေအာ္ဟစ္ၿပီး ေျပာပစ္လိုက္မိတယ္။ မင္းလိုဟာမ်ိဳး ငါကလည္း ရီးပဲထင္တယ္ဗ်ာလို႔။ ေလာကမွာ လူတစ္ဖက္သားကို ႏွိမ္တတ္တဲ့ လူ႔ဗာလေတြကို ငါက လူရာကိုမသြင္းဘူး ဟုတ္ၿပီလားလို႔။ သူေျပာခဲ့သမၽွ အေၾကာင္းအရာေတြထဲက က်ေနာ္ မေက်နပ္သမၽွေတြ အကုန္ ေလၽွာက္ေျပာပစ္ေတာ့တာေပါ့။ သူလည္း ဗလုံးဗေထြးေတြေျပာၿပီး က်ေနာ့္ကို ေတာင္းပန္ဖို႔ ႀကိဳးစားေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မရေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္က ေဒါသႀကီးတယ္။ ေနာက္ဆုံး သူမခံနိုင္ေတာ့ဘူးထင္တယ္။ ဖုန္းခ်ပစ္လိုက္တယ္။

က်ေနာ္ သူ႔ဖုန္းကို ဆက္တိုက္ေခၚၿပီး ဆက္ၾကမ္းဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ သူဖုန္းကို ပိတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ေၾကာက္သြားတယ္ေနမွာေပါ့ေလ။

ေနာက္ေန႔ေတြၾကမွ သူ ဖုန္းေခၚလာတယ္။ က်ေနာ္ မကိုင္ေတာ့ဘူး။ အခါတစ္ေထာင္ေလာက္ ဆက္တိုက္ေခၚလည္း မကိုင္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွ သည္းမခံနိုင္ဘူး။ သူ႔မွာ က်ေနာ္ အထင္ႀကီး အားက်ေလာက္စရာ အရည္အခ်င္းေတြ ရွိေနခဲ့ေပမယ့္လို႔၊ သူဟာ က်ေနာ့္အေပၚ အင္မတန္ ၾကင္နာခဲ့ေပမယ့္လို႔၊ စာေပ႐ုပ္ရွင္ဂီတ အစရွိတာေတြမွာ အင္မတန္ စေရြးကိုက္ခဲ့ၾကတဲ့ (ေနာက္ဆုံး အိပ္ယာေပၚမွာကအစ အတြဲညီလြန္းခဲ့ေပမယ့္) လူ႔ေလာကကို ရွုျမင္ပုံျခင္း မတူၾကတဲ့ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕ဆက္ဖို႔ရာ မျဖစ္နိုင္ေတာ့မွန္း က်ေနာ္ ဆုံးျဖတ္ၿပီးခဲ့ၿပီ။ ဖုန္းနံပါတ္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းေခၚေပမယ့္ က်ေနာ္ မကိုင္ေတာ့ပါ။ (က်ေနာ့္ဘဝမွာ ဖုန္းေခၚမယ့္လူက ၃-၄ ေယာက္ပဲ ရွိတာမို႔ အဲ့ဒီနံပါတ္ေတြမဟုတ္ရင္ ဖုန္းကို လုံးဝကိုင္စရာမွ မလိုတာေလ)

ငယ္စဥ္ဘဝထဲက က်ေနာ့္ အေတြးအေခၚက တစ္မ်ိဳးရယ္။ လူအခ်င္းခ်င္း တစ္ဖက္သားကို ႏွိမ္တာမ်ိဳးကို အင္မတန္ မုန္းတီးတယ္။ အားငယ္သူဖက္ကေန ဝင္တိုက္ခ်င္တဲ့စိတ္က တစ္ဘဝလုံး လႊမ္းမိုးထားတာမ်ိဳး။ အခုလိုမ်ိဳး (သူ စကားေျပာမတတ္တာလည္း ျဖစ္နိုင္ပါတယ္) တစ္ဖက္သားကို (အထူးသျဖင့္ ကိုယ္သံေယာဇဥ္ရွိတဲ့လူကို) ႏွိမ္သလိုလို လုပ္တတ္သူနဲ႔ ဘယ္ေသာအခါမွ မဆက္ဆံခ်င္ဘူးဗ်ာ။ (က်ေနာ္ဆိုလိုတာကို ကိုဆူပါအိုက္စ္ ေကာင္းေကာင္းနားလည္မယ္ ထင္တယ္ဗ် ) ဒါနဲ႔ပဲ ဇာတ္လမ္းက တစ္ခန္းရပ္ပစ္လိုက္တယ္ ဆိုပါေတာ့ေလ။

ဟဲ့ ငခ်ိဳကန္း ဒီလိုဆိုေတာ့ နင္ဟာ ႏွလုံးသားမရွိတဲ့ လူႀကီးလားလို႔ မေမးေလနဲ႔။ က်ေနာ့္အသည္းက ခပ္ႏုႏုရယ္။ တခါတေလ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ရထားစီးတဲ့အခါတိုင္း ညီမေလးေနခဲ့ဖူးတဲ့ ေတာၿမိဳ႕ေလးက ဘူတာ႐ုံအိုေလးကို ရထားျဖတ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ့္မွာ ရင္ဘတ္တစ္ခုလုံး ဗေလာင္ဆူေနတာေပါ့ေလ။ အျမန္ရထားဆိုေတာ့ အဲ့ဒီတခါက ခဏခဏေရာက္ဖူးခဲ့တဲ့ ဘူတာအိုေလးမွာ အၾကာႀကီးမရပ္ပဲ ဆက္ထြက္သြားတာကိုး။ အဝါေရာင္စိုက္ခင္းေတြ၊ အုတ္ႂကြပ္မိုး အိမ္နီနီေလးေတြ၊ ၿမိဳ႕အျပင္က ေတာအုပ္ နီညိဳေရာင္ေလး အစရွိသျဖင့္ ရထားျပတင္းေပါက္မွန္ကေန မျမင္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနေပမယ့္လို႔ ျမင္ေနရတာကိုး။ အေတြးေတြက တခါက ေန႔ရက္ေတြဆီ ေရာက္သြားသလို အဲ့ဒီျမင္ကြင္းေတြကို ေငးေနတဲ့ က်ေနာ့္မ်က္လုံးေတြကလည္း မွုန္သီသြားတတ္တယ္။ ဘယ္အခါမဆို သံေယာဇဥ္ဆိုတာမ်ိဳးကလည္း ေဝဒနာေတြ ခ်န္ထားတတ္တာမ်ိဳး မဟုတ္လားဗ်ာ။

ဟင္! ခ်မ္းကို နင့္ဟာက ဒါပဲလားလို႔ေမးရင္ ဟုတ္ေသးဘူးဗ် အဟီး။ ၿပီးေတာ့ မၿပီးေသးဘူး။ ေနာက္ထပ္ ၄-၅ လေလာက္အၾကာ အလုပ္ထဲမွာ တိုင္ပတ္အလုပ္မ်ားေနတုန္း ဖုန္းမက္ေဆ့ခ်္တစ္ခု ေရာက္လာတယ္။ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ နံပါတ္တစ္ခုဗ်။ ဖြင့္ဖတ္လိုက္ေတာ့..

“အကို ညီမေလး ခ်ဲနယ္လ္ကို ျဖတ္လာတာ ဒီဖက္ နိုင္ငံကို အဝင္မွာ ဖမ္းထားတယ္.. ကယ္ပါဦး” တဲ့။

က်ေနာ့္လည္း ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိရယ္။ ဒီဖက္ကေန ဟိုဖက္တိုင္းေျပကူးၿပီး အလုပ္ကိစၥနဲ႔ တာဝန္က်ရာကေန ခဏျပန္အဝင္မွာ ဗမာပတ္စ္ပို႔တန္ခိုးေၾကာင့္ ဆြဲခံထားရတာေပါ့။ (ကမၻာေက်ာ္ တကၠသိုလ္က ထြက္ထြက္ မထြက္ထြက္ေနာ္ ဟဲဟဲ)

ဗမာလူရႊင္ေတာ္ေတြ ေျပာသလိုေျပာရရင္ “မင္းညီမေလးကို ရဲေတြဖမ္းသြားၿပီ” ေပါ့ဗ်ာ အဟီး။

ဘယ္ေလာက္ပဲ ျပတ္ပါတယ္ ေျပာေျပာေလ။ သံေယာဇဥ္ ရွိခဲ့ဖူးတာကိုး။ တကယ္ဆို က်ေနာ္လည္း ဘာတတ္နိုင္မွာမို႔တုန္း။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ မေနနိုင္ေတာ့ပါဘူး ဖုန္းေခၚရေတာ့တာေပါ့။ ဘာျဖစ္တာလဲ ဘာညာေပါ့။ ျပႆနာက ဒီဖက္မွာေနတုန္းက အလုပ္လုပ္ေတာ့ ပတ္စ္ပို႔ကတစ္ခု၊ ဟိုဖက္ကေန ျပန္ဝင္လာေတာ့ ပတ္စ္ပို႔အသစ္တစ္အုပ္ ကိုင္လာတာ အဲ့ဒီမွာ ရွုပ္ကုန္လို႔ ခဏဆြဲထားၿပီး စစ္ေတာ့တာ။ အမွန္ဆို သူ႔ဖာသူ ရွင္းနိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဘာမွလုပ္ေပးလို႔ရတာမွ မဟုတ္တာ။ (ေနာက္မွ စဥ္းစားမိတာ ဒင္းက အဲ့ဒီကိစၥကို ခုတုံးလုပ္ၿပီး ဉာဏ္မ်ားတာပါ ဟင္းဟင္း) တိုတိုနဲ႔ လိုရင္းေျပာရရင္ ေအးေဆးျဖစ္သြားတယ္ေပါ့။ သူလည္း ေၾကာက္ၿပီး က်ေနာ့္ကို စကားေတြ ဆက္တိုက္ေျပာေနေတာ့တာ။ ေနာက္ေတာ့ အရင္စကားမ်ားခဲ့တာေတြကို မသိသလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔။

ဒါထက္ နက္ျဖန္ ဘယ္ၿမိဳ႕မွာ ေရာက္ေနမွာ၊ အဲ့ဒါ ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ လာခဲ့ပါလား အစ္ကိုရာတဲ့။ က်ေနာ္ကလည္း အေပၚမွာေရးျပခဲ့တဲ့ ဘဏ္ကဒ္ကိစၥ ရွင္းစရာ ရွိေလေတာ့ အင္း ငါလာခဲ့မယ္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ေန႔ညေနေစာင္း အလုပ္အၿပီးမွာ သူေျပာတဲ့ၿမိဳ႕ကို လိုက္သြားတယ္ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။

ဒါနဲ႔ သူခ်ိန္းတဲ့ၿမိဳ႕ကို ေနာက္တစ္ေန႔ ညရွစ္နာရီေလာက္ ေရာက္သြားတယ္ ဆိုပါေတာ့ေလ။ ထုံးစံအတိုင္း တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးတဲ့ ေနရာဆိုေတာ့ လူက အူေၾကာင္ေၾကာင္ရယ္။ ကားဂိတ္ထဲေရာက္ေတာ့ သူေပၚမလာေသးဘူး။ ဂိုက္ေပးၾကမ္းၿပီး အားကစားအကၤ်ီအျပာေရာင္မွာ အျဖဴစင္း လက္ရွည္တစ္ထည္နဲ႔ ဂ်င္းပန္အပါး၊ ေဘာကန္ဖိနပ္ေလာက္ပဲ ဝတ္သြားမိတဲ့ က်ေနာ္ ခ်မ္းလို႔ ခိုက္ခိုက္တုန္ေနၿပီ။ (အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ အဲ့ဒီဝတ္စုံနဲ႔ဆို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်ာတိတ္႐ုပ္ေပါက္ေနတာလို႔ ခပ္ထင္ထင္ကိုးဗ် အဟီး။ ဆံပင္ကို ခပ္တိုတိုညႇပ္ၿပီး ဂ်ဲလ္ေတြနဲ႔ ေထာင္ထားေသးတာ ဟိဟိ)

နာရီဝက္ေလာက္ေနမွ ကားဂိတ္တစ္ဖက္အျခမ္းကေန ညီမေလး အေျပးအလႊား ဝင္လာတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သိုးေမႊးဦးထုပ္ ဘယ္ရီကတ္ပ္လိုဟာေလးေဆာင္း ေလာင္းကုတ္အနက္ေရာင္ေလးနဲ႔ဗ်။ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း အတင္းေျပးဖက္ၿပီး က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို ပါးနဲ႔အပ္ၿပီး ဖက္ထားတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ မတုန္မလွုပ္ ေက်ာက္႐ုပ္။ (ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးေပါ့ေလ)

“ဗိုက္ဆာေနၿပီလား အစ္ကို” လို႔ ေမးလာေတာ့ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ ကားဂိတ္ေရွ႕က တကၠစီတစ္စီးေပၚ ေကာက္တက္လိုက္ၿပီး ဘုမသိဘာမသိ ၿမိဳ႕မွာဆိုေတာ့ တ႐ုတ္ထမင္းဆိုင္ တစ္ဆိုင္ဆိုင္ကို ပို႔ေပးပါလို႔ ကားသမားကို သူ႔ဖာသူ ေျပာလိုက္တယ္။ ထမင္းဆိုင္ေရာက္ေတာ့ လူေတြက အျပည့္။ ငရွဉ့္ကို င႐ုတ္ေကာင္းနဲ႔ အႂကြပ္ေၾကာ္ထားတာရယ္၊ အမဲသားကို ဟင္းသီးဟင္းရြက္ စီခၽြမ္းေဆာ့စ္နဲ႔ ေရာေၾကာ္ထားတာရယ္၊ ဟင္းရည္တစ္ခြက္ရယ္ သူ႔ဖာသူ မွာလိုက္တယ္။ (အကုန္လုံး က်ေနာ့္အႀကိဳက္ေတြဗ်)

ဟင္းေတြေရာက္မလာခင္ ညီမေလးက စကားေတြ တတြတ္တြတ္ ေဖာင္ဖြဲ႕ေနေပမယ့္လို႔ က်ေနာ္ကေတာ့ တုံဏွိဘာေဝရယ္။ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ မေန႔ကတည္းက တစ္ၿမိဳ႕ၿပီးတစ္ၿမိဳ႕ ကားနဲ႔ပတ္ေမာင္းေနရတာ အတူပါလာတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြက ဒီဖက္တိုင္းျပည္မွာ ကားမေမာင္းဖူးေတာ့ သူပဲေမာင္းခဲ့ရတယ္။ ပင္ပန္းလိုက္တာ အစ္ကိုရာေပါ့။ ဒီၿမိဳ႕ကိုလည္း မေရာက္ဖူးေတာ့ GPS အားကိုးနဲ႔ ေမာင္းလာတာ လမ္းမွာ စမ္းတဝါးဝါးပဲ၊ ၿမိဳ႕ထဲဝင္လာေတာ့လည္း ဘတ္စ္ကားကလႊဲၿပီး တျခားကား ဝင္ခြင့္မျပဳတဲ့လမ္းေတြကို ဇြတ္ဝင္ေမာင္းလာတာ ကင္မရာနဲ႔မိလို႔ ဒဏ္ေၾကးေတြေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ား ေဆာင္ရေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ့ ဘာညာေတြေပါ့ဗ်ာ။ အခုလည္း တည္းမယ့္ေဟာ္တယ္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကို ငါနင္တို႔နဲ႔ ညစာမစားနိုင္ေတာ့ဘူး နားေတာ့မယ္လို႔ ဘတ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း ေျခလ်င္လစ္လာခဲ့တာ သိလားေပါ့။

သူကသာ တျပဳံးျပဳံးနဲ႔ ဆက္တိုက္ ေတာ္ကီေတြ ပစ္ေနေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ စြပ္ျပဳတ္ပန္းကန္ထဲက ဟင္းရည္ေတြကိုပဲ စိုက္ၾကည့္ၿပီး တစ္ဇြန္းခ်င္း ခပ္ေသာက္ေနတာ။ အဖက္ကို ျပန္မလုပ္ဘူး ဟီဟိ။ (ေမာင္ခ်မ္း မူႏြဲ႕ေနဟန္ေလး မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ၾကည့္ၾကပါ ညီအစ္ကိုတို႔)

အဲ့လိုလုပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို စိတ္ေကာက္ေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ေနတဲ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္ အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔ၾကည့္ၿပီး ဖုန္းထုတ္၊ ဒုံပတ္ေတြဘာေတြ ရိုက္ယူသြားေသးတယ္ မသာမေလး။ ႏွုတ္ခမ္းႀကီးက စူတူတူနဲ႔ ခ်စ္စရာႀကီး အဟီးတဲ့ဗ်ာ။

ထမင္းေတြဟင္းေတြ ေရာက္လာေတာ့ က်ေနာ္က အားရပါးရ ေလြးေနသေလာက္ သူကေတာ့ တို႔ကနန္း ဆိတ္ကနန္းပဲ။ စားေသာက္ၿပီးလို႔ ပိုက္ဆံရွင္းမယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္က ငါေပးမယ္လုပ္ေတာ့ သူက အသာေနစမ္းပါ ညီမေလးက ကုမၸဏီစားရိတ္နဲ႔ လာတာ၊ ေဘလ္ျပန္တင္လိုက္႐ုံပဲ၊ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနလိုက္ ဆိုၿပီး လုရွင္းသြားတယ္။

စားၿပီးေတာ့ ဆိုင္ထဲက ထထြက္လာၾကတယ္။ ဘာဆက္လုပ္ၾကရမွန္း မသိေတာ့ဘူးရယ္။ ဦးတည္ရာမဲ့ လမ္းေပၚမွာ တိတ္တဆိတ္ပဲ ေလၽွာက္ေနမိၾကတယ္ေပါ့ေလ။ အဲ့လိုေလၽွာက္ေနၾကရင္း သူက စကားစလာတယ္။

“အစ္ကိုရာ မိုးတအားခ်ဳပ္ေနၿပီ ညီမေလးလည္း နားခ်င္လာၿပီ။ နက္ျဖန္လည္း အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ခရီးဆက္ရဦးမယ္။ ေဟာ္တယ္ျပန္မွျဖစ္မယ္” တဲ့။

“ဒါဆိုလည္း ျပန္ေလ” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့

“အစ္ကို ဘယ္လိုလုပ္မွာတုန္း။ ညီမေလး ေဟာ္တယ္ ဘြတ္ကင္လုပ္ကတည္းက ႏွစ္ေယာက္ခန္း လုပ္ထားလိုက္တယ္။ အစ္ကိုလည္း ျပန္မေနပါနဲ႔ အေဝးႀကီး။ လာပါ ညီမေလးေနာက္ အသာေလးလိုက္ခဲ့။ လိုက္မယ္မလား” တဲ့။

က်ေနာ္ ဘာမွျပန္မေျပာမိဘူး အဟီး။ ဒါနဲ႔ သူတည္းတဲ့ ေဟာ္တယ္ကို ေရာက္သြားေရာဆိုပါေတာ့။ အခန္းတံခါးေသာ့ဖြင့္တဲ့ ကဒ္က ႏွစ္ခုယူထားေတာ့ က်ေနာ့္ကို တစ္ကဒ္ေပးၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေဟာ္တယ္ေပၚ တက္လာခိုင္းတယ္။ (သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ ေတြ႕သြားမွာစိုးလို႔ တူတူတြဲမဝင္ဘူး) ခပ္တည္တည္နဲ႔ အခန္းထဲ ေရာက္သြားၾကေရာ ဆိုပါေတာ့။ လူက အူေၾကာင္ေၾကာင္ႀကီးရယ္။ သူက ေလာင္းကုတ္ကိုခၽြတ္ခ် အဝတ္ေတြ ေကာက္ ကက္လဲေနတဲ့အထိ က်ေနာ့္မွာ မတ္တပ္ႀကီးရပ္လို႔ေပါ့။

အဲ့ဒီေနာက္ ညီမေလးက ေခါင္းေဆာင္းထားတဲ့ သိုးေမႊးဦးထုပ္ေလးကို ခၽြတ္ခ်လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ မ်က္လုံးျပဴးသြားတယ္။ ဆံပင္အရွည္ေတြက ဝဲကနဲ က်လာတာကိုးဗ်။

ဒီေနရာမွာ တစ္ခုရွင္းျပမွရေတာ့မယ္ ထင္တယ္။ ဟိုးအရင္က သူ႔ဆံပင္ေတြက ဂုတ္ဝဲေလး ဆံတိုမေလးဗ်။ အဲ့ဒီတုန္းက က်ေနာ္ေျပာခဲ့ဖူးတာ တစ္ခုရွိတယ္။ ငါကြာ ဒီေလာက္ကိုယ္လုံးလွတဲ့ ေကာင္မေလးကို ေလးဖက္ေထာက္ၿပီး လုပ္ရင္း ဆံပင္ေတြကို ပိုနီေတးလ္ခ်ည္ထားတာကို ဆြဲဆြဲၿပီး ေဆာင့္ခ်င္တာလို႔။ ညီမေလးဆံပင္က တိုစိစိေလးဆိုေတာ့ အဲ့ဒီဆႏၵေလး ဘယ္ေတာ့မွမျပည့္ေတာ့ တစ္ခုခု လိုေနသလိုပဲဟာလို႔။ သူကလည္း ဆံပင္ရွည္ မႀကိဳက္ေတာ့ အလုပ္မျဖစ္ခဲ့ဘူးဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။

အခု မေတြ႕တာ လေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာခဲ့ေတာ့ ဆံပင္ေတြ ဒီေလာက္ရွည္ေနမွန္း ဘြားကနဲ သတိထားလိုက္မိရေတာ့ လူကို စိတ္ထဲ ဖ်င္းကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ အဲ့ဒါကို ဒင္းေလးကလည္း သိပုံရပါတယ္။ ဝဲကနဲက်လာတဲ့ ဆံပင္ေတြကို ခါလိုက္ရင္း ျပဳံးစိစိနဲ႔ မ်က္စပစ္ျပလာလို႔ မျမင္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ ေနလိုက္ရေသးတယ္။

“ေရခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္ဗ်ာ။ အစ္ကိုလည္း အေဝးႀကီးက လာရတာ ေအးေအးေဆးေဆး အိပ္ယာေပၚတက္လွဲၿပီး နားလိုက္ေလ” တဲ့။

ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္သြားေရာ။ က်ေနာ္လည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိပဲ ကုတင္ေပၚတက္လွဲ တီဗီေလးဖြင့္ၿပီး ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ေပါ့။ ခဏေနေတာ့ ေမႊးကနဲ အနံ့ေလးနဲ႔ ညီမေလး က်ေနာ့္ေဘးနား ေရာက္လာတယ္။

“ေညာင္းတယ္ဗ်ာ ဟိုဖက္တိုးစမ္းပါ”

ဆိုၿပီး လာလွဲအိပ္ေရာ။ ေနာက္ထပ္ မိနစ္အတန္ၾကာတဲ့အထိ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ပဲ အသားခ်င္းလည္း မထိပဲ အိပ္ယာေပၚမွာ ေဘးခ်င္းယွဥ္လ်က္လွဲၿပီး ၿငိမ္ေနၾကတယ္။ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ၾကာလာေတာ့ က်ေနာ္လည္း မေအာင့္နိုင္ေတာ့ဘူး အဟီး။ တီဗီကို ေကာက္ပိတ္လိုက္ၿပီး ဝုန္းကနဲေကာက္ထ၊ ညီမေလးကို တက္ခြပစ္လိုက္ေတာ့တာပဲ။ သူ႔ခင္မ်ာ ပက္လက္ကေလး လွန္ေနရာကေန မ်က္လုံးေလးျပဴးၿပီး က်ေနာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္ေနရွာတာ ဟိဟိ။

က်ေနာ္လည္း ဘာမွကို ရွည္ရွည္ေဝးေဝး မေျပာေတာ့ပဲ ႏွုတ္ခမ္းခ်င္း ေတ့ၿပီး အေသစုပ္ေတာ့တာေပါ့။ က်ေနာ့္ကို အတင္းျပန္ဖက္လာတဲ့ ညီမေလးက တစ္ကိုယ္လုံးကို တုန္တက္ေနတာ သတိထားလိုက္မိတယ္။ (က်ေနာ္က သိကၡာေတာ္ရ ဆရာေတာ္ႀကီးအထာ လုပ္ေနေတာ့ ဒီလိုလုပ္လာေတာ့မယ္လို႔ မေမၽွာ္လင့္ထားမိေတာ့ဘူး။ ဆိုလားဗ်ာ ဟီး၊ ရွင္က မာနခဲႀကီးဆိုေတာ့လည္း မေမၽွာ္လင့္ရဲေတာ့ဘူးေပါ့ ကိုဖိုးသက္ေလးရာတဲ့ ခြိ)

ညဝတ္အိပ္အကၤ်ီကို အတင္းဆြဲဟ မထိရတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ခ်ိဳဗူးအိအိေထြးေထြးႀကီးေတြကို အတင္းစို႔၊ လက္နဲ႔ေခ်၊ လူၾကမ္းႀကီးဇာတ္ကို ခင္းေတာ့တာကိုး။ တရွူးရွူးနဲ႔ ေအာက္ပိုင္းကို ဆက္ဆင္းသြားၿပီး အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးကိုပါ အားရပါးရ လ်က္ပစ္လိုက္တာ (ထုံးစံအတိုင္း ဘာမွမလ်က္လိုက္ရဘူး အာေခါင္ျခစ္ေအာ္ တြန႔္လိမ္တြန႔္လိမ္နဲ႔ ၿပီးသြားတယ္ဗ်ား)

ၿပီးတာနဲ႔ ကိုင္းကြာဆိုၿပီး က်ေနာ့္ဒုံးပ်ံကို အတင္းဆြဲထုတ္ (ေဘာင္းဘီအရွည္ကို ဘယ္လိုခၽြတ္ပစ္လိုက္မိမွန္းေတာင္ မမွတ္မိလိုက္ဘူး ဟီး) တစ္ခ်က္ထဲနဲ႔ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးထဲ ထိုးထည့္ပစ္လိုက္တာ ညီမေလးခင္မ်ာ အေမေရ!! လို႔ကို ကုန္းေအာ္လာလို႔ ပါးစပ္ကို အတင္း လက္ဝါးနဲ႔ အုပ္လိုက္ရတယ္။ ဝင္သြားတာနဲ႔ မညႇာမတာကို ပစ္ပ်က္ေဆာင့္ေတာ့တာ။ တဖုန္းဖုန္း တဖန္းဖန္းနဲ႔ေနတာပဲ။ ငတ္ထားတာလည္း ၾကာလွၿပီကိုးဗ်။ မလုပ္ရတာၾကာလို႔လား မသိဘူး ေကာင္းထွာဗ်ာ။

၁၅ မိနစ္ေလာက္ ဆက္တိုက္ မနားတမ္းေဆာင့္လိုက္တာ အရမ္းၿပီးခ်င္လာလို႔ မေအာင့္နိုင္ေတာ့ဘူး။ ေကာင္းလြန္းလို႔ က်ေနာ့္ပါးစပ္က ညည္းသံေတြ ထြက္တဲ့အထိ ေအာ္လာမိတယ္။ က်ေနာ္ၿပီခ်င္လာတာကို ရိပ္မိသြားတဲ့ ညီမေလးက သူ႔ဖာသူ ေအာ္ဟစ္ၿပီး ေအာက္ကေန ေကာ့ေပးေနရင္း

“အစ္ကို.. ရွီးးး.. ဒီရက္ေတြက ေဆ့ဖ္မျဖစ္ဘူးေနာ္။ အျပင္ကို ဆြဲထုတ္ေပးပါ အဟားး”

ဆိုၿပီး ေအာ္ေျပာလာလို႔ အားရပါးရ ၄-၅ ခ်က္ေလာက္ ေဆာင့္ၿပီးတာနဲ႔ အျပင္ကိုထုတ္ၿပီး ပန္းပစ္လိုက္တာ ဘယ္ေလာက္မ်ား အရွိန္ျပင္းလဲဆိုရင္ ဗိုက္ေပၚပန္းတာ ဟိုးအေပၚက လည္ပင္းေတြအထိ ႁပြတ္ကနဲ စင္ကုန္တယ္ အဟီး။ နားထဲက ေလေတြဘာေတြထြက္ တဝီဝီေတြျမည္တဲ့အထိ လူကို အရွိန္တက္သြားတာ ဟီဟိ။

သန႔္ရွင္းေရးေတြ ဘာေတြလုပ္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ဖင္တုံးလုံးဖက္အိပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ထိ ႏွစ္ေယာက္လုံးရဲ့ ခႏၶာကိုယ္က ႂကြက္သားေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနၾကတုန္းပဲ။ အဲ့လိုမွိန္းေနၾကရင္း ဟိုးအရင္ကလို သူ႔ကို က်ေနာ္ ေက်ာပြတ္ေပးေနလိုက္ရင္း ခရီးကပန္း ဟိုဒင္းကလည္းၾကမ္းထားတဲ့ အရွိန္နဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကတယ္။

မနက္ ၃ နာရီေလာက္ၾကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံး တေရးနိုးလာၾကေရာ။ မိုးလင္းတာနဲ႔ သူက ခရီးဆက္ထြက္ေတာ့မွာေလ။ နည္းနည္းလည္း ျပန္လန္းလာၾကၿပီဆိုေတာ့ အိပ္ယာထဲက ခဏထ၊ ေရေလးဘာေလး ေသာက္ေနၾကတုန္း ညီမေလးက ရီေဝေဝေလးၾကည့္ၿပီး ေျပက်ေနတဲ့ သူ႔ဆံပင္ မရွည္တရွည္ေလးကို ပိုနီေတးလ္ေလးျဖစ္ေအာင္ ခ်ည္လိုက္တယ္။ အိပ္ယာေပၚ ပက္လက္လွန္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ေပၚ အုပ္မိုးၿပီး နမ္းတယ္၊ တစ္ကိုယ္လုံးကို နမ္းတာ၊ နားရြက္ နဖူး ႏွုတ္ခမ္း လည္ပင္း ရင္ဘတ္ အကုန္လုံး ရြရြ ရြရြနဲ႔နမ္း ေအာက္ကိုဆင္းတယ္။ ဒုံးပ်ံကို စုပ္တယ္ အၾကာႀကီးပဲ။ ဇိမ္ဆြဲၿပီး စုပ္တာ။ လည္ေခ်ာင္း ဟိုးအထဲထိေရာက္သြားေအာင္ ထိုးထိုးထည့္ပစ္တယ္။ က်ေနာ့္မွာ ထြန႔္ထြန႔္ကို လူးေနတာာေပါ့ဗ်ာ။

သူ႔ဖာသူ အားရၿပီဆိုေတာ့မွ ျမင္းတက္စီးတယ္။ ေမႊတယ္။ တက္ၿပီးေဆာင့္ေနရင္း “အခုမွပဲ အေနေတာ္ျဖစ္သြားတယ္ အစ္ကိုရာ။ ခုနက ေကာင္းေပမယ့္ ေသေတာ့မလိုပဲ ခံရတာ” တဲ့။ ျပဳံးစိစိနဲ႔ တစ္ခ်က္ခ်င္း ေဆာင့္ရင္း ေျပာေနတာ။ ေနာက္ေတာ့ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေဆာင့္၊ ေက်ာေပးၿပီး က်ေနာ့္ေျခသလုံးေတြကို လက္နဲ႔ကိုင္ၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္ေဆာင့္ရင္း ၿပီးသြားျပန္တယ္။

သူၿပီးသြားေတာ့မွ ေမာေနတဲ့ အသံေလးနဲ႔ “ဆံပင္ေတြကို ခ်ည္ထားေပးတယ္ကြာ။ ဆြဲၿပီး ေဆာင့္ခ်င္တာဆို” တဲ့။

က်ေနာ္လည္း လႊားကနဲထထိုင္ ေလးဖက္ကုန္းထားေပးတဲ့ သူ႔အေနာက္နား ေလးဖက္ေထာက္ၿပီး ထည့္ေတာ့တာေပါ့။ ရက္စက္တယ္ဗ်ာ။ ေစးပိုင္တင္းၾကပ္ေနတာ။ ဖင္ႀကီးကလည္း ေျပာင္းတင္းတင္း အိစက္စက္ႀကီးရယ္။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ခ်ည္ထားတဲ့ မရွည့္တရွည္ ဆံပင္ေလးေတြကို လက္တစ္ဖက္ကဆြဲ၊ က်န္တဲ့တစ္ဖက္က ဖင္ေျပာင္ႀကီးကို တဖန္းဖန္းနဲ႔ ခပ္ဆဆေလးရိုက္ၿပီး ေဆာင့္ေတာ့တာေပါ့။ ေကာင္းထွာဗ်ာ ဟီဟိ။ သူကလည္း အားေပးအားေျမႇာက္ရယ္။

ဆံပင္ကို အေသဆြဲၿပီးဗ်င္းေတာ့ “ေသပါၿပီ အစ္ကိုရယ္.. ရက္စက္လိုက္တာ အစ္ကိုရယ္..” ဘာညာနဲ႔ စြတ္ေအာ္တာကိုး။ ေအာ္ေလေလ ၾကမ္းေလေလဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း သိသားပဲ။ ေနာက္ဆုံး ဘယ္ေလာက္ထိ ၾကမ္းလာသလဲဆိုရင္ ဆံပင္ေတြခ်ည္ထားတဲ့ ႀကိဳးေလးက ျပဳတ္ပ်က္ထြက္၊ အကုန္ေျပကုန္တာ။ က်ေနာ္လည္း တအားေဆာင့္ေနရာကေန သူ႔ေက်ာေပၚေမွာက္ခ်၊ နားရြက္ေလးကိုက္၊ ခ်ိဳဗူးႏွစ္လုံးကို လွမ္းေခ်ၿပီး ကပ္တိုးေလး ဆက္ေဆာင့္ရင္း ဇိမ္ယူေနလိုက္ေသးတယ္။ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ၾကာလာမွ မရေတာ့ဘူး။ ခါးကိုျပန္မတ္ ဆံပင္ကို မဆြဲေတာ့ပဲ ဖင္တုံးႀကီးႏွစ္ျခမ္းကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ေခ်မႊၿပီး ဆီးခုံနဲ႔တင္ပါး တေျဖာင္းေျဖာင္း ရိုက္မိတဲ့အထိ အေသေဆာင့္ရင္း ၿပီးခ်င္လာလို႔ ဒုံးပ်ံကိုဆြဲထုတ္ ဖင္ႏွစ္ျခမ္း အလယ္တည့္တည့္ညႇပ္ၿပီး ပြတ္ရင္း ပန္းထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ညီမေလးလည္း တစ္ကိုယ္လုံး တြန႔္လိမ္တြန႔္လိမ္ လုပ္ရင္း ၿပီးသြားတယ္။ (သူ႔အက်င့္တစ္ခုက ေလးဖက္ေထာက္ခံေနရင္း ရွုံပြပြျဖစ္လာၿပီး ၿပီးတတ္သလို၊ က်ေနာ့္ဟာႀကီး ဆြဲထုတ္လိုက္ရင္လည္း ဟာကနဲျဖစ္ၿပီး တစ္ခ်ီၿပီတတ္တယ္ဆိုလား)

ၿပီးသြားတာနဲ႔ ေျခပစ္လက္ပစ္ပဲ။ ညီမေလးလည္း ေမွာက္လၽွက္ကေလး။ က်ေနာ္လည္း သူ႔အေပၚကေနဖိလို႔ ေမွာက္ေနမိတယ္။ ခဏေနေတာ့ သူထၿပီး ေရမိုးခ်ိဳးတယ္။ သူ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြက မနက္စာ စားဖို႔ ဆင္းခဲ့ပါဆိုၿပီး လွမ္းေခၚေတာ့ ဆင္းစားတယ္။ က်ေနာ္က မွိန္းရင္း က်န္ခဲ့တယ္ေပါ့ဗ်ာ။

မနက္စာ စားၿပီးတာနဲ႔ သူျပန္တက္လာၿပီး အထုပ္ေတြအပိုးေတြ ျပင္တယ္။ က်ေနာ့္ကို နမ္းတယ္။ မ်က္ရည္ေလး ဝဲ၀ဲရယ္။ သူ႔ဘဏ္ကဒ္ကို ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ထုတ္ၿပီး က်ေနာ္က ျပန္ေပးေတာ့ ေခါင္းခါတယ္။ က်ေနာ္က အတင္းျပန္ယူဖို႔ ေျပာတယ္။ ကဒ္ထဲက ေငြပမာဏက က်ေနာ္ ၃-၄ ႏွစ္သုံးေတာင္ မကုန္နိုင္ေလာက္တဲ့ဟာႀကီး ျပန္ယူသြားပါလို႔။

သူက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ “ရွင္ဘယ္လို လူစားမွန္း က်မသိပါတယ္ အစ္ကိုရယ္..။ ဒါေၾကာင့္လည္း မေတာ္တဆ အေရးၾကဳံခဲ့ရင္ သုံးလို႔ရေအာင္ ေပးထားခဲ့တာပါ..။ ဒါဟာ ေစာ္ကားရာေရာက္မွန္း က်မ သိတယ္..။ ဒါေပမယ့္ က်မ ရွင့္ကိုခ်စ္တယ္ အစ္ကို..။ ရွင္ဒုကၡေရာက္ေနတာကိုလည္း မၾကည့္ရက္ဘူး..။ မသုံးခ်င္ရင္လည္း မသုံးပါနဲ႔။ အဲ့ဒီကဒ္ကလည္း ေနာက္ ၃ လအတြင္း သက္တမ္းကုန္သြားမွာပါ..။ ပူမေနနဲ႔ေတာ့..။ ဘဏ္က က်မကို ကဒ္အသစ္ ျပန္ပို႔လာလိမ့္မယ္ ..။ အမွတ္တရသာ သိမ္းထားေပေတာ့…”

လို႔ေျပာရင္း သူ႔ခရီးေဆာင္အိတ္ကေလးကို ဆြဲလို႔ ငိုမဲ့မဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး ပါးကို ရႊတ္ကနဲ နမ္းတယ္။

“အစ္ကိုက က်မအေဖနဲ႔ တေထရာထဲပဲ။ အမူအက်င့္ေတြက တစ္ထပ္ထဲရယ္”

လို႔ ေျပာရင္း ခပ္ယဲ့ယဲ့ျပဳံးရင္း ခ်ာကနဲလွည့္ အခန္းထဲက ထြက္သြားခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္မွာသာ ငူေငါင္ေငါင္နဲ႔ ဟိုတယ္ခန္းထဲ က်န္ခဲ့ရတာေပါ့။

ဒါပါပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္သူ႔ကို အဲ့ဒါ ေနာက္ဆုံးေတြ႕ခဲ့တာပဲ။ အဲ့ဒီကိစၥေတြျဖစ္ခဲ့တာ အေတာ္ၾကာသြားခဲ့ၿပီ။ သူ က်ေနာ့္ကို ဖုန္းေတြဘာေတြ သိပ္မဆက္ေတာ့သလို ဘာဆိုဘာမွလည္း သိပ္မေျပာေတာ့ဘူး။ နားလည္ရခက္တဲ့ က်ေနာ့္ကို အရွူံးေပးသြားခဲ့တာမ်ိဳးလား မသိပါဘူး။

ေရလက္ၾကားတစ္ဖက္က တိုင္းျပည္မွာ သူရွိေနမွန္းေတာ့ က်ေနာ္သိတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ကိုယ့္ဘဝနဲ႔ကိုယ္ ႐ုန္းကန္ေနဆဲပါ။ တခါတေလေတာ့လည္း သူထားခဲ့တဲ့ သက္တမ္းကုန္ေနတဲ့ ဘဏ္ကဒ္ေလးကို ထုတ္ထုတ္ၾကည့္မိတယ္။ သတိရပါတယ္။ သူက သတိရရင္ ဝင္လာခဲ့ေလ ေတြ႕ၾကတာေပါ့လို႔ေတာ့ ေျပာသြားတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ ဒီဖက္ကိုလာျဖစ္ရင္လည္း အစ္ကိုနဲ႔ ခ်ိန္းၾကမယ္ေလတဲ့။ (လမ္းၾကဳံရင္ ဝင္စားသြားပါေပါ့ ဟီဟိ ေအာဝတၳဳနာမည္ႀကီး)

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဝးသြားခဲ့သလိုပါပဲေလ။ ဟာသေဖာက္ရရင္ လကုန္ရက္ေတြမွာ ကုန္တိုက္က ေလာ္လီကားႀကီး ေရာက္မလာေတာ့တာကိုေတာ့ အလြမ္းဆုံးပဲဗ်ာ အဟီး။ မညာတမ္း ဝန္ခံရရင္ က်ေနာ္ဟာ စိတၱဇေကာင္ တစ္ေကာင္ပါ။ ကုလားျဖဴစကားတစ္လုံး ရွိတယ္ဗ်ာ။ အပါ့ကိုေတာင္ ေျပာဖူးေသးတယ္ထင္တယ္။ လိင္တူႀကိဳက္တယ္ လိင္ကြဲႀကိဳက္တယ္ ဆိုတဲ့ စကားလုံးေတြအျပင္ ပညာတတ္ဉာဏ္ရွိတဲ့ လူေတြကိုမွ အုပ္ခ်င္တဲ့ စိတၱဇရွိတဲ့ လိင္စိတ္တစ္မ်ိဳး (လိင္ကြဲကို ေျပာတာေနာ္ အဟီး) ရွိသတဲ့။ သူေကာ က်ေနာ္ပါ အဲ့လိုစိတ္မ်ိဳး ရွိေနပုံရတယ္ဗ်။ ထို႔အတူပဲ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မသိစိတ္မွာ ေၾကာက္လန႔္ေနၾကတယ္ ထင္ပါရဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ေသာင္တင္ေရမက် အေျခေနတစ္ခုနဲ႔ ဒီလိုပဲ ျဖစ္သြားခဲ့ၾကတယ္။

အခု က်ေနာ္ သူ႔ကိုလြမ္းတယ္ဗ်ာ။ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ္ ဒီကိုယ္ေတြ႕မွာ ေရးျပခဲ့တာကို ေသခ်ာဖတ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ သတိထားမိေလာက္တဲ့ အခုလို ဒီဇင္ဘာလကုန္ခါနီးရက္ေတြဆို နင့္နင့္သည္းညည္း သတိရေနတယ္။ အဝါေရာင္စိုက္ခင္းေတြထဲ ေျပးလႊားခဲ့ဖူးတာေတြ၊ ဘူတာ႐ုံအိုေလးထဲ ပထမဆုံး စေတြ႕တဲ့ညက ျမဴေတြပိတ္ေနခဲ့တာေတြ၊ ဘတ္စ္ဒရိုင္ဘာ အမ်ိဳးသမီးက နင္တို႔က ေမာင္ႏွမေတြလားလို႔ အေမးခံရတာကို အသံေလးတစာစာနဲ႔ တဟားဟား ေအာ္ရယ္ခဲ့တဲ့ သူ႔ဟန္ပန္ေလးေတြ၊ နီညိဳေရာင္ သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြ ဖုံးေနတဲ့ ေတာအုပ္ေလးထဲ လမ္းေလၽွာက္ခဲ့တာေတြ၊ ဝိုင္မူးမူးနဲ႔ ေတာၿမိဳ႕ေလးအလယ္က ေၾကး႐ုပ္ႀကီးေပၚ အတင္းတြယ္တက္တဲ့ ညီမေလးရဲ့ ခပ္ဆိုးဆိုး ဟန္ပန္ေလးေတြ၊ ေလေတြ တဝွီးဝွီးတိုက္ ေအးစက္ၿပီး ခိုက္ခိုက္တုန္ေနတဲ့ ၾကားက အဲ့ဒီၿမိဳ႕ေလးရဲ့ နာမည္ေက်ာ္ တ႐ုတ္ေပ်ာ္ပြဲစား႐ုံကို ညသန္းေခါင္သြားၿပီး ဘဲကင္နဲ႔ ေခါက္ဆြဲပူပူတစ္ခြက္စီ စားဖူးခဲ့ၾကတာေတြ၊ ၿမိဳ႕ကေလးကို ရစ္ေခြစီးဆင္းေနတဲ့ တူးေျမာင္းေလးေဘးက သစ္လုံးအိမ္ ဘီယာဆိုင္ေလးမွာ ထိုင္ရင္း ေရကူးေနတဲ့ ဘဲငန္းအုပ္ကေလးေတြကို တူတူထိုင္ေငးရင္း ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာဖူးခဲ့တာေတြ၊ သူ႔အိမ္ေလးထဲ ႏွစ္ေယာက္ထဲကမၻာေလး လုပ္ခဲ့စဥ္က အာလူးနဲ႔ အမဲသားဟင္းခ်က္ၿပီး နံျပားဖုတ္ေကၽြးေတာ့ ဟိုက္! ေရလည္မိုက္ပါလားလို႔ မ်က္လုံးေလးျပဴးျပၿပီး သေဘာက်ခဲ့တာေတြ (နံျပားက မီးကၽြမ္းေနတယ္ဗ်ာ)၊ ဒီၿမိဳ႕ေလးမွာပဲ အေျခခ်ခ်င္တယ္ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အလုပ္အကိုင္ အဆင္ေျပရင္ ဒီၿမိဳ႕မွာပဲ အိမ္တစ္လုံးဝယ္ၿပီး ေနရမလားလို႔၊ အဲ့ဒါ အစ္ကို က်မကို ယူမလားဟင္.. လို႔ေျပာရင္း အင္း ဘာမွလည္း မဆိုင္ပါလား အဟီး ဆိုၿပီး သူ႔ဖာသူ ေလၽွာခ်သြားတတ္တာေတြ အစရွိသျဖင့္ အရာရာအားလုံးကို သတိရမိပါရဲ့ ညီအစ္ကိုတို႔ရာ။

က်ေနာ္ ဒီရက္ပိုင္း သူရွိခဲ့ဖူးတဲ့ အဲ့ဒီၿမိဳ႕ကေလးကို သြားလည္ဖို႔ စဥ္းစားမိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဝါေရာင္စိုက္ခင္းထဲ အေဖာ္မပါပဲ တစ္ေယာက္ထဲ ဘယ္လိုခြန္အားမ်ိဳးနဲ႔ ေလၽွာက္သြားရပါ့မလဲ၊ ဘူတာ႐ုံအိုေလးထဲ က်ေနာ့္ကို လာႀကိဳေနမယ့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ့တာေလ။ က်ေနာ္ သတၱိမရွိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ပဲ မသြားေတာ့ဘူးလို႔ ဆုံးျဖတ္မိခဲ့ပါတယ္။

သူကေကာ က်ေနာ့္ကို သတိရေနမလားလို႔ ေရာ္ရမ္းမွန္းဆမိပါတယ္။ တစ္ဖက္ကမ္းမွာ သူ႔ဘဝနဲ႔သူ ေပ်ာ္ေနမွာေပါ့ဗ်ာ။ ေရွာင္ဇလီေဇး လမ္းမေပၚက ပလက္ေဖာင္း ကဖီးတစ္ခုခုမွာ သူ႔လို ကမၻာေက်ာ္တကၠသိုလ္က ထြက္လာတဲ့ ထိပ္တန္းဦးေဏွာက္ပိုင္ရွင္ ပညာတတ္ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ဝိုင္အနီျမဳံ႕ရင္း ပညာတတ္ေတြ ေျပာတတ္တဲ့ စကားေတြ ေျပာေနမွာေပါ့ေလ။ ဒါမွမဟုတ္ က်ေနာ္တို႔ ခဏခဏ ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ ရိုတြန္းကေဖးမွာ သူ႔ရဲ့ ဒီဇင္ဘာအားလပ္ရက္ေတြကို အေဖာ္တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ သြားထိုင္ရင္း စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္းေတြ ေလကန္ေနၾကမလားပဲ။

ဗမာျပည္က ဖြတ္ေမာ္ဒန္ ဆရာတစ္ေယာက္ ေရးဖူးတဲ့ ဝတၳဳထဲက ဇာတ္သိမ္းစာေၾကာင္းနဲ႔ပဲ ဒီကိုယ္ေတြ႕ကို ပိတ္သိမ္းလိုက္ပါတယ္။

“မေတာ္တဆပါပဲ ကေလးေရ…. ငါတို႔ လူ႔ဘဝမွာ ဆုံခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာ”။… ဇာတ္္သိမ္းပိုင္း ၿပီးပါၿပီ