ပါကင်ဖွင့်ခံလိုက်ရတဲ့ မြှီးကောင်ပေါက်မလေး

Unicode

*မချိမဆန့် ခံစားလိုက်ရသည့် နော်မူးရာ အပိုင်းဆက်*

လူပျိုကြီး ဦးကျော်မင်းမှာ သူကိုယ်တိုင်မြင်တွေ့လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်းအား မေ့ပျောက်ပြစ်ရန် အတန်တန်ကြိုးစားပါသော်လည်း အဘယ်သို့မျှ မေ့ပျောက်ပြစ်၍ မရနိုင်လောက်အောင် ဖြစ်နေ၏။ သူ၏ရင်တွင်းဝယ် တမြေ့မြေ့ ခံစားနေရသည် ဝေဒနာတရပ်ကို အဘယ်ကဲ့သို့ ကုစားရပါမည်နည်းဟူ၍ နည်းလမ်းရှာဖွေကြည့်မိပါ၏။ သူသည် ငွေရှင်ကြေးရှင်တဦးပေမို့ ကြေးစာပြည့်တန်ဆာများဖြင့် သူ့ရင်တွင်းမှ ဝေဒနာကို ကုစားပြစ်နိုင်ကြောင်းသိပါ၏။ သို့ရာတွင် သူသည် ထိုဝါဒကို ရွံမုန်းသူဖြစ်သဖြင့် အခြားနည်းဖြင့်သာ သူ၏ရင်တွင်းမှ ဝေဒနာကို ကုစားရပေမည်။ သူသည် အပျိုကြီး မနှင်းဝေထံမှ ချစ်တုန့်ပြန်သဝဏ်လွှာကိ စောင့်စားမျှော်လင့်သော်လည်း အကျိုးအကြောင်း အဆိုးအကောင်းပင် မသိရ၍ စိတ်ပျက်နေမိ၏။

ယနေ့သည် စနေနေ့ဖြစ်၍ ရုံးမှအိမ်သို့ အချိန်စောစောကပင် ပြန်လည်းရောက်သဖြင့် သူသည် အညောင်းဖြေရင်း အိပ်ခန်းအတွင်းဝယ် လဲလျောင်းနေရာမှ အတန်ကြာ၍ ငိုက်မည်းစပြုလာ၏။ သူသည် အဘယ်မျှကြာအောင့် ငိုင်မည်းနေသည်ကို မသိရသော်လည်း တစုံတယောက်က သူအိပ်စက်နေသည့်ဘေးတွင်ထိုင်ကာ သူ့ရင်ဘတ်အား ပုတ်လိုက်ရာ သူသည် မျက်လုံးများ ဖွင့်ကြည့်လိုက်သဖြင့် တဖက်တိုက်မှ မြီးကောင်ပေါက်မလေး မော်လီကို ဂါဝန်ပြာလေးနှင့် သူ့အားနှိုးနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

‘အန်ကယ်.. အန်ကယ်… ဘာဖြစ်လို့ နေ့ခင်းကြီးမှာ အိပ်နေတာလဲ.. ထစမ်းပါဦး.. ဒီနေ့ညကျရင် ကိုဝင်းနိုင်နဲ့ မော်လီကို ပစ်ချာလိုက်ပြရမယ်… ဟင်.. ပြောစမ်းပါ အန်ကယ်ရယ်.  ပြမယ်မဟုတ်လား..’ ဟု သူမက ညုတုတု ပလီပလာ အခယာဖြင့် လူပျိုကြီးအား ပွတ်တီးပွတ်တာဖြင့် ချွဲပ်လိုက်လေသည်။ ‘ဟာကွာ.. မော်လီကလဲ.. ဒီနေ့ အန်ကယ်နေမကောင်းလို့ ရုံးကတောင် စောစောပြန်လာခဲ့တာ.. ကဲ မင်းကြည့်ချင်ရင်.. ဝင်းနိုင်နဲ့ သွားပေ့ါ’ လူပျိုကြီးမှာ သူ၏အနီးတွင် ပူးပူးကပ်ကပ်ဖြင့် တွတ်တီးတွတ်တာလုပ်နေသော မြီးကောင်ပေါက်မလေး မော်လီအနားမှ မြန်မြန်ထွက်သွားရန် ပြောလိုက်၏။ ယင်းကဲ့သို့ ပြောလိုက်ကာမှပင် မော်လီမှ နှုတ်ခန်းလေး စူထားရုံသာမကဘဲ မျက်နှာလေးအို၍ အလိုမကျဖြစ်သွားလေး၏။

‘ဟင်းး.. ဒါနဲ့များ.. အန်ကယ်က မော်လီကို ကိုဝင်းနိုင်ထင်တောင် ချစ်သလေး.. ဘာလေးနဲ့.. ပစ်ချာလေးတောင် လိုက်မပြနိုင်လောက်အောင် ဖြစ်နေတာက မချစ်လို့ပေါ့.. တကယ်လို့များ.. အန်တီနှင်းကသာ လိုက်ပြခိုင်းရင် ဒီလိုတောင်ငြင်းမှာ မဟုတ်ဘူး’ ဟု သူမက စကားနာထိုးကာ လူပျိုကြီးအား သူမအဒေါ်ဖြင့် ပတ်သတ်၍ ကလိပေးလိုက်သည်။ ‘ဟဲ့… ဟဲ့.. သူငယ်မ… မင်းစကား ဟိုတယောက်ကြားသွားလို့ ခက်ကုန်ပါဦးမယ်’ ဟု ဦးကျော်မင်းက ဟန့်တားသော်လည်း အခြေအနေမှာ ဆိုးဝါးလာပြန်၏။ သူမကထိုင်ရာမှထပြီး ဟန်မူပါပါဖြင့် ရင်လေးမော့ တင်လေးကော့ကာ ခပ်ကြော့ကြော့ခါးထောက်ရင်း… ‘ဟား… ဟား… အန်ကယ်က မော်လီကိုများ သူငယ်မတဲ့.. ရီချင်လိုက်တာ.. ကျမဟာ နှပ်ချီးတွဲလောင်းနဲ့ ပူတူတူးလေး မဟုတ်တော့ဘူး.. ကျမဟာ မငယ်တော့ဘူး အန်ကယ်… ကျောင်းမှာဆိုရင် မော်လီဟာ ပေါ်ပြူလာအဖြစ်ဆုံးဘဲ.. ဟုတ်ပါတယ်လေ… ခေတ်မမှီတဲ့ အန်ကယ်ဟာ.. ဒါကြောင့်လဲ အခုထက်ထိ မိန်းမမရနိုင်ဘဲ လူပျိုကြီး ဖြစ်နေတာပေ့ါ.. ဟီ…ဟိ’ သူမက ရယ်မောလိုက်သလို နှုတ်ဆွံ့အနေသူ တဦးပမာ သူမ၏ကျော့ရှင်းသော ကိုယ်ခန္ဓာအစိတ်အပိုင်းတို့ကို ငေးစိုက်ကြည့်ရှုနေသော လူပျိုကြီး၏ဘေးတွင် ပြန်လည်ဝင်ထိုက်လိုက်ပြန်၏။

ဣထိယတည်းဟူသော မိန်းမများဖြင့် ပူးပူးကပ်ကပ်နေထိုင်ခဲ့ခြင်းမရှိသော လူပျိုကြီးခမြာ မနူးမနပ်အရွယ် မြီးကောင်ပေါက်မလေး မော်လီက ပူးပူးကပ်ကပ် အပလီ အခရာဖြင့် တီတီတာချွဲလိုက်သဖြင့် သူ၏သတိပညာဟူသည့် ချွန်းသည် မုန်ယိုလာသည့် စိတ်ဆင်ရိုင်းကို ချွန်အုပ်၍ မရနိုင်လောက်အောင် ဖြစ်လာပေပြီ။ သို့သော် သူသည် တူမအရွယ်၊ သမီးအရွယ်လေးအပေါ် ဖောက်ပြားလာသည့် စိတ်အား အနိုင်နိုင်ထိန်းချုပ်ကာ သူမ သူ့အနီးမှ အမြန်ဆုံး ထွက်ခွာသွားစေလိုသော သဘောဖြင့် ပြောလိုက်သည်မှာ.. ‘အေး.. အေး… သွား.. သွားတော့မော်လီ.. အန်ကယ်…’ဟု ထစ်ထစ်ငေ့ါငေ့ါဖြင့် ပြောကြားနေစဉ်ပင် မော်လီသည် မည်ကဲ့သို့ သဘောပေါက်သွားသည်မသိ၊ သူ၏ရင်ဘတ်ပေါ်သို့ သူမ၏ မျက်နှာလေးမှောက်ကာ ရှိုက်၍ ရှိုက်၍ငိုကျွေးရင်.. ‘အန်. အန်ကယ်ဟာ.. မော်လေီကို နှင်လွှတ်တယ်ပေ့ါလေ… အဟင့်.. အဟင့်.. မော်လီကတော့.. အန်ကယ်ကို ချစ်လွန်း ခင်လွန်းလို့ လာပြီး တပူတတ်တာပါ.. အန်ကယ်က အခုတော့ ကျမကို မချစ်တော့ဘူး.. မုန်းနေပြီပေ့ါလေ… အဟင့်.. အဟင့်..’ ဟု သူမက သူ့ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးအား ကုပ်ဖဲ့ရင် အခဲမကြေ ပြောလိုက်၏။

‘မော်.. မော်လီ.. မင်း.. အန်ကယ်ကိုတော့ အထင်မလွဲစေချင်ဘူး.. အန်ကယ်ဟာ.. မင်းကို ချစ်လွန်းလို့ .. နစ်မွန်းမှာစိုးလို့ ပြောနေတာပါ’ ဟု သူကရှင်းလင်းပြောပြပါသောလည်း သူမက လက်မခံပေ။ ‘တော်ပါအန်ကယ်ရယ်… မော်လီကို ချစ်တယ်ဆိုရင် အခုလို နှင်ထုတ်မလားလို့… မော်လီချစ်သလို မချစ်လို့သာ အခုလို.. အဟင့်.. အဟင့်’ဟု ငိုရှိုက်ပြောဆိုရင်း သူ၏ရင်အုပ်ကျယ်ကြီးတွင် မျက်နှာအပ်ထားရာ သူ့အားမော်၍ ကြည့်လိုက်၏။ သူ၏စိတ်ကို အတန်တန်ချိုးနှိမ်နေရသော ဦးကျော်မင်းသည် သတိပညာအလင်းရောင်အား ရမ္မက်ဆန္ဒတည်းဟူသည့် အမိုက်မှောက်က ဝါးမျိုသွားပေပြီ။ သူ၏ကိုယ်ခန္ဓာအတွင်းရှိ သွေးများမှာ ပွက်ပွက်ဆူလာသလို အသဲနှလုံးသားမှ တောင့်တခဲ့သော ရမ္မက်ဇောကလည်း သူ့အား အနိုင်ယူသွားပါပြီကော။

‘မော်… မော်လီ.. မင်းကို အန်ကယ်ချစ်.. ချစ်လှပါတယ်ကွယ်.. ဟင်.. ဟင်း.. အခုတော့ အန်ကယ်မြိုသိပ်မထားနိုင် တော့ဘူး.. ရင်ဖွင့်တော့မယ်.. မင်းကို ငါဘယ်လောက် ချစ်သလဲဆိုရင်’ ထိုသို့သာ ပြောနိုင်ပြီး ဦးကျော်မင်းသည် သူ၏ မျက်နှာအနီးတွင် ရစ်ဝဲနေသည့် သူမ၏ လှမျက်နှာလေးကို သန်မာသော လက်နှစ်ဖက်နှင့် ဆွဲယူက နှုတ်ခမ်းအစုံကို အငမ်းမရ စုပ်ပစ်လိုက်၏။ ထိုမျှသာမက ရုတ်တရက် နှုတ်ခမ်းအစုပ်ခံလိုက်ရ၍ ကျောက်ရုပ်မာ ညိမ်သက်စွာ မှင်သက်မိနေသော သူမ၏ ပြည့်ဖြိုးတောင်းတင့် လုံးကျစ်နေသည် ခန္ဓာကိုယ်လေးကို သူ၏ဘေးသို့ကပ်လျက်သာ ဆွဲယူလိုက်ပြီး သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကြီးဖြင့် ဖိထားမိ၏။

‘ဟင်.. အယ်.. အန်ကယ်… ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ… ဖယ်.. ဖယ်ပါ.. မတော်ပါဘူး’ သူမနှုတ်ခမ်းလေးများအား ဦးကျော်မင်း၏ နှုတ်ခမ်းအကြားမှ လွှတ်ထွက်လာသည်နှင့် တပြိုင်နက် တောင်းပန်ရင်းက ရုန်းကန်ရန် ကြိုးစားလေသည်။

‘အဲဒီလိုဖြစ်မှာစိုးလို့.. အန်ကယ်တောင်းပန်ခဲ့တာကို မင်းနားမထောင်ခဲ့ဘူး.. အခုတော့.. အန်ကယ် စိတ်ကို မချုပ်တည်း နိုင်တော့ဘူး’ ဦးကျော်မင်းသည် ရမ္မက်သားကောင်းဖြစ်၍ ကာမဘီဘူးကြီးပမာ သူမနှုတ်ခမ်းအစုံ ပွင့်ဖူးငုံကို ထပ်မံစုပ်ယူပြီး ဂါဝန်အောက်မှ လက်လျှိုသွင်းကာ ပေါင်ရင်ဂွဆုံတွင် ဖုံးအုပ်ဝတ်ဆင်ထားသည် စပ်စမိုင်နာခေါ် ဘောင်းဘီကြပ်ကလေးကို အောက်ဘက်ဆီသို့ တွန်း၍ တွန်း၍ ချွတ်လျက်ရှိလေသည်။ သူမ၏ ဘောင်းဘီကြပ်လေးသည် တစစနှင့် လိပ်၍ အောက်ဘက်သို့ လျှောကျလာရာ မကြာမီပင် တုတ်ခိုင်လှသော ပေါင်ရင်းသာမှာ ဗလာကျင်းကာ မိမွေးတိုင်း ဘမွေးတိုင်း ဖြစ်သွားလျက် ချောမွတ်မို့မောက်နေသော အသားကို ဦးကျော်မင်းလက်ဖဝါးက အုပ်ကိုင်မိလျက်သာ ဖြစ်၍သွားလေသည်။

သူသည် မို့မောက်စွင့်ကားဖူးယောင်နေသော ဖားခုံညှင်းလေးကို လက်ဖဝါးနှင့် ပွတ်သပ်ပေးနေသကဲ့သို့ သူ၏ လက်ညှိုးကလည်း အကွဲကြောင်းနှင့် စောက်စေ့တို့ကို မထိတထိ ကလိပေးလိုက်ရာ သူမသည် တကိုယ်လုံး ထွန့်ထွန့်လူးပြီး နတ်ပူးသလို ဖြစ်လာပေပြီ။ ဦးကျော်မင်းသည် သူ၏ခါးမှ လုံချည်ကို ခြေမနှင့် ညှပ်၍ အောက်ဖက်သို့ ဆွဲချွတ်လိုက်သဖြင့် သူ၏ လိင်တန်ကြီးမှာ သူမစောက်ဖုတ်ခုံးလေးနှင့် ချိန်သားကိုက်စွာပင် တည့်မတ်၍ နေလေသည်။ သူသည် စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်နေသာလက်ဖြင့် လိင်တန်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ သူမ၏စောက်ခေါင်းတလျှောက်ကို ပွတ်တိုက်ပေးနေပြန်သဖြင့် သူမသည် ခါးလေးကို ကော့၍ ကော့၍ တက်လာမိ၏။ ဦးကျော်မင်းသည် ပြတ်ထွက်လုမတတ် စုပ်ယူထားသော မော်လီနှုတ်ခမ်းအစုံကို လွှတ်ပေးလိုက်ကာ သူ၏လိင်တန်ဒစ်ပြီးကြီးနှင့် ကာမသိုက်နန်း ခလုတ်ဖြစ်သည့် စောက်စေ့ပြူးပြူးလေးကို ထိုးဆွကလိပေးနေ၏။

‘အန်ကယ်… ဖယ်ပါ အန်ကယ်ရယ်.. မော်လီကို သနားရင်လွှတ်ပါ’ ဟု မည်သို့မျှ ရုန်းကန်၍ မရနိုင်ကြောင်း သိသဖြင့် အသနား ခံလိုက်၏။ ‘ အခုအခြေအနေကျတော့မှ မလွှတ်နိုင်တော့ဘူးကွယ်.. အန်ကယ် မင်းကို ချစ်လဲချစ်တယ်.. ပြီးတော့ စိတ်လဲ မထိန်းနိုင်တော့ဘူး မော်လီ.. အန်ကယ်ကို ချစ်ခွင်ပေးပါတော့နော်’ ဦးကျော်မင်းက ထိုသို့ပြောပြီး လိင်တန်ဒစ်ပြဲကြီးကို စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းတလျှောက် အပြန်အလှန်ပွတ်တိုက်ပေးရင်း နှုတ်ခမ်းအစုံကို စုတ်လိုက်ပြန်သည်။ မည်မျှပင် သဘောတူကြည်ဖြူခြင်းမရှိခဲ့သော မော်လီသည် ဦးကျော်မင်း၏ လိင်တန်ဒစ်ဖျားက မည်သည့်ဆန့်ကျင်ဘက် လိင်သတ္တ၏ ကိုင်တွယ်ခြင်းကို မခံခဲ့ရဘူးသည့် စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းနှင့် ရသာဖူးခေါ် စောက်စေ့ပြူးလေးကိုပါ ထိထိမိမိ ကလိပေးနေသောကြောင့် သူမသည့် မချိတရိ ဖြစ်လာ၏။ တဖန်တုန်လည်း သူက သူမနှုတ်ခမ်းအစုံကို စုတ်ယူ၍ နေပြန်သောကြောင့် ဘဝင်ဖိုလှိုက် ရင်တွင်းခိုက်အောင် မျက်လုံးများမှေးမှိတ်လာအောင် နဖူးတေ့ဒူးတေပ ခံစားနေရပြီ မဟုတ်လော။

သူမညိမ်သက်သွားသည်နှင့်တပြိုင်နက် ဦးကျော်မင်းသည် နှုတ်ခမ်းအစုံကိုလွှတ်ပြီး သူမပေါင်နှစ်လုံးကြား၌ ထိုင်လိုက်ပြီး လုံးကျစ်သော ပေါင်နှစ်လုံးအား သူ့ပုခုံးတဖက်တချက် ထမ်းတင်လိုက်ရာ သူမခြေထောက်များမှာ ဘေးသို့ကား၍ တစ်တီးတူးပုံစံ ဖြစ်သွားလေ၏။ မို့မောက်ကားစွင့်နေသည့် မုန့်ပေါင်းသဏ္ဍာန်ရှိ စောက်ဖုတ်ခုံးပြင်လေးမှာ အလည်မှ ဟတ်တတ်ကွဲသွားကာ နီရဲသော စောက်ခေါင်းဝနှင့် စောက်စေ့တို့မှာ အကွင်းသား အလင်းသား ပေါ်ထွက်လာပေပြီ။ ဦးကျော်မင်းသည် ပွင့်အာလာသော စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းတလျှောက်နှင့် စောက်စေ့နီကြောင်ကြောင်တို့ကို သူ၏ဒစ်ဖျားဖြင့် ထက်အောက်အပြန်အလှန် ထိုးဆွကလိ၍ပေးလိုက်ရာ မော်လီသည် တင်ပါးနှစ်လုံးအား ကော့ကော့ပေးလာလျက် တလူးလူး တလွန့်လွန့်ဖြင့် ရမ္မက်ဇောမှာ ဒီရေအလား တသိမ့်သိမ့် တက်လာခဲ့ရသည်။

‘အန်ကယ်… ယားတယ်… ယားတယ်’ဟု မပွင့်တပွင့် လေသံလေးဖြင့် ပြောကြားလိုက်၏။ သို့တိုင်အောင် သူက သူမ၏ စောက်စေ့လေးကိုသာ ဖိ၍ ဖိ၍ ကလိပေးနေပြန်သဖြင့် သူမက မအောင့်နိုင့်သည့်အခါတွင်.. ‘အိုး… အန်ကယ်ရယ်… ကျမယားလှပါပြီ.. မနေနိုင်တော့ဘူး.. တော်ပါတော့’ ဟု ခါးကလေးကော့၍ ပြောပြန်သောကြောင့် သူမရမ္မက်ဇောကြွလာပြီကို ဦးကျော်မင်းက သဘောပေါက်လာမိ၏။ ရမ္မက်ဇော ထန်ပြင်လာသောကြောင့် တုတ်ခိုင်ကျစ်လစ်သော ပေါင်လုံးကြီးများကို ကား၍ ကား၍ ပေးလာရာ မော်လီ၏ စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းမှာ အစွမ်းကုန်ပြဲအာ၍နေသဖြင့် ဦးကျောင်မင်းသည် လိင်တန်ဒစ်ဖျားအား စောက်ခေါင်းဝတွင်တေ့လိုက်ပြီး ဖင်ပိုင်းကို အသာကြွ၍ အားကုန်ဆောင့်ချလိုက်ရာ.. ‘ဗျစ်… ဗျစ်… ဗျစ်… ဖျိ.. ဖျိ.. ဗျိ.. ဖတ်…’ ဟူသော သူ၏လိင်တန်ကြီက ကာမရာဂ စပ်ရှက်လမ်းကြောင်းပင် ကောင်းစွမပွင့်သေးသည့် မြီးကောင်ပေါက်မလေး၏ စောက်ခေါင်းနှင့် အပျိုမှေးကို ခွဲဖေါက်၍ ဝင်သွားသံနှင့်အတူ.. ‘အိုး.. မာမီ’ ဟု တခွန်းသာအော်နိုင်ပြီး မော်လီမှာ သတိလစ်သလို ဖြစ်သွားလေသည်။ မော်လီတယောက် မချိမဆန့် ခံလိုက်ရသည့် ဝေဒနာကြောင့် တခုခုဖြစ်သွားပြီးလောဟူသည့် စိုးရိမ်စိတ်ဖြင့် ဦးကျော်မင်းသည် အယောင်ယောင်အမှားမှားဖြင့် စောက်ခေါင်းထဲတွင် သပ်ရိုက်ထည့်ထားသလို ကြည့်တည်းစွာနစ်မြုပ်နေသော ၆လက်မခန့်ရှိ လိင်တန်ကြီးကို အတင်းဆွဲနှုတ်လိုက်ရာ ‘ဂွိ.. ပြွတ်…’ ဟူသော အသံကြီးနှင့်အတူ စောက်ခေါင်းအတွင်းမှ ပြန်ထွက်လာ၏။

‘အား.. ကျွတ်.. ကျွတ်.. ကျွတ်.. နာတယ်… နာတယ်… အမလေးနော်.. ကျမသေပါတော့မယ်.. ဟီး…. ဟီး… ဖယ်.. ဖယ်ပါအန်ကယ်.. ကျမမခံနိုင်တော့ဘူး’ဟု နာကျင်ဝေဒနာကြောင့် ငိုကျွေးရှိုက်င်ကာ ပြောလိုက်လေသည်။ ‘ငိုမနေပါနဲ့ မော်လီရယ်.. ခဏကြာရင် .. နာတာပျောက်သွားမှာပါ.. နော်.. ခဏလေးအောင့်ခံလိုက်ပါ ဒါလင်ရယ်’ ထိုသို့ ဦးကျောင်မင်းက ပြောပြီး စောက်စေ့ကလေးကို လက်ချောင်းများဖြင့် ကလိပေးရင်း အပျိုမှေးပေါက်သွားသဖြင့် သွေးများထွက်နေသော စောက်ခေါင်းဝသို့ သူ၏ဒစ်ပြဲကြီးကို တေ့ကာ တဖြေးဖြေး ထိုး၍ ထိုး၍ သွင်းလိုက်ပြန်လေသည်။

‘အို.. နာပါတယ်ဆိုမှ ပြောလို့မရတော့ဘူးလား.. ဒီမှာ အောက်ကနာလို့ သေတော့မယ်.. သူကအပေါ်ကလုပ်တုန်း.. တော်ပါတော့.. အန်ကယ်ရယ်’ ဟု သူမက တောင်းပန်ရှာ၏။ ‘ခဏလေးနာတာကို အောင့်ခံစမ်းပါ ဒါလင်ရယ်.. နော်.. တော်တော်ကြာ.. အနာပျောက်သွားရင်.. မင်းကောင်းလာမှာပါ မော်လီရာ’ ပြောပြောဆိုဆို ဦးကျော်မင်းသည် သူ၏လိင်တန်ကြီးကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ အချက်နှစ်ဆယ်ခန့် ဖြေးလေး ညင်သာစွာ အသွင်းအနှုတ်လုပ်ပေးလိုက်ရာ… ‘ဖွတ်.. ဖျစ်…ဖတ်.. ပြွတ်… စွပ်.. စွပ်.. ဘွတ်… ရွှတ်… ရွတ်’ အသံများက စီးဝါးချက်အညီ ထွက်ပေါ်လာသဖြင့် မော်လီမှာလည်း ထွန့်ထွန့်လူးဖြစ်လာသေးရာမှ နာကျင်မှုကို အောင့်အီးမျိုသိပ်ကာ တဖြေးဖြေးညိမ်ကျသွား၏။ မော်လီတယောက် သူ၏လိင်တန်၏ အရှိန်အဝါကို ခံနိုင်ရည်ရှိလာမှန်းသိသဖြင့် ဦးကျော်မင်းသည် အထိုးအဆောင့် အလိုးအညှောင့်တို့ကို သွက်လာပေပြီ။

သူ၏တုတ်ခိုင်ရှည်လျားသော လိင်တန်ကြီးက သူမ၏ ကျဉ်းမြောင်းလှသော စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ ထိုးစိုက်ကာ ဝင်သွားတိုင်း စောက်ဖုတ်နခမ်းသားတို့မှာ လိင်တန်နှင့်အတူ အထဲသို့ ခွက်ဝင်သွားပြီး အပြင်သို့ ဆွဲနှုတ်လိုက်လျှင်လည်း စောက်ဖုတ်တပြင်လုံးမှာ ကြွ၍ပါလာလေ၏။ သူ၏လိင်တန်ကြီးသည် မြီးကောင်ပေါက်မလေး၏ စောက်ခေါင်းအတွင်းဝယ် မချိမဆန့် ထိုးစိုက်နေရုံသာမက စောက်ဖုတ်နခမ်းသာများမှ အထစ်အရစ်မရှိဘဲ တင်းကြပ်လှသဖြင့် ဦးကျော်ငမင်းအဖို့ အရသာထူးကို တွေ့နေရလေ၏။

‘မော်လီ.. နာသေးလား အချစ်ရယ် ပြောပါဦး’ ဟု သူမ၏ စောက်စေ့လေးကို လက်ညှိုးနှင့် လက်မညှပ်ကာ ဆွဲယူရင်း မေးလိုက်၏။ ‘မမေးနဲ့… သူတော်တော်ရက်စက်တယ်… မော်လီကို သေမလောက် နာအောင်လုပ်ရက်တယ်’ ဟုပြောကာ သူမသည် စိတ်ဆိုးဟန်မျက်နှာထားဖြင့် ပြောဆိုလိုက်သော်လည်း သူမ၏နှုတ်ခမ်းများကို မဲ့ပြုံးလေးပြုံးနေပေသည်။ ‘ဒါကတော့.. မင်းက အပျိုထွတ်ထွတ်လေးဆိုတော့ လုပ်လုပ်ခြင်းနာတာပေါ့ကွယ်.. ဟော.. အခုတော့.. နာသေးလာ… အန်ကယ်အပေါ်ကလုပ်ပေးတာ ဇိမ်မရှိဘူးကလား.. ကဲ.. ပြောစမ်းပါဦး’ ဟုပြောကာ လိင်တန်ကြီးအား စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ ကလော်လိုးပေးရင်း မေးလိုက်ပြန်လေသည်။

‘သိဘူး… နားရှက်စရာတွေပြောနေတယ်.. အစကတော့.. အရှက်အကြောက်ကြီးတဲ့လူလိုဘဲ.. အခုတော့.. တော်တော်ညစ်ပတ်တယ်’ ‘ကဲ.. မင်းမနာတော့ဘူးဆိုရင်.. အန်ကယ် အားရပါးရ လုပ်ချင်တယ်ကွယ်’ ဦးကျော်မင်းက မော်လီ၏ စောက်ခေါင်းအတွင်း၌ နစ်မြှုပ်နေသော လိင်တန်ကြီးကို ပြန်လည်ဆွဲနှုတ်ပြီး သူမ၏ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို တင်းကြပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်ကာ မီးကုန်ယမ်းကုန် ဆောင့်၍ ဆောင့်၍ လိုးလိုက်ရာ.. ‘ပြွတ်.. ဖျစ်… ဖျစ်… ဖျစ်… ဘွတ်.. ဗျစ်… ဗျစ်… ပြွတ်.. ဖတ်.. ဖတ်.. စွပ်.. စွိ.. ‘ ဟူသော အသံများက အခန်းအတွင်းဝယ် ကျယ်လောင်စွား ထွက်ပေါ်လာသံနှင့်အတူ ‘လုပ်… လုပ်.. နာနာလုပ်… ဟီး.. ဟီး.. ကျမအဖုတ်ထဲ တမျိုးကြီး အင့်.. အင့်..’ မော်လီ၏ ရမ္မက်တေးသံအဆုံးတွင် ဦးကျော်မင်းက လိင်တန်ကြီးကို စောင်ခေါင်းထဲသို့ အချက်သုံးဆယ်ခန့် စက်သေနတ်ပစ်သလို ဒလကြမ်း လိုးဆောင့်ပေးနေသည်။ မကြာမီပင် သူ၏ဒစ်ဖျားမှ သုတ်ရေများက မော်လီ၏ သားအိမ်အတွင်းသို့ ပန်းထည့်လိုက်ရာ နှစ်ဦးသားမှ လူ့လောကကြီးကို မေ့ပျောက်သွားမတတ် ကာမဆန္ဒကို ပြည့်ပြည့်ဝဝခံစား သွားကြရလေတော့သည်။

‘ကဲ.. ဖယ်ပါတော့ အန်ကယ်ရယ်… တော်တော်ကြာ .. တယောက်ယောက် မြင်သွားပါဦးမယ်’ သူမကပြောရင်း စောက်ခေါင်းအတွင်း၌ လိင်တန်နှစ်မြျုပ်ကာ မှေးနေသည့် ဦးကျော်မင်း၏ ရင်းဘတ်ကို တွန်းရင်း ပြောလိုက်၏။ ထိုအခါကျမှပင် ဦးကျော်မင်းက သူမစောက်ခေါင်းအတွင်းမှ ‘ဘွက်’ကနဲမည်အောင် ဆွဲနှုတ်လိုက်ပြီး သူမ၏ ကိုယ်ခန္ဓာပေါ်မှ လှိမ့်ဆင်းသွား၏။ မော်လီကလည်း ဘောင်းဘီကြပ်လေးကို ပြန်ဝတ်၍ အခန်းအတွင်းမှ ထွက်လာရာ သူမ၏ စောက်ဖုတ်ထဲမှ အောင့်တောင့်တောင့်ဖြင့် နာကျင်မှုကြောင့် ပေါင်ကွတတဖြစ်နေလေသည်။

ဦးကျော်မင်းသည် သူမနှင့်အတူ ထွက်လာရင် သူမ၏သိမ်ငယ်သော ခါးလေးကို လက်တဖက်ဖြင့် သိုင်းဖက်ထားရာမှ… ‘မော်လီ… ငါဟာမင်းရဲ့ ပန်းဦးကို ပန်ဆင်လိုက်တဲ့ လူတယောက်ဘဲဆိုတာကိုတော့.. မမေ့နဲ့နော်.. ငါဟာ မင်းရဲ့ အချစ်ဦးဘဲ’ ‘အန်ကယ်က ကျမရဲ့ ကာမကို အတင်းဒမြတိုက်ယူခဲ့သလို ယူခဲ့ရုံနဲ့.. အချစ်ဦးလို့ မခေါ်နိုင်ပါဘူး… ကျမက အချစ်ဦး ရှိပြီးသားပါ’ ဟု မော်လီက မျက်နှာထား တည်တည်နှင့် ပြောလိုက်၏။ ဦးကျော်မင်းသည် မော်လီ၏ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို တင်းကြပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်ကာ မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်ပြီး… ‘ဒီမှာ မော်လီ… မင်းပြောချင်ရာပြော ငါဟာ မင်းရဲ့ အပျိုမှေးကို ထိုးဖောက်ခွဲပြီး.. မင်းရဲ့သားအိမ်ထဲမှာ .. ငါ့ရဲ့ သုတ်သွေးတွေ ထည့်ပေးလိုက်ပြီ.. ဒါဟာ.. ငါရဲ့ သန္ဓမျိုးစေ့တွေကို မင်းကိုယ်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်တာဘဲ… အခုအခြေရောက်ပြီးမှ မင်းငါ့ကို မေ့ပြစ်မယ်ဆိုရင် မင်းထိုက်နဲ့ မင်းကံဘဲ’ ‘မိန်းကလေးတယောက်ကို… ကိုယ်ပြုချင်သလို ပြုပြီး အန်ကယ်ကို ယူရမယ်ဆိုတာ.. တော်တော်ရီစရာ ကောင်းနေတယ်.. ကိုယ့်အသက်အရွယ်မှ ကိုယ်အားနာတတ်ဘို့တော့ ကောင်းပါတယ်… ဖယ်ပါလေ.. ဒါတွေဆက်ပြေနေလို.. အကြောင်းမထူးပါဘူး’ ဟုပြောကာ မော်လီသည် တိုက်ခန်းအတွင်းမှ ထွက်ပြီး တဖက်ခြံသို့ ကူးသွားလေ၏။

တိုက်ခန်းအတွင်းဝယ် ကျန်ရစ်ခဲ့သော ဦးကျော်မင်းသည် ဧည့်ခန်းအတွင်းရှိ ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ် ထိုက်ချရင်း စီးကရက်တလိပ်ကို မီးညှိကာ မှိန်းနေ၏။ သူ၏စိတ်တွင်းဝယ် မြီးကောင်ပေါက်မလေးနှင့်အတူ အဘယ်ပုံ ပျော်မြူးခဲ့ကြသည်ကို စားမြုံ့ပြန်နေရာ သူသည် တဆယ်ကျော်ငါးနှစ်ပတ်လည်း အပျိုထွတ်ထွတ်လေးတဦးအား ဤကဲ့သို့ ပန်းဦးပန်ရလိမ်မည်ဟု အဘယ်ကာလကမျှ စိတ်ကူး၍ပင် မရခဲ့ချေ။ သို့သော် ယနေ့ ချစ်သွေးကြွချိန်ဝယ် သူသည် အောင်သေအောင်သား စားခဲ့ရပြီး မဟုတ်ပါလော။ (တတိယပိုင်းပြီး)

Zawgyi

လူပ်ိဳႀကီး ဦးေက်ာ္မင္းမွာ သူကိုယ္တိုင္ျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းအား ေမ့ေပ်ာက္ျပစ္ရန္ အတန္တန္ႀကိဳးစားပါေသာ္လည္း အဘယ္သို႔မွ် ေမ့ေပ်ာက္ျပစ္၍ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေန၏။ သူ၏ရင္တြင္းဝယ္ တေျမ့ေျမ့ ခံစားေနရသည္ ေဝဒနာတရပ္ကို အဘယ္ကဲ့သို႔ ကုစားရပါမည္နည္းဟူ၍ နည္းလမ္းရွာေဖြၾကည့္မိပါ၏။ သူသည္ ေငြရွင္ေၾကးရွင္တဦးေပမို႔ ေၾကးစာျပည့္တန္ဆာမ်ားျဖင့္ သူ႔ရင္တြင္းမွ ေဝဒနာကို ကုစားျပစ္ႏိုင္ေၾကာင္းသိပါ၏။ သို႔ရာတြင္ သူသည္ ထိုဝါဒကို ႐ြံမုန္းသူျဖစ္သျဖင့္ အျခားနည္းျဖင့္သာ သူ၏ရင္တြင္းမွ ေဝဒနာကို ကုစားရေပမည္။ သူသည္ အပ်ိဳႀကီး မႏွင္းေဝထံမွ ခ်စ္တုန႔္ျပန္သဝဏ္လႊာကိ ေစာင့္စားေမွ်ာ္လင့္ေသာ္လည္း အက်ိဳးအေၾကာင္း အဆိုးအေကာင္းပင္ မသိရ၍ စိတ္ပ်က္ေနမိ၏။

ယေန႔သည္ စေနေန႔ျဖစ္၍ ႐ုံးမွအိမ္သို႔ အခ်ိန္ေစာေစာကပင္ ျပန္လည္းေရာက္သျဖင့္ သူသည္ အေညာင္းေျဖရင္း အိပ္ခန္းအတြင္းဝယ္ လဲေလ်ာင္းေနရာမွ အတန္ၾကာ၍ ငိုက္မည္းစျပဳလာ၏။ သူသည္ အဘယ္မွ်ၾကာေအာင့္ ငိုင္မည္းေနသည္ကို မသိရေသာ္လည္း တစုံတေယာက္က သူအိပ္စက္ေနသည့္ေဘးတြင္ထိုင္ကာ သူ႔ရင္ဘတ္အား ပုတ္လိုက္ရာ သူသည္ မ်က္လုံးမ်ား ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သျဖင့္ တဖက္တိုက္မွ ၿမီးေကာင္ေပါက္မေလး ေမာ္လီကို ဂါဝန္ျပာေလးႏွင့္ သူ႔အားႏႈိးေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။

‘အန္ကယ္.. အန္ကယ္… ဘာျဖစ္လို႔ ေန႔ခင္းႀကီးမွာ အိပ္ေနတာလဲ.. ထစမ္းပါဦး.. ဒီေန႔ညက်ရင္ ကိုဝင္းႏိုင္နဲ႔ ေမာ္လီကို ပစ္ခ်ာလိုက္ျပရမယ္… ဟင္.. ေျပာစမ္းပါ အန္ကယ္ရယ္.  ျပမယ္မဟုတ္လား..’ ဟု သူမက ညဳတုတု ပလီပလာ အခယာျဖင့္ လူပ်ိဳႀကီးအား ပြတ္တီးပြတ္တာျဖင့္ ခြၽဲပ္လိုက္ေလသည္။ ‘ဟာကြာ.. ေမာ္လီကလဲ.. ဒီေန႔ အန္ကယ္ေနမေကာင္းလို႔ ႐ုံးကေတာင္ ေစာေစာျပန္လာခဲ့တာ.. ကဲ မင္းၾကည့္ခ်င္ရင္.. ဝင္းႏိုင္နဲ႔ သြားေပ့ါ’ လူပ်ိဳႀကီးမွာ သူ၏အနီးတြင္ ပူးပူးကပ္ကပ္ျဖင့္ တြတ္တီးတြတ္တာလုပ္ေနေသာ ၿမီးေကာင္ေပါက္မေလး ေမာ္လီအနားမွ ျမန္ျမန္ထြက္သြားရန္ ေျပာလိုက္၏။ ယင္းကဲ့သို႔ ေျပာလိုက္ကာမွပင္ ေမာ္လီမွ ႏႈတ္ခန္းေလး စူထား႐ုံသာမကဘဲ မ်က္ႏွာေလးအို၍ အလိုမက်ျဖစ္သြားေလး၏။

‘ဟင္းး.. ဒါနဲ႔မ်ား.. အန္ကယ္က ေမာ္လီကို ကိုဝင္းႏိုင္ထင္ေတာင္ ခ်စ္သေလး.. ဘာေလးနဲ႔.. ပစ္ခ်ာေလးေတာင္ လိုက္မျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနတာက မခ်စ္လို႔ေပါ့.. တကယ္လို႔မ်ား.. အန္တီႏွင္းကသာ လိုက္ျပခိုင္းရင္ ဒီလိုေတာင္ျငင္းမွာ မဟုတ္ဘူး’ ဟု သူမက စကားနာထိုးကာ လူပ်ိဳႀကီးအား သူမအေဒၚျဖင့္ ပတ္သတ္၍ ကလိေပးလိုက္သည္။ ‘ဟဲ့… ဟဲ့.. သူငယ္မ… မင္းစကား ဟိုတေယာက္ၾကားသြားလို႔ ခက္ကုန္ပါဦးမယ္’ ဟု ဦးေက်ာ္မင္းက ဟန႔္တားေသာ္လည္း အေျခအေနမွာ ဆိုးဝါးလာျပန္၏။ သူမကထိုင္ရာမွထၿပီး ဟန္မူပါပါျဖင့္ ရင္ေလးေမာ့ တင္ေလးေကာ့ကာ ခပ္ေၾကာ့ေၾကာ့ခါးေထာက္ရင္း… ‘ဟား… ဟား… အန္ကယ္က ေမာ္လီကိုမ်ား သူငယ္မတဲ့.. ရီခ်င္လိုက္တာ.. က်မဟာ ႏွပ္ခ်ီးတြဲေလာင္းနဲ႔ ပူတူတူးေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူး.. က်မဟာ မငယ္ေတာ့ဘူး အန္ကယ္… ေက်ာင္းမွာဆိုရင္ ေမာ္လီဟာ ေပၚျပဴလာအျဖစ္ဆုံးဘဲ.. ဟုတ္ပါတယ္ေလ… ေခတ္မမွီတဲ့ အန္ကယ္ဟာ.. ဒါေၾကာင့္လဲ အခုထက္ထိ မိန္းမမရႏိုင္ဘဲ လူပ်ိဳႀကီး ျဖစ္ေနတာေပ့ါ.. ဟီ…ဟိ’ သူမက ရယ္ေမာလိုက္သလို ႏႈတ္ဆြံ႕အေနသူ တဦးပမာ သူမ၏ေက်ာ့ရွင္းေသာ ကိုယ္ခႏၶာအစိတ္အပိုင္းတို႔ကို ေငးစိုက္ၾကည့္ရႈေနေသာ လူပ်ိဳႀကီး၏ေဘးတြင္ ျပန္လည္ဝင္ထိုက္လိုက္ျပန္၏။

ဣထိယတည္းဟူေသာ မိန္းမမ်ားျဖင့္ ပူးပူးကပ္ကပ္ေနထိုင္ခဲ့ျခင္းမရွိေသာ လူပ်ိဳႀကီးချမာ မႏူးမနပ္အ႐ြယ္ ၿမီးေကာင္ေပါက္မေလး ေမာ္လီက ပူးပူးကပ္ကပ္ အပလီ အခရာျဖင့္ တီတီတာခြၽဲလိုက္သျဖင့္ သူ၏သတိပညာဟူသည့္ ခြၽန္းသည္ မုန္ယိုလာသည့္ စိတ္ဆင္႐ိုင္းကို ခြၽန္အုပ္၍ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာေပၿပီ။ သို႔ေသာ္ သူသည္ တူမအ႐ြယ္၊ သမီးအ႐ြယ္ေလးအေပၚ ေဖာက္ျပားလာသည့္ စိတ္အား အႏိုင္ႏိုင္ထိန္းခ်ဳပ္ကာ သူမ သူ႔အနီးမွ အျမန္ဆုံး ထြက္ခြာသြားေစလိုေသာ သေဘာျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္မွာ.. ‘ေအး.. ေအး… သြား.. သြားေတာ့ေမာ္လီ.. အန္ကယ္…’ဟု ထစ္ထစ္ေင့ါေင့ါျဖင့္ ေျပာၾကားေနစဥ္ပင္ ေမာ္လီသည္ မည္ကဲ့သို႔ သေဘာေပါက္သြားသည္မသိ၊ သူ၏ရင္ဘတ္ေပၚသို႔ သူမ၏ မ်က္ႏွာေလးေမွာက္ကာ ရႈိက္၍ ရႈိက္၍ငိုေကြၽးရင္.. ‘အန္. အန္ကယ္ဟာ.. ေမာ္ေလီကို ႏွင္လႊတ္တယ္ေပ့ါေလ… အဟင့္.. အဟင့္.. ေမာ္လီကေတာ့.. အန္ကယ္ကို ခ်စ္လြန္း ခင္လြန္းလို႔ လာၿပီး တပူတတ္တာပါ.. အန္ကယ္က အခုေတာ့ က်မကို မခ်စ္ေတာ့ဘူး.. မုန္းေနၿပီေပ့ါေလ… အဟင့္.. အဟင့္..’ ဟု သူမက သူ႔ရင္အုပ္က်ယ္ႀကီးအား ကုပ္ဖဲ့ရင္ အခဲမေၾက ေျပာလိုက္၏။

‘ေမာ္.. ေမာ္လီ.. မင္း.. အန္ကယ္ကိုေတာ့ အထင္မလြဲေစခ်င္ဘူး.. အန္ကယ္ဟာ.. မင္းကို ခ်စ္လြန္းလို႔ .. နစ္မြန္းမွာစိုးလို႔ ေျပာေနတာပါ’ ဟု သူကရွင္းလင္းေျပာျပပါေသာလည္း သူမက လက္မခံေပ။ ‘ေတာ္ပါအန္ကယ္ရယ္… ေမာ္လီကို ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ အခုလို ႏွင္ထုတ္မလားလို႔… ေမာ္လီခ်စ္သလို မခ်စ္လို႔သာ အခုလို.. အဟင့္.. အဟင့္’ဟု ငိုရႈိက္ေျပာဆိုရင္း သူ၏ရင္အုပ္က်ယ္ႀကီးတြင္ မ်က္ႏွာအပ္ထားရာ သူ႔အားေမာ္၍ ၾကည့္လိုက္၏။ သူ၏စိတ္ကို အတန္တန္ခ်ိဳးႏွိမ္ေနရေသာ ဦးေက်ာ္မင္းသည္ သတိပညာအလင္းေရာင္အား ရမၼက္ဆႏၵတည္းဟူသည့္ အမိုက္ေမွာက္က ဝါးမ်ိဳသြားေပၿပီ။ သူ၏ကိုယ္ခႏၶာအတြင္းရွိ ေသြးမ်ားမွာ ပြက္ပြက္ဆူလာသလို အသဲႏွလုံးသားမွ ေတာင့္တခဲ့ေသာ ရမၼက္ေဇာကလည္း သူ႔အား အႏိုင္ယူသြားပါၿပီေကာ။

‘ေမာ္… ေမာ္လီ.. မင္းကို အန္ကယ္ခ်စ္.. ခ်စ္လွပါတယ္ကြယ္.. ဟင္.. ဟင္း.. အခုေတာ့ အန္ကယ္ၿမိဳသိပ္မထားႏိုင္ ေတာ့ဘူး.. ရင္ဖြင့္ေတာ့မယ္.. မင္းကို ငါဘယ္ေလာက္ ခ်စ္သလဲဆိုရင္’ ထိုသို႔သာ ေျပာႏိုင္ၿပီး ဦးေက်ာ္မင္းသည္ သူ၏ မ်က္ႏွာအနီးတြင္ ရစ္ဝဲေနသည့္ သူမ၏ လွမ်က္ႏွာေလးကို သန္မာေသာ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ဆြဲယူက ႏႈတ္ခမ္းအစုံကို အငမ္းမရ စုပ္ပစ္လိုက္၏။ ထိုမွ်သာမက ႐ုတ္တရက္ ႏႈတ္ခမ္းအစုပ္ခံလိုက္ရ၍ ေက်ာက္႐ုပ္မာ ညိမ္သက္စြာ မွင္သက္မိေနေသာ သူမ၏ ျပည့္ၿဖိဳးေတာင္းတင့္ လုံးက်စ္ေနသည္ ခႏၶာကိုယ္ေလးကို သူ၏ေဘးသို႔ကပ္လ်က္သာ ဆြဲယူလိုက္ၿပီး သူ႔ခႏၶာကိုယ္ႀကီးျဖင့္ ဖိထားမိ၏။

‘ဟင္.. အယ္.. အန္ကယ္… ဘယ္လိုလုပ္ေနတာလဲ… ဖယ္.. ဖယ္ပါ.. မေတာ္ပါဘူး’ သူမႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားအား ဦးေက်ာ္မင္း၏ ႏႈတ္ခမ္းအၾကားမွ လႊတ္ထြက္လာသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ေတာင္းပန္ရင္းက ႐ုန္းကန္ရန္ ႀကိဳးစားေလသည္။

‘အဲဒီလိုျဖစ္မွာစိုးလို႔.. အန္ကယ္ေတာင္းပန္ခဲ့တာကို မင္းနားမေထာင္ခဲ့ဘူး.. အခုေတာ့.. အန္ကယ္ စိတ္ကို မခ်ဳပ္တည္း ႏိုင္ေတာ့ဘူး’ ဦးေက်ာ္မင္းသည္ ရမၼက္သားေကာင္းျဖစ္၍ ကာမဘီဘူးႀကီးပမာ သူမႏႈတ္ခမ္းအစုံ ပြင့္ဖူးငုံကို ထပ္မံစုပ္ယူၿပီး ဂါဝန္ေအာက္မွ လက္လွ်ိဳသြင္းကာ ေပါင္ရင္ဂြဆုံတြင္ ဖုံးအုပ္ဝတ္ဆင္ထားသည္ စပ္စမိုင္နာေခၚ ေဘာင္းဘီၾကပ္ကေလးကို ေအာက္ဘက္ဆီသို႔ တြန္း၍ တြန္း၍ ခြၽတ္လ်က္ရွိေလသည္။ သူမ၏ ေဘာင္းဘီၾကပ္ေလးသည္ တစစႏွင့္ လိပ္၍ ေအာက္ဘက္သို႔ ေလွ်ာက်လာရာ မၾကာမီပင္ တုတ္ခိုင္လွေသာ ေပါင္ရင္းသာမွာ ဗလာက်င္းကာ မိေမြးတိုင္း ဘေမြးတိုင္း ျဖစ္သြားလ်က္ ေခ်ာမြတ္မို႔ေမာက္ေနေသာ အသားကို ဦးေက်ာ္မင္းလက္ဖဝါးက အုပ္ကိုင္မိလ်က္သာ ျဖစ္၍သြားေလသည္။

သူသည္ မို႔ေမာက္စြင့္ကားဖူးေယာင္ေနေသာ ဖားခုံညႇင္းေလးကို လက္ဖဝါးႏွင့္ ပြတ္သပ္ေပးေနသကဲ့သို႔ သူ၏ လက္ညႇိဳးကလည္း အကြဲေၾကာင္းႏွင့္ ေစာက္ေစ့တို႔ကို မထိတထိ ကလိေပးလိုက္ရာ သူမသည္ တကိုယ္လုံး ထြန႔္ထြန႔္လူးၿပီး နတ္ပူးသလို ျဖစ္လာေပၿပီ။ ဦးေက်ာ္မင္းသည္ သူ၏ခါးမွ လုံခ်ည္ကို ေျခမႏွင့္ ညႇပ္၍ ေအာက္ဖက္သို႔ ဆြဲခြၽတ္လိုက္သျဖင့္ သူ၏ လိင္တန္ႀကီးမွာ သူမေစာက္ဖုတ္ခုံးေလးႏွင့္ ခ်ိန္သားကိုက္စြာပင္ တည့္မတ္၍ ေနေလသည္။ သူသည္ ေစာက္ဖုတ္ကို ပြတ္ေနသာလက္ျဖင့္ လိင္တန္ႀကီးကို ဆုပ္ကိုင္ကာ သူမ၏ေစာက္ေခါင္းတေလွ်ာက္ကို ပြတ္တိုက္ေပးေနျပန္သျဖင့္ သူမသည္ ခါးေလးကို ေကာ့၍ ေကာ့၍ တက္လာမိ၏။ ဦးေက်ာ္မင္းသည္ ျပတ္ထြက္လုမတတ္ စုပ္ယူထားေသာ ေမာ္လီႏႈတ္ခမ္းအစုံကို လႊတ္ေပးလိုက္ကာ သူ၏လိင္တန္ဒစ္ၿပီးႀကီးႏွင့္ ကာမသိုက္နန္း ခလုတ္ျဖစ္သည့္ ေစာက္ေစ့ျပဴးျပဴးေလးကို ထိုးဆြကလိေပးေန၏။

‘အန္ကယ္… ဖယ္ပါ အန္ကယ္ရယ္.. ေမာ္လီကို သနားရင္လႊတ္ပါ’ ဟု မည္သို႔မွ် ႐ုန္းကန္၍ မရႏိုင္ေၾကာင္း သိသျဖင့္ အသနား ခံလိုက္၏။ ‘ အခုအေျခအေနက်ေတာ့မွ မလႊတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးကြယ္.. အန္ကယ္ မင္းကို ခ်စ္လဲခ်စ္တယ္.. ၿပီးေတာ့ စိတ္လဲ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး ေမာ္လီ.. အန္ကယ္ကို ခ်စ္ခြင္ေပးပါေတာ့ေနာ္’ ဦးေက်ာ္မင္းက ထိုသို႔ေျပာၿပီး လိင္တန္ဒစ္ၿပဲႀကီးကို ေစာက္ဖုတ္အကြဲေၾကာင္းတေလွ်ာက္ အျပန္အလွန္ပြတ္တိုက္ေပးရင္း ႏႈတ္ခမ္းအစုံကို စုတ္လိုက္ျပန္သည္။ မည္မွ်ပင္ သေဘာတူၾကည္ျဖဴျခင္းမရွိခဲ့ေသာ ေမာ္လီသည္ ဦးေက်ာ္မင္း၏ လိင္တန္ဒစ္ဖ်ားက မည္သည့္ဆန႔္က်င္ဘက္ လိင္သတၱ၏ ကိုင္တြယ္ျခင္းကို မခံခဲ့ရဘူးသည့္ ေစာက္ဖုတ္အကြဲေၾကာင္းႏွင့္ ရသာဖူးေခၚ ေစာက္ေစ့ျပဴးေလးကိုပါ ထိထိမိမိ ကလိေပးေနေသာေၾကာင့္ သူမသည့္ မခ်ိတရိ ျဖစ္လာ၏။ တဖန္တုန္လည္း သူက သူမႏႈတ္ခမ္းအစုံကို စုတ္ယူ၍ ေနျပန္ေသာေၾကာင့္ ဘဝင္ဖိုလႈိက္ ရင္တြင္းခိုက္ေအာင္ မ်က္လုံးမ်ားေမွးမွိတ္လာေအာင္ နဖူးေတ့ဒူးေတပ ခံစားေနရၿပီ မဟုတ္ေလာ။

သူမညိမ္သက္သြားသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ဦးေက်ာ္မင္းသည္ ႏႈတ္ခမ္းအစုံကိုလႊတ္ၿပီး သူမေပါင္ႏွစ္လုံးၾကား၌ ထိုင္လိုက္ၿပီး လုံးက်စ္ေသာ ေပါင္ႏွစ္လုံးအား သူ႔ပုခုံးတဖက္တခ်က္ ထမ္းတင္လိုက္ရာ သူမေျခေထာက္မ်ားမွာ ေဘးသို႔ကား၍ တစ္တီးတူးပုံစံ ျဖစ္သြားေလ၏။ မို႔ေမာက္ကားစြင့္ေနသည့္ မုန႔္ေပါင္းသ႑ာန္ရွိ ေစာက္ဖုတ္ခုံးျပင္ေလးမွာ အလည္မွ ဟတ္တတ္ကြဲသြားကာ နီရဲေသာ ေစာက္ေခါင္းဝႏွင့္ ေစာက္ေစ့တို႔မွာ အကြင္းသား အလင္းသား ေပၚထြက္လာေပၿပီ။ ဦးေက်ာ္မင္းသည္ ပြင့္အာလာေသာ ေစာက္ဖုတ္အကြဲေၾကာင္းတေလွ်ာက္ႏွင့္ ေစာက္ေစ့နီေၾကာင္ေၾကာင္တို႔ကို သူ၏ဒစ္ဖ်ားျဖင့္ ထက္ေအာက္အျပန္အလွန္ ထိုးဆြကလိ၍ေပးလိုက္ရာ ေမာ္လီသည္ တင္ပါးႏွစ္လုံးအား ေကာ့ေကာ့ေပးလာလ်က္ တလူးလူး တလြန႔္လြန႔္ျဖင့္ ရမၼက္ေဇာမွာ ဒီေရအလား တသိမ့္သိမ့္ တက္လာခဲ့ရသည္။

‘အန္ကယ္… ယားတယ္… ယားတယ္’ဟု မပြင့္တပြင့္ ေလသံေလးျဖင့္ ေျပာၾကားလိုက္၏။ သို႔တိုင္ေအာင္ သူက သူမ၏ ေစာက္ေစ့ေလးကိုသာ ဖိ၍ ဖိ၍ ကလိေပးေနျပန္သျဖင့္ သူမက မေအာင့္ႏိုင့္သည့္အခါတြင္.. ‘အိုး… အန္ကယ္ရယ္… က်မယားလွပါၿပီ.. မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး.. ေတာ္ပါေတာ့’ ဟု ခါးကေလးေကာ့၍ ေျပာျပန္ေသာေၾကာင့္ သူမရမၼက္ေဇာႂကြလာၿပီကို ဦးေက်ာ္မင္းက သေဘာေပါက္လာမိ၏။ ရမၼက္ေဇာ ထန္ျပင္လာေသာေၾကာင့္ တုတ္ခိုင္က်စ္လစ္ေသာ ေပါင္လုံးႀကီးမ်ားကို ကား၍ ကား၍ ေပးလာရာ ေမာ္လီ၏ ေစာက္ဖုတ္အကြဲေၾကာင္းမွာ အစြမ္းကုန္ၿပဲအာ၍ေနသျဖင့္ ဦးေက်ာင္မင္းသည္ လိင္တန္ဒစ္ဖ်ားအား ေစာက္ေခါင္းဝတြင္ေတ့လိုက္ၿပီး ဖင္ပိုင္းကို အသာႂကြ၍ အားကုန္ေဆာင့္ခ်လိုက္ရာ.. ‘ဗ်စ္… ဗ်စ္… ဗ်စ္… ဖ်ိ.. ဖ်ိ.. ဗ်ိ.. ဖတ္…’ ဟူေသာ သူ၏လိင္တန္ႀကီက ကာမရာဂ စပ္ရွက္လမ္းေၾကာင္းပင္ ေကာင္းစြမပြင့္ေသးသည့္ ၿမီးေကာင္ေပါက္မေလး၏ ေစာက္ေခါင္းႏွင့္ အပ်ိဳေမွးကို ခြဲေဖါက္၍ ဝင္သြားသံႏွင့္အတူ.. ‘အိုး.. မာမီ’ ဟု တခြန္းသာေအာ္ႏိုင္ၿပီး ေမာ္လီမွာ သတိလစ္သလို ျဖစ္သြားေလသည္။ ေမာ္လီတေယာက္ မခ်ိမဆန႔္ ခံလိုက္ရသည့္ ေဝဒနာေၾကာင့္ တခုခုျဖစ္သြားၿပီးေလာဟူသည့္ စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ ဦးေက်ာ္မင္းသည္ အေယာင္ေယာင္အမွားမွားျဖင့္ ေစာက္ေခါင္းထဲတြင္ သပ္႐ိုက္ထည့္ထားသလို ၾကည့္တည္းစြာနစ္ျမဳပ္ေနေသာ ၆လက္မခန႔္ရွိ လိင္တန္ႀကီးကို အတင္းဆြဲႏႈတ္လိုက္ရာ ‘ဂြိ.. ႁပြတ္…’ ဟူေသာ အသံႀကီးႏွင့္အတူ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းမွ ျပန္ထြက္လာ၏။

‘အား.. ကြၽတ္.. ကြၽတ္.. ကြၽတ္.. နာတယ္… နာတယ္… အမေလးေနာ္.. က်မေသပါေတာ့မယ္.. ဟီး…. ဟီး… ဖယ္.. ဖယ္ပါအန္ကယ္.. က်မမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး’ဟု နာက်င္ေဝဒနာေၾကာင့္ ငိုေကြၽးရႈိက္င္ကာ ေျပာလိုက္ေလသည္။ ‘ငိုမေနပါနဲ႔ ေမာ္လီရယ္.. ခဏၾကာရင္ .. နာတာေပ်ာက္သြားမွာပါ.. ေနာ္.. ခဏေလးေအာင့္ခံလိုက္ပါ ဒါလင္ရယ္’ ထိုသို႔ ဦးေက်ာင္မင္းက ေျပာၿပီး ေစာက္ေစ့ကေလးကို လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ ကလိေပးရင္း အပ်ိဳေမွးေပါက္သြားသျဖင့္ ေသြးမ်ားထြက္ေနေသာ ေစာက္ေခါင္းဝသို႔ သူ၏ဒစ္ၿပဲႀကီးကို ေတ့ကာ တေျဖးေျဖး ထိုး၍ ထိုး၍ သြင္းလိုက္ျပန္ေလသည္။

‘အို.. နာပါတယ္ဆိုမွ ေျပာလို႔မရေတာ့ဘူးလား.. ဒီမွာ ေအာက္ကနာလို႔ ေသေတာ့မယ္.. သူကအေပၚကလုပ္တုန္း.. ေတာ္ပါေတာ့.. အန္ကယ္ရယ္’ ဟု သူမက ေတာင္းပန္ရွာ၏။ ‘ခဏေလးနာတာကို ေအာင့္ခံစမ္းပါ ဒါလင္ရယ္.. ေနာ္.. ေတာ္ေတာ္ၾကာ.. အနာေပ်ာက္သြားရင္.. မင္းေကာင္းလာမွာပါ ေမာ္လီရာ’ ေျပာေျပာဆိုဆို ဦးေက်ာ္မင္းသည္ သူ၏လိင္တန္ႀကီးကို ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ အခ်က္ႏွစ္ဆယ္ခန႔္ ေျဖးေလး ညင္သာစြာ အသြင္းအႏႈတ္လုပ္ေပးလိုက္ရာ… ‘ဖြတ္.. ဖ်စ္…ဖတ္.. ႁပြတ္… စြပ္.. စြပ္.. ဘြတ္… ႐ႊတ္… ႐ြတ္’ အသံမ်ားက စီးဝါးခ်က္အညီ ထြက္ေပၚလာသျဖင့္ ေမာ္လီမွာလည္း ထြန႔္ထြန႔္လူးျဖစ္လာေသးရာမွ နာက်င္မႈကို ေအာင့္အီးမ်ိဳသိပ္ကာ တေျဖးေျဖးညိမ္က်သြား၏။ ေမာ္လီတေယာက္ သူ၏လိင္တန္၏ အရွိန္အဝါကို ခံႏိုင္ရည္ရွိလာမွန္းသိသျဖင့္ ဦးေက်ာ္မင္းသည္ အထိုးအေဆာင့္ အလိုးအေညႇာင့္တို႔ကို သြက္လာေပၿပီ။

သူ၏တုတ္ခိုင္ရွည္လ်ားေသာ လိင္တန္ႀကီးက သူမ၏ က်ဥ္းေျမာင္းလွေသာ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသို႔ ထိုးစိုက္ကာ ဝင္သြားတိုင္း ေစာက္ဖုတ္နခမ္းသားတို႔မွာ လိင္တန္ႏွင့္အတူ အထဲသို႔ ခြက္ဝင္သြားၿပီး အျပင္သို႔ ဆြဲႏႈတ္လိုက္လွ်င္လည္း ေစာက္ဖုတ္တျပင္လုံးမွာ ႂကြ၍ပါလာေလ၏။ သူ၏လိင္တန္ႀကီးသည္ ၿမီးေကာင္ေပါက္မေလး၏ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းဝယ္ မခ်ိမဆန႔္ ထိုးစိုက္ေန႐ုံသာမက ေစာက္ဖုတ္နခမ္းသာမ်ားမွ အထစ္အရစ္မရွိဘဲ တင္းၾကပ္လွသျဖင့္ ဦးေက်ာ္ငမင္းအဖို႔ အရသာထူးကို ေတြ႕ေနရေလ၏။

‘ေမာ္လီ.. နာေသးလား အခ်စ္ရယ္ ေျပာပါဦး’ ဟု သူမ၏ ေစာက္ေစ့ေလးကို လက္ညႇိဳးႏွင့္ လက္မညႇပ္ကာ ဆြဲယူရင္း ေမးလိုက္၏။ ‘မေမးနဲ႔… သူေတာ္ေတာ္ရက္စက္တယ္… ေမာ္လီကို ေသမေလာက္ နာေအာင္လုပ္ရက္တယ္’ ဟုေျပာကာ သူမသည္ စိတ္ဆိုးဟန္မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ေျပာဆိုလိုက္ေသာ္လည္း သူမ၏ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို မဲ့ၿပဳံးေလးၿပဳံးေနေပသည္။ ‘ဒါကေတာ့.. မင္းက အပ်ိဳထြတ္ထြတ္ေလးဆိုေတာ့ လုပ္လုပ္ျခင္းနာတာေပါ့ကြယ္.. ေဟာ.. အခုေတာ့.. နာေသးလာ… အန္ကယ္အေပၚကလုပ္ေပးတာ ဇိမ္မရွိဘူးကလား.. ကဲ.. ေျပာစမ္းပါဦး’ ဟုေျပာကာ လိင္တန္ႀကီးအား ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသို႔ ကေလာ္လိုးေပးရင္း ေမးလိုက္ျပန္ေလသည္။

‘သိဘူး… နားရွက္စရာေတြေျပာေနတယ္.. အစကေတာ့.. အရွက္အေၾကာက္ႀကီးတဲ့လူလိုဘဲ.. အခုေတာ့.. ေတာ္ေတာ္ညစ္ပတ္တယ္’ ‘ကဲ.. မင္းမနာေတာ့ဘူးဆိုရင္.. အန္ကယ္ အားရပါးရ လုပ္ခ်င္တယ္ကြယ္’ ဦးေက်ာ္မင္းက ေမာ္လီ၏ ေစာက္ေခါင္းအတြင္း၌ နစ္ျမႇဳပ္ေနေသာ လိင္တန္ႀကီးကို ျပန္လည္ဆြဲႏႈတ္ၿပီး သူမ၏ ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကို တင္းၾကပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ကာ မီးကုန္ယမ္းကုန္ ေဆာင့္၍ ေဆာင့္၍ လိုးလိုက္ရာ.. ‘ႁပြတ္.. ဖ်စ္… ဖ်စ္… ဖ်စ္… ဘြတ္.. ဗ်စ္… ဗ်စ္… ႁပြတ္.. ဖတ္.. ဖတ္.. စြပ္.. စြိ.. ‘ ဟူေသာ အသံမ်ားက အခန္းအတြင္းဝယ္ က်ယ္ေလာင္စြား ထြက္ေပၚလာသံႏွင့္အတူ ‘လုပ္… လုပ္.. နာနာလုပ္… ဟီး.. ဟီး.. က်မအဖုတ္ထဲ တမ်ိဳးႀကီး အင့္.. အင့္..’ ေမာ္လီ၏ ရမၼက္ေတးသံအဆုံးတြင္ ဦးေက်ာ္မင္းက လိင္တန္ႀကီးကို ေစာင္ေခါင္းထဲသို႔ အခ်က္သုံးဆယ္ခန႔္ စက္ေသနတ္ပစ္သလို ဒလၾကမ္း လိုးေဆာင့္ေပးေနသည္။ မၾကာမီပင္ သူ၏ဒစ္ဖ်ားမွ သုတ္ေရမ်ားက ေမာ္လီ၏ သားအိမ္အတြင္းသို႔ ပန္းထည့္လိုက္ရာ ႏွစ္ဦးသားမွ လူ႔ေလာကႀကီးကို ေမ့ေပ်ာက္သြားမတတ္ ကာမဆႏၵကို ျပည့္ျပည့္ဝဝခံစား သြားၾကရေလေတာ့သည္။

‘ကဲ.. ဖယ္ပါေတာ့ အန္ကယ္ရယ္… ေတာ္ေတာ္ၾကာ .. တေယာက္ေယာက္ ျမင္သြားပါဦးမယ္’ သူမကေျပာရင္း ေစာက္ေခါင္းအတြင္း၌ လိင္တန္ႏွစ္ျမ်ဳပ္ကာ ေမွးေနသည့္ ဦးေက်ာ္မင္း၏ ရင္းဘတ္ကို တြန္းရင္း ေျပာလိုက္၏။ ထိုအခါက်မွပင္ ဦးေက်ာ္မင္းက သူမေစာက္ေခါင္းအတြင္းမွ ‘ဘြက္’ကနဲမည္ေအာင္ ဆြဲႏႈတ္လိုက္ၿပီး သူမ၏ ကိုယ္ခႏၶာေပၚမွ လွိမ့္ဆင္းသြား၏။ ေမာ္လီကလည္း ေဘာင္းဘီၾကပ္ေလးကို ျပန္ဝတ္၍ အခန္းအတြင္းမွ ထြက္လာရာ သူမ၏ ေစာက္ဖုတ္ထဲမွ ေအာင့္ေတာင့္ေတာင့္ျဖင့္ နာက်င္မႈေၾကာင့္ ေပါင္ကြတတျဖစ္ေနေလသည္။

ဦးေက်ာ္မင္းသည္ သူမႏွင့္အတူ ထြက္လာရင္ သူမ၏သိမ္ငယ္ေသာ ခါးေလးကို လက္တဖက္ျဖင့္ သိုင္းဖက္ထားရာမွ… ‘ေမာ္လီ… ငါဟာမင္းရဲ႕ ပန္းဦးကို ပန္ဆင္လိုက္တဲ့ လူတေယာက္ဘဲဆိုတာကိုေတာ့.. မေမ့နဲ႔ေနာ္.. ငါဟာ မင္းရဲ႕ အခ်စ္ဦးဘဲ’ ‘အန္ကယ္က က်မရဲ႕ ကာမကို အတင္းဒျမတိုက္ယူခဲ့သလို ယူခဲ့႐ုံနဲ႔.. အခ်စ္ဦးလို႔ မေခၚႏိုင္ပါဘူး… က်မက အခ်စ္ဦး ရွိၿပီးသားပါ’ ဟု ေမာ္လီက မ်က္ႏွာထား တည္တည္ႏွင့္ ေျပာလိုက္၏။ ဦးေက်ာ္မင္းသည္ ေမာ္လီ၏ ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကို တင္းၾကပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ကာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္ၿပီး… ‘ဒီမွာ ေမာ္လီ… မင္းေျပာခ်င္ရာေျပာ ငါဟာ မင္းရဲ႕ အပ်ိဳေမွးကို ထိုးေဖာက္ခြဲၿပီး.. မင္းရဲ႕သားအိမ္ထဲမွာ .. ငါ့ရဲ႕ သုတ္ေသြးေတြ ထည့္ေပးလိုက္ၿပီ.. ဒါဟာ.. ငါရဲ႕ သႏၶမ်ိဳးေစ့ေတြကို မင္းကိုယ္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္တာဘဲ… အခုအေျခေရာက္ၿပီးမွ မင္းငါ့ကို ေမ့ျပစ္မယ္ဆိုရင္ မင္းထိုက္နဲ႔ မင္းကံဘဲ’ ‘မိန္းကေလးတေယာက္ကို… ကိုယ္ျပဳခ်င္သလို ျပဳၿပီး အန္ကယ္ကို ယူရမယ္ဆိုတာ.. ေတာ္ေတာ္ရီစရာ ေကာင္းေနတယ္.. ကိုယ့္အသက္အ႐ြယ္မွ ကိုယ္အားနာတတ္ဘို႔ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္… ဖယ္ပါေလ.. ဒါေတြဆက္ေျပေနလို.. အေၾကာင္းမထူးပါဘူး’ ဟုေျပာကာ ေမာ္လီသည္ တိုက္ခန္းအတြင္းမွ ထြက္ၿပီး တဖက္ၿခံသို႔ ကူးသြားေလ၏။

တိုက္ခန္းအတြင္းဝယ္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ဦးေက်ာ္မင္းသည္ ဧည့္ခန္းအတြင္းရွိ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚ ထိုက္ခ်ရင္း စီးကရက္တလိပ္ကို မီးညႇိကာ မွိန္းေန၏။ သူ၏စိတ္တြင္းဝယ္ ၿမီးေကာင္ေပါက္မေလးႏွင့္အတူ အဘယ္ပုံ ေပ်ာ္ျမဴးခဲ့ၾကသည္ကို စားၿမဳံ႕ျပန္ေနရာ သူသည္ တဆယ္ေက်ာ္ငါးႏွစ္ပတ္လည္း အပ်ိဳထြတ္ထြတ္ေလးတဦးအား ဤကဲ့သို႔ ပန္းဦးပန္ရလိမ္မည္ဟု အဘယ္ကာလကမွ် စိတ္ကူး၍ပင္ မရခဲ့ေခ်။ သို႔ေသာ္ ယေန႔ ခ်စ္ေသြးႂကြခ်ိန္ဝယ္ သူသည္ ေအာင္ေသေအာင္သား စားခဲ့ရၿပီး မဟုတ္ပါေလာ။ (တတိယပိုင္းၿပီး)