Unicode
“ ဟဲ့ ဝင်းနွယ်… နင် အသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ ” နန်းဝင်းဝင်းနွယ်ဆိုတဲ့ ကောင်မလေး မှန်ရှေ့မှာ သူ့ကိုယ်လုံးကို လှည့်ပတ်ပြီး ကြည့်နေရာကနေ သူ့နောက်ဖက် ကုတင်စောင်းမှာ ခြေတွဲလောင်းချထိုင်နေသော သူမနဲ့မတိမ်းမယိမ်း ကောင်မလေးကို လှည့်၍ ကြည့်သည်။
“ ငါ ရှေ့လထဲမှာ ဆယ့်ခြောက်နှစ်ပြည့်မှာ…။ နင်ရော မိသီ…..” “ ငါက လွန်ခဲ့တဲ့ခြောက်လလောက်ထဲက ဆယ့်ခြောက်နှစ်ပြည့်ခဲ့ပြီ….။ ငါက နင့်ထက် ကြီးတယ်….” “ နင်က အသက်ပဲကြီးမှာပေါ့….။ ကျန်တာတွေ ငါ့ကို မမှီပါဘူး ” နန်းဝင်းဝင်းနွယ်ဆိုသော ကောင်မလေးက မိသီဆိုသော သီသီခိုင်ဆိုသည့် ကောင်မလေးကို မခံချင်အောင်စ၍ မှန်ထဲမှ သူမပုံရိပ်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ နန်းဝင်းဝင်းနွယ်၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် ဘရာစီယာ အနက်ရောင်လေးတစ်ထည်နှင့် စပ်စမိုင်နာအနက်ရောင်လေး တစ်ထည်သာရှိသည်။ ရှမ်းကပြားမို့ ဖြူဖွေးသော အသားအရည်နှင့် အနက်ရောက် ဘရာစီယာ နှင့် စပ်စမိုင်နာတို့က လိုက်ဖက်လှသည်သာမက အချိုးအစားလှပဖွံ့ထွားသော နန်းဝင်းဝင်းနွယ်၏ ကိုယ်လုံးအလှက မိန်းမချင်းပင် စွဲမက်စရာ ဖြစ်နေသည်။
“ အံမယ်…. နင်နဲ့ငါနဲ့ ဘာကွာလို့လဲ….။ နင်က အသားလွတ် အသားယူနေတယ်….”
“ မယုံရင် နင်တိုင်းကြည့်လေ…. ဟင်း ဟင်း…. ရှူံးတဲ့လူက နိုင်တဲ့လူခိုင်းတာ လုပ်ရမယ်….”
“ စိန်လိုက်….”
သီသီခိုင်ဆိုသော ကောင်မလေးက ကုတင်စောင်းတွင် ထိုင်နေရာကထလာပြီး မှန်ရှေ့တွင် နန်းဝင်းဝင်းနွယ်နှင့် ယှဉ်ပြီးရပ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမကိုယ်ပေါ်မှ အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်သည်။ နောက်ဆုံး သီသီခိုင်၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် ပန်းရောင် ဘရာစီယာလေး တစ်ထည်နှင့် ပန်းရောင် စပ်စမိုင်နာလေး တစ်ထည်သာ ရှိတော့သည်။
သီသီခိုင်မှာ နန်းဝင်းဝင်းနွယ်လောက် အသားမဖြူဘဲ အတန်ငယ်ညိုသည်။ ဒါပေမယ့် အဝတ်အစား အမြဲဝတ်ထားသောနေရာများမှ အတွင်းသားလေးတွေက ဝင်း၍နေသည်။ နန်းဝင်းဝင်းနွယ်က သီသီခိုင်ကို တစ်ချက်လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး မှန်တင်ခုံမှ အံဆွဲတစ်ခုကို ဆွဲဖွင့်ကာ အထဲမှ အပ်ချုပ်ဆိုင်များတွင်သုံးသည့် ပေကြိုးတစ်ချောင်းကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။
“ မိသီ…. အကုန်လုံးချွတ်လိုက်ဟာ…. ပြီးမှတိုင်းမယ်…. ငါလည်း ချွတ်မယ်….”
ပြောပြောဆိုဆို နန်းဝင်းဝင်းနွယ်က လက်ထဲမှ ပေကြိုးခွေလေးကို မှန်တင်ခုံပေါ်တင်လိုက်ပြီး သူမကိုယ်ပေါ်မှ ဘရာစီယာနှင့် စပ်စမိုင်နာတို့ကို ချွတ်လိုက်သည်။ သီသီခိုင်လည်း လိုက်ချွတ်သည်။ နှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်သွားကြသောအခါ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ကြည့်လိုက်ကြသည်။
“ ဝင်းနွယ်….. နင်က သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ….။ ဒါကြောင့် နင့်ဘဲက နင့်ကိုစွဲနေတာ ”
“ မိသီကလည်းဟာ နင်ရောလှတာပါပဲ….။ နင့်ဘဲကလည်း နင့်ကိုချစ်ပါတယ်….။ လာ…. ငါ တိုင်းပေးမယ် ”
သီသီခိုင်က ရှေ့သို့တိုးလိုက်တော့ နန်းဝင်းဝင်းနွယ်က စောစောက မှန်တင်ခုံပေါ်မှာ တင်ထားသော ပေကြိုးကို လှမ်းယူလိုက်ပြီး သီသီခိုင်၏ ရင်၊ ခါး၊ တင် တို့ကို တိုင်းသည်။ တိုင်းတာရင်း နန်းဝင်းဝင်းနွယ်က ပြုံးယောင်သမ်းလာသည်။
“ မိသီ…. နင် ၃၀-၂၁-၃၂ ပဲရှိတယ်….။ နင်ရှူံးမှာ ကြိမ်းသေနေပြီ…. ဟင်း…. ဟင်း…”
“ ပေး ငါ့ကို ပေကြိုး…. နင့်ကိုတိုင်းမယ် ”
နန်းဝင်းဝင်းနွယ်က သူမ၏လက်ထဲမှ ပေကြိုးကို သီသီခိုင်၏ လက်ထဲသို့ ထည့်လိုက်သည်။ သီသီခိုင်က နန်းဝင်းဝင်းနွယ်၏ ရင်၊ ခါး၊ တင်တို့ကို တိုင်းတာသည်။
“ ဟယ်…. ဝင်းနွယ်….. နင့်ဟာက ကြည့်တော့သာ ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်နဲ့ မသေးလှပါလား…..။ ငါတော့ ရှူံးပြီ ”
“ ဘယ်လောက်ရှိလို့လဲ….”
“ ၃၃-၂၂-၃၄ ရှိတယ်….။ နောက်ပြီး နင့်အသားလေးတွေက တင်းနေတာပဲဟယ်….”
“ ကဲ…မိသီ….နင် ရှူံးပြီ…..ငါခိုင်းတာလုပ်တော့….”
“ အေးပါ….ဘာလုပ်ပေးရမလဲ ပြော….”
သီသီခိုင်က သူမလက်ထဲမှ ပေကြိုးကိုလိပ်၍ မှန်တင်ခုံပေါ်တင်လိုက်ပြီး ပြန်မေးသည်။
“ ငါ့ကို နို့စို့ပေးဟာ….”
“ ဟယ်…. ဝင်းနွယ်ကလည်း ကြံကြံဖန်ဖန်ဟာ….။ နင်နဲ့ငါနဲ့က မိန်းမချင်းပဲဟာ….။ နင့်ဘဲက စို့မပေးဘူးလား….”
“ ဟင်း…. ဟင်း…. ဒီကောင်တွေကို ဒီလောက်ထိပေးလို့ ဘယ်ဖြစ်ဦးမလဲ….။ အကုန်ပေးလိုက်ရင် လိုချင်တာယူပြီး ခွာထွက်သွားမှာပေါ့ဟ….။ အခုအင်္ကျီပေါ်က ကိုင်တာပဲခံပြီး ဖီးလ်ယူနေရတာ ”
သီသီခိုင်က နန်းဝင်းဝင်းနွယ်၏ ဖွံ့ထွားသော နို့တွေကိုကြည့်နေရာမှ သူမ၏မျက်လုံးအကြည့်များက နန်းဝင်းဝင်းနွယ်၏ ပေါင်ကြားထဲသို့ ရောက်၍သွားသည်။
“ ဝင်းနွယ် နင်ကလည်း အမွှေးသန်တယ်နော်…..။ ပြီးတော့ နင့်ဟာကြီးက အဟန့်လည်းကြီးတယ်….။ အားကျစရာကြီး….”
“ ငါတို့က မျိုးရိုးရှိတယ်ဟ….။ ငါ့အမေဟာကြီးဆို ငါ့ထက်အများကြီး ကြီးတယ်….။ ဟဲ့ မိသီ…. နင့်ဟာလေးကတော့ သေးသေးလေး ပေါင်ကြားထဲမှာ ညပ်နေတာပဲ….။ ပြီးတော့ အမွှေးလေးတွေကလည်း ပလူမွှေးပလူတောင်နဲ့ ကြဲလိုက်ပါးလိုက်တာ လွန်ပါရော…”
ကောင်မလေးနှစ်ယောက် ကိုယ်လုံးတီးနှင့် တစ်ယောက်ခန္ဓာကိုယ်မှ အင်္ဂါအစိတ်အပိုင်းတွေကို တစ်ယောက်က ကြည့်ရင်း သူမတို့ဘာသာ မသိလိုက်မှီမှာပင် သူမတို့၏ အတွင်းစိတ်များမှာ တမျိုးတမည်ဖြစ်လာကြသည်။ တစ်ယောက်၏ ခန္ဓာကိုယ်အား တစ်ယောက်က နှစ်သက်သဘောကျလာပြီး တစ်ဦး၏လက်ကို တစ်ဦးက လှမ်း၍ဆွဲလိုက်မိသည်။
“ လာ…. တို့ အိပ်ယာပေါ်သွားကြရအောင်လား….”
ကုတင်ပေါ်သို့ နန်းဝင်းဝင်းနွယ်က အရင်တက်၍ ပက်လက်လှန်လှဲကာ တစ်ဖက်သို့ တိုးပေးလိုက်စဉ် သီသီခိုင်က ကုတင်ပေါ်သို့ လှမ်းတက်လိုက်သည်။ သီသီခိုင်မှာ ကုတင်ပေါ်ရောက်လျှင် ပုဆစ်တုတ်၍ ထိုင်လိုက်ပြီး နန်းဝင်းဝင်းနွယ်၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်ချလိုက်သည်။ ဗြုံးကနဲ ကောင်မလေးနှစ်ယောက် တစ်ယောက်မျက်လုံးကို တစ်ယောက် စိုက်ကြည့်လိုက်ကြပြီး မိသီက ဝင်းနွယ်၏ နှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံ့၍စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ ဝင်းနွယ်၏ လက်တစ်ဖက်က မိသီ၏ လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး သူမ၏ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားသို့ ရောက်လာသော မိသီ၏ နှုတ်ခမ်းလေးကို တပြွတ်ပြွတ် ပြန်စုပ်နမ်းပေးသည်။
ဒီလိုပြန်၍ နမ်းပေးရင်း ဝင်းနွယ်၏လျှာက မိသီ၏ ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်ရုံမက လက်တစ်ဖက်ကပါ နှစ်ကိုယ်ကြားသို့ ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး မိသီ၏ နို့တွေကို ကိုင်လိုက်ရာ မိသီက သူမ၏ကိုယ်ကို အနည်းငယ်ကြွပေးလိုက်သည်။ ထိုအခါ ဝင်းနွယ်လက်က မိသီ၏ နို့တွေကို ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ဆုပ်ကိုင်ပြီး ညှစ်နယ်ပေးသည်။ မိသီကလည်း အားကျမခံ ဝင်းနွယ်၏ ဖွံ့ထွားသော နို့နှစ်လုံးကို လက်ဖြင့်အုပ်၍ကိုင်ကာ ဆုပ်ချေပေးသည်။ ဆယ်ကျော်သက် ကောင်မလေးနှစ်ယောက်စလုံး၏ အသားလေးများမှာ သူတို့၏ မျက်နှာမှစ၍ တစ်ကိုယ်လုံး တဖြေးဖြေး နီရဲလာသည်။ ပြီးတော့ သူမတို့၏ အသက်ရှူသံတွေကလည်း ပြင်းထန်လာသည်။ ပါးစပ်ထဲတွင် လျှာချင်းကလိ၍ နှုတ်ခမ်းကို အပြန်အလှန် စုပ်နမ်းနေရာမှ မိသီက နှုတ်ခမ်းအစုံကို ခွာပစ်လိုက်သည်။
“ ပြွတ်….”
နှုတ်ခမ်းချင်းကွာသွားသည်နှင့် မိသီက ဝင်းနွယ်၏ မျက်နှာလေးကို စေ့စေ့ငုံ့၍ကြည့်နေစဉ် ဝင်းနွယ်ကလည်း မှိတ်ထားသော မျက်လုံးအစုံကို ဖွင့်၍ မျက်လုံးချင်းဆိုင်ကြည့်လိုက်သည်။
“ ငါ…. နို့စို့တော့မယ် ဟာ….”
မိသီ၏အသံလေးက မော၍နေသည်။ ဝင်းနွယ် ဘာမှပြန်မပြော ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ မိသီက ဝင်းနွယ် ပက်လက်လှန်နေရာဘေးမှနေ၍ ဝင်းနွယ်၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်ချလိုက်သည်။
“ မိသီက ကျွမ်းသားပဲ….”
“ ငါ့ဘဲလုပ်တာ မှတ်ထားတာ…”
“ ပြွတ်…..အင့်…..”
မိသီက စကားဆုံးသည်နှင့် ဝင်းနွယ်၏ နို့သီးခေါင်းလေးတစ်ခုကို ပြွတ်ကနဲ စုပ်လိုက်သည်။ နန်းဝင်းဝင်းနွယ် တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ နို့သီးခေါင်းလေးကို တစ်ချက်စုပ်ပြီးတော့ သီသီခိုင်က နို့အုံကို ပတ်ပတ်လည်လိုက်၍ စုပ်နမ်းပြီး နို့သီးခေါင်းကို ပြန်၍ငုံကာ အားရပါးရစို့တော့သည်။ ထိုအခါ ဝင်းနွယ်ကလည်း ငုံ့ထား၍ တွဲလောင်းကျနေသော မိသီ၏ နို့တွေကို ကိုင်၍ နို့သီးလေးတွေကို ချေပေးလိုက်၊ နို့အုံကို ဖျစ်ညှစ်လိုက်နှင့် လုပ်ပေးသည်။
ကောင်မလေးနှစ်ယောက် မိန်းမချင်းပလူးနေကြရင်း ကာမသွေးတွေက တဖြေးဖြေး ဆူပွက်၍လာသည်။ ပက်လက်ဖြစ်နေသော ဝင်းနွယ်၏ ပေါင်တံကြီးများက စုလိုက်ကားလိုက်ဖြစ်နေသလို ဒူးထောက်၍ ကုန်းကာ နို့စို့ပေးနေသော မိသီ၏ ဖင်ကြီးကလည်း တရမ်းရမ်းဖြစ်နေသည်။ တဏှာရာဂပိုကြီးပုံရသော နန်းဝင်းဝင်းနွယ်က မကြာမီမှာပင် မျက်လုံးစုံမှိတ်၍ အရသာခံနေရာမှ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။
“ ဟဲ့ မိသီ…. ငါ့ကို စောက်ဖုတ်ယက်ပေးပါလားဟာ….။ ပြီးရင် ငါလည်း ပြန်ယက်ပေးမှာပေါ့….”
အသံလေးတွေ တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြင့် ဝင်းနွယ်က သူမ၏ နို့နှစ်လုံးကို တစ်လုံးပြီး တစ်လုံးစို့နေသော မိသီကို ပြောလိုက်သည်။ မိသီ နို့ကိုလွှတ်၍ ခေါင်းထောင်ပြီး ဝင်းနွယ်၏ ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်းကို ကြည့်လိုက်သည်။ အတန်ငယ်ကားထားသော ပေါင်တံကြီးများ၏ ဂွဆုံမှ ဝင်းနွယ်၏ အမွှေးထူထူဖြင့် စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ စောစောက သူမတွေ့လိုက်ရသည်ထက်ပို၍ သိသိသာသာကြီး ဖောင်းမို့နေကြောင်း သတိထားမိလိုက်သည်။ သီသီခိုင် ကုတင်ပေါ်မှ ဆင်းလိုက်သည်။
“ ဝင်းနွယ်…. နင် ကုတင်ကို ကန့်လန့်ဖြတ် အိပ်လိုက်….”
ဝင်းနွယ် သဘောပေါက်သွားသည်။ သီသီခိုင် ကုတင်အောက်ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ပြီး စောက်ဖုတ်ယက်ပေးတော့မည်ဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်ပြီး သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်ကိုရွေ့ကာ ကုတင်ပေါ်တွင် ကန့်လန့်ဖြတ်အိပ်၍ ခြေနှစ်ချောင်းကို ကုတင်စောင်းသို့ တွဲလောင်းချလိုက်သည်။ သီသီခိုင်က ဝင်းနွယ်၏ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲကားလိုက်ပြီး သူမ၏ ပေါင်ကြားသို့ဝင်၍ ကုတင်ဘေးကြမ်းပြင်တွင် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်သည်။ ကုတင်မှာ ဆိုဖာကုတင်ခေါ် ကုတင်အနိမ့်စား ဖြစ်၍ သီသီခိုင်၏ မျက်နှာနှင့် ဝင်းနွယ်၏ စောက်ဖုတ်တို့မှာ အံကိုက်အနေအထားဖြစ်သွားသည်။ အမွှေးထူထူနှင့် ဝင်းနွယ်၏ စောက်ဖုတ်ပေါ်သို့ သီသီခိုင်က လက်ဖဝါးလေးတင်၍ ပွတ်လိုက်သည်။
“ အင်း…..ဟင်း…..နင်ကလည်းဟာ…..”
ဝင်းနွယ် တွန့်ကနဲဖြစ်သွားသည်။ ပြီးတော့မှ သီသီခိုင်က စောက်ဖုတ်ပေါ်ရှိ စောက်မွှေးထူထူတို့ကို ဘေးနှင့် အထက်သို့ သပ်၍တင်လိုက်ရာ နီညိုရောင် စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေးက ထွက်ပေါ်၍လာသည်။ အကွဲကြောင်းထဲမှ ခေါင်းပြူ၍ ထိုးထိုးထောင်ထောင်ထွက်ပေါ်နေသော စောက်စေ့လေးမှာ မြင်ရရုံနှင့် အသဲယားစရာ ကောင်းလှသည်။ သီသီခိုင် လျှာကိုထုတ်၍ စောက်စေ့လေးကို ယက်လိုက်သည်။
“ အမေ့….အိုး…..အိုး…..အင်း….ဟင်း…..”
ဝင်းနွယ်၏ ဖင်ကြီးတစ်ခုလုံး တုန်သွားပြီး ကော့တက်လာသည်။ သီသီခိုင်မှာ စိတ်တွေဘလောင်ဆူ၍လာပြီး စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို လက်မနှစ်ဖက်နှင့် အတန်ငယ်ဖြဲလိုက်ပြီး စောက်ခေါင်းဝသို့ လျှာကို စုချွန်၍ ထိုးသွင်းကာ ပီပီပြင်ပြင်ယက်လေတော့သည်။
“ အား…. အင်း….. အိုး….. အား….. အ…. ဟင်း…. ဟင်း…. ဟုတ်တယ်…. ယက်…. ယက်…. အိုး….. အိုး….. အင်း….. အင်း…. အ…. အ…. အင်း…..”
…………………………………………………..
ပုဇွန်တောင်ဈေးဖက်သို့ ခရီးသည်လိုက်ပို့ရင်း ဝေမိုးမှာ အပြန်တွင် နန်းရီဝင်းများ အိမ်တွင်ရှိမလားဟူသော အတွေးဖြင့် သူ၏ ကားအုံနာလည်းဖြစ်၊ သူ မကြာခဏ လိုးနေရသော နန်းရီဝင်းတို့ အိမ်ဖက်သို့ ကားကိုမောင်းလာခဲ့သည်။ ခြံ ရှေ့ရောက်တော့ ခြံတံခါးလည်း ဖွင့်ထားသည့်အပြင် အိမ်ရှေ့တံခါးကြီးလည်းဖွင့်ထားသည်ကို မြင်လိုက်ရသဖြင့် ကားကို လမ်းဘေးသို့ချ၍ ရပ်လိုက်ပြီး ဝေမိုး ခြံထဲသို့ ဝင်လာခဲ့သည်။ ထို့နောက် အဆင်သင့်ဖွင့်ထားသော အိမ်တံခါးမှ အထဲသို့ ဝင်လိုက်သည်။
အိမ်ရှေ့ခန်းတွင် မည်သူ့ကိုမှ မတွေ့ရဘဲ တစ်အိမ်လုံးတိတ်ဆိတ်၍ နေသည်။ ဝေမိုး ပြုံးလိုက်သည်။ တစ်ခါတစ်ရံ ဒီလိုပင် မမနန်းက သူ့ကား အိမ်ရှေ့သို့ ရပ်လိုက်သည်နှင့် သူမက အိပ်ခန်းထဲသို့ ပြေးဝင်သွားပြီး အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ကာ ဝတ်လစ်စလစ်နှင့် ကုတင်ပေါ်တွင် လှဲ၍ အလိုးခံရန် စောင့်နေတတ်လေသည်။
ဝေမိုး အတွင်းဖက်ရှိ အိပ်ခန်းရှိရာသို့ တဖြေးဖြေး လျှောက်လာခဲ့သည်။ မမနန်း၏ အိပ်ခန်းက ပိတ်ထားပြီး သူမ၏သမီး နန်းဝင်းဝင်းနွယ်၏ အိပ်ခန်းက ပွင့်၍နေသည်။ ဝေမိုး ဘာမှမစဉ်းစားတော့ဘဲ ပွင့်နေသော အိပ်ခန်းဝသို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။
“ ဟင်….”
ဝေမိုး ကိုယ်ရှိန်သပ်လိုက်ပြီး တံခါးပေါက်ဘေးသို့ အသာပြေးကပ်လိုက်ရသည်။ အိပ်ခန်းထဲတွင် နန်းဝင်းဝင်းနွယ် နှင့် သူမ၏ သူငယ်ချင်း သီသီခိုင်ဆိုသော ကောင်မလေးတို့ နှစ်ယောက်စလုံး ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် ပလူးနေကြသည်။ ကောင်မလေးနှစ်ယောက်စလုံးကို သူ ရင်းရင်းနှီးနှီး သိသလို ကောင်မလေးတွေကလည်း သူ့ကို ရင်းရင်းနှီးနှီး သိလေသည်။ တံခါးပေါက်ဘေးမှာ ရပ်၍ မျက်နှာတစ်ခြမ်းထုတ်၍ အထဲသို့ ကြည့်နေမိလေသည်။
……………………………………………………..
“ အိုး…. ဟင့်…. ဟင့်….. မိသီရယ်…. အားပါး… ရှီး… ကောင်းလိုက်တာ….. ကောင်းလိုက်တာ….. နာနာဖိယက်စမ်းပါ….. အမလေး…. လေး…. အားပါး… ရှီး….”
သီသီခိုင်က ဝင်းနွယ်၏ စောက်ဖုတ်ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကျကျနနဆွဲဖြဲပြီး လျှာနဲ့ ပြွတ်ကနဲ ပြွတ်ကနဲ မြည်အောင်ကို အားရပါးရ ကုန်းကုန်းယက်ပေးနေသည်။ လျှာကို အပြားလိုက်ကပ်ပြီး ကျကျနန ယက်ပေးနေတာဖြစ်သည်။
“ အား…. ဟား…. ဟား…. ဟုတ်ပြီ… ပင့်ပင့်ပြီး ယက်တင်ပေးလေ…. အကွဲကြောင်းမှာချည်း ယက်မနေနဲ့…. နှုတ်ခမ်းသားတွေကို ယက်ပေး…. အစေ့ကိုလည်း ချန်မထားနဲ့လေ…. အား… ဟုတ်ပြီ….. အမလေး…. လေး…. ခံရတာ ထိလိုက်တာ….. တကယ်ပဲ…. အိုး…. အိုး…. အား…. ထိုးထည့်လေ…. အပေါက်ကို လျှာထိုးသွင်းပါတော့လား…. အ…. အီး…. အိုး…. အိုး… ဟင်း… ဟင်း…..”
ဝင်းနွယ်တစ်ယောက် ကော့လန်ပြန်ပြီး ရမက်ပြင်းပြင်း အာသာငမ်းငမ်းဖြစ်နေသည်။
“ ပေါင်ကြီးတွေကို ဆွဲထောင်လိုက် ဝင်းနွယ်….”
နန်းဝင်းဝင်းနွယ်က ကုတင်စောင်းတွင် တွဲလောင်းချထားသော ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲတင် မယူလိုက်ပြီး ဒူးနှစ်ဖက်ကိုကွေးကာ ပေါင်နှစ်လုံးကို ထောင်၍ကားလိုက်ပြီး ခြေဖနောင့်လေးနှင့် ကုတင်စောင်းအစပ်လေးကို နင်းထားလိုက်သည်။ သီသီခိုင်၏ ပါးစပ်က ရှေ့သို့တိုးကပ်လိုက်ပြီး ရမက်တွေပြင်းထန်မှုကြောင့် အတော်ထောင်တက်နေသော ဝင်းနွယ်၏ စောက်စေ့လေးကို နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုနှင့် ညှပ်၍ စုပ်လိုက်သည်။
“ အ…. အ…. ရှီး…. အိုး…. အား….. ငါ…. ပြီး…. ပြီးတော့မယ်…. စုပ်…. စုပ်…. အား…. အား…. အိုး…. အား…. ရှီး…. အား …. အား….”
ဝင်းနွယ်၏ ခါးအောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံး ရမ်းခါ၍ ပြီးသွားသည်။ ဝင်းနွယ် ငြိမ်ကျသွားသည်အထိ သီသီခိုင်က စောက်စေ့လေးကို ဆက်၍ မြှင်းမြှင်းလေး စုပ်ပေးနေပြီးမှ သူမ၏ ပါးစပ်ကိုခွာ၍ မတ်တတ်ထ၍ ရပ်လိုက်သည်။
“ ကောင်းလိုက်တာ မိသီရယ်….။ လာ…. နင့်ကို ငါ တလှည့် ယက်ပေးမယ်…”
ဝင်းနွယ်က ပြောပြီးထထိုင်ကာ ကုတင်ပေါ်မှဆင်း၍ မတ်တတ်ရပ်လိုက်ပြီး သီသီခိုင်နှင့် နေရာချင်းလဲရန် ပြင်လိုက်သည်။
“ ဟင်….ဟို….ဟိုမှာ….”
ဝင်းနွယ် မျက်လုံးပြူး မျက်ဆံပြူးနှင့် တံခါးပေါက်ဖက် လက်ညှိုးထိုးပြီး ကြောက်အားလန့်အားပြောသည်။ သီသီခိုင် တံခါးပေါက်ဖက်သို့ လှည့်ကြည့်သည်။
“ ဟင်….”
“ ဝုန်း… ဂျိုင်း….”
တံခါးဝတွင် မားမားကြီးရပ်နေသော ဝေမိုးကို တွေ့လိုက်ရပြီး သီသီခိုင်မှာ လက်မြန်ခြေမြန်ဖြင့် အိပ်ခန်းတံခါးပေါက်ကို ပြေးပိတ်လိုက်လေသည်။
………………………………………………………
အိပ်ခန်းတံခါး ဝုန်းကနဲ ပိတ်သွားသည်နှင့် ဝေမိုးမှာ ခေါင်းကိုသွင်သွင်ခါရမ်းလိုက်ပြီး ထောင်ထနေသော သူ့လီးကြီးကို ပုဆိုးပေါ်မှအုပ်ကိုင်ကာ ခဏကြာအောင် ပွတ်သပ်လိုက်ပြီးတော့မှ အိမ်ထဲမှ ပြန်ထွက်ကာ ကားပေါ်တက်၍ မောင်းထွက်ခဲ့လေသည်။ ကောင်မလေးနှစ်ယောက်ကတော့ တစ်ယောက်တလှည့်ဆက်ပြီး ပလူးနေကြမှာ သေချာသည်။
နန်းဝင်းဝင်းနွယ်မှာ သူမ၏မိခင် နန်းရီဝင်းထက်ပင် ပို၍နှာထန်သေးကြောင်း ဝေမိုး မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့ မြင်လာခဲ့ရသည်။ လှတာ၊ ချောတာ၊ စွဲမက်စရာကောင်းတာကလည်း သူ့အမေ နန်းရီဝင်းထက် အများကြီး သာလေသည်။ ဝင်းနွယ်၏ ပုံရိပ်က ဝေမိုး၏ အာရုံထဲက မထွက်ချေ။ နန်းဝင်းဝင်းနွယ်မှာ ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် ကုတင်စောင်းတွင် ကုတင်ပေါ်ကန့်လန့် ဖြတ်ကာ ပက်လက်လှန်လှဲနေသဖြင့် သူမ၏ ရင်သားစိုင်တွေက အထင်းသားဖြစ်နေသည်။ နို့တွေက အိကျ၍မနေဘဲ မို့ဝင်း တင်းရင်း၍နေသည်။ မို့မို့လုံးလုံးလေးတွေဖြစ်နေသည်။
ဝင်းနွယ်မှာ ရမက်တွေထန်ပြီး တစ်ကိုယ်လုံး ကော့ပျံကာဖြစ်နေသောကြောင့် သူမ၏ ရင်သားစိုင်နှစ်ခုက တသိမ့်သိမ့်တုန်ပြီးနေသည်။ နို့သီးခေါင်းလေး နှစ်ခုကလည်း ကော့ထောင်စူကြွ၍နေသည်။ သူမ၏ နို့သီးခေါင်းမှာ သာမန်မိန်းမတွေထက် ပိုပြီး ရှည်ကာ ထိပ်ဖျားလေးတွေက ချွန်၍နေသည်။ ဝမ်းဗိုက်သားက ရှပ်ရှပ်လေး၊ ဆီးစပ်က မို့မောက်နေပြီး စောက်မွှေးတွေက ထူလှသန်လှသည်။ ဖင်ကြီးက ဖွေးကာအိနေပြီး ပေါင်တံတုတ်တုတ်ကြီးတွေက ဖြူဖွေး၍နေသည်။ ဝေမိုးမှာ ဝင်းနွယ်ကို ပြန်၍မြင်ယောင်ရင်း သက်ပြင်းအခါခါချနေမိသည်။ သူနေ့စဉ် ဝင်ထွက်နေသောအိမ်မို့ နန်းဝင်းဝင်းနွယ်နှင့် နီးစပ်ဖို့မှာ သိပ်ပြီးမခက်လှပေ။ ဒါပေမယ့် သူမ၏မိခင် နန်းရီဝင်း မသိအောင်တော့ လုပ်ဖို့လိုသည်။ ဒါဆိုရင် မအေရော၊ သမီးပါ ရေရှည် စားရတော့မည်ဟု ဝေမိုး တွေးမိလိုက်လေသည်။
………………………………………………………
ဝေမိုးက ကားကို ပုဇွန်တောင်ဈေးရှေ့တွင် အမြဲတမ်း ဂိတ်ထိုးထားတတ်လေသည်။ ယခုလည်း ဝေမိုးမှာ ကားကို ဂိတ်ထိုးထားပြီး ခရီးသည်ကိုစောင့်ရင်း သတင်းစာကို ဖတ်၍နေသည်။ ထိုအချိန်တွင် မွေးပျံ့သောရနံ့ကို ရှူရှိုက်မိလိုက်သဖြင့် ဝေမိုးမှာ သတင်းစာမှ မျက်နှာကို ခွာလိုက်သည်။ ထိုအခိုက်မှာပင် ကားဘေးတွင် ကပ်၍ရပ်နေသော မိန်းကလေးတစ်ယောက်၏ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ခြေထောက်အစုံကို တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။ ဝေမိုး ကောင်မလေး၏ မျက်နှာကို မော့၍ကြည့်လိုက်ရာ သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေသော မျက်လုံးတစ်စုံနှင့် ရင်ဆိုင်မိလိုက်သည်။
“ ဟင်…..ဝင်းနွယ် ”
ဝေမိုး ရင်ထဲ ဒိတ်ကနဲခုန်သွားသည်။ ဝေမိုး အံ့အားသင့်သွားသည်ကို ကြည့်ပြီး နန်းဝင်းဝင်းနွယ်၏ မျက်နှာလေး ပြုံးယောင်သမ်းသွားသည်။
“ ဦးမိုး…. သမီးကို အိမ်လိုက်ပို့ပေးပါလား ”
“ အင်း….တက် ”
ဝင်းနွယ် ကားခေါင်းကိုပတ်၍ လျှောက်သွားပြီး ကားခေါင်းခန်းတံခါးကိုဖွင့်၍ ဝေမိုးနှင့် ယှဉ်ထိုင်လိုက်သည်။ ကားကိုသာ ဂရုစိုက်ပြီး မောင်းလာရပေမယ့် ဝေမိုး ရင်တွေက တဒိတ်ဒိတ်ခုန်နေသလို သူ့အကြည့်တွေကလည်း သူ၏ဘေးတွင် ယှဉ်ထိုင်နေသော ဝင်းနွယ်ထံသို့ ရောက်ရောက်သွားရသည်။ ဝင်းနွယ်ဝတ်ထားသော စကပ်တိုတိုလေးက ပေါင်လည်လောက်သာရှိ၍ ဖြူဖွေးဝင်းအိနေသော ပေါင်တံတုတ်တုတ်ကြီးတွေက စွဲမက်စရာကောင်းအောင် ပေါ်လွင်၍နေသည်။ ဝင်းနွယ်မှာ နှုတ်ခမ်းလေးကို တင်းတင်းလေးစေ့၍ စူးရှဝိုင်းစက်သော သူမ၏ မျက်လုံးအစုံက ရှေ့တူရှုသို့ ကြည့်နေသည်။ ဝင်းနွယ်၏ပုံစံမှာ တစ်စုံတစ်ခုကို လေးလေးနက်နက် စဉ်းစားနေပုံရသည်။
နန်းဝင်းဝင်းနွယ်တို့အိမ်မှာ အေဘီစီတွင်ဆိုတော့ ကားက ခဏလေးမောင်းရသည်။ ခြံရှေ့ရောက်တော့ ဝေမိုး ကားကိုရပ်လိုက်သည်။
“ ဦးမိုး….အိမ်ထဲဝင်ဦး ”
အသံပြတ်နှင့်ဆိုပေမယ့် အမိန့်ပေးသံမပေါက်။ ဝင်းနွယ်၏ အသံလေးက နုနုလေး။ ဝေမိုးရင်ထဲ တဒိန်းဒိန်း ဖြစ်သွားသည်။ ကားထဲမှ ထွက်၍ ဝင်းနွယ်နောက်သို့ လိုက်လာခဲ့သည်။ တင်းတင်းရင်းရင်းလေး ဝတ်ထားသော စကပ်လေးအတွင်းမှ တင်သားစိုင်ကြီးတွေက တအိအိတုန်ခါ၍နေသည်။ ဝေမိုး သက်ပြင်းအခါခါချရင်း ဝင်းနွယ်၏ နောက်ဖက်မှ လိုက်လာကာ အိမ်ထဲသို့ ဝင်လာခဲ့သည်။
“ ဦးမိုး ခဏထိုင်ဦးနော် ”
ဝေမိုးကို လှည့်မကြည့်ဘဲ ဝင်းနွယ်ကပြောကာ အိမ်အတွင်းဖက်သို့ တောက်လျှောက်ဝင်သွားသည်။ ဝေမိုး အိမ်ရှေ့ခန်းမှ ကုလားထိုင်တွင် ဝင်၍ ထိုင်လိုက်သည်။ ငါးမိနစ်လောက်နေတော့ ဝင်းနွယ် အိမ်အတွင်းဖက်မှ ပြန်၍ထွက်လာသည်။ စောစောက အဝတ်အစားနှင့် မဟုတ်တော့ဘဲ ထဘီလေးတစ်ထည်ကိုသာ ရင်လျားဝတ်ထားသည်။ ဖြူဖြူဝင်းဝင်းအသားအရည်လေးနှင့် တစ်တစ်ရစ်ရစ်လှပသော ဝင်းနွယ်ကို လှမ်းကြည့်ရင်း ဝေမိုး ကြက်သေ သေသွားသည်။ ဝင်းနွယ် သူထိုင်နေသော နေရာရှေ့တွင် ခြေစုံလာရပ်သည်။
“ ဦးမိုးကို သမီးတစ်ခုပြောမလို့ ”
ဝင်းနွယ်၏ မျက်နှာလေးကို သူကြည့်လိုက်သည်။
“ ပြောလေ ”
“ ဦးမိုး လူကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး မတရားဘူး ”
“ ဟင်…..ဦး….ဘာ….”
“ နေ….နေဦး….. သမီး စကားမဆုံးသေးဘူး ”
ဝင်းနွယ်က သူ့ကို လက်ကာပြီးပြောသည်။ ပြီးတော့ စကားကိုဆက်၍ မပြောဘဲ ခပ်တွေတွေလေးရပ်ကာ ဝေမိုးကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ ဝင်းနွယ် ပြောရမှာ ခက်နေပုံရသည်။ ပြောမထွက်ပုံလည်းရသည်။
“ ဦးကို အားမနာပါနဲ့ ပြောစရာရှိတာ ပြောပါ…..”
ဒီတော့မှ ဝင်းနွယ် သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ပြီး ဆက်ပြောသည်။
“ ဦးမိုးကို သမီးမေးမယ်….အဲဒါကို အမှန်အတိုင်းဖြေ….”
“ အင်း….”
“ လူတစ်ယောက်ရဲ့ တန်ဖိုးထားတဲ့ ပစ္စည်းတစ်ခုကို လူမမြင်အောင် သိမ်းထားတာကို ခိုးပြီးကြည့်တာ တရားပါ့မလား. …..”
“ ဘယ်တရားပါ့မလဲ…. ဒါက… ဦး…..”
“ နေဦး သမီးဆက်ပြောဦးမယ်….။ အဲ့ဒီလို သူများ ပစ္စည်းကို ပိုင်ရှင်မသိအောင် ခိုးကြည့်ပြီး သူ့ပစ္စည်းကြတော့ လူမြင်မှာစိုးလို့ သိမ်းဆည်းထားတယ်ဆိုရင် အဲဒီလူ တရားပါ့မလား….”
“ ဘယ်တရားပါ့မလဲ….”
ဝင်းနွယ် သူ့ကိုစိုက်ကြည့်နေရင်း ပါးချိုင့်လေးပေါ်အောင် ပြုံးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ အိမ်အတွင်းဖက်သို့ လှည့်ထွက်ရန် ပြင်လိုက်သည်။
“ ဦးမိုး မတရားဘူး ”
“ ဟင်….”
ဝင်းနွယ် အိမ်အတွင်းဖက်သို့ ဝင်သွားချေပြီ။ ဝေမိုး ချက်ချင်းသဘောပေါက်လိုက်ပေမယ့် ခဏကြောင်နေပြီးမှ ဝင်းနွယ်၏နောက်သို့ ဝင်၍လိုက်ခဲ့လေသည်။ ဝေမိုး အခန်းဝရောက်သောအခါ နန်းဝင်းဝင်းနွယ်မှာ အိပ်ခန်းထဲရှိ ပြတင်းပေါက် တစ်ခုရှေ့တွင် အိမ်ခန်းထဲသို့ ကျောပေး၍ ရပ်နေသည်။ ဝေမိုး အိပ်ခန်းထဲသို့ ဖြေးညှင်းစွာ လျှောက်ဝင်လာပြီး ကုတင်ဘေးတွင်ရပ်၍ ဝင်းနွယ်၏ နောက်ကျောအလှကိုကြည့်၍ ခံစားနေမိသည်။ ဝင်းနွယ်နှင့်က တစ်လှံအကွာလောက်သာ ကွာခြားတော့သည်။ ဝင်းနွယ်၏ အသက်ရှူသံတွေက ပြင်းထန်ပြီး မြန်ဆန်၍နေသည်။ အသက်ပြင်းပြင်းရှူနေသောကြောင့် ရင်လျားထားသော ထဘီအတွင်းမှ မလုံတလုံ ရင်သားဆိုင်ကြီးများမှာ ကြွတက်လာလိုက်၊ နိမ့်ဆင်းသွားလိုက်နှင့် ဖြစ်နေသည်။
ဝေမိုး သူ၏ ရှပ်အင်္ကျီကိုချွတ်၍ ကုတင်တန်းပေါ်တင်လိုက်သည်။ ပြီးလျှင် ပုဆိုးနှင့် အတွင်းခံဘောင်းဘီတို့ကို ကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်ရာ ဝင်းနွယ်နှင့်အတူ ကားပေါ်တွင်ရှိကတည်းက ကြိတ်မနိုင်ခဲမရ ဖြစ်နေသော လီးတန်ကြီးက ဖြောင်းကနဲ ထွက်၍လာသည်။ ဝေမိုး ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်သွားပြီ။ အရှည် (၇) လက်မနှင့် လုံးပတ် (၄) လက်မခွဲလောက်ရှိသော သူ့လီးကြီးကို လက်ဖြင့်ကိုင်ကာ ဝင်းနွယ်ကို ကြည့်လိုက်ပြီး တစ်ကြိမ်နှစ်ကြိမ်လောက် လီးကို လက်ဖြင့် ဆုပ်ညှစ်လိုက်ပြီး ရှေ့မှကုတင်ပေါ်သို့ ပက်လက်လှဲချလိုက်တော့သည်။ တပြိုင်နက်တည်းမှာလိုပင် ဝင်းနွယ်တစ်ယောက် ကုတင်ဘေးသို့ ရောက်၍လာသည်။ ထောင်မတ်နေသော ဝေမိုး၏လီးကြီးကို မမှိတ်မသုန်ကြည့်ရင်း သူမကိုယ်ပေါ်မှ ရင်လျားထားသော ထဘီကို ကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်သည်။
ဝတ်လစ်စလစ်ဖြစ်သွားသော ဝင်းနွယ်က သူမ၏လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဝေမိုး၏လီးတန်ကြီးကို လှမ်း၍ ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ကုတင်စောင်းတွင်ဝင်၍ထိုင်လိုက်သည်။ ပြီးလျှင် ကျန်သောလက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဝေမိုး၏ ဂွေးဥကြီးများကို အရသာခံ၍ ကိုင်ကြည့်သည်။ ဝေမိုးက သူမ၏တင်သားကြီးတွေကို လှမ်း၍ကိုင်လိုက်သည်။ တင်သားကြီးများမှာ တင်း၍ လုံးကျစ်နေသည်။ ပြီးတော့မှ ဝင်းနွယ်က ဝေမိုး၏ဘေးသို့ လှဲချလိုက်ရာ ဝေမိုးက သူမကိုဖက်၍ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို စုပ်နမ်းလိုက်သည်။
ဝင်းနွယ်က သူမ၏ပါးစပ်လေးကို အသာလေး ဟပေးပြီး သူမ၏လျှာလေးကို ဝေမိုး၏ပါးစပ်ထဲသို့ ထိုးသွင်းပေးရာ ဝေမိုးမှာ ဝင်းနွယ်၏ လျှာလေးကို မက်မက်မောမော စုပ်ယူနေမိသည်။ အိပ်ခန်းထဲရောက်မှ သူတို့နှစ်ယောက်မှာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် စကားမပြောဖြစ်ကြချေ။ ဝင်းနွယ်၏ လက်တစ်ဖက်ကတော့ လီးပေါ်မှ မခွာပေ။ လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ ထိုနည်းတူပင် ဝေမိုး၏ လက်တစ်ဖက်ကလည်း ဝင်းနွယ်၏ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးပေါ် အုပ်၍ကိုင်ကာ အမွှေး ရှည်ရှည်လေးများကို သပ်၍တင်ပေးရင်း စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားကြီးနှစ်ခုကို ပွတ်၍ပေးသည်။ ထိုအခါ လက်ဖဝါးထဲ၌ ခိုးလိုးခုလုဖြစ်နေသော စောက်စေ့လေးကို လောက်စာလုံး လုံးသလို လက်ဖဝါးထဲထည့်၍ လှိမ့်ပေးသည်။
“ အို…. ဟင့်….. ဟင့်….. ဦး….. အင့်….. ဟင့်….. ဦး….. ကျမနို့တွေ စို့ပေးစမ်းပါလား…. ဟင့်…. အင့်….. ဟင်း….”
ဝင်းနွယ် ပြောပြီးသည်နှင့် ဝေမိုးက ဝင်းနွယ်၏ နို့တစ်ဖက်ကို ပါးစပ်ဖြင့်ငုံလိုက်သည်။ ပါးစပ်ထဲရောက်လာသော နို့သီးခေါင်းလေးကို လျှာနဲ့ထိုးဖိပွတ်ပေးရင်း နို့သီးခေါင်းအခြေကိုတော့ သွားနဲ့မနာအောင် ကိုက်ပေးသည်။ သူ၏ လွတ်နေသော လက်တစ်ဖက်က ဝင်းနွယ်၏ စောက်ဖုတ်ကိုလှမ်း၍ ကိုင်လိုက်ပြန်သည်။ နန်းဝင်းဝင်းနွယ်က အလိုက်တသိပင် သူမ၏ ပေါင်တန်ကြီးများကို ကား၍ပေးသည်။
လက်ဖဝါးဖြင့် စောက်ဖုတ်ကြီးကို ခပ်ဆတ်ဆတ်ရိုက်လိုက်တော့ ကောင်မလေး ကော့၍တက်လာသည်။ ရမ္မက်စိတ်ကြောင့် စောက်ဖုတ်ကြီးက ဖောင်းကားနေတာဆိုတော့ လက်ထဲမှာ စောက်ဖုတ်ကြီးက တလုံးတခဲ အိအိထွေးထွေးကြီး ဖြစ်၍နေသည်။ အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် ပွတ်စမ်းကြည့်လိုက်တော့ စောက်ရည်ကြည်တွေက ဝက်ဝက်ကွဲ စိုရွှဲ၍နေသည်။ ဝေမိုး မကြုံဖူးလောက်အောင်ပင် စောက်ရည်ကြည်တွေက များပြားစိုစွတ်၍နေသည်။ ဝင်းနွယ်တစ်ယောက် အတော်ဏှာထန်တာဘဲဟု တွေးမိလိုက်ရုံမက သူမ၏ မိခင်ထက်ပင် ပို၍ထန်ကြောင်း သတိပြုမိလိုက်သည်။
ဝေမိုး နို့စို့ပေးနေတာကို ရပ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ထထိုင်လိုက်လျှင် ပက်လက်လေးဖြစ်နေသော ဝင်းနွယ်က သူမ၏ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဒူးကွေး၍ထောင်လိုက်ပြီး ကားပေးလိုက်သည်။ ဝေမိုးတက်လိုး၍ရအောင် အဆင်သင့်ပြင်ပေးလိုက်ခြင်း ဖြစ် သည်။ အသင့်ပြင်ပေးထားသော ဝင်းနွယ်၏ ကိုယ်နေဟန်ထားလေးမှာ ရမက်ကြွစရာကောင်းလွန်းလှသည်။ ဝေမိုး သူမ၏ ပေါင်ဖွေးဖွေးကြီးနှစ်လုံးကြားသို့ ဝင်လိုက်ပြီး လီးကို လက်နှင့်ကိုင်၍ စောက်ပတ်ဝကိုမှန်း၍ လီးထိပ်ဖြင့် တေ့ထောက်လိုက်သည်။
“ အို….အဟင့်….ဦး….”
စောက်ရည်ကြည်များ မတရားစိုရွှဲနေမှုကြောင့် လီးထိပ်က နှုတ်ခမ်းသားကြီးနှစ်ခုကြားသို့ နှီးတပြားခန့် နစ်ဝင်သွားသည်။ ထိုအခိုက် ဝင်းနွယ်ကလည်း သူမ၏ ဖင်ကြီးကို အလိုက်သင့် ကော့တင်ပေးခိုက်နှင့် အံကိုက်သွားပြီး အထဲသို့ လီးတန်ကြီး တဝက်လောက် ဝင်၍ သွားလေသည်။ ချွဲကျိကျိအတွေ့နဲ့ တင်းကြပ်ကြပ်အတွေ့တို့ နှစ်ရပ်ပေါင်း၍ လီးတန်ကြီးက ခံစားလိုက်ရသည်။ ဝေမိုးက ကျန်နေသောလီးတဝက်ကို ထပ်၍ ဖိသွင်းလိုက်သည်။
“ ဗြစ်….ဗြစ်….ဖွတ် ”
“ အား…. ကျွတ်…. ကျွတ်…. ဖြေးဖြေး… ဦးရယ်….. ဖြေးဖြေး….. အား…. အား….”
နန်းဝင်းဝင်းနွယ်ဆိုသော ကောင်မလေး၏ မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့ပြီး ငြီးရှာသည်။ ဝေမိုး၏ လီးရှည်ရှည်တုတ်တုတ်ကြီးက စောက်ဖုတ်ထဲသို့ တဆုံးဝင်၍သွားသည်။
“ ဝင်သွားပြီ….အဟင့်….ဝင်သွားပြီ ”
“ သိပ်နာနေလား သမီး ”
“ ဟုတ်တယ် ဦးရာ…. တော်တော်နာတယ်…. ဦးဟာကြီးက အရမ်းကြီးတာကိုး….”
“ နာတယ်ဆိုရင် လီးပြန်ထုတ်လိုက်မယ်လေ ”
“ အပိုတွေ လာပြောမနေနဲ့…. အနာခံပြီးမှတော့ ပြန်မထုတ်နဲ့တော့….”
“ ဒါဆိုရင် ဆက်ပြီးလိုးမယ်နော် ”
“ အင်း….လိုးလေ…. သိပ်တော့မကြမ်းနဲ့နော် ဦး ”
ဝေမိုးက စောက်ဖုတ်ထဲကလီးကို ဆွဲထုတ်လိုက် ပြန်သွင်းလိုက်ဖြင့် ဖြေးဖြေးမှန်မှန်လေး လိုးပေးသည်။ ကြီးမားတုတ်ခိုင်လှသည့် ဝေမိုး၏လီးနှင့် ကျဉ်းကြပ်လှသော ဝင်းနွယ်၏ စောက်ဖုတ်တို့မှာ အံကျသွားစေရန် အစပျိုး၍ ကျင့်ယူနေခြင်း ဖြစ်လေသည်။ ရမက်ထန်သော နန်းဝင်းဝင်းနွယ်ကလည်း သူမ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ကော့ကော့တင်ပေးသည်။ ဝေမိုးက ကျဉ်းကြပ်လှသော ဝင်းနွယ်၏စောက်ဖုတ်မှာ သူ၏လီးကြီးနှင့် ကျင့်သားရလာပြီဆိုသည်ကို သတိထားမိလိုက်ပြီး တဆင့် တက်၍ ခပ်မှန်မှန် တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်ဆောင့်လိုးပေးသည်။
“ ဖွတ်….စွပ်….ဖွတ်…စွပ်….ဖွတ်…”
“ အင့်…. ဟင့်….. ကောင်းတယ် ဦးရာ….. ဆောင့်…. ဆောင့်…. လေ….”
“ ဖွတ်…. ဖွတ်…. ပြွတ်…. ဗြစ်… ဗြစ်…. ဆောင့်… ဆောင့်…. ပိုပြီး ပြင်းပြင်း ဆောင့်…. အား…. အား….. ထွက်ကုန်ပြီ…. အား…. အား….”
အချက်သုံးဆယ်လောက် ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်လိုးပေးလိုက်သောအခါ နန်းဝင်းဝင်းနွယ်သည် ငါးဖယ်ပျံသလို ကော့ကော့တက်ပြီး ပြီးသွားသည်။ ဝေမိုးက မပြီးသေးပေ။ ဆောင့်တာရပ်လိုက်ပြီး လီးကို အဖုတ်ထဲဖိထည့်ပြီး စိမ်ပေးထားလိုက်သည်။
နန်းဝင်းဝင်းနွယ်၏ ကိုယ်လုံးလေး ငြိမ်ကျသွားတော့မှ အဖုတ်ထဲမှ လီးကြီးအား ဝေမိုးက ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။
“ ကဲ ဝင်းနွယ်….. လေးဖက်ထောက်ပြီး ကုန်းပေးစမ်းဟာ….။ နင့် ဖင်ကြီးတွေကြည့်ပြီး ငါလိုးချင်လို့…..”
ဝေမိုး တမင်သက်သက် တစ်တစ်ခွခွ ပြောလိုက်တာဖြစ်သည်။ ကြားလိုက်ရသော ဝင်းနွယ်မှာ ချက်ချင်း စိတ်တွေလှုပ်ရှား၍သွားသည်။ ပြီးတော့ အိပ်ယာပေါ်တွင် ထထိုင်ပြီး လေးဖက်ထောက်၍ ကုန်းပေးလိုက်သည်။ ထိုအခါ ဝေမိုးက သူမ၏နောက်တွင် နေရာယူ၍ သူမ၏ဖင်သားကြီးနှစ်ခြမ်းကို ကျကျနနဖြဲကာ လီးကို စောက်ပတ်ဝတွင်တေ့ပြီး ဖိ၍ထိုးသွင်းသည်။
“ အား….ကျွတ်…..ကျွတ်….ရှီး….”
ဝင်းနွယ် ဆတ်ကနဲ တုန်သွားပြီး စုပ်သပ်၍ ညီးလိုက်သည်။ ဝေမိုးက သူမ၏ခါးသေးသေးလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ညှပ်ကိုင်ထားပြီး ဒစ်မြုပ်နေပြီဖြစ်သော သူ၏လီးကြီးကို ဆက်ပြီး လိုးသွင်းနေသည်။ တအားဖိပြီး သွင်းတာမျိုးမဟုတ်။ တထစ်ချင်း သွင်းနေတာဖြစ်သည်။
“ အ…. အမလေး…. လေး…. ဦးရယ်…. အားပါးပါး…. ဟင့်…. ဝင်လာတယ်…. ဦးရဲ့လီးကြီး ကျမအဖုတ်ထဲကို…. ဝင်.. ဝင်…. တယ်…. အား…. အား….. ဖြေး….. ဖြေး မကြမ်းပါနဲ့….. ဖြေးဖြေး….”
နောက်ဆုံး လီးက တစ်ချောင်းလုံးဝင်၍သွားသည်။ ဝင်နေသော လီးကိုငြိမ်ထားပြီး ဝေမိုးက ဝင်းနွယ်၏ဖင်သားကြီး နှစ်ခုကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်အရသာခံ၍ကိုင်ကာ ဆုပ်နယ်၍ပေးသည်။ ဝင်းနွယ်၏စိတ်တွေ အတော်ကြီး ထ၍လာသည်။
“ လုပ်တော့လေ ဦးရာ…. လီးတစ်ချောင်းလုံးဝင်နေပြီပဲဟာ…. ဘာလုပ်နေတာလဲလို့…. ဟင့်….. ဟင့်…. ဟင့်….”
နန်းဝင်းဝင်းနွယ် လီးတစ်လစ်ကြီးဝင်နေသော သူမ၏ဖင်ကြီးကို လှုပ်၍လှုပ်၍ လေးဖက်ကုန်းနေရာမှ ပြောရှာသည်။ ဝေမိုးက သဘောကျစွာ ပြုံးလိုက်ပြီး ဝင်းနွယ်၏ ဖင်သားကြီးနှစ်ဖက်ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကျကျနနကိုင်ပြီး လီးကြီးကို ဖြေးဖြေးလေး သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် လုပ်သည်။ တကယ့်မှ ဖြေးဖြေးလေးဖြစ်သည်။ ကျဉ်းကြပ်လှသော စောက်ဖုတ်ထဲကို တုတ်ခိုင်ကြီးမားလှတဲ့ လီးက ဝင်နေတာဆိုတော့ ကြပ်ညပ်နေသော စောက်ဖုတ်အတွင်းသား နှုတ်ခမ်းသားများက လီးကြီး ဆွဲထုတ်လိုက်တိုင်း စူစူ၍ထွက်လာသည်။ ဝေမိုး၏ လိုးဆောင့်ချက်တွေက တဖြေးဖြေး သွက်သွက်လာသလို အားလည်းပြင်းလာသည်။
“ စွပ်….ဖွတ်….ဖွတ်….ပြွတ်….ဗြစ်…ဖွတ်….ဖွတ်….”
“ အား…. ဟား….. ဆောင့်….. ဆောင့်….. တအားဆောင့်….. အင်း…. အား….. အား…..”
ဝင်းနွယ်၏သွေးသားတွေ အရမ်းပင်လှုပ်ရှား၍လာသည်။ ပါးစပ်က အငမ်းမရပြောရင်း သူမ၏ဖင်ဆုံကြီးကို ကော့ကော့တင်ပေးသည်။ ဝင်းနွယ်မှာ လေးဖက်ထောက်လျက်ပုံစံပင် မဟုတ်တော့ဘဲ ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို အိပ်ယာပေါ်တွင် ပြားနေအောင်ကပ်ပြီး ဝပ်ပေးထားကာ ဖင်ပူးတောင်းထောင်၍ အလိုးခံနေသည့် အနေအထားသို့ ရောက်၍နေသည်။
“ ဖွတ်…. ဖွတ်…. စွပ်…. စွပ်…. ပြွတ်…. အား…. ပါး…. အား…. အား…. အိုး…. အိုး….. အမလေး…. လေး…. ကျွတ်…… ကျွတ်….. ကျွတ်….”
နန်းဝင်းဝင်းနွယ် ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ အရည်တွေကို ပန်းထုတ်လိုက်သည်။ ဝင်းနွယ် ပြီးသွားမှန်းသိပေမယ့် ဝေမိုးက အလိုးအဆောင့် မရပ်တော့ပါ။ လှုပ်ရှားသွားသော သူမ၏ ဖင်ကြီးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ထိန်းကိုင်ကာ ဖိ၍ ဖိ၍ ဆောင့်ကာလိုးသည်။
“ ဖွတ်…. ဖွတ်…. ပြွတ်….. ပြွတ်…. စွပ်…. ဖွတ်…. ဗြစ်…. ဗြစ်…. ဖွတ်…. အား… အ… အီး… ရှီး… အ… အမလေး…. အိုး…. အိုး….”
ပြီးသွားပြီးနောက် ကျိန်းစပ်နေသော စောက်ခေါင်းထဲသို့ ခပ်ထွားထွားတုတ်တုတ်ကြီးက အားရပါးရဆက်ပြီး ဆောင့်လိုးနေသည်ဖြစ်၍ ဝင်းနွယ်မှာ စောက်ဖုတ်ထဲတွင် ကျိန်းစပ်ပြီး နာလှသည်။ ဒါပေမယ့် အချက်(၂၀)လောက်ဆက်ပြီး ဆောင့်ပြီးချိန်တွင်တော့ အရသာကောင်း၍လာပြီး သူမ၏သွေးသားများ ပြန်၍ဆူပွက်လာသည်။
“ ဖွတ်…. ဖွတ်…. စွပ်…. စွပ်…. ပြွတ်…. အီး…. ဆောင့်…. ဦး…. သမီး ကောင်းလာပြီ မညှာနဲ့…. ဆောင့်…. ဆောင့်…. အိုး….. အိုး….”
တဖြေးဖြေးကောင်းလာသော ဝင်းနွယ်မှာ ပြီးလုပြီးချင်ဖြစ်လာသလို ပြီးချင်လာသော ဝေမိုးကလည်း ဒလစပ်ဆောင့်သည်။ ဝင်းနွယ်ပြောပြီး အချက်(၂၀)လောက် ဆောင့်ပြီးချိန်တွင်တော့ ဝေမိုး၏ လရည်များမှာ တပုံတပင်ကြီး အရှိန်ပြင်းပြင်း ဖြင့် ပန်းထွက်သွားရာ ပူပူနွေးနွေးသုတ်ရည်များ သားအိမ်ထဲသို့ အရှိန်ပြင်းစွာ ကျရောက်ခိုက် နန်းဝင်းဝင်းနွယ်မှာလည်း ဖင်ကြီးရမ်းခါ၍ ပြီးသွားတော့သည်။
“ ဖွတ်…. ပြွတ်…. စွပ်…. ဖွတ်….. ဗြစ်…. ပြွတ်…. ဗြစ်…. ဖွတ်… ဗြစ်… အိုး…. ဦး…. အား…. အား…. ထွက်…. ထွက်ပြီ…. အား…. အမလေး….. ကောင်းလိုက်တာရှင်…… အ….. အမလေး….. ဘယ်လို ကောင်းမှန်းကို မသိတော့ပါဘူး….. အား…… အား….”။…ပြီးပါပြီ
Zawgyi
ရြစိန္ေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ရမက္
“ ဟဲ့ ဝင္းႏြယ္… နင္ အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ ” နန္းဝင္းဝင္းႏြယ္ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလး မွန္ေရွ႕မွာ သူ႔ကိုယ္လုံးကို လွည့္ပတ္ၿပီး ၾကည့္ေနရာကေန သူ႔ေနာက္ဖက္ ကုတင္ေစာင္းမွာ ေျခတြဲေလာင္းခ်ထိုင္ေနေသာ သူမနဲ႔မတိမ္းမယိမ္း ေကာင္မေလးကို လွည့္၍ ၾကည့္သည္။
“ ငါ ေရွ႕လထဲမွာ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ျပည့္မွာ…။ နင္ေရာ မိသီ…..” “ ငါက လြန္ခဲ့တဲ့ေျခာက္လေလာက္ထဲက ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ၿပီ….။ ငါက နင့္ထက္ ႀကီးတယ္….” “ နင္က အသက္ပဲႀကီးမွာေပါ့….။ က်န္တာေတြ ငါ့ကို မမွီပါဘူး ” နန္းဝင္းဝင္းႏြယ္ဆိုေသာ ေကာင္မေလးက မိသီဆိုေသာ သီသီခိုင္ဆိုသည့္ ေကာင္မေလးကို မခံခ်င္ေအာင္စ၍ မွန္ထဲမွ သူမပုံရိပ္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ နန္းဝင္းဝင္းႏြယ္၏ ကိုယ္ေပၚတြင္ ဘရာစီယာ အနက္ေရာင္ေလးတစ္ထည္ႏွင့္ စပ္စမိုင္နာအနက္ေရာင္ေလး တစ္ထည္သာရွိသည္။ ရွမ္းကျပားမို႔ ျဖဴေဖြးေသာ အသားအရည္ႏွင့္ အနက္ေရာက္ ဘရာစီယာ ႏွင့္ စပ္စမိုင္နာတို႔က လိုက္ဖက္လွသည္သာမက အခ်ိဳးအစားလွပဖြံ့ထြားေသာ နန္းဝင္းဝင္းႏြယ္၏ ကိုယ္လုံးအလွက မိန္းမခ်င္းပင္ စြဲမက္စရာ ျဖစ္ေနသည္။
“ အံမယ္…. နင္နဲ႔ငါနဲ႔ ဘာကြာလို႔လဲ….။ နင္က အသားလြတ္ အသားယူေနတယ္….”
“ မယုံရင္ နင္တိုင္းၾကည့္ေလ…. ဟင္း ဟင္း…. ရွူံးတဲ့လူက နိုင္တဲ့လူခိုင္းတာ လုပ္ရမယ္….”
“ စိန္လိုက္….”
သီသီခိုင္ဆိုေသာ ေကာင္မေလးက ကုတင္ေစာင္းတြင္ ထိုင္ေနရာကထလာၿပီး မွန္ေရွ႕တြင္ နန္းဝင္းဝင္းႏြယ္ႏွင့္ ယွဥ္ၿပီးရပ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူမကိုယ္ေပၚမွ အဝတ္အစားေတြကို ခၽြတ္သည္။ ေနာက္ဆုံး သီသီခိုင္၏ ကိုယ္ေပၚတြင္ ပန္းေရာင္ ဘရာစီယာေလး တစ္ထည္ႏွင့္ ပန္းေရာင္ စပ္စမိုင္နာေလး တစ္ထည္သာ ရွိေတာ့သည္။
သီသီခိုင္မွာ နန္းဝင္းဝင္းႏြယ္ေလာက္ အသားမျဖဴဘဲ အတန္ငယ္ညိဳသည္။ ဒါေပမယ့္ အဝတ္အစား အျမဲဝတ္ထားေသာေနရာမ်ားမွ အတြင္းသားေလးေတြက ဝင္း၍ေနသည္။ နန္းဝင္းဝင္းႏြယ္က သီသီခိုင္ကို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး မွန္တင္ခုံမွ အံဆြဲတစ္ခုကို ဆြဲဖြင့္ကာ အထဲမွ အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္မ်ားတြင္သုံးသည့္ ေပႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။
“ မိသီ…. အကုန္လုံးခၽြတ္လိုက္ဟာ…. ၿပီးမွတိုင္းမယ္…. ငါလည္း ခၽြတ္မယ္….”
ေျပာေျပာဆိုဆို နန္းဝင္းဝင္းႏြယ္က လက္ထဲမွ ေပႀကိဳးေခြေလးကို မွန္တင္ခုံေပၚတင္လိုက္ၿပီး သူမကိုယ္ေပၚမွ ဘရာစီယာႏွင့္ စပ္စမိုင္နာတို႔ကို ခၽြတ္လိုက္သည္။ သီသီခိုင္လည္း လိုက္ခၽြတ္သည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ကိုယ္လုံးတီး ျဖစ္သြားၾကေသာအခါ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။
“ ဝင္းႏြယ္….. နင္က သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ….။ ဒါေၾကာင့္ နင့္ဘဲက နင့္ကိုစြဲေနတာ ”
“ မိသီကလည္းဟာ နင္ေရာလွတာပါပဲ….။ နင့္ဘဲကလည္း နင့္ကိုခ်စ္ပါတယ္….။ လာ…. ငါ တိုင္းေပးမယ္ ”
သီသီခိုင္က ေရွ႕သို႔တိုးလိုက္ေတာ့ နန္းဝင္းဝင္းႏြယ္က ေစာေစာက မွန္တင္ခုံေပၚမွာ တင္ထားေသာ ေပႀကိဳးကို လွမ္းယူလိုက္ၿပီး သီသီခိုင္၏ ရင္၊ ခါး၊ တင္ တို႔ကို တိုင္းသည္။ တိုင္းတာရင္း နန္းဝင္းဝင္းႏြယ္က ျပဳံးေယာင္သမ္းလာသည္။
“ မိသီ…. နင္ ၃၀-၂၁-၃၂ ပဲရွိတယ္….။ နင္ရွူံးမွာ ႀကိမ္းေသေနၿပီ…. ဟင္း…. ဟင္း…”
“ ေပး ငါ့ကို ေပႀကိဳး…. နင့္ကိုတိုင္းမယ္ ”
နန္းဝင္းဝင္းႏြယ္က သူမ၏လက္ထဲမွ ေပႀကိဳးကို သီသီခိုင္၏ လက္ထဲသို႔ ထည့္လိုက္သည္။ သီသီခိုင္က နန္းဝင္းဝင္းႏြယ္၏ ရင္၊ ခါး၊ တင္တို႔ကို တိုင္းတာသည္။
“ ဟယ္…. ဝင္းႏြယ္….. နင့္ဟာက ၾကည့္ေတာ့သာ က်စ္က်စ္လစ္လစ္နဲ႔ မေသးလွပါလား…..။ ငါေတာ့ ရွူံးၿပီ ”
“ ဘယ္ေလာက္ရွိလို႔လဲ….”
“ ၃၃-၂၂-၃၄ ရွိတယ္….။ ေနာက္ၿပီး နင့္အသားေလးေတြက တင္းေနတာပဲဟယ္….”
“ ကဲ…မိသီ….နင္ ရွူံးၿပီ…..ငါခိုင္းတာလုပ္ေတာ့….”
“ ေအးပါ….ဘာလုပ္ေပးရမလဲ ေျပာ….”
သီသီခိုင္က သူမလက္ထဲမွ ေပႀကိဳးကိုလိပ္၍ မွန္တင္ခုံေပၚတင္လိုက္ၿပီး ျပန္ေမးသည္။
“ ငါ့ကို နို႔စို႔ေပးဟာ….”
“ ဟယ္…. ဝင္းႏြယ္ကလည္း ႀကံႀကံဖန္ဖန္ဟာ….။ နင္နဲ႔ငါနဲ႔က မိန္းမခ်င္းပဲဟာ….။ နင့္ဘဲက စို႔မေပးဘူးလား….”
“ ဟင္း…. ဟင္း…. ဒီေကာင္ေတြကို ဒီေလာက္ထိေပးလို႔ ဘယ္ျဖစ္ဦးမလဲ….။ အကုန္ေပးလိုက္ရင္ လိုခ်င္တာယူၿပီး ခြာထြက္သြားမွာေပါ့ဟ….။ အခုအကၤ်ီေပၚက ကိုင္တာပဲခံၿပီး ဖီးလ္ယူေနရတာ ”
သီသီခိုင္က နန္းဝင္းဝင္းႏြယ္၏ ဖြံ့ထြားေသာ နို႔ေတြကိုၾကည့္ေနရာမွ သူမ၏မ်က္လုံးအၾကည့္မ်ားက နန္းဝင္းဝင္းႏြယ္၏ ေပါင္ၾကားထဲသို႔ ေရာက္၍သြားသည္။
“ ဝင္းႏြယ္ နင္ကလည္း အေမႊးသန္တယ္ေနာ္…..။ ၿပီးေတာ့ နင့္ဟာႀကီးက အဟန႔္လည္းႀကီးတယ္….။ အားက်စရာႀကီး….”
“ ငါတို႔က မ်ိဳးရိုးရွိတယ္ဟ….။ ငါ့အေမဟာႀကီးဆို ငါ့ထက္အမ်ားႀကီး ႀကီးတယ္….။ ဟဲ့ မိသီ…. နင့္ဟာေလးကေတာ့ ေသးေသးေလး ေပါင္ၾကားထဲမွာ ညပ္ေနတာပဲ….။ ၿပီးေတာ့ အေမႊးေလးေတြကလည္း ပလူေမႊးပလူေတာင္နဲ႔ ၾကဲလိုက္ပါးလိုက္တာ လြန္ပါေရာ…”
ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ ကိုယ္လုံးတီးႏွင့္ တစ္ေယာက္ခႏၶာကိုယ္မွ အဂၤါအစိတ္အပိုင္းေတြကို တစ္ေယာက္က ၾကည့္ရင္း သူမတို႔ဘာသာ မသိလိုက္မွီမွာပင္ သူမတို႔၏ အတြင္းစိတ္မ်ားမွာ တမ်ိဳးတမည္ျဖစ္လာၾကသည္။ တစ္ေယာက္၏ ခႏၶာကိုယ္အား တစ္ေယာက္က ႏွစ္သက္သေဘာက်လာၿပီး တစ္ဦး၏လက္ကို တစ္ဦးက လွမ္း၍ဆြဲလိုက္မိသည္။
“ လာ…. တို႔ အိပ္ယာေပၚသြားၾကရေအာင္လား….”
ကုတင္ေပၚသို႔ နန္းဝင္းဝင္းႏြယ္က အရင္တက္၍ ပက္လက္လွန္လွဲကာ တစ္ဖက္သို႔ တိုးေပးလိုက္စဥ္ သီသီခိုင္က ကုတင္ေပၚသို႔ လွမ္းတက္လိုက္သည္။ သီသီခိုင္မွာ ကုတင္ေပၚေရာက္လၽွင္ ပုဆစ္တုတ္၍ ထိုင္လိုက္ၿပီး နန္းဝင္းဝင္းႏြယ္၏ ကိုယ္ေပၚသို႔ ေမွာက္ခ်လိုက္သည္။ ျဗဳံးကနဲ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္မ်က္လုံးကို တစ္ေယာက္ စိုက္ၾကည့္လိုက္ၾကၿပီး မိသီက ဝင္းႏြယ္၏ ႏွုတ္ခမ္းေလးကို ငုံ႔၍စုပ္နမ္းလိုက္သည္။ ဝင္းႏြယ္၏ လက္တစ္ဖက္က မိသီ၏ လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္လိုက္ၿပီး သူမ၏ ႏွုတ္ခမ္းႏွစ္လႊာၾကားသို႔ ေရာက္လာေသာ မိသီ၏ ႏွုတ္ခမ္းေလးကို တႁပြတ္ႁပြတ္ ျပန္စုပ္နမ္းေပးသည္။
ဒီလိုျပန္၍ နမ္းေပးရင္း ဝင္းႏြယ္၏လၽွာက မိသီ၏ ပါးစပ္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္႐ုံမက လက္တစ္ဖက္ကပါ ႏွစ္ကိုယ္ၾကားသို႔ ထိုးသြင္းလိုက္ၿပီး မိသီ၏ နို႔ေတြကို ကိုင္လိုက္ရာ မိသီက သူမ၏ကိုယ္ကို အနည္းငယ္ႂကြေပးလိုက္သည္။ ထိုအခါ ဝင္းႏြယ္လက္က မိသီ၏ နို႔ေတြကို ပိုင္ပိုင္နိုင္နိုင္ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ညႇစ္နယ္ေပးသည္။ မိသီကလည္း အားက်မခံ ဝင္းႏြယ္၏ ဖြံ့ထြားေသာ နို႔ႏွစ္လုံးကို လက္ျဖင့္အုပ္၍ကိုင္ကာ ဆုပ္ေခ်ေပးသည္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္စလုံး၏ အသားေလးမ်ားမွာ သူတို႔၏ မ်က္ႏွာမွစ၍ တစ္ကိုယ္လုံး တေျဖးေျဖး နီရဲလာသည္။ ၿပီးေတာ့ သူမတို႔၏ အသက္ရွူသံေတြကလည္း ျပင္းထန္လာသည္။ ပါးစပ္ထဲတြင္ လၽွာခ်င္းကလိ၍ ႏွုတ္ခမ္းကို အျပန္အလွန္ စုပ္နမ္းေနရာမွ မိသီက ႏွုတ္ခမ္းအစုံကို ခြာပစ္လိုက္သည္။
“ ႁပြတ္….”
ႏွုတ္ခမ္းခ်င္းကြာသြားသည္ႏွင့္ မိသီက ဝင္းႏြယ္၏ မ်က္ႏွာေလးကို ေစ့ေစ့ငုံ႔၍ၾကည့္ေနစဥ္ ဝင္းႏြယ္ကလည္း မွိတ္ထားေသာ မ်က္လုံးအစုံကို ဖြင့္၍ မ်က္လုံးခ်င္းဆိုင္ၾကည့္လိုက္သည္။
“ ငါ…. နို႔စို႔ေတာ့မယ္ ဟာ….”
မိသီ၏အသံေလးက ေမာ၍ေနသည္။ ဝင္းႏြယ္ ဘာမွျပန္မေျပာ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။ မိသီက ဝင္းႏြယ္ ပက္လက္လွန္ေနရာေဘးမွေန၍ ဝင္းႏြယ္၏ ကိုယ္ေပၚသို႔ ေမွာက္ခ်လိုက္သည္။
“ မိသီက ကၽြမ္းသားပဲ….”
“ ငါ့ဘဲလုပ္တာ မွတ္ထားတာ…”
“ ႁပြတ္…..အင့္…..”
မိသီက စကားဆုံးသည္ႏွင့္ ဝင္းႏြယ္၏ နို႔သီးေခါင္းေလးတစ္ခုကို ႁပြတ္ကနဲ စုပ္လိုက္သည္။ နန္းဝင္းဝင္းႏြယ္ တြန႔္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ နို႔သီးေခါင္းေလးကို တစ္ခ်က္စုပ္ၿပီးေတာ့ သီသီခိုင္က နို႔အုံကို ပတ္ပတ္လည္လိုက္၍ စုပ္နမ္းၿပီး နို႔သီးေခါင္းကို ျပန္၍ငုံကာ အားရပါးရစို႔ေတာ့သည္။ ထိုအခါ ဝင္းႏြယ္ကလည္း ငုံ႔ထား၍ တြဲေလာင္းက်ေနေသာ မိသီ၏ နို႔ေတြကို ကိုင္၍ နို႔သီးေလးေတြကို ေခ်ေပးလိုက္၊ နို႔အုံကို ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္ႏွင့္ လုပ္ေပးသည္။
ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ မိန္းမခ်င္းပလူးေနၾကရင္း ကာမေသြးေတြက တေျဖးေျဖး ဆူပြက္၍လာသည္။ ပက္လက္ျဖစ္ေနေသာ ဝင္းႏြယ္၏ ေပါင္တံႀကီးမ်ားက စုလိုက္ကားလိုက္ျဖစ္ေနသလို ဒူးေထာက္၍ ကုန္းကာ နို႔စို႔ေပးေနေသာ မိသီ၏ ဖင္ႀကီးကလည္း တရမ္းရမ္းျဖစ္ေနသည္။ တဏွာရာဂပိုႀကီးပုံရေသာ နန္းဝင္းဝင္းႏြယ္က မၾကာမီမွာပင္ မ်က္လုံးစုံမွိတ္၍ အရသာခံေနရာမွ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။
“ ဟဲ့ မိသီ…. ငါ့ကို ေစာက္ဖုတ္ယက္ေပးပါလားဟာ….။ ၿပီးရင္ ငါလည္း ျပန္ယက္ေပးမွာေပါ့….”
အသံေလးေတြ တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖင့္ ဝင္းႏြယ္က သူမ၏ နို႔ႏွစ္လုံးကို တစ္လုံးၿပီး တစ္လုံးစို႔ေနေသာ မိသီကို ေျပာလိုက္သည္။ မိသီ နို႔ကိုလႊတ္၍ ေခါင္းေထာင္ၿပီး ဝင္းႏြယ္၏ ခႏၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကို ၾကည့္လိုက္သည္။ အတန္ငယ္ကားထားေသာ ေပါင္တံႀကီးမ်ား၏ ဂြဆုံမွ ဝင္းႏြယ္၏ အေမႊးထူထူျဖင့္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ ေစာေစာက သူမေတြ႕လိုက္ရသည္ထက္ပို၍ သိသိသာသာႀကီး ေဖာင္းမို႔ေနေၾကာင္း သတိထားမိလိုက္သည္။ သီသီခိုင္ ကုတင္ေပၚမွ ဆင္းလိုက္သည္။
“ ဝင္းႏြယ္…. နင္ ကုတင္ကို ကန႔္လန႔္ျဖတ္ အိပ္လိုက္….”
ဝင္းႏြယ္ သေဘာေပါက္သြားသည္။ သီသီခိုင္ ကုတင္ေအာက္ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ဒူးေထာက္ထိုင္ၿပီး ေစာက္ဖုတ္ယက္ေပးေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ၿပီး သူမ၏ ခႏၶာကိုယ္ကိုေရြ႕ကာ ကုတင္ေပၚတြင္ ကန႔္လန႔္ျဖတ္အိပ္၍ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကုတင္ေစာင္းသို႔ တြဲေလာင္းခ်လိုက္သည္။ သီသီခိုင္က ဝင္းႏြယ္၏ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲကားလိုက္ၿပီး သူမ၏ ေပါင္ၾကားသို႔ဝင္၍ ကုတင္ေဘးၾကမ္းျပင္တြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ကုတင္မွာ ဆိုဖာကုတင္ေခၚ ကုတင္အနိမ့္စား ျဖစ္၍ သီသီခိုင္၏ မ်က္ႏွာႏွင့္ ဝင္းႏြယ္၏ ေစာက္ဖုတ္တို႔မွာ အံကိုက္အေနအထားျဖစ္သြားသည္။ အေမႊးထူထူႏွင့္ ဝင္းႏြယ္၏ ေစာက္ဖုတ္ေပၚသို႔ သီသီခိုင္က လက္ဖဝါးေလးတင္၍ ပြတ္လိုက္သည္။
“ အင္း…..ဟင္း…..နင္ကလည္းဟာ…..”
ဝင္းႏြယ္ တြန႔္ကနဲျဖစ္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့မွ သီသီခိုင္က ေစာက္ဖုတ္ေပၚရွိ ေစာက္ေမႊးထူထူတို႔ကို ေဘးႏွင့္ အထက္သို႔ သပ္၍တင္လိုက္ရာ နီညိဳေရာင္ ေစာက္ပတ္အကြဲေၾကာင္းေလးက ထြက္ေပၚ၍လာသည္။ အကြဲေၾကာင္းထဲမွ ေခါင္းျပဴ၍ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ထြက္ေပၚေနေသာ ေစာက္ေစ့ေလးမွာ ျမင္ရ႐ုံႏွင့္ အသဲယားစရာ ေကာင္းလွသည္။ သီသီခိုင္ လၽွာကိုထုတ္၍ ေစာက္ေစ့ေလးကို ယက္လိုက္သည္။
“ အေမ့….အိုး…..အိုး…..အင္း….ဟင္း…..”
ဝင္းႏြယ္၏ ဖင္ႀကီးတစ္ခုလုံး တုန္သြားၿပီး ေကာ့တက္လာသည္။ သီသီခိုင္မွာ စိတ္ေတြဘေလာင္ဆူ၍လာၿပီး ေစာက္ဖုတ္ႏွုတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုကို လက္မႏွစ္ဖက္ႏွင့္ အတန္ငယ္ျဖဲလိုက္ၿပီး ေစာက္ေခါင္းဝသို႔ လၽွာကို စုခၽြန္၍ ထိုးသြင္းကာ ပီပီျပင္ျပင္ယက္ေလေတာ့သည္။
“ အား…. အင္း….. အိုး….. အား….. အ…. ဟင္း…. ဟင္း…. ဟုတ္တယ္…. ယက္…. ယက္…. အိုး….. အိုး….. အင္း….. အင္း…. အ…. အ…. အင္း…..”
…………………………………………………..
ပုဇြန္ေတာင္ေဈးဖက္သို႔ ခရီးသည္လိုက္ပို႔ရင္း ေဝမိုးမွာ အျပန္တြင္ နန္းရီဝင္းမ်ား အိမ္တြင္ရွိမလားဟူေသာ အေတြးျဖင့္ သူ၏ ကားအုံနာလည္းျဖစ္၊ သူ မၾကာခဏ လိုးေနရေသာ နန္းရီဝင္းတို႔ အိမ္ဖက္သို႔ ကားကိုေမာင္းလာခဲ့သည္။ ၿခံ ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ၿခံတံခါးလည္း ဖြင့္ထားသည့္အျပင္ အိမ္ေရွ႕တံခါးႀကီးလည္းဖြင့္ထားသည္ကို ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ ကားကို လမ္းေဘးသို႔ခ်၍ ရပ္လိုက္ၿပီး ေဝမိုး ၿခံထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ အဆင္သင့္ဖြင့္ထားေသာ အိမ္တံခါးမွ အထဲသို႔ ဝင္လိုက္သည္။
အိမ္ေရွ႕ခန္းတြင္ မည္သူ႔ကိုမွ မေတြ႕ရဘဲ တစ္အိမ္လုံးတိတ္ဆိတ္၍ ေနသည္။ ေဝမိုး ျပဳံးလိုက္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဒီလိုပင္ မမနန္းက သူ႔ကား အိမ္ေရွ႕သို႔ ရပ္လိုက္သည္ႏွင့္ သူမက အိပ္ခန္းထဲသို႔ ေျပးဝင္သြားၿပီး အဝတ္အစားေတြ ခၽြတ္ကာ ဝတ္လစ္စလစ္ႏွင့္ ကုတင္ေပၚတြင္ လွဲ၍ အလိုးခံရန္ ေစာင့္ေနတတ္ေလသည္။
ေဝမိုး အတြင္းဖက္ရွိ အိပ္ခန္းရွိရာသို႔ တေျဖးေျဖး ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။ မမနန္း၏ အိပ္ခန္းက ပိတ္ထားၿပီး သူမ၏သမီး နန္းဝင္းဝင္းႏြယ္၏ အိပ္ခန္းက ပြင့္၍ေနသည္။ ေဝမိုး ဘာမွမစဥ္းစားေတာ့ဘဲ ပြင့္ေနေသာ အိပ္ခန္းဝသို႔ ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။
“ ဟင္….”
ေဝမိုး ကိုယ္ရွိန္သပ္လိုက္ၿပီး တံခါးေပါက္ေဘးသို႔ အသာေျပးကပ္လိုက္ရသည္။ အိပ္ခန္းထဲတြင္ နန္းဝင္းဝင္းႏြယ္ ႏွင့္ သူမ၏ သူငယ္ခ်င္း သီသီခိုင္ဆိုေသာ ေကာင္မေလးတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဝတ္လစ္စလစ္ျဖင့္ ပလူးေနၾကသည္။ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္စလုံးကို သူ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး သိသလို ေကာင္မေလးေတြကလည္း သူ႔ကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး သိေလသည္။ တံခါးေပါက္ေဘးမွာ ရပ္၍ မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္းထုတ္၍ အထဲသို႔ ၾကည့္ေနမိေလသည္။
……………………………………………………..
“ အိုး…. ဟင့္…. ဟင့္….. မိသီရယ္…. အားပါး… ရွီး… ေကာင္းလိုက္တာ….. ေကာင္းလိုက္တာ….. နာနာဖိယက္စမ္းပါ….. အမေလး…. ေလး…. အားပါး… ရွီး….”
သီသီခိုင္က ဝင္းႏြယ္၏ ေစာက္ဖုတ္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ က်က်နနဆြဲျဖဲၿပီး လၽွာနဲ႔ ႁပြတ္ကနဲ ႁပြတ္ကနဲ ျမည္ေအာင္ကို အားရပါးရ ကုန္းကုန္းယက္ေပးေနသည္။ လၽွာကို အျပားလိုက္ကပ္ၿပီး က်က်နန ယက္ေပးေနတာျဖစ္သည္။
“ အား…. ဟား…. ဟား…. ဟုတ္ၿပီ… ပင့္ပင့္ၿပီး ယက္တင္ေပးေလ…. အကြဲေၾကာင္းမွာခ်ည္း ယက္မေနနဲ႔…. ႏွုတ္ခမ္းသားေတြကို ယက္ေပး…. အေစ့ကိုလည္း ခ်န္မထားနဲ႔ေလ…. အား… ဟုတ္ၿပီ….. အမေလး…. ေလး…. ခံရတာ ထိလိုက္တာ….. တကယ္ပဲ…. အိုး…. အိုး…. အား…. ထိုးထည့္ေလ…. အေပါက္ကို လၽွာထိုးသြင္းပါေတာ့လား…. အ…. အီး…. အိုး…. အိုး… ဟင္း… ဟင္း…..”
ဝင္းႏြယ္တစ္ေယာက္ ေကာ့လန္ျပန္ၿပီး ရမက္ျပင္းျပင္း အာသာငမ္းငမ္းျဖစ္ေနသည္။
“ ေပါင္ႀကီးေတြကို ဆြဲေထာင္လိုက္ ဝင္းႏြယ္….”
နန္းဝင္းဝင္းႏြယ္က ကုတင္ေစာင္းတြင္ တြဲေလာင္းခ်ထားေသာ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲတင္ မယူလိုက္ၿပီး ဒူးႏွစ္ဖက္ကိုေကြးကာ ေပါင္ႏွစ္လုံးကို ေထာင္၍ကားလိုက္ၿပီး ေျခဖေနာင့္ေလးႏွင့္ ကုတင္ေစာင္းအစပ္ေလးကို နင္းထားလိုက္သည္။ သီသီခိုင္၏ ပါးစပ္က ေရွ႕သို႔တိုးကပ္လိုက္ၿပီး ရမက္ေတြျပင္းထန္မွုေၾကာင့္ အေတာ္ေထာင္တက္ေနေသာ ဝင္းႏြယ္၏ ေစာက္ေစ့ေလးကို ႏွုတ္ခမ္းႏွစ္ခုႏွင့္ ညႇပ္၍ စုပ္လိုက္သည္။
“ အ…. အ…. ရွီး…. အိုး…. အား….. ငါ…. ၿပီး…. ၿပီးေတာ့မယ္…. စုပ္…. စုပ္…. အား…. အား…. အိုး…. အား…. ရွီး…. အား …. အား….”
ဝင္းႏြယ္၏ ခါးေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလုံး ရမ္းခါ၍ ၿပီးသြားသည္။ ဝင္းႏြယ္ ၿငိမ္က်သြားသည္အထိ သီသီခိုင္က ေစာက္ေစ့ေလးကို ဆက္၍ ျမႇင္းျမႇင္းေလး စုပ္ေပးေနၿပီးမွ သူမ၏ ပါးစပ္ကိုခြာ၍ မတ္တတ္ထ၍ ရပ္လိုက္သည္။
“ ေကာင္းလိုက္တာ မိသီရယ္….။ လာ…. နင့္ကို ငါ တလွည့္ ယက္ေပးမယ္…”
ဝင္းႏြယ္က ေျပာၿပီးထထိုင္ကာ ကုတင္ေပၚမွဆင္း၍ မတ္တတ္ရပ္လိုက္ၿပီး သီသီခိုင္ႏွင့္ ေနရာခ်င္းလဲရန္ ျပင္လိုက္သည္။
“ ဟင္….ဟို….ဟိုမွာ….”
ဝင္းႏြယ္ မ်က္လုံးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးႏွင့္ တံခါးေပါက္ဖက္ လက္ညႇိုးထိုးၿပီး ေၾကာက္အားလန႔္အားေျပာသည္။ သီသီခိုင္ တံခါးေပါက္ဖက္သို႔ လွည့္ၾကည့္သည္။
“ ဟင္….”
“ ဝုန္း… ဂ်ိဳင္း….”
တံခါးဝတြင္ မားမားႀကီးရပ္ေနေသာ ေဝမိုးကို ေတြ႕လိုက္ရၿပီး သီသီခိုင္မွာ လက္ျမန္ေျချမန္ျဖင့္ အိပ္ခန္းတံခါးေပါက္ကို ေျပးပိတ္လိုက္ေလသည္။
………………………………………………………
အိပ္ခန္းတံခါး ဝုန္းကနဲ ပိတ္သြားသည္ႏွင့္ ေဝမိုးမွာ ေခါင္းကိုသြင္သြင္ခါရမ္းလိုက္ၿပီး ေထာင္ထေနေသာ သူ႔လီးႀကီးကို ပုဆိုးေပၚမွအုပ္ကိုင္ကာ ခဏၾကာေအာင္ ပြတ္သပ္လိုက္ၿပီးေတာ့မွ အိမ္ထဲမွ ျပန္ထြက္ကာ ကားေပၚတက္၍ ေမာင္းထြက္ခဲ့ေလသည္။ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ တစ္ေယာက္တလွည့္ဆက္ၿပီး ပလူးေနၾကမွာ ေသခ်ာသည္။
နန္းဝင္းဝင္းႏြယ္မွာ သူမ၏မိခင္ နန္းရီဝင္းထက္ပင္ ပို၍ႏွာထန္ေသးေၾကာင္း ေဝမိုး မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕ ျမင္လာခဲ့ရသည္။ လွတာ၊ ေခ်ာတာ၊ စြဲမက္စရာေကာင္းတာကလည္း သူ႔အေမ နန္းရီဝင္းထက္ အမ်ားႀကီး သာေလသည္။ ဝင္းႏြယ္၏ ပုံရိပ္က ေဝမိုး၏ အာ႐ုံထဲက မထြက္ေခ်။ နန္းဝင္းဝင္းႏြယ္မွာ ဝတ္လစ္စလစ္ျဖင့္ ကုတင္ေစာင္းတြင္ ကုတင္ေပၚကန႔္လန႔္ ျဖတ္ကာ ပက္လက္လွန္လွဲေနသျဖင့္ သူမ၏ ရင္သားစိုင္ေတြက အထင္းသားျဖစ္ေနသည္။ နို႔ေတြက အိက်၍မေနဘဲ မို႔ဝင္း တင္းရင္း၍ေနသည္။ မို႔မို႔လုံးလုံးေလးေတြျဖစ္ေနသည္။
ဝင္းႏြယ္မွာ ရမက္ေတြထန္ၿပီး တစ္ကိုယ္လုံး ေကာ့ပ်ံကာျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ သူမ၏ ရင္သားစိုင္ႏွစ္ခုက တသိမ့္သိမ့္တုန္ၿပီးေနသည္။ နို႔သီးေခါင္းေလး ႏွစ္ခုကလည္း ေကာ့ေထာင္စူႂကြ၍ေနသည္။ သူမ၏ နို႔သီးေခါင္းမွာ သာမန္မိန္းမေတြထက္ ပိုၿပီး ရွည္ကာ ထိပ္ဖ်ားေလးေတြက ခၽြန္၍ေနသည္။ ဝမ္းဗိုက္သားက ရွပ္ရွပ္ေလး၊ ဆီးစပ္က မို႔ေမာက္ေနၿပီး ေစာက္ေမႊးေတြက ထူလွသန္လွသည္။ ဖင္ႀကီးက ေဖြးကာအိေနၿပီး ေပါင္တံတုတ္တုတ္ႀကီးေတြက ျဖဴေဖြး၍ေနသည္။ ေဝမိုးမွာ ဝင္းႏြယ္ကို ျပန္၍ျမင္ေယာင္ရင္း သက္ျပင္းအခါခါခ်ေနမိသည္။ သူေန႔စဥ္ ဝင္ထြက္ေနေသာအိမ္မို႔ နန္းဝင္းဝင္းႏြယ္ႏွင့္ နီးစပ္ဖို႔မွာ သိပ္ၿပီးမခက္လွေပ။ ဒါေပမယ့္ သူမ၏မိခင္ နန္းရီဝင္း မသိေအာင္ေတာ့ လုပ္ဖို႔လိုသည္။ ဒါဆိုရင္ မေအေရာ၊ သမီးပါ ေရရွည္ စားရေတာ့မည္ဟု ေဝမိုး ေတြးမိလိုက္ေလသည္။
………………………………………………………
ေဝမိုးက ကားကို ပုဇြန္ေတာင္ေဈးေရွ႕တြင္ အျမဲတမ္း ဂိတ္ထိုးထားတတ္ေလသည္။ ယခုလည္း ေဝမိုးမွာ ကားကို ဂိတ္ထိုးထားၿပီး ခရီးသည္ကိုေစာင့္ရင္း သတင္းစာကို ဖတ္၍ေနသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေမြးပ်ံ႕ေသာရနံ့ကို ရွူရွိုက္မိလိုက္သျဖင့္ ေဝမိုးမွာ သတင္းစာမွ မ်က္ႏွာကို ခြာလိုက္သည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ ကားေဘးတြင္ ကပ္၍ရပ္ေနေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ေျခေထာက္အစုံကို ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသည္။ ေဝမိုး ေကာင္မေလး၏ မ်က္ႏွာကို ေမာ့၍ၾကည့္လိုက္ရာ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနေသာ မ်က္လုံးတစ္စုံႏွင့္ ရင္ဆိုင္မိလိုက္သည္။
“ ဟင္…..ဝင္းႏြယ္ ”
ေဝမိုး ရင္ထဲ ဒိတ္ကနဲခုန္သြားသည္။ ေဝမိုး အံ့အားသင့္သြားသည္ကို ၾကည့္ၿပီး နန္းဝင္းဝင္းႏြယ္၏ မ်က္ႏွာေလး ျပဳံးေယာင္သမ္းသြားသည္။
“ ဦးမိုး…. သမီးကို အိမ္လိုက္ပို႔ေပးပါလား ”
“ အင္း….တက္ ”
ဝင္းႏြယ္ ကားေခါင္းကိုပတ္၍ ေလၽွာက္သြားၿပီး ကားေခါင္းခန္းတံခါးကိုဖြင့္၍ ေဝမိုးႏွင့္ ယွဥ္ထိုင္လိုက္သည္။ ကားကိုသာ ဂ႐ုစိုက္ၿပီး ေမာင္းလာရေပမယ့္ ေဝမိုး ရင္ေတြက တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနသလို သူ႔အၾကည့္ေတြကလည္း သူ၏ေဘးတြင္ ယွဥ္ထိုင္ေနေသာ ဝင္းႏြယ္ထံသို႔ ေရာက္ေရာက္သြားရသည္။ ဝင္းႏြယ္ဝတ္ထားေသာ စကပ္တိုတိုေလးက ေပါင္လည္ေလာက္သာရွိ၍ ျဖဴေဖြးဝင္းအိေနေသာ ေပါင္တံတုတ္တုတ္ႀကီးေတြက စြဲမက္စရာေကာင္းေအာင္ ေပၚလြင္၍ေနသည္။ ဝင္းႏြယ္မွာ ႏွုတ္ခမ္းေလးကို တင္းတင္းေလးေစ့၍ စူးရွဝိုင္းစက္ေသာ သူမ၏ မ်က္လုံးအစုံက ေရွ႕တူရွုသို႔ ၾကည့္ေနသည္။ ဝင္းႏြယ္၏ပုံစံမွာ တစ္စုံတစ္ခုကို ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားေနပုံရသည္။
နန္းဝင္းဝင္းႏြယ္တို႔အိမ္မွာ ေအဘီစီတြင္ဆိုေတာ့ ကားက ခဏေလးေမာင္းရသည္။ ၿခံေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ေဝမိုး ကားကိုရပ္လိုက္သည္။
“ ဦးမိုး….အိမ္ထဲဝင္ဦး ”
အသံျပတ္ႏွင့္ဆိုေပမယ့္ အမိန႔္ေပးသံမေပါက္။ ဝင္းႏြယ္၏ အသံေလးက ႏုႏုေလး။ ေဝမိုးရင္ထဲ တဒိန္းဒိန္း ျဖစ္သြားသည္။ ကားထဲမွ ထြက္၍ ဝင္းႏြယ္ေနာက္သို႔ လိုက္လာခဲ့သည္။ တင္းတင္းရင္းရင္းေလး ဝတ္ထားေသာ စကပ္ေလးအတြင္းမွ တင္သားစိုင္ႀကီးေတြက တအိအိတုန္ခါ၍ေနသည္။ ေဝမိုး သက္ျပင္းအခါခါခ်ရင္း ဝင္းႏြယ္၏ ေနာက္ဖက္မွ လိုက္လာကာ အိမ္ထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့သည္။
“ ဦးမိုး ခဏထိုင္ဦးေနာ္ ”
ေဝမိုးကို လွည့္မၾကည့္ဘဲ ဝင္းႏြယ္ကေျပာကာ အိမ္အတြင္းဖက္သို႔ ေတာက္ေလၽွာက္ဝင္သြားသည္။ ေဝမိုး အိမ္ေရွ႕ခန္းမွ ကုလားထိုင္တြင္ ဝင္၍ ထိုင္လိုက္သည္။ ငါးမိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ ဝင္းႏြယ္ အိမ္အတြင္းဖက္မွ ျပန္၍ထြက္လာသည္။ ေစာေစာက အဝတ္အစားႏွင့္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ထဘီေလးတစ္ထည္ကိုသာ ရင္လ်ားဝတ္ထားသည္။ ျဖဴျဖဴဝင္းဝင္းအသားအရည္ေလးႏွင့္ တစ္တစ္ရစ္ရစ္လွပေသာ ဝင္းႏြယ္ကို လွမ္းၾကည့္ရင္း ေဝမိုး ၾကက္ေသ ေသသြားသည္။ ဝင္းႏြယ္ သူထိုင္ေနေသာ ေနရာေရွ႕တြင္ ေျခစုံလာရပ္သည္။
“ ဦးမိုးကို သမီးတစ္ခုေျပာမလို႔ ”
ဝင္းႏြယ္၏ မ်က္ႏွာေလးကို သူၾကည့္လိုက္သည္။
“ ေျပာေလ ”
“ ဦးမိုး လူႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး မတရားဘူး ”
“ ဟင္…..ဦး….ဘာ….”
“ ေန….ေနဦး….. သမီး စကားမဆုံးေသးဘူး ”
ဝင္းႏြယ္က သူ႔ကို လက္ကာၿပီးေျပာသည္။ ၿပီးေတာ့ စကားကိုဆက္၍ မေျပာဘဲ ခပ္ေတြေတြေလးရပ္ကာ ေဝမိုးကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ဝင္းႏြယ္ ေျပာရမွာ ခက္ေနပုံရသည္။ ေျပာမထြက္ပုံလည္းရသည္။
“ ဦးကို အားမနာပါနဲ႔ ေျပာစရာရွိတာ ေျပာပါ…..”
ဒီေတာ့မွ ဝင္းႏြယ္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္ၿပီး ဆက္ေျပာသည္။
“ ဦးမိုးကို သမီးေမးမယ္….အဲဒါကို အမွန္အတိုင္းေျဖ….”
“ အင္း….”
“ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ တန္ဖိုးထားတဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုကို လူမျမင္ေအာင္ သိမ္းထားတာကို ခိုးၿပီးၾကည့္တာ တရားပါ့မလား. …..”
“ ဘယ္တရားပါ့မလဲ…. ဒါက… ဦး…..”
“ ေနဦး သမီးဆက္ေျပာဦးမယ္….။ အဲ့ဒီလို သူမ်ား ပစၥည္းကို ပိုင္ရွင္မသိေအာင္ ခိုးၾကည့္ၿပီး သူ႔ပစၥည္းၾကေတာ့ လူျမင္မွာစိုးလို႔ သိမ္းဆည္းထားတယ္ဆိုရင္ အဲဒီလူ တရားပါ့မလား….”
“ ဘယ္တရားပါ့မလဲ….”
ဝင္းႏြယ္ သူ႔ကိုစိုက္ၾကည့္ေနရင္း ပါးခ်ိဳင့္ေလးေပၚေအာင္ ျပဳံးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္အတြင္းဖက္သို႔ လွည့္ထြက္ရန္ ျပင္လိုက္သည္။
“ ဦးမိုး မတရားဘူး ”
“ ဟင္….”
ဝင္းႏြယ္ အိမ္အတြင္းဖက္သို႔ ဝင္သြားေခ်ၿပီ။ ေဝမိုး ခ်က္ခ်င္းသေဘာေပါက္လိုက္ေပမယ့္ ခဏေၾကာင္ေနၿပီးမွ ဝင္းႏြယ္၏ေနာက္သို႔ ဝင္၍လိုက္ခဲ့ေလသည္။ ေဝမိုး အခန္းဝေရာက္ေသာအခါ နန္းဝင္းဝင္းႏြယ္မွာ အိပ္ခန္းထဲရွိ ျပတင္းေပါက္ တစ္ခုေရွ႕တြင္ အိမ္ခန္းထဲသို႔ ေက်ာေပး၍ ရပ္ေနသည္။ ေဝမိုး အိပ္ခန္းထဲသို႔ ေျဖးညႇင္းစြာ ေလၽွာက္ဝင္လာၿပီး ကုတင္ေဘးတြင္ရပ္၍ ဝင္းႏြယ္၏ ေနာက္ေက်ာအလွကိုၾကည့္၍ ခံစားေနမိသည္။ ဝင္းႏြယ္ႏွင့္က တစ္လွံအကြာေလာက္သာ ကြာျခားေတာ့သည္။ ဝင္းႏြယ္၏ အသက္ရွူသံေတြက ျပင္းထန္ၿပီး ျမန္ဆန္၍ေနသည္။ အသက္ျပင္းျပင္းရွူေနေသာေၾကာင့္ ရင္လ်ားထားေသာ ထဘီအတြင္းမွ မလုံတလုံ ရင္သားဆိုင္ႀကီးမ်ားမွာ ႂကြတက္လာလိုက္၊ နိမ့္ဆင္းသြားလိုက္ႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။
ေဝမိုး သူ၏ ရွပ္အကၤ်ီကိုခၽြတ္၍ ကုတင္တန္းေပၚတင္လိုက္သည္။ ၿပီးလၽွင္ ပုဆိုးႏွင့္ အတြင္းခံေဘာင္းဘီတို႔ကို ကြင္းလုံးခၽြတ္ခ်လိုက္ရာ ဝင္းႏြယ္ႏွင့္အတူ ကားေပၚတြင္ရွိကတည္းက ႀကိတ္မနိုင္ခဲမရ ျဖစ္ေနေသာ လီးတန္ႀကီးက ေျဖာင္းကနဲ ထြက္၍လာသည္။ ေဝမိုး ဝတ္လစ္စလစ္ ျဖစ္သြားၿပီ။ အရွည္ (၇) လက္မႏွင့္ လုံးပတ္ (၄) လက္မခြဲေလာက္ရွိေသာ သူ႔လီးႀကီးကို လက္ျဖင့္ကိုင္ကာ ဝင္းႏြယ္ကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး တစ္ႀကိမ္ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ လီးကို လက္ျဖင့္ ဆုပ္ညႇစ္လိုက္ၿပီး ေရွ႕မွကုတင္ေပၚသို႔ ပက္လက္လွဲခ်လိုက္ေတာ့သည္။ တၿပိဳင္နက္တည္းမွာလိုပင္ ဝင္းႏြယ္တစ္ေယာက္ ကုတင္ေဘးသို႔ ေရာက္၍လာသည္။ ေထာင္မတ္ေနေသာ ေဝမိုး၏လီးႀကီးကို မမွိတ္မသုန္ၾကည့္ရင္း သူမကိုယ္ေပၚမွ ရင္လ်ားထားေသာ ထဘီကို ကြင္းလုံးခၽြတ္ခ်လိုက္သည္။
ဝတ္လစ္စလစ္ျဖစ္သြားေသာ ဝင္းႏြယ္က သူမ၏လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ေဝမိုး၏လီးတန္ႀကီးကို လွမ္း၍ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး ကုတင္ေစာင္းတြင္ဝင္၍ထိုင္လိုက္သည္။ ၿပီးလၽွင္ က်န္ေသာလက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ေဝမိုး၏ ေဂြးဥႀကီးမ်ားကို အရသာခံ၍ ကိုင္ၾကည့္သည္။ ေဝမိုးက သူမ၏တင္သားႀကီးေတြကို လွမ္း၍ကိုင္လိုက္သည္။ တင္သားႀကီးမ်ားမွာ တင္း၍ လုံးက်စ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ဝင္းႏြယ္က ေဝမိုး၏ေဘးသို႔ လွဲခ်လိုက္ရာ ေဝမိုးက သူမကိုဖက္၍ ႏွုတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို စုပ္နမ္းလိုက္သည္။
ဝင္းႏြယ္က သူမ၏ပါးစပ္ေလးကို အသာေလး ဟေပးၿပီး သူမ၏လၽွာေလးကို ေဝမိုး၏ပါးစပ္ထဲသို႔ ထိုးသြင္းေပးရာ ေဝမိုးမွာ ဝင္းႏြယ္၏ လၽွာေလးကို မက္မက္ေမာေမာ စုပ္ယူေနမိသည္။ အိပ္ခန္းထဲေရာက္မွ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ စကားမေျပာျဖစ္ၾကေခ်။ ဝင္းႏြယ္၏ လက္တစ္ဖက္ကေတာ့ လီးေပၚမွ မခြာေပ။ လီးႀကီးကို ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း ပြတ္သပ္ေပးေနသည္။ ထိုနည္းတူပင္ ေဝမိုး၏ လက္တစ္ဖက္ကလည္း ဝင္းႏြယ္၏ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးေပၚ အုပ္၍ကိုင္ကာ အေမႊး ရွည္ရွည္ေလးမ်ားကို သပ္၍တင္ေပးရင္း ေစာက္ပတ္ႏွုတ္ခမ္းသားႀကီးႏွစ္ခုကို ပြတ္၍ေပးသည္။ ထိုအခါ လက္ဖဝါးထဲ၌ ခိုးလိုးခုလုျဖစ္ေနေသာ ေစာက္ေစ့ေလးကို ေလာက္စာလုံး လုံးသလို လက္ဖဝါးထဲထည့္၍ လွိမ့္ေပးသည္။
“ အို…. ဟင့္….. ဟင့္….. ဦး….. အင့္….. ဟင့္….. ဦး….. က်မနို႔ေတြ စို႔ေပးစမ္းပါလား…. ဟင့္…. အင့္….. ဟင္း….”
ဝင္းႏြယ္ ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ေဝမိုးက ဝင္းႏြယ္၏ နို႔တစ္ဖက္ကို ပါးစပ္ျဖင့္ငုံလိုက္သည္။ ပါးစပ္ထဲေရာက္လာေသာ နို႔သီးေခါင္းေလးကို လၽွာနဲ႔ထိုးဖိပြတ္ေပးရင္း နို႔သီးေခါင္းအေျခကိုေတာ့ သြားနဲ႔မနာေအာင္ ကိုက္ေပးသည္။ သူ၏ လြတ္ေနေသာ လက္တစ္ဖက္က ဝင္းႏြယ္၏ ေစာက္ဖုတ္ကိုလွမ္း၍ ကိုင္လိုက္ျပန္သည္။ နန္းဝင္းဝင္းႏြယ္က အလိုက္တသိပင္ သူမ၏ ေပါင္တန္ႀကီးမ်ားကို ကား၍ေပးသည္။
လက္ဖဝါးျဖင့္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ရိုက္လိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလး ေကာ့၍တက္လာသည္။ ရမၼက္စိတ္ေၾကာင့္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက ေဖာင္းကားေနတာဆိုေတာ့ လက္ထဲမွာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက တလုံးတခဲ အိအိေထြးေထြးႀကီး ျဖစ္၍ေနသည္။ အကြဲေၾကာင္းတစ္ေလၽွာက္ ပြတ္စမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေစာက္ရည္ၾကည္ေတြက ဝက္ဝက္ကြဲ စိုရႊဲ၍ေနသည္။ ေဝမိုး မၾကဳံဖူးေလာက္ေအာင္ပင္ ေစာက္ရည္ၾကည္ေတြက မ်ားျပားစိုစြတ္၍ေနသည္။ ဝင္းႏြယ္တစ္ေယာက္ အေတာ္ဏွာထန္တာဘဲဟု ေတြးမိလိုက္႐ုံမက သူမ၏ မိခင္ထက္ပင္ ပို၍ထန္ေၾကာင္း သတိျပဳမိလိုက္သည္။
ေဝမိုး နို႔စို႔ေပးေနတာကို ရပ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ထထိုင္လိုက္လၽွင္ ပက္လက္ေလးျဖစ္ေနေသာ ဝင္းႏြယ္က သူမ၏ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို ဒူးေကြး၍ေထာင္လိုက္ၿပီး ကားေပးလိုက္သည္။ ေဝမိုးတက္လိုး၍ရေအာင္ အဆင္သင့္ျပင္ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ သည္။ အသင့္ျပင္ေပးထားေသာ ဝင္းႏြယ္၏ ကိုယ္ေနဟန္ထားေလးမွာ ရမက္ႂကြစရာေကာင္းလြန္းလွသည္။ ေဝမိုး သူမ၏ ေပါင္ေဖြးေဖြးႀကီးႏွစ္လုံးၾကားသို႔ ဝင္လိုက္ၿပီး လီးကို လက္ႏွင့္ကိုင္၍ ေစာက္ပတ္ဝကိုမွန္း၍ လီးထိပ္ျဖင့္ ေတ့ေထာက္လိုက္သည္။
“ အို….အဟင့္….ဦး….”
ေစာက္ရည္ၾကည္မ်ား မတရားစိုရႊဲေနမွုေၾကာင့္ လီးထိပ္က ႏွုတ္ခမ္းသားႀကီးႏွစ္ခုၾကားသို႔ ႏွီးတျပားခန႔္ နစ္ဝင္သြားသည္။ ထိုအခိုက္ ဝင္းႏြယ္ကလည္း သူမ၏ ဖင္ႀကီးကို အလိုက္သင့္ ေကာ့တင္ေပးခိုက္ႏွင့္ အံကိုက္သြားၿပီး အထဲသို႔ လီးတန္ႀကီး တဝက္ေလာက္ ဝင္၍ သြားေလသည္။ ခၽြဲက်ိက်ိအေတြ႕နဲ႔ တင္းၾကပ္ၾကပ္အေတြ႕တို႔ ႏွစ္ရပ္ေပါင္း၍ လီးတန္ႀကီးက ခံစားလိုက္ရသည္။ ေဝမိုးက က်န္ေနေသာလီးတဝက္ကို ထပ္၍ ဖိသြင္းလိုက္သည္။
“ ျဗစ္….ျဗစ္….ဖြတ္ ”
“ အား…. ကၽြတ္…. ကၽြတ္…. ေျဖးေျဖး… ဦးရယ္….. ေျဖးေျဖး….. အား…. အား….”
နန္းဝင္းဝင္းႏြယ္ဆိုေသာ ေကာင္မေလး၏ မ်က္ႏွာေလး ရွုံ႔မဲ့ၿပီး ၿငီးရွာသည္။ ေဝမိုး၏ လီးရွည္ရွည္တုတ္တုတ္ႀကီးက ေစာက္ဖုတ္ထဲသို႔ တဆုံးဝင္၍သြားသည္။
“ ဝင္သြားၿပီ….အဟင့္….ဝင္သြားၿပီ ”
“ သိပ္နာေနလား သမီး ”
“ ဟုတ္တယ္ ဦးရာ…. ေတာ္ေတာ္နာတယ္…. ဦးဟာႀကီးက အရမ္းႀကီးတာကိုး….”
“ နာတယ္ဆိုရင္ လီးျပန္ထုတ္လိုက္မယ္ေလ ”
“ အပိုေတြ လာေျပာမေနနဲ႔…. အနာခံၿပီးမွေတာ့ ျပန္မထုတ္နဲ႔ေတာ့….”
“ ဒါဆိုရင္ ဆက္ၿပီးလိုးမယ္ေနာ္ ”
“ အင္း….လိုးေလ…. သိပ္ေတာ့မၾကမ္းနဲ႔ေနာ္ ဦး ”
ေဝမိုးက ေစာက္ဖုတ္ထဲကလီးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ ျပန္သြင္းလိုက္ျဖင့္ ေျဖးေျဖးမွန္မွန္ေလး လိုးေပးသည္။ ႀကီးမားတုတ္ခိုင္လွသည့္ ေဝမိုး၏လီးႏွင့္ က်ဥ္းၾကပ္လွေသာ ဝင္းႏြယ္၏ ေစာက္ဖုတ္တို႔မွာ အံက်သြားေစရန္ အစပ်ိဳး၍ က်င့္ယူေနျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ရမက္ထန္ေသာ နန္းဝင္းဝင္းႏြယ္ကလည္း သူမ၏ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ေကာ့ေကာ့တင္ေပးသည္။ ေဝမိုးက က်ဥ္းၾကပ္လွေသာ ဝင္းႏြယ္၏ေစာက္ဖုတ္မွာ သူ၏လီးႀကီးႏွင့္ က်င့္သားရလာၿပီဆိုသည္ကို သတိထားမိလိုက္ၿပီး တဆင့္ တက္၍ ခပ္မွန္မွန္ တစ္ခ်က္ခ်င္း ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးေပးသည္။
“ ဖြတ္….စြပ္….ဖြတ္…စြပ္….ဖြတ္…”
“ အင့္…. ဟင့္….. ေကာင္းတယ္ ဦးရာ….. ေဆာင့္…. ေဆာင့္…. ေလ….”
“ ဖြတ္…. ဖြတ္…. ႁပြတ္…. ျဗစ္… ျဗစ္…. ေဆာင့္… ေဆာင့္…. ပိုၿပီး ျပင္းျပင္း ေဆာင့္…. အား…. အား….. ထြက္ကုန္ၿပီ…. အား…. အား….”
အခ်က္သုံးဆယ္ေလာက္ ခပ္ျပင္းျပင္း ေဆာင့္လိုးေပးလိုက္ေသာအခါ နန္းဝင္းဝင္းႏြယ္သည္ ငါးဖယ္ပ်ံသလို ေကာ့ေကာ့တက္ၿပီး ၿပီးသြားသည္။ ေဝမိုးက မၿပီးေသးေပ။ ေဆာင့္တာရပ္လိုက္ၿပီး လီးကို အဖုတ္ထဲဖိထည့္ၿပီး စိမ္ေပးထားလိုက္သည္။
နန္းဝင္းဝင္းႏြယ္၏ ကိုယ္လုံးေလး ၿငိမ္က်သြားေတာ့မွ အဖုတ္ထဲမွ လီးႀကီးအား ေဝမိုးက ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။
“ ကဲ ဝင္းႏြယ္….. ေလးဖက္ေထာက္ၿပီး ကုန္းေပးစမ္းဟာ….။ နင့္ ဖင္ႀကီးေတြၾကည့္ၿပီး ငါလိုးခ်င္လို႔…..”
ေဝမိုး တမင္သက္သက္ တစ္တစ္ခြခြ ေျပာလိုက္တာျဖစ္သည္။ ၾကားလိုက္ရေသာ ဝင္းႏြယ္မွာ ခ်က္ခ်င္း စိတ္ေတြလွုပ္ရွား၍သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ အိပ္ယာေပၚတြင္ ထထိုင္ၿပီး ေလးဖက္ေထာက္၍ ကုန္းေပးလိုက္သည္။ ထိုအခါ ေဝမိုးက သူမ၏ေနာက္တြင္ ေနရာယူ၍ သူမ၏ဖင္သားႀကီးႏွစ္ျခမ္းကို က်က်နနျဖဲကာ လီးကို ေစာက္ပတ္ဝတြင္ေတ့ၿပီး ဖိ၍ထိုးသြင္းသည္။
“ အား….ကၽြတ္…..ကၽြတ္….ရွီး….”
ဝင္းႏြယ္ ဆတ္ကနဲ တုန္သြားၿပီး စုပ္သပ္၍ ညီးလိုက္သည္။ ေဝမိုးက သူမ၏ခါးေသးေသးေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ညႇပ္ကိုင္ထားၿပီး ဒစ္ျမဳပ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ သူ၏လီးႀကီးကို ဆက္ၿပီး လိုးသြင္းေနသည္။ တအားဖိၿပီး သြင္းတာမ်ိဳးမဟုတ္။ တထစ္ခ်င္း သြင္းေနတာျဖစ္သည္။
“ အ…. အမေလး…. ေလး…. ဦးရယ္…. အားပါးပါး…. ဟင့္…. ဝင္လာတယ္…. ဦးရဲ့လီးႀကီး က်မအဖုတ္ထဲကို…. ဝင္.. ဝင္…. တယ္…. အား…. အား….. ေျဖး….. ေျဖး မၾကမ္းပါနဲ႔….. ေျဖးေျဖး….”
ေနာက္ဆုံး လီးက တစ္ေခ်ာင္းလုံးဝင္၍သြားသည္။ ဝင္ေနေသာ လီးကိုၿငိမ္ထားၿပီး ေဝမိုးက ဝင္းႏြယ္၏ဖင္သားႀကီး ႏွစ္ခုကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္အရသာခံ၍ကိုင္ကာ ဆုပ္နယ္၍ေပးသည္။ ဝင္းႏြယ္၏စိတ္ေတြ အေတာ္ႀကီး ထ၍လာသည္။
“ လုပ္ေတာ့ေလ ဦးရာ…. လီးတစ္ေခ်ာင္းလုံးဝင္ေနၿပီပဲဟာ…. ဘာလုပ္ေနတာလဲလို႔…. ဟင့္….. ဟင့္…. ဟင့္….”
နန္းဝင္းဝင္းႏြယ္ လီးတစ္လစ္ႀကီးဝင္ေနေသာ သူမ၏ဖင္ႀကီးကို လွုပ္၍လွုပ္၍ ေလးဖက္ကုန္းေနရာမွ ေျပာရွာသည္။ ေဝမိုးက သေဘာက်စြာ ျပဳံးလိုက္ၿပီး ဝင္းႏြယ္၏ ဖင္သားႀကီးႏွစ္ဖက္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ က်က်နနကိုင္ၿပီး လီးႀကီးကို ေျဖးေျဖးေလး သြင္းလိုက္ထုတ္လိုက္ လုပ္သည္။ တကယ့္မွ ေျဖးေျဖးေလးျဖစ္သည္။ က်ဥ္းၾကပ္လွေသာ ေစာက္ဖုတ္ထဲကို တုတ္ခိုင္ႀကီးမားလွတဲ့ လီးက ဝင္ေနတာဆိုေတာ့ ၾကပ္ညပ္ေနေသာ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသား ႏွုတ္ခမ္းသားမ်ားက လီးႀကီး ဆြဲထုတ္လိုက္တိုင္း စူစူ၍ထြက္လာသည္။ ေဝမိုး၏ လိုးေဆာင့္ခ်က္ေတြက တေျဖးေျဖး သြက္သြက္လာသလို အားလည္းျပင္းလာသည္။
“ စြပ္….ဖြတ္….ဖြတ္….ႁပြတ္….ျဗစ္…ဖြတ္….ဖြတ္….”
“ အား…. ဟား….. ေဆာင့္….. ေဆာင့္….. တအားေဆာင့္….. အင္း…. အား….. အား…..”
ဝင္းႏြယ္၏ေသြးသားေတြ အရမ္းပင္လွုပ္ရွား၍လာသည္။ ပါးစပ္က အငမ္းမရေျပာရင္း သူမ၏ဖင္ဆုံႀကီးကို ေကာ့ေကာ့တင္ေပးသည္။ ဝင္းႏြယ္မွာ ေလးဖက္ေထာက္လ်က္ပုံစံပင္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ခႏၶာကိုယ္အေပၚပိုင္းကို အိပ္ယာေပၚတြင္ ျပားေနေအာင္ကပ္ၿပီး ဝပ္ေပးထားကာ ဖင္ပူးေတာင္းေထာင္၍ အလိုးခံေနသည့္ အေနအထားသို႔ ေရာက္၍ေနသည္။
“ ဖြတ္…. ဖြတ္…. စြပ္…. စြပ္…. ႁပြတ္…. အား…. ပါး…. အား…. အား…. အိုး…. အိုး….. အမေလး…. ေလး…. ကၽြတ္…… ကၽြတ္….. ကၽြတ္….”
နန္းဝင္းဝင္းႏြယ္ ဘယ္လိုမွ မထိန္းနိုင္ေတာ့ဘဲ အရည္ေတြကို ပန္းထုတ္လိုက္သည္။ ဝင္းႏြယ္ ၿပီးသြားမွန္းသိေပမယ့္ ေဝမိုးက အလိုးအေဆာင့္ မရပ္ေတာ့ပါ။ လွုပ္ရွားသြားေသာ သူမ၏ ဖင္ႀကီးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ထိန္းကိုင္ကာ ဖိ၍ ဖိ၍ ေဆာင့္ကာလိုးသည္။
“ ဖြတ္…. ဖြတ္…. ႁပြတ္….. ႁပြတ္…. စြပ္…. ဖြတ္…. ျဗစ္…. ျဗစ္…. ဖြတ္…. အား… အ… အီး… ရွီး… အ… အမေလး…. အိုး…. အိုး….”
ၿပီးသြားၿပီးေနာက္ က်ိန္းစပ္ေနေသာ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ခပ္ထြားထြားတုတ္တုတ္ႀကီးက အားရပါးရဆက္ၿပီး ေဆာင့္လိုးေနသည္ျဖစ္၍ ဝင္းႏြယ္မွာ ေစာက္ဖုတ္ထဲတြင္ က်ိန္းစပ္ၿပီး နာလွသည္။ ဒါေပမယ့္ အခ်က္(၂၀)ေလာက္ဆက္ၿပီး ေဆာင့္ၿပီးခ်ိန္တြင္ေတာ့ အရသာေကာင္း၍လာၿပီး သူမ၏ေသြးသားမ်ား ျပန္၍ဆူပြက္လာသည္။
“ ဖြတ္…. ဖြတ္…. စြပ္…. စြပ္…. ႁပြတ္…. အီး…. ေဆာင့္…. ဦး…. သမီး ေကာင္းလာၿပီ မညႇာနဲ႔…. ေဆာင့္…. ေဆာင့္…. အိုး….. အိုး….”
တေျဖးေျဖးေကာင္းလာေသာ ဝင္းႏြယ္မွာ ၿပီးလုၿပီးခ်င္ျဖစ္လာသလို ၿပီးခ်င္လာေသာ ေဝမိုးကလည္း ဒလစပ္ေဆာင့္သည္။ ဝင္းႏြယ္ေျပာၿပီး အခ်က္(၂၀)ေလာက္ ေဆာင့္ၿပီးခ်ိန္တြင္ေတာ့ ေဝမိုး၏ လရည္မ်ားမွာ တပုံတပင္ႀကီး အရွိန္ျပင္းျပင္း ျဖင့္ ပန္းထြက္သြားရာ ပူပူေႏြးေႏြးသုတ္ရည္မ်ား သားအိမ္ထဲသို႔ အရွိန္ျပင္းစြာ က်ေရာက္ခိုက္ နန္းဝင္းဝင္းႏြယ္မွာလည္း ဖင္ႀကီးရမ္းခါ၍ ၿပီးသြားေတာ့သည္။
“ ဖြတ္…. ႁပြတ္…. စြပ္…. ဖြတ္….. ျဗစ္…. ႁပြတ္…. ျဗစ္…. ဖြတ္… ျဗစ္… အိုး…. ဦး…. အား…. အား…. ထြက္…. ထြက္ၿပီ…. အား…. အမေလး….. ေကာင္းလိုက္တာရွင္…… အ….. အမေလး….. ဘယ္လို ေကာင္းမွန္းကို မသိေတာ့ပါဘူး….. အား…… အား….”။…ၿပီးပါၿပီ
