မျှစ်ချိုးရင်း ကုန်းလိုက်တဲ့ အေးမူ

Unicode

ထွန်းရီ တစ်ယောက် အိပ်ပြန်ချိန်နီးပြီမို့ လှန်ထားသော နွားထီးနှစ်ကောင်နှင့် နွားမသားအမိကို ပြန်ခေါ်ရန် တဲအတွင်းမှ ထွက်လာခဲ့သည်။ နွားတွေက ယာခင်းနှစ်ကွက်ကျော်မှာ ရှိနေသည်မို့ အတန်ငယ် လှမ်းသည်။ သူ့ယာခင်းတွေက တောင်မြေမှာပင် ကပ်လျှက်ရှိသည်။ အထီးတစ်ကောင်က ကြိုးလွတ်ပြီး အတော်ဝေးဝေးရှိ တောင်ခြေလျှိုကြားမှာ ရောက်နေသဖြင့် ဆွဲခေါ်ရန်သွားစဉ် ဘယ်ဘက်တောင်ခါးပန်းရှိ အလွန်ထူထပ်သော ဝါးရုံတောကြားဆီမှ… “…..ရှုး…..ရှုး……ကျစ်……ကျစ်…….”  ဟူသော အသံကြားရသဖြင့် မော့ကြည့်လိုက်သည်။အေးမူက အသံမထုတ်ဘဲ သူ့ကို လက်ရပ်ခေါ်နေသဖြင့် နွားကို သစ်ငုတ်တစ်ခုတွင် ချည်ထားလိုက်ပြီး အေးမူရှိရာသို့ သမန်းပင် ဝါးရုံပင်များကို ကွေ့ဖြတ်ကျော်ရင်း  “…..ဒီကောင်မ တစ်ယောက်ထဲ ဘာလုပ်နေတာပါလိမ့်…” ဟူသော အတွေးဖြင့် အေးမူရှိရာသို့ တက်လာခဲ့သည်။

မိုးကောင်းသော ရာသီမို့ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်တွင် ကျခတ်ဝါးပင်များက ပိန်းပိတ်အောင် စိမ်းစိုထူထပ်လျှက် ရှိနေပါသည်။ အကြံအဖန်လုပ်ရန် အလွန်ကောင်းသော ဂျက်တစ်ခုပါလားဟု တွေးရင်း ထွန်းရီ ကျားပြုံးပြုံးလိုက်သည်။ ကိုယ့်အလုပ်နှင့်ကို မအားလပ်သည်မို့ ဒီနေရာသို့ ထွန်းရီ မရောက်ဖြစ်ပါ။ ယခုမူ သစ်တောဋ္ဌာနမှ ထင်းမခုတ်ရန် အတင်းအကြပ် တားမြစ်ထားသည်မို့ ပို၍ပင် မရောက်ဖြစ်တော့။ အေးမူရှိသော နေရာသို့ ရောက်သောအခါ ပို၍ပင် အံ့သြရပြန်သည်။ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်တွင် ဝါးရုံပင်တွေက ထူထပ်စွာ ပေါက်နေသလောက် အလယ်ရှိ ၁၀ ပေပတ်လည်ခန့် ကွက်လပ်မှာမူ ရှင်းလင်းနေသည်။ မျှစ်ချိုးသူ၊ မှိုရှာသူတို့၏ စခန်းချရာ နေရာမို့လားမသိ အောက်ခြေတွင် မြေဇာမြက်ပင်များမှတစ်ပါး ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ရှိနေပါသည်။ ဘေးဝဲယာရှိ ဝါးရုံကိုင်းဖျားတို့က အုပ်ဆိုင်းယှက်မိုးထားသဖြင့် အမိုးသဖွယ်လည်း ဖြစ်နေပြန်သည်။

ထွန်းရီတစ်ယောက် သူဖတ်ဖူးသော တောထဲက ထင်းခွေသမ တစ်ယောက်နှင့် ဖိုးသူတော်တစ်ပါးတို့၏ ကာမဇာတ်လမ်း တစ်ပုဒ်ကို သွားသတိရလိုက်မိသည်။ အင်း နေရာတိုင်းမှာ ကာမရှိသည်ဆိုသလိုပါလား။ အေးမူက ထွန်းရီကို တွေ့သောအခါ…… “……လာပါအုံးဟဲ့ ဒီမှာ ငါ့မျှစ်စည်း ပင့်ပေးစမ်းပါ……. များတော့ တစ်ယောက်ထဲ မနိုင်ဘူး ဖြစ်နေတယ်…..” ဟုတ်တော့ ဟုတ်သည်။ မျှစ်စည်းက အတော်ကြီး၏။ လက်တပွေ့စာပင်မက။ နောက်ပြီး မှိုဥနက်တွေကလည်း ကျန်ကျောင်းကျွတ်ကျွတ်အိတ်ကြီးနှင့် တစ်လုံး။ တော်တော် လောဘကြီးတဲ့ အေးမူဟု ထွန်းရီ စိတ်ထဲထင်လိုက်သည်။ အေးမူက အပေါ်မှ ထပ်ဝတ်ထားသော ရှပ်အင်္ကျီ လက်ရှည် ခပ်နွမ်းနွမ်းကို ခေါင်းခုလုပ်ရန် ချွတ်လိုက်သည်။ အတွင်းက ဝတ်ထားသော အင်္ကျီက နီညိုရောင် ခါးတိုလက်ပြတ် တက်တရွန် အင်္ကျီဝတ်ထားသော ထဘီကလည်း နက်ပြာရောင် လေယာဉ်မောင်စ။ တော်ဝတ်ထဘီ အင်္ကျီ များဖြစ်၍ အရောင်ကတော့ အတော်လွင့်ပျယ်နေပါပြီ။

သို့သော်…………. စိုပြေဖြူဝင်းသော သူမ အသားအရေနှင့် အလွန်လိုက်ဖက်လှသည်။သူမ၏ မိန်းမပီသသော စွဲမက်စရာ အလှများကို အဝတ်အစားနွမ်းတို့က ဖုံးကွယ်ထားနိုင်စွမ်း မရှိပါပေ။ အေးမူ၏ အဖုအထစ်၊ အမို့အမောက်၊ အရှိုက်အဟိုက် အစွင့်အကားတို့က တောဝတ်အနွမ်းတို့ကို ထွင်းဖောက်၍ ထင်းထင်းကြီး ပေါ်လွင်နေပါသည်။ ထို့အပြင် သွေးသားဆူဖြိုးပြီး အလှတွေ တိုးနေသည့်အတွက် ထွန်းရီစိတ်တွေ ဗလောင်ဆူ လှုပ်ခတ်လာ၏။ အင်းလေ……… တစ်ချိန်က ရွာ၏ ကွမ်းတောင်ကိုင် ဆိုတော့လည်း သည်လောက်တော့ ရှိပေမပေါ့။ အေးမူ အသက်က ထွန်းရီနှင့် မတိမ်းမယိမ်း (၂၆) နှစ် ဝန်းကျင်သာ ရှိသေး၏။ သူမယောကျ်ား ခင်မောင်ဝင်းက ကချင်ပြည်နယ်ဘက် ကျောက်တူး ထွက်သွားရာ (၆) လကျော်ရှိပြီ။ ယခုအချိန်ထိ ပြန်မလာပေ။ ငှက်ဖျားမိပြီး သေသလိုလို၊ အဖမ်းခံရပြီး ထောင်ကျနေသလိုလို၊ အသတ်ခံရ သလိုလို သတင်းတွေ ထွက်သော်လည်း ဘာမှတော့ သဲသဲကွဲကွဲ မသိရ။ ရွာသူရွာသားတွေအဖို့ သည်မျှအထိ မျက်စိရေးမပေါက်ကြပါ။

အေးမူမှာ သားတစ်ယောက်သာ ရသေး၏။ သူ့သားက အခုမှ (၂) တန်းသာ ရှိသေး၏။ ခင်မောင်ဝင်း မိဘများနှင့် အတူနေရ၏။ ခင်မောင်ဝင်း ထွက်သွားပြီး (၃) လ အကြာတွင် ခင်မောင်ဝင်း အမေလည်း သွေးတိုးရောဂါနှင့် ဆုံးသွားသည်။

ခင်မောင်ဝင်းအဖေ အေးမူယောက္ခမ နာမည်က ဦးထွန်းဟန်။ အသက်က (၄၈) နှစ်ခန့်ရှိပြီ…။ တောင်သူလယ်လုပ်၊ ဆေးလည်းကု၊ ပယောဂလည်း ကုသည်။ ခင်မောင်ဝင်းက တစ်ဦးတည်းသော သားမို့ အမွေကိစ္စ အရှုပ်အရှင်းလည်း မရှိသည့်အတွက် အေးမူအဖို့ အတော်လေး အဆင်ပြေလှသည်။ မြေယာအကွက်တွေက ထွန်းရီတို့လောက် မရှိတော့သည့်တိုင် (၁၅) ဧက ကျော်လောက်တော့ ရှိသည်။ ဦးထွန်းဟန်ကိုယ်တိုင် သန်တုန်း မြန်တုန်း ကျန်းမာတုန်းမို့ လိုအပ်သော အခါမှသာ လူငှားတစ်ယောက်ခေါ်ပြီး ယောက္ခမနှင့် ချွေးမတို့ ကိုယ်တိုင် လုပ်ကြပါသည်။ သူတို့ ယာခင်းများက ရွာအနီး ပတ်ဝန်းကျင်မှာသာ ရှိသည်။ ထွန်းရီတစ်ယောက် အိမ်က မိန်းမက ဗိုက်ကြီးနှင့်မို့ မိန်းမနဲ့ ကင်းပြတ်နေသည်မှာ အတော်ကြာပြီ။ ဒါက ဒုတိယဗိုက် ဖြစ်၏။ ပထမကလေးက အေးမူသားနှင့် အသက်တူ အတန်းတူ မိန်းကလေးဖြစ်၏။

ဘာကြောင့်လဲတော့မသိ။ သူ့မိန်းမသာ တစ်ဗိုက် ထွက်လာသည်။ အေးမူကတော့ တစ်ဗိုက် မပေါ်သေးပါ။ တစ်ယောက်ထဲသာမွေးပြီး သွေးသားဆူဖြိုး အလှတွေ တိုးနေသည့် အေးမူ စောက်ဖုတ်က သူ့မိန်းမ စောက်ဖုတ်ထက် သာပေတော့မည်။ ဒီတစ်ဗိုက် မွေးရပြန်လျှင် သူ့မိန်းမ စောက်ဖုတ်က တစ်ခါပြဲရ ကျယ်ရဦးမည်။ စောက်ဖုတ် ကျဉ်းလာအောင်ဆိုပြီး ထိကရုံး၊ ပဉ္စငါးပါး ပြုတ်ရေဖြင့် ဆေးရကျောရ စိမ်ရတာလည်းအမော။ ကလေးများတဲ့ မိန်းမ စောက်ဖုတ်ဆိုသည်မှာ ထုံးစံအတိုင်း ပြဲမည်။ စောက်ခေါင်း ကျယ်မည်။ ဒီတော့ လီးသေးတဲ့ ကောင်တွေအဖို့ လုပ်ရတာ ဘယ်ကောင်းတော့မည်နည်း။ ဒီကြားထဲ ကိုယ့်ထက်လီးကြီးတဲ့ အကောင်နဲ့ တွေ့သွားလို့ကတော့ သွားကရောမှတ်။ တော်တော့ တော်ပါသေး၏။ ထွန်းရီလီးက စံချိန်လွန် မဟာစူပါလီးကြီးမို့သာ။

တစ်ခါက မထင်မှတ်ဘဲ ကလေးရှစ်ယောက်အမေ မလှသိုင်း စောက်ဖုတ်ကြီးကို အချောင် လိုးလိုက်ရသည်။ စဉ်းစားကြည့်ပေ့ါ။ ကလေးရှစ်ယောက် ထွက်ထားတဲ့ စောက်ဖုတ် ဘယ်လောက် ကျယ်မလဲဆိုတာ။ သို့သော် ထွန်းရီ လီးနှင့်တော့ အံကျဂွင်ကျပင်။ မလှသိုင်းသည်ပင် ထွန်းရီလီးအရသာကို စွဲသွားသည်။ အခွင့်သာရင် သာသလို လာလာလိုးဘို့ လိုလိုလားလားပင် ဖိတ်ခေါ်ထားသည်။ မလှသိုင်း ဆိုတာက အခု အေးမူရဲ့ အဒေါ်အရင်း။ တဏှာကလည်း အလွန်ကြီးသည်။ ခြေသလုံးတုတ်တုတ် ဖင်ဆုံကြီးကြီး နို့အုံကြီးကတွဲတွဲ လက်ချောင်းတွေက တုတ်တုတ်နှင့် ဟတ္ထနီ အမျိုးအစားကြီးလားတော့ မသိ။ အခုချိန်ထိ ရုပ်ရေမကျ။ လိုးချင်စရာကောင်းတုန်းပင်။

အခုလို လူသူကင်းဆိတ်တဲ့ တောတွင်း တစ်နေရာမှာ အဖုအထစ် အမို့အမောက်၊ အရှိုက်အဟိုက်၊ အစွင့်အကားတွေနှင့် တစ်လုံးတခဲကြီး ပြည့်စုံလှသော သွေးသားဆူဖြိုးပြီး အလှတွေ တိုးချင်တိုင်း တိုးနေသည့် တပ်မက်ဖွယ်ရာ သက်တူရွယ်တူ အေးမူက ထွန်းရီကို မျှစ်စည်းပင့်ပေးရန် ခေါ်သည်ဆိုသော်လည်း ယခုအချိန်ထိ အေးအေးဆေးဆေးပင်။ လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်ထားပြီး ညာဘက်ခြေကို ခပ်ကွေးကွေးလေး စဉ်းလျှက် ဘယ်ဘက်ဒူးကို ထောက်ကာ မို့မောက်ဖောင်းတင်းနေသော ရင်အစုံကို ကော့ပြီး ခပ်ကားကား ခပ်ဟဟကြီးများတောင် ထိုင်နေလိုက်သေးသည်။ ထွန်းရီကိုလည်း တစ်စုံတရာ ပြောရန် စိတ်ကူးရှိနေပုံရ၏။

စောစောက ချွတ်ထားသော ရှပ်အကျီလက်ရှည်ဖြင့် သူမမျက်နှာနှင့် လည်ပင်းတဝိုက်က ချွေးများကို ပြောင်စင်အောင် သုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် လက်မောင်းနှင့် ဂျိုင်းတဝိုက်က ချွေးစများပါမကျန် သုတ်ပစ်လိုက်လေသည်။ ပြီးမှ စောစောကအတိုင်းပင် ပြန်ထိုင်လိုက်ရင်း “……ဟူး…..ဖူး….. မောလိုက်တာဟာ…. အခုချိန်မှာတော့ နင့်မိန်းမက ဇိမ်ကျနေတာဘဲ….. ကောင်မက ဗိုက်တစ်လုံးနဲ့ဆိုတော့ စားလိုက် ဖြဲကားအိပ်လိုက်နဲ့ အတော်ဟုတ်နေတာ….” ထွန်းရီက အေးမူနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဘေးတိုက် အနေအထားတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး…… “……. အင်း….. အဟင်း…….. သူကတော့ ဇိမ်ကျမှာပေါ့ဟာ….. ငါ့မှာတော့ ညစာငတ်နေတာ အတော့်ကို ကြာသွားပြီဟ….. အေးမူရ…..” အေးမူက ထွန်းရီကို စွေ့ကြည့်လိုက်ရင်း…… “….. ဟင်…… နင့်ကောင်မကလဲ လွန်လှပါလားဟဲ့…… ဒီဗိုက်အကြောင်းပြပြီး ထမင်းတောင် နေ့ဘို့ညစာ မချက်ဖူးလား…..” အေးမူ စကားကြောင့် ထွန်းရီ တဟားဟား ရယ်လိုက်သည်။

“….. ဟာ….. နင်ကလဲ တုံးလိုက်တာ ထမင်း၊ ဟင်းကတော့ သူမချက်လဲ ငါ့အမေက ချက်တာပေါ့ဟ…. ငါငတ်နေတဲ့ ညစာက….ဒါ ဒါ ကဲ သိပြီလား….” ထွန်းရီက လက်ညှိးနှင့် လက်မကို ရှည်ရှည်မျောမျောလေး ကွင်းပြပြီး စောက်ဖုတ်ပုံသဏ္ဍာန် လုပ်ပြလိုက်သည်။ သည်တော့မှ အေးမူက သဘောပေါက်သွားပြီး……. “…… သွား…. သေချင်းဆိုး….. အယုတ်ကောင်….. ငါက အဟုတ်မှတ်လို့…… ဟွန်း… တော်တော်ယုတ်….” မျက်စောင်းထိုးကာ ပြောလိုက်သည်။ အေးမူ မျက်စောင်းထဲတွင် တစ်စုံတရာကို မွတ်သိပ်မျှော်လင့် တောင့်တနေမှု အပြည့်ပါသော အရောင်လက်လက်များကို ထင်းကနဲ တွေ့လိုက်ရသည်။ “…. အော်…… နင်ကလဲဟာ…. မိန်းမဒါဖြစ်နေမှတော့ ဒါ ငတ်တယ်လို့ ပြောတာများ ဘယ်ကလာ ယုတ်ရမှာလဲ….ဟဲ…ဟဲ…” ထွန်းရီက လက်နှစ်ဖက်ကို ဗိုက်ကြီးသယ်ပုံစံမျိုး ဗိုက်ပြပြီး စောစောကလို စောက်ဖုတ်ပုံစံ လုပ်ပြလိုက်သည်။ အေးမူမျက်နှာတွင်လည်း အရှက်နှင့်ရမ္မက် ရောစပ်ထားသော ရာဂသွေးများ ဖြစ်ထွန်းလာပြီး မျက်နှာတပြင်လုံး နီမြန်းသွား၏။ 

“…… ကဲ…… တော်စမ်းပါ….. နင့်မိန်းမ မွေးပြီးမှ ငတ်သမျှ အတိုးချစားတော့ပေ့ါ…. ငါ နင့်ကို ပြောစရာရှိလို့ တမင်အချိန်ဆွဲပြီး စောင့်နေတာဟဲ့….” “……. ဘာလဲ…. နင်က …. ငါ့ကို သနားပြီး ကျွေးချင်လို့လား….” “…. ဟွန်း… သေနာကောင် ထွန်းရီနော်….. မယုတ်မာနဲ့… ဒီနေရာက နတ်ကြီးတယ် ဘာမှတ်လဲ ပြောမရရင် ငါထလုပ်ပစ်လိုက်မှာ….” ပြောမည်သာ ပြောရတာ အေးမူတစ်ယောက် ပြုံးဖြီးဖြီး မျက်နှာဖြင့် သူ့ကိုကြည့်နေသော တဏှာဗို့အားပြင်းသည့် ထွန်းရီ၏ ရမ္မက်မျက်လုံးများကြောင့် ကြက်သီးတဖျန်းဖျန်းထကာ နှလုံးခုန်ရင်တုန် သွားပါတော့၏။ သူမလည်း ယောကျ်ားနှင့် ကင်းပြတ်နေသော မိန်းမပဲလေ။ သူမအနေဖြင့် ထွန်းရီနည်းတူ ကာမအာသာဆန္ဒများ အမှန်ပင် ရှိနေသော်လည်း မိန်းမသားမို့သာ သိုဝှက်ဟန်ဆောင်ထားရသည်။ ဘယ်လောက်ပင် ဟန်ဆောင်ကောင်းကောင်း သူမကိုယ်နှိုက်က ထွန်းရီကို မသိမသာ မြူဆွယ်မိသော အဖြစ်ကိုကား သူမကိုယ်တိုင် မသိရှာဘဲ ဖြစ်နေတော့သည်။

အေးမူက ဖင်တုံ ချစ်စရာ ကောင်းလွန်းလှသောကြောင့် ထွန်းရီရဲ့ အကြည့်များကို ရင်မဆိုင်ဝံ့တော့ဘဲ မျက်နှာအောက်ချကာ…. “…… တကယ်ပြောတာပါဟဲ့ ထွန်းရီရဲ့…. ငါနင့်ဆီက အကူအညီ တောင်းချင်လို့….. ငါ့မှာတကယ် အခက်အခဲ ရှိနေလို့ ငွေ ၃၀၀၀ လောက် ခဏချေးစမ်းပါ…… အတိုးတော့ မယူနဲ့ပေါ့ဟာ….. ၁၅ ရက်အတွင်း ပြန်ပေးမှာပါ …. ငါရစရာရှိတဲ့ ငွေ ၅၀၀၀၀ က မိခင်လှိုင်ဆီက အခုထိ မရသေးလို့….. စိတ်ချ ငါ သူ့ဆီက ပြန်ရရခြင်း နင့်ကို ပြန်ဆပ်မှာပါ “ အေးမူက သူပြောစရာရှိသည်ကို တဆက်တည်း ပြောချလိုက်ပြီး ထွန်းရီ မျက်နှာကို မသိမသာ မော့ကြည့်လိုက်သည်။ “……. အေးပါ….. ရပါတယ်…… ဒါပေမဲ့ နင်ပြောသလို ၁၅ ရက်ပဲနော်…… မိန်းမက မွေးခါနီးပြီ…. ညကျလာယူလှည့်ပေါ့… ဟာ …နေဦး… နေဦး…. အိမ်လာမယူနဲ့… ခင်ကြည်တို့အိမ်လာခဲ့…. ငါအဲဒီက… စောင့်နေမယ်….. မြဝတီ ပထမကား အချိန်လောက်” အေးမူတစ်ယောက် အခုမှ သက်ပြင်းချနိုင်ပါတော့သည်။ စုကြေးငွေ မထည့်နိုင်တာ တစ်ပတ်ကျော်ပြီ။

“….. အေးပါဟယ် နင့်ကျေးဇူးကို မမေ့ပါဘူး….” “….. အံမယ်လေးဟာ….. ကြီးကျယ်လိုက်တာ…. ကိုယ့်ရွာသူရွာသား အချင်းချင်းဘဲ ကျေးဇူးတင်စရာ မလိုပါဘူး…. လိုအပ်လာရင် ကူညီရမှာပေါ့….. နင်လဲ ခင်မောင်ဝင်းနဲ့သာ မရရင် ငါ့မယား ဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာ……. အေး…. တစ်ခုတော့ ရှိတယ်နော်….. နင့်…… လိုအပ်ချက်ကို ငါက….. ကူညီသလို… ငါ့ လိုအပ်ချက်ကိုလည်း…. နင်… ဖြည့်ဆည်းပေးရမယ်…….” ထွန်းရီက အေးမူနား တိုးကပ်လိုက်သည်။ အေးမူကို ဆွဲဖက်လိုက်ပြီး ပါးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် နမ်းပစ်လိုက်သည်။ အေးမူကလည်း ငြင်းဆန်ဘို့ စိတ်ကူးမရှိပါ။ သူတို့နှစ်ယောက်သည် ကြောင်ခံတွင်းပျက်နှင့် ဆက်ရက်တောင်ပံကြိုးတွေလို ဖြစ်နေကြသည် မဟုတ်ပါလား။ တစ်ယောက်ကလည်း ယောကျ်ားနှင့် ကင်းကွာနေတာ ၆ လခန့် ရှိပြီ။ တစ်ယောက်ကလည်း မိန်းမဗိုက်ကြီးနေသည့်အတွက် စောက်ဖုတ်နှင့်လီး မတွေ့ရသည်မှာ ကြာလေပြီ။

ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်သည့်အဆုံး ဗိုက်ကြီးနေသော မိန်းမကို ဘေးစောင်းကွေးအိပ်ခိုင်းပြီး နောက်မှ ခပ်ဖွဖွ လိုးရသည်။ အထဲက ကလေးကို ထိခိုက်မည် စိုး၍ လိုးရတာ အားမရ။ ထွန်းရီက အလိုးကြမ်းသည်။ သို့သော် လရည်ထွက်သွားတော့လည်း ခဏတော့ အာသာပြေငြိမ်းသွားသည်ပင်…။ ဗိုက်ထဲက ကလေးက အထီးလား အမလားတော့ မသိ အမေနှင့်အဖေ လုပ်သူတို့၏ သောင်းကြမ်းလှသော ကိလေသာ ကာမတဏှာဓာတ်တွေကတော့ ကလေးကို ကူးစက်မှာ သေချာလှသည်။ ထွန်းရီက အေးမူကို ဖက်ထားရာမှ နားနားကပ်ပြီး……. “…. အေးမူ…. ဒို့ လုပ်ကြရအောင်နော်….” အေးမူက ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။ အချိန်ကြာကြာ နူးနပ်နှိုက်ဆွမနေတော့ဘဲ အခြေအနေအရ မြန်မြန်လုပ်မှဖြစ်မှာမို့… “… အေးမူရ….. အချိန်သိပ်မရှိဘူးဟ… အဲဒီတော့ နင်က မျှစ်စည်းပေါ် လက်ထောက်ပြီး ဖင်ကုန်းပေး…… ဒါမှ တို့နှစ်ယောက်လုံး အားရမှာ….. အောက်က အခင်းလဲ မရှိတော့ ပက်လက်လှန် လိုးရင်လည်း နင်လဲ ကျောနာမယ်…. ငါလည်း ဒူးပွန်းမယ်… ဒီမယ်ကြည့်ပါဦး… ငါ့ကောင်ကြီးကော….”

ထွန်းရီ အေးမူကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး သူ့လီးကြီးပေါ် အုပ်တင်ပေးလိုက်သည်။ ပုဆိုးတွင်းမှ မာန်ဟုန်ပြင်းပြင်း တောင့်တင်းမာတောင်မတ်နေသော လီးတုတ်ရှည်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်မိရာ အေးမူတကိုယ်လုံး ဖျဉ်းကနဲ ဖျဉ်းကနဲ ကြက်သီးမွှေးညင်းတွေ ထသွား၏။  ထွန်းရီ လီးကြီးက သူ့ယောကျ်ားလီးထက် အဆမတန် ကြီးသည်ကို အလိုလို သိလိုက်သည်။ စိတ်ထဲမှာလည်း အလွန့်အလွန့် ကျေနပ်သွားတော့၏။ အမှန်အားဖြင့် အေးမူမှာ ထွန်းရီထင်သလို လီးနှင့်ပြတ်နေသူ မဟုတ်ပါ။ သူ့အကြောင်းနှင့်သူ ရှိပြီးဖြစ်၏။ “…… ပြစမ်း…. နင့်စောက်ဖုတ်ကကော ဘယ်လိုနေလဲ မသိဘူး…” ထွန်းရီက ထဘီအောက်မှ လက်ရှိုပြီး အေးမူစောက်ဖုတ်ကို လက်ဝါးနှင့် စမ်းကြည့်လိုက်ရာ ခုံးထဖောင်းအိနေသော အတွေ့ကို ခံစားလိုက်ရသည်။ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား တစ်ဝိုက်တွင် စိမ့်စိုနေသော စောက်ရေ စေးစေးပျစ်ပျစ်တို့ကိုပါ စမ်းမိလိုက်၏။ 

မဆွတော့ဘူးဟု ဆုံးဖြတ်ပြီးကာမှ မနေနိုင်လွန်းသဖြင့် စောက်စေ့လေးကို လက်ခလယ်ထိပ်ဖြင့် ပွတ်ထိကလိ ဆွပေးလိုက်ရာ အင့်ကနဲ အသံထွက်ပြီး ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းချကာ အေးမူတကိုယ်လုံး ဆတ်ကနဲ တုန်ခါသွား၏။ “…. ကဲ.. ထဟာ…. အဲဒီမျှစ်စည်းပေါ်မှာ လက်ထောက်ပြီး ကုန်းပေးထား… ငါနောက်ကနေ လိုးပေးမယ်…. ဒါမှအားရပါးရရှိတာ…. နင့်ကောင်က ဒီလိုလိုးပေးဘူးလား…” “…. အင်း…. တခါတလေတော့… လိုးတယ်….” အေးမူက ခေါင်းငြိမ့်ပြောရင်း မတ်တပ်ထကာ ထွန်းရီအလိုကျ မျှစ်စည်းပေါ်တွင် လက်ထောက်လျှက် ကုန်းပေးထားလိုက်သည်။ ထွားကားနေသော ဖင်ဆုံကြီးက ထွန်းရီ၏ ရမ္မက်စိတ်တို့ကို ပိုမိုထကြွ ပြင်းထန်စေသည်။ ထွန်းရီက ထဘီကို အောက်မှ ပင့်လှန်လိုက်ပြီး ခါးဆီသို့ပို့ကာ စုညှပ်ထားလိုက်၏။ အခုမှ အိစက်ဖြူဖွေး ထွားကားလှသော ဖင်သားဆိုင်ကြီးတွေက ထင်းကနဲ လင်းကနဲ ပေါ်ထွက်လာတော့သည်။

ထွန်းရီက ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးချွတ်လိုက်ပြီး အောက်တွင် ပုံထားလိုက်သည်။ အေးမူ၏ တင်ပါးကြီးနှစ်ဖက်ကို သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် နှစ်ချက်လောက် ဆတ်ကနဲ ပုတ်လိုက်ပြီး ထောင်မတ်နေသော သူ့လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်အဝနှင့်တေ့ကာ လက်ဖြင့်ဆုပ်ကိုင်၍ လှည့်ပတ်မွှေနှောက်ပေးလိုက်သည်။ စောက်ရေတို့က အိုင်ထွန်းမတတ် စိုရွှဲနေပြီမို့ …..  စွိ…. စွပ်…. ပြွိ… ပြွတ်…. စွပ် စွပ် ဟူသော အသံများ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ကလေးမွေးဖူးသော အအိုစောက်ပတ် ဖြစ်သော်လည်း ထွန်းရီ၏ စံချိန်လွန် မဟာစူပါလီးကြီးက ကြီးလွန်းသဖြင့် လျှောလျှောရှုရှု ဝင်ဘို့ ခဲယဉ်းသည်။ ထွန်းရီက လီးကို စောက်ဖုတ်အတွင်းသို့ ထိုးမသွင်းသေးဘဲ နှုတ်ခမ်းဝတစ်ဝိုက်တွင်သာ ပွတ်ဆွ ကလိနေသည်မို့ အေးမူတစ်ယောက် မရိုးမရွနှင့် အခံရခက်နေသည်။ စောက်ဖုတ် တစ်ခုလုံးလည်း ခံချင်စိတ်ကြောင့် ယားကြွပွထလာ၏။ 

ထွန်းရီက စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းအလိုက် သူ့လီးကြီးကို ထက်အောက်ဆွဲချလိုက်ပြီး စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ တဖြည်းဖြည်းခြင်း အဆုံးထိဝင်အောင် ဖိကာ ဖိကာ သွင်းလိုက်သည်။ ဒစ်လှန်နေသော လီးကြီး၏ အရေပြားနှင့် စောက်ဖုတ်အတွင်းသား အတွန့်များ ပွတ်တိုက်ထိခိုက်သွားသဖြင့် ဗျစ်ကနဲ…. အသံပေး၍ လီးကြီးက အဆုံးထိအောင် မြုပ်ဝင်သွားသည်။ အေးမူခင်မျာလည်း စောက်ဖုတ်နှင့်လီးက တင်းကြပ်နေသည်မို့ ကာမအရသာကို နင့်နေအောင် ခံစားလိုက်ရသည်။ လီးကို စောက်ဖုတ်အတွင်းသို့ အဆုံးထိသွင်းကာ ဖိကပ်ထားလိုက်ပြီး အေးမူခါးကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် အကျအန ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် လီးကြီးကို တဝက်ကျော်ကျော်ခန့် ပြန်နုတ်လိုက်ပြီး အဆုံးထိ ပြန်ဖိသွင်းသည်။ ဤနည်းအတိုင်း အဝင်အထွက် ချောမောပြေပျစ်ရန် လေးငါးချက်ခန့် စမ်းသပ်ပြီးနောက် ခပ်သွက်သွက်ပင် ဆောင့်ပါတော့သည်။

ဆောင့်ချက်အားတွေက တဖြည်းဖြည်း ပြင်းထန် မြန်ဆန်လာသည့်အတွက် အေးမူ၏ခါးမှာ ညွတ်၍ ညွတ်၍ သွားပြီး ပင့်ထိုးကော့ပေးနေသော ဖင်ဆုံကြီးက မြောက်မြောက်တက်လာသည်။ “……ဘွတ်… ဘွတ်…. ဘွတ်…. ဖွတ်….. ပလပ်….. ဖွတ်……” “…အင်း…. ဟင်း….. အမလေး…. အင့်… အ…. အား…. ရှီး….. ကျွတ်…. ကျွတ်….” သူတို့နှစ်ယောက်၏ အဆောင့် အကော့ အပေးအယူများက ပြင်းထန်သွက်လက် လာသည်နှင့်အမျှ အသံမျိုးစုံတို့ကလည်း ဆူညံလျှက် ရှိပါတော့သည်။ “….ဘွတ်…..ဖွတ်…..ဘွတ်……ဗြွတ်……..” “…… အမလေး…. အီး… ဟင့်… အား….. ရှီး… ကျွတ်…. ဆောင့်… ဆောင့်…. အား…. ပြီးတော့မှာ…. ဆောင့်…. ဆောင့်….. အ…. အား…” အေးမူက ထိုသို့အသံပြုရင်း မျှစ်စည်းပေါ်တွင် တံတောင်နှင့်ထောက်ကာ ခေါင်းစိုက်သွားပါတော့သည်။ တင်ပါးခွက်ကြီးတွေက ရှုံ့တက်သွားပြီး တင်သားဆိုင်ကြီးတွေက တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ ခါးက အနည်းငယ် အောက်သို့ ထိုးစိုက်သွားသဖြင့် အနေအထားတစ်မျိုး ဖြစ်သွားကာ လီးဝင် လီးထွက်မှုမှာ ပို၍ကြပ်သွား၏။ မည်သို့ပင် ဖြစ်ဖြစ် ထွန်းရီက ဆောင့်သည့် အရှိန်ကို လုံးဝမလျော့သည့်အပြင် ပို၍ပင် မြင့်တင်လိုက် သေးသည်။ သန်မာလှသော နွားသိုးတစ်ကောင်၏ အားမာန်ပါပါ ဆောင့်နေသည်နှင့် အလွန်တူလှပေသည်။

အချက်ငါးဆယ်ခန့် မနားတမ်း အသားကုန်ကြုံး၍ ဆောင့်လိုးလိုက်ရာ သူ့လချောင်းတစ်ခုလုံး ယားယံလာပြီး အောင်းထားသမျှ လရေပူတွေကို အေးမူ စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ ဒလဟော ပန်းထုတ်လိုက်လေသည်။ ထွန်းရီ၏ အပြီးနှင့် အေးမူ၏ ဒုတိယအကြိမ် အပြီးတို့မှာ တထပ်တည်းကျသွားပြီး အပြီးခြင်းဆုံကာ ကာမ အထွတ်အထိပ် အရသာကို အကောင်းဆုံး ခံစားလိုက်ကြရတော့သည်။ ပြတ်နေသည်မို့လားမသိ အရသာက အီဆိမ့်ရှိန်းဖိန်းနေအောင် ကောင်းလွန်းလှပါတော့သည်။ ထွန်းရီ လီးတုန်ရှည်ကြီးက အရှိန်မသေသေးဘဲ အေးမူ စောက်ခေါင်းထဲတွင် ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ လှုပ်နေပါသေးသည်။ ထွန်းရီက အခြေအနေ အချိန်အခါအရ ဆက်ပြီး ဇိမ်မခံသင့်သည့်အတွက် အေးမူ စောက်ခေါင်းအတွင်းမှ သူ့လီးကြီးကို ပလွတ်ကနဲ ဆွဲနုတ်လိုက်သည်။ ခါးလည်တွင် စုံညှပ်ထားသော အေးမူ၏ ထဘီကို အသေအချာ ပြန်ဖုံးပေးလိုက်ပြီး အသာအယာပင့်မလျှက် အေးမူကို မတ်ထူပေးလိုက်သည်။

ကျေနပ်ပြုံးရွှင်သော မျက်နှာနွမ်းနွမ်းဖြင့် အေးမူက ထွန်းရီကို နှာခေါင်းရှုံ့ကာ မျက်စိမှိတ်ပြလိုက်သည်။ သိပ်ကောင်း တအားကောင်း…. အရမ်းကောင်း… အလွန်ကောင်းတာဘဲဟု နှုတ်က ထုတ်မပြောဘဲ အမူအယာဖြင့် ပြလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။  ထွန်းရီ လီးကြီးမှာ ယခုအချိန်ထိ မာန်ဟုန်မပြေသေးဘဲ တလှုပ်လှုပ် တရမ်းရမ်း ရှိနေပါသေးသည်။ ထွန်းရီ ပုဆိုးကို ကောက်ဝတ်လိုက်ပြီး..“….. ကဲ… သွားစို့ဟာ….. အပြန် သိပ်နောက်ကျနေရင် မကောင်းဘူး….”ထွန်းရီ အပြောကြောင့် အေးမူက မျက်စောင်းထိုးကာ……. “….. ဘာလဲ နင်က အခုမှ နင့်မိန်းမ …. ဗိုက်ကြီးသည်ကို ကြောက်နေတာလား… ဟွန်း…. မသိရင်ခက်မယ်….” “…… အောင်မာ…. အပိုတွေ မပြောနဲ့….. အေးမူ… ငါ့အတွက် မဟုတ်ဘူး…. နင့်အတွက် ပိုအရေးကြီးလို့ ပြောနေတာ… ငါက သိပ်တွက်တဲ့ကောင် မဟုတ်ဘူး…. ဒီမယ်ကြည့် ငါ့ကောင်က ကျေနပ်သေးတာမှတ်လို့….” ထွန်းရီက ပုဆိုးတွင်းမှ တောင်မတ်လာပြန်သော သူ့လီးကြီးကို ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ လုပ်ပြလိုက်သည်။ အေးမူက ထွန်းရီအပြောကို ကျေနပ်စွာ ပြုံးကြည့်ရင်း ရှပ်အင်္ကျီကို ခေါင်းခုလုပ်ရန် စုခွေလုပ်နေသည်။ ပြီးနောက် သူ့ခေါင်းပေါ်သို့ တင်လိုက်ရင်း…… “…… လာလေ…. ပင့်ပေးတော့….” “…. အဟင်း ဟင်း…. မိအေးမူတို့ ဉာဏ်ကတော့ စံပဲကွာ ထပ်ပြီး အလိုးခံချင်တယ်လို့ မပြောဘူး…. မျှစ်စည်းပင့်ခိုင်းလို့လေး…. ဘာလေးနဲ့…..” ထွန်းရီက အေးမူကို မခံချင်အောင် စလိုက်၏။

“….. အံမယ်… သေချင်းဆိုး….. ငါဖေနဲ့ကိုင်တုတ်လိုက်ရ… သူ့ဖာသာသူ နန့်နန့်တက် လုပ်ချင်နေပြီးတော့…. ဟွန်း….. ဒီက သနားလို့….” အနိုင်မခံချင်စိတ်ဖြင့် ပြန်ပက်လိုက်ရသော်လည်း ၉၅ ရာခိုင်နှုန်းက မှန်နေသည်မို့ အေးမူ ရှေ့ဆက်မပြောတော့ဘဲ မျက်စောင်းကြီးထိုးကာ…… “…..ဟင်း…..ကဲ…..လာ…..လာပင့်ပေးတော့….” ဆောင့်ဆောင့်အောင့်အောင့် ပြောလိုက်သည်။ “….. နင့်ကြည့်ရတာ….. အေးမူရာ…… အားကုန်ပင်ပန်းနေသလိုဘဲ…. နိုင်ပါ့မလား… တော်ကြာ အဆင်းမှာ ချော်လဲနေပြီး ဒူးကွဲရုံတင်မက စောစောက လိုးထားတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးပါ ကွဲပြဲသွားလို့ ဆက်မလိုးရဘဲ နေဦးမယ်…. အဟင်းဟင်း…. နေနေ အဲဒီမှိုအိတ်သာ ယူပြီးဆင်းနှင့်တော့…. ပြီးတော့ နွားတွေလည်း နင်ပဲဆွဲသွား…… ငါ့ဖာသာ မျှစ်စည်းထမ်းခဲ့မယ်……” ထွန်းရီက ပြောပြောဆိုဆို မျှစ်စည်းကိုမပြီး ပခုံးပေါ် ထမ်းတင်လိုက်သည်။ မျှစ်စည်းက အတော် လေးနင့်သည်။ ရှေ့ လေးငါးလမ်းခန့် ရောက်နေသော အေးမူကို လှမ်းခေါ်လိုက်ရာ နောက်လှည့်ကြည့်ပြီး “……ဘာလဲ့ဟဲ့…..ဘာဖြစ်လို့တုန်း….”  အေးမူက ပြူးတူးပြာတာနှင့် မေးလိုက်သည်။

“….. အော်….. ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး….. ယောကျာ်းဆိုတာ ဟောဒီလို သန်မှလို့ ပြချင်လို့ပါ…. ဒို့လိုကောင်မျိုးကတော့ ပျားအုံလဲမလိုဘူး….. ကွက်လပ်ဖြည့်ပါလဲ… ခေါင်ထားဘဲ… ဟား… ဟား…. ဟား….” “….. အောင်မယ်….. သေနာက…. တဏှာရူးတယ် မပြောဘူး…. အသားယူနေလိုက်တာ” အေးမူက ပြန်တွယ်သည်။ “….နင်ရော…. မရူးဘူးလား….” ထွန်းရီက ပြန်နှက်သည်။ “…သိဘူး… သွား..” အေးမူ ရှေ့ဆက်မပြောတော့ဘဲ ကျေနပ်ပြုံးတွေဖြစ်ကာ ရှေ့ဆက် ဆင်းသွားတော့၏။ ထွန်းရီ တစ်ယောက် အဆီတွေစုကာ ထွားအိကားကော့ နေသော အေးမူ၏ နိမ့်တုံမြင့်တုံဖြင့် လှုပ်ရမ်းတုန်ခါနေသော ဖင်ဆုံကြီးကို ကြည့်ကာ လီးကြီးက တောင်သည်ထက် တောင်လာပြန်သည်။ အေးမူ၏ ဖင်ဆုံကြီးကို အခုလို အရသာခံ ကြည့်ချင်၍လည်း နောက်မှ တမင်ချိန်၍ လိုက်လာသည်။

အေးမူက ချည်ထားသော နွားလေးကောင်ကို ဖြုတ်၍ ရှေ့မှ ဆက်သွားသည်။ နွားလေးကောင်ကလည်း ပြန်ချင်ဇောကြောင့်လား အလိုက်သိ၍လား မပြောတတ် အေးမူက ဆွဲမခေါ်ရဘဲ အေးမူရှေ့မှ သွားကြသည်။ အေးမူက နောက်မှ အသာကြိုးကိုထိန်းလိုက်ရုံသာ။ သည်တော့ အချက်ကျစွာ နိမ့်တုံမြင့်တုံနှင့် လှုပ်ရမ်းနေသော အေးမူ၏ ဖင်ဆုံ ထွားထွားကားကား ကော့ကော့ကြီးက ထွန်းရီကို မြူဆွယ်ဖိတ်ခေါ်သလို ဖြစ်နေပါ၏။ တင်အနေအထားကို ကြည့်၍ မိန်းမတွေ၏ စောက်ခေါင်းအနက်ကို တိုင်းတာပြသော စာအုပ်ထဲက နည်းအတိုင်း ထွန်းရီတစ်ယောက် စိတ်ကူးဖြင့် တိုင်းထွာကြည့်လိုက်၏။ စောက်ဖုတ်နှင့် ပြတ်နေသော သူ့လီးကြီးက တစ်ချီလောက် လိုးရရုံနှင့် လုံးဝမကျေနပ်ကြောင်း ဆန္ဒပြသည့် အနေဖြင့် ပို၍ ပို၍ မာန်ထန်တောင်မတ် လာပါတော့သည်။

တဲသို့ရောက်သောအခါ အေးမူက နွားများကို မယ်ဇလီပင်တွင် ချည်ထားလိုက်ပြီး မှိုအိပ်ကိုတော့ လှည်းပေါ် တင်ထားလိုက်သည်။ “…… ထွန်းရီရေ…. သောက်ရေရှိလား….. ငါ ရေဆာတယ်ဟာ……” “….. အေး…… ရှိတယ်….. ရေအိုးထဲမှာ…… တဲပေါ်က ကွပ်ပျစ်ပေါ်မှာ….” အေးမူက ရေသောက်ရန် တဲအတွင်း ဝင်သွားစဉ် ထွန်းရီကလည်း မျှစ်စည်းကို တန်းပေါ်တင်၍ အေးမူနောက်သို့ ခပ်သွက်သွက်ကြီး လိုက်သွားသည်။ ထွန်းရီပုံစံက ခလုတ်တိုက်လဲချင်စရာ ကောင်းလှ၏။  တဲတွင်းရောက်သောအခါ အပေါက်ဘက် မျက်နှာမူလျှက် ကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင် ခြေတွဲလောင်းချထိုင်ရင်း ရေသောက်နေသော အေးမူဘေးတွင် ပူးကပ်ထိုင်လိုက်ပြီး… “…… အချစ်ရေ….. တစ်ချီတော့….. ထပ်ကျွေးပါဦးလားကွာ……. နော်…. မောင် စားရတာ မဝသေးဘူး……” အေးမူက ထွန်းရီအပြောကြောင့် သဘောကျ ကျေနပ်သွားပြီး…… “…… ဟွန်း…. လူကိုများ သူ့မိန်းမကျလို့…… အချစ်ရေ…. မောင်ရေနဲ့…. ပိုင်စိုးပိုင်နင်း….. ရော့….. ရေဘဲသောက်……” အေးမူက ရေတခွက်ငှဲ့၍ ထွန်းရီသို့ ပေးလိုက်သည်။ ရေသောက်ပြီးသောအခါ ထွန်းရီက အေးမူကို ဆွဲဖက်၍ ကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင် နှစ်ယောက်သား လှဲချလိုက်သည်။ မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထားဖြစ်အောင် ပြင်လိုက်ပြီး အေးမူ၏ ဖောင်းအိနီထွေးသော နှုတ်ခမ်းထူထူလေးကို ဖိစုပ်ပစ်လိုက်သည်။ နှစ်ယောက်သား သူတပြန်ကိုယ်တပြန် တင်းနေအောင် ဖက်ထားရင်း အေးမူ၏ လျှာဖျားလေးက ထွန်းရီ၏ လျှာဖျားကို တို့ထိကလိပေးလေသည်။

ဤအထာက တစ်ချီထပ်လိုးပါလို့ နှုတ်ကမပြောသည့်တိုင် အမူအယာနှင့် သက်သေပြလိုက်သည် မဟုတ်ပါလား…။ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် နှုတ်ခမ်းစုပ်နေရင်းကပင် ထွန်းရီလက်များက အေးမူ၏ တင်သားဆိုင်များကို ဆုတ်ချေ ပွတ်သပ်ပေးနေ၏။ ထို့အတူ အေးမူကလည်း ဆန္ဒလည်းရှိ အလိုက်တသိပင် ထွန်းရီ၏ လီးကြီးကို ပုဆိုးအပြင်မှနေ၍ ခပ်တင်းတင်းလေး ဆုပ်ကာဆုပ်ကာ ဆွပေးနေပါသည်။ အတော်ကြာသောအခါ ထွန်းရီ ထထိုင်လိုက်ပြီး အေးမူကို ပက်လက်အနေအထား ဖြစ်အောင် ပြင်ပေးလိုက်သည်။ အပေါ်အင်္ကျီ နှိပ်သီးများကို တစ်လုံးချင်း ဖြုတ်သည်။ အတွင်းခံ ဘော်လီချိတ်ကို ဖြုတ်မနေတော့ဘဲ ဘော်လီကို အထက်သို့ ပင့်လှန်၍ ပြည့်တင်းဖောင်းအိသော နို့အုံဖွေးဖွေးကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။

ဘော်လီအင်္ကျီအောက်မှ ဖြူဖွေးဖောင်းအိသော နို့ကြီးနှစ်လုံးက တင်းတင်းရင်းရင်း ဝင့်ဝင့်ထယ်ထယ်ကြီး ပေါ်ထွက်လာပါတော့သည်။ သူကြည့်ဖူးသည့် ကိုးရီးယား အပြာဇာတ်လမ်းထဲက ကောင်မလေးတွေထက် သာ၏။ ထွန်းရီက ခါးကုန်း၍ နို့သီးများကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် ခပ်ကြာကြာလေး စို့ပေးလိုက်သည်။ နို့သီးများနှင့် စောက်ဖုတ်မှာ ဘယ်လိုအကြောချင်း ဆက်သွယ် နေသည်တော့ မသိ။ နို့သီးဖျာကိုစို့၍ လျှာဖျားထိပ်ဖြင့် တဆတ်ဆတ် ကလိလိုက်တိုင်း အေးမူ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ယားကြွဖောင်းအာလာသည်။ သူမ တစ်ခါမှ မခံစားဘူးသေးသော ထွန်းရီ၏ အယုအယ အကြင်နာများကြောင့် ကြည်နူးကျေနပ်စိတ်နှင့်အတူ ရာဂရမ္မက်သွေးတို့ကလည်း တစတစ ဆူပွက်လှုပ်ရှားလာပါတော့သည်။

ထွန်းရီက သူ့မိန်းမအပေါ်မှာ ကြင်နာယုယသည့် အတိုင်းပင် အေးမူကို ကြင်နာယုယပြလိုက်သည်။ သူလည်း တစ်ချိန်က အေးမူကို စိတ်ဝင်စားမိ ချစ်ခဲ့မိသည် မဟုတ်ပါလား………။ နို့သီးဖျားလေးတွေကို စို့ထိကလိနေရာမှ ရပ်လိုက်ပြီး နို့အုံကြီး နှစ်ဖက်ကို တရှိုက်မက်မက် နမ်းပစ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ပြန်ထိုင်လိုက်ရင်း… “…… ငါလေ….. နင့်ယောကျ်ား ခင်မောင်ဝင်းကို မခံချင်စိတ်နဲ့ ရွှေရည်ကို ပြိုင်ပိုးရင်း ရသွားလို့ ယူလိုက်ရတာဟ…… ငါ အရင်ဆုံး တိတ်တခိုး ချစ်မိတာက နင့်ကိုဘဲ…” အေးမူက အရောင်တဖျတ်ဖျတ်လက်နေသော မျက်လုံးများဖြင့် ထွန်းရီကို မော့ကြည့်ရင်း… “…… တော်ပါ….. အခုမှ…. အပိုတွေ ချွဲမနေပါနဲ့….. နင်ခံစားခဲ့ရသလို ငါလည်း ခံစားခဲ့ရတာပါဘဲ …. ဒါပေမဲ့…. ဒို့နှစ်ယောက်က ဖူးစာမှ မပါဘဲလေ….” ထွန်းရီက အေးမူ၏ ဖြူဖွေးဖောင်းအိနေသာ နို့အုံကြီးကို တမက်တမော ရှိုက်နမ်းလိုက်ပြန်သည်။ ထွန်းရီ၏ အသက်ရှူသံတို့က မြန်ဆန်လျှက် ရှိနေသလို အေးမူ၏ နို့အုံကြီးတွေကလည်း ဖိုထိုးသလို နိမ့်ချီမြင့်ချီ ဖြစ်နေပါ၏။ 

“……. ကဲ…. အေးမူရေ… အချိန်သိပ်မရှိတော့ဘူး….” “…… အဲဒါက နင်သဘောပေါက်ရမဲ့ကိစ္စ….. ငါနဲ့ မဆိုင်ဘူး….” ထွန်းရီ အပြောကို အမြင်ကပ်ကပ်ဖြင့် အေးမူက ခပ်ဆတ်ဆတ် ပြောလိုက်သည်။ ဟုတ်ပါသည် ထွန်းရီက စကားပေါလွန်း၏။ အခုတော့ ပါးစပ်ကိုပိတ်၍ အလုပ်နှင့် လက်တွေ့ပြရန် ထွန်းရီ ကွပ်ပျစ်ပေါ်ကနေ အောက်သို့ ဆင်းလိုက်သည်။ ထွန်းရီတို့တဲက သူများတဲတွေလို ဖြစ်ကတတ်ဆန်း တဲမျိုးမဟုတ်။ နှစ်ခန်းပတ်လည်ကျယ်၍ ထန်းလက်နှင့် အကျအန မိုးထားပြီး ကြခတ်ဝါးတွေကို ညီညီဖြစ်၍ သံနှင့်စီရိုက်ကာ စနစ်တကျ ကာထားသည်။ ထို့ကြောင့် လုံခြုံသပ်ရပ်သည်။ ရွှေရည်နှင့် ညားခါစက အိမ်မှာထက် ပိုလွတ်လပ်သော ဤတဲဗိမာန်မှာပင် ကာမအချစ်ဇာတ်လမ်းတွေကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းခင်းခဲ့ကြသည် မဟုတ်ပါလား။

ထွန်းရီက အေးမူထဘီကို အောက်က ချွတ်ယူလိုက်ရာ အေးမူက လွယ်ကူစေရန် ဖင်ကြီးကိုကြွ၍ ပေးလိုက်၏။ ထဘီကို ကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင် လုံးတင်ထားလိုက်သည်။ အောက်ပိုင်း ဗလာကျင်းသွားပြီ ဖြစ်၍ ဖြူဖွေးတုတ်ခိုင်သော ပေါင်တံကြီးတွေနှင့် ဘေးသို့ကား၍ အိထွက်သွားသော တင်ဆုံကားကြီးများ။ ထို့နောက် ပေါင်ရင်ကြားမှာ ခုံးခုံး မို့မို့ ဖောင်းကြွနေသော စောက်ဖုတ်ကွဲ ဟဟကြီးက ထွန်းရီ၏ ရမ္မက်တဏှာကို ပို၍ ထကြွလာစေပါသည်။ ထွန်းရီလည်း သူ့ပုဆိုးကို ကပျာကယာ ချွတ်လိုက်ပြီး ကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင် တင်ထားလိုက်၏။ ထို့နောက် အေးမူ၏ ဒူးနှစ်ချောင်းကို မထောင်လိုက်ပြီး ဘေးသို့ အနည်းငယ်ဟ ကားထားလိုက်သည်။ သူက ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် နေရာယူကာ မတ်တတ်ရပ်လိုက်သည်။

မဲမှောင်အုံထနေသော စောက်မွှေးတွေအောက်က မာန်ထနေသော ဖာဂုံညင်းကြီးတစ်ကောင်လို ဖောင်းကြွစူပွနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးက ခပ်ဟဟလေးဖြစ်ကာ မာန်ထနေသော သူ့လီးကြီးကို မထီတထီဖြင့် စိန်ခေါ်နေပါပြီ။ ထွန်းရီက သူ့လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်အဝနှင့် အသေအချာ တေ့ချိန်လိုက်ပြီး တရစ်ချင်း မြှင်း၍မြှင်း၍ ဖိကာ ဖိကာ သွင်းလိုက်ပါသည်။ လီးကြီးက “….ဗြစ်…ဗြစ်…ဗျိ…ဗျစ်….” မြည်သံပေး၍ တရစ်ချင်း ဝင်သွား၏။ အေးမူခင်မျာ မျက်လုံးကို မှေးစင်းလျက် သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ တိုးဝင်လာသော ထွန်းရီ၏ လီးအရသာကို မှိန်းကာ ခံစားနေ၏။ လီးက ကြီးနေသဖြင့် အနည်းငယ် နာကျင်သော်လည်း သူ့ထက်ကောင်းသော အရသာက နာကျင်မှုကို ဖုံးလွှမ်းနိုင်သဖြင့် အံကြိတ်လို့ပင် တောင့်ခံထားသည်။

ထွန်းရီ အချိန်မဖြုန်းတော့ပါ။ အချိန်က သူတို့နှစ်ယောက်ကို စောင့်မည် မဟုတ်ကြောင်း သိသည်။ ထို့ကြောင့် အရှိန်မြင့်၍ ဆောင့်ပါတော့သည်။ ဆောင့်လိုက်တိုင်း အိကနဲ အိကနဲ တုန်ဆင်းလှုပ်ခါနေသော နို့အုံကြီးတွေက ထွန်းရီ၏ ရမ္မက်စိတ်ကို ပို၍ထကြွစေ၏။ ဆောင့်ချက်များကလည်း အံ့မခန်းပင်။ ထွန်းရီ လက်နှစ်ဖက်က အေးမူ၏ ဒူးခေါင်းပေါ်တွင် ထိန်းတင်ဖိတွန်းကာ အသားကုန်ကြုံး၍ ဆောင့်ပါတော့သည်။ “…..ဖွပ်…ဖွတ်….ဖွပ်…ဖွတ်….ဖွပ်…ဖွတ်….”  ဟူသော လီးနှင့်စောက်ဖုတ် ဝင်ထွက် သွင်းနှုတ်ရာမှ ထွက်ပေါ်လာသော အသံများ “…ဖတ်…ဘတ်…ဖတ်…ဘတ်” ဟူသော လဥနှင့် ဖင်ဆုံတို့ ရိုက်မိရာမှ ထွက်ပေါ်လာသော အသံများမှာ ရွာနှင့် သုံးမိုင် ဝေးသော တောင်ခြေရှိ ယာခင်းတစ်နေရာမှ တဲငယ်လေးထဲတွင် အထီးနှင့် အမတို့၏ ကာမလွန်ကျူးပွဲ သရုပ်ကို ပီပြင်စွာ ဖော်ထုတ်နေပါတော့သည်။

လူမှုကျင့်ဝတ် စည်းကမ်းတွေ ရှိပင်ရှိညားသော်လည်း ကာမအမှောင်ကျပြီဆိုလျှင် ထိုလူမှုစည်းကမ်းသည် ချောင်းထဲမြောင်းထဲ ရောက်သွားသည်သာ။ ထွန်းရီက ဆောင့်ကေင်းနေတုန်းရှိသေး အေးမူက တစ်ချီ ပြီးသွားပြန်သည်။  “…. ရွှေရည်နဲ့သာ မညားခဲ့ရင် ဟော့ဒီလီးကြီးက ငါပိုင်တဲ့ လီးကြီးဖြစ်ရမှာ… ခံစမ်း… အားရအောင် ခံလိုက်စမ်း… မိအေးမူ…. ညည်းမပိုင်ရတဲ့ လီးကြီးကို အခွင့်သာတုန်း ဝအောင် အားရပါးရ ခံလိုက်စမ်း…”

ဤသို့သော အတွေးခံစားချက်ဖြင့် အေးမူတစ်ယောက် ကော့၍ ကော့၍ ခံသည်။ ရာဂရမ္မက်စိတ်အပြင် အချစ်စိတ်တွေပါ တွဲဖက်လာသဖြင့် ထွန်းရီ၏ အသားကုန် ဆောင့်ချက်များနှင့်အညီ အားကျမခံ အစွမ်းကုန် ပင့်၍ ကော့၍ မြှောက်၍ ခံ၏။ တကယ့်ကို အံ့မခန်းပါပင်။

အချက်ငါးဆယ်ခန့် အရောက်တွင်မူ အေးမူ တစ်ချီ ပြီးသွားပြန်၏။ တကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်ကောက်ကွေးပြီး မူးမေ့မတတ် ကောင်းလှ၏။ အကောင်းတွေက ဆက်နေသဖြင့် ရှေ့ဆက်ပြီး ကောင်းရပြန်သည်။ “…. ကဲ… အေးမူရေ… ငါ့လက်က နင့်ဒူးတွေကို ထိန်းမထားတော့ဘူး…. နင့်ဖာသာနင် ထိန်းထားပေတော့… ငါ… နင့် နို့ကြီးတွေကို ဆွဲပြီး တအားဆောင့်တော့မယ်… ငါလည်း ပြီးခါနီးပြီ… နင်ရော…” အေးမူက ကျေနပ်နွမ်းလျှသော လေသံဖျော့ဖျော့ဖြင့် (၂) ခါ ရှိပြီဟု ပြောသည်။ အေးမူ စကားကြောင့် ထွန်းရီ ကျေနပ်သွားသည်။ သူက အလိုးကြမ်းသော်လည်း တစ်ကိုယ်ကောင်းသမား မဟုတ်ပါ။ သူ့အရေးထက် တစ်ဖက်လူအရေးကိုသာ ဦးစားပေးလေ့ရှိသူ ဖြစ်သည်။ ဤသို့သော အရည်အချင်းများကြောင့် သူ့မိန်းမ ရွှေရည်ဆိုလျှင် သူ့လီးကြီးကို ငုံထားမတတ် တုန်နေအောင် ချစ်ရှာသည်။

ယခုလည်းကြည့် အာဂထွန်းရီပင်။ စကားပြောနေသော်လည်း အဆောင့်က မပျက်။ ထွန်းရီက ကိုယ်ကို အနည်းငယ်ကိုင်း၍ သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို အေးမူ၏ နို့အုံကြီး နှစ်လုံးပေါ်သို့ ပို့လိုက်ပြီး ပွတ်သပ်ဆုတ်ချေဆွဲကိုင်ကာ ပွဲသိမ်းခါနီးမို့ အစွမ်းကုန် ဆောင့်ပါတော့သည်။ စောစောက ဘေးသို့ ကားချထားပြီး ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားသော အေးမူ လက်တွေက ယခုတော့ ထွန်းရီလက်တွေကို အုပ်မိုးဆုပ်ကိုင်လာတော့သည်။ အေးမူ၏ ဆုပ်ကိုင်လာသော လက်အား အခြေအနေကို ကြည့်သောအားဖြင့် အေးမူလည်း အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်ခါနီးပြီဖြစ်ကြောင်း ထွန်းရီက သိလိုက်၏။ ထို့ကြောင့် ပို၍ ကြိုးစားရသည်။

”…..ဖွတ်….ဖွပ်….ဖွတ်…ဖွပ်…ပြွတ်….ပြွလစ်…” လီးက ယကြီးကြီး စောက်ရေက စီးစီးနှင့် တွေ့ကာ သံစဉ်ကလည်း အမျိုးမျိုးပင်။ ထွန်းရီကလည်း ပြီးခါနီးပြီ။ လီးချောင်းတစ်ခုလုံးလည်း ယားကြွလာ၏။ ကြာကြာ ထိန်းနိုင်တော့မည် မထင်။ ဒါတောင် သူအဆင်သင့် ဆောင့်ထားလေ့ရှိသော ခွေးလှေးယားမြစ် အစွမ်းကို ငုံဝါးပြီး လုပ်သောကြောင့်သာ သာမာန်ထက် သုတ်ကို ထိန်းထားနိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် မပြီးခင် နောက်ဆုံးအနေဖြင့် ဆောင့်ချက် အရှိန်ကို မြင့်လိုက်သည်။ ငါးချက်ခန့် အရောက်တွင် ထွန်းရီ လရေပူတွေက အေးမူ၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဒုတိယအကြိမ်မြောက် ပန်းထုတ်လိုက်ပါတော့သည်။

မျက်စိကိုမှိတ်၊ အံကိုတင်းတင်းကြိတ်၍ လရေတွေ ညှစ်ထုတ်နေသော ထွန်းရီလက်တွေက အေးမူ၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို တင်းကြပ်နေအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ တဖန် သူ့လက်တွေကိုလည်း အေးမူလက်တွေက တင်းနေအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားပြန်သည်။ မကြာမှီ ကိုယ်စီကိုယ်ငှ ဆုပ်ကိုင်ထားကြသော သူတို့နှစ်ယောက်၏ လက်များသည် အရှိန်ပျော့ကာ ပြေလျော့သွားပါတော့၏။ အေးမူ၏ စောက်ခေါင်းအတွင်းမှ ဒပ်ကနဲ ဒပ်ကနဲ လှုပ်လှုပ်သွားသော စောက်ဖုတ်အတွင်းသား ကြွက်သားတို့က သူပြီးဆုံးကြောင်းကို သက်သေပြနေပါတော့သည်။ ထွန်းရီတစ်ယောက် အခုမှပင် ပင်ပန်းနွမ်းနယ်ခြင်းနှင့်အတူ ကျေနပ်အားရသော ကာမအရသာကို ခံစားလိုက်ရပါတော့သည်။ သူ့မျက်နှာကိုလည်း အေးမူ၏ နို့အုံကြီးပေါ်သို့ မှောက်အပ်ထားလိုက်၏။ အေးမူလက်တွေက ထွန်းရီခေါင်းမှ ဆံပင်များကို ယုယစွာ ခပ်ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ပေးနေ၏။ ထို့နောက် မပွင့်တပွင့် လေသံလေးဖြင့်…… “… ကဲ…. ကျေနပ်အားရသွားပြီလား….. မတော်ရတဲ့ မောင်…..” ထွန်းရီက အေးမူအပြောကို သဘောကျစွာပြုံးရင်း ဟူးကနဲ သက်ပြင်းရှည်ကြီးချလျှက်  “….. ကျေနပ်ပါပြီ….. တချိန်က မောင့်အချစ်လေးရယ်….. ကဲ…. ပြန်ဘို့ပြင်ကြစို့နော်….”

အေးမူက အချစ်ရည်လွှမ်းသော မျက်လုံးများဖြင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ ထွန်းရီ အေးမူကိုယ်ပေါ်မှ ခွာလိုက်ပြီး ပွေ့ထူပေးလိုက်ရာ အေးမူလက်နှစ်ဖက်က ထွန်းရီလည်ပင်းကို ချိတ်လျက် လိုက်ပါလာ၏။ ထွန်းရီလီးကြီးမှာ ယခုမှပင် အားရကျေနပ်သွားသည့်နှယ် မာန်ဟုန်ပျော့၍ ပလွတ်ကနဲ အေးမူ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲမှ ထွက်လာ၏။

ထွန်းရီ လှမ်းပေးသော ထဘီကို အေးမူက ယူဝတ်လိုက်သည်။ သူမ ဆံပင်များကိုလည်း သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် ပြင်ထုံးလိုက်သည်။ အပြင်ထွက်နေသော သူမ၏ ပြည့်တင်းဖောင်းအိသော နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အတွင်းခံ ဘရာစီယာအတွင်းသို့ ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် အပေါ်အင်္ကျီ ကြယ်သီး တပ်ရင်း ထွန်းရီလီးကြီးကို မက်မက်မောမော ကြည့်လိုက်သည်။ လီးကြီးက မာန်ပျော့ကာ အောက်သို့ ခေါင်းငိုက်လျှက် တန်းလန်းကြီး ဖြစ်နေပါသည်။ ဤအနေအထားမှာပင် အရှည်က (၆) လက်မခန့် ရှိပြီး လုံးပတ်က ထွန်းရွှေဝါ နှလုံးအားတိုးဆေးဗူးလောက် ရှိသည်။ အေးမူ တစ်ယောက် ဤကဲ့သို့သော လီးပိုင်ရှင်ကို လင်မတော်လိုက်ရသည့်အတွက် နှမြောတသ ဖြစ်မိသည်။  “… အင်းလေ….. ဒို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ဘဝက ဖူးစာမှ မပါဘဲ… ဒီတော့ ကံစီမံရာ အတိုင်းပေါ့..” စိတ်ထဲမှာပင် ဖြေသိမ့်လိုက်ပါသည်။

“….. ကဲ…. ပြန်ကြစို့ အေးမူ…. ဒီနေ့ကို…. ငါတသက် မမေ့ပါဘူးဟာ…. နင့်ကို ကျေးဇူး အရမ်းတင်ပါတယ်…..” ထွန်းရီစကားကြောင့် အေးမူရင်ထဲ နင့်ကနဲ ခံစားလိုက်ရသည်။ ”…. အော် နင့်မိန်းမကိုယ်စား နင့်ဆန္ဒကို ဖြည့်ဆည်းပေးရလို့ ကျေးဇူးတင်တာလား ထွန်းရီရယ်… ငါလည်း နင့်ကို တကယ်ချစ်တာပါဟယ်……” စိတ်ထဲမှာပင် ပြောလိုက်မိခြင်းပါ။ ဘယ်နည်းနဲ့မှ ပေါင်းစပ်လို့ မဖြစ်နိုင်တော့တဲ့ အခြေအနေမှာ သည်ထက်ပို၍ သံယောဇဉ်တွေ အမျှင်မတန်းမိအောင် နှစ်ဦးစလုံး သတိထားရပါတော့မည်။ အချစ်သံယောဇဉ်က ရမ္မက်သွေးသား ဆန္ဒထက် ပိုပြီး ဖြတ်တောက်ရခက်ကြောင်း နှစ်ဦးစလုံး နားလည်သဘောပေါက်ထားကြသည်။ သူ့ကြောင့် ရွှေရည်၏ အပျော်ဘဝလေး မပျက်စီးစေချင်တာ အေးမူရဲ့ သူငယ်ချင်းကောင်း ပီသတဲ့ စေတနာပါ ရွှေရည်ရယ်……။

နှစ်ယောက်သား အခြေအနေ မပျက် ပုံမှန်အတိုင်း ရွာသို့ ပြန်ခဲ့ကြပါတော့သည်။ တော့ဓလေ့ ထုံးစံအတိုင်း ယခင်ကလည်း သည်အတိုင်းပင် မဟုတ်ပါလော။ ရွာထဲဝင်ခါနီးတွင် ထွန်းရီက……… “….. အေးမူရေ… မထူးပါဘူးဟာ…. ညကျ နင်ကိုယ်တိုင် အိမ်လာပြီး ရွှေရည်ရှေ့မှာဘဲ ငွေကိစ္စ လာပြောတော့ သိလား…. နင်တို့က အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်းတွေဘဲ ပုန်းရှိုးကွယ်ရှိုး လုပ်မနေနဲ့တော့….. အဲဒါက ပိုပြီး ပြဿနာတက်နိုင်တယ်… ငါပြောတာ သဘောပေါက်လား….” “…. အင်းပါ….. ငါသဘောပေါက်ပါတယ်….. ညကျရင်… ငါလာခဲ့ပါ့မယ်…..” “…..အော်….အေး…အေး…” ထွန်းရီက အေးမူတို့ အိမ်ရှေ့တွင် မျှစ်စည်းကို ချပေးလိုက်သည်။ အလွန်လေးသော မျှစ်စည်းကြီးကိုပင် အေးမူကို မသယ်စေဘဲ သူကိုယ်တိုင် ထမ်းပို့လိုက်တော့၏။…ပြီးပါပြီ

Zawgyi

ထြန္းရီ တစ္ေယာက္ အိပ္ျပန္ခ်ိန္နီးၿပီမို႔ လွန္ထားေသာ ႏြားထီးႏွစ္ေကာင္ႏွင့္ ႏြားမသားအမိကို ျပန္ေခၚရန္ တဲအတြင္းမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ ႏြားေတြက ယာခင္းႏွစ္ကြက္ေက်ာ္မွာ ရွိေနသည္မို႔ အတန္ငယ္ လွမ္းသည္။ သူ႔ယာခင္းေတြက ေတာင္ေျမမွာပင္ ကပ္လွ်က္ရွိသည္။ အထီးတစ္ေကာင္က ႀကိဳးလြတ္ၿပီး အေတာ္ေဝးေဝးရွိ ေတာင္ေျခလွ်ိဳၾကားမွာ ေရာက္ေနသျဖင့္ ဆြဲေခၚရန္သြားစဥ္ ဘယ္ဘက္ေတာင္ခါးပန္းရွိ အလြန္ထူထပ္ေသာ ဝါး႐ုံေတာၾကားဆီမွ… “…..ရႈး…..ရႈး……က်စ္……က်စ္…….”  ဟူေသာ အသံၾကားရသျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ေအးမူက အသံမထုတ္ဘဲ သူ႔ကို လက္ရပ္ေခၚေနသျဖင့္ ႏြားကို သစ္ငုတ္တစ္ခုတြင္ ခ်ည္ထားလိုက္ၿပီး ေအးမူရွိရာသို႔ သမန္းပင္ ဝါး႐ုံပင္မ်ားကို ေကြ႕ျဖတ္ေက်ာ္ရင္း  “…..ဒီေကာင္မ တစ္ေယာက္ထဲ ဘာလုပ္ေနတာပါလိမ့္…” ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ေအးမူရွိရာသို႔ တက္လာခဲ့သည္။

မိုးေကာင္းေသာ ရာသီမို႔ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္တြင္ က်ခတ္ဝါးပင္မ်ားက ပိန္းပိတ္ေအာင္ စိမ္းစိုထူထပ္လွ်က္ ရွိေနပါသည္။ အႀကံအဖန္လုပ္ရန္ အလြန္ေကာင္းေသာ ဂ်က္တစ္ခုပါလားဟု ေတြးရင္း ထြန္းရီ က်ားၿပဳံးၿပဳံးလိုက္သည္။ ကိုယ့္အလုပ္ႏွင့္ကို မအားလပ္သည္မို႔ ဒီေနရာသို႔ ထြန္းရီ မေရာက္ျဖစ္ပါ။ ယခုမူ သစ္ေတာ႒ာနမွ ထင္းမခုတ္ရန္ အတင္းအၾကပ္ တားျမစ္ထားသည္မို႔ ပို၍ပင္ မေရာက္ျဖစ္ေတာ့။ ေအးမူရွိေသာ ေနရာသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ပို၍ပင္ အံ့ၾသရျပန္သည္။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ဝါး႐ုံပင္ေတြက ထူထပ္စြာ ေပါက္ေနသေလာက္ အလယ္ရွိ ၁၀ ေပပတ္လည္ခန႔္ ကြက္လပ္မွာမူ ရွင္းလင္းေနသည္။ မွ်စ္ခ်ိဳးသူ၊ မႈိရွာသူတို႔၏ စခန္းခ်ရာ ေနရာမို႔လားမသိ ေအာက္ေျခတြင္ ေျမဇာျမက္ပင္မ်ားမွတစ္ပါး ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ရွိေနပါသည္။ ေဘးဝဲယာရွိ ဝါး႐ုံကိုင္းဖ်ားတို႔က အုပ္ဆိုင္းယွက္မိုးထားသျဖင့္ အမိုးသဖြယ္လည္း ျဖစ္ေနျပန္သည္။

ထြန္းရီတစ္ေယာက္ သူဖတ္ဖူးေသာ ေတာထဲက ထင္းေခြသမ တစ္ေယာက္ႏွင့္ ဖိုးသူေတာ္တစ္ပါးတို႔၏ ကာမဇာတ္လမ္း တစ္ပုဒ္ကို သြားသတိရလိုက္မိသည္။ အင္း ေနရာတိုင္းမွာ ကာမရွိသည္ဆိုသလိုပါလား။ ေအးမူက ထြန္းရီကို ေတြ႕ေသာအခါ…… “……လာပါအုံးဟဲ့ ဒီမွာ ငါ့မွ်စ္စည္း ပင့္ေပးစမ္းပါ……. မ်ားေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ မႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္…..” ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္သည္။ မွ်စ္စည္းက အေတာ္ႀကီး၏။ လက္တေပြ႕စာပင္မက။ ေနာက္ၿပီး မႈိဥနက္ေတြကလည္း က်န္ေက်ာင္းကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္ႀကီးႏွင့္ တစ္လုံး။ ေတာ္ေတာ္ ေလာဘႀကီးတဲ့ ေအးမူဟု ထြန္းရီ စိတ္ထဲထင္လိုက္သည္။ ေအးမူက အေပၚမွ ထပ္ဝတ္ထားေသာ ရွပ္အက်ႌ လက္ရွည္ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းကို ေခါင္းခုလုပ္ရန္ ခြၽတ္လိုက္သည္။ အတြင္းက ဝတ္ထားေသာ အက်ႌက နီညိဳေရာင္ ခါးတိုလက္ျပတ္ တက္တ႐ြန္ အက်ႌဝတ္ထားေသာ ထဘီကလည္း နက္ျပာေရာင္ ေလယာဥ္ေမာင္စ။ ေတာ္ဝတ္ထဘီ အက်ႌ မ်ားျဖစ္၍ အေရာင္ကေတာ့ အေတာ္လြင့္ပ်ယ္ေနပါၿပီ။

သို႔ေသာ္…………. စိုေျပျဖဴဝင္းေသာ သူမ အသားအေရႏွင့္ အလြန္လိုက္ဖက္လွသည္။သူမ၏ မိန္းမပီသေသာ စြဲမက္စရာ အလွမ်ားကို အဝတ္အစားႏြမ္းတို႔က ဖုံးကြယ္ထားႏိုင္စြမ္း မရွိပါေပ။ ေအးမူ၏ အဖုအထစ္၊ အမို႔အေမာက္၊ အရႈိက္အဟိုက္ အစြင့္အကားတို႔က ေတာဝတ္အႏြမ္းတို႔ကို ထြင္းေဖာက္၍ ထင္းထင္းႀကီး ေပၚလြင္ေနပါသည္။ ထို႔အျပင္ ေသြးသားဆူၿဖိဳးၿပီး အလွေတြ တိုးေနသည့္အတြက္ ထြန္းရီစိတ္ေတြ ဗေလာင္ဆူ လႈပ္ခတ္လာ၏။ အင္းေလ……… တစ္ခ်ိန္က ႐ြာ၏ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ဆိုေတာ့လည္း သည္ေလာက္ေတာ့ ရွိေပမေပါ့။ ေအးမူ အသက္က ထြန္းရီႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္း (၂၆) ႏွစ္ ဝန္းက်င္သာ ရွိေသး၏။ သူမေယာက်္ား ခင္ေမာင္ဝင္းက ကခ်င္ျပည္နယ္ဘက္ ေက်ာက္တူး ထြက္သြားရာ (၆) လေက်ာ္ရွိၿပီ။ ယခုအခ်ိန္ထိ ျပန္မလာေပ။ ငွက္ဖ်ားမိၿပီး ေသသလိုလို၊ အဖမ္းခံရၿပီး ေထာင္က်ေနသလိုလို၊ အသတ္ခံရ သလိုလို သတင္းေတြ ထြက္ေသာ္လည္း ဘာမွေတာ့ သဲသဲကြဲကြဲ မသိရ။ ႐ြာသူ႐ြာသားေတြအဖို႔ သည္မွ်အထိ မ်က္စိေရးမေပါက္ၾကပါ။

ေအးမူမွာ သားတစ္ေယာက္သာ ရေသး၏။ သူ႔သားက အခုမွ (၂) တန္းသာ ရွိေသး၏။ ခင္ေမာင္ဝင္း မိဘမ်ားႏွင့္ အတူေနရ၏။ ခင္ေမာင္ဝင္း ထြက္သြားၿပီး (၃) လ အၾကာတြင္ ခင္ေမာင္ဝင္း အေမလည္း ေသြးတိုးေရာဂါႏွင့္ ဆုံးသြားသည္။

ခင္ေမာင္ဝင္းအေဖ ေအးမူေယာကၡမ နာမည္က ဦးထြန္းဟန္။ အသက္က (၄၈) ႏွစ္ခန႔္ရွိၿပီ…။ ေတာင္သူလယ္လုပ္၊ ေဆးလည္းကု၊ ပေယာဂလည္း ကုသည္။ ခင္ေမာင္ဝင္းက တစ္ဦးတည္းေသာ သားမို႔ အေမြကိစၥ အရႈပ္အရွင္းလည္း မရွိသည့္အတြက္ ေအးမူအဖို႔ အေတာ္ေလး အဆင္ေျပလွသည္။ ေျမယာအကြက္ေတြက ထြန္းရီတို႔ေလာက္ မရွိေတာ့သည့္တိုင္ (၁၅) ဧက ေက်ာ္ေလာက္ေတာ့ ရွိသည္။ ဦးထြန္းဟန္ကိုယ္တိုင္ သန္တုန္း ျမန္တုန္း က်န္းမာတုန္းမို႔ လိုအပ္ေသာ အခါမွသာ လူငွားတစ္ေယာက္ေခၚၿပီး ေယာကၡမႏွင့္ ေခြၽးမတို႔ ကိုယ္တိုင္ လုပ္ၾကပါသည္။ သူတို႔ ယာခင္းမ်ားက ႐ြာအနီး ပတ္ဝန္းက်င္မွာသာ ရွိသည္။ ထြန္းရီတစ္ေယာက္ အိမ္က မိန္းမက ဗိုက္ႀကီးႏွင့္မို႔ မိန္းမနဲ႔ ကင္းျပတ္ေနသည္မွာ အေတာ္ၾကာၿပီ။ ဒါက ဒုတိယဗိုက္ ျဖစ္၏။ ပထမကေလးက ေအးမူသားႏွင့္ အသက္တူ အတန္းတူ မိန္းကေလးျဖစ္၏။

ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့မသိ။ သူ႔မိန္းမသာ တစ္ဗိုက္ ထြက္လာသည္။ ေအးမူကေတာ့ တစ္ဗိုက္ မေပၚေသးပါ။ တစ္ေယာက္ထဲသာေမြးၿပီး ေသြးသားဆူၿဖိဳး အလွေတြ တိုးေနသည့္ ေအးမူ ေစာက္ဖုတ္က သူ႔မိန္းမ ေစာက္ဖုတ္ထက္ သာေပေတာ့မည္။ ဒီတစ္ဗိုက္ ေမြးရျပန္လွ်င္ သူ႔မိန္းမ ေစာက္ဖုတ္က တစ္ခါၿပဲရ က်ယ္ရဦးမည္။ ေစာက္ဖုတ္ က်ဥ္းလာေအာင္ဆိုၿပီး ထိက႐ုံး၊ ပၪၥငါးပါး ျပဳတ္ေရျဖင့္ ေဆးရေက်ာရ စိမ္ရတာလည္းအေမာ။ ကေလးမ်ားတဲ့ မိန္းမ ေစာက္ဖုတ္ဆိုသည္မွာ ထုံးစံအတိုင္း ၿပဲမည္။ ေစာက္ေခါင္း က်ယ္မည္။ ဒီေတာ့ လီးေသးတဲ့ ေကာင္ေတြအဖို႔ လုပ္ရတာ ဘယ္ေကာင္းေတာ့မည္နည္း။ ဒီၾကားထဲ ကိုယ့္ထက္လီးႀကီးတဲ့ အေကာင္နဲ႔ ေတြ႕သြားလို႔ကေတာ့ သြားကေရာမွတ္။ ေတာ္ေတာ့ ေတာ္ပါေသး၏။ ထြန္းရီလီးက စံခ်ိန္လြန္ မဟာစူပါလီးႀကီးမို႔သာ။

တစ္ခါက မထင္မွတ္ဘဲ ကေလးရွစ္ေယာက္အေမ မလွသိုင္း ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို အေခ်ာင္ လိုးလိုက္ရသည္။ စဥ္းစားၾကည့္ေပ့ါ။ ကေလးရွစ္ေယာက္ ထြက္ထားတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ ဘယ္ေလာက္ က်ယ္မလဲဆိုတာ။ သို႔ေသာ္ ထြန္းရီ လီးႏွင့္ေတာ့ အံက်ဂြင္က်ပင္။ မလွသိုင္းသည္ပင္ ထြန္းရီလီးအရသာကို စြဲသြားသည္။ အခြင့္သာရင္ သာသလို လာလာလိုးဘို႔ လိုလိုလားလားပင္ ဖိတ္ေခၚထားသည္။ မလွသိုင္း ဆိုတာက အခု ေအးမူရဲ႕ အေဒၚအရင္း။ တဏွာကလည္း အလြန္ႀကီးသည္။ ေျခသလုံးတုတ္တုတ္ ဖင္ဆုံႀကီးႀကီး ႏို႔အုံႀကီးကတြဲတြဲ လက္ေခ်ာင္းေတြက တုတ္တုတ္ႏွင့္ ဟတၳနီ အမ်ိဳးအစားႀကီးလားေတာ့ မသိ။ အခုခ်ိန္ထိ ႐ုပ္ေရမက်။ လိုးခ်င္စရာေကာင္းတုန္းပင္။

အခုလို လူသူကင္းဆိတ္တဲ့ ေတာတြင္း တစ္ေနရာမွာ အဖုအထစ္ အမို႔အေမာက္၊ အရႈိက္အဟိုက္၊ အစြင့္အကားေတြႏွင့္ တစ္လုံးတခဲႀကီး ျပည့္စုံလွေသာ ေသြးသားဆူၿဖိဳးၿပီး အလွေတြ တိုးခ်င္တိုင္း တိုးေနသည့္ တပ္မက္ဖြယ္ရာ သက္တူ႐ြယ္တူ ေအးမူက ထြန္းရီကို မွ်စ္စည္းပင့္ေပးရန္ ေခၚသည္ဆိုေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္ထိ ေအးေအးေဆးေဆးပင္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္ထားၿပီး ညာဘက္ေျခကို ခပ္ေကြးေကြးေလး စဥ္းလွ်က္ ဘယ္ဘက္ဒူးကို ေထာက္ကာ မို႔ေမာက္ေဖာင္းတင္းေနေသာ ရင္အစုံကို ေကာ့ၿပီး ခပ္ကားကား ခပ္ဟဟႀကီးမ်ားေတာင္ ထိုင္ေနလိုက္ေသးသည္။ ထြန္းရီကိုလည္း တစ္စုံတရာ ေျပာရန္ စိတ္ကူးရွိေနပုံရ၏။

ေစာေစာက ခြၽတ္ထားေသာ ရွပ္အက်ီလက္ရွည္ျဖင့္ သူမမ်က္ႏွာႏွင့္ လည္ပင္းတဝိုက္က ေခြၽးမ်ားကို ေျပာင္စင္ေအာင္ သုတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ေမာင္းႏွင့္ ဂ်ိဳင္းတဝိုက္က ေခြၽးစမ်ားပါမက်န္ သုတ္ပစ္လိုက္ေလသည္။ ၿပီးမွ ေစာေစာကအတိုင္းပင္ ျပန္ထိုင္လိုက္ရင္း “……ဟူး…..ဖူး….. ေမာလိုက္တာဟာ…. အခုခ်ိန္မွာေတာ့ နင့္မိန္းမက ဇိမ္က်ေနတာဘဲ….. ေကာင္မက ဗိုက္တစ္လုံးနဲ႔ဆိုေတာ့ စားလိုက္ ၿဖဲကားအိပ္လိုက္နဲ႔ အေတာ္ဟုတ္ေနတာ….” ထြန္းရီက ေအးမူႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေဘးတိုက္ အေနအထားတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး…… “……. အင္း….. အဟင္း…….. သူကေတာ့ ဇိမ္က်မွာေပါ့ဟာ….. ငါ့မွာေတာ့ ညစာငတ္ေနတာ အေတာ့္ကို ၾကာသြားၿပီဟ….. ေအးမူရ…..” ေအးမူက ထြန္းရီကို ေစြ႕ၾကည့္လိုက္ရင္း…… “….. ဟင္…… နင့္ေကာင္မကလဲ လြန္လွပါလားဟဲ့…… ဒီဗိုက္အေၾကာင္းျပၿပီး ထမင္းေတာင္ ေန႔ဘို႔ညစာ မခ်က္ဖူးလား…..” ေအးမူ စကားေၾကာင့္ ထြန္းရီ တဟားဟား ရယ္လိုက္သည္။

“….. ဟာ….. နင္ကလဲ တုံးလိုက္တာ ထမင္း၊ ဟင္းကေတာ့ သူမခ်က္လဲ ငါ့အေမက ခ်က္တာေပါ့ဟ…. ငါငတ္ေနတဲ့ ညစာက….ဒါ ဒါ ကဲ သိၿပီလား….” ထြန္းရီက လက္ညႇိးႏွင့္ လက္မကို ရွည္ရွည္ေမ်ာေမ်ာေလး ကြင္းျပၿပီး ေစာက္ဖုတ္ပုံသ႑ာန္ လုပ္ျပလိုက္သည္။ သည္ေတာ့မွ ေအးမူက သေဘာေပါက္သြားၿပီး……. “…… သြား…. ေသခ်င္းဆိုး….. အယုတ္ေကာင္….. ငါက အဟုတ္မွတ္လို႔…… ဟြန္း… ေတာ္ေတာ္ယုတ္….” မ်က္ေစာင္းထိုးကာ ေျပာလိုက္သည္။ ေအးမူ မ်က္ေစာင္းထဲတြင္ တစ္စုံတရာကို မြတ္သိပ္ေမွ်ာ္လင့္ ေတာင့္တေနမႈ အျပည့္ပါေသာ အေရာင္လက္လက္မ်ားကို ထင္းကနဲ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ “…. ေအာ္…… နင္ကလဲဟာ…. မိန္းမဒါျဖစ္ေနမွေတာ့ ဒါ ငတ္တယ္လို႔ ေျပာတာမ်ား ဘယ္ကလာ ယုတ္ရမွာလဲ….ဟဲ…ဟဲ…” ထြန္းရီက လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဗိုက္ႀကီးသယ္ပုံစံမ်ိဳး ဗိုက္ျပၿပီး ေစာေစာကလို ေစာက္ဖုတ္ပုံစံ လုပ္ျပလိုက္သည္။ ေအးမူမ်က္ႏွာတြင္လည္း အရွက္ႏွင့္ရမၼက္ ေရာစပ္ထားေသာ ရာဂေသြးမ်ား ျဖစ္ထြန္းလာၿပီး မ်က္ႏွာတျပင္လုံး နီျမန္းသြား၏။ 

“…… ကဲ…… ေတာ္စမ္းပါ….. နင့္မိန္းမ ေမြးၿပီးမွ ငတ္သမွ် အတိုးခ်စားေတာ့ေပ့ါ…. ငါ နင့္ကို ေျပာစရာရွိလို႔ တမင္အခ်ိန္ဆြဲၿပီး ေစာင့္ေနတာဟဲ့….” “……. ဘာလဲ…. နင္က …. ငါ့ကို သနားၿပီး ေကြၽးခ်င္လို႔လား….” “…. ဟြန္း… ေသနာေကာင္ ထြန္းရီေနာ္….. မယုတ္မာနဲ႔… ဒီေနရာက နတ္ႀကီးတယ္ ဘာမွတ္လဲ ေျပာမရရင္ ငါထလုပ္ပစ္လိုက္မွာ….” ေျပာမည္သာ ေျပာရတာ ေအးမူတစ္ေယာက္ ၿပဳံးၿဖီးၿဖီး မ်က္ႏွာျဖင့္ သူ႔ကိုၾကည့္ေနေသာ တဏွာဗို႔အားျပင္းသည့္ ထြန္းရီ၏ ရမၼက္မ်က္လုံးမ်ားေၾကာင့္ ၾကက္သီးတဖ်န္းဖ်န္းထကာ ႏွလုံးခုန္ရင္တုန္ သြားပါေတာ့၏။ သူမလည္း ေယာက်္ားႏွင့္ ကင္းျပတ္ေနေသာ မိန္းမပဲေလ။ သူမအေနျဖင့္ ထြန္းရီနည္းတူ ကာမအာသာဆႏၵမ်ား အမွန္ပင္ ရွိေနေသာ္လည္း မိန္းမသားမို႔သာ သိုဝွက္ဟန္ေဆာင္ထားရသည္။ ဘယ္ေလာက္ပင္ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းေကာင္း သူမကိုယ္ႏႈိက္က ထြန္းရီကို မသိမသာ ျမဴဆြယ္မိေသာ အျဖစ္ကိုကား သူမကိုယ္တိုင္ မသိရွာဘဲ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။

ေအးမူက ဖင္တုံ ခ်စ္စရာ ေကာင္းလြန္းလွေသာေၾကာင့္ ထြန္းရီရဲ႕ အၾကည့္မ်ားကို ရင္မဆိုင္ဝံ့ေတာ့ဘဲ မ်က္ႏွာေအာက္ခ်ကာ…. “…… တကယ္ေျပာတာပါဟဲ့ ထြန္းရီရဲ႕…. ငါနင့္ဆီက အကူအညီ ေတာင္းခ်င္လို႔….. ငါ့မွာတကယ္ အခက္အခဲ ရွိေနလို႔ ေငြ ၃၀၀၀ ေလာက္ ခဏေခ်းစမ္းပါ…… အတိုးေတာ့ မယူနဲ႔ေပါ့ဟာ….. ၁၅ ရက္အတြင္း ျပန္ေပးမွာပါ …. ငါရစရာရွိတဲ့ ေငြ ၅၀၀၀၀ က မိခင္လႈိင္ဆီက အခုထိ မရေသးလို႔….. စိတ္ခ် ငါ သူ႔ဆီက ျပန္ရရျခင္း နင့္ကို ျပန္ဆပ္မွာပါ “ ေအးမူက သူေျပာစရာရွိသည္ကို တဆက္တည္း ေျပာခ်လိုက္ၿပီး ထြန္းရီ မ်က္ႏွာကို မသိမသာ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ “……. ေအးပါ….. ရပါတယ္…… ဒါေပမဲ့ နင္ေျပာသလို ၁၅ ရက္ပဲေနာ္…… မိန္းမက ေမြးခါနီးၿပီ…. ညက်လာယူလွည့္ေပါ့… ဟာ …ေနဦး… ေနဦး…. အိမ္လာမယူနဲ႔… ခင္ၾကည္တို႔အိမ္လာခဲ့…. ငါအဲဒီက… ေစာင့္ေနမယ္….. ျမဝတီ ပထမကား အခ်ိန္ေလာက္” ေအးမူတစ္ေယာက္ အခုမွ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ပါေတာ့သည္။ စုေၾကးေငြ မထည့္ႏိုင္တာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ၿပီ။

“….. ေအးပါဟယ္ နင့္ေက်းဇူးကို မေမ့ပါဘူး….” “….. အံမယ္ေလးဟာ….. ႀကီးက်ယ္လိုက္တာ…. ကိုယ့္႐ြာသူ႐ြာသား အခ်င္းခ်င္းဘဲ ေက်းဇူးတင္စရာ မလိုပါဘူး…. လိုအပ္လာရင္ ကူညီရမွာေပါ့….. နင္လဲ ခင္ေမာင္ဝင္းနဲ႔သာ မရရင္ ငါ့မယား ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာ……. ေအး…. တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ေနာ္….. နင့္…… လိုအပ္ခ်က္ကို ငါက….. ကူညီသလို… ငါ့ လိုအပ္ခ်က္ကိုလည္း…. နင္… ျဖည့္ဆည္းေပးရမယ္…….” ထြန္းရီက ေအးမူနား တိုးကပ္လိုက္သည္။ ေအးမူကို ဆြဲဖက္လိုက္ၿပီး ပါးကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ နမ္းပစ္လိုက္သည္။ ေအးမူကလည္း ျငင္းဆန္ဘို႔ စိတ္ကူးမရွိပါ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ေၾကာင္ခံတြင္းပ်က္ႏွင့္ ဆက္ရက္ေတာင္ပံႀကိဳးေတြလို ျဖစ္ေနၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။ တစ္ေယာက္ကလည္း ေယာက်္ားႏွင့္ ကင္းကြာေနတာ ၆ လခန႔္ ရွိၿပီ။ တစ္ေယာက္ကလည္း မိန္းမဗိုက္ႀကီးေနသည့္အတြက္ ေစာက္ဖုတ္ႏွင့္လီး မေတြ႕ရသည္မွာ ၾကာေလၿပီ။

ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္သည့္အဆုံး ဗိုက္ႀကီးေနေသာ မိန္းမကို ေဘးေစာင္းေကြးအိပ္ခိုင္းၿပီး ေနာက္မွ ခပ္ဖြဖြ လိုးရသည္။ အထဲက ကေလးကို ထိခိုက္မည္ စိုး၍ လိုးရတာ အားမရ။ ထြန္းရီက အလိုးၾကမ္းသည္။ သို႔ေသာ္ လရည္ထြက္သြားေတာ့လည္း ခဏေတာ့ အာသာေျပၿငိမ္းသြားသည္ပင္…။ ဗိုက္ထဲက ကေလးက အထီးလား အမလားေတာ့ မသိ အေမႏွင့္အေဖ လုပ္သူတို႔၏ ေသာင္းၾကမ္းလွေသာ ကိေလသာ ကာမတဏွာဓာတ္ေတြကေတာ့ ကေလးကို ကူးစက္မွာ ေသခ်ာလွသည္။ ထြန္းရီက ေအးမူကို ဖက္ထားရာမွ နားနားကပ္ၿပီး……. “…. ေအးမူ…. ဒို႔ လုပ္ၾကရေအာင္ေနာ္….” ေအးမူက ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။ အခ်ိန္ၾကာၾကာ ႏူးနပ္ႏႈိက္ဆြမေနေတာ့ဘဲ အေျခအေနအရ ျမန္ျမန္လုပ္မွျဖစ္မွာမို႔… “… ေအးမူရ….. အခ်ိန္သိပ္မရွိဘူးဟ… အဲဒီေတာ့ နင္က မွ်စ္စည္းေပၚ လက္ေထာက္ၿပီး ဖင္ကုန္းေပး…… ဒါမွ တို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး အားရမွာ….. ေအာက္က အခင္းလဲ မရွိေတာ့ ပက္လက္လွန္ လိုးရင္လည္း နင္လဲ ေက်ာနာမယ္…. ငါလည္း ဒူးပြန္းမယ္… ဒီမယ္ၾကည့္ပါဦး… ငါ့ေကာင္ႀကီးေကာ….”

ထြန္းရီ ေအးမူကို ဆြဲယူလိုက္ၿပီး သူ႔လီးႀကီးေပၚ အုပ္တင္ေပးလိုက္သည္။ ပုဆိုးတြင္းမွ မာန္ဟုန္ျပင္းျပင္း ေတာင့္တင္းမာေတာင္မတ္ေနေသာ လီးတုတ္ရွည္ႀကီးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္မိရာ ေအးမူတကိုယ္လုံး ဖ်ဥ္းကနဲ ဖ်ဥ္းကနဲ ၾကက္သီးေမႊးညင္းေတြ ထသြား၏။  ထြန္းရီ လီးႀကီးက သူ႔ေယာက်္ားလီးထက္ အဆမတန္ ႀကီးသည္ကို အလိုလို သိလိုက္သည္။ စိတ္ထဲမွာလည္း အလြန႔္အလြန႔္ ေက်နပ္သြားေတာ့၏။ အမွန္အားျဖင့္ ေအးမူမွာ ထြန္းရီထင္သလို လီးႏွင့္ျပတ္ေနသူ မဟုတ္ပါ။ သူ႔အေၾကာင္းႏွင့္သူ ရွိၿပီးျဖစ္၏။ “…… ျပစမ္း…. နင့္ေစာက္ဖုတ္ကေကာ ဘယ္လိုေနလဲ မသိဘူး…” ထြန္းရီက ထဘီေအာက္မွ လက္ရႈိၿပီး ေအးမူေစာက္ဖုတ္ကို လက္ဝါးႏွင့္ စမ္းၾကည့္လိုက္ရာ ခုံးထေဖာင္းအိေနေသာ အေတြ႕ကို ခံစားလိုက္ရသည္။ ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသား တစ္ဝိုက္တြင္ စိမ့္စိုေနေသာ ေစာက္ေရ ေစးေစးပ်စ္ပ်စ္တို႔ကိုပါ စမ္းမိလိုက္၏။ 

မဆြေတာ့ဘူးဟု ဆုံးျဖတ္ၿပီးကာမွ မေနႏိုင္လြန္းသျဖင့္ ေစာက္ေစ့ေလးကို လက္ခလယ္ထိပ္ျဖင့္ ပြတ္ထိကလိ ဆြေပးလိုက္ရာ အင့္ကနဲ အသံထြက္ၿပီး ဟင္းကနဲ သက္ျပင္းခ်ကာ ေအးမူတကိုယ္လုံး ဆတ္ကနဲ တုန္ခါသြား၏။ “…. ကဲ.. ထဟာ…. အဲဒီမွ်စ္စည္းေပၚမွာ လက္ေထာက္ၿပီး ကုန္းေပးထား… ငါေနာက္ကေန လိုးေပးမယ္…. ဒါမွအားရပါးရရွိတာ…. နင့္ေကာင္က ဒီလိုလိုးေပးဘူးလား…” “…. အင္း…. တခါတေလေတာ့… လိုးတယ္….” ေအးမူက ေခါင္းၿငိမ့္ေျပာရင္း မတ္တပ္ထကာ ထြန္းရီအလိုက် မွ်စ္စည္းေပၚတြင္ လက္ေထာက္လွ်က္ ကုန္းေပးထားလိုက္သည္။ ထြားကားေနေသာ ဖင္ဆုံႀကီးက ထြန္းရီ၏ ရမၼက္စိတ္တို႔ကို ပိုမိုထႂကြ ျပင္းထန္ေစသည္။ ထြန္းရီက ထဘီကို ေအာက္မွ ပင့္လွန္လိုက္ၿပီး ခါးဆီသို႔ပို႔ကာ စုညႇပ္ထားလိုက္၏။ အခုမွ အိစက္ျဖဴေဖြး ထြားကားလွေသာ ဖင္သားဆိုင္ႀကီးေတြက ထင္းကနဲ လင္းကနဲ ေပၚထြက္လာေတာ့သည္။

ထြန္းရီက ပုဆိုးကို ကြင္းလုံးခြၽတ္လိုက္ၿပီး ေအာက္တြင္ ပုံထားလိုက္သည္။ ေအးမူ၏ တင္ပါးႀကီးႏွစ္ဖက္ကို သူ႔လက္ဖဝါးျဖင့္ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ဆတ္ကနဲ ပုတ္လိုက္ၿပီး ေထာင္မတ္ေနေသာ သူ႔လီးႀကီးကို ေစာက္ဖုတ္အဝႏွင့္ေတ့ကာ လက္ျဖင့္ဆုပ္ကိုင္၍ လွည့္ပတ္ေမႊေႏွာက္ေပးလိုက္သည္။ ေစာက္ေရတို႔က အိုင္ထြန္းမတတ္ စို႐ႊဲေနၿပီမို႔ …..  စြိ…. စြပ္…. ႃပြိ… ႁပြတ္…. စြပ္ စြပ္ ဟူေသာ အသံမ်ား ထြက္ေပၚလာသည္။ ကေလးေမြးဖူးေသာ အအိုေစာက္ပတ္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထြန္းရီ၏ စံခ်ိန္လြန္ မဟာစူပါလီးႀကီးက ႀကီးလြန္းသျဖင့္ ေလွ်ာေလွ်ာရႈရႈ ဝင္ဘို႔ ခဲယဥ္းသည္။ ထြန္းရီက လီးကို ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသို႔ ထိုးမသြင္းေသးဘဲ ႏႈတ္ခမ္းဝတစ္ဝိုက္တြင္သာ ပြတ္ဆြ ကလိေနသည္မို႔ ေအးမူတစ္ေယာက္ မ႐ိုးမ႐ြႏွင့္ အခံရခက္ေနသည္။ ေစာက္ဖုတ္ တစ္ခုလုံးလည္း ခံခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ယားႂကြပြထလာ၏။ 

ထြန္းရီက ေစာက္ဖုတ္အကြဲေၾကာင္းအလိုက္ သူ႔လီးႀကီးကို ထက္ေအာက္ဆြဲခ်လိုက္ၿပီး ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသို႔ တျဖည္းျဖည္းျခင္း အဆုံးထိဝင္ေအာင္ ဖိကာ ဖိကာ သြင္းလိုက္သည္။ ဒစ္လွန္ေနေသာ လီးႀကီး၏ အေရျပားႏွင့္ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသား အတြန႔္မ်ား ပြတ္တိုက္ထိခိုက္သြားသျဖင့္ ဗ်စ္ကနဲ…. အသံေပး၍ လီးႀကီးက အဆုံးထိေအာင္ ျမဳပ္ဝင္သြားသည္။ ေအးမူခင္မ်ာလည္း ေစာက္ဖုတ္ႏွင့္လီးက တင္းၾကပ္ေနသည္မို႔ ကာမအရသာကို နင့္ေနေအာင္ ခံစားလိုက္ရသည္။ လီးကို ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသို႔ အဆုံးထိသြင္းကာ ဖိကပ္ထားလိုက္ၿပီး ေအးမူခါးကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ အက်အန ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ လီးႀကီးကို တဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ခန႔္ ျပန္ႏုတ္လိုက္ၿပီး အဆုံးထိ ျပန္ဖိသြင္းသည္။ ဤနည္းအတိုင္း အဝင္အထြက္ ေခ်ာေမာေျပပ်စ္ရန္ ေလးငါးခ်က္ခန႔္ စမ္းသပ္ၿပီးေနာက္ ခပ္သြက္သြက္ပင္ ေဆာင့္ပါေတာ့သည္။

ေဆာင့္ခ်က္အားေတြက တျဖည္းျဖည္း ျပင္းထန္ ျမန္ဆန္လာသည့္အတြက္ ေအးမူ၏ခါးမွာ ၫြတ္၍ ၫြတ္၍ သြားၿပီး ပင့္ထိုးေကာ့ေပးေနေသာ ဖင္ဆုံႀကီးက ေျမာက္ေျမာက္တက္လာသည္။ “……ဘြတ္… ဘြတ္…. ဘြတ္…. ဖြတ္….. ပလပ္….. ဖြတ္……” “…အင္း…. ဟင္း….. အမေလး…. အင့္… အ…. အား…. ရွီး….. ကြၽတ္…. ကြၽတ္….” သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ အေဆာင့္ အေကာ့ အေပးအယူမ်ားက ျပင္းထန္သြက္လက္ လာသည္ႏွင့္အမွ် အသံမ်ိဳးစုံတို႔ကလည္း ဆူညံလွ်က္ ရွိပါေတာ့သည္။ “….ဘြတ္…..ဖြတ္…..ဘြတ္……ႁဗြတ္……..” “…… အမေလး…. အီး… ဟင့္… အား….. ရွီး… ကြၽတ္…. ေဆာင့္… ေဆာင့္…. အား…. ၿပီးေတာ့မွာ…. ေဆာင့္…. ေဆာင့္….. အ…. အား…” ေအးမူက ထိုသို႔အသံျပဳရင္း မွ်စ္စည္းေပၚတြင္ တံေတာင္ႏွင့္ေထာက္ကာ ေခါင္းစိုက္သြားပါေတာ့သည္။ တင္ပါးခြက္ႀကီးေတြက ရႈံ႕တက္သြားၿပီး တင္သားဆိုင္ႀကီးေတြက တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသည္။ ခါးက အနည္းငယ္ ေအာက္သို႔ ထိုးစိုက္သြားသျဖင့္ အေနအထားတစ္မ်ိဳး ျဖစ္သြားကာ လီးဝင္ လီးထြက္မႈမွာ ပို၍ၾကပ္သြား၏။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ျဖစ္ ထြန္းရီက ေဆာင့္သည့္ အရွိန္ကို လုံးဝမေလ်ာ့သည့္အျပင္ ပို၍ပင္ ျမင့္တင္လိုက္ ေသးသည္။ သန္မာလွေသာ ႏြားသိုးတစ္ေကာင္၏ အားမာန္ပါပါ ေဆာင့္ေနသည္ႏွင့္ အလြန္တူလွေပသည္။

အခ်က္ငါးဆယ္ခန႔္ မနားတမ္း အသားကုန္ႀကဳံး၍ ေဆာင့္လိုးလိုက္ရာ သူ႔လေခ်ာင္းတစ္ခုလုံး ယားယံလာၿပီး ေအာင္းထားသမွ် လေရပူေတြကို ေအးမူ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသို႔ ဒလေဟာ ပန္းထုတ္လိုက္ေလသည္။ ထြန္းရီ၏ အၿပီးႏွင့္ ေအးမူ၏ ဒုတိယအႀကိမ္ အၿပီးတို႔မွာ တထပ္တည္းက်သြားၿပီး အၿပီးျခင္းဆုံကာ ကာမ အထြတ္အထိပ္ အရသာကို အေကာင္းဆုံး ခံစားလိုက္ၾကရေတာ့သည္။ ျပတ္ေနသည္မို႔လားမသိ အရသာက အီဆိမ့္ရွိန္းဖိန္းေနေအာင္ ေကာင္းလြန္းလွပါေတာ့သည္။ ထြန္းရီ လီးတုန္ရွည္ႀကီးက အရွိန္မေသေသးဘဲ ေအးမူ ေစာက္ေခါင္းထဲတြင္ ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ လႈပ္ေနပါေသးသည္။ ထြန္းရီက အေျခအေန အခ်ိန္အခါအရ ဆက္ၿပီး ဇိမ္မခံသင့္သည့္အတြက္ ေအးမူ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းမွ သူ႔လီးႀကီးကို ပလြတ္ကနဲ ဆြဲႏုတ္လိုက္သည္။ ခါးလည္တြင္ စုံညႇပ္ထားေသာ ေအးမူ၏ ထဘီကို အေသအခ်ာ ျပန္ဖုံးေပးလိုက္ၿပီး အသာအယာပင့္မလွ်က္ ေအးမူကို မတ္ထူေပးလိုက္သည္။

ေက်နပ္ၿပဳံး႐ႊင္ေသာ မ်က္ႏွာႏြမ္းႏြမ္းျဖင့္ ေအးမူက ထြန္းရီကို ႏွာေခါင္းရႈံ႕ကာ မ်က္စိမွိတ္ျပလိုက္သည္။ သိပ္ေကာင္း တအားေကာင္း…. အရမ္းေကာင္း… အလြန္ေကာင္းတာဘဲဟု ႏႈတ္က ထုတ္မေျပာဘဲ အမူအယာျဖင့္ ျပလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။  ထြန္းရီ လီးႀကီးမွာ ယခုအခ်ိန္ထိ မာန္ဟုန္မေျပေသးဘဲ တလႈပ္လႈပ္ တရမ္းရမ္း ရွိေနပါေသးသည္။ ထြန္းရီ ပုဆိုးကို ေကာက္ဝတ္လိုက္ၿပီး..“….. ကဲ… သြားစို႔ဟာ….. အျပန္ သိပ္ေနာက္က်ေနရင္ မေကာင္းဘူး….”ထြန္းရီ အေျပာေၾကာင့္ ေအးမူက မ်က္ေစာင္းထိုးကာ……. “….. ဘာလဲ နင္က အခုမွ နင့္မိန္းမ …. ဗိုက္ႀကီးသည္ကို ေၾကာက္ေနတာလား… ဟြန္း…. မသိရင္ခက္မယ္….” “…… ေအာင္မာ…. အပိုေတြ မေျပာနဲ႔….. ေအးမူ… ငါ့အတြက္ မဟုတ္ဘူး…. နင့္အတြက္ ပိုအေရးႀကီးလို႔ ေျပာေနတာ… ငါက သိပ္တြက္တဲ့ေကာင္ မဟုတ္ဘူး…. ဒီမယ္ၾကည့္ ငါ့ေကာင္က ေက်နပ္ေသးတာမွတ္လို႔….” ထြန္းရီက ပုဆိုးတြင္းမွ ေတာင္မတ္လာျပန္ေသာ သူ႔လီးႀကီးကို ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ လုပ္ျပလိုက္သည္။ ေအးမူက ထြန္းရီအေျပာကို ေက်နပ္စြာ ၿပဳံးၾကည့္ရင္း ရွပ္အက်ႌကို ေခါင္းခုလုပ္ရန္ စုေခြလုပ္ေနသည္။ ၿပီးေနာက္ သူ႔ေခါင္းေပၚသို႔ တင္လိုက္ရင္း…… “…… လာေလ…. ပင့္ေပးေတာ့….” “…. အဟင္း ဟင္း…. မိေအးမူတို႔ ဉာဏ္ကေတာ့ စံပဲကြာ ထပ္ၿပီး အလိုးခံခ်င္တယ္လို႔ မေျပာဘူး…. မွ်စ္စည္းပင့္ခိုင္းလို႔ေလး…. ဘာေလးနဲ႔…..” ထြန္းရီက ေအးမူကို မခံခ်င္ေအာင္ စလိုက္၏။

“….. အံမယ္… ေသခ်င္းဆိုး….. ငါေဖနဲ႔ကိုင္တုတ္လိုက္ရ… သူ႔ဖာသာသူ နန႔္နန႔္တက္ လုပ္ခ်င္ေနၿပီးေတာ့…. ဟြန္း….. ဒီက သနားလို႔….” အႏိုင္မခံခ်င္စိတ္ျဖင့္ ျပန္ပက္လိုက္ရေသာ္လည္း ၉၅ ရာခိုင္ႏႈန္းက မွန္ေနသည္မို႔ ေအးမူ ေရွ႕ဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ မ်က္ေစာင္းႀကီးထိုးကာ…… “…..ဟင္း…..ကဲ…..လာ…..လာပင့္ေပးေတာ့….” ေဆာင့္ေဆာင့္ေအာင့္ေအာင့္ ေျပာလိုက္သည္။ “….. နင့္ၾကည့္ရတာ….. ေအးမူရာ…… အားကုန္ပင္ပန္းေနသလိုဘဲ…. ႏိုင္ပါ့မလား… ေတာ္ၾကာ အဆင္းမွာ ေခ်ာ္လဲေနၿပီး ဒူးကြဲ႐ုံတင္မက ေစာေစာက လိုးထားတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးပါ ကြဲၿပဲသြားလို႔ ဆက္မလိုးရဘဲ ေနဦးမယ္…. အဟင္းဟင္း…. ေနေန အဲဒီမႈိအိတ္သာ ယူၿပီးဆင္းႏွင့္ေတာ့…. ၿပီးေတာ့ ႏြားေတြလည္း နင္ပဲဆြဲသြား…… ငါ့ဖာသာ မွ်စ္စည္းထမ္းခဲ့မယ္……” ထြန္းရီက ေျပာေျပာဆိုဆို မွ်စ္စည္းကိုမၿပီး ပခုံးေပၚ ထမ္းတင္လိုက္သည္။ မွ်စ္စည္းက အေတာ္ ေလးနင့္သည္။ ေရွ႕ ေလးငါးလမ္းခန႔္ ေရာက္ေနေသာ ေအးမူကို လွမ္းေခၚလိုက္ရာ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ၿပီး “……ဘာလဲ့ဟဲ့…..ဘာျဖစ္လို႔တုန္း….”  ေအးမူက ျပဴးတူးျပာတာႏွင့္ ေမးလိုက္သည္။

“….. ေအာ္….. ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး….. ေယာက်ာ္းဆိုတာ ေဟာဒီလို သန္မွလို႔ ျပခ်င္လို႔ပါ…. ဒို႔လိုေကာင္မ်ိဳးကေတာ့ ပ်ားအုံလဲမလိုဘူး….. ကြက္လပ္ျဖည့္ပါလဲ… ေခါင္ထားဘဲ… ဟား… ဟား…. ဟား….” “….. ေအာင္မယ္….. ေသနာက…. တဏွာ႐ူးတယ္ မေျပာဘူး…. အသားယူေနလိုက္တာ” ေအးမူက ျပန္တြယ္သည္။ “….နင္ေရာ…. မ႐ူးဘူးလား….” ထြန္းရီက ျပန္ႏွက္သည္။ “…သိဘူး… သြား..” ေအးမူ ေရွ႕ဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ ေက်နပ္ၿပဳံးေတြျဖစ္ကာ ေရွ႕ဆက္ ဆင္းသြားေတာ့၏။ ထြန္းရီ တစ္ေယာက္ အဆီေတြစုကာ ထြားအိကားေကာ့ ေနေသာ ေအးမူ၏ နိမ့္တုံျမင့္တုံျဖင့္ လႈပ္ရမ္းတုန္ခါေနေသာ ဖင္ဆုံႀကီးကို ၾကည့္ကာ လီးႀကီးက ေတာင္သည္ထက္ ေတာင္လာျပန္သည္။ ေအးမူ၏ ဖင္ဆုံႀကီးကို အခုလို အရသာခံ ၾကည့္ခ်င္၍လည္း ေနာက္မွ တမင္ခ်ိန္၍ လိုက္လာသည္။

ေအးမူက ခ်ည္ထားေသာ ႏြားေလးေကာင္ကို ျဖဳတ္၍ ေရွ႕မွ ဆက္သြားသည္။ ႏြားေလးေကာင္ကလည္း ျပန္ခ်င္ေဇာေၾကာင့္လား အလိုက္သိ၍လား မေျပာတတ္ ေအးမူက ဆြဲမေခၚရဘဲ ေအးမူေရွ႕မွ သြားၾကသည္။ ေအးမူက ေနာက္မွ အသာႀကိဳးကိုထိန္းလိုက္႐ုံသာ။ သည္ေတာ့ အခ်က္က်စြာ နိမ့္တုံျမင့္တုံႏွင့္ လႈပ္ရမ္းေနေသာ ေအးမူ၏ ဖင္ဆုံ ထြားထြားကားကား ေကာ့ေကာ့ႀကီးက ထြန္းရီကို ျမဴဆြယ္ဖိတ္ေခၚသလို ျဖစ္ေနပါ၏။ တင္အေနအထားကို ၾကည့္၍ မိန္းမေတြ၏ ေစာက္ေခါင္းအနက္ကို တိုင္းတာျပေသာ စာအုပ္ထဲက နည္းအတိုင္း ထြန္းရီတစ္ေယာက္ စိတ္ကူးျဖင့္ တိုင္းထြာၾကည့္လိုက္၏။ ေစာက္ဖုတ္ႏွင့္ ျပတ္ေနေသာ သူ႔လီးႀကီးက တစ္ခ်ီေလာက္ လိုးရ႐ုံႏွင့္ လုံးဝမေက်နပ္ေၾကာင္း ဆႏၵျပသည့္ အေနျဖင့္ ပို၍ ပို၍ မာန္ထန္ေတာင္မတ္ လာပါေတာ့သည္။

တဲသို႔ေရာက္ေသာအခါ ေအးမူက ႏြားမ်ားကို မယ္ဇလီပင္တြင္ ခ်ည္ထားလိုက္ၿပီး မႈိအိပ္ကိုေတာ့ လွည္းေပၚ တင္ထားလိုက္သည္။ “…… ထြန္းရီေရ…. ေသာက္ေရရွိလား….. ငါ ေရဆာတယ္ဟာ……” “….. ေအး…… ရွိတယ္….. ေရအိုးထဲမွာ…… တဲေပၚက ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ….” ေအးမူက ေရေသာက္ရန္ တဲအတြင္း ဝင္သြားစဥ္ ထြန္းရီကလည္း မွ်စ္စည္းကို တန္းေပၚတင္၍ ေအးမူေနာက္သို႔ ခပ္သြက္သြက္ႀကီး လိုက္သြားသည္။ ထြန္းရီပုံစံက ခလုတ္တိုက္လဲခ်င္စရာ ေကာင္းလွ၏။  တဲတြင္းေရာက္ေသာအခါ အေပါက္ဘက္ မ်က္ႏွာမူလွ်က္ ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ ေျခတြဲေလာင္းခ်ထိုင္ရင္း ေရေသာက္ေနေသာ ေအးမူေဘးတြင္ ပူးကပ္ထိုင္လိုက္ၿပီး… “…… အခ်စ္ေရ….. တစ္ခ်ီေတာ့….. ထပ္ေကြၽးပါဦးလားကြာ……. ေနာ္…. ေမာင္ စားရတာ မဝေသးဘူး……” ေအးမူက ထြန္းရီအေျပာေၾကာင့္ သေဘာက် ေက်နပ္သြားၿပီး…… “…… ဟြန္း…. လူကိုမ်ား သူ႔မိန္းမက်လို႔…… အခ်စ္ေရ…. ေမာင္ေရနဲ႔…. ပိုင္စိုးပိုင္နင္း….. ေရာ့….. ေရဘဲေသာက္……” ေအးမူက ေရတခြက္ငွဲ႔၍ ထြန္းရီသို႔ ေပးလိုက္သည္။ ေရေသာက္ၿပီးေသာအခါ ထြန္းရီက ေအးမူကို ဆြဲဖက္၍ ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ ႏွစ္ေယာက္သား လွဲခ်လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အေနအထားျဖစ္ေအာင္ ျပင္လိုက္ၿပီး ေအးမူ၏ ေဖာင္းအိနီေထြးေသာ ႏႈတ္ခမ္းထူထူေလးကို ဖိစုပ္ပစ္လိုက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္သား သူတျပန္ကိုယ္တျပန္ တင္းေနေအာင္ ဖက္ထားရင္း ေအးမူ၏ လွ်ာဖ်ားေလးက ထြန္းရီ၏ လွ်ာဖ်ားကို တို႔ထိကလိေပးေလသည္။

ဤအထာက တစ္ခ်ီထပ္လိုးပါလို႔ ႏႈတ္ကမေျပာသည့္တိုင္ အမူအယာႏွင့္ သက္ေသျပလိုက္သည္ မဟုတ္ပါလား…။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ႏႈတ္ခမ္းစုပ္ေနရင္းကပင္ ထြန္းရီလက္မ်ားက ေအးမူ၏ တင္သားဆိုင္မ်ားကို ဆုတ္ေခ် ပြတ္သပ္ေပးေန၏။ ထို႔အတူ ေအးမူကလည္း ဆႏၵလည္းရွိ အလိုက္တသိပင္ ထြန္းရီ၏ လီးႀကီးကို ပုဆိုးအျပင္မွေန၍ ခပ္တင္းတင္းေလး ဆုပ္ကာဆုပ္ကာ ဆြေပးေနပါသည္။ အေတာ္ၾကာေသာအခါ ထြန္းရီ ထထိုင္လိုက္ၿပီး ေအးမူကို ပက္လက္အေနအထား ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ေပးလိုက္သည္။ အေပၚအက်ႌ ႏွိပ္သီးမ်ားကို တစ္လုံးခ်င္း ျဖဳတ္သည္။ အတြင္းခံ ေဘာ္လီခ်ိတ္ကို ျဖဳတ္မေနေတာ့ဘဲ ေဘာ္လီကို အထက္သို႔ ပင့္လွန္၍ ျပည့္တင္းေဖာင္းအိေသာ ႏို႔အုံေဖြးေဖြးႀကီးကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။

ေဘာ္လီအက်ႌေအာက္မွ ျဖဴေဖြးေဖာင္းအိေသာ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးက တင္းတင္းရင္းရင္း ဝင့္ဝင့္ထယ္ထယ္ႀကီး ေပၚထြက္လာပါေတာ့သည္။ သူၾကည့္ဖူးသည့္ ကိုးရီးယား အျပာဇာတ္လမ္းထဲက ေကာင္မေလးေတြထက္ သာ၏။ ထြန္းရီက ခါးကုန္း၍ ႏို႔သီးမ်ားကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ခပ္ၾကာၾကာေလး စို႔ေပးလိုက္သည္။ ႏို႔သီးမ်ားႏွင့္ ေစာက္ဖုတ္မွာ ဘယ္လိုအေၾကာခ်င္း ဆက္သြယ္ ေနသည္ေတာ့ မသိ။ ႏို႔သီးဖ်ာကိုစို႔၍ လွ်ာဖ်ားထိပ္ျဖင့္ တဆတ္ဆတ္ ကလိလိုက္တိုင္း ေအးမူ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ ယားႂကြေဖာင္းအာလာသည္။ သူမ တစ္ခါမွ မခံစားဘူးေသးေသာ ထြန္းရီ၏ အယုအယ အၾကင္နာမ်ားေၾကာင့္ ၾကည္ႏူးေက်နပ္စိတ္ႏွင့္အတူ ရာဂရမၼက္ေသြးတို႔ကလည္း တစတစ ဆူပြက္လႈပ္ရွားလာပါေတာ့သည္။

ထြန္းရီက သူ႔မိန္းမအေပၚမွာ ၾကင္နာယုယသည့္ အတိုင္းပင္ ေအးမူကို ၾကင္နာယုယျပလိုက္သည္။ သူလည္း တစ္ခ်ိန္က ေအးမူကို စိတ္ဝင္စားမိ ခ်စ္ခဲ့မိသည္ မဟုတ္ပါလား………။ ႏို႔သီးဖ်ားေလးေတြကို စို႔ထိကလိေနရာမွ ရပ္လိုက္ၿပီး ႏို႔အုံႀကီး ႏွစ္ဖက္ကို တရႈိက္မက္မက္ နမ္းပစ္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ ျပန္ထိုင္လိုက္ရင္း… “…… ငါေလ….. နင့္ေယာက်္ား ခင္ေမာင္ဝင္းကို မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ေ႐ႊရည္ကို ၿပိဳင္ပိုးရင္း ရသြားလို႔ ယူလိုက္ရတာဟ…… ငါ အရင္ဆုံး တိတ္တခိုး ခ်စ္မိတာက နင့္ကိုဘဲ…” ေအးမူက အေရာင္တဖ်တ္ဖ်တ္လက္ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ထြန္းရီကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း… “…… ေတာ္ပါ….. အခုမွ…. အပိုေတြ ခြၽဲမေနပါနဲ႔….. နင္ခံစားခဲ့ရသလို ငါလည္း ခံစားခဲ့ရတာပါဘဲ …. ဒါေပမဲ့…. ဒို႔ႏွစ္ေယာက္က ဖူးစာမွ မပါဘဲေလ….” ထြန္းရီက ေအးမူ၏ ျဖဴေဖြးေဖာင္းအိေနသာ ႏို႔အုံႀကီးကို တမက္တေမာ ရႈိက္နမ္းလိုက္ျပန္သည္။ ထြန္းရီ၏ အသက္ရႉသံတို႔က ျမန္ဆန္လွ်က္ ရွိေနသလို ေအးမူ၏ ႏို႔အုံႀကီးေတြကလည္း ဖိုထိုးသလို နိမ့္ခ်ီျမင့္ခ်ီ ျဖစ္ေနပါ၏။ 

“……. ကဲ…. ေအးမူေရ… အခ်ိန္သိပ္မရွိေတာ့ဘူး….” “…… အဲဒါက နင္သေဘာေပါက္ရမဲ့ကိစၥ….. ငါနဲ႔ မဆိုင္ဘူး….” ထြန္းရီ အေျပာကို အျမင္ကပ္ကပ္ျဖင့္ ေအးမူက ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေျပာလိုက္သည္။ ဟုတ္ပါသည္ ထြန္းရီက စကားေပါလြန္း၏။ အခုေတာ့ ပါးစပ္ကိုပိတ္၍ အလုပ္ႏွင့္ လက္ေတြ႕ျပရန္ ထြန္းရီ ကြပ္ပ်စ္ေပၚကေန ေအာက္သို႔ ဆင္းလိုက္သည္။ ထြန္းရီတို႔တဲက သူမ်ားတဲေတြလို ျဖစ္ကတတ္ဆန္း တဲမ်ိဳးမဟုတ္။ ႏွစ္ခန္းပတ္လည္က်ယ္၍ ထန္းလက္ႏွင့္ အက်အန မိုးထားၿပီး ၾကခတ္ဝါးေတြကို ညီညီျဖစ္၍ သံႏွင့္စီ႐ိုက္ကာ စနစ္တက် ကာထားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လုံၿခဳံသပ္ရပ္သည္။ ေ႐ႊရည္ႏွင့္ ညားခါစက အိမ္မွာထက္ ပိုလြတ္လပ္ေသာ ဤတဲဗိမာန္မွာပင္ ကာမအခ်စ္ဇာတ္လမ္းေတြကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းခင္းခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။

ထြန္းရီက ေအးမူထဘီကို ေအာက္က ခြၽတ္ယူလိုက္ရာ ေအးမူက လြယ္ကူေစရန္ ဖင္ႀကီးကိုႂကြ၍ ေပးလိုက္၏။ ထဘီကို ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ လုံးတင္ထားလိုက္သည္။ ေအာက္ပိုင္း ဗလာက်င္းသြားၿပီ ျဖစ္၍ ျဖဴေဖြးတုတ္ခိုင္ေသာ ေပါင္တံႀကီးေတြႏွင့္ ေဘးသို႔ကား၍ အိထြက္သြားေသာ တင္ဆုံကားႀကီးမ်ား။ ထို႔ေနာက္ ေပါင္ရင္ၾကားမွာ ခုံးခုံး မို႔မို႔ ေဖာင္းႂကြေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ကြဲ ဟဟႀကီးက ထြန္းရီ၏ ရမၼက္တဏွာကို ပို၍ ထႂကြလာေစပါသည္။ ထြန္းရီလည္း သူ႔ပုဆိုးကို ကပ်ာကယာ ခြၽတ္လိုက္ၿပီး ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ တင္ထားလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ေအးမူ၏ ဒူးႏွစ္ေခ်ာင္းကို မေထာင္လိုက္ၿပီး ေဘးသို႔ အနည္းငယ္ဟ ကားထားလိုက္သည္။ သူက ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားတြင္ ေနရာယူကာ မတ္တတ္ရပ္လိုက္သည္။

မဲေမွာင္အုံထေနေသာ ေစာက္ေမႊးေတြေအာက္က မာန္ထေနေသာ ဖာဂုံညင္းႀကီးတစ္ေကာင္လို ေဖာင္းႂကြစူပြေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက ခပ္ဟဟေလးျဖစ္ကာ မာန္ထေနေသာ သူ႔လီးႀကီးကို မထီတထီျဖင့္ စိန္ေခၚေနပါၿပီ။ ထြန္းရီက သူ႔လီးႀကီးကို ေစာက္ဖုတ္အဝႏွင့္ အေသအခ်ာ ေတ့ခ်ိန္လိုက္ၿပီး တရစ္ခ်င္း ျမႇင္း၍ျမႇင္း၍ ဖိကာ ဖိကာ သြင္းလိုက္ပါသည္။ လီးႀကီးက “….ျဗစ္…ျဗစ္…ဗ်ိ…ဗ်စ္….” ျမည္သံေပး၍ တရစ္ခ်င္း ဝင္သြား၏။ ေအးမူခင္မ်ာ မ်က္လုံးကို ေမွးစင္းလ်က္ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ထဲ တိုးဝင္လာေသာ ထြန္းရီ၏ လီးအရသာကို မွိန္းကာ ခံစားေန၏။ လီးက ႀကီးေနသျဖင့္ အနည္းငယ္ နာက်င္ေသာ္လည္း သူ႔ထက္ေကာင္းေသာ အရသာက နာက်င္မႈကို ဖုံးလႊမ္းႏိုင္သျဖင့္ အံႀကိတ္လို႔ပင္ ေတာင့္ခံထားသည္။

ထြန္းရီ အခ်ိန္မျဖဳန္းေတာ့ပါ။ အခ်ိန္က သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ေစာင့္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း သိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အရွိန္ျမင့္၍ ေဆာင့္ပါေတာ့သည္။ ေဆာင့္လိုက္တိုင္း အိကနဲ အိကနဲ တုန္ဆင္းလႈပ္ခါေနေသာ ႏို႔အုံႀကီးေတြက ထြန္းရီ၏ ရမၼက္စိတ္ကို ပို၍ထႂကြေစ၏။ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားကလည္း အံ့မခန္းပင္။ ထြန္းရီ လက္ႏွစ္ဖက္က ေအးမူ၏ ဒူးေခါင္းေပၚတြင္ ထိန္းတင္ဖိတြန္းကာ အသားကုန္ႀကဳံး၍ ေဆာင့္ပါေတာ့သည္။ “…..ဖြပ္…ဖြတ္….ဖြပ္…ဖြတ္….ဖြပ္…ဖြတ္….”  ဟူေသာ လီးႏွင့္ေစာက္ဖုတ္ ဝင္ထြက္ သြင္းႏႈတ္ရာမွ ထြက္ေပၚလာေသာ အသံမ်ား “…ဖတ္…ဘတ္…ဖတ္…ဘတ္” ဟူေသာ လဥႏွင့္ ဖင္ဆုံတို႔ ႐ိုက္မိရာမွ ထြက္ေပၚလာေသာ အသံမ်ားမွာ ႐ြာႏွင့္ သုံးမိုင္ ေဝးေသာ ေတာင္ေျခရွိ ယာခင္းတစ္ေနရာမွ တဲငယ္ေလးထဲတြင္ အထီးႏွင့္ အမတို႔၏ ကာမလြန္က်ဴးပြဲ သ႐ုပ္ကို ပီျပင္စြာ ေဖာ္ထုတ္ေနပါေတာ့သည္။

လူမႈက်င့္ဝတ္ စည္းကမ္းေတြ ရွိပင္ရွိညားေသာ္လည္း ကာမအေမွာင္က်ၿပီဆိုလွ်င္ ထိုလူမႈစည္းကမ္းသည္ ေခ်ာင္းထဲေျမာင္းထဲ ေရာက္သြားသည္သာ။ ထြန္းရီက ေဆာင့္ေကင္းေနတုန္းရွိေသး ေအးမူက တစ္ခ်ီ ၿပီးသြားျပန္သည္။  “…. ေ႐ႊရည္နဲ႔သာ မညားခဲ့ရင္ ေဟာ့ဒီလီးႀကီးက ငါပိုင္တဲ့ လီးႀကီးျဖစ္ရမွာ… ခံစမ္း… အားရေအာင္ ခံလိုက္စမ္း… မိေအးမူ…. ညည္းမပိုင္ရတဲ့ လီးႀကီးကို အခြင့္သာတုန္း ဝေအာင္ အားရပါးရ ခံလိုက္စမ္း…”

ဤသို႔ေသာ အေတြးခံစားခ်က္ျဖင့္ ေအးမူတစ္ေယာက္ ေကာ့၍ ေကာ့၍ ခံသည္။ ရာဂရမၼက္စိတ္အျပင္ အခ်စ္စိတ္ေတြပါ တြဲဖက္လာသျဖင့္ ထြန္းရီ၏ အသားကုန္ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားႏွင့္အညီ အားက်မခံ အစြမ္းကုန္ ပင့္၍ ေကာ့၍ ေျမႇာက္၍ ခံ၏။ တကယ့္ကို အံ့မခန္းပါပင္။

အခ်က္ငါးဆယ္ခန႔္ အေရာက္တြင္မူ ေအးမူ တစ္ခ်ီ ၿပီးသြားျပန္၏။ တကိုယ္လုံး တြန႔္လိမ္ေကာက္ေကြးၿပီး မူးေမ့မတတ္ ေကာင္းလွ၏။ အေကာင္းေတြက ဆက္ေနသျဖင့္ ေရွ႕ဆက္ၿပီး ေကာင္းရျပန္သည္။ “…. ကဲ… ေအးမူေရ… ငါ့လက္က နင့္ဒူးေတြကို ထိန္းမထားေတာ့ဘူး…. နင့္ဖာသာနင္ ထိန္းထားေပေတာ့… ငါ… နင့္ ႏို႔ႀကီးေတြကို ဆြဲၿပီး တအားေဆာင့္ေတာ့မယ္… ငါလည္း ၿပီးခါနီးၿပီ… နင္ေရာ…” ေအးမူက ေက်နပ္ႏြမ္းလွ်ေသာ ေလသံေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ျဖင့္ (၂) ခါ ရွိၿပီဟု ေျပာသည္။ ေအးမူ စကားေၾကာင့္ ထြန္းရီ ေက်နပ္သြားသည္။ သူက အလိုးၾကမ္းေသာ္လည္း တစ္ကိုယ္ေကာင္းသမား မဟုတ္ပါ။ သူ႔အေရးထက္ တစ္ဖက္လူအေရးကိုသာ ဦးစားေပးေလ့ရွိသူ ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ေသာ အရည္အခ်င္းမ်ားေၾကာင့္ သူ႔မိန္းမ ေ႐ႊရည္ဆိုလွ်င္ သူ႔လီးႀကီးကို ငုံထားမတတ္ တုန္ေနေအာင္ ခ်စ္ရွာသည္။

ယခုလည္းၾကည့္ အာဂထြန္းရီပင္။ စကားေျပာေနေသာ္လည္း အေဆာင့္က မပ်က္။ ထြန္းရီက ကိုယ္ကို အနည္းငယ္ကိုင္း၍ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေအးမူ၏ ႏို႔အုံႀကီး ႏွစ္လုံးေပၚသို႔ ပို႔လိုက္ၿပီး ပြတ္သပ္ဆုတ္ေခ်ဆြဲကိုင္ကာ ပြဲသိမ္းခါနီးမို႔ အစြမ္းကုန္ ေဆာင့္ပါေတာ့သည္။ ေစာေစာက ေဘးသို႔ ကားခ်ထားၿပီး က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားေသာ ေအးမူ လက္ေတြက ယခုေတာ့ ထြန္းရီလက္ေတြကို အုပ္မိုးဆုပ္ကိုင္လာေတာ့သည္။ ေအးမူ၏ ဆုပ္ကိုင္လာေသာ လက္အား အေျခအေနကို ၾကည့္ေသာအားျဖင့္ ေအးမူလည္း အထြတ္အထိပ္သို႔ ေရာက္ခါနီးၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ထြန္းရီက သိလိုက္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ပို၍ ႀကိဳးစားရသည္။

”…..ဖြတ္….ဖြပ္….ဖြတ္…ဖြပ္…ႁပြတ္….ႁပြလစ္…” လီးက ယႀကီးႀကီး ေစာက္ေရက စီးစီးႏွင့္ ေတြ႕ကာ သံစဥ္ကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးပင္။ ထြန္းရီကလည္း ၿပီးခါနီးၿပီ။ လီးေခ်ာင္းတစ္ခုလုံးလည္း ယားႂကြလာ၏။ ၾကာၾကာ ထိန္းႏိုင္ေတာ့မည္ မထင္။ ဒါေတာင္ သူအဆင္သင့္ ေဆာင့္ထားေလ့ရွိေသာ ေခြးေလွးယားျမစ္ အစြမ္းကို ငုံဝါးၿပီး လုပ္ေသာေၾကာင့္သာ သာမာန္ထက္ သုတ္ကို ထိန္းထားႏိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မၿပီးခင္ ေနာက္ဆုံးအေနျဖင့္ ေဆာင့္ခ်က္ အရွိန္ကို ျမင့္လိုက္သည္။ ငါးခ်က္ခန႔္ အေရာက္တြင္ ထြန္းရီ လေရပူေတြက ေအးမူ၏ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ပန္းထုတ္လိုက္ပါေတာ့သည္။

မ်က္စိကိုမွိတ္၊ အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္၍ လေရေတြ ညႇစ္ထုတ္ေနေသာ ထြန္းရီလက္ေတြက ေအးမူ၏ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို တင္းၾကပ္ေနေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ တဖန္ သူ႔လက္ေတြကိုလည္း ေအးမူလက္ေတြက တင္းေနေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားျပန္သည္။ မၾကာမွီ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ဆုပ္ကိုင္ထားၾကေသာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ လက္မ်ားသည္ အရွိန္ေပ်ာ့ကာ ေျပေလ်ာ့သြားပါေတာ့၏။ ေအးမူ၏ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းမွ ဒပ္ကနဲ ဒပ္ကနဲ လႈပ္လႈပ္သြားေသာ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသား ႂကြက္သားတို႔က သူၿပီးဆုံးေၾကာင္းကို သက္ေသျပေနပါေတာ့သည္။ ထြန္းရီတစ္ေယာက္ အခုမွပင္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ျခင္းႏွင့္အတူ ေက်နပ္အားရေသာ ကာမအရသာကို ခံစားလိုက္ရပါေတာ့သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာကိုလည္း ေအးမူ၏ ႏို႔အုံႀကီးေပၚသို႔ ေမွာက္အပ္ထားလိုက္၏။ ေအးမူလက္ေတြက ထြန္းရီေခါင္းမွ ဆံပင္မ်ားကို ယုယစြာ ခပ္ဖြဖြေလး ပြတ္သပ္ေပးေန၏။ ထို႔ေနာက္ မပြင့္တပြင့္ ေလသံေလးျဖင့္…… “… ကဲ…. ေက်နပ္အားရသြားၿပီလား….. မေတာ္ရတဲ့ ေမာင္…..” ထြန္းရီက ေအးမူအေျပာကို သေဘာက်စြာၿပဳံးရင္း ဟူးကနဲ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးခ်လွ်က္  “….. ေက်နပ္ပါၿပီ….. တခ်ိန္က ေမာင့္အခ်စ္ေလးရယ္….. ကဲ…. ျပန္ဘို႔ျပင္ၾကစို႔ေနာ္….”

ေအးမူက အခ်စ္ရည္လႊမ္းေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။ ထြန္းရီ ေအးမူကိုယ္ေပၚမွ ခြာလိုက္ၿပီး ေပြ႕ထူေပးလိုက္ရာ ေအးမူလက္ႏွစ္ဖက္က ထြန္းရီလည္ပင္းကို ခ်ိတ္လ်က္ လိုက္ပါလာ၏။ ထြန္းရီလီးႀကီးမွာ ယခုမွပင္ အားရေက်နပ္သြားသည့္ႏွယ္ မာန္ဟုန္ေပ်ာ့၍ ပလြတ္ကနဲ ေအးမူ၏ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲမွ ထြက္လာ၏။

ထြန္းရီ လွမ္းေပးေသာ ထဘီကို ေအးမူက ယူဝတ္လိုက္သည္။ သူမ ဆံပင္မ်ားကိုလည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ထုံးလိုက္သည္။ အျပင္ထြက္ေနေသာ သူမ၏ ျပည့္တင္းေဖာင္းအိေသာ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို အတြင္းခံ ဘရာစီယာအတြင္းသို႔ ဆြဲသြင္းလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အေပၚအက်ႌ ၾကယ္သီး တပ္ရင္း ထြန္းရီလီးႀကီးကို မက္မက္ေမာေမာ ၾကည့္လိုက္သည္။ လီးႀကီးက မာန္ေပ်ာ့ကာ ေအာက္သို႔ ေခါင္းငိုက္လွ်က္ တန္းလန္းႀကီး ျဖစ္ေနပါသည္။ ဤအေနအထားမွာပင္ အရွည္က (၆) လက္မခန႔္ ရွိၿပီး လုံးပတ္က ထြန္းေ႐ႊဝါ ႏွလုံးအားတိုးေဆးဗူးေလာက္ ရွိသည္။ ေအးမူ တစ္ေယာက္ ဤကဲ့သို႔ေသာ လီးပိုင္ရွင္ကို လင္မေတာ္လိုက္ရသည့္အတြက္ ႏွေျမာတသ ျဖစ္မိသည္။  “… အင္းေလ….. ဒို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝက ဖူးစာမွ မပါဘဲ… ဒီေတာ့ ကံစီမံရာ အတိုင္းေပါ့..” စိတ္ထဲမွာပင္ ေျဖသိမ့္လိုက္ပါသည္။

“….. ကဲ…. ျပန္ၾကစို႔ ေအးမူ…. ဒီေန႔ကို…. ငါတသက္ မေမ့ပါဘူးဟာ…. နင့္ကို ေက်းဇူး အရမ္းတင္ပါတယ္…..” ထြန္းရီစကားေၾကာင့္ ေအးမူရင္ထဲ နင့္ကနဲ ခံစားလိုက္ရသည္။ ”…. ေအာ္ နင့္မိန္းမကိုယ္စား နင့္ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းေပးရလို႔ ေက်းဇူးတင္တာလား ထြန္းရီရယ္… ငါလည္း နင့္ကို တကယ္ခ်စ္တာပါဟယ္……” စိတ္ထဲမွာပင္ ေျပာလိုက္မိျခင္းပါ။ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ေပါင္းစပ္လို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အေျခအေနမွာ သည္ထက္ပို၍ သံေယာဇဥ္ေတြ အမွ်င္မတန္းမိေအာင္ ႏွစ္ဦးစလုံး သတိထားရပါေတာ့မည္။ အခ်စ္သံေယာဇဥ္က ရမၼက္ေသြးသား ဆႏၵထက္ ပိုၿပီး ျဖတ္ေတာက္ရခက္ေၾကာင္း ႏွစ္ဦးစလုံး နားလည္သေဘာေပါက္ထားၾကသည္။ သူ႔ေၾကာင့္ ေ႐ႊရည္၏ အေပ်ာ္ဘဝေလး မပ်က္စီးေစခ်င္တာ ေအးမူရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ပီသတဲ့ ေစတနာပါ ေ႐ႊရည္ရယ္……။

ႏွစ္ေယာက္သား အေျခအေန မပ်က္ ပုံမွန္အတိုင္း ႐ြာသို႔ ျပန္ခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။ ေတာ့ဓေလ့ ထုံးစံအတိုင္း ယခင္ကလည္း သည္အတိုင္းပင္ မဟုတ္ပါေလာ။ ႐ြာထဲဝင္ခါနီးတြင္ ထြန္းရီက……… “….. ေအးမူေရ… မထူးပါဘူးဟာ…. ညက် နင္ကိုယ္တိုင္ အိမ္လာၿပီး ေ႐ႊရည္ေရွ႕မွာဘဲ ေငြကိစၥ လာေျပာေတာ့ သိလား…. နင္တို႔က အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းေတြဘဲ ပုန္းရႈိးကြယ္ရႈိး လုပ္မေနနဲ႔ေတာ့….. အဲဒါက ပိုၿပီး ျပႆနာတက္ႏိုင္တယ္… ငါေျပာတာ သေဘာေပါက္လား….” “…. အင္းပါ….. ငါသေဘာေပါက္ပါတယ္….. ညက်ရင္… ငါလာခဲ့ပါ့မယ္…..” “…..ေအာ္….ေအး…ေအး…” ထြန္းရီက ေအးမူတို႔ အိမ္ေရွ႕တြင္ မွ်စ္စည္းကို ခ်ေပးလိုက္သည္။ အလြန္ေလးေသာ မွ်စ္စည္းႀကီးကိုပင္ ေအးမူကို မသယ္ေစဘဲ သူကိုယ္တိုင္ ထမ္းပို႔လိုက္ေတာ့၏။…ၿပီးပါၿပီ