ကိုရင်းလူထွက်နှင့် အပျိုကြီး မနုဝေ

Unicode

ဖိုးခွေးတစ်ယောက် ဟိုစာဒီစာ ဖတ်ပြီး သူ့ကိုယ်သူ ကမ္ဘာ့အဆင့်မှီ တောသားဟု ထင်မှတ်ထားသည်..။ သူ့အသက်က အခုမှ ၁၈ နှစ်ကျော်ရုံသာ ရှိသေးသည်..။ သူ့ကိုယ်သူ အထင်ကြီးမည်ဆိုက ကြီးလောက်သည်..။ ဖိုးခွေက ဉာဏ်ကောင်းသည်..။ ၈ တန်းအထိ နေဖူးသည်..။ အတန်းတိုင်း ပထမ ရသည်။ အသက် ၁၃ နှစ် ၈ တန်းရောက်သည့်နှစ်တွင် တမူးဖက်သို့ အရောင်းအဝယ်နှင့် သွားသော သူ့မိဘနှစ်ပါးမှာ ကားမှောက်၍ ကွယ်လွန်သွားကြသည်..။ တစ်ဦးတည်းသော သားမို့ ကျန်ရှိနေသော ပစ္စည်းအရပ်ရပ်ကို သူ့အဖေညီမ အဒေါ်ဖြစ်သူ မနုဝေက ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်ကာ အမွေစားအမွေခံ အဖြစ် တရားဝင် မွေးစားလိုက်သည်..။

မနုဝေက အသက် ၃၅ နှစ်ခန့်ရှိ အပျိုကြီး တစ်ယောက်ဖြစ်သည်..။ လယ်ဧကပေါင်းများစွာ ပိုင်ဆိုင်သည့် တောသူဋ္ဌေးမဟု ပြောနိုင်သည်.. သို့သော် ဇိမ်နှင့်မနေ..။ အလုပ်ကို သူမကိုယ်တိုင် ကြီးကြပ်စီမံ လုပ်ကိုင်သည်..။ ရက်လည်ဆွမ်းကျွေးပြီး နောက်တစ်ရက်မှာပင် ဖိုးခွေးမိဘပိုင် အိမ်နှင့် လှည်းနွား လယ်ယာများကို အားလုံးရောင်းချပြီး ဖိုးခွေးနာမည်နှင့် ဘဏ်အပ်ထားလိုက်၏..။ စုစုပေါင်း ၁၅ သိန်းကျော်လောက်ရှိ၏..။ ၁၃ နှစ်ရောက်သည်အထိ ရှင်မပြုရသေးသော ဖိုးခွေးကိုလည်း အလွန်ကြီးကျယ်ခမ်းနားစွာ ရှင်ပြုပေးသည်..။

ထိုစဉ်မှ စ၍ ဖိုးခွေးတစ်ယောက် ကိုရင်ဘဝမှာ ပျော်မွေ့၍ လူမထွက်တော့..။ ၈ တန်းကျောင်းသားဘဝကတော့ ထွက်လိုက်ရသည်..။ မှတ်ဉာဏ် ၊ သဘောဉာဏ် ၊ စဉ်းစားဉာဏ် အလွန်ကောင်းသော ဖိုးခွေးတစ်ယောက် ရှင်သာမဏေ ဘဝဖြင့် ပထမငယ် ၊ ပထမလတ် ၊ ပထမကြီး ၊ နှစ်ချင်းပေါက် အောင်သည်..။ အဒေါ်ဖြစ်သူ မနုဝေတစ်ယောက် ပျော်တပြုံးပြုံး ပီတိတွေ ဖုံးကာ တူတော်မောင် ကိုရင်၏ ဂုဏ်ပြုပွဲကို ခြိမ့်ခြိမ့်သဲ ကျင်းပပြန်သည်..။ ဤအဝတ်ဖြင့် မြဲသွားလျင် ဝမ်းသာကျေနပ်ပါသည်..။ လူဝတ်ကြောင်ဘဝရောက်လာလျင်လည်း စားဝတ်နေရေးအတွက် ပူစရာ မလိုပဲကိုး…။

မနုဝေတစ်ယောက် စီးပွားရေး ၊ လူမှုရေး ၊ ကုသိုလ်ရေးတို့ဖြင့် အချိန်ကုန်လျက်ရှိရာ အိမ်ထောင်ရေးကိစ္စကိုပင် သတိမရတော့လောက်အောင် ရှိနေပါတော့သည်..။ ကိုရင်ဖိုးခွေးတစ်ယောက် အကြီးတန်း အောင်ပြီး ဓမ္မာစရိယတန်း မဖြေသေးပဲ မြို့ကျောင်းမှ ရွာကျောင်းသို့ ပြောင်းလာသည်..။ ရွာမှာ အေးအေးဆေးဆေးနေ၍ စာကျက်မည်ဟူသော စိတ်ကူဖြင့် လာခဲ့ရာ….. တစ်နေ့၌ ရှေးဟောင်းသိမ်ကြီးအတွင်းရှိ ရွှေပိန်းချ ဗီရိုကြီးအတွင်းက ပေစာထုတ်နှင့် ရှေးဟောင်း စာအုပ်တွေကို ရှာဖွေတွေ့ရှိသွားသည်..။ ဗဟုသုတ ဉာဏ်ဓါတ်ခံရှိသူ နှင့် စာအုပ်စာပေဆိုသည်မှာ ချဉ်သီးနှင့် ဆားကဲ့သို့ အလွန်လိုက်ဖက်သည်..။ မြို့ကျောင်းမှာ နေစဉ်ကလည်း စာမေးပွဲ အတွက်သာမက အခြားအခြားသော မဂ္ဂဇင်း ဝတ္ထုများကိုလည်း အားလပ်ရက်များမှာ ဖတ်ခဲ့သည်..။ စာဖတ်ဝါသနာ ကြီးသော်လည်း စည်းကမ်းတကျ နေတတ်သူဖြစ်၍ စာမေးပွဲလည်း တစ်နှစ်တစ်တန်း အောင်ခဲ့သည်သာ…။ စာတော်သော ကိုရင်မို့ ရွာကျောင်းမှာလည်း သူ့လက်သူ့ခြေသာ ဖြစ်သည်..။

ကိုရင် ဖိုးခွေးတစ်ယောက် စာအုပ်ဗီရိုထဲမှ စာအုပ်တွေ အပြင်သို့ထုတ်၏..။ တစ်အုပ်ချင်း ဖတ်ကြည့်ရာ လောကီကျမ်း ၊ ဆေးကျမ်း ၊ သျှတ္တရကျမ်း စာအုပ်တွေကို သီးခြားဖယ်ထားလိုက်သည်..။ ထိုနေ့မှစ၍ အချိန်ယူကာ ဖတ်ပါတော့သည်..။ ဣတ္ထိဗီဇ ၊ ဣတ္ထိသျှတ္တရ ကျမ်းက ကိုရင်ဖိုးခွေးစိတ်ကို အကြီးအကျယ် ပြောင်းလဲစေခဲ့သည်..။ အရွယ်ကလည်း သွေးသားလှုပ်ရှားသည့် လူပျိုပေါက် အရွယ် ၊ နေရာကလည်း လူသူကင်းဝေးသည့် နေရာ…။ တွေးသမျှ ကြံသမျှ ဖတ်မိသမျှတွေကလည်း ရမ္မက်ဆန္ဒကို လှုပ်ဆွသော ကာမဝိတက်ကို တိုးပွားစေကြောင်း စာ….။

ဘာမျှမကြာပါ..။ ကိုရင်ဖိုးခွေးတစ်ယောက် လူထွက်ချင်ကြောင်းသူ့အဒေါ် အပျိုကြီးကို ပြောကြားပါတော့သည်..။ အဒေါ်လုပ်သူက ပထမတော့ တားကြည့်ပါသေးသည်… မရ…။ မရမှန်းသိတော့ ဆက်မတားတော့. ကျေကျေနပ်နပ် ခွင့်ပြုလိုက်သည်..။

ဖိုးခွေးတစ်ယောက် အသံတွေ ပြောင်းလာသည်..။ လူကောင်ကလည်း ထွားလာသည်..။ မျက်နှာမှာလည်း ဝက်ခြံဖုလေးတွေ ပေါက်လာသည်..။ လူပျိုပေါက်အရွယ် ကိုရင်ဖိုးခွေး ဘာကြောင့် လူထွက်ချင်သလဲဆိုတာ တွေးမိပြီး အပျိုကြီး မနုဝေ ပြုံးမိလိုက်သည်..။

“မနက်ဖန် ကျနော်လည်း တောလိုက်ခဲ့မယ်….”

“ပင်ပန်းမှာပေါ့… ဟဲ့… အိမ်မှာပဲ နေခဲ့….”

“ဟာ….ဒေါ်ဒေါ်ကလည်း ယောက်ျားပဲဗျ…. ပန်း ပန်း….”

တူအရီးနှစ်ယောက် ထမင်းစားရင်း အချီအချ စကားပြောနေကြသည်..။ မနုဝေက ကိုရင်လူထွက် တူတော်မောင်ကို ပင်ပန်းမည်စိုး၍ တောမလိုက်စေချင်..။ ဖိုးခွေးကလည်း အိမ်ထဲ အောင်းမနေလို..။ နောက်ဆုံးတော့ ဖိုးခွေးအလိုကျ လိုက်လျောလိုက်ရ၏…။

ဖိုးခွေးတစ်ယောက် ထမင်းစားရင်း လည်ဟိုက်အင်္ကျီအတွင်းက တင်းရင်း ဝင်းဝါနေသော အဒေါ်ဖြစ်သူ၏ နို့ကြီးနှစ်မွှာကို အမှတ်တမဲ့ ကြည့်လိုက်မိသည်..။ ရင်တွေခုန်၍ မျက်နှာတစ်ခုလုံး ရှိန်းခနဲ ဖြစ်သွားသည်..။

မနုဝေ အသက်က အခုမှ ၃၅ နှစ်သာ ရှိသေး၏..။ ဆူဖြိုးတောင့်တင်း ကျစ်လျစ်သန်စွမ်းသော ခန္ဓာကိုယ်က ယောက်ျားသားတို့ အာရုံကို လှုပ်ကိုင်ဖမ်းစားနိုင်စွမ်း အပြည့်ရှိသည်..။ အဒေါ်ပင် ဖြစ်လင့်ကစား အတူမနေရသည်မှာ ၅ နှစ်ခန့် ရှိခဲ့ပြီ…။ ဖိုးခွေး လူပျိုပေါက် အရွယ်တွင် သွေးသားက လှုပ်ရှားတတ်လာပြီမို့ စိတ်အာရုံက အဒေါ်၏ တပ်မက်စရာ ခန္ဓာကိုယ်ကို မသိမသာ ခိုးခိုးကြည့်ရင်း ကိလေသာ တဏှာဓါတ်တွေ အထပ်ထပ် ရစ်ပတ်ခဲ့ရသည်..။

ဖိုးခွေး လူထွက်ပြီး တစ်လပြည့်မြောက် ယနေ့အချိန်ထိ အပြင်မထွက်ဖြစ်သေး…။ ရွယ်တူ သူငယ်ချင်းတွေနှင့် မပေါင်းတတ်သေးပဲ ဖြစ်နေသည်..။ စာမေးပွဲတွေ အောင်ထားသဖြင့် တစ်ရွာလုံးက ဂုဏ်ပြုခံထားရသူ ပီပီ ယခုလို လူထွက်လာသည့်အခါ အပြင် မထွက်ဝံ့တာလည်းပါသည်..။ ဒီတော့ ဘယ်မှ မထွက်ဖြစ်ပဲ အိမ်မှာပဲ အောင်း၍ စာဖတ်နေသည်..။

အဒေါ်တောသွားခိုက် အိမ်မှာ ဖိုးခွေးတစ်ယောက်ထဲ ဖတ်သည့်စာက ကျောင်းကယူလာသည့်…. ဣတ္ထိဗီဇ ၊ ဣတ္ထိ သျှတ္တရ ကျမ်း..။ စားလိုက်အိပ်လိုက် ၊ စာဖတ်လိုက် ၊ တွေးချင်ရာ တွေးလိုက်နှင့် အတော်လေး ဟုတ်နေသည်..။ အဒေါ်ဖြစ်သူက အောက်ထပ်မှာ နေသည်..။ တစ်အိမ်လုံးမှ ဖိုးခွေးရယ် ၊ သူ့အဒေါ် မနုဝေရယ် ၊ ပြီးတော့ မနုဝေရဲ့ သူငယ်ချင်းလို့ ပြောရမလား ၊ အလုပ်သမားလို့ ပြောရမလား ၊ မန်နေဂျာလို့ ပြောရမလား မသိတဲ့ အသက် ၄၀ အရွယ်လောက်ရှိတဲ့ မစန်းရီဆိုတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် ၊ တစ်အိမ်လုံး ဤသုံးယောက်သာ ရှိသည်..။

မစန်းရီက ဤရွာသူ မဟုတ်…။ အရောင်းအဝယ် ကိစ္စနှင့် ဗန်းမော်သွားရာမှ ခင်မင် ရင်းနှီးလာခဲ့သူဖြစ်သည်..။ ဘယ်နေ့ ဘယ်ရက်က ရောက်လာမှန်း မသိသော်လည်း ဖိုးခွေး ကိုရင်ဘဝနှင့် မန္တ‌လေးမှာ စာသင်နေစဉ် ရောက်လာတာ ဖြစ်မည်…။ မစန်းရီ ၏ နောက်ကြောင်းရာဇဝင်ကို အသေအချာ မသိရသေးသော်လည်း သားသမီး မရသည့် နှစ်လင်ကွာ နှစ်ခုလပ် ဆိုတာလောက်တော့ ဖိုးခွေး သိထားသည်..။

မစန်းရီက ရှမ်းကချင် ကပြား ၊ တိုင်းရင်းသူ ဖြစ်သည်..။ ထို့ကြောင့် သစ္စာရှိသည်..။ ကျေးဇူးသိ၏..။ အခွင့်အရေး မယူ ။ တာဝန်ကျေသည်..။ ပွင့်လင်းပြတ်သားသည်..။

ဖိုးခွေး သူအဒေါ် အပေါ်သာ မဟုတ်.. မစန်းရီ အပေါ်မှာလည်း စိတ်ကူးနှင့် ဖောက်ပြန်နေခဲ့သည်..။ နှစ်ယောက်စလုံး တောင့်တောင့် ဖြောင့်ဖြောင့်ကြီးတွေ.. ဖြစ်သည်..။ အဖုအထစ် အမို့အမောက်တွေနှင့် ပြည့်စုံကြသည်..။ နှစ်ယောက်ယှဉ်မိလျင် အဒေါ်ဖြစ်သူအပေါ် ပို၍ တိမ်းညွှတ်မိသည်..။ အဒေါ့် အသားအရေက ဝါညိုရောင် အသားလတ်..။ မစန်းရီ အသားအရေက ကချင် ရှမ်း အစပ်မို့ အသားနီစပ် ။ အဒေါ်က ခါးသွယ်ပြီး တင်ဆုံကြီးသည်..။ မစန်းရီက ခါးအနည်းငယ် တုတ်ပြီး တင်ဆုံကြီးသည်..။ အဒေါ့်တင်ဆုံက ဝိုက်ထွားဖြိုးကောက်သည်..။ မစန်းရီတင်ဆုံက ကြီးထွားသည်မှန်သော်လည်း ကောက်ချိတ်မနေပဲ လုံးပြားပြား သဏ္ဍာန်… ဖြစ်သည်..။ ဟိုမုန်းဓါတ်အားတွေ အလွန်ကောင်းသော လူပျိုသိုး ဖိုးခွေးအဖို့ နှစ်ယောက်လုံး လိုးချင်စရာတွေသာ ဖြစ်၏..။

လွန်ခဲ့သော ရက်တွေက အဒေါ်ဖြစ်သူ၏ အခန်းကို လျှို့ဝှက် ထောက်လှမ်းကြည့်ရာ လီးအတု ဟုထင်ရသော တစ်ပေခန့် အသားတစ်ချောင်း တွေ့ရသည်..။ လုံးပတ်က ၅ လက်မခန့် ရှိသည်… ။ အသားချောင်း ပတ်ပတ်လည်ကို သိုးမွှေးထိုးသော ချည်များဖြင့် စီထပ်ရစ်ပတ် ထားသည်..။ ထိပ်နှစ်ဖက်က အနည်းငယ် ဖုသည်ဖြစ်ရာ ဒစ်ဆံ သဘောမျိုး ဖြစ်သည်..။ စေးပျစ်သော ကော်သုတ်ထားသည့်ပုံဖြစ်ရာ ဖိုးခွေးက စပ်စပ်စုစု နမ်းကြည့်၏..။ ညှီသိုးသိုး အောက်သက်သက် အနံ့တစ်မျိုး ထွက်နေသည်..။

အရွယ်နှင့် မမျှအောင် ဗဟုသုတ ကြွယ်ဝနေသော ဖိုးခွေးတစ်ယောက် ဘာဆိုတာ ရိပ်မိလိုက်သည်..။ သူ့အဒေါ်နှင့် မစန်းရီတို့ ဘာကြောင့် ဤမျှ ရင်းနှီးကြကြောင်း သဘောပေါက်သွားသည်..။

မစန်းရီက အတွေအကြုံ ဗဟုသုတ စုံသည်..။

တရုတ်နယ်စပ်တို့ သူပုန်စခန်းသို့ မကြာမကြာ ရောက်လေ့ရှိရာ သူတွေ့ကြုံ ဖြတ်သန်းခဲ့ရသော ဗဟုသုတတွေဖြင့် သူ့အဒေါ်ကို ပညာပေးနေပုံ ရသည်..။ အဒေါ်ဖြစ်သူနှင့် မစန်းရီတို့၏ အတွင်းရေး လျှို့ဝှက်ချက်များကို သိလိုက်ရ၍ ဖိုးခွေး တစ်ယောက် အတော်လေး ကျေနပ်ပျော်ရွှင်သွားသည်…။ ဆန်းကျယ်သော ကာမရာဂ အတွေးများကလည်း တရိပ်ရိပ် တဖွားဖွား ထွက်ပေါ်လာသည်..။

ဖိုးခွေး လီးအတုကြီးကို သူ့နေရာသူပြန်ထားလိုက်သည်..။ ထို့နောက် စားပွဲခုံ အံဆွဲကို ဆွဲဖွင့်ပြန်သည်..။ ဖိုးခွေး မျက်လုံးတွေ ပြူးကျယ်သွားသည်..။ တိုင်းမဂ္ဂဇင်း ဆိုဒ်ရှိ စာအုပ်အဖုံးပေါ်တွင် မြင်ကွင်းကျယ် ရိုက်ထားသော ဧရာမ စောက်ဖုတ်ကြီးနှင့် နှစ်လက်မခန့် အကွာလောက်တွင် ဧရာမ လီးထိပ်ကြီးက ရောက်ရှိနေပြီး သုတ်ရည်တွေ စက်လက် ထွက်ကျနေပုံ ဖြစ်သည်..။ ရိုက်ချက်က ကောင်းလှသဖြင့် သုတ်ရည်စက် သုံးစက် ကျနေပုံမှာ ပီပြင်လှသည်..။ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ကွာဟု သဘောထားပြီး ဖိုးခွေး ထိုစာအုပ်ကို ယူလာခဲ့သည်..။

အပေါ်ထပ် သူ့အခန်းထဲ ရောက်သောအခါ တံခါးကို ဂျက်ထိုးပိတ်လိုက်သည်..။ ပြီးတော့မှ စာအုပ်ကို အစအဆုံး ပြန်ကြည့်သည်..။ ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်း ကာမရာဂ စိတ်တွေ ထကြွလာပြီး သူ့ပေါင်ကြားက လီးကြီးမှာ မတ်ထောင်လာတော့သည်..။ ဖိုးခွေးတစ်ယောက် ဂွင်းတိုက်ပြီး အရသာခံတတ်လာသည့်တိုင် ယခုအချိန်ထိ ဒစ်မလန်သေး..။ အရေဖျားထူသည့်အတွက်ကြောင့်လား မသိ ။ ဂွင်းတိုက်သက် ရလာသော်လည်း လီးက ယခုအချိန်ထိ မလန်သေး..။ ဖြဲလျင် ပြဲနေသည့်တိုင် မကြာခင် အရေဖျားက ပြန်ပြန် ဖုံးသွားတတ်သည်.. ။

တစ်နေရာတွင် တရုတ်မနှင့်ဆင်သော မိန်းမတစ်ယောက်က မတ်တတ်ရပ်ပေးနေသော ဘဲ၏ လီးကြီးကို ပါးစပ်ဖြင့် စုပ်ပေးနေသည်..။ ဘဲ၏ မျက်နှာကိုတော့ မမြင်ရ..။ ဘဲ၏ ပုံကို ချက်အထက် တစ်ထွာကျော်ကျော်လောက်နှင့် ဒူးခေါင်း အောက်ပိုင်းလောက်သာ ရိုက်ပြထားသည်..။ မိန်းမက ဘယ်ဖက်လက်ဖြင့် တင်ပါးကို ဖက်ထားပြီး ညာလက်ဖြင့် လီးတန်ကြီးကို ဆုတ်ကိုင်ကာ ဒစ်ပြဲကြီးကို ပါးစပ်ဖြင့် တေ့စုပ်နေပုံ ဖြစ်သည်..။ မျက်နှာကလည်း ဖီလင် အပြတ် တက်နေသော မျက်နှာမျိုး ..။ မျက်နှာမြင်ရတာနဲ့ တင် လီးတောင်ချင်စရာ မျက်နှာထား မျက်နှာပေါက်ပုံမျိုး ဖြစ်သည်..။

ထိုပုံကို ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်း ဖိုးခွေး ပေါင်ကြားထဲက လီးတန်ကြီးမှာ ပို၍ ပို၍ တောင်မတ်လာသည်..။ လီးတန်ကြီး တစ်ခုလုံး သိသိသာသာ အကြောတွေ အရေဖျားတွေ တင်းမာလာသည်..။ ဖိုးခွေးက လီးတန်ကြီးကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်၍ ဆယ်ချက်ခန့် ဂွင်းတိုက်ပစ်လိုက်သည်..။ ဖိုးခွေး လချောင်းတစ်လျှောက်လုံး ထူပူ ယားတက်လာသည်..။ ကြည့်လက်စ ပုံကို ခဏရပ်ထား၍ စောစောကလို ဂွင်းတိုက်ပြန်သည်..။ ဒီတစ်ခါ ရပ်မပစ်ပဲ ဆက်ခါဆက်ခါ တိုက်သည်..။ အချက် ငါးဆယ် ကျော်သောအခါ လရည်တွေ ပန်းထွက်ကုန်တော့သည်..။

တစ်ကိုယ်လုံး ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ တုန်ခါလျက် လရည်ထွက်သော အရသာကို အသေအချာ ခံစားနေသည်..။ အောက်ကြမ်းပြင်ပေါ် ပေပွ ပြန့်ကျဲနေသော လရေတွေကို ပုဆိုးအဟောင်းနှင့် သုတ်ပစ်လိုက်သည်..။ အကင်းမသေသေးသော လီးကြီးကို လက်ဖဝါးပေါ် တင်၍ စိတ်နှင့် မှန်းကာ တိုင်းထွာကြည့်သည်..။ အရှိန်အနည်းငယ် လျော့သွားသော်လည်း လက်ဖနောင် အရင်းဆီမှ လက်ခလယ်ထိပ်ထိ ကွက်တိ ဖြစ်နေသည်..။ ပေတံနှင့် တိုင်းကြည့်သောအခါ ရှစ် လက်မနည်းနည်း ကျော်သည်..။

သူ့ အဒေါ်နှင့် မစန်းရီတို့ ရသေ့စိတ်ဖြေ ကမျင်းကြောထထားသော လီးတုထက် သူ့လီးတန်ကြီးက ပိုရှည် ပိုတုတ်နေသည်..။ ပြီးတော့ ဟိုဟာက အသက်ဝိဉာဉ် ကင်းသော အဝိညာဏက လီးအတု ။ သူ့ပေါင်ကြားထဲ ရှိနေတာက အသွေးအသား အကြောများနှင့် ဖွဲစည်းထားသော ကာယဝိညာဉ် သဝိညာဏက လီးအစစ်…. အရသာပေးပုံမှာ မိုးနှင့် မြေပမာ အကွာကြီး ကွာခြားလှသည်..။

ဖိုးခွေး စာအုပ်ကို ပြန်ပိတ်၍ ခေါင်းအုံးအောက်သို့ ထိုးသွင်းလိုက်သည်..။ လုပ်စရာရှိတာလုပ်ရန် အောက်ထပ်သို့ ဆင်းခဲ့သည်..။ ထိုနေ့မှ စ၍ ယနေ့အချိန်ထိ သူ့အဒေါ်တို့ တောသွားတိုင်း စာအုပ်ကြည့် ဖီလင်တက် လီးတောင် ဂွင်းတိုက် ဖြစ်နေခဲ့သည်..။

မနုဝေတစ်ယောက် သူ့အံဆွဲထဲက ပျောက်ဆုံးသွားသော အပြာပုံစာအုပ်ကို ကြိတ်၍ ရှာသည်..။ ယခုအချိန်ထိ မတွေ့သေး..။ တူတော်မောင် ဖိုးခွေးလက်ချက် ဖြစ်မည်..။ ပေါ်တင်လည်း မေးလို့မဖြစ်..။ ထို့ကြောင့် ခပ်တည်တည်နှင့် မသိချင်ယောင် ဆောင်နေသည်..။ စိတ်ထဲကမူ ယောက်ယက်ခတ် ဗျာများလျက် ရှိသည်..။ စိတ်ကလည်း နှစ်ခွ ဖြစ်နေသည်.။ ကျေလည်း ကျေနပ်သည်..။ ရှက်လည်း ရှက်သည်..။ ဤကိစ္စအတွက် မစန်းရီနှင့် တိုင်ပင်ကြည့်သည်..။

“ရီရေ…. ကိုယ်တို့တော့ စောက်ရှက်တော့ ကွဲပြီ..”

“ဘာဖြစ်လို့လဲ… ဝေရဲ့….”

“ဟို…. အံဆွဲထဲက အပြာပုံတွေပါတဲ့ စာအုပ်ကြီး မရှိတော့ဘူး”

“ဟင်…. ဘယ်ရောက်သွားလို့လဲ….”

“ဟို…. လူပျိုသိုးလေး ဝင်မွှေလို့ တွေ့သွားတာနဲ့ တူတယ်…”

“အဟင်း… ဟင်း… ကောင်းတာပေါ့.. ဝေရာ….”

မစန်းရီက မချိုမချဉ်ပြုံးရင်း ပြောသည်..။

“ဟင်းနော်… လူက စိတ်ညစ်လို့ သေချင်စော်နံနေပါတယ်ဆိုမှ…. သူက ပြုံးစိစိနဲ့….”

“ဘာစိတ်ညစ်စရာ ရှိလဲ ဝေရဲ့…. ဘာဆန်းလို့လဲ.. သူလဲ ဗဟုသုတ ရှိသွားတာပေါ့….”

“အဲဒီကောင်က မွေးစားသား တူအရင်းဟဲ့… ကောင်မရဲ့….”

“အမလေး… ပိုတောင် ကောင်းသေး… မွေးစားသားပါဆိုမှ.. ကိုယ်အချိန်မရွေး စားလို့ရအောင် မွေးထားတဲ့ သားပဲ… ဆန်းတာကျလို့.. အဟင်းဟင်း…”

“ပြောလေ….. ကဲလေနော်…..”

မနုဝေ ရှက်ကန်ကန်ပြီး မစန်းရီ ပေါင်ကို လှမ်းဆိတ်သည်..။

“အားလားလား… နာတယ်ဟဲ့.. ကောင်မရဲ့.. ဟုတ်တာပြောတော့ ရှက်မနေနဲ့… လီးအတုကြီးနဲ့ ကမျင်းရတာထက်စာရင် ဒါကအစစ်နော်…. ဘယ့်နှယ့်လဲ… စားလိုက်ရမှာလား… လူပျိုဘဝက ချွတ်ပေးလိုက်ရမှာလား….”

မနုဝေမျက်နှာ ကွက်ကနဲ ပျက်သွားသည်..။ အမှန်က မစန်းရီက စနောက်လိုက်ခြင်းသာ ဖြစ်၏..။ သူ့ကျေးဇူးရှင် သခင်မအပေါ် ဘယ်သောအခါမှ သစ္စာဖောက်မည့်သူ မဟုတ်ပါ…။ သို့သော် မနုဝေ၏ အတွင်းစိတ်ကို သိလိုက်ရ၏..။

“အမလေး..ဟဲ့… စတာပါနော်…. မိန်းမရဲ့… ဖြစ်နေလိုက်တာ…. သူများစားဖို့ မွေးထားတဲ့ သားကို… ကျမက ခွင့်ပြုချက်မရပဲ ခိုးမစားပါဘူးနော်…စိတ်ချ… စိတ်ချ….”

“အယ်….. ဘာတွေ လျှောက်ပြောနေတာလဲ…”

မနုဝေမှာ ရှက်သွေးကြောင့် မျက်နှာကြီး တစ်ခုလုံး နီမြန်းသွားရသည်..။ နောက်တစ်ကြော့ ဆွဲဆိတ်ရန် လက်ကိုအမြှောက် မစန်းရီက ဖမ်းဆုပ်ထားလိုက်သည်..။

“စတာပါ ဝေရယ်…. တကထဲ…”

တောထဲက ပြန်လာပြီးနောက် စာအုပ်ပျောက်သည့်ကိစ္စနှင့် ပတ်သက်၍ နှစ်ယောက်သား အခန်းထဲတွင် တိုးတိုးတိတ်တိတ် ကြိတ်တိုင်ပင်နေကြခြင်း ဖြစ်သည်..။ ဖိုးခွေး စာအုပ်ယူသွားပြီးနောက် ၃ ရက်အကြာမှ သိရခြင်း ဖြစ်သည်..။

ဖိုးခွေးမရှိခိုက် သူ့အခန်းထဲ ဝင်ရှာသည်..။ သေနာလေးက အသိမ်းကောင်းလှသည်..။ လုံးဝမတွေ့..။ ပေါ်ပေါ်တင်တင်လည်း မရှာရဲ…။ မသိမသာ ရှာရ၏..။ ရှာမတွေ့သည့်အဆုံး ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဟာ ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့သည်..။ ထိုနေ့မှ စ၍ ဖိုးခွေးကို သတိထား အကဲခတ်နေရတော့သည်..။ စောစောက ဖိုးခွေးပြောသော စကားကို ပြန်လည်ကြားယောင်မိသည်..။

ဘာတဲ့….ယောက်ျားပဲဗျာ…ပန်းပန်းတဲ့…။ ပြီးတော့ သူ့ရင်သားတွေကို အရောင်တလက်လက် ထွက်နေသော မျက်လုံးတို့ဖြင့် စူးစူးရဲရဲ ကြည့်နေခဲ့သည်..။ မနုဝေက မသိချင်ယောင် ဆောင်နေလိုက်သည်..။ သို့တိုင် ရင်ထဲ ရှိန်းခနဲ ဖိန်းခနဲ နွေးသွားသည်..။ တူပင် ဖြစ်လင့်ကစား ကိလေသာ ဗို့အားပြင်းသော ရမ္မက်အကြည့်တွေက မသတ္တဝါဖြစ်သော သူမရင်ကို လှုပ်ခတ်စေခဲ့သည်..။ ရမ္မက်သွေးတို့ကို ပူနွေးစေခဲ့သည်..။ သူမကိုယ်တိုင် ဤလည်ဟိုက်အင်္ကျီကို တမင်ရွေးဝတ်ခဲ့သည် မဟုတ်ပါလား..။

မစန်းရီက နွားနို့ညှစ်နေသဖြင့် မနုဝေနှင့် ဖိုးခွေး သူတို့နှစ်ယောက်တည်း ရှိသည်..။

“မင်း…. နက်ဖန်ခါ တကယ်လိုက်မှာနော်…..”

မနုဝေက သေချာအောင် ထပ်မေးလိုက်သည်..။ အမှန်တော့ စကားဆက်ပြတ်သွား၍ ပြန်ခေါ်ခြင်းသာ ဖြစ်သည်..။

“ဒေါ်ဒေါ်ကလဲ……ယောက်ျားပါလို့ ဆိုနေ…..”

“အေးပါ…. အေးပါ.. ကောင်းပြီ… ပြီးကျမှ ပင်ပန်းလို့ဆိုပြီး ယောက်ပြား ဖြစ်မသွားနဲ့…..”

“အံမယ်….. စိန်လိုက်စမ်းပါဗျာ….. ဒီမယ်ကြည့်….”

ဖိုးခွေးက သူ့လက်မောင်းကို ကွေးပြ၏..။ ဖုထစ်မာကျောသော ကြွက်သားဆိုင်ကြီးက အကြောပြိုင်းပြိုင်းထလျက် ရှိသည်…..။

“အဟင်း ဟင်း….. ကောင်းပါပြီ…. တော်….”

မနုဝေက ဣန္ဒြေဆယ်ဟန် လုပ်ရင်း ရီရီမောမော ပြောကာ စားပြီးသော ပန်းကန်များကို သိမ်းဆည်း သွားသည်..။ ဖိုးခွေးက အဒေါ်ဖြစ်သူ၏ အိစက်ဖွံ့ထွားလှသော တင်ဆုံကားကားကော့ကော့ကြီးကို အငမ်းမရ ကြည့်ပြီး ထလာခဲ့သည်..။ မနုဝေတစ်ယောက် အချိန်မဆွဲလိုတော့ပဲ မွေးစားသာ တူမောင်နှင့် လင်မယားလုပ်တမ်း ကစားရန် အကွက်ချ ကြံစည်နေပါတော့သည်..။

ညအိပ်ယာဝင်ခါနီးတိုင်း ကျန်းမာရေးအတွက် သူတို့ သုံးယောက် နွားနို့တစ်ခွက်စီ သောက်လေ့ရှိကြသည်..။ နွားမလေး သုံးကောင် မွေးထားသည်..။ နွားမ သုံးကောင်ဆီက အလှည့်ကျ ညှစ်ယူသည်..။ ထိုတာဝန်ကို မစန်းရီက ယူထားသည်..။ ည နွားနို့သောက်ကြလျင် မစန်းရီ ခွက်ထဲ အိပ်ဆေးခပ်ထားမည်ဟု မနုဝေ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်..။ ဖိုးခွေး နွားနို့သောက်ပြီး အပေါ်ထပ် တက်မည် ပြုစဉ်…

“ဟဲ့…. အိပ်တော့မို့လား… အစောကြီး ရှိသေးတယ်….”

“စာဖတ်စရာရှိလို့ ဒေါ်ဒေါ်… ဘာဖြစ်လို့လဲ….”

“ရင်မာတို့ဆိုင်မှာ ကြက်ဥ သွားဝယ်ခိုင်းမလို့…”

“ရတယ်လေ… သွားဝယ်လိုက်မယ်…. ဒေါ်ဒေါ်…”

“ရော့ ရော့… ပိုက်ဆံ .. ဆယ်လုံး ဝယ်ခဲ့….”

ဖိုးခွေးက သူ့အဒေါ်ထံမှ ပိုက်ဆံယူပြီး မရင်မာတို့ ဆိုင်ဖက် ထွက်လာခဲ့သည်..။ မရင်မာတို့ဆိုင်က ရွာလည်လောက်မှာမို့ အနည်းငယ်လှမ်း၏..။

“ကြက်ဥ ဆယ်လုံးလောက် ပေးပါဗျို့….”

မရင်မာ တစ်ယောက် ခေါင်းငုံ့ပြီး ပိုက်ဆံတွေ ရေတွက်နေရာမှ ဖျတ်ခနဲ မော့ကြည့်လိုက်သည်..။

“အယ်..တော့….. ဘယ်သူများလဲလို့… ကိုရင်လူထွက် ငါးပိချက်ကြီးပါလား…. အခုမှပဲ တွေ့ရတော့တယ်..။ အခုမှ စိမ်းကားသွားပြီပေါ့လေ….”

မရင်မာ ပြောလည်း ပြောစရာပင်..။ ကိုရင်ဘဝတုန်းက စားအိမ်သောက်အိမ်။ မန္တလေးရောက်လျင် လည်း သူမဆီမှာပဲ တည်းသည်..။ ဘုရားဖူးအပါအဝင် ဈေးချိုဈေးဝယ်တာကအစ ကိုရင်ဖိုးခွေးလိုက်ပို့ရသည်..။ အဒေါ်ဖြစ်သူထက်ပင် တရင်းတနှီး ရှိလှသည်..။ မရင်မာတို့ဖက် မရောက်တာက ကိုရင်လူထွက် မောင်ဖိုးခွေး တစ်ယောက် ရှက်နေသောကြောင့် ဖြစ်၏..။ မရင်မာက မျက်စောင်းချိုချိုလေး ထိုးရင်း မဲ့ကာ ရွဲ့ကာ ပြော၏..။ အသံနှင့် ဟန်ပန် အမူအယာထဲတွင် ဆွဲငင်အား ညှို့အားတွေ အပြည့်ပါသည်ဟု ဖိုးခွေး စိတ်ထဲ ခံစားရသည်..။

“ကိုသိန်းထွန်းကလည်း ခဏခဏ ပြောနေတာ… အတော်စိမ်းတဲ့ ကိုရင်ဖိုးခွေးတဲ့… သိရဲ့လား….”

“ကိုသိန်းထွန်း ရှိလား….”

“မရှိဘူး… မနေ့ကမှ မုံရွာဖက် သနပ်ခါး သွားဝယ်တယ်… ဆယ့်ငါး ရက်လောက်ကြာမှာ … ညလာခဲ့ပါလား…. စကားပြောရအောင် … လက်ဖက်ကောင်းကောင်း သုပ်ထားလိုက်မယ်……”

ဖိုးခွေးက လက်ဖက်ကြိုက်တတ်မှန်း မရင်မာက သိ၏ ..။ ရွာလာလျင် ဖြစ်စေ ၊ မန္တလေး ရောက်လျင် ဖြစ်စေ လက်ဖက်သုပ်ကျွေးရသည်..။

“လာ….ထိုင်ဦးလေ…..”

မရင်မာက ဆိုင်ပေါ်လာရန် လှမ်းခေါ်သည်..။ ဘက္ထရီ မီးရောင်အောက်တွင် မရင်မာတစ်ယောက် သနပ်ခါး အဖွေးသားနှင့် အလှကြီး လှနေသည်..။ ဒီနေ့တစ်နေ့လုံး မရိုးသားခဲ့သော ဖိုးခွေးတစ်ယောက် မရိုးသောစိတ်ဖြင့် မရင်မာကို ကြည့်နေမိပြန်သည်..။ ထိုမှ တဆင့် ရွှေလိမ္မော် ၊ ကျားကော အရက်ပုလင်းများဆီသို့ မျက်စိရောက်သွား၏..။

“ဟောတော့…..ထိုင်ပါဦးလို့…..ဆို…”

“မထိုင်တော့ဘူး….. မရင်မာ…. ရွှေလိမ္မော် တစ်ပုလင်း ပေးပါ….”

မရင်မာက ရွှေလိမ္မော် တစ်ပုလင်း ယူပေးလိုက်သည်..။

“ပိုက်ဆံ မပေးနဲ့ အလကား ယူသွား…..”

မရင်မာက ကြက်ဥဖိုးရော ရွှေလိမ္မော်ဖိုးပါ တစ်ပြားမှ မယူလိုက်ပါ..။ ကြက်ဥ ငါးလုံးပင် ပိုထည့်ပေးလိုက်သေးသည်..။

“ညလာမှာလား….. မြင့်မြင့်ကြည်ကို ခေါ်ထားရမှာလား….”

“ဒေါ်ဒေါ်အိပ်ရင် …. လာခဲ့မယ်…. လေ…. သိပ်မိုးချုပ်ရင် ဖြစ်ပါ့မလား….”

“အမလေး….. ကိုလူပျိုရဲ့…. သန်းခေါင်ကျော်လာလာ…. ရတယ်… စောင့်နေမယ်နော်…. တကယ်လာခဲ့…..”

မရင်မာက မျက်စောင်းထိုးရင်း ပြောပြန်၏ ..။ ဒီတစ်ခါ မျက်စောင်းထဲတွင် ကြာမူတွေ သိသိသာသာ ပါလာသည်..။ ရမ္မက်အခိုးအငွေ့တွေ ယှက်သန်းနေသည်..။ မြင့်မြင့်ကြည်ဆိုတာက မရင်မာ၏ ညီမ အငယ်ဆုံး ဖြစ်သည်..။ ကိုရင်ဘဝထဲက စနေနောက်နေကျဖြစ်သည်..။ မရင်မာတို့နှင့် တစ်အိမ်ကျော်တွင် သူ့အမေတို့နှင့် အတူနေသည်..။ ဖိုးခွေးနှင့် သက်တူရွယ်တူ….။

“ကဲ…. သွားပြီနော်…..”

“အင်း အင်း…. လာဖြစ်အောင် လာခဲ့နော်….. စောင့်နေမှာ…သိလား…..”

“အင်း….ပါ…”

အပြန် ဖိုးခွေး မျက်စိထဲတွင် မြင့်မြင့်ကြည် ရုပ်လွှာက မပေါ်လာပဲ မရင်မာ၏ ရုပ်လွှာကသာ စိုးမိုးနေသည်..။ ဖြူဝင်းသော အသားအရေ ၊ သနပ်ခါး အဖွေးသား မျက်နှာ ၊ တင်းမို့နေသော နို့အုံနှစ်မွှာ ၊ ကြာမူပါသော မျက်လုံး ၊ ကလေးမွေးပြီးတာ မကြာသေး တစ်သားမွေး တစ်သွေးလှ နေသလား မပြောတတ်…။ မရင်မာတည်းဟူသော အအိုမ၏ ခန္ဓာကိုယ်က ဖိုးခွေး ကိလေသာ စိတ်ကို ပိုပြီး ထကြွစေခဲ့သည်ကတော့ သေချာသည်..။

ဖိုးခွေး ဝင်းတံခါး ဖွင့်၍ ဝင်ခဲ့သည်…။ အိမ်ထဲ ရောက်တော့ အသံဗလံတွေ တိတ်ဆိတ်နေသည်…။ စောစောကတော့ အသံပေးမည်ဟု စိတ်ကူးမိသည်..။ တိတ်ဆိတ်ပုံက အနည်းငယ် ထူးဆန်းနေသည့်အတွက် အသာလေး အဒေါ့်အခန်းဆီသို့ ချဉ်းကပ်ခဲ့သည်..။

“အင်း….. ရှီး….. ကျွတ် ကျွတ်….. အား …… အား… အ…”

အခန်းနား ရောက်သောအခါ အသံသဲ့သဲ့ ကြားရသည်..။ အခန်းက လျှာထိုးသားတွေနှင့် ကာထားသဖြင့် လုံနေသည်.. ။ အသံတွေသာ ကြားနေရသည်..။ ချောင်းကြည့်စရာ အပေါက်က မရှိဖြစ်နေသည်..။

“အား….. ကျွတ်ကျွတ်….. အမလေး……. ကျွတ်ကျွတ်….. ပွတ်…. ဖလွတ်….. ပြက်… ပြတ်… ပလပ်…………”

သူ့အဒေါ်တစ်ယောက် သူ့ကို ပထုတ်ပြီး ဘယ်အကောင်နှင့် ချိန်းတွယ်နေကြမှန်း မသိ…။ ဖိုးခွေးရင်ထဲ ဒေါသလှိုင်းတွေ ထန်လာသည်..။ အမှောင်ထဲတွင် ကျင့်သားရလာပြီမို့ ဝိုးတဝါး မြင်လာရသည်..။ စားပွဲခုံ ရှိရာသို့ သွား၏…။ ကြက်ဥအိတ်နှင့် ရွှေလိမ္မော် ပုလင်းကို စားပွဲပေါ် တင်သည်…။ ရေအိုးစင်မှ ရေတစ်ခွက်ခပ်ယူလာသည်…။ ကြက်ဥတစ်လုံး ဖောက်သောက်ပြီး ၊ ရွှေလိမ္မော် ပုလင်းကို ဖွင့်ကာ ပါးစပ်နှင့် တေ့မော့ချသည်..။ လိမ္မော်နံ့သင်းသော အရက်ပြင်းတွေက ရင်ထဲ ပူဆင်းသွားသည်..။ ရေတစ်ဝက်သောက်ပြီး အခန်းဆီသို့ ပြန်လာသည်…။

အပေါက်တွေ့လိုတွေ့ငြား အခန်းပတ်လည် လှည့်ရှာသည်..။ ကံအားလျော်စွာ တံခါးက ဂျက်ထိုးပိတ်ထားသည့်တိုင် အနည်းငယ် ဟနေ၏ ..။ ချောင်းကြည့်လို့ ကောင်းကောင်း မြင်ရသည်..။ အပြင်းစား အရက်မို့ တရိပ်ရိပ် တက်နေသည်…။ တစ်ကိုယ်လုံး မြူးထူး ကြွနေပြီ…။ သတ္တိတွေ တက်လာသည်..။

ဖိုးခွေး ဟနေသော အပေါက်ကနေ အတွင်းသို့ ချောင်းကြည့်လိုက်သည်..။ လားလား … မြင်ကွင်းက ကြက်သီးထစရာ ကောင်းလွန်းလှသည်…။ ပါးစပ်ဟောင်းလောင်းနှင့် ဖိုးခွေး အားမလိုအားမရ ရှေ့သို့ အတင်းတိုးကပ်ကြည့်သည်…။

သူ့အဒေါ်နဲ့ မစန်းရီတို့မှာ အဝတ်မဲ့ ကိုယ်လုံးကြီးများနှင့် တစ်ယောက်စောက်ဖုတ်ကို တစ်ယောက် ယက်ပေးနေကြသည်..။ သူ့အဒေါ်က မစန်းရီကိုယ်လုံးပေါ်မှ ခွ၍ မစန်းရီပေါင်ကြားက စောက်ဖုတ်ကြီးကို ယက်ပေးနေသလို အောက်က ပက်လက်အိပ်နေသော မစန်းရီကလည်း သူမမျက်နှာနားကပ်နေသော သူ့အဒေါ်ဖင်ကြားက စောက်ဖုတ်ကြီးကို ယက်ပေးနေပုံရသည်..။ ထူးခြားတာက သူ့အဒေါ်ကသာ မစန်းရီစောက်ဖုတ်ကို ဆက်ယက်နေပြီး မစန်းရီက အိပ်ပျော်သွားပုံရသည်..။ လှုပ်ရှားမှု ကင်းမဲ့နေသည်..။

ဖိုးခွေး ချောင်းကြည့်နေစဉ်မှာပင် သူ့အဒေါ်က မစန်းရီးကိုယ်ပေါ်က ခွာလိုက်ပြီး မစန်းရီဘေးတွင် ဒူးတုတ်ထိုင်ကာ မစန်းရီလက်မောင်းကို လှုပ်၍ နှိုးသည်..။

“မစန်းရီ…. မစန်းရီ….. ကျစ်…. ဟဲ့ မစန်းရီ….”

လှုပ်ခါရမ်းနေသော နို့အုံတင်းတင်းမို့မို့ကြီးက မီးရောင်အောက်တွင် ဝင်းပြောင်နေသည်..။ ဤမျှ လှုပ်နှိုးတာတောင် မစန်းရီက တုတ်တုတ်မျှမလှုပ်..။ နောက်ပြီး သူ့အဒေါ်အမူအယာက အိပ်ပျော်သွားသည့်အတွက် စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဖြစ်နေပုံမျိုး လုံးဝမဟုတ်ပဲ တကယ်အိပ်မအိပ် သေချာသည်ထက် သေချာအောင် စမ်းသပ်နေပုံမျိုးဖြစ်သည်..။

ဖိုးခွေးတစ်ယောက် အဝတ်မဲ့နေသော ကိုယ်လုံးကြီးဖြင့် မစန်းရီကို လှုပ်လှုပ်နှိုးနေသော သူ့အဒေါ်ကိုကြည့်ကာ လီးတောင်လာသည်..။ လှုပ်လှုပ်နှိုးလိုက်တိုင်း တင်းရင်းဝင်းပြောင်သော နို့အုံကြီးနှစ်မွှာက ရမ်းခါနေသည်..။ လက်တစ်ဖက်က လှုပ်နှိုးရင်း ကျန်လက်တစ်ဖက်က သူ့စောက်ဖုတ် သူနှိုက်နေသည်..။

ဖိုးခွေးတစ်ယောက် အရက်အရှိန်ရော ရမ္မက်အရှိန်ပါ တရိပ်ရိပ် တက်လာပြီ..။ ကြောက်စိတ်မှန်သမျှ ကွာကျသွားပြီ…။ အရက်ကလေးတမြမြ ရမ္မက်သွေးကလည်းကြွ ကာမရာဂစိတ်တွေကလည်း အရမ်းကာရော ထလာပြီမို့ ခပ်ရဲရဲပင် တံခါးကို ခေါက်လိုက်သည်..။

“ဒေါက်ဒေါက်… ဒေါက်ဒေါက်…. ဒေါက်ဒေါက်…”

တံခါးခေါက်သံကြားသဖြင့် သူ့အဒေါ်က ကပျာကယာ ထမီတစ်ထည်ကို ကောက်စွပ်သည်..။စောင်ပါးတစ်ထည်ကို ဆွဲယူ၍ မစန်းရီကိုယ်ပေါ်ကို လုံအောင်ဖုံးလိုက်၏။ ပြီးတော့ ကုတင်ပေါ်က ကပျာကယာ ဆင်းလာသည်..။

ဖိုးခွေးတစ်ယောက် အသံထွက်ပြီး မရယ်မိအောင် အတော်လေး မြိုသိပ်ထားရသည်..။ သူ့အဒေါ် တံခါးနားရောက်လာမှ နှစ်ပေလောက်အကွာ နောက်သို့ဆုတ်လိုက်သည်..။

“ချောက်…. မင်းကလဲ… ကြာလိုက်တာ… ရင်မာနဲ့များ ညားနေသလား အောက်မေ့ရတယ်…၊ ခိုင်းလိုက်ရင် ဒီလိုချည့်ပဲ…..”

အခုမှ အိပ်ယာက ထလာရသော ပုံစံဖြင့် ဟောက် ပြောပြောလိုက်သည်..။ ဖိုးခွေးက စိတ်ထဲမှ ကြိတ်ရယ်လိုက်မိသည်..။ သူတို့ ထင်သလို ကမျင်းကြောထနေတာ မသိတာမှတ်လို့…။ ဖိုးခွေးက ဘာစကားမှ မပြောပဲ ပေရပ်နေသည်..။

“ဘယ်မှာလဲ ကြက်ဥ….”

“ဟိုနားက စားပွဲပေါ်မှာ…..”

ဖိုးခွေးက တမင် ခပ်ဆတ်ဆတ် ပြန်ပြောသည်..။ သူ့အဒေါ်က မကျေနပ်သော အမူအယာနှင့် သူ့ဘေးက ရှောင်ထွက်ကာ စားပွဲဆီသို့သွားသည်..။ ဖိုးခွေးကလည်း နောက်က ကပ်လိုက်သည်..။ စားပွဲနား အရောက်တွင် သူ့အဒေါ်ကို နောက်ကနေ ကြုံးဖက်လိုက်သည်..။

“အိုအို…. ဒါ…. ဒါ ဘာလုပ်တာလဲ ဟင်…. ခွေးမျိုး… ခွေးကျင့်ခွေးကြံ ကြံတဲ့အကောင်…. ဖယ်… ဖယ်စမ်း….”

မနုဝေက ပါးစပ်ကလည်းပြော ရုန်းလည်း ရုန်းသည်..။ ဖိုးခွေးကလည်း တင်းသထက်တင်းအောင် ကြုံးဖက်ထားသည်..။

“ဖယ်….. ဖယ်လို့ဆို…. ငါက နင့်ကို မွေးစားထားတဲ့ အမေနော်….. ပြီးတော့ နင့်အဒေါ်အရင်းခေါက်ခေါက်ကြီး…..”

မနုဝေက အတင်းရုန်းသည်..။ ဖိုးခွေးကလည်း အတင်းဖက်ထားသည်..။ သူ့ပေါင်ကြားက ထောင်မတ်နေသော လီးတန်ကြီးက မနုဝေဖင်ကြားကို ဖိထောက်ထားသည်..။ မနုဝေတစ်ယောက် ကြက်သီးတွေ တဖျင်းဖျင်း ထသွားသည်..။ ဖက်နေရင်းကပင် ရင်လျားထားသော ထမီကို ဆွဲချွတ်သည်..။ နဂိုကပင် ခပ်လျော့လျော့ ဝတ်ထားသည်မို့ ထမီက အောက်သို့ ကျွတ်ကျသည်..။

မနုဝေက လှမ်းအဆွဲ ဖိုးခွေးက နို့ကြီးတစ်လုံးကို ထိထိမိမိ ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်..။ ခပ်ရွရွလေး ဆုပ်ချေပေးသည်..။ မနုဝေ၏ တောက်လောင်စပြုနေသော ကိလေသာ ရမ္မက်မီးလျှံက ဟုန်းခနဲ ထတောက်သည်..။ ပေါင်ကြားရှိ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာလည်း လှိုက်ခနဲ လှိုက်ခနဲ ယားတက်လာကာ ဂုံညင်းဖားကြီးလို မာန်တွေထ၍ ဖောင်းကြွတက်လာသည်..။

“ဖိုးခွေး….. ဖယ်စမ်းလို့ ဆို….၊ ဖယ်နော်… ပြီးမှ ငါ့ကို အဆိုးမဆိုနဲ့….”

မနုဝေ ပါးစပ်ကသာ ဟန်လုပ်ပြောနေရသည်..။ ပေါင်ကြားက စောက်ဖုတ်ကြီးကမူ လီးနံ့ရ၍ အပြင်းအထန် လှုပ်ကြွလာသည်..။ ဝှက်ဖဲမှန်သမျှ အကုန်သိထားပြီးပြီမို့ မနုဝေစကားတွေက သဲထဲရေသွန်သလို လုံးဝ အရာမထင်တော့….။

“တောက်….. ဖိုးခွေး….. ဖယ်စမ်းပါဆို…. နင်တော့နော်…… ငါလုပ်လိုက်တော့မယ်….”

မနုဝေက ထမီကုန်းကောက်သည့်ဟန်နှင့် ရှေ့သို့ အနည်းငယ် ကုန်းလိုက်ရာ နောက်သို့ပြူးထွက်လာသော စောက်ဖုတ်ကြီးက ဖိကပ်ထားသော လီးထိပ်ကြီးနှင့် အံကျ တေ့မိသွားသည်…။ အနည်းငယ် ထပ်ကုန်းလိုက်ရာ စောက်ဖုတ်အခေါင်းထဲ ဒစ်ခေါင်း ဝင်သွားသည်…။

“စွပ်….. ဗြစ်…..”

“အင့်….. ဟင့်… ဖိုး…… ဖိုးခွေး…. အဒေါ်တောင်းပန်ပါတယ်… ကွာ…. ငါ… ငါက နင့်မွေးစားအမေလေ… ပြီး….. ပြီးတော့ နင့်အဖေရဲ့ ညီမအရင်း… နင့်အဒေါ်အရင်းခေါက်ခေါက်… မလုပ်ကောင်းဘူးနော်….. ငါ့သား…”

အလွန်ကြီးမားနူးညံ့သော ဒစ်ဆံကြီးက စောက်ဖုတ်အဝထဲ နစ်ဝင်လာသည့်အတွက် မနုဝေတစ်ကိုယ်လုံးရှိ အကြောတွေမှာ ရှိန်းဖိန်းဆိမ့်အီသွားသည်..။ ကလေးမမွေးဖူးသေးသော စောက်ဖုတ်မို့ အဝကကျဉ်းသည်။ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေက ထူထဲပြီး နူးညံ့သည်။

“သား….. သား…. မ… မလုပ်ကောင်းဘူးနော်….. လူလေးက လိမ္မာပါတယ်…. မလုပ်နဲ့နော်….. အင့်….. ဟင့်….”

“ကောင်းပါတယ်… ဗျာ…..”

“ဟင့်အင်း… ဟင့်အင်း…… မလုပ်ပါနဲ့ကွာ….. နော်…. နော်…. လို့….”

မနုဝေ၏ တောင်းပန်သံက ဖိုးခွေးရာဂစိတ်ကို ပို၍ ပြင်းထန်ထကြွစေသည်…။ ဖိုးခွေးက ဖင်ကိုကော့၍ အနည်းငယ် ထပ်ထိုးသွင်းလိုက်သည်။

“အီး… ကျွတ်ကျွတ်…. အမေ့… ရှီး….. အ.. အ…”

မနုဝေက အားမလိုအားမရ ဖြစ်ကာ သူမဖင်ဆုံကြီးကို နောက်သို့ ကောက်ကာ ကော့ပေးလိုက်မိသည်…။ နွေးထွေးနူးညံ့သော စောက်ခေါင်းအတွင်းသားတွေကို ကြပ်ကြပ်တည်းတည်း ထိုးဖောက်၍ လီးတန်ကြီးက ဝင်ရောက်သွားတော့သည်…။

ဖိုးခွေးလီးက ဘဝပေးကုသိုလ်အရ အလွန့်အလွန် သန်မာထွားကြိုင်းလှသည်..။ အတုတ် ၆ လက်မခွဲ အရှည်က ၇ လက်မ ကျော်ကျော်ရှိရာ မနုဝေအဖို့ နာကျင် ဆိမ့်ကောင်းကြီး ဖြစ်နေပါတော့သည်…။

“ကောင်းလားဟင်… ဒေါ်ဒေါ်…”

“အင်း….. ကောင်း … ကောင်း…… ဟင့်အင်း….. ဟင့်အင်း… တော်…. တော်ပါတော့….. ကျွတ်ကျွတ်….. အီး…. အီး…”

ကောင်းသည်ဟု နှုတ်မှ ယောင်ထွက်သွားပြီးမှ ဟင့်အင်းဟု ငြင်းဆန်နေသည်…။

“ငရဲ… ငရဲ….. ကြီးကုန်လိမ့်မယ်….. တော်…. တော်ပါတော့နော်……. ဖိုးခွေးရာ…. အဒေါ်တောင်းပန်ပါတယ်…. တော်တော့ဟယ်… နော်… နော်……”

ဖိုးခွေးက နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ဆွဲညှစ်ပြီး အသားကုန် ဆောင့်သွင်းထည့်လိုက်သည်..။

“အင့်… အ… အမေ့…. အား… ကျွတ်… ကျွတ်…. အ… အ… အမေ့.. ကျွတ်.. ကျွတ်… ရှီး…. အ…”

လီးအတွေ့က ပူရှိန်းကျင်ဆိမ့်သွားစေသလို စောက်ဖုတ်အတွေ့ကလည်း အီဆိမ့်ယားကြွသွားစေသည်..။ ဖိုးခွေးက သူ့ဖင်ကြီးကို နောက်သို့ဆုတ်၍ လီးကြီးကို ဆွဲနှုတ်သည်..။ ပြီးတော့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပြန်သွင်းသည်..။

“အာ့…. အ…. အ.. အင့်… ရှီး….. ကျွတ်… ကျွတ်…. အီး…..”

မနုဝေ စောက်ဖုတ်အတွင်းသာနုနုတွေက လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်ကာ လီးကြီးကို ညှစ်ပေးထားသလို ဖြစ်လာသည်..။ အရသာတွေ စုဝေးထုံးဖွဲ့ထားသော ဒစ်ဆံကြီးတဝိုက် ပူရှိန်းယားကြွနေသည်..။ ခိုင်းနှိုင်းစရာ စကားလုံး ရှာမရအောင် ကောင်းလွန်းလှသည်..။

“ဒေါ်…. ဒေါ့်ကို…. သ… သနား.. ပါ.. ကွယ်… တော်.. တော်.. တော့ နော်.. တော်ပါတော့… ကွာ…”

ဖိုးခွေးက ခပ်ကြမ်းကြမ်း ခပ်ရမ်းရမ်း ၂၀ ချက်ခန့် ပစ်ပစ် ဆောင့်လိုက်သည်..။

“အမေ့… အာ့… အမလေး…. အမေ့….. အင့်…… အ.. ငါ… ငါက….. အင့်… နင့် အဒေါ်.. အင့်….. အမေ့…. အရင်း.. အရင်းကြီး….. ရှီး….. အ… အား… အင့်… ပြီး…. ပြီးတော့… အမေ့… အင့်…… မွေး… စား… အင့်… ဟင့်…. အမေ… မေ…. ရှီး… ကျွတ်ကျွတ်… အီး…”

“မွေးစားအမေ ဆိုတာနဲ့ ပတ်သက်လို့တော့ အထူးမပြောချင်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့်… အဒေါ်က ကျနော့အဖေရဲ့ ညီမအရင်း မဟုတ်ဖူး…. အဖေက မွေးစားသားပါ… အဒေါ်နဲ့ အဖေက ဘာမှ မတော်ပါဘူး…”

ဖိုးခွေးက ပြောလည်းပြော ဆောင့်လည်း ဆောင့် …။ တစစ ဆောင့်ချက်တွေက ပြင်းထန်လာသည်..။ ပင်ကိုအားအပြင် ကြက်ဥနှင့် အရက်တို့ကပါ အားဖြည့်ပေးထားသဖြင့် ဖိုးခွေးလီးကြီးမှာ သံမဏိချောင်းကြီးကဲ့သို့ မာကျော တောင့်တင်းနေပြီး ဆောင့်ချက်တွေက အံ့မခန်း ပြင်းထန်လှသည်..။

“အင့်.. အ… အမေ့…. အ.. ဖွတ်…. ရှီး…. အမေ့… ဗြစ်…. အမေ့… အာ.. အ.. အင့်…..”

အလိုးခံရသည့်အတွက် အလွန်အကျူး အထူးပင် ကောင်းနေသည့်အခိုက် ဖိုးခွေးစကားကြောင့် မနုဝေ အကြီးအကျယ် အံ့အားသင့်သွားရသည်..။ သို့သော် ဘာရယ်မှန်း သဲသဲကွဲကွဲ မသိရသေး..။ အလိုးခံလို့ကောင်းနေဆဲတန်းလန်း သူမစိတ်တွေက ငယ်ဘဝဆီသို့ ပြေးထွက်ပျံ့လွင့်သွားရသည်..။ သူ့အစ်ကို ဖိုးခွေးအဖေ အိမ်သို့ရောက်လာပုံကို မှုံဝါးဝါး သတိရမိသည်..။

“ဒါက… သမီး အစ်ကိုနော်… ဟိုးအဝေးကြီးက ပြန်လာတာ.. မှတ်ထားနော်…. သမီးလေး…”

ဤသို့ သူမအဖေနှင့် အမေက တဖွဖွ ပြောကြသည်ကို တရေးရေး သတိရမိသည်..။ မိဘတွေရဲ့ စကားက သူမစိတ်ထဲမှာ စွဲထင် တေးမှတ်သွားခဲ့သည်..။

“ဖွတ်….. ဖွတ်… ဘွတ်… အမေ့…. အင့်… အ.. အ.. ရှီး…. ကျွတ်… ကျွတ်.. အ…. အင့်.. အိ.. အိ… အင့်… အမေ့……..”

အတိတ်အကြောင်း ဖျတ်ခနဲ တွေးမိရာမှ ပြင်းထန်လှသော ဖိုးခွေး၏ ဆောင့်ချက်တွေကြောင့် ပစ္စုပ္ပန်ဆီသို့ ပြန်ရောက်လာသည်..။

“ရဲရဲကြီးသာခံ… ဒေါ်ဒေါ်ရေ့…… ဘာမှ ငရဲ မကြီး စေရဘူး… စိတ်ချ….”

ဖိုးခွေး ပြောလည်းပြော ဆောင့်လည်းဆောင့် …၊ မနုဝေကလည်း အားကျမခံ သူမရဲ့ ဖင်ဆုံထွားထွားမောက်မောက်ကြီးကို ကော့ကော့ခံသည်..။

“အင့်… အင့်.. အ.. အမေ့… အင့်.. အင့်… အင့်ဟာ…. နင့်….. နင့်ကို ဘယ်သူက… ပြော.. ပြော.. လို့လဲ……. အိအိ….အ..အ….အမေ့…”

ကော့ကော့ခံရင်း မနုဝေက မေး၏ ..။

“အပေါ်ထပ် ဘီရိုထဲက ဘဘရဲ့ ဒိုင်ယာရီထဲမှာ တွေ့တာ… ဗျ…”

ဖိုးခွေးက ပြောလည်းပြော ဆောင့်လည်း ဆောင့်သည်..။

“ပြီးရင်… ပြမယ်… အခုတော့… ဆက်ခံဦး…. နော်……”

“အင့်.. အင်း… အင်းပါ…… လိုးလိုး… လိုး.. နာနာဆောင့်… ပါ….. အမလေ…. အီး… အ…. အား…. ကောင်း… ကောင်းလိုက်.. တာ… ကွယ်…. အ.. ရှီး… ကျွတ်.. ကျွတ်….. အား အား……..” ဓါတ်လိုက်သလို လူက တုန်ခါပြီး ဟပ်ထိုးလဲမတတ် ဖြစ်သွားသော မနုဝေကို ဆွဲထိန်းလိုက်ရင်း အချက် သုံးဆယ်ခန့် တလကြမ်း ပစ်ဆောင့်ရင်း လရည်ပူတွေကို ဗြင်းခနဲ ပန်းထည့်လိုက်ပါတော့သတည်း။…ပြီးပါပြီ

Zawgyi

ကိုရင္းလူထြက္ႏွင့္ အပ်ိဳႀကီး မႏုေဝ

ဖိုးေခြးတစ္ေယာက္ ဟိုစာဒီစာ ဖတ္ၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ ကမၻာ့အဆင့္မွီ ေတာသားဟု ထင္မွတ္ထားသည္..။ သူ႔အသက္က အခုမွ ၁၈ ႏွစ္ေက်ာ္႐ုံသာ ရွိေသးသည္..။ သူ႔ကိုယ္သူ အထင္ႀကီးမည္ဆိုက ႀကီးေလာက္သည္..။ ဖိုးေခြက ဉာဏ္ေကာင္းသည္..။ ၈ တန္းအထိ ေနဖူးသည္..။ အတန္းတိုင္း ပထမ ရသည္။ အသက္ ၁၃ ႏွစ္ ၈ တန္းေရာက္သည့္ႏွစ္တြင္ တမူးဖက္သို႔ အေရာင္းအဝယ္ႏွင့္ သြားေသာ သူ႔မိဘႏွစ္ပါးမွာ ကားေမွာက္၍ ကြယ္လြန္သြားၾကသည္..။ တစ္ဦးတည္းေသာ သားမို႔ က်န္ရွိေနေသာ ပစၥည္းအရပ္ရပ္ကို သူ႔အေဖညီမ အေဒၚျဖစ္သူ မႏုေဝက ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ကာ အေမြစားအေမြခံ အျဖစ္ တရားဝင္ ေမြးစားလိုက္သည္..။

မႏုေဝက အသက္ ၃၅ ႏွစ္ခန႔္ရွိ အပ်ိဳႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္..။ လယ္ဧကေပါင္းမ်ားစြာ ပိုင္ဆိုင္သည့္ ေတာသူေ႒းမဟု ေျပာနိုင္သည္.. သို႔ေသာ္ ဇိမ္ႏွင့္မေန..။ အလုပ္ကို သူမကိုယ္တိုင္ ႀကီးၾကပ္စီမံ လုပ္ကိုင္သည္..။ ရက္လည္ဆြမ္းေကၽြးၿပီး ေနာက္တစ္ရက္မွာပင္ ဖိုးေခြးမိဘပိုင္ အိမ္ႏွင့္ လွည္းႏြား လယ္ယာမ်ားကို အားလုံးေရာင္းခ်ၿပီး ဖိုးေခြးနာမည္ႏွင့္ ဘဏ္အပ္ထားလိုက္၏..။ စုစုေပါင္း ၁၅ သိန္းေက်ာ္ေလာက္ရွိ၏..။ ၁၃ ႏွစ္ေရာက္သည္အထိ ရွင္မျပဳရေသးေသာ ဖိုးေခြးကိုလည္း အလြန္ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားစြာ ရွင္ျပဳေပးသည္..။

ထိုစဥ္မွ စ၍ ဖိုးေခြးတစ္ေယာက္ ကိုရင္ဘဝမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕၍ လူမထြက္ေတာ့..။ ၈ တန္းေက်ာင္းသားဘဝကေတာ့ ထြက္လိုက္ရသည္..။ မွတ္ဉာဏ္ ၊ သေဘာဉာဏ္ ၊ စဥ္းစားဉာဏ္ အလြန္ေကာင္းေသာ ဖိုးေခြးတစ္ေယာက္ ရွင္သာမေဏ ဘဝျဖင့္ ပထမငယ္ ၊ ပထမလတ္ ၊ ပထမႀကီး ၊ ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ ေအာင္သည္..။ အေဒၚျဖစ္သူ မႏုေဝတစ္ေယာက္ ေပ်ာ္တျပဳံးျပဳံး ပီတိေတြ ဖုံးကာ တူေတာ္ေမာင္ ကိုရင္၏ ဂုဏ္ျပဳပြဲကို ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲ က်င္းပျပန္သည္..။ ဤအဝတ္ျဖင့္ ျမဲသြားလ်င္ ဝမ္းသာေက်နပ္ပါသည္..။ လူဝတ္ေၾကာင္ဘဝေရာက္လာလ်င္လည္း စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ပူစရာ မလိုပဲကိုး…။

မႏုေဝတစ္ေယာက္ စီးပြားေရး ၊ လူမွုေရး ၊ ကုသိုလ္ေရးတို႔ျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္လ်က္ရွိရာ အိမ္ေထာင္ေရးကိစၥကိုပင္ သတိမရေတာ့ေလာက္ေအာင္ ရွိေနပါေတာ့သည္..။ ကိုရင္ဖိုးေခြးတစ္ေယာက္ အႀကီးတန္း ေအာင္ၿပီး ဓမၼာစရိယတန္း မေျဖေသးပဲ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းမွ ရြာေက်ာင္းသို႔ ေျပာင္းလာသည္..။ ရြာမွာ ေအးေအးေဆးေဆးေန၍ စာက်က္မည္ဟူေသာ စိတ္ကူျဖင့္ လာခဲ့ရာ….. တစ္ေန႔၌ ေရွးေဟာင္းသိမ္ႀကီးအတြင္းရွိ ေရႊပိန္းခ် ဗီရိုႀကီးအတြင္းက ေပစာထုတ္ႏွင့္ ေရွးေဟာင္း စာအုပ္ေတြကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိသြားသည္..။ ဗဟုသုတ ဉာဏ္ဓါတ္ခံရွိသူ ႏွင့္ စာအုပ္စာေပဆိုသည္မွာ ခ်ဥ္သီးႏွင့္ ဆားကဲ့သို႔ အလြန္လိုက္ဖက္သည္..။ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းမွာ ေနစဥ္ကလည္း စာေမးပြဲ အတြက္သာမက အျခားအျခားေသာ မဂၢဇင္း ဝတၳဳမ်ားကိုလည္း အားလပ္ရက္မ်ားမွာ ဖတ္ခဲ့သည္..။ စာဖတ္ဝါသနာ ႀကီးေသာ္လည္း စည္းကမ္းတက် ေနတတ္သူျဖစ္၍ စာေမးပြဲလည္း တစ္ႏွစ္တစ္တန္း ေအာင္ခဲ့သည္သာ…။ စာေတာ္ေသာ ကိုရင္မို႔ ရြာေက်ာင္းမွာလည္း သူ႔လက္သူ႔ေျခသာ ျဖစ္သည္..။

ကိုရင္ ဖိုးေခြးတစ္ေယာက္ စာအုပ္ဗီရိုထဲမွ စာအုပ္ေတြ အျပင္သို႔ထုတ္၏..။ တစ္အုပ္ခ်င္း ဖတ္ၾကည့္ရာ ေလာကီက်မ္း ၊ ေဆးက်မ္း ၊ သၽွတၱရက်မ္း စာအုပ္ေတြကို သီးျခားဖယ္ထားလိုက္သည္..။ ထိုေန႔မွစ၍ အခ်ိန္ယူကာ ဖတ္ပါေတာ့သည္..။ ဣတၳိဗီဇ ၊ ဣတၳိသၽွတၱရ က်မ္းက ကိုရင္ဖိုးေခြးစိတ္ကို အႀကီးအက်ယ္ ေျပာင္းလဲေစခဲ့သည္..။ အရြယ္ကလည္း ေသြးသားလွုပ္ရွားသည့္ လူပ်ိဳေပါက္ အရြယ္ ၊ ေနရာကလည္း လူသူကင္းေဝးသည့္ ေနရာ…။ ေတြးသမၽွ ႀကံသမၽွ ဖတ္မိသမၽွေတြကလည္း ရမၼက္ဆႏၵကို လွုပ္ဆြေသာ ကာမဝိတက္ကို တိုးပြားေစေၾကာင္း စာ….။

ဘာမၽွမၾကာပါ..။ ကိုရင္ဖိုးေခြးတစ္ေယာက္ လူထြက္ခ်င္ေၾကာင္းသူ႔အေဒၚ အပ်ိဳႀကီးကို ေျပာၾကားပါေတာ့သည္..။ အေဒၚလုပ္သူက ပထမေတာ့ တားၾကည့္ပါေသးသည္… မရ…။ မရမွန္းသိေတာ့ ဆက္မတားေတာ့. ေက်ေက်နပ္နပ္ ခြင့္ျပဳလိုက္သည္..။

ဖိုးေခြးတစ္ေယာက္ အသံေတြ ေျပာင္းလာသည္..။ လူေကာင္ကလည္း ထြားလာသည္..။ မ်က္ႏွာမွာလည္း ဝက္ၿခံဖုေလးေတြ ေပါက္လာသည္..။ လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ ကိုရင္ဖိုးေခြး ဘာေၾကာင့္ လူထြက္ခ်င္သလဲဆိုတာ ေတြးမိၿပီး အပ်ိဳႀကီး မႏုေဝ ျပဳံးမိလိုက္သည္..။

“မနက္ဖန္ က်ေနာ္လည္း ေတာလိုက္ခဲ့မယ္….”

“ပင္ပန္းမွာေပါ့… ဟဲ့… အိမ္မွာပဲ ေနခဲ့….”

“ဟာ….ေဒၚေဒၚကလည္း ေယာက္်ားပဲဗ်…. ပန္း ပန္း….”

တူအရီးႏွစ္ေယာက္ ထမင္းစားရင္း အခ်ီအခ် စကားေျပာေနၾကသည္..။ မႏုေဝက ကိုရင္လူထြက္ တူေတာ္ေမာင္ကို ပင္ပန္းမည္စိုး၍ ေတာမလိုက္ေစခ်င္..။ ဖိုးေခြးကလည္း အိမ္ထဲ ေအာင္းမေနလို..။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဖိုးေခြးအလိုက် လိုက္ေလ်ာလိုက္ရ၏…။

ဖိုးေခြးတစ္ေယာက္ ထမင္းစားရင္း လည္ဟိုက္အကၤ်ီအတြင္းက တင္းရင္း ဝင္းဝါေနေသာ အေဒၚျဖစ္သူ၏ နို႔ႀကီးႏွစ္မႊာကို အမွတ္တမဲ့ ၾကည့္လိုက္မိသည္..။ ရင္ေတြခုန္၍ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး ရွိန္းခနဲ ျဖစ္သြားသည္..။

မႏုေဝ အသက္က အခုမွ ၃၅ ႏွစ္သာ ရွိေသး၏..။ ဆူၿဖိဳးေတာင့္တင္း က်စ္လ်စ္သန္စြမ္းေသာ ခႏၶာကိုယ္က ေယာက္်ားသားတို႔ အာ႐ုံကို လွုပ္ကိုင္ဖမ္းစားနိုင္စြမ္း အျပည့္ရွိသည္..။ အေဒၚပင္ ျဖစ္လင့္ကစား အတူမေနရသည္မွာ ၅ ႏွစ္ခန႔္ ရွိခဲ့ၿပီ…။ ဖိုးေခြး လူပ်ိဳေပါက္ အရြယ္တြင္ ေသြးသားက လွုပ္ရွားတတ္လာၿပီမို႔ စိတ္အာ႐ုံက အေဒၚ၏ တပ္မက္စရာ ခႏၶာကိုယ္ကို မသိမသာ ခိုးခိုးၾကည့္ရင္း ကိေလသာ တဏွာဓါတ္ေတြ အထပ္ထပ္ ရစ္ပတ္ခဲ့ရသည္..။

ဖိုးေခြး လူထြက္ၿပီး တစ္လျပည့္ေျမာက္ ယေန႔အခ်ိန္ထိ အျပင္မထြက္ျဖစ္ေသး…။ ရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ မေပါင္းတတ္ေသးပဲ ျဖစ္ေနသည္..။ စာေမးပြဲေတြ ေအာင္ထားသျဖင့္ တစ္ရြာလုံးက ဂုဏ္ျပဳခံထားရသူ ပီပီ ယခုလို လူထြက္လာသည့္အခါ အျပင္ မထြက္ဝံ့တာလည္းပါသည္..။ ဒီေတာ့ ဘယ္မွ မထြက္ျဖစ္ပဲ အိမ္မွာပဲ ေအာင္း၍ စာဖတ္ေနသည္..။

အေဒၚေတာသြားခိုက္ အိမ္မွာ ဖိုးေခြးတစ္ေယာက္ထဲ ဖတ္သည့္စာက ေက်ာင္းကယူလာသည့္…. ဣတၳိဗီဇ ၊ ဣတၳိ သၽွတၱရ က်မ္း..။ စားလိုက္အိပ္လိုက္ ၊ စာဖတ္လိုက္ ၊ ေတြးခ်င္ရာ ေတြးလိုက္ႏွင့္ အေတာ္ေလး ဟုတ္ေနသည္..။ အေဒၚျဖစ္သူက ေအာက္ထပ္မွာ ေနသည္..။ တစ္အိမ္လုံးမွ ဖိုးေခြးရယ္ ၊ သူ႔အေဒၚ မႏုေဝရယ္ ၊ ၿပီးေတာ့ မႏုေဝရဲ့ သူငယ္ခ်င္းလို႔ ေျပာရမလား ၊ အလုပ္သမားလို႔ ေျပာရမလား ၊ မန္ေနဂ်ာလို႔ ေျပာရမလား မသိတဲ့ အသက္ ၄၀ အရြယ္ေလာက္ရွိတဲ့ မစန္းရီဆိုတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ ၊ တစ္အိမ္လုံး ဤသုံးေယာက္သာ ရွိသည္..။

မစန္းရီက ဤရြာသူ မဟုတ္…။ အေရာင္းအဝယ္ ကိစၥႏွင့္ ဗန္းေမာ္သြားရာမွ ခင္မင္ ရင္းႏွီးလာခဲ့သူျဖစ္သည္..။ ဘယ္ေန႔ ဘယ္ရက္က ေရာက္လာမွန္း မသိေသာ္လည္း ဖိုးေခြး ကိုရင္ဘဝႏွင့္ မႏၲ‌ေလးမွာ စာသင္ေနစဥ္ ေရာက္လာတာ ျဖစ္မည္…။ မစန္းရီ ၏ ေနာက္ေၾကာင္းရာဇဝင္ကို အေသအခ်ာ မသိရေသးေသာ္လည္း သားသမီး မရသည့္ ႏွစ္လင္ကြာ ႏွစ္ခုလပ္ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ ဖိုးေခြး သိထားသည္..။

မစန္းရီက ရွမ္းကခ်င္ ကျပား ၊ တိုင္းရင္းသူ ျဖစ္သည္..။ ထို႔ေၾကာင့္ သစၥာရွိသည္..။ ေက်းဇူးသိ၏..။ အခြင့္အေရး မယူ ။ တာဝန္ေက်သည္..။ ပြင့္လင္းျပတ္သားသည္..။

ဖိုးေခြး သူအေဒၚ အေပၚသာ မဟုတ္.. မစန္းရီ အေပၚမွာလည္း စိတ္ကူးႏွင့္ ေဖာက္ျပန္ေနခဲ့သည္..။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေတာင့္ေတာင့္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီးေတြ.. ျဖစ္သည္..။ အဖုအထစ္ အမို႔အေမာက္ေတြႏွင့္ ျပည့္စုံၾကသည္..။ ႏွစ္ေယာက္ယွဥ္မိလ်င္ အေဒၚျဖစ္သူအေပၚ ပို၍ တိမ္းညႊတ္မိသည္..။ အေဒါ့္ အသားအေရက ဝါညိဳေရာင္ အသားလတ္..။ မစန္းရီ အသားအေရက ကခ်င္ ရွမ္း အစပ္မို႔ အသားနီစပ္ ။ အေဒၚက ခါးသြယ္ၿပီး တင္ဆုံႀကီးသည္..။ မစန္းရီက ခါးအနည္းငယ္ တုတ္ၿပီး တင္ဆုံႀကီးသည္..။ အေဒါ့္တင္ဆုံက ဝိုက္ထြားၿဖိဳးေကာက္သည္..။ မစန္းရီတင္ဆုံက ႀကီးထြားသည္မွန္ေသာ္လည္း ေကာက္ခ်ိတ္မေနပဲ လုံးျပားျပား သ႑ာန္… ျဖစ္သည္..။ ဟိုမုန္းဓါတ္အားေတြ အလြန္ေကာင္းေသာ လူပ်ိဳသိုး ဖိုးေခြးအဖို႔ ႏွစ္ေယာက္လုံး လိုးခ်င္စရာေတြသာ ျဖစ္၏..။

လြန္ခဲ့ေသာ ရက္ေတြက အေဒၚျဖစ္သူ၏ အခန္းကို လၽွို႔ဝွက္ ေထာက္လွမ္းၾကည့္ရာ လီးအတု ဟုထင္ရေသာ တစ္ေပခန႔္ အသားတစ္ေခ်ာင္း ေတြ႕ရသည္..။ လုံးပတ္က ၅ လက္မခန႔္ ရွိသည္… ။ အသားေခ်ာင္း ပတ္ပတ္လည္ကို သိုးေမႊးထိုးေသာ ခ်ည္မ်ားျဖင့္ စီထပ္ရစ္ပတ္ ထားသည္..။ ထိပ္ႏွစ္ဖက္က အနည္းငယ္ ဖုသည္ျဖစ္ရာ ဒစ္ဆံ သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္သည္..။ ေစးပ်စ္ေသာ ေကာ္သုတ္ထားသည့္ပုံျဖစ္ရာ ဖိုးေခြးက စပ္စပ္စုစု နမ္းၾကည့္၏..။ ညႇီသိုးသိုး ေအာက္သက္သက္ အနံ့တစ္မ်ိဳး ထြက္ေနသည္..။

အရြယ္ႏွင့္ မမၽွေအာင္ ဗဟုသုတ ႂကြယ္ဝေနေသာ ဖိုးေခြးတစ္ေယာက္ ဘာဆိုတာ ရိပ္မိလိုက္သည္..။ သူ႔အေဒၚႏွင့္ မစန္းရီတို႔ ဘာေၾကာင့္ ဤမၽွ ရင္းႏွီးၾကေၾကာင္း သေဘာေပါက္သြားသည္..။

မစန္းရီက အေတြအၾကဳံ ဗဟုသုတ စုံသည္..။
တ႐ုတ္နယ္စပ္တို႔ သူပုန္စခန္းသို႔ မၾကာမၾကာ ေရာက္ေလ့ရွိရာ သူေတြ႕ၾကဳံ ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ဗဟုသုတေတြျဖင့္ သူ႔အေဒၚကို ပညာေပးေနပုံ ရသည္..။ အေဒၚျဖစ္သူႏွင့္ မစန္းရီတို႔၏ အတြင္းေရး လၽွို႔ဝွက္ခ်က္မ်ားကို သိလိုက္ရ၍ ဖိုးေခြး တစ္ေယာက္ အေတာ္ေလး ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္သြားသည္…။ ဆန္းက်ယ္ေသာ ကာမရာဂ အေတြးမ်ားကလည္း တရိပ္ရိပ္ တဖြားဖြား ထြက္ေပၚလာသည္..။

ဖိုးေခြး လီးအတုႀကီးကို သူ႔ေနရာသူျပန္ထားလိုက္သည္..။ ထို႔ေနာက္ စားပြဲခုံ အံဆြဲကို ဆြဲဖြင့္ျပန္သည္..။ ဖိုးေခြး မ်က္လုံးေတြ ျပဴးက်ယ္သြားသည္..။ တိုင္းမဂၢဇင္း ဆိုဒ္ရွိ စာအုပ္အဖုံးေပၚတြင္ ျမင္ကြင္းက်ယ္ ရိုက္ထားေသာ ဧရာမ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးႏွင့္ ႏွစ္လက္မခန႔္ အကြာေလာက္တြင္ ဧရာမ လီးထိပ္ႀကီးက ေရာက္ရွိေနၿပီး သုတ္ရည္ေတြ စက္လက္ ထြက္က်ေနပုံ ျဖစ္သည္..။ ရိုက္ခ်က္က ေကာင္းလွသျဖင့္ သုတ္ရည္စက္ သုံးစက္ က်ေနပုံမွာ ပီျပင္လွသည္..။ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ကြာဟု သေဘာထားၿပီး ဖိုးေခြး ထိုစာအုပ္ကို ယူလာခဲ့သည္..။

အေပၚထပ္ သူ႔အခန္းထဲ ေရာက္ေသာအခါ တံခါးကို ဂ်က္ထိုးပိတ္လိုက္သည္..။ ၿပီးေတာ့မွ စာအုပ္ကို အစအဆုံး ျပန္ၾကည့္သည္..။ ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္း ကာမရာဂ စိတ္ေတြ ထႂကြလာၿပီး သူ႔ေပါင္ၾကားက လီးႀကီးမွာ မတ္ေထာင္လာေတာ့သည္..။ ဖိုးေခြးတစ္ေယာက္ ဂြင္းတိုက္ၿပီး အရသာခံတတ္လာသည့္တိုင္ ယခုအခ်ိန္ထိ ဒစ္မလန္ေသး..။ အေရဖ်ားထူသည့္အတြက္ေၾကာင့္လား မသိ ။ ဂြင္းတိုက္သက္ ရလာေသာ္လည္း လီးက ယခုအခ်ိန္ထိ မလန္ေသး..။ ျဖဲလ်င္ ျပဲေနသည့္တိုင္ မၾကာခင္ အေရဖ်ားက ျပန္ျပန္ ဖုံးသြားတတ္သည္.. ။

တစ္ေနရာတြင္ တ႐ုတ္မႏွင့္ဆင္ေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္က မတ္တတ္ရပ္ေပးေနေသာ ဘဲ၏ လီးႀကီးကို ပါးစပ္ျဖင့္ စုပ္ေပးေနသည္..။ ဘဲ၏ မ်က္ႏွာကိုေတာ့ မျမင္ရ..။ ဘဲ၏ ပုံကို ခ်က္အထက္ တစ္ထြာေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ႏွင့္ ဒူးေခါင္း ေအာက္ပိုင္းေလာက္သာ ရိုက္ျပထားသည္..။ မိန္းမက ဘယ္ဖက္လက္ျဖင့္ တင္ပါးကို ဖက္ထားၿပီး ညာလက္ျဖင့္ လီးတန္ႀကီးကို ဆုတ္ကိုင္ကာ ဒစ္ျပဲႀကီးကို ပါးစပ္ျဖင့္ ေတ့စုပ္ေနပုံ ျဖစ္သည္..။ မ်က္ႏွာကလည္း ဖီလင္ အျပတ္ တက္ေနေသာ မ်က္ႏွာမ်ိဳး ..။ မ်က္ႏွာျမင္ရတာနဲ႔ တင္ လီးေတာင္ခ်င္စရာ မ်က္ႏွာထား မ်က္ႏွာေပါက္ပုံမ်ိဳး ျဖစ္သည္..။

ထိုပုံကို ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္း ဖိုးေခြး ေပါင္ၾကားထဲက လီးတန္ႀကီးမွာ ပို၍ ပို၍ ေတာင္မတ္လာသည္..။ လီးတန္ႀကီး တစ္ခုလုံး သိသိသာသာ အေၾကာေတြ အေရဖ်ားေတြ တင္းမာလာသည္..။ ဖိုးေခြးက လီးတန္ႀကီးကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္၍ ဆယ္ခ်က္ခန႔္ ဂြင္းတိုက္ပစ္လိုက္သည္..။ ဖိုးေခြး လေခ်ာင္းတစ္ေလၽွာက္လုံး ထူပူ ယားတက္လာသည္..။ ၾကည့္လက္စ ပုံကို ခဏရပ္ထား၍ ေစာေစာကလို ဂြင္းတိုက္ျပန္သည္..။ ဒီတစ္ခါ ရပ္မပစ္ပဲ ဆက္ခါဆက္ခါ တိုက္သည္..။ အခ်က္ ငါးဆယ္ ေက်ာ္ေသာအခါ လရည္ေတြ ပန္းထြက္ကုန္ေတာ့သည္..။

တစ္ကိုယ္လုံး ဆတ္ခနဲ ဆတ္ခနဲ တုန္ခါလ်က္ လရည္ထြက္ေသာ အရသာကို အေသအခ်ာ ခံစားေနသည္..။ ေအာက္ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေပပြ ျပန႔္က်ဲေနေသာ လေရေတြကို ပုဆိုးအေဟာင္းႏွင့္ သုတ္ပစ္လိုက္သည္..။ အကင္းမေသေသးေသာ လီးႀကီးကို လက္ဖဝါးေပၚ တင္၍ စိတ္ႏွင့္ မွန္းကာ တိုင္းထြာၾကည့္သည္..။ အရွိန္အနည္းငယ္ ေလ်ာ့သြားေသာ္လည္း လက္ဖေနာင္ အရင္းဆီမွ လက္ခလယ္ထိပ္ထိ ကြက္တိ ျဖစ္ေနသည္..။ ေပတံႏွင့္ တိုင္းၾကည့္ေသာအခါ ရွစ္ လက္မနည္းနည္း ေက်ာ္သည္..။

သူ႔ အေဒၚႏွင့္ မစန္းရီတို႔ ရေသ့စိတ္ေၿဖ ကမ်င္းေၾကာထထားေသာ လီးတုထက္ သူ႔လီးတန္ႀကီးက ပိုရွည္ ပိုတုတ္ေနသည္..။ ၿပီးေတာ့ ဟိုဟာက အသက္ဝိဉာဥ္ ကင္းေသာ အဝိညာဏက လီးအတု ။ သူ႔ေပါင္ၾကားထဲ ရွိေနတာက အေသြးအသား အေၾကာမ်ားႏွင့္ ဖြဲစည္းထားေသာ ကာယဝိညာဥ္ သဝိညာဏက လီးအစစ္…. အရသာေပးပုံမွာ မိုးႏွင့္ ေျမပမာ အကြာႀကီး ကြာျခားလွသည္..။

ဖိုးေခြး စာအုပ္ကို ျပန္ပိတ္၍ ေခါင္းအုံးေအာက္သို႔ ထိုးသြင္းလိုက္သည္..။ လုပ္စရာရွိတာလုပ္ရန္ ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းခဲ့သည္..။ ထိုေန႔မွ စ၍ ယေန႔အခ်ိန္ထိ သူ႔အေဒၚတို႔ ေတာသြားတိုင္း စာအုပ္ၾကည့္ ဖီလင္တက္ လီးေတာင္ ဂြင္းတိုက္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္..။

မႏုေဝတစ္ေယာက္ သူ႔အံဆြဲထဲက ေပ်ာက္ဆုံးသြားေသာ အျပာပုံစာအုပ္ကို ႀကိတ္၍ ရွာသည္..။ ယခုအခ်ိန္ထိ မေတြ႕ေသး..။ တူေတာ္ေမာင္ ဖိုးေခြးလက္ခ်က္ ျဖစ္မည္..။ ေပၚတင္လည္း ေမးလို႔မျဖစ္..။ ထို႔ေၾကာင့္ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနသည္..။ စိတ္ထဲကမူ ေယာက္ယက္ခတ္ ဗ်ာမ်ားလ်က္ ရွိသည္..။ စိတ္ကလည္း ႏွစ္ခြ ျဖစ္ေနသည္.။ ေက်လည္း ေက်နပ္သည္..။ ရွက္လည္း ရွက္သည္..။ ဤကိစၥအတြက္ မစန္းရီႏွင့္ တိုင္ပင္ၾကည့္သည္..။

“ရီေရ…. ကိုယ္တို႔ေတာ့ ေစာက္ရွက္ေတာ့ ကြဲၿပီ..”

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ… ေဝရဲ့….”

“ဟို…. အံဆြဲထဲက အျပာပုံေတြပါတဲ့ စာအုပ္ႀကီး မရွိေတာ့ဘူး”

“ဟင္…. ဘယ္ေရာက္သြားလို႔လဲ….”

“ဟို…. လူပ်ိဳသိုးေလး ဝင္ေမႊလို႔ ေတြ႕သြားတာနဲ႔ တူတယ္…”

“အဟင္း… ဟင္း… ေကာင္းတာေပါ့.. ေဝရာ….”

မစန္းရီက မခ်ိဳမခ်ဥ္ျပဳံးရင္း ေျပာသည္..။

“ဟင္းေနာ္… လူက စိတ္ညစ္လို႔ ေသခ်င္ေစာ္နံေနပါတယ္ဆိုမွ…. သူက ျပဳံးစိစိနဲ႔….”

“ဘာစိတ္ညစ္စရာ ရွိလဲ ေဝရဲ့…. ဘာဆန္းလို႔လဲ.. သူလဲ ဗဟုသုတ ရွိသြားတာေပါ့….”

“အဲဒီေကာင္က ေမြးစားသား တူအရင္းဟဲ့… ေကာင္မရဲ့….”

“အမေလး… ပိုေတာင္ ေကာင္းေသး… ေမြးစားသားပါဆိုမွ.. ကိုယ္အခ်ိန္မေရြး စားလို႔ရေအာင္ ေမြးထားတဲ့ သားပဲ… ဆန္းတာက်လို႔.. အဟင္းဟင္း…”

“ေျပာေလ….. ကဲေလေနာ္…..”

မႏုေဝ ရွက္ကန္ကန္ၿပီး မစန္းရီ ေပါင္ကို လွမ္းဆိတ္သည္..။

“အားလားလား… နာတယ္ဟဲ့.. ေကာင္မရဲ့.. ဟုတ္တာေျပာေတာ့ ရွက္မေနနဲ႔… လီးအတုႀကီးနဲ႔ ကမ်င္းရတာထက္စာရင္ ဒါကအစစ္ေနာ္…. ဘယ့္ႏွယ့္လဲ… စားလိုက္ရမွာလား… လူပ်ိဳဘဝက ခၽြတ္ေပးလိုက္ရမွာလား….”

မႏုေဝမ်က္ႏွာ ကြက္ကနဲ ပ်က္သြားသည္..။ အမွန္က မစန္းရီက စေနာက္လိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္၏..။ သူ႔ေက်းဇူးရွင္ သခင္မအေပၚ ဘယ္ေသာအခါမွ သစၥာေဖာက္မည့္သူ မဟုတ္ပါ…။ သို႔ေသာ္ မႏုေဝ၏ အတြင္းစိတ္ကို သိလိုက္ရ၏..။

“အမေလး..ဟဲ့… စတာပါေနာ္…. မိန္းမရဲ့… ျဖစ္ေနလိုက္တာ…. သူမ်ားစားဖို႔ ေမြးထားတဲ့ သားကို… က်မက ခြင့္ျပဳခ်က္မရပဲ ခိုးမစားပါဘူးေနာ္…စိတ္ခ်… စိတ္ခ်….”

“အယ္….. ဘာေတြ ေလၽွာက္ေျပာေနတာလဲ…”

မႏုေဝမွာ ရွက္ေသြးေၾကာင့္ မ်က္ႏွာႀကီး တစ္ခုလုံး နီျမန္းသြားရသည္..။ ေနာက္တစ္ေၾကာ့ ဆြဲဆိတ္ရန္ လက္ကိုအေျမႇာက္ မစန္းရီက ဖမ္းဆုပ္ထားလိုက္သည္..။

“စတာပါ ေဝရယ္…. တကထဲ…”

ေတာထဲက ျပန္လာၿပီးေနာက္ စာအုပ္ေပ်ာက္သည့္ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ ႏွစ္ေယာက္သား အခန္းထဲတြင္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ႀကိတ္တိုင္ပင္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္..။ ဖိုးေခြး စာအုပ္ယူသြားၿပီးေနာက္ ၃ ရက္အၾကာမွ သိရျခင္း ျဖစ္သည္..။

ဖိုးေခြးမရွိခိုက္ သူ႔အခန္းထဲ ဝင္ရွာသည္..။ ေသနာေလးက အသိမ္းေကာင္းလွသည္..။ လုံးဝမေတြ႕..။ ေပၚေပၚတင္တင္လည္း မရွာရဲ…။ မသိမသာ ရွာရ၏..။ ရွာမေတြ႕သည့္အဆုံး ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဟာ ဟု ဆုံးျဖတ္လိုက္ေတာ့သည္..။ ထိုေန႔မွ စ၍ ဖိုးေခြးကို သတိထား အကဲခတ္ေနရေတာ့သည္..။ ေစာေစာက ဖိုးေခြးေျပာေသာ စကားကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္မိသည္..။

ဘာတဲ့….ေယာက္်ားပဲဗ်ာ…ပန္းပန္းတဲ့…။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရင္သားေတြကို အေရာင္တလက္လက္ ထြက္ေနေသာ မ်က္လုံးတို႔ျဖင့္ စူးစူးရဲရဲ ၾကည့္ေနခဲ့သည္..။ မႏုေဝက မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနလိုက္သည္..။ သို႔တိုင္ ရင္ထဲ ရွိန္းခနဲ ဖိန္းခနဲ ေႏြးသြားသည္..။ တူပင္ ျဖစ္လင့္ကစား ကိေလသာ ဗို႔အားျပင္းေသာ ရမၼက္အၾကည့္ေတြက မသတၱဝါျဖစ္ေသာ သူမရင္ကို လွုပ္ခတ္ေစခဲ့သည္..။ ရမၼက္ေသြးတို႔ကို ပူေႏြးေစခဲ့သည္..။ သူမကိုယ္တိုင္ ဤလည္ဟိုက္အကၤ်ီကို တမင္ေရြးဝတ္ခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား..။

မစန္းရီက ႏြားနို႔ညႇစ္ေနသျဖင့္ မႏုေဝႏွင့္ ဖိုးေခြး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိသည္..။

“မင္း…. နက္ဖန္ခါ တကယ္လိုက္မွာေနာ္…..”

မႏုေဝက ေသခ်ာေအာင္ ထပ္ေမးလိုက္သည္..။ အမွန္ေတာ့ စကားဆက္ျပတ္သြား၍ ျပန္ေခၚျခင္းသာ ျဖစ္သည္..။

“ေဒၚေဒၚကလဲ……ေယာက္်ားပါလို႔ ဆိုေန…..”

“ေအးပါ…. ေအးပါ.. ေကာင္းၿပီ… ၿပီးက်မွ ပင္ပန္းလို႔ဆိုၿပီး ေယာက္ျပား ျဖစ္မသြားနဲ႔…..”

“အံမယ္….. စိန္လိုက္စမ္းပါဗ်ာ….. ဒီမယ္ၾကည့္….”

ဖိုးေခြးက သူ႔လက္ေမာင္းကို ေကြးျပ၏..။ ဖုထစ္မာေက်ာေသာ ႂကြက္သားဆိုင္ႀကီးက အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္းထလ်က္ ရွိသည္…..။

“အဟင္း ဟင္း….. ေကာင္းပါၿပီ…. ေတာ္….”

မႏုေဝက ဣေျႏၵဆယ္ဟန္ လုပ္ရင္း ရီရီေမာေမာ ေျပာကာ စားၿပီးေသာ ပန္းကန္မ်ားကို သိမ္းဆည္း သြားသည္..။ ဖိုးေခြးက အေဒၚျဖစ္သူ၏ အိစက္ဖြံ့ထြားလွေသာ တင္ဆုံကားကားေကာ့ေကာ့ႀကီးကို အငမ္းမရ ၾကည့္ၿပီး ထလာခဲ့သည္..။ မႏုေဝတစ္ေယာက္ အခ်ိန္မဆြဲလိုေတာ့ပဲ ေမြးစားသာ တူေမာင္ႏွင့္ လင္မယားလုပ္တမ္း ကစားရန္ အကြက္ခ် ႀကံစည္ေနပါေတာ့သည္..။

ညအိပ္ယာဝင္ခါနီးတိုင္း က်န္းမာေရးအတြက္ သူတို႔ သုံးေယာက္ ႏြားနို႔တစ္ခြက္စီ ေသာက္ေလ့ရွိၾကသည္..။ ႏြားမေလး သုံးေကာင္ ေမြးထားသည္..။ ႏြားမ သုံးေကာင္ဆီက အလွည့္က် ညႇစ္ယူသည္..။ ထိုတာဝန္ကို မစန္းရီက ယူထားသည္..။ ည ႏြားနို႔ေသာက္ၾကလ်င္ မစန္းရီ ခြက္ထဲ အိပ္ေဆးခပ္ထားမည္ဟု မႏုေဝ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္..။ ဖိုးေခြး ႏြားနို႔ေသာက္ၿပီး အေပၚထပ္ တက္မည္ ျပဳစဥ္…

“ဟဲ့…. အိပ္ေတာ့မို႔လား… အေစာႀကီး ရွိေသးတယ္….”

“စာဖတ္စရာရွိလို႔ ေဒၚေဒၚ… ဘာျဖစ္လို႔လဲ….”

“ရင္မာတို႔ဆိုင္မွာ ၾကက္ဥ သြားဝယ္ခိုင္းမလို႔…”

“ရတယ္ေလ… သြားဝယ္လိုက္မယ္…. ေဒၚေဒၚ…”

“ေရာ့ ေရာ့… ပိုက္ဆံ .. ဆယ္လုံး ဝယ္ခဲ့….”

ဖိုးေခြးက သူ႔အေဒၚထံမွ ပိုက္ဆံယူၿပီး မရင္မာတို႔ ဆိုင္ဖက္ ထြက္လာခဲ့သည္..။ မရင္မာတို႔ဆိုင္က ရြာလည္ေလာက္မွာမို႔ အနည္းငယ္လွမ္း၏..။

“ၾကက္ဥ ဆယ္လုံးေလာက္ ေပးပါဗ်ိဳ႕….”

မရင္မာ တစ္ေယာက္ ေခါင္းငုံ႔ၿပီး ပိုက္ဆံေတြ ေရတြက္ေနရာမွ ဖ်တ္ခနဲ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္..။

“အယ္..ေတာ့….. ဘယ္သူမ်ားလဲလို႔… ကိုရင္လူထြက္ ငါးပိခ်က္ႀကီးပါလား…. အခုမွပဲ ေတြ႕ရေတာ့တယ္..။ အခုမွ စိမ္းကားသြားၿပီေပါ့ေလ….”

မရင္မာ ေျပာလည္း ေျပာစရာပင္..။ ကိုရင္ဘဝတုန္းက စားအိမ္ေသာက္အိမ္။ မႏၲေလးေရာက္လ်င္ လည္း သူမဆီမွာပဲ တည္းသည္..။ ဘုရားဖူးအပါအဝင္ ေဈးခ်ိဳေဈးဝယ္တာကအစ ကိုရင္ဖိုးေခြးလိုက္ပို႔ရသည္..။ အေဒၚျဖစ္သူထက္ပင္ တရင္းတႏွီး ရွိလွသည္..။ မရင္မာတို႔ဖက္ မေရာက္တာက ကိုရင္လူထြက္ ေမာင္ဖိုးေခြး တစ္ေယာက္ ရွက္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏..။ မရင္မာက မ်က္ေစာင္းခ်ိဳခ်ိဳေလး ထိုးရင္း မဲ့ကာ ရြဲ႕ကာ ေျပာ၏..။ အသံႏွင့္ ဟန္ပန္ အမူအယာထဲတြင္ ဆြဲငင္အား ညႇို႔အားေတြ အျပည့္ပါသည္ဟု ဖိုးေခြး စိတ္ထဲ ခံစားရသည္..။

“ကိုသိန္းထြန္းကလည္း ခဏခဏ ေျပာေနတာ… အေတာ္စိမ္းတဲ့ ကိုရင္ဖိုးေခြးတဲ့… သိရဲ့လား….”

“ကိုသိန္းထြန္း ရွိလား….”

“မရွိဘူး… မေန႔ကမွ မုံရြာဖက္ သနပ္ခါး သြားဝယ္တယ္… ဆယ့္ငါး ရက္ေလာက္ၾကာမွာ … ညလာခဲ့ပါလား…. စကားေျပာရေအာင္ … လက္ဖက္ေကာင္းေကာင္း သုပ္ထားလိုက္မယ္……”

ဖိုးေခြးက လက္ဖက္ႀကိဳက္တတ္မွန္း မရင္မာက သိ၏ ..။ ရြာလာလ်င္ ျဖစ္ေစ ၊ မႏၲေလး ေရာက္လ်င္ ျဖစ္ေစ လက္ဖက္သုပ္ေကၽြးရသည္..။

“လာ….ထိုင္ဦးေလ…..”

မရင္မာက ဆိုင္ေပၚလာရန္ လွမ္းေခၚသည္..။ ဘကၳရီ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ မရင္မာတစ္ေယာက္ သနပ္ခါး အေဖြးသားႏွင့္ အလွႀကီး လွေနသည္..။ ဒီေန႔တစ္ေန႔လုံး မရိုးသားခဲ့ေသာ ဖိုးေခြးတစ္ေယာက္ မရိုးေသာစိတ္ျဖင့္ မရင္မာကို ၾကည့္ေနမိျပန္သည္..။ ထိုမွ တဆင့္ ေရႊလိေမၼာ္ ၊ က်ားေကာ အရက္ပုလင္းမ်ားဆီသို႔ မ်က္စိေရာက္သြား၏..။

“ေဟာေတာ့…..ထိုင္ပါဦးလို႔…..ဆို…”

“မထိုင္ေတာ့ဘူး….. မရင္မာ…. ေရႊလိေမၼာ္ တစ္ပုလင္း ေပးပါ….”

မရင္မာက ေရႊလိေမၼာ္ တစ္ပုလင္း ယူေပးလိုက္သည္..။

“ပိုက္ဆံ မေပးနဲ႔ အလကား ယူသြား…..”

မရင္မာက ၾကက္ဥဖိုးေရာ ေရႊလိေမၼာ္ဖိုးပါ တစ္ျပားမွ မယူလိုက္ပါ..။ ၾကက္ဥ ငါးလုံးပင္ ပိုထည့္ေပးလိုက္ေသးသည္..။

“ညလာမွာလား….. ျမင့္ျမင့္ၾကည္ကို ေခၚထားရမွာလား….”

“ေဒၚေဒၚအိပ္ရင္ …. လာခဲ့မယ္…. ေလ…. သိပ္မိုးခ်ဳပ္ရင္ ျဖစ္ပါ့မလား….”

“အမေလး….. ကိုလူပ်ိဳရဲ့…. သန္းေခါင္ေက်ာ္လာလာ…. ရတယ္… ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္…. တကယ္လာခဲ့…..”

မရင္မာက မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း ေျပာျပန္၏ ..။ ဒီတစ္ခါ မ်က္ေစာင္းထဲတြင္ ၾကာမူေတြ သိသိသာသာ ပါလာသည္..။ ရမၼက္အခိုးအေငြ႕ေတြ ယွက္သန္းေနသည္..။ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ဆိုတာက မရင္မာ၏ ညီမ အငယ္ဆုံး ျဖစ္သည္..။ ကိုရင္ဘဝထဲက စေနေနာက္ေနက်ျဖစ္သည္..။ မရင္မာတို႔ႏွင့္ တစ္အိမ္ေက်ာ္တြင္ သူ႔အေမတို႔ႏွင့္ အတူေနသည္..။ ဖိုးေခြးႏွင့္ သက္တူရြယ္တူ….။

“ကဲ…. သြားၿပီေနာ္…..”

“အင္း အင္း…. လာျဖစ္ေအာင္ လာခဲ့ေနာ္….. ေစာင့္ေနမွာ…သိလား…..”

“အင္း….ပါ…”

အျပန္ ဖိုးေခြး မ်က္စိထဲတြင္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ ႐ုပ္လႊာက မေပၚလာပဲ မရင္မာ၏ ႐ုပ္လႊာကသာ စိုးမိုးေနသည္..။ ျဖဴဝင္းေသာ အသားအေရ ၊ သနပ္ခါး အေဖြးသား မ်က္ႏွာ ၊ တင္းမို႔ေနေသာ နို႔အုံႏွစ္မႊာ ၊ ၾကာမူပါေသာ မ်က္လုံး ၊ ကေလးေမြးၿပီးတာ မၾကာေသး တစ္သားေမြး တစ္ေသြးလွ ေနသလား မေျပာတတ္…။ မရင္မာတည္းဟူေသာ အအိုမ၏ ခႏၶာကိုယ္က ဖိုးေခြး ကိေလသာ စိတ္ကို ပိုၿပီး ထႂကြေစခဲ့သည္ကေတာ့ ေသခ်ာသည္..။

ဖိုးေခြး ဝင္းတံခါး ဖြင့္၍ ဝင္ခဲ့သည္…။ အိမ္ထဲ ေရာက္ေတာ့ အသံဗလံေတြ တိတ္ဆိတ္ေနသည္…။ ေစာေစာကေတာ့ အသံေပးမည္ဟု စိတ္ကူးမိသည္..။ တိတ္ဆိတ္ပုံက အနည္းငယ္ ထူးဆန္းေနသည့္အတြက္ အသာေလး အေဒါ့္အခန္းဆီသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့သည္..။

“အင္း….. ရွီး….. ကၽြတ္ ကၽြတ္….. အား …… အား… အ…”

အခန္းနား ေရာက္ေသာအခါ အသံသဲ့သဲ့ ၾကားရသည္..။ အခန္းက လၽွာထိုးသားေတြႏွင့္ ကာထားသျဖင့္ လုံေနသည္.. ။ အသံေတြသာ ၾကားေနရသည္..။ ေခ်ာင္းၾကည့္စရာ အေပါက္က မရွိျဖစ္ေနသည္..။

“အား….. ကၽြတ္ကၽြတ္….. အမေလး……. ကၽြတ္ကၽြတ္….. ပြတ္…. ဖလြတ္….. ျပက္… ျပတ္… ပလပ္…………”

သူ႔အေဒၚတစ္ေယာက္ သူ႔ကို ပထုတ္ၿပီး ဘယ္အေကာင္ႏွင့္ ခ်ိန္းတြယ္ေနၾကမွန္း မသိ…။ ဖိုးေခြးရင္ထဲ ေဒါသလွိုင္းေတြ ထန္လာသည္..။ အေမွာင္ထဲတြင္ က်င့္သားရလာၿပီမို႔ ဝိုးတဝါး ျမင္လာရသည္..။ စားပြဲခုံ ရွိရာသို႔ သြား၏…။ ၾကက္ဥအိတ္ႏွင့္ ေရႊလိေမၼာ္ ပုလင္းကို စားပြဲေပၚ တင္သည္…။ ေရအိုးစင္မွ ေရတစ္ခြက္ခပ္ယူလာသည္…။ ၾကက္ဥတစ္လုံး ေဖာက္ေသာက္ၿပီး ၊ ေရႊလိေမၼာ္ ပုလင္းကို ဖြင့္ကာ ပါးစပ္ႏွင့္ ေတ့ေမာ့ခ်သည္..။ လိေမၼာ္နံ့သင္းေသာ အရက္ျပင္းေတြက ရင္ထဲ ပူဆင္းသြားသည္..။ ေရတစ္ဝက္ေသာက္ၿပီး အခန္းဆီသို႔ ျပန္လာသည္…။

အေပါက္ေတြ႕လိုေတြ႕ျငား အခန္းပတ္လည္ လွည့္ရွာသည္..။ ကံအားေလ်ာ္စြာ တံခါးက ဂ်က္ထိုးပိတ္ထားသည့္တိုင္ အနည္းငယ္ ဟေန၏ ..။ ေခ်ာင္းၾကည့္လို႔ ေကာင္းေကာင္း ျမင္ရသည္..။ အျပင္းစား အရက္မို႔ တရိပ္ရိပ္ တက္ေနသည္…။ တစ္ကိုယ္လုံး ျမဴးထူး ႂကြေနၿပီ…။ သတၱိေတြ တက္လာသည္..။

ဖိုးေခြး ဟေနေသာ အေပါက္ကေန အတြင္းသို႔ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္..။ လားလား … ျမင္ကြင္းက ၾကက္သီးထစရာ ေကာင္းလြန္းလွသည္…။ ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းႏွင့္ ဖိုးေခြး အားမလိုအားမရ ေရွ႕သို႔ အတင္းတိုးကပ္ၾကည့္သည္…။

သူ႔အေဒၚနဲ႔ မစန္းရီတို႔မွာ အဝတ္မဲ့ ကိုယ္လုံးႀကီးမ်ားႏွင့္ တစ္ေယာက္ေစာက္ဖုတ္ကို တစ္ေယာက္ ယက္ေပးေနၾကသည္..။ သူ႔အေဒၚက မစန္းရီကိုယ္လုံးေပၚမွ ခြ၍ မစန္းရီေပါင္ၾကားက ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ယက္ေပးေနသလို ေအာက္က ပက္လက္အိပ္ေနေသာ မစန္းရီကလည္း သူမမ်က္ႏွာနားကပ္ေနေသာ သူ႔အေဒၚဖင္ၾကားက ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ယက္ေပးေနပုံရသည္..။ ထူးျခားတာက သူ႔အေဒၚကသာ မစန္းရီေစာက္ဖုတ္ကို ဆက္ယက္ေနၿပီး မစန္းရီက အိပ္ေပ်ာ္သြားပုံရသည္..။ လွုပ္ရွားမွု ကင္းမဲ့ေနသည္..။

ဖိုးေခြး ေခ်ာင္းၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ သူ႔အေဒၚက မစန္းရီးကိုယ္ေပၚက ခြာလိုက္ၿပီး မစန္းရီေဘးတြင္ ဒူးတုတ္ထိုင္ကာ မစန္းရီလက္ေမာင္းကို လွုပ္၍ ႏွိုးသည္..။

“မစန္းရီ…. မစန္းရီ….. က်စ္…. ဟဲ့ မစန္းရီ….”

လွုပ္ခါရမ္းေနေသာ နို႔အုံတင္းတင္းမို႔မို႔ႀကီးက မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ဝင္းေျပာင္ေနသည္..။ ဤမၽွ လွုပ္ႏွိုးတာေတာင္ မစန္းရီက တုတ္တုတ္မၽွမလွုပ္..။ ေနာက္ၿပီး သူ႔အေဒၚအမူအယာက အိပ္ေပ်ာ္သြားသည့္အတြက္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္ေနပုံမ်ိဳး လုံးဝမဟုတ္ပဲ တကယ္အိပ္မအိပ္ ေသခ်ာသည္ထက္ ေသခ်ာေအာင္ စမ္းသပ္ေနပုံမ်ိဳးျဖစ္သည္..။

ဖိုးေခြးတစ္ေယာက္ အဝတ္မဲ့ေနေသာ ကိုယ္လုံးႀကီးျဖင့္ မစန္းရီကို လွုပ္လွုပ္ႏွိုးေနေသာ သူ႔အေဒၚကိုၾကည့္ကာ လီးေတာင္လာသည္..။ လွုပ္လွုပ္ႏွိုးလိုက္တိုင္း တင္းရင္းဝင္းေျပာင္ေသာ နို႔အုံႀကီးႏွစ္မႊာက ရမ္းခါေနသည္..။ လက္တစ္ဖက္က လွုပ္ႏွိုးရင္း က်န္လက္တစ္ဖက္က သူ႔ေစာက္ဖုတ္ သူႏွိုက္ေနသည္..။

ဖိုးေခြးတစ္ေယာက္ အရက္အရွိန္ေရာ ရမၼက္အရွိန္ပါ တရိပ္ရိပ္ တက္လာၿပီ..။ ေၾကာက္စိတ္မွန္သမၽွ ကြာက်သြားၿပီ…။ အရက္ကေလးတျမၿမ ရမၼက္ေသြးကလည္းႂကြ ကာမရာဂစိတ္ေတြကလည္း အရမ္းကာေရာ ထလာၿပီမို႔ ခပ္ရဲရဲပင္ တံခါးကို ေခါက္လိုက္သည္..။

“ေဒါက္ေဒါက္… ေဒါက္ေဒါက္…. ေဒါက္ေဒါက္…”

တံခါးေခါက္သံၾကားသျဖင့္ သူ႔အေဒၚက ကပ်ာကယာ ထမီတစ္ထည္ကို ေကာက္စြပ္သည္..။ေစာင္ပါးတစ္ထည္ကို ဆြဲယူ၍ မစန္းရီကိုယ္ေပၚကို လုံေအာင္ဖုံးလိုက္၏။ ၿပီးေတာ့ ကုတင္ေပၚက ကပ်ာကယာ ဆင္းလာသည္..။

ဖိုးေခြးတစ္ေယာက္ အသံထြက္ၿပီး မရယ္မိေအာင္ အေတာ္ေလး ၿမိဳသိပ္ထားရသည္..။ သူ႔အေဒၚ တံခါးနားေရာက္လာမွ ႏွစ္ေပေလာက္အကြာ ေနာက္သို႔ဆုတ္လိုက္သည္..။

“ေခ်ာက္…. မင္းကလဲ… ၾကာလိုက္တာ… ရင္မာနဲ႔မ်ား ညားေနသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္…၊ ခိုင္းလိုက္ရင္ ဒီလိုခ်ည့္ပဲ…..”

အခုမွ အိပ္ယာက ထလာရေသာ ပုံစံျဖင့္ ေဟာက္ ေျပာေျပာလိုက္သည္..။ ဖိုးေခြးက စိတ္ထဲမွ ႀကိတ္ရယ္လိုက္မိသည္..။ သူတို႔ ထင္သလို ကမ်င္းေၾကာထေနတာ မသိတာမွတ္လို႔…။ ဖိုးေခြးက ဘာစကားမွ မေျပာပဲ ေပရပ္ေနသည္..။

“ဘယ္မွာလဲ ၾကက္ဥ….”

“ဟိုနားက စားပြဲေပၚမွာ…..”

ဖိုးေခြးက တမင္ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ျပန္ေျပာသည္..။ သူ႔အေဒၚက မေက်နပ္ေသာ အမူအယာႏွင့္ သူ႔ေဘးက ေရွာင္ထြက္ကာ စားပြဲဆီသို႔သြားသည္..။ ဖိုးေခြးကလည္း ေနာက္က ကပ္လိုက္သည္..။ စားပြဲနား အေရာက္တြင္ သူ႔အေဒၚကို ေနာက္ကေန ၾကဳံးဖက္လိုက္သည္..။

“အိုအို…. ဒါ…. ဒါ ဘာလုပ္တာလဲ ဟင္…. ေခြးမ်ိဳး… ေခြးက်င့္ေခြးႀကံ ႀကံတဲ့အေကာင္…. ဖယ္… ဖယ္စမ္း….”

မႏုေဝက ပါးစပ္ကလည္းေျပာ ႐ုန္းလည္း ႐ုန္းသည္..။ ဖိုးေခြးကလည္း တင္းသထက္တင္းေအာင္ ၾကဳံးဖက္ထားသည္..။

“ဖယ္….. ဖယ္လို႔ဆို…. ငါက နင့္ကို ေမြးစားထားတဲ့ အေမေနာ္….. ၿပီးေတာ့ နင့္အေဒၚအရင္းေခါက္ေခါက္ႀကီး…..”

မႏုေဝက အတင္း႐ုန္းသည္..။ ဖိုးေခြးကလည္း အတင္းဖက္ထားသည္..။ သူ႔ေပါင္ၾကားက ေထာင္မတ္ေနေသာ လီးတန္ႀကီးက မႏုေဝဖင္ၾကားကို ဖိေထာက္ထားသည္..။ မႏုေဝတစ္ေယာက္ ၾကက္သီးေတြ တဖ်င္းဖ်င္း ထသြားသည္..။ ဖက္ေနရင္းကပင္ ရင္လ်ားထားေသာ ထမီကို ဆြဲခၽြတ္သည္..။ နဂိုကပင္ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ဝတ္ထားသည္မို႔ ထမီက ေအာက္သို႔ ကၽြတ္က်သည္..။

မႏုေဝက လွမ္းအဆြဲ ဖိုးေခြးက နို႔ႀကီးတစ္လုံးကို ထိထိမိမိ ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္..။ ခပ္ရြရြေလး ဆုပ္ေခ်ေပးသည္..။ မႏုေဝ၏ ေတာက္ေလာင္စျပဳေနေသာ ကိေလသာ ရမၼက္မီးလၽွံက ဟုန္းခနဲ ထေတာက္သည္..။ ေပါင္ၾကားရွိ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာလည္း လွိုက္ခနဲ လွိုက္ခနဲ ယားတက္လာကာ ဂုံညင္းဖားႀကီးလို မာန္ေတြထ၍ ေဖာင္းႂကြတက္လာသည္..။

“ဖိုးေခြး….. ဖယ္စမ္းလို႔ ဆို….၊ ဖယ္ေနာ္… ၿပီးမွ ငါ့ကို အဆိုးမဆိုနဲ႔….”

မႏုေဝ ပါးစပ္ကသာ ဟန္လုပ္ေျပာေနရသည္..။ ေပါင္ၾကားက ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကမူ လီးနံ့ရ၍ အျပင္းအထန္ လွုပ္ႂကြလာသည္..။ ဝွက္ဖဲမွန္သမၽွ အကုန္သိထားၿပီးၿပီမို႔ မႏုေဝစကားေတြက သဲထဲေရသြန္သလို လုံးဝ အရာမထင္ေတာ့….။

“ေတာက္….. ဖိုးေခြး….. ဖယ္စမ္းပါဆို…. နင္ေတာ့ေနာ္…… ငါလုပ္လိုက္ေတာ့မယ္….”

မႏုေဝက ထမီကုန္းေကာက္သည့္ဟန္ႏွင့္ ေရွ႕သို႔ အနည္းငယ္ ကုန္းလိုက္ရာ ေနာက္သို႔ျပဴးထြက္လာေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက ဖိကပ္ထားေသာ လီးထိပ္ႀကီးႏွင့္ အံက် ေတ့မိသြားသည္…။ အနည္းငယ္ ထပ္ကုန္းလိုက္ရာ ေစာက္ဖုတ္အေခါင္းထဲ ဒစ္ေခါင္း ဝင္သြားသည္…။

“စြပ္….. ျဗစ္…..”

“အင့္….. ဟင့္… ဖိုး…… ဖိုးေခြး…. အေဒၚေတာင္းပန္ပါတယ္… ကြာ…. ငါ… ငါက နင့္ေမြးစားအေမေလ… ၿပီး….. ၿပီးေတာ့ နင့္အေဖရဲ့ ညီမအရင္း… နင့္အေဒၚအရင္းေခါက္ေခါက္… မလုပ္ေကာင္းဘူးေနာ္….. ငါ့သား…”

အလြန္ႀကီးမားႏူးညံ့ေသာ ဒစ္ဆံႀကီးက ေစာက္ဖုတ္အဝထဲ နစ္ဝင္လာသည့္အတြက္ မႏုေဝတစ္ကိုယ္လုံးရွိ အေၾကာေတြမွာ ရွိန္းဖိန္းဆိမ့္အီသြားသည္..။ ကေလးမေမြးဖူးေသးေသာ ေစာက္ဖုတ္မို႔ အဝကက်ဥ္းသည္။ ေစာက္ဖုတ္ႏွုတ္ခမ္းသားေတြက ထူထဲၿပီး ႏူးညံ့သည္။

“သား….. သား…. မ… မလုပ္ေကာင္းဘူးေနာ္….. လူေလးက လိမၼာပါတယ္…. မလုပ္နဲ႔ေနာ္….. အင့္….. ဟင့္….”

“ေကာင္းပါတယ္… ဗ်ာ…..”

“ဟင့္အင္း… ဟင့္အင္း…… မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ….. ေနာ္…. ေနာ္…. လို႔….”

မႏုေဝ၏ ေတာင္းပန္သံက ဖိုးေခြးရာဂစိတ္ကို ပို၍ ျပင္းထန္ထႂကြေစသည္…။ ဖိုးေခြးက ဖင္ကိုေကာ့၍ အနည္းငယ္ ထပ္ထိုးသြင္းလိုက္သည္။

“အီး… ကၽြတ္ကၽြတ္…. အေမ့… ရွီး….. အ.. အ…”

မႏုေဝက အားမလိုအားမရ ျဖစ္ကာ သူမဖင္ဆုံႀကီးကို ေနာက္သို႔ ေကာက္ကာ ေကာ့ေပးလိုက္မိသည္…။ ေႏြးေထြးႏူးညံ့ေသာ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသားေတြကို ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္း ထိုးေဖာက္၍ လီးတန္ႀကီးက ဝင္ေရာက္သြားေတာ့သည္…။

ဖိုးေခြးလီးက ဘဝေပးကုသိုလ္အရ အလြန႔္အလြန္ သန္မာထြားႀကိဳင္းလွသည္..။ အတုတ္ ၆ လက္မခြဲ အရွည္က ၇ လက္မ ေက်ာ္ေက်ာ္ရွိရာ မႏုေဝအဖို႔ နာက်င္ ဆိမ့္ေကာင္းႀကီး ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္…။

“ေကာင္းလားဟင္… ေဒၚေဒၚ…”

“အင္း….. ေကာင္း … ေကာင္း…… ဟင့္အင္း….. ဟင့္အင္း… ေတာ္…. ေတာ္ပါေတာ့….. ကၽြတ္ကၽြတ္….. အီး…. အီး…”

ေကာင္းသည္ဟု ႏွုတ္မွ ေယာင္ထြက္သြားၿပီးမွ ဟင့္အင္းဟု ျငင္းဆန္ေနသည္…။

“ငရဲ… ငရဲ….. ႀကီးကုန္လိမ့္မယ္….. ေတာ္…. ေတာ္ပါေတာ့ေနာ္……. ဖိုးေခြးရာ…. အေဒၚေတာင္းပန္ပါတယ္…. ေတာ္ေတာ့ဟယ္… ေနာ္… ေနာ္……”

ဖိုးေခြးက နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ဆြဲညႇစ္ၿပီး အသားကုန္ ေဆာင့္သြင္းထည့္လိုက္သည္..။

“အင့္… အ… အေမ့…. အား… ကၽြတ္… ကၽြတ္…. အ… အ… အေမ့.. ကၽြတ္.. ကၽြတ္… ရွီး…. အ…”

လီးအေတြ႕က ပူရွိန္းက်င္ဆိမ့္သြားေစသလို ေစာက္ဖုတ္အေတြ႕ကလည္း အီဆိမ့္ယားႂကြသြားေစသည္..။ ဖိုးေခြးက သူ႔ဖင္ႀကီးကို ေနာက္သို႔ဆုတ္၍ လီးႀကီးကို ဆြဲႏွုတ္သည္..။ ၿပီးေတာ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ျပန္သြင္းသည္..။

“အာ့…. အ…. အ.. အင့္… ရွီး….. ကၽြတ္… ကၽြတ္…. အီး…..”

မႏုေဝ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသာႏုႏုေတြက လွုပ္လွုပ္ရြရြျဖစ္ကာ လီးႀကီးကို ညႇစ္ေပးထားသလို ျဖစ္လာသည္..။ အရသာေတြ စုေဝးထုံးဖြဲ႕ထားေသာ ဒစ္ဆံႀကီးတဝိုက္ ပူရွိန္းယားႂကြေနသည္..။ ခိုင္းႏွိုင္းစရာ စကားလုံး ရွာမရေအာင္ ေကာင္းလြန္းလွသည္..။

“ေဒၚ…. ေဒါ့္ကို…. သ… သနား.. ပါ.. ကြယ္… ေတာ္.. ေတာ္.. ေတာ့ ေနာ္.. ေတာ္ပါေတာ့… ကြာ…”

ဖိုးေခြးက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခပ္ရမ္းရမ္း ၂၀ ခ်က္ခန႔္ ပစ္ပစ္ ေဆာင့္လိုက္သည္..။

“အေမ့… အာ့… အမေလး…. အေမ့….. အင့္…… အ.. ငါ… ငါက….. အင့္… နင့္ အေဒၚ.. အင့္….. အေမ့…. အရင္း.. အရင္းႀကီး….. ရွီး….. အ… အား… အင့္… ၿပီး…. ၿပီးေတာ့… အေမ့… အင့္…… ေမြး… စား… အင့္… ဟင့္…. အေမ… ေမ…. ရွီး… ကၽြတ္ကၽြတ္… အီး…”

“ေမြးစားအေမ ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေတာ့ အထူးမေျပာခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္… အေဒၚက က်ေနာ့အေဖရဲ့ ညီမအရင္း မဟုတ္ဖူး…. အေဖက ေမြးစားသားပါ… အေဒၚနဲ႔ အေဖက ဘာမွ မေတာ္ပါဘူး…”

ဖိုးေခြးက ေျပာလည္းေျပာ ေဆာင့္လည္း ေဆာင့္ …။ တစစ ေဆာင့္ခ်က္ေတြက ျပင္းထန္လာသည္..။ ပင္ကိုအားအျပင္ ၾကက္ဥႏွင့္ အရက္တို႔ကပါ အားျဖည့္ေပးထားသျဖင့္ ဖိုးေခြးလီးႀကီးမွာ သံမဏိေခ်ာင္းႀကီးကဲ့သို႔ မာေက်ာ ေတာင့္တင္းေနၿပီး ေဆာင့္ခ်က္ေတြက အံ့မခန္း ျပင္းထန္လွသည္..။

“အင့္.. အ… အေမ့…. အ.. ဖြတ္…. ရွီး…. အေမ့… ျဗစ္…. အေမ့… အာ.. အ.. အင့္…..”

အလိုးခံရသည့္အတြက္ အလြန္အက်ဴး အထူးပင္ ေကာင္းေနသည့္အခိုက္ ဖိုးေခြးစကားေၾကာင့္ မႏုေဝ အႀကီးအက်ယ္ အံ့အားသင့္သြားရသည္..။ သို႔ေသာ္ ဘာရယ္မွန္း သဲသဲကြဲကြဲ မသိရေသး..။ အလိုးခံလို႔ေကာင္းေနဆဲတန္းလန္း သူမစိတ္ေတြက ငယ္ဘဝဆီသို႔ ေျပးထြက္ပ်ံ႕လြင့္သြားရသည္..။ သူ႔အစ္ကို ဖိုးေခြးအေဖ အိမ္သို႔ေရာက္လာပုံကို မွုံဝါးဝါး သတိရမိသည္..။

“ဒါက… သမီး အစ္ကိုေနာ္… ဟိုးအေဝးႀကီးက ျပန္လာတာ.. မွတ္ထားေနာ္…. သမီးေလး…”

ဤသို႔ သူမအေဖႏွင့္ အေမက တဖြဖြ ေျပာၾကသည္ကို တေရးေရး သတိရမိသည္..။ မိဘေတြရဲ့ စကားက သူမစိတ္ထဲမွာ စြဲထင္ ေတးမွတ္သြားခဲ့သည္..။

“ဖြတ္….. ဖြတ္… ဘြတ္… အေမ့…. အင့္… အ.. အ.. ရွီး…. ကၽြတ္… ကၽြတ္.. အ…. အင့္.. အိ.. အိ… အင့္… အေမ့……..”

အတိတ္အေၾကာင္း ဖ်တ္ခနဲ ေတြးမိရာမွ ျပင္းထန္လွေသာ ဖိုးေခြး၏ ေဆာင့္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ပစၥဳပၸန္ဆီသို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္..။

“ရဲရဲႀကီးသာခံ… ေဒၚေဒၚေရ့…… ဘာမွ ငရဲ မႀကီး ေစရဘူး… စိတ္ခ်….”

ဖိုးေခြး ေျပာလည္းေျပာ ေဆာင့္လည္းေဆာင့္ …၊ မႏုေဝကလည္း အားက်မခံ သူမရဲ့ ဖင္ဆုံထြားထြားေမာက္ေမာက္ႀကီးကို ေကာ့ေကာ့ခံသည္..။

“အင့္… အင့္.. အ.. အေမ့… အင့္.. အင့္… အင့္ဟာ…. နင့္….. နင့္ကို ဘယ္သူက… ေျပာ.. ေျပာ.. လို႔လဲ……. အိအိ….အ..အ….အေမ့…”

ေကာ့ေကာ့ခံရင္း မႏုေဝက ေမး၏ ..။

“အေပၚထပ္ ဘီရိုထဲက ဘဘရဲ့ ဒိုင္ယာရီထဲမွာ ေတြ႕တာ… ဗ်…”

ဖိုးေခြးက ေျပာလည္းေျပာ ေဆာင့္လည္း ေဆာင့္သည္..။

“ၿပီးရင္… ျပမယ္… အခုေတာ့… ဆက္ခံဦး…. ေနာ္……”

“အင့္.. အင္း… အင္းပါ…… လိုးလိုး… လိုး.. နာနာေဆာင့္… ပါ….. အမေလ…. အီး… အ…. အား…. ေကာင္း… ေကာင္းလိုက္.. တာ… ကြယ္…. အ.. ရွီး… ကၽြတ္.. ကၽြတ္….. အား အား……..” ဓါတ္လိုက္သလို လူက တုန္ခါၿပီး ဟပ္ထိုးလဲမတတ္ ျဖစ္သြားေသာ မႏုေဝကို ဆြဲထိန္းလိုက္ရင္း အခ်က္ သုံးဆယ္ခန႔္ တလၾကမ္း ပစ္ေဆာင့္ရင္း လရည္ပူေတြကို ျဗင္းခနဲ ပန္းထည့္လိုက္ပါေတာ့သတည္း။…ၿပီးပါၿပီ