ခပ်မြန်မြန်လေးမောင် မပြီးတော့မယ်

Unicode

သူရတစ်ယောက် သန့်ရှင်းရေးလုပ်နေရင်းကမှ ဗိုက်ထဲက ဆာလာသလိုလိုဖြစ်လာသည်။ ပြန်တွေးကြည့်မိတော့ နေ့လည်စာစားပြီးကတည်းက အခုထိဘာမှမစားရသေး။ သူရ မမရွှေစင်ကို အားနာတာနဲ့ အဝတ်အစားလဲပြီးတော့ အောက်ထပ်ကို ဆင်းလာခဲ့သည်။ မီးဖိုခန်းထဲဝင်ပြီး ကြောင်အိမ်ကို ဖွင့်ကြည့်တော့ ဘာမှမရှိ။ မီးဖိုဘေးနားက အိုးတွေကိုလှန်ကြည့်တော့ ထမင်းအိုးတစ်လုံး ချက်ထားတာပဲတွေ့သည်။ ဒေါ်လေးမြနှင်းဆီ သတိတရနဲ့ ထမင်းအိုးတစ်လုံး တည်သွားပေးတာကိုပဲ ကျေးဇူးတင်ရမည်ဖြစ်သည်။ သူရ ရေခဲသေတ္တာကိုဖွင့်ကြည့်တော့ ကြက်ဥတွေ တွေ့သည်။ အသားခန်းထဲမှာ အေးခဲထားတဲ့ ဝက်သားတုံးကြီးတစ်တုံးတွေ့သည်။ အောက်ဆုံးထပ်က အသီးအရွက်အကန့်ထဲမှာတော့ ကန်စွန်းရွက်၊ ငရုတ်သီးနဲ့ အခြားတိုလီမုတ်စလေးတွေ တွေ့သည်။ အင်း…။ ရှိတာနဲ့ပဲ စားလို့ကောင်းအောင်လုပ်ရမှာပဲ။ သူရ အေးခဲနေတဲ့ ဝက်သားတုံးကြီးကို ဇလုံထဲထည့်၊ ဘေစင်မှာ ရေနဲ့ဆေးလိုက်သည်။ ဝက်သားကို အတုံးသေးသေးလေးတွေလှီးပြီး ကြော်ရမည်။ သူရ ဂက်စ်မီးဖိုကို ဖွင့်လိုက်ပြီး မီးဖိုပေါ် ဒယ်အိုးတင်၊ ဆီထည့်ထည့်လိုက်သည်။ “မောင်…. ဟင်းချက်မလို့လား မောင်ချက်ရော ချက်တတ်ရဲ့လား မောင်ရဲ့.. မ ပဲလုပ်လိုက်ပါ့မယ် မောင်ရယ်” “မောင်ချက်တတ်ပါတယ်မမရဲ့ မ ပင်ပန်းနေတယ် မဟုတ်လား.. ခဏလေးပဲစောင့်” မမရွှေစင် သူရကိုပြုံးပြီးကြည့်နေသည်။ မမရွှေစင်ရဲ့ အကြည့်မှာ ပျော်ရွှင်ခြင်း ၊ ကျေနပ်ခြင်း တို့နဲ့ ပြည့်စုံနေတာကိုတွေ့သည်။ သူရလဲ မမရွှေစင်ကို အမြဲပဲပျော်အောင်ထားချင်ပါသည်။

“မမ…. အသားနဲ့ကပ်ကြော်ဖို့ ဂျုံမှုန့်ရှိလား” ဂျုံမှုန့် ရှိရင် ဝက်သားကိုရိုးရိုးမကြော်ပဲ ဂျုံမှုန့်နဲ့ကပ်ပြီး ဝက်စဥကြော်လုပ်စားမယ်လို့ သူရတွေးလိုက်သည်။ “ရှိတယ် မောင် ဒီမှာ” ရွှေစင် ဂျုံမှုန့်ထုတ်ကို ယူပြီး သူရနားသွားပေးလိုက်သည်။ သူရ ဂျုံမုန့်ကို ဝက်သားသေးသေးလေးတွေတုံးထားတဲ့ ဇလုံ ထဲထည့်သည်။ ရေခဲသေတ္တာထဲက ကြက်ဥကို အလယ်ကခွဲ၊ အခွံနှစ်ခုကြားမှာ ကြက်ဥ အနှစ်လုံးလေးကို ဟိုဘက်ဒီဘက်ပို့လိုက်တော့ ကြက်ဥအကာသပ်သပ်အနှစ်သတ်သတ်ရသည်။ ကြက်ဥအကာကို ဂျုံမှုန့်နဲ့ ဝက်သားနယ်တဲ့ထဲ ထည့်ရသည်။ အနှစ်ကိုပါရောထည့်ပြီးနယ်ရင် ကြော်လိုက်တဲ့ အခါ ဝက်စဥကြော်က ခဏလေးနဲ့ နီရဲပြီးတူးသွားတတ်သည်။ ဆားထည့် ၊ ငရုတ်ကောင်းမုန့်ထည့်ပြီး စောစောကတည်ထားတဲ့ ဆီပူပူမှာထည့်ပြီးကြော်လိုက်သည်။ စောစောက ဂျုံနယ်ရင်းဖောက်ထားတဲ့ ကြက်ဥအနှစ်လေး၂လုံးကိုပါ ဝက်သားကြော်ရင်း အိုးထဲမှာရောကြော်လိုက်သည်။ ဝက်စဥကြော်ကို ဆယ်ဖို့ မမရွှေစင်ကအလိုက်တသိနဲ့ ကြွေပန်းကန်ပြား တစ်ချပ်လာပေးသည်။ သူရ ပန်းကန်လာပေးတဲ့ မမရွှေစင်ကို မျက်လုံးတစ်ချက်မှိတ်ပြလိုက်ပြီး ” မောင့်ကိုတော်တော်ချစ်တာပဲလား၊ ဟုတ်လား မမ” “မချစ်ပါဘူး ဒီက ယောက်ျားကြီးတန်မဲ့ ဟင်းချက်နေတာကို သနားလို့လာကူညီတာ လူကိုပြောင်ချော်ချော်နဲ့ လာစနေတယ်” မမရွှေစင်ပန်းကန်ကို သူရလက်ထဲ ထိုးပေးပြီး မျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးကာ ထွက်သွားသည်။ သူရ ဝက်သားလုံးကြော်ကိုဆယ်ရင်း ရယ်နေလိုက်သည်။ မမရွှေစင်က သူ့ကိုပြောင်ချော်ချော်နဲ့စရင်တော့ စိတ်ကောက်တတ်ပါသည်။ အကြာကြီးကောက်တာလည်း မဟုတ်ပဲ ဆူဆူအောင့်အောင့် လုပ်နေပုံက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတယ်လို့ သူရထင်သည်။

ဝက်သားကြော်ပြီးတော့ ကန်စွန်းရွက်ကို ကြက်သားမှုန့် ၊ ခရုဆီတို့နဲ့ အရေစပ်စပ်လေးကြော်လိုက်သည်။ ဟင်းချိုအဖြစ်ကတော့ ရေခဲသေတ္တာထဲမှာတွေ့တဲ့ စွန်တန်ရွက်ခြောက်နည်းနည်းကို ယူ ၊ ငရုတ်သီးစိမ်း၊ ကြက်သွန်ဖြူတို့ကို ဓားပြားနဲ့ရိုက်ပြီး ရေနွေးဆူဆူမှာ ကြက်သားမှုန့်ခတ်ကာ ထည့်ပြီး စွန်တန်ဟင်းချို လုပ်လိုက်သည်။ သူရ ဟင်းချိုကို ဟင်းရည်သောက် ကြွေဇလုံကြီးနဲ့ထည့်ပြီး စားပွဲပေါ်ချတော့ မမရွှေစင်က ထမင်းခူး၊ ဇွန်းတပ်ပြီး အဆင်သင့်စောင့်နေသည်။ သူရမပြောပဲ နဲ့ ငရုတ်သီးအချိုဆော့စ်ပန်းကန်လေးပါ အဆင်သင့်ထည့်ထားသည်။ သူရလည်း ဗိုက်ဆာဆာနဲ့ ထမင်းစားပွဲမှာ တစ်ခါထဲဝင်ထိုင်ပြီး စားလိုက်သည်။ သူရလက်ရာကို မြည်းပြီးတော့ မမရွှေစင်တစ်ယောက် တော်တော်ကြိုက်သွားပုံရသည်။ “မ တော့ ရည်းစားရွေးတာမှန်သွားပြီကွာ.. ရုပ်လဲချောတယ်၊ စာလဲတော်တယ်၊ ဟင်းချက်လဲ ကောင်းတယ် ဘာမှကိုမလိုတော့ဘူး” “ဟိုဟာလုပ်တာလဲ တော်တယ်မဟုတ်ဘူးလား မမရ” သူရ သူ့ အကျင့်အတိုင်း မမရွှေစင်ကိုစလိုက်သည်။ “မောင်မညစ်ပတ်နဲ့ကွာ.. ဒီမှာထမင်းစားနေတာကို” ရွှေစင် အမူပိုပိုနဲ့ပြောလိုက်သည်။ တကယ်တော့ သူရမေးတာကို ရှေ့ဆုံးကထားပြီး ပြောချင်တာပါ။ ဒါပေမဲ့ မိန်းကလေးဆိုတော့ အရှက်နည်းသလိုဖြစ်မှာ စိုးလို့မပြောတာပါ။ ရွှေစင် သူရနဲ့တွေ့မှ မိန်းမတွေ ဘာလို့ ယောက်ျားယူလဲဆိုတာ အပြည့်အဝ နားလည်ခဲ့ရသည်။ ရွှေစင် သူရလက်ရာကို စားလို့ကောင်းကောင်းနဲ့ စားလိုက်တာ ထူးထူးခြားခြား ထမင်းနှစ်ပန်းကန်ကုန်သွားသည်။ သူရနဲ့ အားရပါးရ ချစ်ခဲ့တာကြောင့် အင်နာဂျီတွေလောင်ကျွမ်းပြီး ဗိုက်တအားဆာနေတာကြောင့်လဲပါ ပါသည်။ ထမင်းစားပြီးတော့ သူရ ကပန်းကန်တွေသိမ်းသည်။ “မောင်မသိမ်းနဲ့ … စာသွားကျက်တော့လေ စာမေးပွဲနီးနေပြီ မဟုတ်လား ပန်းကန်တွေဆေးရမှာနဲ့ တလက်စထဲ မမပဲ သိမ်းလိုက်တော့မယ်” သူရ အိမ်ရှေ့က စာအုပ်သွားယူပြီး ထမင်းစားခန်းမှာပဲ စာထိုင်ကျက်နေလိုက်သည်။

ဘေစင်မှာ မတ်တပ်ရပ်ရင်း ပန်းကန်ဆေးနေတဲ့ မမရွှေစင်ရဲ့ နောက်ပိုင်းအလှကို သွားသွားကြည့်မိနေလို့ စာထဲမှာပဲစိတ်ကိုနှစ်ပြီးကျက်နေရသည်။ ပန်းကန်တွေဆေးပြီးတော့ တစ်ယောက်ခါး တစ်ယောက်ဖက်ရင်း မမရွှေစင်ရဲ့ အိပ်ခန်းကို သွားကြသည်။ သူရ မမရွှေစင်ရဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်ပြီး စာကျက်နေလိုက်သည်။ မမရွှေစင်ကတော့ လက်တော့တစ်လုံးနဲ့ အလုပ်များနေသည်။ စာရင်းတွေရိုက်နေတာလား ၊ နိုင်ငံခြားက ဝင်လာတဲ့မေးလ်တွေ စစ်နေတာလားမသိပေ။ ည ၁၁နာရီကျော်တော့ မမရွှေစင် အလုပ်ပြီးလို့ လက်တော့ပိတ်လိုက်သော်လည်း မအိပ်သေးပဲ သူရ စာကျက်တာကိုထိုင်စောင့်ပေးနေသည်။ “မမ… အိပ်တော့လေ မနက်ဖြန်အလုပ်သွားရဦးမှာ မဟုတ်လား မောင်လဲ နောက်ထပ် ၁နာရီလောက်ကျက်ပြီးရင် အိပ်တော့မှာ” မမရွှေစင်ဘာမှမပြောပဲ သူရကို ခပ်ပြုံးပြုံးကြည့်ပြီး စာကိုသာဆက်ကျက်ပါဆိုတဲ့ ပုံစံနဲ့ မေးကို ဆတ်ပြသည်။ သူရ မမရွှေစင်ပုံစံကိုကြည့်ပြီး အသည်းယားလာတာနဲ့ ကျက်လက်စ စာအုပ်ကို ချထားပြီး မမရွှေစင်ရှိရာ ကုလားထိုင်နားကို သွားလိုက်သည်။ “အို့ … မောင်ရာ၊ စာကျက်ပါဆိုကွာ.. ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ” သူရ ၊ မမရွှေစင်ကိုပွေ့ချီပြီး ကုတင်ပေါ်ကို ခေါ်လာခဲ့လိုက်သည်။ အိပ်ပါဆိုတာကို တော်တော်နဲ့ မအိပ်ချင်တဲ့ မမရွှေစင်ကို အိပ်ဆေးတိုက်ရမည်။ …….. သူရ မျက်လုံးလေးဝိုင်းကာ ကြည့်နေတဲ့ မမရွှေစင်ကို ကုတင်ပေါ်ပက်လက်ကလေးတင်ပေးလိုက်သည်။ သူရ ညဝတ် ဂါဝန်ရှည်လေးဝတ်ထားသောမမရွှေစင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းလိုက်သည်။ “အို့…. မောင်ရယ်… စာကျက်ပါဆိုကွာ” “ကျက်ပါတယ်မမရဲ့.. မမက မောင်စာကျက်လို့မရအောင် လှနေတာကိုး” “သွား… စကားတတ်တိုင်းလျောက်ပြောနေတယ် မြန်မြန်လုပ်နော် မမ ဟိုဟာလဲကျိန်းနေပြီ မောင်လုပ်ထားတာ” “ဒါဆိုလဲ မြန်မြန်ပဲလုပ်တော့မယ်နော်.. ခဏလေးပါ မရယ်” မမရွှေစင်ရဲ့ ဂါဝန်ရှည်ကိုခါးအထိလှန်တင်လိုက်တော့ အတွင်းခံဝတ်မထားတဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးက ပေါ်လာသည်။

သူရ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို နာနာလေးလျက်ပေးလိုက်သည်။ အစိလေးကို ဆွဲစုတ်လိုက်တော့ မမရွှေစင် ထွန့်ထွန့်လူးသွားသလို အဖုတ်ထဲမှာလဲ အရည်ကြည်လေးတွေလဲ့လာသည်။ သူရ အချိန်မဆိုင်းတော့ပဲ ညီတော်မောင်ကို အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားမှာတေ့လိုက်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးထည့်လိုက်သည်။ အရည်အနည်းငယ် ထွက်ပြီးသားမို့ အခက်အခဲမရှိပဲ ဝင်သွားသည်။ မမရွှေစင်ရဲ့ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုဖြဲကားထားပြီး ခါးကို ဆွဲကိုင်ကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးပင်လုပ်လိုက်သည်။ အောက်က မမရွှေစင်ကတော့ မျက်လုံးတွေမှေးစင်းပြီး ခပ်တိုးတိုးညည်းနေသည်။ မမရွှေစင်ရဲ့ လက်နှစ်ဖက်က အိပ်ရာခင်းကို ခပ်တင်းတင်းကိုင်ထားသည်။ အချက်နှစ်ဆယ်လောက် ဆောင့်ပြီးတော့ မမရွှေစင်ရဲ့ အဖုတ်က အရည်တွေရွဲလာသည်။ သူရညီတော်မောင်ရဲ့ ဝင်သံထွက်သံ တဖွတ်ဖွတ်နဲ့ ဆီးခုံချင်းရိုက်သံတစ်ဖောင်းဖောင်းက ခပ်မှန်မှန်ထွက်နေသည်။ ဂါဝန်ရှည်အောက်မှာ ဘာမှအခုအခံမဝတ်ထားတဲ့ မမရွှေစင်ရဲ့ နို့နှစ်လုံးကိုလည်း ဆွဲဆွဲချေလိုက်သေးသည်။ မိနစ်အနည်းငယ်ကြာတော့ မမရွှေစင် အငမ်းမရကော့ကော့ပေးလာပြီး ပါးစပ်ကလဲ တရှီး ရှီးညည်းသံတွေထွက်လာသည်။ “အ… ခပ်မြန်မြန်လေးမောင်… မပြီးတော့မယ်…” သူရ ဆောင့်နေတဲ့အရှိန်ကိုထပ်မြင့်ပြီး ခပ်စိပ်စိပ်လေးဖိဆောင့်ပေးလိုက်သည်။ “အ… မြန်မြန်…. ပြီးပြီ… …. အား….” မမရွှေစင်တစ်ယောက်အသံရှည်ထွက်ပြီး ကော့ပြန်သွားသည်။ “ကျွတ်…. အား… မောင်လဲ ပြီးပြီ….” အခန်းထဲမှာ ငြီးညူသံများအဆုံးမှာတော့ သူရ ညီတော်မောင်ကို မမရွှေစင်ရဲ့ အဖုတ်ထဲ တဆုံးမြုပ်ကာ လရည်များကိုပန်းထုတ်လိုက်သည်။

သူရ ပန်းထုတ်လိုက်တဲ့အရည်တွေက မမရွှေစင်ရဲ့ အဖုတ်အတွင်းသားတွေကို ထိထိမိမိ ပင်ပန်းထုတ်မိသည်။ မမရွှေစင်ရဲ့ အဖုတ်အတွင်းသားများကလဲ သူရရဲ့ အရည်တွေကို အငမ်းမရနဲ့ စုတ်ယူသည်။ သူရ ညီတော်မောင်ကို တစ်ချက်ချင်းညှစ်ရင်းအရည်တွေကုန်အောင် ညှစ်ထုတ်လိုက်ပြီး မမရွှေစင်ကိုယ်ပေါ်ကို လှဲချလိုက်သည်။ မမရွှေစင်လည်း ရွှေရင်အစုံ နိမ့်တုံမြင့်တုံနဲ့ ဖြစ်နေသည်။ “ကဲ… မောင် … စာသွားပြန်ကျက်တော့.. မောင်လိုချင်တာပေးပြီးပြီ မမလဲအိပ်တော့မယ်” “အိုကေ…. မမ…..” မမရွှေစင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးတစ်စုံကို ခပ်ဖွဖွလေးနမ်းစုတ်လိုက်ပြီး မမရွှေစင်ကိုယ်ပေါ်မှ လူးလိမ့်ထလိုက်သည်။ မမရွှေစင်ရဲ့ ခါးအပေါ်ထိရောက်နေတဲ့ ညဝတ်ဂါဝန်ရှည်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်းဆွဲချပေးလိုက်သည်။ “မမ ရေသွားဆေးမနေနဲ့တော့ တစ်ခါထဲ အိပ်လိုက်တော့နော်” သူရ ပြောရင်းနဲ့ တစ်ခါထဲစောင်ပါခြုံပေးလိုက်သည်။ အဲကွန်းအေးအေးမှာ စောင်ခြုံပြီးအိပ်ရတဲ့ အရသာကို သူရ ကြိုက်သလို မမရွှေစင်လဲ ကြိုက်နှစ်သက်မည် ထင်ပါသည်။ သူရ လဲ နောက်ထပ်တစ်နာရီလောက် စာဆက်ကျက်ပြီး အိပ်ဖို့ ပြင်သည်။ မအိပ်ခင် တစောင်းနေအထားနဲ့ ကွေးကွေးလေးအိပ်နေတဲ့ မမရွှေစင်ရဲ့ အပြစ်ကင်းစင်တဲ့ မျက်နှာလှလှကို ခပ်ကြာကြာလေးငေးကြည့်နေမိသည်။ “ချစ်လိုက်တာမမရယ် ” သူရ ခပ်တိုးတိုးလေးရေရွတ်ရင်း မမရွှေစင်ရဲ့ပါးလေးကို ခပ်ဖွဖွနမ်းပြီး အိပ်ယာဝင်လိုက်သည်။ အိပ်ယာပြောင်းတာကြောင့်လားမသိ။ သူရ တော်တော်နဲ့ အိပ်မပျော်ပေ။ သိပ်မကြာခင် စာမေးပွဲဖြေရမည်။ စာမေးပွဲပြီးတာနဲ့ ကာကွယ်ရေးနှင့် လူမှုရေးဆေးပညာဌာနကလွှတ်တဲ့ နယ်မြို့တစ်မြို့ကို ကွင်းဆင်းလေ့လာရမည်။ အဆင်ပြေပါ့မလားမသိ။ သူရအဖို့ မမရွှေစင်နဲ့ ခွဲရတဲ့အတွက် အဆင်ပြေမည် မထင်ပါ။ ရည်းစားဖြစ်တာမှမကြာသေး မမရွှေစင်နဲ့ ခွဲရဦးမည်။

ကွင်းဆင်းလို့ပြီးပြီးချင်း ကျောင်းတစ်လပိတ်လို့ အိမ်ပြန်ရမည်။ အိပ်ပြန်ရင်း တစ်ခါထဲအိမ်ကိုကားဝယ်ခိုင်းဖို့ စဉ်းစားထားသည်။ ‘ဘာကားဝယ်ရပါ့လိမ့်…. ပြိုင်ကားဝယ်ခိုင်းရမည်’ သူရလိုချင်တဲ့ကားနာမည်တွေကို စဉ်းစားရင်းပဲ ခေါင်းတွေမူးနောက်လာပြီး အိပ်ပျော်သွားသည်။ ဒီရက်ပိုင်းတွေမှာ သူရတစ်ယောက် မမရွှေစင်နဲ့ မန္တလေးမြို့အနှံ့အစားအစာတွေလျောက်စားဖြစ်သည်။ စာမေးပွဲနီးတာကြောင့် သူရ ကျောင်းမသွားတော့ ပဲ မမရွှေစင်အိမ်မှာပဲ ကုပ်ပြီးစာကျက်ဖြစ်သည်။ မမရွှေစင်ကိုတော့ ထုံးစံအတိုင်းအလုပ်သွားပို့ ၊ သွားကြိုဖြစ်သည်။ ထူးခြားတာတစ်ခုက သူရတစ်ယောက် ကျောင်းမသွားတာနဲ့ စားဖိုမှုးတာဝန်ကို လုံးလုံးလျားလျား ယူဖြစ်တာပဲဖြစ်သည်။ မမရွှေစင်အတွက် နေ့လည်စာကို ထမင်းချိုင့်နဲ့ထည့်ပြီး သွားပေးရသည်။ အချိန်ဆိုသည်မှာ စိတ်ဆင်းရဲနေသူများအတွက် ကုန်ခဲလွန်းသော်လည်း ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် နေထိုင်ရသူတွေအတွက် အချိန်ကုန်တာ မြန်လွန်းလှသည်။ တစ်ရက်ပြီးတစ်ရက် အချိန်တွေ ကုန်လာလိုက်တာ သူရစာမေးပွဲဖြေတဲ့ရက်ကို ရောက်လာသည်။ မမရွှေစင် အလုပ်မအားတဲ့ကြားက သူရကို ဂရုတစိုက်ကျောင်းပို့ကျောင်းကြို လုပ်ပေးရှာသည်။ မမရွှေစင်ရဲ့ အပြုံးတစ်ချက်က စာမေးပွဲဖြေပြီး ပင်ပန်းလာတဲ့ သူရကို အမောတွေပြေစေသည်။ စာမေးပွဲပြီးတော့ သုံးရက်လောက်သာခြားပြီး သူရ ခရီးထွက်ဖို့ပြင်ဆင်ရပြန်သည်။ ခရီးမထွက်ခင် သုံးရက်လုံးလုံး တစ်ချိန်လုံးလိုလို မမရွှေစင်နဲ့ ချစ်ဖြစ်သည်။ အသားဖြူဖြူ အရပ်မြင့်မြင့် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် တောင့်တောင့်နဲ့ မမရွှေစင်ကို သူရ ကုတင်ပေါ်မှာတစ်မျိုး၊ စားပွဲစောင်းမှာကုန်းပြီး တစ်ဖုံ အမျိုးမျိုးလုပ်ဖြစ်သည်။

တစ်ခါတစ်လေ မမရွှေစင် ရေချိုးနေတုန်း ရေချိုးခန်းတံခါးခေါက်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲမှာပဲ အားရပါးရချစ်ဖြစ်သည်။ ညဘက် တီဗီကြည့်ရင်းလည်း ဧည့်ခန်းထဲက ဆိုဖာပေါ်မှာ ပုံစံအမျိုးမျိုးနဲ့ ချစ်ဖြစ်သည်။ ဘယ်လောက်ချစ်ချစ် ရိုးမသွားနိုင်နဲ့ မမရွှေစင်ကို သူရ တိုးတိုးပြီးသာချစ်နေမိသည်။ သူရ ခရီးထွက်ခါနီး နောက်ဆုံးည မမရွှေစင် သူရ ရင်ခွင်ထဲမှာ အိပ်ရင်းမျက်ရည်တွေဝဲနေတာတွေ့သည်။ ”မမရယ် … ဘာလို့ ငိုတာလဲဟင်” မမလေ… မောင့်ကိုမခွဲနိုင်ဘူး မောင်သာ တခြားကောင်မလေးတစ်ယောက်နဲ့ ပါသွားရင် မမတော့ရူးမှာပဲ သိလား” ”အို.. မမရယ် မောင်က ဘာလို့တခြားမိန်းကလေးနဲ့ ပါရမှာလဲ.. မောင်ပြောပြီးသားပဲ.. မ က မောင့်အတွက် တစ်ယောက်ထဲသော အချစ်ဆုံးမိန်းကလေးပါဆိုနေ.. မငိုရဘူးကွာ… တိတ်တော့…” သူရ မမရွှေစင်ရဲ့ ပါးပြင်ပေါ်မှာစီးကျနေတဲ့ မျက်ရည်လေးတွေကို ဖွဖွလေးသုတ်ပေးရင်း ချော့ပေးနေမိသည်။ သူရလဲ မမရွှေစင်နဲ့ ခွဲရမှာမို့ဝမ်းနည်းပါသည်။ ဝမ်းနည်းတယ်ဆိုတာထက် ငိုချင်သလိုကြီးဖြစ်နေတယ်ဆိုရင် ပိုမှန်မည်ထင်သည်။ သူရ ယောက်ျားတစ်ယောက်မို့ မငိုချင်ပါ။ သူရသာ ငိုလျှင် မမရွှေစင်တစ်ယောက်ပိုပြီး ခံစားရမှာဖြစ်သည်။ သူရ ဝမ်းနည်းတဲ့စိတ်ကို ချုပ်တီးပြီး မမရွှေစင်ကိုသာ ပိုဂရုစိုက်ပြီး ချော့နေလိုက်သည်။ အချိန်တွေတဖြည်းဖြည်းချင်း ကုန်ဆုံးလာသည်။ သူရ ခရီးထွက်ရတော့မည်။ ညနေငါးနာရီကားနဲ့ သွားရမည်။ သူရ အဆောင်ပြန်ပြီး အထုတ်အပိုးတွေ ပြင်ဆင်ရသည်။ မမရွှေစင် အထုတ်အပိုးတွေကိုကားနဲ့ တင်ပြီး သူရ ကားထွက်မဲ့ ဆုံရပ်ကိုလိုက်ပို့သည်။ကားပေါ်မှာ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ဘာစကားမှ မပြောဖြစ်ပဲ ငြိမ်သက်နေကြသည်။ မုန်တိုင်းမလာခင် ငြိမ်သက်နေခြင်းမျိုးလားမသိပေ။ သူရ ကားမောင်းရင်း မမရွှေစင်ရှိရာ Lover seat ကိုတစ်ချက်လှည့်ကြည့်တော့ မမရွှေစင်ကား မှန်ပြတင်းပေါက်ကနေ အပြင်ကိုငေးကြည့်နေသည်။ မမရွှေစင်ရဲ့ မျက်နှာက ညိုးရော်နေသည်။ မျက်ဝန်းတွေက အရင်လိုအရောင်မတောက်ပဲ ခပ်မှိုင်းမှိုင်းဖြစ်နေသည်။ ရွှေစင် သူရမောင်းတဲ့ ကားပေါ်လိုက်စီးရင်း ကားမောင်းနေတဲ့ သူရရဲ့ မျက်နှာကို တစ်ချက်တစ်ချက်ခိုးခိုးကြည့်မိသည်။ ရွှေစင် စိတ်ထဲမှာအရမ်းငိုချင်နေသည်။ သူရ အိပ်နေတဲ့အချိန်မှာလည်း သူရရဲ့မျက်နှာလှလှကို ကြည့်ပြီးငိုရသည်မှာအမော။ ရည်းစားဖြစ်ပြီး နှစ်ပတ်လောက်ပဲ တွဲရသေးချိန်မှာ နှစ်လလောက်ခွဲရတာမို့ သူရနဲ့မခွဲချင်သေးတာလည်း ပါသည်။

မိန်းကလေးတွေနဲ့ အတူတူသွားရမဲ့ ခရီးလည်းဖြစ်တာမို့ သူရနဲ့ ရွယ်တူကောင်မလေးတွေ ငြိသွားမှာလည်း စိုးရိမ်မိသည်။ ရွှေစင် အတွေးတွေ လွန်နေတုန်း ကားထိုးရပ်သွားမှ သူရတို့ အဖွဲ့သားတွေ ဆုံဖို့ချိန်းထားတဲ့ ဆုံရပ်ကို ရောက်နေတာတွေ့ရသည်။ တူညီဝတ်စုံလေးတွေနဲ့ ဓာတ်ပုံ အရိုက်ခံနေကြသူများထဲမှာ ကောင်မလေး ချောချောလေးတွေပါတာ တွေ့တော့ရွှေစင့်ရင်တွေပိုပြီး ပူလောင်လာသည်။ ”မမ… ဆင်းလေ” သူရ ကားတံခါးလာဖွင့်ပေးရင်းပြောသည်။ ရွှေစင် ကားပေါ်ကဆင်းပြီး ဘာမှမပြောနိုင်သေးပဲ သူရမျက်နှာကိုသာ ခပ်တွေတွေစိုက်ကြည့်မိသည်။ ရွှေစင့် မျက်လုံးမှာ မျက်ရည်တွေဝဲနေမည်ဆိုတာ ရွှေစင်ကိုယ်တိုင်လည်း သိပါသည်။ “မမရယ်.. ဘာလို့ငိုတာလဲ.. နှစ်လလောက်ပဲ ဟာကို သင်္ကြန်ပြီးပြီးချင်းပြန်လာခဲ့မယ်.. ဟုတ်ပြီလား” ”အင်းပါ.. မ ဆီ ညတိုင်း ဖုန်းဆက်နော် မောင်.. ပြီးတော့ တခြားကောင်မလေးတွေနဲ့လည်း ပူးပူးကပ်ကပ် မနေရဘူးသိလား” နှုတ်ခမ်းလေးစူပြီး ကလေးလေးလို တွတ်တီးတွတ်တာ ပြောနေသော မမရွှေစင်ကို ကြည့်ရင်း သူရ အချစ်တွေပိုလို့နေမိသည်။ ”အော်… မက အဲဒါကို စိတ်ပူနေတာကိုး ဟားဟား… အပျိုကြီးတော်တော်ကြွေနေတယ်ဟုတ်လား” သူရ မမရွှေစင် စိတ်မပူအောင် ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပဲ ပြန်ဖြေပေးလိုက်သည်။ ”မောင်နော်… အမြဲတမ်း အဲလိုပဲ.. ကပျက်ကချော်နဲ့.. မ ကအကောင်းပြောတာကို” ”အယ်.. မောင်လည်း အကောင်းပြောတာပဲလေ.. အပျိုကြီး ကောင်လေးတစ်ယောက်ကို ရေလည်ကြွေပြီး စိတ်တွေပူနေတယ်ဆိုတာ မဟုတ်လို့လား” ”တော်ပြီကွာ မောင်နဲ့ ယှဉ်ပြောတိုင်း မ ဘယ်တော့မှ မနိုင်ဘူး သွားတော့မယ် လိမ်လိမ်မာမာနေ၊ ကျန်းမာရေး ဂရုစိုက်…ဘိုင်…. မောင်…” ”ဘိုင်… မမ” သူရ နှုတ်ဆက်ရင်း ဖုန်းဆက်မယ်ဆိုတဲ့သဘောနဲ့ လက်မနဲ့ လက်သန်းကို နားမှာကပ်ပြီး ဖုန်းပြောတဲ့ ဟန်လုပ်ပြလိုက်သည်။ မမရွှေစင် ကားကိုမောင်းထွက်ရင်း တာ့တာပြသွားသည်။ သူရ မမရွှေစင်ကားကို မျက်စိအောက်က ပျောက်သွားတဲ့အထိ မျက်စိတစ်ဆုံး လိုက်ကြည့်နေမိသည်။ ဟူး….။ ချစ်ရတဲ့ မမကြီးနဲ့ လပိုင်းလောက်ခွဲရဦးမည်။ မမရွှေစင်သူ့ကိုလွမ်းသလို သူရလည်း ခရီးလမ်းတစ်လျောက်လွမ်းနေမှာပဲ ဖြစ်သည်။…ပြီး

Zawgyi

သူရတစ္ေယာက္ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ေနရင္းကမွ ဗိုက္ထဲက ဆာလာသလိုလိုျဖစ္လာသည္။ ျပန္ေတြးၾကည့္မိေတာ့ ေန႔လည္စာစားၿပီးကတည္းက အခုထိဘာမွမစားရေသး။ သူရ မမေ႐ႊစင္ကို အားနာတာနဲ႔ အဝတ္အစားလဲၿပီးေတာ့ ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းလာခဲ့သည္။ မီးဖိုခန္းထဲဝင္ၿပီး ေၾကာင္အိမ္ကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ဘာမွမရွိ။ မီးဖိုေဘးနားက အိုးေတြကိုလွန္ၾကည့္ေတာ့ ထမင္းအိုးတစ္လုံး ခ်က္ထားတာပဲေတြ႕သည္။ ေဒၚေလးျမႏွင္းဆီ သတိတရနဲ႔ ထမင္းအိုးတစ္လုံး တည္သြားေပးတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရမည္ျဖစ္သည္။ သူရ ေရခဲေသတၱာကိုဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ၾကက္ဥေတြ ေတြ႕သည္။ အသားခန္းထဲမွာ ေအးခဲထားတဲ့ ဝက္သားတုံးႀကီးတစ္တုံးေတြ႕သည္။ ေအာက္ဆုံးထပ္က အသီးအ႐ြက္အကန႔္ထဲမွာေတာ့ ကန္စြန္း႐ြက္၊ င႐ုတ္သီးနဲ႔ အျခားတိုလီမုတ္စေလးေတြ ေတြ႕သည္။ အင္း…။ ရွိတာနဲ႔ပဲ စားလို႔ေကာင္းေအာင္လုပ္ရမွာပဲ။ သူရ ေအးခဲေနတဲ့ ဝက္သားတုံးႀကီးကို ဇလုံထဲထည့္၊ ေဘစင္မွာ ေရနဲ႔ေဆးလိုက္သည္။ ဝက္သားကို အတုံးေသးေသးေလးေတြလွီးၿပီး ေၾကာ္ရမည္။ သူရ ဂက္စ္မီးဖိုကို ဖြင့္လိုက္ၿပီး မီးဖိုေပၚ ဒယ္အိုးတင္၊ ဆီထည့္ထည့္လိုက္သည္။ “ေမာင္…. ဟင္းခ်က္မလို႔လား ေမာင္ခ်က္ေရာ ခ်က္တတ္ရဲ႕လား ေမာင္ရဲ႕.. မ ပဲလုပ္လိုက္ပါ့မယ္ ေမာင္ရယ္” “ေမာင္ခ်က္တတ္ပါတယ္မမရဲ႕ မ ပင္ပန္းေနတယ္ မဟုတ္လား.. ခဏေလးပဲေစာင့္” မမေ႐ႊစင္ သူရကိုၿပဳံးၿပီးၾကည့္ေနသည္။ မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ အၾကည့္မွာ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္း ၊ ေက်နပ္ျခင္း တို႔နဲ႔ ျပည့္စုံေနတာကိုေတြ႕သည္။ သူရလဲ မမေ႐ႊစင္ကို အၿမဲပဲေပ်ာ္ေအာင္ထားခ်င္ပါသည္။

“မမ…. အသားနဲ႔ကပ္ေၾကာ္ဖို႔ ဂ်ဳံမႈန႔္ရွိလား” ဂ်ဳံမႈန႔္ ရွိရင္ ဝက္သားကို႐ိုး႐ိုးမေၾကာ္ပဲ ဂ်ဳံမႈန႔္နဲ႔ကပ္ၿပီး ဝက္စဥေၾကာ္လုပ္စားမယ္လို႔ သူရေတြးလိုက္သည္။ “ရွိတယ္ ေမာင္ ဒီမွာ” ေ႐ႊစင္ ဂ်ဳံမႈန႔္ထုတ္ကို ယူၿပီး သူရနားသြားေပးလိုက္သည္။ သူရ ဂ်ဳံမုန႔္ကို ဝက္သားေသးေသးေလးေတြတုံးထားတဲ့ ဇလုံ ထဲထည့္သည္။ ေရခဲေသတၱာထဲက ၾကက္ဥကို အလယ္ကခြဲ၊ အခြံႏွစ္ခုၾကားမွာ ၾကက္ဥ အႏွစ္လုံးေလးကို ဟိုဘက္ဒီဘက္ပို႔လိုက္ေတာ့ ၾကက္ဥအကာသပ္သပ္အႏွစ္သတ္သတ္ရသည္။ ၾကက္ဥအကာကို ဂ်ဳံမႈန႔္နဲ႔ ဝက္သားနယ္တဲ့ထဲ ထည့္ရသည္။ အႏွစ္ကိုပါေရာထည့္ၿပီးနယ္ရင္ ေၾကာ္လိုက္တဲ့ အခါ ဝက္စဥေၾကာ္က ခဏေလးနဲ႔ နီရဲၿပီးတူးသြားတတ္သည္။ ဆားထည့္ ၊ င႐ုတ္ေကာင္းမုန႔္ထည့္ၿပီး ေစာေစာကတည္ထားတဲ့ ဆီပူပူမွာထည့္ၿပီးေၾကာ္လိုက္သည္။ ေစာေစာက ဂ်ဳံနယ္ရင္းေဖာက္ထားတဲ့ ၾကက္ဥအႏွစ္ေလး၂လုံးကိုပါ ဝက္သားေၾကာ္ရင္း အိုးထဲမွာေရာေၾကာ္လိုက္သည္။ ဝက္စဥေၾကာ္ကို ဆယ္ဖို႔ မမေ႐ႊစင္ကအလိုက္တသိနဲ႔ ေႂကြပန္းကန္ျပား တစ္ခ်ပ္လာေပးသည္။ သူရ ပန္းကန္လာေပးတဲ့ မမေ႐ႊစင္ကို မ်က္လုံးတစ္ခ်က္မွိတ္ျပလိုက္ၿပီး ” ေမာင့္ကိုေတာ္ေတာ္ခ်စ္တာပဲလား၊ ဟုတ္လား မမ” “မခ်စ္ပါဘူး ဒီက ေယာက္်ားႀကီးတန္မဲ့ ဟင္းခ်က္ေနတာကို သနားလို႔လာကူညီတာ လူကိုေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္နဲ႔ လာစေနတယ္” မမေ႐ႊစင္ပန္းကန္ကို သူရလက္ထဲ ထိုးေပးၿပီး မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးကာ ထြက္သြားသည္။ သူရ ဝက္သားလုံးေၾကာ္ကိုဆယ္ရင္း ရယ္ေနလိုက္သည္။ မမေ႐ႊစင္က သူ႔ကိုေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္နဲ႔စရင္ေတာ့ စိတ္ေကာက္တတ္ပါသည္။ အၾကာႀကီးေကာက္တာလည္း မဟုတ္ပဲ ဆူဆူေအာင့္ေအာင့္ လုပ္ေနပုံက အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္လို႔ သူရထင္သည္။

ဝက္သားေၾကာ္ၿပီးေတာ့ ကန္စြန္း႐ြက္ကို ၾကက္သားမႈန႔္ ၊ ခ႐ုဆီတို႔နဲ႔ အေရစပ္စပ္ေလးေၾကာ္လိုက္သည္။ ဟင္းခ်ိဳအျဖစ္ကေတာ့ ေရခဲေသတၱာထဲမွာေတြ႕တဲ့ စြန္တန္႐ြက္ေျခာက္နည္းနည္းကို ယူ ၊ င႐ုတ္သီးစိမ္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴတို႔ကို ဓားျပားနဲ႔႐ိုက္ၿပီး ေရေႏြးဆူဆူမွာ ၾကက္သားမႈန႔္ခတ္ကာ ထည့္ၿပီး စြန္တန္ဟင္းခ်ိဳ လုပ္လိုက္သည္။ သူရ ဟင္းခ်ိဳကို ဟင္းရည္ေသာက္ ေႂကြဇလုံႀကီးနဲ႔ထည့္ၿပီး စားပြဲေပၚခ်ေတာ့ မမေ႐ႊစင္က ထမင္းခူး၊ ဇြန္းတပ္ၿပီး အဆင္သင့္ေစာင့္ေနသည္။ သူရမေျပာပဲ နဲ႔ င႐ုတ္သီးအခ်ိဳေဆာ့စ္ပန္းကန္ေလးပါ အဆင္သင့္ထည့္ထားသည္။ သူရလည္း ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ ထမင္းစားပြဲမွာ တစ္ခါထဲဝင္ထိုင္ၿပီး စားလိုက္သည္။ သူရလက္ရာကို ျမည္းၿပီးေတာ့ မမေ႐ႊစင္တစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္သြားပုံရသည္။ “မ ေတာ့ ရည္းစားေ႐ြးတာမွန္သြားၿပီကြာ.. ႐ုပ္လဲေခ်ာတယ္၊ စာလဲေတာ္တယ္၊ ဟင္းခ်က္လဲ ေကာင္းတယ္ ဘာမွကိုမလိုေတာ့ဘူး” “ဟိုဟာလုပ္တာလဲ ေတာ္တယ္မဟုတ္ဘူးလား မမရ” သူရ သူ႔ အက်င့္အတိုင္း မမေ႐ႊစင္ကိုစလိုက္သည္။ “ေမာင္မညစ္ပတ္နဲ႔ကြာ.. ဒီမွာထမင္းစားေနတာကို” ေ႐ႊစင္ အမူပိုပိုနဲ႔ေျပာလိုက္သည္။ တကယ္ေတာ့ သူရေမးတာကို ေရွ႕ဆုံးကထားၿပီး ေျပာခ်င္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ မိန္းကေလးဆိုေတာ့ အရွက္နည္းသလိုျဖစ္မွာ စိုးလို႔မေျပာတာပါ။ ေ႐ႊစင္ သူရနဲ႔ေတြ႕မွ မိန္းမေတြ ဘာလို႔ ေယာက္်ားယူလဲဆိုတာ အျပည့္အဝ နားလည္ခဲ့ရသည္။ ေ႐ႊစင္ သူရလက္ရာကို စားလို႔ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ စားလိုက္တာ ထူးထူးျခားျခား ထမင္းႏွစ္ပန္းကန္ကုန္သြားသည္။ သူရနဲ႔ အားရပါးရ ခ်စ္ခဲ့တာေၾကာင့္ အင္နာဂ်ီေတြေလာင္ကြၽမ္းၿပီး ဗိုက္တအားဆာေနတာေၾကာင့္လဲပါ ပါသည္။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ သူရ ကပန္းကန္ေတြသိမ္းသည္။ “ေမာင္မသိမ္းနဲ႔ … စာသြားက်က္ေတာ့ေလ စာေမးပြဲနီးေနၿပီ မဟုတ္လား ပန္းကန္ေတြေဆးရမွာနဲ႔ တလက္စထဲ မမပဲ သိမ္းလိုက္ေတာ့မယ္” သူရ အိမ္ေရွ႕က စာအုပ္သြားယူၿပီး ထမင္းစားခန္းမွာပဲ စာထိုင္က်က္ေနလိုက္သည္။

ေဘစင္မွာ မတ္တပ္ရပ္ရင္း ပန္းကန္ေဆးေနတဲ့ မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းအလွကို သြားသြားၾကည့္မိေနလို႔ စာထဲမွာပဲစိတ္ကိုႏွစ္ၿပီးက်က္ေနရသည္။ ပန္းကန္ေတြေဆးၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္ခါး တစ္ေယာက္ဖက္ရင္း မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ အိပ္ခန္းကို သြားၾကသည္။ သူရ မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ ကုတင္ေပၚမွာ ထိုင္ၿပီး စာက်က္ေနလိုက္သည္။ မမေ႐ႊစင္ကေတာ့ လက္ေတာ့တစ္လုံးနဲ႔ အလုပ္မ်ားေနသည္။ စာရင္းေတြ႐ိုက္ေနတာလား ၊ ႏိုင္ငံျခားက ဝင္လာတဲ့ေမးလ္ေတြ စစ္ေနတာလားမသိေပ။ ည ၁၁နာရီေက်ာ္ေတာ့ မမေ႐ႊစင္ အလုပ္ၿပီးလို႔ လက္ေတာ့ပိတ္လိုက္ေသာ္လည္း မအိပ္ေသးပဲ သူရ စာက်က္တာကိုထိုင္ေစာင့္ေပးေနသည္။ “မမ… အိပ္ေတာ့ေလ မနက္ျဖန္အလုပ္သြားရဦးမွာ မဟုတ္လား ေမာင္လဲ ေနာက္ထပ္ ၁နာရီေလာက္က်က္ၿပီးရင္ အိပ္ေတာ့မွာ” မမေ႐ႊစင္ဘာမွမေျပာပဲ သူရကို ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးၾကည့္ၿပီး စာကိုသာဆက္က်က္ပါဆိုတဲ့ ပုံစံနဲ႔ ေမးကို ဆတ္ျပသည္။ သူရ မမေ႐ႊစင္ပုံစံကိုၾကည့္ၿပီး အသည္းယားလာတာနဲ႔ က်က္လက္စ စာအုပ္ကို ခ်ထားၿပီး မမေ႐ႊစင္ရွိရာ ကုလားထိုင္နားကို သြားလိုက္သည္။ “အို႔ … ေမာင္ရာ၊ စာက်က္ပါဆိုကြာ.. ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ” သူရ ၊ မမေ႐ႊစင္ကိုေပြ႕ခ်ီၿပီး ကုတင္ေပၚကို ေခၚလာခဲ့လိုက္သည္။ အိပ္ပါဆိုတာကို ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မအိပ္ခ်င္တဲ့ မမေ႐ႊစင္ကို အိပ္ေဆးတိုက္ရမည္။ …….. သူရ မ်က္လုံးေလးဝိုင္းကာ ၾကည့္ေနတဲ့ မမေ႐ႊစင္ကို ကုတင္ေပၚပက္လက္ကေလးတင္ေပးလိုက္သည္။ သူရ ညဝတ္ ဂါဝန္ရွည္ေလးဝတ္ထားေသာမမေ႐ႊစင္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းကို နမ္းလိုက္သည္။ “အို႔…. ေမာင္ရယ္… စာက်က္ပါဆိုကြာ” “က်က္ပါတယ္မမရဲ႕.. မမက ေမာင္စာက်က္လို႔မရေအာင္ လွေနတာကိုး” “သြား… စကားတတ္တိုင္းေလ်ာက္ေျပာေနတယ္ ျမန္ျမန္လုပ္ေနာ္ မမ ဟိုဟာလဲက်ိန္းေနၿပီ ေမာင္လုပ္ထားတာ” “ဒါဆိုလဲ ျမန္ျမန္ပဲလုပ္ေတာ့မယ္ေနာ္.. ခဏေလးပါ မရယ္” မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ ဂါဝန္ရွည္ကိုခါးအထိလွန္တင္လိုက္ေတာ့ အတြင္းခံဝတ္မထားတဲ့ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးက ေပၚလာသည္။

သူရ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြကို နာနာေလးလ်က္ေပးလိုက္သည္။ အစိေလးကို ဆြဲစုတ္လိုက္ေတာ့ မမေ႐ႊစင္ ထြန႔္ထြန႔္လူးသြားသလို အဖုတ္ထဲမွာလဲ အရည္ၾကည္ေလးေတြလဲ့လာသည္။ သူရ အခ်ိန္မဆိုင္းေတာ့ပဲ ညီေတာ္ေမာင္ကို အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားမွာေတ့လိုက္ၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထိုးထည့္လိုက္သည္။ အရည္အနည္းငယ္ ထြက္ၿပီးသားမို႔ အခက္အခဲမရွိပဲ ဝင္သြားသည္။ မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုၿဖဲကားထားၿပီး ခါးကို ဆြဲကိုင္ကာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလးပင္လုပ္လိုက္သည္။ ေအာက္က မမေ႐ႊစင္ကေတာ့ မ်က္လုံးေတြေမွးစင္းၿပီး ခပ္တိုးတိုးညည္းေနသည္။ မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ လက္ႏွစ္ဖက္က အိပ္ရာခင္းကို ခပ္တင္းတင္းကိုင္ထားသည္။ အခ်က္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ေဆာင့္ၿပီးေတာ့ မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ အဖုတ္က အရည္ေတြ႐ြဲလာသည္။ သူရညီေတာ္ေမာင္ရဲ႕ ဝင္သံထြက္သံ တဖြတ္ဖြတ္နဲ႔ ဆီးခုံခ်င္း႐ိုက္သံတစ္ေဖာင္းေဖာင္းက ခပ္မွန္မွန္ထြက္ေနသည္။ ဂါဝန္ရွည္ေအာက္မွာ ဘာမွအခုအခံမဝတ္ထားတဲ့ မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ ႏို႔ႏွစ္လုံးကိုလည္း ဆြဲဆြဲေခ်လိုက္ေသးသည္။ မိနစ္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ မမေ႐ႊစင္ အငမ္းမရေကာ့ေကာ့ေပးလာၿပီး ပါးစပ္ကလဲ တရွီး ရွီးညည္းသံေတြထြက္လာသည္။ “အ… ခပ္ျမန္ျမန္ေလးေမာင္… မၿပီးေတာ့မယ္…” သူရ ေဆာင့္ေနတဲ့အရွိန္ကိုထပ္ျမင့္ၿပီး ခပ္စိပ္စိပ္ေလးဖိေဆာင့္ေပးလိုက္သည္။ “အ… ျမန္ျမန္…. ၿပီးၿပီ… …. အား….” မမေ႐ႊစင္တစ္ေယာက္အသံရွည္ထြက္ၿပီး ေကာ့ျပန္သြားသည္။ “ကြၽတ္…. အား… ေမာင္လဲ ၿပီးၿပီ….” အခန္းထဲမွာ ၿငီးညဴသံမ်ားအဆုံးမွာေတာ့ သူရ ညီေတာ္ေမာင္ကို မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ အဖုတ္ထဲ တဆုံးျမဳပ္ကာ လရည္မ်ားကိုပန္းထုတ္လိုက္သည္။

သူရ ပန္းထုတ္လိုက္တဲ့အရည္ေတြက မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ အဖုတ္အတြင္းသားေတြကို ထိထိမိမိ ပင္ပန္းထုတ္မိသည္။ မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ အဖုတ္အတြင္းသားမ်ားကလဲ သူရရဲ႕ အရည္ေတြကို အငမ္းမရနဲ႔ စုတ္ယူသည္။ သူရ ညီေတာ္ေမာင္ကို တစ္ခ်က္ခ်င္းညႇစ္ရင္းအရည္ေတြကုန္ေအာင္ ညႇစ္ထုတ္လိုက္ၿပီး မမေ႐ႊစင္ကိုယ္ေပၚကို လွဲခ်လိုက္သည္။ မမေ႐ႊစင္လည္း ေ႐ႊရင္အစုံ နိမ့္တုံျမင့္တုံနဲ႔ ျဖစ္ေနသည္။ “ကဲ… ေမာင္ … စာသြားျပန္က်က္ေတာ့.. ေမာင္လိုခ်င္တာေပးၿပီးၿပီ မမလဲအိပ္ေတာ့မယ္” “အိုေက…. မမ…..” မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးတစ္စုံကို ခပ္ဖြဖြေလးနမ္းစုတ္လိုက္ၿပီး မမေ႐ႊစင္ကိုယ္ေပၚမွ လူးလိမ့္ထလိုက္သည္။ မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ ခါးအေပၚထိေရာက္ေနတဲ့ ညဝတ္ဂါဝန္ရွည္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆြဲခ်ေပးလိုက္သည္။ “မမ ေရသြားေဆးမေနနဲ႔ေတာ့ တစ္ခါထဲ အိပ္လိုက္ေတာ့ေနာ္” သူရ ေျပာရင္းနဲ႔ တစ္ခါထဲေစာင္ပါၿခဳံေပးလိုက္သည္။ အဲကြန္းေအးေအးမွာ ေစာင္ၿခဳံၿပီးအိပ္ရတဲ့ အရသာကို သူရ ႀကိဳက္သလို မမေ႐ႊစင္လဲ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္မည္ ထင္ပါသည္။ သူရ လဲ ေနာက္ထပ္တစ္နာရီေလာက္ စာဆက္က်က္ၿပီး အိပ္ဖို႔ ျပင္သည္။ မအိပ္ခင္ တေစာင္းေနအထားနဲ႔ ေကြးေကြးေလးအိပ္ေနတဲ့ မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ မ်က္ႏွာလွလွကို ခပ္ၾကာၾကာေလးေငးၾကည့္ေနမိသည္။ “ခ်စ္လိုက္တာမမရယ္ ” သူရ ခပ္တိုးတိုးေလးေရ႐ြတ္ရင္း မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ပါးေလးကို ခပ္ဖြဖြနမ္းၿပီး အိပ္ယာဝင္လိုက္သည္။ အိပ္ယာေျပာင္းတာေၾကာင့္လားမသိ။ သူရ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ေပ။ သိပ္မၾကာခင္ စာေမးပြဲေျဖရမည္။ စာေမးပြဲၿပီးတာနဲ႔ ကာကြယ္ေရးႏွင့္ လူမႈေရးေဆးပညာဌာနကလႊတ္တဲ့ နယ္ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကို ကြင္းဆင္းေလ့လာရမည္။ အဆင္ေျပပါ့မလားမသိ။ သူရအဖို႔ မမေ႐ႊစင္နဲ႔ ခြဲရတဲ့အတြက္ အဆင္ေျပမည္ မထင္ပါ။ ရည္းစားျဖစ္တာမွမၾကာေသး မမေ႐ႊစင္နဲ႔ ခြဲရဦးမည္။

ကြင္းဆင္းလို႔ၿပီးၿပီးခ်င္း ေက်ာင္းတစ္လပိတ္လို႔ အိမ္ျပန္ရမည္။ အိပ္ျပန္ရင္း တစ္ခါထဲအိမ္ကိုကားဝယ္ခိုင္းဖို႔ စဥ္းစားထားသည္။ ‘ဘာကားဝယ္ရပါ့လိမ့္…. ၿပိဳင္ကားဝယ္ခိုင္းရမည္’ သူရလိုခ်င္တဲ့ကားနာမည္ေတြကို စဥ္းစားရင္းပဲ ေခါင္းေတြမူးေနာက္လာၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ဒီရက္ပိုင္းေတြမွာ သူရတစ္ေယာက္ မမေ႐ႊစင္နဲ႔ မႏၲေလးၿမိဳ႕အႏွံ႔အစားအစာေတြေလ်ာက္စားျဖစ္သည္။ စာေမးပြဲနီးတာေၾကာင့္ သူရ ေက်ာင္းမသြားေတာ့ ပဲ မမေ႐ႊစင္အိမ္မွာပဲ ကုပ္ၿပီးစာက်က္ျဖစ္သည္။ မမေ႐ႊစင္ကိုေတာ့ ထုံးစံအတိုင္းအလုပ္သြားပို႔ ၊ သြားႀကိဳျဖစ္သည္။ ထူးျခားတာတစ္ခုက သူရတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းမသြားတာနဲ႔ စားဖိုမႈးတာဝန္ကို လုံးလုံးလ်ားလ်ား ယူျဖစ္တာပဲျဖစ္သည္။ မမေ႐ႊစင္အတြက္ ေန႔လည္စာကို ထမင္းခ်ိဳင့္နဲ႔ထည့္ၿပီး သြားေပးရသည္။ အခ်ိန္ဆိုသည္မွာ စိတ္ဆင္းရဲေနသူမ်ားအတြက္ ကုန္ခဲလြန္းေသာ္လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ေနထိုင္ရသူေတြအတြက္ အခ်ိန္ကုန္တာ ျမန္လြန္းလွသည္။ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ အခ်ိန္ေတြ ကုန္လာလိုက္တာ သူရစာေမးပြဲေျဖတဲ့ရက္ကို ေရာက္လာသည္။ မမေ႐ႊစင္ အလုပ္မအားတဲ့ၾကားက သူရကို ဂ႐ုတစိုက္ေက်ာင္းပို႔ေက်ာင္းႀကိဳ လုပ္ေပးရွာသည္။ မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ အၿပဳံးတစ္ခ်က္က စာေမးပြဲေျဖၿပီး ပင္ပန္းလာတဲ့ သူရကို အေမာေတြေျပေစသည္။ စာေမးပြဲၿပီးေတာ့ သုံးရက္ေလာက္သာျခားၿပီး သူရ ခရီးထြက္ဖို႔ျပင္ဆင္ရျပန္သည္။ ခရီးမထြက္ခင္ သုံးရက္လုံးလုံး တစ္ခ်ိန္လုံးလိုလို မမေ႐ႊစင္နဲ႔ ခ်စ္ျဖစ္သည္။ အသားျဖဴျဖဴ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ ေတာင့္ေတာင့္နဲ႔ မမေ႐ႊစင္ကို သူရ ကုတင္ေပၚမွာတစ္မ်ိဳး၊ စားပြဲေစာင္းမွာကုန္းၿပီး တစ္ဖုံ အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ျဖစ္သည္။

တစ္ခါတစ္ေလ မမေ႐ႊစင္ ေရခ်ိဳးေနတုန္း ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးေခါက္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာပဲ အားရပါးရခ်စ္ျဖစ္သည္။ ညဘက္ တီဗီၾကည့္ရင္းလည္း ဧည့္ခန္းထဲက ဆိုဖာေပၚမွာ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ခ်စ္ျဖစ္သည္။ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ခ်စ္ ႐ိုးမသြားႏိုင္နဲ႔ မမေ႐ႊစင္ကို သူရ တိုးတိုးၿပီးသာခ်စ္ေနမိသည္။ သူရ ခရီးထြက္ခါနီး ေနာက္ဆုံးည မမေ႐ႊစင္ သူရ ရင္ခြင္ထဲမွာ အိပ္ရင္းမ်က္ရည္ေတြဝဲေနတာေတြ႕သည္။ ”မမရယ္ … ဘာလို႔ ငိုတာလဲဟင္” မမေလ… ေမာင့္ကိုမခြဲႏိုင္ဘူး ေမာင္သာ တျခားေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ပါသြားရင္ မမေတာ့႐ူးမွာပဲ သိလား” ”အို.. မမရယ္ ေမာင္က ဘာလို႔တျခားမိန္းကေလးနဲ႔ ပါရမွာလဲ.. ေမာင္ေျပာၿပီးသားပဲ.. မ က ေမာင့္အတြက္ တစ္ေယာက္ထဲေသာ အခ်စ္ဆုံးမိန္းကေလးပါဆိုေန.. မငိုရဘူးကြာ… တိတ္ေတာ့…” သူရ မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ ပါးျပင္ေပၚမွာစီးက်ေနတဲ့ မ်က္ရည္ေလးေတြကို ဖြဖြေလးသုတ္ေပးရင္း ေခ်ာ့ေပးေနမိသည္။ သူရလဲ မမေ႐ႊစင္နဲ႔ ခြဲရမွာမို႔ဝမ္းနည္းပါသည္။ ဝမ္းနည္းတယ္ဆိုတာထက္ ငိုခ်င္သလိုႀကီးျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ ပိုမွန္မည္ထင္သည္။ သူရ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္မို႔ မငိုခ်င္ပါ။ သူရသာ ငိုလွ်င္ မမေ႐ႊစင္တစ္ေယာက္ပိုၿပီး ခံစားရမွာျဖစ္သည္။ သူရ ဝမ္းနည္းတဲ့စိတ္ကို ခ်ဳပ္တီးၿပီး မမေ႐ႊစင္ကိုသာ ပိုဂ႐ုစိုက္ၿပီး ေခ်ာ့ေနလိုက္သည္။ အခ်ိန္ေတြတျဖည္းျဖည္းခ်င္း ကုန္ဆုံးလာသည္။ သူရ ခရီးထြက္ရေတာ့မည္။ ညေနငါးနာရီကားနဲ႔ သြားရမည္။ သူရ အေဆာင္ျပန္ၿပီး အထုတ္အပိုးေတြ ျပင္ဆင္ရသည္။ မမေ႐ႊစင္ အထုတ္အပိုးေတြကိုကားနဲ႔ တင္ၿပီး သူရ ကားထြက္မဲ့ ဆုံရပ္ကိုလိုက္ပို႔သည္။ကားေပၚမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ဘာစကားမွ မေျပာျဖစ္ပဲ ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။ မုန္တိုင္းမလာခင္ ၿငိမ္သက္ေနျခင္းမ်ိဳးလားမသိေပ။ သူရ ကားေမာင္းရင္း မမေ႐ႊစင္ရွိရာ Lover seat ကိုတစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ မမေ႐ႊစင္ကား မွန္ျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္ကိုေငးၾကည့္ေနသည္။ မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာက ညိဳးေရာ္ေနသည္။ မ်က္ဝန္းေတြက အရင္လိုအေရာင္မေတာက္ပဲ ခပ္မႈိင္းမႈိင္းျဖစ္ေနသည္။ ေ႐ႊစင္ သူရေမာင္းတဲ့ ကားေပၚလိုက္စီးရင္း ကားေမာင္းေနတဲ့ သူရရဲ႕ မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ခိုးခိုးၾကည့္မိသည္။ ေ႐ႊစင္ စိတ္ထဲမွာအရမ္းငိုခ်င္ေနသည္။ သူရ အိပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း သူရရဲ႕မ်က္ႏွာလွလွကို ၾကည့္ၿပီးငိုရသည္မွာအေမာ။ ရည္းစားျဖစ္ၿပီး ႏွစ္ပတ္ေလာက္ပဲ တြဲရေသးခ်ိန္မွာ ႏွစ္လေလာက္ခြဲရတာမို႔ သူရနဲ႔မခြဲခ်င္ေသးတာလည္း ပါသည္။

မိန္းကေလးေတြနဲ႔ အတူတူသြားရမဲ့ ခရီးလည္းျဖစ္တာမို႔ သူရနဲ႔ ႐ြယ္တူေကာင္မေလးေတြ ၿငိသြားမွာလည္း စိုးရိမ္မိသည္။ ေ႐ႊစင္ အေတြးေတြ လြန္ေနတုန္း ကားထိုးရပ္သြားမွ သူရတို႔ အဖြဲ႕သားေတြ ဆုံဖို႔ခ်ိန္းထားတဲ့ ဆုံရပ္ကို ေရာက္ေနတာေတြ႕ရသည္။ တူညီဝတ္စုံေလးေတြနဲ႔ ဓာတ္ပုံ အ႐ိုက္ခံေနၾကသူမ်ားထဲမွာ ေကာင္မေလး ေခ်ာေခ်ာေလးေတြပါတာ ေတြ႕ေတာ့ေ႐ႊစင့္ရင္ေတြပိုၿပီး ပူေလာင္လာသည္။ ”မမ… ဆင္းေလ” သူရ ကားတံခါးလာဖြင့္ေပးရင္းေျပာသည္။ ေ႐ႊစင္ ကားေပၚကဆင္းၿပီး ဘာမွမေျပာႏိုင္ေသးပဲ သူရမ်က္ႏွာကိုသာ ခပ္ေတြေတြစိုက္ၾကည့္မိသည္။ ေ႐ႊစင့္ မ်က္လုံးမွာ မ်က္ရည္ေတြဝဲေနမည္ဆိုတာ ေ႐ႊစင္ကိုယ္တိုင္လည္း သိပါသည္။ “မမရယ္.. ဘာလို႔ငိုတာလဲ.. ႏွစ္လေလာက္ပဲ ဟာကို သၾကၤန္ၿပီးၿပီးခ်င္းျပန္လာခဲ့မယ္.. ဟုတ္ၿပီလား” ”အင္းပါ.. မ ဆီ ညတိုင္း ဖုန္းဆက္ေနာ္ ေမာင္.. ၿပီးေတာ့ တျခားေကာင္မေလးေတြနဲ႔လည္း ပူးပူးကပ္ကပ္ မေနရဘူးသိလား” ႏႈတ္ခမ္းေလးစူၿပီး ကေလးေလးလို တြတ္တီးတြတ္တာ ေျပာေနေသာ မမေ႐ႊစင္ကို ၾကည့္ရင္း သူရ အခ်စ္ေတြပိုလို႔ေနမိသည္။ ”ေအာ္… မက အဲဒါကို စိတ္ပူေနတာကိုး ဟားဟား… အပ်ိဳႀကီးေတာ္ေတာ္ေႂကြေနတယ္ဟုတ္လား” သူရ မမေ႐ႊစင္ စိတ္မပူေအာင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ ျပန္ေျဖေပးလိုက္သည္။ ”ေမာင္ေနာ္… အၿမဲတမ္း အဲလိုပဲ.. ကပ်က္ကေခ်ာ္နဲ႔.. မ ကအေကာင္းေျပာတာကို” ”အယ္.. ေမာင္လည္း အေကာင္းေျပာတာပဲေလ.. အပ်ိဳႀကီး ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ေရလည္ေႂကြၿပီး စိတ္ေတြပူေနတယ္ဆိုတာ မဟုတ္လို႔လား” ”ေတာ္ၿပီကြာ ေမာင္နဲ႔ ယွဥ္ေျပာတိုင္း မ ဘယ္ေတာ့မွ မႏိုင္ဘူး သြားေတာ့မယ္ လိမ္လိမ္မာမာေန၊ က်န္းမာေရး ဂ႐ုစိုက္…ဘိုင္…. ေမာင္…” ”ဘိုင္… မမ” သူရ ႏႈတ္ဆက္ရင္း ဖုန္းဆက္မယ္ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ လက္မနဲ႔ လက္သန္းကို နားမွာကပ္ၿပီး ဖုန္းေျပာတဲ့ ဟန္လုပ္ျပလိုက္သည္။ မမေ႐ႊစင္ ကားကိုေမာင္းထြက္ရင္း တာ့တာျပသြားသည္။ သူရ မမေ႐ႊစင္ကားကို မ်က္စိေအာက္က ေပ်ာက္သြားတဲ့အထိ မ်က္စိတစ္ဆုံး လိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ဟူး….။ ခ်စ္ရတဲ့ မမႀကီးနဲ႔ လပိုင္းေလာက္ခြဲရဦးမည္။ မမေ႐ႊစင္သူ႔ကိုလြမ္းသလို သူရလည္း ခရီးလမ္းတစ္ေလ်ာက္လြမ္းေနမွာပဲ ျဖစ္သည္။…ၿပီး