Unicode
**မျက်လုံးလေးမှေးစင်းပြီး ဖီးလ်တက်နေတဲ့ ဆရာမလေး၏ အပိုင်းဆက်**
မုန်တိုင်းထန်ခဲ့တဲ့ အခန်းကလေးက အခုတော့ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လွန်းနေပြန်တယ်။ အဝတ်မဲ့တဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာနှစ်ခု ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ပူးကပ်နေကြတယ်။ မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် စိုက်ကြည့်ရင်း ဘာစကားမှ မဆိုဖြစ်ကြသေးဘူး။ တစ်ယောက်ပါးပြင်၊ နဖူးပြင်တွေကို တစ်ယောက်က ဆွဲညှစ်လိုက်၊ ပွတ်သပ်လိုက်နဲ့ ရန်ဖြစ်ပြီး စိတ်ကောက်ခဲ့တဲ့ အချိန်ကာလတွေအတွက် နောင်တရနေကြတယ်။
“ကျနော့်ကို!! “ချို့”ကို!!”
“ခွိ! ဟိ!”
“ခွင့်လွှတ်ပါလို့ ပြောမလို့မလား”
ပြိုင်တူတောင် ပြောမိနေကြတာ အဟိ။
“ကျနော် မှားပါတယ် ဆရာမလေးရာ …။ ကျနော် အရမ်းရိုင်းသွားခဲ့တယ်နော်…။ အောက်တန်းစားလိုလို လုပ်လိုက်မိတယ်..။ အမှန်က ဆရာမလေးကို ချစ်လွန်းတော့ အူအရမ်းတိုသွားမိတာပါ..။ နောက်ကိုလေ.. အုဝု!”
ကျနော့်ပါးစပ်ကို လက်ဖဝါးလေးနဲ့ လာအုပ်ထားပြီး မျက်ရည်တွေရစ်ဝဲနေတဲ့ အကြည့်နဲ့ စိုက်ကြည့်နေတယ်။
“ဟေ့အေး! တကယ်တော့ ကိုယ်ထိလက်ရောက် လုပ်မိတာ “ချို”ပါ ကျမကောင်လေးရာ ..။ ချိုလေ ညတိုင်း အဲ့ဒါကိုတွေးမိပြီး ကြိတ်ငိုနေတာ …။ ချိုက ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်းနေသင့်တဲ့ သူမို့လို့ တအားရှက်ပြီး လုပ်လိုက်မိတာပါ..”
…. …. ….
“ဖိုးသက်လေး ကျမဆီ နောက်ရက် ရောက်လာတော့လည်း ဘယ်လိုပြန်ချော့ရမှန်း မသိတော့လို့ ငြိမ်နေမိတာပါ ….။ နောက်ရက်တွေပျောက်သွားတော့ ငါ့ကို ပစ်ပြေးပြီထင်တယ် စိတ်နာသွားပါပြီဆိုပြီး ညတိုင်းငို.. ငိုဖို့အားမရှိတော့အောင် မောလာမှ အိပ်ပျော်သွားခဲ့ရတာ ညတိုင်းပဲ သိလား”
ပြောရင်း မျက်ရည်တွေ ပိုးပိုးပေါက်ပေါက် ကျလာပြန်လို့ ကျနော်က တကျွတ်ကျွတ်နဲ့ စုပ်သပ်ပြီး ချော့ရင်း မျက်ရည်သုတ်ပေးနေရတယ်။
…. ….. ….
“အရမ်း နာသွားသလားဟင်”
ကျနော့်ဘယ်ဖက်ပါးကို လက်နဲ့ ဖွဖွပွတ်ပေးပြီး သနားကြင်နာဟန်လေးနဲ့ မေးနေတယ်။
“နာတာပေါ့ဗျ … ထမင်းတောင်မစားနိုင်ဘူး…။ ဖိုးသက်ချစ်ချစ်လို့ မပြောရဘူး လက်သံပြောင်ချက်က အိမ်ရောက်တာနဲ့ ပါးကယောင်ကိုင်းလာတာ ဟားဟား …။ ဒေါ်ကြီးကတောင် မသာလေး ဘယ်မှာရန်ဖြစ်လို့ အထိုးခံခဲ့ရပြန်ပြီလဲတဲ့…. ခွိ”
“ဆောရီးကွာ.. ကျမကို ပြန်ရိုက်လိုက်.. ရော့ရော့”
မျက်လုံးလေး စုံမှိတ်ပြီး ပါးကို ထိုးပေးလာတယ်။ တမင်မလုပ်မှန်း သိလို့လေ.. အမြင်ကပ်စရာ ဆရာမလေး ဟွန်း။
“ရိုက်ချင်ပါပူး … ဒါပေမယ့် အပြစ်တော့ ပေးရမယ်”
“ဘာအပြစ်လဲဟင်”
ကျနော်ပြန်မဖြေပဲ အမူအရာနဲ့ လုပ်ပြလိုက်တယ်။ သူ့လက်ညှိုးလေးကို ဆွဲယူပြီး ပါးစပ်နဲ့ ပြွတ်ပြွတ်ဆို စုပ်ပြလိုက်တယ်။ ပြုံးစိစိမျက်နှာပေးလေးနဲ့ ဒါများ ဆိုပြီး ချက်ချင်းဒူးထောက်ထိုင် ပွယောင်းယောင်းဖြစ်နေတဲ့ ဆံပင်တွေကို လက်နဲ့သိမ်း တစ်ပတ်လျှို ဆံထုံးဖြစ်အောင် ခပ်မြန်မြန်ချည်နှောင်လိုက်ပြီး ပက်လက်လှန်ထားတဲ့ ကျနော့်ပေါင်ကြားထဲ မျက်နှာလေးအပ်ချလိုက်ပြီး မပျော့တပျော့ဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်လိင်တံကို နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးနဲ့ စုပ်ယူလိုက်တယ်။ ခေါင်းထောင်ထကြည့်နေရင်း ကျနော့်ကို ပါးစပ်ကစုပ်၊ လက်ကလျှောတိုက်ပြီး ထုပေးနေတဲ့ ဆရာမလေးကို ရယ်ချင်နေတဲ့ အသံနဲ့ …..
“ဒါလောက်နဲ့တော့ မကျေဘူးနော်.. ဟွန်းဟွန်း …။ လယ်ဒီဖြစ်တာနဲ့ ဟတ်ကလုတ် တက်စီးပေးရမှာ … ဒါပဲ..”
“အွန်းးး”
ပါးစပ်ထဲမှာ ဟိုဟာကို ငုံထားရတော့ အဲ့လိုအသံပဲ ထွက်လာတယ်။ မျက်လုံးကလေးကတော့ ပြူးပြူးလေး လုပ်ပြတယ်..။ ပြီးတောမှ လက်က ဆက်ထုပေးနေရင်း ပါးစပ်ထဲက လိင်တံကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး..
“ဒီတစ်ခါ “ချို” ကြမ်းရမယ့် ကလှည့်ပေါ့ … အဟိ..။ အောက်ထပ်က ကလေးတွေ သူတို့ဆရာမ ကြိုးခုန်နေတယ်လို့ ထင်မလား ..။ ငလျင်လုပ်နေတယ် ထင်မလားပဲနော်..”
ပက်လက်လှန်အိပ်ထားရာကနေ ခေါင်းထောင်ထပြီး အပေါ်အောက် တုန်ခါခုန်ပေါက်နေတဲ့ ဝါဝင်းစိုပြေအိထွားတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်နဲ့ အုပ်ကိုင်ထားရင်း ချေမွဆုပ်နယ်ပေးနေမိတယ်။ ဒီတစ်ခါ သူကြမ်းရမယ့် အလှည့်ဆိုတဲ့အတိုင်း အံကလေးတင်းတင်းကြိတ်လို့ ကျနော့်ကို မြင်းတက်စီးနေတဲ့ ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေ့ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းလေးက ချွေးသီးလေးတွေနဲ့ စိုလက်လက်ကလေး။ ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို လက်နဲ့ထောက်ထားရင်း ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လို့ တဖန်းဖန်းဆောင့်ချရင်း သူမအဖုတ်ထဲ စီးပိုင်တင်းကြပ်စွာ ထိုးခွဲဝင်ရောက်သွားတဲ့ လိင်တံကိုလည်း ငုံ့ငုံ့ကြည့်နေသေးတယ်။ နည်းနည်းလေး ဆောင့်ချလိုက်.. ညောင်းလာပြီဆို အဆုံးထိ ဖိသွင်းထားရင်း တဇွိဇွိနဲ့ မုန့်ကြိတ်ဆုံ လှည့်သလို မွှေလိုက်နဲ့ ကျနော့်ကို စိတ်ရှိလက်ရှိ တက်ပြီး သောင်းကျန်းနေတော့တာပဲဗျ။ ခံနေရတဲ့ ကျနော့်ခင်မျာလည်း အံကိုကြိတ်ပြီး ကောင်းလွန်းတဲ့ ကာမအရသာကို အပြည့်အဝရနေတာပေါ့။
ဖောက်…ဖောက်… ဖတ်..ဖတ်..ပလွတ်
ဆက်တိုက်ဆောင့်ချနေရာက ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ၃-၄ ချက် ဆောင့်အပြီး အဖုတ်ထဲက ကျနော့်လိင်တံကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ရင်ထဲမှာ ဟာကနဲ ဖြစ်သွားပြီး လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ဆရာမလေး ကျနော့်ကိုယ်ပေါ်က ဆင်းသွားပြီး ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ လေးဖက်ကလေးထောက်.. တင်ကလေးကော့ထားပေးနေတာ တွေ့ရလို့ ဆတ်ကနဲ ထထိုင်လိုက်ပြီး ပြူစစဖြစ်နေတဲ့ တင်ပါး ဖွေးဖွေးကြီး နှစ်ခုကြားက အရည်တွေစိုအိနေတဲ့ အဖုတ်ဝမှာ လိင်တံကိုတေ့ပြီး ဒူးထောက်လျှက် ဖိသွင်းလိုက်တယ်။
“အားးးး”
တစ်ချက်ထဲနဲ့ အဆုံးထိဝင်သွားတော့ ဖင်ကုန်းထားပေးတဲ့ ဆရာမလေးခင်မျာ ခါးကလေး ပိုညွှတ်ကျသွားပြီး လည်တိုင်ကလေး မော့ကနဲ ဖြစ်သွားရှာတယ်။ နက်မှောင်တဲ့ ဆံနွယ်တွေကို ဆံထုံးကလေးဖြစ်သလို ကပိုကရိုထုံးဖွဲ့ထားတဲ့ ချစ်သူဆရာမလေးကို လေးဖက်ထောက်လျှက်ကလေး အနောက်ကနေ ဆောင့်လိုးနေရတာ ဘယ်လောက် ဇိမ်ရှိလိမ့်မလဲဆိုတာ တွေးသာကြည့်ကြပါတော့ဗျာ။ အားရစရာကောင်းလွန်းတဲ့ တင်ပါးနှစ်ခုကို စုံကိုင်ထားရင်း ဖင်နှစ်ခြမ်းကို ဖြဲလို့ တဖောင်းဖောင်းမြည်အောင် ဆောင့်ဆောင့်သွင်းနေမိတာပေါ့။ အရှိန်တော်တော်ရလာတော့ ကျနော့်ဆောင့်ချက်တွေက မညှာမတာဖြစ်လာပြီ။
“ဖိုးသက်လေး.. ဆောင့်.. ဆောင့်ကွာာာ … “ချို” မနာတော့ဘူး မြန်မြန်လေးလုပ်… ရှီးးးး”
ဖန်း…ဖန်း…ဖျောက်..ဖျောက်..
“ချစ်တယ်ဗျာ… ဆရာမလေး.. ကျနော် တအားကောင်းလာပြီ.. ကျနော် ပန်းထုတ်မိတော့မယ်.. ဖူးးးး”
“အားးး … ချိုတအားမော ..မော လာပြီ …အားးးး”
ကျနော့်ဆောင့်ချက် ဘယ်လောက်ပြင်းသွားသလဲဆိုရင် ဆရာမလေးရဲ့ ဆံပင်တွေ ချည်ထုံးတာတောင် အကုန်ပြေကျသွားတယ်။ ခေါင်းကလေး ငုံ့ထားရင်း ကျနော်ဆောင့်အသွင်းမှာ နောက်ပြန်ကော့ပြီး တင်ပါးနဲ့ ပြန်ဆောင့်လာတာအတွေ့ ဖောင်းကနဲ.. ဖောင်းကနဲတောင် မြည်သွားတယ်။ ဝိုင်းစက်စက် တင်းပြောင်လွန်းတဲ့ တင်ပါးသားကြီးတွေတောင် လှိုင်းထပြီး တုန်ခါသွားတဲ့အထိ နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ ဆောင့်အားက ပြင်းထန်လွန်းနေတယ်။ နောက်ဆုံး မျက်လုံးထဲမှာ မီးပွင့်တွေ မြင်လိုက်ရတဲ့အထိ အပြင်းထန်ဆုံး ဆောင့်လိုးရင်း ဒုတိယအကြိမ် ပူနွေးတဲ့ သုတ်ရည်တွေကို အဖုတ်ရဲရဲကလေးထဲ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်ပြီး ဆောင့်လိုးနေတာကို အရပ်မှာ လေးဖက်ထောက်ထားတဲ့ ဆရာမလေး ကြမ်းပြင်ပေါ် မှောက်လျှက် ဝုန်းကနဲ ပစ်ကျသွားရှာတယ်။
အဖုတ်နဲ့ လိင်တံ ဆွဲမချွတ်သေးပဲ တပ်လျှက်တန်းလန်းကြီး ကျနော်လည်း အပေါ်ကနေ ထပ်လျှက်ပါသွားတော့ အောက်က ဆရာမလေးခင်မျာ အင့် ကနဲနေအောင် အသံထွက် ညည်းသွားရှာတယ်။ အဖုတ်ထဲက လိင်တံက တင်းကနဲ တင်းကနဲ ဇိမ်ယူနေသလို ကျနော့်အောက်က တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်နေတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ နားရွက်ကလေးတွေ၊ ဂုတ်ပိုးလေးတွေကို ကျနော် ဖွဖွလေး ကိုက်လိုက် လျှာနဲ့လိုက်လျက်လိုက် လုပ်ပေးနေဆဲပဲ။
ဒေါက်..ဒေါက်..
“ချိုမေ… ချိုမေ.. မိချိုမေ … တံခါးဖွင့်စမ်း ..”
ဒေါက်..ဒေါက်.. ဒုံး..
…. …. ….
“တံခါး အခုဖွင့်စမ်း … ငါပြောနေတယ်နော်”
နှစ်ယောက်သား ဝရုန်းသုံးကားတွေ ဖြစ်ကုန်တယ်။ ချွတ်ချထားတဲ့ အဝတ်တွေကို အပြေးအလွှား ဝတ်နေရတယ်။ အပြင်က တံခါးခေါက်သံက ဆူညံနေသလို အော်ခေါ်သံတွေကလည်း ဒေါသသံတွေပါနေတာကိုး။ နားမလည်နိုင်တဲ့ အကြည့်နဲ့ ဆရာမ ဒေါ်ခင်ချိုမေ့ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အရိုက်ခံရတော့မှာ ကြောက်နေရှာတဲ့ ကလေးမလေးလို မျက်လုံးလေးဝိုင်း ငိုမဲ့မဲ့နဲ့
“အမေ့အသံ.. အမေ ဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ မသိဘူး”
လို့ ငိုသံပါလေးနဲ့ တိုးတိုးကပ်ပြောလာလို့ ကျနော် ခေါင်းနပမ်းကြီးသွားတယ်။ ကျနော်တို့ ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ.. ပြူတင်းပေါက်ကနေ သစ်ပင်ပေါ်တက်ပြီး ဆင်းပြေးရမလား။ ဒါပေမယ့် အခုအော်ခေါ်နေတဲ့ ဒေါသသံကို နားထောင်တာနဲ့ ကျနော် သိလိုက်ပါပြီ။ ဆရာမလေးရဲ့ အမေဟာ ကျနော်တို့ သောင်းကျန်းတဲ့ အသံတွေကို ကြားပြီးလောက်ပါပြီ။ ဒါကြောင့် အပြင်ကနေ အသားကုန် အော်ဟစ်နေတာပေါ့။ ဆရာမလေးကို ကြည့်လိုက်တော့ ကူကယ်ရာမဲ့နေတဲ့ ရုပ်ကလေးနဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ ငုတ်တုတ်ကလေး မျက်ရည်ဝိုင်းပြီး ကျနော့်ကို ကြည့်နေရှာတယ်။ အသက်ကို ပြင်းပြင်းတစ်ချက်ရှူလိုက်ရင်း ကျနော့်အဝတ်အစားတွေကို ပြန့်ပြန့်ရံ့ရံ့ဖြစ်သွားအောင် တစ်ချက်ဆွဲဆန့်ပြီးတာနဲ့ အိပ်ခန်းတံခါးဆီ ခြေလှမ်းလိုက်တယ်။ ကလန့်ဖြုတ်လိုက်တာနဲ့ အသားဖြူဖြူ ရုပ်သန့်သန့်နဲ့ အသက် ၅၀ ကျော် အန်တီကြီးတစ်ယောက် ဘွားကနဲ ပေါ်လာတယ်။
“ဘယ်မလဲ.. ချိုမေ..”
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ ငုတ်တုတ်ကလေးထိုင်နေတဲ့ ဆရာမလေးဆီ ခြေလှမ်းကျဲကြီးနဲ့ ကပ်သွားပြီး ဆရာမဆံပင်ရှည်တွေကို ဖမ်းဆွဲ.. ဆတ်ကနဲ ပါးဆွဲချလိုက်တယ်။
ဖြန်း! ဖြန်း!
“အရှက်မရှိတဲ့ ဟာမ”
ဆရာမလေးခင်မျာ အံကလေးကြိတ်ပြီး မျက်လုံးစုံမှိတ် ခံနေရှာတယ်။
…. …. …..
“ကိုယ့်တပည့်နဲ့ ဒီအရွယ်ကြီးရောက်မှ ဖြစ်ရသလား ….။ နင့်ကို အသေသတ်တာပဲ အေးမယ်…။ ကဲဟယ်! ကဲဟယ်!”
ဖြန်း! ဖြန်း
“အီးဟီးဟီး.. ချိုမေကို အမေသတ်ချင်လည်း သတ်ပါ …။ ဒါချိုမေ့ ချစ်သူပါ …။ ချိုမေ အမေ့စကား တသက်လုံး နာထောင်ခဲ့ပါတယ် …။ ဒီတစ်ခါတော့ … အီးဟီးး”
ကျနော်ချစ်တဲ့ မိန်းမကို ဒီလောက်ကြီး ရိုက်နှက်နေတာ မြင်ရတော့ ရင်ထဲမှာ မချိတော့ဘူးဗျာ။ ဘယ်လိုမှ မခံနိုင်တော့တဲ့အဆုံး အတင်းဝင်ပြီး ဆရာမလေးကို ဖက်ထားပေးရင်း ကျနော့်ကိုယ်နဲ့ ကာထားပေးလိုက်မိတယ်။ အဖွားကြီးက နှစ်ယောက်စလုံးကို သိမ်းကြုံးပြီး တဖြောင်းဖြောင်း ချတယ်ဗျ။ ကုတင်ပေါ်မှာ လုံးထွေးကုန်ရော။ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲမှာ မြုပ်နေတဲ့ ဆရာမလေးခင်မျာ သက်သာရာ နည်းနည်းရသွားရှာပေမယ့် ကာထားပေးတဲ့ ကျနော့်ကျောပြင်ကို တအုံးအုံးနဲ့ ထုနေတဲ့ အဖွားကြီးလက်ဆက ပြင်းလွန်းတယ်။ လွှဲရိုက်ရင်းနဲ့ မောလာသလားမသိဘူး ရပ်သွားတယ်။ အဲ့ဒီတော့မှ ကျနော် ခေါင်းထောင်ထလာပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင် စကားပြောဖို့ ဟန်အပြင် ပါးတွေထူပူသွားပြန်ရော။
“နင်လား ငါ့သမီးလေးကို ဖျက်ဆီးတဲ့ကောင်…”
ဖြန်း.. ဖြန်း..
“အမေ! အမေ.. သမီးကို သတ်ချင်သတ်လိုက်ပါ …။ သမီးကောင်လေးမှာ အပြစ်မရှိပါဘူး ..။ အီးး မလုပ်ပေးပါနဲ့ … တော်ပါတော့ အမေရယ်”
ဆရာမလေးက ဘယ်ပြန်ညာပြန် ကျနော့်ကို ပါးပိတ်တီးနေတဲ့ သူ့အမေကို ဆွဲထားတယ်။ ကျနော်ကတော့ တောင့်တောင့်ကြီး ရပ်နေရင်းက တောင်းပန်တဲ့အကြည့်နဲ့ ကြည့်ပြီး ပေခံနေလိုက်တယ်။ အဲ့ဒီနောက်မှာ အရာရာအားလုံးဟာ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သွားပြီ။ မျက်ရည်တွေသုတ်နေတဲ့ ဆရာမလေးက ခေါင်းကလေးငုံ့ပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ ဒူးပေါ် မျက်နှာအပ်ထားတယ်။ ကုတင်စောင်းမှာ ထိုင်နေတဲ့ အဖွားကြီးက ပြူတင်းပေါက်ကနေ အပြင်ကို ငေးသလိုလုပ်ရင်း ရှက်ရှာလွန်းလို့ ကျခဲ့မိတဲ့ မျက်ရည်တွေကို ခိုးသုတ်နေတယ်။
“ကျ.. ကျနော် ဆရာမလေးရဲ့တပည့် မဟုတ်ပါဘူး ဒေါ်ဒေါ်ခင်ဗျ”
ကျနော် စကားစလိုက်တော့ ဆတ်ကနဲ လှမ်းကြည့်လာတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘာမှပြန်မပြောဘူး။
….. …… …..
“ကျနော် မိကောင်းဖခင် သားသမီးပါခင်ဗျာ …။ ဒီလိုဖြစ်တာလည်း ကျနော့်အပြစ်ပါ။ ဒေါ်ဒေါ့်သမီးလေး အပြစ် မဟုတ်ပါဘူး …။ ကျနော့်ကြောင့်ပါ။ သူ့ကို မရိုက်ပေးပါနဲ့တော့။ ကျနော့်ကို ထပ်ရိုက်ချင်သေးရင် ရိုက်ပါ ကျနော်ခံပါ့မယ်..”
“အေး! မိကောင်းဖခင် သားသမီးဆိုပြီး ဘယ်လိုလုပ် ငါ့သမီးအိပ်ခန်းထဲ ဝင်နေတာလဲ …။ ငါ့သမီး အပြစ်ရှိမရှိ မင်းနဲ့မဆိုင်ပါဘူး”
“ကျ.. ကျနော် ဆရာမလေးကို မိသားဖသားပီပီ လာတောင်းရမ်းပြီး ယူပါ့မယ်”
“မင်းက ဘယ်ကကောင်မှန်းမသိ ငါ့သမီးလေးကို ဟင်းရွက်ကစွန်း မှတ်နေလို့လားကွယ့် …။ ပြောလိုက်ရမကောင်း ရှိတော့မယ်”
“ကျနော့်အဖွားက ဒေါ်ခင်ပါခင်ဗျာ”
“ဘယ်က ဒေါ်ခင်လဲ”
“မယ်မယ်ခင်ပါ …။ ဒေါ်ဒေါ်သဘောတူရင် နက်ဖြန် မနက် အဖွားကို ကျနော်ကိုယ်တိုင်ခေါ်ပြီး လာကြောင်းလှမ်းပါ့မယ်”
“ဒါဆို မောင်ရင်က ဒေဝီခင့်မြေးလား”
“ဟုတ်”
ကျနော်တို့မြို့က မဟုတ်ပေမယ့် ဒီနယ်တဝိုက် လူတိုင်းသိတဲ့ ကျနော့်အဖွားအကြောင်းတော့ ကြားဖူးပုံရတဲ့ ဆရာမလေးအမေ ငြိမ်ကျသွားပြီး မျက်နှာမှာ အတန်ငယ် စိတ်သက်သာရာ ရသွားသလို ဖြစ်သွားတယ်။ တဟင့်ဟင့်ရှိုက်ငိုနေဆဲ ဆရာမလေးကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ကျနော့်ကို အားကိုးတကြီး မျက်နှာလေးနဲ့ ငေးနေရှာတယ်။ အားပေးတဲ့ အပြုံးနဲ့ ကျနော် ပြုံးပြလိုက်ရင်း .. ..
“”ချို” ဘာမှမစိုးရိမ်နဲ့နော်။ “မောင်” နက်ဖြန်မနက် အဖွားကိုခေါ်ပြီး လာခဲ့မယ်။ ဘာမှကြောက်စရာမလိုဘူး သိလား”
ရည်းစားဖြစ်လာတဲ့ သက်တမ်းတစ်လျှောက် ဆရာမနဲ့ဖိုးသက်ပဲ ခေါ်လာရာက သူ့အမေကြီးရှေ့မှာမှ ချိုတွေ မောင်တွေ ဇွတ်ခေါ်ပစ်လိုက်တာကို မျက်လုံးလေးပြူးပြီး အံ့သြသလို ငေးနေတယ်။
“ဒေါ်ဒေါ် ကျနော့်ကို ခွင့်ပြုပါဦး ခင်ဗျ …။ လူငယ်တွေမို့ ဒေါ်ဒေါ်စိတ်အနှောက်ယှက်ဖြစ်အောင် လုပ်မိခဲ့တာတွေကိုလည်း ခွင့်လွှတ်ပေးပါခင်ဗျာ..”
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကြမ်းပြင်ပေါ် ဆောင့်ကြောင့်လေး ထိုင်ချလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ် တင်ပါးလွှဲထိုင်နေတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ အမေကို ခပ်တည်တည်နဲ့ ထိုင်ကန်တော့ပစ်လိုက်တယ်။ ဟိုသေနာကြီး ကိုရွှေဘသာတွေ့ရင် အေဘေးလေး မင်းကတော့ ဖဲသမားလို့ မပြောရဘူး ဉာဏ်ချည်းပဲလို့ ပြောမှာ သေချာတယ်။
လက်အုပ်ချီပြီး ထိုင်ကန်တော့နေတဲ့ ကျနော့်ကို သူ့အမေရဲ့ ကိုယ်လုံးနောက်ကနေ ချောင်းကြည့်နေတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာကလေးတောင် ပြုံးယောင်ယောင်လေး ဖြစ်သွားတယ်။
………………………………………………
နက်ဖြန်မနက် အိပ်ယာထတာနဲ့ အဖွားရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းခွေ့ပြီး “မိန်းမလိုက်တောင်းပေးတော့” လို့ ကျနော် ပူဆာတဲ့အခါ အဖွားက မနက်စာစားပြီးလို့ လက်ဖက်ရည်အချိုသောက်ရင်း ဆစ်ကလက် (စီးကရက်) လေး တဖွာဖွာလုပ်နေရာက “ဟေ!အဟုတ်လား..” လို့ အံ့သြသွားလိမ့်မယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော့်ကို ဘာမဆို အလိုလိုက်တဲ့ အဖွားမို့ သွားကြတာပေါ့လေကွယ်လို့ ပြောမှာသေချာတယ်။ ကျနော့်ကို အခုထက်ထိ ဆိုးပေတေလို့ကောင်းနေဆဲ ကလေးပေါက်စလေးလို့ မှတ်ယူနေကြတဲ့ အဒေါ်တွေက တပွမ်ပွမ်နဲ့ တစ်အိမ်လုံး ဆူညံသွားအောင် သောင်းကျန်းလိမ့်မယ်။ ကိစ္စမရှိဘူး။ ကျနော့်ကောင်မလေး ဗိုက်ကြီးနေပြီဗျလို့ လိမ်လိုက်မယ်ဗျာ။ ဒါဆို သူတို့ငြိမ်ကျသွားပြီး မဖြစ်မနေ အတင်းလိုက်တောင်းပေးတော့မှာ သေချာတယ်။
ဒေါ်လေးခင်ခက်ကတော့ သူ့သူငယ်ချင်း ချောချောလှလှ အပျိုကြီးပေါက်စလေးဟာ ကျနော့်ဇနီးလောင်းဆိုတာ သိသွားရင် ဘယ်လိုနေမယ် မသိပါဘူးဗျာ အဟီး။
————————————————
မနက်ခင်း ဝေလီဝေလင်းအချိန်မှာ ကျနော်တို့ ခြံဝင်းထဲ လူတွေ ရှုပ်ထွေးစည်ကားနေပါတယ်။ ဒီနေ့ မနက်ခင်းမှာ လူမိုက်ကလေးနဲ့ သူ့ဆရာမလေးတို့ရဲ့ မင်္ဂလာဆွမ်းကျွေး ရှိတယ်လေ။ သတို့သမီးက ဧည့်ခံပွဲ မဟုတ်သေးပဲ သံဃာတော်တွေ ဆွမ်းကျွေးမယ့် မနက်ဆိုတော့ ခပ်ရိုးရိုးယဉ်ယဉ်လေးပဲ ဝတ်စားထားပြီး အဖွားနားမှာ ခြေဆုပ်လက်နယ်လုပ်ရင်း ကပ်ချွဲနေသလို ကျနော့်အဒေါ်တွေကတော့ မမဝါ.. ကိုရွှေဘတို့နဲ့အတူ ချက်ပြုတ်ရေးမှာ ဦးစီးဦးဆောင်လုပ်ပြီး အလုပ်ရှုပ်နေကြတယ်။
ကျနော်ကတော့ ခိုင်မာတဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုနဲ့ အတူ စတိုခန်းထဲက ဖွက်ထားတဲ့ ဂျပ်စက္ကူဗူးကလေးကို သွားထုတ်ယူလာခဲ့တယ်။ ခြံထောင့်က လူရှင်းတဲ့ ငှက်ပျောပင်အုပ်အုပ်နား ရောက်တော့မှ ဘေးနားမှာ အသင့်ရှိထားတဲ့ ထင်းပုံထဲက ထင်းချောင်းတွေကို ယူလိုက်ပြီး မီးပုံတစ်ခု ဖိုလိုက်တယ်။ မီးတောက်တွေ အရှိန်ကောင်းလာတော့ စက္ကူဗူးထဲက သစ်သားရုပ်ထုလေးကို ထုတ်ယူလိုက်ပြီး နောက်ဆုံးအနေနဲ့ စူးစိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ ကံအကောင်း အကြောင်းမလှစွာနဲ့ မကျွတ်မလွှတ် ဖြစ်နေရှာတဲ့ ဟော့ဒီသစ်သားရုပ်ထုလေးထဲက အမည်မသိ ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးဟာ နှစ်ပေါင်းဘယ်လောက်ကြာအောင် ဝဋ်ကြွေးတွေ ဆပ်နေခဲ့ရသလဲ ကျနော် မသိပါဘူး။ သို့သော် ယခုအခါမှာတော့ ကျွတ်လွှတ်သွားစေချင်ပါပြီ။ လူကောင်းသူကောင်း မဟုတ်သူတွေလက်ထဲ ရောက်သွားရင် မတော်တရော်တွေ ဖြစ်ကုန်တော့မယ်ဆိုတဲ့ အတွေးကြောင့်လည်း ကျနော် ဒီအရုပ်ကလေးကို မီးရှို့ပစ်လိုက်ချင်တာပါ။ မကြာခင် ကြွလာမယ့် ရဟန်းတော်တွေဆီက တရားနာယူပြီး အမျှပေးဝေတဲ့အခါ ကျနော်သူ့ကိုလည်း အမျှပေးပါ့မယ်။ နောင်သံသရာ အဆက်ဆက်မှာ ဒီလို ဘဝမျိုး မကြုံပါစေနဲ့တော့လို့ လူနီကြီးကို လက်နက်ချသွားပြီဖြစ်တဲ့ လူမိုက်ကလေး ဖိုးသက်က မေတ္တာပို့ တောင်းဆုချွေချင်ပါတယ်။
“ဟကောင်! အေဘေးလေး ဘာတွေမီးရှို့နေတာလဲဟ။ နင့်ရည်းစားဟောင်းရဲ့စာတွေ ဖျောက်ဖျက်နေတာလား”
“မဟုတ်ပါဘူး ကိုရွှေဘရယ် …။ ဟိုးတလောက ဘုရားပွဲသွားကြတဲ့ညက ခင်ဗျား ဒုက္ခရောက်ခဲ့ဖူးတယ်မလား..။ အဲ့ဒီဇာတ်လမ်းရဲ့ လက်သယ်တရားခံကို အခု မီးသင်းဂြိုလ်နေတာဗျို့”
“ဟင်! နင်အဲ့ဒါ ဘယ်လိုသိနေတာလဲ ..။ ငါလည်း မပြောဖူးပါဘူး ..။ ငါက ဘာဒုက္ခရောက်ခဲ့တာလဲ ပြောစမ်းပါဦး”
“အတိအကျတော့ ကျနော် ဘယ်သိပါ့မလဲဗျ …။ ဒါပေမယ့် လူနီကြီး လာခေါ်သွားတယ်မလား ခွိ …။ ကိုယ့်ဆရာက တစ်ညထဲမှာ တစ်ယောက်မက လျှောက်တွယ်ပစ်လိုက်ပုံရတယ် …။ နောက်တနေ့ မနက် ခင်များမျက်နှာက ချောင်ကျနေတာလေ ဟီဟိ”
“ဟမ်.. ဖိုးသက် … အဲ့ဒါ.. အဲ့ဒါ”
“ဟားဟား နားထောင်.. ကျနော်ရှင်းပြမယ်”
#@!$%&*!@#$%&*%$#
………………………………………………
ရုပ်ရှင်ဇာတ်ကားထဲကလို စာတမ်းထိုးလိုက်ရရင်တော့ “တစ်နှစ်ခန့်ကြာသော်” ပေါ့။
“မောင်ရေ! မောင်”
…. …. ….
“မောင်လို့ … ချို ခေါ်နေတယ်ကွာ ..”
…. …. ….
“ဟေ့ကောင် “ငသက်” ငါဒီလောက် အော်ခေါ်နေတာ နားပင်းနေသလား။ ငါ နွားနို့ခွက်နဲ့ လှမ်းထုလိုက်ရ..”
“”ချိုကြီး” မောင် အလုပ်ရှုပ်နေတာ မမြင်ဘူးလား …။ ဘာဖြစ်လို့ ဆူညံနေရတာလဲ ခွီးတယ်ဗျာ”
“ဟေ့အေး! မသိပူး ငါပျင်းတယ် ဗီဒီယို ခွေသွားငှါးပေးချေ ..။ ချောင်ယွန်ဖတ် ဇာတ်ကားအသစ်ထွက်တယ်တဲ့အေ့…။ “ဖဲဘုရင်” တဲ့ …။ အရမ်းကောင်းတယ်လို့ပြောတယ်။ အခုထ.. အခုထ.. အခုသွားငှါးပေး …။ မောင်မထရင် ငါ့ဖာငါ သွားငှါးမှာနော် ဘာမှတ်လဲ ဟွန်း!”
“ဖိုးသက်!!!”
“ဗျာ.. အဖွား”
“င့ါမြေးမလေး နင့်ကို ဘာလုပ်ခိုင်းနေသလဲ မကြားဘူးလား .. အခု သွားငှါးပေးလိုက်စမ်း”
“ကျွတ်!”
အဖွားရဲ့ တစ်ချက်လွှတ်အမိန့် ချမှတ်တဲ့နောက် ဘာမှပြန်မပြောရဲတော့ပဲ ကုန်အဝယ်စာရင်း လယ်ဂျာ စာအုပ်ကို ဆတ်ကနဲပိတ်ပြီး ထထွက်ခဲ့ရတယ်။ ဧည့်ခန်းထဲက ဆက်တီခုံရှည်ပေါ်မှာ ခေါင်းအုံးတွေကြားထဲ ဘုရင်မစတိုင်နဲ့ လှဲနေရင်းက ဝမ်းသာအားရ ဖြစ်နေတဲ့ မျက်နှာနဲ့ ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်နေတဲ့ ဗိုက်ကြီးသည်ကြီးကို မင်းတော့ နာမယ် ဆိုတဲ့ အကြည့်နဲ့ ဂျိုကြည့်တစ်ချက်ကြည့်ရင်း ရပ်ကွက်ထိပ်က ဗီဒီယိုအခွေငှါးဆိုင်ဆီ ခပ်သုတ်သုတ်ကလေး လျှောက်လာခဲ့တယ်။ ဒီဟာမ ဘာဖြစ်နေမှန်း မသိပါဘူးဗျာ။ ဗိုက်ကြီးလာကတည်းက ဖဲထုပ်ဝယ်ပေးဆိုပြီး ဇာတ်လမ်းစလာတာ။ နောက်ပိုင်း ဖဲရိုက်တာပါ သင်ပေးဆိုပြီး ပူဆာလာရော။ အိမ်ထောင်ကျပြီဆိုပြီး မဆိုးမမိုက်တော့တဲ့ ကျနော် အခုမှ ဝဋ်လည်နေပြီလေ။
ညအိပ်ပီဆိုလည်း “ဟောလီးဝုဒ်” တစ်ပွဲလောက် ဆွဲဦးမယ် ဘာညာတွေ ညောင်တယ်။ တော်ပြီလို့ ငြင်းရင် ငါ နက်ဖြန် နင့်အလစ်မှာ ဒီဗိုက်ကြီးနဲ့ ကြိုးခုန်ပစ်လိုက်ရမလားလို့ ခြိမ်းခြောက်တာနဲ့ စိတ်ကျေနပ်အောင် ဖဲတစ်ပွဲနှစ်ပွဲလောက် မအိပ်ခင် တူတူရိုက်ပေးနေရတယ်။ အဲ့လို ခြိမ်းခြောက်တာက တစ်ပိုင်း၊ ကျနော့်ကို ညစာမကျွေးမှာ ကြောက်တာကလည်း တစ်ပိုင်းပေါ့လေ ဟီးဟီး။
ဗိုက်ကြီးကြီးနဲ့ လုပ်တုန်းလားလို့မေးရင် လုပ်ပါ့လို့ ဖြေရမှာပဲ။ ခင်ညားတို့ ရူပပေဒဆရာမလေးက ဗိုက်ကလေးပူလာမှ ပြည့်ပြည့်လုံးလုံး ဟာသရုပ်ကလေးပေါက်ပြီး ပိုပိုလှလာတာကိုးဗျ။ ချိုဗူးကြီးတွေက ပိုဆူဖြိုးလာသလို.. ကိုယ်လုံးလေးကလည်း ပိုတောင့်ပိုထွားလာသလို ဖြစ်လာတော့ (ရုပ်ကလေးကလည်း ကျနော့်မျက်စိထဲ ပိုလှလာတယ်) ကျနော်မလုပ်ပဲ မနေနိုင်ပါဘူးဗျာ။ အဲ့ဒါကို ဒင်းက ဟောက်သေးတယ်.. မောင်! နင့်ကလေးမွေးလာမှ ဆံပင်တွေ ဖွေးဖွေးဖြူတာမျိုး ဖြစ်နေရင် နင်တရားခံနော် တဲ့ ဟားဟား။
ကျနော့် အဒေါ်တွေကလည်း သူ့ကိုဆို သည်းသည်းလှုပ် ချစ်ကြရာကနေ (ချစ်မှာပေါ့လေ သူတို့တူလေး အပိုးကျိုးသွားတာ ဒီမိန်းမကြောင့်ကိုး) အခုလို ကိုယ်လေးလက်ဝန်ရှိလာတော့ ပိုတောင်သည်းလာကြတယ်။ အဲ့လိုသည်းလာလေလေ ဒင်းက အိမ်မှာ ဘုရင်မကြီး စတိုင်ဖမ်းလာလေလေမို့ စပ်မြင်တောင် ကပ်လာတယ်။ ခုနက အဖြစ်အပျက်ပဲ ကြည့်တော့လေ။
“ဟဲ့! ဒါကဘယ်တုန်း ရေးကြီးသုတ်ပျာနဲ့”
“မမဝါ.. မပြောချင်တော့ပါဘူးဗျာ …။ အိမ်က “ကိုဝင်းကြည်” က ဖဲချတဲ့ဗီဒီယို ကြည့်ချင်ပါတယ်ဆိုလို့ အခွေသွားငှါးမလို့ဗျ”
“ဟာဟ.. နင်တော့ သားလေးမွေးလာရင် ဝဋ်လည်ဦးမှာ မြင်ယောင်သေးတယ် ကွယ် …”
“မမဝါတို့ကော ကလေးတွေဘာတွေ မယူတော့ဘူးလား ဟီးဟီး”
“ဟဲ့! နင့်အစ်မကို ကလေးတွဲလောင်း မုဆိုးမဘဝနဲ့ ကျန်ခဲ့စေချင်တာလား …။ ပေါက်ကရတွေ လျှောက်မပြောစမ်းနဲ့ ဟွန်းး။ အမယ်မယ်.. ရှင်ကြီးက ဘာပြီတီတီလုပ်ပြီး ကလေးကို မျက်စိမှိတ်ပြနေတာလဲ။ လာ အိမ်ပြန်မယ်”
မမဝါရဲ့ ဆောင့်ဆွဲမှုကြောင့် သူ့ယောကျ်ားကြီး ကျနော့်ကိုတောင် စကားလှမ်းမပြောနိုင်ပဲ ဒရန့်ဒရန့်နဲ့ ပါသွားရှာတယ်။ သူ့ယောကျာ်းက သူ့ထက် အသက်အများကြီး ကြီးတာကိုးဗျ။
အင်း! ကျနော်ပြောဖို့ မေ့နေလို့။ သူ့ယောကျ်ားနာမည်က … … “ဘကြီးထောင်” တဲ့ဗျား။ ချောချောလှလှ တစ်ခုလပ်ကလေး မမဝါ ဒီနှုတ်ခမ်းမွှေးကြီးကို ဘယ်လိုလုပ် ကြိုက်သွားသလဲ ကျနော်လည်း နားမလည်ပါဘူးဗျာ။ တစ်ခုတော့ရှိတယ် သစ်သားရုပ်ထုလေးကို မီးရှို့ဖျက်ဆီးပစ်လိုက်တဲ့နေ့က ညနေစောင်းကြီး အူယားဖားယားနဲ့ ဘကြီးထောင် ကျနော့်ဆီ ရောက်လာသေးတယ်။ ဟိုကောင်ရွှေဘ မူးမူးနဲ့ ငါ့ကို အခုမှပြောလို့သိရတာ.. နစ်နာလိုက်တာကွာတဲ့..။ ဘယ်မလဲ အဲ့ဒီသစ်သားရုပ်ထု မီးရှို့ထားတဲ့နေရာ ဆိုလို့ ကျနော် လိုက်ပြလိုက်တော့ ချက်ချင်းပဲ အိမ်က ပေါက်ပြားတောင်းပြီး မီးဖို နေရာ ပတ်ချာလည်က ပြာမှုန်တွေကို မြေကြီးပါမကျန် ပေါက်ပြားနဲ့ ပေါက်ယူပြီး ဂုန်နီအိတ်နဲ့ ထည့်ယူသွားတာပဲ။ ဒီအဘိုးကြီးက အင်းတွေ၊ ဆေးတွေ အင်မတန် လိုက်စားတာဆိုတော့ ဆေးဖော်တော့မယ်ဆိုပဲ။
သူ့ဆေးပဲ အောင်သွားတာလား ဘာလားတော့ မသိဘူး။ နောက်ထပ် ၃-၄ လလောက်နေတော့ မမဝါနဲ့ လူကြီးတွေရှေ့ လက်မှတ်ထိုး လက်ဖက်ရည်တိုက်ပြီး ယူပစ်လိုက်တော့တာပဲဗျ။ မမဝါတစ်ယောက် ရပ်ကွက်ထဲက ကုန်စုံဆိုင်မှာ အုန်းဆီဝယ်နေတာ မြင်ရင် အင်းးး သူ့ဆံပင်တွေလိမ်းဖို့လား… ဘကြီးထောင် နောက်ပေါက်ဖွင့်ဖို့လားလို့ ကျနော် တွေးမိပြီး မရယ်မိအောင် မနည်းထိန်းထားရတယ်။ ဟိုလူကြီးက နောက်ပေါက်ဝါသနာရှင်ဆိုတော့ လုပ်တော့လုပ်မှာ သေချာတယ်လေခွိခွိ။
ငှါးလာတဲ့ ဗီဒီယိုအခွေကို အိမ်ပြန်ရောက်လာတော့ ဟိုဗိုက်ပူရဲ့လက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်ရင်း ညကြရင် အခွေငှါးခ တစ်ကြောင်းလောက်လာထား.. လို့ပြုံးစိစိနဲ့ စလိုက်တော့ လက်နှစ်ချောင်းထောင်ပြပြီး တစ်ကြောင်းလောက်တော့ မဝသေးဘူးလို့ တိုးတိုးလေး ပြန်ပြောလာလို့ တဟားဟား အော်ရယ်လိုက်မိတယ်။ ဗီဒီယိုဇာတ်လမ်းကို စိတ်ပါဝင်စားစွာ မော့ တော်မူနေတဲ့ ရူပဗေဒဆရာမလေးကို ကျနော် မြတ်နိုးစွာနဲ့ ငေးကြည့်ရင်း သူတို့ထင်သလို ဗိုက်ထဲက ကလေးလေးဟာ သားလေးမဟုတ်ပဲ သမီးလေးဖြစ်ခဲ့ရင်ဆိုပြီး စိတ်ကူးယဉ်နေမိတယ်ဗျာ။
ကျနော့်သမီးလေးဟာ သူ့မေမေလို ဆံပင်နက်နက်အိအိလေးတွေ ပိုင်ဆိုင်မှာ သေချာတယ်။ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်း အသားဖြူဆွတ်ဆွတ်ကလေးနဲ့ ချစ်စရာလေး ဖြစ်နေမှာပေါ့လို့ တွေးမိပြီး မမြင်ရသေးတဲ့ ကလေးလေးကို ပုံဖော်ကြည့်နေမိတယ်။ ကျနော့်သမီးလေး သိတတ်တဲ့အရွယ် ရောက်လာရင် ရင်ခွင်ထဲထည့်ပြီး ဗင်းနစ်မြို့မှကုန်သည် ဆိုတဲ့ စာအုပ်မျိုးကို ပုံပြင်ပြောသလို ဖတ်ပြချင်တယ်။ ကောင်းကင်ကြီးက ဘာလို့ အပြာရောင် ဖြစ်နေရတာလဲ ဆိုတာကို ရှင်းပြချင်တယ်။ သူ မမြင်ဖူးလိုက်တဲ့ မတရားမှုတွေကို မုန်းတီးတဲ့ သူ့အဖိုးအကြောင်း ဒဏ္ဍာရီဆန်ဆန် ပြောပြပြီး အမှန်တရားကို ချစ်မြတ်နိုးတတ်တဲ့ သမီးလိမ္မာလေးဖြစ်အောင် မသိမသာလေး သွန်သင်ပေးချင်မိတယ်။
အရွယ်ရောက်လာတဲ့အခါ ဉာဏ်ပညာထက်မြက်တဲ့ အပျိုချောလေး ဖြစ်စေချင်သလို … ယောကျ်ားတစ်ယောက်နဲ့ တစ်ခါလောက် အိပ်မိလိုက်တာနဲ့ ယူစရာမလိုတဲ့အကြောင်း.. လောကမှာ အသောက်အစား လောင်းကစားကင်းတဲ့ ယောကျ်ားတွေဟာ ထုံအအ ယောကျ်ားတွေသာဖြစ်တယ် ဆိုတဲ့အကြောင်း… ပေတေဆိုးမိုက်ပေမယ့် သူတပါးအပေါ် နိုင်ထက်စီးနင်း မလုပ်ခဲ့ဖူးတဲ့ သူ့ဖေဖေလို လူမျိုးကိုသာ လက်ထပ်စေချင်တယ် ဆိုတဲ့အကြောင်းတွေပါ ကျနော် သွန်သင်ဆုံးမချင်တယ်။ လူ့လောကထဲ ရောက်မလာသေးတဲ့ သမီးလေးအကြောင်း ကျနော် စိတ်ကူးတွေယဉ်နေမိတာ များသွားပြီလား မသိပါဘူးလေ။
……………………………………………………………
နိဂုံး။
ခေတ်စနစ် ပြောင်းလာပြီဖြစ်တဲ့နောက်ပိုင်း ကျနော်တို့မြို့မှာ အုတ်ကန်နဲ့ ရေစစ်ကန်တွေပါတဲ့ အိမ်သာတွေ တူးလာကြပါတယ်။ အများနည်းတူ အုတ်အိမ်သာဆောက်ဖို့ ကျနော်တို့ခြံထဲမှာ ခပ်နက်နက်တွင်းတစ်တွင်း ခြံထောင့်မှာ ထပ်တူးကြရပါတယ်။ ထုံးစံအတိုင်း အိမ်သာတွင်းတူးရေးတာဝန်ခံ ကိုရွှေဘတစ်ယောက် အနီးကပ် စီစဉ်ညွှန်ကြားရင်း တွင်းထဲ ခဏခဏ ဆင်းဆင်းကြည့်နေတာကို ကျနော် သတိထားမိလိုက်တယ်။
“ဟာ! ဒါလေးက ဘာလေးလဲဟ။ အရုပ်ကလေးတစ်ရုပ် ထွက်လာပါလား”
“ဘယ်မှာလဲ … နေဦး ငါကြည့်မယ် ပြစမ်းပြစမ်း”
တွင်းနှုတ်ခမ်းကနေ လွှားကနဲ ခုန်ဆင်းသွားတဲ့ ကိုရွှေဘတစ်ယောက် လက်ထဲမှာ အရုပ်ကလေးတစ်ရုပ်ကိုင်ပြီး ပြန်တက်လာတယ်။ သစ်သားရုပ်ထုကလေးပါလားဗျ။ ဒါပေမယ့် ဟိုယခင်က သစ်သားရုပ်ထုကလေးတော့ မဟုတ်ဘူး။ ကျနော်ငယ်ငယ်က ဆော့ကစားခဲ့ဖူးတဲ့ သစ်သားနဲ့ လုပ်ထားတဲ့ ဗုံတီးနေတဲ့ ဝက်ဝံရုပ်ကလေးမှန်း မြေကြီးတွေကို ဖယ်ထုတ်သန့်စင်လိုက်မှ သိလိုက်ရတယ်။ ဒီနေရာက လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ပေါင်းများစွာက အိမ်သာတွင်းဟောင်းကြီးလေ။ ငယ်ငယ်က ဆော့ကစားရင်း ဒီအရုပ်ကလေးကို အိမ်သာထဲ ပစ်ချခဲ့မိတာကို အခုမှ သတိရတော့တယ်။ သူရှာနေတဲ့ အရုပ်ကလေး မဟုတ်ပဲ ကလေးကစားစရာ အရုပ်ဖြစ်သွားတော့ စိတ်ပျက်သွားတဲ့ ကိုရွှေဘရဲ့မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်ရင်း ကျနော် ဟက်ဟက်ပက်ပက် ထိုင်ရယ်လိုက်မိတယ်ဗျာ။
“ဟား…ဟား…ဟား….ဟား!”
အရုပ်အစွမ်းနဲ့ ပါကင်ဖောက်ခံလိုက်ရတဲ့ ဆရာမအပျိုကြီး ဇာတ်သိမ်းပိုင်း။…ပြီးပါပြီ
Zawgyi
တဇြိဇြိနဲ႔ မုန႔္ႀကိတ္ဆုံ လွည့္သလို တက္ေမႊလိုက္တဲ့ ဆရာမအပ်ိဳႀကီး
မ်က္လုံးေလးေမွးစင္းၿပီး ဖီးလ္တက္ေနတဲ့ ဆရာမေလး၏ အပိုင္းဆက္
မုန္တိုင္းထန္ခဲ့တဲ့ အခန္းကေလးက အခုေတာ့ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လြန္းေနျပန္တယ္။ အဝတ္မဲ့တဲ့ ကိုယ္ခႏၶာႏွစ္ခု ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ပူးကပ္ေနၾကတယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စိုက္ၾကည့္ရင္း ဘာစကားမွ မဆိုျဖစ္ၾကေသးဘူး။ တစ္ေယာက္ပါးျပင္၊ နဖူးျပင္ေတြကို တစ္ေယာက္က ဆြဲညႇစ္လိုက္၊ ပြတ္သပ္လိုက္နဲ႔ ရန္ျဖစ္ၿပီး စိတ္ေကာက္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကာလေတြအတြက္ ေနာင္တရေနၾကတယ္။
“က်ေနာ့္ကို!! “ခ်ိဳ႕”ကို!!”
“ခြိ! ဟိ!”
“ခြင့္လႊတ္ပါလို႔ ေျပာမလို႔မလား”
ၿပိဳင္တူေတာင္ ေျပာမိေနၾကတာ အဟိ။
“က်ေနာ္ မွားပါတယ္ ဆရာမေလးရာ …။ က်ေနာ္ အရမ္းရိုင္းသြားခဲ့တယ္ေနာ္…။ ေအာက္တန္းစားလိုလို လုပ္လိုက္မိတယ္..။ အမွန္က ဆရာမေလးကို ခ်စ္လြန္းေတာ့ အူအရမ္းတိုသြားမိတာပါ..။ ေနာက္ကိုေလ.. အုဝု!”
က်ေနာ့္ပါးစပ္ကို လက္ဖဝါးေလးနဲ႔ လာအုပ္ထားၿပီး မ်က္ရည္ေတြရစ္ဝဲေနတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။
“ေဟ့ေအး! တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ လုပ္မိတာ “ခ်ိဳ”ပါ က်မေကာင္ေလးရာ ..။ ခ်ိဳေလ ညတိုင္း အဲ့ဒါကိုေတြးမိၿပီး ႀကိတ္ငိုေနတာ …။ ခ်ိဳက ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းေနသင့္တဲ့ သူမို႔လို႔ တအားရွက္ၿပီး လုပ္လိုက္မိတာပါ..”
…. …. ….
“ဖိုးသက္ေလး က်မဆီ ေနာက္ရက္ ေရာက္လာေတာ့လည္း ဘယ္လိုျပန္ေခ်ာ့ရမွန္း မသိေတာ့လို႔ ၿငိမ္ေနမိတာပါ ….။ ေနာက္ရက္ေတြေပ်ာက္သြားေတာ့ ငါ့ကို ပစ္ေျပးၿပီထင္တယ္ စိတ္နာသြားပါၿပီဆိုၿပီး ညတိုင္းငို.. ငိုဖို႔အားမရွိေတာ့ေအာင္ ေမာလာမွ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ရတာ ညတိုင္းပဲ သိလား”
ေျပာရင္း မ်က္ရည္ေတြ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ က်လာျပန္လို႔ က်ေနာ္က တကၽြတ္ကၽြတ္နဲ႔ စုပ္သပ္ၿပီး ေခ်ာ့ရင္း မ်က္ရည္သုတ္ေပးေနရတယ္။
…. ….. ….
“အရမ္း နာသြားသလားဟင္”
က်ေနာ့္ဘယ္ဖက္ပါးကို လက္နဲ႔ ဖြဖြပြတ္ေပးၿပီး သနားၾကင္နာဟန္ေလးနဲ႔ ေမးေနတယ္။
“နာတာေပါ့ဗ် … ထမင္းေတာင္မစားနိုင္ဘူး…။ ဖိုးသက္ခ်စ္ခ်စ္လို႔ မေျပာရဘူး လက္သံေျပာင္ခ်က္က အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ ပါးကေယာင္ကိုင္းလာတာ ဟားဟား …။ ေဒၚႀကီးကေတာင္ မသာေလး ဘယ္မွာရန္ျဖစ္လို႔ အထိုးခံခဲ့ရျပန္ၿပီလဲတဲ့…. ခြိ”
“ေဆာရီးကြာ.. က်မကို ျပန္ရိုက္လိုက္.. ေရာ့ေရာ့”
မ်က္လုံးေလး စုံမွိတ္ၿပီး ပါးကို ထိုးေပးလာတယ္။ တမင္မလုပ္မွန္း သိလို႔ေလ.. အျမင္ကပ္စရာ ဆရာမေလး ဟြန္း။
“ရိုက္ခ်င္ပါပူး … ဒါေပမယ့္ အျပစ္ေတာ့ ေပးရမယ္”
“ဘာအျပစ္လဲဟင္”
က်ေနာ္ျပန္မေျဖပဲ အမူအရာနဲ႔ လုပ္ျပလိုက္တယ္။ သူ႔လက္ညႇိုးေလးကို ဆြဲယူၿပီး ပါးစပ္နဲ႔ ႁပြတ္ႁပြတ္ဆို စုပ္ျပလိုက္တယ္။ ျပဳံးစိစိမ်က္ႏွာေပးေလးနဲ႔ ဒါမ်ား ဆိုၿပီး ခ်က္ခ်င္းဒူးေထာက္ထိုင္ ပြေယာင္းေယာင္းျဖစ္ေနတဲ့ ဆံပင္ေတြကို လက္နဲ႔သိမ္း တစ္ပတ္လၽွို ဆံထုံးျဖစ္ေအာင္ ခပ္ျမန္ျမန္ခ်ည္ေႏွာင္လိုက္ၿပီး ပက္လက္လွန္ထားတဲ့ က်ေနာ့္ေပါင္ၾကားထဲ မ်က္ႏွာေလးအပ္ခ်လိုက္ၿပီး မေပ်ာ့တေပ်ာ့ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္လိင္တံကို ႏွုတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးနဲ႔ စုပ္ယူလိုက္တယ္။ ေခါင္းေထာင္ထၾကည့္ေနရင္း က်ေနာ့္ကို ပါးစပ္ကစုပ္၊ လက္ကေလၽွာတိုက္ၿပီး ထုေပးေနတဲ့ ဆရာမေလးကို ရယ္ခ်င္ေနတဲ့ အသံနဲ႔ …..
“ဒါေလာက္နဲ႔ေတာ့ မေက်ဘူးေနာ္.. ဟြန္းဟြန္း …။ လယ္ဒီျဖစ္တာနဲ႔ ဟတ္ကလုတ္ တက္စီးေပးရမွာ … ဒါပဲ..”
“အြန္းးး”
ပါးစပ္ထဲမွာ ဟိုဟာကို ငုံထားရေတာ့ အဲ့လိုအသံပဲ ထြက္လာတယ္။ မ်က္လုံးကေလးကေတာ့ ျပဴးျပဴးေလး လုပ္ျပတယ္..။ ၿပီးေတာမွ လက္က ဆက္ထုေပးေနရင္း ပါးစပ္ထဲက လိင္တံကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္ၿပီး..
“ဒီတစ္ခါ “ခ်ိဳ” ၾကမ္းရမယ့္ ကလွည့္ေပါ့ … အဟိ..။ ေအာက္ထပ္က ကေလးေတြ သူတို႔ဆရာမ ႀကိဳးခုန္ေနတယ္လို႔ ထင္မလား ..။ ငလ်င္လုပ္ေနတယ္ ထင္မလားပဲေနာ္..”
ပက္လက္လွန္အိပ္ထားရာကေန ေခါင္းေထာင္ထၿပီး အေပၚေအာက္ တုန္ခါခုန္ေပါက္ေနတဲ့ ဝါဝင္းစိုေျပအိထြားတဲ့ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္နဲ႔ အုပ္ကိုင္ထားရင္း ေခ်မြဆုပ္နယ္ေပးေနမိတယ္။ ဒီတစ္ခါ သူၾကမ္းရမယ့္ အလွည့္ဆိုတဲ့အတိုင္း အံကေလးတင္းတင္းႀကိတ္လို႔ က်ေနာ့္ကို ျမင္းတက္စီးေနတဲ့ ဆရာမေလးေဒၚခင္ခ်ိဳေမ့ မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္းေလးက ေခၽြးသီးေလးေတြနဲ႔ စိုလက္လက္ကေလး။ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို လက္နဲ႔ေထာက္ထားရင္း ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လို႔ တဖန္းဖန္းေဆာင့္ခ်ရင္း သူမအဖုတ္ထဲ စီးပိုင္တင္းၾကပ္စြာ ထိုးခြဲဝင္ေရာက္သြားတဲ့ လိင္တံကိုလည္း ငုံ႔ငုံ႔ၾကည့္ေနေသးတယ္။ နည္းနည္းေလး ေဆာင့္ခ်လိုက္.. ေညာင္းလာၿပီဆို အဆုံးထိ ဖိသြင္းထားရင္း တဇြိဇြိနဲ႔ မုန႔္ႀကိတ္ဆုံ လွည့္သလို ေမႊလိုက္နဲ႔ က်ေနာ့္ကို စိတ္ရွိလက္ရွိ တက္ၿပီး ေသာင္းက်န္းေနေတာ့တာပဲဗ်။ ခံေနရတဲ့ က်ေနာ့္ခင္မ်ာလည္း အံကိုႀကိတ္ၿပီး ေကာင္းလြန္းတဲ့ ကာမအရသာကို အျပည့္အဝရေနတာေပါ့။
ေဖာက္…ေဖာက္… ဖတ္..ဖတ္..ပလြတ္
ဆက္တိုက္ေဆာင့္ခ်ေနရာက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး ၃-၄ ခ်က္ ေဆာင့္အၿပီး အဖုတ္ထဲက က်ေနာ့္လိင္တံကို ဆြဲခၽြတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ရင္ထဲမွာ ဟာကနဲ ျဖစ္သြားၿပီး လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆရာမေလး က်ေနာ့္ကိုယ္ေပၚက ဆင္းသြားၿပီး ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႔ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေလးဖက္ကေလးေထာက္.. တင္ကေလးေကာ့ထားေပးေနတာ ေတြ႕ရလို႔ ဆတ္ကနဲ ထထိုင္လိုက္ၿပီး ျပဴစစျဖစ္ေနတဲ့ တင္ပါး ေဖြးေဖြးႀကီး ႏွစ္ခုၾကားက အရည္ေတြစိုအိေနတဲ့ အဖုတ္ဝမွာ လိင္တံကိုေတ့ၿပီး ဒူးေထာက္လၽွက္ ဖိသြင္းလိုက္တယ္။
“အားးးး”
တစ္ခ်က္ထဲနဲ႔ အဆုံးထိဝင္သြားေတာ့ ဖင္ကုန္းထားေပးတဲ့ ဆရာမေလးခင္မ်ာ ခါးကေလး ပိုညႊတ္က်သြားၿပီး လည္တိုင္ကေလး ေမာ့ကနဲ ျဖစ္သြားရွာတယ္။ နက္ေမွာင္တဲ့ ဆံႏြယ္ေတြကို ဆံထုံးကေလးျဖစ္သလို ကပိုကရိုထုံးဖြဲ႕ထားတဲ့ ခ်စ္သူဆရာမေလးကို ေလးဖက္ေထာက္လၽွက္ကေလး အေနာက္ကေန ေဆာင့္လိုးေနရတာ ဘယ္ေလာက္ ဇိမ္ရွိလိမ့္မလဲဆိုတာ ေတြးသာၾကည့္ၾကပါေတာ့ဗ်ာ။ အားရစရာေကာင္းလြန္းတဲ့ တင္ပါးႏွစ္ခုကို စုံကိုင္ထားရင္း ဖင္ႏွစ္ျခမ္းကို ျဖဲလို႔ တေဖာင္းေဖာင္းျမည္ေအာင္ ေဆာင့္ေဆာင့္သြင္းေနမိတာေပါ့။ အရွိန္ေတာ္ေတာ္ရလာေတာ့ က်ေနာ့္ေဆာင့္ခ်က္ေတြက မညႇာမတာျဖစ္လာၿပီ။
“ဖိုးသက္ေလး.. ေဆာင့္.. ေဆာင့္ကြာာာ … “ခ်ိဳ” မနာေတာ့ဘူး ျမန္ျမန္ေလးလုပ္… ရွီးးးး”
ဖန္း…ဖန္း…ေဖ်ာက္..ေဖ်ာက္..
“ခ်စ္တယ္ဗ်ာ… ဆရာမေလး.. က်ေနာ္ တအားေကာင္းလာၿပီ.. က်ေနာ္ ပန္းထုတ္မိေတာ့မယ္.. ဖူးးးး”
“အားးး … ခ်ိဳတအားေမာ ..ေမာ လာၿပီ …အားးးး”
က်ေနာ့္ေဆာင့္ခ်က္ ဘယ္ေလာက္ျပင္းသြားသလဲဆိုရင္ ဆရာမေလးရဲ့ ဆံပင္ေတြ ခ်ည္ထုံးတာေတာင္ အကုန္ေျပက်သြားတယ္။ ေခါင္းကေလး ငုံ႔ထားရင္း က်ေနာ္ေဆာင့္အသြင္းမွာ ေနာက္ျပန္ေကာ့ၿပီး တင္ပါးနဲ႔ ျပန္ေဆာင့္လာတာအေတြ႕ ေဖာင္းကနဲ.. ေဖာင္းကနဲေတာင္ ျမည္သြားတယ္။ ဝိုင္းစက္စက္ တင္းေျပာင္လြန္းတဲ့ တင္ပါးသားႀကီးေတြေတာင္ လွိုင္းထၿပီး တုန္ခါသြားတဲ့အထိ ႏွစ္ေယာက္စလုံးရဲ့ ေဆာင့္အားက ျပင္းထန္လြန္းေနတယ္။ ေနာက္ဆုံး မ်က္လုံးထဲမွာ မီးပြင့္ေတြ ျမင္လိုက္ရတဲ့အထိ အျပင္းထန္ဆုံး ေဆာင့္လိုးရင္း ဒုတိယအႀကိမ္ ပူေႏြးတဲ့ သုတ္ရည္ေတြကို အဖုတ္ရဲရဲကေလးထဲ ပန္းထုတ္ပစ္လိုက္ၿပီး ေဆာင့္လိုးေနတာကို အရပ္မွာ ေလးဖက္ေထာက္ထားတဲ့ ဆရာမေလး ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေမွာက္လၽွက္ ဝုန္းကနဲ ပစ္က်သြားရွာတယ္။
အဖုတ္နဲ႔ လိင္တံ ဆြဲမခၽြတ္ေသးပဲ တပ္လၽွက္တန္းလန္းႀကီး က်ေနာ္လည္း အေပၚကေန ထပ္လၽွက္ပါသြားေတာ့ ေအာက္က ဆရာမေလးခင္မ်ာ အင့္ ကနဲေနေအာင္ အသံထြက္ ညည္းသြားရွာတယ္။ အဖုတ္ထဲက လိင္တံက တင္းကနဲ တင္းကနဲ ဇိမ္ယူေနသလို က်ေနာ့္ေအာက္က တစ္ကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနတဲ့ ဆရာမေလးရဲ့ နားရြက္ကေလးေတြ၊ ဂုတ္ပိုးေလးေတြကို က်ေနာ္ ဖြဖြေလး ကိုက္လိုက္ လၽွာနဲ႔လိုက္လ်က္လိုက္ လုပ္ေပးေနဆဲပဲ။
ေဒါက္..ေဒါက္..
“ခ်ိဳေမ… ခ်ိဳေမ.. မိခ်ိဳေမ … တံခါးဖြင့္စမ္း ..”
ေဒါက္..ေဒါက္.. ဒုံး..
…. …. ….
“တံခါး အခုဖြင့္စမ္း … ငါေျပာေနတယ္ေနာ္”
ႏွစ္ေယာက္သား ဝ႐ုန္းသုံးကားေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ခၽြတ္ခ်ထားတဲ့ အဝတ္ေတြကို အေျပးအလႊား ဝတ္ေနရတယ္။ အျပင္က တံခါးေခါက္သံက ဆူညံေနသလို ေအာ္ေခၚသံေတြကလည္း ေဒါသသံေတြပါေနတာကိုး။ နားမလည္နိုင္တဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ဆရာမ ေဒၚခင္ခ်ိဳေမ့ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရိုက္ခံရေတာ့မွာ ေၾကာက္ေနရွာတဲ့ ကေလးမေလးလို မ်က္လုံးေလးဝိုင္း ငိုမဲ့မဲ့နဲ႔
“အေမ့အသံ.. အေမ ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ မသိဘူး”
လို႔ ငိုသံပါေလးနဲ႔ တိုးတိုးကပ္ေျပာလာလို႔ က်ေနာ္ ေခါင္းနပမ္းႀကီးသြားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ.. ျပဴတင္းေပါက္ကေန သစ္ပင္ေပၚတက္ၿပီး ဆင္းေျပးရမလား။ ဒါေပမယ့္ အခုေအာ္ေခၚေနတဲ့ ေဒါသသံကို နားေထာင္တာနဲ႔ က်ေနာ္ သိလိုက္ပါၿပီ။ ဆရာမေလးရဲ့ အေမဟာ က်ေနာ္တို႔ ေသာင္းက်န္းတဲ့ အသံေတြကို ၾကားၿပီးေလာက္ပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ အျပင္ကေန အသားကုန္ ေအာ္ဟစ္ေနတာေပါ့။ ဆရာမေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကူကယ္ရာမဲ့ေနတဲ့ ႐ုပ္ကေလးနဲ႔ ကုတင္ေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ကေလး မ်က္ရည္ဝိုင္းၿပီး က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ေနရွာတယ္။ အသက္ကို ျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္ရွူလိုက္ရင္း က်ေနာ့္အဝတ္အစားေတြကို ျပန႔္ျပန႔္ရံ့ရံ့ျဖစ္သြားေအာင္ တစ္ခ်က္ဆြဲဆန႔္ၿပီးတာနဲ႔ အိပ္ခန္းတံခါးဆီ ေျခလွမ္းလိုက္တယ္။ ကလန႔္ျဖဳတ္လိုက္တာနဲ႔ အသားျဖဴျဖဴ ႐ုပ္သန႔္သန႔္နဲ႔ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ အန္တီႀကီးတစ္ေယာက္ ဘြားကနဲ ေပၚလာတယ္။
“ဘယ္မလဲ.. ခ်ိဳေမ..”
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ကုတင္ေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ကေလးထိုင္ေနတဲ့ ဆရာမေလးဆီ ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးနဲ႔ ကပ္သြားၿပီး ဆရာမဆံပင္ရွည္ေတြကို ဖမ္းဆြဲ.. ဆတ္ကနဲ ပါးဆြဲခ်လိုက္တယ္။
ျဖန္း! ျဖန္း!
“အရွက္မရွိတဲ့ ဟာမ”
ဆရာမေလးခင္မ်ာ အံကေလးႀကိတ္ၿပီး မ်က္လုံးစုံမွိတ္ ခံေနရွာတယ္။
…. …. …..
“ကိုယ့္တပည့္နဲ႔ ဒီအရြယ္ႀကီးေရာက္မွ ျဖစ္ရသလား ….။ နင့္ကို အေသသတ္တာပဲ ေအးမယ္…။ ကဲဟယ္! ကဲဟယ္!”
ျဖန္း! ျဖန္း
“အီးဟီးဟီး.. ခ်ိဳေမကို အေမသတ္ခ်င္လည္း သတ္ပါ …။ ဒါခ်ိဳေမ့ ခ်စ္သူပါ …။ ခ်ိဳေမ အေမ့စကား တသက္လုံး နာေထာင္ခဲ့ပါတယ္ …။ ဒီတစ္ခါေတာ့ … အီးဟီးး”
က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ မိန္းမကို ဒီေလာက္ႀကီး ရိုက္ႏွက္ေနတာ ျမင္ရေတာ့ ရင္ထဲမွာ မခ်ိေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ဘယ္လိုမွ မခံနိုင္ေတာ့တဲ့အဆုံး အတင္းဝင္ၿပီး ဆရာမေလးကို ဖက္ထားေပးရင္း က်ေနာ့္ကိုယ္နဲ႔ ကာထားေပးလိုက္မိတယ္။ အဖြားႀကီးက ႏွစ္ေယာက္စလုံးကို သိမ္းၾကဳံးၿပီး တေျဖာင္းေျဖာင္း ခ်တယ္ဗ်။ ကုတင္ေပၚမွာ လုံးေထြးကုန္ေရာ။ က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲမွာ ျမဳပ္ေနတဲ့ ဆရာမေလးခင္မ်ာ သက္သာရာ နည္းနည္းရသြားရွာေပမယ့္ ကာထားေပးတဲ့ က်ေနာ့္ေက်ာျပင္ကို တအုံးအုံးနဲ႔ ထုေနတဲ့ အဖြားႀကီးလက္ဆက ျပင္းလြန္းတယ္။ လႊဲရိုက္ရင္းနဲ႔ ေမာလာသလားမသိဘူး ရပ္သြားတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္ ေခါင္းေထာင္ထလာၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ စကားေျပာဖို႔ ဟန္အျပင္ ပါးေတြထူပူသြားျပန္ေရာ။
“နင္လား ငါ့သမီးေလးကို ဖ်က္ဆီးတဲ့ေကာင္…”
ျဖန္း.. ျဖန္း..
“အေမ! အေမ.. သမီးကို သတ္ခ်င္သတ္လိုက္ပါ …။ သမီးေကာင္ေလးမွာ အျပစ္မရွိပါဘူး ..။ အီးး မလုပ္ေပးပါနဲ႔ … ေတာ္ပါေတာ့ အေမရယ္”
ဆရာမေလးက ဘယ္ျပန္ညာျပန္ က်ေနာ့္ကို ပါးပိတ္တီးေနတဲ့ သူ႔အေမကို ဆြဲထားတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ရပ္ေနရင္းက ေတာင္းပန္တဲ့အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ၿပီး ေပခံေနလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္မွာ အရာရာအားလုံးဟာ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားၿပီ။ မ်က္ရည္ေတြသုတ္ေနတဲ့ ဆရာမေလးက ေခါင္းကေလးငုံ႔ၿပီး ကုတင္ေပၚမွာ ဒူးေပၚ မ်က္ႏွာအပ္ထားတယ္။ ကုတင္ေစာင္းမွာ ထိုင္ေနတဲ့ အဖြားႀကီးက ျပဴတင္းေပါက္ကေန အျပင္ကို ေငးသလိုလုပ္ရင္း ရွက္ရွာလြန္းလို႔ က်ခဲ့မိတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို ခိုးသုတ္ေနတယ္။
“က်.. က်ေနာ္ ဆရာမေလးရဲ့တပည့္ မဟုတ္ပါဘူး ေဒၚေဒၚခင္ဗ်”
က်ေနာ္ စကားစလိုက္ေတာ့ ဆတ္ကနဲ လွမ္းၾကည့္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွျပန္မေျပာဘူး။
….. …… …..
“က်ေနာ္ မိေကာင္းဖခင္ သားသမီးပါခင္ဗ်ာ …။ ဒီလိုျဖစ္တာလည္း က်ေနာ့္အျပစ္ပါ။ ေဒၚေဒါ့္သမီးေလး အျပစ္ မဟုတ္ပါဘူး …။ က်ေနာ့္ေၾကာင့္ပါ။ သူ႔ကို မရိုက္ေပးပါနဲ႔ေတာ့။ က်ေနာ့္ကို ထပ္ရိုက္ခ်င္ေသးရင္ ရိုက္ပါ က်ေနာ္ခံပါ့မယ္..”
“ေအး! မိေကာင္းဖခင္ သားသမီးဆိုၿပီး ဘယ္လိုလုပ္ ငါ့သမီးအိပ္ခန္းထဲ ဝင္ေနတာလဲ …။ ငါ့သမီး အျပစ္ရွိမရွိ မင္းနဲ႔မဆိုင္ပါဘူး”
“က်.. က်ေနာ္ ဆရာမေလးကို မိသားဖသားပီပီ လာေတာင္းရမ္းၿပီး ယူပါ့မယ္”
“မင္းက ဘယ္ကေကာင္မွန္းမသိ ငါ့သမီးေလးကို ဟင္းရြက္ကစြန္း မွတ္ေနလို႔လားကြယ့္ …။ ေျပာလိုက္ရမေကာင္း ရွိေတာ့မယ္”
“က်ေနာ့္အဖြားက ေဒၚခင္ပါခင္ဗ်ာ”
“ဘယ္က ေဒၚခင္လဲ”
“မယ္မယ္ခင္ပါ …။ ေဒၚေဒၚသေဘာတူရင္ နက္ျဖန္ မနက္ အဖြားကို က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ေခၚၿပီး လာေၾကာင္းလွမ္းပါ့မယ္”
“ဒါဆို ေမာင္ရင္က ေဒဝီခင့္ေျမးလား”
“ဟုတ္”
က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕က မဟုတ္ေပမယ့္ ဒီနယ္တဝိုက္ လူတိုင္းသိတဲ့ က်ေနာ့္အဖြားအေၾကာင္းေတာ့ ၾကားဖူးပုံရတဲ့ ဆရာမေလးအေမ ၿငိမ္က်သြားၿပီး မ်က္ႏွာမွာ အတန္ငယ္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားသလို ျဖစ္သြားတယ္။ တဟင့္ဟင့္ရွိုက္ငိုေနဆဲ ဆရာမေလးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို အားကိုးတႀကီး မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ေငးေနရွာတယ္။ အားေပးတဲ့ အျပဳံးနဲ႔ က်ေနာ္ ျပဳံးျပလိုက္ရင္း .. ..
“”ခ်ိဳ” ဘာမွမစိုးရိမ္နဲ႔ေနာ္။ “ေမာင္” နက္ျဖန္မနက္ အဖြားကိုေခၚၿပီး လာခဲ့မယ္။ ဘာမွေၾကာက္စရာမလိုဘူး သိလား”
ရည္းစားျဖစ္လာတဲ့ သက္တမ္းတစ္ေလၽွာက္ ဆရာမနဲ႔ဖိုးသက္ပဲ ေခၚလာရာက သူ႔အေမႀကီးေရွ႕မွာမွ ခ်ိဳေတြ ေမာင္ေတြ ဇြတ္ေခၚပစ္လိုက္တာကို မ်က္လုံးေလးျပဴးၿပီး အံ့ၾသသလို ေငးေနတယ္။
“ေဒၚေဒၚ က်ေနာ့္ကို ခြင့္ျပဳပါဦး ခင္ဗ် …။ လူငယ္ေတြမို႔ ေဒၚေဒၚစိတ္အေႏွာက္ယွက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မိခဲ့တာေတြကိုလည္း ခြင့္လႊတ္ေပးပါခင္ဗ်ာ..”
ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေဆာင့္ေၾကာင့္ေလး ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚ တင္ပါးလႊဲထိုင္ေနတဲ့ ဆရာမေလးရဲ့ အေမကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ ထိုင္ကန္ေတာ့ပစ္လိုက္တယ္။ ဟိုေသနာႀကီး ကိုေရႊဘသာေတြ႕ရင္ ေအေဘးေလး မင္းကေတာ့ ဖဲသမားလို႔ မေျပာရဘူး ဉာဏ္ခ်ည္းပဲလို႔ ေျပာမွာ ေသခ်ာတယ္။
လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ထိုင္ကန္ေတာ့ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို သူ႔အေမရဲ့ ကိုယ္လုံးေနာက္ကေန ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတဲ့ ဆရာမေလးရဲ့ ငိုမဲ့မဲ့မ်က္ႏွာကေလးေတာင္ ျပဳံးေယာင္ေယာင္ေလး ျဖစ္သြားတယ္။
………………………………………………
နက္ျဖန္မနက္ အိပ္ယာထတာနဲ႔ အဖြားရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းေခြ႕ၿပီး “မိန္းမလိုက္ေတာင္းေပးေတာ့” လို႔ က်ေနာ္ ပူဆာတဲ့အခါ အဖြားက မနက္စာစားၿပီးလို႔ လက္ဖက္ရည္အခ်ိဳေသာက္ရင္း ဆစ္ကလက္ (စီးကရက္) ေလး တဖြာဖြာလုပ္ေနရာက “ေဟ!အဟုတ္လား..” လို႔ အံ့ၾသသြားလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ကို ဘာမဆို အလိုလိုက္တဲ့ အဖြားမို႔ သြားၾကတာေပါ့ေလကြယ္လို႔ ေျပာမွာေသခ်ာတယ္။ က်ေနာ့္ကို အခုထက္ထိ ဆိုးေပေတလို႔ေကာင္းေနဆဲ ကေလးေပါက္စေလးလို႔ မွတ္ယူေနၾကတဲ့ အေဒၚေတြက တပြမ္ပြမ္နဲ႔ တစ္အိမ္လုံး ဆူညံသြားေအာင္ ေသာင္းက်န္းလိမ့္မယ္။ ကိစၥမရွိဘူး။ က်ေနာ့္ေကာင္မေလး ဗိုက္ႀကီးေနၿပီဗ်လို႔ လိမ္လိုက္မယ္ဗ်ာ။ ဒါဆို သူတို႔ၿငိမ္က်သြားၿပီး မျဖစ္မေန အတင္းလိုက္ေတာင္းေပးေတာ့မွာ ေသခ်ာတယ္။
ေဒၚေလးခင္ခက္ကေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေခ်ာေခ်ာလွလွ အပ်ိဳႀကီးေပါက္စေလးဟာ က်ေနာ့္ဇနီးေလာင္းဆိုတာ သိသြားရင္ ဘယ္လိုေနမယ္ မသိပါဘူးဗ်ာ အဟီး။
————————————————
မနက္ခင္း ေဝလီေဝလင္းအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ ၿခံဝင္းထဲ လူေတြ ရွုပ္ေထြးစည္ကားေနပါတယ္။ ဒီေန႔ မနက္ခင္းမွာ လူမိုက္ကေလးနဲ႔ သူ႔ဆရာမေလးတို႔ရဲ့ မဂၤလာဆြမ္းေကၽြး ရွိတယ္ေလ။ သတို႔သမီးက ဧည့္ခံပြဲ မဟုတ္ေသးပဲ သံဃာေတာ္ေတြ ဆြမ္းေကၽြးမယ့္ မနက္ဆိုေတာ့ ခပ္ရိုးရိုးယဥ္ယဥ္ေလးပဲ ဝတ္စားထားၿပီး အဖြားနားမွာ ေျခဆုပ္လက္နယ္လုပ္ရင္း ကပ္ခၽြဲေနသလို က်ေနာ့္အေဒၚေတြကေတာ့ မမဝါ.. ကိုေရႊဘတို႔နဲ႔အတူ ခ်က္ျပဳတ္ေရးမွာ ဦးစီးဦးေဆာင္လုပ္ၿပီး အလုပ္ရွုပ္ေနၾကတယ္။
က်ေနာ္ကေတာ့ ခိုင္မာတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုနဲ႔ အတူ စတိုခန္းထဲက ဖြက္ထားတဲ့ ဂ်ပ္စကၠဴဗူးကေလးကို သြားထုတ္ယူလာခဲ့တယ္။ ၿခံေထာင့္က လူရွင္းတဲ့ ငွက္ေပ်ာပင္အုပ္အုပ္နား ေရာက္ေတာ့မွ ေဘးနားမွာ အသင့္ရွိထားတဲ့ ထင္းပုံထဲက ထင္းေခ်ာင္းေတြကို ယူလိုက္ၿပီး မီးပုံတစ္ခု ဖိုလိုက္တယ္။ မီးေတာက္ေတြ အရွိန္ေကာင္းလာေတာ့ စကၠဴဗူးထဲက သစ္သား႐ုပ္ထုေလးကို ထုတ္ယူလိုက္ၿပီး ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ စူးစိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ကံအေကာင္း အေၾကာင္းမလွစြာနဲ႔ မကၽြတ္မလႊတ္ ျဖစ္ေနရွာတဲ့ ေဟာ့ဒီသစ္သား႐ုပ္ထုေလးထဲက အမည္မသိ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးဟာ ႏွစ္ေပါင္းဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ဝဋ္ေႂကြးေတြ ဆပ္ေနခဲ့ရသလဲ က်ေနာ္ မသိပါဘူး။ သို႔ေသာ္ ယခုအခါမွာေတာ့ ကၽြတ္လႊတ္သြားေစခ်င္ပါၿပီ။ လူေကာင္းသူေကာင္း မဟုတ္သူေတြလက္ထဲ ေရာက္သြားရင္ မေတာ္တေရာ္ေတြ ျဖစ္ကုန္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေၾကာင့္လည္း က်ေနာ္ ဒီအ႐ုပ္ကေလးကို မီးရွို႔ပစ္လိုက္ခ်င္တာပါ။ မၾကာခင္ ႂကြလာမယ့္ ရဟန္းေတာ္ေတြဆီက တရားနာယူၿပီး အမၽွေပးေဝတဲ့အခါ က်ေနာ္သူ႔ကိုလည္း အမၽွေပးပါ့မယ္။ ေနာင္သံသရာ အဆက္ဆက္မွာ ဒီလို ဘဝမ်ိဳး မၾကဳံပါေစနဲ႔ေတာ့လို႔ လူနီႀကီးကို လက္နက္ခ်သြားၿပီျဖစ္တဲ့ လူမိုက္ကေလး ဖိုးသက္က ေမတၱာပို႔ ေတာင္းဆုေခၽြခ်င္ပါတယ္။
“ဟေကာင္! ေအေဘးေလး ဘာေတြမီးရွို႔ေနတာလဲဟ။ နင့္ရည္းစားေဟာင္းရဲ့စာေတြ ေဖ်ာက္ဖ်က္ေနတာလား”
“မဟုတ္ပါဘူး ကိုေရႊဘရယ္ …။ ဟိုးတေလာက ဘုရားပြဲသြားၾကတဲ့ညက ခင္ဗ်ား ဒုကၡေရာက္ခဲ့ဖူးတယ္မလား..။ အဲ့ဒီဇာတ္လမ္းရဲ့ လက္သယ္တရားခံကို အခု မီးသင္းၿဂိဳလ္ေနတာဗ်ိဳ႕”
“ဟင္! နင္အဲ့ဒါ ဘယ္လိုသိေနတာလဲ ..။ ငါလည္း မေျပာဖူးပါဘူး ..။ ငါက ဘာဒုကၡေရာက္ခဲ့တာလဲ ေျပာစမ္းပါဦး”
“အတိအက်ေတာ့ က်ေနာ္ ဘယ္သိပါ့မလဲဗ် …။ ဒါေပမယ့္ လူနီႀကီး လာေခၚသြားတယ္မလား ခြိ …။ ကိုယ့္ဆရာက တစ္ညထဲမွာ တစ္ေယာက္မက ေလၽွာက္တြယ္ပစ္လိုက္ပုံရတယ္ …။ ေနာက္တေန႔ မနက္ ခင္မ်ားမ်က္ႏွာက ေခ်ာင္က်ေနတာေလ ဟီဟိ”
“ဟမ္.. ဖိုးသက္ … အဲ့ဒါ.. အဲ့ဒါ”
“ဟားဟား နားေထာင္.. က်ေနာ္ရွင္းျပမယ္”
@!$%&!@#$%&%$
………………………………………………
႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားထဲကလို စာတမ္းထိုးလိုက္ရရင္ေတာ့ “တစ္ႏွစ္ခန႔္ၾကာေသာ္” ေပါ့။
“ေမာင္ေရ! ေမာင္”
…. …. ….
“ေမာင္လို႔ … ခ်ိဳ ေခၚေနတယ္ကြာ ..”
…. …. ….
“ေဟ့ေကာင္ “ငသက္” ငါဒီေလာက္ ေအာ္ေခၚေနတာ နားပင္းေနသလား။ ငါ ႏြားနို႔ခြက္နဲ႔ လွမ္းထုလိုက္ရ..”
“”ခ်ိဳႀကီး” ေမာင္ အလုပ္ရွုပ္ေနတာ မျမင္ဘူးလား …။ ဘာျဖစ္လို႔ ဆူညံေနရတာလဲ ခြီးတယ္ဗ်ာ”
“ေဟ့ေအး! မသိပူး ငါပ်င္းတယ္ ဗီဒီယို ေခြသြားငွါးေပးေခ် ..။ ေခ်ာင္ယြန္ဖတ္ ဇာတ္ကားအသစ္ထြက္တယ္တဲ့ေအ့…။ “ဖဲဘုရင္” တဲ့ …။ အရမ္းေကာင္းတယ္လို႔ေျပာတယ္။ အခုထ.. အခုထ.. အခုသြားငွါးေပး …။ ေမာင္မထရင္ ငါ့ဖာငါ သြားငွါးမွာေနာ္ ဘာမွတ္လဲ ဟြန္း!”
“ဖိုးသက္!!!”
“ဗ်ာ.. အဖြား”
“င့ါေျမးမေလး နင့္ကို ဘာလုပ္ခိုင္းေနသလဲ မၾကားဘူးလား .. အခု သြားငွါးေပးလိုက္စမ္း”
“ကၽြတ္!”
အဖြားရဲ့ တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန႔္ ခ်မွတ္တဲ့ေနာက္ ဘာမွျပန္မေျပာရဲေတာ့ပဲ ကုန္အဝယ္စာရင္း လယ္ဂ်ာ စာအုပ္ကို ဆတ္ကနဲပိတ္ၿပီး ထထြက္ခဲ့ရတယ္။ ဧည့္ခန္းထဲက ဆက္တီခုံရွည္ေပၚမွာ ေခါင္းအုံးေတြၾကားထဲ ဘုရင္မစတိုင္နဲ႔ လွဲေနရင္းက ဝမ္းသာအားရ ျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ က်ေနာ့္ကို လွမ္းၾကည့္ေနတဲ့ ဗိုက္ႀကီးသည္ႀကီးကို မင္းေတာ့ နာမယ္ ဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ဂ်ိဳၾကည့္တစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္း ရပ္ကြက္ထိပ္က ဗီဒီယိုအေခြငွါးဆိုင္ဆီ ခပ္သုတ္သုတ္ကေလး ေလၽွာက္လာခဲ့တယ္။ ဒီဟာမ ဘာျဖစ္ေနမွန္း မသိပါဘူးဗ်ာ။ ဗိုက္ႀကီးလာကတည္းက ဖဲထုပ္ဝယ္ေပးဆိုၿပီး ဇာတ္လမ္းစလာတာ။ ေနာက္ပိုင္း ဖဲရိုက္တာပါ သင္ေပးဆိုၿပီး ပူဆာလာေရာ။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီဆိုၿပီး မဆိုးမမိုက္ေတာ့တဲ့ က်ေနာ္ အခုမွ ဝဋ္လည္ေနၿပီေလ။
ညအိပ္ပီဆိုလည္း “ေဟာလီးဝုဒ္” တစ္ပြဲေလာက္ ဆြဲဦးမယ္ ဘာညာေတြ ေညာင္တယ္။ ေတာ္ၿပီလို႔ ျငင္းရင္ ငါ နက္ျဖန္ နင့္အလစ္မွာ ဒီဗိုက္ႀကီးနဲ႔ ႀကိဳးခုန္ပစ္လိုက္ရမလားလို႔ ၿခိမ္းေျခာက္တာနဲ႔ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ဖဲတစ္ပြဲႏွစ္ပြဲေလာက္ မအိပ္ခင္ တူတူရိုက္ေပးေနရတယ္။ အဲ့လို ၿခိမ္းေျခာက္တာက တစ္ပိုင္း၊ က်ေနာ့္ကို ညစာမေကၽြးမွာ ေၾကာက္တာကလည္း တစ္ပိုင္းေပါ့ေလ ဟီးဟီး။
ဗိုက္ႀကီးႀကီးနဲ႔ လုပ္တုန္းလားလို႔ေမးရင္ လုပ္ပါ့လို႔ ေျဖရမွာပဲ။ ခင္ညားတို႔ ႐ူပေပဒဆရာမေလးက ဗိုက္ကေလးပူလာမွ ျပည့္ျပည့္လုံးလုံး ဟာသ႐ုပ္ကေလးေပါက္ၿပီး ပိုပိုလွလာတာကိုးဗ်။ ခ်ိဳဗူးႀကီးေတြက ပိုဆူၿဖိဳးလာသလို.. ကိုယ္လုံးေလးကလည္း ပိုေတာင့္ပိုထြားလာသလို ျဖစ္လာေတာ့ (႐ုပ္ကေလးကလည္း က်ေနာ့္မ်က္စိထဲ ပိုလွလာတယ္) က်ေနာ္မလုပ္ပဲ မေနနိုင္ပါဘူးဗ်ာ။ အဲ့ဒါကို ဒင္းက ေဟာက္ေသးတယ္.. ေမာင္! နင့္ကေလးေမြးလာမွ ဆံပင္ေတြ ေဖြးေဖြးျဖဴတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနရင္ နင္တရားခံေနာ္ တဲ့ ဟားဟား။
က်ေနာ့္ အေဒၚေတြကလည္း သူ႔ကိုဆို သည္းသည္းလွုပ္ ခ်စ္ၾကရာကေန (ခ်စ္မွာေပါ့ေလ သူတို႔တူေလး အပိုးက်ိဳးသြားတာ ဒီမိန္းမေၾကာင့္ကိုး) အခုလို ကိုယ္ေလးလက္ဝန္ရွိလာေတာ့ ပိုေတာင္သည္းလာၾကတယ္။ အဲ့လိုသည္းလာေလေလ ဒင္းက အိမ္မွာ ဘုရင္မႀကီး စတိုင္ဖမ္းလာေလေလမို႔ စပ္ျမင္ေတာင္ ကပ္လာတယ္။ ခုနက အျဖစ္အပ်က္ပဲ ၾကည့္ေတာ့ေလ။
“ဟဲ့! ဒါကဘယ္တုန္း ေရးႀကီးသုတ္ပ်ာနဲ႔”
“မမဝါ.. မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ …။ အိမ္က “ကိုဝင္းၾကည္” က ဖဲခ်တဲ့ဗီဒီယို ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္ဆိုလို႔ အေခြသြားငွါးမလို႔ဗ်”
“ဟာဟ.. နင္ေတာ့ သားေလးေမြးလာရင္ ဝဋ္လည္ဦးမွာ ျမင္ေယာင္ေသးတယ္ ကြယ္ …”
“မမဝါတို႔ေကာ ကေလးေတြဘာေတြ မယူေတာ့ဘူးလား ဟီးဟီး”
“ဟဲ့! နင့္အစ္မကို ကေလးတြဲေလာင္း မုဆိုးမဘဝနဲ႔ က်န္ခဲ့ေစခ်င္တာလား …။ ေပါက္ကရေတြ ေလၽွာက္မေျပာစမ္းနဲ႔ ဟြန္းး။ အမယ္မယ္.. ရွင္ႀကီးက ဘာၿပီတီတီလုပ္ၿပီး ကေလးကို မ်က္စိမွိတ္ျပေနတာလဲ။ လာ အိမ္ျပန္မယ္”
မမဝါရဲ့ ေဆာင့္ဆြဲမွုေၾကာင့္ သူ႔ေယာက်္ားႀကီး က်ေနာ့္ကိုေတာင္ စကားလွမ္းမေျပာနိုင္ပဲ ဒရန႔္ဒရန႔္နဲ႔ ပါသြားရွာတယ္။ သူ႔ေယာက်ာ္းက သူ႔ထက္ အသက္အမ်ားႀကီး ႀကီးတာကိုးဗ်။
အင္း! က်ေနာ္ေျပာဖို႔ ေမ့ေနလို႔။ သူ႔ေယာက်္ားနာမည္က … … “ဘႀကီးေထာင္” တဲ့ဗ်ား။ ေခ်ာေခ်ာလွလွ တစ္ခုလပ္ကေလး မမဝါ ဒီႏွုတ္ခမ္းေမႊးႀကီးကို ဘယ္လိုလုပ္ ႀကိဳက္သြားသလဲ က်ေနာ္လည္း နားမလည္ပါဘူးဗ်ာ။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ သစ္သား႐ုပ္ထုေလးကို မီးရွို႔ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္တဲ့ေန႔က ညေနေစာင္းႀကီး အူယားဖားယားနဲ႔ ဘႀကီးေထာင္ က်ေနာ့္ဆီ ေရာက္လာေသးတယ္။ ဟိုေကာင္ေရႊဘ မူးမူးနဲ႔ ငါ့ကို အခုမွေျပာလို႔သိရတာ.. နစ္နာလိုက္တာကြာတဲ့..။ ဘယ္မလဲ အဲ့ဒီသစ္သား႐ုပ္ထု မီးရွို႔ထားတဲ့ေနရာ ဆိုလို႔ က်ေနာ္ လိုက္ျပလိုက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ အိမ္က ေပါက္ျပားေတာင္းၿပီး မီးဖို ေနရာ ပတ္ခ်ာလည္က ျပာမွုန္ေတြကို ေျမႀကီးပါမက်န္ ေပါက္ျပားနဲ႔ ေပါက္ယူၿပီး ဂုန္နီအိတ္နဲ႔ ထည့္ယူသြားတာပဲ။ ဒီအဘိုးႀကီးက အင္းေတြ၊ ေဆးေတြ အင္မတန္ လိုက္စားတာဆိုေတာ့ ေဆးေဖာ္ေတာ့မယ္ဆိုပဲ။
သူ႔ေဆးပဲ ေအာင္သြားတာလား ဘာလားေတာ့ မသိဘူး။ ေနာက္ထပ္ ၃-၄ လေလာက္ေနေတာ့ မမဝါနဲ႔ လူႀကီးေတြေရွ႕ လက္မွတ္ထိုး လက္ဖက္ရည္တိုက္ၿပီး ယူပစ္လိုက္ေတာ့တာပဲဗ်။ မမဝါတစ္ေယာက္ ရပ္ကြက္ထဲက ကုန္စုံဆိုင္မွာ အုန္းဆီဝယ္ေနတာ ျမင္ရင္ အင္းးး သူ႔ဆံပင္ေတြလိမ္းဖို႔လား… ဘႀကီးေထာင္ ေနာက္ေပါက္ဖြင့္ဖို႔လားလို႔ က်ေနာ္ ေတြးမိၿပီး မရယ္မိေအာင္ မနည္းထိန္းထားရတယ္။ ဟိုလူႀကီးက ေနာက္ေပါက္ဝါသနာရွင္ဆိုေတာ့ လုပ္ေတာ့လုပ္မွာ ေသခ်ာတယ္ေလခြိခြိ။
ငွါးလာတဲ့ ဗီဒီယိုအေခြကို အိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ဟိုဗိုက္ပူရဲ့လက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္ရင္း ညၾကရင္ အေခြငွါးခ တစ္ေၾကာင္းေလာက္လာထား.. လို႔ျပဳံးစိစိနဲ႔ စလိုက္ေတာ့ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ျပၿပီး တစ္ေၾကာင္းေလာက္ေတာ့ မဝေသးဘူးလို႔ တိုးတိုးေလး ျပန္ေျပာလာလို႔ တဟားဟား ေအာ္ရယ္လိုက္မိတယ္။ ဗီဒီယိုဇာတ္လမ္းကို စိတ္ပါဝင္စားစြာ ေမာ့ ေတာ္မူေနတဲ့ ႐ူပေဗဒဆရာမေလးကို က်ေနာ္ ျမတ္နိုးစြာနဲ႔ ေငးၾကည့္ရင္း သူတို႔ထင္သလို ဗိုက္ထဲက ကေလးေလးဟာ သားေလးမဟုတ္ပဲ သမီးေလးျဖစ္ခဲ့ရင္ဆိုၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ေနမိတယ္ဗ်ာ။
က်ေနာ့္သမီးေလးဟာ သူ႔ေမေမလို ဆံပင္နက္နက္အိအိေလးေတြ ပိုင္ဆိုင္မွာ ေသခ်ာတယ္။ မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္း အသားျဖဴဆြတ္ဆြတ္ကေလးနဲ႔ ခ်စ္စရာေလး ျဖစ္ေနမွာေပါ့လို႔ ေတြးမိၿပီး မျမင္ရေသးတဲ့ ကေလးေလးကို ပုံေဖာ္ၾကည့္ေနမိတယ္။ က်ေနာ့္သမီးေလး သိတတ္တဲ့အရြယ္ ေရာက္လာရင္ ရင္ခြင္ထဲထည့္ၿပီး ဗင္းနစ္ၿမိဳ႕မွကုန္သည္ ဆိုတဲ့ စာအုပ္မ်ိဳးကို ပုံျပင္ေျပာသလို ဖတ္ျပခ်င္တယ္။ ေကာင္းကင္ႀကီးက ဘာလို႔ အျပာေရာင္ ျဖစ္ေနရတာလဲ ဆိုတာကို ရွင္းျပခ်င္တယ္။ သူ မျမင္ဖူးလိုက္တဲ့ မတရားမွုေတြကို မုန္းတီးတဲ့ သူ႔အဖိုးအေၾကာင္း ဒ႑ာရီဆန္ဆန္ ေျပာျပၿပီး အမွန္တရားကို ခ်စ္ျမတ္နိုးတတ္တဲ့ သမီးလိမၼာေလးျဖစ္ေအာင္ မသိမသာေလး သြန္သင္ေပးခ်င္မိတယ္။
အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ ဉာဏ္ပညာထက္ျမက္တဲ့ အပ်ိဳေခ်ာေလး ျဖစ္ေစခ်င္သလို … ေယာက်္ားတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ခါေလာက္ အိပ္မိလိုက္တာနဲ႔ ယူစရာမလိုတဲ့အေၾကာင္း.. ေလာကမွာ အေသာက္အစား ေလာင္းကစားကင္းတဲ့ ေယာက်္ားေတြဟာ ထုံအအ ေယာက်္ားေတြသာျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း… ေပေတဆိုးမိုက္ေပမယ့္ သူတပါးအေပၚ နိုင္ထက္စီးနင္း မလုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ သူ႔ေဖေဖလို လူမ်ိဳးကိုသာ လက္ထပ္ေစခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြပါ က်ေနာ္ သြန္သင္ဆုံးမခ်င္တယ္။ လူ႔ေလာကထဲ ေရာက္မလာေသးတဲ့ သမီးေလးအေၾကာင္း က်ေနာ္ စိတ္ကူးေတြယဥ္ေနမိတာ မ်ားသြားၿပီလား မသိပါဘူးေလ။
……………………………………………………………
နိဂုံး။
ေခတ္စနစ္ ေျပာင္းလာၿပီျဖစ္တဲ့ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕မွာ အုတ္ကန္နဲ႔ ေရစစ္ကန္ေတြပါတဲ့ အိမ္သာေတြ တူးလာၾကပါတယ္။ အမ်ားနည္းတူ အုတ္အိမ္သာေဆာက္ဖို႔ က်ေနာ္တို႔ၿခံထဲမွာ ခပ္နက္နက္တြင္းတစ္တြင္း ၿခံေထာင့္မွာ ထပ္တူးၾကရပါတယ္။ ထုံးစံအတိုင္း အိမ္သာတြင္းတူးေရးတာဝန္ခံ ကိုေရႊဘတစ္ေယာက္ အနီးကပ္ စီစဥ္ညႊန္ၾကားရင္း တြင္းထဲ ခဏခဏ ဆင္းဆင္းၾကည့္ေနတာကို က်ေနာ္ သတိထားမိလိုက္တယ္။
“ဟာ! ဒါေလးက ဘာေလးလဲဟ။ အ႐ုပ္ကေလးတစ္႐ုပ္ ထြက္လာပါလား”
“ဘယ္မွာလဲ … ေနဦး ငါၾကည့္မယ္ ျပစမ္းျပစမ္း”
တြင္းႏွုတ္ခမ္းကေန လႊားကနဲ ခုန္ဆင္းသြားတဲ့ ကိုေရႊဘတစ္ေယာက္ လက္ထဲမွာ အ႐ုပ္ကေလးတစ္႐ုပ္ကိုင္ၿပီး ျပန္တက္လာတယ္။ သစ္သား႐ုပ္ထုကေလးပါလားဗ်။ ဒါေပမယ့္ ဟိုယခင္က သစ္သား႐ုပ္ထုကေလးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ေဆာ့ကစားခဲ့ဖူးတဲ့ သစ္သားနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ဗုံတီးေနတဲ့ ဝက္ဝံ႐ုပ္ကေလးမွန္း ေျမႀကီးေတြကို ဖယ္ထုတ္သန႔္စင္လိုက္မွ သိလိုက္ရတယ္။ ဒီေနရာက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက အိမ္သာတြင္းေဟာင္းႀကီးေလ။ ငယ္ငယ္က ေဆာ့ကစားရင္း ဒီအ႐ုပ္ကေလးကို အိမ္သာထဲ ပစ္ခ်ခဲ့မိတာကို အခုမွ သတိရေတာ့တယ္။ သူရွာေနတဲ့ အ႐ုပ္ကေလး မဟုတ္ပဲ ကေလးကစားစရာ အ႐ုပ္ျဖစ္သြားေတာ့ စိတ္ပ်က္သြားတဲ့ ကိုေရႊဘရဲ့မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္ရင္း က်ေနာ္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ထိုင္ရယ္လိုက္မိတယ္ဗ်ာ။
“ဟား…ဟား…ဟား….ဟား!”
အ႐ုပ္အစြမ္းနဲ႔ ပါကင္ေဖာက္ခံလိုက္ရတဲ့ ဆရာမအပ်ိဳႀကီး ဇာတ္သိမ္းပိုင္း။…ၿပီးပါၿပီ
