ကြမ္မာဆိုးဝင်သွားတဲ့ ကျနော်ချစ်ရတဲ့ ဆရာမ(အောစာပေ)

Unicode

“မိုးထက်ရေ…. ဟဲ့ မိုးထက်”

ဟူသော အသံနှင့်အတူ ခန္ဓာကိုယ်ကို အတင်းလှုပ်နေသည့် ခံစားချက်ကြောင့် မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် အိပ်ချင်မူးတူးနှင့် မျက်လုံးကို အတင်းဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။

“ဟာ”

“မေ… နင်မပြောမဆိုနဲ့ ငါ့အခန်းထဲ ဝင်လာပြန်ပြီ”

ကုတင်ပေါ်ထိတက်ကာ လာနှိုးနေသည့် ငယ်သူငယ်ချင်းငရှုပ်မ လှလွန်းမေကို မြင်လိုက်ရသဖြင့် မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် ဆူပုတ်ပုတ်နှင့် ငေါက်လိုက်မိသည်။ ငေါက်သာငေါက်ရသည် ဒင်းလေးက ဘယ်တော့မှ အမှတ်မရှိ၊ မထင်ရင်မထင်သလို အခန်းထဲထိ ဇွတ်ဝင်ကာ လာလာရှုပ်တတ်သည်။ မိုးထက်မြင့်မိဘတွေကလည်း လှလွန်းမေကို သူတို့သမီးအရင်းတစ်ယောက်သဖွယ် ချစ်ကြသူများဖြစ်သည့်အလျှောက် ငတိမ ဘယ်လိုလာရှုပ်ရှုပ် ပြုံးပြုံး ပြုံးပြုံးနှင့်သာ ကြည့်နေတတ်သဖြင့် မေတစ်ယောက် ပိုပိုရောင့်တတ်လာသည်ဟုသာ မိုးထက်မြင့်ကထင်သည်။

“နင်က ကျောင်းတက်ချိန်နီးနေတာကို ထမှမထတာ။ အကောင်းနဲ့လည်း နှိုးရသေးတယ်”

အဆူခံရသဖြင့် လှလွန်းမေတစ်ယောက် စိတ်ကောက်ကာ နှုတ်ခမ်းကိုဆူထားမိသည်။

“နင်ကလည်း စိတ်က လက်တစ်ဆစ်ဘဲ၊ စိတ်မဆိုးပါနဲ့ဟ၊ ညနေကျောင်းပြန်ရင် မုန့်လိုက်ကျွေးမယ်”

ငတိမ စိတ်ကောက်ပြီး သူအရင်တစ်ပတ်က ကျောင်းလစ်သည့်ကိစ္စကို အမေ့ကို သွားချွန်တွန်းလုပ်မှာကိုလည်း ကြောက်ရသည်။ အရင်တစ်ခေါက် ရန်ဖြစ်တုန်းကလည်း ဆေးလိပ်ခိုးသောက်သည့်ကိစ္စကို သွားတိုင်သဖြင့် မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် တော်တော်အဆော်ခံလိုက်ရသည်။

“တစ်ကယ်ကျွေးရမှာနော်”

“အေးပါဟာ၊ အခုတော့ အပြင်ထွက်ဦး ငါအဝတ်လဲလိုက်ဦးမယ်”

“အိုကေ အိုကေ”

မုန့်စားရမည်ဆိုသဖြင့် ကျေနပ်ကာ အခန်းပြင်သို့ထွက်သွားသည့် လှလွန်းမေကိုကြည့်ကာ မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် ပြုံးရင်း ‘အဲ့ကလေးမ လူကဖြင့် ဆယ်တန်းရောက်နေပြီ၊ အခုထိ မုန့်နဲ့​ ချော့လို့ရသေးတယ်’ ဟု တွေးလိုက်မိသည်။

“တီတီ ဗိုက်ဆာတယ်”

မိုးထက်မြင့်၏ အခန်းထဲက ထွက်လာ​သော လှလွန်း​မေတစ်ယောက် ထမင်းစားခန်းထဲဝင်ကာ မနက်စာပြင်နေသည့် မိုးထက်မြင့်အမေ ဒေါ်ဧကရီထက်ရဲ့ ခါးကိုဖက်ရင်း ချွဲလိုက်၏။ ဒေါ်ဧကရီထက်ကလည်း သူ့ကိုလာချွဲနေသည့် လှလွန်းမေကို ချစ်စနိုးဖြင့်ကြည့်ရင်း

“သမီးအကြိုက် ပဲပြုတ်ထမင်းကြော်ထားတယ် ”

“အန်ကယ်ရော”

“အံမယ်လေး သူ့ဘော်ဒါတွေနဲ့ လမ်းလျှောက်ဆိုပြီး မနက်အစောကြီးကတည်းက ထွက်သွားတယ်။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာပဲ မနက်စာစားမယ်တဲ့။ တီတီလည်း မေရှိနေလို့တော်သေး။ ဟိုကောင် မိုးထက်ကလည်း မအေလုပ်ပေးတဲ့ မနက်စာကို ဘယ်တော့မှမစားဘူး ”

ထမင်းကြော်ကို ပလုတ်ပလောင်းစားနေသော ဆံပင်နက်နက်လက်လက်ကလေးတွေကို အလယ်မှခွဲကာ နားရွက်နောက်တွင် ညှပ်ထားသဖြင့် ဘဲဥပုံမျက်နှာကလေး ထင်းထင်းပေါ်လွင်လျက် မျက်ခုံးမွှေးတစ်ပင်တန်းလေးအောက်မှ မျက်ဝန်းဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေက ကလေးတစ်ယောက်လို အပြစ်ကင်းစင်နေပြီး ပေမီဒေါက်မီအရပ်နှင့် လေ့ကျင့်ယူစရာမလိုဘဲ အချိုးအစားကျနသည့် ခန္ဓာကိုယ်လေးနှင့်အတူ ဝင်းဝင်းဝါဝါ အသားအရည်လေးကိုပါ ပိုင်ဆိုင်ထားသည့် မေ့ကိုကြည့်ရင်း ‘သားဟာလေ ဒီလောက်လှပြီး ချစ်ဖို့ကောင်းတဲ့ မေ့ကိုများ ဘာလို့အကောင်းမမြင်လဲ မသိဘူး’ ဟုတွေးရင်း သူ့လက်ပေါ်တွင် ကြီးလာသည့် လှလွန်းမေအကြောင်း စဥ်းစားမိသွားသည်။

ပြောရလျှင် လှလွန်းမေ၏ မိဘများနှင့် မိုးထက်မြင့်၏ မိဘများကလည်း အိမ်နီးချင်းငယ်သူငယ်ချင်းများ ဖြစ်ကြသည်။ မိဘများက တာဝန်ကြောင့် တစ်နယ်နှင့်တစ်နယ် ခဏခဏပြောင်းနေရသည့်အတွက် လှလွန်းမေကို အမျိုးမကင်းသည့် အဒေါ်ကြီးက လာရောက်စောင့်ရှောက်ပေးထားသည် ဆိုသော်လည်း အဓိက အိမ်ဘေးကပ်ရပ်ရှိ မိုးထက်မြင့်မိဘများ၏ စောင့်ရှောက်မှုအောက်တွင် ကြီးပြင်းလာသည်ဟုဆိုလျှင်လည်း မမှားပေ။

“ဟျောင့်ငစိုး…. မင်း အသစ်ပြောင်းလာတဲ့ ဆရာမကို မြင်ပြီးပြီလား”

“Bio ဆရာမ ဒေါ်​ဆုလဲ့ရည်ကို ပြောတာလား။ မနက်က ဆရာမနားနေခန်းဘက်ရောက်တော့ တွေ့လိုက်တယ်။ အကိတ်ကြီးလေ။ လှချက်ကတော့ ကဗျာဆန်တယ်”

အိမ်စာမပြီးသေးသဖြင့် လုပ်နေသည့် မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် နောက်တန်းမှ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ သန့်ဇင်နှင့် ပိုင်စိုးစကားသံများကြားသဖြင့် လှည့်ကြည့်လိုက်မိသည်။

“မင်းတို့နှစ်ကောင်ကတော့လေ ဆရာမတောင် အလွတ်မပေးပါ့လား”

“အောင်မယ် မိုးထက် မင်းမမြင်ရသေးလို့ သူတော်ကောင်းပုံဖမ်းနေတာ။ မြင်ရင်သိလိမ့်မယ်”

“ဟုတ်ပါ့။ မြင်မှ ငွေသော်တာသီချင်းဆိုလို့ကတော့ နရင်းကြီးအုပ်ပလိုက်မယ်”

အခုမှ အတိုင်အဖောက်ညီနေသည့် မတည့်အတူနေနှစ်ကောင်ကို ကြည့်ရင်း မိုးထက်မြင့် ရယ်လိုက်မိသည်။

“နောက်ရက် တီချယ်ပေးခဲ့တဲ့ အိမ်စာတွေ ပြန်စစ်မယ်။ သားတို့သမီးတို့က ဒီကျောင်းမှာ အတော်ဆုံးလူတွေပဲ စုထားတဲ့ (A) ခန်းကဆိုတော့ တီချယ် အများကြီး မျှော်လင့်ထားတယ်နော်”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ တီချယ်”

ဆရာမဆုလဲ့ရည် အခန်းအပြင်သို့ ထွက်သွားပြီးတာတောင် မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် လှမ်းကြည့်မိရင်း ပြစ်မျိုးမှည့်မထင်တဲ့ အလှဆိုတာ ဒါမျိုးပါလားဟု တွေးရင်း သူ့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ဘာလို့ဒီလောက်ညွှန်းနေသည်ကို နားလည်လိုက်မိသည်။ ဆရာမဆုလဲ့ရည်၏အလှက သာမန်လှတာမျိုးမဟုတ်ဘဲ လူအများကြားသွားလျှင်ပင် ဘယ်လိုကြည့်ကြည့် ထူးထွက်နေသည့် ထင်းလင်းလှပသည့် အလှမျိုးဖြစ်သည်။ ဆံထုံးထိုးထားသဖြင့် ဖူးဖူးလေးဖြစ်နေသည့် ပြီးပြည့်စုံသည့် အလှတရားများ စုစည်းထားသည်ဟု တပ်အပ်ပြောနိုင်သော မဟာဆန်ဆန် မျက်နှာလေးနှင့်အတူ ကျော့ရှင်းနေသည့် လည်တိုင်သွယ်သွယ်လေးက ကြည့်မိသူတိုင်း မျက်နှာမလွှဲချင်လောက်အောင် စွဲဆောင်မှုရှိပြီး လည်တိုင်သွယ်သွယ်လေး၏ အောက်တွင် တင်းရင်းကာ မို့လျှံထွက်နေသည့် ရင်သားကြီးများက ဝတ်ထားသော အဖြူရောင်ရင်ဖုံးအင်္ကျီလေးပင် မနိုင်ဝန်ထမ်းထားရသကဲ့သို့ အယ်ထွက်နေကာ အစိမ်းရောင်ချိတ်ထဘီအောက်မှ တင်းကားသော တင်ပါးကြီးများကလည်း ဘေးသို့ကားရုံသာမက နောက်ကိုပါ ကောက်ထွက်ဖုဖောင်းနေသည်ဖြစ်ရာ နဂိုသွယ်လျနေသော ခါးကျဥ်ကျဥ်လေးကိုပင် ပို၍သေးသယောင် ဖြစ်စေသည်။

“မိုးထက် သူတော်ကောင်းကြီး နည်းနည်းပါးပါးတောင် ဟန်မဆောင်နိုင်ပါ့လား။ စာမကြည့်ဘဲ ဆရာမပဲ တစ်ချိန်လုံးကြည့်နေတယ်”

“အေးလေ ငါတို့ကိုတော့ ဟိုပြောဒီပြောနဲ့။ သူကြတော့ ဆရာမ အခန်းအပြင်ထွက်တာတောင် မျက်လုံးက ဆရာမအိုးကြီးကို လိုက်ကြည့်နေသေးတယ်”

အတွေးလွန်နေသော မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် သန့်ဇင်နှင့် ပိုင်စိုး စကားသံကြားမှ သတိဝင်ကာ ရှက်ရယ်ရယ်မိသည်။

“အေးကွာ ငါလည်း ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်း မသိပါဘူး။ ဆရာမကို ချစ်မိသွားပြီထင်တယ်။ တစ်ခါမှ ဒီလိုမခံစားဖူးဘူး ”

“ဟျောင့် တကယ်ကြီးလား။ မင်းအခုလိုဖြစ်တာ ငါတို့တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးဘူး”

“ဟုတ်ပါ့ ကောင်မလေးတွေ ဒီလောက်သည်းသည်းလှုပ်ပြီး မိန်းကလေးတွေကစပြီး ရည်းစားစာပေးခံရတာတောင် စာဘဲစိတ်ဝင်စားပါတယ်ဆိုပြီး ငြင်းလွှတ်နေလို့ ခြောက်များနေလားတောင် အထင်ခံရတဲ့ကောင်က အခုလိုဖြစ်နေတယ်ဆိုတော့”

မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် သူငယ်ချင်းများစတာကိုပင် မငြင်းနိုင်ဘဲ ရယ်ကျဲကျဲလုပ်ရင်း

“ငါလည်း ဆရာမကိုတွေ့မှ ချစ်တယ်ဆိုတာ ဘယ်လိုလဲ သိတာကွ။ တစ်ခြားမိန်းကလေးတွေတုန်းက ဘယ်လိုမှကို မခံစားမိတာ”

ဟု ဝန်ခံလိုက်မိသည်။

“မင်း တကယ်စိတ်ဝင်စားတာဆိုရင် ဆရာမအကြောင်း ငါသိထားတာတွေ ပြောပြမယ်။ လက်ဖက်ရည်တော့တိုက်”

“သန့်ဇင် မင်းရွှီးတော့မရွှီးနဲ့နော်။ ဟိုကောင် မိုးထက်က တကယ်ကြီးဖြစ်နေတာ”

“ငစိုး မင်းကတော့လေ ငါ့ကိုဆို အယုံအကြည်ကိုမရှိဘူး။ ငါ့တီလေးစုမြတ်နဲ့ ဆရာမဆုလဲ့ရည်နဲ့က ဘော်ဒါကြီးတွေဟ။ မိုးထက်မလို့သာ ပြောပြတာ”

ထိုစဥ် နောက်အချိန် ဆရာ ဝင်လာသဖြင့် ထနှုတ်ဆက်ရင်း

“အာ့ဆို နက်ဖြန်ပိတ်ရက် တွေ့ရအောင်။ လက်ဖက်ရည်တင်မကဘူး မုန့်ပါကျွေးမယ်”

ဟုပြောကာ မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် ဆရာစာသင်သည့်ဘက်ကို ပြန်အာရုံစိုက်လိုက်သည်။

——————————————

“ဆရာမဆုလဲ့ရည်ဘဝက သနားဖို့တော့ကောင်းတယ်ကွ။ သူငယ်ငယ်လေးတုန်းက သူ့အဖေက ဆရာမတို့သားအမိကိုပစ်ပြီး သူ့အမေသူငယ်ချင်း ကလေးနှစ်ယောက်အမေနဲ့ ယူသွားတယ်။ ဆရာမအမေကတော့ တော်ပါတယ်။ နောက်အိမ်ထောင်မပြုဘဲ ဆရာမကိုပဲ ပြုစုစောင့်ရှောက်လာတာ။ ပြီးတော့ ဆရာမက ရည်းစားဆိုလို့ တစ်ယောက်ပဲထားဖူးတာ။ သူတို့ ယူဖို့အထိလုပ်ပြီးမှ စေ့စပ်ပွဲနေ့မှာ ကောင်လေးက ယာဥ်တိုက်မှုဖြစ်ပြီး ဆုံးသွားတယ်လို့လည်း ငါကြားတယ်။ အဲ့နောက်ပိုင်း ဘယ်ယောက်ျားလေးနဲ့မှ မပတ်သက်ဘဲ အခုထိ အပျိုကြီးလုပ်နေတာတဲ့။ လိုက်တဲ့သူတွေကတော့ အခုထိ ဝုန်းခတ်လို့။ နောက်ပိုင်း ချစ်ခွင့်ပန်တဲ့လူတွေက ဆရာမအိမ်ထိလိုက်ပြီး အသည်းအသန်ဖြစ်နေကြလို့ စိတ်ရှုပ်တာနဲ့ အဲ့မြို့ကနေ ငါတို့မြို့ကို ပြောင်းလာတာ ပြောတယ်”

မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် သန့်ဇင်ပြောတာ နားထောင်ရင်း ဆရာမကို သနားစိတ်နှင့် ပို၍ပင်ချစ်မိလာသည်။

“ဟျောင့်မိုးထက် ဆရာမအသက်က ဘယ်လောက်ရှိပြီလို့ မင်းထင်လဲ”

“၂၇ ဝန်းကျင်လောက်ရှိမယ် ထင်တာပဲ”

တီလေးစုမြတ်ဘော်ဒါဆိုလို့သာ ၂၇ ဝန်းကျင် မှန်းလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒီအတိုင်းသာဆို ၂၂၊ ၂၃ ဝန်းကျင်သာရှိမည်ဟု ပြောလျှင်လည်း ယုံမိမည်ဖြစ်သည်။

“တကယ်တော့ ဆရာမက တီလေးစုမြတ်ထက် အများကြီးကြီးတယ်ဟ။ ခရီးသွားရင်းဆုံကြပြီး သူငယ်ချင်းတွေ ဖြစ်သွားတာ”

“သန့်ဇင်… မင်း ဟုတ်မှလည်းပြော။ မိုးထက်ကို ကလိချင်တာနဲ့ စမနေနဲ့။ ငါတော့ ဆရာမက တီလေးစုမြတ်ထက် ငယ်တယ်လို့တောင် ထင်တယ်”

ပိုင်စိုးစကားကို မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် စိတ်ထဲက ကြိတ်ထောက်ခံနေမိသည်။

“ငစိုး မင်းတီလေးရှေ့သာ သွားပြောလို့ကတော့ ဟိုက လည်ပင်းထညှစ်လိမ့်မယ်။ ဆရာမက တီလေးထက် ၈ နှစ်ကြီးတယ်ဟ။ အခုဆို ၃၆ ထဲတောင် ရောက်နေပြီ”

“တကယ်ကြီးလားဟ။ ဟျောင့်မိုးထက် မင်း သေချာစဥ်းစားဦးနော် အသက်က အရမ်းကွာနေတာ”

“ငါ့လည်း မိုးထက်ကို အဲ့တာပြောချင်တာ။ ဆရာမက မင်းအပျော်သွားလုပ်လို့ရတဲ့လူမျိုး မဟုတ်ဘူးနော်။ အတည်ဆိုလည်း သေချာတော့တွေးဦး”

သူ့အတွက် စဥ်းစားပေးနေသော သူငယ်ချင်းများကို ကြည့်ရင်း

“မင်းတို့ကောင်တွေက အချစ်ဆိုတာကို နားလည်မယ့်ကောင်တွေမှ မဟုတ်တာ။ အချစ်မှာ အသက်အရွယ် မရှိဘူးကွ”

ဟု ပြုံးပြုံးကြီးပြောလိုက်ရာ သန့်ဇင်နှင့် ပိုင်စိုးတို့၏ ငါကိုင်တုတ်သံများက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထဲ ဆူညံသွားလေသည်။

မုန့်စားကျောင်းဆင်းချိန် ကျောင်းဘောလုံးကွင်းဘေးခုံပေါ်တွင် စကားတွတ်ထိုးနေကြသည့် လိုက်ဖက်ညီလှသော စုံတွဲလေးကိုကြည့်ရင်း ဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် ရင်ထဲ ဝမ်းနည်းသလိုကြီး ဖြစ်နေမိသည်။ မိုးထက်မြင့်ဆိုသော ကျောင်းတွင် စာအတော်ဆုံးထဲပါသည့် ကျောင်းသားလေးကို ဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် မြင်မြင်ချင်းကတည်းက သတိထားမိခဲ့သည်။ တစ်ခြားကြောင့်တော့မဟုတ်၊ ထိုကျောင်းသားလေးမှာ ဆုလဲ့ရည်၏ တစ်ဦးတည်းသော ရည်းစားဖြစ်ခဲ့ဖူးသူ မောင်နှင့် လွန်စွာ ရုပ်ရည်ဆင်သောကြောင့် ဖြစ်သည်။

‘ဆုလဲ့ရည် ဆုလဲ့ရည် နင်ဒီအရွယ်ကြီးရောက်မှ မရူးချင်စမ်းပါနဲ့’ ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် မိမိကိုယ်ကို သတိပေးရင်း ရင်ခုန်နေသည့်စိတ်ကို အတင်းဖုံးဖိထားမိသည်။ သူမ၏ မနည်းဖုံးဖိထားသော ရင်ခုန်သံများ နောက်တစ်လ​​ခန့်တွင် ပြန်လည်ပွင့်ထွက် ပေါ်ပေါက်လာမည်ကို ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် ထိုအချိန်က မခန့်မှန်းနိုင်ခဲ့ပေ။

“ဆရာကြီး ခေါ်တယ်ဆိုလို့”

“ဪ ဆရာမ လာလာဝင်ခဲ့လေ”

ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် ကျောင်းအုပ်ကြီးရုံးခန်းထဲဝင်ရင်း အခုမှ ရုံးခန်းထဲကထွက်လာသော မိုးထက်မြင့်ကို တစ်ချက်ခိုးကြည့်လိုက်မိသည်။ သူမ ကျောင်းပြောင်းလာကတည်းက မိုးထက်မြင့်ဆိုသည့် ထိုကျောင်းသားလေးမှာ သူမကို လိုက်ရောချင်သလို ဖြစ်နေသဖြင့် သူမမှာ မိုးထက်မြင့်ကို အမြဲခပ်တည်တည် ခပ်တန်းတန်း ဆက်ဆံထားရ၏။ ထိုကျောင်းသားလေးကတော့ ဘယ်လိုထင်မည်မသိ၊ သူမမှာတော့ မဖြစ်သင့်သည့် တွယ်တာမှုများဖြစ်မည်ကို စိုးရိမ်သဖြင့်သာ ထိုသို့ဆက်ဆံနေရခြင်း ဖြစ်သည်။ သူမ ခပ်တည်တည်ဖြင့် ဆရာမနဲ့ ကျောင်းသား အရောတဝင် လာမဆက်ဆံဖို့ ပြောလိုက်တိုင်း ငယ်ငယ်သွားသည့် မိုးထက်မြင့်မျက်နှာလေးကြည့်ပြီး စိတ်မကောင်းဖြစ်မိသည်မှာလည်း အခါခါဖြစ်သည်။

“ဆရာမသိတဲ့အတိုင်း နောက်လထဲမှာ လူရည်ချွန်စာမေးပွဲရှိတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကျောင်းက ဝင်ပြိုင်တဲ့အထဲမှာ ဒီကောင့်ကို ကျွန်တော် အမျှော်လင့်ဆုံးပဲ။ ခက်တာက အရင်အနားယူသွားတဲ့ Bio ဆရာမတုန်းက ကျန်းမာရေးမကောင်းလို့ သူတို့ကို Bio သေချာသင်မပေးနိုင်တော့ အခု လူရည်ချွန်ပြိုင်တဲ့အထဲမှာ အဲ့ဘာသာရပ်ကို ကျွန်တော် အားမရဘူး။ အဲ့ဒီတော့ ပြိုင်ပွဲမတိုင်ခင်အထိ ​ဆရာမက မိုးထက်မြင့်ကို အချိန်ပိုသင်ပေးလို့ရမလား”

“ဟုတ် ရပါတယ် ဆရာကြီး”

ဟုပြောရင်း ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် အတွေးများဖြင့် ရုံးခန်းထဲက ပြန်ထွက်လာမိသည်။

—————————————–

“မင်း ဒီဟာလေးတောင် အခုထိမရသေးဘူးလား”

စိတ်ဆိုးသဖြင့် နီရဲလာသော ဆရာမမျက်နှာလေးကို ကြည့်ရင်း မိုးထက်တစ်ယောက် စိတ်ထဲက ကြိတ်ရယ်နေမိသည်။ သူ့အတွက်တော့ ဆရာမနှင့် ကြာကြာနေရလေ ပိုပျော်လေဖြစ်သဖြင့် စာမရသေးသယောင် တမင်ဟန်ဆောင်ကာ အချိန်ဆွဲထားခြင်းဖြစ်၏။

“ပြိုင်ပွဲက တစ်ပတ်ပဲလိုတော့တာ။ မင်းသေချာ ရအောင်ကျက်မှ ဖြစ်မယ်။ အခုထိ ဒီအပိုဒ်မရသေးဘူးဆိုတော့ ဆရာမအိမ်ကိုသာလိုက်ခဲ့။ ရအောင်ကျက်ပြီးမှ ပြန်ရမယ်။ မင်းအိမ်ကို နောက်ကျမယ့်အကြောင်း ဆရာမ လှမ်းပြောလိုက်မယ်”

ခပ်တွေးတွေးလေးနှင့် ပြောလိုက်သော ဆရာမစကားကို နားထောင်ရင်း မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် အပျော်တွေလွန်နေမိသည်။

“မြန်မြန်လာလေ နှေးတုံ့နှေးတုံ့နဲ့”

ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် နောက်ကဖြည်းဖြည်းချင်း လျှောက်လာနေသည့် မို့ထက်မြင့်ကို လှမ်းငေါက်လိုက်သည့်အတွက် မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် နိမ့်တုံမြင့်တုံနှင့် လှုပ်နေသည့် ဆရာမအိုးကားကားကြီးကို ကြည့်ရင်း လျှောက်နေရာမှ အရှိန်မြင့်ကာ ဆရာမဘေးမှ ရင်ဘောင်တန်းလျှောက်လိုက်သည်။ ဆရာမအိမ်က မြို့အစွန်ဘက်မှာ ဖြစ်သဖြင့် လမ်းတစ်လျှောက် လူတော်တော်ပြတ်သည်ကို သတိထားမိသဖြင့်

“ဆရာမ ခါတိုင်းရော ဒီလိုပဲပြန်တာလား။ လူတော်တော် ပြတ်တယ်နော်”

“အံမယ်လေး ဒီမြို့ပြောင်းလာကတည်းက တစ်ယောက်ထဲ နေထိုင်သွားလာနေတာ ဘာမှမဖြစ်ဘူး”

“ဆရာမအမေရော”

“အမေက အရင်မြို့မှာပဲ နေခဲ့တာ။ အလုပ်အကိုင်တွေကလည်း အဲ့မှာဆိုတော့ ပြောင်းဖို့က မလွယ်ဘူးလေ”

ဆရာမ တစ်ယောက်ထဲ နေနေသည်ကို အခုမှသိသဖြင့် မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် အံ့သြသွားမိသည်။

“ဘာတွေအံ့သြနေတာလဲ။ ငါ့အသက်ပဲ ၃၅ ကျော်နေပြီ တစ်ယောက်ထဲနေတာ ဘာထူးဆန်းလို့လဲ။ တော်တော်များများ ဒီလိုပဲနေကြတာပဲ”

သူ စိုးရိမ်သလို ဖြစ်သွားသည်ကို ရိပ်မိဟန်ဖြင့် ဆရာမက ပြောသည်။ မြို့စွန်ဘက်တွင် မနေသင့်ကြောင်း ပြောမည်ပြင်လိုက်စဥ် ဘေးဘက်မှ လူရိပ်မြင်မိသဖြင့် မိုးထက်မြင့် လှည့်ကြည့်လိုက်မိသည်။

“သြော် ဆရာမတွေ ဆရာမတွေ မျက်နှာလိုက်ချက်ကတော့ (A) ခန်းကကောင်တွေဆို အချိန်ပိုသင်ရတာနဲ့ဘာနဲ့။ ငါတို့ကြတော့ အဖတ်မလုပ်ဘူး”

“ဟုတ်ပ ဟုတ်ပ”

(D) ခန်းမှ လူမိုက်လိုလို နှစ်ကျကျောင်းသားကြီးများဖြစ်သော ထွန်းမင်းတို့အုပ်စုကို မြင်လိုက်သဖြင့် မိုးမြင့်ထက်တစ်ယောက် မျက်နှာပျက်သွားမိ၏။ ဒီကောင်တွေက တကယ့်လူရမ်းကားတွေ၊ တစ်ကျောင်းလုံး၏ အော်ကြော့လန်များဖြစ်သည်။

“သား မင်းတို့ ဘယ်လိုပြောလိုက်တာလဲ။ အရက်စော်တွေလည်း နံဟောင်လို့။ မင်းတို့ အခုမှကျောင်းသားတွေပဲ ရှိသေးတယ်။ တော်တော်ပျက်စီးနေတာလား”

ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် အရက်နံ့ကြောင့် နှာခေါင်းအုပ်ရင်း ပြောလိုက်သည်။

“ဟားဟား ကျုပ်တို့ အရက်သောက်တတ်တာ တစ်ကျောင်းလုံးသိတယ်။ အခုမှ လာအဆန်းလုပ်နေ”

“အေးလေ ပြောလိုက်စမ်းပါ ဘောကြီးရာ။ ဒီဘက်လိုက်တတ်တဲ့ ဖင်ကားမကြီးကို”

“ဟေ့ကောင်တွေ မင်းတို့စကားတွေ လွန်လာပြီ။ သွားတော့ ဆရာမကို မလေးမစား မလုပ်နဲ့”

ဘေးမှ နားထောင်နေသော မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် မနေနိုင်တော့ဘဲ ဝင်ပြောလိုက်မိသည်။

“အောင်မာ မင်းကများ”

ထွန်းမင်းက ရင်ဘတ်ကို တွန်းလိုက်သဖြင့် မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် ယိုင်သွားသည်။

“ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ”

ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ လှမ်းအော်သံကြားသဖြင့် ကြည့်လိုက်ရာ ပြေးလာနေသည့် လူတစ်စုကို တွေ့လိုက်သည်။

“မိုးထက် ဘာတွေဖြစ်ကြတာလဲ”

“ဟာ ကိုကြီးဆန်း… ကျွန်တော်နဲ့ ဆရာမ လမ်းလျှောက်လာတာကို ဒီကောင်တွေ လာနှောင့်ယှက်နေလို့”

သူအဖေ၏စက်ရုံမှ အလုပ်သမားခေါင်း ကိုကြီးဆန်းတို့မှန်း သိလိုက်သဖြင်း မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် အားကိုးတကြီး ပြောလိုက်မိသည်။

“ဟေ့ကောင် မင်း… သက်ခိုင်ရဲ့ညီ ထွန်းမင်းမလား။ ဒါ ငါ့ဆရာရဲ့သားကွ။ မင်းတို့ကောင်တွေ လစ်လိုက်တော့”

“ဟုတ် ကိုကြီးဆန်း။ ကျွန်တော်တို့က တစ်ကျောင်းထဲသားချင်းမလို့ စနေတာပါ”

ထွန်းမင်းတို့အုပ်စု ခပ်ကုပ်ကုပ်ဖြင့် ထွက်သွားပြီးနောက် ကိုကြီးဆန်းတို့လည်း မိုးထက်မြင့်ကို နှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်သွားကြသည်။

ဆရာမ၏အိမ်က တစ်ထပ်တိုက်ပုလေးဖြစ်ကာ ရေကန်နှင့် အိမ်သာက အပြင်ဘက်တွင် ဖြစ်သည်။ ခြံကျယ်ကျယ်နှင့် သီးသန့်လေးဖြစ်ကာ အပင်ကြီးများ အုပ်ဆိုင်းနေသဖြင့် ခြံအပြင်မှကြည့်လျှင် အိမ်ကိုမြင်ဖို့ မလွယ်ပေ။ စာကျက်ခိုင်းခံထားရသော မိုးထက်၏မျက်လုံးများက စာအုပ်တွင်မရှိဘဲ ခြံထဲရှိရေကန်တွင် ထမီရင်လျားဖြင့် ရေချိုးနေသော ဆရာမ၏ ခန္ဓာကိုယ်တွင်သာ ဝဲနေသည်။ မိုးထက်မြင့်ကိုလည်း အပြစ်တော့မဆိုနိုင်။ ဆရာမ၏ ရေစိုအလှက မြင်သူတကာ မျက်စိမလွှဲနိုင်အောင် ဆွဲဆောင်မှုရှိလှသည်။ အရင်းပိုင်းမြင်နေရသည့် ဆူဖြိုးလှသော နို့အုံကြီးက ရေစို၍ကပ်နေသော ထဘီကြောင့် အလုံးအထည်အတိုင်းသား မြင်နေရသလို တင်ထွားထွားကြီးကလည်း ပကတိအတိုင်းနီးပါး မြင်နေရသည်။

“ပလုတ်တုတ်”

ရင်လျားထားသော ထဘီပြေသွားသဖြင့် ဆရာမမှ လက်နဲ့လှမ်းဆွဲလိုက်သော်လည်း မမှီဘဲ ခါးလောက်ထိ ပြုတ်ကျသွားသည်။ အပေါ်ပိုင်း ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်သွားသဖြင့် ဖြူဖွေးအိတင်းနေသော ရင်သားကြီးနှစ်မွှာမှာ ရှင်းရှင်းကြီးပေါ်လာသည့်အတွက် မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် ရင်ခုန်သံများမြန်ပြီး မျက်နှာပင် မလွှဲနိုင်တော့ပေ။

“ဟိုကောင်မိုးထက် စာမကြည့်ဘဲ ဘယ်တွေလာကြည့်နေတာလဲ”

ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် ရှက်ရမ်းရမ်းပြီး အော်လိုက်သည်။ သူ ခိုးကြည့်နေတာ မိသွားသဖြင့် မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် ကမန်းကတမ်း မျက်နှာလွှဲလိုက်သည်။ ရင်ခုန်သံများကတော့ ဆူညံနေဆဲ…။

“ဘယ်လိုလဲ ကြည့်ခိုင်းထားတဲ့စာတွေ ရပြီလား”

အဝတ်လဲပြီး အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်လာသည့် ဆရာမ စကားသံကို ကြားသဖြင့် မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် မော့ကြည့်ရင်း မသိမသာ အကဲခတ်လိုက်မိသည်။ ဆရာမမျက်နှာကလေးကတော့ ဟန်ဆောင်တာလား ဘယ်လိုမှ မခံစားရလို့ပဲလားတော့မသိ ရှက်တာရွံ့တာ မရှိဘဲ ပုံမှန်အတိုင်းသာ ဖြစ်သည်။

“ဟုတ် ရပါပြီ ဆရာမ”

တီရှပ်မိုးပြာရောင်လေးနှင့် ကော်ဖီရောင်ဗြောင်ထဘီလေး ဝတ်ထားသည့် ဆရာမလေးကို ငေးကြည့်ရင်း ဖြေလိုက်သည်။ မိုးထက်မြင့်က ကြမ်းပြင်ပေါ်ထိုင်ရင်း စာပွဲပုလေးနှင့် စာလုပ်နေသည့်အတွက် ဘေးမှာ မတ်တပ်ရပ်ရင်း မေးနေ​သော ဆရာမ၏ရင်သားကြီးများက တီရှပ်လေးအောက်မှ ရုန်းထွက်တော့မယောင် ဖောင်းထွက်နေသည်ကို အတိုင်းသား မြင်နေရသည်။

“အာ”

“ကန်တော့ ဆရာမ ကန်တော့”

မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် အမှတ်တမဲ့နှင့် လက်ကို ဘေးကြမ်းပြင်သို့ချလိုက်ရာ ရုတ်တရတ် ကပ်ထိုင်လိုက်သော ဆရာမဆုလဲ့ရည်၏ တင်ပါးကြီးက လက်ပေါ်သို့ တည့်တည့်ကြီး ထိုင်မိသွားသည်။ နူးညံ့အိထွေးသော အထိအတွေ့နှင့်အတူ မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် ဆရာမ အတွင်းခံမဝတ်ထားသည်ကို ခံစားမိလိုက်သည်။

“ဘုန်း”

ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် ရှက်ရှက်နှင့် ပြန်ထလိုက်ရာ စားပွဲခုံလေးကို တိုက်မိပြီး မိုးထက်မြင့်ဘေးတွင် မှောက်ခုံ လေးဘက်ထောက်ကြီး လဲသွားရာ တင်ပါးကြီးများကို မိုးထက်မြင့်မျက်နှာတည့်တည့်တွင် တည့်တည့်ကြီး ဖင်ဘူးထောင်းထောင်ပြနေသလို ဖြစ်သွား၏။ နာသွားသဖြင့် တန်းမထနိုင်ဘဲ ဖြစ်နေရာ သူ့မျက်နှာရှေ့တွင်ကပ်နေသော အိုးကားကားကြီးကို ကြည့်ရင်း မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ လက်ဖြင့် လှမ်းပွတ်လိုက်သည်။

‘သွားပြီ ငါတော့ ကျောင်းပဲအထုတ်ခံရမလား အိမ်အတိုင်ခံရတော့မလား မသိဘူး’

ရုတ်တရက် စိတ်အလိုလိုက်မိပြီး လုပ်လိုက်မိရာမှ မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် အသိပြန်ဝင်ပြီး လန့်သွား၏။ ထင်ထားသလို ဆရာမဆီက အော်ငေါက်သံ ထွက်မလာသဖြင့် အကဲခတ်ကြည့်ရာ ဆရာမက သူ့လက်ဝါးဖြင့် ပွတ်နေသည်ကို မခံစားမိသကဲ့သို့ ဖင်ကြီးထောင်လျက်သား ငြိမ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ မိုးထက်မြင့်လည်း နည်းနည်းရဲလာပြီး ပထမ လက်တစ်ဖက်တည်းဖြင့် အိုးကြီးကို ပွတ်နေရာမှ လက်နှစ်ဖက်စုံလိုက်ဖြင့် ပွတ်ကြည့်လိုက်သည်။ ဒါလည်း ဆရာမဆီမှ ဘာအသံမှမကြားရ။ မိုးထက်မြင့်တစ်​ယောက် ဆရာမတင်ပါးကြီးကို ခပ်ဖွဖွပွတ်နေရာမှ တစ်ဆင့်တက်ပြီး တင်လုံးကြီးတွေကို အားနည်းနည်းထည့်ကာ ညှစ်ကြည့်လိုက်သည်။

“အင်း… ဟင်းဟင်း”

ဆရာမဆုလဲ့ရည် တင်ပါးဆုံကြီးကို မိုးထက်မြင့်ဘက်သို့ မသိမသာကော့ပေးရင်း ညည်းသံခပ်တိုးတိုးလေး ထွက်လာသည်။

‘ဆရာမကတော့ အထာပေးနေပြီ’

မိုးထက်မြင့်ကလည်း ခပ်အအမဟုတ်တော့ ဆရာမ အလိုတူကြောင်း ခန့်မှန်းမိသည်။ ခပ်စောင်းစောင်းဖြစ်နေသော ခန္ဓာကိုယ်ကို ဆရာမဖင်ကြီးဘက်သို့ တည့်တည့်ပြင်ထိုင်ပြီး ဒူးထောက်ထလိုက်သည်။ ထို့နောက် ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ဟု တွေးကာ ဆရာမ၏ထဘီကို ခါးလည်ထိရောက်အောင် လှန်တင်လိုက်သည်။ ဖြူဖွေးဝင်းလက်နေသည့် ရွှေဘိုမင်းကြိုက် ပေါင်တန်ကြီးနှင့် အတွင်းခံမဝတ်ထားသော ကောက်ထွက်နေသည့် အိုးကားကားကြီးက မိုးထက်မြင့်ရှေ့တွင် အထင်းသားကြီး ပေါ်လာသည်။

“ဂလု”

မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် အသံမြည်အောင်ပင် တံတွေးမျိုချလိုက်မိသည်။ ဆရာမဖင်လုံးကြီးတွေက တစ်လုံးတစ်လုံး နည်းတာကြီးမဟုတ်။ ယခုလို ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် မြင်လိုက်ရတော့ ကျောင်းစိမ်းထဘီ ဝတ်ထားတုန်းက မြင်ရတာထက်ပင် ပိုကြီးသလို ခံစားမိ၏။ တင်ပါးဆုံကြီးအထက်မှ ခါးကျဥ်ကျဥ်လေးကလည်း ဆွဲညှစ်ချင်စရာကောင်းလောက်အောင် သေးသွယ်သည်။ နောက်သို့ပြူးထွက်နေသည့် အမွှေးပါးပါးလေးသာရှိ​သော အဖုတ်လေးမှာလည်း ပန်နုရောင်သန်းကာ စေ့ကပ်နေသည်။ အရည်ကြည်လေး နည်းနည်းတော့ စို့နေတာတွေ့လိုက်သဖြင့် ဆရာမ စိတ်ထနေပြီဖြစ်ကြောင်း တန်းသိလိုက်သည်။

“စွပ်”

“အ”

မိုးထက်မြင့် လက်ညှိုးဖြင့်ထိုးလိုက်ရာ အရည်စိုနေသဖြင့် အဆုံးထိ ချောကနည်းဝင်သွားသဖြင့် ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် ပါးစပ်လေးဟပြီး ခပ်တိုးတိုးညည်းသံ ထွက်လာသည်။

“ပလောက် ပလောက်… စွပ်… စွပ်… စွပ်”

“အ”

“အင်း…ဟင်းဟင်း”

မိုးထက်မြင့် လက်တစ်ချောင်းတည်းဖြင့် ထိုးနေရာမှ လက်ညှိုးလက်ခလယ် နှစ်ချောင်းပူးပြီး ခပ်သွပ်သွပ်လေး ကစားပေးလိုက်သည်။

“ဇွပ်…ဇွပ်”

“အောင်မလေးလေး”

“အား…တော်တော့…တော်တော့”

ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် ပါးစပ်ကသာ တော်ဖို့ပြောနေသော်လည်း တင်ပါးဆုံကြီးကိုတော့ မိုးထက်မြင့်လက်ချောင်းတွေနှင့်အတူ စည်းချက်ညီညီ ကော့ပေးရင်း ပေါင်တန်ကြီးတွေ ပိုပိုကားလာသည်။ မိုးထက်မြင့် ဘယ်လိုမှစိတ်မထိန်းနိုင်တော့သဖြင့် လက်ချောင်းများကို အဖုတ်ထဲမှ ပြန်ထုတ်ကာ ပုဆိုးနှင့် အောက်ခံဘောင်းဘီကို အမြန်ချွတ်ပြီး ဆရာမတင်ပါးကြီးများကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ကိုင်ရင်း သူ့ငပဲကြီးကို ဆရာမအဖုတ်ဝကို တေ့ကာ ဖိသွင်းချလိုက်တော့သည်။

“အာ့…ဟ…ဟ”

ညည်းသံများဖြင့် ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် ခါးကော့တက်လာသည်။

“ဗျွတ်ဗျွတ်ဘွတ်ဘွတ်”

“အ..အ”

“ဗျိဗျိဗျစ်ဗျစ်”

“ဇွိဇွိဘွတ်ဘွတ်…ဘုန်း…ဘုန်း”

“အောင်မယ်လေး…သား…ဖြည်းဖြည်း…လုပ်ပါကွာ”

ဆောင့်လိုက်တိုင်း အတွင်းဘက်ခွက်ဝင်သွားပြီး ဆွဲထုတ်လိုက်လျှင် စူပြီး နှုတ်ခမ်းသားများ ကပ်ပါလာသော ဖောင်းကြွနေသည့် ဆရာမ၏အဖုတ်လေးကို ကြည့်ရင်း မိုးထက်မြင့် ပိုပိုစိတ်ထလာပြီး အရှိန်မြင့်မြင့်လာကာ သူ့ဆီးစပ်အရင်းနှင့် ဆရာမဖင်ကြီး ကပ်သည့်အထိ ဆောင့်ဆောင့်လိုးလိုက်သည်။ ဆရာမဖင်တုံးဖြူဖြူကြီးများကလည်း သူဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း တုန်ခါနေသည်။ မိုးထက်မြင့်လည်း လိုးနေရင်းမှ တင်ပါးကြီးကိုကိုင်ထားသော လက်များထဲမှ တစ်ဖက်ကိုလွှတ်ကာ ဆရာမ၏ဆံပင်များကို နောက်မှစုကိုင်ပြီး ဆွဲလိုက်ရာ ဆရာမ၏ခေါင်းလေး မော့တက်လာသည်။

“အင်း…ဘွတ်…ဘွတ်…အ”

“ဟင်း…ဟင်း…”

ဆရာမဆုလဲ့ရည် ညည်းသံများက ပိုမိုကျယ်လာပြီး သူမ၏ဖင်ကြီးကိုလည်း နောက်သို့ အတင်းပြန်ဆောင့်ပေးလာသည်။ ဆရာမ ပြီးချင်လာမှန်းသိလိုက်သောကြောင့် မိုးထက်မြင့်လည်း လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆရာမခါးကျဥ်ကျဥ်လေးကို စုံကိုင်ပြီး အားကုန်ဆောင့်လိုးလိုက်သည်။

“အမယ်လေး ထွက်ကုန်ပြီ… ထွက်ကုန်ပြီ”

“အား…ကောင်းလိုက်တာ…ဆရာမရာ”

ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် အိုးကြီး တဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး ပြီးသွားသလို မိုးထက်မြင့်လည်း ဆရာမဖင်လုံးကြီးနှစ်လုံးကို အသားကုန်ဖြဲရင်း သူ့လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်ပေါက်ထဲ အဆုံးထိသွင်းကာ သုတ်ရည်များကို သားအိမ်ပြည့်အောင် ပန်းထုတ်လိုက်သည်။

“ပလွတ်”

မိုးထက်မြင့်လည်း ပျော့သွားသော သူ့ငပဲကြီးကို ဆရာမစောက်ဖုတ်ပေါက်ထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။

“သွား…သွား..​.စာရပြီမလား..ပြန်တော့…ပြန်တော့”

ဖင်ကြီးထောင်ရင်း ငြိမ်နေသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်လည်း အသိပြန်ဝင်သလိုဖြစ်ကာ ထဘီကို ပြန်ဆွဲချရင်း သူ့အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်ပြေးသွားသည်။

“ဆရာမ…ဆရာမ”

ဘယ်လိုခေါ်ခေါ် အိပ်ခန်းတံခါးကို လော့ချပြီး ဘာမှမတုံ့ပြန်တော့သောကြောင့် နာရီဝက်လောက်ကြာသောအခါ မိုးထက်မြင့်လည်း လက်လျှော့ပြီး အိမ်ပြန်လိုက်တော့သည်။

‘ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့မလဲ’

ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် စိတ်အလိုကိုလိုက်မိပြီးမှ မိမိကိုယ်ကို စိတ်တိုနေမိသည် ။ မနက်ဖြန် ကျောင်းရောက်လျှင် ဘယ်လိုမျက်နှာနှင့် မိုးထက်မြင့်ကို ရင်ဆိုင်ရမည်လည်းမသိ၊ ရှက်လည်း တော်တော်ရှက်မိသည်။

———————————————

“ဟျောင့်မိုးထက် ဘာတွေငိုင်နေတာလဲ”

နောက်တစ်နေ့ ကျောင်းတွင်တွေ့သောအခါ ဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလို မျက်နှာထားခပ်တင်းတင်းဖြင့် သူ့ကို ပုံမှန်အတိုင်းသာ ဆက်ဆံနေသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်ကြောင့် အတွေးလွန်နေသော မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ သန့်ဇင်ရဲ့ ခေါ်သံကြားမှ ကျောင်းဆင်းချိန်ရောက်ပြီဖြစ်ကြောင်း သတိထားမိသည်။

“ဆရာမနဲ့နီးစပ်အောင် ဘယ်လိုလုပ်ရင်ကောင်းမလဲ စဥ်းစားနေတာ”

နောက်သလိုလို ပြောင်သလိုလိုနှင့် မိုးထက်မြင့် အမှန်အတိုင်း ဝန်ခံလိုက်သည်။

“ဟေ့ကောင် မင်း ဆရာမနဲ့နီးစပ်ချင်ရင် အခုချိန်က အကောင်းဆုံးပဲနော်။ လူရည်ချွန်ပြိုင်ပွဲ ပြီးသွားရင် မင်းဆရာမနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ တွေ့ဖို့က မလွယ်ဘူး”

“အေး သန့်ဇင်ပြောတာ ဟုတ်တယ်ကွ။ စာမေးပွဲကြီးကလည်း နီးလာပြီဆိုတော့ မင်း အချိန်ဆွဲမနေနဲ့။ ဖွင့်ပြောမယ်ဆို ပြောလိုက်တော့။ ပြတ်ပြတ်သားသားသာလုပ်”

အကြောင်းစုံမသိဘဲ ပြောနေသော သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်စကားများကို နားထောင်ရင်း မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် ပြုံးစိစိသာ လုပ်နေမိသည်။ သူတို့ပြောသလို ပြိုင်ပွဲပြီးလျှင် ဆရာမနဲ့ နီးနီးစပ်စပ် နှစ်ယောက်ထဲတွေ့ဖို့ မလွယ်တော့တာကိုတော့ သူရိပ်မိသည်။

“မနက်ဖြန် အခုပေးလိုက်တဲ့စာတွေ အကုန်ရနေတာကိုပဲ လိုချင်တယ်နော်”

အချိန်ပိုသင်ပေးနေချိန်တစ်လျှောက်လုံးတွင်လည်း သူ့ကို ခပ်တည်တည်နှင့် စာအကြောင်းမှလွဲ၍ တခြားစကား အစမခံသော ဆရာမကြောင့် မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် မဝင့်မရဲနှင့် အကြံအိုက်နေသည်။ စာအုပ်တွေသိမ်းပြီး ခြင်းလေးဆွဲကာ စာသင်ခန်းအပြင်သို့ လျှောက်သွားသော ဆရာမကိုကြည့်ရင်း ဖြစ်ချင်ရာဖြစ် ဖွင့်ပြောဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

“ဆရာမ ခဏလေးနေပါဦး… ကျွန်တော် ပြောစရာလေးရှိလို့ပါ”

“ပြောစရာရှိရင် နောက်ရက်မှပြော”

ဆရာမဆုလဲ့ရည် မိုးထက်မြင့်စကားသံကြောင့် နောက်လှည့်မကြည့်ဘဲ ခြေလှမ်းခဏရပ်သွားရာမှ ပုံမှန်အတိုင်း ပြန်လျှောက်လိုက်သည်။

“အို…လွှတ်…လွှတ်စမ်း…မင်းဘာလုပ်တာလဲ”

ပြေးလိုက်လာပြီး သူမခါးလေးကို နောက်မှသိုင်းဖက်လိုက်သော မိုးထက်မြင့်ကြောင့် ဆရာမဆုလဲ့ရည် အလန့်တစ်ကြား အော်လိုက်မိသည်။

“မလွှတ်ဘူးဗျာ… ဆရာမက ဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလို နေနိုင်ပေမယ့် ကျွန်တော်ကတော့ မနေနိုင်ဘူး”

“ငါအော်လိုက်မှာနော်”

“အော်လည်း မလွှတ်နိုင်ဘူးဗျာ…။ ကျောင်းထွက်ရလည်း ဂရုမစိုက်ဘူး။ ကျွန်တော် ဆရာမမရှိရင် မနေနိုင်ဘူး”

ပြောမယ့်သာပြောရတာ ဆရာမ တကယ်အော်မှာကိုတော့ ကြောက်မိသည်။ သူ့ကို ကျောင်းထုတ်ခံရအောင်တော့ ဆရာမလုပ်မည်မဟုတ်ဟုသော မသိစိတ်ကြောင့်သာ အရဲကိုးမိခြင်းဖြစ်သည်။

“သား… မင်းနဲ့ဆရာမနဲ့က မဖြစ်နိုင်ပါဘူးကွယ်။ အချိန်မလွန်ခင် အရင်လိုပဲ ပြန်နေကြရအောင်နော်။ မှားခဲ့တာတွေကို မေ့လိုက်ကြရအောင်”

“ကျွန်တော်တော့ ဘယ်လိုမှမမေ့နိုင်ဘူး…”

မိုးထက်မြင့် ဆရာမခါးလေးကို သိုင်းဖက်ထားသော လက်များကို ပိုအားထည့်လိုက်ပြီး ဖြူဖွေးကျော့ရှင်းနေသော ဆရာမဂုတ်သားလေးကို နမ်းလိုက်သည်။

“အရမ်းချစ်တာပဲ ဆရာမရယ်…။ ဆရာမရော”

“မသိတော့ဘူးကွာ… မင်းကအရမ်းဆိုးတာပဲ”

သူဖက်ထားတာကို မရုန်းပဲ ငြိမ်နေသော ဆရာမကြောင့် မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် လက်များကို ခါးလေးကိုသိုင်းဖက်ထားရာမှ တင်ပါးကြီးများပေါ်သို့ ပြောင်းပြီးညှစ်လိုက်သည်။

“တစ်ယောက်ယောက် တွေ့သွားမယ်”

“ဘယ်သူမှမရှိတော့ပါဘူး ဆရာမရဲ့။ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်ထဲပါ”

“ဒါပေမယ့်…အို”

တင်ပါးကြီးကိုကိုင်နေသော မိုးထက်မြင့်လက်များက ရင်ဖုံးအက်ျီလေးအောက်မှ ဆူထွက်နေသော နို့လုံးကြီးများကို ပြောင်းကိုင်လိုက်သည်။ ဆရာမ၏နို့ကြီးများကို ရင်ဖုံးပေါ်မှ ခဏညှစ်ပြီး နောက်ကျောဘက်မှ ဘက်လျှိုကာ ဘရာစီယာဂျိတ်များကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဂျိတ်ဖြုတ်လိုက်သဖြင့် ချောင်သွားသော ဘရာစီယာအတွင်းသို့ ဘယ်လက်ကို ထိုးထည့်ပြီး ဆရာမ၏ရင်သားကြီးများကို ကိုင်ညှစ်လိုက်သည်။ နူးညံ့လုံးတင်းနေသည့် ကျွဲကောသီးပမာ နို့ကြီးများကို ညှစ်ရင်းမှ ဆရာမ၏ နို့သီးခေါင်းလေးများ ထောင်တက်နေသည်ကို ခံစားမိသဖြင့် လက်ညှိုး လက်မနှင့် ညှပ်ကာ ဖိပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ညာလက်ဖြင့် ကျောင်းစိမ်းထမီအောက်သို့ အရှေ့ဘက်မှ လက်အတင်းလျှိုထည့်ပြီး ဆရာမ၏ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးအောက်ထဲထိ နှိုက်ကာ အဖုတ်လေးကို အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ဆရာမဆုလဲ့ရည် စိတ်ထပြီး အရည်လေးများ ရွှဲနေသည်ကို သိလိုက်ပြီး ဆရာမအဖုတ်လေးကို လက်ချောင်းများဖြင့်နှိုက်လိုက် ထောင်ထနေသော အစိလေးကိုပွတ်လိုက်နှင့် ကလိပေးလိုက်၏။ ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် ကိုင်ထားသောခြင်းလေးကို ဘေးသို့ချပြီး ခေါင်းလေးမော့ ရင်ဘတ်ကော့ပြီး ဖင်ကြီးတလှုပ်လှုပ်နှင့် ဖီးတက်နေတော့သည်။

မိုးထက်မြင့်လည်း စိတ်မထိန်းနိုင်တော့သဖြင့် ဆရာမပခုံးလေးကိုကိုင်ကာ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆွဲလှည့်ပြီး ဆရာမ၏ နီနီထွေးထွေး နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို ဆွဲစုပ်လိုက်ရင်း ပုဆိုးနှင့် အောက်ခံဘောင်းဘီကို ချွတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဆရာမကို စာသင်ခုံပေါ်သို့ ခါးမှပွေ့တင်လိုက်ရင်း ထဘီဆွဲလှန်ကာ ဆရာမ၏ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ချွတ်ရင်း ပေါင်ကြီးများကို ဖားပေါင်စင်းပုံစံ ကားခိုင်းလိုက်သည်။ ပြီးနောက် ဂျိတ်ဖြုတ်ထားသော ဘရာစီယာအောက်မှ လက်များကို လျှိုသွင်းကာ နို့လုံးကြီးနှစ်လုံးကိုညှစ်ရင်း အရည်များရွှဲနေသော အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို လီးတေ့ကာ ဆောင့်လိုးလိုက်သည်။

“ဘွတ်..ဘွတ်…”

“အ…အ”

“ဇွပ်… ပလွပ်”

“အင့်…ဟင့်…အင့်…ဟင့်….အိုး”

ဆရာမဆုလဲ့ရည်လည်း မိုးထက်မြင့်ကို သိုင်းဖက်ရင်း ဖင်ကြီးကို ကော့ကော့ပေးကာ ကာမအရသာကို ကောင်းကောင်းကြီး ခံစားနေတော့သည်။

“ဘွတ်…ဗျစ်…ဗျစ်”

“အား… ဆရာမ အရမ်းကောင်းလာပြီ။ သား မြန်မြန်လေး ဆောင့်ပေးပါ”

“အ… ဟင်း… ကျွန်တော်လည်း ပြီးတော့မယ် ဆရာမ”

မိနစ်နှစ်ဆယ်ခန့်ကြာအောင် အားရပါးရ ဆောင့်လိုးပြီးနောက် ဆရာမနို့သီးခေါင်းနှစ်ဖက်ကို လိမ်ညှစ်ရင်း အဖုတ်ထဲသို့ သုတ်ရည်များ ပန်းထည့်ကာ ဆရာမနှင့်အတူ ပြီးလိုက်သည်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ ခြေသံများကြားရသဖြင့် ခုံပေါ်တွင် ထပ်လျက်သားကြီး အမောဖြေနေသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်နှင့် မိုးထက်မြင့်တို့နှစ်ယောက် ကမန်းကတမ်းနှင့် အဝတ်များကို ပြန်ဝတ်လိုက်သည်။ အခန်းဝသို့ လူရောက်လာသည်ကို သိလိုက်သဖြင့် ခုံအောက်တွင်ညှပ်နေသော ဆရာမ၏အတွင်းခံလေးကို ကောက်နေသော မိုးထက်မြင့်လည်း အတွင်းခံလေးကို သူ့လွယ်အိတ်ထဲသို့ ထည့်လိုက်သည်။

“သြော် ဆရာမ မပြန်သေးဘူးလား”

“အခုဘဲပြန်တော့မှာ ဦးလေးရေ။ ဒီကလေးကို အချိန်ပိုသင်ပေးနေလို့”

ခြေသံပိုင်ရှင်မှာ ကျောင်းစောင့်ကြီး ဦးလူဘဖြစ်နေပြီး သူ့ကြည့်ရတာ ဘာမှရိပ်မိပုံမပေါ်သဖြင့် မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် စိတ်အေးသွားရသည်။ ဦးလူဘကို နှုတ်ဆက်ပြီးနောက် နှစ်ယောက်သား ကျောင်းဝန်းထဲမှ ထွက်ခဲ့လိုက်၏။ ဆရာမက သူ့အိမ်သို့မလိုက်ခိုင်းဘဲ စာပြန်ကျက်ရန်ပြောသဖြင့် နောက်ရက်တွင် သူ့ကို သူစိမ်းလိုမဆက်ဆံရန် ကတိတောင်းရာ

“မင်းလိမ္မာရင်… ဆရာမတစ်ကိုယ်လုံး မင်းအတွက်ပါကွာ”

ဟု ပြောပြီး ထဘီအစိမ်းလေးအောက်မှ အတွင်းခံမပါသည့် ဖင်လုံးကြီးနှစ်လုံးကို လှုပ်ရင်း ထွက်သွားသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်ကိုကြည့်ရင်း မိုးထက်မြင့် ပြုံးပြုံးကြီးကျန်ခဲ့သည်။

နောက်ပိုင်းရက်များတွင်တော့ ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် အတန်းချိန်သာ မိုးထက်မြင့်ကို ပုံမှန်ဆက်ဆံပြီး အချိန်ပိုသင်ချိန်ဆို တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ချစ်သူတွေလိုသာ ဆက်ဆံကြသည်။ အချိန်ပိုသင်ပြီးတိုင်းလည်း အနည်းဆုံး တစ်ချီတော့ လိုးဖြစ်ကြသည်။ တစ်ချို့ရက်များတွင် သန့်ဇင်တို့နှင့် စာသွားကျက်မည်ပြောကာ ဆရာမအိမ်လိုက်သွားပြီး တစ်ညလုံး လိုးဖြစ်ကြသည်။ ဆရာမကလည်း သူဘယ်အချိန်လိုးလိုး မညည်းမညူ ခံပေးသည်….။

………………………………………………………..

လူရည်ချွန်စာမေးပွဲဖြေပြီးသည်မှာ နှစ်ပတ်လောက်ပင် ရှိပြီဖြစ်သည်။ ပြိုင်ပွဲပြီးကတည်းက ဆရာမနှင့် နှစ်ယောက်တည်း မတွေ့ဖြစ်။ အရင်လို အချိန်ပိုလည်းမရှိ။ ဆရာမအိမ်လိုက်ဖို့ကလည်း သန့်ဇင်အိမ် စာသွားကျက်တယ်ဆိုပြီး သန့်ဇင်အိမ်သို့မသွားကြောင်း အိမ်ကသိသွားသဖြင့် ကျောင်းဆင်းဆင်းချင်း အိမ်ပြန်ရပြီး ဘယ်မှမထွက်ခိုင်းရာ မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် ဘယ်လိုလုပ်ရင်ကောင်းမလဲ စဥ်းစားနေမိသည်။ ကျောက်သင်ပုန်တွင်း စာရေးတိုင်း လှုပ်ခါနေသော မလိုးရတာ နှစ်ပတ်ခန့်ရှိပြီဖြစ်သော ဆရာမဆုလဲ့ရည်ဖင်ဆုံကြီးကလည်း မိုးထက်မြင့်စိတ်ကို ဆွနေသလိုပင်။ နောက်ဆုံး ဘယ်လိုမှမနေနိုင်တော့သဖြင့် မုန့်စားကျောင်းခဏဆင်းချိန်တွင် ကျောင်းအနောက်ဘက်ရှိ မယ်ဇလီပင်နှင့် တမာပင်ကြီးများ ပေါက်နေသော တောအုပ်လေးဘက်သို့ ဆရာမဆုလဲ့ရည်ကို ချိန်းလိုက်သည်။

ထိုတောအုပ်လေးနှင့် ကျောင်းကြားတွင်လည်း ခြုံကြီးများရှိရာ ကျောင်းသားကျောင်းသူများ လာလေ့မရှိသလို အပြင်မှကြည့်လျှင်လည်း တော်ရုံနှင့် မမြင်ရပေ။

“မိုးထက်က ဇွတ်ပဲကွာ။ တော်ကြာ တစ်ယောက်ယောက် မြင်သွားရင် မကောင်းဘူး”

“မတွေ့တာကြာတော့ အရမ်းတွေ့ချင်လို့ပါ ဆရာမရယ်။ ဆရာမက ကျွန်တော့်ကို မတွေ့ချင်ဘူးလား”

“အဲ့လိုမဟုတ်ပါဘူးကွာ။ ဆရာမလည်း တွေ့ချင်တာပေါ့”

အချိန်သိပ်မရသဖြင့် မိုးထက်မြင့်လည်း အချိန်မဆွဲတော့ဘဲ ဆရာမဆုလဲ့ရည်ကို တမာပင်ကြီးအား လက်ထောက်ပြီး ဖင်ကုန်းခိုင်းလိုက်သည်။ ဆရာမဆုလဲ့ရည်မှာလည်း ပါးစပ်ကသာ ဟန်ကိုယ်ဖို့ပြောနေတာ မိုးထက်မြင့်နှင့် နှစ်ယောက်ထဲတွေ့ဖို့ ခက်သည်ဖြစ်ရာ ခပ်မြန်မြန်ပင် အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ဆွဲချွတ်ပြီး ထဘီကို ခါးထိလှန်တင်ကာ တမာပင်ကြီးကို လက်ထောက်ရင်း ဖင်ကုန်းပေးလိုက်သည်။

“ဘွတ်…ဗျစ်…ဘု”

“အ…ဟင်း”

“အင်းဟင်း…. မိုးထက်.. မြန်…မြန်..လိုးပေးပါ…။ မုန့်စားကျောင်းဆင်းချိန်က… အ… အဟင့်… ပြည့်တော့မယ်”

“ဟုတ်…ဟုတ်”

မိုးထက်မြင့် ဆရာမဖင်ကြီးကို လှိုင်းထအောင်ဆောင့်ရင်း လရည်များကို အဖုတ်ထဲ ပန်းထည့်လိုက်သည့်အချိန်မှာပင် ကျောင်းတက်ဘဲလ်တီးသံ ကြားလိုက်သည်။

“မိုးထက် သွားရအောင်…။ ဆရာမ အရင်သွားမယ်… မိုးထက်က ခဏနေ နောက်ကလိုက်ခဲ့”

ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ခပ်သွက်သွက်လေး ထွက်သွားသော ဆရာမကိုကြည့်ရင်း မိုးထက်မြင့် ခဏစောင့်နေလိုက်သည်။ ဆရာမ ကျောင်းထဲဝင်သွားလောက်မှ နောက်မှလိုက်ဖို့ ထွက်ခဲ့လိုက်သည်။

“ချွတ်…ချွတ်…ဝုန်း”

“ဘာလဲဟ”

ခြုံကြီးများကိုကျော်လာသော မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် နောက်ဘက်မှ သစ်ကိုင်းကြိုးကျသံလို ကြားလိုက်သဖြင့် လန့်ပြီး လှည့်ကြည့်လိုက်မိသည်။

“မိုးထက် ဆရာက မင်းကျောင်းတက်ချိန်ရောက်တာတောင် မလာသေးလို့ ပြောနေတယ် မြန်မြန်လာ”

ဘာအသံလဲ သိချင်သောကြောင့် ပြန်သွားကြည့်ရန် ပြင်နေသော မိုးထက်မြင့်တစ်ယောက် ကျောင်းခန်းထဲမှ ထွက်လာကာ လှမ်းအော်နေသော ပိုင်စိုးအော်သံကို ကြားရသောကြောင့် မကြည့်ဖြစ်တော့ဘဲ ကျောင်းဆီသို့ အမြန်လျှောက်သွားလိုက်သည်။

ဆရာမဆုလဲ့ရည် အိမ်ပြန်လမ်းတွင် မုန့်စားကျောင်းဆင်းချိန်က အကြောင်းကို စဥ်းစားရင်း ပြုံးနေမိသည်။ တကယ့်ကောင်ဆိုးလေး။ သူမကို ခြုံဘေးတွင် လိုးသွားသည်။ နောက်တစ်ခါတွေ့မှ ငေါက်ပစ်ဦးမယ်ဟု တွေးရင်း ခပ်ဖြည်းဖြည်း လမ်းလျှောက်နေမိသည်။

“အဟမ်း…အဟမ်း”

“ဆရာမ…. ကျုပ်တို့ ဆရာမဆီမှာ သင်တန်းတက်ချင်လို့”

ရုတ်တရက် နောက်မှ အသံကြားသဖြင့် လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ နှစ်ကျကျောင်းသားကြီးများဖြစ်သော ထွန်းမင်းတို့အုပ်စုမှန်း သိရသဖြင့် တော်တော်စိတ်ရှုပ်သွားမိသည်။ အဲ့ကောင်တွေက ဘယ်လိုမှ ဆုံးမလို့ရသည့်သူတွေမဟုတ်။ သူမစာသင်သည့်အချိန်ဆိုလျှင်လည်း နောက်မှနေပြီး “နည်းတဲ့အိုးကြီးမဟုတ်ဘူး” “ဖင်ထောင်ခိုင်းပြီး လိုးလိုက်ရရင်တော့ကွာ” စသဖြင့် မကြားတကြား ပြောတတ်သည်။ သူတို့အုပ်စုက သိသလောက်တော့ ၅ ယောက်ဖြစ်သည်။ ထွန်းမင်း, ဘောကြီး, မျိုးမင်း, မောင်စိုး, သက်ကိုနှင့် ကောင်းစံတို့ဖြစ်သည်။ အကုန်လုံးက နှစ်ကျကျောင်းသားကြီးများဖြစ်ပြီး အခန်းတွင်းရှိ ကျောင်းသားကျောင်းသူများကို အနိုင်ကျင့်တတ်ရာ ရုံးခန်းကို မကြာခဏ ရောက်တတ်ကြသည်။ ယခုလည်း တကယ်စာသင်ချင်လို့မဟုတ်ဘဲ တမင် သူမကို ရိသဲ့သဲ့လာလုပ်နေမှန်း သိသဖြင့် မျက်နှာကို ခပ်တင်းတင်းထားပြီး

“ဆရာမက ကျူရှင်မသင်ဘူးကွယ့်။ မင်းတို့သင်ချင်ရင် ဆရာမရဲ့အသိ ကျူရှင်ဆရာ ဆရာမတွေနဲ့ အပ်ပေးမယ်”

ဟုပြောလိုက်သည်။

“ကျုပ်တို့က ဆရာမဆီမှာ လိင်ဆက်ဆံနည်းသင်တန်း တက်ချင်တာဗျ”

“ဟား…ဟား…ဟား”

“ဘာပြောတယ်…။ နင်တို့ကောင်တွေ တော်တော်မိုက်ရိုင်းပါလား…။ ရဲစခန်းရောက်ချင်လို့လား”

ဆရာမဆုလဲရည်တစ်ယောက် စိတ်အရမ်းတိုသွားသည်။ ဒီကောင်တွေ ရိုင်းမှန်းတော့သိတယ် ဒီလောက်ကြီး ဆိုးမယ်တော့ မထင်ခဲ့။ ကြောက်တာတော့ မကြောက်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် ဖြတ်သွားဖြတ်လားများရှိသဖြင့် တစ်ချက်အော်လိုက်ရုံသာ။

“တိုင်လိုက်လေ… ရဲစခန်းရောက်လို့ကတော့ ခင်ဗျားနဲ့ ခင်ဗျားသူငယ် မိုးထက်မြင့်ဆိုတဲ့ အကောင်အကြောင်း တစ်နိုင်ငံလုံး သိသွားမယ်”

ထွန်းမင်း ဆရာမဆုလဲ့ရည်ကို ရိသဲ့သဲ့ဖြင့်ပြုံးရင်း သူ့ဖုန်းထဲမှ ပုံများကို ပြလိုက်သည်။ ပုံများကို​မြင်လိုက်သော ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် မေ့လဲမလိုပင် ဖြစ်မိသွားသည်။ ပုံတွေက သူမနှင့် မိုးထက်မြင့် မုန့်စားကျောင်းဆင်းချိန်တွင် လိုးနေတုန်းကပုံများ ဖြစ်သည်။ ဗီဒီယိုများပင် ပါသေးသည်။

“ဖျက်ဖို့တော့ မကြံနဲ့။ ကျုပ်ဘော်ဒါတွေဆီမှာ သပ်သပ်သိမ်းထားတာတွေ ရှိတယ် ”

“သားတို့ ပိုက်ဆံဘယ်လောက်လိုချင်လဲ ဆရာမပေးမယ်။ အဲ့ပုံတွေ ဗီဒီယိုတွေကို ဖျက်ပေးပါ”

“ကျုပ်တို့က ပိုက်ဆံမလိုချင်ဘူး။ ဆရာမဆီမှာ လိင်သင်တန်း တက်ချင်တာ”

“ဟားဟား”

“ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ်”

“ငိုမနေစမ်းပါနဲ့ ဆရာမရာ။ သွားရအောင် တစ်ယောက်ထဲနေတာမလား။ ကျုပ်တို့စုံစမ်းပြီးပြီ”

ဆရာမ သူ့တို့ကို မလှန်နိုင်တော့မှန်းသိသဖြင့် ထွန်းမင်းက ဆရာမခါးလေးကိုဖက်ရင်း ခေါ်သွားလိုက်သည်။

“ဆရာမအိမ်လေးက ဘယ်ဆိုးလို့လဲ အကျယ်ကြီးဘဲ”

ဆရာမဆုလဲ့ရည်ခါးကိုဖက်ရင်း အိမ်လေးကိုကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။ ဆရာမဆုလဲ့ရည်မှာတော့ မျက်ရည်များကျကာ ငိုနေမိသည်။ သူမ ဘယ်လိုတောင်းပန်ပန် မရ။ လမ်းမှာကိုပဲ လူပြတ်သွားလျှင် ထွန်းမင်းလက်က သူမခါးကို ဖက်ထားရာမှ တင်ပါးကြီးများဆီသို့ ပြောင်းသွားပြီး ပွတ်လိုက်ညှစ်လိုက်နှင့် လုပ်သည်။ ထွန်းမင်းတင်ပါးကြီးများကို ညှစ်နေချိန် ကျန်သည့် ၄ ယောက်က သူမနို့အုံကြီးများကို ဝိုင်းညှစ်သည်။ နာတယ်ပြောလည်း မရ ။ခေါင်းငုံ့ပြီးငိုနေသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်ကိုကြည့်ရင်း ထွန်းမင်း တဟားဟားဖြင့် အသံထွက်အောင် ရယ်လိုက်၏။ ကျောင်းတွင် ရုပ်ရော ခန္တာကိုယ်ပါ အလှဆုံးဖြစ်သော မာနကြီးသည့် ဆရာမ တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့်ကြီးကို လိုးခွင့်ရတော့မည် ဖြစ်သည့်အတွက် ကျေနပ်နေမိသည်။ ဒီနေ့မှ ကျောင်းနောက်ဘက် မယ်ဇလီတောတွင် အရက်သောက်ဖို့ အကြံပေးသော သက်အောင်ကိုလည်း တစ်ဝိုင်းပြုစုဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။

“ကဲ…ဆရာမ…ငိုမနေနဲ့…အဝတ်တွေချွတ်”

“မလုပ်ပါနဲ့ သားရယ်… ဆရာမ တောင်းပန်ပါတယ်”

“ခင်ဗျားကြီးကို ကျုပ်ကောင်းကောင်းပြောနေတုန်း လုပ်နော်။ ခင်ဗျားအကောင်ကိုပါ ကျောင်းထုတ်ခံရပြီး လူတောမတိုးနိုင်အောင် ဖြစ်စေချင်လို့လား”

မိုးထက်မြင့်နှင့် ချိန်းခြောက်လိုက်တော့မှ ရုန်းနေသော ဆရာမဆုလဲ့ရည် ငြိမ်သွားရာ ထွန်းမင်းတစ်ယောက် ဆရာမအားနည်းချက်ကိုရိပ်မိပြီး ကြိတ်ပြုံးလိုက်သည်။ သူ့အစ်ကိုသက်ခိုင်ဆီမှရသော မိန်းမများကို အသိစိတ်လွတ်ပြီး ကာမစိတ်များ ထန်စေသည့် ဆေးကိုပါသုံးရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ထွန်းမင်းက လူတစ်မျိုးဖြစ်သည်။ သူလိုးနေချိန်ဆို အလိုးခံသူမိန်းမမှ သူလိုးတာ ဘယ်လိုကောင်းကြောင်းပြောမှ စိတ်ကျေနပ်သူဖြစ်သည်။ ဆရာမ မာနကြီးပုံနှင့်ဆို သူလိုးနေချိန် ဘာသံမှမထွက်ဘဲ ငြိမ်နေမည်မှာ သေချာသလောက်ရှိနေသည့်အတွက် ဆေးခပ်ရန် ပြင်လိုက်သည်။

“ရော့ ဆရာမ အချိုရည်လေးသောက်လိုက်”

ဆရာမဆုလဲ့ရည်လည်း မထူးတော့ပါဘူးတွေးရင်း ထွန်းမင်းပေးသည့် အချိုရည်ကို သောက်လိုက်သည်။

“ဟိုကောင်တွေ ဆရာမအဝတ်တွေ ဝိုင်းကူချွတ်ပေးလိုက်”

ခပ်ငေါင်ငေါင်နှင့် ငြိမ်နေသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်ကို ကြည့်ရင်း ထွန်းမင်း ပြောလိုက်သည်။ ဟို ၄ ကောင်ကလည်း ထွန်းမင်းဆီက ခွင့်ပြုချက်ရသည်နှင့် ဆရာမဆုလဲ့ရည်၏ အဝတ်များကို ဝမ်းသာအားရ ဝိုင်းချွတ်ကြသည်။ သူ့ရှေ့တွင် ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် ရပ်နေသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို ထွန်းမင်းတစ်ယောက် မျက်တောင်မခတ် ကြည့်နေမိသည်။ မျက်နှာလေးလှသလောက် ခန္ဓာကိုယ်ကလည်း အပြစ်ပြောစရာမရှိပေ။ ကျွဲကောသီးပမာ နို့လုံးကြီးများက တင်းရင်းနေပြီး နို့သီးခေါင်းလေးများက ပန်းနုရောင်သန်းနေသည်။ အဆီပိုမရှိသော ဝမ်းဗိုက်သာရှပ်ရှပ်လေးနှင့် ခါးသွယ်သွယ်လေးအောက်တွင်တော့ အမွှေးပါးပါး ဖုံးအုပ်နေသော အဖုတ်လေးကလည်း သူ့ကို လက်ယပ်ခေါ်နေသလိုပင်။ လက်နှစ်ဖက်ကိုတော့ မျိုးမင်းနှင့် သက်ကိုတို့က ချုပ်ထားပြီး မောင်စိုးနှင့် ကောင်းစံတို့ကတော့ ဆရာမ၏ နို့ဖြူဖြူတင်းတင်းကြီးများကို တစ်ယောက်တစ်လုံးစီ အပိုင်စားယူပြီး ညှစ်လိုက်နယ်လိုက် နို့သီးခေါင်းလေးများ ဆွဲလိုက်နှင့် စိတ်ကြိုက် လုပ်နေကြသည်။

မျက်စေ့စုံမှိတ်ကာ နှုတ်ခမ်းလေးများကိုက်ထားသော ဆရာမ၏မျက်နှာလှလှလေးကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး လက်ချောင်းများကို အဖုတ်ထဲသို့ နှိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ အရည်ကြည်လေးများ ထွက်နေသဖြင့် ဆေးစွမ်းပြစ ပြုလာပြီဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်သည်။ ထို့နောက် ဆရာမဆုလဲ့ရည်၏ ပေါင်တန်ကြီးနှစ်ချောင်းကို ခပ်ကျဲကျဲရပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး စေ့ကပ်နေသော အဖုတ်လေးကို မျက်နှာကပ်ကာ လျှာဖြင့် လျက်လိုက်သည်။ ထွန်းမင်းက ဆရာမအဖုတ်လေးကို မျက်နှာကပ်ပြီး လျှာစွမ်းပြနေသလို အပေါ်ပိုင်းမှ နို့အုံကြီးနှစ်ခုကိုလည်း ကျန်လေးယောက်က တစ်လှည့်စီ စို့လိုက် နယ်လိုက် ညှစ်လိုက် နို့သီးခေါင်းလေးများကို ကိုက်လိုက်နှင့် စိတ်ထင်သလို လုပ်နေကြသည်။

“အင်းဟင်းဟင်း”

လျှာစွမ်းပြနေသော ထွန်းမင်းလည်း ညည်းသံလေးများ ထွက်လာပြီး အဖုတ်လေးကို အတင်းရှေ့သို့ ကော့ပေးလာသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်ကြောင့် အချိန်တန်ပြီဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်သည်။ ထို့နောက် ဆရာမလက်လေးကိုဆွဲပြီး အိပ်ခန်းထဲသို့ ခေါ်လာလိုက်သည်။ အိပ်ခန်းထဲရောက်သည်နှင့် ပုဆိုးနှင့် အောက်ခံဘောင်းဘီကို အမြန်ချွတ်ကာ ခေါင်းလေးငုံ့နေသော ဆရာမကို ကုတင်ပေါ်သို့ အမြန်တွန်းလှဲပြီး ဆရာမ၏ပေါင်တန်ကြီးများကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဖြဲရင်း သူ့လီးကြီးကို အရည်များရွှဲနေသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်၏အဖုတ်ထဲ ထိုးသွင်းကာ လိုးလိုက်သည်။ ကျန်လေးယောက်လည်း အဝတ်များချွတ်ပြီး ထွန်းမင်းတစ်ယောက် ဆရာမဆုလဲ့ရည်ကို အားရပါးရ လိုးနေသည်ကို ဝိုင်းကြည့်ရင်း ဂွင်းထုနေကြသည်။

“ဘွတ်…ဘွတ်…ဗျစ်”

“အ…အ…အ”

ထွန်းမင်း ပေါင်တန်ကြီးများကို ကိုင်ထားသော လက်များကို လွှတ်လိုက်ပြီး အရှိန်ဖြင့်လိုးနေသောကြောင့် အထက်အောက် တုန်ခါနေသော ဂျယ်လီတုံးကြီးများပမာ ရင်သားကြီးနှစ်ဖက်ကို စုံဆွဲညှစ်လိုက်သည်။ လိုးနေရင်း ပေါင်တန်ကြီးများကားကာ ဖင်ဆုံကြီး ကော့တင်ပေးလာသော ဆရာမကိုကြည့်ရင်း ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် ပြီးခါနီးလာကြောင်း ထွန်းမင်း ရိပ်မိလိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် ဆက်မလိုးဘဲ သူ့လီးကြီးကိုဆွဲထုတ်ကာ ဆရာမမျက်နှာလေးကို ပြုံးပြုံးကြီး ကြည့်နေလိုက်သည်။

“အာ…”

“ဘာလို့ဆွဲထုတ်လိုက်တာလဲ”

ဖီးတက်နေသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်လည်း လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သောကြောင့် မချင့်မရဲဖြစ်ကာ ပါးစပ်မှ ထုတ်မေးလိုက်သည်။

“ဆက်လိုးပေးရမှာလား ဆရာမ”

“အင်း အင်း လိုးပေးပါကွာ”

ဆေးစွမ်းပြနေသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်စိတ်ထဲတွင် အားရပါးရ အလိုးခံချင်စိတ်များသာ ရှိတော့သောကြောင့် သူ့ကို ထွန်းမင်းတို့ ဝိုင်းအနိုင်ကျင့်ပြီး လိုးနေကြောင်းကိုပင် မေ့သွားသည်။

“ဆက်အလိုးခံချင်ရင် ဖင်ဘူးတောင်းထောင်​ပြီး အဖုတ်ဖြဲထား”

ဆရာမဆုလဲ့ရည်လည်း ဆေးအရှိန်တက်နေသောကြောင့် ရှက်ရမှန်းမသိဘဲ ဖင်ဆုံကားကားကြီးကို ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ရင်း လက်နှစ်ဖက်ကိုနောက်ပစ်ကာ အရည်များရွှဲနေသော အဖုတ်လေးကို အတွင်းသားနီရဲရဲလေးများပေါ်အောင် ဖြဲပြလိုက်သည်။

“ဖြဲထားတယ်လေ လိုးပါတော့ကွာ။ ဆရာမအဖုတ်လေး အရမ်းယားနေပြီ။ သားလီးကြီး ထည့်ပြီး လိုးပေးပါတော့”

ဆရာမကို သူလိုချင်သလို ခိုင်းနိုင်ပြီဖြစ်သောကြောင့် ထွန်းမင်းလည်း အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်ရင်း ဆရာမ၏ ဖြဲပေးထားသော အဖုတ်လေးထဲသို့ သူ့လီးကြီးကို အဆုံးထိ တစ်ချက်တည်း ဆောင့်သွင်းလိုက်သည်။

“အမယ်လေးလေး ကောင်းလိုက်တာ သားရယ်”

“လိုးပါ လိုးပါ မြန်မြန်လေး ဆောင့်လိုးပေး”

ဆရာမဆုလဲ့ရည်၏ အော်သံလေးများက အခန်းကျဥ်းလေးထဲတွင် ဆူညံနေသည်။ ဆရာမနှင့် ထွန်းမင်း လိုးနေကြသည်ကိုကြည့်ရင်း ဂွင်းထုနေသည့် ကျန်လေးယောက်လည်း စိတ်များပိုပိုထလာသည်။

“ထွန်းမင်း ငါတို့လည်း လိုးချင်လာပြီကွ”

“မပြီးသေးဘူးလား”

“အေးပါကွ ခဏလေး”

“ဖုန်း…ဖုန်း…ဗြွတ်…ပလွတ်”

“အ..အား”

ထွန်းမင်းလည်း အားကုန်ဆောင့်လိုးပြီး ဆရာမဖင်ဆုံကြီးနှင့် သူ့ဆီးစပ်ကို စေ့နေအောင် ကပ်ထားရင်း အဖုတ်ထဲသို့ သုတ်ရည်များ ပန်းထုတ်လိုက်သည်။ နောက်လူများစောင့်နေသောကြောင့် ခဏသာအမောဖြေပြီး သူ့လီးကြီးကို ဆရာမစောက်ဖုတ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။

“​ပလွတ်”

ဆရာမဆုလဲ့ရည်၏ ဖြဲပေးထားသော လက်လေးများလည်း ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်ဆီသို့ ကျသွားသည်။ ဖင်ကြီးကိုတော့ ထောင်ပေးထားလျက် ငြိမ်နေသည်။ သက်ကိုက ဆရာမအိုးကြီးနောက်သို့ အမြန်ဒူးထောက်ပြီး ကပ်လိုက်သည်။ ကားစွင့်ကာ ဖြူဝင်းနေသည့် ဆရာမဆုလဲ့ရည်၏ ဖင်လုံးကြီးများကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်ကာ ညှစ်လိုက်သည်။ ဆရာမ၏အဖုတ်လေးမှာ နောက်သို့ပြူးထွက်နေကာ ထွန်းမင်းလိုးထားသောကြောင့် စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးများက ခပ်ဟဟလေး ဖြစ်နေ၏။

“ဗြစ်…ဗြစ်”

“ကောင်းလိုက်တာ ဆရာမရာ… အဖုတ်လေးက စီးနေတာဘဲ”

သက်ကိုလည်း ဆရာမ၏ ဖင်လုံးကြီးနှစ်လုံးကို စုံကိုင်ရင်း အားကုန်ဆောင့်လိုးလိုက်သည်။

“အင့် အင်း…အား”

“ဗြွတ်ဗြွတ်… ဘွတ်”

ဆရာမတင်ပါးကြီးများကို ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်နယ်လိုက် နို့ကြီးများကို ဆွဲဆွဲညှစ်လိုက်နှင့် သက်ကိုတစ်ယောက် ပွဲတော်တွေ့နေသည်။ ဆရာမဆုလဲ့ရည်လည်း တအင်းအင်းညည်းရင်း တင်ပါးဆုံကြီးကို နောက်ဘက်သို့ ပြန်ပြန်ဆောင့်ပေးကာ အရသာခံနေသည်။

“ဆရာမ ပါးစပ်ဟလိုက်”

မျက်စေ့မှိတ်ရင်း ဖင်ကြီးထောင်ကာ အလိုးခံနေသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် ရှေ့တည့်တည့်မှ စကားသံကြောင့် မျက်စေ့ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာ လီးကြီးတရမ်းရမ်းဖြင့် မောင်စိုးကို မျက်နှာရှေ့တွင် တွေ့လိုက်ရ၏။ မောင်စိုးလည်း ခေါင်းလေးမော့လာသော ဆရာမ၏ မေးစေ့လေးကိုကိုင်ရင်း သူ့လီးကြီးကို ဆရာမနှုတ်ခမ်းလေးနှစ်ခုကြားသို့ အတင်းထိုးထည့်လိုက်သည်။ ကာမဇောတက်နေသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်လည်း အတင်းငြင်းမနေတော့ပဲ မောင်စိုးလီးကြီးကို သွားရည်များကျသည်အထိ စုပ်ပေးလိုက်သည်။ လီးစုပ်ပေးခံရတာ ခဏကြာတော့ မောင်စိုးလည်း တစ်ဆင့်တက်ကာ ဆရာမခေါင်းလေးကိုကိုင်ရင်း ပါးစပ်ပေါက်လေးကို စောက်ဖုတ်ကိုလိုးသကဲ့သို့ ဆောင့်ဆောင့်လိုးလိုက်သည်။ ရှေ့နောက်ညှပ် အလိုးခံရသလိုဖြစ်နေသော ဆရာမဆုလဲ့ရည် လည်း တင်ပါးဆုံကြီး တဆတ်ဆတ်ခါပြီး အရသာတွေ့နေတော့သည်။

တင်ပါးကြီးနှစ်ခြမ်းကို ဖြဲကိုင်ရင်း တရစပ်ဆောင့်လိုးနေသော သက်ကိုလည်း လိုးနေရင်းမှ စူပွစူပွဖြစ်နေသော ဆရာမ၏ ပန်းနုရောင်သန်းနေသည့် စအိုပေါက်လေးကို လက်မဖြင့် ဖိသွင်းပြီး ကလိကြည့်လိုက်သည်။ ဆရာမဆုလဲ့ရည်ထံမှ ဘာအသံမှ ထွက်မလာသဖြင့် တစ်ဆင့်တက်ကာ လက်ညှိုးလက်ခလယ် နှစ်ချောင်းပူးပြီး အသွင်းအထုတ် လုပ်ပေးလိုက်သည်။

“ဟျောင့် ငါလည်းလိုးချင်နေပြီ နှစ်ယောက်ပူးပြီး ချရအောင်”

ဘေးမှရပ်ကြည့်နေသည့် ကောင်းစံမှ သက်ကိုတစ်ယောက် ဆရာမဆုလဲ့ရည်ကိုလိုးရင်း ဖင်ပေါက်ကို ကလိနေသည်ကို ကြည့်နေရာမှ မနေနိုင်တော့သဖြင့် ပြောလိုက်သည်။

“လာကွာ ချမယ်ဆိုလည်း မြန်မြန်လုပ်”

“ကဲ ဆရာမ ကျွန်တော့်ပေါ်ခွလိုက်”

သက်ကိုလည်း ဆရာမကိုလိုးနေရာမှ ရပ်လိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်ထဲမှ လီးကိုဆွဲထုတ်ကာ ဘေးတွင် ပက်လက်လှန်လှဲလိုက်သည်။ ခံကောင်းနေတုန်း လီးဆွဲထုတ်တာခံလိုက်ရသည့် ဆရာမဆုလဲ့ရည်လည်း လီးစုပ်ပေးနေသည်ကို ရပ်လိုက်ပြီး သက်ကိုပေါ်သို့ ကားယားခွတက်လိုက်၏။ ထို့နောက် ထောင်မတ်နေသော သက်ကိုလီးကြီးကို ကိုင်ကာ သူ့စောက်ဖုတ်ပေါက်ကြီးထဲသို့ တေ့သွင်းပြီး ထိုင်ချလိုက်သည်။ သက်ကိုလည်း ဆရာမ၏ ဖင်သားကြီးနှစ်ခြမ်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ အားရပါးရပင် ဆွဲဖြဲလိုက်လေသည်။ ဖင်နှစ်ခြမ်းပြဲသွားမှုကြောင့် ကားစွင့်နေသော တင်ပါးဆုံခွကြားရှိ စအိုပေါက်သည်လည်း အပြူးသားပေါ်၍လာသည်။ ကောင်းစံလည်း ဆရာမစုလဲ့ရည်၏ ဖင်ကြီးနောက်တွင် ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ရင်း သူ့လီးချောင်းကြီးကို ဖင်ပေါက်ထဲသို့ ဖိကာသွင်းလိုက်သည်။

“အမယ်လေးလေး….အုအု”

ဖင်ထဲ လီးသွင်းခံလိုက်ရသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် အော်သံပင်မဆုံးသေး ဟသွားသော ပါးစပ်ပေါက်လေးကို မောင်စိုးက သူ့လီးကြီး ထိုးသွင်းလိုက်သဖြင့် တအုအုနှင့် ကြိတ်ညည်းသံလေးများသာ ထွက်လာတော့သည်။ သူမအနောက်ဖက်တွင် ကောင်းစံက သူမ၏ပခုံးလေးနှစ်ဖက်ကို ကိုင်ကာ ဖင်လိုးနေသလို အောက်ဖက်မှ သက်ကိုကလည်း နို့လုံးကြီးနှစ်ခုကို စုံကိုင်ဆွဲပြီး သူ့လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ကော့ကော့ပြီး သွင်းနေသကဲ့သို့ ရှေ့ဘက်မှ မောင်စိုးကလည်း ခေါင်းလေးကိုင်ပြီး ပါးစပ်ပေါက်ကို စောက်ဖုတ်ကို လိုးသကဲ့သို့ လိုးနေသည်။ ဘေးဘက်မှကြည့်နေသော မျိုးမင်းလည်း ဆရာမဆုလဲ့ရည်၏ လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးကိုဆွဲပြီး သူ့လီးကြီးကိုကိုင်ကာ ဂွင်းထုခိုင်းလိုက်သည်။ အဖက်ဖက်မှ ဝိုင်းလုပ်ခံနေရသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်လည်း ကိုယ်လုံးကြီးကို ဆတ်ဆတ်ခါပြီး ချွေးသီးချွေးပေါက်များကျကာ တစ်ချီပြီးတစ်ချီ ပြီးနေတော့သည်။

“အား ပြီးပြီ ပြီးပြီ… ဆရာမစောက်ဖုတ်ကြီးက လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ”

“ငါလည်းထွက်ကုန်ပြီဟေ့။ ဆရာမဖင်ပေါက်က တော်တော်လိုးကောင်းတာပဲ”

သက်ကိုနှင့် ကောင်းစံတို့ ရှေ့ဆင်နောက်ဆင့်ဆိုသလို ပြီးသွားပြီး လီးကြီးများကို အဆုံးထိသွင်းရင်း သုတ်ရည်များကို ဆရာမဆုလဲ့ရည်၏ ဖင်ပေါက်နှင့် စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ပန်းထည့်လိုက်ကြသည်။

“ငါလည်းပြီးပြီဟေ့….”

မောင်စိုးလည်း ဆရာမ၏ခေါင်းလေးကို ကိုင်ကာ လီးမချွတ်ပဲ ပါးစပ်ပေါက်ထဲသို့ လရည်များ ညှစ်ထုတ်လိုက်သည်။

“ထွေးထုတ်ဖို့မကြံနဲ့ မြိုချလိုက်”

ဆရာမဆုလဲ့ရည်၏ နှုတ်ခမ်းထောင့်လေးများမှ လရည်များ စီးကျလာသည်ကို တွေ့လိုက်သဖြင့် မောင်စိုးလည်း ဆရာမ၏နှာတံလေးကို ဖိပိတ်ရင်း ပြောလိုက်သည်။ အသက်ရှုကြပ်သွားသဖြင့် ဆရာမဆုလဲ့ရည်လည်း မောင်စိုး၏လရည်များကို မြိုချလိုက်ရသည်။

“ပလွတ်…ဗြွတ်”

သက်ကိုနှင့် ကောင်းစံတို့၏ လီးချောင်းကြီးများ ဆွဲထုတ်လိုက်သဖြင့် ဆရာမ၏ စအိုပေါက်နှင့် စောက်ဖုတ်ထဲမှ အဖြူရောင်ပျစ်ချွဲချွဲ အရည်များ စီးကျလာသည်။ ဆရာမဆုလဲ့ရည်လည်း အားကုန်သလို ဖြစ်သွားသဖြင့် မွေ့ယာပေါ်တွင် မှောက်လျက်ကြီး ငြိမ်ပြီး အမောဖြေတော့သည်။

“ဖြန်း”

“ဘာငြိမ်နေတာလဲ အခုမှ အစပဲရှိသေးတယ်”

ဝမ်းလျားမှောက်အိပ်နေသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်၏ တင်ပါးဆုံကြီးကို မောင်စိုး သူ့လက်ဝါးကြီးဖြင့် ရိုက်ရင်းပြောလိုက်သည်။

———————————————–

“မင်္ဂလာပါ ဆရာမ”

အတန်းထဲသို့ဝင်လာသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်ကို မြင်ပြီး မိုးထက်မြင့်၏ စိုးရိမ်စိတ်လေးများ တော်တော်သက်သာသွား၏။ ဆရာမ ကျောင်းမလာသည်မှာ နှစ်ပတ်ခန့်ပင်ရှိပြီ ဖြစ်သည်။ စုံစမ်းကြည့်တော့ ဆေးခွင့်ယူထားသည်ဟုသာ သိရပြီး အဆက်အသွယ် ပြတ်နေသည်ဖြစ်ရာ ယခုအပတ်မှမလာလျှင် ဆရာမအိမ်သို့ လိုက်သွားဖို့ တွေးထားပြီးဖြစ်သည်။ ခပ်နွမ်းနွမ်းလေးဖြစ်နေသော ဆရာမ၏မျက်နှာလေးကို ကြည့်ရင်း တော်တော်နေမကောင်းဖြစ်ခဲ့မည့်ပုံဟု စဥ်းစားမိသည်။ အားလည်း သိပ်မရှိသည့်ပုံပင်။

“ဆရာမ နေကောင်းသွားပြီလား ဘယ်လိုနေသေးလဲ”

“ဪ မိုးထက်… အေး… သက်သာသွားပါပြီကွာ”

အတန်းထဲမှ ထွက်သွားသော ဆရာမနောက်ကို လိုက်ရင်း မေးလိုက်သည်။

“ကျွန်တော်လည်း စိတ်ပူနေတာ။ ဒီနေ့မှမလာရင် အိမ်တောင်လိုက်လာမလို့”

“မလာနဲ့ မလာနဲ့ ဆရာမ နေကောင်းသွားပါပြီ”

“ဆရာမနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ တွေ့ချင်သေးတယ်”

“အာ မိုးထက်ကလည်း စာမေးပွဲကနီးလာပြီလေ။ စာကိုပဲ အာရုံစိုက်ထား”

“စာလုပ်ရင်းကို ဆရာမကို လွမ်းလွမ်းနေတာဗျ”

“တစ်ရက်ရက်ပေါ့ မိုးထက်ရယ်။ အခုတော့ စာကိုပဲ သေချာလုပ်။ မိုးထက်က လိမ္မာပါတယ်”

ခပ်ဆွေးဆွေးဖြစ်နေသော မိုးထက်မြင့်မျက်နှာကိုကြည့်ရင်း ဆရာမဆုလဲ့ရည် ငိုချင်စိတ်ကို မနည်းထိန်းထားရသည်။ မိုးထက်မြင့်ကို အိမ်ခေါ်ဖို့က ဘယ်လိုမှမဖြစ်။ ဟိုလူယုတ်မာတွေက သူ့အိမ်မှာပင် စားအိမ်သောက်အိမ်သဘောမျိုး ညအိပ်နေနေကြတာ လဝက်ခန့်ပင်ရှိပြီ ဖြစ်သည်။ ထိုနှစ်ပတ်အတွင်း သူမကိုလည်း နားခွင့်ပင်မပေး မိုးလင်းမိုးချုပ် စိတ်ထဲရှိသလို လိုးနေကြသည်။ မိုးလင်းလို့ အိပ်ရာနိုးပါပြီဆိုကတည်းက အလိုးခံရသည်။ ထမင်းချက်နေလျှင်လည်း ကြုံသည့်လူက ထမီလှန်ကာ လာလာလိုးကြသည်။ ရေချိုးလျှင်လည်း တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် ဝင်ဝင်လိုးကြသည်။ ညရောက်ပါက ကုတင်ပေါ်တွင် လေးဘက်ကုန်းပြီး သူတို့အလာကို စောင့်ရသည်။ သူတို့ လူစုံတက်စုံ အားရအောင်လိုးပြီးမှ အိပ်ခွင့်ပေးသည်။ ဒါတောင် တစ်ရေးနိုး ထထလိုးချင်သေးသည်။

သူမ၏ နို့ကြီးတွေလည်း လက်ယောင်လိုက်ကာ ပိုကြီးလာသလိုပင်။ ဖင်လိုးခံရတာလည်း အဆန်းမဟုတ်တော့။ ခက်တာက အလိုးခံရတာများပြီး သူမကိုယ်တိုင်ပင် စိတ်ပါသလိုဖြစ်လာခြင်းပင်။ မိုးထက်မြင့်ကို အားနာမိသော်လည်း အလိုးခံလိုက်ရတိုင်း စိတ်ပါပါသွားပြီး အားရပါးရ အလိုးခံချင်စိတ်များသာ ခေါင်းထဲရှိတော့သည်။

—————————————–

“ဘွတ်…ဗြစ်..ဗြစ်”

“အ….အ…မြန်မြန်…လေးဆောင့်ပေးပါ”

ထမင်းစားဆင်းချိန် ကျောင်းအနောက်ဘက်မှ တောအုပ်လေးတွင် ဖြစ်သည်။ ဆရာမဆုလဲ့ရည်တစ်ယောက် လေးဘက်ကုန်းကာ ကျောင်းစိမ်းထဘီလေးကို တင်ပါးဆုံကြီးပေါ်အောင် ခါးထိလှန်တင်ထားပြီး ထွန်းမင်းတို့အုပ်စုက တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် တက်လိုးရင်း ကာမအရသာကို ကောင်းကောင်းကြီး ခံစားနေကြသည်။

“သား…သက်ကို…ဟိုအပေါက်လေး လုပ်ပေးပါဦး”

ရှေ့မှလိုးသွားသောသူများက လိုးရင်း ဖင်ပေါက်လေးကို ကလိသွားကြသဖြင့် ဖင်ဝလေးယားနေသောကြောင့် ဆရာမဆုလဲ့ရည် ရှက်ရှက်နှင့်ပင် ပြောလိုက်ရသည်။

“ဟား… ဟား… အခုတော့ ဖင်ခံရတာကောင်းမှန်း သိနေပြီပေါ့”

သက်ကို ဆရာမ၏အဖုတ်ထဲ သွင်းထားသော သူ့လီးတန်ကြီးကို ဆွဲထုတ်ပြီး စူပွစူပွဖြစ်နေသော တင်ပါးကြီးနှစ်ခြမ်းကြားမှ ဖင်ပေါက်လေးကို တေ့လိုက်သည်။

“ဗြစ်…ဘု…”

“အာ့…အ…အမလေးနော်”

“အင်း… ဆရာမဖင်ပေါက်က ဘယ်နှစ်ခါလိုးလိုး ကြပ်နေတုန်းပါလား စေးနေတာပဲ”

“ဆောင့်တော့…ဆောင့်တော့…ရပြီ”

“ဘုန်း…ဘုန်း..ဗြစ်…ဗြစ်”

“ဗြန်း”

“အာ့…နာတယ်…ဘာလို့ရိုက်တာလဲ”

ဆောင့်လိုက်တိုင်း တုန်ခါနေသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်၏ တင်ပါးကားကားကြီးကိုကြည့်ရင်း သက်ကို အားမလိုအားမရဖြစ်ပြီး ဆရာမ၏ ဖင်အိုးကြီးကို လက်ဝါးဖြင့် ရိုက်လိုက်သည်။

“ဗြန်း…ဇွိ…ဗြစ်…ဗြန်း..အား..ဗြန်း…အ”

ဆက်တိုက်လိုးရင်း ရိုက်နေသော လက်ဝါးချက်များကြောင့် ဆရာမဆုလဲ့ရည်၏ ဖင်သားကြီးများ ရဲတက်လာသည်။ အနည်းငယ်နာနေသော်လည်း ဖင်လိုးခံရမှု အရသာနှင့် တွဲလိုက်သောအခါ ပိုမို၍ စိတ်ကြွလာသောကြောင့် ဆရာမဆုလဲ့ရည် ပေါင်တန်ကြီးများကို ပိုကားရင်း တင်ပါးဆုံကြီးကို ပြန်ဆောင့်ပေးနေမိသည်။

“ဗြွတ်…​ဘွတ်…ဘုန်း…ဗြန်း”

“ဗြိ…ဗြစ်”

“အ…အ”

“ဆောင့်လိုးစမ်းပါ အားထည့်ပြီးလိုး…အ…”

“ဗြစ်…အ…လိုး..လိုး… ဆရာမကိုအားမနာနဲ့… ဗြန်း… အ”

“ဒီဆရာမက တော်တော်ထန်တာပဲကွ… မသိရင်တော့ မာနကြီးသလိုလိုနဲ့”

သက်ကို၏ ဖင်လိုးချက်များကို တင်ပါးကြီးကော့ကာ အားရပါးရခံနေသော ဆရာမဆုလဲ့ရည်ကို ကြည့်ရင်း ထွန်းမင်း ပြောလိုက်သည်။ မာနကြီးလှသော ကျောင်း၏ နာမည်ကြီး အချောအလှ ဆရာမကြီးကို ယခုလို အခြေအနေရောက်အောင် ကြုံးသွင်းနိုင်ခဲ့သည့် အတွက်လည်း ကျေနပ်နေမိသည်။…ပြီးပါပြီ

Zawgyi

ၾကမၼာဆိုးဝင္သြားတဲ့ က်ေနာ္ခ်စ္ရတဲ့ ဆရာမ

“မိုးထက္ေရ…. ဟဲ့ မိုးထက္”

ဟူေသာ အသံႏွင့္အတူ ခႏၶာကိုယ္ကို အတင္းလႈပ္ေနသည့္ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ မိုးထက္ျမင့္တစ္ေယာက္ အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္ မ်က္လုံးကို အတင္းဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။

“ဟာ”

“ေမ… နင္မေျပာမဆိုနဲ႔ ငါ့အခန္းထဲ ဝင္လာျပန္ၿပီ”

ကုတင္ေပၚထိတက္ကာ လာႏႈိးေနသည့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းငရႈပ္မ လွလြန္းေမကို ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ မိုးထက္ျမင့္တစ္ေယာက္ ဆူပုတ္ပုတ္ႏွင့္ ေငါက္လိုက္မိသည္။ ေငါက္သာေငါက္ရသည္ ဒင္းေလးက ဘယ္ေတာ့မွ အမွတ္မရွိ၊ မထင္ရင္မထင္သလို အခန္းထဲထိ ဇြတ္ဝင္ကာ လာလာရႈပ္တတ္သည္။ မိုးထက္ျမင့္မိဘေတြကလည္း လွလြန္းေမကို သူတို႔သမီးအရင္းတစ္ေယာက္သဖြယ္ ခ်စ္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ ငတိမ ဘယ္လိုလာရႈပ္ရႈပ္ ၿပဳံးၿပဳံး ၿပဳံးၿပဳံးႏွင့္သာ ၾကည့္ေနတတ္သျဖင့္ ေမတစ္ေယာက္ ပိုပိုေရာင့္တတ္လာသည္ဟုသာ မိုးထက္ျမင့္ကထင္သည္။

“နင္က ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္နီးေနတာကို ထမွမထတာ။ အေကာင္းနဲ႔လည္း ႏႈိးရေသးတယ္”

အဆူခံရသျဖင့္ လွလြန္းေမတစ္ေယာက္ စိတ္ေကာက္ကာ ႏႈတ္ခမ္းကိုဆူထားမိသည္။

“နင္ကလည္း စိတ္က လက္တစ္ဆစ္ဘဲ၊ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ဟ၊ ညေနေက်ာင္းျပန္ရင္ မုန႔္လိုက္ေကြၽးမယ္”

ငတိမ စိတ္ေကာက္ၿပီး သူအရင္တစ္ပတ္က ေက်ာင္းလစ္သည့္ကိစၥကို အေမ့ကို သြားခြၽန္တြန္းလုပ္မွာကိုလည္း ေၾကာက္ရသည္။ အရင္တစ္ေခါက္ ရန္ျဖစ္တုန္းကလည္း ေဆးလိပ္ခိုးေသာက္သည့္ကိစၥကို သြားတိုင္သျဖင့္ မိုးထက္ျမင့္တစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္အေဆာ္ခံလိုက္ရသည္။

“တစ္ကယ္ေကြၽးရမွာေနာ္”

“ေအးပါဟာ၊ အခုေတာ့ အျပင္ထြက္ဦး ငါအဝတ္လဲလိုက္ဦးမယ္”

“အိုေက အိုေက”

မုန႔္စားရမည္ဆိုသျဖင့္ ေက်နပ္ကာ အခန္းျပင္သို႔ထြက္သြားသည့္ လွလြန္းေမကိုၾကည့္ကာ မိုးထက္ျမင့္တစ္ေယာက္ ၿပဳံးရင္း ‘အဲ့ကေလးမ လူကျဖင့္ ဆယ္တန္းေရာက္ေနၿပီ၊ အခုထိ မုန႔္နဲ႔​ ေခ်ာ့လို႔ရေသးတယ္’ ဟု ေတြးလိုက္မိသည္။

“တီတီ ဗိုက္ဆာတယ္”

မိုးထက္ျမင့္၏ အခန္းထဲက ထြက္လာ​ေသာ လွလြန္း​ေမတစ္ေယာက္ ထမင္းစားခန္းထဲဝင္ကာ မနက္စာျပင္ေနသည့္ မိုးထက္ျမင့္အေမ ေဒၚဧကရီထက္ရဲ႕ ခါးကိုဖက္ရင္း ခြၽဲလိုက္၏။ ေဒၚဧကရီထက္ကလည္း သူ႔ကိုလာခြၽဲေနသည့္ လွလြန္းေမကို ခ်စ္စႏိုးျဖင့္ၾကည့္ရင္း

“သမီးအႀကိဳက္ ပဲျပဳတ္ထမင္းေၾကာ္ထားတယ္ ”

“အန္ကယ္ေရာ”

“အံမယ္ေလး သူ႔ေဘာ္ဒါေတြနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ဆိုၿပီး မနက္အေစာႀကီးကတည္းက ထြက္သြားတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာပဲ မနက္စာစားမယ္တဲ့။ တီတီလည္း ေမရွိေနလို႔ေတာ္ေသး။ ဟိုေကာင္ မိုးထက္ကလည္း မေအလုပ္ေပးတဲ့ မနက္စာကို ဘယ္ေတာ့မွမစားဘူး ”

ထမင္းေၾကာ္ကို ပလုတ္ပေလာင္းစားေနေသာ ဆံပင္နက္နက္လက္လက္ကေလးေတြကို အလယ္မွခြဲကာ နား႐ြက္ေနာက္တြင္ ညႇပ္ထားသျဖင့္ ဘဲဥပုံမ်က္ႏွာကေလး ထင္းထင္းေပၚလြင္လ်က္ မ်က္ခုံးေမႊးတစ္ပင္တန္းေလးေအာက္မွ မ်က္ဝန္းဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြက ကေလးတစ္ေယာက္လို အျပစ္ကင္းစင္ေနၿပီး ေပမီေဒါက္မီအရပ္ႏွင့္ ေလ့က်င့္ယူစရာမလိုဘဲ အခ်ိဳးအစားက်နသည့္ ခႏၶာကိုယ္ေလးႏွင့္အတူ ဝင္းဝင္းဝါဝါ အသားအရည္ေလးကိုပါ ပိုင္ဆိုင္ထားသည့္ ေမ့ကိုၾကည့္ရင္း ‘သားဟာေလ ဒီေလာက္လွၿပီး ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ေမ့ကိုမ်ား ဘာလို႔အေကာင္းမျမင္လဲ မသိဘူး’ ဟုေတြးရင္း သူ႔လက္ေပၚတြင္ ႀကီးလာသည့္ လွလြန္းေမအေၾကာင္း စဥ္းစားမိသြားသည္။

ေျပာရလွ်င္ လွလြန္းေမ၏ မိဘမ်ားႏွင့္ မိုးထက္ျမင့္၏ မိဘမ်ားကလည္း အိမ္နီးခ်င္းငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ မိဘမ်ားက တာဝန္ေၾကာင့္ တစ္နယ္ႏွင့္တစ္နယ္ ခဏခဏေျပာင္းေနရသည့္အတြက္ လွလြန္းေမကို အမ်ိဳးမကင္းသည့္ အေဒၚႀကီးက လာေရာက္ေစာင့္ေရွာက္ေပးထားသည္ ဆိုေသာ္လည္း အဓိက အိမ္ေဘးကပ္ရပ္ရွိ မိုးထက္ျမင့္မိဘမ်ား၏ ေစာင့္ေရွာက္မႈေအာက္တြင္ ႀကီးျပင္းလာသည္ဟုဆိုလွ်င္လည္း မမွားေပ။

“ေဟ်ာင့္ငစိုး…. မင္း အသစ္ေျပာင္းလာတဲ့ ဆရာမကို ျမင္ၿပီးၿပီလား”

“Bio ဆရာမ ေဒၚ​ဆုလဲ့ရည္ကို ေျပာတာလား။ မနက္က ဆရာမနားေနခန္းဘက္ေရာက္ေတာ့ ေတြ႕လိုက္တယ္။ အကိတ္ႀကီးေလ။ လွခ်က္ကေတာ့ ကဗ်ာဆန္တယ္”

အိမ္စာမၿပီးေသးသျဖင့္ လုပ္ေနသည့္ မိုးထက္ျမင့္တစ္ေယာက္ ေနာက္တန္းမွ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ သန႔္ဇင္ႏွင့္ ပိုင္စိုးစကားသံမ်ားၾကားသျဖင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။

“မင္းတို႔ႏွစ္ေကာင္ကေတာ့ေလ ဆရာမေတာင္ အလြတ္မေပးပါ့လား”

“ေအာင္မယ္ မိုးထက္ မင္းမျမင္ရေသးလို႔ သူေတာ္ေကာင္းပုံဖမ္းေနတာ။ ျမင္ရင္သိလိမ့္မယ္”

“ဟုတ္ပါ့။ ျမင္မွ ေငြေသာ္တာသီခ်င္းဆိုလို႔ကေတာ့ နရင္းႀကီးအုပ္ပလိုက္မယ္”

အခုမွ အတိုင္အေဖာက္ညီေနသည့္ မတည့္အတူေနႏွစ္ေကာင္ကို ၾကည့္ရင္း မိုးထက္ျမင့္ ရယ္လိုက္မိသည္။

“ေနာက္ရက္ တီခ်ယ္ေပးခဲ့တဲ့ အိမ္စာေတြ ျပန္စစ္မယ္။ သားတို႔သမီးတို႔က ဒီေက်ာင္းမွာ အေတာ္ဆုံးလူေတြပဲ စုထားတဲ့ (A) ခန္းကဆိုေတာ့ တီခ်ယ္ အမ်ားႀကီး ေမွ်ာ္လင့္ထားတယ္ေနာ္”

“ဟုတ္ကဲ့ပါ တီခ်ယ္”

ဆရာမဆုလဲ့ရည္ အခန္းအျပင္သို႔ ထြက္သြားၿပီးတာေတာင္ မိုးထက္ျမင့္တစ္ေယာက္ လွမ္းၾကည့္မိရင္း ျပစ္မ်ိဳးမွည့္မထင္တဲ့ အလွဆိုတာ ဒါမ်ိဳးပါလားဟု ေတြးရင္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ဘာလို႔ဒီေလာက္ၫႊန္းေနသည္ကို နားလည္လိုက္မိသည္။ ဆရာမဆုလဲ့ရည္၏အလွက သာမန္လွတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ လူအမ်ားၾကားသြားလွ်င္ပင္ ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္ ထူးထြက္ေနသည့္ ထင္းလင္းလွပသည့္ အလွမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ဆံထုံးထိုးထားသျဖင့္ ဖူးဖူးေလးျဖစ္ေနသည့္ ၿပီးျပည့္စုံသည့္ အလွတရားမ်ား စုစည္းထားသည္ဟု တပ္အပ္ေျပာႏိုင္ေသာ မဟာဆန္ဆန္ မ်က္ႏွာေလးႏွင့္အတူ ေက်ာ့ရွင္းေနသည့္ လည္တိုင္သြယ္သြယ္ေလးက ၾကည့္မိသူတိုင္း မ်က္ႏွာမလႊဲခ်င္ေလာက္ေအာင္ စြဲေဆာင္မႈရွိၿပီး လည္တိုင္သြယ္သြယ္ေလး၏ ေအာက္တြင္ တင္းရင္းကာ မို႔လွ်ံထြက္ေနသည့္ ရင္သားႀကီးမ်ားက ဝတ္ထားေသာ အျဖဴေရာင္ရင္ဖုံးအက်ႌေလးပင္ မႏိုင္ဝန္ထမ္းထားရသကဲ့သို႔ အယ္ထြက္ေနကာ အစိမ္းေရာင္ခ်ိတ္ထဘီေအာက္မွ တင္းကားေသာ တင္ပါးႀကီးမ်ားကလည္း ေဘးသို႔ကား႐ုံသာမက ေနာက္ကိုပါ ေကာက္ထြက္ဖုေဖာင္းေနသည္ျဖစ္ရာ နဂိုသြယ္လ်ေနေသာ ခါးက်ဥ္က်ဥ္ေလးကိုပင္ ပို၍ေသးသေယာင္ ျဖစ္ေစသည္။

“မိုးထက္ သူေတာ္ေကာင္းႀကီး နည္းနည္းပါးပါးေတာင္ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ပါ့လား။ စာမၾကည့္ဘဲ ဆရာမပဲ တစ္ခ်ိန္လုံးၾကည့္ေနတယ္”

“ေအးေလ ငါတို႔ကိုေတာ့ ဟိုေျပာဒီေျပာနဲ႔။ သူၾကေတာ့ ဆရာမ အခန္းအျပင္ထြက္တာေတာင္ မ်က္လုံးက ဆရာမအိုးႀကီးကို လိုက္ၾကည့္ေနေသးတယ္”

အေတြးလြန္ေနေသာ မိုးထက္ျမင့္တစ္ေယာက္ သန႔္ဇင္ႏွင့္ ပိုင္စိုး စကားသံၾကားမွ သတိဝင္ကာ ရွက္ရယ္ရယ္မိသည္။

“ေအးကြာ ငါလည္း ဘယ္လိုျဖစ္သြားမွန္း မသိပါဘူး။ ဆရာမကို ခ်စ္မိသြားၿပီထင္တယ္။ တစ္ခါမွ ဒီလိုမခံစားဖူးဘူး ”

“ေဟ်ာင့္ တကယ္ႀကီးလား။ မင္းအခုလိုျဖစ္တာ ငါတို႔တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးဘူး”

“ဟုတ္ပါ့ ေကာင္မေလးေတြ ဒီေလာက္သည္းသည္းလႈပ္ၿပီး မိန္းကေလးေတြကစၿပီး ရည္းစားစာေပးခံရတာေတာင္ စာဘဲစိတ္ဝင္စားပါတယ္ဆိုၿပီး ျငင္းလႊတ္ေနလို႔ ေျခာက္မ်ားေနလားေတာင္ အထင္ခံရတဲ့ေကာင္က အခုလိုျဖစ္ေနတယ္ဆိုေတာ့”

မိုးထက္ျမင့္တစ္ေယာက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစတာကိုပင္ မျငင္းႏိုင္ဘဲ ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ရင္း

“ငါလည္း ဆရာမကိုေတြ႕မွ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုလဲ သိတာကြ။ တစ္ျခားမိန္းကေလးေတြတုန္းက ဘယ္လိုမွကို မခံစားမိတာ”

ဟု ဝန္ခံလိုက္မိသည္။

“မင္း တကယ္စိတ္ဝင္စားတာဆိုရင္ ဆရာမအေၾကာင္း ငါသိထားတာေတြ ေျပာျပမယ္။ လက္ဖက္ရည္ေတာ့တိုက္”

“သန႔္ဇင္ မင္း႐ႊီးေတာ့မ႐ႊီးနဲ႔ေနာ္။ ဟိုေကာင္ မိုးထက္က တကယ္ႀကီးျဖစ္ေနတာ”

“ငစိုး မင္းကေတာ့ေလ ငါ့ကိုဆို အယုံအၾကည္ကိုမရွိဘူး။ ငါ့တီေလးစုျမတ္နဲ႔ ဆရာမဆုလဲ့ရည္နဲ႔က ေဘာ္ဒါႀကီးေတြဟ။ မိုးထက္မလို႔သာ ေျပာျပတာ”

ထိုစဥ္ ေနာက္အခ်ိန္ ဆရာ ဝင္လာသျဖင့္ ထႏႈတ္ဆက္ရင္း

“အာ့ဆို နက္ျဖန္ပိတ္ရက္ ေတြ႕ရေအာင္။ လက္ဖက္ရည္တင္မကဘူး မုန႔္ပါေကြၽးမယ္”

ဟုေျပာကာ မိုးထက္ျမင့္တစ္ေယာက္ ဆရာစာသင္သည့္ဘက္ကို ျပန္အာ႐ုံစိုက္လိုက္သည္။

——————————————

“ဆရာမဆုလဲ့ရည္ဘဝက သနားဖို႔ေတာ့ေကာင္းတယ္ကြ။ သူငယ္ငယ္ေလးတုန္းက သူ႔အေဖက ဆရာမတို႔သားအမိကိုပစ္ၿပီး သူ႔အေမသူငယ္ခ်င္း ကေလးႏွစ္ေယာက္အေမနဲ႔ ယူသြားတယ္။ ဆရာမအေမကေတာ့ ေတာ္ပါတယ္။ ေနာက္အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ ဆရာမကိုပဲ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္လာတာ။ ၿပီးေတာ့ ဆရာမက ရည္းစားဆိုလို႔ တစ္ေယာက္ပဲထားဖူးတာ။ သူတို႔ ယူဖို႔အထိလုပ္ၿပီးမွ ေစ့စပ္ပြဲေန႔မွာ ေကာင္ေလးက ယာဥ္တိုက္မႈျဖစ္ၿပီး ဆုံးသြားတယ္လို႔လည္း ငါၾကားတယ္။ အဲ့ေနာက္ပိုင္း ဘယ္ေယာက္်ားေလးနဲ႔မွ မပတ္သက္ဘဲ အခုထိ အပ်ိဳႀကီးလုပ္ေနတာတဲ့။ လိုက္တဲ့သူေတြကေတာ့ အခုထိ ဝုန္းခတ္လို႔။ ေနာက္ပိုင္း ခ်စ္ခြင့္ပန္တဲ့လူေတြက ဆရာမအိမ္ထိလိုက္ၿပီး အသည္းအသန္ျဖစ္ေနၾကလို႔ စိတ္ရႈပ္တာနဲ႔ အဲ့ၿမိဳ႕ကေန ငါတို႔ၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းလာတာ ေျပာတယ္”

မိုးထက္ျမင့္တစ္ေယာက္ သန႔္ဇင္ေျပာတာ နားေထာင္ရင္း ဆရာမကို သနားစိတ္ႏွင့္ ပို၍ပင္ခ်စ္မိလာသည္။

“ေဟ်ာင့္မိုးထက္ ဆရာမအသက္က ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလို႔ မင္းထင္လဲ”

“၂၇ ဝန္းက်င္ေလာက္ရွိမယ္ ထင္တာပဲ”

တီေလးစုျမတ္ေဘာ္ဒါဆိုလို႔သာ ၂၇ ဝန္းက်င္ မွန္းလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒီအတိုင္းသာဆို ၂၂၊ ၂၃ ဝန္းက်င္သာရွိမည္ဟု ေျပာလွ်င္လည္း ယုံမိမည္ျဖစ္သည္။

“တကယ္ေတာ့ ဆရာမက တီေလးစုျမတ္ထက္ အမ်ားႀကီးႀကီးတယ္ဟ။ ခရီးသြားရင္းဆုံၾကၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္သြားတာ”

“သန႔္ဇင္… မင္း ဟုတ္မွလည္းေျပာ။ မိုးထက္ကို ကလိခ်င္တာနဲ႔ စမေနနဲ႔။ ငါေတာ့ ဆရာမက တီေလးစုျမတ္ထက္ ငယ္တယ္လို႔ေတာင္ ထင္တယ္”

ပိုင္စိုးစကားကို မိုးထက္ျမင့္တစ္ေယာက္ စိတ္ထဲက ႀကိတ္ေထာက္ခံေနမိသည္။

“ငစိုး မင္းတီေလးေရွ႕သာ သြားေျပာလို႔ကေတာ့ ဟိုက လည္ပင္းထညႇစ္လိမ့္မယ္။ ဆရာမက တီေလးထက္ ၈ ႏွစ္ႀကီးတယ္ဟ။ အခုဆို ၃၆ ထဲေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ”

“တကယ္ႀကီးလားဟ။ ေဟ်ာင့္မိုးထက္ မင္း ေသခ်ာစဥ္းစားဦးေနာ္ အသက္က အရမ္းကြာေနတာ”

“ငါ့လည္း မိုးထက္ကို အဲ့တာေျပာခ်င္တာ။ ဆရာမက မင္းအေပ်ာ္သြားလုပ္လို႔ရတဲ့လူမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးေနာ္။ အတည္ဆိုလည္း ေသခ်ာေတာ့ေတြးဦး”

သူ႔အတြက္ စဥ္းစားေပးေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ၾကည့္ရင္း

“မင္းတို႔ေကာင္ေတြက အခ်စ္ဆိုတာကို နားလည္မယ့္ေကာင္ေတြမွ မဟုတ္တာ။ အခ်စ္မွာ အသက္အ႐ြယ္ မရွိဘူးကြ”

ဟု ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးေျပာလိုက္ရာ သန႔္ဇင္ႏွင့္ ပိုင္စိုးတို႔၏ ငါကိုင္တုတ္သံမ်ားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲ ဆူညံသြားေလသည္။

မုန႔္စားေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ေက်ာင္းေဘာလုံးကြင္းေဘးခုံေပၚတြင္ စကားတြတ္ထိုးေနၾကသည့္ လိုက္ဖက္ညီလွေသာ စုံတြဲေလးကိုၾကည့္ရင္း ဆုလဲ့ရည္တစ္ေယာက္ ရင္ထဲ ဝမ္းနည္းသလိုႀကီး ျဖစ္ေနမိသည္။ မိုးထက္ျမင့္ဆိုေသာ ေက်ာင္းတြင္ စာအေတာ္ဆုံးထဲပါသည့္ ေက်ာင္းသားေလးကို ဆုလဲ့ရည္တစ္ေယာက္ ျမင္ျမင္ခ်င္းကတည္းက သတိထားမိခဲ့သည္။ တစ္ျခားေၾကာင့္ေတာ့မဟုတ္၊ ထိုေက်ာင္းသားေလးမွာ ဆုလဲ့ရည္၏ တစ္ဦးတည္းေသာ ရည္းစားျဖစ္ခဲ့ဖူးသူ ေမာင္ႏွင့္ လြန္စြာ ႐ုပ္ရည္ဆင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

‘ဆုလဲ့ရည္ ဆုလဲ့ရည္ နင္ဒီအ႐ြယ္ႀကီးေရာက္မွ မ႐ူးခ်င္စမ္းပါနဲ႔’ ဆရာမဆုလဲ့ရည္တစ္ေယာက္ မိမိကိုယ္ကို သတိေပးရင္း ရင္ခုန္ေနသည့္စိတ္ကို အတင္းဖုံးဖိထားမိသည္။ သူမ၏ မနည္းဖုံးဖိထားေသာ ရင္ခုန္သံမ်ား ေနာက္တစ္လ​​ခန႔္တြင္ ျပန္လည္ပြင့္ထြက္ ေပၚေပါက္လာမည္ကို ဆရာမဆုလဲ့ရည္တစ္ေယာက္ ထိုအခ်ိန္က မခန႔္မွန္းႏိုင္ခဲ့ေပ။

“ဆရာႀကီး ေခၚတယ္ဆိုလို႔”

“ဪ ဆရာမ လာလာဝင္ခဲ့ေလ”

ဆရာမဆုလဲ့ရည္တစ္ေယာက္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး႐ုံးခန္းထဲဝင္ရင္း အခုမွ ႐ုံးခန္းထဲကထြက္လာေသာ မိုးထက္ျမင့္ကို တစ္ခ်က္ခိုးၾကည့္လိုက္မိသည္။ သူမ ေက်ာင္းေျပာင္းလာကတည္းက မိုးထက္ျမင့္ဆိုသည့္ ထိုေက်ာင္းသားေလးမွာ သူမကို လိုက္ေရာခ်င္သလို ျဖစ္ေနသျဖင့္ သူမမွာ မိုးထက္ျမင့္ကို အၿမဲခပ္တည္တည္ ခပ္တန္းတန္း ဆက္ဆံထားရ၏။ ထိုေက်ာင္းသားေလးကေတာ့ ဘယ္လိုထင္မည္မသိ၊ သူမမွာေတာ့ မျဖစ္သင့္သည့္ တြယ္တာမႈမ်ားျဖစ္မည္ကို စိုးရိမ္သျဖင့္သာ ထိုသို႔ဆက္ဆံေနရျခင္း ျဖစ္သည္။ သူမ ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ဆရာမနဲ႔ ေက်ာင္းသား အေရာတဝင္ လာမဆက္ဆံဖို႔ ေျပာလိုက္တိုင္း ငယ္ငယ္သြားသည့္ မိုးထက္ျမင့္မ်က္ႏွာေလးၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္မွာလည္း အခါခါျဖစ္သည္။

“ဆရာမသိတဲ့အတိုင္း ေနာက္လထဲမွာ လူရည္ခြၽန္စာေမးပြဲရွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းက ဝင္ၿပိဳင္တဲ့အထဲမွာ ဒီေကာင့္ကို ကြၽန္ေတာ္ အေမွ်ာ္လင့္ဆုံးပဲ။ ခက္တာက အရင္အနားယူသြားတဲ့ Bio ဆရာမတုန္းက က်န္းမာေရးမေကာင္းလို႔ သူတို႔ကို Bio ေသခ်ာသင္မေပးႏိုင္ေတာ့ အခု လူရည္ခြၽန္ၿပိဳင္တဲ့အထဲမွာ အဲ့ဘာသာရပ္ကို ကြၽန္ေတာ္ အားမရဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ ၿပိဳင္ပြဲမတိုင္ခင္အထိ ​ဆရာမက မိုးထက္ျမင့္ကို အခ်ိန္ပိုသင္ေပးလို႔ရမလား”

“ဟုတ္ ရပါတယ္ ဆရာႀကီး”

ဟုေျပာရင္း ဆရာမဆုလဲ့ရည္တစ္ေယာက္ အေတြးမ်ားျဖင့္ ႐ုံးခန္းထဲက ျပန္ထြက္လာမိသည္။

—————————————–

“မင္း ဒီဟာေလးေတာင္ အခုထိမရေသးဘူးလား”

စိတ္ဆိုးသျဖင့္ နီရဲလာေသာ ဆရာမမ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ရင္း မိုးထက္တစ္ေယာက္ စိတ္ထဲက ႀကိတ္ရယ္ေနမိသည္။ သူ႔အတြက္ေတာ့ ဆရာမႏွင့္ ၾကာၾကာေနရေလ ပိုေပ်ာ္ေလျဖစ္သျဖင့္ စာမရေသးသေယာင္ တမင္ဟန္ေဆာင္ကာ အခ်ိန္ဆြဲထားျခင္းျဖစ္၏။

“ၿပိဳင္ပြဲက တစ္ပတ္ပဲလိုေတာ့တာ။ မင္းေသခ်ာ ရေအာင္က်က္မွ ျဖစ္မယ္။ အခုထိ ဒီအပိုဒ္မရေသးဘူးဆိုေတာ့ ဆရာမအိမ္ကိုသာလိုက္ခဲ့။ ရေအာင္က်က္ၿပီးမွ ျပန္ရမယ္။ မင္းအိမ္ကို ေနာက္က်မယ့္အေၾကာင္း ဆရာမ လွမ္းေျပာလိုက္မယ္”

ခပ္ေတြးေတြးေလးႏွင့္ ေျပာလိုက္ေသာ ဆရာမစကားကို နားေထာင္ရင္း မိုးထက္ျမင့္တစ္ေယာက္ အေပ်ာ္ေတြလြန္ေနမိသည္။

“ျမန္ျမန္လာေလ ေႏွးတုံ႔ေႏွးတုံ႔နဲ႔”

ဆရာမဆုလဲ့ရည္တစ္ေယာက္ ေနာက္ကျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာေနသည့္ မို႔ထက္ျမင့္ကို လွမ္းေငါက္လိုက္သည့္အတြက္ မိုးထက္ျမင့္တစ္ေယာက္ နိမ့္တုံျမင့္တုံႏွင့္ လႈပ္ေနသည့္ ဆရာမအိုးကားကားႀကီးကို ၾကည့္ရင္း ေလွ်ာက္ေနရာမွ အရွိန္ျမင့္ကာ ဆရာမေဘးမွ ရင္ေဘာင္တန္းေလွ်ာက္လိုက္သည္။ ဆရာမအိမ္က ၿမိဳ႕အစြန္ဘက္မွာ ျဖစ္သျဖင့္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လူေတာ္ေတာ္ျပတ္သည္ကို သတိထားမိသျဖင့္

“ဆရာမ ခါတိုင္းေရာ ဒီလိုပဲျပန္တာလား။ လူေတာ္ေတာ္ ျပတ္တယ္ေနာ္”

“အံမယ္ေလး ဒီၿမိဳ႕ေျပာင္းလာကတည္းက တစ္ေယာက္ထဲ ေနထိုင္သြားလာေနတာ ဘာမွမျဖစ္ဘူး”

“ဆရာမအေမေရာ”

“အေမက အရင္ၿမိဳ႕မွာပဲ ေနခဲ့တာ။ အလုပ္အကိုင္ေတြကလည္း အဲ့မွာဆိုေတာ့ ေျပာင္းဖို႔က မလြယ္ဘူးေလ”

ဆရာမ တစ္ေယာက္ထဲ ေနေနသည္ကို အခုမွသိသျဖင့္ မိုးထက္ျမင့္တစ္ေယာက္ အံ့ၾသသြားမိသည္။

“ဘာေတြအံ့ၾသေနတာလဲ။ ငါ့အသက္ပဲ ၃၅ ေက်ာ္ေနၿပီ တစ္ေယာက္ထဲေနတာ ဘာထူးဆန္းလို႔လဲ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဒီလိုပဲေနၾကတာပဲ”

သူ စိုးရိမ္သလို ျဖစ္သြားသည္ကို ရိပ္မိဟန္ျဖင့္ ဆရာမက ေျပာသည္။ ၿမိဳ႕စြန္ဘက္တြင္ မေနသင့္ေၾကာင္း ေျပာမည္ျပင္လိုက္စဥ္ ေဘးဘက္မွ လူရိပ္ျမင္မိသျဖင့္ မိုးထက္ျမင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။

“ေၾသာ္ ဆရာမေတြ ဆရာမေတြ မ်က္ႏွာလိုက္ခ်က္ကေတာ့ (A) ခန္းကေကာင္ေတြဆို အခ်ိန္ပိုသင္ရတာနဲ႔ဘာနဲ႔။ ငါတို႔ၾကေတာ့ အဖတ္မလုပ္ဘူး”

“ဟုတ္ပ ဟုတ္ပ”

(D) ခန္းမွ လူမိုက္လိုလို ႏွစ္က်ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားျဖစ္ေသာ ထြန္းမင္းတို႔အုပ္စုကို ျမင္လိုက္သျဖင့္ မိုးျမင့္ထက္တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာပ်က္သြားမိ၏။ ဒီေကာင္ေတြက တကယ့္လူရမ္းကားေတြ၊ တစ္ေက်ာင္းလုံး၏ ေအာ္ေၾကာ့လန္မ်ားျဖစ္သည္။

“သား မင္းတို႔ ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ။ အရက္ေစာ္ေတြလည္း နံေဟာင္လို႔။ မင္းတို႔ အခုမွေက်ာင္းသားေတြပဲ ရွိေသးတယ္။ ေတာ္ေတာ္ပ်က္စီးေနတာလား”

ဆရာမဆုလဲ့ရည္တစ္ေယာက္ အရက္နံ႔ေၾကာင့္ ႏွာေခါင္းအုပ္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။

“ဟားဟား က်ဳပ္တို႔ အရက္ေသာက္တတ္တာ တစ္ေက်ာင္းလုံးသိတယ္။ အခုမွ လာအဆန္းလုပ္ေန”

“ေအးေလ ေျပာလိုက္စမ္းပါ ေဘာႀကီးရာ။ ဒီဘက္လိုက္တတ္တဲ့ ဖင္ကားမႀကီးကို”

“ေဟ့ေကာင္ေတြ မင္းတို႔စကားေတြ လြန္လာၿပီ။ သြားေတာ့ ဆရာမကို မေလးမစား မလုပ္နဲ႔”

ေဘးမွ နားေထာင္ေနေသာ မိုးထက္ျမင့္တစ္ေယာက္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ဝင္ေျပာလိုက္မိသည္။

“ေအာင္မာ မင္းကမ်ား”

ထြန္းမင္းက ရင္ဘတ္ကို တြန္းလိုက္သျဖင့္ မိုးထက္ျမင့္တစ္ေယာက္ ယိုင္သြားသည္။

“ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ”

ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ လွမ္းေအာ္သံၾကားသျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ရာ ေျပးလာေနသည့္ လူတစ္စုကို ေတြ႕လိုက္သည္။

“မိုးထက္ ဘာေတြျဖစ္ၾကတာလဲ”

“ဟာ ကိုႀကီးဆန္း… ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ဆရာမ လမ္းေလွ်ာက္လာတာကို ဒီေကာင္ေတြ လာေႏွာင့္ယွက္ေနလို႔”

သူအေဖ၏စက္႐ုံမွ အလုပ္သမားေခါင္း ကိုႀကီးဆန္းတို႔မွန္း သိလိုက္သျဖင္း မိုးထက္ျမင့္တစ္ေယာက္ အားကိုးတႀကီး ေျပာလိုက္မိသည္။

“ေဟ့ေကာင္ မင္း… သက္ခိုင္ရဲ႕ညီ ထြန္းမင္းမလား။ ဒါ ငါ့ဆရာရဲ႕သားကြ။ မင္းတို႔ေကာင္ေတြ လစ္လိုက္ေတာ့”

“ဟုတ္ ကိုႀကီးဆန္း။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က တစ္ေက်ာင္းထဲသားခ်င္းမလို႔ စေနတာပါ”

ထြန္းမင္းတို႔အုပ္စု ခပ္ကုပ္ကုပ္ျဖင့္ ထြက္သြားၿပီးေနာက္ ကိုႀကီးဆန္းတို႔လည္း မိုးထက္ျမင့္ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္သြားၾကသည္။

ဆရာမ၏အိမ္က တစ္ထပ္တိုက္ပုေလးျဖစ္ကာ ေရကန္ႏွင့္ အိမ္သာက အျပင္ဘက္တြင္ ျဖစ္သည္။ ၿခံက်ယ္က်ယ္ႏွင့္ သီးသန႔္ေလးျဖစ္ကာ အပင္ႀကီးမ်ား အုပ္ဆိုင္းေနသျဖင့္ ၿခံအျပင္မွၾကည့္လွ်င္ အိမ္ကိုျမင္ဖို႔ မလြယ္ေပ။ စာက်က္ခိုင္းခံထားရေသာ မိုးထက္၏မ်က္လုံးမ်ားက စာအုပ္တြင္မရွိဘဲ ၿခံထဲရွိေရကန္တြင္ ထမီရင္လ်ားျဖင့္ ေရခ်ိဳးေနေသာ ဆရာမ၏ ခႏၶာကိုယ္တြင္သာ ဝဲေနသည္။ မိုးထက္ျမင့္ကိုလည္း အျပစ္ေတာ့မဆိုႏိုင္။ ဆရာမ၏ ေရစိုအလွက ျမင္သူတကာ မ်က္စိမလႊဲႏိုင္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္မႈရွိလွသည္။ အရင္းပိုင္းျမင္ေနရသည့္ ဆူၿဖိဳးလွေသာ ႏို႔အုံႀကီးက ေရစို၍ကပ္ေနေသာ ထဘီေၾကာင့္ အလုံးအထည္အတိုင္းသား ျမင္ေနရသလို တင္ထြားထြားႀကီးကလည္း ပကတိအတိုင္းနီးပါး ျမင္ေနရသည္။

“ပလုတ္တုတ္”

ရင္လ်ားထားေသာ ထဘီေျပသြားသျဖင့္ ဆရာမမွ လက္နဲ႔လွမ္းဆြဲလိုက္ေသာ္လည္း မမွီဘဲ ခါးေလာက္ထိ ျပဳတ္က်သြားသည္။ အေပၚပိုင္း ဝတ္လစ္စလစ္ ျဖစ္သြားသျဖင့္ ျဖဴေဖြးအိတင္းေနေသာ ရင္သားႀကီးႏွစ္မႊာမွာ ရွင္းရွင္းႀကီးေပၚလာသည့္အတြက္ မိုးထက္ျမင့္တစ္ေယာက္ ရင္ခုန္သံမ်ားျမန္ၿပီး မ်က္ႏွာပင္ မလႊဲႏိုင္ေတာ့ေပ။

“ဟိုေကာင္မိုးထက္ စာမၾကည့္ဘဲ ဘယ္ေတြလာၾကည့္ေနတာလဲ”

ဆရာမဆုလဲ့ရည္တစ္ေယာက္ ရွက္ရမ္းရမ္းၿပီး ေအာ္လိုက္သည္။ သူ ခိုးၾကည့္ေနတာ မိသြားသျဖင့္ မိုးထက္ျမင့္တစ္ေယာက္ ကမန္းကတမ္း မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္သည္။ ရင္ခုန္သံမ်ားကေတာ့ ဆူညံေနဆဲ…။

“ဘယ္လိုလဲ ၾကည့္ခိုင္းထားတဲ့စာေတြ ရၿပီလား”

အဝတ္လဲၿပီး အိပ္ခန္းထဲမွ ထြက္လာသည့္ ဆရာမ စကားသံကို ၾကားသျဖင့္ မိုးထက္ျမင့္တစ္ေယာက္ ေမာ့ၾကည့္ရင္း မသိမသာ အကဲခတ္လိုက္မိသည္။ ဆရာမမ်က္ႏွာကေလးကေတာ့ ဟန္ေဆာင္တာလား ဘယ္လိုမွ မခံစားရလို႔ပဲလားေတာ့မသိ ရွက္တာ႐ြံ႕တာ မရွိဘဲ ပုံမွန္အတိုင္းသာ ျဖစ္သည္။

“ဟုတ္ ရပါၿပီ ဆရာမ”

တီရွပ္မိုးျပာေရာင္ေလးႏွင့္ ေကာ္ဖီေရာင္ေျဗာင္ထဘီေလး ဝတ္ထားသည့္ ဆရာမေလးကို ေငးၾကည့္ရင္း ေျဖလိုက္သည္။ မိုးထက္ျမင့္က ၾကမ္းျပင္ေပၚထိုင္ရင္း စာပြဲပုေလးႏွင့္ စာလုပ္ေနသည့္အတြက္ ေဘးမွာ မတ္တပ္ရပ္ရင္း ေမးေန​ေသာ ဆရာမ၏ရင္သားႀကီးမ်ားက တီရွပ္ေလးေအာက္မွ ႐ုန္းထြက္ေတာ့မေယာင္ ေဖာင္းထြက္ေနသည္ကို အတိုင္းသား ျမင္ေနရသည္။

“အာ”

“ကန္ေတာ့ ဆရာမ ကန္ေတာ့”

မိုးထက္ျမင့္တစ္ေယာက္ အမွတ္တမဲ့ႏွင့္ လက္ကို ေဘးၾကမ္းျပင္သို႔ခ်လိုက္ရာ ႐ုတ္တရတ္ ကပ္ထိုင္လိုက္ေသာ ဆရာမဆုလဲ့ရည္၏ တင္ပါးႀကီးက လက္ေပၚသို႔ တည့္တည့္ႀကီး ထိုင္မိသြားသည္။ ႏူးညံ့အိေထြးေသာ အထိအေတြ႕ႏွင့္အတူ မိုးထက္ျမင့္တစ္ေယာက္ ဆရာမ အတြင္းခံမဝတ္ထားသည္ကို ခံစားမိလိုက္သည္။

“ဘုန္း”

ဆရာမဆုလဲ့ရည္တစ္ေယာက္ ရွက္ရွက္ႏွင့္ ျပန္ထလိုက္ရာ စားပြဲခုံေလးကို တိုက္မိၿပီး မိုးထက္ျမင့္ေဘးတြင္ ေမွာက္ခုံ ေလးဘက္ေထာက္ႀကီး လဲသြားရာ တင္ပါးႀကီးမ်ားကို မိုးထက္ျမင့္မ်က္ႏွာတည့္တည့္တြင္ တည့္တည့္ႀကီး ဖင္ဘူးေထာင္းေထာင္ျပေနသလို ျဖစ္သြား၏။ နာသြားသျဖင့္ တန္းမထႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနရာ သူ႔မ်က္ႏွာေရွ႕တြင္ကပ္ေနေသာ အိုးကားကားႀကီးကို ၾကည့္ရင္း မိုးထက္ျမင့္တစ္ေယာက္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ လက္ျဖင့္ လွမ္းပြတ္လိုက္သည္။

‘သြားၿပီ ငါေတာ့ ေက်ာင္းပဲအထုတ္ခံရမလား အိမ္အတိုင္ခံရေတာ့မလား မသိဘူး’

႐ုတ္တရက္ စိတ္အလိုလိုက္မိၿပီး လုပ္လိုက္မိရာမွ မိုးထက္ျမင့္တစ္ေယာက္ အသိျပန္ဝင္ၿပီး လန႔္သြား၏။ ထင္ထားသလို ဆရာမဆီက ေအာ္ေငါက္သံ ထြက္မလာသျဖင့္ အကဲခတ္ၾကည့္ရာ ဆရာမက သူ႔လက္ဝါးျဖင့္ ပြတ္ေနသည္ကို မခံစားမိသကဲ့သို႔ ဖင္ႀကီးေထာင္လ်က္သား ၿငိမ္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ မိုးထက္ျမင့္လည္း နည္းနည္းရဲလာၿပီး ပထမ လက္တစ္ဖက္တည္းျဖင့္ အိုးႀကီးကို ပြတ္ေနရာမွ လက္ႏွစ္ဖက္စုံလိုက္ျဖင့္ ပြတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ဒါလည္း ဆရာမဆီမွ ဘာအသံမွမၾကားရ။ မိုးထက္ျမင့္တစ္​ေယာက္ ဆရာမတင္ပါးႀကီးကို ခပ္ဖြဖြပြတ္ေနရာမွ တစ္ဆင့္တက္ၿပီး တင္လုံးႀကီးေတြကို အားနည္းနည္းထည့္ကာ ညႇစ္ၾကည့္လိုက္သည္။

“အင္း… ဟင္းဟင္း”

ဆရာမဆုလဲ့ရည္ တင္ပါးဆုံႀကီးကို မိုးထက္ျမင့္ဘက္သို႔ မသိမသာေကာ့ေပးရင္း ညည္းသံခပ္တိုးတိုးေလး ထြက္လာသည္။

‘ဆရာမကေတာ့ အထာေပးေနၿပီ’

မိုးထက္ျမင့္ကလည္း ခပ္အအမဟုတ္ေတာ့ ဆရာမ အလိုတူေၾကာင္း ခန႔္မွန္းမိသည္။ ခပ္ေစာင္းေစာင္းျဖစ္ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္ကို ဆရာမဖင္ႀကီးဘက္သို႔ တည့္တည့္ျပင္ထိုင္ၿပီး ဒူးေထာက္ထလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဟု ေတြးကာ ဆရာမ၏ထဘီကို ခါးလည္ထိေရာက္ေအာင္ လွန္တင္လိုက္သည္။ ျဖဴေဖြးဝင္းလက္ေနသည့္ ေ႐ႊဘိုမင္းႀကိဳက္ ေပါင္တန္ႀကီးႏွင့္ အတြင္းခံမဝတ္ထားေသာ ေကာက္ထြက္ေနသည့္ အိုးကားကားႀကီးက မိုးထက္ျမင့္ေရွ႕တြင္ အထင္းသားႀကီး ေပၚလာသည္။

“ဂလု”

မိုးထက္ျမင့္တစ္ေယာက္ အသံျမည္ေအာင္ပင္ တံေတြးမ်ိဳခ်လိုက္မိသည္။ ဆရာမဖင္လုံးႀကီးေတြက တစ္လုံးတစ္လုံး နည္းတာႀကီးမဟုတ္။ ယခုလို ဝတ္လစ္စလစ္ျဖင့္ ျမင္လိုက္ရေတာ့ ေက်ာင္းစိမ္းထဘီ ဝတ္ထားတုန္းက ျမင္ရတာထက္ပင္ ပိုႀကီးသလို ခံစားမိ၏။ တင္ပါးဆုံႀကီးအထက္မွ ခါးက်ဥ္က်ဥ္ေလးကလည္း ဆြဲညႇစ္ခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေသးသြယ္သည္။ ေနာက္သို႔ျပဴးထြက္ေနသည့္ အေမႊးပါးပါးေလးသာရွိ​ေသာ အဖုတ္ေလးမွာလည္း ပန္ႏုေရာင္သန္းကာ ေစ့ကပ္ေနသည္။ အရည္ၾကည္ေလး နည္းနည္းေတာ့ စို႔ေနတာေတြ႕လိုက္သျဖင့္ ဆရာမ စိတ္ထေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း တန္းသိလိုက္သည္။

“စြပ္”

“အ”

မိုးထက္ျမင့္ လက္ညႇိဳးျဖင့္ထိုးလိုက္ရာ အရည္စိုေနသျဖင့္ အဆုံးထိ ေခ်ာကနည္းဝင္သြားသျဖင့္ ဆရာမဆုလဲ့ရည္တစ္ေယာက္ ပါးစပ္ေလးဟၿပီး ခပ္တိုးတိုးညည္းသံ ထြက္လာသည္။

“ပေလာက္ ပေလာက္… စြပ္… စြပ္… စြပ္”

“အ”

“အင္း…ဟင္းဟင္း”

မိုးထက္ျမင့္ လက္တစ္ေခ်ာင္းတည္းျဖင့္ ထိုးေနရာမွ လက္ညႇိဳးလက္ခလယ္ ႏွစ္ေခ်ာင္းပူးၿပီး ခပ္သြပ္သြပ္ေလး ကစားေပးလိုက္သည္။

“ဇြပ္…ဇြပ္”

“ေအာင္မေလးေလး”

“အား…ေတာ္ေတာ့…ေတာ္ေတာ့”

ဆရာမဆုလဲ့ရည္တစ္ေယာက္ ပါးစပ္ကသာ ေတာ္ဖို႔ေျပာေနေသာ္လည္း တင္ပါးဆုံႀကီးကိုေတာ့ မိုးထက္ျမင့္လက္ေခ်ာင္းေတြႏွင့္အတူ စည္းခ်က္ညီညီ ေကာ့ေပးရင္း ေပါင္တန္ႀကီးေတြ ပိုပိုကားလာသည္။ မိုးထက္ျမင့္ ဘယ္လိုမွစိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို အဖုတ္ထဲမွ ျပန္ထုတ္ကာ ပုဆိုးႏွင့္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကို အျမန္ခြၽတ္ၿပီး ဆရာမတင္ပါးႀကီးမ်ားကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ကိုင္ရင္း သူ႔ငပဲႀကီးကို ဆရာမအဖုတ္ဝကို ေတ့ကာ ဖိသြင္းခ်လိုက္ေတာ့သည္။

“အာ့…ဟ…ဟ”

ညည္းသံမ်ားျဖင့္ ဆရာမဆုလဲ့ရည္တစ္ေယာက္ ခါးေကာ့တက္လာသည္။

“ဗြၽတ္ဗြၽတ္ဘြတ္ဘြတ္”

“အ..အ”

“ဗ်ိဗ်ိဗ်စ္ဗ်စ္”

“ဇြိဇြိဘြတ္ဘြတ္…ဘုန္း…ဘုန္း”

“ေအာင္မယ္ေလး…သား…ျဖည္းျဖည္း…လုပ္ပါကြာ”

ေဆာင့္လိုက္တိုင္း အတြင္းဘက္ခြက္ဝင္သြားၿပီး ဆြဲထုတ္လိုက္လွ်င္ စူၿပီး ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ား ကပ္ပါလာေသာ ေဖာင္းႂကြေနသည့္ ဆရာမ၏အဖုတ္ေလးကို ၾကည့္ရင္း မိုးထက္ျမင့္ ပိုပိုစိတ္ထလာၿပီး အရွိန္ျမင့္ျမင့္လာကာ သူ႔ဆီးစပ္အရင္းႏွင့္ ဆရာမဖင္ႀကီး ကပ္သည့္အထိ ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးလိုက္သည္။ ဆရာမဖင္တုံးျဖဴျဖဴႀကီးမ်ားကလည္း သူေဆာင့္လိုးလိုက္တိုင္း တုန္ခါေနသည္။ မိုးထက္ျမင့္လည္း လိုးေနရင္းမွ တင္ပါးႀကီးကိုကိုင္ထားေသာ လက္မ်ားထဲမွ တစ္ဖက္ကိုလႊတ္ကာ ဆရာမ၏ဆံပင္မ်ားကို ေနာက္မွစုကိုင္ၿပီး ဆြဲလိုက္ရာ ဆရာမ၏ေခါင္းေလး ေမာ့တက္လာသည္။

“အင္း…ဘြတ္…ဘြတ္…အ”

“ဟင္း…ဟင္း…”

ဆရာမဆုလဲ့ရည္ ညည္းသံမ်ားက ပိုမိုက်ယ္လာၿပီး သူမ၏ဖင္ႀကီးကိုလည္း ေနာက္သို႔ အတင္းျပန္ေဆာင့္ေပးလာသည္။ ဆရာမ ၿပီးခ်င္လာမွန္းသိလိုက္ေသာေၾကာင့္ မိုးထက္ျမင့္လည္း လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆရာမခါးက်ဥ္က်ဥ္ေလးကို စုံကိုင္ၿပီး အားကုန္ေဆာင့္လိုးလိုက္သည္။

“အမယ္ေလး ထြက္ကုန္ၿပီ… ထြက္ကုန္ၿပီ”

“အား…ေကာင္းလိုက္တာ…ဆရာမရာ”

ဆရာမဆုလဲ့ရည္တစ္ေယာက္ အိုးႀကီး တဆတ္ဆတ္တုန္ၿပီး ၿပီးသြားသလို မိုးထက္ျမင့္လည္း ဆရာမဖင္လုံးႀကီးႏွစ္လုံးကို အသားကုန္ၿဖဲရင္း သူ႔လီးႀကီးကို ေစာက္ဖုတ္ေပါက္ထဲ အဆုံးထိသြင္းကာ သုတ္ရည္မ်ားကို သားအိမ္ျပည့္ေအာင္ ပန္းထုတ္လိုက္သည္။

“ပလြတ္”

မိုးထက္ျမင့္လည္း ေပ်ာ့သြားေသာ သူ႔ငပဲႀကီးကို ဆရာမေစာက္ဖုတ္ေပါက္ထဲမွ ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။

“သြား…သြား..​.စာရၿပီမလား..ျပန္ေတာ့…ျပန္ေတာ့”

ဖင္ႀကီးေထာင္ရင္း ၿငိမ္ေနေသာ ဆရာမဆုလဲ့ရည္လည္း အသိျပန္ဝင္သလိုျဖစ္ကာ ထဘီကို ျပန္ဆြဲခ်ရင္း သူ႔အိပ္ခန္းထဲသို႔ ဝင္ေျပးသြားသည္။

“ဆရာမ…ဆရာမ”

ဘယ္လိုေခၚေခၚ အိပ္ခန္းတံခါးကို ေလာ့ခ်ၿပီး ဘာမွမတုံ႔ျပန္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေသာအခါ မိုးထက္ျမင့္လည္း လက္ေလွ်ာ့ၿပီး အိမ္ျပန္လိုက္ေတာ့သည္။

‘ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ’

ဆရာမဆုလဲ့ရည္တစ္ေယာက္ စိတ္အလိုကိုလိုက္မိၿပီးမွ မိမိကိုယ္ကို စိတ္တိုေနမိသည္ ။ မနက္ျဖန္ ေက်ာင္းေရာက္လွ်င္ ဘယ္လိုမ်က္ႏွာႏွင့္ မိုးထက္ျမင့္ကို ရင္ဆိုင္ရမည္လည္းမသိ၊ ရွက္လည္း ေတာ္ေတာ္ရွက္မိသည္။

———————————————

“ေဟ်ာင့္မိုးထက္ ဘာေတြငိုင္ေနတာလဲ”

ေနာက္တစ္ေန႔ ေက်ာင္းတြင္ေတြ႕ေသာအခါ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလို မ်က္ႏွာထားခပ္တင္းတင္းျဖင့္ သူ႔ကို ပုံမွန္အတိုင္းသာ ဆက္ဆံေနေသာ ဆရာမဆုလဲ့ရည္ေၾကာင့္ အေတြးလြန္ေနေသာ မိုးထက္ျမင့္တစ္ေယာက္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ သန႔္ဇင္ရဲ႕ ေခၚသံၾကားမွ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေရာက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သတိထားမိသည္။

“ဆရာမနဲ႔နီးစပ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေနတာ”

ေနာက္သလိုလို ေျပာင္သလိုလိုႏွင့္ မိုးထက္ျမင့္ အမွန္အတိုင္း ဝန္ခံလိုက္သည္။

“ေဟ့ေကာင္ မင္း ဆရာမနဲ႔နီးစပ္ခ်င္ရင္ အခုခ်ိန္က အေကာင္းဆုံးပဲေနာ္။ လူရည္ခြၽန္ၿပိဳင္ပြဲ ၿပီးသြားရင္ မင္းဆရာမနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေတြ႕ဖို႔က မလြယ္ဘူး”

“ေအး သန႔္ဇင္ေျပာတာ ဟုတ္တယ္ကြ။ စာေမးပြဲႀကီးကလည္း နီးလာၿပီဆိုေတာ့ မင္း အခ်ိန္ဆြဲမေနနဲ႔။ ဖြင့္ေျပာမယ္ဆို ေျပာလိုက္ေတာ့။ ျပတ္ျပတ္သားသားသာလုပ္”

အေၾကာင္းစုံမသိဘဲ ေျပာေနေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္စကားမ်ားကို နားေထာင္ရင္း မိုးထက္ျမင့္တစ္ေယာက္ ၿပဳံးစိစိသာ လုပ္ေနမိသည္။ သူတို႔ေျပာသလို ၿပိဳင္ပြဲၿပီးလွ်င္ ဆရာမနဲ႔ နီးနီးစပ္စပ္ ႏွစ္ေယာက္ထဲေတြ႕ဖို႔ မလြယ္ေတာ့တာကိုေတာ့ သူရိပ္မိသည္။

“မနက္ျဖန္ အခုေပးလိုက္တဲ့စာေတြ အကုန္ရေနတာကိုပဲ လိုခ်င္တယ္ေနာ္”

အခ်ိန္ပိုသင္ေပးေနခ်ိန္တစ္ေလွ်ာက္လုံးတြင္လည္း သူ႔ကို ခပ္တည္တည္ႏွင့္ စာအေၾကာင္းမွလြဲ၍ တျခားစကား အစမခံေသာ ဆရာမေၾကာင့္ မိုးထက္ျမင့္တစ္ေယာက္ မဝင့္မရဲႏွင့္ အႀကံအိုက္ေနသည္။ စာအုပ္ေတြသိမ္းၿပီး ျခင္းေလးဆြဲကာ စာသင္ခန္းအျပင္သို႔ ေလွ်ာက္သြားေသာ ဆရာမကိုၾကည့္ရင္း ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ဖြင့္ေျပာဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။

“ဆရာမ ခဏေလးေနပါဦး… ကြၽန္ေတာ္ ေျပာစရာေလးရွိလို႔ပါ”

“ေျပာစရာရွိရင္ ေနာက္ရက္မွေျပာ”

ဆရာမဆုလဲ့ရည္ မိုးထက္ျမင့္စကားသံေၾကာင့္ ေနာက္လွည့္မၾကည့္ဘဲ ေျခလွမ္းခဏရပ္သြားရာမွ ပုံမွန္အတိုင္း ျပန္ေလွ်ာက္လိုက္သည္။

“အို…လႊတ္…လႊတ္စမ္း…မင္းဘာလုပ္တာလဲ”

ေျပးလိုက္လာၿပီး သူမခါးေလးကို ေနာက္မွသိုင္းဖက္လိုက္ေသာ မိုးထက္ျမင့္ေၾကာင့္ ဆရာမဆုလဲ့ရည္ အလန႔္တစ္ၾကား ေအာ္လိုက္မိသည္။

“မလႊတ္ဘူးဗ်ာ… ဆရာမက ဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလို ေနႏိုင္ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ မေနႏိုင္ဘူး”

“ငါေအာ္လိုက္မွာေနာ္”

“ေအာ္လည္း မလႊတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ…။ ေက်ာင္းထြက္ရလည္း ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ဆရာမမရွိရင္ မေနႏိုင္ဘူး”

ေျပာမယ့္သာေျပာရတာ ဆရာမ တကယ္ေအာ္မွာကိုေတာ့ ေၾကာက္မိသည္။ သူ႔ကို ေက်ာင္းထုတ္ခံရေအာင္ေတာ့ ဆရာမလုပ္မည္မဟုတ္ဟုေသာ မသိစိတ္ေၾကာင့္သာ အရဲကိုးမိျခင္းျဖစ္သည္။

“သား… မင္းနဲ႔ဆရာမနဲ႔က မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးကြယ္။ အခ်ိန္မလြန္ခင္ အရင္လိုပဲ ျပန္ေနၾကရေအာင္ေနာ္။ မွားခဲ့တာေတြကို ေမ့လိုက္ၾကရေအာင္”

“ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ ဘယ္လိုမွမေမ့ႏိုင္ဘူး…”

မိုးထက္ျမင့္ ဆရာမခါးေလးကို သိုင္းဖက္ထားေသာ လက္မ်ားကို ပိုအားထည့္လိုက္ၿပီး ျဖဴေဖြးေက်ာ့ရွင္းေနေသာ ဆရာမဂုတ္သားေလးကို နမ္းလိုက္သည္။

“အရမ္းခ်စ္တာပဲ ဆရာမရယ္…။ ဆရာမေရာ”

“မသိေတာ့ဘူးကြာ… မင္းကအရမ္းဆိုးတာပဲ”

သူဖက္ထားတာကို မ႐ုန္းပဲ ၿငိမ္ေနေသာ ဆရာမေၾကာင့္ မိုးထက္ျမင့္တစ္ေယာက္ လက္မ်ားကို ခါးေလးကိုသိုင္းဖက္ထားရာမွ တင္ပါးႀကီးမ်ားေပၚသို႔ ေျပာင္းၿပီးညႇစ္လိုက္သည္။

“တစ္ေယာက္ေယာက္ ေတြ႕သြားမယ္”

“ဘယ္သူမွမရွိေတာ့ပါဘူး ဆရာမရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲပါ”

“ဒါေပမယ့္…အို”

တင္ပါးႀကီးကိုကိုင္ေနေသာ မိုးထက္ျမင့္လက္မ်ားက ရင္ဖုံးအက္်ီေလးေအာက္မွ ဆူထြက္ေနေသာ ႏို႔လုံးႀကီးမ်ားကို ေျပာင္းကိုင္လိုက္သည္။ ဆရာမ၏ႏို႔ႀကီးမ်ားကို ရင္ဖုံးေပၚမွ ခဏညႇစ္ၿပီး ေနာက္ေက်ာဘက္မွ ဘက္လွ်ိဳကာ ဘရာစီယာဂ်ိတ္မ်ားကို ျဖဳတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဂ်ိတ္ျဖဳတ္လိုက္သျဖင့္ ေခ်ာင္သြားေသာ ဘရာစီယာအတြင္းသို႔ ဘယ္လက္ကို ထိုးထည့္ၿပီး ဆရာမ၏ရင္သားႀကီးမ်ားကို ကိုင္ညႇစ္လိုက္သည္။ ႏူးညံ့လုံးတင္းေနသည့္ ကြၽဲေကာသီးပမာ ႏို႔ႀကီးမ်ားကို ညႇစ္ရင္းမွ ဆရာမ၏ ႏို႔သီးေခါင္းေလးမ်ား ေထာင္တက္ေနသည္ကို ခံစားမိသျဖင့္ လက္ညႇိဳး လက္မႏွင့္ ညႇပ္ကာ ဖိပြတ္ေပးလိုက္သည္။ ညာလက္ျဖင့္ ေက်ာင္းစိမ္းထမီေအာက္သို႔ အေရွ႕ဘက္မွ လက္အတင္းလွ်ိဳထည့္ၿပီး ဆရာမ၏ အတြင္းခံေဘာင္းဘီေလးေအာက္ထဲထိ ႏႈိက္ကာ အဖုတ္ေလးကို အုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ ဆရာမဆုလဲ့ရည္ စိတ္ထၿပီး အရည္ေလးမ်ား ႐ႊဲေနသည္ကို သိလိုက္ၿပီး ဆရာမအဖုတ္ေလးကို လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ႏႈိက္လိုက္ ေထာင္ထေနေသာ အစိေလးကိုပြတ္လိုက္ႏွင့္ ကလိေပးလိုက္၏။ ဆရာမဆုလဲ့ရည္တစ္ေယာက္ ကိုင္ထားေသာျခင္းေလးကို ေဘးသို႔ခ်ၿပီး ေခါင္းေလးေမာ့ ရင္ဘတ္ေကာ့ၿပီး ဖင္ႀကီးတလႈပ္လႈပ္ႏွင့္ ဖီးတက္ေနေတာ့သည္။

မိုးထက္ျမင့္လည္း စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ ဆရာမပခုံးေလးကိုကိုင္ကာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဆြဲလွည့္ၿပီး ဆရာမ၏ နီနီေထြးေထြး ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို ဆြဲစုပ္လိုက္ရင္း ပုဆိုးႏွင့္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကို ခြၽတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆရာမကို စာသင္ခုံေပၚသို႔ ခါးမွေပြ႕တင္လိုက္ရင္း ထဘီဆြဲလွန္ကာ ဆရာမ၏ အတြင္းခံေဘာင္းဘီေလးကို ခြၽတ္ရင္း ေပါင္ႀကီးမ်ားကို ဖားေပါင္စင္းပုံစံ ကားခိုင္းလိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ဂ်ိတ္ျဖဳတ္ထားေသာ ဘရာစီယာေအာက္မွ လက္မ်ားကို လွ်ိဳသြင္းကာ ႏို႔လုံးႀကီးႏွစ္လုံးကိုညႇစ္ရင္း အရည္မ်ား႐ႊဲေနေသာ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးကို လီးေတ့ကာ ေဆာင့္လိုးလိုက္သည္။

“ဘြတ္..ဘြတ္…”

“အ…အ”

“ဇြပ္… ပလြပ္”

“အင့္…ဟင့္…အင့္…ဟင့္….အိုး”

ဆရာမဆုလဲ့ရည္လည္း မိုးထက္ျမင့္ကို သိုင္းဖက္ရင္း ဖင္ႀကီးကို ေကာ့ေကာ့ေပးကာ ကာမအရသာကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ခံစားေနေတာ့သည္။

“ဘြတ္…ဗ်စ္…ဗ်စ္”

“အား… ဆရာမ အရမ္းေကာင္းလာၿပီ။ သား ျမန္ျမန္ေလး ေဆာင့္ေပးပါ”

“အ… ဟင္း… ကြၽန္ေတာ္လည္း ၿပီးေတာ့မယ္ ဆရာမ”

မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ခန႔္ၾကာေအာင္ အားရပါးရ ေဆာင့္လိုးၿပီးေနာက္ ဆရာမႏို႔သီးေခါင္းႏွစ္ဖက္ကို လိမ္ညႇစ္ရင္း အဖုတ္ထဲသို႔ သုတ္ရည္မ်ား ပန္းထည့္ကာ ဆရာမႏွင့္အတူ ၿပီးလိုက္သည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ေျခသံမ်ားၾကားရသျဖင့္ ခုံေပၚတြင္ ထပ္လ်က္သားႀကီး အေမာေျဖေနေသာ ဆရာမဆုလဲ့ရည္ႏွင့္ မိုးထက္ျမင့္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ကမန္းကတမ္းႏွင့္ အဝတ္မ်ားကို ျပန္ဝတ္လိုက္သည္။ အခန္းဝသို႔ လူေရာက္လာသည္ကို သိလိုက္သျဖင့္ ခုံေအာက္တြင္ညႇပ္ေနေသာ ဆရာမ၏အတြင္းခံေလးကို ေကာက္ေနေသာ မိုးထက္ျမင့္လည္း အတြင္းခံေလးကို သူ႔လြယ္အိတ္ထဲသို႔ ထည့္လိုက္သည္။

“ေၾသာ္ ဆရာမ မျပန္ေသးဘူးလား”

“အခုဘဲျပန္ေတာ့မွာ ဦးေလးေရ။ ဒီကေလးကို အခ်ိန္ပိုသင္ေပးေနလို႔”

ေျခသံပိုင္ရွင္မွာ ေက်ာင္းေစာင့္ႀကီး ဦးလူဘျဖစ္ေနၿပီး သူ႔ၾကည့္ရတာ ဘာမွရိပ္မိပုံမေပၚသျဖင့္ မိုးထက္ျမင့္တစ္ေယာက္ စိတ္ေအးသြားရသည္။ ဦးလူဘကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီးေနာက္ ႏွစ္ေယာက္သား ေက်ာင္းဝန္းထဲမွ ထြက္ခဲ့လိုက္၏။ ဆရာမက သူ႔အိမ္သို႔မလိုက္ခိုင္းဘဲ စာျပန္က်က္ရန္ေျပာသျဖင့္ ေနာက္ရက္တြင္ သူ႔ကို သူစိမ္းလိုမဆက္ဆံရန္ ကတိေတာင္းရာ

“မင္းလိမၼာရင္… ဆရာမတစ္ကိုယ္လုံး မင္းအတြက္ပါကြာ”

ဟု ေျပာၿပီး ထဘီအစိမ္းေလးေအာက္မွ အတြင္းခံမပါသည့္ ဖင္လုံးႀကီးႏွစ္လုံးကို လႈပ္ရင္း ထြက္သြားေသာ ဆရာမဆုလဲ့ရည္ကိုၾကည့္ရင္း မိုးထက္ျမင့္ ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးက်န္ခဲ့သည္။

ေနာက္ပိုင္းရက္မ်ားတြင္ေတာ့ ဆရာမဆုလဲ့ရည္တစ္ေယာက္ အတန္းခ်ိန္သာ မိုးထက္ျမင့္ကို ပုံမွန္ဆက္ဆံၿပီး အခ်ိန္ပိုသင္ခ်ိန္ဆို တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ခ်စ္သူေတြလိုသာ ဆက္ဆံၾကသည္။ အခ်ိန္ပိုသင္ၿပီးတိုင္းလည္း အနည္းဆုံး တစ္ခ်ီေတာ့ လိုးျဖစ္ၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ရက္မ်ားတြင္ သန႔္ဇင္တို႔ႏွင့္ စာသြားက်က္မည္ေျပာကာ ဆရာမအိမ္လိုက္သြားၿပီး တစ္ညလုံး လိုးျဖစ္ၾကသည္။ ဆရာမကလည္း သူဘယ္အခ်ိန္လိုးလိုး မညည္းမညဴ ခံေပးသည္….။

………………………………………………………..

လူရည္ခြၽန္စာေမးပြဲေျဖၿပီးသည္မွာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ပင္ ရွိၿပီျဖစ္သည္။ ၿပိဳင္ပြဲၿပီးကတည္းက ဆရာမႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္း မေတြ႕ျဖစ္။ အရင္လို အခ်ိန္ပိုလည္းမရွိ။ ဆရာမအိမ္လိုက္ဖို႔ကလည္း သန႔္ဇင္အိမ္ စာသြားက်က္တယ္ဆိုၿပီး သန႔္ဇင္အိမ္သို႔မသြားေၾကာင္း အိမ္ကသိသြားသျဖင့္ ေက်ာင္းဆင္းဆင္းခ်င္း အိမ္ျပန္ရၿပီး ဘယ္မွမထြက္ခိုင္းရာ မိုးထက္ျမင့္တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေနမိသည္။ ေက်ာက္သင္ပုန္တြင္း စာေရးတိုင္း လႈပ္ခါေနေသာ မလိုးရတာ ႏွစ္ပတ္ခန႔္ရွိၿပီျဖစ္ေသာ ဆရာမဆုလဲ့ရည္ဖင္ဆုံႀကီးကလည္း မိုးထက္ျမင့္စိတ္ကို ဆြေနသလိုပင္။ ေနာက္ဆုံး ဘယ္လိုမွမေနႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ မုန႔္စားေက်ာင္းခဏဆင္းခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းအေနာက္ဘက္ရွိ မယ္ဇလီပင္ႏွင့္ တမာပင္ႀကီးမ်ား ေပါက္ေနေသာ ေတာအုပ္ေလးဘက္သို႔ ဆရာမဆုလဲ့ရည္ကို ခ်ိန္းလိုက္သည္။

ထိုေတာအုပ္ေလးႏွင့္ ေက်ာင္းၾကားတြင္လည္း ၿခဳံႀကီးမ်ားရွိရာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား လာေလ့မရွိသလို အျပင္မွၾကည့္လွ်င္လည္း ေတာ္႐ုံႏွင့္ မျမင္ရေပ။

“မိုးထက္က ဇြတ္ပဲကြာ။ ေတာ္ၾကာ တစ္ေယာက္ေယာက္ ျမင္သြားရင္ မေကာင္းဘူး”

“မေတြ႕တာၾကာေတာ့ အရမ္းေတြ႕ခ်င္လို႔ပါ ဆရာမရယ္။ ဆရာမက ကြၽန္ေတာ့္ကို မေတြ႕ခ်င္ဘူးလား”

“အဲ့လိုမဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ဆရာမလည္း ေတြ႕ခ်င္တာေပါ့”

အခ်ိန္သိပ္မရသျဖင့္ မိုးထက္ျမင့္လည္း အခ်ိန္မဆြဲေတာ့ဘဲ ဆရာမဆုလဲ့ရည္ကို တမာပင္ႀကီးအား လက္ေထာက္ၿပီး ဖင္ကုန္းခိုင္းလိုက္သည္။ ဆရာမဆုလဲ့ရည္မွာလည္း ပါးစပ္ကသာ ဟန္ကိုယ္ဖို႔ေျပာေနတာ မိုးထက္ျမင့္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ထဲေတြ႕ဖို႔ ခက္သည္ျဖစ္ရာ ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ အတြင္းခံေဘာင္းဘီေလးကို ဆြဲခြၽတ္ၿပီး ထဘီကို ခါးထိလွန္တင္ကာ တမာပင္ႀကီးကို လက္ေထာက္ရင္း ဖင္ကုန္းေပးလိုက္သည္။

“ဘြတ္…ဗ်စ္…ဘု”

“အ…ဟင္း”

“အင္းဟင္း…. မိုးထက္.. ျမန္…ျမန္..လိုးေပးပါ…။ မုန႔္စားေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္က… အ… အဟင့္… ျပည့္ေတာ့မယ္”

“ဟုတ္…ဟုတ္”

မိုးထက္ျမင့္ ဆရာမဖင္ႀကီးကို လႈိင္းထေအာင္ေဆာင့္ရင္း လရည္မ်ားကို အဖုတ္ထဲ ပန္းထည့္လိုက္သည့္အခ်ိန္မွာပင္ ေက်ာင္းတက္ဘဲလ္တီးသံ ၾကားလိုက္သည္။

“မိုးထက္ သြားရေအာင္…။ ဆရာမ အရင္သြားမယ္… မိုးထက္က ခဏေန ေနာက္ကလိုက္ခဲ့”

ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ခပ္သြက္သြက္ေလး ထြက္သြားေသာ ဆရာမကိုၾကည့္ရင္း မိုးထက္ျမင့္ ခဏေစာင့္ေနလိုက္သည္။ ဆရာမ ေက်ာင္းထဲဝင္သြားေလာက္မွ ေနာက္မွလိုက္ဖို႔ ထြက္ခဲ့လိုက္သည္။

“ခြၽတ္…ခြၽတ္…ဝုန္း”

“ဘာလဲဟ”

ၿခဳံႀကီးမ်ားကိုေက်ာ္လာေသာ မိုးထက္ျမင့္တစ္ေယာက္ ေနာက္ဘက္မွ သစ္ကိုင္းႀကိဳးက်သံလို ၾကားလိုက္သျဖင့္ လန႔္ၿပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။

“မိုးထက္ ဆရာက မင္းေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ေရာက္တာေတာင္ မလာေသးလို႔ ေျပာေနတယ္ ျမန္ျမန္လာ”

ဘာအသံလဲ သိခ်င္ေသာေၾကာင့္ ျပန္သြားၾကည့္ရန္ ျပင္ေနေသာ မိုးထက္ျမင့္တစ္ေယာက္ ေက်ာင္းခန္းထဲမွ ထြက္လာကာ လွမ္းေအာ္ေနေသာ ပိုင္စိုးေအာ္သံကို ၾကားရေသာေၾကာင့္ မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းဆီသို႔ အျမန္ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။

ဆရာမဆုလဲ့ရည္ အိမ္ျပန္လမ္းတြင္ မုန႔္စားေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္က အေၾကာင္းကို စဥ္းစားရင္း ၿပဳံးေနမိသည္။ တကယ့္ေကာင္ဆိုးေလး။ သူမကို ၿခဳံေဘးတြင္ လိုးသြားသည္။ ေနာက္တစ္ခါေတြ႕မွ ေငါက္ပစ္ဦးမယ္ဟု ေတြးရင္း ခပ္ျဖည္းျဖည္း လမ္းေလွ်ာက္ေနမိသည္။

“အဟမ္း…အဟမ္း”

“ဆရာမ…. က်ဳပ္တို႔ ဆရာမဆီမွာ သင္တန္းတက္ခ်င္လို႔”

႐ုတ္တရက္ ေနာက္မွ အသံၾကားသျဖင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ ႏွစ္က်ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားျဖစ္ေသာ ထြန္းမင္းတို႔အုပ္စုမွန္း သိရသျဖင့္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ရႈပ္သြားမိသည္။ အဲ့ေကာင္ေတြက ဘယ္လိုမွ ဆုံးမလို႔ရသည့္သူေတြမဟုတ္။ သူမစာသင္သည့္အခ်ိန္ဆိုလွ်င္လည္း ေနာက္မွေနၿပီး “နည္းတဲ့အိုးႀကီးမဟုတ္ဘူး” “ဖင္ေထာင္ခိုင္းၿပီး လိုးလိုက္ရရင္ေတာ့ကြာ” စသျဖင့္ မၾကားတၾကား ေျပာတတ္သည္။ သူတို႔အုပ္စုက သိသေလာက္ေတာ့ ၅ ေယာက္ျဖစ္သည္။ ထြန္းမင္း, ေဘာႀကီး, မ်ိဳးမင္း, ေမာင္စိုး, သက္ကိုႏွင့္ ေကာင္းစံတို႔ျဖစ္သည္။ အကုန္လုံးက ႏွစ္က်ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားျဖစ္ၿပီး အခန္းတြင္းရွိ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားကို အႏိုင္က်င့္တတ္ရာ ႐ုံးခန္းကို မၾကာခဏ ေရာက္တတ္ၾကသည္။ ယခုလည္း တကယ္စာသင္ခ်င္လို႔မဟုတ္ဘဲ တမင္ သူမကို ရိသဲ့သဲ့လာလုပ္ေနမွန္း သိသျဖင့္ မ်က္ႏွာကို ခပ္တင္းတင္းထားၿပီး

“ဆရာမက က်ဴရွင္မသင္ဘူးကြယ့္။ မင္းတို႔သင္ခ်င္ရင္ ဆရာမရဲ႕အသိ က်ဴရွင္ဆရာ ဆရာမေတြနဲ႔ အပ္ေပးမယ္”

ဟုေျပာလိုက္သည္။

“က်ဳပ္တို႔က ဆရာမဆီမွာ လိင္ဆက္ဆံနည္းသင္တန္း တက္ခ်င္တာဗ်”

“ဟား…ဟား…ဟား”

“ဘာေျပာတယ္…။ နင္တို႔ေကာင္ေတြ ေတာ္ေတာ္မိုက္႐ိုင္းပါလား…။ ရဲစခန္းေရာက္ခ်င္လို႔လား”

ဆရာမဆုလဲရည္တစ္ေယာက္ စိတ္အရမ္းတိုသြားသည္။ ဒီေကာင္ေတြ ႐ိုင္းမွန္းေတာ့သိတယ္ ဒီေလာက္ႀကီး ဆိုးမယ္ေတာ့ မထင္ခဲ့။ ေၾကာက္တာေတာ့ မေၾကာက္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ျဖတ္သြားျဖတ္လားမ်ားရွိသျဖင့္ တစ္ခ်က္ေအာ္လိုက္႐ုံသာ။

“တိုင္လိုက္ေလ… ရဲစခန္းေရာက္လို႔ကေတာ့ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ခင္ဗ်ားသူငယ္ မိုးထက္ျမင့္ဆိုတဲ့ အေကာင္အေၾကာင္း တစ္ႏိုင္ငံလုံး သိသြားမယ္”

ထြန္းမင္း ဆရာမဆုလဲ့ရည္ကို ရိသဲ့သဲ့ျဖင့္ၿပဳံးရင္း သူ႔ဖုန္းထဲမွ ပုံမ်ားကို ျပလိုက္သည္။ ပုံမ်ားကို​ျမင္လိုက္ေသာ ဆရာမဆုလဲ့ရည္တစ္ေယာက္ ေမ့လဲမလိုပင္ ျဖစ္မိသြားသည္။ ပုံေတြက သူမႏွင့္ မိုးထက္ျမင့္ မုန႔္စားေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တြင္ လိုးေနတုန္းကပုံမ်ား ျဖစ္သည္။ ဗီဒီယိုမ်ားပင္ ပါေသးသည္။

“ဖ်က္ဖို႔ေတာ့ မႀကံနဲ႔။ က်ဳပ္ေဘာ္ဒါေတြဆီမွာ သပ္သပ္သိမ္းထားတာေတြ ရွိတယ္ ”

“သားတို႔ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္လိုခ်င္လဲ ဆရာမေပးမယ္။ အဲ့ပုံေတြ ဗီဒီယိုေတြကို ဖ်က္ေပးပါ”

“က်ဳပ္တို႔က ပိုက္ဆံမလိုခ်င္ဘူး။ ဆရာမဆီမွာ လိင္သင္တန္း တက္ခ်င္တာ”

“ဟားဟား”

“ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္”

“ငိုမေနစမ္းပါနဲ႔ ဆရာမရာ။ သြားရေအာင္ တစ္ေယာက္ထဲေနတာမလား။ က်ဳပ္တို႔စုံစမ္းၿပီးၿပီ”

ဆရာမ သူ႔တို႔ကို မလွန္ႏိုင္ေတာ့မွန္းသိသျဖင့္ ထြန္းမင္းက ဆရာမခါးေလးကိုဖက္ရင္း ေခၚသြားလိုက္သည္။

“ဆရာမအိမ္ေလးက ဘယ္ဆိုးလို႔လဲ အက်ယ္ႀကီးဘဲ”

ဆရာမဆုလဲ့ရည္ခါးကိုဖက္ရင္း အိမ္ေလးကိုၾကည့္ကာ ေျပာလိုက္သည္။ ဆရာမဆုလဲ့ရည္မွာေတာ့ မ်က္ရည္မ်ားက်ကာ ငိုေနမိသည္။ သူမ ဘယ္လိုေတာင္းပန္ပန္ မရ။ လမ္းမွာကိုပဲ လူျပတ္သြားလွ်င္ ထြန္းမင္းလက္က သူမခါးကို ဖက္ထားရာမွ တင္ပါးႀကီးမ်ားဆီသို႔ ေျပာင္းသြားၿပီး ပြတ္လိုက္ညႇစ္လိုက္ႏွင့္ လုပ္သည္။ ထြန္းမင္းတင္ပါးႀကီးမ်ားကို ညႇစ္ေနခ်ိန္ က်န္သည့္ ၄ ေယာက္က သူမႏို႔အုံႀကီးမ်ားကို ဝိုင္းညႇစ္သည္။ နာတယ္ေျပာလည္း မရ ။ေခါင္းငုံ႔ၿပီးငိုေနေသာ ဆရာမဆုလဲ့ရည္ကိုၾကည့္ရင္း ထြန္းမင္း တဟားဟားျဖင့္ အသံထြက္ေအာင္ ရယ္လိုက္၏။ ေက်ာင္းတြင္ ႐ုပ္ေရာ ခႏၲာကိုယ္ပါ အလွဆုံးျဖစ္ေသာ မာနႀကီးသည့္ ဆရာမ ေတာင့္ေတာင့္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီးကို လိုးခြင့္ရေတာ့မည္ ျဖစ္သည့္အတြက္ ေက်နပ္ေနမိသည္။ ဒီေန႔မွ ေက်ာင္းေနာက္ဘက္ မယ္ဇလီေတာတြင္ အရက္ေသာက္ဖို႔ အႀကံေပးေသာ သက္ေအာင္ကိုလည္း တစ္ဝိုင္းျပဳစုဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။

“ကဲ…ဆရာမ…ငိုမေနနဲ႔…အဝတ္ေတြခြၽတ္”

“မလုပ္ပါနဲ႔ သားရယ္… ဆရာမ ေတာင္းပန္ပါတယ္”

“ခင္ဗ်ားႀကီးကို က်ဳပ္ေကာင္းေကာင္းေျပာေနတုန္း လုပ္ေနာ္။ ခင္ဗ်ားအေကာင္ကိုပါ ေက်ာင္းထုတ္ခံရၿပီး လူေတာမတိုးႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေစခ်င္လို႔လား”

မိုးထက္ျမင့္ႏွင့္ ခ်ိန္းေျခာက္လိုက္ေတာ့မွ ႐ုန္းေနေသာ ဆရာမဆုလဲ့ရည္ ၿငိမ္သြားရာ ထြန္းမင္းတစ္ေယာက္ ဆရာမအားနည္းခ်က္ကိုရိပ္မိၿပီး ႀကိတ္ၿပဳံးလိုက္သည္။ သူ႔အစ္ကိုသက္ခိုင္ဆီမွရေသာ မိန္းမမ်ားကို အသိစိတ္လြတ္ၿပီး ကာမစိတ္မ်ား ထန္ေစသည့္ ေဆးကိုပါသုံးရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ ထြန္းမင္းက လူတစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ သူလိုးေနခ်ိန္ဆို အလိုးခံသူမိန္းမမွ သူလိုးတာ ဘယ္လိုေကာင္းေၾကာင္းေျပာမွ စိတ္ေက်နပ္သူျဖစ္သည္။ ဆရာမ မာနႀကီးပုံႏွင့္ဆို သူလိုးေနခ်ိန္ ဘာသံမွမထြက္ဘဲ ၿငိမ္ေနမည္မွာ ေသခ်ာသေလာက္ရွိေနသည့္အတြက္ ေဆးခပ္ရန္ ျပင္လိုက္သည္။

“ေရာ့ ဆရာမ အခ်ိဳရည္ေလးေသာက္လိုက္”

ဆရာမဆုလဲ့ရည္လည္း မထူးေတာ့ပါဘူးေတြးရင္း ထြန္းမင္းေပးသည့္ အခ်ိဳရည္ကို ေသာက္လိုက္သည္။

“ဟိုေကာင္ေတြ ဆရာမအဝတ္ေတြ ဝိုင္းကူခြၽတ္ေပးလိုက္”

ခပ္ေငါင္ေငါင္ႏွင့္ ၿငိမ္ေနေသာ ဆရာမဆုလဲ့ရည္ကို ၾကည့္ရင္း ထြန္းမင္း ေျပာလိုက္သည္။ ဟို ၄ ေကာင္ကလည္း ထြန္းမင္းဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္ရသည္ႏွင့္ ဆရာမဆုလဲ့ရည္၏ အဝတ္မ်ားကို ဝမ္းသာအားရ ဝိုင္းခြၽတ္ၾကသည္။ သူ႔ေရွ႕တြင္ ဝတ္လစ္စလစ္ျဖင့္ ရပ္ေနေသာ ဆရာမဆုလဲ့ရည္၏ ကိုယ္လုံးႀကီးကို ထြန္းမင္းတစ္ေယာက္ မ်က္ေတာင္မခတ္ ၾကည့္ေနမိသည္။ မ်က္ႏွာေလးလွသေလာက္ ခႏၶာကိုယ္ကလည္း အျပစ္ေျပာစရာမရွိေပ။ ကြၽဲေကာသီးပမာ ႏို႔လုံးႀကီးမ်ားက တင္းရင္းေနၿပီး ႏို႔သီးေခါင္းေလးမ်ားက ပန္းႏုေရာင္သန္းေနသည္။ အဆီပိုမရွိေသာ ဝမ္းဗိုက္သာရွပ္ရွပ္ေလးႏွင့္ ခါးသြယ္သြယ္ေလးေအာက္တြင္ေတာ့ အေမႊးပါးပါး ဖုံးအုပ္ေနေသာ အဖုတ္ေလးကလည္း သူ႔ကို လက္ယပ္ေခၚေနသလိုပင္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုေတာ့ မ်ိဳးမင္းႏွင့္ သက္ကိုတို႔က ခ်ဳပ္ထားၿပီး ေမာင္စိုးႏွင့္ ေကာင္းစံတို႔ကေတာ့ ဆရာမ၏ ႏို႔ျဖဴျဖဴတင္းတင္းႀကီးမ်ားကို တစ္ေယာက္တစ္လုံးစီ အပိုင္စားယူၿပီး ညႇစ္လိုက္နယ္လိုက္ ႏို႔သီးေခါင္းေလးမ်ား ဆြဲလိုက္ႏွင့္ စိတ္ႀကိဳက္ လုပ္ေနၾကသည္။

မ်က္ေစ့စုံမွိတ္ကာ ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားကိုက္ထားေသာ ဆရာမ၏မ်က္ႏွာလွလွေလးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို အဖုတ္ထဲသို႔ ႏႈိက္ၾကည့္လိုက္သည္။ အရည္ၾကည္ေလးမ်ား ထြက္ေနသျဖင့္ ေဆးစြမ္းျပစ ျပဳလာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆရာမဆုလဲ့ရည္၏ ေပါင္တန္ႀကီးႏွစ္ေခ်ာင္းကို ခပ္က်ဲက်ဲရပ္ခိုင္းလိုက္ၿပီး ေစ့ကပ္ေနေသာ အဖုတ္ေလးကို မ်က္ႏွာကပ္ကာ လွ်ာျဖင့္ လ်က္လိုက္သည္။ ထြန္းမင္းက ဆရာမအဖုတ္ေလးကို မ်က္ႏွာကပ္ၿပီး လွ်ာစြမ္းျပေနသလို အေပၚပိုင္းမွ ႏို႔အုံႀကီးႏွစ္ခုကိုလည္း က်န္ေလးေယာက္က တစ္လွည့္စီ စို႔လိုက္ နယ္လိုက္ ညႇစ္လိုက္ ႏို႔သီးေခါင္းေလးမ်ားကို ကိုက္လိုက္ႏွင့္ စိတ္ထင္သလို လုပ္ေနၾကသည္။

“အင္းဟင္းဟင္း”

လွ်ာစြမ္းျပေနေသာ ထြန္းမင္းလည္း ညည္းသံေလးမ်ား ထြက္လာၿပီး အဖုတ္ေလးကို အတင္းေရွ႕သို႔ ေကာ့ေပးလာေသာ ဆရာမဆုလဲ့ရည္ေၾကာင့္ အခ်ိန္တန္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆရာမလက္ေလးကိုဆြဲၿပီး အိပ္ခန္းထဲသို႔ ေခၚလာလိုက္သည္။ အိပ္ခန္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ ပုဆိုးႏွင့္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကို အျမန္ခြၽတ္ကာ ေခါင္းေလးငုံ႔ေနေသာ ဆရာမကို ကုတင္ေပၚသို႔ အျမန္တြန္းလွဲၿပီး ဆရာမ၏ေပါင္တန္ႀကီးမ်ားကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ၿဖဲရင္း သူ႔လီးႀကီးကို အရည္မ်ား႐ႊဲေနေသာ ဆရာမဆုလဲ့ရည္၏အဖုတ္ထဲ ထိုးသြင္းကာ လိုးလိုက္သည္။ က်န္ေလးေယာက္လည္း အဝတ္မ်ားခြၽတ္ၿပီး ထြန္းမင္းတစ္ေယာက္ ဆရာမဆုလဲ့ရည္ကို အားရပါးရ လိုးေနသည္ကို ဝိုင္းၾကည့္ရင္း ဂြင္းထုေနၾကသည္။

“ဘြတ္…ဘြတ္…ဗ်စ္”

“အ…အ…အ”

ထြန္းမင္း ေပါင္တန္ႀကီးမ်ားကို ကိုင္ထားေသာ လက္မ်ားကို လႊတ္လိုက္ၿပီး အရွိန္ျဖင့္လိုးေနေသာေၾကာင့္ အထက္ေအာက္ တုန္ခါေနေသာ ဂ်ယ္လီတုံးႀကီးမ်ားပမာ ရင္သားႀကီးႏွစ္ဖက္ကို စုံဆြဲညႇစ္လိုက္သည္။ လိုးေနရင္း ေပါင္တန္ႀကီးမ်ားကားကာ ဖင္ဆုံႀကီး ေကာ့တင္ေပးလာေသာ ဆရာမကိုၾကည့္ရင္း ဆရာမဆုလဲ့ရည္တစ္ေယာက္ ၿပီးခါနီးလာေၾကာင္း ထြန္းမင္း ရိပ္မိလိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆက္မလိုးဘဲ သူ႔လီးႀကီးကိုဆြဲထုတ္ကာ ဆရာမမ်က္ႏွာေလးကို ၿပဳံးၿပဳံးႀကီး ၾကည့္ေနလိုက္သည္။

“အာ…”

“ဘာလို႔ဆြဲထုတ္လိုက္တာလဲ”

ဖီးတက္ေနေသာ ဆရာမဆုလဲ့ရည္လည္း လီးႀကီးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ မခ်င့္မရဲျဖစ္ကာ ပါးစပ္မွ ထုတ္ေမးလိုက္သည္။

“ဆက္လိုးေပးရမွာလား ဆရာမ”

“အင္း အင္း လိုးေပးပါကြာ”

ေဆးစြမ္းျပေနေသာ ဆရာမဆုလဲ့ရည္စိတ္ထဲတြင္ အားရပါးရ အလိုးခံခ်င္စိတ္မ်ားသာ ရွိေတာ့ေသာေၾကာင့္ သူ႔ကို ထြန္းမင္းတို႔ ဝိုင္းအႏိုင္က်င့္ၿပီး လိုးေနေၾကာင္းကိုပင္ ေမ့သြားသည္။

“ဆက္အလိုးခံခ်င္ရင္ ဖင္ဘူးေတာင္းေထာင္​ၿပီး အဖုတ္ၿဖဲထား”

ဆရာမဆုလဲ့ရည္လည္း ေဆးအရွိန္တက္ေနေသာေၾကာင့္ ရွက္ရမွန္းမသိဘဲ ဖင္ဆုံကားကားႀကီးကို ဖင္ဘူးေတာင္းေထာင္ရင္း လက္ႏွစ္ဖက္ကိုေနာက္ပစ္ကာ အရည္မ်ား႐ႊဲေနေသာ အဖုတ္ေလးကို အတြင္းသားနီရဲရဲေလးမ်ားေပၚေအာင္ ၿဖဲျပလိုက္သည္။

“ၿဖဲထားတယ္ေလ လိုးပါေတာ့ကြာ။ ဆရာမအဖုတ္ေလး အရမ္းယားေနၿပီ။ သားလီးႀကီး ထည့္ၿပီး လိုးေပးပါေတာ့”

ဆရာမကို သူလိုခ်င္သလို ခိုင္းႏိုင္ၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထြန္းမင္းလည္း အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ရင္း ဆရာမ၏ ၿဖဲေပးထားေသာ အဖုတ္ေလးထဲသို႔ သူ႔လီးႀကီးကို အဆုံးထိ တစ္ခ်က္တည္း ေဆာင့္သြင္းလိုက္သည္။

“အမယ္ေလးေလး ေကာင္းလိုက္တာ သားရယ္”

“လိုးပါ လိုးပါ ျမန္ျမန္ေလး ေဆာင့္လိုးေပး”

ဆရာမဆုလဲ့ရည္၏ ေအာ္သံေလးမ်ားက အခန္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ ဆူညံေနသည္။ ဆရာမႏွင့္ ထြန္းမင္း လိုးေနၾကသည္ကိုၾကည့္ရင္း ဂြင္းထုေနသည့္ က်န္ေလးေယာက္လည္း စိတ္မ်ားပိုပိုထလာသည္။

“ထြန္းမင္း ငါတို႔လည္း လိုးခ်င္လာၿပီကြ”

“မၿပီးေသးဘူးလား”

“ေအးပါကြ ခဏေလး”

“ဖုန္း…ဖုန္း…ႁဗြတ္…ပလြတ္”

“အ..အား”

ထြန္းမင္းလည္း အားကုန္ေဆာင့္လိုးၿပီး ဆရာမဖင္ဆုံႀကီးႏွင့္ သူ႔ဆီးစပ္ကို ေစ့ေနေအာင္ ကပ္ထားရင္း အဖုတ္ထဲသို႔ သုတ္ရည္မ်ား ပန္းထုတ္လိုက္သည္။ ေနာက္လူမ်ားေစာင့္ေနေသာေၾကာင့္ ခဏသာအေမာေျဖၿပီး သူ႔လီးႀကီးကို ဆရာမေစာက္ဖုတ္ထဲမွ ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။

“​ပလြတ္”

ဆရာမဆုလဲ့ရည္၏ ၿဖဲေပးထားေသာ လက္ေလးမ်ားလည္း ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ဆီသို႔ က်သြားသည္။ ဖင္ႀကီးကိုေတာ့ ေထာင္ေပးထားလ်က္ ၿငိမ္ေနသည္။ သက္ကိုက ဆရာမအိုးႀကီးေနာက္သို႔ အျမန္ဒူးေထာက္ၿပီး ကပ္လိုက္သည္။ ကားစြင့္ကာ ျဖဴဝင္းေနသည့္ ဆရာမဆုလဲ့ရည္၏ ဖင္လုံးႀကီးမ်ားကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ စုံကိုင္ကာ ညႇစ္လိုက္သည္။ ဆရာမ၏အဖုတ္ေလးမွာ ေနာက္သို႔ျပဴးထြက္ေနကာ ထြန္းမင္းလိုးထားေသာေၾကာင့္ ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးမ်ားက ခပ္ဟဟေလး ျဖစ္ေန၏။

“ျဗစ္…ျဗစ္”

“ေကာင္းလိုက္တာ ဆရာမရာ… အဖုတ္ေလးက စီးေနတာဘဲ”

သက္ကိုလည္း ဆရာမ၏ ဖင္လုံးႀကီးႏွစ္လုံးကို စုံကိုင္ရင္း အားကုန္ေဆာင့္လိုးလိုက္သည္။

“အင့္ အင္း…အား”

“ႁဗြတ္ႁဗြတ္… ဘြတ္”

ဆရာမတင္ပါးႀကီးမ်ားကို ဖ်စ္ညႇစ္ဆုပ္နယ္လိုက္ ႏို႔ႀကီးမ်ားကို ဆြဲဆြဲညႇစ္လိုက္ႏွင့္ သက္ကိုတစ္ေယာက္ ပြဲေတာ္ေတြ႕ေနသည္။ ဆရာမဆုလဲ့ရည္လည္း တအင္းအင္းညည္းရင္း တင္ပါးဆုံႀကီးကို ေနာက္ဘက္သို႔ ျပန္ျပန္ေဆာင့္ေပးကာ အရသာခံေနသည္။

“ဆရာမ ပါးစပ္ဟလိုက္”

မ်က္ေစ့မွိတ္ရင္း ဖင္ႀကီးေထာင္ကာ အလိုးခံေနေသာ ဆရာမဆုလဲ့ရည္တစ္ေယာက္ ေရွ႕တည့္တည့္မွ စကားသံေၾကာင့္ မ်က္ေစ့ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ရာ လီးႀကီးတရမ္းရမ္းျဖင့္ ေမာင္စိုးကို မ်က္ႏွာေရွ႕တြင္ ေတြ႕လိုက္ရ၏။ ေမာင္စိုးလည္း ေခါင္းေလးေမာ့လာေသာ ဆရာမ၏ ေမးေစ့ေလးကိုကိုင္ရင္း သူ႔လီးႀကီးကို ဆရာမႏႈတ္ခမ္းေလးႏွစ္ခုၾကားသို႔ အတင္းထိုးထည့္လိုက္သည္။ ကာမေဇာတက္ေနေသာ ဆရာမဆုလဲ့ရည္လည္း အတင္းျငင္းမေနေတာ့ပဲ ေမာင္စိုးလီးႀကီးကို သြားရည္မ်ားက်သည္အထိ စုပ္ေပးလိုက္သည္။ လီးစုပ္ေပးခံရတာ ခဏၾကာေတာ့ ေမာင္စိုးလည္း တစ္ဆင့္တက္ကာ ဆရာမေခါင္းေလးကိုကိုင္ရင္း ပါးစပ္ေပါက္ေလးကို ေစာက္ဖုတ္ကိုလိုးသကဲ့သို႔ ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးလိုက္သည္။ ေရွ႕ေနာက္ညႇပ္ အလိုးခံရသလိုျဖစ္ေနေသာ ဆရာမဆုလဲ့ရည္ လည္း တင္ပါးဆုံႀကီး တဆတ္ဆတ္ခါၿပီး အရသာေတြ႕ေနေတာ့သည္။

တင္ပါးႀကီးႏွစ္ျခမ္းကို ၿဖဲကိုင္ရင္း တရစပ္ေဆာင့္လိုးေနေသာ သက္ကိုလည္း လိုးေနရင္းမွ စူပြစူပြျဖစ္ေနေသာ ဆရာမ၏ ပန္းႏုေရာင္သန္းေနသည့္ စအိုေပါက္ေလးကို လက္မျဖင့္ ဖိသြင္းၿပီး ကလိၾကည့္လိုက္သည္။ ဆရာမဆုလဲ့ရည္ထံမွ ဘာအသံမွ ထြက္မလာသျဖင့္ တစ္ဆင့္တက္ကာ လက္ညႇိဳးလက္ခလယ္ ႏွစ္ေခ်ာင္းပူးၿပီး အသြင္းအထုတ္ လုပ္ေပးလိုက္သည္။

“ေဟ်ာင့္ ငါလည္းလိုးခ်င္ေနၿပီ ႏွစ္ေယာက္ပူးၿပီး ခ်ရေအာင္”

ေဘးမွရပ္ၾကည့္ေနသည့္ ေကာင္းစံမွ သက္ကိုတစ္ေယာက္ ဆရာမဆုလဲ့ရည္ကိုလိုးရင္း ဖင္ေပါက္ကို ကလိေနသည္ကို ၾကည့္ေနရာမွ မေနႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။

“လာကြာ ခ်မယ္ဆိုလည္း ျမန္ျမန္လုပ္”

“ကဲ ဆရာမ ကြၽန္ေတာ့္ေပၚခြလိုက္”

သက္ကိုလည္း ဆရာမကိုလိုးေနရာမွ ရပ္လိုက္ၿပီး ေစာက္ဖုတ္ထဲမွ လီးကိုဆြဲထုတ္ကာ ေဘးတြင္ ပက္လက္လွန္လွဲလိုက္သည္။ ခံေကာင္းေနတုန္း လီးဆြဲထုတ္တာခံလိုက္ရသည့္ ဆရာမဆုလဲ့ရည္လည္း လီးစုပ္ေပးေနသည္ကို ရပ္လိုက္ၿပီး သက္ကိုေပၚသို႔ ကားယားခြတက္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ေထာင္မတ္ေနေသာ သက္ကိုလီးႀကီးကို ကိုင္ကာ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ေပါက္ႀကီးထဲသို႔ ေတ့သြင္းၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ သက္ကိုလည္း ဆရာမ၏ ဖင္သားႀကီးႏွစ္ျခမ္းကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ကာ အားရပါးရပင္ ဆြဲၿဖဲလိုက္ေလသည္။ ဖင္ႏွစ္ျခမ္းၿပဲသြားမႈေၾကာင့္ ကားစြင့္ေနေသာ တင္ပါးဆုံခြၾကားရွိ စအိုေပါက္သည္လည္း အျပဴးသားေပၚ၍လာသည္။ ေကာင္းစံလည္း ဆရာမစုလဲ့ရည္၏ ဖင္ႀကီးေနာက္တြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္ရင္း သူ႔လီးေခ်ာင္းႀကီးကို ဖင္ေပါက္ထဲသို႔ ဖိကာသြင္းလိုက္သည္။

“အမယ္ေလးေလး….အုအု”

ဖင္ထဲ လီးသြင္းခံလိုက္ရေသာ ဆရာမဆုလဲ့ရည္တစ္ေယာက္ ေအာ္သံပင္မဆုံးေသး ဟသြားေသာ ပါးစပ္ေပါက္ေလးကို ေမာင္စိုးက သူ႔လီးႀကီး ထိုးသြင္းလိုက္သျဖင့္ တအုအုႏွင့္ ႀကိတ္ညည္းသံေလးမ်ားသာ ထြက္လာေတာ့သည္။ သူမအေနာက္ဖက္တြင္ ေကာင္းစံက သူမ၏ပခုံးေလးႏွစ္ဖက္ကို ကိုင္ကာ ဖင္လိုးေနသလို ေအာက္ဖက္မွ သက္ကိုကလည္း ႏို႔လုံးႀကီးႏွစ္ခုကို စုံကိုင္ဆြဲၿပီး သူ႔လီးႀကီးကို ေစာက္ဖုတ္ထဲသို႔ ေကာ့ေကာ့ၿပီး သြင္းေနသကဲ့သို႔ ေရွ႕ဘက္မွ ေမာင္စိုးကလည္း ေခါင္းေလးကိုင္ၿပီး ပါးစပ္ေပါက္ကို ေစာက္ဖုတ္ကို လိုးသကဲ့သို႔ လိုးေနသည္။ ေဘးဘက္မွၾကည့္ေနေသာ မ်ိဳးမင္းလည္း ဆရာမဆုလဲ့ရည္၏ လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ေလးကိုဆြဲၿပီး သူ႔လီးႀကီးကိုကိုင္ကာ ဂြင္းထုခိုင္းလိုက္သည္။ အဖက္ဖက္မွ ဝိုင္းလုပ္ခံေနရေသာ ဆရာမဆုလဲ့ရည္လည္း ကိုယ္လုံးႀကီးကို ဆတ္ဆတ္ခါၿပီး ေခြၽးသီးေခြၽးေပါက္မ်ားက်ကာ တစ္ခ်ီၿပီးတစ္ခ်ီ ၿပီးေနေတာ့သည္။

“အား ၿပီးၿပီ ၿပီးၿပီ… ဆရာမေစာက္ဖုတ္ႀကီးက လိုးလို႔ေကာင္းလိုက္တာ”

“ငါလည္းထြက္ကုန္ၿပီေဟ့။ ဆရာမဖင္ေပါက္က ေတာ္ေတာ္လိုးေကာင္းတာပဲ”

သက္ကိုႏွင့္ ေကာင္းစံတို႔ ေရွ႕ဆင္ေနာက္ဆင့္ဆိုသလို ၿပီးသြားၿပီး လီးႀကီးမ်ားကို အဆုံးထိသြင္းရင္း သုတ္ရည္မ်ားကို ဆရာမဆုလဲ့ရည္၏ ဖင္ေပါက္ႏွင့္ ေစာက္ဖုတ္ထဲသို႔ ပန္းထည့္လိုက္ၾကသည္။

“ငါလည္းၿပီးၿပီေဟ့….”

ေမာင္စိုးလည္း ဆရာမ၏ေခါင္းေလးကို ကိုင္ကာ လီးမခြၽတ္ပဲ ပါးစပ္ေပါက္ထဲသို႔ လရည္မ်ား ညႇစ္ထုတ္လိုက္သည္။

“ေထြးထုတ္ဖို႔မႀကံနဲ႔ ၿမိဳခ်လိုက္”

ဆရာမဆုလဲ့ရည္၏ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေလးမ်ားမွ လရည္မ်ား စီးက်လာသည္ကို ေတြ႕လိုက္သျဖင့္ ေမာင္စိုးလည္း ဆရာမ၏ႏွာတံေလးကို ဖိပိတ္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။ အသက္ရႈၾကပ္သြားသျဖင့္ ဆရာမဆုလဲ့ရည္လည္း ေမာင္စိုး၏လရည္မ်ားကို ၿမိဳခ်လိုက္ရသည္။

“ပလြတ္…ႁဗြတ္”

သက္ကိုႏွင့္ ေကာင္းစံတို႔၏ လီးေခ်ာင္းႀကီးမ်ား ဆြဲထုတ္လိုက္သျဖင့္ ဆရာမ၏ စအိုေပါက္ႏွင့္ ေစာက္ဖုတ္ထဲမွ အျဖဴေရာင္ပ်စ္ခြၽဲခြၽဲ အရည္မ်ား စီးက်လာသည္။ ဆရာမဆုလဲ့ရည္လည္း အားကုန္သလို ျဖစ္သြားသျဖင့္ ေမြ႕ယာေပၚတြင္ ေမွာက္လ်က္ႀကီး ၿငိမ္ၿပီး အေမာေျဖေတာ့သည္။

“ျဖန္း”

“ဘာၿငိမ္ေနတာလဲ အခုမွ အစပဲရွိေသးတယ္”

ဝမ္းလ်ားေမွာက္အိပ္ေနေသာ ဆရာမဆုလဲ့ရည္၏ တင္ပါးဆုံႀကီးကို ေမာင္စိုး သူ႔လက္ဝါးႀကီးျဖင့္ ႐ိုက္ရင္းေျပာလိုက္သည္။

———————————————–

“မဂၤလာပါ ဆရာမ”

အတန္းထဲသို႔ဝင္လာေသာ ဆရာမဆုလဲ့ရည္ကို ျမင္ၿပီး မိုးထက္ျမင့္၏ စိုးရိမ္စိတ္ေလးမ်ား ေတာ္ေတာ္သက္သာသြား၏။ ဆရာမ ေက်ာင္းမလာသည္မွာ ႏွစ္ပတ္ခန႔္ပင္ရွိၿပီ ျဖစ္သည္။ စုံစမ္းၾကည့္ေတာ့ ေဆးခြင့္ယူထားသည္ဟုသာ သိရၿပီး အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေနသည္ျဖစ္ရာ ယခုအပတ္မွမလာလွ်င္ ဆရာမအိမ္သို႔ လိုက္သြားဖို႔ ေတြးထားၿပီးျဖစ္သည္။ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းေလးျဖစ္ေနေသာ ဆရာမ၏မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ရင္း ေတာ္ေတာ္ေနမေကာင္းျဖစ္ခဲ့မည့္ပုံဟု စဥ္းစားမိသည္။ အားလည္း သိပ္မရွိသည့္ပုံပင္။

“ဆရာမ ေနေကာင္းသြားၿပီလား ဘယ္လိုေနေသးလဲ”

“ဪ မိုးထက္… ေအး… သက္သာသြားပါၿပီကြာ”

အတန္းထဲမွ ထြက္သြားေသာ ဆရာမေနာက္ကို လိုက္ရင္း ေမးလိုက္သည္။

“ကြၽန္ေတာ္လည္း စိတ္ပူေနတာ။ ဒီေန႔မွမလာရင္ အိမ္ေတာင္လိုက္လာမလို႔”

“မလာနဲ႔ မလာနဲ႔ ဆရာမ ေနေကာင္းသြားပါၿပီ”

“ဆရာမနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေတြ႕ခ်င္ေသးတယ္”

“အာ မိုးထက္ကလည္း စာေမးပြဲကနီးလာၿပီေလ။ စာကိုပဲ အာ႐ုံစိုက္ထား”

“စာလုပ္ရင္းကို ဆရာမကို လြမ္းလြမ္းေနတာဗ်”

“တစ္ရက္ရက္ေပါ့ မိုးထက္ရယ္။ အခုေတာ့ စာကိုပဲ ေသခ်ာလုပ္။ မိုးထက္က လိမၼာပါတယ္”

ခပ္ေဆြးေဆြးျဖစ္ေနေသာ မိုးထက္ျမင့္မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္း ဆရာမဆုလဲ့ရည္ ငိုခ်င္စိတ္ကို မနည္းထိန္းထားရသည္။ မိုးထက္ျမင့္ကို အိမ္ေခၚဖို႔က ဘယ္လိုမွမျဖစ္။ ဟိုလူယုတ္မာေတြက သူ႔အိမ္မွာပင္ စားအိမ္ေသာက္အိမ္သေဘာမ်ိဳး ညအိပ္ေနေနၾကတာ လဝက္ခန႔္ပင္ရွိၿပီ ျဖစ္သည္။ ထိုႏွစ္ပတ္အတြင္း သူမကိုလည္း နားခြင့္ပင္မေပး မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ စိတ္ထဲရွိသလို လိုးေနၾကသည္။ မိုးလင္းလို႔ အိပ္ရာႏိုးပါၿပီဆိုကတည္းက အလိုးခံရသည္။ ထမင္းခ်က္ေနလွ်င္လည္း ႀကဳံသည့္လူက ထမီလွန္ကာ လာလာလိုးၾကသည္။ ေရခ်ိဳးလွ်င္လည္း တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ဝင္ဝင္လိုးၾကသည္။ ညေရာက္ပါက ကုတင္ေပၚတြင္ ေလးဘက္ကုန္းၿပီး သူတို႔အလာကို ေစာင့္ရသည္။ သူတို႔ လူစုံတက္စုံ အားရေအာင္လိုးၿပီးမွ အိပ္ခြင့္ေပးသည္။ ဒါေတာင္ တစ္ေရးႏိုး ထထလိုးခ်င္ေသးသည္။

သူမ၏ ႏို႔ႀကီးေတြလည္း လက္ေယာင္လိုက္ကာ ပိုႀကီးလာသလိုပင္။ ဖင္လိုးခံရတာလည္း အဆန္းမဟုတ္ေတာ့။ ခက္တာက အလိုးခံရတာမ်ားၿပီး သူမကိုယ္တိုင္ပင္ စိတ္ပါသလိုျဖစ္လာျခင္းပင္။ မိုးထက္ျမင့္ကို အားနာမိေသာ္လည္း အလိုးခံလိုက္ရတိုင္း စိတ္ပါပါသြားၿပီး အားရပါးရ အလိုးခံခ်င္စိတ္မ်ားသာ ေခါင္းထဲရွိေတာ့သည္။

—————————————–

“ဘြတ္…ျဗစ္..ျဗစ္”

“အ….အ…ျမန္ျမန္…ေလးေဆာင့္ေပးပါ”

ထမင္းစားဆင္းခ်ိန္ ေက်ာင္းအေနာက္ဘက္မွ ေတာအုပ္ေလးတြင္ ျဖစ္သည္။ ဆရာမဆုလဲ့ရည္တစ္ေယာက္ ေလးဘက္ကုန္းကာ ေက်ာင္းစိမ္းထဘီေလးကို တင္ပါးဆုံႀကီးေပၚေအာင္ ခါးထိလွန္တင္ထားၿပီး ထြန္းမင္းတို႔အုပ္စုက တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ တက္လိုးရင္း ကာမအရသာကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ခံစားေနၾကသည္။

“သား…သက္ကို…ဟိုအေပါက္ေလး လုပ္ေပးပါဦး”

ေရွ႕မွလိုးသြားေသာသူမ်ားက လိုးရင္း ဖင္ေပါက္ေလးကို ကလိသြားၾကသျဖင့္ ဖင္ဝေလးယားေနေသာေၾကာင့္ ဆရာမဆုလဲ့ရည္ ရွက္ရွက္ႏွင့္ပင္ ေျပာလိုက္ရသည္။

“ဟား… ဟား… အခုေတာ့ ဖင္ခံရတာေကာင္းမွန္း သိေနၿပီေပါ့”

သက္ကို ဆရာမ၏အဖုတ္ထဲ သြင္းထားေသာ သူ႔လီးတန္ႀကီးကို ဆြဲထုတ္ၿပီး စူပြစူပြျဖစ္ေနေသာ တင္ပါးႀကီးႏွစ္ျခမ္းၾကားမွ ဖင္ေပါက္ေလးကို ေတ့လိုက္သည္။

“ျဗစ္…ဘု…”

“အာ့…အ…အမေလးေနာ္”

“အင္း… ဆရာမဖင္ေပါက္က ဘယ္ႏွစ္ခါလိုးလိုး ၾကပ္ေနတုန္းပါလား ေစးေနတာပဲ”

“ေဆာင့္ေတာ့…ေဆာင့္ေတာ့…ရၿပီ”

“ဘုန္း…ဘုန္း..ျဗစ္…ျဗစ္”

“ျဗန္း”

“အာ့…နာတယ္…ဘာလို႔႐ိုက္တာလဲ”

ေဆာင့္လိုက္တိုင္း တုန္ခါေနေသာ ဆရာမဆုလဲ့ရည္၏ တင္ပါးကားကားႀကီးကိုၾကည့္ရင္း သက္ကို အားမလိုအားမရျဖစ္ၿပီး ဆရာမ၏ ဖင္အိုးႀကီးကို လက္ဝါးျဖင့္ ႐ိုက္လိုက္သည္။

“ျဗန္း…ဇြိ…ျဗစ္…ျဗန္း..အား..ျဗန္း…အ”

ဆက္တိုက္လိုးရင္း ႐ိုက္ေနေသာ လက္ဝါးခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ဆရာမဆုလဲ့ရည္၏ ဖင္သားႀကီးမ်ား ရဲတက္လာသည္။ အနည္းငယ္နာေနေသာ္လည္း ဖင္လိုးခံရမႈ အရသာႏွင့္ တြဲလိုက္ေသာအခါ ပိုမို၍ စိတ္ႂကြလာေသာေၾကာင့္ ဆရာမဆုလဲ့ရည္ ေပါင္တန္ႀကီးမ်ားကို ပိုကားရင္း တင္ပါးဆုံႀကီးကို ျပန္ေဆာင့္ေပးေနမိသည္။

“ႁဗြတ္…​ဘြတ္…ဘုန္း…ျဗန္း”

“ၿဗိ…ျဗစ္”

“အ…အ”

“ေဆာင့္လိုးစမ္းပါ အားထည့္ၿပီးလိုး…အ…”

“ျဗစ္…အ…လိုး..လိုး… ဆရာမကိုအားမနာနဲ႔… ျဗန္း… အ”

“ဒီဆရာမက ေတာ္ေတာ္ထန္တာပဲကြ… မသိရင္ေတာ့ မာနႀကီးသလိုလိုနဲ႔”

သက္ကို၏ ဖင္လိုးခ်က္မ်ားကို တင္ပါးႀကီးေကာ့ကာ အားရပါးရခံေနေသာ ဆရာမဆုလဲ့ရည္ကို ၾကည့္ရင္း ထြန္းမင္း ေျပာလိုက္သည္။ မာနႀကီးလွေသာ ေက်ာင္း၏ နာမည္ႀကီး အေခ်ာအလွ ဆရာမႀကီးကို ယခုလို အေျခအေနေရာက္ေအာင္ ႀကဳံးသြင္းႏိုင္ခဲ့သည့္ အတြက္လည္း ေက်နပ္ေနမိသည္။…ၿပီးပါၿပီ