Unicode
ရန်ကုန်မြို့လယ်ရှိ ကွန်ဒိုမီနီယံ အဆောက်အအုံကြီးတစ်ခု။ ထိုအဆောက်အဦးကြီး၏ ၁၀ လွှာတွင် ခေတ်မှီ နောက်ဆုံးပေါ် ကရိယာများဖြင့် လှပခမ်းနားသော အလှပြင်ဆိုင်ကြီးတစ်ခု တည်ရှိနေသည်။ အလှပြင်ဆိုင်က အမျိုးသမီးများသီးသန့်ဟု ဆိုသော်လည်း အလှပြင်ပေးသူများက အသက် ၂၀ ကျော်သာရှိသေးသော ကောင်လေးများ ဖြစ်နေသည်။ အလှပြင်ဆိုင်ဟု ဆိုသော်ငြားလည်း အလှပြုပြင်ပေးသူများမှာ အလှပြင်ဆိုင် အများစုတွင် တွေ့ရသော မိန်းမစိတ်ပေါက်နေသော ကောင်လေးများ မဟုတ်ပါ။ ယောက်ျားစစ်စစ် ကျားဖြစ်ပြီး ဝတ်တာစားတာကအစ ယောက်ျားပီသသော သူများဖြစ်သည်။ အားလုံး တောင့်တောင့် ဖြောင့်ဖြောင့်လေးတွေ ချည်းဖြစ်သည်။
အလှပြင်ထိုင်ခုံက ၇ ခုံရှိပြီး ကောင်လေးတွေက အားလုံး စုစုပေါင်း ၁၀ ယောက်ဖြစ်သည်။ အလှပြင်ခန်းကို သီးခြား မှန်လုံခန်းဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားပြီး ထိုအခန်းထဲတွင် ဆိုဖာနောက်မှီ ထိုင်ခုံရှည် ၃ ခုံကို နံရံတွင်ကပ်၍ စီတန်းချထားပြီး အလှပြင်ဆရာ ကောင်လေးများ ထိုင်နေကြသည်။ ဂျာနယ်ဖတ်သူကဖတ်၊ mp 4 နားထောင်သူက နားထောင်၊ မှန်ရှေ့တွင်ခေါင်းဖီးသူက ဖီး၊ စကားပြောသူက ပြောနှင့် ရှိသော်လည်း ကျယ်လောင်ဆူညံခြင်းမရှိပဲ တိတ်ဆိတ် အေးချမ်းလှသည်။
ထိုအလှပြင်ခန်း၏ အပြင်ဖက်တွင်တော့ တန်ဖိုးကြီးလှသော ဆိုဖာဆက်တီ ၂ စုံဖြင့် ဧည့်ခန်းကို ဖွဲ့စည်းထားသည်။ ထိုဧည့်ခန်းနှင့် အလှပြင်ခန်းအကြား အလှပြင်ခန်းသို့ ဝင်ပေါက်နားတွင်တော့ ကောင်တာပုံ စားပွဲတစ်ခုဖြင့် အသက် ၃၀ ခန့်အရွယ် တောင့်တောင့်ဖြောင့်ဖြောင့် ချောမောလှပသော အမျိုးသမီးတစ်ဦးက ထိုင်နေလေ၏။ နေ့လည်ဘက်မို့လားမသိ လူကရှင်းနေလေသည်။
ဧည့်ခန်းဆိုဖာဆက်တီတွင် ဧည့်သည်အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ထိုင်နေသည်။ အသက်က ၃၀ ကျော်လောက် အသားဖြူဖြူနှင့် ထိုင်နေတာတောင် သူမ၏ကိုယ်လုံး အလှက ပေါ်လွင်လှသည်။ ထိုဧည့်သည် အမျိုးသမီးသည် လက်ထဲမှ အမျိုးသမီး မဂ္ဂဇင်းကိုဖတ်ရင်း တစ်ချက်တစ်ချက် အလှပြင်ခန်းဖက်ကို လှမ်း၍ကြည့်သည်။ အလှပြင်ခန်းထဲတွင်တော့ တစ်ယောက်မှ အလှပြင်နေခြင်း မရှိပါ။ သို့သော်ငြားလည်း လှမ်းလှမ်းကြည့်နေသော အမျိုးသမီးက တစ်ယောက်ယောက်ကို လှမ်းမျှော်နေပုံရသည်။ သူမ၏ရှေ့တွင် စားပွဲပေါ်၌ အချိုရည် သံဗူးတစ်ဘူးနှင့် ဖန်ခွက်တစ်ခွက်ရှိသည်။ ဖန်ခွက်ထဲမှ အချိုရည်က ဖင်ကပ်မျှသာ ကျန်တော့သည်။ အမျိုးသမီးသည် လက်ထဲမှ မဂ္ဂဇင်းစာအုပ်ကို စာပွဲပေါ်သို့ တင်လိုက်ပြီး အလှပြင်မှန်ခန်း ဘက်သို့ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
“ အင်း… တစ်နာရီတောင် ကျော်လာပြီ ” တိုးတိုးလေး ငြီးလိုက်ပြီး သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ ပြီးမှ မျက်နှာက ပြုံးယောင်သန်းသွားပြီး ရှေ့စားပွဲပေါ်မှ စာအုပ်ကို လှမ်းယူလိုက်သည်။ မကြာလိုက်ပါချေ။ စကားပြောသံကြား၍ အမျိုးသမီးသည် စာအုပ်မှမျက်နှာလွှဲကာ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ အသက် ၄၀ ခန့် ခပ်ဝဝ အမျိုးသမီး တစ်ယောက် အလှပြင်မှန်လုံခန်း၏ အတွင်းဖက်ရှိ တံခါးမှ ဝင်လာ၍ အလှပြင်ခန်းကို ဖြတ်လျှောက်လာသည်ကို တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။ ဧည့်ခန်းထဲတွင် ထိုင်နေသော အမျိုးသမီးသည် လက်ထဲမှ စာအုပ်ကို ချလိုက်သည်။ အလှပြင်ခန်းကို ဖြတ်လျှောက်လာသော အမျိုးသမီးကြီးသည် အလှပြင်ခန်းဝင်ပေါက်သို့ ရောက်လာသောအခါ ကောင်တာတွင် ထိုင်နေသော ခပ်ဖြောင့်ဖြောင့် အမျိုးသမီးက မတ်တတ်ထ၍ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။
“ အဆင်ပြေရဲ့လား…မမ ” “ ပြေပါတယ် ညီမရယ်…။ ဒါကြောင့်လည်း ညီမတို့ဆီကို မမက တစ်ပတ်တစ်ခေါက်တော့ ရောက်အောင် လာတာပေါ့” ပြောလိုက်ရင်း လျှောက်လာသော အမျိုးသမီးကြီးသည် စောင့်နေသော အမျိုးသမီး၏ဘေး ဆိုဖာပေါ်တွင် ဝင်၍ ထိုင်ချလိုက်သည်။ “ လူကို နုံးသွားတာပဲ… ဟင်း ဟင်း ဟင်း ” “ မမစန်းကလည်း ” “ ဟုတ်တယ်… မချိုရ…၊ ကောင်လေးတွေက ဝန်ဆောင်မှု တအားကောင်းတာ…၊ ညီမလည်း ဝင်လိုက်ပါလား” “ ဟာ… မမစန်းကလည်း ” စောစောက ထိုင်စောင့်နေသော မချိုဆိုသည့် အမျိုးသမီး မျက်နှာတစ်ခုလုံး ရဲသွားလေသည်။ ကောင်တာမှ အမျိုးသမီးက အအေးအချိုရည် သံဗူးနှင့် ဖန်ခွက်ကို လင်ဗန်းဖြင့်တင်၍ကိုင်ကာ အနားရောက်လာသည်။
“ ကဲ… မချို … မူလကျီ လုပ်မနေနဲ့… ထ ထ…၊ ဒီရောက်မှတော့ တစ်ခါလောက် ဝင်ကြည့်လိုက်စမ်းပါအေ..” “ အဲဒီ မမစန်းကလည်း… ” “ ဘာလဲ… ဒီက အစ်မလေးလည်း ဝင်ဦးမလို့လား… လာလေ…” ကောင်တာမှ အမျိုးသမီးက အအေးဗန်းကို စားပွဲပေါ်သို့ တင်လိုက်ပြီး မချိုဆိုသော အမျိုးသမီး၏လက်ကို လှမ်း၍ ကိုင်လိုက်သည်။ “ ကဲပါ… ထပါအေ… မချိုကလည်း… ရောက်မှတော့ မထူးပါဘူး ” မမစန်းဆိုသော အမျိုးသမီးကြီးကလည်း မချိုဆိုသော အမျိုးသမီး၏ လက်တစ်ဖက်ကို ကိုင်ကာ ဆွဲထူလိုက်သည်။ “ အာ… မမစန်းကလည်းကွာ…လုပ်ပြီ.. ” မချို ရှက်ကိုရှက်ကန်းဖြင့် ထ၍ မတ်တပ်ထရပ် လိုက်သည်။
“ ကဲ… ညီမရေ… ဒီက မချိုကိုလည်း မမလိုပဲ သဘောထားပြီး အဆင်ပြေအောင် လုပ်ပေးလိုက်ပါကွာ ” မမစန်းဆိုသော အမျိုးသမီးကြီးက ပြောလည်းပြော စလင်းဘတ်ထဲမှ ငွေတစ်သောင်းငါးထောင်ကိုလည်း ထုတ်ယူ၍ ပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ မမစန်းက ပြောလိုက်သေးသည်။ “ စက်ရှင်ပဲနော် ” “ဟုတ်ကဲ့… မမ” ကောင်တာမှ အမျိုးသမီး ခေါ်ရာနောက်သို့ မချို ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြင့် ပါသွားသည်။ မမစန်းဆိုသော အမျိုးသမီးကြီး၏ အမည်က ဒေါ်စန်းစန်းနွယ်မြင့် ဖြစ်သည်။ မချိုဆိုသော အမျိုးသမီး၏ အမည်က ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ ဖြစ်သည်။ နှစ်ယောက်စလုံးက ငွေကြေးသုံဖြုန်းနိုင်သော လုပ်ငန်းရှင်တွေ ဖြစ်ကြသည်။ မမစန်းက အသက် ၄၂ နှစ် ရှိပြီဖြစ်ပြီး ခင်ပွန်းသည်က ကွယ်လွန်သွားခဲ့ပြီဖြစ်ကာ မုဆိုးမဖြစ်သည်။ မချိုက အသက် ၃၈ နှစ်ရှိပြီ ဖြစ်ပြီး ခင်ပွန်းသည်ဖြစ်သူက အမေရိကားတွင် သွားရောက် အလုပ်လုပ်နေသည်မှာ ၃ နှစ်ခန့် ရှိပြီဖြစ်သည်။ ဒီတော့ နှစ်ဦးစလုံး လိုအပ်ချက် တူညီနေသူတွေဖြစ်သည်။
မမစန်းက ဒီနေရာကို မကြာခဏ လာတတ်ပြီး မချိုကို ရောက်ဖူးအောင် လိုက်ခဲ့ပါလားဟု ခေါ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ကောင်တာမှ အမျိုးသမီး လက်ဆွဲခေါ်ဆောင်ရာသို့ လိုက်ပါလာသော မချိုသည် အလှပြင်ခန်းအတွင်း ဖြတ်လျှောက်လာပြီး တဖက်ရှိ အလှပြင်ခန်းတံခါးပေါက် အနီးသို့ ရောက်ရှိလာသည်။ ထိုနေရာတွင် ဆိုဖာထိုင်ခုံရှည် နှစ်ခုဖြင့် ကောင်လေးတွေ ထိုင်နေကြသည်။ ထိုနေရာသို့အရောက် ကောင်တာမှ အမျိုးသမီးက ရပ်၍ မချိုလည်း ရပ်လိုက်သည်။ “ ကဲ… မမ… ဒီမှာအားလုံး ၈ ယောက်ရှိတယ်…။ မမ အကြိုက် ရွေးပေတော့.. ” ရဲကနဲဖြစ်သွားသော မျက်နှာလေးဖြင့် မချိုက ကောင်လေးတွေကို ကြည့်သည်။ အားလုံး ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့်နှင့် ရုပ်ချောချောလေးတွေ။ အားလုံး၏ သန်စွမ်းမှုကလည်း အတူတူလောက်ပင် ဖြစ်နိုင်၍ မချို ဘယ်သူ့ကို ရွေးရမှန်းမသိ ဖြစ်နေသည်။
“ ဒီဖက်က နှစ်ယောက်ကတော့ တစ်ပတ်မှ တစ်ခါပဲလာတဲ့ အချိန်ပိုင်းတွေလေ…။ ဟိုဖက်က ၆ ယောက်ကတော့ ဒီက ပင်တိုင်တွေပေါ့ ” မချို တခါတလေမှ လာသည်ဆိုသော ကောင်လေးနှစ်ယောက်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ မချို၏စိတ်ထဲတွင် ပင်တိုင် ၆ ယောက်က နောင်လည်း အချိန်မရွေးတွေ့နိုင်သည်။ တခါတလေမှလာသော နှစ်ယောက်က ကြုံတွေ့ရခဲ၍ ထိုနှစ်ယောက်ထဲမှ ရွေးရန် ကြံစည်လိုက်သည်။ တစ်ယောက်က အသားလတ်လတ်၊ တစ်ယောက်က အသားဖြူဖြူ၊ နှစ်ယောက်စလုံး လုံးတူဒေါက်တူမို့ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ၏ မျက်လုံးက ထိုကောင်လေးနှစ်ယောက်၏ ခြေမများဆီသို့ ရောက်သွားသည်။
“ သူနဲ့ပဲသွားမယ် ” အသားလတ်လတ်ကောင်လေးက မချိုကို ပြုံး၍ကြည့်ရင်း မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။ “ ကာစတန်မာ စိတ်ချမ်းသာဖို့က အဓိကနော် ” “ ဟုတ်ကဲ့ မမ ” ကောင်တာမှ အမျိုးသမီး၏ သတိပေးစကားကို ကောင်လေးက ခေါင်းညိတ်၍ တုန့်ပြန်လိုက်သည်။ ကောင်တာမှ အမျိုးသမီးက နံရံအပေါ်ဖက်တွင် ကပ်ထားသော မှန်ဘီရိုလေး၏ တံခါးကို လှမ်း၍ ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ နံပါတ်ပြား ချိတ်ဆွဲထားသော သော့တစ်ချောင်းကို ဖြုတ်ကာ ကောင်လေးလက်ထဲသို့ ထည့်ပေးလိုက်သည်။
“ အခန်း ၇ ကို သွားတော့ ” ကောင်လေးက ရှေ့က၊ မချိုက နောက်က၊ အလှပြင်ဆိုင် မှန်လုံခန်း၏ နောက်ဖက်တံခါးမှနေ၍ အထဲသို့ ဝင်လာခဲ့သည်။ ကောင်တာမှ အမျိုးသမီးကတော့ နေခဲ့သည်။ အထဲတွင် တည်းခိုခန်းများကဲ့သို့ နံပါတ်တပ်ထားသော အခန်းများ အစီအရီ ရှိနေသည်။ နံပါတ် ၇ တပ်ထားသော အခန်းကို ကောင်လေးက သော့ဖွင့်လိုက်သည်။ “ ဝင်လေ…မမ ” မချိုက ရှေ့က၊ ကောင်လေးက နောက်မှ အခန်းထဲသို့ဝင်လိုက်ပြီး ကောင်လေးက အခန်းတံခါးကို သော့ခတ်၍ ပိတ်လိုက်သည်။ အခန်းက ၁၅ ပေ ပတ်လည်လောက် ရှိမည်ထင်သည်။ အလယ်တွင် တစ်ယောက်အိပ်လည်းမက နှစ်ယောက်အိပ်လည်း မကျသော ဇက ကုတင်တစ်လုံးပေါ်တွင် မွေ့ယာထူကြီးတစ်လုံးနှင့် အိပ်ယာကို ခမ်းခမ်းနားနား ပြင်ဆင်ထားသည်။ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူက ကုတင်စောင်းတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ကောင်လေးက သူ့အင်္ကျီကိုချွတ်၍ နံရံမှချိတ်တွင် ချိတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ မချိုဘေး ကုတင်စောင်းတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
အခန်းထဲရောက်ကတည်းက ကောင်လေးကို ငေး၍ကြည့်နေသော မချိုက ကောင်လေးကိုဖက်၍ ပါးနှစ်ဖက်ကို အားရပါးရ နမ်းလိုက်သည်။ ကောင်လေးက လက်တစ်ဖက်ဖြင့် မချို၏ခါးကို ဖက်ထားရင်း တင်သားတစ်ဖက်ကို ဆုပ်နယ်ပေးနေသည်။ “ မင်းနာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ ” “ ဇော်ဇော် လို့ပဲ ခေါ်ပါ မမ ” “ အင်းလေ နာမည်ရင်းကိုတော့ ဘယ်ပြောပါ့မလဲ…။ မမနာမည်က နာမည်အမှန်နော်… မချိုလို့ခေါ်တယ် ” “ ဟုတ်ကဲ့… မမ…။ ကျွန်တော် အဝတ်တွေ ချွတ်ပေးမယ်နော်… ” “ ဇော့်…သဘောပဲ… ” ဇော်ဇော်က မချိုကို အားဖြင့်ညှစ်၍ ဖက်ကာ ပါးနှစ်ဖက်ကို နမ်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ မချို၏အင်္ကျီကို ဖြေးဖြေးချင်း ချွတ်ပေးရင်း ထွက်ပေါ်လာသော အသားစိုင်လေးများ ပခုံးသားလေးတွေကအစ နှုတ်ခမ်းနှင့် ဖိ၍ဖိ၍ စုပ်ကာ နမ်းပေးသည်။ နမ်းရင်း ချွတ်ရင်းဖြင့် နောက်ဆုံး အောက်ခံဘရာစီယာပါ ကျွတ်သွားသော အခါတွင်တော့ လုံးဝန်းသော နို့အုံနှစ်လုံးက အိတွဲတွဲလေး ထွက်ပေါ်လာသည်။ နို့အုံသားလေးတွေကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် ဖိလိုက် ညှပ်လိုက် စုပ်လိုက်ဖြင့် နမ်းပေးရင်း နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို စို့ပေးလိုက်သည်။ ထိုသို့ နို့သီးလေးတွေကို စုပ်ပေးနေသော အချိန်တွင် နို့အုံကိုလည်း လက်ဖြင့် အသာဆုပ်ကိုင်ပြီး ချေပေးနေသည်။
မချို ရင်ကိုကော့ပြီး မျက်နှာကိုမော့ကာ မျက်လုံးတွေက စင်းပြီး မှိတ်နေသည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ လက်တစ်ဖက်ကလည်း ဇော်ဇော်၏ လည်ပင်းကိုဖက်ကာ သူမ၏ ရင်ဘတ်တွေကို အတင်းကပ်၍ ပေးနေသည်။ နို့နှစ်လုံးကို စေ့ငှအောင် စို့ပေးပြီးတဲ့ အခါမှာတော့ ဇော်ဇော်က မချို၏ခါးကိုပွေ့ကာ ပက်လက်လှန်ပေးရင်း အနည်းငယ်မျှ စူထွက်စပြုနေပြီဖြစ်သော ဗိုက်သားများကို နမ်းရင်း ထဘီကိုအောက်သို့ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ထဘီက ချက်အောက်ရောက်သွားတော့ အောက်ခံ ဘောင်းဘီကြိုးက ပေါ်လာသည်။ ဇော်ဇော်က ထဘီကို ချေဖျားဘက်မှနေ၍ ကွင်းလုံးချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး မချို၏ ကြိုးတပ်ခွထောက်ပါ ဘောင်းဘီကိုပါ ချွတ်ပစ်လိုက်၏။ အဝတ်တွေ အားလုံး ကျွတ်သွားသောအခါ အမွှေးထူထူဖြင့် စောက်ဖုတ်ကြီးက ခုံးခုံးကြီး ထွက်ပေါ်လာလေ သည်။ ဆီးခုံမှ အမွှေးစပ်လေးများအထိ နှုတ်ခမ်းဖြင့် ဖိကပ်နမ်းစုပ်ပြီး ပေါင်လုံးကြီးတွေကိုပါ နမ်းသည်။ လက်တစ်ဖက်က စောက်ဖုတ်ကြီးပေါ်အုပ်၍ အမွှေးတွေကို ထိုးဖွရင်း ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေသည်။ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုကြားမှ စောက်ရည်ကြည်ကလေးများ စိမ့်ပြီး ထွက်ပေါ်လာတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“ မမ… ကျွန်တော် မှုတ်ပေးရမလား… ” “ အင်း ” “ မုန့်ဖိုးပေးရမယ်နော် ” “ ပေးမှာပေါ့… ပြီးအောင်တော့ မမှုတ်နဲ့နော် ” “ ဟုတ်ကဲ့ပါ ” ဇော်ဇော်က မချို၏ ပေါင်နှစ်လုံးကို ကား၍ ထောင်ကာ ပေါင်ကြားသို့ မျက်နှာအပ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ လျှာကို အပြားလိုက်ထုတ်၍ စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို အောက်မှနေ၍ အပေါ်သို့ ပင့်ကာ သုံးလေးကြိမ်မျှ ယက်တင်လိုက်သည်။ “ အ… အ… ဟင်း… ဇော်ဇော်ရယ်… မောင်လေးရယ် … ” မချို အသံထွက်အောင်ပင် ငြီးလိုက်ရသည်။ ပြူးထွက်နေသော စောက်စိက လျှာဖြင့် ဒရွတ်တိုက် ပွတ်တိုက်သည့် ဒဏ်ကို မခံနိုင်ပေ။ ဇော်ဇော်က စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို လက်မနှစ်ဘက်ဖြင့် အသာဖိဖြဲလိုက်သည်။ အမှန်က စောက်စိကို ဆက်၍ စုပ်ပေးရန် ဖြစ်သော်လည်း ဒါက မှုတ်တာနှင့် ပြီးချင်သူများ အတွက်သာ ဖြစ်သည်။ အခု မမက ပြီးအောင် မလုပ်ပေးရန် မှာထားသည်ကို သတိရသောကြောင့် စောက်စိကို ဆက်မစုပ်ပေးတော့ပဲ ဖြဲထား၍ ပြဲနေသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုကြားသို့ လျှာကိုထိုးသွင်းကာ ပတ်လည်လှည့် ယက်ပေးလိုက်သည်။ လျှာကို နက်သထက်နက်အောင် အထဲသို့ ထိုးသွင်းခြင်းမျိုး မဟုတ်ပဲ စောက်ပတ်တွင်းဝ အတွင်းနားလေးကို သာ ယက်ပေးခြင်းဖြစ်သည်။
အံကြိတ်၍ ဝမ်းခေါင်းသံဖြင့် တအင်းအင်း ငြီးရင်း မချို၏ ပေါင်ကြီးတွေက ပေါင်ကြားမှ ဇော်ဇော်၏ခေါင်းကို ညှပ်လိုက်ခွာလိုက် ဖြစ်နေသည်။ တခဏအတွင်းမှာပင် စောက်ပတ်ထဲမှ တဖြေးဖြေး စိမ့်ထွက်လာသော အရည်ကြည်များမှာ ပျစ်လာသည်ကို လျှာဖျားမှတဆင့် သိရှိလိုက်ရသည်။ ဇော်ဇော်က စောက်ခေါင်းထဲမှ လျှာကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုကို ခပ်ဖွဖွလေး ယက်ပေးကာ သူ၏ခေါင်းကို ကြွလိုက်သည်။ “ အင်းဟင်းဟင်း… မောင်လေးရယ်… မောလိုက်တာကွယ် ” “ နားဦးမလား…မမ ” “ ခဏနားပါရစေဦး မောင်လေးရယ်…။ နိုမို့ဆို ထည့်လည်းထည့် ပြီးလည်းပြီး ဖြစ်သွားမှာ စိုးလို့ပါ … နော် ” ဇော်ဇော် ကုတင်ပေါ်မှဆင်းကာ အခန်းထောင့်ရှိ ရေခဲသေတ္တာလေးထဲမှ ရေသန့်ဘူးကို ဖောက်၍ ဖန်ခွက်ထဲ ထည့်ကာ ယူလာပေးသည်။
“ မမ…သောက်လိုက်ပါဦး ” “ အင်း… မင်းလည်း သောက်ဦးလေ ” ဇော်ဇော်ဆိုသော ကောင်လေးက ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ မချိုက ရေသောက်ပြီးတော့ ဖန်ခွက်ကို ပြန်ယူသွားပြီး သူလည်း ဖန်ခွက်တစ်ဝက်လောက် ရေထည့်သောက်သည်။ အဝတ်အစားကင်းမဲ့၍ ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်နေသူက ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ။ သူမ၏ ဖြူဖွေး တောင့်တင်းလှပသည့် ခန္ဓာကိုယ်အား ဇော်ဇော့်မျက်လုံးများက သာမန် အကြည့်ဖြင့်သာ ကြည့်သော်လည်း မချိုကမူ ယခုအချိန်အထိ ပုဆိုးဝတ်ထားဆဲဖြစ်သော ဇော်ဇော်ဆိုသော ကောင်လေးကို မပြတ်ကြည့်နေမိသည်။ “ မမ…လုပ်ရတော့မလား… ” “ အင်းလေ ” “ မမက ဘယ်လိုပုံစံမျိုးကို အကြိုက်ဆုံးလဲ… ” “ နေဦး… မင်းဟာကို ကြည့်ချင်သေးတယ် ” ဇော်ဇော်က ခါးမှပုဆိုးကို ချွတ်၍ ကုတင်ခြေရင်းဖက်ရှိ ကုတင်တိုင်ပေါ်သို့ ပစ်တင်လိုက်သည်။ ရုတ်တရက် ပေါ်ထွက်လာသော လီးကြီးက အရွယ်နှင့်တောင် မမျှဟု ပြောရမလောက်ပင် ဖြစ်သည်။ အရှည်က ၆ လက်မအောက် ကျမည့်ပုံမရှိပေ။ လုံးပတ်က လက်တစ်ကိုင် ပြည့်ပြည့်ခန့်။ လီးကြီးက တောင်နေပြီ ဖြစ်သော်လည်း သိပ်ပြီးတော့ မာသေးပုံမရ။
“ မမ… ကိုင်ချင်ရင် ကိုင်လေ ” ဇော်ဇော်က ပြောရင်း ကုတင်ဘေးသို့ ကပ်ပေးသည်။ မချိုလည်း အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်အနေအထားမှ ဇော်ဇော်ရှိရာဘက်သို့ စောင်းပြီး လက်တစ်ဖက်ဖြင့် လီးကြီးကို လှမ်းဆုပ်လိုက်လေသည်။ လီး၏နွေးထွေးသော အပူငွေ့က သူမလက်ဖဝါးသို့ စီးဝင်သွားခိုက် စောက်ပတ်ဝမှ စစ်ကနဲ ခံစားလိုက်ရသဖြင့် မချို ပေါင်နှစ်လုံးကို လိမ်ထားလိုက်ရလေသည်။ ခပ်ဖြည်းဖြည်း ဂွင်းတိုက်ပေးနေရာမှ လီးက စံချိန်တင်အောင် မာတင်းလာပြီး အကြောကြီးတွေက အပြိုင်းပြိုင်း ခုံး၍ထလာသည်။ “ လာ… မောင်လေးရယ်… မမကို ဒီကုတင်စောင်းမှာပဲ လုပ်ပေးပါ ” မချိုက လီးကိုကိုင်ရင်း စိတ်မထိန်းနိုင်၍ အလုပ်စရန် ပြောလိုက်ပြီး လီးကိုလက်မှ လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးနောက် ခန္ဓာကိုယ်အား ကုတင်ပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ်အိပ်ရင်း တင်သားကြီးများကို ကုတင်စောင်းတွင်တင်ကာ ပေါင်ကား၍ ခြေနှစ်ချောင်းကို ကုတင်အောက်သို့ ချလိုက်၏။ ဇော်ဇော်က သူမပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ဝင်ရပ်လိုက်ရင်း စောစောက ရေသောက်စဉ် နံရံတွင်ချိတ်ထားသော အင်္ကျီအိတ်ထဲမှ ယူလာပုံရသော ကွန်ဒုံးကိုဖောက်၍ လီးတွင် စွပ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ရှေ့သို့ တိုးကပ်လိုက်ပြီး လီးတန်တစ်ခုလုံးကို မချို၏ အမွှေးထူထူဖြင့် ခုံးထနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးပေါ်သို့ အလျားလိုက်တင်ကာ ရှေ့တိုးနောက်ငင်ဖြင့် အမွှေးတွေကြား ထိုးသွင်း ပွတ်ပေးလိုက်သည်။
“ ဟင်း…ဟင်း…ဟင်း…ယားတယ်…ဟင်း… ” စောက်ဖုတ်အုံပေါ်မှ လီးတန်ကြီးကို လျှောကနဲ နောက်သို့ဆုတ်လိုက်ပြီး စောက်စေ့ပြူးပြူးကြီးကို လီးထိပ်ဖြင့် နှစ်ချက်မျှထိုးကာ စောက်စေ့ပေါ်သို့ လီးထိပ်ဖျားကိုတင်၍ ပွတ်သပ်ထိုးဆွနေသည်။ တဟင်းဟင်း ငြီးငြူမြည်တမ်းရင်း မချိုတစ်ယောက် ဖင်ကြီးတွေ ကော့ကော့တက်လာသည်။ လီးထိပ်ကို စောက်စေ့အောက်သို့ ဆွဲချလိုက်ပြီး စောက်ခေါင်းဝသို့ တေ့ကာ တဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိ၍ ညင်ညင်သာသာ ဆက်တိုက်သွင်းလိုက်သည်။ မချို၏ မေးဖျားလေး မော့တက်သွားပြီး နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာမှာ ဟ၍သွားသည်။ အလိုးမခံရသည်မှာ ၃ နှစ်ကြာခဲ့ပြီ ဖြစ်သောကြောင့် သူမစောက်ခေါင်းက စေးကပ်ကျဉ်းမြောင်းနေသည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ လီးကြီးက တဖြည်းဖြည်း ထိုးခွဲဝင်ရောက်လာသောအခါ လီးကိုငံ့လင့်နေသည်မှာ ကြာပြီဖြစ်သော စောက်ပတ်အတွင်းသား ကြွက်သားမျှင်များက အလုအယက် ဝိုင်းဝန်းဆွဲယူကြသည်။ အရည်ကြည်များကလည်း ဆက်တိုက် စိမ့်ထွက်လာကြသည်။
အလိုလိုနေရင်း မချို မောနေလေသည်။ ဇော်ဇော်က လီးကို တဝက်သာသာလောက်သာ ထုတ်၍ လေးငါးကြိမ်မျှ ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး ဆောင့်လိုးပြီးမှ နို့တစ်ဖက်ကို လက်ဖြင့်လှမ်း၍ နယ်ရင်း လီးကို တဆုံးတဆုံး ထုတ်၍ ဆောင့်လိုးပေးလိုက်သည်။ မျက်လုံးနှစ်လုံးကို အတင်းမှိတ်ရင်း မချို၏ ဦးခေါင်းမှာ ရမ်းခါနေသည်။ ဇော်ဇော် လိုးတာက ပညာသားပါသည်။ လီးကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ သမားရိုးကျ ပုံမှန်အတိုင်း လိုးသွင်းနေခြင်းမျိုး မဟုတ်ပဲ ခါးကိုအသုံးချကာ လီးကို ဘေးဘယ်ညာ စောင်း၍တမျိုး အပေါ်သို့ကော့၍တဖုံ အောက်သို့စိုက်၍တခါ လေးဘက်လေးတန် ပြည့်စုံအောင် တဆုံးတဆုံးထုတ်၍ ခပ်နာနာ ဆောင့်လိုးပေးနေခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူမှာ ရင်ဘတ်ကော့တက်လာလိုက် ကုတင်စောင်းမှ ဖင်ကြီးတွေ ကြွတက်လာလိုက်ဖြင့် တကိုယ်လုံး ယောက်ယက်ခပ်လျက် တခါဘူးမျှ မကြုံဖူးသည့် အရသာကို ဖြတ်ဖြတ်လူး ခံစားနေရသည်။
“ ဖွတ်…ဇွတ်…ပလွတ်…” “ကျွတ်… ကျွတ်… ကျွတ်… ဟင်း… ဟင်းဟင်.. ကျွတ်ကျွတ် ” ဇော်ဇော်၏လက်က နို့နှစ်လုံးကို အလွတ်မပေး မနားတမ်းညှစ်လျှက် လီးကလည်း အားပါပါဖြင့် ခပ်သွက်သွက် မနားတမ်းဆောင့်လျှက် ဒရစပ်လိုးလိုက် ခပ်ဖြေးဖြေးလေး မှေးဆောင့်လိုက်ဖြင့် သူ၏စိတ်ကို ထိန်းကာ ပညာသားပါပါ လိုးပေးလျှက်ရှိသည်။ မခံရတာ ကြာပြီဖြစ်သော ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူမှာ ခပ်စောစောကလည်း ဇော်ဇော် ဘာဂျာမှုတ်ထားသော အရှိန်ဖြင့် ပြီးချင်စိတ်မှာ ပြင်းပြ၍လာသည်။ တကိုယ်လုံးလည်း ဆိမ့်တက်လာလေသည်။ နောက်တစ်ချီကြမှ လေးဖက်ကုန်း၍ အချိန်ကြာကြာလေး အားရှိပါးရှိ ခံတော့မည်ဟု မချိုတွေးလိုက်သည်။ “ ဇော်… ဇော်… မမပေါ် မှောက်… မှောက်ချလိုက်..” ဇော်ဇော်တို့က ကျွမ်းပြီးသားပါ အမျိုးသမီး ပြီးတော့မည်။ သူမအပေါ်သို့ မှောက်ချလိုက်တော့ အမျိုးသမီးက အတင်းကြုံး၍ ဖက်ထားသည်။ ဇော်ဇော်က မချို၏ ဘယ်ဖက်နို့ကိုငုံ့၍ အားဖြင့် စုပ်ကာ စို့ပေးရင်း သူ၏အားပါသော ဆောင့်ချက်များကို အမြင့်ဆုံး အရှိန်သို့တင်ကာ အပြင်းထန်ဆုံး ဆောင့်လိုးပေးလိုက်သည်။
“အီး… အ… အမလေး… အား… ကျွတ်ကျွတ်… ကျွတ်… ဟင်း…” မချို၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးမှာ တောင့်ကနဲ ကော့တက်သွားပြီး ဆတ်ဆတ်ခါသွားသည်။ ပြီး ဟင်းခနဲ သက်ပြင်းချကာ ငြိမ်ကျသွားတော့မှ ဇော်ဇော်က သူ့ဆောင့်အားကိုလျှော့ကာ လီးကို တစ်ဝက်လောက်သာ ထုတ်၍ ခပ်ဖြေးဖြေး တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်ပေးသည်။ မချိုတစ်ယောက် ကြေးစားထံမှရသော ကာမအရသာကို ခုံမင်စွဲလမ်း သွားပေပြီ။ ပြီးတော့ အလိုးကောင်းသော ဇော်ဇော်ဆိုသော ကောင်လေးကိုလည်း ခင်တွယ်သွားမိသည်။ “ တော်ပြီ ဇော်… ရပြီ ” သူမစကားအဆုံး ဇော်ဇော်က လီးကိုနောက်သို့ တဖြည်းဖြည်းချင်း ဆွဲထုတ်ကာ သေချာနမ်းပေးသည်။
“ တို့ခဏနားပြီး တစ်ချီထပ်လုပ်ကြတာပေါ့ ” “ဟုတ်ကဲ့…မမ” ဇော်ဇော်က ပြောပြီးသည်နှင့် တပြိုင်နက် အိပ်ခန်းနှင့် ဆက်လျှက်ရှိသော ရေချိုးခန်းထဲသို့ ဝင်သွားသည်။ မချိုကတော့ နောက်ပြီးတော့မှပဲ ရေဆေးတော့မည်ဟု တွေးလျှက် အိပ်ယာထက်တွင်လှဲ၍ ကျန်နေခဲ့လေသည်။ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူတစ်ယောက် ထိုနေရာ ထိုဌာနသို့ တစ်ပတ်လျှင် တစ်ခါ ရောက်ဖြစ်ခဲ့သည်။ သူမရောက်တိုင်း ဇော်ဇော်ကို တွေ့ရသည် မဟုတ်။ ရှိတဲ့သူနဲ့ဘဲ သွားခဲ့သည်။ ဇော်ဇော်နှင့်တော့ နောက်ထပ် နှစ်ကြိမ်လောက် သွားဖြစ်ခဲ့ပြီး နောက်ပိုင်းတွင် ဇော်ဇော်ကို မတွေ့ရတော့ပေ။ မေးမြန်းကြည့်တော့ ကုမ္ပဏီတစ်ခုတွင် အလုပ်ဝင်သွားပြီ ဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်ရ၏။ ဒါပေမဲ့ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ၏ စိတ်ထဲတွင်တော့ ဇော်ဇော်ဆိုသော ကောင်လေးကို မကြာခဏ တမ်းတ နေမိခဲ့တာတော့ အမှန်ပင် ဖြစ်တော့သည်။
ရေစက်ရေမွှားများ တဖွားဖွား လွှင့်တက်အောင် လက်နှစ်ဖက်ကို အားနှင့်မာန်ဖြင့် လှုပ်ရှားကူးခတ်ရင်း ဖွေးဖြူသော ခြေထောက်လေးနှစ်ဖက်က ဘယ်ညာခွဲ၍ ထားကာ လှုပ်ရှားနေသည်။ အပြာရောင်သန်းနေသော ရေတွင် အဖြူရောင်ပန်းပွင့်လေး လူးလှိမ့်နေသည့်သဖွယ် ဖြစ်နေသည်။ ဖွားကနဲ တက်သွားသော ရေစက်ရေမွှာများနှင့် အတူ အဖြူရောင်ပန်းပွင့်လေးက ကန်ဘောင်သို့ တက်သော လှေခါးလက်ရမ်းကို ကိုင်ကာ တဖြေးဖြေး လှေခါးထစ်များကို နင်းရင်း ရေကူးကန်ဘောင်ပေါ်သို့ တက်လာသည်။ ပျိုမြစ်နုနယ်သော မိန်းကလေးတစ်ယောက် ဝတ်ထားသော ရေကူးဝတ်စုံက ကြည်ပြာရောင်လေး၊ သူမ၏ ဝင်းဝါသော အသားအရေနှင့် လိုက်ဖက်လှသည်။ တကိုယ်လုံးတွင် တင်ကျန်နေသော ရေစက်ရေပေါက်လေးများက နံနက်ခင်း နေရောင်ခြည်အောက်တွင် သူမ၏ ဝါရွှေသော အသားအရည်လေးနှင့် လိုက်ဖက်စွာ တန်ဆာဆင်နေကြသည်။
ရေကူးကန်ဘောင်ပေါ်သို့ ရောက်လာသော မိန်းကလေးက သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်မှ ရေစက်ရေပေါက်များကို လက်ဖြင့် သပ်ချနေသည်။ ဒရင်းဘတ်ပေါ်တွင် ထိုင်၍ မဂ္ဂဇင်းဖတ်နေသော ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူက လက်ထဲတွင် စာအုပ်ကိုပိတ်၍ ဘေးရှိစားပွဲလေးပေါ် တင်လိုက်ပြီး သမီးဖြစ်သူ မိုးသန္တာမြင့်ကို လှမ်း၍ ကြည့်လိုက်သည်။ သမီးလေး အတော်ထွားပြီး လှလာတာဘဲ။ အင်းလေ သူ့အသက် ၂၀ ပြည့်ပြီးပြီဘဲ။ ငါတောင်မှ အသက် ၄၀ ထဲဝင်နေပြီ။ သမီးကိုယ်လုံးက ငါငယ်ငယ်တုန်းကလိုဘဲ အချိုးကျပြီး လှတာဘဲ။ မျက်နှာက သူအဖေနဲ့ဆင်တော့ နှာခေါင်းက ပိုလှတာပေ့ါ…။ အတွေးအဆုံး သူမ၏ရှေ့ဖက်သို့ ဖြတ်၍လျှောက်လာသော သမီးဖြစ်သူက လှည့်ကြည့်ပြီး ပြုံးပြသည်။
“ မာမီ ဘာကြည့်……’’ “ သမီးလေးကို လှလို့ကြည့်နေတာ… ’’ “ ဟုတ်ပါဘူးနော် သမီးက မာမီလောက် မလှပါဘူး’’ “ သမီးက ပိုလှပါတယ်ကွယ် .. ကဲကဲ.. အဝတ်လဲချည်… အအေးမိဦးမယ်… ’’ သမီးဖြစ်သူ လျှောက်သွားသောနောက်သို့ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူတစ်ယောက် မဂ္ဂဇင်းစာအုပ်ကို ကောက်ယူ၍ လိုက်လာခဲ့မိသည်။ ရေကူးကန်ဘေးနားတွင် လုပ်ထားသော အဝတ်အစားလဲသည့်နေရာ အဆောက်အဦးလေးကို တံခါးမပိတ်ဘဲ မိုးသန္တာမြင့် အဝတ်အစား လဲနေသည်။ ရေကူးကန်က ကိုယ့်ခြံထဲ ကိုယ်အိမ်ရှေ့က ကန်၊ ပြီးတော့ ဒီမှာက မာမီနှင့်သူ နှစ်ယောက်ထဲ။ ဒီတော့ တံခါးကို မပိတ်တော့ပေ။ သမီး အဝတ်အစားလဲနေသည်ကို တံခါးဝမှရပ်၍ ကြည့်နေမိသည်။ “ လှလိုက်တဲ့ သမီးလေးရယ်… ဟင်…..’’ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ ခေါင်းနပမ်း ကြီးသွားသည်။ တကိုယ်လုံးချွတ်၍ အဝတ်အစားလဲနေသာ သမီး၏ ကိုယ်ပေါ်မှ လုံးလုံးကျစ်ကျစ် လက်သီးဆုပ်မျှ နို့လေးနှစ်လုံး ထိုနို့လေးများထိပ်မှ နို့သီးလေးများ ရှိသင့်သည်ထက် ပို၍ကြီးနေသည်။ သူမသမီးကို နေ့စဉ်လိုလို သတိထားကြည့်မိသည့်ကြားက ဒီနို့သီးလေးနှစ်လုံးက မျက်စိရှေ့တွင် တဖြေးဖြေး ကြီးလာသည်။ သူ့ဘာသာဘဲ ကိုင်လို့လား… ဒါမှမဟုတ် ယောက်ျားလေး တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ဘဲ…. အင်းလေ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် သမီးက ငယ်တော့တာမှာ မဟုတ်ဘဲ… ဘွဲ့ရလို့ အလုပ်တောင် ဝင်နေပြီဘဲ။ ဒါပေမဲ့ မမှားတန်တာ မမှားရအောင် တစ်နေ့လောက်တော့ ပြောထားဦးမှဘဲ ဟုတွေးရင်း သူမတို့နှစ်ထပ်တိုက် ကြီးရှိရာသို့ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူတစ်ယောက် ဆက်၍ လျှောက်လာခဲ့လေတော့သည်။
ကုန်းထားတော ဖင်ကြီးနှစ်လုံးက သာမန်အနေအထား မဟုတ်ဘဲ ကော့တင်းထားသဖြင့် ပို၍ စွဲမက်စရာ ကောင်းနေသည်။ နောက်သို့ ပြူးထွက်နေသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကြားတွင် တိုးဝင်ညှပ်နေသော လီးတန်ကြီးက ဆက်၍သွင်းလျှင် ရပါလျှက်ဖြင့် မသွင်းဘဲ ဒစ်သာသာ လက်တစ်လုံးမျှဖြင့် စောက်ခေါင်းဝတွင် နှဲ့နေပြီး လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကုန်းထား၍ အောက်သို့ ငိုက်ကျနေသော နို့နှစ်လုံးကို လှမ်းဆွဲကာ နို့သီးလေးတွေကို လက်ညှိုး လက်မတို့ဖြင့် ပွတ်နေသည်။ “ အောင်… လုပ်မှာဖြင့် လုပ်ကွာ.. မနေတတ်တော့ဘူး …. ’’ စိတ်မရှည်စွာ ပြောလိုက်သော်လည်း အသံလေးက တုန်တုန်ရင်ရင်လေး ဖြစ်နေသည်။ စောက်ခေါင်းဝတွင် နှဲ့နေသည့် လီးဒစ်ကြီး၏ ဒဏ်နှင့် အချေခံနေရသော နို့သီးနှစ်လုံး၏ ရသတို့ပါ ပေါင်းစပ်လျှက် တကိုယ်လုံးမှ အသွေးအသားတို့က မခံမရပ်နိုင်စွာ လှုပ်ရှားခံစားလျှက် စောက်ရည်ကြည်တို့ကို အတင်းညှစ်ထုတ်ပေးနေသည်။ စောက်ခေါင်းဝတွင် စိုသထက် စိုလာသည်ကို ဒစ်ကြီးက သိနေသည်။
“ မိုးကလည်းကွာ… အောင်က မိုးကို ကောင်းအောင် လုပ်ပေးနေတာ… စိတ်ရှည်မှပေါ့…” “ကျွတ်.. လုပ်မှာဖြင့် လုပ်တော့ကွာ…ကဲကဲ…” မိုးသန္တာမြင့် စိတ်မရှည်နိုင်တော့ဘဲ ကုန်း၍ ကော့တင်ထားသော သူမ၏ဖင်ကြီးကို နောက်သို့ပစ်ပစ်ပြီး ဆောင့်ပစ်လိုက်သည်။ နောက်ကနေ ဆောင့်သွင်းသလောက်တော့ လီးကမဝင်။ တဝက်သာသာ လောက်ထိတော့ လီးကြီးက စောက်ခေါင်းထဲ ဝင်သွားသဖြင့် မိုးသန္တာမြင့် နည်းနည်းတော့ ကျေနပ်သွားသည်။ ကောင်မလေး ဒီလိုဖြစ် ဒီလိုလုပ်အောင် တမင်လုပ်နေသော အောင်ကိုမင်းကလည်း စိတ်ထဲကျေနပ်သွားပြီး သူ့လက်တစ်ဖက်ကို နို့အုံမှ ဖယ်ကာ ခါးသေးသေးကလေးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ထိန်းကိုင်ရင်း လီးကိုဖိ၍ သွင်းလိုက်သည်။
“ ပလွတ်.. ဗြစ်..” “အာ..ဟာ… ” မိုးသန္တာမြင့် ခေါင်းလေး ကော့တတ်သွားသည်။ “ မရပ်…မရပ်နဲ့တော့….ဆက်တိုက်လုပ်… ” စောက်ခေါင်း ကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲ မဆန့်မပြဲ ဝင်နေသော အောင်ကိုမင်း၏ လီးကြီးက သွက်သွက်ကြီး ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် ဖြစ်နေသည်။ လီးက ဖြောင့်ဖြောင့်တန်းတန်း လိုးဝင်ခြင်းမဟုတ်။ လီးထိပ်ကြီးက စောက်ခေါင်းပတ်လည် အရပ်လေးမျက်နှာကို တစ်လှည့်စီ ထိုးဆောင့် လိုးဝင်နေသည်။ မိုးသန္တာမြင့် မျက်စိနှစ်လုံးကို စုံမှိတ်ကာ ထိတွေ့မှု အာရုံကိုသာ ခံစားလျှက် ခံစားချက် ပြင်းထန်ရမှုကြောင့် မချိတင်ကဲဖြင့် နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကို တင်းတင်းစေ့ကာ မာန်တင်းထားရသည်။
ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း တလှုပ်လှုပ် ခါဆင်းသွားသော တင်သားလုံးလုံး ကြီးတွေကို ကြည့်ရင်း မချင့်မရဲဖြင့် အောင်ကိုမင်းက တင်သားကြီးတွေကို လက်ဖြင့် ခပ်ဆတ်ဆတ် ရိုက်ပုတ်ဖြစ်ညှစ် ဆုပ်နယ်လိုက်သေးသည်။ ရှေ့မှ နို့နှစ်လုံးကိုလည်း အလွတ်မပေး။ ပြီးတော့ သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် ပြန့်ပြူးပြည့်တင်းသော ကျောသားဖွေးဖွေးလေးကို စုံဆန်ကာ ပွတ်ပေးလိုက်သေးသည်။ မိုးသန္တာမြင့် ရှေ့တွင်ထောက်ထားသော လက်နှစ်ဖက်က ညွတ်၍ကျလာပြီး တံတောင်ဆစ်ကို အားပြု၍ ထောက်လိုက်ရသည်။ ဒီအခါမှာတော့ ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းက နိမ့်ဆင်းသွားခြင်းကြောင့် ဖင်ကြီးက ပို၍ကားစွင့် မြှောက်တက်သွားသဖြင့် အားပိုတက်ကာ ဆောင့်အားက ပိုကောင်းလာသည်။ မတရားထွက်လာသော စောက်ရည်များကြောင့် လီးဝင်လီးထွက် အပြွတ်ပြွတ် မြည်သံနှင့်အတူ နှုတ်ခမ်းနှစ်ခု တင်းတင်းစေ့ထားသော မိုးသန္တာမြင့်၏ လည်းချောင်းထဲမှ ထွက်လာသော တအင်းအင်းဖြင့် ကြိတ်ညီးသံတို့က လွှမ်းမိုး၍နေသည်။
ဆောင့်ချက်တွေက ပြင်းထန်လှသလို မိုးသန္တာမြင့်ကလည်း သူမ၏ဖင်ကြီးကို တောင့်တောင့်ပြီး ခံသည်။ အောင်ကိုမင်းနှင့် မိုးသန္တာမြင့်တို့က တက္ကသိုလ်မှာကတည်းက ချစ်သူတွေ။ အခုသူတို့ကျောင်းပြီးလို့ နှစ်ယောက်စလုံး အလုပ်ဝင်နေကြပြီ။ အခုလိုမျိုး ဆုံကြတာကတော့ ဒီတစ်ခါနှင့်မှ လေးကြိမ်ဘဲ ရှိသေးသည်။ နေရာကတော့ အောင်ကိုမင်း၏သူငယ်ချင်းအိမ်တွင် ဖြစ်သည်။
“ ဗြစ်.. ဖွတ်.. ပလွတ်.. အင်း.. ဟင်း.. အာ.. ဟား… လုပ်… လုပ်.. ဆောင့်.. အ.. ’’ မိုးသန္တာမြင့်၏ ကိုယ်လုံးလေးတစ်ခုလုံး တုန်တုန်ရင်ရင် ဖြစ်လာချေပြီ။ အောင်ကိုမင်း၏ လီးကြီးမှာလည်း ဆိမ့်တက်လာပြီး ဆောင့်ချက်များက အနည်းငယ်မျှ အားပျော့သွားသည်။ ကောင်မလေး ပြီးချင်နေပြီ။ အောင်ကိုမင်း အံကိုကြိတ်၍ ဆောင့်အားကိုမြင့်ကာ အကြမ်းဆုံး လိုးဆောင့်ပစ်လိုက်သည်။“ အ..အီး…အီး…ဟင်း…. ” ကြိတ်၍ညီးရင်း ဖင်ကြီး တဆတ်ဆတ်ခါရမ်း၍ ရှေ့သို့ မှောက်ကျသွားသဖြင့် အောင်ကိုမင်းက သူမ၏ခါးကို အတင်းဆွဲကာ လေးငါးချက်မျှ အားကုန်ဆောင့်ပစ်လိုက်ပြီး သုတ်ရည်တို့ကို ပန်းထုတ်ပစ်ရင်း သူမခါးကို ဆွဲထိန်းထားသော လက်ကိုဖယ်ကာ ကိုယ်လုံးကို အသာလှမ်း၍ ဖက်လိုက်ရင်း ဝမ်းလျားမှောက်ကျသွားသော မိုးသန္တာမြင့်၏ ကျောပေါ်တွင် မှောက်ရက်သား ပါသွားလေတော့သည်။
“ မာမီကို သမီးတစ်ခု ပြောချင်လို့ ” “ ပြောလေ သမီးရာ… အမလေး… စကားတွေဘာတွေ ခံနေရသေးတယ် ” “ ဟို…လေ.. သမီး..လက်ထပ်ချင်ပြီ… ” “ ဘာ.. ဘာရယ်… လက်.. လက်ထပ်မယ်.. ဟုတ်လား ” ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ အလန့်တကြား အံ့သြသွားသည်။ “ သမီးစကားပြော လောသွားလို့ပါ….။ သမီးမှာ ကျောင်းတုန်းကတည်းက ချစ်သူရှိတယ် မာမီ…။ အခုဆို ၄ နှစ်လောက် ရှိပြီပေ့ါ…။ အဲ့ဒါ သူက လက်ထပ်ခွင့်တောင်းလို့… မာမီကို ဖွင့်ပြောပြီး ခွင့်တောင်းတာပါ…” မိုးသန္တာမြင့် အခုလိုရှင်းပြလိုက်မှ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ ဇာတ်ရည်လည်သွားသည်။ “ သူက ဘယ်သူလဲသမီး…။ မိဘတွေက ဘယ်သူလဲ… ဘာလုပ်လဲ.. ” “ သူ့နာမည်က အောင်ကိုမင်းတဲ့။ သူက စီးပွားရေးမဟာဘွဲ့ကိုရထားတာ…။ အခု ဌာနမှာလုပ်ရင်း Ph.D တက်ဖို့ လုပ်နေတယ်…။ မိဘတွေကတော့ သူငယ်ငယ်ကတည်းက မရှိတော့ဘူ…..” “ အို….ဖြစ်ရလေ… ” “ သူက ကိုယ့်ဒူးကိုယ်ချွန်ပြီး ဒီအခြေအနေရောက်အောင် သူ့ခြေထောက်ပေါ် သူရပ်ခဲ့တာဘဲ… ” “ လူတော်လေး တစ်ယောက်လို့ ဆိုရမှာပေါ့…။ အင်းလေ…သူနဲ့မာမီ့ကို တွေ့ပေးပါဦး…။ စကားစမြည်ပြောရင်း အကဲခတ်ကြည့်ဦးမယ်….” “ ဟုတ်ကဲ့ မာမီ…မနက်ဖြန် သမီးခေါ်ခဲ့ပါ့မယ်….” “မနက်ဖြန်ဆိုတော့ ကုမ္ပဏီရုံးပိတ်တာဘဲ… မာမီအားတယ်… အိမ်ကိုခေါ်လာခဲ့ပေ့ါ…” “ ဟုတ်ကဲ့ မာမီ ”မိုးသန္တာမြင့်၏ မျက်နှာလေး ဝင်းပသွားတော့သည်။ အိမ်ရှေ့မှ ကားရပ်သံကြားလိုက်ရကတည်းက သမီးဖြစ်သူ မိုးသန္တာမြင့် ပြန်လာပြီဆိုတာ သိလိုက်ရသည့်နည်းတူ သမီး၏ချစ်သူ အောင်ကိုမင်းဆိုသော ကောင်လေးလည်း ပါလာပြီဆိုတာ အတတ်သိလိုက်သည်။
ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူတစ်ယောက် အပေါ်ထပ်ရှိ စာကြည့်ခန်းထဲတွင် ရောက်နေသည်။ အောက်ထပ်သို့ ဆင်းမည်ပြုပြီးမှ မဆင်းတော့ဘဲ နေလိုက်သည်။ သမီးတွင် သော့အပိုရှိသည်။ ဖွင့်၍ သူတို့ဝင်လာကြလိမ့်မည်။ မကြာလိုက် သမီးဖြစ်သူ မိုးသန္တာမြင့် သူမရှေ့သို့ ရောက်လာသည်။ “ မာမီ… သူပါလာပြီ… အောက်ထပ်ဧည့်ခန်းထဲမှာ ထိုင်ခိုင်းထားတယ်…” “ ဒီကိုသာခေါ်ခဲ့တော့ သမီး…” “ ဟုတ်ကဲ့ ” မိုးသန္တာမြင့် ထွက်သွားပြီး ခဏကြာ အခန်းဝသို့ လူရိပ်ကျလာသဖြင့် ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ “ ဟင်… ” ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ သူ၏ ဦးခေါင်းတစ်ခုလုံး ခြားရဟတ်လို လည်ပတ်သွားရသည်။ သမီးနှင့် အတူပါလာသော ကောင်လေးမှာ ဇော်ဇော်မှ ဇော်ဇော်အစစ်။ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူကို တွေ့လိုက်ရသော အောင်ကိုမင်းကလည်း ခြေလှမ်းတုံ့၍ ရပ်သွားသည်။ သူတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ကြောင်၍ ကြည့်နေမိသည်။
“ လာကြလေကွယ်… ” ပျက်နေသော မျက်နှာကိုပြင် အသံကိုထိန်းပြီး ပြောလိုက်သည်။ စားပွဲရှေ့မှ ကုလားထိုင်တွင်ဝင်၍ ထိုင်လိုက်ကြသည်။ အောင်ကိုမင်း ခေါင်းကိုငုံ့ထားသည်။ “ သမီး… မာမီ သူနဲ့ နှစ်ယောက်တည်း စကားပြောချင်တယ်..။ သမီး အောက်ထပ်မှာ ခဏဆင်းနေ..။ မာမီ ဘဲလ်နဲ့ ခေါ်လိုက်မှ တက်လာခဲ့…” မိုးသန္တာမြင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြ၍ ထွက်သွားသည်။ လှေခါးကို ဆင်းသွားသော ခြေသံကြားလိုက်တော့မှ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ ထိုင်ရာမှထကာ စာကြည့်ခန်းတံခါးကို အတွင်းမှ လော့ချပြီး ပိတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ခေါင်းငုံ့၍ ထိုင်နေသော အောင်ကိုမင်း၏ ဘေးသို့ရပ်လိုက်သည်။ “ ဇော်ဇော် ” သူမအသံက တုန်ခိုက်နေသည်။ လက်တစ်ဖက်က ကောင်လေး၏ ပုခုံးကို ဖက်လိုက်သည်။ သူမအား အောင်ကိုမင်း မော့ကြည့်လာတော့ နဖူးကိုငုံ့၍ နမ်းလိုက်သည်။
“ ဇော်ကို.. မမမျှော်နေတာ ကြာပြီကွယ်… ” “ ကျွန်…ကျွန်တော်နဲ့ မိုးတို့ရဲ့ ချစ်ခြင်းကို….” ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ၏ လက်က ကောင်လေး၏ ပါးစပ်ကို လှမ်းပိတ်လိုက်သည်။ “ စိတ်ချပါ…ဇော်ရယ်.. မမ မကန့်ကွက်ပါဘူး..။ ဒါပေမဲ့ ဇော်က မမကိုလည်း အလှည့်ပေးပေ့ါ… ” ထိုင်နေသော အောင်ကိုမင်းက သူ၏ဘေးတွင် ရပ်နေသော ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ၏ခါးကို ဖက်လိုက်သည်။ “ ထ.. ဇော်… မမ မနေနိုင်တော့ဘူး…။ တစ်ချီလောက် မြန်မြန်လေး လုပ်စမ်းကွယ်….” နောက်သို့လှည့်၍ အောင်ကိုမင်းကို ကျောပေးကာ ထဘီကိုခါးအထိ မလိုက်ပြီး ကုလားထိုင်ပေါ်သို့ လက်ထောက်ကာ ကုန်းလိုက်၏။ ပြူးထွက်လာသော စောက်ပတ်ကြီးက အရည်ကြည်လေးတွေပင် စိမ့်၍ထွက်နေပြီ။ ခံဖူးသောသူကိုတွေ့၍ ခံချင်စိတ်ဖြင့် စိတ်ထလာရသလို လိုးခဲ့ဖူးသောသူကို တွေ့ရ၍ စိတ်ထလာရသော အောင်ကိုမင်း၏ လီးကလည်း စောစောထဲက တောင်နေချေပြီ။သူမ၏ နောက်သို့ ပုဆိုးကိုချွတ်ကာ တိုးကပ်လိုက်ပြီး လီးကို အရည်ကြည်တို့ ခိုနေရာ စောက်ပတ်သို့တေ့၍ သူမ၏ ပုခုံးကို လှမ်းဆွဲကာ တစ်ချက်တည်း ဆောင့်သွင်းလိုက်လေတော့သည်။…ပြီးပါပြီ
Zawgyi
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ရွိ ကြန္ဒိုမီနီယံ အေဆာက္အအုံႀကီးတစ္ခု။ ထိုအေဆာက္အဦးႀကီး၏ ၁၀ လႊာတြင္ ေခတ္မွီ ေနာက္ဆုံးေပၚ ကရိယာမ်ားျဖင့္ လွပခမ္းနားေသာ အလွျပင္ဆိုင္ႀကီးတစ္ခု တည္ရွိေနသည္။ အလွျပင္ဆိုင္က အမ်ိဳးသမီးမ်ားသီးသန႔္ဟု ဆိုေသာ္လည္း အလွျပင္ေပးသူမ်ားက အသက္ ၂၀ ေက်ာ္သာရွိေသးေသာ ေကာင္ေလးမ်ား ျဖစ္ေနသည္။ အလွျပင္ဆိုင္ဟု ဆိုေသာ္ျငားလည္း အလွျပဳျပင္ေပးသူမ်ားမွာ အလွျပင္ဆိုင္ အမ်ားစုတြင္ ေတြ႕ရေသာ မိန္းမစိတ္ေပါက္ေနေသာ ေကာင္ေလးမ်ား မဟုတ္ပါ။ ေယာက္်ားစစ္စစ္ က်ားျဖစ္ၿပီး ဝတ္တာစားတာကအစ ေယာက္်ားပီသေသာ သူမ်ားျဖစ္သည္။ အားလုံး ေတာင့္ေတာင့္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ေလးေတြ ခ်ည္းျဖစ္သည္။
အလွျပင္ထိုင္ခုံက ၇ ခုံရွိၿပီး ေကာင္ေလးေတြက အားလုံး စုစုေပါင္း ၁၀ ေယာက္ျဖစ္သည္။ အလွျပင္ခန္းကို သီးျခား မွန္လုံခန္းျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားၿပီး ထိုအခန္းထဲတြင္ ဆိုဖာေနာက္မွီ ထိုင္ခုံရွည္ ၃ ခုံကို နံရံတြင္ကပ္၍ စီတန္းခ်ထားၿပီး အလွျပင္ဆရာ ေကာင္ေလးမ်ား ထိုင္ေနၾကသည္။ ဂ်ာနယ္ဖတ္သူကဖတ္၊ mp 4 နားေထာင္သူက နားေထာင္၊ မွန္ေရွ႕တြင္ေခါင္းဖီးသူက ဖီး၊ စကားေျပာသူက ေျပာႏွင့္ ရွိေသာ္လည္း က်ယ္ေလာင္ဆူညံျခင္းမရွိပဲ တိတ္ဆိတ္ ေအးခ်မ္းလွသည္။
ထိုအလွျပင္ခန္း၏ အျပင္ဖက္တြင္ေတာ့ တန္ဖိုးႀကီးလွေသာ ဆိုဖာဆက္တီ ၂ စုံျဖင့္ ဧည့္ခန္းကို ဖြဲ႕စည္းထားသည္။ ထိုဧည့္ခန္းႏွင့္ အလွျပင္ခန္းအၾကား အလွျပင္ခန္းသို႔ ဝင္ေပါက္နားတြင္ေတာ့ ေကာင္တာပုံ စားပြဲတစ္ခုျဖင့္ အသက္ ၃၀ ခန႔္အ႐ြယ္ ေတာင့္ေတာင့္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ေခ်ာေမာလွပေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးက ထိုင္ေနေလ၏။ ေန႔လည္ဘက္မို႔လားမသိ လူကရွင္းေနေလသည္။
ဧည့္ခန္းဆိုဖာဆက္တီတြင္ ဧည့္သည္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ထိုင္ေနသည္။ အသက္က ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္ အသားျဖဴျဖဴႏွင့္ ထိုင္ေနတာေတာင္ သူမ၏ကိုယ္လုံး အလွက ေပၚလြင္လွသည္။ ထိုဧည့္သည္ အမ်ိဳးသမီးသည္ လက္ထဲမွ အမ်ိဳးသမီး မဂၢဇင္းကိုဖတ္ရင္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ အလွျပင္ခန္းဖက္ကို လွမ္း၍ၾကည့္သည္။ အလွျပင္ခန္းထဲတြင္ေတာ့ တစ္ေယာက္မွ အလွျပင္ေနျခင္း မရွိပါ။ သို႔ေသာ္ျငားလည္း လွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးက တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ေနပုံရသည္။ သူမ၏ေရွ႕တြင္ စားပြဲေပၚ၌ အခ်ိဳရည္ သံဗူးတစ္ဘူးႏွင့္ ဖန္ခြက္တစ္ခြက္ရွိသည္။ ဖန္ခြက္ထဲမွ အခ်ိဳရည္က ဖင္ကပ္မွ်သာ က်န္ေတာ့သည္။ အမ်ိဳးသမီးသည္ လက္ထဲမွ မဂၢဇင္းစာအုပ္ကို စာပြဲေပၚသို႔ တင္လိုက္ၿပီး အလွျပင္မွန္ခန္း ဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
“ အင္း… တစ္နာရီေတာင္ ေက်ာ္လာၿပီ ” တိုးတိုးေလး ၿငီးလိုက္ၿပီး သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။ ၿပီးမွ မ်က္ႏွာက ၿပဳံးေယာင္သန္းသြားၿပီး ေရွ႕စားပြဲေပၚမွ စာအုပ္ကို လွမ္းယူလိုက္သည္။ မၾကာလိုက္ပါေခ်။ စကားေျပာသံၾကား၍ အမ်ိဳးသမီးသည္ စာအုပ္မွမ်က္ႏွာလႊဲကာ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ အသက္ ၄၀ ခန႔္ ခပ္ဝဝ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ အလွျပင္မွန္လုံခန္း၏ အတြင္းဖက္ရွိ တံခါးမွ ဝင္လာ၍ အလွျပင္ခန္းကို ျဖတ္ေလွ်ာက္လာသည္ကို ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသည္။ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ထိုင္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးသည္ လက္ထဲမွ စာအုပ္ကို ခ်လိုက္သည္။ အလွျပင္ခန္းကို ျဖတ္ေလွ်ာက္လာေသာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးသည္ အလွျပင္ခန္းဝင္ေပါက္သို႔ ေရာက္လာေသာအခါ ေကာင္တာတြင္ ထိုင္ေနေသာ ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ အမ်ိဳးသမီးက မတ္တတ္ထ၍ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
“ အဆင္ေျပရဲ႕လား…မမ ” “ ေျပပါတယ္ ညီမရယ္…။ ဒါေၾကာင့္လည္း ညီမတို႔ဆီကို မမက တစ္ပတ္တစ္ေခါက္ေတာ့ ေရာက္ေအာင္ လာတာေပါ့” ေျပာလိုက္ရင္း ေလွ်ာက္လာေသာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးသည္ ေစာင့္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီး၏ေဘး ဆိုဖာေပၚတြင္ ဝင္၍ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ “ လူကို ႏုံးသြားတာပဲ… ဟင္း ဟင္း ဟင္း ” “ မမစန္းကလည္း ” “ ဟုတ္တယ္… မခ်ိဳရ…၊ ေကာင္ေလးေတြက ဝန္ေဆာင္မႈ တအားေကာင္းတာ…၊ ညီမလည္း ဝင္လိုက္ပါလား” “ ဟာ… မမစန္းကလည္း ” ေစာေစာက ထိုင္ေစာင့္ေနေသာ မခ်ိဳဆိုသည့္ အမ်ိဳးသမီး မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး ရဲသြားေလသည္။ ေကာင္တာမွ အမ်ိဳးသမီးက အေအးအခ်ိဳရည္ သံဗူးႏွင့္ ဖန္ခြက္ကို လင္ဗန္းျဖင့္တင္၍ကိုင္ကာ အနားေရာက္လာသည္။
“ ကဲ… မခ်ိဳ … မူလက်ီ လုပ္မေနနဲ႔… ထ ထ…၊ ဒီေရာက္မွေတာ့ တစ္ခါေလာက္ ဝင္ၾကည့္လိုက္စမ္းပါေအ..” “ အဲဒီ မမစန္းကလည္း… ” “ ဘာလဲ… ဒီက အစ္မေလးလည္း ဝင္ဦးမလို႔လား… လာေလ…” ေကာင္တာမွ အမ်ိဳးသမီးက အေအးဗန္းကို စားပြဲေပၚသို႔ တင္လိုက္ၿပီး မခ်ိဳဆိုေသာ အမ်ိဳးသမီး၏လက္ကို လွမ္း၍ ကိုင္လိုက္သည္။ “ ကဲပါ… ထပါေအ… မခ်ိဳကလည္း… ေရာက္မွေတာ့ မထူးပါဘူး ” မမစန္းဆိုေသာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးကလည္း မခ်ိဳဆိုေသာ အမ်ိဳးသမီး၏ လက္တစ္ဖက္ကို ကိုင္ကာ ဆြဲထူလိုက္သည္။ “ အာ… မမစန္းကလည္းကြာ…လုပ္ၿပီ.. ” မခ်ိဳ ရွက္ကိုရွက္ကန္းျဖင့္ ထ၍ မတ္တပ္ထရပ္ လိုက္သည္။
“ ကဲ… ညီမေရ… ဒီက မခ်ိဳကိုလည္း မမလိုပဲ သေဘာထားၿပီး အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္ပါကြာ ” မမစန္းဆိုေသာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ေျပာလည္းေျပာ စလင္းဘတ္ထဲမွ ေငြတစ္ေသာင္းငါးေထာင္ကိုလည္း ထုတ္ယူ၍ ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ မမစန္းက ေျပာလိုက္ေသးသည္။ “ စက္ရွင္ပဲေနာ္ ” “ဟုတ္ကဲ့… မမ” ေကာင္တာမွ အမ်ိဳးသမီး ေခၚရာေနာက္သို႔ မခ်ိဳ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖင့္ ပါသြားသည္။ မမစန္းဆိုေသာ အမ်ိဳးသမီးႀကီး၏ အမည္က ေဒၚစန္းစန္းႏြယ္ျမင့္ ျဖစ္သည္။ မခ်ိဳဆိုေသာ အမ်ိဳးသမီး၏ အမည္က ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူ ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက ေငြေၾကးသုံျဖဳန္းႏိုင္ေသာ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ ျဖစ္ၾကသည္။ မမစန္းက အသက္ ၄၂ ႏွစ္ ရွိၿပီျဖစ္ၿပီး ခင္ပြန္းသည္က ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၿပီျဖစ္ကာ မုဆိုးမျဖစ္သည္။ မခ်ိဳက အသက္ ၃၈ ႏွစ္ရွိၿပီ ျဖစ္ၿပီး ခင္ပြန္းသည္ျဖစ္သူက အေမရိကားတြင္ သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ေနသည္မွာ ၃ ႏွစ္ခန႔္ ရွိၿပီျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ ႏွစ္ဦးစလုံး လိုအပ္ခ်က္ တူညီေနသူေတြျဖစ္သည္။
မမစန္းက ဒီေနရာကို မၾကာခဏ လာတတ္ၿပီး မခ်ိဳကို ေရာက္ဖူးေအာင္ လိုက္ခဲ့ပါလားဟု ေခၚခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေကာင္တာမွ အမ်ိဳးသမီး လက္ဆြဲေခၚေဆာင္ရာသို႔ လိုက္ပါလာေသာ မခ်ိဳသည္ အလွျပင္ခန္းအတြင္း ျဖတ္ေလွ်ာက္လာၿပီး တဖက္ရွိ အလွျပင္ခန္းတံခါးေပါက္ အနီးသို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ ထိုေနရာတြင္ ဆိုဖာထိုင္ခုံရွည္ ႏွစ္ခုျဖင့္ ေကာင္ေလးေတြ ထိုင္ေနၾကသည္။ ထိုေနရာသို႔အေရာက္ ေကာင္တာမွ အမ်ိဳးသမီးက ရပ္၍ မခ်ိဳလည္း ရပ္လိုက္သည္။ “ ကဲ… မမ… ဒီမွာအားလုံး ၈ ေယာက္ရွိတယ္…။ မမ အႀကိဳက္ ေ႐ြးေပေတာ့.. ” ရဲကနဲျဖစ္သြားေသာ မ်က္ႏွာေလးျဖင့္ မခ်ိဳက ေကာင္ေလးေတြကို ၾကည့္သည္။ အားလုံး ကိုယ္လုံးေတာင့္ေတာင့္ႏွင့္ ႐ုပ္ေခ်ာေခ်ာေလးေတြ။ အားလုံး၏ သန္စြမ္းမႈကလည္း အတူတူေလာက္ပင္ ျဖစ္ႏိုင္၍ မခ်ိဳ ဘယ္သူ႔ကို ေ႐ြးရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနသည္။
“ ဒီဖက္က ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ တစ္ပတ္မွ တစ္ခါပဲလာတဲ့ အခ်ိန္ပိုင္းေတြေလ…။ ဟိုဖက္က ၆ ေယာက္ကေတာ့ ဒီက ပင္တိုင္ေတြေပါ့ ” မခ်ိဳ တခါတေလမွ လာသည္ဆိုေသာ ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ မခ်ိဳ၏စိတ္ထဲတြင္ ပင္တိုင္ ၆ ေယာက္က ေနာင္လည္း အခ်ိန္မေ႐ြးေတြ႕ႏိုင္သည္။ တခါတေလမွလာေသာ ႏွစ္ေယာက္က ႀကဳံေတြ႕ရခဲ၍ ထိုႏွစ္ေယာက္ထဲမွ ေ႐ြးရန္ ႀကံစည္လိုက္သည္။ တစ္ေယာက္က အသားလတ္လတ္၊ တစ္ေယာက္က အသားျဖဴျဖဴ၊ ႏွစ္ေယာက္စလုံး လုံးတူေဒါက္တူမို႔ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူ၏ မ်က္လုံးက ထိုေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္၏ ေျခမမ်ားဆီသို႔ ေရာက္သြားသည္။
“ သူနဲ႔ပဲသြားမယ္ ” အသားလတ္လတ္ေကာင္ေလးက မခ်ိဳကို ၿပဳံး၍ၾကည့္ရင္း မတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္။ “ ကာစတန္မာ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔က အဓိကေနာ္ ” “ ဟုတ္ကဲ့ မမ ” ေကာင္တာမွ အမ်ိဳးသမီး၏ သတိေပးစကားကို ေကာင္ေလးက ေခါင္းညိတ္၍ တုန႔္ျပန္လိုက္သည္။ ေကာင္တာမွ အမ်ိဳးသမီးက နံရံအေပၚဖက္တြင္ ကပ္ထားေသာ မွန္ဘီ႐ိုေလး၏ တံခါးကို လွမ္း၍ ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ နံပါတ္ျပား ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ေသာ့တစ္ေခ်ာင္းကို ျဖဳတ္ကာ ေကာင္ေလးလက္ထဲသို႔ ထည့္ေပးလိုက္သည္။
“ အခန္း ၇ ကို သြားေတာ့ ” ေကာင္ေလးက ေရွ႕က၊ မခ်ိဳက ေနာက္က၊ အလွျပင္ဆိုင္ မွန္လုံခန္း၏ ေနာက္ဖက္တံခါးမွေန၍ အထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့သည္။ ေကာင္တာမွ အမ်ိဳးသမီးကေတာ့ ေနခဲ့သည္။ အထဲတြင္ တည္းခိုခန္းမ်ားကဲ့သို႔ နံပါတ္တပ္ထားေသာ အခန္းမ်ား အစီအရီ ရွိေနသည္။ နံပါတ္ ၇ တပ္ထားေသာ အခန္းကို ေကာင္ေလးက ေသာ့ဖြင့္လိုက္သည္။ “ ဝင္ေလ…မမ ” မခ်ိဳက ေရွ႕က၊ ေကာင္ေလးက ေနာက္မွ အခန္းထဲသို႔ဝင္လိုက္ၿပီး ေကာင္ေလးက အခန္းတံခါးကို ေသာ့ခတ္၍ ပိတ္လိုက္သည္။ အခန္းက ၁၅ ေပ ပတ္လည္ေလာက္ ရွိမည္ထင္သည္။ အလယ္တြင္ တစ္ေယာက္အိပ္လည္းမက ႏွစ္ေယာက္အိပ္လည္း မက်ေသာ ဇက ကုတင္တစ္လုံးေပၚတြင္ ေမြ႕ယာထူႀကီးတစ္လုံးႏွင့္ အိပ္ယာကို ခမ္းခမ္းနားနား ျပင္ဆင္ထားသည္။ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူက ကုတင္ေစာင္းတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ေကာင္ေလးက သူ႔အက်ႌကိုခြၽတ္၍ နံရံမွခ်ိတ္တြင္ ခ်ိတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ မခ်ိဳေဘး ကုတင္ေစာင္းတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
အခန္းထဲေရာက္ကတည္းက ေကာင္ေလးကို ေငး၍ၾကည့္ေနေသာ မခ်ိဳက ေကာင္ေလးကိုဖက္၍ ပါးႏွစ္ဖက္ကို အားရပါးရ နမ္းလိုက္သည္။ ေကာင္ေလးက လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ မခ်ိဳ၏ခါးကို ဖက္ထားရင္း တင္သားတစ္ဖက္ကို ဆုပ္နယ္ေပးေနသည္။ “ မင္းနာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲ ” “ ေဇာ္ေဇာ္ လို႔ပဲ ေခၚပါ မမ ” “ အင္းေလ နာမည္ရင္းကိုေတာ့ ဘယ္ေျပာပါ့မလဲ…။ မမနာမည္က နာမည္အမွန္ေနာ္… မခ်ိဳလို႔ေခၚတယ္ ” “ ဟုတ္ကဲ့… မမ…။ ကြၽန္ေတာ္ အဝတ္ေတြ ခြၽတ္ေပးမယ္ေနာ္… ” “ ေဇာ့္…သေဘာပဲ… ” ေဇာ္ေဇာ္က မခ်ိဳကို အားျဖင့္ညႇစ္၍ ဖက္ကာ ပါးႏွစ္ဖက္ကို နမ္းလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ မခ်ိဳ၏အက်ႌကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ခြၽတ္ေပးရင္း ထြက္ေပၚလာေသာ အသားစိုင္ေလးမ်ား ပခုံးသားေလးေတြကအစ ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ ဖိ၍ဖိ၍ စုပ္ကာ နမ္းေပးသည္။ နမ္းရင္း ခြၽတ္ရင္းျဖင့္ ေနာက္ဆုံး ေအာက္ခံဘရာစီယာပါ ကြၽတ္သြားေသာ အခါတြင္ေတာ့ လုံးဝန္းေသာ ႏို႔အုံႏွစ္လုံးက အိတြဲတြဲေလး ထြက္ေပၚလာသည္။ ႏို႔အုံသားေလးေတြကို ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ ဖိလိုက္ ညႇပ္လိုက္ စုပ္လိုက္ျဖင့္ နမ္းေပးရင္း ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို စို႔ေပးလိုက္သည္။ ထိုသို႔ ႏို႔သီးေလးေတြကို စုပ္ေပးေနေသာ အခ်ိန္တြင္ ႏို႔အုံကိုလည္း လက္ျဖင့္ အသာဆုပ္ကိုင္ၿပီး ေခ်ေပးေနသည္။
မခ်ိဳ ရင္ကိုေကာ့ၿပီး မ်က္ႏွာကိုေမာ့ကာ မ်က္လုံးေတြက စင္းၿပီး မွိတ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ သူမ၏ လက္တစ္ဖက္ကလည္း ေဇာ္ေဇာ္၏ လည္ပင္းကိုဖက္ကာ သူမ၏ ရင္ဘတ္ေတြကို အတင္းကပ္၍ ေပးေနသည္။ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို ေစ့ငွေအာင္ စို႔ေပးၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေဇာ္ေဇာ္က မခ်ိဳ၏ခါးကိုေပြ႕ကာ ပက္လက္လွန္ေပးရင္း အနည္းငယ္မွ် စူထြက္စျပဳေနၿပီျဖစ္ေသာ ဗိုက္သားမ်ားကို နမ္းရင္း ထဘီကိုေအာက္သို႔ ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။ ထဘီက ခ်က္ေအာက္ေရာက္သြားေတာ့ ေအာက္ခံ ေဘာင္းဘီႀကိဳးက ေပၚလာသည္။ ေဇာ္ေဇာ္က ထဘီကို ေခ်ဖ်ားဘက္မွေန၍ ကြင္းလုံးခြၽတ္ပစ္လိုက္ၿပီး မခ်ိဳ၏ ႀကိဳးတပ္ခြေထာက္ပါ ေဘာင္းဘီကိုပါ ခြၽတ္ပစ္လိုက္၏။ အဝတ္ေတြ အားလုံး ကြၽတ္သြားေသာအခါ အေမႊးထူထူျဖင့္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက ခုံးခုံးႀကီး ထြက္ေပၚလာေလ သည္။ ဆီးခုံမွ အေမႊးစပ္ေလးမ်ားအထိ ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ ဖိကပ္နမ္းစုပ္ၿပီး ေပါင္လုံးႀကီးေတြကိုပါ နမ္းသည္။ လက္တစ္ဖက္က ေစာက္ဖုတ္ႀကီးေပၚအုပ္၍ အေမႊးေတြကို ထိုးဖြရင္း ဖြဖြေလး ပြတ္ေပးေနသည္။ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ႏွစ္ခုၾကားမွ ေစာက္ရည္ၾကည္ကေလးမ်ား စိမ့္ၿပီး ထြက္ေပၚလာတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
“ မမ… ကြၽန္ေတာ္ မႈတ္ေပးရမလား… ” “ အင္း ” “ မုန႔္ဖိုးေပးရမယ္ေနာ္ ” “ ေပးမွာေပါ့… ၿပီးေအာင္ေတာ့ မမႈတ္နဲ႔ေနာ္ ” “ ဟုတ္ကဲ့ပါ ” ေဇာ္ေဇာ္က မခ်ိဳ၏ ေပါင္ႏွစ္လုံးကို ကား၍ ေထာင္ကာ ေပါင္ၾကားသို႔ မ်က္ႏွာအပ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ လွ်ာကို အျပားလိုက္ထုတ္၍ ေစာက္ပတ္ ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုကို ေအာက္မွေန၍ အေပၚသို႔ ပင့္ကာ သုံးေလးႀကိမ္မွ် ယက္တင္လိုက္သည္။ “ အ… အ… ဟင္း… ေဇာ္ေဇာ္ရယ္… ေမာင္ေလးရယ္ … ” မခ်ိဳ အသံထြက္ေအာင္ပင္ ၿငီးလိုက္ရသည္။ ျပဴးထြက္ေနေသာ ေစာက္စိက လွ်ာျဖင့္ ဒ႐ြတ္တိုက္ ပြတ္တိုက္သည့္ ဒဏ္ကို မခံႏိုင္ေပ။ ေဇာ္ေဇာ္က ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုကို လက္မႏွစ္ဘက္ျဖင့္ အသာဖိၿဖဲလိုက္သည္။ အမွန္က ေစာက္စိကို ဆက္၍ စုပ္ေပးရန္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဒါက မႈတ္တာႏွင့္ ၿပီးခ်င္သူမ်ား အတြက္သာ ျဖစ္သည္။ အခု မမက ၿပီးေအာင္ မလုပ္ေပးရန္ မွာထားသည္ကို သတိရေသာေၾကာင့္ ေစာက္စိကို ဆက္မစုပ္ေပးေတာ့ပဲ ၿဖဲထား၍ ၿပဲေနေသာ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ႏွစ္ခုၾကားသို႔ လွ်ာကိုထိုးသြင္းကာ ပတ္လည္လွည့္ ယက္ေပးလိုက္သည္။ လွ်ာကို နက္သထက္နက္ေအာင္ အထဲသို႔ ထိုးသြင္းျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ ေစာက္ပတ္တြင္းဝ အတြင္းနားေလးကို သာ ယက္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။
အံႀကိတ္၍ ဝမ္းေခါင္းသံျဖင့္ တအင္းအင္း ၿငီးရင္း မခ်ိဳ၏ ေပါင္ႀကီးေတြက ေပါင္ၾကားမွ ေဇာ္ေဇာ္၏ေခါင္းကို ညႇပ္လိုက္ခြာလိုက္ ျဖစ္ေနသည္။ တခဏအတြင္းမွာပင္ ေစာက္ပတ္ထဲမွ တေျဖးေျဖး စိမ့္ထြက္လာေသာ အရည္ၾကည္မ်ားမွာ ပ်စ္လာသည္ကို လွ်ာဖ်ားမွတဆင့္ သိရွိလိုက္ရသည္။ ေဇာ္ေဇာ္က ေစာက္ေခါင္းထဲမွ လွ်ာကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ႏွစ္ခုကို ခပ္ဖြဖြေလး ယက္ေပးကာ သူ၏ေခါင္းကို ႂကြလိုက္သည္။ “ အင္းဟင္းဟင္း… ေမာင္ေလးရယ္… ေမာလိုက္တာကြယ္ ” “ နားဦးမလား…မမ ” “ ခဏနားပါရေစဦး ေမာင္ေလးရယ္…။ ႏိုမို႔ဆို ထည့္လည္းထည့္ ၿပီးလည္းၿပီး ျဖစ္သြားမွာ စိုးလို႔ပါ … ေနာ္ ” ေဇာ္ေဇာ္ ကုတင္ေပၚမွဆင္းကာ အခန္းေထာင့္ရွိ ေရခဲေသတၱာေလးထဲမွ ေရသန႔္ဘူးကို ေဖာက္၍ ဖန္ခြက္ထဲ ထည့္ကာ ယူလာေပးသည္။
“ မမ…ေသာက္လိုက္ပါဦး ” “ အင္း… မင္းလည္း ေသာက္ဦးေလ ” ေဇာ္ေဇာ္ဆိုေသာ ေကာင္ေလးက ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ မခ်ိဳက ေရေသာက္ၿပီးေတာ့ ဖန္ခြက္ကို ျပန္ယူသြားၿပီး သူလည္း ဖန္ခြက္တစ္ဝက္ေလာက္ ေရထည့္ေသာက္သည္။ အဝတ္အစားကင္းမဲ့၍ ဝတ္လစ္စလစ္ ျဖစ္ေနသူက ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူ။ သူမ၏ ျဖဴေဖြး ေတာင့္တင္းလွပသည့္ ခႏၶာကိုယ္အား ေဇာ္ေဇာ့္မ်က္လုံးမ်ားက သာမန္ အၾကည့္ျဖင့္သာ ၾကည့္ေသာ္လည္း မခ်ိဳကမူ ယခုအခ်ိန္အထိ ပုဆိုးဝတ္ထားဆဲျဖစ္ေသာ ေဇာ္ေဇာ္ဆိုေသာ ေကာင္ေလးကို မျပတ္ၾကည့္ေနမိသည္။ “ မမ…လုပ္ရေတာ့မလား… ” “ အင္းေလ ” “ မမက ဘယ္လိုပုံစံမ်ိဳးကို အႀကိဳက္ဆုံးလဲ… ” “ ေနဦး… မင္းဟာကို ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္ ” ေဇာ္ေဇာ္က ခါးမွပုဆိုးကို ခြၽတ္၍ ကုတင္ေျခရင္းဖက္ရွိ ကုတင္တိုင္ေပၚသို႔ ပစ္တင္လိုက္သည္။ ႐ုတ္တရက္ ေပၚထြက္လာေသာ လီးႀကီးက အ႐ြယ္ႏွင့္ေတာင္ မမွ်ဟု ေျပာရမေလာက္ပင္ ျဖစ္သည္။ အရွည္က ၆ လက္မေအာက္ က်မည့္ပုံမရွိေပ။ လုံးပတ္က လက္တစ္ကိုင္ ျပည့္ျပည့္ခန႔္။ လီးႀကီးက ေတာင္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း သိပ္ၿပီးေတာ့ မာေသးပုံမရ။
“ မမ… ကိုင္ခ်င္ရင္ ကိုင္ေလ ” ေဇာ္ေဇာ္က ေျပာရင္း ကုတင္ေဘးသို႔ ကပ္ေပးသည္။ မခ်ိဳလည္း အိပ္ယာေပၚ ပက္လက္အေနအထားမွ ေဇာ္ေဇာ္ရွိရာဘက္သို႔ ေစာင္းၿပီး လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ လီးႀကီးကို လွမ္းဆုပ္လိုက္ေလသည္။ လီး၏ေႏြးေထြးေသာ အပူေငြ႕က သူမလက္ဖဝါးသို႔ စီးဝင္သြားခိုက္ ေစာက္ပတ္ဝမွ စစ္ကနဲ ခံစားလိုက္ရသျဖင့္ မခ်ိဳ ေပါင္ႏွစ္လုံးကို လိမ္ထားလိုက္ရေလသည္။ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ဂြင္းတိုက္ေပးေနရာမွ လီးက စံခ်ိန္တင္ေအာင္ မာတင္းလာၿပီး အေၾကာႀကီးေတြက အၿပိဳင္းၿပိဳင္း ခုံး၍ထလာသည္။ “ လာ… ေမာင္ေလးရယ္… မမကို ဒီကုတင္ေစာင္းမွာပဲ လုပ္ေပးပါ ” မခ်ိဳက လီးကိုကိုင္ရင္း စိတ္မထိန္းႏိုင္၍ အလုပ္စရန္ ေျပာလိုက္ၿပီး လီးကိုလက္မွ လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ခႏၶာကိုယ္အား ကုတင္ေပၚ ကန႔္လန႔္ျဖတ္အိပ္ရင္း တင္သားႀကီးမ်ားကို ကုတင္ေစာင္းတြင္တင္ကာ ေပါင္ကား၍ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကုတင္ေအာက္သို႔ ခ်လိုက္၏။ ေဇာ္ေဇာ္က သူမေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားသို႔ ဝင္ရပ္လိုက္ရင္း ေစာေစာက ေရေသာက္စဥ္ နံရံတြင္ခ်ိတ္ထားေသာ အက်ႌအိတ္ထဲမွ ယူလာပုံရေသာ ကြန္ဒုံးကိုေဖာက္၍ လီးတြင္ စြပ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေရွ႕သို႔ တိုးကပ္လိုက္ၿပီး လီးတန္တစ္ခုလုံးကို မခ်ိဳ၏ အေမႊးထူထူျဖင့္ ခုံးထေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးေပၚသို႔ အလ်ားလိုက္တင္ကာ ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ျဖင့္ အေမႊးေတြၾကား ထိုးသြင္း ပြတ္ေပးလိုက္သည္။
“ ဟင္း…ဟင္း…ဟင္း…ယားတယ္…ဟင္း… ” ေစာက္ဖုတ္အုံေပၚမွ လီးတန္ႀကီးကို ေလွ်ာကနဲ ေနာက္သို႔ဆုတ္လိုက္ၿပီး ေစာက္ေစ့ျပဴးျပဴးႀကီးကို လီးထိပ္ျဖင့္ ႏွစ္ခ်က္မွ်ထိုးကာ ေစာက္ေစ့ေပၚသို႔ လီးထိပ္ဖ်ားကိုတင္၍ ပြတ္သပ္ထိုးဆြေနသည္။ တဟင္းဟင္း ၿငီးျငဴျမည္တမ္းရင္း မခ်ိဳတစ္ေယာက္ ဖင္ႀကီးေတြ ေကာ့ေကာ့တက္လာသည္။ လီးထိပ္ကို ေစာက္ေစ့ေအာက္သို႔ ဆြဲခ်လိုက္ၿပီး ေစာက္ေခါင္းဝသို႔ ေတ့ကာ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဖိ၍ ညင္ညင္သာသာ ဆက္တိုက္သြင္းလိုက္သည္။ မခ်ိဳ၏ ေမးဖ်ားေလး ေမာ့တက္သြားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာမွာ ဟ၍သြားသည္။ အလိုးမခံရသည္မွာ ၃ ႏွစ္ၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူမေစာက္ေခါင္းက ေစးကပ္က်ဥ္းေျမာင္းေနသည္။ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲသို႔ လီးႀကီးက တျဖည္းျဖည္း ထိုးခြဲဝင္ေရာက္လာေသာအခါ လီးကိုငံ့လင့္ေနသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ေစာက္ပတ္အတြင္းသား ႂကြက္သားမွ်င္မ်ားက အလုအယက္ ဝိုင္းဝန္းဆြဲယူၾကသည္။ အရည္ၾကည္မ်ားကလည္း ဆက္တိုက္ စိမ့္ထြက္လာၾကသည္။
အလိုလိုေနရင္း မခ်ိဳ ေမာေနေလသည္။ ေဇာ္ေဇာ္က လီးကို တဝက္သာသာေလာက္သာ ထုတ္၍ ေလးငါးႀကိမ္မွ် ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ေဆာင့္လိုးၿပီးမွ ႏို႔တစ္ဖက္ကို လက္ျဖင့္လွမ္း၍ နယ္ရင္း လီးကို တဆုံးတဆုံး ထုတ္၍ ေဆာင့္လိုးေပးလိုက္သည္။ မ်က္လုံးႏွစ္လုံးကို အတင္းမွိတ္ရင္း မခ်ိဳ၏ ဦးေခါင္းမွာ ရမ္းခါေနသည္။ ေဇာ္ေဇာ္ လိုးတာက ပညာသားပါသည္။ လီးကို ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ သမား႐ိုးက် ပုံမွန္အတိုင္း လိုးသြင္းေနျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ ခါးကိုအသုံးခ်ကာ လီးကို ေဘးဘယ္ညာ ေစာင္း၍တမ်ိဳး အေပၚသို႔ေကာ့၍တဖုံ ေအာက္သို႔စိုက္၍တခါ ေလးဘက္ေလးတန္ ျပည့္စုံေအာင္ တဆုံးတဆုံးထုတ္၍ ခပ္နာနာ ေဆာင့္လိုးေပးေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူမွာ ရင္ဘတ္ေကာ့တက္လာလိုက္ ကုတင္ေစာင္းမွ ဖင္ႀကီးေတြ ႂကြတက္လာလိုက္ျဖင့္ တကိုယ္လုံး ေယာက္ယက္ခပ္လ်က္ တခါဘူးမွ် မႀကဳံဖူးသည့္ အရသာကို ျဖတ္ျဖတ္လူး ခံစားေနရသည္။
“ ဖြတ္…ဇြတ္…ပလြတ္…” “ကြၽတ္… ကြၽတ္… ကြၽတ္… ဟင္း… ဟင္းဟင္.. ကြၽတ္ကြၽတ္ ” ေဇာ္ေဇာ္၏လက္က ႏို႔ႏွစ္လုံးကို အလြတ္မေပး မနားတမ္းညႇစ္လွ်က္ လီးကလည္း အားပါပါျဖင့္ ခပ္သြက္သြက္ မနားတမ္းေဆာင့္လွ်က္ ဒရစပ္လိုးလိုက္ ခပ္ေျဖးေျဖးေလး ေမွးေဆာင့္လိုက္ျဖင့္ သူ၏စိတ္ကို ထိန္းကာ ပညာသားပါပါ လိုးေပးလွ်က္ရွိသည္။ မခံရတာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူမွာ ခပ္ေစာေစာကလည္း ေဇာ္ေဇာ္ ဘာဂ်ာမႈတ္ထားေသာ အရွိန္ျဖင့္ ၿပီးခ်င္စိတ္မွာ ျပင္းျပ၍လာသည္။ တကိုယ္လုံးလည္း ဆိမ့္တက္လာေလသည္။ ေနာက္တစ္ခ်ီၾကမွ ေလးဖက္ကုန္း၍ အခ်ိန္ၾကာၾကာေလး အားရွိပါးရွိ ခံေတာ့မည္ဟု မခ်ိဳေတြးလိုက္သည္။ “ ေဇာ္… ေဇာ္… မမေပၚ ေမွာက္… ေမွာက္ခ်လိုက္..” ေဇာ္ေဇာ္တို႔က ကြၽမ္းၿပီးသားပါ အမ်ိဳးသမီး ၿပီးေတာ့မည္။ သူမအေပၚသို႔ ေမွာက္ခ်လိုက္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးက အတင္းႀကဳံး၍ ဖက္ထားသည္။ ေဇာ္ေဇာ္က မခ်ိဳ၏ ဘယ္ဖက္ႏို႔ကိုငုံ႔၍ အားျဖင့္ စုပ္ကာ စို႔ေပးရင္း သူ၏အားပါေသာ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားကို အျမင့္ဆုံး အရွိန္သို႔တင္ကာ အျပင္းထန္ဆုံး ေဆာင့္လိုးေပးလိုက္သည္။
“အီး… အ… အမေလး… အား… ကြၽတ္ကြၽတ္… ကြၽတ္… ဟင္း…” မခ်ိဳ၏ ဝတ္လစ္စလစ္ ကိုယ္လုံးမွာ ေတာင့္ကနဲ ေကာ့တက္သြားၿပီး ဆတ္ဆတ္ခါသြားသည္။ ၿပီး ဟင္းခနဲ သက္ျပင္းခ်ကာ ၿငိမ္က်သြားေတာ့မွ ေဇာ္ေဇာ္က သူ႔ေဆာင့္အားကိုေလွ်ာ့ကာ လီးကို တစ္ဝက္ေလာက္သာ ထုတ္၍ ခပ္ေျဖးေျဖး တစ္ခ်က္ခ်င္း ေဆာင့္ေပးသည္။ မခ်ိဳတစ္ေယာက္ ေၾကးစားထံမွရေသာ ကာမအရသာကို ခုံမင္စြဲလမ္း သြားေပၿပီ။ ၿပီးေတာ့ အလိုးေကာင္းေသာ ေဇာ္ေဇာ္ဆိုေသာ ေကာင္ေလးကိုလည္း ခင္တြယ္သြားမိသည္။ “ ေတာ္ၿပီ ေဇာ္… ရၿပီ ” သူမစကားအဆုံး ေဇာ္ေဇာ္က လီးကိုေနာက္သို႔ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆြဲထုတ္ကာ ေသခ်ာနမ္းေပးသည္။
“ တို႔ခဏနားၿပီး တစ္ခ်ီထပ္လုပ္ၾကတာေပါ့ ” “ဟုတ္ကဲ့…မမ” ေဇာ္ေဇာ္က ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ အိပ္ခန္းႏွင့္ ဆက္လွ်က္ရွိေသာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားသည္။ မခ်ိဳကေတာ့ ေနာက္ၿပီးေတာ့မွပဲ ေရေဆးေတာ့မည္ဟု ေတြးလွ်က္ အိပ္ယာထက္တြင္လွဲ၍ က်န္ေနခဲ့ေလသည္။ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူတစ္ေယာက္ ထိုေနရာ ထိုဌာနသို႔ တစ္ပတ္လွ်င္ တစ္ခါ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူမေရာက္တိုင္း ေဇာ္ေဇာ္ကို ေတြ႕ရသည္ မဟုတ္။ ရွိတဲ့သူနဲ႔ဘဲ သြားခဲ့သည္။ ေဇာ္ေဇာ္ႏွင့္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ သြားျဖစ္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေဇာ္ေဇာ္ကို မေတြ႕ရေတာ့ေပ။ ေမးျမန္းၾကည့္ေတာ့ ကုမၸဏီတစ္ခုတြင္ အလုပ္ဝင္သြားၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရ၏။ ဒါေပမဲ့ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူ၏ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ေဇာ္ေဇာ္ဆိုေသာ ေကာင္ေလးကို မၾကာခဏ တမ္းတ ေနမိခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
ေရစက္ေရမႊားမ်ား တဖြားဖြား လႊင့္တက္ေအာင္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို အားႏွင့္မာန္ျဖင့္ လႈပ္ရွားကူးခတ္ရင္း ေဖြးျဖဴေသာ ေျခေထာက္ေလးႏွစ္ဖက္က ဘယ္ညာခြဲ၍ ထားကာ လႈပ္ရွားေနသည္။ အျပာေရာင္သန္းေနေသာ ေရတြင္ အျဖဴေရာင္ပန္းပြင့္ေလး လူးလွိမ့္ေနသည့္သဖြယ္ ျဖစ္ေနသည္။ ဖြားကနဲ တက္သြားေသာ ေရစက္ေရမႊာမ်ားႏွင့္ အတူ အျဖဴေရာင္ပန္းပြင့္ေလးက ကန္ေဘာင္သို႔ တက္ေသာ ေလွခါးလက္ရမ္းကို ကိုင္ကာ တေျဖးေျဖး ေလွခါးထစ္မ်ားကို နင္းရင္း ေရကူးကန္ေဘာင္ေပၚသို႔ တက္လာသည္။ ပ်ိဳျမစ္ႏုနယ္ေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ဝတ္ထားေသာ ေရကူးဝတ္စုံက ၾကည္ျပာေရာင္ေလး၊ သူမ၏ ဝင္းဝါေသာ အသားအေရႏွင့္ လိုက္ဖက္လွသည္။ တကိုယ္လုံးတြင္ တင္က်န္ေနေသာ ေရစက္ေရေပါက္ေလးမ်ားက နံနက္ခင္း ေနေရာင္ျခည္ေအာက္တြင္ သူမ၏ ဝါေ႐ႊေသာ အသားအရည္ေလးႏွင့္ လိုက္ဖက္စြာ တန္ဆာဆင္ေနၾကသည္။
ေရကူးကန္ေဘာင္ေပၚသို႔ ေရာက္လာေသာ မိန္းကေလးက သူမ၏ ကိုယ္ေပၚမွ ေရစက္ေရေပါက္မ်ားကို လက္ျဖင့္ သပ္ခ်ေနသည္။ ဒရင္းဘတ္ေပၚတြင္ ထိုင္၍ မဂၢဇင္းဖတ္ေနေသာ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူက လက္ထဲတြင္ စာအုပ္ကိုပိတ္၍ ေဘးရွိစားပြဲေလးေပၚ တင္လိုက္ၿပီး သမီးျဖစ္သူ မိုးသႏၲာျမင့္ကို လွမ္း၍ ၾကည့္လိုက္သည္။ သမီးေလး အေတာ္ထြားၿပီး လွလာတာဘဲ။ အင္းေလ သူ႔အသက္ ၂၀ ျပည့္ၿပီးၿပီဘဲ။ ငါေတာင္မွ အသက္ ၄၀ ထဲဝင္ေနၿပီ။ သမီးကိုယ္လုံးက ငါငယ္ငယ္တုန္းကလိုဘဲ အခ်ိဳးက်ၿပီး လွတာဘဲ။ မ်က္ႏွာက သူအေဖနဲ႔ဆင္ေတာ့ ႏွာေခါင္းက ပိုလွတာေပ့ါ…။ အေတြးအဆုံး သူမ၏ေရွ႕ဖက္သို႔ ျဖတ္၍ေလွ်ာက္လာေသာ သမီးျဖစ္သူက လွည့္ၾကည့္ၿပီး ၿပဳံးျပသည္။
“ မာမီ ဘာၾကည့္……’’ “ သမီးေလးကို လွလို႔ၾကည့္ေနတာ… ’’ “ ဟုတ္ပါဘူးေနာ္ သမီးက မာမီေလာက္ မလွပါဘူး’’ “ သမီးက ပိုလွပါတယ္ကြယ္ .. ကဲကဲ.. အဝတ္လဲခ်ည္… အေအးမိဦးမယ္… ’’ သမီးျဖစ္သူ ေလွ်ာက္သြားေသာေနာက္သို႔ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူတစ္ေယာက္ မဂၢဇင္းစာအုပ္ကို ေကာက္ယူ၍ လိုက္လာခဲ့မိသည္။ ေရကူးကန္ေဘးနားတြင္ လုပ္ထားေသာ အဝတ္အစားလဲသည့္ေနရာ အေဆာက္အဦးေလးကို တံခါးမပိတ္ဘဲ မိုးသႏၲာျမင့္ အဝတ္အစား လဲေနသည္။ ေရကူးကန္က ကိုယ့္ၿခံထဲ ကိုယ္အိမ္ေရွ႕က ကန္၊ ၿပီးေတာ့ ဒီမွာက မာမီႏွင့္သူ ႏွစ္ေယာက္ထဲ။ ဒီေတာ့ တံခါးကို မပိတ္ေတာ့ေပ။ သမီး အဝတ္အစားလဲေနသည္ကို တံခါးဝမွရပ္၍ ၾကည့္ေနမိသည္။ “ လွလိုက္တဲ့ သမီးေလးရယ္… ဟင္…..’’ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူ ေခါင္းနပမ္း ႀကီးသြားသည္။ တကိုယ္လုံးခြၽတ္၍ အဝတ္အစားလဲေနသာ သမီး၏ ကိုယ္ေပၚမွ လုံးလုံးက်စ္က်စ္ လက္သီးဆုပ္မွ် ႏို႔ေလးႏွစ္လုံး ထိုႏို႔ေလးမ်ားထိပ္မွ ႏို႔သီးေလးမ်ား ရွိသင့္သည္ထက္ ပို၍ႀကီးေနသည္။ သူမသမီးကို ေန႔စဥ္လိုလို သတိထားၾကည့္မိသည့္ၾကားက ဒီႏို႔သီးေလးႏွစ္လုံးက မ်က္စိေရွ႕တြင္ တေျဖးေျဖး ႀကီးလာသည္။ သူ႔ဘာသာဘဲ ကိုင္လို႔လား… ဒါမွမဟုတ္ ေယာက္်ားေလး တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ဘဲ…. အင္းေလ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သမီးက ငယ္ေတာ့တာမွာ မဟုတ္ဘဲ… ဘြဲ႕ရလို႔ အလုပ္ေတာင္ ဝင္ေနၿပီဘဲ။ ဒါေပမဲ့ မမွားတန္တာ မမွားရေအာင္ တစ္ေန႔ေလာက္ေတာ့ ေျပာထားဦးမွဘဲ ဟုေတြးရင္း သူမတို႔ႏွစ္ထပ္တိုက္ ႀကီးရွိရာသို႔ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူတစ္ေယာက္ ဆက္၍ ေလွ်ာက္လာခဲ့ေလေတာ့သည္။
ကုန္းထားေတာ ဖင္ႀကီးႏွစ္လုံးက သာမန္အေနအထား မဟုတ္ဘဲ ေကာ့တင္းထားသျဖင့္ ပို၍ စြဲမက္စရာ ေကာင္းေနသည္။ ေနာက္သို႔ ျပဴးထြက္ေနေသာ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုၾကားတြင္ တိုးဝင္ညႇပ္ေနေသာ လီးတန္ႀကီးက ဆက္၍သြင္းလွ်င္ ရပါလွ်က္ျဖင့္ မသြင္းဘဲ ဒစ္သာသာ လက္တစ္လုံးမွ်ျဖင့္ ေစာက္ေခါင္းဝတြင္ ႏွဲ႔ေနၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ကုန္းထား၍ ေအာက္သို႔ ငိုက္က်ေနေသာ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို လွမ္းဆြဲကာ ႏို႔သီးေလးေတြကို လက္ညႇိဳး လက္မတို႔ျဖင့္ ပြတ္ေနသည္။ “ ေအာင္… လုပ္မွာျဖင့္ လုပ္ကြာ.. မေနတတ္ေတာ့ဘူး …. ’’ စိတ္မရွည္စြာ ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း အသံေလးက တုန္တုန္ရင္ရင္ေလး ျဖစ္ေနသည္။ ေစာက္ေခါင္းဝတြင္ ႏွဲ႔ေနသည့္ လီးဒစ္ႀကီး၏ ဒဏ္ႏွင့္ အေခ်ခံေနရေသာ ႏို႔သီးႏွစ္လုံး၏ ရသတို႔ပါ ေပါင္းစပ္လွ်က္ တကိုယ္လုံးမွ အေသြးအသားတို႔က မခံမရပ္ႏိုင္စြာ လႈပ္ရွားခံစားလွ်က္ ေစာက္ရည္ၾကည္တို႔ကို အတင္းညႇစ္ထုတ္ေပးေနသည္။ ေစာက္ေခါင္းဝတြင္ စိုသထက္ စိုလာသည္ကို ဒစ္ႀကီးက သိေနသည္။
“ မိုးကလည္းကြာ… ေအာင္က မိုးကို ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးေနတာ… စိတ္ရွည္မွေပါ့…” “ကြၽတ္.. လုပ္မွာျဖင့္ လုပ္ေတာ့ကြာ…ကဲကဲ…” မိုးသႏၲာျမင့္ စိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ကုန္း၍ ေကာ့တင္ထားေသာ သူမ၏ဖင္ႀကီးကို ေနာက္သို႔ပစ္ပစ္ၿပီး ေဆာင့္ပစ္လိုက္သည္။ ေနာက္ကေန ေဆာင့္သြင္းသေလာက္ေတာ့ လီးကမဝင္။ တဝက္သာသာ ေလာက္ထိေတာ့ လီးႀကီးက ေစာက္ေခါင္းထဲ ဝင္သြားသျဖင့္ မိုးသႏၲာျမင့္ နည္းနည္းေတာ့ ေက်နပ္သြားသည္။ ေကာင္မေလး ဒီလိုျဖစ္ ဒီလိုလုပ္ေအာင္ တမင္လုပ္ေနေသာ ေအာင္ကိုမင္းကလည္း စိတ္ထဲေက်နပ္သြားၿပီး သူ႔လက္တစ္ဖက္ကို ႏို႔အုံမွ ဖယ္ကာ ခါးေသးေသးကေလးကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ထိန္းကိုင္ရင္း လီးကိုဖိ၍ သြင္းလိုက္သည္။
“ ပလြတ္.. ျဗစ္..” “အာ..ဟာ… ” မိုးသႏၲာျမင့္ ေခါင္းေလး ေကာ့တတ္သြားသည္။ “ မရပ္…မရပ္နဲ႔ေတာ့….ဆက္တိုက္လုပ္… ” ေစာက္ေခါင္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ မဆန႔္မၿပဲ ဝင္ေနေသာ ေအာင္ကိုမင္း၏ လီးႀကီးက သြက္သြက္ႀကီး ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ ျဖစ္ေနသည္။ လီးက ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း လိုးဝင္ျခင္းမဟုတ္။ လီးထိပ္ႀကီးက ေစာက္ေခါင္းပတ္လည္ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာကို တစ္လွည့္စီ ထိုးေဆာင့္ လိုးဝင္ေနသည္။ မိုးသႏၲာျမင့္ မ်က္စိႏွစ္လုံးကို စုံမွိတ္ကာ ထိေတြ႕မႈ အာ႐ုံကိုသာ ခံစားလွ်က္ ခံစားခ်က္ ျပင္းထန္ရမႈေၾကာင့္ မခ်ိတင္ကဲျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခုကို တင္းတင္းေစ့ကာ မာန္တင္းထားရသည္။
ေဆာင့္လိုးလိုက္တိုင္း တလႈပ္လႈပ္ ခါဆင္းသြားေသာ တင္သားလုံးလုံး ႀကီးေတြကို ၾကည့္ရင္း မခ်င့္မရဲျဖင့္ ေအာင္ကိုမင္းက တင္သားႀကီးေတြကို လက္ျဖင့္ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ႐ိုက္ပုတ္ျဖစ္ညႇစ္ ဆုပ္နယ္လိုက္ေသးသည္။ ေရွ႕မွ ႏို႔ႏွစ္လုံးကိုလည္း အလြတ္မေပး။ ၿပီးေတာ့ သူ႔လက္ဖဝါးျဖင့္ ျပန႔္ျပဴးျပည့္တင္းေသာ ေက်ာသားေဖြးေဖြးေလးကို စုံဆန္ကာ ပြတ္ေပးလိုက္ေသးသည္။ မိုးသႏၲာျမင့္ ေရွ႕တြင္ေထာက္ထားေသာ လက္ႏွစ္ဖက္က ၫြတ္၍က်လာၿပီး တံေတာင္ဆစ္ကို အားျပဳ၍ ေထာက္လိုက္ရသည္။ ဒီအခါမွာေတာ့ ခႏၶာကိုယ္အေပၚပိုင္းက နိမ့္ဆင္းသြားျခင္းေၾကာင့္ ဖင္ႀကီးက ပို၍ကားစြင့္ ေျမႇာက္တက္သြားသျဖင့္ အားပိုတက္ကာ ေဆာင့္အားက ပိုေကာင္းလာသည္။ မတရားထြက္လာေသာ ေစာက္ရည္မ်ားေၾကာင့္ လီးဝင္လီးထြက္ အႁပြတ္ႁပြတ္ ျမည္သံႏွင့္အတူ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခု တင္းတင္းေစ့ထားေသာ မိုးသႏၲာျမင့္၏ လည္းေခ်ာင္းထဲမွ ထြက္လာေသာ တအင္းအင္းျဖင့္ ႀကိတ္ညီးသံတို႔က လႊမ္းမိုး၍ေနသည္။
ေဆာင့္ခ်က္ေတြက ျပင္းထန္လွသလို မိုးသႏၲာျမင့္ကလည္း သူမ၏ဖင္ႀကီးကို ေတာင့္ေတာင့္ၿပီး ခံသည္။ ေအာင္ကိုမင္းႏွင့္ မိုးသႏၲာျမင့္တို႔က တကၠသိုလ္မွာကတည္းက ခ်စ္သူေတြ။ အခုသူတို႔ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အလုပ္ဝင္ေနၾကၿပီ။ အခုလိုမ်ိဳး ဆုံၾကတာကေတာ့ ဒီတစ္ခါႏွင့္မွ ေလးႀကိမ္ဘဲ ရွိေသးသည္။ ေနရာကေတာ့ ေအာင္ကိုမင္း၏သူငယ္ခ်င္းအိမ္တြင္ ျဖစ္သည္။
“ ျဗစ္.. ဖြတ္.. ပလြတ္.. အင္း.. ဟင္း.. အာ.. ဟား… လုပ္… လုပ္.. ေဆာင့္.. အ.. ’’ မိုးသႏၲာျမင့္၏ ကိုယ္လုံးေလးတစ္ခုလုံး တုန္တုန္ရင္ရင္ ျဖစ္လာေခ်ၿပီ။ ေအာင္ကိုမင္း၏ လီးႀကီးမွာလည္း ဆိမ့္တက္လာၿပီး ေဆာင့္ခ်က္မ်ားက အနည္းငယ္မွ် အားေပ်ာ့သြားသည္။ ေကာင္မေလး ၿပီးခ်င္ေနၿပီ။ ေအာင္ကိုမင္း အံကိုႀကိတ္၍ ေဆာင့္အားကိုျမင့္ကာ အၾကမ္းဆုံး လိုးေဆာင့္ပစ္လိုက္သည္။“ အ..အီး…အီး…ဟင္း…. ” ႀကိတ္၍ညီးရင္း ဖင္ႀကီး တဆတ္ဆတ္ခါရမ္း၍ ေရွ႕သို႔ ေမွာက္က်သြားသျဖင့္ ေအာင္ကိုမင္းက သူမ၏ခါးကို အတင္းဆြဲကာ ေလးငါးခ်က္မွ် အားကုန္ေဆာင့္ပစ္လိုက္ၿပီး သုတ္ရည္တို႔ကို ပန္းထုတ္ပစ္ရင္း သူမခါးကို ဆြဲထိန္းထားေသာ လက္ကိုဖယ္ကာ ကိုယ္လုံးကို အသာလွမ္း၍ ဖက္လိုက္ရင္း ဝမ္းလ်ားေမွာက္က်သြားေသာ မိုးသႏၲာျမင့္၏ ေက်ာေပၚတြင္ ေမွာက္ရက္သား ပါသြားေလေတာ့သည္။
“ မာမီကို သမီးတစ္ခု ေျပာခ်င္လို႔ ” “ ေျပာေလ သမီးရာ… အမေလး… စကားေတြဘာေတြ ခံေနရေသးတယ္ ” “ ဟို…ေလ.. သမီး..လက္ထပ္ခ်င္ၿပီ… ” “ ဘာ.. ဘာရယ္… လက္.. လက္ထပ္မယ္.. ဟုတ္လား ” ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူ အလန႔္တၾကား အံ့ၾသသြားသည္။ “ သမီးစကားေျပာ ေလာသြားလို႔ပါ….။ သမီးမွာ ေက်ာင္းတုန္းကတည္းက ခ်စ္သူရွိတယ္ မာမီ…။ အခုဆို ၄ ႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီေပ့ါ…။ အဲ့ဒါ သူက လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းလို႔… မာမီကို ဖြင့္ေျပာၿပီး ခြင့္ေတာင္းတာပါ…” မိုးသႏၲာျမင့္ အခုလိုရွင္းျပလိုက္မွ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူ ဇာတ္ရည္လည္သြားသည္။ “ သူက ဘယ္သူလဲသမီး…။ မိဘေတြက ဘယ္သူလဲ… ဘာလုပ္လဲ.. ” “ သူ႔နာမည္က ေအာင္ကိုမင္းတဲ့။ သူက စီးပြားေရးမဟာဘြဲ႕ကိုရထားတာ…။ အခု ဌာနမွာလုပ္ရင္း Ph.D တက္ဖို႔ လုပ္ေနတယ္…။ မိဘေတြကေတာ့ သူငယ္ငယ္ကတည္းက မရွိေတာ့ဘူ…..” “ အို….ျဖစ္ရေလ… ” “ သူက ကိုယ့္ဒူးကိုယ္ခြၽန္ၿပီး ဒီအေျခအေနေရာက္ေအာင္ သူ႔ေျခေထာက္ေပၚ သူရပ္ခဲ့တာဘဲ… ” “ လူေတာ္ေလး တစ္ေယာက္လို႔ ဆိုရမွာေပါ့…။ အင္းေလ…သူနဲ႔မာမီ့ကို ေတြ႕ေပးပါဦး…။ စကားစျမည္ေျပာရင္း အကဲခတ္ၾကည့္ဦးမယ္….” “ ဟုတ္ကဲ့ မာမီ…မနက္ျဖန္ သမီးေခၚခဲ့ပါ့မယ္….” “မနက္ျဖန္ဆိုေတာ့ ကုမၸဏီ႐ုံးပိတ္တာဘဲ… မာမီအားတယ္… အိမ္ကိုေခၚလာခဲ့ေပ့ါ…” “ ဟုတ္ကဲ့ မာမီ ”မိုးသႏၲာျမင့္၏ မ်က္ႏွာေလး ဝင္းပသြားေတာ့သည္။ အိမ္ေရွ႕မွ ကားရပ္သံၾကားလိုက္ရကတည္းက သမီးျဖစ္သူ မိုးသႏၲာျမင့္ ျပန္လာၿပီဆိုတာ သိလိုက္ရသည့္နည္းတူ သမီး၏ခ်စ္သူ ေအာင္ကိုမင္းဆိုေသာ ေကာင္ေလးလည္း ပါလာၿပီဆိုတာ အတတ္သိလိုက္သည္။
ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူတစ္ေယာက္ အေပၚထပ္ရွိ စာၾကည့္ခန္းထဲတြင္ ေရာက္ေနသည္။ ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းမည္ျပဳၿပီးမွ မဆင္းေတာ့ဘဲ ေနလိုက္သည္။ သမီးတြင္ ေသာ့အပိုရွိသည္။ ဖြင့္၍ သူတို႔ဝင္လာၾကလိမ့္မည္။ မၾကာလိုက္ သမီးျဖစ္သူ မိုးသႏၲာျမင့္ သူမေရွ႕သို႔ ေရာက္လာသည္။ “ မာမီ… သူပါလာၿပီ… ေအာက္ထပ္ဧည့္ခန္းထဲမွာ ထိုင္ခိုင္းထားတယ္…” “ ဒီကိုသာေခၚခဲ့ေတာ့ သမီး…” “ ဟုတ္ကဲ့ ” မိုးသႏၲာျမင့္ ထြက္သြားၿပီး ခဏၾကာ အခန္းဝသို႔ လူရိပ္က်လာသျဖင့္ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ “ ဟင္… ” ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူ သူ၏ ဦးေခါင္းတစ္ခုလုံး ျခားရဟတ္လို လည္ပတ္သြားရသည္။ သမီးႏွင့္ အတူပါလာေသာ ေကာင္ေလးမွာ ေဇာ္ေဇာ္မွ ေဇာ္ေဇာ္အစစ္။ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူကို ေတြ႕လိုက္ရေသာ ေအာင္ကိုမင္းကလည္း ေျခလွမ္းတုံ႔၍ ရပ္သြားသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ေၾကာင္၍ ၾကည့္ေနမိသည္။
“ လာၾကေလကြယ္… ” ပ်က္ေနေသာ မ်က္ႏွာကိုျပင္ အသံကိုထိန္းၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ စားပြဲေရွ႕မွ ကုလားထိုင္တြင္ဝင္၍ ထိုင္လိုက္ၾကသည္။ ေအာင္ကိုမင္း ေခါင္းကိုငုံ႔ထားသည္။ “ သမီး… မာမီ သူနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာခ်င္တယ္..။ သမီး ေအာက္ထပ္မွာ ခဏဆင္းေန..။ မာမီ ဘဲလ္နဲ႔ ေခၚလိုက္မွ တက္လာခဲ့…” မိုးသႏၲာျမင့္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပ၍ ထြက္သြားသည္။ ေလွခါးကို ဆင္းသြားေသာ ေျခသံၾကားလိုက္ေတာ့မွ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူ ထိုင္ရာမွထကာ စာၾကည့္ခန္းတံခါးကို အတြင္းမွ ေလာ့ခ်ၿပီး ပိတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းငုံ႔၍ ထိုင္ေနေသာ ေအာင္ကိုမင္း၏ ေဘးသို႔ရပ္လိုက္သည္။ “ ေဇာ္ေဇာ္ ” သူမအသံက တုန္ခိုက္ေနသည္။ လက္တစ္ဖက္က ေကာင္ေလး၏ ပုခုံးကို ဖက္လိုက္သည္။ သူမအား ေအာင္ကိုမင္း ေမာ့ၾကည့္လာေတာ့ နဖူးကိုငုံ႔၍ နမ္းလိုက္သည္။
“ ေဇာ္ကို.. မမေမွ်ာ္ေနတာ ၾကာၿပီကြယ္… ” “ ကြၽန္…ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ မိုးတို႔ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းကို….” ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူ၏ လက္က ေကာင္ေလး၏ ပါးစပ္ကို လွမ္းပိတ္လိုက္သည္။ “ စိတ္ခ်ပါ…ေဇာ္ရယ္.. မမ မကန႔္ကြက္ပါဘူး..။ ဒါေပမဲ့ ေဇာ္က မမကိုလည္း အလွည့္ေပးေပ့ါ… ” ထိုင္ေနေသာ ေအာင္ကိုမင္းက သူ၏ေဘးတြင္ ရပ္ေနေသာ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူ၏ခါးကို ဖက္လိုက္သည္။ “ ထ.. ေဇာ္… မမ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး…။ တစ္ခ်ီေလာက္ ျမန္ျမန္ေလး လုပ္စမ္းကြယ္….” ေနာက္သို႔လွည့္၍ ေအာင္ကိုမင္းကို ေက်ာေပးကာ ထဘီကိုခါးအထိ မလိုက္ၿပီး ကုလားထိုင္ေပၚသို႔ လက္ေထာက္ကာ ကုန္းလိုက္၏။ ျပဴးထြက္လာေသာ ေစာက္ပတ္ႀကီးက အရည္ၾကည္ေလးေတြပင္ စိမ့္၍ထြက္ေနၿပီ။ ခံဖူးေသာသူကိုေတြ႕၍ ခံခ်င္စိတ္ျဖင့္ စိတ္ထလာရသလို လိုးခဲ့ဖူးေသာသူကို ေတြ႕ရ၍ စိတ္ထလာရေသာ ေအာင္ကိုမင္း၏ လီးကလည္း ေစာေစာထဲက ေတာင္ေနေခ်ၿပီ။သူမ၏ ေနာက္သို႔ ပုဆိုးကိုခြၽတ္ကာ တိုးကပ္လိုက္ၿပီး လီးကို အရည္ၾကည္တို႔ ခိုေနရာ ေစာက္ပတ္သို႔ေတ့၍ သူမ၏ ပုခုံးကို လွမ္းဆြဲကာ တစ္ခ်က္တည္း ေဆာင့္သြင္းလိုက္ေလေတာ့သည္။…ၿပီးပါၿပီ
