ကျွန်တော်နဲ့ အန်တီဝင်နီ (ဇာတ်သိမ်းပိုင်း)

Unicode

ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို ပါးအပ်ထားတဲ့ အညို့အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းလာလို့ အလန့်တကြား အညို့ကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲခွာလိုက်ပြီး မျက်နှာကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ မျက်နှာလေးက နီမြန်းနေပြီး စိတ်ထလာမှန်းသိလိုက်ပြီ။ ကျနော့်ကိုလည်း အတင်းပွတ်သပ်စပြုလာပြီး .. တုန်တုန်ရီရီနဲ့ ဘာတွေမှန်းမသိ ပြောလာတယ်။

“မောင်.. ဟင်းးဟင်းးးး .. အညို့ကို တစ်ခါလောက် ချစ်ပေးနော်..။ ဝင်နီ ပြန်မလာသေးပါဘူး..။ လာပါ မောင်ရယ်…။ အညိုလေ တအားဖြစ်လာလို့ပါ..။ အညို့ကို သနားတယ်မလား…။ မောင်ချစ်တာမခံရတာ လနဲ့ချီသွားပြီ.. အရမ်းသတိရတယ်.. သိလားးး ..။ နော် မောင်နော်…။ ဝင်နီနဲ့ မောင်ချစ်တာတွေ ဟိုဖက်အခန်းကနေကြားရတိုင်း…. အညို့ဟာလေးကို ပွတ်ပွတ်ပြီးး …ဟင်းးးး..ဟင်းးးးး .. မောင်လို့ ..။ အညိုဟာ အချစ်ငတ်နေတာပါကွယ်..။ အားရပါးရ တစ်ခါလောက် ချစ်ပေးနော်… ဟားးးး ဟားးးးးး !!” “ပြွတ်..ပလွတ်..ပြွတ်..” ပြောချင်ရာတွေပြောရင်း ကျနော့်ကို အတင်းဖက်ထားတယ်။ ကျနော့်လည်တိုင်ကို ဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်တယ်။ ကျနော် သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို တွန်းဖယ်နေတာဗျာ။ မရဘူး အတင်းကြီးဖက်ထားပြီး ကျားနာခဲ ခဲထားပြီ။ သူ့ ရင်ကွဲဆွယ်တာ အပြာလေးကို အတင်းဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ဘရာပန်းရောင်လေးကို လှန်တင်လိုက်တော့.. အိစက်လှပတဲ့ နို့ညိုစိုစိုကြီးတွေ ပေါ်လာတယ်…။

“မောင်!! စို့ပေးကွာ…၊ အညို တအားနေရခက်လာလို့ .. မောင်ရေ.. မောင်…” ကျနော်ဆိုတဲ့ ငမိုက်သား ခန္ဓာကိုယ်အတွင်းမှာရှိနေတဲ့ မာရ်နတ်ကို အောင်နိုင်ဖို့ ဆိုတာကလည်း … …။ အကယ်၍များ ကျနော်နဲ့ အညိုဟာ အရင်က ဘာမှမဖြစ်ခဲ့ဘူးဆိုရင်တော့ ကျနော် ရှောင်ကောင်းရှောင်နိုင်မယ်ဗျာ။ ဒါပေမယ့် ဗမာစကားပုံ တစ်ခုရှိတယ်ဗျာ..။ မစွန်းရင်းကရှိ ကစွန်းခင်းကငြိ ဆိုတာလေ။ ကျနော် ခင်ဗျားတို့ကို ပြောပြဖူးခဲ့သလိုပဲ ကျနော်နဲ့ အညိုဆိုတာက အန်တီလေးအဝေးမှာ ရောက်နေစဉ်က အကြိမ်ကြိမ် ပက်ပက်စက်စက် နယ်လွန်ခဲ့ဖူးတော့ အခုလိုမျိုး သူက ဇွတ်တိုးလာတဲ့အခါ ဘယ်လိုလုပ် ငြင်းဆန်ရှောင်တိမ်းမလဲ။ ခင်ဗျားတို့ဆိုရင်ကော ကျနော့်နေရာမှာဆို ဘယ်လိုရှောင်နိုင်မလဲ။ ကျနော်ဟာ သူတော်စင်တစ်ယောက်မှ မဟုတ်တာဗျာ။ ပြီးတော့ ဆင်ခြင်တုံတရား မရှိသေးတဲ့အရွယ်၊ သွေးသားဆန္ဒကို မလွန်ဆန်နိုင်သေးတဲ့ အရွယ်ဗျာ။ ဒါနဲ့ပဲ ထပ်မှားမိပြန်ရော ဆိုပါတော့လေ။

ဒီတစ်ခါ အညို ကျနော့်ကိုချစ်တာ နူးနူးညံ့ညံ့ မဟုတ်ဘူး။ တော်တော်လေး ကြောက်စရာကောင်းလောက်အောင်ကို ကြမ်းတမ်းလွန်းတယ်ဗျ။ အန်တီလေးဝင်နီ ပြန်ရောက်ပြီဆိုတာနဲ့ အညို ကျနော်နဲ့ မအိပ်ရတာ လနဲ့ချီထားတော့ ပေါက်ကွဲကုန်တာနေမှာ။ ပြီးတော့ သူတတွတ်တွတ် ခုပြောနေသလိုပဲ။ ကျနော်နဲ့ ဆရာမလေးတို့ ချစ်စခန်းဖွင့်နေကြတာက သူရှေ့မှာ ပေါ်တင်မလုပ်ရုံတမယ်ဆိုတော့ ကြားနေသိနေရလေလေ သူ့မှာ စိတ်ထလာလေလေ ချုပ်တီးရလေလေ ဖြစ်ခဲ့ရှာတာ နေမှာပေါ့လေ။ ကျနော့်ကို သူ့နို့တွေ အတင်းထိုးပေးပြီး စို့ခိုင်းတယ်။  စိတ်ပါစပြုလာတဲ့.. ကျနော်က တပြွတ်ပြွတ် စို့ပေးနေလျှက်ကို သူက ကျနော့်အဝတ်တွေကို အတင်းဆွဲချွတ်နေတယ်။ သူ့ပါးစပ်ကလည်း အဖျားတက်သလိုတွေ တဟင်းဟင်းငြီးနေရင်းပေါ့။ ကျနော် အဝတ်မဲ့ ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်သွားတာနဲ့ မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ ကျနော့်ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး ကျနော့်ညီလေးကို အတင်းကောက်စုပ်တော့တာပဲ။

“ဟားးးးးးးးးးး!!” ဆိုပြီး ကျနော်လည်း ကော့တက်သွားပြီး အညို့ခေါင်းလေးကို ကိုင်ရင်း ခြေဖျားထောက်ပြီး အညို့ပါးစပ်ထဲကို လိုးနေမိတာပေါ့။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ အညိုက သူ့အဝတ်တွေ အကုန်ချွတ်ချနေတယ်။ ကျနော့်ညီလေး တအားကြီး တောင်မတ်လာပြီဆိုမှ အညိုက မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး ပန်းကန်ဆေးတဲ့ ဘေစင်ကို လက်နှစ်ဖက်စုံကိုင်ရင်း မတ်တပ်လိုးဖို့ ခါးလေးကုန်းပြီး တင်ပါးကို ကော့ထားပေးတယ်။ “မောင်!! ဟင်းးးး … လာ.. အညို့ကို ဟိုတစ်ခါ မောင် ဝင်နီ့ကို ဒီနေရာမှာ ချစ်သလို ချစ်ပေး” ဆိုပြီး လှမ်းပြောတော့ ကျနော်တော်တော် အံ့သြ သွားတယ်..။ “မောင်နဲ့ဝင်နီ ဒီနေရာမှာ ချစ်ကြတာလေ…။ အညို ချောင်းကြည့်ဖူးတယ်..။ အဲ့ဒီကတည်းက မောင်ချစ်တာ အညိုအရမ်းခံချင်နေတာ…။ မြန်မြန်လာ.. အညို့ဟာလေး ရွစိစိဖြစ်နေပြီ.. မောင်!!” ကျနော် ဘာမှဆက်မပြောတော့ဘူး။ ဘေစင်ပေါ် လက်နှစ်ဖက်ထောက်ပြီး အနောက်ကို ကော့ထားပေးတဲ့ အညို့တင်ပါးလေးနောက်မှာ ကပ်လျက်ရပ်လိုက်တယ်။ အညို့တင်ပါးအိစက်စက်ကြီး နှစ်ခုကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖြဲလိုက်တော့ စောက်ဖုတ်ညိုညိုကြီး ပေါ်လာတယ်။ စိတ်ထနေတော့ ဖောင်းနေတဲ့အပြင် စောက်ရည်ဖြူဖြူတွေက အမြုပ်ကလေးတွေ တောင်ထနေသလိုပဲ။ အညို တော်တော်လေး စိတ်ထနေတယ်ဆိုတာ သိသာနေတယ်။ 

ကျနော့်ဒူးကို နည်းနည်းကွေးပြီး ကျနော့်ရဲ့ မာတောင့်နေတဲ့ ညီလေးကို အညို့စောက်ဖုတ်ကြီးနဲ့ သေချာချိန်ပြီး တေ့လိုက်တယ်။ အညိုက ခေါင်းလေးမော့ တင်လေးကော့ထားပေးပြီး ကျနော့်လီးဝင်လာမယ့်အချိန်ကို ငံ့လင့်နေတယ်။ ချိန်သားကိုက်တာနဲ့ ခါးအားကိုသုံးပြီး ကျနော် ဖိဆောင့်လိုက်တော့…. “ရှီးးးးးးးးးးးးးးးး!! ကောင်းလိုက်တာ မောင်ရယ်….။ အညို.. အရမ်းကောင်းတယ်…။ အညို့ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်ပေးပါ…” ၃-၄ ချက်လောက်တော့ တစ်ချက်ချင်း ဒုတ်ကနဲ ဒုတ်ကနဲ ဆောင့်နေလိုက်သေးတယ်။ ပြီးတာနဲ့ ကျနော်လည်း အညို့ဖင်တုံးကြီးတွေကို စုံကိုင်ပြီး အသားကုန်ဆောင့်တော့တာပါပဲ။

“ဖောင်းးး! ဖောင်းးး!! အားးးးး!! ရှီးးးး ရှီးးး!!”

“မောင်.. ဆောင့်ဆောင့်.. အညိုအရမ်းကြိုက်တယ်…. ပြွတ်..ဖတ်..ဖတ်… အားးးးးးးးး ရှီးးးးးးး” မီးဖိုချောင်တစ်ခုလုံး ဆူညံသွားအောင် အညိုသံကုန်ဟစ်ပြီး အလိုးခံနေရှာတယ်။ သူ့ခင်မျာ ဘယ်လောက်တောင့်တနေတယ် မသိဘူး။ ကျနော် ရှိသမျှအား အကုန်သုံးပြီး ဆောင့်နေတာတောင် ဘေစင်ကို လက်အားပြုထားပြီး အနောက်ကို တင်ပါးကော့ပြီး ဘက်ပြန်တောင်ပြန် ပြန်ဆောင့်နေသေးတယ်။ ဒါနဲ့ ကျနော်လည်း အရှိန်လျှော့လိုက်ပြီး သူဆောင့်တာကို မတ်တပ်ရပ်ပြီး သူ့နို့တွဲလဲကြီးတွေကို လှမ်းဆွဲချေရင်း တောင့်ခံထားလိုက်တယ်။ ကျနော်မဆောင့်ပဲ သူဆောင့်တာကို နို့တွေကိုင်ရင်း ဇိမ်ယူနေလိုက်တယ်။ ကြာကြာလေး ပိုလိုးနိုင်အောင်ပေါ့လေ။

သူကတော့ ဘေစင်ကိုလက် ၂ ဖက် ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားရင်း.. တွန်းဆောင့်လေး ပြန်ဆောင့်ရင်း ပါးစပ်က ပြောချင်ရာတွေ အော်ချင်ရာတွေ အော်တော့တာပဲဗျာ။

“မောင်… ကောင်းတယ်သိလားး … အညိုအရမ်း အလုပ်ခံချင်နေတာ.. ကြာပြီ.. အင့် အင့် အင့်”

“ကောင်းလိုက်တာ မောင်ရယ်.. မောင်နဲ့ချစ်ရတာ… အားးး အားးးးး ရှီးးး ရှီးးးး”

နည်းနည်းလေးကြာလာတော့ သူ့ကိုယ်လုံးလေးက တုန်တုန်တက်လာတယ်..။ အညို ပြီးချင်သလို ဖြစ်လာမှန်း ကျနော်ရိပ်မိလာလို့ ရုတ်တရက် သူ့ဖင်နှစ်ခြမ်းကြားထဲကနေ ကျနော့်ညီလေးကို ပလွတ်ကနဲ ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။

“မောင်!! ဘာလုပ်တာလဲ.. အညို အရမ်းကောင်းနေတဲ့ဟာ….”

ဒေါသမျက်နှာလေးနဲ့ လှည့်ပြီးမေးလာတယ်။ ကျနော် ဘာမှမပြောပဲ အညို့ကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲလှည့်လိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ အညို့ကိုဆွဲမပြီး ထမင်းစားပွဲပေါ် တင်ပေးလိုက်ပြီး ဒူးထောင်ပေါင်ကား အနေအထားနဲ့ ကျနော့်လည်ပင်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကိုင်ထားခိုင်းလိုက်တယ်။ စားပွဲပေါ်ထိုင်နေတဲ့ အညိုနဲ့ ကျနော် မတ်တပ်ရပ်လျှက်ကနေ အရည်တွေရွှဲနေတဲ့ ကျနော့်ညီလေးကို သူ့စောက်ဖုတ်နဲ့ တေ့ပြီး ဆောင့်သွင်းလိုက်တော့ ချောချောရှူရှူပဲ ပြွတ်ကနဲဝင်သွားတယ်။ 

ကျနော်လည်း နည်းနည်းလေးငုံ့ပြီး အညို့နှုတ်လမ်း ထူထူလေးကိုစုပ်ရင်း လျှာကိုထိုးထည့်ပြီး ကစားပေးလိုက်တယ်။ လက်နှစ်ဖက်က သူ့နို့ကြီးတွေကို အားရပါးရ ဆုပ်ချေ.. အောက်ကလည်း ခါးကိုကစားပြီး လိုးနေလိုက်တယ်။ ဒီလိုပုံစံနဲ့ အားနဲ့ဆောင့်လိုးလာရင်း ခဏနေတော့ အညို့စောက်ဖုတ်ထဲက ကျနော့်ညီလေးကို ဆွဲဆွဲညှစ်စပြုလာပြီ။ အညို အဆုံးသတ်ခါနီးလာမှန်းသိတော့ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်နေတာကို ပြန်ခွာ၊ နို့တွေကို ဆုပ်ချေနေတာကိုရပ်ပြီး အညို့ကျောပြင်လေးကို အတင်းဖက်ရင်း ကျနော် စိတ်ကို လွှတ်ပေးလိုက်မိတယ်။ 

ရှိသမျှအားကို အသားကုန်သုံးပြီး ဆောင့်ပစ်လိုက်တော့ မီးတောင် ပွင့်ထွက်ကုန်မလားထင်ရတယ်။ အညို့စောက်ဖုတ်ထဲက အရည်တွေကလည်း အပြင်ကို ပွက်ပွက်ကျနေတော့ ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်သွင်းပစ်လိုက်တိုင်း အသံတွေတောင် မြည်လာတယ်။

“အားးးးးးးးးး! ကောင်းလိုက်တာ မောင်.. အညို အရမ်းမောလာပြီ”

“ဟားးးးးးးးးးး! အညို ကျနော်ထွက်ကုန်ပြီ… အားးးးးးးးးးးး ရှီးးးးးးးးးးးးး… ကောင်းလိုက်တာ .. အညိုရယ်…”

အဲ့ဒီနေ့က ကျနော် ဆရာမလေးပြန်လာတဲ့ ညနေအထိ မစောင့်ဖြစ်တော့ဘူး။ အညိုနဲ့ ၃ ခါလောက် ဆက်တိုက်လိုးမိပါတယ်။ မီးဖိုချောင်ထဲ တစ်ခါလိုးပြီးတော့ ရေချိုးခန်းထဲဝင် တူတူသန့်ရှင်းကြရင်း ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ တစ်ခါထပ်လိုးမိပြန်တယ်ဗျာ။ ရေမိုးချိုးပြီးတော့မှ နေ့လည်စာကို အညိုခွံ့ကျွေးတာကို စားသောက်ပြီး ပြန်တော့မယ်ပြင်ခါမှ အညိုက သူ့အခန်းထဲ ခဏလိုက်ခဲ့ပါဆိုပြီး ခေါ်၊ တံခါးကလန့်ထိုးပြီး သူက ကုတင်ဇောင်းမှာထိုင်၊ သူ့ စောက်ဖုတ်ကို ကျနော့်ကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် လျက်ခိုင်းရင်း ဇိမ်ခံ၊ ဒီတော့လည်း ကျနော်က စိတ်ပြန်ထလာပြီး ထပ်လိုးမိပြန်တယ်။ 

ဘယ်လိုပြောရမလဲဗျာ။ ရင်ကလည်း တထိတ်ထိတ်နဲ့ နို့ကြီးကြီး၊ ဖင်ကြီးကြီး အညို့ကို ဆရာမလေးအလစ်မှာ ခိုးပြီးလိုးရတဲ့ အရသာကို ကျနော် စွဲသွားတယ်လို့ပဲ ပြောရမလား။ ဒါပေမယ့် အန်တီလေးပြန်လာတဲ့ အထိတော့ မနေရဲဘူး၊ ၂ ယောက်လုံး အမူအရာတွေ ပျက်နေတာကို ရိပ်မိမယ်ဆိုတာ ကျနော်သိတယ်။ ကျနော့်ပုံစံက ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆက်တိုက်လိုးထားရတော့ ပင်ပန်းနေတဲ့ရုပ် ဖြစ်နေတာရယ်၊ ခိုးစားထားတယ်ဆိုတဲ့ မလုံမလဲ မျက်နှာနဲ့ အန်တီလေးကို မကြည့်ရဲတာရယ်၊ ဒါကြောင့် စောစောပြန်လစ်သွားတာပေါ့လေ။

နောက်နေ့တွေမှာ ကျနော် ဆရာမလေးတို့အိမ်ကို ရောက်သွားတော့ အရာရာအားလုံး ပုံမှန်ပဲဗျ။ ကျနော့်ကို တွေ့တာနဲ့ အန်တီလေးက တစ်ခုခုလုပ်နေရာကနေ..

“ဟာ! ငါ့အချစ်ကလေး လာပြီ..။ ဟွန်း.. ပစ်ထားပေးတာ.. လာစမ်း”

ဆိုပြီး အညို့ရှေ့မှာ ဖက်နမ်း၊ ကျနော့်ကိုယ်လုံးကို သူ့ကိုယ်လုံးလေးနဲ့ ပစ်တိုက်၊ အဲ့လိုတွေလုပ်ပြီး ချစ်ပြနေတာပါပဲ။ အညိုကလား… ဟင့်အင်း.. ဘာမှအမူအရာ မပျက်သလို တဟားဟားရယ်ပြီး.. ညစ်တီးညစ်ပတ်တွေ လျှောက်တောင်နောက်ပြောင်နေသေးတယ်ဗျ။

“ဖိုးသက်ရေ! နင့်အချစ်အပျိုကြီး နင်မလာလို့ ဘာတွေဆာနေတယ်ဆိုလား.. ခစ်ခစ်..။ ထမင်းလေးတော့ စားပါရစေနော်.. ကိုကိုနဲ့မမ..။ ပြီးမှ ကျမ ခြံထဲသွားပြီး .. စာဖတ်သလိုလုပ်ရင်း ရှောင်ပေးပါ့မယ်.. ဟားဟား !!”

အဲ့လို ညစ်တီးညစ်ပတ်တွေပြောရင်း မျက်နှာက အပြုံးမပျက်ဘူးဗျ။ ဆရာမလေးကလည်း ရှက်ကိုမရှက်တော့ပဲ မျက်နှာပြောင်တိုက်တတ်လာတယ်။ 

“ချစ်တာဟေ့.. ချစ်တာ..။ နင်လည်း ငါ့လူလို ငယ်ငယ်လေး သန်တုန်းမြန်တုန်းလေး တစ်ယောက်ရှာပါလား”

ဆိုပြီး ပြန်စနေသေးတာလေ။ ဒါပေမယ့် အညို့မျက်နှာကိုကြည့်တာနဲ့ ကျနော် တစ်ခုခုကို ခံစားမိသလို ဖြစ်လာတယ်ဗျ။ ရှင်းရှင်းပြောရရင် ရမ္မက်ဗျ။ သူ့မျက်နှာမှာ ထင်းနေတယ်။ သူ့မျက်လုံးတွေထဲမှာ ပေါ်နေတယ်။ ကျနော်နဲ့ ဆရာမလေးတို့ ဘာလုပ်တော့မယ်၊ ဘယ်လိုတွေလုပ်တော့မယ်ဆိုတာ သိနေတော့… သူ့စိတ်ထဲကြိုတွေးရင်း စိတ်ကြွနေမှန်း ကျနော်ရိပ်မိတယ်။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် ချစ်စခန်းဖွင့်ပြီဆိုလည်း တစ်နည်းနည်းနဲ့ သူချောင်းကြည့်နေမယ်ဆိုတာ ကျနော်သိနေတယ်။ 

တခါတခါ အန်တီလေးရဲ့ကုတင်ပေါ် ကျနော်လှဲအိပ်ပြီး အန်တီလေးက အပေါ်ကနေ တက်ပြီးလိုးနေတဲ့အခါမျိုးဆို အန်တီလေးနဲ့ အညို့အိပ်ခန်းကို ကာထားတဲ့ နံရံအပေါ်ဖက်က ကြက်တူရွေးတန်းတွေကြားထဲမှာ အညို့မျက်နှာကို ပက်လက်အိပ်နေတဲ့ ကျနော် ရိပ်ကနဲ လှမ်းလှမ်းတွေ့လိုက်ရသလိုဖြစ်တာ အကြိမ်ကြိမ်ရှိပြီဗျ။ ပြီးတော့ ကျနော်တို့ ချစ်ပြီးကြလို့ အပြင်ထွက်လာပီး ဧည့်ခန်းထဲထိုင် စကားတွေပြောနေကြပြီဆို ရောက်လာပြီး .. တော်တော်လေး အားကုန်နေကြပြီထင်တယ်.. ရော့ ဖျော်ရည်လေးသောက်ကြ ဆိုပြီး အအေးလေးဘာလေး လာလာချပေးတတ်တယ်။

အန်တီလေးကတော့ ရယ်နေတာပါပဲ။ သူကမှ မသိရှာတာကိုး။ အဲ့ဒီအချိန်ဆို အညို့မျက်လုံးတွေကို ကြည့်လိုက်ရင် သိသာတယ်ဗျ။ မီးဝင်းဝင်းတောက်နေတာ..။ ကျနော့်ကို ချက်ချင်းပဲ တက်ပြီးလိုးတော့မယ့် မျက်လုံးကြီးတွေနဲ့ ကြည့်ကြည့်နေတာ။ ဖူးးးးးးး!! မလွယ်ဘူး ဆရာရေ။

ဒီလိုအခြေနေမျိုးကြီးနဲ့ နေရတာ ဘေးကြပ်နံကြပ်ကြီးဗျာ။ တခါတလေဆိုရင် ထိတ်စရာ အပြုအမူတွေ လုပ်သေးတာဗျ။ ဆောင်းတွင်း ချမ်းချမ်းစီးစီးဆိုတော့ ကျနော်တို့သုံးယောက်လည်း ဧည့်ခန်းထဲက မီးလင်းဖိုမှာ မီးတူတူလှုံကြတာပေါ့။ မီးလင်းဖိုအရှေ့က ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ကောက်ရိုးဖျာကလေး ၂ ချပ်လောက်ချ.. စောင်အကြီးကြီး ၂ ထည် ၃ ထည်ကို တူတူပေါင်းချုံပြီး ပူးကပ်ထားရင်း စာတွေဘာတွေ တူတူဖတ်ကြတာပေါ့။ 

တခါကဆို အန်တီလေးက The history of Piano and its Music: ဆိုတဲ့ စာအုပ်ကို အားလုံးကြားအောင် ကျယ်ကျယ်လေး ဖတ်ပြနေတော့ ကျနော်က အန်တီလေးပေါင်ပေါ် ခေါင်းလေးအုံးပြီး ဘေးတိုက်လှဲအိပ်ရင်း နားထောင်နေတာကို.. စောင်တွေချုံထားလျှက်က အညိုက ကျနော့်ကိုယ်လုံးပေါ် လာဖိမှီပြီး အန်တီဝင်နီမျက်နှာနားကပ် ပုခုံးကိုလှမ်းမှီပြီး နားထောင်နေတယ်။ ပြီးမှ စောင်ခြုံထဲကနေ ကျနော့်လက်ကိုလာကိုင်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကို ကပ်ထားပေးတယ်။ အောက်ခံလည်းမပါတော့ စောင်ခြုံထဲမှာ ထမီလေးကို လျှောချလိုက်တာနဲ့ ကွက်တိကိုး။

ကျနော့်ကို တစ်ချက်လောက်ကြည့်ပြီး ပြုံးစိစိနဲ့ မျက်လုံးမှိတ်ပြတယ်။ လုပ်ပေးလေးပေါ့။ ကျနော်လည်း မထူးပါဘူး သနားပါတယ်ဆိုပြီး လက်ချောင်းတွေနဲ့ ပွတ်ဆွဲပေးလိုက်၊ စောက်ဖုတ်ထဲ လက်နှိုက်ပေးပြီး လက်နဲ့လိုးပေးလိုက် လုပ်ပေးနေရတာပေါ့။ အန်တီလေးဖတ်ပြနေတဲ့ အကြောင်းအရာကို.. သံယောင်လိုက်သလိုလို၊ ထောက်ခံသလိုလိုနဲ့ အင်းး!! အင်းးး!! ဆိုပြီး အညိုက အသံထွက်နေတယ်ဗျ။ အမှန်က ကျနော်လုပ်ပေးနေတာကို ဖီးလ်တက်နေတာ။ လုပ်ပေးနေရင်း တချက်တချက် မော့ကြည့်လိုက်တော့ အရမ်းကောင်းတယ်ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်နဲ့ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ပြသေးတယ် မျက်လုံးလေးမှေးပြီးတော့။ 

ပြီးလည်းပြီးတော့မယ်ဆိုရော.. ကျနော့်လက်ကို သူ့လက်နဲ့ကုတ်ပြီး အချက်ပြတယ်..။ မြန်မြန်လေးပေါ့လေ။ ပြီးတော့မှ ကျနော့်ကိုယ်ပေါ် ဖိကပ်လာပြီး “အင်းးးးး!! ကောင်းလိုက်တာ” တဲ့..။ အဲ့ဒါကို အန်တီလေးဝင်နီက စာအုပ်ဖတ်နေရင်းက ဘာမှမရိပ်မိပဲ “ဟုတ်တယ်.. ညိုရ..။ အရမ်းစိတ်ဝင်စားစရာကောင်းတယ်နော်” တဲ့..။ သေချာငုံ့မကြည့်ပဲ စာအုပ်မျက်နှာအပ်ရင်း ပြန်ဖြေတော့.. ကျနော့်မှာ ရယ်ချင်သလို ဖြစ်လာပြီး ကျနော့်အပေါ်ဖိထားတဲ့ အညို့နို့ကြီးတွေကို ဆုပ်ချေပေးရင်း ပြုံးနေမိတာပေါ့လေ…။

အခု ခင်ဗျားတို့ဖတ်နေတာ အပျော်ဖတ် အပြာဝတ္ထုတစ်ပုဒ်သာဆိုရင် ဒီထက်ပိုပြီး ကြမ်းလာမှာ၊ ပိုဖတ်လို့ကောင်းအောင် ဇတ်လမ်းကို သည်းခြေကြိုက်ဖြစ်အောင် ဆက်ရေးတော့မှာပေါ့။ ဥပမာ – နှစ်ယောက်စလုံးကို ပြိုင်တူတွယ်တာတို့၊ နှစ်ယောက်လုံးက နားလည်မှုရသွားပြီး တူတူဝေစားသွားတယ်တို့ အစရှိသဖြင့်ပေါ့လေ။

ဒါပေမယ့် ဒါက အဲ့ဒီလို ခြင်ထောင်ခန်းတွေပဲပါတဲ့ ဇာတ်လမ်းတစ်ခု မဟုတ်ခဲ့ဘူးဗျာ။ အခု ခင်ဗျားတို့ ဖတ်ပြီးသလောက်ဆိုရင် အိမ်တစ်အိမ်ထဲမှာ တူတူနေတဲ့ အပျိုကြီးမမ နှစ်ယောက်ကို ပြိုင်တူတွယ်နေရတော့ ကျနော့်ကို တော်တော်ကံကောင်းတဲ့ကောင်လေးလို့ ခင်ဗျားတို့ယူဆရင် မှားလိမ့်မယ်။

လူဆိုတာ သွေးနဲ့သားနဲ့ ဖွဲ့စည်းထားတာဆိုတော့ ကျနော် အညို့ကို မရှောင်နိုင်တာမှန်ပေမယ့် ကျနော် တကယ်ချစ်တာ ဆရာမလေးကိုပါဗျာ။ မြတ်နိုးတယ်၊ အထင်ကြီးတယ်။ အို.. ဘာနဲ့မှနှိုင်းယှဉ်လို့ မရဘူးဗျာ။ ကျနော့်ရဲ့ အချစ်ဦးလေးကိုး။ ဒီနေရာမှာ မိန်းမနဲ့ ယောကျ်ားဆိုတာ သဘောသဘာဝကကို မတူညီဘူးလေ။ မိန်းမတွေအတွက် လိင်ကိစ္စဆိုတာ အင်မတန်ကြီးကျယ်တဲ့ တန်ဖိုးထားစရာ စွန့်စားမှုကြီးတစ်ခုဖြစ်ပြီး၊ ယောကျ်ားတွေအတွက်က မိန်းမတစ်ယောက်ကို ချစ်သည်ဖြစ်စေ မချစ်သည်ဖြစ်စေ သွေးသားတောင့်တလာတဲ့အခါ ချက်ချင်းအိပ်လိုက်ဖို့ ဘာမှမဆန်းဘူးလေ။ နောက်ဆုံးဗျာ.. ဒီလိုအခြေအနေကို အဆင်ပြေပြေ ကိုင်တွယ်နိုင်တဲ့ လူကြီးတစ်ယောက် အရွယ်လည်း မဟုတ်သေးတော့ အညို့အပေါ် ခါးခါးသီးသီးလည်း မငြင်းဆန်ရက်ဘူးဗျ။ အန်တီလေးအလစ်မှာမှ ကျနော့်ကို ချစ်ရရှာတာဆိုတော့.. သူစလာရင် ကျနော့်မှာ သာယာတာက တစ်ဖက်၊ သနားတာက တစ်ဖက်နဲ့ လုပ်မိပြန်ရောလေ။

ဒါပေမယ့် ကျနော်ပြောခဲ့သလိုပဲ လုပ်ပြီးသွားတိုင်း ကျနော့်မှာ အပြစ်လုပ်နေမိပြီဆိုပြီး အလိုလိုနေရင်း စိတ်ဆင်းရဲနေရတယ်ဗျာ။ ကျနော့်ချစ်သူ ဆရာမလေးအပေါ် ကျနော်ထားတဲ့စိတ်က တမျိုးဗျ။ ကျနော့်အတွက် အထင်ကြီးလေးစားစရာ မိန်းမတစ်ယောက်ပါ။ အရင်က မိုက်တိမိုက်ကမ်းပုံစံနဲ့ နေထိုင်လာတဲ့ ကျနော့်ဘဝကို သူပဲ မသိမသာ ပဲ့ပြင်ပေးခဲ့တာ။ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် ဂီတမှာ ဆရာတစ်ဆူလိုလိုထင်၊ အဘိုးရဲ့ စာအုပ်ဘီရိုတွေကို ငယ်ငယ်လေးကတည်းက မွှေမွှေဖတ်လာတော့ စာအုပ်စာပေ အတွေးအခေါ်ဆိုတာ ငါတော်တော်သိတဲ့ကောင်.. အဲ့လိုကြွစောင်းစောင်းဖြစ်နေတဲ့ အချိုးတွေဟာ ဆရာမလေးနဲ့တွေ့မှ ပျက်ပြယ်ခဲ့ရတယ်ဆိုတာတော့ အမှန်ပါပဲဗျာ။

ဂီတမှာ ကျနော့်ဆရာမ ဖြစ်သလို ဂီတသမိုင်းကြောင်းဆိုတာ ကျနော်ကိုယ်တိုင် ငေးမောပြီး သူပြောသမျှ နားထောင်ခဲ့ရတာကိုး။ စာပေပိုင်းဆိုင်ရာကကော၊ အရွယ်တူချာတိတ်တွေ၊ ကျနော့်ထက်ကြီးတဲ့ ကျနော့်အပေါင်းအသင်းတွေကြားထဲမှာ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ပြီး ဟိုငြင်းဒီခုန် ဟိုစာပေ ဒီသမိုင်းကြောင်းတွေ ပြောကြတိုင်း ကျနော်က ဘုရင်တစ်ဆူလိုဖြစ်ခဲ့သမျှ အန်တီလေးနဲ့ တွေ့တော့မှ နွားခြေရာခွက်ထဲက ဖားကလေးဖြစ်မှန်း သိတော့တယ်။ 

အန်တီလေးဆိုတာ ဗမာစာပေတင်မကဘူး၊ ကုလားဖြူဘာသာနဲ့ ရေးထားတဲ့ ဘုတ်အုတ်တွေကို ဂျောင်းဂျောင်းပြေးဖတ်နိုင်တဲ့ အမျိုးသမီးဆိုတော့ ကျနော့်မှာ သူနဲ့ စာအကြောင်းဆွေးနွေးတိုင်း မျက်စိသူငယ် နားသူငယ် ဖြစ်နေကြပေါ့။ ဒီတော့ကာ ကျနော် ဆရာမလေးကို ချစ်တယ်ဆိုတာမှာ အထင်ကြီးတာတွေ၊ မှီတွယ်ချင်တာတွေ၊ မြတ်နိုးတာတွေ၊ အများကြီး ပေါင်းထားတာဗျ။ ဖေဖေ မေမေတို့ တစ်ခုခု ဆုံးမတယ်ဆိုတာတောင် ကျနော်က လက်ခံချင်မှ လက်ခံတတ်တာ၊ ဆရာမလေးက ချိုအေးအေး အပြုံးလေးနဲ့ အကျိုးသင့်အကြောင်းသင့် ရှင်းပြရင် ချက်ချင်း ခေါင်းငြိမ့်တတ်လာတယ်။

ကလေးလေးက ငယ်သေးလို့ပါကွယ် ..။ ကျမ ရှင့်အရွယ်ကဆို ရှင့်လောက် မသိမတတ်ပါဘူး..။ ဟုတ်ပြီလား ဆိုပြီး စသလိုလိုလုပ်ပြီး ဖေးမှပေးတတ်တာလေ။

ပထမဆုံး ကျနော်တွေ့စက အင်မတန် မျက်နှာကြောတင်းတယ်လို့ ထင်ရတဲ့ ဆရာမလေးဟာ အင်မတန် သနားကြင်နာတတ်တယ်၊ ချိုပြုံးပြုံးလေး အမြဲနေတတ်တယ်၊ ဖြူစင်တဲ့ နှလုံးသားရှိတယ်ဆိုတာ ကြာလေလေ ကျနော် ပိုသိလာခဲ့တော့ ပိုလို့တောင် တွယ်တာလာရပါတယ်လေ။ အညိုကတော့ ကျနော့်အတွက် သဘောကောင်းတဲ့ အစ်မကြီးတစ်ယောက်ပါ။ ဒီ့ထက်တော့ မပိုဘူးဆိုတာ သေချာတယ်။ ပြောကြစတမ်းဆိုရင် ဆရာမလေးဆိုတာ ကျနော့်ဘဝမှာ မရှိခဲ့ဘူးဆိုရင် ကျနော် အညို့ကို ချစ်မိမှာ သေချာတယ်ဗျ။ 

ဒီလိုပဲ နေနေလာရင်း အချိန်တွေကြာလာတော့ ဆရာမလေးကို ပိုချစ်လာသလို အညိုနဲ့ ဆရာမလေးအလစ်မှာ ခိုးခိုးပြီး လုပ်တာတွေကလည်း များလာတယ်။ ဆရာမလေးတော့ ဘာမှမသိရှာဘူး။ ကျနော် အလုပ်ကို ကြိုးကြိုးစားစား လုပ်လာတာတွေ့တော့ ကျနော်သူ့ကို တကယ်ချစ်ရှာတယ်ဆိုပြီး ဝမ်းတွေသာလို့။ အိမ်ထောင်ပြုမယ်ဆို ကလေးဘယ်နှစ်ယောက် ယူမယ်၊ ဘယ်လိုပြုစုမယ်ဆိုတာတွေတောင် ကြည်ကြည်နူးနူးတိုင်ပင်တဲ့ ညနေခင်းလေးတွေတောင် ရှိလာခဲ့ပြီ။

အညိုကကော… သူဟာ ကျနော့်တိတ်တိတ်ပုန်း ရည်းစားတစ်ယောက် ဆိုပေမယ့် အန်တီလေးနဲ့ ကျနော့်ကို အင်မတန် လိုက်ဖက်ညီတဲ့စုံတွဲဆိုတာ သဘောတူတယ်ဗျ။ နင်တို့ ကလေးတွေရလာရင် ငါက နာနီညိုပေါ့ဟယ်ဆိုပြီး ကျနော်တို့ ချစ်သူစုံတွဲကို ပြောပြောရင်း သဘောတွေကျနေတတ်တယ်။ 

ဆိုလိုတာကဗျာ.. သူ ကျနော့်ကိုချစ်တယ်..။ ဒါပေမယ့် ကျနော့်ရဲ့ ပျော်ရွှင်နေတဲ့ဘဝကို မဖျက်ဆီးဘူးဆိုတာ ပေါ်လွင်နေတယ်။ အန်တီဝင်နီအလစ်မှာ သူ စိတ်ရှိသလောက် ကျနော်နဲ့ချစ်တယ်၊ လိုးတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘာတစ်ခုမှ ထပ်မတောင်းဆိုဘူး။ အညိုက မောင့်ကိုချစ်နေလို့ရတဲ့ ဘဝလေးဆိုရပြီ မောင်ရ… လို့ ပြုံးပြီး ပြောတတ်တယ်။ ရည်းစားမယားငယ်လေးပေါ့အေ… လို့ နောက်တီးနောက်တောက်ပြောပြီး ရယ်သေးတယ်။ ကျနော်နဲ့ ဆရာမလေးတို့ကိုလည်း မြန်မြန်လက်ထပ်စေချင်နေပြီ.. လို့ အမြဲပြောတတ်တယ်။

ကဲ.. ဒါဆို သာသာယာယာပဲပေါ့.. ဟုတ်လား..။ မထင်နဲ့ ကိုယ့်ဆရာ.. ခင်ဗျားတို့ မထင်နဲ့။ တခါတခါကြရင် မကောင်းတဲ့ကံကြမ္မာဆိုတာက ခြုံခိုတိုက်ခိုက်ဖို့ စောင့်နေရာက အလစ်ဝင်ချတတ်တာကိုးဗျ။

အဲ့ဒီနေ့က နေအတော်သာတဲ့နေ့ပေါ့။ ကောင်းကင်ပြာပြာနောက်ခံမှာ တိမ်တွေအဆုပ်လိုက် ပွင့်နေတဲ့နေ့။ ဘဝမှာ အမှောင်တိကျမဲ့နေ့လို့ ဘယ်သူကကော ထင်ထားမလဲဗျာ။ ဆောင်းအကုန် နွေအကူး မအေးလွန်း မပူလွန်းသေးတဲ့ နေထိုင်လို့ကောင်းရုံ နေ့တစ်နေ့ပေါ့။ အဲ့ဒီတလောက အလုပ်တွေပါးတဲ့အပြင် ပွဲတော်တွေဆက်နေတဲ့ ကာလမို့ ကျနော် ဆရာမလေးတို့နဲ့ နေ့စဉ်ဆိုသလို ပျော်နေခဲ့တဲ့ နေ့တွေပေါ့။ ဘယ်တော့မှ မငြီးငွေ့သွားတဲ့ အချစ်တွေကို ရက်ဆက်ခံစား၊ အဲ့ဒီတစ်ထပ်တိုက်ပု ဖြူဖြူလေးသာ ကျနော့်ကမ္ဘာငယ်လို့ ထင်နေခဲ့ရတဲ့ နေ့ရက်တွေပါဗျာ။ စာတွေတူတူဖတ်ကြ၊ စစ်တုရင်ကစားကြ၊ ချက်ပြုတ်စားသောက်ကြ၊ ဘယ်တော့မှ မကုန်ဆုံးနိုင်တဲ့ အမှတ်တရ နေ့ရက်တွေပေါ့။

အဲ့ဒီမနက်မတိုင်ခင် ညက ကျနော် အန်တီလေးတို့အိမ်ကို သံကြိုးတပ် ဂစ်တာတစ်လုံး ယူသွားပြီး Slow Rock: သီချင်းတွေကို အန်တီလေးရဲ့ ပီယာနိုနဲ့ တွဲတီးရင်း ဆိုကြသေးတာ မှတ်မိတယ်။ လိမ့်နေတဲ့ ကျောက်တုံးများဆိုတဲ့ Rock ဂီတ Band: ရဲ့ နတ်သမီးဆိုတဲ့ သီချင်းကို တွဲဖက်ညီညီ တီးခတ်ခဲ့တာလည်း မှတ်မိသေးတယ်။ ကျနော်ရယ်၊ ဆရာမလေးရယ်၊ မညိုညိုရယ်.. သုံးယောက်သား မညိုညိုဖောက်ထားတဲ့ လိုင်ချီးသီးနဲ့စိမ်ထားတဲ့ ဝိုင်တွေကို အတော်များများ သောက်ဖြစ်ခဲ့တယ်။ ရီဝေဝေညမှာ နာနာကျင်ကျင် အသံတွေနဲ့ ကျနော် ရော့ခ်သီချင်းတွေ အော်ဟစ်နေခဲ့တာ ဆရာမလေးရဲ့ ပီယာနိုအလူးအလှိမ့်တွေက ပြီးပြည့်စုံစေသလိုပဲ။ လက်အံသေအောင် ကျနော်တို့ ဆိုကြတီးကြပြီးတော့ အိမ်ရှေ့ဒန်းဖြူဖြူလေးပေါ်မှာ သုံးယောက်သား ပူးပူးကပ်ကပ်ထိုင်ရင်း စကားတွေ ပြောကြသေးတယ်။ 

သူတို့နှစ်ယောက်ကော ကျနော်ပါ သောက်ထားတဲ့ ဝိုင်အရှိန်ကြောင့် စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် ဖြစ်နေခဲ့တာတော့ သေချာတယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ ပုခုံးတွေကို အလည်မှာထိုင်နေတဲ့ ကျနော်က သိုင်းဖက်ထားရင်း ကျနော်မူးနေရင် လုပ်နေကြဖြစ်တဲ့ ကဗျာတွေ တစ်ပုဒ်ပြီးတစ်ပုဒ် ရွတ်ပြနေမိတယ်။

အချစ်ဆိုတာ.. I.R.A သေနတ်သမား ရှောင်ဒီလွန်ရဲ့ သေနတ်ပြောင်းက ထွက်လာတဲ့ … ဒုတိယမြောက် ကျည်ဆံ.. …

အစရှိတဲ့ ခေတ်ပေါ်ကဗျာတွေဆိုတာ Rock: သီချင်းလိုတွေ နာကျင်ပြင်းရှလွန်းပြီး၊ ဆရာမင်းသုဝဏ်ရဲ့ ဂန္တဝင်ကဗျာ တစ်ပုဒ်ဖြစ်တဲ့ လယ်တောကအပြန် ကဗျာဆိုတာ.. … …

ပန်ချင်တယ်.. ခရေဖူး… မောင်ခူးကာပေး …
သူ့ခေါင်းမှာ နှင်းဆီပွင့်နဲ့ ဂုဏ်တင့်တယ်လေး။

ခရေဖူးလေးကို မလိုချင်ပဲ စွန့်ခွာပြီး… နှင်းဆီပွင့်ကို ပန်သွားလည်း.. အို သူပျော်ပါစေ…။

ဆိုပြီး အပြုံးမပျက်ကြောင်း အသိပေးရင်း တိတ်တိတ်လေး ကြိတ်ဆွေးရရှာတယ်လို့ ဆိုလိုတယ်ဆိုတော့ ကျနော်တီးခတ်နေတဲ့ စပိန်ဂီတဆိုတာ မပေါက်ကွဲပဲ တိတ်တိတ်လေး ကြေကွဲတာမို့ သဘောသဘာဝတူတူဖြစ်ကြောင်း ဆရာမလေးနဲ့ အညို့ကို လူတတ်ကြီးလုပ်ပြီး ရှင်းပြလိုက်၊ ကဗျာတွေ ရွတ်ပြလိုက်နဲ့ မမေ့နိုင်တဲ့ ညတစ်ညပေါ့။ 

ကဗျာတွေရွတ်ပြရင်း စျာန်ဝင်သွားတော့ တဖြေးဖြေး ကြီးကျယ်လာပြီ။ နောက်ဆုံး ဂရိစာဆို ဟိုးမားရဲ့ ဂန္တဝင်ကဗျာရှည်ကြီးတစ်ပုဒ်ကို ကြိုက်တဲ့အပိုဒ်တွေ ရွတ်ပြရင်း သံနေသံထားနဲ့ ရှင်းပြနေမိတယ်။

နှစ်ပေါင်း ၃ဝ ကြာသွားတယ်ဗျာ..။ အဲ့ဒီကဗျာထဲက ဇာတ်လိုက်က.. သင်္ဘောပျက်ပြီး အဲ့ဒီကျွန်းပေါ် ရောက်သွားတာ။ နတ်မိမယ်တွေနဲ့ အတူတူ ကာမသုခကို ခံစားရတယ်…။ အဆုံးမဲ့တဲ့.. ဘယ်တော့မှ မသေတဲ့ အမတကျွန်းပေါ်မှာ ကြိုက်သလောက် နေ နေရတာကို သူက ပြန်မယ်လို့ လုပ်တယ်ဗျာ..။ စားစရာနေစရာ ဘာမှမပူရတဲ့အပြင် နတ်သမီးတွေနဲ့ ပျော်နေရရက်နဲ့ လေနီကြမ်းတွေ အမြဲတိုက်နေတဲ့ သူ့ဇာတိကျွန်းကို ပြန်ဖို့ပြင်တယ်..။ ဘယ်လိုအမွှေးနံ့သာတွေနဲ့မှ ဖုံးအုပ်ဖို့မဖြစ်နိုင်တော့တဲ့ သက်လတ်ပိုင်းရောက်နေတဲ့ သူ့ချစ်သူကို.. ပြန်တွေ့ဖို့အရေး …။ ပင်လယ်ပြင်ကြီးကို လှေငယ်လေးနဲ့ ဖြတ်ပြီး ပြန်ဖို့ပြင်တယ်..။ ဘာကြောင့်လဲ.. အချစ်ပေါ့ဗျာ..။ နားထောင် ကျနော်ရွတ်ပြမယ်.. …

အို.. အချင်းနတ်မိမယ်တို့
ငါသည်ကား ဂတိထားခဲ့၏ …
————————-
————————-

ရီဝေဝေနဲ့ ကဗျာရှည်ကိုရွတ်ပြရင်း သတိထားလိုက်တော့.. အညိုကော ဆရာမလေးကော မျက်ရည်ကျနေကြတယ်ဗျ။ သောက်ထားတဲ့ ၀ိုင်အရက်ကြောင့်လား၊ ကျနော့်ကဗျာ ကောင်းလို့လားတော့ ကျနော် ဝေခွဲလို့မရဘူး။ မျက်ရည်တွေသုတ်နေကြတာ မြင်ရတယ်။ ကျနော် ကဗျာရွတ်တာ ပြီးသွားတော့ အားလုံးငြိမ်သက်သွားကြတယ်။ တိတ်ဆိတ်နေတာ နည်းနည်းကြာလာတော့မှ ဆရာမလေးက ကျနော့်ကိုဖက်ပြီး အတင်းနမ်းတယ်။ ပြီးမှ အညို့ဖက်လှည့်ပြီး..

“ညို… ငါ့ကလေးလေးကို အိမ်ပြန်မလွှတ်တော့ဘူး ..။ ဒီည ငါသူ့ကို အရမ်းချစ်ချင်နေလို့ နင်သွားအိပ်ချေ”

လို့ ပြောပြီး အညိုပြန်ဖြေတာကိုတောင် မစောင့်တော့ပဲ ကျနော့်ကို အတင်းဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ပြီး နမ်းတယ်။ အညိုက ကြည်နူးနေတဲ့ အသံနဲ့

“အေးပါဟယ်.. ချစ်ကြစမ်း.. စိတ်ကြိုက်ချစ်ကြ”

ဆိုပြီး ယိုင်တိုင်တိုင်နဲ့ အိမ်ထဲဝင်ပြီး အိပ်သွားရော။ ကျနော်နဲ့ ချစ်သူဆရာမလေးတို့ အိမ်ရှေ့က ဒန်းလေးပေါ်မှာ အရူးအမူး ဆက်ချစ်ကြတယ်။ အဲ့ဒီညက ဆရာမလေးရဲ့ ညည်းညူသံတွေ.. တသက်လုံးမခွဲပဲ ဒီလိုပဲချစ်နော် ဆိုတာတွေ ကျနော် ဘယ်တော့မှ မမေ့ဘူး။ မနက်မိုးလင်းတော့မှ ကျနော်နိုးလာတော့ အန်တီလေးရဲ့ အိပ်ယာထဲမှာ ရောက်နေမှန်း သတိထားမိတယ်။ အန်တီလေးက မြို့သစ်မှာ ဒီနေ့ ပီယာနိုသင်တန်းပေးရမှာမို့လို့ ကားဂိတ်ကိုသွားဖို့ ပြင်ဆင်နေတာ။ ကျနော်လည်း အသာလေးထလာပြီး ရေမိုးချိုး မနက်စာစားပြီး အညိုနဲ့တူတူ အန်တီလေးကို ကားဂိတ်လိုက်ပို့တယ်။ ပြီးတာနဲ့ အိမ်ပြန်မယ်လို့ တွေးနေတုန်း အညိုက မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ တိုးတိုးကပ်ပြောလာတယ်။

“မောင်!! အညိုနဲ့ ခဏလိုက်ခဲ့ပေးပါ။ စျေးဝယ်မလို့”

ဆိုတော့ လိုက်ကူပေးရသေးတယ်။ စျေးဝယ်ပြီး ပြန်ခါနီးကြတော့ အညိုက လေသံတိုးတိုးနဲ့ ကပ်ပြောတယ်။

“မောင်.. အညို တော်တော်လေး .. ဖြစ်နေတယ်သိလား !! အညို့ကိုသနားရင် အိမ်လိုက်ခဲ့ပေးပါလား”

တဲ့။ ကျနော်လည်း ဘာမှဆက်မပြောပဲ စျေးခြင်းတောင်းလေးနဲ့ အညို့ကိုတင်ပြီး ယူကလစ်ဝင်းထဲ ပြန်လာခဲ့တယ်။ လမ်းမှာ စက်ဘီးလက်ကိုင်ကို ကိုင်ထားတဲ့ ကျနော့်လက်ဖျံကို ပွတ်ရင်းနဲ့ကို အညိုစိတ်ထနေမှန်း ကျနော်သိနေတယ်။ သူ့ခင်မျာလည်း ကျနော်နဲ့ မလိုးရတာ တစ်လလောက်ရှိတဲ့အပြင် ဒီရက်ပိုင်းတွေမှာ ကျနော်နဲ့ ဆရာမလေးတို့ နေ့တိုင်းလိုးတာကို ချောင်းပြီး ရွစိစိဖြစ်နေရှာမယ်ဆိုတာ ကျနော်သိပါတယ်လေ။ ခပ်မြန်မြန်လေးနင်းနေတဲ့ ကျနော့်ကို မော့မော့ကြည့်ပြီး

“မောင်.. မြန်မြန်ရောက်အောင် နင်းကွာ”

လို့ ပန်းသွေးရောင်ထနေတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ သတိလှမ်းလှမ်းပေးနေတယ်။ အိမ်ထဲရောက်သွားတော့ စျေးခြင်းလေးဆွဲပြီး အညို နောက်ဖေးကို ပြေးဝင်သွားတယ်။ ကျနော်လည်း မောမောနဲ့ ဧည့်ခန်းကဆက်တီခုံမှာ ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်ချလိုက်မိတယ်။ နည်းနည်းကြာတော့ အညို ပြန်ထွက်လာတယ်။ လက်ထဲမှာ ဖန်ခွက်တစ်လုံးနဲ့ ညက ကျန်သေးတဲ့ဝိုင်တွေ ထည့်ယူလာတယ်။ သူ့ဆံပင်ကို ဖြေချထားပြီး အပေါ်က ခါးတိုအင်္ကျီလေးကို ချွတ်ထားပြီး ထမီကို ရင်ခေါင်းလျားထားတယ်။ အနက်ရောက်ဘရာကြိုးလေးက ပုခုံး ၂ ဖက်အပေါ်မှာ ထင်းထင်းလေး ဖြစ်နေလို့ပေါ့။

“ရော့ မောင်.. ဒါလေးသောက်ထားနော်..။ အညို မနက်ကတည်းက ရေမချိုးဖြစ်ဘူး ..။ ချက်နေပြုတ်နေရတာနဲ့ နောက်ကျသွားတယ်..။ ရေချိုးခန်းဝင်လိုက်ဦးမယ်.. စောင့်နေနော် သိလား..”

အဲ့လိုပြောပြီး မချိုမချဉ်မျက်နှာလေးနဲ့ ရင်ဖိုနေတဲ့ ဟန်ပန်လေးလုပ်ပြီး ရေချိုးခန်းဖက် သုတ်သုတ်လေး ထွက်သွားရော။ ကျနော်လည်း ဖန်ခွက်ထဲက ဝိုင်တွေကို တရှိန်ထိုး သောက်ချပစ်လိုက်ပြီး ဆက်တီခုံပေါ်မှာ ခွေခွေလေး လှဲချလိုက်မိတယ်။ စိတ်ထဲမှာတော့ မလိုးရတာကြာတဲ့ အညိုနဲ့ နှစ်ပါးသွားရပြန်တော့မယ်ဆိုတဲ့ အသိနဲ့ ကျနော်လည်း စိတ်လှုပ်ရှားနေတာတော့ ဝန်ခံရလိမ့်မယ်ဗျာ။ 

မျက်လုံးမှိတ်ပြီး လှဲနေရာက ဘယ်လောက်ကြာသွားတယ် မသိဘူး။ မွှေးပျံ့ပျံ့ရနံ့တွေရလာလို့ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်တော့မှ နှုတ်ခမ်းနီ အနီရင့်ရင့်ဆိုးထားတဲ့ နှုတ်ခမ်းတစ်စုံ ကျနော့်မျက်နှာနားမှာ ဝဲနေတာ တွေ့ရတယ်။ အညိုပါလား ခေါင်းလျှော်ရေမိုးချိုးပြီးစ ဆံပင်တွေက ပုခုံးကျော်ကျော် အရှေ့ကိုချထားတယ်။ ဝတ်ထားတဲ့ စွပ်ကျယ်က ပါးပါးလျလျလေး။ အောက်က အခုအခံမပါတော့ နို့သီးကြီးတွေတောင် စူထွက်နေတာ မြင်နေရတယ်။ ပြီးတော့ နို့အုံကြီးတွေကြည့်ရတာ ခါတိုင်းထက်တောင် ပိုပြီး ထွားအိအိကြီးတွေ ဖြစ်နေသလားလို့။ မျက်နာပေါ်ဝဲကျနေတဲ့ ဆံနွယ်တွေကို လက်နဲ့သပ်ရင်း ဆာလောင်နေတဲ့ အကြည့်နဲ့ ကျနော့်ဘေးမှာ ဒူးထောက်ထိုင်ရင်း ကြည့်နေရှာတယ်။

“မောင်.. ထတော့.. အညို့အိပ်ယာပေါ်သွားစို့.. အညို ဒူးတွေတောင်ပျော့လာတယ်.. ရင်တုန်လိုက်တာ”

တဲ့။ ကျနော်ချက်ချင်း မထသေးဘူး။ နှုတ်ခမ်းနီရဲရဲနဲ့ စိုလက်လက်ကလေးဖြစ်နေတဲ့ အညို့နှုတ်ခမ်းကို ဆွဲစုပ်လိုက်တယ်။ အင်းးးးး.. ဆိုပြီး အသံတိတ်လေးညည်းပြီး ကျနော့်နှုတ်ခမ်းကို အားပါးတရ ပြန်စုပ်လာတယ်။ သူ့လျှာတွေက ကျနော့်ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်လာပြီး တိုက်စစ်ဆင်တယ်။ ကျနော်ကလည်း သူ့လည်တိုင်လေးကို လက်နဲ့သိုင်းဖက်ပြီး တပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင် ဆက်တိုက်စုပ်နမ်းနေမိတယ်။ နည်းနည်းကြာကြာလေး နမ်းပြီးတော့မှ ကျနော်ထရပ်လိုက်တယ်။ ခေါင်းထဲမှာ ရီဝေဝေနဲ့ ၀ိုင်တန်ခိုးကလည်း ပြလာပြီ။ အညို့ကိုသိုင်းဖက်ရင်း အညို့အိပ်ခန်းထဲက အိပ်ယာပေါ်ကို ခြေလှမ်းကြဲကြဲနဲ့ လျှောက်သွားနေမိတယ်။ 

အိပ်ယာနားရောက်တော့ အိပ်ယာပေါ်ကို မတက်သေးပဲ မတ်တပ်ရပ်ရင်း နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ရင်း အဝတ်တွေအကုန် ချွတ်ချနေကြတယ်။ နှစ်ယောက်လုံး စိတ်ထလာတော့ တဟင်းဟင်း .. တဟားဟား သံတွေ ထွက်စပြုလာပြီ။ စွပ်ကျယ်လေးကို ချွတ်လိုက်တော့ အညို့နို့စိုစိုကြီးတွေက ဘွားကနဲ ပေါ်လာတယ်။ စိတ်ကြိုက်ကိုင်ကစားပေးလိုက်၊ နို့သီးခေါင်းစူစူလေးတွေကို ချေပေးလိုက်၊ စို့လိုက် လုပ်ပေးနေတယ်။ အညို့လက်တွေကလည်း အငြိမ်မနေပါဘူး။ ကျနော့်ကျောပြင်ကို ပွတ်ပေးလိုက်၊ အောက်ကမာတောင့်နေတဲ့ ကျနော့်ညီလေးကို ဂွင်းထုသလို ကစားပေးလိုက်လုပ်နေရင်း နှစ်ယောက်သား တက်ညီလက်ညီ ဖီးလ်တက်နေကြတာပေါ့လေ။

“မောင်.. ကုတင်ပေါ်တက်စို့၊ အညို မောင့်ဟာကြီးကို စုပ်ချင်လာပြီ..”

“အင်း.. အညို့အဖုတ်ကိုလည်း ကျနော် လျက်ချင်တယ်..။ လာ.. အညို မြန်မြန်လေး…”

အဲ့လိုတွေပြောပြီးတာနဲ့ ကျနော် ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး ပက်လက်လှန်လှဲလိုက်တယ်။ အညိုက တက်လာပြီး ကျနော့်ညီလေးကို သူ့နှုတ်ခမ်းထူထူလေးမှာတေ့ပြီး လျှာကလေးကို ထုတ်ကစားရင်း ကျနော့်ညီလေးရဲ့ ဒစ်ဖျားတဝ်ဝိုက်ကို လျက်ပေးနေတယ်။

“အညို!! ရှီးးးး .. နေဦး .. ကျနော့်မျက်နှာကိုလာခွ.. လာခဲ့.. ကျနော်လည်း အညို့ကို လျက်ချင်နေတာ..”

ရုတ်တရက် အညိုလည်း နေရာအနေအထားပြင်လိုက်တော့ ထက်အောက်ပြောင်းပြန် 69 ပုံစံဖြစ်သွားပြီ။ ကျနော့်မျက်နှာကို ဒူးထောက်ပြီး ခွထားတယ်။ ကျနော်လည်း ကျနော့်ခေါင်းအောက်ကို ခေါင်းအုံးတစ်လုံး ထိုးထည့်လိုက်ပြီး အညို့ဖင်တုံးကြီးနှစ်ခြမ်းကို ဆွဲဖြဲလိုက်ရင်း ဖောင်းမို့နေပြီး အရည်တွေစို့နေတဲ့ အညို့စောက်ဖုတ်ကြီးကို ပလပ်ပလပ်မြည်အောင် အားပါးတရ လျက်ပေးနေမိတယ်။ 

အောက်ဖက်က အညိုကလည်း တချက်တချက် အာခေါင်ထိုးမိတော့မတတ် ကျနော့်ညီလေးကို သူ့ပါးစပ်ထဲ စုပ်စုပ်သွင်းလိုက် ဒစ်ကို လျှာနဲ့ကစားနေတဲ့အခါ လက်နဲ့ဂွင်းထုသလို ကစားပေးလိုက်နဲ့ နှစ်ယောက်လုံး အရသာတွေ တွေ့နေကြတာပေါ့။ သူလည်း လီးမစုပ်ရတာကြာလို့ အရသာတွေ့နေသလို.. ကျနော်လည်း စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းညိုညိုကြီးကို မလျက်ရတာကြာလို့လားမသိဘူး ကောင်းလိုက်တာဗျာ။

တခါတခါ အညို့စောက်ဖုတ်ထဲက စီးပျစ်ပျစ်တွဲကျလာတဲ့ အညို့စောက်ရည် ဖန်တန်တန် ငံ့တံ့တံ့လေးကိုတောင် နှမြောလို့ မျိုမျိုချပလိုက်မိတယ်။ တော်တော်လေးကြာတော့ ကျနော့်ညီလေးလည်း ၁၂ နာရီထိုးနေသလို… အညိုကလည်း..

“မောင်!! လုပ်စို့နော်.. အညိုပြီးချင်သလို ဖြစ်လာတယ်..။ မောင့်ဟာကြီးနဲ့ ထိုးထည့်ပြီး လုပ်ရင်းပြီးမှ ပိုကောင်းတာ..။ လုပ်စို့နော်”

လို့ ပြောလာတယ်။ ကျနော်က အညို့သဘောလို့ပြောလိုက်တာနဲ့ လီးစုပ်နေရာကရပ်ပြီး ဘေးကိုဖင်ချထိုင်လိုက်တယ်။ အညို ကုတင်အောက်ဆင်း.. နံရံကိုမှီပြီး မတ်တပ်လုပ်ရအောင်လို့ ကျနော်ကပြောတော့.. အိုကေဆိုပြီး ကုတင်ပေါ်က လွှားကနဲ ဆင်းသွားတယ်။ ကျနော်လည်း ဝုန်းကနဲထပြီး ကုတင်ခြေရင်းက နံရံမှာ အညို့ကို တွန်းကပ်ထားလိုက်တယ်။ အညို့ပေါင်တံတစ်ချောင်းကို ဆွဲမပြီး အညို့နှုတ်ခမ်းကို အားရပါးရ ၃-၄ ချက် စုပ်ပေးလိုက်တယ်။ အညို့လက်တစ်ဖက်က တရမ်းရမ်းဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်ညီလေးကို သေချာကိုင်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ဝမှာတေ့ပေးရင်း နောက်လက်တစ်ဖက်က ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို ပွတ်ပေးနေတယ်။ သေသေချာချာလေး တေ့မိလောက်ပြီဆိုတာနဲ့ ဒူးကွေးထားတဲ့ ကျနော့်ကိုယ်လုံးကိုဆန့် ခါးမတ်မတ်ထားပြီး ကျနော် လိုးသွင်းလိုက်တယ်။ 

“အားးးးးးးးးး!!”

ရှောရှောရှူရှူပေမယ့်.. နွေးနွေးစီးစီးလေးဗျ။ ၂-၃ ချက်လောက် ခါးကိုကညော့ပြီး အဝင်အထွက် လုပ်ပေးနေလိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ အညို့မျက်နာလေးကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးလေးမှေးပြီး ဖီးလ်တက်နေတာတွေ့တော့ ပေါင်တစ်ချောင်းကိုကိုင်၊ အညို့ခါးကျင်ကျင်လေးကို တစ်ဖက်ကကိုင်ပြီး အသားကုန် ကော့ကော့ဆောင့်ပြီး လိုးနေမိတာ ကောင်းလွန်းလို့ ကြယ်တွေလတွေတောင် မြင်သလို ဖြစ်လာတယ်။ အညိုကတော့ သူ့အကျင့်တိုင်းပဲ အော်ချင်ရာတွေ အော်နေတော့တာပါပဲ..။

“မောင်… ဆောင့်ဆောင့်… ကောင်းတယ်.. အားးးးးးးးးးးးး ရှီးးးးးးးးးးးးးးး ချစ်လိုက်တာ မောင်ရယ်..”

နံရံကပ်ပြီး မိနစ် ၂ဝ လောက် ဆက်တိုက်ဆောင့်လိုက် ကော့ထိုးပေးလိုက် လုပ်ပေးနေလိုက်တာ အညိုတစ်ချီ ပြီးသွားပြီး ပျော့ခွေသွားလို့ ကုတင်ပေါ်ကို ပွေ့ချီပြီး တင်ပေးလိုက်ရတယ်။ ကျနော်ကတော့ မနေ့ညက ဆရာမလေးနဲ့ ဆက်တိုက် ၃ ချီလောက် လုပ်ထားမိတာရယ်၊ သောက်ထားတဲ့ ဝိုင်အရှိန်ကြောင့်ရယ် မပြီးနိုင်သေးဘူး။ အညိုက ကုတင်ပေါ်မှာ ဘေးတိုက်တစောင်းလေးခွေပြီး မှိန်းနေရှာတယ်။ 

ကျနော်လည်း ကျောပေးပြီး ခွေခွေလေးအိပ်နေတဲ့ အညို့အနောက်မှာကပ်လျှက် လှဲအိပ်လိုက်ရင်း အညို့နားရွက်ကလေးတွေကို ဖွဖွလေးကိုက်ပေး၊ ဂျိုင်းအောက်ကနေ လက်လျှိုရင်း နို့အယ်အယ်ကြီးတွေကို လှမ်းကိုင်ပြီး ဆုပ်ချေလိုက်လုပ်နေမိတယ်။ နည်းနည်းလေးကြာမှ အညို့တင်ပါးကို သာသာလေးဆွဲဖြဲပြီး မာတောင့်နေဆဲဖြစ်တဲ့ ကျနော့်ညီလေးကို ပုဇွန်ထုပ်ကွေးပုံစံအတိုင်း အညို့တင်ပါးအနောက်ကနေ အရည်တွေစိုအိအိဖြစ်နေတဲ့ အညို့စောက်ဖုတ်ထဲကို ဖိသွင်းပြီး တအိအိ လိုးနေမိတယ်။ အညိုကတော့ ဘာမှအသံမထွက်ပဲမှိန်းရင်း ငြိမ်ငြိမ်လေး ကြိတ်ခံနေတယ်။ ကပ်တွန်းလေး လိုးနေတော့ အသံဗလံတွေလည်း သိပ်မထွက်လှဘူးပေါ့လေ။ တော်တော်ကြာကြာလေး အဲ့လိုလုပ်နေရင်း အညို့ဆီက အသံထွက်လာတယ်။

“မောင်!! အညို ဆစ်ဆစ် ဆစ်ဆစ်ဖြစ်လာတယ်..။ အထဲမှာ.. အခု လေးဘက်ထောက်ပေးမယ်..။ မောင် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ဆောင့်ပေးနော်..”

အဲ့လိုပြောရင်း ရုတ်တရက် တစောင်းအိပ်နေရာက လေးဘက်ထောက်ပေးလိုက်တော့ ကျနော့်ညီလေးခင်မျာ.. ပလွတ်ကနဲ မြည်သံနဲ့အတူ အပြင်ထွက်ကြလာတယ်။ လေးဘက်ထောက်ထားတဲ့ အညို့တင်ပါးအနောက်မှာ ကျနော် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ခါးကိုညွှတ်ပြီး တင်ကိုတအားနောက်ကိုပစ်ထားတော့ အညို့ဖင်ကားကားကြီးတွေက အနောက်ကို ပြူထွက်နေတာ အားရစရာကောင်းလိုက်တာဗျာ။ ကြာကြာငေးမနေအားဘူး..။ အညို့ဖင်နှစ်ခြမ်းကြားထဲက စောက်ဖုတ်ပြူတစ်တစ်ကို ကျနော့်ညီလေးနဲ့တေ့ပြီး ဖိသွင်းချပစ်လိုက်တယ်။ ဝင်သွားတာနဲ့ ကျနော် အညို့ခါးကျင်ကျင်လေးကို လက် ၂ ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီး မီးကုန်ယမ်းကုန် ဆောင့်တော့တယ်။

“အင့်..အင့်.. ရှီးးးး ရှီးးးး.. မောင်ရေ.. ကောင်းတယ်.. သွက်သွက်လေးဆောင့်…”

“အားးး အညို… ကျနော်တအားကောင်းလာပြီ.. အညိုရဲ့… ဟားးးး ကောင်းလိုက်တာ…”

ကျနော် ထိန်းထားလို့ မရတော့ဘူးဗျာ။ ခါးလေးကို စုံကိုင်ထားတဲ့ လက် ၂ ဖက်ကို အညို့ဖင်တုံးအိအိကြီးတွေဆီ ပြောင်းကိုင်ပြီး အားရပါးရ ဆုပ်ချေရင်း သုတ်ရည်ပူပူတွေကို ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်မိတယ်။ နောက်ဆုံး ကျန်သမျှသုတ်ရည်တွေကို အညို့ဖင်ကြီးထဲ တဇိဇိနဲ့ ညှစ်သွင်းလိုက်ပြီး မောလာတာနဲ့ အညို့ကျောပေါ်ကိုထပ်ပြီး လှဲကျသွားတယ်။

နှစ်ယောက်သား ထပ်လျှက်ကလေး မှိန်းပြီး အိပ်ပျော်သွားကြတာ ၁ နာရီလောက် ကြာသွားတယ်။ ကျနော့်ညီလေး အေးကနဲဖြစ်သွားတော့ ကျနော်လန့်နိုးလာတယ်။ အညိုကပြုံးရင်း ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်တယ်။ ဆေးကြောသန့်စင်ပြီး ပြန်လာဟန်တူတဲ့ အညိုက မျက်နှာသုတ်ပုဝါ ရေစိုလေးနဲ့ ကျနော့်ညီလေးကို သုတ်ပေးနေတာကိုးဗျ။ သန်.စင်အောင် ပွတ်သတ်ဆေးကြောပေးပြီးတာနဲ့

“မောင်.. တော်တော်ပင်ပန်းသွားလားဟင်”

လို့ ပြုံးပြီးမေးတယ်..။ ကျနော်ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ သူ့ကိုငေးနေလိုက်တယ်။

“အညိုတော့ မဝသေးဘူးနော်..”

လို့ ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ပဲ ပျော့အိအိဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်ညီလေးကို နှုတ်ခမ်းစိုစိုလေးနဲ့ ပြွတ်ဆို စုပ်ပေးပြန်တယ်။ ချက်ချင်းတော့ ကျနော်စိတ် ပြန်မထလာသေးပေမယ့် အညို့လျှာရယ် နှုတ်ခမ်းရယ် ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် လှုပ်ရှားမှုကြောင့် ကျနော့်ညီလေးကတော့ ပြန်ထစပြုလာပြန်ပီဗျ။ ၁ဝ မိနစ်လောက် ကျနော့်ကို လီးစုပ်ပေးလိုက်တော့ ကျနော်ဇိမ်တွေ့စပြုလာပြီး ပြန်တောင်လာပြန်တယ်။ အညိုဘာမှစကားမဆိုပဲ ပက်လက်အိပ်နေတဲ့ ကျနော့်အပေါ်ကို တက်လာပြီး ကျနော့်ကိုခွလိုက်တယ်။ တောင်မတ်နေတဲ့ ကျနော့်ညီလေးကို သူ့အဖုတ်မှာတေ့ပြီး ထိုင်ချလိုက်တယ်။

ရှီးးးကနဲ သူ့ပါးစပ်က အသံထွက်လာတယ်။ ပြီးတော့မှ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်ရင်း ကျနော့်ကို အပေါ်စီးကနေ စလိုးတယ်။ ကျနော်ကတော့ အောက်ကနေ တုန်တုန်လေး ဖြစ်ဖြစ်သွားတဲ့ အညို့နိုညိုစိုစိုကြီးနှစ်လုံးကို ပင့်ကိုင်ထားပေးရင်း ဇိမ်ခံနေလိုက်တယ်။ အညိုကတော့ ဆံပင်ခွေခွေလေးတွေကို ကလစ်ကြီးကြီးနဲ့ ညှပ်ထားတော့ ပြောင်ပြောင်လေးဖြစ်နေတဲ့ နဖူးလေးပေါ်မှာ ချွေးစက်လေးတွေ သီးလာတဲ့အထိ ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ထောက်ပြီး ဆောင့်ဆောင့်ချနေတယ်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း သူ့ဖင်ကြီးနဲ့ ကျနော့်ပေါင်လုံးတွေ ရိုက်မိတဲ့အသံ တဖောင်းဖောင်းမြည်သံ စည်းချက်ကျကျ ထွက်လာတယ်။

“အင့် အင့်… မောင်.. ကောင်းလားဟင်…”

ကျနော် ဘာမှမပြောပဲ ခေါင်းငြိမ့်ပြမိတယ်။ အညို ဘာမှပြန်မပြောတော့ပဲ အံလေးကြိတ် နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ပြီး ကျနော့်ကို ဆက်လိုးနေပြန်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ အညိုမျှော့သွားအောင်လိုးမှ ကျနော် ပြီးတော့မယ်ဆိုတာ အလိုလိုသိနေလို့ သူ့စိတ်ကြိုက် လိုးပါစေဆိုပြီး လွှတ်ထားပေးမိတယ်။

“ဒေါက်ဒေါက်..ဒုံး..ဒုံးးး !!”

အဲ့လိုဖီးလ်တက်နေချိန်မှာ အိမ်ရှေ့တံခါးမကြီးကို အသားကုန်ထုနေတဲ့အသံ ကြားလိုက်ရတော့ နှစ်ယောက်လုံး ဝရုန်းသုံးကား ဖြစ်ကုန်တယ်။ နှစ်ယောက်လုံး လှုပ်လှုပ်ရှားရှား တုန်တုန်ရီရီတွေဖြစ်ပြီး ရုတ်တရက် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ဖြစ်ကုန်တယ်။ သိတယ်မလား လူဆိုတဲ့အမျိုးက ဆိတ်ကွယ်ရာမှာ အရှက်မရှိ ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေရင် ဘယ်သူမှ မမြင်ပါဘူးလေဆိုပြီး စိတ်ကပေါ့ပါးနေသလောက် ရုတ်တရက် လူမိခံရမလိုဖြစ်ပြီဆို ဆောက်တည်ရာမရ ဖြစ်တတ်တာကိုးဗျ။ စောင်ပါးလေးကို ဆွဲခြုံပြီး ကုတင်ပေါ်မှာပုနေတဲ့ အညို့ကို လှမ်းကြည့်ပြီး ကျနော်အဝတ်တွေကို မြန်မြန်လေး ကောက်ဝတ်လိုက်တယ်။ ကျနော့်ပြိုင်ဘီးက ဆင်ဝင်အောက်မှာ ရပ်ထားတာ ဘယ်လိုမှ ရှောင်ပုန်းနေလို့မှ မဖြစ်တော့တာ။ လာမယ့်ဘေး ပြေးတွေ့ရုံပေါ့။

“အညို!! အဝတ်တွေ ပြန်ဝတ်ထားလိုက်၊ ကျနော် သွားကြည့်လိုက်မယ်..၊ လုပ်လုပ်မြန်မြန်…”

အဲ့လိုပြောပြီး ကျနော်အိပ်ခန်းထဲကနေ ခြေလှမ်းကြဲကြဲနဲ့ အိမ်ရှေ့ဖက်ကို ထွက်လာပြီး တံခါးမကြီးကို ကလန့်ဖြုတ်ပြီး ဖွင့်ချလိုက်တယ်။

“မသစ်သစ်ဆိုတာ ဒီအိမ်ကလားဗျ!!”

လူတချို့ အပြင်မှာရပ်နေတယ်။ ကျနော်ချက်ချင်း ရင်ထိတ်လာတယ်။ မသစ်သစ်ဆိုတာ အန်တီလေးဝင်နီရဲ့ နာမည်ဗျ။

“ဟုတ်ကဲ့!! ဘာများဖြစ်လို့လဲခင်ဗျ”

“မြို့သစ်သွားတဲ့ ဘတ်စ်ကား ၉ မိုင်ကွေ့ကချောက်ထဲ ကျသွားတယ်ဗျာ..။ အခု ခရီးသည်တွေ ဆေးရုံကြီးမှာ ….”

ကျနော့်နားတွေ အူလာတယ်။ သူတို့ဘာတွေ ဆက်ပြောနေလဲ ကျနော်မကြားတော့ဘူး။ မိုက်ကနဲဖြစ်သွားလို့ တံခါးကို လှမ်းကိုင်လိုက်ရတယ်။ ကျနော့်ဒူးတွေ ခွေကျသွားလို့ မတ်တပ်မရပ်နိုင်တော့ဘူး။ တံခါးပေါက်ဝမှာ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချပြီး ခေါင်းကိုငုံ့ထားမိတယ်။ ကျနော့်အနောက်ဖက်က ဧည့်ခန်းထဲမှာ ဝုန်းကနဲ လှဲပြိုသံကြားလို့ အသာလှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။ အညိုလေ.. ဧည့်ခန်းထဲက ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ခွေကျသွားတယ်။ သူလည်းကြားလိုက်ပြီနေမှာ။

ယူကလစ်ဝင်းထဲက လူတွေအကုန်လုံး အုံလာတယ်။ တစ်ယောက်တစ်ပေါက်နဲ့ ဘာတွေပြောနေကြမှန်း မသိဘူး။ ကျနော် အသာအယာ ထရပ်လိုက်တယ်။ ခွေလှဲနေတဲ့ အညို့ကို အိမ်နီးချင်းမိန်းမတချို့ ပြုစုနေတာတွေ့တယ်။ ကျနော် ဘာမှမပြောပဲ ကျနော့်ပြိုင်ဘီးလေးကို ဆွဲထုတ်ပြီး ခြံအပြင်ဖက်ကို နင်းထွက်ခဲ့မိတယ်။

အန်တီလေး… မသေပါနဲ့ဗျာ..။ ကျနော်လာနေပြီဗျာ…။ မထားသွားနဲ့နော်… ကျနော်လာနေပြီ..။ အန်တီလေးရဲ့ ကလေးလေး လာနေပြီ။ ကျနော့်ကို ချန်မသွားကြေးနော်..။ ကျနော် အန်တီလေးကို ဘယ်လောက်ချစ်တယ်ဆိုတာ အန်တီလေး သိပါတယ်…။ ကျနော်.. အန်တီလေးမရှိပဲ မနေရဲဘူးနော်…။ ဆရာမလေးရေ.. ကျနော်လာနေပြီဗျာ..။ 

ကျနော့်အဆုတ်တွေ ကွဲထွက်တော့မလား မှတ်ရတယ်။ ကျနော့်စက်ဘီးလေးဟာ မြားတစ်စင်းလို လမ်းပေါ်တရိပ်ရိပ် ပြေးနေတယ်။ မနက်ခင်းဆီက နေသာနေတဲ့ ကောင်းကင်ဟာ ချက်ချင်းအုံ့မှိုင်းလာပြီး မိုးတွေရွာချလာတယ်။ ကျနော့်တကိုယ်လုံး ရွှဲရွှဲစိုကုန်ပြီ။ ကျနော့်ပါးပြင်ပေါ်မှာ မျက်ရည်တွေလား မိုးစက်တွေလား မသဲကွဲတော့ဘူးဗျာ။ ဒီလိုနဲ့ ဆေးရုံပေါ်ကို ကျနော် စိုရွှဲတုန်ရီပြီး ရောက်သွားတယ်။

ခပ်ညံ့ညံ့ ဗမာဇာတ်ကားတွေထဲကလို ကျနော့်ချစ်သူ ဆရာမလေးဟာ မှာတမ်းတွေ အရှည်ကြီး မချွေခဲ့ပါဘူး။ ပြုံးမဲ့မဲ့မျက်နှာနဲ့ နောက်ဆုံးစကားတွေလည်း မဆိုခဲ့ပါဘူး။ ကျနော်တွေ့လိုက်ရတဲ့အချိန်မှာ.. ကြိုးပြတ်နေတဲ့ မင်းသမီးအရုပ်ကလေးလို ရင်ခွဲရုံထဲက အုတ်ခုံကြီးပေါ်မှာ ပျော့ဖတ်ဖတ်ကလေး လှဲလျောင်းနေရှာပြီလေ။

စစ်မက်ပြိုင်မိုး… ကြယ်ကလေးတွေ စီးချင်းမထိုးကြပါနဲ့…

မိုးချုပ်အိမ်ပြန်…. လမင်းကိုပန်တဲ့ မိန်းကလေး..

ငြိမ်းချမ်းရေးနဲ့ အိပ်စက်နေလို့ပါကွယ်။

(တာရာမင်းဝေ၏ ကျနော်နှင့် သနပ်ခါးပွင့်ကလေး ကဗျာမှ)

တန်းစီနေတဲ့ အလောင်းပုံတွေကြားထဲ ကျနော့်ဆရာမလေး အိပ်နေရှာပြီ။ ကျနော် အသံမထွက်ပဲ မျက်ရည်တွေ ပေါက်ပေါက်ကျနေတယ်။ ဆံနွယ်ရှည်ရှည်လေးတွေကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် ကျနော် သေချာသပ်ပေးနေမိတယ်။ အေးစက်စက်ဖြစ်နေတဲ့ သူ့ပါးပြင်ကို ကျနော် အကြိမ်ကြိမ် နမ်းနေမိတယ်။ ပီယာနိုတီးတဲ့ လက်ချောင်းပျော့ပျော့ရှည်ရှည်လေးတွေကို ကျနော် ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး တိုးတိုးလေး ခေါ်ကြည့်မိနေတယ်။

“အန်တီလေး… အန်တီလေး… ကလေးလေး ဒီမှာလေ…။ အန်တီလေး.. ထပါဗျာ…။ ပြုံးပြီး.. ဘာတုန်း ကျမအချစ်ကလေးရာလို့ ပြန်ဖြေလေဗျာ..။ ဘာလို့တိတ်နေတာလဲ။ ဘာမှလည်း ပြန်မပြောနိုင်ရှာတော့ဘူးဗျာ။ ခဏလေးဖြစ်ဖြစ်ထပါဗျာ။ ကျနော် ဝန်ခံစရာလေး ရှိနေလို့ပါ။ ကျနော် အန်တီလေးကို တကယ်ချစ်ပေမယ့် အညိုနဲ့ အိပ်မိတဲ့အကြောင်းလေး ပြောပြချင်လို့။ အန်တီလေးစိတ်ဆိုးပြီး ရိုက်တာ၊ အော်တာလေး ခံချင်လို့ပါ။ အန်တီလေး အခုလိုဖြစ်သွားတဲ့အချိန်မှာ ကျနော်က ဖောက်ပြန်နေတာဗျ။ ကျနော့်ကို ခွင့်မလွှတ်နဲ့နော်။ ဆရာမလေး ထတော့ဗျာ..။ ကျနော့်ကို အဲ့လိုမနောက်နဲ့…။ ကျနော် မခံနိုင်ဘူး။ ဆရာမလေးက ကျနော်နဲ့ အိမ်ထောင်ပြုမယ်ဆို။ ပီယာနိုကော၊ ဂစ်တာကော တီးပြီး စာတွေအများကြီးဖတ်တဲ့ ကလေးလေးတွေ မွေးပေးမယ်ဆို။ ဘာလဲ အခု ဂတိမတည်တော့ဘူးလား။ ထတော့ဗျာ.. ဒီလောက်အေးစက်နေတဲ့ အုတ်ခုံကြီးပေါ်မှာ အိပ်မနေနဲ.တော့။ မှန်းစမ်း ခေါင်းမနာဘူးလား။ ကျနော့်လက်မောင်းကို ခေါင်းအုံးထား.. လာ။ မိုးတွေ တအားသည်းလာပြီဗျ။ ချမ်းနေလား။ ကျနော်ဖက်ထားမယ်ဗျာ။”

ရင်ခွဲရုံထဲမှာရှိတဲ့လူတွေ ကျနော့်ကို ဝိုင်းကြည့်နေကြတယ်။ အလောင်းတွေတင်တဲ့ အုတ်ခုံပေါ် ကျနော်တက်ပြီး ဆရာမလေးကို ဖက်ထားတာကိုး။ ကျနော် မရှက်ပါဘူးဗျာ။ ချစ်သူကို ဖက်ထားတာပဲလေ။ ကျနော်စကားတွေ ဆက်ပြောနေတယ်။ ကျနော် ဖောက်ပြန်မိတဲ့အကြောင်း… သစ္စာမဲ့မိတဲ့အကြောင်းတွေ.. အခုဆို အရမ်းကြောက်နေပါပြီ ဆရာမလေးရာ။ ကျနော် နောက်မလုပ်တော့ပါဘူး။ အခုကျနော့်ကို တမင်အပြစ်ပေးနေတာပါ။ မသေပါဘူး။ သေချင်ယောင်ဆောင်နေတာနေမှာ။ ပြီးမှ ဘွားကနဲထလာပြီး အရင်ကလို အားပါးတရ ချစ်စဖွယ်လေးပြုံးပြီး ကျနော့်ကို နားရွက်ကို မနာအောင်ဆွဲပြီး ကလေးလေး အရူးဆိုပြီး စနေနောက်နေဦးမှာ.. ကျနော်သိပါတယ်။ ကျနော့်ချစ်သူရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို ကျနော့်နှုတ်ခမ်းနဲ့ သာသာဖွဖွလေး နမ်းကြည့်တယ်။

“ညီလေး!! စိတ်ထိန်းကွာ…”

ဆိုပြီး လူနှစ်ယောက် ကျနော့်လက်မောင်းကို အတင်းလာဆွဲတယ်။

“ဟေ့လူတွေ.. ကျုပ်ကိုလာမထိနဲ့”

ဆိုပြီး တွန်းထုတ်ပစ်လိုက်တော့ သူတို့လှန့်သွားတယ်။

“အန်တီလေး ထတော့!! ပြန်စို့ဗျာ..”

လူတွေဝိုင်းကြည့်နေတယ်။

“အိမ်ပြန်ရောက်မှ ကျနော့်ကို အပြစ်ပေးချင်သလောက်ပေး ဟုတ်ပြီလား။”

ရုတ်တရက် အန်တီလေးကို ဖက်ထားတဲ့ ကျနော့်ကို လူတွေဝိုင်းဆွဲခွာလိုက်တာ ခံလိုက်ရတယ်။ ကျနော် အားရှိသလောက် ရုန်းတာ မရဘူးဗျာ။ လူ ၄-၅ ယောက် ဝိုင်းချုပ်ထားလို့ ယက်ကန်ယက်ကန် ဖြစ်ကုန်ပြီ။

“ကျနော် မရူးဘူးနော်!! လွှတ်စမ်းပါဗျာ!! ဘာသေသွားပြီလဲ!! ခင်ဗျားတို့ မမြင်ဘူးလား။ တစ်ကိုယ်လုံး ပျော့ပျော့ပျောင်းပျောင်းလေး.. လှတပတလေး..။ ဒါသေတာ မဟုတ်ဘူးဗျ။ ကျနော့်ကို အပြစ်ပေးတဲ့အနေနဲ့ ခဏဟန်ဆောင်နေတာ။ လွှတ်ကြစမ်းပါ။”

ကျနော် အာခေါင်ခြစ်ပြီး အော်ပစ်လိုက်တာ ရင်ခွဲရုံ အမိုးပေါ် ဆူညံနေအောင်ကျနေတဲ့ မိုးစက်မိုးပေါက်သံတွေကို ဖုံးသွားတယ်။

“အားးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး !!!!!!!”

ယူကလစ်ဝင်းထဲက တစ်ထပ်တိုက်ပု ဖြူဖြူလေးရဲ့ ဆင်ဝင်အောက်မှာ ဆရာမလေးကို ပြင်ဆင်ထားပါတယ်။ ခုံအရှည်နှစ်လုံးကို အောက်ကခံထားပြီး ကန့်လန့်တင်ထားတဲ့ သစ်သားအခေါင်းလေးထဲမှာ ကျနော့်ချစ်သူလေး လှဲလျောင်းငြိမ်သက်လို့ပေါ့။ ပတ်ဝန်းကျင်က တိတ်ဆိတ်လွန်းနေတယ်။ ယူကလစ်ရွက်တွေကို လေတိုးလို့ တရှဲရှဲ မြည်သံတွေကလွှဲလို့ ဘာမှမကြားရဘူး။

နှစ်ရက်ရှိပြီ..။ ကျနော် ရင်ခွဲရုံကနေ အန်တီလေးကို ပြန်သယ်လာပြီးကတည်းက သူ့ဘေးကနေ မခွာတာ။ ဘလောက်စ်အပြာ၊ ထမီအနက်ရောင်ကလေးကို ရေမိုးချိုးသန့်စင်ပေးပြီး ဝတ်ထားပေးတော့ သပ်သပ်ရပ်ရပ်ကလေးနဲ့ ကျက်သရေရှိလိုက်တာဗျာ။ သူ့ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေကို မညိုညိုက သေချာကျစ်ထားပေးတော့ ကျစ်ဆံမြီးတုတ်တုတ်လေးက ရင်ဘတ်ပေါ်မှာ ခွေလို့ပေါ့။ မနက်ဖြန်ဆိုရင် ဆရာမလေးကို မြေချတော့မယ်။ ဒီညဟာ ဘဝမှာ နောက်ဆုံးတူတူ နေရတဲ့ ညပေါ့ကွယ်။

အို.. ကံကြမ္မာရေ.. အကယ်၍များ လူတွေပြောသလို နောက်ဘဝဆိုတာ တကယ်ရှိခဲ့ရင် ဘဝဆက်တိုင်း ဆရာမလေးနဲ့ ကျနော် ဆုံပါရစေလို့ စိတ်ထဲက ဆုတောင်းနေရင်း ကျနော်မြတ်နိုးရတဲ့ မျက်နှာလေးကို ငေးကြည့်နေမိတယ်ဗျာ။ အခွင့်အရေး နောက်တစ်ကြိမ်ရဦးမယ်ဆိုရင် ကျနော် ဘယ်တော့မှ မဖောက်ပြန်တော့ဘူး၊ သစ္စာမမဲ့တော့ဘူးလို့ ဂတိပေးပါတယ် ဆရာမလေးရာ။ အန်တီလေးတီးနေကြ သီချင်းနုတ်စ်တွေကိုလည်း သေချာလေး စီစီရီရီလုပ်ပြီး အခေါင်းထဲ ထည့်ပေးနေမိတယ်။

ညက တဖြေးဖြေး နက်လာခဲ့ပြီ။ လေပြေကလေး တနော့နော့ တိုက်နေတယ်။ အသုဘရှုလာတဲ့ လူတွေလည်း ပြန်ကုန်ကြပြီ။ အန်တီလေးရဲ့ ရုပ်ကလပ်ဘေးမှာ ထိုင်ရင်း တွေတွေငေးနေတဲ့ မညိုညိုကို ကျနော် စကားလှမ်းပြောလိုက်တယ်။

“အညို.. အန်တီလေးကုတင်ဘေးမှာ ထောင်ထားတဲ့ .. ကျနော့်ဂစ်တာလေး ယူပေးပါ..။ ကျနော် အန်တီလေးကို ဂစ်တာတီးပြချင်လို့”

အညို ထထွက်သွားပြီး ဂစ်တာလေးကို ယူလာပြီး ကျနော့်လက်ထဲထည့်တယ်။ ကျနော် ဂစ်တာကြိုးတွေကို ခပ်မြန်မြန်လေး ညှိလိုက်ရင်း ကီးမြှင့်တဲ့ကာပိုလေးကို ဂစ်တာဖရက်တံရဲ့ နံပါတ် ၅ မှာ ညှပ်လိုက်တယ်။ ကော့ဒ်ကိုင်ပြီးတာနဲ့ ညာလက်ချောင်းတွေနဲ့ ဂစ်တာကြိုးတွေကို ဆွဲကုပ်လိုက်တယ်။

(Saimon & Garfunkel ရဲ့ Scarborough Fair: သီချင်း..)

တုန်ခါနေတဲ့ ကျနော့်သီချင်းဆိုသံ ကွဲအက်အက် ခပ်တိုးတိုး ထွက်လာတယ်။ ဆရာမလေး အရမ်းကြိုက်တဲ့ သီချင်း.. နားထောင်ပါတော့.. ဒီတစ်ခါပဲ ကျနော်ဆိုပြလို့ ရတော့မှာမို့လို့ပါဗျာ။ ခါတိုင်းလို သီချင်းဆိုတာ ဆုံးသွားတိုင်း ဆွေးသွားတဲ့ဟာလို့ အန်တီလေး ကျနော့်ကိုဖက်ပြီး မပြောနိုင်တော့ပါလားကွယ်။ အဲ့ဒီအသံအစား မညိုညိုရဲ့ ကြိတ်ရှိုက်သံ တဟင့်ဟင့်ပဲ ကြားနေရတယ်။ သီချင်းဆုံးသွားတော့ ညအမှောင်ထဲ ကျနော် ငေးနေမိတယ်…။ ကျနော့်ဘဝဟာ ညအမှောင်ထက် ပိုလို့တောင် မှောင်တော့မယ် ဆရာမလေးရာ။

နောက်နေ့မှာ ဆရာမလေးကို လိုက်ပို့တဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေကို ကျနော် သေချာမမှတ်မိတော့ဘူး။ မညိုညိုက ဆရာမလေးအခေါင်းကို အတင်းဖက်ပြီး ငါ့ကိုခွင့်လွှတ်ပါ သူငယ်ချင်းရယ်လို့ အော်ပြီး ခွေလှဲသွားတာရယ်… မြေနီနီတွေ တူးဆွထားတဲ့ ကျင်းအနက်ကြီးထဲ ကျနော့်ချစ်သူကို မြုပ်နှံလိုက်ကြတာတွေ ကျနော် သေချာပြန်မမှတ်မိတော့လောက်အောင် ဝေဝါးခဲ့ပြီ။ ဘယ်တော့မှ ပြန်မတွေးချင်တော့တဲ့ အဖြစ်ပျက်တွေပေါ့။ 

ရာဘာခြံသုဿန်ရဲ့ ညောင်ထောက်ပင်အကြီးကြီးအောက်မှာ ဆရာမလေးကို မြုပ်နှံထားတယ်။ နောက်ပိုင်းရက်တွေမှာ ကျနော်ကိုယ်တိုင် ပုံကြမ်းခြစ်ထားတဲ့ ကျောက်ပြားလေးကို ချစ်သူရဲ့ အုတ်ဂူလေးမှာ ကပ်နိုင်ဖို့ အလုပ်တွေရှုပ်နေခဲ့တယ်။ အားလုံးပြီးသွားတော့ အေးစိမ့်နေအောင် အရိပ်ကောင်းတဲ့ အပင်ကြီးအောက်မှာ သပ်ရပ်တဲ့ အုတ်ဂူဖြူဖြူလေး ဖြစ်လာတယ်။

မသစ်သစ်@ဝင်နီ ဆိုတဲ့ ကျောက်ပြားလေးပေါ်မှာ ပီယာနိုခလုတ်ကလေးတွေရယ်၊ ဂီတသင်္ကေတ နုတ်စ်ကွေးကွေးလေးတွေရယ် ထွင်းထားတယ်။ ကျနော့်ဘဝတော့ ရှေ့ဆက်ဘာလုပ်ရမလဲ ကျနော် မတွေးတတ်သေးဘူးဗျာ။ ဖေဖေနဲ့ မေမေလည်း မျက်နှာမကောင်းကြဘူး။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်က မှုန်တေတေမျက်နှာနဲ့ နေလာတာ ရက်တွေကြာလာပြီကော။ 

မျှော်လင့်ချက်မဲ့သွားရင် လူဆိုတာ အသက်ရှင်နေရက်နဲ့ ဗလာကြီးဆိုတာ ပိုပိုသိလာတယ်ဗျာ။ တခါတလေဆို မနက်စောစောထပြီး အန်တီလေးကြိုက်တဲ့ စံပယ်ပွင့်လေးတွေ စျေးထဲကဝယ်.. ရာဘာခြံသုဿန်ထဲက အန်တီလေးအုတ်ဂူဖြူဖြူလေးပေါ်မှာ အသာလေး ဖြန့်ခင်းထားပေးပြီး အရူးတစ်ယောက်လို စကားတွေ တတွတ်တွတ် ပြောနေမိတယ်။ ညတော်တော်ကြီး မှောင်လာမှ အိမ်ကို တိတ်တဆိတ် ပြန်ပြန်လာတတ်တယ်။ တစ်မြို့လုံးကလူတွေက ကျနော်လာရင် သနားစရာမျက်နှာတွေနဲ့ ၀ိုင်းကြည့်နေကြတယ်။ ဒါမှမဟုတ် အရူးတစ်ယောက်ကို စာနာတဲ့ မျက်ဝန်းတွေပေါ့ဗျာ။

အညိုတစ်ယောက်ကော… ကျနော်ကိုယ်တိုင် မမြင်ခဲ့တာကြာပြီ။ သူကိုယ်တိုင်လည်း အထိနာရှာမယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်ဆိုတာ ၁ဝ နှစ်သမီးလောက်ကတည်းက အတူတူနေလာကြတဲ့ ညီအစ်မထက်ပိုတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေလေ။

တစ်ရက်တော့ ကျနော်တစ်ယောက် အန်တီလေးဆီက ပြန်အလာ ယူကလစ်ဝင်းထဲ ဝင်မိတယ်။ ဆင်ဝင်အောက်က ဒန်းကလေးပေါ်မှာ အညိုတစ်ယောက်ထဲ ထိုင်နေတာတွေ့တယ်။ ကျနော်ဝင်လာတာမြင်တော့ တစ်ချက်လှမ်းကြည့်တယ်။ စကားတော့ မပြောဘူး။ သူ့ပုံစံက ဖျော့တော့တော့ ဖြူရော်ရော်နဲ့ ပိန်သွားသလိုပဲ။ တော်တော်စိတ်ထိခိုက်ထားပြီလေ။ ကျနော်ဘာမှ စကားမဆိုဖြစ်ပဲ အညို့ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်ပြီး စီးကရက်တစ်လိပ် ထုတ်ဖွာနေမိတယ်။ ရုတ်တရက် အညိုက.. ကျနော့်လက်ထဲကို အစိမ်းရောင် စာအုပ်ကလေးတစ်အုပ် ထိုးထည့်ပြီး

“မောင်!! ဖတ်ကြည့်ပါ”

လို့ ပြောလာတယ်။ စာအုပ်အဖုံးမှာ ဝင်နီလို့ ရေးထားတယ်။ ဒါ အန်တီလေးရဲ့ ဒိုင်ယာရီထင်တယ်ဗျ။

“နောက်ဆုံး စာမျက်နှာတွေကို လှန်ဖတ်ကြည့်.. မောင်….”

လို့ အညိုက ငိုသံပါနဲ့ပြောတယ်။ ကျနော် စာရွက်တွေကို ခပ်မြန်မြန်လှန်နေတုန်း .. အညိုက စကားတွေ ဆက်တိုက်ပြောရင်း တဟီးဟီး ငိုချလိုက်တယ်။

“ဝင်နီ အကုန်သိတယ် မောင်ရဲ့။ တမင်မသိချင်ယောင်ဆောင်သွားခဲ့တာတဲ့။ အို!! စိတ်နှလုံးဖြူစင်တဲ့ ငါ့သူငယ်ချင်းလေးရေ.. နင့်အစား ညိုပဲသေသွားရင် ကောင်းမယ်နော်..။ ညိုကမှ မိန်းမယုတ်..။ သူများချစ်သူကို မြုဆွယ်တဲ့မိန်းမ..။ တသက်လုံး ယူကြုံးမရဖြစ်အောင် လုပ်ခဲ့တာလား သူငယ်ချင်းလေးရယ်..။ ညိုလည်း သေချင်နေပါပြီဟာ.. ဟင့်ဟင့်!!”

ငိုနေတဲ့ အညို့ကို ကျနော်မကြည့်အားဘူး။ တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေတဲ့ လက်ချောင်းတွေနဲ့ စာအုပ်ကို တင်းတင်းဆုပ်ရင်း ဆရာမလေးရဲ့ လက်ရေးဝိုင်းဝိုင်းစက်စက်လေးတွေကို ဖတ်နေမိတယ်။

…. …. ….. ….. …. …… ……

အညိုနဲ့ ငါ့ချစ်သူတို့နှစ်ယောက်ကို ကြည့်တာ တော်တော်လေး အမူအယာပျက်နေပါလား…။ နင်ဘာလုပ်မလဲ မိဝင်နီ….။

ငါ့ကလေးလေးက တကယ်တော့ ပေါက်စလေးပါ..။ ပြီးတော့ သူလည်း ယောကျ်ားတစ်ယောက်ပဲ…။ ငါနဲ့ ကင်းကွာချိန်မှာ မတော်တဆတွေ ဖြစ်ကုန်တယ် နေမှာပါ…။ သနားစရာကောင်းလိုက်တာ…။

တခါတခါ သူ့မျက်နှာက ညှိုးညှိုးသွားရှာတယ်..။ လိပ်ပြာမလုံ ဖြစ်နေရှာတယ်..။

ညိုကလည်း… သိက္ခာရှိတဲ့ မိန်းမပါ..။ ငါသိပါတယ်..။ အားလုံးက မတော်တဆ ဖြစ်ခဲ့တာတွေပါ..။ ငါမသိချင်ယောင်ဆောင်နေမယ်..။ ပိပိရိရိပေါ့…။

ကလေးလေးက ငါ့ကိုတော်တော်ချစ်ရှာတယ်..။ ငါ့ကို လက်ထပ်မှာပါ..။ သူငယ်ချင်းအပေါ်လည်း ငါ အပြစ်မတင်လိုတော့ဘူး..။ ဝမ်းတော့နည်းတယ်ဟာ..။

… …. …. … .. .. … ….

… …. … … …. …. … …..

ကျနော် ဆက်ဖတ်လို့ မရတော့ဘူးဗျာ။ အမြင်အာရုံတွေ ဝေဝါးကုန်တယ်။ မျက်ရည်တွေ သူ့အလိုလို စီးကျလာတယ်။ ဖြစ်မှဖြစ်ရလေဗျာ။ တချိန်လုံး နာနာကျင်ကျင်နဲ့ နေထိုင်သွားခဲ့တဲ့ ကျနော့်ဆရာမလေးရာ။ အဲ့ဒီမနက်ကကော သူထွက်သွားခဲ့တာ စိတ်ဖြောင့်ခဲ့ရဲ့လားဗျာ။ သူ့အလစ်မှာ ကျနော်နဲ့ အညို ဘာလုပ်မယ်ဆိုတာ သူသိနေတာပဲ။ ကျနော် အသက်မရှိတော့တဲ့ လူတစ်ယောက်လို မှိုင်ငေးနေမိတယ်။ တိတ်တဆိတ် ထပြီး ထွက်လာခဲ့တယ်။ အညိုကတော့ တသိမ့်သိမ့်ရှိုက်ရင်း ကျန်ခဲ့တယ်။

အဲ့ဒီနေ့က ကျနော် အညို့ကို နောက်ဆုံးတွေ့ခဲ့တဲ့ နေ့ပဲဗျ။ ကျနော့်မှာ ဆရာမလေးရဲ့ အုတ်ဂူရှေ့မှာတောင် သွားမရပ်ရဲတော့ဘူး။ ဘဝကို တမြည့်မြည့် နာကျည်းသွားစေတဲ့ အကြောင်းအရင်းကို သိလိုက်ရပြီလေ။ သေတဲ့အထိ သိမ်းထားရတော့မယ့် အနာတရတွေ။ ကျနော်နဲ့တန်တာ ကျနော်ရခဲ့ပြီလေ။

နောက်တစ်နေ့မနက်မှာ ဖဲကြိုးလေးတွေ ကြဲထားတာနဲ့တူတဲ့ လမ်းလိမ်လိမ်လေးတွေရှိတဲ့ တိတ်ဆိတ်လှပတဲ့ နေချင့်စဖွယ် မြို့ကလေးကနေ ကျနော် ထွက်ခွာခဲ့ပါတယ်။ ကျနော့်ကျောပိုးအိပ် အပြာလေးထဲမှာ ဂျင်းပန် ၃ ထည်နဲ့ တီရှပ်တချို့ ပါတယ်။ ဂျက်လန်ဒန်ရဲ့ ပင်လယ်ဝံပုလွေဆိုတဲ့ ဝတ္ထုတစ်အုပ်ပါတယ်။ အနက်ရောင် သြဂတ်စတင်းဘောင်ရီယို တံဆိပ်နိုင်လွန်ကြိုးတပ်ထားတဲ့ စပိန်ဂစ်တာ နီညိုရောင်လေးကို ကျောမှာလွယ်ထားတယ်။ ဂစ်တာရဲ့ အတွင်းနံရံမှာ ဗလင်စီယာမြို့မှ ဆရာကြီး… ကိုယ်တိုင်စီရင်သော GC-60 လက်လုပ်ဂစ်တာဆိုတဲ့ တံဆိပ်ပေါ်မှာ သင့်ပီယာနိုဆရာမလေး ဝင်နီလို့ လက်မှတ်ကလေး ထိုးထားတယ်။ ရင်ဘတ်ထဲမှာတော့ တစ်ဘဝစာ နောင်တတွေ၊ ဖြေမဆည်နိုင်မှုတွေ ပါတယ်။

သင်္ဘောကြီးက ဥသြဆွဲနေပြီ။ လက်ရမ်းကို မှီတွယ်ထားတဲ့ ကျနော် တောအုပ်မှုန်ပြပြလေးရှိရာ ဟိုးယူကလစ်ဝင်းဖက်ကို ငေးကြည့်နေမိတယ်။ အန်တီလေး၊ အညို၊ ပျော်ရွှင်ခဲ့ရသော ကာလများ။ ဘယ်ဆီမသိတဲ့ ကျနော့်ခရီး။

၀ိဉာဉ်နှင်းမှုန်တစ်စက်
အိပ်မက်မြင်းခွါ(၁၃)
တစ်ယောက်ထဲ အတုံးအရုံးလဲသူ
ငါ့ကံကြမ္မာနဲ. … … လူ

(တာရာမင်းဝေ၏ တေလေမှတ်တိုင် ကဗျာမှ)

အခု ကျနော်ပြောပြခဲ့တဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေ ဖြစ်ခဲ့တာ ၁၃-၁၄ နှစ်လောက်တောင် ရှိသွားပြီလား မသိတော့ဘူး။ နောက်ပိုင်း ကျနော် ဘာဆက်ဖြစ်သလဲဆိုတာ ပြန်တောင် တွေးမကြည့်ချင်လောက်အောင် ရှုပ်ထွေးလွန်းခဲ့ပါတယ်။ ကျနော့်မြို့ကလေးကို စွန့်ခွာခဲ့ပြီး တစ်ခါမှ ပြန်မရောက်ဖြစ်တော့ပါဘူး။ ကျနော်ဟာ လူပေလူလွှင့်တစ်ကောင် ဖြစ်သွားခဲ့ပါတယ်။ 

အဲ့ဒီခေတ်က အထက်တန်းအောင်တဲ့ လူငယ်တွေလိုပဲ ကျောင်းတစ်ခုကို ရောက်သွားခဲ့တယ်။ မေ့ဖို့ကြိုးစားတယ်ဆိုတဲ့ အကြောင်းပြချက်နဲ့ ဖဲပွင့်တွေ၊ သူရာရည်တွေ၊ မိန်းမတွေ၊ မူးယစ်ဆေးတွေ၊ ကြောင်တောင်တောင် စာအုပ်တွေနဲ့ နှစ်တွေအများကြီး ကုန်လွန်စေခဲ့ပါတယ်။ 

သေချာတာ တစ်ခုကတော့ ကျနော် မပျော်တော့ပါဘူးဗျာ။ လောကမှာ လူတွေအကြောက်ဆုံးအရာက သေခြင်းတရားလို့ ပြောကြတယ်။ မဟုတ်ဘူးဗျ..။ အသက်လောက် မြတ်နိုးရတဲ့သူနဲ့ ကွေကွင်းတာလောက် ကြောက်စရာကောင်းတာ ဘာမှမရှိဘူး။ အဲ့ဒါတော့ ခင်ဗျားတို့ ယုံဗျာ။ သေခြင်းတရားလောက်တော့ စာဖွဲ့မနေတော့ဘူး။

Albert Camus: ရဲ့ the outsider: ဝတ္ထုထဲက မားဆော့ ဆိုတဲ့ ဇာတ်ကောင်လိုပဲ ဘဝကို ဘာတစ်ခုမှ မလေးနက်ပဲ ဆက်လက်ရှင်သန်ခဲ့ပါတယ်။ မိသားစုဆိုတာ ရှိခဲ့လျှက်နဲ့ ဂျစ်ပဆီတစ်ကောင်လို လမ်းဘေးမှာ နေခဲ့ဖူးတယ်။ ကျနော်ဟာ အတ္တဘဝမှန် ၀ါဒီဆန်မှန်းမသိ ဆန်လာခဲ့ပါပြီ။ တခါတခါမှာ ခေတ်ပေါ် ကဗျာဆရာတစ်ယောက်နဲ့ ပေါင်းပြီး ဆော့ခရတ္တိလို အဆိပ်မသောက်ရဲလို့ အရက်သောက်တာကွလို့ ကျူးရင့်နေခဲ့ဖူးတယ်။ တခါတလေကြတော့ ကျနော်နဲ့အိပ်ချင်တဲ့ မိန်းမတချို့နဲ့ ကျနော်အိပ်မိတယ်။ 

ညသန်းခေါင်မှာ လန့်နိုးလာတိုင်း ကျနော့်အိပ်ယာပေါ်မှာ ရောက်နေတတ်တဲ့ မိန်းမတွေဟာ ကျနော်ချစ်တဲ့ ဆရာမလေး မဟုတ်မှန်း သတိထားမိပြီး သည်းထန်စွာနဲ့ ငိုကြွေးခဲ့ဖူးတယ်။ ကျနော်ဟာ မိန်းမဘယ်နှစ်ယောက်နဲ့ အိပ်မိခဲ့သလဲ ကျနော်ကိုယ်တိုင်တောင် မမှတ်မိတော့လောက်အောင် ဖြစ်ခဲ့ဖူးတယ်။ ကျနော်ဟာ မဖြူစင်တော့ပါဘူးဗျာ။ အဝတ်စဖြူဖြူလေးကို နှစ်ပေါင်းများစွာ အညစ်အကြေးသုတ်တဲ့ လက်နှီးအဖြစ် အသုံးပြုပြီးမှ ဆပ်ပြာနဲ့ အထပ်ထပ် လျှော်ဖွတ်ခဲ့ရင်တောင် အရင်လို ဆွတ်ဆွတ်ဖြူနိုင်ပါ့မလား။ အဲ့ဒီလိုပါပဲ ကျနော်ဟာ ညစ်နွမ်းသွားခဲ့ပါပြီ။

ဖေဖေနဲ့ မေမေ၊ မညိုညို.. သူတို့တွေ ကျနော် ဘယ်ရောက်လို့ ဘယ်ပေါက်နေပြီလဲ သိရှာမယ် မထင်ပါဘူး။ ကျနော်ဟာ ကိုယ့်ဘဝကို ကိုယ်အမှောင်ချထားခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော်ဟာ မြန်မြန်လည်း မိုက်ဇာတ်မသိမ်းနိုင်ခဲ့ဘူး။

ဒီလိုနဲ့ အိမ်ကထွက်လာတာ တော်တော်လေးကြာလာပြီး မိုက်စရာရယ်လို့ မကျန်တော့လောက်အောင် ကမ်းကုန်တဲ့အခါ ကျနော်နဲ့ တူတူနေတဲ့ ခေတ်ပေါ် ကဗျာဆရာဆိုတဲ့လူက ပင်လယ်ခြားနေတဲ့ အရပ်ဒေသတစ်ခုကိုသွားကြဖို့ အဖော်စပ်လာခဲ့တယ်။ ဘာမှရှည်ရှည်ဝေးဝေး မတွေးတော့ပဲ ကျနော် သူနဲ့ လိုက်ခဲ့မိတယ်။

တစ်ပတ်မှာ ၆ ရက် အလုပ်လုပ်ကြတယ်။ ကျန်တဲ့တစ်ရက်မှာ မူးအောင်သောက်ပြီး ထိုးအိပ်။ အားတဲ့အချိန်ဆိုတာ ဘာမှမရှိဘူး။ ဝေဒနာတွေ တော်တော်လေး လျော့ပါးစပြုလာတယ်။ ကျနော် ရုတ်တရက် သတိဝင်လာတဲ့အချိန်မှာ အချိန်တွေဟာ ခုနကပြောသလိုပဲ ၁၃-၁၄ နှစ်လောက်တောင် ကြာသွားသလိုပဲ။ 

ကျနော် အခု အရက်မသောက်ဖြစ်တာ တစ်ပတ်လောက်ရှိပြီ။ ကြည်လင်နေတဲ့ခေါင်းနဲ့ တွေးကြည့်တော့ ကျနော်ဟာ မတရားခဲ့ဘူးဆိုတာ ပေါ်လွင်နေခဲ့တယ်။ မိဘတွေ၊ ကျနော့်ကိုတွယ်တာတဲ့ အညို.. သေမှန်းရှင်မှန်း မသိ။ လွှင့်ချင်တိုင်း လွှင့်ခဲ့တယ်။ ကျနော် ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခု ချလိုက်မိတယ်။ 

တူတူနေတဲ့ ခေတ်ပေါ်ကဗျာဆရာတစ်ယောက် ကျနော့်ဂစ်တာသံတွေကို မာတီနီနဲ့မြုံ့ရင်း ဇိမ်ခံနေတုန်း ကျနော် ပြန်တော့မယ်ဆိုတဲ့အကြောင်း ဖွင့်ပြောလိုက်တော့ သူကပြုံးရင်း…

“မြက်ခြောက်များကို မီးရှို့သောအနံ့ကလေး သင်းသင်းမွှေးသော ဇာတိမြေကို ပြန်လာပြီဆိုတာ မျက်လုံးစိမ်းစိမ်းနဲ့ အိုင်ယာလန်မလေးအား ပြောပေးပါ လေညှင်းလေးခင်ဗျ ….”

ဆိုပြီး ရှေးမတ်စ်ဟေနီရဲ့ ကဗျာတစ်ပိုဒ်ကို ကောက်ရွတ်လိုက်ပြီး ပြုံးနေတယ်။ ကျနော့်မှတ်ပုံတင်ကဒ်ကို အပြီးပိုင် ပယ်ဖျက်ဖို့အတွက် ရုံးကိုသွားတယ်။ ခေတ်ပေါ်ကဗျာဆရာဟာ သူနဲ့တူတူလိုက်လာဖို့ ကျနော့်ကို စိုက်ထုတ်ကူညီခဲ့ဖူးတဲ့ ငွေကြေးတချို့ ရှိခဲ့ဖူးတယ်။ တိတ်တဆိတ် သူ့ဘဏ်အကောင့်ထဲကို နှစ်ဆလောက် ပမာဏရှိတဲ့ ငွေတွေကို ကျနော့်ဘဏ်အကောင့်ထဲကနေ လွှဲပေးခဲ့လိုက်တယ်။ အထုတ်အပိုးပြင်ပြီး လေဆိပ်ကို ထွက်လာခါနီး ဘယ်တော့မှ ပြန်ဖို့မဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုတဲ့ ကျနော့်မိတ်ဆွေ ကဗျာဆရာက အိမ်ပေါက်ဝထိ လိုက်ပို့ရင်း…

“သွားတော့ ရဲဘော်.. အသစ်တစ်ခု ထပ်ရှာပြီး တည်ဆောက်ပေရော့..။ မောင်ရင်နဲ့ ငါ့အဖို့မှာတော့ ဆန်ဆုံစားလို့ ကံကုန်သွားပြီပေါ့ကွာ”

ဆိုပြီး နှုတ်ဆက်ရှာတယ်။ ကျနော် စိတ်ထိခိုက်လို့ ဘာမှပြန်မပြောပဲ ခရီးဆောင်အိတ်ကလေးကို ဆွဲပြီး ထွက်လာတော့ လှမ်းအော်သေးတယ်..။

“ဟေ့ကောင် ဂစ်တာဆရာ..။ မင်းအညို ယောကျ်ားရနေပါပြီကွာ..”

တဲ့။ အေပေးကြီးလို့ ကလော်ဆဲရင်း ကျနော် တက္ကစီပေါ်တက်ရင်း ပေါ့ပါးစွာ ရယ်မောလိုက်မိတယ်။ လေယာဉ်ပြေးလမ်းပေါ် ကျနော်စီးနင်းလာတဲ့ ဖော်ကာကြီး ထိုးဆင်းလာတော့ အုတ်ကြွပ်မိုးနီနီနဲ့ အဆောက်ဦးပုပုလေးတွေရှိတဲ့ ကျနော့်မြို့လေးဟာ ကုက္ကိုပင်နှစ်ချို့တွေကြားထဲ ဟိုးအရင်ကလို တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်ကလေး အိပ်ပျော်နေတုန်းပဲ။ လေယာဉ်ပြေးလမ်းအဆုံးက မြက်ခင်းစိမ်းစိမ်းလေးတွေကလည်း အရင်အတိုင်းပါပဲလားဗျာ။ 

လူလတ်ပိုင်းအရွယ် ရောက်သွားပြီဖြစ်တဲ့ ကျနော့်ကို မြို့ကလေးက မှတ်မိပုံမပေါ်ဘူး။ လေယာဉ်ပေါ်ကနေ မြေကြီးပေါ် ခြေချမိတာနဲ့ ကျနော့်ရင်ထဲမှာ အော်နေမိတယ်။ ဖေဖေ၊ မေမေ၊ အန်တီလေး၊ အညို ကျနော်ပြန်လာပြီဗျ။ မနက်ခင်း ၁ဝ နာရီလောက် ရှိနေပေမယ့် ထုံးစံအတိုင်း အေးမြမြအရသာကို ခံစားနေရတယ်။

လေယာဉ်ကွင်း ကြိုပို့ကားပေါ်က ဆင်းလာတော့ ကျနော်တို့ ခြံဝင်းထဲမှာ ထုံးစံအတိုင်း အလုပ်သမားတွေနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ မေမေက ဘယ်သူပါလိမ့်ဆိုတဲ့ အကြည့်နဲ့ အကဲခတ်နေတယ်။ ကျနော်ထွက်သွားတုန်းက တော်တော်ငယ်သေးတဲ့ ကျနော့်ညီလေးက

“ကိုကို!!”

လို့ အော်ပြီး ပြေးလာမှ မေမေဟာ ကျနော့်ကို ပြေးဖက်ပြီး ငိုရှာတယ်။ အိမ်ထဲဝင်လာတော့ ထုံးစံအတိုင်း စာအုပ်ထူထူကြီးထဲ ခေါင်းငိုက်စိုက်ထားတဲ့ ဖေဖေက

“ခွေးသားလူမိုက် ပြန်လာသေးတယ်ပေါ့”

လို့ စိုက်ကြည့်ပြီးပြောတော့ ကျနော် သိမ်ငယ်စွာနဲ့ မျက်လုံးချင်းမဆိုင်မိအောင် မျက်နှာလွှဲလိုက်ရင်း 

“ကျနော့်ကို ခွင့်လွှတ်ပါ”

လို့ တောင်းပန်မိတယ်။ ကျနော့်အိပ်ခန်းလေးထဲကို အထုတ်အပိုးတွေဆွဲရင်း ဝင်လာမိတော့ အရာရာ အရင်အတိုင်းပဲ ဖြစ်နေတာ သတိထားမိတယ်။ ကျနော့်ကုတင်ဘေးက နံရံမှာကပ်ထားတဲ့ ကျနော်ကိုယ်တိုင် ခဲကောက်ကြောင်းခြစ်ထားတဲ့ ပန်းချီကားလေးထဲက ဆရာမလေး.. ချိုချိုအေးအေးလေး ပြုံးနေတုန်းပဲဗျာ။ 

ငိုင်တွေတွေနဲ့ အိပ်ယာပေါ် တက်ထိုင်နေရင်း ကျနော့်ဗီရိုလေးကို ကောက်ဖွင့်လိုက်တော့ ပရုတ်လုံးနံ့လေး သင်းသင်းထွက်နေတယ်။ တီရှပ်အဟောင်းတစ်ထည် ကောက်စွပ်ပြီး အရောင်လွှင့်နေတဲ့ ဂျင်းပန်အပြာရောင်ကို ဝတ်ကြည့်တော့ ဝတ်လို့ရနေသေးတယ်။ ငါဟာ ဘာမှမပြောင်းလဲသေးပါလားလို့ တွေးရင်း တစ်ယောက်ထဲ ပြုံးနေမိတယ်။

ခရီးဆောင်အိတ်အောက်ခြေမှာ ဖွက်ထည့်လာခဲ့တဲ့ ပိုက်ဆံတွေထဲက ဒေါ်လာတစ်ရာတန် အရွက် ၁ဝဝ လောက်ကို ထုတ်ပြီး စာအိတ်ဖြူဖြူထဲ ထိုးထည့်ပြီး အိမ်အောက်ထပ်ကို ဆင်းလာခဲ့တယ်။ ဖေဖေနဲ့ မေမေကို ကန်တော့တော့ မေမေက…

“မင့်ပိုက်ဆံတွေ ငါမလိုဘူးနော် သားကြီးဖိုးသက်..။ ဒီတစ်ခါ မင်းဘယ်မှ သွားလို့မရတော့ဘူး..”

လို့ မျက်ရည်ကျရင်း ပြောတယ်။ ဖေဖေကတော့ သက်ပြင်းချပြီး..

“ငါတို့အသက်ကြီးပြီ.. အိမ်အလုပ်လုပ်ဖို့ တွေးတော့ကွာ”

လို့ပြောတယ်။ ကျနော်ကတော့ ခေါင်းကိုတွင်တွင်ငြိမ့်နေပြီး ဂတိတွေ ပေးနေရတာပေါ့။ အားလုံး တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ဖြစ်သွားမှ ကျနော်ခြံဝင်းထဲက ကားဂိုထောင်ဖက် ထွက်လာခဲ့တယ်။ ကျနော့်ညီလေးက လှမ်းပြီး

“ကိုကို အပြင်သွားရင် ကားသော့ဒီမှာ”

တဲ့။ ကျနော်ပြုံးပြီး ခေါင်းခါမိတယ်။ ဂိုဒေါင်ထဲက နံရံမှာ ကျနော်ချိတ်ပြီး ချန်ထားခဲ့တဲ့ ကျနော့်ပြိုင်ဘီးလေးကို ဆွဲဖြုတ်လိုက်ရင်း စစ်ဆေးနေမိတယ်။ သံချေးတော့ နည်းနည်းတက်နေပြီ။ အပြင်ကို တွန်းထုတ်လိုက်ရင်း ကျနော့်ညီလေးကို စက်ဘီးပစ္စည်းဆိုင်မှာ ကျနော်လိုချင်တာလေးတွေ သွားဝယ်ခိုင်းလိုက်ရင်း ထိုင်ပြင်နေမိတယ်။ အားလုံး အဆင်ပြေသွားတော့.. ပြိုင်ဘီးလေးကို နင်းရင်း ခြံထဲက လှစ်ကနဲ ထွက်လာခဲ့တယ်။

ကျနော်ဟာ အရင်အတိုင်းပဲ ဘာမှမပြောင်းလဲဘူး။ ဆံပင်ဂုတ်ထောက်နဲ့ တီရှပ်အဖြူ ဂျင်းပန်းအပြာ အရောင်လွှင့်ကို ဝတ်ထားတုန်းပဲ။ အရင်လိုပဲ ရင်တွေက တုန်နေတတ်တုန်ပဲ။

မြို့ပြင်က ရာဘာခြံသုဿန်ထဲ ရောက်လာတော့ ညောင်ထောက်ပင်ကြီးအောက်က ဆရာမလေးရဲ့ အုတ်ဂူဖြူဖြူလေးကို လိုက်ရှာတယ်။ တွေ့ပါပြီ… အုတ်ဂူဖြူဖြူလေး.. မသစ်သစ်@ဝင်နီ..။

ချက်ချင်းသတိထားမိတာက အုတ်ဂူလေးဟာ ဘာလို့ ဖြူဆွတ်ပြီး တောက်ပြောင်နေရတာလဲ။ ၁ဝ စုနှစ်တစ်ခု ကျော်သွားတာတောင် ဘာလို့ အညှိတွေ တက်မနေရတာလဲ။ တစ်ယောက်ယောက်က လာလာပြီး သန့်ရှင်းပေးနေလို့ပေါ့။ ဘယ်သူလို့ ခင်ဗျားတို့ ထင်သလဲဗျာ။ ဟုတ်ပါ့.. သူ့အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်းပဲပေါ့လေ။

အုတ်ဂူဖြူဖြူလေးအရှေ့မှာ ကျနော် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်တယ်။ ဆရာမလေး.. ကျနော် ပြန်လာပြီဗျ..။ အခု ကလေးလေးလို့ မခေါ်သင့်တော့ဘူးနော်…။ ကျနော်ဟာ ယောကျ်ားကြီးတစ်ယောက် ဖြစ်နေပြီ သိလား..။ ကျနော် ခြေဦးတည့်ရာ.. ထွက်သွားတုန်းက အန်တီလေး လွမ်းနေသေးလားဟင်..။ အညိုကော အန်တီလေးဆီ လာသေးလား..။ ကျနော် အန်တီလေးကို တစ်ရက်မှ မမေ့ခဲ့ပါဘူးဗျာ..။ အကယ်၍ ကျနော်တို့ လက်ထပ်ဖြစ်ခဲ့ရင် အခုချိန်ဆို ပျော်စရာကောင်းတဲ့ မိသားစုလေး ပိုင်နေရောပေါ့..။ ကံတရားပေါ့ဗျာ..။ အန်တီလေးတို့ဘာသာ အလိုအရဆို ဘုရားသခင် ခွင့်မပြုခဲ့ဘူးပေါ့..။ ကျနော် အခု မငိုတော့ဘူးသိလား…။ ကျနော် ရင့်ကျက်ခဲ့ပြီ..။ အခု ကျနော်ပြန်လာတယ်..။ အန်တီလေးကို ခွင့်တစ်ခုတောင်းမယ်နော်..။ အညိုသာ လူလွတ်ဖြစ်နေသေးရင် သူ့ကို ကျနော်လက်ထပ်မယ်…။ မနက်ဖြန်ကြရင် ကျနော်.. အညို့ကိုခေါ်လာပြီး.. အန်တီလေးရှေ့မှာ ခွင့်ပြုချက်လာယူမလို့။ အန်တီလေး ပြုံးပြီး သဘောတူမယ်ဆိုတာ ကျနော်သိပါတယ်ဗျ။

အုတ်ဂူဖြူဖြူလေးကို ကျနော် ထွေးပွေ.လိုက်တယ်။ ရာဘာခြံသုဿန်ထဲက ထွက်လာတော့ ညနေတောင် အတော်စောင်းနေပြီ။ ကျနော့်ပြိုင်ဘီးလေးဟာ ယူကလစ်ဝင်းဖက်ကို ဦးတည်နေတယ်..။

တိတ်ဆိတ်ပြီး ငြိမ်သက်နေတဲ့ ခြံဝင်းလေးထဲ ကျနော် ဝင်လာခဲ့တယ်။ ရင်ထဲမှာ တထိတ်ထိတ်နဲ့ဗျာ။ ဆင်ဝင်အောက်မှာ စက်ဘီးလေးကို ထောင်ထားပြီး တစ်ထပ်တိုက်ပုလေးထဲ ဝင်ချလာတော့.. ထူးထူးဆန်းဆန်း ပီယာနိုတီးသံကြားရလို့ ကျနော် အံ့သြနေမိတယ်။ Fur elise: ဆိုတဲ့သီချင်းဗျ။ ပီယာနိုတီးနေတဲ့သူကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးတွေ ပြာဝေသွားတယ်။

အန်..တီ..လေး…။ ဟုတ်တယ်.. ကျနော့်ဆရာမလေးပါလား။ ရုတ်တရက် အသက်ရှူတောင် ရပ်သွားချင်ပြီ။ ကျနော်ခေါင်းကို ဘယ်ညာဆတ်ကနဲခါပြီး သေချာပြန်ကြည့်မိတယ်။ အာ.. မဟုတ်ဘူးဗျ။

ဘီးကုတ်ဝါ၀ါလေး ခေါင်းမှာတပ်ထားတဲ့ အသက် ၁၂-၁၃ အရွယ် ကောင်မလေးပါ။ ဒါပေမယ့် ဖြောင့်စင်းနေတဲ့ ဆံပင်ရှည်ရှည်လေးတွေကို ကျောမှာချထားပြီး ဘာလို့ ကျနော့်အန်တီလေးနဲ့ ချွတ်စွပ်တူနေရတာလဲ။ ဘာဖြစ်လို့ ဆရာမလေးတီးနေကြ ဘေထိုဗင်ရဲ့ Bagatelle No. 25 in A minor: ကို တီးကျင့်နေတာလဲ။

ကျနော် ကြောင်ငေးနေမိတယ်။ ကောင်မလေးရဲ့ လက်ချောင်းတွေကတော့.. ဒီသီချင်းကို အတီးကျင့်နေမှန်း သိသာနေတယ်။ ၁၆ နဲ့ ၃၂ နုတ်စ်တွေကို တီးတဲ့အခါ လက်ပြေးတာ မမြန်နိုင်သေးတာ သတိထားမိတယ်။ မျက်နှာပေါက်ကလေးက ကျနော့်အန်တီလေးဝင်နီနဲ့ တစ်ပုံစံထဲပါလား။ အသားအရေကလည်း ဝါဝင်းဝင်းလေး..။ ပီယာနိုတီးတဲ့ ဟန်ပန်လေး.. နုတ်စ်စာရွက်ကို လှမ်းကြည့်ပြီး ကြိုးကြာငှက်မလေး ပျံနေသလို ထင်ရတာကအစ ကျနော့်ချစ်သူနဲ့ တူလှချေလားကွယ်။

“ဝင်နီလေးရေ.. ညစာစားစို့ကွယ်!!”

အညို့အော်သံမှန်း ကျနော်မှတ်မိတယ်။ ရင်ထဲ ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ဝင်နီလေးတဲ့လား။ ပီယာနိုတီးနေတဲ့ အသံတိတ်သွားပြီး ကောင်မလေး ထရပ်လိုက်ရင်း ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်တယ်။ အသံစူးစူးလေးနဲ့

“မေမေ.. ဒီမှာ ဧည့်သည်လာနေပါတယ်”

လို့ မီးဖိုချောင်ထဲက အညို့ကို လှမ်းအော်ခေါ်လိုက်တယ်။ သြော်.. အညိုတောင် အိမ်ထောင်ကျခဲ့ပြီကောဗျာ။ ရင်ထဲမှာ ကျဉ်ကနဲ ဖြစ်သွားပေမယ့် အတတ်နိုင်ဆုံး ကျနော်အားတင်းပြီး ပြုံးထားလိုက်တယ်။ မီးဖိုချောင်ကနေ ဧည့်ခန်းကိုလာတဲ့ လမ်းကြားလေးထဲကနေ တစ်ပတ်လျှို ဆံထုံးထုံးထားတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ထွက်လာတယ်။ 

ကျနော့် အညိုရယ်လေ..။ အင်း .. အညိုက ဘာမှလည်း မပြောင်းလဲပါလားကွယ်။ ကျနော်ထင်ခဲ့တာက သတ်လတ်ပိုင်း မိန်းမဝဝတစ်ယောက်ကို မြင်ရမလားလို့။ အညိုက အန်တီလေးထက် နည်းနည်းငယ်တယ် ဆိုပေမယ့် လူကောင်ပိုထွားခဲ့တာကိုး။ အခု မြင်နေရတာက ၀ိုင်းစက်စက်မျက်နှာ စိုစိုပြေပြေလေး၊ သစ်အယ်စေ့နဲ့တူတဲ့ မျက်လုံးလှလှ၊ ဘာမှအရာမယွင်းသေးဘူးလို့ ထင်ရတဲ့ ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့် ဖြိုးဖြိုးလေး။ အညိုဟာ နုပျိုနေတုန်းပဲ။ ကျနော်ကသာ ဆံပင်ဖြူတချို့နဲ့ မျက်မှန်တပ်ထားရပြီ။ တွေတွေလေး ငေးကြည့်နေတဲ့ အညို့ကို ပြုံးပြရင်း ကျနော့်မျက်မှန်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး

“အညို”

လို့ ခေါ်လိုက်တယ်။

… …. …. …. …. …. … ….

ထိတ်လန့်အံ့သြမှု၊ မယုံနိုင်မှု၊ ဝမ်းနည်းပူဆွေးမှု၊ လှိုက်ကနဲပျော်ရွှင်မှု.. အရာရာအားလုံး ဖြတ်ပြေးသွားတဲ့ မျက်နှာနဲ့ အညို ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်ရင်း ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ခွေလှဲကျသွားရှာတယ်။

“မေမေ.. ဘာဖြစ်သွားတာလဲ”

ဆိုတဲ့ အော်သံနဲ့ ခုနက ကောင်မလေးက အညို့ကို ပြေးပွေ့ဖက်ထားတယ်။ ကျနော်လည်း အညို့ဘေးကနေ ထွေးပွေ့ထားရင်း

“အညို.. သတိထားနော်။ ကျနော် အညို့ကို ပြန်လာတွေ့တာလေ”

လို့ပြောရင်း တသွင်သွင် စီးကျနေတဲ့ အညို့ပါးပြင်ပေါ်က မျက်ရည်တွေကို သုတ်ပေးနေမိတယ်။ ကျနော် မှားပြန်ပြီလားဗျ။ ဒုက္ခတွေ လာပေးမိပြန်ပြီ။ အညို့ခင်ပွန်းသာမြင်ရင် ပြဿနာတက်တော့မှာပဲ။ အညိုက ဘာစကားမှမဆိုပဲ အရူးတစ်ယောက်လို တုန်ရင်နေတဲ့ လက်ချောင်းတွေနဲ့ ကျနော့်ပါးပြင်၊ နဖူး၊ နားရွက်တွေကို ကိုင်တွယ်ပွတ်သတ်နေတယ်။ နှုတ်ခမ်းတွေက တလှုပ်လှုပ်နဲ့ ဖြစ်နေပေမယ့် ဘာစကားသံမှ ထွက်မလာနိုင်ဘူး။ ဆို့နင့်နေရှာတယ်။

နည်းနည်းလေးကြာလို့ အညို သူ့ကိုယ်သူ ထိန်းနိုင်လာတော့မှ စကားသံထွက်လာတယ်။ တိုးတိုးလေးနဲ့ တစ်လုံးချင်း…။

“မောင်..ရက်..စက်..ခဲ့..တယ်… အညို့ကို ပစ်သွားပေးရက်တယ်နော်..”

တဲ့။ ဘာမှဆက်မပြောတော့ပဲ မျက်ရည်တွေ ပေလူးနေတဲ့ မျက်နှာနဲ့ ကျနော့်မျက်နှာကို သိုင်းဖက်ပြီး နမ်းတယ်။ ကျနော် ရှိန်းကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ အညို ဘာတွေလုပ်ကုန်ပြီလဲဗျာ။ ဒုက္ခ။ ဘေးက အညို့သမီးလေးက အံ့သြတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ ရှက်ဝဲဝဲ ကြောင်ကြည့်နေပြီ။

“မောင်… ဒီတစ်ခါ အညို့ကို ပစ်မပြေးသွားပေးရဘူးနော်…။ ဒီမှာတွေ့လား..။ ဒါ မောင့်သမီးလေးလေ.. ဝင်နီလေးတဲ့..။ မောင် တစ်နေ့နေ့ ပြန်လာမယ်ဆိုတာ.. အညိုသိခဲ့တယ်..။ အညိုတစ်ယောက်ထဲ မောင့်သမီးလေးကို စောင့်ရှောက်ခဲ့ရတာပါ..။ အညိုတို့ သားအမိနဲ့ တူတူနေတော့နော်..။ ဘယ်မှမသွားရဘူး..”

ဒီတစ်ခါ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိပဲ တုန်လှုပ်မိနေတာ ကျနော်ရယ်ပါ။ ဘုရားဘုရား!! အညိုဟာ ကျနော့်ကိုယ်ဝန်ကို မိုက်မိုက်မဲမဲ ယူခဲ့ပါလား။ ဘယ်လိုခံနိုင်ရည်မျိုးနဲ့ ဘဝကို ရင်ဆိုင်ခဲ့ရှာမလဲကွယ်။ ကျနော်ဟာ ခွေးထက်မိုက်ခဲ့ပါလားဗျာ။

ကျနော့်သမီးလေးကို ကျနော် ငေးကြည့်နေမိတယ်။ ကျနော့်မှာ သမီးလေးတစ်ယောက် ရှိနေပါလား။ ကံကြမ္မာဟာ ကျနော်ထင်သလောက် မဆိုးရွားခဲ့ဘူး။ အညိုဟာ ကျနော့်ကို ဘာလို့ ဒီလောက်ယုံယုံကြည်ကြည် မျှော်နေခဲ့ရှာတာလဲ။ သနားစရာ ကျနော့်အညို။ ကျနော့်ကို ဘဝနဲ့ရင်းပြီး ချစ်ရှာတဲ့ အညို။ လူပုံအလည်မှာ မျက်စိသူငယ် နားသူငယ်နဲ့ ကြီးပျင်းခဲ့ရတဲ့ ကျနော့်ရင်သွေးလေး။ ကျနော့်ရင်ဘတ်ထဲမှာ ဘာရယ်လို့ ပြောမပြနိုင်တဲ့ ခံစားချက်တွေ ရှုပ်ရှက်ခတ်နေပြီဗျာ။ ဘာစကားမှ ပြန်မပြောနိုင်တော့ပဲ အညို့တစ်ကိုယ်လုံးကို သိမ်းကြုံးဖက်ရင်း

“အညို.. ကျနော်လေ.. ကျနော်..”

ဆိုပြီး ဆို့နင့်နေမိတယ်။ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်လာတဲ့ ကျနော့်သမီးလေးကို တင်းတင်းဖက်၊ သူတို့နှစ်ယောက်လုံးကို ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ထည့်ထားပြီး ဂတိတွေ အထပ်ထပ် ပေးနေမိတယ်။

… … …. …. …. … …. …. …..

ညစာကို ၃ ယောက်သား တူတူစားကြတော့ ဘယ်သူမှ ဟက်ဟက်ပက်ပက် မစားနိုင်ကြပါဘူးဗျာ။ အကုန်လုံးရင်ထဲမှာ အပျော်တွေနဲ့ အင့်နေခဲ့ပြီ။

မိုးချုပ်တော့ ကျနော့်အိမ်ကို ဖုန်းခေါ်ရင်း ဒီည ပြန်မလာဖြစ်တော့ဘူးဆိုတာ လှမ်းပြောလိုက်တယ်။ ဖုန်းလာကိုင်တဲ့ မေမေက..

“ဟဲ့အကောင်.. နင့်မိန်းမနဲ့ ကလေးကို တွေ့ပြီမလား..။ အိမ်တောင် ပြန်မလာချင်တော့ဘူးမလား”

လို့ ရယ်ရင်းပြောတာကို..

“မေမေတို့ကလည်း တမင်သိရက်နဲ့ မပြောဘူးဗျာ”

လို့ အရှက်ပြေပြောရင်း ဖုန်းချလိုက်တယ်။ ဟိုးအရင်တုန်းကလိုပဲ.. အခုဆင်ဝင်အောက်က ဒန်းဖြူဖြူလေးပေါ်မှာ ကျနော်က အလယ်မှာ ထိုင်နေပါတယ်။ ကျနော့်ညာဖက်မှာ ဝင်နီလေးဆိုတဲ့ သမီးလေး၊ ဘယ်ဖက်မှာ ကျနော့်ကို တစ်ဘဝလုံး ပုံချစ်ခဲ့တဲ့ အညို။ ကျနော့်ချစ်သူဆရာမလေးမြင်ရင် ကျနော့်ဘဝအတွက် ဝမ်းသာနေမယ်ဆိုတာ ကျနော် ယုံကြည်ပါတယ်ဗျာ။ လေတိုးလို့ ယူကလစ်ရွက်တွေ တရှဲရှဲမြည်သံကြားမှာ အညို့ချွဲသံ ခပ်တိုးတိုးရယ်၊ ကျနော့်သမီးလေးရဲ့ရယ်သံ တခစ်ခစ်ရယ်ဟာ ညအမှောင်ထဲမှာ လွှင့်ပျံ့လို့ပေါ့ဗျာ။

ညဉ့်နက်လာတော့ တူတူအိပ်ယာဝင်ကြတယ်။ သမီးလေးကို အလယ်မှာထားလို့ အညိုနဲ့ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်သား ဘာစကားမှမဆိုဖြစ်ပဲ စိုက်ကြည့်ရင်း မိုးလင်းသွားခဲ့တယ်။ မနက်မိုးလင်းတော့ သမီးလေးကို ကျနော့်စက်ဘီးလေးပေါ်တင်ပြီး ကျောင်းလိုက်ပို့တယ်။

“ကျောင်းဆင်းရင် ဖေဖေလာကြိုနော်”

တဲ့။ သမီးလေးကို ဖွဖွလေးနမ်းပြီး..

“အင်းပါ သမီးရယ်”

လို့ ဂတိပေးခဲ့တယ်။ အပြန်လမ်းမှာ ယူကလစ်ဝင်းဆီ ဦးတည်ပြီးနင်းလာတဲ့… ကျနော့်စက်ဘီးလေးဟာ တဝီဝီမြည်အောင် ပြေးနေတယ်။ အညို ကျောင်းမသွားဘူး.. မောင် မြန်မြန်ပြန်လာလို့ ကျနော့်ဇနီးလေးက မှာလိုက်တယ်။ တစ်ထပ်တိုက်ပုလေးရဲ့ ဆင်ဝင်အောက်ကို ရောက်လာတာနဲ့ စက်ဘီးလေးကို ဒေါက်မထောက်နိုင်တော့ပဲ လွှတ်ချလိုက်ပြီး အိမ်ထဲပြေးဝင်လာမိတယ်။

“အ..ညို..”

လို့ အကျယ်ကြီး အော်လိုက်မိတယ်။ အိပ်ခန်းဝမှာ ဟိုးအရင်က စွပ်ကျယ်အဖြူလေးဝတ်ထားပြီး ထမီအနက်ကလေးကို ခပ်ကျစ်ကျစ် ဝတ်ထားတဲ့ ခါးသေးသေး တင်ကားကားလေးနဲ့ ကျနော့်ဇနီးလေးက တံခါးဘောင်ကို လက်ထောက်ပြီး မခို့တရို့ပြုံးရင်း ရီဝေဝေ ကြည့်နေတယ်။ ကျနော်တစ်ယောက် ဇောင်းကလွှတ်လိုက်တဲ့ မြင်းတစ်ကောင်လို ခုန်ပေါက်ပြီး ပြေးသွားတယ်။

နှစ်ပေါင်းများစွာ မေ့လျော့လုမတတ် ဖြစ်ခဲ့ရတဲ့ အနမ်းတွေ၊ နူးညံ့တဲ့ အထိအတွေ့တွေ၊ အညို့ အော်ညည်းသံတွေ၊ ကျနော့် မာန်သွင်းသံတွေ… တစ်ထပ်အိမ်ပုလေးထဲမှာ ဆူညံလို့ပေါ့ကွယ်…။

….. ….. …. …. …. ….. ….. …..

ယခုအခါမှာ ကျနော့်ဘဝမှာ ချစ်ဇနီးတစ်ယောက်၊ ပီယာနိုတီးတဲ့ ဝင်နီလေးလို့ခေါ်တဲ့ သမီးလေးတစ်ယောက် ရှိပါတယ်။ အပတ်စဉ် တနင်္ဂနွေနေ့တိုင်းမှာ ဆရာမလေးရဲ့ အုတ်ဂူကိုသွားပြီး သန့်ရှင်းရေးလုပ်၊ ပန်းကလေးတွေ ချတတ်ကြပါတယ်။ ညစဉ်ညတိုင်း အိပ်ယာပေါ်မှာ သမီးလေးကို စာဖတ်ပြတဲ့အခါ ကျနော့်ဇနီးက ကျနော့်ပေါင်ပေါ် မှီအိပ်ရင်း ပြုံးနေတတ်ပါတယ်။ တခါတလေကြတော့ သမီးလေးက  “ဖေဖေငယ်ငယ်က နာမည်တစ်မျိုးရှိတယ် ကလေး လေးလို့ မေမေကပြောတယ်။ ဟုတ်လား” လို့ မေးတဲ့အခါ.. ကျနော် တဟားဟားရယ်ရင်း  “ဟုတ်ဘူး သမီးလေးရ..။ ဖေဖေ့ငယ်နာမည်က မောင် တဲ့” လို့ ပြန်ပြောရင်း အညို့မျက်စောင်းလှလှလေးကို ခံယူတတ်လာပါတယ်။ ကျနော့်ဘဝ အခုလို ပျော်ရွှင်နေတာကို ကျနော်က အန်တီလေးလို့ခေါ်ပြီး ကျနော့်ကို ကလေးလေးလို့ခေါ်တတ်တဲ့ ကျနော့်ပီယာနိုဆရာမလေးတစ်ယောက် သိရင် ကျမအချစ်ကလေးအတွက် ဝမ်းသာတယ်ဟာလို့ ပြောမယ်ဆိုတာ ကျနော်ယုံကြည်ပါတယ်ဗျာ။

ဤတွင် ကျွန်တော်နဲ့ အန်တီဝင်နီဇာတ်လမ်းပြီး၏။…ပြီးပါပြီ

Zawgyi

က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို ပါးအပ္ထားတဲ့ အညိဳ႕အသက္ရႉသံေတြ ျပင္းလာလို႔ အလန႔္တၾကား အညိဳ႕ကိုယ္လုံးေလးကို ဆြဲခြာလိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာေလးက နီျမန္းေနၿပီး စိတ္ထလာမွန္းသိလိုက္ၿပီ။ က်ေနာ့္ကိုလည္း အတင္းပြတ္သပ္စျပဳလာၿပီး .. တုန္တုန္ရီရီနဲ႔ ဘာေတြမွန္းမသိ ေျပာလာတယ္။

“ေမာင္.. ဟင္းးဟင္းးးး .. အညိဳ႕ကို တစ္ခါေလာက္ ခ်စ္ေပးေနာ္..။ ဝင္နီ ျပန္မလာေသးပါဘူး..။ လာပါ ေမာင္ရယ္…။ အညိဳေလ တအားျဖစ္လာလို႔ပါ..။ အညိဳ႕ကို သနားတယ္မလား…။ ေမာင္ခ်စ္တာမခံရတာ လနဲ႔ခ်ီသြားၿပီ.. အရမ္းသတိရတယ္.. သိလားးး ..။ ေနာ္ ေမာင္ေနာ္…။ ဝင္နီနဲ႔ ေမာင္ခ်စ္တာေတြ ဟိုဖက္အခန္းကေနၾကားရတိုင္း…. အညိဳ႕ဟာေလးကို ပြတ္ပြတ္ၿပီးး …ဟင္းးးး..ဟင္းးးးး .. ေမာင္လို႔ ..။ အညိဳဟာ အခ်စ္ငတ္ေနတာပါကြယ္..။ အားရပါးရ တစ္ခါေလာက္ ခ်စ္ေပးေနာ္… ဟားးးး ဟားးးးးး !!” “ႁပြတ္..ပလြတ္..ႁပြတ္..” ေျပာခ်င္ရာေတြေျပာရင္း က်ေနာ့္ကို အတင္းဖက္ထားတယ္။ က်ေနာ့္လည္တိုင္ကို ဖက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းစုပ္တယ္။ က်ေနာ္ သူ႔ကိုယ္လုံးေလးကို တြန္းဖယ္ေနတာဗ်ာ။ မရဘူး အတင္းႀကီးဖက္ထားၿပီး က်ားနာခဲ ခဲထားၿပီ။ သူ႔ ရင္ကြဲဆြယ္တာ အျပာေလးကို အတင္းဆြဲခြၽတ္လိုက္ၿပီး ဘရာပန္းေရာင္ေလးကို လွန္တင္လိုက္ေတာ့.. အိစက္လွပတဲ့ ႏို႔ညိဳစိုစိုႀကီးေတြ ေပၚလာတယ္…။

“ေမာင္!! စို႔ေပးကြာ…၊ အညိဳ တအားေနရခက္လာလို႔ .. ေမာင္ေရ.. ေမာင္…” က်ေနာ္ဆိုတဲ့ ငမိုက္သား ခႏၶာကိုယ္အတြင္းမွာရွိေနတဲ့ မာရ္နတ္ကို ေအာင္ႏိုင္ဖို႔ ဆိုတာကလည္း … …။ အကယ္၍မ်ား က်ေနာ္နဲ႔ အညိဳဟာ အရင္က ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္ ေရွာင္ေကာင္းေရွာင္ႏိုင္မယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ဗမာစကားပုံ တစ္ခုရွိတယ္ဗ်ာ..။ မစြန္းရင္းကရွိ ကစြန္းခင္းကၿငိ ဆိုတာေလ။ က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေျပာျပဖူးခဲ့သလိုပဲ က်ေနာ္နဲ႔ အညိဳဆိုတာက အန္တီေလးအေဝးမွာ ေရာက္ေနစဥ္က အႀကိမ္ႀကိမ္ ပက္ပက္စက္စက္ နယ္လြန္ခဲ့ဖူးေတာ့ အခုလိုမ်ိဳး သူက ဇြတ္တိုးလာတဲ့အခါ ဘယ္လိုလုပ္ ျငင္းဆန္ေရွာင္တိမ္းမလဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔ဆိုရင္ေကာ က်ေနာ့္ေနရာမွာဆို ဘယ္လိုေရွာင္ႏိုင္မလဲ။ က်ေနာ္ဟာ သူေတာ္စင္တစ္ေယာက္မွ မဟုတ္တာဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ဆင္ျခင္တုံတရား မရွိေသးတဲ့အ႐ြယ္၊ ေသြးသားဆႏၵကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ေသးတဲ့ အ႐ြယ္ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ပဲ ထပ္မွားမိျပန္ေရာ ဆိုပါေတာ့ေလ။

ဒီတစ္ခါ အညိဳ က်ေနာ့္ကိုခ်စ္တာ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ မဟုတ္ဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေလး ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ကို ၾကမ္းတမ္းလြန္းတယ္ဗ်။ အန္တီေလးဝင္နီ ျပန္ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ အညိဳ က်ေနာ္နဲ႔ မအိပ္ရတာ လနဲ႔ခ်ီထားေတာ့ ေပါက္ကြဲကုန္တာေနမွာ။ ၿပီးေတာ့ သူတတြတ္တြတ္ ခုေျပာေနသလိုပဲ။ က်ေနာ္နဲ႔ ဆရာမေလးတို႔ ခ်စ္စခန္းဖြင့္ေနၾကတာက သူေရွ႕မွာ ေပၚတင္မလုပ္႐ုံတမယ္ဆိုေတာ့ ၾကားေနသိေနရေလေလ သူ႔မွာ စိတ္ထလာေလေလ ခ်ဳပ္တီးရေလေလ ျဖစ္ခဲ့ရွာတာ ေနမွာေပါ့ေလ။ က်ေနာ့္ကို သူ႔ႏို႔ေတြ အတင္းထိုးေပးၿပီး စို႔ခိုင္းတယ္။  စိတ္ပါစျပဳလာတဲ့.. က်ေနာ္က တႁပြတ္ႁပြတ္ စို႔ေပးေနလွ်က္ကို သူက က်ေနာ့္အဝတ္ေတြကို အတင္းဆြဲခြၽတ္ေနတယ္။ သူ႔ပါးစပ္ကလည္း အဖ်ားတက္သလိုေတြ တဟင္းဟင္းၿငီးေနရင္းေပါ့။ က်ေနာ္ အဝတ္မဲ့ ကိုယ္လုံးတီး ျဖစ္သြားတာနဲ႔ မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ညီေလးကို အတင္းေကာက္စုပ္ေတာ့တာပဲ။

“ဟားးးးးးးးးးး!!” ဆိုၿပီး က်ေနာ္လည္း ေကာ့တက္သြားၿပီး အညိဳ႕ေခါင္းေလးကို ကိုင္ရင္း ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး အညိဳ႕ပါးစပ္ထဲကို လိုးေနမိတာေပါ့။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ အညိဳက သူ႔အဝတ္ေတြ အကုန္ခြၽတ္ခ်ေနတယ္။ က်ေနာ့္ညီေလး တအားႀကီး ေတာင္မတ္လာၿပီဆိုမွ အညိဳက မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီး ပန္းကန္ေဆးတဲ့ ေဘစင္ကို လက္ႏွစ္ဖက္စုံကိုင္ရင္း မတ္တပ္လိုးဖို႔ ခါးေလးကုန္းၿပီး တင္ပါးကို ေကာ့ထားေပးတယ္။ “ေမာင္!! ဟင္းးးး … လာ.. အညိဳ႕ကို ဟိုတစ္ခါ ေမာင္ ဝင္နီ႔ကို ဒီေနရာမွာ ခ်စ္သလို ခ်စ္ေပး” ဆိုၿပီး လွမ္းေျပာေတာ့ က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသ သြားတယ္..။ “ေမာင္နဲ႔ဝင္နီ ဒီေနရာမွာ ခ်စ္ၾကတာေလ…။ အညိဳ ေခ်ာင္းၾကည့္ဖူးတယ္..။ အဲ့ဒီကတည္းက ေမာင္ခ်စ္တာ အညိဳအရမ္းခံခ်င္ေနတာ…။ ျမန္ျမန္လာ.. အညိဳ႕ဟာေလး ႐ြစိစိျဖစ္ေနၿပီ.. ေမာင္!!” က်ေနာ္ ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ဘူး။ ေဘစင္ေပၚ လက္ႏွစ္ဖက္ေထာက္ၿပီး အေနာက္ကို ေကာ့ထားေပးတဲ့ အညိဳ႕တင္ပါးေလးေနာက္မွာ ကပ္လ်က္ရပ္လိုက္တယ္။ အညိဳ႕တင္ပါးအိစက္စက္ႀကီး ႏွစ္ခုကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ၿဖဲလိုက္ေတာ့ ေစာက္ဖုတ္ညိဳညိဳႀကီး ေပၚလာတယ္။ စိတ္ထေနေတာ့ ေဖာင္းေနတဲ့အျပင္ ေစာက္ရည္ျဖဴျဖဴေတြက အျမဳပ္ကေလးေတြ ေတာင္ထေနသလိုပဲ။ အညိဳ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ထေနတယ္ဆိုတာ သိသာေနတယ္။ 

က်ေနာ့္ဒူးကို နည္းနည္းေကြးၿပီး က်ေနာ့္ရဲ႕ မာေတာင့္ေနတဲ့ ညီေလးကို အညိဳ႕ေစာက္ဖုတ္ႀကီးနဲ႔ ေသခ်ာခ်ိန္ၿပီး ေတ့လိုက္တယ္။ အညိဳက ေခါင္းေလးေမာ့ တင္ေလးေကာ့ထားေပးၿပီး က်ေနာ့္လီးဝင္လာမယ့္အခ်ိန္ကို ငံ့လင့္ေနတယ္။ ခ်ိန္သားကိုက္တာနဲ႔ ခါးအားကိုသုံးၿပီး က်ေနာ္ ဖိေဆာင့္လိုက္ေတာ့…. “ရွီးးးးးးးးးးးးးးးး!! ေကာင္းလိုက္တာ ေမာင္ရယ္….။ အညိဳ.. အရမ္းေကာင္းတယ္…။ အညိဳ႕ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေဆာင့္ေပးပါ…” ၃-၄ ခ်က္ေလာက္ေတာ့ တစ္ခ်က္ခ်င္း ဒုတ္ကနဲ ဒုတ္ကနဲ ေဆာင့္ေနလိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း အညိဳ႕ဖင္တုံးႀကီးေတြကို စုံကိုင္ၿပီး အသားကုန္ေဆာင့္ေတာ့တာပါပဲ။

“ေဖာင္းးး! ေဖာင္းးး!! အားးးးး!! ရွီးးးး ရွီးးး!!”

“ေမာင္.. ေဆာင့္ေဆာင့္.. အညိဳအရမ္းႀကိဳက္တယ္…. ႁပြတ္..ဖတ္..ဖတ္… အားးးးးးးးး ရွီးးးးးးး” မီးဖိုေခ်ာင္တစ္ခုလုံး ဆူညံသြားေအာင္ အညိဳသံကုန္ဟစ္ၿပီး အလိုးခံေနရွာတယ္။ သူ႔ခင္မ်ာ ဘယ္ေလာက္ေတာင့္တေနတယ္ မသိဘူး။ က်ေနာ္ ရွိသမွ်အား အကုန္သုံးၿပီး ေဆာင့္ေနတာေတာင္ ေဘစင္ကို လက္အားျပဳထားၿပီး အေနာက္ကို တင္ပါးေကာ့ၿပီး ဘက္ျပန္ေတာင္ျပန္ ျပန္ေဆာင့္ေနေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း အရွိန္ေလွ်ာ့လိုက္ၿပီး သူေဆာင့္တာကို မတ္တပ္ရပ္ၿပီး သူ႔ႏို႔တြဲလဲႀကီးေတြကို လွမ္းဆြဲေခ်ရင္း ေတာင့္ခံထားလိုက္တယ္။ က်ေနာ္မေဆာင့္ပဲ သူေဆာင့္တာကို ႏို႔ေတြကိုင္ရင္း ဇိမ္ယူေနလိုက္တယ္။ ၾကာၾကာေလး ပိုလိုးႏိုင္ေအာင္ေပါ့ေလ။

သူကေတာ့ ေဘစင္ကိုလက္ ၂ ဖက္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားရင္း.. တြန္းေဆာင့္ေလး ျပန္ေဆာင့္ရင္း ပါးစပ္က ေျပာခ်င္ရာေတြ ေအာ္ခ်င္ရာေတြ ေအာ္ေတာ့တာပဲဗ်ာ။

“ေမာင္… ေကာင္းတယ္သိလားး … အညိဳအရမ္း အလုပ္ခံခ်င္ေနတာ.. ၾကာၿပီ.. အင့္ အင့္ အင့္”

“ေကာင္းလိုက္တာ ေမာင္ရယ္.. ေမာင္နဲ႔ခ်စ္ရတာ… အားးး အားးးးး ရွီးးး ရွီးးးး”

နည္းနည္းေလးၾကာလာေတာ့ သူ႔ကိုယ္လုံးေလးက တုန္တုန္တက္လာတယ္..။ အညိဳ ၿပီးခ်င္သလို ျဖစ္လာမွန္း က်ေနာ္ရိပ္မိလာလို႔ ႐ုတ္တရက္ သူ႔ဖင္ႏွစ္ျခမ္းၾကားထဲကေန က်ေနာ့္ညီေလးကို ပလြတ္ကနဲ ဆြဲခြၽတ္လိုက္တယ္။

“ေမာင္!! ဘာလုပ္တာလဲ.. အညိဳ အရမ္းေကာင္းေနတဲ့ဟာ….”

ေဒါသမ်က္ႏွာေလးနဲ႔ လွည့္ၿပီးေမးလာတယ္။ က်ေနာ္ ဘာမွမေျပာပဲ အညိဳ႕ကိုယ္လုံးေလးကို ဆြဲလွည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ အညိဳ႕ကိုဆြဲမၿပီး ထမင္းစားပြဲေပၚ တင္ေပးလိုက္ၿပီး ဒူးေထာင္ေပါင္ကား အေနအထားနဲ႔ က်ေနာ့္လည္ပင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ကိုင္ထားခိုင္းလိုက္တယ္။ စားပြဲေပၚထိုင္ေနတဲ့ အညိဳနဲ႔ က်ေနာ္ မတ္တပ္ရပ္လွ်က္ကေန အရည္ေတြ႐ႊဲေနတဲ့ က်ေနာ့္ညီေလးကို သူ႔ေစာက္ဖုတ္နဲ႔ ေတ့ၿပီး ေဆာင့္သြင္းလိုက္ေတာ့ ေခ်ာေခ်ာရႉရႉပဲ ႁပြတ္ကနဲဝင္သြားတယ္။ 

က်ေနာ္လည္း နည္းနည္းေလးငုံ႔ၿပီး အညိဳ႕ႏႈတ္လမ္း ထူထူေလးကိုစုပ္ရင္း လွ်ာကိုထိုးထည့္ၿပီး ကစားေပးလိုက္တယ္။ လက္ႏွစ္ဖက္က သူ႔ႏို႔ႀကီးေတြကို အားရပါးရ ဆုပ္ေခ်.. ေအာက္ကလည္း ခါးကိုကစားၿပီး လိုးေနလိုက္တယ္။ ဒီလိုပုံစံနဲ႔ အားနဲ႔ေဆာင့္လိုးလာရင္း ခဏေနေတာ့ အညိဳ႕ေစာက္ဖုတ္ထဲက က်ေနာ့္ညီေလးကို ဆြဲဆြဲညႇစ္စျပဳလာၿပီ။ အညိဳ အဆုံးသတ္ခါနီးလာမွန္းသိေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းစုပ္ေနတာကို ျပန္ခြာ၊ ႏို႔ေတြကို ဆုပ္ေခ်ေနတာကိုရပ္ၿပီး အညိဳ႕ေက်ာျပင္ေလးကို အတင္းဖက္ရင္း က်ေနာ္ စိတ္ကို လႊတ္ေပးလိုက္မိတယ္။ 

ရွိသမွ်အားကို အသားကုန္သုံးၿပီး ေဆာင့္ပစ္လိုက္ေတာ့ မီးေတာင္ ပြင့္ထြက္ကုန္မလားထင္ရတယ္။ အညိဳ႕ေစာက္ဖုတ္ထဲက အရည္ေတြကလည္း အျပင္ကို ပြက္ပြက္က်ေနေတာ့ ခပ္ျပင္းျပင္း ေဆာင့္သြင္းပစ္လိုက္တိုင္း အသံေတြေတာင္ ျမည္လာတယ္။

“အားးးးးးးးးး! ေကာင္းလိုက္တာ ေမာင္.. အညိဳ အရမ္းေမာလာၿပီ”

“ဟားးးးးးးးးးး! အညိဳ က်ေနာ္ထြက္ကုန္ၿပီ… အားးးးးးးးးးးး ရွီးးးးးးးးးးးးး… ေကာင္းလိုက္တာ .. အညိဳရယ္…”

အဲ့ဒီေန႔က က်ေနာ္ ဆရာမေလးျပန္လာတဲ့ ညေနအထိ မေစာင့္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အညိဳနဲ႔ ၃ ခါေလာက္ ဆက္တိုက္လိုးမိပါတယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ တစ္ခါလိုးၿပီးေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ တူတူသန႔္ရွင္းၾကရင္း ေရခ်ိဳးခန္းၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ တစ္ခါထပ္လိုးမိျပန္တယ္ဗ်ာ။ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးေတာ့မွ ေန႔လည္စာကို အညိဳခြံ႕ေကြၽးတာကို စားေသာက္ၿပီး ျပန္ေတာ့မယ္ျပင္ခါမွ အညိဳက သူ႔အခန္းထဲ ခဏလိုက္ခဲ့ပါဆိုၿပီး ေခၚ၊ တံခါးကလန႔္ထိုးၿပီး သူက ကုတင္ေဇာင္းမွာထိုင္၊ သူ႔ ေစာက္ဖုတ္ကို က်ေနာ့္ကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ လ်က္ခိုင္းရင္း ဇိမ္ခံ၊ ဒီေတာ့လည္း က်ေနာ္က စိတ္ျပန္ထလာၿပီး ထပ္လိုးမိျပန္တယ္။ 

ဘယ္လိုေျပာရမလဲဗ်ာ။ ရင္ကလည္း တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ႏို႔ႀကီးႀကီး၊ ဖင္ႀကီးႀကီး အညိဳ႕ကို ဆရာမေလးအလစ္မွာ ခိုးၿပီးလိုးရတဲ့ အရသာကို က်ေနာ္ စြဲသြားတယ္လို႔ပဲ ေျပာရမလား။ ဒါေပမယ့္ အန္တီေလးျပန္လာတဲ့ အထိေတာ့ မေနရဲဘူး၊ ၂ ေယာက္လုံး အမူအရာေတြ ပ်က္ေနတာကို ရိပ္မိမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္သိတယ္။ က်ေနာ့္ပုံစံက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆက္တိုက္လိုးထားရေတာ့ ပင္ပန္းေနတဲ့႐ုပ္ ျဖစ္ေနတာရယ္၊ ခိုးစားထားတယ္ဆိုတဲ့ မလုံမလဲ မ်က္ႏွာနဲ႔ အန္တီေလးကို မၾကည့္ရဲတာရယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေစာေစာျပန္လစ္သြားတာေပါ့ေလ။

ေနာက္ေန႔ေတြမွာ က်ေနာ္ ဆရာမေလးတို႔အိမ္ကို ေရာက္သြားေတာ့ အရာရာအားလုံး ပုံမွန္ပဲဗ်။ က်ေနာ့္ကို ေတြ႕တာနဲ႔ အန္တီေလးက တစ္ခုခုလုပ္ေနရာကေန..

“ဟာ! ငါ့အခ်စ္ကေလး လာၿပီ..။ ဟြန္း.. ပစ္ထားေပးတာ.. လာစမ္း”

ဆိုၿပီး အညိဳ႕ေရွ႕မွာ ဖက္နမ္း၊ က်ေနာ့္ကိုယ္လုံးကို သူ႔ကိုယ္လုံးေလးနဲ႔ ပစ္တိုက္၊ အဲ့လိုေတြလုပ္ၿပီး ခ်စ္ျပေနတာပါပဲ။ အညိဳကလား… ဟင့္အင္း.. ဘာမွအမူအရာ မပ်က္သလို တဟားဟားရယ္ၿပီး.. ညစ္တီးညစ္ပတ္ေတြ ေလွ်ာက္ေတာင္ေနာက္ေျပာင္ေနေသးတယ္ဗ်။

“ဖိုးသက္ေရ! နင့္အခ်စ္အပ်ိဳႀကီး နင္မလာလို႔ ဘာေတြဆာေနတယ္ဆိုလား.. ခစ္ခစ္..။ ထမင္းေလးေတာ့ စားပါရေစေနာ္.. ကိုကိုနဲ႔မမ..။ ၿပီးမွ က်မ ၿခံထဲသြားၿပီး .. စာဖတ္သလိုလုပ္ရင္း ေရွာင္ေပးပါ့မယ္.. ဟားဟား !!”

အဲ့လို ညစ္တီးညစ္ပတ္ေတြေျပာရင္း မ်က္ႏွာက အၿပဳံးမပ်က္ဘူးဗ်။ ဆရာမေလးကလည္း ရွက္ကိုမရွက္ေတာ့ပဲ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္တတ္လာတယ္။ 

“ခ်စ္တာေဟ့.. ခ်စ္တာ..။ နင္လည္း ငါ့လူလို ငယ္ငယ္ေလး သန္တုန္းျမန္တုန္းေလး တစ္ေယာက္ရွာပါလား”

ဆိုၿပီး ျပန္စေနေသးတာေလ။ ဒါေပမယ့္ အညိဳ႕မ်က္ႏွာကိုၾကည့္တာနဲ႔ က်ေနာ္ တစ္ခုခုကို ခံစားမိသလို ျဖစ္လာတယ္ဗ်။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ရမၼက္ဗ်။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ထင္းေနတယ္။ သူ႔မ်က္လုံးေတြထဲမွာ ေပၚေနတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ဆရာမေလးတို႔ ဘာလုပ္ေတာ့မယ္၊ ဘယ္လိုေတြလုပ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ သိေနေတာ့… သူ႔စိတ္ထဲႀကိဳေတြးရင္း စိတ္ႂကြေနမွန္း က်ေနာ္ရိပ္မိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္စခန္းဖြင့္ၿပီဆိုလည္း တစ္နည္းနည္းနဲ႔ သူေခ်ာင္းၾကည့္ေနမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္သိေနတယ္။ 

တခါတခါ အန္တီေလးရဲ႕ကုတင္ေပၚ က်ေနာ္လွဲအိပ္ၿပီး အန္တီေလးက အေပၚကေန တက္ၿပီးလိုးေနတဲ့အခါမ်ိဳးဆို အန္တီေလးနဲ႔ အညိဳ႕အိပ္ခန္းကို ကာထားတဲ့ နံရံအေပၚဖက္က ၾကက္တူေ႐ြးတန္းေတြၾကားထဲမွာ အညိဳ႕မ်က္ႏွာကို ပက္လက္အိပ္ေနတဲ့ က်ေနာ္ ရိပ္ကနဲ လွမ္းလွမ္းေတြ႕လိုက္ရသလိုျဖစ္တာ အႀကိမ္ႀကိမ္ရွိၿပီဗ်။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ခ်စ္ၿပီးၾကလို႔ အျပင္ထြက္လာပီး ဧည့္ခန္းထဲထိုင္ စကားေတြေျပာေနၾကၿပီဆို ေရာက္လာၿပီး .. ေတာ္ေတာ္ေလး အားကုန္ေနၾကၿပီထင္တယ္.. ေရာ့ ေဖ်ာ္ရည္ေလးေသာက္ၾက ဆိုၿပီး အေအးေလးဘာေလး လာလာခ်ေပးတတ္တယ္။

အန္တီေလးကေတာ့ ရယ္ေနတာပါပဲ။ သူကမွ မသိရွာတာကိုး။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ဆို အညိဳ႕မ်က္လုံးေတြကို ၾကည့္လိုက္ရင္ သိသာတယ္ဗ်။ မီးဝင္းဝင္းေတာက္ေနတာ..။ က်ေနာ့္ကို ခ်က္ခ်င္းပဲ တက္ၿပီးလိုးေတာ့မယ့္ မ်က္လုံးႀကီးေတြနဲ႔ ၾကည့္ၾကည့္ေနတာ။ ဖူးးးးးးး!! မလြယ္ဘူး ဆရာေရ။

ဒီလိုအေျခေနမ်ိဳးႀကီးနဲ႔ ေနရတာ ေဘးၾကပ္နံၾကပ္ႀကီးဗ်ာ။ တခါတေလဆိုရင္ ထိတ္စရာ အျပဳအမူေတြ လုပ္ေသးတာဗ်။ ေဆာင္းတြင္း ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔သုံးေယာက္လည္း ဧည့္ခန္းထဲက မီးလင္းဖိုမွာ မီးတူတူလႈံၾကတာေပါ့။ မီးလင္းဖိုအေရွ႕က ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေကာက္႐ိုးဖ်ာကေလး ၂ ခ်ပ္ေလာက္ခ်.. ေစာင္အႀကီးႀကီး ၂ ထည္ ၃ ထည္ကို တူတူေပါင္းခ်ဳံၿပီး ပူးကပ္ထားရင္း စာေတြဘာေတြ တူတူဖတ္ၾကတာေပါ့။ 

တခါကဆို အန္တီေလးက The history of Piano and its Music: ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို အားလုံးၾကားေအာင္ က်ယ္က်ယ္ေလး ဖတ္ျပေနေတာ့ က်ေနာ္က အန္တီေလးေပါင္ေပၚ ေခါင္းေလးအုံးၿပီး ေဘးတိုက္လွဲအိပ္ရင္း နားေထာင္ေနတာကို.. ေစာင္ေတြခ်ဳံထားလွ်က္က အညိဳက က်ေနာ့္ကိုယ္လုံးေပၚ လာဖိမွီၿပီး အန္တီဝင္နီမ်က္ႏွာနားကပ္ ပုခုံးကိုလွမ္းမွီၿပီး နားေထာင္ေနတယ္။ ၿပီးမွ ေစာင္ၿခဳံထဲကေန က်ေနာ့္လက္ကိုလာကိုင္ၿပီး သူ႔ေစာက္ဖုတ္ကို ကပ္ထားေပးတယ္။ ေအာက္ခံလည္းမပါေတာ့ ေစာင္ၿခဳံထဲမွာ ထမီေလးကို ေလွ်ာခ်လိုက္တာနဲ႔ ကြက္တိကိုး။

က်ေနာ့္ကို တစ္ခ်က္ေလာက္ၾကည့္ၿပီး ၿပဳံးစိစိနဲ႔ မ်က္လုံးမွိတ္ျပတယ္။ လုပ္ေပးေလးေပါ့။ က်ေနာ္လည္း မထူးပါဘူး သနားပါတယ္ဆိုၿပီး လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ပြတ္ဆြဲေပးလိုက္၊ ေစာက္ဖုတ္ထဲ လက္ႏႈိက္ေပးၿပီး လက္နဲ႔လိုးေပးလိုက္ လုပ္ေပးေနရတာေပါ့။ အန္တီေလးဖတ္ျပေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာကို.. သံေယာင္လိုက္သလိုလို၊ ေထာက္ခံသလိုလိုနဲ႔ အင္းး!! အင္းးး!! ဆိုၿပီး အညိဳက အသံထြက္ေနတယ္ဗ်။ အမွန္က က်ေနာ္လုပ္ေပးေနတာကို ဖီးလ္တက္ေနတာ။ လုပ္ေပးေနရင္း တခ်က္တခ်က္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရမ္းေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္နဲ႔ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္ျပေသးတယ္ မ်က္လုံးေလးေမွးၿပီးေတာ့။ 

ၿပီးလည္းၿပီးေတာ့မယ္ဆိုေရာ.. က်ေနာ့္လက္ကို သူ႔လက္နဲ႔ကုတ္ၿပီး အခ်က္ျပတယ္..။ ျမန္ျမန္ေလးေပါ့ေလ။ ၿပီးေတာ့မွ က်ေနာ့္ကိုယ္ေပၚ ဖိကပ္လာၿပီး “အင္းးးးး!! ေကာင္းလိုက္တာ” တဲ့..။ အဲ့ဒါကို အန္တီေလးဝင္နီက စာအုပ္ဖတ္ေနရင္းက ဘာမွမရိပ္မိပဲ “ဟုတ္တယ္.. ညိဳရ..။ အရမ္းစိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတယ္ေနာ္” တဲ့..။ ေသခ်ာငုံ႔မၾကည့္ပဲ စာအုပ္မ်က္ႏွာအပ္ရင္း ျပန္ေျဖေတာ့.. က်ေနာ့္မွာ ရယ္ခ်င္သလို ျဖစ္လာၿပီး က်ေနာ့္အေပၚဖိထားတဲ့ အညိဳ႕ႏို႔ႀကီးေတြကို ဆုပ္ေခ်ေပးရင္း ၿပဳံးေနမိတာေပါ့ေလ…။

အခု ခင္ဗ်ားတို႔ဖတ္ေနတာ အေပ်ာ္ဖတ္ အျပာဝတၳဳတစ္ပုဒ္သာဆိုရင္ ဒီထက္ပိုၿပီး ၾကမ္းလာမွာ၊ ပိုဖတ္လို႔ေကာင္းေအာင္ ဇတ္လမ္းကို သည္းေျခႀကိဳက္ျဖစ္ေအာင္ ဆက္ေရးေတာ့မွာေပါ့။ ဥပမာ – ႏွစ္ေယာက္စလုံးကို ၿပိဳင္တူတြယ္တာတို႔၊ ႏွစ္ေယာက္လုံးက နားလည္မႈရသြားၿပီး တူတူေဝစားသြားတယ္တို႔ အစရွိသျဖင့္ေပါ့ေလ။

ဒါေပမယ့္ ဒါက အဲ့ဒီလို ျခင္ေထာင္ခန္းေတြပဲပါတဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ခု မဟုတ္ခဲ့ဘူးဗ်ာ။ အခု ခင္ဗ်ားတို႔ ဖတ္ၿပီးသေလာက္ဆိုရင္ အိမ္တစ္အိမ္ထဲမွာ တူတူေနတဲ့ အပ်ိဳႀကီးမမ ႏွစ္ေယာက္ကို ၿပိဳင္တူတြယ္ေနရေတာ့ က်ေနာ့္ကို ေတာ္ေတာ္ကံေကာင္းတဲ့ေကာင္ေလးလို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ယူဆရင္ မွားလိမ့္မယ္။

လူဆိုတာ ေသြးနဲ႔သားနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းထားတာဆိုေတာ့ က်ေနာ္ အညိဳ႕ကို မေရွာင္ႏိုင္တာမွန္ေပမယ့္ က်ေနာ္ တကယ္ခ်စ္တာ ဆရာမေလးကိုပါဗ်ာ။ ျမတ္ႏိုးတယ္၊ အထင္ႀကီးတယ္။ အို.. ဘာနဲ႔မွႏႈိင္းယွဥ္လို႔ မရဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ့္ရဲ႕ အခ်စ္ဦးေလးကိုး။ ဒီေနရာမွာ မိန္းမနဲ႔ ေယာက်္ားဆိုတာ သေဘာသဘာဝကကို မတူညီဘူးေလ။ မိန္းမေတြအတြက္ လိင္ကိစၥဆိုတာ အင္မတန္ႀကီးက်ယ္တဲ့ တန္ဖိုးထားစရာ စြန႔္စားမႈႀကီးတစ္ခုျဖစ္ၿပီး၊ ေယာက်္ားေတြအတြက္က မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္သည္ျဖစ္ေစ မခ်စ္သည္ျဖစ္ေစ ေသြးသားေတာင့္တလာတဲ့အခါ ခ်က္ခ်င္းအိပ္လိုက္ဖို႔ ဘာမွမဆန္းဘူးေလ။ ေနာက္ဆုံးဗ်ာ.. ဒီလိုအေျခအေနကို အဆင္ေျပေျပ ကိုင္တြယ္ႏိုင္တဲ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္ အ႐ြယ္လည္း မဟုတ္ေသးေတာ့ အညိဳ႕အေပၚ ခါးခါးသီးသီးလည္း မျငင္းဆန္ရက္ဘူးဗ်။ အန္တီေလးအလစ္မွာမွ က်ေနာ့္ကို ခ်စ္ရရွာတာဆိုေတာ့.. သူစလာရင္ က်ေနာ့္မွာ သာယာတာက တစ္ဖက္၊ သနားတာက တစ္ဖက္နဲ႔ လုပ္မိျပန္ေရာေလ။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေျပာခဲ့သလိုပဲ လုပ္ၿပီးသြားတိုင္း က်ေနာ့္မွာ အျပစ္လုပ္ေနမိၿပီဆိုၿပီး အလိုလိုေနရင္း စိတ္ဆင္းရဲေနရတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ခ်စ္သူ ဆရာမေလးအေပၚ က်ေနာ္ထားတဲ့စိတ္က တမ်ိဳးဗ်။ က်ေနာ့္အတြက္ အထင္ႀကီးေလးစားစရာ မိန္းမတစ္ေယာက္ပါ။ အရင္က မိုက္တိမိုက္ကမ္းပုံစံနဲ႔ ေနထိုင္လာတဲ့ က်ေနာ့္ဘဝကို သူပဲ မသိမသာ ပဲ့ျပင္ေပးခဲ့တာ။ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ဂီတမွာ ဆရာတစ္ဆူလိုလိုထင္၊ အဘိုးရဲ႕ စာအုပ္ဘီ႐ိုေတြကို ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ေမႊေမႊဖတ္လာေတာ့ စာအုပ္စာေပ အေတြးအေခၚဆိုတာ ငါေတာ္ေတာ္သိတဲ့ေကာင္.. အဲ့လိုႂကြေစာင္းေစာင္းျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိဳးေတြဟာ ဆရာမေလးနဲ႔ေတြ႕မွ ပ်က္ျပယ္ခဲ့ရတယ္ဆိုတာေတာ့ အမွန္ပါပဲဗ်ာ။

ဂီတမွာ က်ေနာ့္ဆရာမ ျဖစ္သလို ဂီတသမိုင္းေၾကာင္းဆိုတာ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ေငးေမာၿပီး သူေျပာသမွ် နားေထာင္ခဲ့ရတာကိုး။ စာေပပိုင္းဆိုင္ရာကေကာ၊ အ႐ြယ္တူခ်ာတိတ္ေတြ၊ က်ေနာ့္ထက္ႀကီးတဲ့ က်ေနာ့္အေပါင္းအသင္းေတြၾကားထဲမွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၿပီး ဟိုျငင္းဒီခုန္ ဟိုစာေပ ဒီသမိုင္းေၾကာင္းေတြ ေျပာၾကတိုင္း က်ေနာ္က ဘုရင္တစ္ဆူလိုျဖစ္ခဲ့သမွ် အန္တီေလးနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့မွ ႏြားေျခရာခြက္ထဲက ဖားကေလးျဖစ္မွန္း သိေတာ့တယ္။ 

အန္တီေလးဆိုတာ ဗမာစာေပတင္မကဘူး၊ ကုလားျဖဴဘာသာနဲ႔ ေရးထားတဲ့ ဘုတ္အုတ္ေတြကို ေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းေျပးဖတ္ႏိုင္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးဆိုေတာ့ က်ေနာ့္မွာ သူနဲ႔ စာအေၾကာင္းေဆြးေႏြးတိုင္း မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္ ျဖစ္ေနၾကေပါ့။ ဒီေတာ့ကာ က်ေနာ္ ဆရာမေလးကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာမွာ အထင္ႀကီးတာေတြ၊ မွီတြယ္ခ်င္တာေတြ၊ ျမတ္ႏိုးတာေတြ၊ အမ်ားႀကီး ေပါင္းထားတာဗ်။ ေဖေဖ ေမေမတို႔ တစ္ခုခု ဆုံးမတယ္ဆိုတာေတာင္ က်ေနာ္က လက္ခံခ်င္မွ လက္ခံတတ္တာ၊ ဆရာမေလးက ခ်ိဳေအးေအး အၿပဳံးေလးနဲ႔ အက်ိဳးသင့္အေၾကာင္းသင့္ ရွင္းျပရင္ ခ်က္ခ်င္း ေခါင္းၿငိမ့္တတ္လာတယ္။

ကေလးေလးက ငယ္ေသးလို႔ပါကြယ္ ..။ က်မ ရွင့္အ႐ြယ္ကဆို ရွင့္ေလာက္ မသိမတတ္ပါဘူး..။ ဟုတ္ၿပီလား ဆိုၿပီး စသလိုလိုလုပ္ၿပီး ေဖးမွေပးတတ္တာေလ။

ပထမဆုံး က်ေနာ္ေတြ႕စက အင္မတန္ မ်က္ႏွာေၾကာတင္းတယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ ဆရာမေလးဟာ အင္မတန္ သနားၾကင္နာတတ္တယ္၊ ခ်ိဳၿပဳံးၿပဳံးေလး အၿမဲေနတတ္တယ္၊ ျဖဴစင္တဲ့ ႏွလုံးသားရွိတယ္ဆိုတာ ၾကာေလေလ က်ေနာ္ ပိုသိလာခဲ့ေတာ့ ပိုလို႔ေတာင္ တြယ္တာလာရပါတယ္ေလ။ အညိဳကေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ သေဘာေကာင္းတဲ့ အစ္မႀကီးတစ္ေယာက္ပါ။ ဒီ့ထက္ေတာ့ မပိုဘူးဆိုတာ ေသခ်ာတယ္။ ေျပာၾကစတမ္းဆိုရင္ ဆရာမေလးဆိုတာ က်ေနာ့္ဘဝမွာ မရွိခဲ့ဘူးဆိုရင္ က်ေနာ္ အညိဳ႕ကို ခ်စ္မိမွာ ေသခ်ာတယ္ဗ်။ 

ဒီလိုပဲ ေနေနလာရင္း အခ်ိန္ေတြၾကာလာေတာ့ ဆရာမေလးကို ပိုခ်စ္လာသလို အညိဳနဲ႔ ဆရာမေလးအလစ္မွာ ခိုးခိုးၿပီး လုပ္တာေတြကလည္း မ်ားလာတယ္။ ဆရာမေလးေတာ့ ဘာမွမသိရွာဘူး။ က်ေနာ္ အလုပ္ကို ႀကိဳးႀကိဳးစားစား လုပ္လာတာေတြ႕ေတာ့ က်ေနာ္သူ႔ကို တကယ္ခ်စ္ရွာတယ္ဆိုၿပီး ဝမ္းေတြသာလို႔။ အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆို ကေလးဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ယူမယ္၊ ဘယ္လိုျပဳစုမယ္ဆိုတာေတြေတာင္ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးတိုင္ပင္တဲ့ ညေနခင္းေလးေတြေတာင္ ရွိလာခဲ့ၿပီ။

အညိဳကေကာ… သူဟာ က်ေနာ့္တိတ္တိတ္ပုန္း ရည္းစားတစ္ေယာက္ ဆိုေပမယ့္ အန္တီေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို အင္မတန္ လိုက္ဖက္ညီတဲ့စုံတြဲဆိုတာ သေဘာတူတယ္ဗ်။ နင္တို႔ ကေလးေတြရလာရင္ ငါက နာနီညိဳေပါ့ဟယ္ဆိုၿပီး က်ေနာ္တို႔ ခ်စ္သူစုံတြဲကို ေျပာေျပာရင္း သေဘာေတြက်ေနတတ္တယ္။ 

ဆိုလိုတာကဗ်ာ.. သူ က်ေနာ့္ကိုခ်စ္တယ္..။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ရဲ႕ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနတဲ့ဘဝကို မဖ်က္ဆီးဘူးဆိုတာ ေပၚလြင္ေနတယ္။ အန္တီဝင္နီအလစ္မွာ သူ စိတ္ရွိသေလာက္ က်ေနာ္နဲ႔ခ်စ္တယ္၊ လိုးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာတစ္ခုမွ ထပ္မေတာင္းဆိုဘူး။ အညိဳက ေမာင့္ကိုခ်စ္ေနလို႔ရတဲ့ ဘဝေလးဆိုရၿပီ ေမာင္ရ… လို႔ ၿပဳံးၿပီး ေျပာတတ္တယ္။ ရည္းစားမယားငယ္ေလးေပါ့ေအ… လို႔ ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္ေျပာၿပီး ရယ္ေသးတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ဆရာမေလးတို႔ကိုလည္း ျမန္ျမန္လက္ထပ္ေစခ်င္ေနၿပီ.. လို႔ အၿမဲေျပာတတ္တယ္။

ကဲ.. ဒါဆို သာသာယာယာပဲေပါ့.. ဟုတ္လား..။ မထင္နဲ႔ ကိုယ့္ဆရာ.. ခင္ဗ်ားတို႔ မထင္နဲ႔။ တခါတခါၾကရင္ မေကာင္းတဲ့ကံၾကမၼာဆိုတာက ၿခဳံခိုတိုက္ခိုက္ဖို႔ ေစာင့္ေနရာက အလစ္ဝင္ခ်တတ္တာကိုးဗ်။

အဲ့ဒီေန႔က ေနအေတာ္သာတဲ့ေန႔ေပါ့။ ေကာင္းကင္ျပာျပာေနာက္ခံမွာ တိမ္ေတြအဆုပ္လိုက္ ပြင့္ေနတဲ့ေန႔။ ဘဝမွာ အေမွာင္တိက်မဲ့ေန႔လို႔ ဘယ္သူကေကာ ထင္ထားမလဲဗ်ာ။ ေဆာင္းအကုန္ ေႏြအကူး မေအးလြန္း မပူလြန္းေသးတဲ့ ေနထိုင္လို႔ေကာင္း႐ုံ ေန႔တစ္ေန႔ေပါ့။ အဲ့ဒီတေလာက အလုပ္ေတြပါးတဲ့အျပင္ ပြဲေတာ္ေတြဆက္ေနတဲ့ ကာလမို႔ က်ေနာ္ ဆရာမေလးတို႔နဲ႔ ေန႔စဥ္ဆိုသလို ေပ်ာ္ေနခဲ့တဲ့ ေန႔ေတြေပါ့။ ဘယ္ေတာ့မွ မၿငီးေငြ႕သြားတဲ့ အခ်စ္ေတြကို ရက္ဆက္ခံစား၊ အဲ့ဒီတစ္ထပ္တိုက္ပု ျဖဴျဖဴေလးသာ က်ေနာ့္ကမာၻငယ္လို႔ ထင္ေနခဲ့ရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြပါဗ်ာ။ စာေတြတူတူဖတ္ၾက၊ စစ္တုရင္ကစားၾက၊ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၾက၊ ဘယ္ေတာ့မွ မကုန္ဆုံးႏိုင္တဲ့ အမွတ္တရ ေန႔ရက္ေတြေပါ့။

အဲ့ဒီမနက္မတိုင္ခင္ ညက က်ေနာ္ အန္တီေလးတို႔အိမ္ကို သံႀကိဳးတပ္ ဂစ္တာတစ္လုံး ယူသြားၿပီး Slow Rock: သီခ်င္းေတြကို အန္တီေလးရဲ႕ ပီယာႏိုနဲ႔ တြဲတီးရင္း ဆိုၾကေသးတာ မွတ္မိတယ္။ လိမ့္ေနတဲ့ ေက်ာက္တုံးမ်ားဆိုတဲ့ Rock ဂီတ Band: ရဲ႕ နတ္သမီးဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို တြဲဖက္ညီညီ တီးခတ္ခဲ့တာလည္း မွတ္မိေသးတယ္။ က်ေနာ္ရယ္၊ ဆရာမေလးရယ္၊ မညိဳညိဳရယ္.. သုံးေယာက္သား မညိဳညိဳေဖာက္ထားတဲ့ လိုင္ခ်ီးသီးနဲ႔စိမ္ထားတဲ့ ဝိုင္ေတြကို အေတာ္မ်ားမ်ား ေသာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ရီေဝေဝညမွာ နာနာက်င္က်င္ အသံေတြနဲ႔ က်ေနာ္ ေရာ့ခ္သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဟစ္ေနခဲ့တာ ဆရာမေလးရဲ႕ ပီယာႏိုအလူးအလွိမ့္ေတြက ၿပီးျပည့္စုံေစသလိုပဲ။ လက္အံေသေအာင္ က်ေနာ္တို႔ ဆိုၾကတီးၾကၿပီးေတာ့ အိမ္ေရွ႕ဒန္းျဖဴျဖဴေလးေပၚမွာ သုံးေယာက္သား ပူးပူးကပ္ကပ္ထိုင္ရင္း စကားေတြ ေျပာၾကေသးတယ္။ 

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေကာ က်ေနာ္ပါ ေသာက္ထားတဲ့ ဝိုင္အရွိန္ေၾကာင့္ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ျဖစ္ေနခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးရဲ႕ ပုခုံးေတြကို အလည္မွာထိုင္ေနတဲ့ က်ေနာ္က သိုင္းဖက္ထားရင္း က်ေနာ္မူးေနရင္ လုပ္ေနၾကျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာေတြ တစ္ပုဒ္ၿပီးတစ္ပုဒ္ ႐ြတ္ျပေနမိတယ္။

အခ်စ္ဆိုတာ.. I.R.A ေသနတ္သမား ေရွာင္ဒီလြန္ရဲ႕ ေသနတ္ေျပာင္းက ထြက္လာတဲ့ … ဒုတိယေျမာက္ က်ည္ဆံ.. …

အစရွိတဲ့ ေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြဆိုတာ Rock: သီခ်င္းလိုေတြ နာက်င္ျပင္းရွလြန္းၿပီး၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္ရဲ႕ ဂႏၲဝင္ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ျဖစ္တဲ့ လယ္ေတာကအျပန္ ကဗ်ာဆိုတာ.. … …

ပန္ခ်င္တယ္.. ခေရဖူး… ေမာင္ခူးကာေပး …
သူ႔ေခါင္းမွာ ႏွင္းဆီပြင့္နဲ႔ ဂုဏ္တင့္တယ္ေလး။

ခေရဖူးေလးကို မလိုခ်င္ပဲ စြန႔္ခြာၿပီး… ႏွင္းဆီပြင့္ကို ပန္သြားလည္း.. အို သူေပ်ာ္ပါေစ…။

ဆိုၿပီး အၿပဳံးမပ်က္ေၾကာင္း အသိေပးရင္း တိတ္တိတ္ေလး ႀကိတ္ေဆြးရရွာတယ္လို႔ ဆိုလိုတယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တီးခတ္ေနတဲ့ စပိန္ဂီတဆိုတာ မေပါက္ကြဲပဲ တိတ္တိတ္ေလး ေၾကကြဲတာမို႔ သေဘာသဘာဝတူတူျဖစ္ေၾကာင္း ဆရာမေလးနဲ႔ အညိဳ႕ကို လူတတ္ႀကီးလုပ္ၿပီး ရွင္းျပလိုက္၊ ကဗ်ာေတြ ႐ြတ္ျပလိုက္နဲ႔ မေမ့ႏိုင္တဲ့ ညတစ္ညေပါ့။ 

ကဗ်ာေတြ႐ြတ္ျပရင္း စ်ာန္ဝင္သြားေတာ့ တေျဖးေျဖး ႀကီးက်ယ္လာၿပီ။ ေနာက္ဆုံး ဂရိစာဆို ဟိုးမားရဲ႕ ဂႏၲဝင္ကဗ်ာရွည္ႀကီးတစ္ပုဒ္ကို ႀကိဳက္တဲ့အပိုဒ္ေတြ ႐ြတ္ျပရင္း သံေနသံထားနဲ႔ ရွင္းျပေနမိတယ္။

ႏွစ္ေပါင္း ၃ဝ ၾကာသြားတယ္ဗ်ာ..။ အဲ့ဒီကဗ်ာထဲက ဇာတ္လိုက္က.. သေဘၤာပ်က္ၿပီး အဲ့ဒီကြၽန္းေပၚ ေရာက္သြားတာ။ နတ္မိမယ္ေတြနဲ႔ အတူတူ ကာမသုခကို ခံစားရတယ္…။ အဆုံးမဲ့တဲ့.. ဘယ္ေတာ့မွ မေသတဲ့ အမတကြၽန္းေပၚမွာ ႀကိဳက္သေလာက္ ေန ေနရတာကို သူက ျပန္မယ္လို႔ လုပ္တယ္ဗ်ာ..။ စားစရာေနစရာ ဘာမွမပူရတဲ့အျပင္ နတ္သမီးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေနရရက္နဲ႔ ေလနီၾကမ္းေတြ အၿမဲတိုက္ေနတဲ့ သူ႔ဇာတိကြၽန္းကို ျပန္ဖို႔ျပင္တယ္..။ ဘယ္လိုအေမႊးနံ႔သာေတြနဲ႔မွ ဖုံးအုပ္ဖို႔မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ သက္လတ္ပိုင္းေရာက္ေနတဲ့ သူ႔ခ်စ္သူကို.. ျပန္ေတြ႕ဖို႔အေရး …။ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးကို ေလွငယ္ေလးနဲ႔ ျဖတ္ၿပီး ျပန္ဖို႔ျပင္တယ္..။ ဘာေၾကာင့္လဲ.. အခ်စ္ေပါ့ဗ်ာ..။ နားေထာင္ က်ေနာ္႐ြတ္ျပမယ္.. …

အို.. အခ်င္းနတ္မိမယ္တို႔
ငါသည္ကား ဂတိထားခဲ့၏ …
————————-
————————-

ရီေဝေဝနဲ႔ ကဗ်ာရွည္ကို႐ြတ္ျပရင္း သတိထားလိုက္ေတာ့.. အညိဳေကာ ဆရာမေလးေကာ မ်က္ရည္က်ေနၾကတယ္ဗ်။ ေသာက္ထားတဲ့ ၀ိုင္အရက္ေၾကာင့္လား၊ က်ေနာ့္ကဗ်ာ ေကာင္းလို႔လားေတာ့ က်ေနာ္ ေဝခြဲလို႔မရဘူး။ မ်က္ရည္ေတြသုတ္ေနၾကတာ ျမင္ရတယ္။ က်ေနာ္ ကဗ်ာ႐ြတ္တာ ၿပီးသြားေတာ့ အားလုံးၿငိမ္သက္သြားၾကတယ္။ တိတ္ဆိတ္ေနတာ နည္းနည္းၾကာလာေတာ့မွ ဆရာမေလးက က်ေနာ့္ကိုဖက္ၿပီး အတင္းနမ္းတယ္။ ၿပီးမွ အညိဳ႕ဖက္လွည့္ၿပီး..

“ညိဳ… ငါ့ကေလးေလးကို အိမ္ျပန္မလႊတ္ေတာ့ဘူး ..။ ဒီည ငါသူ႔ကို အရမ္းခ်စ္ခ်င္ေနလို႔ နင္သြားအိပ္ေခ်”

လို႔ ေျပာၿပီး အညိဳျပန္ေျဖတာကိုေတာင္ မေစာင့္ေတာ့ပဲ က်ေနာ့္ကို အတင္းဖက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းေတ့ၿပီး နမ္းတယ္။ အညိဳက ၾကည္ႏူးေနတဲ့ အသံနဲ႔

“ေအးပါဟယ္.. ခ်စ္ၾကစမ္း.. စိတ္ႀကိဳက္ခ်စ္ၾက”

ဆိုၿပီး ယိုင္တိုင္တိုင္နဲ႔ အိမ္ထဲဝင္ၿပီး အိပ္သြားေရာ။ က်ေနာ္နဲ႔ ခ်စ္သူဆရာမေလးတို႔ အိမ္ေရွ႕က ဒန္းေလးေပၚမွာ အ႐ူးအမူး ဆက္ခ်စ္ၾကတယ္။ အဲ့ဒီညက ဆရာမေလးရဲ႕ ညည္းညဴသံေတြ.. တသက္လုံးမခြဲပဲ ဒီလိုပဲခ်စ္ေနာ္ ဆိုတာေတြ က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး။ မနက္မိုးလင္းေတာ့မွ က်ေနာ္ႏိုးလာေတာ့ အန္တီေလးရဲ႕ အိပ္ယာထဲမွာ ေရာက္ေနမွန္း သတိထားမိတယ္။ အန္တီေလးက ၿမိဳ႕သစ္မွာ ဒီေန႔ ပီယာႏိုသင္တန္းေပးရမွာမို႔လို႔ ကားဂိတ္ကိုသြားဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတာ။ က်ေနာ္လည္း အသာေလးထလာၿပီး ေရမိုးခ်ိဳး မနက္စာစားၿပီး အညိဳနဲ႔တူတူ အန္တီေလးကို ကားဂိတ္လိုက္ပို႔တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ အိမ္ျပန္မယ္လို႔ ေတြးေနတုန္း အညိဳက မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ တိုးတိုးကပ္ေျပာလာတယ္။

“ေမာင္!! အညိဳနဲ႔ ခဏလိုက္ခဲ့ေပးပါ။ ေစ်းဝယ္မလို႔”

ဆိုေတာ့ လိုက္ကူေပးရေသးတယ္။ ေစ်းဝယ္ၿပီး ျပန္ခါနီးၾကေတာ့ အညိဳက ေလသံတိုးတိုးနဲ႔ ကပ္ေျပာတယ္။

“ေမာင္.. အညိဳ ေတာ္ေတာ္ေလး .. ျဖစ္ေနတယ္သိလား !! အညိဳ႕ကိုသနားရင္ အိမ္လိုက္ခဲ့ေပးပါလား”

တဲ့။ က်ေနာ္လည္း ဘာမွဆက္မေျပာပဲ ေစ်းျခင္းေတာင္းေလးနဲ႔ အညိဳ႕ကိုတင္ၿပီး ယူကလစ္ဝင္းထဲ ျပန္လာခဲ့တယ္။ လမ္းမွာ စက္ဘီးလက္ကိုင္ကို ကိုင္ထားတဲ့ က်ေနာ့္လက္ဖ်ံကို ပြတ္ရင္းနဲ႔ကို အညိဳစိတ္ထေနမွန္း က်ေနာ္သိေနတယ္။ သူ႔ခင္မ်ာလည္း က်ေနာ္နဲ႔ မလိုးရတာ တစ္လေလာက္ရွိတဲ့အျပင္ ဒီရက္ပိုင္းေတြမွာ က်ေနာ္နဲ႔ ဆရာမေလးတို႔ ေန႔တိုင္းလိုးတာကို ေခ်ာင္းၿပီး ႐ြစိစိျဖစ္ေနရွာမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္သိပါတယ္ေလ။ ခပ္ျမန္ျမန္ေလးနင္းေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ေမာ့ေမာ့ၾကည့္ၿပီး

“ေမာင္.. ျမန္ျမန္ေရာက္ေအာင္ နင္းကြာ”

လို႔ ပန္းေသြးေရာင္ထေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ သတိလွမ္းလွမ္းေပးေနတယ္။ အိမ္ထဲေရာက္သြားေတာ့ ေစ်းျခင္းေလးဆြဲၿပီး အညိဳ ေနာက္ေဖးကို ေျပးဝင္သြားတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေမာေမာနဲ႔ ဧည့္ခန္းကဆက္တီခုံမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္မိတယ္။ နည္းနည္းၾကာေတာ့ အညိဳ ျပန္ထြက္လာတယ္။ လက္ထဲမွာ ဖန္ခြက္တစ္လုံးနဲ႔ ညက က်န္ေသးတဲ့ဝိုင္ေတြ ထည့္ယူလာတယ္။ သူ႔ဆံပင္ကို ေျဖခ်ထားၿပီး အေပၚက ခါးတိုအက်ႌေလးကို ခြၽတ္ထားၿပီး ထမီကို ရင္ေခါင္းလ်ားထားတယ္။ အနက္ေရာက္ဘရာႀကိဳးေလးက ပုခုံး ၂ ဖက္အေပၚမွာ ထင္းထင္းေလး ျဖစ္ေနလို႔ေပါ့။

“ေရာ့ ေမာင္.. ဒါေလးေသာက္ထားေနာ္..။ အညိဳ မနက္ကတည္းက ေရမခ်ိဳးျဖစ္ဘူး ..။ ခ်က္ေနျပဳတ္ေနရတာနဲ႔ ေနာက္က်သြားတယ္..။ ေရခ်ိဳးခန္းဝင္လိုက္ဦးမယ္.. ေစာင့္ေနေနာ္ သိလား..”

အဲ့လိုေျပာၿပီး မခ်ိဳမခ်ဥ္မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ရင္ဖိုေနတဲ့ ဟန္ပန္ေလးလုပ္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းဖက္ သုတ္သုတ္ေလး ထြက္သြားေရာ။ က်ေနာ္လည္း ဖန္ခြက္ထဲက ဝိုင္ေတြကို တရွိန္ထိုး ေသာက္ခ်ပစ္လိုက္ၿပီး ဆက္တီခုံေပၚမွာ ေခြေခြေလး လွဲခ်လိုက္မိတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မလိုးရတာၾကာတဲ့ အညိဳနဲ႔ ႏွစ္ပါးသြားရျပန္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ က်ေနာ္လည္း စိတ္လႈပ္ရွားေနတာေတာ့ ဝန္ခံရလိမ့္မယ္ဗ်ာ။ 

မ်က္လုံးမွိတ္ၿပီး လွဲေနရာက ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္ မသိဘူး။ ေမႊးပ်ံ႕ပ်ံ႕ရနံ႔ေတြရလာလို႔ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္ေတာ့မွ ႏႈတ္ခမ္းနီ အနီရင့္ရင့္ဆိုးထားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စုံ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာနားမွာ ဝဲေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ အညိဳပါလား ေခါင္းေလွ်ာ္ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးစ ဆံပင္ေတြက ပုခုံးေက်ာ္ေက်ာ္ အေရွ႕ကိုခ်ထားတယ္။ ဝတ္ထားတဲ့ စြပ္က်ယ္က ပါးပါးလ်လ်ေလး။ ေအာက္က အခုအခံမပါေတာ့ ႏို႔သီးႀကီးေတြေတာင္ စူထြက္ေနတာ ျမင္ေနရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏို႔အုံႀကီးေတြၾကည့္ရတာ ခါတိုင္းထက္ေတာင္ ပိုၿပီး ထြားအိအိႀကီးေတြ ျဖစ္ေနသလားလို႔။ မ်က္နာေပၚဝဲက်ေနတဲ့ ဆံႏြယ္ေတြကို လက္နဲ႔သပ္ရင္း ဆာေလာင္ေနတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ က်ေနာ့္ေဘးမွာ ဒူးေထာက္ထိုင္ရင္း ၾကည့္ေနရွာတယ္။

“ေမာင္.. ထေတာ့.. အညိဳ႕အိပ္ယာေပၚသြားစို႔.. အညိဳ ဒူးေတြေတာင္ေပ်ာ့လာတယ္.. ရင္တုန္လိုက္တာ”

တဲ့။ က်ေနာ္ခ်က္ခ်င္း မထေသးဘူး။ ႏႈတ္ခမ္းနီရဲရဲနဲ႔ စိုလက္လက္ကေလးျဖစ္ေနတဲ့ အညိဳ႕ႏႈတ္ခမ္းကို ဆြဲစုပ္လိုက္တယ္။ အင္းးးးး.. ဆိုၿပီး အသံတိတ္ေလးညည္းၿပီး က်ေနာ့္ႏႈတ္ခမ္းကို အားပါးတရ ျပန္စုပ္လာတယ္။ သူ႔လွ်ာေတြက က်ေနာ့္ပါးစပ္ထဲ တိုးဝင္လာၿပီး တိုက္စစ္ဆင္တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း သူ႔လည္တိုင္ေလးကို လက္နဲ႔သိုင္းဖက္ၿပီး တႁပြတ္ႁပြတ္ျမည္ေအာင္ ဆက္တိုက္စုပ္နမ္းေနမိတယ္။ နည္းနည္းၾကာၾကာေလး နမ္းၿပီးေတာ့မွ က်ေနာ္ထရပ္လိုက္တယ္။ ေခါင္းထဲမွာ ရီေဝေဝနဲ႔ ၀ိုင္တန္ခိုးကလည္း ျပလာၿပီ။ အညိဳ႕ကိုသိုင္းဖက္ရင္း အညိဳ႕အိပ္ခန္းထဲက အိပ္ယာေပၚကို ေျခလွမ္းႀကဲႀကဲနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားေနမိတယ္။ 

အိပ္ယာနားေရာက္ေတာ့ အိပ္ယာေပၚကို မတက္ေသးပဲ မတ္တပ္ရပ္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းစုပ္ရင္း အဝတ္ေတြအကုန္ ခြၽတ္ခ်ေနၾကတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လုံး စိတ္ထလာေတာ့ တဟင္းဟင္း .. တဟားဟား သံေတြ ထြက္စျပဳလာၿပီ။ စြပ္က်ယ္ေလးကို ခြၽတ္လိုက္ေတာ့ အညိဳ႕ႏို႔စိုစိုႀကီးေတြက ဘြားကနဲ ေပၚလာတယ္။ စိတ္ႀကိဳက္ကိုင္ကစားေပးလိုက္၊ ႏို႔သီးေခါင္းစူစူေလးေတြကို ေခ်ေပးလိုက္၊ စို႔လိုက္ လုပ္ေပးေနတယ္။ အညိဳ႕လက္ေတြကလည္း အၿငိမ္မေနပါဘူး။ က်ေနာ့္ေက်ာျပင္ကို ပြတ္ေပးလိုက္၊ ေအာက္ကမာေတာင့္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ညီေလးကို ဂြင္းထုသလို ကစားေပးလိုက္လုပ္ေနရင္း ႏွစ္ေယာက္သား တက္ညီလက္ညီ ဖီးလ္တက္ေနၾကတာေပါ့ေလ။

“ေမာင္.. ကုတင္ေပၚတက္စို႔၊ အညိဳ ေမာင့္ဟာႀကီးကို စုပ္ခ်င္လာၿပီ..”

“အင္း.. အညိဳ႕အဖုတ္ကိုလည္း က်ေနာ္ လ်က္ခ်င္တယ္..။ လာ.. အညိဳ ျမန္ျမန္ေလး…”

အဲ့လိုေတြေျပာၿပီးတာနဲ႔ က်ေနာ္ ကုတင္ေပၚတက္ၿပီး ပက္လက္လွန္လွဲလိုက္တယ္။ အညိဳက တက္လာၿပီး က်ေနာ့္ညီေလးကို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းထူထူေလးမွာေတ့ၿပီး လွ်ာကေလးကို ထုတ္ကစားရင္း က်ေနာ့္ညီေလးရဲ႕ ဒစ္ဖ်ားတဝ္ဝိုက္ကို လ်က္ေပးေနတယ္။

“အညိဳ!! ရွီးးးး .. ေနဦး .. က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကိုလာခြ.. လာခဲ့.. က်ေနာ္လည္း အညိဳ႕ကို လ်က္ခ်င္ေနတာ..”

႐ုတ္တရက္ အညိဳလည္း ေနရာအေနအထားျပင္လိုက္ေတာ့ ထက္ေအာက္ေျပာင္းျပန္ 69 ပုံစံျဖစ္သြားၿပီ။ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို ဒူးေထာက္ၿပီး ခြထားတယ္။ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္ေခါင္းေအာက္ကို ေခါင္းအုံးတစ္လုံး ထိုးထည့္လိုက္ၿပီး အညိဳ႕ဖင္တုံးႀကီးႏွစ္ျခမ္းကို ဆြဲၿဖဲလိုက္ရင္း ေဖာင္းမို႔ေနၿပီး အရည္ေတြစို႔ေနတဲ့ အညိဳ႕ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ပလပ္ပလပ္ျမည္ေအာင္ အားပါးတရ လ်က္ေပးေနမိတယ္။ 

ေအာက္ဖက္က အညိဳကလည္း တခ်က္တခ်က္ အာေခါင္ထိုးမိေတာ့မတတ္ က်ေနာ့္ညီေလးကို သူ႔ပါးစပ္ထဲ စုပ္စုပ္သြင္းလိုက္ ဒစ္ကို လွ်ာနဲ႔ကစားေနတဲ့အခါ လက္နဲ႔ဂြင္းထုသလို ကစားေပးလိုက္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္လုံး အရသာေတြ ေတြ႕ေနၾကတာေပါ့။ သူလည္း လီးမစုပ္ရတာၾကာလို႔ အရသာေတြ႕ေနသလို.. က်ေနာ္လည္း ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းညိဳညိဳႀကီးကို မလ်က္ရတာၾကာလို႔လားမသိဘူး ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။

တခါတခါ အညိဳ႕ေစာက္ဖုတ္ထဲက စီးပ်စ္ပ်စ္တြဲက်လာတဲ့ အညိဳ႕ေစာက္ရည္ ဖန္တန္တန္ ငံ့တံ့တံ့ေလးကိုေတာင္ ႏွေျမာလို႔ မ်ိဳမ်ိဳခ်ပလိုက္မိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ က်ေနာ့္ညီေလးလည္း ၁၂ နာရီထိုးေနသလို… အညိဳကလည္း..

“ေမာင္!! လုပ္စို႔ေနာ္.. အညိဳၿပီးခ်င္သလို ျဖစ္လာတယ္..။ ေမာင့္ဟာႀကီးနဲ႔ ထိုးထည့္ၿပီး လုပ္ရင္းၿပီးမွ ပိုေကာင္းတာ..။ လုပ္စို႔ေနာ္”

လို႔ ေျပာလာတယ္။ က်ေနာ္က အညိဳ႕သေဘာလို႔ေျပာလိုက္တာနဲ႔ လီးစုပ္ေနရာကရပ္ၿပီး ေဘးကိုဖင္ခ်ထိုင္လိုက္တယ္။ အညိဳ ကုတင္ေအာက္ဆင္း.. နံရံကိုမွီၿပီး မတ္တပ္လုပ္ရေအာင္လို႔ က်ေနာ္ကေျပာေတာ့.. အိုေကဆိုၿပီး ကုတင္ေပၚက လႊားကနဲ ဆင္းသြားတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဝုန္းကနဲထၿပီး ကုတင္ေျခရင္းက နံရံမွာ အညိဳ႕ကို တြန္းကပ္ထားလိုက္တယ္။ အညိဳ႕ေပါင္တံတစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲမၿပီး အညိဳ႕ႏႈတ္ခမ္းကို အားရပါးရ ၃-၄ ခ်က္ စုပ္ေပးလိုက္တယ္။ အညိဳ႕လက္တစ္ဖက္က တရမ္းရမ္းျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ညီေလးကို ေသခ်ာကိုင္ၿပီး သူ႔ေစာက္ဖုတ္ဝမွာေတ့ေပးရင္း ေနာက္လက္တစ္ဖက္က က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို ပြတ္ေပးေနတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာေလး ေတ့မိေလာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ဒူးေကြးထားတဲ့ က်ေနာ့္ကိုယ္လုံးကိုဆန႔္ ခါးမတ္မတ္ထားၿပီး က်ေနာ္ လိုးသြင္းလိုက္တယ္။ 

“အားးးးးးးးးး!!”

ေရွာေရွာရႉရႉေပမယ့္.. ေႏြးေႏြးစီးစီးေလးဗ်။ ၂-၃ ခ်က္ေလာက္ ခါးကိုကေညာ့ၿပီး အဝင္အထြက္ လုပ္ေပးေနလိုက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ အညိဳ႕မ်က္နာေလးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္လုံးေလးေမွးၿပီး ဖီးလ္တက္ေနတာေတြ႕ေတာ့ ေပါင္တစ္ေခ်ာင္းကိုကိုင္၊ အညိဳ႕ခါးက်င္က်င္ေလးကို တစ္ဖက္ကကိုင္ၿပီး အသားကုန္ ေကာ့ေကာ့ေဆာင့္ၿပီး လိုးေနမိတာ ေကာင္းလြန္းလို႔ ၾကယ္ေတြလေတြေတာင္ ျမင္သလို ျဖစ္လာတယ္။ အညိဳကေတာ့ သူ႔အက်င့္တိုင္းပဲ ေအာ္ခ်င္ရာေတြ ေအာ္ေနေတာ့တာပါပဲ..။

“ေမာင္… ေဆာင့္ေဆာင့္… ေကာင္းတယ္.. အားးးးးးးးးးးးး ရွီးးးးးးးးးးးးးးး ခ်စ္လိုက္တာ ေမာင္ရယ္..”

နံရံကပ္ၿပီး မိနစ္ ၂ဝ ေလာက္ ဆက္တိုက္ေဆာင့္လိုက္ ေကာ့ထိုးေပးလိုက္ လုပ္ေပးေနလိုက္တာ အညိဳတစ္ခ်ီ ၿပီးသြားၿပီး ေပ်ာ့ေခြသြားလို႔ ကုတင္ေပၚကို ေပြ႕ခ်ီၿပီး တင္ေပးလိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ မေန႔ညက ဆရာမေလးနဲ႔ ဆက္တိုက္ ၃ ခ်ီေလာက္ လုပ္ထားမိတာရယ္၊ ေသာက္ထားတဲ့ ဝိုင္အရွိန္ေၾကာင့္ရယ္ မၿပီးႏိုင္ေသးဘူး။ အညိဳက ကုတင္ေပၚမွာ ေဘးတိုက္တေစာင္းေလးေခြၿပီး မွိန္းေနရွာတယ္။ 

က်ေနာ္လည္း ေက်ာေပးၿပီး ေခြေခြေလးအိပ္ေနတဲ့ အညိဳ႕အေနာက္မွာကပ္လွ်က္ လွဲအိပ္လိုက္ရင္း အညိဳ႕နား႐ြက္ကေလးေတြကို ဖြဖြေလးကိုက္ေပး၊ ဂ်ိဳင္းေအာက္ကေန လက္လွ်ိဳရင္း ႏို႔အယ္အယ္ႀကီးေတြကို လွမ္းကိုင္ၿပီး ဆုပ္ေခ်လိုက္လုပ္ေနမိတယ္။ နည္းနည္းေလးၾကာမွ အညိဳ႕တင္ပါးကို သာသာေလးဆြဲၿဖဲၿပီး မာေတာင့္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္ညီေလးကို ပုဇြန္ထုပ္ေကြးပုံစံအတိုင္း အညိဳ႕တင္ပါးအေနာက္ကေန အရည္ေတြစိုအိအိျဖစ္ေနတဲ့ အညိဳ႕ေစာက္ဖုတ္ထဲကို ဖိသြင္းၿပီး တအိအိ လိုးေနမိတယ္။ အညိဳကေတာ့ ဘာမွအသံမထြက္ပဲမွိန္းရင္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ႀကိတ္ခံေနတယ္။ ကပ္တြန္းေလး လိုးေနေတာ့ အသံဗလံေတြလည္း သိပ္မထြက္လွဘူးေပါ့ေလ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာေလး အဲ့လိုလုပ္ေနရင္း အညိဳ႕ဆီက အသံထြက္လာတယ္။

“ေမာင္!! အညိဳ ဆစ္ဆစ္ ဆစ္ဆစ္ျဖစ္လာတယ္..။ အထဲမွာ.. အခု ေလးဘက္ေထာက္ေပးမယ္..။ ေမာင္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး ေဆာင့္ေပးေနာ္..”

အဲ့လိုေျပာရင္း ႐ုတ္တရက္ တေစာင္းအိပ္ေနရာက ေလးဘက္ေထာက္ေပးလိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ညီေလးခင္မ်ာ.. ပလြတ္ကနဲ ျမည္သံနဲ႔အတူ အျပင္ထြက္ၾကလာတယ္။ ေလးဘက္ေထာက္ထားတဲ့ အညိဳ႕တင္ပါးအေနာက္မွာ က်ေနာ္ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ ခါးကိုၫႊတ္ၿပီး တင္ကိုတအားေနာက္ကိုပစ္ထားေတာ့ အညိဳ႕ဖင္ကားကားႀကီးေတြက အေနာက္ကို ျပဴထြက္ေနတာ အားရစရာေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။ ၾကာၾကာေငးမေနအားဘူး..။ အညိဳ႕ဖင္ႏွစ္ျခမ္းၾကားထဲက ေစာက္ဖုတ္ျပဴတစ္တစ္ကို က်ေနာ့္ညီေလးနဲ႔ေတ့ၿပီး ဖိသြင္းခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ဝင္သြားတာနဲ႔ က်ေနာ္ အညိဳ႕ခါးက်င္က်င္ေလးကို လက္ ၂ ဖက္နဲ႔ စုံကိုင္ၿပီး မီးကုန္ယမ္းကုန္ ေဆာင့္ေတာ့တယ္။

“အင့္..အင့္.. ရွီးးးး ရွီးးးး.. ေမာင္ေရ.. ေကာင္းတယ္.. သြက္သြက္ေလးေဆာင့္…”

“အားးး အညိဳ… က်ေနာ္တအားေကာင္းလာၿပီ.. အညိဳရဲ႕… ဟားးးး ေကာင္းလိုက္တာ…”

က်ေနာ္ ထိန္းထားလို႔ မရေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ခါးေလးကို စုံကိုင္ထားတဲ့ လက္ ၂ ဖက္ကို အညိဳ႕ဖင္တုံးအိအိႀကီးေတြဆီ ေျပာင္းကိုင္ၿပီး အားရပါးရ ဆုပ္ေခ်ရင္း သုတ္ရည္ပူပူေတြကို ပန္းထုတ္ပစ္လိုက္မိတယ္။ ေနာက္ဆုံး က်န္သမွ်သုတ္ရည္ေတြကို အညိဳ႕ဖင္ႀကီးထဲ တဇိဇိနဲ႔ ညႇစ္သြင္းလိုက္ၿပီး ေမာလာတာနဲ႔ အညိဳ႕ေက်ာေပၚကိုထပ္ၿပီး လွဲက်သြားတယ္။

ႏွစ္ေယာက္သား ထပ္လွ်က္ကေလး မွိန္းၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကတာ ၁ နာရီေလာက္ ၾကာသြားတယ္။ က်ေနာ့္ညီေလး ေအးကနဲျဖစ္သြားေတာ့ က်ေနာ္လန႔္ႏိုးလာတယ္။ အညိဳကၿပဳံးရင္း က်ေနာ့္ကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ ေဆးေၾကာသန႔္စင္ၿပီး ျပန္လာဟန္တူတဲ့ အညိဳက မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါ ေရစိုေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ညီေလးကို သုတ္ေပးေနတာကိုးဗ်။ သန္.စင္ေအာင္ ပြတ္သတ္ေဆးေၾကာေပးၿပီးတာနဲ႔

“ေမာင္.. ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းသြားလားဟင္”

လို႔ ၿပဳံးၿပီးေမးတယ္..။ က်ေနာ္ဘာမွ ျပန္မေျပာပဲ သူ႔ကိုေငးေနလိုက္တယ္။

“အညိဳေတာ့ မဝေသးဘူးေနာ္..”

လို႔ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ပဲ ေပ်ာ့အိအိျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ညီေလးကို ႏႈတ္ခမ္းစိုစိုေလးနဲ႔ ႁပြတ္ဆို စုပ္ေပးျပန္တယ္။ ခ်က္ခ်င္းေတာ့ က်ေနာ္စိတ္ ျပန္မထလာေသးေပမယ့္ အညိဳ႕လွ်ာရယ္ ႏႈတ္ခမ္းရယ္ ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ က်ေနာ့္ညီေလးကေတာ့ ျပန္ထစျပဳလာျပန္ပီဗ်။ ၁ဝ မိနစ္ေလာက္ က်ေနာ့္ကို လီးစုပ္ေပးလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ဇိမ္ေတြ႕စျပဳလာၿပီး ျပန္ေတာင္လာျပန္တယ္။ အညိဳဘာမွစကားမဆိုပဲ ပက္လက္အိပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္အေပၚကို တက္လာၿပီး က်ေနာ့္ကိုခြလိုက္တယ္။ ေတာင္မတ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ညီေလးကို သူ႔အဖုတ္မွာေတ့ၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။

ရွီးးးကနဲ သူ႔ပါးစပ္က အသံထြက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္လုပ္ရင္း က်ေနာ့္ကို အေပၚစီးကေန စလိုးတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေအာက္ကေန တုန္တုန္ေလး ျဖစ္ျဖစ္သြားတဲ့ အညိဳ႕ႏိုညိဳစိုစိုႀကီးႏွစ္လုံးကို ပင့္ကိုင္ထားေပးရင္း ဇိမ္ခံေနလိုက္တယ္။ အညိဳကေတာ့ ဆံပင္ေခြေခြေလးေတြကို ကလစ္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ညႇပ္ထားေတာ့ ေျပာင္ေျပာင္ေလးျဖစ္ေနတဲ့ နဖူးေလးေပၚမွာ ေခြၽးစက္ေလးေတြ သီးလာတဲ့အထိ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ေထာက္ၿပီး ေဆာင့္ေဆာင့္ခ်ေနတယ္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေဆာင့္ခ်လိုက္တိုင္း သူ႔ဖင္ႀကီးနဲ႔ က်ေနာ့္ေပါင္လုံးေတြ ႐ိုက္မိတဲ့အသံ တေဖာင္းေဖာင္းျမည္သံ စည္းခ်က္က်က် ထြက္လာတယ္။

“အင့္ အင့္… ေမာင္.. ေကာင္းလားဟင္…”

က်ေနာ္ ဘာမွမေျပာပဲ ေခါင္းၿငိမ့္ျပမိတယ္။ အညိဳ ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ပဲ အံေလးႀကိတ္ ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ကို ဆက္လိုးေနျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အညိဳေမွ်ာ့သြားေအာင္လိုးမွ က်ေနာ္ ၿပီးေတာ့မယ္ဆိုတာ အလိုလိုသိေနလို႔ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ လိုးပါေစဆိုၿပီး လႊတ္ထားေပးမိတယ္။

“ေဒါက္ေဒါက္..ဒုံး..ဒုံးးး !!”

အဲ့လိုဖီးလ္တက္ေနခ်ိန္မွာ အိမ္ေရွ႕တံခါးမႀကီးကို အသားကုန္ထုေနတဲ့အသံ ၾကားလိုက္ရေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံး ဝ႐ုန္းသုံးကား ျဖစ္ကုန္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္လုံး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား တုန္တုန္ရီရီေတြျဖစ္ၿပီး ႐ုတ္တရက္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ကုန္တယ္။ သိတယ္မလား လူဆိုတဲ့အမ်ိဳးက ဆိတ္ကြယ္ရာမွာ အရွက္မရွိ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနရင္ ဘယ္သူမွ မျမင္ပါဘူးေလဆိုၿပီး စိတ္ကေပါ့ပါးေနသေလာက္ ႐ုတ္တရက္ လူမိခံရမလိုျဖစ္ၿပီဆို ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္တတ္တာကိုးဗ်။ ေစာင္ပါးေလးကို ဆြဲၿခဳံၿပီး ကုတင္ေပၚမွာပုေနတဲ့ အညိဳ႕ကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္အဝတ္ေတြကို ျမန္ျမန္ေလး ေကာက္ဝတ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ၿပိဳင္ဘီးက ဆင္ဝင္ေအာက္မွာ ရပ္ထားတာ ဘယ္လိုမွ ေရွာင္ပုန္းေနလို႔မွ မျဖစ္ေတာ့တာ။ လာမယ့္ေဘး ေျပးေတြ႕႐ုံေပါ့။

“အညိဳ!! အဝတ္ေတြ ျပန္ဝတ္ထားလိုက္၊ က်ေနာ္ သြားၾကည့္လိုက္မယ္..၊ လုပ္လုပ္ျမန္ျမန္…”

အဲ့လိုေျပာၿပီး က်ေနာ္အိပ္ခန္းထဲကေန ေျခလွမ္းႀကဲႀကဲနဲ႔ အိမ္ေရွ႕ဖက္ကို ထြက္လာၿပီး တံခါးမႀကီးကို ကလန႔္ျဖဳတ္ၿပီး ဖြင့္ခ်လိုက္တယ္။

“မသစ္သစ္ဆိုတာ ဒီအိမ္ကလားဗ်!!”

လူတခ်ိဳ႕ အျပင္မွာရပ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ခ်က္ခ်င္း ရင္ထိတ္လာတယ္။ မသစ္သစ္ဆိုတာ အန္တီေလးဝင္နီရဲ႕ နာမည္ဗ်။

“ဟုတ္ကဲ့!! ဘာမ်ားျဖစ္လို႔လဲခင္ဗ်”

“ၿမိဳ႕သစ္သြားတဲ့ ဘတ္စ္ကား ၉ မိုင္ေကြ႕ကေခ်ာက္ထဲ က်သြားတယ္ဗ်ာ..။ အခု ခရီးသည္ေတြ ေဆး႐ုံႀကီးမွာ ….”

က်ေနာ့္နားေတြ အူလာတယ္။ သူတို႔ဘာေတြ ဆက္ေျပာေနလဲ က်ေနာ္မၾကားေတာ့ဘူး။ မိုက္ကနဲျဖစ္သြားလို႔ တံခါးကို လွမ္းကိုင္လိုက္ရတယ္။ က်ေနာ့္ဒူးေတြ ေခြက်သြားလို႔ မတ္တပ္မရပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တံခါးေပါက္ဝမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်ၿပီး ေခါင္းကိုငုံ႔ထားမိတယ္။ က်ေနာ့္အေနာက္ဖက္က ဧည့္ခန္းထဲမွာ ဝုန္းကနဲ လွဲၿပိဳသံၾကားလို႔ အသာလွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အညိဳေလ.. ဧည့္ခန္းထဲက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေခြက်သြားတယ္။ သူလည္းၾကားလိုက္ၿပီေနမွာ။

ယူကလစ္ဝင္းထဲက လူေတြအကုန္လုံး အုံလာတယ္။ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္နဲ႔ ဘာေတြေျပာေနၾကမွန္း မသိဘူး။ က်ေနာ္ အသာအယာ ထရပ္လိုက္တယ္။ ေခြလွဲေနတဲ့ အညိဳ႕ကို အိမ္နီးခ်င္းမိန္းမတခ်ိဳ႕ ျပဳစုေနတာေတြ႕တယ္။ က်ေနာ္ ဘာမွမေျပာပဲ က်ေနာ့္ၿပိဳင္ဘီးေလးကို ဆြဲထုတ္ၿပီး ၿခံအျပင္ဖက္ကို နင္းထြက္ခဲ့မိတယ္။

အန္တီေလး… မေသပါနဲ႔ဗ်ာ..။ က်ေနာ္လာေနၿပီဗ်ာ…။ မထားသြားနဲ႔ေနာ္… က်ေနာ္လာေနၿပီ..။ အန္တီေလးရဲ႕ ကေလးေလး လာေနၿပီ။ က်ေနာ့္ကို ခ်န္မသြားေၾကးေနာ္..။ က်ေနာ္ အန္တီေလးကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ အန္တီေလး သိပါတယ္…။ က်ေနာ္.. အန္တီေလးမရွိပဲ မေနရဲဘူးေနာ္…။ ဆရာမေလးေရ.. က်ေနာ္လာေနၿပီဗ်ာ..။ 

က်ေနာ့္အဆုတ္ေတြ ကြဲထြက္ေတာ့မလား မွတ္ရတယ္။ က်ေနာ့္စက္ဘီးေလးဟာ ျမားတစ္စင္းလို လမ္းေပၚတရိပ္ရိပ္ ေျပးေနတယ္။ မနက္ခင္းဆီက ေနသာေနတဲ့ ေကာင္းကင္ဟာ ခ်က္ခ်င္းအုံ႔မႈိင္းလာၿပီး မိုးေတြ႐ြာခ်လာတယ္။ က်ေနာ့္တကိုယ္လုံး ႐ႊဲ႐ႊဲစိုကုန္ၿပီ။ က်ေနာ့္ပါးျပင္ေပၚမွာ မ်က္ရည္ေတြလား မိုးစက္ေတြလား မသဲကြဲေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႔ ေဆး႐ုံေပၚကို က်ေနာ္ စို႐ႊဲတုန္ရီၿပီး ေရာက္သြားတယ္။

ခပ္ညံ့ညံ့ ဗမာဇာတ္ကားေတြထဲကလို က်ေနာ့္ခ်စ္သူ ဆရာမေလးဟာ မွာတမ္းေတြ အရွည္ႀကီး မေခြၽခဲ့ပါဘူး။ ၿပဳံးမဲ့မဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ေနာက္ဆုံးစကားေတြလည္း မဆိုခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ေတြ႕လိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ.. ႀကိဳးျပတ္ေနတဲ့ မင္းသမီးအ႐ုပ္ကေလးလို ရင္ခြဲ႐ုံထဲက အုတ္ခုံႀကီးေပၚမွာ ေပ်ာ့ဖတ္ဖတ္ကေလး လွဲေလ်ာင္းေနရွာၿပီေလ။

စစ္မက္ၿပိဳင္မိုး… ၾကယ္ကေလးေတြ စီးခ်င္းမထိုးၾကပါနဲ႔…

မိုးခ်ဳပ္အိမ္ျပန္…. လမင္းကိုပန္တဲ့ မိန္းကေလး..

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ အိပ္စက္ေနလို႔ပါကြယ္။

(တာရာမင္းေဝ၏ က်ေနာ္ႏွင့္ သနပ္ခါးပြင့္ကေလး ကဗ်ာမွ)

တန္းစီေနတဲ့ အေလာင္းပုံေတြၾကားထဲ က်ေနာ့္ဆရာမေလး အိပ္ေနရွာၿပီ။ က်ေနာ္ အသံမထြက္ပဲ မ်က္ရည္ေတြ ေပါက္ေပါက္က်ေနတယ္။ ဆံႏြယ္ရွည္ရွည္ေလးေတြကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ က်ေနာ္ ေသခ်ာသပ္ေပးေနမိတယ္။ ေအးစက္စက္ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ပါးျပင္ကို က်ေနာ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ နမ္းေနမိတယ္။ ပီယာႏိုတီးတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေပ်ာ့ေပ်ာ့ရွည္ရွည္ေလးေတြကို က်ေနာ္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး တိုးတိုးေလး ေခၚၾကည့္မိေနတယ္။

“အန္တီေလး… အန္တီေလး… ကေလးေလး ဒီမွာေလ…။ အန္တီေလး.. ထပါဗ်ာ…။ ၿပဳံးၿပီး.. ဘာတုန္း က်မအခ်စ္ကေလးရာလို႔ ျပန္ေျဖေလဗ်ာ..။ ဘာလို႔တိတ္ေနတာလဲ။ ဘာမွလည္း ျပန္မေျပာႏိုင္ရွာေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ထပါဗ်ာ။ က်ေနာ္ ဝန္ခံစရာေလး ရွိေနလို႔ပါ။ က်ေနာ္ အန္တီေလးကို တကယ္ခ်စ္ေပမယ့္ အညိဳနဲ႔ အိပ္မိတဲ့အေၾကာင္းေလး ေျပာျပခ်င္လို႔။ အန္တီေလးစိတ္ဆိုးၿပီး ႐ိုက္တာ၊ ေအာ္တာေလး ခံခ်င္လို႔ပါ။ အန္တီေလး အခုလိုျဖစ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္က ေဖာက္ျပန္ေနတာဗ်။ က်ေနာ့္ကို ခြင့္မလႊတ္နဲ႔ေနာ္။ ဆရာမေလး ထေတာ့ဗ်ာ..။ က်ေနာ့္ကို အဲ့လိုမေနာက္နဲ႔…။ က်ေနာ္ မခံႏိုင္ဘူး။ ဆရာမေလးက က်ေနာ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆို။ ပီယာႏိုေကာ၊ ဂစ္တာေကာ တီးၿပီး စာေတြအမ်ားႀကီးဖတ္တဲ့ ကေလးေလးေတြ ေမြးေပးမယ္ဆို။ ဘာလဲ အခု ဂတိမတည္ေတာ့ဘူးလား။ ထေတာ့ဗ်ာ.. ဒီေလာက္ေအးစက္ေနတဲ့ အုတ္ခုံႀကီးေပၚမွာ အိပ္မေနနဲ.ေတာ့။ မွန္းစမ္း ေခါင္းမနာဘူးလား။ က်ေနာ့္လက္ေမာင္းကို ေခါင္းအုံးထား.. လာ။ မိုးေတြ တအားသည္းလာၿပီဗ်။ ခ်မ္းေနလား။ က်ေနာ္ဖက္ထားမယ္ဗ်ာ။”

ရင္ခြဲ႐ုံထဲမွာရွိတဲ့လူေတြ က်ေနာ့္ကို ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ အေလာင္းေတြတင္တဲ့ အုတ္ခုံေပၚ က်ေနာ္တက္ၿပီး ဆရာမေလးကို ဖက္ထားတာကိုး။ က်ေနာ္ မရွက္ပါဘူးဗ်ာ။ ခ်စ္သူကို ဖက္ထားတာပဲေလ။ က်ေနာ္စကားေတြ ဆက္ေျပာေနတယ္။ က်ေနာ္ ေဖာက္ျပန္မိတဲ့အေၾကာင္း… သစၥာမဲ့မိတဲ့အေၾကာင္းေတြ.. အခုဆို အရမ္းေၾကာက္ေနပါၿပီ ဆရာမေလးရာ။ က်ေနာ္ ေနာက္မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ အခုက်ေနာ့္ကို တမင္အျပစ္ေပးေနတာပါ။ မေသပါဘူး။ ေသခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာေနမွာ။ ၿပီးမွ ဘြားကနဲထလာၿပီး အရင္ကလို အားပါးတရ ခ်စ္စဖြယ္ေလးၿပဳံးၿပီး က်ေနာ့္ကို နား႐ြက္ကို မနာေအာင္ဆြဲၿပီး ကေလးေလး အ႐ူးဆိုၿပီး စေနေနာက္ေနဦးမွာ.. က်ေနာ္သိပါတယ္။ က်ေနာ့္ခ်စ္သူရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို က်ေနာ့္ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ သာသာဖြဖြေလး နမ္းၾကည့္တယ္။

“ညီေလး!! စိတ္ထိန္းကြာ…”

ဆိုၿပီး လူႏွစ္ေယာက္ က်ေနာ့္လက္ေမာင္းကို အတင္းလာဆြဲတယ္။

“ေဟ့လူေတြ.. က်ဳပ္ကိုလာမထိနဲ႔”

ဆိုၿပီး တြန္းထုတ္ပစ္လိုက္ေတာ့ သူတို႔လွန႔္သြားတယ္။

“အန္တီေလး ထေတာ့!! ျပန္စို႔ဗ်ာ..”

လူေတြဝိုင္းၾကည့္ေနတယ္။

“အိမ္ျပန္ေရာက္မွ က်ေနာ့္ကို အျပစ္ေပးခ်င္သေလာက္ေပး ဟုတ္ၿပီလား။”

႐ုတ္တရက္ အန္တီေလးကို ဖက္ထားတဲ့ က်ေနာ့္ကို လူေတြဝိုင္းဆြဲခြာလိုက္တာ ခံလိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္ အားရွိသေလာက္ ႐ုန္းတာ မရဘူးဗ်ာ။ လူ ၄-၅ ေယာက္ ဝိုင္းခ်ဳပ္ထားလို႔ ယက္ကန္ယက္ကန္ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။

“က်ေနာ္ မ႐ူးဘူးေနာ္!! လႊတ္စမ္းပါဗ်ာ!! ဘာေသသြားၿပီလဲ!! ခင္ဗ်ားတို႔ မျမင္ဘူးလား။ တစ္ကိုယ္လုံး ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေပ်ာင္းေလး.. လွတပတေလး..။ ဒါေသတာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ က်ေနာ့္ကို အျပစ္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ ခဏဟန္ေဆာင္ေနတာ။ လႊတ္ၾကစမ္းပါ။”

က်ေနာ္ အာေခါင္ျခစ္ၿပီး ေအာ္ပစ္လိုက္တာ ရင္ခြဲ႐ုံ အမိုးေပၚ ဆူညံေနေအာင္က်ေနတဲ့ မိုးစက္မိုးေပါက္သံေတြကို ဖုံးသြားတယ္။

“အားးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး !!!!!!!”

ယူကလစ္ဝင္းထဲက တစ္ထပ္တိုက္ပု ျဖဴျဖဴေလးရဲ႕ ဆင္ဝင္ေအာက္မွာ ဆရာမေလးကို ျပင္ဆင္ထားပါတယ္။ ခုံအရွည္ႏွစ္လုံးကို ေအာက္ကခံထားၿပီး ကန႔္လန႔္တင္ထားတဲ့ သစ္သားအေခါင္းေလးထဲမွာ က်ေနာ့္ခ်စ္သူေလး လွဲေလ်ာင္းၿငိမ္သက္လို႔ေပါ့။ ပတ္ဝန္းက်င္က တိတ္ဆိတ္လြန္းေနတယ္။ ယူကလစ္႐ြက္ေတြကို ေလတိုးလို႔ တရွဲရွဲ ျမည္သံေတြကလႊဲလို႔ ဘာမွမၾကားရဘူး။

ႏွစ္ရက္ရွိၿပီ..။ က်ေနာ္ ရင္ခြဲ႐ုံကေန အန္တီေလးကို ျပန္သယ္လာၿပီးကတည္းက သူ႔ေဘးကေန မခြာတာ။ ဘေလာက္စ္အျပာ၊ ထမီအနက္ေရာင္ကေလးကို ေရမိုးခ်ိဳးသန႔္စင္ေပးၿပီး ဝတ္ထားေပးေတာ့ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ကေလးနဲ႔ က်က္သေရရွိလိုက္တာဗ်ာ။ သူ႔ဆံပင္အရွည္ႀကီးေတြကို မညိဳညိဳက ေသခ်ာက်စ္ထားေပးေတာ့ က်စ္ဆံၿမီးတုတ္တုတ္ေလးက ရင္ဘတ္ေပၚမွာ ေခြလို႔ေပါ့။ မနက္ျဖန္ဆိုရင္ ဆရာမေလးကို ေျမခ်ေတာ့မယ္။ ဒီညဟာ ဘဝမွာ ေနာက္ဆုံးတူတူ ေနရတဲ့ ညေပါ့ကြယ္။

အို.. ကံၾကမၼာေရ.. အကယ္၍မ်ား လူေတြေျပာသလို ေနာက္ဘဝဆိုတာ တကယ္ရွိခဲ့ရင္ ဘဝဆက္တိုင္း ဆရာမေလးနဲ႔ က်ေနာ္ ဆုံပါရေစလို႔ စိတ္ထဲက ဆုေတာင္းေနရင္း က်ေနာ္ျမတ္ႏိုးရတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္ဗ်ာ။ အခြင့္အေရး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ရဦးမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေဖာက္ျပန္ေတာ့ဘူး၊ သစၥာမမဲ့ေတာ့ဘူးလို႔ ဂတိေပးပါတယ္ ဆရာမေလးရာ။ အန္တီေလးတီးေနၾက သီခ်င္းႏုတ္စ္ေတြကိုလည္း ေသခ်ာေလး စီစီရီရီလုပ္ၿပီး အေခါင္းထဲ ထည့္ေပးေနမိတယ္။

ညက တေျဖးေျဖး နက္လာခဲ့ၿပီ။ ေလေျပကေလး တေနာ့ေနာ့ တိုက္ေနတယ္။ အသုဘရႈလာတဲ့ လူေတြလည္း ျပန္ကုန္ၾကၿပီ။ အန္တီေလးရဲ႕ ႐ုပ္ကလပ္ေဘးမွာ ထိုင္ရင္း ေတြေတြေငးေနတဲ့ မညိဳညိဳကို က်ေနာ္ စကားလွမ္းေျပာလိုက္တယ္။

“အညိဳ.. အန္တီေလးကုတင္ေဘးမွာ ေထာင္ထားတဲ့ .. က်ေနာ့္ဂစ္တာေလး ယူေပးပါ..။ က်ေနာ္ အန္တီေလးကို ဂစ္တာတီးျပခ်င္လို႔”

အညိဳ ထထြက္သြားၿပီး ဂစ္တာေလးကို ယူလာၿပီး က်ေနာ့္လက္ထဲထည့္တယ္။ က်ေနာ္ ဂစ္တာႀကိဳးေတြကို ခပ္ျမန္ျမန္ေလး ညႇိလိုက္ရင္း ကီးျမႇင့္တဲ့ကာပိုေလးကို ဂစ္တာဖရက္တံရဲ႕ နံပါတ္ ၅ မွာ ညႇပ္လိုက္တယ္။ ေကာ့ဒ္ကိုင္ၿပီးတာနဲ႔ ညာလက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ဂစ္တာႀကိဳးေတြကို ဆြဲကုပ္လိုက္တယ္။

(Saimon & Garfunkel ရဲ႕ Scarborough Fair: သီခ်င္း..)

တုန္ခါေနတဲ့ က်ေနာ့္သီခ်င္းဆိုသံ ကြဲအက္အက္ ခပ္တိုးတိုး ထြက္လာတယ္။ ဆရာမေလး အရမ္းႀကိဳက္တဲ့ သီခ်င္း.. နားေထာင္ပါေတာ့.. ဒီတစ္ခါပဲ က်ေနာ္ဆိုျပလို႔ ရေတာ့မွာမို႔လို႔ပါဗ်ာ။ ခါတိုင္းလို သီခ်င္းဆိုတာ ဆုံးသြားတိုင္း ေဆြးသြားတဲ့ဟာလို႔ အန္တီေလး က်ေနာ့္ကိုဖက္ၿပီး မေျပာႏိုင္ေတာ့ပါလားကြယ္။ အဲ့ဒီအသံအစား မညိဳညိဳရဲ႕ ႀကိတ္ရႈိက္သံ တဟင့္ဟင့္ပဲ ၾကားေနရတယ္။ သီခ်င္းဆုံးသြားေတာ့ ညအေမွာင္ထဲ က်ေနာ္ ေငးေနမိတယ္…။ က်ေနာ့္ဘဝဟာ ညအေမွာင္ထက္ ပိုလို႔ေတာင္ ေမွာင္ေတာ့မယ္ ဆရာမေလးရာ။

ေနာက္ေန႔မွာ ဆရာမေလးကို လိုက္ပို႔တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို က်ေနာ္ ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ မညိဳညိဳက ဆရာမေလးအေခါင္းကို အတင္းဖက္ၿပီး ငါ့ကိုခြင့္လႊတ္ပါ သူငယ္ခ်င္းရယ္လို႔ ေအာ္ၿပီး ေခြလွဲသြားတာရယ္… ေျမနီနီေတြ တူးဆြထားတဲ့ က်င္းအနက္ႀကီးထဲ က်ေနာ့္ခ်စ္သူကို ျမဳပ္ႏွံလိုက္ၾကတာေတြ က်ေနာ္ ေသခ်ာျပန္မမွတ္မိေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေဝဝါးခဲ့ၿပီ။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေတြးခ်င္ေတာ့တဲ့ အျဖစ္ပ်က္ေတြေပါ့။ 

ရာဘာၿခံသုႆန္ရဲ႕ ေညာင္ေထာက္ပင္အႀကီးႀကီးေအာက္မွာ ဆရာမေလးကို ျမဳပ္ႏွံထားတယ္။ ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ပုံၾကမ္းျခစ္ထားတဲ့ ေက်ာက္ျပားေလးကို ခ်စ္သူရဲ႕ အုတ္ဂူေလးမွာ ကပ္ႏိုင္ဖို႔ အလုပ္ေတြရႈပ္ေနခဲ့တယ္။ အားလုံးၿပီးသြားေတာ့ ေအးစိမ့္ေနေအာင္ အရိပ္ေကာင္းတဲ့ အပင္ႀကီးေအာက္မွာ သပ္ရပ္တဲ့ အုတ္ဂူျဖဴျဖဴေလး ျဖစ္လာတယ္။

မသစ္သစ္@ဝင္နီ ဆိုတဲ့ ေက်ာက္ျပားေလးေပၚမွာ ပီယာႏိုခလုတ္ကေလးေတြရယ္၊ ဂီတသေကၤတ ႏုတ္စ္ေကြးေကြးေလးေတြရယ္ ထြင္းထားတယ္။ က်ေနာ့္ဘဝေတာ့ ေရွ႕ဆက္ဘာလုပ္ရမလဲ က်ေနာ္ မေတြးတတ္ေသးဘူးဗ်ာ။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမလည္း မ်က္ႏွာမေကာင္းၾကဘူး။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က မႈန္ေတေတမ်က္ႏွာနဲ႔ ေနလာတာ ရက္ေတြၾကာလာၿပီေကာ။ 

ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့သြားရင္ လူဆိုတာ အသက္ရွင္ေနရက္နဲ႔ ဗလာႀကီးဆိုတာ ပိုပိုသိလာတယ္ဗ်ာ။ တခါတေလဆို မနက္ေစာေစာထၿပီး အန္တီေလးႀကိဳက္တဲ့ စံပယ္ပြင့္ေလးေတြ ေစ်းထဲကဝယ္.. ရာဘာၿခံသုႆန္ထဲက အန္တီေလးအုတ္ဂူျဖဴျဖဴေလးေပၚမွာ အသာေလး ျဖန႔္ခင္းထားေပးၿပီး အ႐ူးတစ္ေယာက္လို စကားေတြ တတြတ္တြတ္ ေျပာေနမိတယ္။ ညေတာ္ေတာ္ႀကီး ေမွာင္လာမွ အိမ္ကို တိတ္တဆိတ္ ျပန္ျပန္လာတတ္တယ္။ တစ္ၿမိဳ႕လုံးကလူေတြက က်ေနာ္လာရင္ သနားစရာမ်က္ႏွာေတြနဲ႔ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အ႐ူးတစ္ေယာက္ကို စာနာတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြေပါ့ဗ်ာ။

အညိဳတစ္ေယာက္ေကာ… က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ မျမင္ခဲ့တာၾကာၿပီ။ သူကိုယ္တိုင္လည္း အထိနာရွာမယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆိုတာ ၁ဝ ႏွစ္သမီးေလာက္ကတည္းက အတူတူေနလာၾကတဲ့ ညီအစ္မထက္ပိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေလ။

တစ္ရက္ေတာ့ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ အန္တီေလးဆီက ျပန္အလာ ယူကလစ္ဝင္းထဲ ဝင္မိတယ္။ ဆင္ဝင္ေအာက္က ဒန္းကေလးေပၚမွာ အညိဳတစ္ေယာက္ထဲ ထိုင္ေနတာေတြ႕တယ္။ က်ေနာ္ဝင္လာတာျမင္ေတာ့ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္တယ္။ စကားေတာ့ မေျပာဘူး။ သူ႔ပုံစံက ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ ျဖဴေရာ္ေရာ္နဲ႔ ပိန္သြားသလိုပဲ။ ေတာ္ေတာ္စိတ္ထိခိုက္ထားၿပီေလ။ က်ေနာ္ဘာမွ စကားမဆိုျဖစ္ပဲ အညိဳ႕ေဘးမွာ ဝင္ထိုင္ၿပီး စီးကရက္တစ္လိပ္ ထုတ္ဖြာေနမိတယ္။ ႐ုတ္တရက္ အညိဳက.. က်ေနာ့္လက္ထဲကို အစိမ္းေရာင္ စာအုပ္ကေလးတစ္အုပ္ ထိုးထည့္ၿပီး

“ေမာင္!! ဖတ္ၾကည့္ပါ”

လို႔ ေျပာလာတယ္။ စာအုပ္အဖုံးမွာ ဝင္နီလို႔ ေရးထားတယ္။ ဒါ အန္တီေလးရဲ႕ ဒိုင္ယာရီထင္တယ္ဗ်။

“ေနာက္ဆုံး စာမ်က္ႏွာေတြကို လွန္ဖတ္ၾကည့္.. ေမာင္….”

လို႔ အညိဳက ငိုသံပါနဲ႔ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ စာ႐ြက္ေတြကို ခပ္ျမန္ျမန္လွန္ေနတုန္း .. အညိဳက စကားေတြ ဆက္တိုက္ေျပာရင္း တဟီးဟီး ငိုခ်လိုက္တယ္။

“ဝင္နီ အကုန္သိတယ္ ေမာင္ရဲ႕။ တမင္မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္သြားခဲ့တာတဲ့။ အို!! စိတ္ႏွလုံးျဖဴစင္တဲ့ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေလးေရ.. နင့္အစား ညိဳပဲေသသြားရင္ ေကာင္းမယ္ေနာ္..။ ညိဳကမွ မိန္းမယုတ္..။ သူမ်ားခ်စ္သူကို ျမဳဆြယ္တဲ့မိန္းမ..။ တသက္လုံး ယူႀကဳံးမရျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တာလား သူငယ္ခ်င္းေလးရယ္..။ ညိဳလည္း ေသခ်င္ေနပါၿပီဟာ.. ဟင့္ဟင့္!!”

ငိုေနတဲ့ အညိဳ႕ကို က်ေနာ္မၾကည့္အားဘူး။ တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ စာအုပ္ကို တင္းတင္းဆုပ္ရင္း ဆရာမေလးရဲ႕ လက္ေရးဝိုင္းဝိုင္းစက္စက္ေလးေတြကို ဖတ္ေနမိတယ္။

…. …. ….. ….. …. …… ……

အညိဳနဲ႔ ငါ့ခ်စ္သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္တာ ေတာ္ေတာ္ေလး အမူအယာပ်က္ေနပါလား…။ နင္ဘာလုပ္မလဲ မိဝင္နီ….။

ငါ့ကေလးေလးက တကယ္ေတာ့ ေပါက္စေလးပါ..။ ၿပီးေတာ့ သူလည္း ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ပဲ…။ ငါနဲ႔ ကင္းကြာခ်ိန္မွာ မေတာ္တဆေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္ ေနမွာပါ…။ သနားစရာေကာင္းလိုက္တာ…။

တခါတခါ သူ႔မ်က္ႏွာက ညႇိဳးညႇိဳးသြားရွာတယ္..။ လိပ္ျပာမလုံ ျဖစ္ေနရွာတယ္..။

ညိဳကလည္း… သိကၡာရွိတဲ့ မိန္းမပါ..။ ငါသိပါတယ္..။ အားလုံးက မေတာ္တဆ ျဖစ္ခဲ့တာေတြပါ..။ ငါမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနမယ္..။ ပိပိရိရိေပါ့…။

ကေလးေလးက ငါ့ကိုေတာ္ေတာ္ခ်စ္ရွာတယ္..။ ငါ့ကို လက္ထပ္မွာပါ..။ သူငယ္ခ်င္းအေပၚလည္း ငါ အျပစ္မတင္လိုေတာ့ဘူး..။ ဝမ္းေတာ့နည္းတယ္ဟာ..။

… …. …. … .. .. … ….

… …. … … …. …. … …..

က်ေနာ္ ဆက္ဖတ္လို႔ မရေတာ့ဘူးဗ်ာ။ အျမင္အာ႐ုံေတြ ေဝဝါးကုန္တယ္။ မ်က္ရည္ေတြ သူ႔အလိုလို စီးက်လာတယ္။ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလဗ်ာ။ တခ်ိန္လုံး နာနာက်င္က်င္နဲ႔ ေနထိုင္သြားခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ဆရာမေလးရာ။ အဲ့ဒီမနက္ကေကာ သူထြက္သြားခဲ့တာ စိတ္ေျဖာင့္ခဲ့ရဲ႕လားဗ်ာ။ သူ႔အလစ္မွာ က်ေနာ္နဲ႔ အညိဳ ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ သူသိေနတာပဲ။ က်ေနာ္ အသက္မရွိေတာ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္လို မႈိင္ေငးေနမိတယ္။ တိတ္တဆိတ္ ထၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ အညိဳကေတာ့ တသိမ့္သိမ့္ရႈိက္ရင္း က်န္ခဲ့တယ္။

အဲ့ဒီေန႔က က်ေနာ္ အညိဳ႕ကို ေနာက္ဆုံးေတြ႕ခဲ့တဲ့ ေန႔ပဲဗ်။ က်ေနာ့္မွာ ဆရာမေလးရဲ႕ အုတ္ဂူေရွ႕မွာေတာင္ သြားမရပ္ရဲေတာ့ဘူး။ ဘဝကို တျမည့္ျမည့္ နာက်ည္းသြားေစတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကို သိလိုက္ရၿပီေလ။ ေသတဲ့အထိ သိမ္းထားရေတာ့မယ့္ အနာတရေတြ။ က်ေနာ္နဲ႔တန္တာ က်ေနာ္ရခဲ့ၿပီေလ။

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္မွာ ဖဲႀကိဳးေလးေတြ ႀကဲထားတာနဲ႔တူတဲ့ လမ္းလိမ္လိမ္ေလးေတြရွိတဲ့ တိတ္ဆိတ္လွပတဲ့ ေနခ်င့္စဖြယ္ ၿမိဳ႕ကေလးကေန က်ေနာ္ ထြက္ခြာခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့္ေက်ာပိုးအိပ္ အျပာေလးထဲမွာ ဂ်င္းပန္ ၃ ထည္နဲ႔ တီရွပ္တခ်ိဳ႕ ပါတယ္။ ဂ်က္လန္ဒန္ရဲ႕ ပင္လယ္ဝံပုေလြဆိုတဲ့ ဝတၳဳတစ္အုပ္ပါတယ္။ အနက္ေရာင္ ၾသဂတ္စတင္းေဘာင္ရီယို တံဆိပ္ႏိုင္လြန္ႀကိဳးတပ္ထားတဲ့ စပိန္ဂစ္တာ နီညိဳေရာင္ေလးကို ေက်ာမွာလြယ္ထားတယ္။ ဂစ္တာရဲ႕ အတြင္းနံရံမွာ ဗလင္စီယာၿမိဳ႕မွ ဆရာႀကီး… ကိုယ္တိုင္စီရင္ေသာ GC-60 လက္လုပ္ဂစ္တာဆိုတဲ့ တံဆိပ္ေပၚမွာ သင့္ပီယာႏိုဆရာမေလး ဝင္နီလို႔ လက္မွတ္ကေလး ထိုးထားတယ္။ ရင္ဘတ္ထဲမွာေတာ့ တစ္ဘဝစာ ေနာင္တေတြ၊ ေျဖမဆည္ႏိုင္မႈေတြ ပါတယ္။

သေဘၤာႀကီးက ဥၾသဆြဲေနၿပီ။ လက္ရမ္းကို မွီတြယ္ထားတဲ့ က်ေနာ္ ေတာအုပ္မႈန္ျပျပေလးရွိရာ ဟိုးယူကလစ္ဝင္းဖက္ကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ အန္တီေလး၊ အညိဳ၊ ေပ်ာ္႐ႊင္ခဲ့ရေသာ ကာလမ်ား။ ဘယ္ဆီမသိတဲ့ က်ေနာ့္ခရီး။

၀ိဉာဥ္ႏွင္းမႈန္တစ္စက္
အိပ္မက္ျမင္းခြါ(၁၃)
တစ္ေယာက္ထဲ အတုံးအ႐ုံးလဲသူ
ငါ့ကံၾကမၼာနဲ. … … လူ

(တာရာမင္းေဝ၏ ေတေလမွတ္တိုင္ ကဗ်ာမွ)

အခု က်ေနာ္ေျပာျပခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျဖစ္ခဲ့တာ ၁၃-၁၄ ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ရွိသြားၿပီလား မသိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္ ဘာဆက္ျဖစ္သလဲဆိုတာ ျပန္ေတာင္ ေတြးမၾကည့္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ရႈပ္ေထြးလြန္းခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့္ၿမိဳ႕ကေလးကို စြန႔္ခြာခဲ့ၿပီး တစ္ခါမွ ျပန္မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ဟာ လူေပလူလႊင့္တစ္ေကာင္ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ 

အဲ့ဒီေခတ္က အထက္တန္းေအာင္တဲ့ လူငယ္ေတြလိုပဲ ေက်ာင္းတစ္ခုကို ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ေမ့ဖို႔ႀကိဳးစားတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ဖဲပြင့္ေတြ၊ သူရာရည္ေတြ၊ မိန္းမေတြ၊ မူးယစ္ေဆးေတြ၊ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ စာအုပ္ေတြနဲ႔ ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီး ကုန္လြန္ေစခဲ့ပါတယ္။ 

ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ က်ေနာ္ မေပ်ာ္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ေလာကမွာ လူေတြအေၾကာက္ဆုံးအရာက ေသျခင္းတရားလို႔ ေျပာၾကတယ္။ မဟုတ္ဘူးဗ်..။ အသက္ေလာက္ ျမတ္ႏိုးရတဲ့သူနဲ႔ ေကြကြင္းတာေလာက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတာ ဘာမွမရွိဘူး။ အဲ့ဒါေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ ယုံဗ်ာ။ ေသျခင္းတရားေလာက္ေတာ့ စာဖြဲ႕မေနေတာ့ဘူး။

Albert Camus: ရဲ႕ the outsider: ဝတၳဳထဲက မားေဆာ့ ဆိုတဲ့ ဇာတ္ေကာင္လိုပဲ ဘဝကို ဘာတစ္ခုမွ မေလးနက္ပဲ ဆက္လက္ရွင္သန္ခဲ့ပါတယ္။ မိသားစုဆိုတာ ရွိခဲ့လွ်က္နဲ႔ ဂ်စ္ပဆီတစ္ေကာင္လို လမ္းေဘးမွာ ေနခဲ့ဖူးတယ္။ က်ေနာ္ဟာ အတၱဘဝမွန္ ၀ါဒီဆန္မွန္းမသိ ဆန္လာခဲ့ပါၿပီ။ တခါတခါမွာ ေခတ္ေပၚ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္နဲ႔ ေပါင္းၿပီး ေဆာ့ခရတၱိလို အဆိပ္မေသာက္ရဲလို႔ အရက္ေသာက္တာကြလို႔ က်ဴးရင့္ေနခဲ့ဖူးတယ္။ တခါတေလၾကေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔အိပ္ခ်င္တဲ့ မိန္းမတခ်ိဳ႕နဲ႔ က်ေနာ္အိပ္မိတယ္။ 

ညသန္းေခါင္မွာ လန႔္ႏိုးလာတိုင္း က်ေနာ့္အိပ္ယာေပၚမွာ ေရာက္ေနတတ္တဲ့ မိန္းမေတြဟာ က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ ဆရာမေလး မဟုတ္မွန္း သတိထားမိၿပီး သည္းထန္စြာနဲ႔ ငိုေႂကြးခဲ့ဖူးတယ္။ က်ေနာ္ဟာ မိန္းမဘယ္ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အိပ္မိခဲ့သလဲ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ က်ေနာ္ဟာ မျဖဴစင္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ အဝတ္စျဖဴျဖဴေလးကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အညစ္အေၾကးသုတ္တဲ့ လက္ႏွီးအျဖစ္ အသုံးျပဳၿပီးမွ ဆပ္ျပာနဲ႔ အထပ္ထပ္ ေလွ်ာ္ဖြတ္ခဲ့ရင္ေတာင္ အရင္လို ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴႏိုင္ပါ့မလား။ အဲ့ဒီလိုပါပဲ က်ေနာ္ဟာ ညစ္ႏြမ္းသြားခဲ့ပါၿပီ။

ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ၊ မညိဳညိဳ.. သူတို႔ေတြ က်ေနာ္ ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘယ္ေပါက္ေနၿပီလဲ သိရွာမယ္ မထင္ပါဘူး။ က်ေနာ္ဟာ ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္အေမွာင္ခ်ထားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ဟာ ျမန္ျမန္လည္း မိုက္ဇာတ္မသိမ္းႏိုင္ခဲ့ဘူး။

ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ကထြက္လာတာ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာလာၿပီး မိုက္စရာရယ္လို႔ မက်န္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ကမ္းကုန္တဲ့အခါ က်ေနာ္နဲ႔ တူတူေနတဲ့ ေခတ္ေပၚ ကဗ်ာဆရာဆိုတဲ့လူက ပင္လယ္ျခားေနတဲ့ အရပ္ေဒသတစ္ခုကိုသြားၾကဖို႔ အေဖာ္စပ္လာခဲ့တယ္။ ဘာမွရွည္ရွည္ေဝးေဝး မေတြးေတာ့ပဲ က်ေနာ္ သူနဲ႔ လိုက္ခဲ့မိတယ္။

တစ္ပတ္မွာ ၆ ရက္ အလုပ္လုပ္ၾကတယ္။ က်န္တဲ့တစ္ရက္မွာ မူးေအာင္ေသာက္ၿပီး ထိုးအိပ္။ အားတဲ့အခ်ိန္ဆိုတာ ဘာမွမရွိဘူး။ ေဝဒနာေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး ေလ်ာ့ပါးစျပဳလာတယ္။ က်ေနာ္ ႐ုတ္တရက္ သတိဝင္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ အခ်ိန္ေတြဟာ ခုနကေျပာသလိုပဲ ၁၃-၁၄ ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာသြားသလိုပဲ။ 

က်ေနာ္ အခု အရက္မေသာက္ျဖစ္တာ တစ္ပတ္ေလာက္ရွိၿပီ။ ၾကည္လင္ေနတဲ့ေခါင္းနဲ႔ ေတြးၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္ဟာ မတရားခဲ့ဘူးဆိုတာ ေပၚလြင္ေနခဲ့တယ္။ မိဘေတြ၊ က်ေနာ့္ကိုတြယ္တာတဲ့ အညိဳ.. ေသမွန္းရွင္မွန္း မသိ။ လႊင့္ခ်င္တိုင္း လႊင့္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်လိုက္မိတယ္။ 

တူတူေနတဲ့ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္ က်ေနာ့္ဂစ္တာသံေတြကို မာတီနီနဲ႔ၿမဳံ႕ရင္း ဇိမ္ခံေနတုန္း က်ေနာ္ ျပန္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ဖြင့္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူကၿပဳံးရင္း…

“ျမက္ေျခာက္မ်ားကို မီးရႈိ႕ေသာအနံ႔ကေလး သင္းသင္းေမႊးေသာ ဇာတိေျမကို ျပန္လာၿပီဆိုတာ မ်က္လုံးစိမ္းစိမ္းနဲ႔ အိုင္ယာလန္မေလးအား ေျပာေပးပါ ေလညႇင္းေလးခင္ဗ် ….”

ဆိုၿပီး ေရွးမတ္စ္ေဟနီရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပိုဒ္ကို ေကာက္႐ြတ္လိုက္ၿပီး ၿပဳံးေနတယ္။ က်ေနာ့္မွတ္ပုံတင္ကဒ္ကို အၿပီးပိုင္ ပယ္ဖ်က္ဖို႔အတြက္ ႐ုံးကိုသြားတယ္။ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆရာဟာ သူနဲ႔တူတူလိုက္လာဖို႔ က်ေနာ့္ကို စိုက္ထုတ္ကူညီခဲ့ဖူးတဲ့ ေငြေၾကးတခ်ိဳ႕ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ တိတ္တဆိတ္ သူ႔ဘဏ္အေကာင့္ထဲကို ႏွစ္ဆေလာက္ ပမာဏရွိတဲ့ ေငြေတြကို က်ေနာ့္ဘဏ္အေကာင့္ထဲကေန လႊဲေပးခဲ့လိုက္တယ္။ အထုတ္အပိုးျပင္ၿပီး ေလဆိပ္ကို ထြက္လာခါနီး ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ဖို႔မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ ကဗ်ာဆရာက အိမ္ေပါက္ဝထိ လိုက္ပို႔ရင္း…

“သြားေတာ့ ရဲေဘာ္.. အသစ္တစ္ခု ထပ္ရွာၿပီး တည္ေဆာက္ေပေရာ့..။ ေမာင္ရင္နဲ႔ ငါ့အဖို႔မွာေတာ့ ဆန္ဆုံစားလို႔ ကံကုန္သြားၿပီေပါ့ကြာ”

ဆိုၿပီး ႏႈတ္ဆက္ရွာတယ္။ က်ေနာ္ စိတ္ထိခိုက္လို႔ ဘာမွျပန္မေျပာပဲ ခရီးေဆာင္အိတ္ကေလးကို ဆြဲၿပီး ထြက္လာေတာ့ လွမ္းေအာ္ေသးတယ္..။

“ေဟ့ေကာင္ ဂစ္တာဆရာ..။ မင္းအညိဳ ေယာက်္ားရေနပါၿပီကြာ..”

တဲ့။ ေအေပးႀကီးလို႔ ကေလာ္ဆဲရင္း က်ေနာ္ တကၠစီေပၚတက္ရင္း ေပါ့ပါးစြာ ရယ္ေမာလိုက္မိတယ္။ ေလယာဥ္ေျပးလမ္းေပၚ က်ေနာ္စီးနင္းလာတဲ့ ေဖာ္ကာႀကီး ထိုးဆင္းလာေတာ့ အုတ္ႂကြပ္မိုးနီနီနဲ႔ အေဆာက္ဦးပုပုေလးေတြရွိတဲ့ က်ေနာ့္ၿမိဳ႕ေလးဟာ ကုကၠိဳပင္ႏွစ္ခ်ိဳ႕ေတြၾကားထဲ ဟိုးအရင္ကလို တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ကေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္းပဲ။ ေလယာဥ္ေျပးလမ္းအဆုံးက ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေလးေတြကလည္း အရင္အတိုင္းပါပဲလားဗ်ာ။ 

လူလတ္ပိုင္းအ႐ြယ္ ေရာက္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္ကို ၿမိဳ႕ကေလးက မွတ္မိပုံမေပၚဘူး။ ေလယာဥ္ေပၚကေန ေျမႀကီးေပၚ ေျခခ်မိတာနဲ႔ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ ေအာ္ေနမိတယ္။ ေဖေဖ၊ ေမေမ၊ အန္တီေလး၊ အညိဳ က်ေနာ္ျပန္လာၿပီဗ်။ မနက္ခင္း ၁ဝ နာရီေလာက္ ရွိေနေပမယ့္ ထုံးစံအတိုင္း ေအးျမျမအရသာကို ခံစားေနရတယ္။

ေလယာဥ္ကြင္း ႀကိဳပို႔ကားေပၚက ဆင္းလာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ၿခံဝင္းထဲမွာ ထုံးစံအတိုင္း အလုပ္သမားေတြနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ ေမေမက ဘယ္သူပါလိမ့္ဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ အကဲခတ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ထြက္သြားတုန္းက ေတာ္ေတာ္ငယ္ေသးတဲ့ က်ေနာ့္ညီေလးက

“ကိုကို!!”

လို႔ ေအာ္ၿပီး ေျပးလာမွ ေမေမဟာ က်ေနာ့္ကို ေျပးဖက္ၿပီး ငိုရွာတယ္။ အိမ္ထဲဝင္လာေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း စာအုပ္ထူထူႀကီးထဲ ေခါင္းငိုက္စိုက္ထားတဲ့ ေဖေဖက

“ေခြးသားလူမိုက္ ျပန္လာေသးတယ္ေပါ့”

လို႔ စိုက္ၾကည့္ၿပီးေျပာေတာ့ က်ေနာ္ သိမ္ငယ္စြာနဲ႔ မ်က္လုံးခ်င္းမဆိုင္မိေအာင္ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ရင္း 

“က်ေနာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ”

လို႔ ေတာင္းပန္မိတယ္။ က်ေနာ့္အိပ္ခန္းေလးထဲကို အထုတ္အပိုးေတြဆြဲရင္း ဝင္လာမိေတာ့ အရာရာ အရင္အတိုင္းပဲ ျဖစ္ေနတာ သတိထားမိတယ္။ က်ေနာ့္ကုတင္ေဘးက နံရံမွာကပ္ထားတဲ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ခဲေကာက္ေၾကာင္းျခစ္ထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားေလးထဲက ဆရာမေလး.. ခ်ိဳခ်ိဳေအးေအးေလး ၿပဳံးေနတုန္းပဲဗ်ာ။ 

ငိုင္ေတြေတြနဲ႔ အိပ္ယာေပၚ တက္ထိုင္ေနရင္း က်ေနာ့္ဗီ႐ိုေလးကို ေကာက္ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ပ႐ုတ္လုံးနံ႔ေလး သင္းသင္းထြက္ေနတယ္။ တီရွပ္အေဟာင္းတစ္ထည္ ေကာက္စြပ္ၿပီး အေရာင္လႊင့္ေနတဲ့ ဂ်င္းပန္အျပာေရာင္ကို ဝတ္ၾကည့္ေတာ့ ဝတ္လို႔ရေနေသးတယ္။ ငါဟာ ဘာမွမေျပာင္းလဲေသးပါလားလို႔ ေတြးရင္း တစ္ေယာက္ထဲ ၿပဳံးေနမိတယ္။

ခရီးေဆာင္အိတ္ေအာက္ေျခမွာ ဖြက္ထည့္လာခဲ့တဲ့ ပိုက္ဆံေတြထဲက ေဒၚလာတစ္ရာတန္ အ႐ြက္ ၁ဝဝ ေလာက္ကို ထုတ္ၿပီး စာအိတ္ျဖဴျဖဴထဲ ထိုးထည့္ၿပီး အိမ္ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းလာခဲ့တယ္။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမကို ကန္ေတာ့ေတာ့ ေမေမက…

“မင့္ပိုက္ဆံေတြ ငါမလိုဘူးေနာ္ သားႀကီးဖိုးသက္..။ ဒီတစ္ခါ မင္းဘယ္မွ သြားလို႔မရေတာ့ဘူး..”

လို႔ မ်က္ရည္က်ရင္း ေျပာတယ္။ ေဖေဖကေတာ့ သက္ျပင္းခ်ၿပီး..

“ငါတို႔အသက္ႀကီးၿပီ.. အိမ္အလုပ္လုပ္ဖို႔ ေတြးေတာ့ကြာ”

လို႔ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေခါင္းကိုတြင္တြင္ၿငိမ့္ေနၿပီး ဂတိေတြ ေပးေနရတာေပါ့။ အားလုံး တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ျဖစ္သြားမွ က်ေနာ္ၿခံဝင္းထဲက ကားဂိုေထာင္ဖက္ ထြက္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္ညီေလးက လွမ္းၿပီး

“ကိုကို အျပင္သြားရင္ ကားေသာ့ဒီမွာ”

တဲ့။ က်ေနာ္ၿပဳံးၿပီး ေခါင္းခါမိတယ္။ ဂိုေဒါင္ထဲက နံရံမွာ က်ေနာ္ခ်ိတ္ၿပီး ခ်န္ထားခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ၿပိဳင္ဘီးေလးကို ဆြဲျဖဳတ္လိုက္ရင္း စစ္ေဆးေနမိတယ္။ သံေခ်းေတာ့ နည္းနည္းတက္ေနၿပီ။ အျပင္ကို တြန္းထုတ္လိုက္ရင္း က်ေနာ့္ညီေလးကို စက္ဘီးပစၥည္းဆိုင္မွာ က်ေနာ္လိုခ်င္တာေလးေတြ သြားဝယ္ခိုင္းလိုက္ရင္း ထိုင္ျပင္ေနမိတယ္။ အားလုံး အဆင္ေျပသြားေတာ့.. ၿပိဳင္ဘီးေလးကို နင္းရင္း ၿခံထဲက လွစ္ကနဲ ထြက္လာခဲ့တယ္။

က်ေနာ္ဟာ အရင္အတိုင္းပဲ ဘာမွမေျပာင္းလဲဘူး။ ဆံပင္ဂုတ္ေထာက္နဲ႔ တီရွပ္အျဖဴ ဂ်င္းပန္းအျပာ အေရာင္လႊင့္ကို ဝတ္ထားတုန္းပဲ။ အရင္လိုပဲ ရင္ေတြက တုန္ေနတတ္တုန္ပဲ။

ၿမိဳ႕ျပင္က ရာဘာၿခံသုႆန္ထဲ ေရာက္လာေတာ့ ေညာင္ေထာက္ပင္ႀကီးေအာက္က ဆရာမေလးရဲ႕ အုတ္ဂူျဖဴျဖဴေလးကို လိုက္ရွာတယ္။ ေတြ႕ပါၿပီ… အုတ္ဂူျဖဴျဖဴေလး.. မသစ္သစ္@ဝင္နီ..။

ခ်က္ခ်င္းသတိထားမိတာက အုတ္ဂူေလးဟာ ဘာလို႔ ျဖဴဆြတ္ၿပီး ေတာက္ေျပာင္ေနရတာလဲ။ ၁ဝ စုႏွစ္တစ္ခု ေက်ာ္သြားတာေတာင္ ဘာလို႔ အညႇိေတြ တက္မေနရတာလဲ။ တစ္ေယာက္ေယာက္က လာလာၿပီး သန႔္ရွင္းေပးေနလို႔ေပါ့။ ဘယ္သူလို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ထင္သလဲဗ်ာ။ ဟုတ္ပါ့.. သူ႔အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းပဲေပါ့ေလ။

အုတ္ဂူျဖဴျဖဴေလးအေရွ႕မွာ က်ေနာ္ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ ဆရာမေလး.. က်ေနာ္ ျပန္လာၿပီဗ်..။ အခု ကေလးေလးလို႔ မေခၚသင့္ေတာ့ဘူးေနာ္…။ က်ေနာ္ဟာ ေယာက်္ားႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနၿပီ သိလား..။ က်ေနာ္ ေျခဦးတည့္ရာ.. ထြက္သြားတုန္းက အန္တီေလး လြမ္းေနေသးလားဟင္..။ အညိဳေကာ အန္တီေလးဆီ လာေသးလား..။ က်ေနာ္ အန္တီေလးကို တစ္ရက္မွ မေမ့ခဲ့ပါဘူးဗ်ာ..။ အကယ္၍ က်ေနာ္တို႔ လက္ထပ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ အခုခ်ိန္ဆို ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ မိသားစုေလး ပိုင္ေနေရာေပါ့..။ ကံတရားေပါ့ဗ်ာ..။ အန္တီေလးတို႔ဘာသာ အလိုအရဆို ဘုရားသခင္ ခြင့္မျပဳခဲ့ဘူးေပါ့..။ က်ေနာ္ အခု မငိုေတာ့ဘူးသိလား…။ က်ေနာ္ ရင့္က်က္ခဲ့ၿပီ..။ အခု က်ေနာ္ျပန္လာတယ္..။ အန္တီေလးကို ခြင့္တစ္ခုေတာင္းမယ္ေနာ္..။ အညိဳသာ လူလြတ္ျဖစ္ေနေသးရင္ သူ႔ကို က်ေနာ္လက္ထပ္မယ္…။ မနက္ျဖန္ၾကရင္ က်ေနာ္.. အညိဳ႕ကိုေခၚလာၿပီး.. အန္တီေလးေရွ႕မွာ ခြင့္ျပဳခ်က္လာယူမလို႔။ အန္တီေလး ၿပဳံးၿပီး သေဘာတူမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္သိပါတယ္ဗ်။

အုတ္ဂူျဖဴျဖဴေလးကို က်ေနာ္ ေထြးေပြ.လိုက္တယ္။ ရာဘာၿခံသုႆန္ထဲက ထြက္လာေတာ့ ညေနေတာင္ အေတာ္ေစာင္းေနၿပီ။ က်ေနာ့္ၿပိဳင္ဘီးေလးဟာ ယူကလစ္ဝင္းဖက္ကို ဦးတည္ေနတယ္..။

တိတ္ဆိတ္ၿပီး ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ၿခံဝင္းေလးထဲ က်ေနာ္ ဝင္လာခဲ့တယ္။ ရင္ထဲမွာ တထိတ္ထိတ္နဲ႔ဗ်ာ။ ဆင္ဝင္ေအာက္မွာ စက္ဘီးေလးကို ေထာင္ထားၿပီး တစ္ထပ္တိုက္ပုေလးထဲ ဝင္ခ်လာေတာ့.. ထူးထူးဆန္းဆန္း ပီယာႏိုတီးသံၾကားရလို႔ က်ေနာ္ အံ့ၾသေနမိတယ္။ Fur elise: ဆိုတဲ့သီခ်င္းဗ်။ ပီယာႏိုတီးေနတဲ့သူကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္လုံးေတြ ျပာေဝသြားတယ္။

အန္..တီ..ေလး…။ ဟုတ္တယ္.. က်ေနာ့္ဆရာမေလးပါလား။ ႐ုတ္တရက္ အသက္ရႉေတာင္ ရပ္သြားခ်င္ၿပီ။ က်ေနာ္ေခါင္းကို ဘယ္ညာဆတ္ကနဲခါၿပီး ေသခ်ာျပန္ၾကည့္မိတယ္။ အာ.. မဟုတ္ဘူးဗ်။

ဘီးကုတ္ဝါ၀ါေလး ေခါင္းမွာတပ္ထားတဲ့ အသက္ ၁၂-၁၃ အ႐ြယ္ ေကာင္မေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ ေျဖာင့္စင္းေနတဲ့ ဆံပင္ရွည္ရွည္ေလးေတြကို ေက်ာမွာခ်ထားၿပီး ဘာလို႔ က်ေနာ့္အန္တီေလးနဲ႔ ခြၽတ္စြပ္တူေနရတာလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ ဆရာမေလးတီးေနၾက ေဘထိုဗင္ရဲ႕ Bagatelle No. 25 in A minor: ကို တီးက်င့္ေနတာလဲ။

က်ေနာ္ ေၾကာင္ေငးေနမိတယ္။ ေကာင္မေလးရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေတြကေတာ့.. ဒီသီခ်င္းကို အတီးက်င့္ေနမွန္း သိသာေနတယ္။ ၁၆ နဲ႔ ၃၂ ႏုတ္စ္ေတြကို တီးတဲ့အခါ လက္ေျပးတာ မျမန္ႏိုင္ေသးတာ သတိထားမိတယ္။ မ်က္ႏွာေပါက္ကေလးက က်ေနာ့္အန္တီေလးဝင္နီနဲ႔ တစ္ပုံစံထဲပါလား။ အသားအေရကလည္း ဝါဝင္းဝင္းေလး..။ ပီယာႏိုတီးတဲ့ ဟန္ပန္ေလး.. ႏုတ္စ္စာ႐ြက္ကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး ႀကိဳးၾကာငွက္မေလး ပ်ံေနသလို ထင္ရတာကအစ က်ေနာ့္ခ်စ္သူနဲ႔ တူလွေခ်လားကြယ္။

“ဝင္နီေလးေရ.. ညစာစားစို႔ကြယ္!!”

အညိဳ႕ေအာ္သံမွန္း က်ေနာ္မွတ္မိတယ္။ ရင္ထဲ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ဝင္နီေလးတဲ့လား။ ပီယာႏိုတီးေနတဲ့ အသံတိတ္သြားၿပီး ေကာင္မေလး ထရပ္လိုက္ရင္း က်ေနာ့္ကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ အသံစူးစူးေလးနဲ႔

“ေမေမ.. ဒီမွာ ဧည့္သည္လာေနပါတယ္”

လို႔ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက အညိဳ႕ကို လွမ္းေအာ္ေခၚလိုက္တယ္။ ေၾသာ္.. အညိဳေတာင္ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ၿပီေကာဗ်ာ။ ရင္ထဲမွာ က်ဥ္ကနဲ ျဖစ္သြားေပမယ့္ အတတ္ႏိုင္ဆုံး က်ေနာ္အားတင္းၿပီး ၿပဳံးထားလိုက္တယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္ကေန ဧည့္ခန္းကိုလာတဲ့ လမ္းၾကားေလးထဲကေန တစ္ပတ္လွ်ိဳ ဆံထုံးထုံးထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ထြက္လာတယ္။ 

က်ေနာ့္ အညိဳရယ္ေလ..။ အင္း .. အညိဳက ဘာမွလည္း မေျပာင္းလဲပါလားကြယ္။ က်ေနာ္ထင္ခဲ့တာက သတ္လတ္ပိုင္း မိန္းမဝဝတစ္ေယာက္ကို ျမင္ရမလားလို႔။ အညိဳက အန္တီေလးထက္ နည္းနည္းငယ္တယ္ ဆိုေပမယ့္ လူေကာင္ပိုထြားခဲ့တာကိုး။ အခု ျမင္ေနရတာက ၀ိုင္းစက္စက္မ်က္ႏွာ စိုစိုေျပေျပေလး၊ သစ္အယ္ေစ့နဲ႔တူတဲ့ မ်က္လုံးလွလွ၊ ဘာမွအရာမယြင္းေသးဘူးလို႔ ထင္ရတဲ့ ကိုယ္လုံးေတာင့္ေတာင့္ ၿဖိဳးၿဖိဳးေလး။ အညိဳဟာ ႏုပ်ိဳေနတုန္းပဲ။ က်ေနာ္ကသာ ဆံပင္ျဖဴတခ်ိဳ႕နဲ႔ မ်က္မွန္တပ္ထားရၿပီ။ ေတြေတြေလး ေငးၾကည့္ေနတဲ့ အညိဳ႕ကို ၿပဳံးျပရင္း က်ေနာ့္မ်က္မွန္ကို ဆြဲခြၽတ္လိုက္ၿပီး

“အညိဳ”

လို႔ ေခၚလိုက္တယ္။

… …. …. …. …. …. … ….

ထိတ္လန႔္အံ့ၾသမႈ၊ မယုံႏိုင္မႈ၊ ဝမ္းနည္းပူေဆြးမႈ၊ လႈိက္ကနဲေပ်ာ္႐ႊင္မႈ.. အရာရာအားလုံး ျဖတ္ေျပးသြားတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ အညိဳ က်ေနာ့္ကို လွမ္းၾကည့္ရင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚကို ေခြလွဲက်သြားရွာတယ္။

“ေမေမ.. ဘာျဖစ္သြားတာလဲ”

ဆိုတဲ့ ေအာ္သံနဲ႔ ခုနက ေကာင္မေလးက အညိဳ႕ကို ေျပးေပြ႕ဖက္ထားတယ္။ က်ေနာ္လည္း အညိဳ႕ေဘးကေန ေထြးေပြ႕ထားရင္း

“အညိဳ.. သတိထားေနာ္။ က်ေနာ္ အညိဳ႕ကို ျပန္လာေတြ႕တာေလ”

လို႔ေျပာရင္း တသြင္သြင္ စီးက်ေနတဲ့ အညိဳ႕ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ေပးေနမိတယ္။ က်ေနာ္ မွားျပန္ၿပီလားဗ်။ ဒုကၡေတြ လာေပးမိျပန္ၿပီ။ အညိဳ႕ခင္ပြန္းသာျမင္ရင္ ျပႆနာတက္ေတာ့မွာပဲ။ အညိဳက ဘာစကားမွမဆိုပဲ အ႐ူးတစ္ေယာက္လို တုန္ရင္ေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ပါးျပင္၊ နဖူး၊ နား႐ြက္ေတြကို ကိုင္တြယ္ပြတ္သတ္ေနတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြက တလႈပ္လႈပ္နဲ႔ ျဖစ္ေနေပမယ့္ ဘာစကားသံမွ ထြက္မလာႏိုင္ဘူး။ ဆို႔နင့္ေနရွာတယ္။

နည္းနည္းေလးၾကာလို႔ အညိဳ သူ႔ကိုယ္သူ ထိန္းႏိုင္လာေတာ့မွ စကားသံထြက္လာတယ္။ တိုးတိုးေလးနဲ႔ တစ္လုံးခ်င္း…။

“ေမာင္..ရက္..စက္..ခဲ့..တယ္… အညိဳ႕ကို ပစ္သြားေပးရက္တယ္ေနာ္..”

တဲ့။ ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ပဲ မ်က္ရည္ေတြ ေပလူးေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို သိုင္းဖက္ၿပီး နမ္းတယ္။ က်ေနာ္ ရွိန္းကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ အညိဳ ဘာေတြလုပ္ကုန္ၿပီလဲဗ်ာ။ ဒုကၡ။ ေဘးက အညိဳ႕သမီးေလးက အံ့ၾသတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ရွက္ဝဲဝဲ ေၾကာင္ၾကည့္ေနၿပီ။

“ေမာင္… ဒီတစ္ခါ အညိဳ႕ကို ပစ္မေျပးသြားေပးရဘူးေနာ္…။ ဒီမွာေတြ႕လား..။ ဒါ ေမာင့္သမီးေလးေလ.. ဝင္နီေလးတဲ့..။ ေမာင္ တစ္ေန႔ေန႔ ျပန္လာမယ္ဆိုတာ.. အညိဳသိခဲ့တယ္..။ အညိဳတစ္ေယာက္ထဲ ေမာင့္သမီးေလးကို ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရတာပါ..။ အညိဳတို႔ သားအမိနဲ႔ တူတူေနေတာ့ေနာ္..။ ဘယ္မွမသြားရဘူး..”

ဒီတစ္ခါ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိပဲ တုန္လႈပ္မိေနတာ က်ေနာ္ရယ္ပါ။ ဘုရားဘုရား!! အညိဳဟာ က်ေနာ့္ကိုယ္ဝန္ကို မိုက္မိုက္မဲမဲ ယူခဲ့ပါလား။ ဘယ္လိုခံႏိုင္ရည္မ်ိဳးနဲ႔ ဘဝကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ရွာမလဲကြယ္။ က်ေနာ္ဟာ ေခြးထက္မိုက္ခဲ့ပါလားဗ်ာ။

က်ေနာ့္သမီးေလးကို က်ေနာ္ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ က်ေနာ့္မွာ သမီးေလးတစ္ေယာက္ ရွိေနပါလား။ ကံၾကမၼာဟာ က်ေနာ္ထင္သေလာက္ မဆိုး႐ြားခဲ့ဘူး။ အညိဳဟာ က်ေနာ့္ကို ဘာလို႔ ဒီေလာက္ယုံယုံၾကည္ၾကည္ ေမွ်ာ္ေနခဲ့ရွာတာလဲ။ သနားစရာ က်ေနာ့္အညိဳ။ က်ေနာ့္ကို ဘဝနဲ႔ရင္းၿပီး ခ်စ္ရွာတဲ့ အညိဳ။ လူပုံအလည္မွာ မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္နဲ႔ ႀကီးပ်င္းခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ့္ရင္ေသြးေလး။ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ထဲမွာ ဘာရယ္လို႔ ေျပာမျပႏိုင္တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ရႈပ္ရွက္ခတ္ေနၿပီဗ်ာ။ ဘာစကားမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ေတာ့ပဲ အညိဳ႕တစ္ကိုယ္လုံးကို သိမ္းႀကဳံးဖက္ရင္း

“အညိဳ.. က်ေနာ္ေလ.. က်ေနာ္..”

ဆိုၿပီး ဆို႔နင့္ေနမိတယ္။ က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ တိုးဝင္လာတဲ့ က်ေနာ့္သမီးေလးကို တင္းတင္းဖက္၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးကို က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ ထည့္ထားၿပီး ဂတိေတြ အထပ္ထပ္ ေပးေနမိတယ္။

… … …. …. …. … …. …. …..

ညစာကို ၃ ေယာက္သား တူတူစားၾကေတာ့ ဘယ္သူမွ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မစားႏိုင္ၾကပါဘူးဗ်ာ။ အကုန္လုံးရင္ထဲမွာ အေပ်ာ္ေတြနဲ႔ အင့္ေနခဲ့ၿပီ။

မိုးခ်ဳပ္ေတာ့ က်ေနာ့္အိမ္ကို ဖုန္းေခၚရင္း ဒီည ျပန္မလာျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုတာ လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ ဖုန္းလာကိုင္တဲ့ ေမေမက..

“ဟဲ့အေကာင္.. နင့္မိန္းမနဲ႔ ကေလးကို ေတြ႕ၿပီမလား..။ အိမ္ေတာင္ ျပန္မလာခ်င္ေတာ့ဘူးမလား”

လို႔ ရယ္ရင္းေျပာတာကို..

“ေမေမတို႔ကလည္း တမင္သိရက္နဲ႔ မေျပာဘူးဗ်ာ”

လို႔ အရွက္ေျပေျပာရင္း ဖုန္းခ်လိုက္တယ္။ ဟိုးအရင္တုန္းကလိုပဲ.. အခုဆင္ဝင္ေအာက္က ဒန္းျဖဴျဖဴေလးေပၚမွာ က်ေနာ္က အလယ္မွာ ထိုင္ေနပါတယ္။ က်ေနာ့္ညာဖက္မွာ ဝင္နီေလးဆိုတဲ့ သမီးေလး၊ ဘယ္ဖက္မွာ က်ေနာ့္ကို တစ္ဘဝလုံး ပုံခ်စ္ခဲ့တဲ့ အညိဳ။ က်ေနာ့္ခ်စ္သူဆရာမေလးျမင္ရင္ က်ေနာ့္ဘဝအတြက္ ဝမ္းသာေနမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ ယုံၾကည္ပါတယ္ဗ်ာ။ ေလတိုးလို႔ ယူကလစ္႐ြက္ေတြ တရွဲရွဲျမည္သံၾကားမွာ အညိဳ႕ခြၽဲသံ ခပ္တိုးတိုးရယ္၊ က်ေနာ့္သမီးေလးရဲ႕ရယ္သံ တခစ္ခစ္ရယ္ဟာ ညအေမွာင္ထဲမွာ လႊင့္ပ်ံ႕လို႔ေပါ့ဗ်ာ။

ညဥ့္နက္လာေတာ့ တူတူအိပ္ယာဝင္ၾကတယ္။ သမီးေလးကို အလယ္မွာထားလို႔ အညိဳနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ဘာစကားမွမဆိုျဖစ္ပဲ စိုက္ၾကည့္ရင္း မိုးလင္းသြားခဲ့တယ္။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ သမီးေလးကို က်ေနာ့္စက္ဘီးေလးေပၚတင္ၿပီး ေက်ာင္းလိုက္ပို႔တယ္။

“ေက်ာင္းဆင္းရင္ ေဖေဖလာႀကိဳေနာ္”

တဲ့။ သမီးေလးကို ဖြဖြေလးနမ္းၿပီး..

“အင္းပါ သမီးရယ္”

လို႔ ဂတိေပးခဲ့တယ္။ အျပန္လမ္းမွာ ယူကလစ္ဝင္းဆီ ဦးတည္ၿပီးနင္းလာတဲ့… က်ေနာ့္စက္ဘီးေလးဟာ တဝီဝီျမည္ေအာင္ ေျပးေနတယ္။ အညိဳ ေက်ာင္းမသြားဘူး.. ေမာင္ ျမန္ျမန္ျပန္လာလို႔ က်ေနာ့္ဇနီးေလးက မွာလိုက္တယ္။ တစ္ထပ္တိုက္ပုေလးရဲ႕ ဆင္ဝင္ေအာက္ကို ေရာက္လာတာနဲ႔ စက္ဘီးေလးကို ေဒါက္မေထာက္ႏိုင္ေတာ့ပဲ လႊတ္ခ်လိုက္ၿပီး အိမ္ထဲေျပးဝင္လာမိတယ္။

“အ..ညိဳ..”

လို႔ အက်ယ္ႀကီး ေအာ္လိုက္မိတယ္။ အိပ္ခန္းဝမွာ ဟိုးအရင္က စြပ္က်ယ္အျဖဴေလးဝတ္ထားၿပီး ထမီအနက္ကေလးကို ခပ္က်စ္က်စ္ ဝတ္ထားတဲ့ ခါးေသးေသး တင္ကားကားေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ဇနီးေလးက တံခါးေဘာင္ကို လက္ေထာက္ၿပီး မခို႔တ႐ို႕ၿပဳံးရင္း ရီေဝေဝ ၾကည့္ေနတယ္။ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ ေဇာင္းကလႊတ္လိုက္တဲ့ ျမင္းတစ္ေကာင္လို ခုန္ေပါက္ၿပီး ေျပးသြားတယ္။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေမ့ေလ်ာ့လုမတတ္ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ အနမ္းေတြ၊ ႏူးညံ့တဲ့ အထိအေတြ႕ေတြ၊ အညိဳ႕ ေအာ္ညည္းသံေတြ၊ က်ေနာ့္ မာန္သြင္းသံေတြ… တစ္ထပ္အိမ္ပုေလးထဲမွာ ဆူညံလို႔ေပါ့ကြယ္…။

….. ….. …. …. …. ….. ….. …..

ယခုအခါမွာ က်ေနာ့္ဘဝမွာ ခ်စ္ဇနီးတစ္ေယာက္၊ ပီယာႏိုတီးတဲ့ ဝင္နီေလးလို႔ေခၚတဲ့ သမီးေလးတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ အပတ္စဥ္ တနဂၤေႏြေန႔တိုင္းမွာ ဆရာမေလးရဲ႕ အုတ္ဂူကိုသြားၿပီး သန႔္ရွင္းေရးလုပ္၊ ပန္းကေလးေတြ ခ်တတ္ၾကပါတယ္။ ညစဥ္ညတိုင္း အိပ္ယာေပၚမွာ သမီးေလးကို စာဖတ္ျပတဲ့အခါ က်ေနာ့္ဇနီးက က်ေနာ့္ေပါင္ေပၚ မွီအိပ္ရင္း ၿပဳံးေနတတ္ပါတယ္။ တခါတေလၾကေတာ့ သမီးေလးက  “ေဖေဖငယ္ငယ္က နာမည္တစ္မ်ိဳးရွိတယ္ ကေလး ေလးလို႔ ေမေမကေျပာတယ္။ ဟုတ္လား” လို႔ ေမးတဲ့အခါ.. က်ေနာ္ တဟားဟားရယ္ရင္း  “ဟုတ္ဘူး သမီးေလးရ..။ ေဖေဖ့ငယ္နာမည္က ေမာင္ တဲ့” လို႔ ျပန္ေျပာရင္း အညိဳ႕မ်က္ေစာင္းလွလွေလးကို ခံယူတတ္လာပါတယ္။ က်ေနာ့္ဘဝ အခုလို ေပ်ာ္႐ႊင္ေနတာကို က်ေနာ္က အန္တီေလးလို႔ေခၚၿပီး က်ေနာ့္ကို ကေလးေလးလို႔ေခၚတတ္တဲ့ က်ေနာ့္ပီယာႏိုဆရာမေလးတစ္ေယာက္ သိရင္ က်မအခ်စ္ကေလးအတြက္ ဝမ္းသာတယ္ဟာလို႔ ေျပာမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ယုံၾကည္ပါတယ္ဗ်ာ။

ဤတြင္ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ အန္တီဝင္နီဇာတ္လမ္းၿပီး၏။…ၿပီးပါၿပီ