အငယ်တို့ရဲ့ ရမက်

Unicode

မန္တလေးမြို့ ကန်တော်ကြီး အရှေ့ဖက်ခြမ်း တစ်ခုသော တိုက်ခန်း၏ အစွန်ဆုံးရှိ တတိယအလွှာတွင် အမျိုးသမီး ၃ ဦး တိုးတိုးတိတ်တိတ်နှင့် ကြိတ်၍ တိုင်ပင်နေကြသည်။ မည်မျှအရေးကြီးသော စကားမို့ ယခုလို ကြိတ်၍ တိုင်ပင်နေကြသည် မသိ။ အဝင်တံခါးမကြီးကို အသေအချာ ဂျက်ထိုးပိတ်၍ တကယ့်ကို တိုးတိတ်စွာလေး။ အသားညိုညို ခပ်တောင့်တောင့် မျက်နှာခပ်ချောချော မိန်းမနာမည်က မညိုရှိန်။ အသားညိုသော်လည်း ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က ယောက်ျားတွေမက်လောက်သည့် အဖုအထစ် အမို့အမောက် အစွင့်အကား အင်္ဂါရပ်တွေနှင့် အားလုံးပြည့်စုံသည်။ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းနှင့် ကြာမူကြာဟန်က အပြည့်ရှိသည်။ အသက်က ၃၅ နှစ်ဝန်းကျင်။ ဤတတိယအလွှာက တိုက်ခန်းက သူမပိုင်ဆိုင်သည်။ သူမက မန္တလေးမြို့တွင်းရှိ တရုတ်သူဌေးတစ်ဦး၏ တတိယမြောက်မယား။

နောက်တစ်ယောက်က မညိုရှိန်ထက် ၃ နှစ်ခန့်ငယ်သည်။ သူမ အသားအရေက အသားဝါ အသားလတ်။ သူမကလည်း မညိုရှိန်ကဲ့သို့ပင် ကျားပုရိသတွေ စွဲမက်လေ့ရှိသော အဖုအထစ် အမို့အမောက် အင်္ဂါရပ်တို့နှင့် ပြည့်စုံသည်။ မျက်ပေါက် အနည်းငယ် ကျဉ်းသည်မှအပ ကျန်တာတွေ အကုန်လှသည်။ ကျန်တာတွေ အကုန်လှနေတော့လည်း အခုလို မျက်ပေါက်လေး နည်းနည်းကျဉ်းနေတာကပင် သူမ၏ စွဲမက်ချစ်ချင်စဖွယ် အလှတစ်မျိုးဖြစ်ပြန်သည်။ သူမကတော့ မညိုရှိန်၏အောက်ထပ် ဒုတိယအလွှာမှာ အငှါးနေထိုင်သည်။ မုံရွာမြို့ရှိ ယောက်ျားနှင့်ကွဲခဲ့၍ မန္တလေးမြို့ စိန်ပန်းရပ်ရှိ သံရေကျိုစက်မှုလုပ်ငန်း ပိုင်ရှင်တစ်ဦး၏ မယားငယ်အဖြစ် ခံယူထားသည်။ သူ့အောက်တွင် နောက်ထပ်နံပါတ်များ မပေါ်ပေါက်သေးသည့်အတွက် သူမ၏ရာထူးက ငြိမ်သည်ဟုဆိုနိုင်သည်။ သူမနာမည်က မဝင်းဝါလတ်။

ကျန်နောက်တစ်ယောက်ကတော့ အသက် ၂၉ နှစ်ကျော် ၃၀ အတွင်း။ သူမတို့သုံးယောက်ထဲတွင် အချောဆုံး။ မျက်နှာက မိုးဟေကိုနှင့်တူပြီး ခန္ဓာကိုယ်အဆက်အပေါက်က အိချောပိုလို အဆက်အပေါက်။ အသားအရေကမူ မဝင်းဝါလတ်လိုပင်၊ အသားဝါ အသားလတ် အမျိုးအစားထဲကပင်။ သို့သော် သူမအသားအရေက မဝင်းဝါလတ်ထက် ပိုပြီးစိုပြေသည်။ မျက်လုံးများက ကြည်လင်တောက်ပပြီး စကားပြောလျှင် ခပ်ရင့်ရင့် ခပ်မိုက်မိုက်ကြည့်၍ ပြောတတ်သည်။ ကြာမူပါပါ ညှို့ယူရာတွင် မညိုရှိန်နှင့် လယ်ဗယ်လောက်ရှိသည်။ သူမနာမည်က မချိုချိုသင်း။ မိုးကုတ်ကျောက်သူဌေးတစ်ဦး၏ နံပါတ် ၅ မယား။ မဝင်းဝါလတ်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် တိုက်ခန်း ဒုတိယအလွှာကပဲ ဖြစ်သည်။ မညိုရှိန်ကဲ့သို့ပင် သူမယောက်ျားကသည်တိုက်ခန်းကို သူမနာမည်နှင့် အပြတ်ဝယ်ပေးထားသည်။

မညိုရှိန်နှင့် မချိုချိုသင်းတို့သည် တတိယမြောက် ၊ ပဉ္စမမြောက် မယားငယ်များ ဖြစ်ကြသော်လည်း ယခု သူမတို့နေထိုင်ရာ တိုက်ခန်းများကို သူမတို့နာမည်များဖြင့် ပိုင်ဆိုင်ထားပြီး ဖြစ်ကြသည်။ ယခု ကျိတ်ဝိုင်းပြဿနာ၏ အဓိကတရားခံမှာ မချိုချိုသင်းပင် ဖြစ်ပါတော့သည်။ မိုးကုတ်က ကျောက်တွင်းသူဌေးဆိုသူမှာ အသက် ၅၀ ကျော်ခန့်ရှိပြီ။ မချိုချိုသင်းသည် မဉ္စမမြောက်မယားငယ်ဆိုသော်လည်း သူ့အထက်က နှစ်ယောက်မှာ သေဆုံးသွားကြပြီ။ ဒီတော့ အမှန်အားဖြင့် မချိုချိုသင်းသည် တတိယမြောက်သာ ဖြစ်သည်။

မချိုချိုသင်းယောက်ျား ကျောက်တွင်းသူဌေးမှာ သူ့မယားငယ်များကို ငွေကြေးပြည့်စုံအောင် ထောက်ပံ့ထားသည့်အပြင် သူတို့လိုအပ်သမျှ အပြည့်အဝ ဖြည့်ဆည်းပေးတတ်သည်။ သူက သူ့မိန်းမများကို ပြောထားသည်။ ယောက်ျားမှတစ်ပါး ကျန်တာတွေ ကြိုက်တာပူဆာ အားလုံးဝယ်ပေးမည်ဟု ပြောထားသည်။ သူမှတစ်ပါး သူ့မယားငယ်များသည် အခြားသော ယောက်ျားများနှင့် ဆက်ဆံဖောက်ပြားပါက အသေသတ်ပစ်မည်ဟု ကြိမ်းဝါးထားသည်။ တခြားနည်းနှင့် ဖောက်ပြန်သည်ကို မသိသော်လည်း သူ့မယားငယ်များ သူ့ကွယ်ရာတွင် တခြားယောက်ျားများနှင့် တိတ်တိတ်ပုန်း ဖောက်ပြန်၍ ဖုံးမရဖိမရ ဗိုက်ကိစ္စပေါ်ခဲ့လျှင် ဇီဝိန်ချွေ လက်စဖျောက်ပစ်မည်ဟု အတိအကျ ရာဇသံပေးထားသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် သူ့ဘက်က သားသမီးမရနိုင်တော့အောင် သားကြောဖြတ်ထားပြီး ဖြစ်သောကြောင့်ပင်တည်း။

ချိုချိုသင်း တစ်စွန်းတစ်စ ကြားဖူးထားသည်မှာ သူ့အထက်က နှစ်ယောက်သည် ဒီဗိုက်ကိစ္စ ပြဿနာပေါ်ခဲ့၍ လက်စဖျောက်ပစ်ခြင်းခံရသည်ဟု ကြားဖူးထားသည်။ ဟုတ်မဟုတ်တော့ အတိအကျ မသိရ။ ငွေတွင်းမျှမက ငွေထက်သာသော ရတနာတွင်းများပင် ပိုင်ဆိုင်ထားသူမို့ မဟုတ်ဘူးဟူ၍လည်း မငြင်းနိုင်ပါ။ ဒီကိစ္စကို တွေးမိတိုင်း ချိုချိုသင်းတစ်ယောက် လိပ်ပြာလွင့်မတတ် ကြောက်လန့်မိပါသည်။ သူမကိုယ်သူမ သံသယရှိ၍ ဆေးခန်းတွင် ကျိတ်၍ပြသခဲ့ရာ ကိုယ်ဝန်က နှစ်လရှိနေပြီဟု သိရသည်။

စောစောကတော့ ဒီကိစ္စကို မညိုရှိန်နှင့် မဝင်းဝါလတ်တို့ကိုပင် အသိမပေးသေးပဲ သူမတစ်ယောက်တည်း ကျိတ်၍ အဖြေရှာနေခဲ့သည်။ သူမအသက်အန္တရာယ်နှင့် အလွန်နီးသော ပြဿနာမို့ ဖွင့်ဟမတိုင်ပင်ရဲခြင်း ဖြစ်သည်။ တစ်ယောက်တည်း ဘယ်လိုမှ အဖြေရှာမရ။ ခေါင်းတွေသာ ပူထူနေပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတ်သေချင်လောက်အောင် စိတ်ညစ်လွန်းမက ညစ်ရပြီး တကယ်လည်း မသေရဲသဖြင့် မဝင်းဝါလတ်နှင့် ပထမ တိုင်ပင်ရာ သူမကတဆင့် အကြံပေးသဖြင့် မညိုရှိန်ရှိရာ အပေါ်ဆုံးထပ်သို့ ချီတက်ခဲ့ကြရတော့သည်။

သူမတို့သုံးဦးမှာ တကယ်လည်း ရင်းနှီးကြပါသည်..။ ဒီဘဝမှာတော့ အခြေအနေ အချိန်အခါအရ မယားကြီးဘဝကို မရနိုင်ကြတော့ပြီမို့ ဘဝတူချင်းပီပီ တကယ်လည်း သံယောဇဉ်ရှိကြပါသည်။ “ ညည်းက ဒီကိစ္စကို ဘာလို့အခုမှ ဖွင့်ပြောရတာလဲ … ဒို့ကို မယုံကြည်လို့လား….” မညိုရှိန်လေသံက အနည်းငယ်မာနေသည်..။ ဒီသုံးယောက်ထဲမှာ သူက အကြီးဆုံး ၊ အတွေ့အကြုံ အရင့်ကျက်ဆုံး မဟုတ်လား…။ “ မဟုတ်ရပါဘူး …. အစ်မရယ် … အစ်မတို့ကို ယုံပါတယ်။ ဒါ….ဒါပေမယ့်…..” ချိုချိုသင်းက စကားကို ရှေ့မဆက်နိုင်တော့ပဲ ဝမ်းနည်းလို့ထင်သည်။ ဤမျှနှင့်ပင် ရပ်ပစ်လိုက်သည်..။

“ ဟဲ့…. ချိုချိုရဲ့… လင်ရှိတဲ့ မိန်းမပဲ… ယောက်ျားလိုးခံရလို့ ဗိုက်ကြီးတာ ဆန်းသလားဟဲ့…” “ဟုတ်တော့… ဟုတ်ပါတယ်…. အစ်မရယ်…။ ဒါပေမယ့် ကျမယောက်ျားက သားကြောဖြတ်ထားတာဆိုတော့ အခုလို ခိုးစားတာကို သိသွားရင် သတ်ပစ်မှာလို့ သတိပေးထားတယ်.. အစ်မရဲ့…” “ သေနာကောင် အမျိုးယုတ်တွေ…။ သူတို့လီးကျတော့ ထိုးချင်တဲ့ စောက်ဖုတ်ကို ထိုးပြီး မိန်းမတွေကြတော့ မတရားသဖြင့် ချုပ်ချယ်ချင်လိုက်ကြတာ… ဟွန်း…။ နင့်ယောက်ျားလို အကောင်မျိုး မညိုရှိန်လို ကောင်မမျိုးနဲ့ တွေ့လိုက်ချင်စမ်းတယ်…” မညိုရှိန်မှာ တကယ်ပင် စိတ်တိုလာ၍နှင့်တူသည်။ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ခပ်ရိုင်းရိုင်းပင် ပြောလိုက်မိတော့သည်။

အမှန်အားဖြင့် ချိုချိုသင်းယောက်ျားသည် မန္တလေး ဆင်းတိုင်း ဤတိုက်ခန်းသို့ လာအိပ်သည်မဟုတ်။ သူမကို ကားနှင့်လာခေါ်ပြီး ဒီတိုက်ခန်းထက် အဆပေါင်းများစွာသာသော မန္တလေးဘူတာကြီးဘက်ရှိ ဟိုတယ်များတွင် တစ်ပတ်လောက်ခေါ်အိပ်၍ ဖွတ်ဖွတ်ကြေအောင် လိုးလွှတ်ပြီး ပြန်ပို့လိုက်သည်သာ။ ငွေကား ပေးပါ၏။ သူတို့ပူဆာသမျှလည်း မဖြစ်ဖြစ်အောင် ဖန်တီးပေးပါသည်။ သို့သော် သူတို့မယားငယ်ဘဝမှာ သူတို့အသွေးအသားကို ဝါးချင်သလိုဝါး မျိုချင်သလိုမျိုဖို့ သူတို့ခန္ဓာကိုယ်ကို အပြတ်ရောင်း၍ ကာမကျွန်ခံရသော အဆင့်မျှသာဖြစ်နေပါသည်။ ဤနေရာတွင် သူတို့ထက် အစစအရာရာ သမ္ဘာရင့်သော မညိုရှိန်၏ အဆိုအမိန့်များကို နာယူမှတ်သားရသည်သာ။ မညိုရှိန်က ချိုချိုသင်းကို ဒေါသလည်းထွက် ဂရုဏာလည်းသက်သော အကြည့်စူးစူးဖြင့် တစ်ချက်ကြည့်ကာ

“ ညည်း ဗိုက်က ဘယ်လောက်ရှိနေပြီလဲ…”

“ နှစ်လ ရက်စွန်းလောက်ပဲ ရှိပါသေးတယ်… အစ်မ….”

“ ညည်းကလည်း သိပ်ပေါ့တာပဲ… ကိုယ့်အခြေအနေကို သိရဲ့သားနဲ့။ ဒါမျိုးဆိုတာ အလွန်သတိထားရတယ်… အေ့…”

“ တို့လည်း ခိုးစားတာပဲ… ကိုယ့်ဆန္ဒပြည့်အောင်လည်း ပက်ပက်စက်စက် ခံတာပဲ…။ ဒါပေမယ့် အမြဲသတိရှိတယ်… ကိုယ့်ဘဝက မယားငယ် …အိမ်ထောင်ရေးမှာ တစ်ပန်း ရှူံးထားတဲ့သူတွေ…”

မဝင်းဝါကမူ ဘာမှဝင်မပြောပဲ ဒီအတိုင်းငြိမ်၍ နားထောင်နေသည်။ မညိုရှိန်က သူ့စကားကို ပြန်ဆက်သည်။

“ အေးပါ… နှစ်လကျော်ရုံလေးဆိုတော့ မလွန်သေးပါဘူး…။ တောင်မြို့မှာ ဒီကိစ္စကျွမ်းတဲ့ ဆရာမတွေရှိပါတယ်…။ ငွေပေးနိုင်ဖို့ပဲ လိုတယ်…”

“ ဟုတ်… ဟုတ်ကဲ့ပါ အစ်မ…။ ငွေကတော့ အဆင်သင့် ရှိပါတယ်…။ အဆင်ပြေအောင်သာ ကြည့်လုပ်ပေးပါနော်…။ အစ်မကျေးဇူးလည်း မမေ့ပါဘူး….”

“ ပြောနေကြာတယ်အေ… တို့သုံးယောက် အခုသွားကြစို့….”

မညိုရှိန်က စိတ်မြန်လက်မြန် အခုချက်ချင်း သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ မကြာခင် သုံးယောက်သား ဆိုင်ကယ်ကိုယ်စီနှင့် ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ ငွေမျက်နှာကြောင့်ပင် ဆရာမကြီးက ချက်ချင်းဆောင်ရွက်ပေးသည်။ အကောင်းစား စားဆေး ထိုးဆေးများ အသုံးပြု၍ ဗိုက်ပြဿနာကို ဖြေရှင်းပေးလိုက်ပါသည်။ တစ်သိန်းခွဲခန့် ကုန်ကျသည်။

ချိုချိုသင်းတစ်ယောက်သာ ဆေးထိုးဆေးသောက်ရန် နေရစ်ခဲ့ပြီး မညိုရှိန်နှင့် မဝင်းဝါလတ်တို့နှစ်ယောက် ပြန်သွားကြသည်။ သူတို့အတွက် ငွေသုံးသောင်း ထုတ်ပေးလိုက်သည်။ ငွေပေးရပါမည်လားဟု မညိုရှိန်က စိတ်တွေဆိုးနေပြန်သေးသည်။ ကျေနပ်အောင် ချော့မော့တောင်းပန်ပါမှ ငွေကိုယူသည်။

“ ကဲ… ဒီလိုဆို အစ်မတို့ပြန်မယ်… သုံးရက်မြောက်မှ လာခေါ်မယ်… ဟုတ်ပြီလား..”

“ ဟုတ်ကဲ့ အစ်မ…..”

သူတို့နှစ်ယောက်ပြန်သွားတော့ ဆရာမကြီးက အားပေးစကားတွေ မိုးမွှန်အောင်ပြောပါသည်။ အော် ငွေတန်ဖိုး ငွေမျက်နှာကား ကြီးမားလှပါပေစွ။ ဒီငွေဖြင့်ပင် သူတို့တစ်တွေ ယောက်ျားတစ်ယောက်၏ သွေးသားဆန္ဒ ဖြေဖျောက်ဖို့ ကာမကျွန်ဘဝသို့ ရောက်နေရသည် မဟုတ်ပါလား။ တစ်ပန်းရှုံးလှသော မိန်းမဘဝကိုတွေးမိ၍ ချိုချိုသင်းတစ်ယောက် ရင်ထဲ မျက်ခနဲ ခံစားလိုက်ရသည်။

——————————————

ချိုချိုသင်း ဗိုက်ပြဿနာဖြေရှင်းပြီး နောက်တစ်နေ့တွင် မညိုရှိန်တစ်ယောက် ကလေးဝဘက်သို့ ခရီးထွက်ခဲ့ရသည်။ သူ့ညီမဝမ်းကွဲတစ်ယောက် လင်သားဆုံး၍ ဖုံးဆက်ခေါ်သဖြင့် အရေးပေါ်ထွက်ခဲ့ရခြင်း ဖြစ်သည်။ မညိုရှိန်က အချိန်တန်လျင် ချိုချိုသင်းကို သွားခေါ်ဖို့ အသေအချာမှာခဲ့သည်။ ဤသို့ဖြင့် ကလေးဝတွင် သူ့ညီမဝမ်းကွဲ ယောက်ျားဈာပနပြီးသည်အထိ နေထိုင်ပေးခဲ့သည်။

အသွားအပြန် ၅ ရက်ခန့် ကြာသွားခဲ့သည်။ မှန်လုံကားကြီးနှင့် ညအိပ်အပြန်ခရီးတွင် မညိုရှိန်ရသောနေရာမှာ ညာဖက်အခြမ်း နောက်ဆုံးတန်း ညာဖက်ဘေးအစွန် ဖြစ်သည်။ သူမနှင့် အတူတွဲကျသူက အသက် ၂၀ ခန့် ချောချောသန့်သန့် ထွားထွားတောင့်တောင့် ကောင်လေးတစ်ယောက်။ ဒီကောင်လေးက မညိုရှိန် ဘယ်ဖက်ဘေးမှာ ….

“ အစ်မက မန္တလေးကလား…”

“အေး…ဟုတ်တယ်….မင်းကရော…”

ကားထွက်ပြီး မကြာခင်မှာပင် ကောင်လေးက နှုတ်သွက်သွက်နှင့် စကားစလာသည်..။

“ ကျနော်လည်း မန္တလေးကပါ…။ အစ်မက မန္တလေး ဘယ်မှာနေတာလဲ….”

“ ကန်တော်ကြီး အရှေ့ဖက်ခြမ်း…”

“ ဟာ…. တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဗျာ….။ ကျနော်က အနောက်ဖက်ခြမ်း…။ ကျနော့်နာမည်က ဝေဖြိုးပါ…။ မမနာမည်ကရော….”

“ မမနာမည်က မညိုရှိန်တဲ့…။ အသက်က ၃၅ နှစ်၊ အိမ်ထောင်သည်။ မင်းနာမည်က အမိုက်စားပဲကွ… အဟင်းဟင်း…”

ဝေဖြိုး၏ မရိုးသားသော မျက်ဝန်းအကြည့်များကို တွေ့လိုက်ရ၍ မညိုရှိန်က အသက်နှင့် အိမ်ထောင်ရှိကြောင်းပါ ခပ်ငေါ့ငေါ့လေး ထည့်ပြောလိုက်သည်။

“ ဟာ…. အစ်မပြောလို့သာ… ၃၅ နှစ်လို့ သိရတာ…။ ကျနော်ကဖြင့် အစိတ်လောက်ပဲ ရှိဦးမယ်… မှတ်တာ…”

ဝေဖြိုးက ဆယ်နှစ်ခန့်လျော့၍ မြှောက်ပြောလိုက်သည်။ မိန်းမဟူသည် အမြှောက်ကြိုက်သည် မဟုတ်ပါလား။ အရွယ်တင်ကြောင်း၊ ချောကြောင်းလှကြောင်း ပြောလျင် အလွန်သဘောကျတတ်ကြသည်။ ဝေဖြိုးစကားကြောင့် မညိုရှိန်က ပြုံးနေသည်။ ဝေဖြိုးက စကားဆက်ပြန်သည်။

“ မမနာမည်က ရိုးသလောက် လူက တကယ်ချောတယ်နော်…။ နေစမ်းပါဦး မမရဲ့…။ မမက အိမ်ထောင်သည်လို့ ထည့်ပြောရတာက ဘာလဲ.. ကျနော်က ရည်းစားစကားပြောလာမှာ စိုးလို့လား..”

“ ကြောက်လို့တော့ မဟုတ်ပါဘူးကွာ…။ မောင်လေးရဲ့ မျက်ဝန်းထဲမှာ မောင်လေးရဲ့ စိတ်အကြံတွေက ထင်ဟပ်နေတယ်လေ…။ ဒါကြောင့်မို့ မမမှာ ချစ်သူရှိတယ်… နင်ငရဲကြီးလိမ့်မယ်လို့ သိစေချင်လို့ အိမ်ထောင်ရှိတဲ့အကြောင်း ကြော်ငြာလိုက်ရတာပါ…..”

“ ဒါတော့ ဒါပေါ့လေ…။ အိမ်ထောင်ရှိရှိ.. မရှိရှိ ကျနော်ကတော့ မမအလှကို စိတ်ဝင်စားသွားတာ တော့ အမှန်ပဲ…”

ဝေဖြိုးက ထိုသို့ပြောပြီး ပစ္စည်းတင်တန်းပေါ်မှ သူ့အိတ်ထဲမှ တစ်စုံတစ်ခုကို မတ်တတ်ရပ်၍ နှိုက်ယူလိုက်သည်။ အာလူးကြော် အကောင်းစားအထုပ်ကြီးနှင့် ထောပတ်မလိုင်ခဲ တစ်ထုပ်၊ ကိတ်ခြောက်တစ်ထုပ် သူ့လက်ထဲတွင် ပါလာသည်။ မညိုရှိန်စိတ်ထဲ ကြိတ်ပြုံးလိုက်မိသည်။ စားရကံကြုံလို့ မုတ်ဆိတ်ပျားစွဲကိန်း ဆိုက်လာပြီမို့ သူ့အိတ်ထဲမှလည်း ဆာလျင်စားဖို့နှင့် လက်ဆောင်ပေးရန် မုန့်တွေ တော်တော်များများ ဝယ်လာခဲ့သည်။

“ ရော့… မမ… အဆာပြေ စား….”

ဝေဖြိုးက မုန့်ထုပ်များကို လှမ်းပေးရင်း ပုလင်းပြားသဏ္ဍာန်တစ်ခု နှိုက်ယူပြီး ဇစ်ကို ပိတ်လိုက်သည်။ သူထိုင်ခုံပေါ်တွင် ပြန်ထိုင်မိတော့ မညိုရှိန်က အာလူးကျော်ထုပ်ကို ဖောက်၍ စားနှင့်နေပြီ။ သူကျွေးသည့် အစာတွေကို တဝတပြဲစားပြီး သူပြောသည့် စကားတွေကို နားထောင်ရတော့မည်မို့ အပျင်းပြေလိုက်မည်ဖြစ်ခြင်း။ အဲ့ဒီနောက် တဆင့်တက်လာမည့် အခြေအနေတွေ ဟင်း… ရင်ခုန်လှိုက်မောစရာ ကောင်းလှပါဘိ။ ဆန့်ကျင်ဖက်နှစ်ဦး ပူးကပ်ယှဉ်တွဲပြီး ထိုင်နေရသည်မို့ မရိုးသားသော ကာမဓါတ်က နှစ်ဦးစလုံးကို အချက်ပြ ထိုးဆွလို့နေပါပြီ။ မညိုရှိန်၏ တင်ပါးဆုံ ထွားထွားအိအိကြီးနှင့် ဝေဖြိုး၏တင်ပါးတို့ ပွတ်ကပ်၍ ဖိညှပ်နေသလို ပေါင်သားချင်း အတွေ့၊ ခြေသလုံးသားချင်း အတွေ့တို့ကပါ တစ်စပ်တည်း ဖြစ်နေပါတော့သည်။

မရိုးသားသော ဓါတ်ခံက နှစ်ဦးစလုံးမှာ ရှိနေပြီးသားမို့ ရှေ့တဆင့်တက်မည့် အခြေအနေမှာ သဲထိတ်ရင်ဖိုဖွယ်တွေသာ ဖြစ်နေပါတော့သည်။ သင်းပျံ့သော ရေမွှေးနံ့သင်းသင်းက ဝေဖြိုး၏ နှာခေါင်းဝကို လာလာကလိနေသည်။ ခေါင်းတစ်ချက် ငဲ့ကြည့်ရုံနှင့် ပြည့်တင်းမို့မောက်သော ရင်ညွန့်သား အိအိကြီးတွေကို အထင်းသာ မြင်တွေ့နေရသည်။ ဆုတ်ချေပွတ်ဆွဲ၍ မွှေ့နမ်းပစ်ချင်စရာ ကောင်းလွန်းလှသည်။ ကာမဓါတ်၏ လှုံ့ဆော်မှုကြောင့် ဝေဖြိုးတစ်ယောက် သွေးခုန်နှုန်းတွေ မြန်ဆန်လာပြီး စိတ်တွေ ဂဏာမငြိမ် ဖြစ်နေရသည်။

လက်မောင်းသားချင်း တမင်ကွာကြာထိ၍ အကဲစမ်းကြည့်သည်။ အညောင်းဆန့်သလိုလိုနှင့် မညိုရှိန်၏ ခြေသလုံးနှစ်ဖက်အတွင်းသို့ သူ့ခြေသလုံးကို ထိုးသွင်းကာ အသားချင်းထိ၍ အရသာယူကြည့်သည်။ မညိုရှိန်က ဝေဖြိုး၏ အပြုအမူတို့ကို သိပင်သိငြားသော်လည်း မသိချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်သည်။ ဒီလောက်အတွေ့အကြုံမျိုးလောက်တော့ ရိုးအီအံခွက်နေပြီမို့ ဘာမှမဆန်း။

“ မင်းက ကန်တော်ကြီး အနောက်ဖက်ခြမ်းဆိုတော့ ဧရာထွန်းကလား…”

“ ဟုတ်ကဲ့ မမ… ဧရာထွန်းတိုက်ခန်းမှာ နေပါတယ်…”

ဝေဖြိုးက သူ့ညာဖက်ခြေသလုံးကို မညိုရှိန်၏ ဘယ်ဖက်ခြေသလုံးနှင့် ပွတ်ထိဆန့်တန်းရင်း ပြောသည်..။

“ မမကရော….”

“ မမတို့က အရှေ့ဖက်ခြမ်းလေ…။ စောစောကပဲ ပြောထားတာ မေ့သွားပြီလား…”

မညိုရှိန်က အပြစ်တင်သံ ညုညုလေးနှင့် ပြောသည်…။

“ အဟင်း…ဟင်း…. ဆောရီးပါ..မမ..”

မှန်လုံကားကြီးက စက်ရှိန်မြှင့်၍ လမ်းမပေါ်တွင်ပြေးလွှားနေသလို ဝေဖြိုး၏စိတ်တွေကလည်း မညိုရှိန်၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကိုနှိုက်ရန် အရှိန်မြှင့်၍ ကြံစည်အားထုတ်နေပါသည်။ ကားအမိုးတစ်နေရာရှိ ဆောင်းဘောက်မှ ထွန်းအိန္ဒြာဗိုလ်၏ သီချင်းသံက ခပ်သဲ့သဲ့လေး ပြန့်လွင့်နေသည်။ ကားလမ်းမပေါ်ရှိ ချိုင့်တစ်ခုကို ကျော်အဖြတ်တွင် ကားက ဝုန်းခနဲ မြောက်တက်သွားသည်။

“ အမလေး….တော့………”

မညိုရှိန်နှုတ်က လွှတ်ခနဲ ထွက်သွားပြီး ကိုယ်အနေအထားက ဟန်ချက်ပျက်ကာ နောက်မှီခုံဆိုဖာနှင့် သူမခန္ဓာကိုယ်မှာ လွတ်ထွက်သွားသည်။ ဒီအခွင့်အရေးကို အမိအရယူပြီး ဝေဖြိုးက ညာဖက်လက်ကို မညိုရှိန်၏ကိုယ်လုံး အိအိထွေးထွေးကြီးကို သိုင်းဖက်ပေးလိုက်သည်။

“ အဟင်း… ဟင်း…. ရင်တွေကို တုန်သွားတာပဲ….. ကွာ..”

မညိုရှိန်က ဝေဖြိုးရင်ခွင်ကြားမှ ခေါင်းလေးမော့၍ ဆိုသည်..။

” ကျနော်ရှိပါတယ်… မမရဲ့…။ ဘာမှ မကြောက်ပါနဲ့…”

ဝေဖြိုးက တင်းသထက်တင်းသွားအောင် ဖက်ထားရင်းက မညိုရှိန်၏ ဆံပင်အိအိများကို တစ်ချက်ငုံ့မွှေးလိုက်ရင်း ပြောသည်။ မညိုရှိန်၏ ကိုယ်လုံးထွေးထွေးအိအိကြီးက ဝေဖြိုးဘက်သို့ အတော်လေး ယိမ်းနေသည်မို့ ခပ်စောင်းစောင်းကြီး ဖြစ်နေပါသည်။

“ ဟွန်း…. လူလယ်လေး…. လူကိုဖက်ထားတာ လွှတ်ဦးလေ….”

မညိုရှိန်က ဖက်သိုင်းထားသော ဝေဖြိုးလက်ကို အသာဆွဲဆိတ်လိုက်ရင်း ကိုယ်ကိုကြွ၍ ရုန်းထွက်လိုက်သည်။ အခြေအနေက အလွန်ကောင်းမွန်နေပြီမို့ ဝေဖြိုးက သူ့လက်ကို ဖြေလွှတ်ပေးလိုက်ပြီး ဘယ်ဘက်ပေါင်ပေါ် တင်ထားလိုက်သည်။ မညိုရှိန်က ထိုင်ခုံအောက်ရှိ ဆွဲခြင်းထဲမှ ရေသန့်ဗူးယူရန် ကုန်း၍နှိုက်နေစဉ် သူမ၏ဖင်ဆုံကြီးက အထက်သို့ အတော်လေး မြောက်ကြွနေပြီး လက်တစ်နှိုက်စာမက လွတ်ထွက်နေသည်။

ဝေဖြိုးက ဒီအခွင့်အရေးကိုလည်း အမိအရ ယူလိုက်သည်။ မညိုရှိန်၏ ဖင်ဆုံကြီးကြားမှတဆင့် သူမ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ဆွဲကုတ်ယူလိုက်သည်။ မညိုရှိန်ဖင်ဆုံကြီး တစ်ချက် တွန့်ခနဲခါသွားပြီး နှုတ်မှလည်း ကျစ်ခနဲ စိတ်မရှည်ဟန်ပြုလိုက်သည်။ အမှန်အားဖြင့် သူမစိတ်ထဲကလည်း ဝေဖြိုး၏ အပြုအမူကို ကျေနပ်နေပါသည်။ သို့သော် မိန်းမပီပီ ဟန်ဆောင်ပလီလိုက်ခြင်းသာ ဖြစ်ပါသည်။ ဤသို့ဖြစ်ရန် သူမကိုယ်တိုင် တမင်သက်သက် ဖန်တီးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဝေဖြိုးတစ်ယောက် ဒီစိတ်ကူးအကြံ ပေါ်ပါစေဟုပင် ကြိတ်၍ ဆုတောင်းနေရသေးသည်။ အခု သူ့ဆုတောင်း ပြည့်ချေပြီ။

ဝေဖြိုးက ထမီတွင် ချက်ချင်းပင် စိုရွှဲလာသော စောက်ရည် စေးစေးပျစ်ပျစ်များကို စမ်းမိသည်။ မညိုရှိန်တစ်ယောက် သူ့လုပ်ရပ်ကို ကျေနပ်ရုံမျှမက ခံချင်စိတ်ကြောင့် စောက်ရည်များပင် စိမ့်ထွက်လာပြီ မဟုတ်ပါလား။ ဘာတွေ ဘယ်လိုရှာနေသည် မသိ။ မညိုရှိန်တစ်ယောက် အခုချိန်ထိ တစ်စုံတစ်ခုကို ကုန်းနှိုက်ရှာဖွေနေဆဲဖြစ်သည်။ ဒီတော့ ဝေဖြိုးက တဆင့်တက်ကာ အခုလက်လှမ်းမှီသော နေရာမှ ထမီစကို ခပ်တင်းတင်းဆွဲကုတ်၍ လက်ဖဝါးအလည်သို့ စုကိုင်ကာ ဆွဲဆွဲသွင်းရင်း ထမီအောက်စထိရောက်အောင် စုလိပ်ဆွဲယူလိုက်သည်။ ဒီတော့ ရှေ့ပိုင်းကသာ ထမီနှင့် ဖုံးကွယ်ထားပြီး နောက်ပိုင်းကမူ ဟာလာဟင်းလင်းကြီး ဖြစ်သွားပါတော့သည်။ ပြည့်ဖြိုးတင်းအိနွေးထွေးသော ဖင်ဆုံသားနှင့် ပေါင်ရင်းသား အစပ်တို့ကို အခုမှ ထိထိမိမိကြီး ထိကိုင်မိတော့သည်။

ဝေဖြိုးက သူ့လက်ဖဝါးကို ဖင်ကြားအောက်မှ တဆင့် စောက်ဖုတ်ကြီးဆီသို့ တိုးသွားကာ လက်ချောင်းများနှင့် အထက်အောက်ဝဲယာ ကြက်ခြေခတ်ပုံစံ ပွတ်ဆွဲပေးလိုက်သည်။ ပေါင်ကြားရှိ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ကျကျနန မမြင်ရသော်လည်း သူ့လက်ဖဝါးအောက်မှ အတွေ့အထိကတဆင့် ခန့်မှန်းသိရှိနေရသည်မှာ စောက်ဖုတ်ကြီးတစ်ခုလုံး ဖောင်းတင်းကြွရွနေပြီး လက်ထဲမှာ ပြည့်အိလွန်းလှသည်ကိုတော့ သိနေရသည်။ လူကထွားသလောက် စောက်ဖုတ်လည်း တော်တော်ကြီးတဲ့ မိန်းမပဲဟု စိတ်ထဲက တွေးမိလိုက်သည်။

သူ့လက်ချောင်းများက စောက်မွှေးထူလပျစ် အုံကြီးပေါ်သို့ ရောက်ရှိသွားပြန်သည်။ မျက်စိဖြင့် တပ်အပ်မြင်ရလျင် အဘယ်မျှနက်မှောင်ပြောင်လက်ပြီး တထွေးတအုပ်ကြီး ရှိနေမည်မသိ။ ယခုလို လက်ချောင်းများနှင့် ပွတ်သပ်၍ ခန့်မှန်းကြည့်ရုံမျှနှင့်ပင် စောက်မွှေးအုံကြီးမှာ အလွန်ကျယ်ပြန့်ကြောင်း ခန့်မှန်းလို့ရသည်။

“ ကျစ်…..တော်တော်ကဲနော်…..ဟွန်း….”

ထိုသို့ပြောရင်း မညိုရှိန်က ကြက်ဥပြုတ် ၄ လုံးနှင့် ရေသန့်ဗူးကို ဝေဖြိုးလက်ထဲ လှမ်းပေးသည်။ သူ့ညာဖက်လက်က မညိုရှိန်၏ ပေါင်ကြားရှိ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ကုတ်နှိုက်နေရသဖြင့် ဘယ်လက်ဖြင့်သာ လှမ်းယူနိုင်သည်။ ထို့ကြောင့် ရေသန့်ဗူးကို အရင်ယူပြီးမှ ကြက်ဥပြုတ်များကို နောက်တစ်ခါ ပြန်ယူရသည်။ နှိုက်ချက်တွေက အရေးပါသော ခလုတ်များကို ထိထိမိမိကြီး နှိုက်ဆွနေသည်မို့ မညိုရှိန်၏ ဖင်ဆုံထွားထွားအိအိကြီးမှာ တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေပြီး တော်တော်နှင့် မထိုင်ဖြစ်သေးပဲ ဒီအတိုင်းကြီး ကုန်းကွပေးထားဆဲ ရှိနေသေးသည်။ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေက စောက်ရည်တွေဖြင့်စိုရွှဲနေပြီး တင်းပြည့်ဖောင်းအိနေပါတော့သည်။

ဝေဖြိုးက ကြက်ဥပြုတ်များကို ခါးပိုက်ထဲထည့်ထားပြီး ဘယ်လက်က ရေသန့်ဗူးကို ကိုင်ထားရင်း အတောမသတ်အောင် ဆက်နှိုက်နေပြန်သည်။ မညိုရှိန်က ကောင်းလည်းကောင်း ၊ စိတ်ကလည်း မရှည်တော့ပြီမို့ ကိုယ်ကိုမတ်၍ ဖိထိုင်ချလိုက်သည်။ အမှတ်တမဲ့မို့ ဝေဖြိုးက သူ့လက်ကို ပြန်မရုတ်မိပဲ ဖြစ်သွားရာ ဖိထိုင်ချလိုက်သော အရှိန်နှင့် ကိုယ်လုံးဝိတ်ဖိအားကြောင့် သူ့လက်မှာ ဖျစ်ခနဲ နာသွားရသည်။

“ အားလားလား…. ရှစ်…. ကျွတ်ကျွတ်….”

ဝေဖြိုး နှုတ်မှ အသံထွက်သွား၏။

“ ဟွန့်…. မှတ်ထား ကောင်းတယ်…. ဒီမှာ လုပ်နေမှန်းသိလျက်နဲ့ …။ အဲဒါ.. သူများကို လုပ်ချင်ဦး….”

မညိုရှိန်က သူ့ကိုယ်ကို အနည်းငယ်ကြွ၍ ဝေဖြိုး အဆင်ပြေပြေ နှိုက်လို့ကောင်းရန် သူမကိုယ်ကို အနည်းငယ် ပြင်ပေးလိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးကမူ တကယ့်ကိုပဲ ဖောင်းကြွ စူပွနေပြီး စောက်ရည်တွေ အိုင်ထွန်းရွှဲနစ်၍နေပါပြီ။ ကားပေါ်မှာသာ မဟုတ်ရင် လိုးလို့ရသည့် အနေအထားသို့ ကောင်းကောင်းကြီး ရောက်ရှိနေပြီ။ အခုတော့ မအိပ်မချင်း တစ်ညလုံး နှိုက်နေရုံသာ အခွင့်ရတော့မည်။

“ ကြက်ဥတွေက ဘယ်မှာတုန်း… ”

မညိုရှိန်က အနှိုက်ခံရင်းတန်းလန်းမှ ရင်မောသံကြီးဖြင့် မေးလိုက်သည်..။

“ ကျနော့် ခါးပိုက်ထဲမှာ….”

မညိုရှိန်က ခါးပိုက်ထဲမှ ကြက်ဥများကို လှမ်းနှိုက်ယူလိုက်စဉ် အထက်သို့ တောင်မတ်နေသော ဝေဖြိုး၏လီးကြီးနဲ့ တဲ့တဲ့ကြီး ထိတိုက်မိလိုက်သည်။ သူမကိုယ်တိုင်ကလည်း ကာမစိတ်တွေ ထကြွနေပြီမို့ ဝေဖြိုးလီးကြီး၏ အတွေ့က သူမတစ်ကိုယ်လုံးကို ကြက်သီးတွေ တဖြန်းဖြန်း ထသွားစေပါသည်..။

“ မင်းလက်ကြီးကို ခဏ ဖယ်လိုက်ဦးကွာ…. ကိုးလိုးကန့်လန့်ကြီးနဲ့ အဆင်မပြေဘူး….”

ဒီတော့မှ ဝေဖြိုးက သူ့ညာဖက်လက်ကို မညိုရှိန် ဖင်ဆုံကြီးအောက်မှ ဆွဲနှုတ်လိုက်သည်။ သူ့လက်ဖဝါးတစ်ခုလုံး စောက်ရည်တွေဖြင့် စိုရွှဲ စေးကပ်နေသည်။ ဝေဖြိုးက လက်ဖဝါးတွင် ပေကျံနေသော စောက်ရည်များကို ပုဆိုးစွန်းဖြင့် သုတ်ပစ်လိုက်သည်..။

“ ဟွန်း….ညစ်ပတ်လိုက်တာ….“

မညိုရှိန်က ကြက်ဥအခွံခွာနေရာမှ မျက်စောင်းလေးထိုးရင်း ပြောလိုက်သည်။ ကားအတွင်းရှိ မီးရောင်ကြောင့် ရမ္မက်ခိုးတွေ တရှိန်ရှိန်နဲ့ လက်လက်ထနေသော မညိုရှိန်၏ မျက်လုံးအစုံကို တွေ့လိုက်ရသည်။ မညိုရှိန်က အခွံခွာပြီးသော ကြက်ဥတစ်လုံးကို ဝေဖြိုးလက်ထဲသို့ ထည့်ပေးလိုက်သည်။ နှစ်ယောက်သား ကြက်ဥစားရင်း စကားတွေပြောနေကြသည်။

“ မင်းကို မမ စောစောထဲက ကြိုပြောထားတယ်နော်…။ မမမှာ ချစ်သူရှိတယ်… နင်ငရဲကြီးလိမ့်မယ်လို့…။ မင်းက ဘာလဲ… ပွဲလန့်တုန်း ဖျာခင်းလိုက်တာပေါ့လေ…. ဟင့်…“

ဝေဖြိုးက ညာဖက်လက်ဖြင့် မညိုရှိန်၏ခါးကို ဆွဲဖက်လိုက်ပြီး သူ့ဖက်ဆွဲယူကာ ပါးမို့မို့ကို နမ်းရှိုက်လိုက်သည်..။

“ ဟင့်…. ကြည့်ပါလားလို့….. ပြောလေ ကဲလေ….“

မညိုရှိန်က သူ့ပေါင်ကြားရှိ တင်းတောင် မတ်ထွက်နေသော လီးကြီးကို တင်းနေအောင်ဆုပ်၍ လှုပ်ရမ်းကာ ပြောလိုက်သည်..။

“ အ..အ… အာ… သာသာလုပ်ပါ… မမရဲ့…။ အရင်းက ပြုတ်ထွက်သွားပါဦးမယ်….“

“ ပြုတ်ထွက်သွားတော့လည်း အေးတာပဲ… ဟွန်း…. တော်တော် နန့်…..“

မညိုရှိန်က ဂွင်းတိုက်သလို အထက်အောက် ဆောင့်ချပေးလိုက်သည်။ ဝေဖြိုးတစ်ယောက် အရသာတွေ တွေ့ပြီးရင်း တွေ့နေရပါတော့သည်။

“ မမကို မြင်ကတည်းက ကျနော့်စိတ်တွေ တစ်မျိုးကြီးပဲ… မမရာ။ ဟို… ရှေးရေစက်လို့ပဲ… ပြောရမလား… ပဲ… “

“ အောင်မယ်.. ရေစက်တွေ မီးစက်တွေ ပြောမနေပါနဲ့… ကွာ…။ တဏှာရူး… ရူးတယ် မပြောဘူး…။ လက်ကလည်း သရမ်းလိုက်တာ လွန်ရော…။ တစ်နယ်သားထဲချင်းမို့ အားကိုးရမလား မှတ်တယ်… စောက်ဖုတ်တောင် အကုတ်ခံရသေးတယ်…။ ဒါလောက် သောင်းကျန်းတာမျိုး တစ်ခါမှ မကြုံဖူးဘူး… တကယ်ပဲ… “

“ မမကလည်း… အားကိုးရပါတယ်… ဗျ….။ ဟို.. ကားဆောင့်တုန်းကလေ… ကျနော်က မမကို တင်းနေအောင် ဖက်ထားပေးတယ်… လေ…”

“ အောင်မယ်… အောင်မယ် … နာသွားပါဦးမယ်… နော်.. ကိုယ်တော်လေး….”

ပါးစပ်က စကားတွေ ပြောနေသော်လည်း မညိုရှိန်လက်က ဝေဖြိုးလီးကြီးကို မလွှတ်သေးပဲ တင်းကြပ်နေအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားဆဲရှိသေးသည်။ ကားပေါ်က ခရီးသည်တစ်ချို့မှာ အိပ်ပျော်ကုန်ကြပြီ။ သူတို့နှင့် တစ်တန်းတည်းမှာရှိသည့် ထိုင်ခုံမှ အသက် ၅၀ ကျော်ခန့်ရှိ ချင်းအမျိုးသမီးကြီးနှစ်ဦးလည်း တစ်ယောက်ပေါ် တစ်ယောက်မှီလျက် အိပ်ပျော်နေကြပြီ။ ဝေဖြိုးလီးကြီးက အတော်လေး တုတ်ပုံရသည်။ အရှည်ကလည်း သေးပုံမရ။ သူတို့အတွက် ဆော့ကစားစရာ သားကောင်တစ်ကောင် ရလိုက်သည့်အတွက် မညိုရှိန် အလွန်ကျေနပ်ဝမ်းသာနေသည်။ ကားက နောက်တစ်နေ့ မိုးချုပ်မှ မန္တလေးဝင်မည်မို့ သူမတိုက်ခန်းခေါ်၍ တစ်ညလုံး အပျော်ကျူးပစ်လိုက်ဦးမည်။

“ မမ… အိပ်ချင်ရင် ကျနော့်ပေါင်ပေါ် လှဲအိပ်လေ…”

“ ဒါကြီးနဲ့ ခေါင်းပေါက်သွားမှာ ကြောက်ပါသတဲ့ ရှင်….”

ကြက်ဥပြုတ် စားပြီးသောအခါ ဝေဖြိုးက သူ့ဘယ်ဖက်ဘေးတွင် ချထားသော အရက်ပုလင်းပြားလေးကို ဆွဲထုတ်ယူလိုက်သည်..။

“ ရော့…မမ..၊ ဒါဆေးလိမ္မော် အရက်…၊ လူနဲ့ တည့်ပါတယ်…. နည်းနည်း သောက်ကြည့်လေ….”

ဝေဖြိုးက ပုလင်းအဖုံးကို လှည့်ဖွင့်လိုက်ပြီး မညိုရှိန် နှာခေါင်းဝသို့ တေ့ပေးလိုက်သည်။ လိမ္မော်နံ့နှင့် ပျားရည်နံ့ သင်းသင်းက နှာခေါင်းထဲ တိုးဝင်သွားသည်။ အခိုးအရှိန် ပြင်းလို့နှင့်တူသည်။ မညိုရှိန် တစ်ကိုယ်လုံး နွေးထွေးရှိန်းဖိန်းသွားသည်။ ဒီအရက်က တန်ဘိုးကြီးသည်။ ပုလင်းတစ်ဖုံး သောက်ရုံနှင့် ဘီအီးအပြင်းစား တစ်ပိုင်းလောက်ထိသည်။ အဝင်လည်းမဆိုး။ အနံ့ကလည်း လိမ္မော်နံ့ ပျားရည်နံ့ သင်းပျံ့နေသည်။

ဝေဖြိုးက ပုလင်းတစ်ဖုံးစာ ထည့်ပေးလိုက်သည်။ မညိုရှိန်က တစ်ခါတည်း မော့ချလိုက်သည်။ ဝေဖြိုးက ရေသန့်ဗူး ကမ်းပေးလိုက်သည်။ တစ်ကိုယ်လုံး ရှိန်းခနဲ ဖိန်းခနဲ ပူနွေးသွားရသည်။ ရေများများသောက်လေ အရက်ရှိန် ပိုတက်လေဖြစ်ရာ မညိုရှိန် မူးတော့မည်။ သူလည်း တစ်ဖုံးသောက်လိုက်သည်။ သူကတော့ အိပ်လို့မဖြစ်သေး။ ဤမျှချောမောလှပ စွဲမက်စရာကောင်းသော မိန်းမချောကြီးတစ်ယောက်ကို နှိုက်ဆွ ကလိလိုက်ချင်သေးသည်။

ကားပေါ်မှာ လိုးခွင့်မရ၊ စိတ်တိုင်းကျ နှိုက်ခွင့်တော့ရသည်။ အရက်ရှိန်ကြောင့် မညိုရှိန် မျက်လုံးတွေ တဖြည်းဖြည်းနှင့် မှေးစင်းလာသည်။ အိပ်တော့ မအိပ်ချင်သေး။ သို့သော် မှိန်းချင်နေသည်။

“ မမ… ကျနော့်ပေါင်ပေါ် လှဲချင်လှဲချလေ….”

ဒီတစ်ခါတော့ ဝေဖြိုးစကားကို မငြင်းဆန်တော့ပဲ မညိုရှိန်က ထိုင်ခုံကိုကျောပေးရင်း ခပ်ကွေးကွေးလေး စောင်းကာ ဝေဖြိုးပေါင်ပေါ်တွင် ခေါင်းတင်လျက် လှဲအိပ်ချလိုက်သည်။ ဝေဖြိုးလီးကြီးက မတ်ထောင်နေဆဲ။ မညိုရှိန်ခေါင်းနှင့် တွန်းထားသလို ဖြစ်၍ ဘယ်ဖက်ပေါင်ဘက်ခြမ်းတွင် ဒစ်ကြီးက လှည့်နေသည်။ ဝေဖြိုးက ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဗိုက်ဖက်ဆီကပ်ပြီး ဒူးနှစ်ချောင်းကွေး၍ အိပ်နေသော မညိုရှိန်၏ နောက်သို့ကော့ကာ အပေါ်သို့စွင့်ကားတက်နေသော တင်သား ထွားထွားအိအိကြီးကို ပွတ်သပ် ဆုတ်ချေပေးနေသည်။ သူတို့ရှေ့ကခုံကလည်း အမျိုးသမီးများဖြစ်သည့်အတွက် ထည့်တွက်စရာမလိုပဲ ခပ်ရဲရဲပင် ထင်တိုင်းကျဲနေသည်။

မညိုရှိန် လုံးဝ အိပ်မပျော်သေးပါ။ အရက်အရှိန်နဲ့အတူ ဝေဖြိုး၏ ပွတ်သပ်ဆုပ်ချေ ဆော့ကစားပေးနေမှုကို အရသာခံရင်း ဇိမ်နဲ့ မှိန်းနေခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ ဝေဖြိုးက ထမီအတွင်း လက်လျှိုသွင်းလိုက်ပြီး တင်သားဆိုင် ထွားထွားအိအိများကို ထိထိမိမိ ဆုပ်ချေပွတ်ပေးသည်။ သူလည်း နွေးထွေးတင်းအိသော အရသာကိုခံစားရသည်။ တင်ပါးကို ပွတ်သပ်ဆုတ်ချေနေရာမှ သူ့လက်က ဖင်ဆုံကြားသို့ ရောက်သွားသည်။ ဖင်ဝစူစူလေးကို လက်ခလယ်ထိပ်နှင့် ပတ်ဝိုက်ပွတ်ထိပေးလိုက်ပြန်သည်။

မညိုရှိန်တစ်ယောက် ယားကျိကျိနှင့် အူတုန်အသည်းတုန်ဖြစ်ကာ မရိုးမရွကြီး ခံစားနေရသည်။ ကောင်လေးက မခေ၊ အတွေ့အကြုံ အတော်လေး ရင့်ကျက်စုံလင်ပြီး ဖြစ်ပုံရသည်။ ဖင်ဝကို စိတ်ရှည်လက်ရှည် ဆွပေးနေသည်ကို အခုမှပင် အကျအန ခံဖူးတော့သည်။ သူ့လက်တွေက ဖင်ဝကတဆင့် စောက်ဖုတ်ပေါ်သို့ ရောက်လာသည်။ ဖင်ဝအစပ်နှင့် နီးကပ်နေသော စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားအစပ်ကို လက်ခလယ်ထိပ်ဖျားဖြင့် ခပ်ဖွဖွ ခပ်ရွရွလေး ပွတ်လိုက်ပြန်သည်။ ဒီတော့ စောက်ဖုတ်ရော ဖင်ပါ နှစ်ခုလုံး ယားရွလာသည်။

အရက်အရှိန်ကလည်း တက်လာပြီမို့ မညိုရှိန်တစ်ယောက် ပျော်ရွှင်တက်ကြွလာသည်။ မိန်းမသဘာဝ ကိုယ်ကစ၍ မနန့်သင့်သော်လည်း ယခုလို လက်ရဲဇက်ရဲ လက်သရဲနှင့်တွေ့လျင် အနှိုက်ခံ အဆွခံဖို့ ဝန်မလေး။ အရက်က အမူးမကြမ်း၊ မျက်လုံးကလည်း မဖွင့်ချင်၊ တစ်ကိုယ်လုံး ဟင်းလင်းပြင်တွင် လွင့်မျော၍ လေဟုန်စီးနေရသလို တသိမ့်သိမ့် တငြိမ့်ငြိမ့် ခံစားနေရသည်။

ဝေဖြိုးလက်တွေက စောက်ဖုတ်အောက် နှုတ်ခမ်းကတဆင့် အတွင်းသားများကို လှည့်၍ လှည့်၍ ကော်သုတ်သလို ပွတ်၍ပွတ်၍ ကလိလိုက်ပြန်သည်။ ကောင်းလိုက်သည့် ဖြစ်ခြင်း။ မညိုရှိန် ဖင်ဆုံကြီး နှစ်လုံးမှာ တစ်ချက်တစ်ချက် ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ တုန်တုန်သွားသည်။ သူ့ဆီကို ရောက်တော့မည်ကို အတတ်သိ၍လားမသိ စောက်စိတဝိုက်တွင် ယား၍ ကြွကြွတက်လာသည်။ သို့သော် ဝေဖြိုးလက်တွေက စောက်စိနားကို မသီသေး။ နှုတ်ခမ်းသားများမှတဆင့် အတွင်းသားနုနုထွတ်ထွတ်များဖြင့် ဝန်းရံထားသော စောက်ခေါင်းဝအစပ်ကို သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် လုပ်ပေးလိုက်ပြန်သည်။ ကားစက်သံက လွှမ်းမိုးနေသဖြင့် နှိုက်ဆွ ကလိရာမှ ထွက်ပေါ်နေသော တစွပ်စွပ် တပြွတ်ပြွတ်အသံများ ငုတ်ကွယ်လျက် ရှိနေပါသည်။

မညိုရှိန်၏ စောက်ဖုတ်ကြီးတစ်ခုလုံး အဆမတန် ရွကြွစူပွလာပါတော့သည်။ စောက်ရည်တွေကလည်း တစိမ့်စိမ့်နှင့် စိုရွှဲအိုင်ထွန်းနေပါသည်။ ဝေဖြိုးလည်း အရက်အရှိန်တက်၍ သူ့လက်ကတဆင့် စောက်ဖုတ်ကြီး၏ နူးညံ့ပူနွေးသော အတွေ့အရသာကို ကောင်းကောင်းကြီး ခံစားနေရပါသည်။ စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ သူ့လက်ခလယ်ကို ဖြောင့်ဖြောင့်သွင်း၍ အသာလေး ငြိမ်ထားကြည့်ရာ စောက်ဖုတ်အတွင်းပိုင် ကြွက်သားတွေက သူ့လက်ခလယ်ကို ညှစ်၍ ဆွဲစုပ်နေသည်ကို သိသာထင်ရှားစွာ ခံစားနေရသည်။ မညိုရှိန်၏ စောက်ဖုတ်အတွင်း ညှစ်အား မသေးလှကြောင်း သိလိုက်ရသည်။ ဒီအတွေ့မျိုးက လီးတစ်ချောင်းလုံးကို အီဆိမ့်ထုံကျင်သွားစေပြီး စောက်ဖုတ်အတွေ့အရသာကို လီးက ကောင်းကောင်းကြီး ခံစားရတတ်သည်။

မညိုရှိန်က သူ့ခေါင်းနှင့် ဖိကပ်လျက်ရှိသော ဝေဖြိုး၏ တဆတ်ဆတ် တောင်နေသော လီးကြီးကို သူ့ခေါင်းပေါ်မှ ကျော်ပြီး ညာလက်ဖဝါးနှင့် ဆုပ်၍ ဆုပ်၍ ပေးလိုက်တော့သည်။ ဒီအချိန်ဝယ် ဝေဖြိုးလက်ခလယ်ထိပ်က စောက်စိငုတ်ပြူးပြူးကြီးပေါ်သို့ ထိထိမိမိကြီး ပွတ်ဆွနေပါတော့သည်။ ပုဆိုးပေါ်မှ ဆုပ်ကိုင်ထားရသည်ကို အားမရတော့ပဲ ဝေဖြိုး ပုဆိုးကို ဆွဲလှန်ကာ ဆုပ်ကိုင်ဖို့ ကြိုးစားမိသည်။ ဒီတော့ ဝေဖြိုးက မညိုရှိန် အကိုင်ရ လွယ်ကူအောင် သူ့ပုဆိုးကို ဖြေလျှော့ ချွတ်လှန်ပေးလိုက်ပြီး မညိုရှိန်လက်ကို ဆွဲကိုင်၍ လီးချောင်းကြီးပေါ် အုပ်တင်ပေးလိုက်သည်။ မညိုရှိန် လက်ဖဝါးနုနုထဲတွင် ဝေဖြိုး၏ နွေးထွေးတင်းတောင့်သော လီးချောင်းကြီး တစ်ခုလုံး ကျရောက်သွားတော့သည်။

မညိုရှိန်က လီးချောင်းကြီးတစ်ခုလုံး ဒစ်ပြဲကြီးပါမကျန် ဆီမန်းမန်းသလို အုပ်ဝိုက်ပွတ်သပ်ပြီးမှ ဒစ်အညှာရှိ အကြောတင်းတင်းဖုကလေးကို ခပ်ဖိဖိလေး လက်မထိပ်ဖြင့် ပွတ်ပေးသည်။ ကောင်းလွန်းလှသည့်အတွက် ဝေဖြိုး ခြေဖဝါးတစ်ပြင်လုံး ပူရှိန်းယားကြွနေတော့သည်။ ကားပေါ်မှာမို့ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးထည့်၍ လိုးခွင့်မသာသော်လည်း နှစ်ဦးစလုံးအတွက် လိုးသလောက်နီးနီး ခရီးရောက်သော ပွတ်ဆွနည်းတို့ဖြင့် အပြန်အလှန် ကလိဆွနေကြရာ နှစ်ယောက်လုံးမှာ ကာမအရသာ အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်လုနီးနီး ဖြစ်နေကြပြီ။

မညိုရှိန်က ဝေဖြိုးလီးကြီးကို ခပ်တင်းတင်းဆုပ်၍ လက်မနှင့် လက်ညှိုးအဝိုက်ကို လီးအရင်းဘက်ထားပြီး ဘက်ပြန်ဆောင့်ပေးသည်။ ဝေဖြိုး လီးချောင်းတစ်လျှောက်လုံး ယားကြွ ပွတက်လာပြီး လရည်တွေ ထွက်ချင်လာသည်။ မညိုရှိန်လည်း ပြီးခါနီးပြီမို့ အကြောတွေ တင်းကုတ်လာသည်။ လရည်တွေ ပန်းထွက်ကုန်တော့မည်မို့….

“ မ.. မ….. မမ…. ကျနော်… ပီး… ပြီးတော့မယ်… ”

ဤသို့ သတိပေးလိုက်မှ မညိုရှိန်က အထက်အောက် စုန်ဆန် ပွတ်တိုက်ခြင်းကို ရပ်လိုက်ပြီး လရည်တွေ ဘေးစင်မထွက်စေရန် လက်ဖဝါးနှင့် အုပ်၍ ခပ်ဖွဖွလေး ဆုပ်ထားလိုက်သည်။ မကြာပါချေ။ ဝေဖြိုး သုတ်ရည်ပူတွေက မညိုရှိန်၏ လက်ဖဝါးနုနုထဲသို့ ဖျင်းခနဲ ဗျင်းခနဲ ပန်းထွက်ကုန်ပါတော့သည်။ မညိုရှိန်လည်း တဆတ်ဆတ် တုန်ခါပြီး စောက်ရည်တွေ ပန်းထွက်ကာ ပြီးဆုံးသွားပါတော့သည်။

လရည်တွေ စောက်ရည်တွေ ထွက်ကုန်တော့ ထုံးစံအတိုင်းပင် နှစ်ယောက်သားမှာ ကျေနပ်နုံးခွေသွားကြရသည်။ လရည် စောက်ရည် မထွက်ခင်ကသာ ပြင်းထန်သော ကာမဇော တက်ကြွစမြဲ ဖြစ်သည်။ စောက်ဖုတ်ထဲလိုး၍ လရည်ထွက်ထွက် ၊ ဂွင်းတိုက်လို့ လရည်ထွက်ထွက်၊ လရည်ထွက်သွားလျင်တော့ ပြင်းထန်သော ဆန္ဒအဟုန်က ငြိမ်သက် ရပ်တန့်သွားသည်သာ။

ဆေးလိမ္မော် အရက်က မူးယစ်ဆီနှင့် စပ်ထားသဖြင့် သာမန်အရက်နှင့် လုံးဝမတူ။ ယခုနှစ်ယောက်သား ထိုအရက်ရှိန်ကြောင့် အိပ်ပျော်သွားကြပါတော့သည်။ မှန်လုံကားကြီးမှာမူ စက်ရှိန်မြှင့်၍ လမ်းမကြီးပေါ်မှာ အရှိန်းပြင်းစွာ ပြေးလွှားနေဆဲ။

———————————————

မညိုရှိန် ကလေးဘက်သို့ ထွက်သွားပြီးနောက် တစ်ရက်တွင် မဝင်းဝါလတ်သည် ချိုချိုသင်းရှိရာ တောင်မြို့သို့ ဆိုင်ကယ်နှင့် ထွက်လာခဲ့သည်။ အချိန်က နံနက် ၁၀ နာရီကျော်ခန့် ဖြစ်သည်။ ဟိုရောက်တော့ ချိုချိုသင်းမှာ ဆလိုင်းချိတ်ထားရသည်။ အိပ်ပျော်နေ၍ သူမနှင့် စကားမပြောခဲ့ရ။ ကလေးရဲ့ အချင်းစကျန်ခဲ့သဖြင့် သွေးတွေသွန်သည်။ ထို့ကြောင့် သားအိမ်ကို ပြန်ခြစ်ပစ်ရသည်ဟု ဆရာမကြီးက ပြောသည်။ ဘာမှမစိုးရိမ်ရန် အထပ်ထပ်မှာပြီး နောက်နှစ်ရက်လောက်နေမှ လာခဲ့ရန် မှာလိုက်သည်။ ဒီနေ့ သူမယောက်ျား တိုက်ခန်းလာမည့်ရက်မို့ မဝင်းဝါလတ်လည်း ဆရာမကြီးကို နှုတ်ဆက်၍ ပြန်လာခဲ့သည်။

တိုက်ခန်းရောက်တော့ ၁၁ ခွဲရှိပြီ။ လင်တော်မောင်က ၁ နာရီလောက်အချိန်တွင် ပုံမှန်လာတတ်သည့်အတွက် ရေမိုးချိုး ဖီးလိမ်းပြင်ဆင်ပြီး စောင့်နေသည်။ သူက စောက်ဖုတ် အမှုတ်အစုပ် အယက် ဝါသနာသန်လှသူမို့ ရေချိုးရင်း သူမစောက်ဖုတ်ကြီးကို အကျအန ပွတ်နှိုက်၍ ဆပ်ပြာနှင့် အထပ်ထပ်တိုက်၍ ဆေးကြောသန့်ရှင်းထားသည်။ မဝင်းဝါလတ်က မညိုရှိန်တို့လောက် အမွှေးသန်သူ မဟုတ်။ သူမစောက်မွှေးတွေက ခပ်ကျဲကျဲသာ ပေါက်ပြီး သန်သန်များ မဟုတ်။ ထို့ကြောင့် ထုံဆေးဆီပွတ်၍ နှုတ်ပစ်လေ့ရှိသည်။ ဒီတော့ သူမစောက်ဖုတ်ကြီးမှာ စောက်မွှေးတစ်ပင်မျှမရှိပဲ ဝါဝင်း ပြောင်ရှင်း ခုံးမို့နေသည်။

သူမယောက်ျားက စောက်မွှေးတစ်ပင်မှ မရှိသော မို့ခုံးဝင်းဝါ ပြဲအာနေသည့် ဒီစောက်ဖုတ်ကြီးကို အလွန်စွဲလန်း မက်မောပုံရသည်။ ဒီစောက်ဖုတ်ကြီးကြောင့်ပင် သူမကို စွဲလမ်းနေခြင်း ဖြစ်သည်။

မဝင်းဝါလတ်က ဒရင်းဘက်ပေါ်တွင် ကားယားကြီးအိပ်ရင်း ဒူးနှင့်ပေါင်ကို ကွေးညွှတ်၍ ရင်ဘတ်ဖက်ဆီသို့ကပ်ကာ ရှစ်လက်မပတ်လည် မှန်ချပ်လေးနှင့် ထောင်ကြည့်လိုက်သည်။ မှန်ရိပ်ထဲတွင် ဖောင်းတင်းပြူးပြောင် ရှင်းသန့်နေသော စောက်ဖုတ်ကြီးက အထင်းသားပေါ်လွင်နေသည်။ အဆီတွေစုဝေးနေသော ဆီးခုံမို့မို့က ဝင်းဝါသော အရေပြားကြောင့် တင်းပြောင်ချောမွတ်နေသည်။ ပေါင်ရင်းစပ်ဆီမှ အလည်သို့ စုခုံးလာပြီး စောက်ဖုတ်အက်ကွဲဆီသို့ ဝိုက်ဆင်းသွားသည်။ ထိုအက်ကွဲကြားမှ အညိုရောင်သန်းနေသော အပြင်နှုတ်ခမ်းသား ထူထူကြီးက ပြူးထွက်နေသည်။

မဝင်းဝါလတ်၏ ညာဖက်လက်ညှိုးက စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်လွှာကို ဖိကန်ပြီး ဖြဲကြည့်လိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်အတွင်းသား နုနုများမှာ နီရဲအစ်ဖုနေပြီး အရောင်လက်နေသည်။ သူမယောက်ျား မဆိုထားနှင့်၊ သူမသည်ပင် သူမစောက်ဖုတ်ကိုကြည့်ကာ အားရကျေနပ်စွာ ပီတိတွေ ဖြာဝေနေပါသည်။ မညိုရှိန်တို့လို တိုက်ခန်းအပိုင်ရအောင် သူမစောက်ဖုတ်ကြီးကိုပင် အရင်းတည်ရမည်ဖြစ်၍ ကျန်းမာသန်စွမ်း၍ အမြဲတမ်း လန်းဆန်းလှပနေစေရန် ဂရုတစိုက် ‘သ’ပေးနေရမည် ဖြစ်သည်။ သူမယောက်ျား တစ်ပတ်တစ်ခါ ယူယူလာလေ့ရှိသော အပြာကာတွန်းစာအုပ်လေးကို ဇိမ်နှင့်ဖတ်ရင်း ဒီစောက်ဖုတ်ကြီးနှင့်ပင် သူမယောက်ျားကို တစ်မျိုးပြီးတစ်မျိုး မရိုးရအောင် ပြုစုဖို့ စိတ်ကူးယဉ်လျက် ရှိနေပါတော့သည်။

မဝင်းဝါလတ်က ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ကားကားလေး စင်းလျက် ထမီကို ဒူးအထက်မျှသာ ဖုံးထားလိုက်သည်။ တင်းတင်းရင်းရင်း မို့မို့အိအိရှိလှသော သူမနို့အုံကြီးနှစ်လုံးကို တစ်လုံးစီ ဆုပ်ချေပွတ်လှိမ့် လိုက်သေးသည်။ ဇာတ်လမ်းတစ်ဝက်ပင် မကျိုးသေး၊ မှေးခနဲ အိပ်ပျော်သွားရပါတော့သတည်း။

——————————————-

ဒီကနေ့တော့ ဦးစွမ်းလျှံစိတ်တွေက ဂဏာမငြိမ် ဖြစ်နေသည်။ မယားကြီးနဲ့ စကားပြောရတာ အဆင်မပြေသလို အပေါက်အလမ်းကလည်း သိပ်မတည့်။ ကန်တော်ကြီးတိုက်ခန်းက တတိယမြောက်မယားဆီ သွားဖို့ကလည်း သူ့ရက်ပတ် မဟုတ်သေး။ ကလေးဘက်မှာနေနေသော သူ့ညီမ ယောက်ျားဆုံးသွားလို့ သွားမည်ဆိုတာတော့ ဖုန်းဆက်ထားသည်။ ဒီကောင်မကတော့ တခါတလေ ပုံစံတမျိုးချိုးလေ့ရှိသည်။ သူလိုချင်နေသည့် ဆိုင်ကယ် ၀ယ်မပေးလို့ ခရီးထွက်မယ်ပြောပြီးတော့ ဘယ်မှမသွားပဲနဲ့ တိုက်ခန်းမှာပဲနေတာကို ကြုံဖူးသည်။ ထိုနေ့က တော်တော်နှင့် အလိုးမခံလို့ ချော့မော့ပြီးတော့ လိုးခဲ့ရသည်။

ဦးစွမ်းလျှံက အသက် (၅၀) ကျော်ပေမဲ့ ကာမအားကြီးတာကြောင့် ငွေရှာကောင်းသလို ကာမအားကောင်းနေအောင် အမျိုးမျိုး ကြံစည်ထားသည်။ လိုးအားသန်ရန်အတွက် မြွေပွေးသွေးနဲ့ စပ်ထားတဲ့ အရက်များ၊ ဖျံသိုနဲ့ရောထားတဲ့ အရက်များကို ယူလာလေ့ရှိသည်။

မညိုရှိန်ရဲ့ဟာကြီးကတော့ အတွင်း ညှစ်ဆွဲအားက တော်တော်ကြီးကို ကောင်းသည်။ အိမ်ကမယားကြီးဟာလို ပြဲပြဲအာအာ ရှော်ရွှတ်ရွှတ်ကြီးတော့ မဟုတ်ပေ။ တင်းတင်းကြပ်ကြပ် စီးစီးပိုင်ပိုင်နှင့် အတော်ကြီးကို လုပ်လို့ကောင်းသည်။ သူကတော့ အလိုးသန်တာကလွဲလို့ သူ့လီးက ၄ လက်မကျော်ရုံလေးပဲရှိပြီး လုံးပတ်ကလည်း လက်ညိုးလက်မတဝိုက်စာပဲ ရှိလေသည်။ ဒီဟာမျိုးကိုတောင်မှ မညိုရှိန်ရဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးက စုတ်အားသန်သန်နဲ့ ညှစ်ပေးနိုင်စွမ်းရှိသည်။ မျှော့ပါသော အမျိုးအစား မဟုတ်ပေမဲ့ အတွင်းကြွက်သားတို့၏ ညှစ်အားစုပ်အား ကောင်းတာကတော့ အမှန်ပင်။ ဒါကြောင့် မညိုရှိန်ကို မပစ်နိုင်သည့်အပြင် တိုးတိုးပြီးတော့ ချစ်နေရလေသည်။ သူ့အဖို့က ငွေသာပဓာန မဟုတ်ပေ၊ ကာမစည်းစိမ်ကို ဇိမ်ကျကျခံစားနိုင်ဖို့သာ အရေးကြီးပေသည်။

ဒုတိယမယားကလည်း အပြုအစုကောင်းသလို ရုပ်ရည်ကလည်း ချောမောလှပပေမဲ့ မညိုရှိန်လောက်တော့ လိုးမကောင်းပေ။ အလိုးခံရာတွင်လည်း ဦးစွမ်းလျှံကသာ ဦးဆောင်သွားရသည်။ မညိုရှိန်လို တက်တက်ကြွကြွ အားမာန်ပါပါ လှုပ်ရှားတတ်သူမျိုး မဟုတ်ချေ။

ထို ဒုတိယမယားဆီလည်း မသွားချင်သေးတော့ ဆိုင်ကယ်ကို မညိုရှိန်ရှိရာ ကန်တော်ကြီးတိုက်ခန်းဘက် ဦးတည်ထွက်ခဲ့သည်။ ရောက်ရောက်ချင်း တတိယထပ်ကို တန်းတက်ခဲ့ပေမဲ့ သော့ခလောက်ကသာ ဆီးကြိုနေတော့ ဒီတစ်ခါ တကယ် ခရီးထွက်ပုံရလေသည်။ ပြန်ဆင်းလာခဲ့ပြီးတော့ အကျိုးအကြောင်းသိချင်လို့ ဒုတိယထပ်က ၀င်းဝါလတ်ဆိုသော ခင်မင်ရင်နှီးနေသည့် အမျိုးသမီးကိုမေးရန် အ၀င်တံခါးကို တွန်းဖွင့်ကြည့်ရာ အတွင်းကပိတ်မထားတော့ အလွယ်ပဲ ပွင့်သွားတော့သည်။

အသံမပေးပဲ အတွင်းခန်းထဲ၀င်လိုက်စဉ် ဒရင်းဘက်ပေါ်တွင် ပက်လက်ကားယားကြီး အိပ်နေတဲ့ ၀င်းဝါလတ်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဖတ်နေသော အပြာကာတွန်းစာအုပ်ကလည်း အောက်ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ကျနေလေသည်။ ထဘီကတော့ ပေါင်လည်လောက်ကို ရောက်နေပြီးတော့ ပေါင်တံဖွေးဖွေး တုတ်တုတ်တွေကလည်း ဦးစွမ်းလျှံရဲ့ ကာမစိတ်တွေကို အဟုန်ပြင်းစွာ ထကြွစေသည်။ ပြီးတော့ အပေါ်တပိုင်းလုံးကလည်း ရင်ဘတ်ကြယ်သီးများ ပြုတ်ထွက်နေတော့ အတွင်းခံဘော်လီ ၀တ်မထားတဲ့ နို့အုံဖွေးဖွေးတင်းတင်းကြီးက မို့မောက်စူထွက်နေပေသည်။ နို့သီးခေါင်းညိုညိုလေး တဝိုက်မှာလည်း ကြက်သီးဖုလေးများက အစီအရီထနေကာ စူစူတင်းတင်းလေး ဖြစ်နေသည်။

ဝိုင်း၀န်းမို့မောက် ပြည့်တင်းနေသော နို့အုံဖွေးဖွေးဥဥကြီးကို ကြည့်ပြီးတော့ ဦးစွမ်းလျှံတစ်ယောက် ရမ္မက်မီးတွေ ထပ်မံတောက်လောင်လာလေသည်။ အခုလို ၀င်းဝါလတ်ရဲ့ပုံစံသာ မြင်ရလို့ကတော့ သူလိုလူမပြောနဲ့ စျာန်ပျံရသေ့တောင်မှပဲ စျာန်လျှောနိုင်လေသည်။

ဦးစွမ်းလျှံတစ်ယောက် ဘာကိုမှ မစဉ်းစားတော့ပဲနဲ့ ၀င်းဝါလတ်ရဲ့ဘေး ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ပြီးတော့ ထဘီကို လှန်လိုက်လေသည်။ အမွှေးတစ်မျှင်မှမရှိသော ဖောင်းဖောင်းအိအိ စောက်ပတ်ကြီးက ပြူးကနဲ ထွက်ပေါ်လာလေသည်။ နှုတ်ခမ်းသား ညိုညိုကြီးက အနည်းငယ် ပြဲဟနေပြီးတော့ အရည်ကြည်တို့ဖြင့် စိုစွတ်နေသည်။ အိပ်မက်ထဲတွင်ပါ အဖဲ့ခံနေရသလားမသိ၊ အဖုတ်အုံကြီးတစ်ခုလုံးက လှုပ်ခနဲ လှုပ်ခနဲ ဖြစ်နေလေသည်။ ပေါင်ကြီးနှစ်လုံးက ဘေးသို့ ခပ်ကားကားလေး ဖြစ်နေတော့ အဖုတ်ကြီးမှာ ပိညှပ်မနေပဲ ဖောင်းဖောင်းဟဟကြီး ဖြစ်နေလေရာ ဦးစွမ်းလျှံက လက်ခလယ်ဖြင့် နှုတ်ခမ်းသားအောက်ခြေကို ပွတ်ဆွဲပေးလိုက်သည်။ နဂိုကပင် ရွအာနေပြီမို့ ယခုလို ခပ်ဖိဖိလေး ပွတ်ဆွလိုက်သောအခါ အရည်တွေက ဖင်ကြားထဲအထိကို စီးကျလာလေသည်။ ထိုအခါမှာတော့ လက်ခလယ်ကို အထဲထိရောက်အောင် ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ နူးညံ့အိထွေးပူနွေးသော အရသာကို ခံစားလိုက်ရလေသည်။

အမွှေးကင်းစင်နေသော အဖုတ်ကြီးမို့ နှုတ်ခမ်းသား အထက်ပိုင်းအစပ်တွင် အညိုရောင်သမ်းနေသော အစေ့ကြီးက ပြူးထွက်နေပေသည်။ ဦးစွမ်းလျှံကတော့ အဆုံးထိမြုပ်၀င်နေသော လက်ခလယ်ချောင်းလေးဖြင့် စိုက်ကာဝိုက်ကာ ချဲ့ကာချဲ့ကာ မွှေဆွပေးလိုက်ပါသည်။

“အင်း အင် အိ အ အင်..”

၀င်းဝါလတ်နှုတ်ခမ်းဖျားက အသံတွေ ထွက်သွားပြီးတော့ ပက်လက်ကြီးအိပ်နေရာက တစောင်းလှည့်လာသည်။ ပေါင်လုံးအိအိတွေကြား ဦးစွမ်းလျှံလက်က ပိနေပြီးတော့ စိတ်တိုင်းကျ မနှိုက်သာပဲ ဖြစ်နေလေသဖြင့် သူ့လက်ကလေးကို ညင်ညင်သာသာလေး ဆွဲထုတ်ယူလိုက်သည်။ မျက်စိတွေက မှိတ်ထားဆဲမို့ နိုးနေပုံမရသေးလို့ အသာလေး ဒရင်းဘက်ကို ကွေ့ပတ်သွားပြီးတော့ ၀င်းဝါလတ်ရဲ့ နောက်ကျောဘက်သို့ သွားလိုက်သည်။ တင်ပါးဆုံအိအိကြီးနောက်မှာ နေရာယူလိုက်သည်။ ညာဘက်ပေါင်ပေါ်တွင် ဘယ်ဘက်ပေါင်က တင်နေပြီးတော့ ခပ်ကွေးကွေးလေးဖြစ်နေရာ ပေါင်နှစ်လုံးက စိညှပ်ကပ်သပ်မနေပဲ ကွာဟနေလေရာ ပေါင်ကြားထဲက အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးက နောက်ကို ပြူအစ်ထွက်နေလေသည်။ ထဘီက ခါးထိရောက်နေတော့ ဘယ်ဘက်ခြမ်း တင်ပဆုံကြီးမှာ ပြောင်၀င်းနေလေသည်။

ဦးစွမ်းလျှံက အခုမှသတိရတော့ အ၀င်တံခါးပေါက်ကို အပြေးအလွှား ဂျက်ထိုးပိတ်လိုက်ရသည်။ ယခုအခြေအနေရောက်မှ ၀င်းဝါလတ်ကို မစားရတော့ဘူးဆိုလျှင် တော်တော်ညံ့ရာ ရောက်ပေမပေါ့။ ၀င်းဝါလတ်သည်လည်းပဲ သူဌေးတစ်ယောက်ရဲ့ မယားငယ် ဖြစ်ပေသည်။ မယားငယ်ဟူသည် မယားကြီးလိုမဟုတ်။ သွေးသားစိတ်ဖြေရုံ ကာမကမြင်းကြောထရုံ အရုပ်သာသာမျှသာ ရှိပေသည်ဟု ဦးစွမ်းလျှံက မယားငယ်များဘက်ကနေပြီးတော့ ကိုယ်ချင်းစာ တွေးပေးတတ်လေသည်။ ထိုသို့ ကိုယ်ချင်းစာသောကြောင့်ပင် ၀င်းဝါလတ်အား လိုအပ်နေသော အခွင့်အရေးကို ဖြည့်ဆည်းပေးရန် စိုင်းပြင်းနေခြင်း ဖြစ်သည်။

အ၀င်တံခါးကို ပိတ်ပြီးနောက်မှာတော့ စောစောကနေရာမှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်သည်။ အမွှေးတစ်မျှင်မျှမရှိသော ၀င်းဝါလတ်ရဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းဟဟကြီးက မက်မောစရာ ကောင်းလွန်းနေသည်။

၀င်းဝါလတ်တစ်ယောက် အိပ်မက်ထဲတွင် သူ့ယောက်ျားနှင့် ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆော်နေရာမှ ဦးစွမ်းလျှံလက်က မွှေနှောက်ပြီးတော့ ကလိလိုက်တဲ့အတွက် အိပ်မက်က လန့်နိုးလာခြင်းပါ။ အစမှာတော့ သူ့ယောက်ျား ကိုမြင့်သန်းထင်နေလို့ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်လျက်က မျက်လုံးအသာလေး ဖွင့်ကြည့်တော့မှပဲ မညိုရှိန်ယောက်ျား ဦးစွမ်းလျှံကြီးဖြစ်နေလေသည်။

ဗမာလီးနဲ့ အလိုးခံရတာ ရိုးနေပြီဆိုတော့ တရုတ်လီးကို ထူးထူးဆန်းဆန်းကြီး ခံကြည့်ချင်နေသည်မို့ ဆက်ပြီးတော့ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်လိုက်မိသည်။ မညိုရှိန်ကိုမတွေ့လို့ ဒီအခန်းထဲကို ၀င်လာခြင်းဖြစ်ပေလိမ့်မည်။ သူမယောက်ျား လိုးကြောရှည်ကြောင်းကိုတော့ မညိုရှိန် မကြာမကြာ ပြောပြနေ၍ သိထားပြီးဖြစ်လို့ အခုတော့ ဗဟုသုတအနေနဲ့ တစ်ချီတစ်ပွဲတော့ နွှဲလိုက်ပေဦးမည်။ ဒီအချိန်မှာတော့ သူ့ယောကျာ်း ကိုမြင့်သန်းလည်း လာဦးမှာမဟုတ်သေးတော့ ဦးစွမ်းလျှံနဲ့ပဲ အားရအောင်ခံပြီးတော့ ကာမအရသာ ယူပေတော့မည်။

ဦးစွမ်းလျှံက ဘောင်းဘီထဲထည့်ယူလာတဲ့ မြွေပွေးသွေးနဲ့ရောထားတဲ့ အကောင်းစား ဂျင်အရက်ပုလင်းကို ထုတ်ယူလိုက်သည်။ ခပ်ကြာကြာ ဆော်နိုင်ရန် အတွက်လည်း ဒစ်ကြီးရဲ့ အရင်းတဝိုက် ပတ်လည်ကို လိမ်းဆေးဖြင့် စိမ့်၀င်သည်အထိကို ပွတ်လိမ်းလိုက်သည်။ ဒီဆေးက လိမ်းပြီး မိနစ် (၂၀) လောက်ထိ စောင့်ရသလို တစ်နာရီနီးပါး ဇိမ်နဲ့နှပ်ပြီးတော့ လုပ်နိုင်သည်။

ဆေးလိမ်းပြီးတော့ ဘောင်းဘီချွတ်လိုက်ချိန်မှာ အတွင်းခံဘောင်းဘီ တိုတိုပါးပါးလေးသာ ကျန်တော့သည်။ အပေါ်အင်္ကျီလည်း ချွတ်ပြီးသားဆိုတော့ စွပ်ကျယ်နဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီပဲ ကျန်တော့သည်။ ရေသန့်ဗူးလျှောက်ရှာရာ ဗီရိုပေါ်တွင်တွေ့သဖြင့် ယူထားလိုက်ပြီးတော့ ရေသောက်လိုက် အရက်သောက်လိုက် စောက်ဖုတ်ကြီးနှိုက်လိုက်နဲ့ ဇိမ်ကျနေလေတော့သည်။ နဂိုထဲက ကာမစိတ်အားကြီးရတဲ့ကြား အရက်သွေးတို့ကပါ ပျံ့နေလေတော့ ဦးစွမ်းလျှံစိတ်တွေက အဟုန်ပြင်းပြင်း ထကြွနေလေတော့သည်။ ၀င်းဝါလတ်ရဲ့ တင်ဆုံထွားထွားမို့မို့ကြီးကို ညာဘက်လက်နဲ့ဖက်ပြီး ဘယ်လက်ကို ဒရင်းဘက်ပေါ်တင် ဒူးထောက်လျက် ခေါင်းကို အနည်းငယ်ငုံ့ကာ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းဟဟကြီးကို ပါးစပ်ဖြင့် စုပ်ပြီးတော့ လျှာနဲ့ယက်ပေးတော့သည်။

“ပြစ် … ပြတ် ပလပ်..”

“ပြစ် ပြတ် ပလပ် ပလပ်..”

အဖုတ်လေးက သန့်စင်အောင် ဆေးကြောထားတော့ အနံ့အသက်ကင်းစင်ကာ ယက်လို့အတော်ပင် အရသာကို ရှိနေလေသည်။ ပြူးအစ်နေသော အကွဲကြောင်းလေးတလျှောက်သို့ အတွင်းအထိ သူ့လျှာနွေးနွေးကြီးကို ထိုးလိပ်သွင်းကာ ဆန့်လိုက်ကြုံ့လိုက် ကားလိုက်ထိုးလိုက်နဲ့ အမျိုးမျိုး ကလိပေးနေတော့သည်။

မအိပ်ခင်ကပဲ အပြာကာတွန်းဖတ်ပြီးတော့ ရာဂစိတ်တွေကထ၊ အိမ်မက်ထဲမှာလည်း ယောက်ျားနဲ့ ချစ်ပွဲ၀င်နေတာကိုမက်ထား၊ ဦးစွမ်းလျှံကလည်း နှိုက်ပြီးတော့ ဆွထားနဲ့ဆိုတော့ စောက်ဖုတ်ကြီးတစ်ခုလုံး ယားကြွပွထလာတာကတော့ ပွင့်ထွက်သွားမလားကို အောက်မေ့ရလေသည်။ ၀င်းဝါလတ်တကိုယ်လုံး ဆတ်ကနဲဆတ်ကနဲ တုန်နေတာကတော့ ဒရင်းဘက်တစ်ခုလုံးကို လှုပ်ရမ်းနေလေသည်။

“အား အင်း အီး ရှီး အ အမေ့ အီး ရှီ ကျွတ် ကျွတ်…”

ကြာတော့ ၀င်းဝါလတ်တစ်ယောက် ဦးစွမ်းလျှံရဲ့ လျှာကြမ်းကြီးဒဏ်ကို မခံနိုင်တော့ပဲ တအီးအီး တအင်းအင်း ညည်းကာ ပက်လက်လှန်ချလိုက်ရတော့သည်။ အရှိန်ပါပါ လှန်ချလိုက်တာဆိုတော့ ဘယ်ဘက်ပေါင်က ငုံ့ပြီးတော့ အဖုတ်ကြီးကိုအားရပါးရ ယက်ပေးနေသော ဦးစွမ်းလျှံခေါင်းကြီးကို ဖိမိလျက်သား ဖြစ်သွားလေသည်။ ဒရင်းဘက်ပေါ်မို့သာ ကြမ်းမာပေါ်သာဆိုရင်တော့ ခေါင်းတစ်ခုလုံး အီစိမ့်သွားနိုင်ပေသည်။ ပေါင်နှင့်အဖိခံထားရသော ခေါင်းကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီးတော့ အရက်အရှိန်ကြောင့်လည်း ကာမစိတ်တွေက ထကြွကာ ပျော်ရွှင်တက်ကြွလာလေသည်။ ၀င်းဝါလတ်က မျက်လုံးကိုဖွင့်ကြည့်ရင်း..

“ဟင် လေးလေးလျှံ ဘယ် ဘယ်လိုလုပ်ပြီးတော့ ရောက် ရောက်လာတာလဲ။ ကျ ကျမက ဟို ဟို ကျမယောက်ျား မှတ် မှတ်လို့..”

အမှန်ကတော့ သိပြီးသားပေမဲ့ ရာဂစိတ်တွေက အဟုန်နဲ့ ထကြွနေတော့ စကားလုံးတွေက ထစ်အနေခြင်းပါ။ ဦးစွမ်းလျှံကတော့ ဘာစကားမှပြောမနေတော့ပဲနဲ့ ထဘီကို အောက်သို့ဆွဲချွတ်ပြီးတော့ ကြယ်သီးပြုတ်နေသော အပေါ်အင်္ကျီကိုပါ ဆွဲချွတ်လေရာ ၀င်းဝါလတ်က အလိုက်သင့် ပြုပြင်ပေးရလေသည်။ အခုတော့ အ၀တ်အစား လုံး၀မရှိတော့တဲ့ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ရေဆေးငါးကြီးလို ဖုထစ်မို့မောက်နေသော အသားအုံအသားဆိုင်တို့နဲ့ တစ်တုံးတစ်ခဲကြီးကို လှပနေသော ၀င်းဝါလတ်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်က ရမ္မက်မီးကို အရှိန်ကြီးစွာဖြင့် ပိုမိုတောက်လောင်စေတော့သည်။

ဒရင်းဘက်ပေါ်မှာဆိုတော့ ဘယ်လိုမှ လုပ်လို့မရပဲဖြစ်နေသဖြင့် ဦးစွမ်းလျှံက လည်ဂုတ်နှင့် ဒူးကောက်ကွေးအောက်ကို လက်လျှိုသွင်းပြီးတော့ မလိုက်ရာ ၀င်းဝါလတ်က ဦးစွမ်းလျှံလည်ဂုတ်ကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် သိုင်းဖက်ပြီးတော့ အလိုက်သင့်ပါသွားသည်။ ပွေ့ချီပြီးတော့ ၀င်းဝါလတ်ကို ကုတင်ပေါ်မှာ ကန်လန့်ဖြတ် တင်ထားလိုက်သည်။ ၀င်းဝါလတ်က ဒူးထောင်ပေါင်ကား အနေအထားဖြင့် ဦးစွမ်းလျှံကိုကြည့်နေလေရာ ဦးစွမ်းလျှံက အ၀တ်အစားအကုန်ကို အမြန်ချွတ်ချလိုက်သည်။ ၀င်းဝါလတ်ရဲ့ ဖောင်းဖောင်းအိအိ အဖုတ်ကြီးမှာလည်း ခံချင်စိတ်ကြောင့်ကို တရွရွတကြွကြွနဲ့ ဟစိဟစိကြီး ဖြစ်နေလေသည်။

၀င်းဝါလတ်၏ပေါင်ကြားကို ကုတင်အစွန်းထိရောက်အောင် ဦးစွမ်းလျှံက ဆွဲယူလိုက်လေရာ ကံကောင်းစွာနဲ့ပဲ ကုတင်က မတ်တပ်ရပ်ပြီးတော့လိုးရန် အံကျဖြစ်နေတော့သည်။ ဦးစွမ်းလျှံက ဒူးနှစ်ချောင်းကို မလိုက်ပြီးတော့ ပေါင်ရင်းကို ဖိကပ်ထားလိုက်ပြီး လီးကြီးကို လက်နှင့်ကိုင်ကာ ဖောင်းအာဟပြဲနေသော ၀င်းဝါလတ်ရဲ့ အသားနီလန်နေတဲ့ စောက်ဖုတ် နွေးနွေးအိအိကြီးထဲသို့ ဇွပ်ကနဲကို ထိုးထည့်လိုက်လေသည်။ အတုတ်ကလည်း အလွန်အမင်း မကြီးပဲ အရှည်ကလည်း လေးလက်မကျော်ကျော်လေးပဲ ရှိလို့လားတော့မသိ ရွှပ်ကနဲ အဆုံးထိကို ၀င်သွားလေသည်။ တိုသည် ရှည်သည် ကြီးသည် ငယ်သည် ချေးများမနေနိုင်တော့ပဲ ခံချင်စိတ်ကြောင့် အဖုတ်ကြီးတစ်ခုလုံး ယားကြွပွထနေတာဆိုတော့ လီးကြီးက စောက်ဖုတ်ထဲကို အရှိန်နဲ့ ဝင်လာတဲ့အခါမှာတော့ ၀င်းဝါလတ်တစ်ယောက် ကျေနပ်အားရသွားတော့သည်။

ပေါင်နှစ်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အကျအနဖိကာ ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကို ရှုံ့၍ရှုံ့၍ပွတ်ခါ ဆောင့်ဆောင့်လိုးပါတော့သည်။ လီးတိုအမျိုးစားမို့ ဒီလိုဆောင့်ဆောင့်ပွတ်ထိုးလိုးနည်းက ပိုသဘာ၀ကျပေသည်။ လမွှေးထူထူမဲမဲ အုပ်အုပ်ကြီးတွေက အမွှေးတစ်မျှင်မှမရှိတဲ့ ၀င်းဝါလတ်ရဲ့ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို ပွတ်ကာပွတ်ကာပေးနေပြန်ရာ စောက်စိပြူးပြူးလေးကို မကြာမကြာ ပွတ်ထိကလိသလိုဖြစ်နေရာ ၀င်းဝါလတ်ရဲ့ တကိုယ်လုံးမှာရှိနေတဲ့ ကာမကြောမှန်သမျှကို ဖျင်းကနဲဖျင်းကနဲ ကျင်တက်ကာ ရှိန်းဖိန်းနေစေတော့သည်။

“ဖွတ် ဖွစ် ဖွစ် ပြွတ် ပြွတ် ”

“ဖွပ် ဖွတ် ဖွတ် ဖွတ် ဖွစ် ဖွစ် ရွှစ် ရွှစ် ရွှတ်..”

“အ အ ဟင့် အ အင့် အီး အ အမေ့ ရှီး ကျွတ် ကျွတ် …”

တိုသယောင်ရှိနေပေမဲ့လည်း ပွတ်ပြီးတော့ ကပ်ကပ်ဆောင့်နေတဲ့အပြင် လမွှေးထူထူတို့ကလည်း အစေ့ပြူးပြူးကြီးကို ဗျိကနဲဗျိကနဲ ပွတ်သပ်ပေးနေလေတော့ ၀င်းဝါလတ်ခင်မျာမှာတော့ အကောင်းဆုံး အထိဆုံးသော ကာမအရသာကို ခံစားနေရပါသည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးတစ်ခုလုံးလည်း တရှိန်ရှိန်းနဲ့ ဖြစ်နေပြီးတော့ တကိုယ်လုံးမှာလည်း တသိမ့်သိမ့်တုန်ခါလာကာ အရည်များပန်းပြီး တစ်ချီပြီးသွားတော့သည်။ တကိုယ်လုံးမှာရှိနေတဲ့ အကြောမှန်သမျှ တုန့်ခါဆန့်ထွက်ပြီးတော့ ဖျင်းကနဲဖျင်းကနဲ ရှိန်းဖိန်းအီဆိမ့်သွားလေသည်။

ဦးစွမ်းလျှံကမူ ဘာမှမဖြစ်သေး ဆောင့်ကောင်းတုန်းပဲ ရှိသေးသည်။ မြွေပွေးသွေးနဲ့စပ်ထားတဲ့ ဂျင်အရက်အရှိန်၊ ဒစ်ကြီးတဝိုက်မှာ သုတ်လိမ်းထားတဲ့ လိမ်းဆေးအရှိန်တွေကေကာင့် ဆောင့်လို့ညှောင့်လို့ အလွန်ကြီးကို ကောင်းနေဆဲပဲဖြစ်သည်။ ၀င်းဝါလတ်တစ်ယောက် တဆတ်ဆတ်တုန်ခါပြီးတော့ ပြီးကောင်းကောင်းနေဆဲမှာပင် ဦးစွမ်းလျှံရဲ့ ပွတ်၍ပွတ်၍ ဆောင့်ချက်တွေက အရှိန်လုံး၀မပြတ်လေတော့ တကိုယ်လုံး လေထဲကို မြောက်တက်နေသလား အောက်မေ့နေရအောင်ကို ကောင်းလှပေသည်။

“ဖွတ် ဖွတ် ဖွတ် ရွှတ် ”

အချက် (၃၀) ကျော်လောက်မှာတော့ ၀င်းဝါလတ်တစ်ယောက် ကာမအထွတ်ထိပ်ကို ရောက်ပြီးတော့ နောက်ထပ်တစ်ချီ ပြီးပြန်လေ၏။ ထိုအချိန်ထိတိုင် ဦးစွမ်းလျှံက မပြီးသေး။ စေးပျစ်ကျိချွဲနေသော စောက်ရည်များ၊ ရွသထက်ရွ ကြွသထက်ကြွလာနေသည့် စောက်ပတ်အတွင်းသားများကြောင့် စီးစီးပိုင်ပိုင် ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ်ရှိကာ ကြာလေလေ ဆောင့်၍ကောင်းလေလေ ဖြစ်နေလေသည်။

၀င်းဝါလတ်ကလည်း ကာမဇောတွေ မွှန်တက်လာပြီးတော့ ဖင်ကြောကြီးတွေ ရှုံ့၍ရှုံ့၍ ကော့ပြီးတော့ခံလာတော့သည်။ အဆောင့်ကလည်းကြမ်း အခံကလည်းကြမ်းဆိုတော့ သူတို့နှစ်ယောက် ဆော်နေကြပုံများမှာ အသည်းငယ်သူတစ်ယောက်ဆိုက ကြည့်နေရင်းနဲ့ နှလုံးသွေးရပ်လုမတတ် ကြောက်ခမန်းလိလိ ဖြစ်နေလေသည်။ ဦးစွမ်းလျှံကလည်း ဒူးနှစ်ချောင်းပေါ်ကို ဖိထောက်ထားတဲ့ သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို ရုပ်လိုက်ပြီးတော့ နို့အုံတင်းတင်းအိအိကြီးပေါ်ကို ပြောင်းလိုက်ပြီး ကိုယ်ကိုအနည်းငယ်ကုန်းကာ အားရပါးရပင့်ဆွဲပြီးတော့ အသားကုန်ဆောင့်ပြန်လေသည်။ ၀င်းဝါလတ်ရဲ့ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကလည်း ခါးကို တင်းနေအောင် ချိတ်ထားလိုက်တော့ စောက်ဖုတ်ကြီးက အနည်းငယ်စေ့သွားပြီးတော့ ဆောင့်လို့ညှောင့်လို့ကလည်း ပိုပြီးတော့ကို ကောင်းလာလေသည်။

ဦးစွမ်းလျှံက လက်ဖဝါးထဲမှာ ပြည့်အံလျှံထွက်နေတဲ့ နို့အုံဖွေးဖွေး တင်းတင်းအိအိကြီးကို ဆုပ်ပြီးတော့ ချေပေးနေရင်း လက်မထိပ်ကလေးနဲ့ နို့သီးခေါင်းတောင့်တောင့်လေးကို ဖိ၍ဖိ၍ လှိမ့်လှိမ့်ပေးနေရာ စောက်စိထဲမှအတွေ့ နို့သီးဖျားအတွေ့တို့နဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးတစ်ခုလုံးမှာလည်း ပွင့်ကန်လုမတတ်ကို အရသာရှိလာလေသည်။

“ အဟင့် အာ့ အ အဟင့်် အား ..”

၀င်းဝါလတ်တကိုယ်လုံး သိမ့်ကနဲ သိမ့်ကနဲတုန်လျက် ဦးစွမ်းလျှံ၏ပစ္စည်းကြီးကို ဆွဲညှစ်သလိုဖြစ်သွားရာ အီဆိမ့်တက်သွားသည်အထိ ကောင်းလှသည့်အတွက် ယားပြီးတော့တက်လာပြီးတော့ လရည်ပူတွေကို စောက်ခေါင်းထဲကို ဗျစ်ကနဲ ပန်းထည့်လိုက်မိသည်။ ၀င်းဝါလတ်တကိုယ်လုံးလည်း ကုတ်ကွေးကော့တက်ကာ စောက်ရည်များပန်းထွက်ပြီးတော့ ပြီးဆုံးသွားလေသည်။

နှစ်ဦးသား အတော်ပင် မောဟိုက်သွားသည်မို့ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ဖက်ထားကာ အသာလေးမှိန်းနေကြလေသည်။ အတော်လေးကြာပြီးမှ ဦးစွမ်းလျှံက ကိုယ်ပေါ်မှခွာလိုက်ပြီးတော့ လီးကြီးကို ဆွဲချွတ်လိုက်လေရာ ပျော့ခွေပြီးတော့ ထွက်လာခဲ့သည်။ အရက်တစ်ငုံကို ယူသောက်လိုက်ပြီးတော့ ရေသန့်ဗူးကို မော့သောက်လိုက်လေရာ တကိုယ်လုံး နွေးထွေးပြီးတော့ ရှိန်းဖိန်းသွားလေသည်။

“ ကဲ မဝါလေး ထ ဒါလေးသောက်လိုက် ရော့..”

၀င်းဝါလတ်ကို ပွေ့ထူပြီး အရက်တစ်ငုံသောက်ခိုင်းပြီးတော့ ရေသန့်ဗူး ကမ်းပေးလိုက်သည်။ ထဘီအင်္ကျီတွေကို ပြန်၀တ်ကြပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ အတူယှဉ်တွဲကာ ထိုင်နေကြလေသည်။ ၀င်းဝါလတ်ပုခုံးလေးကို ဖက်ထားရင်းနဲ့

“ဘယ်နှယ့်လဲ လေးလေးလုပ်ပေးတာ ကောင်းရဲ့လား.”

၀င်းဝါလတ်က ပြုံးရင်းနဲ့ပဲ ခေါင်းညိတ်ပြလေရာ

“ပါးစပ်က ပြောဦးလေ..”

၀င်းဝါလတ်ရဲ့ မေးဖျားလေးကိုကိုင်ကာ ရမ္မက်ခိုးဝေနေသော အပြုံးနဲ့မေးလေရာ

“ကောင်းပါ့ရှင် ကောင်းပ ကောင်းပ။ မမညို မကြာမကြာ ပြောဖူးတဲ့ တိုသည်ရှည်သည် ထိုနှစ်လီ မညိုမသိ၊ ကြာကြာစိမ်လိုး ထိုလီးမရိုး အဖိုးထိုက်တန်၏ ဆိုသလိုပါပဲ ကြာကြာစိမ်လိုးနိုင်လွန်းတဲ့ လေးလေးရဲ့လီးကြီးကို သဘောကျ ကျေနပ်မိပါသတဲ့ရှင်…”

၀င်းဝါလတ်အပြောကြောင့် သဘောကျကျေနပ်မိကာ ပွေ့ဖက်နမ်းရှုံ့လိုက်မိသည်။ ပြီးတော့ ဘောင်းဘီအိတ်ထဲ လက်နှိုက်ကာ ထောင်တန်တစ်အုပ်ကို ဆွဲထုတ်ပြီးတော့ အရွက် (၅၀) ရေတွက်ကာ ၀င်းဝါလတ်ကို ပေးလိုက်လေသည်။

“ကဲ လေးလေး ပြန်ပြီနော်။ အလွန်လှပပြီးတော့ စွဲမက်စရာကောင်းလှတဲ့ မဝါလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ဂုဏ်ပြုတဲ့အနေနဲ့ ငွေငါးသောင်းပေးခဲ့မယ်။ ကျေနပ်တယ် မဟုတ်လား..”

၀င်းဝါလတ်တစ်ယောက် ချစ်စဖွယ်ပြုံးပြပြီးတော့ ခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်လေသည်။ ဦးစွမ်းလျှံ ထွက်သွားပြီးနောက် တံခါးကိုပြန်ပိတ်ပြီး ငွေ(၅)သောင်းဖြင့် စောက်ဖုတ်ကြီးကို ပုတ်ကာပုတ်ကာ ပီတီတွေဖြာနေတော့သည်။

တစ်ပတ်မှတစ်ခါ လာလိုးသော သူ့ယောက်ျားသည်ပင်လျှင် တစ်ပတ်မှ တစ်သောင်းသာပေးပြီးတော့ ဦးစွမ်းလျှံကတော့ ကျေနပ်အောင်ကို လိုးပေးသည့်အပြင် ငွေ(၅)သောင်းလည်း ပေးသွားတော့ ကျေနပ်လွန်းတာပေါ့။ ဦးစွမ်းလျှံရဲ့မယားငယ်ပင်လျှင် လုပ်လိုက်ချင်တော့သည်……..။

—————————————–

နောက်တစ်နေ့နံနက် (၁၀) နာရီလောက်တွင်တော့ တစ်တိုက်ထဲနေသူ ချိုချိုသင်းတစ်ယောက် ပြန်ရောက်လာလေသည်။

“ဟယ် မချို ပြန်ရောက်လာပြီလား။ ဘယ်နဲ့လဲ အခြေအနေကောင်းရဲ့လား”

“ကောင်းပါတယ် မမရဲ့။ ဆရာမကြီးကတော့ မနက်ဖြန် မမလာခေါ်မယ်လို့တော့ ပြောသားပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ နေကောင်းတာနဲ့ပဲ ပြန်လာခဲ့တာလေ”

“ကျန်းမာရေးတော့ ဂရုစိုက်နော်။ ဒီလိုမဖြစ်အောင် နောင်တော့ သတိထား ”

“ဒါနဲ့ မမကြီးလည်း ပြန်မလာသေးဘူးနော်..”

ချိုချိုသင်းက မညိုရှိန်ကို မမကြီးလို့ခေါ်ပြီးတော့ ၀င်းဝါလတ်ကိုတော့ မမဟု ခေါ်လေသည်။

“အင်း ၄ ရက်လောက်တော့ရှိနေပြီ။ ဒီနေ့များ ပြန်ရောက်မလားတော့ မသိဘူး။ ခဏနေဦး မမ ကော်ဖီသွားဖျော်လိုက်ဦးမယ်..”

ချိုချိုသင်းကတော့ ကော်ဖီအလွန်ကြိုက်ပေသည်။ အခုမှပြန်ရောက်သည်မို့ ရေနွေးအဆင်သင့် ရှိမှာတော့ မဟုတ်။ ဒါကြောင့်မို့လို့ အဆင်သင့်ရှိနေသော ၀င်းဝါလတ်က အလိုက်တသိ ဖျော်ပေးခြင်း ဖြစ်ပေသည်။

“ကဲ ကြိုက်သလောက်သောက် ကြိုက်သလောက်သာ စားပေတော့”

နှစ်ယောက်သား ကော်ဖီသောက် မုန့်စားရင်း စကားပြောနေကြစဉ် ၀င်းဝါလတ်ညီမရဲ့ယောက်ျား ရောက်လာလေသည်။

“မမ နှင်းနှင်း ကလေးမမွေးနိုင်သေးလို့ မန္တလေးဆေးရုံကြီးမှာ ရောက်နေတယ်။ အခု မနက်စောစောကပဲ တင်လိုက်ရတာ။ ဗိုက်ခွဲမွေးမယ်လို့တော့ ပြောတာပဲ။ မမ လိုက်ခဲ့ပါဦး..”

နှင်းနှင်းမှာ ၀င်းဝါလတ်ရဲ့ ညီမအငယ်ဆုံးဖြစ်ကာ အောင်တော်မူဘက်တွင် နေထိုင်သူဖြစ်လေသည်။

“အေး အေး ခဏလေးစောင့် အ၀တ်အစားလဲလိုက်ဦးမယ် အဟင်းဟင်း။ အဲဒါပဲ မချိုရေ ဒုက္ခတွေက မသေးလှဘူးနော်..”

၀င်းဝါလတ်က အ၀တ်အစားလဲပြီးတော့ ပြန်ထွက်လာလေသည်။

“ကဲ မချိုရေ အေးအေးဆေးဆေးသာ သောက်နေရစ်ပေတော့။ ပြီးရင် အခန်းသော့ခတ်ပြီး သော့ယူထားလိုက်တော့။ မမ သွားပြီနော်”

“ဟုတ်ကဲ့ မမ ”

၀င်းဝါလတ်တို့ ဆိုင်ကယ်နှင့် ထွက်သွားပြီး မကြာမီမှာပင် ချိုချိုသင်းလည်း ကော်ဖီသောက်ခြင်းကို လက်စသတ် သိမ်းဆည်းလိုက်ပြီး အခန်းတံခါးသော့ခတ်ကာ သူမအခန်းဘက်သို့ ကူးလာခဲ့လေသည်။ လူနှင့်ကင်းကွာနေသည်မို့ ဖုံတွေနှင့် ညစ်ပတ်နေသည်ကို တစ်နာရီနီးပါးလောက် အမှိုက်လှည်း သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီးတော့ ရေမိုးချိုးသနပ်ခါးလိမ်းကာ ဆရာမကြီးပေးလိုက်လေသော ဆေးကို သောက်လိုက်သည်။ စောင်ပါးလေးတစ်ထည်ကို ခြေဖဝါးထိလုံအောင် ခြုံပြီးတော့ မဂ္ဂဇင်းတစ်အုပ်ကို ကောက်ဖတ်လိုက်သည်။ ဆေးအရှိန်ကြောင့် ချိုချိုသင်းမျက်လုံးများက စာဖတ်မရအောင် မှေးစင်းလာပြီးတော့ စာအုပ်ဘေးချပြီး မျက်စိမှိတ်ထားတော့ သိပ်မကြာခင်မှာပင် အိပ်ပျော်သွားတော့လေသည်။

—————————————

မညိုရှိန်စီးလာသောကားက အမရပူရထဲကို ၀င်လာတော့ ည(၆)နာရီခွဲကျော်လို့ (၇) နာရီတောင်မှပဲ ထိုးနေချေပြီဆိုတော့ အတော်လေးကို မှောင်နေချေပြီ။ ရွှေတချောင်းထိပ်တွင် ဆင်းလိုက်ပြီးတော့ ချောင်းကူးတံတားလေးကို ဖြတ်ကျော်ကာ သူမတိုက်ခန်းဆီသို့ လာခဲ့ကြသည်။ ကားပေါ်တွင် ခင်လာခဲ့သူ ဖြိုးဝေစိုးကတော့ သူ့လက်ဆွဲအိတ်ကို ပုခုံးစလွယ်သိုင်းပြီးတော့ မညိုရှိန်ရဲ့ ပလတ်စတစ်ခြင်းကြီးကို လက်တစ်ဖက်က ဆွဲလာခဲ့သည်။ ဘာတွေမှန်းတော့မသိ ခြင်းကြီးကတော့ အတော်ကြီးပြီး လေးနင့်နေတော့သည်။

မညိုရှိန် တိုက်အောက်ကနေပြီးတော့ အပေါ်ကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ ချိုချိုသင်းအခန်းက မီးလင်းပြီး ၀င်းဝါလတ်အခန်းကတော့ အမှောင်ကျနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ တက်လာခဲ့ရင်း ဒုတိယထပ် ရောက်လာတော့

“ကဲ မောင်လေး အပေါ်ကစောင့်နေ ”

ဟုပြောကာ ဖြိုးဝေစိုးကို သော့ပေးပြီး အခန်းနံပါတ်ပြောကာ လွှတ်လိုက်လေသည်။ ပြီးနောက်တော့ ချိုချိုသင်းရဲ့ အခန်းတံခါးကို ခေါက်ပြီးတော့

“မချိုရေ ညီမလေး မမပြန်လာပြီဟေ့..”

ချိုချိုသင်းက အခန်းတံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်ပြီးတော့ အခန်း၀တွင်ရပ်နေသော မညိုရှိန်ကို ပွေ့ဖက်ကာ နမ်းပစ်လိုက်သည်။

“ဟွန်း ဘာတွေ မဟုတ်တာ လုပ်ထားလည်း မသိဘူး။ လူကိုလာချော့နေတယ်”

“အဟင်းဟင်း ဘာမှမလုပ်ပါဘူး မမကြီးရဲ့။ မမကြီးကို သတိရလို့ လွမ်းလို့။ ချိုချိုလည်း နေ့လည်ကမှ တောင်မြို့က ပြန်ရောက်တာ”

မညိုရှိန်က ချိုချိုသင်းအနားကပ်လိုက်ပြီးတော့ လေသံတိုးတိုးလေးဖြင့်

“ပြီးရင် အခန်းတံခါးသော့ခတ်ပြီးတော့ မမကြီးအခန်းကို တက်ခဲ့နော်။ ကစားဖို့ အချဉ်တစ်ကောင် မမမှာ ပါလာတယ်ကွ”

ပြောပြီးတာနဲ့ အပေါ်ထပ်ကို တက်သွားလေသည်။ စကားလုံးလေးတွေကတော့ အသည်းယားစရာ စိတ်၀င်စားစရာကောင်းလှသည်။ အပေါ်တက်သွားတာတော့ မမတစ်ယောက်တည်း၊ ကစားဖို့အချဉ်ကောင်က လီးပါတဲ့ အချဉ်ကောင်လေးများ ဖြစ်နေလားမသိ။ ချိုချိုသင်းကလည်း လီးနှင့်ပြတ်နေတော့ လီးဆာနေပြီလေ။

ချိုချိုသင်းလည်း အခန်းတံခါးပိတ်ပြီးတော့ အပေါ်ထပ်တက်ခဲ့သည်။ စေ့ထားသော တံခါးကို တွန်းပြီး ၀င်လိုက်တော့ ရုပ်ရည်ချောမောသန့်ပြန့် တောင့်တင်းသော ကောင်လေးတစ်ယောက်ကို တွေ့ရပြီး အောက်ပိုင်းက စတိုင်ဘောင်းဘီနဲ့ အပေါ်ကတော့ တီရှပ်၀တ်ထားပြီးတော့ ဆက်တီမှာထိုင်ပြီးတော့ ဂျာနယ်ဖတ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရပေသည်။ ချိုချိုသင်းက သူ့ကိုမြင်တော့ ရှေ့မတိုးသေးပဲ တုန့်ခနဲရပ်လိုက်လေသည်။

“လာလေ မမ ထိုင်။ မမကြီးကတော့ ရေချိုးခန်း၀င်နေတယ်..”

တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပင် သူခေါ်သလို မမညိုကို မမကြီးတဲ့။ ချိုချိုသင်းက မျက်နှာချင်းဆိုင်က အစွန်ဆုံး ဆက်တီခုံလေးမှာ ၀င်ထိုင်လိုက်သည်။

“မောင်လေးက မမကြီးနဲ့ ပါလာတာလား”

“ဟုတ်ကဲ့ မမ။ ကျွန်တော်က ကန်တော်ကြီး အနောက်ဘက်ခြမ်းမှာ နေပါတယ်”

ဖြိုးဝေစိုးကတော့ သွက်လက်စွာ ဖြေလိုက်သည်။ စောစောက မညိုရှိန်ပြောသွားတဲ့ ကစားဖို့ အချဉ်တစ်ကောင်ဆိုတာ ဒီကောင်လေးလားမသိလို့ ချိုချိုသင်းစိတ်ထဲက တွေးလိုက်မိသည်။ ပုံစံလေးကတော့ ခပ်မိုက်မိုက်လေးပင်။ ချောချောတောင့်တောင့်နှင့် စိတ်၀င်စားစရာလေး။ ချိုချိုသင်း ဆုတောင်းတော့ ပြည့်ပေပြီ။ လီးပါသော အချဉ်ကောင်လေးလေ။

ထိုစဉ် မညိုရှိန်တစ်ယောက် ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာပြီးတော့ ချိုချိုသင်းကို ပြုံးပြပြီး သူမအိပ်ခန်းထဲသို့ ၀င်သွားလေတော့သည်။

“မောင်လေးနာမည်က ဘယ်လိုခေါ်လဲ”

“ကျနော့်နာမည်ကတော့ ဖြိုးဝေစိုးပါ။ မမနာမယ်ကရော”

“မမနာမည်ကတော့ ချိုချိုသင်းတဲ့”

ထိုအချိန်မှာ အနီရင့်ရောင်ဘောင်းဘီတိုနဲ့ မိန်းမ၀တ် စွပ်ကျယ်လက်ပြတ် အစိမ်းပုတ်ရောင်ကို၀တ်ပြီး မညိုရှိန် ထွက်လာခဲ့သည်။ စွင့်ကားသော တင်သားကြီးမျာနှင့် မို့မောက်သော ရင်သားထွားထွားတို့က ပေါ်လွင်နေတော့သည်။ ပါးလွှာနူးညံ့သော စွပ်ကျယ်လက်ပြတ် အင်္ကျီအောက်မှနေပြီးတော့ ဝိုင်း၀န်းမို့မောက်သော နို့အုံတင်းတင်းအိအိကြီးက ရင်ဖိုရမ္မက်ကြွစရာ ကောင်းလွန်းလှသည်။

ကားပေါ်တွင် တစ်ညလုံးနီးပါး စောက်ဖုတ်နှိုက် နို့နှိုက်လာခဲ့ရသော်လည်း လိုးခွင့်မသာပဲ ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ မညိုရှိန် ဂွင်းတိုက်ပေးသော အရသာနှင့်ပင် လရည်ထွက်ကာ ကျေနပ်ခဲ့ရလေသည်။ မမကြီးက “တိုက်ခန်းရောက်တော့မှ သဘောရှိ စိတ်ကြိုက်လုပ်ပါ မောင်လေးရယ် ” လို့ ပြောထားသဖြင့် ရင်မောစွာ စောင့်ခဲ့ရသည်။ ယခုတော့ နောက်ထပ် ဆော်ကြီးတစ်ပွေပါ ရောက်ရှိနေပြန်သည်။ ဒီဆော်ကြီးကတော့ တမျိုးလှပေသည်။ မျက်နှာက တင့်တင့်ထွန်းနှင့် တော်တော်လေးဆင်ပြီးတော့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကတော့ မေသဉ္စာဦးလို ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်မျိုး။ ဒီ‌ဆော်ကြီးနှစ်ပွေလောက်တော့ ဖြိုးဝေစိုးတို့က အပျော့၊ အပြတ်ဖိုက်ပစ်လိုက်မည်ဟုပင် စိတ်ထဲက ကြိမ်းဝါးလိုက်မိသည်။

“မမ ကျနော်လည်း ရေချိုးလိုက်ဦးမယ်”

ဖြိုးဝေစိုးက ရေချိုးခန်း၀င်ပြီးတော့ ရေစိမ်ချိုးနေစဉ် မညိုရှိန်နှင့် ချိုချိုသင်းတို့ စကားကောင်းနေကြပြီးတော့ မညိုရှိန်က ကားပေါ်မှ အတွေ့ကြုံများကို မချွင်းမချန် ဖောက်သည်ချနေသည်။

“ကဲ ဘယ့်နှယ်လဲ ငါ့ညီမ။ အချဉ်ကောင်လေးက မိုက်ရဲ့လား အဟင်း ဟင်း..”

“သိပ်မိုက်တယ် မမကြီးရေ့..”

“ဒါနဲ့ ၀င်းဝါရော ဘယ်အချိန်က အပြင်ထွက်သွားတာလဲ”

“အပြင်မဟုတ်ဘူး မမကြီး။ သူ့ညီမ ဆေးရုံတက်ပြီးတော့ ဗိုက်ခွဲမွေးရမှာမို့လို့ဆိုပြီးတော့ နေ့လည်ကတည်းက လာခေါ်လို့ ဆေးရုံကိုလိုက်သွားတာ။ ညအိပ်စောင့်ရမှာလို့ ပြောသွားသေးတယ်။ အခန်းသော့တောင် ညီမဆီမှာ ထားခဲ့တာ”

“အော် အင်း အင်း မိ၀င်းဝါတို့ ပွဲကြီးပွဲကောင်း လွတ်သွားတာပေါ့လေ”

မညိုရှိန်က ပြောနေဆဲစကားကို ရပ်လိုက်ပြီးတော့ လက်ဆွဲအိတ်ထဲမှ ပုလင်းပြားလေးတစ်ပြားကို သွားယူလိုက်လေသည်။ ချိုချိုသင်းက ပုလင်းပြားလေးကို ကိုင်ကြည့်ရင်း

“မမကြီး ဒါကဘာလဲဟင်။ ပုလင်းလေးက ချစ်စရာလေးနော်”

“အဲဒါ ဆေးလိမ္မော်အရက်လေ။ ပျော်ရွှင်မြူးထူးပြီးတော့ အချစ်သွေးကို ဆူဝေစေတယ်။ သောကတွေကို မေ့ပျောက်ပြီးတော့ အားပြည့်လန်းဆန်းစေတယ်။ သူက အဆီအမျိုးအစား တစ်ဖုံးလောက်သောက်ရင်ကို လုံလောက်တယ်။ ရေသောက်လေ အရှိန်တက်လေပဲ ညီမရဲ့”

သူတို့တွေကား အရက်နှင့် စိမ်းသူများ မဟုတ်ကြ။ ထို့ကြောင့် ချိုချိုသင်းလည်း စိတ်၀င်စားသွားသည်။

“ရော့ ညီမ တစ်ဖုံးသောက်ထားနှင့်”

မညိုရှိန်က တစ်ဖုံးထည့်ပေး၍ မချိုလက်ထဲ ကမ်းပေးလိုက်တော့ တစ်ခါတည်းမော့ချလိုက်ပြီး ရေသန့်ဗူးထဲကရေကို ပါးစပ်ထဲ တဆက်တည်း မော့သောက်လိုက်လေသည်။ မညိုရှိန်ကလည်း နောက်တစ်ဖုံး ထပ်သောက်လေသည်။ ခဏကြာသော် တကိုယ်လုံး အကြောတွေ ပြေလျော့ပြီးတော့ ပေါ့ပါးလန်းဆန်းကာ ရွှင်မြူးတက်ကြွလာတော့သည်။

ဖြိုးဝေစိုး ရေချိုးပြီးထွက်လာခဲ့ရာ ကိုယ်ပေါ်တွင် ဂျင်းဘောင်းဘီတို တစ်ထည်နှင့် မွှေးပွတဘက် တစ်ထည်သာ ရှိလေ၏။ တဘက်နှင့် ခေါင်းမှရေစက်များကို ပြောင်အောင်သုတ်ပြီးတော့ သူတို့နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင် လာထိုင်နေရင်း ဆေးလိမ္မော်အရက်ကို တစ်ဖုံးမျှ သောက်လိုက်လေသည်။ ပြီးတော့ ဘီယာသုံးဗူးနှင့် အာလူးကြော်ထုပ်များကို ယူလာသလို မညိုကလည်း ညောင်ပင်၀င်းကားဂိတ်မှ ၀ယ်လာသော ကြက်ကြော်များကို ပန်းကန်ပြားတစ်ချပ်ထဲ ထည့်ပြီး စားပွဲပေါ်သို့ တင်လိုက်လေသည်။ သုံးယောက်သား ဘီယာသောက် အမြည်းစားပြီးတော့ စကားလက်ဆုံကျနေလေသည်။

“ကဲ မောင်လေး ဒီညဟာ မမတို့အတွက်တော့ အထူးရင်ခုန် ပျော်ရွှင်စေတဲ့ အမှတ်တရညလေး ဖြစ်စေချင်တယ်ကွာ။ ဒီအမှုတော်ကိုတော့ မင်းကျေပွန်အောင် ထမ်းပေးရမယ်နော်”

မညိုရှိန်က ရီဝေသော ညို့မျက်၀န်း မျက်လုံးရွဲကြီးများနှင့် ဇာတ်သံနှောပြီးတော့ ပြောလိုက်လေတော့သည်။

“ဟာ သိပ်ရတာပေါ့ မမရယ်။ ဒီမမတို့နှစ်ယောက်လောက်တော့ ကျနော်က အပျော့ပါဗျာ ”

“ဟုတ်မှလည်းပြောနော်။ မမက ပြတ်နေတာကြာပြီ..”

ချိုချိုသင်းကလည်း ပျော်ရွှင်တက်ကြွလာပြီးတော့ ခပ်ရဲရဲပင် ပြောချလိုက်လေသည်။ ဖြိုးဝေစိုးမှာ တသက်နှင့်တကိုယ် အပြာကားတွေထဲကလို မိန်းမနှစ်ယောက်ကို တပြိုင်တည်းလိုးပေးရသော အတွေ့ကြုံ မရှိသေးပါချေ။ တစ်ယောက်ကညိုချော တစ်ယောက်ကဖြူချော၊ နှစ်ယောက်စလုံးမှာ စွဲမက်ဖွယ်ကောင်းသော အမို့အမောက် အရှိုက်အဝိုက် အဖုအထစ် အစွင့်အကားတွေနဲ့ ပြည့်စုံနေသော ချောမောလှသည့် အပျံစားများ ဖြစ်နေလေသည်။

အဓိကကိုင်ရမှာကတော့ မညိုရှိန်။ သူ့ကိုပစ်မှတ်ထားပြီးတော့ အချစ်ဇာတ် ကရပေမည်။ ဖြိုးဝေစိုးက ဘီယာဘူး ယူလာစဉ်ကပင် လီးကြောသန် တာရှည်ခံ လိမ်းဆေးညှစ်ဗူးလေးကို ဘောင်းဘီဘေးအိတ်ထဲ ထည့်ယူခဲ့သည်။ နဂိုထဲက အရှည်(၆)လက်မခွဲ၊ အတုတ်က ရုပ်ပျိုဗူးခွံပမာဏခန့် ရှိနေလို့ ဒီဆေးကြီးသာ လိမ်းလိုက်ပါကတော့ ယခုလိုမျိုး လုံးကြီးပေါက်လှ အမျိုးအစား မချောကြီးနှစ်ယောက် မပြောနှင့် (၂၀) လောက် လိုးရသည့်တိုင်အောင် ဖြုံမည်မဟုတ်ကြောင်းကို ဖြိုးဝေစိုးက သိပြီးသားပါ။ ပေါ်တင်ပင် ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဖွင့်ပြီးတော့ ဒစ်ခေါင်းတဝိုက်နှင့် တန်ဆာတစ်ခုလုံးကို လိမ်းလိုက်လေရာ မချောနှစ်ယောက်သားကတော့ လီးတုတ်တုတ်ရှည်ရှည် ညိုညိုကြီးကိုကြည့်ကာ အသဲတွေ အူတွေသာမက စောက်ဖုတ်တွေ ဖင်တွေကပါ ယားကြွလာကြပြီတည်း။

မညိုရှိန်က ပလတ်စတစ် အခင်းတစ်ခုကို ဖြန့်ချကာ ခေါင်းအုံးတစ်လုံး ဖြန့်ခင်းလိုက်ပြီးတော့ အ၀တ်အစား အကုန်ချွတ်ပေးလိုက်ကာ လေးဘက်ထောက် ဖင်ကုန်းပေးလိုက်သည်။ ညို၀င်းပြောင်တင်းစွင့်ကားနေသော တင်ဆုံထွားထွားကြီးက အထက်သို့ အနည်းငယ် မြောက်ကြွပြီးတော့ ဖြိုးဝေစိုးကို ဖိတ်ခေါ်နေပေသည်။ မညိုရှိန်၏ စောက်ဖုတ်ကြီးနှင့် တည့်တည့်တွင် ဒူးထောက်ထိုင်ချပြီး လီးကြီးကို မကိုင်ကာ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးထဲသို့ တရစ်ချင်း သွင်းလိုက်လေသည်။ တဆုံးထိ ၀င်သွားသောအခါ မညိုရှိန်၏ခါးဆစ်ကို အကျအန ဆောင့်ကိုင်ပြီးတော့ လေးငါးချက်ခန့် အထုတ်အသွင်းလုပ်ပြီး ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်ဆောင့်လိုးပါတော့သည်။ တစတစနှင့် အရှိန်တွေက ပြင်းထန်မြန်ဆန်လာ၏။

“ပွတ် ပွတ် ပြွတ် ဗျစ် ”

ဟူသော စောက်ဖုတ်နှင့်လီးတို့ တွေ့ထိသံတွေက တစ်ခန်းလုံး ဆူညံလာလေသည်။ သူတို့နှစ်ဦးကို ကြည့်နေသော ချိုချိုသင်းတစ်ယောက်မှာလည်း ကြာတော့ စိတ်တွေမထိန်းနိုင်တော့ပဲ အ၀တ်အစားတွေ ချွတ်ပြီးတော့ လက်တစ်ဖက်က စောက်ဖုတ်နှိုက်ရင်း ကျန်လက်တစ်ဖက်က ဝိုင်းစက်မို့မောက် ချွန်ကော့နေသော သူမ၏နို့အုံကြီးကို ပင့်ကာပင့်ကာ ဆုပ်ချေပွတ်ဆွနေတော့သည်။ မညိုရှိန်တစ်ယောက်မှာလည်း တဟင်းဟင်း ညည်းနေရင်းနဲ့ စောက်ဖုတ်တစ်ခုလုံး ပြည့်ကြပ်သိပ်နေသော ဖြိုးဝေစိုးလီးကြီး၏ အ၀င်အထွက် အပွတ်အထိုးအရသာကို မျက်စိစုံမှိတ်ကာ ဖင်ကြီးနောက်ပစ်ပြီးတော့ ခံနေတော့သည်။

ချိုချိုသင်းတစ်ယောက် ဘယ်လိုမှမနေနိုင်တော့ပဲ မညိုရှိန်ခေါင်းရင်းဘက်တွင် ပက်လက်ကားယားကြီးအိပ်ကာ ဒူးနှစ်ချောင်းကိုထောင် ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဖြဲကားပြီးတော့ သူ့ဖင်ဆုံကြီးကို တွန်းရွှေ့လိုက်ကာ မညိုရှိန်ခေါင်းကိုမကာ သူ့စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးပေါ် မျက်နှာအပ်ပေးလိုက်ရပါတော့သည်။ မညိုရှိန်ကလည်း အလိုက်တသိပင် ချိုချိုသင်းစောက်ဖုတ်ကြီးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ဖြဲပြီး နီရဲနေသော အတွင်းသားများကို သူမလျှာဖျားဖြင့် ဖင်၀မှနေပြီးတော့ အထက်သို့ ပင့်ကာပင့်ကာ လျက်လျက်ပေးပါတော့သည်။ ချိုချိုသင်းတကိုယ်လုံး မြောက်ကြွကော့လန်ပြီးတော့ တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေလေတော့သည်။ သူမလက်တွေကလည်း သူ့နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဆုပ်ကာဆုပ်ကာ ပွတ်ချေနေမိသည်။

ဖြိုးဝေစိုးလက်တွေက မညိုရှိန်ခါးနှစ်ဖက်ကို ပြုတ်တူနှင့်ညှပ်ထားသလို ခိုင်ခိုင်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ပြီးတော့ တင်ပါးခွက်များကို ရှုံ့ပြီးတော့ ပစ်ကာပစ်ကာ ဆောင့်ပစ်လိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးတခုလုံး ယားကြွပွတက်လာပြီးတော့ မညိုရှိန်တစ်ယောက် စောက်ရည်များပန်းထွက်ကာ တစ်ချီပြီးသွားတော့သည်။ မညိုရှိန်တစ်ယောက် ချိုချိုသင်းစောက်ဖုတ်ကြီးကိုပါ ယက်မပေးနိုင်တော့ပဲ မျက်နှာမှောက်ကာ ကာမအရသာကို ခံစားနေမိသည်။

ဖြိုးဝေစိုးက မညိုရှိန်ကို အနားပေးပြီး သူမစောက်ခေါင်းထဲမှ လီးကြီးကို နှုတ်ပြီးတော့ မညိုရှိန်ကို ပလတ်စတစ်အခင်းပေါ်တွင် ပက်လက်ကလေး သိပ်ထားလိုက်သည်။ ဖြိုးဝေစိုးလီးဒဏ်ကြောင့် မညိုရှိန်၏ စောက်ဖုတ်ကြီးတစ်ခုလုံး ထူပူစပ်ကောင်းနေသော အရသာထူးကြီးကို မူးမူးမေ့မေ့ ခံစားနေရပေသည်။

ဖြိုးဝေစိုးက ဒူးထောင်ပေါင်ကား ပက်လက်ကြီးဖြစ်နေသော ချိုချိုသင်းနဘေး ယှဉ်အိပ်လိုက်ပြီးတော့ နို့အုံကြီးတွေကို ပွတ်သပ်ပြီး ဆုတ်ချေပေးနေလေသည်။ ချိုချိုသင်း၏ ညာဘက်ပေါင်ကို ပင့်ထောင်လိုက်ပြီးတော့ စောက်ဖုတ်၀နဲ့ လီးကြီးကို တေ့ချိန်ကာ နောက်မှပင့်ပြီးတော့ တရစ်ချင်းကို သွင်းလိုက်လေသည်။ အဆုံးထိ၀င်သွားသောအခါ အသာလေး ငြိမ်နေလိုက်ရာ မညိုရှိန် ယက်ပေးကတည်းက ပြီးလုပြီးခင် ဖြစ်နေသော ချိုချိုသင်းတစ်ယောက်မှာ အထစ်ထစ်နှင့် တစ်ရစ်နေသော လီးတုတ်တုတ်ကြီး သူ့စောက်ခေါင်းထဲသို့ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီးကို ပွတ်ထိုး တိုး၀င်သွားသောအခါ အကြောပေါင်းတစ်ထောင်မျှ ကျင်တုန်တက်ခါပြီး စောက်ရည်များ ပန်းထွက်လာကာ ကာမအထွတ်ထိပ်သို့ ရောက်ရှိ ပြီးဆုံးသွားလေတော့သည်။ မချောကြီးနှစ်ယောက်မှာ တစ်ချီပြီးလို့ ဖလက်ပြ အနားယူနေပေမဲ့ ဖြိုးဝေစိုးမှာတော့ ပန်းပန်လျက်ပဲ ရှိနေလေပြီး နောက်အချီများစွာအတွက် ပြင်ဆင်လျက်ပင် ရှိပါတော့သတည်း။…ပြီးပါပြီ

Zawgyi

မႏၲေလးၿမိဳ႕ ကန္ေတာ္ႀကီး အေရွ႕ဖက္ျခမ္း တစ္ခုေသာ တိုက္ခန္း၏ အစြန္ဆုံးရွိ တတိယအလႊာတြင္ အမ်ိဳးသမီး ၃ ဦး တိုးတိုးတိတ္တိတ္ႏွင့္ ႀကိတ္၍ တိုင္ပင္ေနၾကသည္။ မည္မၽွအေရးႀကီးေသာ စကားမို႔ ယခုလို ႀကိတ္၍ တိုင္ပင္ေနၾကသည္ မသိ။ အဝင္တံခါးမႀကီးကို အေသအခ်ာ ဂ်က္ထိုးပိတ္၍ တကယ့္ကို တိုးတိတ္စြာေလး။ အသားညိဳညိဳ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ မ်က္ႏွာခပ္ေခ်ာေခ်ာ မိန္းမနာမည္က မညိဳရွိန္။ အသားညိဳေသာ္လည္း ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္က ေယာက္်ားေတြမက္ေလာက္သည့္ အဖုအထစ္ အမို႔အေမာက္ အစြင့္အကား အဂၤါရပ္ေတြႏွင့္ အားလုံးျပည့္စုံသည္။ မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းႏွင့္ ၾကာမူၾကာဟန္က အျပည့္ရွိသည္။ အသက္က ၃၅ ႏွစ္ဝန္းက်င္။ ဤတတိယအလႊာက တိုက္ခန္းက သူမပိုင္ဆိုင္သည္။ သူမက မႏၲေလးၿမိဳ႕တြင္းရွိ တ႐ုတ္သူေဌးတစ္ဦး၏ တတိယေျမာက္မယား။

ေနာက္တစ္ေယာက္က မညိဳရွိန္ထက္ ၃ ႏွစ္ခန႔္ငယ္သည္။ သူမ အသားအေရက အသားဝါ အသားလတ္။ သူမကလည္း မညိဳရွိန္ကဲ့သို႔ပင္ က်ားပုရိသေတြ စြဲမက္ေလ့ရွိေသာ အဖုအထစ္ အမို႔အေမာက္ အဂၤါရပ္တို႔ႏွင့္ ျပည့္စုံသည္။ မ်က္ေပါက္ အနည္းငယ္ က်ဥ္းသည္မွအပ က်န္တာေတြ အကုန္လွသည္။ က်န္တာေတြ အကုန္လွေနေတာ့လည္း အခုလို မ်က္ေပါက္ေလး နည္းနည္းက်ဥ္းေနတာကပင္ သူမ၏ စြဲမက္ခ်စ္ခ်င္စဖြယ္ အလွတစ္မ်ိဳးျဖစ္ျပန္သည္။ သူမကေတာ့ မညိဳရွိန္၏ေအာက္ထပ္ ဒုတိယအလႊာမွာ အငွါးေနထိုင္သည္။ မုံရြာၿမိဳ႕ရွိ ေယာက္်ားႏွင့္ကြဲခဲ့၍ မႏၲေလးၿမိဳ႕ စိန္ပန္းရပ္ရွိ သံေရက်ိဳစက္မွုလုပ္ငန္း ပိုင္ရွင္တစ္ဦး၏ မယားငယ္အျဖစ္ ခံယူထားသည္။ သူ႔ေအာက္တြင္ ေနာက္ထပ္နံပါတ္မ်ား မေပၚေပါက္ေသးသည့္အတြက္ သူမ၏ရာထူးက ၿငိမ္သည္ဟုဆိုနိုင္သည္။ သူမနာမည္က မဝင္းဝါလတ္။

က်န္ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ အသက္ ၂၉ ႏွစ္ေက်ာ္ ၃၀ အတြင္း။ သူမတို႔သုံးေယာက္ထဲတြင္ အေခ်ာဆုံး။ မ်က္ႏွာက မိုးေဟကိုႏွင့္တူၿပီး ခႏၶာကိုယ္အဆက္အေပါက္က အိေခ်ာပိုလို အဆက္အေပါက္။ အသားအေရကမူ မဝင္းဝါလတ္လိုပင္၊ အသားဝါ အသားလတ္ အမ်ိဳးအစားထဲကပင္။ သို႔ေသာ္ သူမအသားအေရက မဝင္းဝါလတ္ထက္ ပိုၿပီးစိုေျပသည္။ မ်က္လုံးမ်ားက ၾကည္လင္ေတာက္ပၿပီး စကားေျပာလၽွင္ ခပ္ရင့္ရင့္ ခပ္မိုက္မိုက္ၾကည့္၍ ေျပာတတ္သည္။ ၾကာမူပါပါ ညႇို႔ယူရာတြင္ မညိဳရွိန္ႏွင့္ လယ္ဗယ္ေလာက္ရွိသည္။ သူမနာမည္က မခ်ိဳခ်ိဳသင္း။ မိုးကုတ္ေက်ာက္သူေဌးတစ္ဦး၏ နံပါတ္ ၅ မယား။ မဝင္းဝါလတ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တိုက္ခန္း ဒုတိယအလႊာကပဲ ျဖစ္သည္။ မညိဳရွိန္ကဲ့သို႔ပင္ သူမေယာက္်ားကသည္တိုက္ခန္းကို သူမနာမည္ႏွင့္ အျပတ္ဝယ္ေပးထားသည္။

မညိဳရွိန္ႏွင့္ မခ်ိဳခ်ိဳသင္းတို႔သည္ တတိယေျမာက္ ၊ ပဥၥမေျမာက္ မယားငယ္မ်ား ျဖစ္ၾကေသာ္လည္း ယခု သူမတို႔ေနထိုင္ရာ တိုက္ခန္းမ်ားကို သူမတို႔နာမည္မ်ားျဖင့္ ပိုင္ဆိုင္ထားၿပီး ျဖစ္ၾကသည္။ ယခု က်ိတ္ဝိုင္းျပႆနာ၏ အဓိကတရားခံမွာ မခ်ိဳခ်ိဳသင္းပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။ မိုးကုတ္က ေက်ာက္တြင္းသူေဌးဆိုသူမွာ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ခန႔္ရွိၿပီ။ မခ်ိဳခ်ိဳသင္းသည္ မဥၥမေျမာက္မယားငယ္ဆိုေသာ္လည္း သူ႔အထက္က ႏွစ္ေယာက္မွာ ေသဆုံးသြားၾကၿပီ။ ဒီေတာ့ အမွန္အားျဖင့္ မခ်ိဳခ်ိဳသင္းသည္ တတိယေျမာက္သာ ျဖစ္သည္။

မခ်ိဳခ်ိဳသင္းေယာက္်ား ေက်ာက္တြင္းသူေဌးမွာ သူ႔မယားငယ္မ်ားကို ေငြေၾကးျပည့္စုံေအာင္ ေထာက္ပံ့ထားသည့္အျပင္ သူတို႔လိုအပ္သမၽွ အျပည့္အဝ ျဖည့္ဆည္းေပးတတ္သည္။ သူက သူ႔မိန္းမမ်ားကို ေျပာထားသည္။ ေယာက္်ားမွတစ္ပါး က်န္တာေတြ ႀကိဳက္တာပူဆာ အားလုံးဝယ္ေပးမည္ဟု ေျပာထားသည္။ သူမွတစ္ပါး သူ႔မယားငယ္မ်ားသည္ အျခားေသာ ေယာက္်ားမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံေဖာက္ျပားပါက အေသသတ္ပစ္မည္ဟု ႀကိမ္းဝါးထားသည္။ တျခားနည္းႏွင့္ ေဖာက္ျပန္သည္ကို မသိေသာ္လည္း သူ႔မယားငယ္မ်ား သူ႔ကြယ္ရာတြင္ တျခားေယာက္်ားမ်ားႏွင့္ တိတ္တိတ္ပုန္း ေဖာက္ျပန္၍ ဖုံးမရဖိမရ ဗိုက္ကိစၥေပၚခဲ့လၽွင္ ဇီဝိန္ေခၽြ လက္စေဖ်ာက္ပစ္မည္ဟု အတိအက် ရာဇသံေပးထားသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူ႔ဘက္က သားသမီးမရနိုင္ေတာ့ေအာင္ သားေၾကာျဖတ္ထားၿပီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။

ခ်ိဳခ်ိဳသင္း တစ္စြန္းတစ္စ ၾကားဖူးထားသည္မွာ သူ႔အထက္က ႏွစ္ေယာက္သည္ ဒီဗိုက္ကိစၥ ျပႆနာေပၚခဲ့၍ လက္စေဖ်ာက္ပစ္ျခင္းခံရသည္ဟု ၾကားဖူးထားသည္။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ အတိအက် မသိရ။ ေငြတြင္းမၽွမက ေငြထက္သာေသာ ရတနာတြင္းမ်ားပင္ ပိုင္ဆိုင္ထားသူမို႔ မဟုတ္ဘူးဟူ၍လည္း မျငင္းနိုင္ပါ။ ဒီကိစၥကို ေတြးမိတိုင္း ခ်ိဳခ်ိဳသင္းတစ္ေယာက္ လိပ္ျပာလြင့္မတတ္ ေၾကာက္လန႔္မိပါသည္။ သူမကိုယ္သူမ သံသယရွိ၍ ေဆးခန္းတြင္ က်ိတ္၍ျပသခဲ့ရာ ကိုယ္ဝန္က ႏွစ္လရွိေနၿပီဟု သိရသည္။

ေစာေစာကေတာ့ ဒီကိစၥကို မညိဳရွိန္ႏွင့္ မဝင္းဝါလတ္တို႔ကိုပင္ အသိမေပးေသးပဲ သူမတစ္ေယာက္တည္း က်ိတ္၍ အေျဖရွာေနခဲ့သည္။ သူမအသက္အႏၲရာယ္ႏွင့္ အလြန္နီးေသာ ျပႆနာမို႔ ဖြင့္ဟမတိုင္ပင္ရဲျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္လိုမွ အေျဖရွာမရ။ ေခါင္းေတြသာ ပူထူေနၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ညစ္လြန္းမက ညစ္ရၿပီး တကယ္လည္း မေသရဲသျဖင့္ မဝင္းဝါလတ္ႏွင့္ ပထမ တိုင္ပင္ရာ သူမကတဆင့္ အႀကံေပးသျဖင့္ မညိဳရွိန္ရွိရာ အေပၚဆုံးထပ္သို႔ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကရေတာ့သည္။

သူမတို႔သုံးဦးမွာ တကယ္လည္း ရင္းႏွီးၾကပါသည္..။ ဒီဘဝမွာေတာ့ အေျခအေန အခ်ိန္အခါအရ မယားႀကီးဘဝကို မရနိုင္ၾကေတာ့ၿပီမို႔ ဘဝတူခ်င္းပီပီ တကယ္လည္း သံေယာဇဥ္ရွိၾကပါသည္။ “ ညည္းက ဒီကိစၥကို ဘာလို႔အခုမွ ဖြင့္ေျပာရတာလဲ … ဒို႔ကို မယုံၾကည္လို႔လား….” မညိဳရွိန္ေလသံက အနည္းငယ္မာေနသည္..။ ဒီသုံးေယာက္ထဲမွာ သူက အႀကီးဆုံး ၊ အေတြ႕အၾကဳံ အရင့္က်က္ဆုံး မဟုတ္လား…။ “ မဟုတ္ရပါဘူး …. အစ္မရယ္ … အစ္မတို႔ကို ယုံပါတယ္။ ဒါ….ဒါေပမယ့္…..” ခ်ိဳခ်ိဳသင္းက စကားကို ေရွ႕မဆက္နိုင္ေတာ့ပဲ ဝမ္းနည္းလို႔ထင္သည္။ ဤမၽွႏွင့္ပင္ ရပ္ပစ္လိုက္သည္..။

“ ဟဲ့…. ခ်ိဳခ်ိဳရဲ့… လင္ရွိတဲ့ မိန္းမပဲ… ေယာက္်ားလိုးခံရလို႔ ဗိုက္ႀကီးတာ ဆန္းသလားဟဲ့…” “ဟုတ္ေတာ့… ဟုတ္ပါတယ္…. အစ္မရယ္…။ ဒါေပမယ့္ က်မေယာက္်ားက သားေၾကာျဖတ္ထားတာဆိုေတာ့ အခုလို ခိုးစားတာကို သိသြားရင္ သတ္ပစ္မွာလို႔ သတိေပးထားတယ္.. အစ္မရဲ့…” “ ေသနာေကာင္ အမ်ိဳးယုတ္ေတြ…။ သူတို႔လီးက်ေတာ့ ထိုးခ်င္တဲ့ ေစာက္ဖုတ္ကို ထိုးၿပီး မိန္းမေတြၾကေတာ့ မတရားသျဖင့္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခ်င္လိုက္ၾကတာ… ဟြန္း…။ နင့္ေယာက္်ားလို အေကာင္မ်ိဳး မညိဳရွိန္လို ေကာင္မမ်ိဳးနဲ႔ ေတြ႕လိုက္ခ်င္စမ္းတယ္…” မညိဳရွိန္မွာ တကယ္ပင္ စိတ္တိုလာ၍ႏွင့္တူသည္။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခပ္ရိုင္းရိုင္းပင္ ေျပာလိုက္မိေတာ့သည္။

အမွန္အားျဖင့္ ခ်ိဳခ်ိဳသင္းေယာက္်ားသည္ မႏၲေလး ဆင္းတိုင္း ဤတိုက္ခန္းသို႔ လာအိပ္သည္မဟုတ္။ သူမကို ကားႏွင့္လာေခၚၿပီး ဒီတိုက္ခန္းထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာသာေသာ မႏၲေလးဘူတာႀကီးဘက္ရွိ ဟိုတယ္မ်ားတြင္ တစ္ပတ္ေလာက္ေခၚအိပ္၍ ဖြတ္ဖြတ္ေၾကေအာင္ လိုးလႊတ္ၿပီး ျပန္ပို႔လိုက္သည္သာ။ ေငြကား ေပးပါ၏။ သူတို႔ပူဆာသမၽွလည္း မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးေပးပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔မယားငယ္ဘဝမွာ သူတို႔အေသြးအသားကို ဝါးခ်င္သလိုဝါး မ်ိဳခ်င္သလိုမ်ိဳဖို႔ သူတို႔ခႏၶာကိုယ္ကို အျပတ္ေရာင္း၍ ကာမကၽြန္ခံရေသာ အဆင့္မၽွသာျဖစ္ေနပါသည္။ ဤေနရာတြင္ သူတို႔ထက္ အစစအရာရာ သမၻာရင့္ေသာ မညိဳရွိန္၏ အဆိုအမိန႔္မ်ားကို နာယူမွတ္သားရသည္သာ။ မညိဳရွိန္က ခ်ိဳခ်ိဳသင္းကို ေဒါသလည္းထြက္ ဂ႐ုဏာလည္းသက္ေသာ အၾကည့္စူးစူးျဖင့္ တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ

“ ညည္း ဗိုက္က ဘယ္ေလာက္ရွိေနၿပီလဲ…”

“ ႏွစ္လ ရက္စြန္းေလာက္ပဲ ရွိပါေသးတယ္… အစ္မ….”

“ ညည္းကလည္း သိပ္ေပါ့တာပဲ… ကိုယ့္အေျခအေနကို သိရဲ့သားနဲ႔။ ဒါမ်ိဳးဆိုတာ အလြန္သတိထားရတယ္… ေအ့…”

“ တို႔လည္း ခိုးစားတာပဲ… ကိုယ့္ဆႏၵျပည့္ေအာင္လည္း ပက္ပက္စက္စက္ ခံတာပဲ…။ ဒါေပမယ့္ အျမဲသတိရွိတယ္… ကိုယ့္ဘဝက မယားငယ္ …အိမ္ေထာင္ေရးမွာ တစ္ပန္း ရွူံးထားတဲ့သူေတြ…”

မဝင္းဝါကမူ ဘာမွဝင္မေျပာပဲ ဒီအတိုင္းၿငိမ္၍ နားေထာင္ေနသည္။ မညိဳရွိန္က သူ႔စကားကို ျပန္ဆက္သည္။

“ ေအးပါ… ႏွစ္လေက်ာ္႐ုံေလးဆိုေတာ့ မလြန္ေသးပါဘူး…။ ေတာင္ၿမိဳ႕မွာ ဒီကိစၥကၽြမ္းတဲ့ ဆရာမေတြရွိပါတယ္…။ ေငြေပးနိုင္ဖို႔ပဲ လိုတယ္…”

“ ဟုတ္… ဟုတ္ကဲ့ပါ အစ္မ…။ ေငြကေတာ့ အဆင္သင့္ ရွိပါတယ္…။ အဆင္ေျပေအာင္သာ ၾကည့္လုပ္ေပးပါေနာ္…။ အစ္မေက်းဇူးလည္း မေမ့ပါဘူး….”

“ ေျပာေနၾကာတယ္ေအ… တို႔သုံးေယာက္ အခုသြားၾကစို႔….”

မညိဳရွိန္က စိတ္ျမန္လက္ျမန္ အခုခ်က္ခ်င္း သြားဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ မၾကာခင္ သုံးေယာက္သား ဆိုင္ကယ္ကိုယ္စီႏွင့္ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေငြမ်က္ႏွာေၾကာင့္ပင္ ဆရာမႀကီးက ခ်က္ခ်င္းေဆာင္ရြက္ေပးသည္။ အေကာင္းစား စားေဆး ထိုးေဆးမ်ား အသုံးျပဳ၍ ဗိုက္ျပႆနာကို ေျဖရွင္းေပးလိုက္ပါသည္။ တစ္သိန္းခြဲခန႔္ ကုန္က်သည္။

ခ်ိဳခ်ိဳသင္းတစ္ေယာက္သာ ေဆးထိုးေဆးေသာက္ရန္ ေနရစ္ခဲ့ၿပီး မညိဳရွိန္ႏွင့္ မဝင္းဝါလတ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ျပန္သြားၾကသည္။ သူတို႔အတြက္ ေငြသုံးေသာင္း ထုတ္ေပးလိုက္သည္။ ေငြေပးရပါမည္လားဟု မညိဳရွိန္က စိတ္ေတြဆိုးေနျပန္ေသးသည္။ ေက်နပ္ေအာင္ ေခ်ာ့ေမာ့ေတာင္းပန္ပါမွ ေငြကိုယူသည္။

“ ကဲ… ဒီလိုဆို အစ္မတို႔ျပန္မယ္… သုံးရက္ေျမာက္မွ လာေခၚမယ္… ဟုတ္ၿပီလား..”

“ ဟုတ္ကဲ့ အစ္မ…..”

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ျပန္သြားေတာ့ ဆရာမႀကီးက အားေပးစကားေတြ မိုးမႊန္ေအာင္ေျပာပါသည္။ ေအာ္ ေငြတန္ဖိုး ေငြမ်က္ႏွာကား ႀကီးမားလွပါေပစြ။ ဒီေငြျဖင့္ပင္ သူတို႔တစ္ေတြ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္၏ ေသြးသားဆႏၵ ေျဖေဖ်ာက္ဖို႔ ကာမကၽြန္ဘဝသို႔ ေရာက္ေနရသည္ မဟုတ္ပါလား။ တစ္ပန္းရွုံးလွေသာ မိန္းမဘဝကိုေတြးမိ၍ ခ်ိဳခ်ိဳသင္းတစ္ေယာက္ ရင္ထဲ မ်က္ခနဲ ခံစားလိုက္ရသည္။

——————————————

ခ်ိဳခ်ိဳသင္း ဗိုက္ျပႆနာေျဖရွင္းၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ မညိဳရွိန္တစ္ေယာက္ ကေလးဝဘက္သို႔ ခရီးထြက္ခဲ့ရသည္။ သူ႔ညီမဝမ္းကြဲတစ္ေယာက္ လင္သားဆုံး၍ ဖုံးဆက္ေခၚသျဖင့္ အေရးေပၚထြက္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ မညိဳရွိန္က အခ်ိန္တန္လ်င္ ခ်ိဳခ်ိဳသင္းကို သြားေခၚဖို႔ အေသအခ်ာမွာခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ကေလးဝတြင္ သူ႔ညီမဝမ္းကြဲ ေယာက္်ားဈာပနၿပီးသည္အထိ ေနထိုင္ေပးခဲ့သည္။

အသြားအျပန္ ၅ ရက္ခန႔္ ၾကာသြားခဲ့သည္။ မွန္လုံကားႀကီးႏွင့္ ညအိပ္အျပန္ခရီးတြင္ မညိဳရွိန္ရေသာေနရာမွာ ညာဖက္အျခမ္း ေနာက္ဆုံးတန္း ညာဖက္ေဘးအစြန္ ျဖစ္သည္။ သူမႏွင့္ အတူတြဲက်သူက အသက္ ၂၀ ခန႔္ ေခ်ာေခ်ာသန႔္သန႔္ ထြားထြားေတာင့္ေတာင့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။ ဒီေကာင္ေလးက မညိဳရွိန္ ဘယ္ဖက္ေဘးမွာ ….

“ အစ္မက မႏၲေလးကလား…”

“ေအး…ဟုတ္တယ္….မင္းကေရာ…”

ကားထြက္ၿပီး မၾကာခင္မွာပင္ ေကာင္ေလးက ႏွုတ္သြက္သြက္ႏွင့္ စကားစလာသည္..။

“ က်ေနာ္လည္း မႏၲေလးကပါ…။ အစ္မက မႏၲေလး ဘယ္မွာေနတာလဲ….”

“ ကန္ေတာ္ႀကီး အေရွ႕ဖက္ျခမ္း…”

“ ဟာ…. တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဗ်ာ….။ က်ေနာ္က အေနာက္ဖက္ျခမ္း…။ က်ေနာ့္နာမည္က ေဝၿဖိဳးပါ…။ မမနာမည္ကေရာ….”

“ မမနာမည္က မညိဳရွိန္တဲ့…။ အသက္က ၃၅ ႏွစ္၊ အိမ္ေထာင္သည္။ မင္းနာမည္က အမိုက္စားပဲကြ… အဟင္းဟင္း…”

ေဝၿဖိဳး၏ မရိုးသားေသာ မ်က္ဝန္းအၾကည့္မ်ားကို ေတြ႕လိုက္ရ၍ မညိဳရွိန္က အသက္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ရွိေၾကာင္းပါ ခပ္ေငါ့ေငါ့ေလး ထည့္ေျပာလိုက္သည္။

“ ဟာ…. အစ္မေျပာလို႔သာ… ၃၅ ႏွစ္လို႔ သိရတာ…။ က်ေနာ္ကျဖင့္ အစိတ္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္… မွတ္တာ…”

ေဝၿဖိဳးက ဆယ္ႏွစ္ခန႔္ေလ်ာ့၍ ေျမႇာက္ေျပာလိုက္သည္။ မိန္းမဟူသည္ အေျမႇာက္ႀကိဳက္သည္ မဟုတ္ပါလား။ အရြယ္တင္ေၾကာင္း၊ ေခ်ာေၾကာင္းလွေၾကာင္း ေျပာလ်င္ အလြန္သေဘာက်တတ္ၾကသည္။ ေဝၿဖိဳးစကားေၾကာင့္ မညိဳရွိန္က ျပဳံးေနသည္။ ေဝၿဖိဳးက စကားဆက္ျပန္သည္။

“ မမနာမည္က ရိုးသေလာက္ လူက တကယ္ေခ်ာတယ္ေနာ္…။ ေနစမ္းပါဦး မမရဲ့…။ မမက အိမ္ေထာင္သည္လို႔ ထည့္ေျပာရတာက ဘာလဲ.. က်ေနာ္က ရည္းစားစကားေျပာလာမွာ စိုးလို႔လား..”

“ ေၾကာက္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးကြာ…။ ေမာင္ေလးရဲ့ မ်က္ဝန္းထဲမွာ ေမာင္ေလးရဲ့ စိတ္အႀကံေတြက ထင္ဟပ္ေနတယ္ေလ…။ ဒါေၾကာင့္မို႔ မမမွာ ခ်စ္သူရွိတယ္… နင္ငရဲႀကီးလိမ့္မယ္လို႔ သိေစခ်င္လို႔ အိမ္ေထာင္ရွိတဲ့အေၾကာင္း ေၾကာ္ျငာလိုက္ရတာပါ…..”

“ ဒါေတာ့ ဒါေပါ့ေလ…။ အိမ္ေထာင္ရွိရွိ.. မရွိရွိ က်ေနာ္ကေတာ့ မမအလွကို စိတ္ဝင္စားသြားတာ ေတာ့ အမွန္ပဲ…”

ေဝၿဖိဳးက ထိုသို႔ေျပာၿပီး ပစၥည္းတင္တန္းေပၚမွ သူ႔အိတ္ထဲမွ တစ္စုံတစ္ခုကို မတ္တတ္ရပ္၍ ႏွိုက္ယူလိုက္သည္။ အာလူးေၾကာ္ အေကာင္းစားအထုပ္ႀကီးႏွင့္ ေထာပတ္မလိုင္ခဲ တစ္ထုပ္၊ ကိတ္ေျခာက္တစ္ထုပ္ သူ႔လက္ထဲတြင္ ပါလာသည္။ မညိဳရွိန္စိတ္ထဲ ႀကိတ္ျပဳံးလိုက္မိသည္။ စားရကံၾကဳံလို႔ မုတ္ဆိတ္ပ်ားစြဲကိန္း ဆိုက္လာၿပီမို႔ သူ႔အိတ္ထဲမွလည္း ဆာလ်င္စားဖို႔ႏွင့္ လက္ေဆာင္ေပးရန္ မုန႔္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဝယ္လာခဲ့သည္။

“ ေရာ့… မမ… အဆာေၿပ စား….”

ေဝၿဖိဳးက မုန႔္ထုပ္မ်ားကို လွမ္းေပးရင္း ပုလင္းျပားသ႑ာန္တစ္ခု ႏွိုက္ယူၿပီး ဇစ္ကို ပိတ္လိုက္သည္။ သူထိုင္ခုံေပၚတြင္ ျပန္ထိုင္မိေတာ့ မညိဳရွိန္က အာလူးေက်ာ္ထုပ္ကို ေဖာက္၍ စားႏွင့္ေနၿပီ။ သူေကၽြးသည့္ အစာေတြကို တဝတျပဲစားၿပီး သူေျပာသည့္ စကားေတြကို နားေထာင္ရေတာ့မည္မို႔ အပ်င္းေျပလိုက္မည္ျဖစ္ျခင္း။ အဲ့ဒီေနာက္ တဆင့္တက္လာမည့္ အေျခအေနေတြ ဟင္း… ရင္ခုန္လွိုက္ေမာစရာ ေကာင္းလွပါဘိ။ ဆန႔္က်င္ဖက္ႏွစ္ဦး ပူးကပ္ယွဥ္တြဲၿပီး ထိုင္ေနရသည္မို႔ မရိုးသားေသာ ကာမဓါတ္က ႏွစ္ဦးစလုံးကို အခ်က္ၿပ ထိုးဆြလို႔ေနပါၿပီ။ မညိဳရွိန္၏ တင္ပါးဆုံ ထြားထြားအိအိႀကီးႏွင့္ ေဝၿဖိဳး၏တင္ပါးတို႔ ပြတ္ကပ္၍ ဖိညႇပ္ေနသလို ေပါင္သားခ်င္း အေတြ႕၊ ေျခသလုံးသားခ်င္း အေတြ႕တို႔ကပါ တစ္စပ္တည္း ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။

မရိုးသားေသာ ဓါတ္ခံက ႏွစ္ဦးစလုံးမွာ ရွိေနၿပီးသားမို႔ ေရွ႕တဆင့္တက္မည့္ အေျခအေနမွာ သဲထိတ္ရင္ဖိုဖြယ္ေတြသာ ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ သင္းပ်ံ႕ေသာ ေရေမႊးနံ့သင္းသင္းက ေဝၿဖိဳး၏ ႏွာေခါင္းဝကို လာလာကလိေနသည္။ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ငဲ့ၾကည့္႐ုံႏွင့္ ျပည့္တင္းမို႔ေမာက္ေသာ ရင္ညြန႔္သား အိအိႀကီးေတြကို အထင္းသာ ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။ ဆုတ္ေခ်ပြတ္ဆြဲ၍ ေမႊ႕နမ္းပစ္ခ်င္စရာ ေကာင္းလြန္းလွသည္။ ကာမဓါတ္၏ လွုံ႔ေဆာ္မွုေၾကာင့္ ေဝၿဖိဳးတစ္ေယာက္ ေသြးခုန္ႏွုန္းေတြ ျမန္ဆန္လာၿပီး စိတ္ေတြ ဂဏာမၿငိမ္ ျဖစ္ေနရသည္။

လက္ေမာင္းသားခ်င္း တမင္ကြာၾကာထိ၍ အကဲစမ္းၾကည့္သည္။ အေညာင္းဆန႔္သလိုလိုႏွင့္ မညိဳရွိန္၏ ေျခသလုံးႏွစ္ဖက္အတြင္းသို႔ သူ႔ေျခသလုံးကို ထိုးသြင္းကာ အသားခ်င္းထိ၍ အရသာယူၾကည့္သည္။ မညိဳရွိန္က ေဝၿဖိဳး၏ အျပဳအမူတို႔ကို သိပင္သိျငားေသာ္လည္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္သည္။ ဒီေလာက္အေတြ႕အၾကဳံမ်ိဳးေလာက္ေတာ့ ရိုးအီအံခြက္ေနၿပီမို႔ ဘာမွမဆန္း။

“ မင္းက ကန္ေတာ္ႀကီး အေနာက္ဖက္ျခမ္းဆိုေတာ့ ဧရာထြန္းကလား…”

“ ဟုတ္ကဲ့ မမ… ဧရာထြန္းတိုက္ခန္းမွာ ေနပါတယ္…”

ေဝၿဖိဳးက သူ႔ညာဖက္ေျခသလုံးကို မညိဳရွိန္၏ ဘယ္ဖက္ေျခသလုံးႏွင့္ ပြတ္ထိဆန႔္တန္းရင္း ေျပာသည္..။

“ မမကေရာ….”

“ မမတို႔က အေရွ႕ဖက္ျခမ္းေလ…။ ေစာေစာကပဲ ေျပာထားတာ ေမ့သြားၿပီလား…”

မညိဳရွိန္က အျပစ္တင္သံ ညဳညဳေလးႏွင့္ ေျပာသည္…။

“ အဟင္း…ဟင္း…. ေဆာရီးပါ..မမ..”

မွန္လုံကားႀကီးက စက္ရွိန္ျမႇင့္၍ လမ္းမေပၚတြင္ေျပးလႊားေနသလို ေဝၿဖိဳး၏စိတ္ေတြကလည္း မညိဳရွိန္၏ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကိုႏွိုက္ရန္ အရွိန္ျမႇင့္၍ ႀကံစည္အားထုတ္ေနပါသည္။ ကားအမိုးတစ္ေနရာရွိ ေဆာင္းေဘာက္မွ ထြန္းအိျႏၵာဗိုလ္၏ သီခ်င္းသံက ခပ္သဲ့သဲ့ေလး ျပန႔္လြင့္ေနသည္။ ကားလမ္းမေပၚရွိ ခ်ိဳင့္တစ္ခုကို ေက်ာ္အျဖတ္တြင္ ကားက ဝုန္းခနဲ ေျမာက္တက္သြားသည္။

“ အမေလး….ေတာ့………”

မညိဳရွိန္ႏွုတ္က လႊတ္ခနဲ ထြက္သြားၿပီး ကိုယ္အေနအထားက ဟန္ခ်က္ပ်က္ကာ ေနာက္မွီခုံဆိုဖာႏွင့္ သူမခႏၶာကိုယ္မွာ လြတ္ထြက္သြားသည္။ ဒီအခြင့္အေရးကို အမိအရယူၿပီး ေဝၿဖိဳးက ညာဖက္လက္ကို မညိဳရွိန္၏ကိုယ္လုံး အိအိေထြးေထြးႀကီးကို သိုင္းဖက္ေပးလိုက္သည္။

“ အဟင္း… ဟင္း…. ရင္ေတြကို တုန္သြားတာပဲ….. ကြာ..”

မညိဳရွိန္က ေဝၿဖိဳးရင္ခြင္ၾကားမွ ေခါင္းေလးေမာ့၍ ဆိုသည္..။

” က်ေနာ္ရွိပါတယ္… မမရဲ့…။ ဘာမွ မေၾကာက္ပါနဲ႔…”

ေဝၿဖိဳးက တင္းသထက္တင္းသြားေအာင္ ဖက္ထားရင္းက မညိဳရွိန္၏ ဆံပင္အိအိမ်ားကို တစ္ခ်က္ငုံ႔ေမႊးလိုက္ရင္း ေျပာသည္။ မညိဳရွိန္၏ ကိုယ္လုံးေထြးေထြးအိအိႀကီးက ေဝၿဖိဳးဘက္သို႔ အေတာ္ေလး ယိမ္းေနသည္မို႔ ခပ္ေစာင္းေစာင္းႀကီး ျဖစ္ေနပါသည္။

“ ဟြန္း…. လူလယ္ေလး…. လူကိုဖက္ထားတာ လႊတ္ဦးေလ….”

မညိဳရွိန္က ဖက္သိုင္းထားေသာ ေဝၿဖိဳးလက္ကို အသာဆြဲဆိတ္လိုက္ရင္း ကိုယ္ကိုႂကြ၍ ႐ုန္းထြက္လိုက္သည္။ အေျခအေနက အလြန္ေကာင္းမြန္ေနၿပီမို႔ ေဝၿဖိဳးက သူ႔လက္ကို ေျဖလႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး ဘယ္ဘက္ေပါင္ေပၚ တင္ထားလိုက္သည္။ မညိဳရွိန္က ထိုင္ခုံေအာက္ရွိ ဆြဲျခင္းထဲမွ ေရသန႔္ဗူးယူရန္ ကုန္း၍ႏွိုက္ေနစဥ္ သူမ၏ဖင္ဆုံႀကီးက အထက္သို႔ အေတာ္ေလး ေျမာက္ႂကြေနၿပီး လက္တစ္ႏွိုက္စာမက လြတ္ထြက္ေနသည္။

ေဝၿဖိဳးက ဒီအခြင့္အေရးကိုလည္း အမိအရ ယူလိုက္သည္။ မညိဳရွိန္၏ ဖင္ဆုံႀကီးၾကားမွတဆင့္ သူမ၏ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ဆြဲကုတ္ယူလိုက္သည္။ မညိဳရွိန္ဖင္ဆုံႀကီး တစ္ခ်က္ တြန႔္ခနဲခါသြားၿပီး ႏွုတ္မွလည္း က်စ္ခနဲ စိတ္မရွည္ဟန္ျပဳလိုက္သည္။ အမွန္အားျဖင့္ သူမစိတ္ထဲကလည္း ေဝၿဖိဳး၏ အျပဳအမူကို ေက်နပ္ေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ မိန္းမပီပီ ဟန္ေဆာင္ပလီလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဤသို႔ျဖစ္ရန္ သူမကိုယ္တိုင္ တမင္သက္သက္ ဖန္တီးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေဝၿဖိဳးတစ္ေယာက္ ဒီစိတ္ကူးအႀကံ ေပၚပါေစဟုပင္ ႀကိတ္၍ ဆုေတာင္းေနရေသးသည္။ အခု သူ႔ဆုေတာင္း ျပည့္ေခ်ၿပီ။

ေဝၿဖိဳးက ထမီတြင္ ခ်က္ခ်င္းပင္ စိုရႊဲလာေသာ ေစာက္ရည္ ေစးေစးပ်စ္ပ်စ္မ်ားကို စမ္းမိသည္။ မညိဳရွိန္တစ္ေယာက္ သူ႔လုပ္ရပ္ကို ေက်နပ္႐ုံမၽွမက ခံခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ေစာက္ရည္မ်ားပင္ စိမ့္ထြက္လာၿပီ မဟုတ္ပါလား။ ဘာေတြ ဘယ္လိုရွာေနသည္ မသိ။ မညိဳရွိန္တစ္ေယာက္ အခုခ်ိန္ထိ တစ္စုံတစ္ခုကို ကုန္းႏွိုက္ရွာေဖြေနဆဲျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ ေဝၿဖိဳးက တဆင့္တက္ကာ အခုလက္လွမ္းမွီေသာ ေနရာမွ ထမီစကို ခပ္တင္းတင္းဆြဲကုတ္၍ လက္ဖဝါးအလည္သို႔ စုကိုင္ကာ ဆြဲဆြဲသြင္းရင္း ထမီေအာက္စထိေရာက္ေအာင္ စုလိပ္ဆြဲယူလိုက္သည္။ ဒီေတာ့ ေရွ႕ပိုင္းကသာ ထမီႏွင့္ ဖုံးကြယ္ထားၿပီး ေနာက္ပိုင္းကမူ ဟာလာဟင္းလင္းႀကီး ျဖစ္သြားပါေတာ့သည္။ ျပည့္ၿဖိဳးတင္းအိေႏြးေထြးေသာ ဖင္ဆုံသားႏွင့္ ေပါင္ရင္းသား အစပ္တို႔ကို အခုမွ ထိထိမိမိႀကီး ထိကိုင္မိေတာ့သည္။

ေဝၿဖိဳးက သူ႔လက္ဖဝါးကို ဖင္ၾကားေအာက္မွ တဆင့္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးဆီသို႔ တိုးသြားကာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားႏွင့္ အထက္ေအာက္ဝဲယာ ၾကက္ေျခခတ္ပုံစံ ပြတ္ဆြဲေပးလိုက္သည္။ ေပါင္ၾကားရွိ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို က်က်နန မျမင္ရေသာ္လည္း သူ႔လက္ဖဝါးေအာက္မွ အေတြ႕အထိကတဆင့္ ခန႔္မွန္းသိရွိေနရသည္မွာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးတစ္ခုလုံး ေဖာင္းတင္းႂကြရြေနၿပီး လက္ထဲမွာ ျပည့္အိလြန္းလွသည္ကိုေတာ့ သိေနရသည္။ လူကထြားသေလာက္ ေစာက္ဖုတ္လည္း ေတာ္ေတာ္ႀကီးတဲ့ မိန္းမပဲဟု စိတ္ထဲက ေတြးမိလိုက္သည္။

သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားက ေစာက္ေမႊးထူလပ်စ္ အုံႀကီးေပၚသို႔ ေရာက္ရွိသြားျပန္သည္။ မ်က္စိျဖင့္ တပ္အပ္ျမင္ရလ်င္ အဘယ္မၽွနက္ေမွာင္ေျပာင္လက္ၿပီး တေထြးတအုပ္ႀကီး ရွိေနမည္မသိ။ ယခုလို လက္ေခ်ာင္းမ်ားႏွင့္ ပြတ္သပ္၍ ခန႔္မွန္းၾကည့္႐ုံမၽွႏွင့္ပင္ ေစာက္ေမႊးအုံႀကီးမွာ အလြန္က်ယ္ျပန႔္ေၾကာင္း ခန႔္မွန္းလို႔ရသည္။

“ က်စ္…..ေတာ္ေတာ္ကဲေနာ္…..ဟြန္း….”

ထိုသို႔ေျပာရင္း မညိဳရွိန္က ၾကက္ဥျပဳတ္ ၄ လုံးႏွင့္ ေရသန႔္ဗူးကို ေဝၿဖိဳးလက္ထဲ လွမ္းေပးသည္။ သူ႔ညာဖက္လက္က မညိဳရွိန္၏ ေပါင္ၾကားရွိ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ကုတ္ႏွိုက္ေနရသျဖင့္ ဘယ္လက္ျဖင့္သာ လွမ္းယူနိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရသန႔္ဗူးကို အရင္ယူၿပီးမွ ၾကက္ဥျပဳတ္မ်ားကို ေနာက္တစ္ခါ ျပန္ယူရသည္။ ႏွိုက္ခ်က္ေတြက အေရးပါေသာ ခလုတ္မ်ားကို ထိထိမိမိႀကီး ႏွိုက္ဆြေနသည္မို႔ မညိဳရွိန္၏ ဖင္ဆုံထြားထြားအိအိႀကီးမွာ တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါေနၿပီး ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မထိုင္ျဖစ္ေသးပဲ ဒီအတိုင္းႀကီး ကုန္းကြေပးထားဆဲ ရွိေနေသးသည္။ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသားေတြက ေစာက္ရည္ေတြျဖင့္စိုရႊဲေနၿပီး တင္းျပည့္ေဖာင္းအိေနပါေတာ့သည္။

ေဝၿဖိဳးက ၾကက္ဥျပဳတ္မ်ားကို ခါးပိုက္ထဲထည့္ထားၿပီး ဘယ္လက္က ေရသန႔္ဗူးကို ကိုင္ထားရင္း အေတာမသတ္ေအာင္ ဆက္ႏွိုက္ေနျပန္သည္။ မညိဳရွိန္က ေကာင္းလည္းေကာင္း ၊ စိတ္ကလည္း မရွည္ေတာ့ၿပီမို႔ ကိုယ္ကိုမတ္၍ ဖိထိုင္ခ်လိုက္သည္။ အမွတ္တမဲ့မို႔ ေဝၿဖိဳးက သူ႔လက္ကို ျပန္မ႐ုတ္မိပဲ ျဖစ္သြားရာ ဖိထိုင္ခ်လိုက္ေသာ အရွိန္ႏွင့္ ကိုယ္လုံးဝိတ္ဖိအားေၾကာင့္ သူ႔လက္မွာ ဖ်စ္ခနဲ နာသြားရသည္။

“ အားလားလား…. ရွစ္…. ကၽြတ္ကၽြတ္….”

ေဝၿဖိဳး ႏွုတ္မွ အသံထြက္သြား၏။

“ ဟြန႔္…. မွတ္ထား ေကာင္းတယ္…. ဒီမွာ လုပ္ေနမွန္းသိလ်က္နဲ႔ …။ အဲဒါ.. သူမ်ားကို လုပ္ခ်င္ဦး….”

မညိဳရွိန္က သူ႔ကိုယ္ကို အနည္းငယ္ႂကြ၍ ေဝၿဖိဳး အဆင္ေျပေၿပ ႏွိုက္လို႔ေကာင္းရန္ သူမကိုယ္ကို အနည္းငယ္ ျပင္ေပးလိုက္သည္။ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကမူ တကယ့္ကိုပဲ ေဖာင္းႂကြ စူပြေနၿပီး ေစာက္ရည္ေတြ အိုင္ထြန္းရႊဲနစ္၍ေနပါၿပီ။ ကားေပၚမွာသာ မဟုတ္ရင္ လိုးလို႔ရသည့္ အေနအထားသို႔ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ေရာက္ရွိေနၿပီ။ အခုေတာ့ မအိပ္မခ်င္း တစ္ညလုံး ႏွိုက္ေန႐ုံသာ အခြင့္ရေတာ့မည္။

“ ၾကက္ဥေတြက ဘယ္မွာတုန္း… ”

မညိဳရွိန္က အႏွိုက္ခံရင္းတန္းလန္းမွ ရင္ေမာသံႀကီးျဖင့္ ေမးလိုက္သည္..။

“ က်ေနာ့္ ခါးပိုက္ထဲမွာ….”

မညိဳရွိန္က ခါးပိုက္ထဲမွ ၾကက္ဥမ်ားကို လွမ္းႏွိုက္ယူလိုက္စဥ္ အထက္သို႔ ေတာင္မတ္ေနေသာ ေဝၿဖိဳး၏လီးႀကီးနဲ႔ တဲ့တဲ့ႀကီး ထိတိုက္မိလိုက္သည္။ သူမကိုယ္တိုင္ကလည္း ကာမစိတ္ေတြ ထႂကြေနၿပီမို႔ ေဝၿဖိဳးလီးႀကီး၏ အေတြ႕က သူမတစ္ကိုယ္လုံးကို ၾကက္သီးေတြ တျဖန္းျဖန္း ထသြားေစပါသည္..။

“ မင္းလက္ႀကီးကို ခဏ ဖယ္လိုက္ဦးကြာ…. ကိုးလိုးကန႔္လန႔္ႀကီးနဲ႔ အဆင္မေျပဘူး….”

ဒီေတာ့မွ ေဝၿဖိဳးက သူ႔ညာဖက္လက္ကို မညိဳရွိန္ ဖင္ဆုံႀကီးေအာက္မွ ဆြဲႏွုတ္လိုက္သည္။ သူ႔လက္ဖဝါးတစ္ခုလုံး ေစာက္ရည္ေတြျဖင့္ စိုရႊဲ ေစးကပ္ေနသည္။ ေဝၿဖိဳးက လက္ဖဝါးတြင္ ေပက်ံေနေသာ ေစာက္ရည္မ်ားကို ပုဆိုးစြန္းျဖင့္ သုတ္ပစ္လိုက္သည္..။

“ ဟြန္း….ညစ္ပတ္လိုက္တာ….“

မညိဳရွိန္က ၾကက္ဥအခြံခြာေနရာမွ မ်က္ေစာင္းေလးထိုးရင္း ေျပာလိုက္သည္။ ကားအတြင္းရွိ မီးေရာင္ေၾကာင့္ ရမၼက္ခိုးေတြ တရွိန္ရွိန္နဲ႔ လက္လက္ထေနေသာ မညိဳရွိန္၏ မ်က္လုံးအစုံကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ မညိဳရွိန္က အခြံခြာၿပီးေသာ ၾကက္ဥတစ္လုံးကို ေဝၿဖိဳးလက္ထဲသို႔ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ၾကက္ဥစားရင္း စကားေတြေျပာေနၾကသည္။

“ မင္းကို မမ ေစာေစာထဲက ႀကိဳေျပာထားတယ္ေနာ္…။ မမမွာ ခ်စ္သူရွိတယ္… နင္ငရဲႀကီးလိမ့္မယ္လို႔…။ မင္းက ဘာလဲ… ပြဲလန႔္တုန္း ဖ်ာခင္းလိုက္တာေပါ့ေလ…. ဟင့္…“

ေဝၿဖိဳးက ညာဖက္လက္ျဖင့္ မညိဳရွိန္၏ခါးကို ဆြဲဖက္လိုက္ၿပီး သူ႔ဖက္ဆြဲယူကာ ပါးမို႔မို႔ကို နမ္းရွိုက္လိုက္သည္..။

“ ဟင့္…. ၾကည့္ပါလားလို႔….. ေျပာေလ ကဲေလ….“

မညိဳရွိန္က သူ႔ေပါင္ၾကားရွိ တင္းေတာင္ မတ္ထြက္ေနေသာ လီးႀကီးကို တင္းေနေအာင္ဆုပ္၍ လွုပ္ရမ္းကာ ေျပာလိုက္သည္..။

“ အ..အ… အာ… သာသာလုပ္ပါ… မမရဲ့…။ အရင္းက ျပဳတ္ထြက္သြားပါဦးမယ္….“

“ ျပဳတ္ထြက္သြားေတာ့လည္း ေအးတာပဲ… ဟြန္း…. ေတာ္ေတာ္ နန႔္…..“

မညိဳရွိန္က ဂြင္းတိုက္သလို အထက္ေအာက္ ေဆာင့္ခ်ေပးလိုက္သည္။ ေဝၿဖိဳးတစ္ေယာက္ အရသာေတြ ေတြ႕ၿပီးရင္း ေတြ႕ေနရပါေတာ့သည္။

“ မမကို ျမင္ကတည္းက က်ေနာ့္စိတ္ေတြ တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ… မမရာ။ ဟို… ေရွးေရစက္လို႔ပဲ… ေျပာရမလား… ပဲ… “

“ ေအာင္မယ္.. ေရစက္ေတြ မီးစက္ေတြ ေျပာမေနပါနဲ႔… ကြာ…။ တဏွာ႐ူး… ႐ူးတယ္ မေျပာဘူး…။ လက္ကလည္း သရမ္းလိုက္တာ လြန္ေရာ…။ တစ္နယ္သားထဲခ်င္းမို႔ အားကိုးရမလား မွတ္တယ္… ေစာက္ဖုတ္ေတာင္ အကုတ္ခံရေသးတယ္…။ ဒါေလာက္ ေသာင္းက်န္းတာမ်ိဳး တစ္ခါမွ မၾကဳံဖူးဘူး… တကယ္ပဲ… “

“ မမကလည္း… အားကိုးရပါတယ္… ဗ်….။ ဟို.. ကားေဆာင့္တုန္းကေလ… က်ေနာ္က မမကို တင္းေနေအာင္ ဖက္ထားေပးတယ္… ေလ…”

“ ေအာင္မယ္… ေအာင္မယ္ … နာသြားပါဦးမယ္… ေနာ္.. ကိုယ္ေတာ္ေလး….”

ပါးစပ္က စကားေတြ ေျပာေနေသာ္လည္း မညိဳရွိန္လက္က ေဝၿဖိဳးလီးႀကီးကို မလႊတ္ေသးပဲ တင္းၾကပ္ေနေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားဆဲရွိေသးသည္။ ကားေပၚက ခရီးသည္တစ္ခ်ိဳ႕မွာ အိပ္ေပ်ာ္ကုန္ၾကၿပီ။ သူတို႔ႏွင့္ တစ္တန္းတည္းမွာရွိသည့္ ထိုင္ခုံမွ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ခန႔္ရွိ ခ်င္းအမ်ိဳးသမီးႀကီးႏွစ္ဦးလည္း တစ္ေယာက္ေပၚ တစ္ေယာက္မွီလ်က္ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကၿပီ။ ေဝၿဖိဳးလီးႀကီးက အေတာ္ေလး တုတ္ပုံရသည္။ အရွည္ကလည္း ေသးပုံမရ။ သူတို႔အတြက္ ေဆာ့ကစားစရာ သားေကာင္တစ္ေကာင္ ရလိုက္သည့္အတြက္ မညိဳရွိန္ အလြန္ေက်နပ္ဝမ္းသာေနသည္။ ကားက ေနာက္တစ္ေန႔ မိုးခ်ဳပ္မွ မႏၲေလးဝင္မည္မို႔ သူမတိုက္ခန္းေခၚ၍ တစ္ညလုံး အေပ်ာ္က်ဴးပစ္လိုက္ဦးမည္။

“ မမ… အိပ္ခ်င္ရင္ က်ေနာ့္ေပါင္ေပၚ လွဲအိပ္ေလ…”

“ ဒါႀကီးနဲ႔ ေခါင္းေပါက္သြားမွာ ေၾကာက္ပါသတဲ့ ရွင္….”

ၾကက္ဥျပဳတ္ စားၿပီးေသာအခါ ေဝၿဖိဳးက သူ႔ဘယ္ဖက္ေဘးတြင္ ခ်ထားေသာ အရက္ပုလင္းျပားေလးကို ဆြဲထုတ္ယူလိုက္သည္..။

“ ေရာ့…မမ..၊ ဒါေဆးလိေမၼာ္ အရက္…၊ လူနဲ႔ တည့္ပါတယ္…. နည္းနည္း ေသာက္ၾကည့္ေလ….”

ေဝၿဖိဳးက ပုလင္းအဖုံးကို လွည့္ဖြင့္လိုက္ၿပီး မညိဳရွိန္ ႏွာေခါင္းဝသို႔ ေတ့ေပးလိုက္သည္။ လိေမၼာ္နံ့ႏွင့္ ပ်ားရည္နံ့ သင္းသင္းက ႏွာေခါင္းထဲ တိုးဝင္သြားသည္။ အခိုးအရွိန္ ျပင္းလို႔ႏွင့္တူသည္။ မညိဳရွိန္ တစ္ကိုယ္လုံး ေႏြးေထြးရွိန္းဖိန္းသြားသည္။ ဒီအရက္က တန္ဘိုးႀကီးသည္။ ပုလင္းတစ္ဖုံး ေသာက္႐ုံႏွင့္ ဘီအီးအျပင္းစား တစ္ပိုင္းေလာက္ထိသည္။ အဝင္လည္းမဆိုး။ အနံ့ကလည္း လိေမၼာ္နံ့ ပ်ားရည္နံ့ သင္းပ်ံ႕ေနသည္။

ေဝၿဖိဳးက ပုလင္းတစ္ဖုံးစာ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ မညိဳရွိန္က တစ္ခါတည္း ေမာ့ခ်လိုက္သည္။ ေဝၿဖိဳးက ေရသန႔္ဗူး ကမ္းေပးလိုက္သည္။ တစ္ကိုယ္လုံး ရွိန္းခနဲ ဖိန္းခနဲ ပူေႏြးသြားရသည္။ ေရမ်ားမ်ားေသာက္ေလ အရက္ရွိန္ ပိုတက္ေလျဖစ္ရာ မညိဳရွိန္ မူးေတာ့မည္။ သူလည္း တစ္ဖုံးေသာက္လိုက္သည္။ သူကေတာ့ အိပ္လို႔မျဖစ္ေသး။ ဤမၽွေခ်ာေမာလွပ စြဲမက္စရာေကာင္းေသာ မိန္းမေခ်ာႀကီးတစ္ေယာက္ကို ႏွိုက္ဆြ ကလိလိုက္ခ်င္ေသးသည္။

ကားေပၚမွာ လိုးခြင့္မရ၊ စိတ္တိုင္းက် ႏွိုက္ခြင့္ေတာ့ရသည္။ အရက္ရွိန္ေၾကာင့္ မညိဳရွိန္ မ်က္လုံးေတြ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေမွးစင္းလာသည္။ အိပ္ေတာ့ မအိပ္ခ်င္ေသး။ သို႔ေသာ္ မွိန္းခ်င္ေနသည္။

“ မမ… က်ေနာ့္ေပါင္ေပၚ လွဲခ်င္လွဲခ်ေလ….”

ဒီတစ္ခါေတာ့ ေဝၿဖိဳးစကားကို မျငင္းဆန္ေတာ့ပဲ မညိဳရွိန္က ထိုင္ခုံကိုေက်ာေပးရင္း ခပ္ေကြးေကြးေလး ေစာင္းကာ ေဝၿဖိဳးေပါင္ေပၚတြင္ ေခါင္းတင္လ်က္ လွဲအိပ္ခ်လိုက္သည္။ ေဝၿဖိဳးလီးႀကီးက မတ္ေထာင္ေနဆဲ။ မညိဳရွိန္ေခါင္းႏွင့္ တြန္းထားသလို ျဖစ္၍ ဘယ္ဖက္ေပါင္ဘက္ျခမ္းတြင္ ဒစ္ႀကီးက လွည့္ေနသည္။ ေဝၿဖိဳးက ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဗိုက္ဖက္ဆီကပ္ၿပီး ဒူးႏွစ္ေခ်ာင္းေကြး၍ အိပ္ေနေသာ မညိဳရွိန္၏ ေနာက္သို႔ေကာ့ကာ အေပၚသို႔စြင့္ကားတက္ေနေသာ တင္သား ထြားထြားအိအိႀကီးကို ပြတ္သပ္ ဆုတ္ေခ်ေပးေနသည္။ သူတို႔ေရွ႕ကခုံကလည္း အမ်ိဳးသမီးမ်ားျဖစ္သည့္အတြက္ ထည့္တြက္စရာမလိုပဲ ခပ္ရဲရဲပင္ ထင္တိုင္းက်ဲေနသည္။

မညိဳရွိန္ လုံးဝ အိပ္မေပ်ာ္ေသးပါ။ အရက္အရွိန္နဲ႔အတူ ေဝၿဖိဳး၏ ပြတ္သပ္ဆုပ္ေခ် ေဆာ့ကစားေပးေနမွုကို အရသာခံရင္း ဇိမ္နဲ႔ မွိန္းေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ေဝၿဖိဳးက ထမီအတြင္း လက္လၽွိုသြင္းလိုက္ၿပီး တင္သားဆိုင္ ထြားထြားအိအိမ်ားကို ထိထိမိမိ ဆုပ္ေခ်ပြတ္ေပးသည္။ သူလည္း ေႏြးေထြးတင္းအိေသာ အရသာကိုခံစားရသည္။ တင္ပါးကို ပြတ္သပ္ဆုတ္ေခ်ေနရာမွ သူ႔လက္က ဖင္ဆုံၾကားသို႔ ေရာက္သြားသည္။ ဖင္ဝစူစူေလးကို လက္ခလယ္ထိပ္ႏွင့္ ပတ္ဝိုက္ပြတ္ထိေပးလိုက္ျပန္သည္။

မညိဳရွိန္တစ္ေယာက္ ယားက်ိက်ိႏွင့္ အူတုန္အသည္းတုန္ျဖစ္ကာ မရိုးမရြႀကီး ခံစားေနရသည္။ ေကာင္ေလးက မေခ၊ အေတြ႕အၾကဳံ အေတာ္ေလး ရင့္က်က္စုံလင္ၿပီး ျဖစ္ပုံရသည္။ ဖင္ဝကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ဆြေပးေနသည္ကို အခုမွပင္ အက်အန ခံဖူးေတာ့သည္။ သူ႔လက္ေတြက ဖင္ဝကတဆင့္ ေစာက္ဖုတ္ေပၚသို႔ ေရာက္လာသည္။ ဖင္ဝအစပ္ႏွင့္ နီးကပ္ေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ႏွုတ္ခမ္းသားအစပ္ကို လက္ခလယ္ထိပ္ဖ်ားျဖင့္ ခပ္ဖြဖြ ခပ္ရြရြေလး ပြတ္လိုက္ျပန္သည္။ ဒီေတာ့ ေစာက္ဖုတ္ေရာ ဖင္ပါ ႏွစ္ခုလုံး ယားရြလာသည္။

အရက္အရွိန္ကလည္း တက္လာၿပီမို႔ မညိဳရွိန္တစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ႂကြလာသည္။ မိန္းမသဘာဝ ကိုယ္ကစ၍ မနန႔္သင့္ေသာ္လည္း ယခုလို လက္ရဲဇက္ရဲ လက္သရဲႏွင့္ေတြ႕လ်င္ အႏွိုက္ခံ အဆြခံဖို႔ ဝန္မေလး။ အရက္က အမူးမၾကမ္း၊ မ်က္လုံးကလည္း မဖြင့္ခ်င္၊ တစ္ကိုယ္လုံး ဟင္းလင္းျပင္တြင္ လြင့္ေမ်ာ၍ ေလဟုန္စီးေနရသလို တသိမ့္သိမ့္ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ ခံစားေနရသည္။

ေဝၿဖိဳးလက္ေတြက ေစာက္ဖုတ္ေအာက္ ႏွုတ္ခမ္းကတဆင့္ အတြင္းသားမ်ားကို လွည့္၍ လွည့္၍ ေကာ္သုတ္သလို ပြတ္၍ပြတ္၍ ကလိလိုက္ျပန္သည္။ ေကာင္းလိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ မညိဳရွိန္ ဖင္ဆုံႀကီး ႏွစ္လုံးမွာ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ဆတ္ခနဲ ဆတ္ခနဲ တုန္တုန္သြားသည္။ သူ႔ဆီကို ေရာက္ေတာ့မည္ကို အတတ္သိ၍လားမသိ ေစာက္စိတဝိုက္တြင္ ယား၍ ႂကြႂကြတက္လာသည္။ သို႔ေသာ္ ေဝၿဖိဳးလက္ေတြက ေစာက္စိနားကို မသီေသး။ ႏွုတ္ခမ္းသားမ်ားမွတဆင့္ အတြင္းသားႏုႏုထြတ္ထြတ္မ်ားျဖင့္ ဝန္းရံထားေသာ ေစာက္ေခါင္းဝအစပ္ကို သြင္းလိုက္ထုတ္လိုက္ လုပ္ေပးလိုက္ျပန္သည္။ ကားစက္သံက လႊမ္းမိုးေနသျဖင့္ ႏွိုက္ဆြ ကလိရာမွ ထြက္ေပၚေနေသာ တစြပ္စြပ္ တႁပြတ္ႁပြတ္အသံမ်ား ငုတ္ကြယ္လ်က္ ရွိေနပါသည္။

မညိဳရွိန္၏ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးတစ္ခုလုံး အဆမတန္ ရြႂကြစူပြလာပါေတာ့သည္။ ေစာက္ရည္ေတြကလည္း တစိမ့္စိမ့္ႏွင့္ စိုရႊဲအိုင္ထြန္းေနပါသည္။ ေဝၿဖိဳးလည္း အရက္အရွိန္တက္၍ သူ႔လက္ကတဆင့္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီး၏ ႏူးညံ့ပူေႏြးေသာ အေတြ႕အရသာကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ခံစားေနရပါသည္။ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသို႔ သူ႔လက္ခလယ္ကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္သြင္း၍ အသာေလး ၿငိမ္ထားၾကည့္ရာ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းပိုင္ ႂကြက္သားေတြက သူ႔လက္ခလယ္ကို ညႇစ္၍ ဆြဲစုပ္ေနသည္ကို သိသာထင္ရွားစြာ ခံစားေနရသည္။ မညိဳရွိန္၏ ေစာက္ဖုတ္အတြင္း ညႇစ္အား မေသးလွေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။ ဒီအေတြ႕မ်ိဳးက လီးတစ္ေခ်ာင္းလုံးကို အီဆိမ့္ထုံက်င္သြားေစၿပီး ေစာက္ဖုတ္အေတြ႕အရသာကို လီးက ေကာင္းေကာင္းႀကီး ခံစားရတတ္သည္။

မညိဳရွိန္က သူ႔ေခါင္းႏွင့္ ဖိကပ္လ်က္ရွိေသာ ေဝၿဖိဳး၏ တဆတ္ဆတ္ ေတာင္ေနေသာ လီးႀကီးကို သူ႔ေခါင္းေပၚမွ ေက်ာ္ၿပီး ညာလက္ဖဝါးႏွင့္ ဆုပ္၍ ဆုပ္၍ ေပးလိုက္ေတာ့သည္။ ဒီအခ်ိန္ဝယ္ ေဝၿဖိဳးလက္ခလယ္ထိပ္က ေစာက္စိငုတ္ျပဴးျပဴးႀကီးေပၚသို႔ ထိထိမိမိႀကီး ပြတ္ဆြေနပါေတာ့သည္။ ပုဆိုးေပၚမွ ဆုပ္ကိုင္ထားရသည္ကို အားမရေတာ့ပဲ ေဝၿဖိဳး ပုဆိုးကို ဆြဲလွန္ကာ ဆုပ္ကိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားမိသည္။ ဒီေတာ့ ေဝၿဖိဳးက မညိဳရွိန္ အကိုင္ရ လြယ္ကူေအာင္ သူ႔ပုဆိုးကို ေျဖေလၽွာ့ ခၽြတ္လွန္ေပးလိုက္ၿပီး မညိဳရွိန္လက္ကို ဆြဲကိုင္၍ လီးေခ်ာင္းႀကီးေပၚ အုပ္တင္ေပးလိုက္သည္။ မညိဳရွိန္ လက္ဖဝါးႏုႏုထဲတြင္ ေဝၿဖိဳး၏ ေႏြးေထြးတင္းေတာင့္ေသာ လီးေခ်ာင္းႀကီး တစ္ခုလုံး က်ေရာက္သြားေတာ့သည္။

မညိဳရွိန္က လီးေခ်ာင္းႀကီးတစ္ခုလုံး ဒစ္ျပဲႀကီးပါမက်န္ ဆီမန္းမန္းသလို အုပ္ဝိုက္ပြတ္သပ္ၿပီးမွ ဒစ္အညႇာရွိ အေၾကာတင္းတင္းဖုကေလးကို ခပ္ဖိဖိေလး လက္မထိပ္ျဖင့္ ပြတ္ေပးသည္။ ေကာင္းလြန္းလွသည့္အတြက္ ေဝၿဖိဳး ေျခဖဝါးတစ္ျပင္လုံး ပူရွိန္းယားႂကြေနေတာ့သည္။ ကားေပၚမွာမို႔ ေစာက္ဖုတ္ထဲ လီးထည့္၍ လိုးခြင့္မသာေသာ္လည္း ႏွစ္ဦးစလုံးအတြက္ လိုးသေလာက္နီးနီး ခရီးေရာက္ေသာ ပြတ္ဆြနည္းတို႔ျဖင့္ အျပန္အလွန္ ကလိဆြေနၾကရာ ႏွစ္ေယာက္လုံးမွာ ကာမအရသာ အထြတ္အထိပ္သို႔ ေရာက္လုနီးနီး ျဖစ္ေနၾကၿပီ။

မညိဳရွိန္က ေဝၿဖိဳးလီးႀကီးကို ခပ္တင္းတင္းဆုပ္၍ လက္မႏွင့္ လက္ညႇိုးအဝိုက္ကို လီးအရင္းဘက္ထားၿပီး ဘက္ျပန္ေဆာင့္ေပးသည္။ ေဝၿဖိဳး လီးေခ်ာင္းတစ္ေလၽွာက္လုံး ယားႂကြ ပြတက္လာၿပီး လရည္ေတြ ထြက္ခ်င္လာသည္။ မညိဳရွိန္လည္း ၿပီးခါနီးၿပီမို႔ အေၾကာေတြ တင္းကုတ္လာသည္။ လရည္ေတြ ပန္းထြက္ကုန္ေတာ့မည္မို႔….

“ မ.. မ….. မမ…. က်ေနာ္… ပီး… ၿပီးေတာ့မယ္… ”

ဤသို႔ သတိေပးလိုက္မွ မညိဳရွိန္က အထက္ေအာက္ စုန္ဆန္ ပြတ္တိုက္ျခင္းကို ရပ္လိုက္ၿပီး လရည္ေတြ ေဘးစင္မထြက္ေစရန္ လက္ဖဝါးႏွင့္ အုပ္၍ ခပ္ဖြဖြေလး ဆုပ္ထားလိုက္သည္။ မၾကာပါေခ်။ ေဝၿဖိဳး သုတ္ရည္ပူေတြက မညိဳရွိန္၏ လက္ဖဝါးႏုႏုထဲသို႔ ဖ်င္းခနဲ ဗ်င္းခနဲ ပန္းထြက္ကုန္ပါေတာ့သည္။ မညိဳရွိန္လည္း တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါၿပီး ေစာက္ရည္ေတြ ပန္းထြက္ကာ ၿပီးဆုံးသြားပါေတာ့သည္။

လရည္ေတြ ေစာက္ရည္ေတြ ထြက္ကုန္ေတာ့ ထုံးစံအတိုင္းပင္ ႏွစ္ေယာက္သားမွာ ေက်နပ္ႏုံးေခြသြားၾကရသည္။ လရည္ ေစာက္ရည္ မထြက္ခင္ကသာ ျပင္းထန္ေသာ ကာမေဇာ တက္ႂကြစျမဲ ျဖစ္သည္။ ေစာက္ဖုတ္ထဲလိုး၍ လရည္ထြက္ထြက္ ၊ ဂြင္းတိုက္လို႔ လရည္ထြက္ထြက္၊ လရည္ထြက္သြားလ်င္ေတာ့ ျပင္းထန္ေသာ ဆႏၵအဟုန္က ၿငိမ္သက္ ရပ္တန႔္သြားသည္သာ။

ေဆးလိေမၼာ္ အရက္က မူးယစ္ဆီႏွင့္ စပ္ထားသျဖင့္ သာမန္အရက္ႏွင့္ လုံးဝမတူ။ ယခုႏွစ္ေယာက္သား ထိုအရက္ရွိန္ေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကပါေတာ့သည္။ မွန္လုံကားႀကီးမွာမူ စက္ရွိန္ျမႇင့္၍ လမ္းမႀကီးေပၚမွာ အရွိန္းျပင္းစြာ ေျပးလႊားေနဆဲ။

———————————————

မညိဳရွိန္ ကေလးဘက္သို႔ ထြက္သြားၿပီးေနာက္ တစ္ရက္တြင္ မဝင္းဝါလတ္သည္ ခ်ိဳခ်ိဳသင္းရွိရာ ေတာင္ၿမိဳ႕သို႔ ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ ထြက္လာခဲ့သည္။ အခ်ိန္က နံနက္ ၁၀ နာရီေက်ာ္ခန႔္ ျဖစ္သည္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ခ်ိဳခ်ိဳသင္းမွာ ဆလိုင္းခ်ိတ္ထားရသည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေန၍ သူမႏွင့္ စကားမေျပာခဲ့ရ။ ကေလးရဲ့ အခ်င္းစက်န္ခဲ့သျဖင့္ ေသြးေတြသြန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သားအိမ္ကို ျပန္ျခစ္ပစ္ရသည္ဟု ဆရာမႀကီးက ေျပာသည္။ ဘာမွမစိုးရိမ္ရန္ အထပ္ထပ္မွာၿပီး ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနမွ လာခဲ့ရန္ မွာလိုက္သည္။ ဒီေန႔ သူမေယာက္်ား တိုက္ခန္းလာမည့္ရက္မို႔ မဝင္းဝါလတ္လည္း ဆရာမႀကီးကို ႏွုတ္ဆက္၍ ျပန္လာခဲ့သည္။

တိုက္ခန္းေရာက္ေတာ့ ၁၁ ခြဲရွိၿပီ။ လင္ေတာ္ေမာင္က ၁ နာရီေလာက္အခ်ိန္တြင္ ပုံမွန္လာတတ္သည့္အတြက္ ေရမိုးခ်ိဳး ဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ၿပီး ေစာင့္ေနသည္။ သူက ေစာက္ဖုတ္ အမွုတ္အစုပ္ အယက္ ဝါသနာသန္လွသူမို႔ ေရခ်ိဳးရင္း သူမေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို အက်အန ပြတ္ႏွိုက္၍ ဆပ္ျပာႏွင့္ အထပ္ထပ္တိုက္၍ ေဆးေၾကာသန႔္ရွင္းထားသည္။ မဝင္းဝါလတ္က မညိဳရွိန္တို႔ေလာက္ အေမႊးသန္သူ မဟုတ္။ သူမေစာက္ေမႊးေတြက ခပ္က်ဲက်ဲသာ ေပါက္ၿပီး သန္သန္မ်ား မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထုံေဆးဆီပြတ္၍ ႏွုတ္ပစ္ေလ့ရွိသည္။ ဒီေတာ့ သူမေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ ေစာက္ေမႊးတစ္ပင္မၽွမရွိပဲ ဝါဝင္း ေျပာင္ရွင္း ခုံးမို႔ေနသည္။

သူမေယာက္်ားက ေစာက္ေမႊးတစ္ပင္မွ မရွိေသာ မို႔ခုံးဝင္းဝါ ျပဲအာေနသည့္ ဒီေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို အလြန္စြဲလန္း မက္ေမာပုံရသည္။ ဒီေစာက္ဖုတ္ႀကီးေၾကာင့္ပင္ သူမကို စြဲလမ္းေနျခင္း ျဖစ္သည္။

မဝင္းဝါလတ္က ဒရင္းဘက္ေပၚတြင္ ကားယားႀကီးအိပ္ရင္း ဒူးႏွင့္ေပါင္ကို ေကြးညႊတ္၍ ရင္ဘတ္ဖက္ဆီသို႔ကပ္ကာ ရွစ္လက္မပတ္လည္ မွန္ခ်ပ္ေလးႏွင့္ ေထာင္ၾကည့္လိုက္သည္။ မွန္ရိပ္ထဲတြင္ ေဖာင္းတင္းျပဴးေျပာင္ ရွင္းသန႔္ေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက အထင္းသားေပၚလြင္ေနသည္။ အဆီေတြစုေဝးေနေသာ ဆီးခုံမို႔မို႔က ဝင္းဝါေသာ အေရျပားေၾကာင့္ တင္းေျပာင္ေခ်ာမြတ္ေနသည္။ ေပါင္ရင္းစပ္ဆီမွ အလည္သို႔ စုခုံးလာၿပီး ေစာက္ဖုတ္အက္ကြဲဆီသို႔ ဝိုက္ဆင္းသြားသည္။ ထိုအက္ကြဲၾကားမွ အညိဳေရာင္သန္းေနေသာ အျပင္ႏွုတ္ခမ္းသား ထူထူႀကီးက ျပဴးထြက္ေနသည္။

မဝင္းဝါလတ္၏ ညာဖက္လက္ညႇိုးက ေစာက္ဖုတ္ႏွုတ္ခမ္းသားႏွစ္လႊာကို ဖိကန္ၿပီး ျဖဲၾကည့္လိုက္သည္။ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသား ႏုႏုမ်ားမွာ နီရဲအစ္ဖုေနၿပီး အေရာင္လက္ေနသည္။ သူမေယာက္်ား မဆိုထားႏွင့္၊ သူမသည္ပင္ သူမေစာက္ဖုတ္ကိုၾကည့္ကာ အားရေက်နပ္စြာ ပီတိေတြ ျဖာေဝေနပါသည္။ မညိဳရွိန္တို႔လို တိုက္ခန္းအပိုင္ရေအာင္ သူမေစာက္ဖုတ္ႀကီးကိုပင္ အရင္းတည္ရမည္ျဖစ္၍ က်န္းမာသန္စြမ္း၍ အျမဲတမ္း လန္းဆန္းလွပေနေစရန္ ဂ႐ုတစိုက္ ‘သ’ေပးေနရမည္ ျဖစ္သည္။ သူမေယာက္်ား တစ္ပတ္တစ္ခါ ယူယူလာေလ့ရွိေသာ အျပာကာတြန္းစာအုပ္ေလးကို ဇိမ္ႏွင့္ဖတ္ရင္း ဒီေစာက္ဖုတ္ႀကီးႏွင့္ပင္ သူမေယာက္်ားကို တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး မရိုးရေအာင္ ျပဳစုဖို႔ စိတ္ကူးယဥ္လ်က္ ရွိေနပါေတာ့သည္။

မဝင္းဝါလတ္က ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကားကားေလး စင္းလ်က္ ထမီကို ဒူးအထက္မၽွသာ ဖုံးထားလိုက္သည္။ တင္းတင္းရင္းရင္း မို႔မို႔အိအိရွိလွေသာ သူမနို႔အုံႀကီးႏွစ္လုံးကို တစ္လုံးစီ ဆုပ္ေခ်ပြတ္လွိမ့္ လိုက္ေသးသည္။ ဇာတ္လမ္းတစ္ဝက္ပင္ မက်ိဳးေသး၊ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားရပါေတာ့သတည္း။

——————————————-

ဒီကေန႔ေတာ့ ဦးစြမ္းလၽွံစိတ္ေတြက ဂဏာမၿငိမ္ ျဖစ္ေနသည္။ မယားႀကီးနဲ႔ စကားေျပာရတာ အဆင္မေျပသလို အေပါက္အလမ္းကလည္း သိပ္မတည့္။ ကန္ေတာ္ႀကီးတိုက္ခန္းက တတိယေျမာက္မယားဆီ သြားဖို႔ကလည္း သူ႔ရက္ပတ္ မဟုတ္ေသး။ ကေလးဘက္မွာေနေနေသာ သူ႔ညီမ ေယာက္်ားဆုံးသြားလို႔ သြားမည္ဆိုတာေတာ့ ဖုန္းဆက္ထားသည္။ ဒီေကာင္မကေတာ့ တခါတေလ ပုံစံတမ်ိဳးခ်ိဳးေလ့ရွိသည္။ သူလိုခ်င္ေနသည့္ ဆိုင္ကယ္ ၀ယ္မေပးလို႔ ခရီးထြက္မယ္ေျပာၿပီးေတာ့ ဘယ္မွမသြားပဲနဲ႔ တိုက္ခန္းမွာပဲေနတာကို ၾကဳံဖူးသည္။ ထိုေန႔က ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အလိုးမခံလို႔ ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီးေတာ့ လိုးခဲ့ရသည္။

ဦးစြမ္းလၽွံက အသက္ (၅၀) ေက်ာ္ေပမဲ့ ကာမအားႀကီးတာေၾကာင့္ ေငြရွာေကာင္းသလို ကာမအားေကာင္းေနေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကံစည္ထားသည္။ လိုးအားသန္ရန္အတြက္ ေႁမြေပြးေသြးနဲ႔ စပ္ထားတဲ့ အရက္မ်ား၊ ဖ်ံသိုနဲ႔ေရာထားတဲ့ အရက္မ်ားကို ယူလာေလ့ရွိသည္။

မညိဳရွိန္ရဲ့ဟာႀကီးကေတာ့ အတြင္း ညႇစ္ဆြဲအားက ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ေကာင္းသည္။ အိမ္ကမယားႀကီးဟာလို ျပဲျပဲအာအာ ေရွာ္ရႊတ္ရႊတ္ႀကီးေတာ့ မဟုတ္ေပ။ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ စီးစီးပိုင္ပိုင္ႏွင့္ အေတာ္ႀကီးကို လုပ္လို႔ေကာင္းသည္။ သူကေတာ့ အလိုးသန္တာကလြဲလို႔ သူ႔လီးက ၄ လက္မေက်ာ္႐ုံေလးပဲရွိၿပီး လုံးပတ္ကလည္း လက္ညိဳးလက္မတဝိုက္စာပဲ ရွိေလသည္။ ဒီဟာမ်ိဳးကိုေတာင္မွ မညိဳရွိန္ရဲ့ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက စုတ္အားသန္သန္နဲ႔ ညႇစ္ေပးနိုင္စြမ္းရွိသည္။ ေမၽွာ့ပါေသာ အမ်ိဳးအစား မဟုတ္ေပမဲ့ အတြင္းႂကြက္သားတို႔၏ ညႇစ္အားစုပ္အား ေကာင္းတာကေတာ့ အမွန္ပင္။ ဒါေၾကာင့္ မညိဳရွိန္ကို မပစ္နိုင္သည့္အျပင္ တိုးတိုးၿပီးေတာ့ ခ်စ္ေနရေလသည္။ သူ႔အဖို႔က ေငြသာပဓာန မဟုတ္ေပ၊ ကာမစည္းစိမ္ကို ဇိမ္က်က်ခံစားနိုင္ဖို႔သာ အေရးႀကီးေပသည္။

ဒုတိယမယားကလည္း အျပဳအစုေကာင္းသလို ႐ုပ္ရည္ကလည္း ေခ်ာေမာလွပေပမဲ့ မညိဳရွိန္ေလာက္ေတာ့ လိုးမေကာင္းေပ။ အလိုးခံရာတြင္လည္း ဦးစြမ္းလၽွံကသာ ဦးေဆာင္သြားရသည္။ မညိဳရွိန္လို တက္တက္ႂကြႂကြ အားမာန္ပါပါ လွုပ္ရွားတတ္သူမ်ိဳး မဟုတ္ေခ်။

ထို ဒုတိယမယားဆီလည္း မသြားခ်င္ေသးေတာ့ ဆိုင္ကယ္ကို မညိဳရွိန္ရွိရာ ကန္ေတာ္ႀကီးတိုက္ခန္းဘက္ ဦးတည္ထြက္ခဲ့သည္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း တတိယထပ္ကို တန္းတက္ခဲ့ေပမဲ့ ေသာ့ခေလာက္ကသာ ဆီးႀကိဳေနေတာ့ ဒီတစ္ခါ တကယ္ ခရီးထြက္ပုံရေလသည္။ ျပန္ဆင္းလာခဲ့ၿပီးေတာ့ အက်ိဳးအေၾကာင္းသိခ်င္လို႔ ဒုတိယထပ္က ၀င္းဝါလတ္ဆိုေသာ ခင္မင္ရင္ႏွီးေနသည့္ အမ်ိဳးသမီးကိုေမးရန္ အ၀င္တံခါးကို တြန္းဖြင့္ၾကည့္ရာ အတြင္းကပိတ္မထားေတာ့ အလြယ္ပဲ ပြင့္သြားေတာ့သည္။

အသံမေပးပဲ အတြင္းခန္းထဲ၀င္လိုက္စဥ္ ဒရင္းဘက္ေပၚတြင္ ပက္လက္ကားယားႀကီး အိပ္ေနတဲ့ ၀င္းဝါလတ္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဖတ္ေနေသာ အျပာကာတြန္းစာအုပ္ကလည္း ေအာက္ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ က်ေနေလသည္။ ထဘီကေတာ့ ေပါင္လည္ေလာက္ကို ေရာက္ေနၿပီးေတာ့ ေပါင္တံေဖြးေဖြး တုတ္တုတ္ေတြကလည္း ဦးစြမ္းလၽွံရဲ့ ကာမစိတ္ေတြကို အဟုန္ျပင္းစြာ ထႂကြေစသည္။ ၿပီးေတာ့ အေပၚတပိုင္းလုံးကလည္း ရင္ဘတ္ၾကယ္သီးမ်ား ျပဳတ္ထြက္ေနေတာ့ အတြင္းခံေဘာ္လီ ၀တ္မထားတဲ့ နို႔အုံေဖြးေဖြးတင္းတင္းႀကီးက မို႔ေမာက္စူထြက္ေနေပသည္။ နို႔သီးေခါင္းညိဳညိဳေလး တဝိုက္မွာလည္း ၾကက္သီးဖုေလးမ်ားက အစီအရီထေနကာ စူစူတင္းတင္းေလး ျဖစ္ေနသည္။

ဝိုင္း၀န္းမို႔ေမာက္ ျပည့္တင္းေနေသာ နို႔အုံေဖြးေဖြးဥဥႀကီးကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ဦးစြမ္းလၽွံတစ္ေယာက္ ရမၼက္မီးေတြ ထပ္မံေတာက္ေလာင္လာေလသည္။ အခုလို ၀င္းဝါလတ္ရဲ့ပုံစံသာ ျမင္ရလို႔ကေတာ့ သူလိုလူမေျပာနဲ႔ စ်ာန္ပ်ံရေသ့ေတာင္မွပဲ စ်ာန္ေလၽွာနိုင္ေလသည္။

ဦးစြမ္းလၽွံတစ္ေယာက္ ဘာကိုမွ မစဥ္းစားေတာ့ပဲနဲ႔ ၀င္းဝါလတ္ရဲ့ေဘး ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ဒူးေထာက္ထိုင္ၿပီးေတာ့ ထဘီကို လွန္လိုက္ေလသည္။ အေမႊးတစ္မၽွင္မွမရွိေသာ ေဖာင္းေဖာင္းအိအိ ေစာက္ပတ္ႀကီးက ျပဴးကနဲ ထြက္ေပၚလာေလသည္။ ႏွုတ္ခမ္းသား ညိဳညိဳႀကီးက အနည္းငယ္ ျပဲဟေနၿပီးေတာ့ အရည္ၾကည္တို႔ျဖင့္ စိုစြတ္ေနသည္။ အိပ္မက္ထဲတြင္ပါ အဖဲ့ခံေနရသလားမသိ၊ အဖုတ္အုံႀကီးတစ္ခုလုံးက လွုပ္ခနဲ လွုပ္ခနဲ ျဖစ္ေနေလသည္။ ေပါင္ႀကီးႏွစ္လုံးက ေဘးသို႔ ခပ္ကားကားေလး ျဖစ္ေနေတာ့ အဖုတ္ႀကီးမွာ ပိညႇပ္မေနပဲ ေဖာင္းေဖာင္းဟဟႀကီး ျဖစ္ေနေလရာ ဦးစြမ္းလၽွံက လက္ခလယ္ျဖင့္ ႏွုတ္ခမ္းသားေအာက္ေျခကို ပြတ္ဆြဲေပးလိုက္သည္။ နဂိုကပင္ ရြအာေနၿပီမို႔ ယခုလို ခပ္ဖိဖိေလး ပြတ္ဆြလိုက္ေသာအခါ အရည္ေတြက ဖင္ၾကားထဲအထိကို စီးက်လာေလသည္။ ထိုအခါမွာေတာ့ လက္ခလယ္ကို အထဲထိေရာက္ေအာင္ ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ ႏူးညံ့အိေထြးပူေႏြးေသာ အရသာကို ခံစားလိုက္ရေလသည္။

အေမႊးကင္းစင္ေနေသာ အဖုတ္ႀကီးမို႔ ႏွုတ္ခမ္းသား အထက္ပိုင္းအစပ္တြင္ အညိဳေရာင္သမ္းေနေသာ အေစ့ႀကီးက ျပဴးထြက္ေနေပသည္။ ဦးစြမ္းလၽွံကေတာ့ အဆုံးထိျမဳပ္၀င္ေနေသာ လက္ခလယ္ေခ်ာင္းေလးျဖင့္ စိုက္ကာဝိုက္ကာ ခ်ဲ႕ကာခ်ဲ႕ကာ ေမႊဆြေပးလိုက္ပါသည္။

“အင္း အင္ အိ အ အင္..”

၀င္းဝါလတ္ႏွုတ္ခမ္းဖ်ားက အသံေတြ ထြက္သြားၿပီးေတာ့ ပက္လက္ႀကီးအိပ္ေနရာက တေစာင္းလွည့္လာသည္။ ေပါင္လုံးအိအိေတြၾကား ဦးစြမ္းလၽွံလက္က ပိေနၿပီးေတာ့ စိတ္တိုင္းက် မႏွိုက္သာပဲ ျဖစ္ေနေလသျဖင့္ သူ႔လက္ကေလးကို ညင္ညင္သာသာေလး ဆြဲထုတ္ယူလိုက္သည္။ မ်က္စိေတြက မွိတ္ထားဆဲမို႔ နိုးေနပုံမရေသးလို႔ အသာေလး ဒရင္းဘက္ကို ေကြ႕ပတ္သြားၿပီးေတာ့ ၀င္းဝါလတ္ရဲ့ ေနာက္ေက်ာဘက္သို႔ သြားလိုက္သည္။ တင္ပါးဆုံအိအိႀကီးေနာက္မွာ ေနရာယူလိုက္သည္။ ညာဘက္ေပါင္ေပၚတြင္ ဘယ္ဘက္ေပါင္က တင္ေနၿပီးေတာ့ ခပ္ေကြးေကြးေလးျဖစ္ေနရာ ေပါင္ႏွစ္လုံးက စိညႇပ္ကပ္သပ္မေနပဲ ကြာဟေနေလရာ ေပါင္ၾကားထဲက အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးက ေနာက္ကို ျပဴအစ္ထြက္ေနေလသည္။ ထဘီက ခါးထိေရာက္ေနေတာ့ ဘယ္ဘက္ျခမ္း တင္ပဆုံႀကီးမွာ ေျပာင္၀င္းေနေလသည္။

ဦးစြမ္းလၽွံက အခုမွသတိရေတာ့ အ၀င္တံခါးေပါက္ကို အေျပးအလႊား ဂ်က္ထိုးပိတ္လိုက္ရသည္။ ယခုအေျခအေနေရာက္မွ ၀င္းဝါလတ္ကို မစားရေတာ့ဘူးဆိုလၽွင္ ေတာ္ေတာ္ညံ့ရာ ေရာက္ေပမေပါ့။ ၀င္းဝါလတ္သည္လည္းပဲ သူေဌးတစ္ေယာက္ရဲ့ မယားငယ္ ျဖစ္ေပသည္။ မယားငယ္ဟူသည္ မယားႀကီးလိုမဟုတ္။ ေသြးသားစိတ္ေျဖ႐ုံ ကာမကျမင္းေၾကာထ႐ုံ အ႐ုပ္သာသာမၽွသာ ရွိေပသည္ဟု ဦးစြမ္းလၽွံက မယားငယ္မ်ားဘက္ကေနၿပီးေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာ ေတြးေပးတတ္ေလသည္။ ထိုသို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာေသာေၾကာင့္ပင္ ၀င္းဝါလတ္အား လိုအပ္ေနေသာ အခြင့္အေရးကို ျဖည့္ဆည္းေပးရန္ စိုင္းျပင္းေနျခင္း ျဖစ္သည္။

အ၀င္တံခါးကို ပိတ္ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ေစာေစာကေနရာမွာ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ အေမႊးတစ္မၽွင္မၽွမရွိေသာ ၀င္းဝါလတ္ရဲ့ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းဟဟႀကီးက မက္ေမာစရာ ေကာင္းလြန္းေနသည္။

၀င္းဝါလတ္တစ္ေယာက္ အိပ္မက္ထဲတြင္ သူ႔ေယာက္်ားႏွင့္ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ေဆာ္ေနရာမွ ဦးစြမ္းလၽွံလက္က ေမႊေႏွာက္ၿပီးေတာ့ ကလိလိုက္တဲ့အတြက္ အိပ္မက္က လန႔္နိုးလာျခင္းပါ။ အစမွာေတာ့ သူ႔ေယာက္်ား ကိုျမင့္သန္းထင္ေနလို႔ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လ်က္က မ်က္လုံးအသာေလး ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့မွပဲ မညိဳရွိန္ေယာက္်ား ဦးစြမ္းလၽွံႀကီးျဖစ္ေနေလသည္။

ဗမာလီးနဲ႔ အလိုးခံရတာ ရိုးေနၿပီဆိုေတာ့ တ႐ုတ္လီးကို ထူးထူးဆန္းဆန္းႀကီး ခံၾကည့္ခ်င္ေနသည္မို႔ ဆက္ၿပီးေတာ့ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္မိသည္။ မညိဳရွိန္ကိုမေတြ႕လို႔ ဒီအခန္းထဲကို ၀င္လာျခင္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သူမေယာက္်ား လိုးေၾကာရွည္ေၾကာင္းကိုေတာ့ မညိဳရွိန္ မၾကာမၾကာ ေျပာျပေန၍ သိထားၿပီးျဖစ္လို႔ အခုေတာ့ ဗဟုသုတအေနနဲ႔ တစ္ခ်ီတစ္ပြဲေတာ့ ႏႊဲလိုက္ေပဦးမည္။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔ေယာက်ာ္း ကိုျမင့္သန္းလည္း လာဦးမွာမဟုတ္ေသးေတာ့ ဦးစြမ္းလၽွံနဲ႔ပဲ အားရေအာင္ခံၿပီးေတာ့ ကာမအရသာ ယူေပေတာ့မည္။

ဦးစြမ္းလၽွံက ေဘာင္းဘီထဲထည့္ယူလာတဲ့ ေႁမြေပြးေသြးနဲ႔ေရာထားတဲ့ အေကာင္းစား ဂ်င္အရက္ပုလင္းကို ထုတ္ယူလိုက္သည္။ ခပ္ၾကာၾကာ ေဆာ္နိုင္ရန္ အတြက္လည္း ဒစ္ႀကီးရဲ့ အရင္းတဝိုက္ ပတ္လည္ကို လိမ္းေဆးျဖင့္ စိမ့္၀င္သည္အထိကို ပြတ္လိမ္းလိုက္သည္။ ဒီေဆးက လိမ္းၿပီး မိနစ္ (၂၀) ေလာက္ထိ ေစာင့္ရသလို တစ္နာရီနီးပါး ဇိမ္နဲ႔ႏွပ္ၿပီးေတာ့ လုပ္နိုင္သည္။

ေဆးလိမ္းၿပီးေတာ့ ေဘာင္းဘီခၽြတ္လိုက္ခ်ိန္မွာ အတြင္းခံေဘာင္းဘီ တိုတိုပါးပါးေလးသာ က်န္ေတာ့သည္။ အေပၚအကၤ်ီလည္း ခၽြတ္ၿပီးသားဆိုေတာ့ စြပ္က်ယ္နဲ႔ အတြင္းခံေဘာင္းဘီပဲ က်န္ေတာ့သည္။ ေရသန႔္ဗူးေလၽွာက္ရွာရာ ဗီရိုေပၚတြင္ေတြ႕သျဖင့္ ယူထားလိုက္ၿပီးေတာ့ ေရေသာက္လိုက္ အရက္ေသာက္လိုက္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးႏွိုက္လိုက္နဲ႔ ဇိမ္က်ေနေလေတာ့သည္။ နဂိုထဲက ကာမစိတ္အားႀကီးရတဲ့ၾကား အရက္ေသြးတို႔ကပါ ပ်ံ႕ေနေလေတာ့ ဦးစြမ္းလၽွံစိတ္ေတြက အဟုန္ျပင္းျပင္း ထႂကြေနေလေတာ့သည္။ ၀င္းဝါလတ္ရဲ့ တင္ဆုံထြားထြားမို႔မို႔ႀကီးကို ညာဘက္လက္နဲ႔ဖက္ၿပီး ဘယ္လက္ကို ဒရင္းဘက္ေပၚတင္ ဒူးေထာက္လ်က္ ေခါင္းကို အနည္းငယ္ငုံ႔ကာ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းဟဟႀကီးကို ပါးစပ္ျဖင့္ စုပ္ၿပီးေတာ့ လၽွာနဲ႔ယက္ေပးေတာ့သည္။

“ျပစ္ … ျပတ္ ပလပ္..”

“ျပစ္ ျပတ္ ပလပ္ ပလပ္..”

အဖုတ္ေလးက သန႔္စင္ေအာင္ ေဆးေၾကာထားေတာ့ အနံ့အသက္ကင္းစင္ကာ ယက္လို႔အေတာ္ပင္ အရသာကို ရွိေနေလသည္။ ျပဴးအစ္ေနေသာ အကြဲေၾကာင္းေလးတေလၽွာက္သို႔ အတြင္းအထိ သူ႔လၽွာေႏြးေႏြးႀကီးကို ထိုးလိပ္သြင္းကာ ဆန႔္လိုက္ၾကဳံ႕လိုက္ ကားလိုက္ထိုးလိုက္နဲ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကလိေပးေနေတာ့သည္။

မအိပ္ခင္ကပဲ အျပာကာတြန္းဖတ္ၿပီးေတာ့ ရာဂစိတ္ေတြကထ၊ အိမ္မက္ထဲမွာလည္း ေယာက္်ားနဲ႔ ခ်စ္ပြဲ၀င္ေနတာကိုမက္ထား၊ ဦးစြမ္းလၽွံကလည္း ႏွိုက္ၿပီးေတာ့ ဆြထားနဲ႔ဆိုေတာ့ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးတစ္ခုလုံး ယားႂကြပြထလာတာကေတာ့ ပြင့္ထြက္သြားမလားကို ေအာက္ေမ့ရေလသည္။ ၀င္းဝါလတ္တကိုယ္လုံး ဆတ္ကနဲဆတ္ကနဲ တုန္ေနတာကေတာ့ ဒရင္းဘက္တစ္ခုလုံးကို လွုပ္ရမ္းေနေလသည္။

“အား အင္း အီး ရွီး အ အေမ့ အီး ရွီ ကၽြတ္ ကၽြတ္…”

ၾကာေတာ့ ၀င္းဝါလတ္တစ္ေယာက္ ဦးစြမ္းလၽွံရဲ့ လၽွာၾကမ္းႀကီးဒဏ္ကို မခံနိုင္ေတာ့ပဲ တအီးအီး တအင္းအင္း ညည္းကာ ပက္လက္လွန္ခ်လိုက္ရေတာ့သည္။ အရွိန္ပါပါ လွန္ခ်လိုက္တာဆိုေတာ့ ဘယ္ဘက္ေပါင္က ငုံ႔ၿပီးေတာ့ အဖုတ္ႀကီးကိုအားရပါးရ ယက္ေပးေနေသာ ဦးစြမ္းလၽွံေခါင္းႀကီးကို ဖိမိလ်က္သား ျဖစ္သြားေလသည္။ ဒရင္းဘက္ေပၚမို႔သာ ၾကမ္းမာေပၚသာဆိုရင္ေတာ့ ေခါင္းတစ္ခုလုံး အီစိမ့္သြားနိုင္ေပသည္။ ေပါင္ႏွင့္အဖိခံထားရေသာ ေခါင္းႀကီးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီးေတာ့ အရက္အရွိန္ေၾကာင့္လည္း ကာမစိတ္ေတြက ထႂကြကာ ေပ်ာ္ရႊင္တက္ႂကြလာေလသည္။ ၀င္းဝါလတ္က မ်က္လုံးကိုဖြင့္ၾကည့္ရင္း..

“ဟင္ ေလးေလးလၽွံ ဘယ္ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးေတာ့ ေရာက္ ေရာက္လာတာလဲ။ က် က်မက ဟို ဟို က်မေယာက္်ား မွတ္ မွတ္လို႔..”

အမွန္ကေတာ့ သိၿပီးသားေပမဲ့ ရာဂစိတ္ေတြက အဟုန္နဲ႔ ထႂကြေနေတာ့ စကားလုံးေတြက ထစ္အေနျခင္းပါ။ ဦးစြမ္းလၽွံကေတာ့ ဘာစကားမွေျပာမေနေတာ့ပဲနဲ႔ ထဘီကို ေအာက္သို႔ဆြဲခၽြတ္ၿပီးေတာ့ ၾကယ္သီးျပဳတ္ေနေသာ အေပၚအကၤ်ီကိုပါ ဆြဲခၽြတ္ေလရာ ၀င္းဝါလတ္က အလိုက္သင့္ ျပဳျပင္ေပးရေလသည္။ အခုေတာ့ အ၀တ္အစား လုံး၀မရွိေတာ့တဲ့ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ေရေဆးငါးႀကီးလို ဖုထစ္မို႔ေမာက္ေနေသာ အသားအုံအသားဆိုင္တို႔နဲ႔ တစ္တုံးတစ္ခဲႀကီးကို လွပေနေသာ ၀င္းဝါလတ္ရဲ့ခႏၶာကိုယ္က ရမၼက္မီးကို အရွိန္ႀကီးစြာျဖင့္ ပိုမိုေတာက္ေလာင္ေစေတာ့သည္။

ဒရင္းဘက္ေပၚမွာဆိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ လုပ္လို႔မရပဲျဖစ္ေနသျဖင့္ ဦးစြမ္းလၽွံက လည္ဂုတ္ႏွင့္ ဒူးေကာက္ေကြးေအာက္ကို လက္လၽွိုသြင္းၿပီးေတာ့ မလိုက္ရာ ၀င္းဝါလတ္က ဦးစြမ္းလၽွံလည္ဂုတ္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ သိုင္းဖက္ၿပီးေတာ့ အလိုက္သင့္ပါသြားသည္။ ေပြ႕ခ်ီၿပီးေတာ့ ၀င္းဝါလတ္ကို ကုတင္ေပၚမွာ ကန္လန႔္ျဖတ္ တင္ထားလိုက္သည္။ ၀င္းဝါလတ္က ဒူးေထာင္ေပါင္ကား အေနအထားျဖင့္ ဦးစြမ္းလၽွံကိုၾကည့္ေနေလရာ ဦးစြမ္းလၽွံက အ၀တ္အစားအကုန္ကို အျမန္ခၽြတ္ခ်လိုက္သည္။ ၀င္းဝါလတ္ရဲ့ ေဖာင္းေဖာင္းအိအိ အဖုတ္ႀကီးမွာလည္း ခံခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ကို တရြရြတႂကြႂကြနဲ႔ ဟစိဟစိႀကီး ျဖစ္ေနေလသည္။

၀င္းဝါလတ္၏ေပါင္ၾကားကို ကုတင္အစြန္းထိေရာက္ေအာင္ ဦးစြမ္းလၽွံက ဆြဲယူလိုက္ေလရာ ကံေကာင္းစြာနဲ႔ပဲ ကုတင္က မတ္တပ္ရပ္ၿပီးေတာ့လိုးရန္ အံက်ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ဦးစြမ္းလၽွံက ဒူးႏွစ္ေခ်ာင္းကို မလိုက္ၿပီးေတာ့ ေပါင္ရင္းကို ဖိကပ္ထားလိုက္ၿပီး လီးႀကီးကို လက္ႏွင့္ကိုင္ကာ ေဖာင္းအာဟျပဲေနေသာ ၀င္းဝါလတ္ရဲ့ အသားနီလန္ေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ ေႏြးေႏြးအိအိႀကီးထဲသို႔ ဇြပ္ကနဲကို ထိုးထည့္လိုက္ေလသည္။ အတုတ္ကလည္း အလြန္အမင္း မႀကီးပဲ အရွည္ကလည္း ေလးလက္မေက်ာ္ေက်ာ္ေလးပဲ ရွိလို႔လားေတာ့မသိ ရႊပ္ကနဲ အဆုံးထိကို ၀င္သြားေလသည္။ တိုသည္ ရွည္သည္ ႀကီးသည္ ငယ္သည္ ေခ်းမ်ားမေနနိုင္ေတာ့ပဲ ခံခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ အဖုတ္ႀကီးတစ္ခုလုံး ယားႂကြပြထေနတာဆိုေတာ့ လီးႀကီးက ေစာက္ဖုတ္ထဲကို အရွိန္နဲ႔ ဝင္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ၀င္းဝါလတ္တစ္ေယာက္ ေက်နပ္အားရသြားေတာ့သည္။

ေပါင္ႏွစ္လုံးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အက်အနဖိကာ ဖင္ႀကီးႏွစ္လုံးကို ရွုံ႔၍ရွုံ႔၍ပြတ္ခါ ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးပါေတာ့သည္။ လီးတိုအမ်ိဳးစားမို႔ ဒီလိုေဆာင့္ေဆာင့္ပြတ္ထိုးလိုးနည္းက ပိုသဘာ၀က်ေပသည္။ လေမႊးထူထူမဲမဲ အုပ္အုပ္ႀကီးေတြက အေမႊးတစ္မၽွင္မွမရွိတဲ့ ၀င္းဝါလတ္ရဲ့ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးကို ပြတ္ကာပြတ္ကာေပးေနျပန္ရာ ေစာက္စိျပဴးျပဴးေလးကို မၾကာမၾကာ ပြတ္ထိကလိသလိုျဖစ္ေနရာ ၀င္းဝါလတ္ရဲ့ တကိုယ္လုံးမွာရွိေနတဲ့ ကာမေၾကာမွန္သမၽွကို ဖ်င္းကနဲဖ်င္းကနဲ က်င္တက္ကာ ရွိန္းဖိန္းေနေစေတာ့သည္။

“ဖြတ္ ဖြစ္ ဖြစ္ ႁပြတ္ ႁပြတ္ ”

“ဖြပ္ ဖြတ္ ဖြတ္ ဖြတ္ ဖြစ္ ဖြစ္ ရႊစ္ ရႊစ္ ရႊတ္..”

“အ အ ဟင့္ အ အင့္ အီး အ အေမ့ ရွီး ကၽြတ္ ကၽြတ္ …”

တိုသေယာင္ရွိေနေပမဲ့လည္း ပြတ္ၿပီးေတာ့ ကပ္ကပ္ေဆာင့္ေနတဲ့အျပင္ လေမႊးထူထူတို႔ကလည္း အေစ့ျပဴးျပဴးႀကီးကို ဗ်ိကနဲဗ်ိကနဲ ပြတ္သပ္ေပးေနေလေတာ့ ၀င္းဝါလတ္ခင္မ်ာမွာေတာ့ အေကာင္းဆုံး အထိဆုံးေသာ ကာမအရသာကို ခံစားေနရပါသည္။ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးတစ္ခုလုံးလည္း တရွိန္ရွိန္းနဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီးေတာ့ တကိုယ္လုံးမွာလည္း တသိမ့္သိမ့္တုန္ခါလာကာ အရည္မ်ားပန္းၿပီး တစ္ခ်ီၿပီးသြားေတာ့သည္။ တကိုယ္လုံးမွာရွိေနတဲ့ အေၾကာမွန္သမၽွ တုန႔္ခါဆန႔္ထြက္ၿပီးေတာ့ ဖ်င္းကနဲဖ်င္းကနဲ ရွိန္းဖိန္းအီဆိမ့္သြားေလသည္။

ဦးစြမ္းလၽွံကမူ ဘာမွမျဖစ္ေသး ေဆာင့္ေကာင္းတုန္းပဲ ရွိေသးသည္။ ေႁမြေပြးေသြးနဲ႔စပ္ထားတဲ့ ဂ်င္အရက္အရွိန္၊ ဒစ္ႀကီးတဝိုက္မွာ သုတ္လိမ္းထားတဲ့ လိမ္းေဆးအရွိန္ေတြေကကာင့္ ေဆာင့္လို႔ေညႇာင့္လို႔ အလြန္ႀကီးကို ေကာင္းေနဆဲပဲျဖစ္သည္။ ၀င္းဝါလတ္တစ္ေယာက္ တဆတ္ဆတ္တုန္ခါၿပီးေတာ့ ၿပီးေကာင္းေကာင္းေနဆဲမွာပင္ ဦးစြမ္းလၽွံရဲ့ ပြတ္၍ပြတ္၍ ေဆာင့္ခ်က္ေတြက အရွိန္လုံး၀မျပတ္ေလေတာ့ တကိုယ္လုံး ေလထဲကို ေျမာက္တက္ေနသလား ေအာက္ေမ့ေနရေအာင္ကို ေကာင္းလွေပသည္။

“ဖြတ္ ဖြတ္ ဖြတ္ ရႊတ္ ”

အခ်က္ (၃၀) ေက်ာ္ေလာက္မွာေတာ့ ၀င္းဝါလတ္တစ္ေယာက္ ကာမအထြတ္ထိပ္ကို ေရာက္ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္တစ္ခ်ီ ၿပီးျပန္ေလ၏။ ထိုအခ်ိန္ထိတိုင္ ဦးစြမ္းလၽွံက မၿပီးေသး။ ေစးပ်စ္က်ိခၽြဲေနေသာ ေစာက္ရည္မ်ား၊ ရြသထက္ရြ ႂကြသထက္ႂကြလာေနသည့္ ေစာက္ပတ္အတြင္းသားမ်ားေၾကာင့္ စီးစီးပိုင္ပိုင္ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ရွိကာ ၾကာေလေလ ေဆာင့္၍ေကာင္းေလေလ ျဖစ္ေနေလသည္။

၀င္းဝါလတ္ကလည္း ကာမေဇာေတြ မႊန္တက္လာၿပီးေတာ့ ဖင္ေၾကာႀကီးေတြ ရွုံ႔၍ရွုံ႔၍ ေကာ့ၿပီးေတာ့ခံလာေတာ့သည္။ အေဆာင့္ကလည္းၾကမ္း အခံကလည္းၾကမ္းဆိုေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေဆာ္ေနၾကပုံမ်ားမွာ အသည္းငယ္သူတစ္ေယာက္ဆိုက ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ ႏွလုံးေသြးရပ္လုမတတ္ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ျဖစ္ေနေလသည္။ ဦးစြမ္းလၽွံကလည္း ဒူးႏွစ္ေခ်ာင္းေပၚကို ဖိေထာက္ထားတဲ့ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို ႐ုပ္လိုက္ၿပီးေတာ့ နို႔အုံတင္းတင္းအိအိႀကီးေပၚကို ေျပာင္းလိုက္ၿပီး ကိုယ္ကိုအနည္းငယ္ကုန္းကာ အားရပါးရပင့္ဆြဲၿပီးေတာ့ အသားကုန္ေဆာင့္ျပန္ေလသည္။ ၀င္းဝါလတ္ရဲ့ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကလည္း ခါးကို တင္းေနေအာင္ ခ်ိတ္ထားလိုက္ေတာ့ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက အနည္းငယ္ေစ့သြားၿပီးေတာ့ ေဆာင့္လို႔ေညႇာင့္လို႔ကလည္း ပိုၿပီးေတာ့ကို ေကာင္းလာေလသည္။

ဦးစြမ္းလၽွံက လက္ဖဝါးထဲမွာ ျပည့္အံလၽွံထြက္ေနတဲ့ နို႔အုံေဖြးေဖြး တင္းတင္းအိအိႀကီးကို ဆုပ္ၿပီးေတာ့ ေခ်ေပးေနရင္း လက္မထိပ္ကေလးနဲ႔ နို႔သီးေခါင္းေတာင့္ေတာင့္ေလးကို ဖိ၍ဖိ၍ လွိမ့္လွိမ့္ေပးေနရာ ေစာက္စိထဲမွအေတြ႕ နို႔သီးဖ်ားအေတြ႕တို႔နဲ႔ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးတစ္ခုလုံးမွာလည္း ပြင့္ကန္လုမတတ္ကို အရသာရွိလာေလသည္။

“ အဟင့္ အာ့ အ အဟင့္္ အား ..”

၀င္းဝါလတ္တကိုယ္လုံး သိမ့္ကနဲ သိမ့္ကနဲတုန္လ်က္ ဦးစြမ္းလၽွံ၏ပစၥည္းႀကီးကို ဆြဲညႇစ္သလိုျဖစ္သြားရာ အီဆိမ့္တက္သြားသည္အထိ ေကာင္းလွသည့္အတြက္ ယားၿပီးေတာ့တက္လာၿပီးေတာ့ လရည္ပူေတြကို ေစာက္ေခါင္းထဲကို ဗ်စ္ကနဲ ပန္းထည့္လိုက္မိသည္။ ၀င္းဝါလတ္တကိုယ္လုံးလည္း ကုတ္ေကြးေကာ့တက္ကာ ေစာက္ရည္မ်ားပန္းထြက္ၿပီးေတာ့ ၿပီးဆုံးသြားေလသည္။

ႏွစ္ဦးသား အေတာ္ပင္ ေမာဟိုက္သြားသည္မို႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ဖက္ထားကာ အသာေလးမွိန္းေနၾကေလသည္။ အေတာ္ေလးၾကာၿပီးမွ ဦးစြမ္းလၽွံက ကိုယ္ေပၚမွခြာလိုက္ၿပီးေတာ့ လီးႀကီးကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္ေလရာ ေပ်ာ့ေခြၿပီးေတာ့ ထြက္လာခဲ့သည္။ အရက္တစ္ငုံကို ယူေသာက္လိုက္ၿပီးေတာ့ ေရသန႔္ဗူးကို ေမာ့ေသာက္လိုက္ေလရာ တကိုယ္လုံး ေႏြးေထြးၿပီးေတာ့ ရွိန္းဖိန္းသြားေလသည္။

“ ကဲ မဝါေလး ထ ဒါေလးေသာက္လိုက္ ေရာ့..”

၀င္းဝါလတ္ကို ေပြ႕ထူၿပီး အရက္တစ္ငုံေသာက္ခိုင္းၿပီးေတာ့ ေရသန႔္ဗူး ကမ္းေပးလိုက္သည္။ ထဘီအကၤ်ီေတြကို ျပန္၀တ္ၾကၿပီး ကုတင္ေပၚမွာ အတူယွဥ္တြဲကာ ထိုင္ေနၾကေလသည္။ ၀င္းဝါလတ္ပုခုံးေလးကို ဖက္ထားရင္းနဲ႔

“ဘယ္ႏွယ့္လဲ ေလးေလးလုပ္ေပးတာ ေကာင္းရဲ့လား.”

၀င္းဝါလတ္က ျပဳံးရင္းနဲ႔ပဲ ေခါင္းညိတ္ျပေလရာ

“ပါးစပ္က ေျပာဦးေလ..”

၀င္းဝါလတ္ရဲ့ ေမးဖ်ားေလးကိုကိုင္ကာ ရမၼက္ခိုးေဝေနေသာ အျပဳံးနဲ႔ေမးေလရာ

“ေကာင္းပါ့ရွင္ ေကာင္းပ ေကာင္းပ။ မမညိဳ မၾကာမၾကာ ေျပာဖူးတဲ့ တိုသည္ရွည္သည္ ထိုႏွစ္လီ မညိဳမသိ၊ ၾကာၾကာစိမ္လိုး ထိုလီးမရိုး အဖိုးထိုက္တန္၏ ဆိုသလိုပါပဲ ၾကာၾကာစိမ္လိုးနိုင္လြန္းတဲ့ ေလးေလးရဲ့လီးႀကီးကို သေဘာက် ေက်နပ္မိပါသတဲ့ရွင္…”

၀င္းဝါလတ္အေျပာေၾကာင့္ သေဘာက်ေက်နပ္မိကာ ေပြ႕ဖက္နမ္းရွုံ႔လိုက္မိသည္။ ၿပီးေတာ့ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ လက္ႏွိုက္ကာ ေထာင္တန္တစ္အုပ္ကို ဆြဲထုတ္ၿပီးေတာ့ အရြက္ (၅၀) ေရတြက္ကာ ၀င္းဝါလတ္ကို ေပးလိုက္ေလသည္။

“ကဲ ေလးေလး ျပန္ၿပီေနာ္။ အလြန္လွပၿပီးေတာ့ စြဲမက္စရာေကာင္းလွတဲ့ မဝါေလးရဲ့ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ေငြငါးေသာင္းေပးခဲ့မယ္။ ေက်နပ္တယ္ မဟုတ္လား..”

၀င္းဝါလတ္တစ္ေယာက္ ခ်စ္စဖြယ္ျပဳံးျပၿပီးေတာ့ ေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္ေလသည္။ ဦးစြမ္းလၽွံ ထြက္သြားၿပီးေနာက္ တံခါးကိုျပန္ပိတ္ၿပီး ေငြ(၅)ေသာင္းျဖင့္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ပုတ္ကာပုတ္ကာ ပီတီေတြျဖာေနေတာ့သည္။

တစ္ပတ္မွတစ္ခါ လာလိုးေသာ သူ႔ေယာက္်ားသည္ပင္လၽွင္ တစ္ပတ္မွ တစ္ေသာင္းသာေပးၿပီးေတာ့ ဦးစြမ္းလၽွံကေတာ့ ေက်နပ္ေအာင္ကို လိုးေပးသည့္အျပင္ ေငြ(၅)ေသာင္းလည္း ေပးသြားေတာ့ ေက်နပ္လြန္းတာေပါ့။ ဦးစြမ္းလၽွံရဲ့မယားငယ္ပင္လၽွင္ လုပ္လိုက္ခ်င္ေတာ့သည္……..။

—————————————–

ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္ (၁၀) နာရီေလာက္တြင္ေတာ့ တစ္တိုက္ထဲေနသူ ခ်ိဳခ်ိဳသင္းတစ္ေယာက္ ျပန္ေရာက္လာေလသည္။

“ဟယ္ မခ်ိဳ ျပန္ေရာက္လာၿပီလား။ ဘယ္နဲ႔လဲ အေျခအေနေကာင္းရဲ့လား”

“ေကာင္းပါတယ္ မမရဲ့။ ဆရာမႀကီးကေတာ့ မနက္ျဖန္ မမလာေခၚမယ္လို႔ေတာ့ ေျပာသားပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေနေကာင္းတာနဲ႔ပဲ ျပန္လာခဲ့တာေလ”

“က်န္းမာေရးေတာ့ ဂ႐ုစိုက္ေနာ္။ ဒီလိုမျဖစ္ေအာင္ ေနာင္ေတာ့ သတိထား ”

“ဒါနဲ႔ မမႀကီးလည္း ျပန္မလာေသးဘူးေနာ္..”

ခ်ိဳခ်ိဳသင္းက မညိဳရွိန္ကို မမႀကီးလို႔ေခၚၿပီးေတာ့ ၀င္းဝါလတ္ကိုေတာ့ မမဟု ေခၚေလသည္။

“အင္း ၄ ရက္ေလာက္ေတာ့ရွိေနၿပီ။ ဒီေန႔မ်ား ျပန္ေရာက္မလားေတာ့ မသိဘူး။ ခဏေနဦး မမ ေကာ္ဖီသြားေဖ်ာ္လိုက္ဦးမယ္..”

ခ်ိဳခ်ိဳသင္းကေတာ့ ေကာ္ဖီအလြန္ႀကိဳက္ေပသည္။ အခုမွျပန္ေရာက္သည္မို႔ ေရေႏြးအဆင္သင့္ ရွိမွာေတာ့ မဟုတ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ အဆင္သင့္ရွိေနေသာ ၀င္းဝါလတ္က အလိုက္တသိ ေဖ်ာ္ေပးျခင္း ျဖစ္ေပသည္။

“ကဲ ႀကိဳက္သေလာက္ေသာက္ ႀကိဳက္သေလာက္သာ စားေပေတာ့”

ႏွစ္ေယာက္သား ေကာ္ဖီေသာက္ မုန႔္စားရင္း စကားေျပာေနၾကစဥ္ ၀င္းဝါလတ္ညီမရဲ့ေယာက္်ား ေရာက္လာေလသည္။

“မမ ႏွင္းႏွင္း ကေလးမေမြးနိုင္ေသးလို႔ မႏၲေလးေဆး႐ုံႀကီးမွာ ေရာက္ေနတယ္။ အခု မနက္ေစာေစာကပဲ တင္လိုက္ရတာ။ ဗိုက္ခြဲေမြးမယ္လို႔ေတာ့ ေျပာတာပဲ။ မမ လိုက္ခဲ့ပါဦး..”

ႏွင္းႏွင္းမွာ ၀င္းဝါလတ္ရဲ့ ညီမအငယ္ဆုံးျဖစ္ကာ ေအာင္ေတာ္မူဘက္တြင္ ေနထိုင္သူျဖစ္ေလသည္။

“ေအး ေအး ခဏေလးေစာင့္ အ၀တ္အစားလဲလိုက္ဦးမယ္ အဟင္းဟင္း။ အဲဒါပဲ မခ်ိဳေရ ဒုကၡေတြက မေသးလွဘူးေနာ္..”

၀င္းဝါလတ္က အ၀တ္အစားလဲၿပီးေတာ့ ျပန္ထြက္လာေလသည္။

“ကဲ မခ်ိဳေရ ေအးေအးေဆးေဆးသာ ေသာက္ေနရစ္ေပေတာ့။ ၿပီးရင္ အခန္းေသာ့ခတ္ၿပီး ေသာ့ယူထားလိုက္ေတာ့။ မမ သြားၿပီေနာ္”

“ဟုတ္ကဲ့ မမ ”

၀င္းဝါလတ္တို႔ ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ ထြက္သြားၿပီး မၾကာမီမွာပင္ ခ်ိဳခ်ိဳသင္းလည္း ေကာ္ဖီေသာက္ျခင္းကို လက္စသတ္ သိမ္းဆည္းလိုက္ၿပီး အခန္းတံခါးေသာ့ခတ္ကာ သူမအခန္းဘက္သို႔ ကူးလာခဲ့ေလသည္။ လူႏွင့္ကင္းကြာေနသည္မို႔ ဖုံေတြႏွင့္ ညစ္ပတ္ေနသည္ကို တစ္နာရီနီးပါးေလာက္ အမွိုက္လွည္း သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ၿပီးေတာ့ ေရမိုးခ်ိဳးသနပ္ခါးလိမ္းကာ ဆရာမႀကီးေပးလိုက္ေလေသာ ေဆးကို ေသာက္လိုက္သည္။ ေစာင္ပါးေလးတစ္ထည္ကို ေျခဖဝါးထိလုံေအာင္ ျခဳံၿပီးေတာ့ မဂၢဇင္းတစ္အုပ္ကို ေကာက္ဖတ္လိုက္သည္။ ေဆးအရွိန္ေၾကာင့္ ခ်ိဳခ်ိဳသင္းမ်က္လုံးမ်ားက စာဖတ္မရေအာင္ ေမွးစင္းလာၿပီးေတာ့ စာအုပ္ေဘးခ်ၿပီး မ်က္စိမွိတ္ထားေတာ့ သိပ္မၾကာခင္မွာပင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့ေလသည္။

—————————————

မညိဳရွိန္စီးလာေသာကားက အမရပူရထဲကို ၀င္လာေတာ့ ည(၆)နာရီခြဲေက်ာ္လို႔ (၇) နာရီေတာင္မွပဲ ထိုးေနေခ်ၿပီဆိုေတာ့ အေတာ္ေလးကို ေမွာင္ေနေခ်ၿပီ။ ေရႊတေခ်ာင္းထိပ္တြင္ ဆင္းလိုက္ၿပီးေတာ့ ေခ်ာင္းကူးတံတားေလးကို ျဖတ္ေက်ာ္ကာ သူမတိုက္ခန္းဆီသို႔ လာခဲ့ၾကသည္။ ကားေပၚတြင္ ခင္လာခဲ့သူ ၿဖိဳးေဝစိုးကေတာ့ သူ႔လက္ဆြဲအိတ္ကို ပုခုံးစလြယ္သိုင္းၿပီးေတာ့ မညိဳရွိန္ရဲ့ ပလတ္စတစ္ျခင္းႀကီးကို လက္တစ္ဖက္က ဆြဲလာခဲ့သည္။ ဘာေတြမွန္းေတာ့မသိ ျခင္းႀကီးကေတာ့ အေတာ္ႀကီးၿပီး ေလးနင့္ေနေတာ့သည္။

မညိဳရွိန္ တိုက္ေအာက္ကေနၿပီးေတာ့ အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခ်ိဳခ်ိဳသင္းအခန္းက မီးလင္းၿပီး ၀င္းဝါလတ္အခန္းကေတာ့ အေမွာင္က်ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ တက္လာခဲ့ရင္း ဒုတိယထပ္ ေရာက္လာေတာ့

“ကဲ ေမာင္ေလး အေပၚကေစာင့္ေန ”

ဟုေျပာကာ ၿဖိဳးေဝစိုးကို ေသာ့ေပးၿပီး အခန္းနံပါတ္ေျပာကာ လႊတ္လိုက္ေလသည္။ ၿပီးေနာက္ေတာ့ ခ်ိဳခ်ိဳသင္းရဲ့ အခန္းတံခါးကို ေခါက္ၿပီးေတာ့

“မခ်ိဳေရ ညီမေလး မမျပန္လာၿပီေဟ့..”

ခ်ိဳခ်ိဳသင္းက အခန္းတံခါးကို ဖြင့္ေပးလိုက္ၿပီးေတာ့ အခန္း၀တြင္ရပ္ေနေသာ မညိဳရွိန္ကို ေပြ႕ဖက္ကာ နမ္းပစ္လိုက္သည္။

“ဟြန္း ဘာေတြ မဟုတ္တာ လုပ္ထားလည္း မသိဘူး။ လူကိုလာေခ်ာ့ေနတယ္”

“အဟင္းဟင္း ဘာမွမလုပ္ပါဘူး မမႀကီးရဲ့။ မမႀကီးကို သတိရလို႔ လြမ္းလို႔။ ခ်ိဳခ်ိဳလည္း ေန႔လည္ကမွ ေတာင္ၿမိဳ႕က ျပန္ေရာက္တာ”

မညိဳရွိန္က ခ်ိဳခ်ိဳသင္းအနားကပ္လိုက္ၿပီးေတာ့ ေလသံတိုးတိုးေလးျဖင့္

“ၿပီးရင္ အခန္းတံခါးေသာ့ခတ္ၿပီးေတာ့ မမႀကီးအခန္းကို တက္ခဲ့ေနာ္။ ကစားဖို႔ အခ်ဥ္တစ္ေကာင္ မမမွာ ပါလာတယ္ကြ”

ေျပာၿပီးတာနဲ႔ အေပၚထပ္ကို တက္သြားေလသည္။ စကားလုံးေလးေတြကေတာ့ အသည္းယားစရာ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းလွသည္။ အေပၚတက္သြားတာေတာ့ မမတစ္ေယာက္တည္း၊ ကစားဖို႔အခ်ဥ္ေကာင္က လီးပါတဲ့ အခ်ဥ္ေကာင္ေလးမ်ား ျဖစ္ေနလားမသိ။ ခ်ိဳခ်ိဳသင္းကလည္း လီးႏွင့္ျပတ္ေနေတာ့ လီးဆာေနၿပီေလ။

ခ်ိဳခ်ိဳသင္းလည္း အခန္းတံခါးပိတ္ၿပီးေတာ့ အေပၚထပ္တက္ခဲ့သည္။ ေစ့ထားေသာ တံခါးကို တြန္းၿပီး ၀င္လိုက္ေတာ့ ႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာသန႔္ျပန႔္ ေတာင့္တင္းေသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရၿပီး ေအာက္ပိုင္းက စတိုင္ေဘာင္းဘီနဲ႔ အေပၚကေတာ့ တီရွပ္၀တ္ထားၿပီးေတာ့ ဆက္တီမွာထိုင္ၿပီးေတာ့ ဂ်ာနယ္ဖတ္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရေပသည္။ ခ်ိဳခ်ိဳသင္းက သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ ေရွ႕မတိုးေသးပဲ တုန႔္ခနဲရပ္လိုက္ေလသည္။

“လာေလ မမ ထိုင္။ မမႀကီးကေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္း၀င္ေနတယ္..”

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပင္ သူေခၚသလို မမညိဳကို မမႀကီးတဲ့။ ခ်ိဳခ်ိဳသင္းက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က အစြန္ဆုံး ဆက္တီခုံေလးမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။

“ေမာင္ေလးက မမႀကီးနဲ႔ ပါလာတာလား”

“ဟုတ္ကဲ့ မမ။ ကၽြန္ေတာ္က ကန္ေတာ္ႀကီး အေနာက္ဘက္ျခမ္းမွာ ေနပါတယ္”

ၿဖိဳးေဝစိုးကေတာ့ သြက္လက္စြာ ေျဖလိုက္သည္။ ေစာေစာက မညိဳရွိန္ေျပာသြားတဲ့ ကစားဖို႔ အခ်ဥ္တစ္ေကာင္ဆိုတာ ဒီေကာင္ေလးလားမသိလို႔ ခ်ိဳခ်ိဳသင္းစိတ္ထဲက ေတြးလိုက္မိသည္။ ပုံစံေလးကေတာ့ ခပ္မိုက္မိုက္ေလးပင္။ ေခ်ာေခ်ာေတာင့္ေတာင့္ႏွင့္ စိတ္၀င္စားစရာေလး။ ခ်ိဳခ်ိဳသင္း ဆုေတာင္းေတာ့ ျပည့္ေပၿပီ။ လီးပါေသာ အခ်ဥ္ေကာင္ေလးေလ။

ထိုစဥ္ မညိဳရွိန္တစ္ေယာက္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ထြက္လာၿပီးေတာ့ ခ်ိဳခ်ိဳသင္းကို ျပဳံးျပၿပီး သူမအိပ္ခန္းထဲသို႔ ၀င္သြားေလေတာ့သည္။

“ေမာင္ေလးနာမည္က ဘယ္လိုေခၚလဲ”

“က်ေနာ့္နာမည္ကေတာ့ ၿဖိဳးေဝစိုးပါ။ မမနာမယ္ကေရာ”

“မမနာမည္ကေတာ့ ခ်ိဳခ်ိဳသင္းတဲ့”

ထိုအခ်ိန္မွာ အနီရင့္ေရာင္ေဘာင္းဘီတိုနဲ႔ မိန္းမ၀တ္ စြပ္က်ယ္လက္ျပတ္ အစိမ္းပုတ္ေရာင္ကို၀တ္ၿပီး မညိဳရွိန္ ထြက္လာခဲ့သည္။ စြင့္ကားေသာ တင္သားႀကီးမ်ာႏွင့္ မို႔ေမာက္ေသာ ရင္သားထြားထြားတို႔က ေပၚလြင္ေနေတာ့သည္။ ပါးလႊာႏူးညံ့ေသာ စြပ္က်ယ္လက္ျပတ္ အကၤ်ီေအာက္မွေနၿပီးေတာ့ ဝိုင္း၀န္းမို႔ေမာက္ေသာ နို႔အုံတင္းတင္းအိအိႀကီးက ရင္ဖိုရမၼက္ႂကြစရာ ေကာင္းလြန္းလွသည္။

ကားေပၚတြင္ တစ္ညလုံးနီးပါး ေစာက္ဖုတ္ႏွိုက္ နို႔ႏွိုက္လာခဲ့ရေသာ္လည္း လိုးခြင့္မသာပဲ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ မညိဳရွိန္ ဂြင္းတိုက္ေပးေသာ အရသာႏွင့္ပင္ လရည္ထြက္ကာ ေက်နပ္ခဲ့ရေလသည္။ မမႀကီးက “တိုက္ခန္းေရာက္ေတာ့မွ သေဘာရွိ စိတ္ႀကိဳက္လုပ္ပါ ေမာင္ေလးရယ္ ” လို႔ ေျပာထားသျဖင့္ ရင္ေမာစြာ ေစာင့္ခဲ့ရသည္။ ယခုေတာ့ ေနာက္ထပ္ ေဆာ္ႀကီးတစ္ေပြပါ ေရာက္ရွိေနျပန္သည္။ ဒီေဆာ္ႀကီးကေတာ့ တမ်ိဳးလွေပသည္။ မ်က္ႏွာက တင့္တင့္ထြန္းႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ေလးဆင္ၿပီးေတာ့ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ကေတာ့ ေမသဥၥာဦးလို ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္မ်ိဳး။ ဒီ‌ေဆာ္ႀကီးႏွစ္ေပြေလာက္ေတာ့ ၿဖိဳးေဝစိုးတို႔က အေပ်ာ့၊ အျပတ္ဖိုက္ပစ္လိုက္မည္ဟုပင္ စိတ္ထဲက ႀကိမ္းဝါးလိုက္မိသည္။

“မမ က်ေနာ္လည္း ေရခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္”

ၿဖိဳးေဝစိုးက ေရခ်ိဳးခန္း၀င္ၿပီးေတာ့ ေရစိမ္ခ်ိဳးေနစဥ္ မညိဳရွိန္ႏွင့္ ခ်ိဳခ်ိဳသင္းတို႔ စကားေကာင္းေနၾကၿပီးေတာ့ မညိဳရွိန္က ကားေပၚမွ အေတြ႕ၾကဳံမ်ားကို မခၽြင္းမခ်န္ ေဖာက္သည္ခ်ေနသည္။

“ကဲ ဘယ့္ႏွယ္လဲ ငါ့ညီမ။ အခ်ဥ္ေကာင္ေလးက မိုက္ရဲ့လား အဟင္း ဟင္း..”

“သိပ္မိုက္တယ္ မမႀကီးေရ့..”

“ဒါနဲ႔ ၀င္းဝါေရာ ဘယ္အခ်ိန္က အျပင္ထြက္သြားတာလဲ”

“အျပင္မဟုတ္ဘူး မမႀကီး။ သူ႔ညီမ ေဆး႐ုံတက္ၿပီးေတာ့ ဗိုက္ခြဲေမြးရမွာမို႔လို႔ဆိုၿပီးေတာ့ ေန႔လည္ကတည္းက လာေခၚလို႔ ေဆး႐ုံကိုလိုက္သြားတာ။ ညအိပ္ေစာင့္ရမွာလို႔ ေျပာသြားေသးတယ္။ အခန္းေသာ့ေတာင္ ညီမဆီမွာ ထားခဲ့တာ”

“ေအာ္ အင္း အင္း မိ၀င္းဝါတို႔ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္း လြတ္သြားတာေပါ့ေလ”

မညိဳရွိန္က ေျပာေနဆဲစကားကို ရပ္လိုက္ၿပီးေတာ့ လက္ဆြဲအိတ္ထဲမွ ပုလင္းျပားေလးတစ္ျပားကို သြားယူလိုက္ေလသည္။ ခ်ိဳခ်ိဳသင္းက ပုလင္းျပားေလးကို ကိုင္ၾကည့္ရင္း

“မမႀကီး ဒါကဘာလဲဟင္။ ပုလင္းေလးက ခ်စ္စရာေလးေနာ္”

“အဲဒါ ေဆးလိေမၼာ္အရက္ေလ။ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးထူးၿပီးေတာ့ အခ်စ္ေသြးကို ဆူေဝေစတယ္။ ေသာကေတြကို ေမ့ေပ်ာက္ၿပီးေတာ့ အားျပည့္လန္းဆန္းေစတယ္။ သူက အဆီအမ်ိဳးအစား တစ္ဖုံးေလာက္ေသာက္ရင္ကို လုံေလာက္တယ္။ ေရေသာက္ေလ အရွိန္တက္ေလပဲ ညီမရဲ့”

သူတို႔ေတြကား အရက္ႏွင့္ စိမ္းသူမ်ား မဟုတ္ၾက။ ထို႔ေၾကာင့္ ခ်ိဳခ်ိဳသင္းလည္း စိတ္၀င္စားသြားသည္။

“ေရာ့ ညီမ တစ္ဖုံးေသာက္ထားႏွင့္”

မညိဳရွိန္က တစ္ဖုံးထည့္ေပး၍ မခ်ိဳလက္ထဲ ကမ္းေပးလိုက္ေတာ့ တစ္ခါတည္းေမာ့ခ်လိုက္ၿပီး ေရသန႔္ဗူးထဲကေရကို ပါးစပ္ထဲ တဆက္တည္း ေမာ့ေသာက္လိုက္ေလသည္။ မညိဳရွိန္ကလည္း ေနာက္တစ္ဖုံး ထပ္ေသာက္ေလသည္။ ခဏၾကာေသာ္ တကိုယ္လုံး အေၾကာေတြ ေျပေလ်ာ့ၿပီးေတာ့ ေပါ့ပါးလန္းဆန္းကာ ရႊင္ျမဴးတက္ႂကြလာေတာ့သည္။

ၿဖိဳးေဝစိုး ေရခ်ိဳးၿပီးထြက္လာခဲ့ရာ ကိုယ္ေပၚတြင္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီတို တစ္ထည္ႏွင့္ ေမႊးပြတဘက္ တစ္ထည္သာ ရွိေလ၏။ တဘက္ႏွင့္ ေခါင္းမွေရစက္မ်ားကို ေျပာင္ေအာင္သုတ္ၿပီးေတာ့ သူတို႔ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ လာထိုင္ေနရင္း ေဆးလိေမၼာ္အရက္ကို တစ္ဖုံးမၽွ ေသာက္လိုက္ေလသည္။ ၿပီးေတာ့ ဘီယာသုံးဗူးႏွင့္ အာလူးေၾကာ္ထုပ္မ်ားကို ယူလာသလို မညိဳကလည္း ေညာင္ပင္၀င္းကားဂိတ္မွ ၀ယ္လာေသာ ၾကက္ေၾကာ္မ်ားကို ပန္းကန္ျပားတစ္ခ်ပ္ထဲ ထည့္ၿပီး စားပြဲေပၚသို႔ တင္လိုက္ေလသည္။ သုံးေယာက္သား ဘီယာေသာက္ အျမည္းစားၿပီးေတာ့ စကားလက္ဆုံက်ေနေလသည္။

“ကဲ ေမာင္ေလး ဒီညဟာ မမတို႔အတြက္ေတာ့ အထူးရင္ခုန္ ေပ်ာ္ရႊင္ေစတဲ့ အမွတ္တရညေလး ျဖစ္ေစခ်င္တယ္ကြာ။ ဒီအမွုေတာ္ကိုေတာ့ မင္းေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေပးရမယ္ေနာ္”

မညိဳရွိန္က ရီေဝေသာ ညိဳ႕မ်က္၀န္း မ်က္လုံးရြဲႀကီးမ်ားႏွင့္ ဇာတ္သံေႏွာၿပီးေတာ့ ေျပာလိုက္ေလေတာ့သည္။

“ဟာ သိပ္ရတာေပါ့ မမရယ္။ ဒီမမတို႔ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့ က်ေနာ္က အေပ်ာ့ပါဗ်ာ ”

“ဟုတ္မွလည္းေျပာေနာ္။ မမက ျပတ္ေနတာၾကာၿပီ..”

ခ်ိဳခ်ိဳသင္းကလည္း ေပ်ာ္ရႊင္တက္ႂကြလာၿပီးေတာ့ ခပ္ရဲရဲပင္ ေျပာခ်လိုက္ေလသည္။ ၿဖိဳးေဝစိုးမွာ တသက္ႏွင့္တကိုယ္ အျပာကားေတြထဲကလို မိန္းမႏွစ္ေယာက္ကို တၿပိဳင္တည္းလိုးေပးရေသာ အေတြ႕ၾကဳံ မရွိေသးပါေခ်။ တစ္ေယာက္ကညိဳေခ်ာ တစ္ေယာက္ကျဖဴေခ်ာ၊ ႏွစ္ေယာက္စလုံးမွာ စြဲမက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ အမို႔အေမာက္ အရွိုက္အဝိုက္ အဖုအထစ္ အစြင့္အကားေတြနဲ႔ ျပည့္စုံေနေသာ ေခ်ာေမာလွသည့္ အပ်ံစားမ်ား ျဖစ္ေနေလသည္။

အဓိကကိုင္ရမွာကေတာ့ မညိဳရွိန္။ သူ႔ကိုပစ္မွတ္ထားၿပီးေတာ့ အခ်စ္ဇာတ္ ကရေပမည္။ ၿဖိဳးေဝစိုးက ဘီယာဘူး ယူလာစဥ္ကပင္ လီးေၾကာသန္ တာရွည္ခံ လိမ္းေဆးညႇစ္ဗူးေလးကို ေဘာင္းဘီေဘးအိတ္ထဲ ထည့္ယူခဲ့သည္။ နဂိုထဲက အရွည္(၆)လက္မခြဲ၊ အတုတ္က ႐ုပ္ပ်ိဳဗူးခြံပမာဏခန႔္ ရွိေနလို႔ ဒီေဆးႀကီးသာ လိမ္းလိုက္ပါကေတာ့ ယခုလိုမ်ိဳး လုံးႀကီးေပါက္လွ အမ်ိဳးအစား မေခ်ာႀကီးႏွစ္ေယာက္ မေျပာႏွင့္ (၂၀) ေလာက္ လိုးရသည့္တိုင္ေအာင္ ျဖဳံမည္မဟုတ္ေၾကာင္းကို ၿဖိဳးေဝစိုးက သိၿပီးသားပါ။ ေပၚတင္ပင္ ေဘာင္းဘီဇစ္ကို ဖြင့္ၿပီးေတာ့ ဒစ္ေခါင္းတဝိုက္ႏွင့္ တန္ဆာတစ္ခုလုံးကို လိမ္းလိုက္ေလရာ မေခ်ာႏွစ္ေယာက္သားကေတာ့ လီးတုတ္တုတ္ရွည္ရွည္ ညိဳညိဳႀကီးကိုၾကည့္ကာ အသဲေတြ အူေတြသာမက ေစာက္ဖုတ္ေတြ ဖင္ေတြကပါ ယားႂကြလာၾကၿပီတည္း။

မညိဳရွိန္က ပလတ္စတစ္ အခင္းတစ္ခုကို ျဖန႔္ခ်ကာ ေခါင္းအုံးတစ္လုံး ျဖန႔္ခင္းလိုက္ၿပီးေတာ့ အ၀တ္အစား အကုန္ခၽြတ္ေပးလိုက္ကာ ေလးဘက္ေထာက္ ဖင္ကုန္းေပးလိုက္သည္။ ညိဳ၀င္းေျပာင္တင္းစြင့္ကားေနေသာ တင္ဆုံထြားထြားႀကီးက အထက္သို႔ အနည္းငယ္ ေျမာက္ႂကြၿပီးေတာ့ ၿဖိဳးေဝစိုးကို ဖိတ္ေခၚေနေပသည္။ မညိဳရွိန္၏ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးႏွင့္ တည့္တည့္တြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်ၿပီး လီးႀကီးကို မကိုင္ကာ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးထဲသို႔ တရစ္ခ်င္း သြင္းလိုက္ေလသည္။ တဆုံးထိ ၀င္သြားေသာအခါ မညိဳရွိန္၏ခါးဆစ္ကို အက်အန ေဆာင့္ကိုင္ၿပီးေတာ့ ေလးငါးခ်က္ခန႔္ အထုတ္အသြင္းလုပ္ၿပီး ခပ္ျပင္းျပင္း ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးပါေတာ့သည္။ တစတစႏွင့္ အရွိန္ေတြက ျပင္းထန္ျမန္ဆန္လာ၏။

“ပြတ္ ပြတ္ ႁပြတ္ ဗ်စ္ ”

ဟူေသာ ေစာက္ဖုတ္ႏွင့္လီးတို႔ ေတြ႕ထိသံေတြက တစ္ခန္းလုံး ဆူညံလာေလသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးကို ၾကည့္ေနေသာ ခ်ိဳခ်ိဳသင္းတစ္ေယာက္မွာလည္း ၾကာေတာ့ စိတ္ေတြမထိန္းနိုင္ေတာ့ပဲ အ၀တ္အစားေတြ ခၽြတ္ၿပီးေတာ့ လက္တစ္ဖက္က ေစာက္ဖုတ္ႏွိုက္ရင္း က်န္လက္တစ္ဖက္က ဝိုင္းစက္မို႔ေမာက္ ခၽြန္ေကာ့ေနေသာ သူမ၏နို႔အုံႀကီးကို ပင့္ကာပင့္ကာ ဆုပ္ေခ်ပြတ္ဆြေနေတာ့သည္။ မညိဳရွိန္တစ္ေယာက္မွာလည္း တဟင္းဟင္း ညည္းေနရင္းနဲ႔ ေစာက္ဖုတ္တစ္ခုလုံး ျပည့္ၾကပ္သိပ္ေနေသာ ၿဖိဳးေဝစိုးလီးႀကီး၏ အ၀င္အထြက္ အပြတ္အထိုးအရသာကို မ်က္စိစုံမွိတ္ကာ ဖင္ႀကီးေနာက္ပစ္ၿပီးေတာ့ ခံေနေတာ့သည္။

ခ်ိဳခ်ိဳသင္းတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမွမေနနိုင္ေတာ့ပဲ မညိဳရွိန္ေခါင္းရင္းဘက္တြင္ ပက္လက္ကားယားႀကီးအိပ္ကာ ဒူးႏွစ္ေခ်ာင္းကိုေထာင္ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ျဖဲကားၿပီးေတာ့ သူ႔ဖင္ဆုံႀကီးကို တြန္းေရႊ႕လိုက္ကာ မညိဳရွိန္ေခါင္းကိုမကာ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးေပၚ မ်က္ႏွာအပ္ေပးလိုက္ရပါေတာ့သည္။ မညိဳရွိန္ကလည္း အလိုက္တသိပင္ ခ်ိဳခ်ိဳသင္းေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ျဖဲၿပီး နီရဲေနေသာ အတြင္းသားမ်ားကို သူမလၽွာဖ်ားျဖင့္ ဖင္၀မွေနၿပီးေတာ့ အထက္သို႔ ပင့္ကာပင့္ကာ လ်က္လ်က္ေပးပါေတာ့သည္။ ခ်ိဳခ်ိဳသင္းတကိုယ္လုံး ေျမာက္ႂကြေကာ့လန္ၿပီးေတာ့ တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါေနေလေတာ့သည္။ သူမလက္ေတြကလည္း သူ႔နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ဆုပ္ကာဆုပ္ကာ ပြတ္ေခ်ေနမိသည္။

ၿဖိဳးေဝစိုးလက္ေတြက မညိဳရွိန္ခါးႏွစ္ဖက္ကို ျပဳတ္တူႏွင့္ညႇပ္ထားသလို ခိုင္ခိုင္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ၿပီးေတာ့ တင္ပါးခြက္မ်ားကို ရွုံ႔ၿပီးေတာ့ ပစ္ကာပစ္ကာ ေဆာင့္ပစ္လိုက္သည္။ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးတခုလုံး ယားႂကြပြတက္လာၿပီးေတာ့ မညိဳရွိန္တစ္ေယာက္ ေစာက္ရည္မ်ားပန္းထြက္ကာ တစ္ခ်ီၿပီးသြားေတာ့သည္။ မညိဳရွိန္တစ္ေယာက္ ခ်ိဳခ်ိဳသင္းေစာက္ဖုတ္ႀကီးကိုပါ ယက္မေပးနိုင္ေတာ့ပဲ မ်က္ႏွာေမွာက္ကာ ကာမအရသာကို ခံစားေနမိသည္။

ၿဖိဳးေဝစိုးက မညိဳရွိန္ကို အနားေပးၿပီး သူမေစာက္ေခါင္းထဲမွ လီးႀကီးကို ႏွုတ္ၿပီးေတာ့ မညိဳရွိန္ကို ပလတ္စတစ္အခင္းေပၚတြင္ ပက္လက္ကေလး သိပ္ထားလိုက္သည္။ ၿဖိဳးေဝစိုးလီးဒဏ္ေၾကာင့္ မညိဳရွိန္၏ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးတစ္ခုလုံး ထူပူစပ္ေကာင္းေနေသာ အရသာထူးႀကီးကို မူးမူးေမ့ေမ့ ခံစားေနရေပသည္။

ၿဖိဳးေဝစိုးက ဒူးေထာင္ေပါင္ကား ပက္လက္ႀကီးျဖစ္ေနေသာ ခ်ိဳခ်ိဳသင္းနေဘး ယွဥ္အိပ္လိုက္ၿပီးေတာ့ နို႔အုံႀကီးေတြကို ပြတ္သပ္ၿပီး ဆုတ္ေခ်ေပးေနေလသည္။ ခ်ိဳခ်ိဳသင္း၏ ညာဘက္ေပါင္ကို ပင့္ေထာင္လိုက္ၿပီးေတာ့ ေစာက္ဖုတ္၀နဲ႔ လီးႀကီးကို ေတ့ခ်ိန္ကာ ေနာက္မွပင့္ၿပီးေတာ့ တရစ္ခ်င္းကို သြင္းလိုက္ေလသည္။ အဆုံးထိ၀င္သြားေသာအခါ အသာေလး ၿငိမ္ေနလိုက္ရာ မညိဳရွိန္ ယက္ေပးကတည္းက ၿပီးလုၿပီးခင္ ျဖစ္ေနေသာ ခ်ိဳခ်ိဳသင္းတစ္ေယာက္မွာ အထစ္ထစ္ႏွင့္ တစ္ရစ္ေနေသာ လီးတုတ္တုတ္ႀကီး သူ႔ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ႀကီးကို ပြတ္ထိုး တိုး၀င္သြားေသာအခါ အေၾကာေပါင္းတစ္ေထာင္မၽွ က်င္တုန္တက္ခါၿပီး ေစာက္ရည္မ်ား ပန္းထြက္လာကာ ကာမအထြတ္ထိပ္သို႔ ေရာက္ရွိ ၿပီးဆုံးသြားေလေတာ့သည္။ မေခ်ာႀကီးႏွစ္ေယာက္မွာ တစ္ခ်ီၿပီးလို႔ ဖလက္ၿပ အနားယူေနေပမဲ့ ၿဖိဳးေဝစိုးမွာေတာ့ ပန္းပန္လ်က္ပဲ ရွိေနေလၿပီး ေနာက္အခ်ီမ်ားစြာအတြက္ ျပင္ဆင္လ်က္ပင္ ရွိပါေတာ့သတည္း။…ၿပီးပါၿပီ