ကျမရဲ့ ကိုကို

Unicode

(မှတ်ချက် … ကိုကို့နေရာမှ စိတ်ကူးပုံဖော်ခံစားရေးသားသည့် ၉၈% ဖြစ်ရပ်မှန်ဖြစ်ပြီး… ကျွန်မတို့ ဇနီးမောင်နှံတို့၏ သီးသန့် ဖြစ်ရပ်များသာ ဖြစ်ပါသည်။)

အပိုင်း (၁)

အထက်တန်းကျောင်း အပြီး ပန်းချီပညာကို စပြီးဆည်းပူးသည့်နှစ်က ကျွန်တော့်ကံကြမ္မာ ဆန်းကျယ်စွာ ချိုးကွေ့ပြောင်းလဲသွားခဲ့သောနှစ်။ ခြံချင်းကပ်လျှက် အိမ်ကမမမှာ သူ့အဖေဆုံးပြီး တစ်ယောက်တည်း ကျန်ခဲ့လေသည်။ ငယ်စဉ်ကတည်းက ကျွန်တော့ကို အစ်မတစ်ယောက်လိုလည်း စောင့်ရှောက်ပေးခဲ့သူ ဖြစ်ရာ ကျွန်တော်လည်း သူ့ကိုခင်မင်သည်။

သူ့ချစ်သူနှင့် အိမ်ထောင်ပြုတော့မည့်ဆဲဆဲ ရေနစ်သေသွားရာ သူ့မှာ ကိုယ်ဝန်နှင့်ကျန်ခဲ့သည်ကို ပြောပြတိုင်ပင်ကာ စိတ်ဓါတ်အလွန် ကျနေသည့် ကာလ။ ကျွန်တော် ဘာကူညီရ မှန်းမသိ ဖြစ်နေခိုက်။ မမကို ကျွန်တော် လက်ထပ်ယူမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ကာ ကျွန်တော့ သဘောထားကို မမအား ရူးရူးမိုက်မိုက် ဖွင့်ဟလိုက်သည်။

မမက သူ့ကိစ္စသိသော ကျွန်တော့ကို နောက်သည်ထင်မှတ်ကာရယ်သည် ဇွတ်အတင်း ပြောတော့မှ အသက်ချင်းကွာဟလွန်းသည်၊ ကျွန်တော်နစ်နာရမည့်အဖြစ်ကို လက်မခံနိုင်ဆိုကာ အတင်းငြင်းသည်။ ကျွန်တော်ကလည်း တဇွတ်ထိုး ဒါချည်းပဲ ထပ်ကာတလဲလဲပြောတော့ စကားတစ်ခုခံသည်၊ မမ အစီအစဉ်က ကလေးမွေးပြီးမှပဲ ရုံးတက်လက်ထပ်မည် လက်ခံနိုင်သလား ? ဒါကြားတော့ ကျွန်တော် နောက်ဆုတ်သွားမည် ထင်၍ ပြောခြင်းဖြစ်မည်ထင်သည်။

လူတို့သည် တစ်ခါတစ်လေ သူတို့မှားမှန်းသိသွားသော်လည်း ကိုယ်တိုင်မှားတာကို ဝန်ခံလိုခြင်းမရှိ တတ်ပေ။ ထိုအတိုင်း ဇွတ်ပေကာ မှန်သည်ဟု ခုခံငြင်းဆိုတတ်ကြသည်။

ကျွန်တော့ အခြေအနေလည်း ထိုအတိုင်းပင် ကျွန်တော် သူ့ကိုယ်ဝန်ကိစ္စကို လူမသိစေရန်လက်ထပ်ချင်တာ ဖြစ်သော်လည်း ပြောပြီး လက်စနှင့် မမကိုချစ်ကြောင်း ဘာဖြစ်ဖြစ် လက်ထပ်နိုင်မည်ကို ပြလိုသဖြင့် သူရဲကောင်းဆန်စွာ သဘောတူ သည်ပြော၏၊ ကျွန်တော့ဘက်က ဘာအကြောင်းကြောင့်ဖြစ်ဖြစ် နောက်ဆုတ်ဖို့လုံးဝမရှိ ဆိုတော့မှ သူလည်း စိတ်လက်လျှော့ကာ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် ရောမှားလိုက်ကြတော့သည်။

ကျွန်တော်ကိစ္စကိုလက်မခံ အပြတ်အသတ် ကန့်ကွက်သူက ဒေါ်ဒေါ် မအပ်စပ် ပြောသည်။ မိဘတို့ လက်ငုတ်လက်ရင်း ဈေးဆိုင်ကို ကျွန်တော်မလုပ် ပန်းချီပညာပဲ လိုက်စားကာ အသက်မွေးမည် ဆိုတုန်း ကတည်းက ကျွန်တော်လုပ်ချင်သည်ကို ဖြောင်းဖျမရတတ်သော ကျွန်တော့အကျင့်ကို သိသူဖြစ်ရာ ကျွန်တော် ငယ်သေးသည်။

လက်မထပ်သင့်သေး၊ ဒီထက်ချောလှတာနှင့် ရှာပေးစားချင်သည်၊ နှစ်နှစ်သုံးနှစ်စောင့်ပါအုံး၊ အမျိုးမျိုးတားနေသည့်ကြားက ပြောမရတော့သည့်အဆုံး အဆိုးထဲကအကောင်း လုပ်ငန်းအတွက်တော့ စိတ်ချ သည်၊ သူလည်းအသက်ကြီးပြီ သူ့အရပ် ပြန်နားချင်သည့်ဆန္ဒ ကိုပြောရင်း လက်ခံခေါင်းညိတ်၍ စီစဉ် တော့သည်။

သူ့အစီအစဉ် ပထမပိုင်းက ဆိုင်ကိုမမနှင့်လွှဲအပ်ခြင်းကို အကောင်အထည်ဖေါ်သည်။ ဒေါ်ဒေါ်က ကြားထဲက မမကိုရောကျွန်တော့ကိုပါ ဖြောင်းဖျပြောဆိုမရ၊ မမကလေးမွေးသည့်ကိစ္စကို ကူပေးလိုက်သည်။ မမမွေးသော ဇာခြည်လေးအား သူ့ချစ်သူကို ဖခင်အမည်တပ်ကာ မွေးစားရင်းရေးသည်။

မွေးပြီးတစ်ပတ် အကြာ မမကျွန်တော်တို့အိမ် ပြောင်းလာသည် ရုံးတက်လက်ထပ်ကြသည်။ ဒေါ်ဒေါ် စိတ်ထဲမကျေချမ်း သော် လည်း အပြင်တော့ထုတ်မပြ၊ သူ့အရပ် ပြန်သွားသည်။ ဒေါ်ဒေါ်ပြန်တော့မှ မမက ပြောမရဆိုမရ။ သမီးလေး မွေးပြီးမှ သိသိသာသာပြောင်းလဲလာသည်၊ အရင်နှင့်လည်း လုံးဝမတူတော့ပေ။

ဇာခြည့်ကိုနို့မတိုက်၊ ပြုစုဖို့ လည်းစိတ်မပါ၊ ငယ်ငယ်လေးနှင့်ပစ်ထားကာ အလုပ်ပြန်စလုပ်သည်။ ဒီလိုနှင့် ဇာခြည်လေးမှာ ငယ်စဉ်က တည်းက ကျွန်တော့တာဝန်ဖြစ်သွားသည်။ ကျွန်တော် ဇာခြည်လေးကို စောင့်လျှောက်ရင်း ပန်းချီပညာကို ဆက်လက် ဆည်းပူးသည်။

မမမှာလုပ်ငန်းတော့ အစီအမံကောင်းသည် ဆိုင်ကို နှစ်ဆိုင်တစ်ဆိုင် ပေါင်းလိုက်ပြီး စီးပွားရေးတိုးချဲ့ လိုက်သည်။ မော်လမြိုင်မှ သူ့အမျိုးထဲက တူမနှစ်ယောက်ကို ဆိုင်အကူလုပ်သား အဖြစ်ခေါ်ကာ သူ့ အိမ်ဟောင်း မှာနေစရာပေးသည်။ အိမ်ထောင်မှုကိစ္စနှင့် ကင်းကင်းရှင်းရှင်းနေသည်။

ဇာခြည်လေး ဝဝကစ်ကစ်ကလေး အလွန်ချစ်စရာကောင်းသည်။ ငယ်စဉ်က သိပ်အေးသည် သိပ်မငို တတ်၊ ကျွန်တော့ကိုချစ်သည်။ သူငိုလျှင်လည်း ကျွန်တော်ချော့မှ မမချော့၍မရတတ်။ မမကလည်း အစကတည်းက အမေအခေါ်မခံ… သူ့ကိုသူ မမခေါ်ခိုင်းသည်။

ဇာခြည့်ကို ထိန်းကျောင်းရင်း အိမ်မှအခန်း တစ်ခန်းကို ပန်းချီခန်းလုပ်ကာ ပန်းချီဆွဲခြင်း၌ ဘဝကိုမြုတ်နှံ လိုက်လေသည်။ ဇာခြည်လည်း သူ့အမေကို ကျွန်တော့လိုပင် မမ ခေါ်သည်… ကျွန်တော့ကို သူ့အမေသင်ပေးသလို ကိုကိုခေါ်သည်။

အိမ်ထောင်အစဦးတော့ အဆင်ပြေသလိုလို ရှိခဲ့သော်လည်း နောက်ပိုင်း အိမ်ထောင်မှုကိစ္စဆို သူလုံးဝ စိတ်မဝင်စားတော့၊ စီးပွားရေးမှ စီးပွားရေးဖြစ်လာသည်။ ဆိုင်တစ်ခြမ်း၌ ကျွန်တော်ဆွဲသော ပန်းချီတို့ကို တင် ရောင်းသည်။ မမပုံစံတစ်မျိုးပြောင်းလာပြန်သည်၊ တစ်အိမ်တည်း နေဖြစ်သော်လည်း ကျွန်တော့ပန်းချီ ရောင်းရ သမျှငွေမှန်သမျှကို သပ်သပ်ခွဲ စာရင်းလုပ်ကာ စီးပွားခွဲလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ကိုအပ်သည်။

ကျွန်တော့ကို လက်ထပ်ခဲ့မိတာ သူ့အတွက် အမှားကြီးတစ်ခုလိုမျိုး သဘောထားပြုမူလာသည်။ စကား သိပ်မပြောတော့ ဘယ်နေရာသွားဖို့ရှိရှိ ကျွန်တော်နှင့်လွဲအောင်ရှောင်သည်၊ ကျွန်တော့ကို သူ့အမျိုးသားမှန်း အသိမခံချင်၊ ကျွန်တော့အသက်ငယ်ခြင်း ကိစ္စကိုပဲ အမြဲတမ်း အကြောင်းပြသည်။

ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ် လင်ခန်း မယားခန်းတော့ မပြတ်စဲ။ ဘယ်လိုမှပြုပြင်မရတော့ သည့်ကိစ္စဖြစ်နေတော့ ကျွန်တော့ပန်းချီနှင့် ဇာခြည်လေး ဖြင့်သာ ပျော်တတ်လာပြီး ကျွန်တော် သူလုပ်သမျှကို ဥပေက္ခာပြုထားလိုက်သည်။

ဇာခြည်လေးသည် ကျွန်တော် နှင့် သိပ်တူတာဆိုလျှင် ကျန်းမာရေး လိုက်စားခြင်း၊ ပန်းချီဆွဲ၊ စာဖတ်ခြင်း၊ ကွန်ပျူတာသုံးခြင်းတို့မှာ သိပ်အဆင်ပြေသည်။ ကျွန်တော့ကို အထူးချစ်ခင်ကာ၊ ချွဲတတ်သည်၊ ဆရာလုပ် အမိန့်ပေးတတ်သည်။ စိတ်ရှင်းရှင်း နေသည်၊ လက်တွေ့ကျသည်၊ တည့်တိုးပြောတတ်သည်။

မိခင်နှင့် ကင်းကွာပြီး ကြီးပြင်လာသူဖြစ်ရာ တစ်ခါတလေတော့ အားငယ်တတ်သော်လည်း စိတ်ဓါတ် အလွန်ကြံ့ခိုင်သည်။ ငယ်ငယ်ကတည်းက စည်းကမ်းကြီးပြီး အဘက်ဘက်က ပြောစရာမရှိ၊ ဆုံးမခဲ့ရသည် ဆိုတာ မရှိခဲ့သလောက်၊ စကားဖြင့် ရှင်းပြပြောဆိုလိုက်လျှင် သိလွယ်တတ်လွယ်ဖြစ်ခဲ့သည်။ စာလည်း ထူးချွန် ခဲ့သည်။ ကျောင်းစာထက် အပြင်စာကို ပိုအဖတ်များသည်။

TV မုန်းသည်… စာဖတ် ဝါသနာကြီးသော သူ့အတွက် သူနှစ်သက်မည်ထင်ထားကာ iPad ဝယ်ပေး မည့်ကိစ္စကို နှစ်မျိုး စလုံးသုံးဖူးသည့်သူက ကြည့်လှတာပဲရှိသည်၊ ဈေးလည်းမတန် ဘက်စုံသုံးနိုင်သည့် Laptop ပဲဝယ်ယူသည်။ ကောက်ချက်ချသည်။

အဝတ်အစားမမက်၊ ပစ္စည်းမမက်၊ ရိုးရိုးရှင်းရှင်း ဝတ်စား ဆင်ယင် နေထိုင်တတ်သည်။ စကားသိပ်တတ်သည်၊ အမြဲတမ်း ကလေးဆန်ဆန် နေသော်လည်း ရှားရှားပါးပါး သူလေးနက်ပြီ ဆိုလျှင်တော့ မလွယ်။ အတွေးအခေါ် ကောင်းသည်။

ဒီလိုနှင့် ဇာခြည် ကျောင်းပထမနှစ်ပြီးကာစ၌ မမနှင့် ကျွန်တော့ အဆုံးသတ်ဘယ်အထိ ဖြစ်လာသလဲ ဆိုလျှင် ဘာပြဿနာမှမရှိဘဲ အိမ်ခွဲအိပ်ချင်သည်ဆိုကာ သူ့အိမ်ဟောင်သို့ ပြောင်းနေတော့သည်။

ပြောင်းပြီး တစ်ပတ်အကြာ ကျွန်တော်နှင့် ကွာရှင်းပြတ်စဲလိုကြောင်း တောင်းဆိုသည် ဘာမှ မထူးခြားသည့်အတွက် ကျွန်တော် လက်မှတ်ထိုးပေးလိုက်သည်။ ကွာရှင်းတာက တကယ့်အေးအေးဆေးဆေး။ ကွာရှင်းတော့ ဇာခြည့်ကို တာဝန်ကျေ ခေါ်ကြည့်သည်၊ ခေါ်မရတော့ သူနှင့်လုံးဝမဆိုင်သလို သဘောထားသည်။

ဇာခြည်ပန်းချီဆွဲတာ အလွန်ဝါသနာထုံသည် ကောက်ကြောင်းနှင့်ဆီဆေးကို သူသိပ်နိုင်သည်။ သူကျောင်းပြီးလျှင် ကျွန်တော်နှင့် ပန်းချီဆွဲမည်ကို ကြေညာထားသည့်အတိုင်း ယခုကျွန်တော်နှင့် အတူ ပန်းချီဆွဲခြင်း သာမက အိမ်ဖေါ်မလိုတော့ဟု အမိန့်ထုတ်ကာ။

မီးဖိုချောင်တစ်ခုလုံးကို သူ အပိုင်စီးလိုက်သည်။ တကယ့်အိမ်ရှင်မကြီးလို တစ်အိမ်လုံးကိုစီမံသည်။ ကျွန်တော့ငွေကို သူ့လက်အပ်လိုက်သည်၊ လက်မဖွာ အသုံး စိစစ်သည်။ အချိန်စီမံခန့်ခွဲတာ သိပ်တော်သည် သူဆွဲပေးသော အချိန်ဇယားအတိုင်း လုပ်ကိုင်ပေးရသည်။

Interior Decoration အကြောင်း သူ ဖိဖိစီးစီး လေ့လာသည်။ လေ့လာပြီးမှ အသေအချာစုံစမ်းပြီး သဘောကျသော Interior Decoration အဖွဲ့တစ်ဖွဲ့အား လိုက်လံရှာဖွေ ငှားရမ်းလိုက်ပြီး အိမ်ခြံတစ်ခုလုံး ဆင်ချင်သလို အလှဆင်သည်။ တနင်္ဂနွေနေ့တိုင်း သူ့ကို ကူညီရှင်းလင်း ပေးရသည်။

နှစ်လ လောက်ကြာတော့ ပန်းချီအဆွဲမပျက်၊ အချက်အပြုတ် မလစ်ဟင်းဘဲ အိမ်တစ်အိမ်လုံး အလှဆင်၍ ပြီးစီး သွားသည်။ တစ်အိမ်လုံး သူ့ခြေသူ့လက်၊ အချက်အပြုတ် တော်သည်။ ဝယ်စရာမှန်သမျှ သူတာဝန်ခံကာဝယ်သည်။

အခြား မိန်းကလေးများလို အလှပစ္စည်း မက်တာမျိုးသူ့မှာ လုံးဝမရှိ။ အဝတ်အစား သိပ်ရွေးသည် သေသပ်လှပပြီး တကယ်ကျက်သရေရှသော အဝတ်တို့ကို ရှာဝယ်တတ်သည်။ လက်ဝတ်လက်စား မမက်။ လက်ပတ်နာရီတစ်လက်၊ နားတောင်း တစ်စုံ၊ ခေါင်းစည်း အနည်းငယ်က သူ့မှာရှိတာအကုန်ပင်။

အလှပြုပြင် စရာမလိုဘဲ ပင်ကိုယ်လှသည်။ အလှအလွန်ပြင်တတ်သော မိန်းလေးများပင် သူ့ရှေ့ရောက်လျှင် မှေးမှိန်သွား တတ်သည်။ ဇာခြည်ကား ရိုးရှင်းစွာလှသူ။ မိန်းကလေး အချင်းချင်းပင် သူလှတာကို မနာလိုဖြစ်ရသည့်အထိ။

ဇာခြည်မှာ ဖွံ့ထွားလာပြီး ယခု အပျိုဖားဖားဖြစ်သည့်အထိ ဖက်လှဲတင်းနေကျင့်ကို မဖျောက်သေးပေ၊ ကျွန်တော်နှင့်ဆို သူငယ်ချင်းလို တိုင်တိုင်ပင်ပင်ရှိသည်။ တစ်ခါကျတော့ ပြဿနာ တစ်ခုတက်သည်။ သူဈေးမှ အပြန် အတင်းလိုက်ပြောသူကို လက်သီးနှင့်ထိုးပစ်သည်… ကိစ္စက အဲဒီမှာပင်မပြတ် သက်ဆိုင်ရာကို ဝင်တိုင် ခဲ့သေးသည်။

အိမ်ပြန်ရောက်မှ သူအရင်က ပြောပြခဲ့သော သူ့ကို အတင်းလိုက်ကြိုက်နေသော သူငယ် ဖြစ် ကြောင်း သိရသည်။ ထိုသူငယ်ကို ပြန်မကြိုက်နိုင်ကြောင်း ပြေပြေလည်လည်ပြောခဲ့ ပြတ်ပြတ်သားသား ငြင်းထားခဲ့ သည့်ကြားက သူ့လက်ဆွဲသောကြောင့် ဒီအထိဖြစ်ရကြောင်း သိလိုက်ရသည်။ သိပ်ရင်မော ရသည်။

………………………………………………………….

🌻မမ၏ အစီအစဉ်🌻

မမသည် ကွဲပြီးချိန်မှစပြီး…တွေ့လျှင်လည်း သူ့ကိုသူ ဟိုး..အရင်ကလို “အစ်မ”“အစ်မ” နှင့် ကျွန်တော့ ကို “မောင်လေး”“မောင်လေး” နှင့်တပ်ခေါ်ကာ လင်းမယားတုန်းကထက် လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ နွေးနွေး ထွေးထွေး တရင်းတနှီး ဆက်ဆံလာတာကတော့ ထူးခြားလှသည်။ ဟိုး…လက်မထပ်မီကလို… အစ်မရင်း သကဲ့သို့ ဆက်ဆံခြင်း။ ခွဲပြီး သူ့ပြောင်းလဲသွားသော ဆက်ဆံရေးကို နားလည်၍မရ… ဒါပေမယ့် ကျေနပ်သည်။

တစ်ခါ ဆေးဝယ်ရန်ဈေးသွာခိုက် သူနှင့်ဆုံတော့ ကော်ဖီဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ အေးအေးဆေးဆေး သူစကား ပြောချင်သည်။ ဆိုင်ထဲရောက်ကော်ဖီသောက်ပြီးသည့် အထိ ဘာမှ မပြောသေး။ သူတို့ သားအမိမှာ တူတာတစ်ခုတည်းရှိသည် ထိုအရာကား သူတို့စကားပြောလျှင် ဖြတ်ပြောဖို့ဆိုတာလုံးဝမဖြစ် ဖြတ်ပြောလျှင် လည်း စိတ်ဆိုးတတ်ကြသည်။ သူဘာပြောမည်ကို ကျွန်တော်စိတ်ဝင်စားနေသည်။ သူ့ စကာားစပြောတော့ သည်….

“ဟယ်… မောင်လေး…နင်နဲ့ စကားပြောချင်နေတာဟယ်… ပြောမှာ ဆိုတာထက်နင့်ဆီက လက်ဖြန့် တောင်းတယ်လို့ သဘောထားပါဟယ်…ငါ အပြောမတတ်ရင်လည်း ငါ့မောင်ကို ချစ်လို့ပြောတာနော် စိတ်မဆိုးရဘူးနော်… ငါပြောမယ့်စကားအတွက် နင့်မာနကို ကြားထဲဆွဲမထည့်လိုက်ပါနဲ့… နင့် သောက်ကျင့် သိလို့ကြိုပြောထားတာ…”

“နင့်ကိုယ်ကျင့်တရား၊ သန့်ရှင်းတည်ကြည်မှုကိုလည်း ငါအင်မတန်လေးစားတယ်… နင့်လို ယောက်ျား ဆိုတာရှားပါတယ်… နင့်မှာ သူများနဲ့မတူအောင် ကောင်းတာတွေ အများကြီးရှိပေမယ့်… ဆိုးတာလေး တစ်ခုတစ်လေလည်း ရှိတယ်…။

ငါလည်း ငါ့ကိုငါ ကောင်းတယ်လို့ ပြောတာ မဟုတ်ပါဘူး… ငါဆိုးတာ လည်း နင်သိပါတယ်ဟယ် နင်ငါ့အပေါ် ကောင်းခဲ့သလောက် နင့်ပေါ်ငါ ဘာကောင်းခဲ့လို့လဲ? ငါ့ကြောင့် နင့်ဘဝပျက်စီးခဲ့ရတယ်…နင်ဆိုးတာက…တမျိုးငါ့မောင်ရဲ့…နင်မပွင့်လင်းဘူး…အရမ်းသိုသိပ်တယ်… တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ်…အေးတိအေးစက်နဲ့…လုပ်ပြီဆိုလည်းဇွတ်…ပြေမရဆိုမရ…”

“ငါပြောတာတွေ ဘယ်တွေရောက်ကုန်မှန်း မသိပါဘူးဟယ်… ခုဟာက… ဒါတွေပြောဖို့မဟုတ်ဘူး… ငါပြောတာကို အဓိပ္ပယ်ကောက်လွဲရင် ငါ့မောင်အမှားကြီးမှားမယ်ဆိုတာ ကြိုပြောထားချင်တယ်… နင် တလွဲတော့ မကောက်နဲ့နော်… နင့်ဘဝအတွက် အလျှော်အစားလို ပြောတာမဟုတ်ပါဘူး… နင့်ရှေ့ဒူး ထောက်ပြီး တောင်းဆိုချင်တာပါ…”

“ငါ့မောင် အငယ်လေးရှိသေးတယ်… ပန်းချီရဲ့အပြင်… ဘဝကို ထွက်ကြည့်ပါအုံးဟယ်… နင် ဒီလိုမနေ သင့်ပါဘူး… ခေါင်းမမာချင်စမ်းပါနဲ့ ငါ့မောင်ရယ်..”

“ငါ့သမီး နင့်ကိုချစ်နေတယ် ဒါကိုငါသိတယ် နင်မသိသေးဘူး မဟုတ်လား? ဒါပြောတာ မိန်းမ အကြောင်း နင့်ထက်ငါပိုသိတယ်ဆိုတာ… သမီးကို နင့်ထက် ပိုချစ်နိုင်မယ့်သူဆိုတာ မရှိနိုင်ဘူး… သူ့ အချစ်ကို နင်လက်ခံသင့်ပါတယ်… အစ်မပြောစကား နားထောင်ငါ့မောင်ရယ်… ငါ့သမီး ဘယ်လိုပါ ဆိုတာ နင်ထက်သိတဲ့လူလည်း မရှိပါဘူး… နင်သူ့ကို ယူလိုက်ပါနော် နင်နဲဆိုဘာမှ ပြောစရာမရှိဘူး… ငါ့တို့ အရင်ကားအဟောင်းကို ရောင်းပစ်ကြရအောင်ဟယ်… ငါကားသစ်တစ်စီး လက်ဖွဲ့ချင်လို့ ငွေစု ထားတယ်… …………………….”

“နော်ငါ့မောင်နော်… ဟုတ်လား ငါလာခဲ့မယ်…”

သူပြောသော စကားတို့မှာ ကြားတစ်ချက် မကြားတစ်ချက် ဖြစ်သွားသည်။ ထူပူသွားသည်။ သူက တော့ ငါလာခဲ့မယ်… ပြောကာ အေးအေးဆေးဆေး ထသွားသည်။ ကျွန်တော် ဘာခံစားသလဲ ဆိုတာပင် မေးမ သွားပါ။ ကျွန်တော်အိပ်မက်ထဲမှလန့်နိုးသလို ဖြစ်သွားသည်။

သူကွာရှင်းတာ ဘာကြောင့်လဲ? ဒါအတွက်လား? သူပြောသလိုဆိုတာ တကယ်ပဲ ဟုတ်ပါသလား?…ကျွန်တော့်ခေါင်း ခြာခြာလည်သွားသည်… သိပ်ရင်မော သွားသည်။

ဇာခြည့်ကို ကလေးလိုပင် သဘောထားခဲ့ရိုးအမှန်ပါ။ သူပြောသလို ဖြစ်သင့်ပါသလား စိတ်ကူး ထဲမျှပင် ထည့်မကူးဖူးပါ။ သူပြောတာကိုလည်း ကျွန်တော်မယုံကြည်ချင်။ မမပြောမှ သိရသည့် အဖြစ်ကိုလည်း မခံချင်။

ယခုတလော တခုခုကို အလိုမကျသလိုမျိုး၊ ရွှင်ရွှင်ပျပျ နေတတ်သော ဇာခြည်မှာ အခုတစ်လော မလန်းဆန်း။ တစ်နေကုန် သူ့အသံဖြင့်ညံနေတတ်သော အိမ်မှာ ခုတလော တိတ်ဆိတ်နေသည်။ တလော ကဆိုလျှင် ကျွန်တော့ရင်ခွင်ထဲမှီကာ ငိုသည် ဘာမှလည်းမေးမရ။

ကြာတော့ကြာပြီ ကျွန်တော် ရပ်တည်ရ အလွန်ခက်လာသည်။ မမပြောသလိုဆိုတာ မှန်နေပြီလာ? ရင်မောလာသည်။ ကိုယ့်ကိုယ် ကိုလည်း သံသယ ဖြစ်လာသည်။ ငါကော…? အိုး…ကိုယ့်ကိုယ်ကို လန့်သွားသည်… မဖြစ်သင့်ပါ…

အမှန်ဝန်ခံရလျှင် မမပြောလိုက်သည့် နေ့မှစပြီး ကျွန်တော့ အတွေးလမ်းကြောင်း ယိမ်းယိုင် လာ ခဲ့သည်။ တစ်ကယ့်တစ်တယ် မှာတော့ “ဖြစ်သင့်” “မဖြစ်သင့်” ကြားတိုက်ပွဲမှာ “မဖြစ်သင့်” က “ဖြစ်သင့်” ကို အလဲထိုးပစ်လိုက်တာများသည်။ စိတ်ထဲကလက်လည်းခံချင်သည် လက်ခံဖို့လည်း ခက်သည်။ ကျွန်တော် သူ့ကို မသိမသာရှောင်ရှောင်လေး နေဖြစ်တော့သည်။ ကျွန်တော်၏ “မဖြစ်သင့်” ဆိုတာကို သူခံနိုင်ရည် ရှိပါမည်လား? ဇာခြည့်စိတ်ဓါတ်က မလွယ်… တွေးပူရင်မောရသည်။

ဒီလိုနေရင်း တစ်နေ့တော့ မမ အိမ်ကိုရောက်လာသည်။ ဘာမပြောညာမပြော ဇာခြည်နှင့် ကျွန်တော့ ကိုခေါ်ကာ သုံးယောက်ဆုံ၍… ဟိုစကားဒီ စကားနည်းနည်း ပြောပြီး… လက်ထပ်ရန်ကိစ္စကို အလွန်ပါးနပ်စွာ ထိန်းကာ ပြောတော့သည်။ ဇာခြည့်ရှေ့ ကျွန်တော့ကိုစတင် မေးသည်။ သေချင်သွားသည်။ ကျွန်တော်ဘာမှ အဆုံးသတ်အဖြေ မရှာရသေးသောကိစ္စ…။ ငြင်းဖို့ဆိုတာ ဒီအခြေအနေမှာ လုံးဝမဖြစ်နိုင်၊ ကျွန်တော် ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ ဇာခြည့်ကိုမေးတော့ သူလည်း ခေါင်းညိတ်သည်။

စကားဝိုင်းက အေးစက်စက် နိုင်လွန်းသည့် အခြေအနေမှ ရုတ်တရက် လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်သွားရ သည်။ “ဒါဆို ဘာလိုသေးသလဲ…ကြာတယ်…” ပြောကာ ချက်ချင်းပင် သွေးပူတုန်းထကာ ရုံးခေါ်တက် လက်ထပ်ပေးသည်။ အပြန်မှာ သူပြောသောကားကို အိမ်မှာ လာထိုးပေးလိုက်သည်။

ကိစ္စမှာ ချောမောစွာ ပြီးစီးသွားသလို ရှိသော်လည်း…တစ်အိမ်တည်းနေလာခဲ့သော ဒီနှစ်ယောက်မှာ သူစိမ်းပြင်ပြင်လို ဖြစ်သွားရသည်။ နှစ်ဦးစလုံးဘက်က ရုတ်တရက်ဖြစ်သွားသော ကိစ္စကို ရင်ဆိုင်ရခက်နေသည်။ တစ်ပတ်ကြာပြီ… ပို၍ပင် စကားမပြောတော့…။

အေးစက်စက်၊ စကားကို လိုမှပြောဖြစ်သည်။ တစ်နေကုန်နေမှ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မြင်တွေ့ရချိန် အလွန်ရှားပါးသွားသည်။ သူနှင့်ကျွန်တော် ဆက်ဆံရေးမှာ “ပြဿနာ”တစ်ရပ်လို ဖြစ်လာသည်။

“စကာနည်း ရန်စဲ” ဆိုသော အဆိုကား အခါခတ်သိမ်း မမှန်ပေ။ စကားမပြောခြင်းဖြင့် “ပြဿနာ” အချို့ကို ရှောင်ရှားနိုင်သော်လည်း စကားပြောမှပဲ ဖြေရှင်းနိုင်သော “ပြဿနာ” တို့မှာအများစု ဖြစ်သည်။

ကမ္ဘာပေါ်ရှိ အကြီးမားဆုံး “ပြဿနာ”တို့၏ အဖြေကား စကားပြောခြင်း(အပြန်အလှန် ဆွေးနွေးခြင်း) တွင်ရှိတတ်သည်။ ဒါကြောင့် “Dialogue” လိုအပ်တယ်… ဆိုတာ ကြားဖူးပေလိမ့်မည်။ အဲဒီ “Dialogue” (အပြန် အလှန် ဆွေးနွေးရေး) ပြောပြော တွေ့ဆုံဆွေးနွေးရေးပြောပြော… အဲဒါ မဖြစ်နိုင်မှုကြောင့် ကျွန်တော်တို့ မှာ ဘာတွေရင်ဆိုင်နေရခြင်းကို အကျယ်မပြောလို… ယခု “Dialogue” ၏အရေးပါပုံကိုသာ ညွှန်းလိုရင်း ဖြစ် သည်…

“ဆိတ်ဆိတ်နေ ဝန်ခံခြင်းမည်၏” ဆိုသောစကားမှာ ရှားရှားပါးပါး တချို့သော အခြေအနေတို့တွင် မှန်နိုင်သော်လည်း “ဆိတ်ဆိတ်နေခြင်း” တွင် အဓိပူပါယ်ပေါင်း မြောက်များစွာ ကိန်းအောင်နေတတ်သည်။ ယခု “ဆိတ်ဆိတ်နေခြင်း” က အေးစက်တင်းမာမှု၏ အဓိက အကြောင်းအရင်း။

လူဆိုတာ မှန်သည်ထင်လျှင် ပြောရမှာ ဝန်မလေးတတ်သော်လည်း အမှန်ကို ဇဝေဇဝါဖြစ် နေ လျှင်ကား နှုတ်ဆိတ်ခြင်းက ရလဒ်အဖြစ် ထွက်လာတတ်သည်။ ယခုဝန်လေးနေသည်မှာ ကျွန်တော့ အတွင်း တိုက်ပွဲ။ “ဆိတ်ဆိတ်နေခြင်း” ဆိုတာမှာ ဘာကစရမှန်းမသိ၍ မပြောဖြစ်ခြင်းက အများဆုံး ဖြစ်တတ်သော အကြောင်းအရင်း။ စပြောဖို့ဆိုတာက ကျွန်တော့အတွင်း ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေခြင်းက ပိတ်ဆို့တားဆီးနေသည့် အဓိက “ပြဿနာ”…

နှစ်ပေါင်းများစွာ အမြစ်တွယ်လာသော သစ်ပင်ကို ဖြိုလှဲရ ခက်ခဲသလို… နှစ်ပေါင်းများစွာ အမြစ်တွယ် နေသော စိတ်ဓါတ်ကို ပြောင်းလဲရန်ဆိုသည်မှာ ပို၍ခက်ခဲတတ်ကြောင်း ပြောစရာပင် မလိုထင်သည်။

“ပြဿနာ”ဆိုသည်မှာ ရင်ဆိုင်မဖြေရှင်းဘဲ အချိန်ကြာကြာ လျစ်လျူရှုထားလျှင် မှေးမှိန်ကာ ပျောက် ကွယ်သွားရတာ ရှိသလို တချို့“ပြဿနာ”တို့မှာ ရင်ဆိုင်မဖြေရှင်းလျှင် ပို၍ကြီးထွားလာတတ်ကြသည်။ ထိုသို့ ကြီးထွားလာသော “ပြဿနာ”ကို လျစ်လျူရှုပြန်လျှင်… တချိန်ချိန်မှာ ပေါက်ကွဲမှုနှင့် ရင်ဆိုင်ရတတ်သည်။ ထိုသို့ ပေါက်ကွဲပြန်လျှင်လည်း ပေါက်ကွဲမှုပြင်းထန်တတ်သည်…။

……………………………………………………………..

🌻ပေါက်ကွဲခြင်း၏ နိဒါန်း🌻

ဆောင်း နံနက်ခင်းလေးမှာ လှပပြီး သာယာသည်။ လမ်းလျှောက်ပြီး အပြန် နံနက်စာ စားသောက်ကာ အိပ်အပေါ်ထပ် ပန်းချီခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့သည်။ ပန်းချီကား တစ်ချပ်အား အဆုံးသပ်ရန်ရှိသည့်အတွက် ဆေး စပ်ကာ ပန်းချီကာထဲ နစ်မျောသွားသည်။

၁၁နာရီခန့်ထိုးသော် ပြီးသွားသဖြင့် ထိုင်ကြည့်နေခိုက် ပန်းချီ ခန်းထဲ ပန်းချီထိုင်ဆွဲနေခိုက် ပြေးပြေးလွှားလွှားကလေး ဇာခြည်ဝင်လာကာ နောက်ကျော မှနေ၍ တင်းကျပ်စွာ သိုင်းဖက် လိုက်သည်။ သူ့ခေါင်းကို ကျွန်တော့ ပခုံးပေါ်တင်ကာ တချုံ့ချုံ့ရှိုက်ကာ အသံမထွက်မိအောင် ငိုတော့မှ… ကျွန်တော့စိတ်ထဲ ထင့်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်…။ရင်ဆိုင်ရမည်…

“ဟေ… ဇာခြည်လေး… ဘာဖြစ်လို့လဲကွယ်…”

“ကိုကို ဇာခြည့်ကို ချစ်လို့ယူတာလား? မှန်မှန်ပြောပါနော်… ”

“ချစ်လို့ယူတာပေါ့ ဇာခြည်ရ…”

“ချစ်ဖူး” ဟု ကျွန်တော့ကို ဆွဲခါရင်း ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီး အော်လေသည်။

“ချစ်ပါတယ်ဇာခြည်ရ… နေပါအုံးကွယ် ဇာခြည်က ဘာလို့ဒီလိုထင်ရတာလဲကွယ်…? မှန်းစမ်း ဇာခြည် ဘာလို့ ငိုရတာတုန်း? ကိုကို့ကိုပြော တိတ်တော့နော်…”

ပြောရင်း မတ်တတ်ထလိုက်ရာ ဇာခြည်က ကျွန်တော့ရင်ဘတ်ကို ခေါင်းတိုးဝှေ့ရင်း ရှေ့မှဖက်လေ သည်။ သူ့ကျောလေးကို သပ်ပေးရင်းချော့သည်။ ခေါင်းမော့ ကြည့်ကာ…

“ဇာခြည် ငယ်ငယ်တုန်းကတော့ ဇာခြည့်ကို ကိုကိုချစ်တယ်၊ အခု မချစ်တော့ဘူး၊ ဇာခြည်တို့ လက်ထပ်ပြီးကတည်းက ကိုကိုဇာခြည့်ကို ရှောင်နေတာ ဇာခြည်သိတာပေါ့…အီး…ဟင့်…ဟင့်… ဇာခြည့်ကို ဖက်ရင်လည်း အရင်တုန်းကလို အားရပါးရမဟုတ်ဘူး စိတ်မပါလက်မပါနဲ့ ဖက်တာ…အီးး”

“မဟုတ်ရပါဘူးကွယ်…”

“ကိုကို မှန်မှန်ပြောပါနော်…အီး…ဟင့်…မမအတင်း ပေးစားလို့ ဇာခြည့်ကိုယူတာ…မဟုတ်လား?

“မဟုတ်ပါဘူးဆိုကွယ်…”

“ဇာခြည်ကတော့ ဒီကမ္ဘာပေါ်မှာ ဘယ်သူ့ထက်မဆို ကိုကို့ကို ချစ်လိုက်ရတာ… ကိုကို ဒီလိုဖြစ်သွား တာ အဲဒီလက်ထပ်တဲ့ အချိန်ကတည်းကပါ ကိုကိုရယ်… မချစ်ရင် ကွာလိုက်ပါ…ကိုကိုရယ်… အီးး… ဇာခြည်တို့ အရင်အတိုင်း နေရအောင်ပါ…အဟင့် အဟင့်၊ ဟီး”

“မဟုတ်တာကွယ်… ချစ်ပါတယ် ဇာခြည်လေးရ…”

ယခု ရှိုက်ကာရှိုက်ကာ ပေါက်ကွဲရင်း မျက်ရည်ပေါက်ပေါက် ကျနေ သည်တော်ရုံကိစ္စကို ငိုတတ်သူ မဟုတ်ယခုကလည်း တော်ရုံကိစ္စလည်း မဟုတ်။ စိတ်ထဲ အလွန်ထိခိုက်သွားသည်။ သူ့ပါးပြင်ပေါ်က မျက်ရည် စများကို သုတ်ပေးလိုက်ရင်း…

“မချစ်ဘူး မချစ်ဘူး… ဟင့်…အီး… အီး…ဟင့်…ဟင့်… သူများကို…မချစ်ဘဲနဲ့…ယူပြီးတော့…အီး… ဇာခြည်ကတော့ ချစ်လိုက်ရတာ…..ဟင့်… ဟင့်…အီး..”

ဆူဆောင့်ကာ ပြောတော့သည်။ မကျေနပ်စိတ်ကလည်း သူ့မျက်ဝန်းတို့တွင် အထင်အရှား။

“ဇာခြည်လေးရယ်…ချစ်ပါတယ်ဆိုကွယ်…မဟုတ်သေးပါဘူး ကလေးရယ်”

“အဲဒါပဲ…အဲဒါပဲ ကိုကိုဇာခြည့်ကို ကလေးထင်နေတာ အီး…ဟင့်…ဟင့်… ဇာခြည် ကလေး မဟုတ်တော့ဘူး…အီး…ဒါကလေးလား ကိုကိုရယ်၊ အီး ဟင့်…”

လူချင်းခွာလိုက်ကာ ကျွန်တော့လက်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆွဲပြီး တီရှပ်ပေါ်မှ သူ၏ရင်သားပေါ် တင်ပေး သည်။ ကျွန်တော့လက်ကိုရုန်းတော့ ချက်ချင်းလွှတ်ပေးကာ။ မျက်ရည်ကလည်း ပေါက်ပေါက်ကျနေသည်။

“တွေ့လားခုပဲ ဇာခြည်…ကိုကို့အတွက်ရွံစရာကြီး…ဖြစ်နေတယ် မဟုတ်လား၊ ကိုကို ဇာခြည့်ကို မထိချင်ဘူးမဟုတ်လား…ကိုကိုမချစ်တာ…အီး… ဇာခြည်ကတော့…ချစ်လိုက်ရတာ…အီး…ဟင့်…ဟင်.. အီး… ရော့ဟယ်…မထိချင်အုံး…ဒီလက်…”

ရှက်ရှက်နှင့် လက်ကိုဆွဲကာ ကိုက်ခဲပစ်မည်လုပ်ပြီး သွားနှင့်ထိတော့ …သူ့ဘာသာသူ့ လန့်ကာလွှတ် လိုက်သည်… သူ့ မျက်နှာမှာ ကရုဏာစိတ် လျှပ်ကနဲဖြတ်ပြေးသွားတာကို တွေ့လိုက်ရသည်…

“…အီး…မလုပ်ရက်ဘူး…ကိုကိုနာမှာ…အီး…ဟင့်…”

“တိတ်ပါဇာခြည်ရယ်၊ မရွံပါဘူး၊ ချစ်ပါတယ်ဆိုကွယ်၊ ဇာခြည်လေးလိမ္မာတယ်…တိတ်တော့နော်…”

“ကိုကို…ဇာခြည့်ကို အဲလို…မချစ်ဘူးမဟုတ်လားဟင်…? ဇာခြည်သေချင်တယ်.. ကိုကိုရယ်…ဇာခြည် သေချင်တယ်…အီး…ဟင့် ဟင့်” ကျွန်တော့အပေါ် လဲပြိုကျလာတော့ ပြန်ဖက်လိုက်သည်။

“ဟာ၊ အဲလိုမပြောပါနဲ့ ဇာခြည်လေးရယ်…. ဇာခြည့်ကို ချစ်ပါတယ်…ချစ်လို့ယူတာပါကွယ်…”

“ဟုတ်ဖူး…ဟုတ်ဖူး…မမပေးစားလို့ယူတာ…မချစ်ဘူး မဟုတ်လား…ဝန်ခံလိုက်”

“အဲလိုမပြောပါနဲ ဇာခြည်ရယ်…ချစ်ခဲ့ပြီးသားပါ…ရုတ်တရက်…ဆိုတော့…”

“…ကိုကို…မချစ်တာ…ဝန်မခံချင်တာ…အီး…”

“ကိုကိုရယ် ဇာခြည်ကိုကို့ကို ဒီလောက်ချစ်နေတာ၊ ကိုကိုကမသိသလိုလိုနဲ၊ ဇာခြည်ချစ်တာ… ပြုစုယုယတာကို ကိုကိုမှမလိုချင်ဘဲ…ဟီး… အင့် အင့်…ဟီး…”

“ဇာခြည်လေးရယ်…ကိုကို ဇာခြည့်ကို သိပ်ချစ်ပါတယ်ကွယ်…” ပြောကာ၊ သူ့ကျောပြင်လေးကို သပ်ပေးနေရာ။

“ဇာခြည် ချစ်သလိုမျိုးလာဟင်… ပြောပါကိုကိုရယ်…?”

“အင်း”

“တကယ်ပြောနေတာလား ကိုကိုရယ်? တကယ်ချစ်လားဟင်?”

“တကယ်ချစ်တာပေါ့…”

“ဒါဆို ဘာလို့မျိုသိပ်ထားတာလဲဟင်…ကိုကိုသိပ်ဆိုးတာပဲ…ဇာခြည်သိပ်ချစ်တယ်…”

ပြောလည်းပြော ကျွန်တော့ရင်ဘတ်ကို ထုလိုက်ငိုလိုက်လုပ်နေသည်။

“ဇာခြည်လေးကို သိပ်ချစ်လွန်းလို့ပါကွယ်… မထိရက် မကိုင်ရက်လောက်အောင် အများကြီး ချစ်သွားလို့ပါ ဇာခြည်လေးရ…”

သူ့မျက်နှာ ကြည်လင်သွားသည်။ တင်းကျပ်စွာဖက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ထပ်ကာတလဲလဲ မေးပြန် သည်…

“ကိုကို ဇာခြည့်ကို ဟို…ဟို…လေ… ကိုကို့မိန်းမလို…အင်း…အဲလို… ချစ်တာပါနော်..”

“ဟုတ်ပါတယ်..ကွယ်..မိန်းမလို…ကိုကို့မယားလို…ချစ်တယ်…ကဲ ကျေနပ်ပြီလား?”

“ဇာခြည်လည်း…ချစ်တယ်…မကျေနပ်ဘူး…နမ်းမယ်ဟယ်…နမ်းပစ်မယ်…”

……………………………………………………..

🌻အနမ်းထဲစီးမျောခြင်း🌻

စကားဆုံးတော့…သူ ကျွန်တော့ပါးကို တရွှတ်ရွှတ်နမ်းပြီး ကျွန်တော်နှင့် နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ကာ နမ်း တော့သည်။ ထိုသို့နမ်းပြီး ခဏအကြာ… နီစိုစို ထူပြည့်သောနှုတ်ခမ်းဖြင့် ကျွန်တော့ အောက်နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းတော့သည်။ အနမ်းများ ကြမ်းလာသည်။

လက်နှစ်ဘက်ကလည်း ကျွန်တော့ကို တင်းကျပ်စွာသိုင်းဖက် ပြီး အငမ်းမရနမ်းတော့သည်။ ကျွန်တော်လည်း စိတ်လျှော့ထားလိုက်ကာ သူ့အနမ်းကို တုန့်ပြန်လိုက်သည်။ ကျွန်တော့အင်္ဂါတဖြည်းဖြည်း လူးလွန့်လာ၍ မာကျောကာ သူ့ဗိုက်သားပြင်ကို ဖိမိနေသည်။ ထိုအထိအတွေ့ ကို သတိထားမိသွားပြီး ရုတ်တရက် ကျွန်တော်နှင့် ကိုယ်လုံးချင်း ခွာလိုက်သည်။ ကျွန်တော်လည်း လန့်သွားသည်။

မယုံကြည်နိုင်စရာ တစ်စုံတရာကို တွေ့သွားသည့်အခိုက် အံ့အာသင့်ပြီး ထိုအရာ ရုတ်တရက် ပျောက်သွားသကဲ့သို့သော မျက်ဝန်းတို့ဖြင့် သူ့ဗိုက်သားပြင်ကို ထိလိုက်သောအရာကို လိုက်ရှာသည်၊ သူ့လက်ဖြင့် ကျွန်တော့ရှေ့ပိုင်းကို အဝတ်အစားပေါ်မှပင် ခပ်မြန်မြန်စမ်းတော့သည်။ အတွင်းခံထဲမှာ မာတင်းနေသော အရာကိုစမ်းမိဖြင့် သူ့လက်များ ထိုနေရာရပ်သွားသည်။ သတိဝင်လာသလို ယုယုယယ ပွတ်သပ်တော့သည် ပို၍တင်းလာလေ သူ့မျက်လုံးကျယ်လာလေ… အပြည့်အဝနီးနီး တောင့်လာရာ…

“အို… ဒီလိုဖြစ်တာ ဇာခြည့်ကို လိုချင်လို့ပါနော်…ဒါ…ဒါ၊ ဇာခြည့်ကို ဟိုလို..ချစ်လို့နော်..နော်ကိုကိုနော်”

“အင်းပေါ့… ဇာခြည်လေးရဲ့”

“ဟယ်…စမ်းကြည့်မယ်…စမ်းကြည့်မယ်…နော်”

တတွတ်တွတ်ပြောရင်၊ သူ့လက်များဖြင့် တယုတယ သူထပ်ပွတ်နေတုန်း ပုဆိုးထဲ လက်ထည့်သွင်းလိုက်ရာ ပုဆိုးစ ကျွတ်ထွက်လာပြီး ကျွန်တော့ ပုဆိုးကျွတ်သွားသည်။ ဒါကို သူ့လက်ဖယ်ပြီး ပုဆိုးကိုချွတ်ချပြီး အနက်ရောင် အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ပြူးကျယ်ဝိုင်းစက်နေသော မျက်လုံးများဖြင့် ကြည့်နေသည်။ ဘာမှမကြာလိုက် အတွင်းခံပေါ် လက်တင်ကာ တယုတယ ပွတ်နေတော့သည်။ ကျွန်တော်လည်း စိတ်ကိုလွှတ်ထား လိုက်တော့သည်။ သူ အားမရတော့…

“ဇာခြည်၊ က…ကိုင်ကြည့်မယ်နော်…”

“အင်း”

အတွင်းခံဘောင်းဘီထဲ အပေါ်မှ ကျပ်တည်းစွာ သူ့လက်ကိုထည့်နှိုက်ကာ၊ စမ်းလေရာ သူ့လက်နုနု၏ အထိအတွေ့ကြောင့် ပိုတင်းမာလာပြန်သည်။

“ဟယ်…သနားပါတယ် ကိုကိုရယ်…သူ့မှာ အတွင်းခံထဲ ကျပ်ညှပ်နေတာပဲ၊ သူနာနေမှာပေါ့ ကိုကိုရ ဒီအတွင်းခံကလည်း တင်းလိုက်တာ…ဒီလောက်ကြပ်တာကြီး ဘာလို့ဝတ်တာလဲ၊ ဂရုစိုက်မှပေါ့၊ ကိုကို နောက်ဆို ချောင်တာဝတ်နော်၊ အခု သူ့မှာ ကြပ်ပိနေပြီ…ဇာခြည် ချွတ်ပေးမယ်နော် …”

“ဇာခြည့် ဆန္ဒအတိုင်းပါကွယ်”

——————————————

🏵️🏵️🏵️အပိုင်း (၂)🏵️🏵️🏵️

ဒူးထောက်ကာ လီးကို လက်တစ်ဘက်ဖြင့် ဂရုတစိုက်ကိုင်ကာ ကျန်လက်တစ်ဘက်ဖြင့် အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကို ဆွဲချသည်။ လီးအပြင် ရောက်မှ ကိုင်ထားသောလက်ကိုလွှတ်ကာ လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကို အောက်သို့ဆွဲကာ ချွတ်ပြီးအမော့တွင် တရမ်းရမ်း ဖြစ်နေသောလီးက ဇာခြည်ပါးသို့ ထိသွားရာ မျက်ရည်စိုနေသော သူ့ပါးဖြင့်ကပ်ထားပြီး ပြုံးပြုံးလေးပြောသည်… ကျွန်တော်ကား အံ့သြ၍ မဆုံး။

“အဲတော့်၊ ဇာခြည်ပါးကို သူနမ်းနေတယ်၊ သူ့ကို ပြောလိုက်ကိုကို ဇာခြည့်ကိုမချစ်ဘဲ မနမ်းရဘူးလို့”

“ဇာခြည့်ကို ချစ်လို့နမ်းတာပေါ့”

“ဇာခြည့်ပါးကိုနမ်းတဲ့ဟာကြီး၊ သူ့ပြန်နမ်းပစ်မယ်…”

ပြောရင်း ကျွန်တော့အင်္ဂါကို ကတုန်ကယင်လက်များဖြင့် ကိုင်ကာသူ့ နှုတ်ခမ်းများဖြင့် တေ့ကာ တရွှတ်ရွှတ် နမ်းသည်။ သူ့နှာခေါင်းကို ကပ်တေ့ကာ ရှူတော့သည်။ လက်ဖြင့် အသာလေး ညှစ်ကြည့် ပွတ် ကြည့်သည်။ အမျိုးမျိုး စူးစမ်းနေတော့သည်…

“အယ်၊ အနံ့က…တမျိုးလေး ဇာခြည်ကြိုက်တယ်…ကိုကိုရယ်…”

လက်ဖြင့် ကိုင်ပွတ်ရင်းထိပ်မှ အရေပြားကို လှန်ချလိုက်သလို ဖြစ်သွားတော့ လီးဒစ်ထွက်ပြူ လာ သည်၊ အလန့်တကြား သူ့လက်ကို လွှတ်လိုက်ပြီး…

“အို့၊ ကိုကိုနာသွားလား ကြည့်စမ်းကြည့်စမ်း ကိုကို့မျက်နှာလည်း ချုံ့မည်းလို့၊ တ…တောင်းပန်…”

“အဲဒါက အဲဒီလိုပဲ…လှန်ချလိုက်ရတာ၊ နာလို့မဟုတ်ပါဘူးဇာခြည်ရ…ကောင်းလို့ပါ”

သူပြန်ကိုင်ကာ အပေါ်မှ လီးအရေပြားကို ရှေ့တိုးကြည့်ပြီး ဂရုတစိုက်ဖြည်းဖြည်းလေး မရဲတရဲ နောက် သို့ ပြန်ဆွဲသည်။ ဒစ်ပေါ်သွားပြန်သည်။ ကျွန်တော့မျက်နှာကို ကြည့်ရင်း ရှေ့တိုးနောက်ငင် လုပ်ကြည့်နေ သည်… ထိုသို့လုပ်ရတာကို သဘောကျသွားသည်။ သူ့လက်နုနုကြောင့် နေရခက်လှသည်…

“အပေါ်ခွံလေးက နူးအိအိလေး အတွင်းထဲမှာတော့ မာတောင်တောင်ကြီးနော်၊ သွေးကြောတွေလည်း ဖုဖောင်းလို့၊ ထိပ်ကပြောင်ချောနေတာ ချစ်စရာလေး…ခုလိုလုပ်တော့ တကယ်ကောင်းလားဟင်?”

“တကယ်ကောင်းတာပေါ့”

“ဟယ်…ဟုတ်လား၊ ဒါဆိုလုပ်ပေးမယ်… အနံ့က ပိုစူးလာသလိုပဲ…ဇာခြည်ကြိုက်တယ် အောက်ကဟာ ဘာခေါ်လဲ ဟင်”

“ဥ”

“ဟယ် ဟုတ်ပါ့…အထဲမှာ လုံးလုံးလေး… ဥ ကိုင်တော့ကော နာလာဟင်”

“သူ့ကို ဖွဖွပဲ ကိုင်ရတယ်”

“အင်း…ဖွဖွပဲကိုင်မယ်…ဒါကကျတော့ ကိုကို့လီးနော်…”

“ဟုတ်တယ်…ဇာခြည်ကိုင်ရတာ ဘယ်လိုနေလဲ”

“ကောင်းတယ်…ကိုင်ရတာနွေးတယ်၊ ပြီးတော့ အနံ့ကမွှေးတယ်၊ ကိုကို့လီးကို… မမအရသာခံပြီး အားရပါးရ စုပ်နေတာ မြင်ကတည်းက ဇာခြည်စုပ်ကြည့်ချင်နေတာ… စုပ်ကြည့်မယ်နော်…”

ပြောကာ အဖြေကိုမစောင့်တော့ဘဲ လီးအရင်းကို ညာလက်ဖြင့်ကိုင်ကာ၊ ဒစ်ကို နီစိုစိုပြည့်တင်း နေသော နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးဖြင့် ပြွတ်ကနဲနေအောင် ငုံလိုက်ရာ ချောမွတ်စွာပွတ်တိုက်ကာ ဝင်သွားသည်မှာ အလွန်ထိလှသည်။ ပူနွေးစိုစွတ်သော သူ့ပါးစပ် အထိအတွေ့က ပိုတင်းမာစေသည်။

နို့ငတ်သည့် ကလေး ငယ်ကဲ့သို့ အားပါတရ တပြွတ်ပြွတ် စုပ်နေသည်။ သူ့နှုတ်ခမ်းတို့ ရစ်သိုင်းထားသလိုပွတ်ဆွဲ နေသည့်ကြားက လျှာဖြင့်လည်း ပွတ်တိုက်နေသည်ဖြစ်ရာ မခံနိုင်တော့သလိုဖြစ်လာသည်။ မမ စုပ်ပေးတာကို မြင်ထားသည့် အတိုင်း အတတ်နိုင်ဆုံး လုပ်ကိုင်နေသည်။

သူ့မျက်လုံးအစုံက ကျွန်တော့ကို စူးစမ်းရင်း မော့ကြည့်ရင်း စောင့် ကြည့်နေသည်။ ကျွန်တော် စိတ်ထကာ ကော့လာသည်ကို မြင်သော် သူ့မှာ အားရကာ၊ ခပ်သွက်သွက် ထုပ်ချည် သွင်းချည်လုပ်ကာ စုပ်နေသည်။

“အဲ… ဇာခြည် မမ စုပ်တာ ဘယ်တုန်းက မြင်လိုက်လဲ”

လီးကို ပါးစပ်ထဲ မှ ပြွတ်ကနဲမြည်အောင် ထုတ်လိုက်ပြီး…

“သုံးနှစ်ရှိပြီ…မကွာခင်က ပျော်ပွဲစားထွက်တုန်းကလေ၊ အခန်းထဲမှာ ဇာခြည်မရှိဘူးထင်ပြီး မမလေ ကိုကို့ကိုဆွဲလာပြီး စုပ်တာလေ၊ တံခါးနားမှာဆိုတော့ ဇာခြည်လည်း အပြင်ပြန်ထွက်လို့ မရလိုက်တော့ ဘူး၊ တမင်ချောင်းကြည့်တာ မဟုတ်ပါဘူး၊ ကိုကိုရ”

“အခုစုပ်ကြည့်တော့ကော…”

“စုပ်လို့ကောင်းတယ်၊ စုပ်တော့ ပိုပိုစုပ်ချင်လာတယ်၊ ပါးစပ်ထဲကကိုး မထုတ်ချင်ဘူး၊ ပူပြီးတော့ နွေးနွေးနဲ့ လီးထိပ်က ပျော့သလိုလို မာသလိုပဲ.. တင်းပြီးတော့ ပြောင်ချောနေတာကလည်း ချစ်စရာ ကြီး၊ အရသာကလည်းတမျိုးပဲ ဇာခြည်ကြိုက်တယ်၊ နောက်လည်း ပေးစုပ်ရမယ်၊ နော်ကိုကိုနော်”

“စုပ်ပေါ့ ဇာခြည်ရဲ့”

လီးထိပ်ကို လျှာလေးဖြင့် လျက်ကြည့်နေသည်…သဘောကျသလိုဖြစ်ကာ လီတံတချောင်းလုံးကို လိုက်လျက်ကြည့်သည်။ ကျေနပ်မှ နှုတ်ခမ်းလေးဟကာ…ပါးစပ်ထဲ သွင်းယူလိုက်ကာ ဆက်စုပ်နေသည်။ ကျွန်တော်လည်း သူ့ခေါင်းမှ ဆံပင်တို့အား သာသာလေးထိုးဖွနေလိုက်သည်။

“အားပါးပါး ကောင်းလိုက်တာ”

နှစ်မိနစ်ခန့် အားရပါးရစုပ်ပြီး၊ ပြွတ်ကနဲ အပြင်ထုတ်ကာ…

“ဇာခြည်စုပ်ပေးတာ၊ ကိုကို့လီး တကယ်ကောင်းနေလားဟင်”

“တကယ်ပေါ့ ဇာခြည်ရ…”

“ဒါဆိုရင်လေ ကိုကို၊ ဇာခြည့်ကို သိပ်စကားများတယ်လို့ ပြောပြောနေတာ မဟုတ်လား နောက်ဆို ကိုကို နားငြီးရင် သိလား၊ ဇာခြည့်ပါးစပ်ထဲ ကိုကို့လီး ထိုးထည့်လိုက် ဒါမှ၊ ကိုကို နားလည်းမငြီး လီးလည်းကောင်း ဇာခြည်လည်း လီးစုပ်ရနဲ့ ဟန်ကျနေမှာ”

“ဇာခြည် စကားသံနဲ့ ကိုကိုနားမငြီးပါဘူး ဇာခြည်ရ…”

“အို…ကိုကိုကလဲ ဇာခြည် အဲလို အလုပ်ခံချင်လို့ပါဆို၊ လုပ်၊ အခုထိုးထည့်… ထိုးထည့်ပါဆို…”

“ကဲ ထိုးထည့်ပြီဗျာ…ကဲရော့၊ ပြွတ်”

ဝမ်းသာသွားပြီး၊ ပိုအားရစွာ စုပ်ပေးနေသည်…

မမ လီးစုပ်ခုန်မင်ခဲ့ဖူးသည်။ ဒါပေမယ့် သူစုပ်ခဲ့သည်မှာ သူ့အတွက် အဓိက။ တစ်ဘက်သား ခံစားချက်က သူ့အတွက် ပဓာနမဟုတ်။ သူစုပ်လို့ကျေနပ်သွားလျှင် ပြီးပြီ။ ကာမဆက်ဆံရာလည်း ထိုအတိုင်း သူလိုချင်မှ၊ သူ့သွေးသားတောင့်တမှ ကာယလိုအင်သက်သက်လိုယူဆပြီး တဘက်သားမှာလည်း လိုအင် ရှိနိုင်သည်ကို သူစိတ်ထဲမှာပင် ထည့်တွက်သူမဟုတ်။

စားသောက်ပြီးနောက် မဆာမချင်း ပြန်လှည့်ကြည့်ဖို့ ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်။ တစ်ခါတစ်ခါတော့ မိန်းမဆိုတာ နားလည်ရသိပ်ခက်သည်။ ဇာခြည်မြင်ခဲ့သည်ဆိုတာ သူအင်မတန် စိတ်အလာဆုံးနေ့နှင့် တိုက်ဆိုင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

သူခဏအကြာ စုပ်ပေးပြီး မျက်လုံးမှေးစင်းနေသော ကျွန်တော့ကို လီးလှုပ်ကာ မေးသည်…

“ကိုကို ဇာခြည်စုပ်ပေးတာ ကောင်းရဲ့လားဟင်၊ ဇာခြည်စုပ်ကောင်းသလို စုပ်နေတာ၊ ဇာခြည်က ခုမှကိုင်ဖူး စုပ်ဖူးတာ ဆိုတော့၊ ကိုကို မကောင်းရင် သင်ပေးနော်…”

“တကယ်ကောင်းတာပါကွယ်…ကောင်းလွန်းလိုခက်နေတာ…”

“တကယ်? ဟုတ်ပ..ပိုကြီးလာတယ်… ကိုကို့လီး ပျော်နေလို့ ပိုတင်းလာတာဖြစ်မယ် နော်ကိုကိုနော်”

“ဟုတ်တာပေါ့”

ပြောကာ တပြွတ်ပြွတ် အသံစုံမြည်နေအောင် စုပ်တော့သည်။ မမစုပ်တာ ခံကျင့် ရှိခဲ့သော်လည်း အထိအတွေ့နှင့်ကင်းတာ ကြာခဲ့ပြီးဖြစ်သဖြင့်က တစ်ကြောင်း၊ သူအလွန် စိတ်ပါလက်ပါ စုပ်နေသောကြောင့် က တစ်ကြောင်း ပြီးချင်ချင် ဖြစ်လာသည်…

“ဇာခြည်…ရပ်လိုက်တော့”

ပြောကာ သူ့ပါးစပ်ထဲပြီးမှာစိုး၍ ကျွန်တော်အချိန်မီ ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။

“အို့ …ဘာလို့ထုတ်လိုက်တာလဲ…”

ခပ်သွက်သွက် မကျေမနပ် မေးသည်…

“ဇာခြည်စုပ်ပေးတာ မကောင်းလို့လားဟင် မမကျတော့ ကိုကို့လီးပျော့တဲ့အထိ စုပ်ချင်သလောက် စုပ်ရတယ်…”

စိတ်မကောင်း ဝမ်းနည်းသွားကာ မျက်ရည်ဝဲသွားသည် …ငိုမဲ့မဲ့ သနားစရာမေးရှာသည်။

“ဇာခြည်စုပ်တာ မကောင်းလို့ မဟုတ်ပါဘူးကွယ်၊ ထပ်စုပ်ရင် ကိုကို့လီးက လရည်တွေထွက်ကုန်ပြီး ဇာခြည့်ပါးစပ်ထဲ ဝင်ကုန်မှာ ဇာခြည်ရဲ့၊ လရည်က ညှီစို့စို့နဲ့ ဇာခြည့်ကို အားနာတယ်..”

“ဇာခြည့်ကို အားနာတယ် ဟုတ်လား? ကိုကို အဲဒီစကားက ဇာခြည့်ကို မုန်းလို့ရိုက်တာထက် နာတယ်… မမကို ကျတော့ ချစ်ပြီးတော့…ချစ်လို့ယူတာလည်း ပြောပြီးတော့… အဲဒါကိုကို ဇာခြည့်ကို မချစ်တာပဲ အဟင့်၊ အဟင့်…”

မျက်ရည် ပေါက်ပေါက်ကျလာသည်…ငိုတော့သည်။

“ဇာခြည်ရယ်..၊ အဲလိုမဟုတ်ဘူး…”

နားမထောင်တော့…

“ဘာမဟုတ်တာလဲ၊ မမ…မမ…စုပ်…စုပ်…တုန်းက ကိုကို့လီးပျော့ခါနီး “ကောင်းလိုက်တာ.. ကောင်းလိုက်တာ..မိန်းမရယ်”လို့ပြောပြောပြီးတော့…ကိုကို့…ချုံ့ထားတဲ့မျက်နှာ…ကြည်နူးပြီးတော့… ကျေနပ်သွားတာ…မမက…ကိုကို့လီးပျော့သွားတဲ့အထိ…စုပ်ပေးနေခဲ့တာ…ဇာခြည်မေ့မရဘူး..။

ဇာခြည် ကိုကို့ကို အဲလိုကောင်းအောင် လုပ်ပေးချင်တာပေါ့… ကိုကိုမလိုချင်တာ… ဇာခြည့်ကိုကိုကိုမလိုချင် တာ… အဟင့်… အဟင့်… အီး… ပြီး… ပြီးတော့ လ…လရည် ဟုတ်လား? အဲဒါ… ဇာခြည်သိပ်ချစ် တဲ့ကိုကို့လီးက ထွက်တဲ့ဟာပဲ…ဝင်ဝင်ပေါ့…ဇာခြည်ပါးစပ်ထဲ ရောက်တော့ရော ဘာဖြစ်လဲ…မစင်မှ မဟုတ်တာ… အီး…”

“မဟုတ်ပါဘူး ဇာခြည်ရယ်… အဲလို…” ပြောလို့မရတော့…

“ဇာခြည့်ပါးစပ်ထဲ ကိုကို့လီးထိုးထည့်ပြီး သေးပေါက်ချလိုက်ကြည့် ဇာခြည် အမြတ်တနိုး မျိုချလိုက် မှာပဲ…ဇာခြည့်မျက်နှာပေါ် ကိုကို သေးပန်းချရင်တောင် ကြည်ကြည်နူးနူး ခံယူပြီးတော့ ဆုချတယ် မှတ်ပြီး ဝမ်းသာမှာပါ… ကိုကိုရယ်… ကိုကို့ကို ဇာခြည်ချစ်တာ မယုံဘူးကိုး၊ ဇ..ဇ..ဇာခြည် ကိုကို့ကို အရမ်းချစ်တယ်၊ သေမတတ်ချစ်တယ်… အသေသာ သတ်လိုက်ပါတော့ကိုကိုရယ်… အီး ဟင့် ဟင့်”

ကျွန်တော့တစ်သက် မကြားဖူးသော စကားတို့ကို သိပ်စိတ်ထိခိုက်စွာ နင့်နင့်နဲနဲ၊ ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုနေရင်း ရေပက်မဝင်ပြောနေသည်။ သူ့ခေါင်းသပ်ကာချော့သည်…

“အဲလိုမပြောပါနဲ့…မငိုပါနဲ့ဇာခြည်ရယ်…ကိုကိုလည်း ဇာခြည့်ကိုချစ်ပါတယ်… ဇာခြည်ချစ်တာလည်း ယုံပါတယ် ကိုကိုပြောတာက ဇာခြည်မကြိုက်မှာ စိုးရိမ်သွားလို့ပါ…သိပ်ချစ်လွန်းလို့ ပြောလိုက်တာ ပါကွယ်၊ ကဲ စုပ်စုပ် ဆက်စုပ်ပါကွယ်၊ မငိုနဲ့တော့နော် တိတ်တိတ်…”

ပြောလိုက်တော့မှ နှပ်ချေးညှစ်ကာ ကျွန်တော့အတွင်းခံနှင့် သူ့လက်ကို ကပြာကရာလက်သုတ်လိုက်ပြီး မျက်ရည်ဝဲနေရာမှ အရှိုက်ရပ်၍ ခေါင်းကိုဆတ်ကနဲမော့ကာ၊ သူစကားပြောတုန်း အနည်းငယ်ပျော့သွား သော လီးကို ပြန်ကိုင်ပြီး သူ့ပါးစပ်ထဲ ပြန်တပ်လိုက်လေသည်။

ပြီးတော့ အားရပါးရ စုပ်နေသည်။ လီးပြန်တင်းသွားပြီး အတော်ကလေး ကြာအောင် စုပ်ပေးနေသည်။ ကျွန်တော် သိပ်ကောင်းလာပြီး ပြီးခါနီးလာသည်။ မထိန်း နိုင်တော့ဘဲ ကျွန်တော့ခါးများ ကော့လာသည်။

“အား၊ သိပ်ကောင်း၊ ကောင်းတာပဲကွယ်…ဇာခြည်လေးရယ်၊အား၊ အား၊ ထွက်ကုန်ပြီ၊ ကိုကိုပြီးပြီ…”

ကျွန်တော့လရည်များ သူ့ပါးစပ်ထဲ ပန်းထွက်ကုန်တော့သည်။ သူ့လက်တစ်ဘက်ဖြင့် လီးအရင်းကို ကိုင်ထားပြီး လက်တစ်ဘက်ဖြင့် သူ့ပါးစပ်ထဲမှဆွဲထုတ်မည်ကို စိုးရိမ်ကာ ကျွန်တော့ခါးကို အတင်းဆွဲဖက်ထား သည်။ လီးကို နှုတ်ခမ်းများဖြင့် တင်းကျပ်စွာဖိစုပ်ကာ လရည်များကိုလည်း မျိုချနေသည်။

အပြင်ထွက်ကုန်မှာ စိုးသဖြင့် အထူးသဖြင့် လီးဒစ်ကိုအလွတ်မခံ။ သူ့မျက်လုံးများတောက်ပကာ ကြည်နူးနေသည်ကို ထင်ရှားစွာ မြင်လိုက်ရသည်။ ပို၍ပင် အားရပါးရစုပ်ပေးနေသည်…ပြီးသည်ဆိုတာကို သူသိမည်မဟုတ် ။ လရည်ကုန်ကာ ကျွန်တော့လီးပျော့ကာ မခံနိုင်တော့မှ သူ့ခေါင်းကိုတွန်းကာ ပါးစပ်ထဲမှ အတင်းဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ စိုးရိမ် တကြီး မော့ကြည့် လိုက်သည်။ သူ့မျက်လုံးထဲမှ သံသယတို့ မကင်းစင်သေး…

“ကောင်းလိုက်တာကွယ်၊ တစ်ခါမှ ဒီလောက်မကောင်းဖူးဘူး ဇာခြည်စုပ်ပေးတာ အရမ်းကောင်းတာပဲ”

“ကောင်းနေရင် ဇာခြည့်ပါးစပ်ထဲထည့်ထားလေ၊ ဘာလို့ထုတ်လိုက်ပြန်တာလဲ ကိုကိုရယ်…”

“အခုလို လီးပျော့သွားပြီးရင်း ခဏအကြာထိ အထိမခံတော့ဘူး ဇာခြည်ရဲ့၊ ဒါကြောင့် ဇာခြည့်ပါးစပ် ထဲက ထုတ်လိုက်တာပါ”

“အဲလိုလား မသိပါဘူးကိုကိုရယ် ဇာခြည်ကနှုတ်ခမ်းနဲ့ အတင်းဖိစုပ်လိုက်လို့ ကိုကို့လီးနာသွား တယ် ထင်လိုက်တာ”

“မနာပါဘူး ပိုတောင်ကောင်းသွားတာ…ပြီးတော့၊ အခုလို ကောင်းလွန်းပြီးတော့ လရည်ထွက်သွား တာကို “ပြီးတယ်” လို့ ခေါ်တယ်ဇာခြည်ရ၊ ဒီလို “ပြီး” သွားတော့ လီးက အကောင်းဆုံး ခံစားမှုကို ရလိုက်တာ၊ အဲဒီ ခံစားမှုကို ဇာခြည်က ကိုကို့ကို ပေးလိုက်တာ…”

“ဇာခြည်စုပ်ပေးလို့ ကိုကို့လီး အဲလိုကောင်းတဲ့ ခံစားမှုရသွားတော့ ဇာခြည်ပျော်လိုက်တာ ကိုကိုရယ် ပြီးတော့…ကိုကို့လီးကထွက်တဲ့ လရည်ကိုလည်း ဇာခြည်ချစ်တယ် ပူပူလေး ချွဲကျိကျိနဲ့ ဂျယ်လီလိုပဲ အယ်..လီးထိပ်မှာ တစ်စက်ထွက်ကျလာပြီ..ဟယ်..အဖြူရောင်လေးနော်ကိုကို၊ ကဲရော့”

လီးထိပ်ကို ဂရုတစိုက်လေး လျှာဖြင့်သပ်ကာ လျက်လိုက်ပြီး ခေါင်းမော့လိုက်ပြီး မျက်လုံးလေးမှိတ် လိုက်ပြီး အင်မတန် အရသာရှိသောအရာကို မျိုချသကဲ့သို့လုပ်သည်။ မျက်လုံးပြန်ဖွင့်ကာ လီးထိပ်ကို ပြွတ်ကနဲနေအောင် အမြတ်တနိုး နမ်းသည်။

မတို့မည်သည်…ပုံမှန်အားဖြင့် လီးဖြင့်ကာမဆက်ဆံပြီးမှ သိပ်ကောင်းသောအရသာ ရလိုက်ပြီးမှ လီးကို ချစ်သွားတတ်သည်။ တစ်ကြိမ်တစ်ခါ အဝေးမှမြင်ဖူးရုံသက်သက်…ယခုမှထိတွေ့ရုံဖြင့် ဒီလောက်အထိ မြတ်နိုး ခြင်းအဖြစ်က…။

လရည်ကို အနံ့အသက်ဖြစ်စေ၊ အရသာဖြစ်စေ သူတို့မနစ်သက်တတ်ဟု ကျွန်တော် ယုံကြည် ထားသည်။ ယခင် အတွေ့အကြုံကလည်း အထင်အရှား ရှိပြီးသား။ ယခုအဖြစ်က အံ့သြမဆုံး ဖြစ်စေကာ ကျွန်တော့ စိတ်ကိုဆွဲလှုပ်ခါပစ်သည်။

မမ လီးစုပ်ခဲ့သလောက် လရည်ကိုတော့ အရသာကညှီစို့စို့နဲ့ ဆိုပြီးမကြိုက်။ ပြီးကာနီးပြီဆိုလျှင် သူ့ပါးစပ်ထဲမှ ရွံရှာသလို ထုတ်ပစ်တတ်သည်။ မတော်တဆ သူ့ပါးစပ်းထဲ ပြီးသွားလျှင် အင်မတန် စိတ်ဆိုး တတ်ပြီး သူ့မှာ ထွေးချလို့ကိုမပြီးတော့ ပါးစပ်ကိုလေးငါးခါ ဆေးရမှ။

ဇာခြည်ကတော့ အကျန်တစ်စက်ကလေး ထွက်ကျလာတာကိုပင် အမြတ်တနိုးလျက်ယူသည်။ လိုလား စွာလုပ်ကိုင်ပေးမှု၊ အကြင်နာပိုမှုကြောင့် ကျွန်တော့ရင်ထဲ ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ နင့်ကနဲ လှိုက်ကနဲ ဖြစ်ကာ မျက်ရည်ဝဲသွားသည်။

“အို၊ ဘာလို့ မျက်ရည်ဝဲရတာလဲ ကိုကိုရယ်”

“ချစ်လိုက်တာ ဇာခြည်ရယ်…”

“ဇာခြည်လည်း ကိုကို့ကို သိပ်ချစ်တယ်…”

……………………………………………………….

🌻တိမ်စိုင်များနှင့် ထိတွေ့ခြင်း🌻

“ကိုကို… ဇာခြည် စုပ်ကောင်းကောင်းနဲ့ စုပ်ပြီးတော့ ဇက်ညောင်းတာ ခုမှပဲသိတော့တယ်…”

“လာ ကိုကိုနှိပ်ပေးမယ်”

“အို…နှိပ်ပေးနဲ့၊ နည်းနည်းလေးပါ ခဏနားလိုက်ရင် ကောင်းသွားမှာ လှဲပြီးနားချင်တယ် ကိုကိုရယ်…လာ လာ ကိုကိုလည်းလိုက်ခဲ့၊ နားရင်းနဲ့၊ ဇာခြည်ကိုကို့ကိုလည်း ဖက်ထားချင်တယ်… ကိုကို့အိပ်ခန်း ထဲပဲ သွားမယ်လေ.. ကိုကို ဒါကြီး ပြန်မဝတ်နဲ့၊ ဇာခြည်ယူခဲ့မယ်…”

ပြောရင်း အတွင်းခံဘောင်းဘီကို သူကောက်ယူလိုက်သည်။ ကျွန်တော်လည်း ပုဆိုးကို ကောက်ဝတ် လိုက်သည်။ ကျွန်တော့ လက်မောင်းကို ဆွဲခေါ်ကာ ကျွန်တော့အိပ်ခန်းထဲ ရောက်သွားကြသည်။ သူတံခါးကို လုံအောင်ပိတ်သည်။ အိပ်ခန်းမှာ အသံလုံခန်းဖြစ်သည်။

မျက်နှာကျက်တွင် ကြည့်မှန် အကြီးကြီးတပ်ထား သည်။ စွပ်ကျယ်လေးရှိပြီး အောက်ပိုင်း ပုဆိုးဖြင့် ကျွန်တော်အိပ်ယာပေါ် ခြေဆန့်လှဲအိပ်ကာ သူလုပ်တာကို ကြည့်နေသည်။ ကျွန်တော့ အတွင်ခံဘောင်းဘီကို အသေအချာ ခေါက်ကာ စားပွဲပေါ်တင်ထားလိုက်သည်။

တီရှပ်အဖြူလေးနှင့် ခြေမျက်စိနား အထိကျနေသော ပန်းနုရောင် စကတ်ဖားဖားလေး ဝတ်ထား သောကြောင့် ဖွေးဖြူဖြူ အသားရောင်နှင့် လိုက်ဖက်လှသည်။ ခေါင်းမှဆံပင်ကို နှစ်ဘက်ခွဲ စည်းထားသည်။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး မြင်ရတာဆို သူ့ဖွေးဖြူရှင်းသန့်သော လည်တိုင်လေးနှင့် လုံးဝန်း ပြည့်တင်းနေသော လက်မောင်းအိုးလေး။ အခန်းထဲက ခဏထွက်သွားသည် ပြန်ဝင်လာတော့ ဆံပင်နှစ်ဘက်ခွဲ စည်းမထားတော့ ဘဲ ဆံထုံး ထုံးထားသည်ကို သတိထားမိလိုက်သည် ကျွန်တော်ဘေး ဝင်လှဲလိုက်ကာ ကျွန်တော့ကို တင်းကျပ် စွာ ဖက်လိုက်သည်။

“ကိုကိုမှတ်မိလား…မယူခင်ကလေ…ကိုကို ဇာခြည့်ဗိုက်ကို လက်ဝါးနဲ့ထိပြီးတော့ ဝလာတယ်လို့ ပြောခဲ့ တာလေ…”

“အဲဒါ ဇာခြည် ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုး ဖြစ်လာတယ်လို့ ဆိုလိုတာပါ ဇာခြည်ရဲ့”

“ဆုံးအောင်နားထောင်ပါအုံး ကိုကိုရ…ဇာခြည်စိတ်ဆိုးလို့ ပြောတာမဟုတ်ပါဘူး ဇာခြည် ပြောချင်တာ က တခြား…”

“ပြော ပြော ဇာခြည်”

“အဲဒီည ဇာခြည်တော်တော်နဲ့ အိပ်မပျော်ခဲ့ဘူး သိလား..ကိုကို၊ ကိုကို အဝတ်ပေါ်ကနေထိခဲ့တာ၊ အသားကို ထိခဲ့တာမဟုတ်ဘူး၊ ဇာခြည်တော့ ကိုကို ထိခဲ့တဲ့နေရာလေးကို ပွတ်ပွတ်ပြီး အရသာရှိ နေခဲ့လိုက်တာ…”

ပြောကာ တီရှပ်ကို ရင်ဘတ်နား ရောက်သည့်အထိ ဆွဲတင်ကာ သူ့ဗိုက်သား စူစူကျစ်ကျစ် နူးနူးညံ့ညံ့ လေးပေါ်တင်ပေးပြီး ကျွန်တော့်လက်ကို သူ့လက်နှင့်ကိုင်ကာ ဗိုက်သားကို လိုက်ပွတ်နေသည်။ သူ့ဗိုက်သားမှာ နူးညံ့အိစက်ပြီး အေးသလိုနွေးသလို အလွန်ပွတ်ရကိုင်ရ ကောင်းသည်။ အကြက်သီးထကာ အိပ်ယာပေါ် လူးလွန့် နေရာ ကိုယ်ချင်း ပူးလိုက်ခွာလိုက် ဖြစ်နေသည်…

“ဟုတ်တယ်ကိုကို ဗိုက်သားလေးဟုတ်တယ် ဇာခြည်ခံလို့ကောင်းတယ်…အို့ ကောင်းလိုက်တာ…”

“ကိုကို၊ ဇာခြည်ဒီနေ့ ကိုကို့လီး စုပ်ရတာ သိပ်ပျော်တယ်၊ သိလား၊ ကိုကိုကော ပျော်လားဟင်”

“ပျော်တာပေါ့ ဇာခြည်ရဲ့…”

“ပြောရအုံးမယ်၊ ဇာခြည်လီးစုပ်နေတုန်းလေ…ဇာခြည့်အထဲမှာ တမျိုးဖြစ်နေတယ်…သိလား…ကိုကို”

“ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ ဇာခြည်ရဲ့”

“မပြောပြတတ်ဖူး၊ ဒါပေမယ့် ကောင်းတယ်…”

“အခုလေ…ကိုကို၊ ကိုကို့လီး ကိုင်ကြည့်ချင်နေတယ်…ကိုင်ရင် စိတ်ဆိုးမှာလား..ဟင်”

“စိတ်မဆိုးပါဘူး ဇာခြည်ရ… ကိုင်ကြည့်လေ…”

“ပုဆိုးဖယ်လိုက်မယ်နော်…ခုမှ ဒီလို အနီးကပ်မြင်ဖူးတာ၊ ကြည့်လို့လည်း မဝသေးဘူး…”

ပြောကာ လက်ဖြင့်စမ်းပြီး ကိုင်ကြည့်လေသည်။

“သိပ်ကိုင်လို့ကောင်းတယ် လက်ထဲမှာအပြည့်ပဲ၊ ဇာခြည်လေ..ကိုကိုနဲ့ တစ်အိပ်ယာထဲ ဒီလိုနေရ တော့ စိတ်ထဲပျော်တယ်…ဟိုလေ…ခုမှ လင်မယားဖြစ်သွာသလိုပဲ”

“ကိုကို ဇာခြည်တစ်ခု တောင်းဆိုချင်တယ်…လုပ်ပေးမှာ လားဟင်…”

“ပြောလေ ဇာခြည်ရဲ့”

“ကိုကို…မမကို ခေါ်ခဲ့သလိုမျိုး “မိန်းမရေ” အဲလို အခေါ်ခံချင်တယ်… ယူပြီးသားပဲ ခေါ်ရတော့ မှာပဲဆိုပြီးတော့…မခေါ်ပါနဲ့နော်… ကိုကို့ရင်ထဲက တကယ်ခေါ်ချင်မှ ခေါ်နော်…”

“မိန်းမရေ”

“ရှင် ယောကျ်ား၊ ဟယ်၊ ကြားရခေါ်ရတာ အရသာရှိလိုက်တာ…ဇာခြည်သိပ်ရင်ခုန်တာပဲ ကိုကိုရယ်”

သူ့ခေါင်းကို ကျွန်တော့ဘက် တိုးလိုက်သည်။ ဆံထုံး ဖြည်ပေးစေလိုသည်ကို မပြောဘဲ သိလိုက်သည်။ ကျွန်တော်လည်း ထထိုင်ကာ ဘယ်လိုစည်းထားသည်ကို မသိသောကြောင့် ဆံထုံးဖြည်ရတာ နည်းနည်းကြာ သွားသည်။ သူ စိတ်ရှည်စွာစောင့်သည်။

ဆံပင်ဖားလျား ကျသွားတော့ သူ့ခေါင်းလေးကို ဘယ်ညာယမ်းခါ လိုက်တော့ ဖွာကနဲဖွာကနဲ ကပိုကရို ပြန့်ကျလာသော ဆံစများ သူ့ပခုံးကိုကျော်ကာ ရင်ဘတ်အောက်ခြေနား အထိ ဖုံးလွှမ်းသွားသည်… မိန်းမပီသသည့်သူ့ရုပ်သွင်၊ လှလိုက်သည့်ဖြစ်ချင်း၊ ကျွန်တော် မင်သက်စွာ ငေးမော နေမိသည်။ သူဒီလောက်လှတာကို တကယ်ပင် သတိမထားမိခဲ့။ ဒီနေ့အထိ နှစ်ဘက်ခွဲစည်း လာခဲ့သည်၊ ဘယ်တုန်းကမှ ဆံပင်ဖားလျားချထားတာ မမြင်ဖူးသေးပါ၊ ခုမှဒီလိုမြင်တော့ ကြည့်လို့မဝ။ သူ ကြည်နူးနေ သည်။ မျက်နှာလေးပြုံးနေသည်။

“ဘာကြည့်တာလဲ…ကိုကိုရဲ့”

“လှလိုက်တာကွယ်၊ အခုဟာက မိန်းမတစ်ယောက်လို လှနေတာ…”

“ဇာခြည့်ဆံပင်ကို ဇာခြည်မိန်းမဖြစ်မှဘဲ ကိုကို့ရှေ့မှာ ဖားလျားချမယ်လို့ စိတ်ထဲထားခဲ့တာ…”

သူနင့်နင့်နဲနဲ ပြောလိုက်သောတုန်ရီလှိုက်မောသော အသံကြောင့် ကျွန်တော့ရင်ထဲ ခံစားလိုက်ရသည်။ ကျွန်တော့နှုတ်မှ အလိုအလျှောက် အသံတုန်စွာ ထွက်သွားသည်…

“မိန်းမရယ်…”

သူကျွန်တော့ကို ထိုင်ရက်ပင် ကြေသွားမတတ် ဖက်လိုက်ပြီး ရှိုက်နေသည်၊ သူ့မျက်ရည်တို့ ကျွန်တော့ ပခုံးပေါ် ပေါက်ပေါက်ကျနေသည်…

“ပြန်ခေါ်ပါအုံး ကိုကိုရယ်၊ ဒီတစ်ခွန်းဟာ၊ နားထဲမှာ အချိုမြိန်ဆုံး စကားလုံး…ကိုကို့ဆီက ကြားလည်း ကြားချင်ဆုံး တစ်ခွန်းပါ…”

“ကို့ မိန်းမ ပြန်ကြားချင်သလားဟင်… ချစ်လိုက်တာ မိန်းမရယ်…”

“ချစ်တယ် ကျွန်မယောက်ျားရယ် ကျွန်မရဲ့ကိုကို…ကျွန်မလင် …ကျွန်မရဲ့အသည်း…”

သူ တခွန်းပြီးတစ်ခွန်း လေးလေးနက်နက် ခံစားကာခေါ်ဆိုနေသည်။ သူ့ကို ရှေ့ဆွဲပြီး သူ့ပါးတွင် ခိုတွဲနေသော မျက်ရည်ဥတို့ကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် နမ်းပေးလိုက်သည်။ သူဖက်ပြန်သည်။

“ဒီတစ်ခွန်း အခေါ်ခံရတာနဲ့တင် တစ်သက်စာ… လုံလောက်ပြီကိုကိုရယ် ဒီကမ္ဘာပေါ်မှာ အပျော်ဆုံး လူဟာ ကိုကို့မိန်းမပါ။သိပ်နှမျောတယ် ကိုကိုရယ် ချန်ထားမယ် သိပ်ကြားချင်မှခေါ်ခိုင်းမယ်… ဇာခြည် တော့ ကိုကို့ကို ကိုကိုတော့အရင်လိုပဲ… ကိုကိုလို့ပဲ ခေါ်မယ်နော်…အခုခေါ်တာ ဟိုလေ… ယောက်ျား ကို ကိုကိုခေါ်သလိုခေါ်တာလေ…ကြိုက်လားဟင်… မကြိုက်ရင် ကြိုက်တာခေါ်ခိုင်း ခေါ်မယ်”

“ခေါ်ချင်သလိုသာ ခေါ်ပါ… မိန်းမရယ်”

“အယ်…ကိုကိုရယ်…နှမျောပါတယ်ဆို”

ပြောရင်း နှစ်ယောက်သား ဖက်ထားကြပြီး နမ်းနေကြရာ ခဏကြာတော့ ဖက်အိပ်နေလိုက်ကြသည်။ ကျွန်တော့ဘက်စောင်းပြီး လက်မောင်းကို ခေါင်းအုံးကာဖက်လိုက်ပြီး လီးကို တပ်မက်စွာကိုင်ကာ ပွတ်ဆော့ သည်။ သူ့ကို ဒီလိုရဲတင်းပွင့်လင်းတာ မြင်တော့မအံ့သြမိ… သူသိပ်ရှင်းရှင်နေတတ်သည်။ ဟန်ဆောင်ရ တာကိုလည်း မုန်းတတ်သည်။

“အဲလို အခေါ်ခံပြီးတော့…ရင်ခုန်လိုက်တာ ကိုကိုရယ်… ဒီမှာ စမ်းကြည့်”

ကျွန်တော့ညာလက်ကို သူ့ဘယ်လက်ဖြင့် ဆွဲယူကာ တီရှပ်အောက်ကိုလျှိုသွင်းပြီး အတွင်းခံ ဝတ်မထားသော ဘယ်ဘက်ရင်အုံပေါ် တင်ပေးကာ သူ့လက်များဖြင့် ဖိထားလိုက်သည်။

“တွေ့လားကိုကို… ဒိန်း ဒိန်း ဒိန်းနဲ့”

သူ့ရင်သားမှာ အလွန်တရာနူးညံ့သော အထိအတွေ့ကိုပေးနေသည်။ ကိုင်ရတာလည်း တင်းရင်းပြီး အိနေသည်။ တယုတယ ဆုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်ပေးရင်း နို့ထိပ်မှ စူကြွနေသော နို့သီးခေါင်း လေးကို စမ်းလိုက်ရာ သူတွန့်ကနဲဖြစ်သွားသည်။ ညာလက်ကလည်း ကျွန်တော့ကိုဖက်လာသည်။ လက်ညှိုးထိပ်လေးဖြင့် ပွတ်လိုက် သောအခါ တွန့်ကနဲ၊ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။

“အား…အားး… ကိုကို လုပ်ပေးတာ၊ ကောင်းလိုက်တာ ကိုကိုရယ်…”

“ကိုကိုလည်း ပွတ်လို့ကောင်းတယ်၊ ဇာခြည်ရ…”

“ဒါဆို ဇာခြည်တီရှပ် ချွတ်ပေးမယ်နော်၊ ဒါမှ ကိုကို့စိတ်ကြိုက်ပွတ်၊ ဇာခြည်လည်း နို့ပွတ်ခံရတာ သိပ်ကောင်းတာပဲ”

လက်ကိုအသာအရာ ဖယ်ကာ တီရှပ်ကိုဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ သူ့အပေါ်ပိုင်း အဝတ်ကင်းမဲ့သွားသည်။ တင်းရင်းအိစက်ပြီး ထွားစို့လှသော ရင်သားမှာ ဖွေးဖြူလုံးကျစ်မို့ဖောင်းနေသည်။ နို့သီးခေါင်းတို့မှာ သေးသေး နှင့် ပန်းရောင်ကိုအနီဘက်လုပြီး တင်းပြည့်နေသည်။ ပက်လက်ပြန်လှဲကာ သူ့နို့ကိုကြည့်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့ ဘက် လှည့်ကြည့်ကာ…

“ဇာခြည့်နို့တွေက မမလောက် မကြီးဘူးနော်…အဲဒါ ကိုကို မုန်းမှာလားဟင်”

“မမုန်းပါဘူးကွယ်၊ ကြီးပါတယ်၊ ထွားစို့စို့နဲ့ လုံးကျစ်ပြီး ကိုင်လို့ကောင်းတယ်…”

“ဟင် ကိုကို တကယ်လား? ဒါဆို ဇာခြည့်နို့ ကိုကို ကိုင်ချင်တဲ့အချိန်ကိုင်၊ ကိုကိုကိုင်တာ ဇာခြည်လည်း ကောင်းတယ်…”

ညာလက်နှင့် ဘယ်ဘက်နို့အုံကိုကိုင်ကာ ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ပေးရင်း၊ ညာဘက်ရင်အုံသားများကို လျှာ ဖြင့်လျက်ပေးသည်။ ထိုသို့ နို့သီးခေါင်းကိုရှောင်ကာ လျက်စုပ်နေတာကြာတော့ ကျွန်တော့ခေါင်းကို ကိုင်ကာ အတင်းတေ့ပေးတော့မှပဲ နို့သီးခေါင်းလေးကို စုပ်စို့လိုက်ပြီး လျှာနှင့်လည်း ထိုးမွှေပေးလိုက်သည်။

ညာဘက်နို့ အတန်ကြာ စို့ပေးလိုက်ရာ သူ့လက်ဖြင့် ကျွန်တော့ခေါင်းကိုဆွဲကာ ဘယ်ဘက်နို့ပေါ် ရွှေ့ပေးလိုက်သည်။ ရွှေ့ပေးသော ဘယ်ဘက် ရင်အုံကို ယခင်အတိုင်းလုပ်သည်… ပြီးမှနို့သီးခေါင်းကို စုပ်ပေးရင်း… ညာရင်အုံကို လက်ဖြင့်ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ် ပေးနေတော့သည်…။ တစ်ချက်တစ်ချက်တွင် သူ၏ ကားစွင့်သော တင်ပါးတို့ ကော့တက်လာသည်။

“…စို့ စို့…ကိုကို…ဟင်း…ဟင်း…ဟင်း…နို့စို့ခံရတာ သိပ်ကောင်းတာပဲ၊ ကိုကိုရယ်၊ ဒီနေ့လေ၊ ဇာခြည်နို့ တွေ တအား တင်းနေတယ်…”

သူသတိကင်းလွတ် နေသလို…ကျွန်တော့ခေါင်းကို ကိုင်ဖိကာ ကျွန်တော့ဆံပင်ကြား လက်ဖြင့် သပ်ပေးနေသည်…

စို့လျက်လိုက် လျှာဖြင့်ထိုးမွှေလိုက် လုပ်ပေးနေတော့သည်။

“အို့၊ သိပ်ကောင်းတာပဲ…ကိုကိုရယ်၊ စို့ စို့၊ အားးးးးးးးးးးးး ကောင်းလွန်းမက ကောင်းတယ်…”

တင်ပါး ကော့ပက်ကော့ပက် ဖြစ်လာသည်။ သူ့ခါးမှာ အိပ်ယာပေါ်မှ မြောက်တက်သွားလိုက် ပြန်ကျလိုက်နှင့် တင်ပါးကော့တာ ကြမ်းတမ်းလာသည်။ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ အကော့ပိုမြန်လာသည်။ တအင် အင်လည်း ညည်းနေသည်။ အသက်ရှူပြင်းနေသည်။ အသားဖြူသောကြောင့် မျက်နှာရဲတွတ်လာတာ သိသာသည်။ တကိုယ်လုံး ကော့တက် တွန့်လိမ်ကာ ဘုံးကနဲ့ ခြေပစ်လက်ပစ် ကျသွားကာ ငြိမ်သွားသည်။

“အား၊ အား၊ အား…ဟင်း ဟင်း ဟင်း၊ ဟင်း၊ ဟင်း…ဇာခြည်မောတယ်၊ ဘယ်လိုတွေ ဖြစ်ကုန်တာလဲ ကိုကိုရယ်၊ ကောင်းတယ်…”

“ဇာခြည်…ဘာဖြစ်မှန်းမသိဘူး ကောင်းလွန်းတာ ဇာခြည်တကိုယ်လုံး ရှိမ်းတိန်းဖိန်းတိန်းနဲ့ လှိုင်းတွေ ပြေးသလို ဓါတ်လိုက်သလိုနဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးလည်း ထိန်းမရသိမ်းမရ ဖြစ်ပြီးတော့…ပြီးတော့… ပြီးတော့ လေ…ဇာခြည်…ဇာခြည်…ဟိုဟာ…ဟိုလေ…စောက်ပတ်ထဲက လှုပ်တုတ်လှုပ်တုတ် ဖြစ်လာပြီး အရည် တွေ ထွက်လာတာ…ဇာခြည့်ပင်တီ ရွှဲနစ်နေပြီ…ဇာခြည့်စောက်ပတ်ထဲလည်း တအားကောင်းတာပဲ…အီဆိမ့်နေတာပဲ ကိုကိုရယ်… အဲဒါ… အဲဒါ… ဘယ်လို ကောင်းမှန်းကို မပြောပြတတ်ဘူး ဇာခြည် ဒီလိုတစ်ခါမှ မကောင်းဖူးဘူး”

“အဲဒါ ဇာခြည့်စောက်ပတ် ပြီးသွားတာ… ဇာခြည်ရ… ဇာခြည်ကောင်းတော့ ကိုကိုပျော်တယ်”

“ဟုတ်လား? ကိုကို့လီးပြီးသလိုဆိုတာလား?”

“ဟုတ်တာပေါ့ဇာခြည်ရ…ကိုကို့လီးပြီးသလိုပေါ့”

“ကိုကိုပြီးတော့ကော ဒီလောက်တောင် ကောင်းတာပဲလား ဟင်?”

“ကောင်းတာပေါ့ ဇာခြည်ရဲ့”

“ဒါဆိုဇာခြည် ကိုကို့လီး နေ့တိုင်း စုပ်ပေးမယ်…ဇာခြည့်ကို ပြီးအောင်လုပ်ပေးတာ သိပ်ဝမ်းသာတာပဲ ကိုကိုရယ် ကိုကို…သိလား…လီးစုပ်တုန်းကလည်း နဲနဲတော့ လှုပ်နေတာ…သိပ်မသိလိုက်ဘူး အခု လည်း ဇာခြည့်စောက်ပတ်ထဲ လှုပ်နေတယ်၊ အရမ်းကောင်းနေတယ်…ဒီမှာ ဒီမှာ…ကိုကိုကိုင်ကြည့်”

ခြေမျက်စိအထိ ဖုံးနေသော ပန်းနုရောင် စကတ်ရှည်ဖားဖားအောက် သူ့ဆီးခုံတစ်နေရာအား လက်ညှိုးထိုးပြသည်။ စကတ်ပေါ်မှနေ၍ သူ့ဆီးခုံကို ကျွန်တော့လက်ကိုင်ကာ ကပ်ပေးသည်။ သူ့တင်ပါးကော့ တက်သွားသည်။ အောက်ဆင်းကာ သူ့ပေါင်တံပြည့်တင်းတင်းကို စကတ်ပေါ်မှ ပွတ်သပ်လိုက်ရင်း ဆီးခုံပေါ် အရောက် ရပ်လိုက်သည် ။ ကျွန်တော့ လက်ပေါ်သူ့လက်တင်ကာ ဖိထားလိုက်သည်…

“ကိုကိုလက်နဲ့ ဘယ်နားပဲ ပွတ်လိုက်ပွတ်လိုက် သိပ်ခံလို့ကောင်းတာပဲ ကိုကိုရယ်၊ ဇာခြည် စောက်ပတ်ထဲ အရည်တွေထွက်လာ ပြန်ပြီ၊ အရမ်းပဲ”

“ဟုတ်လားကွယ်…ကောင်းရင်ပွတ်ပေးမှာပေါ့…အရည်တွေထွက်တာ တော်တော်များသလား?”

“များတယ် ကိုကိုရ ထွက်တာမှ ဇာခြည်ပင်တီ၊ ပေါင်ခြံ၊ တင်ပါးတွေကော ရွှဲစိုနေပြီ၊ တစ်ခါမှ ဒီလို မထွက်ဖူးဘူး….အခုလည်း ဇာခြည့်စောက်ပတ်ထဲမှာ လှုပ်စိလှုပ်စိနဲ့ ဖြစ်နေတယ်၊ ကြည့်မလားကိုကို… ဇာခြည်ပြမယ်”

“ကြည့်ချင်တာပေါ့…ပြလေ…”

“ဇာခြည်ပြမယ်…ဇာခြည့်စကတ်ကိုတော့ ကိုကို အောက်ကလှန်ပေးနော်…စကတ်ကို ဖြည်းဖြည်းလေး လှန်နော် ကိုကို… ဇာခြည်ပြောသလိုလေး လုပ်ပေးပါနော်…”

သနားစဖွယ် ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာဖြင့် မျက်ရည်လေးသီကာ…တောင်းပန်စွာ ခခယယပြောနေသည်…

“ဘာဖြစ်တာလဲ ဇာခြည်ရယ် ငိုပြန်ပြီ…”

“ဇာခြည် ကြည်နူးလို့ပါကိုကိုရယ်…လုပ်ပါ….လှန်ပေးပါ ကိုကိုရယ်… ဇာခြည်တောင်းပန်ပါတယ်… ကိုကို့လက်နဲ့ ဇာခြည့်စကတ် အလှန်ခံချင်လွန်းလို့ပါ…လုပ်ပါနော်… လှန်ပေးပါနော်… အီး.. ဟီး ဟီး”

တငိုငိုတရီရီ ပြောနေရင်း သူ့လက်များဖြင့် ကျွန်တော့်ကို အောက်ဘက်တွန်းလေသည်။ ကျွန်တော် လည်း အောက် ဘက်ရောက်သွားပြီး ခြေသလုံးအလယ်အထိ ဖုံးနေသော သူ့စကတ်အောက်ခြေ ဇာအနားစကို လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် အသာအယာ ကိုင်လိုက်သည်။

စကတ်ကို အနည်းငယ်ကြွလိုက်ပြီ ခဏနေကာ တဖြည်း ဖြည်း လှန်တင်ရာ ဒူးအထိအရောက် အမွေးအမင်ကင်းစင်ကာ ချောမွတ်လုံးတစ် ပြည့်တင်းနေသော ခြေသလုံး တစ်ခုလုံးကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဆက်လှန်လိုက်ရာ အသားကျစ်ကာ၊ လုံးဝန်းပြည့်တင်းဖွေးဖြူ ဝင်းမွတ် နေသော ပေါင်သားများပေါ်လာ လေသည် ပေါင်လယ်ရောက်တော့ ခဏရပ်သည်။

“အိုး… ကိုကိုရယ်…လုပ်…လုပ်…ဆက်လုပ်”

ပြောသည်။ ဆက်လှန်ရာ ပေါင်အထက် ရောက်လေ အလုံးကြီးလေ၊ အိထွေးထွေး ပေါင်တွင်းသား များမြင်ရသည်… ပေါင်ရင်းခွဆုံနား ရောက်တော့ လှန်ရမှာ နှမျောသလို ဖြစ်လာသည်…

“ကိုကိုရယ်…ဇာခြည့်ရင် အရမ်းရင်ခုန်တာပဲ ရူးသွားလိမ့်မယ်…လှန်ချလိုက်ပါတော့…”

ဆက်လှန်သည်၊ ပျော့ပျောင်းသောပန်းနုရောင် ပင်တီလေးသည် စောက်ရည်ဖြင့်ရွှဲနစ်ကာ အသားဖြင့် ကပ်နေသည်၊ ပင်တီအနားရစ်အပြင်သို့ စောက်မွေး ကောက်ကွေးကွေးလေး တချို့စွန်းထွက်နေသည်။ ဆက် လှန်ရာ မောက်လွန်း သည်လည်းမဟုတ်၊ ပွနေတာလည်းမဟုတ်၊ အလွန်အချိုးကျကျ မို့ဖောင်းနေသော ဆီးခုံ တွေ့လိုက်ရသည်။

လှန်ထားသောစကတ်ကို သူ့ဗိုက်ပေါ် ပုံတင်ထားလိုက်သည်။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး နူးညံ့ ချောမွတ်နေ၏။ ဆီးခုံ အောက်တစ်ပိုင်းလုံး အဝတ်ကင်းမဲ့ သွားသည်။ ဗိုက်ကလည်း အသက်ရှူမြန်နေသဖြင့် ရှပ်လိုက် ပြန်တက် လိုက် ဖြစ်နေသည်ကို စကတ်ပုံပေါ်မှ မြင်နေရသည်။

သူ့လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် ခါးတစ်ဘက်တစ်ချက်မှ ပင်တီကိုကိုင်ကာ သူတင်ပါးကို ကြွလိုက်ပြီး ပေါင်လယ် လောက်အထိ ဆွဲချပြီး ဒူးထောင်ကာဆွဲတင်ရာ ဒူးကိုကျော်ပြီး အောက်ဘက်ဆွဲချွတ်ကာ ဘေးနားချလိုက် သည်။ ပင်တီချွတ်အပြီး ထောင်ထားသော ပေါင်ကို ဖြည်းဖြည်းလေးချင်း ကားနေသည်။ ပေါင်များ ဘေးသို့ ပြန့်ကားသွားသည်။ မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းသည် ရင်ကို သိမ့်သိမ့်တုန် လှုပ်ရှားစေသည်။

လက်ဝါးတစ်ပြားစာ၊ မို့ဖောင်းကာ တပြင်လုံးစိုရွှဲကာလက်နေ စောက်ပတ်တစ်ခုလုံး ဘွားကနဲ ပေါ်လာ သည်။ ဖွေးဖြူဖြူဆီးခုံမှာ တင်းပြည့်မို့မောက်ကာ ဖောင်းဖောင်းကလေး။ အခုန ချွတ်လိုက်သော ပင်တီ အနားရစ်အရာပင် မပျောက်သေး။ မမအတိုင်း စောက်မွေး ကောက်ကောက်ကလေးတွေ နက်မှောင် ထူထဲစွာ ပေါက်ရောက်ဖုံးလွှမ်းနေသည်။

တစ်ကိုယ်လုံး အမွေးအမင်ကင်းသလောက် စောက်မွေးတော့ ထူသည်။ ဖွေးဖြူ ဖောင်းအိနေသော နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ဘက်ကြားမှာ ပန်းရောင်သမ်းနေသည့် စေ့နေသော အကွဲကြောင်းလေးမှာ မသိမသာ အာနေသည်။ စောက်ပတ်ကွဲကြောင်း ပန်းရောင်လေးမှာ တုတ်လှုပ်တုတ် ဖြစ်နေကာ စောက်ရည် များ တစစ်စစ်ထွက်နေသည်။ သူ့ခေါင်းကို ငုံ့လိုက်ကာ သူ့စောက်ပတ်ကိုသူ ပြန်ကြည့်ကာ အံ့သြကာ မျက်လုံးပြူးကျယ်သွားသည်။

“အယ်…ဇာခြည့်စောက်ပတ် ဘယ်လိုကြီးဖြစ်နေလဲ၊ ခုမှ အကြီးကြီးဖြစ်နေတယ်၊ ကြွတက်နေတာလဲ တင်းလို့၊ အရင်က ဒီလောက်မကြီးပါဘူး ကိုကိုရယ်…”

“ပြီးလို့ပါ ဇာခြည်ရ…သွေးတွေစုနေတာပါ ပြီးရင် ဒီအတိုင်းပဲ ဖောင်းတင်းနေတတ်တယ်…”

“မဟုတ်ဘူး ကိုကိုရ… ကြီးကိုကြီးနေတာ၊ အရင်ကသေးသေးလေးဟာ ခုမှဒီလောက်ကြီးဖောင်းနေတာ အဲ…ဟစိဟစိ ဖြစ်ပြန်ပြီ… အရည်တွေ.. ထွက်လာပြန်ပြီ… အဲမှာ…အဲမှာ… တွေ့လားကိုကို… ဟယ်… အထဲမှာလဲ တဆတ်ဆတ်နဲ့ လှုပ်နေပြန်ပြီ၊ ကိုင်ကြည့်ကိုကို တအားလှုပ်နေတယ်…ဒီမှာ…ဒီမှာ..”

လက်ကို လှမ်းကိုင်လိုက်ကာ ကျွန်တော့လက်ဝါးဖြင့် သူ့စောက်ပတ်ကို အပြားလိုက် ကပ်ပေးလိုက် သည်၊ သူကော့သွားသည်။ လက်ဝါးဖြင့် စောက်ပတ်တပြင်လုံးကို ပွတ်ပေးလိုက်ရာ သူပက်လက်လန် ကျသွား ကာ မျက်လုံးတွေ စင်းကျသွားသည်။ စောက်ရည်ရွှဲနေသဖြင့် ပွတ်ရချောလှသည်။

“အားး …ကိုကိုရယ်…အင်း…အင်း… သိပ်ကောင်းတာပဲ…”

လက်ဖယ်လိုက်ကာ ဒူးမှစပြီး ဘယ်ဘက် ပေါင်တွင်းသားနုနုလေးကို လက်ဝါးတစ်ပြင်လုံးဖြင့် ပွတ်ပေး လိုက်ရင်း ပေါင်ခြံနားရောက်ရာ၊ သူ့တင်ကို ကော့တင်သည်။ ကျွန်တော့လက်ကို ရုပ်ကာ ညာဘက်ဒူး မှစပြီး ပေါင်တွင်းသားမျာကို ပွတ်ပေးရင်း ပေါင်ခြံနားရောက်တော့ လက်ချောင်းလေးဖြင့် စောက်ပတ်ရဲ့ ညာဘက် အခြမ်း ပေါင်းခြံခွဆုံလေးကို ပွတ်ပေးလိုက်သည်။

သူညာဘက် ဆတ်ကနဲရွေ့လိုက်ရာ၊ ဘယ်ဘက် ပေါင်းခြံ ခွဆုံလေးကို ပွတ်လိုက်ပြန်သည်။ စောက်ပတ် ကော့တင်တော့ ကျွန်တော့လက်ကို ဆီးခုံပေါ်ပို့လိုက်ပြီး စောက်မွေးများအကြား ကစားနေလိုက်သည်။ တင်ပါး ကော့ပက်ကော့ပက်ဖြစ်လာရာ လက်ဖြင့် စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားများကို ဆင်းကာ ပွတ်ပေးလိုက်သည်…

“ကောင်း…လိုက်…တာ…”

လက်ခလယ်ဖြင့် စောက်ပတ် အကွဲကြောင်းလေးတစ်လျှောက် အထက်အောက် တက်ဆင်း ပွတ်သပ် ပေးနေရာ၊ မျက်လုံးများ မှေးစင်းကာ မှိတ်ထားပြီး၊ တွန့်ကနဲ တွန့်ကနဲ ခါးကော့လာကာ၊ တင်ပါး တယမ်းယမ်း ဖြစ်နေတော့သည်။ ရုတ်တရက်မျက်လုံး ဖွင့်ပြီး တမ်းတမ်းတတ…

“လီးစုပ်ချင်တယ်..လီးစုပ်ချင်တယ်….ကိုကို့လီးကြီးပေးပါ….လီးပေးပါနော်…ကိုကို့လီးပါးစပ်ထဲထိုးထည့် ထားပြီး…ဇာခြည်..ဇာခြည်….လီးစုပ်နေရင်းနဲ့မှ…လုပ်ပေးပါနော်…ကိုကို…စောက်ပတ်ဝမှာယားလွန်း လို့ပါ ကိုကိုရယ်… ပွတ်ပေးပါနော်”။…ပထမပိုင်း ပြီးပါပြီ

Zawgyi

က်မရဲ့ ကိုကို

(မွတ္ခ်က္ … ကိုကို႔ေနရာမွ စိတ္ကူးပုံေဖာ္ခံစားေရးသားသည့္ ၉၈% ျဖစ္ရပ္မွန္ျဖစ္ၿပီး… ကၽြန္မတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံတို႔၏ သီးသန႔္ ျဖစ္ရပ္မ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။)

အပိုင္း (၁)

အထက္တန္းေက်ာင္း အၿပီး ပန္းခ်ီပညာကို စၿပီးဆည္းပူးသည့္ႏွစ္က ကၽြန္ေတာ့္ကံၾကမၼာ ဆန္းက်ယ္စြာ ခ်ိဳးေကြ႕ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ေသာႏွစ္။ ၿခံခ်င္းကပ္လၽွက္ အိမ္ကမမမွာ သူ႔အေဖဆုံးၿပီး တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ေလသည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ့ကို အစ္မတစ္ေယာက္လိုလည္း ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့သူ ျဖစ္ရာ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ကိုခင္မင္သည္။

သူ႔ခ်စ္သူႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မည့္ဆဲဆဲ ေရနစ္ေသသြားရာ သူ႔မွာ ကိုယ္ဝန္ႏွင့္က်န္ခဲ့သည္ကို ေျပာျပတိုင္ပင္ကာ စိတ္ဓါတ္အလြန္ က်ေနသည့္ ကာလ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာကူညီရ မွန္းမသိ ျဖစ္ေနခိုက္။ မမကို ကၽြန္ေတာ္ လက္ထပ္ယူမည္ဟု ဆုံးျဖတ္ကာ ကၽြန္ေတာ့ သေဘာထားကို မမအား ႐ူး႐ူးမိုက္မိုက္ ဖြင့္ဟလိုက္သည္။

မမက သူ႔ကိစၥသိေသာ ကၽြန္ေတာ့ကို ေနာက္သည္ထင္မွတ္ကာရယ္သည္ ဇြတ္အတင္း ေျပာေတာ့မွ အသက္ခ်င္းကြာဟလြန္းသည္၊ ကၽြန္ေတာ္နစ္နာရမည့္အျဖစ္ကို လက္မခံနိုင္ဆိုကာ အတင္းျငင္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း တဇြတ္ထိုး ဒါခ်ည္းပဲ ထပ္ကာတလဲလဲေျပာေတာ့ စကားတစ္ခုခံသည္၊ မမ အစီအစဥ္က ကေလးေမြးၿပီးမွပဲ ႐ုံးတက္လက္ထပ္မည္ လက္ခံနိုင္သလား ? ဒါၾကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ဆုတ္သြားမည္ ထင္၍ ေျပာျခင္းျဖစ္မည္ထင္သည္။

လူတို႔သည္ တစ္ခါတစ္ေလ သူတို႔မွားမွန္းသိသြားေသာ္လည္း ကိုယ္တိုင္မွားတာကို ဝန္ခံလိုျခင္းမရွိ တတ္ေပ။ ထိုအတိုင္း ဇြတ္ေပကာ မွန္သည္ဟု ခုခံျငင္းဆိုတတ္ၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ့ အေျခအေနလည္း ထိုအတိုင္းပင္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကိုယ္ဝန္ကိစၥကို လူမသိေစရန္လက္ထပ္ခ်င္တာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေျပာၿပီး လက္စႏွင့္ မမကိုခ်စ္ေၾကာင္း ဘာျဖစ္ျဖစ္ လက္ထပ္နိုင္မည္ကို ျပလိုသျဖင့္ သူရဲေကာင္းဆန္စြာ သေဘာတူ သည္ေျပာ၏၊ ကၽြန္ေတာ့ဘက္က ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ဆုတ္ဖို႔လုံးဝမရွိ ဆိုေတာ့မွ သူလည္း စိတ္လက္ေလၽွာ့ကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ေရာမွားလိုက္ၾကေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္ကိစၥကိုလက္မခံ အျပတ္အသတ္ ကန႔္ကြက္သူက ေဒၚေဒၚ မအပ္စပ္ ေျပာသည္။ မိဘတို႔ လက္ငုတ္လက္ရင္း ေဈးဆိုင္ကို ကၽြန္ေတာ္မလုပ္ ပန္းခ်ီပညာပဲ လိုက္စားကာ အသက္ေမြးမည္ ဆိုတုန္း ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခ်င္သည္ကို ေျဖာင္းဖ်မရတတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့အက်င့္ကို သိသူျဖစ္ရာ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ေသးသည္။

လက္မထပ္သင့္ေသး၊ ဒီထက္ေခ်ာလွတာႏွင့္ ရွာေပးစားခ်င္သည္၊ ႏွစ္ႏွစ္သုံးႏွစ္ေစာင့္ပါအုံး၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးတားေနသည့္ၾကားက ေျပာမရေတာ့သည့္အဆုံး အဆိုးထဲကအေကာင္း လုပ္ငန္းအတြက္ေတာ့ စိတ္ခ် သည္၊ သူလည္းအသက္ႀကီးၿပီ သူ႔အရပ္ ျပန္နားခ်င္သည့္ဆႏၵ ကိုေျပာရင္း လက္ခံေခါင္းညိတ္၍ စီစဥ္ ေတာ့သည္။

သူ႔အစီအစဥ္ ပထမပိုင္းက ဆိုင္ကိုမမႏွင့္လႊဲအပ္ျခင္းကို အေကာင္အထည္ေဖၚသည္။ ေဒၚေဒၚက ၾကားထဲက မမကိုေရာကၽြန္ေတာ့ကိုပါ ေျဖာင္းဖ်ေျပာဆိုမရ၊ မမကေလးေမြးသည့္ကိစၥကို ကူေပးလိုက္သည္။ မမေမြးေသာ ဇာျခည္ေလးအား သူ႔ခ်စ္သူကို ဖခင္အမည္တပ္ကာ ေမြးစားရင္းေရးသည္။

ေမြးၿပီးတစ္ပတ္ အၾကာ မမကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ ေျပာင္းလာသည္ ႐ုံးတက္လက္ထပ္ၾကသည္။ ေဒၚေဒၚ စိတ္ထဲမေက်ခ်မ္း ေသာ္ လည္း အျပင္ေတာ့ထုတ္မျပ၊ သူ႔အရပ္ ျပန္သြားသည္။ ေဒၚေဒၚျပန္ေတာ့မွ မမက ေျပာမရဆိုမရ။ သမီးေလး ေမြးၿပီးမွ သိသိသာသာေျပာင္းလဲလာသည္၊ အရင္ႏွင့္လည္း လုံးဝမတူေတာ့ေပ။

ဇာျခည့္ကိုနို႔မတိုက္၊ ျပဳစုဖို႔ လည္းစိတ္မပါ၊ ငယ္ငယ္ေလးႏွင့္ပစ္ထားကာ အလုပ္ျပန္စလုပ္သည္။ ဒီလိုႏွင့္ ဇာျခည္ေလးမွာ ငယ္စဥ္က တည္းက ကၽြန္ေတာ့တာဝန္ျဖစ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဇာျခည္ေလးကို ေစာင့္ေလၽွာက္ရင္း ပန္းခ်ီပညာကို ဆက္လက္ ဆည္းပူးသည္။

မမမွာလုပ္ငန္းေတာ့ အစီအမံေကာင္းသည္ ဆိုင္ကို ႏွစ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ ေပါင္းလိုက္ၿပီး စီးပြားေရးတိုးခ်ဲ႕ လိုက္သည္။ ေမာ္လၿမိဳင္မွ သူ႔အမ်ိဳးထဲက တူမႏွစ္ေယာက္ကို ဆိုင္အကူလုပ္သား အျဖစ္ေခၚကာ သူ႔ အိမ္ေဟာင္း မွာေနစရာေပးသည္။ အိမ္ေထာင္မွုကိစၥႏွင့္ ကင္းကင္းရွင္းရွင္းေနသည္။

ဇာျခည္ေလး ဝဝကစ္ကစ္ကေလး အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းသည္။ ငယ္စဥ္က သိပ္ေအးသည္ သိပ္မငို တတ္၊ ကၽြန္ေတာ့ကိုခ်စ္သည္။ သူငိုလၽွင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ေခ်ာ့မွ မမေခ်ာ့၍မရတတ္။ မမကလည္း အစကတည္းက အေမအေခၚမခံ… သူ႔ကိုသူ မမေခၚခိုင္းသည္။

ဇာျခည့္ကို ထိန္းေက်ာင္းရင္း အိမ္မွအခန္း တစ္ခန္းကို ပန္းခ်ီခန္းလုပ္ကာ ပန္းခ်ီဆြဲျခင္း၌ ဘဝကိုျမဳတ္ႏွံ လိုက္ေလသည္။ ဇာျခည္လည္း သူ႔အေမကို ကၽြန္ေတာ့လိုပင္ မမ ေခၚသည္… ကၽြန္ေတာ့ကို သူ႔အေမသင္ေပးသလို ကိုကိုေခၚသည္။

အိမ္ေထာင္အစဦးေတာ့ အဆင္ေျပသလိုလို ရွိခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္း အိမ္ေထာင္မွုကိစၥဆို သူလုံးဝ စိတ္မဝင္စားေတာ့၊ စီးပြားေရးမွ စီးပြားေရးျဖစ္လာသည္။ ဆိုင္တစ္ျခမ္း၌ ကၽြန္ေတာ္ဆြဲေသာ ပန္းခ်ီတို႔ကို တင္ ေရာင္းသည္။ မမပုံစံတစ္မ်ိဳးေျပာင္းလာျပန္သည္၊ တစ္အိမ္တည္း ေနျဖစ္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့ပန္းခ်ီ ေရာင္းရ သမၽွေငြမွန္သမၽွကို သပ္သပ္ခြဲ စာရင္းလုပ္ကာ စီးပြားခြဲလိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုအပ္သည္။

ကၽြန္ေတာ့ကို လက္ထပ္ခဲ့မိတာ သူ႔အတြက္ အမွားႀကီးတစ္ခုလိုမ်ိဳး သေဘာထားျပဳမူလာသည္။ စကား သိပ္မေျပာေတာ့ ဘယ္ေနရာသြားဖို႔ရွိရွိ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္လြဲေအာင္ေရွာင္သည္၊ ကၽြန္ေတာ့ကို သူ႔အမ်ိဳးသားမွန္း အသိမခံခ်င္၊ ကၽြန္ေတာ့အသက္ငယ္ျခင္း ကိစၥကိုပဲ အျမဲတမ္း အေၾကာင္းျပသည္။

ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ လင္ခန္း မယားခန္းေတာ့ မျပတ္စဲ။ ဘယ္လိုမွျပဳျပင္မရေတာ့ သည့္ကိစၥျဖစ္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ပန္းခ်ီႏွင့္ ဇာျခည္ေလး ျဖင့္သာ ေပ်ာ္တတ္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ္ သူလုပ္သမၽွကို ဥေပကၡာျပဳထားလိုက္သည္။

ဇာျခည္ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ သိပ္တူတာဆိုလၽွင္ က်န္းမာေရး လိုက္စားျခင္း၊ ပန္းခ်ီဆြဲ၊ စာဖတ္ျခင္း၊ ကြန္ပ်ဴတာသုံးျခင္းတို႔မွာ သိပ္အဆင္ေျပသည္။ ကၽြန္ေတာ့ကို အထူးခ်စ္ခင္ကာ၊ ခၽြဲတတ္သည္၊ ဆရာလုပ္ အမိန႔္ေပးတတ္သည္။ စိတ္ရွင္းရွင္း ေနသည္၊ လက္ေတြ႕က်သည္၊ တည့္တိုးေျပာတတ္သည္။

မိခင္ႏွင့္ ကင္းကြာၿပီး ႀကီးျပင္လာသူျဖစ္ရာ တစ္ခါတေလေတာ့ အားငယ္တတ္ေသာ္လည္း စိတ္ဓါတ္ အလြန္ႀကံ့ခိုင္သည္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက စည္းကမ္းႀကီးၿပီး အဘက္ဘက္က ေျပာစရာမရွိ၊ ဆုံးမခဲ့ရသည္ ဆိုတာ မရွိခဲ့သေလာက္၊ စကားျဖင့္ ရွင္းျပေျပာဆိုလိုက္လၽွင္ သိလြယ္တတ္လြယ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ စာလည္း ထူးခၽြန္ ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းစာထက္ အျပင္စာကို ပိုအဖတ္မ်ားသည္။

TV မုန္းသည္… စာဖတ္ ဝါသနာႀကီးေသာ သူ႔အတြက္ သူႏွစ္သက္မည္ထင္ထားကာ iPad ဝယ္ေပး မည့္ကိစၥကို ႏွစ္မ်ိဳး စလုံးသုံးဖူးသည့္သူက ၾကည့္လွတာပဲရွိသည္၊ ေဈးလည္းမတန္ ဘက္စုံသုံးနိုင္သည့္ Laptop ပဲဝယ္ယူသည္။ ေကာက္ခ်က္ခ်သည္။

အဝတ္အစားမမက္၊ ပစၥည္းမမက္၊ ရိုးရိုးရွင္းရွင္း ဝတ္စား ဆင္ယင္ ေနထိုင္တတ္သည္။ စကားသိပ္တတ္သည္၊ အျမဲတမ္း ကေလးဆန္ဆန္ ေနေသာ္လည္း ရွားရွားပါးပါး သူေလးနက္ၿပီ ဆိုလၽွင္ေတာ့ မလြယ္။ အေတြးအေခၚ ေကာင္းသည္။

ဒီလိုႏွင့္ ဇာျခည္ ေက်ာင္းပထမႏွစ္ၿပီးကာစ၌ မမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့ အဆုံးသတ္ဘယ္အထိ ျဖစ္လာသလဲ ဆိုလၽွင္ ဘာျပႆနာမွမရွိဘဲ အိမ္ခြဲအိပ္ခ်င္သည္ဆိုကာ သူ႔အိမ္ေဟာင္သို႔ ေျပာင္းေနေတာ့သည္။

ေျပာင္းၿပီး တစ္ပတ္အၾကာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကြာရွင္းျပတ္စဲလိုေၾကာင္း ေတာင္းဆိုသည္ ဘာမွ မထူးျခားသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္သည္။ ကြာရွင္းတာက တကယ့္ေအးေအးေဆးေဆး။ ကြာရွင္းေတာ့ ဇာျခည့္ကို တာဝန္ေက် ေခၚၾကည့္သည္၊ ေခၚမရေတာ့ သူႏွင့္လုံးဝမဆိုင္သလို သေဘာထားသည္။

ဇာျခည္ပန္းခ်ီဆြဲတာ အလြန္ဝါသနာထုံသည္ ေကာက္ေၾကာင္းႏွင့္ဆီေဆးကို သူသိပ္နိုင္သည္။ သူေက်ာင္းၿပီးလၽွင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ပန္းခ်ီဆြဲမည္ကို ေၾကညာထားသည့္အတိုင္း ယခုကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အတူ ပန္းခ်ီဆြဲျခင္း သာမက အိမ္ေဖၚမလိုေတာ့ဟု အမိန႔္ထုတ္ကာ။

မီးဖိုေခ်ာင္တစ္ခုလုံးကို သူ အပိုင္စီးလိုက္သည္။ တကယ့္အိမ္ရွင္မႀကီးလို တစ္အိမ္လုံးကိုစီမံသည္။ ကၽြန္ေတာ့ေငြကို သူ႔လက္အပ္လိုက္သည္၊ လက္မဖြာ အသုံး စိစစ္သည္။ အခ်ိန္စီမံခန႔္ခြဲတာ သိပ္ေတာ္သည္ သူဆြဲေပးေသာ အခ်ိန္ဇယားအတိုင္း လုပ္ကိုင္ေပးရသည္။

Interior Decoration အေၾကာင္း သူ ဖိဖိစီးစီး ေလ့လာသည္။ ေလ့လာၿပီးမွ အေသအခ်ာစုံစမ္းၿပီး သေဘာက်ေသာ Interior Decoration အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕အား လိုက္လံရွာေဖြ ငွားရမ္းလိုက္ၿပီး အိမ္ၿခံတစ္ခုလုံး ဆင္ခ်င္သလို အလွဆင္သည္။ တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း သူ႔ကို ကူညီရွင္းလင္း ေပးရသည္။

ႏွစ္လ ေလာက္ၾကာေတာ့ ပန္းခ်ီအဆြဲမပ်က္၊ အခ်က္အျပဳတ္ မလစ္ဟင္းဘဲ အိမ္တစ္အိမ္လုံး အလွဆင္၍ ၿပီးစီး သြားသည္။ တစ္အိမ္လုံး သူ႔ေျခသူ႔လက္၊ အခ်က္အျပဳတ္ ေတာ္သည္။ ဝယ္စရာမွန္သမၽွ သူတာဝန္ခံကာဝယ္သည္။

အျခား မိန္းကေလးမ်ားလို အလွပစၥည္း မက္တာမ်ိဳးသူ႔မွာ လုံးဝမရွိ။ အဝတ္အစား သိပ္ေရြးသည္ ေသသပ္လွပၿပီး တကယ္က်က္သေရရွေသာ အဝတ္တို႔ကို ရွာဝယ္တတ္သည္။ လက္ဝတ္လက္စား မမက္။ လက္ပတ္နာရီတစ္လက္၊ နားေတာင္း တစ္စုံ၊ ေခါင္းစည္း အနည္းငယ္က သူ႔မွာရွိတာအကုန္ပင္။

အလွျပဳျပင္ စရာမလိုဘဲ ပင္ကိုယ္လွသည္။ အလွအလြန္ျပင္တတ္ေသာ မိန္းေလးမ်ားပင္ သူ႔ေရွ႕ေရာက္လၽွင္ ေမွးမွိန္သြား တတ္သည္။ ဇာျခည္ကား ရိုးရွင္းစြာလွသူ။ မိန္းကေလး အခ်င္းခ်င္းပင္ သူလွတာကို မနာလိုျဖစ္ရသည့္အထိ။

ဇာျခည္မွာ ဖြံ့ထြားလာၿပီး ယခု အပ်ိဳဖားဖားျဖစ္သည့္အထိ ဖက္လွဲတင္းေနက်င့္ကို မေဖ်ာက္ေသးေပ၊ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ဆို သူငယ္ခ်င္းလို တိုင္တိုင္ပင္ပင္ရွိသည္။ တစ္ခါက်ေတာ့ ျပႆနာ တစ္ခုတက္သည္။ သူေဈးမွ အျပန္ အတင္းလိုက္ေျပာသူကို လက္သီးႏွင့္ထိုးပစ္သည္… ကိစၥက အဲဒီမွာပင္မျပတ္ သက္ဆိုင္ရာကို ဝင္တိုင္ ခဲ့ေသးသည္။

အိမ္ျပန္ေရာက္မွ သူအရင္က ေျပာျပခဲ့ေသာ သူ႔ကို အတင္းလိုက္ႀကိဳက္ေနေသာ သူငယ္ ျဖစ္ ေၾကာင္း သိရသည္။ ထိုသူငယ္ကို ျပန္မႀကိဳက္နိုင္ေၾကာင္း ေျပေျပလည္လည္ေျပာခဲ့ ျပတ္ျပတ္သားသား ျငင္းထားခဲ့ သည့္ၾကားက သူ႔လက္ဆြဲေသာေၾကာင့္ ဒီအထိျဖစ္ရေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။ သိပ္ရင္ေမာ ရသည္။

………………………………………………………….

🌻မမ၏ အစီအစဥ္🌻

မမသည္ ကြဲၿပီးခ်ိန္မွစၿပီး…ေတြ႕လၽွင္လည္း သူ႔ကိုသူ ဟိုး..အရင္ကလို “အစ္မ”“အစ္မ” ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့ ကို “ေမာင္ေလး”“ေမာင္ေလး” ႏွင့္တပ္ေခၚကာ လင္းမယားတုန္းကထက္ လွိုက္လွိုက္လွဲလွဲ ေႏြးေႏြး ေထြးေထြး တရင္းတႏွီး ဆက္ဆံလာတာကေတာ့ ထူးျခားလွသည္။ ဟိုး…လက္မထပ္မီကလို… အစ္မရင္း သကဲ့သို႔ ဆက္ဆံျခင္း။ ခြဲၿပီး သူ႔ေျပာင္းလဲသြားေသာ ဆက္ဆံေရးကို နားလည္၍မရ… ဒါေပမယ့္ ေက်နပ္သည္။

တစ္ခါ ေဆးဝယ္ရန္ေဈးသြာခိုက္ သူႏွင့္ဆုံေတာ့ ေကာ္ဖီဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး သူစကား ေျပာခ်င္သည္။ ဆိုင္ထဲေရာက္ေကာ္ဖီေသာက္ၿပီးသည့္ အထိ ဘာမွ မေျပာေသး။ သူတို႔ သားအမိမွာ တူတာတစ္ခုတည္းရွိသည္ ထိုအရာကား သူတို႔စကားေျပာလၽွင္ ျဖတ္ေျပာဖို႔ဆိုတာလုံးဝမျဖစ္ ျဖတ္ေျပာလၽွင္ လည္း စိတ္ဆိုးတတ္ၾကသည္။ သူဘာေျပာမည္ကို ကၽြန္ေတာ္စိတ္ဝင္စားေနသည္။ သူ႔ စကာားစေျပာေတာ့ သည္….

“ဟယ္… ေမာင္ေလး…နင္နဲ႔ စကားေျပာခ်င္ေနတာဟယ္… ေျပာမွာ ဆိုတာထက္နင့္ဆီက လက္ျဖန႔္ ေတာင္းတယ္လို႔ သေဘာထားပါဟယ္…ငါ အေျပာမတတ္ရင္လည္း ငါ့ေမာင္ကို ခ်စ္လို႔ေျပာတာေနာ္ စိတ္မဆိုးရဘူးေနာ္… ငါေျပာမယ့္စကားအတြက္ နင့္မာနကို ၾကားထဲဆြဲမထည့္လိုက္ပါနဲ႔… နင့္ ေသာက္က်င့္ သိလို႔ႀကိဳေျပာထားတာ…”

“နင့္ကိုယ္က်င့္တရား၊ သန႔္ရွင္းတည္ၾကည္မွုကိုလည္း ငါအင္မတန္ေလးစားတယ္… နင့္လို ေယာက္်ား ဆိုတာရွားပါတယ္… နင့္မွာ သူမ်ားနဲ႔မတူေအာင္ ေကာင္းတာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေပမယ့္… ဆိုးတာေလး တစ္ခုတစ္ေလလည္း ရွိတယ္…။

ငါလည္း ငါ့ကိုငါ ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး… ငါဆိုးတာ လည္း နင္သိပါတယ္ဟယ္ နင္ငါ့အေပၚ ေကာင္းခဲ့သေလာက္ နင့္ေပၚငါ ဘာေကာင္းခဲ့လို႔လဲ? ငါ့ေၾကာင့္ နင့္ဘဝပ်က္စီးခဲ့ရတယ္…နင္ဆိုးတာက…တမ်ိဳးငါ့ေမာင္ရဲ့…နင္မပြင့္လင္းဘူး…အရမ္းသိုသိပ္တယ္… တြန႔္ဆုတ္တြန႔္ဆုတ္…ေအးတိေအးစက္နဲ႔…လုပ္ၿပီဆိုလည္းဇြတ္…ေျပမရဆိုမရ…”

“ငါေျပာတာေတြ ဘယ္ေတြေရာက္ကုန္မွန္း မသိပါဘူးဟယ္… ခုဟာက… ဒါေတြေျပာဖို႔မဟုတ္ဘူး… ငါေျပာတာကို အဓိပၸယ္ေကာက္လြဲရင္ ငါ့ေမာင္အမွားႀကီးမွားမယ္ဆိုတာ ႀကိဳေျပာထားခ်င္တယ္… နင္ တလြဲေတာ့ မေကာက္နဲ႔ေနာ္… နင့္ဘဝအတြက္ အေလၽွာ္အစားလို ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး… နင့္ေရွ႕ဒူး ေထာက္ၿပီး ေတာင္းဆိုခ်င္တာပါ…”

“ငါ့ေမာင္ အငယ္ေလးရွိေသးတယ္… ပန္းခ်ီရဲ့အျပင္… ဘဝကို ထြက္ၾကည့္ပါအုံးဟယ္… နင္ ဒီလိုမေန သင့္ပါဘူး… ေခါင္းမမာခ်င္စမ္းပါနဲ႔ ငါ့ေမာင္ရယ္..”

“ငါ့သမီး နင့္ကိုခ်စ္ေနတယ္ ဒါကိုငါသိတယ္ နင္မသိေသးဘူး မဟုတ္လား? ဒါေျပာတာ မိန္းမ အေၾကာင္း နင့္ထက္ငါပိုသိတယ္ဆိုတာ… သမီးကို နင့္ထက္ ပိုခ်စ္နိုင္မယ့္သူဆိုတာ မရွိနိုင္ဘူး… သူ႔ အခ်စ္ကို နင္လက္ခံသင့္ပါတယ္… အစ္မေျပာစကား နားေထာင္ငါ့ေမာင္ရယ္… ငါ့သမီး ဘယ္လိုပါ ဆိုတာ နင္ထက္သိတဲ့လူလည္း မရွိပါဘူး… နင္သူ႔ကို ယူလိုက္ပါေနာ္ နင္နဲဆိုဘာမွ ေျပာစရာမရွိဘူး… ငါ့တို႔ အရင္ကားအေဟာင္းကို ေရာင္းပစ္ၾကရေအာင္ဟယ္… ငါကားသစ္တစ္စီး လက္ဖြဲ႕ခ်င္လို႔ ေငြစု ထားတယ္… …………………….”

“ေနာ္ငါ့ေမာင္ေနာ္… ဟုတ္လား ငါလာခဲ့မယ္…”

သူေျပာေသာ စကားတို႔မွာ ၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတစ္ခ်က္ ျဖစ္သြားသည္။ ထူပူသြားသည္။ သူက ေတာ့ ငါလာခဲ့မယ္… ေျပာကာ ေအးေအးေဆးေဆး ထသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာခံစားသလဲ ဆိုတာပင္ ေမးမ သြားပါ။ ကၽြန္ေတာ္အိပ္မက္ထဲမွလန႔္နိုးသလို ျဖစ္သြားသည္။

သူကြာရွင္းတာ ဘာေၾကာင့္လဲ? ဒါအတြက္လား? သူေျပာသလိုဆိုတာ တကယ္ပဲ ဟုတ္ပါသလား?…ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္း ျခာျခာလည္သြားသည္… သိပ္ရင္ေမာ သြားသည္။

ဇာျခည့္ကို ကေလးလိုပင္ သေဘာထားခဲ့ရိုးအမွန္ပါ။ သူေျပာသလို ျဖစ္သင့္ပါသလား စိတ္ကူး ထဲမၽွပင္ ထည့္မကူးဖူးပါ။ သူေျပာတာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္မယုံၾကည္ခ်င္။ မမေျပာမွ သိရသည့္ အျဖစ္ကိုလည္း မခံခ်င္။

ယခုတေလာ တခုခုကို အလိုမက်သလိုမ်ိဳး၊ ရႊင္ရႊင္ပ်ပ် ေနတတ္ေသာ ဇာျခည္မွာ အခုတစ္ေလာ မလန္းဆန္း။ တစ္ေနကုန္ သူ႔အသံျဖင့္ညံေနတတ္ေသာ အိမ္မွာ ခုတေလာ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ တေလာ ကဆိုလၽွင္ ကၽြန္ေတာ့ရင္ခြင္ထဲမွီကာ ငိုသည္ ဘာမွလည္းေမးမရ။

ၾကာေတာ့ၾကာၿပီ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္တည္ရ အလြန္ခက္လာသည္။ မမေျပာသလိုဆိုတာ မွန္ေနၿပီလာ? ရင္ေမာလာသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုလည္း သံသယ ျဖစ္လာသည္။ ငါေကာ…? အိုး…ကိုယ့္ကိုယ္ကို လန႔္သြားသည္… မျဖစ္သင့္ပါ…

အမွန္ဝန္ခံရလၽွင္ မမေျပာလိုက္သည့္ ေန႔မွစၿပီး ကၽြန္ေတာ့ အေတြးလမ္းေၾကာင္း ယိမ္းယိုင္ လာ ခဲ့သည္။ တစ္ကယ့္တစ္တယ္ မွာေတာ့ “ျဖစ္သင့္” “မျဖစ္သင့္” ၾကားတိုက္ပြဲမွာ “မျဖစ္သင့္” က “ျဖစ္သင့္” ကို အလဲထိုးပစ္လိုက္တာမ်ားသည္။ စိတ္ထဲကလက္လည္းခံခ်င္သည္ လက္ခံဖို႔လည္း ခက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို မသိမသာေရွာင္ေရွာင္ေလး ေနျဖစ္ေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ “မျဖစ္သင့္” ဆိုတာကို သူခံနိုင္ရည္ ရွိပါမည္လား? ဇာျခည့္စိတ္ဓါတ္က မလြယ္… ေတြးပူရင္ေမာရသည္။

ဒီလိုေနရင္း တစ္ေန႔ေတာ့ မမ အိမ္ကိုေရာက္လာသည္။ ဘာမေျပာညာမေျပာ ဇာျခည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့ ကိုေခၚကာ သုံးေယာက္ဆုံ၍… ဟိုစကားဒီ စကားနည္းနည္း ေျပာၿပီး… လက္ထပ္ရန္ကိစၥကို အလြန္ပါးနပ္စြာ ထိန္းကာ ေျပာေတာ့သည္။ ဇာျခည့္ေရွ႕ ကၽြန္ေတာ့ကိုစတင္ ေမးသည္။ ေသခ်င္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ အဆုံးသတ္အေၿဖ မရွာရေသးေသာကိစၥ…။ ျငင္းဖို႔ဆိုတာ ဒီအေျခအေနမွာ လုံးဝမျဖစ္နိုင္၊ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။ ဇာျခည့္ကိုေမးေတာ့ သူလည္း ေခါင္းညိတ္သည္။

စကားဝိုင္းက ေအးစက္စက္ နိုင္လြန္းသည့္ အေျခအေနမွ ႐ုတ္တရက္ လွုပ္လွုပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားရ သည္။ “ဒါဆို ဘာလိုေသးသလဲ…ၾကာတယ္…” ေျပာကာ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေသြးပူတုန္းထကာ ႐ုံးေခၚတက္ လက္ထပ္ေပးသည္။ အျပန္မွာ သူေျပာေသာကားကို အိမ္မွာ လာထိုးေပးလိုက္သည္။

ကိစၥမွာ ေခ်ာေမာစြာ ၿပီးစီးသြားသလို ရွိေသာ္လည္း…တစ္အိမ္တည္းေနလာခဲ့ေသာ ဒီႏွစ္ေယာက္မွာ သူစိမ္းျပင္ျပင္လို ျဖစ္သြားရသည္။ ႏွစ္ဦးစလုံးဘက္က ႐ုတ္တရက္ျဖစ္သြားေသာ ကိစၥကို ရင္ဆိုင္ရခက္ေနသည္။ တစ္ပတ္ၾကာၿပီ… ပို၍ပင္ စကားမေျပာေတာ့…။

ေအးစက္စက္၊ စကားကို လိုမွေျပာျဖစ္သည္။ တစ္ေနကုန္ေနမွ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ျမင္ေတြ႕ရခ်ိန္ အလြန္ရွားပါးသြားသည္။ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ဆံေရးမွာ “ျပႆနာ”တစ္ရပ္လို ျဖစ္လာသည္။

“စကာနည္း ရန္စဲ” ဆိုေသာ အဆိုကား အခါခတ္သိမ္း မမွန္ေပ။ စကားမေျပာျခင္းျဖင့္ “ျပႆနာ” အခ်ိဳ႕ကို ေရွာင္ရွားနိုင္ေသာ္လည္း စကားေျပာမွပဲ ေျဖရွင္းနိုင္ေသာ “ျပႆနာ” တို႔မွာအမ်ားစု ျဖစ္သည္။

ကမၻာေပၚရွိ အႀကီးမားဆုံး “ျပႆနာ”တို႔၏ အေျဖကား စကားေျပာျခင္း(အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးျခင္း) တြင္ရွိတတ္သည္။ ဒါေၾကာင့္ “Dialogue” လိုအပ္တယ္… ဆိုတာ ၾကားဖူးေပလိမ့္မည္။ အဲဒီ “Dialogue” (အျပန္ အလွန္ ေဆြးေႏြးေရး) ေျပာေျပာ ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြးေရးေျပာေျပာ… အဲဒါ မျဖစ္နိုင္မွုေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မွာ ဘာေတြရင္ဆိုင္ေနရျခင္းကို အက်ယ္မေျပာလို… ယခု “Dialogue” ၏အေရးပါပုံကိုသာ ညႊန္းလိုရင္း ျဖစ္ သည္…

“ဆိတ္ဆိတ္ေန ဝန္ခံျခင္းမည္၏” ဆိုေသာစကားမွာ ရွားရွားပါးပါး တခ်ိဳ႕ေသာ အေျခအေနတို႔တြင္ မွန္နိုင္ေသာ္လည္း “ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္း” တြင္ အဓိပူပါယ္ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ ကိန္းေအာင္ေနတတ္သည္။ ယခု “ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္း” က ေအးစက္တင္းမာမွု၏ အဓိက အေၾကာင္းအရင္း။

လူဆိုတာ မွန္သည္ထင္လၽွင္ ေျပာရမွာ ဝန္မေလးတတ္ေသာ္လည္း အမွန္ကို ဇေဝဇဝါျဖစ္ ေန လၽွင္ကား ႏွုတ္ဆိတ္ျခင္းက ရလဒ္အျဖစ္ ထြက္လာတတ္သည္။ ယခုဝန္ေလးေနသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့ အတြင္း တိုက္ပြဲ။ “ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္း” ဆိုတာမွာ ဘာကစရမွန္းမသိ၍ မေျပာျဖစ္ျခင္းက အမ်ားဆုံး ျဖစ္တတ္ေသာ အေၾကာင္းအရင္း။ စေျပာဖို႔ဆိုတာက ကၽြန္ေတာ့အတြင္း ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ေနျခင္းက ပိတ္ဆို႔တားဆီးေနသည့္ အဓိက “ျပႆနာ”…

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အျမစ္တြယ္လာေသာ သစ္ပင္ကို ၿဖိဳလွဲရ ခက္ခဲသလို… ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အျမစ္တြယ္ ေနေသာ စိတ္ဓါတ္ကို ေျပာင္းလဲရန္ဆိုသည္မွာ ပို၍ခက္ခဲတတ္ေၾကာင္း ေျပာစရာပင္ မလိုထင္သည္။

“ျပႆနာ”ဆိုသည္မွာ ရင္ဆိုင္မေျဖရွင္းဘဲ အခ်ိန္ၾကာၾကာ လ်စ္လ်ဴရွုထားလၽွင္ ေမွးမွိန္ကာ ေပ်ာက္ ကြယ္သြားရတာ ရွိသလို တခ်ိဳ႕“ျပႆနာ”တို႔မွာ ရင္ဆိုင္မေျဖရွင္းလၽွင္ ပို၍ႀကီးထြားလာတတ္ၾကသည္။ ထိုသို႔ ႀကီးထြားလာေသာ “ျပႆနာ”ကို လ်စ္လ်ဴရွုျပန္လၽွင္… တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေပါက္ကြဲမွုႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရတတ္သည္။ ထိုသို႔ ေပါက္ကြဲျပန္လၽွင္လည္း ေပါက္ကြဲမွုျပင္းထန္တတ္သည္…။

……………………………………………………………..

🌻ေပါက္ကြဲျခင္း၏ နိဒါန္း🌻

ေဆာင္း နံနက္ခင္းေလးမွာ လွပၿပီး သာယာသည္။ လမ္းေလၽွာက္ၿပီး အျပန္ နံနက္စာ စားေသာက္ကာ အိပ္အေပၚထပ္ ပန္းခ်ီခန္းထဲ ဝင္လာခဲ့သည္။ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္အား အဆုံးသပ္ရန္ရွိသည့္အတြက္ ေဆး စပ္ကာ ပန္းခ်ီကာထဲ နစ္ေမ်ာသြားသည္။

၁၁နာရီခန႔္ထိုးေသာ္ ၿပီးသြားသျဖင့္ ထိုင္ၾကည့္ေနခိုက္ ပန္းခ်ီ ခန္းထဲ ပန္းခ်ီထိုင္ဆြဲေနခိုက္ ေျပးေျပးလႊားလႊားကေလး ဇာျခည္ဝင္လာကာ ေနာက္ေက်ာ မွေန၍ တင္းက်ပ္စြာ သိုင္းဖက္ လိုက္သည္။ သူ႔ေခါင္းကို ကၽြန္ေတာ့ ပခုံးေပၚတင္ကာ တခ်ဳံ႕ခ်ဳံ႕ရွိုက္ကာ အသံမထြက္မိေအာင္ ငိုေတာ့မွ… ကၽြန္ေတာ့စိတ္ထဲ ထင့္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္…။ရင္ဆိုင္ရမည္…

“ေဟ… ဇာျခည္ေလး… ဘာျဖစ္လို႔လဲကြယ္…”

“ကိုကို ဇာျခည့္ကို ခ်စ္လို႔ယူတာလား? မွန္မွန္ေျပာပါေနာ္… ”

“ခ်စ္လို႔ယူတာေပါ့ ဇာျခည္ရ…”

“ခ်စ္ဖူး” ဟု ကၽြန္ေတာ့ကို ဆြဲခါရင္း ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး ေအာ္ေလသည္။

“ခ်စ္ပါတယ္ဇာျခည္ရ… ေနပါအုံးကြယ္ ဇာျခည္က ဘာလို႔ဒီလိုထင္ရတာလဲကြယ္…? မွန္းစမ္း ဇာျခည္ ဘာလို႔ ငိုရတာတုန္း? ကိုကို႔ကိုေျပာ တိတ္ေတာ့ေနာ္…”

ေျပာရင္း မတ္တတ္ထလိုက္ရာ ဇာျခည္က ကၽြန္ေတာ့ရင္ဘတ္ကို ေခါင္းတိုးေဝွ႕ရင္း ေရွ႕မွဖက္ေလ သည္။ သူ႔ေက်ာေလးကို သပ္ေပးရင္းေခ်ာ့သည္။ ေခါင္းေမာ့ ၾကည့္ကာ…

“ဇာျခည္ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ဇာျခည့္ကို ကိုကိုခ်စ္တယ္၊ အခု မခ်စ္ေတာ့ဘူး၊ ဇာျခည္တို႔ လက္ထပ္ၿပီးကတည္းက ကိုကိုဇာျခည့္ကို ေရွာင္ေနတာ ဇာျခည္သိတာေပါ့…အီး…ဟင့္…ဟင့္… ဇာျခည့္ကို ဖက္ရင္လည္း အရင္တုန္းကလို အားရပါးရမဟုတ္ဘူး စိတ္မပါလက္မပါနဲ႔ ဖက္တာ…အီးး”

“မဟုတ္ရပါဘူးကြယ္…”

“ကိုကို မွန္မွန္ေျပာပါေနာ္…အီး…ဟင့္…မမအတင္း ေပးစားလို႔ ဇာျခည့္ကိုယူတာ…မဟုတ္လား?

“မဟုတ္ပါဘူးဆိုကြယ္…”

“ဇာျခည္ကေတာ့ ဒီကမၻာေပၚမွာ ဘယ္သူ႔ထက္မဆို ကိုကို႔ကို ခ်စ္လိုက္ရတာ… ကိုကို ဒီလိုျဖစ္သြား တာ အဲဒီလက္ထပ္တဲ့ အခ်ိန္ကတည္းကပါ ကိုကိုရယ္… မခ်စ္ရင္ ကြာလိုက္ပါ…ကိုကိုရယ္… အီးး… ဇာျခည္တို႔ အရင္အတိုင္း ေနရေအာင္ပါ…အဟင့္ အဟင့္၊ ဟီး”

“မဟုတ္တာကြယ္… ခ်စ္ပါတယ္ ဇာျခည္ေလးရ…”

ယခု ရွိုက္ကာရွိုက္ကာ ေပါက္ကြဲရင္း မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္ က်ေန သည္ေတာ္႐ုံကိစၥကို ငိုတတ္သူ မဟုတ္ယခုကလည္း ေတာ္႐ုံကိစၥလည္း မဟုတ္။ စိတ္ထဲ အလြန္ထိခိုက္သြားသည္။ သူ႔ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္ စမ်ားကို သုတ္ေပးလိုက္ရင္း…

“မခ်စ္ဘူး မခ်စ္ဘူး… ဟင့္…အီး… အီး…ဟင့္…ဟင့္… သူမ်ားကို…မခ်စ္ဘဲနဲ႔…ယူၿပီးေတာ့…အီး… ဇာျခည္ကေတာ့ ခ်စ္လိုက္ရတာ…..ဟင့္… ဟင့္…အီး..”

ဆူေဆာင့္ကာ ေျပာေတာ့သည္။ မေက်နပ္စိတ္ကလည္း သူ႔မ်က္ဝန္းတို႔တြင္ အထင္အရွား။

“ဇာျခည္ေလးရယ္…ခ်စ္ပါတယ္ဆိုကြယ္…မဟုတ္ေသးပါဘူး ကေလးရယ္”

“အဲဒါပဲ…အဲဒါပဲ ကိုကိုဇာျခည့္ကို ကေလးထင္ေနတာ အီး…ဟင့္…ဟင့္… ဇာျခည္ ကေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူး…အီး…ဒါကေလးလား ကိုကိုရယ္၊ အီး ဟင့္…”

လူခ်င္းခြာလိုက္ကာ ကၽြန္ေတာ့လက္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲၿပီး တီရွပ္ေပၚမွ သူ၏ရင္သားေပၚ တင္ေပး သည္။ ကၽြန္ေတာ့လက္ကို႐ုန္းေတာ့ ခ်က္ခ်င္းလႊတ္ေပးကာ။ မ်က္ရည္ကလည္း ေပါက္ေပါက္က်ေနသည္။

“ေတြ႕လားခုပဲ ဇာျခည္…ကိုကို႔အတြက္ရြံစရာႀကီး…ျဖစ္ေနတယ္ မဟုတ္လား၊ ကိုကို ဇာျခည့္ကို မထိခ်င္ဘူးမဟုတ္လား…ကိုကိုမခ်စ္တာ…အီး… ဇာျခည္ကေတာ့…ခ်စ္လိုက္ရတာ…အီး…ဟင့္…ဟင္.. အီး… ေရာ့ဟယ္…မထိခ်င္အုံး…ဒီလက္…”

ရွက္ရွက္ႏွင့္ လက္ကိုဆြဲကာ ကိုက္ခဲပစ္မည္လုပ္ၿပီး သြားႏွင့္ထိေတာ့ …သူ႔ဘာသာသူ႔ လန႔္ကာလႊတ္ လိုက္သည္… သူ႔ မ်က္ႏွာမွာ က႐ုဏာစိတ္ လၽွပ္ကနဲျဖတ္ေျပးသြားတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္…

“…အီး…မလုပ္ရက္ဘူး…ကိုကိုနာမွာ…အီး…ဟင့္…”

“တိတ္ပါဇာျခည္ရယ္၊ မရြံပါဘူး၊ ခ်စ္ပါတယ္ဆိုကြယ္၊ ဇာျခည္ေလးလိမၼာတယ္…တိတ္ေတာ့ေနာ္…”

“ကိုကို…ဇာျခည့္ကို အဲလို…မခ်စ္ဘူးမဟုတ္လားဟင္…? ဇာျခည္ေသခ်င္တယ္.. ကိုကိုရယ္…ဇာျခည္ ေသခ်င္တယ္…အီး…ဟင့္ ဟင့္” ကၽြန္ေတာ့အေပၚ လဲၿပိဳက်လာေတာ့ ျပန္ဖက္လိုက္သည္။

“ဟာ၊ အဲလိုမေျပာပါနဲ႔ ဇာျခည္ေလးရယ္…. ဇာျခည့္ကို ခ်စ္ပါတယ္…ခ်စ္လို႔ယူတာပါကြယ္…”

“ဟုတ္ဖူး…ဟုတ္ဖူး…မမေပးစားလို႔ယူတာ…မခ်စ္ဘူး မဟုတ္လား…ဝန္ခံလိုက္”

“အဲလိုမေျပာပါနဲ ဇာျခည္ရယ္…ခ်စ္ခဲ့ၿပီးသားပါ…႐ုတ္တရက္…ဆိုေတာ့…”

“…ကိုကို…မခ်စ္တာ…ဝန္မခံခ်င္တာ…အီး…”

“ကိုကိုရယ္ ဇာျခည္ကိုကို႔ကို ဒီေလာက္ခ်စ္ေနတာ၊ ကိုကိုကမသိသလိုလိုနဲ၊ ဇာျခည္ခ်စ္တာ… ျပဳစုယုယတာကို ကိုကိုမွမလိုခ်င္ဘဲ…ဟီး… အင့္ အင့္…ဟီး…”

“ဇာျခည္ေလးရယ္…ကိုကို ဇာျခည့္ကို သိပ္ခ်စ္ပါတယ္ကြယ္…” ေျပာကာ၊ သူ႔ေက်ာျပင္ေလးကို သပ္ေပးေနရာ။

“ဇာျခည္ ခ်စ္သလိုမ်ိဳးလာဟင္… ေျပာပါကိုကိုရယ္…?”

“အင္း”

“တကယ္ေျပာေနတာလား ကိုကိုရယ္? တကယ္ခ်စ္လားဟင္?”

“တကယ္ခ်စ္တာေပါ့…”

“ဒါဆို ဘာလို႔မ်ိဳသိပ္ထားတာလဲဟင္…ကိုကိုသိပ္ဆိုးတာပဲ…ဇာျခည္သိပ္ခ်စ္တယ္…”

ေျပာလည္းေျပာ ကၽြန္ေတာ့ရင္ဘတ္ကို ထုလိုက္ငိုလိုက္လုပ္ေနသည္။

“ဇာျခည္ေလးကို သိပ္ခ်စ္လြန္းလို႔ပါကြယ္… မထိရက္ မကိုင္ရက္ေလာက္ေအာင္ အမ်ားႀကီး ခ်စ္သြားလို႔ပါ ဇာျခည္ေလးရ…”

သူ႔မ်က္ႏွာ ၾကည္လင္သြားသည္။ တင္းက်ပ္စြာဖက္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ထပ္ကာတလဲလဲ ေမးျပန္ သည္…

“ကိုကို ဇာျခည့္ကို ဟို…ဟို…ေလ… ကိုကို႔မိန္းမလို…အင္း…အဲလို… ခ်စ္တာပါေနာ္..”

“ဟုတ္ပါတယ္..ကြယ္..မိန္းမလို…ကိုကို႔မယားလို…ခ်စ္တယ္…ကဲ ေက်နပ္ၿပီလား?”

“ဇာျခည္လည္း…ခ်စ္တယ္…မေက်နပ္ဘူး…နမ္းမယ္ဟယ္…နမ္းပစ္မယ္…”

……………………………………………………..

🌻အနမ္းထဲစီးေမ်ာျခင္း🌻

စကားဆုံးေတာ့…သူ ကၽြန္ေတာ့ပါးကို တရႊတ္ရႊတ္နမ္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ႏွုတ္ခမ္းခ်င္းေတ့ကာ နမ္း ေတာ့သည္။ ထိုသို႔နမ္းၿပီး ခဏအၾကာ… နီစိုစို ထူျပည့္ေသာႏွုတ္ခမ္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းကို စုပ္နမ္းေတာ့သည္။ အနမ္းမ်ား ၾကမ္းလာသည္။

လက္ႏွစ္ဘက္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့ကို တင္းက်ပ္စြာသိုင္းဖက္ ၿပီး အငမ္းမရနမ္းေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ေလၽွာ့ထားလိုက္ကာ သူ႔အနမ္းကို တုန႔္ျပန္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့အဂၤါတျဖည္းျဖည္း လူးလြန႔္လာ၍ မာေက်ာကာ သူ႔ဗိုက္သားျပင္ကို ဖိမိေနသည္။ ထိုအထိအေတြ႕ ကို သတိထားမိသြားၿပီး ႐ုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကိုယ္လုံးခ်င္း ခြာလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လန႔္သြားသည္။

မယုံၾကည္နိုင္စရာ တစ္စုံတရာကို ေတြ႕သြားသည့္အခိုက္ အံ့အာသင့္ၿပီး ထိုအရာ ႐ုတ္တရက္ ေပ်ာက္သြားသကဲ့သို႔ေသာ မ်က္ဝန္းတို႔ျဖင့္ သူ႔ဗိုက္သားျပင္ကို ထိလိုက္ေသာအရာကို လိုက္ရွာသည္၊ သူ႔လက္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့ေရွ႕ပိုင္းကို အဝတ္အစားေပၚမွပင္ ခပ္ျမန္ျမန္စမ္းေတာ့သည္။ အတြင္းခံထဲမွာ မာတင္းေနေသာ အရာကိုစမ္းမိျဖင့္ သူ႔လက္မ်ား ထိုေနရာရပ္သြားသည္။ သတိဝင္လာသလို ယုယုယယ ပြတ္သပ္ေတာ့သည္ ပို၍တင္းလာေလ သူ႔မ်က္လုံးက်ယ္လာေလ… အျပည့္အဝနီးနီး ေတာင့္လာရာ…

“အို… ဒီလိုျဖစ္တာ ဇာျခည့္ကို လိုခ်င္လို႔ပါေနာ္…ဒါ…ဒါ၊ ဇာျခည့္ကို ဟိုလို..ခ်စ္လို႔ေနာ္..ေနာ္ကိုကိုေနာ္”

“အင္းေပါ့… ဇာျခည္ေလးရဲ့”

“ဟယ္…စမ္းၾကည့္မယ္…စမ္းၾကည့္မယ္…ေနာ္”

တတြတ္တြတ္ေျပာရင္၊ သူ႔လက္မ်ားျဖင့္ တယုတယ သူထပ္ပြတ္ေနတုန္း ပုဆိုးထဲ လက္ထည့္သြင္းလိုက္ရာ ပုဆိုးစ ကၽြတ္ထြက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့ ပုဆိုးကၽြတ္သြားသည္။ ဒါကို သူ႔လက္ဖယ္ၿပီး ပုဆိုးကိုခၽြတ္ခ်ၿပီး အနက္ေရာင္ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို ျပဴးက်ယ္ဝိုင္းစက္ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေနသည္။ ဘာမွမၾကာလိုက္ အတြင္းခံေပၚ လက္တင္ကာ တယုတယ ပြတ္ေနေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ကိုလႊတ္ထား လိုက္ေတာ့သည္။ သူ အားမရေတာ့…

“ဇာျခည္၊ က…ကိုင္ၾကည့္မယ္ေနာ္…”

“အင္း”

အတြင္းခံေဘာင္းဘီထဲ အေပၚမွ က်ပ္တည္းစြာ သူ႔လက္ကိုထည့္ႏွိုက္ကာ၊ စမ္းေလရာ သူ႔လက္ႏုႏု၏ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ပိုတင္းမာလာျပန္သည္။

“ဟယ္…သနားပါတယ္ ကိုကိုရယ္…သူ႔မွာ အတြင္းခံထဲ က်ပ္ညႇပ္ေနတာပဲ၊ သူနာေနမွာေပါ့ ကိုကိုရ ဒီအတြင္းခံကလည္း တင္းလိုက္တာ…ဒီေလာက္ၾကပ္တာႀကီး ဘာလို႔ဝတ္တာလဲ၊ ဂ႐ုစိုက္မွေပါ့၊ ကိုကို ေနာက္ဆို ေခ်ာင္တာဝတ္ေနာ္၊ အခု သူ႔မွာ ၾကပ္ပိေနၿပီ…ဇာျခည္ ခၽြတ္ေပးမယ္ေနာ္ …”

“ဇာျခည့္ ဆႏၵအတိုင္းပါကြယ္”

——————————————

🏵️🏵️🏵️အပိုင္း (၂)🏵️🏵️🏵️

ဒူးေထာက္ကာ လီးကို လက္တစ္ဘက္ျဖင့္ ဂ႐ုတစိုက္ကိုင္ကာ က်န္လက္တစ္ဘက္ျဖင့္ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီကို ဆြဲခ်သည္။ လီးအျပင္ ေရာက္မွ ကိုင္ထားေသာလက္ကိုလႊတ္ကာ လက္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီကို ေအာက္သို႔ဆြဲကာ ခၽြတ္ၿပီးအေမာ့တြင္ တရမ္းရမ္း ျဖစ္ေနေသာလီးက ဇာျခည္ပါးသို႔ ထိသြားရာ မ်က္ရည္စိုေနေသာ သူ႔ပါးျဖင့္ကပ္ထားၿပီး ျပဳံးျပဳံးေလးေျပာသည္… ကၽြန္ေတာ္ကား အံ့ၾသ၍ မဆုံး။

“အဲေတာ့္၊ ဇာျခည္ပါးကို သူနမ္းေနတယ္၊ သူ႔ကို ေျပာလိုက္ကိုကို ဇာျခည့္ကိုမခ်စ္ဘဲ မနမ္းရဘူးလို႔”

“ဇာျခည့္ကို ခ်စ္လို႔နမ္းတာေပါ့”

“ဇာျခည့္ပါးကိုနမ္းတဲ့ဟာႀကီး၊ သူ႔ျပန္နမ္းပစ္မယ္…”

ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ့အဂၤါကို ကတုန္ကယင္လက္မ်ားျဖင့္ ကိုင္ကာသူ႔ ႏွုတ္ခမ္းမ်ားျဖင့္ ေတ့ကာ တရႊတ္ရႊတ္ နမ္းသည္။ သူ႔ႏွာေခါင္းကို ကပ္ေတ့ကာ ရွူေတာ့သည္။ လက္ျဖင့္ အသာေလး ညႇစ္ၾကည့္ ပြတ္ ၾကည့္သည္။ အမ်ိဳးမ်ိဳး စူးစမ္းေနေတာ့သည္…

“အယ္၊ အနံ့က…တမ်ိဳးေလး ဇာျခည္ႀကိဳက္တယ္…ကိုကိုရယ္…”

လက္ျဖင့္ ကိုင္ပြတ္ရင္းထိပ္မွ အေရျပားကို လွန္ခ်လိုက္သလို ျဖစ္သြားေတာ့ လီးဒစ္ထြက္ျပဴ လာ သည္၊ အလန႔္တၾကား သူ႔လက္ကို လႊတ္လိုက္ၿပီး…

“အို႔၊ ကိုကိုနာသြားလား ၾကည့္စမ္းၾကည့္စမ္း ကိုကို႔မ်က္ႏွာလည္း ခ်ဳံ႕မည္းလို႔၊ တ…ေတာင္းပန္…”

“အဲဒါက အဲဒီလိုပဲ…လွန္ခ်လိုက္ရတာ၊ နာလို႔မဟုတ္ပါဘူးဇာျခည္ရ…ေကာင္းလို႔ပါ”

သူျပန္ကိုင္ကာ အေပၚမွ လီးအေရျပားကို ေရွ႕တိုးၾကည့္ၿပီး ဂ႐ုတစိုက္ျဖည္းျဖည္းေလး မရဲတရဲ ေနာက္ သို႔ ျပန္ဆြဲသည္။ ဒစ္ေပၚသြားျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ့မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ လုပ္ၾကည့္ေန သည္… ထိုသို႔လုပ္ရတာကို သေဘာက်သြားသည္။ သူ႔လက္ႏုႏုေၾကာင့္ ေနရခက္လွသည္…

“အေပၚခြံေလးက ႏူးအိအိေလး အတြင္းထဲမွာေတာ့ မာေတာင္ေတာင္ႀကီးေနာ္၊ ေသြးေၾကာေတြလည္း ဖုေဖာင္းလို႔၊ ထိပ္ကေျပာင္ေခ်ာေနတာ ခ်စ္စရာေလး…ခုလိုလုပ္ေတာ့ တကယ္ေကာင္းလားဟင္?”

“တကယ္ေကာင္းတာေပါ့”

“ဟယ္…ဟုတ္လား၊ ဒါဆိုလုပ္ေပးမယ္… အနံ့က ပိုစူးလာသလိုပဲ…ဇာျခည္ႀကိဳက္တယ္ ေအာက္ကဟာ ဘာေခၚလဲ ဟင္”

“ဥ”

“ဟယ္ ဟုတ္ပါ့…အထဲမွာ လုံးလုံးေလး… ဥ ကိုင္ေတာ့ေကာ နာလာဟင္”

“သူ႔ကို ဖြဖြပဲ ကိုင္ရတယ္”

“အင္း…ဖြဖြပဲကိုင္မယ္…ဒါကက်ေတာ့ ကိုကို႔လီးေနာ္…”

“ဟုတ္တယ္…ဇာျခည္ကိုင္ရတာ ဘယ္လိုေနလဲ”

“ေကာင္းတယ္…ကိုင္ရတာေႏြးတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အနံ့ကေမႊးတယ္၊ ကိုကို႔လီးကို… မမအရသာခံၿပီး အားရပါးရ စုပ္ေနတာ ျမင္ကတည္းက ဇာျခည္စုပ္ၾကည့္ခ်င္ေနတာ… စုပ္ၾကည့္မယ္ေနာ္…”

ေျပာကာ အေျဖကိုမေစာင့္ေတာ့ဘဲ လီးအရင္းကို ညာလက္ျဖင့္ကိုင္ကာ၊ ဒစ္ကို နီစိုစိုျပည့္တင္း ေနေသာ ႏွုတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးျဖင့္ ႁပြတ္ကနဲေနေအာင္ ငုံလိုက္ရာ ေခ်ာမြတ္စြာပြတ္တိုက္ကာ ဝင္သြားသည္မွာ အလြန္ထိလွသည္။ ပူေႏြးစိုစြတ္ေသာ သူ႔ပါးစပ္ အထိအေတြ႕က ပိုတင္းမာေစသည္။

နို႔ငတ္သည့္ ကေလး ငယ္ကဲ့သို႔ အားပါတရ တႁပြတ္ႁပြတ္ စုပ္ေနသည္။ သူ႔ႏွုတ္ခမ္းတို႔ ရစ္သိုင္းထားသလိုပြတ္ဆြဲ ေနသည့္ၾကားက လၽွာျဖင့္လည္း ပြတ္တိုက္ေနသည္ျဖစ္ရာ မခံနိုင္ေတာ့သလိုျဖစ္လာသည္။ မမ စုပ္ေပးတာကို ျမင္ထားသည့္ အတိုင္း အတတ္နိုင္ဆုံး လုပ္ကိုင္ေနသည္။

သူ႔မ်က္လုံးအစုံက ကၽြန္ေတာ့ကို စူးစမ္းရင္း ေမာ့ၾကည့္ရင္း ေစာင့္ ၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထကာ ေကာ့လာသည္ကို ျမင္ေသာ္ သူ႔မွာ အားရကာ၊ ခပ္သြက္သြက္ ထုပ္ခ်ည္ သြင္းခ်ည္လုပ္ကာ စုပ္ေနသည္။

“အဲ… ဇာျခည္ မမ စုပ္တာ ဘယ္တုန္းက ျမင္လိုက္လဲ”

လီးကို ပါးစပ္ထဲ မွ ႁပြတ္ကနဲျမည္ေအာင္ ထုတ္လိုက္ၿပီး…

“သုံးႏွစ္ရွိၿပီ…မကြာခင္က ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္တုန္းကေလ၊ အခန္းထဲမွာ ဇာျခည္မရွိဘူးထင္ၿပီး မမေလ ကိုကို႔ကိုဆြဲလာၿပီး စုပ္တာေလ၊ တံခါးနားမွာဆိုေတာ့ ဇာျခည္လည္း အျပင္ျပန္ထြက္လို႔ မရလိုက္ေတာ့ ဘူး၊ တမင္ေခ်ာင္းၾကည့္တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကိုကိုရ”

“အခုစုပ္ၾကည့္ေတာ့ေကာ…”

“စုပ္လို႔ေကာင္းတယ္၊ စုပ္ေတာ့ ပိုပိုစုပ္ခ်င္လာတယ္၊ ပါးစပ္ထဲကကိုး မထုတ္ခ်င္ဘူး၊ ပူၿပီးေတာ့ ေႏြးေႏြးနဲ႔ လီးထိပ္က ေပ်ာ့သလိုလို မာသလိုပဲ.. တင္းၿပီးေတာ့ ေျပာင္ေခ်ာေနတာကလည္း ခ်စ္စရာ ႀကီး၊ အရသာကလည္းတမ်ိဳးပဲ ဇာျခည္ႀကိဳက္တယ္၊ ေနာက္လည္း ေပးစုပ္ရမယ္၊ ေနာ္ကိုကိုေနာ္”

“စုပ္ေပါ့ ဇာျခည္ရဲ့”

လီးထိပ္ကို လၽွာေလးျဖင့္ လ်က္ၾကည့္ေနသည္…သေဘာက်သလိုျဖစ္ကာ လီတံတေခ်ာင္းလုံးကို လိုက္လ်က္ၾကည့္သည္။ ေက်နပ္မွ ႏွုတ္ခမ္းေလးဟကာ…ပါးစပ္ထဲ သြင္းယူလိုက္ကာ ဆက္စုပ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ေခါင္းမွ ဆံပင္တို႔အား သာသာေလးထိုးဖြေနလိုက္သည္။

“အားပါးပါး ေကာင္းလိုက္တာ”

ႏွစ္မိနစ္ခန႔္ အားရပါးရစုပ္ၿပီး၊ ႁပြတ္ကနဲ အျပင္ထုတ္ကာ…

“ဇာျခည္စုပ္ေပးတာ၊ ကိုကို႔လီး တကယ္ေကာင္းေနလားဟင္”

“တကယ္ေပါ့ ဇာျခည္ရ…”

“ဒါဆိုရင္ေလ ကိုကို၊ ဇာျခည့္ကို သိပ္စကားမ်ားတယ္လို႔ ေျပာေျပာေနတာ မဟုတ္လား ေနာက္ဆို ကိုကို နားၿငီးရင္ သိလား၊ ဇာျခည့္ပါးစပ္ထဲ ကိုကို႔လီး ထိုးထည့္လိုက္ ဒါမွ၊ ကိုကို နားလည္းမၿငီး လီးလည္းေကာင္း ဇာျခည္လည္း လီးစုပ္ရနဲ႔ ဟန္က်ေနမွာ”

“ဇာျခည္ စကားသံနဲ႔ ကိုကိုနားမၿငီးပါဘူး ဇာျခည္ရ…”

“အို…ကိုကိုကလဲ ဇာျခည္ အဲလို အလုပ္ခံခ်င္လို႔ပါဆို၊ လုပ္၊ အခုထိုးထည့္… ထိုးထည့္ပါဆို…”

“ကဲ ထိုးထည့္ၿပီဗ်ာ…ကဲေရာ့၊ ႁပြတ္”

ဝမ္းသာသြားၿပီး၊ ပိုအားရစြာ စုပ္ေပးေနသည္…

မမ လီးစုပ္ခုန္မင္ခဲ့ဖူးသည္။ ဒါေပမယ့္ သူစုပ္ခဲ့သည္မွာ သူ႔အတြက္ အဓိက။ တစ္ဘက္သား ခံစားခ်က္က သူ႔အတြက္ ပဓာနမဟုတ္။ သူစုပ္လို႔ေက်နပ္သြားလၽွင္ ၿပီးၿပီ။ ကာမဆက္ဆံရာလည္း ထိုအတိုင္း သူလိုခ်င္မွ၊ သူ႔ေသြးသားေတာင့္တမွ ကာယလိုအင္သက္သက္လိုယူဆၿပီး တဘက္သားမွာလည္း လိုအင္ ရွိနိုင္သည္ကို သူစိတ္ထဲမွာပင္ ထည့္တြက္သူမဟုတ္။

စားေသာက္ၿပီးေနာက္ မဆာမခ်င္း ျပန္လွည့္ၾကည့္ဖို႔ ဆိုတာ မျဖစ္နိုင္။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ မိန္းမဆိုတာ နားလည္ရသိပ္ခက္သည္။ ဇာျခည္ျမင္ခဲ့သည္ဆိုတာ သူအင္မတန္ စိတ္အလာဆုံးေန႔ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

သူခဏအၾကာ စုပ္ေပးၿပီး မ်က္လုံးေမွးစင္းေနေသာ ကၽြန္ေတာ့ကို လီးလွုပ္ကာ ေမးသည္…

“ကိုကို ဇာျခည္စုပ္ေပးတာ ေကာင္းရဲ့လားဟင္၊ ဇာျခည္စုပ္ေကာင္းသလို စုပ္ေနတာ၊ ဇာျခည္က ခုမွကိုင္ဖူး စုပ္ဖူးတာ ဆိုေတာ့၊ ကိုကို မေကာင္းရင္ သင္ေပးေနာ္…”

“တကယ္ေကာင္းတာပါကြယ္…ေကာင္းလြန္းလိုခက္ေနတာ…”

“တကယ္? ဟုတ္ပ..ပိုႀကီးလာတယ္… ကိုကို႔လီး ေပ်ာ္ေနလို႔ ပိုတင္းလာတာျဖစ္မယ္ ေနာ္ကိုကိုေနာ္”

“ဟုတ္တာေပါ့”

ေျပာကာ တႁပြတ္ႁပြတ္ အသံစုံျမည္ေနေအာင္ စုပ္ေတာ့သည္။ မမစုပ္တာ ခံက်င့္ ရွိခဲ့ေသာ္လည္း အထိအေတြ႕ႏွင့္ကင္းတာ ၾကာခဲ့ၿပီးျဖစ္သျဖင့္က တစ္ေၾကာင္း၊ သူအလြန္ စိတ္ပါလက္ပါ စုပ္ေနေသာေၾကာင့္ က တစ္ေၾကာင္း ၿပီးခ်င္ခ်င္ ျဖစ္လာသည္…

“ဇာျခည္…ရပ္လိုက္ေတာ့”

ေျပာကာ သူ႔ပါးစပ္ထဲၿပီးမွာစိုး၍ ကၽြန္ေတာ္အခ်ိန္မီ ဆြဲခၽြတ္ပစ္လိုက္သည္။

“အို႔ …ဘာလို႔ထုတ္လိုက္တာလဲ…”

ခပ္သြက္သြက္ မေက်မနပ္ ေမးသည္…

“ဇာျခည္စုပ္ေပးတာ မေကာင္းလို႔လားဟင္ မမက်ေတာ့ ကိုကို႔လီးေပ်ာ့တဲ့အထိ စုပ္ခ်င္သေလာက္ စုပ္ရတယ္…”

စိတ္မေကာင္း ဝမ္းနည္းသြားကာ မ်က္ရည္ဝဲသြားသည္ …ငိုမဲ့မဲ့ သနားစရာေမးရွာသည္။

“ဇာျခည္စုပ္တာ မေကာင္းလို႔ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္၊ ထပ္စုပ္ရင္ ကိုကို႔လီးက လရည္ေတြထြက္ကုန္ၿပီး ဇာျခည့္ပါးစပ္ထဲ ဝင္ကုန္မွာ ဇာျခည္ရဲ့၊ လရည္က ညႇီစို႔စို႔နဲ႔ ဇာျခည့္ကို အားနာတယ္..”

“ဇာျခည့္ကို အားနာတယ္ ဟုတ္လား? ကိုကို အဲဒီစကားက ဇာျခည့္ကို မုန္းလို႔ရိုက္တာထက္ နာတယ္… မမကို က်ေတာ့ ခ်စ္ၿပီးေတာ့…ခ်စ္လို႔ယူတာလည္း ေျပာၿပီးေတာ့… အဲဒါကိုကို ဇာျခည့္ကို မခ်စ္တာပဲ အဟင့္၊ အဟင့္…”

မ်က္ရည္ ေပါက္ေပါက္က်လာသည္…ငိုေတာ့သည္။

“ဇာျခည္ရယ္..၊ အဲလိုမဟုတ္ဘူး…”

နားမေထာင္ေတာ့…

“ဘာမဟုတ္တာလဲ၊ မမ…မမ…စုပ္…စုပ္…တုန္းက ကိုကို႔လီးေပ်ာ့ခါနီး “ေကာင္းလိုက္တာ.. ေကာင္းလိုက္တာ..မိန္းမရယ္”လို႔ေျပာေျပာၿပီးေတာ့…ကိုကို႔…ခ်ဳံ႕ထားတဲ့မ်က္ႏွာ…ၾကည္ႏူးၿပီးေတာ့… ေက်နပ္သြားတာ…မမက…ကိုကို႔လီးေပ်ာ့သြားတဲ့အထိ…စုပ္ေပးေနခဲ့တာ…ဇာျခည္ေမ့မရဘူး..။

ဇာျခည္ ကိုကို႔ကို အဲလိုေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးခ်င္တာေပါ့… ကိုကိုမလိုခ်င္တာ… ဇာျခည့္ကိုကိုကိုမလိုခ်င္ တာ… အဟင့္… အဟင့္… အီး… ၿပီး… ၿပီးေတာ့ လ…လရည္ ဟုတ္လား? အဲဒါ… ဇာျခည္သိပ္ခ်စ္ တဲ့ကိုကို႔လီးက ထြက္တဲ့ဟာပဲ…ဝင္ဝင္ေပါ့…ဇာျခည္ပါးစပ္ထဲ ေရာက္ေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္လဲ…မစင္မွ မဟုတ္တာ… အီး…”

“မဟုတ္ပါဘူး ဇာျခည္ရယ္… အဲလို…” ေျပာလို႔မရေတာ့…

“ဇာျခည့္ပါးစပ္ထဲ ကိုကို႔လီးထိုးထည့္ၿပီး ေသးေပါက္ခ်လိုက္ၾကည့္ ဇာျခည္ အျမတ္တနိုး မ်ိဳခ်လိုက္ မွာပဲ…ဇာျခည့္မ်က္ႏွာေပၚ ကိုကို ေသးပန္းခ်ရင္ေတာင္ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ခံယူၿပီးေတာ့ ဆုခ်တယ္ မွတ္ၿပီး ဝမ္းသာမွာပါ… ကိုကိုရယ္… ကိုကို႔ကို ဇာျခည္ခ်စ္တာ မယုံဘူးကိုး၊ ဇ..ဇ..ဇာျခည္ ကိုကို႔ကို အရမ္းခ်စ္တယ္၊ ေသမတတ္ခ်စ္တယ္… အေသသာ သတ္လိုက္ပါေတာ့ကိုကိုရယ္… အီး ဟင့္ ဟင့္”

ကၽြန္ေတာ့တစ္သက္ မၾကားဖူးေသာ စကားတို႔ကို သိပ္စိတ္ထိခိုက္စြာ နင့္နင့္နဲနဲ၊ ရွိုက္ႀကီးတငင္ ငိုေနရင္း ေရပက္မဝင္ေျပာေနသည္။ သူ႔ေခါင္းသပ္ကာေခ်ာ့သည္…

“အဲလိုမေျပာပါနဲ႔…မငိုပါနဲ႔ဇာျခည္ရယ္…ကိုကိုလည္း ဇာျခည့္ကိုခ်စ္ပါတယ္… ဇာျခည္ခ်စ္တာလည္း ယုံပါတယ္ ကိုကိုေျပာတာက ဇာျခည္မႀကိဳက္မွာ စိုးရိမ္သြားလို႔ပါ…သိပ္ခ်စ္လြန္းလို႔ ေျပာလိုက္တာ ပါကြယ္၊ ကဲ စုပ္စုပ္ ဆက္စုပ္ပါကြယ္၊ မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္ တိတ္တိတ္…”

ေျပာလိုက္ေတာ့မွ ႏွပ္ေခ်းညႇစ္ကာ ကၽြန္ေတာ့အတြင္းခံႏွင့္ သူ႔လက္ကို ကျပာကရာလက္သုတ္လိုက္ၿပီး မ်က္ရည္ဝဲေနရာမွ အရွိုက္ရပ္၍ ေခါင္းကိုဆတ္ကနဲေမာ့ကာ၊ သူစကားေျပာတုန္း အနည္းငယ္ေပ်ာ့သြား ေသာ လီးကို ျပန္ကိုင္ၿပီး သူ႔ပါးစပ္ထဲ ျပန္တပ္လိုက္ေလသည္။

ၿပီးေတာ့ အားရပါးရ စုပ္ေနသည္။ လီးျပန္တင္းသြားၿပီး အေတာ္ကေလး ၾကာေအာင္ စုပ္ေပးေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ေကာင္းလာၿပီး ၿပီးခါနီးလာသည္။ မထိန္း နိုင္ေတာ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ့ခါးမ်ား ေကာ့လာသည္။

“အား၊ သိပ္ေကာင္း၊ ေကာင္းတာပဲကြယ္…ဇာျခည္ေလးရယ္၊အား၊ အား၊ ထြက္ကုန္ၿပီ၊ ကိုကိုၿပီးၿပီ…”

ကၽြန္ေတာ့လရည္မ်ား သူ႔ပါးစပ္ထဲ ပန္းထြက္ကုန္ေတာ့သည္။ သူ႔လက္တစ္ဘက္ျဖင့္ လီးအရင္းကို ကိုင္ထားၿပီး လက္တစ္ဘက္ျဖင့္ သူ႔ပါးစပ္ထဲမွဆြဲထုတ္မည္ကို စိုးရိမ္ကာ ကၽြန္ေတာ့ခါးကို အတင္းဆြဲဖက္ထား သည္။ လီးကို ႏွုတ္ခမ္းမ်ားျဖင့္ တင္းက်ပ္စြာဖိစုပ္ကာ လရည္မ်ားကိုလည္း မ်ိဳခ်ေနသည္။

အျပင္ထြက္ကုန္မွာ စိုးသျဖင့္ အထူးသျဖင့္ လီးဒစ္ကိုအလြတ္မခံ။ သူ႔မ်က္လုံးမ်ားေတာက္ပကာ ၾကည္ႏူးေနသည္ကို ထင္ရွားစြာ ျမင္လိုက္ရသည္။ ပို၍ပင္ အားရပါးရစုပ္ေပးေနသည္…ၿပီးသည္ဆိုတာကို သူသိမည္မဟုတ္ ။ လရည္ကုန္ကာ ကၽြန္ေတာ့လီးေပ်ာ့ကာ မခံနိုင္ေတာ့မွ သူ႔ေခါင္းကိုတြန္းကာ ပါးစပ္ထဲမွ အတင္းဆြဲခၽြတ္လိုက္သည္။ စိုးရိမ္ တႀကီး ေမာ့ၾကည့္ လိုက္သည္။ သူ႔မ်က္လုံးထဲမွ သံသယတို႔ မကင္းစင္ေသး…

“ေကာင္းလိုက္တာကြယ္၊ တစ္ခါမွ ဒီေလာက္မေကာင္းဖူးဘူး ဇာျခည္စုပ္ေပးတာ အရမ္းေကာင္းတာပဲ”

“ေကာင္းေနရင္ ဇာျခည့္ပါးစပ္ထဲထည့္ထားေလ၊ ဘာလို႔ထုတ္လိုက္ျပန္တာလဲ ကိုကိုရယ္…”

“အခုလို လီးေပ်ာ့သြားၿပီးရင္း ခဏအၾကာထိ အထိမခံေတာ့ဘူး ဇာျခည္ရဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ ဇာျခည့္ပါးစပ္ ထဲက ထုတ္လိုက္တာပါ”

“အဲလိုလား မသိပါဘူးကိုကိုရယ္ ဇာျခည္ကႏွုတ္ခမ္းနဲ႔ အတင္းဖိစုပ္လိုက္လို႔ ကိုကို႔လီးနာသြား တယ္ ထင္လိုက္တာ”

“မနာပါဘူး ပိုေတာင္ေကာင္းသြားတာ…ၿပီးေတာ့၊ အခုလို ေကာင္းလြန္းၿပီးေတာ့ လရည္ထြက္သြား တာကို “ၿပီးတယ္” လို႔ ေခၚတယ္ဇာျခည္ရ၊ ဒီလို “ၿပီး” သြားေတာ့ လီးက အေကာင္းဆုံး ခံစားမွုကို ရလိုက္တာ၊ အဲဒီ ခံစားမွုကို ဇာျခည္က ကိုကို႔ကို ေပးလိုက္တာ…”

“ဇာျခည္စုပ္ေပးလို႔ ကိုကို႔လီး အဲလိုေကာင္းတဲ့ ခံစားမွုရသြားေတာ့ ဇာျခည္ေပ်ာ္လိုက္တာ ကိုကိုရယ္ ၿပီးေတာ့…ကိုကို႔လီးကထြက္တဲ့ လရည္ကိုလည္း ဇာျခည္ခ်စ္တယ္ ပူပူေလး ခၽြဲက်ိက်ိနဲ႔ ဂ်ယ္လီလိုပဲ အယ္..လီးထိပ္မွာ တစ္စက္ထြက္က်လာၿပီ..ဟယ္..အျဖဴေရာင္ေလးေနာ္ကိုကို၊ ကဲေရာ့”

လီးထိပ္ကို ဂ႐ုတစိုက္ေလး လၽွာျဖင့္သပ္ကာ လ်က္လိုက္ၿပီး ေခါင္းေမာ့လိုက္ၿပီး မ်က္လုံးေလးမွိတ္ လိုက္ၿပီး အင္မတန္ အရသာရွိေသာအရာကို မ်ိဳခ်သကဲ့သို႔လုပ္သည္။ မ်က္လုံးျပန္ဖြင့္ကာ လီးထိပ္ကို ႁပြတ္ကနဲေနေအာင္ အျမတ္တနိုး နမ္းသည္။

မတို႔မည္သည္…ပုံမွန္အားျဖင့္ လီးျဖင့္ကာမဆက္ဆံၿပီးမွ သိပ္ေကာင္းေသာအရသာ ရလိုက္ၿပီးမွ လီးကို ခ်စ္သြားတတ္သည္။ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ အေဝးမွျမင္ဖူး႐ုံသက္သက္…ယခုမွထိေတြ႕႐ုံျဖင့္ ဒီေလာက္အထိ ျမတ္နိုး ျခင္းအျဖစ္က…။

လရည္ကို အနံ့အသက္ျဖစ္ေစ၊ အရသာျဖစ္ေစ သူတို႔မနစ္သက္တတ္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ယုံၾကည္ ထားသည္။ ယခင္ အေတြ႕အၾကဳံကလည္း အထင္အရွား ရွိၿပီးသား။ ယခုအျဖစ္က အံ့ၾသမဆုံး ျဖစ္ေစကာ ကၽြန္ေတာ့ စိတ္ကိုဆြဲလွုပ္ခါပစ္သည္။

မမ လီးစုပ္ခဲ့သေလာက္ လရည္ကိုေတာ့ အရသာကညႇီစို႔စို႔နဲ႔ ဆိုၿပီးမႀကိဳက္။ ၿပီးကာနီးၿပီဆိုလၽွင္ သူ႔ပါးစပ္ထဲမွ ရြံရွာသလို ထုတ္ပစ္တတ္သည္။ မေတာ္တဆ သူ႔ပါးစပ္းထဲ ၿပီးသြားလၽွင္ အင္မတန္ စိတ္ဆိုး တတ္ၿပီး သူ႔မွာ ေထြးခ်လို႔ကိုမၿပီးေတာ့ ပါးစပ္ကိုေလးငါးခါ ေဆးရမွ။

ဇာျခည္ကေတာ့ အက်န္တစ္စက္ကေလး ထြက္က်လာတာကိုပင္ အျမတ္တနိုးလ်က္ယူသည္။ လိုလား စြာလုပ္ကိုင္ေပးမွု၊ အၾကင္နာပိုမွုေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့ရင္ထဲ ဘယ္လိုမွ မထိန္းနိုင္ေတာ့ဘဲ နင့္ကနဲ လွိုက္ကနဲ ျဖစ္ကာ မ်က္ရည္ဝဲသြားသည္။

“အို၊ ဘာလို႔ မ်က္ရည္ဝဲရတာလဲ ကိုကိုရယ္”

“ခ်စ္လိုက္တာ ဇာျခည္ရယ္…”

“ဇာျခည္လည္း ကိုကို႔ကို သိပ္ခ်စ္တယ္…”

……………………………………………………….

🌻တိမ္စိုင္မ်ားႏွင့္ ထိေတြ႕ျခင္း🌻

“ကိုကို… ဇာျခည္ စုပ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ စုပ္ၿပီးေတာ့ ဇက္ေညာင္းတာ ခုမွပဲသိေတာ့တယ္…”

“လာ ကိုကိုႏွိပ္ေပးမယ္”

“အို…ႏွိပ္ေပးနဲ႔၊ နည္းနည္းေလးပါ ခဏနားလိုက္ရင္ ေကာင္းသြားမွာ လွဲၿပီးနားခ်င္တယ္ ကိုကိုရယ္…လာ လာ ကိုကိုလည္းလိုက္ခဲ့၊ နားရင္းနဲ႔၊ ဇာျခည္ကိုကို႔ကိုလည္း ဖက္ထားခ်င္တယ္… ကိုကို႔အိပ္ခန္း ထဲပဲ သြားမယ္ေလ.. ကိုကို ဒါႀကီး ျပန္မဝတ္နဲ႔၊ ဇာျခည္ယူခဲ့မယ္…”

ေျပာရင္း အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို သူေကာက္ယူလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပုဆိုးကို ေကာက္ဝတ္ လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့ လက္ေမာင္းကို ဆြဲေခၚကာ ကၽြန္ေတာ့အိပ္ခန္းထဲ ေရာက္သြားၾကသည္။ သူတံခါးကို လုံေအာင္ပိတ္သည္။ အိပ္ခန္းမွာ အသံလုံခန္းျဖစ္သည္။

မ်က္ႏွာက်က္တြင္ ၾကည့္မွန္ အႀကီးႀကီးတပ္ထား သည္။ စြပ္က်ယ္ေလးရွိၿပီး ေအာက္ပိုင္း ပုဆိုးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ယာေပၚ ေျခဆန႔္လွဲအိပ္ကာ သူလုပ္တာကို ၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့ အတြင္ခံေဘာင္းဘီကို အေသအခ်ာ ေခါက္ကာ စားပြဲေပၚတင္ထားလိုက္သည္။

တီရွပ္အျဖဴေလးႏွင့္ ေျခမ်က္စိနား အထိက်ေနေသာ ပန္းႏုေရာင္ စကတ္ဖားဖားေလး ဝတ္ထား ေသာေၾကာင့္ ေဖြးျဖဴျဖဴ အသားေရာင္ႏွင့္ လိုက္ဖက္လွသည္။ ေခါင္းမွဆံပင္ကို ႏွစ္ဘက္ခြဲ စည္းထားသည္။ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံး ျမင္ရတာဆို သူ႔ေဖြးျဖဴရွင္းသန႔္ေသာ လည္တိုင္ေလးႏွင့္ လုံးဝန္း ျပည့္တင္းေနေသာ လက္ေမာင္းအိုးေလး။ အခန္းထဲက ခဏထြက္သြားသည္ ျပန္ဝင္လာေတာ့ ဆံပင္ႏွစ္ဘက္ခြဲ စည္းမထားေတာ့ ဘဲ ဆံထုံး ထုံးထားသည္ကို သတိထားမိလိုက္သည္ ကၽြန္ေတာ္ေဘး ဝင္လွဲလိုက္ကာ ကၽြန္ေတာ့ကို တင္းက်ပ္ စြာ ဖက္လိုက္သည္။

“ကိုကိုမွတ္မိလား…မယူခင္ကေလ…ကိုကို ဇာျခည့္ဗိုက္ကို လက္ဝါးနဲ႔ထိၿပီးေတာ့ ဝလာတယ္လို႔ ေျပာခဲ့ တာေလ…”

“အဲဒါ ဇာျခည္ ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳး ျဖစ္လာတယ္လို႔ ဆိုလိုတာပါ ဇာျခည္ရဲ့”

“ဆုံးေအာင္နားေထာင္ပါအုံး ကိုကိုရ…ဇာျခည္စိတ္ဆိုးလို႔ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး ဇာျခည္ ေျပာခ်င္တာ က တျခား…”

“ေျပာ ေျပာ ဇာျခည္”

“အဲဒီည ဇာျခည္ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး သိလား..ကိုကို၊ ကိုကို အဝတ္ေပၚကေနထိခဲ့တာ၊ အသားကို ထိခဲ့တာမဟုတ္ဘူး၊ ဇာျခည္ေတာ့ ကိုကို ထိခဲ့တဲ့ေနရာေလးကို ပြတ္ပြတ္ၿပီး အရသာရွိ ေနခဲ့လိုက္တာ…”

ေျပာကာ တီရွပ္ကို ရင္ဘတ္နား ေရာက္သည့္အထိ ဆြဲတင္ကာ သူ႔ဗိုက္သား စူစူက်စ္က်စ္ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ ေလးေပၚတင္ေပးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို သူ႔လက္ႏွင့္ကိုင္ကာ ဗိုက္သားကို လိုက္ပြတ္ေနသည္။ သူ႔ဗိုက္သားမွာ ႏူးညံ့အိစက္ၿပီး ေအးသလိုေႏြးသလို အလြန္ပြတ္ရကိုင္ရ ေကာင္းသည္။ အၾကက္သီးထကာ အိပ္ယာေပၚ လူးလြန႔္ ေနရာ ကိုယ္ခ်င္း ပူးလိုက္ခြာလိုက္ ျဖစ္ေနသည္…

“ဟုတ္တယ္ကိုကို ဗိုက္သားေလးဟုတ္တယ္ ဇာျခည္ခံလို႔ေကာင္းတယ္…အို႔ ေကာင္းလိုက္တာ…”

“ကိုကို၊ ဇာျခည္ဒီေန႔ ကိုကို႔လီး စုပ္ရတာ သိပ္ေပ်ာ္တယ္၊ သိလား၊ ကိုကိုေကာ ေပ်ာ္လားဟင္”

“ေပ်ာ္တာေပါ့ ဇာျခည္ရဲ့…”

“ေျပာရအုံးမယ္၊ ဇာျခည္လီးစုပ္ေနတုန္းေလ…ဇာျခည့္အထဲမွာ တမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္…သိလား…ကိုကို”

“ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ ဇာျခည္ရဲ့”

“မေျပာျပတတ္ဖူး၊ ဒါေပမယ့္ ေကာင္းတယ္…”

“အခုေလ…ကိုကို၊ ကိုကို႔လီး ကိုင္ၾကည့္ခ်င္ေနတယ္…ကိုင္ရင္ စိတ္ဆိုးမွာလား..ဟင္”

“စိတ္မဆိုးပါဘူး ဇာျခည္ရ… ကိုင္ၾကည့္ေလ…”

“ပုဆိုးဖယ္လိုက္မယ္ေနာ္…ခုမွ ဒီလို အနီးကပ္ျမင္ဖူးတာ၊ ၾကည့္လို႔လည္း မဝေသးဘူး…”

ေျပာကာ လက္ျဖင့္စမ္းၿပီး ကိုင္ၾကည့္ေလသည္။

“သိပ္ကိုင္လို႔ေကာင္းတယ္ လက္ထဲမွာအျပည့္ပဲ၊ ဇာျခည္ေလ..ကိုကိုနဲ႔ တစ္အိပ္ယာထဲ ဒီလိုေနရ ေတာ့ စိတ္ထဲေပ်ာ္တယ္…ဟိုေလ…ခုမွ လင္မယားျဖစ္သြာသလိုပဲ”

“ကိုကို ဇာျခည္တစ္ခု ေတာင္းဆိုခ်င္တယ္…လုပ္ေပးမွာ လားဟင္…”

“ေျပာေလ ဇာျခည္ရဲ့”

“ကိုကို…မမကို ေခၚခဲ့သလိုမ်ိဳး “မိန္းမေရ” အဲလို အေခၚခံခ်င္တယ္… ယူၿပီးသားပဲ ေခၚရေတာ့ မွာပဲဆိုၿပီးေတာ့…မေခၚပါနဲ႔ေနာ္… ကိုကို႔ရင္ထဲက တကယ္ေခၚခ်င္မွ ေခၚေနာ္…”

“မိန္းမေရ”

“ရွင္ ေယာက်္ား၊ ဟယ္၊ ၾကားရေခၚရတာ အရသာရွိလိုက္တာ…ဇာျခည္သိပ္ရင္ခုန္တာပဲ ကိုကိုရယ္”

သူ႔ေခါင္းကို ကၽြန္ေတာ့ဘက္ တိုးလိုက္သည္။ ဆံထုံး ျဖည္ေပးေစလိုသည္ကို မေျပာဘဲ သိလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထထိုင္ကာ ဘယ္လိုစည္းထားသည္ကို မသိေသာေၾကာင့္ ဆံထုံးျဖည္ရတာ နည္းနည္းၾကာ သြားသည္။ သူ စိတ္ရွည္စြာေစာင့္သည္။

ဆံပင္ဖားလ်ား က်သြားေတာ့ သူ႔ေခါင္းေလးကို ဘယ္ညာယမ္းခါ လိုက္ေတာ့ ဖြာကနဲဖြာကနဲ ကပိုကရို ျပန႔္က်လာေသာ ဆံစမ်ား သူ႔ပခုံးကိုေက်ာ္ကာ ရင္ဘတ္ေအာက္ေျခနား အထိ ဖုံးလႊမ္းသြားသည္… မိန္းမပီသသည့္သူ႔႐ုပ္သြင္၊ လွလိုက္သည့္ျဖစ္ခ်င္း၊ ကၽြန္ေတာ္ မင္သက္စြာ ေငးေမာ ေနမိသည္။ သူဒီေလာက္လွတာကို တကယ္ပင္ သတိမထားမိခဲ့။ ဒီေန႔အထိ ႏွစ္ဘက္ခြဲစည္း လာခဲ့သည္၊ ဘယ္တုန္းကမွ ဆံပင္ဖားလ်ားခ်ထားတာ မျမင္ဖူးေသးပါ၊ ခုမွဒီလိုျမင္ေတာ့ ၾကည့္လို႔မဝ။ သူ ၾကည္ႏူးေန သည္။ မ်က္ႏွာေလးျပဳံးေနသည္။

“ဘာၾကည့္တာလဲ…ကိုကိုရဲ့”

“လွလိုက္တာကြယ္၊ အခုဟာက မိန္းမတစ္ေယာက္လို လွေနတာ…”

“ဇာျခည့္ဆံပင္ကို ဇာျခည္မိန္းမျဖစ္မွဘဲ ကိုကို႔ေရွ႕မွာ ဖားလ်ားခ်မယ္လို႔ စိတ္ထဲထားခဲ့တာ…”

သူနင့္နင့္နဲနဲ ေျပာလိုက္ေသာတုန္ရီလွိုက္ေမာေသာ အသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့ရင္ထဲ ခံစားလိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့ႏွုတ္မွ အလိုအေလၽွာက္ အသံတုန္စြာ ထြက္သြားသည္…

“မိန္းမရယ္…”

သူကၽြန္ေတာ့ကို ထိုင္ရက္ပင္ ေၾကသြားမတတ္ ဖက္လိုက္ၿပီး ရွိုက္ေနသည္၊ သူ႔မ်က္ရည္တို႔ ကၽြန္ေတာ့ ပခုံးေပၚ ေပါက္ေပါက္က်ေနသည္…

“ျပန္ေခၚပါအုံး ကိုကိုရယ္၊ ဒီတစ္ခြန္းဟာ၊ နားထဲမွာ အခ်ိဳၿမိန္ဆုံး စကားလုံး…ကိုကို႔ဆီက ၾကားလည္း ၾကားခ်င္ဆုံး တစ္ခြန္းပါ…”

“ကို႔ မိန္းမ ျပန္ၾကားခ်င္သလားဟင္… ခ်စ္လိုက္တာ မိန္းမရယ္…”

“ခ်စ္တယ္ ကၽြန္မေယာက္်ားရယ္ ကၽြန္မရဲ့ကိုကို…ကၽြန္မလင္ …ကၽြန္မရဲ့အသည္း…”

သူ တခြန္းၿပီးတစ္ခြန္း ေလးေလးနက္နက္ ခံစားကာေခၚဆိုေနသည္။ သူ႔ကို ေရွ႕ဆြဲၿပီး သူ႔ပါးတြင္ ခိုတြဲေနေသာ မ်က္ရည္ဥတို႔ကို ႏွုတ္ခမ္းျဖင့္ နမ္းေပးလိုက္သည္။ သူဖက္ျပန္သည္။

“ဒီတစ္ခြန္း အေခၚခံရတာနဲ႔တင္ တစ္သက္စာ… လုံေလာက္ၿပီကိုကိုရယ္ ဒီကမၻာေပၚမွာ အေပ်ာ္ဆုံး လူဟာ ကိုကို႔မိန္းမပါ။သိပ္ႏွေမ်ာတယ္ ကိုကိုရယ္ ခ်န္ထားမယ္ သိပ္ၾကားခ်င္မွေခၚခိုင္းမယ္… ဇာျခည္ ေတာ့ ကိုကို႔ကို ကိုကိုေတာ့အရင္လိုပဲ… ကိုကိုလို႔ပဲ ေခၚမယ္ေနာ္…အခုေခၚတာ ဟိုေလ… ေယာက္်ား ကို ကိုကိုေခၚသလိုေခၚတာေလ…ႀကိဳက္လားဟင္… မႀကိဳက္ရင္ ႀကိဳက္တာေခၚခိုင္း ေခၚမယ္”

“ေခၚခ်င္သလိုသာ ေခၚပါ… မိန္းမရယ္”

“အယ္…ကိုကိုရယ္…ႏွေမ်ာပါတယ္ဆို”

ေျပာရင္း ႏွစ္ေယာက္သား ဖက္ထားၾကၿပီး နမ္းေနၾကရာ ခဏၾကာေတာ့ ဖက္အိပ္ေနလိုက္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့ဘက္ေစာင္းၿပီး လက္ေမာင္းကို ေခါင္းအုံးကာဖက္လိုက္ၿပီး လီးကို တပ္မက္စြာကိုင္ကာ ပြတ္ေဆာ့ သည္။ သူ႔ကို ဒီလိုရဲတင္းပြင့္လင္းတာ ျမင္ေတာ့မအံ့ၾသမိ… သူသိပ္ရွင္းရွင္ေနတတ္သည္။ ဟန္ေဆာင္ရ တာကိုလည္း မုန္းတတ္သည္။

“အဲလို အေခၚခံၿပီးေတာ့…ရင္ခုန္လိုက္တာ ကိုကိုရယ္… ဒီမွာ စမ္းၾကည့္”

ကၽြန္ေတာ့ညာလက္ကို သူ႔ဘယ္လက္ျဖင့္ ဆြဲယူကာ တီရွပ္ေအာက္ကိုလၽွိုသြင္းၿပီး အတြင္းခံ ဝတ္မထားေသာ ဘယ္ဘက္ရင္အုံေပၚ တင္ေပးကာ သူ႔လက္မ်ားျဖင့္ ဖိထားလိုက္သည္။

“ေတြ႕လားကိုကို… ဒိန္း ဒိန္း ဒိန္းနဲ႔”

သူ႔ရင္သားမွာ အလြန္တရာႏူးညံ့ေသာ အထိအေတြ႕ကိုေပးေနသည္။ ကိုင္ရတာလည္း တင္းရင္းၿပီး အိေနသည္။ တယုတယ ဆုပ္ကိုင္ပြတ္သပ္ေပးရင္း နို႔ထိပ္မွ စူႂကြေနေသာ နို႔သီးေခါင္း ေလးကို စမ္းလိုက္ရာ သူတြန႔္ကနဲျဖစ္သြားသည္။ ညာလက္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့ကိုဖက္လာသည္။ လက္ညႇိုးထိပ္ေလးျဖင့္ ပြတ္လိုက္ ေသာအခါ တြန႔္ကနဲ၊ တြန႔္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။

“အား…အားး… ကိုကို လုပ္ေပးတာ၊ ေကာင္းလိုက္တာ ကိုကိုရယ္…”

“ကိုကိုလည္း ပြတ္လို႔ေကာင္းတယ္၊ ဇာျခည္ရ…”

“ဒါဆို ဇာျခည္တီရွပ္ ခၽြတ္ေပးမယ္ေနာ္၊ ဒါမွ ကိုကို႔စိတ္ႀကိဳက္ပြတ္၊ ဇာျခည္လည္း နို႔ပြတ္ခံရတာ သိပ္ေကာင္းတာပဲ”

လက္ကိုအသာအရာ ဖယ္ကာ တီရွပ္ကိုဆြဲခၽြတ္လိုက္သည္။ သူ႔အေပၚပိုင္း အဝတ္ကင္းမဲ့သြားသည္။ တင္းရင္းအိစက္ၿပီး ထြားစို႔လွေသာ ရင္သားမွာ ေဖြးျဖဴလုံးက်စ္မို႔ေဖာင္းေနသည္။ နို႔သီးေခါင္းတို႔မွာ ေသးေသး ႏွင့္ ပန္းေရာင္ကိုအနီဘက္လုၿပီး တင္းျပည့္ေနသည္။ ပက္လက္ျပန္လွဲကာ သူ႔နို႔ကိုၾကည့္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့ ဘက္ လွည့္ၾကည့္ကာ…

“ဇာျခည့္နို႔ေတြက မမေလာက္ မႀကီးဘူးေနာ္…အဲဒါ ကိုကို မုန္းမွာလားဟင္”

“မမုန္းပါဘူးကြယ္၊ ႀကီးပါတယ္၊ ထြားစို႔စို႔နဲ႔ လုံးက်စ္ၿပီး ကိုင္လို႔ေကာင္းတယ္…”

“ဟင္ ကိုကို တကယ္လား? ဒါဆို ဇာျခည့္နို႔ ကိုကို ကိုင္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ကိုင္၊ ကိုကိုကိုင္တာ ဇာျခည္လည္း ေကာင္းတယ္…”

ညာလက္ႏွင့္ ဘယ္ဘက္နို႔အုံကိုကိုင္ကာ ပြတ္သပ္ဆုပ္နယ္ေပးရင္း၊ ညာဘက္ရင္အုံသားမ်ားကို လၽွာ ျဖင့္လ်က္ေပးသည္။ ထိုသို႔ နို႔သီးေခါင္းကိုေရွာင္ကာ လ်က္စုပ္ေနတာၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ေခါင္းကို ကိုင္ကာ အတင္းေတ့ေပးေတာ့မွပဲ နို႔သီးေခါင္းေလးကို စုပ္စို႔လိုက္ၿပီး လၽွာႏွင့္လည္း ထိုးေမႊေပးလိုက္သည္။

ညာဘက္နို႔ အတန္ၾကာ စို႔ေပးလိုက္ရာ သူ႔လက္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့ေခါင္းကိုဆြဲကာ ဘယ္ဘက္နို႔ေပၚ ေရႊ႕ေပးလိုက္သည္။ ေရႊ႕ေပးေသာ ဘယ္ဘက္ ရင္အုံကို ယခင္အတိုင္းလုပ္သည္… ၿပီးမွနို႔သီးေခါင္းကို စုပ္ေပးရင္း… ညာရင္အုံကို လက္ျဖင့္ပြတ္သပ္ဆုပ္နယ္ ေပးေနေတာ့သည္…။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တြင္ သူ၏ ကားစြင့္ေသာ တင္ပါးတို႔ ေကာ့တက္လာသည္။

“…စို႔ စို႔…ကိုကို…ဟင္း…ဟင္း…ဟင္း…နို႔စို႔ခံရတာ သိပ္ေကာင္းတာပဲ၊ ကိုကိုရယ္၊ ဒီေန႔ေလ၊ ဇာျခည္နို႔ ေတြ တအား တင္းေနတယ္…”

သူသတိကင္းလြတ္ ေနသလို…ကၽြန္ေတာ့ေခါင္းကို ကိုင္ဖိကာ ကၽြန္ေတာ့ဆံပင္ၾကား လက္ျဖင့္ သပ္ေပးေနသည္…

စို႔လ်က္လိုက္ လၽွာျဖင့္ထိုးေမႊလိုက္ လုပ္ေပးေနေတာ့သည္။

“အို႔၊ သိပ္ေကာင္းတာပဲ…ကိုကိုရယ္၊ စို႔ စို႔၊ အားးးးးးးးးးးးး ေကာင္းလြန္းမက ေကာင္းတယ္…”

တင္ပါး ေကာ့ပက္ေကာ့ပက္ ျဖစ္လာသည္။ သူ႔ခါးမွာ အိပ္ယာေပၚမွ ေျမာက္တက္သြားလိုက္ ျပန္က်လိုက္ႏွင့္ တင္ပါးေကာ့တာ ၾကမ္းတမ္းလာသည္။ ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ အေကာ့ပိုျမန္လာသည္။ တအင္ အင္လည္း ညည္းေနသည္။ အသက္ရွူျပင္းေနသည္။ အသားျဖဴေသာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာရဲတြတ္လာတာ သိသာသည္။ တကိုယ္လုံး ေကာ့တက္ တြန႔္လိမ္ကာ ဘုံးကနဲ႔ ေျခပစ္လက္ပစ္ က်သြားကာ ၿငိမ္သြားသည္။

“အား၊ အား၊ အား…ဟင္း ဟင္း ဟင္း၊ ဟင္း၊ ဟင္း…ဇာျခည္ေမာတယ္၊ ဘယ္လိုေတြ ျဖစ္ကုန္တာလဲ ကိုကိုရယ္၊ ေကာင္းတယ္…”

“ဇာျခည္…ဘာျဖစ္မွန္းမသိဘူး ေကာင္းလြန္းတာ ဇာျခည္တကိုယ္လုံး ရွိမ္းတိန္းဖိန္းတိန္းနဲ႔ လွိုင္းေတြ ေျပးသလို ဓါတ္လိုက္သလိုနဲ႔ တစ္ကိုယ္လုံးလည္း ထိန္းမရသိမ္းမရ ျဖစ္ၿပီးေတာ့…ၿပီးေတာ့… ၿပီးေတာ့ ေလ…ဇာျခည္…ဇာျခည္…ဟိုဟာ…ဟိုေလ…ေစာက္ပတ္ထဲက လွုပ္တုတ္လွုပ္တုတ္ ျဖစ္လာၿပီး အရည္ ေတြ ထြက္လာတာ…ဇာျခည့္ပင္တီ ရႊဲနစ္ေနၿပီ…ဇာျခည့္ေစာက္ပတ္ထဲလည္း တအားေကာင္းတာပဲ…အီဆိမ့္ေနတာပဲ ကိုကိုရယ္… အဲဒါ… အဲဒါ… ဘယ္လို ေကာင္းမွန္းကို မေျပာျပတတ္ဘူး ဇာျခည္ ဒီလိုတစ္ခါမွ မေကာင္းဖူးဘူး”

“အဲဒါ ဇာျခည့္ေစာက္ပတ္ ၿပီးသြားတာ… ဇာျခည္ရ… ဇာျခည္ေကာင္းေတာ့ ကိုကိုေပ်ာ္တယ္”

“ဟုတ္လား? ကိုကို႔လီးၿပီးသလိုဆိုတာလား?”

“ဟုတ္တာေပါ့ဇာျခည္ရ…ကိုကို႔လီးၿပီးသလိုေပါ့”

“ကိုကိုၿပီးေတာ့ေကာ ဒီေလာက္ေတာင္ ေကာင္းတာပဲလား ဟင္?”

“ေကာင္းတာေပါ့ ဇာျခည္ရဲ့”

“ဒါဆိုဇာျခည္ ကိုကို႔လီး ေန႔တိုင္း စုပ္ေပးမယ္…ဇာျခည့္ကို ၿပီးေအာင္လုပ္ေပးတာ သိပ္ဝမ္းသာတာပဲ ကိုကိုရယ္ ကိုကို…သိလား…လီးစုပ္တုန္းကလည္း နဲနဲေတာ့ လွုပ္ေနတာ…သိပ္မသိလိုက္ဘူး အခု လည္း ဇာျခည့္ေစာက္ပတ္ထဲ လွုပ္ေနတယ္၊ အရမ္းေကာင္းေနတယ္…ဒီမွာ ဒီမွာ…ကိုကိုကိုင္ၾကည့္”

ေျခမ်က္စိအထိ ဖုံးေနေသာ ပန္းႏုေရာင္ စကတ္ရွည္ဖားဖားေအာက္ သူ႔ဆီးခုံတစ္ေနရာအား လက္ညႇိုးထိုးျပသည္။ စကတ္ေပၚမွေန၍ သူ႔ဆီးခုံကို ကၽြန္ေတာ့လက္ကိုင္ကာ ကပ္ေပးသည္။ သူ႔တင္ပါးေကာ့ တက္သြားသည္။ ေအာက္ဆင္းကာ သူ႔ေပါင္တံျပည့္တင္းတင္းကို စကတ္ေပၚမွ ပြတ္သပ္လိုက္ရင္း ဆီးခုံေပၚ အေရာက္ ရပ္လိုက္သည္ ။ ကၽြန္ေတာ့ လက္ေပၚသူ႔လက္တင္ကာ ဖိထားလိုက္သည္…

“ကိုကိုလက္နဲ႔ ဘယ္နားပဲ ပြတ္လိုက္ပြတ္လိုက္ သိပ္ခံလို႔ေကာင္းတာပဲ ကိုကိုရယ္၊ ဇာျခည္ ေစာက္ပတ္ထဲ အရည္ေတြထြက္လာ ျပန္ၿပီ၊ အရမ္းပဲ”

“ဟုတ္လားကြယ္…ေကာင္းရင္ပြတ္ေပးမွာေပါ့…အရည္ေတြထြက္တာ ေတာ္ေတာ္မ်ားသလား?”

“မ်ားတယ္ ကိုကိုရ ထြက္တာမွ ဇာျခည္ပင္တီ၊ ေပါင္ၿခံ၊ တင္ပါးေတြေကာ ရႊဲစိုေနၿပီ၊ တစ္ခါမွ ဒီလို မထြက္ဖူးဘူး….အခုလည္း ဇာျခည့္ေစာက္ပတ္ထဲမွာ လွုပ္စိလွုပ္စိနဲ႔ ျဖစ္ေနတယ္၊ ၾကည့္မလားကိုကို… ဇာျခည္ျပမယ္”

“ၾကည့္ခ်င္တာေပါ့…ျပေလ…”

“ဇာျခည္ျပမယ္…ဇာျခည့္စကတ္ကိုေတာ့ ကိုကို ေအာက္ကလွန္ေပးေနာ္…စကတ္ကို ျဖည္းျဖည္းေလး လွန္ေနာ္ ကိုကို… ဇာျခည္ေျပာသလိုေလး လုပ္ေပးပါေနာ္…”

သနားစဖြယ္ ငိုမဲ့မဲ့မ်က္ႏွာျဖင့္ မ်က္ရည္ေလးသီကာ…ေတာင္းပန္စြာ ခခယယေျပာေနသည္…

“ဘာျဖစ္တာလဲ ဇာျခည္ရယ္ ငိုျပန္ၿပီ…”

“ဇာျခည္ ၾကည္ႏူးလို႔ပါကိုကိုရယ္…လုပ္ပါ….လွန္ေပးပါ ကိုကိုရယ္… ဇာျခည္ေတာင္းပန္ပါတယ္… ကိုကို႔လက္နဲ႔ ဇာျခည့္စကတ္ အလွန္ခံခ်င္လြန္းလို႔ပါ…လုပ္ပါေနာ္… လွန္ေပးပါေနာ္… အီး.. ဟီး ဟီး”

တငိုငိုတရီရီ ေျပာေနရင္း သူ႔လက္မ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေအာက္ဘက္တြန္းေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ေအာက္ ဘက္ေရာက္သြားၿပီး ေျခသလုံးအလယ္အထိ ဖုံးေနေသာ သူ႔စကတ္ေအာက္ေၿခ ဇာအနားစကို လက္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ အသာအယာ ကိုင္လိုက္သည္။

စကတ္ကို အနည္းငယ္ႂကြလိုက္ၿပီ ခဏေနကာ တျဖည္း ျဖည္း လွန္တင္ရာ ဒူးအထိအေရာက္ အေမြးအမင္ကင္းစင္ကာ ေခ်ာမြတ္လုံးတစ္ ျပည့္တင္းေနေသာ ေျခသလုံး တစ္ခုလုံးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဆက္လွန္လိုက္ရာ အသားက်စ္ကာ၊ လုံးဝန္းျပည့္တင္းေဖြးျဖဴ ဝင္းမြတ္ ေနေသာ ေပါင္သားမ်ားေပၚလာ ေလသည္ ေပါင္လယ္ေရာက္ေတာ့ ခဏရပ္သည္။

“အိုး… ကိုကိုရယ္…လုပ္…လုပ္…ဆက္လုပ္”

ေျပာသည္။ ဆက္လွန္ရာ ေပါင္အထက္ ေရာက္ေလ အလုံးႀကီးေလ၊ အိေထြးေထြး ေပါင္တြင္းသား မ်ားျမင္ရသည္… ေပါင္ရင္းခြဆုံနား ေရာက္ေတာ့ လွန္ရမွာ ႏွေမ်ာသလို ျဖစ္လာသည္…

“ကိုကိုရယ္…ဇာျခည့္ရင္ အရမ္းရင္ခုန္တာပဲ ႐ူးသြားလိမ့္မယ္…လွန္ခ်လိုက္ပါေတာ့…”

ဆက္လွန္သည္၊ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေသာပန္းႏုေရာင္ ပင္တီေလးသည္ ေစာက္ရည္ျဖင့္ရႊဲနစ္ကာ အသားျဖင့္ ကပ္ေနသည္၊ ပင္တီအနားရစ္အျပင္သို႔ ေစာက္ေမြး ေကာက္ေကြးေကြးေလး တခ်ိဳ႕စြန္းထြက္ေနသည္။ ဆက္ လွန္ရာ ေမာက္လြန္း သည္လည္းမဟုတ္၊ ပြေနတာလည္းမဟုတ္၊ အလြန္အခ်ိဳးက်က် မို႔ေဖာင္းေနေသာ ဆီးခုံ ေတြ႕လိုက္ရသည္။

လွန္ထားေသာစကတ္ကို သူ႔ဗိုက္ေပၚ ပုံတင္ထားလိုက္သည္။ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံး ႏူးညံ့ ေခ်ာမြတ္ေန၏။ ဆီးခုံ ေအာက္တစ္ပိုင္းလုံး အဝတ္ကင္းမဲ့ သြားသည္။ ဗိုက္ကလည္း အသက္ရွူျမန္ေနသျဖင့္ ရွပ္လိုက္ ျပန္တက္ လိုက္ ျဖစ္ေနသည္ကို စကတ္ပုံေပၚမွ ျမင္ေနရသည္။

သူ႔လက္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ ခါးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္မွ ပင္တီကိုကိုင္ကာ သူတင္ပါးကို ႂကြလိုက္ၿပီး ေပါင္လယ္ ေလာက္အထိ ဆြဲခ်ၿပီး ဒူးေထာင္ကာဆြဲတင္ရာ ဒူးကိုေက်ာ္ၿပီး ေအာက္ဘက္ဆြဲခၽြတ္ကာ ေဘးနားခ်လိုက္ သည္။ ပင္တီခၽြတ္အၿပီး ေထာင္ထားေသာ ေပါင္ကို ျဖည္းျဖည္းေလးခ်င္း ကားေနသည္။ ေပါင္မ်ား ေဘးသို႔ ျပန႔္ကားသြားသည္။ ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းသည္ ရင္ကို သိမ့္သိမ့္တုန္ လွုပ္ရွားေစသည္။

လက္ဝါးတစ္ျပားစာ၊ မို႔ေဖာင္းကာ တျပင္လုံးစိုရႊဲကာလက္ေန ေစာက္ပတ္တစ္ခုလုံး ဘြားကနဲ ေပၚလာ သည္။ ေဖြးျဖဴျဖဴဆီးခုံမွာ တင္းျပည့္မို႔ေမာက္ကာ ေဖာင္းေဖာင္းကေလး။ အခုန ခၽြတ္လိုက္ေသာ ပင္တီ အနားရစ္အရာပင္ မေပ်ာက္ေသး။ မမအတိုင္း ေစာက္ေမြး ေကာက္ေကာက္ကေလးေတြ နက္ေမွာင္ ထူထဲစြာ ေပါက္ေရာက္ဖုံးလႊမ္းေနသည္။

တစ္ကိုယ္လုံး အေမြးအမင္ကင္းသေလာက္ ေစာက္ေမြးေတာ့ ထူသည္။ ေဖြးျဖဴ ေဖာင္းအိေနေသာ ႏွုတ္ခမ္းသားႏွစ္ဘက္ၾကားမွာ ပန္းေရာင္သမ္းေနသည့္ ေစ့ေနေသာ အကြဲေၾကာင္းေလးမွာ မသိမသာ အာေနသည္။ ေစာက္ပတ္ကြဲေၾကာင္း ပန္းေရာင္ေလးမွာ တုတ္လွုပ္တုတ္ ျဖစ္ေနကာ ေစာက္ရည္ မ်ား တစစ္စစ္ထြက္ေနသည္။ သူ႔ေခါင္းကို ငုံ႔လိုက္ကာ သူ႔ေစာက္ပတ္ကိုသူ ျပန္ၾကည့္ကာ အံ့ၾသကာ မ်က္လုံးျပဴးက်ယ္သြားသည္။

“အယ္…ဇာျခည့္ေစာက္ပတ္ ဘယ္လိုႀကီးျဖစ္ေနလဲ၊ ခုမွ အႀကီးႀကီးျဖစ္ေနတယ္၊ ႂကြတက္ေနတာလဲ တင္းလို႔၊ အရင္က ဒီေလာက္မႀကီးပါဘူး ကိုကိုရယ္…”

“ၿပီးလို႔ပါ ဇာျခည္ရ…ေသြးေတြစုေနတာပါ ၿပီးရင္ ဒီအတိုင္းပဲ ေဖာင္းတင္းေနတတ္တယ္…”

“မဟုတ္ဘူး ကိုကိုရ… ႀကီးကိုႀကီးေနတာ၊ အရင္ကေသးေသးေလးဟာ ခုမွဒီေလာက္ႀကီးေဖာင္းေနတာ အဲ…ဟစိဟစိ ျဖစ္ျပန္ၿပီ… အရည္ေတြ.. ထြက္လာျပန္ၿပီ… အဲမွာ…အဲမွာ… ေတြ႕လားကိုကို… ဟယ္… အထဲမွာလဲ တဆတ္ဆတ္နဲ႔ လွုပ္ေနျပန္ၿပီ၊ ကိုင္ၾကည့္ကိုကို တအားလွုပ္ေနတယ္…ဒီမွာ…ဒီမွာ..”

လက္ကို လွမ္းကိုင္လိုက္ကာ ကၽြန္ေတာ့လက္ဝါးျဖင့္ သူ႔ေစာက္ပတ္ကို အျပားလိုက္ ကပ္ေပးလိုက္ သည္၊ သူေကာ့သြားသည္။ လက္ဝါးျဖင့္ ေစာက္ပတ္တျပင္လုံးကို ပြတ္ေပးလိုက္ရာ သူပက္လက္လန္ က်သြား ကာ မ်က္လုံးေတြ စင္းက်သြားသည္။ ေစာက္ရည္ရႊဲေနသျဖင့္ ပြတ္ရေခ်ာလွသည္။

“အားး …ကိုကိုရယ္…အင္း…အင္း… သိပ္ေကာင္းတာပဲ…”

လက္ဖယ္လိုက္ကာ ဒူးမွစၿပီး ဘယ္ဘက္ ေပါင္တြင္းသားႏုႏုေလးကို လက္ဝါးတစ္ျပင္လုံးျဖင့္ ပြတ္ေပး လိုက္ရင္း ေပါင္ၿခံနားေရာက္ရာ၊ သူ႔တင္ကို ေကာ့တင္သည္။ ကၽြန္ေတာ့လက္ကို ႐ုပ္ကာ ညာဘက္ဒူး မွစၿပီး ေပါင္တြင္းသားမ်ာကို ပြတ္ေပးရင္း ေပါင္ၿခံနားေရာက္ေတာ့ လက္ေခ်ာင္းေလးျဖင့္ ေစာက္ပတ္ရဲ့ ညာဘက္ အျခမ္း ေပါင္းၿခံခြဆုံေလးကို ပြတ္ေပးလိုက္သည္။

သူညာဘက္ ဆတ္ကနဲေရြ႕လိုက္ရာ၊ ဘယ္ဘက္ ေပါင္းၿခံ ခြဆုံေလးကို ပြတ္လိုက္ျပန္သည္။ ေစာက္ပတ္ ေကာ့တင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့လက္ကို ဆီးခုံေပၚပို႔လိုက္ၿပီး ေစာက္ေမြးမ်ားအၾကား ကစားေနလိုက္သည္။ တင္ပါး ေကာ့ပက္ေကာ့ပက္ျဖစ္လာရာ လက္ျဖင့္ ေစာက္ပတ္ ႏွုတ္ခမ္းသားမ်ားကို ဆင္းကာ ပြတ္ေပးလိုက္သည္…

“ေကာင္း…လိုက္…တာ…”

လက္ခလယ္ျဖင့္ ေစာက္ပတ္ အကြဲေၾကာင္းေလးတစ္ေလၽွာက္ အထက္ေအာက္ တက္ဆင္း ပြတ္သပ္ ေပးေနရာ၊ မ်က္လုံးမ်ား ေမွးစင္းကာ မွိတ္ထားၿပီး၊ တြန႔္ကနဲ တြန႔္ကနဲ ခါးေကာ့လာကာ၊ တင္ပါး တယမ္းယမ္း ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ႐ုတ္တရက္မ်က္လုံး ဖြင့္ၿပီး တမ္းတမ္းတတ…

“လီးစုပ္ခ်င္တယ္..လီးစုပ္ခ်င္တယ္….ကိုကို႔လီးႀကီးေပးပါ….လီးေပးပါေနာ္…ကိုကို႔လီးပါးစပ္ထဲထိုးထည့္ ထားၿပီး…ဇာျခည္..ဇာျခည္….လီးစုပ္ေနရင္းနဲ႔မွ…လုပ္ေပးပါေနာ္…ကိုကို…ေစာက္ပတ္ဝမွာယားလြန္း လို႔ပါ ကိုကိုရယ္… ပြတ္ေပးပါေနာ္”။…ပထမပိုင္း ၿပီးပါၿပီ