အီဆိမ့်ရှိန်းဖိန်းသော ခံစားချက်ကို ခံစားလိုက်ရသည့် သက်နှောင်းခင်

Unicode

ကလောမြို့ မြို့ပြင်ဘက်ခပ်ကျကျနေရာတွင် သစ်ပင်များ အုံ့ဆိုင်းနေသော ခြံကျယ်ကြီးတစ်ခုတည်ရှိသည်။ ခြံကြီး၏ အဝင်ဝတွင် “ကလောမြိုင် စံအိမ်” ဟု ဆေးအဖြူ ပန်းချီလက်ရေးသော့သော့နှင့်ရေးထားသော ပိတောက်ကျီးပေါင်းသား ဆိုင်းဘုတ်ကြီးတစ်ခု ချိတ်ထားသည်။ ခြံကြီးအလယ်တွင်တော့ ရဲတိုက်ကြီးနှင့်တူသော အုတ်ကွက်ဖော်ဆောက်လုပ်ထားသည့် အုတ်ကြွပ်မိုး နှစ်ထပ်အိမ် နီညိုရောင်ကြီးတစ်လုံးရှိသည်။ ခြံထောင့်တွင် ခြံစောင့်လင်မယားနေသော သစ်သားအိမ်ပုလေးတစ်လုံး။ အချိန်က ညနေ ၇ နာရီခန့် ကလောမြို့၏ ဆောင်းဦးညနေခင်း။ နေဝင်သွားသည်နှင့် ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး မှောင်မည်းသွားပြီး အအေးဓာတ်က စိမ့်ဝင်လာသည်။ သစ်ပင်အချို့ပေါ်မှ ပုစဉ်းရင်ကွဲသံများမှအပ တစ်လောကလုံး တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေသည်။ သို့်သော် အိမ်ကြီးပေါ်ရှိ အိပ်ခန်းကျယ်ကြီး ထဲတွင်တော့ မီးလင်းဖိုထဲမှ တဖျစ်ဖျစ်တောက်လောင်နေသော သစ်တုံးကြီးမှ မီးအရှိန်ဖြင့် အခန်းတစ်ခုလုံးနွေးထွေးနေသည်။ မီးပန်းဆိုင်းမှ ဖြာကျနေသော ဝါကျင့်ကျင့်အလင်းရောင် အောက်တွင် ဆင်စွယ်ရောင် ဂါဝန်ရှည်ကြီးကို ဝတ်ထားပြီး ခေါင်းပေါ်မှာ ဇာပဝါလေးခြုံလွှမ်းထားသော သတို့သမီးတစ်ယောက် ကျွန်းသားမှန်တင်ခုံကြီးရှေ့တွင် ထိုင်နေသည်။

သူမနာမည်က သက်နှောင်းခင်။ ညနေခင်းကမှ လောလောလတ်လတ် လက်ထပ်ထားသော သတို့်သမီး အသစ်စက်စက်လေးဖြစ်သည်။ ယနေ့ညသည် သူမ၏ မင်္ဂလာဦးည။ သူမ၏ သတို့သားကတော့ စိုင်းစောနောင် ဆိုသော ဤ ကလောမြိုင်စံအိမ်ကြီး၏ ပိုင်ရှင်ပါ။ အခန်းထဲကိုပြန်ရောက်တာ တစ်နာရီကျော်ကြာပြီဖြစ်သောလည်း အင်္ကျီမလဲရသေးဘဲ မှန်တင်ခုံရှေ့တွင် သက် ထိုင်နေမိသည်။ သူမ၏ ခင်ပွန်းအသစ်စက်စက်ဖြစ်သူက စီးပွားဖက် မိတ်ဆွေတသိုက်ကို ချယ်ရီနှင်းစားသောက်ဆိုင်တွင် ဘတ်ချလားနိုက် သွားရောက် ဧည့်ခံနေသည်လေ။ ခင်ပွန်းဆိုသော စကားလုံးကို တွေးမိချိန်တွင် သက် ကျောထဲ စိမ့်သွားသည်။ စတွေ့တာ လပိုင်းသာရှိသေးသော သူစိမ်းပြင်ပြင်လူတစ်ယောက်နှင့် လက်ထပ်သည်အထိ ဖြစ်သွားခဲ့သော သူမ၏ ဘဝတဆစ်ချိုးကို ပြန်စဉ်းစားရင်း မယုံနိုင်အောင်ဖြစ်နေမိသည်။ တစ်နေ့နေ့ လက်ထပ်ကြရင် သတို့သားဟာ “မောင်” ကလွဲပြီး တခြားလူဖြစ်လိမ့်မယ်လို့ သက် ထင်ကို မထင်ခဲ့မိတာပါ။ သုံးနှစ်ကျော် ချစ်ခဲ့ကြသော ချစ်သူနှစ်ယောက်ဖြစ်သည့် သက်နှင့် မောင်သည် ဒီလိုလမ်းခွဲကြရလိမ့်မယ်လို့ ဘယ်တုန်းကမှ မတွေးခဲ့မိတာပါ။ မောင် သက်ကို မထင်မှတ်စွာ ရက်စက်ခဲ့သည်။ သက်ဘဝ သက်အနာဂတ်ကို ဖျက်ဆီးခဲ့သည်။ သက်ဘဝရဲ့ အမှောင်ဆုံးအချိန်မှာ စိုင်းစောနောင်ခေါ် ကိုစိုင်းနဲ့ တွေ့ခဲ့တာပါ။

မီးရောင်ဝါကျင့်ကျင့်အောက်မှ မင်္ဂလာကုတင်ကြီးကို သက် အကြည့်ရောက်သွားသည်။ အညိုရောင်နှင့် ကြက်ဥနှစ်ရောင် အစင်းအိပ်ရာခင်း၊ ဖဲသားခေါင်းအုံး အညိုရောင်များဖြင့် ခင်းကျင်းထားသော ကြီးမားသည့် ကုတင်ကြီး။ ခြေရင်းဘက်မှာ နူးညံ့သော မွေးပွစောင်ကြီးတစ်ထပ် ပုံထားသည်။ ဒါဟာ မကြာခင် သူနဲ့ကိုယ်အိပ်ရတော့မည့် ကုတင်ကြီးဆိုသောအသိက သက်ကို ကျောချမ်းစေသည်။ သက်ဟာ ယောကျ်ားမတွေ့ဖူးသော အစိမ်းလေးမဟုတ်ပါ။ မောင်နဲ့ သုံးနှစ်တာချစ်ခဲ့ကြစဉ်အတွင်းမှာ ပထမတစ်နှစ်က မောင်သည် နှုတ်ခမ်းနမ်းရုံ၊ သက်၏ ရင်သားထွားထွားများကို ကိုင်တွယ်ရုံ သာရှိခဲ့သော်လည်း ဒုတိယနှစ်နှစ်တွင် သက်၏အပျိုစင်ဘဝအား အရယူခဲ့သည့်အပြင် အကြိမ်ပေါင်းများစွာလည်း နောက်ထပ်လင်ခန်းမယားခန်း ဇာတ်သွင်းခဲ့ပါသေးသည်။ သို့သော် ယခု သက်၏ ခင်ပွန်းအသစ်စက်စက် စိုင်းစောနောင်နှင့်တော့ ဘယ်တုန်းကဆို ဘယ်တုန်းကမှ ဘာမှမဖြစ်ခဲ့ကြဖူးပါ။ ယောကျ်ားနှင့် နေသည်ဆိုတာ ဒါဟာ ဒါပဲဟု ပြောကြသော်လည်း တစိမ်းယောကျ်ားတစ်ယောက်နှင့် ထပ်မံတွေ့ကြုံရမည့်အရေးကိုတော့ သက် ရင်ဖိုကြောက်လန့်မိနေသည်။

ခြံတံခါးဖွင့်သံကို ကြားလိုက်ရပြီး တဆက်တည်း ခြံထဲသို့် ဝင်လာသည့် ကားစက်သံကိုပါ ကြားရသည်။ သူပြန်လာပြီ။ အင်္ကျီမလဲရသေးသော အဖြစ်ကိုသတိရပြီး ခေါင်းပေါ်မှ ကလစ်များကို အမြန်ဖြုတ်၍ ဇာပုဝါကိုဖယ်ပြီး ဆံထုံးကို ဖြည်ချရသည်။ လက်ဝတ်ရတနာများကို တစ်ခုချင်း ချွတ်ပြီး ကတ္တီပါဘူးများအတွင်းသို့ ပြန်ထည့်သည်။ လည်ပင်းမှ လည်ဆွဲတစ်ခုက ချိတ်ဖြုတ်ရခက်နေသည်။ လက်နောက်ပြန်ဖြုတ်နေရသဖြင့် တော်တော်နှင့်ဖြုတ်မရအောင် ဖြစ်နေဆဲ တံခါးလော့ခ်မှ ကလစ်ဆိုသော အသံကြားရပြီး တံခါးကို ဖြည်းညင်းစွာဖွင့်ကာ စိုင်းစောနောင် ဝင်လာသည်။ ဘာမှမပြောဘဲ နောက်မှာဝင်ရပ်ကာ လည်ဆွဲချိတ်ကို ကူဖြုတ်ပေးသည်။ လက်ဖျားနှင့် အသားထိမိသောအခါ သက်ကျောပြင်နှင့်လည်ကုပ်တွင် ကြက်သီးမွေးညင်းများ ထသွားသည်။ စိုင်းစောနောင်က ဖြုတ်ပြီးသွားသော လည်ဆွဲကို သက်လက်ထဲ ထည့်ပေးသည်။ လက်ဖဝါးနှင် သူ့လက်ချောင်းများ ထိခတ်သွားပြန်သည်။ ဘာမဟုတ်တဲ့ အထိအတွေ့လေးနှင့် သက်ရင်တွေ တဒိုင်းဒိုင်း ခုန်လာသည်။ 

“ပင်ပန်းနေပြီလား” သြရှရှ စကားသံကို အနီးကပ်ကြားလိုက်ရသဖြင့် သက်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ မူးနေပုံမရသော်လည်း သူ့ထွက်သက်နွေးနွေးထဲတွင် အရက်နံ့သင်းသင်း ပါနေသည်။ “ဟင့်အင်း မပင်ပန်းပါဘူး” အရပ်မြင့်မြင့် ကိုယ်လုံးထွားထွားနှင့် သက်ကို အပေါ်မှ စီးမိုးကြည့်နေသော သူ့ကို သက်က လည်ပင်းလေး စောင်းငဲ့ပြီး မော့ကြည့်ကာ ဖြေလိုက်သည်။ သူ့မျက်လုံးများက သက်မျက်နှာဆီမှ ရင်ညွန့်ဆီသို့ ရောက်သွားသည်။ သတို့်သမီးဂါဝန်၏ လည်ပင်းဟိုက်ဟိုက်ထဲမှ ရင်သားနှစ်မြွာကြားရှိ အကွဲကြောင်းလေးကို မြင်နေရသည်။ စကားတစ်လုံးမှ ထပ်မပြောဘဲ သူက နောက်ကျောမှ ဂါဝန်ဇစ်ကို ဆွဲဖြုတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သက်ပခုံးပေါ်မှ လက်ကျော်၍ ဂါဝန်ကို အောက်သို့ လျှောချလိုက်သည်။ အင်္ကျီနှင့်တွဲချုပ်ထားသော ရင်ပုံခွက်များပါ ပါသွားပြီး ၃၈ စီကက်ပ် ဆိုဒ်ရှိသော သက်၏ ရင်သားဖောင်းဖောင်းအိအိများက လျှံထွက်လာသည်။ သက် မလှုပ်ရဲဘဲ မှန်ထဲသို့ကြည့်လိုက်သည်။ သူနှင့် မှန်ထဲမှာ မျက်လုံးချင်းဆုံသည်။ မပြုံးမရယ် ခပ်တည်တည်ဖြစ်နေသော သူ့မျက်နှာကိုငေး ကြည့်နေမိဆဲ သူ့မျက်လုံးများထဲတွင်အရိုင်းဆန်သော အရိပ်တစ်ခု ဖြတ်ပြေးသွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ကြီးမားကြမ်းတမ်းသော သူ့လက်ဖဝါးများက သက်၏ ရင်သားနှစ်မြွှာကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ သက်ယောင်ယမ်းပြီး မျက်လုံးများကို မှိတ်လိုက်သည်။ သူက ခပ်ဆဆ တစ်ချက်ညှစ်လိုက်သည်။

“အ” သက်နှုတ်ဖျားမှ အသံတိုးတိုးထွက်သွားသည်။ သူက အသက်ပြင်းပြင်း တစ်ချက်ရှူလိုက်ပြီး သက်၏ရင်သားများကို စတင်ဆုပ်နယ်တော့သည်။ ထိုင်ခုံလက်တန်းနှစ်ဘက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ကိုင်ထားမိသည်။ သူက နို့အုံကို ဆုပ်ညှစ်ပြီး နယ်လိုက် နို့သီးဖျားလေးများကို လက်ညိုးနှင့် လက်မညှပ်ပြီး ဆွဲလိုက် လုပ်နေသည်။ အနည်းငယ်နာသော်လည်း သက်ကြိုးစားပြီး ထပ်မအော်မိအောင်နေသည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် သက်၏ နို့သီးလေးများ မာတောင်လာသည်။ သူ့လက်များတွင် မှော်ဓာတ်စီးဝင်နေသလို ရှိန်းဖိန်းပြီး အလွန်သာယာသော အရသာတစ်မျိုးကို ခံစားရသည်။ သူ့အသက်ရှူသံက ပြင်းလာသည်။ ရင်သားများကို ညှစ်နေသောလက်က ပိုအားပါလာသည်။ နာကျင်မှုနှင့် သာယာမှုက ဒွန်တွဲနေသည်။ မောင်ဆိုလျှင် ဆုပ်နယ်ရုံလွဲပြီး ခုလောက်ထိ တစ်ခါမှ တင်းတင်းကြီး မညှစ်ဖူးချေ။ သို့်သော် နာတာထက် ကောင်းတာကပိုနေသည်။ ပူနွေးရှိန်းဖိန်းမှုက ရင်သားများဆီမှတဆင့် ပေါင်ကြားထဲအထိ စီးဆင်းသွားသည်။ သက်၏ မိန်းမအင်္ဂါနှုတ်ခမ်းသားများတွင် သွေးတဒုတ်ဒုတ် တိုးပြီး ဖောင်းတင်းလာသည်ကို စတင်ခံစားမိသည်။

သူက နို့သီးခေါင်းလေးတစ်ဖက်ကို ဆွဲပြီး ညှစ်လိုက်သည်။ သက်အံကြိတ်ထားမိသည်။ နို့အုံထွားထွားများကို ချေပေးပြီး နောက်တစ်ဖက်ကို ဆွဲညှစ်လိုက်ပြန်သည်။ “အား…အ…အ…အား… အင်း.. အင်း ဟင်း ဟင်းးး” သက်မနေနိုင်ဘဲ ခပ်တိုးတိုး ညည်းတွားမိသည်။ သူ့လက်များက ပိုလှုပ်ရှားသွားပြန်သည်။ သက် မနေနိုင်တော့ဘဲ ရင်သားများကို ကော့ပေးမိသည်။ ညည်းရင်း မျက်လုံးများကို ခပ်သာသာ ဖွင့်ကြည့်မိသည်။ မှန်ထဲမှ သူ့ပုံရိပ်က အသည်းယားစရာ ကောင်းနေသည်။ နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းစေ့ထားရင်း မှန်ထဲကသက်ကို အနည်းငယ်မှေးစင်းထားသော မျက်လုံးများဖြင့်ကြည့်နေသည်။ သူ့လက်နှစ်ဘက်က သက်နို့အုံကြီးများကို ဆုပ်ညှစ်လိုက် တင်းတောင်နေသော နို့သီးလေးများကို ပွတ်ချေလိုက်လုပ်နေသည်။ သတို့သမီးဝတ်စုံက သက်ရင်သားများအောက်အထိ လန်ကျနေသည်။ ကြည့်ရင်း သက်ရှက်လာမိပြီး မျက်နှာ နီမြန်းလာသည်။ “သက်နှောင်း” သူက လည်ချောင်းထဲမှလာသော ချောက်ကပ်ကပ်အသံသြသြဖြင့် ခေါ်သည်။ သက် ရုတ်တရက် ရေငတ်လာသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ “ရှင်”

သူ့မျက်နှာကို လှည့်ပြီးမော့ကြည့်ကာ ထူးလိုက်သည်။ သို့သော် သက်၏ ထူးသံက လည်ချောင်းထဲမှာ ပျောက်နေသည်။ သူက ဘာမှဆက်မပြောဘဲ သက်၏ လက်မောင်းနှစ်ဘက်မှ ဆွဲထူကာ ကုတင်ဘက်ဆီသို့ ခေါ်သွားသည်။ သက်တစ်ကိုယ်လုံး ပူနွေးရှိန်းဖိန်းကာ ဘာဆိုဘာမှကို ရေရေရာရာ မသိတော့ဘဲ လေထဲလမ်းလျှောက်နေသလို ပါသွားသည်။ ဒူးများက ညွှတ်ခွေချင်နေသည်။ သူက သက်ကို ကုတင်ပေါ် ဆွဲမတင်ပေးဘဲ ခါးစောင်းလောက်မြင့်သည့် ခုတင်ပေါင်သို့ မှောက်လျက်ဖိချပေးလိုက်သည်။ ခြေထောက်က ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာရှိနေပြီး အပေါ်ပိုင်းက ခုတင်ပေါ်မှာ မှောက်လျက်ဖြစ်နေသည်။ ရင်သားများက မွေ့ရာပေါ်တွင် ပြားနေအောင်ဖိမိနေသည်။ သူက သက်ကို မထိသေးဘဲ နောက်ကျောဘက်မှာ ခဏငြိမ်နေသည်။ ခဏနေတော့ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့် ခါးပတ်ခေါင်းပြုတ်ကျသံ ဒေါက်ခနဲကို ကြားရသည်။ ပြီးတော့ ဇစ်ဆွဲဖွင့်သံ။ ထို့နောက် သူက သက်၏ ဂါဝန်ကားကားကြီးကို ခါးအထိ လှန်တင်လိုက်သည်။ အောက်ခံ အတွန့်အဖတ်များပါ ပေါင်းပြီး ပိုးသားနှင့် ချည်သားရောနေသော အဝတ်အပုံလိုက်ကြီးက သက်ခေါင်းပေါ်အထိ ပုံကျလာသည်။

နကိုတည်းက မှောက်လျှက်ဖြစ်နေသော သက်မျက်နှာတဝိုက်မှာ မှောင်အတိကျသွားသည်။ ဘာမှမမြင်ရတော့။ ရှက်ရှက်နှင့် မဖယ်မိဘဲ ဒီအတိုင်းနေလိုက်သည်။ အညိုရောင်ဆံနွယ်ခွေလိပ်များကသာ ဂါဝန်စအောက်မှ ဖြာထွက်နေသည်။ သူ့လက်များက သက်၏ အသားရောင် ဇာနားတပ် ပိုးအတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို လိပ်ပြီးချွတ်နေသည်။ အောက်အထိမချွတ်ဘဲ ခြေသလုံးနားတွင် ရပ်ထားလိုက်သည်။ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲကားလိုက်သည်။ သက်က ရှက်ပြီး ပြန်ဆွဲစေ့မိသွားသည်။ သူက တင်ပါးလုံးလုံးအိအိလေး တစ်ဖက်ကို ခပ်နာနာဆွဲညှစ်လိုက်သည်။ “အား” သက် လန့်သွားပြီး အလိုက်သင့်လျှော့ပေးလိုက်သည်။ သူ့လက်ချောင်း ထိပ်ဖျားလေးများက အကွဲကြောင်းလေးတစ်လျှောက် ပွတ်ဆွဲလာသည်။ ထို့နောက် ပေါင်တွင်းသားနုနုလေးများကို ပွတ်ပေးသည်။ သက်၏ မိန်းမအင်္ဂါတစ်ခုလုံး ပိုပြီးဖောင်းကြွလာသည်။ လျှပ်စစ်စီးသလို ပူနွေးရှိန်းဖိန်းသော ခံစားချက်နှင့်အတူ တစ်ချက်တစ်ချက် အစေ့လေးဆီမှ ကျဉ်ခနဲဖြစ်သွားပြီး အကွဲကြောင်းလေးထဲတွင် အရည်ကြည်လေးများ စိုလာသည်။ ရုတ်တရက် သူ့ပေါင်နှစ်ဖက်က သက်ပေါင်များနှင့် ကပ်လာသည်။ ပူနွေးတောင့်တင်းသော အချောင်းကြီးတစ်ချောင်းက သက်၏ အကွဲကြောင်းလေးကြားသို့ တိုးဝင်ဖိပွတ်လာသည်။ သူ့လက်ကြမ်းကြီးနှစ်ဖက်က သက်တင်ပါးကို ဆုပ်နယ်နေသည်။

သူ့လိင်တံကြီးက သက်၏ ပိပိနှုတ်ခမ်းသားလေးများနှင့် မထိတထိ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်ပွတ်နေသည်။ သက်တကိုယ်လုံး ကျင်တက်သွားပြီး “အား… အင်းးးဟင်းးးဟင်းးး” မတိုးမကျယ်လေး အော်ညည်းမိိသည်။ သက်၏အရည်လေးများက သူ့လိင်တံကြီးကို စိုကုန်သည်။ တစ်ချက်တွင် သူက နောက်ဆုတ်ပြီး ဆတ်ကနဲရှေ့သို့ပြန်တိုးလိုက်ရာ အစေ့လေးကို နောက်မှ တည့်တည့်ထိုးမိသွားသည်။သက်၏အကြောများ စိမ့်ခနဲဖြစ်သွားပြီး တဆတ်ဆတ်တုန်ခါသွားသည်။ “အား…ကိုစိုင်း” သူ့နာမည်ကို ခေါ်မိသွားသည်။ သူက ငုံ့ကိုင်းကာ သက်ကို အနည်းငယ်ဆွဲမပြီး ရင်ဘတ်အောက်မှ လက်လျှိုကာ နို့်များကို ဆုပ်ခြေပေးသည်။ သက် ရူးမတတ်ဖြစ်လာသည်။ တင်ပါးကို နောက်သို့ကော့ပေးမိသည်။ သူက နို့ကိုင်ထားသော လက်တစ်ဖက်ကိုလွှတ်ကာ သက်ခါးကို ငြိမ်အောင်ဖိထားပြီး သက်၏ အကွဲကြောင်းလေးထဲ သူ့လိင်တံထိပ်ဖူးနှင့်တေ့ကာ တစ်ချက်တည်း တဆုံးထိုးသွင်းလိုက်သည်။ အရည်များစိုရွှဲကာ ချောဆီလို ဖြစ်နေသော်လည်း မောင်နှင့်မလုပ်ရတာ ခြောက်လလောက်ကြာသွားသည့်အပြင် သူ့လိင်တံကြီးက မောင့်ထက်အများကြီးပိုပြီး ရှည်လည်းရှည် ကြီးလည်းကြီးသဖြင့် သက်၏လမ်းကြောင်းလေးထဲ နာကျင်စွာ မဆံမပြဲ ထိုးသိပ်ဝင်သွားသည်။ ထိပ်ဖူးကလည်း သားအိမ်ခေါင်းကို သွားထိသဖြင့် ဒုတ်ခနဲ အောင့်သွားသည်။ “အား…ကိုစိုင်း… ကျွတ်စ်.. ကျွတ်စ်” “ရှူး..ရှူး” သူက သက်ကို ကလေးလိုချော့ရင်း ခါးကို ဖိထားသောလက်ကို လွှတ်လိုက်ပြီး ပါးစပ်ကို အသာအယာအုပ်လိုက်သည်။

လက်ချောင်း တစ်ချောင်းက သက်ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်လာပြီး သွားဖုံးသားများကို ပွတ်တိုက်လိုက် လျှာလေးနှင့်ထိပေးပြီး စုပ်ခိုင်းသလိုလုပ်လိုက် လုပ်နေသည်။ ရင်သားကိုလည်း ချော့သလို သာသာလေး ညှစ်ပေးပြီး နို့သီးခေါင်းလေးများကို တလှည့်စီ ပွတ်ပေးနေသည်။ သက် အရည်များ ပိုစိုရွှဲလာသည်။ သူက အသာအယာ စတင်လှုပ်ရှားသည်။ အစပိုင်းတွင် ကျပ်ပြီး နာကျင်နေသော်လည်းတဖြည်းဖြည်း လိင်အင်္ဂါအတွင်းပိုင်းနံရံများတွင် သာယာသော ထိပွတ်သည့်ခံစားချက်ပေါ်လာသည်။ တဖြည်းဖြည်း ပိုကောင်းလာသည်။ သူလည်း ကောင်းလာပုံရသည်။ ဆောင့်ချက်များက ပိုရှည်ကာ ပိုပြင်းလာပြီး လူကို သက်အပေါ်ကိုင်းချကာ နို့်များကို လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် စုံကိုင်ကာ ဆုပ်နယ်နေသည်။ စောစောကလို တအားညှစ်လာပြန်သည်။ သူ့အသက်ရှူသံများက ပြင်းလာသည်။ သို့သော် နာမှန်းမနာမှန်း သက်မသိနိုင်တော့။ တစ်ချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း အကြောထဲစိမ့်ပြီး ကောင်းသွားကာ အသံထွက်ပြီး ခပ်တိုးတိုး အော်ညည်းနေမိသည်။ အချိန်တွေ ဘယ်လောက်ကုန်သွားမှန်းလည်း မသိတော့။ သာယာမှုကမ္ဘာထဲတွင် မျောနေသည်။ လေထဲမှာ ဝဲပျံနေပြီးမြေပေါ်ပြန်မကျသလို ခံစားနေရသည်။ “ဖတ် ဖတ် ဖလွတ်.. ဗြွတ် ဘလွတ်… အင်းး..အ အ.. အားး… အင်းးး ဟင်းးးး” လီး အဝင်အထွက်အသံများ အော်ညည်းသံများဖြင့် အခန်းထဲတွင် ဆူညံနေသည်။

ရမ္မက်လှိုင်းတွင် နှစ်ယောက်လုံး မပြီးနိုင်မစီးနိုင် စီးမျောနေပြီး နောက်ဆုံး သူက သူမ၏ တင်ပါးများကို ဆုပ်ကိုင်ကာ အားရပါးရဆောင့်သည်။ ဆောင့်ရင်း သူ့လိင်အင်္ဂါကြီးက ပိုမိုတောင့်တင်းလာကာ ဆတ်ခနဲ တစ်ချက်တန့်သွားပြီး တဆတ်ဆတ်ခါရင်း “အားးဟားးး… သက်.. အားး… ကို ပြီး…ပြီးပြီ… အားးးရှီးးးး” အော်ညည်းကာ သူမ၏ လမ်းကြောင်းလေးထဲသို့ သုတ်ရည်ပူပူနွေးနွေးများကို ပန်းထုတ်လိုက်သည်။ စောက်ခေါင်းအတွင်း နွေးကနဲ ခံစားလိုက်ရသည်။ ပြီးတော့ သူမပေါ်သို့်မှောက်ချကာ ငြိမ်နေသည်။ သူမလည်း ပင်ပန်းနွမ်းနယ်စွာဖြင့် သူ့အောက်မှာ ငြိမ်နေမိသည်။ ရုတ်တရက် သူဆတ်ခနဲထလိုက်သည်။ သူမလန့်သွားသည်။ ဘာပါလိမ့် ဆိုပြီး မော့ကြည့်မိသည်။ “မင်းမပြီးသေးဘူး” သူမ ပြီးစရာမလိုပါ။ သူနှင့်လုပ်ရသော ခံစားချက်က အရမ်းကောင်းသည်။ ရူးမတတ်ကောင်းပါသည်။ မောင်နှင့်အတူ နေတုန်းကလည်း သူမ ပြီးခဲသည်။ ပြီးခဲ့တုန်းကလည်း ယခုလောက်ထိ ပြင်းထန်သော ခံစားချက်မျိုးမဟုတ်။ ရေလှိုင်းလေးများကို စီးသလို ငြိမ့်ငြိမ့်လေးပြီးသွားတာမျိုး။ ပြီးတယ်ဆိုတာ ခုထက်ပိုမကောင်းနိုင်တာတော့ သေချာပါသည်။ “ဘာမှမဖြစ်ဘူးကိုစိုင်း…သက်အရမ်းနေလို့်ကောင်းတယ်” သက် ရှက်ရှက်နှင့်ပြန်ဖြေလိုက်သည်။ “လာစမ်းပါ” သူက ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး သူမကိုပါ ဂျိုင်းက မတင်လိုက်သည်။

ခုတင်ခေါင်းရင်းက ခေါင်းအုံးများကို ခပ်လျှောလျှောမှီကာ သက်ကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲမယူသည်။ သက်ခေါင်းက သူ့ပခုံးပေါ်မှာတင်ထားပြီး သူ့ရင်ဘတ်ကို ကျောမှီကာ ပက်လက်အနေအထား။ သက်၏ ကြေမွနေပြီ ဖြစ်သောသတို့သမီးဂါဝန်ကို ခါး မှာလိပ်တင်လိုက်သည်။ သက်ခြေထောက်ကို သူ့ခြေထောက်နှင့် ကားလိုက်ပြီး ဘယ်လက်က သက်၏ နို့်များကို  ကိုင်ပေးကာ ညာလက်က ပေါင်ကြားထဲတိုးဝင်ပြီး လက်ခလယ်ဖြင့် စောစောကပန်းထုတ်ထားသော သူ့ သုတ်ရည်များကို ကော်ယူလိုက်သည်။ ပြီးတော့ အစေ့လေးကို သုတ်ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ပွတ်ပေးသည်။ “အား…အား” မကြာခင် သက်ခပ်တိုးတိုးလေး အဆက်မပြတ် ညည်းတွားလာသည်။ သူကလက်ခလယ်ကို ခပ်သွက်သွက် ကစားပေးသည်။ သက် အရမ်းကောင်းလာပြီး အီဆိမ့်ရှိန်းဖိန်းသော ခံစားချက်က လိင်အင်္ဂါတစ်ခုလုံးကို ပျံ့နှံ့လာသည်။ သူက ပွတ်ပေးနေရင်း အစေ့လေးကို လက်ညှိုးလက်မနှင့် ခပ်သာသာ ညှစ်လိုက်သည်။ သက်မရှက်နိုင်တော့ဘဲ “အားးရှီးးး” ကော့ပျံသွားသည်။ သူက လက်ခလယ်ကို ခပ်မြန်မြန် ကစားပေးလိုက်သည်။ နို့်ကို ညှစ်ပေးနေသောလက်ကလည်း ခပ်ကြမ်းကြမ်းညှစ်ပေးနေသည်။ သက်၏ လိင်အင်္ဂါနှုတ်ခမ်းသားလေးများ တဆတ်ဆတ်ခါလာပြီး ခံစားချက်အားလုံး အထွတ်အထိပ်သို့ စုပြုံရောက်သွားတော့သည်။ “အား…ကိုစိုင်း…အား….” မောင်နှင့်ပြီးခဲ့သော လှိုင်းက မြစ်ထဲကလှိုင်းကြက်ခွပ်လေးတွေဆိုလျှင် ကိုစိုင်းနှင့်ပြီးရသော လှိုင်းက ပင်လယ်ကမ်းစပ်က လှိုင်းလုံးကြီးတွေလို အရှိန်အဟုန် ပြင်းထန်လွန်းသည်။ အားကောင်းသော လှိုင်းလုံးကြီးတွေကို တသိမ့်သိမ့် တငြိမ့်ငြိမ့်စီးရင်း သက် သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ အရုပ်ကျိုးပြတ် ပုံကျသွားတော့သည်။

မျက်လုံးများကို ဖွင့်လိုက်သည်နှင့် နွေးထွေးပြီး တိတ်ဆိတ်မှောင်မိုက်သော ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုထဲရောက်နေကြောင်း သက်သိလိုက်ရသည်။ ရုတ်တရက် ဘယ်အချိန်ရှိပြီး ဘယ်နေရာမှာနိုးလာကြောင်းကို စဉ်းစားလို့မရဘဲဖြစ်နေသည်။ လက်နှစ်ဘက်ကို ဆန့်တန်းပြီး အိပ်ရေးဝသွားသော ကြောင်လေးတစ်ကောင်လို အညောင်းဆန့်လိုက်စဉ် နူးညံ့သော မွေးပွစောင်ကြီးကို စမ်းမိသဖြင့် တွန်းဖယ်လိုက်သည်။ နံနက်ခင်း၏နေရောင်က မှန်ပြတင်းမှတဆင့် သံပုရာစိမ်းရောင် ခန်းဆီးစကိုဖြတ်၍ အခန်းထဲသို့ ခပ်ဖျော့ဖျော့ ကျရောက်နေသည်။ သက် အိပ်နေသော မင်္ဂလာဦး ကုတင်ကြီးနှင့်ကျွန်းသားမှန်တင်ခုံကို တွေ့လိုက်ရမှ စိုင်းစောနောင် ဆိုသော ကိုစိုင်း၏ အိမ်ကို ရောက်နေကြောင်းနှင့်တကွ ညက အဖြစ်အပျက်များအားလုံးကိုပါ ရုတ်တရက် သတိရပြီး မျက်နှာတစ်ခုလုံး နီမြန်းထူပူလာအောင် ရှက်မိသွားသည်။ သက် နံဘေးကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကိုစိုင်းအိပ်သောဘက်တွင် နေရာလွတ်ကိုသာ တွေ့ရသည်။ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရှိ မှန်တင်ခုံမှ မှန်ပေါ်တွင် စာကြောင်းများ ရေးခြစ်ထားသော စာရွက်ဖြူတစ်ရွက် ကပ်ထားသည်ကို သတိထားမိသည်။ ညကတည်းက မချွတ်ရသေးသော ဂါဝန်ရှည်ကြီးကို မနိုင့်တနိုင် မပြီး ကုတင်ပေါ်မှဆင်းကာ စာရွက်ကိုသွားကြည့်သည်။

“ညကပင်ပန်းထားလို့ မနှိုးတော့ဘူး။ အောက်မှာ မနက်စာပြင်ခိုင်းထားတယ်။ နိုးတဲ့အချိန် ရေချိုးပြီး ဆင်းစားပါ”။ လက်ရေးသော့သော့များနှင့် ရေးထားပြီး အောက်မှာ သူ့လက်မှတ်ထိုးထားသည်။ သက် လို့လည်း ချစ်စနိုးမခေါ်…သူ့နာမည်လည်း ထည့်မရေးသော တိုပြတ်ပြတ် စာလေးကို ကြည့်ရင်း သက်ရင်ထဲမှာ အမျိုးအမည်မသိသော လှိုက်လှဲသည့် ခံစားချက်တစ်မျိုးကို ခံစားမိသည်။ မှန်ပေါ်မှ စာကို လက်ချောင်းထိပ်ဖျားလေးများနှင့် ခပ်ဖွဖွ ပွတ်သပ်နေမိသည်။ ထိုစဉ် မှန်ထဲမှ ပုံရိပ်ကို သက်သတိထားမိသွားသည်။ အရိုင်းဆန်ဆန်ခွေလိပ် ဝဲဖြာကျနေသော အညိုရောင် ဆံပင်ရှည်များ၊ ပွတ်မိထားသဖြင့် ပန်ဒါမျက်လုံးလို ဖြစ်နေသော အိုင်းရှဲဒိုးနှင့် လိုင်နာများ၊ ဗလာကျင်းနေသော ပခုံးနှင့် ပန်းသွေးညိုရောင် နို့သီးထိပ်ဖျားလေးများ ထောင်မတ်နေသည့် ရင်သားထွားထွားနှစ်မြွှာ၊ ခါးလည်ထိ လန်ကျနေသော ဂါဝန်အပေါ်ပိုင်း၊ တွန့်လိပ်ကြေမွနေသော အောက်ပိုင်းမှ စကတ်ကားကား… သရဲကားထဲက တမလွန်မှ သတို့်သမီးနှင့် တူနေသည်။ ပေါင်ကြားထဲမှလည်း စေးကပ်ကပ်ခံစားချက်ကို ရသည်။ ဂါဝန်ကိုမပြီး လှန်ကြည့်လိုက်တော့ ညက ပေကျံနေသည့် သုတ်ရည်များနှင့် သက်၏ အရည်ကြည်များက မိန်းမအင်္ဂါတစ်ခုလုံးနှင့် ပေါင်တွင်းသားများတွင် စီးကျခြောက်သွေ့နေသည်။ ရှက်ရှက်နှင့် ရေချိုးခန်းထဲကိုပြေးဝင်သွားပြီး ဂါဝန်ကိုချွတ်ကာ ရေမြှုပ်တုံးတွင် ဆပ်ပြာရည်ထည့်ပြီး တစ်ကိုယ်လုံးကို တိုက်ချွတ်ဆေးကြောပစ်သည်။ ထို့နောက် ကိုစိုင်း၏ ကြွေသားရေချိုးကန်ထဲတွင် ရေနွေးနွေးစပ်ကာ တစ်ကိုယ်လုံး ညောင်းကိုက်မှုများပြေလျော့အောင်စိမ်ရင်း သက် မျက်လုံးများကို မှိတ်ထားလိုက်သည်။ မင်္ဂလာပွဲ ပြီးသွားပြီဖြစ်၍ စိတ်ဖိစီးမှုများအားလုံးကို လျှော့ချလိုက်သောအခါ အတိတ်၏ ပုံရိပ်များသည် သက်၏အာရုံထဲတွင် ရုပ်ရှင်ပြသလို တစ်ကွက်ပြီးတစ်ကွက် ထင်ဟပ်လာလေသည်။

သက်နှောင်းခင်သည် လူလတ်တန်းစား မိသားစုမှပေါက်ဖွားလာသဖြင့် ပစ္စည်းဥစ္စာ မချမ်းသာသော်လည်း အလှကလေးတစ်ခုတော့ဖြင့် ချမ်းသာသော မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ သဘာဝအတိုင်း လှိုင်းတွန့်လေးများပါသည့် နူးညံတောက်ပသော ဆံပင်ညိုညိုရှည်ရှည်များ၊ အရပ် ငါးပေငါးလက်မ၊ တင်းရင်းအိစက်သော ရင်သားများ၊ သေးသွယ်သော ခါးကလေးနှင့် လုံးဝန်းဖောင်းပြည့်သော တင်သားအိအိထွားထွားများတို့နှင့်လိုက်ဖက်သည့်  ယောကျ်ားလေးတိုင်း၏ အာရုံကိုဆွဲဆောင်နိုင်သောကိုယ်လုံးနှင့် ဂျပန်မကလေးလို မျက်ဝန်းနက်နက်နှင့် မျက်လုံးကြီးကြီးလေးများ၊ အဖျားကော့နေသော နှာတံလုံးလုံးလေး၊ပန်းသွေးရောင် နှုတ်ခမ်းဖောင်းဖောင်းပြည့်ပြည့်လေးများတို့ဖြင့် ချစ်စရာမျက်နှာလေးကို ပိုင်ဆိုင်ထားသည်။ ဆေးဝါးကျွမ်းကျင် တက္ကသိုလ်မှ ကွင်းန် သက်နှောင်းခင်နှင့် ပန်းကိုလိုလို့ ဝဲသောလိပ်ပြာ ဆေးကျောင်းသားလေး ကိုရဲနောင်တို့၏ အချစ်ဇာတ်လမ်းသည် နတ်သမီးပုံပြင်လို လှပသော အချစ်ဇာတ်လမ်းလေးတစ်ပုဒ်ဖြစ်ခဲ့သည်။ ရည်းစားဖြစ်ပြီး တစ်နှစ်အတွင်း သက်နှောင်း၏ အပျိုစင်ဘဝလေးသည် မောင်၏ခူးခြွေခြင်းကို ခံခဲ့ရသည်။ ရည်းစားမထားဖူးသော အရိုင်းလေး သက်သည် မောင်၏ ချိုသာသော အယုအယများ၊ အမှတ်တရနေ့များတွင် ရလေ့ရှိသည့် ပန်းစည်း ချောကလက် ဝက်ဝံရုပ်များ၊ ကျွမ်းကျင်ညက်ညောလှသည့် ချစ်ဗျူဟာများထဲတွင် လှိုင်းလုံးများစီးသလို တသိမ့်သိမ့် တငြိမ့်ငြိမ့်နှင့် စီးမျောခဲ့သည်။ မောင်က သက်အပေါ် အရမ်းကောင်းခဲ့သည် (ကောင်းခဲ့သည်ဟု သက်ထင်ခဲ့သည်)။

မောင်နှင့်ချစ်သော သုံးနှစ်တွင် တစ်ခါမှ ရန်လည်းမဖြစ်ဖူး၊ လေသံမာမာနှင့်လည်း မပြောဖူး၊ အငြင်းလည်းမပွားဖူး။ လူတိုင်းအမြင်မှာ သက်တို့ဟာ နတ်ဖက်သည့်စုံတွဲလေး။ တကယ်ဆို သက် သတိထားခဲ့မိသင့်သည်။ မောင်ဟာ သက်ကို ချစ်တယ်ချစ်တယ်သာ တဖွဖွပြောသော်လည်း သက်နှင့် အနာဂတ်ကို အတူဖြတ်သန်းဖို့ အစီအစဉ်လည်း တစ်ခါမှ ဆွဲမပြဖူး၊ မတိုင်ပင် မဆွေးနွေးဖူး၊ ခန္ဓာကိုယ်ချင်း အဆုံးစွန်အထိ နီးစပ်ခဲ့သော်လည်း မောင့်စိတ်ထဲ ဘာတွေတွေးနေမှန်း ခန့်မှန်းနိုင်သည်အထိ စိတ်ချင်းလည်း တစ်ခါမှ မနီးစပ်ခဲ့ဖူး။ အဲဒီတုန်းကတော့ သက်မသိခဲ့ပါ။ ကျောင်းပြီးလျှင် ဇာတ်လမ်းပြီးမယ်ဟု ရည်ရွယ်ထားခဲ့လိမ့်မယ်လို့လည်း သက်မရိပ်မိခဲ့ပါ။ သက်ထင်ခဲ့တာ သက်နှင့် မောင်သည် သိပ်ချစ်ကြတဲ့ချစ်သူတွေ၊ တစ်နေ့လက်ထပ်ကြဖို့ဆိုတာ စကားထဲထည့်ပြောစရာမလိုအောင်ကို သိနေပြီးသား။ မောင်နှင့်တွဲတာ ၂ နှစ်ပြည့်ခါနီးမှာ မောင်က ကျောင်းပြီးသွားသည်။ သက်တို့ကျောင်းက နှစ်တိုသော်လည်း သက်က မောင့်ထက် ၂ နှစ်ငယ်တာမို့ နောက်ဆုံးနှစ်တက်နေတုန်း။ မောင်ကအလုပ်မဝင်ခင် ၁၀ တန်းကျောင်းသားများနှင့် ဆေးကျောင်းမှ နှစ်ငယ်ကျောင်းသားများကို ဂိုက်လုပ်နေသည်။ အဲဒီတစ်နှစ်လည်း မောင်ကအလုပ်များ သက်က စာများ၍ သိပ်မအားကြတဲ့ ကြားက မှန်မှန်ချိန်းတွေ့ခဲ့ကြသေးသည်။ မောင် အလုပ်ဝင်လို့ နယ်ကို ပို့စတင်ကျတဲ့အချိန်မှာ သက်တို့် ၃ နှစ်ပြည့်ပြီ။ သက်လည်း ကျောင်းပြီးလို့ အဆောင်နေပြီး ဆေးကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာ အလုပ်လုပ်သည်။ မောင်က ဆေးရုံမှာ အလွန်အလုပ်များနေသည်။ သက်ကို မှန်မှန်မဆက်သွယ်နိုင်တော့။ တဖြည်းဖြည်း ဖုန်းခေါ်တာတွေက ကျဲလာသည်။ ရန်ကုန်နှင့် လေးနာရီလောက်သာ ကားစီးရသော နယ်မြို့လေးမှာ ဖြစ်သော်လည်း သက်ကို လာမတွေ့နိုင်တော့။

နောက်ဆုံးတဖြည်းဖြည်းနှင့် မောင့်ဆီက ဖုန်းမလာတာ ၂ပတ်ကျော်လာတော့ သက်လန့်လာသည်။ အဲဒီအချိန်မှာ သူငယ်ချင်းများဆီက မောင့်သတင်းတွေ ကြားလိုက်ရတာ ဖြစ်သည်။ သူ ဂိုက်ပြပေးခဲ့သော ဆေးကျောင်းသူလေးနှင့် တွဲနေသည်တဲ့။ ကောင်မလေးက မိုးကုတ်ဘက်က သူဌေးသမီးတဲ့။ မောင်က ရန်ကုန်ကိုလည်း ပိတ်ရက် ခဏခဏလာသည်တဲ့။ သက်ကိုသာ လာမတွေ့တာတဲ့။ သက်ဘယ်လိုမှ မယုံနိုင်တော့။ သွေးရူးသွေးတန်းနှင့် ဖုန်းဆက်ပြီး မေးမိသည်။ မောင်က ဖုန်းချပစ်ပြီး ထပ်ခေါ်တော့ စက်ပိတ်ထားသည်။ လုံးဝ ပြန်မဖြေ။ တစ်ပတ်လုံး သက် အဆက်မပြတ်ခေါ်သည်။ နောက်ဆုံး ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့သဖြင့် ပိတ်ရက်တွင် အရဲစွန့်ကာ မောင်တာဝန်ကျသည့်မြို့သို့ တစ်ယောက်တည်း ကားစီးပြီး ထွက်လာခဲ့သည်။ နေ့ခင်းက စီးသွားတာ ဟိုရောက်တော့ ညကိုးနာရီထိုးတော့မည်။

ဆိုက်ကယ် တက်စီတစ်စီးကို ရှားရှားပါးပါး ရှာငှါးပြီး လေးပင်သောစိတ်ဖြင့် မောင်ပြောထားဖူးသည့်လိပ်စာကို လိုက်ရှာသည်။ သက်မျက်နှာကိုတွေ့ရင် ကို ပစ်ပစ်ခါခါတော့ မလုပ်တန်ကောင်းရဲ့။ မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြေရှင်းလိုက်ရရင် ပြသနာတွေအကုန်လုံး ပြေလည်ရှင်းလင်းသွားကောင်းရဲ့။ မျှော်လင့်ချက်ဖြင့် သက် ကို့တံခါးကိုခေါက်သည်။ တံခါးဖွင့်ပေးသောကိုက သက်ကိုမြင်တော့ အံ့သြပြီး မျက်နှာပျက်နေသည်။ သက်လက်ထဲကအထုပ်ကိုလည်း ကူမဆွဲ၊ အထဲလည်းမခေါ်ဘဲ အပေါက်ဝမှာပိတ်ရပ်နေသည်။ “ဘယ်သူလည်းကိုကြီး” ကလေးသံလိုလို ချိုအီချွဲပျစ်သော အသံကို ကြားလိုက်ရပြီးနောက် သက်မျက်လုံးများ ပြာဝေသွားကာ နောက်ထပ်ဆက်ဖြစ်သမျှအားလုံး အိပ်မက်လို ဝေဝါးသွားခဲ့လေသည်။ (ပထမပိုင်း ပြီးပါပြီ)

Zawgyi

ကေလာၿမိဳ႕ ၿမိဳ႕ျပင္ဘက္ခပ္က်က်ေနရာတြင္ သစ္ပင္မ်ား အုံ႔ဆိုင္းေနေသာ ၿခံက်ယ္ႀကီးတစ္ခုတည္ရွိသည္။ ၿခံႀကီး၏ အဝင္ဝတြင္ “ကေလာၿမိဳင္ စံအိမ္” ဟု ေဆးအျဖဴ ပန္းခ်ီလက္ေရးေသာ့ေသာ့ႏွင့္ေရးထားေသာ ပိေတာက္က်ီးေပါင္းသား ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးတစ္ခု ခ်ိတ္ထားသည္။ ၿခံႀကီးအလယ္တြင္ေတာ့ ရဲတိုက္ႀကီးႏွင့္တူေသာ အုတ္ကြက္ေဖာ္ေဆာက္လုပ္ထားသည့္ အုတ္ႂကြပ္မိုး ႏွစ္ထပ္အိမ္ နီညိဳေရာင္ႀကီးတစ္လုံးရွိသည္။ ၿခံေထာင့္တြင္ ၿခံေစာင့္လင္မယားေနေသာ သစ္သားအိမ္ပုေလးတစ္လုံး။ အခ်ိန္က ညေန ၇ နာရီခန႔္ ကေလာၿမိဳ႕၏ ေဆာင္းဦးညေနခင္း။ ေနဝင္သြားသည္ႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံး ေမွာင္မည္းသြားၿပီး အေအးဓာတ္က စိမ့္ဝင္လာသည္။ သစ္ပင္အခ်ိဳ႕ေပၚမွ ပုစဥ္းရင္ကြဲသံမ်ားမွအပ တစ္ေလာကလုံး တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနသည္။ သို႔္ေသာ္ အိမ္ႀကီးေပၚရွိ အိပ္ခန္းက်ယ္ႀကီး ထဲတြင္ေတာ့ မီးလင္းဖိုထဲမွ တဖ်စ္ဖ်စ္ေတာက္ေလာင္ေနေသာ သစ္တုံးႀကီးမွ မီးအရွိန္ျဖင့္ အခန္းတစ္ခုလုံးေႏြးေထြးေနသည္။ မီးပန္းဆိုင္းမွ ျဖာက်ေနေသာ ဝါက်င့္က်င့္အလင္းေရာင္ ေအာက္တြင္ ဆင္စြယ္ေရာင္ ဂါဝန္ရွည္ႀကီးကို ဝတ္ထားၿပီး ေခါင္းေပၚမွာ ဇာပဝါေလးၿခဳံလႊမ္းထားေသာ သတို႔သမီးတစ္ေယာက္ ကြၽန္းသားမွန္တင္ခုံႀကီးေရွ႕တြင္ ထိုင္ေနသည္။

သူမနာမည္က သက္ေႏွာင္းခင္။ ညေနခင္းကမွ ေလာေလာလတ္လတ္ လက္ထပ္ထားေသာ သတို႔္သမီး အသစ္စက္စက္ေလးျဖစ္သည္။ ယေန႔ညသည္ သူမ၏ မဂၤလာဦးည။ သူမ၏ သတို႔သားကေတာ့ စိုင္းေစာေနာင္ ဆိုေသာ ဤ ကေလာၿမိဳင္စံအိမ္ႀကီး၏ ပိုင္ရွင္ပါ။ အခန္းထဲကိုျပန္ေရာက္တာ တစ္နာရီေက်ာ္ၾကာၿပီျဖစ္ေသာလည္း အက်ႌမလဲရေသးဘဲ မွန္တင္ခုံေရွ႕တြင္ သက္ ထိုင္ေနမိသည္။ သူမ၏ ခင္ပြန္းအသစ္စက္စက္ျဖစ္သူက စီးပြားဖက္ မိတ္ေဆြတသိုက္ကို ခ်ယ္ရီႏွင္းစားေသာက္ဆိုင္တြင္ ဘတ္ခ်လားႏိုက္ သြားေရာက္ ဧည့္ခံေနသည္ေလ။ ခင္ပြန္းဆိုေသာ စကားလုံးကို ေတြးမိခ်ိန္တြင္ သက္ ေက်ာထဲ စိမ့္သြားသည္။ စေတြ႕တာ လပိုင္းသာရွိေသးေသာ သူစိမ္းျပင္ျပင္လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ လက္ထပ္သည္အထိ ျဖစ္သြားခဲ့ေသာ သူမ၏ ဘဝတဆစ္ခ်ိဳးကို ျပန္စဥ္းစားရင္း မယုံႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနမိသည္။ တစ္ေန႔ေန႔ လက္ထပ္ၾကရင္ သတို႔သားဟာ “ေမာင္” ကလြဲၿပီး တျခားလူျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ သက္ ထင္ကို မထင္ခဲ့မိတာပါ။ သုံးႏွစ္ေက်ာ္ ခ်စ္ခဲ့ၾကေသာ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္ သက္ႏွင့္ ေမာင္သည္ ဒီလိုလမ္းခြဲၾကရလိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးခဲ့မိတာပါ။ ေမာင္ သက္ကို မထင္မွတ္စြာ ရက္စက္ခဲ့သည္။ သက္ဘဝ သက္အနာဂတ္ကို ဖ်က္ဆီးခဲ့သည္။ သက္ဘဝရဲ႕ အေမွာင္ဆုံးအခ်ိန္မွာ စိုင္းေစာေနာင္ေခၚ ကိုစိုင္းနဲ႔ ေတြ႕ခဲ့တာပါ။

မီးေရာင္ဝါက်င့္က်င့္ေအာက္မွ မဂၤလာကုတင္ႀကီးကို သက္ အၾကည့္ေရာက္သြားသည္။ အညိဳေရာင္ႏွင့္ ၾကက္ဥႏွစ္ေရာင္ အစင္းအိပ္ရာခင္း၊ ဖဲသားေခါင္းအုံး အညိဳေရာင္မ်ားျဖင့္ ခင္းက်င္းထားေသာ ႀကီးမားသည့္ ကုတင္ႀကီး။ ေျခရင္းဘက္မွာ ႏူးညံ့ေသာ ေမြးပြေစာင္ႀကီးတစ္ထပ္ ပုံထားသည္။ ဒါဟာ မၾကာခင္ သူနဲ႔ကိုယ္အိပ္ရေတာ့မည့္ ကုတင္ႀကီးဆိုေသာအသိက သက္ကို ေက်ာခ်မ္းေစသည္။ သက္ဟာ ေယာက်္ားမေတြ႕ဖူးေသာ အစိမ္းေလးမဟုတ္ပါ။ ေမာင္နဲ႔ သုံးႏွစ္တာခ်စ္ခဲ့ၾကစဥ္အတြင္းမွာ ပထမတစ္ႏွစ္က ေမာင္သည္ ႏႈတ္ခမ္းနမ္း႐ုံ၊ သက္၏ ရင္သားထြားထြားမ်ားကို ကိုင္တြယ္႐ုံ သာရွိခဲ့ေသာ္လည္း ဒုတိယႏွစ္ႏွစ္တြင္ သက္၏အပ်ိဳစင္ဘဝအား အရယူခဲ့သည့္အျပင္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာလည္း ေနာက္ထပ္လင္ခန္းမယားခန္း ဇာတ္သြင္းခဲ့ပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ယခု သက္၏ ခင္ပြန္းအသစ္စက္စက္ စိုင္းေစာေနာင္ႏွင့္ေတာ့ ဘယ္တုန္းကဆို ဘယ္တုန္းကမွ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ၾကဖူးပါ။ ေယာက်္ားႏွင့္ ေနသည္ဆိုတာ ဒါဟာ ဒါပဲဟု ေျပာၾကေသာ္လည္း တစိမ္းေယာက်္ားတစ္ေယာက္ႏွင့္ ထပ္မံေတြ႕ႀကဳံရမည့္အေရးကိုေတာ့ သက္ ရင္ဖိုေၾကာက္လန႔္မိေနသည္။

ၿခံတံခါးဖြင့္သံကို ၾကားလိုက္ရၿပီး တဆက္တည္း ၿခံထဲသို႔္ ဝင္လာသည့္ ကားစက္သံကိုပါ ၾကားရသည္။ သူျပန္လာၿပီ။ အက်ႌမလဲရေသးေသာ အျဖစ္ကိုသတိရၿပီး ေခါင္းေပၚမွ ကလစ္မ်ားကို အျမန္ျဖဳတ္၍ ဇာပုဝါကိုဖယ္ၿပီး ဆံထုံးကို ျဖည္ခ်ရသည္။ လက္ဝတ္ရတနာမ်ားကို တစ္ခုခ်င္း ခြၽတ္ၿပီး ကတၱီပါဘူးမ်ားအတြင္းသို႔ ျပန္ထည့္သည္။ လည္ပင္းမွ လည္ဆြဲတစ္ခုက ခ်ိတ္ျဖဳတ္ရခက္ေနသည္။ လက္ေနာက္ျပန္ျဖဳတ္ေနရသျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ျဖဳတ္မရေအာင္ ျဖစ္ေနဆဲ တံခါးေလာ့ခ္မွ ကလစ္ဆိုေသာ အသံၾကားရၿပီး တံခါးကို ျဖည္းညင္းစြာဖြင့္ကာ စိုင္းေစာေနာင္ ဝင္လာသည္။ ဘာမွမေျပာဘဲ ေနာက္မွာဝင္ရပ္ကာ လည္ဆြဲခ်ိတ္ကို ကူျဖဳတ္ေပးသည္။ လက္ဖ်ားႏွင့္ အသားထိမိေသာအခါ သက္ေက်ာျပင္ႏွင့္လည္ကုပ္တြင္ ၾကက္သီးေမြးညင္းမ်ား ထသြားသည္။ စိုင္းေစာေနာင္က ျဖဳတ္ၿပီးသြားေသာ လည္ဆြဲကို သက္လက္ထဲ ထည့္ေပးသည္။ လက္ဖဝါးႏွင္ သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ား ထိခတ္သြားျပန္သည္။ ဘာမဟုတ္တဲ့ အထိအေတြ႕ေလးႏွင့္ သက္ရင္ေတြ တဒိုင္းဒိုင္း ခုန္လာသည္။ 

“ပင္ပန္းေနၿပီလား” ၾသရွရွ စကားသံကို အနီးကပ္ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ သက္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ မူးေနပုံမရေသာ္လည္း သူ႔ထြက္သက္ေႏြးေႏြးထဲတြင္ အရက္နံ႔သင္းသင္း ပါေနသည္။ “ဟင့္အင္း မပင္ပန္းပါဘူး” အရပ္ျမင့္ျမင့္ ကိုယ္လုံးထြားထြားႏွင့္ သက္ကို အေပၚမွ စီးမိုးၾကည့္ေနေသာ သူ႔ကို သက္က လည္ပင္းေလး ေစာင္းငဲ့ၿပီး ေမာ့ၾကည့္ကာ ေျဖလိုက္သည္။ သူ႔မ်က္လုံးမ်ားက သက္မ်က္ႏွာဆီမွ ရင္ၫြန႔္ဆီသို႔ ေရာက္သြားသည္။ သတို႔္သမီးဂါဝန္၏ လည္ပင္းဟိုက္ဟိုက္ထဲမွ ရင္သားႏွစ္ႁမြာၾကားရွိ အကြဲေၾကာင္းေလးကို ျမင္ေနရသည္။ စကားတစ္လုံးမွ ထပ္မေျပာဘဲ သူက ေနာက္ေက်ာမွ ဂါဝန္ဇစ္ကို ဆြဲျဖဳတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သက္ပခုံးေပၚမွ လက္ေက်ာ္၍ ဂါဝန္ကို ေအာက္သို႔ ေလွ်ာခ်လိုက္သည္။ အက်ႌႏွင့္တြဲခ်ဳပ္ထားေသာ ရင္ပုံခြက္မ်ားပါ ပါသြားၿပီး ၃၈ စီကက္ပ္ ဆိုဒ္ရွိေသာ သက္၏ ရင္သားေဖာင္းေဖာင္းအိအိမ်ားက လွ်ံထြက္လာသည္။ သက္ မလႈပ္ရဲဘဲ မွန္ထဲသို႔ၾကည့္လိုက္သည္။ သူႏွင့္ မွန္ထဲမွာ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံသည္။ မၿပဳံးမရယ္ ခပ္တည္တည္ျဖစ္ေနေသာ သူ႔မ်က္ႏွာကိုေငး ၾကည့္ေနမိဆဲ သူ႔မ်က္လုံးမ်ားထဲတြင္အ႐ိုင္းဆန္ေသာ အရိပ္တစ္ခု ျဖတ္ေျပးသြားသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ႀကီးမားၾကမ္းတမ္းေသာ သူ႔လက္ဖဝါးမ်ားက သက္၏ ရင္သားႏွစ္ႁမႊာကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ သက္ေယာင္ယမ္းၿပီး မ်က္လုံးမ်ားကို မွိတ္လိုက္သည္။ သူက ခပ္ဆဆ တစ္ခ်က္ညႇစ္လိုက္သည္။

“အ” သက္ႏႈတ္ဖ်ားမွ အသံတိုးတိုးထြက္သြားသည္။ သူက အသက္ျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္ရႉလိုက္ၿပီး သက္၏ရင္သားမ်ားကို စတင္ဆုပ္နယ္ေတာ့သည္။ ထိုင္ခုံလက္တန္းႏွစ္ဘက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကိုင္ထားမိသည္။ သူက ႏို႔အုံကို ဆုပ္ညႇစ္ၿပီး နယ္လိုက္ ႏို႔သီးဖ်ားေလးမ်ားကို လက္ညိဳးႏွင့္ လက္မညႇပ္ၿပီး ဆြဲလိုက္ လုပ္ေနသည္။ အနည္းငယ္နာေသာ္လည္း သက္ႀကိဳးစားၿပီး ထပ္မေအာ္မိေအာင္ေနသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သက္၏ ႏို႔သီးေလးမ်ား မာေတာင္လာသည္။ သူ႔လက္မ်ားတြင္ ေမွာ္ဓာတ္စီးဝင္ေနသလို ရွိန္းဖိန္းၿပီး အလြန္သာယာေသာ အရသာတစ္မ်ိဳးကို ခံစားရသည္။ သူ႔အသက္ရႉသံက ျပင္းလာသည္။ ရင္သားမ်ားကို ညႇစ္ေနေသာလက္က ပိုအားပါလာသည္။ နာက်င္မႈႏွင့္ သာယာမႈက ဒြန္တြဲေနသည္။ ေမာင္ဆိုလွ်င္ ဆုပ္နယ္႐ုံလြဲၿပီး ခုေလာက္ထိ တစ္ခါမွ တင္းတင္းႀကီး မညႇစ္ဖူးေခ်။ သို႔္ေသာ္ နာတာထက္ ေကာင္းတာကပိုေနသည္။ ပူေႏြးရွိန္းဖိန္းမႈက ရင္သားမ်ားဆီမွတဆင့္ ေပါင္ၾကားထဲအထိ စီးဆင္းသြားသည္။ သက္၏ မိန္းမအဂၤါႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားတြင္ ေသြးတဒုတ္ဒုတ္ တိုးၿပီး ေဖာင္းတင္းလာသည္ကို စတင္ခံစားမိသည္။

သူက ႏို႔သီးေခါင္းေလးတစ္ဖက္ကို ဆြဲၿပီး ညႇစ္လိုက္သည္။ သက္အံႀကိတ္ထားမိသည္။ ႏို႔အုံထြားထြားမ်ားကို ေခ်ေပးၿပီး ေနာက္တစ္ဖက္ကို ဆြဲညႇစ္လိုက္ျပန္သည္။ “အား…အ…အ…အား… အင္း.. အင္း ဟင္း ဟင္းးး” သက္မေနႏိုင္ဘဲ ခပ္တိုးတိုး ညည္းတြားမိသည္။ သူ႔လက္မ်ားက ပိုလႈပ္ရွားသြားျပန္သည္။ သက္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ရင္သားမ်ားကို ေကာ့ေပးမိသည္။ ညည္းရင္း မ်က္လုံးမ်ားကို ခပ္သာသာ ဖြင့္ၾကည့္မိသည္။ မွန္ထဲမွ သူ႔ပုံရိပ္က အသည္းယားစရာ ေကာင္းေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့ထားရင္း မွန္ထဲကသက္ကို အနည္းငယ္ေမွးစင္းထားေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ၾကည့္ေနသည္။ သူ႔လက္ႏွစ္ဘက္က သက္ႏို႔အုံႀကီးမ်ားကို ဆုပ္ညႇစ္လိုက္ တင္းေတာင္ေနေသာ ႏို႔သီးေလးမ်ားကို ပြတ္ေခ်လိုက္လုပ္ေနသည္။ သတို႔သမီးဝတ္စုံက သက္ရင္သားမ်ားေအာက္အထိ လန္က်ေနသည္။ ၾကည့္ရင္း သက္ရွက္လာမိၿပီး မ်က္ႏွာ နီျမန္းလာသည္။ “သက္ေႏွာင္း” သူက လည္ေခ်ာင္းထဲမွလာေသာ ေခ်ာက္ကပ္ကပ္အသံၾသၾသျဖင့္ ေခၚသည္။ သက္ ႐ုတ္တရက္ ေရငတ္လာသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ “ရွင္”

သူ႔မ်က္ႏွာကို လွည့္ၿပီးေမာ့ၾကည့္ကာ ထူးလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သက္၏ ထူးသံက လည္ေခ်ာင္းထဲမွာ ေပ်ာက္ေနသည္။ သူက ဘာမွဆက္မေျပာဘဲ သက္၏ လက္ေမာင္းႏွစ္ဘက္မွ ဆြဲထူကာ ကုတင္ဘက္ဆီသို႔ ေခၚသြားသည္။ သက္တစ္ကိုယ္လုံး ပူေႏြးရွိန္းဖိန္းကာ ဘာဆိုဘာမွကို ေရေရရာရာ မသိေတာ့ဘဲ ေလထဲလမ္းေလွ်ာက္ေနသလို ပါသြားသည္။ ဒူးမ်ားက ၫႊတ္ေခြခ်င္ေနသည္။ သူက သက္ကို ကုတင္ေပၚ ဆြဲမတင္ေပးဘဲ ခါးေစာင္းေလာက္ျမင့္သည့္ ခုတင္ေပါင္သို႔ ေမွာက္လ်က္ဖိခ်ေပးလိုက္သည္။ ေျခေထာက္က ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာရွိေနၿပီး အေပၚပိုင္းက ခုတင္ေပၚမွာ ေမွာက္လ်က္ျဖစ္ေနသည္။ ရင္သားမ်ားက ေမြ႕ရာေပၚတြင္ ျပားေနေအာင္ဖိမိေနသည္။ သူက သက္ကို မထိေသးဘဲ ေနာက္ေက်ာဘက္မွာ ခဏၿငိမ္ေနသည္။ ခဏေနေတာ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔္ ခါးပတ္ေခါင္းျပဳတ္က်သံ ေဒါက္ခနဲကို ၾကားရသည္။ ၿပီးေတာ့ ဇစ္ဆြဲဖြင့္သံ။ ထို႔ေနာက္ သူက သက္၏ ဂါဝန္ကားကားႀကီးကို ခါးအထိ လွန္တင္လိုက္သည္။ ေအာက္ခံ အတြန႔္အဖတ္မ်ားပါ ေပါင္းၿပီး ပိုးသားႏွင့္ ခ်ည္သားေရာေနေသာ အဝတ္အပုံလိုက္ႀကီးက သက္ေခါင္းေပၚအထိ ပုံက်လာသည္။

နကိုတည္းက ေမွာက္လွ်က္ျဖစ္ေနေသာ သက္မ်က္ႏွာတဝိုက္မွာ ေမွာင္အတိက်သြားသည္။ ဘာမွမျမင္ရေတာ့။ ရွက္ရွက္ႏွင့္ မဖယ္မိဘဲ ဒီအတိုင္းေနလိုက္သည္။ အညိဳေရာင္ဆံႏြယ္ေခြလိပ္မ်ားကသာ ဂါဝန္စေအာက္မွ ျဖာထြက္ေနသည္။ သူ႔လက္မ်ားက သက္၏ အသားေရာင္ ဇာနားတပ္ ပိုးအတြင္းခံေဘာင္းဘီေလးကို လိပ္ၿပီးခြၽတ္ေနသည္။ ေအာက္အထိမခြၽတ္ဘဲ ေျခသလုံးနားတြင္ ရပ္ထားလိုက္သည္။ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲကားလိုက္သည္။ သက္က ရွက္ၿပီး ျပန္ဆြဲေစ့မိသြားသည္။ သူက တင္ပါးလုံးလုံးအိအိေလး တစ္ဖက္ကို ခပ္နာနာဆြဲညႇစ္လိုက္သည္။ “အား” သက္ လန႔္သြားၿပီး အလိုက္သင့္ေလွ်ာ့ေပးလိုက္သည္။ သူ႔လက္ေခ်ာင္း ထိပ္ဖ်ားေလးမ်ားက အကြဲေၾကာင္းေလးတစ္ေလွ်ာက္ ပြတ္ဆြဲလာသည္။ ထို႔ေနာက္ ေပါင္တြင္းသားႏုႏုေလးမ်ားကို ပြတ္ေပးသည္။ သက္၏ မိန္းမအဂၤါတစ္ခုလုံး ပိုၿပီးေဖာင္းႂကြလာသည္။ လွ်ပ္စစ္စီးသလို ပူေႏြးရွိန္းဖိန္းေသာ ခံစားခ်က္ႏွင့္အတူ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ အေစ့ေလးဆီမွ က်ဥ္ခနဲျဖစ္သြားၿပီး အကြဲေၾကာင္းေလးထဲတြင္ အရည္ၾကည္ေလးမ်ား စိုလာသည္။ ႐ုတ္တရက္ သူ႔ေပါင္ႏွစ္ဖက္က သက္ေပါင္မ်ားႏွင့္ ကပ္လာသည္။ ပူေႏြးေတာင့္တင္းေသာ အေခ်ာင္းႀကီးတစ္ေခ်ာင္းက သက္၏ အကြဲေၾကာင္းေလးၾကားသို႔ တိုးဝင္ဖိပြတ္လာသည္။ သူ႔လက္ၾကမ္းႀကီးႏွစ္ဖက္က သက္တင္ပါးကို ဆုပ္နယ္ေနသည္။

သူ႔လိင္တံႀကီးက သက္၏ ပိပိႏႈတ္ခမ္းသားေလးမ်ားႏွင့္ မထိတထိ ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ပြတ္ေနသည္။ သက္တကိုယ္လုံး က်င္တက္သြားၿပီး “အား… အင္းးးဟင္းးးဟင္းးး” မတိုးမက်ယ္ေလး ေအာ္ညည္းမိိသည္။ သက္၏အရည္ေလးမ်ားက သူ႔လိင္တံႀကီးကို စိုကုန္သည္။ တစ္ခ်က္တြင္ သူက ေနာက္ဆုတ္ၿပီး ဆတ္ကနဲေရွ႕သို႔ျပန္တိုးလိုက္ရာ အေစ့ေလးကို ေနာက္မွ တည့္တည့္ထိုးမိသြားသည္။သက္၏အေၾကာမ်ား စိမ့္ခနဲျဖစ္သြားၿပီး တဆတ္ဆတ္တုန္ခါသြားသည္။ “အား…ကိုစိုင္း” သူ႔နာမည္ကို ေခၚမိသြားသည္။ သူက ငုံ႔ကိုင္းကာ သက္ကို အနည္းငယ္ဆြဲမၿပီး ရင္ဘတ္ေအာက္မွ လက္လွ်ိဳကာ ႏို႔္မ်ားကို ဆုပ္ေျခေပးသည္။ သက္ ႐ူးမတတ္ျဖစ္လာသည္။ တင္ပါးကို ေနာက္သို႔ေကာ့ေပးမိသည္။ သူက ႏို႔ကိုင္ထားေသာ လက္တစ္ဖက္ကိုလႊတ္ကာ သက္ခါးကို ၿငိမ္ေအာင္ဖိထားၿပီး သက္၏ အကြဲေၾကာင္းေလးထဲ သူ႔လိင္တံထိပ္ဖူးႏွင့္ေတ့ကာ တစ္ခ်က္တည္း တဆုံးထိုးသြင္းလိုက္သည္။ အရည္မ်ားစို႐ႊဲကာ ေခ်ာဆီလို ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ေမာင္ႏွင့္မလုပ္ရတာ ေျခာက္လေလာက္ၾကာသြားသည့္အျပင္ သူ႔လိင္တံႀကီးက ေမာင့္ထက္အမ်ားႀကီးပိုၿပီး ရွည္လည္းရွည္ ႀကီးလည္းႀကီးသျဖင့္ သက္၏လမ္းေၾကာင္းေလးထဲ နာက်င္စြာ မဆံမၿပဲ ထိုးသိပ္ဝင္သြားသည္။ ထိပ္ဖူးကလည္း သားအိမ္ေခါင္းကို သြားထိသျဖင့္ ဒုတ္ခနဲ ေအာင့္သြားသည္။ “အား…ကိုစိုင္း… ကြၽတ္စ္.. ကြၽတ္စ္” “ရႉး..ရႉး” သူက သက္ကို ကေလးလိုေခ်ာ့ရင္း ခါးကို ဖိထားေသာလက္ကို လႊတ္လိုက္ၿပီး ပါးစပ္ကို အသာအယာအုပ္လိုက္သည္။

လက္ေခ်ာင္း တစ္ေခ်ာင္းက သက္ပါးစပ္ထဲ တိုးဝင္လာၿပီး သြားဖုံးသားမ်ားကို ပြတ္တိုက္လိုက္ လွ်ာေလးႏွင့္ထိေပးၿပီး စုပ္ခိုင္းသလိုလုပ္လိုက္ လုပ္ေနသည္။ ရင္သားကိုလည္း ေခ်ာ့သလို သာသာေလး ညႇစ္ေပးၿပီး ႏို႔သီးေခါင္းေလးမ်ားကို တလွည့္စီ ပြတ္ေပးေနသည္။ သက္ အရည္မ်ား ပိုစို႐ႊဲလာသည္။ သူက အသာအယာ စတင္လႈပ္ရွားသည္။ အစပိုင္းတြင္ က်ပ္ၿပီး နာက်င္ေနေသာ္လည္းတျဖည္းျဖည္း လိင္အဂၤါအတြင္းပိုင္းနံရံမ်ားတြင္ သာယာေသာ ထိပြတ္သည့္ခံစားခ်က္ေပၚလာသည္။ တျဖည္းျဖည္း ပိုေကာင္းလာသည္။ သူလည္း ေကာင္းလာပုံရသည္။ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားက ပိုရွည္ကာ ပိုျပင္းလာၿပီး လူကို သက္အေပၚကိုင္းခ်ကာ ႏို႔္မ်ားကို လက္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ စုံကိုင္ကာ ဆုပ္နယ္ေနသည္။ ေစာေစာကလို တအားညႇစ္လာျပန္သည္။ သူ႔အသက္ရႉသံမ်ားက ျပင္းလာသည္။ သို႔ေသာ္ နာမွန္းမနာမွန္း သက္မသိႏိုင္ေတာ့။ တစ္ခ်က္ေဆာင့္လိုက္တိုင္း အေၾကာထဲစိမ့္ၿပီး ေကာင္းသြားကာ အသံထြက္ၿပီး ခပ္တိုးတိုး ေအာ္ညည္းေနမိသည္။ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ကုန္သြားမွန္းလည္း မသိေတာ့။ သာယာမႈကမာၻထဲတြင္ ေမ်ာေနသည္။ ေလထဲမွာ ဝဲပ်ံေနၿပီးေျမေပၚျပန္မက်သလို ခံစားေနရသည္။ “ဖတ္ ဖတ္ ဖလြတ္.. ႁဗြတ္ ဘလြတ္… အင္းး..အ အ.. အားး… အင္းးး ဟင္းးးး” လီး အဝင္အထြက္အသံမ်ား ေအာ္ညည္းသံမ်ားျဖင့္ အခန္းထဲတြင္ ဆူညံေနသည္။

ရမၼက္လႈိင္းတြင္ ႏွစ္ေယာက္လုံး မၿပီးႏိုင္မစီးႏိုင္ စီးေမ်ာေနၿပီး ေနာက္ဆုံး သူက သူမ၏ တင္ပါးမ်ားကို ဆုပ္ကိုင္ကာ အားရပါးရေဆာင့္သည္။ ေဆာင့္ရင္း သူ႔လိင္အဂၤါႀကီးက ပိုမိုေတာင့္တင္းလာကာ ဆတ္ခနဲ တစ္ခ်က္တန႔္သြားၿပီး တဆတ္ဆတ္ခါရင္း “အားးဟားးး… သက္.. အားး… ကို ၿပီး…ၿပီးၿပီ… အားးးရွီးးးး” ေအာ္ညည္းကာ သူမ၏ လမ္းေၾကာင္းေလးထဲသို႔ သုတ္ရည္ပူပူေႏြးေႏြးမ်ားကို ပန္းထုတ္လိုက္သည္။ ေစာက္ေခါင္းအတြင္း ေႏြးကနဲ ခံစားလိုက္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ သူမေပၚသို႔္ေမွာက္ခ်ကာ ၿငိမ္ေနသည္။ သူမလည္း ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္စြာျဖင့္ သူ႔ေအာက္မွာ ၿငိမ္ေနမိသည္။ ႐ုတ္တရက္ သူဆတ္ခနဲထလိုက္သည္။ သူမလန႔္သြားသည္။ ဘာပါလိမ့္ ဆိုၿပီး ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ “မင္းမၿပီးေသးဘူး” သူမ ၿပီးစရာမလိုပါ။ သူႏွင့္လုပ္ရေသာ ခံစားခ်က္က အရမ္းေကာင္းသည္။ ႐ူးမတတ္ေကာင္းပါသည္။ ေမာင္ႏွင့္အတူ ေနတုန္းကလည္း သူမ ၿပီးခဲသည္။ ၿပီးခဲ့တုန္းကလည္း ယခုေလာက္ထိ ျပင္းထန္ေသာ ခံစားခ်က္မ်ိဳးမဟုတ္။ ေရလႈိင္းေလးမ်ားကို စီးသလို ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလးၿပီးသြားတာမ်ိဳး။ ၿပီးတယ္ဆိုတာ ခုထက္ပိုမေကာင္းႏိုင္တာေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။ “ဘာမွမျဖစ္ဘူးကိုစိုင္း…သက္အရမ္းေနလို႔္ေကာင္းတယ္” သက္ ရွက္ရွက္ႏွင့္ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ “လာစမ္းပါ” သူက ကုတင္ေပၚတက္ၿပီး သူမကိုပါ ဂ်ိဳင္းက မတင္လိုက္သည္။

ခုတင္ေခါင္းရင္းက ေခါင္းအုံးမ်ားကို ခပ္ေလွ်ာေလွ်ာမွီကာ သက္ကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲမယူသည္။ သက္ေခါင္းက သူ႔ပခုံးေပၚမွာတင္ထားၿပီး သူ႔ရင္ဘတ္ကို ေက်ာမွီကာ ပက္လက္အေနအထား။ သက္၏ ေၾကမြေနၿပီ ျဖစ္ေသာသတို႔သမီးဂါဝန္ကို ခါး မွာလိပ္တင္လိုက္သည္။ သက္ေျခေထာက္ကို သူ႔ေျခေထာက္ႏွင့္ ကားလိုက္ၿပီး ဘယ္လက္က သက္၏ ႏို႔္မ်ားကို  ကိုင္ေပးကာ ညာလက္က ေပါင္ၾကားထဲတိုးဝင္ၿပီး လက္ခလယ္ျဖင့္ ေစာေစာကပန္းထုတ္ထားေသာ သူ႔ သုတ္ရည္မ်ားကို ေကာ္ယူလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ အေစ့ေလးကို သုတ္ကာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပြတ္ေပးသည္။ “အား…အား” မၾကာခင္ သက္ခပ္တိုးတိုးေလး အဆက္မျပတ္ ညည္းတြားလာသည္။ သူကလက္ခလယ္ကို ခပ္သြက္သြက္ ကစားေပးသည္။ သက္ အရမ္းေကာင္းလာၿပီး အီဆိမ့္ရွိန္းဖိန္းေသာ ခံစားခ်က္က လိင္အဂၤါတစ္ခုလုံးကို ပ်ံ႕ႏွံ႔လာသည္။ သူက ပြတ္ေပးေနရင္း အေစ့ေလးကို လက္ညႇိဳးလက္မႏွင့္ ခပ္သာသာ ညႇစ္လိုက္သည္။ သက္မရွက္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ “အားးရွီးးး” ေကာ့ပ်ံသြားသည္။ သူက လက္ခလယ္ကို ခပ္ျမန္ျမန္ ကစားေပးလိုက္သည္။ ႏို႔္ကို ညႇစ္ေပးေနေသာလက္ကလည္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းညႇစ္ေပးေနသည္။ သက္၏ လိင္အဂၤါႏႈတ္ခမ္းသားေလးမ်ား တဆတ္ဆတ္ခါလာၿပီး ခံစားခ်က္အားလုံး အထြတ္အထိပ္သို႔ စုၿပဳံေရာက္သြားေတာ့သည္။ “အား…ကိုစိုင္း…အား….” ေမာင္ႏွင့္ၿပီးခဲ့ေသာ လႈိင္းက ျမစ္ထဲကလႈိင္းၾကက္ခြပ္ေလးေတြဆိုလွ်င္ ကိုစိုင္းႏွင့္ၿပီးရေသာ လႈိင္းက ပင္လယ္ကမ္းစပ္က လႈိင္းလုံးႀကီးေတြလို အရွိန္အဟုန္ ျပင္းထန္လြန္းသည္။ အားေကာင္းေသာ လႈိင္းလုံးႀကီးေတြကို တသိမ့္သိမ့္ တၿငိမ့္ၿငိမ့္စီးရင္း သက္ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ အ႐ုပ္က်ိဳးျပတ္ ပုံက်သြားေတာ့သည္။

မ်က္လုံးမ်ားကို ဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ ေႏြးေထြးၿပီး တိတ္ဆိတ္ေမွာင္မိုက္ေသာ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုထဲေရာက္ေနေၾကာင္း သက္သိလိုက္ရသည္။ ႐ုတ္တရက္ ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီး ဘယ္ေနရာမွာႏိုးလာေၾကာင္းကို စဥ္းစားလို႔မရဘဲျဖစ္ေနသည္။ လက္ႏွစ္ဘက္ကို ဆန႔္တန္းၿပီး အိပ္ေရးဝသြားေသာ ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္လို အေညာင္းဆန႔္လိုက္စဥ္ ႏူးညံ့ေသာ ေမြးပြေစာင္ႀကီးကို စမ္းမိသျဖင့္ တြန္းဖယ္လိုက္သည္။ နံနက္ခင္း၏ေနေရာင္က မွန္ျပတင္းမွတဆင့္ သံပုရာစိမ္းေရာင္ ခန္းဆီးစကိုျဖတ္၍ အခန္းထဲသို႔ ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ က်ေရာက္ေနသည္။ သက္ အိပ္ေနေသာ မဂၤလာဦး ကုတင္ႀကီးႏွင့္ကြၽန္းသားမွန္တင္ခုံကို ေတြ႕လိုက္ရမွ စိုင္းေစာေနာင္ ဆိုေသာ ကိုစိုင္း၏ အိမ္ကို ေရာက္ေနေၾကာင္းႏွင့္တကြ ညက အျဖစ္အပ်က္မ်ားအားလုံးကိုပါ ႐ုတ္တရက္ သတိရၿပီး မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး နီျမန္းထူပူလာေအာင္ ရွက္မိသြားသည္။ သက္ နံေဘးကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုစိုင္းအိပ္ေသာဘက္တြင္ ေနရာလြတ္ကိုသာ ေတြ႕ရသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရွိ မွန္တင္ခုံမွ မွန္ေပၚတြင္ စာေၾကာင္းမ်ား ေရးျခစ္ထားေသာ စာ႐ြက္ျဖဴတစ္႐ြက္ ကပ္ထားသည္ကို သတိထားမိသည္။ ညကတည္းက မခြၽတ္ရေသးေသာ ဂါဝန္ရွည္ႀကီးကို မႏိုင့္တႏိုင္ မၿပီး ကုတင္ေပၚမွဆင္းကာ စာ႐ြက္ကိုသြားၾကည့္သည္။

“ညကပင္ပန္းထားလို႔ မႏႈိးေတာ့ဘူး။ ေအာက္မွာ မနက္စာျပင္ခိုင္းထားတယ္။ ႏိုးတဲ့အခ်ိန္ ေရခ်ိဳးၿပီး ဆင္းစားပါ”။ လက္ေရးေသာ့ေသာ့မ်ားႏွင့္ ေရးထားၿပီး ေအာက္မွာ သူ႔လက္မွတ္ထိုးထားသည္။ သက္ လို႔လည္း ခ်စ္စႏိုးမေခၚ…သူ႔နာမည္လည္း ထည့္မေရးေသာ တိုျပတ္ျပတ္ စာေလးကို ၾကည့္ရင္း သက္ရင္ထဲမွာ အမ်ိဳးအမည္မသိေသာ လႈိက္လွဲသည့္ ခံစားခ်က္တစ္မ်ိဳးကို ခံစားမိသည္။ မွန္ေပၚမွ စာကို လက္ေခ်ာင္းထိပ္ဖ်ားေလးမ်ားႏွင့္ ခပ္ဖြဖြ ပြတ္သပ္ေနမိသည္။ ထိုစဥ္ မွန္ထဲမွ ပုံရိပ္ကို သက္သတိထားမိသြားသည္။ အ႐ိုင္းဆန္ဆန္ေခြလိပ္ ဝဲျဖာက်ေနေသာ အညိဳေရာင္ ဆံပင္ရွည္မ်ား၊ ပြတ္မိထားသျဖင့္ ပန္ဒါမ်က္လုံးလို ျဖစ္ေနေသာ အိုင္းရွဲဒိုးႏွင့္ လိုင္နာမ်ား၊ ဗလာက်င္းေနေသာ ပခုံးႏွင့္ ပန္းေသြးညိဳေရာင္ ႏို႔သီးထိပ္ဖ်ားေလးမ်ား ေထာင္မတ္ေနသည့္ ရင္သားထြားထြားႏွစ္ႁမႊာ၊ ခါးလည္ထိ လန္က်ေနေသာ ဂါဝန္အေပၚပိုင္း၊ တြန႔္လိပ္ေၾကမြေနေသာ ေအာက္ပိုင္းမွ စကတ္ကားကား… သရဲကားထဲက တမလြန္မွ သတို႔္သမီးႏွင့္ တူေနသည္။ ေပါင္ၾကားထဲမွလည္း ေစးကပ္ကပ္ခံစားခ်က္ကို ရသည္။ ဂါဝန္ကိုမၿပီး လွန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညက ေပက်ံေနသည့္ သုတ္ရည္မ်ားႏွင့္ သက္၏ အရည္ၾကည္မ်ားက မိန္းမအဂၤါတစ္ခုလုံးႏွင့္ ေပါင္တြင္းသားမ်ားတြင္ စီးက်ေျခာက္ေသြ႕ေနသည္။ ရွက္ရွက္ႏွင့္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲကိုေျပးဝင္သြားၿပီး ဂါဝန္ကိုခြၽတ္ကာ ေရျမႇဳပ္တုံးတြင္ ဆပ္ျပာရည္ထည့္ၿပီး တစ္ကိုယ္လုံးကို တိုက္ခြၽတ္ေဆးေၾကာပစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုစိုင္း၏ ေႂကြသားေရခ်ိဳးကန္ထဲတြင္ ေရေႏြးေႏြးစပ္ကာ တစ္ကိုယ္လုံး ေညာင္းကိုက္မႈမ်ားေျပေလ်ာ့ေအာင္စိမ္ရင္း သက္ မ်က္လုံးမ်ားကို မွိတ္ထားလိုက္သည္။ မဂၤလာပြဲ ၿပီးသြားၿပီျဖစ္၍ စိတ္ဖိစီးမႈမ်ားအားလုံးကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ေသာအခါ အတိတ္၏ ပုံရိပ္မ်ားသည္ သက္၏အာ႐ုံထဲတြင္ ႐ုပ္ရွင္ျပသလို တစ္ကြက္ၿပီးတစ္ကြက္ ထင္ဟပ္လာေလသည္။

သက္ေႏွာင္းခင္သည္ လူလတ္တန္းစား မိသားစုမွေပါက္ဖြားလာသျဖင့္ ပစၥည္းဥစၥာ မခ်မ္းသာေသာ္လည္း အလွကေလးတစ္ခုေတာ့ျဖင့္ ခ်မ္းသာေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သဘာဝအတိုင္း လႈိင္းတြန႔္ေလးမ်ားပါသည့္ ႏူးညံေတာက္ပေသာ ဆံပင္ညိဳညိဳရွည္ရွည္မ်ား၊ အရပ္ ငါးေပငါးလက္မ၊ တင္းရင္းအိစက္ေသာ ရင္သားမ်ား၊ ေသးသြယ္ေသာ ခါးကေလးႏွင့္ လုံးဝန္းေဖာင္းျပည့္ေသာ တင္သားအိအိထြားထြားမ်ားတို႔ႏွင့္လိုက္ဖက္သည့္  ေယာက်္ားေလးတိုင္း၏ အာ႐ုံကိုဆြဲေဆာင္ႏိုင္ေသာကိုယ္လုံးႏွင့္ ဂ်ပန္မကေလးလို မ်က္ဝန္းနက္နက္ႏွင့္ မ်က္လုံးႀကီးႀကီးေလးမ်ား၊ အဖ်ားေကာ့ေနေသာ ႏွာတံလုံးလုံးေလး၊ပန္းေသြးေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းေဖာင္းေဖာင္းျပည့္ျပည့္ေလးမ်ားတို႔ျဖင့္ ခ်စ္စရာမ်က္ႏွာေလးကို ပိုင္ဆိုင္ထားသည္။ ေဆးဝါးကြၽမ္းက်င္ တကၠသိုလ္မွ ကြင္းန္ သက္ေႏွာင္းခင္ႏွင့္ ပန္းကိုလိုလို႔ ဝဲေသာလိပ္ျပာ ေဆးေက်ာင္းသားေလး ကိုရဲေနာင္တို႔၏ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းသည္ နတ္သမီးပုံျပင္လို လွပေသာ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ရည္းစားျဖစ္ၿပီး တစ္ႏွစ္အတြင္း သက္ေႏွာင္း၏ အပ်ိဳစင္ဘဝေလးသည္ ေမာင္၏ခူးေႁခြျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။ ရည္းစားမထားဖူးေသာ အ႐ိုင္းေလး သက္သည္ ေမာင္၏ ခ်ိဳသာေသာ အယုအယမ်ား၊ အမွတ္တရေန႔မ်ားတြင္ ရေလ့ရွိသည့္ ပန္းစည္း ေခ်ာကလက္ ဝက္ဝံ႐ုပ္မ်ား၊ ကြၽမ္းက်င္ညက္ေညာလွသည့္ ခ်စ္ဗ်ဴဟာမ်ားထဲတြင္ လႈိင္းလုံးမ်ားစီးသလို တသိမ့္သိမ့္ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ႏွင့္ စီးေမ်ာခဲ့သည္။ ေမာင္က သက္အေပၚ အရမ္းေကာင္းခဲ့သည္ (ေကာင္းခဲ့သည္ဟု သက္ထင္ခဲ့သည္)။

ေမာင္ႏွင့္ခ်စ္ေသာ သုံးႏွစ္တြင္ တစ္ခါမွ ရန္လည္းမျဖစ္ဖူး၊ ေလသံမာမာႏွင့္လည္း မေျပာဖူး၊ အျငင္းလည္းမပြားဖူး။ လူတိုင္းအျမင္မွာ သက္တို႔ဟာ နတ္ဖက္သည့္စုံတြဲေလး။ တကယ္ဆို သက္ သတိထားခဲ့မိသင့္သည္။ ေမာင္ဟာ သက္ကို ခ်စ္တယ္ခ်စ္တယ္သာ တဖြဖြေျပာေသာ္လည္း သက္ႏွင့္ အနာဂတ္ကို အတူျဖတ္သန္းဖို႔ အစီအစဥ္လည္း တစ္ခါမွ ဆြဲမျပဖူး၊ မတိုင္ပင္ မေဆြးေႏြးဖူး၊ ခႏၶာကိုယ္ခ်င္း အဆုံးစြန္အထိ နီးစပ္ခဲ့ေသာ္လည္း ေမာင့္စိတ္ထဲ ဘာေတြေတြးေနမွန္း ခန႔္မွန္းႏိုင္သည္အထိ စိတ္ခ်င္းလည္း တစ္ခါမွ မနီးစပ္ခဲ့ဖူး။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ သက္မသိခဲ့ပါ။ ေက်ာင္းၿပီးလွ်င္ ဇာတ္လမ္းၿပီးမယ္ဟု ရည္႐ြယ္ထားခဲ့လိမ့္မယ္လို႔လည္း သက္မရိပ္မိခဲ့ပါ။ သက္ထင္ခဲ့တာ သက္ႏွင့္ ေမာင္သည္ သိပ္ခ်စ္ၾကတဲ့ခ်စ္သူေတြ၊ တစ္ေန႔လက္ထပ္ၾကဖို႔ဆိုတာ စကားထဲထည့္ေျပာစရာမလိုေအာင္ကို သိေနၿပီးသား။ ေမာင္ႏွင့္တြဲတာ ၂ ႏွစ္ျပည့္ခါနီးမွာ ေမာင္က ေက်ာင္းၿပီးသြားသည္။ သက္တို႔ေက်ာင္းက ႏွစ္တိုေသာ္လည္း သက္က ေမာင့္ထက္ ၂ ႏွစ္ငယ္တာမို႔ ေနာက္ဆုံးႏွစ္တက္ေနတုန္း။ ေမာင္ကအလုပ္မဝင္ခင္ ၁၀ တန္းေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ေဆးေက်ာင္းမွ ႏွစ္ငယ္ေက်ာင္းသားမ်ားကို ဂိုက္လုပ္ေနသည္။ အဲဒီတစ္ႏွစ္လည္း ေမာင္ကအလုပ္မ်ား သက္က စာမ်ား၍ သိပ္မအားၾကတဲ့ ၾကားက မွန္မွန္ခ်ိန္းေတြ႕ခဲ့ၾကေသးသည္။ ေမာင္ အလုပ္ဝင္လို႔ နယ္ကို ပို႔စတင္က်တဲ့အခ်ိန္မွာ သက္တို႔္ ၃ ႏွစ္ျပည့္ၿပီ။ သက္လည္း ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အေဆာင္ေနၿပီး ေဆးကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္သည္။ ေမာင္က ေဆး႐ုံမွာ အလြန္အလုပ္မ်ားေနသည္။ သက္ကို မွန္မွန္မဆက္သြယ္ႏိုင္ေတာ့။ တျဖည္းျဖည္း ဖုန္းေခၚတာေတြက က်ဲလာသည္။ ရန္ကုန္ႏွင့္ ေလးနာရီေလာက္သာ ကားစီးရေသာ နယ္ၿမိဳ႕ေလးမွာ ျဖစ္ေသာ္လည္း သက္ကို လာမေတြ႕ႏိုင္ေတာ့။

ေနာက္ဆုံးတျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေမာင့္ဆီက ဖုန္းမလာတာ ၂ပတ္ေက်ာ္လာေတာ့ သက္လန႔္လာသည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားဆီက ေမာင့္သတင္းေတြ ၾကားလိုက္ရတာ ျဖစ္သည္။ သူ ဂိုက္ျပေပးခဲ့ေသာ ေဆးေက်ာင္းသူေလးႏွင့္ တြဲေနသည္တဲ့။ ေကာင္မေလးက မိုးကုတ္ဘက္က သူေဌးသမီးတဲ့။ ေမာင္က ရန္ကုန္ကိုလည္း ပိတ္ရက္ ခဏခဏလာသည္တဲ့။ သက္ကိုသာ လာမေတြ႕တာတဲ့။ သက္ဘယ္လိုမွ မယုံႏိုင္ေတာ့။ ေသြး႐ူးေသြးတန္းႏွင့္ ဖုန္းဆက္ၿပီး ေမးမိသည္။ ေမာင္က ဖုန္းခ်ပစ္ၿပီး ထပ္ေခၚေတာ့ စက္ပိတ္ထားသည္။ လုံးဝ ျပန္မေျဖ။ တစ္ပတ္လုံး သက္ အဆက္မျပတ္ေခၚသည္။ ေနာက္ဆုံး ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ ပိတ္ရက္တြင္ အရဲစြန႔္ကာ ေမာင္တာဝန္က်သည့္ၿမိဳ႕သို႔ တစ္ေယာက္တည္း ကားစီးၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။ ေန႔ခင္းက စီးသြားတာ ဟိုေရာက္ေတာ့ ညကိုးနာရီထိုးေတာ့မည္။

ဆိုက္ကယ္ တက္စီတစ္စီးကို ရွားရွားပါးပါး ရွာငွါးၿပီး ေလးပင္ေသာစိတ္ျဖင့္ ေမာင္ေျပာထားဖူးသည့္လိပ္စာကို လိုက္ရွာသည္။ သက္မ်က္ႏွာကိုေတြ႕ရင္ ကို ပစ္ပစ္ခါခါေတာ့ မလုပ္တန္ေကာင္းရဲ႕။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေျဖရွင္းလိုက္ရရင္ ျပသနာေတြအကုန္လုံး ေျပလည္ရွင္းလင္းသြားေကာင္းရဲ႕။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ သက္ ကို႔တံခါးကိုေခါက္သည္။ တံခါးဖြင့္ေပးေသာကိုက သက္ကိုျမင္ေတာ့ အံ့ၾသၿပီး မ်က္ႏွာပ်က္ေနသည္။ သက္လက္ထဲကအထုပ္ကိုလည္း ကူမဆြဲ၊ အထဲလည္းမေခၚဘဲ အေပါက္ဝမွာပိတ္ရပ္ေနသည္။ “ဘယ္သူလည္းကိုႀကီး” ကေလးသံလိုလို ခ်ိဳအီခြၽဲပ်စ္ေသာ အသံကို ၾကားလိုက္ရၿပီးေနာက္ သက္မ်က္လုံးမ်ား ျပာေဝသြားကာ ေနာက္ထပ္ဆက္ျဖစ္သမွ်အားလုံး အိပ္မက္လို ေဝဝါးသြားခဲ့ေလသည္။ (ပထမပိုင္း ၿပီးပါၿပီ)