Unicode
“ ဂိုးဟေ့…ရွှီ…”
အောင်အောင် သွင်းလိုက်သော ဂိုးဝင်သွားပြီဆိုတာ သိလိုက်သည်နှင့် ကွင်းထဲ ပတ်ပြေးနေမိသည်။ ဒီဂိုးသည် သူတို့အသင်းအတွက် တစ်လုံးတည်းသော အနိုင်ဂိုး ဖြစ်ပေသည်။ ရှေ့တန်းနေရာမှ အ.ထ.က လက်ရွေးစင်အဖြစ် ထူးချွန်စွာ ကစားတတ်သော အောင်အောင်တို့အသင်း ဒီလိုမျိုး ဗိုလ်လုပွဲထိ တက်လာအောင် အောင်အောင်ကပင် ဂိုးတွေ တဒိုင်းဒိုင်းသွင်း၍ လုပ်ဆောင်ခဲ့သည် မဟုတ်ပါလား။
အောင်အောင်တို့ အသင်းတွင် အောင်အောင်တို့ဘက်မှ လှပျိုဖြူ အပျိုချောတွေက လူပျိုပေါက်စလေး ဆယ့်ရှစ်နှစ်ကျော်သာရှိသေးသော အရပ်မြင့်မြင့် ဆံပင်အလယ်ခွဲဂုတ်ထောက်လေးနှင့် ဂျပန်မင်းသားစတိုင် အောင်အောင်အား ပန်းကမ်း ဂုဏ်ပြုချင်လှသူတွေ များလှပေသည်။
“ ပထမဆုရ အမှတ် (၁၃) အ.ထ.က အသင်း ဒိုင်းဆုကြီးရယူရန် စင်မြင့်ပေါ်သို့ ကြွကြပါခင်ဗျား…”
ဆုပေးမဏ္ဍပ်၏ အသံချဲ့စက်မှ ကြေညာသံကြောင့် အောင်အောင်တို့ အသင်းသားတစ်ယောက်စီ စနစ် ကျစွာဖြင့် မဏ္ဍပ်ပေါ်သို့ ဆုတက်ယူကြသည်။ ကွင်းတွင်ဆုယူပြီး ပြန်ဆင်းလာသောအခါ အောင်အောင် အဖေနှင့် အမေက ပြေးလာပြီး…
“ ဒါမှ ငါ့သားကွ…ဟေး…ဘယ်ရမလဲ…”
“ ဪ…ကျမသားပါတော်…ကျမမွေးထားရတာ…”
“ ရော်…မင်း ငါမပါဘဲ မွေးလို့ရလား…”
“ တော်ပြီ…ရှင်နဲ့ စကားနိုင်လုဖို့လာတာ မဟုတ်ဘူး…”
ပြောပြောဆိုဆို အောင်အောင့်အမေ ဒေါ်စိမ်းကြည်က အောင်အောင်အား…
“ ဒီနေ့ သားကစားသွားတာ အကောင်းဆုံးပဲကွယ်…”
“ မနေ့က ပွဲလည်းကောင်းပါတယ်ကွ…”
အောင်အောင့်အဖေ ဦးစန်းအောင်ကပါ ဝင်ပြောပြန်သည်။ သို့နှင့် အောင်အောင်တို့မိသားစု ဓာတ်ပုံ ရိုက်ရန် စီစဉ်သောအခါမှ အောင်အောင် သူ့အစ်ကိုကို သတိရသွားသည်။ ကိုနိုင်ဘာလို့ လိုက်မလာပါလိမ့်… မေးကြည့်လိုက်တော့မှ ကိုနိုင်မှာ ဧည့်သည်လာ၍ ဘောလုံးပွဲသို့ လိုက်မလာနိုင်ကြောင်း သိရသည်။
သူငယ်ချင်းများနှင့် အသင်းသားများ အမှတ်တရ ဓာတ်ပုံရိုက်ကြသည်။ အောင်အောင်က နာရီကို ကြည့်လိုက်သည်။ အဖေနှင့် အမေက ညပိုင်း တီဗွီပြီးခါနီးမှ ပြန်လာမည်ဟု ပြောသည်။ အိမ်အနီးရှိ အဖေ့ရုံးမှ အပေါင်းအသင်းတွေကို အောင်အောင်ကို ဂုဏ်ပြုသည့်အနေနှင့် ညစာလိုက်ကျွေးမည်ဟု သိရသည်။ အောင်အောင့်ကိုတောင် တစ်ပွဲသက်သက်လုပ်ပေးမည်တဲ့…။
အောင်အောင်မှာ ဘာရယ်မဟုတ် ဆုရလာသော ပိုက်ဆံတွေအား ကျွတ်ကျွတ်အိတ် တစ်လုံးထဲ စုထည့်ကာ မြို့နယ်ဘောလုံးကွင်းရှိ အပေါင်းအသင်းများနှင့် စကားပြောရင်း လမ်းလျှောက်လာကာ မြို့ထဲသို့ ရောက်မှန်းမသိ ရောက်လာသည်။ အိမ်သော့ကို အဖေတို့က ပေးလိုက်၍ ကိုလွင် ပြန်ရောက်မရောက် စောင့်စရာမလို။ အောင်အောင်တို့မှာက ညီအစ်ကို နှစ်ယောက်သာရှိ၍ စုစုပေါင်းမှ မိသားစု (၄) ဦးသာရှိသည်။ အခုတော့ ကိုလွင်က ဒီညီလေးတစ်ယောက်ပဲရှိတာကို ဘယ်လောက်အရေးကြီးတဲ့ ဧည့်သည်မို့လို့ မလာနိုင်ရတာလဲဟု တွေးရင်းဖြင့် အိမ်ပြန်မည့် လမ်းခွဲတွင် သူငယ်ချင်းများနှင့် လမ်းခွဲလာ၏။
အိမ်ခြံဝသို့ ရောက်သောအခါ ခြံတံခါးက သော့မရှိ အတွင်းမှ ဂလန့်ချထားသည်။ ကိုလွင် ရောက်နေပြီ ထင်သည်။ တံခါးအတွင်း လက်လျှို၍ဖွင့်ကာ ကိုလွင်အား အသာနောက်လိုက်မည်ဟု ကြံစည်ပြီး အောင်အောင် အိမ်နောက်ဖေးတံခါးမှ တစ်ဆင့်ဝင်ရန် အိမ်ဘေးမှ ပတ်လျှောက်လိုက်သည်။ အောင်အောင်တို့အိမ်ကား ဒူးထောက်ပျဉ်ထောင်ကာ နောက်သို့ အခန်း (၄) ခန်းဖွဲ့ကာ မီးဖိုချောင်ကို သက်သက်ထား၏။ ကားဂိုဒေါင်ကို သတ်သတ်ထား၏။
“ အို…ကိုလွင်ရယ်…ဖြေးဖြေးကွယ် နာတယ်…”
“ ဟာကွာ…ခဏလေးနာတာပါကွ…”
“ ပြွတ်…ပြစ်…ပြွတ်…”
“ အ…နာတယ်…ကိုလွင်ရဲ့…”
အောင်အောင်က ကိုလွင့်အခန်းနား ရောက်ရုံရှိသေး ကြားလိုက်ရသော အသံများကြောင့် စိတ်ဝင်စားသွားမိသည်။ ဒီအသံက ကိုလွင့်အသံ တစ်သံတည်းမဟုတ် အောင်အောင် မကြားဖူးသော အမျိုးသမီးတစ်ယောက်၏ အသံပါ ကြားရသည်။ ကိုလွင့်မှာ ရည်းစားရှိသည်ဟုလည်း အောင်အောင် မကြားမိပါ…။ အင်းလေ… ရှိလည်း ဘယ်လိုလုပ် သိနိုင်မှာလဲ ကိုလွင်နှင့်သူက အသက် (၇) နှစ်ကြီးများတောင် ကွာသည်။
ကိုလွင်ကိုတော့ ချောသည် ဖြောင့်သည်ဟု အမေ့ဆီလာသော မိန်းမကြီးတွေထံမှ ပြောသံကြားဖူးသည်။ ကိုလွင် က စမတ်ကျကျလည်း ဝတ်စားတတ်သည်။ အောင်အောင်ကတော့ အခုမှဆယ်တန်း ကျောင်းစာမေးပွဲဖြေပြီး၍ ကိုလွင်တော့ ဘွဲ့ရပြီးသား ဒီအချိန်ဆို မိန်းမတောင် ယူသင့်နေပြီပဲ… အောင်အောင် တွေးရင်းဖြင့် ကိုလွင်အခန်းဘက်မှ အဖြစ်အပျက်များကို ချောင်းကြည့်ချင်စိတ် ပေါ်လာသည်။ ကိစ္စမရှိ သူ့အခန်းနှင့် ကိုလွင့်အခန်းက ကပ်လျက်…။
အောင်အောင်က အခန်းတံခါး အသံမမြည်အောင်ဖွင့်၍ အသာပြန်ပိတ်ကာ ကိုလွင့်အခန်းအား ကြည့်ရစေရန် ပျဉ်ကိုစေ့နေအောင် ကာထားသော အခန်းကြားရှိ ပျဉ်ထောင်ကာ ထိပ်ဆုံးသို့ ရောက်ရန် သူ၏ စာကြည့်ကုလားထိုင်လေးကို အသာမ၍ ကျော်ပြီးချောင်းကြည့်လိုက်ရာ မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် အောင်အောင်၏ အားကစားဘောင်းဘီ အောက်မှ လီးကြီးက ဘောင်းဘီအတွင်းမှ အတွင်းခံဘောင်းဘီအား ရုန်းကန်ပြီး တဖြည်းဖြည်း ထကြွလာလေသည်။
ကိုလွင်က သူ၏ကုတင်ပေါ်တွင် ခပ်ချောချောအမျိုးသမီးတစ်ယောက်အား ပက်လက်လှန်ပြီး လိုးနေကာ ထိုအမျိုးသမီး၏ နှုတ်ခမ်းများကို စုပ်လိုက်၊ တင်းရင်းလှသော နို့အုံနှစ်လုံးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်နယ်ပေးလိုက် ပြုလုပ်လျက်ရှိသည်။ ပြီးလျင် မှောက်လျက်ဖြင့်ပင် ကိုလွင်က သူ၏ဖင်ကြီးကို လှုပ်ခါပြီး တစ်ချက်တစ်ချက် ဆောင့်ရာတွင် ထိုအမျိုးသမီးထံမှ ညည်းသံသဲ့သဲ့လေးက အောင်အောင့် နေရာမှပင် ကြားရလေသည်။
“ ဗြစ်…ပြွတ်…ပြွတ်…”
“ နာပါတယ်ဆိုကွာ…”
ကိုလွင် အဆောင့်ကြမ်းသောအခါများတွင် ထိုအမျိုးသမီးထံမှ နာသည်ဆိုသော ညည်းသံလေး ကြားရ၏။
“ ဗြစ်…”
“ အ…”
“ ဗြစ်…ပြွတ်…ပြွတ်…”
“ အ… အရမ်းနာနေပြီ… ကို… သိပ်မဆောင့်နဲ့…”
ကိုလွင်မှာ ထိုအမျိုးသမီးပြော၍ထင်သည် ဆောင့်ခြင်းကိုရပ်ကာ… စပျစ်သီးပမာရှိ နို့သီးခေါင်းလေးများအား ထပ်မံငုံစုပ်နေပြီး နို့အုံတစ်ဝိုက် လျှာဖြင့်သပ်ကာ…
“ ဗြစ်…”
ကနဲမြည်အောင် တစ်ချက်ဆောင့်ပြန်ရာ ထိုအမျိုးသမီး၏ နှုတ်ခမ်းလေးမှာ ဝိုင်းသွား၍…
“ အား…ရှီး…ကောင်းတယ် ကိုလွင်ရယ်… ခုနလောက်တော့ မကြပ်တော့ဘူး…”
“ ပြွတ်…ဘွတ်…ဗြစ်…ပြွတ်…”
“ အား…ရှီး…”
“ ပြွတ်…ပြွတ်…ပြွတ်…”
“ အ…အား…”
ထိုအမျိုးသမီးမှာ ကိုလွင့်ကျောပြင်ကြီးအား ပွတ်သပ်ပေးရင်းဖြင့် တင်ပဆုံကြီးအား ပြန်ကစားပေးနေသည်မှာ ကိုလွင့်အဖို့ မည်မျှကောင်းသည်တော့ မသိ။ ဘေးမှကြည့်နေရသော အောင်အောင်တောင် ခုန်ဆင်းချင်စိတ် ပေါက်သွားသည်။ ကိုလွင်က ထိုအမျိုးသမီးရဲ့ ပါးကို တရှုံ့ရှုံ့နမ်းပြီး နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်လိုက် ဖင်ကြီးကို အသာကြွကာ ဖိလိုက် ဆက်တိုက်နှစ်ခါသုံးခါ ဖိဆောင့်လိုက်နှင့် လုပ်နေရာ အောင်အောင်မှာ ကြည့်နေရင်းမှ သူငယ်ချင်းတွေနှင့် ကျောင်းလစ်ပြီး ကြည့်ခဲ့ဖူးသည့် အပြာကားတွေထဲမှ ဇာတ်လိုက်မင်းသားနှင့် မင်းသမီး လိုးကြသည့်ပုံစံကို ပြေးမြင်မိလာသည်။
“ ကိုလွင်ရယ်… လုပ်မှာဖြင့် လုပ်တော့လေ… သန္တာ့ကို ကိုယ်ချင်းစာဦးလေ… တော်ကြာ ကိုလွင့်ညီလေး ပြန်လာရင်… ပြီးတော့ အဘိုးကြီးနဲ့ အဘွားကြီး ပြန်ရောက်လာရင် ဒုက္ခရောက်ကုန်မယ်…”
“ ကျွတ်… ဒီနေ့ ညီလေးတို့ ဘောလုံးပွဲရှိတယ်လေ… အဘိုးကြီးရော အဘွားကြီးရော သွားတယ်… ညီလေးကို ဂုဏ်ပြုချီးမြှင့်ပွဲတွေ ဘာတွေ စားသောက်ဆိုင်မှာ လုပ်မှာဆိုတော့ ကြာမှာပေါ့… ကို့ညီက အရမ်းတော်တယ်ကွ…”
အောင်အောင် ဒီဘက်အခန်းမှ ချောင်းကြည့်နေရင်း ချီးကျူးသံကြားလိုက်ရ၍ အနည်းငယ်တော့ ကျေနပ်သွားသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်အားလည်း အဖေနှင့် အမေပြန်ရောက်၍ မပြီးသေးပါက အချက်ပေးရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
“ ဗြစ်…ပြွတ်…ဗြစ်…ပြွတ်…”
“ အား…ရှီး…”
“ ဗြစ်…ဗြစ်…”
“ အ…”
“ ပြွတ်…ဗြစ်…”
“ အမေ့…အား…”
ကိုလွင်က သူ၏ဖင်ကြီးကိုမြှောက်ကာ သန္တာ၏ ပခုံးလေးကိုကိုင်လျက် အဆက်မပြတ် ပြန်ပြီး အားရပါးရ ဆောင့်လေသည်။ အောင်အောင်မှာ ဗွီဒီယိုထဲ၌ ကြည့်ရတာနှင့်မတူ မျက်စိအရသာပါမက စိတ်ဆန္ဒများပါ ကိုလွင့်နေရာ ဝင်ခံစားချင်သည်အထိ တောင့်တနေမိသည်။
“ သန္တာ ကိုယ်ညောင်းပြီကွာ… လုပ်ပေးဦး…”
ကိုလွင်ကပြော၍ မသန္တာက ကိုလွင်ကို နှာခေါင်းတစ်ချက်ရှုံ့ပြရင်း…
“ ဟွန်း… သူမောပြီဆို… ဒါပဲ… အဲဒါကြောင့် မုန်းတာ…”
ဟုပြောရာ…
“ ကိုကတော့ အဲဒါကြောင့် ပိုချစ်နေရတာ…”
ကိုလွင်မှပြောရင်း မသန္တာပါးလေးအား ရှုံ့နမ်း၍ သူသည် မသန္တာကိုယ်ပေါ်မှ ဆင်းလာရာ မသန္တာ၏ မို့မောက်သော စောက်ပတ်လေးနှင့်အတူ စောက်စိလေးမှာ ဖန်ချောင်းမီးရောင်နှင့် အဆီတစ်ဝင်းဝင်း အရည်တွေ စိုရွှဲလျက်တွေ့ရသည်။ မသန္တာ၏ ပေါင်တံကြီးမှာ ဖြောင့်စင်း၍ ဖွေးစွတ်နေပြီး ပေါင်လယ်ရှိ အတွင်းခံဘောင်းဘီ အရာလေးမှာ အခုထိမြင်ရဆဲ။ မိန်းမတစ်ယောက်၏ စောက်ဖုတ်ကို အခုမှ အပြင်မှာ မြင်တွေ့ဖူးသော အောင်အောင်မှာ လည်ဝရှိ တံတွေးများကို ခဏခဏ မြိုချနေရသည်။
မသန္တာမှာ ဖန်ချောင်းမီးရောင်ကိုကျော်ကာ အောင်အောင်ဆီသို့ မျက်လုံးများက ရောက်သွားပြီး အံ့ဩသွားရသည်။ အရိပ်ရောင်တွေ ဖြတ်ကနဲ ဖြစ်သွား၏။ အောင်အောင်ကလည်း ရုတ်တရက်မို့ ပုန်းချိန်မရ။ သို့သော် မသန္တာ၏ ဦးနှောက်က တစ်ခဏအတွင်း ဒီရုပ်ဖြောင့်ဖြောင့် ကောင်လေးကို ဘယ်သူမှန်း သိလိုက်သည်။ ကိုလွင့်ညီ အောင်အောင်ဆိုသည့် ဘောလုံးရူးလေးပဲနေမည်။ ရုပ်ချင်းဆင်၏။ ဘယ်အချိန်ကတည်းကရောက်ပြီး ချောင်းကြည့်နေသည်မသိ။
သူမက အပျိုဆိုတော့ ပထမ အနည်းငယ်တော့ ရှက်သွားမိသည်။ သူမ၏ စောက်ဖုတ်လေးရော နို့အုံနှစ်လုံးရော အရှိအရှိအတိုင်း ကိုလွင်မှလွဲ၍ အခုထိမည်သူမှ မမြင်ဘူးသေး။ ယခု ဒီအောင်အောင်လေးကတော့ မြင်သွားလေပြီ။ ကိုလွင်၏ ထောင်မတ်နေသော လီးကြီးကိုကိုင်၍ သူမစောက်ပတ်ဝတွင်တေ့ကာ အသာထိုင်ချလိုက်သည်။ လီးကြီးက စောက်ပတ်နှင့် ဝင်ခါစဖြစ်၍ အနည်းငယ်ကြပ်သဖြင့်
“ အား…ကျွတ်…ကျွတ်…”
ဟု မသန္တာ ညည်းညူမိပြီး အောင်အောင်ဆီသို့ ရုတ်တရက် လှမ်းကြည့်ရာ အောင်အောင် အလစ်အငိုက် မိသွားပြန်သည်။ အောင်အောင်မှာ ကြာတော့ ရှက်လာ၍ ဗြောင်မကြည့်ရဲတော့ ခုံပေါ်မှဆင်းကာ ရင်တွေခုန်နေမိသည်။ ကြည့်ကလည်း ဆက်ပြီး ကြည့်ချင်သေးသည်။ မဖြစ်… အပေါက်လေး တစ်ပေါက် နှစ်ပေါက်တော့ ရအောင်ရှာရမည်။ တွေ့ပြီ… ကြမ်းပြင်အထက် သုံးပေခန့်အကွာမှာ။
အောင်အောင် မျက်လုံးလေးကပ်၍ ချောင်းကြည့်ရာ မသန္တာ၏ စောက်ဖုတ်လေးမှာ ကိုလွင်၏ တည့်မတ်သော လီးကြီးပေါ်သို့ အပေါ်မှ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားများ လှန်ကာ ဝင်သွားလိုက် အောက်မှအပေါ်သို့ ပြန်တက်သွားလိုက်နှင့် ရှောရှောရှူရှူပင်လိုးနေကြသည်ကို တွေ့ရသည်။
“ ဗြစ်…”
“ အ…ကောင်းလိုက်တာ သန္တာရယ်…”
“ ပြွတ်…”
“ ရှီး…ကျွတ်…”
“ ဗြစ်…ဗြစ်…အင်း…ဟင်း…”
“ အ…ရှီး…”
မသန္တာ၏ အသာအယာ ထိုးသွင်းမှုကြောင့် ကိုလွင်မှာ ဒီတစ်ခါ သူနာသည့်အလှည့်ပေပဲလား…။ မသန္တာကား သူမ၏ ပေါင်တံကြီးများကို စပရိန်ကဲ့သို့ ကွေးကာ ညွတ်ကာထိုင်ရင်း သူမ၏ နို့အုံလေးနှစ်လုံးကို သူမဘာသာ သူမလက်ဖြင့်ပြန်ပြီး ဆုပ်နယ်ပေးနေသည်။ အောင်အောင်၏ မြင်ကွင်းမှာလည်း ပိုပြီး ရှင်းလာသည်။
အောင်အောင်မှာ ထိုမြင်ကွင်းကိုကြည့်၍ သူ၏ဘောင်းဘီအတွင်းရှိ ထောင်မတ်နေသည့် လီးကြီးအား စမ်းကြည့်ရာ အရည်ကြည်များ စိုရွှဲနေသည်ကို စမ်းမိသည်။
“ ပြွတ်…ပြွတ်…”
“ အ…ကျွတ်…”
“ ပြွတ်…ဘွတ်…”
“ အင်း…အင်း…”
“ ပြွတ်…ဗြစ်…ပြွတ်…”
“ ကျွတ်…ကျွတ်…”
“ ဗြစ်…ဘွတ်…ပလွတ်…ပြွတ်…”
“ အ…အား…ရှီး…”
ကိုလွင်မှ မသန္တာ၏ ခါးနှစ်ဖက်ကိုကိုင်ကာ အပေါ်မှအောက်သို့ ခပ်သွက်သွက် ဆွဲချလိုးလိုက်သံ၊ မသန္တာထံမှ ညည်းသံများမှာ အခန်းတွင်းဝယ် ဆူညံနေသည်။ မသန္တာဖင်ကြီးနှစ်လုံးမှာလည်း ကိုလွင်၏ ပေါင်နှင့် သွားထိချိန်တွင် ပြားချပ်သွားကာ ပြန်အထတွင်တော့ ဖင်ကြီးမှာ ပြန်ပြီး ပြည့်တင်းလာလေသည်။
“ ကို့ကို ကုန်းပေးပါလား သန္တာ…”
“ ဟာကွာ… ကိုလွင်ရယ်… နောက်ရက်မှ အေးအေးဆေးဆေး လုပ်ပါလားကွာ… ကိုလွင့်ညီ ပြန်လာခါနီးနေပြီနော်…”
“ မရဘူးကွာ… အခုလုပ်မယ်…”
“ အဲဒါဆိုလည်း ကိုလွင့်သဘော…”
မသန္တာက လက်လျှော့လိုက်ဟန်နှင့် ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ကာ လက်နှစ်ဖက်က ကုတင်စောင်းအား ကိုင်လျက် ကုန်းပေး၏။ အောင်အောင်မှာ တစ်စောင်းဖြစ်သွား၍ မမြင်ရတော့ဘဲ မသန္တာ၏ ဖြူဖွေးကာ အောက်သို့စိုက်ကျနေသော နို့အုံကြီးနှစ်လုံးကိုသာ တွေ့ရသည်။ အောင်အောင် စဉ်းစားမရသည်မှာ မသန္တာ မိမိကို မမြင်ဘူးလား… ဒါမှမဟုတ် မိမိကပဲ လိပ်ပြာမလုံတာလား… စဉ်းစားမရ။ တကယ်ဆို မသန္တာ သူရှိနေတာ သိသွားပြီပဲ… အောင်အောင် မစဉ်းစားချင်တော့။
ကားဂိုထောင်ဘေးတွင် သွားထိုင်ကာ အဓိပ္ပာယ်မဲ့ မြေပြင်ပေါ် တုတ်ချောင်းနှင့် ခြစ်နေမိသည်။ ဆယ့်ငါးမိနစ်ခန့် ကြာသောအခါ မသန္တာနှင့် ကိုလွင်တို့ နောက်ဖေးပေါက်မှ ဆင်းလာကာ စကားတိုးတိုးပြောပြီးလျှင် အိမ်ရှေ့မှနေ၍ မသန္တာအား အဖေတခါတရံ စိတ်ကူးရရင်ရသလို နင်းတတ်သည့် ယောက်ျားစီး စက်ဘီးကြီးနှင့်တင်ကာ ခြံသော့ကိုပိတ်ပြီး ထွက်သွားတော့သည်။
နာရီဝက် ခန့်ကြာသောအခါ ကိုလွင်ပြန်လာ၍ ခြံတံခါးဖွင့်ပြီး ဟန်မပျက်နေတာ တွေ့ရသည်။ ထိုအခါကျမှ အောင်အောင်လည်း ထိုင်နေရာမှထကာ အိမ်ရှေ့မှနေ၍…
“ ကိုလွင်ရေ…ကိုလွင်…”
ဟုလှမ်းအော်ရာ အိမ်တွင်းမှ ကိုလွင် ထွက်လာ၍ မျက်နှာပြုံးနေကာ…
“ ဟာ… ငါ့ညီက အစောကြီးပါလား… ဖေဖေတို့ရော… ဘယ်မှာကျန်ခဲ့လဲ…”
“ ဆိုင်မှာ ကျန်ခဲ့တယ်… ကိုလွင်ရ…”
အောင်အောင် စိတ်ထဲမစောတော့ဟု ပြန်ပြောချင်သော်လည်း ပါးစပ်မှ အလိုလို လိမ်မိသွားသည်။ ခုနအမျိုးသမီးက ဘယ်သူလဲ ကိုလွင့်ရည်းစားလား… ဒါမှမဟုတ် မကောင်းသည့် ကောင်မတွေလား…။ ကိုလွင် သူ့ရည်းစားပဲ ဖြစ်မည်။ အောင်အောင်မှာ အခန်းထဲမှ အဖြစ်အပျက်များကိုသာမြင်ကာ ခြံတွင်းရှိ ရေတွင်းတွင် သူ၏ဘောလုံးကန် ဖိနပ်အား စိတ်ပျက်လက်ပျက် ပစ်ချလိုက်သည်။
သူလည်း ရည်းစားဆိုတာ ထားဖူးချင်လှသည်။ လမ်းထိပ်အိမ်က ရပ်ကွက်လူကြီးသမီး မာမာသင်းဆိုရင်ကော မဖြစ်။ သူမ နှုတ်ခမ်းက နည်းနည်းလှန်သည်။ ကိုလွင်တို့လို စုပ်နမ်းလို့မကောင်း။ ကျောင်းက အေခန်းထဲမှ သရဖီကျော်ဆိုလျှင်တော့ သူမလည်း ရုပ်ကလေးကတော့ ချောပါသည်။ ပါးစပ်နှင့် သွားရေစာမုန့်က ပြတ်သည်မရှိ။ သူ့သာကြိုက်လျှင် မုန့်ချည်းပဲ ဝယ်ကျွေးနေရမည်။ ဒါပေမယ့် ကိစ္စတော့မရှိ။ ကျောင်းပိတ်သွားပြီပဲ ဝယ်ကျွေးစရာတော့ သိပ်လိုမည် မထင်။
ဟိုဘက်လမ်းထဲက တင်အောင်နီ လိုက်နေပြီး မလွယ်ဘူးဟု ပြောသည့် ခပ်စွာစွာ ကောင်မလေး မီးမီးဆိုရင်ကော မဖြစ်။ မီးမီးက တစ်ပတ်တစ်ခါ ရုပ်ရှင်ကြည့်တတ်သည်ဟု ပြောသည်။ အောင်အောင်၏ ဘောလုံးပွဲနှင့် တိုက်နေလျှင် လိုက်ပြနိုင်မှာမဟုတ်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ အောင်အောင် ရည်းစားထားရန်အတွက် ကောင်မလေးရွေးချယ်ခြင်းမှာ အထမမြောက်တော့ပေ။ သို့သော် အောင်အောင် ရည်းစားထားရေးမှာ အဆင်မပြေသော်လည်း အခြားအောင်မြင်သွားတာ တစ်ခု ရှိပါသည်။
ကိုလွင်က ရက်ပိုင်းအတွင်း ရပ်ကွက်တစ်ခုကျော်မှ မသန္တာတို့အိမ်ကို လူကြီးစုံရာနှင့်သွားပြီး မိန်းမတောင်းသည့်ကိစ္စ ဖြစ်လေသည်။ မသန္တာတွင် ညီမဝမ်းကွဲ တစ်ယောက် ရှိလေသည်။ ထိုညီမဝမ်းကွဲကား အောင်အောင်နှင့် သက်တူရွယ်တူခန့် ဖြစ်မည်ဟု ထင်ရသည်။
ကိုလွင်နှင့် မသန္တာတို့ မင်္ဂလာပွဲကိစ္စအတွက် လူကြီးတွေနှင့် သွားလိုက်ပြန်လိုက် လုပ်နေချိန်တွင် အောင်အောင်မှာ ဘောလုံးကွင်းသွားသည့် အချိန်မှလွဲ၍ မသန္တာတို့အိမ်သို့ မယောင်မလည်နှင့် လိုက်သွားပြီး ခင်ယုနွေ ဆိုသော ကောင်မလေးအား ခိုးခိုးကြည့်မိသည်။ စိတ်ထဲမှလည်း ရည်းစားဖြစ်ခဲ့လျှင် ခင်ဟုခေါ်ရမည်လား ယုနှင့်နွေ ဘယ်ဟာပိုကောင်းမည်လဲဟု တွေးကာ ရင်တထိတ်ထိတ်ဖြင့် နောက်ဆုံးမှာတော့ ခင်ဟုသာ အောင်အောင် စိတ်ထဲ ကြိတ်ခေါ်နေမိသည်။
အောင်အောင်က မင်္ဂလာပွဲတွင် ပန်းကြဲမည်ဟုဆိုသော ခင်အား ပေးရန် စာတစ်စောင် ကြိုးစားရေးထားလေသည်။ မင်္ဂလာပွဲနေ့၌ အောင်အောင် စာကို မည်သို့ပေးရမည်ကို မသိ၍ အကြံအိုက်နေခဲ့သည်။ နောက်ဆုံးတော့ ပန်းကြဲသော ဖလားထဲသို့…
“ ဪ… ခင်… ဒီမှာ ကျွန်တော် ယွန်းကြဲလို့ရအောင် ပန်းတွေယူလာတယ်… သွားတော့မယ်နော်…”
ဟုပြောပြီး ကမန်းကတန်းပင် လူအုပ်ကြားထဲသို့ ပြေးခဲ့၏။ ခင်ကား သူမကို ခင်ဟုခေါ်သည့်အတွက်လည်းကောင်း၊ ပန်းများနှင့်အတူ စာလေးအား မြင်အောင် ပြခဲ့၍လည်းကောင်း အံ့ဩဟန် ပေါ်နေသည်။ အောင်အောင်က သူ့စာလေးအား လွင့်မပစ်ပါစေနှင့်ဟု ကွယ်ရာမှ ကြည့်နေခဲ့သည်။ ခင်က မလွင့်ပစ်ပါ။ ဘေးဘီကိုကြည့်၍ ဝှက်ထားလိုက်တာ မြင်ရသည်။
မင်္ဂလာပွဲပြီးသောအခါ ကိုလွင်နှင့်အတူ မသန္တာရော ခင်ပါ ပါလာသည်။ ညကျမှ ခင်ကို ကိုနိုင်လိုက်ပို့မည်ဟု သိရသည်။ ခင်ပါလာသည့်အတွက် မသန္တာက ပြုံးစိစိနှင့် အောင်အောင်အား လှမ်းကြည့်သည်။ အောင်အောင် ရေမိုးချိုး၍ ညနေစာစားပြီး ခင်ရှိနေ၍ အခန်းတွင်းဝယ် အောင်းနေမိသည်။ ခင်က ဟိုဘက်ကပ်လျက် ကိုလွင့်အခန်းထဲတွင် မသန္တာနှင့်အတူ လက်ဖွဲ့ငွေကူပြီး ရေတွက်နေသံကြားရသည်။ ကိုလွင်က မရှိ။ မင်္ဂလာပွဲကုန်ကျသည်များကို လိုက်လံရှင်းပေးရန်အတွက် ထွက်သွားသည်။
“ခင်ယု ရေ…”
“ ရှင်…မမ…”
“ ခင်ယုကို အောင်အောင်က ဒီစာဘယ်တုန်းက ပေးတာလဲ… ဟာ မမကလည်း နေ့ခင်းကပါဆို… ဒါချည်းမေးနေတာ…”
“ မဆိုးပါဘူးအေ… ငါ့ခဲအိုလေးက လူချောလေးပါ… ကိုလွင်ထက်တောင် ဖြောင့်သေးတယ်…”
“ ဟာ…မမကလည်း ခင်ယုက ငယ်သေးတယ်… အဲဒါတွေ မစဉ်းစားချင်ဘူး…”
“ ခင်ယု… ရေချိုးမယ်မို့လား သွားချိုးရအောင်… မမ ကန်ကစောင့်နေမယ်…”
“ အင်း… အင်း… ခင် နောက်က လိုက်ခဲ့မယ်လေ…”
ထိုပြောသံကြားရ၍ အောင်အောင် ရင်ခုန်သွားရသည်။ မသန္တာ၏ အဝတ်အစားချွတ်သံတွေ ကြားရသည်။ အခန်းတံခါးဖွင့်ကာ ထွက်သွားသံကြားရသည်။ အောင်အောင် မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ စာကြည့်စားပွဲပေါ်တက်လိုက်ပြီး တစ်ဖက်ခန်းသို့ ကျော်ကြည့်လိုက်ရာ ခင်အဝတ်အစားများ ချွတ်နေတာ တွေ့ရသည်။
အောင်အောင် ရင်ထဲ ရေငတ်သလို ခံစားလိုက်ရသည်။ ခင်က အောက်ခံဘောင်းဘီလေးကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ ခင်၏ စောက်ဖုတ်လေးသည် အမွှေးအနည်းငယ်သာ ရှိသည့်အတွက် ခပ်ဝေးဝေးမှ ကြည့်ရ၍ စောက်ဖုတ်လေးကို မဲမဲပဲမြင်ရသည်။ ပြီးလျှင် ခင်မှ သူမအင်္ကျီ ကြယ်သီးများအား ဖြုတ်၍ ချွတ်လိုက်ရာ ဘရာစီယာ ပန်းရောင်လေးအောက်တွင် နို့အုံလေးမှာ ခပ်မို့မို့သာ မသန္တာလောက်မကြီး။
ခင်က လက်ကိုနောက်ပစ်၍ ဘရာစီယာချိတ်အား ဖြုတ်ပြီး ချွတ်ချလိုက်ပြန်သည်။ နို့အုံလေးမှာ ဖွေးပြီး နို့သီးခေါင်းလေးများမှာ တဆတ်ဆတ် တုန်ခါလျက် ထွက်ပေါ်လာသည်။ အပျိုစင်တစ်ယောက်၏ အတွင်းကျကျ ပစ္စည်းများအား မြင်လိုက်ရသောအခါ အောင်အောင်လီးကြီးမှာ တောင်မတ်လာသည်။ ခင်က ထဘီရင်လျားပြီးသည်နှင့် အခန်းပြင် ထွက်သွားလေတော့သည်။ အောင်အောင်မှာသာ ရင်ထဲတွင် တုန်ရီမောဟိုက်လျက် ကျန်ခဲ့၏။
နာရီဝက်ခန့်ကြာသောအခါ ခင်ရော မသန္တာပါ ပြန်လာပြီး အဝတ်အစားလဲကြလေသည်။ ခင်မှာ ရေစက်ရေပေါက်များအား တဘက်နှင့်သုတ်ရင်း သူမ၏ ရေလဲထဘီလေးပေါ်တွင် ဘရာစီယာဝတ်ပြီး ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ပြီးလျင်ခုနက ချွတ်ထားသော အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးအား ခြေထောက်ဖြင့် လျှိုဝတ်ကာ ဘောင်းဘီ၏ မျှော့ကြိုးလေးကို ခါးထိရောက်အောင် ဆွဲလိုက်၏။ ပြီးတော့မှ ထဘီကို ရင်ထိလျားကာ မှန်တင်ခုံရှေ့သွားပြီး သူမတို့၏ အလှပြင်ပစ္စည်းများနှင့် အလှပြင်လေသည်။
အောင်အောင် ချစ်ရသူလေး၏ အလှပြင်ပုံကို ဒီတစ်ခါ လက်တွေ့ကျကျ မြင်နေရသည်။ ခင်က သူမမျက်နှာလေးအား မိတ်ကပ်ပါးပါးလိမ်းကာ နှုတ်ခမ်းနီရဲရဲလေးကို ဆိုးလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းကို ဖွင့်လိုက်ပိတ်လိုက်လုပ်ပြီး ပြန်စစ်ဆေးလေသည်။ ပြီးလျှင် အပိုယူလာသော အဝတ်အစားများဖြင့် အဝတ်အစားလဲကာ သူမကိုယ်သူမ ချပ်ချပ်ရပ်ရပ် ဖြစ်စေရန် ဆွဲဆန့်လေသည်။
“ မမ…ကိုလွင် မလာသေးဘူးလား…”
“ လာတော့မှာပါ လွင်ရဲ့… ပြန်ချင်နေပြီလား…”
“ မဟုတ်ပါဘူး… မေးကြည့်တာပါ…”
“ မေးမနေနဲ့ ခင်ယု ဘဲလေးရှိသားပဲ… သူနဲ့ သွားနေပါလား…”
“ ဟာ… မမနော်… မစနဲ့ကွာ… ခင်ယု သူ့ကို စိတ်ဆိုးတယ် သိလား…”
“ ဟာ…ဟ…တကယ်လည်း စိတ်မဆိုးဘဲနဲ့ ကောင်မလေးရာ…”
“ ဟာကွာ…မမ ပြောလေ ကဲလေပဲ…”
ခဏကြာသောအခါ ကိုလွင်ပြန်ရောက်လာပြီး ခင်အား မသန္တာနှင့်အတူခေါ်၍ ထွက်သွားလေသည်။ အောင်အောင်မှာကား ခင်မရှိတော့၍ ရင်ထဲမှာဟာပြီး ကျန်နေခဲ့သည်။
ညပိုင်းတွင်တော့ ကိုလွင်တို့ လွတ်လပ်စွာ ကဲနိုင်ရန် အောင်အောင် သူ့သူငယ်ချင်းအိမ် သွားအိပ်လိုက်သည်။ ဒါတောင် အောင်အောင် ပြန်အိပ်သည့်ရက်များတွင်လည်းကောင်း၊ အိမ်၌ လူကြီးများမရှိသောအခါတွင်လည်းကောင်း ကိုလွင်နှင့် မသန္တာတို့မှာ ပွဲကြမ်းဆဲပင်။ ကိုလွင် အလုပ်ကိစ္စနှင့် ခရီးထွက်သွားသောအခါမှ ထိုပွဲမှာ မကြမ်းတော့ပေ။
“ အောင်အောင်ရေ…”
“ ခင်ဗျာ…”
“ လာစမ်းပါအုံးကွယ်…မမဆီ ခဏလာကူညီပါဦး…”
အောင်အောင် အိမ်ဘေးတွင် ဒိုက်ထိုးနေစဉ် အိမ်ပေါ်ထပ်မှ မသန္တာ၏ ခေါ်သံကြား၍ ချွေးသံတရွှဲရွှဲနှင့်ပင် တက်လာခဲ့သည်။ ဒီနေ့မှ ဖေဖေရော မေမေပါ ဥပုသ်ဇရပ်သွားကြသည်။
“ အခန်းထဲဝင်ခဲ့လေ…အောင်အောင်ရဲ့…”
အခန်းပေါက်ဝ၌ ရပ်နေသော အောင်အောင်ကို မသန္တာမှ လှည့်မကြည့်ဘဲပြော၏။ မသန္တာက ဘော်လီကို ထဘီရင်လျားပေါ်တွင် ပုံစံလျာထားလျက်…
“ လာ…မမကို ဘော်လီချိတ်တပ်ပေးဦး… ဒီမှာ တပ်ရခက်နေလို့…”
ဟုထပ်ပြောရာ အောင်အောင် အခန်းထဲသို့ဝင်သွားကာ မသန္တာ၏ နောက်ကျောမှ ဘော်လီကိုတပ်ပေးစဉ် အသားချင်းထိသွား၍ ရှိန်းကနဲ ဖိန်းကနဲ ခံစားလိုက်ရသည်။ မသန္တာ၏ ခေါင်းလျှော်ရည်နံ့သင်းသင်းကိုလည်း ရှူလိုက်ရသည်။ ချိတ်တပ်ပြီး၍ ပြန်ထွက်မည်ပြင်သောအခါ မသန္တာမှ အောင်အောင်၏ လက်များကိုဆွဲထား၍…
“ မင်း…မမတို့ မင်္ဂလာဆောင်နေ့က ခင်ယုကို စာပေးတယ်မို့လား…”
ဟု မျက်နှာချင်းဆိုင် မေးလေရာ…
“ ဟုတ်ကဲ့ မမ…”
“ ကျွတ်… အောင်အောင်နော်… လူကြည့်တော့ မခုတ်တတ်သလိုလိုနဲ့…”
“ ဟိုမင်္ဂလာမဆောင်ခင်ရက်ကလည်း မမတို့ကို ခိုးကြည့်သေးတယ်မို့လား…”
အောင်အောင် ထိုမေးခွန်းကို ဖြေရမှာကျ ရှက်သွားသည်။
“ ပြောစမ်းပါကွာ…ရှက်မနေပါနဲ့…”
“ ဟုတ်…”
အောင်အောင် ခေါင်းကို အသာညိတ်ပြီး ဖြေလိုက်သည်။
“ အဲဒီလို အရသာမျိုး မင်းမခံစားချင်ဘူးလား…”
မသန္တာမှ ပြောရင်းဖြင့် အောင်အောင့် လက်များကို သူမပုခုံးလေးပေါ်မှတဆင့် နို့အုံနေရာသို့ ဆွဲချလိုက်ရာ အောင်အောင်မှာ ပထမသူ့အစ်ကို မဟေသီဆိုသော အသိစိတ်က ဝင်နေ၍ မထိရဲမကိုင်ရဲသော်လည်း တကယ်တမ်း ထိပြီကိုင်ပြီဟေ့ဆိုသောအခါ အောင်အောင် ဘာမှမသိတော့…
“ လက်နဲ့ ဆုပ်ပေးလေ…မောင်လေးရဲ့…”
“ ကျွန်တော်မှ မဆုပ်တတ်တာ…”
“ လွယ်ပါတယ်ကွာ…မင်းဆုပ်တတ်သလိုဆုပ်…”
မသန္တာမှပြောရင်းဆိုရင်း သူမ၏ ထဘီလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်ရာ ဘရာစီယာလေးမှာ မသန္တာ၏ နို့အုံကြီးနှစ်ခုအား ထိန်းလျက်ကျန်နေခဲ့၏။ ထဘီကခြေရင်းတွင် ဂွင်းလုံးပုံကျသွားသည်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီ အဖြူရောင်လေးက မသန္တာ၏ ဖြူဖွေးသော ဖင်ကြီးနှင့်အတူ အနားစများ ပေါင်ထဲနစ်ဝင်လျက် ထွက်ပေါ်လာသည်။
အောင်အောင် ဘောင်းဘီထဲမှ ငပဲကြီးမှာ ဆတ်ကနဲ ထောင်မတ်လာသည်။ ချွေးတွေတိတ်သွားသော်လည်း အောင်အောင်ထံမှ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းမှာ အခန်းတွင်းဝယ် ကျယ်လောင်စွာ ထွက်ပေါ်နေသည်။ မသန္တာ၏ နို့အုံကြီးနှစ်လုံးကို အပေါ်မှနေ၍ မထိတထိကိုင်ရင်း ဆုပ်နယ်ပေးရာ နို့အုံလေးမှာ ပျော့စိစိနှင့် မာမာလေးမို့ အောင်အောင်အဖို့ ကိုင်၍ ကောင်းလှသည်။
မသန္တာက အောင်အောင်၏ အင်္ကျီကိုချွတ်ပေး၍ သူမ၏ တဘက်တစ်ထည်နှင့် အောင်အောင် ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်မှ ချွေးများကို ယုယကြင်နာစွာ သုတ်ပေးလေသည်။ ပြီးလျှင် အောင်အောင်နှုတ်ခမ်းကို ပြွတ်ကနဲ တစ်ချက်နမ်းလိုက်ပြီး သူမ၏ နှုတ်ခမ်းနှင့် ဖိကပ်စုပ်လေတော့သည်။ အောင်အောင်က သွေးကြောတွေ တဖျန်းဖျန်းထလျက် မသန္တာ၏ နို့အုံကြီးကို အလိုအလျောက်ပင် ဘရာစီယာအောက်မှ ပင့်တင်ဆုပ်ကိုင်ပေးမိသည်။ ထို့ပြင် အောင်အောင်၏ လက်တစ်ဖက်မှာလည်း မသန္တာ၏ နောက်ကျောရှိ ဘော်လီချိတ်ရှိရာသို့ အလိုအလျောက်သွားပြီး ဖြုတ်လိုက်ရာ ဘရာစီယာလေးမှာ နို့အုံမှ ကွာသွားပြီး လုံးဝန်းပြည့်ဖြိုးသော နို့အုံလေးများမှာ တဆတ်ဆတ် တုန်ခါလျက် ထွက်ပေါ်လာသည်။
“ အောင်ရယ်…ချစ်လိုက်တာ မောင်လေးရယ်…”
“ မမနို့ကို စို့ပေးဦးလေ…အောင်ရဲ့…”
ဟုပြောသောကြောင့် အောင်အောင် သူ၏ဒူးလေးအား အသာကွေးညွတ်လိုက်ကာ ဖြူဖွေးတင်းပြည့်နေသော နို့အုံကြီးထက်မှ နို့သီးခေါင်းလေးအား နှုတ်ခမ်းဖြင့် အသာငုံစုပ်လိုက်သည်။ ပြီးလျှင် နို့အုံ၏ အောက်ခြေမှတဆင့် နို့သီးခေါင်းလေးထိ လျှာဖြင့်အသာဆွဲပြီး ပြွတ်ကနဲ ငုံစုပ်လိုက်သည်။
“ အင်း…ဟင်း…ဟင်း…အောင်ရယ်…”
မသန္တာမှာ သူမ၏ နို့အုံလေးအား လက်ဖြင့် ကိုင်ညှစ်ပေးရင်း မျက်နှာလေးမှာ မျက်နှာကြက်ဆီသို့မော့၍ ညည်းသံသဲ့သဲ့လေး ထွက်လာလေသည်။ အောင်အောင်၏ လက်များက မသန္တာ၏ အတွင်းခံဘောင်းဘီအဖြူရောင်လေး အောက်မှ ဖင်သားကြီးများအား ကောင်းကောင်း ကိုင်တွယ်ပေးနေသည်။ ဖင်သားကြီးများမှာ တခါမှမကိုင်ဖူးသော အောင်အောင်အဖို့ ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်ကိုင်ရသည်မှာ တကယ့်ကို ကိုင်၍ ကောင်းလှသည်။
“ အောင်…ခဏနေဦးကွယ်…”
“ ဘာဖြစ်လို့လဲ…မမရဲ့…”
“ ရော်…အောင်ကလည်း မမဘောင်းဘီချွတ်ပေးမလို့ပါ… လူဆိုးလေးရယ်… တကတည်း အငမ်းမရ ဖြစ်နေတယ်…”
“ မသိဘူးလေ…မမပဲ သင်ပေးပြီးတော့…”
“ အမယ်လေး… ဟုတ်ပါတယ်တော်… ဟုတ်ပါတယ်…”
“ ဟင်း…ဟင်း…ဟင်း…”
မသန္တာမှ မျက်လုံးလေးပြူးကာပြောရင်း ဖင်လေးကုန်းပြီး ဘောင်းဘီချွတ်ပေး၏။ အောင်အောင်ကား ကိုယ့်အဖြစ်ကို ကိုယ်သဘောကျပြီး ရယ်မိသည်။
“ ကဲ…ကိုယ်တော်ချော…ဘောင်းဘီချွတ်…”
“ ဟာဗျာ…မမကလဲ…”
“ ကဲပါ…အောင်ရယ်…ရှက်မနေပါနဲ့ ချွတ်စမ်းပါကွာ…”
အောင်အောင်မှာ လူပျိုကလည်း လူပျိုရိုင်းကလေးမို့ ပထမဆုံးအကြိမ် မိမိငပဲကြီးအား အခုလို ပေါ်တင်ကြီး ထုတ်ပြရမှာ ရှက်ပါသည်။ သို့သော် မသန္တာက ဇွတ်ချွတ်ခိုင်းနေ၏။
“ အင်း… အဲဒါဆို မမ ဟိုဘက်လှည့်နေ…”
အောင်အောင်ပြော၍ မသန္တာကား တစ်ဖက်လှည့်ကာ အောင်အောင်ကို ကျောပေးထားသည်။ မသန္တာ၏ တောင့်တောင့်တင်းတင်းနိုင်လှသော ဖင်ကြီးနှင့် ဆင်နှာမောင်းသဖွယ် သွယ်ဆင်းသွားသော ပေါင်တံဖွေးဖွေးကြီးများမှာ အောင်အောင်အား ရမ္မက်တွေ ပိုထကြွစေသည်။
“ ရပြီ…ဒီဘက်လှည့်တော့…”
အောင်အောင်ထံမှ ခွင့်ပြုမိန့်ကျလာမှ မသန္တာသည် သူမ၏ ဆံနွယ်လေးအား ဆတ်ကနဲခါလျက် လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ…
“ အားပါး… အောင့်ဟာကြီးက အကြီးကြီးပဲ… မမတောင် ကြောက်သွားပြီ…”
ဟု အောင်အောင့် ငပဲကြီးအားကြည့်ရင်း တအံ့တဩ ပြောလိုက်ရာ အောင်အောင်မှာ သူ၏ခြောက်လက်မခန့် အရှည်ရှိ၍ လုံးပတ်မှာ ဖန်ချောင်းအရွယ်အစားရှိသော ငပဲကြီးအား ပြန်ကြည့်မိမတတ် ဖြစ်သွားသည်။
“ တော်ပြီကွာ…မမရာ ချစ်ကြစို့…”
အောင်အောင် ပြောရင်းဆိုရင်း သူ၏လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် မသန္တာ၏ မျက်နှာလေးအား ဆွဲယူကာ တရှိုက်မက်မက် နမ်းလိုက်၏။ နှုတ်ခမ်းတွေကို ခပ်ပြင်းပြင်း စုပ်လိုက်သည်။ ပြီးလျှင် ထိုမှတဆင့် ခုနက ထောင်မတ်နေရာမှ ငြိမ်သွားသော နို့သီးခေါင်းလေးအား တပြွတ်ပြွတ် စုပ်ယူလိုက်သည်။
ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုမှာ အခုအခံ အကာအကွယ်မပါဘဲ ပူးကပ်နေသည်ဖြစ်၍ မကြာခဏဆိုသလိုပင် အောင်အောင်၏ ဖြောင့်မတ်နေသော ငပဲကြီးမှာ မသန္တာ၏ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို ပွတ်ဆွဲနေသလိုပင်။ တချက်တချက် မသန္တာ စောက်စိလေးအား အောင်အောင်၏ ဒစ်ထိပ်ကြီးဖြင့် သွားသွားထိမိရာ မသန္တာမှာ မျက်လုံးလေးများ မှေးစင်းသွားပြီး အောင်အောင်အား တင်းကြပ်စွာ ဖက်ထားမိသည်။
“ ပြွတ်…ပလပ်…ပလပ်…”
“ အောင်ရယ်… ကုတင်ပေါ် သွားရအောင်နော်…”
မသန္တာမှ သူမ၏ နို့သီးခေါင်းလေးများအား တပြွတ်ပြွတ်နှင့် ထောင်မတ်လာအောင် စုပ်ပေးနေသည့် အောင်အောင်အား ခပ်တိုးတိုးပြောသည်။ သို့နှင့် အောင်အောင်မှာ မသန္တာအား ခါးကျဉ်ကျဉ်လေးမှ ပွေ့ချီလျက် ကုတင်ပေါ်သို့ တင်လိုက်သည်။ မသန္တာ၏ နို့ကိုအငမ်းမရ ထပ်မံစို့ပြန်သည်။ သူမက မျက်လုံးများကို မှေးစင်းထားရင်း အောင်အောင်၏ လီးကြီးကို အရင်းမှကိုင်၍ သူမစောက်ဖုတ်ဝတွင် တေ့လိုက်ရာ လီးကြီးမှာ အရည်ကြည်များကြောင့်လည်းကောင်း၊ အောင်အောင်မှ မဝင်သေးခင် ဆောင့်သောကြောင့်လည်းကောင်း ပြွတ်ကနဲ ချော်ထွက်သွားသည်။ မသန္တာကား ဖင်ကြီးမြှောက်တက်လာပြီး အားမလိုအားမရ ဖြစ်သွားသည်။
“ ကျွတ်…အောင်ရယ်…ဖြည်းဖြည်းပေါ့…”
“ မရတော့ဘူး မမ…ကျွန်တော် အရမ်းလိုးချင်နေပြီ…”
အောင်အောင်၏ ရမ္မက်သံကြောင့် မသန္တာမှ ဒီတစ်ခါ ဒစ်ထိပ်လေးအား အသေအချာကိုင်၍ စောက်ဖုတ်ဝတွင် တေ့ပေးလိုက်သည်။
“ ဗြစ်…”
“ အ…ကျွတ်…ကျွတ်…”
အောင်အောင် ဖင်ကြီးသည် အသာနိမ့်ဆင်းသွားပြီး မသန္တာ စောက်ပတ်လေးထဲသို့ လီးဒစ်ကြီးမြုပ်ရုံ သွင်းလိုက်သည်။
“ ဗြစ်…”
“ အား…လား…”
အောင်အောင် နောက်တစ်ချက် ဆောင့်အသွင်းတွင် မသန္တာ၏ နှုတ်ခမ်းလေးမှာ ဝိုင်းစက်သွား၍ အိပ်ရာခင်းအား ဆုပ်ကိုင်ထားမိသည်။ အောင်အောင်က ဆောင့်ကောင်းကောင်းနှင့် နောက်ထပ်နှစ်ချက် အသာဆောင့်သွင်းလိုက်ရာ လီးတန်ကြီးဆုံးလုနီးပါးထိ ဝင်သွားသည်။
မသန္တာမှာ အောင်အောင်လီးကြီးက ကိုနိုင်လီးကြီးနှင့်မတူ သူမလိုချင်သော တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် အရသာကို ပေးနိုင်၍ ပေါင်တံကြီးများကိုကားကာ အတတ်နိုင်ဆုံး အောင်အောင် အဆင်ပြေစေနိုင်ရန် ပြုလုပ်ပေးနေမိသည်။
“ အောင်…”
“ ခင်ဗျာ…မမ…”
“ အရမ်းကောင်းတာပဲကွယ်…ဒါပေမယ့်…”
“ ဒါပေမယ့်…ဘာဖြစ်လဲ မမ…”
“ ဖြည်းဖြည်းပဲလုပ်နော်…နည်းနည်းချင်းပဲသွင်း…”
“ ဟုတ်ကဲ့ပါ…”
“ ဗြစ်…”
“ အား…ကျွတ်…ကျွတ်…”
အောင်အောင်မှ မသန္တာ၏ ပါးပြင်မို့မို့လေးကို တစ်ချက်ရှိုက်နမ်းရင်း အလစ်အငိုက်တွင် လီးကြီးကို ဆောင့်သွင်းလိုက်၏။ မသန္တာမှာ အာမေဋိတ်သံလေးနှင့်အတူ ပေါင်ကြီးနှစ်ဖက် ကားသွားပြန်သည်။ အောင်အောင်ကား သူ့စိတ်တွေ အစိုးမရတော့ လွှတ်ပေးလိုက်၏။
“ ဗြစ်…”
“ အ…နာတယ်…အောင် ဖြည်းဖြည်းပါဆို…”
“ ဗြွတ်…ပြွတ်…”
“ အား…ရှီး…”
“ ပြွတ်…ပြွတ်…”
“ အင်း…ဟင်း…”
“ ဗြစ်…ပြွတ်…ပလွတ်…”
“ အားရှီး…ကောင်းလိုက်တာ အောင်ရယ်…”
“ ပြွတ်…”
“ ကျွတ်…”
အောင်အောင်နှင့် မသန္တာမှာ ခုနက နူးနှပ်ထားသည်ကတစ်ကြောင်း၊ အောင်အောင်လည်း လူပျိုလေးဖြစ်သည်ကတစ်ကြောင်း အချက်နှစ်ဆယ်ခန့် ဆောင့်လိုက် လိုးလိုက်အပြီးတွင် မသန္တာမှာ ဖင်ကြီးအား ရှေးကထက် မြှောက်ကာမြှောက်ကာ ကော့ပေးရင်း သုတ်ရည်များကို ဒလဟော ထုတ်လွှတ်လိုက်လေတော့သည်။
အောင်အောင်မှာလည်း မရှေးမနှောင်းမှာပင် သူ၏လီးတန်ကြီးသည် မသန္တာ၏ စောက်ပတ်အတွင်း၌ပင် အကြောပေါင်းတစ်ထောင် ဆိမ့်ရလောက်သော အရသာမျိုးကို ခံစားလျက် သုတ်ရည်များ ထုတ်လွှတ်ရင်း ငြိမ်ကျသွားလေတော့သည်။ အောင်အောင်မှာ လီးကြီးစိမ်ထားလျက်နှင့်ပင် မသန္တာ၏ ခန္ဓာကိုယ်လေးအားဖက်ကာ ပါးကလေးအား တစ်ချက်နမ်းရှုံ့လိုက်ပြီး ကောင်းကောင်း အရသာ ယူနေမိသည်။
“ အောင်…”
“ ခင်ဗျာ…”
“ ဆင်းတော့လေကွာ…မမအင်္ကျီဝတ်ဦးမယ်…”
“ ဟာဗျာ…နောက်ထပ် ထပ်ပြီး ချစ်ချင်သေးတယ် မမရယ်…”
“ အို…ကွယ်…မောင်ကလည်း အချိန်တွေ ရှိပါသေးတယ်…”
“ မရဘူးဗျာ…ဆင်းမပေးနိုင်ဘူး…”
“ ကျွတ်…အောင်ကကွာ…ညစ်ပြီ…နောက်ရက်ကျရင် အောင့်သဘောကျကွာ နော်…. ဒီနေ့တော့ ဒီလောက်ပဲကွာ…”
မသန္တာမှ ပြောရင်းဆိုရင်း အောင်အောင် ပါးကလေးအား သူမနှုတ်ခမ်းနှင့် အကြာကြီး နမ်းလေသည်။ အောင်အောင်လည်း နောက်ဆုံး မညစ်ချင်တော့၍ ခန္ဓာကိုယ်ချင်းခွာကာ လီးတန်ကြီးကို သူမ၏ စောက်ပတ်ထဲမှ ဆွဲနှုတ်လိုက်၏။ လီးတန်ကြီးက အစွယ်ကျိုးနေသော မြွေတစ်ကောင်နှယ် သုတ်ရည်ဗရပွနှင့် ထွက်လာသည်။
မသန္တာမှ ကမန်းကတန်းပင် အနီးရှိ သူမ၏ ထဘီတစ်ထည်နှင့် အောင်အောင် လီးမှာ ပေကျံနေသည့် သုတ်ရည်များအား ယုယစွာဖြင့် သုတ်ပေးလေသည်။ ထိုအခါ အောင်အောင်လီးကြီးမှာ အစာနံ့ရသော သတ္တဝါတစ်ကောင်နှယ် တဖြည်းဖြည်းပြန်ပြီး တောင်မတ်လာရာမှ…
“ အယ်… အောင်ကကွာ ကြည့်စမ်း… စိတ်အရမ်းသန်တာပဲ…”
“ တော်ပါတော့ဗျာ… မမက ကျွန်တော့်ကို တကယ်မှ မချစ်တာ ပြောမနေပါနဲ့တော့….”
“ အား…ရှီး…မမ…”
“ ပြွတ်…ပလပ်…ပလပ်…”
“ အား…လား…”
အောင်အောင်မှာ မသန္တာမှ မပြောမဆိုပဲ သူ့လီးကြီးကို ရုတ်တရက် စုပ်ယူကာ လျှာဖြင့် မွှေခံလိုက်ရ၍ အောင်အောင်မှာ တစ်ကမ္ဘာလုံးကို မေ့သွားသည်။ သူသိသည်မှာ မသန္တာ၏ လျှာဖျားလေးက သူ၏ဒစ်ကလေးကို ဆွဲစုပ်လိုက် မွှေလိုက်ဖြင့် လုပ်နေသည်မှာ နောက်ထပ်တစ်ခါ ပြီးမတတ်ပင် ဖြစ်သည်။ မသန္တာမှာ တပြွတ်ပြွတ်နှင့် စုပ်နေရာမှ အောင်အောင်လီးကြီးမှ နှုတ်ခမ်းရဲရဲလေးကို ခွာလိုက်ကာ…
“ ကောင်းလား…အောင်…”
“ ကောင်းတာပေါ့ မမရယ်…အဟင့် မမကို အရမ်းချစ်သွားပြီ သိလား…”
“ မမကလည်း မောင်လေးကို ချစ်တာပေါ့…အဲ…ဒါပေမယ့်… ကိုလွင်ပြန်လာရင်တော့ မကဲရဘူးနော်…”
“ အင်းပါ…မမရယ်…မမစိတ်တိုင်းကျ ဖြစ်ရပါ့မယ်…”
“ အခုလည်း မောင်လေးကို မမက စိတ်တိုင်းကျ ဖြစ်ရပါစေ့မယ်…ကဲ…ကျေနပ်ရဲ့လား…”
“ အဲဒါဆို ထပ်စုပ်ပေးကွာ…”
“ ဟာကွာ…အောင်ကလဲ…”
“ ဘာလဲ မစုပ်ပေးချင်ဘူးလား…”
“ ရော်…ကောင်လေးနှယ်…မမက ဘာပြောသေးလို့လဲ… သူ့စိတ်ချည်းပဲ…”
မသန္တာက အောင်အောင့်လီးကြီးမှ ဒစ်အရည်ပြားကို လက်နှင့် အောက်ထိ လှန်ချလိုက်ပြီး ထွက်ပေါ်လာသော မက်မန်းသီးအနုရောင် ဒစ်ထိပ်ကလေးအား လျှာထိပ်လေးဖြင့် အသာထိတို့ပြီး ပြွတ်ကနဲမြည်အောင် စုပ်လိုက်ရာ အောင်အောင်မှာ အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာ၍ မသန္တာ၏ ဦးခေါင်းအား ကိုင်ဆောင့်လိုက်ရာ…
“ ပြွတ်…”
“ အု…အောင်…”
“ ပြွတ်…”
“ အောင်…အု…”
မသန္တာမှာ စကားလည်းပြောချင် အောင်အောင်မှာလည်း မသန္တာ ဘာဖြစ်နေသည်မသိ နှစ်ချက်ခန့် သွင်းလိုက်ပြီးမှ မသန္တာက ခေါင်းလေးမော့ကြည့်ပြီးမှ သိသည်။
“ ဆောရီး…မမ ကျွန်တော် အရမ်းလိုးချင်လာပြီဗျာ…”
“ ဟွန်း… ဒီက အကောင်းစုပ်ပေးနေတာကို…”
“ မရတော့ဘူး မမရယ်…”
“ ကဲ… သဘောတော်အတိုင်းပါ…”
မသန္တာမှပြောရင်း ကုတင်ပေါ် လှန်ချလိုက်သည်။
“ ဟင့်အင်း…မမကို မော်တော်ဆတ်ချင်တယ်…”
“ ဟာကွာ…အောင်ရာ အမျိုးမျိုးပဲ…”
မသန္တာက အိပ်ယာပေါ်မှဆင်းကာ ကြမ်းပြင်ပေါ် မတ်တပ်ရပ်လိုက်၏။ အောင်အောင်က မသန္တာနား တိုးကပ်သွားလိုက်ကာ နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်လိုက်၏။ မသန္တာက ခေါင်းလေးမော့ပြီး အလိုက်သင့် ပါလာသည်။ သူမ၏ ခါးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ပွေ့ချီလိုက်သည်။ မသန္တာ၏ နို့အုံကြီးများကား အောင်အောင်၏ တောင့်တင်းကျစ်လျစ်လှသော ရင်ဘတ်ကြီးနှင့်ကြားမှာ ပြားကပ်ပြီး ကာမစိတ်တွေကို ပိုမိုထကြွစေသည်။
မသန္တာမှ အောင်အောင်လည်ဂုတ်အား လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဟီးလေးခိုစီးကာ ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့် အောင်အောင် လီးကြီးအား ကိုင်လျက် သူမ၏ စောက်ပတ်ဝတွင်တေ့ပြီး ဖင်ကြီးမြှောက်ကာ အသာထိုင်ချ၏။
“ ဗြစ်…”
“ အား…ရှီး…”
“ ဗြစ်…အား…လား…နာတယ် မမရဲ့ ဖြေးဖြေး…”
အောင်အောင်မှာ လီးဒစ်အရည်ပြား အဆုံးထိ လှန်ကျသွားသဖြင့် နည်းနည်းနာသွားသည်။
“ ပုံစံတစ်မျိုးပြောင်းရအောင်…အောင်ရယ်…”
“ မမက ဘယ်လိုပုံစံပြောင်းမှာလဲ…”
“ မမကုန်းပေးမယ်လေ…အောင်အောင်က နောက်ကလိုးပေါ့…”
အောင်အောင်မှ မသန္တာကို ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ချအပြီးတွင် မသန္တာသည် ကုတင်စောင်းအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကိုင်၍ ဒူးခေါင်းအောက်တွင် မနာစေရန် စောင်တစ်ထည် ကြားခံ၍ ဖင်ကြီးကို ကော့ပြီး ကုန်းပြလေသည်။
“ ရပြီ အောင်… အောင်က ဒူးထောက်ပြီး မမကို လိုးတော့…”
အောင်အောင်လည်း မသန္တာပြောသည့်အတိုင်း မသန္တာ၏ ဖင်ကြီးနောက်မှ ဒူးထောက်ကာ လီးကြီးကို စောက်ပတ်ထဲ အသာထည့်လိုက်၏။ ဆိုးတော့မဆိုး။
“ ပြွတ်…ပြွတ်…ဗြစ်…”
“ ကောင်းတယ်မို့လား အောင်…”
“ ကောင်းတယ် မမ…”
“ ဟွန်း…ဒါနဲ့များ မလုပ်ချင်ဘူးလေး ဘာလေးနဲ့…”
“ အဟင်း…”
မသန္တာ၏ အပြောအဆိုကို အောင်အောင် သဘောကျစွာ ရယ်မောမိသည်။
“ ဗြွတ်…”
“ ရှီး…”
“ ပြွတ်…ပြွတ်…”
“ ကောင်းတယ်…အောင်…”
မသန္တာမှာ သူမက ပြောလည်းပြော သူမဖင်ကြီးကိုလည်း နောက်ပြန်ဆောင့်ပေး၏။ သူမ၏ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားများကို အောင်အောင့်လီးကြီး ဝင်ရောက် ထိုးဖောက်သွားချိန်တွင် မိန်းမောမတတ် ခံစားရသည်။
“ ပြွတ်…ပြွတ်…ဘတ်…”
“ အား…ရှီး…ဆောင့်…”
မသန္တာ၏ ဖင်ကြီးအား ရိုက်ခတ်သံ ကုတင်မြည်သံတို့က အခန်းတွင်းဝယ် ဆူညံနေသော်လည်း နှစ်ယောက်စလုံးမှာကား ပတ်ဝန်းကျင်ကို သတိမထားမိ မိမိတို့၏ စောက်ပတ်နှင့် လီးတို့မှ အရသာထူးကိုသာ အာရုံထား ခံစားနေကြသည်။
“ အား… ရှီး… ကောင်းလိုက်တာ အောင်ရယ်…”
“ မမပြီးတော့မယ်… မြန်မြန်ဆောင့်…”
“ အဲဒါဆို… အတူတူ ပြီးရအောင်လေ…”
ပြောရင်းနှင့် နှစ်ယောက်သား တိုင်ပင်ကိုက်စွာပင် အသံမျိုးစုံ ဆူညံစွာနှင့် လိုးလိုက်ကြရာ အကြိမ်များစွာ ဆောင့်အပြီးတွင်…
“ အား…ဟင်း…ဟင်း…”
“ ပြွတ်…ပြွတ်…”
“ အင်း…ဟင်း…”
အောင်အောင်မှာ မသန္တာ၏ ပျော့ကျလုနီးနီး ဖြစ်နေသော ခါးလေးအားကိုင်လျက် ခပ်သွက်သွက် ခပ်မြန်မြန်ပင် ဆောင့်လိုး၏။ ခဏအကြာတွင် လီးထိပ်မှ ဒလဟော ထွက်လာသော သုတ်ရည်များမှာ မသန္တာ၏ စောက်ပတ်အတွင်းမှ သုတ်ရည်များနှင့် ပေါင်းမိပြီး အပြင်ဘက်သို့ ပြည့်လျှံကျလာလေသည်။ မသန္တာက မောလျသံလေးဖြင့်…
“ အောင်…”
ဟုခေါ်လိုက်ရာ အောင်အောင်မှ
“ ခင်ဗျာ…”
“ ဒီကိစ္စ ဘယ်သူ့မှ မပြောနဲ့နော်…”
“ စိတ်ချပါ…မမရယ် ဒါပေမယ့်…”
“ ကျွန်တော် မမကို လိုးချင်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ…”
“ လုပ်ရမှာပေါ့ အောင်ရယ်… မမကြံမှာပေါ့…”
“ ရှလွတ်…”
ပြောပြောဆိုဆို မသန္တာမှ အောင်အောင့်နဖူးကို ရွှတ်ကနဲ အသံမြည်အောင် နမ်းကာ ခေါင်းကို အသာသပ်ပေးနေမိသည်။
“ မမ…”
“ ဘာလဲ အောင်…”
“ ကျွန်တော် သွားတော့မယ်…”
“ အေး…အေး…မမမှာတာ မမေ့နဲ့နော်…”
“ မင်းနဲ့ခင် အဆင်ပြေအောင် မမစီစဉ်ပေးမယ်…”
မသန္တာ၏ အပြောကြောင့် အောင်အောင်မှာ အခန်းတွင်းမှ ထွက်လာရသော်လည်း ခင်နှင့် အဆင်ပြေအောင် လုပ်ပေးမည်ဆို၍ ဝမ်းသာသွားတာ အမှန်ပင်။ မသန္တာက အောင်အောင်၏ ကျောပြင်ကို ငေးမောရင်းဖြင့် နောက်ထပ် အောင်အောင်နှင့် စခန်းသွားရန် မည်သို့စီမံရမည်ကို အကြံထုတ်နေမိသည်။…ပြီးပါပြီ
Zawgyi
ရမက္ထန္တဲ့ မရီးနဲ႔ လူပ်ိဳသိုး က်ေနာ္
“ ဂိုးေဟ့…ရႊီ…”
ေအာင္ေအာင္ သြင္းလိုက္ေသာ ဂိုးဝင္သြားၿပီဆိုတာ သိလိုက္သည္ႏွင့္ ကြင္းထဲ ပတ္ေျပးေနမိသည္။ ဒီဂိုးသည္ သူတို႔အသင္းအတြက္ တစ္လုံးတည္းေသာ အနိုင္ဂိုး ျဖစ္ေပသည္။ ေရွ႕တန္းေနရာမွ အ.ထ.က လက္ေရြးစင္အျဖစ္ ထူးခၽြန္စြာ ကစားတတ္ေသာ ေအာင္ေအာင္တို႔အသင္း ဒီလိုမ်ိဳး ဗိုလ္လုပြဲထိ တက္လာေအာင္ ေအာင္ေအာင္ကပင္ ဂိုးေတြ တဒိုင္းဒိုင္းသြင္း၍ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။
ေအာင္ေအာင္တို႔ အသင္းတြင္ ေအာင္ေအာင္တို႔ဘက္မွ လွပ်ိဳျဖဴ အပ်ိဳေခ်ာေတြက လူပ်ိဳေပါက္စေလး ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ေက်ာ္သာရွိေသးေသာ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ဆံပင္အလယ္ခြဲဂုတ္ေထာက္ေလးႏွင့္ ဂ်ပန္မင္းသားစတိုင္ ေအာင္ေအာင္အား ပန္းကမ္း ဂုဏ္ျပဳခ်င္လွသူေတြ မ်ားလွေပသည္။
“ ပထမဆုရ အမွတ္ (၁၃) အ.ထ.က အသင္း ဒိုင္းဆုႀကီးရယူရန္ စင္ျမင့္ေပၚသို႔ ႂကြၾကပါခင္ဗ်ား…”
ဆုေပးမ႑ပ္၏ အသံခ်ဲ႕စက္မွ ေၾကညာသံေၾကာင့္ ေအာင္ေအာင္တို႔ အသင္းသားတစ္ေယာက္စီ စနစ္ က်စြာျဖင့္ မ႑ပ္ေပၚသို႔ ဆုတက္ယူၾကသည္။ ကြင္းတြင္ဆုယူၿပီး ျပန္ဆင္းလာေသာအခါ ေအာင္ေအာင္ အေဖႏွင့္ အေမက ေျပးလာၿပီး…
“ ဒါမွ ငါ့သားကြ…ေဟး…ဘယ္ရမလဲ…”
“ ဪ…က်မသားပါေတာ္…က်မေမြးထားရတာ…”
“ ေရာ္…မင္း ငါမပါဘဲ ေမြးလို႔ရလား…”
“ ေတာ္ၿပီ…ရွင္နဲ႔ စကားနိုင္လုဖို႔လာတာ မဟုတ္ဘူး…”
ေျပာေျပာဆိုဆို ေအာင္ေအာင့္အေမ ေဒၚစိမ္းၾကည္က ေအာင္ေအာင္အား…
“ ဒီေန႔ သားကစားသြားတာ အေကာင္းဆုံးပဲကြယ္…”
“ မေန႔က ပြဲလည္းေကာင္းပါတယ္ကြ…”
ေအာင္ေအာင့္အေဖ ဦးစန္းေအာင္ကပါ ဝင္ေျပာျပန္သည္။ သို႔ႏွင့္ ေအာင္ေအာင္တို႔မိသားစု ဓာတ္ပုံ ရိုက္ရန္ စီစဥ္ေသာအခါမွ ေအာင္ေအာင္ သူ႔အစ္ကိုကို သတိရသြားသည္။ ကိုနိုင္ဘာလို႔ လိုက္မလာပါလိမ့္… ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ကိုနိုင္မွာ ဧည့္သည္လာ၍ ေဘာလုံးပြဲသို႔ လိုက္မလာနိုင္ေၾကာင္း သိရသည္။
သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အသင္းသားမ်ား အမွတ္တရ ဓာတ္ပုံရိုက္ၾကသည္။ ေအာင္ေအာင္က နာရီကို ၾကည့္လိုက္သည္။ အေဖႏွင့္ အေမက ညပိုင္း တီဗြီၿပီးခါနီးမွ ျပန္လာမည္ဟု ေျပာသည္။ အိမ္အနီးရွိ အေဖ့႐ုံးမွ အေပါင္းအသင္းေတြကို ေအာင္ေအာင္ကို ဂုဏ္ျပဳသည့္အေနႏွင့္ ညစာလိုက္ေကၽြးမည္ဟု သိရသည္။ ေအာင္ေအာင့္ကိုေတာင္ တစ္ပြဲသက္သက္လုပ္ေပးမည္တဲ့…။
ေအာင္ေအာင္မွာ ဘာရယ္မဟုတ္ ဆုရလာေသာ ပိုက္ဆံေတြအား ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ တစ္လုံးထဲ စုထည့္ကာ ၿမိဳ႕နယ္ေဘာလုံးကြင္းရွိ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ စကားေျပာရင္း လမ္းေလၽွာက္လာကာ ၿမိဳ႕ထဲသို႔ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္လာသည္။ အိမ္ေသာ့ကို အေဖတို႔က ေပးလိုက္၍ ကိုလြင္ ျပန္ေရာက္မေရာက္ ေစာင့္စရာမလို။ ေအာင္ေအာင္တို႔မွာက ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္သာရွိ၍ စုစုေပါင္းမွ မိသားစု (၄) ဦးသာရွိသည္။ အခုေတာ့ ကိုလြင္က ဒီညီေလးတစ္ေယာက္ပဲရွိတာကို ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးတဲ့ ဧည့္သည္မို႔လို႔ မလာနိုင္ရတာလဲဟု ေတြးရင္းျဖင့္ အိမ္ျပန္မည့္ လမ္းခြဲတြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ လမ္းခြဲလာ၏။
အိမ္ၿခံဝသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ၿခံတံခါးက ေသာ့မရွိ အတြင္းမွ ဂလန႔္ခ်ထားသည္။ ကိုလြင္ ေရာက္ေနၿပီ ထင္သည္။ တံခါးအတြင္း လက္လၽွို၍ဖြင့္ကာ ကိုလြင္အား အသာေနာက္လိုက္မည္ဟု ႀကံစည္ၿပီး ေအာင္ေအာင္ အိမ္ေနာက္ေဖးတံခါးမွ တစ္ဆင့္ဝင္ရန္ အိမ္ေဘးမွ ပတ္ေလၽွာက္လိုက္သည္။ ေအာင္ေအာင္တို႔အိမ္ကား ဒူးေထာက္ပ်ဥ္ေထာင္ကာ ေနာက္သို႔ အခန္း (၄) ခန္းဖြဲ႕ကာ မီးဖိုေခ်ာင္ကို သက္သက္ထား၏။ ကားဂိုေဒါင္ကို သတ္သတ္ထား၏။
“ အို…ကိုလြင္ရယ္…ေျဖးေျဖးကြယ္ နာတယ္…”
“ ဟာကြာ…ခဏေလးနာတာပါကြ…”
“ ႁပြတ္…ျပစ္…ႁပြတ္…”
“ အ…နာတယ္…ကိုလြင္ရဲ့…”
ေအာင္ေအာင္က ကိုလြင့္အခန္းနား ေရာက္႐ုံရွိေသး ၾကားလိုက္ရေသာ အသံမ်ားေၾကာင့္ စိတ္ဝင္စားသြားမိသည္။ ဒီအသံက ကိုလြင့္အသံ တစ္သံတည္းမဟုတ္ ေအာင္ေအာင္ မၾကားဖူးေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္၏ အသံပါ ၾကားရသည္။ ကိုလြင့္မွာ ရည္းစားရွိသည္ဟုလည္း ေအာင္ေအာင္ မၾကားမိပါ…။ အင္းေလ… ရွိလည္း ဘယ္လိုလုပ္ သိနိုင္မွာလဲ ကိုလြင္ႏွင့္သူက အသက္ (၇) ႏွစ္ႀကီးမ်ားေတာင္ ကြာသည္။
ကိုလြင္ကိုေတာ့ ေခ်ာသည္ ေျဖာင့္သည္ဟု အေမ့ဆီလာေသာ မိန္းမႀကီးေတြထံမွ ေျပာသံၾကားဖူးသည္။ ကိုလြင္ က စမတ္က်က်လည္း ဝတ္စားတတ္သည္။ ေအာင္ေအာင္ကေတာ့ အခုမွဆယ္တန္း ေက်ာင္းစာေမးပြဲေျဖၿပီး၍ ကိုလြင္ေတာ့ ဘြဲ႕ရၿပီးသား ဒီအခ်ိန္ဆို မိန္းမေတာင္ ယူသင့္ေနၿပီပဲ… ေအာင္ေအာင္ ေတြးရင္းျဖင့္ ကိုလြင္အခန္းဘက္မွ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ေခ်ာင္းၾကည့္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာသည္။ ကိစၥမရွိ သူ႔အခန္းႏွင့္ ကိုလြင့္အခန္းက ကပ္လ်က္…။
ေအာင္ေအာင္က အခန္းတံခါး အသံမျမည္ေအာင္ဖြင့္၍ အသာျပန္ပိတ္ကာ ကိုလြင့္အခန္းအား ၾကည့္ရေစရန္ ပ်ဥ္ကိုေစ့ေနေအာင္ ကာထားေသာ အခန္းၾကားရွိ ပ်ဥ္ေထာင္ကာ ထိပ္ဆုံးသို႔ ေရာက္ရန္ သူ၏ စာၾကည့္ကုလားထိုင္ေလးကို အသာမ၍ ေက်ာ္ၿပီးေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ရာ ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ေအာင္ေအာင္၏ အားကစားေဘာင္းဘီ ေအာက္မွ လီးႀကီးက ေဘာင္းဘီအတြင္းမွ အတြင္းခံေဘာင္းဘီအား ႐ုန္းကန္ၿပီး တျဖည္းျဖည္း ထႂကြလာေလသည္။
ကိုလြင္က သူ၏ကုတင္ေပၚတြင္ ခပ္ေခ်ာေခ်ာအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္အား ပက္လက္လွန္ၿပီး လိုးေနကာ ထိုအမ်ိဳးသမီး၏ ႏွုတ္ခမ္းမ်ားကို စုပ္လိုက္၊ တင္းရင္းလွေသာ နို႔အုံႏွစ္လုံးအား လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆုပ္နယ္ေပးလိုက္ ျပဳလုပ္လ်က္ရွိသည္။ ၿပီးလ်င္ ေမွာက္လ်က္ျဖင့္ပင္ ကိုလြင္က သူ၏ဖင္ႀကီးကို လွုပ္ခါၿပီး တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေဆာင့္ရာတြင္ ထိုအမ်ိဳးသမီးထံမွ ညည္းသံသဲ့သဲ့ေလးက ေအာင္ေအာင့္ ေနရာမွပင္ ၾကားရေလသည္။
“ ျဗစ္…ႁပြတ္…ႁပြတ္…”
“ နာပါတယ္ဆိုကြာ…”
ကိုလြင္ အေဆာင့္ၾကမ္းေသာအခါမ်ားတြင္ ထိုအမ်ိဳးသမီးထံမွ နာသည္ဆိုေသာ ညည္းသံေလး ၾကားရ၏။
“ ျဗစ္…”
“ အ…”
“ ျဗစ္…ႁပြတ္…ႁပြတ္…”
“ အ… အရမ္းနာေနၿပီ… ကို… သိပ္မေဆာင့္နဲ႔…”
ကိုလြင္မွာ ထိုအမ်ိဳးသမီးေျပာ၍ထင္သည္ ေဆာင့္ျခင္းကိုရပ္ကာ… စပ်စ္သီးပမာရွိ နို႔သီးေခါင္းေလးမ်ားအား ထပ္မံငုံစုပ္ေနၿပီး နို႔အုံတစ္ဝိုက္ လၽွာျဖင့္သပ္ကာ…
“ ျဗစ္…”
ကနဲျမည္ေအာင္ တစ္ခ်က္ေဆာင့္ျပန္ရာ ထိုအမ်ိဳးသမီး၏ ႏွုတ္ခမ္းေလးမွာ ဝိုင္းသြား၍…
“ အား…ရွီး…ေကာင္းတယ္ ကိုလြင္ရယ္… ခုနေလာက္ေတာ့ မၾကပ္ေတာ့ဘူး…”
“ ႁပြတ္…ဘြတ္…ျဗစ္…ႁပြတ္…”
“ အား…ရွီး…”
“ ႁပြတ္…ႁပြတ္…ႁပြတ္…”
“ အ…အား…”
ထိုအမ်ိဳးသမီးမွာ ကိုလြင့္ေက်ာျပင္ႀကီးအား ပြတ္သပ္ေပးရင္းျဖင့္ တင္ပဆုံႀကီးအား ျပန္ကစားေပးေနသည္မွာ ကိုလြင့္အဖို႔ မည္မၽွေကာင္းသည္ေတာ့ မသိ။ ေဘးမွၾကည့္ေနရေသာ ေအာင္ေအာင္ေတာင္ ခုန္ဆင္းခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားသည္။ ကိုလြင္က ထိုအမ်ိဳးသမီးရဲ့ ပါးကို တရွုံ႔ရွုံ႔နမ္းၿပီး ႏွုတ္ခမ္းခ်င္းစုပ္လိုက္ ဖင္ႀကီးကို အသာႂကြကာ ဖိလိုက္ ဆက္တိုက္ႏွစ္ခါသုံးခါ ဖိေဆာင့္လိုက္ႏွင့္ လုပ္ေနရာ ေအာင္ေအာင္မွာ ၾကည့္ေနရင္းမွ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ေက်ာင္းလစ္ၿပီး ၾကည့္ခဲ့ဖူးသည့္ အျပာကားေတြထဲမွ ဇာတ္လိုက္မင္းသားႏွင့္ မင္းသမီး လိုးၾကသည့္ပုံစံကို ေျပးျမင္မိလာသည္။
“ ကိုလြင္ရယ္… လုပ္မွာျဖင့္ လုပ္ေတာ့ေလ… သႏၲာ့ကို ကိုယ္ခ်င္းစာဦးေလ… ေတာ္ၾကာ ကိုလြင့္ညီေလး ျပန္လာရင္… ၿပီးေတာ့ အဘိုးႀကီးနဲ႔ အဘြားႀကီး ျပန္ေရာက္လာရင္ ဒုကၡေရာက္ကုန္မယ္…”
“ ကၽြတ္… ဒီေန႔ ညီေလးတို႔ ေဘာလုံးပြဲရွိတယ္ေလ… အဘိုးႀကီးေရာ အဘြားႀကီးေရာ သြားတယ္… ညီေလးကို ဂုဏ္ျပဳခ်ီးျမႇင့္ပြဲေတြ ဘာေတြ စားေသာက္ဆိုင္မွာ လုပ္မွာဆိုေတာ့ ၾကာမွာေပါ့… ကို႔ညီက အရမ္းေတာ္တယ္ကြ…”
ေအာင္ေအာင္ ဒီဘက္အခန္းမွ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနရင္း ခ်ီးက်ဴးသံၾကားလိုက္ရ၍ အနည္းငယ္ေတာ့ ေက်နပ္သြားသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အားလည္း အေဖႏွင့္ အေမျပန္ေရာက္၍ မၿပီးေသးပါက အခ်က္ေပးရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
“ ျဗစ္…ႁပြတ္…ျဗစ္…ႁပြတ္…”
“ အား…ရွီး…”
“ ျဗစ္…ျဗစ္…”
“ အ…”
“ ႁပြတ္…ျဗစ္…”
“ အေမ့…အား…”
ကိုလြင္က သူ၏ဖင္ႀကီးကိုေျမႇာက္ကာ သႏၲာ၏ ပခုံးေလးကိုကိုင္လ်က္ အဆက္မျပတ္ ျပန္ၿပီး အားရပါးရ ေဆာင့္ေလသည္။ ေအာင္ေအာင္မွာ ဗြီဒီယိုထဲ၌ ၾကည့္ရတာႏွင့္မတူ မ်က္စိအရသာပါမက စိတ္ဆႏၵမ်ားပါ ကိုလြင့္ေနရာ ဝင္ခံစားခ်င္သည္အထိ ေတာင့္တေနမိသည္။
“ သႏၲာ ကိုယ္ေညာင္းၿပီကြာ… လုပ္ေပးဦး…”
ကိုလြင္ကေျပာ၍ မသႏၲာက ကိုလြင္ကို ႏွာေခါင္းတစ္ခ်က္ရွုံ႔ျပရင္း…
“ ဟြန္း… သူေမာၿပီဆို… ဒါပဲ… အဲဒါေၾကာင့္ မုန္းတာ…”
ဟုေျပာရာ…
“ ကိုကေတာ့ အဲဒါေၾကာင့္ ပိုခ်စ္ေနရတာ…”
ကိုလြင္မွေျပာရင္း မသႏၲာပါးေလးအား ရွုံ႔နမ္း၍ သူသည္ မသႏၲာကိုယ္ေပၚမွ ဆင္းလာရာ မသႏၲာ၏ မို႔ေမာက္ေသာ ေစာက္ပတ္ေလးႏွင့္အတူ ေစာက္စိေလးမွာ ဖန္ေခ်ာင္းမီးေရာင္ႏွင့္ အဆီတစ္ဝင္းဝင္း အရည္ေတြ စိုရႊဲလ်က္ေတြ႕ရသည္။ မသႏၲာ၏ ေပါင္တံႀကီးမွာ ေျဖာင့္စင္း၍ ေဖြးစြတ္ေနၿပီး ေပါင္လယ္ရွိ အတြင္းခံေဘာင္းဘီ အရာေလးမွာ အခုထိျမင္ရဆဲ။ မိန္းမတစ္ေယာက္၏ ေစာက္ဖုတ္ကို အခုမွ အျပင္မွာ ျမင္ေတြ႕ဖူးေသာ ေအာင္ေအာင္မွာ လည္ဝရွိ တံေတြးမ်ားကို ခဏခဏ ၿမိဳခ်ေနရသည္။
မသႏၲာမွာ ဖန္ေခ်ာင္းမီးေရာင္ကိုေက်ာ္ကာ ေအာင္ေအာင္ဆီသို႔ မ်က္လုံးမ်ားက ေရာက္သြားၿပီး အံ့ဩသြားရသည္။ အရိပ္ေရာင္ေတြ ျဖတ္ကနဲ ျဖစ္သြား၏။ ေအာင္ေအာင္ကလည္း ႐ုတ္တရက္မို႔ ပုန္းခ်ိန္မရ။ သို႔ေသာ္ မသႏၲာ၏ ဦးေႏွာက္က တစ္ခဏအတြင္း ဒီ႐ုပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ေကာင္ေလးကို ဘယ္သူမွန္း သိလိုက္သည္။ ကိုလြင့္ညီ ေအာင္ေအာင္ဆိုသည့္ ေဘာလုံး႐ူးေလးပဲေနမည္။ ႐ုပ္ခ်င္းဆင္၏။ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းကေရာက္ၿပီး ေခ်ာင္းၾကည့္ေနသည္မသိ။
သူမက အပ်ိဳဆိုေတာ့ ပထမ အနည္းငယ္ေတာ့ ရွက္သြားမိသည္။ သူမ၏ ေစာက္ဖုတ္ေလးေရာ နို႔အုံႏွစ္လုံးေရာ အရွိအရွိအတိုင္း ကိုလြင္မွလြဲ၍ အခုထိမည္သူမွ မျမင္ဘူးေသး။ ယခု ဒီေအာင္ေအာင္ေလးကေတာ့ ျမင္သြားေလၿပီ။ ကိုလြင္၏ ေထာင္မတ္ေနေသာ လီးႀကီးကိုကိုင္၍ သူမေစာက္ပတ္ဝတြင္ေတ့ကာ အသာထိုင္ခ်လိုက္သည္။ လီးႀကီးက ေစာက္ပတ္ႏွင့္ ဝင္ခါစျဖစ္၍ အနည္းငယ္ၾကပ္သျဖင့္
“ အား…ကၽြတ္…ကၽြတ္…”
ဟု မသႏၲာ ညည္းညဴမိၿပီး ေအာင္ေအာင္ဆီသို႔ ႐ုတ္တရက္ လွမ္းၾကည့္ရာ ေအာင္ေအာင္ အလစ္အငိုက္ မိသြားျပန္သည္။ ေအာင္ေအာင္မွာ ၾကာေတာ့ ရွက္လာ၍ ေျဗာင္မၾကည့္ရဲေတာ့ ခုံေပၚမွဆင္းကာ ရင္ေတြခုန္ေနမိသည္။ ၾကည့္ကလည္း ဆက္ၿပီး ၾကည့္ခ်င္ေသးသည္။ မျဖစ္… အေပါက္ေလး တစ္ေပါက္ ႏွစ္ေပါက္ေတာ့ ရေအာင္ရွာရမည္။ ေတြ႕ၿပီ… ၾကမ္းျပင္အထက္ သုံးေပခန႔္အကြာမွာ။
ေအာင္ေအာင္ မ်က္လုံးေလးကပ္၍ ေခ်ာင္းၾကည့္ရာ မသႏၲာ၏ ေစာက္ဖုတ္ေလးမွာ ကိုလြင္၏ တည့္မတ္ေသာ လီးႀကီးေပၚသို႔ အေပၚမွ ေစာက္ဖုတ္ႏွုတ္ခမ္းသားမ်ား လွန္ကာ ဝင္သြားလိုက္ ေအာက္မွအေပၚသို႔ ျပန္တက္သြားလိုက္ႏွင့္ ေရွာေရွာရွူရွူပင္လိုးေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
“ ျဗစ္…”
“ အ…ေကာင္းလိုက္တာ သႏၲာရယ္…”
“ ႁပြတ္…”
“ ရွီး…ကၽြတ္…”
“ ျဗစ္…ျဗစ္…အင္း…ဟင္း…”
“ အ…ရွီး…”
မသႏၲာ၏ အသာအယာ ထိုးသြင္းမွုေၾကာင့္ ကိုလြင္မွာ ဒီတစ္ခါ သူနာသည့္အလွည့္ေပပဲလား…။ မသႏၲာကား သူမ၏ ေပါင္တံႀကီးမ်ားကို စပရိန္ကဲ့သို႔ ေကြးကာ ညြတ္ကာထိုင္ရင္း သူမ၏ နို႔အုံေလးႏွစ္လုံးကို သူမဘာသာ သူမလက္ျဖင့္ျပန္ၿပီး ဆုပ္နယ္ေပးေနသည္။ ေအာင္ေအာင္၏ ျမင္ကြင္းမွာလည္း ပိုၿပီး ရွင္းလာသည္။
ေအာင္ေအာင္မွာ ထိုျမင္ကြင္းကိုၾကည့္၍ သူ၏ေဘာင္းဘီအတြင္းရွိ ေထာင္မတ္ေနသည့္ လီးႀကီးအား စမ္းၾကည့္ရာ အရည္ၾကည္မ်ား စိုရႊဲေနသည္ကို စမ္းမိသည္။
“ ႁပြတ္…ႁပြတ္…”
“ အ…ကၽြတ္…”
“ ႁပြတ္…ဘြတ္…”
“ အင္း…အင္း…”
“ ႁပြတ္…ျဗစ္…ႁပြတ္…”
“ ကၽြတ္…ကၽြတ္…”
“ ျဗစ္…ဘြတ္…ပလြတ္…ႁပြတ္…”
“ အ…အား…ရွီး…”
ကိုလြင္မွ မသႏၲာ၏ ခါးႏွစ္ဖက္ကိုကိုင္ကာ အေပၚမွေအာက္သို႔ ခပ္သြက္သြက္ ဆြဲခ်လိုးလိုက္သံ၊ မသႏၲာထံမွ ညည္းသံမ်ားမွာ အခန္းတြင္းဝယ္ ဆူညံေနသည္။ မသႏၲာဖင္ႀကီးႏွစ္လုံးမွာလည္း ကိုလြင္၏ ေပါင္ႏွင့္ သြားထိခ်ိန္တြင္ ျပားခ်ပ္သြားကာ ျပန္အထတြင္ေတာ့ ဖင္ႀကီးမွာ ျပန္ၿပီး ျပည့္တင္းလာေလသည္။
“ ကို႔ကို ကုန္းေပးပါလား သႏၲာ…”
“ ဟာကြာ… ကိုလြင္ရယ္… ေနာက္ရက္မွ ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္ပါလားကြာ… ကိုလြင့္ညီ ျပန္လာခါနီးေနၿပီေနာ္…”
“ မရဘူးကြာ… အခုလုပ္မယ္…”
“ အဲဒါဆိုလည္း ကိုလြင့္သေဘာ…”
မသႏၲာက လက္ေလၽွာ့လိုက္ဟန္ႏွင့္ ဖင္ဘူးေတာင္းေထာင္ကာ လက္ႏွစ္ဖက္က ကုတင္ေစာင္းအား ကိုင္လ်က္ ကုန္းေပး၏။ ေအာင္ေအာင္မွာ တစ္ေစာင္းျဖစ္သြား၍ မျမင္ရေတာ့ဘဲ မသႏၲာ၏ ျဖဴေဖြးကာ ေအာက္သို႔စိုက္က်ေနေသာ နို႔အုံႀကီးႏွစ္လုံးကိုသာ ေတြ႕ရသည္။ ေအာင္ေအာင္ စဥ္းစားမရသည္မွာ မသႏၲာ မိမိကို မျမင္ဘူးလား… ဒါမွမဟုတ္ မိမိကပဲ လိပ္ျပာမလုံတာလား… စဥ္းစားမရ။ တကယ္ဆို မသႏၲာ သူရွိေနတာ သိသြားၿပီပဲ… ေအာင္ေအာင္ မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့။
ကားဂိုေထာင္ေဘးတြင္ သြားထိုင္ကာ အဓိပၸာယ္မဲ့ ေျမျပင္ေပၚ တုတ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ျခစ္ေနမိသည္။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ခန႔္ ၾကာေသာအခါ မသႏၲာႏွင့္ ကိုလြင္တို႔ ေနာက္ေဖးေပါက္မွ ဆင္းလာကာ စကားတိုးတိုးေျပာၿပီးလၽွင္ အိမ္ေရွ႕မွေန၍ မသႏၲာအား အေဖတခါတရံ စိတ္ကူးရရင္ရသလို နင္းတတ္သည့္ ေယာက္်ားစီး စက္ဘီးႀကီးႏွင့္တင္ကာ ၿခံေသာ့ကိုပိတ္ၿပီး ထြက္သြားေတာ့သည္။
နာရီဝက္ ခန႔္ၾကာေသာအခါ ကိုလြင္ျပန္လာ၍ ၿခံတံခါးဖြင့္ၿပီး ဟန္မပ်က္ေနတာ ေတြ႕ရသည္။ ထိုအခါက်မွ ေအာင္ေအာင္လည္း ထိုင္ေနရာမွထကာ အိမ္ေရွ႕မွေန၍…
“ ကိုလြင္ေရ…ကိုလြင္…”
ဟုလွမ္းေအာ္ရာ အိမ္တြင္းမွ ကိုလြင္ ထြက္လာ၍ မ်က္ႏွာျပဳံးေနကာ…
“ ဟာ… ငါ့ညီက အေစာႀကီးပါလား… ေဖေဖတို႔ေရာ… ဘယ္မွာက်န္ခဲ့လဲ…”
“ ဆိုင္မွာ က်န္ခဲ့တယ္… ကိုလြင္ရ…”
ေအာင္ေအာင္ စိတ္ထဲမေစာေတာ့ဟု ျပန္ေျပာခ်င္ေသာ္လည္း ပါးစပ္မွ အလိုလို လိမ္မိသြားသည္။ ခုနအမ်ိဳးသမီးက ဘယ္သူလဲ ကိုလြင့္ရည္းစားလား… ဒါမွမဟုတ္ မေကာင္းသည့္ ေကာင္မေတြလား…။ ကိုလြင္ သူ႔ရည္းစားပဲ ျဖစ္မည္။ ေအာင္ေအာင္မွာ အခန္းထဲမွ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုသာျမင္ကာ ၿခံတြင္းရွိ ေရတြင္းတြင္ သူ၏ေဘာလုံးကန္ ဖိနပ္အား စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ပစ္ခ်လိုက္သည္။
သူလည္း ရည္းစားဆိုတာ ထားဖူးခ်င္လွသည္။ လမ္းထိပ္အိမ္က ရပ္ကြက္လူႀကီးသမီး မာမာသင္းဆိုရင္ေကာ မျဖစ္။ သူမ ႏွုတ္ခမ္းက နည္းနည္းလွန္သည္။ ကိုလြင္တို႔လို စုပ္နမ္းလို႔မေကာင္း။ ေက်ာင္းက ေအခန္းထဲမွ သရဖီေက်ာ္ဆိုလၽွင္ေတာ့ သူမလည္း ႐ုပ္ကေလးကေတာ့ ေခ်ာပါသည္။ ပါးစပ္ႏွင့္ သြားေရစာမုန႔္က ျပတ္သည္မရွိ။ သူ႔သာႀကိဳက္လၽွင္ မုန႔္ခ်ည္းပဲ ဝယ္ေကၽြးေနရမည္။ ဒါေပမယ့္ ကိစၥေတာ့မရွိ။ ေက်ာင္းပိတ္သြားၿပီပဲ ဝယ္ေကၽြးစရာေတာ့ သိပ္လိုမည္ မထင္။
ဟိုဘက္လမ္းထဲက တင္ေအာင္နီ လိုက္ေနၿပီး မလြယ္ဘူးဟု ေျပာသည့္ ခပ္စြာစြာ ေကာင္မေလး မီးမီးဆိုရင္ေကာ မျဖစ္။ မီးမီးက တစ္ပတ္တစ္ခါ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္တတ္သည္ဟု ေျပာသည္။ ေအာင္ေအာင္၏ ေဘာလုံးပြဲႏွင့္ တိုက္ေနလၽွင္ လိုက္ျပနိုင္မွာမဟုတ္။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ေအာင္ေအာင္ ရည္းစားထားရန္အတြက္ ေကာင္မေလးေရြးခ်ယ္ျခင္းမွာ အထမေျမာက္ေတာ့ေပ။ သို႔ေသာ္ ေအာင္ေအာင္ ရည္းစားထားေရးမွာ အဆင္မေျပေသာ္လည္း အျခားေအာင္ျမင္သြားတာ တစ္ခု ရွိပါသည္။
ကိုလြင္က ရက္ပိုင္းအတြင္း ရပ္ကြက္တစ္ခုေက်ာ္မွ မသႏၲာတို႔အိမ္ကို လူႀကီးစုံရာႏွင့္သြားၿပီး မိန္းမေတာင္းသည့္ကိစၥ ျဖစ္ေလသည္။ မသႏၲာတြင္ ညီမဝမ္းကြဲ တစ္ေယာက္ ရွိေလသည္။ ထိုညီမဝမ္းကြဲကား ေအာင္ေအာင္ႏွင့္ သက္တူရြယ္တူခန႔္ ျဖစ္မည္ဟု ထင္ရသည္။
ကိုလြင္ႏွင့္ မသႏၲာတို႔ မဂၤလာပြဲကိစၥအတြက္ လူႀကီးေတြႏွင့္ သြားလိုက္ျပန္လိုက္ လုပ္ေနခ်ိန္တြင္ ေအာင္ေအာင္မွာ ေဘာလုံးကြင္းသြားသည့္ အခ်ိန္မွလြဲ၍ မသႏၲာတို႔အိမ္သို႔ မေယာင္မလည္ႏွင့္ လိုက္သြားၿပီး ခင္ယုေႏြ ဆိုေသာ ေကာင္မေလးအား ခိုးခိုးၾကည့္မိသည္။ စိတ္ထဲမွလည္း ရည္းစားျဖစ္ခဲ့လၽွင္ ခင္ဟုေခၚရမည္လား ယုႏွင့္ေႏြ ဘယ္ဟာပိုေကာင္းမည္လဲဟု ေတြးကာ ရင္တထိတ္ထိတ္ျဖင့္ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ခင္ဟုသာ ေအာင္ေအာင္ စိတ္ထဲ ႀကိတ္ေခၚေနမိသည္။
ေအာင္ေအာင္က မဂၤလာပြဲတြင္ ပန္းၾကဲမည္ဟုဆိုေသာ ခင္အား ေပးရန္ စာတစ္ေစာင္ ႀကိဳးစားေရးထားေလသည္။ မဂၤလာပြဲေန႔၌ ေအာင္ေအာင္ စာကို မည္သို႔ေပးရမည္ကို မသိ၍ အႀကံအိုက္ေနခဲ့သည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ပန္းၾကဲေသာ ဖလားထဲသို႔…
“ ဪ… ခင္… ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ယြန္းၾကဲလို႔ရေအာင္ ပန္းေတြယူလာတယ္… သြားေတာ့မယ္ေနာ္…”
ဟုေျပာၿပီး ကမန္းကတန္းပင္ လူအုပ္ၾကားထဲသို႔ ေျပးခဲ့၏။ ခင္ကား သူမကို ခင္ဟုေခၚသည့္အတြက္လည္းေကာင္း၊ ပန္းမ်ားႏွင့္အတူ စာေလးအား ျမင္ေအာင္ ျပခဲ့၍လည္းေကာင္း အံ့ဩဟန္ ေပၚေနသည္။ ေအာင္ေအာင္က သူ႔စာေလးအား လြင့္မပစ္ပါေစႏွင့္ဟု ကြယ္ရာမွ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ခင္က မလြင့္ပစ္ပါ။ ေဘးဘီကိုၾကည့္၍ ဝွက္ထားလိုက္တာ ျမင္ရသည္။
မဂၤလာပြဲၿပီးေသာအခါ ကိုလြင္ႏွင့္အတူ မသႏၲာေရာ ခင္ပါ ပါလာသည္။ ညက်မွ ခင္ကို ကိုနိုင္လိုက္ပို႔မည္ဟု သိရသည္။ ခင္ပါလာသည့္အတြက္ မသႏၲာက ျပဳံးစိစိႏွင့္ ေအာင္ေအာင္အား လွမ္းၾကည့္သည္။ ေအာင္ေအာင္ ေရမိုးခ်ိဳး၍ ညေနစာစားၿပီး ခင္ရွိေန၍ အခန္းတြင္းဝယ္ ေအာင္းေနမိသည္။ ခင္က ဟိုဘက္ကပ္လ်က္ ကိုလြင့္အခန္းထဲတြင္ မသႏၲာႏွင့္အတူ လက္ဖြဲ႕ေငြကူၿပီး ေရတြက္ေနသံၾကားရသည္။ ကိုလြင္က မရွိ။ မဂၤလာပြဲကုန္က်သည္မ်ားကို လိုက္လံရွင္းေပးရန္အတြက္ ထြက္သြားသည္။
“ခင္ယု ေရ…”
“ ရွင္…မမ…”
“ ခင္ယုကို ေအာင္ေအာင္က ဒီစာဘယ္တုန္းက ေပးတာလဲ… ဟာ မမကလည္း ေန႔ခင္းကပါဆို… ဒါခ်ည္းေမးေနတာ…”
“ မဆိုးပါဘူးေအ… ငါ့ခဲအိုေလးက လူေခ်ာေလးပါ… ကိုလြင္ထက္ေတာင္ ေျဖာင့္ေသးတယ္…”
“ ဟာ…မမကလည္း ခင္ယုက ငယ္ေသးတယ္… အဲဒါေတြ မစဥ္းစားခ်င္ဘူး…”
“ ခင္ယု… ေရခ်ိဳးမယ္မို႔လား သြားခ်ိဳးရေအာင္… မမ ကန္ကေစာင့္ေနမယ္…”
“ အင္း… အင္း… ခင္ ေနာက္က လိုက္ခဲ့မယ္ေလ…”
ထိုေျပာသံၾကားရ၍ ေအာင္ေအာင္ ရင္ခုန္သြားရသည္။ မသႏၲာ၏ အဝတ္အစားခၽြတ္သံေတြ ၾကားရသည္။ အခန္းတံခါးဖြင့္ကာ ထြက္သြားသံၾကားရသည္။ ေအာင္ေအာင္ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ စာၾကည့္စားပြဲေပၚတက္လိုက္ၿပီး တစ္ဖက္ခန္းသို႔ ေက်ာ္ၾကည့္လိုက္ရာ ခင္အဝတ္အစားမ်ား ခၽြတ္ေနတာ ေတြ႕ရသည္။
ေအာင္ေအာင္ ရင္ထဲ ေရငတ္သလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ခင္က ေအာက္ခံေဘာင္းဘီေလးကို ခၽြတ္ခ်လိုက္သည္။ ခင္၏ ေစာက္ဖုတ္ေလးသည္ အေမႊးအနည္းငယ္သာ ရွိသည့္အတြက္ ခပ္ေဝးေဝးမွ ၾကည့္ရ၍ ေစာက္ဖုတ္ေလးကို မဲမဲပဲျမင္ရသည္။ ၿပီးလၽွင္ ခင္မွ သူမအကၤ်ီ ၾကယ္သီးမ်ားအား ျဖဳတ္၍ ခၽြတ္လိုက္ရာ ဘရာစီယာ ပန္းေရာင္ေလးေအာက္တြင္ နို႔အုံေလးမွာ ခပ္မို႔မို႔သာ မသႏၲာေလာက္မႀကီး။
ခင္က လက္ကိုေနာက္ပစ္၍ ဘရာစီယာခ်ိတ္အား ျဖဳတ္ၿပီး ခၽြတ္ခ်လိုက္ျပန္သည္။ နို႔အုံေလးမွာ ေဖြးၿပီး နို႔သီးေခါင္းေလးမ်ားမွာ တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါလ်က္ ထြက္ေပၚလာသည္။ အပ်ိဳစင္တစ္ေယာက္၏ အတြင္းက်က် ပစၥည္းမ်ားအား ျမင္လိုက္ရေသာအခါ ေအာင္ေအာင္လီးႀကီးမွာ ေတာင္မတ္လာသည္။ ခင္က ထဘီရင္လ်ားၿပီးသည္ႏွင့္ အခန္းျပင္ ထြက္သြားေလေတာ့သည္။ ေအာင္ေအာင္မွာသာ ရင္ထဲတြင္ တုန္ရီေမာဟိုက္လ်က္ က်န္ခဲ့၏။
နာရီဝက္ခန႔္ၾကာေသာအခါ ခင္ေရာ မသႏၲာပါ ျပန္လာၿပီး အဝတ္အစားလဲၾကေလသည္။ ခင္မွာ ေရစက္ေရေပါက္မ်ားအား တဘက္ႏွင့္သုတ္ရင္း သူမ၏ ေရလဲထဘီေလးေပၚတြင္ ဘရာစီယာဝတ္ၿပီး ဆြဲခၽြတ္လိုက္သည္။ ၿပီးလ်င္ခုနက ခၽြတ္ထားေသာ အတြင္းခံေဘာင္းဘီေလးအား ေျခေထာက္ျဖင့္ လၽွိုဝတ္ကာ ေဘာင္းဘီ၏ ေမၽွာ့ႀကိဳးေလးကို ခါးထိေရာက္ေအာင္ ဆြဲလိုက္၏။ ၿပီးေတာ့မွ ထဘီကို ရင္ထိလ်ားကာ မွန္တင္ခုံေရွ႕သြားၿပီး သူမတို႔၏ အလွျပင္ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ အလွျပင္ေလသည္။
ေအာင္ေအာင္ ခ်စ္ရသူေလး၏ အလွျပင္ပုံကို ဒီတစ္ခါ လက္ေတြ႕က်က် ျမင္ေနရသည္။ ခင္က သူမမ်က္ႏွာေလးအား မိတ္ကပ္ပါးပါးလိမ္းကာ ႏွုတ္ခမ္းနီရဲရဲေလးကို ဆိုးလိုက္ၿပီး ႏွုတ္ခမ္းကို ဖြင့္လိုက္ပိတ္လိုက္လုပ္ၿပီး ျပန္စစ္ေဆးေလသည္။ ၿပီးလၽွင္ အပိုယူလာေသာ အဝတ္အစားမ်ားျဖင့္ အဝတ္အစားလဲကာ သူမကိုယ္သူမ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ ျဖစ္ေစရန္ ဆြဲဆန႔္ေလသည္။
“ မမ…ကိုလြင္ မလာေသးဘူးလား…”
“ လာေတာ့မွာပါ လြင္ရဲ့… ျပန္ခ်င္ေနၿပီလား…”
“ မဟုတ္ပါဘူး… ေမးၾကည့္တာပါ…”
“ ေမးမေနနဲ႔ ခင္ယု ဘဲေလးရွိသားပဲ… သူနဲ႔ သြားေနပါလား…”
“ ဟာ… မမေနာ္… မစနဲ႔ကြာ… ခင္ယု သူ႔ကို စိတ္ဆိုးတယ္ သိလား…”
“ ဟာ…ဟ…တကယ္လည္း စိတ္မဆိုးဘဲနဲ႔ ေကာင္မေလးရာ…”
“ ဟာကြာ…မမ ေျပာေလ ကဲေလပဲ…”
ခဏၾကာေသာအခါ ကိုလြင္ျပန္ေရာက္လာၿပီး ခင္အား မသႏၲာႏွင့္အတူေခၚ၍ ထြက္သြားေလသည္။ ေအာင္ေအာင္မွာကား ခင္မရွိေတာ့၍ ရင္ထဲမွာဟာၿပီး က်န္ေနခဲ့သည္။
ညပိုင္းတြင္ေတာ့ ကိုလြင္တို႔ လြတ္လပ္စြာ ကဲနိုင္ရန္ ေအာင္ေအာင္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းအိမ္ သြားအိပ္လိုက္သည္။ ဒါေတာင္ ေအာင္ေအာင္ ျပန္အိပ္သည့္ရက္မ်ားတြင္လည္းေကာင္း၊ အိမ္၌ လူႀကီးမ်ားမရွိေသာအခါတြင္လည္းေကာင္း ကိုလြင္ႏွင့္ မသႏၲာတို႔မွာ ပြဲၾကမ္းဆဲပင္။ ကိုလြင္ အလုပ္ကိစၥႏွင့္ ခရီးထြက္သြားေသာအခါမွ ထိုပြဲမွာ မၾကမ္းေတာ့ေပ။
“ ေအာင္ေအာင္ေရ…”
“ ခင္ဗ်ာ…”
“ လာစမ္းပါအုံးကြယ္…မမဆီ ခဏလာကူညီပါဦး…”
ေအာင္ေအာင္ အိမ္ေဘးတြင္ ဒိုက္ထိုးေနစဥ္ အိမ္ေပၚထပ္မွ မသႏၲာ၏ ေခၚသံၾကား၍ ေခၽြးသံတရႊဲရႊဲႏွင့္ပင္ တက္လာခဲ့သည္။ ဒီေန႔မွ ေဖေဖေရာ ေမေမပါ ဥပုသ္ဇရပ္သြားၾကသည္။
“ အခန္းထဲဝင္ခဲ့ေလ…ေအာင္ေအာင္ရဲ့…”
အခန္းေပါက္ဝ၌ ရပ္ေနေသာ ေအာင္ေအာင္ကို မသႏၲာမွ လွည့္မၾကည့္ဘဲေျပာ၏။ မသႏၲာက ေဘာ္လီကို ထဘီရင္လ်ားေပၚတြင္ ပုံစံလ်ာထားလ်က္…
“ လာ…မမကို ေဘာ္လီခ်ိတ္တပ္ေပးဦး… ဒီမွာ တပ္ရခက္ေနလို႔…”
ဟုထပ္ေျပာရာ ေအာင္ေအာင္ အခန္းထဲသို႔ဝင္သြားကာ မသႏၲာ၏ ေနာက္ေက်ာမွ ေဘာ္လီကိုတပ္ေပးစဥ္ အသားခ်င္းထိသြား၍ ရွိန္းကနဲ ဖိန္းကနဲ ခံစားလိုက္ရသည္။ မသႏၲာ၏ ေခါင္းေလၽွာ္ရည္နံ့သင္းသင္းကိုလည္း ရွူလိုက္ရသည္။ ခ်ိတ္တပ္ၿပီး၍ ျပန္ထြက္မည္ျပင္ေသာအခါ မသႏၲာမွ ေအာင္ေအာင္၏ လက္မ်ားကိုဆြဲထား၍…
“ မင္း…မမတို႔ မဂၤလာေဆာင္ေန႔က ခင္ယုကို စာေပးတယ္မို႔လား…”
ဟု မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေမးေလရာ…
“ ဟုတ္ကဲ့ မမ…”
“ ကၽြတ္… ေအာင္ေအာင္ေနာ္… လူၾကည့္ေတာ့ မခုတ္တတ္သလိုလိုနဲ႔…”
“ ဟိုမဂၤလာမေဆာင္ခင္ရက္ကလည္း မမတို႔ကို ခိုးၾကည့္ေသးတယ္မို႔လား…”
ေအာင္ေအာင္ ထိုေမးခြန္းကို ေျဖရမွာက် ရွက္သြားသည္။
“ ေျပာစမ္းပါကြာ…ရွက္မေနပါနဲ႔…”
“ ဟုတ္…”
ေအာင္ေအာင္ ေခါင္းကို အသာညိတ္ၿပီး ေျဖလိုက္သည္။
“ အဲဒီလို အရသာမ်ိဳး မင္းမခံစားခ်င္ဘူးလား…”
မသႏၲာမွ ေျပာရင္းျဖင့္ ေအာင္ေအာင့္ လက္မ်ားကို သူမပုခုံးေလးေပၚမွတဆင့္ နို႔အုံေနရာသို႔ ဆြဲခ်လိုက္ရာ ေအာင္ေအာင္မွာ ပထမသူ႔အစ္ကို မေဟသီဆိုေသာ အသိစိတ္က ဝင္ေန၍ မထိရဲမကိုင္ရဲေသာ္လည္း တကယ္တမ္း ထိၿပီကိုင္ၿပီေဟ့ဆိုေသာအခါ ေအာင္ေအာင္ ဘာမွမသိေတာ့…
“ လက္နဲ႔ ဆုပ္ေပးေလ…ေမာင္ေလးရဲ့…”
“ ကၽြန္ေတာ္မွ မဆုပ္တတ္တာ…”
“ လြယ္ပါတယ္ကြာ…မင္းဆုပ္တတ္သလိုဆုပ္…”
မသႏၲာမွေျပာရင္းဆိုရင္း သူမ၏ ထဘီေလးကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္ရာ ဘရာစီယာေလးမွာ မသႏၲာ၏ နို႔အုံႀကီးႏွစ္ခုအား ထိန္းလ်က္က်န္ေနခဲ့၏။ ထဘီကေျခရင္းတြင္ ဂြင္းလုံးပုံက်သြားသည္။ အတြင္းခံေဘာင္းဘီ အျဖဴေရာင္ေလးက မသႏၲာ၏ ျဖဴေဖြးေသာ ဖင္ႀကီးႏွင့္အတူ အနားစမ်ား ေပါင္ထဲနစ္ဝင္လ်က္ ထြက္ေပၚလာသည္။
ေအာင္ေအာင္ ေဘာင္းဘီထဲမွ ငပဲႀကီးမွာ ဆတ္ကနဲ ေထာင္မတ္လာသည္။ ေခၽြးေတြတိတ္သြားေသာ္လည္း ေအာင္ေအာင္ထံမွ အသက္ရွူသံျပင္းျပင္းမွာ အခန္းတြင္းဝယ္ က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚေနသည္။ မသႏၲာ၏ နို႔အုံႀကီးႏွစ္လုံးကို အေပၚမွေန၍ မထိတထိကိုင္ရင္း ဆုပ္နယ္ေပးရာ နို႔အုံေလးမွာ ေပ်ာ့စိစိႏွင့္ မာမာေလးမို႔ ေအာင္ေအာင္အဖို႔ ကိုင္၍ ေကာင္းလွသည္။
မသႏၲာက ေအာင္ေအာင္၏ အကၤ်ီကိုခၽြတ္ေပး၍ သူမ၏ တဘက္တစ္ထည္ႏွင့္ ေအာင္ေအာင္ ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွ ေခၽြးမ်ားကို ယုယၾကင္နာစြာ သုတ္ေပးေလသည္။ ၿပီးလၽွင္ ေအာင္ေအာင္ႏွုတ္ခမ္းကို ႁပြတ္ကနဲ တစ္ခ်က္နမ္းလိုက္ၿပီး သူမ၏ ႏွုတ္ခမ္းႏွင့္ ဖိကပ္စုပ္ေလေတာ့သည္။ ေအာင္ေအာင္က ေသြးေၾကာေတြ တဖ်န္းဖ်န္းထလ်က္ မသႏၲာ၏ နို႔အုံႀကီးကို အလိုအေလ်ာက္ပင္ ဘရာစီယာေအာက္မွ ပင့္တင္ဆုပ္ကိုင္ေပးမိသည္။ ထို႔ျပင္ ေအာင္ေအာင္၏ လက္တစ္ဖက္မွာလည္း မသႏၲာ၏ ေနာက္ေက်ာရွိ ေဘာ္လီခ်ိတ္ရွိရာသို႔ အလိုအေလ်ာက္သြားၿပီး ျဖဳတ္လိုက္ရာ ဘရာစီယာေလးမွာ နို႔အုံမွ ကြာသြားၿပီး လုံးဝန္းျပည့္ၿဖိဳးေသာ နို႔အုံေလးမ်ားမွာ တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါလ်က္ ထြက္ေပၚလာသည္။
“ ေအာင္ရယ္…ခ်စ္လိုက္တာ ေမာင္ေလးရယ္…”
“ မမနို႔ကို စို႔ေပးဦးေလ…ေအာင္ရဲ့…”
ဟုေျပာေသာေၾကာင့္ ေအာင္ေအာင္ သူ၏ဒူးေလးအား အသာေကြးညြတ္လိုက္ကာ ျဖဴေဖြးတင္းျပည့္ေနေသာ နို႔အုံႀကီးထက္မွ နို႔သီးေခါင္းေလးအား ႏွုတ္ခမ္းျဖင့္ အသာငုံစုပ္လိုက္သည္။ ၿပီးလၽွင္ နို႔အုံ၏ ေအာက္ေျခမွတဆင့္ နို႔သီးေခါင္းေလးထိ လၽွာျဖင့္အသာဆြဲၿပီး ႁပြတ္ကနဲ ငုံစုပ္လိုက္သည္။
“ အင္း…ဟင္း…ဟင္း…ေအာင္ရယ္…”
မသႏၲာမွာ သူမ၏ နို႔အုံေလးအား လက္ျဖင့္ ကိုင္ညႇစ္ေပးရင္း မ်က္ႏွာေလးမွာ မ်က္ႏွာၾကက္ဆီသို႔ေမာ့၍ ညည္းသံသဲ့သဲ့ေလး ထြက္လာေလသည္။ ေအာင္ေအာင္၏ လက္မ်ားက မသႏၲာ၏ အတြင္းခံေဘာင္းဘီအျဖဴေရာင္ေလး ေအာက္မွ ဖင္သားႀကီးမ်ားအား ေကာင္းေကာင္း ကိုင္တြယ္ေပးေနသည္။ ဖင္သားႀကီးမ်ားမွာ တခါမွမကိုင္ဖူးေသာ ေအာင္ေအာင္အဖို႔ ဖ်စ္ညႇစ္ဆုပ္ကိုင္ရသည္မွာ တကယ့္ကို ကိုင္၍ ေကာင္းလွသည္။
“ ေအာင္…ခဏေနဦးကြယ္…”
“ ဘာျဖစ္လို႔လဲ…မမရဲ့…”
“ ေရာ္…ေအာင္ကလည္း မမေဘာင္းဘီခၽြတ္ေပးမလို႔ပါ… လူဆိုးေလးရယ္… တကတည္း အငမ္းမရ ျဖစ္ေနတယ္…”
“ မသိဘူးေလ…မမပဲ သင္ေပးၿပီးေတာ့…”
“ အမယ္ေလး… ဟုတ္ပါတယ္ေတာ္… ဟုတ္ပါတယ္…”
“ ဟင္း…ဟင္း…ဟင္း…”
မသႏၲာမွ မ်က္လုံးေလးျပဴးကာေျပာရင္း ဖင္ေလးကုန္းၿပီး ေဘာင္းဘီခၽြတ္ေပး၏။ ေအာင္ေအာင္ကား ကိုယ့္အျဖစ္ကို ကိုယ္သေဘာက်ၿပီး ရယ္မိသည္။
“ ကဲ…ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာ…ေဘာင္းဘီခၽြတ္…”
“ ဟာဗ်ာ…မမကလဲ…”
“ ကဲပါ…ေအာင္ရယ္…ရွက္မေနပါနဲ႔ ခၽြတ္စမ္းပါကြာ…”
ေအာင္ေအာင္မွာ လူပ်ိဳကလည္း လူပ်ိဳရိုင္းကေလးမို႔ ပထမဆုံးအႀကိမ္ မိမိငပဲႀကီးအား အခုလို ေပၚတင္ႀကီး ထုတ္ျပရမွာ ရွက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ မသႏၲာက ဇြတ္ခၽြတ္ခိုင္းေန၏။
“ အင္း… အဲဒါဆို မမ ဟိုဘက္လွည့္ေန…”
ေအာင္ေအာင္ေျပာ၍ မသႏၲာကား တစ္ဖက္လွည့္ကာ ေအာင္ေအာင္ကို ေက်ာေပးထားသည္။ မသႏၲာ၏ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းနိုင္လွေသာ ဖင္ႀကီးႏွင့္ ဆင္ႏွာေမာင္းသဖြယ္ သြယ္ဆင္းသြားေသာ ေပါင္တံေဖြးေဖြးႀကီးမ်ားမွာ ေအာင္ေအာင္အား ရမၼက္ေတြ ပိုထႂကြေစသည္။
“ ရၿပီ…ဒီဘက္လွည့္ေတာ့…”
ေအာင္ေအာင္ထံမွ ခြင့္ျပဳမိန႔္က်လာမွ မသႏၲာသည္ သူမ၏ ဆံႏြယ္ေလးအား ဆတ္ကနဲခါလ်က္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ…
“ အားပါး… ေအာင့္ဟာႀကီးက အႀကီးႀကီးပဲ… မမေတာင္ ေၾကာက္သြားၿပီ…”
ဟု ေအာင္ေအာင့္ ငပဲႀကီးအားၾကည့္ရင္း တအံ့တဩ ေျပာလိုက္ရာ ေအာင္ေအာင္မွာ သူ၏ေျခာက္လက္မခန႔္ အရွည္ရွိ၍ လုံးပတ္မွာ ဖန္ေခ်ာင္းအရြယ္အစားရွိေသာ ငပဲႀကီးအား ျပန္ၾကည့္မိမတတ္ ျဖစ္သြားသည္။
“ ေတာ္ၿပီကြာ…မမရာ ခ်စ္ၾကစို႔…”
ေအာင္ေအာင္ ေျပာရင္းဆိုရင္း သူ၏လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ မသႏၲာ၏ မ်က္ႏွာေလးအား ဆြဲယူကာ တရွိုက္မက္မက္ နမ္းလိုက္၏။ ႏွုတ္ခမ္းေတြကို ခပ္ျပင္းျပင္း စုပ္လိုက္သည္။ ၿပီးလၽွင္ ထိုမွတဆင့္ ခုနက ေထာင္မတ္ေနရာမွ ၿငိမ္သြားေသာ နို႔သီးေခါင္းေလးအား တႁပြတ္ႁပြတ္ စုပ္ယူလိုက္သည္။
ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခုမွာ အခုအခံ အကာအကြယ္မပါဘဲ ပူးကပ္ေနသည္ျဖစ္၍ မၾကာခဏဆိုသလိုပင္ ေအာင္ေအာင္၏ ေျဖာင့္မတ္ေနေသာ ငပဲႀကီးမွာ မသႏၲာ၏ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးကို ပြတ္ဆြဲေနသလိုပင္။ တခ်က္တခ်က္ မသႏၲာ ေစာက္စိေလးအား ေအာင္ေအာင္၏ ဒစ္ထိပ္ႀကီးျဖင့္ သြားသြားထိမိရာ မသႏၲာမွာ မ်က္လုံးေလးမ်ား ေမွးစင္းသြားၿပီး ေအာင္ေအာင္အား တင္းၾကပ္စြာ ဖက္ထားမိသည္။
“ ႁပြတ္…ပလပ္…ပလပ္…”
“ ေအာင္ရယ္… ကုတင္ေပၚ သြားရေအာင္ေနာ္…”
မသႏၲာမွ သူမ၏ နို႔သီးေခါင္းေလးမ်ားအား တႁပြတ္ႁပြတ္ႏွင့္ ေထာင္မတ္လာေအာင္ စုပ္ေပးေနသည့္ ေအာင္ေအာင္အား ခပ္တိုးတိုးေျပာသည္။ သို႔ႏွင့္ ေအာင္ေအာင္မွာ မသႏၲာအား ခါးက်ဥ္က်ဥ္ေလးမွ ေပြ႕ခ်ီလ်က္ ကုတင္ေပၚသို႔ တင္လိုက္သည္။ မသႏၲာ၏ နို႔ကိုအငမ္းမရ ထပ္မံစို႔ျပန္သည္။ သူမက မ်က္လုံးမ်ားကို ေမွးစင္းထားရင္း ေအာင္ေအာင္၏ လီးႀကီးကို အရင္းမွကိုင္၍ သူမေစာက္ဖုတ္ဝတြင္ ေတ့လိုက္ရာ လီးႀကီးမွာ အရည္ၾကည္မ်ားေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ေအာင္ေအာင္မွ မဝင္ေသးခင္ ေဆာင့္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း ႁပြတ္ကနဲ ေခ်ာ္ထြက္သြားသည္။ မသႏၲာကား ဖင္ႀကီးေျမႇာက္တက္လာၿပီး အားမလိုအားမရ ျဖစ္သြားသည္။
“ ကၽြတ္…ေအာင္ရယ္…ျဖည္းျဖည္းေပါ့…”
“ မရေတာ့ဘူး မမ…ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းလိုးခ်င္ေနၿပီ…”
ေအာင္ေအာင္၏ ရမၼက္သံေၾကာင့္ မသႏၲာမွ ဒီတစ္ခါ ဒစ္ထိပ္ေလးအား အေသအခ်ာကိုင္၍ ေစာက္ဖုတ္ဝတြင္ ေတ့ေပးလိုက္သည္။
“ ျဗစ္…”
“ အ…ကၽြတ္…ကၽြတ္…”
ေအာင္ေအာင္ ဖင္ႀကီးသည္ အသာနိမ့္ဆင္းသြားၿပီး မသႏၲာ ေစာက္ပတ္ေလးထဲသို႔ လီးဒစ္ႀကီးျမဳပ္႐ုံ သြင္းလိုက္သည္။
“ ျဗစ္…”
“ အား…လား…”
ေအာင္ေအာင္ ေနာက္တစ္ခ်က္ ေဆာင့္အသြင္းတြင္ မသႏၲာ၏ ႏွုတ္ခမ္းေလးမွာ ဝိုင္းစက္သြား၍ အိပ္ရာခင္းအား ဆုပ္ကိုင္ထားမိသည္။ ေအာင္ေအာင္က ေဆာင့္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ခ်က္ အသာေဆာင့္သြင္းလိုက္ရာ လီးတန္ႀကီးဆုံးလုနီးပါးထိ ဝင္သြားသည္။
မသႏၲာမွာ ေအာင္ေအာင္လီးႀကီးက ကိုနိုင္လီးႀကီးႏွင့္မတူ သူမလိုခ်င္ေသာ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ အရသာကို ေပးနိုင္၍ ေပါင္တံႀကီးမ်ားကိုကားကာ အတတ္နိုင္ဆုံး ေအာင္ေအာင္ အဆင္ေျပေစနိုင္ရန္ ျပဳလုပ္ေပးေနမိသည္။
“ ေအာင္…”
“ ခင္ဗ်ာ…မမ…”
“ အရမ္းေကာင္းတာပဲကြယ္…ဒါေပမယ့္…”
“ ဒါေပမယ့္…ဘာျဖစ္လဲ မမ…”
“ ျဖည္းျဖည္းပဲလုပ္ေနာ္…နည္းနည္းခ်င္းပဲသြင္း…”
“ ဟုတ္ကဲ့ပါ…”
“ ျဗစ္…”
“ အား…ကၽြတ္…ကၽြတ္…”
ေအာင္ေအာင္မွ မသႏၲာ၏ ပါးျပင္မို႔မို႔ေလးကို တစ္ခ်က္ရွိုက္နမ္းရင္း အလစ္အငိုက္တြင္ လီးႀကီးကို ေဆာင့္သြင္းလိုက္၏။ မသႏၲာမွာ အာေမဋိတ္သံေလးႏွင့္အတူ ေပါင္ႀကီးႏွစ္ဖက္ ကားသြားျပန္သည္။ ေအာင္ေအာင္ကား သူ႔စိတ္ေတြ အစိုးမရေတာ့ လႊတ္ေပးလိုက္၏။
“ ျဗစ္…”
“ အ…နာတယ္…ေအာင္ ျဖည္းျဖည္းပါဆို…”
“ ႁဗြတ္…ႁပြတ္…”
“ အား…ရွီး…”
“ ႁပြတ္…ႁပြတ္…”
“ အင္း…ဟင္း…”
“ ျဗစ္…ႁပြတ္…ပလြတ္…”
“ အားရွီး…ေကာင္းလိုက္တာ ေအာင္ရယ္…”
“ ႁပြတ္…”
“ ကၽြတ္…”
ေအာင္ေအာင္ႏွင့္ မသႏၲာမွာ ခုနက ႏူးႏွပ္ထားသည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ ေအာင္ေအာင္လည္း လူပ်ိဳေလးျဖစ္သည္ကတစ္ေၾကာင္း အခ်က္ႏွစ္ဆယ္ခန႔္ ေဆာင့္လိုက္ လိုးလိုက္အၿပီးတြင္ မသႏၲာမွာ ဖင္ႀကီးအား ေရွးကထက္ ေျမႇာက္ကာေျမႇာက္ကာ ေကာ့ေပးရင္း သုတ္ရည္မ်ားကို ဒလေဟာ ထုတ္လႊတ္လိုက္ေလေတာ့သည္။
ေအာင္ေအာင္မွာလည္း မေရွးမေႏွာင္းမွာပင္ သူ၏လီးတန္ႀကီးသည္ မသႏၲာ၏ ေစာက္ပတ္အတြင္း၌ပင္ အေၾကာေပါင္းတစ္ေထာင္ ဆိမ့္ရေလာက္ေသာ အရသာမ်ိဳးကို ခံစားလ်က္ သုတ္ရည္မ်ား ထုတ္လႊတ္ရင္း ၿငိမ္က်သြားေလေတာ့သည္။ ေအာင္ေအာင္မွာ လီးႀကီးစိမ္ထားလ်က္ႏွင့္ပင္ မသႏၲာ၏ ခႏၶာကိုယ္ေလးအားဖက္ကာ ပါးကေလးအား တစ္ခ်က္နမ္းရွုံ႔လိုက္ၿပီး ေကာင္းေကာင္း အရသာ ယူေနမိသည္။
“ ေအာင္…”
“ ခင္ဗ်ာ…”
“ ဆင္းေတာ့ေလကြာ…မမအကၤ်ီဝတ္ဦးမယ္…”
“ ဟာဗ်ာ…ေနာက္ထပ္ ထပ္ၿပီး ခ်စ္ခ်င္ေသးတယ္ မမရယ္…”
“ အို…ကြယ္…ေမာင္ကလည္း အခ်ိန္ေတြ ရွိပါေသးတယ္…”
“ မရဘူးဗ်ာ…ဆင္းမေပးနိုင္ဘူး…”
“ ကၽြတ္…ေအာင္ကကြာ…ညစ္ၿပီ…ေနာက္ရက္က်ရင္ ေအာင့္သေဘာက်ကြာ ေနာ္…. ဒီေန႔ေတာ့ ဒီေလာက္ပဲကြာ…”
မသႏၲာမွ ေျပာရင္းဆိုရင္း ေအာင္ေအာင္ ပါးကေလးအား သူမႏွုတ္ခမ္းႏွင့္ အၾကာႀကီး နမ္းေလသည္။ ေအာင္ေအာင္လည္း ေနာက္ဆုံး မညစ္ခ်င္ေတာ့၍ ခႏၶာကိုယ္ခ်င္းခြာကာ လီးတန္ႀကီးကို သူမ၏ ေစာက္ပတ္ထဲမွ ဆြဲႏွုတ္လိုက္၏။ လီးတန္ႀကီးက အစြယ္က်ိဳးေနေသာ ေႁမြတစ္ေကာင္ႏွယ္ သုတ္ရည္ဗရပြႏွင့္ ထြက္လာသည္။
မသႏၲာမွ ကမန္းကတန္းပင္ အနီးရွိ သူမ၏ ထဘီတစ္ထည္ႏွင့္ ေအာင္ေအာင္ လီးမွာ ေပက်ံေနသည့္ သုတ္ရည္မ်ားအား ယုယစြာျဖင့္ သုတ္ေပးေလသည္။ ထိုအခါ ေအာင္ေအာင္လီးႀကီးမွာ အစာနံ့ရေသာ သတၱဝါတစ္ေကာင္ႏွယ္ တျဖည္းျဖည္းျပန္ၿပီး ေတာင္မတ္လာရာမွ…
“ အယ္… ေအာင္ကကြာ ၾကည့္စမ္း… စိတ္အရမ္းသန္တာပဲ…”
“ ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ာ… မမက ကၽြန္ေတာ့္ကို တကယ္မွ မခ်စ္တာ ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့….”
“ အား…ရွီး…မမ…”
“ ႁပြတ္…ပလပ္…ပလပ္…”
“ အား…လား…”
ေအာင္ေအာင္မွာ မသႏၲာမွ မေျပာမဆိုပဲ သူ႔လီးႀကီးကို ႐ုတ္တရက္ စုပ္ယူကာ လၽွာျဖင့္ ေမႊခံလိုက္ရ၍ ေအာင္ေအာင္မွာ တစ္ကမၻာလုံးကို ေမ့သြားသည္။ သူသိသည္မွာ မသႏၲာ၏ လၽွာဖ်ားေလးက သူ၏ဒစ္ကေလးကို ဆြဲစုပ္လိုက္ ေမႊလိုက္ျဖင့္ လုပ္ေနသည္မွာ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ၿပီးမတတ္ပင္ ျဖစ္သည္။ မသႏၲာမွာ တႁပြတ္ႁပြတ္ႏွင့္ စုပ္ေနရာမွ ေအာင္ေအာင္လီးႀကီးမွ ႏွုတ္ခမ္းရဲရဲေလးကို ခြာလိုက္ကာ…
“ ေကာင္းလား…ေအာင္…”
“ ေကာင္းတာေပါ့ မမရယ္…အဟင့္ မမကို အရမ္းခ်စ္သြားၿပီ သိလား…”
“ မမကလည္း ေမာင္ေလးကို ခ်စ္တာေပါ့…အဲ…ဒါေပမယ့္… ကိုလြင္ျပန္လာရင္ေတာ့ မကဲရဘူးေနာ္…”
“ အင္းပါ…မမရယ္…မမစိတ္တိုင္းက် ျဖစ္ရပါ့မယ္…”
“ အခုလည္း ေမာင္ေလးကို မမက စိတ္တိုင္းက် ျဖစ္ရပါေစ့မယ္…ကဲ…ေက်နပ္ရဲ့လား…”
“ အဲဒါဆို ထပ္စုပ္ေပးကြာ…”
“ ဟာကြာ…ေအာင္ကလဲ…”
“ ဘာလဲ မစုပ္ေပးခ်င္ဘူးလား…”
“ ေရာ္…ေကာင္ေလးႏွယ္…မမက ဘာေျပာေသးလို႔လဲ… သူ႔စိတ္ခ်ည္းပဲ…”
မသႏၲာက ေအာင္ေအာင့္လီးႀကီးမွ ဒစ္အရည္ျပားကို လက္ႏွင့္ ေအာက္ထိ လွန္ခ်လိုက္ၿပီး ထြက္ေပၚလာေသာ မက္မန္းသီးအႏုေရာင္ ဒစ္ထိပ္ကေလးအား လၽွာထိပ္ေလးျဖင့္ အသာထိတို႔ၿပီး ႁပြတ္ကနဲျမည္ေအာင္ စုပ္လိုက္ရာ ေအာင္ေအာင္မွာ အားမလိုအားမရ ျဖစ္လာ၍ မသႏၲာ၏ ဦးေခါင္းအား ကိုင္ေဆာင့္လိုက္ရာ…
“ ႁပြတ္…”
“ အု…ေအာင္…”
“ ႁပြတ္…”
“ ေအာင္…အု…”
မသႏၲာမွာ စကားလည္းေျပာခ်င္ ေအာင္ေအာင္မွာလည္း မသႏၲာ ဘာျဖစ္ေနသည္မသိ ႏွစ္ခ်က္ခန႔္ သြင္းလိုက္ၿပီးမွ မသႏၲာက ေခါင္းေလးေမာ့ၾကည့္ၿပီးမွ သိသည္။
“ ေဆာရီး…မမ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းလိုးခ်င္လာၿပီဗ်ာ…”
“ ဟြန္း… ဒီက အေကာင္းစုပ္ေပးေနတာကို…”
“ မရေတာ့ဘူး မမရယ္…”
“ ကဲ… သေဘာေတာ္အတိုင္းပါ…”
မသႏၲာမွေျပာရင္း ကုတင္ေပၚ လွန္ခ်လိုက္သည္။
“ ဟင့္အင္း…မမကို ေမာ္ေတာ္ဆတ္ခ်င္တယ္…”
“ ဟာကြာ…ေအာင္ရာ အမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ…”
မသႏၲာက အိပ္ယာေပၚမွဆင္းကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚ မတ္တပ္ရပ္လိုက္၏။ ေအာင္ေအာင္က မသႏၲာနား တိုးကပ္သြားလိုက္ကာ ႏွုတ္ခမ္းေလးကို စုပ္လိုက္၏။ မသႏၲာက ေခါင္းေလးေမာ့ၿပီး အလိုက္သင့္ ပါလာသည္။ သူမ၏ ခါးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ေပြ႕ခ်ီလိုက္သည္။ မသႏၲာ၏ နို႔အုံႀကီးမ်ားကား ေအာင္ေအာင္၏ ေတာင့္တင္းက်စ္လ်စ္လွေသာ ရင္ဘတ္ႀကီးႏွင့္ၾကားမွာ ျပားကပ္ၿပီး ကာမစိတ္ေတြကို ပိုမိုထႂကြေစသည္။
မသႏၲာမွ ေအာင္ေအာင္လည္ဂုတ္အား လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ဟီးေလးခိုစီးကာ က်န္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ေအာင္ေအာင္ လီးႀကီးအား ကိုင္လ်က္ သူမ၏ ေစာက္ပတ္ဝတြင္ေတ့ၿပီး ဖင္ႀကီးေျမႇာက္ကာ အသာထိုင္ခ်၏။
“ ျဗစ္…”
“ အား…ရွီး…”
“ ျဗစ္…အား…လား…နာတယ္ မမရဲ့ ေျဖးေျဖး…”
ေအာင္ေအာင္မွာ လီးဒစ္အရည္ျပား အဆုံးထိ လွန္က်သြားသျဖင့္ နည္းနည္းနာသြားသည္။
“ ပုံစံတစ္မ်ိဳးေျပာင္းရေအာင္…ေအာင္ရယ္…”
“ မမက ဘယ္လိုပုံစံေျပာင္းမွာလဲ…”
“ မမကုန္းေပးမယ္ေလ…ေအာင္ေအာင္က ေနာက္ကလိုးေပါ့…”
ေအာင္ေအာင္မွ မသႏၲာကို ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ခ်အၿပီးတြင္ မသႏၲာသည္ ကုတင္ေစာင္းအား လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ကိုင္၍ ဒူးေခါင္းေအာက္တြင္ မနာေစရန္ ေစာင္တစ္ထည္ ၾကားခံ၍ ဖင္ႀကီးကို ေကာ့ၿပီး ကုန္းျပေလသည္။
“ ရၿပီ ေအာင္… ေအာင္က ဒူးေထာက္ၿပီး မမကို လိုးေတာ့…”
ေအာင္ေအာင္လည္း မသႏၲာေျပာသည့္အတိုင္း မသႏၲာ၏ ဖင္ႀကီးေနာက္မွ ဒူးေထာက္ကာ လီးႀကီးကို ေစာက္ပတ္ထဲ အသာထည့္လိုက္၏။ ဆိုးေတာ့မဆိုး။
“ ႁပြတ္…ႁပြတ္…ျဗစ္…”
“ ေကာင္းတယ္မို႔လား ေအာင္…”
“ ေကာင္းတယ္ မမ…”
“ ဟြန္း…ဒါနဲ႔မ်ား မလုပ္ခ်င္ဘူးေလး ဘာေလးနဲ႔…”
“ အဟင္း…”
မသႏၲာ၏ အေျပာအဆိုကို ေအာင္ေအာင္ သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာမိသည္။
“ ႁဗြတ္…”
“ ရွီး…”
“ ႁပြတ္…ႁပြတ္…”
“ ေကာင္းတယ္…ေအာင္…”
မသႏၲာမွာ သူမက ေျပာလည္းေျပာ သူမဖင္ႀကီးကိုလည္း ေနာက္ျပန္ေဆာင့္ေပး၏။ သူမ၏ ေစာက္ဖုတ္ႏွုတ္ခမ္းသားမ်ားကို ေအာင္ေအာင့္လီးႀကီး ဝင္ေရာက္ ထိုးေဖာက္သြားခ်ိန္တြင္ မိန္းေမာမတတ္ ခံစားရသည္။
“ ႁပြတ္…ႁပြတ္…ဘတ္…”
“ အား…ရွီး…ေဆာင့္…”
မသႏၲာ၏ ဖင္ႀကီးအား ရိုက္ခတ္သံ ကုတင္ျမည္သံတို႔က အခန္းတြင္းဝယ္ ဆူညံေနေသာ္လည္း ႏွစ္ေယာက္စလုံးမွာကား ပတ္ဝန္းက်င္ကို သတိမထားမိ မိမိတို႔၏ ေစာက္ပတ္ႏွင့္ လီးတို႔မွ အရသာထူးကိုသာ အာ႐ုံထား ခံစားေနၾကသည္။
“ အား… ရွီး… ေကာင္းလိုက္တာ ေအာင္ရယ္…”
“ မမၿပီးေတာ့မယ္… ျမန္ျမန္ေဆာင့္…”
“ အဲဒါဆို… အတူတူ ၿပီးရေအာင္ေလ…”
ေျပာရင္းႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား တိုင္ပင္ကိုက္စြာပင္ အသံမ်ိဳးစုံ ဆူညံစြာႏွင့္ လိုးလိုက္ၾကရာ အႀကိမ္မ်ားစြာ ေဆာင့္အၿပီးတြင္…
“ အား…ဟင္း…ဟင္း…”
“ ႁပြတ္…ႁပြတ္…”
“ အင္း…ဟင္း…”
ေအာင္ေအာင္မွာ မသႏၲာ၏ ေပ်ာ့က်လုနီးနီး ျဖစ္ေနေသာ ခါးေလးအားကိုင္လ်က္ ခပ္သြက္သြက္ ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ ေဆာင့္လိုး၏။ ခဏအၾကာတြင္ လီးထိပ္မွ ဒလေဟာ ထြက္လာေသာ သုတ္ရည္မ်ားမွာ မသႏၲာ၏ ေစာက္ပတ္အတြင္းမွ သုတ္ရည္မ်ားႏွင့္ ေပါင္းမိၿပီး အျပင္ဘက္သို႔ ျပည့္လၽွံက်လာေလသည္။ မသႏၲာက ေမာလ်သံေလးျဖင့္…
“ ေအာင္…”
ဟုေခၚလိုက္ရာ ေအာင္ေအာင္မွ
“ ခင္ဗ်ာ…”
“ ဒီကိစၥ ဘယ္သူ႔မွ မေျပာနဲ႔ေနာ္…”
“ စိတ္ခ်ပါ…မမရယ္ ဒါေပမယ့္…”
“ ကၽြန္ေတာ္ မမကို လိုးခ်င္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ…”
“ လုပ္ရမွာေပါ့ ေအာင္ရယ္… မမႀကံမွာေပါ့…”
“ ရွလြတ္…”
ေျပာေျပာဆိုဆို မသႏၲာမွ ေအာင္ေအာင့္နဖူးကို ရႊတ္ကနဲ အသံျမည္ေအာင္ နမ္းကာ ေခါင္းကို အသာသပ္ေပးေနမိသည္။
“ မမ…”
“ ဘာလဲ ေအာင္…”
“ ကၽြန္ေတာ္ သြားေတာ့မယ္…”
“ ေအး…ေအး…မမမွာတာ မေမ့နဲ႔ေနာ္…”
“ မင္းနဲ႔ခင္ အဆင္ေျပေအာင္ မမစီစဥ္ေပးမယ္…”
မသႏၲာ၏ အေျပာေၾကာင့္ ေအာင္ေအာင္မွာ အခန္းတြင္းမွ ထြက္လာရေသာ္လည္း ခင္ႏွင့္ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးမည္ဆို၍ ဝမ္းသာသြားတာ အမွန္ပင္။ မသႏၲာက ေအာင္ေအာင္၏ ေက်ာျပင္ကို ေငးေမာရင္းျဖင့္ ေနာက္ထပ္ ေအာင္ေအာင္ႏွင့္ စခန္းသြားရန္ မည္သို႔စီမံရမည္ကို အႀကံထုတ္ေနမိသည္။…ၿပီးပါၿပီ
