Unicode
ဒိုင်း”
သေနတ်သံကား ကားလမ်းမပေါ်တွင် ကျယ်လောင်စွာ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ကားပေါ်ပါ ခရီးသည်များကား ထိတ်ထိတ်ပြာပြာ ဖြစ်သွားကြရာဝယ် ဒေါ်မေဝင်းမောင် တစ်ယောက်လည်း အပါအဝင် ဖြစ်တော့သည်။
“အားလုံး မသေချင်ရင် ကိုယ့်မှာပါတဲ့ ပစ္စည်းလေးတွေကို ထုတ်ပြီး အေးအေးဆေးဆေး ဟိုမှာဖြန့်ထားတဲ့ အဝတ်စထဲကို ထည့်ကြ၊ ရှာလို့တွေ့မယ် ဆိုရင်တော့ အသက် ဖက်နဲ့ထုပ်ဖို့ ပြင်ထား”
မျက်နှာဖုံးစွပ်များနှင့်ထဲမှာ ခေါင်းဆောင် ဖြစ်ဟန်တူသော တစ်ယောက်က အေးစက်စက် လှမ်းပြောလိုက်၏။ ဒေါ်မေဝင်းမောင်လည်း သူမလက်စွက် လက်ကောက်နှင့် နားကပ်များကို ဓါးပြများခိုင်းသည့်အတိုင်း ဆွဲချွတ်ပြီး အဝတ်စပေါ် ပုံပေးလိုက်သည်။
“နေဦး”
ဓါးပြခေါင်းဆောင်က သူမလက်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်သဖြင့် သူမ ကြောက်ကြောက်ရွံ့ရွံ့ဖြင့် ရပ်နေလိုက်သည်။
“ခင်ဗျား မျက်နှာမော့စမ်း”
ဓါးမြဗိုလ် အသံကို သူမ ကြားဖူးသလိုလိုတော့ ရှိသည်။ ဘယ်မှာကြားဖူးမှန်းမသိ။
“သြော် စားရကံကြုံလို့ မုတ်ဆိတ်ပျားစွဲတာပါလား၊ ဦးထွန်းအောင်ကျော်ကတော် ဒေါ်မေဝင်းမောင်ပါလား….၊ ဟေ့ ကားသမား.. သွားလို့ရပြီ။ ဒီမိန်းမကိုထားခဲ့ ဟားဟား”
ဓါးမြဗိုလ်ကား သဘောကျစွာ ရယ်မောနေပြီ။ ဒေါ်မေဝင်းမောင်ကား ငိုရုံကလွှဲပြီး ဘာတတ်နိုင်ဦးမှာလဲ။ ဓါးပြများကား သူမလက်ကို ကြိုးဖြင့်တုပ်ပြီး တောထဲသို့ ဆွဲခေါ်သွားလေတော့သည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ခြေဖဝါးများကလည်း ပေါက်လာပြီ။ မြို့မှာ အငြိမ်းစားနေခဲ့သော ဒေါ်မေဝင်းမောင်တစ်ယောက် ယခုမှ ဒုက္ခလှလှတွေ့ချေပြီ။ ဓါးပြများကြည့်ရသည်မှာလည်း သူမကို သနားမည့်ပုံ မည်သူမှမပေါ်။
စခန်းရောက်သောအခါ ဓါးပြများကား အနားယူချေပြီ။ သို့သော် ဒေါ်မေဝင်းမောင် ဘဝကမူ ဓါးပြဗိုလ်အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်မှာ လက်နှစ်ဖက်ကို ကုတင်ဘောင်များဖြင့် ပူးချည်ထားခြင်းခံရ၏။
“အို လူယုတ်မာ လွှတ်လွှတ်”
“ကျုပ် လူယုတ်မှာ မဟုတ်ပါဘူး ဒေါ်မေဝင်းမောင်ရဲ့ ကြည့်စမ်းပါဦး”
ဓါးပြဗိုလ်က သူ့မျက်နှာဖုံးစွပ်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။
“ဟင် မောင်အိုက်စံ”
“ဟုတ်ပါတယ်ဗျာ အိုက်စံပါ ခင်ဗျားယောင်္ကျား ထွန်းအောင်ကျော်က ကျုပ်ကို လုပ်ကြံလို့ အားမရသေးဘဲ ကျုပ်ညီမလေးကို တစ်ဖက်နိုင်ငံရောင်းစား ဘဝပျက်ခဲ့ရတဲ့ သစ္စာရှိ မိတ်ဆွေကြီး အိုက်စံပါဗျား။ ဒီတော့ ကျုပ်ကလည်း ခင်ဗျားယောင်္ကျားကို ခင်ဗျားကို ကျုပ်ဗျင်းနေတာကို ဖုန်းနဲ့ရိုက်ထားပြီး ပို့ပေးမယ်”
“မောင်လေးရယ် ဒီကိစ္စက အစ်မနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ”
“ဆိုင်တာပေါ့ဗျာ ခင်ဗျားက သူ့မိန်းမလေ။ ပြီးတော့ငယ်ငယ်ချောချောလေး။ ကျုပ်ဆို ကျုပ်ညီမလေးကို လိုက်ရှာတာ အခုအချိန်ထိ မတွေ့ဘူး။ ခင်ဗျားယောင်္ကျား ဝအောင်လုပ်ပြီး တစ်ဖက်နိုင်ငံ ရောင်းလိုက်တာလေ”
“အစ်မဒါတွေကို မသိရိုးအမှန်ပါ ငါ့မောင်ရယ်”
“နိုးနိုး မိကျောင်းမင်း ရေခင်းလာပြမနေနဲ့။ သနားတတ်တဲ့ ကျုပ်စိတ်က လွန်ခဲ့တဲ့ (၃) နှစ်လောက်က သေသွားပြီ”
အိုက်စံကား နာကျည်းမုန်းတီးစွာ ပြောလိုက်သည်။
“ခင်ဗျားစိတ်ကို စမ်းတာပါ။ ကျုပ်က ခင်ဗျားယောင်္ကျားလို မယုတ်မာတတ်ပါဘူး”
အိုက်စံကား ပြောပြောဆိုဆို သူမလက်ကို ချည်ထားသော ကြိုးကို ဖြုတ်ပေးလိုက်သည်။
“ခင်ဗျား ထွက်ပြေးမယ်တော့ မကြံနဲ့နော် ဒေါ်မေဝင်းမောင် ကျုပ်က တကယ်ပစ်မှာ”
“မောင်အိုက်စံရယ် မင်းဘယ်လိုဖြစ်ခဲ့ရတာလဲကွယ် အစ်မကို ရှင်းပြပါဦး”
အိုက်စံကား ဒေါသအလွန်တရာဖြစ်စွာဖြင့်
“ခင်ဗျား တကယ်မသိတာလား ဒေါ်မေဝင်းမောင်”
“အစ်မ မသိရပါဘူးကွယ် အစ်မကိုပြောပြပါ”
“ဒါဆိုလည်း ခင်ဗျားယောင်္ကျား ယုတ်မာပုံကို ပြောပြရသေးတာပေါ့ဗျာ”
အခန်း (၂)
“မေ… ဒါ ဒီတစ်ခေါက် ကိုယ်တို့ နယ်စပ် ကုန်တွေ သွားပို့ရင်လိုက်မဲ့ ကိုယ့်မိတ်ဆွေ အိုက်စံတဲ့”
မေဝင်းမောင်ကား ကိုကြီးထွန်းအောင်ကျော် မိတ်ဆက်ပေးသော အိုက်စံဆိုသော လူငယ်လေးကို ကြည့်လိုက်သည်။ အသက်က (၂၅) နှစ်ခန့်သာ ရှိဦးမည်။ အားကစား လိုက်စားသောကြောင့်ထင်။ လက်မောင်းကြီးများကလည်း ကြီးအားထွားကြိုင်းပြီး ကြွက်သားကြီးပင် သန်စွမ်းသောပုံစံပင်။
“အိုက်စံ ဒါကိုယ့်အမျိုးသမီး မေဝင်းမောင်တဲ့။ ကိုယ့်ထက်တော့ ငယ်တယ်ကွ ညီလေးထက် (၄/၅) နှစ်လောက်ပဲ ကြီးမယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ် မမမေ”
အိုက်စံကား ကိုထွန်းအောင်ကျော်က မိတ်ဆက်ပေးသော ကိုထွန်းအောင်ကျော် ဇနီးချောလေးကို မြင်ပြီး ကိုထွန်းအောင်ကျော်ကား မိန်းမရကံကောင်းတယ်လို့ တွေးမိနေသည်။
မမေဝင်းမောင်ကား တော်တော်ချောသည်။ တော်လေး၀၀င် အလှဆိုတာ ဒါမျိုးထင်သည်။ စွင့်ကားသော တင်ပါး၊ ဖြောင့်စင်းသော ပေါင်တံ။ သွယ်လျသော ခြေသလုံးနှင့် ရင်သားများကလည်း တင်းရင်းနေသည်။ မျက်နှာကလည်း ဖြူဝင်းပြီး နှာတံလေးက စင်းနေသဖြင့် သူပင်ခဏငေးသွားမိသည်။
“သြော် မိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ် ကိုထွန်းအောင်ကျော်နဲ့ မမမေ။ ဒါက ကျွန်တော့် ညီမလေး နန်းသီရိတဲ့”
အိုက်စံက သူနှင့်အတူပါလာသော ကောင်မလေးကို မိတ်ဆက်ပေးသည်။
“ညီမလေးက နယ်စပ်ကို မရောက်ဖူးလို့တဲ့လေ။ လိုက်ချင်တယ်ဆိုလို့ ခေါ်လာတာ”
“သြော် ငါ့မောင်ညီမက အချောလေးပဲကွယ်”
မေဝင်းမောင်က နန်းသီရိကို ပြောလိုက်တော့ နန်းသီရိမျက်နှာ ရှက်သွေးလေးများ ဖြာသွားကာ
“အို မမမေချောတာကို မမှီပါဘူး မမမေကမှ တကယ်ချောတာ ဦးထွန်းအောင်ကျော်ကြီးကတော့ မိန်းမရ ကံကောင်းတာပဲ သိလား”
“ခ်ခ် ငါ့ညီမက မြောက်ပြောနေပြန်ပြီကွယ်”
“မြှောက်ပြောတာ မဟုတ်ဘူး မမရဲ့ တကယ်ပြောတာ”
သို့နှင့် မေဝင်းမောင်တို့နှင့် အိုက်စံတို့ မောင်နှမမှာ ခရီးမထွက်ခင် အချိန်တစ်ပတ်အတွင်း ရင်းနှီးသွားခဲ့ကြသည်။ မေဝင်းမောင်နှင့် နန်းသီရိမှာလည်း ညီအစ်မအရင်းသဖွယ် တစ်တွဲတွဲနှင့်။
နောက်တစ်ပတ်လောက် ကြာသောအခါ အိုက်စံတို့မောင်နှမ၊ ဦးထွန်းအောင်ကျော်နှင့် သူ့တပည့်များသည် နယ်စပ်ဘက်သို့ ကျောက်စိမ်းများကို မှောင်ခိုသယ်ပို့ရန် တွက်ခွာသွားခဲ့ကြသည်။ ပြန်လာသောအခါ ဦးထွန်းအောင်ကျော်ကို အိုက်စံတို့မောင်နှမနှင့် ပတ်သက်ပြီး မေဝင်းမောင် မေးသောအခါတွင် ၎င်းတို့နယ်ဘက်သို့ ခွဲတမ်းများယူပြီး ပြန်သွားပြီဟုသာ ကိုထွန်းအောင်ကျော်မှ ပြောကြားခဲ့သည်။
ထိုအချိန်ကတော့ မေဝင်းမောင်အနေဖြင့် ဦးထွန်းအောင်ကျော် စကားကို ယုံကြည်ခဲ့သည်။ သို့သော် အိုက်စံနှင့် ယခုအချိန်တွင် ပြန်လည်တွေ့ဆုံချိန်၌ ပြောကြားချက်များအရမူ။
အခန်း (၃)
“လူယုတ်မာ ခွေးကြီး လွတ်လွတ် အဟင့်ဟင့် ကိုကိုရေ ညီမလေးကို ကယ်ပါဦး အီးဟီးဟီး”
နန်းသီရိကား အစွမ်းကုန် ရုန်းကန်သော်လည်း မရပါ။ သူမလက်နှစ်ဖက်ကို လူသန်ကြီး နှစ်ယောက်က ဖိထားပြီး လူယုတ်မာကြီး ဦးထွန်းအောင်ကျော်က သူရဲ့ကြီးမားလှသော လီးကြီးကိုထုတ်ကာ နန်းသီရိ၏ အပျိုစင် အဖုတ်လေးထဲတွင် စိမ်ထားသဖြင့်နန်းသီရိမှာ နာကျင်စွာ အော်ဟစ်နေရ၏။ အိုက်စံကား သူ၏လက်နှစ်ဖက်ကို သံကြိုးများဖြင့် ချည်ထားခြင်းခံရပြီး ဦးထွန်းအောင်ကျော်တို့လူစု နှိပ်စက်ထားသဖြင့် သူ့မျက်နှာတစ်ခုလုံး ညိုမဲဖူးရောင်နေသည်။ နယ်စပ်တွင် ဦးထွန်းအောင်မှ သူ့တပည့်လူမိုက်များဖြင့် ပူးပေါင်းကာ သူ့ကို ဖမ်းဆီးနှိပ်စက်ပြီး ပစ္စည်းများကို မှောင်ပိုင်စီးရုံမက သူသိပ်ချစ်ရသော သူ့ညီမလေးကိုပါ သူ့ရှေ့မှာ စော်ကားပြနေသည်။
“ဦးထွန်းအောင်ကျော် သတ္တိရှိရင် ကျုပ်ကိုကြိုးဖြုတ်ပေးဗျ”
သူဒေါသထွက်စွာ အော်ဟစ်ရင်း ချည်ထားသော သံကြိုးကို ရုန်းသည်။
“ဟားဟားဟား”
ဦးထွန်းအောင်ကျော် တပည့်များ ဝိုင်းလှောင်သံကား သူ့နားထဲတွင် ငရဲမီးတမျှပင်။
“ကိုကို ညီမလေးကို ကယ်ပါဦး”
“ကောင်မ တိတ်စမ်း နားညီးတယ်”
“ဖြန်း ဖြန်း”
“အီးဟီးဟီး လူယုတ်မာကြီး”
ဦးထွန်းအောင်ကျော်အဖို့မှာမူ အပျိုစင်နုနုထွတ်ထွတ်လေးကို တစ်ဖက်နိုင်ငံသို့ ရောင်းမစားခင် အားရပါးရ ပါကင်ဖောက်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ သူ၏ လီးကြီးကို နန်းသီရိ ပေါင်ကိုဖြဲကာ အဖုတ်ကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲသို့ မညှာမတာ ထိုးထည့်နေသည်။
“ဘွတ်ဘွတ် အင်းအား ကောင်းလိုက်တာ အိုက်စံရာ မင်းညီမလေး အဖုတ်လေးက စိမ်လို့ကောင်းလိုက်တာကွာ”
“လူယုတ်မာကြီး ကျုပ်ကိုလွတ်ပေး”
“ဟားဟား လွတ်ပေးမယ် မင်းညီမလေးကို မင်းရှေ့မှာချလို့ အားရတာနဲ့ မင်းကို အေးအေးဆေးဆေးရှိတဲ့ နေရာကို ပို့ပေးမှာပါ။ ပြီးရင် မင်းညီမလေးကို တစ်ဖက်နိုင်ငံကို ရောင်းရင် သိန်း (၁၀၀) လောက် ရဦးမှာ”
ဦးထွန်းအောင်ကျော် မိုက်ရိုင်းချက်ကား ကမ်းကုန်နေပြီ။ နန်းသီရိကား အော်ပင်မအော်နိုင်တော့။ ဦးထွန်းအောင်ကျော်ကား သူ့လီးကို နန်းသီရိထဲကို အရှိန်ပြင်းပြင်း ထုတ်သွင်းလုပ်နေပြီကိုး။
“ဖွတ်ဖွတ် ဘွတ်ဘွတ် ဘတ်ဘတ် ရှီးအားလားလား”
ဦးထွန်းအောင်ကျော်ကား သူ့လီးထိပ်မှာ အကြောများ တဖျဉ်းဖျဉ်းဖြစ်လာပြီး သူ့သုတ်ရည်များကို နန်းသီရိ စောက်ခေါင်းထဲသို့ ပန်းထုတ်လိုက်လေတော့သည်။ ထို့နောက် နံဘေးတွင် ချထားသောဓါးကိုယူကာ အိုက်စံဆီသို့
“အား အား”
အိုက်စံ၏ အော်သံကား တောထဲတွင် ဆူညံသွားလေတော့သည်။ ဦးထွန်းအောင်ကျော်၏ တပည့်များသည်လည်း အိုက်စံ၏ မသေမရှင် ဖြစ်နေသော အလောင်းကို ချောက်ထဲသို့ ကန်ချလိုက်လေတော့သည်။
အခန်း (၄)
အိုက်စံကား ပြောရင်းဆိုရင်း မျက်ရည်များ စီးဆင်းလာသည်။
“ကျုပ်ကံကောင်းလို့ မသေခဲ့တာပါ မမေဝင်းမောင်။ အစ်မယောင်္ကျား အရမ်းယုတ်မာတယ်။ ကျုပ်ကို တောထဲက ဓါးမြဗိုလ်ကြီးကတွေ့လို့ ကယ်ပေးခဲ့တယ်။ ကျုပ်ညီမလေးကိုဗျာ ထွန်းအောင်ကျော် ဆိုတဲ့ အစ်မယောင်္ကျား လူယုတ်မာက မုဒိန်းကျင့်လို့ အားရတော့ တစ်ဖက်နိုင်ငံကို ရောင်းလိုက်တယ်တဲ့လေ။ တော်သေးတာပေါ့ဗျာ။ ကျုပ်ညီမလေးကို ဝယ်လိုက်တဲ့ တရုတ်က ကျုပ်ညီမလေးကို တကယ် ချစ်လို့ ယူလိုက်တယ်။ အနိုင်လည်း မကျင့်ဘူး ကောင်းကောင်းထားတယ်”
အိုက်စံကား ပြောရင်းဆိုရင်း ငိုတော့သည်။ မေဝင်းမောင်ကား ဘာပြောရမှန်းမသိ ဖြစ်သွားသည်။ သူမယောင်္ကျား ထွန်းအောင်ကျော်အကြောင်းကို ကြားပြီး သူမစိတ်ထဲ ထွန်းအောင်ကျော်ကို အလွန်ပင် စက်ဆုတ်ရွံရှာသွားသည်။ သူမအနေဖြင့် ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကို ပြတ်သားစွာ ချလိုက်သည်။ သူမ အဝတ်အစားများကို ချွတ်ချလိုက်သည်။
“အိုက်စံကြည့်စမ်း အစ်မကို”
“အို အစ်မ အဝတ်တွေ ပြန်ဝတ်လိုက်ပါ”
“မဟုတ်ဖူး ငါ့မောင်… မင်း… အစ်မယောင်္ကျားအစား အစ်မကို အားရပါးရ လက်စားချေပါ အစ်မခံရပါစေ”
မေဝင်းမောင်က အိုက်စံ၏ ကိုယ်ကိုဖက်ကာ နှစ်သိမ့်လိုက်သည်။ အဝတ်မဲ့သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်အလှမှာ နတ်သမီးတစ်ပါးကဲ့သို့ပင်။
“အို… အစ်မရယ်”
အိုက်စံကား မေဝင်းမောင်၏ ပေါက်စီလုံးသဏ္ဍာန် နို့တစ်လုံးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်စဉ် မေဝင်းမောင်က ကျန်သောနို့တစ်လုံးကို အိုက်စံ နှုတ်ခမ်းနဲ့တေ့ပေးလိုက်သည်။
“မောင် ရက်ရက်စက်စက် မကို လက်စားချေစမ်းပါ။ မင်းညီမလေးကို အစ်မယောင်္ကျား မတရားလုပ်တာထက် အဆတစ်ရာသာအောင် အစ်မကို လုပ်ပစ်ပြီး လက်စားချေပါ”
မေဝင်းမောင်ကား အိုက်စံ၏ လီးကြီးကို သူမလက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်နယ်ပေးရင်း ဒီစကားကို ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ အိုက်စံမှာလည်း မေဝင်းမောင်၏ ကျွမ်းကျင်မှုကြောင့် လီးကြီးက နံပါတ်တုတ်ကို ရော်ဘာစွပ်ထားသလို မာထောင်လာသည်။ မေဝင်းမောင်က သူမနို့တစ်လုံးကို အိုက်စံကို စို့ခိုင်းလျက်ကပင် သူမအဖုတ်အဝလေးနှင့် အိုက်စံလီးကြီးကို တေ့လိုက်ပြီး ဖိသွင်း လိုက်လေတော့သည်။
“ဖွတ် ဖွတ် အား အိုး အင်း”
မေဝင်းမောင်ကား အိုက်စံ၏ အသစ်ချွတ်ချွတ် လူပျိုလီးကြီး သူမစောက်ပတ်ထဲ ဝင်သွားသော အရသာကို လွန်စွာအသည်း ခိုက်သွားသဖြင့် စိတ်ရှိလက်ရှိ ဆောင့်ပေးတော့သည်။ သူမတင်ပါး ဖွေးဖွေးကြီးများနှင့် အိုက်စံ၏ ပေါင်နှစ်လုံးတို့မှာ သူမှဆောင့်လိုက်တိုင်း ရိုက်သော တဘုတ်ဘုတ်အသံနှင့် သူမဆီးခုံနှင့် အိုက်စံလဥရိုက်သံ တဘတ်ဘတ်သံများ တဲအတွင်း ဆူညံနေပြီးနောက် အိုက်စံမှာ အကြောဆွဲသလို တွန့်ခနဲ တွန့်ခနဲ ဖြစ်သွားပြီး လရေများကို သူမစောက်ခေါင်းထဲ ပန်းထုတ်လိုက်သလို သူမစောက်ခိုင်းထဲမှ စောက်ရည်များမှာလည်း တလိမ့်လိမ့် ထွက်လာကာ အိုက်စံ၏ ကိုယ်ပေါ်သို့သူမလည်း အဖုတ်နှင့်လီး တပ်လျက်သားဖြင့် မှောက်ကျ သွားလေတော့သည်။
ထိုသို့တစ်ချီ ပြီးသွားသော်လည်း အိုက်စံနှင့် မေဝင်းမောင်ကား အဖုတ်နှင့်လီး တပ်လျက်သားပင် စိမ်ထားပြီး တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ကာ အနမ်းချင်း ဖလှယ်နေကြသည်။ မေဝင်းမောင်ကား သူမယောင်္ကျား ထွန်းအောင်ကျော်ကို မကျေနပ်သောကြောင့် တမင်လုပ်ခံခဲ့သဖြင့် စိတ်မပါသလိုဖြစ်နေသော သူမစိတ်သည်ကား အိုက်စံ၏ လီးကြီးကား သူမအဖုတ်ထဲ စိမ်သွားကတည်းက အိုက်စံကိုစွဲသွားသလို အိုက်စံအနေဖြင့်လည်း မေဝင်းမောင်ကို ထွန်းအောင်ကျော် မယားအဖြစ်မှ သူ့မယားအဖြစ် သိမ်းပိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်လေသည်။
“မမ ဘယ်လိုပုံစံ ပြောင်းလုပ်ကြမလဲ”
“ဟွန်းနော် သူပဲ အစက မလုပ်ချင်တာလိုလိုနဲ့ ခ်ခ် လုပ်တော်မူပါတဲ့ရှင် ကဲ ကျွန်မကပဲ ကုန်းပေးပါတော့မယ်”
မေဝင်းမောင်ကား ပြောပြောဆိုဆို လေးဖက်ထောက်ပြီး ဖင်ကို ထောင်ပေးလိုက်ရာ သူမ၏ ကြီးမား စွင့်ကားသော တင်သားကြီးများ ပြူထွက်လာသော ပန်းနုရောင်စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားနှစ်မွာကို အိုက်စံအား သူ့လီးကြီးဖြင့်တေ့ပြီး အထက်အောက် ပွတ်ဆွဲလိုက်ရာ
“အား ရှီး”
မေဝင်းမောင်နှုတ်ဖျားမှပင် ငြီးငြူသံများ ထွက်လာသည်။ အိုက်စံကား သူလိုးတာကို မေဝင်းမောင်အနေဖြင့် သူ့ယောင်္ကျား ထွန်းအောင်ကျော်ထက် စွဲသွားစေရန် ပြုလုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ မေဝင်းမောင်ကို မလိုးသေးပဲ စောက်ပတ်အဝတွင် မေဝင်းမောင်၏ အစိလေးနှင့် သူလီးထိပ်ကို ပွတ်ပေးနေ၏။
“အိုး အင်း ဟင်း မောင်လေး မမကို မနှိပ်စက်ပါနဲ့တော့ကွယ် နော်။ မမကို လုပ်ပေးပါတော့ အင်း အင်း”
မေဝင်းမောင်ကား ညီးညူသံလေးများ ထွက်လာလေသည်။
“မမ ဒါဆို ကိုထွန်းအောင်ကျော်ကို ကုန်းဦးမှာလား”
“အိုကျွတ်စ်ကျွတ်စ် လုပ်ပါတော့ မောင်လေးရယ် ထွန်းအောင်ကျော်ဆိုတဲ့ လူယုတ်မာကို မကုန်းတော့ဘူး မောင်လေး စိတ်ကြိုက်သာ လုပ်ပါတော့ကွယ် သိပြီလား”
“ကတိနော် ကတိ ကတိ”
“တကတည်း တတ်လိုက်တာ”
မေဝင်းမောင်ထံမှ ကတိစကား ရရှိသည်နှင့် အိုက်စံသည် မမေဝင်းမောင်၏ အဖုတ်ထဲသို့ သူ့လီးတစ်ဆုံး မြုပ်ဝင်အောင် စိုက်ချလိုက်သည်။
“ဒုတ်”
“အင့် မောင်သွက်သွက်လေး”
“ဖောက် ဖောက် ဖောက် ရှီး ရှီး ရှီး”
အိုက်စံကား မေဝင်းမောင်၏။ ခါးကိုကိုင်ပြီး အချက်(၁၀၀)ခန့် ဆောင့်လိုက်သောအခါဝယ် မေဝင်းမောင်ကား တွန့်လိမ်ကာ ငယ်သံပါအောင် အော်ဟစ်ပြီး စောက်ရည်များသည် ပန်းထွက်လာကာ အိုက်စံလည်း နောက်ထပ်(၁၀)ချက်ခန့် ဆက်တိုက်ဆောင့်ပြီး လီးကိုဆွဲထုတ်လိုက်သောအခါ လရေများသည် မေဝင်းမောင် ဖင်ကြားမှနေ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ စီးကျသွားပြီး အိုက်စံသည်လည်း မေဝင်းမောင် အပေါ်သို့ မှောက်ခုံကြီး ဖိကပ်ကာ မောမောပန်းပန်းဖြင့် နှစ်ဦးသား အိပ်ပျော်သွားကြလေသည်။
အခန်း (၅)
ချစ်ဇနီးလေးကို ဓါးပြတွေ ဖမ်းသွားသည်ဟု သတင်းကြားကတည်းက ထွန်းအောင်ကျော် တုန် လှုပ်သွားသည်။ နယ်သို့ ဘုရားဖူးသွားရင်း ကားလမ်းမှာ ဓါးပြတိုက်ခံရကာ သူ့ဇနီးကို ပြန်ပေးဆွဲ သွားခဲ့ကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒါပေမဲ့ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း မဟုတ်တဲ့ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းတွေ လုပ်နေသူဖြစ်သည့်အပြင် ပြန်ပေးဆွဲသွားသူများကလည်း သူနှင့် တစ်ချိန်ချိန်က ပတ်သက်နေနိုင်သူများ ဖြစ်နိုင်သည့် အတွက် ရဲကိုမတိုင်ရဲခဲ့။
သို့နှင့် တစ်ပတ်ခန့်ကြာသောအခါ သူ့ထံ ဖုန်းဝင်လာသည်။ မေဝင်းမောင်ကို ပြန်ပေးဆွဲသွားသောသူများထံမှ ဖြစ်သည်။ အသံကိုတော့ ရင်းနှီးသလိုလိုရှိသည်။ ဘယ်မှာ ကြားဖူးမှန်း မမှတ်မိတော့။ သူ့ချစ်ဇနီးလေး အသက်မဆုံးရှုံးချင်ရင် ငွေသိန်း (၅၀၀) နှင့် လာရွေးပါတဲ့။ တစ်ပတ်အတွင်း လာမရွေးပါက သူတို့အဆိုး မဆိုပါနှင့်တဲ့လေ။
ထွန်းအောင်ကျော် တော်တော် တင်းသွားသည်။ သူ့လို လူတကာပေါ် ဂျင်ပေါ်ကထုံး လုပ်လာသည့် သူတစ်ယောက်ကိုမှ စိတ်ခေါ်ရဲတဲ့ ဓါးမြတွေ တွေ့ကြသေးတာပေါ့။ ယခုတော့ သူ၏ လူယုံများဖြစ်သော လက်စွဲတော် လူမိုက်များဖြစ်သည့် ကျားကြီးတို့အုပ်စုကိုခေါ်ယူခဲ့ပြီ။ လွန်ခဲ့သော(၂)နှစ်ခန့်က အိုက်စံဆိုသော မနူးမနပ်ကောင်လေးကို နယ်စပ်ခေါ်ပြီး အစဖျောက်ကာ အိုက်စံရဲ့ ညီမလေးကို ဝိုင်းပြီးစော်ကားခဲ့စဉ်က ဦးထွန်းအောင်ကျော် အသုံးပြုခဲ့သည်။ ပြီးနောက် ဝေစုခွဲယူပြီး သူတို့ငြိမ်နေခဲ့ကြသည်။
ကျားကြီးတို့ အုပ်စုက လက်ရဲဇက်ရဲတွေ။ ဦးထွန်းအောင်ကျော် စိတ်ချသည်။ ဓါးမြတွေရှိရာ အရပ်ဆီသို့ ကျားကြီးတို့ အုပ်စုကိုခေါ်ကာ ဦးထွန်းအောင်ကျော် ခရီးနှင်လာခဲ့တော့သည်။ စိတ်ထဲမှာတော့ ဒီဓါးမြတွေကို ဖမ်းမိပါက ကောင်းကောင်း အရေခွံနွာပစ်မည်။ ဓါးမြဗိုလ်ကို အရှင်ဖမ်းရန်နှင့် သူကိုယ်တိုင် နှိပ်စက်ပြီးမှ သတ်မယ်လို့ ကျားကြီးတို့ကို မှာထားသည်။ ထွန်းအောင်ကျော်ကို လာစမ်းချင်တဲ့ ဓါးမြတွေ တွေ့ကြပြီပေါ့ကွာ။
အခန်း (၆)
မိုက်ခဲကား တပည့်ကျော် သံလုံးကို ခေါ်ပြီး တောလည် ထွက်ခဲ့သည်။ တကယ်တော့ ဆရာဖြစ်သူ အိုက်စံ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေလို့ရအောင် တပည့်ကျော် သံလုံးကိုခေါ်ပြီး တောလည်ထွက်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ တစ်လောက ကားလမ်းမှာ ဓါးမြတိုက်ရင်း ခေါ်လာသော မေဝင်းမောင်ဆိုသော ဆော်ကြီးက တော်တော်ကိုလှသည်။ ခေါ်လာတုန်းကတော့ ဆရာဖြစ်သူက ရန်ငြိုးဖြင့်ခေါ်လာသဖြင့် ထိုဆော်ကြီးက ရုန်းသေးသည်။ သို့သော် ဆရာဖြစ်သူနှင့် ဘာတွေပြောလို့ ဘာတွေဖြစ်ကြသည်မသိ။ မသိလျှင် ညားခါစလင်မယား မခွာနိုင်အောင် ဖြစ်နေသလို ဖြစ်နေသည်။
ဆရာအိုက်စံကလည်း လူပျိုကြီး။ ခေါ်လာသော ဆော်ကြီးကလည်း ဝါကရင့်။ တောင့်ကလည်း တောင့်သည်။ ဆော်ကြီးနဲ့တွေ့မှ ဆရာဖြစ်သူ အိုက်စံကလည်း အရူးအမဲသားကြွေးသလိုပင် ဆော်ကြီးကလည်း အခန်းထဲကကို မထွက်တော့။
တစ်နေ့က သူနှင့်သံလုံး ဆရာအိုက်စံနှင့်ထိုဆော်ကြီး ဖိုက်နေတာကို ချောင်းကြည့်ပြီး ဘေးမှ အလကား စိတ်ဒုက္ခ ရောက်ခဲ့ကြသေးသည်။ မျက်လုံးထဲကပင် မထွက်ချင်။ ဆော်ကြီး ကြည့်ရတာလဲ ဆရာ့ကို ကြည်ကြည်ဖြူဖြူပင်။ သမီးရည်းစား လင်မယားတွေလိုကို ကြည်ကြည်ဖြူဖြူကို အလိုးခံနေတာလေ။ ဆရာနှင့် အရင်က အဆက်အစပ်တွေ ရှိခဲ့ဟန်တူသည်။ ယ
မနေ့က သူတို့စခန်းနှင့် (၄) မိုင်လောက် ဝေးသောနေရာမှ ရွာကို ဆရာနှင့် ထိုအမျိုးသမီး သွားပြီး ဖုန်းဆက်ကြသေးသည်။ အဲ့ရွာမှာပဲ ဖုန်းလိုင်းက မိတာလေ။ ထိုဆော်ကြီးကို ဆရာက လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေခွင့်ပေးတာကို ဘာလို့ ထွက်မပြေးသလဲ သူလည်း စဉ်းစားမရ။ ပြန်ပေးဆွဲလာတာနှင့်ကို မတူ။ ဒါလည်း ငါ့အလုပ်မဟုတ်ပါဘူးလေဟု တွေးရင်း ရှေ့တွင် မနေ့က ထောင်ထားသော တောကောင်ထောင်ချောက်များတွင် တောကောင်မိမမိ သွားရောက်ဖြုတ်ယူနေသော တပည့်ကျော်သံလုံးနှင့် အဆက်ပြတ်သွားသောကြောင့် ခြေလှမ်းတို့ကို ခပ်သွက်သွက်လေး အသော့နှင်လိုက်သည်။
ပထမနှင့် ဒုတိယထောင်ချောက်များတွင် တောကောင်မိဟန်မတူ။ မနေ့က သူနှင့်သံလုံး ထောင်ထားခဲ့သည့် အတိုင်း။ တတိယထောင်ချောက်တွင် တောကြောင်ကြီးတစ်ကောင် မိနေတာကို တွေ့ရသည်။ သို့သော် ဖြုတ်ယူမသွားသဖြင့် သံလုံး ဘာလုပ်နေတာလဲဟု တွေးရင်း ဒေါသ အနည်းငယ်ထွက်သွားသည်။ ဒီကောင်ကွာ ဘယ် သဝေထိုးသွားမှန်းမသိဘူး။
ထိုစဉ် ချိုးချိုးချွတ်ချွတ် အသံကြားလိုက်ရပြီး တောစပ်တွင် တအင်းအင်း ညဉ်းညူသံကိုကြားလိုက်ရသည်။
“အင်း အင်း”
သံလုံးပါလား။ သံလုံးရင်ဝတွင် ဓါးဒဏ်ရာများနှင့် ဗိုက်ထဲမှ အူများကား ရင်ဘတ်အပြင်သို့ ထွက်နေသည်။
“သံလုံး သံလုံး မင်းဘာဖြစ်တာလဲ”
“အစ်ကို ကိုမိုက်ခဲ တောထဲမှာ လူစိမ်းတွေ ရောက် ရောက်နေပြီ။ သူတို့ဆရာ အိုက် အိုက်စံ ပြန် ပြန် ပေး ဆွဲ ထား တဲ့ အ မျိုး သ မီး ကို လာ လာ ရှာ”
သံလုံးကား အသက်ပျောက်သွားချေပြီ။ ဒါဆိုရင် မိုက်ခဲကား ရင်ထဲ ဗလောင်ဆူသွားသည်။ အန္တရာယ်အငွေ့အသက်တွေကို သူရလာသလိုပဲ။
အခန်း (၇)
မိုက်ခဲ မိုက်ခဲ အိုက်စံကား မိုက်ခဲ၏ အသက်မဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ပွေ့ချီရင်း မျက်ဝန်းထဲမှ မျက်ရည်များ ကျဆင်းလာသည်။ မိုက်ခဲကား ဇွဲကြီးလှသည်။ သေနတ်ဒဏ်ရာ (၃) ချက် ရရှိလာတာတောင် စခန်းသို့ အရောက် ပြေးလာသေးသည်။ တောထဲမှာလူစိမ်းတွေ ရောက်နေပြီတဲ့ အားလုံး (၅) ယောက်။ (၃) ယောက်ကတော့ မိုက်ခဲလက်ချက်နဲ့ သေပြီတဲ့။ ကျားကြီးဆိုသောသူနှင့် ဦးထွန်းအောင်ကျော် ကျန်နေသေးသည်ဟု သိရသည်။
—————————————————
ဦးထွန်းအောင်ကျော်ကား သေနတ်ကိုဆရင်း တောကို တိုးတက်ခဲ့သည်။ သူ့နောက်တွင် ကျားကြီး ပါလာသည်။ ဓါးပြတစ်ကောင်ကို ဓါးဖြင့်မွမ်းပြီး စစ်ဆေးခဲ့တုန်းက ဓါးပြခေါင်းဆောင်က လွန်ခဲ့သော (၄) နှစ်လောက်က သူတို့ သတ်ပစ်ခဲ့ရာမှ မသေသော အိုက်စံဆိုတဲ့ ခွေးသားဖြစ်နေသည်။ နောက်ထပ် ဓါးပြတစ်ယောက် ရောက်လာပြီး ရင်ဆိုင်တိုက်ခိုက်ရာမှ ကျားကြီးရဲ့ တပည့် (၃) ယောက် ကျသွားသည်။ ထိုဓါးပြကား သေနတ်ဒဏ်ရာများဖြင့် ထွက်ပြေးသွားတာကို ကျားကြီးက တောက်တစ်ခေါက်ခေါက် ဖြစ်နေသည်။
ဒါပေမဲ့ ထိုဓါးပြ အသက်မရှင်နိုင်။ သေနတ်က ချက်ကောင်းတွေကိုချည်း မှန်သွားတာလေ။ ထိုအချိန်မှာ အရှေ့ဘက်တောဆီမှ ပြေးလာသံကြားရသည်။ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်။ ချစ်ဇနီးလေး မေဝင်းမောင်ပါလား။
“မေ”
“ကိုကြီး”
မေဝင်းမောင်ကား သူ၏ ရင်ခွင်တွင် ခိုဝင်ကာ ကြူကြူပါအောင် ငိုတော့သည်။ ပါးမှာလည်း အိုက်စံဆိုတဲ့ကောင် ရိုက်နှက်ထားတာထင်တယ်။ ရောင်ကိုင်းနေသည်။ အဝတ်အစားတွေကလည်း ဖုန်အလူးလူးနှင့်။
“တိတ်ပါမေရယ် ဘယ်လိုလွတ်လာတာလဲ”
“ဟိုခွေးသူခိုးကို မေတုတ်နဲ့ရိုက်ပြီး ထွက်ပြေးလာတာ ကိုကြီး။ သူမေ့ကို အမျိုးမျိုး နှိပ်စက်နေတာ။ အခု သူ တဲထဲမှာ သတိမေ့နေပြီ”
“ဟုတ်ပြီ မေရယ် ကိုကြီးရောက်လာပြီ။ ဘာမှမစိုးရိမ်နဲ့တော့။ ဒီကောင့်ကို ကိုကြီးကိုယ်တိုင် သတ်ပြမယ် နှိပ်စက်ပြီးတော့”
သို့နှင့် အိုက်စံတို့ စခန်းချသော တဲသို့ ထွန်းအောင်ကျော် လိုက်လာခဲ့သည်။ ကျားကြီးကလည်း နှိပ်စက်ဖို့အသင့်ပင်။
အခန်း (၈)
သတိလစ်နေသော အိုက်စံကို ဦးထွန်းအောင်ကျော်မှ သစ်ပင်တွင်ကပ်ပြီး ကြိုးနှင့်ချည်လိုက်သည်။
“ဆရာ ကျွန်တော်ကတော့ သတ်ပစ်ချင်တာ လက်ကိုယားနေတာပဲ”
“နေပါဦးကွာ မင်းကလည်း ဒီလောက်ဒုက္ခပေးတဲ့ကောင်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း အားရအောင် နှိပ်စက်ပြီးမှ သတ်ကြတာပေါ့”
ဦးထွန်းအောင်ကျော်ကား ရက်စက်မှုအပေါင်း သရဖူဆောင်းသူတည်း။
“မေရေ တဲထဲမှာ ဘာစားစရာတွေရှိလဲ”
“အရက်ပုလင်းတော့ တွေ့တယ်”
“အမြည်းလေး စီစဉ်ပေးပါဦး အရက်သောက်ပြီးမှ ဒီကောင့်ကို ဖြေးဖြေးချင်း နှိပ်စက်ပြီး သတ်မယ် နောက်ဆယ်ဘ၀ မေ့သွားအောင်ပေါ့ ဟားဟား”
သို့နှင့် မေဝင်းမောင်ကား အရက်နှင့်မြည်းဖို့ အမြည်းစီစဉ်ရန်အတွက် တဲထဲသို့ ဝင်သွားသည်။ ချစ်ဇနီးလေး၏ အကြော်အလှော်လက်ရာက ကောင်းတယ်လေ။ မေဝင်းမောင်တဲထဲမှာ ကြော်လှော်နေစဉ် သစ်ပင်မှာ ကြိုးနဲ့ ချည်ခံထားရသော အိုက်စံကား သတိရလာသည်။ ကျားကြီးက ရေနှင့် လောင်းလိုက်တာကြောင့်မို့လေ။
“ခွေးမသား သတိရလာပြီလား”
“ဦးထွန်းအောင်ကျော် လူယုတ်မာ ခင်ဗျားကို သတ်မယ်”
“ဟားဟား အောက်ကကောင်က အော်ချင်သေးတယ်။ ကျားကြီး ဆုံးမလိုက်စမ်း”
“ခွပ်ခွပ်”
ကျားကြီးကား အိုက်စံကို လေးငါးချက် ပစ်ထိုးလိုက်သည်။
“ကျားကြီးရေ တော်လောက်ပြီ ဒီမှာ အမြည်းရပြီ။ သောက်ကြဦး။ ပြီးမှလုပ်ရင်လည်း ရပါတယ်ကွယ်”
မေဝင်းမောင်က အမြည်းပန်းကန်များကို ကိုင်ပြီး တဲထဲမှ ထွက်လာသဖြင့် ကျားကြီးက ထိုးကြိတ်ခြင်းကို ခန ရပ်နားထားလိုက်သည်။ ကျားကြီးကား အရက်တစ်ခွက်ကို ငှဲ့သောက်ရင်း
“အရသာရှိလိုက်တာ ဆရာရယ် ဟိုကောင်ကို နှိပ်စက်ရလို့လား မသိဘူး”
“ဒါပေါ့ကွာ ကျားကြီးရ ငါတို့ကိုမှ လာစမ်းတာကိုး တစ်ခါသေမလို ဖြစ်တာကို မမှတ်တာလေ”
“ဒီတစ်ခါတော့ ဒီကောင် သေပါပြီကွာ ဟားဟား”
“ချီးယားစ်”
အရက်ခွက်ကိုမြောက်ရင်း ထွန်းအောင်ကျော်တို့ ဆရာတပည့် အောင်ပွဲခံလိုက်ကြသည်။
“အား အရက်က ပြင်းသလိုလိုပဲ မူးလိုက်တာ”
ထွန်းအောင်ကျော် စဉ်းစားမရ။ တစ်ခွက်ထဲသောက်ပြီး အရက်ကမူးနေပြီ။ ဟုတ်တော့ မဟုတ်သေး။ မျက်လုံးတွေက ဝါးလာသည်။ သူ့အနားမှာ မေဝင်းမောင် ရောက်လာသည်။
“ကိုကြီး ဘာဖြစ်တာလဲ”
ပြုံးပြုံးလေး မေးလိုက်သည်။
“ဟင်”
မေဝင်းမောင် လက်ထဲမှာ မေ့ဆေးပုလင်း တစ်လုံး။ ဒေါသက ထွက်လာပေမဲ့ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး မလုပ်နိုင်တော့။ သူ့အမြင်အာရုံတွေ အမှောင် မကျသွားခင်မှာ မြင်လိုက်ရတာက မေဝင်းမောင်ကား အိုက်စံကို ကြိုး သွားဖြေပေးနေတာကိုပင်။
လောကကြီး ဘာတွေဖြစ်ကုန်တာပါလိမ့်။ ထွန်းအောင်ကျော် စဉ်းစားမရ။ ခါးကြားမှာ ထိုးထားသော သေနတ်ကို ဆွဲထုတ်ပြီး ပစ်လိုက်သော အခါတွင် ချောက်ချောက်ဟု အသံသာ မြည်လာသည်။ ကျည်ဆံတွေ မရှိ။ မေဝင်းမောင် မိန်းမယုတ် ကျည်ဆံကို ထုတ်ထားပြီးပြီထင်တယ်။ ထွန်းအောင်ကျော်၏ ကိုယ်ကြီးက ဝုန်းခနဲ ကွပ်ပြစ်ပေါ်သို့မှောက်ကျသွားသည်။ လောကကြီးတစ်ခုလုံး အမှောင်တိ ကျသွားပြီလေ။
အခန်း (၉)
မေဝင်းမောင်နှင့် အိုက်စံကား ငွေများကို ရေတွက်လိုက်၏။ စုစုပေါင်းသိန်း (၃၀) တိတိ ကျားကြီးလို အားကောင်းမောင်းသန် တစ်ယောက်ကို တစ်ဖက်နိုင်ငံမှ လူပွဲစားများလက်ထဲကို ရောင်းချလိုက်ရသဖြင့် ငွေများ ဖောဖောသီသီ ရလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ တစ်ဖက်နိုင်ငံမှ အလုပ်စက်ရုံ ပိုင်ရှင်များက ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်သူများပင်။ ကျားကြီးကို သူတို့စက်ရုံမှာ မသေမချင်း ခိုင်းကြတော့မှာလေ။
ကျားကြီး ရောင်းစားခဲ့သော အမျိုးကောင်းသမီးပျိုလေးများအတွက် ကျားကြီးကား မသေမီ ဝဋ်ကြွေး ပေးဆပ်ရတော့မည်။ မေဝင်းမောင်၏ အကြံဉာဏ် ကောင်းသဖြင့် ကျားကြီးတို့ ဆရာတပည့်နှစ်ယောက်ကို အိပ်ဆေးခတ်ပြီး လွယ်လွယ်ကူကူ ဖမ်းနိုင်ခဲ့သည်။
မေဝင်းမောင်ကား မြို့သို့ပြန်သွားပြီး ဦးထွန်းအောင်ကျော် ပိုင်ဆိုင်သမျှ ပစ္စည်းအားလုံးကို ရောင်းချလိုက်သည်။ ထို့နောက် မေဝင်းမောင်နှင့် အိုက်စံကား ယူလိုက်ကြပြီး ဦးထွန်းအောင်ကျော်၏ ပစ္စည်းများကို သိမ်းပိုက်လိုက်ကြခြင်း ဖြစ်သည်။
“မမမေ ကျားကြီးက ကျွန်တော်တို့အတွက် ဝင်ငွေရှာပေးသွားတယ်နော် ဟက်ဟက်”
“မောင်ရယ် သူတို့လို လူယုတ်မာတွေက သတ်ပစ်လိုက်ရင် ဘယ်တန်ပါ့မလဲ။ မသေခင် သူတို့ လုပ်ခဲ့တဲ့သူတွေ ခံစားရသလို ခံစားရမှ ထိုက်တန်မှာပေါ့ ဟုတ်ဖူးလား ခ်ခ်”
“ဒါကြောင့်မို့ မမကို ချစ်ရတာ ဟင်းဟင်း”
အိုက်စံကား မေဝင်းမောင်ကို လှမ်းဖက်ရင်း နမ်းရှုပ်လိုက်သည်။
“မောင် မမမေ မနေနိုင်တော့ဘူးကွာ အိမ်ပြန်ကြရအောင်”
“ဟုတ်ပါပြီ။ အိမ်ကျမှ အဝချစ်ပစ်မယ် ဟုတ်ပြီလား”
“ဟင်းနော် သူချစ်တာကြီးကလည်း ကြောက်စရာကြီး ခ်ခ်”
မေဝင်းမောင်နှင့် အိုက်စံကား ရွှေလီဘက်သို့ ကားကို ပြန်မောင်းခဲ့တော့သည်။ အိုက်စံနှင့် မေဝင်းမောင်ကား သူတို့ဝယ်ထားသော ခြံကျယ်ကြီးထဲကအိမ်ကြီးမှ ကုတင်ကြီးပေါ်ကို ရောက်ဖို့ဆန္ဒ စောနေကြပြီး မေဝင်းမောင်ထဲမှ အဖုတ်လေးထဲ အရည်ကြည်လေးများ စိမ့်ထွက်လာသလို အိုက်စံရဲ့ ဒုတ်ကြီးကလည်း ပေါင်ကြားထဲမှာ မာတောင်နေပြီ မဟုတ်ပါလား။
မေဝင်းမောင်နှင့် အိုက်စံကား ဆယ်သက်စားမကုန်သော ပိုက်ဆံနှင့် ရတနာများကို ဦးထွန်းအောင်ကျော်ထံမှ သိမ်းပိုက်ပြီးဖြစ်သဖြင့် တစ်နေ့တစ်နေ့ မရိုးရအောင် နေ့တိုင်းတစ်နေကုန် ဆော်ကြသည်။ အားရှိသော အစာများစားပြီး ဒါကိုပဲ မရိုးရအောင် နည်းသစ်များကို စမ်းသပ်ကြသည်။
အခန်း (၁၀)
ဦးထွန်းအောင်ကျော်ကား မိမိကိုယ်ကို သတ်သေချင်နေ၏။ ဒါပေမဲ့ သတ်သေလို့မရ မယားဖြစ်သူက မိမိကို သစ္စာဖောက်သည့်အပြင် ရက်ရက်စက်စက် ပြုမူခြင်း ခံရသည်။ သူ၏ ပစ္စည်းများကို သိမ်းပိုက်ရုံမက သူ့ကိုပါ ခြေတွေလက်တွေကို သံကြိုးနှင့် ခတ်ထားသည်။ သူ့ကို ချုပ်နှောင်ထားသော အချုပ်ခန်းရှေ့တွင် နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင်ကြီးတစ်လုံး ချထားသည်။
ထိုကုတင်ကြီးပေါ်တွင် မွေ့ယာအကောင်းစားများ ခင်းထားပြီး နေ့တိုင်းပင် ထိုစဉ် အခန်းထဲသို့ ဝတ်ကောင်းစားလှများ ဝတ်ထားသော မေဝင်းမောင် ဝင်လာသည်။ နောက်မှ အိုက်စံ ဝင်လာသည်။ အိုက်စံကား အောင်နိုင်သူအပြုံးနှင့် မေဝင်းမောင်ကား အဝတ်အစားများကိုချွတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်လှမ်းတက်လိုက်၏။
“မောင်လေး လာတော့လေ”
အိုက်စံကား ကုတင်ပေါ် လှမ်းတက်လိုက်သည်။
“နေဦးမမ နှုးကြနှပ်ကြသေးတာပေါ့”
အိုက်စံကား အောက်တွင် ပက်လက်လှန်လိုက်သည်။ မေဝင်းမောင်ကား သူနှင့်ပြောင်းပြန်လှဲချလိုက်သည်။ အိုက်စံ၏ ခြောက်လက်မကျော် ရှည်အောင် ပြုပြင်ထားသော လီးကြီးကို မေဝင်းမောင်က သူမနှုတ်ခမ်းနှစ်လွာထဲ စုပ်ထည့်ပြီး အားရပါးရ ပုလွေပေးနေချိန်တွင် မေဝင်းမောင်၏ ပေါင်ကြားထဲမှ အိုက်စံကလည်း အားကျမခံ မေဝင်းမောင်၏ စောက်ပတ်ကြိးကို တပြတ်ပြတ်နှင့် ယက်တော့သည်။
တရှီးရှီး တအားအား တအင်းအင်းနှင့် မေဝင်းမောင်ကား ဖင်ကြီးယမ်းခါနေသလို အိုက်စံမှာလည်း တစ်ကိုယ်လုံး တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ကာမစည်းစိမ် တွေ့နေသည်။ လူယုတ်မာကြီးကို သင်ခန်းစာပေးရန် မေဝင်းမောင်က အကြံပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး အချုပ်ခန်းထဲမှ ဦးထွန်းအောင်ကျော်ကား ငိုယိုတောင်းပန်နေသည်။ သူ့မယား အလှလေးနှင့် သူ့ပစ္စည်းများကို အိုက်စံကသိမ်းပိုက်ရုံမက နေ့တိုင်းသူ့ရှေ့မှာ လိုးနည်းပေါင်းစုံကို စမ်းသပ်နေကြသည်။ သူ့ကိုရှိသည်ဟုပင် မထင်။ အိုက်စံကလည်း မေဝင်းမောင်ကို အပိုင် ကိုင်ထားတာလေ။
“ပြွတ်ပြွတ်”
မေဝင်းမောင်၏ လျှာလေးက သူ့လီးဒစ်ကို ဝိုက်ဝိုက်ပြီး ဖိပေးနေသဖြင့် အိုက်စံ အကောင်းကြီး ကောင်းနေသည်။ မေဝင်းမောင်ကလည်း အိုက်စံ၏ လျှာအစွမ်းကြောင့် အရည်ကြည်လေးများပင် လိုက်လာပြီ။ နောက် (၁၅) မိနစ်လောက် အကြာမှာတော့ နှစ်ဦးသား သုတ်ရည်များ ကိုယ်စီ ထွက်သွားကြတော့သည်။
အခန်း (၁၁)
“ဖွတ်ဖွတ် ဘတ်ဘတ်”
“အား အင်း”
အိုက်စံ၏ လီးကြီးကား မေဝင်းမောင်အဖုတ်ထဲ စိုက်ဝင်နေသည်။ အိုက်စံကား အောက်ဖက်မှနေပြီး မေဝင်းမောင်က အပေါ်မှခွကာ ဆောင့်နေခြင်းဖြစ်သည်။ အိုက်စံ၏ လဥများနှင့် သူမဆီးခုံရိုက်သံ တဘုတ်ဘုတ်ကား ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း ထွက်ပေါ်နေသလို သူမ၏ တင်းရင်းလှသော တင်သားကြီးများကလည်း အိုက်စံပေါင်ပေါ်တွင် အိခနဲအိခနဲ ပြားကပ်သွားသည်။ မေဝင်းမောင်၏ နို့နှစ်လုံးကို အိုက်စံကား သူ၏ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ ညစ်ပေးနေပြီး မေဝင်းမောင်ကား ဆောင့်ပေးရာတွင် အရှိန်ရစေရန် အိုက်စံ၏ ရင်ဘတ်ပေါ်သို့ လက်ကို ထောက်ထားသည်။
အိုက်စံ၏ လီးကား မေဝင်းမောင်၏ စောက်ပတ် ကြပ်ကြပ်လေးထဲတွင် သားရေကွင်းဖြင့် စီးထားသလို ညှစ်ခံထားရပြီး အရသာ အတွေ့ကြီးတွေ့နေသည်။ မေဝင်းမောင် အဖို့မှာလည်း သူမထဲတွင်အိုက်စံ၏ လီးကြီးက အကြောတပြိုင်းပြိုင်းဖြင့် တိုးဝင်လာတိုင်း တဖျဉ်းဖျဉ်း ထသွားသည်။
ထွန်းအောင်ကျော်အဖို့ သူ့မယားလေးက နောက်လင်အိုက်စံနှင့် လိုးပွဲဆင်နွဲနေတာကို ကြည့်ပြီး အရူးတစ်ယောက်လို အော်နေသည်။ သို့သော် ထိုနှစ်ယောက်က ဂရုမစိုက်ကြပါ။
“ဖွတ်ဖွတ်… အားအား… ရှီးရှီး.. ဘွတ်ဘွတ်.. အင်းဟင်း”
“မောင်…. မ… ပြီးတော့မယ်.. ရှီးအား..”
အိုက်စံကား မေဝင်းမောင်ကို အောက်မှပြန်ပင့်လိုးပြီး အချက်(၂၀) (၃၀) လောက် ရှိသောအခါ မေဝင်းမောင်ကား ခပ်မြန်မြန် ဆောင့်လိုက်သောအခါတွင် သူ့နှုတ်မှ တအင်းအင်း မြည်သံထွက်သွားပြီး လရေဖြူဖြူပျစ်ပျစ်များကို မေဝင်းမောင် စောက်ခေါင်းနံရံများသို့ ပန်းထုတ်လိုက်ပြီး မေဝင်းမောင် စောက်ပတ်ထဲမှလည်း စောက်ရည်များ ယိုဖိတ်ထွက်ကျသွားလေတော့သည်။
သို့နှင့် ထွန်းအောင်ကျော်ရှေ့တွင် မေဝင်းမောင်နှင့် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုး တစ်ချီ၊ ဖင်ထောင်လိုး တစ်ချီ ကုတင်စောင်းမှာတင်ကာ မတ်တပ်လိုးပေးတာကတစ်ချီ၊ နောက်ထပ် (၃) ချီ ထပ်လိုးပြီးနောက် ထမင်းစားရန် အပေါ်သို့ တက်သွားကြလေတော့သည်။
(နိဂုံး)
အိုက်စံကား ထွန်းအောင်ကျော်၏ မယားလေးနှင့်ဥစ္စာပစ္စည်းများကို သိမ်းပိုက်။ ထွန်းအောင်ကျော်ရှေ့တွင် အမျိုးမျိုး နေ့တိုင်း လိုးပြပြီး တစ်နှစ်ခန့် အကြာတွင်တော့ ထွန်းအောင်ကျော်ကို တစ်ဘက်နိုင်ငံရှိ လူမှောင်ခိုပွဲစားများထံ ငွေသိန်း (၂၀) ဖြင့် ရောင်းချလိုက်ပြီး မေဝင်းမောင်နှင့် ပျော်ပျော်ကြီး နေသွားကြတော့သည်။
ထွန်းအောင်ကျော်သည်ကား ယခင်က သူယုတ်မာခဲ့သော အပြစ်များအတွက် နောက်ဘဝမကူးဘဲ ယခုဘဝမှာပင် ဝဋ်လိုက် သွားလေတော့သည်။…ပြီးပါပြီ
Zawgyi
အိုက္စံ၏ အသစ္ခၽြတ္ခၽြတ္ လူပ်ိဳယ_ီးႀကီး သူမမုန႔္ေဖာင္းထဲ ဝင္သြားေသာ အရသာကို လြန္စြာအသည္း ခိုက္သြားသျဖင့္…
ဒိုင္း”
ေသနတ္သံကား ကားလမ္းမေပၚတြင္ က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚလာသည္။ ကားေပၚပါ ခရီးသည္မ်ားကား ထိတ္ထိတ္ျပာျပာ ျဖစ္သြားၾကရာဝယ္ ေဒၚေမဝင္းေမာင္ တစ္ေယာက္လည္း အပါအဝင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
“အားလုံး မေသခ်င္ရင္ ကိုယ့္မွာပါတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြကို ထုတ္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး ဟိုမွာျဖန႔္ထားတဲ့ အဝတ္စထဲကို ထည့္ၾက၊ ရွာလို႔ေတြ႕မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အသက္ ဖက္နဲ႔ထုပ္ဖို႔ ျပင္ထား”
မ်က္ႏွာဖုံးစြပ္မ်ားႏွင့္ထဲမွာ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ဟန္တူေသာ တစ္ေယာက္က ေအးစက္စက္ လွမ္းေျပာလိုက္၏။ ေဒၚေမဝင္းေမာင္လည္း သူမလက္စြက္ လက္ေကာက္ႏွင့္ နားကပ္မ်ားကို ဓါးျပမ်ားခိုင္းသည့္အတိုင္း ဆြဲခၽြတ္ၿပီး အဝတ္စေပၚ ပုံေပးလိုက္သည္။
“ေနဦး”
ဓါးျပေခါင္းေဆာင္က သူမလက္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္သျဖင့္ သူမ ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ့ရြံ့ျဖင့္ ရပ္ေနလိုက္သည္။
“ခင္ဗ်ား မ်က္ႏွာေမာ့စမ္း”
ဓါးျမဗိုလ္ အသံကို သူမ ၾကားဖူးသလိုလိုေတာ့ ရွိသည္။ ဘယ္မွာၾကားဖူးမွန္းမသိ။
“ေၾသာ္ စားရကံၾကဳံလို႔ မုတ္ဆိတ္ပ်ားစြဲတာပါလား၊ ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကေတာ္ ေဒၚေမဝင္းေမာင္ပါလား….၊ ေဟ့ ကားသမား.. သြားလို႔ရၿပီ။ ဒီမိန္းမကိုထားခဲ့ ဟားဟား”
ဓါးျမဗိုလ္ကား သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာေနၿပီ။ ေဒၚေမဝင္းေမာင္ကား ငို႐ုံကလႊဲၿပီး ဘာတတ္နိုင္ဦးမွာလဲ။ ဓါးျပမ်ားကား သူမလက္ကို ႀကိဳးျဖင့္တုပ္ၿပီး ေတာထဲသို႔ ဆြဲေခၚသြားေလေတာ့သည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေျခဖဝါးမ်ားကလည္း ေပါက္လာၿပီ။ ၿမိဳ႕မွာ အၿငိမ္းစားေနခဲ့ေသာ ေဒၚေမဝင္းေမာင္တစ္ေယာက္ ယခုမွ ဒုကၡလွလွေတြ႕ေခ်ၿပီ။ ဓါးျပမ်ားၾကည့္ရသည္မွာလည္း သူမကို သနားမည့္ပုံ မည္သူမွမေပၚ။
စခန္းေရာက္ေသာအခါ ဓါးျပမ်ားကား အနားယူေခ်ၿပီ။ သို႔ေသာ္ ေဒၚေမဝင္းေမာင္ ဘဝကမူ ဓါးျပဗိုလ္အခန္းထဲက ကုတင္ေပၚမွာ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ကုတင္ေဘာင္မ်ားျဖင့္ ပူးခ်ည္ထားျခင္းခံရ၏။
“အို လူယုတ္မာ လႊတ္လႊတ္”
“က်ဳပ္ လူယုတ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး ေဒၚေမဝင္းေမာင္ရဲ့ ၾကည့္စမ္းပါဦး”
ဓါးျပဗိုလ္က သူ႔မ်က္ႏွာဖုံးစြပ္ကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္သည္။
“ဟင္ ေမာင္အိုက္စံ”
“ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ အိုက္စံပါ ခင္ဗ်ားေယာကၤ်ား ထြန္းေအာင္ေက်ာ္က က်ဳပ္ကို လုပ္ႀကံလို႔ အားမရေသးဘဲ က်ဳပ္ညီမေလးကို တစ္ဖက္နိုင္ငံေရာင္းစား ဘဝပ်က္ခဲ့ရတဲ့ သစၥာရွိ မိတ္ေဆြႀကီး အိုက္စံပါဗ်ား။ ဒီေတာ့ က်ဳပ္ကလည္း ခင္ဗ်ားေယာကၤ်ားကို ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္ဗ်င္းေနတာကို ဖုန္းနဲ႔ရိုက္ထားၿပီး ပို႔ေပးမယ္”
“ေမာင္ေလးရယ္ ဒီကိစၥက အစ္မနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ”
“ဆိုင္တာေပါ့ဗ်ာ ခင္ဗ်ားက သူ႔မိန္းမေလ။ ၿပီးေတာ့ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာေလး။ က်ဳပ္ဆို က်ဳပ္ညီမေလးကို လိုက္ရွာတာ အခုအခ်ိန္ထိ မေတြ႕ဘူး။ ခင္ဗ်ားေယာကၤ်ား ဝေအာင္လုပ္ၿပီး တစ္ဖက္နိုင္ငံ ေရာင္းလိုက္တာေလ”
“အစ္မဒါေတြကို မသိရိုးအမွန္ပါ ငါ့ေမာင္ရယ္”
“နိုးနိုး မိေက်ာင္းမင္း ေရခင္းလာျပမေနနဲ႔။ သနားတတ္တဲ့ က်ဳပ္စိတ္က လြန္ခဲ့တဲ့ (၃) ႏွစ္ေလာက္က ေသသြားၿပီ”
အိုက္စံကား နာက်ည္းမုန္းတီးစြာ ေျပာလိုက္သည္။
“ခင္ဗ်ားစိတ္ကို စမ္းတာပါ။ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားေယာကၤ်ားလို မယုတ္မာတတ္ပါဘူး”
အိုက္စံကား ေျပာေျပာဆိုဆို သူမလက္ကို ခ်ည္ထားေသာ ႀကိဳးကို ျဖဳတ္ေပးလိုက္သည္။
“ခင္ဗ်ား ထြက္ေျပးမယ္ေတာ့ မႀကံနဲ႔ေနာ္ ေဒၚေမဝင္းေမာင္ က်ဳပ္က တကယ္ပစ္မွာ”
“ေမာင္အိုက္စံရယ္ မင္းဘယ္လိုျဖစ္ခဲ့ရတာလဲကြယ္ အစ္မကို ရွင္းျပပါဦး”
အိုက္စံကား ေဒါသအလြန္တရာျဖစ္စြာျဖင့္
“ခင္ဗ်ား တကယ္မသိတာလား ေဒၚေမဝင္းေမာင္”
“အစ္မ မသိရပါဘူးကြယ္ အစ္မကိုေျပာျပပါ”
“ဒါဆိုလည္း ခင္ဗ်ားေယာကၤ်ား ယုတ္မာပုံကို ေျပာျပရေသးတာေပါ့ဗ်ာ”
အခန္း (၂)
“ေမ… ဒါ ဒီတစ္ေခါက္ ကိုယ္တို႔ နယ္စပ္ ကုန္ေတြ သြားပို႔ရင္လိုက္မဲ့ ကိုယ့္မိတ္ေဆြ အိုက္စံတဲ့”
ေမဝင္းေမာင္ကား ကိုႀကီးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ မိတ္ဆက္ေပးေသာ အိုက္စံဆိုေသာ လူငယ္ေလးကို ၾကည့္လိုက္သည္။ အသက္က (၂၅) ႏွစ္ခန႔္သာ ရွိဦးမည္။ အားကစား လိုက္စားေသာေၾကာင့္ထင္။ လက္ေမာင္းႀကီးမ်ားကလည္း ႀကီးအားထြားႀကိဳင္းၿပီး ႂကြက္သားႀကီးပင္ သန္စြမ္းေသာပုံစံပင္။
“အိုက္စံ ဒါကိုယ့္အမ်ိဳးသမီး ေမဝင္းေမာင္တဲ့။ ကိုယ့္ထက္ေတာ့ ငယ္တယ္ကြ ညီေလးထက္ (၄/၅) ႏွစ္ေလာက္ပဲ ႀကီးမယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္ မမေမ”
အိုက္စံကား ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က မိတ္ဆက္ေပးေသာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ဇနီးေခ်ာေလးကို ျမင္ၿပီး ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကား မိန္းမရကံေကာင္းတယ္လို႔ ေတြးမိေနသည္။
မေမဝင္းေမာင္ကား ေတာ္ေတာ္ေခ်ာသည္။ ေတာ္ေလး၀၀င္ အလွဆိုတာ ဒါမ်ိဳးထင္သည္။ စြင့္ကားေသာ တင္ပါး၊ ေျဖာင့္စင္းေသာ ေပါင္တံ။ သြယ္လ်ေသာ ေျခသလုံးႏွင့္ ရင္သားမ်ားကလည္း တင္းရင္းေနသည္။ မ်က္ႏွာကလည္း ျဖဴဝင္းၿပီး ႏွာတံေလးက စင္းေနသျဖင့္ သူပင္ခဏေငးသြားမိသည္။
“ေၾသာ္ မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႔ မမေမ။ ဒါက ကၽြန္ေတာ့္ ညီမေလး နန္းသီရိတဲ့”
အိုက္စံက သူႏွင့္အတူပါလာေသာ ေကာင္မေလးကို မိတ္ဆက္ေပးသည္။
“ညီမေလးက နယ္စပ္ကို မေရာက္ဖူးလို႔တဲ့ေလ။ လိုက္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ေခၚလာတာ”
“ေၾသာ္ ငါ့ေမာင္ညီမက အေခ်ာေလးပဲကြယ္”
ေမဝင္းေမာင္က နန္းသီရိကို ေျပာလိုက္ေတာ့ နန္းသီရိမ်က္ႏွာ ရွက္ေသြးေလးမ်ား ျဖာသြားကာ
“အို မမေမေခ်ာတာကို မမွီပါဘူး မမေမကမွ တကယ္ေခ်ာတာ ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ႀကီးကေတာ့ မိန္းမရ ကံေကာင္းတာပဲ သိလား”
“ခ္ခ္ ငါ့ညီမက ေျမာက္ေျပာေနျပန္ၿပီကြယ္”
“ေျမႇာက္ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး မမရဲ့ တကယ္ေျပာတာ”
သို႔ႏွင့္ ေမဝင္းေမာင္တို႔ႏွင့္ အိုက္စံတို႔ ေမာင္ႏွမမွာ ခရီးမထြက္ခင္ အခ်ိန္တစ္ပတ္အတြင္း ရင္းႏွီးသြားခဲ့ၾကသည္။ ေမဝင္းေမာင္ႏွင့္ နန္းသီရိမွာလည္း ညီအစ္မအရင္းသဖြယ္ တစ္တြဲတြဲႏွင့္။
ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာေသာအခါ အိုက္စံတို႔ေမာင္ႏွမ၊ ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ႏွင့္ သူ႔တပည့္မ်ားသည္ နယ္စပ္ဘက္သို႔ ေက်ာက္စိမ္းမ်ားကို ေမွာင္ခိုသယ္ပို႔ရန္ တြက္ခြာသြားခဲ့ၾကသည္။ ျပန္လာေသာအခါ ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို အိုက္စံတို႔ေမာင္ႏွမႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေမဝင္းေမာင္ ေမးေသာအခါတြင္ ၎တို႔နယ္ဘက္သို႔ ခြဲတမ္းမ်ားယူၿပီး ျပန္သြားၿပီဟုသာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္မွ ေျပာၾကားခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္ကေတာ့ ေမဝင္းေမာင္အေနျဖင့္ ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ စကားကို ယုံၾကည္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အိုက္စံႏွင့္ ယခုအခ်ိန္တြင္ ျပန္လည္ေတြ႕ဆုံခ်ိန္၌ ေျပာၾကားခ်က္မ်ားအရမူ။
အခန္း (၃)
“လူယုတ္မာ ေခြးႀကီး လြတ္လြတ္ အဟင့္ဟင့္ ကိုကိုေရ ညီမေလးကို ကယ္ပါဦး အီးဟီးဟီး”
နန္းသီရိကား အစြမ္းကုန္ ႐ုန္းကန္ေသာ္လည္း မရပါ။ သူမလက္ႏွစ္ဖက္ကို လူသန္ႀကီး ႏွစ္ေယာက္က ဖိထားၿပီး လူယုတ္မာႀကီး ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္က သူရဲ့ႀကီးမားလွေသာ လီးႀကီးကိုထုတ္ကာ နန္းသီရိ၏ အပ်ိဳစင္ အဖုတ္ေလးထဲတြင္ စိမ္ထားသျဖင့္နန္းသီရိမွာ နာက်င္စြာ ေအာ္ဟစ္ေနရ၏။ အိုက္စံကား သူ၏လက္ႏွစ္ဖက္ကို သံႀကိဳးမ်ားျဖင့္ ခ်ည္ထားျခင္းခံရၿပီး ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔လူစု ႏွိပ္စက္ထားသျဖင့္ သူ႔မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး ညိဳမဲဖူးေရာင္ေနသည္။ နယ္စပ္တြင္ ဦးထြန္းေအာင္မွ သူ႔တပည့္လူမိုက္မ်ားျဖင့္ ပူးေပါင္းကာ သူ႔ကို ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ၿပီး ပစၥည္းမ်ားကို ေမွာင္ပိုင္စီး႐ုံမက သူသိပ္ခ်စ္ရေသာ သူ႔ညီမေလးကိုပါ သူ႔ေရွ႕မွာ ေစာ္ကားျပေနသည္။
“ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ သတၱိရွိရင္ က်ဳပ္ကိုႀကိဳးျဖဳတ္ေပးဗ်”
သူေဒါသထြက္စြာ ေအာ္ဟစ္ရင္း ခ်ည္ထားေသာ သံႀကိဳးကို ႐ုန္းသည္။
“ဟားဟားဟား”
ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ တပည့္မ်ား ဝိုင္းေလွာင္သံကား သူ႔နားထဲတြင္ ငရဲမီးတမၽွပင္။
“ကိုကို ညီမေလးကို ကယ္ပါဦး”
“ေကာင္မ တိတ္စမ္း နားညီးတယ္”
“ျဖန္း ျဖန္း”
“အီးဟီးဟီး လူယုတ္မာႀကီး”
ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္အဖို႔မွာမူ အပ်ိဳစင္ႏုႏုထြတ္ထြတ္ေလးကို တစ္ဖက္နိုင္ငံသို႔ ေရာင္းမစားခင္ အားရပါးရ ပါကင္ေဖာက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ၏ လီးႀကီးကို နန္းသီရိ ေပါင္ကိုျဖဲကာ အဖုတ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲသို႔ မညႇာမတာ ထိုးထည့္ေနသည္။
“ဘြတ္ဘြတ္ အင္းအား ေကာင္းလိုက္တာ အိုက္စံရာ မင္းညီမေလး အဖုတ္ေလးက စိမ္လို႔ေကာင္းလိုက္တာကြာ”
“လူယုတ္မာႀကီး က်ဳပ္ကိုလြတ္ေပး”
“ဟားဟား လြတ္ေပးမယ္ မင္းညီမေလးကို မင္းေရွ႕မွာခ်လို႔ အားရတာနဲ႔ မင္းကို ေအးေအးေဆးေဆးရွိတဲ့ ေနရာကို ပို႔ေပးမွာပါ။ ၿပီးရင္ မင္းညီမေလးကို တစ္ဖက္နိုင္ငံကို ေရာင္းရင္ သိန္း (၁၀၀) ေလာက္ ရဦးမွာ”
ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ မိုက္ရိုင္းခ်က္ကား ကမ္းကုန္ေနၿပီ။ နန္းသီရိကား ေအာ္ပင္မေအာ္နိုင္ေတာ့။ ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကား သူ႔လီးကို နန္းသီရိထဲကို အရွိန္ျပင္းျပင္း ထုတ္သြင္းလုပ္ေနၿပီကိုး။
“ဖြတ္ဖြတ္ ဘြတ္ဘြတ္ ဘတ္ဘတ္ ရွီးအားလားလား”
ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကား သူ႔လီးထိပ္မွာ အေၾကာမ်ား တဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းျဖစ္လာၿပီး သူ႔သုတ္ရည္မ်ားကို နန္းသီရိ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ပန္းထုတ္လိုက္ေလေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ နံေဘးတြင္ ခ်ထားေသာဓါးကိုယူကာ အိုက္စံဆီသို႔
“အား အား”
အိုက္စံ၏ ေအာ္သံကား ေတာထဲတြင္ ဆူညံသြားေလေတာ့သည္။ ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္၏ တပည့္မ်ားသည္လည္း အိုက္စံ၏ မေသမရွင္ ျဖစ္ေနေသာ အေလာင္းကို ေခ်ာက္ထဲသို႔ ကန္ခ်လိုက္ေလေတာ့သည္။
အခန္း (၄)
အိုက္စံကား ေျပာရင္းဆိုရင္း မ်က္ရည္မ်ား စီးဆင္းလာသည္။
“က်ဳပ္ကံေကာင္းလို႔ မေသခဲ့တာပါ မေမဝင္းေမာင္။ အစ္မေယာကၤ်ား အရမ္းယုတ္မာတယ္။ က်ဳပ္ကို ေတာထဲက ဓါးျမဗိုလ္ႀကီးကေတြ႕လို႔ ကယ္ေပးခဲ့တယ္။ က်ဳပ္ညီမေလးကိုဗ်ာ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ဆိုတဲ့ အစ္မေယာကၤ်ား လူယုတ္မာက မုဒိန္းက်င့္လို႔ အားရေတာ့ တစ္ဖက္နိုင္ငံကို ေရာင္းလိုက္တယ္တဲ့ေလ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္ညီမေလးကို ဝယ္လိုက္တဲ့ တ႐ုတ္က က်ဳပ္ညီမေလးကို တကယ္ ခ်စ္လို႔ ယူလိုက္တယ္။ အနိုင္လည္း မက်င့္ဘူး ေကာင္းေကာင္းထားတယ္”
အိုက္စံကား ေျပာရင္းဆိုရင္း ငိုေတာ့သည္။ ေမဝင္းေမာင္ကား ဘာေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားသည္။ သူမေယာကၤ်ား ထြန္းေအာင္ေက်ာ္အေၾကာင္းကို ၾကားၿပီး သူမစိတ္ထဲ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို အလြန္ပင္ စက္ဆုတ္ရြံရွာသြားသည္။ သူမအေနျဖင့္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ျပတ္သားစြာ ခ်လိုက္သည္။ သူမ အဝတ္အစားမ်ားကို ခၽြတ္ခ်လိုက္သည္။
“အိုက္စံၾကည့္စမ္း အစ္မကို”
“အို အစ္မ အဝတ္ေတြ ျပန္ဝတ္လိုက္ပါ”
“မဟုတ္ဖူး ငါ့ေမာင္… မင္း… အစ္မေယာကၤ်ားအစား အစ္မကို အားရပါးရ လက္စားေခ်ပါ အစ္မခံရပါေစ”
ေမဝင္းေမာင္က အိုက္စံ၏ ကိုယ္ကိုဖက္ကာ ႏွစ္သိမ့္လိုက္သည္။ အဝတ္မဲ့သူမ၏ ခႏၶာကိုယ္အလွမွာ နတ္သမီးတစ္ပါးကဲ့သို႔ပင္။
“အို… အစ္မရယ္”
အိုက္စံကား ေမဝင္းေမာင္၏ ေပါက္စီလုံးသ႑ာန္ နို႔တစ္လုံးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္စဥ္ ေမဝင္းေမာင္က က်န္ေသာနို႔တစ္လုံးကို အိုက္စံ ႏွုတ္ခမ္းနဲ႔ေတ့ေပးလိုက္သည္။
“ေမာင္ ရက္ရက္စက္စက္ မကို လက္စားေခ်စမ္းပါ။ မင္းညီမေလးကို အစ္မေယာကၤ်ား မတရားလုပ္တာထက္ အဆတစ္ရာသာေအာင္ အစ္မကို လုပ္ပစ္ၿပီး လက္စားေခ်ပါ”
ေမဝင္းေမာင္ကား အိုက္စံ၏ လီးႀကီးကို သူမလက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ဆုပ္နယ္ေပးရင္း ဒီစကားကို ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ အိုက္စံမွာလည္း ေမဝင္းေမာင္၏ ကၽြမ္းက်င္မွုေၾကာင့္ လီးႀကီးက နံပါတ္တုတ္ကို ေရာ္ဘာစြပ္ထားသလို မာေထာင္လာသည္။ ေမဝင္းေမာင္က သူမနို႔တစ္လုံးကို အိုက္စံကို စို႔ခိုင္းလ်က္ကပင္ သူမအဖုတ္အဝေလးႏွင့္ အိုက္စံလီးႀကီးကို ေတ့လိုက္ၿပီး ဖိသြင္း လိုက္ေလေတာ့သည္။
“ဖြတ္ ဖြတ္ အား အိုး အင္း”
ေမဝင္းေမာင္ကား အိုက္စံ၏ အသစ္ခၽြတ္ခၽြတ္ လူပ်ိဳလီးႀကီး သူမေစာက္ပတ္ထဲ ဝင္သြားေသာ အရသာကို လြန္စြာအသည္း ခိုက္သြားသျဖင့္ စိတ္ရွိလက္ရွိ ေဆာင့္ေပးေတာ့သည္။ သူမတင္ပါး ေဖြးေဖြးႀကီးမ်ားႏွင့္ အိုက္စံ၏ ေပါင္ႏွစ္လုံးတို႔မွာ သူမွေဆာင့္လိုက္တိုင္း ရိုက္ေသာ တဘုတ္ဘုတ္အသံႏွင့္ သူမဆီးခုံႏွင့္ အိုက္စံလဥရိုက္သံ တဘတ္ဘတ္သံမ်ား တဲအတြင္း ဆူညံေနၿပီးေနာက္ အိုက္စံမွာ အေၾကာဆြဲသလို တြန႔္ခနဲ တြန႔္ခနဲ ျဖစ္သြားၿပီး လေရမ်ားကို သူမေစာက္ေခါင္းထဲ ပန္းထုတ္လိုက္သလို သူမေစာက္ခိုင္းထဲမွ ေစာက္ရည္မ်ားမွာလည္း တလိမ့္လိမ့္ ထြက္လာကာ အိုက္စံ၏ ကိုယ္ေပၚသို႔သူမလည္း အဖုတ္ႏွင့္လီး တပ္လ်က္သားျဖင့္ ေမွာက္က် သြားေလေတာ့သည္။
ထိုသို႔တစ္ခ်ီ ၿပီးသြားေသာ္လည္း အိုက္စံႏွင့္ ေမဝင္းေမာင္ကား အဖုတ္ႏွင့္လီး တပ္လ်က္သားပင္ စိမ္ထားၿပီး တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ႏွုတ္ခမ္းခ်င္းေတ့ကာ အနမ္းခ်င္း ဖလွယ္ေနၾကသည္။ ေမဝင္းေမာင္ကား သူမေယာကၤ်ား ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို မေက်နပ္ေသာေၾကာင့္ တမင္လုပ္ခံခဲ့သျဖင့္ စိတ္မပါသလိုျဖစ္ေနေသာ သူမစိတ္သည္ကား အိုက္စံ၏ လီးႀကီးကား သူမအဖုတ္ထဲ စိမ္သြားကတည္းက အိုက္စံကိုစြဲသြားသလို အိုက္စံအေနျဖင့္လည္း ေမဝင္းေမာင္ကို ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ မယားအျဖစ္မွ သူ႔မယားအျဖစ္ သိမ္းပိုက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ေလသည္။
“မမ ဘယ္လိုပုံစံ ေျပာင္းလုပ္ၾကမလဲ”
“ဟြန္းေနာ္ သူပဲ အစက မလုပ္ခ်င္တာလိုလိုနဲ႔ ခ္ခ္ လုပ္ေတာ္မူပါတဲ့ရွင္ ကဲ ကၽြန္မကပဲ ကုန္းေပးပါေတာ့မယ္”
ေမဝင္းေမာင္ကား ေျပာေျပာဆိုဆို ေလးဖက္ေထာက္ၿပီး ဖင္ကို ေထာင္ေပးလိုက္ရာ သူမ၏ ႀကီးမား စြင့္ကားေသာ တင္သားႀကီးမ်ား ျပဴထြက္လာေသာ ပန္းႏုေရာင္ေစာက္ပတ္ ႏွုတ္ခမ္းသားႏွစ္မြာကို အိုက္စံအား သူ႔လီးႀကီးျဖင့္ေတ့ၿပီး အထက္ေအာက္ ပြတ္ဆြဲလိုက္ရာ
“အား ရွီး”
ေမဝင္းေမာင္ႏွုတ္ဖ်ားမွပင္ ၿငီးျငဴသံမ်ား ထြက္လာသည္။ အိုက္စံကား သူလိုးတာကို ေမဝင္းေမာင္အေနျဖင့္ သူ႔ေယာကၤ်ား ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ထက္ စြဲသြားေစရန္ ျပဳလုပ္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ ေမဝင္းေမာင္ကို မလိုးေသးပဲ ေစာက္ပတ္အဝတြင္ ေမဝင္းေမာင္၏ အစိေလးႏွင့္ သူလီးထိပ္ကို ပြတ္ေပးေန၏။
“အိုး အင္း ဟင္း ေမာင္ေလး မမကို မႏွိပ္စက္ပါနဲ႔ေတာ့ကြယ္ ေနာ္။ မမကို လုပ္ေပးပါေတာ့ အင္း အင္း”
ေမဝင္းေမာင္ကား ညီးညဴသံေလးမ်ား ထြက္လာေလသည္။
“မမ ဒါဆို ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို ကုန္းဦးမွာလား”
“အိုကၽြတ္စ္ကၽြတ္စ္ လုပ္ပါေတာ့ ေမာင္ေလးရယ္ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ဆိုတဲ့ လူယုတ္မာကို မကုန္းေတာ့ဘူး ေမာင္ေလး စိတ္ႀကိဳက္သာ လုပ္ပါေတာ့ကြယ္ သိၿပီလား”
“ကတိေနာ္ ကတိ ကတိ”
“တကတည္း တတ္လိုက္တာ”
ေမဝင္းေမာင္ထံမွ ကတိစကား ရရွိသည္ႏွင့္ အိုက္စံသည္ မေမဝင္းေမာင္၏ အဖုတ္ထဲသို႔ သူ႔လီးတစ္ဆုံး ျမဳပ္ဝင္ေအာင္ စိုက္ခ်လိုက္သည္။
“ဒုတ္”
“အင့္ ေမာင္သြက္သြက္ေလး”
“ေဖာက္ ေဖာက္ ေဖာက္ ရွီး ရွီး ရွီး”
အိုက္စံကား ေမဝင္းေမာင္၏။ ခါးကိုကိုင္ၿပီး အခ်က္(၁၀၀)ခန႔္ ေဆာင့္လိုက္ေသာအခါဝယ္ ေမဝင္းေမာင္ကား တြန႔္လိမ္ကာ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ဟစ္ၿပီး ေစာက္ရည္မ်ားသည္ ပန္းထြက္လာကာ အိုက္စံလည္း ေနာက္ထပ္(၁၀)ခ်က္ခန႔္ ဆက္တိုက္ေဆာင့္ၿပီး လီးကိုဆြဲထုတ္လိုက္ေသာအခါ လေရမ်ားသည္ ေမဝင္းေမာင္ ဖင္ၾကားမွေန ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ စီးက်သြားၿပီး အိုက္စံသည္လည္း ေမဝင္းေမာင္ အေပၚသို႔ ေမွာက္ခုံႀကီး ဖိကပ္ကာ ေမာေမာပန္းပန္းျဖင့္ ႏွစ္ဦးသား အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကေလသည္။
အခန္း (၅)
ခ်စ္ဇနီးေလးကို ဓါးျပေတြ ဖမ္းသြားသည္ဟု သတင္းၾကားကတည္းက ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ တုန္ လွုပ္သြားသည္။ နယ္သို႔ ဘုရားဖူးသြားရင္း ကားလမ္းမွာ ဓါးျပတိုက္ခံရကာ သူ႔ဇနီးကို ျပန္ေပးဆြဲ သြားခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒါေပမဲ့ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း မဟုတ္တဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ေနသူျဖစ္သည့္အျပင္ ျပန္ေပးဆြဲသြားသူမ်ားကလည္း သူႏွင့္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္က ပတ္သက္ေနနိုင္သူမ်ား ျဖစ္နိုင္သည့္ အတြက္ ရဲကိုမတိုင္ရဲခဲ့။
သို႔ႏွင့္ တစ္ပတ္ခန႔္ၾကာေသာအခါ သူ႔ထံ ဖုန္းဝင္လာသည္။ ေမဝင္းေမာင္ကို ျပန္ေပးဆြဲသြားေသာသူမ်ားထံမွ ျဖစ္သည္။ အသံကိုေတာ့ ရင္းႏွီးသလိုလိုရွိသည္။ ဘယ္မွာ ၾကားဖူးမွန္း မမွတ္မိေတာ့။ သူ႔ခ်စ္ဇနီးေလး အသက္မဆုံးရွုံးခ်င္ရင္ ေငြသိန္း (၅၀၀) ႏွင့္ လာေရြးပါတဲ့။ တစ္ပတ္အတြင္း လာမေရြးပါက သူတို႔အဆိုး မဆိုပါႏွင့္တဲ့ေလ။
ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ေတာ္ေတာ္ တင္းသြားသည္။ သူ႔လို လူတကာေပၚ ဂ်င္ေပၚကထုံး လုပ္လာသည့္ သူတစ္ေယာက္ကိုမွ စိတ္ေခၚရဲတဲ့ ဓါးျမေတြ ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့။ ယခုေတာ့ သူ၏ လူယုံမ်ားျဖစ္ေသာ လက္စြဲေတာ္ လူမိုက္မ်ားျဖစ္သည့္ က်ားႀကီးတို႔အုပ္စုကိုေခၚယူခဲ့ၿပီ။ လြန္ခဲ့ေသာ(၂)ႏွစ္ခန႔္က အိုက္စံဆိုေသာ မႏူးမနပ္ေကာင္ေလးကို နယ္စပ္ေခၚၿပီး အစေဖ်ာက္ကာ အိုက္စံရဲ့ ညီမေလးကို ဝိုင္းၿပီးေစာ္ကားခဲ့စဥ္က ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ အသုံးျပဳခဲ့သည္။ ၿပီးေနာက္ ေဝစုခြဲယူၿပီး သူတို႔ၿငိမ္ေနခဲ့ၾကသည္။
က်ားႀကီးတို႔ အုပ္စုက လက္ရဲဇက္ရဲေတြ။ ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ စိတ္ခ်သည္။ ဓါးျမေတြရွိရာ အရပ္ဆီသို႔ က်ားႀကီးတို႔ အုပ္စုကိုေခၚကာ ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ခရီးႏွင္လာခဲ့ေတာ့သည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒီဓါးျမေတြကို ဖမ္းမိပါက ေကာင္းေကာင္း အေရခြံႏြာပစ္မည္။ ဓါးျမဗိုလ္ကို အရွင္ဖမ္းရန္ႏွင့္ သူကိုယ္တိုင္ ႏွိပ္စက္ၿပီးမွ သတ္မယ္လို႔ က်ားႀကီးတို႔ကို မွာထားသည္။ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို လာစမ္းခ်င္တဲ့ ဓါးျမေတြ ေတြ႕ၾကၿပီေပါ့ကြာ။
အခန္း (၆)
မိုက္ခဲကား တပည့္ေက်ာ္ သံလုံးကို ေခၚၿပီး ေတာလည္ ထြက္ခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ ဆရာျဖစ္သူ အိုက္စံ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနလို႔ရေအာင္ တပည့္ေက်ာ္ သံလုံးကိုေခၚၿပီး ေတာလည္ထြက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္ေလာက ကားလမ္းမွာ ဓါးျမတိုက္ရင္း ေခၚလာေသာ ေမဝင္းေမာင္ဆိုေသာ ေဆာ္ႀကီးက ေတာ္ေတာ္ကိုလွသည္။ ေခၚလာတုန္းကေတာ့ ဆရာျဖစ္သူက ရန္ၿငိဳးျဖင့္ေခၚလာသျဖင့္ ထိုေဆာ္ႀကီးက ႐ုန္းေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာျဖစ္သူႏွင့္ ဘာေတြေျပာလို႔ ဘာေတြျဖစ္ၾကသည္မသိ။ မသိလၽွင္ ညားခါစလင္မယား မခြာနိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသလို ျဖစ္ေနသည္။
ဆရာအိုက္စံကလည္း လူပ်ိဳႀကီး။ ေခၚလာေသာ ေဆာ္ႀကီးကလည္း ဝါကရင့္။ ေတာင့္ကလည္း ေတာင့္သည္။ ေဆာ္ႀကီးနဲ႔ေတြ႕မွ ဆရာျဖစ္သူ အိုက္စံကလည္း အ႐ူးအမဲသားေႂကြးသလိုပင္ ေဆာ္ႀကီးကလည္း အခန္းထဲကကို မထြက္ေတာ့။
တစ္ေန႔က သူႏွင့္သံလုံး ဆရာအိုက္စံႏွင့္ထိုေဆာ္ႀကီး ဖိုက္ေနတာကို ေခ်ာင္းၾကည့္ၿပီး ေဘးမွ အလကား စိတ္ဒုကၡ ေရာက္ခဲ့ၾကေသးသည္။ မ်က္လုံးထဲကပင္ မထြက္ခ်င္။ ေဆာ္ႀကီး ၾကည့္ရတာလဲ ဆရာ့ကို ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴပင္။ သမီးရည္းစား လင္မယားေတြလိုကို ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴကို အလိုးခံေနတာေလ။ ဆရာႏွင့္ အရင္က အဆက္အစပ္ေတြ ရွိခဲ့ဟန္တူသည္။ ယ
မေန႔က သူတို႔စခန္းႏွင့္ (၄) မိုင္ေလာက္ ေဝးေသာေနရာမွ ရြာကို ဆရာႏွင့္ ထိုအမ်ိဳးသမီး သြားၿပီး ဖုန္းဆက္ၾကေသးသည္။ အဲ့ရြာမွာပဲ ဖုန္းလိုင္းက မိတာေလ။ ထိုေဆာ္ႀကီးကို ဆရာက လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခြင့္ေပးတာကို ဘာလို႔ ထြက္မေျပးသလဲ သူလည္း စဥ္းစားမရ။ ျပန္ေပးဆြဲလာတာႏွင့္ကို မတူ။ ဒါလည္း ငါ့အလုပ္မဟုတ္ပါဘူးေလဟု ေတြးရင္း ေရွ႕တြင္ မေန႔က ေထာင္ထားေသာ ေတာေကာင္ေထာင္ေခ်ာက္မ်ားတြင္ ေတာေကာင္မိမမိ သြားေရာက္ျဖဳတ္ယူေနေသာ တပည့္ေက်ာ္သံလုံးႏွင့္ အဆက္ျပတ္သြားေသာေၾကာင့္ ေျခလွမ္းတို႔ကို ခပ္သြက္သြက္ေလး အေသာ့ႏွင္လိုက္သည္။
ပထမႏွင့္ ဒုတိယေထာင္ေခ်ာက္မ်ားတြင္ ေတာေကာင္မိဟန္မတူ။ မေန႔က သူႏွင့္သံလုံး ေထာင္ထားခဲ့သည့္ အတိုင္း။ တတိယေထာင္ေခ်ာက္တြင္ ေတာေၾကာင္ႀကီးတစ္ေကာင္ မိေနတာကို ေတြ႕ရသည္။ သို႔ေသာ္ ျဖဳတ္ယူမသြားသျဖင့္ သံလုံး ဘာလုပ္ေနတာလဲဟု ေတြးရင္း ေဒါသ အနည္းငယ္ထြက္သြားသည္။ ဒီေကာင္ကြာ ဘယ္ သေဝထိုးသြားမွန္းမသိဘူး။
ထိုစဥ္ ခ်ိဳးခ်ိဳးခၽြတ္ခၽြတ္ အသံၾကားလိုက္ရၿပီး ေတာစပ္တြင္ တအင္းအင္း ညဥ္းညဴသံကိုၾကားလိုက္ရသည္။
“အင္း အင္း”
သံလုံးပါလား။ သံလုံးရင္ဝတြင္ ဓါးဒဏ္ရာမ်ားႏွင့္ ဗိုက္ထဲမွ အူမ်ားကား ရင္ဘတ္အျပင္သို႔ ထြက္ေနသည္။
“သံလုံး သံလုံး မင္းဘာျဖစ္တာလဲ”
“အစ္ကို ကိုမိုက္ခဲ ေတာထဲမွာ လူစိမ္းေတြ ေရာက္ ေရာက္ေနၿပီ။ သူတို႔ဆရာ အိုက္ အိုက္စံ ျပန္ ျပန္ ေပး ဆြဲ ထား တဲ့ အ မ်ိဳး သ မီး ကို လာ လာ ရွာ”
သံလုံးကား အသက္ေပ်ာက္သြားေခ်ၿပီ။ ဒါဆိုရင္ မိုက္ခဲကား ရင္ထဲ ဗေလာင္ဆူသြားသည္။ အႏၲရာယ္အေငြ႕အသက္ေတြကို သူရလာသလိုပဲ။
အခန္း (၇)
မိုက္ခဲ မိုက္ခဲ အိုက္စံကား မိုက္ခဲ၏ အသက္မဲ့ခႏၶာကိုယ္ကို ေပြ႕ခ်ီရင္း မ်က္ဝန္းထဲမွ မ်က္ရည္မ်ား က်ဆင္းလာသည္။ မိုက္ခဲကား ဇြဲႀကီးလွသည္။ ေသနတ္ဒဏ္ရာ (၃) ခ်က္ ရရွိလာတာေတာင္ စခန္းသို႔ အေရာက္ ေျပးလာေသးသည္။ ေတာထဲမွာလူစိမ္းေတြ ေရာက္ေနၿပီတဲ့ အားလုံး (၅) ေယာက္။ (၃) ေယာက္ကေတာ့ မိုက္ခဲလက္ခ်က္နဲ႔ ေသၿပီတဲ့။ က်ားႀကီးဆိုေသာသူႏွင့္ ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ က်န္ေနေသးသည္ဟု သိရသည္။
—————————————————
ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကား ေသနတ္ကိုဆရင္း ေတာကို တိုးတက္ခဲ့သည္။ သူ႔ေနာက္တြင္ က်ားႀကီး ပါလာသည္။ ဓါးျပတစ္ေကာင္ကို ဓါးျဖင့္မြမ္းၿပီး စစ္ေဆးခဲ့တုန္းက ဓါးျပေခါင္းေဆာင္က လြန္ခဲ့ေသာ (၄) ႏွစ္ေလာက္က သူတို႔ သတ္ပစ္ခဲ့ရာမွ မေသေသာ အိုက္စံဆိုတဲ့ ေခြးသားျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ထပ္ ဓါးျပတစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး ရင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္ရာမွ က်ားႀကီးရဲ့ တပည့္ (၃) ေယာက္ က်သြားသည္။ ထိုဓါးျပကား ေသနတ္ဒဏ္ရာမ်ားျဖင့္ ထြက္ေျပးသြားတာကို က်ားႀကီးက ေတာက္တစ္ေခါက္ေခါက္ ျဖစ္ေနသည္။
ဒါေပမဲ့ ထိုဓါးၿပ အသက္မရွင္နိုင္။ ေသနတ္က ခ်က္ေကာင္းေတြကိုခ်ည္း မွန္သြားတာေလ။ ထိုအခ်ိန္မွာ အေရွ႕ဘက္ေတာဆီမွ ေျပးလာသံၾကားရသည္။ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္။ ခ်စ္ဇနီးေလး ေမဝင္းေမာင္ပါလား။
“ေမ”
“ကိုႀကီး”
ေမဝင္းေမာင္ကား သူ၏ ရင္ခြင္တြင္ ခိုဝင္ကာ ၾကဴၾကဴပါေအာင္ ငိုေတာ့သည္။ ပါးမွာလည္း အိုက္စံဆိုတဲ့ေကာင္ ရိုက္ႏွက္ထားတာထင္တယ္။ ေရာင္ကိုင္းေနသည္။ အဝတ္အစားေတြကလည္း ဖုန္အလူးလူးႏွင့္။
“တိတ္ပါေမရယ္ ဘယ္လိုလြတ္လာတာလဲ”
“ဟိုေခြးသူခိုးကို ေမတုတ္နဲ႔ရိုက္ၿပီး ထြက္ေျပးလာတာ ကိုႀကီး။ သူေမ့ကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ႏွိပ္စက္ေနတာ။ အခု သူ တဲထဲမွာ သတိေမ့ေနၿပီ”
“ဟုတ္ၿပီ ေမရယ္ ကိုႀကီးေရာက္လာၿပီ။ ဘာမွမစိုးရိမ္နဲ႔ေတာ့။ ဒီေကာင့္ကို ကိုႀကီးကိုယ္တိုင္ သတ္ျပမယ္ ႏွိပ္စက္ၿပီးေတာ့”
သို႔ႏွင့္ အိုက္စံတို႔ စခန္းခ်ေသာ တဲသို႔ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ လိုက္လာခဲ့သည္။ က်ားႀကီးကလည္း ႏွိပ္စက္ဖို႔အသင့္ပင္။
အခန္း (၈)
သတိလစ္ေနေသာ အိုက္စံကို ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္မွ သစ္ပင္တြင္ကပ္ၿပီး ႀကိဳးႏွင့္ခ်ည္လိုက္သည္။
“ဆရာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သတ္ပစ္ခ်င္တာ လက္ကိုယားေနတာပဲ”
“ေနပါဦးကြာ မင္းကလည္း ဒီေလာက္ဒုကၡေပးတဲ့ေကာင္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အားရေအာင္ ႏွိပ္စက္ၿပီးမွ သတ္ၾကတာေပါ့”
ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကား ရက္စက္မွုအေပါင္း သရဖူေဆာင္းသူတည္း။
“ေမေရ တဲထဲမွာ ဘာစားစရာေတြရွိလဲ”
“အရက္ပုလင္းေတာ့ ေတြ႕တယ္”
“အျမည္းေလး စီစဥ္ေပးပါဦး အရက္ေသာက္ၿပီးမွ ဒီေကာင့္ကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ႏွိပ္စက္ၿပီး သတ္မယ္ ေနာက္ဆယ္ဘ၀ ေမ့သြားေအာင္ေပါ့ ဟားဟား”
သို႔ႏွင့္ ေမဝင္းေမာင္ကား အရက္ႏွင့္ျမည္းဖို႔ အျမည္းစီစဥ္ရန္အတြက္ တဲထဲသို႔ ဝင္သြားသည္။ ခ်စ္ဇနီးေလး၏ အေၾကာ္အေလွာ္လက္ရာက ေကာင္းတယ္ေလ။ ေမဝင္းေမာင္တဲထဲမွာ ေၾကာ္ေလွာ္ေနစဥ္ သစ္ပင္မွာ ႀကိဳးနဲ႔ ခ်ည္ခံထားရေသာ အိုက္စံကား သတိရလာသည္။ က်ားႀကီးက ေရႏွင့္ ေလာင္းလိုက္တာေၾကာင့္မို႔ေလ။
“ေခြးမသား သတိရလာၿပီလား”
“ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ လူယုတ္မာ ခင္ဗ်ားကို သတ္မယ္”
“ဟားဟား ေအာက္ကေကာင္က ေအာ္ခ်င္ေသးတယ္။ က်ားႀကီး ဆုံးမလိုက္စမ္း”
“ခြပ္ခြပ္”
က်ားႀကီးကား အိုက္စံကို ေလးငါးခ်က္ ပစ္ထိုးလိုက္သည္။
“က်ားႀကီးေရ ေတာ္ေလာက္ၿပီ ဒီမွာ အျမည္းရၿပီ။ ေသာက္ၾကဦး။ ၿပီးမွလုပ္ရင္လည္း ရပါတယ္ကြယ္”
ေမဝင္းေမာင္က အျမည္းပန္းကန္မ်ားကို ကိုင္ၿပီး တဲထဲမွ ထြက္လာသျဖင့္ က်ားႀကီးက ထိုးႀကိတ္ျခင္းကို ခန ရပ္နားထားလိုက္သည္။ က်ားႀကီးကား အရက္တစ္ခြက္ကို ငွဲ႕ေသာက္ရင္း
“အရသာရွိလိုက္တာ ဆရာရယ္ ဟိုေကာင္ကို ႏွိပ္စက္ရလို႔လား မသိဘူး”
“ဒါေပါ့ကြာ က်ားႀကီးရ ငါတို႔ကိုမွ လာစမ္းတာကိုး တစ္ခါေသမလို ျဖစ္တာကို မမွတ္တာေလ”
“ဒီတစ္ခါေတာ့ ဒီေကာင္ ေသပါၿပီကြာ ဟားဟား”
“ခ်ီးယားစ္”
အရက္ခြက္ကိုေျမာက္ရင္း ထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ ဆရာတပည့္ ေအာင္ပြဲခံလိုက္ၾကသည္။
“အား အရက္က ျပင္းသလိုလိုပဲ မူးလိုက္တာ”
ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ စဥ္းစားမရ။ တစ္ခြက္ထဲေသာက္ၿပီး အရက္ကမူးေနၿပီ။ ဟုတ္ေတာ့ မဟုတ္ေသး။ မ်က္လုံးေတြက ဝါးလာသည္။ သူ႔အနားမွာ ေမဝင္းေမာင္ ေရာက္လာသည္။
“ကိုႀကီး ဘာျဖစ္တာလဲ”
ျပဳံးျပဳံးေလး ေမးလိုက္သည္။
“ဟင္”
ေမဝင္းေမာင္ လက္ထဲမွာ ေမ့ေဆးပုလင္း တစ္လုံး။ ေဒါသက ထြက္လာေပမဲ့ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံး မလုပ္နိုင္ေတာ့။ သူ႔အျမင္အာ႐ုံေတြ အေမွာင္ မက်သြားခင္မွာ ျမင္လိုက္ရတာက ေမဝင္းေမာင္ကား အိုက္စံကို ႀကိဳး သြားေျဖေပးေနတာကိုပင္။
ေလာကႀကီး ဘာေတြျဖစ္ကုန္တာပါလိမ့္။ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ စဥ္းစားမရ။ ခါးၾကားမွာ ထိုးထားေသာ ေသနတ္ကို ဆြဲထုတ္ၿပီး ပစ္လိုက္ေသာ အခါတြင္ ေခ်ာက္ေခ်ာက္ဟု အသံသာ ျမည္လာသည္။ က်ည္ဆံေတြ မရွိ။ ေမဝင္းေမာင္ မိန္းမယုတ္ က်ည္ဆံကို ထုတ္ထားၿပီးၿပီထင္တယ္။ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္၏ ကိုယ္ႀကီးက ဝုန္းခနဲ ကြပ္ျပစ္ေပၚသို႔ေမွာက္က်သြားသည္။ ေလာကႀကီးတစ္ခုလုံး အေမွာင္တိ က်သြားၿပီေလ။
အခန္း (၉)
ေမဝင္းေမာင္ႏွင့္ အိုက္စံကား ေငြမ်ားကို ေရတြက္လိုက္၏။ စုစုေပါင္းသိန္း (၃၀) တိတိ က်ားႀကီးလို အားေကာင္းေမာင္းသန္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ဖက္နိုင္ငံမွ လူပြဲစားမ်ားလက္ထဲကို ေရာင္းခ်လိုက္ရသျဖင့္ ေငြမ်ား ေဖာေဖာသီသီ ရလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္ဖက္နိုင္ငံမွ အလုပ္စက္႐ုံ ပိုင္ရွင္မ်ားက ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္သူမ်ားပင္။ က်ားႀကီးကို သူတို႔စက္႐ုံမွာ မေသမခ်င္း ခိုင္းၾကေတာ့မွာေလ။
က်ားႀကီး ေရာင္းစားခဲ့ေသာ အမ်ိဳးေကာင္းသမီးပ်ိဳေလးမ်ားအတြက္ က်ားႀကီးကား မေသမီ ဝဋ္ေႂကြး ေပးဆပ္ရေတာ့မည္။ ေမဝင္းေမာင္၏ အႀကံဉာဏ္ ေကာင္းသျဖင့္ က်ားႀကီးတို႔ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ကို အိပ္ေဆးခတ္ၿပီး လြယ္လြယ္ကူကူ ဖမ္းနိုင္ခဲ့သည္။
ေမဝင္းေမာင္ကား ၿမိဳ႕သို႔ျပန္သြားၿပီး ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ပိုင္ဆိုင္သမၽွ ပစၥည္းအားလုံးကို ေရာင္းခ်လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေမဝင္းေမာင္ႏွင့္ အိုက္စံကား ယူလိုက္ၾကၿပီး ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္၏ ပစၥည္းမ်ားကို သိမ္းပိုက္လိုက္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
“မမေမ က်ားႀကီးက ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ဝင္ေငြရွာေပးသြားတယ္ေနာ္ ဟက္ဟက္”
“ေမာင္ရယ္ သူတို႔လို လူယုတ္မာေတြက သတ္ပစ္လိုက္ရင္ ဘယ္တန္ပါ့မလဲ။ မေသခင္ သူတို႔ လုပ္ခဲ့တဲ့သူေတြ ခံစားရသလို ခံစားရမွ ထိုက္တန္မွာေပါ့ ဟုတ္ဖူးလား ခ္ခ္”
“ဒါေၾကာင့္မို႔ မမကို ခ်စ္ရတာ ဟင္းဟင္း”
အိုက္စံကား ေမဝင္းေမာင္ကို လွမ္းဖက္ရင္း နမ္းရွုပ္လိုက္သည္။
“ေမာင္ မမေမ မေနနိုင္ေတာ့ဘူးကြာ အိမ္ျပန္ၾကရေအာင္”
“ဟုတ္ပါၿပီ။ အိမ္က်မွ အဝခ်စ္ပစ္မယ္ ဟုတ္ၿပီလား”
“ဟင္းေနာ္ သူခ်စ္တာႀကီးကလည္း ေၾကာက္စရာႀကီး ခ္ခ္”
ေမဝင္းေမာင္ႏွင့္ အိုက္စံကား ေရႊလီဘက္သို႔ ကားကို ျပန္ေမာင္းခဲ့ေတာ့သည္။ အိုက္စံႏွင့္ ေမဝင္းေမာင္ကား သူတို႔ဝယ္ထားေသာ ၿခံက်ယ္ႀကီးထဲကအိမ္ႀကီးမွ ကုတင္ႀကီးေပၚကို ေရာက္ဖို႔ဆႏၵ ေစာေနၾကၿပီး ေမဝင္းေမာင္ထဲမွ အဖုတ္ေလးထဲ အရည္ၾကည္ေလးမ်ား စိမ့္ထြက္လာသလို အိုက္စံရဲ့ ဒုတ္ႀကီးကလည္း ေပါင္ၾကားထဲမွာ မာေတာင္ေနၿပီ မဟုတ္ပါလား။
ေမဝင္းေမာင္ႏွင့္ အိုက္စံကား ဆယ္သက္စားမကုန္ေသာ ပိုက္ဆံႏွင့္ ရတနာမ်ားကို ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ထံမွ သိမ္းပိုက္ၿပီးျဖစ္သျဖင့္ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ မရိုးရေအာင္ ေန႔တိုင္းတစ္ေနကုန္ ေဆာ္ၾကသည္။ အားရွိေသာ အစာမ်ားစားၿပီး ဒါကိုပဲ မရိုးရေအာင္ နည္းသစ္မ်ားကို စမ္းသပ္ၾကသည္။
အခန္း (၁၀)
ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကား မိမိကိုယ္ကို သတ္ေသခ်င္ေန၏။ ဒါေပမဲ့ သတ္ေသလို႔မရ မယားျဖစ္သူက မိမိကို သစၥာေဖာက္သည့္အျပင္ ရက္ရက္စက္စက္ ျပဳမူျခင္း ခံရသည္။ သူ၏ ပစၥည္းမ်ားကို သိမ္းပိုက္႐ုံမက သူ႔ကိုပါ ေျခေတြလက္ေတြကို သံႀကိဳးႏွင့္ ခတ္ထားသည္။ သူ႔ကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားေသာ အခ်ဳပ္ခန္းေရွ႕တြင္ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ကုတင္ႀကီးတစ္လုံး ခ်ထားသည္။
ထိုကုတင္ႀကီးေပၚတြင္ ေမြ႕ယာအေကာင္းစားမ်ား ခင္းထားၿပီး ေန႔တိုင္းပင္ ထိုစဥ္ အခန္းထဲသို႔ ဝတ္ေကာင္းစားလွမ်ား ဝတ္ထားေသာ ေမဝင္းေမာင္ ဝင္လာသည္။ ေနာက္မွ အိုက္စံ ဝင္လာသည္။ အိုက္စံကား ေအာင္နိုင္သူအျပဳံးႏွင့္ ေမဝင္းေမာင္ကား အဝတ္အစားမ်ားကိုခၽြတ္ၿပီး ကုတင္ေပၚလွမ္းတက္လိုက္၏။
“ေမာင္ေလး လာေတာ့ေလ”
အိုက္စံကား ကုတင္ေပၚ လွမ္းတက္လိုက္သည္။
“ေနဦးမမ ႏွုးၾကႏွပ္ၾကေသးတာေပါ့”
အိုက္စံကား ေအာက္တြင္ ပက္လက္လွန္လိုက္သည္။ ေမဝင္းေမာင္ကား သူႏွင့္ေျပာင္းျပန္လွဲခ်လိုက္သည္။ အိုက္စံ၏ ေျခာက္လက္မေက်ာ္ ရွည္ေအာင္ ျပဳျပင္ထားေသာ လီးႀကီးကို ေမဝင္းေမာင္က သူမႏွုတ္ခမ္းႏွစ္လြာထဲ စုပ္ထည့္ၿပီး အားရပါးရ ပုေလြေပးေနခ်ိန္တြင္ ေမဝင္းေမာင္၏ ေပါင္ၾကားထဲမွ အိုက္စံကလည္း အားက်မခံ ေမဝင္းေမာင္၏ ေစာက္ပတ္ႀကိးကို တျပတ္ျပတ္ႏွင့္ ယက္ေတာ့သည္။
တရွီးရွီး တအားအား တအင္းအင္းႏွင့္ ေမဝင္းေမာင္ကား ဖင္ႀကီးယမ္းခါေနသလို အိုက္စံမွာလည္း တစ္ကိုယ္လုံး တစ္ဆတ္ဆတ္တုန္ကာ ကာမစည္းစိမ္ ေတြ႕ေနသည္။ လူယုတ္မာႀကီးကို သင္ခန္းစာေပးရန္ ေမဝင္းေမာင္က အႀကံေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္ၿပီး အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွ ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကား ငိုယိုေတာင္းပန္ေနသည္။ သူ႔မယား အလွေလးႏွင့္ သူ႔ပစၥည္းမ်ားကို အိုက္စံကသိမ္းပိုက္႐ုံမက ေန႔တိုင္းသူ႔ေရွ႕မွာ လိုးနည္းေပါင္းစုံကို စမ္းသပ္ေနၾကသည္။ သူ႔ကိုရွိသည္ဟုပင္ မထင္။ အိုက္စံကလည္း ေမဝင္းေမာင္ကို အပိုင္ ကိုင္ထားတာေလ။
“ႁပြတ္ႁပြတ္”
ေမဝင္းေမာင္၏ လၽွာေလးက သူ႔လီးဒစ္ကို ဝိုက္ဝိုက္ၿပီး ဖိေပးေနသျဖင့္ အိုက္စံ အေကာင္းႀကီး ေကာင္းေနသည္။ ေမဝင္းေမာင္ကလည္း အိုက္စံ၏ လၽွာအစြမ္းေၾကာင့္ အရည္ၾကည္ေလးမ်ားပင္ လိုက္လာၿပီ။ ေနာက္ (၁၅) မိနစ္ေလာက္ အၾကာမွာေတာ့ ႏွစ္ဦးသား သုတ္ရည္မ်ား ကိုယ္စီ ထြက္သြားၾကေတာ့သည္။
အခန္း (၁၁)
“ဖြတ္ဖြတ္ ဘတ္ဘတ္”
“အား အင္း”
အိုက္စံ၏ လီးႀကီးကား ေမဝင္းေမာင္အဖုတ္ထဲ စိုက္ဝင္ေနသည္။ အိုက္စံကား ေအာက္ဖက္မွေနၿပီး ေမဝင္းေမာင္က အေပၚမွခြကာ ေဆာင့္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ အိုက္စံ၏ လဥမ်ားႏွင့္ သူမဆီးခုံရိုက္သံ တဘုတ္ဘုတ္ကား ေဆာင့္ခ်လိုက္တိုင္း ထြက္ေပၚေနသလို သူမ၏ တင္းရင္းလွေသာ တင္သားႀကီးမ်ားကလည္း အိုက္စံေပါင္ေပၚတြင္ အိခနဲအိခနဲ ျပားကပ္သြားသည္။ ေမဝင္းေမာင္၏ နို႔ႏွစ္လုံးကို အိုက္စံကား သူ၏ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ကာ ညစ္ေပးေနၿပီး ေမဝင္းေမာင္ကား ေဆာင့္ေပးရာတြင္ အရွိန္ရေစရန္ အိုက္စံ၏ ရင္ဘတ္ေပၚသို႔ လက္ကို ေထာက္ထားသည္။
အိုက္စံ၏ လီးကား ေမဝင္းေမာင္၏ ေစာက္ပတ္ ၾကပ္ၾကပ္ေလးထဲတြင္ သားေရကြင္းျဖင့္ စီးထားသလို ညႇစ္ခံထားရၿပီး အရသာ အေတြ႕ႀကီးေတြ႕ေနသည္။ ေမဝင္းေမာင္ အဖို႔မွာလည္း သူမထဲတြင္အိုက္စံ၏ လီးႀကီးက အေၾကာတၿပိဳင္းၿပိဳင္းျဖင့္ တိုးဝင္လာတိုင္း တဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း ထသြားသည္။
ထြန္းေအာင္ေက်ာ္အဖို႔ သူ႔မယားေလးက ေနာက္လင္အိုက္စံႏွင့္ လိုးပြဲဆင္ႏြဲေနတာကို ၾကည့္ၿပီး အ႐ူးတစ္ေယာက္လို ေအာ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုႏွစ္ေယာက္က ဂ႐ုမစိုက္ၾကပါ။
“ဖြတ္ဖြတ္… အားအား… ရွီးရွီး.. ဘြတ္ဘြတ္.. အင္းဟင္း”
“ေမာင္…. မ… ၿပီးေတာ့မယ္.. ရွီးအား..”
အိုက္စံကား ေမဝင္းေမာင္ကို ေအာက္မွျပန္ပင့္လိုးၿပီး အခ်က္(၂၀) (၃၀) ေလာက္ ရွိေသာအခါ ေမဝင္းေမာင္ကား ခပ္ျမန္ျမန္ ေဆာင့္လိုက္ေသာအခါတြင္ သူ႔ႏွုတ္မွ တအင္းအင္း ျမည္သံထြက္သြားၿပီး လေရျဖဴျဖဴပ်စ္ပ်စ္မ်ားကို ေမဝင္းေမာင္ ေစာက္ေခါင္းနံရံမ်ားသို႔ ပန္းထုတ္လိုက္ၿပီး ေမဝင္းေမာင္ ေစာက္ပတ္ထဲမွလည္း ေစာက္ရည္မ်ား ယိုဖိတ္ထြက္က်သြားေလေတာ့သည္။
သို႔ႏွင့္ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ေရွ႕တြင္ ေမဝင္းေမာင္ႏွင့္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လိုး တစ္ခ်ီ၊ ဖင္ေထာင္လိုး တစ္ခ်ီ ကုတင္ေစာင္းမွာတင္ကာ မတ္တပ္လိုးေပးတာကတစ္ခ်ီ၊ ေနာက္ထပ္ (၃) ခ်ီ ထပ္လိုးၿပီးေနာက္ ထမင္းစားရန္ အေပၚသို႔ တက္သြားၾကေလေတာ့သည္။
(နိဂုံး)
အိုက္စံကား ထြန္းေအာင္ေက်ာ္၏ မယားေလးႏွင့္ဥစၥာပစၥည္းမ်ားကို သိမ္းပိုက္။ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ေရွ႕တြင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေန႔တိုင္း လိုးျပၿပီး တစ္ႏွစ္ခန႔္ အၾကာတြင္ေတာ့ ထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကို တစ္ဘက္နိုင္ငံရွိ လူေမွာင္ခိုပြဲစားမ်ားထံ ေငြသိန္း (၂၀) ျဖင့္ ေရာင္းခ်လိုက္ၿပီး ေမဝင္းေမာင္ႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေနသြားၾကေတာ့သည္။
ထြန္းေအာင္ေက်ာ္သည္ကား ယခင္က သူယုတ္မာခဲ့ေသာ အျပစ္မ်ားအတြက္ ေနာက္ဘဝမကူးဘဲ ယခုဘဝမွာပင္ ဝဋ္လိုက္ သြားေလေတာ့သည္။…ၿပီးပါၿပီ
