Unicode
စိုးဝင်းတို့သည် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်လေးအတွင်းတွင် ထိုင်ကာ စကားပြောနေကြခြင်း ဖြစ်သည်။ စကားပြောသည်ဆိုတာထက် သူပြောတာကို ကျန်သူများက ထိုင်နားထောင်သည်ဟု ပြောရင် ပိုမှန်မည်။ ထိုင်နေသူတွေကတော့ တခြားသူများမဟုတ်။ သူနှင့် ခင်နေသည့် ရပ်ကွက်ကလူတွေ ဖြစ်သည်။
အကြော်ဖိုနှင့် နီးသည့် နေရာတွင် သူတို့ထိုင်နေကြပြီး.. ဝိုင်းထဲတွင် ရှိနေသည့် ကျန်သူလူနှစ်ယောက်ကတော့ ကိုမားဆိုးနှင့် ကိုဗတို့ ဖြစ်သည်။ စိုးဝင်းသည် သူတို့ဆိုင်ကို အမြဲလာပြီး ထိုင်နေကြသူများထဲမှ ကိုမိုးကြိုး၏ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ ဒီနှစ်ယောက်နှင့် အတော်ခင်နေသဖြင့် အခုလို နေ့လယ်ဘက် လူရှင်းချိန်တွင် သူ့အကြောင်းကို ရင်ဖွင့်ချင်းဖြစ်သည်။
“ဒီမှာ.. ငါ့ညီ…“
ကိုမားဆိုး၏ အသံက ထွက်လာသည်။ သေချာပါပြီ.. ဒါမျိုးလေသံ စလိုက်ရင်ဖြင့်… သူက ဥပမာဥပမေးတွေနဲ့ လာတော့မှာ…။ စိုးဝင်းတွေးတာမှ မဆုံးသေး။ ကိုမားဆိုး၏ တော်ကီက အရင်ရောက်လာသည်။
“မင်း.. ဆန္ဒန်ဆင်မင်း ဇာတ်ကို သိတယ်မှတ်လား..“
စိုးဝင်းသည် လာပြန်ပြီ တစ်ယောက်ဟု တွေးလိုက်သည်။ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဒီဇာတ်လမ်းကိုပဲ လူတွေကအခုတလော လာလာပြောချင်နေကြမှန်းမသိ..။ ကိုမားဆိုးသည် သူ စကားစပြီးတွင်တော့.. ကျန်သူများက သူ့ကို စကားထောက်မလားဆိုကာ အသာအကဲခတ်သည်။ ခက်သည်က.. သူ့အကြောင်းကို သိနေကြရာ.. ဘယ်သူမှ အရေးမလုပ်ချေ။
ကိုမိုးကြိုးက အကြော်ကို ဆက်ကြော်နေကာ.. ကိုဗကတော့ လမ်းမကို ငေးလျက်ရှိသည်။ ကိုမားဆိုးသည် နည်းနည်းတော့ ညစ်သွားသည်။ ရေနွေးခွက်ကို ကိုင်ကာ သောက်မလို့လုပ်နေရာမှ ချက်ချင်းပြန်ချပြီး စကားဆက်သည်..။ ရေနွေးသောက်လိုက်ရင် သူ့စကားက ပြတ်သွားမည်လေ..။
“ဒီလိုကွ.. တို့ဘုရားလောင်းဟာ ဆန္ဒန်ဆင်မင်း ဘဝမှာတုန်းက မိန်းမနှစ်ယောက်ထားမှုကြောင့် ဒုက္ခအကြီးအကျယ် ရောက်ဖူးတယ်ကွ….။ မိန်းမဆိုတာမျိုးက မုန့်သာ ဝေစားချင် စားမယ်.. အချစ်ဆိုတာကို ဝေစားကြတာ မဟုတ်ဘူး…“
“ဒါဖြင့်ရင်… မင်းဘကြီး ဦးသာအောင်ကိုတော့ ဘာတွေ ဝေစားကြတာလဲကွ….။ ကြည့်ရတာ…. အီကြာကွေးထင်တယ်… တစ်ခုစီ ဖြုတ်စားနေကြတာ နေမှာပေါ့“
“ဟား..ဟား…ဟား…“
တချိန်လုံးငြိမ်ကာ ထိုင်နေသည့် ကိုဗက အပြောတွင်တော့ ကျန်သူများက တဟားဟားပင် ရယ်ကြသည်။ ပြောလည်းပြောချင်စရာပင်..။ ကိုမားဆိုးဘကြီးသည် မိန်းမနှစ်ယောက် ယူထားသည် ဖြစ်သည်။ စိုးဝင်းတို့၏ရယ်သံက တော်တော်ကျယ်သွားလို့ ခုံတွေကို လိုက်သုတ်နေသော ဖိုးခွားတောင် လှည့်ကြည့်သည်။ စိုးဝင်းက ရယ်နေရာမှ အသာလက်ကာ ပြလိုက်၍ ဖိုးခွားသည် သူလုပ်စရာရှိတာကိုသာ ဆက်လုပ်နေသည်။
“ဟေ့ကောင့်.. .. ကိုဗ… ဒီဟာက သူ့ဘာသာသူ အဆင်ပြေလို့ ယူထားတာ…။ အခု စိုးဝင်းက.. တစ်ယောက်နဲ့မှ အဆင်မပြေသေးတာ…“
ကိုမားဆိုးသည် အာပေါင်အာရင်းနှင့် ပြောမည့် သူ့အကြံအစဉ် ပျက်သွား၍ ကမန်းကတန်းပင် လိုရင်းရောက်အောင် စကားကို ဖြတ်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ စောစောတုန်းက ငှဲ့ပြီး မသောက်ဖြစ်သေးသည် ရေနွေးကို ရှုးခနဲနေအောင် သောက်လိုက်သည်။
“နေဦးဗျ.. ကျွန်တော် မေးဦးမယ်..။ သူတို့ ညီအစ်မက ရည်းစားတော့ မရှိသေးဘူး မှတ်လား…“
စိုးဝင်းသည် သူသိလိုသည့် အချက်ကို အရေးတကြီး အရင်မေးလိုက်သည်။ ဒီလိုမှမဟုတ်ရင် သူရင်ဖွင်သည့် စကားဝိုင်းက ဟိုရောက်ဒီရောက်နှင့် ဖြစ်နေမှာပင်။ ဒါကိုတော့ အကြာ်ဆရာ ကိုမိုးကြိုက ဖြေသည်။ သူက သတင်းထောက်ရာထူး ရထားသူလေ..။
“ငါသိရသလောက်တော့ မရှိသေးဘူးကွ…. သွယ်သွယ်က သေချာတယ်ကွာ….။ နွယ်နွယ်ကတော့.. မဟာတန်းအတွက် ကျောင်းသွားလိုက်.. ကွန်ပျူတာသင်တန်းမှာ ဆရာမလုပ်လိုက်နဲ့ဆိုတော့ သိပ်မပြောတတ်ဘူး…။ ဒါပေမယ့်.. ညနေဘက် ညနေဘက် လာစောင့်နေတဲ့သူတွေ ရှိတယ်.. ဆိုကတည်းကိုက.. ရည်စားမရှိလို့ဆိုတာ သေချာပါတယ်..။ ရည်းစား ရှိပြီးသား… မိန်းကလေး တစ်ယောက်ကိုတော့ အချိန်ဖြုန်းပြီး.. တော်တန်ယုံလူက လာစောင့်မယ်မထင်ပါဘူး…“
ကျွန်တော်ကတော့ တကယ်ချစ်တာမှန်ရင် ရည်စားရှိလည်း လာစောင့်နေမှာပဲ… အဆိုပါ စကားကိုတော့ စိုးဝင်းသည် အသံထွက်ကာ ပြောချင်းမဟုတ်..။ ကိုမိုးကြိုး၏ စကားအဆုံးတွင် အလိုလိုရင်ထဲက ပြောမိသွားခြင်းဖြစ်သည်။ စိတ်ထဲတွင်လည်း အနည်းငယ် တုန်လှုပ်သွားသည်။ သူ နွယ်နွယ်အေးကိုများ အတည်ကြိုက်သွားပြီလား.. ဒါမှမဟုတ်.. သွယ်သွယ်နှင့် အဆင်မပြေတာနှင့်တင် အစ်မဖြစ်သူဘက် လှည့်သွားတာလား..။ စိုးဝင်း ခင်မျာ စကားမဆက်နိုင်ဘဲ ငိုက်ကျသွားသည်။
“ဟကောင်ရ… ရည်းစား မရှိနိုင်ဘူး ဆိုတဲ့ အချက်က ငိုင်သွားရမယ့် အဖြစ်လားကွ.. မင်းဟာကလည်း တစ်မျိုး..“
ငြိမ်နေသော ကိုဗက ဝင်ပြောခြင်းဖြစ်သည်။ စိုးဝင်းကိုလည်း တံတောင်နှင့် တွက်လိုက်သည်။
“ဪ.. အင်း.. အင်း…“
“မဟုတ်ပါဘူး.. ကိုဗရယ်… ကျွန်တော်က ဘယ်လို စရမလဲ စဉ်းစားနေတာ..။ ဘာမှလည်း စဉ်းစားလို့မရဘူး ဖြစ်နေတယ်..။ လမ်းထွက်ရင် လိုက်စကားပြောဖို့ ဆိုတာကလည်း…. ကျွန်တော့်ရှေ့မှာ စောင့်နေတဲ့သူတွေ အပုံကြီး..။ ဆေးဆိုင်သွားပြီး ဆေးဝယ်ဖို့ကြတော့လည်း… ဘာဆေးတောင် ဝယ်ရမှန်း မသိတော့ဘူး…. ။ သွယ်သွယ်ကလည်း ခဏခဏလာလို့ အမြင်ကပ်နေပြီ… ဘာလုပ်ရမှန်း မသိပါဘူးဗျာ…“
ဟူးခနဲ နေအောင် သက်ပြင်းရှည်ကြီး ချလိုက်သည့် သူ့ကို ကိုမားဆိုးက ပုခုံးကို အသာဖက်သည်။
“ဒီမှာ.. ငါ့ညီ.. လောကမှာ ဖူးစာပါလျှင်… ကြုံရမှာပါကွာ. .. မင်းစိတ်မပျက်နဲ့….“
ကိုမားဆိုး၏ ဒီစကားကိုတော့ ကျန်သူများက ဝင်မနှောင့်ယှက်။ ရှားရှားပါးပါး ထောက်ခံသည့် အနေနှင့် ခေါင်းကိုသာ ညိတ်နေကြသည်…။ ကိုမားဆိုး၏ စကားကပင် မှန်သည်ဟု ပြောရမလား မသိ။ နောက်နှစ်ရက်အကြာတွင် ဖြစ်သည်။ စိုးဝင်းနှင့် ဖိုးခွားသည် ဆိုင်တွင် ရေခဲပြတ်သွားသဖြင့် နှစ်ရပ်ကွက်ကျော်က ရေခဲစက်က သွားယူပြီး ပြန်အလာတွင်ဖြစ်သည်။ အလျင်လိုနေသဖြင့် လမ်းမရောက်ရင် ဖြတ်လမ်းကနေ ကားကို မောင်းထွက်လိုက်ရာ…
“ကိုစိုးကြီး.. ဟိုမှာ မနွယ်နွယ်အေး…“
ဖိုးခွား အလန့်တကြား ပြလိုက်ရာသို့ စိုးဝင်း ကြည့်လိုက်ရာတွင်တော့ ကားမီးရောင်ဖြင့် ရုတ်ရုတ်သဲသဲ ဖြစ်နေသည့် လူတစ်စုကိုတွေ့ရသည်။ မြင်ရသည့် မြင်ကွင်းက မကောင်း။ ဘောင်းဘီရှည် ဝတ်ထားသည့် ဂျလေဘီပုံစံပေါက်နေသည့် လူသုံးယောက်သည် နွယ်နွယ်အေးကို ဆွဲခေါ်နေကြသည်။ သူမ၏ဆံပင်ရှည်တွေကို ယောကျ်ားတစ်ယောက်က ဆုပ်ဆွဲကာ ဖမ်းချုပ်ထားကြသည်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင်လည်း ဆံလွန်းကားတစ်စီး ရပ်ထားသည်။ စိုးဝင်း စိတ်တွေ ထောင်းခနဲ ဖြစ်သည်။ ချက်ချင်းပင် သွေးတွေဆူပွက်လာသည်။
“ဖိုးခွား… ကားနောက်ခန်းက သံဒုတ် ယူခဲ့…“
စိုးဝင်းသည် ပြောပြီးသည်နှင့် ကားကို ချက်ချင်းပင် လမ်းဘေးထိုးရပ်လိုက်သည်။ ကားအောက်ခြေတွင်ချထားသည့် ကားဘီးဖြုတ်ရာတွင်သုံးသည့် စပန်နာကို ဆွဲကာ ဆင်းပြေးသည်။
“ဟေ့ကောင်တွေ…. လွှတ်လိုက်…“
“ကယ်ပါဦးရှင့်…. ကျွန်မကို…..“
စိုးဝင်းကားက လမ်းဘေးတွင် ထိုးရပ်အသွားတွင်တော့ နွယ်နွယ်အေးကို ဆွဲခေါ်နေသူတွေသည် ကားကိုလှမ်းကြည့်နေသည်။ ကားပေါ်က သံခေါက်ကိုင်ကာ ဆင်းလာသည့် စိုးဝင်းကိုတွေ့သည်နှင့်..
“ကျားကြီး… ဝင်ရှုပ်တဲ့ကောင်ကို ရှင်းပစ်လိုက် ကွာ…“
နွယ်နွယ်အေးကို ဓါးထောက်ကာ ဆွဲနေသည့် ခေါင်းဆောင်ဖြစ်ဟန်တူသည့် လူက ဆလွန်းကားနောက်ခန်းကို ဖွင့်နေသည့်လူကို လှမ်းပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ကားမီးရောင်က သူတို့ဘက်ကို ထိုးထားသဖြင့် နွယ်နွယ်အေးသည် ဘယ်သူမှန်းတော့ မသိ။ စိုးရိမ်စိတ်နှင့်..
“သတိထား… သူ့မှာ ဓါးနဲ့..”
“ကောင်မ တိတ်တိတ်နေစမ်း.. ငါနင့်ကို ထိုးထည့်လိုက်လို့ .. အူပွင့်သွားမယ်.. လာစမ်း..”
ကျားကြီးဆိုသည့်လူနှင့် စိုးဝင်းသည် နွယ်နွယ်အေးတို့နှင့် မလှမ်းမကန်းတွင် ရင်ဆိုင်တွေ့သည်။ ဖျောက်ခနဲမြည်ပြီး ကျားကြီးလက်တွင် မောင်းချဓါးတစ်ချောင်း ရောက်လာသည်။ စိုးဝင်းသည် ဓါးကိုမြင်သည်တွင်တော့ အရမ်းရှေ့ဆက်မတိုး။ အသာကိုယ်ရှိန်သတ်သည်။ လူငယ်ပီပီ ရန်ပွဲတွေ ကြုံဖူးနေသဖြင့် သွေးတော့မကြုံ။ နွယ်နွယ်အေးကို ရအောင်ကယ်မယ်လို့လည်း ဆုံးဖြတ်ထားသည်။
“သေပေတော့…“
“အား…“
သေပေတော့ဟု ပြောသူက ကျားကြီးဖြစ်သော်လည်း တကယ်တမ်း ခံလိုက်ရသူက သူပြန်ဖြစ်သွားသည်။ စိုးဝင်းသည် ကျားကြီးက သူ့ကို မောင်းချဓါးနှင့် ပင့်အထိုးတွင်တော့ ကိုယ်ကိုယိမ်းကာ ရှောင်သည်။ ကျားကြီးလက်က ကျွံဝင်သွားသည်နှင့် သူက လက်ထဲက သံခေါက်နှင့် ရိုက်ချလိုက်သည်။ ကျားကြီးခင်မျာ အသံနက်ကြီးနှင့် အော်ပြီး လက်ကြီးအောက်ကျသည်။ စိုးဝင်းလက်က နှေးမနေချေ။ သံခေါက်နှင့် ကျားကြီးမျက်ခွက်ကို ဖြတ်ရိုက်လိုက်သည်။
“အား…“
“ဟာ.. ဒီကောင်…“
“ဟေ့ကောင်တွေ.. မင်းတို့ နွယ်နွယ်အေးကို လွှတ်လိုက်…..မလွှတ်ရင် မင်းတို့ ဒီကောင့်လမ်းစဉ် လိုက်သွားရမယ်…“
နွယ်နွယ်အေးသည် သွေးအေးအေးနှင့် ပြောလိုက်သည့် လူငယ်ကို ကြည့်ကာ ဘယ်သူမှန်းသိသွားသည်။ ဟိုဘက်လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က ကောင်လေးပဲ..။
“မောင်ကြီး.. ထားလိုက်တော့.. လစ်ကြမယ်….။ တစ်ယောက်တည်း မဟုတ်ဘူး.. နောက်တစ်ယောက် ရှိသေးတယ်“
စိုးဝင်း၏ ကြိမ်းမောင်းသံတွင်တော့ နွယ်နွယ်အေးကို ချုပ်ထားသည့် နောက်ထပ်တစ်ယောက်က တိုးတိုးကပ်ကပ်ကာ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သည့် မောင်ကြီး ဆိုသူကိုပြောသည်။ ကြည့်ရတာ သူတို့သည် သွားရင်းလာရင်းနှင့် နွယ်နွယ်အေးကို တွေ့ကာ အကြံအဖန်ထုခြင်း ဖြစ်မည်။ ဒီလိုမျိုး စိုးဝင်းက ပြတ်ပြတ်သားသား လက်စွမ်းပြလိုက်သည်တွင်တော့ နည်းနည်းတွန့်သွားပုံရသည်။ ဒါ့အပြင် ဖိုးခွားကလည်း သံဒုတ်ဆွဲကာ ပြေးလာနေသည်လေ..။
“ဟေ့ကောင်ရော့.. မင်းကောင်မ…။ ငါ့လူကို လွှတ်လိုက်…“
နွယ်နွယ်အေးသည့် မောင်ကြီးဆိုသည့်အကောင်က ဓါးထောက်ထားရာမှ ရုပ်လိုက်သည်နှင့် စိုးဝင်းတို့ရှိရာပြေးသည်။
“လာ.. အစ်မ… ဒီမှာနေ…“
စိုးဝင်းနောက်ကို ရောက်လာပြီ ဖြစ်သည့် ဖိုးခွားက လှမ်းခေါ်ထားလိုက်သဖြင့် သူတို့နောက်တွင် ရပ်နေလိုက်သည်။ သူမသည် ကြောက်နေရှာ၍ ထင်သည်။ ကိုယ်ကလေးပင် တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ စိုးဝင်းကိုလည်း အားကိုးတကြီး ကြည့်သည်။ မောင်ကြီးဆိုသည့် ဘဲသည် မျက်နှာကိုအုပ်ကာ အော်နေသည့် ကျားကြီးဆိုသည့် အကောင်ကို ဆွဲကာထူသည်။ နောက်တစ်ယောက်ကတော့ စိုးဝင်းတို့ကို မကြည်သလို ကြည့်နေသည်။ ဒီကောင့်လက်ထဲတွင်တော့ ဘာမှမရှိချေ။ တံခါးပွင့်နေပြီ ဖြစ်သည့် နောက်ခန်းထဲသို့ ကျားကြီးကိုထည့်သည်။ ချက်ချင်းပင် ကားကို မောင်းကာ ထွက်ပြေးသွားသည်။ ကားနံပါတ်တော့ စိုးဝင်းသည် မှတ်ထားလိုက်သည်။
“တောက်.. ဒီကောင်တွေကွာ…. ကိုစိုးကြီးကလည်း အပိုင်ဖြိုပစ်လိုက်ရမှာ…။ ခွေးမသားတွေ… တောက်…“
“နေစမ်းပါဦး ဖိုးခွားရယ်.. ဒီမှာ မနွယ်နွယ် အကြောက်လွန်နေတဲ့ဟာကို…။ ဒီကောင်တွေ .. အေးအေးဆေးဆေး ထွက်သွားတာကိုပဲ ကျေးဇူးတင်ဦး…“
စိုးဝင်းသည် သူ့ထက် ဒေါသပိုထွက်နေသည့် ဖိုးခွားကို ကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။ ဟုတ်သည်။ တကယ်တမ်းဆို သူသည် ဘာကိုယ်ခံပညာမှ မတတ်။ နွယ်နွယ်အေးအတွက် စိုးရိမ်စိတ်နှင့်သာ ဝင်ချဲခြင်းဖြစ်သည်။ တော်သေးသည်။ ကျားကြီးဆိုသည့် အကောင်ကို သူတွယ်လိုက်နိုင်လို့။ ဒီပြင့်ဆို သူ့အခြေအနေလည်း မတွေးရဲသလို၊ နွယ်နွယ်အေး အခြေအနေလည်း မတွေးရဲချေ။
“မနွယ်. .တော်တော်ကြောက်သွားလား…“
စိုးဝင်းသည် ဆံပင်တွေ ဖိုးရိုးဖားယားဖြစ်ကာ မျက်နှာတွင် ချွေးပြန်နေသည့် နွယ်နွယ်အေးကို ကြည့်ကာ မေးလိုက်သည်။ စိုးဝင်း၏ အမေးတွင်တော့ နွယ်နွယ်အေးသည် အသံတုန်တုန်လေးနှင့် ဖြေသည်။
“ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ ..ဟို.. ကို..ဟို..“
“ကျွန်တော့်နာမည် စိုးဝင်းပါ..။ မနွယ်တို့ ဘေးက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကပါ…“
“အင်း..ဟုတ်တယ်… စိုးဝင်းနော်… ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ… မောင်လေးရယ်…။ မောင်လေးတို့. . မလာရင်တော့.. မနွယ်ဘဝတော့ သွားပြီ..“
“ဒါတွေ.. နောက်မှပြောတော့ ..မနွယ်…။ ပြန်ကြရအောင်…။ မနွယ် …ဒီကိစ္စကို… ရဲစခန်းမှာ အမှုဖွင့်ရအောင်..“
“အိမ်အရင်ပြန်ကြရအောင်လား.. မောင်လေးရယ်…။ မမလည်း ဘယ်သူတွေဆိုတာ မသိဘူး။ ဖေဖေ့ကို ပြောပြပြီးမှ…“
“လာသွားစို့…. မနွယ်….“
စိုးဝင်းကပင် ဦးဆောင်ကာ ရပ်ထားသည့် ကားဆီသို့ ပြန်လာခဲ့သည်။ စိတ်ထဲတွင်လည်း ဘာကြောင့် မနွယ်က ဒီကိုလာရတာလဲဟု မေးခွန်းထုတ်နေသည်။ ဒီနေရာသည် အင်မတန်မှ လူပြတ်သည့်နေရာဖြစ်သည်။ အခုလည်းကြည့် စိုးဝင်းတို့ ရုန်းရင်းဆန်ခတ် ဖြစ်နေတာတောင် တခြား လူသွားလူလာ မရှိ။ လမ်းမီးကလည်း မရှိသည့် လမ်းကြားဖြစ်သည်။
“နေပါဦး.. မနွယ်….။ မနွယ်က ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ဒီကိုလာရတာလဲ….“
ကားထဲ ဝင်ထိုင်မိသည်နှင့် စိုးဝင်းက မေးသည်။ နွယ်နွယ်အေးသည် အခုမှပဲ တော်တော်လေး နေသာထိုင်သာ ရှိသွားသည်။ အစောပိုင်းကတော့ ကြောက်လိုက်တာ ပြောမနေပါနှင့်တော့။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း တော်တော်အပြစ်တင်မိသည်။
“မနွယ်က… သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် နေမကောင်းလို့ သတင်းသွားမေးတာပါ…။ စကားကောင်းနေတာနဲ့ မိုးချုပ်သွားတာ…။ အပြန်မှာ သူငယ်ချင်းမောင်လေးက လိုက်ပို့ပေးမယ်လို့တော့ ပြောတယ်..။ ယောကျ်ားလေးတစ်ယောက်နဲ့ တွဲမပြန်ချင်တာနဲ့.. ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်ပဲ ပြန်လာလိုက်တယ်…။ ဒီလမ်းလေးက ဖြတ်လမ်းဆိုတော့ လမ်းမကို မြန်မြန်ရောက်ချင်တာနဲ့ ဒီကနေ သွားလိုက်တာ..။ ဒီလိုမျိုးဖြစ်မယ်မှန်းလဲ မထင်ဘူးလေး…။ ဘုရား..ဘုရား…. မောင်လေးတို့ မရောက်လာရင်တော့ မနွယ်ဘဝတော့ မလွယ်ဘူး…“
နွယ်နွယ်အေးသည် ပြောရင်းနဲ့ စောစောက အဖြစ်ကို ပြန်တွေးမိကာ ကျောချမ်းသွားသည်။ သူမ၏ဘဝသည် စိုးဝင်းကယ်ပေလို့သာ။ ဒီပြင့်ဆို မတွေးရဲ..။
“တော်သေးတာပေါ့ မနွယ်ရယ်..။ ကျွန်တော်တို့လည်း ဆိုင်အတွက် လိုနေတာတွေကို သွားဝယ်ရင်း လမ်းမမြန်မြန်ရောက်အောင် ဒီက ဖြတ်မောင်းလာလို့…။ ဒီ့ပြင်ဆို မလွယ်ဘူး မနွယ်..။ ဒီကောင်တွေက ကြည့်ရတာ ဒီနားမှာ အကြံအဖန်လုပ်နေတဲ့ ကောင်တွေထင်တယ်…။ ရဲစခန်းကို အခုဝင်တိုင်လိုက်ရမှာ…“
စိုးဝင်း၏ မကျေမချမ်း အပြောတွင်တော့ နွယ်နွယ်အေးသည် တွေဝေသွားသည်။ သို့သော် အိမ်ပြန်ချိန်က နောက်ကျနေ၍ အမေနှင့် အဖေက စိုးရိမ်နေမှာကို တွေးမိသည်။
“အရင်ဆုံး အိမ်ပြန်ကြပါစို့ မောင်လေးရယ်..။ ပြီးမှ ဖေဖေတို့နဲ့ တိုင်ပင်ပြီး.. ပြောကြတာပေါ့…။ ရှေ့နားဆို ရောက်တော့မှာပဲဟာ…“
နွယ်နွယ်အေး၏ စကားအဆုံးတွင်တော့ စိုးဝင်သည် ကားကိုသာ ဖိမောင်းလိုက်သည်။ အားကိုးတကြီးဖြင့် ပြောနေသည့် နွယ်နွယ်အေး၏ စကားကို မပယ်ရှားချင်။ အခုလို နီးနီးကပ်ကပ်နေရာမှ သူမဘယ်လောက်လှသည်ဆိုတာကို သူ ပိုသတိထားမိသည်။ အင်းလေ.. ဒီလိုမျိုးကောင်မလေးတစ်ယောက်တည်း ဒီလောက် လူပြတ်တဲ့လမ်းမှာ လျှောက်လာမှတော့ အခုလိုဖြစ်တာ သိပ်တော့မဆန်းဟု တွေးမိသည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အခုလိုမျိုး မနွယ်နှင့် နီးစပ်ရအောင် ဖန်တီးပေးသည့် ကံကြမ္မာကိုတော့ ကျေးဇူးတင်သည်။ ဟို ဆေးသမားတွေကိုတောင် ကျေးဇူးတင်ရမလိုပင်…။
နွယ်နွယ်အေးတို့ အိမ်အရောက်တွင်တော့ စိုးဝင်းသည် ကားကို သူမတို့ အိမ်ရှေ့မှာပင် ရပ်လိုက်သည်။ ကားနောက်ခန်းက ပါလာသည့် ဖိုးခွားသည် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဘက်သို့ ကူးသွားသည်။ စိုးဝင်းကားထဲကနေ မျက်နှာလေးပျက်ကာ ဆင်းလားသော သမီးဖြစ်သူကို မြင်သည်နှင့် ဒေါ်မာမာအေးသည် ဆိုင်ထဲကနေ မပြေးရုံတမယ် ထွက်လာသည်။
“မေမေ.. အိမ်ထဲကြမှ ပြောမယ်..။ မောင်လေး.. အိမ်ထဲလိုက်ခဲ့ဦး…“
နွယ်နွယ်အေးသည် အနားရောက်လာသည့် အမေဖြစ်သူကို အရင်လှမ်းပြောသည်။ တဆက်တည်းပင်နောက်နားမှာ ရပ်နေသူ စိုးဝင်းကိုပါ ဖိတ်ခေါ်လိုက်သည်။ ပြီးလျှင်တော့ သူမအမေ ဒေါ်မာမာအေး၏ လက်ကိုဆွဲကာ အိမ်ထဲသို့ သွက်သွက်လျှောက်သွားသည်။ ဆိုင်ပေါက်ဝက အဖြတ်တွင်တော့ ဆေးရောင်းနေသည့် ညီမငယ် သွယ်သွယ်က လှမ်းကြည့်နေသည်ကို တွေ့သည်။
“သွယ်သွယ်.. ညီမလေး… ဆိုင်ပိတ်လိုက်တော့..။ မမ အရေးကြီးတာ ပြောမလို့…“
“ဟုတ်…. ဟုတ်… မမ..“
သွယ်သွယ်သည် မျက်နှာလေး ဖြူဖတ်ဖြူရော် ဖြစ်နေသော အစ်မဖြစ်သူကို ကြည့်ကာ ရင်တွေ ဒိန်းခနဲခုန်သည်။ ဈေးဝယ်သူကို ထည့်ပေးသည့် ပါရာစီတမောတွေပင် အိတ်ကလေးထဲမရောက်။ ဇွန်းလေးထဲမှလွတ်ကာ ဘန်းထဲတွင် ပြုတ်ကျသည်။ ကပျာကယာ ပြန်ကောက်ကာ ထည့်ပေးလိုက်ရသည်။ စိုးဝင်းသည် သူ့ဘက်ကို အကြည့်လှည့်လာသည့် သွယ်သွယ်ကို သွားလေးဖြီးကာ ပြုံးပြလိုက်သည်။ ပြုံးပြပြီးမှ ငါ့မှာ ဒါ့အပြင် တခြားမလုပ်တတ်ဘူးလားလို့ တွေးလိုက်မိသည်။ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူဇော်ရဲ ပြောလည်းပြောချင်စရာ။ တစ်ခုတော့ရှိသည်..။ ဒီတခါ သူပြုံးအပြတွင်တော့ သွယ်သွယ်သည် ခါတိုင်းလို မဲ့မသွားချေ။ သူ့ကို စူးစမ်းသလို စိုက်ကြည့်နေသည်ကို တွေ့သည်။ စိုးဝင်းလည်း ပုခုံးလေးတွန့်ကာ သူ့ရှေ့ကဝင်သွားသည့် နွယ်နွယ်ကိုသာ လက်ညှိုးလေး ထိုးပြလိုက်သည်။
အိမ်ထဲအရောက်တွင်တော့ ဧည့်ခန်းတွင် ထိုင်နေသည့် ဦးဘအေးကို တွေ့သည်။ ဦးဘအေးသည် မျက်စိမျက်နှာပျက်လာသော သမီးဖြစ်သူနှင့် နောက်ကပါလာသူ စိုးဝင်းကို ကြည့်ကာ ကုလားထိုင်တွင် ထိုင်နေရာမှ မတ်တပ်ရပ်သည်။
“ဘာဖြစ်လာတာလဲ.. သမီး…။ သူက…“
“ဒါ.. ဟိုဘက်ဆိုင်က မောင်စိုးဝင်းပါ.. ဖေဖေ…။ ဖေဖေ သိမှာပါ…. သမီးကို ဒီနေ့ သူ ကယ်လာတာ…“
“ဘယ်လို.. ဘယ်လို…. သမီး…“
ထို့နောက်တွင်တော့ နွယ်နွယ်အေးသည် ဖခင်နှင့် အမေဖြစ်သူကို အကြောင်းစုံ ရှင်းပြသည်။ တချို့နေရာများတွင် စိုးဝင်းက ဝင်ထောက်ပေးသည်။ နွယ်နွယ်အေး စကားမပြီးခင်ပင် သွယ်သွယ်လည်း ရောက်လာသည်။ သူ့အစ်မ ရှင်းပြသည်ကို မျက်လုံးလေး ကလယ်ကလယ်နှင့် နားထောင်နေသည်။ သူမခင်မျာ အစ်မဖြစ်သူ၏ စကားတွင် ရင်တွေတောင် တုန်သည်။ ကုလားထိုင်တွင် ဝင်ထိုင်ရင်း အမေဖြစ်သူ၏ လက်ကိုတောင် ကိုင်ထားရသည်။
“ဒါဆိုရင်တော့ ရဲကိုတိုင်မှ ရမယ်…“
နွယ်နွယ်အေး၏ ရှင်းပြမှု အဆုံးတွင်တော့ ဦးဘအေးက ယတိပြတ် ဆုံးဖြတ်ဟန်နှင့် ပြော၏။
“ဒီက.. မောင်စိုးဝင်းလည်း လိုက်ခဲ့ပေးပါကွယ်…။ နောက်ပြီးတော့ ဦး ဒီနေရာကနေ လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ကျေးဇူးတင်တဲ့အကြောင်း ပြောပါရစေ..“
စိုးဝင်းသည် လူတွေ၏ အကြည့်က သူ့ကို ရောက်လာသဖြင့် ရှက်သလို ဖြစ်သွားသည်။ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိရင် လုပ်နေကြ သူ့အကျင့်တိုင်း သွားကလေးကိုသာ ဖြီးပြမိသည်။ အံမယ်… သူဒီလိုမျိုး ဖြစ်သွားတာကို နွယ်နွယ်က ဘာမှမပြော။ သူ့ကိုသာ ပြုံး၍ ကြည့်နေသည်။ မျက်လုံးလေးများကတောင် အရောင်လဲ့နေသလိုပင်..။
သွယ်သွယ်သည် အစ်မဖြစ်သူ၏ စိုးဝင်းကို ကြည့်သည် အကြည့်ကို သွားမြင်လိုက်ကာ စိတ်ထဲ ထင့်ခနဲ ဖြစ်သည်။ နွယ်နွယ်ကများ စိုးဝင်းကို စိတ်ဝင်စားသွားတာလား။ သူ့အရှက်ကို ကယ်လာသူဆိုတော့ ဟိုကောင်က ကယ်တင်ရှင်ကြီးပေါ့။ အို.. ငါက ဘာဖြစ်လို့ စိတ်ထဲမှာ ဒါတွေ လျှောက်တွေးနေတာလဲ..။ သူတို့ဘာသာ ဘာဖြစ်ဖြစ်။ ဟင်း.. စိတ်ရှုပ်လိုက်တာ…။
“သမီး.. ဖေဖေ ပြောတာ ကြားလား..“
“ဟင်.. ဖေဖေ.. ဘာပြောတာလဲ…“
“အော်.. ဒီသမီးငယ်ကလည်း ခက်တော့တာပဲ… ဘာတွေတွေးနေလဲ မသိဘူး…“
သွယ်သွယ်ခင်မျာ သူ့အစ်မအကြောင်းတွေးနေ၍ အဖေဖြစ်သူ ပြောလိုက်တာကို မကြားလိုက်။
“အဖေတို့ ရဲစခန်းသွားမလို့..။ အဲဒါ သမီး တံခါးတွေ ပိတ်ပြီး စောင့်နေလိုက်…“
“ဟုတ်. .. ဟုတ်.. .. ဖေဖေ..“
သွယ်သွယ်သည် ကမန်းကတန်းပင် ဟုတ်လိုက်ရသည်။ သူမကို မှာအပြီးတွင်တော့ ဦးဘအေးသည်အိမ်ပေါ်ကနေ ဆင်းသွားသည်။ ဒေါ်မာမာအေးကလည်း လင်တော်မောင်နှင့် အတူလိုက်သည်။ စိုးဝင်းနှင့် နွယ်နွယ်ကတော့ အိမ်ပေါက်ဝတွင် စောင့်နေကြသည်။
သွယ်သွယ်သည် ကုလားထိုင်မှ မထချင်ထချင်နှင့် ထကာ အိမ်ပေါက်ဝက သံပန်းတံခါးဆီ လျှောက်လာသည်။ သူမစိတ်တွေသည် ထူးဆန်းစွာ ရှုပ်ထွေးနေသည်။ အပြင်က လူတွေကို လှမ်းကြည့်နေမိ၏။ စိုးဝင်းတို့ အိမ်အပေါက်ဝ အရောက်တွင်ပင် ဖိုးခွားက ပြောလိုက်လို့လား မသိ။ ဦးအောင်မိုးနှင့် ဒေါ်မိုးသူတို့ ဒီဘက်ကို ကူးလာနေချိန်ဖြစ်သည်။ စိုးဝင်းသည် အဖေနှင့် အမေကို တွေ့သည်နှင့် ကားထဲကို မဝင်ဖြစ်။ အသာပင် ကားဘေးနားက ရပ်စောင့်သည်။
“ရဲစခန်းသွားမလို့လား.. ကိုဘအေး…“
“ဟုတ်တယ်… ကိုအောင်မိုး စခန်းမှာ တိုင်ချက်တော့ ဖွင့်ရမှာပဲ…။ တော်ကြာနေ သမီးမဟုတ်ဘဲ တခြားအမျိုးကောင်းသမီးတွေ ဒုက္ခရောက်နေဦးမယ်..“
လူကြီးနှစ်ယောက်သည် အပြန်အလှန် ကားနားတွင် စကားပြောကြသည်။ ဖိုးခွားက ပြောပြထားလို့ထင်သည်။ ဦးအောင်မိုးသည် အကြောင်းစုံကို သိနေသည်။
“ကောင်းတယ်… အဲဒီ အကြံကောင်းတယ်.. ကျွန်တော်လည်း လိုက်ခဲ့မယ်…။ အဲဒီအပိုင်းက စခန်းမှုးက ကျွန်တော့်အသိဗျ….“
စိုးဝင်းသည် အစပထမတော့ သူ့အဖေကို မလိုက်ဖို့ ပြောရန် စဉ်းစားသေးသည်။ သူနှင့် အဖေကတစောင်းစေးနှင့် မျက်ချေးလေ။ ကြည့်ရတာ ဒါကြောင့်မို့ ထင်သည်။ အဖေသည် အမေကို စစ်ကူခေါ်လာခြင်း ဖြစ်မည်။
“ဒါဖြင့်.. ဆိုင် ဘယ်သူစောင့်မှာလဲ…အဖေ..“
“အိုကွာ… ကိုမိုးကြိုး စောင့်လိမ့်မယ်…။ ဖိုးခွားလည်း ပြောခဲ့တယ်…။ ဒီကိစ္စက အရေးကြီးတာကိုး..“
စိုးဝင်းသည် အဖေက ဒီလိုအပြောတွင်တော့ ဘာမှ မပြောတော့ချေ။ ကားဆီသို့ပင် လျှောက်သွားသည်။ နေပါဦး.. သူနှင့် ခေါင်းခန်းက ဘယ်သူက စီးမှာလဲ..။ စိုးဝင်းအတွေးကိုတော့ ဘေးနားတွင်ပါလာသည့် နွယ်နွယ်က အဖြေပေးလိုက်သည်။
“ဖေဖေ.. သမီး… မောင်လေးနဲ့ ခေါင်းခန်းက စီးလိုက်မယ်….“
“ဪ.. အေး… အေး..။ ဖေဖေတို့ နောက်ကနေပဲ စကားပြောပြီး လိုက်ခဲ့မယ်.. ရတယ်…“
အံမယ်.. ဒီလိုကြတော့လည်း အဟုတ်သားဟု စိုးဝင်း တွေးမိသည်။ ကားတံခါးကိုဖွင့်ကာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည့် နွယ်နွယ်အေးကို ပြုံးပြလိုက်သည်။ နွယ်နွယ်ကလည်း သူ့ကို ပြန်ပြုံးပြသည်ကို တွေ့သည်။ အကြာကြီးတော့ မဟုတ်။ သူမသည် ကားထဲတွင် နေရာကျအောင် ဆံပင်တွေကိုသိမ်းကာ ရှေ့တွင် ချထားလိုက်သည်။ လှပသည့် ဆံပင်လေးတွေသည် သူမ၏ ဖြောင့်စင်းနေသည့် ပေါင်တံလေးပေါ်တွင် အစီအရီ ကျသွားသည်။ အစောပိုင်းတုန်းကတော့ သွေးပူနေသည့် အရှိန်နှင့် စိုးဝင်းသည် ဒါတွေကို သတိမထားမိ။ အခုလို ကားခေါင်းခန်းမှာ နှစ်ယောက်တည်း ပြန်ဖြစ်လာတော့ သူသည် ရင်တွေတောင် ခုန်လာသည်။ သဇင်နှင့် စတွေ့ခါစကလို ခံစားချက်မျိုး ဖြစ်လာသည်။ ကားသော့ကို တပ်လိုက်သော်လည်း စက်မနိုးဖြစ်သေး။ သူလုပ်သမျှကို တစောင်းကလေး အနေအထားနှင့် ကြည့်နေသည့် နွယ်နွယ်ကို့သာ မျက်တောင်မခတ်တမ်း ပြန်ငေးနေမိသည်။ ပြစ်မျိုးမှဲ့မထင်လှသည့် အလှပိုင်ရှင် ရယ်…။
“ကဲ.. ကိုယ်တော်.. မောင်းတော့လေ… လူကြီးတွေတောင် တက်ပြီးသွားပြီ..“
“ဪ.. အ .. ဟီး…“
စိုးဝင်းသည် နွယ်နွယ်အေးက မျက်ထောင့်လေးကပ်ကာ ပြောလိုက်တော့မှ သူငေးနေတာကို သတိထားမိသည်။ အကြည့်ကိုလွှဲကာ ကားကို မောင်းထွက်လိုက်သည်။ ကားရှေ့ကို အကြည့်တွင်တော့ သံပန်းတံခါးနောက်တွင် ရှိနေသည့် သွယ်သွယ်ကို ဖြတ်ခနဲ တွေ့လိုက်ရသည်။ စိတ်ထင်လို့လားတော့ မသိ။ ကောင်မလေးသည် သူ့ကို တွေတွေလေး ငေးကြည့်နေသည်လေ…..။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်.. အဲ့ဒီနေ့ညက အဖြစ်အပျက်သည် စိုးဝင်းဘဝအတွက်တော့ ကြီးမားသည့် အပြောင်းအလဲပင်။ သူက နွယ်နွယ်အေးကို ကယ်တင်လိုက်နိုင်သည့် အဖြစ်သည် ရပ်ကွက်ထဲတွင် ကြီးမားသည့် မျက်နှာဖုံးသတင်း ဖြစ်သွားသည်။ ဒါတွင်ပဲလားဆိုတော့ မဟုတ်သေး။ နွယ်နွယ်အေးက သူ့အပေါ် ဆက်ဆံရေးတွေ ပြောင်းလာသည်။ ကြည့်ရတာတော့ သူမသည် စိုးဝင်းက သူမအရှက်ကို ကယ်လိုက်သည်ဟု တွေးကာ အထင်ကြီးစိတ်ဝင်သွားသလား မသိ။ လမ်းတွေ့ရင် သူမကပင် မေးထူးခေါ်ပြော ဖြစ်လာသည်။ နောက်ပြီးတော့ မနက်ဘက် အီကြာကွေး လာဝယ်တဲ့သူလည်း ပြောင်းသွားသည်။ အစောပိုင်းကတော့ ဒေါ်မာမာအေးက လာဝယ်နေကြ ဖြစ်သော်လည်း အခုတော့ နွယ်နွယ်အေးက လာဝယ်သည်။
“ဟင်.. အန်တီ နေမကောင်းလို့လား.. မနွယ်…“
“ကောင်းပါတယ်.. ဘာဖြစ်လို့လဲ.. မောင်စိုး..“
နွယ်နွယ်အေးသည် သူမကို အံသြသလို ကြည့်နေသည့် စိုးဝင်းကို မျက်မှောင်လေးကုတ်ကာ မေးလိုက်သည်။ အီကြာကွေးလာဝယ်တာကို သူက ဘာကြောင်နေလဲ မသိ။ တော်တော်လေး ခင်လာ၍ စိုးဝင်းသည် တခါတခါ အူကြောင်ကြား အကွက်တွေ ရှိမှန်း သူမက သိနေလေပြီ။ ဒါကြောင့်လည်း ညီမလေးနှင့် မတည့်သေးချင်း ဖြစ်မည်။
“ဪ.. ခါတိုင်းဆို ..အန်တီ အမြဲလာဝယ်နေကြ မှတ်လို့ပါ…။ မနွယ်မှ လာမဝယ်ဖူးတာ….“
စိုးဝင်းက အဖြေတွင်တော့ နွယ်နွယ်အေး သဘောပေါက်သွားသည်။
“ဪ… နေကောင်းပါတယ်.. မေမေက..။ ခါတိုင်း မနွယ်က လာမဝယ်ဖြစ်တာက… အဲဒီအချိန်မှာ သင်တန်းသွားဖို့ ပြင်နေတာ မှတ်လို့လေ..။ အခုတော့ အဲ့ဒီလို လုပ်စရာ မလိုတော့ဘူးလေ…“
အပြုံးလေးနှင့် သူ့ကိုကြည့်ကာ ပြောနေသည့် နွယ်နွယ်အေး၏ စကားတွင် စိုးဝင်း အံ့သြသွားသည်။
“ဘာဖြစ်လို့လဲ….“
“မောင်စိုးကို ပြောဖို့ မေ့နေတာ….။ မနွယ်က KMD ကို ပြောင်းလိုက်ပြီလေ…။ မေမေကလည်း မနွယ်တစ်ယောက်ထဲ သွားနေတာကို စိတ်မချလို့လေ။ ဒီက ကျောင်းခွဲပဲလေ..“
“ဟာ… ကောင်းတာပေါ့… မနွယ် မပင်ပန်းတော့ဘူးပေါ့….“
စိုးဝင်းသည် အားရဝမ်းသာစွာပင် ပြောသည်။ ဒီလိုဆိုရင်ဖြင့် နွယ်နွယ်အေးနှင့် တွေ့ရဖို့ အချိန်တွေ ပိုများလာနိုင်သည်။
“ဟုတ်တယ်.. မောင်စိုး…။ နောက်ပြီးတော့ မနွယ်.. ဘွဲ့လွန်အတွက် ပြင်ဆင်နေတာတွေအတွက်… ပိုအချိန်ရမယ်လေ.. အဲဒါကြောင့်…“
“ဝမ်းသာလိုက်တာ မနွယ်ရယ်…. ကျွန်တော်… ကျွန်တော်…“
စိုးဝင်းသည် လွှတ်ခနဲ ပြောမိမလို ဖြစ်ပြီးမှ လျှာကို မနည်း ဘရိတ်အုပ်လိုက်ရသည်။ မအုပ်လို့ မဖြစ်။ တော်ကြာနေ ကိုယ့်ဆိုင်ကို မုန့်လာဝယ်သည့် customer ကို ရည်းစားစကားပြောမိသည် ဆိုရင်ကျော်မကောင်း ကြားမကောင်း ဖြစ်သွားဦးမည်။ အခုတောင် သူတို့နှစ်ယောက် စကားပြောနေတာကို ဟိုကောင် ဖိုးခွားနှင့် ကိုမိုးကြိုးတို့က ငြိမ်ကာ နားထောင်နေသည်လေ..။
“သွားဦးမယ်နော်… အားရင် အိမ်လာလည်ဦး“
“ဟုတ်.. မနွယ်… လာခဲ့မယ်…“
ဆင်မယဉ်သာ ခြေလှမ်းလေးနှင့် သာသာလေး လှည့်ထွက်သွားသည့် နွယ်နွယ်အေးကို ကြည့်ကာ စိုးဝင်းရင်တွေ တလှပ်လှပ်ဖြစ်သည်။ သေချာပါပြီ သူ နွယ်နွယ်အေးကို ချစ်မိနေသည် ဆိုတာ။ ချိတ်ဆိုတာ မီးနှင့်ထိရင် အရည်ပျော်သည်ဟု ဆိုကြသည်။ အခုတော့ သူ့နှလုံးသားသည် နွယ်နွယ်အေးနှင့် ထိကာ အရည်ပျော်ကြသွားလေပြီ။ တစ်ခုတော့ ကွာသည်။ သူသည် ပူလောင်မှုကို မခံရဘဲ ရင်ထဲ အေးမြနေသည်။
“ကိုစိုးကြီး.. အရှင်လတ်လတ် ပျံလွန်တော်မူသွားပြီလား…“
“ခွီး… ဟီး….ဟီး…“
စိုးဝင်း၏ နုရွသော ခံစားချက်တွေကို ဖိုးခွား၏စကားက ဖြတ်တောက်လိုက်သည်။ သူ၏ ခံစားချက်တွေသည် လေထဲတွင် အရောက်တွင် ရုတ်တရက် စက်သေသွားသော လေယာဉ်ငယ်လို မြေပြင်ကို ထိုးကြသည်။
“မင်းကွာ.. သာသနာဖျက်..။ ဒီမှာ ဖီလင်လာနေတာကို…“
စိုးဝင်းသည် မျက်နှာပိုးမသေဘဲ ရပ်နေသည့် ဖိုးခွားကို လှမ်းငေါက်လိုက်သည်။ ကိုမိုးကြိုးကို ကြည့်လိုက်တော့လည်း သူကလည်း မထူး။ ပြုံးဖြီးဖြီးနှင့် ကြည့်နေသည်ကို တွေ့သည်။ ကိုမိုးကြိုးသည့် ပါးစပ်ထဲ ဝါးထားသည့် ကွမ်းကို ပျစ်ကနဲနေအောင် ထွေးသည်။
“နေဦး.. ဟေ့ကောင်.. ငါတို့ကို မဲမနေနဲ့ဦး…။ မင်း .. ပိုက်ဆံကော ယူလိုက်လား..“
ဟင်….။ စိုးဝင်းသည် ကိုမိုးကြိုး၏ အမေးတွင်မှ သတိရသည်။ ဟိုက်.. သောက်ခွေး။ သူက ငမ်းကြောထပြီး ပိုက်ဆံမယူမိ။ ဟိုကလည်း ပေးမသွား။ စိုးဝင်းသည် ဒီတစ်ခါတော့ သွားလည်းဖြီးကာ ပြန်ပြုံးပြရသည့် အဖြစ်ကို ရောက်သွားသည်။
“ငါ့လာပြီး ပြုံးပြမနေနဲ့.. ပြုံးပြရမှာ.. မင်းအဖေကြီး…။ နေဦး…ငါက .. အကောင်းပြောမလို့….။ ကြည့်ရတာ.. နွယ်နွယ်အေးက မင်းကို စိတ်ဝင်စားနေသလိုပဲ…“
စိုးဝင်းသည် ကိုမိုးကြိုး၏ တွေးတွေးဆဆ အပြောတွင်တော့ သူဘာမှ မပြောတော့။ အကြော်ဖိုနားက ခွာကာ ကောင်တာဘက်သို့် ပြန်လျှောက်လာခဲ့သည်။ အရှေ့ဘက်တွင်တော့ သူရိယနေမင်း ထွက်ပြူလာလို့ ထင်သည်။ ဆိုင်ထဲကို နေရောင်ခြည်လေးတွေက ထိုးကာကျလာသည်။ ရောင်ခြည်တန်းလေးတွေသည် သူ့ကိုယ်ကို ဖောက်မသွားသော်လည်း စိုးဝင်း၏နှလုံးသားသည် နွေးထွေးနေသည်သာ…။
—————————————–
“ပြောစရာ ရှိတယ်ဆို မောင်စိုး… ဘာပြောမလို့လဲ….“
စိုးဝင်းသည် နွယ်နွယ်အေး၏ အမေးတွင်တော့ ခပ်လှမ်းလှမ်းက ထီးလေးကွယ်ကာ အလုပ်ရှုပ်နေသည့်အတွဲကို ငေးနေရာမှ အသိဝင်သွားသည်။ ဟုတ်သားပဲ… ။ ငါကလည်း ဘေးနားမှာ မနွယ်ကို ငုတ်တုတ်ထားပြီးတော့..။ စိုးဝင်းနှင့် နွယ်နွယ်သည် လူသူရှင်းသည့် ပန်းခြံလေးတစ်ခုကို ရောက်နေကြခြင်း ဖြစ်သည်။ တိတိကျကျပြောရရင်ဖြင့် အရိပ်ကောင်းသည့် သစ်ပင်ကြီးအောက်တွင် ချထားသည့် ခုံတန်းရှည်လေးပေါ်တွင် အတူထိုင်နေကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒီနေ့တော့ စိုးဝင်း ကံကောင်းသည်ဟု ပြောရမလို။ သူသည် နွယ်နွယ်အေးကို ဖွင့်ပြောတော့မည်ဆိုကာ ချောင်းနေတာ တော်တော်ကြာပြီ ဖြစ်သည်။ အဆင်မသင့်၍ မပြောဖြစ်သေး..။ အခုတော့ ညနေက သူအိမ်က အထွက်.. လမ်းထိပ်တွင် ကားဂိတ်ဆီသို့ လျှောက်သွားနေသည့် နွယ်နွယ်အေးကို တွေ့မိသည်။
“မနွယ်.. ဘယ်သွားမလို့လဲ. .တစ်ယောက်ထဲလား….“
“အော်… မောင်စိုးပါလား.. ဟုတ်တယ်…. မနွယ်တစ်ယောက်တည်း…။ ညီမလေးက နေမကောင်းလို့ အိမ်မှာနေခဲ့တာ..။ မယ်လမု ဘုရားဘက်သွားမလို့..။ မေမေက ယြာတာချေဆိုလို့…“
“ကျွန်တော် လိုက်ပို့ပေးမယ်လေ… မနွယ်.. လက်ခံရင်ပေါ့..။ ဒီအချိန် ကားကြပ်မှာ…“
“ဟယ်.. အားနာစရာကြီး.. တကယ်လား… “
“တကယ်ပေါ့.. လာပါ.. မနွယ်…“
စိုးဝင်းသည် ပြောလည်းပြော.. ကားတံခါးကိုလည်း နေရာရွှေ့ကာ ဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ မနွယ် လိုက်လာလျှင်တော့ သူစိတ်ဝင်စားနေတာကို ဖွင့်ပြောလိုက်မည်ဟုလည်း ကြံထားသည်။ နွယ်နွယ်အေးသည် ခဏတော့ တွေပြီး စဉ်းစားသည်။ ပြီးတော့မှ ကားကလေးကို ပတ်ကာ လျှောက်လာပြီး ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ စိုးဝင်းသည် အဖေဖြစ်သူ ဦးအောင်မိုးလို ထီမပေါက်ဖူးသော်လည်း ထီပေါက်သလောက်ကို ဝမ်းသာသွားသည်။ ဘုရားလိုက်ပို့.. မနွယ် ယြာတာချေတာပြီးအောင် ထိုင်စောင့်ပြီးနောက် အနီးရှိ ပန်းခြံလေးတွင် ခဏဝင်ထိုင်ကြခြင်း ဖြစ်သည်။
“ကျနော်… ကျ….နော်….“
စိုးဝင်းသည် ဒီလို နွယ်နွယ်အေးက အတိအလင်းကြီး အမေးတွင်တော့ ရုတ်တရက် ဘာပြောရမှန်းမသိ။ လမ်းတွင်ရော… ဘုရားပေါ်တွင်ရော အချိန်နှစ်နာရီ နီးပါးမျှ စီထားသည့် စကားလုံးတွေသည် အခုတော့ လည်ချောင်းဝတွင် တစ်ဆို့ကုန်သည်။ ရှေ့က စကားလုံးကို နောက်က စကားလုံးက ဝင်ဆောင့်ကာ အကုန်လုံး အလဲလဲအပြိုပြို ဖြစ်ကုန်သည်။
“ဘာလဲ.. မောင်စိုးက…. မနွယ်ကို ရည်းစား စကားပြောမလို့လား…. အ ..ဟိ..ဟင်း…“
မျက်နာကြီး နီမြန်းနေပြီး သူ့ကို မျက်လုံးကြီး ပြူးပြီးကြည့်နေသည် စိုးဝင်းအဖြစ်ကို ကြည့်ကာ နွယ်နွယ်အေးသည် ကိုယ်ကလေး လှုပ်ခါကာပင် ရယ်သည်။ သွယ်လျပြော့ပြောင်းသော ဆံပင်ရှည်လေးသည် သူမ၏ ကိုယ်ကလေး အခါတွင်တော့ အနည်းငယ် လှုပ်ခါသွား၏။
“မရယ်ပါနဲ့.. မနွယ်ရယ်….။ မနွယ်အတွက်တော့ .. မထူးဆန်းပေမယ့်…. ကျွန်တော့်အတွက်တော့ အရဲစွန့်ပြီး ပြောရမယ့် စကားတွေပါ…။ ခင်မင်မှုကို အခွင့်ကောင်းယူတာတို့…. ဘာတို့ ကျနော် မဖြစ်ချင်လို့ပါ…“
စိုးဝင်းသည် အလိုလို ခေါင်းငိုက်စိုက်ကြသည်။ နွယ်နွယ်အေး၏ ရယ်သံလေးတွေက သူ့ရင်ကို တူးဆွသွားသလို ဖြစ်စေသည်။ ဘယ်ကနေ ဘယ်လိုဖြစ်တည်လာမှန်း မသိသော ဝမ်းနည်သလိုလို ခံစားမှုတစ်ခုသည် သူ့ရင်တွင် ကိန်းအောင်းလာသည်။ ဪ… မနွယ်အတွက်တော့.. ဒီအဖြစ်မျိုးတွေက ရိုးနေမည်သာပင်…။
“အယ်… မောင်စိုးကလည်း.. .မနွယ်က… ဘာပြောသေးလို့လဲ..။ တကယ်တဲ.. မျက်နှာကြီးကို မှုန်သွားလိုက်တာ…။ မိန်းကလေးဖြစ်တဲ့သူက ရည်းစားစကားပြောမယ့်.. ယောကျ်ားလေးကို .. ဟယ်… ကျွန်မကတော့ ဝမ်းသာလိုက်တာရှင်..၊ ရှင်ရည်းစား… စကားပြောတာကိုလို့.. ပြောရမှာလား…။ ကျွန်မကတော့ ever welcome ပါပဲ လုပ်ရမှာလား… ကဲ…“
စိတ်ကောက်သလို နှုတ်ခမ်းလေးစူကာ ပြောသည့် နွယ်နွယ်အေး စကားတွင်တော့ စိုးဝင်း စိတ်တွေလင်းခနဲ ဖြစ်သည်။ ဒါဆို.. မနွယ်က.. ငါရည်းစားစကားပြောမှာကို .. ကြိုသိနေတာပဲ..။ ဒီလိုမျိုးသိရက်နဲ့ လိုက်လာတယ်ဆိုတော့..။ ဟား…. စိုးဝင်း၏ အတွေးအခေါ်သည် အခုမှပဲ လမ်းမှန်ပေါ်ပြန်ရောက်တော့သည်။ သူသည် နွယ်နွယ်အေးနှင့် တွေ့ရင် ရင်ခုန်နေတာနှင့်တင် စိတ်နှင့်ကိုယ်နှင့်က မကပ်။
“ဒါဆို… ပြောမယ်ဗျာ.. မနွယ်ကို ချစ်တယ်…“
“ဟယ်…“
နွယ်နွယ်အေးသည် သူ့ကို ရုတ်တရက် စိမ်းစိမ်းကြီးကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည့် စိုးဝင်း၏ စကားတွင်တော့ အငိုက်မိသွားသည်။ ဒီတစ်ခါ ရင်ခုန်ရသူက သူမအလှည့် ဖြစ်သွားသည်။ မောသလိုပန်းသလိုဖြင့် ရင်တွေတလှပ်လှပ်ဖြစ်သည်။ စိုးဝင်ကို မကြည့်ရဲတော့။
ဒီနေရာတွင်တော့ စိုးဝင်းသည် ယောကျ်ားလေးပီသကြောင်း ပြသည်။ သကောင့်သားသည် နှုတ်ကသာ ဘာပြောရမှန်း တွန့်ချင်တွန့်မည်။ လက်ကတော့ မနှေးချေ။ သူနှင့် မလှမ်းမကမ်းတွင် ထိုင်နေသည့် နွယ်နွယ်အေး ရှိရာသို့ အသာတိုးသည်။ ကိုယ်ချင်းက အတော်နီးသွားသည်။ ဘာခေါင်းလျှော်ရည်အနံ့မှန်း မသိသော်လည်း သင်းပျံ့သည့် မွှေးရနံ့က သူမ၏ ဆံနွယ်လေးတွေဆီက ပြန့်လွင့်လာသည်။
“မနွယ်.. ပြောဦးလေ…“
စိုးဝင်းသည် နှစ်ယောက်ထိုင်ခုံလေးပေါ်ရှိ နွယ်နွယ်အေး၏ သွယ်လျဖြောင့်စင်းသော လက်ကလေးကို အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ စိုးဝင်းလက်နှင့်အထိတွင်တော့ နွယ်နွယ်အေးသည် ကိုယ်ကလေး ဆတ်ခနဲတုန်သည်။ အောက်ကိုငုံ့နေသည့် မျက်နှာလေးသည် အသာမော့တက်လာသည်။ မျက်ဝန်းလေးတွေသည် အရည်ကြည်လဲ့ကာနေသည်။ ချစ်မျက်ဝန်းတွေပင်…
“ဒီမှာ စမ်းကြည့်ပါလား.. .မနွယ်… ကျနော် ရင်တွေခုန်နေတာ…“
စိုးဝင်းသည် ဆုပ်ကိုင်ထားသော နွယ်နွယ်အေး၏ လက်ကို မလွှတ်။ သူ့ဆီသို့ ဆွဲယူကာ ဘယ်ဘက်ရင်အုပ်ပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။ တဒိတ်ဒိတ် ခုန်နေသော သူ့နှလုံးခုန်သံသည် ကြားခံ အင်္ကျီလေးကို ဖောက်ကာ နွယ်နွယ်အေး၏ လက်ဖျားလေးဆီသို့ ကူးစက်သွားသည်။ သူမ၏ကိုယ်သည် အလိုလိုပင် ပူနွေးလာသည်။ စိုးဝင်းနှင့် နွယ်နွယ်အေးသည် လူချင်းအတော်နီးနေပြီ ဖြစ်သည်။ စိုက်ကြည့်နေကြသည့် မျက်နှာနှစ်ခုသည် ခြောက်လက်မလောက်ပင် မရှိချေတော။ စိုးဝင်း မနေနိုင်တော့ချေ။ သူမျက်နှာကို အလိုလို ရွှေ့မိသည်။ နွယ်နွယ်အေးသည် စိုးဝင်း၏မျက်နှာက သူမနှင့် တစစနီးလာသည်ကို သိသည်။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ။သူမသည် မျက်နှာကို မဖယ်မိချေ။
“အွန့်… ပြွှတ်..“
စိုးဝင်း၏ နှုတ်ခမ်းသည် ပန်းသွေးရောင်ဖြော့ဖြော့လေး ပြေးနေသော နွယ်နွယ်အေး၏ နှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံမိသွားသည်။ နှုတ်ခမ်းသာမက ကောင်မလေး၏ ကိုယ်လုံးလေးကိုလည်း ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသင်းလိုက်သည်။
“အို… မောင်စိုး..လူတွေနဲ့… အွတ်…“
“မမြင်ပါဘူး.. မနွယ်ရယ်… ခဏလေးပါ..“
စိုးဝင်းသည် လက်ထဲရောက်လာတော့မှ အလွတ်မပေးတော့။ ဒီလိုအခွင့်အရေးမျိုးက နှစ်ခါပြန်မရဟုတွက်ကာ နွယ်နွယ်အေး အနည်းငယ်ရုန်းလိုက်၍ လွတ်သွားသော နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြန်ဖမ်းနမ်းသည်။ ဒီတစ်ခါတော့ မလွတ်ထွက်အောင် သေချာဖိ၍ စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ နွယ်နွယ်အေးကပင် ဟန်ဆောင်ရုန်းနေလို့လားမသိ။ စိုးဝင်း၏ ခပ်ကြမ်းကြမ်း အနမ်းများတွင်တော့ သူမသည် ငြိမ်ကျသွား၏။ အဖိုဆို၍ ယင်ဖိုတောင် မသန်းသော သူမ၏ တကိုယ်လုံး ဆောက်တည်ရာမရ ဖြစ်ကုန်သည်။ စိုးဝင်းဆိုသည့် အကောင်က ယင်ဖိုမဟုတ်. . ယောကျ်ားဖိုလေ..။ အခုလည်းကြည့်လေ သူတတ်ကျွမ်းသည့် ပညာတွေကို အစွမ်းကုန် ထုတ်ပြတော့သည်။
သူ၏လက်တွေသည် နွယ်နွယ်အေး၏ ကျောပြင်လေးကို သိုင်းဖက်ထားရာမှ အသာအောက်သို့ လျှောဆင်းသည်။ လက်က ပျော့ပြောင်းသည့် ဆံနွယ်လေးတွေကို ပွတ်တိုက်သွားသည်။ ခါးကလေးကို ကျော်သွားသည်တွင်တော့ သူများတကာတွေ မျက်စသာပြစ်နေရသည့် နွယ်နွယ်အေး၏ ဖင်ဆုံကြီးကို အသာဖျစ်ညှစ်လိုက်သည်။
“အင့်.. အ .. ဟင့်..“
နွယ်နွယ်အေးသည် စိုးဝင်း၏ လက်တွေက သူမ၏ တင်ပါးပေါ် ရောက်အလာတွင်တော့ မနေနိုင်တော့ချေ။ နှုတ်က ညည်းသံသဲ့သဲ့ ထွက်လာသည်။ မသင့်တော်မှန်း သိနေသော်လည်း သူမမှာ ရုန်းမထွက်မိ။ သူမပါးစပ်ထဲတွင် မျှော့ကြီးတစ်ကောင်လို လျှောက်သွားနေသော စိုးဝင်း၏ လျှာကလည်း သူမ၏ စိတ်တွေကို ထွေပြားနေစေသည်။ ဒီလိုမျိုး နွယ်နွယ်အေး ငြိမ်နေလေလေ စိုးဝင်းကတော့ ရှေ့တက်လေလေ ဖြစ်သည်။ သူသည် မှတ်မှတ်ရရ ဇော်ရဲနှင့် အတူလိုက်သွားသည့် ညက ဘီယာဆိုင်က ကောင်မလေးကို ဖြုတ်ပြီးကတည်းက ဘယ်ဆော်နှင့်မှ မဖိုက်ရသေးချေ။ အလုပ်တွေ ရှုပ်နေတာကလည်း တစ်ကြောင်း.. မနွယ်တို့ ညီအစ်မကို ငမ်းနေတာကလည်း တစ်ကြောင်းမို့ သူမိန်းမတွေ၏ အတွေ့နှင့် ဝေးနေတာလည်းပါသည်။ အခုလို နွယ်နွယ်အေးက သူလုပ်သမျှ ငြိမ်ခံနေသည်တွင်တော့ သူစိတ်တွေ လွတ်သွားတော့သည်။
စိုးဝင်း၏ ညာဘက်လက်သည် နွယ်နွယ်အေး၏ ကိုယ်ကလေးကို သိုင်းဖက်ထားရာမှ နှစ်ယောက်ကြားသို့ တိုးဝင်သည်။ အောက်ဘက်သို့ ရောက်သွားပြီး ခြေထောက်လေးစင်းကာ ထိုင်နေသည့် သူမ၏ပေါင်နှစ်လုံးကြားကို ရောက်သွား၏။
“အိ… အင့်….. မောင်..စိုး… မလုပ်နဲ့..“
နွယ်နွယ်အေးသည် သူမ၏ ပန်းပွင့်လေးကို စိုးဝင်းလက်က လာအအုပ်တွင်တော့ အတင်းပင် ရုန်းကန်ကာ လူချင်းခွာသည်။ နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ထားရာမှ ကွာသည်။ ပေါင်ကြားထဲရောက်နေသည့် စိုးဝင်း၏ လက်ကိုလည်း အတင်းဆွဲဖယ်ပစ်သည်။ စိုးဝင်းသည် မျက်နှာလေး နီမြန်းနေသည့် နွယ်နွယ်အေးကို ကြည့်ကာ အသိပြန်ဝင်သွားသည်။ စိတ်နောက်ကိုယ်ပါ လုပ်မိသည့် သူ့ကိုယ်သူလည်း အပြစ်တင်မိသည်။
“ဆောရီးနော်.. မနွယ်… ကျနော် တောင်းပန်ပါတယ်… စိတ်နဲနဲ လွတ်သွားတယ်…“
“အယ်…. မောင် စိတ်လွတ်တာကလည်း ကြောက်စရာကြီး….“
“ဟင်.. မနွယ် ဘာပြောတယ်…“
စိုးဝင်းသည် နွယ်နွယ်အေးက သူ့ကို မောင်လို့ အပြောတွင် မျက်နှာကြီး ဝင်းသွားသည်။ နွယ်နွယ်အေးသည် ရုတ်တရက်တော့ သူမ ဘာပြောလိုက်မှန်းမသိ။ ခဏနေမှ ပြန်သတိရကာ…
“အယ်… မကောင်းတာ…. မနွယ် ရှက်လိုက်တာ…မျက်နှာကို ဘယ်ထားရမှန်းတောင် မသိတော့ဘူး..“
“အ ..ဟီး.. ရှက်မနေပါနဲ့တော့ မနွယ်ရယ်..။ ဘယ်ထားရမှန်း မသိရင် မောင့်ရင်ခွင်ထဲထား…“
“အယ်… လူဆိုး… သူဒါပဲ တွေးနေတယ်….“
“မထားပါဘူး.. လာ ပြန်ကြစို့….“
နွယ်နွယ်အေးသည် စပ်ဖြီးဖြီးနှင့် လုပ်နေသည့် စိုးဝင်း၏ မျက်နှာကို လက်သီးဆုပ်ကလေးနှင့် မနာအောင်ထုသည်။ အသိပြန်ဝင်သွားပြီမို့ ပြန်ဖို့လည်း နှိုးဆော်လိုက်သည်။ အချိန်က တော်တော်ကြာသွားပြီမို့ အိမ်က စိတ်ပူနေမှာ စိုးသည်။
“အင်း.. ပြန်မယ်လေ… မနွယ်…လာ..“
စိုးဝင်းသည် ထိုင်ခုံလေးပေါ်မှ အရင်ထသည်။ သူသည် အရင်ကနှင့်မတူ.. အလိုလို ပေါ့ပါးနေသည်ဟုတောင် ထင်မိသည်။ အင်္ကျီနှင့်ထမိန်စလေးကို ဆွဲဆန့်ကာ သပ်သပ်ရပ်ရပ်လုပ်နေသည့် မနွယ်ကို အသာရပ်စောင့်သည်။ မျက်လုံးကမူ မနွယ်၏ ကိုယ်ကို အနုစိတ်ကြည့်သည်။ တောင့်တင်းဖြောင့်စင်းသော အလှတွေက နွယ်နွယ်အေး၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် အစီအရီ ရှိနေသည်လေ..။
“ကဲ.. သွားကြမယ်.. နောက်မှကြည့်တော့.. ခစ်.. ခစ်..“
ကိုယ်ကလေး ချပ်ချပ်ရပ်ရပ် ဖြစ်အသွားတွင်တော့ နွယ်နွယ်အေးသည် အသာပင် မတ်တပ်ရပ်သည်။ စိုးဝင်းက လက်ကမ်းပေးလိုက်အတွင်တော့ လက်ချင်းချိတ်ကာ ရပ်ထားသည့် ကားလေးဆီသို့ အတူလျှောက်လာသည်။ ဪ.. ချစ်သူရယ် ဆိုမှတော့ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် လက်တွဲချင်ကြတာ အဆန်းမဟုတ်လေ…။
…. လက်တွဲထားခဲ့ဖူးတဲ့ ညနေများထဲ ပြန်ဆုံတွေ့ကြစို့ အချစ်ဆုံးလေးရေ….
နွယ်နွယ်အေးသည် တော်တော်နှင့် အိပ်မပျော်သေးချေ။ ဒီနေ့မှ သူမသည် အလိုလို မျက်စိကြောင်နေသည်။ ဘာရယ်မဟုတ်ဘဲ ရင်ထဲတွင် အလိုလိုဖိုနေသည်။
“သိပ်ဆိုးတဲ့ မောင်စိုး။ လူကို တခါတည်း ဆွဲနမ်းပစ်လိုက်တာပဲ…။ ဒီလိုနေရာမျိုးကြတော့ မအဘူးပေါ့…။ လူဆိုး… အဟင်း…“
“ငါ့နှယ်နော်.. ဘာဖြစ်လို့များ သူ့ကို မတားမိတာလဲ..။ နောက်ပြီး.. မောင်လို့တောင် ခေါ်လိုက်သေးတယ်.. ဟိ..ဟိ“
နွယ်နွယ်အေး၏ အတွေးသည် ညနေက ပန်းခြံလေးထဲက အဖြစ်၌ တဝဲလည်လည် ဖြစ်နေသည်။ တသက်နှင့်တကိုယ် ဘယ်ယောကျ်ားလေးနှင့်မှ ရင်းရင်းနှီးနှီး မနေဖူးသော သူမအဖို့ စိုးဝင်း၏ အပွေ့အဖက် အနမ်းအရှုံ့တွေကို ဘယ်လိုမှ မေ့မရနိုင်ပါ။ စိုးဝင်းက လမ်းထိပ်တွင် ကားရပ်ပေး၍ သူမတစ်ယောက်တည်း အိမ်အထိ ပြန်လမ်းလျှောက်လာခဲ့သော်လည်း သူ၏အရိပ်က အနောက်ကကပ်ပါလာသလိုပင်..။
နွယ်နွယ်အေးသည် ပက်လက်ကလေးလှဲနေတာ အတော်ကြာလာသဖြင့် ကျောပြင်က ပူလာရာ ကိုယ်ကိုအသာစောင်းလိုက်သည်။ မပီးဝိုးတဝါး အခန်းမီးရောင်ကြောင့် တစ်ဖက်ကုတင်၌ အိပ်နေသူ ညီမငယ်သွယ်သွယ်ကို တွေ့သည်။ အိပ်မောကျနေရှာသည် ထင်သည်။ တုတ်တုတ်တောင် မလှုပ်။ သူ့မှာသာ စိုးဝင်းကြောင့် အခုထက်ထိ မအိပ်ပျော်နိုင်သေးချေ။
စိုးဝင်းအကြောင်း ပြန်စဉ်းစားမိသည်နှင့် နွယ်နွယ်အေးသည် စိတ်တွေတမျိုးဖြစ်သည်။ သူမသည် အမြဲတမ်း သန့်သန့်ရှင်းရှင်းနေသူ ဖြစ်သည်။ အိပ်ယာမဝင်ခင်တွင်လည်း ရေချိုးပြီးမှ အိပ်တတ်သူဖြစ်သည်။ ဒီနေ့တော့ သူမစိတ်ထင်လို့လားမသိ။ ဟိုနားက ယားသလို၊ ဒီနားက ယားသလို ဖြစ်သည်။ အဆိုးဆုံးကတော့ စိုးဝင်း၏အနမ်းကြမ်းကို ခံခဲ့ရသော နှုတ်ခမ်းလေးများပင်။ သူမမှာ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ စိတ်မလုံသဖြင့် ရေချိုးခန်းထဲမှာ မှန်ကိုကြည့်ရတာ အကြိမ်ကြိမ် အခါခါပင်။ ဖူးယောင်နေမှ အခက်မှတ်လား။ နှုတ်ခမ်းတွင်ပဲလားဆိုတော့ မဟုတ်သေး။ သူမ၏ စွင့်ကားသည့် တင်ပါးကြီးတွေကိုလည်း စိုးဝင်းက ပယ်ပယ်နှယ်နှယ် နယ်ခဲ့သေးသည်။ နောက်ပြီး သူ့လက်တွေက သူမ၏ တင်ပါးတွေမှာတင် ရပ်တာမဟုတ်… ရှေ့ရောက်လာပြီး သူမဟာလေးကို လာအုပ်ကိုင်သေးသည်လေ..။
နွယ်နွယ်အေး၏ ရင်သည် အလိုလိုမောလာသည်။ တိတ်ဆိတ်သော ညတွင် သူမ၏ ရင်ခုန်သံကို သူမပင် ပြန်ကြားနေရသည်။ တကိုယ်လုံး ယားသလိုလို ဖြစ်နေရာကနေ ရုတ်ချည်းဆိုသလို ပေါင်ကြားက ပို၍ယားလာသလို ဖြစ်သည်။ ပေါင်နှစ်လုံးကို အတင်းပင် စိကပ်ထားမိသည်။ စိုးဝင်းအကြောင်း ဆက်မတွေးနဲ့တော့ဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြောသည်။ ဒါပေမယ့် စိတ်ဆိုသည်က အခက်သား မဟုတ်လား။ မတွေးနဲ့လို့ ပြောလေလေ.. အဲ့ဒီအကြောင်းက ပို၍စဉ်းစားမိလေ မဟုတ်လား။ အခုလည်း ကြည့်လေ.. နွယ်နွယ်အေးသည် သူမ သတိမထားမိပါဘဲနှင့် စိုးဝင်း၏အကြောင်းတွေက ဆက်ပြီး သူမကို ကြီးစိုးထားသည်။ အနမ်း .. အနမ်းတွေ.. နောက်ပြီးတော့ သူ့လျှာကြီး.. အို.. လက်ကြီးကလည်း.. ဟိုလျှောက်ဆွဲ ဒီလျှောက်ဆွဲနှင့်..။
နွယ်နွယ်အေး၏ လက်တွေက အလိုလို ရွေ့လျားမိ၏။ မနေနိုင်တော့သည်နှင့် စိတ်ထဲတွင် ယားကြည့်ကြည့် ဖြစ်နေသည်ဟု ထင်သည့် ပေါင်ကြားကို စမ်းကြည့်မိသည်။ နွယ်နွယ်အေးသည် အခုခေတ် ခေတ်စားနေသည့် ညအိတ် ကိုရီးယားဂါဝန်ရှည်ကို ဝတ်ကာ အိပ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ညီအစ်မနှစ်ယောက်ထဲ အိပ်ကြခြင်းမို့ ညဘက်ဆိုရင် သူတို့တွေသည် အခုအခံတွေ မရှိချေ။ ဒီတော့ ဆန့်လိုက်သော သူမ၏လက်သည် ရတနာရွှေကြုပ်ကို အဝတ်ပေါ်က အုပ်မိသည်။ ဂါဝန်စက ခပ်ပါးပါးမို့ အဝတ်မပါဘဲ ကိုင်မိတာနှင့် သိပ်မခြား။
ဟင်… အရည်တွေ စိုနေပါလား။
နွယ်နွယ်အေးသည် သူမ ဘာလို့ ယားကြည့်ကြည့် ဖြစ်နေတာလဲ ဆိုတာကို အဖြေရှာတွေ့သွားသည်။ စိတ်ထဲတွင်လည်း အနည်းငယ် ရှက်သွားသည်။ သူမ၏ ရတနာရွှေကြုပ်ကို ဖုံးထားသည့် ဂါဝန်စသည် အနည်းငယ် စိုထိုင်းထိုင်း ဖြစ်နေသည်။ မလုံမလဲနှင့် တစ်ဖက်တွင် အိပ်နေသည့် ညီမငယ် သွယ်သွယ်ကို မျက်လုံးပြူးကြည့်သည်။ သူမကသာ စိတ်ထဲဖြစ်နေလို့သာ။ တကယ်ဆို အခန်းမီးရောင်က မှိန်မှိန်အပြင် ခြင်ထောင်ကလည်း ကာနေရာ တစ်ဖက်ကို အသေအချာ မြင်ရဖို့ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်သည့် ကိစ္စ..။ သူမတောင်မှ သွယ်သွယ်အေးကို ဝိုးတဝါး မြင်ရခြင်းသာ။
နွယ်နွယ်အေးသည် ကိုယ်ကို အသာလှည့်သည်။ ခုနက စောင်းထားတာနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည်။ သွယ်သွယ်ဘက်ကို ကျောပေးလျက်သား ဖြစ်သွားသည်။ စိတ်ထဲတွင် ရှုပ်နေသည့် ဂါဝန်စကို အသာဆွဲမသည်။ နဂိုကတည်းက ဂါဝန်လေးက ဒူးခေါင်းဖုံယုံလောက်သာရှိသဖြင့် အများကြီး မဆွဲလိုက်ရ။ ထို့နောက်တွင်တော့ သူမ၏လက်သည် စောက်ပတ်ပေါ်ကို အသာလှမ်းမိသည်။ အရင်ဆုံးတော့ အမွှေးလေးတွေ။ ပြီးရင်တော့ ခုန်းခုန်းလေးဖြစ်နေသော အကွဲကြောင်းလေးကို စမ်းမိသည်။ လက်ချောင်းလေးနှင့် ပွတ်ဆွဲကြည့်မိသည်။ ဟင်.. ဒီမှာက ပိုပြီးတော့တောင် ရွှဲရွှဲစိုနေပါလား။
“အာ.. အင်… အင့်..“
နွယ်နွယ်အေးသည် အလန့်တကြား ခေါင်းအုံးအစွန်းကို ကိုက်ထားလိုက်ရသည်။ သူမ၏လက်က အကွဲကြောင်းလေးထိပ်နားက အဖုလေးကို စမ်းမိရာတွင်တော့ ကျင်တက်သွားကာ ယောင်ရမ်းအော်မိသွားသည်။ ညီမလေးများ ကြားသွားမလားဟု အသာနားစွင့်မိသည်။ တစ်ဖက်ကုတင်မှ ဘာလှုပ်ရှားသံမှ မကြားမှ စိုးရိမ်စိတ်ပြေသွားသည်။ တကယ်ဆို သူမသည် ဒါမျိုးတခါမှ မလုပ်ဖူးချေ။ ရေချိုးနေရင်း တိုက်ချွတ်ဆေးကြာတာတို့ ဘာတို့ရှိသော်လည်း ဒီလိုမျိုး အဖုလေးအထိ ပွတ်ပေးတာမျိုးတော့ ဒါကပထမဆုံး အကြိမ်ပင်။ ဒါကလည်း ညနေက စိုးဝင်းနှင့် တွေ့မိသည် အကျိုးဆက်တွေပင်။ အခုတော့ သူမမှာ ကိုယ့်အဖုတ်ကို ကိုယ်ပြန်ပွတ်မိသည့်အဖြစ်ကိုပင် ရောက်မှန်းမသိ ရောက်နေလေပြီ။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် နွယ်နွယ်အေးသည် မရပ်နိုင်တော့ချေ။ ဒါမျိုးဆိုတာက မစမိနှင့်.. စမိသည်ဆိုလျှင် အဆုံးသတ်ရမှ ဖြစ်သည်။ ဒါကတော့ ယောက်ျားလေး၊ မိန်းကလေး အတူတူပင်..။ အခုလည်းကြည့်… သူမ၏ လက်ညှိုးထိပ်ဖျားလေးနှင့် သုံးလေးခါလောက် အဖိအပွတ်တွင် အသားနုဖုလေးကလည်း ကြွတက်လာ၏။ နွယ်နွယ်အေးက အသာတို့တို့ပြီး ဖိကစားပေးလေ သူက ပိုမာလာလေလေဖြစ်သည်။ သူမ၏ ကိုယ်တွင်လည်း ကြက်သီးဖုလေးတွေ အစီအရီ ထွက်လာသည်။ အစေ့လေးကတဆင့် ပြန့်နှံ့လာသည့် လှိုက်မောဖွယ်ရာခံစားမှုက သူမတကိုယ်လုံးကို ဖမ်းစားထားသည်။
“အင်… အ .. ဟင်း.. ကောင်းလိုက်တာ… အင့်.. ဘယ်လိုကြီးမှန်း .. မသိဘူး…“
နွယ်နွယ်အေးခင်မျာ ခေါင်းအုံးစွန်းကို ကိုက်ထားလို့ တော်သေးသည်။ ဒီ့ပြင်ဆို တော်တော်လေး စိတ်ထလာ၍ ထွက်လာသည့် သူမ၏ ညည်းသံလေးက ဘေးက သွယ်သွယ်အေးကို နိုးသွားစေမည်မှာ အမှန်ပင်။ ဒါပေမယ့်လည်း နွယ်နွယ်အေးသည် အခုတော့ ဒါကို သတိထားမိရဲ့လားတောင် မသိ။ တရိပ်ရိပ်တက်လာပြီဖြစ်သော ကာမစိတ်ကြောင့် ဒီအဖုလေးကို အဆက်မပြတ် ပွတ်နေမိသည်။
“အို.. အမေ့.. ပြွတ်…“
အဲ.. ဖြစ်ချင်တော့ နွယ်နွယ်အေးက ခပ်ကြမ်းကြမ်း အစိလေးကို အပွတ်တွင် လက်ကချော်ကာ အောက်နားက အပေါက်ဝလေးကို သွားထောက်သည်။ အရည်ကြည်လေးက စိုနေသဖြင့် ခပ်ဟဟလေးဖြစ်နေရာ လမ်းချော်သွားသော သူမ၏ လက်ညှိုးက အပေါက်ဝလေးတွင် မြုပ်ဝင်သွားသည်။ ကျင်ခနဲစိမ့်တက်လာသည့် ကာမအရသာက သူမ၏ စောက်ပဝကနေ တကိုယ်လုံး ချက်ချင်းပြန့်သွားသည်။ ကွေးထားသည့် သူမ၏ အောက်ပိုင်းသည် ဆတ်ခနဲတုန်သည်။ လူလည်း စောစောကလောက် မငြိမ်တော့။ အနည်းငယ် လှုပ်ရွလာသည်။
“အင့်.. အိ…အင့်… အိ…“
သွယ်သွယ်အေးသည် ဖြတ်ခနဲ မျက်လုံးပွင့်သည်။ သူမသည် နားထဲတွင် လူမမာ ညည်းသံလိုလိုကြားမိသည်။ အစပထမတော့ အိပ်ချင်မူးတူး ဖြစ်နေသဖြင့် ဘာမှန်းမသိ။ ခနအကြာတွင်တော့ အသံဘယ်ကလာသည် ဆိုတာကို သိသွားသည်။ ဟင်.. မမ ကုတင်ဘက်က ပါလား။ သွယ်သွယ်သည် ပက်လက်ကလေး အိပ်နေရာမှ အသာကိုယ်ကို စောင်းသည်။ နွယ်နွယ်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ လွှတ်ခနဲ “မမ“ လို့ ခေါ်မယ် ပြင်ပြီးတော့မှ သွယ်သွယ်သည် အစ်မဖြစ်သူ၏ အနေအထားက ထူးဆန်းနေသည်ဟု ခံစားရသည်။
သူမ၏အစ်မသည် ကျောပေးကာ ခပ်ကွေးကွေးလေး အိပ်နေသည်။ ဒါကပုံမှန်ပင်။ အဲ.. ပုံမှန်မဟုတ်တာကတော့ သူမစိတ်ထင် မမ၏လက်သည် လှုပ်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ အမှန်ဆိုရင် သူမတို့ ညီအစ်မ၏ ကုတင်နှစ်လုံးသည် အတော်ခြားသည်မို့ အထဲကိုရှင်းရှင်းလင်းလင်း မမြင်ရချေ။ သို့သော် နွယ်နွယ်အေးသည် ကာမဖီလင်တက်ကာ လက်ကို အဆက်မပြတ် လှုပ်နေသည်မို့ ဒါကို သွယ်သွယ်အေးက သတိမူသွားခြင်းဖြစ်သည်။ သူမ၏ သံသယကို ပိုပြီးခိုင်မာသွားစေသည်က အင်မတန်မှ တိုးညင်းစွာ ထွက်နေသည့် တအိအိ အသံလေးများပင်။
“ဟင်… မမ… မမ ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ… သူ…သူ.. ဟိုဟာ.. လုပ်နေတာလား…“
သွယ်သွယ်အေး၏ စိတ်တွေသည် ရှုပ်ထွေးသွားသည်။ ၂၁ ရာစု သမီးပျိုမို့ ဒီလိုအကြောင်းတွေကိုတော့ သိနေသည်။ ကိုယ်တိုင်က မလုပ်ဖြစ်သော်လည်း ဒီလိုမျိုး စိတ်ဖြေတာကိုမျိုးတော့ သူငယ်ချင်း မိန်းကလေးတွေ လုပ်လေ့ရှိသည်လေ။ အခုတော့ အင်မတန်မှ အေးဆေးသော မမပါ ဒီလိုဖြစ်နေလေပြီ..။
နေပါဦး.. မမက ဘာဖြစ်လို့ ဒီလို စိတ်ထလာရတာလဲ ။ သွယ်သွယ်အေးသည် တစ်ဖက်က အစ်မဖြစ်သူ၏ အခြေအနေကို ခဏမေ့သွားသည်။ သူမ၏ စိတ်သည် အခုရက်ပိုင်းအတွင်း ပြောင်းလဲလာသည့်နွယ်နွယ်အေး၏ အပြုအမူများကို ပြန်စမ်းစစ်မိသည်။ ဘယ်လိုပဲတွက်တွက်။ သူမအစ်မ ပြောင်းလဲလာသည့် ပုစ္ဆာ၏အဖြေသည် တစ်ခုတည်းကို ညွှန်ပြသည်။ ဟိုဘက် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က အကောင်ပင်။
သွယ်သွယ်သည် အလိုလို စိတ်တိုလာသည်။ သူသည် ဒီကောင့်အကြောင်းကို စဉ်းစားမိတိုင်း ဘာဖြစ်မှန်းမသိ ဖြစ်သည်။ ရင်တွေပဲ မောသလိုလို.. စိတ်ပဲပန်းသလိုလိုပင်..။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိဘဲ တခါတခါ စဉ်းစားနေမိသည့် သူမ၏အဖြစ်ကိုလည်း သူမဘာသာ အလိုမကျဖြစ်ရတာ တော်တော်ကြာနေပြီဖြစ်သည်။ သူမအစ်မ၏ အရှက်ကို ကယ်လိုက်သည့်သူ အနေနှင့် ကျေးဇူးတင်သော်လည်း သူနှင့်တွေ့လိုက်တိုင်း အမြဲ စပ်ဖြီးဖြီးဖြစ်နေသည့် အမူအယာကိုတော့ အခုထက်ထိ သဘောမကျနိုင်သေးချေ။
“အခုတော့ မမက..သူနှင့်..များ…..“
သွယ်သွယ်အေးက အတွေးတွေနှင့် နစ်မြောနေချိန်တွင် နွယ်နွယ်အေးကလည်း ကာမရေယာဉ်ကြောတွင် နစ်မြောနေသည်သာ။ သူမသည် စောက်ပတ်ဝလေးကို ကျွံဝင်သွားသည့် လက်ညိုးကလေးကို ပြန်ထုတ်လိုက်သော်လည်း အပေါက်ဝအရောက်တွင်တော့ ရပ်တန့်သွားကာ ပြန်သွင်းမိသည်။ ကြီးမားသည့် ဆွဲအားတစ်ခုက သူမလက်ညှိုးကို ကျင်းကလေးထဲက ပေးမထွက်သလို ခံစားရ၍ ဖြစ်သည်။ စိတ်နောက်လက်ပါ… သွင်းလိုက် ပြန်ထုတ်လိုက် ဖြစ်နေသည်။
စောက်ပတ်တွင် အရည်စိုလာမှုနှင့်အတူ နွယ်နွယ်အေး၏ ရင်သားစိုင်များသည် တင်းမာလာသည်။ သူမသည် အစပထမတော့ သတိမမူမိချေ။ အနည်းငယ် လှုပ်လှုပ်ရွရွ ဖြစ်လာသော သူမ၏ကိုယ်ကြောင့် စူကြွလာသည့် နို့သီးခေါင်းများက အင်္ကျီသားနှင့် ပွတ်တိုက်မိကုန်သည်။ အဲဒီတော့မှ စိတ်တွေတမျိုးဖြစ်ကာ လွတ်နေသည့် ကျန်သည့်လက်ဖြင့် ရင်သားတွေကို ဖြစ်ညှစ်မိသည်။
ဒီလိုမျိုး အပေါ်အောက် ဖိပွတ်နေမှုတွင်တော့ နွယ်နွယ်အေးသည် ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့ချေ။ မျက်စိမှိတ်ထားသော သူမ၏ မျက်လုံးထဲတွင် စိုးဝင်းကိုအလိုလို မြင်ယောင်လာသည်။ သူမဘာသာလုပ်တာတောင် ဒီလောက်ကောင်းနေရင် သူလုပ်ပေးရင် ဘယ်လောက်ကောင်းလိမ့်မလဲ။ စိုးဝင်းနှင့် လမ်းမခွဲခင်တုန်းက အေးအေးဆေးဆေး တစ်ရက် တွေ့ကြရအောင်ဆိုသည့် စိုးဝင်း၏ စကားကို လက်ခံလိုက်ရင် ကောင်းမလား။ သူက.. ပန်းခြံထဲမှာတောင် ဒီလောက် လက်သွက်နေတာ နှစ်ယောက်တည်းဆိုလို့ကတော့ သေချာသည်။ သူမကို… သူမကို…။
နွယ်နွယ်အေး၏ လက်တွေသည် တော်တော်ကြီးကို လှုပ်ခါနေလေပြီ။ ကိုယ်ကလေးသည်လည်း တလူးလူး ဖြစ်နေသည်။ သူမသည် အခုအချိန်မှာတော့ ဘာကိုမှ သတိမထားမိတော့ပါ။ သူမစိတ်သည် လေထဲတွင် လွင့်မျောနေသည့် ဝါဂွမ်းလေးလို ဖြစ်နေသည်။ လက်ညှိုးကလေး အသွင်းအထုတ်တွင် နိမ့်ချည်မြင့်ချည် ဖြစ်နေသော ခံစားမှုနောက်သို့သာ ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်သွားမိသည်။ စောက်ပတ်အတွင်းသားကလည်း ရှုံ့ချည်ပွချည်ဖြင့် ဝင်လာသည့် လက်ညှိုးကလေးကို အားမလိုအားမရ ဖျစ်ညှစ်နေကြသည်။
“အင့်….အား….အား……“
နွယ်နွယ်အေး၏ကိုယ်သည် အိပ်ယာပေါ်ကပင် အနည်းငယ် မြောက်ကြွသည်။ တကိုယ်လုံး ကျဉ်တက်သွားကာ ရုတ်တရက် သူမစိတ်တွေသည် လေဟာနယ်ထဲ ပစ်ကျသွားသလို ဖြစ်သည်။ သူမစောက်ခေါင်းထဲတွင် ဖြောင်းဆန်အောင် လှုပ်ရှားကာ အရည်များထွက်ကြသည်။ တင်းတင်းရင်းရင်း ဝင်နေသော လက်ညှိုးကလေး တစ်ဝိုက်တွင် စိုရွှဲကုန်ရုံသာမက အပြင်သို့ပါ စီးကျလာသည်။
“အင်း.. အ .. ဟင်း…“
ဒီတစ်ခါတော့ နွယ်နွယ်အေးသည် ခေါင်းအုန်းကို မကိုက်ထားနိုင်တော့ချေ။ ခံစားချက်က ကောင်းလွန်းလှသဖြင့် စိတ်လွတ်သွားကာ ပါးစပ်က ယောင်၍ ညည်းမိသည်။
သွယ်သွယ်သည် အစ်မဖြစ်သူ၏ ခပ်သာသာလေး ထွက်လာသော ညည်းသံတွင် အတွေးစပြယ်သွားသည်။ နွယ်နွယ်အေး၏ ကုတင်ဘက်သို့ လှမ်းကြည့်လိုက်ရာ သူမအစ်မ၏ ကိုယ်ကလေးသည် အနည်းငယ် လူးလွန့်နေသည်ကို သတိထားမိသည်။ သေချာပါပြီ.. သူမ၏ အစ်မသည် ယောက်ျားသားတစ်ယောက်ယောက်နှင့် တွေ့လာသည်ဆိုတာ။ သွယ်သွယ်သည် ဆက်မစဉ်းစားချင်တော့။ အမျိုးအမည် မသိသော ခံစားမှုတစ်ခုကြောင့် သူမသည် အလိုလိုမောလာသည်။ မိသွယ်ရယ်… နင်ဘာတွေ ဖြစ်နေတာလဲ….။…(အပိုင်း4 မျှော်)
Zawgyi
ဘာဂ်ာေကာင္းတဲ့ ေမာင္(တတိယပိုင္း)
စိုးဝင္းတို႔သည္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးအတြင္းတြင္ ထိုင္ကာ စကားေျပာေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ စကားေျပာသည္ဆိုတာထက္ သူေျပာတာကို က်န္သူမ်ားက ထိုင္နားေထာင္သည္ဟု ေျပာရင္ ပိုမွန္မည္။ ထိုင္ေနသူေတြကေတာ့ တျခားသူမ်ားမဟုတ္။ သူႏွင့္ ခင္ေနသည့္ ရပ္ကြက္ကလူေတြ ျဖစ္သည္။
အေၾကာ္ဖိုႏွင့္ နီးသည့္ ေနရာတြင္ သူတို႔ထိုင္ေနၾကၿပီး.. ဝိုင္းထဲတြင္ ရွိေနသည့္ က်န္သူလူႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ကိုမားဆိုးႏွင့္ ကိုဗတို႔ ျဖစ္သည္။ စိုးဝင္းသည္ သူတို႔ဆိုင္ကို အၿမဲလာၿပီး ထိုင္ေနၾကသူမ်ားထဲမွ ကိုမိုးႀကိဳး၏ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ဒီႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အေတာ္ခင္ေနသျဖင့္ အခုလို ေန႔လယ္ဘက္ လူရွင္းခ်ိန္တြင္ သူ႔အေၾကာင္းကို ရင္ဖြင့္ခ်င္းျဖစ္သည္။
“ဒီမွာ.. ငါ့ညီ…“
ကိုမားဆိုး၏ အသံက ထြက္လာသည္။ ေသခ်ာပါၿပီ.. ဒါမ်ိဳးေလသံ စလိုက္ရင္ျဖင့္… သူက ဥပမာဥပေမးေတြနဲ႔ လာေတာ့မွာ…။ စိုးဝင္းေတြးတာမွ မဆုံးေသး။ ကိုမားဆိုး၏ ေတာ္ကီက အရင္ေရာက္လာသည္။
“မင္း.. ဆႏၵန္ဆင္မင္း ဇာတ္ကို သိတယ္မွတ္လား..“
စိုးဝင္းသည္ လာျပန္ၿပီ တစ္ေယာက္ဟု ေတြးလိုက္သည္။ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဒီဇာတ္လမ္းကိုပဲ လူေတြကအခုတေလာ လာလာေျပာခ်င္ေနၾကမွန္းမသိ..။ ကိုမားဆိုးသည္ သူ စကားစၿပီးတြင္ေတာ့.. က်န္သူမ်ားက သူ႔ကို စကားေထာက္မလားဆိုကာ အသာအကဲခတ္သည္။ ခက္သည္က.. သူ႔အေၾကာင္းကို သိေနၾကရာ.. ဘယ္သူမွ အေရးမလုပ္ေခ်။
ကိုမိုးႀကိဳးက အေၾကာ္ကို ဆက္ေၾကာ္ေနကာ.. ကိုဗကေတာ့ လမ္းမကို ေငးလ်က္ရွိသည္။ ကိုမားဆိုးသည္ နည္းနည္းေတာ့ ညစ္သြားသည္။ ေရေႏြးခြက္ကို ကိုင္ကာ ေသာက္မလို႔လုပ္ေနရာမွ ခ်က္ခ်င္းျပန္ခ်ၿပီး စကားဆက္သည္..။ ေရေႏြးေသာက္လိုက္ရင္ သူ႔စကားက ျပတ္သြားမည္ေလ..။
“ဒီလိုကြ.. တို႔ဘုရားေလာင္းဟာ ဆႏၵန္ဆင္မင္း ဘဝမွာတုန္းက မိန္းမႏွစ္ေယာက္ထားမႈေၾကာင့္ ဒုကၡအႀကီးအက်ယ္ ေရာက္ဖူးတယ္ကြ….။ မိန္းမဆိုတာမ်ိဳးက မုန႔္သာ ေဝစားခ်င္ စားမယ္.. အခ်စ္ဆိုတာကို ေဝစားၾကတာ မဟုတ္ဘူး…“
“ဒါျဖင့္ရင္… မင္းဘႀကီး ဦးသာေအာင္ကိုေတာ့ ဘာေတြ ေဝစားၾကတာလဲကြ….။ ၾကည့္ရတာ…. အီၾကာေကြးထင္တယ္… တစ္ခုစီ ျဖဳတ္စားေနၾကတာ ေနမွာေပါ့“
“ဟား..ဟား…ဟား…“
တခ်ိန္လုံးၿငိမ္ကာ ထိုင္ေနသည့္ ကိုဗက အေျပာတြင္ေတာ့ က်န္သူမ်ားက တဟားဟားပင္ ရယ္ၾကသည္။ ေျပာလည္းေျပာခ်င္စရာပင္..။ ကိုမားဆိုးဘႀကီးသည္ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ ယူထားသည္ ျဖစ္သည္။ စိုးဝင္းတို႔၏ရယ္သံက ေတာ္ေတာ္က်ယ္သြားလို႔ ခုံေတြကို လိုက္သုတ္ေနေသာ ဖိုးခြားေတာင္ လွည့္ၾကည့္သည္။ စိုးဝင္းက ရယ္ေနရာမွ အသာလက္ကာ ျပလိုက္၍ ဖိုးခြားသည္ သူလုပ္စရာရွိတာကိုသာ ဆက္လုပ္ေနသည္။
“ေဟ့ေကာင့္.. .. ကိုဗ… ဒီဟာက သူ႔ဘာသာသူ အဆင္ေျပလို႔ ယူထားတာ…။ အခု စိုးဝင္းက.. တစ္ေယာက္နဲ႔မွ အဆင္မေျပေသးတာ…“
ကိုမားဆိုးသည္ အာေပါင္အာရင္းႏွင့္ ေျပာမည့္ သူ႔အႀကံအစဥ္ ပ်က္သြား၍ ကမန္းကတန္းပင္ လိုရင္းေရာက္ေအာင္ စကားကို ျဖတ္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ ေစာေစာတုန္းက ငွဲ႔ၿပီး မေသာက္ျဖစ္ေသးသည္ ေရေႏြးကို ရႈးခနဲေနေအာင္ ေသာက္လိုက္သည္။
“ေနဦးဗ်.. ကြၽန္ေတာ္ ေမးဦးမယ္..။ သူတို႔ ညီအစ္မက ရည္းစားေတာ့ မရွိေသးဘူး မွတ္လား…“
စိုးဝင္းသည္ သူသိလိုသည့္ အခ်က္ကို အေရးတႀကီး အရင္ေမးလိုက္သည္။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ သူရင္ဖြင္သည့္ စကားဝိုင္းက ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ႏွင့္ ျဖစ္ေနမွာပင္။ ဒါကိုေတာ့ အၾကာ္ဆရာ ကိုမိုးႀကိဳက ေျဖသည္။ သူက သတင္းေထာက္ရာထူး ရထားသူေလ..။
“ငါသိရသေလာက္ေတာ့ မရွိေသးဘူးကြ…. သြယ္သြယ္က ေသခ်ာတယ္ကြာ….။ ႏြယ္ႏြယ္ကေတာ့.. မဟာတန္းအတြက္ ေက်ာင္းသြားလိုက္.. ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းမွာ ဆရာမလုပ္လိုက္နဲ႔ဆိုေတာ့ သိပ္မေျပာတတ္ဘူး…။ ဒါေပမယ့္.. ညေနဘက္ ညေနဘက္ လာေစာင့္ေနတဲ့သူေတြ ရွိတယ္.. ဆိုကတည္းကိုက.. ရည္စားမရွိလို႔ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္..။ ရည္းစား ရွိၿပီးသား… မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ အခ်ိန္ျဖဳန္းၿပီး.. ေတာ္တန္ယုံလူက လာေစာင့္မယ္မထင္ပါဘူး…“
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ တကယ္ခ်စ္တာမွန္ရင္ ရည္စားရွိလည္း လာေစာင့္ေနမွာပဲ… အဆိုပါ စကားကိုေတာ့ စိုးဝင္းသည္ အသံထြက္ကာ ေျပာခ်င္းမဟုတ္..။ ကိုမိုးႀကိဳး၏ စကားအဆုံးတြင္ အလိုလိုရင္ထဲက ေျပာမိသြားျခင္းျဖစ္သည္။ စိတ္ထဲတြင္လည္း အနည္းငယ္ တုန္လႈပ္သြားသည္။ သူ ႏြယ္ႏြယ္ေအးကိုမ်ား အတည္ႀကိဳက္သြားၿပီလား.. ဒါမွမဟုတ္.. သြယ္သြယ္ႏွင့္ အဆင္မေျပတာႏွင့္တင္ အစ္မျဖစ္သူဘက္ လွည့္သြားတာလား..။ စိုးဝင္း ခင္မ်ာ စကားမဆက္ႏိုင္ဘဲ ငိုက္က်သြားသည္။
“ဟေကာင္ရ… ရည္းစား မရွိႏိုင္ဘူး ဆိုတဲ့ အခ်က္က ငိုင္သြားရမယ့္ အျဖစ္လားကြ.. မင္းဟာကလည္း တစ္မ်ိဳး..“
ၿငိမ္ေနေသာ ကိုဗက ဝင္ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ စိုးဝင္းကိုလည္း တံေတာင္ႏွင့္ တြက္လိုက္သည္။
“ဪ.. အင္း.. အင္း…“
“မဟုတ္ပါဘူး.. ကိုဗရယ္… ကြၽန္ေတာ္က ဘယ္လို စရမလဲ စဥ္းစားေနတာ..။ ဘာမွလည္း စဥ္းစားလို႔မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္..။ လမ္းထြက္ရင္ လိုက္စကားေျပာဖို႔ ဆိုတာကလည္း…. ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ ေစာင့္ေနတဲ့သူေတြ အပုံႀကီး..။ ေဆးဆိုင္သြားၿပီး ေဆးဝယ္ဖို႔ၾကေတာ့လည္း… ဘာေဆးေတာင္ ဝယ္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူး…. ။ သြယ္သြယ္ကလည္း ခဏခဏလာလို႔ အျမင္ကပ္ေနၿပီ… ဘာလုပ္ရမွန္း မသိပါဘူးဗ်ာ…“
ဟူးခနဲ ေနေအာင္ သက္ျပင္းရွည္ႀကီး ခ်လိုက္သည့္ သူ႔ကို ကိုမားဆိုးက ပုခုံးကို အသာဖက္သည္။
“ဒီမွာ.. ငါ့ညီ.. ေလာကမွာ ဖူးစာပါလွ်င္… ႀကဳံရမွာပါကြာ. .. မင္းစိတ္မပ်က္နဲ႔….“
ကိုမားဆိုး၏ ဒီစကားကိုေတာ့ က်န္သူမ်ားက ဝင္မေႏွာင့္ယွက္။ ရွားရွားပါးပါး ေထာက္ခံသည့္ အေနႏွင့္ ေခါင္းကိုသာ ညိတ္ေနၾကသည္…။ ကိုမားဆိုး၏ စကားကပင္ မွန္သည္ဟု ေျပာရမလား မသိ။ ေနာက္ႏွစ္ရက္အၾကာတြင္ ျဖစ္သည္။ စိုးဝင္းႏွင့္ ဖိုးခြားသည္ ဆိုင္တြင္ ေရခဲျပတ္သြားသျဖင့္ ႏွစ္ရပ္ကြက္ေက်ာ္က ေရခဲစက္က သြားယူၿပီး ျပန္အလာတြင္ျဖစ္သည္။ အလ်င္လိုေနသျဖင့္ လမ္းမေရာက္ရင္ ျဖတ္လမ္းကေန ကားကို ေမာင္းထြက္လိုက္ရာ…
“ကိုစိုးႀကီး.. ဟိုမွာ မႏြယ္ႏြယ္ေအး…“
ဖိုးခြား အလန႔္တၾကား ျပလိုက္ရာသို႔ စိုးဝင္း ၾကည့္လိုက္ရာတြင္ေတာ့ ကားမီးေရာင္ျဖင့္ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္ေနသည့္ လူတစ္စုကိုေတြ႕ရသည္။ ျမင္ရသည့္ ျမင္ကြင္းက မေကာင္း။ ေဘာင္းဘီရွည္ ဝတ္ထားသည့္ ဂ်ေလဘီပုံစံေပါက္ေနသည့္ လူသုံးေယာက္သည္ ႏြယ္ႏြယ္ေအးကို ဆြဲေခၚေနၾကသည္။ သူမ၏ဆံပင္ရွည္ေတြကို ေယာက်္ားတစ္ေယာက္က ဆုပ္ဆြဲကာ ဖမ္းခ်ဳပ္ထားၾကသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္လည္း ဆံလြန္းကားတစ္စီး ရပ္ထားသည္။ စိုးဝင္း စိတ္ေတြ ေထာင္းခနဲ ျဖစ္သည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေသြးေတြဆူပြက္လာသည္။
“ဖိုးခြား… ကားေနာက္ခန္းက သံဒုတ္ ယူခဲ့…“
စိုးဝင္းသည္ ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ကားကို ခ်က္ခ်င္းပင္ လမ္းေဘးထိုးရပ္လိုက္သည္။ ကားေအာက္ေျခတြင္ခ်ထားသည့္ ကားဘီးျဖဳတ္ရာတြင္သုံးသည့္ စပန္နာကို ဆြဲကာ ဆင္းေျပးသည္။
“ေဟ့ေကာင္ေတြ…. လႊတ္လိုက္…“
“ကယ္ပါဦးရွင့္…. ကြၽန္မကို…..“
စိုးဝင္းကားက လမ္းေဘးတြင္ ထိုးရပ္အသြားတြင္ေတာ့ ႏြယ္ႏြယ္ေအးကို ဆြဲေခၚေနသူေတြသည္ ကားကိုလွမ္းၾကည့္ေနသည္။ ကားေပၚက သံေခါက္ကိုင္ကာ ဆင္းလာသည့္ စိုးဝင္းကိုေတြ႕သည္ႏွင့္..
“က်ားႀကီး… ဝင္ရႈပ္တဲ့ေကာင္ကို ရွင္းပစ္လိုက္ ကြာ…“
ႏြယ္ႏြယ္ေအးကို ဓါးေထာက္ကာ ဆြဲေနသည့္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္တူသည့္ လူက ဆလြန္းကားေနာက္ခန္းကို ဖြင့္ေနသည့္လူကို လွမ္းေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကားမီးေရာင္က သူတို႔ဘက္ကို ထိုးထားသျဖင့္ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ဘယ္သူမွန္းေတာ့ မသိ။ စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္..
“သတိထား… သူ႔မွာ ဓါးနဲ႔..”
“ေကာင္မ တိတ္တိတ္ေနစမ္း.. ငါနင့္ကို ထိုးထည့္လိုက္လို႔ .. အူပြင့္သြားမယ္.. လာစမ္း..”
က်ားႀကီးဆိုသည့္လူႏွင့္ စိုးဝင္းသည္ ႏြယ္ႏြယ္ေအးတို႔ႏွင့္ မလွမ္းမကန္းတြင္ ရင္ဆိုင္ေတြ႕သည္။ ေဖ်ာက္ခနဲျမည္ၿပီး က်ားႀကီးလက္တြင္ ေမာင္းခ်ဓါးတစ္ေခ်ာင္း ေရာက္လာသည္။ စိုးဝင္းသည္ ဓါးကိုျမင္သည္တြင္ေတာ့ အရမ္းေရွ႕ဆက္မတိုး။ အသာကိုယ္ရွိန္သတ္သည္။ လူငယ္ပီပီ ရန္ပြဲေတြ ႀကဳံဖူးေနသျဖင့္ ေသြးေတာ့မႀကဳံ။ ႏြယ္ႏြယ္ေအးကို ရေအာင္ကယ္မယ္လို႔လည္း ဆုံးျဖတ္ထားသည္။
“ေသေပေတာ့…“
“အား…“
ေသေပေတာ့ဟု ေျပာသူက က်ားႀကီးျဖစ္ေသာ္လည္း တကယ္တမ္း ခံလိုက္ရသူက သူျပန္ျဖစ္သြားသည္။ စိုးဝင္းသည္ က်ားႀကီးက သူ႔ကို ေမာင္းခ်ဓါးႏွင့္ ပင့္အထိုးတြင္ေတာ့ ကိုယ္ကိုယိမ္းကာ ေရွာင္သည္။ က်ားႀကီးလက္က ကြၽံဝင္သြားသည္ႏွင့္ သူက လက္ထဲက သံေခါက္ႏွင့္ ႐ိုက္ခ်လိုက္သည္။ က်ားႀကီးခင္မ်ာ အသံနက္ႀကီးႏွင့္ ေအာ္ၿပီး လက္ႀကီးေအာက္က်သည္။ စိုးဝင္းလက္က ေႏွးမေနေခ်။ သံေခါက္ႏွင့္ က်ားႀကီးမ်က္ခြက္ကို ျဖတ္႐ိုက္လိုက္သည္။
“အား…“
“ဟာ.. ဒီေကာင္…“
“ေဟ့ေကာင္ေတြ.. မင္းတို႔ ႏြယ္ႏြယ္ေအးကို လႊတ္လိုက္…..မလႊတ္ရင္ မင္းတို႔ ဒီေကာင့္လမ္းစဥ္ လိုက္သြားရမယ္…“
ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ေသြးေအးေအးႏွင့္ ေျပာလိုက္သည့္ လူငယ္ကို ၾကည့္ကာ ဘယ္သူမွန္းသိသြားသည္။ ဟိုဘက္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ေကာင္ေလးပဲ..။
“ေမာင္ႀကီး.. ထားလိုက္ေတာ့.. လစ္ၾကမယ္….။ တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူး.. ေနာက္တစ္ေယာက္ ရွိေသးတယ္“
စိုးဝင္း၏ ႀကိမ္းေမာင္းသံတြင္ေတာ့ ႏြယ္ႏြယ္ေအးကို ခ်ဳပ္ထားသည့္ ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္က တိုးတိုးကပ္ကပ္ကာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သည့္ ေမာင္ႀကီး ဆိုသူကိုေျပာသည္။ ၾကည့္ရတာ သူတို႔သည္ သြားရင္းလာရင္းႏွင့္ ႏြယ္ႏြယ္ေအးကို ေတြ႕ကာ အႀကံအဖန္ထုျခင္း ျဖစ္မည္။ ဒီလိုမ်ိဳး စိုးဝင္းက ျပတ္ျပတ္သားသား လက္စြမ္းျပလိုက္သည္တြင္ေတာ့ နည္းနည္းတြန႔္သြားပုံရသည္။ ဒါ့အျပင္ ဖိုးခြားကလည္း သံဒုတ္ဆြဲကာ ေျပးလာေနသည္ေလ..။
“ေဟ့ေကာင္ေရာ့.. မင္းေကာင္မ…။ ငါ့လူကို လႊတ္လိုက္…“
ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည့္ ေမာင္ႀကီးဆိုသည့္အေကာင္က ဓါးေထာက္ထားရာမွ ႐ုပ္လိုက္သည္ႏွင့္ စိုးဝင္းတို႔ရွိရာေျပးသည္။
“လာ.. အစ္မ… ဒီမွာေန…“
စိုးဝင္းေနာက္ကို ေရာက္လာၿပီ ျဖစ္သည့္ ဖိုးခြားက လွမ္းေခၚထားလိုက္သျဖင့္ သူတို႔ေနာက္တြင္ ရပ္ေနလိုက္သည္။ သူမသည္ ေၾကာက္ေနရွာ၍ ထင္သည္။ ကိုယ္ကေလးပင္ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသည္။ စိုးဝင္းကိုလည္း အားကိုးတႀကီး ၾကည့္သည္။ ေမာင္ႀကီးဆိုသည့္ ဘဲသည္ မ်က္ႏွာကိုအုပ္ကာ ေအာ္ေနသည့္ က်ားႀကီးဆိုသည့္ အေကာင္ကို ဆြဲကာထူသည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ စိုးဝင္းတို႔ကို မၾကည္သလို ၾကည့္ေနသည္။ ဒီေကာင့္လက္ထဲတြင္ေတာ့ ဘာမွမရွိေခ်။ တံခါးပြင့္ေနၿပီ ျဖစ္သည့္ ေနာက္ခန္းထဲသို႔ က်ားႀကီးကိုထည့္သည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ကားကို ေမာင္းကာ ထြက္ေျပးသြားသည္။ ကားနံပါတ္ေတာ့ စိုးဝင္းသည္ မွတ္ထားလိုက္သည္။
“ေတာက္.. ဒီေကာင္ေတြကြာ…. ကိုစိုးႀကီးကလည္း အပိုင္ၿဖိဳပစ္လိုက္ရမွာ…။ ေခြးမသားေတြ… ေတာက္…“
“ေနစမ္းပါဦး ဖိုးခြားရယ္.. ဒီမွာ မႏြယ္ႏြယ္ အေၾကာက္လြန္ေနတဲ့ဟာကို…။ ဒီေကာင္ေတြ .. ေအးေအးေဆးေဆး ထြက္သြားတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ဦး…“
စိုးဝင္းသည္ သူ႔ထက္ ေဒါသပိုထြက္ေနသည့္ ဖိုးခြားကို ၾကည့္ကာ ေျပာလိုက္သည္။ ဟုတ္သည္။ တကယ္တမ္းဆို သူသည္ ဘာကိုယ္ခံပညာမွ မတတ္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအးအတြက္ စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္သာ ဝင္ခ်ဲျခင္းျဖစ္သည္။ ေတာ္ေသးသည္။ က်ားႀကီးဆိုသည့္ အေကာင္ကို သူတြယ္လိုက္ႏိုင္လို႔။ ဒီျပင့္ဆို သူ႔အေျခအေနလည္း မေတြးရဲသလို၊ ႏြယ္ႏြယ္ေအး အေျခအေနလည္း မေတြးရဲေခ်။
“မႏြယ္. .ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္သြားလား…“
စိုးဝင္းသည္ ဆံပင္ေတြ ဖိုး႐ိုးဖားယားျဖစ္ကာ မ်က္ႏွာတြင္ ေခြၽးျပန္ေနသည့္ ႏြယ္ႏြယ္ေအးကို ၾကည့္ကာ ေမးလိုက္သည္။ စိုးဝင္း၏ အေမးတြင္ေတာ့ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ အသံတုန္တုန္ေလးႏွင့္ ေျဖသည္။
“ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ ..ဟို.. ကို..ဟို..“
“ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ စိုးဝင္းပါ..။ မႏြယ္တို႔ ေဘးက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကပါ…“
“အင္း..ဟုတ္တယ္… စိုးဝင္းေနာ္… ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ… ေမာင္ေလးရယ္…။ ေမာင္ေလးတို႔. . မလာရင္ေတာ့.. မႏြယ္ဘဝေတာ့ သြားၿပီ..“
“ဒါေတြ.. ေနာက္မွေျပာေတာ့ ..မႏြယ္…။ ျပန္ၾကရေအာင္…။ မႏြယ္ …ဒီကိစၥကို… ရဲစခန္းမွာ အမႈဖြင့္ရေအာင္..“
“အိမ္အရင္ျပန္ၾကရေအာင္လား.. ေမာင္ေလးရယ္…။ မမလည္း ဘယ္သူေတြဆိုတာ မသိဘူး။ ေဖေဖ့ကို ေျပာျပၿပီးမွ…“
“လာသြားစို႔…. မႏြယ္….“
စိုးဝင္းကပင္ ဦးေဆာင္ကာ ရပ္ထားသည့္ ကားဆီသို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ စိတ္ထဲတြင္လည္း ဘာေၾကာင့္ မႏြယ္က ဒီကိုလာရတာလဲဟု ေမးခြန္းထုတ္ေနသည္။ ဒီေနရာသည္ အင္မတန္မွ လူျပတ္သည့္ေနရာျဖစ္သည္။ အခုလည္းၾကည့္ စိုးဝင္းတို႔ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္ေနတာေတာင္ တျခား လူသြားလူလာ မရွိ။ လမ္းမီးကလည္း မရွိသည့္ လမ္းၾကားျဖစ္သည္။
“ေနပါဦး.. မႏြယ္….။ မႏြယ္က ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ဒီကိုလာရတာလဲ….“
ကားထဲ ဝင္ထိုင္မိသည္ႏွင့္ စိုးဝင္းက ေမးသည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ အခုမွပဲ ေတာ္ေတာ္ေလး ေနသာထိုင္သာ ရွိသြားသည္။ အေစာပိုင္းကေတာ့ ေၾကာက္လိုက္တာ ေျပာမေနပါႏွင့္ေတာ့။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ေတာ္ေတာ္အျပစ္တင္မိသည္။
“မႏြယ္က… သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေနမေကာင္းလို႔ သတင္းသြားေမးတာပါ…။ စကားေကာင္းေနတာနဲ႔ မိုးခ်ဳပ္သြားတာ…။ အျပန္မွာ သူငယ္ခ်င္းေမာင္ေလးက လိုက္ပို႔ေပးမယ္လို႔ေတာ့ ေျပာတယ္..။ ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ တြဲမျပန္ခ်င္တာနဲ႔.. ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ပဲ ျပန္လာလိုက္တယ္…။ ဒီလမ္းေလးက ျဖတ္လမ္းဆိုေတာ့ လမ္းမကို ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္တာနဲ႔ ဒီကေန သြားလိုက္တာ..။ ဒီလိုမ်ိဳးျဖစ္မယ္မွန္းလဲ မထင္ဘူးေလး…။ ဘုရား..ဘုရား…. ေမာင္ေလးတို႔ မေရာက္လာရင္ေတာ့ မႏြယ္ဘဝေတာ့ မလြယ္ဘူး…“
ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ေျပာရင္းနဲ႔ ေစာေစာက အျဖစ္ကို ျပန္ေတြးမိကာ ေက်ာခ်မ္းသြားသည္။ သူမ၏ဘဝသည္ စိုးဝင္းကယ္ေပလို႔သာ။ ဒီျပင့္ဆို မေတြးရဲ..။
“ေတာ္ေသးတာေပါ့ မႏြယ္ရယ္..။ ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း ဆိုင္အတြက္ လိုေနတာေတြကို သြားဝယ္ရင္း လမ္းမျမန္ျမန္ေရာက္ေအာင္ ဒီက ျဖတ္ေမာင္းလာလို႔…။ ဒီ့ျပင္ဆို မလြယ္ဘူး မႏြယ္..။ ဒီေကာင္ေတြက ၾကည့္ရတာ ဒီနားမွာ အႀကံအဖန္လုပ္ေနတဲ့ ေကာင္ေတြထင္တယ္…။ ရဲစခန္းကို အခုဝင္တိုင္လိုက္ရမွာ…“
စိုးဝင္း၏ မေက်မခ်မ္း အေျပာတြင္ေတာ့ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ေတြေဝသြားသည္။ သို႔ေသာ္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္က ေနာက္က်ေန၍ အေမႏွင့္ အေဖက စိုးရိမ္ေနမွာကို ေတြးမိသည္။
“အရင္ဆုံး အိမ္ျပန္ၾကပါစို႔ ေမာင္ေလးရယ္..။ ၿပီးမွ ေဖေဖတို႔နဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး.. ေျပာၾကတာေပါ့…။ ေရွ႕နားဆို ေရာက္ေတာ့မွာပဲဟာ…“
ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ စကားအဆုံးတြင္ေတာ့ စိုးဝင္သည္ ကားကိုသာ ဖိေမာင္းလိုက္သည္။ အားကိုးတႀကီးျဖင့္ ေျပာေနသည့္ ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ စကားကို မပယ္ရွားခ်င္။ အခုလို နီးနီးကပ္ကပ္ေနရာမွ သူမဘယ္ေလာက္လွသည္ဆိုတာကို သူ ပိုသတိထားမိသည္။ အင္းေလ.. ဒီလိုမ်ိဳးေကာင္မေလးတစ္ေယာက္တည္း ဒီေလာက္ လူျပတ္တဲ့လမ္းမွာ ေလွ်ာက္လာမွေတာ့ အခုလိုျဖစ္တာ သိပ္ေတာ့မဆန္းဟု ေတြးမိသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုလိုမ်ိဳး မႏြယ္ႏွင့္ နီးစပ္ရေအာင္ ဖန္တီးေပးသည့္ ကံၾကမၼာကိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္သည္။ ဟို ေဆးသမားေတြကိုေတာင္ ေက်းဇူးတင္ရမလိုပင္…။
ႏြယ္ႏြယ္ေအးတို႔ အိမ္အေရာက္တြင္ေတာ့ စိုးဝင္းသည္ ကားကို သူမတို႔ အိမ္ေရွ႕မွာပင္ ရပ္လိုက္သည္။ ကားေနာက္ခန္းက ပါလာသည့္ ဖိုးခြားသည္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဘက္သို႔ ကူးသြားသည္။ စိုးဝင္းကားထဲကေန မ်က္ႏွာေလးပ်က္ကာ ဆင္းလားေသာ သမီးျဖစ္သူကို ျမင္သည္ႏွင့္ ေဒၚမာမာေအးသည္ ဆိုင္ထဲကေန မေျပး႐ုံတမယ္ ထြက္လာသည္။
“ေမေမ.. အိမ္ထဲၾကမွ ေျပာမယ္..။ ေမာင္ေလး.. အိမ္ထဲလိုက္ခဲ့ဦး…“
ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ အနားေရာက္လာသည့္ အေမျဖစ္သူကို အရင္လွမ္းေျပာသည္။ တဆက္တည္းပင္ေနာက္နားမွာ ရပ္ေနသူ စိုးဝင္းကိုပါ ဖိတ္ေခၚလိုက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ေတာ့ သူမအေမ ေဒၚမာမာေအး၏ လက္ကိုဆြဲကာ အိမ္ထဲသို႔ သြက္သြက္ေလွ်ာက္သြားသည္။ ဆိုင္ေပါက္ဝက အျဖတ္တြင္ေတာ့ ေဆးေရာင္းေနသည့္ ညီမငယ္ သြယ္သြယ္က လွမ္းၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕သည္။
“သြယ္သြယ္.. ညီမေလး… ဆိုင္ပိတ္လိုက္ေတာ့..။ မမ အေရးႀကီးတာ ေျပာမလို႔…“
“ဟုတ္…. ဟုတ္… မမ..“
သြယ္သြယ္သည္ မ်က္ႏွာေလး ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္ေနေသာ အစ္မျဖစ္သူကို ၾကည့္ကာ ရင္ေတြ ဒိန္းခနဲခုန္သည္။ ေဈးဝယ္သူကို ထည့္ေပးသည့္ ပါရာစီတေမာေတြပင္ အိတ္ကေလးထဲမေရာက္။ ဇြန္းေလးထဲမွလြတ္ကာ ဘန္းထဲတြင္ ျပဳတ္က်သည္။ ကပ်ာကယာ ျပန္ေကာက္ကာ ထည့္ေပးလိုက္ရသည္။ စိုးဝင္းသည္ သူ႔ဘက္ကို အၾကည့္လွည့္လာသည့္ သြယ္သြယ္ကို သြားေလးၿဖီးကာ ၿပဳံးျပလိုက္သည္။ ၿပဳံးျပၿပီးမွ ငါ့မွာ ဒါ့အျပင္ တျခားမလုပ္တတ္ဘူးလားလို႔ ေတြးလိုက္မိသည္။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူေဇာ္ရဲ ေျပာလည္းေျပာခ်င္စရာ။ တစ္ခုေတာ့ရွိသည္..။ ဒီတခါ သူၿပဳံးအျပတြင္ေတာ့ သြယ္သြယ္သည္ ခါတိုင္းလို မဲ့မသြားေခ်။ သူ႔ကို စူးစမ္းသလို စိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕သည္။ စိုးဝင္းလည္း ပုခုံးေလးတြန႔္ကာ သူ႔ေရွ႕ကဝင္သြားသည့္ ႏြယ္ႏြယ္ကိုသာ လက္ညႇိဳးေလး ထိုးျပလိုက္သည္။
အိမ္ထဲအေရာက္တြင္ေတာ့ ဧည့္ခန္းတြင္ ထိုင္ေနသည့္ ဦးဘေအးကို ေတြ႕သည္။ ဦးဘေအးသည္ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္လာေသာ သမီးျဖစ္သူႏွင့္ ေနာက္ကပါလာသူ စိုးဝင္းကို ၾကည့္ကာ ကုလားထိုင္တြင္ ထိုင္ေနရာမွ မတ္တပ္ရပ္သည္။
“ဘာျဖစ္လာတာလဲ.. သမီး…။ သူက…“
“ဒါ.. ဟိုဘက္ဆိုင္က ေမာင္စိုးဝင္းပါ.. ေဖေဖ…။ ေဖေဖ သိမွာပါ…. သမီးကို ဒီေန႔ သူ ကယ္လာတာ…“
“ဘယ္လို.. ဘယ္လို…. သမီး…“
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ဖခင္ႏွင့္ အေမျဖစ္သူကို အေၾကာင္းစုံ ရွင္းျပသည္။ တခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ စိုးဝင္းက ဝင္ေထာက္ေပးသည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအး စကားမၿပီးခင္ပင္ သြယ္သြယ္လည္း ေရာက္လာသည္။ သူ႔အစ္မ ရွင္းျပသည္ကို မ်က္လုံးေလး ကလယ္ကလယ္ႏွင့္ နားေထာင္ေနသည္။ သူမခင္မ်ာ အစ္မျဖစ္သူ၏ စကားတြင္ ရင္ေတြေတာင္ တုန္သည္။ ကုလားထိုင္တြင္ ဝင္ထိုင္ရင္း အေမျဖစ္သူ၏ လက္ကိုေတာင္ ကိုင္ထားရသည္။
“ဒါဆိုရင္ေတာ့ ရဲကိုတိုင္မွ ရမယ္…“
ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ ရွင္းျပမႈ အဆုံးတြင္ေတာ့ ဦးဘေအးက ယတိျပတ္ ဆုံးျဖတ္ဟန္ႏွင့္ ေျပာ၏။
“ဒီက.. ေမာင္စိုးဝင္းလည္း လိုက္ခဲ့ေပးပါကြယ္…။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဦး ဒီေနရာကေန လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ေက်းဇူးတင္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာပါရေစ..“
စိုးဝင္းသည္ လူေတြ၏ အၾကည့္က သူ႔ကို ေရာက္လာသျဖင့္ ရွက္သလို ျဖစ္သြားသည္။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိရင္ လုပ္ေနၾက သူ႔အက်င့္တိုင္း သြားကေလးကိုသာ ၿဖီးျပမိသည္။ အံမယ္… သူဒီလိုမ်ိဳး ျဖစ္သြားတာကို ႏြယ္ႏြယ္က ဘာမွမေျပာ။ သူ႔ကိုသာ ၿပဳံး၍ ၾကည့္ေနသည္။ မ်က္လုံးေလးမ်ားကေတာင္ အေရာင္လဲ့ေနသလိုပင္..။
သြယ္သြယ္သည္ အစ္မျဖစ္သူ၏ စိုးဝင္းကို ၾကည့္သည္ အၾကည့္ကို သြားျမင္လိုက္ကာ စိတ္ထဲ ထင့္ခနဲ ျဖစ္သည္။ ႏြယ္ႏြယ္ကမ်ား စိုးဝင္းကို စိတ္ဝင္စားသြားတာလား။ သူ႔အရွက္ကို ကယ္လာသူဆိုေတာ့ ဟိုေကာင္က ကယ္တင္ရွင္ႀကီးေပါ့။ အို.. ငါက ဘာျဖစ္လို႔ စိတ္ထဲမွာ ဒါေတြ ေလွ်ာက္ေတြးေနတာလဲ..။ သူတို႔ဘာသာ ဘာျဖစ္ျဖစ္။ ဟင္း.. စိတ္ရႈပ္လိုက္တာ…။
“သမီး.. ေဖေဖ ေျပာတာ ၾကားလား..“
“ဟင္.. ေဖေဖ.. ဘာေျပာတာလဲ…“
“ေအာ္.. ဒီသမီးငယ္ကလည္း ခက္ေတာ့တာပဲ… ဘာေတြေတြးေနလဲ မသိဘူး…“
သြယ္သြယ္ခင္မ်ာ သူ႔အစ္မအေၾကာင္းေတြးေန၍ အေဖျဖစ္သူ ေျပာလိုက္တာကို မၾကားလိုက္။
“အေဖတို႔ ရဲစခန္းသြားမလို႔..။ အဲဒါ သမီး တံခါးေတြ ပိတ္ၿပီး ေစာင့္ေနလိုက္…“
“ဟုတ္. .. ဟုတ္.. .. ေဖေဖ..“
သြယ္သြယ္သည္ ကမန္းကတန္းပင္ ဟုတ္လိုက္ရသည္။ သူမကို မွာအၿပီးတြင္ေတာ့ ဦးဘေအးသည္အိမ္ေပၚကေန ဆင္းသြားသည္။ ေဒၚမာမာေအးကလည္း လင္ေတာ္ေမာင္ႏွင့္ အတူလိုက္သည္။ စိုးဝင္းႏွင့္ ႏြယ္ႏြယ္ကေတာ့ အိမ္ေပါက္ဝတြင္ ေစာင့္ေနၾကသည္။
သြယ္သြယ္သည္ ကုလားထိုင္မွ မထခ်င္ထခ်င္ႏွင့္ ထကာ အိမ္ေပါက္ဝက သံပန္းတံခါးဆီ ေလွ်ာက္လာသည္။ သူမစိတ္ေတြသည္ ထူးဆန္းစြာ ရႈပ္ေထြးေနသည္။ အျပင္က လူေတြကို လွမ္းၾကည့္ေနမိ၏။ စိုးဝင္းတို႔ အိမ္အေပါက္ဝ အေရာက္တြင္ပင္ ဖိုးခြားက ေျပာလိုက္လို႔လား မသိ။ ဦးေအာင္မိုးႏွင့္ ေဒၚမိုးသူတို႔ ဒီဘက္ကို ကူးလာေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ စိုးဝင္းသည္ အေဖႏွင့္ အေမကို ေတြ႕သည္ႏွင့္ ကားထဲကို မဝင္ျဖစ္။ အသာပင္ ကားေဘးနားက ရပ္ေစာင့္သည္။
“ရဲစခန္းသြားမလို႔လား.. ကိုဘေအး…“
“ဟုတ္တယ္… ကိုေအာင္မိုး စခန္းမွာ တိုင္ခ်က္ေတာ့ ဖြင့္ရမွာပဲ…။ ေတာ္ၾကာေန သမီးမဟုတ္ဘဲ တျခားအမ်ိဳးေကာင္းသမီးေတြ ဒုကၡေရာက္ေနဦးမယ္..“
လူႀကီးႏွစ္ေယာက္သည္ အျပန္အလွန္ ကားနားတြင္ စကားေျပာၾကသည္။ ဖိုးခြားက ေျပာျပထားလို႔ထင္သည္။ ဦးေအာင္မိုးသည္ အေၾကာင္းစုံကို သိေနသည္။
“ေကာင္းတယ္… အဲဒီ အႀကံေကာင္းတယ္.. ကြၽန္ေတာ္လည္း လိုက္ခဲ့မယ္…။ အဲဒီအပိုင္းက စခန္းမႈးက ကြၽန္ေတာ့္အသိဗ်….“
စိုးဝင္းသည္ အစပထမေတာ့ သူ႔အေဖကို မလိုက္ဖို႔ ေျပာရန္ စဥ္းစားေသးသည္။ သူႏွင့္ အေဖကတေစာင္းေစးႏွင့္ မ်က္ေခ်းေလ။ ၾကည့္ရတာ ဒါေၾကာင့္မို႔ ထင္သည္။ အေဖသည္ အေမကို စစ္ကူေခၚလာျခင္း ျဖစ္မည္။
“ဒါျဖင့္.. ဆိုင္ ဘယ္သူေစာင့္မွာလဲ…အေဖ..“
“အိုကြာ… ကိုမိုးႀကိဳး ေစာင့္လိမ့္မယ္…။ ဖိုးခြားလည္း ေျပာခဲ့တယ္…။ ဒီကိစၥက အေရးႀကီးတာကိုး..“
စိုးဝင္းသည္ အေဖက ဒီလိုအေျပာတြင္ေတာ့ ဘာမွ မေျပာေတာ့ေခ်။ ကားဆီသို႔ပင္ ေလွ်ာက္သြားသည္။ ေနပါဦး.. သူႏွင့္ ေခါင္းခန္းက ဘယ္သူက စီးမွာလဲ..။ စိုးဝင္းအေတြးကိုေတာ့ ေဘးနားတြင္ပါလာသည့္ ႏြယ္ႏြယ္က အေျဖေပးလိုက္သည္။
“ေဖေဖ.. သမီး… ေမာင္ေလးနဲ႔ ေခါင္းခန္းက စီးလိုက္မယ္….“
“ဪ.. ေအး… ေအး..။ ေဖေဖတို႔ ေနာက္ကေနပဲ စကားေျပာၿပီး လိုက္ခဲ့မယ္.. ရတယ္…“
အံမယ္.. ဒီလိုၾကေတာ့လည္း အဟုတ္သားဟု စိုးဝင္း ေတြးမိသည္။ ကားတံခါးကိုဖြင့္ကာ ဝင္ထိုင္လိုက္သည့္ ႏြယ္ႏြယ္ေအးကို ၿပဳံးျပလိုက္သည္။ ႏြယ္ႏြယ္ကလည္း သူ႔ကို ျပန္ၿပဳံးျပသည္ကို ေတြ႕သည္။ အၾကာႀကီးေတာ့ မဟုတ္။ သူမသည္ ကားထဲတြင္ ေနရာက်ေအာင္ ဆံပင္ေတြကိုသိမ္းကာ ေရွ႕တြင္ ခ်ထားလိုက္သည္။ လွပသည့္ ဆံပင္ေလးေတြသည္ သူမ၏ ေျဖာင့္စင္းေနသည့္ ေပါင္တံေလးေပၚတြင္ အစီအရီ က်သြားသည္။ အေစာပိုင္းတုန္းကေတာ့ ေသြးပူေနသည့္ အရွိန္ႏွင့္ စိုးဝင္းသည္ ဒါေတြကို သတိမထားမိ။ အခုလို ကားေခါင္းခန္းမွာ ႏွစ္ေယာက္တည္း ျပန္ျဖစ္လာေတာ့ သူသည္ ရင္ေတြေတာင္ ခုန္လာသည္။ သဇင္ႏွင့္ စေတြ႕ခါစကလို ခံစားခ်က္မ်ိဳး ျဖစ္လာသည္။ ကားေသာ့ကို တပ္လိုက္ေသာ္လည္း စက္မႏိုးျဖစ္ေသး။ သူလုပ္သမွ်ကို တေစာင္းကေလး အေနအထားႏွင့္ ၾကည့္ေနသည့္ ႏြယ္ႏြယ္ကို႔သာ မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း ျပန္ေငးေနမိသည္။ ျပစ္မ်ိဳးမွဲ႔မထင္လွသည့္ အလွပိုင္ရွင္ ရယ္…။
“ကဲ.. ကိုယ္ေတာ္.. ေမာင္းေတာ့ေလ… လူႀကီးေတြေတာင္ တက္ၿပီးသြားၿပီ..“
“ဪ.. အ .. ဟီး…“
စိုးဝင္းသည္ ႏြယ္ႏြယ္ေအးက မ်က္ေထာင့္ေလးကပ္ကာ ေျပာလိုက္ေတာ့မွ သူေငးေနတာကို သတိထားမိသည္။ အၾကည့္ကိုလႊဲကာ ကားကို ေမာင္းထြက္လိုက္သည္။ ကားေရွ႕ကို အၾကည့္တြင္ေတာ့ သံပန္းတံခါးေနာက္တြင္ ရွိေနသည့္ သြယ္သြယ္ကို ျဖတ္ခနဲ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ စိတ္ထင္လို႔လားေတာ့ မသိ။ ေကာင္မေလးသည္ သူ႔ကို ေတြေတြေလး ေငးၾကည့္ေနသည္ေလ…..။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. အဲ့ဒီေန႔ညက အျဖစ္အပ်က္သည္ စိုးဝင္းဘဝအတြက္ေတာ့ ႀကီးမားသည့္ အေျပာင္းအလဲပင္။ သူက ႏြယ္ႏြယ္ေအးကို ကယ္တင္လိုက္ႏိုင္သည့္ အျဖစ္သည္ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ႀကီးမားသည့္ မ်က္ႏွာဖုံးသတင္း ျဖစ္သြားသည္။ ဒါတြင္ပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသး။ ႏြယ္ႏြယ္ေအးက သူ႔အေပၚ ဆက္ဆံေရးေတြ ေျပာင္းလာသည္။ ၾကည့္ရတာေတာ့ သူမသည္ စိုးဝင္းက သူမအရွက္ကို ကယ္လိုက္သည္ဟု ေတြးကာ အထင္ႀကီးစိတ္ဝင္သြားသလား မသိ။ လမ္းေတြ႕ရင္ သူမကပင္ ေမးထူးေခၚေျပာ ျဖစ္လာသည္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မနက္ဘက္ အီၾကာေကြး လာဝယ္တဲ့သူလည္း ေျပာင္းသြားသည္။ အေစာပိုင္းကေတာ့ ေဒၚမာမာေအးက လာဝယ္ေနၾက ျဖစ္ေသာ္လည္း အခုေတာ့ ႏြယ္ႏြယ္ေအးက လာဝယ္သည္။
“ဟင္.. အန္တီ ေနမေကာင္းလို႔လား.. မႏြယ္…“
“ေကာင္းပါတယ္.. ဘာျဖစ္လို႔လဲ.. ေမာင္စိုး..“
ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ သူမကို အံၾသသလို ၾကည့္ေနသည့္ စိုးဝင္းကို မ်က္ေမွာင္ေလးကုတ္ကာ ေမးလိုက္သည္။ အီၾကာေကြးလာဝယ္တာကို သူက ဘာေၾကာင္ေနလဲ မသိ။ ေတာ္ေတာ္ေလး ခင္လာ၍ စိုးဝင္းသည္ တခါတခါ အူေၾကာင္ၾကား အကြက္ေတြ ရွိမွန္း သူမက သိေနေလၿပီ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ညီမေလးႏွင့္ မတည့္ေသးခ်င္း ျဖစ္မည္။
“ဪ.. ခါတိုင္းဆို ..အန္တီ အၿမဲလာဝယ္ေနၾက မွတ္လို႔ပါ…။ မႏြယ္မွ လာမဝယ္ဖူးတာ….“
စိုးဝင္းက အေျဖတြင္ေတာ့ ႏြယ္ႏြယ္ေအး သေဘာေပါက္သြားသည္။
“ဪ… ေနေကာင္းပါတယ္.. ေမေမက..။ ခါတိုင္း မႏြယ္က လာမဝယ္ျဖစ္တာက… အဲဒီအခ်ိန္မွာ သင္တန္းသြားဖို႔ ျပင္ေနတာ မွတ္လို႔ေလ..။ အခုေတာ့ အဲ့ဒီလို လုပ္စရာ မလိုေတာ့ဘူးေလ…“
အၿပဳံးေလးႏွင့္ သူ႔ကိုၾကည့္ကာ ေျပာေနသည့္ ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ စကားတြင္ စိုးဝင္း အံ့ၾသသြားသည္။
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ….“
“ေမာင္စိုးကို ေျပာဖို႔ ေမ့ေနတာ….။ မႏြယ္က KMD ကို ေျပာင္းလိုက္ၿပီေလ…။ ေမေမကလည္း မႏြယ္တစ္ေယာက္ထဲ သြားေနတာကို စိတ္မခ်လို႔ေလ။ ဒီက ေက်ာင္းခြဲပဲေလ..“
“ဟာ… ေကာင္းတာေပါ့… မႏြယ္ မပင္ပန္းေတာ့ဘူးေပါ့….“
စိုးဝင္းသည္ အားရဝမ္းသာစြာပင္ ေျပာသည္။ ဒီလိုဆိုရင္ျဖင့္ ႏြယ္ႏြယ္ေအးႏွင့္ ေတြ႕ရဖို႔ အခ်ိန္ေတြ ပိုမ်ားလာႏိုင္သည္။
“ဟုတ္တယ္.. ေမာင္စိုး…။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မႏြယ္.. ဘြဲ႕လြန္အတြက္ ျပင္ဆင္ေနတာေတြအတြက္… ပိုအခ်ိန္ရမယ္ေလ.. အဲဒါေၾကာင့္…“
“ဝမ္းသာလိုက္တာ မႏြယ္ရယ္…. ကြၽန္ေတာ္… ကြၽန္ေတာ္…“
စိုးဝင္းသည္ လႊတ္ခနဲ ေျပာမိမလို ျဖစ္ၿပီးမွ လွ်ာကို မနည္း ဘရိတ္အုပ္လိုက္ရသည္။ မအုပ္လို႔ မျဖစ္။ ေတာ္ၾကာေန ကိုယ့္ဆိုင္ကို မုန႔္လာဝယ္သည့္ customer ကို ရည္းစားစကားေျပာမိသည္ ဆိုရင္ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္း ျဖစ္သြားဦးမည္။ အခုေတာင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာေနတာကို ဟိုေကာင္ ဖိုးခြားႏွင့္ ကိုမိုးႀကိဳးတို႔က ၿငိမ္ကာ နားေထာင္ေနသည္ေလ..။
“သြားဦးမယ္ေနာ္… အားရင္ အိမ္လာလည္ဦး“
“ဟုတ္.. မႏြယ္… လာခဲ့မယ္…“
ဆင္မယဥ္သာ ေျခလွမ္းေလးႏွင့္ သာသာေလး လွည့္ထြက္သြားသည့္ ႏြယ္ႏြယ္ေအးကို ၾကည့္ကာ စိုးဝင္းရင္ေတြ တလွပ္လွပ္ျဖစ္သည္။ ေသခ်ာပါၿပီ သူ ႏြယ္ႏြယ္ေအးကို ခ်စ္မိေနသည္ ဆိုတာ။ ခ်ိတ္ဆိုတာ မီးႏွင့္ထိရင္ အရည္ေပ်ာ္သည္ဟု ဆိုၾကသည္။ အခုေတာ့ သူ႔ႏွလုံးသားသည္ ႏြယ္ႏြယ္ေအးႏွင့္ ထိကာ အရည္ေပ်ာ္ၾကသြားေလၿပီ။ တစ္ခုေတာ့ ကြာသည္။ သူသည္ ပူေလာင္မႈကို မခံရဘဲ ရင္ထဲ ေအးျမေနသည္။
“ကိုစိုးႀကီး.. အရွင္လတ္လတ္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားၿပီလား…“
“ခြီး… ဟီး….ဟီး…“
စိုးဝင္း၏ ႏု႐ြေသာ ခံစားခ်က္ေတြကို ဖိုးခြား၏စကားက ျဖတ္ေတာက္လိုက္သည္။ သူ၏ ခံစားခ်က္ေတြသည္ ေလထဲတြင္ အေရာက္တြင္ ႐ုတ္တရက္ စက္ေသသြားေသာ ေလယာဥ္ငယ္လို ေျမျပင္ကို ထိုးၾကသည္။
“မင္းကြာ.. သာသနာဖ်က္..။ ဒီမွာ ဖီလင္လာေနတာကို…“
စိုးဝင္းသည္ မ်က္ႏွာပိုးမေသဘဲ ရပ္ေနသည့္ ဖိုးခြားကို လွမ္းေငါက္လိုက္သည္။ ကိုမိုးႀကိဳးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း သူကလည္း မထူး။ ၿပဳံးၿဖီးၿဖီးႏွင့္ ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕သည္။ ကိုမိုးႀကိဳးသည့္ ပါးစပ္ထဲ ဝါးထားသည့္ ကြမ္းကို ပ်စ္ကနဲေနေအာင္ ေထြးသည္။
“ေနဦး.. ေဟ့ေကာင္.. ငါတို႔ကို မဲမေနနဲ႔ဦး…။ မင္း .. ပိုက္ဆံေကာ ယူလိုက္လား..“
ဟင္….။ စိုးဝင္းသည္ ကိုမိုးႀကိဳး၏ အေမးတြင္မွ သတိရသည္။ ဟိုက္.. ေသာက္ေခြး။ သူက ငမ္းေၾကာထၿပီး ပိုက္ဆံမယူမိ။ ဟိုကလည္း ေပးမသြား။ စိုးဝင္းသည္ ဒီတစ္ခါေတာ့ သြားလည္းၿဖီးကာ ျပန္ၿပဳံးျပရသည့္ အျဖစ္ကို ေရာက္သြားသည္။
“ငါ့လာၿပီး ၿပဳံးျပမေနနဲ႔.. ၿပဳံးျပရမွာ.. မင္းအေဖႀကီး…။ ေနဦး…ငါက .. အေကာင္းေျပာမလို႔….။ ၾကည့္ရတာ.. ႏြယ္ႏြယ္ေအးက မင္းကို စိတ္ဝင္စားေနသလိုပဲ…“
စိုးဝင္းသည္ ကိုမိုးႀကိဳး၏ ေတြးေတြးဆဆ အေျပာတြင္ေတာ့ သူဘာမွ မေျပာေတာ့။ အေၾကာ္ဖိုနားက ခြာကာ ေကာင္တာဘက္သို႔္ ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ အေရွ႕ဘက္တြင္ေတာ့ သူရိယေနမင္း ထြက္ျပဴလာလို႔ ထင္သည္။ ဆိုင္ထဲကို ေနေရာင္ျခည္ေလးေတြက ထိုးကာက်လာသည္။ ေရာင္ျခည္တန္းေလးေတြသည္ သူ႔ကိုယ္ကို ေဖာက္မသြားေသာ္လည္း စိုးဝင္း၏ႏွလုံးသားသည္ ေႏြးေထြးေနသည္သာ…။
—————————————–
“ေျပာစရာ ရွိတယ္ဆို ေမာင္စိုး… ဘာေျပာမလို႔လဲ….“
စိုးဝင္းသည္ ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ အေမးတြင္ေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ထီးေလးကြယ္ကာ အလုပ္ရႈပ္ေနသည့္အတြဲကို ေငးေနရာမွ အသိဝင္သြားသည္။ ဟုတ္သားပဲ… ။ ငါကလည္း ေဘးနားမွာ မႏြယ္ကို ငုတ္တုတ္ထားၿပီးေတာ့..။ စိုးဝင္းႏွင့္ ႏြယ္ႏြယ္သည္ လူသူရွင္းသည့္ ပန္းၿခံေလးတစ္ခုကို ေရာက္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ တိတိက်က်ေျပာရရင္ျဖင့္ အရိပ္ေကာင္းသည့္ သစ္ပင္ႀကီးေအာက္တြင္ ခ်ထားသည့္ ခုံတန္းရွည္ေလးေပၚတြင္ အတူထိုင္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒီေန႔ေတာ့ စိုးဝင္း ကံေကာင္းသည္ဟု ေျပာရမလို။ သူသည္ ႏြယ္ႏြယ္ေအးကို ဖြင့္ေျပာေတာ့မည္ဆိုကာ ေခ်ာင္းေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ ျဖစ္သည္။ အဆင္မသင့္၍ မေျပာျဖစ္ေသး..။ အခုေတာ့ ညေနက သူအိမ္က အထြက္.. လမ္းထိပ္တြင္ ကားဂိတ္ဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားေနသည့္ ႏြယ္ႏြယ္ေအးကို ေတြ႕မိသည္။
“မႏြယ္.. ဘယ္သြားမလို႔လဲ. .တစ္ေယာက္ထဲလား….“
“ေအာ္… ေမာင္စိုးပါလား.. ဟုတ္တယ္…. မႏြယ္တစ္ေယာက္တည္း…။ ညီမေလးက ေနမေကာင္းလို႔ အိမ္မွာေနခဲ့တာ..။ မယ္လမု ဘုရားဘက္သြားမလို႔..။ ေမေမက ၾယာတာေခ်ဆိုလို႔…“
“ကြၽန္ေတာ္ လိုက္ပို႔ေပးမယ္ေလ… မႏြယ္.. လက္ခံရင္ေပါ့..။ ဒီအခ်ိန္ ကားၾကပ္မွာ…“
“ဟယ္.. အားနာစရာႀကီး.. တကယ္လား… “
“တကယ္ေပါ့.. လာပါ.. မႏြယ္…“
စိုးဝင္းသည္ ေျပာလည္းေျပာ.. ကားတံခါးကိုလည္း ေနရာေ႐ႊ႕ကာ ဖြင့္ေပးလိုက္သည္။ မႏြယ္ လိုက္လာလွ်င္ေတာ့ သူစိတ္ဝင္စားေနတာကို ဖြင့္ေျပာလိုက္မည္ဟုလည္း ႀကံထားသည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ခဏေတာ့ ေတြၿပီး စဥ္းစားသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ကားကေလးကို ပတ္ကာ ေလွ်ာက္လာၿပီး ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ စိုးဝင္းသည္ အေဖျဖစ္သူ ဦးေအာင္မိုးလို ထီမေပါက္ဖူးေသာ္လည္း ထီေပါက္သေလာက္ကို ဝမ္းသာသြားသည္။ ဘုရားလိုက္ပို႔.. မႏြယ္ ၾယာတာေခ်တာၿပီးေအာင္ ထိုင္ေစာင့္ၿပီးေနာက္ အနီးရွိ ပန္းၿခံေလးတြင္ ခဏဝင္ထိုင္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
“က်ေနာ္… က်….ေနာ္….“
စိုးဝင္းသည္ ဒီလို ႏြယ္ႏြယ္ေအးက အတိအလင္းႀကီး အေမးတြင္ေတာ့ ႐ုတ္တရက္ ဘာေျပာရမွန္းမသိ။ လမ္းတြင္ေရာ… ဘုရားေပၚတြင္ေရာ အခ်ိန္ႏွစ္နာရီ နီးပါးမွ် စီထားသည့္ စကားလုံးေတြသည္ အခုေတာ့ လည္ေခ်ာင္းဝတြင္ တစ္ဆို႔ကုန္သည္။ ေရွ႕က စကားလုံးကို ေနာက္က စကားလုံးက ဝင္ေဆာင့္ကာ အကုန္လုံး အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳ ျဖစ္ကုန္သည္။
“ဘာလဲ.. ေမာင္စိုးက…. မႏြယ္ကို ရည္းစား စကားေျပာမလို႔လား…. အ ..ဟိ..ဟင္း…“
မ်က္နာႀကီး နီျမန္းေနၿပီး သူ႔ကို မ်က္လုံးႀကီး ျပဴးၿပီးၾကည့္ေနသည္ စိုးဝင္းအျဖစ္ကို ၾကည့္ကာ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ကိုယ္ကေလး လႈပ္ခါကာပင္ ရယ္သည္။ သြယ္လ်ေျပာ့ေျပာင္းေသာ ဆံပင္ရွည္ေလးသည္ သူမ၏ ကိုယ္ကေလး အခါတြင္ေတာ့ အနည္းငယ္ လႈပ္ခါသြား၏။
“မရယ္ပါနဲ႔.. မႏြယ္ရယ္….။ မႏြယ္အတြက္ေတာ့ .. မထူးဆန္းေပမယ့္…. ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အရဲစြန႔္ၿပီး ေျပာရမယ့္ စကားေတြပါ…။ ခင္မင္မႈကို အခြင့္ေကာင္းယူတာတို႔…. ဘာတို႔ က်ေနာ္ မျဖစ္ခ်င္လို႔ပါ…“
စိုးဝင္းသည္ အလိုလို ေခါင္းငိုက္စိုက္ၾကသည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ ရယ္သံေလးေတြက သူ႔ရင္ကို တူးဆြသြားသလို ျဖစ္ေစသည္။ ဘယ္ကေန ဘယ္လိုျဖစ္တည္လာမွန္း မသိေသာ ဝမ္းနည္သလိုလို ခံစားမႈတစ္ခုသည္ သူ႔ရင္တြင္ ကိန္းေအာင္းလာသည္။ ဪ… မႏြယ္အတြက္ေတာ့.. ဒီအျဖစ္မ်ိဳးေတြက ႐ိုးေနမည္သာပင္…။
“အယ္… ေမာင္စိုးကလည္း.. .မႏြယ္က… ဘာေျပာေသးလို႔လဲ..။ တကယ္တဲ.. မ်က္ႏွာႀကီးကို မႈန္သြားလိုက္တာ…။ မိန္းကေလးျဖစ္တဲ့သူက ရည္းစားစကားေျပာမယ့္.. ေယာက်္ားေလးကို .. ဟယ္… ကြၽန္မကေတာ့ ဝမ္းသာလိုက္တာရွင္..၊ ရွင္ရည္းစား… စကားေျပာတာကိုလို႔.. ေျပာရမွာလား…။ ကြၽန္မကေတာ့ ever welcome ပါပဲ လုပ္ရမွာလား… ကဲ…“
စိတ္ေကာက္သလို ႏႈတ္ခမ္းေလးစူကာ ေျပာသည့္ ႏြယ္ႏြယ္ေအး စကားတြင္ေတာ့ စိုးဝင္း စိတ္ေတြလင္းခနဲ ျဖစ္သည္။ ဒါဆို.. မႏြယ္က.. ငါရည္းစားစကားေျပာမွာကို .. ႀကိဳသိေနတာပဲ..။ ဒီလိုမ်ိဳးသိရက္နဲ႔ လိုက္လာတယ္ဆိုေတာ့..။ ဟား…. စိုးဝင္း၏ အေတြးအေခၚသည္ အခုမွပဲ လမ္းမွန္ေပၚျပန္ေရာက္ေတာ့သည္။ သူသည္ ႏြယ္ႏြယ္ေအးႏွင့္ ေတြ႕ရင္ ရင္ခုန္ေနတာႏွင့္တင္ စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ႏွင့္က မကပ္။
“ဒါဆို… ေျပာမယ္ဗ်ာ.. မႏြယ္ကို ခ်စ္တယ္…“
“ဟယ္…“
ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ သူ႔ကို ႐ုတ္တရက္ စိမ္းစိမ္းႀကီးၾကည့္ကာ ေျပာလိုက္သည့္ စိုးဝင္း၏ စကားတြင္ေတာ့ အငိုက္မိသြားသည္။ ဒီတစ္ခါ ရင္ခုန္ရသူက သူမအလွည့္ ျဖစ္သြားသည္။ ေမာသလိုပန္းသလိုျဖင့္ ရင္ေတြတလွပ္လွပ္ျဖစ္သည္။ စိုးဝင္ကို မၾကည့္ရဲေတာ့။
ဒီေနရာတြင္ေတာ့ စိုးဝင္းသည္ ေယာက်္ားေလးပီသေၾကာင္း ျပသည္။ သေကာင့္သားသည္ ႏႈတ္ကသာ ဘာေျပာရမွန္း တြန႔္ခ်င္တြန႔္မည္။ လက္ကေတာ့ မေႏွးေခ်။ သူႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ထိုင္ေနသည့္ ႏြယ္ႏြယ္ေအး ရွိရာသို႔ အသာတိုးသည္။ ကိုယ္ခ်င္းက အေတာ္နီးသြားသည္။ ဘာေခါင္းေလွ်ာ္ရည္အနံ႔မွန္း မသိေသာ္လည္း သင္းပ်ံ႕သည့္ ေမႊးရနံ႔က သူမ၏ ဆံႏြယ္ေလးေတြဆီက ျပန႔္လြင့္လာသည္။
“မႏြယ္.. ေျပာဦးေလ…“
စိုးဝင္းသည္ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ခုံေလးေပၚရွိ ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ သြယ္လ်ေျဖာင့္စင္းေသာ လက္ကေလးကို အုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ စိုးဝင္းလက္ႏွင့္အထိတြင္ေတာ့ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ကိုယ္ကေလး ဆတ္ခနဲတုန္သည္။ ေအာက္ကိုငုံ႔ေနသည့္ မ်က္ႏွာေလးသည္ အသာေမာ့တက္လာသည္။ မ်က္ဝန္းေလးေတြသည္ အရည္ၾကည္လဲ့ကာေနသည္။ ခ်စ္မ်က္ဝန္းေတြပင္…
“ဒီမွာ စမ္းၾကည့္ပါလား.. .မႏြယ္… က်ေနာ္ ရင္ေတြခုန္ေနတာ…“
စိုးဝင္းသည္ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ လက္ကို မလႊတ္။ သူ႔ဆီသို႔ ဆြဲယူကာ ဘယ္ဘက္ရင္အုပ္ေပၚ တင္ေပးလိုက္သည္။ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနေသာ သူ႔ႏွလုံးခုန္သံသည္ ၾကားခံ အက်ႌေလးကို ေဖာက္ကာ ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ လက္ဖ်ားေလးဆီသို႔ ကူးစက္သြားသည္။ သူမ၏ကိုယ္သည္ အလိုလိုပင္ ပူေႏြးလာသည္။ စိုးဝင္းႏွင့္ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ လူခ်င္းအေတာ္နီးေနၿပီ ျဖစ္သည္။ စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည့္ မ်က္ႏွာႏွစ္ခုသည္ ေျခာက္လက္မေလာက္ပင္ မရွိေခ်ေတာ။ စိုးဝင္း မေနႏိုင္ေတာ့ေခ်။ သူမ်က္ႏွာကို အလိုလို ေ႐ႊ႕မိသည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ စိုးဝင္း၏မ်က္ႏွာက သူမႏွင့္ တစစနီးလာသည္ကို သိသည္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ။သူမသည္ မ်က္ႏွာကို မဖယ္မိေခ်။
“အြန႔္… ႁပႊတ္..“
စိုးဝင္း၏ ႏႈတ္ခမ္းသည္ ပန္းေသြးေရာင္ေျဖာ့ေျဖာ့ေလး ေျပးေနေသာ ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ငုံမိသြားသည္။ ႏႈတ္ခမ္းသာမက ေကာင္မေလး၏ ကိုယ္လုံးေလးကိုလည္း ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသင္းလိုက္သည္။
“အို… ေမာင္စိုး..လူေတြနဲ႔… အြတ္…“
“မျမင္ပါဘူး.. မႏြယ္ရယ္… ခဏေလးပါ..“
စိုးဝင္းသည္ လက္ထဲေရာက္လာေတာ့မွ အလြတ္မေပးေတာ့။ ဒီလိုအခြင့္အေရးမ်ိဳးက ႏွစ္ခါျပန္မရဟုတြက္ကာ ႏြယ္ႏြယ္ေအး အနည္းငယ္႐ုန္းလိုက္၍ လြတ္သြားေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ျပန္ဖမ္းနမ္းသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ မလြတ္ထြက္ေအာင္ ေသခ်ာဖိ၍ စုပ္နမ္းလိုက္သည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအးကပင္ ဟန္ေဆာင္႐ုန္းေနလို႔လားမသိ။ စိုးဝင္း၏ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း အနမ္းမ်ားတြင္ေတာ့ သူမသည္ ၿငိမ္က်သြား၏။ အဖိုဆို၍ ယင္ဖိုေတာင္ မသန္းေသာ သူမ၏ တကိုယ္လုံး ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ကုန္သည္။ စိုးဝင္းဆိုသည့္ အေကာင္က ယင္ဖိုမဟုတ္. . ေယာက်္ားဖိုေလ..။ အခုလည္းၾကည့္ေလ သူတတ္ကြၽမ္းသည့္ ပညာေတြကို အစြမ္းကုန္ ထုတ္ျပေတာ့သည္။
သူ၏လက္ေတြသည္ ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ ေက်ာျပင္ေလးကို သိုင္းဖက္ထားရာမွ အသာေအာက္သို႔ ေလွ်ာဆင္းသည္။ လက္က ေပ်ာ့ေျပာင္းသည့္ ဆံႏြယ္ေလးေတြကို ပြတ္တိုက္သြားသည္။ ခါးကေလးကို ေက်ာ္သြားသည္တြင္ေတာ့ သူမ်ားတကာေတြ မ်က္စသာျပစ္ေနရသည့္ ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ ဖင္ဆုံႀကီးကို အသာဖ်စ္ညႇစ္လိုက္သည္။
“အင့္.. အ .. ဟင့္..“
ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ စိုးဝင္း၏ လက္ေတြက သူမ၏ တင္ပါးေပၚ ေရာက္အလာတြင္ေတာ့ မေနႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ႏႈတ္က ညည္းသံသဲ့သဲ့ ထြက္လာသည္။ မသင့္ေတာ္မွန္း သိေနေသာ္လည္း သူမမွာ ႐ုန္းမထြက္မိ။ သူမပါးစပ္ထဲတြင္ ေမွ်ာ့ႀကီးတစ္ေကာင္လို ေလွ်ာက္သြားေနေသာ စိုးဝင္း၏ လွ်ာကလည္း သူမ၏ စိတ္ေတြကို ေထြျပားေနေစသည္။ ဒီလိုမ်ိဳး ႏြယ္ႏြယ္ေအး ၿငိမ္ေနေလေလ စိုးဝင္းကေတာ့ ေရွ႕တက္ေလေလ ျဖစ္သည္။ သူသည္ မွတ္မွတ္ရရ ေဇာ္ရဲႏွင့္ အတူလိုက္သြားသည့္ ညက ဘီယာဆိုင္က ေကာင္မေလးကို ျဖဳတ္ၿပီးကတည္းက ဘယ္ေဆာ္ႏွင့္မွ မဖိုက္ရေသးေခ်။ အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနတာကလည္း တစ္ေၾကာင္း.. မႏြယ္တို႔ ညီအစ္မကို ငမ္းေနတာကလည္း တစ္ေၾကာင္းမို႔ သူမိန္းမေတြ၏ အေတြ႕ႏွင့္ ေဝးေနတာလည္းပါသည္။ အခုလို ႏြယ္ႏြယ္ေအးက သူလုပ္သမွ် ၿငိမ္ခံေနသည္တြင္ေတာ့ သူစိတ္ေတြ လြတ္သြားေတာ့သည္။
စိုးဝင္း၏ ညာဘက္လက္သည္ ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ ကိုယ္ကေလးကို သိုင္းဖက္ထားရာမွ ႏွစ္ေယာက္ၾကားသို႔ တိုးဝင္သည္။ ေအာက္ဘက္သို႔ ေရာက္သြားၿပီး ေျခေထာက္ေလးစင္းကာ ထိုင္ေနသည့္ သူမ၏ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားကို ေရာက္သြား၏။
“အိ… အင့္….. ေမာင္..စိုး… မလုပ္နဲ႔..“
ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ သူမ၏ ပန္းပြင့္ေလးကို စိုးဝင္းလက္က လာအအုပ္တြင္ေတာ့ အတင္းပင္ ႐ုန္းကန္ကာ လူခ်င္းခြာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းေတ့ထားရာမွ ကြာသည္။ ေပါင္ၾကားထဲေရာက္ေနသည့္ စိုးဝင္း၏ လက္ကိုလည္း အတင္းဆြဲဖယ္ပစ္သည္။ စိုးဝင္းသည္ မ်က္ႏွာေလး နီျမန္းေနသည့္ ႏြယ္ႏြယ္ေအးကို ၾကည့္ကာ အသိျပန္ဝင္သြားသည္။ စိတ္ေနာက္ကိုယ္ပါ လုပ္မိသည့္ သူ႔ကိုယ္သူလည္း အျပစ္တင္မိသည္။
“ေဆာရီးေနာ္.. မႏြယ္… က်ေနာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္… စိတ္နဲနဲ လြတ္သြားတယ္…“
“အယ္…. ေမာင္ စိတ္လြတ္တာကလည္း ေၾကာက္စရာႀကီး….“
“ဟင္.. မႏြယ္ ဘာေျပာတယ္…“
စိုးဝင္းသည္ ႏြယ္ႏြယ္ေအးက သူ႔ကို ေမာင္လို႔ အေျပာတြင္ မ်က္ႏွာႀကီး ဝင္းသြားသည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ႐ုတ္တရက္ေတာ့ သူမ ဘာေျပာလိုက္မွန္းမသိ။ ခဏေနမွ ျပန္သတိရကာ…
“အယ္… မေကာင္းတာ…. မႏြယ္ ရွက္လိုက္တာ…မ်က္ႏွာကို ဘယ္ထားရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး..“
“အ ..ဟီး.. ရွက္မေနပါနဲ႔ေတာ့ မႏြယ္ရယ္..။ ဘယ္ထားရမွန္း မသိရင္ ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲထား…“
“အယ္… လူဆိုး… သူဒါပဲ ေတြးေနတယ္….“
“မထားပါဘူး.. လာ ျပန္ၾကစို႔….“
ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ စပ္ၿဖီးၿဖီးႏွင့္ လုပ္ေနသည့္ စိုးဝင္း၏ မ်က္ႏွာကို လက္သီးဆုပ္ကေလးႏွင့္ မနာေအာင္ထုသည္။ အသိျပန္ဝင္သြားၿပီမို႔ ျပန္ဖို႔လည္း ႏႈိးေဆာ္လိုက္သည္။ အခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားၿပီမို႔ အိမ္က စိတ္ပူေနမွာ စိုးသည္။
“အင္း.. ျပန္မယ္ေလ… မႏြယ္…လာ..“
စိုးဝင္းသည္ ထိုင္ခုံေလးေပၚမွ အရင္ထသည္။ သူသည္ အရင္ကႏွင့္မတူ.. အလိုလို ေပါ့ပါးေနသည္ဟုေတာင္ ထင္မိသည္။ အက်ႌႏွင့္ထမိန္စေလးကို ဆြဲဆန႔္ကာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္လုပ္ေနသည့္ မႏြယ္ကို အသာရပ္ေစာင့္သည္။ မ်က္လုံးကမူ မႏြယ္၏ ကိုယ္ကို အႏုစိတ္ၾကည့္သည္။ ေတာင့္တင္းေျဖာင့္စင္းေသာ အလွေတြက ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ ကိုယ္ေပၚတြင္ အစီအရီ ရွိေနသည္ေလ..။
“ကဲ.. သြားၾကမယ္.. ေနာက္မွၾကည့္ေတာ့.. ခစ္.. ခစ္..“
ကိုယ္ကေလး ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ ျဖစ္အသြားတြင္ေတာ့ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ အသာပင္ မတ္တပ္ရပ္သည္။ စိုးဝင္းက လက္ကမ္းေပးလိုက္အတြင္ေတာ့ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ကာ ရပ္ထားသည့္ ကားေလးဆီသို႔ အတူေလွ်ာက္လာသည္။ ဪ.. ခ်စ္သူရယ္ ဆိုမွေတာ့ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ လက္တြဲခ်င္ၾကတာ အဆန္းမဟုတ္ေလ…။
…. လက္တြဲထားခဲ့ဖူးတဲ့ ညေနမ်ားထဲ ျပန္ဆုံေတြ႕ၾကစို႔ အခ်စ္ဆုံးေလးေရ….
ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ေသးေခ်။ ဒီေန႔မွ သူမသည္ အလိုလို မ်က္စိေၾကာင္ေနသည္။ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ ရင္ထဲတြင္ အလိုလိုဖိုေနသည္။
“သိပ္ဆိုးတဲ့ ေမာင္စိုး။ လူကို တခါတည္း ဆြဲနမ္းပစ္လိုက္တာပဲ…။ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးၾကေတာ့ မအဘူးေပါ့…။ လူဆိုး… အဟင္း…“
“ငါ့ႏွယ္ေနာ္.. ဘာျဖစ္လို႔မ်ား သူ႔ကို မတားမိတာလဲ..။ ေနာက္ၿပီး.. ေမာင္လို႔ေတာင္ ေခၚလိုက္ေသးတယ္.. ဟိ..ဟိ“
ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ အေတြးသည္ ညေနက ပန္းၿခံေလးထဲက အျဖစ္၌ တဝဲလည္လည္ ျဖစ္ေနသည္။ တသက္ႏွင့္တကိုယ္ ဘယ္ေယာက်္ားေလးႏွင့္မွ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မေနဖူးေသာ သူမအဖို႔ စိုးဝင္း၏ အေပြ႕အဖက္ အနမ္းအရႈံ႕ေတြကို ဘယ္လိုမွ ေမ့မရႏိုင္ပါ။ စိုးဝင္းက လမ္းထိပ္တြင္ ကားရပ္ေပး၍ သူမတစ္ေယာက္တည္း အိမ္အထိ ျပန္လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့ေသာ္လည္း သူ၏အရိပ္က အေနာက္ကကပ္ပါလာသလိုပင္..။
ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ပက္လက္ကေလးလွဲေနတာ အေတာ္ၾကာလာသျဖင့္ ေက်ာျပင္က ပူလာရာ ကိုယ္ကိုအသာေစာင္းလိုက္သည္။ မပီးဝိုးတဝါး အခန္းမီးေရာင္ေၾကာင့္ တစ္ဖက္ကုတင္၌ အိပ္ေနသူ ညီမငယ္သြယ္သြယ္ကို ေတြ႕သည္။ အိပ္ေမာက်ေနရွာသည္ ထင္သည္။ တုတ္တုတ္ေတာင္ မလႈပ္။ သူ႔မွာသာ စိုးဝင္းေၾကာင့္ အခုထက္ထိ မအိပ္ေပ်ာ္ႏိုင္ေသးေခ်။
စိုးဝင္းအေၾကာင္း ျပန္စဥ္းစားမိသည္ႏွင့္ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ စိတ္ေတြတမ်ိဳးျဖစ္သည္။ သူမသည္ အၿမဲတမ္း သန႔္သန႔္ရွင္းရွင္းေနသူ ျဖစ္သည္။ အိပ္ယာမဝင္ခင္တြင္လည္း ေရခ်ိဳးၿပီးမွ အိပ္တတ္သူျဖစ္သည္။ ဒီေန႔ေတာ့ သူမစိတ္ထင္လို႔လားမသိ။ ဟိုနားက ယားသလို၊ ဒီနားက ယားသလို ျဖစ္သည္။ အဆိုးဆုံးကေတာ့ စိုးဝင္း၏အနမ္းၾကမ္းကို ခံခဲ့ရေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားပင္။ သူမမွာ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ စိတ္မလုံသျဖင့္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ မွန္ကိုၾကည့္ရတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါပင္။ ဖူးေယာင္ေနမွ အခက္မွတ္လား။ ႏႈတ္ခမ္းတြင္ပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသး။ သူမ၏ စြင့္ကားသည့္ တင္ပါးႀကီးေတြကိုလည္း စိုးဝင္းက ပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္ နယ္ခဲ့ေသးသည္။ ေနာက္ၿပီး သူ႔လက္ေတြက သူမ၏ တင္ပါးေတြမွာတင္ ရပ္တာမဟုတ္… ေရွ႕ေရာက္လာၿပီး သူမဟာေလးကို လာအုပ္ကိုင္ေသးသည္ေလ..။
ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ ရင္သည္ အလိုလိုေမာလာသည္။ တိတ္ဆိတ္ေသာ ညတြင္ သူမ၏ ရင္ခုန္သံကို သူမပင္ ျပန္ၾကားေနရသည္။ တကိုယ္လုံး ယားသလိုလို ျဖစ္ေနရာကေန ႐ုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ေပါင္ၾကားက ပို၍ယားလာသလို ျဖစ္သည္။ ေပါင္ႏွစ္လုံးကို အတင္းပင္ စိကပ္ထားမိသည္။ စိုးဝင္းအေၾကာင္း ဆက္မေတြးနဲ႔ေတာ့ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျပာသည္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ဆိုသည္က အခက္သား မဟုတ္လား။ မေတြးနဲ႔လို႔ ေျပာေလေလ.. အဲ့ဒီအေၾကာင္းက ပို၍စဥ္းစားမိေလ မဟုတ္လား။ အခုလည္း ၾကည့္ေလ.. ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ သူမ သတိမထားမိပါဘဲႏွင့္ စိုးဝင္း၏အေၾကာင္းေတြက ဆက္ၿပီး သူမကို ႀကီးစိုးထားသည္။ အနမ္း .. အနမ္းေတြ.. ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူ႔လွ်ာႀကီး.. အို.. လက္ႀကီးကလည္း.. ဟိုေလွ်ာက္ဆြဲ ဒီေလွ်ာက္ဆြဲႏွင့္..။
ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ လက္ေတြက အလိုလို ေ႐ြ႕လ်ားမိ၏။ မေနႏိုင္ေတာ့သည္ႏွင့္ စိတ္ထဲတြင္ ယားၾကည့္ၾကည့္ ျဖစ္ေနသည္ဟု ထင္သည့္ ေပါင္ၾကားကို စမ္းၾကည့္မိသည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ အခုေခတ္ ေခတ္စားေနသည့္ ညအိတ္ ကိုရီးယားဂါဝန္ရွည္ကို ဝတ္ကာ အိပ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ထဲ အိပ္ၾကျခင္းမို႔ ညဘက္ဆိုရင္ သူတို႔ေတြသည္ အခုအခံေတြ မရွိေခ်။ ဒီေတာ့ ဆန႔္လိုက္ေသာ သူမ၏လက္သည္ ရတနာေ႐ႊၾကဳပ္ကို အဝတ္ေပၚက အုပ္မိသည္။ ဂါဝန္စက ခပ္ပါးပါးမို႔ အဝတ္မပါဘဲ ကိုင္မိတာႏွင့္ သိပ္မျခား။
ဟင္… အရည္ေတြ စိုေနပါလား။
ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ သူမ ဘာလို႔ ယားၾကည့္ၾကည့္ ျဖစ္ေနတာလဲ ဆိုတာကို အေျဖရွာေတြ႕သြားသည္။ စိတ္ထဲတြင္လည္း အနည္းငယ္ ရွက္သြားသည္။ သူမ၏ ရတနာေ႐ႊၾကဳပ္ကို ဖုံးထားသည့္ ဂါဝန္စသည္ အနည္းငယ္ စိုထိုင္းထိုင္း ျဖစ္ေနသည္။ မလုံမလဲႏွင့္ တစ္ဖက္တြင္ အိပ္ေနသည့္ ညီမငယ္ သြယ္သြယ္ကို မ်က္လုံးျပဴးၾကည့္သည္။ သူမကသာ စိတ္ထဲျဖစ္ေနလို႔သာ။ တကယ္ဆို အခန္းမီးေရာင္က မွိန္မွိန္အျပင္ ျခင္ေထာင္ကလည္း ကာေနရာ တစ္ဖက္ကို အေသအခ်ာ ျမင္ရဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္သည့္ ကိစၥ..။ သူမေတာင္မွ သြယ္သြယ္ေအးကို ဝိုးတဝါး ျမင္ရျခင္းသာ။
ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ကိုယ္ကို အသာလွည့္သည္။ ခုနက ေစာင္းထားတာႏွင့္ ဆန႔္က်င္ဘက္ျဖစ္သည္။ သြယ္သြယ္ဘက္ကို ေက်ာေပးလ်က္သား ျဖစ္သြားသည္။ စိတ္ထဲတြင္ ရႈပ္ေနသည့္ ဂါဝန္စကို အသာဆြဲမသည္။ နဂိုကတည္းက ဂါဝန္ေလးက ဒူးေခါင္းဖုံယုံေလာက္သာရွိသျဖင့္ အမ်ားႀကီး မဆြဲလိုက္ရ။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ သူမ၏လက္သည္ ေစာက္ပတ္ေပၚကို အသာလွမ္းမိသည္။ အရင္ဆုံးေတာ့ အေမႊးေလးေတြ။ ၿပီးရင္ေတာ့ ခုန္းခုန္းေလးျဖစ္ေနေသာ အကြဲေၾကာင္းေလးကို စမ္းမိသည္။ လက္ေခ်ာင္းေလးႏွင့္ ပြတ္ဆြဲၾကည့္မိသည္။ ဟင္.. ဒီမွာက ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ ႐ႊဲ႐ႊဲစိုေနပါလား။
“အာ.. အင္… အင့္..“
ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ အလန႔္တၾကား ေခါင္းအုံးအစြန္းကို ကိုက္ထားလိုက္ရသည္။ သူမ၏လက္က အကြဲေၾကာင္းေလးထိပ္နားက အဖုေလးကို စမ္းမိရာတြင္ေတာ့ က်င္တက္သြားကာ ေယာင္ရမ္းေအာ္မိသြားသည္။ ညီမေလးမ်ား ၾကားသြားမလားဟု အသာနားစြင့္မိသည္။ တစ္ဖက္ကုတင္မွ ဘာလႈပ္ရွားသံမွ မၾကားမွ စိုးရိမ္စိတ္ေျပသြားသည္။ တကယ္ဆို သူမသည္ ဒါမ်ိဳးတခါမွ မလုပ္ဖူးေခ်။ ေရခ်ိဳးေနရင္း တိုက္ခြၽတ္ေဆးၾကာတာတို႔ ဘာတို႔ရွိေသာ္လည္း ဒီလိုမ်ိဳး အဖုေလးအထိ ပြတ္ေပးတာမ်ိဳးေတာ့ ဒါကပထမဆုံး အႀကိမ္ပင္။ ဒါကလည္း ညေနက စိုးဝင္းႏွင့္ ေတြ႕မိသည္ အက်ိဳးဆက္ေတြပင္။ အခုေတာ့ သူမမွာ ကိုယ့္အဖုတ္ကို ကိုယ္ျပန္ပြတ္မိသည့္အျဖစ္ကိုပင္ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္ေနေလၿပီ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ မရပ္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ဒါမ်ိဳးဆိုတာက မစမိႏွင့္.. စမိသည္ဆိုလွ်င္ အဆုံးသတ္ရမွ ျဖစ္သည္။ ဒါကေတာ့ ေယာက္်ားေလး၊ မိန္းကေလး အတူတူပင္..။ အခုလည္းၾကည့္… သူမ၏ လက္ညႇိဳးထိပ္ဖ်ားေလးႏွင့္ သုံးေလးခါေလာက္ အဖိအပြတ္တြင္ အသားႏုဖုေလးကလည္း ႂကြတက္လာ၏။ ႏြယ္ႏြယ္ေအးက အသာတို႔တို႔ၿပီး ဖိကစားေပးေလ သူက ပိုမာလာေလေလျဖစ္သည္။ သူမ၏ ကိုယ္တြင္လည္း ၾကက္သီးဖုေလးေတြ အစီအရီ ထြက္လာသည္။ အေစ့ေလးကတဆင့္ ျပန႔္ႏွံ႔လာသည့္ လႈိက္ေမာဖြယ္ရာခံစားမႈက သူမတကိုယ္လုံးကို ဖမ္းစားထားသည္။
“အင္… အ .. ဟင္း.. ေကာင္းလိုက္တာ… အင့္.. ဘယ္လိုႀကီးမွန္း .. မသိဘူး…“
ႏြယ္ႏြယ္ေအးခင္မ်ာ ေခါင္းအုံးစြန္းကို ကိုက္ထားလို႔ ေတာ္ေသးသည္။ ဒီ့ျပင္ဆို ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ထလာ၍ ထြက္လာသည့္ သူမ၏ ညည္းသံေလးက ေဘးက သြယ္သြယ္ေအးကို ႏိုးသြားေစမည္မွာ အမွန္ပင္။ ဒါေပမယ့္လည္း ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ အခုေတာ့ ဒါကို သတိထားမိရဲ႕လားေတာင္ မသိ။ တရိပ္ရိပ္တက္လာၿပီျဖစ္ေသာ ကာမစိတ္ေၾကာင့္ ဒီအဖုေလးကို အဆက္မျပတ္ ပြတ္ေနမိသည္။
“အို.. အေမ့.. ႁပြတ္…“
အဲ.. ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ႏြယ္ႏြယ္ေအးက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း အစိေလးကို အပြတ္တြင္ လက္ကေခ်ာ္ကာ ေအာက္နားက အေပါက္ဝေလးကို သြားေထာက္သည္။ အရည္ၾကည္ေလးက စိုေနသျဖင့္ ခပ္ဟဟေလးျဖစ္ေနရာ လမ္းေခ်ာ္သြားေသာ သူမ၏ လက္ညႇိဳးက အေပါက္ဝေလးတြင္ ျမဳပ္ဝင္သြားသည္။ က်င္ခနဲစိမ့္တက္လာသည့္ ကာမအရသာက သူမ၏ ေစာက္ပဝကေန တကိုယ္လုံး ခ်က္ခ်င္းျပန႔္သြားသည္။ ေကြးထားသည့္ သူမ၏ ေအာက္ပိုင္းသည္ ဆတ္ခနဲတုန္သည္။ လူလည္း ေစာေစာကေလာက္ မၿငိမ္ေတာ့။ အနည္းငယ္ လႈပ္႐ြလာသည္။
“အင့္.. အိ…အင့္… အိ…“
သြယ္သြယ္ေအးသည္ ျဖတ္ခနဲ မ်က္လုံးပြင့္သည္။ သူမသည္ နားထဲတြင္ လူမမာ ညည္းသံလိုလိုၾကားမိသည္။ အစပထမေတာ့ အိပ္ခ်င္မူးတူး ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဘာမွန္းမသိ။ ခနအၾကာတြင္ေတာ့ အသံဘယ္ကလာသည္ ဆိုတာကို သိသြားသည္။ ဟင္.. မမ ကုတင္ဘက္က ပါလား။ သြယ္သြယ္သည္ ပက္လက္ကေလး အိပ္ေနရာမွ အသာကိုယ္ကို ေစာင္းသည္။ ႏြယ္ႏြယ္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ လႊတ္ခနဲ “မမ“ လို႔ ေခၚမယ္ ျပင္ၿပီးေတာ့မွ သြယ္သြယ္သည္ အစ္မျဖစ္သူ၏ အေနအထားက ထူးဆန္းေနသည္ဟု ခံစားရသည္။
သူမ၏အစ္မသည္ ေက်ာေပးကာ ခပ္ေကြးေကြးေလး အိပ္ေနသည္။ ဒါကပုံမွန္ပင္။ အဲ.. ပုံမွန္မဟုတ္တာကေတာ့ သူမစိတ္ထင္ မမ၏လက္သည္ လႈပ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ အမွန္ဆိုရင္ သူမတို႔ ညီအစ္မ၏ ကုတင္ႏွစ္လုံးသည္ အေတာ္ျခားသည္မို႔ အထဲကိုရွင္းရွင္းလင္းလင္း မျမင္ရေခ်။ သို႔ေသာ္ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ကာမဖီလင္တက္ကာ လက္ကို အဆက္မျပတ္ လႈပ္ေနသည္မို႔ ဒါကို သြယ္သြယ္ေအးက သတိမူသြားျခင္းျဖစ္သည္။ သူမ၏ သံသယကို ပိုၿပီးခိုင္မာသြားေစသည္က အင္မတန္မွ တိုးညင္းစြာ ထြက္ေနသည့္ တအိအိ အသံေလးမ်ားပင္။
“ဟင္… မမ… မမ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ… သူ…သူ.. ဟိုဟာ.. လုပ္ေနတာလား…“
သြယ္သြယ္ေအး၏ စိတ္ေတြသည္ ရႈပ္ေထြးသြားသည္။ ၂၁ ရာစု သမီးပ်ိဳမို႔ ဒီလိုအေၾကာင္းေတြကိုေတာ့ သိေနသည္။ ကိုယ္တိုင္က မလုပ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဒီလိုမ်ိဳး စိတ္ေျဖတာကိုမ်ိဳးေတာ့ သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလးေတြ လုပ္ေလ့ရွိသည္ေလ။ အခုေတာ့ အင္မတန္မွ ေအးေဆးေသာ မမပါ ဒီလိုျဖစ္ေနေလၿပီ..။
ေနပါဦး.. မမက ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလို စိတ္ထလာရတာလဲ ။ သြယ္သြယ္ေအးသည္ တစ္ဖက္က အစ္မျဖစ္သူ၏ အေျခအေနကို ခဏေမ့သြားသည္။ သူမ၏ စိတ္သည္ အခုရက္ပိုင္းအတြင္း ေျပာင္းလဲလာသည့္ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ အျပဳအမူမ်ားကို ျပန္စမ္းစစ္မိသည္။ ဘယ္လိုပဲတြက္တြက္။ သူမအစ္မ ေျပာင္းလဲလာသည့္ ပုစာၦ၏အေျဖသည္ တစ္ခုတည္းကို ၫႊန္ျပသည္။ ဟိုဘက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က အေကာင္ပင္။
သြယ္သြယ္သည္ အလိုလို စိတ္တိုလာသည္။ သူသည္ ဒီေကာင့္အေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိတိုင္း ဘာျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္သည္။ ရင္ေတြပဲ ေမာသလိုလို.. စိတ္ပဲပန္းသလိုလိုပင္..။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘဲ တခါတခါ စဥ္းစားေနမိသည့္ သူမ၏အျဖစ္ကိုလည္း သူမဘာသာ အလိုမက်ျဖစ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီျဖစ္သည္။ သူမအစ္မ၏ အရွက္ကို ကယ္လိုက္သည့္သူ အေနႏွင့္ ေက်းဇူးတင္ေသာ္လည္း သူႏွင့္ေတြ႕လိုက္တိုင္း အၿမဲ စပ္ၿဖီးၿဖီးျဖစ္ေနသည့္ အမူအယာကိုေတာ့ အခုထက္ထိ သေဘာမက်ႏိုင္ေသးေခ်။
“အခုေတာ့ မမက..သူႏွင့္..မ်ား…..“
သြယ္သြယ္ေအးက အေတြးေတြႏွင့္ နစ္ေျမာေနခ်ိန္တြင္ ႏြယ္ႏြယ္ေအးကလည္း ကာမေရယာဥ္ေၾကာတြင္ နစ္ေျမာေနသည္သာ။ သူမသည္ ေစာက္ပတ္ဝေလးကို ကြၽံဝင္သြားသည့္ လက္ညိဳးကေလးကို ျပန္ထုတ္လိုက္ေသာ္လည္း အေပါက္ဝအေရာက္တြင္ေတာ့ ရပ္တန႔္သြားကာ ျပန္သြင္းမိသည္။ ႀကီးမားသည့္ ဆြဲအားတစ္ခုက သူမလက္ညႇိဳးကို က်င္းကေလးထဲက ေပးမထြက္သလို ခံစားရ၍ ျဖစ္သည္။ စိတ္ေနာက္လက္ပါ… သြင္းလိုက္ ျပန္ထုတ္လိုက္ ျဖစ္ေနသည္။
ေစာက္ပတ္တြင္ အရည္စိုလာမႈႏွင့္အတူ ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ ရင္သားစိုင္မ်ားသည္ တင္းမာလာသည္။ သူမသည္ အစပထမေတာ့ သတိမမူမိေခ်။ အနည္းငယ္ လႈပ္လႈပ္႐ြ႐ြ ျဖစ္လာေသာ သူမ၏ကိုယ္ေၾကာင့္ စူႂကြလာသည့္ ႏို႔သီးေခါင္းမ်ားက အက်ႌသားႏွင့္ ပြတ္တိုက္မိကုန္သည္။ အဲဒီေတာ့မွ စိတ္ေတြတမ်ိဳးျဖစ္ကာ လြတ္ေနသည့္ က်န္သည့္လက္ျဖင့္ ရင္သားေတြကို ျဖစ္ညႇစ္မိသည္။
ဒီလိုမ်ိဳး အေပၚေအာက္ ဖိပြတ္ေနမႈတြင္ေတာ့ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ့ေခ်။ မ်က္စိမွိတ္ထားေသာ သူမ၏ မ်က္လုံးထဲတြင္ စိုးဝင္းကိုအလိုလို ျမင္ေယာင္လာသည္။ သူမဘာသာလုပ္တာေတာင္ ဒီေလာက္ေကာင္းေနရင္ သူလုပ္ေပးရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိမ့္မလဲ။ စိုးဝင္းႏွင့္ လမ္းမခြဲခင္တုန္းက ေအးေအးေဆးေဆး တစ္ရက္ ေတြ႕ၾကရေအာင္ဆိုသည့္ စိုးဝင္း၏ စကားကို လက္ခံလိုက္ရင္ ေကာင္းမလား။ သူက.. ပန္းၿခံထဲမွာေတာင္ ဒီေလာက္ လက္သြက္ေနတာ ႏွစ္ေယာက္တည္းဆိုလို႔ကေတာ့ ေသခ်ာသည္။ သူမကို… သူမကို…။
ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ လက္ေတြသည္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို လႈပ္ခါေနေလၿပီ။ ကိုယ္ကေလးသည္လည္း တလူးလူး ျဖစ္ေနသည္။ သူမသည္ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာကိုမွ သတိမထားမိေတာ့ပါ။ သူမစိတ္သည္ ေလထဲတြင္ လြင့္ေမ်ာေနသည့္ ဝါဂြမ္းေလးလို ျဖစ္ေနသည္။ လက္ညႇိဳးကေလး အသြင္းအထုတ္တြင္ နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ ျဖစ္ေနေသာ ခံစားမႈေနာက္သို႔သာ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားမိသည္။ ေစာက္ပတ္အတြင္းသားကလည္း ရႈံ႕ခ်ည္ပြခ်ည္ျဖင့္ ဝင္လာသည့္ လက္ညႇိဳးကေလးကို အားမလိုအားမရ ဖ်စ္ညႇစ္ေနၾကသည္။
“အင့္….အား….အား……“
ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ကိုယ္သည္ အိပ္ယာေပၚကပင္ အနည္းငယ္ ေျမာက္ႂကြသည္။ တကိုယ္လုံး က်ဥ္တက္သြားကာ ႐ုတ္တရက္ သူမစိတ္ေတြသည္ ေလဟာနယ္ထဲ ပစ္က်သြားသလို ျဖစ္သည္။ သူမေစာက္ေခါင္းထဲတြင္ ေျဖာင္းဆန္ေအာင္ လႈပ္ရွားကာ အရည္မ်ားထြက္ၾကသည္။ တင္းတင္းရင္းရင္း ဝင္ေနေသာ လက္ညႇိဳးကေလး တစ္ဝိုက္တြင္ စို႐ႊဲကုန္႐ုံသာမက အျပင္သို႔ပါ စီးက်လာသည္။
“အင္း.. အ .. ဟင္း…“
ဒီတစ္ခါေတာ့ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ေခါင္းအုန္းကို မကိုက္ထားႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ခံစားခ်က္က ေကာင္းလြန္းလွသျဖင့္ စိတ္လြတ္သြားကာ ပါးစပ္က ေယာင္၍ ညည္းမိသည္။
သြယ္သြယ္သည္ အစ္မျဖစ္သူ၏ ခပ္သာသာေလး ထြက္လာေသာ ညည္းသံတြင္ အေတြးစျပယ္သြားသည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ ကုတင္ဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ သူမအစ္မ၏ ကိုယ္ကေလးသည္ အနည္းငယ္ လူးလြန႔္ေနသည္ကို သတိထားမိသည္။ ေသခ်ာပါၿပီ.. သူမ၏ အစ္မသည္ ေယာက္်ားသားတစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႕လာသည္ဆိုတာ။ သြယ္သြယ္သည္ ဆက္မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့။ အမ်ိဳးအမည္ မသိေသာ ခံစားမႈတစ္ခုေၾကာင့္ သူမသည္ အလိုလိုေမာလာသည္။ မိသြယ္ရယ္… နင္ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ….။…(အပိုင္း၃ ေမွ်ာ္)
