တင်းတောင်ပြီးချွန်ထွက်နေတဲ့ အသီးခေါင်းလေးများနှင့်သက်

Unicode

*အီဆိမ့်ရှိန်းဖိန်းသော ခံစားချက်ကို ခံစားလိုက်ရသည့် သက်နှောင်းခင်၏ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း*

“အနည်းဆုံးတော့ ကိုကြီး သူ့ကို အိမ်ပြန်လိုက်ပို့်မှဖြစ်မယ်” “ကိုကြီးသွားကြည့်လေ…ပြန်လာရင် တွယ်တာ ဒီမှာမရှိနှင့်စေရဘူး။ သူက အသက်၂၃နှစ်ရှိပြီဖြစ်တဲ့ အရွယ်ရောက်ပြီး မိန်းမတစ်ယောက်။ ဒီအထိတောင် လာတတ်သေးတာ ပြန်လည်းပြန်တတ်တယ်။ ကိုကြီး အစိုးရိမ်တွေပိုပြီး လိုက်စောင့်ရှောက်နေစရာမလိုဘူး”။ သတိပြန်ဝင်လာသောအချိန်တွင် သက် လမ်းမပေါ်မှာ တစ်ယောက်တည်းလျှောက်နေသည်။ ဆိုက်ကယ်၊  ဆိုက်ကား၊ မြင်းလှည်း…ငှါးစရာတစ်ခုမှမတွေ့ရတော့။ အိမ်များကလည်း တံခါးပိတ်၊ တိတ်ဆိတ်။ လမ်းဟိုဘက်မှ ခွေးတစ်ကောင်ကသက်လျှောက်လာသည့်ဘက်ကို ကြည့်ကာ စူးစူးဝါးဝါး ထိုးဟောင်သည်။ ရှေ့ဆက်မသွားရဲဘဲ နေရာမှာ ရပ်နေရသည်။ ထွက်လာမိတာကို သက်အလွန်နောင်တရနေသည်။ ခုမှတော့ ဘယ်လိုမှမတတ်နိုင်တော့။ အနားမှာ အကူအညီတောင်းစရာ လူရှိမလားလို့ လှည့်ပတ်ကြည့်သော်လည်း တစ်ယောက်မှမတွေ့။ ရုတ်တရက် လေအဝှေ့တွင် ချဉ်ချဉ်စူးစူး ချက်အရက်နံ့ကို ရသည်။ မညီညာသော ခြေသံများက တဖြည်းဖြည်း နီးကပ်လာသည်။ တော်တော်မူးနေသော လူတစ်ယောက်။ သက်ကိုမြင်တော့ ခြေလှမ်းတုံ့သွားသည်။

“ညီမလေး …အကိုဘာကူညီရမလည်း ဟင်” သွေးရိုးသားရိုး စေတနာနှင့်မေးသော မေးခွန်းမဟုတ်ကြောင်း သက်သေချာပြောနိုင်သည်။ “ရပါတယ်…လာကြိုမယ့်သူနဲ့ လမ်းမှာလွဲနေလို့စောင့်နေတာ” သက်စကားမခိုင်လုံတာ ထိုလူသိသည်။ ကြွက်နံ့ရသွားသောကြောင်လို သူ့နှာခေါင်းက ရှုံ့ပွပွ ဖြစ်သွားသည်။ အဆီပြန်နေသော မျက်နှာတွင် ရမ္မက်ခိုးကို တွေ့ရသည်။ သက်အနားကို ပိုမိုတိုးကပ်လာသည်။ လက်ကိုလှမ်းဆွဲသည်။ သက်က ပုတ်ထုတ်ပြီး အသံကုန်အော်ရန် ပါးစပ်ဟလိုက်ချိန်တွင် ထိုလူက သက်ပါးစပ်ကို လှမ်းပိတ်သည်။ ရွံစရာကောင်းသော သူ့လက်ဖဝါးက သက်နှုတ်ခမ်းနှင့် ထိကပ်နေသည်။ သက်အတင်းရုန်းသည်။ မူးနေသော ယောကျ်ားအားက ပိုသန်သည်။ ရုန်းကန်ရင်း အလွန်ကံဆိုးလှသော ကိုယ့်အဖြစ်ကိုယ်ကို တွေးနေသည်။ ခုလိုအဖြစ်မျိုးတွေကြုံရမယ့်အစား သေသွားလိုက်ဖို့ ဆုတောင်းမိသည်။ ထိုလူက သက်၏ ဂျင်းဘောင်းဘီကြယ်သီးကို အတင်းဆောင့်ဆွဲပြီးဖြုတ်လိုက်သည်။ ထိုစဉ် ကားမီးရောင်တန်းတစ်ခု ရုတ်တရက်ထိုးကျလာပြီး ကျွီခနဲထိုးရပ်သွားကာ ကားထဲမှ လူတစ်ယောက်ဆင်းလာသည်။ စိုင်းစောနောင်၏ မျက်နှာကို သက်ဘဝမှာ ပထမဆုံးအကြိမ် မြင်ဖူးခြင်း ဖြစ်လေသည်။

သက်၏ ပခုံးကို လက်တစ်ဖက်က လာထိသည်။ ရုတ်တရက် ဆတ်ခနဲ ပြန်ရိုက်ချလိုက်မိသည်။ ရေစက်အချို့က လက်ပိုင်ရှင်ကိုစဉ်သွားသည်။ “ကိုစိုင်း…ဆောရီး…သက်လန့်သွားလို့ပါ” “ရေတွေအေးကုန်ပြီ၊ အအေးမိလိမ့်မယ်။ ထွက်တော့။” သူက သက်ကို ရေကန်ထဲကဆွဲထူပေးသည်။ တဘက်အကြီးကြီးဖြင့် ပတ်ပေးသည်။ ပြီးတော့ အိပ်ခန်းထဲပြန်ခေါ်လာကာ ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်ခိုင်းပြီး ကျကျနန ရေသုတ်ပေးနေသည်။ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးကို ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ပြီး သုတ်ပေးနေသော်လည်း လက်ရှိအချိန်တွင် သူ့စိတ်ထဲတွင် ညကလိုဆန္ဒတွေ ရှိပုံမပေါ်။ သက်ရေမြန်မြန်ခြောက်ပြီး အအေးမပတ်ဖို့သာ အဓိကဖြစ်သည်။ ကြင်နာမှုကို စကားလုံးများဖြင့် တစ်ခါမှမဖော်ပြဖူးသော်လည်း ခုလိုသူ့အပြုအမူများက တစ်ခါတစ်ခါ သက်အပေါ် ငဲ့ညှာလွန်းသည်။ ခေါင်းလျှော်မထားသော်လည်း ရေထိသွားသဖြင့် စိုထိုင်းနေသော ဆံပင်များကို သုတ်ပေးနေချိန်တွင် သက် စိတ်မထိန်းနိုင်ဘဲ မျက်ရည်များ စီးကျလာတော့သည်။

“ဘာဖြစ်လို့လည်း၊ ဘာလို့ငိုတာလည်း” သူက လက်ထဲကတဘက်ဖြင့် သက်မျက်ရည်များကို သုတ်ပေးသည်။ “သက်အပေါ် ဘာလို့ကောင်းတာလည်း။ သက်က ကိုစိုင်းကိုကောင်းကျိုးမပေးဘူး။ သက်ဘဝကို သက်အရှက်ကို နှစ်ခါပြန် ကယ်တင်ခဲ့တဲ့သူကို သက်က ဘာမှပြန်မပေးနိုင်ဘူး”။ “ငါဘာမှမလိုချင်ဘူး၊ မင်းကို လက်ထပ်ချင်တယ် ပိုင်ဆိုင်ချင်တယ် ဒါပဲ။ အခုပိုင်ပြီ၊ ကျေနပ်တယ်” “သက်က ကိုစိုင်းကို အပျိုစင်ဘဝလေးတောင် မပေးနိုင်ဘူး၊ တစ်ခါမဟုတ် နှစ်ခါမဟုတ် အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ဟိုတစ်ယောက်နဲ့ ဖြစ်ပျက်ပြီးသား” သူက သဘောကျသလို တစ်ချက်ရယ်သည်။ “ဖြစ်နိုင်ရင်တော့ လိုချင်တာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ဖြစ်မှမဖြစ်နိုင်တာကိုး၊ ဘယ်တတ်နိုင်မလည်း။ ငါလည်း မိန်းမမတွေ့ခဲ့ဖူးတဲ့သူ မဟုတ်ပါဘူး။ မင်းသက်စေ့လောက် တွေ့ဖူးတယ်။ ပြီးတော့ နန်းခင်မွှေးလည်း ရှိသေးတယ်။”

နန်းခင်းမွှေးဆိုသောနာမည်ကြားသည်နှင့် သက်စိတ်ထဲတွင် သဝန်တိုစိတ်လေးနည်းနည်း ဝင်လာမိသည်။ ဟိုသက်စေ့က ခုချိန်မှာ ဘာမှအရေးမဟုတ်သော်လည်း နန်းခင်မွှေးဆိုတာက သူနဲ့ နှစ်နှစ်ကျော်သုံးနှစ်နီးပါး ပတ်သက်ခဲ့ဖူးသော၊ သူလက်ထပ်မယူနိုင်သော်လည်း ဘယ်တော့မှလည်း သံယောဇဉ်ပြတ်နိုင်မှာမဟုတ်သော၊ လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာ မပတ်သက်တော့ပေမယ့် တစ်သက်လုံး သူ့စောင့်ရှောက်မှုအောက်မှာရှိသွားမှာဖြစ်သော မိန်းကလေး။ သဝန်တိုစိတ်ကို သက် ကြိုးစားပြီး ဖျောက်လိုက်သည်။ သူတောင် သက်အတိတ်ကို သဝန်မတိုတာ၊ သက်လည်း မတိုသင့်ပါ။ 

“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ကိုစိုင်း” သက်တိုးတိတ်စွာပြောမိသည်။ သူက ရေသုတ်ခြင်းကို လက်စသတ်လိုက်သည်။ သက်ကို သူ့ဘက်ဆွဲယူပြီး ဖက်သည်။ ထိုစဉ် သက်ရင်သားများကို မတ်တပ်ရပ်နေသော သူ့ ထရက်ဆု ဘောင်းဘီအောက်မှ မာကျောသော အရာတစ်ခုဖြင့် ထောက်မိသည်။ သက် လက်ဖဝါးလေးနှင့် စမ်းကြည့်လိုက်သည်။ သူက သက်လက်အတွင်းသို့ ပြန်လည်ဖိပွတ်သည်။ သက် အသည်းယားလာပြီး သွားဖြင့် ဖွဖွလေး ငုံခဲလိုက်မိသည်။ သူ့မျက်လုံးနက်နက်များက အရည်လဲ့ကာ ပိုမိုနက်မှောင်လာသည်။ “လုပ်ပေးမှာလား” သက်ကခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ “အအေးမိမယ် အင်္ကျီအရင်ဝတ်” သူက ခြေလှမ်းကျဲကြီး သုံးလှမ်းလောက်နှင့် အခန်းကို ဖြတ်လျှောက်သွားကာ အဝတ်ဗီရိုထဲမှ မွေးပွတဘက်အင်္ကျီတစ်ထည်ကို ယူပြီး သက်ကို ကလေးလိုဝတ်ပေးသည်။ သူ့အင်္ကျီက သက်နှင့် မတရားကြီးနေသောကြောင့် လက်ကို ခေါက်ပေးပြီး ကြိုးစနှစ်ဖက်ကိုဆွဲကာ ခါးနားမှာ ခပ်ကျပ်ကျပ် ထုံးချည်ပေးလိုက်သည်။ သူ့လက်ရာသူ ကျေနပ်သွားပုံနှင့် ပြုံးကာ ပွယောင်းနေသော သက်ဆံပင်ကလေးများကို လက်ဖဝါးနှင့် သပ်ပေးသည်။ ထို့နောက် သက်ပခုံးနှစ်ဘက်ကိုကိုင်ကာ ဖိချလိုက်သည်။ သက် အလိုက်သင့်လေး ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောက်ကျသွားသည်။

သူက ထရက်ဆုဘောင်းဘီကို အောက်ဆွဲချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ မီးခိုးရင့်ရောင် အတွင်းခံကို လက်မနှစ်ဘက်နှင့် တွန်းချလိုက်သည်။ မနေ့က တစ်ခါမှမမြင်လိုက်ရသော သူ့လိင်တံကြီးက ထောင်မတ်စွာ တိုးထွက်လာသည်။ အရှည်နှင့်လုံးပတ်ကို ကြည့်ကာ သက် လန့်သွားပြီး တံတွေး တစ်ချက်မျိုချလိုက်သည်။ သူက သက်ပါးကို လက်နှင့်ညှပ်ကိုင်ပြီး ထိပ်ဖျားကို ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်ပေးသည်။ သက်က အရည်ကြည်ထွက်နေသော အကွဲကြောင်းလေးကိုလျှာဖျားလေးနှင့် မွှေကြည့်လိုက်သည်။ မနေ့က သက်ညည်းသလောက် တစ်ချက်မှမညည်းသော သူ့ဆီမှ ပထမဆုံး ညည်းသံထွက်လာသည်။ ဘာရယ်လို့ ကွဲကွဲပြားပြား မပြောတတ်သော တိရစ္ဆာန်ရိုင်းတစ်ကောင်ရဲ့ အော်သံလို ရင်ခေါင်းသံခပ်တိုးတိုး။ သူ့ကိုကျေးဇူးတင်သောစိတ် နှင့် ရမ္မက်ဆန္ဒတို့်ပေါင်းစပ်ကာ သက် သူ့ကို အစွမ်းကုန် စုပ်ပေးသည်။ ထိပ်ခေါင်းကို လျှာဖျားလေးနှင့် ပတ်လှိမ့်ပေးသည်၊ အောက်ဘက်ရှိ ဂလင်းအဖုလေးများကို လျှာဖြင့် အပြားလိုက် ပွတ်ပေးသည်၊ တွဲကျနေသော ဥများကို လက်နှစ်ဘက်လုံးဖြင့် ဆုပ်နယ်ပေးရင်း ရှည်လျားတုတ်ခိုင်သော သူ့လိင်တံကြီးကို ထုတ်ချည်သွင်းချည် စုပ်ပေးသည်။တဖြည်းဖြည်း သက်ပါးစပ်ထဲမှာတင် သူ့ဟာကြီးက ပိုတောင့်တင်းလာသည်။ သက်က ခပ်ကြာကြာလေး ဆွဲစုပ်ပေးရင်း ခဏရပ်ပြီး ဥများကို အာရုံစိုက်ပေးလိုက်သည်။

ပျော့တွဲသော အရေပြားကို နေရာလပ်မကျန်အောင် စုပ်ငုံပေးသည်။ ဥနှစ်လုံးကို တလှည့်စီ အလုံးလိုက်ငုံပေးသည်။ သူ့လက်များက အင်္ကျီကို ရင်ဘတ်ဆွဲဖွင့်ကာ သက်နို့များကို ရှာတွေ့သွားသည်။ စုံကိုင်ကာ ဆုပ်နယ်နေသည်။ သက်က သူ့လိင်တံကြီးကို ပါးစပ်ထဲပြန်ထည့်ကာ ခပ်သွက်သွက် စုပ်လိုက်သည်။ သူပိုမိုတောင့်တင်းလာသည်။အရည်ကြည်လေးများပိုထွက်လာသည်။ စုပ်ရင်း လည်ချောင်းထဲမျှောချကာ မျိုချသလို လုပ်ပေးလိုက်သည်။ သူ့လိင်တံက သက်အာခေါင်ရင်းထိ ဝင်သွားသည်။ မည်းနက်သန်မာသော ဆီးခုံမွေးများက သက်နှုတ်ခမ်းနှင့်နှာခေါင်းကိုထိကပ်နေသည်။ သူအလွန်တောင့်တင်းလာသည်။ သက်က လည်ချောင်းဖြင့် ထပ်မံမျိုချလိုက်သည်။ သူက သက်ဆံပင်များကို စုကိုင်ပြီး တင်းတင်းဆွဲလိုက်သည်။ သက်က အဆက်မပြတ် အမြန်စုပ်ပေးနေသည်။ ဆတ်ခနဲ သက်ပါးစပ်ထဲမှာ သူတောင့်တင်းသွားပြီး တဆတ်ဆတ်ခါကာ သက်လည်ချောင်းထဲကို သူ့သုတ်ရည်များ ပန်းထုတ်လိုက်သည်။ လက်တစ်ဖက်က သက်နို့တစ်လုံးကို တင်းတင်းဆုပ်ညှစ်ထားသည်။ သက်အကုန်မျိုချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဒူးထောက်နေရင်းက သူ့ပေါင်နှစ်ဘက်ကို တင်းတင်းဖက်ကာ သူ့ဆီးစပ်မှာ မျက်နှာအပ်ထားလိုက်လေသည်။

ကလောမြို့မှ မင်္ဂလာဦး နေ့ရက်များထဲတွင် သက် အိပ်မက်တစ်ခုလို သာယာစွာ စီးမျော နေခဲ့သည်။ ဘဝမှာ တစ်ခါမှ ဒီလောက် အပူအပင်ကင်းပြီး စိတ်အေးချမ်းပျော်ရွှင်မှုကို မရခဲ့ဖူးဘူးထင်သည်။ နှင်းမြူလွှမ်းသော မနက်ခင်းများတွင် ကိုစိုင်းရင်ခွင်ထဲမှာ နိုးထ၊ ခြံစောင့်ကြီး၏ မိန်းမ ပြင်ပေးထားသော မနက်စာကို စား၊ ကိုစိုင်းအလုပ်သွားလျှင် လှည်းကျင်းထားပြီးသား လုပ်စရာမယ်မယ်ရရ မရှိသော အိမ်ကြီးထဲမှာ စိတ်ကူးတည့်ရာ အိမ်မှုကိစ္စလေးတွေ ရှာဖွေလုပ်၊ နေ့ခင်း ကိုစိုင်းပြန်လာလျှင် ထမင်း အတူတူစား၊ ရုပ်ရှင်ကြည့်ချင်ကြည့်၊ တရေးတမောအိပ်ချင်အိပ်၊ ညနေခင်းများတွင် မြို့ပြင်ဘက် အပျော်ကားမောင်းထွက်ရင်း ညစာကို ဆိုင်တစ်ဆိုင်ဆိုင်မှာစား၊ ညရောက်လျှင် မပြီးနိုင်မစီးနိုင်သော အချစ်ပွဲကို ညစဉ်ရက်ဆက် ဆင်နွှဲ။ တစ်ရက်တစ်ရက် အချိန်များသည် မသိလိုက်ဘဲ ကုန်ကုန်သွားကြသည်။ သက် တောင်ကြီးရောက်တာ ဘာလိုလိုနဲ့ တစ်လပြည့်တော့မည်။ နိုဝင်ဘာလထဲကူးလာတော့ အလွန်အေးလာသည်။ ရန်ကုန်မှာ တစ်ခါမှ မကြုံဖူးတဲ့ အအေးမျိုး။ ကိုစိုင်းက နွေးနွေးထွေးထွေး ဖြစ်အောင် တတ်နိုင်သမျှ ဖန်တီးပေးထားသည့် ကြားထဲမှပင် သက် အအေးမိဖြစ်အောင် မိလေတော့သည်။ နှာစေး ချောင်းဆိုး ကိုယ်ပူရုံမက တစ်ကိုယ်လုံး ကိုက်ခဲနေအောင်ကို ဖျားတာ။ ဆရာဝန်ခေါ်ပြသော်လည်း မထူးခြား။

နောက်တော့ မသက်သာသဖြင့် မြို့ထဲက အထူးကုနှင့် သွားပြမှ သာမန်အအေးပတ်တာမဟုတ်ဘဲ နမိုးနီးယား ဆန်ဆန် ဖြစ်နေကြောင်း သိရသည်။ ဆေးပြောင်းပေးလိုက်သဖြင့် အဖျားကျသွားသော်လည်း နာလန်ထ အလွန်နှေးနေသည်။ ခြံစောင့်ကြီး မိန်းမက ဟင်းချက်သာကောင်းတာ လူနာကို သိပ်မပြုစုတတ်။ ကိုစိုင်းက စိတ်အရမ်းပူနေသဖြင့် အလုပ်မသွားဘဲ ဘေးနားမှာနေပြီး လိုတာတွေ လုပ်ကိုင်ပေးနေသည်။ နှစ်ရက်သုံးရက် အဆင်ပြေသော်လည်း လေးရက်မြောက်ရောက်တော့ ဖုန်းတွေလည်း ခဏခဏလာ၊ သူ့ရဲ့ အလုပ်တွေအများကြီးထဲက တပည့်တွေ မန်နေဂျာတွေကလည်း စာရွက်စာတမ်းတွေ စာရင်းတွေယူပြီး အိမ်လိုက်လာ နှင့် အဆင်မပြေတွေဖြစ်လာသည်။ သက်က အားနာပြီး ကိုစိုင်းကို အတင်းအလုပ်သွားခိုင်းသည်။ သူက ခေါင်းမာမာဖြင့်မသွားဘဲနေသည်။ သက်နေကောင်းမှဖြစ်ဖြစ် ပြုစုပေးမယ့်သူ ရှိမှဖြစ်ဖြစ်သွားမယ်လို့ ပြောသည်။ လူထပ်ရှာတာလည်း ကိုယ်လိုချင်တဲ့ သွက်သွက်လက်လက် လုပ်တတ်ကိုင်တတ်ထဲကကို မရနိုင်ဘူးဖြစ်နေသည်။ ငါးရက်မြောက်တွင်တော့ သူ ရန်ကုန်ကို မသွားမဖြစ်သွားရမည့် အလုပ်ကိစ္စတစ်ခုပေါ်လာသည်။

“သွားမှဖြစ်မယ်ဆို သွားပါကိုစိုင်း၊ သက်လည်းဖျားမှ မဖျားတော့တာ”။ “မဖျားပေမယ့် အိပ်ရာထဲကလည်း ထမှမထနိုင်သေးတာကိုး။ ချောင်းတွေလည်း တစ်ချိန်လုံးဆိုးတုန်း။ အဒေါ်ကြီးကလည်း ရေပတ်တောင် ကောင်းကောင်းတိုက်ပေးတတ်တာမဟုတ်ဘူး၊ လူမမာစာလည်း သေချာ စီစဉ်စိတ်ကူးပြီး မကျွေးတတ်၊ ဘယ်အချိန်နှိုးပြီး ဆေးတိုက်ရမယ်လည်း သင်မရ။” “နှိုးစက်ပေးပြီး ဆေးသောက်မယ်၊ စားချင်တာ ကိုယ်တိုင်ပြောပြပြီး လုပ်ခိုင်းမယ်။” “မဖြစ်သေးပါဘူး။” “သက် ကိုစိုင်းကို အားနာလှပြီ၊ ဘယ်လောက်မှ မပေါင်းရသေးဘူး နာတာရှည်ရောဂါ ရသွားတယ်။ လူမမာကြီး ယူထားရသလို ဖြစ်နေတယ်။ အလုပ်တွေလည်းပျက်။ သက်ကို ဒီထက်အားနာရအောင် မလုပ်ပါနဲ့တော့။ သွားပါ။ သုံးရက်ပဲကို။ ကိုစိုင်းပြန်လာရင် သက်နေကောင်းပြီ။” သူက ခေါင်းမာမာနှင့် မသွားသေးဘဲ ဖုန်းဆက်ပြီး လူငှါးတစ်ယောက် ထပ်ရှာဖို့ စုံစမ်းနေသည်။ သို့သော် ဘယ်လိုမှ အဆင်မပြေဘဲ ဖြစ်နေသည်။ နောက်ဆုံး အသက်ပြင်းပြင်း တစ်ချက်ရှူပြီး သက်ဘေးကိုလာရပ်သည်။ “မင်း နန်းခင်မွှေးကို တကယ်မမုန်းဘူးလား၊ သူနဲ့ပတ်သက်ရင် စိတ်အနှောက်အယှက် မဖြစ်ဘူးလား။” “ဟင်၊ မမုန်းပါဘူး။ သေချာမမြင်ဖူးလို့ ချစ်တယ်ခင်တယ်တော့ မရှိပေမယ့် လုံးဝမမုန်းဘူး။ ကိုစိုင်းနဲ့ ပတ်သက်ဖူးတာ သူ့အပြစ်မှမဟုတ်တာ။ အဲတုန်းက သက်လည်း ရှိသေးတာမဟုတ်ဘူး။ ဘာဖြစ်လို့လဲ။” “သူက စိတ်လည်းချရတယ်။ ငါ့စကားလည်းနားထောင်တယ်။ ပြီးတော့ လုပ်တတ်ကိုင်တတ်လည်းရှိတယ်။ သူနဲ့ထားခဲ့ရင် မင်းကိုစိတ်ချမယ်။”

သက် စိတ်ထဲမှာ တစ်မျိုးတော့ဖြစ်သွားသည်။ ဘယ်လိုမှသဘောမထားဘူးဆိုတာ မှန်ပေမယ့် သူနဲ့ သုံးနှစ်သုံးမိုး ဖြစ်ပျက်ပတ်သက်ခဲ့သော မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမယ်ဆိုရင်ကို တစ်မျိုးဖြစ်လှပြီ၊ အခု လာပြီး ပြုစုပါ ပြုစုဦးမယ်ဆိုတော့။ သို့သော် ကိုစိုင်းကို စိတ်ချလက်ချသွားစေချင်သည်။ ထို့ကြောင့် ကိုစိုင်းသဘောပါ ဟု ပြန်ပြောလိုက်သည်။ တကယ်တော့ နန်းခင်မွှေးနှင့်နေရတာ သက်ထင်သလောက်ကြီး အိုးတိုးအမ်းတမ်း မဖြစ်လိုက်ရ။ သက်ထက် ၄ နှစ်လောက် ငယ်သော နန်းခင်မွှေးက သက်ကို အကြီးလို ရိုရိုသေသေ ဆက်ဆံသည်။ သူ့လူကို လုသွားသလိုလို ဖြစ်နေသော မိန်းမတစ်ယောက်ကို မလိုမုန်းထားတာမျိုးလည်း နည်းနည်းမှမရှိ။ အစားအသောက်ကအစ ဆေးကအစ၊ ရေပတ်တိုက် အဝတ်အစားလဲတာအလည်၊ တစ်ကိုယ်ရေသန့်ရှင်းရေးအဆုံး အကုန်လုံး စေတနာထားပြီးလုပ်ပေးသည်။ သက် နည်းနည်း ထူထူထောင်ထောင်ရှိသော နေသာသည့် တစ်နေ့တွင် နန်းခင်မွှေးနှင့် စကားထိုင်ပြောဖြစ်ရာမှ နဂိုက စောင်းပါးရိပ်ခြည်သာ သိခဲ့သော သူတို့နှစ်ယောက်၏ ပတ်သက်မှုကို သေသေချာချာ သိလိုက်ရသည်။

နန်းခင်မွှေးက ကိုစိုင်းအလုပ်ထဲမှ အလုပ်သမားလင်မယား၏ တူမ။ မိဘတွေက သူငယ်ငယ်ကတည်းက ဆုံးသွားကြသည်။ ၁၀ တန်းအထိကျောင်းနေခဲ့သည်။ ၁၀ တန်းကျပြီး ပြန်မဖြေတော့။ ၁၈ နှစ်တွင် ယောကျ်ားနောက်လိုက်ပြေးသည်။ ယောကျ်ားက သူ့ထက် နှစ်နှစ်ကြီးသော ရှမ်းတရုတ်ကပြား။ ညားပြီးမှ ဘိန်းစားမှန်း သိသည်။ နန်းခင်မွှေးကို ခိုးပြေးတာက သူအလုပ်လုပ်နေတဲ့ မူဆယ်ကို။ မူဆယ်မှာ တစ်နှစ်လောက် ကြာသောအခါ အလုပ်လည်းပြုတ်ပြီး အကြွေးတွေပါတင်လာသည်။ နန်းခင်မွှေးကလည်း စီးပွားမရှာတတ်။ ရရာအလုပ်ဝင်လုပ်သော်လည်း နှစ်ယောက်စာ မလုံလောက်။ ယောကျ်ားကလည်း ဘိန်းပြတ်သဖြင့် တပိန်ပိန်တလိန်လိန်။ နောက်ဆုံး ထင်မှတ်မထားတာ တစ်ခုကို လုပ်ချသွားသည်။ နန်းခင်မွှေးကို အသိအိမ်ဟု ညာခေါ်သွားပြီး ဇိမ်ခန်းတစ်ခုမှာ ထားခဲ့ကာ ပိုက်ဆံယူပြီး ထွက်ပြေးသွားသည်။ နန်းခင်မွှေးက ဒီအလုပ်ကို လုံးဝမလုပ်နိုင်။ အကြောက်အကန် ငိုယိုတောင်းပန်ပြီး လာရွေးခိုင်းမည်ဟု ဈေးညှိသည်။ အိမ်ကိုဖုန်းဆက်သည်။ အိမ်ကလည်း မတတ်နိုင်။ နောက်ဆုံး အလုပ်ရှင် စိုင်းစောနောင်ကို အကူအညီတောင်းရသည်။ စိုင်းစောနောင်က မူဆယ်အထိ လိုက်လာပြီး ရွေးပေးသည်။ အိမ်ပြန်ခေါ်လာသည်။ အလုပ်ပေးထားသည်။

ထိုအချိန်မှစ၍ နန်းခင်မွှေးက စိုင်းစောနောင်ကို သူ့ကျေးဇူးရှင်အဖြစ် သတ်မှတ်လိုက်သည်။ အလုပ်ကြိုးစားသည့်အပြင် သူ့ဗာဟီရလည်း အကုန်လုပ်ပေးသည်။ တဖြည်းဖြည်း အလုပ်ရှင်အလုပ်သမား ဆက်ဆံရေးထက် ရင်းနှီးလာသည်။ လူပျိုလူလွတ်ဖြစ်သော စိုင်းစောနောင်နှင့် ပိုင်ရှင်မရှိတော့သော နန်းခင်မွှေးတို့ ဖြစ်ပျက်ပတ်သက်ခဲ့ကြသည်။ ဒုက္ခပေးပြီး စွန့်ပစ်သွားသော ယောကျာ်းနှင့်လည်း အစကတည်းက စာချုပ်စာတမ်းဖြင့် လက်ထပ်ခဲ့တာ မဟုတ်ရာ အမှုအခင်းလည်း ဖြစ်စရာမရှိ။ ထို့ကြောင့် ဇာတ်လမ်းဆက်ခဲ့ကြသည်။ သို့သော် စိုင်းစောနောင်က စီးပွားရေးလုပ်ငန်းများ ပိုင်ရှင်။ နန်းခင်မွှေးက  ကြေးစားတန်းမှ ပြန်လာသော အိမ်ထောင်ပျက် တစ်ခုလပ်။ ထို့အပြင် အလုပ်သမားမိသားစုထဲမှ တူမ။ သူတို့နှစ်ယောက် ယူလို့မဖြစ်နိုင်။ အရေးအကြီးဆုံးက စိုင်းစောနောင်က သူ့ကို မချစ်။ သနားသည်၊ ကြိုက်သည်၊ သို့သော် ရည်းစားလိုမချစ်။ ထိုသို့ဖြင့် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ သက်သက် ပတ်သက်မှုသာ ရှိခဲ့သည်။ တစ်နေ့ သူ အိမ်ထောင်ပြုရမည်၊ နန်းခင်မွှေးကို ထားသွားမည် ဆိုတာ နန်းခင်မွှေး သိသည်။ အခု တကယ်အိမ်ထောင်ပြုတော့ ဝမ်းနည်းမိသော်လည်း သူ့ကို အပြီးတိုင် မစွန့်ပစ်သည့်အတွက် နန်းခင်မွှေး ဝမ်းသာသည်။ အလုပ်ဆက်ပေးထားတာ၊ ငွေကြေးထောက်ပံ့မြဲထောက်ပံတာကို မကန့်ကွက်သော  စိုင်းစောနောင်၏ မိန်းမကိုလည်း နန်းခင်မွှေး ကျေးဇူးတင်သည်။ ထို့ကြောင့် အခု ပြုစုမယ့်သူ လိုနေတယ်၊ အလုပ်သွားစရာမလိုဘူး၊ အိမ်မှာ လာနေပေးလှည့် ဆိုသောအခါ လိုလိုလားလား ရောက်လာခြင်းဖြစ်သည်။

နန်းခင်မွှေး ပြောပြသော ဇာတ်လမ်းကို နားထောင်ပြီး သက် အကုန်လုံး ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သိသွားသလို စိတ်မကောင်းလည်း ဖြစ်သွားသည်။ ကိုယ်ပျော်နေတဲ့အချိန်မှာ သူကတော့ ရည်းစား(လို့ပဲထားပါတော့လေ) တစ်ယောက်ဆုံးရှုံးပြီး အနည်းနဲ့အများတော့ ခံစားနေခဲ့ရမှာ။ ဒီအခြေအနေနဲ့ကို သက်အပေါ်မှာ အကောင်းမြင်နိုင်သေးသည်။ ရှမ်းမလေးပီပီ အသားဖြူဖြူဝင်းဝင်း မျက်လုံး ညိုလဲ့လဲ့ ရွဲရွဲကြီးတွေ ၊ နက်မှောင်သော ဆံပင်ရှည်ရှည်၊  ပါးအို့ရဲရဲလေးများ၊ သွယ်လျသော်လည်း ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း ကိုယ်လုံးလေးနှင့် တော်တော်လှတဲ့ထဲမှာ ပါသော်လည်း နောက်ထပ် လူတစ်ယောက် ထပ်ရှာပြီး ချစ်ကြိုက်ပတ်သက်ဖို့ စိတ်ကူးထဲရှိပုံမပေါ်။ စိုင်းစောနောင်နှင့် ဟိုလို မပတ်သက်ရတော့သော်လည်း သူ့စောင့်ရှောက်မှုအောက်မှာ ဆက်နေပြီး လိုအပ်တာတွေ ဖြည့်ဆည်းလုပ်ကိုင်ပေးဖို့သာ ဆုံးဖြတ်ထားပုံရသည်။

လေးရက်မြောက်နေ့မှာ ကိုစိုင်း ညဘက်ကြီး ပြန်ရောက်လာသည်။ သက်က နန်းခင်မွှေး ရေပတ်တိုက်ပြီး လဲပေးထားသော ညဝတ်ဂါဝန် ပိုးသားပျော့ပျော့ ပန်းရောင်လေးနှင့် အိပ်ရာပေါ်မှာ လှဲနေစဉ်ဖြစ်သည်။ လုံးဝကြီး နေမကောင်းသေးသော်လည်း နာလန်ထစပြုနေပြီ။ ကိုစိုင်းက အထုပ်တွေချကာ ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး ရေချိုးသည်။ ပြန်ထွက်လာတော့ ပဂျားမား တစ်စုံ လဲဝတ်ကာ သက်ဘေးမှာ လာအိပ်သည်။ သက်ကို သူ့လက်မောင်းပေါ်မှာ အိပ်ခိုင်းပြီး ကျန်လက်တစ်ဖက်နှင့်နဖူးပေါ်မှ ဆံပင်များကို သပ်တင်ပေးသည်။ ” သက်သာလား” “သက်သာတယ်၊ နန်းခင်မွှေးကလည်း သေချာဂရုစိုက်တယ်” သူက သက်နဖူးလေးကို မနမ်းစဖူး ငုံ့နမ်းသည်။ သက်က သူ့ကျောကို ဖက်တွယ်ထားရင်း သူ့ရင်ခွင်ထဲကို တိုးဝင်သည်။ သူက သက်ကျောကို ညင်သာစွာ ပွတ်ပေးနေသည်။ သက် စိတ်ထဲမှာ ပျော်သလိုလို ဝမ်းနည်းအားငယ်သလိုလိုဖြစ်ပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေး နေနေမိသည်။ သူ့လက်က ကျောပြင်ကို ပွတ်ပေးနေရင်း တင်ပါးပေါ်ရောက်လာသည်။ တင်ပါးတစ်ခြမ်းကို အသာအယာ ဆုပ်နယ်နေသည်။ ပြီးတော့ ကျန်တဲ့တခြမ်း။ ထို့နောက် သက်ခေါင်းအုံးထားသော လက်ဖြင့် ပက်လက်ဆွဲလှန်လိုက်သည်။ ပိုးသားဂါဝန် ပျော့ပျော့အောက်မှ ရင်သားထွားထွားများကို ကိုင်တွယ်နေသည်။ ရင်သားများက ချောမွေ့သော အဝတ်စအောက်မှာ အိစက်နွေးထွေးနေသည်။ သူ့ ချည်သား ဘောင်းဘီရှည်ထဲမှ မာကျောတောင့်တင်းလာသော လိင်တံက သက်နံဘေးကို လာထောက်သည်။

သူက သက်နှုတ်ခမ်းလေးများကို ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။ သက် တုန့်ပြန်ဖို့ ကြိုးစားသည်။ သို့်သော် နေမကောင်းတာကြောင့်လား၊ ဆရာဝန်ပေးတဲ့ ဆေးတွေကြောင့်ပဲလားမသိ၊ သက် စိတ်ပါမလာဘဲ ဖြစ်နေသည်။ ခါတိုင်းဆို သူ့လက်နဲ့ ထိလိုက်တာနှင့် တစ်ကိုယ်လုံး ရှိန်းမြသွားပြီး ဆန္ဒတွေ တဟုန်ထိုးနိုးကြွလာတာ။ တစ်ခါတစ်ခါ သူအနားရောက်လာရင်ကို အလိုလို စိတ်ပါလာတာ။ ခုတော့ သက်ဘယ်လိုမှ စိတ်တွေ မပြောင်းလဲလာဘဲ ဖြစ်နေသည်။ သူက သက်နို့လေးများကို ဆုပ်နယ်နေရင်း ရုတ်တရက် တန့်သွားသည်။ နို့သီးထိပ်လေးများကို လက်ဖဝါးဖြင့် သပ်ကြည့်သည်။ နို့သီးလေးများက ခါတိုင်းလို မာပြီး ထောင်တက်မလာဘဲ နွေးနွေးပျော့ပျော့လေးတွေ ဖြစ်နေသည်။ သက်နှင့်မျက်နှာချင်းခွာပြီး မျက်လုံးကို စိုက်ကြည့်ရင်း ဂါဝန်အောက်နားစကို ဆွဲလှန်ကာ ပေါင်ကို ဆွဲကားလိုက်သည်။ ထို့နောက် အကွဲကြောင်းလေးထဲ လက်ချောင်းနှစ်ချောင်း ထိုးထည့်ကာ စမ်းလိုက်သည်။

“အို့” သက်လန့်ပြီး တိုးတိုးလေး အော်လိုက်မိသည်။ သူက လက်ချောင်းများကို အထဲထိ ခပ်နက်နက် ထိုးထည့်လိုက်သည်။ အရည်မထွက်သော သက်၏ လမ်းကြောင်းလေးက ပူနွေးသော်လည်း ခြောက်ကပ်နေသည်။ သူက လက်ကို ဆွဲထုတ်ပြီး သက်ပခုံးနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ လှုပ်ခါလိုက်သည်။ “ဘာလို့မပြောတာလည်း၊ မကောင်းတာကို ငြိမ်ခံနေတယ်၊ ပြောမှပေါ့။” “ဆေးတွေကြောင့်ပါ။ မကောင်းတာမဟုတ်ပါဘူး။” “ဒီလောက် ခြောက်နေတာကို။” “မခံနိုင်ရင် ပြောမှာပေါ့၊ ရလို့မပြောတာပါဆို။ မတွေ့တာ အရမ်းကြာပြီကော”။ သက်က ကိုစိုင်း၏ ဘောင်းဘီထဲကို လက်လျိုပြီး မာကျောတောင့်တင်းနေသော လိင်တံကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ မလုပ်ဖြစ်တာ ကိုးရက်ဆယ်ရက် ကြာပြီဖြစ်ရာ အရင်ထက်ကို ပိုပြီး စိတ်လာနေတယ်ထင်သည်။ ကိုစိုင်းက သက်လက်ကို ဆွဲထုတ်သည်။

“မလုပ်ဘူး။ မင်းမှ မကောင်းတာကို။” “ကိုစိုင်း” သက်က ကိုစိုင်းလက်ကို ယူပြီး ရင်ဘတ်ပေါ် တင်လိုက်သည်။ နွေးထွေးအိစက်သော နို့များ၏ အထိအတွေ့တွင် သူ့လိင်တံက ဆတ်ခနဲဖြစ်သွားသည်။ သူက တိရစ္ဆာန်ရိုင်းတစ်ကောင်လို ခပ်တိုးတိုးညည်းတွားလိုက်သည်။ ဆတ်ခနဲ ခုတင်ပေါ်မှ ခုန်ဆင်းကာ ခုတင်ဘေးမှာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။ သက်ကို ဆွဲယူကာ ခြေတွဲလောင်းချပြီး ထိုင်စေသည်။ ပဂျားမားဘောင်းဘီကို လျှောချပြီး တောင်မတ်နေသော လိင်တံကြီးကို ဆွဲထုတ်ကာ သက်ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်ပေးလိုက်သည်။ “နေမကောင်းရင် မလုပ်တော့ဘူး၊ စုပ်ပဲစုပ်ပေး။” သက် အင်း ဟုပြန်ပြောသော်လည်း ပါးစပ်ထဲတွင် လိင်တံကြီးကပြည့်နေ၍ အွန်း ခနဲ ခပ်တိုးတိုးအသံလေးသာ ထွက်သွားသည်။ သူက သက်နို့များကို စုံကိုင်ကာ ဆုပ်ညှစ်နေသည်။ သက်က သူ့လိင်တံထိပ်ဖူးကို လျှာလေးနှင့် ပတ်သိမ်းကာ လျက်ရင်း ဥများကို ခပ်သာသာ ဆုပ်နယ်ပေးသည်။ ထို့နောက် လိင်တံတစ်ခုလုံးကို ပါးစပ်ထဲ ဝင်သလောက်စုပ်ငုံလိုက်သည်။ သူက ခါတိုင်းလို ငြိမ်ငြိမ်လေး မနေဘဲ ခါးကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ်ပြီး သက်ပါးစပ်လေးကို လုပ်နေသည်။ သက်က အလိုက်သင့်ခံရင်း စုပ်ပေးသည်။ ထိုစဉ် ရုတ်တရက် လည်ချောင်းထဲက ယားလာသည်။ ထို့နောက် ချောင်းအဆက်မပြတ် ဆိုးတော့သည်။

သူက ချက်ချင်း ဆွဲထုတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်တက်လာကာ သက်ကို ဖက်ထားပြီး ကျောပွတ်ပေးသည်။ ငါးမိနစ်ဆက်တိုက်လောက် ပင်ပန်းတကြီး ချောင်းဆိုးပြီးမှ ရပ်သွားသည်။ သူက ချောင်းဆိုးပျောက်ဆေး ပုလင်း ယူလာကာ တိုက်သည်။ “ကိုစိုင်း…ဆောရီးပါ။ သက် အားနာလို့ သေတော့မည်။ သူကတော့ သက်ကို ကျောပွတ်ပြီး ချော့နေသည်။ “ဘာမှမဖြစ်ဘူး၊ ဘာမှမဖြစ်ဘူး၊ မင်းနေကောင်းဖို့ အရေးကြီးတယ်။ “ သက်အသက်ရှူပြန်မှန်လာသည်နှင့် သူ့လိင်တံကို ပြန်လည်ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ စောစောက သက်ကို စိတ်ပူနေသည့်ကြားက နည်းနည်းမှ ကျမသွားဘဲ အကြောအပြိုင်းပြိုင်းဖြင့် ထောင်မတ်နေတုန်းဖြစ်သည်။ သူအရမ်းကို စိတ်တွေထန်နေမှန်း သိလိုက်ရသည်။ ” မင်းနေကောင်းမှ ဆို။” သက် သူ့ကို အရမ်းအားလည်းနာ သနားလည်းသနားသွားသည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူဒီည ခုလို ခံစားနေရတာကို မဖြစ်စေချင်။ “နန်းခင်မွှေးဆီသွား။ သက်နေမကောင်းခင် သူနဲ့နေ။” “ဟာ မဟုတ်တာကို။ ဒီမှာကြည့်၊ ငါ့ကိုအားမနာနဲ့။ မင်းကို ဆိုးဆိုးကောင်းကောင်း ပေါင်းဖို့ယူထားတာ။ တစ်ရက်မလုပ်ရလို့ မငြိုငြင်ဘူး၊ ငါလည်းသေမသွားဘူး။”

“ဆယ်ရက်ပြည့်တော့မယ်။ ကိုစိုင်းလည်း အရမ်းခံစားနေရတယ်။  ပြီးတော့ အရင်လည်း သုံးနှစ်တောင် ဖြစ်ခဲ့ကြတာကို၊ နောက်ထပ် တစ်ခါနှစ်ခါနဲ့လည်း မထူးတော့ပါဘူး။ သက်နဲ့က တစ်လပဲ ရှိသေးတာ။ အဲဒါမတိုင်ခင်ထိ လုပ်ခဲ့တာပဲမို့လား။” သူအသံတိတ်နေသည်။ သက်က သူ့လိင်တံကြီးကို ခပ်ဖိဖိ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ကွင်းတိုက်သလို တိုက်ပေးလိုက်သည်။ “ဘယ်တုန်းက နောက်ဆုံး လုပ်ခဲ့တာလည်း။” သူက သက်ပြင်းချပြီး ဖြေလိုက်သည်။ “မင်္ဂလာမဆောင်ခင်နေ့ညနေ၊ မင်းဝတ်မယ့် ဂါဝန် သွားယူတုန်းက။” “အဲဒါများ၊ မထူးတော့ပါဘူး၊ သွားပါ။ ကိုစိုင်း သူ့ကို သတိရတယ်မို့လား၊ ခေါ်ထားတာ သတိရလို့လည်း ပါတယ်မို့လား။” သူ အကြာကြီး ငြိမ်သွားသည်။ ထို့နောက် ကုတင်ပေါ်မှ ဆင်းကာ သက်ကို စောင်ခြုံပေးသည်။ ခေါင်းအထိလုံအောင် ခြုံပေးပြီး ငုံ့ကိုင်းကာ ဖက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ တံခါးဖွင့်ပြီး ထွက်သွားသည်။

သက် နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို တင်းတင်းပိုက်ထားသည်။ မလှုပ်မယှက် ငြိမ်ငြိမ်လေးနေနေသည်။ စောစောက စိတ်ပင်ပန်း လူပင်ပန်း သွားသော အရှိန်ဖြင့် အဖျားနည်းနည်း တက်လာသည်။ နားထင်မှာ သွေးတဒုတ်ဒုတ် တိုးနေသည်။ သူ့ကို အားနာလို့ပဲ လွှတ်လိုက်မိသလား၊ နန်းခင်မွှေးကို သနားလို့ ကိုယ်ချင်းစာလို့ပဲ လွှတ်လိုက်မိသလား မသေချာတော့။ ကို့ကိုတောင် အပြီးအပိုင် စွန့်လွှတ်ခဲ့ရသေးတာပဲ၊ ခုလို အရင်ကလည်း ဖြစ်ဖူးတဲ့ သူတစ်ယောက်နဲ့ ကိုစိုင်းကို အိပ်ခွင့်ပြုတာ အဲဒါနဲ့စာရင် ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး လို့ တွေးမိသည်။ တစ်နာရီလောက် အကြာမှာ သူပြန်ရောက်လာသည်။ သက်မအိပ်သေးတာ သူသိနေသည်။ စောင်ကို ဆွဲလှန်ပြီး ဝင်လာသည်။ ဘေးမှာ တိုးအိပ်လိုက်ပြီး သက်ကို ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲထည့်လိုက်သည်။ သူ့ဆီက သုတ်ရည်နံ့နှင့် နန်းခင်မွှေးလိမ်းသော ဘော်ဒီလိုးရှင်းနံ့သင်းသင်းကို ရသည်။ သက်ကို တင်းတင်းဖက်ထားပြီး သူက သက်ပြင်းတစ်ချက် ချလိုက်သည်။ သက်က သူ့ကိုယ်လုံးကြီးကို မမီတမီ ပြန်ဖက်လိုက်သည်။ ပခုံးပေါ်မှာ ခေါင်းအုံးပြီး သူ့မေးအောက် နေရာကို နဖူးနှင့် တိုးဝှေ့ဝင်လိုက်သည်။ မျက်လုံးများကို မှိတ်ထားရင်း နှစ်ယောက်လုံး တဖြည်းဖြည်း အိပ်ပျော်သွားကြသည်။

ရက်ပေါင်းများစွာ ဖျားပြီးနောက် မနက်ခင်းတစ်ခုတွင် သက် ကြည်ကြည်လင်လင် နိုးထလာသည်။ ခေါင်းလည်းမကိုက်၊ ချောင်းလည်းမဆိုးတော့ဘဲ ကိုယ်ပူကျနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ကိုစိုင်းက ဘေးမှာမရှိတော့…ထနှင့်ပြီ။ နာရီကိုကြည့်လိုက်တော့ ရှစ်နာရီကျော်ကျော်။ နန်းခင်မွှေး လာကူပေးသည်ကို မစောင့်တော့ဘဲ ရေချိုးခန်းထဲ ကိုယ့်ဘာသာဝင်ပြီး ရေနွေးနွေးနှင့် သွားတိုက် မျက်နှာသစ်လုပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ညဝတ်အင်္ကျီအသစ်တစ်ထည် လဲဝတ်လိုက်သည်။ လှုပ်လှုပ်ရှားရှားလုပ်လိုက်သောကြောင့် ဗိုက်ဆာသလို ဖြစ်လာသည်။ ပြီးခဲ့သောရက်များက ဘာမှမစားချင်အောင် ခံတွင်းပျက်နေခဲ့သော်လည်း ဒီနေ့ကျတော့ နေကောင်းစပြုလာသဖြင့် တစ်ခုခု စားချင်စိတ်ပေါက်လာသည်။ ညအိပ်ဂါဝန်ပေါ်မှာ ရင်ကွဲကြိုးချည် သိုးမွေးအင်္ကျီရှည်ကြီးတစ်ထည်ထပ်ဝတ်ပြီး မီးဖိုခန်းနှင့်ဆက်ထားသော ထမင်းစားခန်းဘက်သို့ သက်ထွက်လာခဲ့သည်။

ထမင်းစားခန်းဘက်သို့ ချိုးကွေ့လိုက်စဉ် သက်ခြေလှမ်းများ တုံ့သွားသည်။ မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် နောက်ဆုတ်ပြီး လှည့်ထွက်ဖို့ပြင်သော်လည်း မမီတော့။ ကိုစိုင်းက ထမင်းစားပွဲမှာ စားလက်စမနက်စာပန်းကန်များ ရှေ့ချပြီး ထိုင်နေသည်။ နန်းခင်မွှေးက သူ့ဘေးမှာရပ်နေရင်း စထရော်ဘယ်ရီရောင် ဆွယ်တာလေးနှင့် အောက်ခံ တီရှပ်အနက်လေးကိုပါ မပေးထားသည်။ ရင်သားထွားထွားအိအိများက မတွဲတတွဲလေး ကျနေသည်။ ကိုစိုင်းက လက်တစ်ဖက်နှင့် ခါးကိုဖက်ကာ နို့တစ်လုံးကို စို့နေရင်း ကျန်လက်တစ်ဖက်က လွတ်နေသော တစ်လုံးကို ဆုပ်နယ်နေသည်။ နန်းခင်မွှေးက မျက်နှာလေးရဲကာ နှုတ်ခမ်းတင်းတင်းစေ့ပြီး ခံနေရင်း ဘွားခနဲ ပေါ်လာသော သက်ကိုမြင်တော့ အံ့သြမှုဖြင့် ရုတ်တရက် ပါးစပ်လေးဟသွားကာ လက်ထဲက အင်္ကျီကို ကိုစိုင်းမျက်နှာပေါ် လွှတ်ချလိုက်မိသည်။ ကိုစိုင်းက ဖျတ်ခနဲ မော့ကြည့်လိုက်တော့ သက်နှင့် အကြည့်ချင်းဆုံသွားသည်။ နေမကောင်းတုန်း သူ့အလိုဆန္ဒများကို မဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်တုန်းမို့ နန်းခင်မွှေးနှင့်အိပ်ဖို့ကို သူကိုယ်တိုင် တိုက်တွန်းခဲ့ ခွင့်ပြုခဲ့တာဖြစ်ပေမယ့် ခုလိုမျကိစိရှေ့မှာ မြင်လိုက်ရတော့ ထူပူရှိန်းဖိန်းပြီး သဝန်တိုစိတ်တွေ ပေါ်လာမိသည်။

“ဆောရီးသက်…အိပ်နေတုန်းထင်လို့” ကိုစိုင်းက ကမန်းကတန်း လူချင်းခွာရင်းပြောသည်။ နန်းခင်မွှေးက ခေါင်းလေးငုံ့ပြီး ယို့ယို့လေး ရပ်နေသည်။ ဘာကြောင့်လဲမသိ သဝန်တိုတဲ့ကြားက စောစောက မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကို သက်စိတ်ထဲက မဖျောက်နိုင်အောင် ဖြစ်နေသည်။ စိတ်ထဲမှာ ဖြစ်မလာတာ ကြာပြီဖြစ်သော ခံစားချက်တချို့ နိုးကြားလာသည်။ “နေကောင်းပြီလား၊ လာ လာ၊ မနက်စာစားရအောင်” ကိုစိုင်းက သက်နားကိုလာပြီး လက်မောင်းလေးကို အသာအယာကိုင်ကာ ခေါ်သည်။ ပြီးတော့ စားပွဲဆီသို့ တွဲခေါ်လာပြီး ထိုင်ခိုင်းသည်။ ပြီးတော့ မထိုင်သေးဘဲ ရင်ကွဲသိုးမွေးအင်္ကျီ၏ လွတ်နေသော ရင်ဘတ်ပိုင်းနေရာမှ သက်၏ ညဝတ်ပိုးဂါဝန်လေးကို စူးစိုက်ကြည့်နေသည်။ သက် စိတ်မလုံဘဲ ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ စောစောက စိတ်လှုပ်ရှားမှုအရှိန်ဖြင့် သက်၏ နို့သီးခေါင်းလေးများက တင်းတောင်ပြီး ချွန်ထွက်နေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ သူက လက်ဖဝါးဖြင့် ခပ်ဖွဖွသပ်ကြည့်လိုက်သည်။ ချက်ချင်း သက်၏ ပေါင်ကြားထဲမှာ စိုစွတ်လာသည်ကို ခံစားမိသည်။ သူက သက်ကို ငုံ့ကြည့်ရင်း တိုးတိတ်စွာ မေးသည်။

“ကြည့်ချင်လား၊ ကြည့်မှာလား”။ သက်မျက်နှာ ပန်းနုရောင်သန်းသွားသည်။ရှက်ကိုးရှက်ကန်း ဖြစ်သည့်ကြားမှ ကြည့်လည်းကြည့်ချင်နေမှန်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို သိသည်။ ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ခေါင်းငြိတ်ပြလိုက်သည်။ သူက သက်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် နန်းခင်မွှေး ဘေးနားကခုံမှာ သွားပြန်ထိုင်လိုက်သည်။ နန်းလုံကို ရှမ်းလိုတစ်စုံတစ်ခုပြောလိုက်တော့ နန်းခင်မွှေးက အင်္ကျီလေးကို ပြန်မပေးသည်။ သူက နန်းခင်မွှေး၏ ဖွံ့ထွားအိတွဲသော နို့ကြီးများကို စုံပင့်ကိုင်ရင်း နို့သီးခေါင်းထိပ်နီနီလေးများကို တလှည့်စီ စို့သည်။ သက်ကိုရှိသည်ဟု သဘောမထားတော့ဘဲ မျက်လုံးများကို မှိတ်ထားပြီး နန်းခင်မွှေး၏ နို့များကြားတွင် မျက်နှာအပ်ထားသည်။ နို့သီးထိပ်လေးများကို လျှာဖြင့် မထိတထိလျက်ပေးသောအခါ စောစောက အရှိန်ဖြင့်ပေါင်းပြီး နန်းခင်မွှေး၏ အသက်ရှူသံများ မြန်လာသည်။ သူ့လက်တစ်ဖက်က နန်းခင်မွှေး၏ ဂျင်းဘောင်းဘီဇစ်ကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ နန်းခင်မွှေးက အလိုက်သင့် လျှောပြီး ချွတ်ချပေးသည်။ အသားဖြူဖြူပေါ်မှာ ပန်းဆီရောင်ရဲရဲ အတွင်းခံလေးက ထင်းနေသည်။ သူက အတွင်းခံလေးထဲသို့ လက်နှိုက်လိုက်သည်။ ဘောင်းဘီအသားပါးပါးလေးအောက်တွင် သူ့လက်ချောင်းများ လှုပ်ရှားနေသည်ကို သက်မြင်နေရသည်။ အစေ့လေးကို ကစားနေပုံရသည်။ နန်းခင်မွှေး ခြေထောက်များ ယိုင်ချင်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ အသံထွက်မညည်းမိစေရန် နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားသည်။ ရုတ်တရက် သူက လက်ချောင်းများကို စုလိုက်ပြီး ပင့်ကာထိုးသွင်းလိုက်သည်။

“အ” နန်းခင်မွှေး ခပ်အုပ်အုပ်အော်လိုက်သည်။ သူ့လက်ချောင်းများက ခပ်မြန်မြန် အသွင်းအထုတ်လုပ်နေသည်။ နန်းခင်မွှေးခမျာ ခုံကိုအားပြုပြီး လက်နှစ်ဖက်နှင့် ထောက်ထားကာ ခြေထောက်ကားပြီးရပ်နေရသည်။ ဆယ့်လေးငါးခါ အသွင်းအထုတ်လုပ်ပြီး သူက လက်ကိုအတွင်းခံ လေးအောက်မှ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ နန်းခင်မွှေးကို ခါးဖက်ပြီး ဘောင်းဘီချွတ်ရက်သားနှင့် အိပ်ခန်းဘက်သို့ တရွတ်ဆွဲ ခေါ်လာသည်။ သက်ကို လှည့်ကြည့်ပြီး ခေါင်းဆတ်ပြသည်။ ညို့ခံရသူလို သက် နောက်မှလိုက်သွားမိသည်။ သက်တို့နှစ်ယောက်အိပ်သော အိပ်ရာပေါ်သို့ နန်းခင်မွှေးကို သူက ဆွဲတင်လိုက်သည်။ သို့သော် အိပ်ရာဟိုဘက်ခြမ်းမှာပဲ။ လွတ်နေသောအခြမ်းဘက်ကို သက် တက်လိုက်ပြီး ခေါင်းအုံးပျော့များကို ကျောမီကာ လျှောလျှောလေး ထိုင်နေလိုက်သည်။ ဆေးတွေအရှိန်ရော ဖျားထားတဲ့ အရှိန်ရော၊ စိတ်လှုပ်ရှားမှုရော အကုန်ပေါင်းကာ အလိုလို မောဟိုက်နေမိသည်။ သူက နန်းခင်မွှေးကို ရှမ်းလိုထပ်ပြောလိုက်ပြန်သည်။ နန်းခင်မွှေးက အဝတ်အစားများကိုချွတ်ပြီး ပက်လက်အိပ်လိုက်သည်။ သူက နန်းခင်မွှေးအပေါ် တက်ခွလိုက်သည်။ ခန္ဓာကိုယ် ကိုမဟုတ်၊ မျက်နှာကို။ နန်းခင်မွှေး၏ ပါးစပ်ထဲသို့ မပျော့မမာဖြစ်နေသော လိင်တံကို ထည့်ပေးသည်။

နန်းခင်မွှေးက သူ့တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို အားပြုကိုင်ကာ စုပ်ပေးနေသည်။ ချက်ချင်း တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် တင်းမာလာသည်။ သူက ဆောင့်ကြောင့်ပြောင်းထိုင်လိုက်သည်။ နန်းခင်မွှေးက ဥများကို တစ်လုံးချင်းစုပ်ပေးသည်။ ညိုမည်းပြီး အမွေးများပေါက်နေသော ဥများကို နန်းခင်မွှေး၏ နုနုထွေးထွေး ပန်းနုရောင်နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးက စုပ်ပေးနေရုံမက လျှာနီနီလေးနှင့်ပါ လျက်ပေးနေသည်ကိုကြည့်ရင်း သက် အသက်ရှူမှားလာသည်။ ခဏကြာတော့ သူက ထပ်အမိန့်ပေးလိုက်သည်။ နန်းခင်မွှေးက လေးဘက်ထောက်ပေးလိုက်သည်။ သူက နန်းခင်မွှေး နောက်မှာ ဒူးထောက်ရင်းတင်ပါးကိုဆွဲမကာ နောက်သိုဖောင်းထွက်နေသော အကွဲကြောင်းလေးထဲ လိင်တံကိုတဆုံးထိုးသွင်းလိုက်ရာ နန်းခင်မွှေး ကော့သွားသည်။ ထို့်နောက် လက်တစ်ဖက်ကို ထောက်ထားကာ ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့် နို့များကို ကိုင်တွယ်ရင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်တော့သည်။ နန်းခင်မွှေးခမျာ ကောင်းလည်းကောင်း နာလည်းနာနေပုံရသည်။ တစ်ချက်ဆောင့်တိုင်း ခပ်တိုးတိုး ညည်းတွားနေသည်။ ခဏကြာတော့ လိင်တံကို မဖြုတ်ဘဲ တပ်ရက်သားဖြင့် နန်းခင်မွှေးကို ခုတင်စွန်းထိ ဆွဲခေါ်ကာ ခုတင်အောက်ကို ဆင်းလိုက်သည်။ သက်က ကိုစိုင်းရော နန်းခင်မွှေးရောနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်သွားသည်။ သူက သက်ကိုကြည့်ရင်း နန်းခင်မွှေး၏ နို့်များကို စုံကိုင်ပြီး ဆုပ်နယ်နေသည်။

အားရအောင် ညှစ်ပြီးတော့ လွှတ်လိုက်ကာ အရှိန်မြှင့်ပြီး ဆောင့်တော့သည်။ ခပ်တွဲတွဲကျနေသော နို့များက ရမ်းခါနေသည်။ သူကသက်ကို အကြည့်မလွှဲဘဲ ဆက်တိုက်ဆောင့်သည်။ နန်းခင်မွှေး၏ မျက်နှာလေးက နီရဲကာ မျက်လုံးများကို မှေးစင်းထားပြီး နှုတ်ခမ်းက နာကျင်မှုဖြင့် အနည်းငယ် မဲ့နေသည်။ သဝန်တိုတာရော စိတ်တွေထကြွလာတာရောပေါင်းကာ သက်ခံစားချက်တွေ ရောထွေးနေသည်။ သူက နန်းခင်မွှေး၏ ကုပ်ကို တစ်ချက်ငုံ့နမ်းလိုက်ပြီး နို့များကို ပြန်ကိုင်ကာအားပြု ဆုပ်ညှစ်ထားရင်း ပိုမြန်မြန်ဆောင့်သည်။ သူပြီးခါနီးပြီဆိုတာ သက်သိနေသည်။ ဆက်တိုက်ဆောင့်နေရင်း သူ့ခန္ဓာကိုယ် တစ်ချက်တောင့်တင်းသွားသည်။ ရှမ်းစကားတချို့ကို အံကြိတ်ထားသောလေသံဖြင့် ခပ်တိုးတိုး အော်ရင်း နန်းခင်မွှေး ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်သို့ ပြိုလဲကျသွားသည်။ သက် ခုမှသတိဝင်လာကာ ခုတင်ပေါ်မှ ဖြည်းဖြည်းလေးဆင်းလိုက်သည်။ ထမင်းစားခန်းဘက် ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ စားပွဲပေါ်မှ ကော်ဖီကရားကိုဆွဲယူကာ ကော်ဖီတစ်ခွက် ငှဲ့သောက်ရင်း နန်းခင်မွှေး အင်္ကျီပြန်ဝတ်ပြီး မနက်စာလာပြင်ပေးမှာကို ထိုင်စောင့်နေလိုက်သည်။

သက်နေပြန်ကောင်းလာပြီးတော့ ကိုစိုင်း ခရီးတွေအများကြီးထွက်ရသည်။မင်္ဂလာဆောင်ခါနီးကတည်းက နားထားသော ရွှေ့ဆိုင်းထားသော အလုပ်တွေကို အကြွေးနှင့်ပြန်လုပ်နေရသည်။ အစက သက်နေကောင်းရင် ပြန်ဖို့စီစဉ်ထားသော နန်းခင်မွှေးလည်း သက်ကိုအဖော်လုပ်ပေးရင်း အိမ်မှာဆက်နေနေရသည်။ ကိုစိုင်းကို ဝေမျှပေါင်းရသလို ဖြစ်နေသော်လည်း နန်းခင်မွှေးကို သက် နည်းနည်းလေးမှမငြိုငြင်မိပါ။ မငြိုငြင်ရအောင်လည်း နန်းခင်မွှေးက ဖြူစင်လွန်းသည်။ ကိုစိုင်း၏ ပိုင်ဆိုင်မှုတွေကို ရလိုစိတ်နှင့်တွယ်ကပ်နေတာမဟုတ်၊ ကိုစိုင်းကို ကျေးဇူးရှင် လိုတစ်မျိုး ချစ်သူလိုတစ်သွယ် သံယောဇဉ်တွယ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ သက်ကိုလည်း ကိုစိုင်းကို သူ့လက်ထဲမှ လုယူသွားသူလို သဘောမထားပဲ ကျေးဇူးရှင်၏ ဇနီးအဖြစ်သဘောထားကြောင်း သိသာသည်။ အစစအရာရာ အနွံအတာခံပြီး ဂရုတစိုက် လုပ်ကိုင်ပေးသည်။ နက်ဖြန်ကိုစိုင်းပြန်လာမည်။ ဒီနေ့ သက်ကိုယ်တိုင် အိမ်ကိုရှင်းနေသည်။ အလုပ်မရှိဘဲအိမ်မှာ အားနေတာ ကြာပြီဖြစ်သဖြင့် နည်းနည်းပျင်းရိစပြုလာသည်။ ဒါ့ကြောင့် ဘယ်သူမှ မကူနဲ့ဟုပြောထားပြီး သက်စိတ်ကြိုက် အိမ်ကိုသနေသည်။

ခန်းဆီးတွေအကုန်ဖြုတ်ပြီးအသစ်လဲ၊ ခြံထဲက နှင်းဆီပန်းတွေခူးကာ ဧည့်ခန်း၊ မီးဖိုခန်းနှင့် အိပ်ခန်းထဲပါမကျန် တွေ့သမျှပန်းအိုးတွေမှာထိုး၊ စားပွဲခင်းတွေလဲ၊ သူ့နေရာနှင့်သူမဟုတ်သော ပစ္စည်းမှန်သမျှကို သိမ်းဆည်းနေရာချ၊ အဝတ်ဗီရိုတွေရှင်း၊ မှန်တင်ခုံရှင်း…အားလုံးပြီးသွား၍ တစ်အိမ်လုံး သန့်ရှင်းသပ်ရပ်ပြီး နှင်းဆီရနံ့ကြိုင်လှိုင်သွားသောအခါ သက်လည်း ဖတ်ဖတ်မောပြီ။ ရေချိုးဇလုံထဲမှာ ရေနွေးနွေးလေးကို စိမ်ချိုးပြီးနောက် ညဝတ်ဂါဝန်လေးတစ်ထည်ဝတ်ကာ အိပ်ရာပေါ်မှာ ခြေပစ်လက်ပစ် လှဲနေမိသည်။

“မမ၊ ပင်ပန်းနေတာလား၊ နန်းကူပေးပါမယ်ဆို တစ်ယောက်တည်းလုပ်တာကိုး” နန်းခင်မွှေးက အခန်းထဲသို့ဝင်လာရင်း အသံဝဲဝဲလေးနှင့် ပြောသည်။ “မမ လုပ်ချင်လို့ပါ နန်းရယ်၊ အလုပ်မရှိတော့ပျင်းနေတာ။ ခုတော့ ပင်ပန်းပြီးညောင်းကိုက်သွားပေမယ့် ကိုယ့်လက်ရာလေးတွေ ပြန်ကြည့်ပြီး ပျော်နေတယ်။” “မမညောင်းနေတာလား၊ နန်းနှိပ်ပေးမယ်လေ။ မှောက်လိုက်မမ” နန်းခင်မွှေးကို အားနာသော်လည်း သက်တကယ်ကိုညောင်းနေသည်။ ရေချိုးလိုက်လို့ ပင်ပန်းတာတွေ ပျောက်သွားသော်လည်း ကိုယ်လက်တွေက ခုမှ တဖြည်းဖြည်း ညောင်းညာကိုက်ခဲလာသည်။ ထို့ကြောင့်အားနာနာနှင့်ပင် မှောက်ပေးလိုက်သည်။ နန်းခင်မွှေးက ခုတင်ပေါ်တက်လာပြီး ခေါင်းကနေ စနှိပ်ပေးသည်။ နူးညံ့ သော်လည်း သန်မာသော လက်ချောင်းလေးများက အနှိပ်ကျွမ်းကျင်သည်။ ငါးမိနစ်အတွင်းမှာပင် အကြောအချင်များ ပြေလျော့လာသည်။ ဂျင်းပန်လေးနှင့်မို့ သက်ကျောပေါ်လွယ်လွယ်ကူကူခွပြီးဆက်နှိပ်ပေးသည်။ ဇက်မှနေ၍ ခြေဖျားအထိ ဖြည်းဖြည်းချင်းနှိပ်သွားသည်။ သက်အိပ်တစ်ဝက် နိုးတစ်ဝက်ဖြစ်လာသည်။ ခြေဖဝါးထိနှိပ်ပြီးသွားတော့ “ပက်လက်လှန်လိုက်ပါလားဟင် ဆိုသောအသံကြောင့် ပက်လက်လှန်ပေးလိုက်သည်။

နန်းခင်မွှေးက လက်တစ်ဖက်ကိုဆွဲယူကာ နှိပ်ပေးနေသည်။ အိစက်နွေးထွေးသော အထိအတွေ့ကြောင့်ရုတ်တရက် မျက်စိဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ လက်မောင်းကိုနှိပ်နေတုန်း လက်ဖျားက နန်းခင်မွှေး၏ ရင်ခွင်ထဲရောက်နေပြီး ရင်သားများနှင့် အမှတ်မထင် ထိမိသွားခြင်းဖြစ်သည်။ အိမ်နေရင်းမို့ ဘာမှမခံဘဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ် တီရှပ်လက်ရှည်လေး တစ်ထပ်ထဲဝတ်ထားသဖြင့် မို့မောက်လုံးဝန်းနေသော ရင်သားများကိုမြင်နေရသည်။ ဟိုတစ်နေ့က ထိုနို့သီးဖျားလေးများကို ကိုစိုင်း စို့နေခဲ့သည်ကို သတိရသွားပြီး ကြက်သီးလေးများထသွားသည်။ နန်းခင်မွှေးကတော့ အမှတ်တမဲ့ဖြင့် ဆက်နှိပ်နေသည်။ ဒီဘက်လက်ကို နှိပ်ပြီးတော့ ဟိုဘက်ကိုမပြောင်းဘဲ သက်ကိုယ်ပေါ်မှငုံ့ကိုင်းကာ ဟိုဘက်လက်မောင်းကိုနှိပ်ပေးသည်။ အိစက်သောနန်းလုံ၏ ရင်သားထွားထွားများက တွဲကျလာသဖြင့် ညဝတ်အင်္ကျီအောက်က သက်၏ ရင်သားများနှင့်မလွတ်ဘဲ ဖိမိသွားသည်။ ဒီတစ်ခါတော့ နန်းခင်မွှေး သတိထားမိသွားပြီး အို ဟု ခပ်တိုးတိုးရေရွတ်လိုက်ကာ မျက်နှာလေးရဲတွတ်လာသည်။ ပြီးတော့ ဟိုဘက်ကိုပြောင်းပြီးလက်မောင်းကိုနှိပ်ပေးသည်။

မျှော်လင့်မထားသောအထိအတွေ့ကြောင့် သက်စိတ်ထဲမှာ တစ်မျိုးကြီးဖြစ်သွားသည်။ ညဝတ်အင်္ကျီအောက်မှ နို့သီးခေါင်းလေးများက တင်းမာပြီးထောင်ထလာသည်။ နန်းခင်မွှေးကို ကြည့်မိတော့ သက်၏ ရင်ဘတ်နေရာကို စိုက်ကြည့်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ သူ့ရင်ခွင်ထဲမှ သက်၏လက်က သူ့ရင်သား ထွားထွားများနှင့် လက်မအနည်းငယ်သာ ကွာတော့သည်။ ရုတ်တရက် သက်စိတ်ဘယ်လိုဖြစ်သွားသလဲမသိ၊ နန်းခင်မွှေး၏ နို့လေးတစ်ဖက်ကို ဆုပ်ညှစ်လိုက်မိသည်။ နှိပ်နေသော နန်းခင်မွှေး၏လက်များက ရပ်သွားပြီး မျက်စိလေးများ မှိတ်သွားသည်မှအပ မရုန်းဘဲငြိမ်နေသည်။ အထိအတွေ့ကြောင့်ရော ကိုစိုင်း ကိုင်ဖူးစို့ဖူးသော နို့ဟူသော အသိကြောင့်ရော သက်တစ်ကိုယ်လုံးရှိန်းဖိန်းပြီး ထူပူလာသည်။ ထိုစဉ် နန်းခင်မွှေး၏နူးညံ့သော လက်ကလေးများက သက်နို့များကို ဆုပ်နယ်လာသည်။ စောစောကနှိပ်ပေးနေသလိုမျိုး စည်းချက်ညီညီနှင့် ညင်ညင်သာသာလေး။ နို့သီးဖျားလေးများကို အင်္ကျီပေါ်မှ ခပ်ဖွဖွလေးညှစ်ပေးသည်။ အသက်ပြင်းပြင်းရှူရင်း ခပ်တိုးတိုးညည်းတွားမိသည်။ လက်တစ်ဖက်က နန်းခင်မွှေး၏ နို့လေးတစ်ဖက်ကို အပြန်အလှန် ဆုပ်နယ်ပေးနေသည်။ အိစက်ဖွံ့ထွားပြီး နွေးထွေးသောအထိအတွေ့ကဆန်းသစ်နေသလို ကိုစိုင်း၏သန်မာကြမ်းတမ်သော လက်များနှင့်မတူသည့် နူးညံ့သော လက်ကလေးတစ်စုံကလည်း ရင်ခုန်စရာကောင်းလှသည်။

ထိုလက်ကလေးများက ခဏနေရာရွှေ့သွားပြီး ရင်ကွဲညဝတ်အင်္ကျီလေး၏ ခါးစည်းကြိုးကို ဖြေနေသည်။ ပြီးတော့ အင်္ကျီကို ဆွဲလှန်ချလိုက်သည်။ မာတောင်နေသော နို့သီး နီညိုညိုကလေးများနှင့် တင်းရင်းဖွံ့ထွားသော ရင်သားအစုံက ဘွားခနဲပေါ်လာသည်။ သက်၏လက်တစ်ဖက်က နန်းခင်မွှေး၏တီရှပ်အောက်နားစကို လှမ်းဆွဲမိသည်။ နန်းခင်မွှေးက သူ့တီရှပ်လေးကို ခေါင်းပေါ်မှကျော်ပြီး ချွတ်ချလိုက်သည်။ နှစ်ယောက်လုံး အပေါ်ပိုင်းဗလာကျင်းသွားသည်။ ရှမ်းမလေးပီပီ နန်းခင်မွှေး၏အသားအရေက ဖြူဖွေးဝင်းစိုနေသည်။ သက်ထက် အနည်းငယ်ပိုပြီး ပြည့်တင်းသလိုနို့များကလည်း ပိုထွားသည်။  သို့်သော် သုံးနှစ်ကျော် ယောကျ်ားနှင့်အထိအတွေ့ရှိခဲ့ခြင်းကြောင့် အနည်းငယ်ပိုပြီး အိတွဲနေသည်။ သက်က မြေပြန့်သူတွေထဲမှာ အသားဖြူသော်လည်း နန်းခင်မွှေးနှင့်ယှဉ်လျှင် အနည်းငယ်ညိုနေသလို ကိုယ်လုံးလည်း နည်းနည်းပိုကျစ်သည်။ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်ကြည့်ရင်း အသက်ရှူသံလေးများ မြန်လာကြသည်။ သက်က တံတောင်ဆစ်ထောက်ပြီး ကိုယ်တစ်ပိုင်း ထထိုင်လိုက်သည်။

မျက်နှာလေးနှစ်ခုနီးကပ်သွားပြီး နှုတ်ခမ်းလေးများက အလိုအလျောက်နမ်းမိကြသည်။ နို့သီးခေါင်း ပန်းနုရောင်လေးများနှင့် အိစက်သော ဖြူဖြူထွားထွားနို့တစ်စုံက နို့သီးခေါင်းနီညိုညို မာမာတောင်တောင်လေးများနှင့် တင်းရင်းဖွံ့ဖြိုးသော အသားလတ်လတ် နို့တစ်စုံနှင့် ပူးကပ်ထိတွေ့သွားသည်။ နို့သီးလေးများချင်း ထိခတ်မိကြသည်။ လျှာပါးလေးနှစ်ချောင်းက အပြန်အလှန် ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် ပွတ်သပ်ကစားမိကြသည်။ နန်းခင်မွှေးက သက်ကို ကုတင်ခေါင်းရင်းသို့ အသာအယာ တွန်းလှဲပြီး ခေါင်းငုံ့ကာ နို့သီးလေးတစ်ဖက်ကို စို့်လိုက်သည်။ နူးညံ့နွေးထွေးသော ပါးစပ်လေး၏ အထိအတွေ့က လျှပ်စစ်ဓာတ်စီးဝင်သလို။ နန်းခင်မွှေးက နို့နှစ်ဖက်ကို တလှည့်စီပြောင်းကာစို့ပေးသည်။ နို့ဆာနေသော ကလေးလေးတစ်ယောက်နှင့်တူသည်။ တော်တော်ကြာကြာစို့ပြီးတော့ သက်က နန်းခင်မွှေး၏ခေါင်းကို တွန်းခွာလိုက်ကာ သူ့နို့အိအိထွားထွားကြီးတွေကြားမှာ ခေါင်းနှစ်ပြီး နို့သီးခေါင်းပန်းရောင်လေးများကို အပြန်အလှန်စို့်ပေးသည်။ ဟိုတစ်နေ့မနက်က ကိုစိုင်းစို့်နေတာကို ပြန်မြင်ယောင်လာပြီး ပေါင်ကြားထဲမှာ လျှပ်စစ်စီးသလို နွေးနွေးလေးနှင့် ကျဉ်တက်လာသည်။ ပျော့ပျော့နွေးနွေး နို့သီးခေါင်းလေးတွေက စို့မဝနိုင်စရာ။ ဒါကြောင့်လည်း ကိုစိုင်း စွဲလမ်းနေတာပဲဟု တွေးမိသည်။

အကြာကြီးစို့ပြီးနောက် အသက်ရှူမဝဘဲမောလာသည်။ အိပ်ရာပေါ်မှာ ပက်လက်လှန်လှဲရင်း မျက်စိမှိတ်ထားကာ အသက်ပြင်းပြင်းရှူပြီး နားနေသည်။ ရုတ်တရက် ပေါင်နှစ်ဘက်ကို ဆွဲကားလိုက်သည်ကိုသိလိုက်ပြီး နွေးထွေးစိုစွတ်သော ပါးစပ်ကလေးက စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများကို စုပ်ငုံလာသည်။ လျှာလေးက အကွဲကြောင်းအတိုင်း အောက်မှအထက်သို့ သိမ်းလျက်လာပြီး အစေ့လေးကို ပွတ်တိုက်သွားသည်။ “အား…နန်းခင်မွှေး၊ မလုပ်နဲ့ အဲလိုတော့ မလုပ်ပေးပါနဲ့။” သို့သော် နန်းခင်မွှေး၏ ပူနွေးသောပါးစပ်လေးက လုံးဝမရပ်ဘဲ ဆက်လှုပ်ရှားနေသည်။ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများကို တလှည့်စီစုပ်ယူရင်း အစေ့လေးကို လျှာနှင့်ထိုးကလိပေးသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် လမ်းကြောင်းလေးထဲသို့ ထိုးမွှေသည်။ သက် မတားနိုင်တော့ဘဲ အိပ်ရာခင်းများကို လက်နှင့်ဆုပ်ဆွဲရင်း ကော့လိမ်ကာ အသံထွက်ငြီးတွားနေမိသည်။ နန်းခင်မွှေးက အစေ့ကလေးကို လျှာဖြင့် ခပ်မြန်မြန်လေး လျက်ပေးနေသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် လျက်တာကိုရပ်ပြီး စုပ်ငုံလိုက် သွားလေးဖြင့် ခပ်ဖွဖွကိုက်လိုက် လုပ်ပေးသည်။

သက်၏ ပေါင်ကြားထဲမှာ မုန်တိုင်းတစ်ခုက အရှိန်အဟုန်ဖြင့် စတင်ဖြစ်တည်လာသည်။ သွေးများဆူပွက်နေသည်။ နန်းခင်မွှေးက အလိုက်သိစွာ လျှာကို မြန်မြန်လေး လှုပ်ရှားပေးနေသည်။ တဖြည်းဖြည်း သက်၏ခံစားချက်များ အထွတ်အထိပ်နားသို့ နီးကပ်လာသည်။ နန်းခင်မွှေးက လမ်းကြောင်း လေးထဲကို လျှာထိပ်ဦးဖြင့်တစ်ချက်ထိုးမွှေလိုက်ပြီး ကွဲကြောင်းအတိုင်း အပေါ်သို့အပြားလိုက်ပွတ်ဆွဲလာကာ အစေ့လေးကို ပတ်ရစ်ပြီးလျက်ပေးလိုက်သည်။ ဆူပွက်နေသောသွေးများအားလုံး ခဏရပ်တန့်သွားပြီး ဝုန်းခနဲ အရှိန်အဟုန်ဖြင့် ပြန်လည်ပတ်လာသည်။ ခံစားချက်များ အထွတ်အထိပ်သို့ရောက်သွားပြီး အော်ဟစ်ညည်းတွားရင်း လှိုင်းလုံးကြီးတွေကို ဆင့်ကာဆင့်ကာစီးနေရသလို တသိမ့်သိမ့်တငြိမ့်ငြိမ့်ဖြစ်နေသည်။ နန်းခင်မွှေးက လှိုင်းလုံးများတဖြည်းဖြည်းညင်သာလာပြီး ငြိမ်သက်သွားသည်အထိ သက်၏ စောက်နှုတ်ခမ်းသားလေးများကို စုပ်ငုံထားပေးသည်။ ပြီးတော့မှ အပေါ်ဘက်သို့ပြန်တက်လာပြီး သက်ဘေးမှာ ဝင်လှဲသည်။ နှစ်ယောက်သား ဘေးတစောင်းပူးကပ်အိပ်ရင်း မျက်စိမှိတ်ထားပြီး အသက်ပြင်းပြင်းရှူရင်း မောဟိုက်နေကြသည်။

လက်တွေ့ဘဝထဲသို့ တဖြည်းဖြည်း အာရုံပြန်ရောက်လာရင်း ကိုစိုင်းကို ဘယ်လိုပြောရပါ့ဟု သက်တွေးနေမိသည်။ နန်းခင်မွှေးနဲ့ဆက်ဆံရေးကရော ရှေ့လျှောက် ဘယ်လိုဆက်သွားရမှာပါလိမ့်။ အရင်က အလွန်သမားရိုးကျဆန်ခဲ့သော သက်ရဲ့လိင်မှုဘဝဟာ ခုချိန်မှာ ကြီးကျယ်သော အပြောင်းအလဲတွေ တစ်ခုပြီးတစ်ခု ကြုံနေရတာကိုတွေးရင်း စိတ်ရှုပ်ထွေးနေသည်။ သို့်သော်လက်က နန်းခင်မွှေး၏ အိစက်ဖွံ့ထွားသော နို့တစ်ဖက်ကို စမ်းမိပြန်သောအခါ အရာရာကို သက် ခဏပြန်မေ့သွားပြန်သည်။ ခုဆို သက် ကလောကိုရောက်တာ တစ်နှစ် ပြည့်တော့မည်။ သက်ရယ် ကိုစိုင်းရယ် နနနန်းခင်မွှေးရယ် သုံးယောက်သား တခြားသူတွေ ယုံကြည်နိုင်မှာမဟုတ်သော နားလည်မှုမျိုးဖြင့် နေ့ရက်များကို ပျော်ရွှင်သာယာစွာ၊ ရမ္မက်ပင်လယ်မှာ မိန်းမောစွာ ဖြတ်သန်းခဲ့ကြသည်။ သက် ဘဝတစ်လျှောက်မှာ မောပန်းခဲ့ရသမျှ၊ မောင်နှင့်ပတ်သက်ပြီး နာကျင်ခဲ့ရသမျှ နေ့ရက်များကို ကျောခိုင်းကာ ကလောမြိုင်မှာ အတိုးချပြီး အနားယူခဲ့ရသည်။ သက်စိတ်ထဲမှာတောင် မကူးခဲ့မိဖူးသော အချစ်နယ်မြေသစ်များစွာကိုလည်း ရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့ရသည်။

ဒီသာယာတဲ့နေ့ရက်တွေဟာ ဘယ်တော့မှ မကုန်ဆုံးတော့မလိုလို ကို ထင်ခဲ့သည်။ ကလောမြိုင်ကို မလွဲသာမရှောင်သာ ခွဲခွာရတော့မယ့် နေ့ရက်ကို ရောက်လာတဲ့အထိပါပဲ။ အစက သက်အပေါ်ရက်စက်ခဲ့ခြင်းအတွက် မောင့်ကို စိတ်နာခဲ့သော်လည်း ခုချိန်မှာတော့ ကိုစိုင်းနှင့်တွေ့ဖို့ ဖန်တီးပေးခဲ့သလို ဖြစ်သည့်အတွက် စိတ်နာရမယ့်အစား သွယ်ဝိုက်ပြီးတောင်ကျေးဇူးတင်ရမလို ဖြစ်နေသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်အသိုင်းအဝိုင်းနှင့် အဆက်အသွယ်ပြတ်နေသော်လည်း  မောင့်သတင်းတချို့က ရှာကြံပြီး သက်နားထဲကိုရောက်ရောက်လာသည်။ သက်ကိုပစ်ပြီး တွဲခဲ့သော ဆရာဝန်မလေးနှင့် ကွဲသွားသည့်အကြောင်း၊ နောက်ထပ်မအောင်မြင်သော အချစ်ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ကို ထပ်ကြုံရပြီးသည့်နောက် ခုချိန်မှာ စတုတ္ထမြောက် ချစ်သူနှင့် တွဲနေကြောင်း၊ အစုံပါပဲ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ပြောတဲ့သူတွေက လာပြောပြသော်လည်း သက် အထူးတလည် စိတ်မဝင်စားမိတော့ပြီ။ လက်ရှိအချိန်မှာ သက်စိတ်ထဲမှာရှိနေတာက မကြာခင် ထပ်မံတွေ့ကြုံရတော့မည့် အပြောင်းအလဲ တစ်ခုသာ။

တစ်ရက်တွင် မနက်စာစားနေရင်း ကိုစိုင်းက သက်ကို ပြောသည်။ “သက်၊ ကိုတို့ “ဆွစ်ဇာလန်” နိုင်ငံမှာ နှစ်နှစ်လောက်သွားနေရအောင်။ “ ရုတ်တရက်ကြီးမို့ သက်အံ့သြသွားမိသည်။ “ဘာလို့လဲကိုစိုင်း၊ ဒီမှာလည်း အစစအရာရာ အဆင်ပြေနေတာကြီးကို။ “ ကိုစိုင်းက စားပွဲပေါ်တင်ထားသော သက်လက်တစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ “အဆင်ပြေတာကဟုတ်ပါတယ်၊ ဒီအလုပ်တွေက ဒီထက်လည်း ချဲ့ထွင်လို့မရတော့ဘူး။ ဒါကဒါပဲလေ။ ပြီးတော့ သူ့ဘာသာ လည်ပတ်နေပြီ။ ငါဘာမှသိပ်လုပ်စရာမလိုတော့သလောက်ပဲ။ ခုက လက်ရှိတွဲလုပ်နေတဲ့ နိုင်ငံခြားသားလုပ်ငန်းရှင်က အဲဒီနိုင်ငံမှာ အဲဒါတွေကို စမ်းလုပ်ကြည့်ချင်နေတယ်၊ ၅၀-၅၀ နဲ့ အကျိုးတူလုပ်၊ ငါကဦးစီး။ မြတ်မယ်လို့လည်းယုံကြည်တယ်။” “အင်း၊ ကိုစိုင်းက ဘာလို့အဲဒီမှာ သွားနေချင်တာလဲဟင်။ သက်မပြောင်းချင်လို့မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒါပေမယ့် အဲဒါကို သွားမလုပ်လည်း သက်တို့ ဒီမှာ ငွေအလုံအလောက်ရနေသလားလို့။”

“ငွေကတော့ ရတယ်သက်၊ ဒါပေမယ့် ကိုတို့ ဒီမြို့မှာပဲ ဒီလိုကျေနပ်နေလို့မဖြစ်ဘူးလေ။ ဒီအိမ်ထဲမှာ မင်းရယ် ကိုရယ် နန်းခင်မွှေးရယ် ပိတ်မိနေခဲ့တာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ။ ငါငြီးငွေ့လာလို့မဟုတ်ပါဘူး၊ ငါ့စိတ်ကို မင်းသိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘဝဆိုတာ ဒီထက်တော့ပိုမယ်ထင်တာပဲ။ ငါ့အနေနဲ့လည်း နိုင်ငံရပ်ခြားမှာ ဘဝကို စွန့်စွန့်စားစားနေကြည့်ချင်သေးတယ်။ မင်းကိုလည်း အသက်တအားမကြီးခင်မှာ အတွေ့အကြုံသစ်တွေရစေချင်တယ်။ ပြီးတော့…နန်းခင်မွှေးလည်း လူငယ်ရယ်လို့ ဘဝမှာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေစေချင်သေးတယ်။ ငါတို့သုံးယောက်လုံး ဒီလိုဆက်ဆံရေးကြီးထဲ ပိတ်မိနေတာ မဟုတ်သေးဘူး။” လက်ထပ်ခဲ့သည့် တစ်နှစ်ကျော်ကာလအတွင်း ဒါ ကိုစိုင်းဆီက ကြားရသော အရှည်ဆုံးစကားဖြစ်မယ်ထင်သည်။ သက်ကိုလည်း အတွေးတွေ ပွားစေသည်။ သူပြောတာတွေအကုန်လုံး ကျိုးကြောင်းဆီလျော်ပြီးလက်တွေ့ကျသည်။ သက်တို့သုံးယောက်လုံး အိပ်မက်ကမ္ဘာထဲမှာ နေထိုင်နေကြသလို ဖြစ်နေခဲ့သည်။ လက်တွေ့ဘဝထဲကို ပြန်ဝင်ဖို့ အချိန်လည်းကျပါပြီ။

ကားကို နန်းခင်မွှေးကို အပိုင်ပေးပြီး အိမ်ကို စောင့်ရှောက်ရင်း အိမ်မှာပဲနေဖို့ သဘောတူကြသည်။ အလုပ်တွေကို မန်နေဂျာက ဆက်လုပ်ပေးနေမှာ ဖြစ်သော်လည်း ကိုယ့်လူရှိမှ ဖြစ်မှာမို့ နန်းခင်မွှေးက အလုပ်ထဲပြန်သွားရသည်။ ဟိုမှာအခြေကျပြီးနောက်ပိုင်း ပြန်လာကြည့်ဖို့လည်း အစီအစဉ်ရှိသည်။ ပစ္စည်းတွေကို သိမ်းဆည်းထုပ်ပိုးနေသော တစ်ပတ်ကျော်ကာလအတွင်း နန်းခင်မွှေးနှင့်သက် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် စကားမပြောမိအောင် ရှောင်ခဲ့မိကြသည်။ သံယောဇဉ်တွေခိုင်မာပြီးမှ နှုတ်ဆက်ဖို့ဆိုတာ ခက်ခဲလွန်းသည်။ ကိုစိုင်းလည်း မျက်နှာမကောင်း။ သုံးယောက်သား အရင်လိုမနေဖြစ်ကြတာ အချိန်အတော်ကြာလာသည်။ သက်တို့ ရန်ကုန်သို့မထွက်ခွာခင် ညအထိပါပဲ။ ညအိပ်မီး ဝါကျင်ကျင်အလင်းအောက် မင်္ဂလာဦး ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ သက်နှင့်ကိုစိုင်းအိပ်နေကြသည်။ မီးလင်းဖိုက မီးအရှိန်ဖြင့် အခန်းက နွေးထွေးနေသည်။ နှစ်ယောက်လုံး စကားမပြောဖြစ်ဘဲ အိပ်လည်းမပျော်ဘဲ တိတ်ဆိတ်စွာလဲလျောင်းနေကြသည်။ ထိုစဉ်မှာ အိပ်ခန်းတံခါးပွင့်လာပြီး ညဝတ်အင်္ကျီလေး ဝတ်ထားသော ကောက်ကြောင်းလေးတစ်ခု အခန်းထဲသို့ ဝင်လာသည်။

နန်းခင်မွှေးက ကိုစိုင်းဘက်မှနေပြီး သက်တို့ကုတင်ပေါ်သို့ တက်လာသည်။ ကိုစိုင်းက နန်းခင်မွှေးလက်ကလေးကိုလှမ်းဆွဲပြီး ကုတင်ပေါ် လှဲချလိုက်ကာ အပေါ်မှ စီးမိုးပြီးနမ်းသည်။ နန်းခင်မွှေးကလည်း အနမ်းကို အမောတကောလေး တုံ့ပြန်သည်။ နန်းခင်မွှေး၏ ခန္ဓာကိုယ်လေးကို ခွထားကာ ငုံ့ကိုင်းပြီး မွတ်သိပ်စွာနမ်းရင်း ကိုစိုင်း၏လက်များက ဖွံ့ထွားသော နို့နှစ်လုံးကို ကြေမွမတတ် ဆုပ်နယ်နေသည်။ နန်းခင်မွှေးက နာကျင်ခြင်းနှင့် သာယာခြင်းပေါင်းစပ်ကာ သားရဲတိရစ္ဆာန်မလေးတစ်ကောင်လို အော်ညည်းသည်။ ထို့နောက် ကိုစိုင်းက နန်းခင်မွှေး၏ နို့နှစ်ဘက်ကို အင်္ကျီလည်ပင်းကို ဆွဲချပြီး ထုတ်လိုက်သည်။ ဆွဲသား ပိုးဂါဝန်၏ လည်ပင်းနှင့် ပင့်တင်ထားသဖြင့် ကြီးမားသော နို့နှစ်လုံးက အရင်းတွင် ကျပ်စည်းထားသလိုဖြစ်ကာ စွင့်နေသည်။ နီတာရဲနေသော နို့သီးလေးများက ထိုးထိုးထောင်ထောင် ထွက်နေသည်။

ကိုစိုင်းက နန်းနန်းခင်မွှေး၏ နို့သီးလေးတစ်ဖက်ကို စို့ချိန်တွင် သက်ကလည်း တခြားတစ်ဖက်ကို ဝင်စို့်လိုက်သည်။ သက်၏နဖူးစွန်းက ကိုစိုင်း၏ခေါင်းနှင့် ထိနေသည်။ နှစ်ယောက်သား နန်းခင်မွှေး၏ နို့နှစ်ဖက်ကို တစ်ဖက်စီ အပြိုင်စို့နေကြသည်။ နန်းခင်မွှေးက မျက်စိများကိုမှိတ်ထားရင်း အသက်ပြင်းပြင်းရှူကာ ခပ်တိုးတိုးညည်းတွားနေသည်။ လက်နှစ်ဖက်က ခန္ဓာကိုယ်ဘေးမှာ ချထားရင်း အိပ်ရာခင်းစကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ ကိုစိုင်း၏ လက်တစ်ဖက်က နန်းခင်မွှေး၏ ပေါင်ကြားထဲကို နှိုက်ကာ အစေ့လေးကို ကစားပေးနေသည်။ သက်က ကိုစိုင်း၏ ညဝတ်ဘောင်းဘီထဲကို လက်နှိုက်လိုက်သည်။ မာကျောတောင့်တင်းစပြုလာသော လိင်တံကို ပွတ်သပ်ပေးရင်း ဥများကို ခပ်ဖွဖွဆုပ်နယ်ပေးနေသည်။ တဖြည်းဖြည်း သက်ပေါင်ကြားထဲတွင်လည်း အစေ့လေးနှင့် နှုတ်ခမ်းသားလေးများ ဖောင်းတင်းကာ အရည်ကြည်များ စို့လာသည်။ အားနေသော လက်တစ်ဖက်ဖြင့် နို့များကို ကိုယ့်ဘာသာ ဆုပ်နယ်နေမိသည်။ ကိုစိုင်းက နန်းခင်မွှေးနို့လေးကို စို့နေသော သက်ခေါင်းကို အသာအယာ တွန်းဖယ်ကာ နန်းခင်မွှေး၏ မျက်နှာကို တက်ခွလိုက်သည်။ လေးဘက်ထောက်ထားရင်း နန်းခင်မွှေး၏ ပါးစပ်ထဲသို့ သူ့လိင်တံကို ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ခပ်သာသာ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် စလုပ်သည်။ အနွေးရှိန်ဖြင့် တွဲကျနေသော ဥနှစ်လုံးက နန်းခင်မွှေး၏ မေးစေ့နှင့် လည်ပင်းကို ရိုက်မိနေပြီး နန်းခင်မွှေး၏ နှာခေါင်းလုံးလုံး မြင့်မြင့်လေးက ဆီးခုံမွေးများအကြားမှာ နစ်မြုပ်နေသည်။

သက်၏ နို့များ တင်းတောင်လာပြီး နို့သီးခေါင်းလေးများ ချွန်တက်နေသည်။ အစေ့လေးက သိသိသာသာဖောင်းတင်းလာပြီး ထိပ်ဖျားမှာ သွေးတဒိတ်ဒိတ်တိုးလာသည်။ ကိုစိုင်း၏ပေါင်ကြားထဲ လက်နှိုက်ကာ ဥနှစ်လုံးကို ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ပေးရင်း အားနေသောလက်တစ်ဖက်ဖြင့် မောပန်းနေရှာသော နန်းခင်မွှေး၏ခေါင်းကလေးကို ပွတ်ပေးနေသည်။ ခဏကြာတော့ ကိုစိုင်းက နန်းခင်မွှေးနှုတ်ခမ်းထူထူလေးများကြားမှ လိင်တံကိုဆွဲထုတ်လိုက်ကာ ပေါင်လေးနှစ်ဘက်ကို ဆွဲကားပြီး အကွဲကြောင်းလေးထဲ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ခပ်မှန်မှန်ဖြင့် တစ်ချက်ချင်း အဆုံးထိ အားထည်ပြီး ဆောင့်သည်။ လက်တစ်ဖက်က မွေ့ရာပေါ်ထောက်ထားပြီး ကျန်တစ်ဖက်ကနို့သီးလေးများကို ဖျစ်ညှစ်ပေးနေသည်။ နန်းခင်မွှေးက ဖြူဖွေးဖောင်းအိသော လက်လေးနှစ်ဖက်ဖြင့် ကိုစိုင်းကျောကို ဖက်ထားသည်။

သူတို့နှစ်ယောက်ကိုကြည့်ရင်း သက်စိတ်များ တရှိန်ရှိန် ထကြွလာသည်။ ဘယ်လက်ကနို့များ ကိုကိုယ့်ဘာသာ ဆုပ်နယ်နေရင်း ညာလက်က ပေါင်ကြားထဲရောက်သွားကာ လက်ခလယ်ဖြင့် အစေ့လေးကို ဆော့ကစားမိသည်။ ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်လှဲရင်း သူတို့နှစ်ယောက်ကို မျက်လုံးမခွာစတမ်း ကြည့်နေသည်။ ကိုစိုင်းက နန်းခင်မွှေးကို ငါးမိနစ်လောက်လုပ်ပြီးတော့ ခဏဆင်းလာသည်။ သက်ပေါ်ကို တက်ပြီး နန်းခင်မွှေး၏ အရည်များစိုရွဲနေသော လိင်တံကို သက်၏အကွဲကြောင်းလေးထဲ ထိုးထည့်လိုက်ပြီး အနမ်းမပါဘာမပါ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆက်ဆံသည်။ “အ.. ကိုစိုင်း… အားး” ကျမ အော်ညည်းမိသည်။ နန်းခင်မွှေးက လူးလဲထကာ သက်တို့ဘက်သို့ လေးဘက်ထောက်လာပြီး သက်၏ နို့များကို ပူနွေးသောပါးစပ်လေးနှင့် စို့်ပေးသည်။ “အင်းး ဟင်းးး ဟင်းးး” တကိုယ််လုံး လှိုက်ဖိုသွားရပြန်သည်။ လျှာလေးက နို့သီးခေါင်းကို လှိမ့်ကစားချိန်တွင် သက် အသံထွက်ပြီးအော်ညည်းမိသည်။ ခဏနေတော့ ကိုစိုင်းက နန်းခင်မွှေးကို တစ်လှည့်လုပ်ပြန်သည်။ ခုတင်စွန်းမှာ မှောက်ခိုင်းကာ နောက်ကလုပ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဘေးတွင် ရပ်နေပေးသော သက်၏နို့များကို အားပြုဆုပ်ညှစ်ကာ ဆောင့်သည်။ နန်းခင်မွှေးကို ပိုဆောင့်လေလေ သက်နို့များကို ညှစ်ထားသောလက်က ပိုသန်လာလေလေ ဖြစ်သည်။ တဖြည်းဖြည်း ကိုစိုင်း၏ လိင်တံအသွင်းအထုတ်က ပိုမြန်ကာ ပိုအားပါလာသည်။

ထို့နောက် အားကုန်သုံးကာ အမြန်ဆောင့်ရင်း “အားးး… ရှီးးး… အားးးဟားးး” နန်းခင်မွှေးအထဲတွင်ပြီးသွားသည်။ နန်းခင်မွှေးထဲမှာ ဆက်စိမ်ထားရင်း သက်၏ခါးကိုဖက်ကာ နို့တစ်လုံးကို စို့နေလေသည်။ ညတစ်ညလုံးနီးပါး သုံးယောက်လုံးမအိပ်ဘဲ အမျိုးမျိုး ဆက်ဆံကြသည်။ စပတ်သက်ခဲ့ကြကတည်းက ဒီတစ်ခါ အကြာဆုံး အကြမ်းဆုံး ရမ္မက်အထန်ဆုံးဖြစ်သည်။ မိုးလင်းခါနီးတော့ နန်းခင်မွှေး မှေးခနဲအိပ်ပျော်သွားသည်။ စောင်တစ်ထည်ခြုံပေးထားပြီး နှစ်ယောက်သား ကိုယ်လက်သန့်စင်ကာ အဝတ်အစားလဲကြသည်။ ခဏနေတော့ ခြံစောင့်ဦးလေးကြီးက ကားရောက်နေပြီဖြစ်ကြောင်းလာခေါ်သည်။ အထုပ်တွေကို စီးလုံးငှါးထားသော ကားပေါ်တင်ပြီး တံခါးကို ညင်သာစွာ လော့ခ်ချကာ အိမ်ထဲမှထွက်လာခဲ့ကြသည်။ မထွက်ခင် ကိုစိုင်းက နန်းခင်မွှေးနဖူးလေးကို ညင်သာစွာနမ်းခဲ့သေးသည်။ နှင်းမြူထုကိုထိုးခွဲကာ တရွေ့ရွေ့ထွက်ခွာလာသော ကားထဲမှ သက်နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်မိသည်။ ကလောမြိုင်က မပြယ့်တပြယ် အမှောင်ထုထဲမှာ ထီးထီးမားမား ရပ်တည်ရင်း တဖြည်းဖြည်း ဝေးကာကျန်ခဲ့သည်။…ပြီး

Zawgyi

အီဆိမ့္ရွိန္းဖိန္းေသာ ခံစားခ်က္ကို ခံစားလိုက္ရသည့္ သက္ေႏွာင္းခင္၏ ဇာတ္သိမ္းပိုင္း

“အနည္းဆုံးေတာ့ ကိုႀကီး သူ႔ကို အိမ္ျပန္လိုက္ပို႔္မွျဖစ္မယ္” “ကိုႀကီးသြားၾကည့္ေလ…ျပန္လာရင္ တြယ္တာ ဒီမွာမရွိႏွင့္ေစရဘူး။ သူက အသက္၂၃ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ အ႐ြယ္ေရာက္ၿပီး မိန္းမတစ္ေယာက္။ ဒီအထိေတာင္ လာတတ္ေသးတာ ျပန္လည္းျပန္တတ္တယ္။ ကိုႀကီး အစိုးရိမ္ေတြပိုၿပီး လိုက္ေစာင့္ေရွာက္ေနစရာမလိုဘူး”။ သတိျပန္ဝင္လာေသာအခ်ိန္တြင္ သက္ လမ္းမေပၚမွာ တစ္ေယာက္တည္းေလွ်ာက္ေနသည္။ ဆိုက္ကယ္၊  ဆိုက္ကား၊ ျမင္းလွည္း…ငွါးစရာတစ္ခုမွမေတြ႕ရေတာ့။ အိမ္မ်ားကလည္း တံခါးပိတ္၊ တိတ္ဆိတ္။ လမ္းဟိုဘက္မွ ေခြးတစ္ေကာင္ကသက္ေလွ်ာက္လာသည့္ဘက္ကို ၾကည့္ကာ စူးစူးဝါးဝါး ထိုးေဟာင္သည္။ ေရွ႕ဆက္မသြားရဲဘဲ ေနရာမွာ ရပ္ေနရသည္။ ထြက္လာမိတာကို သက္အလြန္ေနာင္တရေနသည္။ ခုမွေတာ့ ဘယ္လိုမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့။ အနားမွာ အကူအညီေတာင္းစရာ လူရွိမလားလို႔ လွည့္ပတ္ၾကည့္ေသာ္လည္း တစ္ေယာက္မွမေတြ႕။ ႐ုတ္တရက္ ေလအေဝွ႔တြင္ ခ်ဥ္ခ်ဥ္စူးစူး ခ်က္အရက္နံ႔ကို ရသည္။ မညီညာေသာ ေျခသံမ်ားက တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာသည္။ ေတာ္ေတာ္မူးေနေသာ လူတစ္ေယာက္။ သက္ကိုျမင္ေတာ့ ေျခလွမ္းတုံ႔သြားသည္။

“ညီမေလး …အကိုဘာကူညီရမလည္း ဟင္” ေသြး႐ိုးသား႐ိုး ေစတနာႏွင့္ေမးေသာ ေမးခြန္းမဟုတ္ေၾကာင္း သက္ေသခ်ာေျပာႏိုင္သည္။ “ရပါတယ္…လာႀကိဳမယ့္သူနဲ႔ လမ္းမွာလြဲေနလို႔ေစာင့္ေနတာ” သက္စကားမခိုင္လုံတာ ထိုလူသိသည္။ ႂကြက္နံ႔ရသြားေသာေၾကာင္လို သူ႔ႏွာေခါင္းက ရႈံ႕ပြပြ ျဖစ္သြားသည္။ အဆီျပန္ေနေသာ မ်က္ႏွာတြင္ ရမၼက္ခိုးကို ေတြ႕ရသည္။ သက္အနားကို ပိုမိုတိုးကပ္လာသည္။ လက္ကိုလွမ္းဆြဲသည္။ သက္က ပုတ္ထုတ္ၿပီး အသံကုန္ေအာ္ရန္ ပါးစပ္ဟလိုက္ခ်ိန္တြင္ ထိုလူက သက္ပါးစပ္ကို လွမ္းပိတ္သည္။ ႐ြံစရာေကာင္းေသာ သူ႔လက္ဖဝါးက သက္ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ ထိကပ္ေနသည္။ သက္အတင္း႐ုန္းသည္။ မူးေနေသာ ေယာက်္ားအားက ပိုသန္သည္။ ႐ုန္းကန္ရင္း အလြန္ကံဆိုးလွေသာ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္ကို ေတြးေနသည္။ ခုလိုအျဖစ္မ်ိဳးေတြႀကဳံရမယ့္အစား ေသသြားလိုက္ဖို႔ ဆုေတာင္းမိသည္။ ထိုလူက သက္၏ ဂ်င္းေဘာင္းဘီၾကယ္သီးကို အတင္းေဆာင့္ဆြဲၿပီးျဖဳတ္လိုက္သည္။ ထိုစဥ္ ကားမီးေရာင္တန္းတစ္ခု ႐ုတ္တရက္ထိုးက်လာၿပီး ကြၽီခနဲထိုးရပ္သြားကာ ကားထဲမွ လူတစ္ေယာက္ဆင္းလာသည္။ စိုင္းေစာေနာင္၏ မ်က္ႏွာကို သက္ဘဝမွာ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ျမင္ဖူးျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

သက္၏ ပခုံးကို လက္တစ္ဖက္က လာထိသည္။ ႐ုတ္တရက္ ဆတ္ခနဲ ျပန္႐ိုက္ခ်လိုက္မိသည္။ ေရစက္အခ်ိဳ႕က လက္ပိုင္ရွင္ကိုစဥ္သြားသည္။ “ကိုစိုင္း…ေဆာရီး…သက္လန႔္သြားလို႔ပါ” “ေရေတြေအးကုန္ၿပီ၊ အေအးမိလိမ့္မယ္။ ထြက္ေတာ့။” သူက သက္ကို ေရကန္ထဲကဆြဲထူေပးသည္။ တဘက္အႀကီးႀကီးျဖင့္ ပတ္ေပးသည္။ ၿပီးေတာ့ အိပ္ခန္းထဲျပန္ေခၚလာကာ ကုတင္ေပၚမွာ ထိုင္ခိုင္းၿပီး က်က်နန ေရသုတ္ေပးေနသည္။ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးကို ကိုင္တြယ္ပြတ္သပ္ၿပီး သုတ္ေပးေနေသာ္လည္း လက္ရွိအခ်ိန္တြင္ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ညကလိုဆႏၵေတြ ရွိပုံမေပၚ။ သက္ေရျမန္ျမန္ေျခာက္ၿပီး အေအးမပတ္ဖို႔သာ အဓိကျဖစ္သည္။ ၾကင္နာမႈကို စကားလုံးမ်ားျဖင့္ တစ္ခါမွမေဖာ္ျပဖူးေသာ္လည္း ခုလိုသူ႔အျပဳအမူမ်ားက တစ္ခါတစ္ခါ သက္အေပၚ ငဲ့ညႇာလြန္းသည္။ ေခါင္းေလွ်ာ္မထားေသာ္လည္း ေရထိသြားသျဖင့္ စိုထိုင္းေနေသာ ဆံပင္မ်ားကို သုတ္ေပးေနခ်ိန္တြင္ သက္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ဘဲ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာေတာ့သည္။

“ဘာျဖစ္လို႔လည္း၊ ဘာလို႔ငိုတာလည္း” သူက လက္ထဲကတဘက္ျဖင့္ သက္မ်က္ရည္မ်ားကို သုတ္ေပးသည္။ “သက္အေပၚ ဘာလို႔ေကာင္းတာလည္း။ သက္က ကိုစိုင္းကိုေကာင္းက်ိဳးမေပးဘူး။ သက္ဘဝကို သက္အရွက္ကို ႏွစ္ခါျပန္ ကယ္တင္ခဲ့တဲ့သူကို သက္က ဘာမွျပန္မေပးႏိုင္ဘူး”။ “ငါဘာမွမလိုခ်င္ဘူး၊ မင္းကို လက္ထပ္ခ်င္တယ္ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တယ္ ဒါပဲ။ အခုပိုင္ၿပီ၊ ေက်နပ္တယ္” “သက္က ကိုစိုင္းကို အပ်ိဳစင္ဘဝေလးေတာင္ မေပးႏိုင္ဘူး၊ တစ္ခါမဟုတ္ ႏွစ္ခါမဟုတ္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဟိုတစ္ေယာက္နဲ႔ ျဖစ္ပ်က္ၿပီးသား” သူက သေဘာက်သလို တစ္ခ်က္ရယ္သည္။ “ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ လိုခ်င္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္မွမျဖစ္ႏိုင္တာကိုး၊ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလည္း။ ငါလည္း မိန္းမမေတြ႕ခဲ့ဖူးတဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး။ မင္းသက္ေစ့ေလာက္ ေတြ႕ဖူးတယ္။ ၿပီးေတာ့ နန္းခင္ေမႊးလည္း ရွိေသးတယ္။”

နန္းခင္းေမႊးဆိုေသာနာမည္ၾကားသည္ႏွင့္ သက္စိတ္ထဲတြင္ သဝန္တိုစိတ္ေလးနည္းနည္း ဝင္လာမိသည္။ ဟိုသက္ေစ့က ခုခ်ိန္မွာ ဘာမွအေရးမဟုတ္ေသာ္လည္း နန္းခင္ေမႊးဆိုတာက သူနဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္သုံးႏွစ္နီးပါး ပတ္သက္ခဲ့ဖူးေသာ၊ သူလက္ထပ္မယူႏိုင္ေသာ္လည္း ဘယ္ေတာ့မွလည္း သံေယာဇဥ္ျပတ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ေသာ၊ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ မပတ္သက္ေတာ့ေပမယ့္ တစ္သက္လုံး သူ႔ေစာင့္ေရွာက္မႈေအာက္မွာရွိသြားမွာျဖစ္ေသာ မိန္းကေလး။ သဝန္တိုစိတ္ကို သက္ ႀကိဳးစားၿပီး ေဖ်ာက္လိုက္သည္။ သူေတာင္ သက္အတိတ္ကို သဝန္မတိုတာ၊ သက္လည္း မတိုသင့္ပါ။ 

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုစိုင္း” သက္တိုးတိတ္စြာေျပာမိသည္။ သူက ေရသုတ္ျခင္းကို လက္စသတ္လိုက္သည္။ သက္ကို သူ႔ဘက္ဆြဲယူၿပီး ဖက္သည္။ ထိုစဥ္ သက္ရင္သားမ်ားကို မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ သူ႔ ထရက္ဆု ေဘာင္းဘီေအာက္မွ မာေက်ာေသာ အရာတစ္ခုျဖင့္ ေထာက္မိသည္။ သက္ လက္ဖဝါးေလးႏွင့္ စမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ သူက သက္လက္အတြင္းသို႔ ျပန္လည္ဖိပြတ္သည္။ သက္ အသည္းယားလာၿပီး သြားျဖင့္ ဖြဖြေလး ငုံခဲလိုက္မိသည္။ သူ႔မ်က္လုံးနက္နက္မ်ားက အရည္လဲ့ကာ ပိုမိုနက္ေမွာင္လာသည္။ “လုပ္ေပးမွာလား” သက္ကေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။ “အေအးမိမယ္ အက်ႌအရင္ဝတ္” သူက ေျခလွမ္းက်ဲႀကီး သုံးလွမ္းေလာက္ႏွင့္ အခန္းကို ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားကာ အဝတ္ဗီ႐ိုထဲမွ ေမြးပြတဘက္အက်ႌတစ္ထည္ကို ယူၿပီး သက္ကို ကေလးလိုဝတ္ေပးသည္။ သူ႔အက်ႌက သက္ႏွင့္ မတရားႀကီးေနေသာေၾကာင့္ လက္ကို ေခါက္ေပးၿပီး ႀကိဳးစႏွစ္ဖက္ကိုဆြဲကာ ခါးနားမွာ ခပ္က်ပ္က်ပ္ ထုံးခ်ည္ေပးလိုက္သည္။ သူ႔လက္ရာသူ ေက်နပ္သြားပုံႏွင့္ ၿပဳံးကာ ပြေယာင္းေနေသာ သက္ဆံပင္ကေလးမ်ားကို လက္ဖဝါးႏွင့္ သပ္ေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ သက္ပခုံးႏွစ္ဘက္ကိုကိုင္ကာ ဖိခ်လိုက္သည္။ သက္ အလိုက္သင့္ေလး ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဒူးေထာက္က်သြားသည္။

သူက ထရက္ဆုေဘာင္းဘီကို ေအာက္ဆြဲခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ မီးခိုးရင့္ေရာင္ အတြင္းခံကို လက္မႏွစ္ဘက္ႏွင့္ တြန္းခ်လိုက္သည္။ မေန႔က တစ္ခါမွမျမင္လိုက္ရေသာ သူ႔လိင္တံႀကီးက ေထာင္မတ္စြာ တိုးထြက္လာသည္။ အရွည္ႏွင့္လုံးပတ္ကို ၾကည့္ကာ သက္ လန႔္သြားၿပီး တံေတြး တစ္ခ်က္မ်ိဳခ်လိုက္သည္။ သူက သက္ပါးကို လက္ႏွင့္ညႇပ္ကိုင္ၿပီး ထိပ္ဖ်ားကို ပါးစပ္ထဲ ထိုးထည့္ေပးသည္။ သက္က အရည္ၾကည္ထြက္ေနေသာ အကြဲေၾကာင္းေလးကိုလွ်ာဖ်ားေလးႏွင့္ ေမႊၾကည့္လိုက္သည္။ မေန႔က သက္ညည္းသေလာက္ တစ္ခ်က္မွမညည္းေသာ သူ႔ဆီမွ ပထမဆုံး ညည္းသံထြက္လာသည္။ ဘာရယ္လို႔ ကြဲကြဲျပားျပား မေျပာတတ္ေသာ တိရစာၦန္႐ိုင္းတစ္ေကာင္ရဲ႕ ေအာ္သံလို ရင္ေခါင္းသံခပ္တိုးတိုး။ သူ႔ကိုေက်းဇူးတင္ေသာစိတ္ ႏွင့္ ရမၼက္ဆႏၵတို႔္ေပါင္းစပ္ကာ သက္ သူ႔ကို အစြမ္းကုန္ စုပ္ေပးသည္။ ထိပ္ေခါင္းကို လွ်ာဖ်ားေလးႏွင့္ ပတ္လွိမ့္ေပးသည္၊ ေအာက္ဘက္ရွိ ဂလင္းအဖုေလးမ်ားကို လွ်ာျဖင့္ အျပားလိုက္ ပြတ္ေပးသည္၊ တြဲက်ေနေသာ ဥမ်ားကို လက္ႏွစ္ဘက္လုံးျဖင့္ ဆုပ္နယ္ေပးရင္း ရွည္လ်ားတုတ္ခိုင္ေသာ သူ႔လိင္တံႀကီးကို ထုတ္ခ်ည္သြင္းခ်ည္ စုပ္ေပးသည္။တျဖည္းျဖည္း သက္ပါးစပ္ထဲမွာတင္ သူ႔ဟာႀကီးက ပိုေတာင့္တင္းလာသည္။ သက္က ခပ္ၾကာၾကာေလး ဆြဲစုပ္ေပးရင္း ခဏရပ္ၿပီး ဥမ်ားကို အာ႐ုံစိုက္ေပးလိုက္သည္။

ေပ်ာ့တြဲေသာ အေရျပားကို ေနရာလပ္မက်န္ေအာင္ စုပ္ငုံေပးသည္။ ဥႏွစ္လုံးကို တလွည့္စီ အလုံးလိုက္ငုံေပးသည္။ သူ႔လက္မ်ားက အက်ႌကို ရင္ဘတ္ဆြဲဖြင့္ကာ သက္ႏို႔မ်ားကို ရွာေတြ႕သြားသည္။ စုံကိုင္ကာ ဆုပ္နယ္ေနသည္။ သက္က သူ႔လိင္တံႀကီးကို ပါးစပ္ထဲျပန္ထည့္ကာ ခပ္သြက္သြက္ စုပ္လိုက္သည္။ သူပိုမိုေတာင့္တင္းလာသည္။အရည္ၾကည္ေလးမ်ားပိုထြက္လာသည္။ စုပ္ရင္း လည္ေခ်ာင္းထဲေမွ်ာခ်ကာ မ်ိဳခ်သလို လုပ္ေပးလိုက္သည္။ သူ႔လိင္တံက သက္အာေခါင္ရင္းထိ ဝင္သြားသည္။ မည္းနက္သန္မာေသာ ဆီးခုံေမြးမ်ားက သက္ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ႏွာေခါင္းကိုထိကပ္ေနသည္။ သူအလြန္ေတာင့္တင္းလာသည္။ သက္က လည္ေခ်ာင္းျဖင့္ ထပ္မံမ်ိဳခ်လိုက္သည္။ သူက သက္ဆံပင္မ်ားကို စုကိုင္ၿပီး တင္းတင္းဆြဲလိုက္သည္။ သက္က အဆက္မျပတ္ အျမန္စုပ္ေပးေနသည္။ ဆတ္ခနဲ သက္ပါးစပ္ထဲမွာ သူေတာင့္တင္းသြားၿပီး တဆတ္ဆတ္ခါကာ သက္လည္ေခ်ာင္းထဲကို သူ႔သုတ္ရည္မ်ား ပန္းထုတ္လိုက္သည္။ လက္တစ္ဖက္က သက္ႏို႔တစ္လုံးကို တင္းတင္းဆုပ္ညႇစ္ထားသည္။ သက္အကုန္မ်ိဳခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဒူးေထာက္ေနရင္းက သူ႔ေပါင္ႏွစ္ဘက္ကို တင္းတင္းဖက္ကာ သူ႔ဆီးစပ္မွာ မ်က္ႏွာအပ္ထားလိုက္ေလသည္။

ကေလာၿမိဳ႕မွ မဂၤလာဦး ေန႔ရက္မ်ားထဲတြင္ သက္ အိပ္မက္တစ္ခုလို သာယာစြာ စီးေမ်ာ ေနခဲ့သည္။ ဘဝမွာ တစ္ခါမွ ဒီေလာက္ အပူအပင္ကင္းၿပီး စိတ္ေအးခ်မ္းေပ်ာ္႐ႊင္မႈကို မရခဲ့ဖူးဘူးထင္သည္။ ႏွင္းျမဴလႊမ္းေသာ မနက္ခင္းမ်ားတြင္ ကိုစိုင္းရင္ခြင္ထဲမွာ ႏိုးထ၊ ၿခံေစာင့္ႀကီး၏ မိန္းမ ျပင္ေပးထားေသာ မနက္စာကို စား၊ ကိုစိုင္းအလုပ္သြားလွ်င္ လွည္းက်င္းထားၿပီးသား လုပ္စရာမယ္မယ္ရရ မရွိေသာ အိမ္ႀကီးထဲမွာ စိတ္ကူးတည့္ရာ အိမ္မႈကိစၥေလးေတြ ရွာေဖြလုပ္၊ ေန႔ခင္း ကိုစိုင္းျပန္လာလွ်င္ ထမင္း အတူတူစား၊ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္ၾကည့္၊ တေရးတေမာအိပ္ခ်င္အိပ္၊ ညေနခင္းမ်ားတြင္ ၿမိဳ႕ျပင္ဘက္ အေပ်ာ္ကားေမာင္းထြက္ရင္း ညစာကို ဆိုင္တစ္ဆိုင္ဆိုင္မွာစား၊ ညေရာက္လွ်င္ မၿပီးႏိုင္မစီးႏိုင္ေသာ အခ်စ္ပြဲကို ညစဥ္ရက္ဆက္ ဆင္ႏႊဲ။ တစ္ရက္တစ္ရက္ အခ်ိန္မ်ားသည္ မသိလိုက္ဘဲ ကုန္ကုန္သြားၾကသည္။ သက္ ေတာင္ႀကီးေရာက္တာ ဘာလိုလိုနဲ႔ တစ္လျပည့္ေတာ့မည္။ ႏိုဝင္ဘာလထဲကူးလာေတာ့ အလြန္ေအးလာသည္။ ရန္ကုန္မွာ တစ္ခါမွ မႀကဳံဖူးတဲ့ အေအးမ်ိဳး။ ကိုစိုင္းက ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ျဖစ္ေအာင္ တတ္ႏိုင္သမွ် ဖန္တီးေပးထားသည့္ ၾကားထဲမွပင္ သက္ အေအးမိျဖစ္ေအာင္ မိေလေတာ့သည္။ ႏွာေစး ေခ်ာင္းဆိုး ကိုယ္ပူ႐ုံမက တစ္ကိုယ္လုံး ကိုက္ခဲေနေအာင္ကို ဖ်ားတာ။ ဆရာဝန္ေခၚျပေသာ္လည္း မထူးျခား။

ေနာက္ေတာ့ မသက္သာသျဖင့္ ၿမိဳ႕ထဲက အထူးကုႏွင့္ သြားျပမွ သာမန္အေအးပတ္တာမဟုတ္ဘဲ နမိုးနီးယား ဆန္ဆန္ ျဖစ္ေနေၾကာင္း သိရသည္။ ေဆးေျပာင္းေပးလိုက္သျဖင့္ အဖ်ားက်သြားေသာ္လည္း နာလန္ထ အလြန္ေႏွးေနသည္။ ၿခံေစာင့္ႀကီး မိန္းမက ဟင္းခ်က္သာေကာင္းတာ လူနာကို သိပ္မျပဳစုတတ္။ ကိုစိုင္းက စိတ္အရမ္းပူေနသျဖင့္ အလုပ္မသြားဘဲ ေဘးနားမွာေနၿပီး လိုတာေတြ လုပ္ကိုင္ေပးေနသည္။ ႏွစ္ရက္သုံးရက္ အဆင္ေျပေသာ္လည္း ေလးရက္ေျမာက္ေရာက္ေတာ့ ဖုန္းေတြလည္း ခဏခဏလာ၊ သူ႔ရဲ႕ အလုပ္ေတြအမ်ားႀကီးထဲက တပည့္ေတြ မန္ေနဂ်ာေတြကလည္း စာ႐ြက္စာတမ္းေတြ စာရင္းေတြယူၿပီး အိမ္လိုက္လာ ႏွင့္ အဆင္မေျပေတြျဖစ္လာသည္။ သက္က အားနာၿပီး ကိုစိုင္းကို အတင္းအလုပ္သြားခိုင္းသည္။ သူက ေခါင္းမာမာျဖင့္မသြားဘဲေနသည္။ သက္ေနေကာင္းမွျဖစ္ျဖစ္ ျပဳစုေပးမယ့္သူ ရွိမွျဖစ္ျဖစ္သြားမယ္လို႔ ေျပာသည္။ လူထပ္ရွာတာလည္း ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ သြက္သြက္လက္လက္ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္ထဲကကို မရႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနသည္။ ငါးရက္ေျမာက္တြင္ေတာ့ သူ ရန္ကုန္ကို မသြားမျဖစ္သြားရမည့္ အလုပ္ကိစၥတစ္ခုေပၚလာသည္။

“သြားမွျဖစ္မယ္ဆို သြားပါကိုစိုင္း၊ သက္လည္းဖ်ားမွ မဖ်ားေတာ့တာ”။ “မဖ်ားေပမယ့္ အိပ္ရာထဲကလည္း ထမွမထႏိုင္ေသးတာကိုး။ ေခ်ာင္းေတြလည္း တစ္ခ်ိန္လုံးဆိုးတုန္း။ အေဒၚႀကီးကလည္း ေရပတ္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းတိုက္ေပးတတ္တာမဟုတ္ဘူး၊ လူမမာစာလည္း ေသခ်ာ စီစဥ္စိတ္ကူးၿပီး မေကြၽးတတ္၊ ဘယ္အခ်ိန္ႏႈိးၿပီး ေဆးတိုက္ရမယ္လည္း သင္မရ။” “ႏႈိးစက္ေပးၿပီး ေဆးေသာက္မယ္၊ စားခ်င္တာ ကိုယ္တိုင္ေျပာျပၿပီး လုပ္ခိုင္းမယ္။” “မျဖစ္ေသးပါဘူး။” “သက္ ကိုစိုင္းကို အားနာလွၿပီ၊ ဘယ္ေလာက္မွ မေပါင္းရေသးဘူး နာတာရွည္ေရာဂါ ရသြားတယ္။ လူမမာႀကီး ယူထားရသလို ျဖစ္ေနတယ္။ အလုပ္ေတြလည္းပ်က္။ သက္ကို ဒီထက္အားနာရေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့။ သြားပါ။ သုံးရက္ပဲကို။ ကိုစိုင္းျပန္လာရင္ သက္ေနေကာင္းၿပီ။” သူက ေခါင္းမာမာႏွင့္ မသြားေသးဘဲ ဖုန္းဆက္ၿပီး လူငွါးတစ္ေယာက္ ထပ္ရွာဖို႔ စုံစမ္းေနသည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ဆုံး အသက္ျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္ရႉၿပီး သက္ေဘးကိုလာရပ္သည္။ “မင္း နန္းခင္ေမႊးကို တကယ္မမုန္းဘူးလား၊ သူနဲ႔ပတ္သက္ရင္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ဘူးလား။” “ဟင္၊ မမုန္းပါဘူး။ ေသခ်ာမျမင္ဖူးလို႔ ခ်စ္တယ္ခင္တယ္ေတာ့ မရွိေပမယ့္ လုံးဝမမုန္းဘူး။ ကိုစိုင္းနဲ႔ ပတ္သက္ဖူးတာ သူ႔အျပစ္မွမဟုတ္တာ။ အဲတုန္းက သက္လည္း ရွိေသးတာမဟုတ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။” “သူက စိတ္လည္းခ်ရတယ္။ ငါ့စကားလည္းနားေထာင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္လည္းရွိတယ္။ သူနဲ႔ထားခဲ့ရင္ မင္းကိုစိတ္ခ်မယ္။”

သက္ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးေတာ့ျဖစ္သြားသည္။ ဘယ္လိုမွသေဘာမထားဘူးဆိုတာ မွန္ေပမယ့္ သူနဲ႔ သုံးႏွစ္သုံးမိုး ျဖစ္ပ်က္ပတ္သက္ခဲ့ေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရမယ္ဆိုရင္ကို တစ္မ်ိဳးျဖစ္လွၿပီ၊ အခု လာၿပီး ျပဳစုပါ ျပဳစုဦးမယ္ဆိုေတာ့။ သို႔ေသာ္ ကိုစိုင္းကို စိတ္ခ်လက္ခ်သြားေစခ်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုစိုင္းသေဘာပါ ဟု ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ တကယ္ေတာ့ နန္းခင္ေမႊးႏွင့္ေနရတာ သက္ထင္သေလာက္ႀကီး အိုးတိုးအမ္းတမ္း မျဖစ္လိုက္ရ။ သက္ထက္ ၄ ႏွစ္ေလာက္ ငယ္ေသာ နန္းခင္ေမႊးက သက္ကို အႀကီးလို ႐ို႐ိုေသေသ ဆက္ဆံသည္။ သူ႔လူကို လုသြားသလိုလို ျဖစ္ေနေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို မလိုမုန္းထားတာမ်ိဳးလည္း နည္းနည္းမွမရွိ။ အစားအေသာက္ကအစ ေဆးကအစ၊ ေရပတ္တိုက္ အဝတ္အစားလဲတာအလည္၊ တစ္ကိုယ္ေရသန႔္ရွင္းေရးအဆုံး အကုန္လုံး ေစတနာထားၿပီးလုပ္ေပးသည္။ သက္ နည္းနည္း ထူထူေထာင္ေထာင္ရွိေသာ ေနသာသည့္ တစ္ေန႔တြင္ နန္းခင္ေမႊးႏွင့္ စကားထိုင္ေျပာျဖစ္ရာမွ နဂိုက ေစာင္းပါးရိပ္ျခည္သာ သိခဲ့ေသာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ ပတ္သက္မႈကို ေသေသခ်ာခ်ာ သိလိုက္ရသည္။

နန္းခင္ေမႊးက ကိုစိုင္းအလုပ္ထဲမွ အလုပ္သမားလင္မယား၏ တူမ။ မိဘေတြက သူငယ္ငယ္ကတည္းက ဆုံးသြားၾကသည္။ ၁၀ တန္းအထိေက်ာင္းေနခဲ့သည္။ ၁၀ တန္းက်ၿပီး ျပန္မေျဖေတာ့။ ၁၈ ႏွစ္တြင္ ေယာက်္ားေနာက္လိုက္ေျပးသည္။ ေယာက်္ားက သူ႔ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ႀကီးေသာ ရွမ္းတ႐ုတ္ကျပား။ ညားၿပီးမွ ဘိန္းစားမွန္း သိသည္။ နန္းခင္ေမႊးကို ခိုးေျပးတာက သူအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ မူဆယ္ကို။ မူဆယ္မွာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ၾကာေသာအခါ အလုပ္လည္းျပဳတ္ၿပီး အေႂကြးေတြပါတင္လာသည္။ နန္းခင္ေမႊးကလည္း စီးပြားမရွာတတ္။ ရရာအလုပ္ဝင္လုပ္ေသာ္လည္း ႏွစ္ေယာက္စာ မလုံေလာက္။ ေယာက်္ားကလည္း ဘိန္းျပတ္သျဖင့္ တပိန္ပိန္တလိန္လိန္။ ေနာက္ဆုံး ထင္မွတ္မထားတာ တစ္ခုကို လုပ္ခ်သြားသည္။ နန္းခင္ေမႊးကို အသိအိမ္ဟု ညာေခၚသြားၿပီး ဇိမ္ခန္းတစ္ခုမွာ ထားခဲ့ကာ ပိုက္ဆံယူၿပီး ထြက္ေျပးသြားသည္။ နန္းခင္ေမႊးက ဒီအလုပ္ကို လုံးဝမလုပ္ႏိုင္။ အေၾကာက္အကန္ ငိုယိုေတာင္းပန္ၿပီး လာေ႐ြးခိုင္းမည္ဟု ေဈးညႇိသည္။ အိမ္ကိုဖုန္းဆက္သည္။ အိမ္ကလည္း မတတ္ႏိုင္။ ေနာက္ဆုံး အလုပ္ရွင္ စိုင္းေစာေနာင္ကို အကူအညီေတာင္းရသည္။ စိုင္းေစာေနာင္က မူဆယ္အထိ လိုက္လာၿပီး ေ႐ြးေပးသည္။ အိမ္ျပန္ေခၚလာသည္။ အလုပ္ေပးထားသည္။

ထိုအခ်ိန္မွစ၍ နန္းခင္ေမႊးက စိုင္းေစာေနာင္ကို သူ႔ေက်းဇူးရွင္အျဖစ္ သတ္မွတ္လိုက္သည္။ အလုပ္ႀကိဳးစားသည့္အျပင္ သူ႔ဗာဟီရလည္း အကုန္လုပ္ေပးသည္။ တျဖည္းျဖည္း အလုပ္ရွင္အလုပ္သမား ဆက္ဆံေရးထက္ ရင္းႏွီးလာသည္။ လူပ်ိဳလူလြတ္ျဖစ္ေသာ စိုင္းေစာေနာင္ႏွင့္ ပိုင္ရွင္မရွိေတာ့ေသာ နန္းခင္ေမႊးတို႔ ျဖစ္ပ်က္ပတ္သက္ခဲ့ၾကသည္။ ဒုကၡေပးၿပီး စြန႔္ပစ္သြားေသာ ေယာက်ာ္းႏွင့္လည္း အစကတည္းက စာခ်ဳပ္စာတမ္းျဖင့္ လက္ထပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ရာ အမႈအခင္းလည္း ျဖစ္စရာမရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဇာတ္လမ္းဆက္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ စိုင္းေစာေနာင္က စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား ပိုင္ရွင္။ နန္းခင္ေမႊးက  ေၾကးစားတန္းမွ ျပန္လာေသာ အိမ္ေထာင္ပ်က္ တစ္ခုလပ္။ ထို႔အျပင္ အလုပ္သမားမိသားစုထဲမွ တူမ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ယူလို႔မျဖစ္ႏိုင္။ အေရးအႀကီးဆုံးက စိုင္းေစာေနာင္က သူ႔ကို မခ်စ္။ သနားသည္၊ ႀကိဳက္သည္၊ သို႔ေသာ္ ရည္းစားလိုမခ်စ္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ သက္သက္ ပတ္သက္မႈသာ ရွိခဲ့သည္။ တစ္ေန႔ သူ အိမ္ေထာင္ျပဳရမည္၊ နန္းခင္ေမႊးကို ထားသြားမည္ ဆိုတာ နန္းခင္ေမႊး သိသည္။ အခု တကယ္အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့ ဝမ္းနည္းမိေသာ္လည္း သူ႔ကို အၿပီးတိုင္ မစြန႔္ပစ္သည့္အတြက္ နန္းခင္ေမႊး ဝမ္းသာသည္။ အလုပ္ဆက္ေပးထားတာ၊ ေငြေၾကးေထာက္ပံ့ၿမဲေထာက္ပံတာကို မကန႔္ကြက္ေသာ  စိုင္းေစာေနာင္၏ မိန္းမကိုလည္း နန္းခင္ေမႊး ေက်းဇူးတင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အခု ျပဳစုမယ့္သူ လိုေနတယ္၊ အလုပ္သြားစရာမလိုဘူး၊ အိမ္မွာ လာေနေပးလွည့္ ဆိုေသာအခါ လိုလိုလားလား ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။

နန္းခင္ေမႊး ေျပာျပေသာ ဇာတ္လမ္းကို နားေထာင္ၿပီး သက္ အကုန္လုံး ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိသြားသလို စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္သြားသည္။ ကိုယ္ေပ်ာ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူကေတာ့ ရည္းစား(လို႔ပဲထားပါေတာ့ေလ) တစ္ေယာက္ဆုံးရႈံးၿပီး အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ ခံစားေနခဲ့ရမွာ။ ဒီအေျခအေနနဲ႔ကို သက္အေပၚမွာ အေကာင္းျမင္ႏိုင္ေသးသည္။ ရွမ္းမေလးပီပီ အသားျဖဴျဖဴဝင္းဝင္း မ်က္လုံး ညိဳလဲ့လဲ့ ႐ြဲ႐ြဲႀကီးေတြ ၊ နက္ေမွာင္ေသာ ဆံပင္ရွည္ရွည္၊  ပါးအို႔ရဲရဲေလးမ်ား၊ သြယ္လ်ေသာ္လည္း ျပည့္ျပည့္တင္းတင္း ကိုယ္လုံးေလးႏွင့္ ေတာ္ေတာ္လွတဲ့ထဲမွာ ပါေသာ္လည္း ေနာက္ထပ္ လူတစ္ေယာက္ ထပ္ရွာၿပီး ခ်စ္ႀကိဳက္ပတ္သက္ဖို႔ စိတ္ကူးထဲရွိပုံမေပၚ။ စိုင္းေစာေနာင္ႏွင့္ ဟိုလို မပတ္သက္ရေတာ့ေသာ္လည္း သူ႔ေစာင့္ေရွာက္မႈေအာက္မွာ ဆက္ေနၿပီး လိုအပ္တာေတြ ျဖည့္ဆည္းလုပ္ကိုင္ေပးဖို႔သာ ဆုံးျဖတ္ထားပုံရသည္။

ေလးရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ကိုစိုင္း ညဘက္ႀကီး ျပန္ေရာက္လာသည္။ သက္က နန္းခင္ေမႊး ေရပတ္တိုက္ၿပီး လဲေပးထားေသာ ညဝတ္ဂါဝန္ ပိုးသားေပ်ာ့ေပ်ာ့ ပန္းေရာင္ေလးႏွင့္ အိပ္ရာေပၚမွာ လွဲေနစဥ္ျဖစ္သည္။ လုံးဝႀကီး ေနမေကာင္းေသးေသာ္လည္း နာလန္ထစျပဳေနၿပီ။ ကိုစိုင္းက အထုပ္ေတြခ်ကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ၿပီး ေရခ်ိဳးသည္။ ျပန္ထြက္လာေတာ့ ပဂ်ားမား တစ္စုံ လဲဝတ္ကာ သက္ေဘးမွာ လာအိပ္သည္။ သက္ကို သူ႔လက္ေမာင္းေပၚမွာ အိပ္ခိုင္းၿပီး က်န္လက္တစ္ဖက္ႏွင့္နဖူးေပၚမွ ဆံပင္မ်ားကို သပ္တင္ေပးသည္။ ” သက္သာလား” “သက္သာတယ္၊ နန္းခင္ေမႊးကလည္း ေသခ်ာဂ႐ုစိုက္တယ္” သူက သက္နဖူးေလးကို မနမ္းစဖူး ငုံ႔နမ္းသည္။ သက္က သူ႔ေက်ာကို ဖက္တြယ္ထားရင္း သူ႔ရင္ခြင္ထဲကို တိုးဝင္သည္။ သူက သက္ေက်ာကို ညင္သာစြာ ပြတ္ေပးေနသည္။ သက္ စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္သလိုလို ဝမ္းနည္းအားငယ္သလိုလိုျဖစ္ၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေနေနမိသည္။ သူ႔လက္က ေက်ာျပင္ကို ပြတ္ေပးေနရင္း တင္ပါးေပၚေရာက္လာသည္။ တင္ပါးတစ္ျခမ္းကို အသာအယာ ဆုပ္နယ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ က်န္တဲ့တျခမ္း။ ထို႔ေနာက္ သက္ေခါင္းအုံးထားေသာ လက္ျဖင့္ ပက္လက္ဆြဲလွန္လိုက္သည္။ ပိုးသားဂါဝန္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေအာက္မွ ရင္သားထြားထြားမ်ားကို ကိုင္တြယ္ေနသည္။ ရင္သားမ်ားက ေခ်ာေမြ႕ေသာ အဝတ္စေအာက္မွာ အိစက္ေႏြးေထြးေနသည္။ သူ႔ ခ်ည္သား ေဘာင္းဘီရွည္ထဲမွ မာေက်ာေတာင့္တင္းလာေသာ လိင္တံက သက္နံေဘးကို လာေထာက္သည္။

သူက သက္ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားကို ငုံ႔နမ္းလိုက္သည္။ သက္ တုန႔္ျပန္ဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ သို႔္ေသာ္ ေနမေကာင္းတာေၾကာင့္လား၊ ဆရာဝန္ေပးတဲ့ ေဆးေတြေၾကာင့္ပဲလားမသိ၊ သက္ စိတ္ပါမလာဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ ခါတိုင္းဆို သူ႔လက္နဲ႔ ထိလိုက္တာႏွင့္ တစ္ကိုယ္လုံး ရွိန္းျမသြားၿပီး ဆႏၵေတြ တဟုန္ထိုးႏိုးႂကြလာတာ။ တစ္ခါတစ္ခါ သူအနားေရာက္လာရင္ကို အလိုလို စိတ္ပါလာတာ။ ခုေတာ့ သက္ဘယ္လိုမွ စိတ္ေတြ မေျပာင္းလဲလာဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ သူက သက္ႏို႔ေလးမ်ားကို ဆုပ္နယ္ေနရင္း ႐ုတ္တရက္ တန႔္သြားသည္။ ႏို႔သီးထိပ္ေလးမ်ားကို လက္ဖဝါးျဖင့္ သပ္ၾကည့္သည္။ ႏို႔သီးေလးမ်ားက ခါတိုင္းလို မာၿပီး ေထာင္တက္မလာဘဲ ေႏြးေႏြးေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြ ျဖစ္ေနသည္။ သက္ႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းခြာၿပီး မ်က္လုံးကို စိုက္ၾကည့္ရင္း ဂါဝန္ေအာက္နားစကို ဆြဲလွန္ကာ ေပါင္ကို ဆြဲကားလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အကြဲေၾကာင္းေလးထဲ လက္ေခ်ာင္းႏွစ္ေခ်ာင္း ထိုးထည့္ကာ စမ္းလိုက္သည္။

“အို႔” သက္လန႔္ၿပီး တိုးတိုးေလး ေအာ္လိုက္မိသည္။ သူက လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို အထဲထိ ခပ္နက္နက္ ထိုးထည့္လိုက္သည္။ အရည္မထြက္ေသာ သက္၏ လမ္းေၾကာင္းေလးက ပူေႏြးေသာ္လည္း ေျခာက္ကပ္ေနသည္။ သူက လက္ကို ဆြဲထုတ္ၿပီး သက္ပခုံးႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္ကာ လႈပ္ခါလိုက္သည္။ “ဘာလို႔မေျပာတာလည္း၊ မေကာင္းတာကို ၿငိမ္ခံေနတယ္၊ ေျပာမွေပါ့။” “ေဆးေတြေၾကာင့္ပါ။ မေကာင္းတာမဟုတ္ပါဘူး။” “ဒီေလာက္ ေျခာက္ေနတာကို။” “မခံႏိုင္ရင္ ေျပာမွာေပါ့၊ ရလို႔မေျပာတာပါဆို။ မေတြ႕တာ အရမ္းၾကာၿပီေကာ”။ သက္က ကိုစိုင္း၏ ေဘာင္းဘီထဲကို လက္လ်ိဳၿပီး မာေက်ာေတာင့္တင္းေနေသာ လိင္တံကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ မလုပ္ျဖစ္တာ ကိုးရက္ဆယ္ရက္ ၾကာၿပီျဖစ္ရာ အရင္ထက္ကို ပိုၿပီး စိတ္လာေနတယ္ထင္သည္။ ကိုစိုင္းက သက္လက္ကို ဆြဲထုတ္သည္။

“မလုပ္ဘူး။ မင္းမွ မေကာင္းတာကို။” “ကိုစိုင္း” သက္က ကိုစိုင္းလက္ကို ယူၿပီး ရင္ဘတ္ေပၚ တင္လိုက္သည္။ ေႏြးေထြးအိစက္ေသာ ႏို႔မ်ား၏ အထိအေတြ႕တြင္ သူ႔လိင္တံက ဆတ္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ သူက တိရစာၦန္႐ိုင္းတစ္ေကာင္လို ခပ္တိုးတိုးညည္းတြားလိုက္သည္။ ဆတ္ခနဲ ခုတင္ေပၚမွ ခုန္ဆင္းကာ ခုတင္ေဘးမွာ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။ သက္ကို ဆြဲယူကာ ေျခတြဲေလာင္းခ်ၿပီး ထိုင္ေစသည္။ ပဂ်ားမားေဘာင္းဘီကို ေလွ်ာခ်ၿပီး ေတာင္မတ္ေနေသာ လိင္တံႀကီးကို ဆြဲထုတ္ကာ သက္ပါးစပ္ထဲ ထိုးထည့္ေပးလိုက္သည္။ “ေနမေကာင္းရင္ မလုပ္ေတာ့ဘူး၊ စုပ္ပဲစုပ္ေပး။” သက္ အင္း ဟုျပန္ေျပာေသာ္လည္း ပါးစပ္ထဲတြင္ လိင္တံႀကီးကျပည့္ေန၍ အြန္း ခနဲ ခပ္တိုးတိုးအသံေလးသာ ထြက္သြားသည္။ သူက သက္ႏို႔မ်ားကို စုံကိုင္ကာ ဆုပ္ညႇစ္ေနသည္။ သက္က သူ႔လိင္တံထိပ္ဖူးကို လွ်ာေလးႏွင့္ ပတ္သိမ္းကာ လ်က္ရင္း ဥမ်ားကို ခပ္သာသာ ဆုပ္နယ္ေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ လိင္တံတစ္ခုလုံးကို ပါးစပ္ထဲ ဝင္သေလာက္စုပ္ငုံလိုက္သည္။ သူက ခါတိုင္းလို ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး မေနဘဲ ခါးကို ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ လုပ္ၿပီး သက္ပါးစပ္ေလးကို လုပ္ေနသည္။ သက္က အလိုက္သင့္ခံရင္း စုပ္ေပးသည္။ ထိုစဥ္ ႐ုတ္တရက္ လည္ေခ်ာင္းထဲက ယားလာသည္။ ထို႔ေနာက္ ေခ်ာင္းအဆက္မျပတ္ ဆိုးေတာ့သည္။

သူက ခ်က္ခ်င္း ဆြဲထုတ္ၿပီး ကုတင္ေပၚတက္လာကာ သက္ကို ဖက္ထားၿပီး ေက်ာပြတ္ေပးသည္။ ငါးမိနစ္ဆက္တိုက္ေလာက္ ပင္ပန္းတႀကီး ေခ်ာင္းဆိုးၿပီးမွ ရပ္သြားသည္။ သူက ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ေဆး ပုလင္း ယူလာကာ တိုက္သည္။ “ကိုစိုင္း…ေဆာရီးပါ။ သက္ အားနာလို႔ ေသေတာ့မည္။ သူကေတာ့ သက္ကို ေက်ာပြတ္ၿပီး ေခ်ာ့ေနသည္။ “ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ မင္းေနေကာင္းဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ “ သက္အသက္ရႉျပန္မွန္လာသည္ႏွင့္ သူ႔လိင္တံကို ျပန္လည္ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ ေစာေစာက သက္ကို စိတ္ပူေနသည့္ၾကားက နည္းနည္းမွ က်မသြားဘဲ အေၾကာအၿပိဳင္းၿပိဳင္းျဖင့္ ေထာင္မတ္ေနတုန္းျဖစ္သည္။ သူအရမ္းကို စိတ္ေတြထန္ေနမွန္း သိလိုက္ရသည္။ ” မင္းေနေကာင္းမွ ဆို။” သက္ သူ႔ကို အရမ္းအားလည္းနာ သနားလည္းသနားသြားသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူဒီည ခုလို ခံစားေနရတာကို မျဖစ္ေစခ်င္။ “နန္းခင္ေမႊးဆီသြား။ သက္ေနမေကာင္းခင္ သူနဲ႔ေန။” “ဟာ မဟုတ္တာကို။ ဒီမွာၾကည့္၊ ငါ့ကိုအားမနာနဲ႔။ မင္းကို ဆိုးဆိုးေကာင္းေကာင္း ေပါင္းဖို႔ယူထားတာ။ တစ္ရက္မလုပ္ရလို႔ မၿငိဳျငင္ဘူး၊ ငါလည္းေသမသြားဘူး။”

“ဆယ္ရက္ျပည့္ေတာ့မယ္။ ကိုစိုင္းလည္း အရမ္းခံစားေနရတယ္။  ၿပီးေတာ့ အရင္လည္း သုံးႏွစ္ေတာင္ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာကို၊ ေနာက္ထပ္ တစ္ခါႏွစ္ခါနဲ႔လည္း မထူးေတာ့ပါဘူး။ သက္နဲ႔က တစ္လပဲ ရွိေသးတာ။ အဲဒါမတိုင္ခင္ထိ လုပ္ခဲ့တာပဲမို႔လား။” သူအသံတိတ္ေနသည္။ သက္က သူ႔လိင္တံႀကီးကို ခပ္ဖိဖိ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ကြင္းတိုက္သလို တိုက္ေပးလိုက္သည္။ “ဘယ္တုန္းက ေနာက္ဆုံး လုပ္ခဲ့တာလည္း။” သူက သက္ျပင္းခ်ၿပီး ေျဖလိုက္သည္။ “မဂၤလာမေဆာင္ခင္ေန႔ညေန၊ မင္းဝတ္မယ့္ ဂါဝန္ သြားယူတုန္းက။” “အဲဒါမ်ား၊ မထူးေတာ့ပါဘူး၊ သြားပါ။ ကိုစိုင္း သူ႔ကို သတိရတယ္မို႔လား၊ ေခၚထားတာ သတိရလို႔လည္း ပါတယ္မို႔လား။” သူ အၾကာႀကီး ၿငိမ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ကုတင္ေပၚမွ ဆင္းကာ သက္ကို ေစာင္ၿခဳံေပးသည္။ ေခါင္းအထိလုံေအာင္ ၿခဳံေပးၿပီး ငုံ႔ကိုင္းကာ ဖက္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ တံခါးဖြင့္ၿပီး ထြက္သြားသည္။

သက္ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ကိုက္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကို တင္းတင္းပိုက္ထားသည္။ မလႈပ္မယွက္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနေနသည္။ ေစာေစာက စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္း သြားေသာ အရွိန္ျဖင့္ အဖ်ားနည္းနည္း တက္လာသည္။ နားထင္မွာ ေသြးတဒုတ္ဒုတ္ တိုးေနသည္။ သူ႔ကို အားနာလို႔ပဲ လႊတ္လိုက္မိသလား၊ နန္းခင္ေမႊးကို သနားလို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာလို႔ပဲ လႊတ္လိုက္မိသလား မေသခ်ာေတာ့။ ကို႔ကိုေတာင္ အၿပီးအပိုင္ စြန႔္လႊတ္ခဲ့ရေသးတာပဲ၊ ခုလို အရင္ကလည္း ျဖစ္ဖူးတဲ့ သူတစ္ေယာက္နဲ႔ ကိုစိုင္းကို အိပ္ခြင့္ျပဳတာ အဲဒါနဲ႔စာရင္ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး လို႔ ေတြးမိသည္။ တစ္နာရီေလာက္ အၾကာမွာ သူျပန္ေရာက္လာသည္။ သက္မအိပ္ေသးတာ သူသိေနသည္။ ေစာင္ကို ဆြဲလွန္ၿပီး ဝင္လာသည္။ ေဘးမွာ တိုးအိပ္လိုက္ၿပီး သက္ကို ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲထည့္လိုက္သည္။ သူ႔ဆီက သုတ္ရည္နံ႔ႏွင့္ နန္းခင္ေမႊးလိမ္းေသာ ေဘာ္ဒီလိုးရွင္းနံ႔သင္းသင္းကို ရသည္။ သက္ကို တင္းတင္းဖက္ထားၿပီး သူက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်လိုက္သည္။ သက္က သူ႔ကိုယ္လုံးႀကီးကို မမီတမီ ျပန္ဖက္လိုက္သည္။ ပခုံးေပၚမွာ ေခါင္းအုံးၿပီး သူ႔ေမးေအာက္ ေနရာကို နဖူးႏွင့္ တိုးေဝွ႔ဝင္လိုက္သည္။ မ်က္လုံးမ်ားကို မွိတ္ထားရင္း ႏွစ္ေယာက္လုံး တျဖည္းျဖည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကသည္။

ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ဖ်ားၿပီးေနာက္ မနက္ခင္းတစ္ခုတြင္ သက္ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ႏိုးထလာသည္။ ေခါင္းလည္းမကိုက္၊ ေခ်ာင္းလည္းမဆိုးေတာ့ဘဲ ကိုယ္ပူက်ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ကိုစိုင္းက ေဘးမွာမရွိေတာ့…ထႏွင့္ၿပီ။ နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရွစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္။ နန္းခင္ေမႊး လာကူေပးသည္ကို မေစာင့္ေတာ့ဘဲ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ကိုယ့္ဘာသာဝင္ၿပီး ေရေႏြးေႏြးႏွင့္ သြားတိုက္ မ်က္ႏွာသစ္လုပ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ညဝတ္အက်ႌအသစ္တစ္ထည္ လဲဝတ္လိုက္သည္။ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားလုပ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ဗိုက္ဆာသလို ျဖစ္လာသည္။ ၿပီးခဲ့ေသာရက္မ်ားက ဘာမွမစားခ်င္ေအာင္ ခံတြင္းပ်က္ေနခဲ့ေသာ္လည္း ဒီေန႔က်ေတာ့ ေနေကာင္းစျပဳလာသျဖင့္ တစ္ခုခု စားခ်င္စိတ္ေပါက္လာသည္။ ညအိပ္ဂါဝန္ေပၚမွာ ရင္ကြဲႀကိဳးခ်ည္ သိုးေမြးအက်ႌရွည္ႀကီးတစ္ထည္ထပ္ဝတ္ၿပီး မီးဖိုခန္းႏွင့္ဆက္ထားေသာ ထမင္းစားခန္းဘက္သို႔ သက္ထြက္လာခဲ့သည္။

ထမင္းစားခန္းဘက္သို႔ ခ်ိဳးေကြ႕လိုက္စဥ္ သက္ေျခလွမ္းမ်ား တုံ႔သြားသည္။ ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ေနာက္ဆုတ္ၿပီး လွည့္ထြက္ဖို႔ျပင္ေသာ္လည္း မမီေတာ့။ ကိုစိုင္းက ထမင္းစားပြဲမွာ စားလက္စမနက္စာပန္းကန္မ်ား ေရွ႕ခ်ၿပီး ထိုင္ေနသည္။ နန္းခင္ေမႊးက သူ႔ေဘးမွာရပ္ေနရင္း စထေရာ္ဘယ္ရီေရာင္ ဆြယ္တာေလးႏွင့္ ေအာက္ခံ တီရွပ္အနက္ေလးကိုပါ မေပးထားသည္။ ရင္သားထြားထြားအိအိမ်ားက မတြဲတတြဲေလး က်ေနသည္။ ကိုစိုင္းက လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ခါးကိုဖက္ကာ ႏို႔တစ္လုံးကို စို႔ေနရင္း က်န္လက္တစ္ဖက္က လြတ္ေနေသာ တစ္လုံးကို ဆုပ္နယ္ေနသည္။ နန္းခင္ေမႊးက မ်က္ႏွာေလးရဲကာ ႏႈတ္ခမ္းတင္းတင္းေစ့ၿပီး ခံေနရင္း ဘြားခနဲ ေပၚလာေသာ သက္ကိုျမင္ေတာ့ အံ့ၾသမႈျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ ပါးစပ္ေလးဟသြားကာ လက္ထဲက အက်ႌကို ကိုစိုင္းမ်က္ႏွာေပၚ လႊတ္ခ်လိုက္မိသည္။ ကိုစိုင္းက ဖ်တ္ခနဲ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သက္ႏွင့္ အၾကည့္ခ်င္းဆုံသြားသည္။ ေနမေကာင္းတုန္း သူ႔အလိုဆႏၵမ်ားကို မျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္တုန္းမို႔ နန္းခင္ေမႊးႏွင့္အိပ္ဖို႔ကို သူကိုယ္တိုင္ တိုက္တြန္းခဲ့ ခြင့္ျပဳခဲ့တာျဖစ္ေပမယ့္ ခုလိုမ်ကိစိေရွ႕မွာ ျမင္လိုက္ရေတာ့ ထူပူရွိန္းဖိန္းၿပီး သဝန္တိုစိတ္ေတြ ေပၚလာမိသည္။

“ေဆာရီးသက္…အိပ္ေနတုန္းထင္လို႔” ကိုစိုင္းက ကမန္းကတန္း လူခ်င္းခြာရင္းေျပာသည္။ နန္းခင္ေမႊးက ေခါင္းေလးငုံ႔ၿပီး ယို႔ယို႔ေလး ရပ္ေနသည္။ ဘာေၾကာင့္လဲမသိ သဝန္တိုတဲ့ၾကားက ေစာေစာက ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းကို သက္စိတ္ထဲက မေဖ်ာက္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္မလာတာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ခံစားခ်က္တခ်ိဳ႕ ႏိုးၾကားလာသည္။ “ေနေကာင္းၿပီလား၊ လာ လာ၊ မနက္စာစားရေအာင္” ကိုစိုင္းက သက္နားကိုလာၿပီး လက္ေမာင္းေလးကို အသာအယာကိုင္ကာ ေခၚသည္။ ၿပီးေတာ့ စားပြဲဆီသို႔ တြဲေခၚလာၿပီး ထိုင္ခိုင္းသည္။ ၿပီးေတာ့ မထိုင္ေသးဘဲ ရင္ကြဲသိုးေမြးအက်ႌ၏ လြတ္ေနေသာ ရင္ဘတ္ပိုင္းေနရာမွ သက္၏ ညဝတ္ပိုးဂါဝန္ေလးကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သက္ စိတ္မလုံဘဲ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေစာေစာက စိတ္လႈပ္ရွားမႈအရွိန္ျဖင့္ သက္၏ ႏို႔သီးေခါင္းေလးမ်ားက တင္းေတာင္ၿပီး ခြၽန္ထြက္ေနသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူက လက္ဖဝါးျဖင့္ ခပ္ဖြဖြသပ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ခ်က္ခ်င္း သက္၏ ေပါင္ၾကားထဲမွာ စိုစြတ္လာသည္ကို ခံစားမိသည္။ သူက သက္ကို ငုံ႔ၾကည့္ရင္း တိုးတိတ္စြာ ေမးသည္။

“ၾကည့္ခ်င္လား၊ ၾကည့္မွာလား”။ သက္မ်က္ႏွာ ပန္းႏုေရာင္သန္းသြားသည္။ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ျဖစ္သည့္ၾကားမွ ၾကည့္လည္းၾကည့္ခ်င္ေနမွန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိသည္။ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ေခါင္းၿငိတ္ျပလိုက္သည္။ သူက သက္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ နန္းခင္ေမႊး ေဘးနားကခုံမွာ သြားျပန္ထိုင္လိုက္သည္။ နန္းလုံကို ရွမ္းလိုတစ္စုံတစ္ခုေျပာလိုက္ေတာ့ နန္းခင္ေမႊးက အက်ႌေလးကို ျပန္မေပးသည္။ သူက နန္းခင္ေမႊး၏ ဖြံ႕ထြားအိတြဲေသာ ႏို႔ႀကီးမ်ားကို စုံပင့္ကိုင္ရင္း ႏို႔သီးေခါင္းထိပ္နီနီေလးမ်ားကို တလွည့္စီ စို႔သည္။ သက္ကိုရွိသည္ဟု သေဘာမထားေတာ့ဘဲ မ်က္လုံးမ်ားကို မွိတ္ထားၿပီး နန္းခင္ေမႊး၏ ႏို႔မ်ားၾကားတြင္ မ်က္ႏွာအပ္ထားသည္။ ႏို႔သီးထိပ္ေလးမ်ားကို လွ်ာျဖင့္ မထိတထိလ်က္ေပးေသာအခါ ေစာေစာက အရွိန္ျဖင့္ေပါင္းၿပီး နန္းခင္ေမႊး၏ အသက္ရႉသံမ်ား ျမန္လာသည္။ သူ႔လက္တစ္ဖက္က နန္းခင္ေမႊး၏ ဂ်င္းေဘာင္းဘီဇစ္ကို ျဖဳတ္လိုက္သည္။ နန္းခင္ေမႊးက အလိုက္သင့္ ေလွ်ာၿပီး ခြၽတ္ခ်ေပးသည္။ အသားျဖဴျဖဴေပၚမွာ ပန္းဆီေရာင္ရဲရဲ အတြင္းခံေလးက ထင္းေနသည္။ သူက အတြင္းခံေလးထဲသို႔ လက္ႏႈိက္လိုက္သည္။ ေဘာင္းဘီအသားပါးပါးေလးေအာက္တြင္ သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ား လႈပ္ရွားေနသည္ကို သက္ျမင္ေနရသည္။ အေစ့ေလးကို ကစားေနပုံရသည္။ နန္းခင္ေမႊး ေျခေထာက္မ်ား ယိုင္ခ်င္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အသံထြက္မညည္းမိေစရန္ ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္ထားသည္။ ႐ုတ္တရက္ သူက လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို စုလိုက္ၿပီး ပင့္ကာထိုးသြင္းလိုက္သည္။

“အ” နန္းခင္ေမႊး ခပ္အုပ္အုပ္ေအာ္လိုက္သည္။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားက ခပ္ျမန္ျမန္ အသြင္းအထုတ္လုပ္ေနသည္။ နန္းခင္ေမႊးခမ်ာ ခုံကိုအားျပဳၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ေထာက္ထားကာ ေျခေထာက္ကားၿပီးရပ္ေနရသည္။ ဆယ့္ေလးငါးခါ အသြင္းအထုတ္လုပ္ၿပီး သူက လက္ကိုအတြင္းခံ ေလးေအာက္မွ ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ နန္းခင္ေမႊးကို ခါးဖက္ၿပီး ေဘာင္းဘီခြၽတ္ရက္သားႏွင့္ အိပ္ခန္းဘက္သို႔ တ႐ြတ္ဆြဲ ေခၚလာသည္။ သက္ကို လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းဆတ္ျပသည္။ ညိဳ႕ခံရသူလို သက္ ေနာက္မွလိုက္သြားမိသည္။ သက္တို႔ႏွစ္ေယာက္အိပ္ေသာ အိပ္ရာေပၚသို႔ နန္းခင္ေမႊးကို သူက ဆြဲတင္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ အိပ္ရာဟိုဘက္ျခမ္းမွာပဲ။ လြတ္ေနေသာအျခမ္းဘက္ကို သက္ တက္လိုက္ၿပီး ေခါင္းအုံးေပ်ာ့မ်ားကို ေက်ာမီကာ ေလွ်ာေလွ်ာေလး ထိုင္ေနလိုက္သည္။ ေဆးေတြအရွိန္ေရာ ဖ်ားထားတဲ့ အရွိန္ေရာ၊ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေရာ အကုန္ေပါင္းကာ အလိုလို ေမာဟိုက္ေနမိသည္။ သူက နန္းခင္ေမႊးကို ရွမ္းလိုထပ္ေျပာလိုက္ျပန္သည္။ နန္းခင္ေမႊးက အဝတ္အစားမ်ားကိုခြၽတ္ၿပီး ပက္လက္အိပ္လိုက္သည္။ သူက နန္းခင္ေမႊးအေပၚ တက္ခြလိုက္သည္။ ခႏၶာကိုယ္ ကိုမဟုတ္၊ မ်က္ႏွာကို။ နန္းခင္ေမႊး၏ ပါးစပ္ထဲသို႔ မေပ်ာ့မမာျဖစ္ေနေသာ လိင္တံကို ထည့္ေပးသည္။

နန္းခင္ေမႊးက သူ႔တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို အားျပဳကိုင္ကာ စုပ္ေပးေနသည္။ ခ်က္ခ်င္း တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ တင္းမာလာသည္။ သူက ေဆာင့္ေၾကာင့္ေျပာင္းထိုင္လိုက္သည္။ နန္းခင္ေမႊးက ဥမ်ားကို တစ္လုံးခ်င္းစုပ္ေပးသည္။ ညိဳမည္းၿပီး အေမြးမ်ားေပါက္ေနေသာ ဥမ်ားကို နန္းခင္ေမႊး၏ ႏုႏုေထြးေထြး ပန္းႏုေရာင္ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးက စုပ္ေပးေန႐ုံမက လွ်ာနီနီေလးႏွင့္ပါ လ်က္ေပးေနသည္ကိုၾကည့္ရင္း သက္ အသက္ရႉမွားလာသည္။ ခဏၾကာေတာ့ သူက ထပ္အမိန႔္ေပးလိုက္သည္။ နန္းခင္ေမႊးက ေလးဘက္ေထာက္ေပးလိုက္သည္။ သူက နန္းခင္ေမႊး ေနာက္မွာ ဒူးေထာက္ရင္းတင္ပါးကိုဆြဲမကာ ေနာက္သိုေဖာင္းထြက္ေနေသာ အကြဲေၾကာင္းေလးထဲ လိင္တံကိုတဆုံးထိုးသြင္းလိုက္ရာ နန္းခင္ေမႊး ေကာ့သြားသည္။ ထို႔္ေနာက္ လက္တစ္ဖက္ကို ေထာက္ထားကာ က်န္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ႏို႔မ်ားကို ကိုင္တြယ္ရင္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေဆာင့္ေတာ့သည္။ နန္းခင္ေမႊးခမ်ာ ေကာင္းလည္းေကာင္း နာလည္းနာေနပုံရသည္။ တစ္ခ်က္ေဆာင့္တိုင္း ခပ္တိုးတိုး ညည္းတြားေနသည္။ ခဏၾကာေတာ့ လိင္တံကို မျဖဳတ္ဘဲ တပ္ရက္သားျဖင့္ နန္းခင္ေမႊးကို ခုတင္စြန္းထိ ဆြဲေခၚကာ ခုတင္ေအာက္ကို ဆင္းလိုက္သည္။ သက္က ကိုစိုင္းေရာ နန္းခင္ေမႊးေရာႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျဖစ္သြားသည္။ သူက သက္ကိုၾကည့္ရင္း နန္းခင္ေမႊး၏ ႏို႔္မ်ားကို စုံကိုင္ၿပီး ဆုပ္နယ္ေနသည္။

အားရေအာင္ ညႇစ္ၿပီးေတာ့ လႊတ္လိုက္ကာ အရွိန္ျမႇင့္ၿပီး ေဆာင့္ေတာ့သည္။ ခပ္တြဲတြဲက်ေနေသာ ႏို႔မ်ားက ရမ္းခါေနသည္။ သူကသက္ကို အၾကည့္မလႊဲဘဲ ဆက္တိုက္ေဆာင့္သည္။ နန္းခင္ေမႊး၏ မ်က္ႏွာေလးက နီရဲကာ မ်က္လုံးမ်ားကို ေမွးစင္းထားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းက နာက်င္မႈျဖင့္ အနည္းငယ္ မဲ့ေနသည္။ သဝန္တိုတာေရာ စိတ္ေတြထႂကြလာတာေရာေပါင္းကာ သက္ခံစားခ်က္ေတြ ေရာေထြးေနသည္။ သူက နန္းခင္ေမႊး၏ ကုပ္ကို တစ္ခ်က္ငုံ႔နမ္းလိုက္ၿပီး ႏို႔မ်ားကို ျပန္ကိုင္ကာအားျပဳ ဆုပ္ညႇစ္ထားရင္း ပိုျမန္ျမန္ေဆာင့္သည္။ သူၿပီးခါနီးၿပီဆိုတာ သက္သိေနသည္။ ဆက္တိုက္ေဆာင့္ေနရင္း သူ႔ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခ်က္ေတာင့္တင္းသြားသည္။ ရွမ္းစကားတခ်ိဳ႕ကို အံႀကိတ္ထားေသာေလသံျဖင့္ ခပ္တိုးတိုး ေအာ္ရင္း နန္းခင္ေမႊး ခႏၶာကိုယ္ေပၚသို႔ ၿပိဳလဲက်သြားသည္။ သက္ ခုမွသတိဝင္လာကာ ခုတင္ေပၚမွ ျဖည္းျဖည္းေလးဆင္းလိုက္သည္။ ထမင္းစားခန္းဘက္ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ စားပြဲေပၚမွ ေကာ္ဖီကရားကိုဆြဲယူကာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ငွဲ႔ေသာက္ရင္း နန္းခင္ေမႊး အက်ႌျပန္ဝတ္ၿပီး မနက္စာလာျပင္ေပးမွာကို ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။

သက္ေနျပန္ေကာင္းလာၿပီးေတာ့ ကိုစိုင္း ခရီးေတြအမ်ားႀကီးထြက္ရသည္။မဂၤလာေဆာင္ခါနီးကတည္းက နားထားေသာ ေ႐ႊ႕ဆိုင္းထားေသာ အလုပ္ေတြကို အေႂကြးႏွင့္ျပန္လုပ္ေနရသည္။ အစက သက္ေနေကာင္းရင္ ျပန္ဖို႔စီစဥ္ထားေသာ နန္းခင္ေမႊးလည္း သက္ကိုအေဖာ္လုပ္ေပးရင္း အိမ္မွာဆက္ေနေနရသည္။ ကိုစိုင္းကို ေဝမွ်ေပါင္းရသလို ျဖစ္ေနေသာ္လည္း နန္းခင္ေမႊးကို သက္ နည္းနည္းေလးမွမၿငိဳျငင္မိပါ။ မၿငိဳျငင္ရေအာင္လည္း နန္းခင္ေမႊးက ျဖဴစင္လြန္းသည္။ ကိုစိုင္း၏ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြကို ရလိုစိတ္ႏွင့္တြယ္ကပ္ေနတာမဟုတ္၊ ကိုစိုင္းကို ေက်းဇူးရွင္ လိုတစ္မ်ိဳး ခ်စ္သူလိုတစ္သြယ္ သံေယာဇဥ္တြယ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သက္ကိုလည္း ကိုစိုင္းကို သူ႔လက္ထဲမွ လုယူသြားသူလို သေဘာမထားပဲ ေက်းဇူးရွင္၏ ဇနီးအျဖစ္သေဘာထားေၾကာင္း သိသာသည္။ အစစအရာရာ အႏြံအတာခံၿပီး ဂ႐ုတစိုက္ လုပ္ကိုင္ေပးသည္။ နက္ျဖန္ကိုစိုင္းျပန္လာမည္။ ဒီေန႔ သက္ကိုယ္တိုင္ အိမ္ကိုရွင္းေနသည္။ အလုပ္မရွိဘဲအိမ္မွာ အားေနတာ ၾကာၿပီျဖစ္သျဖင့္ နည္းနည္းပ်င္းရိစျပဳလာသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ မကူနဲ႔ဟုေျပာထားၿပီး သက္စိတ္ႀကိဳက္ အိမ္ကိုသေနသည္။

ခန္းဆီးေတြအကုန္ျဖဳတ္ၿပီးအသစ္လဲ၊ ၿခံထဲက ႏွင္းဆီပန္းေတြခူးကာ ဧည့္ခန္း၊ မီးဖိုခန္းႏွင့္ အိပ္ခန္းထဲပါမက်န္ ေတြ႕သမွ်ပန္းအိုးေတြမွာထိုး၊ စားပြဲခင္းေတြလဲ၊ သူ႔ေနရာႏွင့္သူမဟုတ္ေသာ ပစၥည္းမွန္သမွ်ကို သိမ္းဆည္းေနရာခ်၊ အဝတ္ဗီ႐ိုေတြရွင္း၊ မွန္တင္ခုံရွင္း…အားလုံးၿပီးသြား၍ တစ္အိမ္လုံး သန႔္ရွင္းသပ္ရပ္ၿပီး ႏွင္းဆီရနံ႔ႀကိဳင္လႈိင္သြားေသာအခါ သက္လည္း ဖတ္ဖတ္ေမာၿပီ။ ေရခ်ိဳးဇလုံထဲမွာ ေရေႏြးေႏြးေလးကို စိမ္ခ်ိဳးၿပီးေနာက္ ညဝတ္ဂါဝန္ေလးတစ္ထည္ဝတ္ကာ အိပ္ရာေပၚမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ လွဲေနမိသည္။

“မမ၊ ပင္ပန္းေနတာလား၊ နန္းကူေပးပါမယ္ဆို တစ္ေယာက္တည္းလုပ္တာကိုး” နန္းခင္ေမႊးက အခန္းထဲသို႔ဝင္လာရင္း အသံဝဲဝဲေလးႏွင့္ ေျပာသည္။ “မမ လုပ္ခ်င္လို႔ပါ နန္းရယ္၊ အလုပ္မရွိေတာ့ပ်င္းေနတာ။ ခုေတာ့ ပင္ပန္းၿပီးေညာင္းကိုက္သြားေပမယ့္ ကိုယ့္လက္ရာေလးေတြ ျပန္ၾကည့္ၿပီး ေပ်ာ္ေနတယ္။” “မမေညာင္းေနတာလား၊ နန္းႏွိပ္ေပးမယ္ေလ။ ေမွာက္လိုက္မမ” နန္းခင္ေမႊးကို အားနာေသာ္လည္း သက္တကယ္ကိုေညာင္းေနသည္။ ေရခ်ိဳးလိုက္လို႔ ပင္ပန္းတာေတြ ေပ်ာက္သြားေသာ္လည္း ကိုယ္လက္ေတြက ခုမွ တျဖည္းျဖည္း ေညာင္းညာကိုက္ခဲလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္အားနာနာႏွင့္ပင္ ေမွာက္ေပးလိုက္သည္။ နန္းခင္ေမႊးက ခုတင္ေပၚတက္လာၿပီး ေခါင္းကေန စႏွိပ္ေပးသည္။ ႏူးညံ့ ေသာ္လည္း သန္မာေသာ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားက အႏွိပ္ကြၽမ္းက်င္သည္။ ငါးမိနစ္အတြင္းမွာပင္ အေၾကာအခ်င္မ်ား ေျပေလ်ာ့လာသည္။ ဂ်င္းပန္ေလးႏွင့္မို႔ သက္ေက်ာေပၚလြယ္လြယ္ကူကူခြၿပီးဆက္ႏွိပ္ေပးသည္။ ဇက္မွေန၍ ေျခဖ်ားအထိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းႏွိပ္သြားသည္။ သက္အိပ္တစ္ဝက္ ႏိုးတစ္ဝက္ျဖစ္လာသည္။ ေျခဖဝါးထိႏွိပ္ၿပီးသြားေတာ့ “ပက္လက္လွန္လိုက္ပါလားဟင္ ဆိုေသာအသံေၾကာင့္ ပက္လက္လွန္ေပးလိုက္သည္။

နန္းခင္ေမႊးက လက္တစ္ဖက္ကိုဆြဲယူကာ ႏွိပ္ေပးေနသည္။ အိစက္ေႏြးေထြးေသာ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္႐ုတ္တရက္ မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ လက္ေမာင္းကိုႏွိပ္ေနတုန္း လက္ဖ်ားက နန္းခင္ေမႊး၏ ရင္ခြင္ထဲေရာက္ေနၿပီး ရင္သားမ်ားႏွင့္ အမွတ္မထင္ ထိမိသြားျခင္းျဖစ္သည္။ အိမ္ေနရင္းမို႔ ဘာမွမခံဘဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ တီရွပ္လက္ရွည္ေလး တစ္ထပ္ထဲဝတ္ထားသျဖင့္ မို႔ေမာက္လုံးဝန္းေနေသာ ရင္သားမ်ားကိုျမင္ေနရသည္။ ဟိုတစ္ေန႔က ထိုႏို႔သီးဖ်ားေလးမ်ားကို ကိုစိုင္း စို႔ေနခဲ့သည္ကို သတိရသြားၿပီး ၾကက္သီးေလးမ်ားထသြားသည္။ နန္းခင္ေမႊးကေတာ့ အမွတ္တမဲ့ျဖင့္ ဆက္ႏွိပ္ေနသည္။ ဒီဘက္လက္ကို ႏွိပ္ၿပီးေတာ့ ဟိုဘက္ကိုမေျပာင္းဘဲ သက္ကိုယ္ေပၚမွငုံ႔ကိုင္းကာ ဟိုဘက္လက္ေမာင္းကိုႏွိပ္ေပးသည္။ အိစက္ေသာနန္းလုံ၏ ရင္သားထြားထြားမ်ားက တြဲက်လာသျဖင့္ ညဝတ္အက်ႌေအာက္က သက္၏ ရင္သားမ်ားႏွင့္မလြတ္ဘဲ ဖိမိသြားသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ နန္းခင္ေမႊး သတိထားမိသြားၿပီး အို ဟု ခပ္တိုးတိုးေရ႐ြတ္လိုက္ကာ မ်က္ႏွာေလးရဲတြတ္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုဘက္ကိုေျပာင္းၿပီးလက္ေမာင္းကိုႏွိပ္ေပးသည္။

ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာအထိအေတြ႕ေၾကာင့္ သက္စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္သြားသည္။ ညဝတ္အက်ႌေအာက္မွ ႏို႔သီးေခါင္းေလးမ်ားက တင္းမာၿပီးေထာင္ထလာသည္။ နန္းခင္ေမႊးကို ၾကည့္မိေတာ့ သက္၏ ရင္ဘတ္ေနရာကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွ သက္၏လက္က သူ႔ရင္သား ထြားထြားမ်ားႏွင့္ လက္မအနည္းငယ္သာ ကြာေတာ့သည္။ ႐ုတ္တရက္ သက္စိတ္ဘယ္လိုျဖစ္သြားသလဲမသိ၊ နန္းခင္ေမႊး၏ ႏို႔ေလးတစ္ဖက္ကို ဆုပ္ညႇစ္လိုက္မိသည္။ ႏွိပ္ေနေသာ နန္းခင္ေမႊး၏လက္မ်ားက ရပ္သြားၿပီး မ်က္စိေလးမ်ား မွိတ္သြားသည္မွအပ မ႐ုန္းဘဲၿငိမ္ေနသည္။ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ေရာ ကိုစိုင္း ကိုင္ဖူးစို႔ဖူးေသာ ႏို႔ဟူေသာ အသိေၾကာင့္ေရာ သက္တစ္ကိုယ္လုံးရွိန္းဖိန္းၿပီး ထူပူလာသည္။ ထိုစဥ္ နန္းခင္ေမႊး၏ႏူးညံ့ေသာ လက္ကေလးမ်ားက သက္ႏို႔မ်ားကို ဆုပ္နယ္လာသည္။ ေစာေစာကႏွိပ္ေပးေနသလိုမ်ိဳး စည္းခ်က္ညီညီႏွင့္ ညင္ညင္သာသာေလး။ ႏို႔သီးဖ်ားေလးမ်ားကို အက်ႌေပၚမွ ခပ္ဖြဖြေလးညႇစ္ေပးသည္။ အသက္ျပင္းျပင္းရႉရင္း ခပ္တိုးတိုးညည္းတြားမိသည္။ လက္တစ္ဖက္က နန္းခင္ေမႊး၏ ႏို႔ေလးတစ္ဖက္ကို အျပန္အလွန္ ဆုပ္နယ္ေပးေနသည္။ အိစက္ဖြံ႕ထြားၿပီး ေႏြးေထြးေသာအထိအေတြ႕ကဆန္းသစ္ေနသလို ကိုစိုင္း၏သန္မာၾကမ္းတမ္ေသာ လက္မ်ားႏွင့္မတူသည့္ ႏူးညံ့ေသာ လက္ကေလးတစ္စုံကလည္း ရင္ခုန္စရာေကာင္းလွသည္။

ထိုလက္ကေလးမ်ားက ခဏေနရာေ႐ႊ႕သြားၿပီး ရင္ကြဲညဝတ္အက်ႌေလး၏ ခါးစည္းႀကိဳးကို ေျဖေနသည္။ ၿပီးေတာ့ အက်ႌကို ဆြဲလွန္ခ်လိုက္သည္။ မာေတာင္ေနေသာ ႏို႔သီး နီညိဳညိဳကေလးမ်ားႏွင့္ တင္းရင္းဖြံ႕ထြားေသာ ရင္သားအစုံက ဘြားခနဲေပၚလာသည္။ သက္၏လက္တစ္ဖက္က နန္းခင္ေမႊး၏တီရွပ္ေအာက္နားစကို လွမ္းဆြဲမိသည္။ နန္းခင္ေမႊးက သူ႔တီရွပ္ေလးကို ေခါင္းေပၚမွေက်ာ္ၿပီး ခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္လုံး အေပၚပိုင္းဗလာက်င္းသြားသည္။ ရွမ္းမေလးပီပီ နန္းခင္ေမႊး၏အသားအေရက ျဖဴေဖြးဝင္းစိုေနသည္။ သက္ထက္ အနည္းငယ္ပိုၿပီး ျပည့္တင္းသလိုႏို႔မ်ားကလည္း ပိုထြားသည္။  သို႔္ေသာ္ သုံးႏွစ္ေက်ာ္ ေယာက်္ားႏွင့္အထိအေတြ႕ရွိခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ အနည္းငယ္ပိုၿပီး အိတြဲေနသည္။ သက္က ေျမျပန႔္သူေတြထဲမွာ အသားျဖဴေသာ္လည္း နန္းခင္ေမႊးႏွင့္ယွဥ္လွ်င္ အနည္းငယ္ညိဳေနသလို ကိုယ္လုံးလည္း နည္းနည္းပိုက်စ္သည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း အသက္ရႉသံေလးမ်ား ျမန္လာၾကသည္။ သက္က တံေတာင္ဆစ္ေထာက္ၿပီး ကိုယ္တစ္ပိုင္း ထထိုင္လိုက္သည္။

မ်က္ႏွာေလးႏွစ္ခုနီးကပ္သြားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားက အလိုအေလ်ာက္နမ္းမိၾကသည္။ ႏို႔သီးေခါင္း ပန္းႏုေရာင္ေလးမ်ားႏွင့္ အိစက္ေသာ ျဖဴျဖဴထြားထြားႏို႔တစ္စုံက ႏို႔သီးေခါင္းနီညိဳညိဳ မာမာေတာင္ေတာင္ေလးမ်ားႏွင့္ တင္းရင္းဖြံ႕ၿဖိဳးေသာ အသားလတ္လတ္ ႏို႔တစ္စုံႏွင့္ ပူးကပ္ထိေတြ႕သြားသည္။ ႏို႔သီးေလးမ်ားခ်င္း ထိခတ္မိၾကသည္။ လွ်ာပါးေလးႏွစ္ေခ်ာင္းက အျပန္အလွန္ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ ပြတ္သပ္ကစားမိၾကသည္။ နန္းခင္ေမႊးက သက္ကို ကုတင္ေခါင္းရင္းသို႔ အသာအယာ တြန္းလွဲၿပီး ေခါင္းငုံ႔ကာ ႏို႔သီးေလးတစ္ဖက္ကို စို႔္လိုက္သည္။ ႏူးညံ့ေႏြးေထြးေသာ ပါးစပ္ေလး၏ အထိအေတြ႕က လွ်ပ္စစ္ဓာတ္စီးဝင္သလို။ နန္းခင္ေမႊးက ႏို႔ႏွစ္ဖက္ကို တလွည့္စီေျပာင္းကာစို႔ေပးသည္။ ႏို႔ဆာေနေသာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္တူသည္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာစို႔ၿပီးေတာ့ သက္က နန္းခင္ေမႊး၏ေခါင္းကို တြန္းခြာလိုက္ကာ သူ႔ႏို႔အိအိထြားထြားႀကီးေတြၾကားမွာ ေခါင္းႏွစ္ၿပီး ႏို႔သီးေခါင္းပန္းေရာင္ေလးမ်ားကို အျပန္အလွန္စို႔္ေပးသည္။ ဟိုတစ္ေန႔မနက္က ကိုစိုင္းစို႔္ေနတာကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာၿပီး ေပါင္ၾကားထဲမွာ လွ်ပ္စစ္စီးသလို ေႏြးေႏြးေလးႏွင့္ က်ဥ္တက္လာသည္။ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေႏြးေႏြး ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြက စို႔မဝႏိုင္စရာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကိုစိုင္း စြဲလမ္းေနတာပဲဟု ေတြးမိသည္။

အၾကာႀကီးစို႔ၿပီးေနာက္ အသက္ရႉမဝဘဲေမာလာသည္။ အိပ္ရာေပၚမွာ ပက္လက္လွန္လွဲရင္း မ်က္စိမွိတ္ထားကာ အသက္ျပင္းျပင္းရႉၿပီး နားေနသည္။ ႐ုတ္တရက္ ေပါင္ႏွစ္ဘက္ကို ဆြဲကားလိုက္သည္ကိုသိလိုက္ၿပီး ေႏြးေထြးစိုစြတ္ေသာ ပါးစပ္ကေလးက ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားကို စုပ္ငုံလာသည္။ လွ်ာေလးက အကြဲေၾကာင္းအတိုင္း ေအာက္မွအထက္သို႔ သိမ္းလ်က္လာၿပီး အေစ့ေလးကို ပြတ္တိုက္သြားသည္။ “အား…နန္းခင္ေမႊး၊ မလုပ္နဲ႔ အဲလိုေတာ့ မလုပ္ေပးပါနဲ႔။” သို႔ေသာ္ နန္းခင္ေမႊး၏ ပူေႏြးေသာပါးစပ္ေလးက လုံးဝမရပ္ဘဲ ဆက္လႈပ္ရွားေနသည္။ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားကို တလွည့္စီစုပ္ယူရင္း အေစ့ေလးကို လွ်ာႏွင့္ထိုးကလိေပးသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လမ္းေၾကာင္းေလးထဲသို႔ ထိုးေမႊသည္။ သက္ မတားႏိုင္ေတာ့ဘဲ အိပ္ရာခင္းမ်ားကို လက္ႏွင့္ဆုပ္ဆြဲရင္း ေကာ့လိမ္ကာ အသံထြက္ၿငီးတြားေနမိသည္။ နန္းခင္ေမႊးက အေစ့ကေလးကို လွ်ာျဖင့္ ခပ္ျမန္ျမန္ေလး လ်က္ေပးေနသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လ်က္တာကိုရပ္ၿပီး စုပ္ငုံလိုက္ သြားေလးျဖင့္ ခပ္ဖြဖြကိုက္လိုက္ လုပ္ေပးသည္။

သက္၏ ေပါင္ၾကားထဲမွာ မုန္တိုင္းတစ္ခုက အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ စတင္ျဖစ္တည္လာသည္။ ေသြးမ်ားဆူပြက္ေနသည္။ နန္းခင္ေမႊးက အလိုက္သိစြာ လွ်ာကို ျမန္ျမန္ေလး လႈပ္ရွားေပးေနသည္။ တျဖည္းျဖည္း သက္၏ခံစားခ်က္မ်ား အထြတ္အထိပ္နားသို႔ နီးကပ္လာသည္။ နန္းခင္ေမႊးက လမ္းေၾကာင္း ေလးထဲကို လွ်ာထိပ္ဦးျဖင့္တစ္ခ်က္ထိုးေမႊလိုက္ၿပီး ကြဲေၾကာင္းအတိုင္း အေပၚသို႔အျပားလိုက္ပြတ္ဆြဲလာကာ အေစ့ေလးကို ပတ္ရစ္ၿပီးလ်က္ေပးလိုက္သည္။ ဆူပြက္ေနေသာေသြးမ်ားအားလုံး ခဏရပ္တန႔္သြားၿပီး ဝုန္းခနဲ အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ ျပန္လည္ပတ္လာသည္။ ခံစားခ်က္မ်ား အထြတ္အထိပ္သို႔ေရာက္သြားၿပီး ေအာ္ဟစ္ညည္းတြားရင္း လႈိင္းလုံးႀကီးေတြကို ဆင့္ကာဆင့္ကာစီးေနရသလို တသိမ့္သိမ့္တၿငိမ့္ၿငိမ့္ျဖစ္ေနသည္။ နန္းခင္ေမႊးက လႈိင္းလုံးမ်ားတျဖည္းျဖည္းညင္သာလာၿပီး ၿငိမ္သက္သြားသည္အထိ သက္၏ ေစာက္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးမ်ားကို စုပ္ငုံထားေပးသည္။ ၿပီးေတာ့မွ အေပၚဘက္သို႔ျပန္တက္လာၿပီး သက္ေဘးမွာ ဝင္လွဲသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ေဘးတေစာင္းပူးကပ္အိပ္ရင္း မ်က္စိမွိတ္ထားၿပီး အသက္ျပင္းျပင္းရႉရင္း ေမာဟိုက္ေနၾကသည္။

လက္ေတြ႕ဘဝထဲသို႔ တျဖည္းျဖည္း အာ႐ုံျပန္ေရာက္လာရင္း ကိုစိုင္းကို ဘယ္လိုေျပာရပါ့ဟု သက္ေတြးေနမိသည္။ နန္းခင္ေမႊးနဲ႔ဆက္ဆံေရးကေရာ ေရွ႕ေလွ်ာက္ ဘယ္လိုဆက္သြားရမွာပါလိမ့္။ အရင္က အလြန္သမား႐ိုးက်ဆန္ခဲ့ေသာ သက္ရဲ႕လိင္မႈဘဝဟာ ခုခ်ိန္မွာ ႀကီးက်ယ္ေသာ အေျပာင္းအလဲေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ႀကဳံေနရတာကိုေတြးရင္း စိတ္ရႈပ္ေထြးေနသည္။ သို႔္ေသာ္လက္က နန္းခင္ေမႊး၏ အိစက္ဖြံ႕ထြားေသာ ႏို႔တစ္ဖက္ကို စမ္းမိျပန္ေသာအခါ အရာရာကို သက္ ခဏျပန္ေမ့သြားျပန္သည္။ ခုဆို သက္ ကေလာကိုေရာက္တာ တစ္ႏွစ္ ျပည့္ေတာ့မည္။ သက္ရယ္ ကိုစိုင္းရယ္ နနနန္းခင္ေမႊးရယ္ သုံးေယာက္သား တျခားသူေတြ ယုံၾကည္ႏိုင္မွာမဟုတ္ေသာ နားလည္မႈမ်ိဳးျဖင့္ ေန႔ရက္မ်ားကို ေပ်ာ္႐ႊင္သာယာစြာ၊ ရမၼက္ပင္လယ္မွာ မိန္းေမာစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကသည္။ သက္ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေမာပန္းခဲ့ရသမွ်၊ ေမာင္ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး နာက်င္ခဲ့ရသမွ် ေန႔ရက္မ်ားကို ေက်ာခိုင္းကာ ကေလာၿမိဳင္မွာ အတိုးခ်ၿပီး အနားယူခဲ့ရသည္။ သက္စိတ္ထဲမွာေတာင္ မကူးခဲ့မိဖူးေသာ အခ်စ္နယ္ေျမသစ္မ်ားစြာကိုလည္း ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့ရသည္။

ဒီသာယာတဲ့ေန႔ရက္ေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မကုန္ဆုံးေတာ့မလိုလို ကို ထင္ခဲ့သည္။ ကေလာၿမိဳင္ကို မလြဲသာမေရွာင္သာ ခြဲခြာရေတာ့မယ့္ ေန႔ရက္ကို ေရာက္လာတဲ့အထိပါပဲ။ အစက သက္အေပၚရက္စက္ခဲ့ျခင္းအတြက္ ေမာင့္ကို စိတ္နာခဲ့ေသာ္လည္း ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုစိုင္းႏွင့္ေတြ႕ဖို႔ ဖန္တီးေပးခဲ့သလို ျဖစ္သည့္အတြက္ စိတ္နာရမယ့္အစား သြယ္ဝိုက္ၿပီးေတာင္ေက်းဇူးတင္ရမလို ျဖစ္ေနသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္အသိုင္းအဝိုင္းႏွင့္ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနေသာ္လည္း  ေမာင့္သတင္းတခ်ိဳ႕က ရွာႀကံၿပီး သက္နားထဲကိုေရာက္ေရာက္လာသည္။ သက္ကိုပစ္ၿပီး တြဲခဲ့ေသာ ဆရာဝန္မေလးႏွင့္ ကြဲသြားသည့္အေၾကာင္း၊ ေနာက္ထပ္မေအာင္ျမင္ေသာ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကို ထပ္ႀကဳံရၿပီးသည့္ေနာက္ ခုခ်ိန္မွာ စတုတၳေျမာက္ ခ်စ္သူႏွင့္ တြဲေနေၾကာင္း၊ အစုံပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပာတဲ့သူေတြက လာေျပာျပေသာ္လည္း သက္ အထူးတလည္ စိတ္မဝင္စားမိေတာ့ၿပီ။ လက္ရွိအခ်ိန္မွာ သက္စိတ္ထဲမွာရွိေနတာက မၾကာခင္ ထပ္မံေတြ႕ႀကဳံရေတာ့မည့္ အေျပာင္းအလဲ တစ္ခုသာ။

တစ္ရက္တြင္ မနက္စာစားေနရင္း ကိုစိုင္းက သက္ကို ေျပာသည္။ “သက္၊ ကိုတို႔ “ဆြစ္ဇာလန္” ႏိုင္ငံမွာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္သြားေနရေအာင္။ “ ႐ုတ္တရက္ႀကီးမို႔ သက္အံ့ၾသသြားမိသည္။ “ဘာလို႔လဲကိုစိုင္း၊ ဒီမွာလည္း အစစအရာရာ အဆင္ေျပေနတာႀကီးကို။ “ ကိုစိုင္းက စားပြဲေပၚတင္ထားေသာ သက္လက္တစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ “အဆင္ေျပတာကဟုတ္ပါတယ္၊ ဒီအလုပ္ေတြက ဒီထက္လည္း ခ်ဲ႕ထြင္လို႔မရေတာ့ဘူး။ ဒါကဒါပဲေလ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဘာသာ လည္ပတ္ေနၿပီ။ ငါဘာမွသိပ္လုပ္စရာမလိုေတာ့သေလာက္ပဲ။ ခုက လက္ရွိတြဲလုပ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားလုပ္ငန္းရွင္က အဲဒီႏိုင္ငံမွာ အဲဒါေတြကို စမ္းလုပ္ၾကည့္ခ်င္ေနတယ္၊ ၅၀-၅၀ နဲ႔ အက်ိဳးတူလုပ္၊ ငါကဦးစီး။ ျမတ္မယ္လို႔လည္းယုံၾကည္တယ္။” “အင္း၊ ကိုစိုင္းက ဘာလို႔အဲဒီမွာ သြားေနခ်င္တာလဲဟင္။ သက္မေျပာင္းခ်င္လို႔မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒါကို သြားမလုပ္လည္း သက္တို႔ ဒီမွာ ေငြအလုံအေလာက္ရေနသလားလို႔။”

“ေငြကေတာ့ ရတယ္သက္၊ ဒါေပမယ့္ ကိုတို႔ ဒီၿမိဳ႕မွာပဲ ဒီလိုေက်နပ္ေနလို႔မျဖစ္ဘူးေလ။ ဒီအိမ္ထဲမွာ မင္းရယ္ ကိုရယ္ နန္းခင္ေမႊးရယ္ ပိတ္မိေနခဲ့တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ။ ငါၿငီးေငြ႕လာလို႔မဟုတ္ပါဘူး၊ ငါ့စိတ္ကို မင္းသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘဝဆိုတာ ဒီထက္ေတာ့ပိုမယ္ထင္တာပဲ။ ငါ့အေနနဲ႔လည္း ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ဘဝကို စြန႔္စြန႔္စားစားေနၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္။ မင္းကိုလည္း အသက္တအားမႀကီးခင္မွာ အေတြ႕အႀကဳံသစ္ေတြရေစခ်င္တယ္။ ၿပီးေတာ့…နန္းခင္ေမႊးလည္း လူငယ္ရယ္လို႔ ဘဝမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနေစခ်င္ေသးတယ္။ ငါတို႔သုံးေယာက္လုံး ဒီလိုဆက္ဆံေရးႀကီးထဲ ပိတ္မိေနတာ မဟုတ္ေသးဘူး။” လက္ထပ္ခဲ့သည့္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကာလအတြင္း ဒါ ကိုစိုင္းဆီက ၾကားရေသာ အရွည္ဆုံးစကားျဖစ္မယ္ထင္သည္။ သက္ကိုလည္း အေတြးေတြ ပြားေစသည္။ သူေျပာတာေတြအကုန္လုံး က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္ၿပီးလက္ေတြ႕က်သည္။ သက္တို႔သုံးေယာက္လုံး အိပ္မက္ကမာၻထဲမွာ ေနထိုင္ေနၾကသလို ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ လက္ေတြ႕ဘဝထဲကို ျပန္ဝင္ဖို႔ အခ်ိန္လည္းက်ပါၿပီ။

ကားကို နန္းခင္ေမႊးကို အပိုင္ေပးၿပီး အိမ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ရင္း အိမ္မွာပဲေနဖို႔ သေဘာတူၾကသည္။ အလုပ္ေတြကို မန္ေနဂ်ာက ဆက္လုပ္ေပးေနမွာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုယ့္လူရွိမွ ျဖစ္မွာမို႔ နန္းခင္ေမႊးက အလုပ္ထဲျပန္သြားရသည္။ ဟိုမွာအေျခက်ၿပီးေနာက္ပိုင္း ျပန္လာၾကည့္ဖို႔လည္း အစီအစဥ္ရွိသည္။ ပစၥည္းေတြကို သိမ္းဆည္းထုပ္ပိုးေနေသာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ကာလအတြင္း နန္းခင္ေမႊးႏွင့္သက္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ စကားမေျပာမိေအာင္ ေရွာင္ခဲ့မိၾကသည္။ သံေယာဇဥ္ေတြခိုင္မာၿပီးမွ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ဆိုတာ ခက္ခဲလြန္းသည္။ ကိုစိုင္းလည္း မ်က္ႏွာမေကာင္း။ သုံးေယာက္သား အရင္လိုမေနျဖစ္ၾကတာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာလာသည္။ သက္တို႔ ရန္ကုန္သို႔မထြက္ခြာခင္ ညအထိပါပဲ။ ညအိပ္မီး ဝါက်င္က်င္အလင္းေအာက္ မဂၤလာဦး ကုတင္ႀကီးေပၚမွာ သက္ႏွင့္ကိုစိုင္းအိပ္ေနၾကသည္။ မီးလင္းဖိုက မီးအရွိန္ျဖင့္ အခန္းက ေႏြးေထြးေနသည္။ ႏွစ္ေယာက္လုံး စကားမေျပာျဖစ္ဘဲ အိပ္လည္းမေပ်ာ္ဘဲ တိတ္ဆိတ္စြာလဲေလ်ာင္းေနၾကသည္။ ထိုစဥ္မွာ အိပ္ခန္းတံခါးပြင့္လာၿပီး ညဝတ္အက်ႌေလး ဝတ္ထားေသာ ေကာက္ေၾကာင္းေလးတစ္ခု အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာသည္။

နန္းခင္ေမႊးက ကိုစိုင္းဘက္မွေနၿပီး သက္တို႔ကုတင္ေပၚသို႔ တက္လာသည္။ ကိုစိုင္းက နန္းခင္ေမႊးလက္ကေလးကိုလွမ္းဆြဲၿပီး ကုတင္ေပၚ လွဲခ်လိုက္ကာ အေပၚမွ စီးမိုးၿပီးနမ္းသည္။ နန္းခင္ေမႊးကလည္း အနမ္းကို အေမာတေကာေလး တုံ႔ျပန္သည္။ နန္းခင္ေမႊး၏ ခႏၶာကိုယ္ေလးကို ခြထားကာ ငုံ႔ကိုင္းၿပီး မြတ္သိပ္စြာနမ္းရင္း ကိုစိုင္း၏လက္မ်ားက ဖြံ႕ထြားေသာ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို ေၾကမြမတတ္ ဆုပ္နယ္ေနသည္။ နန္းခင္ေမႊးက နာက်င္ျခင္းႏွင့္ သာယာျခင္းေပါင္းစပ္ကာ သားရဲတိရစာၦန္မေလးတစ္ေကာင္လို ေအာ္ညည္းသည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုစိုင္းက နန္းခင္ေမႊး၏ ႏို႔ႏွစ္ဘက္ကို အက်ႌလည္ပင္းကို ဆြဲခ်ၿပီး ထုတ္လိုက္သည္။ ဆြဲသား ပိုးဂါဝန္၏ လည္ပင္းႏွင့္ ပင့္တင္ထားသျဖင့္ ႀကီးမားေသာ ႏို႔ႏွစ္လုံးက အရင္းတြင္ က်ပ္စည္းထားသလိုျဖစ္ကာ စြင့္ေနသည္။ နီတာရဲေနေသာ ႏို႔သီးေလးမ်ားက ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ထြက္ေနသည္။

ကိုစိုင္းက နန္းနန္းခင္ေမႊး၏ ႏို႔သီးေလးတစ္ဖက္ကို စို႔ခ်ိန္တြင္ သက္ကလည္း တျခားတစ္ဖက္ကို ဝင္စို႔္လိုက္သည္။ သက္၏နဖူးစြန္းက ကိုစိုင္း၏ေခါင္းႏွင့္ ထိေနသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား နန္းခင္ေမႊး၏ ႏို႔ႏွစ္ဖက္ကို တစ္ဖက္စီ အၿပိဳင္စို႔ေနၾကသည္။ နန္းခင္ေမႊးက မ်က္စိမ်ားကိုမွိတ္ထားရင္း အသက္ျပင္းျပင္းရႉကာ ခပ္တိုးတိုးညည္းတြားေနသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္က ခႏၶာကိုယ္ေဘးမွာ ခ်ထားရင္း အိပ္ရာခင္းစကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ ကိုစိုင္း၏ လက္တစ္ဖက္က နန္းခင္ေမႊး၏ ေပါင္ၾကားထဲကို ႏႈိက္ကာ အေစ့ေလးကို ကစားေပးေနသည္။ သက္က ကိုစိုင္း၏ ညဝတ္ေဘာင္းဘီထဲကို လက္ႏႈိက္လိုက္သည္။ မာေက်ာေတာင့္တင္းစျပဳလာေသာ လိင္တံကို ပြတ္သပ္ေပးရင္း ဥမ်ားကို ခပ္ဖြဖြဆုပ္နယ္ေပးေနသည္။ တျဖည္းျဖည္း သက္ေပါင္ၾကားထဲတြင္လည္း အေစ့ေလးႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးမ်ား ေဖာင္းတင္းကာ အရည္ၾကည္မ်ား စို႔လာသည္။ အားေနေသာ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ႏို႔မ်ားကို ကိုယ့္ဘာသာ ဆုပ္နယ္ေနမိသည္။ ကိုစိုင္းက နန္းခင္ေမႊးႏို႔ေလးကို စို႔ေနေသာ သက္ေခါင္းကို အသာအယာ တြန္းဖယ္ကာ နန္းခင္ေမႊး၏ မ်က္ႏွာကို တက္ခြလိုက္သည္။ ေလးဘက္ေထာက္ထားရင္း နန္းခင္ေမႊး၏ ပါးစပ္ထဲသို႔ သူ႔လိင္တံကို ထိုးထည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ခပ္သာသာ ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ စလုပ္သည္။ အေႏြးရွိန္ျဖင့္ တြဲက်ေနေသာ ဥႏွစ္လုံးက နန္းခင္ေမႊး၏ ေမးေစ့ႏွင့္ လည္ပင္းကို ႐ိုက္မိေနၿပီး နန္းခင္ေမႊး၏ ႏွာေခါင္းလုံးလုံး ျမင့္ျမင့္ေလးက ဆီးခုံေမြးမ်ားအၾကားမွာ နစ္ျမဳပ္ေနသည္။

သက္၏ ႏို႔မ်ား တင္းေတာင္လာၿပီး ႏို႔သီးေခါင္းေလးမ်ား ခြၽန္တက္ေနသည္။ အေစ့ေလးက သိသိသာသာေဖာင္းတင္းလာၿပီး ထိပ္ဖ်ားမွာ ေသြးတဒိတ္ဒိတ္တိုးလာသည္။ ကိုစိုင္း၏ေပါင္ၾကားထဲ လက္ႏႈိက္ကာ ဥႏွစ္လုံးကို ပြတ္သပ္ဆုပ္နယ္ေပးရင္း အားေနေသာလက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ေမာပန္းေနရွာေသာ နန္းခင္ေမႊး၏ေခါင္းကေလးကို ပြတ္ေပးေနသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ကိုစိုင္းက နန္းခင္ေမႊးႏႈတ္ခမ္းထူထူေလးမ်ားၾကားမွ လိင္တံကိုဆြဲထုတ္လိုက္ကာ ေပါင္ေလးႏွစ္ဘက္ကို ဆြဲကားၿပီး အကြဲေၾကာင္းေလးထဲ ထိုးထည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ခပ္မွန္မွန္ျဖင့္ တစ္ခ်က္ခ်င္း အဆုံးထိ အားထည္ၿပီး ေဆာင့္သည္။ လက္တစ္ဖက္က ေမြ႕ရာေပၚေထာက္ထားၿပီး က်န္တစ္ဖက္ကႏို႔သီးေလးမ်ားကို ဖ်စ္ညႇစ္ေပးေနသည္။ နန္းခင္ေမႊးက ျဖဴေဖြးေဖာင္းအိေသာ လက္ေလးႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ကိုစိုင္းေက်ာကို ဖက္ထားသည္။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ရင္း သက္စိတ္မ်ား တရွိန္ရွိန္ ထႂကြလာသည္။ ဘယ္လက္ကႏို႔မ်ား ကိုကိုယ့္ဘာသာ ဆုပ္နယ္ေနရင္း ညာလက္က ေပါင္ၾကားထဲေရာက္သြားကာ လက္ခလယ္ျဖင့္ အေစ့ေလးကို ေဆာ့ကစားမိသည္။ ကုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္လွဲရင္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို မ်က္လုံးမခြာစတမ္း ၾကည့္ေနသည္။ ကိုစိုင္းက နန္းခင္ေမႊးကို ငါးမိနစ္ေလာက္လုပ္ၿပီးေတာ့ ခဏဆင္းလာသည္။ သက္ေပၚကို တက္ၿပီး နန္းခင္ေမႊး၏ အရည္မ်ားစို႐ြဲေနေသာ လိင္တံကို သက္၏အကြဲေၾကာင္းေလးထဲ ထိုးထည့္လိုက္ၿပီး အနမ္းမပါဘာမပါ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆက္ဆံသည္။ “အ.. ကိုစိုင္း… အားး” က်မ ေအာ္ညည္းမိသည္။ နန္းခင္ေမႊးက လူးလဲထကာ သက္တို႔ဘက္သို႔ ေလးဘက္ေထာက္လာၿပီး သက္၏ ႏို႔မ်ားကို ပူေႏြးေသာပါးစပ္ေလးႏွင့္ စို႔္ေပးသည္။ “အင္းး ဟင္းးး ဟင္းးး” တကိုယ္္လုံး လႈိက္ဖိုသြားရျပန္သည္။ လွ်ာေလးက ႏို႔သီးေခါင္းကို လွိမ့္ကစားခ်ိန္တြင္ သက္ အသံထြက္ၿပီးေအာ္ညည္းမိသည္။ ခဏေနေတာ့ ကိုစိုင္းက နန္းခင္ေမႊးကို တစ္လွည့္လုပ္ျပန္သည္။ ခုတင္စြန္းမွာ ေမွာက္ခိုင္းကာ ေနာက္ကလုပ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေဘးတြင္ ရပ္ေနေပးေသာ သက္၏ႏို႔မ်ားကို အားျပဳဆုပ္ညႇစ္ကာ ေဆာင့္သည္။ နန္းခင္ေမႊးကို ပိုေဆာင့္ေလေလ သက္ႏို႔မ်ားကို ညႇစ္ထားေသာလက္က ပိုသန္လာေလေလ ျဖစ္သည္။ တျဖည္းျဖည္း ကိုစိုင္း၏ လိင္တံအသြင္းအထုတ္က ပိုျမန္ကာ ပိုအားပါလာသည္။

ထို႔ေနာက္ အားကုန္သုံးကာ အျမန္ေဆာင့္ရင္း “အားးး… ရွီးးး… အားးးဟားးး” နန္းခင္ေမႊးအထဲတြင္ၿပီးသြားသည္။ နန္းခင္ေမႊးထဲမွာ ဆက္စိမ္ထားရင္း သက္၏ခါးကိုဖက္ကာ ႏို႔တစ္လုံးကို စို႔ေနေလသည္။ ညတစ္ညလုံးနီးပါး သုံးေယာက္လုံးမအိပ္ဘဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဆက္ဆံၾကသည္။ စပတ္သက္ခဲ့ၾကကတည္းက ဒီတစ္ခါ အၾကာဆုံး အၾကမ္းဆုံး ရမၼက္အထန္ဆုံးျဖစ္သည္။ မိုးလင္းခါနီးေတာ့ နန္းခင္ေမႊး ေမွးခနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ေစာင္တစ္ထည္ၿခဳံေပးထားၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ကိုယ္လက္သန႔္စင္ကာ အဝတ္အစားလဲၾကသည္။ ခဏေနေတာ့ ၿခံေစာင့္ဦးေလးႀကီးက ကားေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္းလာေခၚသည္။ အထုပ္ေတြကို စီးလုံးငွါးထားေသာ ကားေပၚတင္ၿပီး တံခါးကို ညင္သာစြာ ေလာ့ခ္ခ်ကာ အိမ္ထဲမွထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ မထြက္ခင္ ကိုစိုင္းက နန္းခင္ေမႊးနဖူးေလးကို ညင္သာစြာနမ္းခဲ့ေသးသည္။ ႏွင္းျမဴထုကိုထိုးခြဲကာ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ထြက္ခြာလာေသာ ကားထဲမွ သက္ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္မိသည္။ ကေလာၿမိဳင္က မျပယ့္တျပယ္ အေမွာင္ထုထဲမွာ ထီးထီးမားမား ရပ္တည္ရင္း တျဖည္းျဖည္း ေဝးကာက်န္ခဲ့သည္။…ၿပီး