ရမက်မသေးတဲ့ ဆရာမလေး(ဇာတ်သိမ်းပိုင်း)

Unicode

မြို့လေးကနေ ထွက်လိုက်တယ်ဆိုတာနဲ့ပဲ လေကသန့်စင်ပြီး ‌အေး‌နေသည် ။ ကားခေါင်းခန်းမှာ ကျွန်မရယ်၊ ဦးသာ (ကျွန်မက ဦးမောင်သာကို ဦးသာဟုပဲခေါ်လိုက်သည်) ရယ်၊ ကားမောင်းသည့် ကိုမြင့်ကြိုင်ဆိုသူရယ် သုံးယောက် ။ ကျွန်မကအလယ်မှာ သူတို့နှစ်ယောက်က ကျွန်မရဲ့ဘေးနှစ်ဘက်မှာ တစ်ဘက်တစ်ယောက် ။ နောက်ခန်းမှာတော့ ယောက်ျား ၅ ယောက် ပါလာသည် ။

နောက်ခန်းမှ တစ်ချက်တစ်ချက် လွင့်ထွက်လာသော စကားပြောသံများကို ကြားနေရသည် ။ ဟိုနေ့က လိုးသည့်အထဲတွင် ပါသည့်သူတွေလည်း ပါသလို မမြင်ဖူးသည့်သူ‌တွေလည်း ပါသည် ။ သို့သော် ကျွန်မကို လာကြိုသည့်ထဲတွင် မိန်းမတစ်ယောက်မှမပါ ယောကျာ်းတွေချည်းသာ ဖြစ်သည် ။

ဦးသာက ပင်တီမ၀တ်ခိုင်းခဲ့၍ ကျွန်မမှာ စကတ်ထမီတစ်ထပ်တည်းဖြင့်သာ ဖြစ်နေသည် ။ ဒီစကတ်ထမီက နည်းနည်းကြပ်တော့ နောက်မှာ ဖင်ကပြောင်တင်းပြီး အတစ်လိုက်ဖြစ်နေမှာ သေချာသည် ။ ဦးသာက တမင်သက်သက် ဒီဟာကို ကျွန်မအနေခက်အောင် ၀တ်ခိုင်းခြင်းဖြစ်သည် ။ အခုတော့ ရွာကလူကြီးတွေနှင့် တွေ့ရမည့်နေ့မှာ ကြပ်ထုပ်နေသော စကတ်ထမီနှင့် ပင်တီမပါ ဖင်သားအထစ်လိုက်နှင့်ပင် ရွာထဲ ပထမဆုံး လမ်းလျှောက်ရတော့မည် ။

ကိုမြင့်ကြိုင်ဆိုသူက ကျွန်မကို ကားမောင်းနေရင်းနှင့် လှမ်းလှမ်းကြည့်သည် ။ ဟိုနေ့က ကျွန်မကို တက်လိုးကြသည့်ထဲ သူမပါသော်လည်း ကျွန်မအကြောင်း သူသိပုံရသည် ။ ကားက မြို့လေးထဲမှ ခွာလာခဲ့ပြီး လမ်းမကြီးမှဖဲ့ဆင်းကာ လမ်းချိုးတစ်ခုထဲ ကွေ့သွားသည် ။ လမ်းကလည်း တဖြည်းဖြည်းကြမ်းလာသည် ။ ကတ္တရာလမ်းမှ မြေလမ်းသို့ပြောင်းသွားပြီး ကားတစ်စီးသာ ကောင်းကောင်းသွားလို့ရတော့သည့် လမ်းကလေး ဖြစ်သွားသည် ။ ဘေးနှစ်ဖက်တွင် သစ်ပင်တွေချည်းသာ ။

“ဆရာမလေး လုပ်ပါဦး”

ဦးသာအသံကြား၍ ကြည့်လိုက်တော့ ပုဆိုးကိုပေါင်ရင်းထိ လှန်ထားပြီး လီးကတောင်မတ်နေသည် ။ သူ့လီးကို ပြပြီး ကျွန်မကို ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည် ။

“ရှင် အပြင်ကြီးမှာ ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ”

ဘေးမှာ ကိုမြင့်ကြိုင်ရှိနေသဖြင့် ကျွန်မ ရှက်လည်း ရှက်သည် ။

“ဒီလမ်းမှာ ဘယ်သူမှမလာပါဘူး ဆရာမရယ်။ ရွာရောက်ဖို့က တစ်နာရီလောက် ကြာဦးမှာ။ လာပါ ထုစမ်းပါ”

ကျွန်မက ကိုမြင့်ကြိုင်ရှိနေကြောင်း မျက်နှာဖြင့် ပြလိုက်သည်။

“အော် မြင့်ကြိုင်က သူစိမ်းမဟုတ်ပါဘူး ဆရာမရဲ့။ ကျုပ်တို့အုပ်စုထဲကပါပဲ။ ဟိုနေ့က ဆရာမ‌အကြောင်း ကြားပြီးတည်းက သူလည်း ဆရာမလေးလက်ရာ မြည်းချင်နေတာ။ မြင့်ကြိုင်ကိုပါ ထုပေးလိုက် သွား သွား”

ကိုမြင့်ကြိုင်က ကားမောင်းနေရင်းနှင့် ကျွန်မလက်တစ်ဘက်ကို ဆွဲယူပြီး သူ့လီးပေါ်တင်ပေးသည်။ ကျွန်မ ကိုမြင့်ကြိုင်လီးကို ပုဆိုးပေါ်က ကိုင်ကြည့်တော့ သူလည်း‌ မာတောင်နေပြီ။

“လုပ်ပါ တဖက်တစ်ချောင်းပေါ့ ဆရာမလေးရယ်။ ကျုပ်တို့စကားပြောရင်း အေးဆေးသွားကြတာပေါ့”

ကျွန်မအနေနဲ့လည်း ဘာများငြင်းဆန်နေနိုင်ဦးမလဲ။ သူတို့ဖုန်းတွေထဲက ကျွန်မဗီဒီယိုတွေက ကျွန်မကို အချိန်မရွေး အရှက်ကွဲသွားစေနိုင်သည်။ ဒီရွာမှာ အရှက်ကွဲရတာ ဘာမှမဖြစ် ရန်ကုန်မှာ အရှက်မကွဲဖို့သာ အရေးကြီးသည်။ ကျွန်မကို တက်လိုးသည့် ဘယ်သူ့ကိုမဆို ကျွန်မ‌ပေးရမည်ဆိုတာ သိပြီးသားမို့ ကျွန်မလည်း ကိုမြင့်ကြိုင်ပုဆိုးကို ကိုယ်တိုင်ပဲလှန်ပြီး သူ့လီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည် ။ အခုတော့ ကျွန်မတစ်ယောက် ကားခေါင်းခန်းထဲမှာ လက်ထဲမှာ လီး ဘယ်တစ်ချောင်း ညာတစ်ချောင်း ဆုပ်ကိုင်ဂွင်းထု၍ စကားစမြည် ပြောနေရတော့သည်။

“ပြွတ်… ကျစ်… ပြွတ်.. ပလွတ်”

ကျွန်မနှင့် ဦးသာတို့ ကစ်ဆင်ဆွဲသည့် အသံများဖြစ်သည် ။ ဦးသာကို ကစ်ဆင်ဆွဲရင်း ဂွင်းထုပေးရသည် ။ တဘက်ကလည်း ကိုမြင့်ကြိုင်လီးကို ငြုပ်ဆုံထောင်း‌ပေးနေရသည် ။ ကိုမြင့်ကြိုင်လည်း ဖီးလ်ခံပြီး ကားကို ဖြေးဖြေးမောင်းနေသည် ။

“ဒါနဲ့ ရွာရောက်ရင် ကျုပ်အိမ်မှာပဲနေဖို့ အားလုံးစီစဉ်ထားတယ်”

ဦးမောင်သာက ပြောသည်။

“ရှင် ကျွန်မက သပ်သပ်နေရမှာ မဟုတ်ဘူးလား”

ကျွန်မက လီးစုပ်ရင်းမို့ လီးကို ပါးစပ်ကချွတ်၍ မေးလိုက်သည်။

“ဘယ်ကလာ ဆရာမလေးကလည်း အဆင်ပြေတဲ့အိမ် တူတူနေကြရတာပဲလေဗျာ”

ကိုမြင့်ကြိုင်က ၀င်ပြောသည်။

ရွာမှာတော့ ကျုပ်အိမ်နဲ့ သူကြီးအိမ် ကြိုက်တဲ့အိမ်နေပေါ့ဗျာ။ သူကြီးအိမ်ဆိုရင်တော့ သူကြီးနဲ့ ညတိုင်း တွေ့ရမှာပေါ့ ဟားဟားဟား။ ကျုပ်အိမ်ဆိုရင်တော့ ကျုပ်က ရွာမှာအမြဲနေတဲ့‌ကောင် မဟုတ်ဘူး။ ဒီတော့ အပေါ်ထပ်တစ်ထပ်လုံး နင့်အတွက်ချည်းပဲ။ ဘယ်လိုလဲ”

“ရှင့်အိမ်မှာ တစ်ယောက်တည်းနေရမှာလား”

ကျွန်မက ခပ်မြန်မြန်ထု‌ပေးရင်း မေးလိုက်ပြန်သည် ။ ဦးမောင်သာက ဖီးလ်ကောင်းလာသလိုနှင့် ပေါင်ကို ကားလိုက်စုလိုက် လုပ်နေသည် ။ တဖက်ကလည်း ကိုမြင့်ကြိုင်လီးကို တံတွေးရွှဲနေအောင် ဆွတ်ပေးပြီး ထုနေရ‌သေးသည် ။

“ဟိုဘက်ဝိုင်းမှာ ဒေါ်သန်းဆိုတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်နေတယ် ။ ကျုပ်ဝိုင်းနဲ့ ကပ်လျက်ပဲ။ ကျုပ်လာရင် သူပဲ ထမင်းဟင်းချက်ပေးတာပဲ။ ကျုပ်သူ့ကို မှာခဲ့ပါ့မယ်။ ဆရာမကို ဂရုစိုက်ဖို့။ ညတော့ သူကသူ့အိမ်သူ ပြန်အိပ်လိမ့်မယ်။ အားးး ကောင်းလာပြီ စုပ်တော့ မြင့်ကြိုင်လီး ခဏလွှတ်ထားလိုက်”

ဦးမောင်သာက ပြောပြောဆိုဆို ကျွန်မခေါင်းကို သူ့ပေါင်ပေါ် ဖိချလိုက်သည်။ လီးက ကျွန်မပါးစပ်ထဲအရောက် လရည်ကလည်း အထွက်နှင့်ကြုံသွား၍ ပါးစပ်ထဲ ဦးသာ၏ လရည်များ ပျစ်ခနဲ ၀င်လာသည် ။ ကျွန်မလည်း ဒစ်ကို လျှာလေးနှင့် ယက်ပေးပြီး သူထွက်၍ ပြီးသည့်တိုင်အောင် ငုံပေးထားလိုက်သည်။

“အားးးး ကောင်းလိုက်တာကွာ”

“အစ်ကိုကြီးပြီး ကျွန်တော့်အလှည့်လည်း လုပ်ပေးပါဦး ဆရာမလေး”

ကျွန်မလည်း ကိုမြင့်ကြိုင်ကို ပြန်မပြောနိုင်သေးဘဲ ဦးသာ၏ လရည်များကို ဖြည်းဖြည်းချင်း မျိုချနေရသည်။

“ဂလု..ဂု”

မျိုချသည့်အသံက နည်းနည်းကျယ်သွား၍ ကိုမြင့်ကြိုင်ကို ကျွန်မ နည်းနည်းရှက်သွားမိသည် ။ ကျွန်မက တခြားမိန်းမအဖော်တွေနဲ့ နေချင်တာမျိုးမရှိ၍ ဦးသာအိမ်၌ တစ်ယောက်တည်း နေရမှာဆိုတော့ မဆိုးလှဟု တွေးမိသည်။ ဦးသာလာလျှင် ကုန်းရမည်ကို သိသော်လည်း ဦးသာကို မနေ့ကတစ်ညလုံး ကုန်းပြီးပြီမို့ ထပ်ကုန်းရလည်း မထူးတော့။ ပြီးတော့ သူက အလိုးကောင်း၍ သိပ်လည်းပြဿနာမရှိ။ သူကြီးအိမ်မှာက သူကြီးဆီ ကုန်းရမှာဆိုတော့ လူသစ်နှင့် ထပ်ခံရဦးမည်။ ထို့ကြောင့် ကျွန်မလည်း ဦးသာအိမ်မှာ နေမည်ဟုသာ သဘောတူလိုက်သည်။

ကိုမြင့်ကြိုင်က ကားမောင်းနေ၍ ကျွန်မက သူ့အင်္ကျီကြယ်သီးများကို ဖြုတ်ပြီး သူ့နို့များကို လျှာနှင့်ယက်၍ ကလိပေးနေလိုက်သည် ။ သူ့လီးကိုလည်း ကားစတီယာရင်နှင့် မလွတ်၍ စုပ်၍မရ။ ထို့ကြောင့် သူမြန်မြန်ထွက်အောင် နို့စို့ပေးပြီး သွက်သွက်လေး ထုပေးလိုက်သည် ။

ကျွန်မအောက်မှာလည်း ရွှဲနေပြီ။ ဦးမောင်သာက ကျွန်မနောက်ကနေ ထမီပေါ်မှပင် စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်သည်။ ထမီမှာ ကျွန်မအရည်တွေအားလုံး စိုကုန်ပြီး ထမီပေါ်မှာ ချွဲကျိကျိ ဖြစ်လာသည်။ ဦးမောင်သာက စကတ်ထမီအလွှာကြား လက်ထည့်၍ စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်ကစားသည် ။ စကတ်ထမီက ထုပ်နေ၍ ကျွန်မမှာ ပေါင်ကားလို့မရ။ ခဏကြာတော့ ကိုမြင့်ကြိုင်လီး တုန်တက်လာပြီး လရည်များပန်းထွက်သည်။ လရည်များက ကျွန်မလက်ဖမိုးပေါ်နှင့် ကားကူရှင်ပေါ် စင်ကုန်သည်။

“အားးး ကောင်းတယ် အားးးးး”

ကိုမြင့်ကြိုင်က စတီယာရင်ကို ထိန်းကိုင်ရင်း ပေါင်များတွန့်ကာ ဆတ်ကာနှင့် ညည်းနေသည်။ ကျွန်မက လက်ဖမိုးပေါ်မှ သူ့လရည်များကို သူ့ပုဆိုးနှင့် သုတ်ဖို့ပြင်သည် ။

“ဆရာမ ကျုပ်လရည်တွေ စားပြပါလားဗျာ။ ခုန အစ်ကိုကြီးလရည်တွေကြ မျိုချပေးပြီးတော့”

ကျွန်မလည်း သူပြောနေတာကို သနား၍ သူ့လရည်များကိုပါ လျှာနှင့်သိမ်းယက်၍ သူ့ရှေ့မှာပဲ စားပြလိုက်တော့ သူကျေနပ်သွားသည်။ ယောကျာ်းနှစ်ယောက်လုံးကို ဂွင်းထုပေးပြီးမှ ကျွန်မလည်း နားရတော့သည် ။ လရည်နံ့တွေကတော့ မွှန်နေသည် ။ ကားကလည်း တရွေ့ရွေ့နှင့် သွားနေသည် ။ ရွာရောက်ခါနီးပြီဟုလည်း ပြောသည် ။

“ကဲ ပြောရင်းဆိုရင်း ရောက်လာပြီ။ ဟေး ကိုဘရေ ဆရာမလေးအထုပ်တွေ ကျုပ်အိမ်မှာချဗျာ”

“ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့”

နောက်ခန်းကလူတွေအပေါ် ဦးသာက ဩဇာညောင်းပုံရသည် ။ ကျွန်မ‌နေရမည့် ဦးသာ၏ ‌အိမ်ကိုကြည့်လိုက်တော့ မဆိုးလှပါ ။ ဤရွာ၏ အနေအထားနှင့် တော်တော်ကောင်းသည့် အိမ်ထဲမှာပါသည် ။

“ကဲ ဆရာမလေး ကားပေါ်ကဆင်းတော့။ ဒီကနေ သူကြီးအိမ်ကို လမ်းလျှောက်သွားကြမယ်။ သူကြီးအိမ်မှာ လူကြီးတွေ စောင့်နေတယ်”

“ဘယ်လူကြီးတွေလည်း ကျွန်မကို အတင်းတက်လိုးတဲ့ လူကြီးတွေလား”

ကျွန်မက ရွဲ့၍ မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည် ။ ဦးသာက သဘောကျစွာ တဟားဟားရယ်၍

“ဟားဟား ပါတယ် ပါတယ် အဲ့လူတွေပါတယ် ဟားဟား”

“ကျွန်မ ထမီလဲချင်လို့ ခဏစောင့်ပါလား”

“မရဘူး မလဲရဘူး”

“နောက်မှာ ရှင်လုပ်ထားလို့ အကွက်လိုက်ဖြစ်နေပြီရှင့်။ စောက်ရှက်ကွဲမှာပေါ့”

“စောက်ရှက်ကွဲတာလေး ကြည့်ချင်လို့ တမင်လုပ်တာပဲကို။ အခုဆို ဆရာမဖင်က လုံးပြီးပြောင်နေရတဲ့အထဲ နောက်မှာ အကွက်လိုက်ကြီးဆိုတော့ ဆရာမ ဇ မ‌သေးဘူးဆိုတာ လူတိုင်းသိသွားတာပေါ့။ ဖင်လုံးလေးဆို ဘာမှ၀တ်မထားတဲ့အတိုင်းပဲ ကြည့်လို့သိပ်လှတာ”

“ရှင် အရမ်းမိုက်ရိုင်းတယ် ဒီလောက်အကွက်ကြီး စို‌နေတာကို။ ကျွန်မ ဒီအတိုင်းတော့ မသွားနိုင်ဘူး”

“ဒါဆို ကျုပ်ကလည်း ဆရာမလေး ပါမလာတဲ့အကြောင်း၊ ဒရိုင်ဘာနဲ့အိပ်လို့ နှင်လွှတ်လိုက်တဲ့ အကြောင်း၊ ဟိုနေ့က ဗွီဒီယိုလေးပြပြီး လူကြီးတွေကို ရှင်းပြရတော့မှာပေါ့”

“တောက် စိတ်ညစ်တော့တာပဲ”

“ကဲ စိတ်ညစ်မနေနဲ့ ဆရာမလေး။ လူကြီးတွေ စောင့်နေကြရတာ အားနာစရာ။ ရွာလယ်လမ်းအတိုင်း ဖင်ရှိုးလေးပြလိုက်ပါဦးဗျာ ဟားဟား”

ကျွန်မလည်း အခုအခြေအနေမှာတော့ ဘာမှမတတ်နိုင် သူလုပ်သမျှခံရတော့မှာပဲ မဟုတ်လား။ ကားမှန်မှာ လရည်တွေ မျက်နှာမှာ ပေနေမနေ ကြည့်လိုက်ပြီး ဆံပင်ကို နည်းနည်းသပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် ပြင်လိုက်သည် ။ ဖင်ကြွပြီး ထမီပေါ်က အကွက်ကိုစမ်းကြည့်တော့ နည်းနည်းတော့ ခြောက်‌နေပါပြီ ။ မခြောက်လည်း မတတ်နိုင် ။ ကြည့်ချင်တဲ့သူ ကြည့်ကြလို့သာ ပြောရတော့မည် ။

ကျွန်မရှေ့ကိုပဲ အာရုံစိုက်ထားလိုက်သည်။ နောက်မှာ ကြည့်ချင်တဲ့သူကြည့် ဖင်ကိုပဲကြည့်ကြည့် အကွက်ကိုပဲကြည့်ကြည့် ကျွန်မဂရုမစိုက်ဘဲ ပစ်ထားလိုက်‌တော့သည် ။ သူကြီးခြံ၀င်းထဲမှာ လူတွေရောက်နေပြီး ကျွန်မကို လာကြည့်ကြသည်။ သူကြီးအိမ်အပေါ်ထပ်ကို တက်တော့ ကျွန်မကို နောက်ဆုံးမှ တက်ခိုင်းသည် ။ စကတ်ထမီက တုပ်နေ၍ ဖင်ကိုစောင်းပြီး တက်ရသည့်ကြားထဲ နဂိုတည်းကမှ ကြပ်ရသည့်ဖင်က အခုတော့ ပိုတင်းပြီး ပြောင်နေတော့မည် ။ ဖင်မြှောင်းကြားအချိုင့်ကိုပင် မြင်နေရမှန်း ကျွန်မကိုယ်ကျွန်မ သိနေသည် ။ အောက်မှာ ဘယ်သူတွေ ကျွန်မဖင်ကိုကြည့်နေကြမလဲ ကျွန်မ မသိပါ။ တစ်ရွာလုံးလည်း ဖြစ်နိုင်သည်။

“ကဲ လာကြဗျာ လာကြ”

“ဒါကတော့ မြို့က အခုမှ‌ရောက်လာတဲ့ ဆရာမလေးပါဗျာ။ နာမည်က ရှင်းသန့်ကြည်တဲ့ဗျာ”

ဦးမောင်သာက မိတ်ဆက်ပေးနေသည်။

“ဆရာမ ဒါကသူကြီး (သူကြီးနှင့် ဟိုနေ့ကလိုးပြီး၍ ကျွန်မ မျက်နှာငုံ့ထားလိုက်ရသည်)။ ဒါက ကျုပ်တို့ရွာကျောင်းက ကျောင်းအကျိုးတော်ဆောင်ကြီးများ။ ဒါက လက်ရှိ ရွာကျောင်းက ဆရာလေး ကိုသက်ခိုင် နဲ့ ဆရာမဒေါ်မြင့်တို့။ ဒါကတော့ ရွာက သက်ကြီးဝါကြီး ဘိုးဘွားတွေပဲ”

“ဟုတ်ကဲ့ရှင် တွေ့ရတာ ၀မ်းသာပါတယ်”

ကျွန်မ သူကြီးကိုလည်းမကြည့်သလို ကျောင်းအကျိုးတော်ဆောင်များကိုလည်း မကြည့်ရဲပါ။ ဆရာလေး ကိုသက်ခိုင်ဆိုသူကို ကြည့်တော့ ကျွန်မနှင့် ရွယ်တူလောက်ပဲ ရှိဦးမည် ။ ကျွန်မကို လေးစားသော မျက်လုံးများနှင့် ကြည့်နေသည် ။ ဒေါ်မြင့်ကတော့ အသက် ၅၀ ခန့် ဆရာမတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး ထူးထူးခြားခြား ပြောစရာမရှိလှ ။

ကျွန်မ မှန်းကြည့်ရ‌သလောက် ကျွန်မကိစ္စကို ဟိုနေ့က တက်လိုးသော အုပ်စုကလွဲ၍ ကျန်သည့်သူတွေ သိပုံမပေါ်၍ အနည်းငယ် စိတ်အေးသွားရသည် ။ လိုးကြသည့်လူတွေမှာလည်း ဦးသာ၏ ဩဇာအောက်က လူတွေသာဖြစ်၍ ဦးသာသည်သာ အဓိကဟု ပြောနိုင်သည် ။ ဆရာလေးကိုသက်ခိုင်ဆိုသူ သိမသိတော့ ကျွန်မလည်း မမှန်းတတ်သေး ။ သို့သော် သူကတော့ ကျွန်မကို တလေးတစား စိုက်ကြည့်နေတော့သည် ။

သူကြီးအိမ်၌ ဧည့်ခံစကားများပြောကြပြီး နေ့လည်စာစားရသည် ။ ကျွန်မလည်း တုပ်နေသော ထမီစကတ်ကြောင့် အနေခက်သည့်ကြားမှ စကားအလိုက်အထိုက် ပြန်ပြောနေရသည် ။ နေ့လယ် ၂ နာရီလောက်မှ သူကြီးအိမ်မှ ထွက်ခွင့်ရသည်။ ကျွန်မလည်း ဦးသာနှင့်အတူ သူ့အိမ်ရှိရာသို့ လမ်းလျှောက်ပြန်လာခဲ့သည် ။

“ဆရာမ သောကြာနေ့ညကနေ တနင်္ဂနွေညထိ အပတ်တိုင်း မြို့ကကျုပ်အိမ် လာအိပ်ရမယ်။ ကျုပ် ကားလွှတ်ပေးမယ်”

“ဘာဖြစ်လို့လဲ ရှင်လိုးချင် ဒီလာလိုးပေါ့”

“ဒီမှာ အဲကွန်းမရှိဘူး‌ဗျ။ ကျုပ်က အဲကွန်းမရှိရင် မနေတတ်ဘူး”

“ရွာကလူတွေကို ဘယ်လိုပြောမှာလဲ။ ကျွန်မက အပတ်တိုင်း ပျောက်ပျောက်ပြီး ရှင့်အိမ်သွားအိပ်နေတော့ ရှင်နဲ့ညားနေတယ် ပြောကြမှာပေါ့”

“အခုလည်း ညားနေတာပဲဟာ”

“ရှင် အပြောအဆို ဆင်ခြင်နော်”

“အဲ့တာက အရေးမကြီးဘူး။ ကျုပ်သမီးကို စာလာသင်ပေးတယ်လို့ သတင်းလွှင့်ထားပေးမယ်”

“ရှင့်မှာ သမီးရှိတာလား သမီးချင်းမှ ကိုယ်ချင်းမစာ”

“ဒါတွေထားစမ်းဗျာ။ ကျုပ်သမီးကို စာလာသင်ဖို့ဆိုပြီး လာခဲ့ရမယ် ဒါပဲ”

“ပြီးတာပဲ”

“ဒီနေ့တော့ နင်လည်းနားလိုက်တော့။ သူကြီးနဲ့ ဟိုလူကြီးတွေ လာရင်တော့ ဧည့်ခံလိုက်ပေါ့။ သူကြီးက သူ့မိန်းမသေပြီးကတည်းက ငတ်နေတာ။ နင့်ကို အတိုးချ လုပ်လိမ့်မယ်”

ဪ ဒါကြောင့် သူကြီးကတော် မတွေ့တာကိုး။ ကျွန်မစိတ်ထဲမှာ ပြောလိုက်မိတယ်။ သူကြီးနဲ့ လူကြီးတွေလာလည်း ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ ခံလိုက်ရုံပေါ့ မဟုတ်ဘူးလား။ ကျွန်မလည်း ကိုယ့်ဟာကိုယ် စိတ်ထဲမှာ အဲ့လိုပဲ ပြောလိုက်မိပါတော့တယ်။

📘အခန်း (၄) လူကြီးများနှင့် ဆက်ဆံခြင်း အနုပညာ📘

ညနေပိုင်းမှာ ဦးသာပြန်သွားသည် ။ တစ်ညတောင် မအိပ်သွား ။ အပေါ်ထပ်ကို တက်ကြည့်တော့ အခန်းက တော်တော်သပ်သပ်ရပ်ရပ်ရှိသည် ။အိမ်ထောင်ပရိဘောဂ အကုန်ရှိသည် ။ ကုတင်ကလည်း နှစ်ယောက်အိပ်ကုတင် ဆိုတော့ ကျယ်သည် ။ ဒီညက သုံးရက်အတွင်း ပထမဆုံး အလိုးမခံရမည့်ညဟု ကျွန်မထင်ထားသည် ။ ထင်သည့်အတိုင်း ဖြစ်အောင်လုပ်ရမည်ဟုလည်း ကျွန်မစိတ်ထဲ ဆုံးဖြတ်ထားသည် ။ သို့သော် ဒါက ညနေဖက် ဘယ်သူလာမလဲ ဆိုတာ‌ပေါ် မူတည်သည် ။

ညနေဖက်ကြ ပထမဆုံးရောက်လာသူက ထင်သည့်အတိုင်း သူကြီးဖြစ်သည် ။ ကျွန်မက သူကြီးကိုအောက်ထပ်ဆင်း၍ ဧည့်ခံသည် ။ ဒေါ်သန်းကို သူကြီးက ပြန်လွှတ်နေသည် ။ ကျွန်မကလည်း ဒေါ်သန်းကို ပြန်ခိုင်းလိုက်သည် ။ သူကြီး ဘာလိုချင်သည်ကို ကျွန်မသိသည် ။

“ဟဲ ဟဲ ဆရာမလေး အဆင်ပြေရဲ့လား”

“ပြေပါတယ်ရှင့်”

“ဒါနဲ့… ဟို”

“ရှင်ဘာလုပ်ချင်လို့လာလဲ ကျွန်မသိပါတယ်”

“ဒါဆိုလည်း..”

“နေပါဦး စကားလေး နည်းနည်းပြောရအောင်”

“ဒီလိုရှင့် ကျွန်မက ရှင်လိုချင်တာကို မပေးဘူးဆိုရင်ရော”

“ဘာ.. မပေးလို့ဘယ်ရမလဲ။ ကျုပ်ဆီမှာ ဆရာမလေးဇာတ်ကား ရှိနေတယ် ဟဲ ဟဲ”

“ရှင်တို့က တစ်ခါလာလည်း ဒါပဲ။ ကျွန်မက ရှင်တို့ အဲ့လိုပြောတာနဲ့ပဲ ယုံရမှာလား။ အဲ့ဒီဟာကို ကျွန်မမျက်လုံးနဲ့မြင်မှ ယုံနိုင်မယ် ကဲ”

“ဖုန်းထဲမှာ ရှိပဗျာ”

“ပြပါဦး ဒါဆို”

“အဲ့တာတော့ ကျုပ် သိပ်မလုပ်တတ်ဘူးဗျ”

“မလုပ်တတ်ရင် ရှင့်ဖုန်းပေး”

“ဆရာမလေး ဖျက်ပစ်လိုက်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”

“ရှင်ရှေ့မှာပဲ ကြည့်မယ် မဖျက်ဖူး ဟုတ်ပြီလား။ ကဲ ပြ”

သူကြီးက ဖုန်းကို စားပွဲပေါ်တင်လိုက်တယ်။ ကျွန်မလည်း အဲ့ဒီဗွီဒီယိုဆိုတာကို တွေ့ချင်တာနဲ့ လက်တောင် နည်းနည်းတုန်နေတယ်။ သူကြီးဖုန်းက သိပ်မကောင်းပါဘူး ကင်မရာလည်း သိပ်ကောင်းမယ့်ပုံ မပေါ်ဘူး။ ဒီကင်မရာကွာလတီနဲ့ ကျွန်မရုပ်ကို သေချာမြင်ရဖို့ဆိုတာ မလွယ်ဘူးဆိုတော့ အခြေအနေမဆိုးဘူး ပြောနိုင်တယ် ။ အလိုးခံရပြီးတာက ပြီးပေမယ့် ကျွန်မကို အကျပ်ကိုင်တာကိုတော့ ရှင်းမှရမယ်လေ ။

သူကြီးဖုန်းကိုဖွင့်ပြီး ဂယ်လရီထဲကြည့်လိုက်တော့ ဗွီဒီယိုက တကယ်ရှိနေတယ်။ ကျွန်မလည်း တုန်နေတဲ့ လက်ကိုထိန်းပြီး ပလေးနှိပ်လိုက်တယ် ။ ကျွန်မနဲ့ ဟိုကောင်နဲ့ အခန်းထဲမှာ လိုးနေတာကို ရိုက်ထားတာ ။ ကြည့်ရသလောက် လက်လည်းမငြိမ်သလို တော်တော်လည်း ဝါးတယ် ။ အလင်းအမှောင်ကြောင့်လည်း ကွာလတီက မကောင်းဘူး ပြောရမယ် ။ ဒီ ရက်ဆလူးရှင်းလောက်နဲ့ဆို ကျွန်မ ပူစရာမရှိဘူးဆိုတာ သိလိုက်တယ် ။

“ရှင်တို့ အရမ်းရက်စက်တယ်”

“ဆရာမ ဖုန်းလေးပြန်ပေးပါဦး”

“ရော့ အင့်။ နှမချင်း မစာမနာ မိန်းကလေးတစ်ယောက်အပေါ်မှာ လုပ်ရက်တယ်”

သူကြီးက ဘာမှမပြော ခေါင်းကြီးငုံ့နေသည်။

“ရှင်ဆို ဒီရွာမှာသူကြီး။ ဒီရွာကို ရောက်လာတဲ့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်အပေါ် ရှင်ကာကွယ်ပေးရမယ့် တာ၀န်ရှိတယ်။ အခုတော့ ရှင်က ကာကွယ်မပေးတဲ့အပြင် ခြိမ်းခြောက်တယ်။ ပြီးတော့ ရှင်ကပါ အလိုတူအလိုပါ ဆက်ဆံတယ်”

“အော် ဒါကတော့ ဆရာမလေးရယ်။ ကျွန်တော့်မှာ အရမ်းလိုအပ်နေလို့ပါ။ ကျွန်တော့်ရှေ့မှာတွေ့တော့ မနေနိုင်လို့ လုပ်မိတာပါ ဆရာမရယ်”

“အော် ဒါဆို အခု ဟိုနေ့က သူကြီးတို့ တည်းခိုခန်းမှာ မိန်းကလေးတစ်‌ယောက်ကို မုဒိန်းကျင့်သလို ရှင်တို့ ဝိုင်းလိုးကြတာကို ၀န်ခံတယ်ပေါ့။ သူကြီးပါတယ်ပေါ့”

“ပါတယ်လေ ကျုပ်တောင်…”

“ရပြီ သူကြီး ရပြီ”

ကျွန်မက အသံဖမ်းထားသော ကျွန်မဖုန်းကို ကောက်ကိုင်၍ အသံဖမ်းတာကို ရပ်လိုက်သည် ။ သူကြီးကတော့ ဘာမှမရိပ်မိသေး။

“ကဲ သူကြီး ကျွန်မကို မလိုးခင် ဒါလေးအရင် နားထောင်ကြည့်လိုက်ပါဦး”

“ဘာများလဲ”

ကျွန်မဖမ်းထား‌သော အသံဖိုင်ကို ဖွင့်ပြလိုက်သည် ။ သူကြီး သူ့အသံသူ ပြန်နားထောင်ရင်း လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်လာသည် ။

“မင်း ‌မင်း တော်တော်လည်တာပဲ”

“ကဲ သူကြီး အခုကြားတဲ့အတိုင်းပဲ။ ဒီထဲမှာ ဟိုနေ့က မုဒိန်းကျင့်တာကို သူကြီးကိုယ်တိုင် ၀န်ခံထားတဲ့ အသံဖိုင်ရှိတယ်”

“အဲ့လိုလုပ်လို့မရဘူး ငါ့ကိုဒုက္ခပေးရင် မင်းလည်း ဒုက္ခရောက်မှာပဲ”

“ဟုတ်လား ဘယ်လိုရောက်မှာလဲ”

“မင်းလည်း သိက္ခာကျမှာပဲ”

“ကျပလေ့စေလေ။ ကျွန်မ ဂရုမစိုက်ဘူးဆိုရင်ရော။ ကျွန်မက နစ်နာသူ၊ ရှင်က ကျူးလွန်သူ။ ပြီးတော့ ရှင်က ဒီရွာမှာသူကြီး။ ဘယ်သူပိုပြီး အထိခိုက်ခံနိုင်မလဲ ရတယ်နော်”

သူကြီးဘာမှပြန်မပြော ။ သူ ဆောက်တည်ရာမရ ဖြစ်နေတာကို ကျွန်မ အရသာခံကြည့်နေလိုက်သည်။

“ဒီမှာ ကျွန်မကိုကြည့် ကျွန်မကိုကြည့် စိတ်ငြိမ်ငြိမ်ထား။ ကျွန်မမေးတာတွေ ဖြေ။ အဲ့နေ့က ဗွီဒီယိုရိုက်တာ ဘယ်သူတွေလဲ”

သူကြီးက သိပ်မပြောချင်သေးတဲ့ပုံ။

“ကျွန်မ အခုပဲ ဒေါ်သန်းကို ခေါ်ပြောပြလိုက်မယ် ရှင့်အကြောင်းတွေ”

“ဟာ မလုပ်ပါနဲ့ဗျာ ဆရာမလေး ကျုပ်တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ၊ ကျုပ်ရှိကြီးခိုးပါတယ်၊ ကျုပ်မှားသွားပါတယ်၊ ကျုပ်သမီးလေး ရှိသေးတယ်‌ဗျာ”

“ကဲ ဒါဆို ကျွန်မ‌မေးတာဖြေ။ အဲ့နေ့က ဘယ်နှစ်ယောက်လဲ ဗွီဒီယိုရိုက်တာ”

“ကျွန်တော်အပါအ၀င် သုံး‌ယောက်ပါ”

“နောက်နှစ်ယောက်က ဘယ်သူတွေလဲ”

“တစ်ယောက်က ဦးမောင်သာ၊ နောက်တစ်ယောက်က ဦးမြင့်ပါ”

“ဦးမြင့်ဆိုတာက…”

“ဟို ကျောင်းကပါပဲ ကျေးရွာလူကြီးပါပဲ။ ဘာရာထူးမှတော့ မဟုတ်ဘူး”

“ကျွန်မ နေ့လည်က တွေ့တဲ့ထဲမှာ ပါလား”

“ပါပါတယ် တိုက်ပုံနဲ့တစ်ယောက်ပါ”

“ဟုတ်ပြီ ကျန်တဲ့သူတွေက ဘာလို့မရိုက်ကြတာလဲ”

“သူတို့က ကြည့်တာကိုပဲ အားသန်ကြလို့ပါ”

“ရှင်တို့ကကြတော့ ကြည့်ရုံနဲ့ အားမရဘူးပေါ့”

“မဟုတ်ပါဘူး အဲ့လိုလဲ။ ဟို သူတို့ဖုန်းတွေကလည်း ခလုတ်ဖုန်းတွေမို့ ရိုက်လို့မရဘူး”

“အော် ဟုတ်ပြီ ကီးပက်ဖုန်းကို ပြောတာပဲ။ ဟုတ်ပြီ ရှင့်ဖုန်းပေးစမ်း”

“ဘာလုပ်မလို့လဲ”

“ပေးဆိုပေး”

“ဒီဗွီဒီယိုကို ကျွန်မ သက်သေအနေနဲ့ ယူထားမယ်။ ကျန်တာ ရှင့်ဟာရှင် ဆက်ထားထား ဖျက်ဖျက် ကျွန်မစိတ်မ၀င်စားဘူး”

ဖုန်းထဲရှာကြည့်တော့ zapya ရှိလို့ အဲ့တာနဲ့ ကူးယူထားလိုက်တယ်။

“ရှင် အခု ဒီအကြောင်း ဦးမောင်သာကိုပဲဖြစ်ဖြစ် တခြားလူတွေကိုပဲဖြစ်ဖြစ် လုံး၀မပြောနဲ့။ ကျွန်မတို့ကြားထဲမှာပဲ ပြီးပလေ့စေ။ ကျွန်မ ရှင်ပြောတဲ့အသံ တစ်ခုတ‌စ်လေကြားတာနဲ့ ဒီအသံဖိုင်နဲ့ ဗွီဒီယိုဖိုင်ကို ရှင့်သမီးနဲ့အတူ အကုန်လုံး သိသွားလိမ့်မယ် ကြားလား။ ကျွန်မ စောက်ရှက်ကွဲမှာကို စောက်ဂရုမစိုက်ဘူးနော် မှတ်ထား ကြားလား”

“ဟုတ် ဟုတ်”

“ကဲ ရှင်ပြန်လို့ရပြီ။ ရော့ ရှင့်ဖုန်း။ ပါးစပ်လုံပလေ့စေ”

သူကြီးလည်း ကုပ်ချောင်းချောင်းနဲ့ ပြန်သွားတယ် ။ လိုးရမလားလို့လာတာ အသံဖိုင်လေးနားထောင်ပြီး ပြန်သွားရတယ် ။ ကျွန်မ စောက်ရှက်ကွဲမှာကို ကျွန်မ စိတ်ပူတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် သူကြီးရိုက်ထားတဲ့ ဗွီဒီယိုက ကျွန်မလို့ လိုက်ပြောတာတောင် ယုံမယ့်သူမရှိမယ့် ကွာလတီနဲ့ဆိုတော့ ကျွန်မ ပြောလိုက်တာကို သူကြီး အဟုတ်ထင်ပြီး ပြန်သွားလေရဲ့။ ဒီလိုနှင့် သူကြီးကို ဖယ်ထုတ်လိုက်နိုင်တယ် ။ ဒါပေမယ့် ကျန်တဲ့သူတွေနဲ့တော့ အလိုက်အထိုက် လိုးခံရဦးမှာ ။

ဦးသာဆီက ‌ဗွီဒီယိုက သူကြီးထက် ကွာလတီ ပိုကောင်းနိုင်သလို ပိုပြီးလည်း ပြည့်ပြည့်စုံစုံပါလိမ့်မှာ သေချာသည် ။ အဓိကက ဦးသာဆီမှ ဗွီဒီယိုသာ ဖြစ်သည် ။ ထိုဗွီဒီယို ကျွန်မလက်ထဲ မရောက်သရွေ့ ဘယ်သူ့ကိုမဆို အလိုက်အထိုက်တော့ လိုးခံရဦးမည် ဖြစ်သည် ။

နောက်နေ့များတွင် ကျွန်မ ပုံမှန်ကျောင်းသွားသည် ။ ကျောင်းက ကလေးတော်တော်များများက စာသင်ရခက်သည် ။ ‌ကျွန်မက စိတ်မရှည် ။ စာသင်ရတာလည်း စိတ်မပါ ။ အားရင်အားသလို လာလိုးသော ဘဲကြီးတွေနှင့် ချုံထဲ ကောက်ရိုးပုံထဲ လိုက်ရတာတောင် အပျင်းပြေသေးသည် ။ ကျောင်းအုပ်လိုလို ကျောင်းလူကြီးလိုလို ဦးအေးသောင်က အားလုံးထဲမှာ အလိုးဆုံးဖြစ်သည် ။ သူနှင့်က ကျောင်းမှာ အတွေ့ဆုံးဆိုတော့ သူ့အခန်းထဲလည်း ကြုံရင်ကြုံသလို သွားသွားကုန်းရသည် ။ နေ့ခင်းဘက်စာသင်နေရင်း သူ့အခန်းထဲခေါ်ပြီး တစ်ချီလောက် ထွက်အောင်လည်း စုပ်‌ခိုင်းတတ်သည် ။

တခြားသူများကတော့ ရိုးရိုးသားသား ထင်ကြပေမယ့် ကျွန်မတို့က ဆန်းဆန်းပြားပြား ဖြစ်နေကြတာကို ကိုသက်ခိုင်တို့ ဒေါ်မြင့်တို့ မသိ ။ ကျွန်မရုပ်နှင့် မထင်တာလည်း ပါမည် ။ ညနေဘက်ဆို ကျွန်မရေချိုးပြီးချိန်လောက် နောက်ဖေးပေါက်မှ ရောက်လာတတ်ပြီး ၉ နာရီလောက်မှ ပြန်ကြသူလည်း ရှိသည် ။ အဘိုးကြီးတွေက သိပ်မတောင်တော့ ကျွန်မ ဖီးလ်မလာတွေလည်း ရှိပါသည် ။ အခုချိန်က အလိုးခံရင်း အခြေအနေကို အကဲခတ်နေဖို့သာ ဖြစ်‌တော့သည် ။

“ဆရာမ”

“ရှင့်”

“ဆရာမက ရန်ကုန်ကလား”

“ဟုတ်ကဲ့”

“အော် ကျွန်တော်ကတော့ ဒီရွာကပဲ”

“အော်”

ကျွန်မနှင့် ကိုသက်ခိုင်တို့စကားဝိုင်းက ဒီလောက်ပဲ ဖြစ်သည် ။ သူက ကျွန်မကို စကားပြောချင်ပုံရသည် ။ ကျွန်မသိသ‌လောက် အတွေ့အကြုံအရ ကျွန်မကို စိတ်၀င်စားနေပုံလည်းရသည် ။ သို့သော် ကျွန်မအတွက်တော့ ဒီရွာက ယောကျာ်းများနှင့် တော်လောက်ပြီဟု သတ်မှတ်ထားသည် ။ ကျွန်မအကြောင်းကို သူသိသွားလျှင် တစ်ညကြ ကျွန်မကိုလိုးဖို့ သူရောက်လာလိမ့်မည် ။ သူမရောက်လာသေးသရွေ့ သူမသိလို့ဖြစ်သည် ။ ရွာကမိန်းမတွေနှင့် ပက်သက်၍တော့ ပုံမှန်ပဲတွေ့ရသည် ။

ကျွန်မကို ဦးသာတို့လူစုကသာ ကျိတ်လိုးနေကြပုံရပြီး တခြားသူများကို ဒီကိစ္စ လျှောက်မဖြန့်တာနှင့်ပင် ကျေးဇူးတင်ရမလို ဖြစ်နေသည် ။ လျှောက်ဖြန့်လိုက်လျှင် ကျွန်မလည်း ထွက်ပြေး သူတို့လည်းငတ် ဗွီဒီယို၏ အသုံး၀င်မှုကလည်း လျော့ကျသွားလိမ့်မည် ။ လောလောဆယ် ကျွန်မကို သူတို့လူစုကသာ အပိုင်စီးထားကြတာက အားလုံးအတွက် ကောင်းနေသည် ။ သို့သော် သိပ်နောက်မကျခင် တစ်ခုခုလုပ်နိုင်ဖို့လည်း လိုသည် ။ သောကြာနေ့ ဦးသာအိမ်ရောက်လျှင် တစ်ခုခုတော့ အကျိုးရှိအောင် လုပ်မည်ဟု မှန်းထားလိုက်သည် ။

📘အခန်း (၅) ဇွန်ပန်း📘

“သမီးနာမည် ဇွန်ပန်းပါ”

ဦးသာရဲ့သမီးက အပျိုကြီးဖားဖား‌ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်နှင့် အသက်ကတော့ သေချာမမှန်းတတ် ။ ကလေးမလေးတစ်ယောက်နှင့် မတူတော့တာတော့ အမှန်ပင်ဖြစ်သည် ။ နို့တွေ ဖင်တွေက အရွယ်ရောက်ပြီး မိန်းမတစ်ယောက်လို ထွားနေပေမယ့် မျက်နှာလေးကတော့ နည်းနည်းငယ်သေးသည် ။

ကျွန်မနှင့် ဇွန်ပန်းတို့ သူတို့အိမ်ပေါ်ထပ် ဇွန်ပန်း၏ အခန်းထဲမှာ ရောက်နေကြခြင်း ဖြစ်သည် ။ အချိန်က ညနေ ၆ နာရီလောက်သာရှိသေး၍ ကျွန်မလည်း ဦးသာအိပ်ခန်းထဲ မရောက်သေး ။ ဦးသာကိုလည်း မတွေ့ရ ။ ကျွန်မကို ကားနှင့်လာခေါ်ပြီး သမီးကိုစာသင်ဖို့လာတယ်ဟုသာ သိထားသော သူ့အစေခံက ကျွန်မကို ဇွန်ပန်းနှင့်တွေ့ပေးပြီး ထားခဲ့ခြင်းဖြစ်သည် ။

“နာမည်က ဇွန်ပန်း နှစ်လုံးတည်းလား”

“ဇွန်ပန်းပွင့် ပါ”

“လှလိုက်တာ နာမည်ရော လူရော”

ဇွန်ပန်းက နာမည်နှင့်လိုက်အောင် တကယ်လှသည်။ ငယ်ဂုဏ်လေးလည်းရှိသည်မို့ နုနယ်ပျိုမျစ်နေသည်။

“မမက ဘာလာလုပ်တာလဲ”

“ဇွန်ပန်းကို စာလာသင်တာ”

“မဖြစ်နိုင်ပါဘူး”

“ဘာဖြစ်လို့ မဖြစ်နိုင်ရတာလဲ သမီးရဲ့”

“သမီးဆယ်တန်းကျတာ သုံးခါ။ နားတာတစ်နှစ်။ စာမသင်‌တော့တာ ကြာပြီ။ တကယ်တော့ မမကို ဒီည သူခေါ်လုပ်တာမလား”

ကျွန်မလည်း ဇွန်ပန်းပြောသော စကားကြောင့် အံ့ဩသွားရသည်။

“မ မဟုတ်ပါဘူး သမီးရဲ့ ဘာလုပ်တာလဲ”

“ခေါ်လိုးတာလေ”

“သမီး ငယ်ငယ်လေးနဲ့ အဲ့လိုတွေပြောရလား”

“သမီး မငယ်တော့ပါဘူး။ ပြီးတော့ ဒါမျိုး အရင်ကလည်း သူလုပ်နေကြပဲ။ အဲ့ ခေါ်လာတဲ့ဟာတွေက မမလောက်တော့ မလှဘူးပေါ့”

“သူဆိုတာ..”

“အဖေလေ..”

စကားစ ခဏပြတ်သွား၍ ခေတ္တငြိမ်သွားကြသည်။

“မမ လာတော့ ကောင်းသားပဲ။ သမီး သက်သာတာပေါ့”

ဇွန်ပန်းက အဆက်အစပ်မရှိ ထိုစကားများကို ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။

“ဟင်!! ဘယ်လို !!”

ဒီတခါတော့ ကျွန်မလုံး၀ အံ့ဩလွန်း၍ အသံတော်တော် ကျယ်သွားသည်။

“သမီးကို သူက လိုးနေတာလား”

ကျွန်မက အသံကို နည်းနည်းနှိမ့်၍ မေးလိုက်သည်။

“ဟုတ်တယ် ညတိုင်း သူကလာလာအိပ်တာ”

“ဒါဆို အင်းစက်တွေပေါ့”

“အင်းစက်ဆိုတာ ဘာလဲ။ ပိုးကောင်ကို‌ ပြောတာလား”

“အာ အင်းစက်ဆိုတာ သွေးရင်းသားရင်းတွေကြား ဖြစ်ကြတာကို ပြောတာကွာ”

“အော် အဲ့တာမျိုးမှာ ခေါ်တဲ့နာမည်ရှိတယ်”

“အင်း”

“အဲ့လိုတော့ မဟုတ်ဘူး။ အဖေနဲ့ သမီးက ဘယ်လိုမှမတော်ဘူး”

“ရှင်းပြဦး”

“သမီးအမေက အဖေ့ရဲ့ မယားငယ်တွေထဲက တစ်ယောက်။ သမီးက မယားပါသမီး။ အမေက နောက်တစ်ယောက်နဲ့ လိုက်ပြေးသွားတော့ သမီးကို ထားခဲ့တာ”

“အော် ကံဆိုးလိုက်တာ”

‘ဆိုးတယ်လို့တော့ ပြောလို့မရဘူး။ အမေနဲ့ပါသွားရင် ဆင်းရဲမှာ။ ဒီမှာက အေးဆေးနေရတယ်လေ”

“အေးဟယ် ဟုတ်ပါပြီ။ အသက်သာငယ်တယ် တော်တော်သိတာပဲ။ ဒါနဲ့ တစ်ခုလောက်မေးမယ်။ သမီးက သမီးအရင်း မဟုတ်ဘူးဆိုတာ အားလုံးသိကြတာလား”

“ဘယ်သူမှ မသိကြဘူး။ ဦးဖိုးထူးတို့‌လောက်ပဲ သိမယ်ထင်တယ်။ ဘာကြောင့်ဆို အဲ့တုန်းက သမီးဒီအိမ်ရောက်ပြီး မကြာဘူး အိမ်က အစေခံတွေကို အကုန်ပြန်ခိုင်းလိုက်ပြီး အသစ်တွေနဲ့ လဲလိုက်တာ”

“ဒါဆို မယားပါသမီးမှန်းမသိ မယားငယ်နဲ့ရတဲ့ သမီးလို့ပဲ သိကြတာပေါ့”

“အင်း”

ဇွန်ပန်းကို စားချင်၍ ဦးသာ အကွက်ချခဲ့တာကို ကျွန်မ သဘောပေါက်သွားသည် ။ ဇွန်ပန်းက သူ့သမီးလို့ ပြောထားတော့ သူနဲ့အတူ အိမ်ပေါ်မှာ နှစ်ယောက်တည်း နေလို့ရသည် ။ ဘယ်သူကမှလည်း ဘာမှပြောတော့မှာ မဟုတ်။ သံသယလည်း ၀င်ကြမှာ မဟုတ် ။

“ဒါဆို အခု အစ်မကို ဘာလို့ပြောပြရတာလဲ”

“သမီးကို အိမ်အောက်ဆင်းခွင့် မပေးဘူးလေ။ အပေါ်မှာပဲ ထားတာ။ ဘယ်သူနဲ့မှ သိပ်စကားမပြောရဘူး။ ပြီး‌တော့ မမက ခဏပဲလာတာလေ။ ဒီတော့ ပြောချင်ရာ ပြောလို့ရတာပဲ။ မမနဲ့လည်း ပြန်တွေ့မှာမှ မဟုတ်တာ။ ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောရရင် သမီးရူးသွားလိမ့်မယ်”

“အရင်ကရော ဒီအကြောင်း‌တွေ သမီး ပြောပြဖူးလား။ သူခေါ်အိပ်တဲ့ မိန်းမတွေကို”

“မပြောဖူးဘူး သမီးနဲ့လည်း မတွေ့ရပါဘူး”

“မမက သူခေါ်အိပ်တဲ့ မိန်းမတော့မဟုတ်ဘူး။ တကယ့် ဆရာမပါ။ … ရွာမှာ စာသင်တယ်”

“အော် ဒါကြောင့် သမီးအခန်းထဲ လွှတ်လိုက်တာဖြစ်မယ်”

“ဟုတ်တယ် သူက မမကို လိုးလို့ရအောင် သမီးကို စာလာသင်တာဆိုပြီး ပြောထားတာ”

“အော် သူက သမီးကို ဘယ်သူနဲ့မှ သိပ်ပေးမတွေ့ဘူး။ အိမ်ပေါ်က အိမ်အောက် မဆင်းရဘူး။ သူ့သမီးကို သိပ်ချစ်တာဆိုပြီး ခဏခဏ သူများတွေရှေ့မှာ ပြောတာ။ တကယ်က ထောင်ချထားတာ…”

“အင်း”

“ဒါနဲ့ မမက ဘာလို့ သူ့အလိုးခံရတာလဲ။ ဒီလောက်ချောချောလေးကို။ အသက်လည်း ဒီလောက်ကွာတာ”

“မမမှာလည်း အကြောင်းရှိလို့ပေါ့”

“ဘာအကြောင်းလဲ”

ကျွန်မက ဇွန်ပန်းကို အကြောင်းစုံ ရှင်းပြလိုက်သည်။ ဇွန်ပန်းက ကျွန်မကို သူ့‌အကြောင်း အကုန်ပြောပြမှတော့ ကျွန်မဘက်ကလည်း ဇွန်ပန်းကို ယုံကြည်ထားလိုက်သည် ။ တဘက်ကလည်း ဇွန်ပန်းကို ဒီအိမ်က လွတ်အောင် ကူညီချင်သည် ။ ဇွန်ပန်းက ကျွန်မ ဒရိုင်ဘာအောင်ထွန်းကို ခေါ်လိုးတာကိုကြားတော့ ပြုံးစိစိလုပ်နေသည် ။

“မမက ဆရာမပေမယ့် မလွယ်ဘူးပဲ”

“ဆရာမဆိုတာနဲ့ပဲ ဘာမှမလုပ်ရတော့ဘူးလား။ ကိုယ့်စောက်ပတ်နဲ့ ကိုယ်ခံတာပဲလေ နော့”

“ဒါလည်း ဟုတ်တာပဲ ဆရာမလည်း နံ့မှာပေါ့နော်”

“အေး ဟုတ်တယ် ဇွန်ပန်းက ပေါက်တာမြန်သားပဲ”

ကျွန်မနှင့် ဇွန်ပန်းလည်း တခဏအတွင်းမှာပင် ရင်းနှီးသွားသည် ။ ထိုစဉ် ဦးသာပြန်လာ၍ သူ့အစေခံကို ကြိမ်းမောင်းနေသံ ကြားရသည် ။ ကျွန်မကို ဇွန်ပန်းနှင့်ပေးတွေ့၍ ဆူနေဟန်ရှိသည် ။ သူပူလည်း ပူလောက်ပါသည် ။ ကျွန်မနဲ့ ဇွန်ပန်း ခဏတွေ့လိုက်ရခြင်းက ကျွန်မအတွက် အကျိုးအများကြီး ရှိသွားစေသည် ။

အဲ့ဒီအပတ်က ကျွန်မနှင့် ဇွန်ပန်း ထပ်‌မတွေ့ဖြစ်တော့ပါ ။ ဒီအိမ်ထဲမှာ ပိတ်မိနေသော နုနယ်လှပသည့် ပန်းကလေးဇွန်ပန်းကို ကျွန်မ သနားကရုဏာသက်နေမိသည် ။ ဒီသုံးရက်လုံး ဦးသာက ကျွန်မကိုပဲ လိုးသည် ။ နေ့ခင်းဘက်ဆို အပြင်ထွက်နေတတ်ပြီး ညမှသာ အိပ်ယာထဲ ခေါ်လိုးခြင်းဖြစ်သည် ။ ဘာပဲပြောပြော ကျွန်မကြောင့် ဇွန်ပန်း သုံးရက် သက်သာသွားသည် ။ ဒီကောင်မလေးအတွက် ကျွန်မလုပ်‌ပေးနိုင်တာ တစ်ခုခုရှိ‌သေး၍ ၀မ်းသာရသေးသည် ။

📘အခန်း (၆) ကိုသက်ခိုင် နှင့် လူကြီးများ📘

ဒီတခေါက် ကျွန်မ ရွာပြန်ရောက်တော့ မထင်မှတ်တာတွေ ဖြစ်သွားသည် ။ ပထမတစ်ခုက ကိုသက်ခိုင်က ကျွန်မကို ရည်းစားစကားပြောခြင်း ဖြစ်သည် ။ ကျွန်မက မဖြစ်နိုင်ဟုသာ ငြင်းလိုက်သည် ။

“ဘာဖြစ်လို့ပါလဲ ဆရာမလေး။ ကျွန်တော်က ဆရာမလောက် ပညာမတတ် အညတြ တောသားဖြစ်လို့လား”

“မဟုတ်ပါဘူး အဲ့တာတွေနဲ့ ဘာမှမဆိုင်ပါဘူး”

“ဒါဆို ဘာလို့လဲ ဆရာမလေး။ ကျွန်တော် ဆရာမလေးကို တကယ်မေတ္တာရှိတာပါ။ အခုလို မြို့ကနေပြီး ကျွန်တော်တို့ရွာအတွက် အပင်ပန်းခံ အနစ်နာခံပြီး လာကြိုးစားပေးနေတဲ့ ဆရာမလေးကို ကျွန်တော် လေးစားလို့လည်း မဆုံးဘူး”

“ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်မတို့က မ‌ဖြစ်နိုင်ပါဘူး စိတ်လျှော့လိုက်ပါ”

ကျွန်မလည်း ပြောပြီးသည်နှင့် နောက်လှည့်မကြည့်ဘဲ ပြေးထွက်လာခဲ့သည် ။ နောက်ထူးခြားသည့် ကိစ္စတစ်ခုကတော့ ကျွန်မကို အုပ်စုဖွဲ့ လိုးလာကြခြင်း ဖြစ်သည် ။ ကျွန်မသိသလောက် ဦးသာ ခွင့်ပြုချက်မရဘဲ ကျွန်မကို အုပ်စုဖွဲ့လိုးလို့မရဟု မှန်းမိသည် ။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် ကျွန်မရွာသို့ရောက်ခါစ နေ့ရက်များက ကျွန်မကို ဟိုမနက်ကကဲ့သို့ အုပ်စုလိုက် တက်လိုးကြမှာလို့ထင်ပြီး ကျွန်မစိတ်ကို ကျွန်မ ပြင်ဆင်ထားခဲ့ဖူးသည် ။ သို့သော် သူတို့က ‌တစ်ယောက်စီသာ လာလိုးခဲ့ကြသည် ။

ဦးသာက အလိုးဒဏ်ခံထားရ‌သော ကျွန်မပုံ‌ကြောင့် တခြားသူတွေ တစ်စုံတစ်ခု သိသွားမှာကို လိုချင်ပုံမရဟု ကျွန်မထင်သည် ။ သို့သော် အခု သူတို့က ကျွန်မကို ခြောက်ယောက် ဝိုင်းလိုး‌တာမျိုး လုပ်လာသည် ။ ဦးသာအိမ်အပေါ်ထပ်က ကျွန်မအခန်းမှာ တစ်ည လာလိုးကြခြင်း ဖြစ်သည် ။ အသံတော့ သိပ်မထွက်ရဲကြပေမယ့် သေချာနားထောင်သူရှိလျှင် ကြားရမှာတော့ ကျိန်းသေသည် ။ ဦးသာကုတင်မို့လားမသိ ကုတင်ပေါ်မှာတော့ ကျွန်မပေါ် သေးမပန်းခဲ့ကြ ။ လိုးရုံနဲ့သာ ထိုညက ပြီးသွားသည် ။

နောက်တစ်နေ့ ကျွန်မ ကျောင်းမသွားနိုင်ပါ ။ တစ်ညလုံးလိုးပြီး မနက် ၄ နာရီကျော်လောက်မှ ပြန်သွားကြလို့ ကျွန်မဖင်တုံးလုံးနှင့် အိပ်ပျော်သွားပြီး နောက်နေ့မနက် ၁၀ နာရီကျော်မှ ဒေါ်သန်း အော်နှိုး၍ ပြန်နိုးလာခဲ့သည် ။ ညက မအိပ်ခင် အခန်းတံခါး ဂျက်ထိုးခဲ့တာကပဲ ကံကောင်းသွားခဲ့သည် ။ နို့မို့ရင် လရည်များပေကျံပြီး ဖင်ပြောင်ဖြင့် အိပ်ပျော်နေသော ကျွန်မကို မြင်လျှင် ဒေါ်သန်း မူးလဲသွားလိမ့်မည် ။

ကျွန်မက အင်္ကျီကဗျာကယာ ပြန်၀တ်ပြီး ဒေါ်သန်းကို ကျွန်မနေမကောင်း၍ ကျောင်းမသွားတော့ဘူး ဟု ပြောလိုက်သည် ။ ထို့နောက် အိပ်ယာထဲ ပြန်ခွေနေလိုက်ပြီး ညနေ ၄ နာရီလောက်ကြမှ ရေထချိုးနိုင်တော့သည် ။ ကျွန်မ ညစာစားပြီး အပေါ်ထပ်တက်ပြီး ဖုန်းသုံးနေလိုက်သည် ။ မီးမရှိ၍ ဘက်ထရီမီးနှင့် အားသွင်းပြီး ဖုန်းသုံးရတာရယ် အင်တာနက်လိုင်းမကောင်းတာရယ်ကြောင့် ကျွန်မ ဖုန်းတောင် သိပ်မသုံးဖြစ် ။ မနေ့က တစ်ညလုံး အိပ်ရေးပျက်ထား၍ ကျွန်မ အိပ်ငိုက်နေသည် ။ ထိုစဉ် နောက်ဖေးပေါက်မှ ဦးမြင့် ၀င်လာသည် ။

“ဆရာမလေး”

“ရှင်တို့ ဘာလုပ်ဦးမလို့လဲ မနေ့ညကလည်း တစ်ညလုံး”

“ဘာမှမလုပ်ပါဘူးဗျာ။ ဆရာမလေးကို ကျောင်းကို ခဏလိုက်ခဲ့ဖို့ လာခေါ်တာပါ”

“ဒီအချိန်ကြီး ကျောင်းကို ဘာလုပ်ဖို့လဲ”

“လိုးမလို့”

“ဘာ”

ကျွန်မအသံက နည်းနည်းကျယ်သွားသည်။

“ဒီမှာက လူနေအိမ်တွေနဲ့နီးတော့ အသံထွက်မှာစိုးလို့ ။ ကျောင်းမှာကြ အေးဆေးမလို့ပါ ဆရာမ‌”

ဦးမြင့် ဖုန်းကို စားပွဲပေါ်မှာ တင်ထားတာကို ကျွန်မတွေ့လိုက်သည် ။ ထို့ကြောင့် ကျွန်မ ထမီချွတ်ချလိုက်ပြီး ဦးမြင့်အနား ကပ်သွားလိုက်သည် ။ ထို့နောက် ကျွန်မထမီကို စားပွဲပေါ်သို့ တင်လိုက်ပြီး ဖုန်းကို ထမီဖြင့် အုပ်ထားလိုက်သည် ။ ထို့နောက် ဦးမြင့်နားကပ်၍ သူ၏ ကွမ်းနံ့နံသော နှုတ်ခမ်းကြီးကို ကစ်ဆစ်ဆွဲပြီး လျှာချင်းကလိလိုက်သည် ။ အောက်မှာ ဦးမြင့်လီးက ဖျောင်းခနဲ ထလာသည် ။ ဦးမြင့်က ကျွန်မဖင်ပြောင်နှစ်လုံးကို လာဖျစ်ညှစ်နေသည် ။

ကျွန်မက ဦးမြင့်ကို နမ်းနေရင်းနှင့် တံခါး‌ပေါက်နားတွန်းသွားလိုက်ပြီး ဦးမြင့်ဖင်များကို ကျွန်မလက်များဖြင့် ပွတ်သပ်၍ ဖင်ပေါက်ကို နှိုက်ပေးလိုက်သည် ။ ဦးမြင့်ဆီမှ ညည်းသံများ ပေါ်ထွက်လာပြီး ကျွန်မစောက်ဖုတ်ကို လက်ကြမ်းကြီးဖြင့် ပွတ်နေသည် ။ ထို့နောက် ကျွန်မက လူချင်းခွာလိုက်ပြီး

“သွား လိုက်ခဲ့မယ်။ ပြင်လိုက်ဆင်လိုက်ဦးမယ် ရှင်တို့အတွက်”

ကျွန်မက ချစ်စရာ မျက်နှာပေးမျိုးဖြစ်အောင် ပြောလိုက်သဖြင့် ဦးမြင့်လည်း သဘောအကျကြီးကြပြီး ထွက်သွားတော့သည် ။ ကျွန်မလည်း ဦးမြင့်ဖုန်းကို ထမီအောက်မှ အမြန်ယူ၍ လော့ဖြည်လိုက်သည် ။ ဦးမြင့်ဖုန်း ပက်တန်ကို ကျွန်မအရင်တည်းက ခိုးကြည့်ပြီးသား ဖြစ်သည် ။ ဦးမြင့်ဖုန်းထဲမှာ အောကားတွေ အပြည့်ဖြစ်နေ၍ ကျွန်မ ဗွီဒီယိုကို တော်တော်ရှာလိုက်ရသည် ။

နောက်ဆုံး တွေ့၍ ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ running time က သူကြီးဗွီဒီယိုလောက်တောင် မရှည် ။ ကွာလတီကလည်း သူကြီးနှင့် သိပ်မကွာ ။ ကျွန်မ တခြားတစ်ခုများ ရှိသေးလား အတတ်နိုင်ဆုံး အမြန်ရှာကြည့်သည် ။ မတွေ့ ။ သို့သော် ဒီဖုန်းနှင့် ရိုက်လျှင် ကွာလတီက ဒီလောက်ပဲ ထွက်လိမ့်မည် ဆို‌တော့ ပူစရာတော့ သိပ်မရှိ။

ကျွန်မဖုန်းကို ပိတ်လိုက်ပြီး ပြန်အချမှာပင် ဦးမြင့်၀င်လာပြီး ဖုန်းကိုလာရှာသည် ။ ကျွန်မလည်း ထမီပြန်၀တ်ပြီး ဖြစ်နေတာမို့ ဟန်မပျက် အလှပြင်သလို ဟိုဘက်လှည့်နေလိုက်သည် ။ ဦးမြင့်က ဘာမှမရိပ်မိ ဖုန်းကိုကောက်ယူ၍ ပြန်ထွက်သွားတော့သည် ။ ဦးမြင့် ဗွီဒီယို၏ အနေအထားကိုတော့ ကျွန်မသိရပြီ ။ သူ့ဗွီဒိယိုက ကွာလတီကောင်းဦးတော့ ပူစရာမရှိ ။ ဦးမြင့်ရိုက်သည့် အန်ဂယ်က ကျွန်မမျက်နှာမပေါ်၊ အောင်ထွန်းမျက်နှာသာ အများဆုံးပေါ်သည်။ ကျွန်မမျက်နှာက ဆံပင်နှင့် ဖုံးနေတာများသည် ။ ကျွန်မ စိတ်အေးသွားရသည် ။

အဲ့ဒိညက ဦးမြင့်ဖုန်းထဲမှ ဗွီဒီယိုကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရရွေ့ ကျွန်မအတွက် အကျိုးရှိသော်လည်း ကျွန်မအတွက် တော်တော်ကြမ်းတမ်းသော ည၊ တော်တော်ကောင်းခဲ့သော ညတစ်ညလည်း ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ အဲ့ဒီညက ကျွန်မ ကျောင်းကို ပါသွားခဲ့သည် ။ ကျောင်းက ရွာစွန် လယ်ကွင်းထဲမှာဆိုတော့ ရွာနှင့်ဝေးသည် ။ ကျောင်းမှာ သူကြီးမှလွဲ၍ လူစုံ သည် ။ ဒီတခေါက် ကိုမြင့်ကြိုင်ကိုပါ တွေ့ရသည် ။ ကျွန်မကို အဲ့နေ့ညက သူတို့အမျိုးမျိုး ကစားကြသည် ။

ပထမဆုံး တန်းစီပြီး လီးစုပ်ခိုင်းသည် ။ သူတို့က ခုံတန်းမှာ ဖြဲကားပြီး ထိုင်နေကြပြီး ကျွန်မက ဖင်အပြောင်သားဖြင့် အောက်မှာ ဒူးထောက်ပြီး လီးလိုက်စုပ်ရသည် ။ ဘောယက်ရသည် ။ နောက် ပြောင်းပြန်လှည့်ပေးတော့ ဖင်ပေါက်ပါ ယက်‌ပေးရသည် ။ ဖင်ပေါက်တိုင်း ချီးနံ့လိုလို ဖင်ဆီနံ့လိုလို အနံ့ရသည် ။ ထို့နောက် ကျွန်မပါးစပ်ထဲလည်း တံတွေးများ ထွေးထည့်ကြသည် ။ ပြီးတော့ ကျွန်မကို စာသင်ခန်းထဲ ဖင်ပြောင်ဖြင့် လှည့်ပတ်လမ်းလျှောက်ခိုင်းသည် ။ ထို့နောက် စာသင်ခိုင်းသည် ။ သူတို့က ကျွန်မ နိကတ်ဖြင့် စာသင်နေတာကို အရသာခံကြည့်ကြသည် ။ ကြောင်တောင်တောင်နိုင်ပြီး စောက်ရှက်ခွဲခံရသော အရသာမျိုးဖြစ်သောကြောင့် ကျွန်မအရည်က အရမ်းရွှဲလာပြီး လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း စောက်ပတ်ထဲမှ ဗွိ.. ဗွိ နှင့် မြည်လာသည် ။ သူတို့က ကျွန်မတစ်ခါမြည်တိုင်း ဝိုင်းရယ်ကြသည် ။ ကျွန်မကလည်း စောက်ရှက်ခွဲခံရသည့် အရသာကို ကြိုက်လာသောကြောင့် စာသင်သည့်အမူအယာ လုပ်ပြရတာကို ဖီးလ်လာပြီး ပိုလုပ်ပြသည်။

“မောင်မြင့်”

“ခင်မျာ… ဟားးး ဟားးး ဟားးး ဟားးး”

“သားသား ပြီးပြီလား”

“မပြီးသေးဘူး ချရာမ”

“မပြီး‌သေးရင် ဆရာမ ထုပေးမယ်”

“ဟားး ဟားး ဟီးးး ဟီးးး”

“ဝေး ကောင်းတယ် ကောင်းတယ် ဒါမှ ဒို့ဆရာမကွ”

“မောင်ထွန်းအေး”

“ဗျာ”

“သားလီးက သေးလိုက်တာ”

“ဟားး ဟားး ဟားးး ဟီးးး ဟီးးးး ဟီးးးးး”

အဲ့တုန်းက ကျွန်မလည်း လွတ်ပြီး ပျော်နေတယ်။ မကြိုက်လည်းခံ ကြိုက်လည်းခံရမယ့် အတူတူ ကျွန်မကတော့ သူတို့နဲ့အတူ ပျော်၀င်စီးမျောပစ်လိုက်တယ် ။ နောက်ကိစ္စက နောက်ပေါ့နော။

“ဟေ့ စာမေးလို့မရရင် ဘာလုပ်ရမလဲ ပြောစမ်း”

“ဆရာမ ကြိုက်တာလုပ်ပါ ဆရာမ”

“ဆရာမကြိုက်တာ ဒါပဲ”

ပြောပြီး လီးကို အရင်းမှကိုင်ပြီး အားရပါးရ စုပ်ပစ်လိုက်သည် ။

“အားးး ဆရာမ ပြီးပြီ ပြီးပြီ”

ထို့နောက် ကျွန်မကို ကျောင်း၀င်းထဲ ပတ်လျှောက်ခိုင်းသည် ။ ညမှောင်မှောင်မှာ ဖင်ပြောင်ကြီးဖြင့် ကျောင်း၀င်းထဲ လမ်းလျှောက်နေသော ဆရာမလေးကိုသာ ရွာထဲကလူတွေ မြင်ပါက ဘယ်လိုဖြစ်ကုန်မည် မပြောတတ် ။ အိန္ဒြေရှင်ဆရာမလေးကတော့ နေ့ခင်းဘက်က သူစာသင်‌သော အတန်းထဲမှာ အခု ဘာမှမ၀တ်ထားဘဲ ပေါကြောင်ကြောင်ကိစ္စများ လုပ်၍ ပျော်ပါးနေလေတာ့သည် ။

ကျွန်မကို အလံတိုင်မှာ ကြိုးနဲ့ချည်ထားသည် ။ ပြီးတော့ တစ်ယောက်ပြီး တစ်‌ယောက် လာလိုးသွားကြသည် ။ တစ်ခါတရံ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်ကြား တော်တော်ကြာသည် ။ ဘယ်လောက်ကြာလဲတော့ အတိအကျမသိ ။ ကျွန်မက အလံတိုင်မှာပဲ ကြိုးချည်ခံရပြီး စောင့်နေရ၍ ပိုကြာသည်ဟု ထင်နေရတာလည်း ဖြစ်နိုင်သည် ။

ကြာတော့ ကျွန်မ အပြင်ဘက်မှာ ကိုယ်တုံးလုံးနှင့်နေတာများတော့ အေးလာသည် ။ ခြင်တွေကလည်း ကိုက်တော့ ကျွန်မတကိုယ်လုံး ယားပြီး ထူပူနေသည် ။ စောက်ပတ်မှာပါ ခြင်ကိုက်ခံရသည် ။ ခြင်များကြောင့် တစက်မှ ငြိမ်နေလို့မရ ။

သူတို့လိုးပြီးတော့ သေးပေါက်ချကြသေးသည် ။ ဒီတခါ သေးသောက်ရတာ ကျွန်မအတွက် တကယ်အရသာရှိလှသည် ။ ကျွန်မတစ်ညလုံး ရေတောင်မသောက်ရသေး ။ ပါးစပ်များက လရည်နှင့် စေးနေသည် ။ အခုမှ ပါးစပ်ထဲ နေလို့ကောင်းသွားသည် ။ အနံ့ကတော့ နှာခေါင်းယဉ်သွားလို့လား မသိ ။ နံလှသည်ဟု မထင်တော့။

အဲ့နေ့ပြီးတော့ ကျွန်မ နောက်သုံးရက်ဆက်တိုက် ကျောင်းမတက်နိုင် ။ ဒေါ်မြတောင် လာကြည့်သည် ။ နေ‌မကောင်းဟု အကြောင်းပြ၍ အိမ်မှာပဲ နားနေလိုက်သည် ။ ‌ခြင်ကိုက်ဖုများကြောင့် လက်ရှည်လေး ၀တ်ထားရသည် ။ အသားအရည်လည်း အတော်ပျက်စီးသွားသည် ။ တော်တော်ပြန်လုပ်ယူရဦးမည် ။ ကျွန်မနေမကောင်းဆို၍ ကိုသက်ခိုင်လည်း လာကြည့်သည် ။ သူ့အမူအယာက သိပ်မတည်ငြိမ်လှ။

“ဆရာမ သက်သာရဲ့လား ဘာဖြစ်တာလဲ”

“ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး ပင်ပန်းသွားလို့ပါ”

“ဟို ဆရာမ..”

“ဟုတ်ကဲ့ ပြောပါ ကိုသက်ခိုင်”

“ကျွန်တော် ဟို ဘယ်လိုပြောရမလဲ”

“ပြောသာပြောပါ ကိုသက်ခိုင် အားမနာပါနဲ့”

“ဟို ဒီလိုပါ ဟိုနေ့ညက ကျွန်တော်မြင်လိုက်တယ်”

ကျွန်မမျှော်လင့်ထားသော စကားဖြစ်၍ သိပ်တော့ မအံ့ဩလှပါ ။

“အင်း ရှင်မြင်တော့လည်း မြင်တဲ့အတိုင်းပေါ့။ ကျွန်မ ဘာမှပြောစရာမရှိဘူး”

“ဘယ်လိုဖြစ်လို့များးး…”

“ကျွန်မမှာလည်း ကျွန်မအကြောင်းနဲ့ ကျွန်မပေါ့”

ခဏတော့ တိတ်ဆိတ်သွားသည်။

“ကဲ ရှင်လည်း သိသွားပြီဆိုတော့ ရှင်ဘာလုပ်မလဲ ရွာထဲလျှောက်ပြောမလား ကျွန်မကို အခုလိုးမလို့လား”

“အဲ့လိုမပြောပါနဲ့ဗျာ ဆရာမလေး။ ဆရာမလေး ကျွန်တော့်သိက္ခာကို ချနင်းစော်ကားလိုက်တာဗျာ။ ကျွန်တော်က ပိုက်ဆံမရှိ ဆွေမျိုးမရှိ ဒီရွာမှာမွေး ဒီရွာမှာပဲ နေဖူးတဲ့ သူပါ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် အဲ့လိုအလုပ်မျိုးတော့ မလုပ်ဘူး”

“ဘယ်လိုအလုပ်မျိုးလဲ ကိုသက်ခိုင်။ လူတကာနဲ့ အပြင်မှာလိုးတဲ့ အလုပ်ကို ပြောတာလား”

“မဟုတ်ပါဘူး မဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်တော် ဒီလို မဆိုလိုပါဘူး။ ဆရာမလေးကို အပြစ်ပြောတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဟိုလူတွေလုပ်တဲ့ အလုပ်မျိုးကို ပြောတာပါ။ ကိုယ့်ရွာကိုလာတဲ့ ဆရာမလေးကို အဲ့လိုမလုပ်သင့်ဘူးဗျာ”

“ဒါတော့ ရှင်က အားလုံးမသိသေးလို့ ပြောတာနေမှာပါရှင်။ ကျွန်မအကြောင်း သိရရင် အဲ့လိုပြောချင်မှ‌ ပြောမှာပေါ့”

“ဆရာမမှာ ဘာအကြောင်းများ ရှိလို့လဲ”

“အကုန်လုံးတော့ ရှင့်ကို မပြောနိုင်ဖူးပေါ့။ ဒါပေမယ့် ရှင်သိရမှာက ကျွန်မလည်း အဲ့ဒီထဲက လွတ်မြောက်ဖို့ ကြိုးစားနေသူတစ်ယောက်ပါ”

“ဟုတ်ပါပြီ ကျွန်တော် ဘာများကူညီရမလဲ”

“အခုလို မေးဖော်ရတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ကိုသက်ခိုင်။ ရှင်က အခုတလောတွေ့ရတဲ့ ယောကျာ်းတွေထဲမှာ ကျွန်မကို အကျပ်မကိုင်တဲ့ တစ်ဦးတည်းသော သူပဲ။ ဒါနဲ့ ရှင်ကျွန်မကို ချစ်သေးလား”

ကျွန်မက တဆက်တည်း မေးလိုက်သည်။

“ဗျာ.. ဟာ.. ဒါကတော့”

“မသတီတော့ဘူးမလား။ ညက ရှင်ဘယ်လောက်မြင်ခဲ့လဲ ကျွန်မမသိဘူး။ ဒါပေမယ့် ရှင်မြင်တာထက် ဆိုးတာတွေ ရှိတယ်ဆိုတာတော့ ကျွန်မ အာမခံတယ်။ ကဲ ရှင်ချစ်ပါတယ်ဆိုတဲ့ ကျွန်မက အဲ့လိုမိန်းမမျိုးပဲ။ ဒီတော့ ကျွန်မကို မချစ်တာ အကောင်းဆုံးပဲ။ ဒါပေမယ့် တနယ်တကျေးမှာ ဒုက္ခရောက် အကျပ်ကိုင်ခံနေရတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ကိုတော့ ရှင်ကူညီနိုင်မယ် ထင်ပါတယ်”

“ဟာ ကူညီဖို့ဆိုရင်တော့ ပြောပါ။ ကျွန်တော် ကူညီနိုင်သလောက် ကူညီပါ့မယ်။ ကျွန်တော်လည်း ဒါမျိုး မခံနိုင်ဘူး”

“ဟုတ်ပါပြီ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ကိုသက်ခိုင်”

📘အခန်း (၇) ထောင်ချောက်📘

ဒီတစ်ပတ် ကျွန်မ ဦးသာအိမ် ရောက်သွားတော့ ဇွန်ပန်းနှင့် မတော်တဆ အိမ်ထဲက တစ်နေရာမှာ တွေ့ကြသည် ။ နေ့ခင်းဖက် ဦးသာလည်း မရှိတုန်း အစေခံများမမြင်အောင် ကျွန်မ ဇွန်ပန်းအခန်းထဲ လိုက်၀င်ခဲ့လိုက်သည် ။

“မမ ရောက်နေတာလား”

“ဟုတ်တယ် ပန်းလေး”

“အယ် ပန်းလေးဆိုပါလား”

“အင်း ဒီလိုပဲ ပါးစပ်ကထွက်သွားတာ”

“ဟယ် လက်မှာလည်း ခြင်ကိုက်ဖုတွေနဲ့ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ”

“မပြောချင်တော့ပါဘူး”

“ဝိုင်းလိုးကြတာလား”

“အင်း”

“ဘယ်မှာလိုးလို့ ခြင်ကိုက်ဖုတွေ ဖြစ်နေရတာလဲ”

“ကျောင်းက အလံတိုင်ရှေ့မှာ”

“ဘုရားရေ..”

“ဒါတော့ ဒီလူကြီးတွေ သိပ်လွန်သွားပြီ”

“ဇွန့်ကို မမ တစ်ခုပြောစရာရှိတယ်။ မမတို့ အများကြီးလည်း မတွေ့ရဘူး။ ဒီတော့ ပြောစရာရှိတာ မြန်မြန် ပြောမှဖြစ်မယ်”

“အင်း ပြော”

“မမကို သူတို့လိုးထားတာလည်း မြင်တဲ့အတိုင်းပဲ။ မမကတော့ သူတို့လိုးတာကို ဒီအတိုင်း တသက်လုံး ခံမနေနိုင်ဘူး။ ဒီတော့ မမကတော့ တနည်းနည်းနဲ့ သူတို့ကို ပြန်လုပ်မှာ။ အဲ့ဒါ ဇွန် ကူညီမလား။ ဇွန်လည်း ဒီလိုဘ၀နဲ့ တသက်လုံး နေလို့မှမရတာ”

ဇွန်က ခဏငြိမ်သွားပြီး

“အင်း.. တကယ်တော့ ဇွန်လည်း ယုံရတဲ့သူမရှိလို့ ဘာမှမလုပ်ရဲတာ။ ဇွန်လည်း အဲ့တာကို တွေးတော့ တွေးထားတယ်”

“ဟုတ်ပြီ ဒီတော့ မမ နဲ့ ဇွန်နဲ့ ဒီအရှုပ်ထဲက လွတ်အောင် လုပ်ကြမယ် ဟုတ်ပြီလား။ ဇွန် သဘောတူလား”

“တူတယ် ဒါပေမယ့် မမ အစီအစဉ်ကို ပြောပါဦး”

“မမ စဉ်းစားထားတာက ဒီလို”

———————————–

အဝေးပြေးဂိတ်။ ကားအ၀င်အထွက်များ ရှုပ်ထွေးနေသလို လူခေါ်သံ ဈေးသည်သံများနှင့် ဆူညံနေသည် ။ ဦးထုပ်ကို ခပ်ငိုက်ငိုက် ဆောင်းထားသော ပုဆိုးတိုတိုနှင့် လူတစ်ယောက်သည် ခရီးသည်များ ရှုပ်ထွေးနေသော ကားဂိတ်တစ်ခုထဲသို့ ဦးတည်၀င်ရောက်သွားသည် ။

“ပါဆယ်လာရွေးတာ”

“ဘယ်ကားနဲ့ ပါလာတာလဲ”

“၈ နာရီ ရန်ကုန်ကားနဲ့”

“နာမည်”

“သက်ခိုင်”

အထုပ်က စားပွဲပေါ် ရောက်လာသည် ။ ထိုလူက အထုပ်ကိုယူ၍ ကားဂိတ်ထဲမှ ပြန်လည်ထွက်ခွာသွားတော့သည် ။

————————————

အခန်းထဲတွင် မီးရောင်က လင်းထိန်နေသည် ။ ကျွန်မက ဦးသာ၏ကုတင်ပေါ်မှာ တစ်ကိုယ်လုံး ဘာအ၀တ်မှ မပါဘဲ ထိုင်နေသည် ။ ဦးသာက ကျွန်မကို ရွံ့မုန်းသလို ကြည့်နေသည် ။

“နင့်ကိုနင်လည်း ပြန်ကြည့်ဦး။ ဖင်မှာ ခြင်ကိုက်ဖုတွေချည်းပဲ”

ကျွန်မလည်း အပြစ်ရှိသလို ပုံစံမျိုးနှင့် ခေါင်းကို ငုံ့ထားလိုက်သည် ။

“ငါက ချွတ်ထားရင်တောင် ရုပ်ဆိုးတဲ့ မိန်းမတွေကို မုန်းတယ်။ ငါ့ခံယူချက်က ဘယ်မိန်းမမဆို ချွတ်လိုက်ရင် လှတာပဲ။ တော်တော်တန်တန် ပုံမလာတဲ့ မိန်းမတောင် တစ်ကိုယ်လုံးချွတ်ပြရင် ကြည့်ပျော်ရှုပျော်တော့ ဖြစ်သေးတာပဲ။ အေး တစ်ကိုယ်လုံးချွတ်ပြလို့မှ လီးမတောင်တဲ့ မိန်းမမျိုးဆိုရင်တော့ ငါ့ကို စိတ်အနှောင့်အယှက် ဖြစ်စေတာပဲ ရှိတယ်”

ကျွန်မလည်း ဘာမှမပြောဘဲ ခေါင်းကိုပဲ ငုံ့ထားလိုက်သည်။

“နင့်ကို ဒီကောင်တွေ အဲ့လိုလုပ်တာ နင်ကလည်း ခံတာပဲလား”

“ကျွန်မက မိန်းမ။ ပြီးတော့ တစ်ယောက်တည်း။ သူတို့က ရှစ်ယောက်လောက်ရှိတယ်။ ဘာလုပ်နိုင်မှာလဲ”

ဦးသာက ကျွန်မကို ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ကုတင်ပေါ်တွင် တစ်ခုခုကို တွေး‌နေပြန်သည် ။ ခဏကြာမှ

“သွား နင် နင့်အခန်း နင်ပြန်တော့”

ကျွန်မလည်း ချွတ်ထားတဲ့ အင်္ကျီတွေကို တစ်ခုချင်းကောက်ပြီး ၀တ်နေတုန်း ဦးသာ အော်လွှတ်လို့ ဖင်အပြောင်သားနဲ့ပဲ အခန်းထဲက ပြေးထွက်ခဲ့ရသည်။ ကျွန်မကို‌ပေးထားတဲ့ အခန်းရယ် ဦးသာအခန်းရယ်က ဘေးချင်းယှဉ်လျက် လျှောက်လမ်းခြားတာမျိုးဖြစ်ပြီး ဇွန်ပန်းရဲ့အခန်းက အိမ်နောက်ဘက်ပိုင်းက အခန်းကျယ်ကြီး ဖြစ်သည် ။ ကျွန်မလည်း ကိုယ့်အခန်းထဲ၀င်လိုက်ပြီး အင်္ကျီတောင် ပြန်မ၀တ်နိုင်ဘဲ တံခါးကြားကနေ လျှောက်လမ်းကို ပြန်ချောင်းကြည့်နေတော့သည် ။ ခဏကြာတော့မှ ဦးသာရဲ့ အခန်းတံခါး ပွင့်လာပြီး ဦးသာက လျှောက်လမ်းကနေ ဇွန်ပန်းရဲ့အခန်းဘက်ကို ထွက်သွားတာတွေ့လိုက်ရသည် ။ ပြီးတော့ အခန်းတံခါးကို တွန်းဖွင့်ပြီး ဇွန်ပန်းရဲ့အခန်းထဲ ၀င်ရောက်ပျောက်ကွယ်သွားတော့သည် ။

ကျွန်မလည်း အိပ်ယာပေါ်လှဲ‌နေပေမယ့် အိပ်မပျော်ဘဲ ဟိုလှိမ့် ဒီလှိမ့်နဲ့ ဖြစ်နေသည် ။ မနက် ၃ ‌နာရီကျော်လောက်မှ မှေးခနဲ အိပ်ပျော်သွားတော့သည် ။ ကျွန်မနိုးတော့ မနက် ၆ နာရီ ။ ဦးသာအခန်းတံခါး သော့မခတ်ထားလို့ အထဲမှာ သူရှိနေသေးတယ် ထင်သည် ။ ကျွန်မလည်း ကိုယ့်အခန်းထဲကိုယ်ပြန်၀င်ပြီး သွားတိုက် မျက်နှာသစ် လုပ်လိုက်သည် ။

ဒီနေ့က အရေးကြီးတဲ့နေ့ ဖြစ်ချင်ဖြစ်မယ် မဖြစ်ချင်လည်း မဖြစ်ဘူး ကြိုမသိနိုင်လို့ ကျွန်မဘက်က ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားရမည် ။ တစ်ကိုယ်လုံးချွတ်လိုက်ပြီး ရေပန်းအောက်မှာ ရေနွေးနဲ့ ရေချိုးလိုက်သည် ။ ပြီးတော့ ကျွန်မတို့ စီစဉ်ထားတဲ့ အစီအစဉ်ကို တစ်ခုချင်း ပြန်စဉ်းစားသည် ။

မနေ့က ကျွန်မနဲ့ ဇွန်နဲ့ တိုင်ပင်တာတွေကို အရင်ပြန်ပြောရရင်

“ပထမဆုံးက မမရဲ့ဗွီဒီယိုကို ဖျက်ပစ်ဖို့။ နောက်တော့ သမီးအိမ်က ထွက်ပြေးနိုင်ဖို့။ ဟုတ်တယ် အဲ့ဒီနှစ်ခုလုံးကို ဖြစ်အောင်လုပ်ရမှာ”

“မမ ဘယ်လိုလုပ်မယ် စိတ်ကူးလဲ”

“ပထမဆုံးက ဗွီဒီယိုကို ဖျက်ဖို့ကိစ္စ”

“အဖေက သတိအရမ်းကြီးတယ်နော်။ မမသိဖို့ ပြောတာ”

“ဗွီဒီယိုဖျက်ဖို့ဆိုတာ မလွယ်ဘူး။ သူ့ဖုန်းက သူနဲ့မကွာရှိနေတာ။ ပြီးတော့ သူ့အခန်းထဲ သူ့တပည့် ဖိုးထူးကလွဲပြီး ဘယ်သူမှ အ၀င်မခံဘူး”

“ဒါနဲ့ မေးပါဦးမယ် ဦးသာက ဘာတွေလုပ်တာလဲ”

“သမီးသိသလောက် အဖေက ပိုက်ဆံရရင် အကုန်လုပ်တယ်။ အဓိကက ကုန်ကူးတာပဲ။ ဒါပေမယ့် ဘာမှ‌သေချာမသိရဘူး။ အမေတောင် ဘာမှသိရတာ မဟုတ်ဘူး”

“ပိုက်ဆံရရင် အကုန်လုပ်တယ်ဆိုတော့ လူမိုက်တွေဘာတွေမျိုးလား”

“ငယ်ငယ်တုန်းကတော့ ဦးဖိုးထူးတို့နဲ့ တူတူလုပ်လာတာ ပြောတာပဲ။ ဥပဒေနဲ့ လွတ်လွတ်ကင်းကင်း မဟုတ်တာတော့ သေချာတယ်။ အခု ကြီးလာတော့မှ လူကောင်းယောင်ဆောင်ပြီး ရွာမှာ လူကြီးလုပ်နေတာ။ လှူလိုက်တာလည်း မပြောနဲ့။ သူ့တပည့်တွေကလည်း ရွာမှာအခြေချပြီး သူ့လိုပဲ လူကောင်းယောင်ဆောင်နေကြတယ်”

“သူ့မိန်းမကြီးရော ရှိလား ဘယ်ရောက်သွားလဲ”

“ရှိသေးတယ်။ သူအခုလို ချမ်းသာလာတာ သူ့မိန်းမကြီးကြောင့်လည်း ပါတယ်။ သူ့မိန်းမနဲ့ သားသမီးတွေက ရှမ်းပြည်ဘက်မှာ တက်နေတယ်”

“ဒီအိမ်မှာ ဇွန်နေနေတာ သူတို့သိလား”

“သိတယ်။ တစ်ခါ သူ့သမီးအကြီးဆုံးလာတော့ ဇွန့်ကို တွေ့သွားတယ်”

“အဲ့ဒီသမီးတွေနဲ့ရော ဘယ်လိုလဲ”

ဇွန်က အဓိပ္ပါယ်တစ်မျိုးနဲ့ ကျွန်မကိုလှမ်းကြည့်လို့

“မဟုတ်ဘူးလေ ပြောချင်တာက သူက ချစ်လား ဂရုစိုက်လား”

“အော် စိုက်တယ် စိုက်တယ်”

“လိပ်စာသိလား”

“နေဦး မှတ်ထားတာ‌တော့ရှိတယ်။ အဲ့ဘက်က လိပ်စာနဲ့ ပါဆယ်တွေဘာတွေ ရောက်တတ်တယ်”

ဇွန်က သူ့စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ဖွင့်၍ လိပ်စာကို ပြသည်။ ကျွန်မလည်း လိပ်စာကို ဓာတ်ပုံရိုက် စိတ်ထဲမှလည်း အလွတ်ကျက်ထားလိုက်သည်။

“နာမည်တွေရော ဇွန်သိလား”

“သိတယ်”

“အဲ့တော့ ပထမအစီအစဉ်ကတော့ သူ့ဖုန်းထဲက ဗွီဒီယိုကို ဖျက်ပစ်ဖို့ပဲ။ ဒါပေမယ့် ဒုတိယအစီအစဉ် တစ်ခုကိုလည်း ပြင်ထားမှဖြစ်မယ်”

“အင်း ဘယ်လိုလဲ”

“ဇွန့်ကို ပြောရမှာတော့ အားနာတယ်”

“ပြော ပြော”

“သူနဲ့ ဇွန်နဲ့ လိုးတာကို ဗွီဒီယိုရိုက်ထားချင်တယ်”

ဇွန်က ခဏငြိမ်သွားတယ်။

“ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“ဒီလိုလေ ဇွန့်ကို သူ့သမီးလို့ ဒီမှာ အားလုံးကို ပြောထားတာမလား။ ဒီတော့ ဇွန်နဲ့ သူလိုးတဲ့ ဗွီဒီယိုကို မမကလည်း ပြန်ကိုင်ထားပြီး သူ့ကို ပြန်ထိန်းချင်တာ။ အဲ့ဒါ ဒုတိယအစီအစဉ်ပဲ။ ဒါပေမယ့် အဲ့ဒါက ဇွန့်ကို အသုံးချသလို ဖြစ်နေလို့”

ဇွန်ရဲ့ ချစ်စရာမျက်နှာ နုနုလေးက စဉ်းစားခန်း၀င်နေတယ်။

“အင်း အဲ့တော့ ဇွန်က သူ့သမီးမဟုတ်တာ။ ဘယ်သူမှမသိတော့ အဲ့တာ မမပြောတဲ့ ဟိုအင်းစက် ဖြစ်ရောပေါ့”

“အင်း ဟုတ်တယ်”

ဇွန်က တစ်ချက်စဉ်းစားပြီး

“အဲ့တာက ထုတ်သုံးဖို့ လိုချင်မှလိုမှာမလား”

“ဟုတ်တယ် သူ့ဘက်က ထုတ်တော့မှ မ ဘက်က ထုတ်ရုံပဲ။ ဆောင်ထားတဲ့သဘော”

“ဒါပေမယ့် သူ့ဘက်က မမဆီက အကြမ်းဖက်ပြီး ပြန်ယူနိုင်တယ်”

“ဒါကြောင့် မမတို့ အဲ့ဒီဗွီဒီယို လက်ထဲရတာနဲ့ ထွက်ပြေးကြမယ်လေ။ အဝေးကနေပဲ စကားပြောမယ်”

“ဇွန်နဲ့ တူတူပြေးမှာလား”

“ဒါပေါ့”

ဇွန်က ကျွန်မကို ၀မ်းသာအားရ လှမ်းဖက်လိုက်တယ်။ ဇွန်ရဲ့ နို့အိအိလေးတွေနဲ့ ကျွန်မရဲ့ နို့ဖောင်းဖောင်းလေးတွေက တစ်ခုနဲ့တစ်ခုကြား အံ၀င်ခွင်ကျ ထိကပ်သွားကြတယ်။

“ရတယ်လေ ဒီမှာ တစ်သက်လုံးနေရမှာနဲ့စာရင် ဗွီဒီယိုထဲမှာ ပါတာက ပိုတန်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ဗွီဒီယိုကလည်း ထုတ်သုံးချင်မှ သုံးရမှာပဲဟာ။ ပြီးတော့ ဇွန်က အသက်ကြီးလာဦးမှာ။ အခုလို ဆံပင်အရှည်ကြီးမထားဘဲ ဆံပင်တိုညှပ်လိုက်ရင် ရုပ်ပြောင်းသွားမှာပဲ။ ကိစ္စသိပ်မရှိပါဘူး”

ဇွန်က ကျွန်မကို ဖက်ထားရင်း သူ့ဟာသူပြောသလို ပြောနေတယ်။

“ဒါနဲ့ မမက ဘာနဲ့ ရိုက်မှာလဲ”

“ပါလာပြီးသား။ မမ စပိုင်ကင်မရာ ခြောက်လုံး၀ယ်ထားတယ်။ အားလည်း အပြည့်ပဲ။ ဇွန့်ဆီက ခွင့်ပြုချက်ပဲ လိုတာ။ ဒါပေမယ့် ဇွန့်ကို ဘယ်အခန်းမှာ လိုးမလဲ မသိတာရယ်၊ အဲ့ဒီအချိန် မမ မရှိတာရယ်ကိုပဲ စိတ်ပူတယ်”

“ဇွန့်ကို သူက ဒီအခန်းမှာပဲ အမြဲလိုးတယ်။ ကုတင်ကိုတောင် ကြည့်ပါလား အကြီးကြီး။ သူ့အခန်းထဲ ဘယ်သူမှ အ၀င်မခံဘူး”

“ဟုတ်ပြီ ဒါဆို ဒီတပတ်အတွင်း မမပြန်တဲ့အချိန် ဇွန် ရိုက်ထားလိုက်”

“မဟုတ်ဘူး ဒီညကို ဇွန့်ကို လိုးလောက်တယ်”

“မမရှိတယ်လေ ပုံမှန်ဆို”

“ပုံမှန်ဆို ဟုတ်တယ်။ အခုက မမမှာ ခြင်ကိုက်ဖုတွေနဲ့လေ”

“အဲ့တော့”

“သူက အဲ့လိုမျိုးဆို မကြိုက်ဘူး။ မျက်နှာမှာ ၀က်ခြံရှိတာတောင် သူမကြိုက်ဘူးတဲ့။ သူက ဖြူဖွေး၀င်းမွတ်နေမှ ကြိုက်တာ”

“‌အော် အဲ့လိုလား”

“အင်း”

“ဒါဆို ဒီည အကောင်အထည်ဖော်လို့ရရင် မနက်ဖြန်ပြေးမလား”

“ရတယ်လေ”

“ဒါနဲ့ ဇွန့်ကို အိမ်ထဲက ဘယ်လိုထုတ်ရမလဲ အဲ့တာရှိသေးတယ်”

“အဲ့တာတော့ မပူနဲ့ ဇွန် ဒီအိမ်ကို မီးရှို့မှာ”

“ဟင် ဘယ်လို”

“ဟုတ်တယ်။ ဇွန် ထွက်ပြေးတဲ့နေ့ကြရင် ဒီအိမ်ကို မီးရှို့မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်ထားပြီးသား။ ဇွန် ဘယ်လိုရှို့ရမလဲဆိုတာ သိပြီးသား”

“တော်လိုက်တဲ့ ဇွန်လေး။ ဒီည မီးစိမ်းပြရင် ကားအသင့်ပြင်ခိုင်းထားလိုက်မယ်။ ဇွန်သာ ဗွီဒီယိုကို ရအောင်ယူခဲ့။ တခြားအ၀တ်အစားနဲ့ အရေးကြီးတာတွေ တစ်ခါတည်းပြင်ထား”

“မမ ဇွန် တစ်ခုပြောမယ်”

“အင်း”

“ဒီညမှာ ဘာဖြစ်ဖြစ် ဇွန့်အခန်းထဲ ၀င်မလာပါနဲ့။ ပြီးတော့ သူ့အခန်းထဲလည်း ခိုး၀င်ပြီး သူ့ဖုန်းထဲက ဗွီဒီယိုကို မရှာပါနဲ့”

ကျွန်မ ဇွန့်ကို အဖြေပေးဖို့ ခဏ‌အချိန်ယူပြီး စဉ်းစားနေတုန်းပဲ။ အမှန်က ဇွန့်ကို ဗွီဒီယိုမရိုက်ချင်လို့ ကျွန်မ ပထမအစီအစဉ်ကို လုပ်ဖို့။

“ကတိပေးပါ။ ဇွန့်ကို ချစ်ရင် ကတိပေးပါ”

“အင်းပါ ချစ်တယ် ချစ်တယ် ကတိပေးတယ်”

ဇွန်ရော ကျွန်မရော မျက်ရည်စတွေနဲ့ ကြောက်ပေမယ့် ဒါ ကျွန်မတို့ လျှောက်ရမယ့် လမ်းပဲ။

——————————-

ကျွန်မ ရေချိုးပြီး ထမီ၀တ်နေတုန်း လမ်းကြားက ခြေသံပြင်းပြင်းနဲ့ နင်းသွားသံကြားရပြီး ဦးသာ ဆင်းသွားတာကို တွေ့လိုက်ရတယ် ။ တစ်ခုခုကိုတော့ စိတ်တိုသွားပုံပဲ။ ကျွန်မတို့ကိုများ ရိပ်မိသွားလားလို့ စိတ်ပူမိ‌သေးတယ် ။

ဦးသာမရှိတော့ ကျွန်မလည်း ထမီကို ဂျင်းဘောင်းဘီနဲ့ ပြန်လဲပြီး ကိုသက်ခိုင်ကို ကားအသင့်ပြင်ခိုင်းထားဖို့ ပြောလိုက်တယ်။ ကိုသက်ခိုင်က ရွာက ကျွန်မကျန်ခဲ့တဲ့ အင်္ကျီအ၀တ်အစားတွေကို ကားနဲ့တင်လာပြီး တခြားလမ်းက လာမှာဖြစ်တယ်။

ကျွန်မလည်း ဦးသာထွက်သွားပြီး‌ နာရီ၀က်လောက်ကြာအောင် စောင့်ပြီးမှ အခန်းထဲက ထွက်လိုက်ပြီး ဇွန့်အခန်းထဲ ၀င်သွားလိုက်တယ် ။ အခန်းထဲမှာ ဇွန်က သူလည်း ထွက်ပြေးဖို့အသင့်ဆိုတဲ့ အ၀တ်အစားနဲ့ ထိုင်စောင့်နေတယ်။ ကျွန်မက ကင်မရာတွေအကြောင်း လက်ဟန်ခြေဟန်နဲ့ မေးလိုက်တော့ လက်မထောင်ပြတယ်။

သူရော ကျွန်မရော တစ်‌‌ယောက်ကျောပိုးအိတ် တစ်လုံးစီပဲ ပါတယ် ။ ဇွန့်ကို ဘယ်လိုမီးရှို့မှာလဲဆိုတာမေးတော့ သူက ကျွန်မကို နာရီ၀တ်တဲ့နေရာကို ထောက်ပြပြီး အချိန်ကိုစောင့်ဆိုပြီး ပြောတယ် ။ ကျွန်မနဲ့ ဇွန်လည်း တစ်ယောက်လက် တစ်ယောက်ကိုင်ရင်း ချွေးစေးတွေပြန်ပြီး အချိန်က တတိတိနဲ့ ကုန်နေတာကို စိတ်မရှည်စွာ ထိုင်စောင့်နေရတယ် ။

—————————

ရွာအလွန် တောအုပ်တစ်နေရာ။ လူတစ်စု အေးအေးဆေးဆေး လမ်းလျှောက်လာကြသည် ။ ရှေ့ဆုံးမှ အရပ်ရှည်ရှည် ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းလူနှင့် သူ့ဘေးတွင် ကတုံးဆံပင်ပေါက်နှင့်လူ ။ နောက်မှ လူများကလည်း စကားတပြောပြောနှင့် လမ်းလျှောက်နေကြသည် ။ ထို့နောက် သူတို့အားလုံး ရေကန်ဘေး မြေကွက်လပ်တစ်ခုသို့ ရောက်သွားကြသည် ။

“ဟေ့ မောင်မြင့်”

“ဗျာ အစ်ကိုကြီး”

“ရှင်းစရာရှိတာတွေ ရှင်းကြရအောင်”

“မင်းငါ့နောက်မှာ လုပ်နေတာတွေ ငါမသိဘူးများ ထင်နေလား”

“ကျွန်တော် ဘာမှမလုပ်ပါဘူး အစ်ကိုကြီး”

“ခွေးသား…”

မောင်သာက မောင်မြင့်ကို မျက်လုံးကိုစိုက်ကြည့်၍ ပြောသည်။

“ငါနဲ့စကားပြောရင် မညာနဲ့။ ငါက အကုန်သိမှ ပြောတဲ့ကောင်မျိုး။ စောက်ချိုး‌မပြေလို့ ငါကြည့်နေတာ ကြာခဲ့ပြီ။ မင်းစောက်ကြောင်း ဟိုဘက်ကမ်းကနေ ငါ့ကိုသတင်းပေးတဲ့သူ အများကြီး”

မောင်မြင့် ဘာမှမပြောဘဲ ရပ်နေသည်။

“ငါက မရှင်းချင်‌‌သေးလို့ မသိချင်ယောင်ဆောင်ထားတာ။ မင်းက အခုတော့ ငါ့များ ဘယ်လောက်စောက်ရေးမစိုက်လဲဆို ဟိုကောင်မကို အပြင်မှာ အုပ်ဖွဲ့လိုးလိုက်တယ် ဟလား”

“အစ်ကိုကြီး မိန်းမတစ်ယောက်အတွက်နဲ့တော့..”

“ဟေ့ကောင် မှတ်ထား။ ဒီကောင်မကိုထိလို့ ငါဖြစ်နေတာ မဟုတ်ဘူး။ ဒီကောင်မကို မင်းတို့ ဘာလုပ်လုပ် ငါစိတ်မ၀င်စားဘူး။ ငါစိတ်၀င်စားတာ ငါ့စကားမတည်တဲ့ကိစ္စ ရှင်းလား”

မောင်မြင့် ဘာမှပြန်မပြော။

“အေး ငါက မင်းတို့ကို ဒီနေရာမှာ ချီးပါခိုင်းရင် မင်းတို့ ဟိုနေရာမှာ ပါလို့မရဘူးကွ နားလည်လား။ ဟာ ကြာတယ်ကွာ”

မောင်သာက ပြောရင်းက ဒေါသထွက်လာပြီး မောင်မြင့်ကို ဓားနှင့် ရုတ်တရက် ခုတ်ချသည် ။ မောင်သာ့လက်ထဲ ဓားတစ်ချောင်းက ဘယ်ကနေ ရောက်လာမှန်းမသိ ။ မောင်မြင့်ကလည်း အသင့်ပြင်ပြီးမို့ နောက်သို့ တစ်လှမ်းဆုတ်ကာ ရှောင်သည် ။ ဖိုးထူးက ညာဘက်ကနေ မောင်မြင့်ကို ဓားနဲ့ ၀င်ထိုးသည် ။ ဖိုးထူး၀င်လာတာ မြန်လွန်းသောကြောင့် မောင်မြင့် မမှီလိုက် မောင်မြင့် နံကြားသို့ ဖိုးထူးရဲ့ဓား မြုပ်သွားသည် ။

“အားးး”

မောင်မြင့်အော်၍ လဲကျသွားသည်။ မောင်သာ့ကို အေးသောင်နှင့် ငဘက ၀င်ထိုးသည်။ မောင်သာလည်း မထင်မှတ်ထား၍ အေးသောင်ဓားကို ခတ်ထုတ်လိုက်ရာ အေးသောင် လဲကျသွားသည် ။ ငဘဓားကိုမူ မတားလိုက်နိုင်။ ငဘဓားက ဘေးမှ၀င်လာသောကြောင့် မောင်သာ့လည်ပင်းထဲ ဘယ်မှညာသို့ ဓားဖောက်၀င်သွားသည် ။ ငဘက လည်ပွင့်အောင် ဘေးကိုဆွဲထုတ်လိုက်တော့ မောင်သာ့လည်ပင်း ပွင့်ထွက်ပြီး သွေးများစိမ့်ကျလာသည် ။

ငဘကို ဖိုးထူးပြေးထိုးသည် ။ ငဘလည်း ဖိုးထူးဓားချက် ဗိုက်ထဲစိုက်သွားသောကြောင့် ရှုံ့မဲ့သွားသည် ။ သို့သော် ငဘက ဖိုးထူးဓားကို မလွှတ်ပေးဘဲ ကိုင်ထားပြီး ဖိုးထူးကို သူ့ဓားနှင့်ထိုးသည် ။ ဖိုးထူးက လက်နှင့်ကာ၍ ဖိုးထူးလက်၌ အလွှာလိုက် ပြတ်ရှကုန်သည် ။

ထိုစဉ် လဲကျ‌သွားသော အေးသောင်က ဖိုးထူးကို နောက်က၀င်ထိုးသည် ။ ဖိုးထူး၏ ဂျိုင်းအောက်မှ တစောင်းသွင်း၍ တစွပ်စွပ်နှင့် အချက်များစွာ ထိုးသည် ။ ရှေ့မှ ငဘက ဖိုးထူး၏ဗိုက်ထဲ တစွပ်စွပ်နှင့် ဆက်တိုက်သွင်းပြန်သည် ။ ဖိုးထူးမခံနိုင်တော့ဘဲ သွေးအိုင်ထဲ လဲကျသည် ။

ဖိုးထူးလဲကျတော့ ငဘလည်း သူနဲ့အတူပါသွားပြီး အပေါ်ဆုံးမှ အေးသောင်ကလည်း ယိုင်ထိုးပြီး မှောက်ခုံကြီးပါသွားသည် ။ အေးသောင် အားယူ၍ ပြန်အထမှာ နောက်ကနေ အေးသောင်လည်ပင်းကိုလှီးလိုက်သူက မြင့်ကြိုင်ဖြစ်သည် ။ ပွဲစကတည်းက ကြောင်ကြည့်နေခဲ့သော မြင့်ကြိုင်က အခုမှ သတိ၀င်လာပြီး အေးသောင်ကို လှီးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည် ။

အခုတော့ ရေကန်ဘေးမှ တိုက်ပွဲတွင် နောက်ဆုံးမတ်တတ်ရပ်ကျန်ခဲ့သူက မြင့်ကြိုင် ဖြစ်တော့သည် ။ မြင့်ကြိုင်က မောင်သာ၏ ဒရိုင်ဘာမျှသာ ဘာမှသိသူမဟုတ်။ မောင်သာ ပေးတာယူ ကျွေးတာစားအကောင်သာဖြစ်သည် ။ မောင်မြင့်တို့ သစ္စာဖောက်ဖို့ ပြင်နေတာကိုလည်း မသိသလို ဒီနေ့ ဘာအကြောင်းကြောင့် ရေစပ်မှာတွေ့ကြဖို့ ချိန်းသည်ကိုလည်း မသိ ။ မောင်သာက မောင်မြင့်ကို ရှင်းပစ်ရန် ခေါ်ခြင်းဖြစ်သော်လည်း မောင်သာ ထင်မထားသည်က ငဘနှင့် အေးသောင်တို့က မောင်မြင့်ဘက်ပါနေခြင်း ဖြစ်သည် ။

အခုတော့ မြင့်ကြိုင်သည် ဓားကိုပစ်ချ၍ အသိစိတ် မရှိတရှိဖြင့် သွေးအလိမ်းလိမ်းဖြင့် ရွာဘက်သို့ ထွက်သွားတော့သည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်လိုချင်ခဲ့သော သူမဗွီဒီယိုများပါသည့် ဖုန်းများကတော့ သွေးအိုင်ထဲတွင် ကျိုးကြေပြီး တစ်စစီဖြစ်ကာ သွေးများဖြင့် ရောယှက်ပြီး ဇာတ်သိမ်းသွားခဲ့‌လေပြီ ။

—————————-

‌မြင့်ကြိုင်တစ်ယောက် ရွာအစွန်တောအုပ်ထဲမှ ခြေဦးတည့်ရာ ထွက်သွားသည့်အချိန်၀ယ် ရှင်းသန့်ကြည်နှင့် ဇွန်ပန်းတို့မှာ ဇွန်ပန်း၏ အခန်းထဲ၌ တစ်ယောက်လက်ကို တစ်ယောက် ဆုပ်ကိုင်ကာ တစ်စုံတစ်ရာကို စောင့်စားလျက်ရှိကြသည် ။ ထိုခဏ၌ အိမ်နောက်ဖက်ဆီမှ ကျယ်လောင်သော ပေါက်ကွဲသံနှင့်အတူ အိမ်တစ်ခုလုံးနီးပါး တုန်ခါသွားသည် ။ တစ်အိမ်လုံး ဆူညံသံများ ပွက်လောရိုက်သွားသည် ။

“ပြေး”

ဇွန်ပန်း၏ အသံစူးစူးက ဆူညံသံများကြားထဲမှ ရှင်းသန့်ကြည်၏ နားထဲသို့ ၀င်ရောက်လာသည် ။ ပေါက်ကွဲမှုကြောင့် ခဏတာ ကြောင်နေခဲ့သော ရှင်းသန့်ကြည်တစ်ယောက် ဇွန်ပန်းအသံကြောင့် ပြန်သတိ၀င်လာသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည် ဇွန်ပန်း၏လက်ကို အားကုန်ဆွဲ၍ အခန်းထဲမှ ပြေးထွက်ခဲ့သည် ။ အပြင်တွင် မီးက အိမ်နောက်ဖက်မှ ဟုန်းဟုန်းတောက်နေတာ တွေ့ရသည် ။ မီးခိုးမည်းများ အူထွက်နေသည် ။ တဖျောက်ဖျောက်နှင့် ကျိုးကျေသံများလည်း ကြားရသည် ။ အစေခံများက ထွက်ပြေးသူပြေး မီးငြှိမ်းသူငြှိမ်းဖြင့် ရှုပ်ရှက်ခတ်နေသည် ။

ရှင်းသန့်ကြည်နှင့် ဇွန်ပန်း ခြံ၀င်းထဲမှ အပြေးထွက်ခဲ့ကြသည် ။ ခြံ၀သို့ ကားတစ်စီး ထိုးစိုက်သည် ။ ကားတံခါးက အသင့်ဖွင့်ပြီးသား ။ ကားပေါ်တွင် မောင်မောင်နှင့် ကိုသက်ခိုင် ။ မောင်မောင်ဆိုသည်က ရန်ကုန်မှ သူ့တပည့်ဟောင်းတစ်ဦးဖြစ်သည် ။ မနေ့ညကမှ အကူအညီတောင်း၍ ရန်ကုန်မှ ညတွင်းချင်း မောင်းလာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည် ။

“လာ တက်”

ရှင်းသန့်ကြည် နှင့် ဇွန်ပန်းတို့ ကားပေါ်ရောက်သည်နှင့် ကားက သိမ့်ခနဲထွက်သည် ။ မြို့အထွက်လမ်းတစ်လျှောက် မောင်မောင်က ကားကို တောက်လျှောက် အပြင်းမောင်းသည် ။ မြို့မှထွက်ပြီး ဆက်တိုက် မောင်းလာသည့် လမ်းတစ်လျှောက် ဘယ်သူမှ စကားမပြောဖြစ်ကြ ။ မောင်မောင်က ကားကိုသာ အာရုံစိုက်မောင်းပြီး သက်ခိုင်က အချို့နေရာများ၌ လမ်းညွှန်သည် ။

ရှင်းသန့်ကြည်နှင့် ဇွန်ပန်းတို့က နောက်သို့သာ လှည့်ကြည့်လှည့်ကြည့်နှင့် ထိတ်လန့်စွာ ပါလာကြသည်။ သို့သော် အမှန်တကယ်တော့ သူတို့ ထိတ်လန့်စရာ မလိုတော့ပါ ။ နောက်ကလိုက်လာမည့်အန္တရာယ်သည် အခုချိန်၌ ရေစပ်မှာ ဓားအချက်ပေါင်းများစွာနှင့် သေဆုံးနေကြပြီ ဖြစ်‌လေသည် ။

📘အခန်း (၇) ဇာတ်သိမ်း📘

ညနေ နေလုံးက တောစပ်ကိုကျတော့မည် ။ ၀န်းကျင်တစ်ခုလုံး ရွှေရောင်သန်းနေသည် ။ အမြန်လမ်းဘေးတစ်နေရာ၌ Rav 4 အမည်းရောင်တစ်စီး လမ်းဘေးချရပ်ထားသည် ။ ကားက ဖုန်အလိမ်းလိမ်းဖြင့် အမည်းမှ အဖြူဖြစ်ကာ နီးနေသည် ။ ကားနားမှာ မောင်မောင် လမ်းလျှောက်နေသည် ။ ခပ်လှမ်းလှမ်း တစ်နေရာ၀ယ် ရှင်းသန့်ကြည် ဇွန်ပန်းနှင့် သက်ခိုင်တို့ စကားပြောနေကြသည်

“ကိုသက်ခိုင်”

“ဗျာ”

‘အခုလို ကျွန်မတို့ကိုကူညီတာ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်”

“ရပါတယ်ဗျာ”

“ရန်ကုန်ကိုလာရင်လည်း အချိန်မရွေး လိုတာပြောပါနော်။ ကျွန်မတို့ ပြန်ကူညီပါရစေ”

“မလာတော့ပါဘူးဗျာ။ ကျွန်တော် ရွာမှာပဲ စာသင်ပြီးနေတော့မှာပါ”

“ဒါနဲ့ ပြန်ဖို့က အဆင်ပြေရဲ့လား”

“ပြေပါတယ် ကျွန်တော်ဒီကနေ ကားတားစီးသွားပြီး ပြန်လို့ရတယ်”

“ဟုတ်ကဲ့ အခြေအနေ အကြောင်းထူးရင် ပြန်ပြောပေးပါနော်”

“ဟုတ်ကဲ့ … ဒါနဲ့ ဆရာမလေး”

“ရှင့်”

“ကျွန်တော် ဆရာမလေးကို တကယ်ချစ်တာပါဗျာ။ အဲ့ဒီတစ်ခုတော့ သိစေချင်ပါတယ်။ ကျွန်တော် အဲ့နေ့က ကိုယ့်ကိုယ်ကို မဝေခွဲနိုင်ခဲ့လို့ ဆရာမလေးမေးတာကို ချက်ချင်းပြန်မဖြေနိုင်ခဲ့တာပါ”

ရှင်းသန့်ကြည်က ပြုံးပြလိုက်ရင်း

“ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်မယုံပါပြီ။ ဒါပေမယ့် အခု ကျွန်မမှာ တကယ်ချစ်ရတဲ့သူ ရှိနေပြီရှင့် ကိုသက်ခိုင်”

“ဟုတ်လား ဘယ်သူများလဲဗျာ”

“ဒီမှာလေ”

ကျွန်မလည်း ဘေးနားမှာ ကျောပိုးအိတ်လေးလွယ်ပြီး တစ်ချိန်လုံး ငြိမ်နားထောင်နေသော ပန်းလေးကို ပြပြီး ကိုသက်ခိုင်ကို ပြောလိုက်တယ် ။ ကိုသက်ခိုင်က နားမလည်ခြင်းများစွာဖြင့် ကြည့်နေတယ် ။

ဇွန်ပန်းက ကျွန်မပခုံးလုံးလုံးလေးပေါ် ခေါင်းတင်၍ ဦးထုပ်က မျက်နှာတ၀က်ကို ဖုံးနေသည် ။ ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်၏ လက်ဖ၀ါးနုနုများကတော့ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် တင်းကြပ်စွာ ဖျစ်ညှစ် ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်ကြလေတော့သည် ။

ပြီးပါပြီ။

ဖတ်ရှုအားပေးသူ ညီအစ်ကို မောင်နှမအပေါင်းကို ကျေးဇူးတင်ပါသည် ။

ကျွန်တော်၏အမည် မိုးအေးတိမ်မှာ ကဗျာရေးသော penname တစ်ခုဖြစ်ပါသည် ။ ပင်လယ်ပြာထဲ ဝင်တော့ username ကို မိုးအေးတိမ်ထားမိ၍ မိုးအေးတိမ်ဖြစ်နေခြင်း ဖြစ်ပြီး ကျွန်တော်၏ ကဗျာမဟုတ်သော စာများအတွက် “မောင်ပူစီ” ဟူသော ကလောင်အမည်ဖြင့် နားလည်ဖတ်ရှုပေးကြပါရန် ပန်ကြားအပ်ပါသည်။…ပြီးပါပြီ

Zawgyi

ရမက္မေသးတဲ့ ဆရာမေလး(ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)

ၿမိဳ႕ေလးကေန ထြက္လိုက္တယ္ဆိုတာနဲ႔ပဲ ေလကသန႔္စင္ၿပီး ‌ေအး‌ေနသည္ ။ ကားေခါင္းခန္းမွာ ကြၽန္မရယ္၊ ဦးသာ (ကြၽန္မက ဦးေမာင္သာကို ဦးသာဟုပဲေခၚလိုက္သည္) ရယ္၊ ကားေမာင္းသည့္ ကိုျမင့္ႀကိဳင္ဆိုသူရယ္ သုံးေယာက္ ။ ကြၽန္မကအလယ္မွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ကြၽန္မရဲ႕ေဘးႏွစ္ဘက္မွာ တစ္ဘက္တစ္ေယာက္ ။ ေနာက္ခန္းမွာေတာ့ ေယာက္်ား ၅ ေယာက္ ပါလာသည္ ။

ေနာက္ခန္းမွ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လြင့္ထြက္လာေသာ စကားေျပာသံမ်ားကို ၾကားေနရသည္ ။ ဟိုေန႔က လိုးသည့္အထဲတြင္ ပါသည့္သူေတြလည္း ပါသလို မျမင္ဖူးသည့္သူ‌ေတြလည္း ပါသည္ ။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္မကို လာႀကိဳသည့္ထဲတြင္ မိန္းမတစ္ေယာက္မွမပါ ေယာက်ာ္းေတြခ်ည္းသာ ျဖစ္သည္ ။

ဦးသာက ပင္တီမ၀တ္ခိုင္းခဲ့၍ ကြၽန္မမွာ စကတ္ထမီတစ္ထပ္တည္းျဖင့္သာ ျဖစ္ေနသည္ ။ ဒီစကတ္ထမီက နည္းနည္းၾကပ္ေတာ့ ေနာက္မွာ ဖင္ကေျပာင္တင္းၿပီး အတစ္လိုက္ျဖစ္ေနမွာ ေသခ်ာသည္ ။ ဦးသာက တမင္သက္သက္ ဒီဟာကို ကြၽန္မအေနခက္ေအာင္ ၀တ္ခိုင္းျခင္းျဖစ္သည္ ။ အခုေတာ့ ႐ြာကလူႀကီးေတြႏွင့္ ေတြ႕ရမည့္ေန႔မွာ ၾကပ္ထုပ္ေနေသာ စကတ္ထမီႏွင့္ ပင္တီမပါ ဖင္သားအထစ္လိုက္ႏွင့္ပင္ ႐ြာထဲ ပထမဆုံး လမ္းေလွ်ာက္ရေတာ့မည္ ။

ကိုျမင့္ႀကိဳင္ဆိုသူက ကြၽန္မကို ကားေမာင္းေနရင္းႏွင့္ လွမ္းလွမ္းၾကည့္သည္ ။ ဟိုေန႔က ကြၽန္မကို တက္လိုးၾကသည့္ထဲ သူမပါေသာ္လည္း ကြၽန္မအေၾကာင္း သူသိပုံရသည္ ။ ကားက ၿမိဳ႕ေလးထဲမွ ခြာလာခဲ့ၿပီး လမ္းမႀကီးမွဖဲ့ဆင္းကာ လမ္းခ်ိဳးတစ္ခုထဲ ေကြ႕သြားသည္ ။ လမ္းကလည္း တျဖည္းျဖည္းၾကမ္းလာသည္ ။ ကတၱရာလမ္းမွ ေျမလမ္းသို႔ေျပာင္းသြားၿပီး ကားတစ္စီးသာ ေကာင္းေကာင္းသြားလို႔ရေတာ့သည့္ လမ္းကေလး ျဖစ္သြားသည္ ။ ေဘးႏွစ္ဖက္တြင္ သစ္ပင္ေတြခ်ည္းသာ ။

“ဆရာမေလး လုပ္ပါဦး”

ဦးသာအသံၾကား၍ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပုဆိုးကိုေပါင္ရင္းထိ လွန္ထားၿပီး လီးကေတာင္မတ္ေနသည္ ။ သူ႔လီးကို ျပၿပီး ကြၽန္မကို ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ ။

“ရွင္ အျပင္ႀကီးမွာ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ”

ေဘးမွာ ကိုျမင့္ႀကိဳင္ရွိေနသျဖင့္ ကြၽန္မ ရွက္လည္း ရွက္သည္ ။

“ဒီလမ္းမွာ ဘယ္သူမွမလာပါဘူး ဆရာမရယ္။ ႐ြာေရာက္ဖို႔က တစ္နာရီေလာက္ ၾကာဦးမွာ။ လာပါ ထုစမ္းပါ”

ကြၽန္မက ကိုျမင့္ႀကိဳင္ရွိေနေၾကာင္း မ်က္ႏွာျဖင့္ ျပလိုက္သည္။

“ေအာ္ ျမင့္ႀကိဳင္က သူစိမ္းမဟုတ္ပါဘူး ဆရာမရဲ႕။ က်ဳပ္တို႔အုပ္စုထဲကပါပဲ။ ဟိုေန႔က ဆရာမ‌အေၾကာင္း ၾကားၿပီးတည္းက သူလည္း ဆရာမေလးလက္ရာ ျမည္းခ်င္ေနတာ။ ျမင့္ႀကိဳင္ကိုပါ ထုေပးလိုက္ သြား သြား”

ကိုျမင့္ႀကိဳင္က ကားေမာင္းေနရင္းႏွင့္ ကြၽန္မလက္တစ္ဘက္ကို ဆြဲယူၿပီး သူ႔လီးေပၚတင္ေပးသည္။ ကြၽန္မ ကိုျမင့္ႀကိဳင္လီးကို ပုဆိုးေပၚက ကိုင္ၾကည့္ေတာ့ သူလည္း‌ မာေတာင္ေနၿပီ။

“လုပ္ပါ တဖက္တစ္ေခ်ာင္းေပါ့ ဆရာမေလးရယ္။ က်ဳပ္တို႔စကားေျပာရင္း ေအးေဆးသြားၾကတာေပါ့”

ကြၽန္မအေနနဲ႔လည္း ဘာမ်ားျငင္းဆန္ေနႏိုင္ဦးမလဲ။ သူတို႔ဖုန္းေတြထဲက ကြၽန္မဗီဒီယိုေတြက ကြၽန္မကို အခ်ိန္မေ႐ြး အရွက္ကြဲသြားေစႏိုင္သည္။ ဒီ႐ြာမွာ အရွက္ကြဲရတာ ဘာမွမျဖစ္ ရန္ကုန္မွာ အရွက္မကြဲဖို႔သာ အေရးႀကီးသည္။ ကြၽန္မကို တက္လိုးသည့္ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို ကြၽန္မ‌ေပးရမည္ဆိုတာ သိၿပီးသားမို႔ ကြၽန္မလည္း ကိုျမင့္ႀကိဳင္ပုဆိုးကို ကိုယ္တိုင္ပဲလွန္ၿပီး သူ႔လီးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္ ။ အခုေတာ့ ကြၽန္မတစ္ေယာက္ ကားေခါင္းခန္းထဲမွာ လက္ထဲမွာ လီး ဘယ္တစ္ေခ်ာင္း ညာတစ္ေခ်ာင္း ဆုပ္ကိုင္ဂြင္းထု၍ စကားစျမည္ ေျပာေနရေတာ့သည္။

“ႁပြတ္… က်စ္… ႁပြတ္.. ပလြတ္”

ကြၽန္မႏွင့္ ဦးသာတို႔ ကစ္ဆင္ဆြဲသည့္ အသံမ်ားျဖစ္သည္ ။ ဦးသာကို ကစ္ဆင္ဆြဲရင္း ဂြင္းထုေပးရသည္ ။ တဘက္ကလည္း ကိုျမင့္ႀကိဳင္လီးကို ျငဳပ္ဆုံေထာင္း‌ေပးေနရသည္ ။ ကိုျမင့္ႀကိဳင္လည္း ဖီးလ္ခံၿပီး ကားကို ေျဖးေျဖးေမာင္းေနသည္ ။

“ဒါနဲ႔ ႐ြာေရာက္ရင္ က်ဳပ္အိမ္မွာပဲေနဖို႔ အားလုံးစီစဥ္ထားတယ္”

ဦးေမာင္သာက ေျပာသည္။

“ရွင္ ကြၽန္မက သပ္သပ္ေနရမွာ မဟုတ္ဘူးလား”

ကြၽန္မက လီးစုပ္ရင္းမို႔ လီးကို ပါးစပ္ကခြၽတ္၍ ေမးလိုက္သည္။

“ဘယ္ကလာ ဆရာမေလးကလည္း အဆင္ေျပတဲ့အိမ္ တူတူေနၾကရတာပဲေလဗ်ာ”

ကိုျမင့္ႀကိဳင္က ၀င္ေျပာသည္။

႐ြာမွာေတာ့ က်ဳပ္အိမ္နဲ႔ သူႀကီးအိမ္ ႀကိဳက္တဲ့အိမ္ေနေပါ့ဗ်ာ။ သူႀကီးအိမ္ဆိုရင္ေတာ့ သူႀကီးနဲ႔ ညတိုင္း ေတြ႕ရမွာေပါ့ ဟားဟားဟား။ က်ဳပ္အိမ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ဳပ္က ႐ြာမွာအၿမဲေနတဲ့‌ေကာင္ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ အေပၚထပ္တစ္ထပ္လုံး နင့္အတြက္ခ်ည္းပဲ။ ဘယ္လိုလဲ”

“ရွင့္အိမ္မွာ တစ္ေယာက္တည္းေနရမွာလား”

ကြၽန္မက ခပ္ျမန္ျမန္ထု‌ေပးရင္း ေမးလိုက္ျပန္သည္ ။ ဦးေမာင္သာက ဖီးလ္ေကာင္းလာသလိုႏွင့္ ေပါင္ကို ကားလိုက္စုလိုက္ လုပ္ေနသည္ ။ တဖက္ကလည္း ကိုျမင့္ႀကိဳင္လီးကို တံေတြး႐ႊဲေနေအာင္ ဆြတ္ေပးၿပီး ထုေနရ‌ေသးသည္ ။

“ဟိုဘက္ဝိုင္းမွာ ေဒၚသန္းဆိုတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ေနတယ္ ။ က်ဳပ္ဝိုင္းနဲ႔ ကပ္လ်က္ပဲ။ က်ဳပ္လာရင္ သူပဲ ထမင္းဟင္းခ်က္ေပးတာပဲ။ က်ဳပ္သူ႔ကို မွာခဲ့ပါ့မယ္။ ဆရာမကို ဂ႐ုစိုက္ဖို႔။ ညေတာ့ သူကသူ႔အိမ္သူ ျပန္အိပ္လိမ့္မယ္။ အားးး ေကာင္းလာၿပီ စုပ္ေတာ့ ျမင့္ႀကိဳင္လီး ခဏလႊတ္ထားလိုက္”

ဦးေမာင္သာက ေျပာေျပာဆိုဆို ကြၽန္မေခါင္းကို သူ႔ေပါင္ေပၚ ဖိခ်လိုက္သည္။ လီးက ကြၽန္မပါးစပ္ထဲအေရာက္ လရည္ကလည္း အထြက္ႏွင့္ႀကဳံသြား၍ ပါးစပ္ထဲ ဦးသာ၏ လရည္မ်ား ပ်စ္ခနဲ ၀င္လာသည္ ။ ကြၽန္မလည္း ဒစ္ကို လွ်ာေလးႏွင့္ ယက္ေပးၿပီး သူထြက္၍ ၿပီးသည့္တိုင္ေအာင္ ငုံေပးထားလိုက္သည္။

“အားးးး ေကာင္းလိုက္တာကြာ”

“အစ္ကိုႀကီးၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အလွည့္လည္း လုပ္ေပးပါဦး ဆရာမေလး”

ကြၽန္မလည္း ကိုျမင့္ႀကိဳင္ကို ျပန္မေျပာႏိုင္ေသးဘဲ ဦးသာ၏ လရည္မ်ားကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း မ်ိဳခ်ေနရသည္။

“ဂလု..ဂု”

မ်ိဳခ်သည့္အသံက နည္းနည္းက်ယ္သြား၍ ကိုျမင့္ႀကိဳင္ကို ကြၽန္မ နည္းနည္းရွက္သြားမိသည္ ။ ကြၽန္မက တျခားမိန္းမအေဖာ္ေတြနဲ႔ ေနခ်င္တာမ်ိဳးမရွိ၍ ဦးသာအိမ္၌ တစ္ေယာက္တည္း ေနရမွာဆိုေတာ့ မဆိုးလွဟု ေတြးမိသည္။ ဦးသာလာလွ်င္ ကုန္းရမည္ကို သိေသာ္လည္း ဦးသာကို မေန႔ကတစ္ညလုံး ကုန္းၿပီးၿပီမို႔ ထပ္ကုန္းရလည္း မထူးေတာ့။ ၿပီးေတာ့ သူက အလိုးေကာင္း၍ သိပ္လည္းျပႆနာမရွိ။ သူႀကီးအိမ္မွာက သူႀကီးဆီ ကုန္းရမွာဆိုေတာ့ လူသစ္ႏွင့္ ထပ္ခံရဦးမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္မလည္း ဦးသာအိမ္မွာ ေနမည္ဟုသာ သေဘာတူလိုက္သည္။

ကိုျမင့္ႀကိဳင္က ကားေမာင္းေန၍ ကြၽန္မက သူ႔အက်ႌၾကယ္သီးမ်ားကို ျဖဳတ္ၿပီး သူ႔ႏို႔မ်ားကို လွ်ာႏွင့္ယက္၍ ကလိေပးေနလိုက္သည္ ။ သူ႔လီးကိုလည္း ကားစတီယာရင္ႏွင့္ မလြတ္၍ စုပ္၍မရ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူျမန္ျမန္ထြက္ေအာင္ ႏို႔စို႔ေပးၿပီး သြက္သြက္ေလး ထုေပးလိုက္သည္ ။

ကြၽန္မေအာက္မွာလည္း ႐ႊဲေနၿပီ။ ဦးေမာင္သာက ကြၽန္မေနာက္ကေန ထမီေပၚမွပင္ ေစာက္ဖုတ္ကို ပြတ္သည္။ ထမီမွာ ကြၽန္မအရည္ေတြအားလုံး စိုကုန္ၿပီး ထမီေပၚမွာ ခြၽဲက်ိက်ိ ျဖစ္လာသည္။ ဦးေမာင္သာက စကတ္ထမီအလႊာၾကား လက္ထည့္၍ ေစာက္ဖုတ္ကို ပြတ္ကစားသည္ ။ စကတ္ထမီက ထုပ္ေန၍ ကြၽန္မမွာ ေပါင္ကားလို႔မရ။ ခဏၾကာေတာ့ ကိုျမင့္ႀကိဳင္လီး တုန္တက္လာၿပီး လရည္မ်ားပန္းထြက္သည္။ လရည္မ်ားက ကြၽန္မလက္ဖမိုးေပၚႏွင့္ ကားကူရွင္ေပၚ စင္ကုန္သည္။

“အားးး ေကာင္းတယ္ အားးးးး”

ကိုျမင့္ႀကိဳင္က စတီယာရင္ကို ထိန္းကိုင္ရင္း ေပါင္မ်ားတြန႔္ကာ ဆတ္ကာႏွင့္ ညည္းေနသည္။ ကြၽန္မက လက္ဖမိုးေပၚမွ သူ႔လရည္မ်ားကို သူ႔ပုဆိုးႏွင့္ သုတ္ဖို႔ျပင္သည္ ။

“ဆရာမ က်ဳပ္လရည္ေတြ စားျပပါလားဗ်ာ။ ခုန အစ္ကိုႀကီးလရည္ေတြၾက မ်ိဳခ်ေပးၿပီးေတာ့”

ကြၽန္မလည္း သူေျပာေနတာကို သနား၍ သူ႔လရည္မ်ားကိုပါ လွ်ာႏွင့္သိမ္းယက္၍ သူ႔ေရွ႕မွာပဲ စားျပလိုက္ေတာ့ သူေက်နပ္သြားသည္။ ေယာက်ာ္းႏွစ္ေယာက္လုံးကို ဂြင္းထုေပးၿပီးမွ ကြၽန္မလည္း နားရေတာ့သည္ ။ လရည္နံ႔ေတြကေတာ့ မႊန္ေနသည္ ။ ကားကလည္း တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ႏွင့္ သြားေနသည္ ။ ႐ြာေရာက္ခါနီးၿပီဟုလည္း ေျပာသည္ ။

“ကဲ ေျပာရင္းဆိုရင္း ေရာက္လာၿပီ။ ေဟး ကိုဘေရ ဆရာမေလးအထုပ္ေတြ က်ဳပ္အိမ္မွာခ်ဗ်ာ”

“ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့”

ေနာက္ခန္းကလူေတြအေပၚ ဦးသာက ဩဇာေညာင္းပုံရသည္ ။ ကြၽန္မ‌ေနရမည့္ ဦးသာ၏ ‌အိမ္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ မဆိုးလွပါ ။ ဤ႐ြာ၏ အေနအထားႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသည့္ အိမ္ထဲမွာပါသည္ ။

“ကဲ ဆရာမေလး ကားေပၚကဆင္းေတာ့။ ဒီကေန သူႀကီးအိမ္ကို လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကမယ္။ သူႀကီးအိမ္မွာ လူႀကီးေတြ ေစာင့္ေနတယ္”

“ဘယ္လူႀကီးေတြလည္း ကြၽန္မကို အတင္းတက္လိုးတဲ့ လူႀကီးေတြလား”

ကြၽန္မက ႐ြဲ႕၍ ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ ။ ဦးသာက သေဘာက်စြာ တဟားဟားရယ္၍

“ဟားဟား ပါတယ္ ပါတယ္ အဲ့လူေတြပါတယ္ ဟားဟား”

“ကြၽန္မ ထမီလဲခ်င္လို႔ ခဏေစာင့္ပါလား”

“မရဘူး မလဲရဘူး”

“ေနာက္မွာ ရွင္လုပ္ထားလို႔ အကြက္လိုက္ျဖစ္ေနၿပီရွင့္။ ေစာက္ရွက္ကြဲမွာေပါ့”

“ေစာက္ရွက္ကြဲတာေလး ၾကည့္ခ်င္လို႔ တမင္လုပ္တာပဲကို။ အခုဆို ဆရာမဖင္က လုံးၿပီးေျပာင္ေနရတဲ့အထဲ ေနာက္မွာ အကြက္လိုက္ႀကီးဆိုေတာ့ ဆရာမ ဇ မ‌ေသးဘူးဆိုတာ လူတိုင္းသိသြားတာေပါ့။ ဖင္လုံးေလးဆို ဘာမွ၀တ္မထားတဲ့အတိုင္းပဲ ၾကည့္လို႔သိပ္လွတာ”

“ရွင္ အရမ္းမိုက္႐ိုင္းတယ္ ဒီေလာက္အကြက္ႀကီး စို‌ေနတာကို။ ကြၽန္မ ဒီအတိုင္းေတာ့ မသြားႏိုင္ဘူး”

“ဒါဆို က်ဳပ္ကလည္း ဆရာမေလး ပါမလာတဲ့အေၾကာင္း၊ ဒ႐ိုင္ဘာနဲ႔အိပ္လို႔ ႏွင္လႊတ္လိုက္တဲ့ အေၾကာင္း၊ ဟိုေန႔က ဗြီဒီယိုေလးျပၿပီး လူႀကီးေတြကို ရွင္းျပရေတာ့မွာေပါ့”

“ေတာက္ စိတ္ညစ္ေတာ့တာပဲ”

“ကဲ စိတ္ညစ္မေနနဲ႔ ဆရာမေလး။ လူႀကီးေတြ ေစာင့္ေနၾကရတာ အားနာစရာ။ ႐ြာလယ္လမ္းအတိုင္း ဖင္ရႈိးေလးျပလိုက္ပါဦးဗ်ာ ဟားဟား”

ကြၽန္မလည္း အခုအေျခအေနမွာေတာ့ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ သူလုပ္သမွ်ခံရေတာ့မွာပဲ မဟုတ္လား။ ကားမွန္မွာ လရည္ေတြ မ်က္ႏွာမွာ ေပေနမေန ၾကည့္လိုက္ၿပီး ဆံပင္ကို နည္းနည္းသပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ ျပင္လိုက္သည္ ။ ဖင္ႂကြၿပီး ထမီေပၚက အကြက္ကိုစမ္းၾကည့္ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ေျခာက္‌ေနပါၿပီ ။ မေျခာက္လည္း မတတ္ႏိုင္ ။ ၾကည့္ခ်င္တဲ့သူ ၾကည့္ၾကလို႔သာ ေျပာရေတာ့မည္ ။

ကြၽန္မေရွ႕ကိုပဲ အာ႐ုံစိုက္ထားလိုက္သည္။ ေနာက္မွာ ၾကည့္ခ်င္တဲ့သူၾကည့္ ဖင္ကိုပဲၾကည့္ၾကည့္ အကြက္ကိုပဲၾကည့္ၾကည့္ ကြၽန္မဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ပစ္ထားလိုက္‌ေတာ့သည္ ။ သူႀကီးၿခံ၀င္းထဲမွာ လူေတြေရာက္ေနၿပီး ကြၽန္မကို လာၾကည့္ၾကသည္။ သူႀကီးအိမ္အေပၚထပ္ကို တက္ေတာ့ ကြၽန္မကို ေနာက္ဆုံးမွ တက္ခိုင္းသည္ ။ စကတ္ထမီက တုပ္ေန၍ ဖင္ကိုေစာင္းၿပီး တက္ရသည့္ၾကားထဲ နဂိုတည္းကမွ ၾကပ္ရသည့္ဖင္က အခုေတာ့ ပိုတင္းၿပီး ေျပာင္ေနေတာ့မည္ ။ ဖင္ေျမႇာင္းၾကားအခ်ိဳင့္ကိုပင္ ျမင္ေနရမွန္း ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ သိေနသည္ ။ ေအာက္မွာ ဘယ္သူေတြ ကြၽန္မဖင္ကိုၾကည့္ေနၾကမလဲ ကြၽန္မ မသိပါ။ တစ္႐ြာလုံးလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။

“ကဲ လာၾကဗ်ာ လာၾက”

“ဒါကေတာ့ ၿမိဳ႕က အခုမွ‌ေရာက္လာတဲ့ ဆရာမေလးပါဗ်ာ။ နာမည္က ရွင္းသန႔္ၾကည္တဲ့ဗ်ာ”

ဦးေမာင္သာက မိတ္ဆက္ေပးေနသည္။

“ဆရာမ ဒါကသူႀကီး (သူႀကီးႏွင့္ ဟိုေန႔ကလိုးၿပီး၍ ကြၽန္မ မ်က္ႏွာငုံ႔ထားလိုက္ရသည္)။ ဒါက က်ဳပ္တို႔႐ြာေက်ာင္းက ေက်ာင္းအက်ိဳးေတာ္ေဆာင္ႀကီးမ်ား။ ဒါက လက္ရွိ ႐ြာေက်ာင္းက ဆရာေလး ကိုသက္ခိုင္ နဲ႔ ဆရာမေဒၚျမင့္တို႔။ ဒါကေတာ့ ႐ြာက သက္ႀကီးဝါႀကီး ဘိုးဘြားေတြပဲ”

“ဟုတ္ကဲ့ရွင္ ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္”

ကြၽန္မ သူႀကီးကိုလည္းမၾကည့္သလို ေက်ာင္းအက်ိဳးေတာ္ေဆာင္မ်ားကိုလည္း မၾကည့္ရဲပါ။ ဆရာေလး ကိုသက္ခိုင္ဆိုသူကို ၾကည့္ေတာ့ ကြၽန္မႏွင့္ ႐ြယ္တူေလာက္ပဲ ရွိဦးမည္ ။ ကြၽန္မကို ေလးစားေသာ မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ ၾကည့္ေနသည္ ။ ေဒၚျမင့္ကေတာ့ အသက္ ၅၀ ခန႔္ ဆရာမတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ထူးထူးျခားျခား ေျပာစရာမရွိလွ ။

ကြၽန္မ မွန္းၾကည့္ရ‌သေလာက္ ကြၽန္မကိစၥကို ဟိုေန႔က တက္လိုးေသာ အုပ္စုကလြဲ၍ က်န္သည့္သူေတြ သိပုံမေပၚ၍ အနည္းငယ္ စိတ္ေအးသြားရသည္ ။ လိုးၾကသည့္လူေတြမွာလည္း ဦးသာ၏ ဩဇာေအာက္က လူေတြသာျဖစ္၍ ဦးသာသည္သာ အဓိကဟု ေျပာႏိုင္သည္ ။ ဆရာေလးကိုသက္ခိုင္ဆိုသူ သိမသိေတာ့ ကြၽန္မလည္း မမွန္းတတ္ေသး ။ သို႔ေသာ္ သူကေတာ့ ကြၽန္မကို တေလးတစား စိုက္ၾကည့္ေနေတာ့သည္ ။

သူႀကီးအိမ္၌ ဧည့္ခံစကားမ်ားေျပာၾကၿပီး ေန႔လည္စာစားရသည္ ။ ကြၽန္မလည္း တုပ္ေနေသာ ထမီစကတ္ေၾကာင့္ အေနခက္သည့္ၾကားမွ စကားအလိုက္အထိုက္ ျပန္ေျပာေနရသည္ ။ ေန႔လယ္ ၂ နာရီေလာက္မွ သူႀကီးအိမ္မွ ထြက္ခြင့္ရသည္။ ကြၽန္မလည္း ဦးသာႏွင့္အတူ သူ႔အိမ္ရွိရာသို႔ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာခဲ့သည္ ။

“ဆရာမ ေသာၾကာေန႔ညကေန တနဂၤေႏြညထိ အပတ္တိုင္း ၿမိဳ႕ကက်ဳပ္အိမ္ လာအိပ္ရမယ္။ က်ဳပ္ ကားလႊတ္ေပးမယ္”

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ ရွင္လိုးခ်င္ ဒီလာလိုးေပါ့”

“ဒီမွာ အဲကြန္းမရွိဘူး‌ဗ်။ က်ဳပ္က အဲကြန္းမရွိရင္ မေနတတ္ဘူး”

“႐ြာကလူေတြကို ဘယ္လိုေျပာမွာလဲ။ ကြၽန္မက အပတ္တိုင္း ေပ်ာက္ေပ်ာက္ၿပီး ရွင့္အိမ္သြားအိပ္ေနေတာ့ ရွင္နဲ႔ညားေနတယ္ ေျပာၾကမွာေပါ့”

“အခုလည္း ညားေနတာပဲဟာ”

“ရွင္ အေျပာအဆို ဆင္ျခင္ေနာ္”

“အဲ့တာက အေရးမႀကီးဘူး။ က်ဳပ္သမီးကို စာလာသင္ေပးတယ္လို႔ သတင္းလႊင့္ထားေပးမယ္”

“ရွင့္မွာ သမီးရွိတာလား သမီးခ်င္းမွ ကိုယ္ခ်င္းမစာ”

“ဒါေတြထားစမ္းဗ်ာ။ က်ဳပ္သမီးကို စာလာသင္ဖို႔ဆိုၿပီး လာခဲ့ရမယ္ ဒါပဲ”

“ၿပီးတာပဲ”

“ဒီေန႔ေတာ့ နင္လည္းနားလိုက္ေတာ့။ သူႀကီးနဲ႔ ဟိုလူႀကီးေတြ လာရင္ေတာ့ ဧည့္ခံလိုက္ေပါ့။ သူႀကီးက သူ႔မိန္းမေသၿပီးကတည္းက ငတ္ေနတာ။ နင့္ကို အတိုးခ် လုပ္လိမ့္မယ္”

ဪ ဒါေၾကာင့္ သူႀကီးကေတာ္ မေတြ႕တာကိုး။ ကြၽန္မစိတ္ထဲမွာ ေျပာလိုက္မိတယ္။ သူႀကီးနဲ႔ လူႀကီးေတြလာလည္း ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ ခံလိုက္႐ုံေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား။ ကြၽန္မလည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စိတ္ထဲမွာ အဲ့လိုပဲ ေျပာလိုက္မိပါေတာ့တယ္။

📘အခန္း (၄) လူႀကီးမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံျခင္း အႏုပညာ📘

ညေနပိုင္းမွာ ဦးသာျပန္သြားသည္ ။ တစ္ညေတာင္ မအိပ္သြား ။ အေပၚထပ္ကို တက္ၾကည့္ေတာ့ အခန္းက ေတာ္ေတာ္သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရွိသည္ ။အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂ အကုန္ရွိသည္ ။ ကုတင္ကလည္း ႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ ဆိုေတာ့ က်ယ္သည္ ။ ဒီညက သုံးရက္အတြင္း ပထမဆုံး အလိုးမခံရမည့္ညဟု ကြၽန္မထင္ထားသည္ ။ ထင္သည့္အတိုင္း ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရမည္ဟုလည္း ကြၽန္မစိတ္ထဲ ဆုံးျဖတ္ထားသည္ ။ သို႔ေသာ္ ဒါက ညေနဖက္ ဘယ္သူလာမလဲ ဆိုတာ‌ေပၚ မူတည္သည္ ။

ညေနဖက္ၾက ပထမဆုံးေရာက္လာသူက ထင္သည့္အတိုင္း သူႀကီးျဖစ္သည္ ။ ကြၽန္မက သူႀကီးကိုေအာက္ထပ္ဆင္း၍ ဧည့္ခံသည္ ။ ေဒၚသန္းကို သူႀကီးက ျပန္လႊတ္ေနသည္ ။ ကြၽန္မကလည္း ေဒၚသန္းကို ျပန္ခိုင္းလိုက္သည္ ။ သူႀကီး ဘာလိုခ်င္သည္ကို ကြၽန္မသိသည္ ။

“ဟဲ ဟဲ ဆရာမေလး အဆင္ေျပရဲ႕လား”

“ေျပပါတယ္ရွင့္”

“ဒါနဲ႔… ဟို”

“ရွင္ဘာလုပ္ခ်င္လို႔လာလဲ ကြၽန္မသိပါတယ္”

“ဒါဆိုလည္း..”

“ေနပါဦး စကားေလး နည္းနည္းေျပာရေအာင္”

“ဒီလိုရွင့္ ကြၽန္မက ရွင္လိုခ်င္တာကို မေပးဘူးဆိုရင္ေရာ”

“ဘာ.. မေပးလို႔ဘယ္ရမလဲ။ က်ဳပ္ဆီမွာ ဆရာမေလးဇာတ္ကား ရွိေနတယ္ ဟဲ ဟဲ”

“ရွင္တို႔က တစ္ခါလာလည္း ဒါပဲ။ ကြၽန္မက ရွင္တို႔ အဲ့လိုေျပာတာနဲ႔ပဲ ယုံရမွာလား။ အဲ့ဒီဟာကို ကြၽန္မမ်က္လုံးနဲ႔ျမင္မွ ယုံႏိုင္မယ္ ကဲ”

“ဖုန္းထဲမွာ ရွိပဗ်ာ”

“ျပပါဦး ဒါဆို”

“အဲ့တာေတာ့ က်ဳပ္ သိပ္မလုပ္တတ္ဘူးဗ်”

“မလုပ္တတ္ရင္ ရွင့္ဖုန္းေပး”

“ဆရာမေလး ဖ်က္ပစ္လိုက္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ”

“ရွင္ေရွ႕မွာပဲ ၾကည့္မယ္ မဖ်က္ဖူး ဟုတ္ၿပီလား။ ကဲ ျပ”

သူႀကီးက ဖုန္းကို စားပြဲေပၚတင္လိုက္တယ္။ ကြၽန္မလည္း အဲ့ဒီဗြီဒီယိုဆိုတာကို ေတြ႕ခ်င္တာနဲ႔ လက္ေတာင္ နည္းနည္းတုန္ေနတယ္။ သူႀကီးဖုန္းက သိပ္မေကာင္းပါဘူး ကင္မရာလည္း သိပ္ေကာင္းမယ့္ပုံ မေပၚဘူး။ ဒီကင္မရာကြာလတီနဲ႔ ကြၽန္မ႐ုပ္ကို ေသခ်ာျမင္ရဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ဘူးဆိုေတာ့ အေျခအေနမဆိုးဘူး ေျပာႏိုင္တယ္ ။ အလိုးခံရၿပီးတာက ၿပီးေပမယ့္ ကြၽန္မကို အက်ပ္ကိုင္တာကိုေတာ့ ရွင္းမွရမယ္ေလ ။

သူႀကီးဖုန္းကိုဖြင့္ၿပီး ဂယ္လရီထဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဗြီဒီယိုက တကယ္ရွိေနတယ္။ ကြၽန္မလည္း တုန္ေနတဲ့ လက္ကိုထိန္းၿပီး ပေလးႏွိပ္လိုက္တယ္ ။ ကြၽန္မနဲ႔ ဟိုေကာင္နဲ႔ အခန္းထဲမွာ လိုးေနတာကို ႐ိုက္ထားတာ ။ ၾကည့္ရသေလာက္ လက္လည္းမၿငိမ္သလို ေတာ္ေတာ္လည္း ဝါးတယ္ ။ အလင္းအေမွာင္ေၾကာင့္လည္း ကြာလတီက မေကာင္းဘူး ေျပာရမယ္ ။ ဒီ ရက္ဆလူးရွင္းေလာက္နဲ႔ဆို ကြၽန္မ ပူစရာမရွိဘူးဆိုတာ သိလိုက္တယ္ ။

“ရွင္တို႔ အရမ္းရက္စက္တယ္”

“ဆရာမ ဖုန္းေလးျပန္ေပးပါဦး”

“ေရာ့ အင့္။ ႏွမခ်င္း မစာမနာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေပၚမွာ လုပ္ရက္တယ္”

သူႀကီးက ဘာမွမေျပာ ေခါင္းႀကီးငုံ႔ေနသည္။

“ရွင္ဆို ဒီ႐ြာမွာသူႀကီး။ ဒီ႐ြာကို ေရာက္လာတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေပၚ ရွင္ကာကြယ္ေပးရမယ့္ တာ၀န္ရွိတယ္။ အခုေတာ့ ရွင္က ကာကြယ္မေပးတဲ့အျပင္ ၿခိမ္းေျခာက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ရွင္ကပါ အလိုတူအလိုပါ ဆက္ဆံတယ္”

“ေအာ္ ဒါကေတာ့ ဆရာမေလးရယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အရမ္းလိုအပ္ေနလို႔ပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕မွာေတြ႕ေတာ့ မေနႏိုင္လို႔ လုပ္မိတာပါ ဆရာမရယ္”

“ေအာ္ ဒါဆို အခု ဟိုေန႔က သူႀကီးတို႔ တည္းခိုခန္းမွာ မိန္းကေလးတစ္‌ေယာက္ကို မုဒိန္းက်င့္သလို ရွင္တို႔ ဝိုင္းလိုးၾကတာကို ၀န္ခံတယ္ေပါ့။ သူႀကီးပါတယ္ေပါ့”

“ပါတယ္ေလ က်ဳပ္ေတာင္…”

“ရၿပီ သူႀကီး ရၿပီ”

ကြၽန္မက အသံဖမ္းထားေသာ ကြၽန္မဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္၍ အသံဖမ္းတာကို ရပ္လိုက္သည္ ။ သူႀကီးကေတာ့ ဘာမွမရိပ္မိေသး။

“ကဲ သူႀကီး ကြၽန္မကို မလိုးခင္ ဒါေလးအရင္ နားေထာင္ၾကည့္လိုက္ပါဦး”

“ဘာမ်ားလဲ”

ကြၽန္မဖမ္းထား‌ေသာ အသံဖိုင္ကို ဖြင့္ျပလိုက္သည္ ။ သူႀကီး သူ႔အသံသူ ျပန္နားေထာင္ရင္း လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္လာသည္ ။

“မင္း ‌မင္း ေတာ္ေတာ္လည္တာပဲ”

“ကဲ သူႀကီး အခုၾကားတဲ့အတိုင္းပဲ။ ဒီထဲမွာ ဟိုေန႔က မုဒိန္းက်င့္တာကို သူႀကီးကိုယ္တိုင္ ၀န္ခံထားတဲ့ အသံဖိုင္ရွိတယ္”

“အဲ့လိုလုပ္လို႔မရဘူး ငါ့ကိုဒုကၡေပးရင္ မင္းလည္း ဒုကၡေရာက္မွာပဲ”

“ဟုတ္လား ဘယ္လိုေရာက္မွာလဲ”

“မင္းလည္း သိကၡာက်မွာပဲ”

“က်ပေလ့ေစေလ။ ကြၽန္မ ဂ႐ုမစိုက္ဘူးဆိုရင္ေရာ။ ကြၽန္မက နစ္နာသူ၊ ရွင္က က်ဴးလြန္သူ။ ၿပီးေတာ့ ရွင္က ဒီ႐ြာမွာသူႀကီး။ ဘယ္သူပိုၿပီး အထိခိုက္ခံႏိုင္မလဲ ရတယ္ေနာ္”

သူႀကီးဘာမွျပန္မေျပာ ။ သူ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ေနတာကို ကြၽန္မ အရသာခံၾကည့္ေနလိုက္သည္။

“ဒီမွာ ကြၽန္မကိုၾကည့္ ကြၽန္မကိုၾကည့္ စိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ထား။ ကြၽန္မေမးတာေတြ ေျဖ။ အဲ့ေန႔က ဗြီဒီယို႐ိုက္တာ ဘယ္သူေတြလဲ”

သူႀကီးက သိပ္မေျပာခ်င္ေသးတဲ့ပုံ။

“ကြၽန္မ အခုပဲ ေဒၚသန္းကို ေခၚေျပာျပလိုက္မယ္ ရွင့္အေၾကာင္းေတြ”

“ဟာ မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ ဆရာမေလး က်ဳပ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ၊ က်ဳပ္ရွိႀကီးခိုးပါတယ္၊ က်ဳပ္မွားသြားပါတယ္၊ က်ဳပ္သမီးေလး ရွိေသးတယ္‌ဗ်ာ”

“ကဲ ဒါဆို ကြၽန္မ‌ေမးတာေျဖ။ အဲ့ေန႔က ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲ ဗြီဒီယို႐ိုက္တာ”

“ကြၽန္ေတာ္အပါအ၀င္ သုံး‌ေယာက္ပါ”

“ေနာက္ႏွစ္ေယာက္က ဘယ္သူေတြလဲ”

“တစ္ေယာက္က ဦးေမာင္သာ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က ဦးျမင့္ပါ”

“ဦးျမင့္ဆိုတာက…”

“ဟို ေက်ာင္းကပါပဲ ေက်း႐ြာလူႀကီးပါပဲ။ ဘာရာထူးမွေတာ့ မဟုတ္ဘူး”

“ကြၽန္မ ေန႔လည္က ေတြ႕တဲ့ထဲမွာ ပါလား”

“ပါပါတယ္ တိုက္ပုံနဲ႔တစ္ေယာက္ပါ”

“ဟုတ္ၿပီ က်န္တဲ့သူေတြက ဘာလို႔မ႐ိုက္ၾကတာလဲ”

“သူတို႔က ၾကည့္တာကိုပဲ အားသန္ၾကလို႔ပါ”

“ရွင္တို႔ကၾကေတာ့ ၾကည့္႐ုံနဲ႔ အားမရဘူးေပါ့”

“မဟုတ္ပါဘူး အဲ့လိုလဲ။ ဟို သူတို႔ဖုန္းေတြကလည္း ခလုတ္ဖုန္းေတြမို႔ ႐ိုက္လို႔မရဘူး”

“ေအာ္ ဟုတ္ၿပီ ကီးပက္ဖုန္းကို ေျပာတာပဲ။ ဟုတ္ၿပီ ရွင့္ဖုန္းေပးစမ္း”

“ဘာလုပ္မလို႔လဲ”

“ေပးဆိုေပး”

“ဒီဗြီဒီယိုကို ကြၽန္မ သက္ေသအေနနဲ႔ ယူထားမယ္။ က်န္တာ ရွင့္ဟာရွင္ ဆက္ထားထား ဖ်က္ဖ်က္ ကြၽန္မစိတ္မ၀င္စားဘူး”

ဖုန္းထဲရွာၾကည့္ေတာ့ zapya ရွိလို႔ အဲ့တာနဲ႔ ကူးယူထားလိုက္တယ္။

“ရွင္ အခု ဒီအေၾကာင္း ဦးေမာင္သာကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ တျခားလူေတြကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လုံး၀မေျပာနဲ႔။ ကြၽန္မတို႔ၾကားထဲမွာပဲ ၿပီးပေလ့ေစ။ ကြၽန္မ ရွင္ေျပာတဲ့အသံ တစ္ခုတ‌စ္ေလၾကားတာနဲ႔ ဒီအသံဖိုင္နဲ႔ ဗြီဒီယိုဖိုင္ကို ရွင့္သမီးနဲ႔အတူ အကုန္လုံး သိသြားလိမ့္မယ္ ၾကားလား။ ကြၽန္မ ေစာက္ရွက္ကြဲမွာကို ေစာက္ဂ႐ုမစိုက္ဘူးေနာ္ မွတ္ထား ၾကားလား”

“ဟုတ္ ဟုတ္”

“ကဲ ရွင္ျပန္လို႔ရၿပီ။ ေရာ့ ရွင့္ဖုန္း။ ပါးစပ္လုံပေလ့ေစ”

သူႀကီးလည္း ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းနဲ႔ ျပန္သြားတယ္ ။ လိုးရမလားလို႔လာတာ အသံဖိုင္ေလးနားေထာင္ၿပီး ျပန္သြားရတယ္ ။ ကြၽန္မ ေစာက္ရွက္ကြဲမွာကို ကြၽန္မ စိတ္ပူတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူႀကီး႐ိုက္ထားတဲ့ ဗြီဒီယိုက ကြၽန္မလို႔ လိုက္ေျပာတာေတာင္ ယုံမယ့္သူမရွိမယ့္ ကြာလတီနဲ႔ဆိုေတာ့ ကြၽန္မ ေျပာလိုက္တာကို သူႀကီး အဟုတ္ထင္ၿပီး ျပန္သြားေလရဲ႕။ ဒီလိုႏွင့္ သူႀကီးကို ဖယ္ထုတ္လိုက္ႏိုင္တယ္ ။ ဒါေပမယ့္ က်န္တဲ့သူေတြနဲ႔ေတာ့ အလိုက္အထိုက္ လိုးခံရဦးမွာ ။

ဦးသာဆီက ‌ဗြီဒီယိုက သူႀကီးထက္ ကြာလတီ ပိုေကာင္းႏိုင္သလို ပိုၿပီးလည္း ျပည့္ျပည့္စုံစုံပါလိမ့္မွာ ေသခ်ာသည္ ။ အဓိကက ဦးသာဆီမွ ဗြီဒီယိုသာ ျဖစ္သည္ ။ ထိုဗြီဒီယို ကြၽန္မလက္ထဲ မေရာက္သေ႐ြ႕ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို အလိုက္အထိုက္ေတာ့ လိုးခံရဦးမည္ ျဖစ္သည္ ။

ေနာက္ေန႔မ်ားတြင္ ကြၽန္မ ပုံမွန္ေက်ာင္းသြားသည္ ။ ေက်ာင္းက ကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက စာသင္ရခက္သည္ ။ ‌ကြၽန္မက စိတ္မရွည္ ။ စာသင္ရတာလည္း စိတ္မပါ ။ အားရင္အားသလို လာလိုးေသာ ဘဲႀကီးေတြႏွင့္ ခ်ဳံထဲ ေကာက္႐ိုးပုံထဲ လိုက္ရတာေတာင္ အပ်င္းေျပေသးသည္ ။ ေက်ာင္းအုပ္လိုလို ေက်ာင္းလူႀကီးလိုလို ဦးေအးေသာင္က အားလုံးထဲမွာ အလိုးဆုံးျဖစ္သည္ ။ သူႏွင့္က ေက်ာင္းမွာ အေတြ႕ဆုံးဆိုေတာ့ သူ႔အခန္းထဲလည္း ႀကဳံရင္ႀကဳံသလို သြားသြားကုန္းရသည္ ။ ေန႔ခင္းဘက္စာသင္ေနရင္း သူ႔အခန္းထဲေခၚၿပီး တစ္ခ်ီေလာက္ ထြက္ေအာင္လည္း စုပ္‌ခိုင္းတတ္သည္ ။

တျခားသူမ်ားကေတာ့ ႐ိုး႐ိုးသားသား ထင္ၾကေပမယ့္ ကြၽန္မတို႔က ဆန္းဆန္းျပားျပား ျဖစ္ေနၾကတာကို ကိုသက္ခိုင္တို႔ ေဒၚျမင့္တို႔ မသိ ။ ကြၽန္မ႐ုပ္ႏွင့္ မထင္တာလည္း ပါမည္ ။ ညေနဘက္ဆို ကြၽန္မေရခ်ိဳးၿပီးခ်ိန္ေလာက္ ေနာက္ေဖးေပါက္မွ ေရာက္လာတတ္ၿပီး ၉ နာရီေလာက္မွ ျပန္ၾကသူလည္း ရွိသည္ ။ အဘိုးႀကီးေတြက သိပ္မေတာင္ေတာ့ ကြၽန္မ ဖီးလ္မလာေတြလည္း ရွိပါသည္ ။ အခုခ်ိန္က အလိုးခံရင္း အေျခအေနကို အကဲခတ္ေနဖို႔သာ ျဖစ္‌ေတာ့သည္ ။

“ဆရာမ”

“ရွင့္”

“ဆရာမက ရန္ကုန္ကလား”

“ဟုတ္ကဲ့”

“ေအာ္ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီ႐ြာကပဲ”

“ေအာ္”

ကြၽန္မႏွင့္ ကိုသက္ခိုင္တို႔စကားဝိုင္းက ဒီေလာက္ပဲ ျဖစ္သည္ ။ သူက ကြၽန္မကို စကားေျပာခ်င္ပုံရသည္ ။ ကြၽန္မသိသ‌ေလာက္ အေတြ႕အႀကဳံအရ ကြၽန္မကို စိတ္၀င္စားေနပုံလည္းရသည္ ။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ ဒီ႐ြာက ေယာက်ာ္းမ်ားႏွင့္ ေတာ္ေလာက္ၿပီဟု သတ္မွတ္ထားသည္ ။ ကြၽန္မအေၾကာင္းကို သူသိသြားလွ်င္ တစ္ညၾက ကြၽန္မကိုလိုးဖို႔ သူေရာက္လာလိမ့္မည္ ။ သူမေရာက္လာေသးသေ႐ြ႕ သူမသိလို႔ျဖစ္သည္ ။ ႐ြာကမိန္းမေတြႏွင့္ ပက္သက္၍ေတာ့ ပုံမွန္ပဲေတြ႕ရသည္ ။

ကြၽန္မကို ဦးသာတို႔လူစုကသာ က်ိတ္လိုးေနၾကပုံရၿပီး တျခားသူမ်ားကို ဒီကိစၥ ေလွ်ာက္မျဖန႔္တာႏွင့္ပင္ ေက်းဇူးတင္ရမလို ျဖစ္ေနသည္ ။ ေလွ်ာက္ျဖန႔္လိုက္လွ်င္ ကြၽန္မလည္း ထြက္ေျပး သူတို႔လည္းငတ္ ဗြီဒီယို၏ အသုံး၀င္မႈကလည္း ေလ်ာ့က်သြားလိမ့္မည္ ။ ေလာေလာဆယ္ ကြၽန္မကို သူတို႔လူစုကသာ အပိုင္စီးထားၾကတာက အားလုံးအတြက္ ေကာင္းေနသည္ ။ သို႔ေသာ္ သိပ္ေနာက္မက်ခင္ တစ္ခုခုလုပ္ႏိုင္ဖို႔လည္း လိုသည္ ။ ေသာၾကာေန႔ ဦးသာအိမ္ေရာက္လွ်င္ တစ္ခုခုေတာ့ အက်ိဳးရွိေအာင္ လုပ္မည္ဟု မွန္းထားလိုက္သည္ ။

📘အခန္း (၅) ဇြန္ပန္း📘

“သမီးနာမည္ ဇြန္ပန္းပါ”

ဦးသာရဲ႕သမီးက အပ်ိဳႀကီးဖားဖား‌ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ႏွင့္ အသက္ကေတာ့ ေသခ်ာမမွန္းတတ္ ။ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ မတူေတာ့တာေတာ့ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္ ။ ႏို႔ေတြ ဖင္ေတြက အ႐ြယ္ေရာက္ၿပီး မိန္းမတစ္ေယာက္လို ထြားေနေပမယ့္ မ်က္ႏွာေလးကေတာ့ နည္းနည္းငယ္ေသးသည္ ။

ကြၽန္မႏွင့္ ဇြန္ပန္းတို႔ သူတို႔အိမ္ေပၚထပ္ ဇြန္ပန္း၏ အခန္းထဲမွာ ေရာက္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္ ။ အခ်ိန္က ညေန ၆ နာရီေလာက္သာရွိေသး၍ ကြၽန္မလည္း ဦးသာအိပ္ခန္းထဲ မေရာက္ေသး ။ ဦးသာကိုလည္း မေတြ႕ရ ။ ကြၽန္မကို ကားႏွင့္လာေခၚၿပီး သမီးကိုစာသင္ဖို႔လာတယ္ဟုသာ သိထားေသာ သူ႔အေစခံက ကြၽန္မကို ဇြန္ပန္းႏွင့္ေတြ႕ေပးၿပီး ထားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ ။

“နာမည္က ဇြန္ပန္း ႏွစ္လုံးတည္းလား”

“ဇြန္ပန္းပြင့္ ပါ”

“လွလိုက္တာ နာမည္ေရာ လူေရာ”

ဇြန္ပန္းက နာမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ တကယ္လွသည္။ ငယ္ဂုဏ္ေလးလည္းရွိသည္မို႔ ႏုနယ္ပ်ိဳမ်စ္ေနသည္။

“မမက ဘာလာလုပ္တာလဲ”

“ဇြန္ပန္းကို စာလာသင္တာ”

“မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး”

“ဘာျဖစ္လို႔ မျဖစ္ႏိုင္ရတာလဲ သမီးရဲ႕”

“သမီးဆယ္တန္းက်တာ သုံးခါ။ နားတာတစ္ႏွစ္။ စာမသင္‌ေတာ့တာ ၾကာၿပီ။ တကယ္ေတာ့ မမကို ဒီည သူေခၚလုပ္တာမလား”

ကြၽန္မလည္း ဇြန္ပန္းေျပာေသာ စကားေၾကာင့္ အံ့ဩသြားရသည္။

“မ မဟုတ္ပါဘူး သမီးရဲ႕ ဘာလုပ္တာလဲ”

“ေခၚလိုးတာေလ”

“သမီး ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ အဲ့လိုေတြေျပာရလား”

“သမီး မငယ္ေတာ့ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဒါမ်ိဳး အရင္ကလည္း သူလုပ္ေနၾကပဲ။ အဲ့ ေခၚလာတဲ့ဟာေတြက မမေလာက္ေတာ့ မလွဘူးေပါ့”

“သူဆိုတာ..”

“အေဖေလ..”

စကားစ ခဏျပတ္သြား၍ ေခတၱၿငိမ္သြားၾကသည္။

“မမ လာေတာ့ ေကာင္းသားပဲ။ သမီး သက္သာတာေပါ့”

ဇြန္ပန္းက အဆက္အစပ္မရွိ ထိုစကားမ်ားကို ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

“ဟင္!! ဘယ္လို !!”

ဒီတခါေတာ့ ကြၽန္မလုံး၀ အံ့ဩလြန္း၍ အသံေတာ္ေတာ္ က်ယ္သြားသည္။

“သမီးကို သူက လိုးေနတာလား”

ကြၽန္မက အသံကို နည္းနည္းႏွိမ့္၍ ေမးလိုက္သည္။

“ဟုတ္တယ္ ညတိုင္း သူကလာလာအိပ္တာ”

“ဒါဆို အင္းစက္ေတြေပါ့”

“အင္းစက္ဆိုတာ ဘာလဲ။ ပိုးေကာင္ကို‌ ေျပာတာလား”

“အာ အင္းစက္ဆိုတာ ေသြးရင္းသားရင္းေတြၾကား ျဖစ္ၾကတာကို ေျပာတာကြာ”

“ေအာ္ အဲ့တာမ်ိဳးမွာ ေခၚတဲ့နာမည္ရွိတယ္”

“အင္း”

“အဲ့လိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အေဖနဲ႔ သမီးက ဘယ္လိုမွမေတာ္ဘူး”

“ရွင္းျပဦး”

“သမီးအေမက အေဖ့ရဲ႕ မယားငယ္ေတြထဲက တစ္ေယာက္။ သမီးက မယားပါသမီး။ အေမက ေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႔ လိုက္ေျပးသြားေတာ့ သမီးကို ထားခဲ့တာ”

“ေအာ္ ကံဆိုးလိုက္တာ”

‘ဆိုးတယ္လို႔ေတာ့ ေျပာလို႔မရဘူး။ အေမနဲ႔ပါသြားရင္ ဆင္းရဲမွာ။ ဒီမွာက ေအးေဆးေနရတယ္ေလ”

“ေအးဟယ္ ဟုတ္ပါၿပီ။ အသက္သာငယ္တယ္ ေတာ္ေတာ္သိတာပဲ။ ဒါနဲ႔ တစ္ခုေလာက္ေမးမယ္။ သမီးက သမီးအရင္း မဟုတ္ဘူးဆိုတာ အားလုံးသိၾကတာလား”

“ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး။ ဦးဖိုးထူးတို႔‌ေလာက္ပဲ သိမယ္ထင္တယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆို အဲ့တုန္းက သမီးဒီအိမ္ေရာက္ၿပီး မၾကာဘူး အိမ္က အေစခံေတြကို အကုန္ျပန္ခိုင္းလိုက္ၿပီး အသစ္ေတြနဲ႔ လဲလိုက္တာ”

“ဒါဆို မယားပါသမီးမွန္းမသိ မယားငယ္နဲ႔ရတဲ့ သမီးလို႔ပဲ သိၾကတာေပါ့”

“အင္း”

ဇြန္ပန္းကို စားခ်င္၍ ဦးသာ အကြက္ခ်ခဲ့တာကို ကြၽန္မ သေဘာေပါက္သြားသည္ ။ ဇြန္ပန္းက သူ႔သမီးလို႔ ေျပာထားေတာ့ သူနဲ႔အတူ အိမ္ေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေနလို႔ရသည္ ။ ဘယ္သူကမွလည္း ဘာမွေျပာေတာ့မွာ မဟုတ္။ သံသယလည္း ၀င္ၾကမွာ မဟုတ္ ။

“ဒါဆို အခု အစ္မကို ဘာလို႔ေျပာျပရတာလဲ”

“သမီးကို အိမ္ေအာက္ဆင္းခြင့္ မေပးဘူးေလ။ အေပၚမွာပဲ ထားတာ။ ဘယ္သူနဲ႔မွ သိပ္စကားမေျပာရဘူး။ ၿပီး‌ေတာ့ မမက ခဏပဲလာတာေလ။ ဒီေတာ့ ေျပာခ်င္ရာ ေျပာလို႔ရတာပဲ။ မမနဲ႔လည္း ျပန္ေတြ႕မွာမွ မဟုတ္တာ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာရရင္ သမီး႐ူးသြားလိမ့္မယ္”

“အရင္ကေရာ ဒီအေၾကာင္း‌ေတြ သမီး ေျပာျပဖူးလား။ သူေခၚအိပ္တဲ့ မိန္းမေတြကို”

“မေျပာဖူးဘူး သမီးနဲ႔လည္း မေတြ႕ရပါဘူး”

“မမက သူေခၚအိပ္တဲ့ မိန္းမေတာ့မဟုတ္ဘူး။ တကယ့္ ဆရာမပါ။ … ႐ြာမွာ စာသင္တယ္”

“ေအာ္ ဒါေၾကာင့္ သမီးအခန္းထဲ လႊတ္လိုက္တာျဖစ္မယ္”

“ဟုတ္တယ္ သူက မမကို လိုးလို႔ရေအာင္ သမီးကို စာလာသင္တာဆိုၿပီး ေျပာထားတာ”

“ေအာ္ သူက သမီးကို ဘယ္သူနဲ႔မွ သိပ္ေပးမေတြ႕ဘူး။ အိမ္ေပၚက အိမ္ေအာက္ မဆင္းရဘူး။ သူ႔သမီးကို သိပ္ခ်စ္တာဆိုၿပီး ခဏခဏ သူမ်ားေတြေရွ႕မွာ ေျပာတာ။ တကယ္က ေထာင္ခ်ထားတာ…”

“အင္း”

“ဒါနဲ႔ မမက ဘာလို႔ သူ႔အလိုးခံရတာလဲ။ ဒီေလာက္ေခ်ာေခ်ာေလးကို။ အသက္လည္း ဒီေလာက္ကြာတာ”

“မမမွာလည္း အေၾကာင္းရွိလို႔ေပါ့”

“ဘာအေၾကာင္းလဲ”

ကြၽန္မက ဇြန္ပန္းကို အေၾကာင္းစုံ ရွင္းျပလိုက္သည္။ ဇြန္ပန္းက ကြၽန္မကို သူ႔‌အေၾကာင္း အကုန္ေျပာျပမွေတာ့ ကြၽန္မဘက္ကလည္း ဇြန္ပန္းကို ယုံၾကည္ထားလိုက္သည္ ။ တဘက္ကလည္း ဇြန္ပန္းကို ဒီအိမ္က လြတ္ေအာင္ ကူညီခ်င္သည္ ။ ဇြန္ပန္းက ကြၽန္မ ဒ႐ိုင္ဘာေအာင္ထြန္းကို ေခၚလိုးတာကိုၾကားေတာ့ ၿပဳံးစိစိလုပ္ေနသည္ ။

“မမက ဆရာမေပမယ့္ မလြယ္ဘူးပဲ”

“ဆရာမဆိုတာနဲ႔ပဲ ဘာမွမလုပ္ရေတာ့ဘူးလား။ ကိုယ့္ေစာက္ပတ္နဲ႔ ကိုယ္ခံတာပဲေလ ေနာ့”

“ဒါလည္း ဟုတ္တာပဲ ဆရာမလည္း နံ႔မွာေပါ့ေနာ္”

“ေအး ဟုတ္တယ္ ဇြန္ပန္းက ေပါက္တာျမန္သားပဲ”

ကြၽန္မႏွင့္ ဇြန္ပန္းလည္း တခဏအတြင္းမွာပင္ ရင္းႏွီးသြားသည္ ။ ထိုစဥ္ ဦးသာျပန္လာ၍ သူ႔အေစခံကို ႀကိမ္းေမာင္းေနသံ ၾကားရသည္ ။ ကြၽန္မကို ဇြန္ပန္းႏွင့္ေပးေတြ႕၍ ဆူေနဟန္ရွိသည္ ။ သူပူလည္း ပူေလာက္ပါသည္ ။ ကြၽန္မနဲ႔ ဇြန္ပန္း ခဏေတြ႕လိုက္ရျခင္းက ကြၽန္မအတြက္ အက်ိဳးအမ်ားႀကီး ရွိသြားေစသည္ ။

အဲ့ဒီအပတ္က ကြၽန္မႏွင့္ ဇြန္ပန္း ထပ္‌မေတြ႕ျဖစ္ေတာ့ပါ ။ ဒီအိမ္ထဲမွာ ပိတ္မိေနေသာ ႏုနယ္လွပသည့္ ပန္းကေလးဇြန္ပန္းကို ကြၽန္မ သနားက႐ုဏာသက္ေနမိသည္ ။ ဒီသုံးရက္လုံး ဦးသာက ကြၽန္မကိုပဲ လိုးသည္ ။ ေန႔ခင္းဘက္ဆို အျပင္ထြက္ေနတတ္ၿပီး ညမွသာ အိပ္ယာထဲ ေခၚလိုးျခင္းျဖစ္သည္ ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကြၽန္မေၾကာင့္ ဇြန္ပန္း သုံးရက္ သက္သာသြားသည္ ။ ဒီေကာင္မေလးအတြက္ ကြၽန္မလုပ္‌ေပးႏိုင္တာ တစ္ခုခုရွိ‌ေသး၍ ၀မ္းသာရေသးသည္ ။

📘အခန္း (၆) ကိုသက္ခိုင္ ႏွင့္ လူႀကီးမ်ား📘

ဒီတေခါက္ ကြၽန္မ ႐ြာျပန္ေရာက္ေတာ့ မထင္မွတ္တာေတြ ျဖစ္သြားသည္ ။ ပထမတစ္ခုက ကိုသက္ခိုင္က ကြၽန္မကို ရည္းစားစကားေျပာျခင္း ျဖစ္သည္ ။ ကြၽန္မက မျဖစ္ႏိုင္ဟုသာ ျငင္းလိုက္သည္ ။

“ဘာျဖစ္လို႔ပါလဲ ဆရာမေလး။ ကြၽန္ေတာ္က ဆရာမေလာက္ ပညာမတတ္ အညၾတ ေတာသားျဖစ္လို႔လား”

“မဟုတ္ပါဘူး အဲ့တာေတြနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ပါဘူး”

“ဒါဆို ဘာလို႔လဲ ဆရာမေလး။ ကြၽန္ေတာ္ ဆရာမေလးကို တကယ္ေမတၱာရွိတာပါ။ အခုလို ၿမိဳ႕ကေနၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔႐ြာအတြက္ အပင္ပန္းခံ အနစ္နာခံၿပီး လာႀကိဳးစားေပးေနတဲ့ ဆရာမေလးကို ကြၽန္ေတာ္ ေလးစားလို႔လည္း မဆုံးဘူး”

“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္မတို႔က မ‌ျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ပါ”

ကြၽန္မလည္း ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ေနာက္လွည့္မၾကည့္ဘဲ ေျပးထြက္လာခဲ့သည္ ။ ေနာက္ထူးျခားသည့္ ကိစၥတစ္ခုကေတာ့ ကြၽန္မကို အုပ္စုဖြဲ႕ လိုးလာၾကျခင္း ျဖစ္သည္ ။ ကြၽန္မသိသေလာက္ ဦးသာ ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ ကြၽန္မကို အုပ္စုဖြဲ႕လိုးလို႔မရဟု မွန္းမိသည္ ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကြၽန္မ႐ြာသို႔ေရာက္ခါစ ေန႔ရက္မ်ားက ကြၽန္မကို ဟိုမနက္ကကဲ့သို႔ အုပ္စုလိုက္ တက္လိုးၾကမွာလို႔ထင္ၿပီး ကြၽန္မစိတ္ကို ကြၽန္မ ျပင္ဆင္ထားခဲ့ဖူးသည္ ။ သို႔ေသာ္ သူတို႔က ‌တစ္ေယာက္စီသာ လာလိုးခဲ့ၾကသည္ ။

ဦးသာက အလိုးဒဏ္ခံထားရ‌ေသာ ကြၽန္မပုံ‌ေၾကာင့္ တျခားသူေတြ တစ္စုံတစ္ခု သိသြားမွာကို လိုခ်င္ပုံမရဟု ကြၽန္မထင္သည္ ။ သို႔ေသာ္ အခု သူတို႔က ကြၽန္မကို ေျခာက္ေယာက္ ဝိုင္းလိုး‌တာမ်ိဳး လုပ္လာသည္ ။ ဦးသာအိမ္အေပၚထပ္က ကြၽန္မအခန္းမွာ တစ္ည လာလိုးၾကျခင္း ျဖစ္သည္ ။ အသံေတာ့ သိပ္မထြက္ရဲၾကေပမယ့္ ေသခ်ာနားေထာင္သူရွိလွ်င္ ၾကားရမွာေတာ့ က်ိန္းေသသည္ ။ ဦးသာကုတင္မို႔လားမသိ ကုတင္ေပၚမွာေတာ့ ကြၽန္မေပၚ ေသးမပန္းခဲ့ၾက ။ လိုး႐ုံနဲ႔သာ ထိုညက ၿပီးသြားသည္ ။

ေနာက္တစ္ေန႔ ကြၽန္မ ေက်ာင္းမသြားႏိုင္ပါ ။ တစ္ညလုံးလိုးၿပီး မနက္ ၄ နာရီေက်ာ္ေလာက္မွ ျပန္သြားၾကလို႔ ကြၽန္မဖင္တုံးလုံးႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး ေနာက္ေန႔မနက္ ၁၀ နာရီေက်ာ္မွ ေဒၚသန္း ေအာ္ႏႈိး၍ ျပန္ႏိုးလာခဲ့သည္ ။ ညက မအိပ္ခင္ အခန္းတံခါး ဂ်က္ထိုးခဲ့တာကပဲ ကံေကာင္းသြားခဲ့သည္ ။ ႏို႔မို႔ရင္ လရည္မ်ားေပက်ံၿပီး ဖင္ေျပာင္ျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ကြၽန္မကို ျမင္လွ်င္ ေဒၚသန္း မူးလဲသြားလိမ့္မည္ ။

ကြၽန္မက အက်ႌကဗ်ာကယာ ျပန္၀တ္ၿပီး ေဒၚသန္းကို ကြၽန္မေနမေကာင္း၍ ေက်ာင္းမသြားေတာ့ဘူး ဟု ေျပာလိုက္သည္ ။ ထို႔ေနာက္ အိပ္ယာထဲ ျပန္ေခြေနလိုက္ၿပီး ညေန ၄ နာရီေလာက္ၾကမွ ေရထခ်ိဳးႏိုင္ေတာ့သည္ ။ ကြၽန္မ ညစာစားၿပီး အေပၚထပ္တက္ၿပီး ဖုန္းသုံးေနလိုက္သည္ ။ မီးမရွိ၍ ဘက္ထရီမီးႏွင့္ အားသြင္းၿပီး ဖုန္းသုံးရတာရယ္ အင္တာနက္လိုင္းမေကာင္းတာရယ္ေၾကာင့္ ကြၽန္မ ဖုန္းေတာင္ သိပ္မသုံးျဖစ္ ။ မေန႔က တစ္ညလုံး အိပ္ေရးပ်က္ထား၍ ကြၽန္မ အိပ္ငိုက္ေနသည္ ။ ထိုစဥ္ ေနာက္ေဖးေပါက္မွ ဦးျမင့္ ၀င္လာသည္ ။

“ဆရာမေလး”

“ရွင္တို႔ ဘာလုပ္ဦးမလို႔လဲ မေန႔ညကလည္း တစ္ညလုံး”

“ဘာမွမလုပ္ပါဘူးဗ်ာ။ ဆရာမေလးကို ေက်ာင္းကို ခဏလိုက္ခဲ့ဖို႔ လာေခၚတာပါ”

“ဒီအခ်ိန္ႀကီး ေက်ာင္းကို ဘာလုပ္ဖို႔လဲ”

“လိုးမလို႔”

“ဘာ”

ကြၽန္မအသံက နည္းနည္းက်ယ္သြားသည္။

“ဒီမွာက လူေနအိမ္ေတြနဲ႔နီးေတာ့ အသံထြက္မွာစိုးလို႔ ။ ေက်ာင္းမွာၾက ေအးေဆးမလို႔ပါ ဆရာမ‌”

ဦးျမင့္ ဖုန္းကို စားပြဲေပၚမွာ တင္ထားတာကို ကြၽန္မေတြ႕လိုက္သည္ ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္မ ထမီခြၽတ္ခ်လိုက္ၿပီး ဦးျမင့္အနား ကပ္သြားလိုက္သည္ ။ ထို႔ေနာက္ ကြၽန္မထမီကို စားပြဲေပၚသို႔ တင္လိုက္ၿပီး ဖုန္းကို ထမီျဖင့္ အုပ္ထားလိုက္သည္ ။ ထို႔ေနာက္ ဦးျမင့္နားကပ္၍ သူ၏ ကြမ္းနံ႔နံေသာ ႏႈတ္ခမ္းႀကီးကို ကစ္ဆစ္ဆြဲၿပီး လွ်ာခ်င္းကလိလိုက္သည္ ။ ေအာက္မွာ ဦးျမင့္လီးက ေဖ်ာင္းခနဲ ထလာသည္ ။ ဦးျမင့္က ကြၽန္မဖင္ေျပာင္ႏွစ္လုံးကို လာဖ်စ္ညႇစ္ေနသည္ ။

ကြၽန္မက ဦးျမင့္ကို နမ္းေနရင္းႏွင့္ တံခါး‌ေပါက္နားတြန္းသြားလိုက္ၿပီး ဦးျမင့္ဖင္မ်ားကို ကြၽန္မလက္မ်ားျဖင့္ ပြတ္သပ္၍ ဖင္ေပါက္ကို ႏႈိက္ေပးလိုက္သည္ ။ ဦးျမင့္ဆီမွ ညည္းသံမ်ား ေပၚထြက္လာၿပီး ကြၽန္မေစာက္ဖုတ္ကို လက္ၾကမ္းႀကီးျဖင့္ ပြတ္ေနသည္ ။ ထို႔ေနာက္ ကြၽန္မက လူခ်င္းခြာလိုက္ၿပီး

“သြား လိုက္ခဲ့မယ္။ ျပင္လိုက္ဆင္လိုက္ဦးမယ္ ရွင္တို႔အတြက္”

ကြၽန္မက ခ်စ္စရာ မ်က္ႏွာေပးမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ေျပာလိုက္သျဖင့္ ဦးျမင့္လည္း သေဘာအက်ႀကီးၾကၿပီး ထြက္သြားေတာ့သည္ ။ ကြၽန္မလည္း ဦးျမင့္ဖုန္းကို ထမီေအာက္မွ အျမန္ယူ၍ ေလာ့ျဖည္လိုက္သည္ ။ ဦးျမင့္ဖုန္း ပက္တန္ကို ကြၽန္မအရင္တည္းက ခိုးၾကည့္ၿပီးသား ျဖစ္သည္ ။ ဦးျမင့္ဖုန္းထဲမွာ ေအာကားေတြ အျပည့္ျဖစ္ေန၍ ကြၽန္မ ဗြီဒီယိုကို ေတာ္ေတာ္ရွာလိုက္ရသည္ ။

ေနာက္ဆုံး ေတြ႕၍ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ running time က သူႀကီးဗြီဒီယိုေလာက္ေတာင္ မရွည္ ။ ကြာလတီကလည္း သူႀကီးႏွင့္ သိပ္မကြာ ။ ကြၽန္မ တျခားတစ္ခုမ်ား ရွိေသးလား အတတ္ႏိုင္ဆုံး အျမန္ရွာၾကည့္သည္ ။ မေတြ႕ ။ သို႔ေသာ္ ဒီဖုန္းႏွင့္ ႐ိုက္လွ်င္ ကြာလတီက ဒီေလာက္ပဲ ထြက္လိမ့္မည္ ဆို‌ေတာ့ ပူစရာေတာ့ သိပ္မရွိ။

ကြၽန္မဖုန္းကို ပိတ္လိုက္ၿပီး ျပန္အခ်မွာပင္ ဦးျမင့္၀င္လာၿပီး ဖုန္းကိုလာရွာသည္ ။ ကြၽန္မလည္း ထမီျပန္၀တ္ၿပီး ျဖစ္ေနတာမို႔ ဟန္မပ်က္ အလွျပင္သလို ဟိုဘက္လွည့္ေနလိုက္သည္ ။ ဦးျမင့္က ဘာမွမရိပ္မိ ဖုန္းကိုေကာက္ယူ၍ ျပန္ထြက္သြားေတာ့သည္ ။ ဦးျမင့္ ဗြီဒီယို၏ အေနအထားကိုေတာ့ ကြၽန္မသိရၿပီ ။ သူ႔ဗြီဒိယိုက ကြာလတီေကာင္းဦးေတာ့ ပူစရာမရွိ ။ ဦးျမင့္႐ိုက္သည့္ အန္ဂယ္က ကြၽန္မမ်က္ႏွာမေပၚ၊ ေအာင္ထြန္းမ်က္ႏွာသာ အမ်ားဆုံးေပၚသည္။ ကြၽန္မမ်က္ႏွာက ဆံပင္ႏွင့္ ဖုံးေနတာမ်ားသည္ ။ ကြၽန္မ စိတ္ေအးသြားရသည္ ။

အဲ့ဒိညက ဦးျမင့္ဖုန္းထဲမွ ဗြီဒီယိုကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ရေ႐ြ႕ ကြၽန္မအတြက္ အက်ိဳးရွိေသာ္လည္း ကြၽန္မအတြက္ ေတာ္ေတာ္ၾကမ္းတမ္းေသာ ည၊ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းခဲ့ေသာ ညတစ္ညလည္း ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ အဲ့ဒီညက ကြၽန္မ ေက်ာင္းကို ပါသြားခဲ့သည္ ။ ေက်ာင္းက ႐ြာစြန္ လယ္ကြင္းထဲမွာဆိုေတာ့ ႐ြာႏွင့္ေဝးသည္ ။ ေက်ာင္းမွာ သူႀကီးမွလြဲ၍ လူစုံ သည္ ။ ဒီတေခါက္ ကိုျမင့္ႀကိဳင္ကိုပါ ေတြ႕ရသည္ ။ ကြၽန္မကို အဲ့ေန႔ညက သူတို႔အမ်ိဳးမ်ိဳး ကစားၾကသည္ ။

ပထမဆုံး တန္းစီၿပီး လီးစုပ္ခိုင္းသည္ ။ သူတို႔က ခုံတန္းမွာ ၿဖဲကားၿပီး ထိုင္ေနၾကၿပီး ကြၽန္မက ဖင္အေျပာင္သားျဖင့္ ေအာက္မွာ ဒူးေထာက္ၿပီး လီးလိုက္စုပ္ရသည္ ။ ေဘာယက္ရသည္ ။ ေနာက္ ေျပာင္းျပန္လွည့္ေပးေတာ့ ဖင္ေပါက္ပါ ယက္‌ေပးရသည္ ။ ဖင္ေပါက္တိုင္း ခ်ီးနံ႔လိုလို ဖင္ဆီနံ႔လိုလို အနံ႔ရသည္ ။ ထို႔ေနာက္ ကြၽန္မပါးစပ္ထဲလည္း တံေတြးမ်ား ေထြးထည့္ၾကသည္ ။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မကို စာသင္ခန္းထဲ ဖင္ေျပာင္ျဖင့္ လွည့္ပတ္လမ္းေလွ်ာက္ခိုင္းသည္ ။ ထို႔ေနာက္ စာသင္ခိုင္းသည္ ။ သူတို႔က ကြၽန္မ နိကတ္ျဖင့္ စာသင္ေနတာကို အရသာခံၾကည့္ၾကသည္ ။ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏိုင္ၿပီး ေစာက္ရွက္ခြဲခံရေသာ အရသာမ်ိဳးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကြၽန္မအရည္က အရမ္း႐ႊဲလာၿပီး လမ္းေလွ်ာက္လိုက္တိုင္း ေစာက္ပတ္ထဲမွ ဗြိ.. ဗြိ ႏွင့္ ျမည္လာသည္ ။ သူတို႔က ကြၽန္မတစ္ခါျမည္တိုင္း ဝိုင္းရယ္ၾကသည္ ။ ကြၽန္မကလည္း ေစာက္ရွက္ခြဲခံရသည့္ အရသာကို ႀကိဳက္လာေသာေၾကာင့္ စာသင္သည့္အမူအယာ လုပ္ျပရတာကို ဖီးလ္လာၿပီး ပိုလုပ္ျပသည္။

“ေမာင္ျမင့္”

“ခင္မ်ာ… ဟားးး ဟားးး ဟားးး ဟားးး”

“သားသား ၿပီးၿပီလား”

“မၿပီးေသးဘူး ခ်ရာမ”

“မၿပီး‌ေသးရင္ ဆရာမ ထုေပးမယ္”

“ဟားး ဟားး ဟီးးး ဟီးးး”

“ေဝး ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္ ဒါမွ ဒို႔ဆရာမကြ”

“ေမာင္ထြန္းေအး”

“ဗ်ာ”

“သားလီးက ေသးလိုက္တာ”

“ဟားး ဟားး ဟားးး ဟီးးး ဟီးးးး ဟီးးးးး”

အဲ့တုန္းက ကြၽန္မလည္း လြတ္ၿပီး ေပ်ာ္ေနတယ္။ မႀကိဳက္လည္းခံ ႀကိဳက္လည္းခံရမယ့္ အတူတူ ကြၽန္မကေတာ့ သူတို႔နဲ႔အတူ ေပ်ာ္၀င္စီးေမ်ာပစ္လိုက္တယ္ ။ ေနာက္ကိစၥက ေနာက္ေပါ့ေနာ။

“ေဟ့ စာေမးလို႔မရရင္ ဘာလုပ္ရမလဲ ေျပာစမ္း”

“ဆရာမ ႀကိဳက္တာလုပ္ပါ ဆရာမ”

“ဆရာမႀကိဳက္တာ ဒါပဲ”

ေျပာၿပီး လီးကို အရင္းမွကိုင္ၿပီး အားရပါးရ စုပ္ပစ္လိုက္သည္ ။

“အားးး ဆရာမ ၿပီးၿပီ ၿပီးၿပီ”

ထို႔ေနာက္ ကြၽန္မကို ေက်ာင္း၀င္းထဲ ပတ္ေလွ်ာက္ခိုင္းသည္ ။ ညေမွာင္ေမွာင္မွာ ဖင္ေျပာင္ႀကီးျဖင့္ ေက်ာင္း၀င္းထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ ဆရာမေလးကိုသာ ႐ြာထဲကလူေတြ ျမင္ပါက ဘယ္လိုျဖစ္ကုန္မည္ မေျပာတတ္ ။ အိေျႏၵရွင္ဆရာမေလးကေတာ့ ေန႔ခင္းဘက္က သူစာသင္‌ေသာ အတန္းထဲမွာ အခု ဘာမွမ၀တ္ထားဘဲ ေပါေၾကာင္ေၾကာင္ကိစၥမ်ား လုပ္၍ ေပ်ာ္ပါးေနေလတာ့သည္ ။

ကြၽန္မကို အလံတိုင္မွာ ႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္ထားသည္ ။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္‌ေယာက္ လာလိုးသြားၾကသည္ ။ တစ္ခါတရံ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ၾကား ေတာ္ေတာ္ၾကာသည္ ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာလဲေတာ့ အတိအက်မသိ ။ ကြၽန္မက အလံတိုင္မွာပဲ ႀကိဳးခ်ည္ခံရၿပီး ေစာင့္ေနရ၍ ပိုၾကာသည္ဟု ထင္ေနရတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္ ။

ၾကာေတာ့ ကြၽန္မ အျပင္ဘက္မွာ ကိုယ္တုံးလုံးႏွင့္ေနတာမ်ားေတာ့ ေအးလာသည္ ။ ျခင္ေတြကလည္း ကိုက္ေတာ့ ကြၽန္မတကိုယ္လုံး ယားၿပီး ထူပူေနသည္ ။ ေစာက္ပတ္မွာပါ ျခင္ကိုက္ခံရသည္ ။ ျခင္မ်ားေၾကာင့္ တစက္မွ ၿငိမ္ေနလို႔မရ ။

သူတို႔လိုးၿပီးေတာ့ ေသးေပါက္ခ်ၾကေသးသည္ ။ ဒီတခါ ေသးေသာက္ရတာ ကြၽန္မအတြက္ တကယ္အရသာရွိလွသည္ ။ ကြၽန္မတစ္ညလုံး ေရေတာင္မေသာက္ရေသး ။ ပါးစပ္မ်ားက လရည္ႏွင့္ ေစးေနသည္ ။ အခုမွ ပါးစပ္ထဲ ေနလို႔ေကာင္းသြားသည္ ။ အနံ႔ကေတာ့ ႏွာေခါင္းယဥ္သြားလို႔လား မသိ ။ နံလွသည္ဟု မထင္ေတာ့။

အဲ့ေန႔ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ ေနာက္သုံးရက္ဆက္တိုက္ ေက်ာင္းမတက္ႏိုင္ ။ ေဒၚျမေတာင္ လာၾကည့္သည္ ။ ေန‌မေကာင္းဟု အေၾကာင္းျပ၍ အိမ္မွာပဲ နားေနလိုက္သည္ ။ ‌ျခင္ကိုက္ဖုမ်ားေၾကာင့္ လက္ရွည္ေလး ၀တ္ထားရသည္ ။ အသားအရည္လည္း အေတာ္ပ်က္စီးသြားသည္ ။ ေတာ္ေတာ္ျပန္လုပ္ယူရဦးမည္ ။ ကြၽန္မေနမေကာင္းဆို၍ ကိုသက္ခိုင္လည္း လာၾကည့္သည္ ။ သူ႔အမူအယာက သိပ္မတည္ၿငိမ္လွ။

“ဆရာမ သက္သာရဲ႕လား ဘာျဖစ္တာလဲ”

“ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး ပင္ပန္းသြားလို႔ပါ”

“ဟို ဆရာမ..”

“ဟုတ္ကဲ့ ေျပာပါ ကိုသက္ခိုင္”

“ကြၽန္ေတာ္ ဟို ဘယ္လိုေျပာရမလဲ”

“ေျပာသာေျပာပါ ကိုသက္ခိုင္ အားမနာပါနဲ႔”

“ဟို ဒီလိုပါ ဟိုေန႔ညက ကြၽန္ေတာ္ျမင္လိုက္တယ္”

ကြၽန္မေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ စကားျဖစ္၍ သိပ္ေတာ့ မအံ့ဩလွပါ ။

“အင္း ရွင္ျမင္ေတာ့လည္း ျမင္တဲ့အတိုင္းေပါ့။ ကြၽန္မ ဘာမွေျပာစရာမရွိဘူး”

“ဘယ္လိုျဖစ္လို႔မ်ားးး…”

“ကြၽန္မမွာလည္း ကြၽန္မအေၾကာင္းနဲ႔ ကြၽန္မေပါ့”

ခဏေတာ့ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။

“ကဲ ရွင္လည္း သိသြားၿပီဆိုေတာ့ ရွင္ဘာလုပ္မလဲ ႐ြာထဲေလွ်ာက္ေျပာမလား ကြၽန္မကို အခုလိုးမလို႔လား”

“အဲ့လိုမေျပာပါနဲ႔ဗ်ာ ဆရာမေလး။ ဆရာမေလး ကြၽန္ေတာ့္သိကၡာကို ခ်နင္းေစာ္ကားလိုက္တာဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္က ပိုက္ဆံမရွိ ေဆြမ်ိဳးမရွိ ဒီ႐ြာမွာေမြး ဒီ႐ြာမွာပဲ ေနဖူးတဲ့ သူပါ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ အဲ့လိုအလုပ္မ်ိဳးေတာ့ မလုပ္ဘူး”

“ဘယ္လိုအလုပ္မ်ိဳးလဲ ကိုသက္ခိုင္။ လူတကာနဲ႔ အျပင္မွာလိုးတဲ့ အလုပ္ကို ေျပာတာလား”

“မဟုတ္ပါဘူး မဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ဒီလို မဆိုလိုပါဘူး။ ဆရာမေလးကို အျပစ္ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟိုလူေတြလုပ္တဲ့ အလုပ္မ်ိဳးကို ေျပာတာပါ။ ကိုယ့္႐ြာကိုလာတဲ့ ဆရာမေလးကို အဲ့လိုမလုပ္သင့္ဘူးဗ်ာ”

“ဒါေတာ့ ရွင္က အားလုံးမသိေသးလို႔ ေျပာတာေနမွာပါရွင္။ ကြၽန္မအေၾကာင္း သိရရင္ အဲ့လိုေျပာခ်င္မွ‌ ေျပာမွာေပါ့”

“ဆရာမမွာ ဘာအေၾကာင္းမ်ား ရွိလို႔လဲ”

“အကုန္လုံးေတာ့ ရွင့္ကို မေျပာႏိုင္ဖူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ရွင္သိရမွာက ကြၽန္မလည္း အဲ့ဒီထဲက လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနသူတစ္ေယာက္ပါ”

“ဟုတ္ပါၿပီ ကြၽန္ေတာ္ ဘာမ်ားကူညီရမလဲ”

“အခုလို ေမးေဖာ္ရတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုသက္ခိုင္။ ရွင္က အခုတေလာေတြ႕ရတဲ့ ေယာက်ာ္းေတြထဲမွာ ကြၽန္မကို အက်ပ္မကိုင္တဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ သူပဲ။ ဒါနဲ႔ ရွင္ကြၽန္မကို ခ်စ္ေသးလား”

ကြၽန္မက တဆက္တည္း ေမးလိုက္သည္။

“ဗ်ာ.. ဟာ.. ဒါကေတာ့”

“မသတီေတာ့ဘူးမလား။ ညက ရွင္ဘယ္ေလာက္ျမင္ခဲ့လဲ ကြၽန္မမသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရွင္ျမင္တာထက္ ဆိုးတာေတြ ရွိတယ္ဆိုတာေတာ့ ကြၽန္မ အာမခံတယ္။ ကဲ ရွင္ခ်စ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ကြၽန္မက အဲ့လိုမိန္းမမ်ိဳးပဲ။ ဒီေတာ့ ကြၽန္မကို မခ်စ္တာ အေကာင္းဆုံးပဲ။ ဒါေပမယ့္ တနယ္တေက်းမွာ ဒုကၡေရာက္ အက်ပ္ကိုင္ခံေနရတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ရွင္ကူညီႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္”

“ဟာ ကူညီဖို႔ဆိုရင္ေတာ့ ေျပာပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ကူညီႏိုင္သေလာက္ ကူညီပါ့မယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဒါမ်ိဳး မခံႏိုင္ဘူး”

“ဟုတ္ပါၿပီ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုသက္ခိုင္”

📘အခန္း (၇) ေထာင္ေခ်ာက္📘

ဒီတစ္ပတ္ ကြၽန္မ ဦးသာအိမ္ ေရာက္သြားေတာ့ ဇြန္ပန္းႏွင့္ မေတာ္တဆ အိမ္ထဲက တစ္ေနရာမွာ ေတြ႕ၾကသည္ ။ ေန႔ခင္းဖက္ ဦးသာလည္း မရွိတုန္း အေစခံမ်ားမျမင္ေအာင္ ကြၽန္မ ဇြန္ပန္းအခန္းထဲ လိုက္၀င္ခဲ့လိုက္သည္ ။

“မမ ေရာက္ေနတာလား”

“ဟုတ္တယ္ ပန္းေလး”

“အယ္ ပန္းေလးဆိုပါလား”

“အင္း ဒီလိုပဲ ပါးစပ္ကထြက္သြားတာ”

“ဟယ္ လက္မွာလည္း ျခင္ကိုက္ဖုေတြနဲ႔ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ”

“မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး”

“ဝိုင္းလိုးၾကတာလား”

“အင္း”

“ဘယ္မွာလိုးလို႔ ျခင္ကိုက္ဖုေတြ ျဖစ္ေနရတာလဲ”

“ေက်ာင္းက အလံတိုင္ေရွ႕မွာ”

“ဘုရားေရ..”

“ဒါေတာ့ ဒီလူႀကီးေတြ သိပ္လြန္သြားၿပီ”

“ဇြန႔္ကို မမ တစ္ခုေျပာစရာရွိတယ္။ မမတို႔ အမ်ားႀကီးလည္း မေတြ႕ရဘူး။ ဒီေတာ့ ေျပာစရာရွိတာ ျမန္ျမန္ ေျပာမွျဖစ္မယ္”

“အင္း ေျပာ”

“မမကို သူတို႔လိုးထားတာလည္း ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ။ မမကေတာ့ သူတို႔လိုးတာကို ဒီအတိုင္း တသက္လုံး ခံမေနႏိုင္ဘူး။ ဒီေတာ့ မမကေတာ့ တနည္းနည္းနဲ႔ သူတို႔ကို ျပန္လုပ္မွာ။ အဲ့ဒါ ဇြန္ ကူညီမလား။ ဇြန္လည္း ဒီလိုဘ၀နဲ႔ တသက္လုံး ေနလို႔မွမရတာ”

ဇြန္က ခဏၿငိမ္သြားၿပီး

“အင္း.. တကယ္ေတာ့ ဇြန္လည္း ယုံရတဲ့သူမရွိလို႔ ဘာမွမလုပ္ရဲတာ။ ဇြန္လည္း အဲ့တာကို ေတြးေတာ့ ေတြးထားတယ္”

“ဟုတ္ၿပီ ဒီေတာ့ မမ နဲ႔ ဇြန္နဲ႔ ဒီအရႈပ္ထဲက လြတ္ေအာင္ လုပ္ၾကမယ္ ဟုတ္ၿပီလား။ ဇြန္ သေဘာတူလား”

“တူတယ္ ဒါေပမယ့္ မမ အစီအစဥ္ကို ေျပာပါဦး”

“မမ စဥ္းစားထားတာက ဒီလို”

———————————–

အေဝးေျပးဂိတ္။ ကားအ၀င္အထြက္မ်ား ရႈပ္ေထြးေနသလို လူေခၚသံ ေဈးသည္သံမ်ားႏွင့္ ဆူညံေနသည္ ။ ဦးထုပ္ကို ခပ္ငိုက္ငိုက္ ေဆာင္းထားေသာ ပုဆိုးတိုတိုႏွင့္ လူတစ္ေယာက္သည္ ခရီးသည္မ်ား ရႈပ္ေထြးေနေသာ ကားဂိတ္တစ္ခုထဲသို႔ ဦးတည္၀င္ေရာက္သြားသည္ ။

“ပါဆယ္လာေ႐ြးတာ”

“ဘယ္ကားနဲ႔ ပါလာတာလဲ”

“၈ နာရီ ရန္ကုန္ကားနဲ႔”

“နာမည္”

“သက္ခိုင္”

အထုပ္က စားပြဲေပၚ ေရာက္လာသည္ ။ ထိုလူက အထုပ္ကိုယူ၍ ကားဂိတ္ထဲမွ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားေတာ့သည္ ။

————————————

အခန္းထဲတြင္ မီးေရာင္က လင္းထိန္ေနသည္ ။ ကြၽန္မက ဦးသာ၏ကုတင္ေပၚမွာ တစ္ကိုယ္လုံး ဘာအ၀တ္မွ မပါဘဲ ထိုင္ေနသည္ ။ ဦးသာက ကြၽန္မကို ႐ြံ႕မုန္းသလို ၾကည့္ေနသည္ ။

“နင့္ကိုနင္လည္း ျပန္ၾကည့္ဦး။ ဖင္မွာ ျခင္ကိုက္ဖုေတြခ်ည္းပဲ”

ကြၽန္မလည္း အျပစ္ရွိသလို ပုံစံမ်ိဳးႏွင့္ ေခါင္းကို ငုံ႔ထားလိုက္သည္ ။

“ငါက ခြၽတ္ထားရင္ေတာင္ ႐ုပ္ဆိုးတဲ့ မိန္းမေတြကို မုန္းတယ္။ ငါ့ခံယူခ်က္က ဘယ္မိန္းမမဆို ခြၽတ္လိုက္ရင္ လွတာပဲ။ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ ပုံမလာတဲ့ မိန္းမေတာင္ တစ္ကိုယ္လုံးခြၽတ္ျပရင္ ၾကည့္ေပ်ာ္ရႈေပ်ာ္ေတာ့ ျဖစ္ေသးတာပဲ။ ေအး တစ္ကိုယ္လုံးခြၽတ္ျပလို႔မွ လီးမေတာင္တဲ့ မိန္းမမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ငါ့ကို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေစတာပဲ ရွိတယ္”

ကြၽန္မလည္း ဘာမွမေျပာဘဲ ေခါင္းကိုပဲ ငုံ႔ထားလိုက္သည္။

“နင့္ကို ဒီေကာင္ေတြ အဲ့လိုလုပ္တာ နင္ကလည္း ခံတာပဲလား”

“ကြၽန္မက မိန္းမ။ ၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း။ သူတို႔က ရွစ္ေယာက္ေလာက္ရွိတယ္။ ဘာလုပ္ႏိုင္မွာလဲ”

ဦးသာက ကြၽန္မကို ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ကုတင္ေပၚတြင္ တစ္ခုခုကို ေတြး‌ေနျပန္သည္ ။ ခဏၾကာမွ

“သြား နင္ နင့္အခန္း နင္ျပန္ေတာ့”

ကြၽန္မလည္း ခြၽတ္ထားတဲ့ အက်ႌေတြကို တစ္ခုခ်င္းေကာက္ၿပီး ၀တ္ေနတုန္း ဦးသာ ေအာ္လႊတ္လို႔ ဖင္အေျပာင္သားနဲ႔ပဲ အခန္းထဲက ေျပးထြက္ခဲ့ရသည္။ ကြၽန္မကို‌ေပးထားတဲ့ အခန္းရယ္ ဦးသာအခန္းရယ္က ေဘးခ်င္းယွဥ္လ်က္ ေလွ်ာက္လမ္းျခားတာမ်ိဳးျဖစ္ၿပီး ဇြန္ပန္းရဲ႕အခန္းက အိမ္ေနာက္ဘက္ပိုင္းက အခန္းက်ယ္ႀကီး ျဖစ္သည္ ။ ကြၽန္မလည္း ကိုယ့္အခန္းထဲ၀င္လိုက္ၿပီး အက်ႌေတာင္ ျပန္မ၀တ္ႏိုင္ဘဲ တံခါးၾကားကေန ေလွ်ာက္လမ္းကို ျပန္ေခ်ာင္းၾကည့္ေနေတာ့သည္ ။ ခဏၾကာေတာ့မွ ဦးသာရဲ႕ အခန္းတံခါး ပြင့္လာၿပီး ဦးသာက ေလွ်ာက္လမ္းကေန ဇြန္ပန္းရဲ႕အခန္းဘက္ကို ထြက္သြားတာေတြ႕လိုက္ရသည္ ။ ၿပီးေတာ့ အခန္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္ၿပီး ဇြန္ပန္းရဲ႕အခန္းထဲ ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္ ။

ကြၽန္မလည္း အိပ္ယာေပၚလွဲ‌ေနေပမယ့္ အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ ဟိုလွိမ့္ ဒီလွိမ့္နဲ႔ ျဖစ္ေနသည္ ။ မနက္ ၃ ‌နာရီေက်ာ္ေလာက္မွ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္ ။ ကြၽန္မႏိုးေတာ့ မနက္ ၆ နာရီ ။ ဦးသာအခန္းတံခါး ေသာ့မခတ္ထားလို႔ အထဲမွာ သူရွိေနေသးတယ္ ထင္သည္ ။ ကြၽန္မလည္း ကိုယ့္အခန္းထဲကိုယ္ျပန္၀င္ၿပီး သြားတိုက္ မ်က္ႏွာသစ္ လုပ္လိုက္သည္ ။

ဒီေန႔က အေရးႀကီးတဲ့ေန႔ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္ မျဖစ္ခ်င္လည္း မျဖစ္ဘူး ႀကိဳမသိႏိုင္လို႔ ကြၽန္မဘက္က ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားရမည္ ။ တစ္ကိုယ္လုံးခြၽတ္လိုက္ၿပီး ေရပန္းေအာက္မွာ ေရေႏြးနဲ႔ ေရခ်ိဳးလိုက္သည္ ။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မတို႔ စီစဥ္ထားတဲ့ အစီအစဥ္ကို တစ္ခုခ်င္း ျပန္စဥ္းစားသည္ ။

မေန႔က ကြၽန္မနဲ႔ ဇြန္နဲ႔ တိုင္ပင္တာေတြကို အရင္ျပန္ေျပာရရင္

“ပထမဆုံးက မမရဲ႕ဗြီဒီယိုကို ဖ်က္ပစ္ဖို႔။ ေနာက္ေတာ့ သမီးအိမ္က ထြက္ေျပးႏိုင္ဖို႔။ ဟုတ္တယ္ အဲ့ဒီႏွစ္ခုလုံးကို ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရမွာ”

“မမ ဘယ္လိုလုပ္မယ္ စိတ္ကူးလဲ”

“ပထမဆုံးက ဗြီဒီယိုကို ဖ်က္ဖို႔ကိစၥ”

“အေဖက သတိအရမ္းႀကီးတယ္ေနာ္။ မမသိဖို႔ ေျပာတာ”

“ဗြီဒီယိုဖ်က္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ဘူး။ သူ႔ဖုန္းက သူနဲ႔မကြာရွိေနတာ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အခန္းထဲ သူ႔တပည့္ ဖိုးထူးကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ အ၀င္မခံဘူး”

“ဒါနဲ႔ ေမးပါဦးမယ္ ဦးသာက ဘာေတြလုပ္တာလဲ”

“သမီးသိသေလာက္ အေဖက ပိုက္ဆံရရင္ အကုန္လုပ္တယ္။ အဓိကက ကုန္ကူးတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ‌ေသခ်ာမသိရဘူး။ အေမေတာင္ ဘာမွသိရတာ မဟုတ္ဘူး”

“ပိုက္ဆံရရင္ အကုန္လုပ္တယ္ဆိုေတာ့ လူမိုက္ေတြဘာေတြမ်ိဳးလား”

“ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ဦးဖိုးထူးတို႔နဲ႔ တူတူလုပ္လာတာ ေျပာတာပဲ။ ဥပေဒနဲ႔ လြတ္လြတ္ကင္းကင္း မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ အခု ႀကီးလာေတာ့မွ လူေကာင္းေယာင္ေဆာင္ၿပီး ႐ြာမွာ လူႀကီးလုပ္ေနတာ။ လႉလိုက္တာလည္း မေျပာနဲ႔။ သူ႔တပည့္ေတြကလည္း ႐ြာမွာအေျခခ်ၿပီး သူ႔လိုပဲ လူေကာင္းေယာင္ေဆာင္ေနၾကတယ္”

“သူ႔မိန္းမႀကီးေရာ ရွိလား ဘယ္ေရာက္သြားလဲ”

“ရွိေသးတယ္။ သူအခုလို ခ်မ္းသာလာတာ သူ႔မိန္းမႀကီးေၾကာင့္လည္း ပါတယ္။ သူ႔မိန္းမနဲ႔ သားသမီးေတြက ရွမ္းျပည္ဘက္မွာ တက္ေနတယ္”

“ဒီအိမ္မွာ ဇြန္ေနေနတာ သူတို႔သိလား”

“သိတယ္။ တစ္ခါ သူ႔သမီးအႀကီးဆုံးလာေတာ့ ဇြန႔္ကို ေတြ႕သြားတယ္”

“အဲ့ဒီသမီးေတြနဲ႔ေရာ ဘယ္လိုလဲ”

ဇြန္က အဓိပၸါယ္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ကြၽန္မကိုလွမ္းၾကည့္လို႔

“မဟုတ္ဘူးေလ ေျပာခ်င္တာက သူက ခ်စ္လား ဂ႐ုစိုက္လား”

“ေအာ္ စိုက္တယ္ စိုက္တယ္”

“လိပ္စာသိလား”

“ေနဦး မွတ္ထားတာ‌ေတာ့ရွိတယ္။ အဲ့ဘက္က လိပ္စာနဲ႔ ပါဆယ္ေတြဘာေတြ ေရာက္တတ္တယ္”

ဇြန္က သူ႔စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဖြင့္၍ လိပ္စာကို ျပသည္။ ကြၽန္မလည္း လိပ္စာကို ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ စိတ္ထဲမွလည္း အလြတ္က်က္ထားလိုက္သည္။

“နာမည္ေတြေရာ ဇြန္သိလား”

“သိတယ္”

“အဲ့ေတာ့ ပထမအစီအစဥ္ကေတာ့ သူ႔ဖုန္းထဲက ဗြီဒီယိုကို ဖ်က္ပစ္ဖို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒုတိယအစီအစဥ္ တစ္ခုကိုလည္း ျပင္ထားမွျဖစ္မယ္”

“အင္း ဘယ္လိုလဲ”

“ဇြန႔္ကို ေျပာရမွာေတာ့ အားနာတယ္”

“ေျပာ ေျပာ”

“သူနဲ႔ ဇြန္နဲ႔ လိုးတာကို ဗြီဒီယို႐ိုက္ထားခ်င္တယ္”

ဇြန္က ခဏၿငိမ္သြားတယ္။

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“ဒီလိုေလ ဇြန႔္ကို သူ႔သမီးလို႔ ဒီမွာ အားလုံးကို ေျပာထားတာမလား။ ဒီေတာ့ ဇြန္နဲ႔ သူလိုးတဲ့ ဗြီဒီယိုကို မမကလည္း ျပန္ကိုင္ထားၿပီး သူ႔ကို ျပန္ထိန္းခ်င္တာ။ အဲ့ဒါ ဒုတိယအစီအစဥ္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒါက ဇြန႔္ကို အသုံးခ်သလို ျဖစ္ေနလို႔”

ဇြန္ရဲ႕ ခ်စ္စရာမ်က္ႏွာ ႏုႏုေလးက စဥ္းစားခန္း၀င္ေနတယ္။

“အင္း အဲ့ေတာ့ ဇြန္က သူ႔သမီးမဟုတ္တာ။ ဘယ္သူမွမသိေတာ့ အဲ့တာ မမေျပာတဲ့ ဟိုအင္းစက္ ျဖစ္ေရာေပါ့”

“အင္း ဟုတ္တယ္”

ဇြန္က တစ္ခ်က္စဥ္းစားၿပီး

“အဲ့တာက ထုတ္သုံးဖို႔ လိုခ်င္မွလိုမွာမလား”

“ဟုတ္တယ္ သူ႔ဘက္က ထုတ္ေတာ့မွ မ ဘက္က ထုတ္႐ုံပဲ။ ေဆာင္ထားတဲ့သေဘာ”

“ဒါေပမယ့္ သူ႔ဘက္က မမဆီက အၾကမ္းဖက္ၿပီး ျပန္ယူႏိုင္တယ္”

“ဒါေၾကာင့္ မမတို႔ အဲ့ဒီဗြီဒီယို လက္ထဲရတာနဲ႔ ထြက္ေျပးၾကမယ္ေလ။ အေဝးကေနပဲ စကားေျပာမယ္”

“ဇြန္နဲ႔ တူတူေျပးမွာလား”

“ဒါေပါ့”

ဇြန္က ကြၽန္မကို ၀မ္းသာအားရ လွမ္းဖက္လိုက္တယ္။ ဇြန္ရဲ႕ ႏို႔အိအိေလးေတြနဲ႔ ကြၽန္မရဲ႕ ႏို႔ေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြက တစ္ခုနဲ႔တစ္ခုၾကား အံ၀င္ခြင္က် ထိကပ္သြားၾကတယ္။

“ရတယ္ေလ ဒီမွာ တစ္သက္လုံးေနရမွာနဲ႔စာရင္ ဗြီဒီယိုထဲမွာ ပါတာက ပိုတန္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဗြီဒီယိုကလည္း ထုတ္သုံးခ်င္မွ သုံးရမွာပဲဟာ။ ၿပီးေတာ့ ဇြန္က အသက္ႀကီးလာဦးမွာ။ အခုလို ဆံပင္အရွည္ႀကီးမထားဘဲ ဆံပင္တိုညႇပ္လိုက္ရင္ ႐ုပ္ေျပာင္းသြားမွာပဲ။ ကိစၥသိပ္မရွိပါဘူး”

ဇြန္က ကြၽန္မကို ဖက္ထားရင္း သူ႔ဟာသူေျပာသလို ေျပာေနတယ္။

“ဒါနဲ႔ မမက ဘာနဲ႔ ႐ိုက္မွာလဲ”

“ပါလာၿပီးသား။ မမ စပိုင္ကင္မရာ ေျခာက္လုံး၀ယ္ထားတယ္။ အားလည္း အျပည့္ပဲ။ ဇြန႔္ဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္ပဲ လိုတာ။ ဒါေပမယ့္ ဇြန႔္ကို ဘယ္အခန္းမွာ လိုးမလဲ မသိတာရယ္၊ အဲ့ဒီအခ်ိန္ မမ မရွိတာရယ္ကိုပဲ စိတ္ပူတယ္”

“ဇြန႔္ကို သူက ဒီအခန္းမွာပဲ အၿမဲလိုးတယ္။ ကုတင္ကိုေတာင္ ၾကည့္ပါလား အႀကီးႀကီး။ သူ႔အခန္းထဲ ဘယ္သူမွ အ၀င္မခံဘူး”

“ဟုတ္ၿပီ ဒါဆို ဒီတပတ္အတြင္း မမျပန္တဲ့အခ်ိန္ ဇြန္ ႐ိုက္ထားလိုက္”

“မဟုတ္ဘူး ဒီညကို ဇြန႔္ကို လိုးေလာက္တယ္”

“မမရွိတယ္ေလ ပုံမွန္ဆို”

“ပုံမွန္ဆို ဟုတ္တယ္။ အခုက မမမွာ ျခင္ကိုက္ဖုေတြနဲ႔ေလ”

“အဲ့ေတာ့”

“သူက အဲ့လိုမ်ိဳးဆို မႀကိဳက္ဘူး။ မ်က္ႏွာမွာ ၀က္ၿခံရွိတာေတာင္ သူမႀကိဳက္ဘူးတဲ့။ သူက ျဖဴေဖြး၀င္းမြတ္ေနမွ ႀကိဳက္တာ”

“‌ေအာ္ အဲ့လိုလား”

“အင္း”

“ဒါဆို ဒီည အေကာင္အထည္ေဖာ္လို႔ရရင္ မနက္ျဖန္ေျပးမလား”

“ရတယ္ေလ”

“ဒါနဲ႔ ဇြန႔္ကို အိမ္ထဲက ဘယ္လိုထုတ္ရမလဲ အဲ့တာရွိေသးတယ္”

“အဲ့တာေတာ့ မပူနဲ႔ ဇြန္ ဒီအိမ္ကို မီးရႈိ႕မွာ”

“ဟင္ ဘယ္လို”

“ဟုတ္တယ္။ ဇြန္ ထြက္ေျပးတဲ့ေန႔ၾကရင္ ဒီအိမ္ကို မီးရႈိ႕မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ထားၿပီးသား။ ဇြန္ ဘယ္လိုရႈိ႕ရမလဲဆိုတာ သိၿပီးသား”

“ေတာ္လိုက္တဲ့ ဇြန္ေလး။ ဒီည မီးစိမ္းျပရင္ ကားအသင့္ျပင္ခိုင္းထားလိုက္မယ္။ ဇြန္သာ ဗြီဒီယိုကို ရေအာင္ယူခဲ့။ တျခားအ၀တ္အစားနဲ႔ အေရးႀကီးတာေတြ တစ္ခါတည္းျပင္ထား”

“မမ ဇြန္ တစ္ခုေျပာမယ္”

“အင္း”

“ဒီညမွာ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဇြန႔္အခန္းထဲ ၀င္မလာပါနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အခန္းထဲလည္း ခိုး၀င္ၿပီး သူ႔ဖုန္းထဲက ဗြီဒီယိုကို မရွာပါနဲ႔”

ကြၽန္မ ဇြန႔္ကို အေျဖေပးဖို႔ ခဏ‌အခ်ိန္ယူၿပီး စဥ္းစားေနတုန္းပဲ။ အမွန္က ဇြန႔္ကို ဗြီဒီယိုမ႐ိုက္ခ်င္လို႔ ကြၽန္မ ပထမအစီအစဥ္ကို လုပ္ဖို႔။

“ကတိေပးပါ။ ဇြန႔္ကို ခ်စ္ရင္ ကတိေပးပါ”

“အင္းပါ ခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္ ကတိေပးတယ္”

ဇြန္ေရာ ကြၽန္မေရာ မ်က္ရည္စေတြနဲ႔ ေၾကာက္ေပမယ့္ ဒါ ကြၽန္မတို႔ ေလွ်ာက္ရမယ့္ လမ္းပဲ။

——————————-

ကြၽန္မ ေရခ်ိဳးၿပီး ထမီ၀တ္ေနတုန္း လမ္းၾကားက ေျခသံျပင္းျပင္းနဲ႔ နင္းသြားသံၾကားရၿပီး ဦးသာ ဆင္းသြားတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္ ။ တစ္ခုခုကိုေတာ့ စိတ္တိုသြားပုံပဲ။ ကြၽန္မတို႔ကိုမ်ား ရိပ္မိသြားလားလို႔ စိတ္ပူမိ‌ေသးတယ္ ။

ဦးသာမရွိေတာ့ ကြၽန္မလည္း ထမီကို ဂ်င္းေဘာင္းဘီနဲ႔ ျပန္လဲၿပီး ကိုသက္ခိုင္ကို ကားအသင့္ျပင္ခိုင္းထားဖို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ကိုသက္ခိုင္က ႐ြာက ကြၽန္မက်န္ခဲ့တဲ့ အက်ႌအ၀တ္အစားေတြကို ကားနဲ႔တင္လာၿပီး တျခားလမ္းက လာမွာျဖစ္တယ္။

ကြၽန္မလည္း ဦးသာထြက္သြားၿပီး‌ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ၿပီးမွ အခန္းထဲက ထြက္လိုက္ၿပီး ဇြန႔္အခန္းထဲ ၀င္သြားလိုက္တယ္ ။ အခန္းထဲမွာ ဇြန္က သူလည္း ထြက္ေျပးဖို႔အသင့္ဆိုတဲ့ အ၀တ္အစားနဲ႔ ထိုင္ေစာင့္ေနတယ္။ ကြၽန္မက ကင္မရာေတြအေၾကာင္း လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ ေမးလိုက္ေတာ့ လက္မေထာင္ျပတယ္။

သူေရာ ကြၽန္မေရာ တစ္‌‌ေယာက္ေက်ာပိုးအိတ္ တစ္လုံးစီပဲ ပါတယ္ ။ ဇြန႔္ကို ဘယ္လိုမီးရႈိ႕မွာလဲဆိုတာေမးေတာ့ သူက ကြၽန္မကို နာရီ၀တ္တဲ့ေနရာကို ေထာက္ျပၿပီး အခ်ိန္ကိုေစာင့္ဆိုၿပီး ေျပာတယ္ ။ ကြၽန္မနဲ႔ ဇြန္လည္း တစ္ေယာက္လက္ တစ္ေယာက္ကိုင္ရင္း ေခြၽးေစးေတြျပန္ၿပီး အခ်ိန္က တတိတိနဲ႔ ကုန္ေနတာကို စိတ္မရွည္စြာ ထိုင္ေစာင့္ေနရတယ္ ။

—————————

႐ြာအလြန္ ေတာအုပ္တစ္ေနရာ။ လူတစ္စု ေအးေအးေဆးေဆး လမ္းေလွ်ာက္လာၾကသည္ ။ ေရွ႕ဆုံးမွ အရပ္ရွည္ရွည္ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းလူႏွင့္ သူ႔ေဘးတြင္ ကတုံးဆံပင္ေပါက္ႏွင့္လူ ။ ေနာက္မွ လူမ်ားကလည္း စကားတေျပာေျပာႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကသည္ ။ ထို႔ေနာက္ သူတို႔အားလုံး ေရကန္ေဘး ေျမကြက္လပ္တစ္ခုသို႔ ေရာက္သြားၾကသည္ ။

“ေဟ့ ေမာင္ျမင့္”

“ဗ်ာ အစ္ကိုႀကီး”

“ရွင္းစရာရွိတာေတြ ရွင္းၾကရေအာင္”

“မင္းငါ့ေနာက္မွာ လုပ္ေနတာေတြ ငါမသိဘူးမ်ား ထင္ေနလား”

“ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွမလုပ္ပါဘူး အစ္ကိုႀကီး”

“ေခြးသား…”

ေမာင္သာက ေမာင္ျမင့္ကို မ်က္လုံးကိုစိုက္ၾကည့္၍ ေျပာသည္။

“ငါနဲ႔စကားေျပာရင္ မညာနဲ႔။ ငါက အကုန္သိမွ ေျပာတဲ့ေကာင္မ်ိဳး။ ေစာက္ခ်ိဳး‌မေျပလို႔ ငါၾကည့္ေနတာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ မင္းေစာက္ေၾကာင္း ဟိုဘက္ကမ္းကေန ငါ့ကိုသတင္းေပးတဲ့သူ အမ်ားႀကီး”

ေမာင္ျမင့္ ဘာမွမေျပာဘဲ ရပ္ေနသည္။

“ငါက မရွင္းခ်င္‌‌ေသးလို႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားတာ။ မင္းက အခုေတာ့ ငါ့မ်ား ဘယ္ေလာက္ေစာက္ေရးမစိုက္လဲဆို ဟိုေကာင္မကို အျပင္မွာ အုပ္ဖြဲ႕လိုးလိုက္တယ္ ဟလား”

“အစ္ကိုႀကီး မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္နဲ႔ေတာ့..”

“ေဟ့ေကာင္ မွတ္ထား။ ဒီေကာင္မကိုထိလို႔ ငါျဖစ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေကာင္မကို မင္းတို႔ ဘာလုပ္လုပ္ ငါစိတ္မ၀င္စားဘူး။ ငါစိတ္၀င္စားတာ ငါ့စကားမတည္တဲ့ကိစၥ ရွင္းလား”

ေမာင္ျမင့္ ဘာမွျပန္မေျပာ။

“ေအး ငါက မင္းတို႔ကို ဒီေနရာမွာ ခ်ီးပါခိုင္းရင္ မင္းတို႔ ဟိုေနရာမွာ ပါလို႔မရဘူးကြ နားလည္လား။ ဟာ ၾကာတယ္ကြာ”

ေမာင္သာက ေျပာရင္းက ေဒါသထြက္လာၿပီး ေမာင္ျမင့္ကို ဓားႏွင့္ ႐ုတ္တရက္ ခုတ္ခ်သည္ ။ ေမာင္သာ့လက္ထဲ ဓားတစ္ေခ်ာင္းက ဘယ္ကေန ေရာက္လာမွန္းမသိ ။ ေမာင္ျမင့္ကလည္း အသင့္ျပင္ၿပီးမို႔ ေနာက္သို႔ တစ္လွမ္းဆုတ္ကာ ေရွာင္သည္ ။ ဖိုးထူးက ညာဘက္ကေန ေမာင္ျမင့္ကို ဓားနဲ႔ ၀င္ထိုးသည္ ။ ဖိုးထူး၀င္လာတာ ျမန္လြန္းေသာေၾကာင့္ ေမာင္ျမင့္ မမွီလိုက္ ေမာင္ျမင့္ နံၾကားသို႔ ဖိုးထူးရဲ႕ဓား ျမဳပ္သြားသည္ ။

“အားးး”

ေမာင္ျမင့္ေအာ္၍ လဲက်သြားသည္။ ေမာင္သာ့ကို ေအးေသာင္ႏွင့္ ငဘက ၀င္ထိုးသည္။ ေမာင္သာလည္း မထင္မွတ္ထား၍ ေအးေသာင္ဓားကို ခတ္ထုတ္လိုက္ရာ ေအးေသာင္ လဲက်သြားသည္ ။ ငဘဓားကိုမူ မတားလိုက္ႏိုင္။ ငဘဓားက ေဘးမွ၀င္လာေသာေၾကာင့္ ေမာင္သာ့လည္ပင္းထဲ ဘယ္မွညာသို႔ ဓားေဖာက္၀င္သြားသည္ ။ ငဘက လည္ပြင့္ေအာင္ ေဘးကိုဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့ ေမာင္သာ့လည္ပင္း ပြင့္ထြက္ၿပီး ေသြးမ်ားစိမ့္က်လာသည္ ။

ငဘကို ဖိုးထူးေျပးထိုးသည္ ။ ငဘလည္း ဖိုးထူးဓားခ်က္ ဗိုက္ထဲစိုက္သြားေသာေၾကာင့္ ရႈံ႕မဲ့သြားသည္ ။ သို႔ေသာ္ ငဘက ဖိုးထူးဓားကို မလႊတ္ေပးဘဲ ကိုင္ထားၿပီး ဖိုးထူးကို သူ႔ဓားႏွင့္ထိုးသည္ ။ ဖိုးထူးက လက္ႏွင့္ကာ၍ ဖိုးထူးလက္၌ အလႊာလိုက္ ျပတ္ရွကုန္သည္ ။

ထိုစဥ္ လဲက်‌သြားေသာ ေအးေသာင္က ဖိုးထူးကို ေနာက္က၀င္ထိုးသည္ ။ ဖိုးထူး၏ ဂ်ိဳင္းေအာက္မွ တေစာင္းသြင္း၍ တစြပ္စြပ္ႏွင့္ အခ်က္မ်ားစြာ ထိုးသည္ ။ ေရွ႕မွ ငဘက ဖိုးထူး၏ဗိုက္ထဲ တစြပ္စြပ္ႏွင့္ ဆက္တိုက္သြင္းျပန္သည္ ။ ဖိုးထူးမခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေသြးအိုင္ထဲ လဲက်သည္ ။

ဖိုးထူးလဲက်ေတာ့ ငဘလည္း သူနဲ႔အတူပါသြားၿပီး အေပၚဆုံးမွ ေအးေသာင္ကလည္း ယိုင္ထိုးၿပီး ေမွာက္ခုံႀကီးပါသြားသည္ ။ ေအးေသာင္ အားယူ၍ ျပန္အထမွာ ေနာက္ကေန ေအးေသာင္လည္ပင္းကိုလွီးလိုက္သူက ျမင့္ႀကိဳင္ျဖစ္သည္ ။ ပြဲစကတည္းက ေၾကာင္ၾကည့္ေနခဲ့ေသာ ျမင့္ႀကိဳင္က အခုမွ သတိ၀င္လာၿပီး ေအးေသာင္ကို လွီးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ ။

အခုေတာ့ ေရကန္ေဘးမွ တိုက္ပြဲတြင္ ေနာက္ဆုံးမတ္တတ္ရပ္က်န္ခဲ့သူက ျမင့္ႀကိဳင္ ျဖစ္ေတာ့သည္ ။ ျမင့္ႀကိဳင္က ေမာင္သာ၏ ဒ႐ိုင္ဘာမွ်သာ ဘာမွသိသူမဟုတ္။ ေမာင္သာ ေပးတာယူ ေကြၽးတာစားအေကာင္သာျဖစ္သည္ ။ ေမာင္ျမင့္တို႔ သစၥာေဖာက္ဖို႔ ျပင္ေနတာကိုလည္း မသိသလို ဒီေန႔ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ ေရစပ္မွာေတြ႕ၾကဖို႔ ခ်ိန္းသည္ကိုလည္း မသိ ။ ေမာင္သာက ေမာင္ျမင့္ကို ရွင္းပစ္ရန္ ေခၚျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း ေမာင္သာ ထင္မထားသည္က ငဘႏွင့္ ေအးေသာင္တို႔က ေမာင္ျမင့္ဘက္ပါေနျခင္း ျဖစ္သည္ ။

အခုေတာ့ ျမင့္ႀကိဳင္သည္ ဓားကိုပစ္ခ်၍ အသိစိတ္ မရွိတရွိျဖင့္ ေသြးအလိမ္းလိမ္းျဖင့္ ႐ြာဘက္သို႔ ထြက္သြားေတာ့သည္ ။ ရွင္းသန႔္ၾကည္လိုခ်င္ခဲ့ေသာ သူမဗြီဒီယိုမ်ားပါသည့္ ဖုန္းမ်ားကေတာ့ ေသြးအိုင္ထဲတြင္ က်ိဳးေၾကၿပီး တစ္စစီျဖစ္ကာ ေသြးမ်ားျဖင့္ ေရာယွက္ၿပီး ဇာတ္သိမ္းသြားခဲ့‌ေလၿပီ ။

—————————-

‌ျမင့္ႀကိဳင္တစ္ေယာက္ ႐ြာအစြန္ေတာအုပ္ထဲမွ ေျခဦးတည့္ရာ ထြက္သြားသည့္အခ်ိန္၀ယ္ ရွင္းသန႔္ၾကည္ႏွင့္ ဇြန္ပန္းတို႔မွာ ဇြန္ပန္း၏ အခန္းထဲ၌ တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္ ဆုပ္ကိုင္ကာ တစ္စုံတစ္ရာကို ေစာင့္စားလ်က္ရွိၾကသည္ ။ ထိုခဏ၌ အိမ္ေနာက္ဖက္ဆီမွ က်ယ္ေလာင္ေသာ ေပါက္ကြဲသံႏွင့္အတူ အိမ္တစ္ခုလုံးနီးပါး တုန္ခါသြားသည္ ။ တစ္အိမ္လုံး ဆူညံသံမ်ား ပြက္ေလာ႐ိုက္သြားသည္ ။

“ေျပး”

ဇြန္ပန္း၏ အသံစူးစူးက ဆူညံသံမ်ားၾကားထဲမွ ရွင္းသန႔္ၾကည္၏ နားထဲသို႔ ၀င္ေရာက္လာသည္ ။ ေပါက္ကြဲမႈေၾကာင့္ ခဏတာ ေၾကာင္ေနခဲ့ေသာ ရွင္းသန႔္ၾကည္တစ္ေယာက္ ဇြန္ပန္းအသံေၾကာင့္ ျပန္သတိ၀င္လာသည္ ။ ရွင္းသန႔္ၾကည္ ဇြန္ပန္း၏လက္ကို အားကုန္ဆြဲ၍ အခန္းထဲမွ ေျပးထြက္ခဲ့သည္ ။ အျပင္တြင္ မီးက အိမ္ေနာက္ဖက္မွ ဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနတာ ေတြ႕ရသည္ ။ မီးခိုးမည္းမ်ား အူထြက္ေနသည္ ။ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ႏွင့္ က်ိဳးေက်သံမ်ားလည္း ၾကားရသည္ ။ အေစခံမ်ားက ထြက္ေျပးသူေျပး မီးျငႇိမ္းသူျငႇိမ္းျဖင့္ ရႈပ္ရွက္ခတ္ေနသည္ ။

ရွင္းသန႔္ၾကည္ႏွင့္ ဇြန္ပန္း ၿခံ၀င္းထဲမွ အေျပးထြက္ခဲ့ၾကသည္ ။ ၿခံ၀သို႔ ကားတစ္စီး ထိုးစိုက္သည္ ။ ကားတံခါးက အသင့္ဖြင့္ၿပီးသား ။ ကားေပၚတြင္ ေမာင္ေမာင္ႏွင့္ ကိုသက္ခိုင္ ။ ေမာင္ေမာင္ဆိုသည္က ရန္ကုန္မွ သူ႔တပည့္ေဟာင္းတစ္ဦးျဖစ္သည္ ။ မေန႔ညကမွ အကူအညီေတာင္း၍ ရန္ကုန္မွ ညတြင္းခ်င္း ေမာင္းလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ ။

“လာ တက္”

ရွင္းသန႔္ၾကည္ ႏွင့္ ဇြန္ပန္းတို႔ ကားေပၚေရာက္သည္ႏွင့္ ကားက သိမ့္ခနဲထြက္သည္ ။ ၿမိဳ႕အထြက္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေမာင္ေမာင္က ကားကို ေတာက္ေလွ်ာက္ အျပင္းေမာင္းသည္ ။ ၿမိဳ႕မွထြက္ၿပီး ဆက္တိုက္ ေမာင္းလာသည့္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဘယ္သူမွ စကားမေျပာျဖစ္ၾက ။ ေမာင္ေမာင္က ကားကိုသာ အာ႐ုံစိုက္ေမာင္းၿပီး သက္ခိုင္က အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ား၌ လမ္းၫႊန္သည္ ။

ရွင္းသန႔္ၾကည္ႏွင့္ ဇြန္ပန္းတို႔က ေနာက္သို႔သာ လွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္ႏွင့္ ထိတ္လန႔္စြာ ပါလာၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အမွန္တကယ္ေတာ့ သူတို႔ ထိတ္လန႔္စရာ မလိုေတာ့ပါ ။ ေနာက္ကလိုက္လာမည့္အႏၲရာယ္သည္ အခုခ်ိန္၌ ေရစပ္မွာ ဓားအခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ ေသဆုံးေနၾကၿပီ ျဖစ္‌ေလသည္ ။

📘အခန္း (၇) ဇာတ္သိမ္း📘

ညေန ေနလုံးက ေတာစပ္ကိုက်ေတာ့မည္ ။ ၀န္းက်င္တစ္ခုလုံး ေ႐ႊေရာင္သန္းေနသည္ ။ အျမန္လမ္းေဘးတစ္ေနရာ၌ Rav 4 အမည္းေရာင္တစ္စီး လမ္းေဘးခ်ရပ္ထားသည္ ။ ကားက ဖုန္အလိမ္းလိမ္းျဖင့္ အမည္းမွ အျဖဴျဖစ္ကာ နီးေနသည္ ။ ကားနားမွာ ေမာင္ေမာင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္ ။ ခပ္လွမ္းလွမ္း တစ္ေနရာ၀ယ္ ရွင္းသန႔္ၾကည္ ဇြန္ပန္းႏွင့္ သက္ခိုင္တို႔ စကားေျပာေနၾကသည္

“ကိုသက္ခိုင္”

“ဗ်ာ”

‘အခုလို ကြၽန္မတို႔ကိုကူညီတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”

“ရပါတယ္ဗ်ာ”

“ရန္ကုန္ကိုလာရင္လည္း အခ်ိန္မေ႐ြး လိုတာေျပာပါေနာ္။ ကြၽန္မတို႔ ျပန္ကူညီပါရေစ”

“မလာေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္ ႐ြာမွာပဲ စာသင္ၿပီးေနေတာ့မွာပါ”

“ဒါနဲ႔ ျပန္ဖို႔က အဆင္ေျပရဲ႕လား”

“ေျပပါတယ္ ကြၽန္ေတာ္ဒီကေန ကားတားစီးသြားၿပီး ျပန္လို႔ရတယ္”

“ဟုတ္ကဲ့ အေျခအေန အေၾကာင္းထူးရင္ ျပန္ေျပာေပးပါေနာ္”

“ဟုတ္ကဲ့ … ဒါနဲ႔ ဆရာမေလး”

“ရွင့္”

“ကြၽန္ေတာ္ ဆရာမေလးကို တကယ္ခ်စ္တာပါဗ်ာ။ အဲ့ဒီတစ္ခုေတာ့ သိေစခ်င္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အဲ့ေန႔က ကိုယ့္ကိုယ္ကို မေဝခြဲႏိုင္ခဲ့လို႔ ဆရာမေလးေမးတာကို ခ်က္ခ်င္းျပန္မေျဖႏိုင္ခဲ့တာပါ”

ရွင္းသန႔္ၾကည္က ၿပဳံးျပလိုက္ရင္း

“ဟုတ္ကဲ့ ကြၽန္မယုံပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အခု ကြၽန္မမွာ တကယ္ခ်စ္ရတဲ့သူ ရွိေနၿပီရွင့္ ကိုသက္ခိုင္”

“ဟုတ္လား ဘယ္သူမ်ားလဲဗ်ာ”

“ဒီမွာေလ”

ကြၽန္မလည္း ေဘးနားမွာ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးလြယ္ၿပီး တစ္ခ်ိန္လုံး ၿငိမ္နားေထာင္ေနေသာ ပန္းေလးကို ျပၿပီး ကိုသက္ခိုင္ကို ေျပာလိုက္တယ္ ။ ကိုသက္ခိုင္က နားမလည္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ ၾကည့္ေနတယ္ ။

ဇြန္ပန္းက ကြၽန္မပခုံးလုံးလုံးေလးေပၚ ေခါင္းတင္၍ ဦးထုပ္က မ်က္ႏွာတ၀က္ကို ဖုံးေနသည္ ။ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ လက္ဖ၀ါးႏုႏုမ်ားကေတာ့ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ တင္းၾကပ္စြာ ဖ်စ္ညႇစ္ ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္ၾကေလေတာ့သည္ ။

ၿပီးပါၿပီ။

ဖတ္ရႈအားေပးသူ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမအေပါင္းကို ေက်းဇူးတင္ပါသည္ ။

ကြၽန္ေတာ္၏အမည္ မိုးေအးတိမ္မွာ ကဗ်ာေရးေသာ penname တစ္ခုျဖစ္ပါသည္ ။ ပင္လယ္ျပာထဲ ဝင္ေတာ့ username ကို မိုးေအးတိမ္ထားမိ၍ မိုးေအးတိမ္ျဖစ္ေနျခင္း ျဖစ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္၏ ကဗ်ာမဟုတ္ေသာ စာမ်ားအတြက္ “ေမာင္ပူစီ” ဟူေသာ ကေလာင္အမည္ျဖင့္ နားလည္ဖတ္ရႈေပးၾကပါရန္ ပန္ၾကားအပ္ပါသည္။…ၿပီးပါၿပီ