ကျမရဲ့ ကိုကို(ဇာတ်သိမ်းပိုင်း)

Unicode

“တတိယ တစ်မျိုးက ဇာခြည်လည်း ခုမှ လက်တွေ့လေ့လာနေလို့ သိလာတဲ့ဟာ… ” “အိပ်ပျော်နေတဲ့ အချိန်လီးတင်းတာ… ဟိုလေ… ကိုကိုသိပါတယ်… REM အိပ်ခြင်းလေ… အိပ်မက်မက်တဲ့ အိပ်ခြင်းကော… အဲဒါမှာ… ကာမကိစ္စနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ဟာ ပါပါမပါပါ… မဆိုင်ဘူး REM အိပ်တာဆိုရင်ပဲ မူမှန် ကျားဆိုရင်တဲ့… မတ်ထောင်လေ့ရှိတယ်တဲ့ ဖတ်ပြီးကတည်းက ဇာခြည်ညညစောင့်ကြည့်တာ… ဟုတ်တယ်ကိုကိုရ…”

“ဟိုလေ… ကိုကို အိပ်မက်မက်တုန်း နိုးရင် တင်းနေတော့ ဇာခြည့်ကို လှည့်ကြည့်တယ်မဟုတ်လား ဇာခြည့်စနက်လားပေါ့… ဟုတ်ဖူး… အခုတလော ကိုကိုအိပ်နေတုန်း မစုတ်ပဲ စောင့်ကြည့်နေတာ တစ်ပတ်ရှိပြီ… ဟိုလေ ကိုကိုပြောတယ် မဟုတ်လာ မနက်အစောပိုင်းက ဆီးအိမ်တင်းလို့ မတ်နေတာလို့…

အဲဒါ မဟုတ်ဘူးကိုကိုရ ဇာခြည် ဖတ်ရတဲ့ထဲမှာ ကျားအများစုက အဲလိုပဲ ထင်တတ်တယ်တဲ့… အဲလိုတောင့်တာလေးကို ပြောတဲ့ အသုံးအနှုံးလေး သိပ်လှတာ ကိုကိုရ… “morning glory” တဲ့… “နံနက်ခင်း ကျက်သရေ” လို့ပြန်ရမလား မသိဘူး… နောက်တစ်မျိုးလည်း ခေါ်သေးတယ်… “morning wood” တဲ့… အဲလိုက ညည လေးငါးကြိမ်တောင့်တာ ကိုကိုရ ဇာခြည် အသေအချာ စောင့်ကြည့်ထားတာ…”

“ဒီလိုလီးတောင့်တာကိုကျတော့ အတိုက NPT တဲ့ အရှည်က (nocturnal penile tumescence) ခေါ်တယ်တဲ့ ကိုကိုရ…

ကိုကို့မှာတင် မကဘူး NPT ဆိုတာမျိုးနဲ့ ခပ်ဆင်ဆင်ပဲ ဇာခြည်ပါဖြစ်တာကိုကိုရ… အဲအချိန်ဆို ဇာခြည့် clit တောင့်တင်းပြီးတော့ စောက်ပတ်လည်း ဖောင်းလာတယ်… အရည်ပါစိုလာတာ… ဇာခြည် စိတ်လာနေတယ် ထင်လို့ ကိုကို မနေ့မနက်က ထ–ိုးပစ်တာကော… အဲဒါ မဟုတ်ဘူးကိုကိုရ… အဲချိန်က ဇာခြည်နိုးကာစလေးပဲ… NPT ဆိုတာမျိုးဖြစ်တာ… ဇာခြည်တို့ မိန်းမတွေမှာလည်း ဖြစ်တယ်… မသိရင်တော့ စိတ်ထတယ်ပဲ ထင်မှာပဲ… ခုပဲ ကိုကိုပြောတယ် မဟုတ်လား…”

“အဲဒါက ဘာကြောင့်ဖြစ်ရလဲ? ဒါတော့ ဟိုလေ… ပညာရှင်တွေအကြောင်းအရင်း အတိအကျတော့ ရှာမတွေ့ သေးဘူးတဲ့… အင်း…ထင်မြင်ချက်ပေးတာတွေကို ဆက်စပ်စဉ်းစားတော့… ကိုယ်ခန္ဓာပြုပြင်ထိန်းသိမ်းတဲ့ ဖြစ်စဉ် တစ်မျိုးလို့ပဲထင်တာပဲ… ပြီးတော့ ဇာခြည် မနေ့က ရှာကြည့်နေတာကော…

ကိုကိုဇာခြည့်ကို ပန်းချီ စပြတော့ Anatomical Structure ပြတုန်းကဟာထဲ… ကြောရိုးဆစ်(S2-S4) ရှိတာကောကိုကိုရ… အဲဒါနဲ့ ဆီးအိမ်နဲ့လည်း နီးတယ်လေ… ဆီးအိမ်မှာ ဆီးတင်းရင် ဖိအားဖြစ်မှာပဲ အဲဒီဖိအားကလည်း (S2ကနေS4) အထိသက်ရောက်မှာပဲ… သူ့သက်ရောက်မှုကလည်း တစ်စုံတရာ ပါမှာပေါ့…”

“တတိယ တစ်မျိုးက ဇာခြည်လည်း ခုမှ လက်တွေ့လေ့လာနေလို့ သိလာတဲ့ဟာ… ”

“အိပ်ပျော်နေတဲ့ အချိန်လီးတင်းတာ… ဟိုလေ… ကိုကိုသိပါတယ်… REM အိပ်ခြင်းလေ… အိပ်မက်မက်တဲ့ အိပ်ခြင်းကော… အဲဒါမှာ… ကာမကိစ္စနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ဟာ ပါပါမပါပါ… မဆိုင်ဘူး REM အိပ်တာဆိုရင်ပဲ မူမှန် ကျားဆိုရင်တဲ့… မတ်ထောင်လေ့ရှိတယ်တဲ့ ဖတ်ပြီးကတည်းက ဇာခြည်ညညစောင့်ကြည့်တာ… ဟုတ်တယ်ကိုကိုရ…”

“ဟိုလေ… ကိုကို အိပ်မက်မက်တုန်း နိုးရင် တင်းနေတော့ ဇာခြည့်ကို လှည့်ကြည့်တယ်မဟုတ်လား ဇာခြည့်စနက်လားပေါ့… ဟုတ်ဖူး… အခုတလော ကိုကိုအိပ်နေတုန်း မစုပ်ပဲ စောင့်ကြည့်နေတာ တစ်ပတ်ရှိပြီ… ဟိုလေ ကိုကိုပြောတယ် မဟုတ်လာ မနက်အစောပိုင်းက ဆီးအိမ်တင်းလို့ မတ်နေတာလို့…အဲဒါ မဟုတ်ဘူးကိုကိုရ ဇာခြည် ဖတ်ရတဲ့ထဲမှာ ကျားအများစုက အဲလိုပဲ ထင်တတ်တယ်တဲ့…

အဲလိုတောင့်တာလေးကို ပြောတဲ့ အသုံးအနှုံးလေး သိပ်လှတာ ကိုကိုရ… “morning glory” တဲ့… “နံနက်ခင်း ကျက်သရေ” လို့ပြန်ရမလား မသိဘူး… နောက်တစ်မျိုးလည်း ခေါ်သေးတယ်… “morning wood” တဲ့… အဲလိုက ညည လေးငါးကြိမ်တောင့်တာ ကိုကိုရ ဇာခြည် အသေအချာ စောင့်ကြည့်ထားတာ…”

“အင်း ဟုတ်ပါတယ်… ဇာခြည်ရ… တစ်ခါတစ်လေလည်းမှားမှာပေါ့… ကြည့်စမ်းကွာ ယောက်ျားဖြစ်ပြီးတော့ ဇာခြည်ပြောမှ သိရတာ… ဒီတစ်ချက်တော့ ကိုကိုသိပ်လိုသွားပြီ… အမှန်တော့လည်း ဇာခြည်ရယ်… ကိုကိုတို့ ယောကျ်ား အများစုက ဒါနဲ့ပတ်သက်ရင် သိမလေ့လာဖြစ်တာလည်း ပါတယ်ကွ… ဟိုကွာ… ဒါမျိုးဆိုတာ သူ့ဘာသာသူတတ်သွားမယ် မှတ်ပြီးတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဆရာကြီးတွေအဖြစ် သတ်မှတ်ထားတတ်ကြတာ များတယ်ကွ…

ဒီတစ်ချက်တော့ သိပ်မှားတယ်… ပြီးတော့ကွာ… ဇာခြည်တို့ကျတာ့ လေ့လာအားသန်တယ်… ကိုကိုတို့ကျတော့ ဖန်တီးအားပေ့ါ… ဥပမာကွာ… Construction တွေရှိတယ်ကွာ… ပြီးတော့…ပန်းပုလိုဟာမျိုးပေါ့… ဒါမျိုးကျတော့ ယောက်ျားတွေလုပ်တာများတယ်… Creation ပေါ့… ”

ကိုကိုနော်… စကားတွေဘယ်ရောက်သွားတာလဲ… ဟွန်းနော်… ဘာ Creationလဲ… ဘာ ပန်းပုလဲ… ရုပ်အသေကြီး ဖန်တီးတာများ… ဇာခြည်တို့က အရှင်ဖန်တီးနိုင်တော့ အသေကြီးဖန်တီးရတာ စိတ်မပါတာ သဘာဝပဲ…ဟောဒီကိုကို့ကိုလည်း ဇာခြည်တို့ပဲ ဖန်တီးတာ…ကဲ…

အီး…ဟင့်…ဟင့်…နေပါအုံးကိုကိုဒီနေ့မှ ဘာတွေဖြစ်နေလဲဟင်… အရင်အဲလိုမဟုတ်ပါဘူး…အီး… ဇာခြည် အကောင်းနဲ့ ရှာထားတဲ့ဟာလေး ပြောပြတာကို… ကိုကိုရယ်… နောက်မပြောတော့ဘူး… ကိုကိုဇာခြည့်ကို မာနထားတယ်… မချစ်တော့ဘူး…အီး…ဟင့်…”

ကျွန်တော် စကားမှားသွားမှန်းသိလိုက်သည်… တကယ်လည်း ရုတ်တရက်စိတ်လွတ်ပြီးဘယ်လို ပြောထွက်သွားမှန်း မသိလိုက်… မလွယ်… ဒီအမှားကကြီးသည်။

“ဇာခြည်လေးရယ်… ကိုကိုမှားသွားပါတယ်ကွာ… ကိုကိုနောက်အဲလို မပြောတော့ဘူး မငိုနဲ့တော့နော်…လာကိုကို့ရင်ခွင်ထဲလာ… ဇာခြည်လေးလိမ္မာတယ်…”

သူအငိုတိတ်သွားတော့… အိမ်ထဲဝင်သွားကြတော့သည်… သူ့မျက်နှာ မကောင်း….အိပ်ယာပေါ် ခဏလှဲရာ ကျွန်တော့ရင်ခွင်ထဲဝင်လှဲကာ ခဏကြာတော့ အိပ်ပျော်သွားတော့သည်…

နိုးတော့ချက်ချင်းထကာ ကျွန်တော့ပေါ်တက်ခွသည်။ ကျွန်တော့ ပုဆိုးကို ဆွဲတင်လိုက်ကာ သူ့စကပ်ကိုလည်း ဖယ်လိုက်သည်။ ပင်တီဝတ်ထားပြီး ကျွန်တော်လည်း အတွင်းခံနှင့်။ သူ့ဆီးခုံဖြင့် သာသာလေး ဖိထားသည်။ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းတော့သည်။

သူ့တင်ပါးကို ပွတ်သပ်ခြေပေးတော့ ကျွန်တော့လက်ကို ဆွဲဖယ်လိုက်သည်။ ကျွန်တော့အပေါ်ပြားကပ်နေအောင် ဖက်လိုက်သည်။ တော်တော်လေး ကြာမှ…ထကာ သူ့အဝတ်တွေ ကမန်းကတမ်း အကုန်ချွတ်ချကာ ကုတင်ပေါ်တွင်ပဲ ပစ်ချထားလိုက်သည်။ ကျွန်တော့ အဝတ်တို့ကိုလည်း ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ချွတ်ဖယ်သည်… အဝတ်ချွတ်လို့ပြီးတော့ အခုနအတိုင်း တက်ခွကာ ဖက်ထားပြန်သည်။

ကျွန်တော် စိတ်ထလာသည်။ လီးတင်းလာတော့ သူ့ဆီးခုံကိုကြွကာ လက်နောက်ပြန်ဖြင့် တေ့သွင်း ယူတော့ သူစောက်ပတ် စောက်ရည်ရွှဲနေသည်။

“ကိုကို သွင်းပဲ သွင်းထားနော်…”

တိုးလျှသော အသံလေးဖြင့် ပြောသည်။ ပြီးတော့ ဖိကပ်ပြန်သည်။

“စောက်ပတ်ထဲ လီးလိုချင်နေလို့… –ိုးချင်သေးဘူး…အယ်…တင်းပြီးနွေးနေတာပဲ…ဟယ်…အသက်ရှူ မမြန်နဲ့လေ… စိတ်လျှော့ထားနော်ကိုကို…ဒီတိုင်းသွင်းထားမယ်နော်…”

“အင်း”

“ကိုကိုစိတ်မထိန်းနိုင်လို့ –ိုးချင်နေရင်တော့ –ိုးနော်… စိတ်ထိန်းနိုင်ရင်တော့ ဇာခြည်ဒီအတိုင်းလေးပဲ ချစ်ချင်သေးတယ်…”

“ထိန်းနိုင်ပါတယ် ဇာခြည်လေးရ”

“ဇာခြည်ကိုကို့ကို စိတ်မဆိုးတော့ဘူး”

“တကယ်နော်မိန်းမ… ကိုကိုမှားသွားတာကွာ…”

“အဲဒါပြောနဲ့… ကိုကိုဇာခြည့်ကိုချစ်တာသိတယ်… အွန့် ပြွတ်…”

“ဇာခြည့်ပေါ်မာနထားချင်လည်းထား… ကြိုက်သလိုချစ် စိတ်ဆိုးဘူး… ဇာခြည့်အပေါ် စိတ်လည်းဆိုး… ဆုံးလည်းဆုံးမ… ဟိုလေ… အမှန်က ဇာခြည်ကြိတ်လေ့လာနေတာလေး ပြောပြချင်နေတာ… တကယ်သိချင်လို့ ဒီလီးကြီးစုပ်ချင်တာ အောင့်ထားပြီး သေချာအောင်စောင့်ကြည့်နေတာ တစ်ပတ်တောင်ရှိပြီ… ဒီညကစပြီး စုပ်တော့မှာ… ဇာခြည် အပြောမတတ်တာပါကိုကိုရ…”

“မဟုတ်ပါဘူး မိန်းမရ… ကိုကိုမှားသွားတာ…”

“ကိုကိုမှားဘူး… မှန်တယ်… ဇာခြည့်ကိုကို ဘယ်တော့မှ မမှားဘူး… အမြဲမှန်တယ်…ဒါပဲ”

မှားပါတယ်… မှန်ပါတယ်…

“အင်းမှန်တယ်…”

“လီးကြီးလည်း မှန်တယ်…”

“မှန်တယ်… ဇာခြည့်ထဲညှပ်သတ်နေပြီ… ”

သူလီးကို မထုတ်ဘဲခွလျက်ထထိုင်သည်… ကျွန်တော့လက်တစ်ဘက်ကိုဆွဲကာ သူ့နို့ပေါ်တင်ပေးသည်။

ကျွန်တော် ပွတ်သပ် ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်သည်။ လက်တစ်ဘက်ဖြင့် သူ့ဗိုက်သားလေး ပွတ်ပေးလိုက်တော့ သူသိပ်ပျော်သွားသည်…

“ကိုကို… မှန်မှန်ပြောနော်… မအောင့်နိုင်တော့ဘူး မဟုတ်လား –ိုးချင်နေပြီမဟုတ်လား?”

“အင်း ဟုတ်တယ်… ဇာခြည်နေနိုင်သေးရင် ရသေးတယ်…”

“စိတ်ညစ်တယ်ဟယ်…ကိုကိုညစ်တယ်…ကိုကိုလူညစ်ကြီး”

“အဲဗျာ… ဘာညစ်လို့တုန်း”

“ကိုကိုမှားတယ်…သိပ်မှားတယ်ဟယ်…ပြောချင်ဘူး… ဇာခြည့်ကို အတင်းတက်–ိုးတော့မလားလို့ ဇာခြည်စောင့်နေတာ…

–ိုးပေးဘူး… ကိုကို မကောင်းဘူး… ဟွန့်…ဝူးးးးးးးးးးဝါးးးးးးးးးးမှားးးးးတယ်….အူးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး”

“အဲဗျာ… ဟုတ်တယ် သိပ်ကိုမှားတယ်…ကဲ…လာထား မှန်သွားအောင် အမှန်ပြင်ပစ်လိုက်မယ်… ”

သူ့ကို တွန်းလှဲကာ သူ့ပေါင်ကြားထဲ ဝင်လိုက်တော့ ဟန်ဆောင် ရုန်းသည်။ ပေါင်စေ့သည်။ ကျွန်တော် သူ့ပေါင်ကို အတင်းဖြဲသည်။

သူသိပ်ပျော်သွားကာ တခွီးခွီးရယ်ရီနေသည်…။

“ခံဘူး ခံဘူး..–ိုးနဲ့…”

“မရဘူး…လာထား”

“ညီမကို မလုပ်ပါနဲနော်… လွှတ်ပါနော်… တနားပါ…”

ရုပ်ရှင်ထဲက ပုံစံ ဟန်လုပ်ပြောသည်…

“လွှတ်ဘူးကွ”

“ဟိုလေ… ရှိတာ အကုန်ယူသွားပါ… ညီမကိုတော့ လွှတ်ပေးပါနော်..”

“ဟား…ဟား…ဟား…ရဘူးကွ…”

“ကယ်ကြပါအုံးရှင်…ကယ်ကြပါအုံး…ဒီမှာ ညီမကို လူဆိုးကြီး မုဒိမ်းကျင့်နေတယ်…”

“ဟား…ဟား…မင်းကိုကယ်ဖို့ ဘယ်သူမှ မလာဘူး…မှတ်ထားကွ…လာပြီ…”

သူအူမြူးသွာကာ တခွီးခွီးရယ်နေတော့သည်…။ လီးတေ့ကာ ဆောင့်သွင်းချလိုက်သည်။

“အယ်… ကောင်းလိုက်တာ…–ိုး… –ိုးးးး”

“တီးးးး….. တီးးးး….. တီးးးး….. တီးးးး…..”

ဖုန်းဝင်လာသည်…

“ဟယ်… ဇာခြည့်ဖုန်းပိတ်ထားတယ်… ကိုကို့ဖုန်း… ကိုကို့ဖုန်း…ဒီဖုန်းစုတ်ကြီး ကိုင်ပေါက်ပစ်မယ်…”

အလွန်စိတ်ညစ်သွားသည်… တော်တော် အလိုက်မသိတဲ့ဖုန်း… တစ်နေကုန် ဘာအသံမှ မထွက်ဘဲ ဒီအချိန်ကြီးကျမှ…. ဖုန်းကဆက်တိုက်အော်နေသည်… မပြောချင်…ကြည့်တော့ ကြည့်လိုက်မည် အရေးကြီးတာ မဟုတ်ရင် မပြောဘဲ ထားလိုက်မည်တွေးလိုက်သည်။ ကောက်ကြည့်လိုက်တော့ မမနံပါတ်… ဟာ… မကိုင်လို့ မဖြစ်…

“မောင်လေး… မောင်လေး… ဒီမှာ မမဒုက္ခရောက်နေတယ်…”

“ဟာ… မမပြော… ဘာဖြစ်တုန်း…”

“လာပါအုံးဟယ်… ဒီမှာ xxxxရဲစခန်းလိုက်ခဲ့ပါအုံး… သေချင်တာပဲ… ဒီကောင်မနဲ့… ခေါ်လာတာ တစ်ပတ်တောင် မကြာသေးဘူး ဒီမှာမမနဲ့ ထွေးမေရှိတယ်.. အိမ်ဝင်ပြီး ဖြူဖွေးကိုခေါ်ခဲ့… အဲဒီကောင်မ သိလိမ့်မယ်…”

“ဘာဖြစ်တာလဲ မမ…”

“ဝါဝါပေါ့… ဆိုင်ပိတ်ခါနီး သူပျောက်သွားတာ… အခုမိပြီ… ပြဿနာတက်နေတယ်… လာပါဟယ်…နင်ကားပေါ်ရောက်ရင် ဖုန်းပြန်ခေါ်… အခုထွက်ခဲ့တော့…သွက်သွက်လေး…”

“ဇာခြည်ရေ့… မမ… ဟိုဝါဝါပျောက်သွားလို့ … ဘာဖြစ်လဲ မသိဘူး ရဲစခန်းရောက် နေတယ်…ပြန်တော့တွေ့ပြီပြောတယ်… အဲဒါလိုက်သွားရအောင်…”

ကျွန်တော်တို့ အမြန်ထလိုက်ပြီး… ပဝါဖြင့် ပြီးစလွယ်သုတ်လိုက်ကြပြီး… အဝတ်မြန်မြန် ကောက်ဝတ်ကာ မမအိမ်ဝင်ပြီး ဖြူဖွေးကိုစောင့်ခေါ်ပြီး ကားထဲရောက်မှ…

“ဇာခြည်မမကိုဖုန်းခေါ်”

“ရော့ကိုကို ဝင်ပြီ…”

“မောင်လေး… ဖြူဖွေးပါလား?”

“ပါတယ်မမ စိတ်အေးအေးထား ကျွန်တော်တို့ လာနေပြီ…”

“အဲကောင်မ မေးစမ်းဟယ်… ဘာတွေဖြစ်တာလဲလို့…ဒီကောင်မပြောတာ ငါမရှင်းဘူး”

“ဆိုင်ပိတ်တော့ ဒီကောင်မ အမြန်လစ်ထွက်သွားတာ… ထွေးမေ အစကတည်းက မသင်္ကာဘူး ပြောတယ်… သူ့ကိုကားတင်ပြေးလို့ အဲဒါဦးသန်းမြတို့နဲ့လိုက်တာ… ဦးသန်းမြကြီး ဖုန်းဆက်ပြီးရဲတိုင်လို့ပေါ့… ဒီက စခန်းမှူးကြီးကလည်း မောင်လေးနဲ့သိတယ်ဆို…”

“ဟုတ်ကဲ့ သိလိမ့်မယ်… လာပါပြီမမ လာမှပြောမယ်…”

“ဖြူဖွေးနင်မှန်မှန်ပြောပြစမ်း… ဝါဝါအခုတစ်လော ဘာတွေလုပ်နေတုန်း ရည်းစားရှိသလား? နင် မမကို မလိမ်နဲ့နော်…”

ဇာခြည်မေးတော့… ဖြူဖွေးဆိုသော ကောင်မလေး တော်တော် လန့်နေသည်… ခြောက်မေးလို့ မဖြစ် ချော့မေးမှရမည်။

“ဖြူဖွေး…ကလေး…ဖြစ်တာကို နင်မှန်မှန်ပြောစမ်းကွယ်… နင်ထိန်ချန်ရင် ကိုကြီးတို့ ဘာမှလုပ်ပေးလို့ မရဘူးဖြစ်နေမယ်…”

“ဟုတ်ကိုကြီး…ဟို…ဟို… ညီမ….မပါဘူးအဲထဲမှာ သူ့ကို တားသေးတယ်…”

“အင်း ဆက်ပြော ဘာမပါတာလဲ ဘာတားတာလဲ”

“သူဒီရောက်လာတော့ အင်တာနက်ဆိုင် ခဏခဏသွားတယ်… အဲဒါနဲ့ဆိုင်မယ်ထင်တယ်… သမီးကိုအဖေါ် ခေါ်သွားတာပဲရှိတယ်…သမီးမပြောဘူး…ကွန်ပျူတာလည်း မတတ်ဘူး…”

“ဖြူဖွေး ပြောပြစမ်း…ဘာတွေပြောသလဲ…မမကိုညာဖို့မကြံနဲ့နော်…”

“ဝါဝါ…ဝါဝါ… ဂျီတော့ဆိုတာမှာ စကားပြောတယ်…ဟို…ဝက်ကင်ဆိုလား…ဘာဆိုလားမသိဘူး…အဲဒီဟာနဲ့…ဗွီဒီယိုနဲ့ပါ စကားပြောတယ်…

မာ်လမြိုင် ကတည်းက ဒီက ကောင်လေးတစ်ယောက်နဲ့ ရည်းစားဖြစ်နေတာတဲ့ အင်တာနက် ရည်းစားတဲ့… အဲဒါ သမီးကိုလည်း ပြောခိုင်းတယ်… သမီးမပြောဘူး…”

“သူဘာတွေပြောသလဲ…”

“ဟို… ဟို… မသိဘူး… ဝါဝါပဲပြောတာ သမီးမပြောဘူး… ဝါဝါ မမကြီးကင်မရာနဲ့ ဓါတ်ပုံတွေ ခိုးရိုက်ပြီးပို့တယ်…”

“အေး… အပြန်အလှန်ပို့ကြတာလား?”

“ဟုတ်…ဟုတ်တယ်မမ… မပို့ဘူး ဝါဝါ သမီးပုံပါရိုက်ပို့မယ်ပြောနေတာ… သမီး အရိုက်မခံဘူး… သမီးပုံ မပါဘူး… အခုခေါ်တာ… သမီးကိုပါဖမ်းမှာလား… သမီးကြောက်တယ်… သမီးကြည့်ပဲကြည့်လိုက်တာ မမဇာခြည်…သူအတင်းပြနေလို့… ဘုရားစူး မိုးကြိုပစ်…သမီးတစ်ခွန်းမှ ပြောပါဘူး…”

“မဖမ်းဘူး… နင်မပါရင်ပြီးတာပဲ… နင်အဲဒီကောင်ကို မြင်ဖူးတယ်ပေါ့…?”

“ဟို..ဟို…မသိဘူး…ပုံထဲမှာ…မျက်နှာမပါဘူး… မကောင်းဘူး…”

“နင်ပြောတော့ ဗွီဒီယိုနဲ့ပါပြောတယ်ဆို… အဲဒါမျက်နှာမပါဘဲနေမလား? နင်မညာနဲ့နော် ဖြူဖွေး…”

“ဗွီဒီယိုနဲ့လည်း ဟိုဘက်က… မျက်နှာမပါဘူးမမဇာခြည်…တကယ်ပြောတာပါ…”

“တောက်”

“ဝါဝါ့ကိစ္စဆက်ပြောစမ်း… သူတို့ချိန်းတွေ့တာတွေဘာတွေ ရှိသေးလား? သူနင့်ကို ဘာမှ ပြန်မပြောဘူးလား?”

“သသမီး… အဲဒီနေ့ကတည်းက မလိုက်တော့တာ… ဝါဝါ ညကပြောနေတာ… ဒီနေ့ချိန်းတွေ့မလို့တဲ့… ဆိုင်ပိတ်ပြီးရင် သွားရအောင်တဲ့ သမီးလိုက်ရင် လမ်းထိပ်ကနေ ကားနဲ့လာကြိုပေးမယ်တဲ့… သမီးလိုက်ရင်… သမီးကိုပါ လက်ဆောင်တွေ ဝယ်ပေးမယ်တဲ့ သူ့ရည်းစားက သမီးကိုလည်း ခင်တယ်တဲ့မုန့်လည်း ကျွေးမယ်တဲ့…”

“ဟယ်… ဒီအထိတောင်ဖြစ်တာ…နင် မမကိုဘာလို့ မတိုင်သလဲ ဖြူဖွေး…ပြောစမ်း… နင် မမကြီးနဲ့ မတိုင်ရဲရင်တောင် ငါ့ကိုပြောရောပေါ့ဟဲ့…”

“ဟို…ဟို သူပြတဲ့ပုံတွေကြည့်တာ မမကိုပြန်ပြောပစ်မယ်လို့ ခြိမ်းခြောက်တယ်… မသိဘူး သမီးရှက်တယ်…ဟီး…”

ဒီလိုနှင့် ရဲစခန်းရောက်သွားသည်… စခန်းမှူးမှာ မမပြောသည့်အတိုင်း ပန်းချီကျောင်းတုန်းက သူငယ်ချင်းဖြစ်နေသည်… ဒီကောင် လူတော်…သဘောကောင်း ဖြစ်သည်။ ငွေကြေးလည်း ပြည့်စုံသည်။ အဲဒီကတည်းက Arthur Conan Doyle တို့ Agatha Christie တို့ ဖတ်နေသည့်အကောင်… ဒီအလုပ်က ဝါသနာပါ၍သာ လုပ်နေသူ။

ကျွန်တော်ကတော့ အများစု အမြင်ကျဉ်းပြီး Authoritarian…အရိပ်အောက်မှာ အခစားဝင်နေကြသည့် ဘယ်အရောင်ဝတ်ကိုမဆို သိပ်ကြည့်ရသူမဟုတ်… ကင်းအောင်လည်း နေတတ်သည်။ အထူးသဖြင့် ဝါဒဖြန့်ချိရေးလုပ်သော ကောင်တွေဆို အလွန်မုန်းသည်။ ကျောင်းနေဖက်ချို့ အကောင်တွေဖြစ်နေတာ ကြုံဖူးသည်။ တွေ့တော့ နှုတ်ဆက်ကြသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီကောင်တွေ စကားပြောလာလျှင် ဝါဒလွှမ်းမိုးမှုကင်းတာ သိပ်ရှားသည်။ ဒါကြောင့် ကြာကြာပြောမရ… ဒီလိုနှင့် မဆုံဖြစ်တာများသည်…။

ပန်းချီကျောင်းကတည်းက ဒီကောင်နှင့် အဆက်အသွယ်ပြတ်သွားခဲ့တာ… ပန်းချီပြပွဲတစ်ခုမှာ ဒီကောင့်ကို တစ်ခါတွေ့ဖူးသည်။ ပန်းချီပိုးလည်း မသေသေးဟုပြောခဲ့တာကို မှတ်မိသည်။ ယခုသူ့ စားပွဲပေါ်မှာ ဒီကောင့်ကို ကျွန်တော်ဆွဲပေးခဲ့သော Sherlock Holmes ပန်းချီကားလေး သေးသေးကို အသေအချာ ဘောင်ခတ်ထောင်ထားတာ တွေ့လိုက်ရသည်။

ဝါဝါ့ကိုခေါ်သည့် ငနဲသားမှာ ဆံပင်ရှည်ရှည်… အဝတ်အစားလည်း ကိုးရိုးကားယား ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျနေသည်။ သူငယ်ချင်းမှာလည်း ဒီကောင့် Google Accountကို ရအောင်စစ်မေးပြီး ဝါဝါနှင့် ပြောထားသည့် Past Chat ကို သူတို့ Google Account အသီးသီးမှ ပုံနှိပ်ထုတ်ထားပြီးသား။ ကျွန်တော့ကို ပြသည်။ အပြန်အလှန် ပို့ထားသည့် ပုံတို့ကိုလည်းပြသည်။ ဆက်လက် ဆောင်ရွက်စရာရှိတာကို သူလုပ် ထားမည် ကျွန်တော့ကိုလည်း လိုအပ်မှ ပြန်ခေါ်မည်။

ရဲစခန်းကိစ္စ ဖြေရှင်းပြီး မမကော ကျွန်တော့ သူငယ်ချင်းအပါအဝင် ကျွန်တော်တို့ တစ်သိုက် ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ ဝင်ကာ ညစာစားကြသည်။ အခုတစ်လော အွန်လိုင်းမှ ဒီလိုလုပ်နေသည့် ကောင်တွေ ရှိနေသည်ကို ပြောပြသည်။ Blackmail လုပ်ခံနေရသူမိန်းကလေးတို့လည်း ရှိနေသည်ကို သူပြောပြနေသည်။ အထူးသဖြင့် မမမှာ စိတ်သိပ်လှုပ်ရှားနေသည်… ကြားရသည့်စကားတွေကို အံ့လည်းအံ့သြနေသည်။

“ငါ့ Olympus ထဲမှာဓါတ်ပုံတွေ ပြန်ကြည့်နေတာ မဟုတ်ကဟုတ်ကပုံတွေ…ထွက်လာတယ်… ငါကလည်း မျက်နှာသိအောင် ချဲ့မကြည့်တတ်… ဘယ်သူ့လက်ချက်လဲဆိုတာ… စစ်မေးတော့လည်း ဘယ်သူကမှ ဝန်မခံဘူး…”

“ဒီကောင်မပုံတွေပေါ့… အားပါးပါး… တော်တော်ရှုပ်တဲ့ ကောင်မ… လူကဖြင့်… ပြောချင်တော့ဘူး… မောင်လေး အခုကိစ္စပြီးသွားရင် ဒီကောင်မ မော်လမြိုင် ပြန်ပို့ရအောင်ဟယ်… ငါမထားတော့ဘူး…”

“ဒီကောင်မ မမဇာခြည်တို့လို အိမ်မှာ အင်တာနက် တပ်ပါလားတဲ့… ရောက်တာ မကြာသေးဘူး ပြောနေတာ…”

“ငါ မော်လမြိုင်ပြန်တဲ့ အပတ်ကကောဟယ်… အတင်းပဲ လိုက်ချင်တယ် လိုက်ချင်တယ်နဲ့ ကောင်မ… ဒူးရင်းခြံမှာက နေတာဆင်ပြေရဲ့သားနဲ့… အဲဒီမှာကတည်းက ပြောတော့ပြောကြသား ဟဲ့… ဒီကောင်မ က အင်တာနက်သရဲတဲ့ ငါမှမသိတာဟယ်…နားလည်းမလည်ဘူး…ကိုယ့်နယ်ကဟာဆိုတော့ ရိုးမယ်ထင်တာပေါ့…”

“ကျွန်တော် ကြုံတဲ့ဟာတွေတော်တော်များများက ဘာမှတော့ ဟုတ်တိပတ်တိတတ်တာတော့ မဟုတ်ဘူးဗျ… သူတို့တတ်တာက VZO, G talk, ပြီးတော့… ရည်ရွယ်ချက်မကောင်းတဲ့ ဆိုဒ်တချို့ပေါ့… လွန်ပါတယ်… ဒီလိုကောင်တွေ ကလည်း… ဒါတွေမှာတော့ သူတို့ကို ဆရာတင်ရမလိုဖြစ်နေပြီ… သူတို့နဲ့ မိတဲ့ Stick ကို Password နဲ့ ပိတ်ထားတာတောင် ကြုံသေးတယ်… ခင်ဗျားတို့ကျွန်တော်တို့က သူတို့လောက် Zawgyi ရိုက်တာ မမြန်ဘူး… ဒါတော့ သူတို့ သိပ်သွက်တယ်…အံ့သြလောက်အောင်ကိုးသွက်တာ…”

“နည်းပညာပဲဗျာ… ကောင်းတဲ့နေရာသုံးရင် အားလုံးအကျိုးရှိတာပေါ့… အခုလိုဟာတွေက ဒီရန်ကုန် မပြောနဲ့ နယ်ကလည်း သိပ်သွက်နေတာ… ဆိုင်တွေမှာ အများဆုံးသုံးတာ ဒါတွေပဲ… Facebook Chat ကိုဗျာ… ဒီကောင်တွေဆီကသိတာ… ဒီရှေ့ဆို…Cyber-crime တွေများလာဖို့ပဲရှိတယ်… ကျွန်တော်တို့ဘက်ကလည်း ပြင်ဆင်ရမှာတွေ အများကြီးဗျ… လိုသေးတယ်…”

“မိဘတွေလည်း Awareness လိုတယ်ဗျ… ကွန်ပျူတာရှေ့ထိုင်နေရင်ပဲ ကောင်းတဲ့ အလုပ်တစ်ခုခုတော့ လုပ်နေတယ်လို့ မှတ်ကြတာများတယ်…”

“Cybercafe သွားတယ်ဆိုတာ Possibility တွေက အများကြီးပဲ… ခင်ဗျား ထင်ထားမှာတောင် မဟုတ်ဘူး Cybercafe ရောက်ပြီး ကီးဘုတ် တစ်ချက်မထိဘဲ ချိန်းတွေ့တဲ့နေရာ လုပ်နေတာလည်း အများကြီး… သူက Privacy ရှိနေတာကိုး… ဈေးကလည်းပေါ… ပြီးတော့ ဒီကိုသွားရင် ဘယ်သူမှလည်း မထင်ဘူးလေ…

ပြီးတော့ Connection မကောင်းတဲ့ အချိန်မှာ entertain လုပ်ဖို့…Adult Movieတွေအများကြီး ထားပေးထားတဲ့ဆိုင်လည်း တွေ့တယ်ဗျ…တချို့ကလေးတွေဆို External Hard Drive နဲ့အလွယ်ကူးယူသွားတာလည်း တွေ့တယ်…ဟာ…ပြောပြရင် အများကြီးပဲ မကုန်ဘူး…”

“နေပါအုံး… မေးချင်ပါသေးတယ်… ဒီထဲနေတဲ့လူဆိုတော့… Bribery ကိစ္စတွေ ဘယ်လိုလုပ်တုန်းဟ…အဲဒီတစ်ခုတော့ စိတ်ဝင်စားတယ်… ဟို CG CG အော်သံက ညံနေလို့လေ…”

“ဟား…ဟား ကိုယ့်လူရေ့… ဒီဟာကြီးကတော့ တကယ်ပြောရင် ရယ်စရာတော့ ကောင်းတယ်… တစ်ချို့ကိစ္စမှာဆို ကိုယ်ကလက်မခံရင် တစ်ဘက်သားသိပ်ရှက်သွားမှာမျိုးလောက်ကို တော့ မသိမသာ လက်ခံပေးလိုက်တာပဲ… ပြီးတော့ ကိုယ့်အောက်ကကလေးတွေကို မုန့်ဖိုးပေးပစ်တယ်…ဒါပါပဲ… လူတွေက အကျင့်ကိုးပါနေတာဗျ…ကျွန်တော်တို့နဲ့ ပတ်သက်ရင်ကို မပေးရ မနေနိုင်သလိုပဲ…ဟား…ဟား…ဟား…”

သိပ်ခက်သည်…လူတွေခက်သည်… ဒီကလေးတွေ သိပ်ခက်သည်။ အင်မတန်ရင်မောရသည်။ စားပြီးသောက်ပြီးတော့ အိမ်ပြန်ခဲ့ကြသည်။

“စိတ်ထဲမှာ မွန်းကျပ်နေသလိုပဲကိုကိုရယ်… လသာနေတယ်…ခြံထဲဆင်းလျှောက်ရအောင်”

“လာလေ…”

ခြံထဲ ဆင်းလျှောက်ဖြစ်သည်… လေအေး တဖြူးဖြူးတိုက်နေသောကြောင့် စိတ်ထဲ နည်းနည်း ပေါ့သွားသလိုခံစားရသည်။ ခက်သည်။ အခုကျမှ ဆီးသွားချင် စိတ်ပေါက်လာသည်။ အိမ်ထဲ ဝင်မည်လုပ်တော့…

“အဲ ကိုကိုဘယ်သွားပြန်တာလဲ…”

“ရှူးပေါက်ချင်နေလို့…”

“အို… ဒီမှာပဲ..လုပ်”

“ဟာ.. အပြင်မှာကြီးကွာ…”

“ကိုကိုရယ်… ဒီအချိန်ကြီး ဘယ်သူက လာကြည့်တာမှတ်လို့… ကိုကိုက အဲဒါတွေ ခက်တာ တစ်ခါတစ်လေ စိတ်ကိုလွှတ်ပစ်ရတယ်… ကဲ သိပ်ရှက်နေရင် ဟိုစံပါယ်အုံနားမှာ ပေါက်… လုပ် အခုပေါက်… တကတည်းတော်…”

ကျွန်တော်လည်း ဘာမှပြောမနေတော့ဘဲ စိတ်လွတ်လက်လွတ် ပေါက်ချလိုက်သည်။ စိတ်ထဲ အင်မတန်ပေါ့သွားသည်။ ဒီလို တစ်ခါတလေ စိတ်ကိုလွှတ်လိုက်ရသော အရသာသည် အင်မတန် သာယာစရာ ကောင်းတတ်သည်။ လွတ်လပ်သွားသလို ခံစားရသည်…စိတ်ထဲ ပေါ့သော်လည်း …ရင်ထဲ အင်မတန်လေးနေသည်။

ဇာခြည့်လက်ဆွဲခေါ်ကာ ဒန်းပေါ် သူ့ကို အရင်ထိုင်ခိုင်းလိုက်ပြီး… သူ့ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းကိုမှီလိုက်ကာ လှဲနေလိုက်သည်။ နှစ်ယောက်သား နှုတ်ဆိတ်နေတာ တော်တော်ကြာသွားသည် ဇာခြည်သက်ပြင်းလေး ချသည်။

“ဇာခြည်လေး… ဘာတွေသက်ပြင်ချနေတာလဲကွယ်…”

“သိပါဘူးကိုကိုရယ်… စိတ်ထဲ ဘာမောလို့မောမှန်းကို မသိတာ… အခုန စဉ်းစားနေတာ… အခုလို ဖြစ်တုန်း ကိုကိုနဲ့ အိပ်ခန်းထဲ ပိုးစိုးပက်စက် အ–ိုးခံလိုက်ရင် စိတ်ထဲဘာမှ မရှိတော့ဘဲ ပေါ့သွားမလား လို့ပါ… ဒါပေမယ့် မဟုတ်ဘူး ကိုကိုရ… ဇာခြည်စိတ်ပေါ့ဖို့အတွက် ကိုကို့ကိုအဲလို ကြားခံ မလုပ်ချင်ဘူး… အဲဒီစိတ်က ချစ်ဖို့သက်သက်ပဲထားမယ်… ဟူးးးးး…ကိုကိုရယ်… ဇာခြည့်ကိုယုယ ပေးပါအုံး…အဲ ဆံပင်လေးသပ်ပေးနော်…”

“ဇာခြည် ဝါဝါ့ကိစ္စ စိတ်ထဲက မထွက်သေးဘူး ထင်တယ်…”

“ဇာခြည့်ကိုတော့ ပြောတယ်…ကိုကိုကော စိတ်ထဲကထုတ်နိုင်လို့လား?”

“ဟူး… တကယ်မောတယ်ကွ…”

“သောက်သုံးမကျတဲ့ ဒီအွန်လိုင်းဆက်သွယ်ရေး…”

“အယ်… ကိုကိုဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ… ကိုကိုနှုတ်က ဒီလိုကြမ်းတမ်းတာ တစ်ခါမှ မကြားဖူးဘူး ဘာကိစ္စ ဒီအွန်လိုင်းကို ဆဲရတာလဲ သူက သက်ရှိလား?”

“ဟာ… မသိတော့ဘူးကွာ… ဘယ်သူ့ကိုဆဲရမှန်းမသိဘူး စိတ်ထဲ ပေါက်ကွဲချင်နေတယ်… အော်ဆဲချင်နေတယ်… ဟုတ်တယ်… ဇာခြည်ရာ…ကိုကို့စိတ်တွေကြမ်းနေတယ်..”

အမှန်တော့ စိတ်ထဲ နောက်ကျိနေသောအခိုက် ပြောမိပြော ပြောထွက်သွားခြင်း ဖြစ်သည်…ဒီ Internet ဆိုတာကြီး မပေါ်ခင်ကကော… ဒါတွေ မရှိဘူးလား? ဖုန်းနဲ့ကြောင်တာတွေကော? ရှိပါ့… စာနဲ့ကြောင်တာလည်း ရှိပါ့ ဒါပေမယ့် ကွာခြားသည်။ Internte ဆိုသော Media ကြီးက… အစွမ်းထက်သည်… ထက်ကနဲဒက်ကနဲ… မြန်သည်။ ဟော…ပုံ … ဟော..လာထား အသံ… ဟော လာထား… movie…

ကောင်းတာမှာ အသုံးကျတာရှိသလို… ဒါကြီးကြောင့် ရဲစခန်းကို တစ်သက်မှာတစ်ခါ ရောက်ဖူးသွားသည်…။အဲဒီတော့ အနှစ်ချုပ်ဆိုရသော်…စိတ်ထဲ မွှန်ထူနေသည်…

တခါတလေ ကိုယ်နှင့် တိုက်ရိုက်ပတ်သက်တာ မဟုတ်သောလည်း စိတ်ကို ဒုက္ခပေးနိုင်သော ပြဿနာ တို့ ရှိနေတတ်သည်။ ဒီလိုအခြေအနေမျိုးမှာ နေရအလွန်ခက်တတ်သည်။ ပြဿနာ၏ ကြီးမှုသေးမှု အရေးပါမှု မပါမှုပေါ်မူတည်၍ ကွာခြားပြီး စိတ်ဒုက္ခ ပမာဏလည် ကွာသည်။

အကောင်းနှင့် အဆိုး အမြဲဒွန်တွဲနေတတ်တာ သိသော်လည်း အသိနှင့် စိတ်ခံစားမှုဆိုတာ သပ်သပ်စီ… တခါတစ်လေ… အသိက အနိုင်ယူသွားတတ်တာ ရှိတတ်သော်လည်း လူဆိုတာ ခံစားမှုဆိုတာကိုတော့ အခါခပ်သိမ်း အနိုင်မယူနိုင်။

စိတ်ခံစားမှုဆိုတာလည်း ရှုပ်တော့ရှုပ်သား… ကိုယ်နှင့် တိုက်ရိုက်ပတ်သက်သော အရာကိစ္စတို့ကို အများအားဖြင့် ခံစားရသော်လည်း

ကိုယ်နှင့် လုံးဝမပတ်သက်သောကိစ္စတို့လည်း စိတ်ထဲဝင်ကာ နေရာယူ ပြီး ချယ်လှယ် အနိုင်ကျင့်တတ်သေးသည်။ကိုယ့်နှင့် တိုက်ရိုက်မပတ်သက်သော်လည်း ကိုယ်နှင့်တော့ဆိုင်သည် ဟုခံစားရတာတွေ တကယ်ရှိသည်… အဟုတ်ရှိသည်… အများကြီးရှိသည်…

ကိုယ်နှင့် တိုက်ရိုက်ပတ်သက်တာထက် ပိုများသည်… အဲဒီကိစ္စတွေ အတွက် ကိုယ့်မှာ responsibility တစ်စုံတရာ ရှိသလိုခံစားရတတ်သည်။

လူ့သဘာဝ ဆိုတာကလည်း … ခံစားရတာတွေ မျိုသိပ်ထားရတာတွေကို ရင်ဖွင့်ချင်သည်…တကယ့်တကယ် လူချင်းတွေ့လျှင်လည်း ရှက်တရားကြားဝင်၍ ရင်ဖွင့်ရခက်သည်။ဒီတော့ ခံစားရတာ တော်တော် များများကို အလွယ်ပြောလို့ရသော အွန်လိုင်းပေါ်တက်ကြတော့သည်။အိမ်ချင်း ကပ်လျက်ကလူချင်း တစ်နှစ်နေမှ စကားတစ်ခွန်း မပြောဖြစ်သော်လည်း အွန်လိုင်းပေါ် ရောက်တော့…

နှုတ်သွက်ကာ အာရွှင်လာတတ်သည်။ အပြင်မှာ စကားနည်းသောသူလည်း အွန်လိုင်းပေါ်တော့ ရွှန်းရွှန်းဝေအောင်အမြှင်အတန်းမပြတ်… ပြောတတ်သည်ကိုလည်း ကြုံဖူးသည်။တခြားဘယ်အခြေအနေထက်မဆို… ဒီမှာက ရင်ဖွင့်ရ လွတ်လပ်လို ဖြစ်နေသည်… လွတ်လပ်တော့ ခံစားချက်တွေကို သွန်ချတော့သည်…

ဒီထဲမှာ ပါသင့်တာ ရှိသလို မပါသင့်တာတွေလည်း ရောပါကုန်တော့ သည်…။နေရာဒေသအလိုက် မျိုသိပ်ထားရတာချင်းလည်း ကွာသလို…ရင်ဖွင်တာချင်း ရင်ဖွင့်ပုံလည်း ကွာခြားသည်…Facebook ဆိုတာကြီး အောင်မြင်တာ အဲဒါပါသည်…။ ဘာမဆို ရုပ်သံကော၊ စာကော ပုံကော… အကုန်တင်လို့ရသည်။

မြန်မာပြည်ဆိုတာက သူများနေရာထက် သိပ်ကွာခြားသည်။ လွတ်လပ်ပွင့်လင်းတဲ့ လူမှုပတ်ဝန်းကျင် ဆိုတာထဲမှာ ရှင်သန်လာခဲ့ရသူရှိသလို… ပိတ်လှောင်ကာ… မျိုသိပ်ထားရတဲ့ လူ့အဖွဲ့အစည်းမှာ လူလားမြောက်ရှင်သန်ခဲ့ရတာက အများစု။ အဲဒီတော့ ရင်ဖွင့်ချင်သည်…

ခံစားချက်တိုဆိုတာလည်းစုံသည်… …ကွ… ဗိုက်ဆာတယ်ကွ ဘာ Berger စားတယ် …ဘာ Donut စားပစ်တယ်… ဆိုတာလို ကြွားတာရှိသလို… ငါသောက်ပျင်းထူတာ…ဟောလိုကွဆိုပြီး ပစ်စလက်ခတ် စုတ်ပြတ်နေအောင်ရိုက်ပြထားတဲ့ပုံကို တင်လိုက်တာလည်းရှိသည်…

တိုနှံသော အဝတ်တို့ဖြင့်ရိုက်ထားသော ပုံတွေတင်ပြကာ “ဒါကတော့…ဘယ်နေ့က ဘယ်လိုပျော်ခဲ့တာ…”ဝေဖန်လာတာတွေကို အရသာခံဖတ် တဲ့လူတွေလဲ တစ်ပုံကြီး…။

တစ်ရက်က အပေါ်ပိုင်း ရှပ်အင်္ကျီ မလုံ့တလုံဝတ်ပြီး အောက်ပိုင်း ဘာမှ ဝတ်ထားပုံမရသော မြန်မာမပုံကို တင်ထားသည့် Facebook စာမျက်နှာကို သူငယ်ချင်းက ပြသည်… ။

အောက်မှာ ပေးထားသည့် Comment က…

“ညလေးက သိပ်မေ့တတ်တာပဲ… ဂလိုမှ~ ကြည့်ကောင်းတာကွ… ဂလု… အင်္ကျီဝတ်ထားတာ ပုံပျက်တယ်… ****ချင်တယ်…လာထား အာဘွား ( )” တဲ့…

(မှတ်မိသလောက်ပြန်ရေးတာဖြစ်သည်…။)

သူ့အောက်မှာ ဘာပြန်ပြောထားသလဲဆိုတော့

“Fuck you! Can’t you see my panties?” တဲ့…

“ကိုကို… ဘာတွေငိုင်နေတာလဲ?”

“မငိုင်ပါဘူးဇာခြည်ရာ… ရင်မောနေတာ… ကိုကိုဇာခြည့်လို စိတ်မထားတတ်သေးဘူး မိန်းမရယ်… ဒီအွန်လိုင်းကိစ္စကြီးကို အစာမကြေဖြစ်နေတာ…”

“ဟုတ်တယ်ကိုကိုရ… အဆိုးဆုံးက Cybersex ပဲ… ကိုကိုရ G-talk မသုံးနဲ့တားတာ ဘယ်ဟုတ်မလဲ အစကတော့ တစ်မျိုးထင်တာပေါ့… အခုဟာက ကိုကိုရယ် မပြောချင်တော့ပါဘူး… ညနေက ကိုကို့သူငယ်ချင်း ပြောတယ်မဟုတ်လား Blackmail ကိစ္စလေ… အဲဒါ သိတဲ့ထဲကဟာ တစ်ယောက်လည်းအဲလိုပဲ… ဘဝပျက်ပြီ… သူ့ပုံတွေနဲ့ သူ့ကိုခြိမ်းခြောက်ပြီး Blackmail လုပ်နေတာ ခံနေရတယ်… မိဘကိုလည်းပြန်မပြောရဲ… ဇာခြည်တွေးတာနဲ့တင် မောလိုက်တာ…”

“ထင်တောင်မထင်ထားဘူးကွာ… ဗမာပြည် သိပ်တိုးတက်နေတာ… Social Policy ပုံစံမကျဖြစ်တာ ကလည်း ပါတယ်ဇာခြည်ရ… ဟိုး… လွန်ခဲ့တဲ့ဆယ်စုနှစ် နှစ်ခုလောက်က Social Politics နည်းနည်းတော်သေးတယ်… ဒီထက် ကျပ်တည်းတဲ့ထဲမှာ ရှင်သန်ခဲ့ရတဲ့ ဘဝတွေ ဒီလောက်စာရိတ္တ မပျက်ခဲ့ဘူး… ဒါ ကိုကိုတို့ မြင်ခဲ့တာပဲ… သိပ်ဖိနှိပ်လွန်းတော့လည်း ကာယစိတ္တ ကျန်းမာမှုအတွက် ဘေးဖြစ်နိုင်သလို… လွတ်လပ်လွန်း ပြန်တော့လည်း အနောက်တိုင်းမှာ ဖြစ်နေသလိုဖြစ်လာမှာပဲ”

“အို… ဖြစ်နေတာပဲ… ဗမာပြည်လည်း လွန်တဲ့နေရာသိပ်လွန်လာပြီး ကိုကိုရ… ဒါပေမယ့် အသိတရားနဲ့ယှဉ်တဲ့ အမြင်ပဲ မတိုးတက်တာ… ကိုကိုပြောသလို အနောက်တိုင်း စရိုက်တွေရှိပါ့ရှင်… ကိုကိုအပြင်မထွက်လို့ မသိတာ… Media ကလည်း ဇာတ်လမ်းတွဲတွေထဲမှာ လူမှုဖောက်ပြန်မှုတွေကို ဖောဖောသီသီ ပြနေတဲ့ဟာ… ဇာခြည်ခဏပဲ ကြည့်လိုက်ရပါတယ်… ဖူးပွင့်အိမ်ကို သွားလည်တော့ TV ဖွင့်ထားတာ…ကြည့်ခဲ့ရတယ်…”

“ပြီးတော့ရှိသေးတယ်… ဒီက မနူးမနပ်တွေက သူတို့ကိုသူတို့ အနုပညာရှင်လို အမည်တပ် ပတ်ဝန်းကျင်ဘောင်နဲ့ ကင်းလွတ်ပြီးတော့ သရုပ်ပျက်ဝတ်စား နေထိုင်ပြတယ်… ဒါတွေဟာ ခုန ကိုကိုပြောတဲ့ ဆိုးတဲ့ Social Conditioning တွေပဲပေါ့… အခု မိန်းမတွေ အပြင်မှာဝတ်ရဲလာတဲ့ အဝတ်အစား သက်သက်ကိုပဲ ကြည့်ရင် သိသာတယ်…”

“ပေါ်တင်သွေးသားဈေးသည်တွေ ရှိသလို ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဒါလုပ်နေပါလားဆိုတာ မသိတဲ့လူတွေလည်းရှိပါ့… ရောင်းစားနေတဲ့ မိန်းကလေးတွေက ပေါမှပေါ… အဲဒီ အကျိုးဆက်က AIDS ဖြစ်လာတာ တိုးနေပြီးတော့ မသက်ဆိုင်တဲ့ ကလေးဘဝတွေပါ… ထိခိုက် ဆုံးရှုံး နေရတာ နည်းမှမနည်းပဲ… ဆိုးမယ်နော်…ကိုကို…”

“ဇာခြည့် သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် Cybercafe ဖွင့်ထားတယ်…ကိုကိုရယ်… သူ့မှာတစ်နေ့ တစ်နေ့ လာသုံးတဲ့ဟာတွေကိုပြောပြနေတာ… ဇာခြည်ဆို အစက ယုံတောင်မယုံချင်ဘူး… ကိုကိုထင် ထားလား? ၅တန်း ၆တန်းကလေးပိစိလေးတွေပါ သုံးနေကြတာနော်…

“ကိုကိုခဏစောင့်…ဇာခြည့် Laptop သွားယူမယ်…”

“ဘာလုပ်မလို့လဲ…”

“ဇာခြည်ကိုကို့ကို ကဗျာတစ်ပုဒ်ပြချင်လို့… တမ်းတမ်းတတကိုး သတိရသွားလို့ပါ ခံစားရေးထားတာ…ထိထိရှရှရှိလွန်းတယ်ကိုကိုရ…”

“ဘာကဗျာတုန်း ဇာခြည်ရ…ညွှန်းလှချည်လား”

“ကိုမားဆိုးရဲ့ ကဗျာတစ်ပုဒ်ပါကိုကိုရ ဇာခြည်လေ ကိုမားဆိုးကို နောက်ထပ် ဒီလိုကဗျာမျိုးရေးဖို့ တောင်းဆိုချင်နေတာ…နေပါ ဇာခြည်ဖတ်ပြပါ့မယ်…”

သူထသွားသည်… ကျွန်တော့ခေါင်းထဲ အတွေးတွေ အမျှင်မပြတ်… မားဆိုး၏ ကဗျာဆိုတော့ ကျွန်တော်ဖတ်ဖူးတာ ကျွန်တော်တို့ ရန်ကုန်မြို့ကြီးနဲ့ ပတ်သက်လို့ တစ်ပုဒ်ဖတ်ဖူးသည်။ တကယ်ထိ သည်။ ဇာခြည်အိမ်ထဲဝင်သွားတာ တော်တော်လေးကြာသည်။ ပြန်လာတော့ သစ်သီးဖျော်ရည်နှစ်ခွက် ဖျော်လာသည်။ အိမ်ထဲပြန်ဝင်ကာ ခုံပုလေးတစ်လုံးဆွဲယူလာပြီး ဖျော်ရည်ခွက်ကို တင်လိုက်ကာ သူ့ Laptop ဖွင့်သည်။ ခဏကြာမှ Window တက်လာတော့ ကဗျာကို ဖွင့်ကာ ….

“သူ့အရှိအတိုင်း ရေးထားတဲ့အတိုင်းဖတ်ပြမယ်နော်…

သံနေသံထားဖြင့် ရွတ်ပြသည်….

ကဗျာခေါင်းစဉ်က…

“ညီမလေး ဈေးကောင်းရပါစေ”

မားဆိုး

ဆောရီးပဲ ညီမလေး …

ကိုယ် ဘာမှမတတ်နိုင်ဘူး။

မင်းအမေ နေမကောင်းတာ

မင်းမောင်လေး ညီမလေးတွေ ကျောင်းစားရိတ်လိုနေတာ

မင်းကိုယ်တိုင်အတွက် ရောင်းပန်းလှဖို့၊ ဈေးကွက်ဝင်ဖို့

ပါတိတ်၊ သရီးစတပ်၊ မီနီစကပ်၊ နှုတ်ခမ်းနီ ပါးနီ၊ အော်ဒီကလုံး

ကိုယ်မတတ်နိုင်ဘူးကွဲ့

မင်းတို့က မပဋာဆိုရင် ကိုယ်လည်းပဲ မောင်ဒါသပါကွယ်။

ဆောရီးပဲ ညီမလေးရေ …

မင်းရဲ့ ဘုရားပေး လယ်တပွဲ

နှမ်းပဲစိုက်စိုက်၊ ဘူးပဲပျိုးပျိုး

နွေစပါး၊ မိုးစပါးနဲ့ သီးထပ်သီးညှပ်

မပြတ်တမ်းစိုက်လည်း

ကိုယ့်မှာ ဓာတ်မြေသြဇာဖိုးမရှိ

ဟိုကောင်တွေဆီမှာတော့ အာသာငမ်းငမ်း အကြည့်တွေ

ရှိချင်ရှိလိမ့်မယ်

ဒါကိုတော့ မင်းလည်းသိတယ်၊ ကိုယ်လည်းအသိပဲ။

ဆောရီးပဲ ညီမလေးရေ …

မင်းဟာ နှုတ်မစောင့်သော လိပ်မလေး ဆိုပါတော့

ယုတ်မာရိုင်းစိုင်းတဲ့ နွားကျောင်းသားတချို့

မင်းအတွက် မီးဖိုနေကြပြီ

အားပျော့ပျော့ မင်းလက်ကလေးတွေ

နွမ်းဖတ်ဖျော့တော့ မင်းနှုတ်ခမ်းလေးတွေ

ချွေးစီးကြောင်းလေးနဲ့ အနားသတ်ထားရှာတဲ့

မင်းရဲ့ ပါးကွက်ပါးလေး

အဲဒါလေးကလည်း သစ္စာတပါးပဲပေါ့

မင်းလိုအပ်နေတဲ့ ထမင်းတနပ်အတွက်

မဲမှောင်နေတဲ့ မင်းရဲ့ မနက်ဖြန်လေးတွေကို

ဈေးကွက်တင်ချေဦး ညီမလေး။

မင်းအပြုံးလေးတွေကို သူတို့မှတ်တမ်းတင်လိမ့်မယ်

တခဏတာအတွက် အသပြာရှိပေမယ့်

အရှက်သိက္ခာ တရွေးသားမျှမရှိရှာတဲ့ လူ့ငနွားတွေ

ရေနစ်နေတဲ့ ကောက်ရိုးလေး မင်းကို

နိုကီရာ၊ ဆိုနီအဲရစ်ဆင်၊ ပင်နာဆိုးနစ်တို့နဲ့

ဝါးကူထိုးလိမ့်မယ် စိတ်ချ။

ဒီကောင်တွေမှာ ဘုရားရှိချင်ရှိမယ်

တရားတော့ ရှိမှာမဟုတ်ဖူး၊

ဒီကောင်တွေမှာ ကားရှိရင်ရှိမယ်

မေတ္တာထားဖို့ တွေးခေါ်တတ်မယ်မထင်ဖူး၊

ဒီကောင်တွေဟာ နွားတွေ။

ဟုတ်တယ် နွားတွေကွဲ့

မင်းသိချင်မှ သိမယ်။

ဟိုစာမျက်နှာမှာ၊ ဒီစာမျက်နှာမှာ

(ဟေ့ … ဟေး…. ဟောဒီမှာ မြန်မာဟေ့ …)

အဲဒီလို မစားရ ဝခမန်း ကြွေးကြော်

လျှပ်ပေါ်လော်လီခဲ့တဲ့ သူတို့စာရိတ္ထတွေကို ထုတ်ကြွားကြတယ်။

ဆောရီးပဲ ညီမလေး …

ကိုယ်လည်း ရင်နာရပါတယ်

မင်းတို့ဘဝလေးတွေအတွက်ရော

သူများဆီမှာ ကျွန်ခံ

ကိုယ့်အိမ်တောင် ကိုယ်မပြန်နိုင်သေးတဲ့ ကိုယ့်ဘဝအတွက်ရောပေါ့။

အရင်အချိန်တွေတုန်းက ကိုယ်တို့ပြောခဲ့တယ် (တဘက်နိုင်ငံတွေကိုပေါ့)

( .. ) နိုင်ငံ ဆိုပြီးတော့လေ …။

ခုများ ကြည့်စမ်း … မင်းတို့လေးတွေလေ …

မဲဆောက်မှာ၊ မယ်ဆိုင်မှာ၊ ဘီကေကေမှာ၊ ကြယ်ဂေါင်ရွှေလီမှာ

သတင်းတွေမှာ ဖတ်ရ၊ သတင်းတွေမှာ ကြားရတော့

အပိုမပြောဘူး ညီမလေးတို့

ကိုယ် မျက်ရည်ဝဲတယ်။

ကိုယ့်ပြည်ကိုယ့်ရွာက ကိုကိုတွေကတောင်

မင်းတို့ကို ဘိုင်စကုပ်ထဲ ထည့်သေးတာပဲ …

အင်း … … … … … …

ဖဦးထုပ်တွေ၊ နငယ်တွေ၊ ဘကုန်းတွေ

ကိုယ့်ကို ဝိုင်းပြောကြ

အချင်းချင်း လက်တို့ကြ

ဟေ့ … အဲဒါ ဘီရုမာ ဟေ့ …။ ဘီရုမာ ချယ်နယ်ဟေ့ …။

တောက်! ဘယ်လောက် အသည်းနာဖို့ကောင်းလဲ

မိုးကျရွှေကိုယ်၊ တိုလီမိုလီ၊ အချစ်ဇာတ်လမ်း၊ ပေါသွပ်၊

ဒီကောင်တွေကို ဘယ်သူတွေက လင်ခ့်ပေးလိုက်တာလဲ

မင်းတို့အထင်ကြီးတဲ့ ရွှေကိုကိုတွေပေါ့။

(ဟေ့ … ဘီရုမာ ဘယ်ဈေးလဲ) အဲဒီလိုများ အမေးခံရရင်လေ

အသားတဆတ်ဆတ်တုန် ဒေါသပုန်ထရတယ်

လူသတ်ချင်လာတယ်။

မင်း အထင်ကြီးတဲ့ ကိုကိုတွေလည်း

ဗမာကားဟေ့ … ဆိုတာနဲ့

လျှာတသပ်သပ်၊ ပါးစပ်တပြင်ပြင်

သွားရည် ငေါက်တောက်ကျ

ဘာကိုမှ မလုပ်ချင် မကိုင်ချင်

ဖန်သားပြင်ရှေ့ အခန့်သားထိုင်

ဇာတိပုညဂုဏ်မာနဟေ့ … ဆိုပြီး

ဝံသာနုရက္ခိတတရား လက်ကိုင်ထားချင်ကြတယ်။

မင်းတို့လေးတွေကို

နှုတ်ခမ်းတလန် ပန်းတလန် လက်ညှိုးငေါက်ငေါက်ထိုး

အပြစ်ပြောတဲ့ မောင်မောင်တွေ

သူတို့ကရော ဘယ်လောက်များ သန့်စင်ကြလို့တုန်း

ဟေ့ ဒီမှာ … ကိုယ်ပြောမယ် ညီမလေး

ဈေးကွက်ဝယ်လိုအားကြောင့် ရောင်းကုန်ဆိုတာ ရှိနေတာ

သူတို့တွေ တောင်းဆိုနေတာ

သူတို့တွေ လောကအလှကို ဖျက်ဆီးနေတာ

မင်းတယောက်ထဲကြောင့်တော့ မဟုတ်ဘူး

မင်းကို အင်တာနက်ပေါ်ပို့လိမ့်မယ်

သူတို့မို့ အရှက်မရှိ (ဘယ်ရှိပါ့မလဲ)

သူတို့မျက်နှာလေးများကျတော့ ပေါ်မှာကြောက်တတ်လိုက်တာ

ဟိုတယ်တွေမှာ ကလပ်တွေမှာ နောက်ဆုံး ဖိုရမ်စာမျက်နှာတွေပေါ်မှာ

ခပ်ကြွားကြွား ပြောကြလိမ့်မယ်။

ဆောရီးပဲ ညီမလေးရေ …

မင်းရဲ့ လက်ကလေးတွေကို ပုခက်မလွှဲခင်

မာဆတ်က ကိုယ်ရွှေကိုယ်မျိူးတွေကို ပျော်တော်ဆက်ချေဦး

သတိတော့ထားကွဲ့

ဒီခေတ်က နည်းပညာခေတ်ကြီး

ကင်မရာတွေ အနီးအဝေး

ဈေးကြီးပေး ဝယ်ကိုင်လို့ရပြီ။

ဆောရီးပဲ ညီမလေးရေ …

ရွှေအိုရောင်ညနေခင်းတွေမှာ မင်းဘဝကို ရောင်းဈေးတင်ပေါ့

မင်းကြောက်တဲ့ မနက်ဖြန်အတွက်

ဟိုတယ်တခုခုမှာ ကျွဲရိုင်းအချိုရည်

တခါသုံးဆပ်ပြာ၊ ငွေခြည်ရောင် ရေခဲသေတ္တာ

ညလယ်စာ မှာစားရင်း ဖြတ်ကျော်ဦးပေါ့။

အထည်ချုပ်တွေ ပိတ်တာ …

ကုန်ဈေးနှုန်းကြီးတာ …

ငွေနှစ်သောင်းအတွက် တိုက်ပွဲဝင်တာ …

အရပ်ထဲမယ် ကိုယ်လေး ခေါင်းလေးတောင် လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ် မလှုပ်ဝံံ့တာ …

အားလုံးဟာ စက်ဝိုင်းတခုပါပဲကွယ်

မင်းအပြစ်တွေချည်းပဲ မဟုတ်ပါဘူး ညီမလေးရယ်။

မင်းတို့လည်း မင်းတို့ နိုင်တဲ့ဝန် ထမ်းနေရတာ

အချိန်တန်ရင်တော့ သိုးမည်းအုပ်ကြီးထဲက ပြန်ထွက်ခဲ့ပါ ညီမလေးတို့ရယ်။

မင်းတို့ ကိုယ်စီ ဒုလ္လဘတခုစီရှိတယ်

မင်းတို့ဟာ ငှက်ကလေးတွေပေမယ့် မင်းတို့မှာ ဝမ်းရေးရှိတယ်

မင်းတို့မှာ အနာဂတ်ကိုယ်စီရှိတယ်

မင်းတို့မှာ ဘဝသစ်တွေ ရှိနေမယ်

နောက်ပြီးတော့ မင်းတို့ဟာ …

မင်းတို့ဟာ မြန်မာမလေးတွေဖြစ်တယ်။

ဆောရီးပါ ညီမလေးရယ် …

ကိုယ်ဘာမှ မတတ်နိုင်ဘူး

မင်းတို့ခရီးမှာ ထီးမိုးမပေးနိုင်ဘူး

လှော်တက်တချောင်းနဲ့ ဝင်မကူပေးနိုင်ဘူး

ကိုယ်တတ်နိုင်တာ တခုပဲ

တခုထဲပါပဲ ညီမလေးတို့ရယ် …။

မင်းတို့လေးတွေ မော်တော်ကားလေးပေါ်ပါသွားတဲ့အခိုက်

ကိုယ့်မျက်နှာ မင်းတို့မမြင်အောင် ငုံ့

ကိုယ့်နှုတ်ခမ်းကို နာနာဖိကိုက်

ဘယ်သူမှ မကြားအောင် ဆုတောင်းပေးခဲ့ဖူးပါတယ်။

ဆောရီးပါ ညီမလေးတို့ရေ …။ ။

မားဆိုး

၁၄၊ မတ်၊ ၂၀၁၀

——————————

🏵️🏵️🏵️ အပိုင်း (၈) ဇာတ်သိမ်း 🏵️🏵️🏵️

“ဟူး…ဒီလူ့စာကတော့ ပြောမနေနဲ့ကွာ…တကယ်စေတနာပါတယ်… အွန်လိုင်းမှာ မျက်ကမ်းတစ္ဆေ မကြောက် expose လုပ်နေတဲ့ဟာလေးတွေအတွက် ပညာပေး တစ်ပုဒ်လောက် ပွဲတောင်းပေးအုံးဇာခြည်ရ…ရရင်လည်း ပေးဖတ်နော်…”

“ပြောမှာပါ ကိုကိုရ… ခက်တာက ကိုကိုရာ… ဇာခြည်က အသင်းဝင်ဖြစ်တာမှ တစ်လတောင် မပြည့်သေးဘူးဟိုလေ… အားနာတယ်ကိုကိုရ… ကိုကိုပြောပါ့လား ကိုကိုက ဖတ်ပဲဖတ်ပြီး ရေးမှ မရေးတာ”

“ဟာ…ရေးတယ်ဆိုတာ မလွယ်ဘူးကွ… တာဝန်သိပ်ကြီးတယ်… ဝမ်းစာလည်းဖြည့်ဖို့ အများကြီး လိုသေးတယ်…”

“ဟယ်…ဒုက္ခပဲ… ဇာခြည်တော့…ကိုကိုတွေ့တဲ့အတိုင်းပဲ… ရေးပစ်တာပဲ… ဝမ်းစာလည်း မသိဘူး တွေ့ကြုံတာရေးလည်းစာတစ်မျိုးတော့ ဖြစ်တာပဲလေ…နေပါအုံးကိုကိုရ ကိုကိုအဲလိုပြောမှ ကိုယ့်စိတ်ထဲကိုယ် မလုံတော့ဘူး…စိတ်ထဲလျှံတက်လာတာပဲ…သွန်ချပစ်တာပဲ…ဘာမှကိုမသိတာ…”

“ဇာခြည် ဇာခြည်… ကိုကိုပြောမယ်… ကဲ အခု မင်ဘာတွေနဲ့ ခင်ပြီဆိုပါတော့…အိမ်လာလည်ချင်တယ် ဆိုပါတော့ ဇာခြည့်စာဖတ်ဖူးတဲ့လူချင်း အိမ်လာလည်ဖို့ ဖိတ်ရဲလား?”

“ဟုတ်ပါ့ကိုကိုရယ်…မတွေးရဲဘူး…ဇာခြည်မိုက်တာ…ဟယ်ကိုကိုရယ် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ…”

“အင်း… ဇာခြည့် Nic ကိုသတ်ပစ်လိုက်ရုံပဲရှိတာပေါ့… ဒါပဲပြောတတ်တယ်လေ…”

“ဟယ်… ကိုကိုရယ်… အစကကော ဘာလို့မတားတုန်း”

“ဟာ…ဇာခြည်ရာ…ဒါကတော့ ဇာခြည့် ကိုယ်ပိုင်အခွင့်အရေးလေ…”

သူတော်တော် တွေဝေသွားသည် ကျွန်တော်သူ့ကိုရင်ခွင်ထဲ ဆွဲဖက်လိုက်သည်။ အပြင်မှာ နည်းနည်းအေးလာသည်။

“ဇာခြည်လေး အိမ်ထဲဝင်ရအောင်ကွယ်…”

သူအသံမထွက် ကျွန်တော်နှင့်လိုက်ထသည်… ဖန်ခွက်နှင့်ခုံပုလေးကို ကျွန်တောဆွဲလိုက်ပြီး… သူ့ Laptopလေး သူသယ်ယူခဲ့ပြီးအိမ်ထဲဝင်ခဲ့ကြလေသည်။ နှစ်ယောက်သား မတိုင်ပင်ထားပဲ ရေချိုးခန်းထဲ ရောက်သွားက သွားတိုက်ပြီး ရေအဝချိုးလိုက်ကြသည်။ရချိုးလိုက်တော့ လန်းဆန်းသွားသည်။ သူ စကပ် အနက်ကလေးနှင့် အပေါ်အင်္ကျီအနီလေးဝတ်သည်။

အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ရောက်သွားတော့ ညနေက အရှိန် ပျက်သွားတာလေးကို သွားသတိရလိုက်သည်။ အံ့သြစရာ နှစ်ယောက်သားအကြည့်ချင်းဆုံသွားတော့ ပြိုင်တူ ပြုံးလိုက်ကြသည်။ ဒီတစ်ခါတော့ သူက ကျွန်တော့ကို အတင်းတွန်းလှဲကာကျွန်တော့အပေါ်တက်ခွသည်။ ကျွန်တော့ ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်ကာ အောက်ဘက်သို့ တွန်းလိုက်သည်။

သူ ပင်တီဝတ်မထားတာ ထိမှ သိလိုက်သည်။ သူအောက်ဘက် လျှောဆင်းသွားပြီးလီးကို လက်ဖြင့် ကိုင်ကာ နှုတ်ခမ်းဖြင့် တေ့နမ်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ခဏအကြာစုပ်သည်။မာတင်းလာမှ ကျွန်တော့ခါးကိုတက်ခွသည်… ကိုင်ကာ တေ့သွင်းပြီး ထိုင်ချလိုက်ကာ လေးငါးခြောက်ချက် ဆောင့်သည်။

ကျွန်တော်သူ့ကို တွန်းလှဲလိုက်သည်။ သူချက်ချင်း ပေါင်ကားပေးသည်။ သူ့ပေါင်ကြားထဲဝင်လိုက်ကာလက်ဝါးပြင်ဖြင့် စောက်ပတ်ကိုတစ်ချက်နှစ်ချက် ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ကျွန်တော်အောက်သို့ လျှောဆင်းလိုက်ကာသူ့စောက်ပတ်ကို အားပါးတရ လျက်ပေးလိုက်သည်။ သူတအားကော့ကာ တအင်အင်းညည်းရာမှာ အသံကျယ်လောင်လာသည်။

ကော့တာလည်း အလွန်မြန်လာသည်။ သူပြီးတော့မည်ကို သိလိုက်သောကြောင့် ခပ်သွက်သွက်လေး လျက်ပေးလိုက်သည်။သူတစ်ခါပြီးသွားသည်။ ကျွန်တော်လည်း ချက်ချင်း အပေါ်တက်သွားလိုက်ပြီး လီးကို စောက်ပတ်ဝတေ့ကာ ဆောင့်သွင်းချလိုက်ကာစိတ်ကိုလွှတ်ချလိုက်ပြီး…အားရပါးရ… ဆောင့်–ိုးတော့သည်။

“အားးး…အို့..အို…အိုးးး….အ…အ…အ…အ…အ…”

ကော့ကာကော့ကာ ဟတ်ယူနေသည်။ ခဏကြာတော့ သူ ကျွန်တော့ခါးကို အတင်းဆွဲဖက်ကာ စောက်ပတ်ကို ဖိထားသည်။ပေါင်နှစ်လုံးဖြင့်လည်း ညှပ်ထားသည်။ ကျွန်တော်လှုပ်မရ… ရပ်ပေးလိုက်ရတော့သည်။

သူတွန့်ကနဲ တွန့်ကနဲဖြစ်ပြန်သည်။ သူ့မျက်ဝန်းတို့တွင် မျက်ရည်ဝဲနေသည်။ကျွန်တော် တော်တော်ကလေး ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားသည်။

“ကောင်းလွန်းလို့…ချစ်တယ်…ချစ်တယ်ဟယ်…အီး…ပိုးစိုးပက်စက်ပဲ…ခ…ခဏလေး…”

“အင်း”

သူကျွန်တော့ကိုဆွဲကာ နှုတ်ခမ်းကို အငန်းမရစုပ်နမ်းတော့သည်။ နမ်းနေရာမှာ မျက်နှာကိုခွာကာ ကျွန်တော့ကို ရီဝေစွာကြည့်သည်….ပြီးတော့ အောက်ငုံ့ပြီး လီးကို တပ်မက်စွာကြည့်ပြီး ကျွန်တော့မျက်နှာကို ကြည့်ပြန်သည်… ကျွန်တော် သဘောပေါက်လိုက်သည်။

လီးကိုစောက်ပတ်ထဲမှ ဆွဲနှုတ်လိုက်ပြီး အပေါ်ဘက်တက်လိုက်ပြီး သူ့ပါးစပ်နားတေ့ပေးလိုက်သည်။ သူသိပ်ပျော်သွားသည်။ ကျွန်တော့ခါးကိုဆွဲယူကာနှုတ်ခမ်းလေးဟကာ ပါးစပ်ထဲ ဆတ်ကနဲသွင်းယူလိုက်ကာ…အငန်းမရစုပ်တော့သည်။

ခဏစုပ်ပြီး အပြင်ထုတ်ကာ သူ့မျက်နှာအနှံ့ဆွဲပွတ်တော့သည်။ ပြီးမှ လီးကိုလွှတ်ပေးလိုက်ပြီး….

“ကောင်းလိုက်တာ….ကိုကို…သိပ်အလိုက်သိတာပဲ..ချစ်တယ်…ရပြီ ကိုကို–ိုးတော့… အတူတူပြီးရအောင်နော်…”

“အင်း”

ကျွန်တော်ဆက်–ိုးတော့သည်။ သိပ်တော့မကြာလိုက် သူ့စောက်ပတ်က ကျွန်တော့လီးကို အတင်း ဆွဲညှစ်နေသဖြင့် မခံနိုင်ဖြစ်လာကာ ပြီးချင်လာသည်။ သူ့ကိုကြည့်တော့ ကျွန်တော့ကို မျက်ခွံလေး ပင့်ကာ ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ ဆောင့်ချက်အရှိန်မြှင့်တင်လိုက်သည်။

ကျွန်တော့တစ်ကိုယ်လုံး ချွေးပြန်နေသည်။ သူလည်း အတူတူပင်… သူအကော့ကြမ်းလာသည်။ ကျွန်တော်ဆက်ပြီး မထိန်းနိုင်တော့ပေ… ပြီးသွားသည်။ သူ့ပေါ်ပျော့ ညွတ်ကျသွားသည်။ သူဆီးဖက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ တုန်နေသောအသံဖြင့်

“ချစ်လိုက်တာ… ချစ်တယ်ကိုကိုရယ်… ချစ်တယ်လို့”

“ချစ်တာပေါ့…ဇာခြည်လေးရ…သိပ်ချစ်တယ်…”

ကျွန်တော် ခဏအကြာဒီအတိုင်းနေလိုက်ပြီး အောက်ဆင်းလှဲလိုက်တော့ သူ့လက်လှမ်းကာကျွန်တော့လီးကို ကိုင်လိုက်သည်။ ကျွန်တော်လည်း သူဗိုက်သားပြင်လေး ပွတ်ပေးရင်းငိုက်လာသည်..တဖြည်းဖြည်း အသက်ရှူမှန်လာကာ… ဘယ်အချိန်မှန်းမသိ နှစ်ယောက်သား အိပ်ပျော်သွားကြလေသည်။

“အားးးးးးးးးးးးဝူးးးးးးးးးးးဝူးးးးးးးးးးးးး”

အော်သံကြားတော့ ကျွန်တော်လန့်နိုးသွားသည်။ ဇာခြည်တစ်ယောက် ခြေလက်တို့ ဆတ်ကနဲ ရုန်းနေသလို ဖြစ်ကာ… ထထိုင်လိုက်သည်။ သိပ်ကြောက်လန့်နေသလို မျက်လုံးပြူးကျယ် ဝိုင်းစက်နေသည်။ ကျွန်တော်သူ့ကို ဖက်လိုက်ကာ ခေါင်းလေးသပ်ပေးသည်။

“ကိုကို…ကိုကို…ဟို..”

“ကိုကို ဇာခြည့်အနား ရှိပါတယ်ကလေးရယ်… အိပ်မက်မက်ပြီး လန့်နိုးတာထင်တယ်…”

“ဟုတ်…ဟုတ်တယ်ကိုကိုရယ်…ဆ…ဆိုးလိုက်တဲ့ အိပ်မက်… ဘာတွေမှန်းလဲမသိဘူး…”

“..ပြန်ပေးဆွဲတာ တွေကော Blackmail လုပ်တာတွေကော…”

“ပြီးတော့…ပြီးတော့…ကိုကိုဇာခြည့် Laptop ကိုင်ပေါက်ပြီးတော့ ဇာခြည့်ကို တအား ဒေါသထွက်နေတာ ကြောက်စရာကြီး…”

“ဟေ…မနေ့ကကိစ္စတွေ…စိတ်ထဲဝင်နေတာ… ဇာခြည့် Lapatop ကိုကို ဘာလို့ကိုင်ပေါက်ရမှာတုန်း ကလေးရ…”

“သိဘူးလေ…ကိုကို ဇာခြည့်ကို မုန်းနေပြီလားဟင်?”

“ဟေ…မိန်းမရယ်…ဘာကိစ္စမုန်းရမှာတုန်းဟ…သိပ်ချစ်တယ်…ချစ်တယ်ဆိုတာထက်တောင် ပိုချစ်တယ်”

“ကိုကိုရယ်…တကယ်နော်…”

“ဟာ…ကလေးနှယ်…ခက်နေပြီ…အိပ်မက်က အိပ်မက်လေ…”

“အင်း…ဟုတ်တယ်…ကိုကိုဇာခြည့်ကိုချစ်တယ်…ဇာခြည်သိတယ်..”

“ကိုကိုဇာခြည့်ကို မမုန်းရဘူးနော်…”

“မမုန်းဘူး…တစ်သက်လုံးချစ်မယ်…”

“အင်း..ဇာခြည်လည်း တစ်သက်လုံးချစ်မယ်…ကိုကို့ပေါ်အိပ်မယ်…”

ကျွန်တော်လှဲအိပ်လိုက်သည်။ သူကျွန်တော်အပေါ်မှခွကာ အိပ်လိုက်သည်။ သူ့တကိုယ်လုံး ပျော့ခွေနေသည်။ကျွန်တော့မျက်နှာကို စူးစမ်းသလိုကြည့်နေသည်။ ကျွန်တော်သူ့ခေါင်းနှင့် ကျောကို သပ်ကာ နှစ်သိမ့်ပေးလိုက်သည်။သူစိတ်ထဲ စိတ်ချသွားသလိုဖြစ်သွားမှ ပြားကပ်အောင်ဖိဖက်ထားလိုက်သည်။

“ဇာခြည်ကိုကို့ကို အားကြီးချစ်တယ်…”

“ကိုကိုလည်း ဒီအရူးမလေး ချစ်တာထက် ပိုချစ်တယ်…”

“ချစ်…အင်း ဒီအတိုင်းဖက်ထားနော် မလွှတ်နဲ့နော်…”

“မလွှတ်ပါဘူး…ဇာခြည်လေးရ…စိတ်အေးလက်အေး အိပ်လိုက်တော့ ကိုကိုသိပ်ပေးမယ်…”

“အင်း…အိပ်မယ်…”

ခဏကြာတော့ သူအိပ်ပျော်သွားလေသည်…ကျွန်တော်လည်း မျက်တောင်စင်းကျလာပြီး အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။

မနက်နိုးတော့ နှစ်ယောက်သား မျက်နှာသစ်ရေချိုးကာ သူ ထူးထူးခြားခြား စီစဉ်သော မနက်စာ စားဖြစ်၊ ကျွေးဖြစ်သည်။ သူ လေ့လာထားသည့် Massage နည်းသစ်ဖြင့် စမ်းသပ်နှိပ်နယ်ပေးချင်နေသည် ပြောလာ သည်။ သူ့နည်းမှာ အင်မတန်ညင်သာသော်လည်း ညင်သာသလောက် ထိရောက်သည်။

ကိုယ်လက် ပေါ့ပါးကာ လန်းဆန်းသွားသည်။ အခုတလော ကျွန်တော့အတွက် လေ့ကျင့်ခန်းတို့ကို ပို့ချနေသည့် အပြင် သူ့အတွက် လေ့ကျင့်ခန်းတို့ကိုလည်း ရှာဖွေစုဆောင်းကာ လေ့ကျင့်နေသည်၊ ကျွန်တော်ပါမှ ဖြစ်မည့် လေ့ကျင်းခန်းတို့ကို ကျွန်တော်နှင့်အတူလေ့ကျင့်သည်။

နောက်ပိုင်း ကျွန်တော်ကို စာအုပ်ကောင်းတစ်အုပ် ပေးဖတ်ကာ စာအုပ်ထဲ စိတ်ထားဖို့မှာပြီး သူကအောက်မှာ လီးကိုကိုင် ဆော့လိုက်… ဥကိုပွတ်သပ်ပေးလိုက်… လီးမွေးတို့ကို ဘီးသေးသေးလေးဖြင့် ပြီးပေးလိုက်… ပြန်ဖွလိုက်… စုပ်လိုက်… ပေါင်ရင်းခွဆုံတစ်ဝိုက် အကြောတို့ကိုနှိပ်နယ်ပေးလိုက်… လုပ်သည် ကျွန်တော် အစပိုင်း စိတ်ထားရခက်သည်။

သူ့ဘက်လှည့်လျှင် သူလုပ်တာ ရပ်လိုက်ကာ စာအုပ်ထဲ အာရုံပြန်ထည့်ဖို့ ပြောပြန်သည်။ သိပ်မလွယ်သောကိစ္စ… နောက်တော့ အလေ့အကျင့် အနည်းငယ် ရလာသည်။ သိပ်တော့ မဟုတ်သေး…

တစ်ခါတစ်ခါကျတော့ သူ့က စာအုပ်ဖတ်နေပြီး ကျွန်တော်ကို အလှည့်ပေးသည်။ သူ့နို့စို့လိုက် ဗိုက်ပွတ်လိုက် စောက်ပတ်ကို တို့ထိကစားပေးလိုက် လုပ်ရင်း သူ့တကိုယ်လုံးပွတ်သပ်ဆော့က စားသည် ထိုသို့ ဆော့ကစားရင်း စောက်ပတ်နားရောက်ပြီဆိုလျှင် စာအုပ်ထဲအာရုံ လုံးဝထည့်မရကြောင်း ပြောပြသည်… သိပ်သိသာသည်က လျက်ပြီဆိုတာနှင့် သူဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ စာအုပ်ပစ်ချကာ ကျွန်တော့ခေါင်းကို ကိုင်ပြီးယုယတော့မည်။

ဒီလိုဆော့ကစားခြင်း၏ အဆုံးသတ်ကိုတော့ ကျွန်တော်ရွေးချယ်သည်… လီးကိုတော့ လုံးဝ ပေးမစုပ်ဘဲ စောက်ပတ်–ိုးခြင်းဖြင့် အဆုံးသတ်သည်။ ဒါပေမယ့် သူကမရ… –ိုးတုန်း အရှိန်ကောင်း၍ သူသိပ်အားရသည့် အချိန်တော့ အပြင်ထုတ်ခိုင်းကာ ခဏလေးဖြစ်ဖြစ် အားရအောင် စုပ်လိုက်ရမှ… ကျေနပ်တတ်သည်။

ဒီလိုနှင့် မနက်ခင်း တစ်ခေါက် ပြီးသွားတော့…

နှစ်ယောက်သား ရေချိုးလိုက်ကြသည်။ ရေချိုးပြီး အဝတ်အစားကောင်းတာ သူရွေးထုတ်ထုတ် နေသည် ကျွန်တော့်အတွက်လည်း ကောင်းတာလေး တစ်စုံထုတ်ပေးသည်။ သူ့မှာ အစီအစဉ်တစ်ခုခုတော့ ရှိနေပြီ။ ဘာမှပြန်မမေးဘဲ သူပေးသောအဝတ်တို့ကို ဝတ်လိုက်သည်။ ဝတ်စားတာပြီးသွားတော့ သူကျွန်တော့ကို အားရပါးရဖက်သည်။ ပြီးတော့ မျက်လုံးထဲကြည့်ကာ…

“ကိုကိုနဲ့အတူ ရုပ်ရှင်ကြည့်ချင်တယ်…လိုက်ပြမလားဟင်…”

သူရုပ်ရှင်ကြည့်ချင်နေသည်ဟု ထူးထူးခြားခြား တောင်းဆိုသည်။ ရုံကြီးတွေမှာ ဘာဇာတ်ကား တွေတင်ထားမှန်း ကျွန်တော်မသိ။ သူပူဆာသည့်ပုံစံက ချစ်စရာကောင်းလှသည်။ ရုပ်ရှင်ရုံနှင့် ကင်းဝေးတာ နှစ်ပေါင်းအများကြီး ကြာခဲ့ပြီ ဖြစ်သောကြောင့် တစ်ကြောင်း၊ သူ့စိတ်အပြောင်းအလဲဖြစ်စေရန် တစ်ကြောင်း စိတ်ထဲမှာတော့ သဘောတူလိုက်သည်။

“အင်း ဘာကားတုန်း”

“သိဘူး… ဘာကားဖြစ်ဖြစ်…ကိုကိုနဲ့ကြည့်ရရင်ပြီးရော…ဇာတ်ကားမကောင်းလည်း မငြင်းရဘူးနော်…”

ကျွန်တော့ရင်ဘတ်ကို လက်ညှိုးလေးဖြင့်ထိထားပြီး ပြောသည်…

“လိုက်ပြပါ့မယ်…ဇာခြည်ရ”

“ဟယ်…ပျော်လိုက်တာ…ဒါမှ တို့ကိုကိုကွ…အယ်…ဘာတွေစဉ်းစားနေပြန်ပြီလဲကိုကိုရာ… ဒါပဲနော် အိမ်မှာမကြည့်ဘူးနော် …ရုပ်ရှင်ရုံမှာကြည့်မှာနော်…”

“အင်းပါ မိန်းမရ ရုပ်ရှင်ရုံ လိုက်ပြမှာပါ စိတ်ချစမ်းပါ”

“ဟင့်အင်း…ဒါတော့မဟုတ်ဘူး…ဇာခြည်သိတယ်…ကိုကို့မျက်နှာကို အသေအချာ မြင်လိုက်တယ်…ခုန…ကိုကိုတခုခုတော့ စဉ်းစားနေတာ…အဲဒါသိချင်တယ်…အခုပြောပြ…”

“ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး ကလေးရ…”

“ကိုကိုမညာနဲ့နော်…မပြောချင်ရင် မပြောချင်ဘူးလို့… တည့်တိုးပြောလိုက်…”

“ဟေ… မလွယ်ပါလား… ကဲပြောမယ်…ပြောရမှာလည်းရှက်တယ်…”

“ရှက်လည်းပြော…ဒီမိန်းမနဲ့တောင်ရှက်ရမှာလား ဘာဖြစ်ဖြစ်ပြောပြ… ဇာခြည်ဆို ကိုကို့ကို ထိန်ချန်လို့လား?”

ကျွန်တော့ဘဝတွင် မိန်းကလေးတစ်ဦးနှင့် ရုပ်ရှင်ရုံထဲ ဇာတ်ကားတွဲကြည့်ဖြစ်မှာ ယခုဟာ ပထမဆုံးဖြစ်ကြောင်းကို ဝန်ခံရမှာရှက်နေသည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဖွင့်ပြောချလိုက်သည်…

“ကိုကို့တစ်သက်မှာ… မိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ တွဲပြီးတော့… ရုပ်ရှင်ကြည့်တော့မယ်ဆိုတာ ဒါ ပထမဆုံးပဲ… အဲဒါတွေးမိသွားတာ…”

“ဟယ်…တကယ်?”

“တကယ်ပေါ့…အဲဒါတွေးပြီး…ရင်ခုန်သွားတာ…”

“ဟယ်…”

ဘာမှန်းမသိ သူသိပ်ပျော်သွားသည်။ ရုပ်ရှင်လိုက်ပြမည် လက်ခံတော့ ဒီလောက်မဟုတ် နားလည်၍မရ… သူမျက်နှာတွင် အံ့သြရိပ်ဖုံးလွှမ်းသွားကာ ကြည်နူးရွှင်ပြုံးသွားသည် ကျွန်တော့ကို ဖက်ထားတာ သိပ်တင်းသွားသည် နာကျင်သွားသည့် အထိပင်။ ကျွန်တော့စိတ်ထဲ ပိုရှက်သွားသည်။ မနေတတ်တော့ သူကိုလုပ်မိလုပ်ရာ နမ်းတော့သည်။

“ပျော်လိုက်တာ ကိုကိုရယ်…ချစ်တယ်…ချစ်တယ်… ချစ်တယ်…ချစ်တယ်…အားးးးးးးးးးးးချစ်တယ်…”

သူ့ပေါင်ဖြင့် ခွဖက်လိုက်တော့သည်။

“ကိုကိုတော့ ဇာခြည်နဲ့ပေါင်းမှ ပျက်စီးတော့မယ်…”

“ဟေ… ရုပ်ရှင်ကြည့်တာပဲ ပျက်စီးစရာလား?”

“ဘာရမတုန်း… ဒီနေ့ ကိုကို့ကို ကွမ်းယာဝယ်ကျွေးပြီး ဖျက်ဆီးမလို့…ကြံထားတယ်…”

“သွားရအောင်နော်…”

ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် မြို့ထဲရုပ်ရုင်ရုံတွေကို ပတ်ကြည့်ကာ သူရွေးသည့် ရုံမှာကြည့်ဖို့ ကားကို Parking ထိုးနေတုန်းသူကွမ်းယာဆိုင်တစ်ဆိုမှာ ကွမ်းသွားဝယ်သည်။ တစ်ခေါက်ပြန်လာကာ

“ပြောတာတွေလည်း စုံလိုက်တာ…ဘာနဲ့စားမတုန်း မေးနေတယ်…ကိုကိုရ…”

“ဆေးတွေပြောတာဖြစ်မှာပါဇာခြည်ရ…ထုံးကွမ်းသီးနဲ့ပဲယာလိုက်လို့…”

ကွမ်းယာရတော့ ကျွန်တော်တို့ လက်မှတ်ဖြတ်ကာ ရုံထဲဝင်တော့သည်။ အရင်တုန်းကနှင့် သိပ်ကွာခြားသည်။ ရုပ်ရှင်ကြည့်နေတုန်း သူကျွန်တော့ကို ခိုးနမ်းသည်။ ကျွန်တော် သူ့ကိုနမ်းလို့မရ ဖြစ်နေသည်။ ကွမ်းကြောင့်ဖြစ်သည်။ ခဏကြာတော့ ဒီကွမ်းက တော်တော်ဒုက္ခပေးလာသည်။

ကျွန်တော် တစ်ကိုယ်လုံး ချွေးပြန်လာသည်။ ပါးစပ်ထဲလည်း သိပ်စပ်နေသည်။ ကျွန်တော် ခဏတော့အောင့်ခံသေးသည်။ ကြာတော့မရ ပါးစပ်ထဲလည်း ကွမ်းတံတွေး ပြည့်နေသောကြောင့် စကားကလည်းပြောလို့မရ။ ကျွန်တော်အမူအရာဖြင့် အပြင်ခဏထွက်မည် ပြောတော့ သူလည်းလိုက်ထသည်… သန့်စင်ခန်းဝင်ကာ ထွေးချလိုက်သည်။ မရ ခံရဆိုးသည်။ သူ ရေတစ်ဘူး ဝယ်တိုက်သည်။ ရုပ်ရှင်ရုံထဲ ပြန်ဝင်ကာ ဇာတ်ကားကိုပြီးသည့် အထိဆက်ကြည့်၍ရသွားသည်။

ဇာတ်ကားကြည့်၍ပြီးတော့ ထမင်းဆိုင်ကောင်းကောင်းလေး ရှာပြီး နေ့လည်စာစား လိုက်ကြသည်။ ထမင်းစားပြီးတော့ အိမ်ပြန်ခဲ့ကြသည်။

“ကိုကိုရယ်…အဲလိုရုပ်ရှင်ကြည့်ရတာ ပျော်လိုက်တာ… ခိုးနမ်းရတာလည်းပျော်တယ်…”

“ဟုတ်ပါ့…သူကျတော့နမ်းပြီးတော့…ကိုကို့မှာအဲဒီကွမ်းတွေနဲ့…”

“အင်း…ဟုတ်တယ်…ကိုကို့ကို နောက်ဘယ်တော့မှ ကွမ်းမကျွေးရဲတော့ဘူး…”

“ဇာခြည်က ဘာစိတ်ကူးထပေါက်ပြီး ကွမ်းကျွေးတာလဲ”

“မသိဘူး…အဲလိုကျွေးကြည့်ချင်နေတာ…ဟိုလေ…ပြောပြတတ်ဖူး…”

ကျွန်တော်နားလည်၍မရသော သူ့စိတ်ကူးကို ဆက်မတွေးတော့။ တွေးလည်း ကျွန်တော် ဉာဏ်မှီမှာ မဟုတ်ထင်သည်။ ဗိုက်ဝနေသောကြောင့် ခဏလှဲအိပ်ချင်နေသည်။ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားကြပြီး လဲှအိပ်လိုက်ရာ သူကျွန်တော့ကို ဘေးစောင်းလေး ဖက်သည်။ အဲလိုဖက်ထားရင်း အိပ်ချင်သည်ပြောလိုက်တော့ သူကျွန်တော်ကိုယ်ကို တဖြည်းဖြည်း သပ်ပေးကာ သိပ်သည်။ ကျွန်တော်အိပ်ပျော်သွားသည်။

ဇာခြည်ကျွန်တော့ကို နှိုးတော့မှ နိုးသည် မမလာကြောင်း ပြောပြသည်။ သူသွားနှင့်ပြီး ကျွန်တော် နောက်မှ လိုက်ခဲ့မည်ပြောလိုက်သည်။

“ဇာခြည်ရေ့… မောင်လေးရေ့… ”

“ဟင်…မမ… ဘာဖြစ်လို့တုန်း?”

“သတင်းကောင်း ပြောမလို့ပါဟယ်…”

“ဟယ်… ဘာများတုန်း ပြောပြော…”

“နေပါအုံး မောင်လေးကော… မရှိဘူးလား?”

“ကျွန်တော်လာပါပြီ မမရ…”

“အင်း… ပြောပါအုံး ဘာတွေထူးတုန်း?”

“ရဲစခန်းကိစ္စလည်း ပြတ်သွားပြီ…လက်မှတ်လေးပဲ ထိုးပေးလိုက်ရတာ… ပြီးတော့ရှိ သေးတယ်… ပြောသေးဘူး…”

“အအေးတစ်ခွက်ဖျော်တိုက်မှ ပြောမယ်…”

“နေနေ..ကိုကို ဇာခြည်သွားဖျော်မယ်…”

ဖျော်ရည်သောက်ပြီး သူပြန်သွားတော့ ဇာခြည် ထွက်ရမည့် ခရီးအတွက် ဝယ်စရာတို့ကို စာရင်းလုပ်နေသည်။ သူစာရင်းလုပ်ပြီးသွားတော့ ဈေးကိုတစ်ခေါက်ထွက်ရပြန်သည်… ဝယ်တာခြမ်းတာနှင့် မိုးချုပ်သွားသည်။ မနက်ဖြန် ခရီးထွက်ရတော့်မည်…ဒါကို ဇာခြည်မှာ ပျော်တစ်ဝက် မပျော်တစ်ဝက်ဖြစ်နေတာ တွေ့လိုက်ရသည်။

မမမျက်နှာ သိပ်ကြည်လင်နေသည်။ ကြည့်ရတာ ပေါ့ပါးလန်းဆန်းနေသည်။ ဖျော်ရည်ကို ဇာခြည်သွက်သွက်လေး ဖျော်လာသည်။ ဖျော်ရည်ခွက်ကို ချပေးလိုက်တော့ မသောက်သေးဘဲ ဆက်ပြောသည်။

“နင့် ပန်းချီကားတွေဟယ်… ဒီနေ့ မနက်က တစ်ယောက်လာဝယ်တာ ဈေးလည်း မဆစ်ဘူး ခေါ်ဈေးအတိုင်း ဝယ်သွားတာ… အကုန်ဆို အကုန်ဟယ်…တစ်ချပ်မှ မကျန်တော့ဘူး… နောက်လေ… လိုချင်တဲ့ ပုံကြမ်းတွေ ပေးသွားသေးတယ်… ယူသွားတဲ့ ဟာထဲကလည်း ထပ်လို ချင်တာရှိ သေးတယ်တဲ့ နောက် ၆လကြာရင် ပြန်လာခဲ့မယ်တဲ့…ဆွဲထားပြီးသားရှိရင်ယူမယ်တဲ့…”

“ဟင် ဟုတ်လား?”

“အေးဟယ်…နင်တို့တော့ မသိဘူး ငါတော့သိပ်ပျော်တာပဲ…”

“ဟိုကောင်မကို ပြန်ပို့မလို့ စီစဉ်နေတာ စိတ်မချဘူး…လူကိုယ်တိုင်ပဲ ပို့မှအဆင်ပြေမယ်… အဲဒါ..…မောင်လေးကော…သမီးကော…အဆင်ပြေရင် ပို့ပေးကြမလားလို့… ငါကတော့ မော်လမြိုင်သွားထားတာ မကြာသေးဘူး…နင်တို့… အပြင်ကို အေးအေးဆေးဆေး ခရီးမထွက်ဖြစ်တာလည်း ကြာရောပေါ့….ရောက်ရင်လည်း ပျော်သလောက်နေခဲ့ပေါ့ဟယ်…”

“စိတ်ထဲပူမနေနဲ့…မမ ပို့ပေးပါ့မယ်… နက်ဖြန်စီစဉ်လိုက်မယ်”

“အင်း ငါပြန်မယ်…”

“ဟာ… ဖျော်ရည်သောက်သွားအုံးလေ…”

ဖျော်ရည်သောက်ပြီး သူပြန်သွားတော့ ယခုထွက်ရမည့် ခရီးအတွက် ဝယ်စရာတို့ကို စာရင်းလုပ်နေသည်။သူစာရင်းလုပ်ပြီးသွားတော့ ဈေးကိုတစ်ခေါက်ထွက်ရပြန်သည်… ဝယ်တာခြမ်းတာနှင့် မိုးချုပ်သွားသည်။မနက်ဖြန် ခရီးထွက်ရတော့မည့်…ဒါကို ဇာခြည့်မှာ ပျော်တစ်ဝက် မပျော်တစ်ဝက်ဖြစ်နေပြီး တွေဝေငေးမှိုင်နေတာ… တွေ့လိုက်ရသည်။

အားငယ်နေသော သူ့မျက်နှာလေးကို ကျွန်တော် အနမ်းလေးနှင့် နှစ်သိမ့်လိုက်သည်။ ခဏကြာနမ်းလိုက်တော့သူလည်စိတ်ပါလက်ပါ ပြန်တုန့်ပြန်သည်…သူ အသက်ရှုမြန်လာသည်…..

ခရီးဆိုသည်မှာ စတင်သည့် နေရာ တစ်နေရာရှိတတ်သလို… အဆုံးသတ်ပန်းတိုင် တစ်နေရာ ရှိတတ်သော်လည်းအချစ်မှာတော့…အစသာ ရှိ၍ အဆုံးမရှိဟု ထင်မြင်မိသည်…။…ပြီးပါပြီ

Zawgyi

က်မရဲ့ ကိုကို(ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)

“တတိယ တစ္မ်ိဳးက ဇာျခည္လည္း ခုမွ လက္ေတြ႕ေလ့လာေနလို႔ သိလာတဲ့ဟာ… ” “အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ အခ်ိန္လီးတင္းတာ… ဟိုေလ… ကိုကိုသိပါတယ္… REM အိပ္ျခင္းေလ… အိပ္မက္မက္တဲ့ အိပ္ျခင္းေကာ… အဲဒါမွာ… ကာမကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ဟာ ပါပါမပါပါ… မဆိုင္ဘူး REM အိပ္တာဆိုရင္ပဲ မူမွန္ က်ားဆိုရင္တဲ့… မတ္ေထာင္ေလ့ရွိတယ္တဲ့ ဖတ္ၿပီးကတည္းက ဇာျခည္ညညေစာင့္ၾကည့္တာ… ဟုတ္တယ္ကိုကိုရ…”

“ဟိုေလ… ကိုကို အိပ္မက္မက္တုန္း နိုးရင္ တင္းေနေတာ့ ဇာျခည့္ကို လွည့္ၾကည့္တယ္မဟုတ္လား ဇာျခည့္စနက္လားေပါ့… ဟုတ္ဖူး… အခုတေလာ ကိုကိုအိပ္ေနတုန္း မစုတ္ပဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ တစ္ပတ္ရွိၿပီ… ဟိုေလ ကိုကိုေျပာတယ္ မဟုတ္လာ မနက္အေစာပိုင္းက ဆီးအိမ္တင္းလို႔ မတ္ေနတာလို႔…

အဲဒါ မဟုတ္ဘူးကိုကိုရ ဇာျခည္ ဖတ္ရတဲ့ထဲမွာ က်ားအမ်ားစုက အဲလိုပဲ ထင္တတ္တယ္တဲ့… အဲလိုေတာင့္တာေလးကို ေျပာတဲ့ အသုံးအႏွုံးေလး သိပ္လွတာ ကိုကိုရ… “morning glory” တဲ့… “နံနက္ခင္း က်က္သေရ” လို႔ျပန္ရမလား မသိဘူး… ေနာက္တစ္မ်ိဳးလည္း ေခၚေသးတယ္… “morning wood” တဲ့… အဲလိုက ညည ေလးငါးႀကိမ္ေတာင့္တာ ကိုကိုရ ဇာျခည္ အေသအခ်ာ ေစာင့္ၾကည့္ထားတာ…”

“ဒီလိုလီးေတာင့္တာကိုက်ေတာ့ အတိုက NPT တဲ့ အရွည္က (nocturnal penile tumescence) ေခၚတယ္တဲ့ ကိုကိုရ…

ကိုကို႔မွာတင္ မကဘူး NPT ဆိုတာမ်ိဳးနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ပဲ ဇာျခည္ပါျဖစ္တာကိုကိုရ… အဲအခ်ိန္ဆို ဇာျခည့္ clit ေတာင့္တင္းၿပီးေတာ့ ေစာက္ပတ္လည္း ေဖာင္းလာတယ္… အရည္ပါစိုလာတာ… ဇာျခည္ စိတ္လာေနတယ္ ထင္လို႔ ကိုကို မေန႔မနက္က ထ–ိုးပစ္တာေကာ… အဲဒါ မဟုတ္ဘူးကိုကိုရ… အဲခ်ိန္က ဇာျခည္နိုးကာစေလးပဲ… NPT ဆိုတာမ်ိဳးျဖစ္တာ… ဇာျခည္တို႔ မိန္းမေတြမွာလည္း ျဖစ္တယ္… မသိရင္ေတာ့ စိတ္ထတယ္ပဲ ထင္မွာပဲ… ခုပဲ ကိုကိုေျပာတယ္ မဟုတ္လား…”

“အဲဒါက ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ရလဲ? ဒါေတာ့ ဟိုေလ… ပညာရွင္ေတြအေၾကာင္းအရင္း အတိအက်ေတာ့ ရွာမေတြ႕ ေသးဘူးတဲ့… အင္း…ထင္ျမင္ခ်က္ေပးတာေတြကို ဆက္စပ္စဥ္းစားေတာ့… ကိုယ္ခႏၶာျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းတဲ့ ျဖစ္စဥ္ တစ္မ်ိဳးလို႔ပဲထင္တာပဲ… ၿပီးေတာ့ ဇာျခည္ မေန႔က ရွာၾကည့္ေနတာေကာ…

ကိုကိုဇာျခည့္ကို ပန္းခ်ီ စျပေတာ့ Anatomical Structure ျပတုန္းကဟာထဲ… ေၾကာရိုးဆစ္(S2-S4) ရွိတာေကာကိုကိုရ… အဲဒါနဲ႔ ဆီးအိမ္နဲ႔လည္း နီးတယ္ေလ… ဆီးအိမ္မွာ ဆီးတင္းရင္ ဖိအားျဖစ္မွာပဲ အဲဒီဖိအားကလည္း (S2ကေနS4) အထိသက္ေရာက္မွာပဲ… သူ႔သက္ေရာက္မွုကလည္း တစ္စုံတရာ ပါမွာေပါ့…”

“တတိယ တစ္မ်ိဳးက ဇာျခည္လည္း ခုမွ လက္ေတြ႕ေလ့လာေနလို႔ သိလာတဲ့ဟာ… ”

“အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ အခ်ိန္လီးတင္းတာ… ဟိုေလ… ကိုကိုသိပါတယ္… REM အိပ္ျခင္းေလ… အိပ္မက္မက္တဲ့ အိပ္ျခင္းေကာ… အဲဒါမွာ… ကာမကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ဟာ ပါပါမပါပါ… မဆိုင္ဘူး REM အိပ္တာဆိုရင္ပဲ မူမွန္ က်ားဆိုရင္တဲ့… မတ္ေထာင္ေလ့ရွိတယ္တဲ့ ဖတ္ၿပီးကတည္းက ဇာျခည္ညညေစာင့္ၾကည့္တာ… ဟုတ္တယ္ကိုကိုရ…”

“ဟိုေလ… ကိုကို အိပ္မက္မက္တုန္း နိုးရင္ တင္းေနေတာ့ ဇာျခည့္ကို လွည့္ၾကည့္တယ္မဟုတ္လား ဇာျခည့္စနက္လားေပါ့… ဟုတ္ဖူး… အခုတေလာ ကိုကိုအိပ္ေနတုန္း မစုပ္ပဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ တစ္ပတ္ရွိၿပီ… ဟိုေလ ကိုကိုေျပာတယ္ မဟုတ္လာ မနက္အေစာပိုင္းက ဆီးအိမ္တင္းလို႔ မတ္ေနတာလို႔…အဲဒါ မဟုတ္ဘူးကိုကိုရ ဇာျခည္ ဖတ္ရတဲ့ထဲမွာ က်ားအမ်ားစုက အဲလိုပဲ ထင္တတ္တယ္တဲ့…

အဲလိုေတာင့္တာေလးကို ေျပာတဲ့ အသုံးအႏွုံးေလး သိပ္လွတာ ကိုကိုရ… “morning glory” တဲ့… “နံနက္ခင္း က်က္သေရ” လို႔ျပန္ရမလား မသိဘူး… ေနာက္တစ္မ်ိဳးလည္း ေခၚေသးတယ္… “morning wood” တဲ့… အဲလိုက ညည ေလးငါးႀကိမ္ေတာင့္တာ ကိုကိုရ ဇာျခည္ အေသအခ်ာ ေစာင့္ၾကည့္ထားတာ…”

“အင္း ဟုတ္ပါတယ္… ဇာျခည္ရ… တစ္ခါတစ္ေလလည္းမွားမွာေပါ့… ၾကည့္စမ္းကြာ ေယာက္်ားျဖစ္ၿပီးေတာ့ ဇာျခည္ေျပာမွ သိရတာ… ဒီတစ္ခ်က္ေတာ့ ကိုကိုသိပ္လိုသြားၿပီ… အမွန္ေတာ့လည္း ဇာျခည္ရယ္… ကိုကိုတို႔ ေယာက်္ား အမ်ားစုက ဒါနဲ႔ပတ္သက္ရင္ သိမေလ့လာျဖစ္တာလည္း ပါတယ္ကြ… ဟိုကြာ… ဒါမ်ိဳးဆိုတာ သူ႔ဘာသာသူတတ္သြားမယ္ မွတ္ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဆရာႀကီးေတြအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားတတ္ၾကတာ မ်ားတယ္ကြ…

ဒီတစ္ခ်က္ေတာ့ သိပ္မွားတယ္… ၿပီးေတာ့ကြာ… ဇာျခည္တို႔က်တာ့ ေလ့လာအားသန္တယ္… ကိုကိုတို႔က်ေတာ့ ဖန္တီးအားေပ့ါ… ဥပမာကြာ… Construction ေတြရွိတယ္ကြာ… ၿပီးေတာ့…ပန္းပုလိုဟာမ်ိဳးေပါ့… ဒါမ်ိဳးက်ေတာ့ ေယာက္်ားေတြလုပ္တာမ်ားတယ္… Creation ေပါ့… ”

ကိုကိုေနာ္… စကားေတြဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ… ဟြန္းေနာ္… ဘာ Creationလဲ… ဘာ ပန္းပုလဲ… ႐ုပ္အေသႀကီး ဖန္တီးတာမ်ား… ဇာျခည္တို႔က အရွင္ဖန္တီးနိုင္ေတာ့ အေသႀကီးဖန္တီးရတာ စိတ္မပါတာ သဘာဝပဲ…ေဟာဒီကိုကို႔ကိုလည္း ဇာျခည္တို႔ပဲ ဖန္တီးတာ…ကဲ…

အီး…ဟင့္…ဟင့္…ေနပါအုံးကိုကိုဒီေန႔မွ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲဟင္… အရင္အဲလိုမဟုတ္ပါဘူး…အီး… ဇာျခည္ အေကာင္းနဲ႔ ရွာထားတဲ့ဟာေလး ေျပာျပတာကို… ကိုကိုရယ္… ေနာက္မေျပာေတာ့ဘူး… ကိုကိုဇာျခည့္ကို မာနထားတယ္… မခ်စ္ေတာ့ဘူး…အီး…ဟင့္…”

ကၽြန္ေတာ္ စကားမွားသြားမွန္းသိလိုက္သည္… တကယ္လည္း ႐ုတ္တရက္စိတ္လြတ္ၿပီးဘယ္လို ေျပာထြက္သြားမွန္း မသိလိုက္… မလြယ္… ဒီအမွားကႀကီးသည္။

“ဇာျခည္ေလးရယ္… ကိုကိုမွားသြားပါတယ္ကြာ… ကိုကိုေနာက္အဲလို မေျပာေတာ့ဘူး မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္…လာကိုကို႔ရင္ခြင္ထဲလာ… ဇာျခည္ေလးလိမၼာတယ္…”

သူအငိုတိတ္သြားေတာ့… အိမ္ထဲဝင္သြားၾကေတာ့သည္… သူ႔မ်က္ႏွာ မေကာင္း….အိပ္ယာေပၚ ခဏလွဲရာ ကၽြန္ေတာ့ရင္ခြင္ထဲဝင္လွဲကာ ခဏၾကာေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္…

နိုးေတာ့ခ်က္ခ်င္းထကာ ကၽြန္ေတာ့ေပၚတက္ခြသည္။ ကၽြန္ေတာ့ ပုဆိုးကို ဆြဲတင္လိုက္ကာ သူ႔စကပ္ကိုလည္း ဖယ္လိုက္သည္။ ပင္တီဝတ္ထားၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း အတြင္းခံႏွင့္။ သူ႔ဆီးခုံျဖင့္ သာသာေလး ဖိထားသည္။ ႏွုတ္ခမ္းခ်င္း စုပ္နမ္းေတာ့သည္။

သူ႔တင္ပါးကို ပြတ္သပ္ေျခေပးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့လက္ကို ဆြဲဖယ္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့အေပၚျပားကပ္ေနေအာင္ ဖက္လိုက္သည္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာမွ…ထကာ သူ႔အဝတ္ေတြ ကမန္းကတမ္း အကုန္ခၽြတ္ခ်ကာ ကုတင္ေပၚတြင္ပဲ ပစ္ခ်ထားလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့ အဝတ္တို႔ကိုလည္း ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ခၽြတ္ဖယ္သည္… အဝတ္ခၽြတ္လို႔ၿပီးေတာ့ အခုနအတိုင္း တက္ခြကာ ဖက္ထားျပန္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထလာသည္။ လီးတင္းလာေတာ့ သူ႔ဆီးခုံကိုႂကြကာ လက္ေနာက္ျပန္ျဖင့္ ေတ့သြင္း ယူေတာ့ သူေစာက္ပတ္ ေစာက္ရည္ရႊဲေနသည္။

“ကိုကို သြင္းပဲ သြင္းထားေနာ္…”

တိုးလၽွေသာ အသံေလးျဖင့္ ေျပာသည္။ ၿပီးေတာ့ ဖိကပ္ျပန္သည္။

“ေစာက္ပတ္ထဲ လီးလိုခ်င္ေနလို႔… –ိုးခ်င္ေသးဘူး…အယ္…တင္းၿပီးေႏြးေနတာပဲ…ဟယ္…အသက္ရွူ မျမန္နဲ႔ေလ… စိတ္ေလၽွာ့ထားေနာ္ကိုကို…ဒီတိုင္းသြင္းထားမယ္ေနာ္…”

“အင္း”

“ကိုကိုစိတ္မထိန္းနိုင္လို႔ –ိုးခ်င္ေနရင္ေတာ့ –ိုးေနာ္… စိတ္ထိန္းနိုင္ရင္ေတာ့ ဇာျခည္ဒီအတိုင္းေလးပဲ ခ်စ္ခ်င္ေသးတယ္…”

“ထိန္းနိုင္ပါတယ္ ဇာျခည္ေလးရ”

“ဇာျခည္ကိုကို႔ကို စိတ္မဆိုးေတာ့ဘူး”

“တကယ္ေနာ္မိန္းမ… ကိုကိုမွားသြားတာကြာ…”

“အဲဒါေျပာနဲ႔… ကိုကိုဇာျခည့္ကိုခ်စ္တာသိတယ္… အြန႔္ ႁပြတ္…”

“ဇာျခည့္ေပၚမာနထားခ်င္လည္းထား… ႀကိဳက္သလိုခ်စ္ စိတ္ဆိုးဘူး… ဇာျခည့္အေပၚ စိတ္လည္းဆိုး… ဆုံးလည္းဆုံးမ… ဟိုေလ… အမွန္က ဇာျခည္ႀကိတ္ေလ့လာေနတာေလး ေျပာျပခ်င္ေနတာ… တကယ္သိခ်င္လို႔ ဒီလီးႀကီးစုပ္ခ်င္တာ ေအာင့္ထားၿပီး ေသခ်ာေအာင္ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ တစ္ပတ္ေတာင္ရွိၿပီ… ဒီညကစၿပီး စုပ္ေတာ့မွာ… ဇာျခည္ အေျပာမတတ္တာပါကိုကိုရ…”

“မဟုတ္ပါဘူး မိန္းမရ… ကိုကိုမွားသြားတာ…”

“ကိုကိုမွားဘူး… မွန္တယ္… ဇာျခည့္ကိုကို ဘယ္ေတာ့မွ မမွားဘူး… အျမဲမွန္တယ္…ဒါပဲ”

မွားပါတယ္… မွန္ပါတယ္…

“အင္းမွန္တယ္…”

“လီးႀကီးလည္း မွန္တယ္…”

“မွန္တယ္… ဇာျခည့္ထဲညႇပ္သတ္ေနၿပီ… ”

သူလီးကို မထုတ္ဘဲခြလ်က္ထထိုင္သည္… ကၽြန္ေတာ့လက္တစ္ဘက္ကိုဆြဲကာ သူ႔နို႔ေပၚတင္ေပးသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ပြတ္သပ္ ဆုပ္နယ္ေပးလိုက္သည္။ လက္တစ္ဘက္ျဖင့္ သူ႔ဗိုက္သားေလး ပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ သူသိပ္ေပ်ာ္သြားသည္…

“ကိုကို… မွန္မွန္ေျပာေနာ္… မေအာင့္နိုင္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား –ိုးခ်င္ေနၿပီမဟုတ္လား?”

“အင္း ဟုတ္တယ္… ဇာျခည္ေနနိုင္ေသးရင္ ရေသးတယ္…”

“စိတ္ညစ္တယ္ဟယ္…ကိုကိုညစ္တယ္…ကိုကိုလူညစ္ႀကီး”

“အဲဗ်ာ… ဘာညစ္လို႔တုန္း”

“ကိုကိုမွားတယ္…သိပ္မွားတယ္ဟယ္…ေျပာခ်င္ဘူး… ဇာျခည့္ကို အတင္းတက္–ိုးေတာ့မလားလို႔ ဇာျခည္ေစာင့္ေနတာ…

–ိုးေပးဘူး… ကိုကို မေကာင္းဘူး… ဟြန႔္…ဝူးးးးးးးးးးဝါးးးးးးးးးးမွားးးးးတယ္….အူးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး”

“အဲဗ်ာ… ဟုတ္တယ္ သိပ္ကိုမွားတယ္…ကဲ…လာထား မွန္သြားေအာင္ အမွန္ျပင္ပစ္လိုက္မယ္… ”

သူ႔ကို တြန္းလွဲကာ သူ႔ေပါင္ၾကားထဲ ဝင္လိုက္ေတာ့ ဟန္ေဆာင္ ႐ုန္းသည္။ ေပါင္ေစ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ေပါင္ကို အတင္းျဖဲသည္။

သူသိပ္ေပ်ာ္သြားကာ တခြီးခြီးရယ္ရီေနသည္…။

“ခံဘူး ခံဘူး..–ိုးနဲ႔…”

“မရဘူး…လာထား”

“ညီမကို မလုပ္ပါနဲေနာ္… လႊတ္ပါေနာ္… တနားပါ…”

႐ုပ္ရွင္ထဲက ပုံစံ ဟန္လုပ္ေျပာသည္…

“လႊတ္ဘူးကြ”

“ဟိုေလ… ရွိတာ အကုန္ယူသြားပါ… ညီမကိုေတာ့ လႊတ္ေပးပါေနာ္..”

“ဟား…ဟား…ဟား…ရဘူးကြ…”

“ကယ္ၾကပါအုံးရွင္…ကယ္ၾကပါအုံး…ဒီမွာ ညီမကို လူဆိုးႀကီး မုဒိမ္းက်င့္ေနတယ္…”

“ဟား…ဟား…မင္းကိုကယ္ဖို႔ ဘယ္သူမွ မလာဘူး…မွတ္ထားကြ…လာၿပီ…”

သူအူျမဴးသြာကာ တခြီးခြီးရယ္ေနေတာ့သည္…။ လီးေတ့ကာ ေဆာင့္သြင္းခ်လိုက္သည္။

“အယ္… ေကာင္းလိုက္တာ…–ိုး… –ိုးးးး”

“တီးးးး….. တီးးးး….. တီးးးး….. တီးးးး…..”

ဖုန္းဝင္လာသည္…

“ဟယ္… ဇာျခည့္ဖုန္းပိတ္ထားတယ္… ကိုကို႔ဖုန္း… ကိုကို႔ဖုန္း…ဒီဖုန္းစုတ္ႀကီး ကိုင္ေပါက္ပစ္မယ္…”

အလြန္စိတ္ညစ္သြားသည္… ေတာ္ေတာ္ အလိုက္မသိတဲ့ဖုန္း… တစ္ေနကုန္ ဘာအသံမွ မထြက္ဘဲ ဒီအခ်ိန္ႀကီးက်မွ…. ဖုန္းကဆက္တိုက္ေအာ္ေနသည္… မေျပာခ်င္…ၾကည့္ေတာ့ ၾကည့္လိုက္မည္ အေရးႀကီးတာ မဟုတ္ရင္ မေျပာဘဲ ထားလိုက္မည္ေတြးလိုက္သည္။ ေကာက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မမနံပါတ္… ဟာ… မကိုင္လို႔ မျဖစ္…

“ေမာင္ေလး… ေမာင္ေလး… ဒီမွာ မမဒုကၡေရာက္ေနတယ္…”

“ဟာ… မမေျပာ… ဘာျဖစ္တုန္း…”

“လာပါအုံးဟယ္… ဒီမွာ xxxxရဲစခန္းလိုက္ခဲ့ပါအုံး… ေသခ်င္တာပဲ… ဒီေကာင္မနဲ႔… ေခၚလာတာ တစ္ပတ္ေတာင္ မၾကာေသးဘူး ဒီမွာမမနဲ႔ ေထြးေမရွိတယ္.. အိမ္ဝင္ၿပီး ျဖဴေဖြးကိုေခၚခဲ့… အဲဒီေကာင္မ သိလိမ့္မယ္…”

“ဘာျဖစ္တာလဲ မမ…”

“ဝါဝါေပါ့… ဆိုင္ပိတ္ခါနီး သူေပ်ာက္သြားတာ… အခုမိၿပီ… ျပႆနာတက္ေနတယ္… လာပါဟယ္…နင္ကားေပၚေရာက္ရင္ ဖုန္းျပန္ေခၚ… အခုထြက္ခဲ့ေတာ့…သြက္သြက္ေလး…”

“ဇာျခည္ေရ့… မမ… ဟိုဝါဝါေပ်ာက္သြားလို႔ … ဘာျဖစ္လဲ မသိဘူး ရဲစခန္းေရာက္ ေနတယ္…ျပန္ေတာ့ေတြ႕ၿပီေျပာတယ္… အဲဒါလိုက္သြားရေအာင္…”

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အျမန္ထလိုက္ၿပီး… ပဝါျဖင့္ ၿပီးစလြယ္သုတ္လိုက္ၾကၿပီး… အဝတ္ျမန္ျမန္ ေကာက္ဝတ္ကာ မမအိမ္ဝင္ၿပီး ျဖဴေဖြးကိုေစာင့္ေခၚၿပီး ကားထဲေရာက္မွ…

“ဇာျခည္မမကိုဖုန္းေခၚ”

“ေရာ့ကိုကို ဝင္ၿပီ…”

“ေမာင္ေလး… ျဖဴေဖြးပါလား?”

“ပါတယ္မမ စိတ္ေအးေအးထား ကၽြန္ေတာ္တို႔ လာေနၿပီ…”

“အဲေကာင္မ ေမးစမ္းဟယ္… ဘာေတြျဖစ္တာလဲလို႔…ဒီေကာင္မေျပာတာ ငါမရွင္းဘူး”

“ဆိုင္ပိတ္ေတာ့ ဒီေကာင္မ အျမန္လစ္ထြက္သြားတာ… ေထြးေမ အစကတည္းက မသကၤာဘူး ေျပာတယ္… သူ႔ကိုကားတင္ေျပးလို႔ အဲဒါဦးသန္းျမတို႔နဲ႔လိုက္တာ… ဦးသန္းျမႀကီး ဖုန္းဆက္ၿပီးရဲတိုင္လို႔ေပါ့… ဒီက စခန္းမွူးႀကီးကလည္း ေမာင္ေလးနဲ႔သိတယ္ဆို…”

“ဟုတ္ကဲ့ သိလိမ့္မယ္… လာပါၿပီမမ လာမွေျပာမယ္…”

“ျဖဴေဖြးနင္မွန္မွန္ေျပာျပစမ္း… ဝါဝါအခုတစ္ေလာ ဘာေတြလုပ္ေနတုန္း ရည္းစားရွိသလား? နင္ မမကို မလိမ္နဲ႔ေနာ္…”

ဇာျခည္ေမးေတာ့… ျဖဴေဖြးဆိုေသာ ေကာင္မေလး ေတာ္ေတာ္ လန႔္ေနသည္… ေျခာက္ေမးလို႔ မျဖစ္ ေခ်ာ့ေမးမွရမည္။

“ျဖဴေဖြး…ကေလး…ျဖစ္တာကို နင္မွန္မွန္ေျပာစမ္းကြယ္… နင္ထိန္ခ်န္ရင္ ကိုႀကီးတို႔ ဘာမွလုပ္ေပးလို႔ မရဘူးျဖစ္ေနမယ္…”

“ဟုတ္ကိုႀကီး…ဟို…ဟို… ညီမ….မပါဘူးအဲထဲမွာ သူ႔ကို တားေသးတယ္…”

“အင္း ဆက္ေျပာ ဘာမပါတာလဲ ဘာတားတာလဲ”

“သူဒီေရာက္လာေတာ့ အင္တာနက္ဆိုင္ ခဏခဏသြားတယ္… အဲဒါနဲ႔ဆိုင္မယ္ထင္တယ္… သမီးကိုအေဖၚ ေခၚသြားတာပဲရွိတယ္…သမီးမေျပာဘူး…ကြန္ပ်ဴတာလည္း မတတ္ဘူး…”

“ျဖဴေဖြး ေျပာျပစမ္း…ဘာေတြေျပာသလဲ…မမကိုညာဖို႔မႀကံနဲ႔ေနာ္…”

“ဝါဝါ…ဝါဝါ… ဂ်ီေတာ့ဆိုတာမွာ စကားေျပာတယ္…ဟို…ဝက္ကင္ဆိုလား…ဘာဆိုလားမသိဘူး…အဲဒီဟာနဲ႔…ဗြီဒီယိုနဲ႔ပါ စကားေျပာတယ္…

မာ္လၿမိဳင္ ကတည္းက ဒီက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ရည္းစားျဖစ္ေနတာတဲ့ အင္တာနက္ ရည္းစားတဲ့… အဲဒါ သမီးကိုလည္း ေျပာခိုင္းတယ္… သမီးမေျပာဘူး…”

“သူဘာေတြေျပာသလဲ…”

“ဟို… ဟို… မသိဘူး… ဝါဝါပဲေျပာတာ သမီးမေျပာဘူး… ဝါဝါ မမႀကီးကင္မရာနဲ႔ ဓါတ္ပုံေတြ ခိုးရိုက္ၿပီးပို႔တယ္…”

“ေအး… အျပန္အလွန္ပို႔ၾကတာလား?”

“ဟုတ္…ဟုတ္တယ္မမ… မပို႔ဘူး ဝါဝါ သမီးပုံပါရိုက္ပို႔မယ္ေျပာေနတာ… သမီး အရိုက္မခံဘူး… သမီးပုံ မပါဘူး… အခုေခၚတာ… သမီးကိုပါဖမ္းမွာလား… သမီးေၾကာက္တယ္… သမီးၾကည့္ပဲၾကည့္လိုက္တာ မမဇာျခည္…သူအတင္းျပေနလို႔… ဘုရားစူး မိုးႀကိဳပစ္…သမီးတစ္ခြန္းမွ ေျပာပါဘူး…”

“မဖမ္းဘူး… နင္မပါရင္ၿပီးတာပဲ… နင္အဲဒီေကာင္ကို ျမင္ဖူးတယ္ေပါ့…?”

“ဟို..ဟို…မသိဘူး…ပုံထဲမွာ…မ်က္ႏွာမပါဘူး… မေကာင္းဘူး…”

“နင္ေျပာေတာ့ ဗြီဒီယိုနဲ႔ပါေျပာတယ္ဆို… အဲဒါမ်က္ႏွာမပါဘဲေနမလား? နင္မညာနဲ႔ေနာ္ ျဖဴေဖြး…”

“ဗြီဒီယိုနဲ႔လည္း ဟိုဘက္က… မ်က္ႏွာမပါဘူးမမဇာျခည္…တကယ္ေျပာတာပါ…”

“ေတာက္”

“ဝါဝါ့ကိစၥဆက္ေျပာစမ္း… သူတို႔ခ်ိန္းေတြ႕တာေတြဘာေတြ ရွိေသးလား? သူနင့္ကို ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူးလား?”

“သသမီး… အဲဒီေန႔ကတည္းက မလိုက္ေတာ့တာ… ဝါဝါ ညကေျပာေနတာ… ဒီေန႔ခ်ိန္းေတြ႕မလို႔တဲ့… ဆိုင္ပိတ္ၿပီးရင္ သြားရေအာင္တဲ့ သမီးလိုက္ရင္ လမ္းထိပ္ကေန ကားနဲ႔လာႀကိဳေပးမယ္တဲ့… သမီးလိုက္ရင္… သမီးကိုပါ လက္ေဆာင္ေတြ ဝယ္ေပးမယ္တဲ့ သူ႔ရည္းစားက သမီးကိုလည္း ခင္တယ္တဲ့မုန႔္လည္း ေကၽြးမယ္တဲ့…”

“ဟယ္… ဒီအထိေတာင္ျဖစ္တာ…နင္ မမကိုဘာလို႔ မတိုင္သလဲ ျဖဴေဖြး…ေျပာစမ္း… နင္ မမႀကီးနဲ႔ မတိုင္ရဲရင္ေတာင္ ငါ့ကိုေျပာေရာေပါ့ဟဲ့…”

“ဟို…ဟို သူျပတဲ့ပုံေတြၾကည့္တာ မမကိုျပန္ေျပာပစ္မယ္လို႔ ၿခိမ္းေျခာက္တယ္… မသိဘူး သမီးရွက္တယ္…ဟီး…”

ဒီလိုႏွင့္ ရဲစခန္းေရာက္သြားသည္… စခန္းမွူးမွာ မမေျပာသည့္အတိုင္း ပန္းခ်ီေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနသည္… ဒီေကာင္ လူေတာ္…သေဘာေကာင္း ျဖစ္သည္။ ေငြေၾကးလည္း ျပည့္စုံသည္။ အဲဒီကတည္းက Arthur Conan Doyle တို႔ Agatha Christie တို႔ ဖတ္ေနသည့္အေကာင္… ဒီအလုပ္က ဝါသနာပါ၍သာ လုပ္ေနသူ။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အမ်ားစု အျမင္က်ဥ္းၿပီး Authoritarian…အရိပ္ေအာက္မွာ အခစားဝင္ေနၾကသည့္ ဘယ္အေရာင္ဝတ္ကိုမဆို သိပ္ၾကည့္ရသူမဟုတ္… ကင္းေအာင္လည္း ေနတတ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ဝါဒျဖန႔္ခ်ိေရးလုပ္ေသာ ေကာင္ေတြဆို အလြန္မုန္းသည္။ ေက်ာင္းေနဖက္ခ်ိဳ႕ အေကာင္ေတြျဖစ္ေနတာ ၾကဳံဖူးသည္။ ေတြ႕ေတာ့ ႏွုတ္ဆက္ၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္ေတြ စကားေျပာလာလၽွင္ ဝါဒလႊမ္းမိုးမွုကင္းတာ သိပ္ရွားသည္။ ဒါေၾကာင့္ ၾကာၾကာေျပာမရ… ဒီလိုႏွင့္ မဆုံျဖစ္တာမ်ားသည္…။

ပန္းခ်ီေက်ာင္းကတည္းက ဒီေကာင္ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားခဲ့တာ… ပန္းခ်ီျပပြဲတစ္ခုမွာ ဒီေကာင့္ကို တစ္ခါေတြ႕ဖူးသည္။ ပန္းခ်ီပိုးလည္း မေသေသးဟုေျပာခဲ့တာကို မွတ္မိသည္။ ယခုသူ႔ စားပြဲေပၚမွာ ဒီေကာင့္ကို ကၽြန္ေတာ္ဆြဲေပးခဲ့ေသာ Sherlock Holmes ပန္းခ်ီကားေလး ေသးေသးကို အေသအခ်ာ ေဘာင္ခတ္ေထာင္ထားတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။

ဝါဝါ့ကိုေခၚသည့္ ငနဲသားမွာ ဆံပင္ရွည္ရွည္… အဝတ္အစားလည္း ကိုးရိုးကားယား ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ေနသည္။ သူငယ္ခ်င္းမွာလည္း ဒီေကာင့္ Google Accountကို ရေအာင္စစ္ေမးၿပီး ဝါဝါႏွင့္ ေျပာထားသည့္ Past Chat ကို သူတို႔ Google Account အသီးသီးမွ ပုံႏွိပ္ထုတ္ထားၿပီးသား။ ကၽြန္ေတာ့ကို ျပသည္။ အျပန္အလွန္ ပို႔ထားသည့္ ပုံတို႔ကိုလည္းျပသည္။ ဆက္လက္ ေဆာင္ရြက္စရာရွိတာကို သူလုပ္ ထားမည္ ကၽြန္ေတာ့ကိုလည္း လိုအပ္မွ ျပန္ေခၚမည္။

ရဲစခန္းကိစၥ ေျဖရွင္းၿပီး မမေကာ ကၽြန္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအပါအဝင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္သိုက္ ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ဝင္ကာ ညစာစားၾကသည္။ အခုတစ္ေလာ အြန္လိုင္းမွ ဒီလိုလုပ္ေနသည့္ ေကာင္ေတြ ရွိေနသည္ကို ေျပာျပသည္။ Blackmail လုပ္ခံေနရသူမိန္းကေလးတို႔လည္း ရွိေနသည္ကို သူေျပာျပေနသည္။ အထူးသျဖင့္ မမမွာ စိတ္သိပ္လွုပ္ရွားေနသည္… ၾကားရသည့္စကားေတြကို အံ့လည္းအံ့ၾသေနသည္။

“ငါ့ Olympus ထဲမွာဓါတ္ပုံေတြ ျပန္ၾကည့္ေနတာ မဟုတ္ကဟုတ္ကပုံေတြ…ထြက္လာတယ္… ငါကလည္း မ်က္ႏွာသိေအာင္ ခ်ဲ႕မၾကည့္တတ္… ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္လဲဆိုတာ… စစ္ေမးေတာ့လည္း ဘယ္သူကမွ ဝန္မခံဘူး…”

“ဒီေကာင္မပုံေတြေပါ့… အားပါးပါး… ေတာ္ေတာ္ရွုပ္တဲ့ ေကာင္မ… လူကျဖင့္… ေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး… ေမာင္ေလး အခုကိစၥၿပီးသြားရင္ ဒီေကာင္မ ေမာ္လၿမိဳင္ ျပန္ပို႔ရေအာင္ဟယ္… ငါမထားေတာ့ဘူး…”

“ဒီေကာင္မ မမဇာျခည္တို႔လို အိမ္မွာ အင္တာနက္ တပ္ပါလားတဲ့… ေရာက္တာ မၾကာေသးဘူး ေျပာေနတာ…”

“ငါ ေမာ္လၿမိဳင္ျပန္တဲ့ အပတ္ကေကာဟယ္… အတင္းပဲ လိုက္ခ်င္တယ္ လိုက္ခ်င္တယ္နဲ႔ ေကာင္မ… ဒူးရင္းၿခံမွာက ေနတာဆင္ေျပရဲ့သားနဲ႔… အဲဒီမွာကတည္းက ေျပာေတာ့ေျပာၾကသား ဟဲ့… ဒီေကာင္မ က အင္တာနက္သရဲတဲ့ ငါမွမသိတာဟယ္…နားလည္းမလည္ဘူး…ကိုယ့္နယ္ကဟာဆိုေတာ့ ရိုးမယ္ထင္တာေပါ့…”

“ကၽြန္ေတာ္ ၾကဳံတဲ့ဟာေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဘာမွေတာ့ ဟုတ္တိပတ္တိတတ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်… သူတို႔တတ္တာက VZO, G talk, ၿပီးေတာ့… ရည္ရြယ္ခ်က္မေကာင္းတဲ့ ဆိုဒ္တခ်ိဳ႕ေပါ့… လြန္ပါတယ္… ဒီလိုေကာင္ေတြ ကလည္း… ဒါေတြမွာေတာ့ သူတို႔ကို ဆရာတင္ရမလိုျဖစ္ေနၿပီ… သူတို႔နဲ႔ မိတဲ့ Stick ကို Password နဲ႔ ပိတ္ထားတာေတာင္ ၾကဳံေသးတယ္… ခင္ဗ်ားတို႔ကၽြန္ေတာ္တို႔က သူတို႔ေလာက္ Zawgyi ရိုက္တာ မျမန္ဘူး… ဒါေတာ့ သူတို႔ သိပ္သြက္တယ္…အံ့ၾသေလာက္ေအာင္ကိုးသြက္တာ…”

“နည္းပညာပဲဗ်ာ… ေကာင္းတဲ့ေနရာသုံးရင္ အားလုံးအက်ိဳးရွိတာေပါ့… အခုလိုဟာေတြက ဒီရန္ကုန္ မေျပာနဲ႔ နယ္ကလည္း သိပ္သြက္ေနတာ… ဆိုင္ေတြမွာ အမ်ားဆုံးသုံးတာ ဒါေတြပဲ… Facebook Chat ကိုဗ်ာ… ဒီေကာင္ေတြဆီကသိတာ… ဒီေရွ႕ဆို…Cyber-crime ေတြမ်ားလာဖို႔ပဲရွိတယ္… ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္ကလည္း ျပင္ဆင္ရမွာေတြ အမ်ားႀကီးဗ်… လိုေသးတယ္…”

“မိဘေတြလည္း Awareness လိုတယ္ဗ်… ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ထိုင္ေနရင္ပဲ ေကာင္းတဲ့ အလုပ္တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္ေနတယ္လို႔ မွတ္ၾကတာမ်ားတယ္…”

“Cybercafe သြားတယ္ဆိုတာ Possibility ေတြက အမ်ားႀကီးပဲ… ခင္ဗ်ား ထင္ထားမွာေတာင္ မဟုတ္ဘူး Cybercafe ေရာက္ၿပီး ကီးဘုတ္ တစ္ခ်က္မထိဘဲ ခ်ိန္းေတြ႕တဲ့ေနရာ လုပ္ေနတာလည္း အမ်ားႀကီး… သူက Privacy ရွိေနတာကိုး… ေဈးကလည္းေပါ… ၿပီးေတာ့ ဒီကိုသြားရင္ ဘယ္သူမွလည္း မထင္ဘူးေလ…

ၿပီးေတာ့ Connection မေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္မွာ entertain လုပ္ဖို႔…Adult Movieေတြအမ်ားႀကီး ထားေပးထားတဲ့ဆိုင္လည္း ေတြ႕တယ္ဗ်…တခ်ိဳ႕ကေလးေတြဆို External Hard Drive နဲ႔အလြယ္ကူးယူသြားတာလည္း ေတြ႕တယ္…ဟာ…ေျပာျပရင္ အမ်ားႀကီးပဲ မကုန္ဘူး…”

“ေနပါအုံး… ေမးခ်င္ပါေသးတယ္… ဒီထဲေနတဲ့လူဆိုေတာ့… Bribery ကိစၥေတြ ဘယ္လိုလုပ္တုန္းဟ…အဲဒီတစ္ခုေတာ့ စိတ္ဝင္စားတယ္… ဟို CG CG ေအာ္သံက ညံေနလို႔ေလ…”

“ဟား…ဟား ကိုယ့္လူေရ့… ဒီဟာႀကီးကေတာ့ တကယ္ေျပာရင္ ရယ္စရာေတာ့ ေကာင္းတယ္… တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥမွာဆို ကိုယ္ကလက္မခံရင္ တစ္ဘက္သားသိပ္ရွက္သြားမွာမ်ိဳးေလာက္ကို ေတာ့ မသိမသာ လက္ခံေပးလိုက္တာပဲ… ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ေအာက္ကကေလးေတြကို မုန႔္ဖိုးေပးပစ္တယ္…ဒါပါပဲ… လူေတြက အက်င့္ကိုးပါေနတာဗ်…ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ကို မေပးရ မေနနိုင္သလိုပဲ…ဟား…ဟား…ဟား…”

သိပ္ခက္သည္…လူေတြခက္သည္… ဒီကေလးေတြ သိပ္ခက္သည္။ အင္မတန္ရင္ေမာရသည္။ စားၿပီးေသာက္ၿပီးေတာ့ အိမ္ျပန္ခဲ့ၾကသည္။

“စိတ္ထဲမွာ မြန္းက်ပ္ေနသလိုပဲကိုကိုရယ္… လသာေနတယ္…ၿခံထဲဆင္းေလၽွာက္ရေအာင္”

“လာေလ…”

ၿခံထဲ ဆင္းေလၽွာက္ျဖစ္သည္… ေလေအး တျဖဴးျဖဴးတိုက္ေနေသာေၾကာင့္ စိတ္ထဲ နည္းနည္း ေပါ့သြားသလိုခံစားရသည္။ ခက္သည္။ အခုက်မွ ဆီးသြားခ်င္ စိတ္ေပါက္လာသည္။ အိမ္ထဲ ဝင္မည္လုပ္ေတာ့…

“အဲ ကိုကိုဘယ္သြားျပန္တာလဲ…”

“ရွူးေပါက္ခ်င္ေနလို႔…”

“အို… ဒီမွာပဲ..လုပ္”

“ဟာ.. အျပင္မွာႀကီးကြာ…”

“ကိုကိုရယ္… ဒီအခ်ိန္ႀကီး ဘယ္သူက လာၾကည့္တာမွတ္လို႔… ကိုကိုက အဲဒါေတြ ခက္တာ တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္ကိုလႊတ္ပစ္ရတယ္… ကဲ သိပ္ရွက္ေနရင္ ဟိုစံပါယ္အုံနားမွာ ေပါက္… လုပ္ အခုေပါက္… တကတည္းေတာ္…”

ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွေျပာမေနေတာ့ဘဲ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ ေပါက္ခ်လိုက္သည္။ စိတ္ထဲ အင္မတန္ေပါ့သြားသည္။ ဒီလို တစ္ခါတေလ စိတ္ကိုလႊတ္လိုက္ရေသာ အရသာသည္ အင္မတန္ သာယာစရာ ေကာင္းတတ္သည္။ လြတ္လပ္သြားသလို ခံစားရသည္…စိတ္ထဲ ေပါ့ေသာ္လည္း …ရင္ထဲ အင္မတန္ေလးေနသည္။

ဇာျခည့္လက္ဆြဲေခၚကာ ဒန္းေပၚ သူ႔ကို အရင္ထိုင္ခိုင္းလိုက္ၿပီး… သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းကိုမွီလိုက္ကာ လွဲေနလိုက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ႏွုတ္ဆိတ္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားသည္ ဇာျခည္သက္ျပင္းေလး ခ်သည္။

“ဇာျခည္ေလး… ဘာေတြသက္ျပင္ခ်ေနတာလဲကြယ္…”

“သိပါဘူးကိုကိုရယ္… စိတ္ထဲ ဘာေမာလို႔ေမာမွန္းကို မသိတာ… အခုန စဥ္းစားေနတာ… အခုလို ျဖစ္တုန္း ကိုကိုနဲ႔ အိပ္ခန္းထဲ ပိုးစိုးပက္စက္ အ–ိုးခံလိုက္ရင္ စိတ္ထဲဘာမွ မရွိေတာ့ဘဲ ေပါ့သြားမလား လို႔ပါ… ဒါေပမယ့္ မဟုတ္ဘူး ကိုကိုရ… ဇာျခည္စိတ္ေပါ့ဖို႔အတြက္ ကိုကို႔ကိုအဲလို ၾကားခံ မလုပ္ခ်င္ဘူး… အဲဒီစိတ္က ခ်စ္ဖို႔သက္သက္ပဲထားမယ္… ဟူးးးးး…ကိုကိုရယ္… ဇာျခည့္ကိုယုယ ေပးပါအုံး…အဲ ဆံပင္ေလးသပ္ေပးေနာ္…”

“ဇာျခည္ ဝါဝါ့ကိစၥ စိတ္ထဲက မထြက္ေသးဘူး ထင္တယ္…”

“ဇာျခည့္ကိုေတာ့ ေျပာတယ္…ကိုကိုေကာ စိတ္ထဲကထုတ္နိုင္လို႔လား?”

“ဟူး… တကယ္ေမာတယ္ကြ…”

“ေသာက္သုံးမက်တဲ့ ဒီအြန္လိုင္းဆက္သြယ္ေရး…”

“အယ္… ကိုကိုဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ… ကိုကိုႏွုတ္က ဒီလိုၾကမ္းတမ္းတာ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးဘူး ဘာကိစၥ ဒီအြန္လိုင္းကို ဆဲရတာလဲ သူက သက္ရွိလား?”

“ဟာ… မသိေတာ့ဘူးကြာ… ဘယ္သူ႔ကိုဆဲရမွန္းမသိဘူး စိတ္ထဲ ေပါက္ကြဲခ်င္ေနတယ္… ေအာ္ဆဲခ်င္ေနတယ္… ဟုတ္တယ္… ဇာျခည္ရာ…ကိုကို႔စိတ္ေတြၾကမ္းေနတယ္..”

အမွန္ေတာ့ စိတ္ထဲ ေနာက္က်ိေနေသာအခိုက္ ေျပာမိေျပာ ေျပာထြက္သြားျခင္း ျဖစ္သည္…ဒီ Internet ဆိုတာႀကီး မေပၚခင္ကေကာ… ဒါေတြ မရွိဘူးလား? ဖုန္းနဲ႔ေၾကာင္တာေတြေကာ? ရွိပါ့… စာနဲ႔ေၾကာင္တာလည္း ရွိပါ့ ဒါေပမယ့္ ကြာျခားသည္။ Internte ဆိုေသာ Media ႀကီးက… အစြမ္းထက္သည္… ထက္ကနဲဒက္ကနဲ… ျမန္သည္။ ေဟာ…ပုံ … ေဟာ..လာထား အသံ… ေဟာ လာထား… movie…

ေကာင္းတာမွာ အသုံးက်တာရွိသလို… ဒါႀကီးေၾကာင့္ ရဲစခန္းကို တစ္သက္မွာတစ္ခါ ေရာက္ဖူးသြားသည္…။အဲဒီေတာ့ အႏွစ္ခ်ဳပ္ဆိုရေသာ္…စိတ္ထဲ မႊန္ထူေနသည္…

တခါတေလ ကိုယ္ႏွင့္ တိုက္ရိုက္ပတ္သက္တာ မဟုတ္ေသာလည္း စိတ္ကို ဒုကၡေပးနိုင္ေသာ ျပႆနာ တို႔ ရွိေနတတ္သည္။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာ ေနရအလြန္ခက္တတ္သည္။ ျပႆနာ၏ ႀကီးမွုေသးမွု အေရးပါမွု မပါမွုေပၚမူတည္၍ ကြာျခားၿပီး စိတ္ဒုကၡ ပမာဏလည္ ကြာသည္။

အေကာင္းႏွင့္ အဆိုး အျမဲဒြန္တြဲေနတတ္တာ သိေသာ္လည္း အသိႏွင့္ စိတ္ခံစားမွုဆိုတာ သပ္သပ္စီ… တခါတစ္ေလ… အသိက အနိုင္ယူသြားတတ္တာ ရွိတတ္ေသာ္လည္း လူဆိုတာ ခံစားမွုဆိုတာကိုေတာ့ အခါခပ္သိမ္း အနိုင္မယူနိုင္။

စိတ္ခံစားမွုဆိုတာလည္း ရွုပ္ေတာ့ရွုပ္သား… ကိုယ္ႏွင့္ တိုက္ရိုက္ပတ္သက္ေသာ အရာကိစၥတို႔ကို အမ်ားအားျဖင့္ ခံစားရေသာ္လည္း

ကိုယ္ႏွင့္ လုံးဝမပတ္သက္ေသာကိစၥတို႔လည္း စိတ္ထဲဝင္ကာ ေနရာယူ ၿပီး ခ်ယ္လွယ္ အနိုင္က်င့္တတ္ေသးသည္။ကိုယ့္ႏွင့္ တိုက္ရိုက္မပတ္သက္ေသာ္လည္း ကိုယ္ႏွင့္ေတာ့ဆိုင္သည္ ဟုခံစားရတာေတြ တကယ္ရွိသည္… အဟုတ္ရွိသည္… အမ်ားႀကီးရွိသည္…

ကိုယ္ႏွင့္ တိုက္ရိုက္ပတ္သက္တာထက္ ပိုမ်ားသည္… အဲဒီကိစၥေတြ အတြက္ ကိုယ့္မွာ responsibility တစ္စုံတရာ ရွိသလိုခံစားရတတ္သည္။

လူ႔သဘာဝ ဆိုတာကလည္း … ခံစားရတာေတြ မ်ိဳသိပ္ထားရတာေတြကို ရင္ဖြင့္ခ်င္သည္…တကယ့္တကယ္ လူခ်င္းေတြ႕လၽွင္လည္း ရွက္တရားၾကားဝင္၍ ရင္ဖြင့္ရခက္သည္။ဒီေတာ့ ခံစားရတာ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို အလြယ္ေျပာလို႔ရေသာ အြန္လိုင္းေပၚတက္ၾကေတာ့သည္။အိမ္ခ်င္း ကပ္လ်က္ကလူခ်င္း တစ္ႏွစ္ေနမွ စကားတစ္ခြန္း မေျပာျဖစ္ေသာ္လည္း အြန္လိုင္းေပၚ ေရာက္ေတာ့…

ႏွုတ္သြက္ကာ အာရႊင္လာတတ္သည္။ အျပင္မွာ စကားနည္းေသာသူလည္း အြန္လိုင္းေပၚေတာ့ ရႊန္းရႊန္းေဝေအာင္အျမႇင္အတန္းမျပတ္… ေျပာတတ္သည္ကိုလည္း ၾကဳံဖူးသည္။တျခားဘယ္အေျခအေနထက္မဆို… ဒီမွာက ရင္ဖြင့္ရ လြတ္လပ္လို ျဖစ္ေနသည္… လြတ္လပ္ေတာ့ ခံစားခ်က္ေတြကို သြန္ခ်ေတာ့သည္…

ဒီထဲမွာ ပါသင့္တာ ရွိသလို မပါသင့္တာေတြလည္း ေရာပါကုန္ေတာ့ သည္…။ေနရာေဒသအလိုက္ မ်ိဳသိပ္ထားရတာခ်င္းလည္း ကြာသလို…ရင္ဖြင္တာခ်င္း ရင္ဖြင့္ပုံလည္း ကြာျခားသည္…Facebook ဆိုတာႀကီး ေအာင္ျမင္တာ အဲဒါပါသည္…။ ဘာမဆို ႐ုပ္သံေကာ၊ စာေကာ ပုံေကာ… အကုန္တင္လို႔ရသည္။

ျမန္မာျပည္ဆိုတာက သူမ်ားေနရာထက္ သိပ္ကြာျခားသည္။ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းတဲ့ လူမွုပတ္ဝန္းက်င္ ဆိုတာထဲမွာ ရွင္သန္လာခဲ့ရသူရွိသလို… ပိတ္ေလွာင္ကာ… မ်ိဳသိပ္ထားရတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ လူလားေျမာက္ရွင္သန္ခဲ့ရတာက အမ်ားစု။ အဲဒီေတာ့ ရင္ဖြင့္ခ်င္သည္…

ခံစားခ်က္တိုဆိုတာလည္းစုံသည္… …ကြ… ဗိုက္ဆာတယ္ကြ ဘာ Berger စားတယ္ …ဘာ Donut စားပစ္တယ္… ဆိုတာလို ႂကြားတာရွိသလို… ငါေသာက္ပ်င္းထူတာ…ေဟာလိုကြဆိုၿပီး ပစ္စလက္ခတ္ စုတ္ျပတ္ေနေအာင္ရိုက္ျပထားတဲ့ပုံကို တင္လိုက္တာလည္းရွိသည္…

တိုႏွံေသာ အဝတ္တို႔ျဖင့္ရိုက္ထားေသာ ပုံေတြတင္ျပကာ “ဒါကေတာ့…ဘယ္ေန႔က ဘယ္လိုေပ်ာ္ခဲ့တာ…”ေဝဖန္လာတာေတြကို အရသာခံဖတ္ တဲ့လူေတြလဲ တစ္ပုံႀကီး…။

တစ္ရက္က အေပၚပိုင္း ရွပ္အကၤ်ီ မလုံ႔တလုံဝတ္ၿပီး ေအာက္ပိုင္း ဘာမွ ဝတ္ထားပုံမရေသာ ျမန္မာမပုံကို တင္ထားသည့္ Facebook စာမ်က္ႏွာကို သူငယ္ခ်င္းက ျပသည္… ။

ေအာက္မွာ ေပးထားသည့္ Comment က…

“ညေလးက သိပ္ေမ့တတ္တာပဲ… ဂလိုမွ~ ၾကည့္ေကာင္းတာကြ… ဂလု… အကၤ်ီဝတ္ထားတာ ပုံပ်က္တယ္… ****ခ်င္တယ္…လာထား အာဘြား ( )” တဲ့…

(မွတ္မိသေလာက္ျပန္ေရးတာျဖစ္သည္…။)

သူ႔ေအာက္မွာ ဘာျပန္ေျပာထားသလဲဆိုေတာ့

“Fuck you! Can’t you see my panties?” တဲ့…

“ကိုကို… ဘာေတြငိုင္ေနတာလဲ?”

“မငိုင္ပါဘူးဇာျခည္ရာ… ရင္ေမာေနတာ… ကိုကိုဇာျခည့္လို စိတ္မထားတတ္ေသးဘူး မိန္းမရယ္… ဒီအြန္လိုင္းကိစၥႀကီးကို အစာမေၾကျဖစ္ေနတာ…”

“ဟုတ္တယ္ကိုကိုရ… အဆိုးဆုံးက Cybersex ပဲ… ကိုကိုရ G-talk မသုံးနဲ႔တားတာ ဘယ္ဟုတ္မလဲ အစကေတာ့ တစ္မ်ိဳးထင္တာေပါ့… အခုဟာက ကိုကိုရယ္ မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး… ညေနက ကိုကို႔သူငယ္ခ်င္း ေျပာတယ္မဟုတ္လား Blackmail ကိစၥေလ… အဲဒါ သိတဲ့ထဲကဟာ တစ္ေယာက္လည္းအဲလိုပဲ… ဘဝပ်က္ၿပီ… သူ႔ပုံေတြနဲ႔ သူ႔ကိုၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး Blackmail လုပ္ေနတာ ခံေနရတယ္… မိဘကိုလည္းျပန္မေျပာရဲ… ဇာျခည္ေတြးတာနဲ႔တင္ ေမာလိုက္တာ…”

“ထင္ေတာင္မထင္ထားဘူးကြာ… ဗမာျပည္ သိပ္တိုးတက္ေနတာ… Social Policy ပုံစံမက်ျဖစ္တာ ကလည္း ပါတယ္ဇာျခည္ရ… ဟိုး… လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုေလာက္က Social Politics နည္းနည္းေတာ္ေသးတယ္… ဒီထက္ က်ပ္တည္းတဲ့ထဲမွာ ရွင္သန္ခဲ့ရတဲ့ ဘဝေတြ ဒီေလာက္စာရိတၱ မပ်က္ခဲ့ဘူး… ဒါ ကိုကိုတို႔ ျမင္ခဲ့တာပဲ… သိပ္ဖိႏွိပ္လြန္းေတာ့လည္း ကာယစိတၱ က်န္းမာမွုအတြက္ ေဘးျဖစ္နိုင္သလို… လြတ္လပ္လြန္း ျပန္ေတာ့လည္း အေနာက္တိုင္းမွာ ျဖစ္ေနသလိုျဖစ္လာမွာပဲ”

“အို… ျဖစ္ေနတာပဲ… ဗမာျပည္လည္း လြန္တဲ့ေနရာသိပ္လြန္လာၿပီး ကိုကိုရ… ဒါေပမယ့္ အသိတရားနဲ႔ယွဥ္တဲ့ အျမင္ပဲ မတိုးတက္တာ… ကိုကိုေျပာသလို အေနာက္တိုင္း စရိုက္ေတြရွိပါ့ရွင္… ကိုကိုအျပင္မထြက္လို႔ မသိတာ… Media ကလည္း ဇာတ္လမ္းတြဲေတြထဲမွာ လူမွုေဖာက္ျပန္မွုေတြကို ေဖာေဖာသီသီ ျပေနတဲ့ဟာ… ဇာျခည္ခဏပဲ ၾကည့္လိုက္ရပါတယ္… ဖူးပြင့္အိမ္ကို သြားလည္ေတာ့ TV ဖြင့္ထားတာ…ၾကည့္ခဲ့ရတယ္…”

“ၿပီးေတာ့ရွိေသးတယ္… ဒီက မႏူးမနပ္ေတြက သူတို႔ကိုသူတို႔ အႏုပညာရွင္လို အမည္တပ္ ပတ္ဝန္းက်င္ေဘာင္နဲ႔ ကင္းလြတ္ၿပီးေတာ့ သ႐ုပ္ပ်က္ဝတ္စား ေနထိုင္ျပတယ္… ဒါေတြဟာ ခုန ကိုကိုေျပာတဲ့ ဆိုးတဲ့ Social Conditioning ေတြပဲေပါ့… အခု မိန္းမေတြ အျပင္မွာဝတ္ရဲလာတဲ့ အဝတ္အစား သက္သက္ကိုပဲ ၾကည့္ရင္ သိသာတယ္…”

“ေပၚတင္ေသြးသားေဈးသည္ေတြ ရွိသလို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဒါလုပ္ေနပါလားဆိုတာ မသိတဲ့လူေတြလည္းရွိပါ့… ေရာင္းစားေနတဲ့ မိန္းကေလးေတြက ေပါမွေပါ… အဲဒီ အက်ိဳးဆက္က AIDS ျဖစ္လာတာ တိုးေနၿပီးေတာ့ မသက္ဆိုင္တဲ့ ကေလးဘဝေတြပါ… ထိခိုက္ ဆုံးရွုံး ေနရတာ နည္းမွမနည္းပဲ… ဆိုးမယ္ေနာ္…ကိုကို…”

“ဇာျခည့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ Cybercafe ဖြင့္ထားတယ္…ကိုကိုရယ္… သူ႔မွာတစ္ေန႔ တစ္ေန႔ လာသုံးတဲ့ဟာေတြကိုေျပာျပေနတာ… ဇာျခည္ဆို အစက ယုံေတာင္မယုံခ်င္ဘူး… ကိုကိုထင္ ထားလား? ၅တန္း ၆တန္းကေလးပိစိေလးေတြပါ သုံးေနၾကတာေနာ္…

“ကိုကိုခဏေစာင့္…ဇာျခည့္ Laptop သြားယူမယ္…”

“ဘာလုပ္မလို႔လဲ…”

“ဇာျခည္ကိုကို႔ကို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျပခ်င္လို႔… တမ္းတမ္းတတကိုး သတိရသြားလို႔ပါ ခံစားေရးထားတာ…ထိထိရွရွရွိလြန္းတယ္ကိုကိုရ…”

“ဘာကဗ်ာတုန္း ဇာျခည္ရ…ညႊန္းလွခ်ည္လား”

“ကိုမားဆိုးရဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါကိုကိုရ ဇာျခည္ေလ ကိုမားဆိုးကို ေနာက္ထပ္ ဒီလိုကဗ်ာမ်ိဳးေရးဖို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္ေနတာ…ေနပါ ဇာျခည္ဖတ္ျပပါ့မယ္…”

သူထသြားသည္… ကၽြန္ေတာ့ေခါင္းထဲ အေတြးေတြ အမၽွင္မျပတ္… မားဆိုး၏ ကဗ်ာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ဖူးတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တစ္ပုဒ္ဖတ္ဖူးသည္။ တကယ္ထိ သည္။ ဇာျခည္အိမ္ထဲဝင္သြားတာ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာသည္။ ျပန္လာေတာ့ သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္ႏွစ္ခြက္ ေဖ်ာ္လာသည္။ အိမ္ထဲျပန္ဝင္ကာ ခုံပုေလးတစ္လုံးဆြဲယူလာၿပီး ေဖ်ာ္ရည္ခြက္ကို တင္လိုက္ကာ သူ႔ Laptop ဖြင့္သည္။ ခဏၾကာမွ Window တက္လာေတာ့ ကဗ်ာကို ဖြင့္ကာ ….

“သူ႔အရွိအတိုင္း ေရးထားတဲ့အတိုင္းဖတ္ျပမယ္ေနာ္…

သံေနသံထားျဖင့္ ရြတ္ျပသည္….

ကဗ်ာေခါင္းစဥ္က…

“ညီမေလး ေဈးေကာင္းရပါေစ”
မားဆိုး

ေဆာရီးပဲ ညီမေလး …
ကိုယ္ ဘာမွမတတ္နိုင္ဘူး။
မင္းအေမ ေနမေကာင္းတာ
မင္းေမာင္ေလး ညီမေလးေတြ ေက်ာင္းစားရိတ္လိုေနတာ
မင္းကိုယ္တိုင္အတြက္ ေရာင္းပန္းလွဖို႔၊ ေဈးကြက္ဝင္ဖို႔
ပါတိတ္၊ သရီးစတပ္၊ မီနီစကပ္၊ ႏွုတ္ခမ္းနီ ပါးနီ၊ ေအာ္ဒီကလုံး
ကိုယ္မတတ္နိုင္ဘူးကြဲ႕
မင္းတို႔က မပဋာဆိုရင္ ကိုယ္လည္းပဲ ေမာင္ဒါသပါကြယ္။

ေဆာရီးပဲ ညီမေလးေရ …
မင္းရဲ့ ဘုရားေပး လယ္တပြဲ
ႏွမ္းပဲစိုက္စိုက္၊ ဘူးပဲပ်ိဳးပ်ိဳး
ေႏြစပါး၊ မိုးစပါးနဲ႔ သီးထပ္သီးညႇပ္
မျပတ္တမ္းစိုက္လည္း
ကိုယ့္မွာ ဓာတ္ေျမၾသဇာဖိုးမရွိ
ဟိုေကာင္ေတြဆီမွာေတာ့ အာသာငမ္းငမ္း အၾကည့္ေတြ
ရွိခ်င္ရွိလိမ့္မယ္
ဒါကိုေတာ့ မင္းလည္းသိတယ္၊ ကိုယ္လည္းအသိပဲ။

ေဆာရီးပဲ ညီမေလးေရ …
မင္းဟာ ႏွုတ္မေစာင့္ေသာ လိပ္မေလး ဆိုပါေတာ့
ယုတ္မာရိုင္းစိုင္းတဲ့ ႏြားေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕
မင္းအတြက္ မီးဖိုေနၾကၿပီ
အားေပ်ာ့ေပ်ာ့ မင္းလက္ကေလးေတြ
ႏြမ္းဖတ္ေဖ်ာ့ေတာ့ မင္းႏွုတ္ခမ္းေလးေတြ
ေခၽြးစီးေၾကာင္းေလးနဲ႔ အနားသတ္ထားရွာတဲ့
မင္းရဲ့ ပါးကြက္ပါးေလး
အဲဒါေလးကလည္း သစၥာတပါးပဲေပါ့
မင္းလိုအပ္ေနတဲ့ ထမင္းတနပ္အတြက္
မဲေမွာင္ေနတဲ့ မင္းရဲ့ မနက္ျဖန္ေလးေတြကို
ေဈးကြက္တင္ေခ်ဦး ညီမေလး။

မင္းအျပဳံးေလးေတြကို သူတို႔မွတ္တမ္းတင္လိမ့္မယ္
တခဏတာအတြက္ အသျပာရွိေပမယ့္
အရွက္သိကၡာ တေရြးသားမၽွမရွိရွာတဲ့ လူ႔ငႏြားေတြ
ေရနစ္ေနတဲ့ ေကာက္ရိုးေလး မင္းကို
နိုကီရာ၊ ဆိုနီအဲရစ္ဆင္၊ ပင္နာဆိုးနစ္တို႔နဲ႔
ဝါးကူထိုးလိမ့္မယ္ စိတ္ခ်။

ဒီေကာင္ေတြမွာ ဘုရားရွိခ်င္ရွိမယ္
တရားေတာ့ ရွိမွာမဟုတ္ဖူး၊
ဒီေကာင္ေတြမွာ ကားရွိရင္ရွိမယ္
ေမတၱာထားဖို႔ ေတြးေခၚတတ္မယ္မထင္ဖူး၊
ဒီေကာင္ေတြဟာ ႏြားေတြ။

ဟုတ္တယ္ ႏြားေတြကြဲ႕
မင္းသိခ်င္မွ သိမယ္။
ဟိုစာမ်က္ႏွာမွာ၊ ဒီစာမ်က္ႏွာမွာ
(ေဟ့ … ေဟး…. ေဟာဒီမွာ ျမန္မာေဟ့ …)
အဲဒီလို မစားရ ဝခမန္း ေႂကြးေၾကာ္
လၽွပ္ေပၚေလာ္လီခဲ့တဲ့ သူတို႔စာရိတၳေတြကို ထုတ္ႂကြားၾကတယ္။

ေဆာရီးပဲ ညီမေလး …
ကိုယ္လည္း ရင္နာရပါတယ္
မင္းတို႔ဘဝေလးေတြအတြက္ေရာ
သူမ်ားဆီမွာ ကၽြန္ခံ
ကိုယ့္အိမ္ေတာင္ ကိုယ္မျပန္နိုင္ေသးတဲ့ ကိုယ့္ဘဝအတြက္ေရာေပါ့။

အရင္အခ်ိန္ေတြတုန္းက ကိုယ္တို႔ေျပာခဲ့တယ္ (တဘက္နိုင္ငံေတြကိုေပါ့)
( .. ) နိုင္ငံ ဆိုၿပီးေတာ့ေလ …။

ခုမ်ား ၾကည့္စမ္း … မင္းတို႔ေလးေတြေလ …
မဲေဆာက္မွာ၊ မယ္ဆိုင္မွာ၊ ဘီေကေကမွာ၊ ၾကယ္ေဂါင္ေရႊလီမွာ
သတင္းေတြမွာ ဖတ္ရ၊ သတင္းေတြမွာ ၾကားရေတာ့
အပိုမေျပာဘူး ညီမေလးတို႔
ကိုယ္ မ်က္ရည္ဝဲတယ္။
ကိုယ့္ျပည္ကိုယ့္ရြာက ကိုကိုေတြကေတာင္
မင္းတို႔ကို ဘိုင္စကုပ္ထဲ ထည့္ေသးတာပဲ …
အင္း … … … … … …

ဖဦးထုပ္ေတြ၊ နငယ္ေတြ၊ ဘကုန္းေတြ
ကိုယ့္ကို ဝိုင္းေျပာၾက
အခ်င္းခ်င္း လက္တို႔ၾက
ေဟ့ … အဲဒါ ဘီ႐ုမာ ေဟ့ …။ ဘီ႐ုမာ ခ်ယ္နယ္ေဟ့ …။

ေတာက္! ဘယ္ေလာက္ အသည္းနာဖို႔ေကာင္းလဲ
မိုးက်ေရႊကိုယ္၊ တိုလီမိုလီ၊ အခ်စ္ဇာတ္လမ္း၊ ေပါသြပ္၊
ဒီေကာင္ေတြကို ဘယ္သူေတြက လင္ခ့္ေပးလိုက္တာလဲ
မင္းတို႔အထင္ႀကီးတဲ့ ေရႊကိုကိုေတြေပါ့။
(ေဟ့ … ဘီ႐ုမာ ဘယ္ေဈးလဲ) အဲဒီလိုမ်ား အေမးခံရရင္ေလ
အသားတဆတ္ဆတ္တုန္ ေဒါသပုန္ထရတယ္
လူသတ္ခ်င္လာတယ္။

မင္း အထင္ႀကီးတဲ့ ကိုကိုေတြလည္း
ဗမာကားေဟ့ … ဆိုတာနဲ႔
လၽွာတသပ္သပ္၊ ပါးစပ္တျပင္ျပင္
သြားရည္ ေငါက္ေတာက္က်
ဘာကိုမွ မလုပ္ခ်င္ မကိုင္ခ်င္
ဖန္သားျပင္ေရွ႕ အခန႔္သားထိုင္
ဇာတိပုညဂုဏ္မာနေဟ့ … ဆိုၿပီး
ဝံသာႏုရကၡိတတရား လက္ကိုင္ထားခ်င္ၾကတယ္။

မင္းတို႔ေလးေတြကို
ႏွုတ္ခမ္းတလန္ ပန္းတလန္ လက္ညႇိုးေငါက္ေငါက္ထိုး
အျပစ္ေျပာတဲ့ ေမာင္ေမာင္ေတြ
သူတို႔ကေရာ ဘယ္ေလာက္မ်ား သန႔္စင္ၾကလို႔တုန္း
ေဟ့ ဒီမွာ … ကိုယ္ေျပာမယ္ ညီမေလး
ေဈးကြက္ဝယ္လိုအားေၾကာင့္ ေရာင္းကုန္ဆိုတာ ရွိေနတာ
သူတို႔ေတြ ေတာင္းဆိုေနတာ
သူတို႔ေတြ ေလာကအလွကို ဖ်က္ဆီးေနတာ
မင္းတေယာက္ထဲေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး
မင္းကို အင္တာနက္ေပၚပို႔လိမ့္မယ္
သူတို႔မို႔ အရွက္မရွိ (ဘယ္ရွိပါ့မလဲ)
သူတို႔မ်က္ႏွာေလးမ်ားက်ေတာ့ ေပၚမွာေၾကာက္တတ္လိုက္တာ
ဟိုတယ္ေတြမွာ ကလပ္ေတြမွာ ေနာက္ဆုံး ဖိုရမ္စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ
ခပ္ႂကြားႂကြား ေျပာၾကလိမ့္မယ္။

ေဆာရီးပဲ ညီမေလးေရ …
မင္းရဲ့ လက္ကေလးေတြကို ပုခက္မလႊဲခင္
မာဆတ္က ကိုယ္ေရႊကိုယ္မ်ိဴးေတြကို ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ေခ်ဦး
သတိေတာ့ထားကြဲ႕
ဒီေခတ္က နည္းပညာေခတ္ႀကီး
ကင္မရာေတြ အနီးအေဝး
ေဈးႀကီးေပး ဝယ္ကိုင္လို႔ရၿပီ။

ေဆာရီးပဲ ညီမေလးေရ …
ေရႊအိုေရာင္ညေနခင္းေတြမွာ မင္းဘဝကို ေရာင္းေဈးတင္ေပါ့
မင္းေၾကာက္တဲ့ မနက္ျဖန္အတြက္
ဟိုတယ္တခုခုမွာ ကၽြဲရိုင္းအခ်ိဳရည္
တခါသုံးဆပ္ျပာ၊ ေငြျခည္ေရာင္ ေရခဲေသတၱာ
ညလယ္စာ မွာစားရင္း ျဖတ္ေက်ာ္ဦးေပါ့။

အထည္ခ်ဳပ္ေတြ ပိတ္တာ …
ကုန္ေဈးႏွုန္းႀကီးတာ …
ေငြႏွစ္ေသာင္းအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္တာ …
အရပ္ထဲမယ္ ကိုယ္ေလး ေခါင္းေလးေတာင္ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ မလွုပ္ဝံံ့တာ …
အားလုံးဟာ စက္ဝိုင္းတခုပါပဲကြယ္
မင္းအျပစ္ေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္ပါဘူး ညီမေလးရယ္။

မင္းတို႔လည္း မင္းတို႔ နိုင္တဲ့ဝန္ ထမ္းေနရတာ
အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ သိုးမည္းအုပ္ႀကီးထဲက ျပန္ထြက္ခဲ့ပါ ညီမေလးတို႔ရယ္။
မင္းတို႔ ကိုယ္စီ ဒုလႅဘတခုစီရွိတယ္
မင္းတို႔ဟာ ငွက္ကေလးေတြေပမယ့္ မင္းတို႔မွာ ဝမ္းေရးရွိတယ္
မင္းတို႔မွာ အနာဂတ္ကိုယ္စီရွိတယ္
မင္းတို႔မွာ ဘဝသစ္ေတြ ရွိေနမယ္
ေနာက္ၿပီးေတာ့ မင္းတို႔ဟာ …
မင္းတို႔ဟာ ျမန္မာမေလးေတြျဖစ္တယ္။

ေဆာရီးပါ ညီမေလးရယ္ …
ကိုယ္ဘာမွ မတတ္နိုင္ဘူး
မင္းတို႔ခရီးမွာ ထီးမိုးမေပးနိုင္ဘူး
ေလွာ္တက္တေခ်ာင္းနဲ႔ ဝင္မကူေပးနိုင္ဘူး
ကိုယ္တတ္နိုင္တာ တခုပဲ
တခုထဲပါပဲ ညီမေလးတို႔ရယ္ …။

မင္းတို႔ေလးေတြ ေမာ္ေတာ္ကားေလးေပၚပါသြားတဲ့အခိုက္
ကိုယ့္မ်က္ႏွာ မင္းတို႔မျမင္ေအာင္ ငုံ႔
ကိုယ့္ႏွုတ္ခမ္းကို နာနာဖိကိုက္
ဘယ္သူမွ မၾကားေအာင္ ဆုေတာင္းေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။

ေဆာရီးပါ ညီမေလးတို႔ေရ …။ ။

မားဆိုး
၁၄၊ မတ္၊ ၂၀၁၀

——————————

🏵️🏵️🏵️ အပိုင္း (၈) ဇာတ္သိမ္း 🏵️🏵️🏵️

“ဟူး…ဒီလူ႔စာကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ကြာ…တကယ္ေစတနာပါတယ္… အြန္လိုင္းမွာ မ်က္ကမ္းတေစၧ မေၾကာက္ expose လုပ္ေနတဲ့ဟာေလးေတြအတြက္ ပညာေပး တစ္ပုဒ္ေလာက္ ပြဲေတာင္းေပးအုံးဇာျခည္ရ…ရရင္လည္း ေပးဖတ္ေနာ္…”

“ေျပာမွာပါ ကိုကိုရ… ခက္တာက ကိုကိုရာ… ဇာျခည္က အသင္းဝင္ျဖစ္တာမွ တစ္လေတာင္ မျပည့္ေသးဘူးဟိုေလ… အားနာတယ္ကိုကိုရ… ကိုကိုေျပာပါ့လား ကိုကိုက ဖတ္ပဲဖတ္ၿပီး ေရးမွ မေရးတာ”

“ဟာ…ေရးတယ္ဆိုတာ မလြယ္ဘူးကြ… တာဝန္သိပ္ႀကီးတယ္… ဝမ္းစာလည္းျဖည့္ဖို႔ အမ်ားႀကီး လိုေသးတယ္…”

“ဟယ္…ဒုကၡပဲ… ဇာျခည္ေတာ့…ကိုကိုေတြ႕တဲ့အတိုင္းပဲ… ေရးပစ္တာပဲ… ဝမ္းစာလည္း မသိဘူး ေတြ႕ၾကဳံတာေရးလည္းစာတစ္မ်ိဳးေတာ့ ျဖစ္တာပဲေလ…ေနပါအုံးကိုကိုရ ကိုကိုအဲလိုေျပာမွ ကိုယ့္စိတ္ထဲကိုယ္ မလုံေတာ့ဘူး…စိတ္ထဲလၽွံတက္လာတာပဲ…သြန္ခ်ပစ္တာပဲ…ဘာမွကိုမသိတာ…”

“ဇာျခည္ ဇာျခည္… ကိုကိုေျပာမယ္… ကဲ အခု မင္ဘာေတြနဲ႔ ခင္ၿပီဆိုပါေတာ့…အိမ္လာလည္ခ်င္တယ္ ဆိုပါေတာ့ ဇာျခည့္စာဖတ္ဖူးတဲ့လူခ်င္း အိမ္လာလည္ဖို႔ ဖိတ္ရဲလား?”

“ဟုတ္ပါ့ကိုကိုရယ္…မေတြးရဲဘူး…ဇာျခည္မိုက္တာ…ဟယ္ကိုကိုရယ္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ…”

“အင္း… ဇာျခည့္ Nic ကိုသတ္ပစ္လိုက္႐ုံပဲရွိတာေပါ့… ဒါပဲေျပာတတ္တယ္ေလ…”

“ဟယ္… ကိုကိုရယ္… အစကေကာ ဘာလို႔မတားတုန္း”

“ဟာ…ဇာျခည္ရာ…ဒါကေတာ့ ဇာျခည့္ ကိုယ္ပိုင္အခြင့္အေရးေလ…”

သူေတာ္ေတာ္ ေတြေဝသြားသည္ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုရင္ခြင္ထဲ ဆြဲဖက္လိုက္သည္။ အျပင္မွာ နည္းနည္းေအးလာသည္။

“ဇာျခည္ေလး အိမ္ထဲဝင္ရေအာင္ကြယ္…”

သူအသံမထြက္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္လိုက္ထသည္… ဖန္ခြက္ႏွင့္ခုံပုေလးကို ကၽြန္ေတာဆြဲလိုက္ၿပီး… သူ႔ Laptopေလး သူသယ္ယူခဲ့ၿပီးအိမ္ထဲဝင္ခဲ့ၾကေလသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား မတိုင္ပင္ထားပဲ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ေရာက္သြားက သြားတိုက္ၿပီး ေရအဝခ်ိဳးလိုက္ၾကသည္။ရခ်ိဳးလိုက္ေတာ့ လန္းဆန္းသြားသည္။ သူ စကပ္ အနက္ကေလးႏွင့္ အေပၚအကၤ်ီအနီေလးဝတ္သည္။

အိပ္ခန္းထဲ ျပန္ေရာက္သြားေတာ့ ညေနက အရွိန္ ပ်က္သြားတာေလးကို သြားသတိရလိုက္သည္။ အံ့ၾသစရာ ႏွစ္ေယာက္သားအၾကည့္ခ်င္းဆုံသြားေတာ့ ၿပိဳင္တူ ျပဳံးလိုက္ၾကသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့ကို အတင္းတြန္းလွဲကာကၽြန္ေတာ့အေပၚတက္ခြသည္။ ကၽြန္ေတာ့ ပုဆိုးကို ဆြဲခၽြတ္ကာ ေအာက္ဘက္သို႔ တြန္းလိုက္သည္။

သူ ပင္တီဝတ္မထားတာ ထိမွ သိလိုက္သည္။ သူေအာက္ဘက္ ေလၽွာဆင္းသြားၿပီးလီးကို လက္ျဖင့္ ကိုင္ကာ ႏွုတ္ခမ္းျဖင့္ ေတ့နမ္းလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ခဏအၾကာစုပ္သည္။မာတင္းလာမွ ကၽြန္ေတာ့ခါးကိုတက္ခြသည္… ကိုင္ကာ ေတ့သြင္းၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္ကာ ေလးငါးေျခာက္ခ်က္ ေဆာင့္သည္။

ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို တြန္းလွဲလိုက္သည္။ သူခ်က္ခ်င္း ေပါင္ကားေပးသည္။ သူ႔ေပါင္ၾကားထဲဝင္လိုက္ကာလက္ဝါးျပင္ျဖင့္ ေစာက္ပတ္ကိုတစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ပြတ္ေပးလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေအာက္သို႔ ေလၽွာဆင္းလိုက္ကာသူ႔ေစာက္ပတ္ကို အားပါးတရ လ်က္ေပးလိုက္သည္။ သူတအားေကာ့ကာ တအင္အင္းညည္းရာမွာ အသံက်ယ္ေလာင္လာသည္။

ေကာ့တာလည္း အလြန္ျမန္လာသည္။ သူၿပီးေတာ့မည္ကို သိလိုက္ေသာေၾကာင့္ ခပ္သြက္သြက္ေလး လ်က္ေပးလိုက္သည္။သူတစ္ခါၿပီးသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခ်က္ခ်င္း အေပၚတက္သြားလိုက္ၿပီး လီးကို ေစာက္ပတ္ဝေတ့ကာ ေဆာင့္သြင္းခ်လိုက္ကာစိတ္ကိုလႊတ္ခ်လိုက္ၿပီး…အားရပါးရ… ေဆာင့္–ိုးေတာ့သည္။

“အားးး…အို႔..အို…အိုးးး….အ…အ…အ…အ…အ…”

ေကာ့ကာေကာ့ကာ ဟတ္ယူေနသည္။ ခဏၾကာေတာ့ သူ ကၽြန္ေတာ့ခါးကို အတင္းဆြဲဖက္ကာ ေစာက္ပတ္ကို ဖိထားသည္။ေပါင္ႏွစ္လုံးျဖင့္လည္း ညႇပ္ထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လွုပ္မရ… ရပ္ေပးလိုက္ရေတာ့သည္။

သူတြန႔္ကနဲ တြန႔္ကနဲျဖစ္ျပန္သည္။ သူ႔မ်က္ဝန္းတို႔တြင္ မ်က္ရည္ဝဲေနသည္။ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ကေလး ဇေဝဇဝါ ျဖစ္သြားသည္။

“ေကာင္းလြန္းလို႔…ခ်စ္တယ္…ခ်စ္တယ္ဟယ္…အီး…ပိုးစိုးပက္စက္ပဲ…ခ…ခဏေလး…”

“အင္း”

သူကၽြန္ေတာ့ကိုဆြဲကာ ႏွုတ္ခမ္းကို အငန္းမရစုပ္နမ္းေတာ့သည္။ နမ္းေနရာမွာ မ်က္ႏွာကိုခြာကာ ကၽြန္ေတာ့ကို ရီေဝစြာၾကည့္သည္….ၿပီးေတာ့ ေအာက္ငုံ႔ၿပီး လီးကို တပ္မက္စြာၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ျပန္သည္… ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္လိုက္သည္။

လီးကိုေစာက္ပတ္ထဲမွ ဆြဲႏွုတ္လိုက္ၿပီး အေပၚဘက္တက္လိုက္ၿပီး သူ႔ပါးစပ္နားေတ့ေပးလိုက္သည္။ သူသိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့ခါးကိုဆြဲယူကာႏွုတ္ခမ္းေလးဟကာ ပါးစပ္ထဲ ဆတ္ကနဲသြင္းယူလိုက္ကာ…အငန္းမရစုပ္ေတာ့သည္။

ခဏစုပ္ၿပီး အျပင္ထုတ္ကာ သူ႔မ်က္ႏွာအႏွံ့ဆြဲပြတ္ေတာ့သည္။ ၿပီးမွ လီးကိုလႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး….

“ေကာင္းလိုက္တာ….ကိုကို…သိပ္အလိုက္သိတာပဲ..ခ်စ္တယ္…ရၿပီ ကိုကို–ိုးေတာ့… အတူတူၿပီးရေအာင္ေနာ္…”

“အင္း”

ကၽြန္ေတာ္ဆက္–ိုးေတာ့သည္။ သိပ္ေတာ့မၾကာလိုက္ သူ႔ေစာက္ပတ္က ကၽြန္ေတာ့လီးကို အတင္း ဆြဲညႇစ္ေနသျဖင့္ မခံနိုင္ျဖစ္လာကာ ၿပီးခ်င္လာသည္။ သူ႔ကိုၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ကို မ်က္ခြံေလး ပင့္ကာ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ ေဆာင့္ခ်က္အရွိန္ျမႇင့္တင္လိုက္သည္။

ကၽြန္ေတာ့တစ္ကိုယ္လုံး ေခၽြးျပန္ေနသည္။ သူလည္း အတူတူပင္… သူအေကာ့ၾကမ္းလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဆက္ၿပီး မထိန္းနိုင္ေတာ့ေပ… ၿပီးသြားသည္။ သူ႔ေပၚေပ်ာ့ ညြတ္က်သြားသည္။ သူဆီးဖက္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ တုန္ေနေသာအသံျဖင့္

“ခ်စ္လိုက္တာ… ခ်စ္တယ္ကိုကိုရယ္… ခ်စ္တယ္လို႔”

“ခ်စ္တာေပါ့…ဇာျခည္ေလးရ…သိပ္ခ်စ္တယ္…”

ကၽြန္ေတာ္ ခဏအၾကာဒီအတိုင္းေနလိုက္ၿပီး ေအာက္ဆင္းလွဲလိုက္ေတာ့ သူ႔လက္လွမ္းကာကၽြန္ေတာ့လီးကို ကိုင္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူဗိုက္သားျပင္ေလး ပြတ္ေပးရင္းငိုက္လာသည္..တျဖည္းျဖည္း အသက္ရွူမွန္လာကာ… ဘယ္အခ်ိန္မွန္းမသိ ႏွစ္ေယာက္သား အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကေလသည္။

“အားးးးးးးးးးးးဝူးးးးးးးးးးးဝူးးးးးးးးးးးးး”

ေအာ္သံၾကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လန႔္နိုးသြားသည္။ ဇာျခည္တစ္ေယာက္ ေျခလက္တို႔ ဆတ္ကနဲ ႐ုန္းေနသလို ျဖစ္ကာ… ထထိုင္လိုက္သည္။ သိပ္ေၾကာက္လန႔္ေနသလို မ်က္လုံးျပဴးက်ယ္ ဝိုင္းစက္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို ဖက္လိုက္ကာ ေခါင္းေလးသပ္ေပးသည္။

“ကိုကို…ကိုကို…ဟို..”

“ကိုကို ဇာျခည့္အနား ရွိပါတယ္ကေလးရယ္… အိပ္မက္မက္ၿပီး လန႔္နိုးတာထင္တယ္…”

“ဟုတ္…ဟုတ္တယ္ကိုကိုရယ္…ဆ…ဆိုးလိုက္တဲ့ အိပ္မက္… ဘာေတြမွန္းလဲမသိဘူး…”

“..ျပန္ေပးဆြဲတာ ေတြေကာ Blackmail လုပ္တာေတြေကာ…”

“ၿပီးေတာ့…ၿပီးေတာ့…ကိုကိုဇာျခည့္ Laptop ကိုင္ေပါက္ၿပီးေတာ့ ဇာျခည့္ကို တအား ေဒါသထြက္ေနတာ ေၾကာက္စရာႀကီး…”

“ေဟ…မေန႔ကကိစၥေတြ…စိတ္ထဲဝင္ေနတာ… ဇာျခည့္ Lapatop ကိုကို ဘာလို႔ကိုင္ေပါက္ရမွာတုန္း ကေလးရ…”

“သိဘူးေလ…ကိုကို ဇာျခည့္ကို မုန္းေနၿပီလားဟင္?”

“ေဟ…မိန္းမရယ္…ဘာကိစၥမုန္းရမွာတုန္းဟ…သိပ္ခ်စ္တယ္…ခ်စ္တယ္ဆိုတာထက္ေတာင္ ပိုခ်စ္တယ္”

“ကိုကိုရယ္…တကယ္ေနာ္…”

“ဟာ…ကေလးႏွယ္…ခက္ေနၿပီ…အိပ္မက္က အိပ္မက္ေလ…”

“အင္း…ဟုတ္တယ္…ကိုကိုဇာျခည့္ကိုခ်စ္တယ္…ဇာျခည္သိတယ္..”

“ကိုကိုဇာျခည့္ကို မမုန္းရဘူးေနာ္…”

“မမုန္းဘူး…တစ္သက္လုံးခ်စ္မယ္…”

“အင္း..ဇာျခည္လည္း တစ္သက္လုံးခ်စ္မယ္…ကိုကို႔ေပၚအိပ္မယ္…”

ကၽြန္ေတာ္လွဲအိပ္လိုက္သည္။ သူကၽြန္ေတာ္အေပၚမွခြကာ အိပ္လိုက္သည္။ သူ႔တကိုယ္လုံး ေပ်ာ့ေခြေနသည္။ကၽြန္ေတာ့မ်က္ႏွာကို စူးစမ္းသလိုၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ေခါင္းႏွင့္ ေက်ာကို သပ္ကာ ႏွစ္သိမ့္ေပးလိုက္သည္။သူစိတ္ထဲ စိတ္ခ်သြားသလိုျဖစ္သြားမွ ျပားကပ္ေအာင္ဖိဖက္ထားလိုက္သည္။

“ဇာျခည္ကိုကို႔ကို အားႀကီးခ်စ္တယ္…”

“ကိုကိုလည္း ဒီအ႐ူးမေလး ခ်စ္တာထက္ ပိုခ်စ္တယ္…”

“ခ်စ္…အင္း ဒီအတိုင္းဖက္ထားေနာ္ မလႊတ္နဲ႔ေနာ္…”

“မလႊတ္ပါဘူး…ဇာျခည္ေလးရ…စိတ္ေအးလက္ေအး အိပ္လိုက္ေတာ့ ကိုကိုသိပ္ေပးမယ္…”

“အင္း…အိပ္မယ္…”

ခဏၾကာေတာ့ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္…ကၽြန္ေတာ္လည္း မ်က္ေတာင္စင္းက်လာၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။

မနက္နိုးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား မ်က္ႏွာသစ္ေရခ်ိဳးကာ သူ ထူးထူးျခားျခား စီစဥ္ေသာ မနက္စာ စားျဖစ္၊ ေကၽြးျဖစ္သည္။ သူ ေလ့လာထားသည့္ Massage နည္းသစ္ျဖင့္ စမ္းသပ္ႏွိပ္နယ္ေပးခ်င္ေနသည္ ေျပာလာ သည္။ သူ႔နည္းမွာ အင္မတန္ညင္သာေသာ္လည္း ညင္သာသေလာက္ ထိေရာက္သည္။

ကိုယ္လက္ ေပါ့ပါးကာ လန္းဆန္းသြားသည္။ အခုတေလာ ကၽြန္ေတာ့အတြက္ ေလ့က်င့္ခန္းတို႔ကို ပို႔ခ်ေနသည့္ အျပင္ သူ႔အတြက္ ေလ့က်င့္ခန္းတို႔ကိုလည္း ရွာေဖြစုေဆာင္းကာ ေလ့က်င့္ေနသည္၊ ကၽြန္ေတာ္ပါမွ ျဖစ္မည့္ ေလ့က်င္းခန္းတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူေလ့က်င့္သည္။

ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္ကို စာအုပ္ေကာင္းတစ္အုပ္ ေပးဖတ္ကာ စာအုပ္ထဲ စိတ္ထားဖို႔မွာၿပီး သူကေအာက္မွာ လီးကိုကိုင္ ေဆာ့လိုက္… ဥကိုပြတ္သပ္ေပးလိုက္… လီးေမြးတို႔ကို ဘီးေသးေသးေလးျဖင့္ ၿပီးေပးလိုက္… ျပန္ဖြလိုက္… စုပ္လိုက္… ေပါင္ရင္းခြဆုံတစ္ဝိုက္ အေၾကာတို႔ကိုႏွိပ္နယ္ေပးလိုက္… လုပ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ အစပိုင္း စိတ္ထားရခက္သည္။

သူ႔ဘက္လွည့္လၽွင္ သူလုပ္တာ ရပ္လိုက္ကာ စာအုပ္ထဲ အာ႐ုံျပန္ထည့္ဖို႔ ေျပာျပန္သည္။ သိပ္မလြယ္ေသာကိစၥ… ေနာက္ေတာ့ အေလ့အက်င့္ အနည္းငယ္ ရလာသည္။ သိပ္ေတာ့ မဟုတ္ေသး…

တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့ သူ႔က စာအုပ္ဖတ္ေနၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကို အလွည့္ေပးသည္။ သူ႔နို႔စို႔လိုက္ ဗိုက္ပြတ္လိုက္ ေစာက္ပတ္ကို တို႔ထိကစားေပးလိုက္ လုပ္ရင္း သူ႔တကိုယ္လုံးပြတ္သပ္ေဆာ့က စားသည္ ထိုသို႔ ေဆာ့ကစားရင္း ေစာက္ပတ္နားေရာက္ၿပီဆိုလၽွင္ စာအုပ္ထဲအာ႐ုံ လုံးဝထည့္မရေၾကာင္း ေျပာျပသည္… သိပ္သိသာသည္က လ်က္ၿပီဆိုတာႏွင့္ သူဘယ္လိုမွ မထိန္းနိုင္ေတာ့ဘဲ စာအုပ္ပစ္ခ်ကာ ကၽြန္ေတာ့ေခါင္းကို ကိုင္ၿပီးယုယေတာ့မည္။

ဒီလိုေဆာ့ကစားျခင္း၏ အဆုံးသတ္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေရြးခ်ယ္သည္… လီးကိုေတာ့ လုံးဝ ေပးမစုပ္ဘဲ ေစာက္ပတ္–ိုးျခင္းျဖင့္ အဆုံးသတ္သည္။ ဒါေပမယ့္ သူကမရ… –ိုးတုန္း အရွိန္ေကာင္း၍ သူသိပ္အားရသည့္ အခ်ိန္ေတာ့ အျပင္ထုတ္ခိုင္းကာ ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ အားရေအာင္ စုပ္လိုက္ရမွ… ေက်နပ္တတ္သည္။

ဒီလိုႏွင့္ မနက္ခင္း တစ္ေခါက္ ၿပီးသြားေတာ့…

ႏွစ္ေယာက္သား ေရခ်ိဳးလိုက္ၾကသည္။ ေရခ်ိဳးၿပီး အဝတ္အစားေကာင္းတာ သူေရြးထုတ္ထုတ္ ေနသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္လည္း ေကာင္းတာေလး တစ္စုံထုတ္ေပးသည္။ သူ႔မွာ အစီအစဥ္တစ္ခုခုေတာ့ ရွိေနၿပီ။ ဘာမွျပန္မေမးဘဲ သူေပးေသာအဝတ္တို႔ကို ဝတ္လိုက္သည္။ ဝတ္စားတာၿပီးသြားေတာ့ သူကၽြန္ေတာ့ကို အားရပါးရဖက္သည္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္လုံးထဲၾကည့္ကာ…

“ကိုကိုနဲ႔အတူ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္တယ္…လိုက္ျပမလားဟင္…”

သူ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္ေနသည္ဟု ထူးထူးျခားျခား ေတာင္းဆိုသည္။ ႐ုံႀကီးေတြမွာ ဘာဇာတ္ကား ေတြတင္ထားမွန္း ကၽြန္ေတာ္မသိ။ သူပူဆာသည့္ပုံစံက ခ်စ္စရာေကာင္းလွသည္။ ႐ုပ္ရွင္႐ုံႏွင့္ ကင္းေဝးတာ ႏွစ္ေပါင္းအမ်ားႀကီး ၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း၊ သူ႔စိတ္အေျပာင္းအလဲျဖစ္ေစရန္ တစ္ေၾကာင္း စိတ္ထဲမွာေတာ့ သေဘာတူလိုက္သည္။

“အင္း ဘာကားတုန္း”

“သိဘူး… ဘာကားျဖစ္ျဖစ္…ကိုကိုနဲ႔ၾကည့္ရရင္ၿပီးေရာ…ဇာတ္ကားမေကာင္းလည္း မျငင္းရဘူးေနာ္…”

ကၽြန္ေတာ့ရင္ဘတ္ကို လက္ညႇိုးေလးျဖင့္ထိထားၿပီး ေျပာသည္…

“လိုက္ျပပါ့မယ္…ဇာျခည္ရ”

“ဟယ္…ေပ်ာ္လိုက္တာ…ဒါမွ တို႔ကိုကိုကြ…အယ္…ဘာေတြစဥ္းစားေနျပန္ၿပီလဲကိုကိုရာ… ဒါပဲေနာ္ အိမ္မွာမၾကည့္ဘူးေနာ္ …႐ုပ္ရွင္႐ုံမွာၾကည့္မွာေနာ္…”

“အင္းပါ မိန္းမရ ႐ုပ္ရွင္႐ုံ လိုက္ျပမွာပါ စိတ္ခ်စမ္းပါ”

“ဟင့္အင္း…ဒါေတာ့မဟုတ္ဘူး…ဇာျခည္သိတယ္…ကိုကို႔မ်က္ႏွာကို အေသအခ်ာ ျမင္လိုက္တယ္…ခုန…ကိုကိုတခုခုေတာ့ စဥ္းစားေနတာ…အဲဒါသိခ်င္တယ္…အခုေျပာျပ…”

“ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး ကေလးရ…”

“ကိုကိုမညာနဲ႔ေနာ္…မေျပာခ်င္ရင္ မေျပာခ်င္ဘူးလို႔… တည့္တိုးေျပာလိုက္…”

“ေဟ… မလြယ္ပါလား… ကဲေျပာမယ္…ေျပာရမွာလည္းရွက္တယ္…”

“ရွက္လည္းေျပာ…ဒီမိန္းမနဲ႔ေတာင္ရွက္ရမွာလား ဘာျဖစ္ျဖစ္ေျပာျပ… ဇာျခည္ဆို ကိုကို႔ကို ထိန္ခ်န္လို႔လား?”

ကၽြန္ေတာ့ဘဝတြင္ မိန္းကေလးတစ္ဦးႏွင့္ ႐ုပ္ရွင္႐ုံထဲ ဇာတ္ကားတြဲၾကည့္ျဖစ္မွာ ယခုဟာ ပထမဆုံးျဖစ္ေၾကာင္းကို ဝန္ခံရမွာရွက္ေနသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဖြင့္ေျပာခ်လိုက္သည္…

“ကိုကို႔တစ္သက္မွာ… မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ တြဲၿပီးေတာ့… ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ေတာ့မယ္ဆိုတာ ဒါ ပထမဆုံးပဲ… အဲဒါေတြးမိသြားတာ…”

“ဟယ္…တကယ္?”

“တကယ္ေပါ့…အဲဒါေတြးၿပီး…ရင္ခုန္သြားတာ…”

“ဟယ္…”

ဘာမွန္းမသိ သူသိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ႐ုပ္ရွင္လိုက္ျပမည္ လက္ခံေတာ့ ဒီေလာက္မဟုတ္ နားလည္၍မရ… သူမ်က္ႏွာတြင္ အံ့ၾသရိပ္ဖုံးလႊမ္းသြားကာ ၾကည္ႏူးရႊင္ျပဳံးသြားသည္ ကၽြန္ေတာ့ကို ဖက္ထားတာ သိပ္တင္းသြားသည္ နာက်င္သြားသည့္ အထိပင္။ ကၽြန္ေတာ့စိတ္ထဲ ပိုရွက္သြားသည္။ မေနတတ္ေတာ့ သူကိုလုပ္မိလုပ္ရာ နမ္းေတာ့သည္။

“ေပ်ာ္လိုက္တာ ကိုကိုရယ္…ခ်စ္တယ္…ခ်စ္တယ္… ခ်စ္တယ္…ခ်စ္တယ္…အားးးးးးးးးးးးခ်စ္တယ္…”

သူ႔ေပါင္ျဖင့္ ခြဖက္လိုက္ေတာ့သည္။

“ကိုကိုေတာ့ ဇာျခည္နဲ႔ေပါင္းမွ ပ်က္စီးေတာ့မယ္…”

“ေဟ… ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္တာပဲ ပ်က္စီးစရာလား?”

“ဘာရမတုန္း… ဒီေန႔ ကိုကို႔ကို ကြမ္းယာဝယ္ေကၽြးၿပီး ဖ်က္ဆီးမလို႔…ႀကံထားတယ္…”

“သြားရေအာင္ေနာ္…”

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ၿမိဳ႕ထဲ႐ုပ္႐ုင္႐ုံေတြကို ပတ္ၾကည့္ကာ သူေရြးသည့္ ႐ုံမွာၾကည့္ဖို႔ ကားကို Parking ထိုးေနတုန္းသူကြမ္းယာဆိုင္တစ္ဆိုမွာ ကြမ္းသြားဝယ္သည္။ တစ္ေခါက္ျပန္လာကာ

“ေျပာတာေတြလည္း စုံလိုက္တာ…ဘာနဲ႔စားမတုန္း ေမးေနတယ္…ကိုကိုရ…”

“ေဆးေတြေျပာတာျဖစ္မွာပါဇာျခည္ရ…ထုံးကြမ္းသီးနဲ႔ပဲယာလိုက္လို႔…”

ကြမ္းယာရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္မွတ္ျဖတ္ကာ ႐ုံထဲဝင္ေတာ့သည္။ အရင္တုန္းကႏွင့္ သိပ္ကြာျခားသည္။ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ေနတုန္း သူကၽြန္ေတာ့ကို ခိုးနမ္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကိုနမ္းလို႔မရ ျဖစ္ေနသည္။ ကြမ္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ခဏၾကာေတာ့ ဒီကြမ္းက ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေပးလာသည္။

ကၽြန္ေတာ္ တစ္ကိုယ္လုံး ေခၽြးျပန္လာသည္။ ပါးစပ္ထဲလည္း သိပ္စပ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ခဏေတာ့ေအာင့္ခံေသးသည္။ ၾကာေတာ့မရ ပါးစပ္ထဲလည္း ကြမ္းတံေတြး ျပည့္ေနေသာေၾကာင့္ စကားကလည္းေျပာလို႔မရ။ ကၽြန္ေတာ္အမူအရာျဖင့္ အျပင္ခဏထြက္မည္ ေျပာေတာ့ သူလည္းလိုက္ထသည္… သန႔္စင္ခန္းဝင္ကာ ေထြးခ်လိုက္သည္။ မရ ခံရဆိုးသည္။ သူ ေရတစ္ဘူး ဝယ္တိုက္သည္။ ႐ုပ္ရွင္႐ုံထဲ ျပန္ဝင္ကာ ဇာတ္ကားကိုၿပီးသည့္ အထိဆက္ၾကည့္၍ရသြားသည္။

ဇာတ္ကားၾကည့္၍ၿပီးေတာ့ ထမင္းဆိုင္ေကာင္းေကာင္းေလး ရွာၿပီး ေန႔လည္စာစား လိုက္ၾကသည္။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ အိမ္ျပန္ခဲ့ၾကသည္။

“ကိုကိုရယ္…အဲလို႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္လိုက္တာ… ခိုးနမ္းရတာလည္းေပ်ာ္တယ္…”

“ဟုတ္ပါ့…သူက်ေတာ့နမ္းၿပီးေတာ့…ကိုကို႔မွာအဲဒီကြမ္းေတြနဲ႔…”

“အင္း…ဟုတ္တယ္…ကိုကို႔ကို ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ ကြမ္းမေကၽြးရဲေတာ့ဘူး…”

“ဇာျခည္က ဘာစိတ္ကူးထေပါက္ၿပီး ကြမ္းေကၽြးတာလဲ”

“မသိဘူး…အဲလိုေကၽြးၾကည့္ခ်င္ေနတာ…ဟိုေလ…ေျပာျပတတ္ဖူး…”

ကၽြန္ေတာ္နားလည္၍မရေသာ သူ႔စိတ္ကူးကို ဆက္မေတြးေတာ့။ ေတြးလည္း ကၽြန္ေတာ္ ဉာဏ္မွီမွာ မဟုတ္ထင္သည္။ ဗိုက္ဝေနေသာေၾကာင့္ ခဏလွဲအိပ္ခ်င္ေနသည္။ အိပ္ခန္းထဲ ဝင္သြားၾကၿပီး လဲွအိပ္လိုက္ရာ သူကၽြန္ေတာ့ကို ေဘးေစာင္းေလး ဖက္သည္။ အဲလိုဖက္ထားရင္း အိပ္ခ်င္သည္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူကၽြန္ေတာ္ကိုယ္ကို တျဖည္းျဖည္း သပ္ေပးကာ သိပ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။

ဇာျခည္ကၽြန္ေတာ့ကို ႏွိုးေတာ့မွ နိုးသည္ မမလာေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ သူသြားႏွင့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္မွ လိုက္ခဲ့မည္ေျပာလိုက္သည္။

“ဇာျခည္ေရ့… ေမာင္ေလးေရ့… ”

“ဟင္…မမ… ဘာျဖစ္လို႔တုန္း?”

“သတင္းေကာင္း ေျပာမလို႔ပါဟယ္…”

“ဟယ္… ဘာမ်ားတုန္း ေျပာေျပာ…”

“ေနပါအုံး ေမာင္ေလးေကာ… မရွိဘူးလား?”

“ကၽြန္ေတာ္လာပါၿပီ မမရ…”

“အင္း… ေျပာပါအုံး ဘာေတြထူးတုန္း?”

“ရဲစခန္းကိစၥလည္း ျပတ္သြားၿပီ…လက္မွတ္ေလးပဲ ထိုးေပးလိုက္ရတာ… ၿပီးေတာ့ရွိ ေသးတယ္… ေျပာေသးဘူး…”

“အေအးတစ္ခြက္ေဖ်ာ္တိုက္မွ ေျပာမယ္…”

“ေနေန..ကိုကို ဇာျခည္သြားေဖ်ာ္မယ္…”

ေဖ်ာ္ရည္ေသာက္ၿပီး သူျပန္သြားေတာ့ ဇာျခည္ ထြက္ရမည့္ ခရီးအတြက္ ဝယ္စရာတို႔ကို စာရင္းလုပ္ေနသည္။ သူစာရင္းလုပ္ၿပီးသြားေတာ့ ေဈးကိုတစ္ေခါက္ထြက္ရျပန္သည္… ဝယ္တာျခမ္းတာႏွင့္ မိုးခ်ဳပ္သြားသည္။ မနက္ျဖန္ ခရီးထြက္ရေတာ့္မည္…ဒါကို ဇာျခည္မွာ ေပ်ာ္တစ္ဝက္ မေပ်ာ္တစ္ဝက္ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။

မမမ်က္ႏွာ သိပ္ၾကည္လင္ေနသည္။ ၾကည့္ရတာ ေပါ့ပါးလန္းဆန္းေနသည္။ ေဖ်ာ္ရည္ကို ဇာျခည္သြက္သြက္ေလး ေဖ်ာ္လာသည္။ ေဖ်ာ္ရည္ခြက္ကို ခ်ေပးလိုက္ေတာ့ မေသာက္ေသးဘဲ ဆက္ေျပာသည္။

“နင့္ ပန္းခ်ီကားေတြဟယ္… ဒီေန႔ မနက္က တစ္ေယာက္လာဝယ္တာ ေဈးလည္း မဆစ္ဘူး ေခၚေဈးအတိုင္း ဝယ္သြားတာ… အကုန္ဆို အကုန္ဟယ္…တစ္ခ်ပ္မွ မက်န္ေတာ့ဘူး… ေနာက္ေလ… လိုခ်င္တဲ့ ပုံၾကမ္းေတြ ေပးသြားေသးတယ္… ယူသြားတဲ့ ဟာထဲကလည္း ထပ္လို ခ်င္တာရွိ ေသးတယ္တဲ့ ေနာက္ ၆လၾကာရင္ ျပန္လာခဲ့မယ္တဲ့…ဆြဲထားၿပီးသားရွိရင္ယူမယ္တဲ့…”

“ဟင္ ဟုတ္လား?”

“ေအးဟယ္…နင္တို႔ေတာ့ မသိဘူး ငါေတာ့သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ…”

“ဟိုေကာင္မကို ျပန္ပို႔မလို႔ စီစဥ္ေနတာ စိတ္မခ်ဘူး…လူကိုယ္တိုင္ပဲ ပို႔မွအဆင္ေျပမယ္… အဲဒါ..…ေမာင္ေလးေကာ…သမီးေကာ…အဆင္ေျပရင္ ပို႔ေပးၾကမလားလို႔… ငါကေတာ့ ေမာ္လၿမိဳင္သြားထားတာ မၾကာေသးဘူး…နင္တို႔… အျပင္ကို ေအးေအးေဆးေဆး ခရီးမထြက္ျဖစ္တာလည္း ၾကာေရာေပါ့….ေရာက္ရင္လည္း ေပ်ာ္သေလာက္ေနခဲ့ေပါ့ဟယ္…”

“စိတ္ထဲပူမေနနဲ႔…မမ ပို႔ေပးပါ့မယ္… နက္ျဖန္စီစဥ္လိုက္မယ္”

“အင္း ငါျပန္မယ္…”

“ဟာ… ေဖ်ာ္ရည္ေသာက္သြားအုံးေလ…”

ေဖ်ာ္ရည္ေသာက္ၿပီး သူျပန္သြားေတာ့ ယခုထြက္ရမည့္ ခရီးအတြက္ ဝယ္စရာတို႔ကို စာရင္းလုပ္ေနသည္။သူစာရင္းလုပ္ၿပီးသြားေတာ့ ေဈးကိုတစ္ေခါက္ထြက္ရျပန္သည္… ဝယ္တာျခမ္းတာႏွင့္ မိုးခ်ဳပ္သြားသည္။မနက္ျဖန္ ခရီးထြက္ရေတာ့မည့္…ဒါကို ဇာျခည့္မွာ ေပ်ာ္တစ္ဝက္ မေပ်ာ္တစ္ဝက္ျဖစ္ေနၿပီး ေတြေဝေငးမွိုင္ေနတာ… ေတြ႕လိုက္ရသည္။

အားငယ္ေနေသာ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို ကၽြန္ေတာ္ အနမ္းေလးႏွင့္ ႏွစ္သိမ့္လိုက္သည္။ ခဏၾကာနမ္းလိုက္ေတာ့သူလည္စိတ္ပါလက္ပါ ျပန္တုန႔္ျပန္သည္…သူ အသက္ရွုျမန္လာသည္…..

ခရီးဆိုသည္မွာ စတင္သည့္ ေနရာ တစ္ေနရာရွိတတ္သလို… အဆုံးသတ္ပန္းတိုင္ တစ္ေနရာ ရွိတတ္ေသာ္လည္းအခ်စ္မွာေတာ့…အစသာ ရွိ၍ အဆုံးမရွိဟု ထင္ျမင္မိသည္…။…ၿပီးပါၿပီ

Facebook Comments Box