သူ့မြင်းယီးကြီးနဲ့ လိုးတာကို ဒီက ခံချင်လှပါပြီရှင်

Unicode

အကယ်ရွေ့သာ သင်သည် မိန်းမတစ်ယောက် ဖြစ်ပြီး သင်အင်မတန် မုန်းတီးရွံ့ရှာသော ယောကျ်ားတစ်ယောက်နှင့် လူသူမနီး ကျွန်းကလေးတစ်ကျွန်း အပေါ်မှာ အတူတကွ နေထိုင်ရမည် ဆိုပါက သင်မည်သို့ ရင်ဆိုင်မည်နည်း။ အကယ်ရွေ့သာ သင်သည် ယောက်ျားတစ်ယောက် ဖြစ်ခဲ့ပြီး သင်အင်မတန်မှ စက်ဆုပ်အော့နှလုံးနာလှသော  မိန်းမတစ်ယောက်နှင့် လူသူမဲ့သော ကျွန်းတစ်ကျွန်း အပေါ်တွင် အတူတကွ ရှင်သန် နေထိုင်ရမည် ဆိုပါက သင်မည်သို့ ရင်ဆိုင်မည်နည်း။ “တောက်……..မတွေ့ချင်တဲ့လူကိုမှ လာတွေ့ရတယ်လို့…ကျက်သရေ တုံးလိုက်တာ..ထွီ..“ မော်တော်ကုန်းပတ်ပေါ်မှာ လူတစ်ယောက် သူမကို မြင်လိုက်တော့ ပထမ အံ့သြသွားသည်..။ ဒုတိယ မျက်မှောက်ကြီး ကြုတ်လို့ ဖျတ်ခနဲ..နောက်ဆုံးမှာ မျက်နှာလွှဲသွားတယ်။ “အောင်မာ…ငပြူးကများ လာပြဲရတယ်လို့ ရှိသေး..ဟွန်း…ထွီ” စိတ်ထဲကနေ ရိုင်းရိုင်းပျပျပဲ တွေးပြီး ပျစ်ကနဲနေအောင်တံတွေး ထွေးပြပြီး သတ်မှတ်ထားတဲ့ အခန်းထဲပဲ ပြန်ဝင်လာခဲ့တော့တယ်။ မော်တော်အိပ်ခန်းထဲ ရောက်တဲ့အထိ ဒေါသအရှိန်က မပြေချင်..။ဘယ်ပြေလိမ့်မလဲ။ ဟို သကောင့်သား ခွေး…ကုလား..လူကဖြင့် လမ်းဘေးကွမ်းယာသည်..ကြည့်တော့ မခုတ်တတ်တဲ့ ကြောင်..။ လုပ်တော့ မိန်းမလို မိန်းမရနဲ့ ကျက်သရေတုံး..။ ဘယ်ဘဝက ရှေးရေစက်လဲ မသိတော့..။ဘယ်လိုမှ ..မျက်နှာကြောမတည့်..။မတည့်ဆို   …မတည့်စရာ အကြောင်းတွေက လဲ ရှိနေတယ်လေ..။တကယ်ပါပဲ…ဒီလောက်တွေ့ခဲ့ဆုံခဲ့ တဲ့ အချိန်တို ခဏလေး အတွင်းမှာ ဘယ်လောက်ထိတောင် မုန်းတီးမိသလဲ ဆိုတာ..မသိတော့ဘူး..။ဥပဒေသာ မရှိပဲ နေကြည့်ပါလား ..သူမ အရင်ဆုံး သတ်မှာ အဲဒီ ဘိန်းစား..ကိုပဲ..။သူ့နာမည်က အပနား ဆိုလား…။ ကုလား…ကုလားဒိန်.. ရုပ်ကလဲ ဆိုး..စောက်ကျင့်ကလဲ မကောင်း…လမ်းဘေး ကွမ်းယာသည်..။ အဲ..လမ်းဘေး ဆိုတာက သူမ စာသင်တဲ့ တိုက်အောက်တည့်တည့်မှာ ဈေးရောင်းတဲ့ ကောင်။ အခုလဲ တစ်လှေတဲစီး တစ်ခရီးထဲသွား ဆိုပေမဲ့ ခရီးသွားဖော် စိတ်ဓါတ် ဘယ်လိုမှ မွေးလို့မရ..။ ခုချက်ချင်းပဲ ပင်လယ်ထဲ ကျသေသွားပါစေ လို့တောင် ဆုတောင်းမိတယ်..။ တကယ်တော့ သူမ ဒီလောက် မရိုင်းတတ်..။ယဉ်ကျေးသည်..။သိမ်မွေ့သည်..။

ပြီးတော့ ရှက်တတ် ကြောက်တတ် သေးတယ်..။ဒါပေမဲ့ အဲဒီ အရှက်အကြောက်တွေ.၊ ယဉ်ကျေး သိမ်မွေ့မှုတွေ အားလုံးပျောက်ကွယ် သွားအောင် လုပ်ခဲ့တဲ့လူ..အဲဒီ..ကုလားကောင်..။  အင်း…မှတ်မိသေးတာ..ပေါ့…။ “ကိုထွဋ်ကလဲကွယ်..အိမ်ကြီးကပဲ နောက်ခြောက်လလောက်ဆိုရင် ဖျက်တော့မဲ့ဟာကို အလကား စာချုပ်နေဦးမယ်” “မဟုတ်ဘူး…မသက်ထားရဲ့။ ဒီမှာ ကျောင်းသားရအောင်လို့။ ပြီးတော့ နောင် မသက်ထား ဘော်ဒါဖွင့်ရင်လဲ အဆင်ပြေတယ်လေ..။ ဈေးက ဘယ်လောက်ပဲ ဖြစ်ဖြစ်ပါ..။ နောက် စာချုပ်ပြည့်သွားတော့ ဟိုဘက်လမ်းမှာ ဆက်ငှားရင်  ဒီက ဝိတ်နဲ့ အဆင်ပိုပြေတာပေါ့” “ကိုထွဋ်က စီးပွားရေးသမား ဆိုတော့ ဒါ ဈေးတွက် တွက်လိုက်တာပေါ့..ဟုတ်လား” “ဒါပေါ့…ဒါပေါ့..။ ဒီခေတ်မှာ ဒီလောက်တွက်ထားမှ တော်ရုံ ကျတာ” “ဒါဖြင့် ..ဒီက..ကိုလဲ ဈေးတွက် တွက်ပြီး လက်ထပ်ခဲ့တာပေါ့..ဟုတ်လား” “ဟုတ်တာပေါ့..” “ဘာ.ဟုတ်တာလဲ..ကိုထွဋ်နော်”ဒေါ်သက်ထားဝင်း စိတ်တိုစွာ အော်တော့ ကိုထွဋ်ကျော် ပြုံးစစနဲ့ ပြန်ချော့သည်။ “အလကား..မသက်ထားကလဲ..စိတ်ဆိုးနေပြန်ပါပြီ…ချစ်လို့စတဲ့ ဟာကို” “ကဲပါ…ရှေ့လဲ ကြည့်မောင်းပါ အုံး..။တော်ကြာ ဒီက အချစ်ကြီးနဲ့ လက်မထပ်လိုက်ရပဲ ဖြစ်နေဦးမယ်” “တိုက်..တိုက်လေ..အဲတော့လဲ ..အေးတာပဲ” “…ကွာ..စတဲ့ဟာကို ကလေးလေး ကျနေတာပဲ..နှုတ်ခမ်းစူထားပြီး ပြုံးတော့လဲ ဝက်ဖင်ကြီး ကျနေတာပဲ” “ကိုထွဋ်နော်” ဒေါ်သက်ထားဝင်း ကြာကြာ စိတ်မကောင်နိုင်ပါ..ရှားရှားပါးပါး အချိန်ကလေးမှာ စိတ်ကောင်ပြီး အချိန်မကုန်ချင်..။ကိုထွဋ်ကလဲ အချော့အမြှူ ကောင်းတယ်..မဟုတ်လား..။ အနှီ ကိုထွဋ်ဆိုသော ကိုထွဋ်ကျော်နှင့် ဒေါ်သက်ထားဝင်းက သမီးရီးစား မဟုတ်ကြပါ။ ချစ်လှချေရဲ့ ကြိုက်လှချေရဲ့ဆိုပြီး ခံစားကြေကွဲပြီး ချစ်သူတွေ ဖြစ်လာခဲ့ခြင်းလဲ မဟုတ်..။ လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်နှစ်ကျော်ကမှ ကိုထွဋ်မိဘများက ဖြူစင်ရိုးသားတဲ့ ကျောင်းဆရာမ အင်္ဂလိပ်စာပြ ကျူတာမလေး ဒေါ်သက်ထားဝင်းကို လေ့လာ သဘောကျလို့ လူကြီးချင်း သဘောတူ တောင်းရမ်းကာ စေ့စပ်ပေးခဲ့သူ တစ်ယောက်။

အသက်အရွယ်က သုံးဆယ်ကျော်..အပျိုကြီး မမ။ အဖိုဆိုလို့ ယင်ဖိုသန်းဖို့ ဝေးလို့ ရီးစားသနံတောင် မထားခဲ့ဘူးသူ။ ငယ်ငယ်က ကျောင်းစာ..။ကြီးလာတော့ စီးပွားရေး။ ဒါပဲ အာရုံ ရှိသူ။ ပညာ အရည်အချင်း က ပြောစရာမလိုတော့။ ငွေကြေး ချမ်းသာမှု ကလဲ သူမအဒေါ်နဲ့ ဘောက်ထော်မှာ ခြံနဲ့ တိုက်နဲ့ နေထိုင်နေတဲ့ အဒေါ်တစ်ခု တူမတစ်ခု ဘဝ။ အလှအပ ကြည့်မလား..။ ခုခေတ် မင်းသမီးတွေ မော်ဒယ်လ်တွေ လွမ်းသွားမယ်။ တကယ့် ခါးသေးရင်ချီ၊ ဖြူဖြူ တောင့်တောင့် မကြီး…။ ကိုထွဋ်ကျော် ကလဲ အသက် ၄၅ နှစ်။ ကျောက်လောက ၊အိမ်လောက..၊ ကားလောကမှာ မင်းမူနေတဲ့ ဝင်ဒါမီယာက ကျားတစ်ကောင်..။မိုးကုတ် အနွယ် ရှမ်းတရုတ် စပ်.။အမျိုးကောင်းသား သူဌေးပီပီ လက်စလက်နလေးတွေ ဇ..ကလေးတွေ ရှိတယ်..။သံယောဇဉ် အပြာ ကလေးတွေ ရှိတယ်..။ထားပါတော့လေ.. ကျောက်ကောင်းမှန်ရင် အနာတော့ ဘယ်ကင်းပါ့မလဲ..။ ကဲ..ဒီတော့ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ဘဝက နေနဲ့လ ရွှေနဲ့မြ ၊ မြင်သူတိုင်း သွားရည်ကျရတဲ့ ဘဝ။ အခုလဲ စစ်ကိုင်းလမ်းက ကိုထွဋ်အသိ အဖိုးကြီး အိမ် အခန်းလာငှါးတာ..။ ခြောက်လစာ အပြတ် အခန်းငှားပေးဖို့ လိုက်လာတာ..။ ဒေါ်သက်ထားဝင်းကိုယ်တိုင်က ငယ်ငယ်ထဲက အဒေါ်အပျိုကြီးနဲ့ပဲ ကိုယ့်ဘဝ ကိုယ်ကျောင်းနေလာခဲ့တာဆိုတော့ ယောကျ်ားတစ်ယောက် ကိုချည်းပဲ မှီခိုပြီး အားကိုးမနေချင်..။ဘာလုပ်မှာလဲ အားကိုးချင်မှတော့ အစောကြီးကထဲက လင်ယူမှာပေါ့..။လင်…ဘာလုပ်ဖို့လဲ…။အဒေါ်စကား မပယ်ရှားချင်လို့သာ ခေါင်းငြီမ့်ခဲ့တာ..။အချိန်မရွေး ခေါင်းခါ နိုင်တယ်..။ အဒေါ်ကလဲ အတင်းတော့ မတိုက်တွန်းပါ..။ ချစ်လို့လဲ မဟုတ်..။အချစ်ဆိုတာ..ဘာလဲ..။နားမလည်..။ဘာပဲပြောပြော သူက ယောကျ်ား ဆိုတော့ ဦးဆောင်ဦး ရွက် ပြုချင်မှာပေါ့…။ ဒါ..သဘာဝ ကျပါတယ်လေ..။ အဲဒီနေ့ ကအိမ်ရှင် အဖိုးကြီးနဲ့ တော်တော်ကြာကြာ စကားပြော၊ စာလဲချုပ်၊ ငွေလဲ အပြေ ပေးပြီး ပြန်လာခဲ့တယ်..။တိုက်ကတော့ နှစ်ထပ်အိမ်ပါ။ သစ်သားကြမ်းခင်းနဲ့ ရှေးဟောင်းပုံစံ အုတ်ပတ်ကား ခပ်ညံ့ညံ့ တက်ထားတာပါ..။တစ်ချို့ နေရာတွေက စိုလို့ ရွှဲလို့ စုတ်ပြတ်လို့ နေချင်စရာ တကွက်မှ မရှိဘူး..။ အေးလေ.. ခြောက်လပဲ ဆိုတော့ ဒေါ်သက်ထားဝင်း အကောင်းအဆိုး တစ်ခွန်းမှ မပြောတော့ပဲ ပြန်လာခဲ့တယ်..။ အင်းဘာလိုလိုနဲ့ ဘော်ဒါ ကိစ်စတောင်  နောက်ဆုတ်လိုက်ရတယ်..။

ကျောင်းနေဘက် သူငယ်ချင်း ဒေါက်တာမာလာက ပြင်ဦးလွင်မှာလေ..။အဲဒါ သူနဲ့ တိုင်ပင်ပြီး ကိုယ်ကဒီမှာ ကျောင်းသားစု။ စာပြပြီး စီမံခန့်ခွဲ ။ အဲ..ဟိုကိုတော့စာမေးပွဲဖြေဖို့ ခြောက်လ အလိုလောက်မှာ စခန်းသွင်းဖို့ လွှတ်..။ ဟိုမှာ သူငယ်ချင်းက အုပ်ချုပ်..။ အဲဒီလို ကြံထားတာလေ..။နဲနဲ တော့ နောက်ကျသွားပြီ..။ အင်းလေ.. နောက်နှစ်ပေါ့..။ နောက်အပတ် စနေနေ့ မှာ သင်တန်းစဖွင့်ဖြစ်တယ်..။ လမ်းဘေးက ကားပါ့ကင်နေရာမှာ ကားကိုရပ်ပြီး တိုက်ရှိရာကို လာခဲ့တယ်..။ အဲဒီမှာ..စတွေ့တာပဲ..။ ကွမ်းယာဆိုင်လေး..။ကွမ်းယာ ၊ဆေးလိပ်၊ အချိုအချဉ်ကလေးတွေက စလို့ တိုလီမိုလီဟာလေးတွေ အစုံ ရောင်းတဲ့ဆိုင်လေး..။ကျူရှင်သင်မဲ့ တိုက်အောက်တည့်တည့်မှာ အခန့်သား နေရာယူလို့..။သြော်..သူက..ဟိုးအရင်ထဲက ရှိခဲ့တာထင်ပါရဲ့လို့ တွေးပြီး တိုက်ပေါ်တက်မယ် အလုပ်..။ကွမ်းယာဆိုင်က အကောင်..ကုလားစုတ်..ပေါ့.။ အစုတ်ပလုပ် ငတိက သူမကို စူးစူးရဲရဲ ကြီး ကြည်တယ်..။ ကြည့်တာမှ ပြူးပြူးပြဲပြဲ ကြီး..။ တကယ် ကြက်သီးထစရာ..။ရင်ဖို စရာ..။ ပြီးတော့ ..ဒေါသ ထွက်စရာ..။ ဘုကြည့်တစ်ချက် ပြန်ကြည့်ပေးပြီး ဆံပင်ရှည်တွေကို ရမ်းခါရင်း ကိုယ်စာသင်မဲ့ နေရာကို တက်လာတာပေါ့..။ အောင်မာ…ကုလား..အစုတ်ပလုပ်ကောင်က…မပြီးသေးဘူး…။ နောက်ကနေ နှမချင်း မစာနာ လိုက်ကြည့်နေ လိုက်တာများ..သက်ထားရဲ့ ထမိန်ထဲ သူ့မျက်လုံးကြီးတွေ..ထိုးဖောက် ဝင်လာတော့မတတ်ပဲ..။ဒါနဲ့ သက်ထား ဒေါသဖြစ်ဖြစ်နဲ့ ပြန်ငဲ့စောင်း ကြည့်တာတွေ့တော့..မှ ငနဲသားက မျက်နှာလွှဲသွားတယ်..။ မလွှဲချင် လွှဲချင်နဲ့ ပေါ့။ လှေကားကို ဝုန်းဒိုင်းကျဲပြီး တက်လာတာတောင်  ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း စွင့်စွင့်ကားကား တင်သားကြီးတွေကို အားမနာစတမ်း လိုက် ရှိုး နေတဲ့ ကုလားမျက်လုံးတွေကို ဒေါ်သက်ထားဝင်း အာရုံထဲက တော်ရုံနဲ့ မထွက်..။ ကိုယ်လှတာတော့ ကိုယ်သိတာပေါ့..။ အဲ..အဲဒီတင်သား..တင်ကြီး..ဖင်ကြီးတွေက ..တင်းရင်းပြီး အိဖြိုးနေပုံက ရေအိုးကြီး တစ်လုံးကို ခါးအောက်ပိုင်းမှာ ကော်နဲ့ ဆက်ကပ်ထားသလို ဒေါ်သက်ထားဝင်း ကိုယ်တိုင်လဲ ကိုယ့်ဟာကြီးတွေအတွက် ဂုဏ်ယူမိတယ်လေ…။ အဲဒီလို…ကြွနေ မောက်နေအောင်လဲ လေ့ကျင့်ခဲ့ရသေးတာကိုး။ မယ်ဘွဲ့တွေ..လှယဉ်ကျေးမယ်တွေ..၊ မစ်.စ် ဘာညာတွေ တစ်ခါမှ မရဘူးခဲ့..။ အဲ ..မရဖူး ဘူးဆိုတာထက်..စတိတ်စင်ပေါ်မှာ ကိုယ့်ဟာကြီးတွေကို ထုတ်ပြပြီး ဆုလေးတစ်ဆုလောက်ပဲ ရမယ်ဆိုတော့ ဘယ်တန်ပါ့မလဲ..နော်..။

နို့မို့ဆိုလို့ကတော့…ဟင်း.ဟင်း..ဒီတင်သား ၃၈ လက်မ ကြီးတွေက ဒိုင်လူကြိးတွေ။ ပရိတ်သတ်တွေဆီက အမှတ်တွေကို ခြွေယူနိုင်မဲ့ လက်နက်တွေပေါ့။ တင်ပဲလား….မဟုတ်သေး…တင်ကျတော့ ၃၈၊ ခါးကျတော့ ၂၅ ၊ ဘယ်လောက်သွယ်ပြီး ဘယ်လောက်ကျဉ်းသလဲ..။ဒေါ်သက်ထားဝင်းရဲ့ လက်နဲ့ ထွာဆိုင် သာသာပဲ ရှိတယ်..။အတိပဲ..။မပိုဘူး..မလိုဘူး..။ လက်ပြတ်အကျီ ၤတွေ ပြောင် ထမိန်တွေ ထည်လဲ ဝတ်ခဲ့တယ်..။ဝတ်တတ် စားတတ်တော့ ကြည့်ကြရတဲ့ ကောင်တွေရဲ့ ရမက်စိတ်ရိုင်း တွေကို ချက်ချင်းနိုးလာစေတဲ့ အဆက်အပေါက် ဆိုတာ ကိုယ်တိုင် အသိ..။ မဟာဆန်တဲ့ မျက်နှာ၊ အမို့အစွင့် အရှိုက် အဟိုက် အထစ်အဖောင်းတွေက သူ့နေရာနဲ့သူဆိုတော့ အကောင်တွေ နှာထချင်တာ မဆန်း။ သူမကိုယ်တိုင် စိတ်အလိုကို မလွန်ဆန်နိုင်သေး..။ဘာလုပ်သလဲ..စိတ်ဆာလာလျင် အရမ်းပြင်းပြလာတဲ့ နေ့တွေမှာ အောက်ခံဘောင်းဘီ သားရေကြိုးကို တင်းနေအောင်ဝတ်ပြီး ဘောင်းဘီကြိုးရာကြီး ထင်းနေအောင် လုပ်ပြတာကလွဲပြီး ဘာမှ မလုပ်ရဲရှာ..။ကိုယ်က အရှက်သည်းတတ်တဲ့ မိန်းမသားမို့လား..။ ပြောခဲ့သလို စာဖွဲ့လို့ မမှီအောင်ကို ချောတယ်လေ..။အဲဒီ..အလှအတွက်..မာနကလေးကလဲ ရှိသေးတယ်..။ယောက်ျားတွေလို ပိုက်ဆံပေးပြီး ပျော်ပါးလို့ရတာလဲ မဟုတ်..။ ပြီးတော့ကျောင်းဆရာမ..။ဆယ်တန်းအင်္ဂလိပ်စာ ကျူရှင်ဆရာမ..။နည်းပြပေါက်စ။နဲနဲနောနော ဂုဏ်ပုဒ်တွေ မဟုတ်..။ဒါတွေကို အခု ကုလားတစ်ကောင်က ဖျက်ဆီးနေပြီလေ..။စားတော့ဝါးတော့မတတ် ဏှာအကြည့်..။စူးရှတယ်၊အားပြင်းတယ်၊ကျားတစ်ကောင် သားကောင်ချောင်းသလို အကြည့်..။ဒေါ်သက်ထားဝင်း စိတ်လဲ လှုပ်ရှားမိတယ်..။ဒေါသလဲ ဖြစ်မိတယ်..။ “စောက်ကောင်…ငါ့အိုးကြီးတွေကို..ကြည့်ပြီး…လီးတောင်နေမှာပဲ”။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ စုတ်ချွန်းချွန်း ကုလားစုတ်ကောင်ကို မမြင်ချင်ပဲ မုန်းမိတယ်..။

တခြားကောင်တွေလဲ ကြည့်တာပါပဲ..။တခါတလေများ အိမ်က ကားပျက်လို့လိုင်းကားတောင် တိုးမစီးရဲဘူး..။ကားပေါ်မှာ ဝိုင်းထောက်လိုက်ကြတာ..။တချို့ ခပ်ရဲရဲ ကောင်တွေဆိုရင် မတော်တဆလိုလိုနဲ့ ဖင်အိုးကြီးတွေကိုပါ ပွတ်ပေးညှစ်ပေးချင်ကြတာ..။အဲဒီတုံးကတောင် ဒီလောက်ဒေါသ မဖြစ်ခဲ့..။အခုတော့ ဒီကောင်နဲ့မှ မပြီးနိုင် မစီးနိုင် ဒေါသဖြစ်ရတယ်..။

သင်တန်းကလဲ အစမို့လို့လားမသိ.။စာသင်ရာမှာ စာထဲ အာရုံမရောက်နိုင်.။အခုချက်ချင်းပဲ တက်ခွတော့မဲ့ မျက်လုံးစူးစူးကြီးတွေကို တွေးမိပြီး အယောင်ယောင်အမှားမှား တွေကိုဖြစ်လို့..။ ဝင်းဝါနေတဲ့ မျက်နှာလှလှကလေးကလဲ ရှက်သွေးတွေကြောင့်ရဲရဲနီပြိး စိတ်ကသိကအောက်ဖြစ်လိုက်၊ ဒေါသထွက်လိုက်နဲ့တစ်ယောက်ထဲ နေမထိ ထိုင်မသာဖြစ်နေရတယ်..။ “တွေ့မယ်..တွေ့မယ်..စောက်ကုလား…အမဲရိုးက..ဟင်းအိုးမှ အားမနာ” အဲဒီနောက်ပိုင်းမှာ ဒေါ်သက်ထားဝင်း စစ်ဆင်ရေး တစ်ခုစတယ်..။ကားကိုရပ်ပြီးတာနဲ့ ကုလားကိုမြင်ရင် အရင်ဆုံးစူးစိုက်ကြည့်တယ်..။ အဲသလိုများဆိုတော့လဲ..သနားစရာတောင် ကောင်းသေးတော့။ သူမစိုက်ကြည့်တာ ခံရတဲ့ ကုလားခမျာမှာ နေစရာတောင်မရှိဘူး..။မျက်လွှာကြီးချလို့ ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိ ပုံစံနဲ့..။ ဒီတော့လဲ မိန်းမသားပီပီ ကျေနပ်မိပြန်ရော..။ အင်း..ဒါပေမဲ့ လှေကားကို စတက်ပြီဆိုတာနဲ့ နိမ့်တုံမြင့်တုံ တင်ပဆုံသားကြီးတွေရဲ့ စည်းချက်လှလှကို ငနဲသားကုလား နောက်ကနေ ရှုစားပြန်လေရော..။ ဒီတော့လဲ ဒေါသထပ် ထွက်ရပြန်ရော။ အဲဒါနဲ့ပဲ နှစ်ယောက်သား သံသရာလည်နေရောပဲ..။ဒီထက်လဲ မပိုဘူး..။ နောက်ရက်တွေကျတော့ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ပိုပြီး အရွဲ့တိုက်တဲ့သဘောနဲ့ တင်သားတွေကို ပိုပြီး မောက်နေအောင် မို့နေအောင် ဝတ်စားပြတယ်..။ထမိန်ပျော့ပျော့တွေ..၊ပြောင်သားတွေ၊ ဝတ်ပြတယ်..။ ပိုပြီးတော့လဲ တင်သားကြီးတွေ ရမ်းခါနေအောင် လျှောက်ပြတယ်..။ အဝတ်အစားကလဲ လှ၊ လူကလဲ ကြွနဲ့..ဒီကုလားရဲ့ ရင်ကို မေးမကြည့်ပဲနဲ့ တွေကြည့်ရုံနဲ့ ဗလောက်ဆူအောင်ကို လုပ်ပစ်လိုက်တယ်..။ မှတ်ကရောပဲ..။ ဒီလောက်တောင် အကြောထချင် သန်ချင်တဲ့ကောင်..။အဲဒီမှာ ရင်ခုန်ရင်း ရူးပေရော့…။စားမဝင် အိပ်မပျော် ဖြစ်ပေရော့..။ ယောက်ျားတွေ အာသာဖြေတဲ့နည်းမျိုးနဲ့ပဲ လုံးကြီးပေါက်လှ ဆရာမ..အပျိုမကြီးကို မှန်းပြီးတော့ လွမ်းပေတော့…။ ဒီတစ်သက်တော့ ရလိမ့်မယ် မထင်နဲ့…။ အရွယ်ရောက်ပြီးတဲ့ မိန်းမသားတစ်ယောက်မို့ ယောက်ျားတွေရဲ့ မျက်လုံးတွေကို ဒေါ်သက်ထားဝင်း နည်းနည်းပါးပါးတော့ အကဲခတ်တတ်တယ်..။ မရလို့သာ..ရလို့ကတော့ ဘယ်လောက်များ….ဟင်း..တွေးတောင်မတွေးရဲ…။ အဲ ..တခါတလေတော့လဲ..သာယာမိတယ်..။ အဲ..ဟိုဟာဒီဟာတွေ မလုပ်ချင်..။ကြောက်လဲ ကြောက်တယ်..။ အသဲလဲ ယားမိတယ်..။ ငယ်ငယ်တုံးက သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဗွီဒီယိုအပြာကား ခိုးကြည်ကပြီး စိတ်ထဲမှာ ကတုန်ကယင်ကြီးနဲ့ မာစတာဗေးရှင်း လုပ်လိုက်မိတယ်..။ အဲဒီ တစ်ခါကိုပဲ လူသိသွားမှာ စိုးရိမ်မိပြီး နောက်ထပ်မလုပ်ရဲတော့ဘူး။ မိန်းမဆိုတာကလဲ ခက်တယ်လေ..။ ကိုယ်ဘယ်လောက်တောင် ဘာတွေဖြစ်နေဦး ရင်ထဲမှာပဲလေ..။အပြင်ကို ထုတ်ပြလို့ ရတာမှ မဟုတ်တာ..။

ထိန်းသိမ်းရမဲ့ ဂုဏ်တွေ၊ ထားရှိရမဲ့ အရှက်တရား အကြောက်တရားတွေ ဟာ…ဘာတွေမှန်းကို မသိဘူး..။အသေချာသိတာက မိန်းမသားဆိုတာက ခက်တယ်လေ..ဘာကြောင့်လဲ ဆိုတော့….။ “တီ…တီချယ်” “အင်း…ဘာလဲ..သမီး..“

ကောင်မလေးက ရှက်ရွံ့ဟန်ဖြင့် ခေါင်းငုံ့သွားတယ်..။ ပြောရအခက် မပြောရအခက် ဝေခွဲမရဟန်နဲ့ စဉ်းစားနေတယ်..။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း အားပေးသလိုနဲ့ တစ်ချက်ပြုံးပြလိုက်ပြီး…. “ပြောလေ..သမီး..ဘာပြောချင်လို့လဲ..“

“ဟို..ဟိုဟာ” “သြော်…သမီးရယ်…ဘာကိုကြောက်နေ ရှက်နေရတာလဲ..သမီးပြောမှ တီချယ်က လိုက်ရှင်းပေးလို့ရမှာပေါ့..။ကဲ..ပြော..သမီးကို ဘယ်သူက စာလိုက်ပေးတာလဲ..စကားလိုက်ပြောတာလဲ..“ “မ..မဟုတ်ဘူး..တီချယ်..ဟို..ဟိုဟာ..ဦးလေးကြီး”“ဘယ် ဦးလေးကြီးလဲ သမီးရဲ့…“ “ဟိုလေ..အောက်ထပ်က.. ကွမ်းယာသည် ဦးကုလားကြီး” ဒေါ်သက်ထားဝင်း ရင်မှာ ဒိန်းခနဲ ဖြစ်သွားတယ်..။ ဒီ စောက်ကောင် ဘာဂြိုဟ်မွှေပြန်ပြီလဲ လို့။ “ပြောစမ်း သမီး ..ဘာဖြစ်သလဲ..အဲဒီတော့” “ဒီ…ဒီလိုပါ..တီချယ်..အဲဒီ ဦးကုလားကြီးက သ..သမီး..လာတိုင်း..လိုက် လိုက်ကြည့်နေလို့” “သြော်..ဒါများ သမီးရယ်..ကြည့်တာပဲကွယ်..ပဲ့ပါသွားတာမှတ်လို့” “မဟုတ်ဘူး..မဟုတ်ဘူး..တီချယ်..သူက သမီး ..ဖင်..ဖင်တွေကို လိုက်ကြည့်တာ တီချယ်..ရဲ့” “ဟေ” ဒေါ်သက်ထားဝင်း အသံကျယ်သွားတယ်..။ တစ်ဖက်ခန်းမှ စာကျက်နေတဲ့ တပည့်လေးတွေ ကြားမှာစိုးသဖြင့် ကပျာကသီ ဒေါသပြန်ထိန်းလိုက်ရတယ်။ “ဟုတ်…ဟုတ်တယ်..တီချယ်ရဲ့ သမီးလာတိုင်း လာတိုင်း သမီး ဖင်ကိုမှ ရွေးကြည့်တာ…သမီး ရှက်လဲရှက်တယ်..။ကြောက်လဲကြောက်တယ်…တီချယ်” “တောက်.. ေစာက်ကုလားက” “ပြီးတော့ မကြားတကြားလဲ ပြောသေးတယ်..ဒီကောင်မလေးက တောင့်တော့ တောင့်သား…အဲ ဒါပေမဲ့ ဆရာမကိုတော့ မမှီဘူး…တဲ့” “ဟင်…တောက်” “သွားခေါ်စမ်း..သမီး..။ သမီး အခန်းထဲ ဝင်ပြီး စာကျက်နေတော့…ယောက်ျားလေး တစ်ယောက်ကို လွှတ်ပြီး ဆရာမ ခေါ်နေတယ်လို့ ပြော…ကဲ..သွားခေါ်ခိုင်းလိုက်  ..သမီး” “ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့”

ခဏကြာတော့ တပည့်လေးတစ်ယောက်နဲ့ ကုလား ရောက်လာတယ်..။

တပည့်လေးကို စာပြန်ကျက်ခိုင်းလိုက်တယ်…။ “ကဲ…တံခါး ပိတ်လိုက်ပြီး… ပြဿနာ ရှင်းကြရအောင်” “ဗျာ…ပြဿနာ” ကုလား နဝေတိမ်တောင်ဖြင့် တံခါးသွားပိတ်ပြီး ခုံမှာထိုင်သည်။ “ရှင်…ကျမတပည့်မလေးကို ဘာပြောလိုက်တာလဲ”

“ဗျာ…ဘာပြောတာလဲ..ဆရာမား” “ရှင် အခုမှ ရူးချင်ယောင် ဆောင်မနေပါနဲ့..ရှင်ပြောလိုက်တာ..ရှင်သိမှာပေါ့”

“အာ…မဟုတ်ဘူး…ဆရာမား….ချန်တော်…အဲ..ကျုပ်..ဆရာမား ခိုင်းစရာရှိတယ် ထင်လို့” “ဘာမှ ခိုင်းဖို့မလိုဘူး..နင့်လိုအကောင်မျိုးကို..နင် ဆံပင်ဂုတ်ဝဲလေးနဲ့ ငါ့တပည့်မလေးကို ဘာမဟုတ်မဟတ်တွေ ပြောလိုက်တာလဲ…ကဲ..ပြောစမ်း” “ဆရာမား…ကျုပ်..ဘာမှ..မသိ” “ဘာမသိတာလဲ….နင်….နင်…တောက်…” ကုလား စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ ခေါင်းရှုပ်သွားပုံ ရတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ….ပြဿနာဆိုပြီးတော့ ဘာမှန်းညာမှန်း ရေရေရာရာ မသိရပဲ အသားလွတ် ဆူခံနေရတာ..ကိုး။ “ကဲ…ဆရာမား…ကျုပ်ဘာပြောတယ်လို့…ကောင်မလေးက ပြောလဲ” “နင်… နင်…” တကယ်တမ်းတော့ ပြောမထွက်တော့။ အပျိုမကြီးပီပီ အရှက်သည်းနေတယ်။ သူစိမ်းယောက်ျားတစ်ဦးနဲ့ ဒီ ဖင်တွေရင်တွေ အကြောင်းကို ဘယ်မိန်းမကများ ပြောထွက်ဝံ့ပါ့မလဲ…။ ဒါပေမဲ့…အားတင်းပြီး … “နင်…နင် ငါ့တပည့်မလေးကို ဖင်…ဖင်ကောင်းတယ်လို့  ပြောတယ်ဆို” ရှက်ရှက်နဲ့ မပြောမဖြစ် ပြောရတော့ ကုလား စပ်ဖြဲဖြဲ ဖြစ်သွားတယ်…ဒါပေမဲ့…အကောင်စုတ်…ကုလား က ဝန်မခံဘူး…..ငြင်းတာပေါ့။ “အာ…ဒါ..ဒါ…ဆရာမား..အထင်မှားတာပါ…ကျုပ်မပြောမိပါဘူး” “အေး…နင်ကယောက်ျားဖြစ်ပြီး ကလိမ်ကကျစ် ကျချင်တယ်…ဒါတွေထားပါတော့..ကဲ..ဒီမှာ ငါ တိုတိုပဲ ပြောမယ်…နောက်တစ်ခါ နင် ဒီ့ထက်လွန်လာမယ်ဆိုရင်တော့ ငါရဲနဲ့ပဲ စကားပြောခိုင်းမယ်…ကဲ..နင်သွားတော့…” “ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့..ဆရာမ…” ဟုတ်ကဲ့ ဆိုပြီး ကုလား တစ်ချက်မော့ပြီးတော့မှ ပြန်ထွက်သွားတယ်။ ဟွန်း…စောက်ကောင်..အပိုးကို မကျိုးဘူး..။

အဲ…အဲ…အဲတော့…….ဘုရားရေ..။ သွားပြီ..ဒါကြောင့် သူကြည့်တာ ငါ့မျက်နှာကို မကြည့်ပဲ ရင်ဘတ်လောက်ရောက်နေတာ ထူးခြားပါတယ်လို့ ထင်နေတာ။ လက်စသတ်တော့ ဘယ်အချိန်ထဲက ဘယ်လောက်..ဟိုက်နေလဲ မသိ..လည်ဟိုက် ဘလောက်အင်္ကျီက အတော်ကလေး ဟိုက်ကျနေပြီး ဝင်းမို့နေတဲ့ ရင်သားနှစ်မွှာကို တစ်ဝက်တပျက်စီ ဝင်းပနေစေတယ်။  တောက်… စောက်နှာကောင်.. ဒီလောက်ပြောနေတာတောင် နို့ကိုကြည့်ဖြစ်အောင် ကြည့်သွားသေးတယ်..။ ကသိကအောက်လဲဖြစ် ရှက်လဲရှက်နဲ့မို့ မလုံမခြုံဟန်နဲ့ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ရင်သားအစုံကို လက်များနဲ့ ဖုံးကွယ်လိုက်မိတယ်…။ ပြီးသွားပြီဟု ထင်ပါသလား….။မပြီးသေးပါ..။ ကုလားငြိမ်ကျသွားပြီလို့ ထင်ထားခဲ့တာ  နောက်အပတ်ကျတော့ ကုလားဆိုင်မဖွင့်..။ သုံးလလောက် သူများဖင်ကြီးတွေကို စားတော့ဝါးတော့မတတ် နေ့စဉ် စိုက်ကြည့်နေလာခဲ့ရာကနေ ရုတ်တရက် ပျောက်သွားတော့ ရင်ထဲမှာ ဟာခနဲ တစ်ချက်တော့ဖြစ်သွားတယ်…။ ဒါပေမဲ့ ခဏပါပဲ…။ကိုယ်ဝါသနာပါတဲ့ စာသင်တဲ့ အလုပ်ကို လုပ်နေရတော့လဲ မေ့မေ့ပျောက်ပျောက် ဖြစ်သွားရပါတယ်..။ အဲ..ဒါပေမဲ့ ညနေကျတော့ သူ့ရဲ့ ဇ ကိုတွေ့ရတော့တာပါပဲ…။ပြန်မယ်လုပ်တော့ ကားဘီးမှာ လေမရှိတော့ဘူး..။ ဒေါသဖြစ်လိုက်တာမှ ပြောမပြတတ်အောင်ပဲ..။သူကလဲ ဆိုင်တောင်မဖွင့်ဘူး ဆိုတော့ သူလုပ်တာပါလို့ စွပ်စွဲဖို့ကလဲ အခက်သား..။ အဲဒီလို နောက်မဲ့ ပြောင်မဲ့ အသိလဲ ဒေါ်သက်ထားဝင်း မှာ မရှိပါ..။ သူကတော့ အပျိုတင်းပြည့်မကြီးတစ်ယောက် ဒေါသနဲ့ ဆွေ့ဆွေ့ခုန်နေတာကို အထဲကနေကြည့်ပြီး ဟားတိုက်နေမှာပဲ..။ တွေ့ဦးမှာပေါ့..ကုလားရယ်..။ နောက်နေ့ကျတော့ ချက်ချင်းပဲ ကလဲ့စား ချေဖြစ်တယ်..။ ကားပါကင်ထိုးရင်း နေရာမလွတ်သလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့  ဘေးနားက ရေအိုင်ကို ဖြတ်မောင်းလိုက်တယ်..။ သွားရော..။ဗြန်းခနဲပဲ သူ့အဝတ်အစားတွေ အကုန် ရွှံ့ဗွက်တွေ ရေတွေ မြင်မကောင်းအောင် ပေပွကုန်တယ်..။ကြိတ်ပြီး ကျေနပ်သွားပေမဲ့ ဒေါ်သက်ထားဝင်း မှင်သေသေနဲ့ အားနာသလို ဟန်လုပ်ပြီး .. “အို…ဆောရီးနော်..မတော်လို့” “ ရပါတယ်” မကြည်ဘူးလေ…သံပြတ်ကြီးနဲ့ပြောပြီး ဟိုဘက်လှည့်သွားတယ်..။ ဝမ်းသာလိုက်တာ..။

ဒေါ်သက်ထားဝင်း အပျိုမလေး တစ်ယောက်လို လေကလေးချွန် သီချင်းကလေး တိုးတိုးညည်းပြီး တိုက်ပေါ်တက်သွားတယ်..။ အဲ..သူ့ရဲ့ ကလဲ့စားကို အဲဒီညနေစောင်းမှာပဲ ချက်ချင်းပြန်ကြုံရတော့တာပဲ..။ စာသင်ပြီးလို့ ကျောင်းသားတွေအားလုံး ပြန်ကုန်တဲ့အချိန်..တံခါးတွေပိတ် အားလုံးသိမ်းဆည်းနေရတာနဲ့ အချိန် နဲနဲ ကြာသွားတယ်..။ အခန်းတံခါးကို ချက်ထိုး သော့ခတ်ပြီး လှည့်အထွက် “ဗျိ“ ခနဲပဲ..။ ဘာတွေပါလိမ့်..။ရုတ်တရက် စဉ်းစားမရ။ ရွှံ့တွေ ဗွက်တွေက ဒီအပေါ်ရောက်အောင် ဘယ်သူများ သယ်လာပါလိမ့်..။ အသာကိုင်ကြည့်လိုက်တော့ …ထွီ..ဝေါ့….ခွေးချေးတွေ…။ နံလိုက်တာ…လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် အပုံလိုက်ကြီး..။ ယောင်ပြီး ထမိန်ကို သုတ်မိတော့ ထမိန်စမှာ ပေကပ် ကုန်တယ်..။ အံကြိတ်ပြီး အောက်ကို ရန်တွေ့ဖို့ ပြေးဆင်းသွားတော့ ငနဲသား ဆိုင်သိမ်းသွားပြီ..။ နံလိုက်တာ လွန်ပါရော…ရွံတတ်တဲ့ အပျိုတင်းပြည့်မကြီး အိမ်ရောက်တော့ ထမင်းတောင် ကောင်းကောင်း မစားနိုင်ရှာ..။ တွေ့မယ်..တွေ့မယ်..ခွေးသူတောင်းစား ကုလား..။ ကလဲ့စားမချေဖြစ်တော့ပါ..။ မှတ်မှတ်ရရ အဲဒီနေ့က ဒေါ်သက်ထားဝင်း သင်တန်းမဖွင့်ဖြစ်..။ ကိုထွဋ်လာခေါ်လို့ သူနဲလက်ထပ်ပြီးရင် နေမဲ့အိမ်ကလေးဆီ သွားခဲ့ကြတယ်..။ဝင်ဒါမီယာထဲမှာ..။ ဆိတ်ငြိမ်ရပ်ကွက်လေးက ညနေစောင်းအခါမို့ ပိုလို့ တိတ်ဆိတ်နေတယ်..။ခဏတဖြုတ် ခြံနဲ့အိမ်ကို လှည့်ပတ်ကြည့်ပြီးတော့ ပျင်းလာတယ်..။ပြန်လဲ ပြန်ချင်လာမိတယ်..။ “ပြန်ကြရအောင် ကိုထွဋ်ရာ…” “နေပါဦး..မသက်ထားရယ်..ရောက်တုံးရောက်ခိုက် အအေးလေးဘာလေး သောက်ပြီး စကားပြောရအောင်” ကိုထွဋ်က ဖိတ်နေတာနဲ့ ဒေါ်သက်ထားဝင်း အိမ်ထဲ ရောက်ခဲ့ရတယ်။ “ကဲ…ဒီမှာခဏထိုင်ဦး..ကိုထွဋ် အအေးသွားယူလိုက်ဦးမယ်..ပျင်းရင် အဲဒီမှာ စာအုပ်တွေ ဖတ်နေပေါ့..” ပြောပြောဆိုဆို ကိုထွဋ် နောက်ဖေးခန်းထဲ ဝင်သွားတယ်။ အေးလေ..နာရီဝက်လောက် သူစိတ်ကျေနပ်အောင်နေပြီး ပြန်တာပေါ့..ဟုဆုံးဖြတ်ရင်း ဒေါ်သက်ထားဝင်း စားပွဲပေါ်မှ စာအုပ်များကို ယူကြည့်လိုက်တယ်…။

အို…လား..လား …မကြည့်ဝံ့စရာတွေပါလား..။ ဟိုပုံတွေလေ…ဘိုထီးနဲ့ ဘိုမ အမျိုးမျိုး စပ်ယှက်နေတဲ့ ပုံတွေ…မကြည့်ရဲတာကြည့်ရဲတာ အသာထား..။  လောလောဆယ်မှာတော့ အပျိုတင်းပြည့်မကြီး စာအုပ်ပြန်ချထားလိုက်ဖို့ စိတ်မရှိ..။ပုံတွေကလဲ ခပ်ဆန်းဆန်းတွေကိုး..။ မျက်နှာဖြူမ တစ်ယောက်ထဲကို ယောက်ျား လေးယောက်လောက် ဝိုင်းပြီး သမနေတာလဲ ပါရဲ့..။ယုတ်စွအဆုံး ခွေးတောင်မချန်ဘူး..။ အယ်လ်ဇေးရှင်း ခွေးထီးကြီးက ဘိုမလေးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် တက်ခွလုပ်နေတာရော ကပ်ပလီကြီးတစ်ကောင်နဲ့ ဂျပန်မလေးနှစ်ယောက် သောင်းကြမ်းနေတာရော …ဒေါ်သက်ထားဝင်း ကြည့်ရင်းနဲ့ မောလာတယ်..။ ရင်တွေပူပြီး အာခေါင်တွေ ခြောက်လာတယ်..။ ရင်ဖိုပြီး စိတ်တွေကလဲ အရမ်းလှုပ်ရှားလာတယ်..။ နှလုံးခုံသံ တဒုတ်ဒုတ်ကိုတောင် ပြန်ကြားလာသလိုပဲ..။ ကိုထွဋ် ပြန်ရောက်ခါနီးလို့ စာအုပ်ကိုပြန်ချထားလိုက်ရပေမဲ့ မျက်ဝန်းထဲမှာ ပုံတွေက မထွက်  ။ လိုးပုံ လိုးကွက်တွေက ဦးနှောက်ထဲကို သံမှိုစွဲလိုက်သလို..။ “စောင့်နေရတာ ပျင်းနေပြီလား။ ရော့..ဒီမှာ coke..စပ်လာတယ်..တစ်ယောက်တစ်ခွက်ပဲ” “အား…ခါးလိုက်တာ” ရင်ပူနေတာတွေ ပျောက်သွားအောင်လို့ အလောတကြီးမော့သောက်လိုက်တော့ ခါးသက်သက် အရသာက လျှာဖျားကနေ ရင်ထဲအထိ ပူဆင်းသွားတယ်..။ “ကိုထွဋ် အအေးကလဲ  ခါးလိုက်တာ..” “စိတ်ထင်လို့ပါ သက်ထားရဲ့ မခါးပါဘူး..။ ဒါနဲ့ သက်ထား ဟိုစာအုပ်တွေ ဖွင့်ဖတ်သေးလား.” “ဖတ်မိတာပေါ့..ဘာတွေမှန်းမသိဘူး..ပေါက်ကရတွေ..ဟွန်း” “သြော်…သက်ထားရယ်..ကိုထွဋ်မှာက မိန်းမ မှမရှိသေးတာ.. ဒီလိုစာအုပ်မျိုးလေးတွေနဲ့ပဲ စိတ်ဖြေနေရတာ..ပုံလေးတွေ ကြည့်လိုက် သက်ထားကိုယ်လုံးကြီး မြင်ယောင်လိုက်..” “အာ…ကိုထွဋ်…ရှင် မမိုက်ရိုင်းနဲ့..နော်” ဒေါ်သက်ထားဝင်း ရင်ထဲမှာ ဖိန်းခနဲ ရှိန်းခနဲ ဖြစ်ပြီး ရှက်သွေးတဖြာဖြာနဲ့ လက်ကျန်အအေးကို ကုန်အောင် မော့သောက်လိုက်တယ်..။

“သက်ထား” “အင်” “သက်ထားကို မွှေးမွှေး ပေးချင်တယ်” “အို…ဘယ်လိုကြီးလဲ” “တကယ်ပါ..သက်ထားရဲ့..ကိုထွဋ်ကို နမ်းခွင့်လေးတော့ ပေးပါလား” ကိုထွဋ်ကျော်က မိန်းမကြောတော့ နပ်ပုံရတယ်..။ ဘာပြီးရင် ဘာလာမယ်ဆိုတာ သိနေတဲ့ဟန်။ အခုလဲ အပျိုမကြီးကို အအေးခွက်ထဲ အရက်တွေရော တိုက်လိုက်တယ်..။ အရက်ရှိန်နဲ့ ရီတီတီ ဖြစ်ပြီး ဒေါ်သက်ထားဝင်း ခေါင်းမထောင်နိုင်တော့..။ ဒီတော့မှ အပိုင်ချည်တော့တယ်။ “ခေါင်းမူးနေရင် ကိုယ့်ကိုမှီထားပါလား သက်ထားရဲ့” မှီလာတဲ့ ခေါင်းကလေးကို ကိုင်ပြီး ဒေါ်သက်ထားဝင်း နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးကြီးကို နမ်းစုတ်လိုက်တယ်။ “အင်” ဒေါ်သက်ထားဝင်း ရင်ကလေးကော့ပြီး လက်က မသိမသာ ပြန်တွန်းတယ်..။ ဒါပေမဲ့ ရီဝေယစ်မူးနေတဲ့ အရှိန်က တွန်းအားကို လျော့စေတယ်..။ ကိုထဋ်လက်တစ်ဖက်က ထမိန်စကပ်ထဲ လက်လျှိုသွင်းပြီး လတ်ဆတ်လှတဲ့ မိုးခိုသားလေးတွေကို ပွတ်ပေးလိုက်တယ်။ “အို..ကွာ…ကိုထွဋ်” အလိုမတူဟန် ငြင်းဆန်သံလေးက မူနွဲ့နွဲ့..။ တစ်သက်လုံး ဗိုင်းကောင်းကျောက်ဖိ နေလာခဲ့သော ဆရာမ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ပထမဆုံးအကြိမ် အဖုတ်နှိုက်ခံရတယ်..။ ခေါင်းတွေကလဲ မူးနေတယ်..။ လူကလဲ ထူးနေတယ်..။ ရမက်သွေးတွေကလဲ နွေးလာပြီထင်းသည်။ အသိစိတ်တွေပင် မကပ်ချင်တော့..။ တစ်ချက်တစ်ချက်မှာ စိတ်နဲ့ကိုယ်နဲ့ ကွာဝေးသွားသလိုလို..။ ရှက်သွေးတွေလဲမွှန်..။ အရသာလဲ ရှိနေ..ခံစားမှု မျိုးစုံနဲ့ ကိုထွဋ်ကို ပြန်ဖက်ထားမိတယ်…။

“အိပ်ခန်းထဲ သွားရအောင်နော်” “အို…ဟင့်အင်း..ဟင့်အင်း..“ “သက်ထား ခေါင်းမူးနေတာ ခဏလှဲလိုက်မှ သက်သာသွားမှာပေါ့” “ဟင့်အင်း…” မသွားချင်..။ အိပ်ခန်းထဲ ရောက်ရင် ငါတော့ ဘဝပျက်မှာပဲ ဆိုတဲ့ အသိစိတ်ကလေးက ငြင်းချက်ထုတ်ခိုင်း နေတယ်..။ ငြင်းဆန်ရင်း ရုန်းကန်ရင်း နဲ့ ဘယ်အချိန်က ကုတင်ပေါ်ရောက်သွားသလဲ မမှတ်မိတော့….။ သတိတစ်ချက် ဝင်လာတော့ အောက်ပိုင်းမှာ ထမိန်က မရှိတော့.ချေ..။ အင်္ကျီတွေပါ ကိုထွဋ်က ချွတ်ဖို့ကြံတယ်။ “ဟင့်အင်းကွယ်…ကိုထွဋ် အင်္ကျီတွေတော့ မချွတ်ပါရစေနဲ့နော်” “သက်ထားလေးကလဲ ကွယ်” ပေါင်တံကြီးများကို ဖြဲကားပြီး ကိုထွဋ် အပေါ်ကနေ တက်ခွတယ်။ ရင်ဖိုလှိုက်မောစွာ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ငြိမ်ခံနေမိတယ်။ မျက်လုံးတွေပင် မဖွင့်နိုင်တော့လောက်အောင် အရက်ရှိန်က တက်လာပြီလေ။

“ဗြစ်..ဖွတ်” “အေမ့…အား…..အီး..“ “အား…..နာတယ်…နာတယ်” စိမ်းဆတ်ဆတ်ကြီး ထိုးထည့်လိုက်တာ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ပူခနဲ နာသွားတယ်။ ကိုထွဋ်ကတော့ ဂရုမစိုက်ပဲ ပါကင်ဖွင့်နေပြီမို့ ပေါင်တံထွားထွားကြီးတွေကို အတင်း မ တင်ကာ နောက်ထပ် ဆောင့်ချလိုက်တယ်။ “ဇိ….ဗွတ်.. ဖောက်” “အား…..သေပြီ…သေပြီ ကိုထွဋ်ရဲ့…“ သွေးတွေ ဒလဟော ကျလာပြီး မျက်လုံးမှလဲ မျက်ရည်တွေက ပိုးပိုပေါက်ပေါက်နဲ့ ကျလာတယ်။ နာလိုက်တဲ့ ဖြစ်ခြင်း ..။ မူးတာတွေ ဘာတွေ ပျောက်သွားတယ်။ အပျိုမကြီး မခံနိုင်ရှာ။ စပ်ဖျင်းဖျင်းနဲ့ ခံရခက်လိုက်ရတာ။ “တော်ပြီ..တော်ပြီ …ပြန်ချွတ်တော့…နာတယ်….ဟင့်…ဟင့်…အီး…ဟီး” “ခဏလေးပါ သက်ထားရဲ့ ခဏလေးပဲ” ကိုထွဋ်က မျက်လုံးမှိတ်ပြီး သူမစကားကို လျစ်လျူရှုထားတယ်။ ကောင်းလိုက်တဲ့ အရသာ။ဘယ်လောက်မှတောင် မဆောင့်ရသေး အထဲက နူးညံ့လွန်းတဲ့ အသားနုကလေးတွေနဲ့ ပွတ်တိုက်မှုက ငေါ့ခနဲ ငေါ့ခနဲ ဖြစ်လာစေတယ်။ ကိုထွဋ် ဘယ်လိုမှ အောင့်မထားနိုင်တော့ “အားး…အားး… သက်ထားရယ်… ရှီးးး” တစ်ချီ ပန်းထုတ်ပြီး ပစ်လှဲချလိုက်သည်။ကာမ အရသာဆိုတာ ဒါလား..။ ဘာမှန်းညာမှန်း သေသေချာချာ မသိလိုက်ရပဲ  ယောကျ်ားတစ်ယောက် အပျိုစင် ပန်းဦးလေးကို ဆွတ်ခူးသွားပြီ။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ဝမ်းလဲနည်းမိ ရှက်လဲ ရှက်မိတယ်။ နာလဲနာတယ်..ဘယ်လို ခံစားရမှန်း ကို မသိချေ..။ “သက်ထား…ကိုထွဋ်တို့…နောက်တစ်ခါ” အလိုက်ကန်းဆိုး နားမလည်တဲ့ ကိုထွဋ်။ ဒီက သူ့ကို စကားတောင် မပြောချင်တော့အောင် ဖြစ်နေချိန်မှာ သူကလိုချင်တာ ထပ်တောင်းနေပြန်သေးတယ်…။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း မျက်ရည်တွေ ယိုစီးကျလာပြီး ကိုထွဋ်ကို မကြည့်ချင်လို့ ဟိုဘက်လှည့်ပြီး စောင်းအိပ်နေလိုက်တယ်။ စိတ်ထဲကလဲ မပါလှ။ အိမ်ထောင်သည် မိန်းမတွေ ၊ သူငယ်ချင်းတွေ ပြောကြတာပဲ..ဆွေမျိုးတောင် မေ့သွားတယ်ဆိုပြီး။ အလိုးခံ ရတာ ဖီလင်က အရမ်းကိုမိုက်တာပဲဆို…ခုတော့ ကြားဖူးတာနဲ့ ဘာမှ မဆိုင်..။ တခြားစီပဲ…နာတာပဲ ခံစားရတယ်။ သိပ်ဆိုးတဲ့ ကိုထွဋ်..။ အရှေ့ကို လုပ်ရုံနဲ့ အားမရသေး “ဟင့်အင်း….ကိုထွဋ် ..အနောက် မလုပ်နဲ့” “ဒါဆိုလဲ သက်ထားရဲ့ စောက်ဖုတ်လေးပဲ လိုးမယ်နော်” ကြည့်…မိုက်ရိုင်းလိုက်တဲ့စကား နားထဲကြားရတာ ရှက်စရာ..။

လူကြီးလူကောင်းယောင် ဘယ်လောက်ပဲ ဆောင်ဆောင် ယောက်ျားတွေဟာ မိန်းမအနံ့ ရရင် သူတို့ဇာတိက ပေါ်လာစမြဲပဲ…။ သိပ်ကို ဏှာဗူး ထကြတာပဲ။ “သက်ထားလေး…ထ…ကိုယ့်ကို ကုန်းပေးပါအုံး အချစ်ကြီးရဲ့” တကယ်ပါပဲ….သူ့ဟာက ရိုးရိုးလုပ်လို့မပြီးနိုင်ဘူး…။ ဘာမှ ပြန်ပြောချင်စိတ် မရှိတာနဲ့ ဒေါ်သက်ထားဝင်း လေးဘက်ထောက်ပြီး ကုန်းပေးလိုက်တယ်..။ မြန်မြန် ပြီးသွားမှ သူမ သက်သာရာ ရတော့မှာပဲ။ “ခါး  ခွက်ထား…ဖင်ကြီးကို ကော့ပေးပါ သက်ထားရဲ့” တင်သား မို့မို့ဝင်းဝင်း ကြီးတွေက ချွေးတွေနဲ့ တဖိတ်ဖိတ် တောက်ပစိုအိနေတယ်။ ခြူရက်စရာ မရှိတဲ့ ငွါးငွါးစွင့်စွင့် ပန်းပွင့်ကြီး။ တောင့်တင်းဆူဖြိုးလွန်းတဲ့ ရေဆေးငါးကြီး ကို လုပ်လို့အားမရနိုင်တော့.. ဒေါ်သက်ထားဝင်းရဲ့ ခါးကျဉ်းကျဥ်းလေးကို ကိုင်ပြီး ကိုထွဋ် အားနဲ့ ဆောင့်သွင်းချလိုက်တယ်။ “ဗြစ်..ဗြစ်..ထုတ်…အား…အင်း….အင်းး” “အိုး…အထဲက အရမ်းနာ…တယ်..တအားမဆောင့်နဲ့” “ပြွတ်…ဖတ်..စွပ်…အား…စေးနေတာပဲ…သက်ထားရယ်…” လီးတစ်ဝက်လောက် ပြန်နှုတ်လိုက်တယ်။ မထင်လောက်အောင်  စေးပိုင်တင်းကြပ်လို့ ကိုထွဋ် ချီးကျူးမိတယ်။ ဒီလောက် တစ်မိနစ်လောက်ထဲနဲ့ ဘယ်မိန်းမကိုမှ ကိုထွဋ် သုတ်မထွက်ဘူးခဲ့။ စံချိန်ကျိုးတော့မယ် ထင်ပါရဲ့။ တောင့်လိုက်တဲ့ထု။ ကောင်းလိုက်တဲ့ အထည်ကြီး။ “ဖြေး ဖြေး…ရှီး….အ..အ” “ကောင်းလာပြန်ပြီ သက်ထားရဲ့…အီး…မ..မရတော့ဘူး….အိုး…ဟိုး…” “အို့…ကျွတ်…ဟင်း…ဟင်း…” ဒေါ်သက်ထားဝင်းက ခုမှ ကကြီးခခွေး လက်ပေးသင်တုံးရှိသေးတယ်။ ကိုထွဋ်က ဒုတိယအချီ ပြီးသွား ပြန်ပြီ…။ ကျေနပ်စရာ တစ်ခုမှ မဖြစ်..အပျိုမကြီးအတွက်။ ကိုထွဋ်ကတော့ ဝတ်ရည်တွေနဲ့ မှည့်ရွှမ်းလွန်းလှတဲ့ အပျိုတင်းပြည့်မကြီး တစ်ယောက်ကို အားရပါးရ စပ်ယှက်လိုက်ရတဲ့ အဖြစ်မှာ အကြောအချဉ်တွေ စိမ့်တက်သွားအောင် ကိုအရသာ တွေ့သွားရတော့သည်။ ဟိုး….အဝေးဆီကနေ လေနီကြမ်းတချက် တိုက်ခတ်ရာကနေ ရောက်လာတဲ့ လေမျှင်းမျှင်းလေးကို ဇိမ်ယူ ခံစားရင်း…အစောက အမျိုးသမီး အကြောင်းကို တွေးနေမိတယ်။

အင်း…ဒေါ်သက်ထားဝင်း…ဆရာမဒေါ်သက်ထားဝင်း…ပညာတတ်သလောက် ရုပ်ကလဲ ချောမောတယ်..ဆိုတော့ တော်ရုံနဲ့ ဘယ်ခွေးမှ လူမထင်ဘူး ဆိုတဲ့အမျိုးထဲက နေမှာပေါ့..။ ချောသလောက်လှသလောက်လဲ စွာ.၊ စွာလောက်အောင်လဲ ဖုထစ်ကြွရွ နေတဲ့ အလုံးအထည်ကြီးတွေက မြင်သူ ပုရိသ တိုင်းကို ရင်ဗလောင်ဆူအောင် ပြသနေသလို ဆိုတော့ သူ့လိုကောင်စားမျိုးနဲ့ မတည့်တာ သိပ်တော့ မဆန်း..။ခုနကတောင်..ကြည့်ပါဦး..ဂျင်းဘောင်းဘီ အကြပ် ဝတ်ထားတော့ ယောင်ကိုင်းနေသလို ဖုဖောင်းကြွတက်နေတဲ့ ဟာကြီးတွေက ဘယ်သူ့မှ ပမာမခန့်…..။ ဘောင်းဘီထဲက ခုန်ပေါက်ထွက်မတတ်..။ တော်တော်တန်တန် အိုးကလေး ရှိရုံ ၊ တင်ကလေး မို့ရုံနဲ့တော့ ဘောင်းဘီအကြပ် မဝတ်လေနဲ့..။ဘောင်းဘီ အပျော့တွေပဲ ဝတ်..။ နို့မို့ ဂျင်းအကြပ်တွေက ရှိတဲ့ဟာလေးတွေပါ ရှုံ့ပြီး အဖျား ရှူးသွားမယ်..မှတ်…။ အင်း….ဒီမိန်းမ ကျတော့လဲ ဘဝပေး ကောင်းလွန်းတာပဲလား…။လေ့ကျင့်မှုတွေ ကြောင့်လားတော့ မသိ။ ဖောင်းဖောင်းမို့မို့ ကြီးတွေက ထောင်းထောင်း ပြီး ဘာ……လုပ်ပစ်လိုက်ရ…။ ကုလား ရောက်တတ်ရာရာ တွေးနေမိတယ်…။ လေပြေအေး ကလေးကလဲ သာသာညှင်းညှင်း…အေးအေးချမ်းချမ်း ဆိုတော့ စိတ်ကူးယဉ်လို့ အကောင်းဆုံး မနက်ခင်းလေးပေါ့။  တစ်နာရီထိုးလုပြီ။ မကြာခင်ပဲ အရှေ့ဆီက ရောင်နီသန်းလာတော့မယ်။ သည်နှုန်းအတိုင်း ဆိုရင် မော်လမြိုင် ရောက်ဖို့က သိပ်မလိုတော့..။ ဒါတောင်မှ ဒီတောင်က ကြားတောင်  ကဒုံကနိ..။ ကြားတောင်ဆိုတော့ ခိုးပြီး ခုတ်ရတဲ့ မော်တော် လေ။ စက်ကတော့ တကယ့် အပျံစား။ ခရီးသည်တွေဆီက မတန်တဆ ဈေးတောင်းပြီး မောင်းဆွဲတဲ့ ကိုယ်ပိုင်အမျိုးအစား မှောင်ခို မော်တော်။ ဒီလိုမော်တော်မျိုးကို စိတ်မချရတဲ့ အတွက် သက်ဆိုင်ရာ ခွင့်မပြု..။ ဒါပေမဲ့ ဘယ်လောက်ပဲ စိတ်မချရလဲ ခရီးသည်တွေကတော့ လိုရာခရီးကို အမြန်ရောက် ပြီးတာပဲ ဆိုတဲ့ သဘောနဲ့ စီးကြစမြဲ..။ အခုလဲ ကုလား ဦးလေးဆုံးပြီ ..အမြန်လာ ဆိုတဲ့ သံကြိုးစာကြောင့် ကမန်းကတန်းနဲ့ ဇာတိပြန်လာတာ..။ ဒီဦးလေးကလဲ ကုလားအတွက် တစ်ယောက်တည်းသော ဆွေမျိုး..။အသုဘ အမှီ ရွာမှာ ရှိချင်လို့သာ ပြန်လာရတာ..။

တကယ်တမ်းဆို ရန်ကုန်မှာပဲ ပျော်တယ်…။ “အင်း…ဒီမိန်းမနဲ့ ငါကတော့ ရေစက်ပဲ…” ဒေါ်သက်ထားဝင်း အကြောင်းကို ပြန်တွေးမိတော့ ကုလား သွားကြီး အဖြီးသားနဲ့ ပြုံးမိတယ်..။ ရင်ခုန်စရာ…အင်း..ခုန်လောက်စရာ သွေးဆူစရာ အလှအိုးမကြီးကတော့ သူ့ကို မြင်တာနဲ့ အော်ဂလီဆန်သွားဟန်လုပ်ပြီး အခန်းထဲ ဝင်ပြေးသွားတယ်…။ ဟဲ..ဟဲ..ဟဲ…။“ဟေ့…တက်မတွေ ဖြုတ်ထားလိုက်တော့ ဟေ့…“ အတွေးတွေ ဘောင်ဘင်ခတ်နေရာကနေ စူးရှရှ အော်လိုက်တဲ့ အသံနက်ကြီးကြောင့် မော်တော်ပေါ်က လူတွေအားလုံး ခေါင်းထောင်သွားကြတယ်..။ သြော် ..မိုးရွာတော့မှာမို့ လေကြောင်းမှားမှာ စိုးလို့ ထင်ပါရဲ့..။ ကုလားထင်မိထင်ရာ တွေးမိတယ်…။ ဟိုးမှာလဲ တိမ်သား တစ်အုပ်က ထူထပ်မဲညို့လာတယ်..။ ချက်ချင်းမှ ချက်ချင်းကို ဖြစ်သွားတာ..။မိုး .စရွာတယ်..။ ဖွဲဖွဲ ကလေး..။ သဲသဲ..ကလေး..။ပြီးတော့..ဟာ…ဒါ..ဒါ….။ “မုန်တိုင်း ကျတော့မယ်..ဟေ့…“ ဘေးကလူ တစ်ယောက်အသံ ကြားမှ ကုလားအသက်ဝင်လာတယ်..။ ဟာ…ဂွပဲ…ဟုတ်တာပေါ့..။ ကြည့်စမ်းပါဦး…ခုန…လေပြေကလေးတွေ ဘယ်ရောက်သွားမှန်းတောင် မသိ..။ မရှိတော့…..။ သူတို့အစား ဝေါခနဲ မြည်ကာ သဲသဲထန်ထန် ရွာချလာတဲ့ မိုး…….။ အကုန်လုံး ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိ…။မော်တော်တစ်စီးလုံး မျက်စိပျက် မျက်နှာပျက်..။ မာယာ ဆိုတာ ဒါပါပဲ..။ ကြောက်စရာ အကောင်းဆုံး ပင်လယ်ပြင်ရဲ့ မာယာ..။ နက်ရှိုင်းတယ်..။တည်ငြိမ်တယ်..။ခန့်ငြားတယ်..။ရင့်ကျက်တယ်..လို့များ မချီးကျူးလေနဲ့…။ ချက်ချင်းကို မြောက်ကြွ မြောက်ကြွ လုပ်ပြလိမ့်မယ်…။ အခုလဲ စပြီ…။ မုန်တိုင်း…မွှေပါပြီ…။ မုန်တိုင်းက လေကိုလက်တို့ပြီး သူနဲ့အတူ မိုးကိုပါ အဖော်စပ် ခေါ်လာပါတော့တယ်…။ ပြီးတော့ သူ့မိတ်ဆွေ လှိုင်း ခေါင်းဖြူ ကြီးတွေနဲ့ အတူ ဝုန်းခနဲ ဝုန်းခနဲ …။ မော်တော်ကလေး …အရုပ်လေးလိုပဲ မြောက်..မြောက်တက်သွားတယ်..။ မော်တော်ထဲမှာ ဘုရားတသံတွေ တရားစာရွတ်သံတွေ ၊ အော်မြည်သံ အမျိုးစုံ ပဲ ဆူညံ ပလူပျံနေတာပဲ…။ ဝုန်းခနဲ မြှောက်တင်လိုက်..ဗြုန်းခနဲ ပြန်ချလိုက်နဲ့ မုန်တိုင်းက မော်တော်လေးကို ကလူသလို မြှူသလို ကျီစယ်နေပြီ….။ စကောထဲက ဇီးဖြူသီးတွေလိုပဲ ဟိုပြေးလိုက် ဒီလိမ့်လိုက်နဲ့ ရောက်မိရောက်ရာ ၊ ကပေါက်တိ ကပေါက်ချာ..။ နီးရာ ကို လှမ်းကိုင်ရင်း ငိုသူက ငို၊ ကျိန်ဆဲသူက ကျိန်ဆဲ၊ အမေလေး တသူ အဘလေး အော်သံ၊ ငိုယိုသံ တွေနဲ့ ငရဲ ပွက်နေတဲ့အလား..ဖြစ်ချင်သလို ဖြစ်ကုန်ကြပြီ….။

မုန်တိုင်းက အားရအောင် တိုက်ခတ်ရင်း …မော်တော်ပေါ်မှာလဲ ဟိုရောက်ဒီရောက် လောကငရဲ ကျနေသလို ဝုန်းဒိုင်း ကြဲနေတယ်…။ ကုလား ကတော့ မကြောက်..။ဗောကွင်း တစ်ကွင်း တွေ့တာနဲက ဆွဲယူပြီး ကိုယ်မှာ စွတ်ချလိုက်တယ်…။ ဒီမိုး ဒီလေနဲ့ ဒီမော်တော် ဘယ်လောက်များ ခံနိုင်ပါ့မလဲ..။မကြာလိုက်ပါ..။  မုန်တိုင်း ဘီလူးကြီး မော်တော် လေးကို ရေကူးစမ်းသပ် လိုက်ပါပြီ…။ ဖျောင်း ခနဲ တက်မ ကျွတ်ထွက်သွားတယ်..။ ဗြောင်းဆန် လူးလိမ့်သွားပြီး ဆလင် ခန်းထဲ ကို ရေတွေ ဝင်လာတယ်..။ တစ်ချက်မှာ လှိုင်းလုံးလေးက အပင့် မုန်တိုင်းက ရိုက်ချလိုက်တာ…ဘော်လီဘော စည်းအတွင်းမှာ ရိုက်ချခံလိုက်ရတဲ့ ဘောလုံးလေး တစ်လုံးလိုပဲ အုန်းခနဲ…။ “အမေကြီးရေ…သမီးကို ကယ်ပါအုံး…”

“ဘုရား…ဘုရား……” “သေပါပီ… အားး… သေပါပြီ” သွားပြီ…။ အသံမျိုးစုံ..။ ဘာမှ မတတ်နိုင်တော့..။ လက်တွဲညီညီနဲ့ မိုးနှင့် မုန်တိုင်းက ပင်လယ်ဖျံလေးကို ရေထဲ နှစ်လိုက်ကြပြီ…။ကုလား အချိန်မဆွဲတော့…။ ပင်လယ်ထဲ ခုန်ဆင်းလိုက်တော့ သည်..။ အေးခနဲ…အပြင်မှာရော အသဲထဲမှာပါ အေးခနဲ ဖြစ်သွားတယ်…။ မိုးကလဲ ရွာ..၊ လျှပ်စီးကလဲ မလက်…။ ဘာဆို ဘာမှ မမြင်ရတော့အောင်ပဲ ပိန်းပိတ်အောင် မှောင်နေပေမဲ့ ကုလား ဇွဲမလျှော့..။ ကမ်းမမြင် လမ်းမမြင် မှန်ပေမဲ့ ငါသေမှသာ ငါ့ကိုယ်ကို မင်းရမယ်..ပင်လယ်ကြီးရေ..။ဗောကွင်းခိုစီးလိုက် …တစ်ခါတရံ ကူးခတ်လိုက်နဲ့ မရပ်မနား လှုပ်ရှားနေဆဲ…။ ကုလားတစ်ကောင် ရေကူးနေတော့တာပဲ….။

လှိုင်းပုတ်သံ ကြားနေရသည်။ အိပ်မက်လိုလို တကယ်လိုလို၊ သာယာလိုက်တဲ့ အသံလေး…ချိုချိုအေးအေးလေး…။ ငှက်ကျေးလေးတွေရဲ့ အသံစာစာလေးတွေပါ..။ တစီစီ တကျီကျီ မြည်သံလေးတွေ ကြားနေရတာ…။ နားကသာ ကြားနေရပေမဲ့ လူကတော့ မလှုပ်ချင် ။ မျက်လုံးတွေတောင် မဖွင့်နိုင်အောင် ကိုယ်လက်တွေ လေးလံ ကိုက်ခဲနေသည်..။ မထချင်..။လှိုင်းသံလေးတွေကို နားထောင်ပြီး ကမ်းခြေ ဟိုတယ်တစ်ခုမှာ အိပ်နေရသလို ခံစားရသည်…။ ပါးပြင်မှာ အေးစက်စက် အထိအတွေ့၊ မျက်လုံးကို မဖွင့်ချင် ဖွင့်ချင်နဲ့ ဖွင့်ရတယ်..။ “ဟင်…ငါ…ငါ ဘယ်ရောက်နေတာပါလိမ့်” ရုပ်နဲ့စိတ် ကပ် ကပ်ချင်းပဲ ပထမဆုံး မြင်ရတာက မှိုင်းမှိုင်းညို့ညို့ တောအုပ် တောတန်းလေး တစ်ခု။ “ငါ…ငါ မသေသေးပါလား” ဒေါ်သက်ထားဝင်း အကြီးအကျယ် ဝမ်းသာပျော်ရွှင်သွားတယ်။ “ ဟေး….” ကလေးတစ်ယောက်လိုပဲ ခုန်ပေါက် အော်ဟစ်ပစ်လိုက်မိတယ်….။ ကမ်းစပ်ကလေး…အခုမှပဲ ရေးတေးတေးနဲ့ မှတ်မိလာတယ်…။ ညတုန်းက မော်တော်လေး….ပင်လယ်ဖျံ….လေး ရေနစ်တာပဲ…။ မုန်တိုင်းမိခဲ့တာ…ပဲ…။ သေပြီလို့တောင် ထင်ခဲ့ရတာ.. ။ ကိုယ့်ရှေ့မှောက်တင် ဝုန်းခနဲ လှိုင်းရိုက်ပြီး ပင်လယ်ထဲ လွင့်စင်ကျသွားတဲ့သူတွေ ဒုနဲ့ဒေး..။ ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နဲ့ ပဲ ပျဉ်ချပ်ကြီး တစ်ချပ်ကို ဖက်တွယ်ပြီး အဝတ်တစ်ထည် ကိုယ်တစ်ခုနဲ့ ပင်လယ်ထဲ ခုန်ဆင်းခဲ့တာ…။ ပင်လယ်ထဲမှာ ကူးလိုက် ခတ်လိုက်နဲ့ နောက်ဆုံး သတိလစ်ပြီး သက်လုံကျသွားတဲ့ နောက်ပိုင်း မသိတော့..။ ခုတော့…ငါ မသေသေးပဲကိုး…။ ကျွန်းတစ်ကျွန်းပေါ် ရောက်နေတာပဲလား…။ ဒါဆို ဒီကျွန်းမှာ လူရှိမှာပါ..။ ငါ အကူအညီ တောင်းပြီး ရန်ကုန်ပြန်လို့ ရသေးတယ်…။ အင်း…အဓိက ကတော့ ငါမသေပဲ အသက်ရှင်သန်နိုင်အောင် ကြိုးစားရမယ်…။ ငါ…မသေရဘူး…ငါမသေဘူး။ ခုန်ပေါက်ပြီးထကာ ပင်လယ်ပြင်ကို မျှော်ကြည့်မိတယ်။ အစုတ်ပလုပ် ပင်လယ်ကြီး။

အခုကျတော့လဲ သူ မဟုတ်သလိုပါပဲလား။ လွန်ခဲ့တဲ့ သုံးလေးငါး နာရီလောက်ကတော့ မော်တော်လေး တစ်စီးကို ရက်ရက်စက်စက် ချိုးဖဲ့ နှစ်မြှုပ်ခဲ့ပြီး လူငါးဆယ်ကျော်ကို သေတယ် ရှင်တယ် မသိရအောင် ကစဉ့်ကလျား ဖြစ်ကုန်အောင် လုပ်ပစ်ခဲ့တာ သူမဟုတ်သလို ပါပဲလား  ပင်လယ်ပြင်ကြီးရယ်။ကဗျာ ဆန်ဆန်ကလေးလို တွေးမိပြီး ကိုယ့်အတွေးကို  ကိုယ်သဘောကျစွာ ပြုံးမိရဲ့..။ ခုချိန်မှာတော့..အကူအညီလေး တစ်ခု ရလိုရငြား တွေ့တဲ့လူဆီမှာ တောင်းခံဖို့ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ဝန်မလေးတော့ပြီ။ ဟိုတွေး ဒီတွေးနဲ့ လျှောက်လာခဲ့တာ။ စားစရာ သီးနှံပင်လေးတွေနဲ့ ဥယျာဉ်ခြံလေး တစ်ခြံလို အလေ့ကျ အပင်တွေ ရှင်သန်လွန်းလိုက်တာ..ကျွန်းကလေးပေါ်မှာ အကောင်ပလောင်တွေလဲ သိပ်မတွေ့ရ..။ လူသူ အသက်ရှင်နေထိုင်မှုရော။ “ဟင်…ငါ အခုန ရပ်ခဲ့တာ ဒီနေရာပါ” ကမ်းစပ်သို့ပင် ပြန်ရောက်လာရတယ်။ မဟုတ်သေးပါဘူး ဆိုပြီး နောက်တစ်ပတ် ထပ်ပတ်ကြည့်မိတယ်။ အစကနေရာ သူမရောက်ရှိခဲ့တဲ့ ကမ်းစပ်ကို ပဲ ပြန်ရောက်လာတယ်။ လူရိပ်လူယောင် မတွေ့။ သာမန်ဖွတ်ကလေး ပုတက်ကလေး တစ်ကောင်နှစ်ကောင်သာ ဖြတ်ခနဲ တွေ့ရတယ်။ တကယ်တော့ လူသူလေးပါး မရှိတဲ့ကျွန်းကျဉ်းကျဥ်းကလေး တစ်ခုပါ..။ “ဒါ…ဒါဆိုရင်…ငါ..ငါ တစ်ယောက်ထဲပေါ့” ဘဝမှာ ပထမဆုံးအကြိမ် အားငယ်စိတ်တွေ ဖြစ်လာရတယ်..။ သောကများ ဖိစီးလာတယ်..။ ငါ…ငါတစ်ယောက်တည်း ဆိုတဲ့ အထီးကျန် အသိက ခြောက်ခြားစေတယ်..။ အားငယ်ကြောက်လန့်စေတယ်…။ လူသူမဲ့..ကူရာကယ်ရာမဲ့ ..။အကူအညီ မလာ…အခြွေအရံ ဗလာနဲ့ ဒီကျွန်းကလေးပေါ်မှာ ငါတစ်ယောက်ထဲ နေသွားရရင်…။ တွေးရင်း ကြောက်လာမိပြီး “ကယ်ကြပါဦး..ရှင်..ကယ်ကြပါဦး… လာကြပါဦး….ကူညီကြပါဦးရှင်” ဒေါ်သက်ထားဝင်း ရူးသွားပြီထင့်…။ ပင်လယ်ပြင်ဘက် မျက်နှာမူပြီး ဟိုပြေးဒီပြေး အော်ဟစ်နေမိတယ်…။ ပင်လယ်ပြင်ကြီးကတော့ ဘာသံမှ မကြားရသလို ငြိမ်သက်နေ၏…။

“ကယ်တော်မူ ကြပါ…“ “ကယ်ကြပါ…ရှင်…“ “ကယ်……” အော်တယ်..ဟစ်တယ်…။ အကြီမ်ကြိမ် ကြိုစားတယ်..။  တကျော်ကျော် အော်ရင်းနဲ့ ပဲ အသံတွေ တိမ်ဝင်သွားရတယ်..။စူပါမင်းလဲ မရှိ..၊ ဘာစပိုက်ဒါမင်း မှလဲ ရောက်မလာပါ…။ “အီး…ဟီး.ဟီးဟီး…ကယ်ကြပါ…ဟီး..အင်း…အီး..“ ပီဘိ ကလေးလေးလိုပင် ချုံးပွဲချ ငိုလိုက်မိတော့တယ်…။ အသံတွေလဲ ပြာကပ်ပြီး အသက်ရှူတောင် မမှန်ချင်တော့..။

ဘယ်သူမှလဲ သူ့အဖြစ်ကို မသိနိုင်ကြ..။ စိတ်ပျက် အားငယ်ခြင်း ၊ ဝမ်းနည်း ပူဆွေးခြင်းတို့ ရောထွေးလျက် ဒေါ်သက်ထားဝင်း ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုယို တမ်းတနေမိတယ်…။ “လာကြပါဦး….ဟီးဟီး.အီး…ကယ်ကြပါဦး..ရှင်..” မောပန်း နွမ်းနယ်လာတော့တယ်..။ ငိုလို့ အားမရသေးခင်မှာပင် မျက်လုံးတွေက ပြာဝေလာပြီး နုနယ်လွန်းလှတဲ့ အပျိုမကြီး ဒေါ်သက်ထားဝင်းခမျာ သောင်ပြင်ပေါ်မှာ လဲကျ သတိ လစ်သွားတယ်။ ဘယ်လောက်ကြာကြာ သတိမေ့နေသလဲ မသိ..။အိပ်မက်ဆိုးတွေမက်ပြီး လန့်နိုးလာတော့ နေကခြစ်ခြစ်တောက် ပူနေပြီ…။ ကမန်းကတန်း လူးလဲ ထလိုက်တယ်…။ အိပ်ပျော်သလို ဖြစ်သွားတာ  အားလေးတော့ နဲနဲပြည့်သွားပါရဲ့..။ ခုမှ ဗိုက်ကဆာလာပြန်ရော…။မရမှန်း သိလေ ပိုပြီးဆာလာလေ..။ ဘယ်လိုများ စားစရာ ရနိုင်ပါ့မလဲ..။ ရေလဲ ငတ်တယ်…။ “ကယ်ကြပါရှင်…..“ “ဟေ့….စွတ်အော်မနေနဲ့…ဒီကိုလာခဲ့”

“ဟာ…ဒါ..ဒါ …လူ…လူသံ..” ငိုသံတွေ ချက်ချင်းတိတ်သွားရတယ်…။ လူသံတစ်သံ ကြားရတယ်ဆိုရင်ပဲ..အားတက်သွားတယ်..။ ယောက်ျားသံပဲ..။ ဘယ်သူပဲ ဖြစ်ဖြစ် ကယ်ရာမဲ့ နေတဲ့သူကိုတော့ မနှိပ်စက်တန်ကောင်းပါဘူး…။ “ဘယ်…ဘယ်ကို..လာခဲ့ရမလဲရှင်…” အလဲ့..ကိုယ့်အသံတောင် ကိုယ်မမှတ်မိအောင် ချိုလွင် ပျော့ပျောင်းနေတဲ့ အသံနွဲ့နွဲ့ကလေး။ “ပတ်ပြီး ဒီဘက် လျှောက်လာခဲ့…” ချက်ချင်းပဲ ကပျာကသီ ထပြီး ဒေါ်သက်ထားဝင်း လမ်းညွှန်းအတိုင်း လျှောက်သွားမိတယ်..။ ကျွန်းကလေးရဲ့ တစ်ဖက်အခြမ်း ကမ်းစပ်..။ အဲဒီမှာ ကျောက်တုံးကြီးတွေလဲ ရှိတယ်..။ မွှေးလိုက်တာ….လေတင်ကနေ သယ်လာတဲ့ အနံ့လေး…ငါး….ငါးကင် အနံ့ကလေး မွှေးလိုက်တာနော်…။ ငါးကင်နံ့ရလာတော့ ဝမ်းဗိုက်ထဲက တကြုတ်ကြုတ်နဲ့ ပိုပြီး သောင်းကြမ်းလာတယ်…။ ဆာလောင်စိတ်တွေက တအိအိ တိုးလာတယ်…။ခြေလှမ်းကို ပိုသွက်မိတယ်..။ ချုံနွယ်များကို ဖယ်ကာ “ဟင်…နင်…နင်…“ “နင်တွေ ငါတွေလုပ်မနေနဲ့။ အဲဒီမှာ ငါး ကင်ထားတယ်..အကောင်ကြီးကြီးတစ်ကောင် ခင်ဗျား ယူစားလိုက်…“ “မစားဘူး…။ သေရင်သေသွားပါစေ..မစားဘူး…“

“ပြီးတာပဲလေ…“ ဆရာမ ဒေါ်သက်ထားဝင်းက ဒေါသတကြီး တုံ့ပြန်အော်ဟစ်နေသလောက် သူကတော့ အေးအေးဆေးဆေးပင်။

ပိန်ကပ်ကပ် ဆေးသမားလိုလို ဘိန်းစားလိုလို စုတ်ပြတ်နေတဲ့ ပုံစံနဲ့..။ အပေါ်မှာလဲ ကိုယ်က ဗလာ..အောက်မှာကတော့ ဂျင်းဘောင်းဘီ အတို အစုတ်နဲ့ ..ငါးကင်ကိုသာ မြိန်ရေယှက်ရေ စားနေတယ်…။ ကုလား တမင်ပဲ အရွဲ့တိုက်ပြီး ပလုပ်ပလောင်း စားပြလိုက်တယ်..။တစ်ညလုံး ရေကူးလာပြီး မနက်ကလဲ ကမ်းစပ်မှာ ငါးထိုးနေရတာနဲ့မို့ ပင်ပန်းနေတော့ အစားကို တတ်နိုင်သလောက် စားနိုင်သလောက်ဖြည့်ထားတာသာ အကောင်းဆုံးပဲ..။ အပျိုမကြီးကတော့ မျက်လုံးလေး ကလယ်ကလယ်နဲ့သူ့ဘက် ခိုးကြည့်လိုက်၊ နှုတ်ခမ်းစူပြီး ဟိုဘက် လှည့်သွားလိုက်နဲ့ အရှုံး မပေးသေး…။ နေပါစေ..ခင်ဗျားကြီး ဒီလောက် အိုက်တင်ခံလွန်းတာ ငတ်နေပေဦးတော့…။ ကောင်းတယ်…။ “အား..။ပလပ်..ပလပ်..စားလို့ကလဲကောင်း ..ဟား..ဝါး..အိပ်တောင် အိပ်ချင်လာပြီ” အပျင်းကြောဆန့်ရင်း ကုလား တစ်ယောက်ထဲ ရေရွတ်သလို လို ပြောဆိုပြီး တဖက် လှည့်ထွက်သွားတယ်..။ မီးဖိုပေါ်မှာ လက်ကျန် ငါးကင်နှစ်ကောင်။ အနံ့ကလေးတွေက မွှေးမွှေးသင်းသင်းနဲ့ ဒေါ်သက်ထားဝင်းရဲ့ ဂနဓရုံကို ကလူ၏သို့ မြှူ၏သို့ ..။ ဗိုက်ထဲကလဲ ဆာလွန်းလို့ အောင့်သလိုလိုတောင် ဖြစ်လာရတယ်..။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ကုလားခြေသံများ ပျောက်သွားတဲ့အထိ စောင့်ကြည့်နေပြီးမှ ငါးကင်ဆီကို မဝံ့မရဲ..ချီတုံချတုံ နှင့် လက်လှမ်းလိုက်တယ်..။ လက်ထဲက ငါးကင်ကို သွားရည်ယိုပြီး တံတွေးများပင် မျိုချမိတယ်..ကိုက်ဖဲ့မဲ့ အလုပ်…

“ကောင်းပါတယ်..ဟိုတယ်တွေမှာ ဆိုရင် တစ်ကောင် လေးထောင်လောက် ပေးရမှာပဲ..“ ပြီးပါလေရော…။ အပြောကြီးခဲ့ လေသမျှ အရှက်လုံးလုံး ကွဲပြီ..။ စောက်ကောင် တစ်ကျော့ပြန်လှည့်လာပြီး တမင် မရရအောင် စောက်ရှက်ခွဲသေးတယ်..။ ကုလားကတော့ စပ်ဖြဲဖြဲနဲ့ ခြေလှမ်းကျဲကြီးတွေနဲ့ ပြန်ထွက်သွားတယ်..။ စောက်ကောင်…စောက်ကောင်..စိတ်တိုပြီး ကျိန်ဆဲရေရွတ်ရင်း ငါးကင်ကို အားရပါးရ စားလိုက်တယ်..။ ချိုလိုက်တဲ့ ငါးအရသာ ။ ဗိုက်ဆာနေတဲ့ အချိန်မှာ ဘာနဲ့ စားစား ထမင်းမြိန်တယ် ဆိုတာ ဟုတ်မယ်..။

ပြိုက်ခနဲ ဆိုသလို ငါးကင်နှစ်ကောင် အရိုးတောင် ရှာမတွေ့တော့ဘူး..။ အတော်လေးတော့ နေသာထိုင်သာ ရှိသွားတယ်..။ စားသောက်ပြီးလို့ ကျွန်းတစ်ဖက်ခြမ်းကို ပြန်ထွက်လာခဲ့တယ်..။ “ဟဲ့..ဟဲ့ ကုလား နင့်မှာ အဝတ်အစား အပို မပါဘူးလား..“

“ဘယ်လိုလုပ် ပါပါ့မလဲ…ဒီမှာ ဓါးနဲ့ မီးခြစ်တောင် ကံကောင်းလို့ ပါလာတာ..“ “ငါ…ငါ့အဝတ်အစား တွေ ရေစိုပြီး လေးနေလို့ဟ…အဝတ်အစားလဲချင်လို့…“ “ဒီမှာ ဘယ်လိုနေရ ထိုင်ရ  စားရမယ်မှန်းတောင် မသိသေးဘူး ..ခင်ဗျားက လှဖို့လောက်ပဲ စဉ်းစားနေတယ်..“ ဒေါ်သက်ထားဝင်း မျက်နှာ ရဲခနဲ ဖြစ်သွားတယ်..။ မသာ…နင့်ဂွင် ဝင်လာပြီဆိုပြီး စွတ်ဟောက်နေတာပေါ့..။ ဟင်း..တလုပ်စားဖူးတဲ့ ကျေးဇူးရှင်မို့သာ..ရန်ကုန်မှာသာဆို ပါးရှစ်စိပ်ကွဲနေပြီ..။ သူ့ဘက်မလှည့်ပဲ ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်ပြီး စိတ်ပျက်လက်ပျက် နဲ့ တွေးနေမိတယ်..။ “သွား ဟိုမှာ နေပူထဲ သွားထိုင်နေဗျ..။ ခြောက်သွားလိမ့်မယ်…“ “မထိုင်ဘူး” “မထိုင်ရင်လဲ အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ပြီး ငုတ်တုတ်ထိုင်နေ” “တောက် ကုလား…နင်နော်…နင်…လူစကားပြော..“ “ဘယ်လိုပြောရမလဲ ကျုပ်အဝတ်တွေ ဟိုမှာ ကြည့် အလံ လုပ်ထားတာ..၊ ဒီမှာ လာထိုင်နေတာကလဲ ညကကျုပ်တို့ မော်တော်ကနေ ဘာလေးများ ရေကြောင်းသင့်ပြီး မျောလာမလဲ လို့လာစောင့်နေတာ..“ ဟုတ်ပါတယ်။ လေမှာ တလူလူ လွင့်နေတာ သူ့အဝတ် အစုတ်အပြတ်တွေပေါ့..။ ဝါးလုံးတစ်ခုမှာ စုချည်ပြီး ကျောက်ဆောင်ပေါ်မှာ ထောင်ထားတယ်..။ ကယ်ဆယ်ရေး အချက်ပြ..။ ဒီလိုကျတော့လဲ ဒင်းက စေ့စပ်သားပဲ…။ “နင်..က ဘယ်လိုလုပ် ဒီမော်တော်နဲ့ ပါလာတာလဲ..“ “ကျုပ်ဥိးလေး ဆုံးလို့ ၊ ကျုပ်တို့က ဝါးတောမှာ နေတာ..၊ တစ်နှစ်လဲ ပြန်မယ် ပြန်မယ်နဲ့ မပြန်ဖြစ်ဘူး..၊ ခုကျတော့ အသုဘ တောင် မမှီတော့ဘူး…ကျုပ်တော့ ခွေးဖြစ်တာ ပဲ..“ “ငါ..ငါတို့ကို ကယ်မဲ့သူတွေ လာပါ့မလား..ဟင်“ “ဒါတော့ ကျိန်းသေ မပြောနိုင်ဘူး.၊ ရောက်ရင်လဲ ဒီတစ်ပတ်အတွင်းလောက် ရောက်မယ်..၊ မရောက်ရင်တော့ လုံးဝ ရောက်မှာ မဟုတ်တော့ဘူး” “အို…ဟင့်..ဟင့်…“ “ဘာဖြစ်လို့ ငိုပြန်တာလဲ၊ ခင်ဗျားတို့ မိန်းမတွေဟာ တဆိတ်ရှိ ဒါပဲ…“ “ဟင့်…အင့်….ငိုမှာပဲ…ငါက ကိုထွဋ်နဲ့ မင်္ဂလာဆောင်ဖို့ ဆွေမျိုးတွေကို လာဖိတ်တာ..။

အခုတော့ တစ်သက်လုံးပဲ ဒီမှာ သေသွားရတော့မဲ့ ပုံ ..ဟီး..ဟီး…“ “အာ… ပြဿနာပဲ…“ ကဲ..ကြည့်ပါဦး.အသက်သုံးဆယ် အရွယ် တောင့်တောင့် ဖြောင့်ဖြောင့် မိန်းမလှကြီး……ကလေးငယ် ကလေးတစ်ယောက်လို နှပ်တရှုံ့ရှုံ့နဲ့ အားငယ်ကာ ဝမ်းပန်းတနည်း ငိုချလိုက်တော့ ကုလား ရယ်ချင်သွားတယ်..။ “ကဲပါ…ငိုမနေပါနဲ့ ..လှတာလဲ မဟုတ်ပဲနဲ့” “အိုး…ငိုတာပဲ လှအောင် ငိုရဦးမလား ရှူနာရှိုက်ကုန်း ကုလားရဲ့” “ဒါဖြင့်လဲ…ဟိုဘက်သွားငို ဒီမှာ စိတ်ရှုပ်ရတဲ့ အထဲ..“ “သွားမယ်…သွားမယ် နင်သာ အဲဒီမှာ ပင်လယ်ထဲ နစ်သေသွားပါစေဟယ်…“ “ကျုပ်သေရင် ခင်ဗျားကို အရင်ဆုံး လာခြောက်မှာ..“ အဲ…လှမ်းနေတဲ့ ခြေလှမ်းတွေ တုံ့ခနဲ ဖြစ်သွားတယ်..။ ပြီးတော့မှ ဘောက်ဆတ် ဘောက်ဆတ်နဲ့ ဆက်ထွက်သွားတယ်။ တကယ်ပဲ..ကိုထွဋ် …ရှင်မကောင်းဘူး။ ဦးထွဋ်ကျော်…ဒီမီးက ရှင်မွှေးလို့ဖြစ်ရတာ။ ရှင် အခွင့်ရေး ယူလို့ ဒီဘဝ ရောက်ရတာ..။ ဦးထွဋ်ကျော် အကြောင်းကို တွေးမိတော့ ဟိုနေရာကပဲ ယားသလိုလို၊ ဒီနေရာကပဲ ယားသလိုလို ဖြစ်လာရတယ်..။ သူ့ကြောင့်ပဲ အမှန်တော့ လက်ထပ်မဲ့ အစီအစဉ်က ဝေးသေးတယ်..။ နောက် နှစ်နှစ်လောက်မှ လို့ ပြောထားတာ..။ဒါကို ညာတာပါတေးနဲ့ အရက်ကို အအေးထဲ ရောတိုက်ပြီး မတရား ကျင့်တာ..။ အဲဒီနောက်ပိုင်း ဒေါ်သက်ထားဝင်း လုံးဝ အတွေ့မခံ…။ အိမ်ကို ဖုံးတွေ တဂွမ်ဂွမ် ဆက်၊ သင်တန်းကိုလဲ မျက်စိနောက်အောင် လာ၊  စာနဲ့ တောင်းပန်၊ ဟိုလူနဲ့ ပြောခိုင်း ဒီလူနဲ့ ပြောခိုင်း…။ တွေ့တော့လဲ သူ အရမ်းမှားသွားပါတယ်..ချက်ချင်း လက်ထပ်ပါမဲ့ အကြောင်းတွေ နားငြီးလောက်အောင် ပြောလာတော့ ဒေါ်သက်ထားဝင်း စိတ်မနာဖြစ်တော့။ တစ်ရှက်ကနေ နှစ်ရှက်လဲ အဖြစ်မခံနိုင်တာနဲ့ နေ့ကောင်းရက်သာ ရွေးပြီး ဆွေမျိုးတွေကို အကြောင်းကြားဖို့နဲ့ စီစဉ်စရာ ရှိတာတွေ စီစဉ်ဖို့ ထွက်လာရင်း ခုလို ဖြစ်ရတာ…။ တကယ်ဆို ဦးထွဋ်ကျော် ပယောဂ မကင်း…။ ပြီးတော့ ဟိုဟာ….သူ ဟိုဟာလုပ်တဲ့ နေ့ကလဲ အတော်ခံလိုက်ရတယ်..။ ပေါင်ကြီး တန်းပြီး  လမ်းတောင် ကောင်းကောင်း လျှောက်လို့ မရချင်…။ နောက်ပြီးတော့ ဟိုဟာ အရည်ကလဲ မထွက်…။ မထွက်တော့ အိမ်မှာ ကိုယ့်ဖာသာ ပွတ်သပ်မှပဲ ပြိးတော့တယ်…။ ဘာများကောင်းတာရှိလို့လဲ…။ အိမ်ထောင်သည် သူငယ်ချင်း ဖြစ်တဲ့ သွယ်မာတင် ..၊ ဒီကောင်မ ပြောဖူးတာတော့ သိပ်ကောင်းတယ်    ဆိုပဲ…။တိမ်တွေထဲမှာ လှိုင်းစီနေရသလိုပဲ..တဲ့။ ခုတော့ နာတာပဲ ရှိတယ်..။ ဘာကောင်းလဲ…။ သွယ်မာတင် ငလိမ်မ…။

ဒီငတိမက မိုးကုတ်က တရုတ်မ..။ လီး သိပ်ကြိုက်တယ်..။ လက်လီတောင် ဝယ်စားဖူးတယ်..တဲ့။ သူ့အပြော အရဆိုရင်  သူ့အိမ်က ဒရိုင်ဘာနဲ့ တောင် မလွတ်ဘူးတဲ့…။ အခုဟာက သူအညွှန်းကောင်းလို့စိတ်ပါမိတာလဲ ပါတယ်..။ သွယ်မာတင်က ယောက်ျားရှိလို့ပဲ လီး  အရသာကို ကောင်းကောင်သိနေတာလား..။ ဝယ်စားဖို့တော့ စိတ်မကူးဝံ့.။ ကိုယ့်ဖာသာ အာသာဖြေမိတာတောင် ရှက်မိတဲ့ဟာကိုး။ ဒါပေမဲ့ အခုတော့ ပါကင်လေး ပွင့်သွားပြီ…။ တစ်လကျော်ခဲ့ပြီး ကိုထွဋ်ကျော်ကိုလဲ  အနားကပ် မခံတော့တာကလွဲလို့ ပုံမှန် ဆက်ဆံပါတယ်…။ ဟိုး အရင် ကလဲ ခဏခဏ တောင်းဖူးလို့ ပါးကိုင်ခွင့် တို့၊ လက်နမ်းခွင့်တို့ ပေးဖူးပါတယ်..။ နို့ကိုတော့ အကိုင်မခံ..။ မလှတော့မှာ..၊ ရင်သားတွေ တွဲကျပြိး ပုံပျက်သွားမှာကို သိပ်ကြောက်တယ်..။ ပြီးတော့ ရီးစားမှ မဟုတ်တာပဲ..။ အခုတော့ သူဆတ်ဆော့တာ ကြည့်ဦး။ ကျွန်းတစ်ကျွန်းထဲမှာ ကုလားတစ်ကောင်နဲ့  နှစ်ယောက်ထဲ..။ တော်ကြာ ဟိုက မဟားဒယား ထလုပ်ရင်  ဘယ့်နှယ့် လုပ်မလဲ..။ ဟိုက နဂိုကတည်းကမှ စိတ်ထက်သန်နေတာ…… မဖြစ်ဘူး….မဖြစ်ဘူး….တစ်ခုခုတော့ လုပ်မှ ဖြစ်မယ်။ မှေးခနဲ အိပ်ပျော်သွားလိုက်တာ နိုးလာတော့ ညနေ စောင်းနေပြီ…။ ကုလား ကတော့ ချွေးသံ တရွှဲရွှဲ နံရိုး အပြိုင်းပြိုင်း နဲ့ ညနေစာ အတွက်  ကျောက်ဆောင်ကြားက ငါးတွေကို ဝါးချွန်နဲ့ ထိုးနေလေရဲ့။ “ဘယ်နှစ်ကောင် ရပြီလဲ….“ “ခင်ဗျားနဲ့ ဘာဆိုင်လဲ…၊ ငြိမ်ငြိမ်ထိုင်နေ…အသံစုတ်ကြီးနဲ့ ငါးတွေ ထွက်ပြေးကုန်မယ်….“ “သေချင်းဆိုး…..“ မနေနိုင်မထိုင်နိုင် စပ်စုမိတဲ့ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ဆောင့်ကြိး အောင့်ကြီးနဲ့ ဖင်ထိုင်ချလိုက်သည်..။ ဒီကုလားနဲ့ တော့ စောက်ကြောကို မတည့်.။ နေပစေ..ငါကမိန်းမသားပဲ ငါးရလာမှ အဆင်သင့် ဇိမ်နဲ့ ကောက်စားလိုက်ရုံပေါ့။ အင်း…လေ….သူလဲ တစ်ယောက်ထဲ လုပ်နေရတာ ပင်ပန်းမှာပဲ…..။ ဟော မထိဘူး…ဟောဒီတစ်ချက်တော့ ထိပြီ…ဆရာမ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ကုလားလုပ်ပုံကိုင်ပုံ ကိုကြည့်ရင်း စိတ်ထဲကနေ ချီးကျူးမိတယ်..။ အင်း….သူရှိလို့သာပဲ ငါတစ်ယောက်ထဲသာဆို ဂဏန်းလုံးတွေပဲ အစိမ်းစားနေရမလား။ ငါးတွေပဲ အရှင်လတ်လတ် မြိုချနေရမလား မသိဘူး…။ ကုလား ငါး ခြောက်ကောင်လောက် အရမှာ လက်စသတ်လိုက်တယ်..။

“အဲဒါ…ဘာထိုင်လုပ်နေတာလဲ….ထင်းသွားကောက်လေ…“ “ဘာပြောတယ်….“ “ထင်း…ထင်း…သွားကောက်၊ နေ့လည်က နေပူနေတော့ ထင်းခြောက်တွှေ ရမှာပဲ များများသာကောက်ခဲ့..“ ဟုတ်တာပေါ့..။ ငါလဲ နိုင်သလောက် လုပ်ကူသင့်တာပေါ့..။ မြိုမှာ ကျောင်းသား ကျောင်းသူတွေကို စာသင်စာပြပြီး ကားလေးစီးလိုက်၊ ကြော့ကြော့လေး လာလိုက်၊ ရွရွလေး နေလိုက်နဲ့ ကုသိုလ် ကောင်းခဲ့တဲ့ ဆရာမကြီး…ပညာတတ်မကြီး ဒေါ်သက်ထားဝင်း ဒီရောက်မှပဲ ထင်းကောက်သမ လုံးလုံး ဖြစ်ရချေပြီ။ “ရော့……“ “ဒါပေါ့ဗျ…မောင်တစ်ထမ်း မယ်တစ်ရွက် ဆိုလား……“ “ဘာ….ဘာပြောတယ်…ကုလား…နင်…နင်နော်…..“

“သြော်..ဟဲဟဲ..နဲသေးတယ်..ထပ်ကောက်ဦးလို့ ပြောတာ….“ စကားအသွားအလာတွေက မူမမှန်ချင်…။ စိတ်မချစွာ နောက်လှည့်ကြည့်တော့ သူမဖင်ကြီးတွေကို ကြည့်ပြီး တံတွေး နင်နေတဲ့ ကုလားကို မိပါလေရော…။ ဘောင်းဘီကလဲ ရေခြောက်နေပြီ ဆိုတော့ တင်းပြီး ကားနေတဲ့ ဖင်သား အတုံးကြီးတွေက ကောက်ညှင်းထုပ်ကြီးတွေလို လုံးခနဲ ခဲခနဲ…။ နောက်တစ်ခေါက် ထင်းကောက်က ပြန်လာတော့ ကုလားက မီးမွှေးနေပြီ…။ ဒေါ်သက်ထားဝင် အရိပ်အခြေ ကြည့်နေတယ်…။ ပြီး ဓါးကို ဆတ်ခနဲ ကောက်ကိုင်ကာ “ဒီမှာ တွေ့လား…ဒါဘာလဲ….“ ကုလား တစ်ချက်မော့ကြည့်ပြီး တံစို့မှာ ငါးကို သီတယ်…။ “နင်….ခွေးစကားတွေ ထပ်ထပ်ပြောမနေနဲ့…။ ရီးတီးရားတား လုပ်လို့ကတော့ အသက်ချင်း လဲ ပစ်လိုက်မယ်….သိလား..“ “ဟား ဟား..ခင်ဗျားကို လုပ်ချင်မှဖြင့် တွေ့ကထဲက လုပ်တယ်…“ “ဘာ…ဘာ….“ “ဟုတ်တယ်…ခင်ဗျားဖင်ကြီးတွေကို ကျုပ် လိုးချင်နေတာ ကြာပြီ ။ ဒါပေမဲ့ လောလောဆယ်မှာတော့ အသက်ရှင်နေထိုင်ဖို့က ပိုအရေးကြီးတယ်..။ခင်ဗျား နားလည်ရဲ့လား…။ ဒါ မြို့ မဟုတ်ဘူး…ခင်ဗျား အခု ကျုပ်ကို သတ်ပါပြီတဲ့…ခင်ဗျားကို ဘယ်သူက အစာရှာကျွေးမလဲ..“ “ငါ့ဖာသာ ရှာစားမှာပေါ့…“ “တော်စမ်းပါ…..ကဲပါလေ..ထားပါတော့ ရှာစားလို့ ရပါပြီတဲ့ ခင်ဗျား တစ်ယောက်ထဲ ဘယ်လိုနေမလဲ….ကျုပ်ကလဲ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် သေတာဆိုတော့ အစိမ်းသေပေါ့…ဒီလိုဆိုရင် ကျွတ်မှာ မဟုတ်ဘူး…“ “တော်..တော်..ဆက်မပြောနဲ့…“ “ကျုပ်က ဥပမာ ပြောတာပါ.. ခင်ဗျား ကျုပ်ကို မယုံရင် ဓါးယူထား..။ ကျုပ်လိုရင် ပြန်တောင်းမယ်..ကဲ..ကဲ..မှုတ်တော့…မှုတ်တော့…“ “ဘာ…နင်…နင်…..“ “ဆရာမကလဲ တလွဲတွေ လျှောက်တွေးပြန်ပြီ …မီးတောက်အောင် မှုတ်ခိုင်းတာ….“ တကယ်ပါပဲ…စောက်ကုလားနဲ့ကတော့…ဘယ်လိုလုပ်ရှေ့ခရီး ဆက်သွားမလဲ..။ဘယ်လိုမှ ကီးကိုက်လိမ့်မယ်..မထင်..။

စားသောက်ပြီးတော့ ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ် စကားမပြောဖြစ်ကြ..။ မိုးကချုပ်လာပြီ…။

အဲဒီနောက်တော့။ “ ဆရာမ…အပေါ့ သွားဦးမလား…“

“ဒါ…နင့်အပူလား….“ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ရှက်သွေးများ နီရဲပြီး အသံကျယ်ကြီးနဲ့ အော်ပြောတယ်…။ “မဟုတ်ဘူး…ကျုပ်ထင်းသွားကောက်မလို့…တော်ကြာ မီးဖိုပြီး အိပ်ရမှာ….“ သူ့ဆင်ခြေနဲ့ သူကျတော့လဲ ရေပက်မဝင်အောင် မှန်နေပြန်ရော…။ မီးပုံကို အလယ်မှာထားလို့ ဟိုဘက်ဒီဘက် အိပ်ကြရတယ်…။

 ဒေါ်သက်ထားဝင်း တော်တော်နဲက အိပ်မပျော်။ ကုလားကတော့ တစ်ခါထဲ ခေါင်းစိုက်တာနဲ့ အိပ်ပျော်သွားတယ် ထင်ပါရဲ့..။ တစ်နေကုန် အလုပ် ပင်ပန်းလို့ နဲ့တူတယ်..ဟောက်တောင် ဟောက်နေပြီ ..။ သူမကသာ မျက်စိတွေ ကြောင်ပြီး အိပ်မရ..။ ဟိုဘက်စောင်းလိုက် ဒီဘက်လှည့်လိုက်၊ မီးပုံဘက် ပြန်လှည့်လိုက်နဲ့….။

“အို……” မရည်ရွယ်ပဲ မျက်စိက ရောက်သွားပါတယ်..။ ဘောင်းဘီအစုတ် ဝတ်ထားတာတောင် ကြည့်ပါဦး.. ။ သူ့ဟာကြီးကလဲ ဖုထစ်နေလိုက်တာ….ဟုတ်ပါတယ်…ကုလားပေါင်ကြားမှာ ဖုဖုဖောင်းဖောင်ကြီး…။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ရင်ဖို စိတ်လှုပ်ရှားသွားမိသည်..။ မကြည့်ရဲပဲ မျက်နှာလွှဲလိုက်တယ်..။ မမြင်ရတော့ဘူးပေါ့..။ အဲ…လူ့စိတ်ဆိုတာ က အခက်သားလား…. မလုပ်ပါနဲ့ ဆိုတဲ့ အရာကို လုပ်ချင်တယ်..။ အခုလဲ မကြည့်ပါနဲ့လို့ အရှက်တရားက တားထားတဲ့ အရာကိုမှ ကြည့်ချင်တယ်..။ အသက်ရှူလိုက်တိုင်း ဖောင်းတက်လာလိုက် ၊ပြန်နိမ့်ကျသွားလိုက် နဲ့ အဲဒီအရာကြီး…ဘာကြီးလဲဆိုတာ ရှက်ရွံ့စွာ နားလည်တယ်..။ ကြည့်ပါဦး…ချက်ကအမွှေးတွေကလဲ ဝမ်းဗိုက်အထိတောင် တွယ်ဆက် ပေါက်ပွားနေလိုက်တာ..ရိုးမတောတန်းကြီးလို နိမ့်ပြီး ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ အောက်ထဲ ဆင်းသွားတယ်…။

ရင်ဘတ်ကနေ အောက်အထိ အမွှေးကြမ်းကြမ်းတွေ  မဲမဲသဲသဲ ရောနေတယ် ထင်ပါရဲ့..။ အသဲယားလာမိတယ်…။ ဘာလို့ အသဲယားမိမှန်းတော့ နားမလည်…။ မဆီမဆိုင် သွယ်မာတင်ကို သတိရမိတယ်..။ အိမ်မှာ အဒေါ်တစ်ယောက်ထဲ ငါ့ကို စိတ်အရမ်းပူနေမလား သတိမရပဲ …ဒီဏှာဗူးမကိုမှ တွေးမိတယ်..။ ကောင်မသာ ငါ့နေရာမှာဆိုရင် ပွဲပဲ..။ ဟုတ်တယ်…ဒီကောင်မက သူ့ဒရိုင်ဘာ အိပ်ပျော်နေတုံး အပေါ်ကနေ သွားပြီး ဟိုပွတ်ဒီပွတ် ဟိုကိုင် ဒီကိုင် လုပ်တော့ ဟိုကလန့်နိုးလာပြီး အလုပ်ရှင်ရော ဘာသော နားမလည်နေတော့ပဲ ကောက်တီးလိုက်တာဆိုပဲ….။ အို……..ငါ ဘာတွေ တွေးနေမိပါလိမ့်…။ နောက်ဆုံးတော့ ဆရာမ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ခမျာ ပေါင်ကြားထဲ လက်ထည့်ပြီး  အတင်းဇွတ်ကြိတ်မှိတ် အိပ်ပျော်အောင် ကြိုးစားရပါတော့တယ်…။ မိုးစင်စင်လင်းပြီးမှ နိုးလာတယ်..။ ဘေးလှည့်ကြည့်တော့ ကုလား ကို မတွေ့..။ မီးဖိုကလေးက မီးကြွင်းမီးကျန် အနံ့တွေတောင် ငြိမ်းသေသွားပြီ…။ “အင်း…ဟိုကောင် ငါးရှာနေရောပေါ့..ငါ နဲနဲပါးပါး သွားကူဦးမှပဲ..“ ပင်လယ်ရေနဲ့ ကမန်းကတန်း မျက်နှာသစ်ပြီး…ကျောက်ဆောင်ဘက် ထွက်လာခဲ့တယ်။ “အဲ….အဲတော့……“ မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကြောင့် ချက်ချင်းပဲ ချုံပုတ်တွေနောက် ဝင်ပုန်းမိတယ်..။ ကုလားက သူ့ကိုမမြင်..။ သူမ အိပ်နေတုန်းပဲဟု စိတ်ချလက်ချ ယုံကြည်ထားခဲ့ပုံ ရတယ်…ထင်ပါရဲ့..။  ကြည့်ပါဦး လုပ်နေတဲ့ပုံကိုလဲ…သူတစ်ကိုယ်လုံးမှာ အဝတ်အစားတွေ မရှိဘူး…။ ဘောင်းဘီအစုတ်ကလေးကလဲ ကျောက်ဆောင်ပေါ်မှာ လှမ်းထားတယ် ထင်ပါရဲ့..။ ပြီး..ပြီးတော ဖင်ကြီးကို မည်း.လို့…ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းကြီး ..။ ပေါင်လည်လောက်ရှိတဲ့ ရေစပ်မှာ  လက်တစ်ဖက်က ရေကိုခပ်လိုက်၊ နောက် ..နောက်လက်တစ်ဖက်က သူ့ဟာကြီးကို ကိုင်ပြီး အထက်အောင် ပွတ်ပေးလိုက်နဲ့ အလုပ်များနေတဲ့ မြင်ကွင်း။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ကြက်သေ သေပြီး အသံတစ်ချက်မှ မထွက်ပဲ ကုလား ဒုတ်ကြီးကို  ကြည့်နေမိသည်..။  နဲနဲနောနော ဟာကြီးမှ မဟုတ်တာ… ဟို…ဟို သူ့ထိပ်ဝကြီးက ကျောင်းမှာ သင်ပုန်းဖျက်တဲ့ ဘောဖျက်လောက်ကို ရှိတယ်..။ ပြီးတော့ မဲမဲကြီး….။ နေရောင်အောက်မှာ ဆိုတော့ သပိတ်ရောင်ထလို့ လက်ခနဲလက်ခနဲ တောက်နေတာ..။ တကယ့်ကို မှိုပွင့် မဲမဲကြီးလို..။ဒေါ်သက်ထားဝင်း ကြောက်သွားတယ်..။

ကြက်သီးတွေ ဖြန်းဖြန်းထပြီး ရှိန်းတိန်း ဖိန်းတိန်း ဝေဒနာ တစ်မျိုး ခံစားရတယ်..။ တစ်သက်နဲ့ တစ်ကိုယ် ဒီတစ်ခါပဲ ယောက်ျားတစ်ယောက် ဂွင်းတိုက်နေတာကို ခိုးကြည့်ဖူးတာ..။ လက်နဲ့ ကွယ်နေတော့ သူ့ဟာကြီး အရှည်ကိုတော့ မတွေ့ရ..။ တော်တော်တော့ ရှည်မှာ အမှန်ပဲ..။ သူမကို မုဒိန်းကျင့်သွားတဲ့ ဦးထွဋ်ကျော်ဟာနဲ့ ဘာမှ မဆိုင်..။ ဦးထွဋ်ကျော်ဟာကို ခိုးကြည့်မိတုံးက လေးလက်မလောက်ရှိမယ်လို့ ထင်ရတယ်..။ အခု ကုလားဟာကို မမှီ..။ ဆီနဲ့ရေ၊ နံ့သာဆီ နဲ့ အီးလို ကွာလှတယ်..။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း တံတွေးတွေ ဘာတွေပင် သီးသွားရတယ်..။

အားမလို အားမရနဲ့ ရှေ့နား နဲနဲ တိုးကြည့်မိတယ်..။ မြင်ကွင်းက ပိုပြီး ရှင်းလင်းလာတယ်..။ ပြတ်သား ကြည်လင်လာတယ်..။ ကုလားကတော့ ဘာမှ သိပုံမရ..။ ဆရာမရှိတဲ့ဘက်ကို မျက်နှာမူပြီး မျက်လုံးကြီး စုံမှိတ်လို့..ပယ်ပယ်နယ်နယ် အစာကြွေးနေလေရဲ့..။ ထုလေမာလေ..တိုက်လေထွားလေဆိုတာ မျိုးလား တော့ မသိ..။ ကုလား လီးချောင်းကြီးက ထွားကြိုင်း သန်မာပြီး ကြီးလာ မာလာလိုက်တာများ…ငရုတ်ကျည်ပွေ့ ကြီးနဲ့ နင်လားငါလား ဖြစ်လာတယ်..။ ကြည်ရင်းနဲ့ ဆရာမ ဒေါ်သက်ထားဝင်း တစ်ကိုယ်လုံး ပူထူလာတယ်..။ အဲဒါကြီးနဲ့ အလုပ်ခံရမဲ့မိန်းမတော့ သေမှာပဲ ဆိုတဲ့ အတွေးတွေကလဲ ယောက်ယက်ခတ်တွေးတောလို့ အပျို တင်းပြည့်မကြီးကို လီးမည်းကြီးက ညှို့ငင်နေတယ်..။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း အဖို့ စာအုပ်တွေ၊ ဗီဒီယို တွေထဲမှာ မြင်ဖူးတွေ့ဖူးခဲ့တဲ့ နီဂရိုးကြီးတွေရဲ့လီမည်းကြီးတွေလို စံချိန်မှီလှသော ကုလား ပဲကိုး…။ ကြည့်ရင်း စိတ်ထဲ ကြောက်လာမိတယ်။

 ကုလားကတော့ ဘာမှ မသိရှာ.။ အတန်ကြာ ဆက်တိုက် ဂွင်းထုပြီး ငေါက်ခနဲ ငေါက်ခနဲ ဖြစ်ကာ သုတ်ရည်တွေ ပန်းထုတ်လိုက်တယ်..။ ငါ အိပ်နေတဲ့ဘက်ကို လှည့်ပြီး ထုတာဆိုတော့ ငါ့ကိုများ …အို……..မတွေးရဲ….ဆက်မတွေးရဲ။ ကျောရိုးထဲကနေ စိမ့်ခနဲ နေအောင် ထိတ်လန့်သွားရှာမိတယ်..။ ချက်ချင်းပဲ ပြန်လာပြီး အိပ်ရာမှာ ဟန်မပျက် မှိန်းနေလိုက်တယ်..။ ကုလား ရေဆေး ဘောင်းဘီဝတ်ပြီး ..ချွေးတလုံးလုံးနဲ့ ရောက်ချလာသည်…။

“ဆရာမ…မထသေးဘူးလား…“ “အင်း…..ကိုယ်လက်တွေ နာနေလို့” “နာမယ် ဖျားမယ် မကြံနဲ့..။ ဆေးမရှိဘူး ..ကိုယ်ဖာသာ ကြံဖန်ပြီး ချွေးထွက်အောင်နေ…“ သြော်….နင်ကတော့ ချွေးရောသွေးရော ထွက်ခဲ့ပြီးပြီ ကိုး…။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း စိတ်ထဲမှ ကြိတ်ပြောရင်း ထရပ်တယ်…။ “ဟာ…ဟိုမှာ ဟိုမှာ…….“ ကုလား ဝမ်းသာအားရ ကမ်းစပ်ဘက် လက်ညှိုးထိုး ခုန်ပေါက်ပြေးဆင်းသွားတယ်..။ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ရေပေါ်မှာ ပေါလောပေါလောနဲ့ ပျဉ်ချပ်တစ်ချပ်..။ အဲ…မဟုတ်.. မဟုတ်သေးပါဘူး…။ သစ်သားပုံး ထင်းရှူး သစ်သားပုံး တစ်လုံး  မမျောပြိး ရေလှိုင်းကြား ကမ်းစပ်နားမှာ ရစ်ဝဲရစ်ဝဲ ဖြစ်နေတယ်။

“ဟာ….ပွတာပဲ…“ “ဘာတွေ ပါလဲ..“ “ အရက်စုံ ပါတယ်..“ “စောက်ရေးထဲ စောက်အရက်သမားက တစ်မျိုး..“ အနားရောက်လို့ ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ပါတော့ပါသည်..။ အမယ်စုံပါ ပဲ..။ သေငယ်ဇောနဲ့ မုန်တိုင်းမိတဲ့ အချိန်မှာ  ထည့်မိထည့်ရာ တွေ ကောက်ထည့်လိုက်တော့ ပါတဲ့ဟာတွေက  ကပေါက်ကချောက်  ဟိုရောက်ဒီရောက်..။  နောက် ..ဆပ်ပြာမွှေးတစ်တုံး ..ဒါတော့ ဒေါ်သက်ထားဝင်း သဘောကျသွားတယ်..။ ပြီးတော့ သွားတိုက်ဆေးဘူး၊ ကော်ဖီမစ် တစ်တွဲ၊ ပြီး ဂါဝန်တစ်ထည်… ဆယ်နှစ်သမီးလောက် အရွယ်ဝတ် ဂါဝန်မျိုး …နံငယ်ပိုင်းသာသာ ပုဆိုးတစ်ထည်….အင်း…ဒါလဲ မဆိုး ရေလဲ လုပ်လို့ရတယ်..။ ဒန်ချိုင့် တစ်လုံး..ဒါလဲ ရေနွေး ကျိုဖို့..။  ပြီးတော့ ကြိုးတစ်ချောင်း..တော်တော်ကြီးသည်..။ နိုင်လွန်အလုံးကြိး အသုံးဝင်မှာပဲ အောက်ဆုံးမှာက သားရေတာလပတ် အထူကြီး..။ “တာလပတ် တစ်ခုပဲ အသုံးမဝင်တာ…“ာ“ ခင်ဗျားကလဲ..တုံးပါ့..ရွက်ဖျင်တဲ လုပ်လို့ရတာပေါ့ဗျ. ။ အခင်းရော အခြုံရော ကြိုက်တာသုံးလို့ရတယ်”။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ကုလားကို ဘုကြည့် ကြည့်ပြီး ဘာမှ ဆက်မပြောတော့ဘူး..။ ကျောက်ဆောင်ဘက် ထွက်လာခဲ့ပြီး ငါးကင်တွေကိုသာ  တိတ်တဆိတ် စားပြီး မနက်စာ တစ်နပ်ကို ငြိမ်းသတ်လိုကရတယ်…။ စားသာစားနေရတာ..မျက်လုံးထဲမှာ  ဟိုဟာကြီးကမထွက်… ဘာကြီးလဲ ဘာကြီးလို့ ပြောရမလဲ..ရာဘာဒုတ်ကြီးလို့ပဲ ကင်ပွန်းတပ်ရမလား.. ဟုတ်ပြီ မြင်း…..မြင်းလီးကြီးလို့ပဲ ဥပမာ ပေးရမှာပဲ..။ ယုံနိုင်စရာတောင် မရှိ..။

ဒီလောက် ပိန်ခြောက်ခြောက်ကောင် အရိုးပြိုင်းပြိုင်းကောင်းဆီမှာ  ဒီလို ထွားထွား ကြိုင်းကြိုင်းကြီး တစ်ချောင်း ရှိတယ်ဆိုတာ မယုံနိုင်စရာပဲ…။ အင်း…လောကကြီးက လူတွေကို  တစ်ယောက်တစ်မျိုးစီ အသုံးဝင်ဖို့ ပေးပြီးသားဆိုတာ  တယ်မှန်တာပဲ…။ ကုလားကတော့ ရွက်ဖျင်တဲ တစ်လုံးရတော့ မှာမို့ ပျော်နေသည်..။ “အတော်ပဲ ဗျ…ဒီည မိုးရွာနိုင်တယ်.. တဲထဲ မှာ အိပ်ရမယ်…“ “ အို…ကျွန်မ ရှင်နဲ့ အတူမအိပ်ပါဘူး….“ “မအိပ်လဲ ..ခင်ဗျား အပြင်ထွက်အိပ်ပေါ့….“ ကြည့် တကယ့် ဘုဂွစာ..။ ရန်ကုန်မှာ ဆိုရင်  ခွေကုလားကို ပါးရှစ်စိတ်ကွဲအောင် ရိုက်ပြီးပြီ..။ ကုလား လှည့်မကြည့်တော့ ..ရွက်ဖျင်တဲကြီးကို အားချင်း ဆင်ဖို့ပြင်တယ်..။ ဒီလိုနဲ့ တစ်နေကုန်ရတယ်..။ညနေစာ စားပြီးတော့ တစ်ယောက်ထဲ ငူငူကြီး ထိုင်နေတုံး ကုလား ရောက်လာတယ်…။ “ရော့….ကော်ဖီ..“ “မသောက်ဘူး…“ “သောက်ပါ စိတ်ကောက်မနေပါနဲ့ ဆရာမ” သည်လိုဆိုတော့လည်း မဆိုးဘူး။ ဒါနဲ့ ကော်ဖီတစ်ငုံ သောက်လိုက်ရတယ်။ “ကော်ဖီကလဲ အမှုန့်နဲလိုက်တာ…“ “ဟုတ်တယ်လေ…တစ်ထုတ်ကို နှစ်ယောက်သောက်တာ…ရက်ကလဲ ဘယ်လောက်ကြာမယ်မှန်း သိတာမဟုတ်ဘူး..“

“ရှင်ကလဲ ကတ်စေး နဲနေပြန်ပါပြီး….“ “ဒီမှာ ဆရာမားနဲ့ကျုပ် နှစ်ယောက်ရှိတာပဲ..။ ဒီဟာတွေကို တစ်ယောက်တစ်ဝက်ပိုင်တယ်။ ဆရာမားသောက်ချင်ရင် ထပ်ဖျော်ပေါ့..ကျုပ်က စေတနာနဲ့….“ ကပ်စေးနဲတယ် ပြောတော့ မခံချင်..။ ဘုဆတ်ဆတ် ပြောပြီး လှည့်ထွက်သွားတယ်..။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ကြိတ်ပြုံးမိတယ်။ ညရောက်လာတော့ သူဆောက်ထားတဲ့ ရွက်ဖျင်တဲ ပုံစံလေးက သိပ်မဆိုးပါ..။ တကယ်ဆောက်ပြီးပြန်းတော့ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ဒီအထဲမှာ လွပ်လွပ်လပ်လပ် လုံခြုံစွာ အိပ်ချင်မိပြန်ရော…။ “နှစ်…..နှစ်ယောက် အတူတူ အိပ်မယ်လေ…“ “ရပါတယ်…ကျုပ်အပြင်မှာပဲ အိပ်ပါမယ်…“ “ထင်း ရှိရဲ့လား..” “ရှိတယ်..“ ဘာရယ်မဟုတ်ပဲ ဖိတ်ခေါ်တော့လဲ ငြင်းတယ်…။ စိတ်လဲ သိပ်ကြည်ပုံ မရသေး…။ အရက်ပုလင်းကို ဖွင့် တစ်ငုံကျော်ကျော်သောက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ မီးပုံဘေးလှဲချလိုက်တယ်..။ ချက်ချင်းပဲ အိပ်ပျော်သွားလိုက်တာ အားကျစရာတောင် ကောင်းသေးတယ်။ သူ့ကျတော့လဲ အပူအပင် မရှိသလိုပဲ အိပ်ပျော်တာ မြန်လိုက်တာ.။ အိပ်မပျော်နိုင်ဖြစ်နေတာက သူမ..။ အိပ်မပျော်နိုင်စရာ အကြောင်းကလဲ ရှိနှင့်နေတော့ ဒေါ်သက်ထားဝင်း စိတ်တွေ လှုပ်ရှားသွားရတယ်..။ ယောက်ယက်ခတ်ဖြစ်ရတယ်..။ တခြားမဟုတ်.. မနက်တုံးက မှိုပွင့်ကြီး….အဲ…အဲ မြင်းလီးကြီးကို မျက်စိထဲ မြင်ယောက်မိနေပြီး အိပ်လို့မရ …။

ညကြီးမင်းကြီး ဂယောက်ဂယက် ဖြစ်နေရှာတယ်…။ တစ်ခါမြင်ဖူးထားပေမဲ့ ထပ်မြင်ချင်မိသေးတယ်..။  သွယ်မာတင် ကဲသလို အိပ်ပျော်နေတုံး သွားလှန်ကြည့်ရင် ကောင်းမလား..စဉ်းစားမိတော့ ရှက်လိုက်တဲ့ ဖြစ်ခြင်း…။ တော်ကြာ ဟိုက နိုးလာပြီး ဟင်း……. ဒီမျက်နှာ ဘယ်သွားထားရမယ်မှန်း မသိ။ နောက်ပြီး သူဝတ်ထားတာက ဘောင်းဘီ ဆိုတော့ လွယ်လွယ်ကူကူ ချွတ်လို့မရ လှန်လို့မရ..နဲ့မို့။ သူ့ဟာမမြင်ရရင်  ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပဲ ချွတ်မယ်..။ ရင်တဖိုဖိုနဲ့ပဲ ဘောင်းဘီဇစ်ကလေးကို အသံမမြည်အောင် ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်..။ ကသောင်းကနင်းစိတ်တွေကိုလဲ မကျေနပ်ချင်။ အရှက် သည်းမိပြန်တယ်..။ လက်ညှိုးလေး ထည့်ပြီး ကိုယ့်ဟာ ပူပူနွေးနွေးကလေးကိုပဲ ပွတ်နေလိုက်တယ်..။ အို….ဘာဖြစ်လဲ …သူတောင်မှ ဂွင်းတိုက်သေးတာပဲ..။ ပါကင် ဖွင့်ပြီးစ အဖုတ်ကလေးတွေဟာ ဒီလိုပဲ စိတ်ထတတ်သလားမသိ..။ ဦးထွဋ်ကျော် ဖွင့်ပြီးသွားစ နှစ်ပတ်ကျော်လောက်ကဆိုရင် ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဦးထွဋ်ကျော်ဆီ ပြေးပြီး ကုန်းလိုက်ချင်စိတ်များပင် တဖွားဖွား ပေါ်ပေါက်ခဲ့ရတယ်..။ အဲဒီတုန်းက အဖုတ်ကြီးက ဖားဂုံညှင်းကြီး လိုကြီးမားဖောင်းကား ဝင်းလဲ့ရင်း အရည်ကြည်တွေ စိမ့်ကျလာခဲ့ဖူးတာ..။ အရှက်တို့ စည်းတို့ ဆင်ခြင်တုံ့တရားတို့သာ မရှိတော့ရင် လူတွေဘာဖြစ်ကုန်မလဲ မသိ။ အခုလဲ လူတကာက ရိုသေလေးစားကြပြီး ၊ တပည့်လေးတွေက ချစ်ကြောက်ကြတဲ့ ကျောင်းဆရာမ ဒေါ်သက်ထားဝင်းတစ်ယောက် ကြိတ်မှိတ် ပြီး စိတ်ဖြေသိမ့် နေရပါတယ်..။  ကျွန်းပေါ် တတိယနေ့…..။ မနက်စာ စားပြီးကတည်းက တစ်ညလုံး မှက်ခြင်တောထဲမှာ ပေတေပြီး အိပ်ခဲ့တဲ့ ကုလားကို နှိုးပြီး ရွက်ဖျင်တဲ ထဲမှာ သွားအိပ်ခိုင်းလိုက်တယ်..။ ဒီတစ်ခါတော့ ကုလား  ပဲ မများတော့..။ ညနေစောင်းရင် နှိုးဟု မှာပြီး တချိုးတည်း စက်တော်ခေါ်တဲ့ အချိန်မှာ  ဒေါ်သက်ထားဝင်း ထွက်လာခဲ့တယ်..။  ခဏတဖြုတ်နေပြီး …စောစောစီးစီးပဲ ငါးထိုးလိုက်တယ်..။ မသာကောင် …နင်တစ်ယောက်ထဲ လုပ်တတ်တာ မဟုတ်ဖူး..။ ငါ ငယ်ငယ်ကတည်းက မော်လမြိုင်မှာ နေကထဲက ဒါတွေ ကျွမ်းပြီးသား..။ မခံချင်စိတ်ကြောင့်ပဲလား ဘာလားတော့မသိ..။ ငါးခုနစ်ကောင်လောက်ရတယ်..။

ငါးတွေကို ဒီအတိုင်းထားပြီး အဝတ်အစားတွေချွတ် ၊ ဆပ်ပြာမွှေးနဲ့ ရေမိုးချိုး သေသေချာချာ ပွတ်သပ် သန့်စင်လိုက်တော့ နှစ်ရက်ကျော် ရေမချိုးပဲ နေခဲ့ရတဲ့ စိတ်ကလေး ကြည်လင်လန်းဆန်းလာတယ်..။ အဲ….အားလုံးပြီးတော့မှ ပြသနာက စတာပဲ..။ ဂါဝန်… ဘယ်လိုမှ မတော်..။ မတော်မှန်းတော့ သိတယ်။ ခုလောက်တိုမယ်လို့တော့ မထင်.။ ပေါင်လည်သာသာလောက်ပဲ ရှိတယ်..။ ရေစိုနေတဲ့ အဝတ်အစားတွေကိုလဲ လျှော်ဖွပ် လှမ်းပြီးပြီ..။ ဘာလုပ်ရမည်မှန်း မသိ..။ချီတုံချတုံ..။ ပြီးတော့ ဂါဝန်ကလေးက ပါးလွန်းတယ်..။ ပါးတာမှ နေရောင်ထဲမှာ မို့လိုပဲ ဒီလောက်ပါးတာလား..။ အခုမှ လျှော်ပြီးစ အဝတ်တွေတော့ ပြန်မဝတ်ချင်..။ အောက်ခံ တစ်ခုမှ မပါတော့လဲ ခက်တယ်..။ ဟယ်…ဖြစ်ချင်တာဖြစ်ဆိုတဲ့ သဘောနဲ့ စိတ်အားတင်းလိုက်တယ်…။ အမြဲတမ်း လက်ရှည်များနဲ့ လုံလုံခြုံခြုံ နှစ်ထပ်သုံးထပ် ဝတ်လာခဲ့တဲ့ အပျိုမကြီးအတွက် ဂါဝန်တိုနံ့နံ့ကလေးက မလုံမလဲနဲ့ ကလက်တက်တက် နိုင်လွန်းသလိုလို..ထင်ရတယ်။ ခဏပါပဲ..။ ရေထဲကနေတက်လာတော့ ဂါဝန် အကြောင်း မေ့သွားတယ်..။ ငါးတွေ… ဒီငါးတွေကို ကင်ဖို့ရှိသေးတယ်လေ..။ ဒါနဲ့ မြစ်ဝကျွန်းပေါ်မှလူတွေ လုပ်စားသလို ရွှံ့ခူးပြီး  ရွှံ့နဲ့ပဲ လေလုံအောင် ပိတ်ပြီး ခုနစ်ကောင်လုံး မီးဖုတ်လိုက်တယ်..။ မီပုံ နှစ်ဖို ဖို၊ တစ်ဖိုမှာ ရေနွေးကျို ၊ တစ်ဖိုမှာ ငါးမီးဖုတ်..။ “ဘာတွေများ အလုပ်များ…. အမ်မလေး ကုန်ပါပြီ….“

“ခင်ဗျားကို ဘယ်ရွှေဉာဏ်တော် စူးရောက်ပြီး မီးပုံ နှစ်ဖို ဖိုရတာလဲ “ “ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ရေနွေးကျိုဖို့ရယ်..၊ ငါးကင်ဖို့ရယ်လေ..“ “တစ်ခုပြီးမှ တစ်ခုလုပ်လဲ ရတာပဲ…သက်သက်ထင်း ကုန်အောင်…“ “အောင်မာ..တစ်ခုပြီးမှ တစ်ခုလုပ်လဲ ဒီထင်းပဲ…ရှင်…စောက်စကားကိုများတယ်…“ ကုလား ဘာမှ ပြန်မပြော။

ကမ်းစပ်မှာ မျက်နှာသွားသစ်တယ်..။ ရေလဲ ပုဆိုးလေး ဘေးချပြီး ရေဆင်ချိုးတယ်.။ အကြာကြီးပဲ…ဒေါ်သက်ထားဝင်းလို အသားဖြူချင်လို့လားမသိဘူူး။ ရေချိုးရာကနေ တက်လာတော့ ရေနွေးလဲ ဆူပြီး ငါးကင်လဲ ကျက်ပြီ..။ မလုံမလဲ ဖြစ်နေတဲ့ ဒေါ်သက်ထားဝင်းကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး ငါးကင်ကြောင့် ဖြစ်သလိုလိုနဲ့ …တံတွေး မြိုချတယ်..။ “အို…… ဘာဖြစ်သွားတာလဲ..“ ရွှေရင်နှစ်မွှာ ရေးတေးတေး လေးနဲ့ဆိုတာ သိလို့ ဒီလောက် ပုဆစ်တုပ်ထိုင်နေတာတောင် ကြည့်ရက်တဲ့ကောင်။

 ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ပြောရင်း မျက်လွှာချပြီး မရည်ရွယ်ပဲ ကုလားကို တစ်ချက် ခိုးကြည့်မိတယ်..။

“ ထွားတယ်နော်..“ “အို…ဘာလဲဟင်.“ “ဟို…ဟို အုန်းသီးတွေလေ နုလဲနု ထွားလဲထွား စားချင်စရာကြီး…“ မော့ကြည့်လိုက်တော့ အုန်းပင်က အုန်းသီးက သစ်တော်သီး လောက်ပဲ ရှိသေးတာ..။ “ကဲပါ စားကြရအောင် မိုးချုပ်လာတော့မယ်“ “ဒါ ခင်ဗျားထိုးထားတာတွေလား..“ “ဒါပေါ့” ဒေါ်သက်ထားဝင်း ရင်ကလေး ကော့ပြီး မဏ္ဍပ်တိုင် တက်ပြတယ်..။ စောက်ကုလား နင်မချီးကျူးပဲ မနေနိုင်တော့ဘူး မဟုတ်လား..။ “ဒါပေမဲ့ ဒီလောက်များတာ ငါးကောင်ဆို တော်ရောပေါ့…တော်ကြာ အဲဒီနေရာကို ငါးတွေ မလာတော့ရင် ဘယ့်နှယ်လုပ်မလဲ…“ “ကိုယ့်ပေါင်ပဲ ကိုယ်လှီးစားပေါ့ သေချင်းဆိုးရဲ့…ဒီလောက် မောကြီးပန်းကြီး လုပ်ပေးတာကို ကဲ့ရဲ့သေးတယ်..။ ပင်လယ်ထဲက ငါးတောင်မှ ကပ်စေနဲတဲ့ လူကရှိသေး“ “ခင်ဗျားနဲ့ ကျုပ် အကြောကို မတဲ့ပါဘူးဗျာ..“ မတဲ့နေပေါ့..။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း စောက်မြင်ကပ်ကပ်နဲ့ ဆက်မပြောဘူး…။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ချုပ်ညနေ ဆည်းဆာခင်း ကိုရောက်လာတယ်..။ “နင်…ကော်ဖီ မသောက်တော့ဘူးလား…“

“မသောက်ဘူး၊ အဲဒီ ငါးကင်တစ်ကောင်ပေး..“ “ဘာလုပ်မလို့လဲ“ “ပေးစမ်းပါ” ငါးမီးဖုတ်ကို တံစို့နဲ့ ထိုးပြီး ကုလား ထွက်သွားတယ်..။ သိမ်းဆည်းစရာ ရှိတာတွေ သိမ်းပြီး  ကော်ဖီလေး အရသာ ခံသောက်ပြီး အိပ်ဖို့ပြင်ရတယ်..။ ဘာလုပ်ရမှာလဲ။ တစ်နေ့ တစ်နေ့ ဒီအလုပ်ပဲ ရှိတာ ..စားပြီးအိပ်..၊ အိပ်ပြီးစား  အဲသလို တွေးမိတော့ မျက်ရည်လည်မိတယ်..။ အိမ်ကို သတိရလိုက်တာ။ အိမ်လွမ်းလို့ ကိုယ်ကငိုမလို့ပြင်တုန်းရှိသေး..။

မိုးကောင်ကင်ကြီးက စငိုလေပြီ…။ မိုးစက်တပြောက်ပြောက်နဲ့ သစ်ရွက်ကြွေတွေပေါ် ကျလာတယ်..။ ဟဲ့…ဟိုမသာ ဘယ်ရောက်နေပါလိမ့်..။ မိုးသဲလာရင် သူအပြင်မှာ အိပ်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး..။

အောင်မာ…ကြည့်စမ်း….ငတိက သောက်ပြင်မှာ အရက်တစ်ကျိုက် ၊ ငါးကင်တစ်ကိုက်နဲ့ ငြိမ့်နေလိုက်တာ။ မိုးဖွဲလေးတွေ ကျနေတာတောင်  သိပုံမရ..။ “ဟဲ့..ကုလား မိုးရွာနေတယ်လေ…တော်ပါတော့လား..“ “ရတယ်..အရမ်းသဲလာတော့မှ တဲထဲ ဝင်လာတော့မယ်..“ “အမြည်းကလဲ ကုန်ပြီ..အေ့..“ နောက်ဆုံးလက်ကျန် ငါးရိုးကို လွှတ်ပစ်လိုက်ရင်း အရက်ကို ထပ်မော့တယ်..။ “အား..ပြင်းလိုက်တာ..“ “ပြင်းမှာပေါ့။ ရေမှ မရောပဲနဲ့ …အရက်ကလဲ နံလိုက်တာ…“ “အာ…အရက်ဆိုမှတော့ နံမှာပေါ့ ။ ငါးကင် ကျန်သေးလား..“ “ကုန်ပြီလေ..“ “ခင်ဗျား တော်တော်လုပ်တတ်တယ်.. စားရတာ ဂွတ်..ဂွတ်..အေ့..ဂစ်..“ လျှာလေးအာလေးကြီးနဲ့ ကုလား စကားတွေပင် မပီချင်တော့..။ မိုးက စိမ့်စိမ့် သဲလာပြီ..။ “ကဲ…တော်ပြီ..နောက်နေ့သောက်ဖို့ ချန်ဦး…“ “ဘာလို့ ချန်ရမှလဲ ကျုပ်ကပ်စေးမနဲဘူး..“ စိတ်ရှုပ်ရတဲ့ အထဲမှ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ပြုံးမိတယ်..။ ကုလား ဒယီးဒယိုင်နဲ့ ထရပ်တယ်..။ မရ.။ သူကိုယ်သူ နိုင်ပုံ မရ..။ “ကဲ..ကဲ..ထ..ထ လာ“ “ရဒယ်..ရဒယ် ဆရာမ နေပါစေ..အူး…အူး…“ ပြောရင်းက လဲကျလိုက်နဲ့ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ထိန်းလိုက်တယ်..။ တစ်သက်နဲ့ တစ်ကိုယ် ဒီလို ယောက်ျားသားအနီး ကို ..ကိုယ်မှစပြီး မကပ်ခဲ့ဖူးသော ဒေါ်သက်ထားဝင်းတစ်ယောက် အခုမှပင်  အမူးတစ်ကောင်ကို တွဲရတဲ့ အဖြစ်က ရှက်ရွံ့ ရင်ခုန်စေတယ်..။ ဒီတော့ လုပ်မိလုပ်ရာ မတွဲတတ် မထိန်းတတ်နဲ့ ထိန်းရင်း လက်တစ်ဖက်က ကုလား ပုဆိုးထဲမှ ပူနွေးနွေးကြီးကို  ကိုင်မိလျက်သား..။

“ဟဲ့…ဟဲ့…အို…“ ကုလားရင်ထဲမှာ  ကုလားဘုရာပွဲ ဗုံတီးသံတွေထက် ဆယ်ဆလောက် ကျယ်လောင်သွားတယ်..။ အပျိုမကြီးရော ဘာထူးလို့လဲ။ အမြောက်ဆံကြိးတွေ ရင်ဝတည့်တည့်ကို ဝုန်းခနဲ ဝုန်းခနဲ လာထိမှန်သလိုပဲ..။နှလုံးသားတွေက ဝုန်ခနဲ ဒိုင်းခနဲ မထင်မှတ်ထားတဲ့ အဖြစ်မို့ တွေဝေနေကာ ချက်ချင်းတောင် လက် ပြန်မရုတ်မိဘူး….။ ကုလားကလဲ ဒီညနေကျမှ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဘောင်းဘီတိုလေးကို လျှော်ထားသဖြင့် ရေလဲပုဆိုးလေး ဝတ်တားတာ သူမရှေ့တင်..။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ရှက်သွေးတွေ ရဲတက်သွားပြီး ချက်ချင်းပဲ တွဲနေတဲ့လက်ကို ဖြုတ်ချလိုက်တယ်..။ ကုလား မနေနိုင်တော့ဘူး..။ ဝိုင်းကြီးပတ်ပတ် ဒူဝေဝေ နေတဲ့ ဂါဝန်လေး အောက်က တင်သားကြီးတွေကို ကြည့်ပြီး ကုလားစွန့်စားလိုက်တယ်..။ “နေ.. နေပါဦး ဆရာမ“ အရိပ်ပြမှ အကောင်ထင်ရှာလေသော ဆရာမ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ကြောက်လန့်တကြား နောက်ဆုတ်တယ်…။ ကုလားကလဲ လိုက်မဆွဲ..။ “အမေ့“ အရက်ပုလင်းကို ခလုတ်တိုက်မိပြီး လဲပြိုသွားတယ်..။ အဖုံးပိတ်ထားလို့ပဲလား၊ မရှိတော့လို့ပဲလား မသိ။ ကုလားက အရက်ပုလင်းကို ဂရုမစိုက်တော့ဘူး…။ အာရုံက ဆရာမဆီမှာ..ဆရာမ အိုးကားကြီးတွေဆီမှာ … အတင်းချုပ်တယ်..။ နှောင်တယ်။ အခြေအနေက ချက်ချင်း ရုန်းရင်းဆန်ခတ် ဖြစ်သွားတယ်..။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ကလဲ အတင်းရုန်းတယ်..။ပါးစပ်ကလဲ ဆဲသံဆိုသံတွေ ထွက်လာပြီ..။ “ဖေလိုးမသား…စောက်ကောင်…လွှတ်..လွှတ်…နင်..“ ထုတယ်..ရိုက်တယ်..။မရ  ။ ရုန်းတယ်..ကန်တယ် ။တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဆရာမ မောလာရှာတယ်..။ နုနယ်တဲ့ မိန်းမသားပီပီ ခွန်အားကမမျှ။ ကုလားက လက်နှစ်ဖက်ကို အတင်းချုပ်ရင်း ပေါင်ကြားထဲ အသားကုန် ညောင့်ပစ်လိုက်တယ်..။ “အို….အို….“ အဝတ်အစားတွေ ရှိရက်နဲက အသားလွတ်ကြီး လိုးညှောင့်တဲ့ ပုံစံ။

ပုဆိုးနဲ့ ဂါဝန် ခံနေတဲ့ တိုင်အောင် အဲဒီလို အညှောင့်ခံရတော့ ဖြင်းခနဲ စိတ်လှုပ်ရှားကာ မသိမသာ ပေါင်ကြီးတွေ ကားပေးမိတယ်..။ အတော်ကလေး ခရီးရောက်သွားတယ်..။ ..မ.. ဗီဇအတိုင်း ဒေါ်သက်ထားဝင်းသည် ကုလား ဆီးစပ်နဲ့ သူမဆီးစပ်ကို ထိကပ်သွားအောင် ကော့တင်ပစ်လိုက်တယ်..။ ဂါဝန် တိုနံ့နံ့ရဲ့ အောက်နားစကို ကုလား လှန်တင်လိုက်တယ် ဆိုရင်ပဲ ချွေးတွေ အရွှဲသားနဲ့ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုချလိုက်တယ်..။ ဒီတော့မှ ကုလားက လက်ကိုလွှတ်ပြီး ကိုယ်ကို အောက်ပိုင်း လျှောဆင်းလိုက်တယ်..။ “ဟီး…အိ..မ….မလုပ်ပါနဲ့ ..ကုလားရယ်..ငါ….တောင်းပန်ပါတယ်..“ မရတော့..။ ခုချိန်မှာ ကုလားကို ဘယ်သူမှ မတောင်းပန်နိုင်တော့..။ ဂါဝန်ကလေးကို လှန်တင်ပြီး တစ်ချက်လေးမှ တောင် တုံ့ဆိုင်းမနေတော့…။ ချစ်စရာကောင်းလှတဲ့ အဖုတ် ဖောင်းဖောင်း မို့မို့ ကြီးကို သိမ်းကြုံး ယက်ပါလေရော…။ “အို….အို…အိုး…..အမလေး…အား ရှီး…..“ သိပ်ကောင်းတဲ့ အရသာပေါ့။ မိန်းမတိုင်းတောင် ဒီလိုကြုံဘူး ခံဘူးကြတာမဟုတ်.။ အပျိုမကြီး ထွန့်ထွန့်လူး…ခါယမ်း သွားတော့တယ်..။ ခုန မစေ့တစေ့ ပေါင်တံတွေ လုံးလုံးကားသွားပြီ…။ အရည်ကြည်လေးတွေ တစိမ့်စိမ့် ထွက်လာပြိး မနေနိုင်မထိုင်နိုင်လွန်းစွာ သဲမှုန့်လေးတွေကို လက်နဲ့ ဖျစ်ညှစ် ဆုတ်ချေထားမိလေရဲ့..။ စိတ်တွေလဲ မထိန်းနိုင် တော့ဘူး…။ မပြောမဆို ဝုန်းဒိုင်းကြဲပြိး ဆိုင်းမဆင့် ဗုံမဆင့် ယက်လိုက်တဲ့ လျှာက ကြမ်းလွန်းလှချည်ရဲ့..။ လျှာစောင်းက ထူလဲထူ ကြမ်းလဲကြမ်း…ခွေးလျှာကြီးလို မာမာကြီးနဲ့ အသားနု နေရာလေးတွေကို ထိုးရက်ပေးလိုက်တာ ဆိုတော့ ဆရာမ ဒေါ်သက်ထားဝင်း တစ်ယောက် ဘယ်လိုမှ ဆောက်တည်ရာ မရ..။ “အင်း…ရှီး….ဖယ် ဖယ်….အို…ထွက်..ထွက်..ရှီး…အား ထွက်ကုန်ပြီ….“ စောက်ရည်တွေ ပန်းထွက်လာပေမဲ့ ကုလားက မရှောင်..လွှဲတဲ့အပြင် ပန်းထွက်လာတဲ့ အရည်တွေကို နွားနို့များ မှတ်နေသလားမသိ …ရှလူးခနဲ မော့စုတ်ပစ်လိုက်သေးတယ်…။ “အို…………..“ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ရှက်လဲ ရှက်…အားလဲနာသွားမိတယ်..။

အင်မတန် ချစ်လှပါချည်ရဲ့ ကြိုက်လှပါချည်ရဲ့ဆိုတဲ့ ဦးထွဋ်ကျော်တောင် ဒီလို ပေးဆပ်ခဲ့တာ မဟုတ်..။ ငရဲ ကြီးမှာ မကြောက်၊ ဘုန်းနိမ့်မှာ မကြောက် ….သူမို့လို့ကွယ်…..။ ကုလားက ပုဆိုးနဲ့ ပါးစပ်မှာ ပေပွ နေတဲ့ အရည်တွေကို သုတ်လိုက်တယ်..။ မြန်လိုက်တဲ့ ကောင် ဘယ်အချိန်က ပုဆိုးချွတ်လိုက်သလဲတောင် မသိ။ ပေါင်ကြားမှာ နောက်တစ်ခါ မျက်နှာ အပ်ပြန်တယ်….။ “အို….အို…..ဘာလုပ်ဦး……အိုး…“ ဒေါ်သက်ထားဝင်း စကားမဆုံးလိုက်ရ။ ကုလားက လျှာကြမ်းကြီးနဲ့ သူမ ပေါင်တံ ပြည့်ပြည့်ကြီးတွေကို ထပ်ရက် ပြန်တယ်..။ အရည်ကြည်တွေကလဲ….မုတ်ကောင်ကနေ မွေးလိုက်တဲ့ပုလဲဥ တွေလို စီရီပြီး လိမ့်ဆင်းလာနေတာကို ကုလားက လျှာနဲု့ သိမ်းပြီး ရက်ရင်း မြိုချလိုက်တယ်…။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း တအင်းအင်းနဲ့ ငိုချင်စိတ် ပေါက်သွားအောင်ကို အသဲခိုက်သွားရတယ်…။ တစ်ကိုယ်လုံးလဲ ငှက်ဖျားတက်နေသလို တုန်တုန်ရီရီ နဲ့..။ ကုလားက သူ့လက်ဝါးကြမ်းကြီးနဲ့ နေရာအနှံ့ လျှောက်ပွတ်တယ်..။ အောက်ကနေ တရွေ့ရွေ့ပွတ်သပ်ပြိး အပေါ်တက်လာတယ်..။ မစူတစူ ချက်ကလေးကို လျှာဖျားလေးနဲ့ အသာထိုး ကလိလိုက်တော့ ဆရာမကြီး မနေနိုင်ရှာတော့..။ ကုလားဆံပင် ခွေလိပ်လိပ်တွေကို လှမ်းကိုင်မိလျက်သား…။တရှူးရှူး တဟင်းဟင်းနဲ့  ခေါင်းကို တွန်းထုတ် အတင်းစုကိုင်ထားတယ်..။ ဝင်းဝါတဲ့ ဝမ်းဗိုက်သားပေါ်ကို ကုလားမျက်နှာ အပ်မိမှပဲ လက်လွှတ်လိုက်တယ်။“အိုး….ဟင်း…….အင်း…အင်း……………“ သိပ်ဆိုးတဲ့ကောင်။ အခွင့်အရေးရတုန်း ဒီဆရာမ ကိုယ်လုံးအိအိ ကြီးမှာ  ငါ့လက်နဲ့မထိတဲ့ နေရာ။ ငါ့နှာခေါင်းနဲက မတွေ့တဲ့ နေရာ မရှိစေရဘူးလို့များ ကြုံဝါးထားသလား မသိဘူး…။ သူ့ပါးသိုင်းမွေးတွေကလဲ  ယားလိုက်တာ…။ ဖုတ်လှိုက် ဖုတ်လှိုက်နဲ့ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ဖြစ်နေတာကို တွေ့တော့မှ ကုလား အသာအယာ တက်ခွတယ်..။ သန်မာသော လက်မဲ ကြီး နှစ်ဖက်နဲ့ ပုခုံးနုအိအိ တွေကို တင်းတင်း ဆုတ်ကိုင်ပြီး နှာခေါင်းကြိးနဲ့ လိုက်နမ်းနေပြန်သေးတယ်…။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း မနေတတ်…ယားလွန်းလို့ မနမ်းမိအောင် ရှောင်တယ်၊ တိမ်းတယ်…မရ။  ဒီလောက် မလှုပ်နိုင်အောင် ချုပ်ထားကိုင်ထားတာ…ဒီပါးက တစ်ခါမဟုတ် တစ်ခါတော့ မိမှာပဲ..။ ဟော…မိပြီ။ ကုလားနှာခေါင်းကြီးက ဒေါ်သက်ထားဝင်းရဲ့ ပါးပြင်မို့မို့ကြီးကို ရွှတ်ခနဲ နေအောင် နမ်းမိသွားရတော့တယ်..။

တစ်ခါနမ်းပြီးတော့လဲ ကုလားက မတော် မရပ်။  ရွှတ်ခနဲ လေးငါးချက်လောက်ကို  ခပ်ကြမ်းကြမ်းကြီး ဖိနမ်းပစ်တာ..။ နှုတ်ခမ်းကိုတော့ မနမ်း ။ ဒါပေမဲ့ ဒီလို ….ဟိုဟာလုပ်မလို ဒီဟာ ကိုင်မလိုနဲ့တို့ထိ ဆော့ကစားနေမှုက မထိတထိနဲ့ အပျိုမကြီးကို မရိုးမရွ ဖြစ်စေတာကတော့ မငြင်းနိုင်..။ ဒေါ်သက်ထားဝင်းရဲ့ ခါးကျဉ်ကျဉ်လေးကို ကိုင်ပြီး လီးကို လက်နဲ့ မကိုင်ပဲ လီးဒစ်ကြိးနဲ့ မိန်းမတန်ဆာ အဝကို အသာတေ့ ဖိသွင်းလိုက်တယ်..။ “ဗြစ်” “အူး…..အားအား….. အား…ေသၿပီ……..ေသၿပီ…“ ဒစ်ဖူးပဲ သွင်းရသေးတယ်…။ ဆရာမ ကြီး မခံနိုင်ရှာ။ အပျိုကြီးဆိုတော့လဲ ခံစားရပေမပေါ့..။ မျက်နှာလေးကို ရှုံ့မဲ့ပြီး ခေါင်းတွေယမ်းခါသွားတယ်..။ “ခဏလေး…ဆရာမ…ခဏလေး…“ ကုလား လူစိတ်ရှိပါတယ်။ ဒီလို နုနုရွရွ အပျိုမကြီးကို နွားလိုးသလို လိုးလို့ မရမှန်း သိပ်သိတာပေါ့။ စိတ်ကို အသာထိန်းရင်း ချော့သွင်းလေး သွင်းတယ်..။ လက်တွေကိုလဲ အငြိမ်မထား..။ဂါဝန်လေး ပေါ်ကနေ နို့အုံ မို့မို့ ကြီးတွေကို တရွရွ ပွတ်သပ်ပေးတယ်။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ဖင်တွေကသာ အလုံးကြီးတာ..အပေါက်လေးကျတော့ သေးလိုက် ကျပ်လိုက်တာ လီးကို လိုးတယ်ဆိုရုံလေး မျှင်းမျှင်းလေးပေါ့..။ လိုးနေတာ နှစ်ယောက်လုံး အရသာ တွေ့လာပြီပေါ့။ “ပြွတ်…ပြစ်…..ပြွတ်…ဖတ်…ပြွတ်…..အို….ဟား….အင်း ဟင်း…“ “ဖြေးဖြေးနော်…အိုး…အင်း…အင့်…“ ဒစ်ဖူးကျော်ကျော်လေးနဲ့တင် အရသာကို သိရပါတယ်..။ လေထဲမှာ ဒန်းစီးနေရသလိုပဲ..သိမ့်ခနဲ ညိမ့်ခနဲ…။ ကြပ်ကလဲ ကြပ် ၊ စီးကလဲ စီး…ဝေဒနာအရင်းခံတဲ့ ကာမစည်းစိမ်က အပျိုမကြိး တကိုယ်လုံးကို သိမ်းကြုံးဖမ်းစားနေတာ ဆိုတော့ နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းကြိးစေ့ပြီး အသက်အောင့်ရင်း သိသိသာသာပဲ ဖင်ထွားကြီးတွေကို ကော့ကော့ ပေးမိတယ်။ ကုလား အထိအတွေ့မှာ ဆရာမ ဦးနှောက်တွေ အလုပ်မလုပ်တော့။  ဆင်ခြင်တုံ့တရားက ဖောဋ္ဌပ အာရုံမှာ ကပ်ငြိ နစ်ဝင်သွားတယ်။ 

တစ်ချက်မှာ နောက်ထပ်တစ်လက်မလောက် သာသာလေး ကုလားထပ်ဖိသွင်းတယ်..။ “ဗြစ်…ဗြစ်” “အမေ့..သေပါပြီ..အား…အား အမလေး…ဖြေးဖြေး….ရှီး…အား နာလိုက်တာ…“ အသားတွေ ဇိုးဇိုး ဇတ်ဇတ် တုံလာအောင်အထိ ခံစားသွားရတယ်..။ ဒီလိုမျိုးကို အပျိုဖြစ်ကတည်းကတစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးပဲကိုး…။ ကြပ်ကြပ်ကြီးနဲ့ စီးစီးပိုင်ပိုင်…။ ညနေကတင် ငါးအရှင်တွေကို တံစို့ထိုးပြီး မီးကင်နေသေးတယ်..။ အခုပဲ ပြန်ပြီး ဝဋ်လည်တော့တယ်..။ အရှင်လတ်လတ် တံစို့ထိုးခံရတဲ့ ငါးပြေမကြီးလို ဒေါ်သက်ထားဝင်း ခါရမ်းသွားတယ်..။ ကုလား လီးကို အသာလေး ပြန်ထုတ်ပြီး မကြမ်းမနုလေး လိုးလိုက်ပြန်တယ်…။ “ဗြစ်….စွတ်. စွတ်.. ဖတ်” “အု…..အု….အီး…“ “အားပါး ပါး….စွတ်.. စွတ်…..ဖတ်….ပြွတ်“ နတ်ပြည်ကို အရှင်လတ်လတ် ချက်ချင်းရောက်သွားသလို ခံစားရပြီး တဟင်းဟင်း ငြီးတွားသံလေးများ ထွက်လာတယ်…။ ကုလား ခါးသေးသေးလေးကို တအားဖက်တွယ်ပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းကလဲ ဘေးကို အကားကြီး ကားထားတယ်..။ ကုလား အံကြိတ်ပြီး နောက်တစ်ချက် ထပ်အဆောင့်….. “ဘွတ်…အား…ရှီး……ထွက်… ထွက်…..ကုန်ပြီ…..ထွက်ကုန်ပြန်ပြီ……..“ ကုလားလီး တဝက်နဲ့တင် ဆရာမကြီး စောက်ရည်တွေ နောက်တစ်ကြိမ် လွှတ်ခဲ့ရပြန်ပါတယ်။ ရွှတ်ခနဲ ပါးလေးကို နမ်းပြီး  ခဏနေဦးနော် ဟုဆိုကာ ကုလား ပင်လယ်ထဲ ပြေးဆင်းသွားတယ်..။  အို…..ဘာများသွားလုပ်တာပါလိမ့်…။ သိပ်လဲ စဉ်းစားမနေချင်…။ ကောင်းလိုက်တဲ့အရသာ …။ သူမကသာ သုတ်ရည် နှစ်ကြိမ်ထွက်ခဲ့ပြီးပြီ…။ ကုလားက တစ်ခါမှ ပြီးသေးဟန် မတူ။

 သိပ်မကြာလိုက်…။ လီးကြီးတရမ်းရမ်းနဲ့ ပြန်လျှောက်လာတယ်…။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း မကြည့်ရဲသေးဘူး…။ မျက်လုံးအစုံမှိတ်ပြီး…အမောဖြေနေတယ်…။ “ကဲ….ထ….“ “အို….ဘာလုပ်ဦးမလို့လဲ….“ “အိပ်တော့မယ်လေ။ ဆရာမား ကောင်းသွားပြီ မို့လား….“ သြော်…လက်စသတ်တော့ သူကရေသွားဆေးတာကိုး…။

သူ့ဟာကြီးကလဲ ဟယ်….။လက်တစ်ထွာလောက်ကို ရှိမယ်  ။  ရှည်လျား သွယ်ပြောင်းတဲ့ သူမလက်တစ်ထွာဆိုလျင် ရှစ်လက်မလောက်ကို ရှိမယ်ထင်ရတယ်…။ အနီးကပ် ကြည့်တော့မှ ပိုကြီးနေတာ သိသာတယ်…။ အကြောတွေကလဲ အပြိုင်းပြိုင်းနဲ့….ကြောက်စရာကြီး…..။ ကုလားက ဒေါ်သက်ထားဝင်းကို ယုယုယယ ပွေ့ပြီး ပွတ်သပ်ပေးတယ်…။ “တော်ပြီကွယ်…နော်….ဒီမှာ သေတော့မယ်….“ ညှို့ဓါတ်ပါတဲ့ အသံလွင်လွင်ကလေးနဲ့ ဆရာမ ပြန်ဖက်ထားတယ်။ “ဒါတောင်…အဆုံးမထည့်ရသေးဘူး…“ “အို ကွယ်…..“ ဒီလိုဆိုတော့လဲ ဒေါ်သက်ထားဝင်း နှမျောသလိုလိုရယ်….အဆုံးတိုင် အထည့်ခံချင်မိတယ်။ “ကဲ….ထ…“ “အို……“ ကုလားက ပွေ့လိုက်တာပါပဲ..။ ဒါပေမဲ့ စိတ်မထိန်းနိုင် ရှာ…။ ရွက်ဖျင်တဲထဲ သွားအိပ်မဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်တွေ ပျက်သွားတယ် ထင်ပါရဲ့။ ဒေါ်သက်ထားဝင်းရဲ့ ကိုယ်လုံးကြီးကို တအားဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း ဖိကပ် စုတ်နမ်းလိုက်တယ်။ရှည်လျားကော့ပြန်နေတဲ့ဆရာမ မျက်တောင်ကော့ကြီးတွေ မှေးစင်းသွားတယ်..။ လည်တိုင်ကလေးကို သိုင်းဖက်ပြီး သန်မာစွာ ဆွဲယူလိုက်တဲ့ ကုလားလက်အတွင်းမှာ ရုန်းမရ..။ နှုတ်ခမ်းချင်းက ဖိကပ်လျက်…။ ကုလားလျှာနွေးနွေးကြီးက ဆရာမလျှာ ပန်းနုရောင်လေးကို မြွေတစ်ကောင်လို ရစ်ပတ်လိုက်ရာ တစ်ကိုယ်လုံးရှိ အသဲနှလုံးတွေ ရော သွေးသားတွေရော ဗြောင်းဆန်သွားတယ်…။ အကြောအချဉ်တွေ စိမ့်တက်ကုန်ပြီ..။ ထွန့်ထွန့်လူးမတတ် ကောင်းလိုက်တဲ့ အနမ်း..။ ကုလားရဲ့ အနမ်းရေအလျင်မှာ ဗေဒါပွင့်မကြီး ဒေါ်သက်ထားဝင်း ကုလားကျောပြင်ကြီးကို ကျားသစ်မလေးတစ်ကောင်လို ပြန်လည် ခြစ်ကုတ် သိုင်းဖက်ပြီး တဖြတ်ဖြတ်ဖြင့် ကုလား လည်ပင်းကိုပါ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးများနှင့် နမ်းစုတ်လိုက်တော့တယ်..။ “ဂါဝန်ချွတ်ရအောင်….နော်…“ မောဟိုက်သံကြီးနဲ့ အနားကပ်ရင်း တိုးတိုးပြောလိုက်တဲ့ ကုလားကြောင့် ဆရာမ တိုနံ့နံ့ ဂါဝန်လေးကို ချွတ်လိုက်တယ်..။

“ခံချင်နေပြီလား….ဆရာမ…“ “အာ….ကွာ…သိဘူးဆို…“ ငိုမဲ့မဲ့လေး ပြန်ပြောနေတဲ့ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ပါးပြင်လေးပေါ် ကုလားနှာခေါင်း နစ်ထားရင်း “မရှက်ပါနဲ့…ဆရာမားရဲ့…ဒီကျွန်းပေါ်မှာ ဆရာမားနဲ့ကျုပ် နှစ်ယောက်ထဲပဲ ရှိတာ…  ကျုပ်တောင် မရှက်လို့ မနေ့တုန်းက ဆရာမားဖင်တွေကို မှန်းပြီး တစ်ချီ ထုလိုက်သေးတယ်..“ “အို…..“ ကုလားက တစ်တစ်ခွခွ ပြောနေပေမဲ့ ဒေါ်သက်ထားဝင်း စိတ်မဆိုးမိ။ အို…..သူက အရမ်း ပွင့်လင်းတာပဲ….။ ဒါပေမဲ့ …ပြန်မပြောရဲရှာ…နှုတ်ကမရဲသေး…။ စိတ်ထဲ တွေးကြည့်ရုံနဲ့ တင် အရှက်သည်းစရာ….။ “ပြောလေ…ဆရာမရဲ့…“ “အိုး….ပြောရဲဘူး…..ကွာ…“ “ဆရာမရယ်….လိုးတယ်ဆိုတာ နှစ်ယောက်လုံး ကောင်းဖို့ပဲဟာ…“ “အို….အခု သူက ကောင်းလို့လား….“ “ကောင်းတော့ မကောင်းသေးဘူး…ဆရာမ မရှက်မှ ကောင်းမှာ….“ “ အိုကွာ…ဒီမှာ သူ့စိတ်ကြိုက် ပေးနေတဲ့ဟာပဲ…“ “ပါးစပ်က ပြောတာကို ကြားချင်တာပေါ့…“ “ခံ….ခံချင်နေပါပြီ….သူရယ်…သူ့မြင်းလီးကြီးနဲ့ လိုးတာကို ဒီက ခံချင်လှပါပြီ ရှင်ရဲ့….ကဲ…သိပြီလား….ဟွန်း….“ “ဟဲ ဟဲ..ဟဲဟဲ…“ ပျားရည် အညွန့်အဖူးလေးတွေ စုစည်းထားတဲ့ ပျားလဘို့ကြီးလို ကိုက်ဆွဲစားပစ်ချင်စရာ ကောင်းလှတဲ့ ဆရာမ ဒေါ်သက်ထားဝင်းကိုကုလားအရမ်း အကြိုက်တွေ့သွားတယ်။ “မြင်းစီးရအောင် နော်…“ “အို….ဘယ်လိုလဲ…“ “လာ….“ လာဟုဆိုကာ ကုလားက ခြေဆင်းထားကာ ကိုယ်ကို တစ်ဆစ်ချိုးထိုင်ပြီး ဒေါ်သက်ထားဝင်း ကို တက်ခွစေတယ်။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ရှက်သွေးများ နီရဲလာတဲ့ အထိ ဒီပုံစံက ပွင့်လင်းလွန်းလှတယ်…။ ဒစ်ဖူးကြီးကို အသာအယာ တေ့ပြီး  ကုလားက ဖင်ကားကြီးတွေကို တအားညှစ်တယ်…။ အို….စွင့်ကားဖူးမောက်နေတဲ့ တင်ထွားကြီးတွေလဲ သူ့လက်ကြမ်းကြီးတွေအောက်မှာ ကြေမွကုန်ပြီ ထင်ပါရဲ့…။

ဒေါ်သက်ထားဝင်း ကုလားပုခုံးပေါ် မေးတင်ရင်း အသာလေး မှေးပြီး လိုးပေးနေတယ်…။  ရှေ့တိုးနောက်ငင် သိပ်လဲ မသွင်းရဲ ..။ ကုလား အဆိုအရ မြင်းစီးတာပေါ့…။ အနှေးစီးပဲ ခေါ်မလား… အလှစီးပဲ သမုတ်မလား ။ ဒီထက်တော့ မကြမ်းရဲ…အခုတောင် သေမတတ် ကြပ်တာ…။ “ သူ….အရက်သောက်လိုက်ဦး…“

ကုလားက နားမလည်ဟန်ဖြင့် အရက်ပုလင်း အဖုံးဖွင့်ပြီး တစ်ငုံ ငုံလိုက်တယ်..။ “အား…..ပူဆင်းသွားတာပဲ…ငါးကင်တစ်ကောင် ဖွက်ထားသေးတယ် မဟုတ်လား..“ “အို….ခစ်ခစ်…ငါးကင်က ကုန်သွားပါပြီ…. အမြည်းက ..ဒီမှာလေ…..“ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ခေါင်းငုံ့ပြီး သူမနို့အုံထွားထွားတွေကို မေးဆတ်ပြတယ်…။  ငနဲသား အံ့သြပြီး မျက်လုံးကြီး ပြူးကြည့်တယ်….ဆရာမ မျက်နှာကိုလဲ ငေးတယ်…။ အမှန်က သူအတင်း မုဒိန်းတက်ကျင့်လို့သာ ဒီအမျိုးသမီးကို လိုးခွင့်ရတာ…။ ဒါ…အမှန်ပဲ…။အဲ…..။ “အို….ဘာကြည့်နေတာလဲ….အမြည်းမှ မရှိတော့တာ..အရက်သောက်ပြီး …သက်….သက်ထား ချိုချို နဲ့ မြည်းပေါ့…သွား…ရှက်လာပြီ…“ ပြောအပြီး ရှက်လွန်းလာတဲ့ အပျိုမကြီး ကုလားခေါင်းကို ကိုင်ပြီး ရင်ဘတ်မှာ အပ်ပေးလိုက်တယ်…။ ဘာပြောကောင်းမလဲ ကုလားကိုင်ဆုတ်ထားတဲ့ ဖင်သားကြီးတွေကို လွှတ်ချပြီး ခါးလေးကနေ သိမ်းဖက်လို့ နို့အုံကြီးတွေကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း စို့ပါလေရော….။ ဒီလိုကျတော့လဲ နို့မလှမှာတွေ၊ ရင်သားတွေ တွဲကျမှာတွေ အပျိုမကြီး ဂရုမစိုက်တော့ဘူး  ထင်ပါရဲ့…။ ငါးဖယ်ပျံသလို ကော့ပျံနေတာပဲ…။ ခပ်ကြမ်းကြမ်း စို့ပေးနေတဲ့ ကုလား ခေါင်းကို ကိုင်လိုက်…တအင်းအင်း ငြီးလိုက် …အပေါ်ကနေပြီးတော့လဲ  ရှေ့တိုးနောက်ငင်နဲ့ လိုးပေးလိုက်နဲ့ ဗျာများနေရှာပါတော့တယ်။ ဒါပေမဲ့ တကယ်တမ်းပြောရရင် ဒီပုံစံက လီးအဝင် တိမ်တယ်…။ ဖိုနဲ့မ အထိအတွေ့ကြောင့်သာ ကောင်းတာ….လီးက သိပ်လိုးနိုင်လွန်းတာ မဟုတ်…။ အဲ…ဒါပေမဲ့ဆရာမကတော့ အားမနာပါးမနာပဲ ကုလားခေါင်းကို ကိုင်ပြီး အတင်း ခွလိုးနေတော့တာပါပဲ…။ “အီး….အင်း..ကောင်း….ကောင်းလာပြန်ပြီ…သူ…သူရဲ့..“ “ဗြစ်…..ဘွတ်..စွက်..စွတ်…အီး..အင့် အင့်…“ အံကလေး ကြိတ်ပြီး ပြင်းထန်တဲ့ မိုးသက်မုန်တိုင်းကြားမှာ မျောပါနေတဲ့ ဗေဒါပင် တွေလို သွက်သွက်ခါ နေတဲ့ နိုးသားကြီး နှစ်လုံးကိုပင် အားမနာနိုင်တော့ပဲ ဆရာမ တစ်ယောက် အကြိုက်တွေ့ ဖျတ်ဖျတ်ခါနေတယ်…။

ကုလားလဲ နို့ကြီးတွေကို လွှတ်ချပြီး အောက်ကနေ အလိုက်သင့်လေး ထိန်းကိုင်ထားရတယ်…။ ဇောင်းထဲက လွတ်လာတဲ့ မြင်းမလေးတစ်ကောင်လို ဆံနွယ်ရှည်ရှည်တွေက ဖွားခနဲ ဖွားခနဲ လွင့်ပျံ ဝဲတက်လာပြီးနောက် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ… တတိယအကြိမ် သုတ်လွှတ်ပြန်တယ်..။ “အရမ်းကောင်းတယ်…သူရယ်….“ ချွေးကလေးတွေ နဖူးမှာစို့နေပြီး မောဟိုက်သံလေးနဲ့ တီးတိုးပြောရှာတယ်…။ “သူ..မကောင်းသေးရင် ပြောလေ…။ သက်ထားကို သင်ပေးပေါ့…“ “ဒါဖြင့်လဲ ဆရာမား ဖင်ကြီး တွေကို အားရပါးရ ညှစ်ပြီး ဆောင့်မယ်…“ “အို…အိုကွယ်…“ ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ် တလုံးတခဲ ကြီး သူ့စကားက…။ ဟုတ်တော့လဲ ဟုတ်တယ်…။ ဘယ်ကောင် မဆို ဒီလောက်တောင့်တင်း မောက် ထွားလှတဲ့ ဆရာမ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ဖင်အိုးကြီးတွေကို လေးဘက်ကုန်းခိုင်းပြီး မီးကုန်ရမ်းကုန် လိုးချင်ကြမှာ အမှန်ပဲလေ…။ ဒါကို ဒေါ်သက်ထားဝင်း နားလည်မိပါရဲ့..။ ခုလဲ ကုလား လိုချင်တာ မလွန်…။ ဘယ်သူမှ မရှိတဲ့ အရပ် ။လွတ်ချင်တိုင်း လွတ်လပ်..။ဖြစ်ချင်တိုင်း ကဲနေကြတယ်..။ ကုလားကလဲ အပျိုတင်းပြည့်မကြီးကို လီးအရသာ စွဲလန်းသွားအောင် ကြိုးစားချင်သလို   ဆရာမကလဲ အပေးကောင်းလွန်းတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ရယ်လို့ မေ့မရနိုင်အောင် စွဲလန်းသွားစေရန် ကုလားကို ကြွေးပါတေတယ်..။ ဆရာမ တောင့်တာတော့ သိတယ်..။ ဒီလောက်ထိအောင်တော့ ထွားမယ်လို့မထင်ထား..။ လေးဘက်ကုန်းလိုက်မှ ဖင်ဆုံကြီးက ထွားထွားမောက်မောက်ကြီးမှန်း ပိုသိသာလာတယ်..။ ကုလား  ဆရာမရဲ့ အရေတွေနဲ့ ရွှန်းရွှန်းဝေနေတဲ့ ပန်းဖူးကြီး အဝမှာ လီးဒစ်ကြီးကို တေ့လိုက်တယ်…။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ခါးလေးခွက်ပေးထားရင်း အဖုတ်ဝမှာ လှမ်းတေ့သွင်းနေတဲ့ လီးမည်းကြီးကို စူးလဲ့လဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ လည်ပြန်ကြည့်တယ်…။

“ဗြစ်…..အူးး…ဗြစ်…အား…အိ..“ “အား…အား.သူ….ဖြေးဖြေး…ကွယ်…“ ကုလား ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဖြုတ်တော့မယ်မှန်း သိတယ်..။ မတားချင်တော့…။ လီးတစ်ဝက်ကျော်လောက်ကို တဆက်ထဲ သွင်းလိုက်တဲ့ဒဏ်ကို ခဏသာ ခံရတယ်…။ လီးကြီးက တစ်ဆို့ပြီး ဝင်လာတာ..။ အရည်ကြည်လေးတွေကြောင့်မို့သာပေါ့..။ နို့မို့ဆို မလွယ်..ဘူး…။ အဲ…ခဏပါပဲ  ..ချက်ချင်းသက်သာသွားတယ်..။ သုံးလေးခါ အတွေ့အကြုံ  ရှိပြီးပြီဆိုတော့  ဖင်ကြီးတရမ်းရမ်းနဲ့ နောက်ထပ်အသွင်းကို မျှော်လင့်မိတယ်…။ “ဗြစ်…ဗြစ်….အား ဟာ…အား….အိ..အိုး.ဖြေးဖြေး…..“ “ဘွတ်… ဗြစ်…ဗြစ်…“ “အား…မောင်…မောင်ရေ…သေပါပြီ…“ လီးဟာ တစ်လက်မ မကျန်ပဲ အကုန်ဝင်သွားပြီ..။ ခံရသူမှာတော့ ဝေဒနာရော အရသာရော တပြိုင်တည်း ခံစားနေရတယ်…။ ကွဲပြဲမသွားပေမဲ့ အရမ်းဆို့ကြပ်ထစ်နေသလို ခံစားရတယ်..။ ကုလားရဲ့ အမွေးတွေ ဖင်ဆုံအိအိကြီးမှာ လာကပ်နေလို့သာ လီးဆုံးသွားမှန်း သိရတာ..။ နို့မို့ ဒီလောက်ရှည်တဲ့လီးကြီး လိုးသွင်းတာ ညင်သာလွန်းလို့ ဝင်လို့ဝင်မှန်းတောင် သိလိုက်မှာ မဟုတ်…။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ပါးစပ်ကလေးဟပြီး အသက်ကို မျှင်းရှုနေတယ်…။ မတွေ့ဘူးတော့ အတွေ့ထူးဆိုတာလို ဒေါ်သက်ထားဝင်း တစ်ယောက် ကုလား သူ့လီးကြီးကို ဆွဲနှုတ်သွားမှာကိုတောင် မကြိုက်ချင်တော့..။ အဖုတ်ကြွက်သားတွေနဲ့ တအားညှစ်ပြီး အထဲကို ဆွဲသွင်း သိမ်းထားလေရဲ့…။ “အား…အား…ကောင်းလိုက်တာ…ကောင်းဒယ်..ဆရာမ” ကြိတ်မနိုင်ခဲမရ သံကြီးနဲ့ ကုလားပြောတယ်။ အိုး…ကောင်းလိုက်တာ…နော်.။ တအားဆွဲထုတ်ပြီး တအားဆောင့်ထည့်လိုက်တော့ နှစ်ယောက်သားဆိုတာ မီးပွင့်မတတ် အရသာတွေ့သွားတယ်..။ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် မလွှတ်ချင်ကြတော့ဘူး…။ ကုလား ဒေါ်သက်ထားဝင်း ပါးပြင်မှာ နှာခေါင်းနှစ်ထားရင်း မောဟိုက်သံကြီးနဲ့ ပြောတယ်..။

“ကောင်းတယ် ဆရာမားရယ်…အပေးကောင်းလွန်းလို့ မညှာတော့ဘူး ဆရာမားရယ်…နော်…“ အပျိုတင်းပြည့်မကြီး ရင်ဖိုစိတ်လှုပ်ရှားစွာ ခေါင်းလေးငြိမ့်ပြလိုက်တယ်..။

ကုလားကလဲ နောက်ပိုင်းမှာ မညှာတော့…လုံးဝပဲ..။ မျက်လုံးကိုစုံမှိတ် အံကြီးကြိတ်ပြီး ဆရာမ ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးကို လက်နဲ့ မက်မက်စက်စက် ဆုတ်ညှစ်ပြီး ဆောင့်လိုးနေတယ်..။ “ဗြစ်…ပြွတ်..ပြွတ်…ဒုတ်…အား…အမေ့ သေပါပြီ…..“ “အားလားလား….အား…ရွီး…” “ဗြစ်…ဖွတ်…ဖတ်. ပြွတ်… ဘလွတ်” လီးရှည်မျောမျောကြီးက တစ်ချက် တစ်ချက်မှာ သွားပြီး သားအိမ်ကို ထိတယ်ထင်ပါရဲ့..။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း လူးလိမ့် အော်ဟစ်မိတယ်…။ ကျွန်းလေးပေါ်မှာတော့ လီးဝင်သံထွက်သံ..။ လီးခုံအရင်းနဲ့ ဖင်ဆုံကြီး ရိုက်မိတဲ့အသံ.။ ကုလားရဲ့ မာန်သွင်းသံ၊ ဆရာမရဲ့ အားမလိုအားမရ အော်ငြီးသံတွေနဲ့ ဆူညံနေတော့တယ်..။ နှစ်ယောက်စလုံး လောကကို မေ့နေကြတယ်..။ “ဆောင့်…..ဆောင့်…လိုး…..တအားလိုးစမ်းပါ မောင်ရဲ့…အင်း….အား..“ “အား…ဗြစ်… ဘု…ဘွတ်…ဖတ်….စွတ်….ဖတ်…“ “အပေး ကောင်းလှချည်လား…ဆရာမရယ်….“ “အင့်အင့်…..မောင်….ကောင်းလိုက်တာ….ဆောင့်…ဆောင့်….သက်ထားကို မညှာနဲ့…အရမ်းကောင်းတယ် မောင်ရယ်……အား လိုး လိုး…“ ကုလားမှသူ…..သူမှ မောင်….၊ အခေါ်အဝေါ်လေးတွေကအစ ပြောင်းလဲကုန်ပြီ….။ ဆရာမရဲ့ တုန့်ပြန်မှုကို ချီးကျူးဂုဏ်ပြုတဲ့ သဘော..ဆုပေးတဲ့ သဘော…ပါးလေးကို ခပ်ဖိဖိကလေး နမ်းရှိုက်ပစ်လိုက်တယ်။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း မိန်းမသား ပီပီ သာယာမိတယ်..။ ရှက်ပြုံးကလေး ပြန်ပြုံးရင်း လီးထွားကြီးရဲ့ အလိုးကို ကျေနပ်နှစ်သက်နေရှာတယ်..။ “သွား…“

“ကောင်းရဲ့လား ဆရာမား….“ “အို…ကောင်း…..အား ..အင့်..“ “ပြွတ်……ပြွတ်…..အင့်….အင့်.“ “လိုး….လိုးပါ……“ သောင်ပြင်မှာ လိမ့်ခါနေတဲ့ အပျိုမကြီး ဒူးခေါင်းမှာ သဲစသဲနလေးတွေ ကပ်ငြိပြီး အရေပြားကလေးများ စပ်ကျိန်းလာတာတောင် သတိမထားနိုင်တော့ပဲ အားရှိပါးရှိကြီး ကော့ကော့ဆောင့်တင်ပေးနေတယ်…။ ဖင်ကားကြီးတွေ ပြိုချင်လဲ ပြိုပါစေတော့။ “မောင်….လိုး….လိုး ပါမောင်…..အားရအောင်သာလိုး…မောင်…အင့်…ဟင်း…“ “အိုး……ကောင်းလိုက်တာ..မောင်ရယ်….မောင့်ကို သက်ထား သိပ်ချစ်သွားရပြီ…..မောင်ရဲ့…. လိုး….လိုး….အား…..အင့်..“ “ကောင်းဒယ်…..အား..ရှီး….ကျွှတ်…..ကောင်းဒယ်…ဆရာမ….“ အဆင့်ချင်း ကွာလှတဲ့ ကုလားခမျာ အပေးကောင်းလွန်းလှတဲ့ ဒေါ်သက်ထားဝင်းကို အစွဲကြီး စွဲမိသွားတယ်…။ 

အဲသလိုပါပဲ…ဒေါ်သက်ထားဝင်းကိုယ်တိုင်လဲ ဂုဏ်တွေ မာန်မာနတွေ အရှက်တရားတွေ အကုန်လွှင့်ပစ်လိုက်ပြီး ကုလားကို စိတ်ရှိတိုင်း အစပ်ယှက် ခံရတဲ့အထိ အသဲခိုက်မိပါပြီ…။ “အား….ဆောင့်….ဆောင့်..အိုး……မောင်….ရေ…သက်ထား ပြီးပြီ ….ပြီး….အီး….အစ်…အစ်…“ ဒေါ်သက်ထားဝင်း မထိန်းနိုင်မသိမ်းနိုင်ပဲ ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ်နဲ့ ကော့ကော့ပြီး သုတ်ရေတွေကို ပန်းထုတ်တဲ့ အချိန်မှာ ကုလားကလဲ သုတ်လွှတ်ချိန်နဲ့ သွားဆုံလိုက်တာ ဘာပြောကောင်းမလဲ…. ကုလား ဒေါ်သက်ထားဝင်းကို အရိုးတွေ ကြေကျိုးသွားမတတ် ဖက်တွယ်ပြီး ကာမအထွဋ်အထိပ် ကို လျှောက်လှမ်းရောက်ရှိသွားတော့တယ်…။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း တစ်ယောက်မှာတော့ သူမရဲ့ ကာမသိုက်နန်း  ဝတ်ရည်ချိုအိုးကြီးကို ဖွင့်လှစ်သွားတဲ့ ကုလားရဲ့ အမွှေးဗရဗျစ်နဲ့ ရင်ဘတ်ကြီးအောက်မှာ လူးလွန့်ရင်း မိန်းမော သာယာနေမိတယ်…။“ထဦး..ကွာ..ဒီမှာနုံးပြီး မောလှပြီ…တဲထဲမှာ သွားအပ်ရအောင်…နော်…“ “စားဦးမလား…ဟင္..ဆရာမား….“ “အား…တော်ပြီ….ကြာရင် သေလိမ့်မယ်…သက်ထားတော့…“ ငြူစူသလို မျက်စောင်းလေးထိုးပြီး ကုလားခါးကိုဖက်ဆွဲဖက်ရင်း တဲထဲလှမ်းဝင်ခဲ့သည်။ “မောင်…လို့ခေါ်ပါဦး…..“ “အာ….ခေါ်ချင်ပါဘူး…“ “ခုနက ..ဘယ်လို ခေါ်…“ “အာ….မောင်နော်…….သွား…..သိဘူး…..“ “သိပ်ဆိုးတဲ့ လူ…….“ “မနက် ကျရင် ခေါ်မလား…“

“အင်း……အင်း..“ “ပြီးရင် မှုတ်ပေးရမယ်…နော်…“ “အာကွာ……အင်း..အင်း..“ တကယ်စကားများတဲ့ ကုလား ….ဟွန်း အရမ်းဆိုးတယ်…။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ရှက်နွဲ့နွဲ့ကလေး တွေးရင်း ကုလားရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်လိုက်ကာ ဇိမ်ယူရင်း အိပ်ပျော်သွားပါတော့တယ်။ “ဆရာမ….ဆရာမ“ “အင်…..ဘာလဲ …..လို့…“ ညကလဲ တစ်ညလုံးနီပါးပဲ နှစ်ပါးသွားခဲ့ကြတာ မနက်ရောက်တော့ မလှုပ်ချင် မရှားချင်..ဖြစ်နေရတဲ့အထဲ သူကတမှောင့်။ “ဘာလဲ….ဘာလဲ….ဒီမှာ သူ့ကြောင့် ..တညလုံး အိပ်ပျက်ထားရတဲ့ဟာ….ကို…“ “မဟုတ်ဘူး…ဆရာမားရဲ့….ထ..ထ…ဟိုမှာ ကယ်မဲ့သူတွေ လာနေတယ်…“ “အင်…ဟင်..ဟုတ်လို့လား……“

“ကဲပါ…ထစမ်းပါ…“ ချက်ချင်းပဲ ကုလား ပြန်ပြေးထွက်သွားတယ်..။

ဒေါ်သက်ထားဝင်း အားတင်းပြီး ကပျာကယာနဲ့ပဲ အဝတ်အစားတွေ ကောက်ဝတ်ပြီး အပြင်ထွက်ကာ ကျောက်ဆောင်ပေါ် လှမ်းတက်လိုက်တယ်။ မှုန်ပျပျကလေး…အဆုံးအစမဲ့ ပင်လယ်ပြင်ထဲမှာ  ရေးတေးတေး အမဲစက်ကလေး တရွေ့ရွေ့…..။ “ဟား….ဟုတ်တယ်..။ မော်တော်…မော်တော်..ကယ်မဲ့သူတွေ လာပြီ..ငါတို့ မသေတော့ဘူး….ဟေး”

ဒေါ်သက်ထားဝင်း ဝမ်းသာအားရ ခုန်ဆွ ခုန်ဆွ ဖြစ်နေတယ်..။ ကုလားကလဲ စွပ်ကျယ် အလံကြီး ဝှေ့ရမ်းလို့။ “ဟေး…..ဟေး……ငါတို့…ဒီမှာ…“ “ဟေး ငါတို့ ဒီမှာ…ဟေး…..ကျွန်မတို့…….“ မော်တော်ဆီကနေ ခဏကြာတော့မှ  အချက်ပြမီးရောင်လေး လက်ခနဲ ပြလာတယ်..။ ချက်ချင်းပဲ ဝေးရာကနေနီး….။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သဲကွဲလာပြီ…။ မော်တော်တစီးလုံး မြင်နေရပြီ..။ ကျောက်ခဲရေပေါ် ..ကံကောင်းလွန်းတဲ့ အဖြစ်မို့ နှစ်ဦးစလုံး ခွန်အားသစ်တွေ တိုးပြီး ပျော်မြူးရွှင်ပျ နေကြတယ်..။ အဲဒါပါပဲ…နောက်ဆုံးတော့ …ပင်လယ်ဖျံ…ဆိုတဲ့ မော်တော်နစ်တဲ့သတင်းကို ကြားပြီး ပင်လယ်ထဲမှာ ရှင်လိုရှင်ငြား လိုက်ကယ်နေတဲ့ လူတွေကို တွေ့ရပြီး ဆရာမ ဒေါ်သက်ထားဝင်းရော၊ ကွမ်းယာသည် ကုလားရော လုံခြုံစိတ်ချစွာနဲ့ ရန်ကုန်ပြန်ခရီးကို ဘေးကင်းရန်ကင်း လျှောက်လှမ်းနိုင်ကြပါပြီ…။ ရန်ကုန် ပြန်ရောက်ခဲ့ပြီ…။ ရွက်ဆုတ် ကလေးတွေတောင် ဆုတ်ဖြဲပစ်ခဲ့ရတာ အရွက် ခြောက်ဆယ် ပြည့်ခဲ့ပြီ..။ နှစ်လတိတိ…..။ ကုလားတစ်ကောင် ပလက်ဖောင်းပေါ်မှာ ငုတ်တုတ်ထိုင်ရင်း တွေးနေမိတယ်…။ သူ့ရှေ့နားမှ သူနားခိုခဲ့တဲ့ တိုက်အိမ်ကြီး၊ နှစ်ထပ်အိမ်ကြီး ….။ ခုတော့ ပြောင်တလင်းခါလို့…။ ဟင်းလင်းပြင် ဖြစ်နေပြီ…။

တိုက်အိမ်ကြီးအစား ဆောက်လုပ်ရေး ဝင်းကြီး ခတ်ထားသည်..။ တစ်ခါက ဒီနေရာမှာ အိမ်တစ်လုံးရှိခဲ့ဖူးပါတယ် ဆိုတာ ကျိမ်တွယ်ပြောရမလို…။ ကုလား ဦးလေးနဲ့ အိမ်ရှင် အဖိုးကြီးက ရွာတုန်းကထဲက ရပ်ဆွေရပ်မျိုး။ အခုတော့ အဖိုးကြီးကလဲ သူ့ဇာတိမှာပဲ ခေါင်းချတော့မယ်ဆိုပြီး ရွာပြန်သွားခဲ့ပြီ။ ကယ်ဆယ်ရေးမော်တော် လာတုန်းက ကုလား ရန်ကုန် ပြန်မလိုက်ပဲ သူ့ချက်မြှုပ် ဝါးတော..ရွာကို ပြန်သွားခဲ့တယ်..။ ဦးလေးဈာပန ကိုတော့မမှီ..။ ဒါပေမဲ့ ရွာက ယူစရာရှိတာလေးတွေယူပြီးမှ ရန်ကုန် ပြန်တက်လာခဲ့တယ်…။ ခုဆို နှစ်လတင်းတင်း ပြည့်ခဲ့ပြီ..။ ရန်ကုန်မှာက ရှာရလွယ်သလို အကုန်ကလဲ လွယ်တယ်..။ လူတစ်ကိုယ်စာ ရပ်တည်ဖို့ဆိုတာ တကယ်မလွယ်။ ပိုဆိုးတာက ကုလားအသိ အိမ်ရှင်အဖိုးကြီးကလဲ ငွေစကလေးနဲနဲ ပိုက်ပြီး တောပြန်ခေါင်းချတာဆိုတော့  ကုလားတစ်ယောက် လိပ် ပက်လက်လှန်ထားသလိုပဲ ယက်ကန်ယက်ကန်….။ ဟူး……ကုလား သက်ပြင်းမောမောများကို မှုတ်ထုတ်လိုက်တယ်…။ ဆရာမ ဒေါ်သက်ထားဝင်းကတော့ လာကယ်ခဲ့တဲ့ မော်တော်နဲ့ပဲ ရန်ကုန် ကိုပြန်လိုက်သွားခဲ့တယ်..။ အိမ်ရှင်အဖိုးကြီးကပြောတာတော့….သူ့အမျိုးသား ဦးထွဋ်ကျော်ဆိုတဲ့ ငတိကြီးနဲ့လဲ အကြီးအကျယ် စကားများရန်ဖြစ်ကြတယ်တဲ့…၊ ရန်ပွဲက တော်တော်ဆူသွားတာဆိုပဲ…။ သူနဲ့များ ဆိုင်နေမလား တွေးရင်းနဲ့ ကုလား စိတ်လှုပ်ရှားလာမိတယ်…။ ထိုင်နေရာကနေ လေးတုန့်လေးကန်ထပြီး ဆောက်လုပ်စ ကန်ထရိုက်ဝင်းကြီးကို နောက်ဆုံးကြည့်ခြင်းနဲ့ ငေးကြည့်လိုက်မိတယ်…။ “ဦးလေး….ဦးလေး…“

“ဟေ….ဘာလဲကွ..ပိုက်ဆံလား….ဆောရီးကွာ ငါလဲ ခွေးဖြစ်နေတယ်…“ “အာ….ဦးလေးကလဲ ရုပ်ကိုသေချာကြည့်ပါဗျ…။ ဒီမှာ ကားပေါ်က ဘဲကြီးတစ်ယောက်က ဒါလေးပေးခိုင်းလိုက်လို့ဗျ..“ “ဘယ်သူလဲကွ…“ “ဟိုမှာ…ဟို..ဟာ မရှိတော့ဘူး“

“အေးပါကွာ…..မရှာနေနဲ့တော့ ….ကျေးဇူးပါပဲကွာ…“ ချာတိတ်လေး ယူလာပေးတဲ့စာကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ စာရယ်လို့လဲ မပါ..။ လိပ်စာကဒ်ကလေးတစ်ခု…။ …….ကွန်ဒို၊အပေါ်ဆုံးအလွှာ ………အကျိုးဆောင်ကုမ်မနီတဲ့..။ ဘာသဘောလဲ…။ ပွဲစားတွေလား…။ ငါကားမောင်းချင်လို့ ကားမောင်းအလုပ်လိုက်ရှာနေတာကို သိသွားလို့ပဲလား..။

အိုကွာ…ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အိုကေတာပဲ..ငါ့မှာ စဘော်တင်နိုင်သားပဲ..။ အိပ်စရာ နေရာကလေးလဲ ရမယ်..တစ်လ နှစ်သောင်းလောက်လဲ ရမယ်ဆိုရင် မောင်းပျော်ပါတယ်…ဟုတွေးရင်း ကျဆင်းနေတဲ့ စိတ်ဓါတ်တွေကို ပြန်တည်ဆောက်မိလို့ စွပ်ကျယ်အစုတ်၊ အရောင်မရှိတော့တဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီကလေးနဲ့ ခပ်နွမ်းနွမ်း ကျောပိုးအိပ်ကလေးကို လွယ်ကာ အလုပ်လက်မဲ့ ကုလားတစ်ကောင်တော့ ခြေဦးတည့်ရာ…ဆီ သို့။ လူခေါ်ဘဲကို တီးပြီး အတော်ကြာတဲ့အချိန်ထိ အိမ်ရှင်က ထွက်မလာ…။ ခဏရှိမှ  ..ကျွိ…ခနဲ တံခါးပွင့်လာတယ်…။“အို……““ဟာ….“   အကြီးအကျယ် အံ့သြနေကြတဲ့ လူသားနှစ်ဦး…..။ စကားပင် မဟနိုင်ကြ…။ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် အခုမှ စမြင်ဖူးတွေ့ဖူးတဲ့ လူတွေအလား မျက်တောင်မခတ်တမ်း စိုက်ကြည့်နေမိကြတယ်…။ အကြာကြီးပဲ….။    ပထမဆုံး သတိဝင်လာတာက ကုလား….ခြေထောက်လေး ရှေ့နဲနဲ တိုးပြီး အခန်းထဲ လှမ်းဝင်လိုက်တယ်…။ အရောင်တောက်တောက် ပေါလစ်တွေက မျက်လုံးပင် ကျိန်းစပ်သွားမတတ်..။ သားနားထည်ဝါလှသော အခန်းအပြင်အဆင်ကို ကုလားစိတ်မဝင်စားမိ….။ သူစိတ်ဝင်စားတာက  ..သူ့ရှေ့က အမျိုးသမီး…။  အမျိုးသမီးက အတော်ကို ဖွံ့တယ်..။ အောက်ပိုင်းကလဲ သိပ်တောင့်တယ်..။ အပေါ်ပိုင်းကတော့ ပြစ်မျိုးမှည့်မထင် အလှမျိုးကြီး…။ ခါးသေးလို့ ရင်ချီတဲ့ ရင်ထွားတင်ကားမကြီး….။ ပွဲနေပွဲထိုင် အဝတ်အစား တွေ ဆင်သထားတယ်…။ လက်တစ်ဖက်က ဟန်းဖုံးကို ကိုင်လို့ ကုလားကို စိုက်စိုက်ပါအောင် ကြည့်နေဆဲမှ  လက်ထဲက ဖုန်းကို ဆိုဖာပေါ် ပစ်တင်လိုက်တယ်…။ ပြီးတော့ ကုလားပုခုံးကို သွယ်ပြောင်းတဲ့ လက်အစုံနဲ့ သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး  ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဖိနမ်းလာတယ်…။“အရမ်း …ချစ်တဲ့ မောင်ရယ်….“နှုတ်ခမ်းနှစ်ခု ခွါခွါချင်းမှာ တုန်ရီလှိုက်မောစွာနဲ့ အမျိုးသမီးကြီးက ပြောတယ်..။ ရီဝေ မှေးစင်းနေတဲ့ မျက်ဝန်းညိုကြီးတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်ပြီး နောက်ထပ်တစ်ခါ သိုင်းဖက်ရင်း နမ်းပြန်တယ်..။ ဒီတစ်ခါတော့ အမျိုးသမီးက ကျူးကျော်စစ်ကို ဆင်နွဲလာတယ်..။

နမ်းရုံစုတ်ရုံတင်မကတော့ပဲ သူမလက်တွေက ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဆွဲဖြုတ်လိုက်တယ်..။ ပထမတော့ အထဲမှာ ဟိုပွတ်ဒီပွတ် လုပ်နေသေးတယ်…။ အဲ…ဒါပေမဲ့အပေါ်မှာ ကုလား အနမ်းက ရမက်သည်းလွန်းတာမို့ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ သွေးတွေဆူလာပြီး အထဲက ငပဲကြီးကို ဘောင်းဘီ အပြင် ကိုင်ထုတ်လိုက်တယ်…။ “တံ……တံခါး…ဆရာမား….“ “ရတယ်… ရှေ့ခန်းမှာ လူမနေဘူး…“ပြန်လဲဖြေရင်း ကုလားရင်ဘတ်ဆီကနေ အမွှေးတွေကို လျှာဖျားကလေးနဲ့ မထိတထိ တို့လျက် တဖြည်းဖြည်း အောက်ကို လျောဆင်းသွားတယ်..။“အား………ရှီး…..အ ..   ဆရာမား  ရယ်…“ ကုလား  တုန်တုန်ခိုက်ခိုက် ဖြစ်နေရပါတယ်..။ တစ်ကိုယ်လုံး အောက်ကို ဒူးတုပ်ထိုင်ချလိုက်ပေမဲ့ မျက်တောင်ကော့ကော့ကြီးတွေကို ပင့်တင်ပြီး တရှိုက်မက်မက်နဲ့ ကုလားမျက်နှာကို မော့ကြည့်တယ်…။   ပန်းဆီရောင် လျှာနုကလေးကို ထုတ်လိုက်ပြီး ချက်အောက်က အမွှေးတွေကို တို့ထိဆော့ကစားနေရင်း အဲဒီကနေ ဆီးခုံ၊ ပြီးတော့ ငပဲကြီး အနားမှာ ရစ်ဝဲရစ်ဝဲ လုပ်နေရာက နေ ဆတ်ခနဲ ဆို…….။   ဒေါ်သက်ထားဝင်း အရှက်တရားတွေ၊ မာနဂုဏ်တွေကို ကုလားဆီမှာ ရမက်နဲ့ လဲပစ်လိုက်ပါပြီ…..။  ကုလားရဲ့ လီးကြီး ကို အသာဆွဲပြီး သူမရဲ့ လျှာ ပန်းရောင်လေးဖြင့် ဒစ်ကို ကွေ့ဝိုက်ပြီး ယက်နေပါတယ်…။ “အိုး….ဆရာမ……အာလာ……အား ..အ.. ဆရာမ….အာအအ…“ ကုလားခမျာ ငါးရှဉ့် ပြာသုတ်လိုက်သလို ဖျတ်ဖျတ်လူးနေရှာပါတယ်…။ ဘဝမှာ တစ်ခါမှ မခံစားခဲ့ရဖူးတဲ့ အရသာကိုး။  အထက်တန်းစား မိန်းမတစ်ယောက်ကသူ့လီးကိုစုပ်ယူနေတာတွေ့ရတော့ အံ့သြသလို သွေးလဲ ကြီးသွားမိပါတယ်…။ အမျိုးသမီး ကတော့ ဘာမှ ဂရုမထားသလိုပဲ  တဖြည်းဖြည်း ကြီးလာတဲ့ လချောင်းကြိးကို မက်မက်စက်စက် စိုက်ကြည့်နေရင်း ဆုပ်ဆွဲပြီး ပါးစပ်ထဲ သွင်းနေတယ်…။ လီးကြီးကထွားလွန်းတော့ ဆရာမ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးနဲ့ပါးစပ်က ဝလုံးသဏ္ဍာန်သေးလွန်းနေလို့ အတော်ကို ခက်ခက်ခဲခဲ သွင်းယူရပါတယ်…။ လည်ချောင်းမှာ လာထောက်နေတာတောင် အပြင်မှာ  လက်တစ်ဆုပ်စာ ကျန်နေသေးတယ် လေ….။“အား……အိုး..ဆ..ဆရာမ… အား…..“အပျိုမကြီး က စိတ်ထင်တိုင်းကျဲနေတော့  ကုလား မခံမရပ်နိုင်လောက်အောင် ကောင်းလာတယ်..။ “အား….အု….အ..ဆရာမ..ရှီး.အိုး ဖယ်…ဖယ်..ဖယ်တော့….“ မဖယ်ပေးပါ…။ 

အမျိုးသမီးက မဖယ်ရှားတဲ့ အပြင် ကုလားခါးကိုပါ လက်အစုံနဲ့ အတင်းဆွဲဖက်ထားပြီး စုတ်ပေးတာ နောက်ဆုံး ကုလား စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ အမျိုးသမီး ပါးစပ်နဲ့ အပြည့် သုတ်ရေတွေ ပန်းထုတ်ချလိုက်တယ်…။ “အား…အင် ဟင်း…ကောင်းလိုက်တာ………ဆရာမ..ရယ်…“ကုလားခမျာ မောဟိုက်သံကြီး ရောက်တတ်ရာရာတွေ ရေရွတ်နေဆဲမှာ ဒေါ်သက်ထားဝင်းက ..“ဂလု“  ခနဲ မြည်အောင်ပင် မြိုချလိုက်တယ်…။  အခန်းတံခါးကို အခုမှပဲ ပိတ်ဖို့ သတိရကြတယ်….။ ကုလားကတော့ လီးကြီးတန်းလန်းနဲက အမောဖြေရင်း ဆရာမအလှကို ကသိုဏ်းရှုနေတယ်။ “မင်္ဂလာဆောင်ရှိလို့ …..သွားမလို့..“ “အရေးကြီးလို့လား…“တစ်ခွန်းတည်းပြောတဲ့စကား..။ ထိရောက်လွန်းတယ်..။ ဒေါ်သက်ထားဝင်း နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးတွေက မစူတစူ….မပြုံးတပြုံး….။ “ဦးထွဋ်ကျော်နဲ့က ဘယ်လိုဖြစ်ကြတာလဲ…“ “မေးမနေစမ်းပါနဲ့…..ယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့ ကျွန်းတစ်ကျွန်းမှာ သုံးရက်လောက် အတူတူနေခဲ့တဲ့ မိန်းမကို ယုံရပါ့မလား..တဲ့….“ “ဒါပေမဲ့ …မြတ်ပါတယ်…အောက်မှာ ရပ်ထားတဲ့ မတ်တူးကားလေး တွေ့လား..။ အဲဒါနဲ့ ငွေသား သိန်းနှစ်ရာလေ… နစ်နာကြေးတော့ ရလိုက်တယ်…“ “များလှချည်လား….“ “များရမှာပေါ့…သူမပေးလို့..သက်ထားဖွလိုက်ရင် သူစောက်ရှက်ကွဲမှာလေ…ဥပဒေနဲ့လဲ ရင်ဆိုင်ရဦးမယ်လေ…“ “ကျုပ်…ကျုပ်စိတ်မကောင်းပါဘူး…..ဆရာမရယ်….“ “ဘာ….ကျုပ်လဲ……ဟွန်း…..“ဒေါ်သက်ထားဝင်း ငြူစူစူကလေး မျက်စောင်းထိုးရင်းနဲ့ လှမ်းဟောက်တယ်။ ပြီးတော့ ….ဟာ….ဒေါ်သက်ထားဝင်း အရှက် ကင်းမဲ့သွားပြီ ထင့်။  ဝင့်ဝင့်ထည်ထည် ဝတ်ထားခဲ့တဲ့ ပါတိတ်ဝမ်းဆက်ကလေးကို ခွါချွတ်ချလိုက်တယ်..။ နောက်တလွှာ….. ထမိန်ကိုလဲ ကွင်းလုံး ချွတ်ချလိုက်တယ်…။ ပြီးမှ ယဉ်ယဉ်လေး ထုံးဖွဲ့ထားတဲ့ ဆံထုံးကြီးကိုပါ ဖွာချလိုက်တယ်..။ တင်ပါးအထိ ရှည်လျားတဲ့ ဆံနွယ်စင်းစင်းတွေ…တခါခါနဲ့ မိန်းမလှကြီး….။ “သက်ထား ကိုယ်လုံးက သိန်းငါးရာ မတန်ဘူးလား…ဟင်..“ကုလား ငေးကန်းကန်းနဲ့ ပါးစပ်မဟနိုင်..။ နှုတ်က အားစေးမိထားသလို အ..နေရှာတယ်..။  သွေးတွေကတော့  ဆူဝေနေပြီး  လီးကလဲ ဖြောင်းခနဲ ဖြောင်းခနဲ ဆရာမ သွေးကို သောက်ချင်လာမိတယ်…။“ကြောက်တောင် ကြောက်လာပြီ…..ဆရာမရဲ့..“ “ဟွန်း….ဒါက ဘာကြောက်တာလဲ….“ “တော်ကြာ…ရဲတွေ ဘာတွေ…““အို…..မောင့်ကိုတော့ သက်ထား ကြည်ဖြူပါတယ်…“ “ဘာ ..ကြည်ဖြူတာလဲ…“ “အိုကွာ……သိရဲ့သားနဲ့…သွား.“ “တကယ်..မသိလို့ပါ…ဆရာမားရဲ့..“ “ဒါဖြင့်…ဒီနားလာ…ပြောပြမယ်…..“ဆရာမ ဒေါ်သက်ထားဝင်း ကုလားနားရွက်ကလေးနားကပ်ပြီး ရှက်ရွံ့ရင်ဖိုစွာ  အသံတုန်တုန်ကလေးနဲ့ ပြောတယ်…။“မောင့်ကို……မောင့်ကိုလေ….သက်….သက်ထား ကြည်ကြည်ဖြူဖြူ အလိုးခံမှာပါ….ရှင်ရဲ့…“ကဲ….ဘယ်နှယ့် နေသလဲ…..ကိုရွှေကုလား…….။

အကယ်ရွေ့သာ သင်သည် ယောက်ျားတစ်ယောက် ဖြစ်ခဲ့ပြီး သွေးသားဆူဖြိုးလှသော လုံးကြီးပေါက်လှ အပျိုတင်းပြည့် မိန်းမ လှလှ တစ်ဦးနဲ့ အခန်းတစ်ခုထဲတွင် နှစ်ဦးတည်း ချစ်တင်းနှောခွင့် ရမည်ဆိုပါက သင် မည်ကဲ့သို့ ရင်ဆိုင်မည်နည်း။…ပြီး

Zawgyi

သူ႔ျမင္းယီးႀကီးနဲ႔ လိုးတာကို ဒီက ခံခ်င္လွပါၿပီရွင္

အကယ္ေရြ႕သာ သင္သည္ မိန္းမတစ္ေယာက္ ျဖစ္ၿပီး သင္အင္မတန္ မုန္းတီးရြံ့ရွာေသာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ႏွင့္ လူသူမနီး ကၽြန္းကေလးတစ္ကၽြန္း အေပၚမွာ အတူတကြ ေနထိုင္ရမည္ ဆိုပါက သင္မည္သို႔ ရင္ဆိုင္မည္နည္း။ အကယ္ေရြ႕သာ သင္သည္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး သင္အင္မတန္မွ စက္ဆုပ္ေအာ့ႏွလုံးနာလွေသာ  မိန္းမတစ္ေယာက္ႏွင့္ လူသူမဲ့ေသာ ကၽြန္းတစ္ကၽြန္း အေပၚတြင္ အတူတကြ ရွင္သန္ ေနထိုင္ရမည္ ဆိုပါက သင္မည္သို႔ ရင္ဆိုင္မည္နည္း။ “ေတာက္……..မေတြ႕ခ်င္တဲ့လူကိုမွ လာေတြ႕ရတယ္လို႔…က်က္သေရ တုံးလိုက္တာ..ထြီ..“ ေမာ္ေတာ္ကုန္းပတ္ေပၚမွာ လူတစ္ေယာက္ သူမကို ျမင္လိုက္ေတာ့ ပထမ အံ့ၾသသြားသည္..။ ဒုတိယ မ်က္ေမွာက္ႀကီး ၾကဳတ္လို႔ ဖ်တ္ခနဲ..ေနာက္ဆုံးမွာ မ်က္ႏွာလႊဲသြားတယ္။ “ေအာင္မာ…ငျပဴးကမ်ား လာျပဲရတယ္လို႔ ရွိေသး..ဟြန္း…ထြီ” စိတ္ထဲကေန ရိုင္းရိုင္းပ်ပ်ပဲ ေတြးၿပီး ပ်စ္ကနဲေနေအာင္တံေတြး ေထြးျပၿပီး သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခန္းထဲပဲ ျပန္ဝင္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ ေမာ္ေတာ္အိပ္ခန္းထဲ ေရာက္တဲ့အထိ ေဒါသအရွိန္က မေျပခ်င္..။ဘယ္ေျပလိမ့္မလဲ။ ဟို သေကာင့္သား ေခြး…ကုလား..လူကျဖင့္ လမ္းေဘးကြမ္းယာသည္..ၾကည့္ေတာ့ မခုတ္တတ္တဲ့ ေၾကာင္..။ လုပ္ေတာ့ မိန္းမလို မိန္းမရနဲ႔ က်က္သေရတုံး..။ ဘယ္ဘဝက ေရွးေရစက္လဲ မသိေတာ့..။ဘယ္လိုမွ ..မ်က္ႏွာေၾကာမတည့္..။မတည့္ဆို   …မတည့္စရာ အေၾကာင္းေတြက လဲ ရွိေနတယ္ေလ..။တကယ္ပါပဲ…ဒီေလာက္ေတြ႕ခဲ့ဆုံခဲ့ တဲ့ အခ်ိန္တို ခဏေလး အတြင္းမွာ ဘယ္ေလာက္ထိေတာင္ မုန္းတီးမိသလဲ ဆိုတာ..မသိေတာ့ဘူး..။ဥပေဒသာ မရွိပဲ ေနၾကည့္ပါလား ..သူမ အရင္ဆုံး သတ္မွာ အဲဒီ ဘိန္းစား..ကိုပဲ..။သူ႔နာမည္က အပနား ဆိုလား…။ ကုလား…ကုလားဒိန္.. ႐ုပ္ကလဲ ဆိုး..ေစာက္က်င့္ကလဲ မေကာင္း…လမ္းေဘး ကြမ္းယာသည္..။ အဲ..လမ္းေဘး ဆိုတာက သူမ စာသင္တဲ့ တိုက္ေအာက္တည့္တည့္မွာ ေဈးေရာင္းတဲ့ ေကာင္။ အခုလဲ တစ္ေလွတဲစီး တစ္ခရီးထဲသြား ဆိုေပမဲ့ ခရီးသြားေဖာ္ စိတ္ဓါတ္ ဘယ္လိုမွ ေမြးလို႔မရ..။ ခုခ်က္ခ်င္းပဲ ပင္လယ္ထဲ က်ေသသြားပါေစ လို႔ေတာင္ ဆုေတာင္းမိတယ္..။ တကယ္ေတာ့ သူမ ဒီေလာက္ မရိုင္းတတ္..။ယဥ္ေက်းသည္..။သိမ္ေမြ႕သည္..။

ၿပီးေတာ့ ရွက္တတ္ ေၾကာက္တတ္ ေသးတယ္..။ဒါေပမဲ့ အဲဒီ အရွက္အေၾကာက္ေတြ.၊ ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႕မွုေတြ အားလုံးေပ်ာက္ကြယ္ သြားေအာင္ လုပ္ခဲ့တဲ့လူ..အဲဒီ..ကုလားေကာင္..။  အင္း…မွတ္မိေသးတာ..ေပါ့…။ “ကိုထြဋ္ကလဲကြယ္..အိမ္ႀကီးကပဲ ေနာက္ေျခာက္လေလာက္ဆိုရင္ ဖ်က္ေတာ့မဲ့ဟာကို အလကား စာခ်ဳပ္ေနဦးမယ္” “မဟုတ္ဘူး…မသက္ထားရဲ့။ ဒီမွာ ေက်ာင္းသားရေအာင္လို႔။ ၿပီးေတာ့ ေနာင္ မသက္ထား ေဘာ္ဒါဖြင့္ရင္လဲ အဆင္ေျပတယ္ေလ..။ ေဈးက ဘယ္ေလာက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ..။ ေနာက္ စာခ်ဳပ္ျပည့္သြားေတာ့ ဟိုဘက္လမ္းမွာ ဆက္ငွားရင္  ဒီက ဝိတ္နဲ႔ အဆင္ပိုေျပတာေပါ့” “ကိုထြဋ္က စီးပြားေရးသမား ဆိုေတာ့ ဒါ ေဈးတြက္ တြက္လိုက္တာေပါ့..ဟုတ္လား” “ဒါေပါ့…ဒါေပါ့..။ ဒီေခတ္မွာ ဒီေလာက္တြက္ထားမွ ေတာ္႐ုံ က်တာ” “ဒါျဖင့္ ..ဒီက..ကိုလဲ ေဈးတြက္ တြက္ၿပီး လက္ထပ္ခဲ့တာေပါ့..ဟုတ္လား” “ဟုတ္တာေပါ့..” “ဘာ.ဟုတ္တာလဲ..ကိုထြဋ္ေနာ္”ေဒၚသက္ထားဝင္း စိတ္တိုစြာ ေအာ္ေတာ့ ကိုထြဋ္ေက်ာ္ ျပဳံးစစနဲ႔ ျပန္ေခ်ာ့သည္။ “အလကား..မသက္ထားကလဲ..စိတ္ဆိုးေနျပန္ပါၿပီ…ခ်စ္လို႔စတဲ့ ဟာကို” “ကဲပါ…ေရွ႕လဲ ၾကည့္ေမာင္းပါ အုံး..။ေတာ္ၾကာ ဒီက အခ်စ္ႀကီးနဲ႔ လက္မထပ္လိုက္ရပဲ ျဖစ္ေနဦးမယ္” “တိုက္..တိုက္ေလ..အဲေတာ့လဲ ..ေအးတာပဲ” “…ကြာ..စတဲ့ဟာကို ကေလးေလး က်ေနတာပဲ..ႏွုတ္ခမ္းစူထားၿပီး ျပဳံးေတာ့လဲ ဝက္ဖင္ႀကီး က်ေနတာပဲ” “ကိုထြဋ္ေနာ္” ေဒၚသက္ထားဝင္း ၾကာၾကာ စိတ္မေကာင္နိုင္ပါ..ရွားရွားပါးပါး အခ်ိန္ကေလးမွာ စိတ္ေကာင္ၿပီး အခ်ိန္မကုန္ခ်င္..။ကိုထြဋ္ကလဲ အေခ်ာ့အျမႇဴ ေကာင္းတယ္..မဟုတ္လား..။ အႏွီ ကိုထြဋ္ဆိုေသာ ကိုထြဋ္ေက်ာ္ႏွင့္ ေဒၚသက္ထားဝင္းက သမီးရီးစား မဟုတ္ၾကပါ။ ခ်စ္လွေခ်ရဲ့ ႀကိဳက္လွေခ်ရဲ့ဆိုၿပီး ခံစားေၾကကြဲၿပီး ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္လာခဲ့ျခင္းလဲ မဟုတ္..။ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကမွ ကိုထြဋ္မိဘမ်ားက ျဖဴစင္ရိုးသားတဲ့ ေက်ာင္းဆရာမ အဂၤလိပ္စာၿပ က်ဴတာမေလး ေဒၚသက္ထားဝင္းကို ေလ့လာ သေဘာက်လို႔ လူႀကီးခ်င္း သေဘာတူ ေတာင္းရမ္းကာ ေစ့စပ္ေပးခဲ့သူ တစ္ေယာက္။

အသက္အရြယ္က သုံးဆယ္ေက်ာ္..အပ်ိဳႀကီး မမ။ အဖိုဆိုလို႔ ယင္ဖိုသန္းဖို႔ ေဝးလို႔ ရီးစားသနံေတာင္ မထားခဲ့ဘူးသူ။ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းစာ..။ႀကီးလာေတာ့ စီးပြားေရး။ ဒါပဲ အာ႐ုံ ရွိသူ။ ပညာ အရည္အခ်င္း က ေျပာစရာမလိုေတာ့။ ေငြေၾကး ခ်မ္းသာမွု ကလဲ သူမအေဒၚနဲ႔ ေဘာက္ေထာ္မွာ ၿခံနဲ႔ တိုက္နဲ႔ ေနထိုင္ေနတဲ့ အေဒၚတစ္ခု တူမတစ္ခု ဘဝ။ အလွအပ ၾကည့္မလား..။ ခုေခတ္ မင္းသမီးေတြ ေမာ္ဒယ္လ္ေတြ လြမ္းသြားမယ္။ တကယ့္ ခါးေသးရင္ခ်ီ၊ ျဖဴျဖဴ ေတာင့္ေတာင့္ မႀကီး…။ ကိုထြဋ္ေက်ာ္ ကလဲ အသက္ ၄၅ ႏွစ္။ ေက်ာက္ေလာက ၊အိမ္ေလာက..၊ ကားေလာကမွာ မင္းမူေနတဲ့ ဝင္ဒါမီယာက က်ားတစ္ေကာင္..။မိုးကုတ္ အႏြယ္ ရွမ္းတ႐ုတ္ စပ္.။အမ်ိဳးေကာင္းသား သူေဌးပီပီ လက္စလက္နေလးေတြ ဇ..ကေလးေတြ ရွိတယ္..။သံေယာဇဥ္ အျပာ ကေလးေတြ ရွိတယ္..။ထားပါေတာ့ေလ.. ေက်ာက္ေကာင္းမွန္ရင္ အနာေတာ့ ဘယ္ကင္းပါ့မလဲ..။ ကဲ..ဒီေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ဘဝက ေနနဲ႔လ ေရႊနဲ႔ၿမ ၊ ျမင္သူတိုင္း သြားရည္က်ရတဲ့ ဘဝ။ အခုလဲ စစ္ကိုင္းလမ္းက ကိုထြဋ္အသိ အဖိုးႀကီး အိမ္ အခန္းလာငွါးတာ..။ ေျခာက္လစာ အျပတ္ အခန္းငွားေပးဖို႔ လိုက္လာတာ..။ ေဒၚသက္ထားဝင္းကိုယ္တိုင္က ငယ္ငယ္ထဲက အေဒၚအပ်ိဳႀကီးနဲ႔ပဲ ကိုယ့္ဘဝ ကိုယ္ေက်ာင္းေနလာခဲ့တာဆိုေတာ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ကိုခ်ည္းပဲ မွီခိုၿပီး အားကိုးမေနခ်င္..။ဘာလုပ္မွာလဲ အားကိုးခ်င္မွေတာ့ အေစာႀကီးကထဲက လင္ယူမွာေပါ့..။လင္…ဘာလုပ္ဖို႔လဲ…။အေဒၚစကား မပယ္ရွားခ်င္လို႔သာ ေခါင္းၿငီမ့္ခဲ့တာ..။အခ်ိန္မေရြး ေခါင္းခါ နိုင္တယ္..။ အေဒၚကလဲ အတင္းေတာ့ မတိုက္တြန္းပါ..။ ခ်စ္လို႔လဲ မဟုတ္..။အခ်စ္ဆိုတာ..ဘာလဲ..။နားမလည္..။ဘာပဲေျပာေျပာ သူက ေယာက်္ား ဆိုေတာ့ ဦးေဆာင္ဦး ရြက္ ျပဳခ်င္မွာေပါ့…။ ဒါ..သဘာဝ က်ပါတယ္ေလ..။ အဲဒီေန႔ ကအိမ္ရွင္ အဖိုးႀကီးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ စကားေျပာ၊ စာလဲခ်ဳပ္၊ ေငြလဲ အေၿပ ေပးၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္..။တိုက္ကေတာ့ ႏွစ္ထပ္အိမ္ပါ။ သစ္သားၾကမ္းခင္းနဲ႔ ေရွးေဟာင္းပုံစံ အုတ္ပတ္ကား ခပ္ညံ့ညံ့ တက္ထားတာပါ..။တစ္ခ်ိဳ႕ ေနရာေတြက စိုလို႔ ရႊဲလို႔ စုတ္ျပတ္လို႔ ေနခ်င္စရာ တကြက္မွ မရွိဘူး..။ ေအးေလ.. ေျခာက္လပဲ ဆိုေတာ့ ေဒၚသက္ထားဝင္း အေကာင္းအဆိုး တစ္ခြန္းမွ မေျပာေတာ့ပဲ ျပန္လာခဲ့တယ္..။ အင္းဘာလိုလိုနဲ႔ ေဘာ္ဒါ ကိစ္စေတာင္  ေနာက္ဆုတ္လိုက္ရတယ္..။

ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္း ေဒါက္တာမာလာက ျပင္ဦးလြင္မွာေလ..။အဲဒါ သူနဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး ကိုယ္ကဒီမွာ ေက်ာင္းသားစု။ စာျပၿပီး စီမံခန႔္ခြဲ ။ အဲ..ဟိုကိုေတာ့စာေမးပြဲေျဖဖို႔ ေျခာက္လ အလိုေလာက္မွာ စခန္းသြင္းဖို႔ လႊတ္..။ ဟိုမွာ သူငယ္ခ်င္းက အုပ္ခ်ဳပ္..။ အဲဒီလို ႀကံထားတာေလ..။နဲနဲ ေတာ့ ေနာက္က်သြားၿပီ..။ အင္းေလ.. ေနာက္ႏွစ္ေပါ့..။ ေနာက္အပတ္ စေနေန႔ မွာ သင္တန္းစဖြင့္ျဖစ္တယ္..။ လမ္းေဘးက ကားပါ့ကင္ေနရာမွာ ကားကိုရပ္ၿပီး တိုက္ရွိရာကို လာခဲ့တယ္..။ အဲဒီမွာ..စေတြ႕တာပဲ..။ ကြမ္းယာဆိုင္ေလး..။ကြမ္းယာ ၊ေဆးလိပ္၊ အခ်ိဳအခ်ဥ္ကေလးေတြက စလို႔ တိုလီမိုလီဟာေလးေတြ အစုံ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေလး..။က်ဴရွင္သင္မဲ့ တိုက္ေအာက္တည့္တည့္မွာ အခန႔္သား ေနရာယူလို႔..။ေၾသာ္..သူက..ဟိုးအရင္ထဲက ရွိခဲ့တာထင္ပါရဲ့လို႔ ေတြးၿပီး တိုက္ေပၚတက္မယ္ အလုပ္..။ကြမ္းယာဆိုင္က အေကာင္..ကုလားစုတ္..ေပါ့.။ အစုတ္ပလုပ္ ငတိက သူမကို စူးစူးရဲရဲ ႀကီး ၾကည္တယ္..။ ၾကည့္တာမွ ျပဴးျပဴးျပဲျပဲ ႀကီး..။ တကယ္ ၾကက္သီးထစရာ..။ရင္ဖို စရာ..။ ၿပီးေတာ့ ..ေဒါသ ထြက္စရာ..။ ဘုၾကည့္တစ္ခ်က္ ျပန္ၾကည့္ေပးၿပီး ဆံပင္ရွည္ေတြကို ရမ္းခါရင္း ကိုယ္စာသင္မဲ့ ေနရာကို တက္လာတာေပါ့..။ ေအာင္မာ…ကုလား..အစုတ္ပလုပ္ေကာင္က…မၿပီးေသးဘူး…။ ေနာက္ကေန ႏွမခ်င္း မစာနာ လိုက္ၾကည့္ေန လိုက္တာမ်ား..သက္ထားရဲ့ ထမိန္ထဲ သူ႔မ်က္လုံးႀကီးေတြ..ထိုးေဖာက္ ဝင္လာေတာ့မတတ္ပဲ..။ဒါနဲ႔ သက္ထား ေဒါသျဖစ္ျဖစ္နဲ႔ ျပန္ငဲ့ေစာင္း ၾကည့္တာေတြ႕ေတာ့..မွ ငနဲသားက မ်က္ႏွာလႊဲသြားတယ္..။ မလႊဲခ်င္ လႊဲခ်င္နဲ႔ ေပါ့။ ေလွကားကို ဝုန္းဒိုင္းက်ဲၿပီး တက္လာတာေတာင္  ျပည့္ျပည့္တင္းတင္း စြင့္စြင့္ကားကား တင္သားႀကီးေတြကို အားမနာစတမ္း လိုက္ ရွိုး ေနတဲ့ ကုလားမ်က္လုံးေတြကို ေဒၚသက္ထားဝင္း အာ႐ုံထဲက ေတာ္႐ုံနဲ႔ မထြက္..။ ကိုယ္လွတာေတာ့ ကိုယ္သိတာေပါ့..။ အဲ..အဲဒီတင္သား..တင္ႀကီး..ဖင္ႀကီးေတြက ..တင္းရင္းၿပီး အိၿဖိဳးေနပုံက ေရအိုးႀကီး တစ္လုံးကို ခါးေအာက္ပိုင္းမွာ ေကာ္နဲ႔ ဆက္ကပ္ထားသလို ေဒၚသက္ထားဝင္း ကိုယ္တိုင္လဲ ကိုယ့္ဟာႀကီးေတြအတြက္ ဂုဏ္ယူမိတယ္ေလ…။ အဲဒီလို…ႂကြေန ေမာက္ေနေအာင္လဲ ေလ့က်င့္ခဲ့ရေသးတာကိုး။ မယ္ဘြဲ႕ေတြ..လွယဥ္ေက်းမယ္ေတြ..၊ မစ္.စ္ ဘာညာေတြ တစ္ခါမွ မရဘူးခဲ့..။ အဲ ..မရဖူး ဘူးဆိုတာထက္..စတိတ္စင္ေပၚမွာ ကိုယ့္ဟာႀကီးေတြကို ထုတ္ျပၿပီး ဆုေလးတစ္ဆုေလာက္ပဲ ရမယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္တန္ပါ့မလဲ..ေနာ္..။

နို႔မို႔ဆိုလို႔ကေတာ့…ဟင္း.ဟင္း..ဒီတင္သား ၃၈ လက္မ ႀကီးေတြက ဒိုင္လူႀကိးေတြ။ ပရိတ္သတ္ေတြဆီက အမွတ္ေတြကို ေႁခြယူနိုင္မဲ့ လက္နက္ေတြေပါ့။ တင္ပဲလား….မဟုတ္ေသး…တင္က်ေတာ့ ၃၈၊ ခါးက်ေတာ့ ၂၅ ၊ ဘယ္ေလာက္သြယ္ၿပီး ဘယ္ေလာက္က်ဥ္းသလဲ..။ေဒၚသက္ထားဝင္းရဲ့ လက္နဲ႔ ထြာဆိုင္ သာသာပဲ ရွိတယ္..။အတိပဲ..။မပိုဘူး..မလိုဘူး..။ လက္ျပတ္အက်ီ ေတၤြ ေျပာင္ ထမိန္ေတြ ထည္လဲ ဝတ္ခဲ့တယ္..။ဝတ္တတ္ စားတတ္ေတာ့ ၾကည့္ၾကရတဲ့ ေကာင္ေတြရဲ့ ရမက္စိတ္ရိုင္း ေတြကို ခ်က္ခ်င္းနိုးလာေစတဲ့ အဆက္အေပါက္ ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ အသိ..။ မဟာဆန္တဲ့ မ်က္ႏွာ၊ အမို႔အစြင့္ အရွိုက္ အဟိုက္ အထစ္အေဖာင္းေတြက သူ႔ေနရာနဲ႔သူဆိုေတာ့ အေကာင္ေတြ ႏွာထခ်င္တာ မဆန္း။ သူမကိုယ္တိုင္ စိတ္အလိုကို မလြန္ဆန္နိုင္ေသး..။ဘာလုပ္သလဲ..စိတ္ဆာလာလ်င္ အရမ္းျပင္းျပလာတဲ့ ေန႔ေတြမွာ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ သားေရႀကိဳးကို တင္းေနေအာင္ဝတ္ၿပီး ေဘာင္းဘီႀကိဳးရာႀကီး ထင္းေနေအာင္ လုပ္ျပတာကလြဲၿပီး ဘာမွ မလုပ္ရဲရွာ..။ကိုယ္က အရွက္သည္းတတ္တဲ့ မိန္းမသားမို႔လား..။ ေျပာခဲ့သလို စာဖြဲ႕လို႔ မမွီေအာင္ကို ေခ်ာတယ္ေလ..။အဲဒီ..အလွအတြက္..မာနကေလးကလဲ ရွိေသးတယ္..။ေယာက္်ားေတြလို ပိုက္ဆံေပးၿပီး ေပ်ာ္ပါးလို႔ရတာလဲ မဟုတ္..။ ၿပီးေတာ့ေက်ာင္းဆရာမ..။ဆယ္တန္းအဂၤလိပ္စာ က်ဴရွင္ဆရာမ..။နည္းျပေပါက္စ။နဲနဲေနာေနာ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြ မဟုတ္..။ဒါေတြကို အခု ကုလားတစ္ေကာင္က ဖ်က္ဆီးေနၿပီေလ..။စားေတာ့ဝါးေတာ့မတတ္ ဏွာအၾကည့္..။စူးရွတယ္၊အားျပင္းတယ္၊က်ားတစ္ေကာင္ သားေကာင္ေခ်ာင္းသလို အၾကည့္..။ေဒၚသက္ထားဝင္း စိတ္လဲ လွုပ္ရွားမိတယ္..။ေဒါသလဲ ျဖစ္မိတယ္..။ “ေစာက္ေကာင္…ငါ့အိုးႀကီးေတြကို..ၾကည့္ၿပီး…လီးေတာင္ေနမွာပဲ”။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ စုတ္ခၽြန္းခၽြန္း ကုလားစုတ္ေကာင္ကို မျမင္ခ်င္ပဲ မုန္းမိတယ္..။

တျခားေကာင္ေတြလဲ ၾကည့္တာပါပဲ..။တခါတေလမ်ား အိမ္က ကားပ်က္လို႔လိုင္းကားေတာင္ တိုးမစီးရဲဘူး..။ကားေပၚမွာ ဝိုင္းေထာက္လိုက္ၾကတာ..။တခ်ိဳ႕ ခပ္ရဲရဲ ေကာင္ေတြဆိုရင္ မေတာ္တဆလိုလိုနဲ႔ ဖင္အိုးႀကီးေတြကိုပါ ပြတ္ေပးညႇစ္ေပးခ်င္ၾကတာ..။အဲဒီတုံးကေတာင္ ဒီေလာက္ေဒါသ မျဖစ္ခဲ့..။အခုေတာ့ ဒီေကာင္နဲ႔မွ မၿပီးနိုင္ မစီးနိုင္ ေဒါသျဖစ္ရတယ္..။
သင္တန္းကလဲ အစမို႔လို႔လားမသိ.။စာသင္ရာမွာ စာထဲ အာ႐ုံမေရာက္နိုင္.။အခုခ်က္ခ်င္းပဲ တက္ခြေတာ့မဲ့ မ်က္လုံးစူးစူးႀကီးေတြကို ေတြးမိၿပီး အေယာင္ေယာင္အမွားမွား ေတြကိုျဖစ္လို႔..။ ဝင္းဝါေနတဲ့ မ်က္ႏွာလွလွကေလးကလဲ ရွက္ေသြးေတြေၾကာင့္ရဲရဲနီၿပိး စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္လိုက္၊ ေဒါသထြက္လိုက္နဲ႔တစ္ေယာက္ထဲ ေနမထိ ထိုင္မသာျဖစ္ေနရတယ္..။ “ေတြ႕မယ္..ေတြ႕မယ္..ေစာက္ကုလား…အမဲရိုးက..ဟင္းအိုးမွ အားမနာ” အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ေဒၚသက္ထားဝင္း စစ္ဆင္ေရး တစ္ခုစတယ္..။ကားကိုရပ္ၿပီးတာနဲ႔ ကုလားကိုျမင္ရင္ အရင္ဆုံးစူးစိုက္ၾကည့္တယ္..။ အဲသလိုမ်ားဆိုေတာ့လဲ..သနားစရာေတာင္ ေကာင္းေသးေတာ့။ သူမစိုက္ၾကည့္တာ ခံရတဲ့ ကုလားခမ်ာမွာ ေနစရာေတာင္မရွိဘူး..။မ်က္လႊာႀကီးခ်လို႔ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ပုံစံနဲ႔..။ ဒီေတာ့လဲ မိန္းမသားပီပီ ေက်နပ္မိျပန္ေရာ..။ အင္း..ဒါေပမဲ့ ေလွကားကို စတက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ နိမ့္တုံျမင့္တုံ တင္ပဆုံသားႀကီးေတြရဲ့ စည္းခ်က္လွလွကို ငနဲသားကုလား ေနာက္ကေန ရွုစားျပန္ေလေရာ..။ ဒီေတာ့လဲ ေဒါသထပ္ ထြက္ရျပန္ေရာ။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ႏွစ္ေယာက္သား သံသရာလည္ေနေရာပဲ..။ဒီထက္လဲ မပိုဘူး..။ ေနာက္ရက္ေတြက်ေတာ့ ေဒၚသက္ထားဝင္း ပိုၿပီး အရြဲ႕တိုက္တဲ့သေဘာနဲ႔ တင္သားေတြကို ပိုၿပီး ေမာက္ေနေအာင္ မို႔ေနေအာင္ ဝတ္စားျပတယ္..။ထမိန္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေတြ..၊ေျပာင္သားေတြ၊ ဝတ္ျပတယ္..။ ပိုၿပီးေတာ့လဲ တင္သားႀကီးေတြ ရမ္းခါေနေအာင္ ေလၽွာက္ျပတယ္..။ အဝတ္အစားကလဲ လွ၊ လူကလဲ ႂကြနဲ႔..ဒီကုလားရဲ့ ရင္ကို ေမးမၾကည့္ပဲနဲ႔ ေတြၾကည့္႐ုံနဲ႔ ဗေလာက္ဆူေအာင္ကို လုပ္ပစ္လိုက္တယ္..။ မွတ္ကေရာပဲ..။ ဒီေလာက္ေတာင္ အေၾကာထခ်င္ သန္ခ်င္တဲ့ေကာင္..။အဲဒီမွာ ရင္ခုန္ရင္း ႐ူးေပေရာ့…။စားမဝင္ အိပ္မေပ်ာ္ ျဖစ္ေပေရာ့..။ ေယာက္်ားေတြ အာသာေျဖတဲ့နည္းမ်ိဳးနဲ႔ပဲ လုံးႀကီးေပါက္လွ ဆရာမ..အပ်ိဳမႀကီးကို မွန္းၿပီးေတာ့ လြမ္းေပေတာ့…။ ဒီတစ္သက္ေတာ့ ရလိမ့္မယ္ မထင္နဲ႔…။ အရြယ္ေရာက္ၿပီးတဲ့ မိန္းမသားတစ္ေယာက္မို႔ ေယာက္်ားေတြရဲ့ မ်က္လုံးေတြကို ေဒၚသက္ထားဝင္း နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ အကဲခတ္တတ္တယ္..။ မရလို႔သာ..ရလို႔ကေတာ့ ဘယ္ေလာက္မ်ား….ဟင္း..ေတြးေတာင္မေတြးရဲ…။ အဲ ..တခါတေလေတာ့လဲ..သာယာမိတယ္..။ အဲ..ဟိုဟာဒီဟာေတြ မလုပ္ခ်င္..။ေၾကာက္လဲ ေၾကာက္တယ္..။ အသဲလဲ ယားမိတယ္..။ ငယ္ငယ္တုံးက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဗြီဒီယိုအျပာကား ခိုးၾကည္ကၿပီး စိတ္ထဲမွာ ကတုန္ကယင္ႀကီးနဲ႔ မာစတာေဗးရွင္း လုပ္လိုက္မိတယ္..။ အဲဒီ တစ္ခါကိုပဲ လူသိသြားမွာ စိုးရိမ္မိၿပီး ေနာက္ထပ္မလုပ္ရဲေတာ့ဘူး။ မိန္းမဆိုတာကလဲ ခက္တယ္ေလ..။ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဘာေတြျဖစ္ေနဦး ရင္ထဲမွာပဲေလ..။အျပင္ကို ထုတ္ျပလို႔ ရတာမွ မဟုတ္တာ..။

ထိန္းသိမ္းရမဲ့ ဂုဏ္ေတြ၊ ထားရွိရမဲ့ အရွက္တရား အေၾကာက္တရားေတြ ဟာ…ဘာေတြမွန္းကို မသိဘူး..။အေသခ်ာသိတာက မိန္းမသားဆိုတာက ခက္တယ္ေလ..ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့….။ “တီ…တီခ်ယ္” “အင္း…ဘာလဲ..သမီး..“
ေကာင္မေလးက ရွက္ရြံ့ဟန္ျဖင့္ ေခါင္းငုံ႔သြားတယ္..။ ေျပာရအခက္ မေျပာရအခက္ ေဝခြဲမရဟန္နဲ႔ စဥ္းစားေနတယ္..။ ေဒၚသက္ထားဝင္း အားေပးသလိုနဲ႔ တစ္ခ်က္ျပဳံးျပလိုက္ၿပီး…. “ေျပာေလ..သမီး..ဘာေျပာခ်င္လို႔လဲ..“
“ဟို..ဟိုဟာ” “ေၾသာ္…သမီးရယ္…ဘာကိုေၾကာက္ေန ရွက္ေနရတာလဲ..သမီးေျပာမွ တီခ်ယ္က လိုက္ရွင္းေပးလို႔ရမွာေပါ့..။ကဲ..ေျပာ..သမီးကို ဘယ္သူက စာလိုက္ေပးတာလဲ..စကားလိုက္ေျပာတာလဲ..“ “မ..မဟုတ္ဘူး..တီခ်ယ္..ဟို..ဟိုဟာ..ဦးေလးႀကီး”“ဘယ္ ဦးေလးႀကီးလဲ သမီးရဲ့…“ “ဟိုေလ..ေအာက္ထပ္က.. ကြမ္းယာသည္ ဦးကုလားႀကီး” ေဒၚသက္ထားဝင္း ရင္မွာ ဒိန္းခနဲ ျဖစ္သြားတယ္..။ ဒီ ေစာက္ေကာင္ ဘာၿဂိဳဟ္ေမႊျပန္ၿပီလဲ လို႔။ “ေျပာစမ္း သမီး ..ဘာျဖစ္သလဲ..အဲဒီေတာ့” “ဒီ…ဒီလိုပါ..တီခ်ယ္..အဲဒီ ဦးကုလားႀကီးက သ..သမီး..လာတိုင္း..လိုက္ လိုက္ၾကည့္ေနလို႔” “ေၾသာ္..ဒါမ်ား သမီးရယ္..ၾကည့္တာပဲကြယ္..ပဲ့ပါသြားတာမွတ္လို႔” “မဟုတ္ဘူး..မဟုတ္ဘူး..တီခ်ယ္..သူက သမီး ..ဖင္..ဖင္ေတြကို လိုက္ၾကည့္တာ တီခ်ယ္..ရဲ့” “ေဟ” ေဒၚသက္ထားဝင္း အသံက်ယ္သြားတယ္..။ တစ္ဖက္ခန္းမွ စာက်က္ေနတဲ့ တပည့္ေလးေတြ ၾကားမွာစိုးသျဖင့္ ကပ်ာကသီ ေဒါသျပန္ထိန္းလိုက္ရတယ္။ “ဟုတ္…ဟုတ္တယ္..တီခ်ယ္ရဲ့ သမီးလာတိုင္း လာတိုင္း သမီး ဖင္ကိုမွ ေရြးၾကည့္တာ…သမီး ရွက္လဲရွက္တယ္..။ေၾကာက္လဲေၾကာက္တယ္…တီခ်ယ္” “ေတာက္.. ေစာက္ကုလားက” “ၿပီးေတာ့ မၾကားတၾကားလဲ ေျပာေသးတယ္..ဒီေကာင္မေလးက ေတာင့္ေတာ့ ေတာင့္သား…အဲ ဒါေပမဲ့ ဆရာမကိုေတာ့ မမွီဘူး…တဲ့” “ဟင္…ေတာက္” “သြားေခၚစမ္း..သမီး..။ သမီး အခန္းထဲ ဝင္ၿပီး စာက်က္ေနေတာ့…ေယာက္်ားေလး တစ္ေယာက္ကို လႊတ္ၿပီး ဆရာမ ေခၚေနတယ္လို႔ ေျပာ…ကဲ..သြားေခၚခိုင္းလိုက္  ..သမီး” “ဟုတ္..ဟုတ္ကဲ့”
ခဏၾကာေတာ့ တပည့္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ကုလား ေရာက္လာတယ္..။

တပည့္ေလးကို စာျပန္က်က္ခိုင္းလိုက္တယ္…။ “ကဲ…တံခါး ပိတ္လိုက္ၿပီး… ျပႆနာ ရွင္းၾကရေအာင္” “ဗ်ာ…ျပႆနာ” ကုလား နေဝတိမ္ေတာင္ျဖင့္ တံခါးသြားပိတ္ၿပီး ခုံမွာထိုင္သည္။ “ရွင္…က်မတပည့္မေလးကို ဘာေျပာလိုက္တာလဲ”
“ဗ်ာ…ဘာေျပာတာလဲ..ဆရာမား” “ရွင္ အခုမွ ႐ူးခ်င္ေယာင္ ေဆာင္မေနပါနဲ႔..ရွင္ေျပာလိုက္တာ..ရွင္သိမွာေပါ့”
“အာ…မဟုတ္ဘူး…ဆရာမား….ခ်န္ေတာ္…အဲ..က်ဳပ္..ဆရာမား ခိုင္းစရာရွိတယ္ ထင္လို႔” “ဘာမွ ခိုင္းဖို႔မလိုဘူး..နင့္လိုအေကာင္မ်ိဳးကို..နင္ ဆံပင္ဂုတ္ဝဲေလးနဲ႔ ငါ့တပည့္မေလးကို ဘာမဟုတ္မဟတ္ေတြ ေျပာလိုက္တာလဲ…ကဲ..ေျပာစမ္း” “ဆရာမား…က်ဳပ္..ဘာမွ..မသိ” “ဘာမသိတာလဲ….နင္….နင္…ေတာက္…” ကုလား စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ေခါင္းရွုပ္သြားပုံ ရတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ….ျပႆနာဆိုၿပီးေတာ့ ဘာမွန္းညာမွန္း ေရေရရာရာ မသိရပဲ အသားလြတ္ ဆူခံေနရတာ..ကိုး။ “ကဲ…ဆရာမား…က်ဳပ္ဘာေျပာတယ္လို႔…ေကာင္မေလးက ေျပာလဲ” “နင္… နင္…” တကယ္တမ္းေတာ့ ေျပာမထြက္ေတာ့။ အပ်ိဳမႀကီးပီပီ အရွက္သည္းေနတယ္။ သူစိမ္းေယာက္်ားတစ္ဦးနဲ႔ ဒီ ဖင္ေတြရင္ေတြ အေၾကာင္းကို ဘယ္မိန္းမကမ်ား ေျပာထြက္ဝံ့ပါ့မလဲ…။ ဒါေပမဲ့…အားတင္းၿပီး … “နင္…နင္ ငါ့တပည့္မေလးကို ဖင္…ဖင္ေကာင္းတယ္လို႔  ေျပာတယ္ဆို” ရွက္ရွက္နဲ႔ မေျပာမျဖစ္ ေျပာရေတာ့ ကုလား စပ္ျဖဲျဖဲ ျဖစ္သြားတယ္…ဒါေပမဲ့…အေကာင္စုတ္…ကုလား က ဝန္မခံဘူး…..ျငင္းတာေပါ့။ “အာ…ဒါ..ဒါ…ဆရာမား..အထင္မွားတာပါ…က်ဳပ္မေျပာမိပါဘူး” “ေအး…နင္ကေယာက္်ားျဖစ္ၿပီး ကလိမ္ကက်စ္ က်ခ်င္တယ္…ဒါေတြထားပါေတာ့..ကဲ..ဒီမွာ ငါ တိုတိုပဲ ေျပာမယ္…ေနာက္တစ္ခါ နင္ ဒီ့ထက္လြန္လာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါရဲနဲ႔ပဲ စကားေျပာခိုင္းမယ္…ကဲ..နင္သြားေတာ့…” “ဟုတ္..ဟုတ္ကဲ့..ဆရာမ…” ဟုတ္ကဲ့ ဆိုၿပီး ကုလား တစ္ခ်က္ေမာ့ၿပီးေတာ့မွ ျပန္ထြက္သြားတယ္။ ဟြန္း…ေစာက္ေကာင္..အပိုးကို မက်ိဳးဘူး..။

အဲ…အဲ…အဲေတာ့…….ဘုရားေရ..။ သြားၿပီ..ဒါေၾကာင့္ သူၾကည့္တာ ငါ့မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ပဲ ရင္ဘတ္ေလာက္ေရာက္ေနတာ ထူးျခားပါတယ္လို႔ ထင္ေနတာ။ လက္စသတ္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ဘယ္ေလာက္..ဟိုက္ေနလဲ မသိ..လည္ဟိုက္ ဘေလာက္အကၤ်ီက အေတာ္ကေလး ဟိုက္က်ေနၿပီး ဝင္းမို႔ေနတဲ့ ရင္သားႏွစ္မႊာကို တစ္ဝက္တပ်က္စီ ဝင္းပေနေစတယ္။  ေတာက္… ေစာက္ႏွာေကာင္.. ဒီေလာက္ေျပာေနတာေတာင္ နို႔ကိုၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္သြားေသးတယ္..။ ကသိကေအာက္လဲျဖစ္ ရွက္လဲရွက္နဲ႔မို႔ မလုံမျခဳံဟန္နဲ႔ ေဒၚသက္ထားဝင္း ရင္သားအစုံကို လက္မ်ားနဲ႔ ဖုံးကြယ္လိုက္မိတယ္…။ ၿပီးသြားၿပီဟု ထင္ပါသလား….။မၿပီးေသးပါ..။ ကုလားၿငိမ္က်သြားၿပီလို႔ ထင္ထားခဲ့တာ  ေနာက္အပတ္က်ေတာ့ ကုလားဆိုင္မဖြင့္..။ သုံးလေလာက္ သူမ်ားဖင္ႀကီးေတြကို စားေတာ့ဝါးေတာ့မတတ္ ေန႔စဥ္ စိုက္ၾကည့္ေနလာခဲ့ရာကေန ႐ုတ္တရက္ ေပ်ာက္သြားေတာ့ ရင္ထဲမွာ ဟာခနဲ တစ္ခ်က္ေတာ့ျဖစ္သြားတယ္…။ ဒါေပမဲ့ ခဏပါပဲ…။ကိုယ္ဝါသနာပါတဲ့ စာသင္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ေနရေတာ့လဲ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားရပါတယ္..။ အဲ..ဒါေပမဲ့ ညေနက်ေတာ့ သူ႔ရဲ့ ဇ ကိုေတြ႕ရေတာ့တာပါပဲ…။ျပန္မယ္လုပ္ေတာ့ ကားဘီးမွာ ေလမရွိေတာ့ဘူး..။ ေဒါသျဖစ္လိုက္တာမွ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပဲ..။သူကလဲ ဆိုင္ေတာင္မဖြင့္ဘူး ဆိုေတာ့ သူလုပ္တာပါလို႔ စြပ္စြဲဖို႔ကလဲ အခက္သား..။ အဲဒီလို ေနာက္မဲ့ ေျပာင္မဲ့ အသိလဲ ေဒၚသက္ထားဝင္း မွာ မရွိပါ..။ သူကေတာ့ အပ်ိဳတင္းျပည့္မႀကီးတစ္ေယာက္ ေဒါသနဲ႔ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေနတာကို အထဲကေနၾကည့္ၿပီး ဟားတိုက္ေနမွာပဲ..။ ေတြ႕ဦးမွာေပါ့..ကုလားရယ္..။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ ကလဲ့စား ေခ်ျဖစ္တယ္..။ ကားပါကင္ထိုးရင္း ေနရာမလြတ္သလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔  ေဘးနားက ေရအိုင္ကို ျဖတ္ေမာင္းလိုက္တယ္..။ သြားေရာ..။ျဗန္းခနဲပဲ သူ႔အဝတ္အစားေတြ အကုန္ ရႊံ့ဗြက္ေတြ ေရေတြ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ေပပြကုန္တယ္..။ႀကိတ္ၿပီး ေက်နပ္သြားေပမဲ့ ေဒၚသက္ထားဝင္း မွင္ေသေသနဲ႔ အားနာသလို ဟန္လုပ္ၿပီး .. “အို…ေဆာရီးေနာ္..မေတာ္လို႔” “ ရပါတယ္” မၾကည္ဘူးေလ…သံျပတ္ႀကီးနဲ႔ေျပာၿပီး ဟိုဘက္လွည့္သြားတယ္..။ ဝမ္းသာလိုက္တာ..။

ေဒၚသက္ထားဝင္း အပ်ိဳမေလး တစ္ေယာက္လို ေလကေလးခၽြန္ သီခ်င္းကေလး တိုးတိုးညည္းၿပီး တိုက္ေပၚတက္သြားတယ္..။ အဲ..သူ႔ရဲ့ ကလဲ့စားကို အဲဒီညေနေစာင္းမွာပဲ ခ်က္ခ်င္းျပန္ၾကဳံရေတာ့တာပဲ..။ စာသင္ၿပီးလို႔ ေက်ာင္းသားေတြအားလုံး ျပန္ကုန္တဲ့အခ်ိန္..တံခါးေတြပိတ္ အားလုံးသိမ္းဆည္းေနရတာနဲ႔ အခ်ိန္ နဲနဲ ၾကာသြားတယ္..။ အခန္းတံခါးကို ခ်က္ထိုး ေသာ့ခတ္ၿပီး လွည့္အထြက္ “ဗ်ိ“ ခနဲပဲ..။ ဘာေတြပါလိမ့္..။႐ုတ္တရက္ စဥ္းစားမရ။ ရႊံ့ေတြ ဗြက္ေတြက ဒီအေပၚေရာက္ေအာင္ ဘယ္သူမ်ား သယ္လာပါလိမ့္..။ အသာကိုင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ …ထြီ..ေဝါ့….ေခြးေခ်းေတြ…။ နံလိုက္တာ…လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ အပုံလိုက္ႀကီး..။ ေယာင္ၿပီး ထမိန္ကို သုတ္မိေတာ့ ထမိန္စမွာ ေပကပ္ ကုန္တယ္..။ အံႀကိတ္ၿပီး ေအာက္ကို ရန္ေတြ႕ဖို႔ ေျပးဆင္းသြားေတာ့ ငနဲသား ဆိုင္သိမ္းသြားၿပီ..။ နံလိုက္တာ လြန္ပါေရာ…ရြံတတ္တဲ့ အပ်ိဳတင္းျပည့္မႀကီး အိမ္ေရာက္ေတာ့ ထမင္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မစားနိုင္ရွာ..။ ေတြ႕မယ္..ေတြ႕မယ္..ေခြးသူေတာင္းစား ကုလား..။ ကလဲ့စားမေခ်ျဖစ္ေတာ့ပါ..။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔က ေဒၚသက္ထားဝင္း သင္တန္းမဖြင့္ျဖစ္..။ ကိုထြဋ္လာေခၚလို႔ သူနဲလက္ထပ္ၿပီးရင္ ေနမဲ့အိမ္ကေလးဆီ သြားခဲ့ၾကတယ္..။ဝင္ဒါမီယာထဲမွာ..။ ဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္ေလးက ညေနေစာင္းအခါမို႔ ပိုလို႔ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္..။ခဏတျဖဳတ္ ၿခံနဲ႔အိမ္ကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ပ်င္းလာတယ္..။ျပန္လဲ ျပန္ခ်င္လာမိတယ္..။ “ျပန္ၾကရေအာင္ ကိုထြဋ္ရာ…” “ေနပါဦး..မသက္ထားရယ္..ေရာက္တုံးေရာက္ခိုက္ အေအးေလးဘာေလး ေသာက္ၿပီး စကားေျပာရေအာင္” ကိုထြဋ္က ဖိတ္ေနတာနဲ႔ ေဒၚသက္ထားဝင္း အိမ္ထဲ ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ “ကဲ…ဒီမွာခဏထိုင္ဦး..ကိုထြဋ္ အေအးသြားယူလိုက္ဦးမယ္..ပ်င္းရင္ အဲဒီမွာ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ေနေပါ့..” ေျပာေျပာဆိုဆို ကိုထြဋ္ ေနာက္ေဖးခန္းထဲ ဝင္သြားတယ္။ ေအးေလ..နာရီဝက္ေလာက္ သူစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ေနၿပီး ျပန္တာေပါ့..ဟုဆုံးျဖတ္ရင္း ေဒၚသက္ထားဝင္း စားပြဲေပၚမွ စာအုပ္မ်ားကို ယူၾကည့္လိုက္တယ္…။

အို…လား..လား …မၾကည့္ဝံ့စရာေတြပါလား..။ ဟိုပုံေတြေလ…ဘိုထီးနဲ႔ ဘိုမ အမ်ိဳးမ်ိဳး စပ္ယွက္ေနတဲ့ ပုံေတြ…မၾကည့္ရဲတာၾကည့္ရဲတာ အသာထား..။  ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ အပ်ိဳတင္းျပည့္မႀကီး စာအုပ္ျပန္ခ်ထားလိုက္ဖို႔ စိတ္မရွိ..။ပုံေတြကလဲ ခပ္ဆန္းဆန္းေတြကိုး..။ မ်က္ႏွာျဖဴမ တစ္ေယာက္ထဲကို ေယာက္်ား ေလးေယာက္ေလာက္ ဝိုင္းၿပီး သမေနတာလဲ ပါရဲ့..။ယုတ္စြအဆုံး ေခြးေတာင္မခ်န္ဘူး..။ အယ္လ္ေဇးရွင္း ေခြးထီးႀကီးက ဘိုမေလးကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ တက္ခြလုပ္ေနတာေရာ ကပ္ပလီႀကီးတစ္ေကာင္နဲ႔ ဂ်ပန္မေလးႏွစ္ေယာက္ ေသာင္းၾကမ္းေနတာေရာ …ေဒၚသက္ထားဝင္း ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ေမာလာတယ္..။ ရင္ေတြပူၿပီး အာေခါင္ေတြ ေျခာက္လာတယ္..။ ရင္ဖိုၿပီး စိတ္ေတြကလဲ အရမ္းလွုပ္ရွားလာတယ္..။ ႏွလုံးခုံသံ တဒုတ္ဒုတ္ကိုေတာင္ ျပန္ၾကားလာသလိုပဲ..။ ကိုထြဋ္ ျပန္ေရာက္ခါနီးလို႔ စာအုပ္ကိုျပန္ခ်ထားလိုက္ရေပမဲ့ မ်က္ဝန္းထဲမွာ ပုံေတြက မထြက္  ။ လိုးပုံ လိုးကြက္ေတြက ဦးေႏွာက္ထဲကို သံမွိုစြဲလိုက္သလို..။ “ေစာင့္ေနရတာ ပ်င္းေနၿပီလား။ ေရာ့..ဒီမွာ coke..စပ္လာတယ္..တစ္ေယာက္တစ္ခြက္ပဲ” “အား…ခါးလိုက္တာ” ရင္ပူေနတာေတြ ေပ်ာက္သြားေအာင္လို႔ အေလာတႀကီးေမာ့ေသာက္လိုက္ေတာ့ ခါးသက္သက္ အရသာက လၽွာဖ်ားကေန ရင္ထဲအထိ ပူဆင္းသြားတယ္..။ “ကိုထြဋ္ အေအးကလဲ  ခါးလိုက္တာ..” “စိတ္ထင္လို႔ပါ သက္ထားရဲ့ မခါးပါဘူး..။ ဒါနဲ႔ သက္ထား ဟိုစာအုပ္ေတြ ဖြင့္ဖတ္ေသးလား.” “ဖတ္မိတာေပါ့..ဘာေတြမွန္းမသိဘူး..ေပါက္ကရေတြ..ဟြန္း” “ေၾသာ္…သက္ထားရယ္..ကိုထြဋ္မွာက မိန္းမ မွမရွိေသးတာ.. ဒီလိုစာအုပ္မ်ိဳးေလးေတြနဲ႔ပဲ စိတ္ေျဖေနရတာ..ပုံေလးေတြ ၾကည့္လိုက္ သက္ထားကိုယ္လုံးႀကီး ျမင္ေယာင္လိုက္..” “အာ…ကိုထြဋ္…ရွင္ မမိုက္ရိုင္းနဲ႔..ေနာ္” ေဒၚသက္ထားဝင္း ရင္ထဲမွာ ဖိန္းခနဲ ရွိန္းခနဲ ျဖစ္ၿပီး ရွက္ေသြးတျဖာျဖာနဲ႔ လက္က်န္အေအးကို ကုန္ေအာင္ ေမာ့ေသာက္လိုက္တယ္..။

“သက္ထား” “အင္” “သက္ထားကို ေမႊးေမႊး ေပးခ်င္တယ္” “အို…ဘယ္လိုႀကီးလဲ” “တကယ္ပါ..သက္ထားရဲ့..ကိုထြဋ္ကို နမ္းခြင့္ေလးေတာ့ ေပးပါလား” ကိုထြဋ္ေက်ာ္က မိန္းမေၾကာေတာ့ နပ္ပုံရတယ္..။ ဘာၿပီးရင္ ဘာလာမယ္ဆိုတာ သိေနတဲ့ဟန္။ အခုလဲ အပ်ိဳမႀကီးကို အေအးခြက္ထဲ အရက္ေတြေရာ တိုက္လိုက္တယ္..။ အရက္ရွိန္နဲ႔ ရီတီတီ ျဖစ္ၿပီး ေဒၚသက္ထားဝင္း ေခါင္းမေထာင္နိုင္ေတာ့..။ ဒီေတာ့မွ အပိုင္ခ်ည္ေတာ့တယ္။ “ေခါင္းမူးေနရင္ ကိုယ့္ကိုမွီထားပါလား သက္ထားရဲ့” မွီလာတဲ့ ေခါင္းကေလးကို ကိုင္ၿပီး ေဒၚသက္ထားဝင္း ႏွုတ္ခမ္းဖူးဖူးႀကီးကို နမ္းစုတ္လိုက္တယ္။ “အင္” ေဒၚသက္ထားဝင္း ရင္ကေလးေကာ့ၿပီး လက္က မသိမသာ ျပန္တြန္းတယ္..။ ဒါေပမဲ့ ရီေဝယစ္မူးေနတဲ့ အရွိန္က တြန္းအားကို ေလ်ာ့ေစတယ္..။ ကိုထဋ္လက္တစ္ဖက္က ထမိန္စကပ္ထဲ လက္လၽွိုသြင္းၿပီး လတ္ဆတ္လွတဲ့ မိုးခိုသားေလးေတြကို ပြတ္ေပးလိုက္တယ္။ “အို..ကြာ…ကိုထြဋ္” အလိုမတူဟန္ ျငင္းဆန္သံေလးက မူႏြဲ႕ႏြဲ႕..။ တစ္သက္လုံး ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ ေနလာခဲ့ေသာ ဆရာမ ေဒၚသက္ထားဝင္း ပထမဆုံးအႀကိမ္ အဖုတ္ႏွိုက္ခံရတယ္..။ ေခါင္းေတြကလဲ မူးေနတယ္..။ လူကလဲ ထူးေနတယ္..။ ရမက္ေသြးေတြကလဲ ေႏြးလာၿပီထင္းသည္။ အသိစိတ္ေတြပင္ မကပ္ခ်င္ေတာ့..။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာ စိတ္နဲ႔ကိုယ္နဲ႔ ကြာေဝးသြားသလိုလို..။ ရွက္ေသြးေတြလဲမႊန္..။ အရသာလဲ ရွိေန..ခံစားမွု မ်ိဳးစုံနဲ႔ ကိုထြဋ္ကို ျပန္ဖက္ထားမိတယ္…။
“အိပ္ခန္းထဲ သြားရေအာင္ေနာ္” “အို…ဟင့္အင္း..ဟင့္အင္း..“ “သက္ထား ေခါင္းမူးေနတာ ခဏလွဲလိုက္မွ သက္သာသြားမွာေပါ့” “ဟင့္အင္း…” မသြားခ်င္..။ အိပ္ခန္းထဲ ေရာက္ရင္ ငါေတာ့ ဘဝပ်က္မွာပဲ ဆိုတဲ့ အသိစိတ္ကေလးက ျငင္းခ်က္ထုတ္ခိုင္း ေနတယ္..။ ျငင္းဆန္ရင္း ႐ုန္းကန္ရင္း နဲ႔ ဘယ္အခ်ိန္က ကုတင္ေပၚေရာက္သြားသလဲ မမွတ္မိေတာ့….။ သတိတစ္ခ်က္ ဝင္လာေတာ့ ေအာက္ပိုင္းမွာ ထမိန္က မရွိေတာ့.ေခ်..။ အကၤ်ီေတြပါ ကိုထြဋ္က ခၽြတ္ဖို႔ႀကံတယ္။ “ဟင့္အင္းကြယ္…ကိုထြဋ္ အကၤ်ီေတြေတာ့ မခၽြတ္ပါရေစနဲ႔ေနာ္” “သက္ထားေလးကလဲ ကြယ္” ေပါင္တံႀကီးမ်ားကို ျဖဲကားၿပီး ကိုထြဋ္ အေပၚကေန တက္ခြတယ္။ ရင္ဖိုလွိုက္ေမာစြာ ေဒၚသက္ထားဝင္း ၿငိမ္ခံေနမိတယ္။ မ်က္လုံးေတြပင္ မဖြင့္နိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ အရက္ရွိန္က တက္လာၿပီေလ။

“ျဗစ္..ဖြတ္” “ေအမ့…အား…..အီး..“ “အား…..နာတယ္…နာတယ္” စိမ္းဆတ္ဆတ္ႀကီး ထိုးထည့္လိုက္တာ ေဒၚသက္ထားဝင္း ပူခနဲ နာသြားတယ္။ ကိုထြဋ္ကေတာ့ ဂ႐ုမစိုက္ပဲ ပါကင္ဖြင့္ေနၿပီမို႔ ေပါင္တံထြားထြားႀကီးေတြကို အတင္း မ တင္ကာ ေနာက္ထပ္ ေဆာင့္ခ်လိုက္တယ္။ “ဇိ….ဗြတ္.. ေဖာက္” “အား…..ေသၿပီ…ေသၿပီ ကိုထြဋ္ရဲ့…“ ေသြးေတြ ဒလေဟာ က်လာၿပီး မ်က္လုံးမွလဲ မ်က္ရည္ေတြက ပိုးပိုေပါက္ေပါက္နဲ႔ က်လာတယ္။ နာလိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း ..။ မူးတာေတြ ဘာေတြ ေပ်ာက္သြားတယ္။ အပ်ိဳမႀကီး မခံနိုင္ရွာ။ စပ္ဖ်င္းဖ်င္းနဲ႔ ခံရခက္လိုက္ရတာ။ “ေတာ္ၿပီ..ေတာ္ၿပီ …ျပန္ခၽြတ္ေတာ့…နာတယ္….ဟင့္…ဟင့္…အီး…ဟီး” “ခဏေလးပါ သက္ထားရဲ့ ခဏေလးပဲ” ကိုထြဋ္က မ်က္လုံးမွိတ္ၿပီး သူမစကားကို လ်စ္လ်ဴရွုထားတယ္။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ အရသာ။ဘယ္ေလာက္မွေတာင္ မေဆာင့္ရေသး အထဲက ႏူးညံ့လြန္းတဲ့ အသားႏုကေလးေတြနဲ႔ ပြတ္တိုက္မွုက ေငါ့ခနဲ ေငါ့ခနဲ ျဖစ္လာေစတယ္။ ကိုထြဋ္ ဘယ္လိုမွ ေအာင့္မထားနိုင္ေတာ့ “အားး…အားး… သက္ထားရယ္… ရွီးးး” တစ္ခ်ီ ပန္းထုတ္ၿပီး ပစ္လွဲခ်လိုက္သည္။ကာမ အရသာဆိုတာ ဒါလား..။ ဘာမွန္းညာမွန္း ေသေသခ်ာခ်ာ မသိလိုက္ရပဲ  ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ အပ်ိဳစင္ ပန္းဦးေလးကို ဆြတ္ခူးသြားၿပီ။ ေဒၚသက္ထားဝင္း ဝမ္းလဲနည္းမိ ရွက္လဲ ရွက္မိတယ္။ နာလဲနာတယ္..ဘယ္လို ခံစားရမွန္း ကို မသိေခ်..။ “သက္ထား…ကိုထြဋ္တို႔…ေနာက္တစ္ခါ” အလိုက္ကန္းဆိုး နားမလည္တဲ့ ကိုထြဋ္။ ဒီက သူ႔ကို စကားေတာင္ မေျပာခ်င္ေတာ့ေအာင္ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ သူကလိုခ်င္တာ ထပ္ေတာင္းေနျပန္ေသးတယ္…။ ေဒၚသက္ထားဝင္း မ်က္ရည္ေတြ ယိုစီးက်လာၿပီး ကိုထြဋ္ကို မၾကည့္ခ်င္လို႔ ဟိုဘက္လွည့္ၿပီး ေစာင္းအိပ္ေနလိုက္တယ္။ စိတ္ထဲကလဲ မပါလွ။ အိမ္ေထာင္သည္ မိန္းမေတြ ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာၾကတာပဲ..ေဆြမ်ိဳးေတာင္ ေမ့သြားတယ္ဆိုၿပီး။ အလိုးခံ ရတာ ဖီလင္က အရမ္းကိုမိုက္တာပဲဆို…ခုေတာ့ ၾကားဖူးတာနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္..။ တျခားစီပဲ…နာတာပဲ ခံစားရတယ္။ သိပ္ဆိုးတဲ့ ကိုထြဋ္..။ အေရွ႕ကို လုပ္႐ုံနဲ႔ အားမရေသး “ဟင့္အင္း….ကိုထြဋ္ ..အေနာက္ မလုပ္နဲ႔” “ဒါဆိုလဲ သက္ထားရဲ့ ေစာက္ဖုတ္ေလးပဲ လိုးမယ္ေနာ္” ၾကည့္…မိုက္ရိုင္းလိုက္တဲ့စကား နားထဲၾကားရတာ ရွက္စရာ..။

လူႀကီးလူေကာင္းေယာင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေဆာင္ေဆာင္ ေယာက္်ားေတြဟာ မိန္းမအနံ့ ရရင္ သူတို႔ဇာတိက ေပၚလာစျမဲပဲ…။ သိပ္ကို ဏွာဗူး ထၾကတာပဲ။ “သက္ထားေလး…ထ…ကိုယ့္ကို ကုန္းေပးပါအုံး အခ်စ္ႀကီးရဲ့” တကယ္ပါပဲ….သူ႔ဟာက ရိုးရိုးလုပ္လို႔မၿပီးနိုင္ဘူး…။ ဘာမွ ျပန္ေျပာခ်င္စိတ္ မရွိတာနဲ႔ ေဒၚသက္ထားဝင္း ေလးဘက္ေထာက္ၿပီး ကုန္းေပးလိုက္တယ္..။ ျမန္ျမန္ ၿပီးသြားမွ သူမ သက္သာရာ ရေတာ့မွာပဲ။ “ခါး  ခြက္ထား…ဖင္ႀကီးကို ေကာ့ေပးပါ သက္ထားရဲ့” တင္သား မို႔မို႔ဝင္းဝင္း ႀကီးေတြက ေခၽြးေတြနဲ႔ တဖိတ္ဖိတ္ ေတာက္ပစိုအိေနတယ္။ ျခဴရက္စရာ မရွိတဲ့ ငြါးငြါးစြင့္စြင့္ ပန္းပြင့္ႀကီး။ ေတာင့္တင္းဆူၿဖိဳးလြန္းတဲ့ ေရေဆးငါးႀကီး ကို လုပ္လို႔အားမရနိုင္ေတာ့.. ေဒၚသက္ထားဝင္းရဲ့ ခါးက်ဥ္းက်ဥ္းေလးကို ကိုင္ၿပီး ကိုထြဋ္ အားနဲ႔ ေဆာင့္သြင္းခ်လိုက္တယ္။ “ျဗစ္..ျဗစ္..ထုတ္…အား…အင္း….အင္းး” “အိုး…အထဲက အရမ္းနာ…တယ္..တအားမေဆာင့္နဲ႔” “ႁပြတ္…ဖတ္..စြပ္…အား…ေစးေနတာပဲ…သက္ထားရယ္…” လီးတစ္ဝက္ေလာက္ ျပန္ႏွုတ္လိုက္တယ္။ မထင္ေလာက္ေအာင္  ေစးပိုင္တင္းၾကပ္လို႔ ကိုထြဋ္ ခ်ီးက်ဴးမိတယ္။ ဒီေလာက္ တစ္မိနစ္ေလာက္ထဲနဲ႔ ဘယ္မိန္းမကိုမွ ကိုထြဋ္ သုတ္မထြက္ဘူးခဲ့။ စံခ်ိန္က်ိဳးေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ့။ ေတာင့္လိုက္တဲ့ထု။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ အထည္ႀကီး။ “ေျဖး ေျဖး…ရွီး….အ..အ” “ေကာင္းလာျပန္ၿပီ သက္ထားရဲ့…အီး…မ..မရေတာ့ဘူး….အိုး…ဟိုး…” “အို႔…ကၽြတ္…ဟင္း…ဟင္း…” ေဒၚသက္ထားဝင္းက ခုမွ ကႀကီးခေခြး လက္ေပးသင္တုံးရွိေသးတယ္။ ကိုထြဋ္က ဒုတိယအခ်ီ ၿပီးသြား ျပန္ၿပီ…။ ေက်နပ္စရာ တစ္ခုမွ မျဖစ္..အပ်ိဳမႀကီးအတြက္။ ကိုထြဋ္ကေတာ့ ဝတ္ရည္ေတြနဲ႔ မွည့္ရႊမ္းလြန္းလွတဲ့ အပ်ိဳတင္းျပည့္မႀကီး တစ္ေယာက္ကို အားရပါးရ စပ္ယွက္လိုက္ရတဲ့ အျဖစ္မွာ အေၾကာအခ်ဥ္ေတြ စိမ့္တက္သြားေအာင္ ကိုအရသာ ေတြ႕သြားရေတာ့သည္။ ဟိုး….အေဝးဆီကေန ေလနီၾကမ္းတခ်က္ တိုက္ခတ္ရာကေန ေရာက္လာတဲ့ ေလမၽွင္းမၽွင္းေလးကို ဇိမ္ယူ ခံစားရင္း…အေစာက အမ်ိဳးသမီး အေၾကာင္းကို ေတြးေနမိတယ္။

အင္း…ေဒၚသက္ထားဝင္း…ဆရာမေဒၚသက္ထားဝင္း…ပညာတတ္သေလာက္ ႐ုပ္ကလဲ ေခ်ာေမာတယ္..ဆိုေတာ့ ေတာ္႐ုံနဲ႔ ဘယ္ေခြးမွ လူမထင္ဘူး ဆိုတဲ့အမ်ိဳးထဲက ေနမွာေပါ့..။ ေခ်ာသေလာက္လွသေလာက္လဲ စြာ.၊ စြာေလာက္ေအာင္လဲ ဖုထစ္ႂကြရြ ေနတဲ့ အလုံးအထည္ႀကီးေတြက ျမင္သူ ပုရိသ တိုင္းကို ရင္ဗေလာင္ဆူေအာင္ ျပသေနသလို ဆိုေတာ့ သူ႔လိုေကာင္စားမ်ိဳးနဲ႔ မတည့္တာ သိပ္ေတာ့ မဆန္း..။ခုနကေတာင္..ၾကည့္ပါဦး..ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အၾကပ္ ဝတ္ထားေတာ့ ေယာင္ကိုင္းေနသလို ဖုေဖာင္းႂကြတက္ေနတဲ့ ဟာႀကီးေတြက ဘယ္သူ႔မွ ပမာမခန႔္…..။ ေဘာင္းဘီထဲက ခုန္ေပါက္ထြက္မတတ္..။ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ အိုးကေလး ရွိ႐ုံ ၊ တင္ကေလး မို႔႐ုံနဲ႔ေတာ့ ေဘာင္းဘီအၾကပ္ မဝတ္ေလနဲ႔..။ေဘာင္းဘီ အေပ်ာ့ေတြပဲ ဝတ္..။ နို႔မို႔ ဂ်င္းအၾကပ္ေတြက ရွိတဲ့ဟာေလးေတြပါ ရွုံ႔ၿပီး အဖ်ား ရွူးသြားမယ္..မွတ္…။ အင္း….ဒီမိန္းမ က်ေတာ့လဲ ဘဝေပး ေကာင္းလြန္းတာပဲလား…။ေလ့က်င့္မွုေတြ ေၾကာင့္လားေတာ့ မသိ။ ေဖာင္းေဖာင္းမို႔မို႔ ႀကီးေတြက ေထာင္းေထာင္း ၿပီး ဘာ……လုပ္ပစ္လိုက္ရ…။ ကုလား ေရာက္တတ္ရာရာ ေတြးေနမိတယ္…။ ေလေျပေအး ကေလးကလဲ သာသာညႇင္းညႇင္း…ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ဆိုေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္လို႔ အေကာင္းဆုံး မနက္ခင္းေလးေပါ့။  တစ္နာရီထိုးလုၿပီ။ မၾကာခင္ပဲ အေရွ႕ဆီက ေရာင္နီသန္းလာေတာ့မယ္။ သည္ႏွုန္းအတိုင္း ဆိုရင္ ေမာ္လၿမိဳင္ ေရာက္ဖို႔က သိပ္မလိုေတာ့..။ ဒါေတာင္မွ ဒီေတာင္က ၾကားေတာင္  ကဒုံကနိ..။ ၾကားေတာင္ဆိုေတာ့ ခိုးၿပီး ခုတ္ရတဲ့ ေမာ္ေတာ္ ေလ။ စက္ကေတာ့ တကယ့္ အပ်ံစား။ ခရီးသည္ေတြဆီက မတန္တဆ ေဈးေတာင္းၿပီး ေမာင္းဆြဲတဲ့ ကိုယ္ပိုင္အမ်ိဳးအစား ေမွာင္ခို ေမာ္ေတာ္။ ဒီလိုေမာ္ေတာ္မ်ိဳးကို စိတ္မခ်ရတဲ့ အတြက္ သက္ဆိုင္ရာ ခြင့္မျပဳ..။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္မခ်ရလဲ ခရီးသည္ေတြကေတာ့ လိုရာခရီးကို အျမန္ေရာက္ ၿပီးတာပဲ ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ စီးၾကစျမဲ..။ အခုလဲ ကုလား ဦးေလးဆုံးၿပီ ..အျမန္လာ ဆိုတဲ့ သံႀကိဳးစာေၾကာင့္ ကမန္းကတန္းနဲ႔ ဇာတိျပန္လာတာ..။ ဒီဦးေလးကလဲ ကုလားအတြက္ တစ္ေယာက္တည္းေသာ ေဆြမ်ိဳး..။အသုဘ အမွီ ရြာမွာ ရွိခ်င္လို႔သာ ျပန္လာရတာ..။

တကယ္တမ္းဆို ရန္ကုန္မွာပဲ ေပ်ာ္တယ္…။ “အင္း…ဒီမိန္းမနဲ႔ ငါကေတာ့ ေရစက္ပဲ…” ေဒၚသက္ထားဝင္း အေၾကာင္းကို ျပန္ေတြးမိေတာ့ ကုလား သြားႀကီး အၿဖီးသားနဲ႔ ျပဳံးမိတယ္..။ ရင္ခုန္စရာ…အင္း..ခုန္ေလာက္စရာ ေသြးဆူစရာ အလွအိုးမႀကီးကေတာ့ သူ႔ကို ျမင္တာနဲ႔ ေအာ္ဂလီဆန္သြားဟန္လုပ္ၿပီး အခန္းထဲ ဝင္ေျပးသြားတယ္…။ ဟဲ..ဟဲ..ဟဲ…။“ေဟ့…တက္မေတြ ျဖဳတ္ထားလိုက္ေတာ့ ေဟ့…“ အေတြးေတြ ေဘာင္ဘင္ခတ္ေနရာကေန စူးရွရွ ေအာ္လိုက္တဲ့ အသံနက္ႀကီးေၾကာင့္ ေမာ္ေတာ္ေပၚက လူေတြအားလုံး ေခါင္းေထာင္သြားၾကတယ္..။ ေၾသာ္ ..မိုးရြာေတာ့မွာမို႔ ေလေၾကာင္းမွားမွာ စိုးလို႔ ထင္ပါရဲ့..။ ကုလားထင္မိထင္ရာ ေတြးမိတယ္…။ ဟိုးမွာလဲ တိမ္သား တစ္အုပ္က ထူထပ္မဲညိဳ႕လာတယ္..။ ခ်က္ခ်င္းမွ ခ်က္ခ်င္းကို ျဖစ္သြားတာ..။မိုး .စရြာတယ္..။ ဖြဲဖြဲ ကေလး..။ သဲသဲ..ကေလး..။ၿပီးေတာ့..ဟာ…ဒါ..ဒါ….။ “မုန္တိုင္း က်ေတာ့မယ္..ေဟ့…“ ေဘးကလူ တစ္ေယာက္အသံ ၾကားမွ ကုလားအသက္ဝင္လာတယ္..။ ဟာ…ဂြပဲ…ဟုတ္တာေပါ့..။ ၾကည့္စမ္းပါဦး…ခုန…ေလေျပကေလးေတြ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းေတာင္ မသိ..။ မရွိေတာ့…..။ သူတို႔အစား ေဝါခနဲ ျမည္ကာ သဲသဲထန္ထန္ ရြာခ်လာတဲ့ မိုး…….။ အကုန္လုံး ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ…။ေမာ္ေတာ္တစ္စီးလုံး မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္..။ မာယာ ဆိုတာ ဒါပါပဲ..။ ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆုံး ပင္လယ္ျပင္ရဲ့ မာယာ..။ နက္ရွိုင္းတယ္..။တည္ၿငိမ္တယ္..။ခန႔္ျငားတယ္..။ရင့္က်က္တယ္..လို႔မ်ား မခ်ီးက်ဴးေလနဲ႔…။ ခ်က္ခ်င္းကို ေျမာက္ႂကြ ေျမာက္ႂကြ လုပ္ျပလိမ့္မယ္…။ အခုလဲ စၿပီ…။ မုန္တိုင္း…ေမႊပါၿပီ…။ မုန္တိုင္းက ေလကိုလက္တို႔ၿပီး သူနဲ႔အတူ မိုးကိုပါ အေဖာ္စပ္ ေခၚလာပါေတာ့တယ္…။ ၿပီးေတာ့ သူ႔မိတ္ေဆြ လွိုင္း ေခါင္းျဖဴ ႀကီးေတြနဲ႔ အတူ ဝုန္းခနဲ ဝုန္းခနဲ …။ ေမာ္ေတာ္ကေလး …အ႐ုပ္ေလးလိုပဲ ေျမာက္..ေျမာက္တက္သြားတယ္..။ ေမာ္ေတာ္ထဲမွာ ဘုရားတသံေတြ တရားစာရြတ္သံေတြ ၊ ေအာ္ျမည္သံ အမ်ိဳးစုံ ပဲ ဆူညံ ပလူပ်ံေနတာပဲ…။ ဝုန္းခနဲ ေျမႇာက္တင္လိုက္..ျဗဳန္းခနဲ ျပန္ခ်လိုက္နဲ႔ မုန္တိုင္းက ေမာ္ေတာ္ေလးကို ကလူသလို ျမႇဴသလို က်ီစယ္ေနၿပီ….။ စေကာထဲက ဇီးျဖဴသီးေတြလိုပဲ ဟိုေျပးလိုက္ ဒီလိမ့္လိုက္နဲ႔ ေရာက္မိေရာက္ရာ ၊ ကေပါက္တိ ကေပါက္ခ်ာ..။ နီးရာ ကို လွမ္းကိုင္ရင္း ငိုသူက ငို၊ က်ိန္ဆဲသူက က်ိန္ဆဲ၊ အေမေလး တသူ အဘေလး ေအာ္သံ၊ ငိုယိုသံ ေတြနဲ႔ ငရဲ ပြက္ေနတဲ့အလား..ျဖစ္ခ်င္သလို ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ….။

မုန္တိုင္းက အားရေအာင္ တိုက္ခတ္ရင္း …ေမာ္ေတာ္ေပၚမွာလဲ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ ေလာကငရဲ က်ေနသလို ဝုန္းဒိုင္း ၾကဲေနတယ္…။ ကုလား ကေတာ့ မေၾကာက္..။ေဗာကြင္း တစ္ကြင္း ေတြ႕တာနဲက ဆြဲယူၿပီး ကိုယ္မွာ စြတ္ခ်လိုက္တယ္…။ ဒီမိုး ဒီေလနဲ႔ ဒီေမာ္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ခံနိုင္ပါ့မလဲ..။မၾကာလိုက္ပါ..။  မုန္တိုင္း ဘီလူးႀကီး ေမာ္ေတာ္ ေလးကို ေရကူးစမ္းသပ္ လိုက္ပါၿပီ…။ ေဖ်ာင္း ခနဲ တက္မ ကၽြတ္ထြက္သြားတယ္..။ ေျဗာင္းဆန္ လူးလိမ့္သြားၿပီး ဆလင္ ခန္းထဲ ကို ေရေတြ ဝင္လာတယ္..။ တစ္ခ်က္မွာ လွိုင္းလုံးေလးက အပင့္ မုန္တိုင္းက ရိုက္ခ်လိုက္တာ…ေဘာ္လီေဘာ စည္းအတြင္းမွာ ရိုက္ခ်ခံလိုက္ရတဲ့ ေဘာလုံးေလး တစ္လုံးလိုပဲ အုန္းခနဲ…။ “အေမႀကီးေရ…သမီးကို ကယ္ပါအုံး…”
“ဘုရား…ဘုရား……” “ေသပါပီ… အားး… ေသပါၿပီ” သြားၿပီ…။ အသံမ်ိဳးစုံ..။ ဘာမွ မတတ္နိုင္ေတာ့..။ လက္တြဲညီညီနဲ႔ မိုးႏွင့္ မုန္တိုင္းက ပင္လယ္ဖ်ံေလးကို ေရထဲ ႏွစ္လိုက္ၾကၿပီ…။ကုလား အခ်ိန္မဆြဲေတာ့…။ ပင္လယ္ထဲ ခုန္ဆင္းလိုက္ေတာ့ သည္..။ ေအးခနဲ…အျပင္မွာေရာ အသဲထဲမွာပါ ေအးခနဲ ျဖစ္သြားတယ္…။ မိုးကလဲ ရြာ..၊ လၽွပ္စီးကလဲ မလက္…။ ဘာဆို ဘာမွ မျမင္ရေတာ့ေအာင္ပဲ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္ေနေပမဲ့ ကုလား ဇြဲမေလၽွာ့..။ ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္ မွန္ေပမဲ့ ငါေသမွသာ ငါ့ကိုယ္ကို မင္းရမယ္..ပင္လယ္ႀကီးေရ..။ေဗာကြင္းခိုစီးလိုက္ …တစ္ခါတရံ ကူးခတ္လိုက္နဲ႔ မရပ္မနား လွုပ္ရွားေနဆဲ…။ ကုလားတစ္ေကာင္ ေရကူးေနေတာ့တာပဲ….။

လွိုင္းပုတ္သံ ၾကားေနရသည္။ အိပ္မက္လိုလို တကယ္လိုလို၊ သာယာလိုက္တဲ့ အသံေလး…ခ်ိဳခ်ိဳေအးေအးေလး…။ ငွက္ေက်းေလးေတြရဲ့ အသံစာစာေလးေတြပါ..။ တစီစီ တက်ီက်ီ ျမည္သံေလးေတြ ၾကားေနရတာ…။ နားကသာ ၾကားေနရေပမဲ့ လူကေတာ့ မလွုပ္ခ်င္ ။ မ်က္လုံးေတြေတာင္ မဖြင့္နိုင္ေအာင္ ကိုယ္လက္ေတြ ေလးလံ ကိုက္ခဲေနသည္..။ မထခ်င္..။လွိုင္းသံေလးေတြကို နားေထာင္ၿပီး ကမ္းေၿခ ဟိုတယ္တစ္ခုမွာ အိပ္ေနရသလို ခံစားရသည္…။ ပါးျပင္မွာ ေအးစက္စက္ အထိအေတြ႕၊ မ်က္လုံးကို မဖြင့္ခ်င္ ဖြင့္ခ်င္နဲ႔ ဖြင့္ရတယ္..။ “ဟင္…ငါ…ငါ ဘယ္ေရာက္ေနတာပါလိမ့္” ႐ုပ္နဲ႔စိတ္ ကပ္ ကပ္ခ်င္းပဲ ပထမဆုံး ျမင္ရတာက မွိုင္းမွိုင္းညိဳ႕ညိဳ႕ ေတာအုပ္ ေတာတန္းေလး တစ္ခု။ “ငါ…ငါ မေသေသးပါလား” ေဒၚသက္ထားဝင္း အႀကီးအက်ယ္ ဝမ္းသာေပ်ာ္ရႊင္သြားတယ္။ “ ေဟး….” ကေလးတစ္ေယာက္လိုပဲ ခုန္ေပါက္ ေအာ္ဟစ္ပစ္လိုက္မိတယ္….။ ကမ္းစပ္ကေလး…အခုမွပဲ ေရးေတးေတးနဲ႔ မွတ္မိလာတယ္…။ ညတုန္းက ေမာ္ေတာ္ေလး….ပင္လယ္ဖ်ံ….ေလး ေရနစ္တာပဲ…။ မုန္တိုင္းမိခဲ့တာ…ပဲ…။ ေသၿပီလို႔ေတာင္ ထင္ခဲ့ရတာ.. ။ ကိုယ့္ေရွ႕ေမွာက္တင္ ဝုန္းခနဲ လွိုင္းရိုက္ၿပီး ပင္လယ္ထဲ လြင့္စင္က်သြားတဲ့သူေတြ ဒုနဲ႔ေဒး..။ ေၾကာက္ေၾကာက္လန႔္လန႔္နဲ႔ ပဲ ပ်ဥ္ခ်ပ္ႀကီး တစ္ခ်ပ္ကို ဖက္တြယ္ၿပီး အဝတ္တစ္ထည္ ကိုယ္တစ္ခုနဲ႔ ပင္လယ္ထဲ ခုန္ဆင္းခဲ့တာ…။ ပင္လယ္ထဲမွာ ကူးလိုက္ ခတ္လိုက္နဲ႔ ေနာက္ဆုံး သတိလစ္ၿပီး သက္လုံက်သြားတဲ့ ေနာက္ပိုင္း မသိေတာ့..။ ခုေတာ့…ငါ မေသေသးပဲကိုး…။ ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းေပၚ ေရာက္ေနတာပဲလား…။ ဒါဆို ဒီကၽြန္းမွာ လူရွိမွာပါ..။ ငါ အကူအညီ ေတာင္းၿပီး ရန္ကုန္ျပန္လို႔ ရေသးတယ္…။ အင္း…အဓိက ကေတာ့ ငါမေသပဲ အသက္ရွင္သန္နိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္…။ ငါ…မေသရဘူး…ငါမေသဘူး။ ခုန္ေပါက္ၿပီးထကာ ပင္လယ္ျပင္ကို ေမၽွာ္ၾကည့္မိတယ္။ အစုတ္ပလုပ္ ပင္လယ္ႀကီး။

အခုက်ေတာ့လဲ သူ မဟုတ္သလိုပါပဲလား။ လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးေလးငါး နာရီေလာက္ကေတာ့ ေမာ္ေတာ္ေလး တစ္စီးကို ရက္ရက္စက္စက္ ခ်ိဳးဖဲ့ ႏွစ္ျမႇုပ္ခဲ့ၿပီး လူငါးဆယ္ေက်ာ္ကို ေသတယ္ ရွင္တယ္ မသိရေအာင္ ကစဉ့္ကလ်ား ျဖစ္ကုန္ေအာင္ လုပ္ပစ္ခဲ့တာ သူမဟုတ္သလို ပါပဲလား  ပင္လယ္ျပင္ႀကီးရယ္။ကဗ်ာ ဆန္ဆန္ကေလးလို ေတြးမိၿပီး ကိုယ့္အေတြးကို  ကိုယ္သေဘာက်စြာ ျပဳံးမိရဲ့..။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့..အကူအညီေလး တစ္ခု ရလိုရျငား ေတြ႕တဲ့လူဆီမွာ ေတာင္းခံဖို႔ ေဒၚသက္ထားဝင္း ဝန္မေလးေတာ့ၿပီ။ ဟိုေတြး ဒီေတြးနဲ႔ ေလၽွာက္လာခဲ့တာ။ စားစရာ သီးႏွံပင္ေလးေတြနဲ႔ ဥယ်ာဥ္ၿခံေလး တစ္ၿခံလို အေလ့က် အပင္ေတြ ရွင္သန္လြန္းလိုက္တာ..ကၽြန္းကေလးေပၚမွာ အေကာင္ပေလာင္ေတြလဲ သိပ္မေတြ႕ရ..။ လူသူ အသက္ရွင္ေနထိုင္မွုေရာ။ “ဟင္…ငါ အခုန ရပ္ခဲ့တာ ဒီေနရာပါ” ကမ္းစပ္သို႔ပင္ ျပန္ေရာက္လာရတယ္။ မဟုတ္ေသးပါဘူး ဆိုၿပီး ေနာက္တစ္ပတ္ ထပ္ပတ္ၾကည့္မိတယ္။ အစကေနရာ သူမေရာက္ရွိခဲ့တဲ့ ကမ္းစပ္ကို ပဲ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ လူရိပ္လူေယာင္ မေတြ႕။ သာမန္ဖြတ္ကေလး ပုတက္ကေလး တစ္ေကာင္ႏွစ္ေကာင္သာ ျဖတ္ခနဲ ေတြ႕ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ လူသူေလးပါး မရွိတဲ့ကၽြန္းက်ဥ္းက်ဥ္းကေလး တစ္ခုပါ..။ “ဒါ…ဒါဆိုရင္…ငါ..ငါ တစ္ေယာက္ထဲေပါ့” ဘဝမွာ ပထမဆုံးအႀကိမ္ အားငယ္စိတ္ေတြ ျဖစ္လာရတယ္..။ ေသာကမ်ား ဖိစီးလာတယ္..။ ငါ…ငါတစ္ေယာက္တည္း ဆိုတဲ့ အထီးက်န္ အသိက ေျခာက္ျခားေစတယ္..။ အားငယ္ေၾကာက္လန႔္ေစတယ္…။ လူသူမဲ့..ကူရာကယ္ရာမဲ့ ..။အကူအညီ မလာ…အေႁခြအရံ ဗလာနဲ႔ ဒီကၽြန္းကေလးေပၚမွာ ငါတစ္ေယာက္ထဲ ေနသြားရရင္…။ ေတြးရင္း ေၾကာက္လာမိၿပီး “ကယ္ၾကပါဦး..ရွင္..ကယ္ၾကပါဦး… လာၾကပါဦး….ကူညီၾကပါဦးရွင္” ေဒၚသက္ထားဝင္း ႐ူးသြားၿပီထင့္…။ ပင္လယ္ျပင္ဘက္ မ်က္ႏွာမူၿပီး ဟိုေျပးဒီေျပး ေအာ္ဟစ္ေနမိတယ္…။ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးကေတာ့ ဘာသံမွ မၾကားရသလို ၿငိမ္သက္ေန၏…။
“ကယ္ေတာ္မူ ၾကပါ…“ “ကယ္ၾကပါ…ရွင္…“ “ကယ္……” ေအာ္တယ္..ဟစ္တယ္…။ အႀကီမ္ႀကိမ္ ႀကိဳစားတယ္..။  တေက်ာ္ေက်ာ္ ေအာ္ရင္းနဲ႔ ပဲ အသံေတြ တိမ္ဝင္သြားရတယ္..။စူပါမင္းလဲ မရွိ..၊ ဘာစပိုက္ဒါမင္း မွလဲ ေရာက္မလာပါ…။ “အီး…ဟီး.ဟီးဟီး…ကယ္ၾကပါ…ဟီး..အင္း…အီး..“ ပီဘိ ကေလးေလးလိုပင္ ခ်ဳံးပြဲခ် ငိုလိုက္မိေတာ့တယ္…။ အသံေတြလဲ ျပာကပ္ၿပီး အသက္ရွူေတာင္ မမွန္ခ်င္ေတာ့..။

ဘယ္သူမွလဲ သူ႔အျဖစ္ကို မသိနိုင္ၾက..။ စိတ္ပ်က္ အားငယ္ျခင္း ၊ ဝမ္းနည္း ပူေဆြးျခင္းတို႔ ေရာေထြးလ်က္ ေဒၚသက္ထားဝင္း ရွိုက္ႀကီးတငင္ ငိုယို တမ္းတေနမိတယ္…။ “လာၾကပါဦး….ဟီးဟီး.အီး…ကယ္ၾကပါဦး..ရွင္..” ေမာပန္း ႏြမ္းနယ္လာေတာ့တယ္..။ ငိုလို႔ အားမရေသးခင္မွာပင္ မ်က္လုံးေတြက ျပာေဝလာၿပီး ႏုနယ္လြန္းလွတဲ့ အပ်ိဳမႀကီး ေဒၚသက္ထားဝင္းခမ်ာ ေသာင္ျပင္ေပၚမွာ လဲက် သတိ လစ္သြားတယ္။ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ သတိေမ့ေနသလဲ မသိ..။အိပ္မက္ဆိုးေတြမက္ၿပီး လန႔္နိုးလာေတာ့ ေနကျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူေနၿပီ…။ ကမန္းကတန္း လူးလဲ ထလိုက္တယ္…။ အိပ္ေပ်ာ္သလို ျဖစ္သြားတာ  အားေလးေတာ့ နဲနဲျပည့္သြားပါရဲ့..။ ခုမွ ဗိုက္ကဆာလာျပန္ေရာ…။မရမွန္း သိေလ ပိုၿပီးဆာလာေလ..။ ဘယ္လိုမ်ား စားစရာ ရနိုင္ပါ့မလဲ..။ ေရလဲ ငတ္တယ္…။ “ကယ္ၾကပါရွင္…..“ “ေဟ့….စြတ္ေအာ္မေနနဲ႔…ဒီကိုလာခဲ့”
“ဟာ…ဒါ..ဒါ …လူ…လူသံ..” ငိုသံေတြ ခ်က္ခ်င္းတိတ္သြားရတယ္…။ လူသံတစ္သံ ၾကားရတယ္ဆိုရင္ပဲ..အားတက္သြားတယ္..။ ေယာက္်ားသံပဲ..။ ဘယ္သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကယ္ရာမဲ့ ေနတဲ့သူကိုေတာ့ မႏွိပ္စက္တန္ေကာင္းပါဘူး…။ “ဘယ္…ဘယ္ကို..လာခဲ့ရမလဲရွင္…” အလဲ့..ကိုယ့္အသံေတာင္ ကိုယ္မမွတ္မိေအာင္ ခ်ိဳလြင္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေနတဲ့ အသံႏြဲ႕ႏြဲ႕ကေလး။ “ပတ္ၿပီး ဒီဘက္ ေလၽွာက္လာခဲ့…” ခ်က္ခ်င္းပဲ ကပ်ာကသီ ထၿပီး ေဒၚသက္ထားဝင္း လမ္းညႊန္းအတိုင္း ေလၽွာက္သြားမိတယ္..။ ကၽြန္းကေလးရဲ့ တစ္ဖက္အျခမ္း ကမ္းစပ္..။ အဲဒီမွာ ေက်ာက္တုံးႀကီးေတြလဲ ရွိတယ္..။ ေမႊးလိုက္တာ….ေလတင္ကေန သယ္လာတဲ့ အနံ့ေလး…ငါး….ငါးကင္ အနံ့ကေလး ေမႊးလိုက္တာေနာ္…။ ငါးကင္နံ့ရလာေတာ့ ဝမ္းဗိုက္ထဲက တၾကဳတ္ၾကဳတ္နဲ႔ ပိုၿပီး ေသာင္းၾကမ္းလာတယ္…။ ဆာေလာင္စိတ္ေတြက တအိအိ တိုးလာတယ္…။ေျခလွမ္းကို ပိုသြက္မိတယ္..။ ခ်ဳံႏြယ္မ်ားကို ဖယ္ကာ “ဟင္…နင္…နင္…“ “နင္ေတြ ငါေတြလုပ္မေနနဲ႔။ အဲဒီမွာ ငါး ကင္ထားတယ္..အေကာင္ႀကီးႀကီးတစ္ေကာင္ ခင္ဗ်ား ယူစားလိုက္…“ “မစားဘူး…။ ေသရင္ေသသြားပါေစ..မစားဘူး…“
“ၿပီးတာပဲေလ…“ ဆရာမ ေဒၚသက္ထားဝင္းက ေဒါသတႀကီး တုံ႔ျပန္ေအာ္ဟစ္ေနသေလာက္ သူကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပင္။

ပိန္ကပ္ကပ္ ေဆးသမားလိုလို ဘိန္းစားလိုလို စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ ပုံစံနဲ႔..။ အေပၚမွာလဲ ကိုယ္က ဗလာ..ေအာက္မွာကေတာ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အတို အစုတ္နဲ႔ ..ငါးကင္ကိုသာ ၿမိန္ေရယွက္ေရ စားေနတယ္…။ ကုလား တမင္ပဲ အရြဲ႕တိုက္ၿပီး ပလုပ္ပေလာင္း စားျပလိုက္တယ္..။တစ္ညလုံး ေရကူးလာၿပီး မနက္ကလဲ ကမ္းစပ္မွာ ငါးထိုးေနရတာနဲ႔မို႔ ပင္ပန္းေနေတာ့ အစားကို တတ္နိုင္သေလာက္ စားနိုင္သေလာက္ျဖည့္ထားတာသာ အေကာင္းဆုံးပဲ..။ အပ်ိဳမႀကီးကေတာ့ မ်က္လုံးေလး ကလယ္ကလယ္နဲ႔သူ႔ဘက္ ခိုးၾကည့္လိုက္၊ ႏွုတ္ခမ္းစူၿပီး ဟိုဘက္ လွည့္သြားလိုက္နဲ႔ အရွုံး မေပးေသး…။ ေနပါေစ..ခင္ဗ်ားႀကီး ဒီေလာက္ အိုက္တင္ခံလြန္းတာ ငတ္ေနေပဦးေတာ့…။ ေကာင္းတယ္…။ “အား..။ပလပ္..ပလပ္..စားလို႔ကလဲေကာင္း ..ဟား..ဝါး..အိပ္ေတာင္ အိပ္ခ်င္လာၿပီ” အပ်င္းေၾကာဆန႔္ရင္း ကုလား တစ္ေယာက္ထဲ ေရရြတ္သလို လို ေျပာဆိုၿပီး တဖက္ လွည့္ထြက္သြားတယ္..။ မီးဖိုေပၚမွာ လက္က်န္ ငါးကင္ႏွစ္ေကာင္။ အနံ့ကေလးေတြက ေမႊးေမႊးသင္းသင္းနဲ႔ ေဒၚသက္ထားဝင္းရဲ့ ဂနဓ႐ုံကို ကလူ၏သို႔ ျမႇဴ၏သို႔ ..။ ဗိုက္ထဲကလဲ ဆာလြန္းလို႔ ေအာင့္သလိုလိုေတာင္ ျဖစ္လာရတယ္..။ ေဒၚသက္ထားဝင္း ကုလားေျခသံမ်ား ေပ်ာက္သြားတဲ့အထိ ေစာင့္ၾကည့္ေနၿပီးမွ ငါးကင္ဆီကို မဝံ့မရဲ..ခ်ီတုံခ်တုံ ႏွင့္ လက္လွမ္းလိုက္တယ္..။ လက္ထဲက ငါးကင္ကို သြားရည္ယိုၿပီး တံေတြးမ်ားပင္ မ်ိဳခ်မိတယ္..ကိုက္ဖဲ့မဲ့ အလုပ္…
“ေကာင္းပါတယ္..ဟိုတယ္ေတြမွာ ဆိုရင္ တစ္ေကာင္ ေလးေထာင္ေလာက္ ေပးရမွာပဲ..“ ၿပီးပါေလေရာ…။ အေျပာႀကီးခဲ့ ေလသမၽွ အရွက္လုံးလုံး ကြဲၿပီ..။ ေစာက္ေကာင္ တစ္ေက်ာ့ျပန္လွည့္လာၿပီး တမင္ မရရေအာင္ ေစာက္ရွက္ခြဲေသးတယ္..။ ကုလားကေတာ့ စပ္ျဖဲျဖဲနဲ႔ ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးေတြနဲ႔ ျပန္ထြက္သြားတယ္..။ ေစာက္ေကာင္…ေစာက္ေကာင္..စိတ္တိုၿပီး က်ိန္ဆဲေရရြတ္ရင္း ငါးကင္ကို အားရပါးရ စားလိုက္တယ္..။ ခ်ိဳလိုက္တဲ့ ငါးအရသာ ။ ဗိုက္ဆာေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘာနဲ႔ စားစား ထမင္းၿမိန္တယ္ ဆိုတာ ဟုတ္မယ္..။

ၿပိဳက္ခနဲ ဆိုသလို ငါးကင္ႏွစ္ေကာင္ အရိုးေတာင္ ရွာမေတြ႕ေတာ့ဘူး..။ အေတာ္ေလးေတာ့ ေနသာထိုင္သာ ရွိသြားတယ္..။ စားေသာက္ၿပီးလို႔ ကၽြန္းတစ္ဖက္ျခမ္းကို ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္..။ “ဟဲ့..ဟဲ့ ကုလား နင့္မွာ အဝတ္အစား အပို မပါဘူးလား..“
“ဘယ္လိုလုပ္ ပါပါ့မလဲ…ဒီမွာ ဓါးနဲ႔ မီးျခစ္ေတာင္ ကံေကာင္းလို႔ ပါလာတာ..“ “ငါ…ငါ့အဝတ္အစား ေတြ ေရစိုၿပီး ေလးေနလို႔ဟ…အဝတ္အစားလဲခ်င္လို႔…“ “ဒီမွာ ဘယ္လိုေနရ ထိုင္ရ  စားရမယ္မွန္းေတာင္ မသိေသးဘူး ..ခင္ဗ်ားက လွဖို႔ေလာက္ပဲ စဥ္းစားေနတယ္..“ ေဒၚသက္ထားဝင္း မ်က္ႏွာ ရဲခနဲ ျဖစ္သြားတယ္..။ မသာ…နင့္ဂြင္ ဝင္လာၿပီဆိုၿပီး စြတ္ေဟာက္ေနတာေပါ့..။ ဟင္း..တလုပ္စားဖူးတဲ့ ေက်းဇူးရွင္မို႔သာ..ရန္ကုန္မွာသာဆို ပါးရွစ္စိပ္ကြဲေနၿပီ..။ သူ႔ဘက္မလွည့္ပဲ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ၿပီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ နဲ႔ ေတြးေနမိတယ္..။ “သြား ဟိုမွာ ေနပူထဲ သြားထိုင္ေနဗ်..။ ေျခာက္သြားလိမ့္မယ္…“ “မထိုင္ဘူး” “မထိုင္ရင္လဲ အဝတ္အစားေတြ ခၽြတ္ၿပီး ငုတ္တုတ္ထိုင္ေန” “ေတာက္ ကုလား…နင္ေနာ္…နင္…လူစကားေျပာ..“ “ဘယ္လိုေျပာရမလဲ က်ဳပ္အဝတ္ေတြ ဟိုမွာ ၾကည့္ အလံ လုပ္ထားတာ..၊ ဒီမွာ လာထိုင္ေနတာကလဲ ညကက်ဳပ္တို႔ ေမာ္ေတာ္ကေန ဘာေလးမ်ား ေရေၾကာင္းသင့္ၿပီး ေမ်ာလာမလဲ လို႔လာေစာင့္ေနတာ..“ ဟုတ္ပါတယ္။ ေလမွာ တလူလူ လြင့္ေနတာ သူ႔အဝတ္ အစုတ္အျပတ္ေတြေပါ့..။ ဝါးလုံးတစ္ခုမွာ စုခ်ည္ၿပီး ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚမွာ ေထာင္ထားတယ္..။ ကယ္ဆယ္ေရး အခ်က္ျပ..။ ဒီလိုက်ေတာ့လဲ ဒင္းက ေစ့စပ္သားပဲ…။ “နင္..က ဘယ္လိုလုပ္ ဒီေမာ္ေတာ္နဲ႔ ပါလာတာလဲ..“ “က်ဳပ္ဥိးေလး ဆုံးလို႔ ၊ က်ဳပ္တို႔က ဝါးေတာမွာ ေနတာ..၊ တစ္ႏွစ္လဲ ျပန္မယ္ ျပန္မယ္နဲ႔ မျပန္ျဖစ္ဘူး..၊ ခုက်ေတာ့ အသုဘ ေတာင္ မမွီေတာ့ဘူး…က်ဳပ္ေတာ့ ေခြးျဖစ္တာ ပဲ..“ “ငါ..ငါတို႔ကို ကယ္မဲ့သူေတြ လာပါ့မလား..ဟင္“ “ဒါေတာ့ က်ိန္းေသ မေျပာနိုင္ဘူး.၊ ေရာက္ရင္လဲ ဒီတစ္ပတ္အတြင္းေလာက္ ေရာက္မယ္..၊ မေရာက္ရင္ေတာ့ လုံးဝ ေရာက္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး” “အို…ဟင့္..ဟင့္…“ “ဘာျဖစ္လို႔ ငိုျပန္တာလဲ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ မိန္းမေတြဟာ တဆိတ္ရွိ ဒါပဲ…“ “ဟင့္…အင့္….ငိုမွာပဲ…ငါက ကိုထြဋ္နဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ဖို႔ ေဆြမ်ိဳးေတြကို လာဖိတ္တာ..။

အခုေတာ့ တစ္သက္လုံးပဲ ဒီမွာ ေသသြားရေတာ့မဲ့ ပုံ ..ဟီး..ဟီး…“ “အာ… ျပႆနာပဲ…“ ကဲ..ၾကည့္ပါဦး.အသက္သုံးဆယ္ အရြယ္ ေတာင့္ေတာင့္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မိန္းမလွႀကီး……ကေလးငယ္ ကေလးတစ္ေယာက္လို ႏွပ္တရွုံ႔ရွုံ႔နဲ႔ အားငယ္ကာ ဝမ္းပန္းတနည္း ငိုခ်လိုက္ေတာ့ ကုလား ရယ္ခ်င္သြားတယ္..။ “ကဲပါ…ငိုမေနပါနဲ႔ ..လွတာလဲ မဟုတ္ပဲနဲ႔” “အိုး…ငိုတာပဲ လွေအာင္ ငိုရဦးမလား ရွူနာရွိုက္ကုန္း ကုလားရဲ့” “ဒါျဖင့္လဲ…ဟိုဘက္သြားငို ဒီမွာ စိတ္ရွုပ္ရတဲ့ အထဲ..“ “သြားမယ္…သြားမယ္ နင္သာ အဲဒီမွာ ပင္လယ္ထဲ နစ္ေသသြားပါေစဟယ္…“ “က်ဳပ္ေသရင္ ခင္ဗ်ားကို အရင္ဆုံး လာေျခာက္မွာ..“ အဲ…လွမ္းေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြ တုံ႔ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္..။ ၿပီးေတာ့မွ ေဘာက္ဆတ္ ေဘာက္ဆတ္နဲ႔ ဆက္ထြက္သြားတယ္။ တကယ္ပဲ..ကိုထြဋ္ …ရွင္မေကာင္းဘူး။ ဦးထြဋ္ေက်ာ္…ဒီမီးက ရွင္ေမႊးလို႔ျဖစ္ရတာ။ ရွင္ အခြင့္ေရး ယူလို႔ ဒီဘဝ ေရာက္ရတာ..။ ဦးထြဋ္ေက်ာ္ အေၾကာင္းကို ေတြးမိေတာ့ ဟိုေနရာကပဲ ယားသလိုလို၊ ဒီေနရာကပဲ ယားသလိုလို ျဖစ္လာရတယ္..။ သူ႔ေၾကာင့္ပဲ အမွန္ေတာ့ လက္ထပ္မဲ့ အစီအစဥ္က ေဝးေသးတယ္..။ ေနာက္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္မွ လို႔ ေျပာထားတာ..။ဒါကို ညာတာပါေတးနဲ႔ အရက္ကို အေအးထဲ ေရာတိုက္ၿပီး မတရား က်င့္တာ..။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ေဒၚသက္ထားဝင္း လုံးဝ အေတြ႕မခံ…။ အိမ္ကို ဖုံးေတြ တဂြမ္ဂြမ္ ဆက္၊ သင္တန္းကိုလဲ မ်က္စိေနာက္ေအာင္ လာ၊  စာနဲ႔ ေတာင္းပန္၊ ဟိုလူနဲ႔ ေျပာခိုင္း ဒီလူနဲ႔ ေျပာခိုင္း…။ ေတြ႕ေတာ့လဲ သူ အရမ္းမွားသြားပါတယ္..ခ်က္ခ်င္း လက္ထပ္ပါမဲ့ အေၾကာင္းေတြ နားၿငီးေလာက္ေအာင္ ေျပာလာေတာ့ ေဒၚသက္ထားဝင္း စိတ္မနာျဖစ္ေတာ့။ တစ္ရွက္ကေန ႏွစ္ရွက္လဲ အျဖစ္မခံနိုင္တာနဲ႔ ေန႔ေကာင္းရက္သာ ေရြးၿပီး ေဆြမ်ိဳးေတြကို အေၾကာင္းၾကားဖို႔နဲ႔ စီစဥ္စရာ ရွိတာေတြ စီစဥ္ဖို႔ ထြက္လာရင္း ခုလို ျဖစ္ရတာ…။ တကယ္ဆို ဦးထြဋ္ေက်ာ္ ပေယာဂ မကင္း…။ ၿပီးေတာ့ ဟိုဟာ….သူ ဟိုဟာလုပ္တဲ့ ေန႔ကလဲ အေတာ္ခံလိုက္ရတယ္..။ ေပါင္ႀကီး တန္းၿပီး  လမ္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္း ေလၽွာက္လို႔ မရခ်င္…။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဟိုဟာ အရည္ကလဲ မထြက္…။ မထြက္ေတာ့ အိမ္မွာ ကိုယ့္ဖာသာ ပြတ္သပ္မွပဲ ၿပိးေတာ့တယ္…။ ဘာမ်ားေကာင္းတာရွိလို႔လဲ…။ အိမ္ေထာင္သည္ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္တဲ့ သြယ္မာတင္ ..၊ ဒီေကာင္မ ေျပာဖူးတာေတာ့ သိပ္ေကာင္းတယ္    ဆိုပဲ…။တိမ္ေတြထဲမွာ လွိုင္းစီေနရသလိုပဲ..တဲ့။ ခုေတာ့ နာတာပဲ ရွိတယ္..။ ဘာေကာင္းလဲ…။ သြယ္မာတင္ ငလိမ္မ…။

ဒီငတိမက မိုးကုတ္က တ႐ုတ္မ..။ လီး သိပ္ႀကိဳက္တယ္..။ လက္လီေတာင္ ဝယ္စားဖူးတယ္..တဲ့။ သူ႔အေျပာ အရဆိုရင္  သူ႔အိမ္က ဒရိုင္ဘာနဲ႔ ေတာင္ မလြတ္ဘူးတဲ့…။ အခုဟာက သူအညႊန္းေကာင္းလို႔စိတ္ပါမိတာလဲ ပါတယ္..။ သြယ္မာတင္က ေယာက္်ားရွိလို႔ပဲ လီး  အရသာကို ေကာင္းေကာင္သိေနတာလား..။ ဝယ္စားဖို႔ေတာ့ စိတ္မကူးဝံ့.။ ကိုယ့္ဖာသာ အာသာေျဖမိတာေတာင္ ရွက္မိတဲ့ဟာကိုး။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ ပါကင္ေလး ပြင့္သြားၿပီ…။ တစ္လေက်ာ္ခဲ့ၿပီး ကိုထြဋ္ေက်ာ္ကိုလဲ  အနားကပ္ မခံေတာ့တာကလြဲလို႔ ပုံမွန္ ဆက္ဆံပါတယ္…။ ဟိုး အရင္ ကလဲ ခဏခဏ ေတာင္းဖူးလို႔ ပါးကိုင္ခြင့္ တို႔၊ လက္နမ္းခြင့္တို႔ ေပးဖူးပါတယ္..။ နို႔ကိုေတာ့ အကိုင္မခံ..။ မလွေတာ့မွာ..၊ ရင္သားေတြ တြဲက်ၿပိး ပုံပ်က္သြားမွာကို သိပ္ေၾကာက္တယ္..။ ၿပီးေတာ့ ရီးစားမွ မဟုတ္တာပဲ..။ အခုေတာ့ သူဆတ္ေဆာ့တာ ၾကည့္ဦး။ ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းထဲမွာ ကုလားတစ္ေကာင္နဲ႔  ႏွစ္ေယာက္ထဲ..။ ေတာ္ၾကာ ဟိုက မဟားဒယား ထလုပ္ရင္  ဘယ့္ႏွယ့္ လုပ္မလဲ..။ ဟိုက နဂိုကတည္းကမွ စိတ္ထက္သန္ေနတာ…… မျဖစ္ဘူး….မျဖစ္ဘူး….တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္မွ ျဖစ္မယ္။ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားလိုက္တာ နိုးလာေတာ့ ညေန ေစာင္းေနၿပီ…။ ကုလား ကေတာ့ ေခၽြးသံ တရႊဲရႊဲ နံရိုး အၿပိဳင္းၿပိဳင္း နဲ႔ ညေနစာ အတြက္  ေက်ာက္ေဆာင္ၾကားက ငါးေတြကို ဝါးခၽြန္နဲ႔ ထိုးေနေလရဲ့။ “ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ ရၿပီလဲ….“ “ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဘာဆိုင္လဲ…၊ ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္ေန…အသံစုတ္ႀကီးနဲ႔ ငါးေတြ ထြက္ေျပးကုန္မယ္….“ “ေသခ်င္းဆိုး…..“ မေနနိုင္မထိုင္နိုင္ စပ္စုမိတဲ့ ေဒၚသက္ထားဝင္း ေဆာင့္ႀကိး ေအာင့္ႀကီးနဲ႔ ဖင္ထိုင္ခ်လိုက္သည္..။ ဒီကုလားနဲ႔ ေတာ့ ေစာက္ေၾကာကို မတည့္.။ ေနပေစ..ငါကမိန္းမသားပဲ ငါးရလာမွ အဆင္သင့္ ဇိမ္နဲ႔ ေကာက္စားလိုက္႐ုံေပါ့။ အင္း…ေလ….သူလဲ တစ္ေယာက္ထဲ လုပ္ေနရတာ ပင္ပန္းမွာပဲ…..။ ေဟာ မထိဘူး…ေဟာဒီတစ္ခ်က္ေတာ့ ထိၿပီ…ဆရာမ ေဒၚသက္ထားဝင္း ကုလားလုပ္ပုံကိုင္ပုံ ကိုၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲကေန ခ်ီးက်ဴးမိတယ္..။ အင္း….သူရွိလို႔သာပဲ ငါတစ္ေယာက္ထဲသာဆို ဂဏန္းလုံးေတြပဲ အစိမ္းစားေနရမလား။ ငါးေတြပဲ အရွင္လတ္လတ္ ၿမိဳခ်ေနရမလား မသိဘူး…။ ကုလား ငါး ေျခာက္ေကာင္ေလာက္ အရမွာ လက္စသတ္လိုက္တယ္..။

“အဲဒါ…ဘာထိုင္လုပ္ေနတာလဲ….ထင္းသြားေကာက္ေလ…“ “ဘာေျပာတယ္….“ “ထင္း…ထင္း…သြားေကာက္၊ ေန႔လည္က ေနပူေနေတာ့ ထင္းေျခာက္ေတႊ ရမွာပဲ မ်ားမ်ားသာေကာက္ခဲ့..“ ဟုတ္တာေပါ့..။ ငါလဲ နိုင္သေလာက္ လုပ္ကူသင့္တာေပါ့..။ ၿမိဳမွာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြကို စာသင္စာျပၿပီး ကားေလးစီးလိုက္၊ ေၾကာ့ေၾကာ့ေလး လာလိုက္၊ ရြရြေလး ေနလိုက္နဲ႔ ကုသိုလ္ ေကာင္းခဲ့တဲ့ ဆရာမႀကီး…ပညာတတ္မႀကီး ေဒၚသက္ထားဝင္း ဒီေရာက္မွပဲ ထင္းေကာက္သမ လုံးလုံး ျဖစ္ရေခ်ၿပီ။ “ေရာ့……“ “ဒါေပါ့ဗ်…ေမာင္တစ္ထမ္း မယ္တစ္ရြက္ ဆိုလား……“ “ဘာ….ဘာေျပာတယ္…ကုလား…နင္…နင္ေနာ္…..“
“ေၾသာ္..ဟဲဟဲ..နဲေသးတယ္..ထပ္ေကာက္ဦးလို႔ ေျပာတာ….“ စကားအသြားအလာေတြက မူမမွန္ခ်င္…။ စိတ္မခ်စြာ ေနာက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ သူမဖင္ႀကီးေတြကို ၾကည့္ၿပီး တံေတြး နင္ေနတဲ့ ကုလားကို မိပါေလေရာ…။ ေဘာင္းဘီကလဲ ေရေျခာက္ေနၿပီ ဆိုေတာ့ တင္းၿပီး ကားေနတဲ့ ဖင္သား အတုံးႀကီးေတြက ေကာက္ညႇင္းထုပ္ႀကီးေတြလို လုံးခနဲ ခဲခနဲ…။ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထင္းေကာက္က ျပန္လာေတာ့ ကုလားက မီးေမႊးေနၿပီ…။ ေဒၚသက္ထားဝင္ အရိပ္အေၿခ ၾကည့္ေနတယ္…။ ၿပီး ဓါးကို ဆတ္ခနဲ ေကာက္ကိုင္ကာ “ဒီမွာ ေတြ႕လား…ဒါဘာလဲ….“ ကုလား တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ၿပီး တံစို႔မွာ ငါးကို သီတယ္…။ “နင္….ေခြးစကားေတြ ထပ္ထပ္ေျပာမေနနဲ႔…။ ရီးတီးရားတား လုပ္လို႔ကေတာ့ အသက္ခ်င္း လဲ ပစ္လိုက္မယ္….သိလား..“ “ဟား ဟား..ခင္ဗ်ားကို လုပ္ခ်င္မွျဖင့္ ေတြ႕ကထဲက လုပ္တယ္…“ “ဘာ…ဘာ….“ “ဟုတ္တယ္…ခင္ဗ်ားဖင္ႀကီးေတြကို က်ဳပ္ လိုးခ်င္ေနတာ ၾကာၿပီ ။ ဒါေပမဲ့ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ အသက္ရွင္ေနထိုင္ဖို႔က ပိုအေရးႀကီးတယ္..။ခင္ဗ်ား နားလည္ရဲ့လား…။ ဒါ ၿမိဳ႕ မဟုတ္ဘူး…ခင္ဗ်ား အခု က်ဳပ္ကို သတ္ပါၿပီတဲ့…ခင္ဗ်ားကို ဘယ္သူက အစာရွာေကၽြးမလဲ..“ “ငါ့ဖာသာ ရွာစားမွာေပါ့…“ “ေတာ္စမ္းပါ…..ကဲပါေလ..ထားပါေတာ့ ရွာစားလို႔ ရပါၿပီတဲ့ ခင္ဗ်ား တစ္ေယာက္ထဲ ဘယ္လိုေနမလဲ….က်ဳပ္ကလဲ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ေသတာဆိုေတာ့ အစိမ္းေသေပါ့…ဒီလိုဆိုရင္ ကၽြတ္မွာ မဟုတ္ဘူး…“ “ေတာ္..ေတာ္..ဆက္မေျပာနဲ႔…“ “က်ဳပ္က ဥပမာ ေျပာတာပါ.. ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို မယုံရင္ ဓါးယူထား..။ က်ဳပ္လိုရင္ ျပန္ေတာင္းမယ္..ကဲ..ကဲ..မွုတ္ေတာ့…မွုတ္ေတာ့…“ “ဘာ…နင္…နင္…..“ “ဆရာမကလဲ တလြဲေတြ ေလၽွာက္ေတြးျပန္ၿပီ …မီးေတာက္ေအာင္ မွုတ္ခိုင္းတာ….“ တကယ္ပါပဲ…ေစာက္ကုလားနဲ႔ကေတာ့…ဘယ္လိုလုပ္ေရွ႕ခရီး ဆက္သြားမလဲ..။ဘယ္လိုမွ ကီးကိုက္လိမ့္မယ္..မထင္..။

စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ စကားမေျပာျဖစ္ၾက..။ မိုးကခ်ဳပ္လာၿပီ…။
အဲဒီေနာက္ေတာ့။ “ ဆရာမ…အေပါ့ သြားဦးမလား…“
“ဒါ…နင့္အပူလား….“ ေဒၚသက္ထားဝင္း ရွက္ေသြးမ်ား နီရဲၿပီး အသံက်ယ္ႀကီးနဲ႔ ေအာ္ေျပာတယ္…။ “မဟုတ္ဘူး…က်ဳပ္ထင္းသြားေကာက္မလို႔…ေတာ္ၾကာ မီးဖိုၿပီး အိပ္ရမွာ….“ သူ႔ဆင္ေျခနဲ႔ သူက်ေတာ့လဲ ေရပက္မဝင္ေအာင္ မွန္ေနျပန္ေရာ…။ မီးပုံကို အလယ္မွာထားလို႔ ဟိုဘက္ဒီဘက္ အိပ္ၾကရတယ္…။
 ေဒၚသက္ထားဝင္း ေတာ္ေတာ္နဲက အိပ္မေပ်ာ္။ ကုလားကေတာ့ တစ္ခါထဲ ေခါင္းစိုက္တာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ့..။ တစ္ေနကုန္ အလုပ္ ပင္ပန္းလို႔ နဲ႔တူတယ္..ေဟာက္ေတာင္ ေဟာက္ေနၿပီ ..။ သူမကသာ မ်က္စိေတြ ေၾကာင္ၿပီး အိပ္မရ..။ ဟိုဘက္ေစာင္းလိုက္ ဒီဘက္လွည့္လိုက္၊ မီးပုံဘက္ ျပန္လွည့္လိုက္နဲ႔….။
“အို……” မရည္ရြယ္ပဲ မ်က္စိက ေရာက္သြားပါတယ္..။ ေဘာင္းဘီအစုတ္ ဝတ္ထားတာေတာင္ ၾကည့္ပါဦး.. ။ သူ႔ဟာႀကီးကလဲ ဖုထစ္ေနလိုက္တာ….ဟုတ္ပါတယ္…ကုလားေပါင္ၾကားမွာ ဖုဖုေဖာင္းေဖာင္ႀကီး…။ ေဒၚသက္ထားဝင္း ရင္ဖို စိတ္လွုပ္ရွားသြားမိသည္..။ မၾကည့္ရဲပဲ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္တယ္..။ မျမင္ရေတာ့ဘူးေပါ့..။ အဲ…လူ႔စိတ္ဆိုတာ က အခက္သားလား…. မလုပ္ပါနဲ႔ ဆိုတဲ့ အရာကို လုပ္ခ်င္တယ္..။ အခုလဲ မၾကည့္ပါနဲ႔လို႔ အရွက္တရားက တားထားတဲ့ အရာကိုမွ ၾကည့္ခ်င္တယ္..။ အသက္ရွူလိုက္တိုင္း ေဖာင္းတက္လာလိုက္ ၊ျပန္နိမ့္က်သြားလိုက္ နဲ႔ အဲဒီအရာႀကီး…ဘာႀကီးလဲဆိုတာ ရွက္ရြံ့စြာ နားလည္တယ္..။ ၾကည့္ပါဦး…ခ်က္ကအေမႊးေတြကလဲ ဝမ္းဗိုက္အထိေတာင္ တြယ္ဆက္ ေပါက္ပြားေနလိုက္တာ..ရိုးမေတာတန္းႀကီးလို နိမ့္ၿပီး ေဘာင္းဘီေပၚကေန ေအာက္ထဲ ဆင္းသြားတယ္…။

ရင္ဘတ္ကေန ေအာက္အထိ အေမႊးၾကမ္းၾကမ္းေတြ  မဲမဲသဲသဲ ေရာေနတယ္ ထင္ပါရဲ့..။ အသဲယားလာမိတယ္…။ ဘာလို႔ အသဲယားမိမွန္းေတာ့ နားမလည္…။ မဆီမဆိုင္ သြယ္မာတင္ကို သတိရမိတယ္..။ အိမ္မွာ အေဒၚတစ္ေယာက္ထဲ ငါ့ကို စိတ္အရမ္းပူေနမလား သတိမရပဲ …ဒီဏွာဗူးမကိုမွ ေတြးမိတယ္..။ ေကာင္မသာ ငါ့ေနရာမွာဆိုရင္ ပြဲပဲ..။ ဟုတ္တယ္…ဒီေကာင္မက သူ႔ဒရိုင္ဘာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုံး အေပၚကေန သြားၿပီး ဟိုပြတ္ဒီပြတ္ ဟိုကိုင္ ဒီကိုင္ လုပ္ေတာ့ ဟိုကလန႔္နိုးလာၿပီး အလုပ္ရွင္ေရာ ဘာေသာ နားမလည္ေနေတာ့ပဲ ေကာက္တီးလိုက္တာဆိုပဲ….။ အို……..ငါ ဘာေတြ ေတြးေနမိပါလိမ့္…။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဆရာမ ေဒၚသက္ထားဝင္း ခမ်ာ ေပါင္ၾကားထဲ လက္ထည့္ၿပီး  အတင္းဇြတ္ႀကိတ္မွိတ္ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါေတာ့တယ္…။ မိုးစင္စင္လင္းၿပီးမွ နိုးလာတယ္..။ ေဘးလွည့္ၾကည့္ေတာ့ ကုလား ကို မေတြ႕..။ မီးဖိုကေလးက မီးႂကြင္းမီးက်န္ အနံ့ေတြေတာင္ ၿငိမ္းေသသြားၿပီ…။ “အင္း…ဟိုေကာင္ ငါးရွာေနေရာေပါ့..ငါ နဲနဲပါးပါး သြားကူဦးမွပဲ..“ ပင္လယ္ေရနဲ႔ ကမန္းကတန္း မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး…ေက်ာက္ေဆာင္ဘက္ ထြက္လာခဲ့တယ္။ “အဲ….အဲေတာ့……“ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ခ်ဳံပုတ္ေတြေနာက္ ဝင္ပုန္းမိတယ္..။ ကုလားက သူ႔ကိုမျမင္..။ သူမ အိပ္ေနတုန္းပဲဟု စိတ္ခ်လက္ခ် ယုံၾကည္ထားခဲ့ပုံ ရတယ္…ထင္ပါရဲ့..။  ၾကည့္ပါဦး လုပ္ေနတဲ့ပုံကိုလဲ…သူတစ္ကိုယ္လုံးမွာ အဝတ္အစားေတြ မရွိဘူး…။ ေဘာင္းဘီအစုတ္ကေလးကလဲ ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚမွာ လွမ္းထားတယ္ ထင္ပါရဲ့..။ ၿပီး..ၿပီးေတာ ဖင္ႀကီးကို မည္း.လို႔…ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းႀကီး ..။ ေပါင္လည္ေလာက္ရွိတဲ့ ေရစပ္မွာ  လက္တစ္ဖက္က ေရကိုခပ္လိုက္၊ ေနာက္ ..ေနာက္လက္တစ္ဖက္က သူ႔ဟာႀကီးကို ကိုင္ၿပီး အထက္ေအာင္ ပြတ္ေပးလိုက္နဲ႔ အလုပ္မ်ားေနတဲ့ ျမင္ကြင္း။ ေဒၚသက္ထားဝင္း ၾကက္ေသ ေသၿပီး အသံတစ္ခ်က္မွ မထြက္ပဲ ကုလား ဒုတ္ႀကီးကို  ၾကည့္ေနမိသည္..။  နဲနဲေနာေနာ ဟာႀကီးမွ မဟုတ္တာ… ဟို…ဟို သူ႔ထိပ္ဝႀကီးက ေက်ာင္းမွာ သင္ပုန္းဖ်က္တဲ့ ေဘာဖ်က္ေလာက္ကို ရွိတယ္..။ ၿပီးေတာ့ မဲမဲႀကီး….။ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ဆိုေတာ့ သပိတ္ေရာင္ထလို႔ လက္ခနဲလက္ခနဲ ေတာက္ေနတာ..။ တကယ့္ကို မွိုပြင့္ မဲမဲႀကီးလို..။ေဒၚသက္ထားဝင္း ေၾကာက္သြားတယ္..။

ၾကက္သီးေတြ ျဖန္းျဖန္းထၿပီး ရွိန္းတိန္း ဖိန္းတိန္း ေဝဒနာ တစ္မ်ိဳး ခံစားရတယ္..။ တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကိုယ္ ဒီတစ္ခါပဲ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ ဂြင္းတိုက္ေနတာကို ခိုးၾကည့္ဖူးတာ..။ လက္နဲ႔ ကြယ္ေနေတာ့ သူ႔ဟာႀကီး အရွည္ကိုေတာ့ မေတြ႕ရ..။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ရွည္မွာ အမွန္ပဲ..။ သူမကို မုဒိန္းက်င့္သြားတဲ့ ဦးထြဋ္ေက်ာ္ဟာနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္..။ ဦးထြဋ္ေက်ာ္ဟာကို ခိုးၾကည့္မိတုံးက ေလးလက္မေလာက္ရွိမယ္လို႔ ထင္ရတယ္..။ အခု ကုလားဟာကို မမွီ..။ ဆီနဲ႔ေရ၊ နံ့သာဆီ နဲ႔ အီးလို ကြာလွတယ္..။ ေဒၚသက္ထားဝင္း တံေတြးေတြ ဘာေတြပင္ သီးသြားရတယ္..။

အားမလို အားမရနဲ႔ ေရွ႕နား နဲနဲ တိုးၾကည့္မိတယ္..။ ျမင္ကြင္းက ပိုၿပီး ရွင္းလင္းလာတယ္..။ ျပတ္သား ၾကည္လင္လာတယ္..။ ကုလားကေတာ့ ဘာမွ သိပုံမရ..။ ဆရာမရွိတဲ့ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီး မ်က္လုံးႀကီး စုံမွိတ္လို႔..ပယ္ပယ္နယ္နယ္ အစာေႂကြးေနေလရဲ့..။ ထုေလမာေလ..တိုက္ေလထြားေလဆိုတာ မ်ိဳးလား ေတာ့ မသိ..။ ကုလား လီးေခ်ာင္းႀကီးက ထြားႀကိဳင္း သန္မာၿပီး ႀကီးလာ မာလာလိုက္တာမ်ား…င႐ုတ္က်ည္ေပြ႕ ႀကီးနဲ႔ နင္လားငါလား ျဖစ္လာတယ္..။ ၾကည္ရင္းနဲ႔ ဆရာမ ေဒၚသက္ထားဝင္း တစ္ကိုယ္လုံး ပူထူလာတယ္..။ အဲဒါႀကီးနဲ႔ အလုပ္ခံရမဲ့မိန္းမေတာ့ ေသမွာပဲ ဆိုတဲ့ အေတြးေတြကလဲ ေယာက္ယက္ခတ္ေတြးေတာလို႔ အပ်ိဳ တင္းျပည့္မႀကီးကို လီးမည္းႀကီးက ညႇို႔ငင္ေနတယ္..။ ေဒၚသက္ထားဝင္း အဖို႔ စာအုပ္ေတြ၊ ဗီဒီယို ေတြထဲမွာ ျမင္ဖူးေတြ႕ဖူးခဲ့တဲ့ နီဂရိုးႀကီးေတြရဲ့လီမည္းႀကီးေတြလို စံခ်ိန္မွီလွေသာ ကုလား ပဲကိုး…။ ၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲ ေၾကာက္လာမိတယ္။

 ကုလားကေတာ့ ဘာမွ မသိရွာ.။ အတန္ၾကာ ဆက္တိုက္ ဂြင္းထုၿပီး ေငါက္ခနဲ ေငါက္ခနဲ ျဖစ္ကာ သုတ္ရည္ေတြ ပန္းထုတ္လိုက္တယ္..။ ငါ အိပ္ေနတဲ့ဘက္ကို လွည့္ၿပီး ထုတာဆိုေတာ့ ငါ့ကိုမ်ား …အို……..မေတြးရဲ….ဆက္မေတြးရဲ။ ေက်ာရိုးထဲကေန စိမ့္ခနဲ ေနေအာင္ ထိတ္လန႔္သြားရွာမိတယ္..။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပန္လာၿပီး အိပ္ရာမွာ ဟန္မပ်က္ မွိန္းေနလိုက္တယ္..။ ကုလား ေရေဆး ေဘာင္းဘီဝတ္ၿပီး ..ေခၽြးတလုံးလုံးနဲ႔ ေရာက္ခ်လာသည္…။

“ဆရာမ…မထေသးဘူးလား…“ “အင္း…..ကိုယ္လက္ေတြ နာေနလို႔” “နာမယ္ ဖ်ားမယ္ မႀကံနဲ႔..။ ေဆးမရွိဘူး ..ကိုယ္ဖာသာ ႀကံဖန္ၿပီး ေခၽြးထြက္ေအာင္ေန…“ ေၾသာ္….နင္ကေတာ့ ေခၽြးေရာေသြးေရာ ထြက္ခဲ့ၿပီးၿပီ ကိုး…။ ေဒၚသက္ထားဝင္း စိတ္ထဲမွ ႀကိတ္ေျပာရင္း ထရပ္တယ္…။ “ဟာ…ဟိုမွာ ဟိုမွာ…….“ ကုလား ဝမ္းသာအားရ ကမ္းစပ္ဘက္ လက္ညႇိုးထိုး ခုန္ေပါက္ေျပးဆင္းသြားတယ္..။ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရေပၚမွာ ေပါေလာေပါေလာနဲ႔ ပ်ဥ္ခ်ပ္တစ္ခ်ပ္..။ အဲ…မဟုတ္.. မဟုတ္ေသးပါဘူး…။ သစ္သားပုံး ထင္းရွူး သစ္သားပုံး တစ္လုံး  မေမ်ာၿပိး ေရလွိုင္းၾကား ကမ္းစပ္နားမွာ ရစ္ဝဲရစ္ဝဲ ျဖစ္ေနတယ္။
“ဟာ….ပြတာပဲ…“ “ဘာေတြ ပါလဲ..“ “ အရက္စုံ ပါတယ္..“ “ေစာက္ေရးထဲ ေစာက္အရက္သမားက တစ္မ်ိဳး..“ အနားေရာက္လို႔ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပါေတာ့ပါသည္..။ အမယ္စုံပါ ပဲ..။ ေသငယ္ေဇာနဲ႔ မုန္တိုင္းမိတဲ့ အခ်ိန္မွာ  ထည့္မိထည့္ရာ ေတြ ေကာက္ထည့္လိုက္ေတာ့ ပါတဲ့ဟာေတြက  ကေပါက္ကေခ်ာက္  ဟိုေရာက္ဒီေရာက္..။  ေနာက္ ..ဆပ္ျပာေမႊးတစ္တုံး ..ဒါေတာ့ ေဒၚသက္ထားဝင္း သေဘာက်သြားတယ္..။ ၿပီးေတာ့ သြားတိုက္ေဆးဘူး၊ ေကာ္ဖီမစ္ တစ္တြဲ၊ ၿပီး ဂါဝန္တစ္ထည္… ဆယ္ႏွစ္သမီးေလာက္ အရြယ္ဝတ္ ဂါဝန္မ်ိဳး …နံငယ္ပိုင္းသာသာ ပုဆိုးတစ္ထည္….အင္း…ဒါလဲ မဆိုး ေရလဲ လုပ္လို႔ရတယ္..။ ဒန္ခ်ိဳင့္ တစ္လုံး..ဒါလဲ ေရေႏြး က်ိဳဖို႔..။  ၿပီးေတာ့ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း..ေတာ္ေတာ္ႀကီးသည္..။ နိုင္လြန္အလုံးႀကိး အသုံးဝင္မွာပဲ ေအာက္ဆုံးမွာက သားေရတာလပတ္ အထူႀကီး..။ “တာလပတ္ တစ္ခုပဲ အသုံးမဝင္တာ…“ာ“ ခင္ဗ်ားကလဲ..တုံးပါ့..ရြက္ဖ်င္တဲ လုပ္လို႔ရတာေပါ့ဗ်. ။ အခင္းေရာ အျခဳံေရာ ႀကိဳက္တာသုံးလို႔ရတယ္”။ ေဒၚသက္ထားဝင္း ကုလားကို ဘုၾကည့္ ၾကည့္ၿပီး ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ဘူး..။ ေက်ာက္ေဆာင္ဘက္ ထြက္လာခဲ့ၿပီး ငါးကင္ေတြကိုသာ  တိတ္တဆိတ္ စားၿပီး မနက္စာ တစ္နပ္ကို ၿငိမ္းသတ္လိုကရတယ္…။ စားသာစားေနရတာ..မ်က္လုံးထဲမွာ  ဟိုဟာႀကီးကမထြက္… ဘာႀကီးလဲ ဘာႀကီးလို႔ ေျပာရမလဲ..ရာဘာဒုတ္ႀကီးလို႔ပဲ ကင္ပြန္းတပ္ရမလား.. ဟုတ္ၿပီ ျမင္း…..ျမင္းလီးႀကီးလို႔ပဲ ဥပမာ ေပးရမွာပဲ..။ ယုံနိုင္စရာေတာင္ မရွိ..။

ဒီေလာက္ ပိန္ေျခာက္ေျခာက္ေကာင္ အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္းေကာင္းဆီမွာ  ဒီလို ထြားထြား ႀကိဳင္းႀကိဳင္းႀကီး တစ္ေခ်ာင္း ရွိတယ္ဆိုတာ မယုံနိုင္စရာပဲ…။ အင္း…ေလာကႀကီးက လူေတြကို  တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးစီ အသုံးဝင္ဖို႔ ေပးၿပီးသားဆိုတာ  တယ္မွန္တာပဲ…။ ကုလားကေတာ့ ရြက္ဖ်င္တဲ တစ္လုံးရေတာ့ မွာမို႔ ေပ်ာ္ေနသည္..။ “အေတာ္ပဲ ဗ်…ဒီည မိုးရြာနိုင္တယ္.. တဲထဲ မွာ အိပ္ရမယ္…“ “ အို…ကၽြန္မ ရွင္နဲ႔ အတူမအိပ္ပါဘူး….“ “မအိပ္လဲ ..ခင္ဗ်ား အျပင္ထြက္အိပ္ေပါ့….“ ၾကည့္ တကယ့္ ဘုဂြစာ..။ ရန္ကုန္မွာ ဆိုရင္  ေခြကုလားကို ပါးရွစ္စိတ္ကြဲေအာင္ ရိုက္ၿပီးၿပီ..။ ကုလား လွည့္မၾကည့္ေတာ့ ..ရြက္ဖ်င္တဲႀကီးကို အားခ်င္း ဆင္ဖို႔ျပင္တယ္..။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေနကုန္ရတယ္..။ညေနစာ စားၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ ငူငူႀကီး ထိုင္ေနတုံး ကုလား ေရာက္လာတယ္…။ “ေရာ့….ေကာ္ဖီ..“ “မေသာက္ဘူး…“ “ေသာက္ပါ စိတ္ေကာက္မေနပါနဲ႔ ဆရာမ” သည္လိုဆိုေတာ့လည္း မဆိုးဘူး။ ဒါနဲ႔ ေကာ္ဖီတစ္ငုံ ေသာက္လိုက္ရတယ္။ “ေကာ္ဖီကလဲ အမွုန႔္နဲလိုက္တာ…“ “ဟုတ္တယ္ေလ…တစ္ထုတ္ကို ႏွစ္ေယာက္ေသာက္တာ…ရက္ကလဲ ဘယ္ေလာက္ၾကာမယ္မွန္း သိတာမဟုတ္ဘူး..“

“ရွင္ကလဲ ကတ္ေစး နဲေနျပန္ပါၿပီး….“ “ဒီမွာ ဆရာမားနဲ႔က်ဳပ္ ႏွစ္ေယာက္ရွိတာပဲ..။ ဒီဟာေတြကို တစ္ေယာက္တစ္ဝက္ပိုင္တယ္။ ဆရာမားေသာက္ခ်င္ရင္ ထပ္ေဖ်ာ္ေပါ့..က်ဳပ္က ေစတနာနဲ႔….“ ကပ္ေစးနဲတယ္ ေျပာေတာ့ မခံခ်င္..။ ဘုဆတ္ဆတ္ ေျပာၿပီး လွည့္ထြက္သြားတယ္..။ ေဒၚသက္ထားဝင္း ႀကိတ္ျပဳံးမိတယ္။ ညေရာက္လာေတာ့ သူေဆာက္ထားတဲ့ ရြက္ဖ်င္တဲ ပုံစံေလးက သိပ္မဆိုးပါ..။ တကယ္ေဆာက္ၿပီးျပန္းေတာ့ ေဒၚသက္ထားဝင္း ဒီအထဲမွာ လြပ္လြပ္လပ္လပ္ လုံျခဳံစြာ အိပ္ခ်င္မိျပန္ေရာ…။ “ႏွစ္…..ႏွစ္ေယာက္ အတူတူ အိပ္မယ္ေလ…“ “ရပါတယ္…က်ဳပ္အျပင္မွာပဲ အိပ္ပါမယ္…“ “ထင္း ရွိရဲ့လား..” “ရွိတယ္..“ ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ ဖိတ္ေခၚေတာ့လဲ ျငင္းတယ္…။ စိတ္လဲ သိပ္ၾကည္ပုံ မရေသး…။ အရက္ပုလင္းကို ဖြင့္ တစ္ငုံေက်ာ္ေက်ာ္ေသာက္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မီးပုံေဘးလွဲခ်လိုက္တယ္..။ ခ်က္ခ်င္းပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားလိုက္တာ အားက်စရာေတာင္ ေကာင္းေသးတယ္။ သူ႔က်ေတာ့လဲ အပူအပင္ မရွိသလိုပဲ အိပ္ေပ်ာ္တာ ျမန္လိုက္တာ.။ အိပ္မေပ်ာ္နိုင္ျဖစ္ေနတာက သူမ..။ အိပ္မေပ်ာ္နိုင္စရာ အေၾကာင္းကလဲ ရွိႏွင့္ေနေတာ့ ေဒၚသက္ထားဝင္း စိတ္ေတြ လွုပ္ရွားသြားရတယ္..။ ေယာက္ယက္ခတ္ျဖစ္ရတယ္..။ တျခားမဟုတ္.. မနက္တုံးက မွိုပြင့္ႀကီး….အဲ…အဲ ျမင္းလီးႀကီးကို မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာက္မိေနၿပီး အိပ္လို႔မရ …။

ညႀကီးမင္းႀကီး ဂေယာက္ဂယက္ ျဖစ္ေနရွာတယ္…။ တစ္ခါျမင္ဖူးထားေပမဲ့ ထပ္ျမင္ခ်င္မိေသးတယ္..။  သြယ္မာတင္ ကဲသလို အိပ္ေပ်ာ္ေနတုံး သြားလွန္ၾကည့္ရင္ ေကာင္းမလား..စဥ္းစားမိေတာ့ ရွက္လိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း…။ ေတာ္ၾကာ ဟိုက နိုးလာၿပီး ဟင္း……. ဒီမ်က္ႏွာ ဘယ္သြားထားရမယ္မွန္း မသိ။ ေနာက္ၿပီး သူဝတ္ထားတာက ေဘာင္းဘီ ဆိုေတာ့ လြယ္လြယ္ကူကူ ခၽြတ္လို႔မရ လွန္လို႔မရ..နဲ႔မို႔။ သူ႔ဟာမျမင္ရရင္  ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ ခၽြတ္မယ္..။ ရင္တဖိုဖိုနဲ႔ပဲ ေဘာင္းဘီဇစ္ကေလးကို အသံမျမည္ေအာင္ ဆြဲခၽြတ္လိုက္တယ္..။ ကေသာင္းကနင္းစိတ္ေတြကိုလဲ မေက်နပ္ခ်င္။ အရွက္ သည္းမိျပန္တယ္..။ လက္ညႇိုးေလး ထည့္ၿပီး ကိုယ့္ဟာ ပူပူေႏြးေႏြးကေလးကိုပဲ ပြတ္ေနလိုက္တယ္..။ အို….ဘာျဖစ္လဲ …သူေတာင္မွ ဂြင္းတိုက္ေသးတာပဲ..။ ပါကင္ ဖြင့္ၿပီးစ အဖုတ္ကေလးေတြဟာ ဒီလိုပဲ စိတ္ထတတ္သလားမသိ..။ ဦးထြဋ္ေက်ာ္ ဖြင့္ၿပီးသြားစ ႏွစ္ပတ္ေက်ာ္ေလာက္ကဆိုရင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဦးထြဋ္ေက်ာ္ဆီ ေျပးၿပီး ကုန္းလိုက္ခ်င္စိတ္မ်ားပင္ တဖြားဖြား ေပၚေပါက္ခဲ့ရတယ္..။ အဲဒီတုန္းက အဖုတ္ႀကီးက ဖားဂုံညႇင္းႀကီး လိုႀကီးမားေဖာင္းကား ဝင္းလဲ့ရင္း အရည္ၾကည္ေတြ စိမ့္က်လာခဲ့ဖူးတာ..။ အရွက္တို႔ စည္းတို႔ ဆင္ျခင္တုံ႔တရားတို႔သာ မရွိေတာ့ရင္ လူေတြဘာျဖစ္ကုန္မလဲ မသိ။ အခုလဲ လူတကာက ရိုေသေလးစားၾကၿပီး ၊ တပည့္ေလးေတြက ခ်စ္ေၾကာက္ၾကတဲ့ ေက်ာင္းဆရာမ ေဒၚသက္ထားဝင္းတစ္ေယာက္ ႀကိတ္မွိတ္ ၿပီး စိတ္ေျဖသိမ့္ ေနရပါတယ္..။  ကၽြန္းေပၚ တတိယေန႔…..။ မနက္စာ စားၿပီးကတည္းက တစ္ညလုံး မွက္ျခင္ေတာထဲမွာ ေပေတၿပီး အိပ္ခဲ့တဲ့ ကုလားကို ႏွိုးၿပီး ရြက္ဖ်င္တဲ ထဲမွာ သြားအိပ္ခိုင္းလိုက္တယ္..။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကုလား  ပဲ မမ်ားေတာ့..။ ညေနေစာင္းရင္ ႏွိုးဟု မွာၿပီး တခ်ိဳးတည္း စက္ေတာ္ေခၚတဲ့ အခ်ိန္မွာ  ေဒၚသက္ထားဝင္း ထြက္လာခဲ့တယ္..။  ခဏတျဖဳတ္ေနၿပီး …ေစာေစာစီးစီးပဲ ငါးထိုးလိုက္တယ္..။ မသာေကာင္ …နင္တစ္ေယာက္ထဲ လုပ္တတ္တာ မဟုတ္ဖူး..။ ငါ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေမာ္လၿမိဳင္မွာ ေနကထဲက ဒါေတြ ကၽြမ္းၿပီးသား..။ မခံခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ပဲလား ဘာလားေတာ့မသိ..။ ငါးခုနစ္ေကာင္ေလာက္ရတယ္..။

ငါးေတြကို ဒီအတိုင္းထားၿပီး အဝတ္အစားေတြခၽြတ္ ၊ ဆပ္ျပာေမႊးနဲ႔ ေရမိုးခ်ိဳး ေသေသခ်ာခ်ာ ပြတ္သပ္ သန႔္စင္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ရက္ေက်ာ္ ေရမခ်ိဳးပဲ ေနခဲ့ရတဲ့ စိတ္ကေလး ၾကည္လင္လန္းဆန္းလာတယ္..။ အဲ….အားလုံးၿပီးေတာ့မွ ျပသနာက စတာပဲ..။ ဂါဝန္… ဘယ္လိုမွ မေတာ္..။ မေတာ္မွန္းေတာ့ သိတယ္။ ခုေလာက္တိုမယ္လို႔ေတာ့ မထင္.။ ေပါင္လည္သာသာေလာက္ပဲ ရွိတယ္..။ ေရစိုေနတဲ့ အဝတ္အစားေတြကိုလဲ ေလၽွာ္ဖြပ္ လွမ္းၿပီးၿပီ..။ ဘာလုပ္ရမည္မွန္း မသိ..။ခ်ီတုံခ်တုံ..။ ၿပီးေတာ့ ဂါဝန္ကေလးက ပါးလြန္းတယ္..။ ပါးတာမွ ေနေရာင္ထဲမွာ မို႔လိုပဲ ဒီေလာက္ပါးတာလား..။ အခုမွ ေလၽွာ္ၿပီးစ အဝတ္ေတြေတာ့ ျပန္မဝတ္ခ်င္..။ ေအာက္ခံ တစ္ခုမွ မပါေတာ့လဲ ခက္တယ္..။ ဟယ္…ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ စိတ္အားတင္းလိုက္တယ္…။ အျမဲတမ္း လက္ရွည္မ်ားနဲ႔ လုံလုံျခဳံျခဳံ ႏွစ္ထပ္သုံးထပ္ ဝတ္လာခဲ့တဲ့ အပ်ိဳမႀကီးအတြက္ ဂါဝန္တိုနံ့နံ့ကေလးက မလုံမလဲနဲ႔ ကလက္တက္တက္ နိုင္လြန္းသလိုလို..ထင္ရတယ္။ ခဏပါပဲ..။ ေရထဲကေနတက္လာေတာ့ ဂါဝန္ အေၾကာင္း ေမ့သြားတယ္..။ ငါးေတြ… ဒီငါးေတြကို ကင္ဖို႔ရွိေသးတယ္ေလ..။ ဒါနဲ႔ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚမွလူေတြ လုပ္စားသလို ရႊံ့ခူးၿပီး  ရႊံ့နဲ႔ပဲ ေလလုံေအာင္ ပိတ္ၿပီး ခုနစ္ေကာင္လုံး မီးဖုတ္လိုက္တယ္..။ မီပုံ ႏွစ္ဖို ဖို၊ တစ္ဖိုမွာ ေရေႏြးက်ိဳ ၊ တစ္ဖိုမွာ ငါးမီးဖုတ္..။ “ဘာေတြမ်ား အလုပ္မ်ား…. အမ္မေလး ကုန္ပါၿပီ….“

“ခင္ဗ်ားကို ဘယ္ေရႊဉာဏ္ေတာ္ စူးေရာက္ၿပီး မီးပုံ ႏွစ္ဖို ဖိုရတာလဲ “ “ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေရေႏြးက်ိဳဖို႔ရယ္..၊ ငါးကင္ဖို႔ရယ္ေလ..“ “တစ္ခုၿပီးမွ တစ္ခုလုပ္လဲ ရတာပဲ…သက္သက္ထင္း ကုန္ေအာင္…“ “ေအာင္မာ..တစ္ခုၿပီးမွ တစ္ခုလုပ္လဲ ဒီထင္းပဲ…ရွင္…ေစာက္စကားကိုမ်ားတယ္…“ ကုလား ဘာမွ ျပန္မေျပာ။

ကမ္းစပ္မွာ မ်က္ႏွာသြားသစ္တယ္..။ ေရလဲ ပုဆိုးေလး ေဘးခ်ၿပီး ေရဆင္ခ်ိဳးတယ္.။ အၾကာႀကီးပဲ…ေဒၚသက္ထားဝင္းလို အသားျဖဴခ်င္လို႔လားမသိဘူူး။ ေရခ်ိဳးရာကေန တက္လာေတာ့ ေရေႏြးလဲ ဆူၿပီး ငါးကင္လဲ က်က္ၿပီ..။ မလုံမလဲ ျဖစ္ေနတဲ့ ေဒၚသက္ထားဝင္းကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ငါးကင္ေၾကာင့္ ျဖစ္သလိုလိုနဲ႔ …တံေတြး ၿမိဳခ်တယ္..။ “အို…… ဘာျဖစ္သြားတာလဲ..“ ေရႊရင္ႏွစ္မႊာ ေရးေတးေတး ေလးနဲ႔ဆိုတာ သိလို႔ ဒီေလာက္ ပုဆစ္တုပ္ထိုင္ေနတာေတာင္ ၾကည့္ရက္တဲ့ေကာင္။
 ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႔ ေဒၚသက္ထားဝင္း ေျပာရင္း မ်က္လႊာခ်ၿပီး မရည္ရြယ္ပဲ ကုလားကို တစ္ခ်က္ ခိုးၾကည့္မိတယ္..။

“ ထြားတယ္ေနာ္..“ “အို…ဘာလဲဟင္.“ “ဟို…ဟို အုန္းသီးေတြေလ ႏုလဲႏု ထြားလဲထြား စားခ်င္စရာႀကီး…“ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အုန္းပင္က အုန္းသီးက သစ္ေတာ္သီး ေလာက္ပဲ ရွိေသးတာ..။ “ကဲပါ စားၾကရေအာင္ မိုးခ်ဳပ္လာေတာ့မယ္“ “ဒါ ခင္ဗ်ားထိုးထားတာေတြလား..“ “ဒါေပါ့” ေဒၚသက္ထားဝင္း ရင္ကေလး ေကာ့ၿပီး မ႑ပ္တိုင္ တက္ျပတယ္..။ ေစာက္ကုလား နင္မခ်ီးက်ဴးပဲ မေနနိုင္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား..။ “ဒါေပမဲ့ ဒီေလာက္မ်ားတာ ငါးေကာင္ဆို ေတာ္ေရာေပါ့…ေတာ္ၾကာ အဲဒီေနရာကို ငါးေတြ မလာေတာ့ရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ…“ “ကိုယ့္ေပါင္ပဲ ကိုယ္လွီးစားေပါ့ ေသခ်င္းဆိုးရဲ့…ဒီေလာက္ ေမာႀကီးပန္းႀကီး လုပ္ေပးတာကို ကဲ့ရဲ့ေသးတယ္..။ ပင္လယ္ထဲက ငါးေတာင္မွ ကပ္ေစနဲတဲ့ လူကရွိေသး“ “ခင္ဗ်ားနဲ႔ က်ဳပ္ အေၾကာကို မတဲ့ပါဘူးဗ်ာ..“ မတဲ့ေနေပါ့..။ ေဒၚသက္ထားဝင္း ေစာက္ျမင္ကပ္ကပ္နဲ႔ ဆက္မေျပာဘူး…။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ခ်ဳပ္ညေန ဆည္းဆာခင္း ကိုေရာက္လာတယ္..။ “နင္…ေကာ္ဖီ မေသာက္ေတာ့ဘူးလား…“
“မေသာက္ဘူး၊ အဲဒီ ငါးကင္တစ္ေကာင္ေပး..“ “ဘာလုပ္မလို႔လဲ“ “ေပးစမ္းပါ” ငါးမီးဖုတ္ကို တံစို႔နဲ႔ ထိုးၿပီး ကုလား ထြက္သြားတယ္..။ သိမ္းဆည္းစရာ ရွိတာေတြ သိမ္းၿပီး  ေကာ္ဖီေလး အရသာ ခံေသာက္ၿပီး အိပ္ဖို႔ျပင္ရတယ္..။ ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ဒီအလုပ္ပဲ ရွိတာ ..စားၿပီးအိပ္..၊ အိပ္ၿပီးစား  အဲသလို ေတြးမိေတာ့ မ်က္ရည္လည္မိတယ္..။ အိမ္ကို သတိရလိုက္တာ။ အိမ္လြမ္းလို႔ ကိုယ္ကငိုမလို႔ျပင္တုန္းရွိေသး..။

မိုးေကာင္ကင္ႀကီးက စငိုေလၿပီ…။ မိုးစက္တေျပာက္ေျပာက္နဲ႔ သစ္ရြက္ေႂကြေတြေပၚ က်လာတယ္..။ ဟဲ့…ဟိုမသာ ဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္..။ မိုးသဲလာရင္ သူအျပင္မွာ အိပ္နိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး..။
ေအာင္မာ…ၾကည့္စမ္း….ငတိက ေသာက္ျပင္မွာ အရက္တစ္က်ိဳက္ ၊ ငါးကင္တစ္ကိုက္နဲ႔ ၿငိမ့္ေနလိုက္တာ။ မိုးဖြဲေလးေတြ က်ေနတာေတာင္  သိပုံမရ..။ “ဟဲ့..ကုလား မိုးရြာေနတယ္ေလ…ေတာ္ပါေတာ့လား..“ “ရတယ္..အရမ္းသဲလာေတာ့မွ တဲထဲ ဝင္လာေတာ့မယ္..“ “အျမည္းကလဲ ကုန္ၿပီ..ေအ့..“ ေနာက္ဆုံးလက္က်န္ ငါးရိုးကို လႊတ္ပစ္လိုက္ရင္း အရက္ကို ထပ္ေမာ့တယ္..။ “အား..ျပင္းလိုက္တာ..“ “ျပင္းမွာေပါ့။ ေရမွ မေရာပဲနဲ႔ …အရက္ကလဲ နံလိုက္တာ…“ “အာ…အရက္ဆိုမွေတာ့ နံမွာေပါ့ ။ ငါးကင္ က်န္ေသးလား..“ “ကုန္ၿပီေလ..“ “ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္လုပ္တတ္တယ္.. စားရတာ ဂြတ္..ဂြတ္..ေအ့..ဂစ္..“ လၽွာေလးအာေလးႀကီးနဲ႔ ကုလား စကားေတြပင္ မပီခ်င္ေတာ့..။ မိုးက စိမ့္စိမ့္ သဲလာၿပီ..။ “ကဲ…ေတာ္ၿပီ..ေနာက္ေန႔ေသာက္ဖို႔ ခ်န္ဦး…“ “ဘာလို႔ ခ်န္ရမွလဲ က်ဳပ္ကပ္ေစးမနဲဘူး..“ စိတ္ရွုပ္ရတဲ့ အထဲမွ ေဒၚသက္ထားဝင္း ျပဳံးမိတယ္..။ ကုလား ဒယီးဒယိုင္နဲ႔ ထရပ္တယ္..။ မရ.။ သူကိုယ္သူ နိုင္ပုံ မရ..။ “ကဲ..ကဲ..ထ..ထ လာ“ “ရဒယ္..ရဒယ္ ဆရာမ ေနပါေစ..အူး…အူး…“ ေျပာရင္းက လဲက်လိုက္နဲ႔ ေဒၚသက္ထားဝင္း ထိန္းလိုက္တယ္..။ တစ္သက္နဲ႔ တစ္ကိုယ္ ဒီလို ေယာက္်ားသားအနီး ကို ..ကိုယ္မွစၿပီး မကပ္ခဲ့ဖူးေသာ ေဒၚသက္ထားဝင္းတစ္ေယာက္ အခုမွပင္  အမူးတစ္ေကာင္ကို တြဲရတဲ့ အျဖစ္က ရွက္ရြံ့ ရင္ခုန္ေစတယ္..။ ဒီေတာ့ လုပ္မိလုပ္ရာ မတြဲတတ္ မထိန္းတတ္နဲ႔ ထိန္းရင္း လက္တစ္ဖက္က ကုလား ပုဆိုးထဲမွ ပူေႏြးေႏြးႀကီးကို  ကိုင္မိလ်က္သား..။

“ဟဲ့…ဟဲ့…အို…“ ကုလားရင္ထဲမွာ  ကုလားဘုရာပြဲ ဗုံတီးသံေတြထက္ ဆယ္ဆေလာက္ က်ယ္ေလာင္သြားတယ္..။ အပ်ိဳမႀကီးေရာ ဘာထူးလို႔လဲ။ အေျမာက္ဆံႀကိးေတြ ရင္ဝတည့္တည့္ကို ဝုန္းခနဲ ဝုန္းခနဲ လာထိမွန္သလိုပဲ..။ႏွလုံးသားေတြက ဝုန္ခနဲ ဒိုင္းခနဲ မထင္မွတ္ထားတဲ့ အျဖစ္မို႔ ေတြေဝေနကာ ခ်က္ခ်င္းေတာင္ လက္ ျပန္မ႐ုတ္မိဘူး….။ ကုလားကလဲ ဒီညေနက်မွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေဘာင္းဘီတိုေလးကို ေလၽွာ္ထားသျဖင့္ ေရလဲပုဆိုးေလး ဝတ္တားတာ သူမေရွ႕တင္..။ ေဒၚသက္ထားဝင္း ရွက္ေသြးေတြ ရဲတက္သြားၿပီး ခ်က္ခ်င္းပဲ တြဲေနတဲ့လက္ကို ျဖဳတ္ခ်လိုက္တယ္..။ ကုလား မေနနိုင္ေတာ့ဘူး..။ ဝိုင္းႀကီးပတ္ပတ္ ဒူေဝေဝ ေနတဲ့ ဂါဝန္ေလး ေအာက္က တင္သားႀကီးေတြကို ၾကည့္ၿပီး ကုလားစြန႔္စားလိုက္တယ္..။ “ေန.. ေနပါဦး ဆရာမ“ အရိပ္ျပမွ အေကာင္ထင္ရွာေလေသာ ဆရာမ ေဒၚသက္ထားဝင္း ေၾကာက္လန႔္တၾကား ေနာက္ဆုတ္တယ္…။ ကုလားကလဲ လိုက္မဆြဲ..။ “အေမ့“ အရက္ပုလင္းကို ခလုတ္တိုက္မိၿပီး လဲၿပိဳသြားတယ္..။ အဖုံးပိတ္ထားလို႔ပဲလား၊ မရွိေတာ့လို႔ပဲလား မသိ။ ကုလားက အရက္ပုလင္းကို ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘူး…။ အာ႐ုံက ဆရာမဆီမွာ..ဆရာမ အိုးကားႀကီးေတြဆီမွာ … အတင္းခ်ဳပ္တယ္..။ ေႏွာင္တယ္။ အေျခအေနက ခ်က္ခ်င္း ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္သြားတယ္..။ ေဒၚသက္ထားဝင္း ကလဲ အတင္း႐ုန္းတယ္..။ပါးစပ္ကလဲ ဆဲသံဆိုသံေတြ ထြက္လာၿပီ..။ “ေဖလိုးမသား…ေစာက္ေကာင္…လႊတ္..လႊတ္…နင္..“ ထုတယ္..ရိုက္တယ္..။မရ  ။ ႐ုန္းတယ္..ကန္တယ္ ။တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဆရာမ ေမာလာရွာတယ္..။ ႏုနယ္တဲ့ မိန္းမသားပီပီ ခြန္အားကမမၽွ။ ကုလားက လက္ႏွစ္ဖက္ကို အတင္းခ်ဳပ္ရင္း ေပါင္ၾကားထဲ အသားကုန္ ေညာင့္ပစ္လိုက္တယ္..။ “အို….အို….“ အဝတ္အစားေတြ ရွိရက္နဲက အသားလြတ္ႀကီး လိုးေညႇာင့္တဲ့ ပုံစံ။

ပုဆိုးနဲ႔ ဂါဝန္ ခံေနတဲ့ တိုင္ေအာင္ အဲဒီလို အေညႇာင့္ခံရေတာ့ ျဖင္းခနဲ စိတ္လွုပ္ရွားကာ မသိမသာ ေပါင္ႀကီးေတြ ကားေပးမိတယ္..။ အေတာ္ကေလး ခရီးေရာက္သြားတယ္..။ ..မ.. ဗီဇအတိုင္း ေဒၚသက္ထားဝင္းသည္ ကုလား ဆီးစပ္နဲ႔ သူမဆီးစပ္ကို ထိကပ္သြားေအာင္ ေကာ့တင္ပစ္လိုက္တယ္..။ ဂါဝန္ တိုနံ့နံ့ရဲ့ ေအာက္နားစကို ကုလား လွန္တင္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ေခၽြးေတြ အရႊဲသားနဲ႔ ေဒၚသက္ထားဝင္း ရွိုက္ႀကီးတငင္ ငိုခ်လိုက္တယ္..။ ဒီေတာ့မွ ကုလားက လက္ကိုလႊတ္ၿပီး ကိုယ္ကို ေအာက္ပိုင္း ေလၽွာဆင္းလိုက္တယ္..။ “ဟီး…အိ..မ….မလုပ္ပါနဲ႔ ..ကုလားရယ္..ငါ….ေတာင္းပန္ပါတယ္..“ မရေတာ့..။ ခုခ်ိန္မွာ ကုလားကို ဘယ္သူမွ မေတာင္းပန္နိုင္ေတာ့..။ ဂါဝန္ကေလးကို လွန္တင္ၿပီး တစ္ခ်က္ေလးမွ ေတာင္ တုံ႔ဆိုင္းမေနေတာ့…။ ခ်စ္စရာေကာင္းလွတဲ့ အဖုတ္ ေဖာင္းေဖာင္း မို႔မို႔ ႀကီးကို သိမ္းၾကဳံး ယက္ပါေလေရာ…။ “အို….အို…အိုး…..အမေလး…အား ရွီး…..“ သိပ္ေကာင္းတဲ့ အရသာေပါ့။ မိန္းမတိုင္းေတာင္ ဒီလိုၾကဳံဘူး ခံဘူးၾကတာမဟုတ္.။ အပ်ိဳမႀကီး ထြန႔္ထြန႔္လူး…ခါယမ္း သြားေတာ့တယ္..။ ခုန မေစ့တေစ့ ေပါင္တံေတြ လုံးလုံးကားသြားၿပီ…။ အရည္ၾကည္ေလးေတြ တစိမ့္စိမ့္ ထြက္လာၿပိး မေနနိုင္မထိုင္နိုင္လြန္းစြာ သဲမွုန႔္ေလးေတြကို လက္နဲ႔ ဖ်စ္ညႇစ္ ဆုတ္ေခ်ထားမိေလရဲ့..။ စိတ္ေတြလဲ မထိန္းနိုင္ ေတာ့ဘူး…။ မေျပာမဆို ဝုန္းဒိုင္းၾကဲၿပိး ဆိုင္းမဆင့္ ဗုံမဆင့္ ယက္လိုက္တဲ့ လၽွာက ၾကမ္းလြန္းလွခ်ည္ရဲ့..။ လၽွာေစာင္းက ထူလဲထူ ၾကမ္းလဲၾကမ္း…ေခြးလၽွာႀကီးလို မာမာႀကီးနဲ႔ အသားႏု ေနရာေလးေတြကို ထိုးရက္ေပးလိုက္တာ ဆိုေတာ့ ဆရာမ ေဒၚသက္ထားဝင္း တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမွ ေဆာက္တည္ရာ မရ..။ “အင္း…ရွီး….ဖယ္ ဖယ္….အို…ထြက္..ထြက္..ရွီး…အား ထြက္ကုန္ၿပီ….“ ေစာက္ရည္ေတြ ပန္းထြက္လာေပမဲ့ ကုလားက မေရွာင္..လႊဲတဲ့အျပင္ ပန္းထြက္လာတဲ့ အရည္ေတြကို ႏြားနို႔မ်ား မွတ္ေနသလားမသိ …ရွလူးခနဲ ေမာ့စုတ္ပစ္လိုက္ေသးတယ္…။ “အို…………..“ ေဒၚသက္ထားဝင္း ရွက္လဲ ရွက္…အားလဲနာသြားမိတယ္..။

အင္မတန္ ခ်စ္လွပါခ်ည္ရဲ့ ႀကိဳက္လွပါခ်ည္ရဲ့ဆိုတဲ့ ဦးထြဋ္ေက်ာ္ေတာင္ ဒီလို ေပးဆပ္ခဲ့တာ မဟုတ္..။ ငရဲ ႀကီးမွာ မေၾကာက္၊ ဘုန္းနိမ့္မွာ မေၾကာက္ ….သူမို႔လို႔ကြယ္…..။ ကုလားက ပုဆိုးနဲ႔ ပါးစပ္မွာ ေပပြ ေနတဲ့ အရည္ေတြကို သုတ္လိုက္တယ္..။ ျမန္လိုက္တဲ့ ေကာင္ ဘယ္အခ်ိန္က ပုဆိုးခၽြတ္လိုက္သလဲေတာင္ မသိ။ ေပါင္ၾကားမွာ ေနာက္တစ္ခါ မ်က္ႏွာ အပ္ျပန္တယ္….။ “အို….အို…..ဘာလုပ္ဦး……အိုး…“ ေဒၚသက္ထားဝင္း စကားမဆုံးလိုက္ရ။ ကုလားက လၽွာၾကမ္းႀကီးနဲ႔ သူမ ေပါင္တံ ျပည့္ျပည့္ႀကီးေတြကို ထပ္ရက္ ျပန္တယ္..။ အရည္ၾကည္ေတြကလဲ….မုတ္ေကာင္ကေန ေမြးလိုက္တဲ့ပုလဲဥ ေတြလို စီရီၿပီး လိမ့္ဆင္းလာေနတာကို ကုလားက လၽွာနဲု႔ သိမ္းၿပီး ရက္ရင္း ၿမိဳခ်လိုက္တယ္…။ ေဒၚသက္ထားဝင္း တအင္းအင္းနဲ႔ ငိုခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားေအာင္ကို အသဲခိုက္သြားရတယ္…။ တစ္ကိုယ္လုံးလဲ ငွက္ဖ်ားတက္ေနသလို တုန္တုန္ရီရီ နဲ႔..။ ကုလားက သူ႔လက္ဝါးၾကမ္းႀကီးနဲ႔ ေနရာအႏွံ့ ေလၽွာက္ပြတ္တယ္..။ ေအာက္ကေန တေရြ႕ေရြ႕ပြတ္သပ္ၿပိး အေပၚတက္လာတယ္..။ မစူတစူ ခ်က္ကေလးကို လၽွာဖ်ားေလးနဲ႔ အသာထိုး ကလိလိုက္ေတာ့ ဆရာမႀကီး မေနနိုင္ရွာေတာ့..။ ကုလားဆံပင္ ေခြလိပ္လိပ္ေတြကို လွမ္းကိုင္မိလ်က္သား…။တရွူးရွူး တဟင္းဟင္းနဲ႔  ေခါင္းကို တြန္းထုတ္ အတင္းစုကိုင္ထားတယ္..။ ဝင္းဝါတဲ့ ဝမ္းဗိုက္သားေပၚကို ကုလားမ်က္ႏွာ အပ္မိမွပဲ လက္လႊတ္လိုက္တယ္။“အိုး….ဟင္း…….အင္း…အင္း……………“ သိပ္ဆိုးတဲ့ေကာင္။ အခြင့္အေရးရတုန္း ဒီဆရာမ ကိုယ္လုံးအိအိ ႀကီးမွာ  ငါ့လက္နဲ႔မထိတဲ့ ေနရာ။ ငါ့ႏွာေခါင္းနဲက မေတြ႕တဲ့ ေနရာ မရွိေစရဘူးလို႔မ်ား ၾကဳံဝါးထားသလား မသိဘူး…။ သူ႔ပါးသိုင္းေမြးေတြကလဲ  ယားလိုက္တာ…။ ဖုတ္လွိုက္ ဖုတ္လွိုက္နဲ႔ ေဒၚသက္ထားဝင္း ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ေတာ့မွ ကုလား အသာအယာ တက္ခြတယ္..။ သန္မာေသာ လက္မဲ ႀကီး ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ပုခုံးႏုအိအိ ေတြကို တင္းတင္း ဆုတ္ကိုင္ၿပီး ႏွာေခါင္းႀကိးနဲ႔ လိုက္နမ္းေနျပန္ေသးတယ္…။ ေဒၚသက္ထားဝင္း မေနတတ္…ယားလြန္းလို႔ မနမ္းမိေအာင္ ေရွာင္တယ္၊ တိမ္းတယ္…မရ။  ဒီေလာက္ မလွုပ္နိုင္ေအာင္ ခ်ဳပ္ထားကိုင္ထားတာ…ဒီပါးက တစ္ခါမဟုတ္ တစ္ခါေတာ့ မိမွာပဲ..။ ေဟာ…မိၿပီ။ ကုလားႏွာေခါင္းႀကီးက ေဒၚသက္ထားဝင္းရဲ့ ပါးျပင္မို႔မို႔ႀကီးကို ရႊတ္ခနဲ ေနေအာင္ နမ္းမိသြားရေတာ့တယ္..။

တစ္ခါနမ္းၿပီးေတာ့လဲ ကုလားက မေတာ္ မရပ္။  ရႊတ္ခနဲ ေလးငါးခ်က္ေလာက္ကို  ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းႀကီး ဖိနမ္းပစ္တာ..။ ႏွုတ္ခမ္းကိုေတာ့ မနမ္း ။ ဒါေပမဲ့ ဒီလို ….ဟိုဟာလုပ္မလို ဒီဟာ ကိုင္မလိုနဲ႔တို႔ထိ ေဆာ့ကစားေနမွုက မထိတထိနဲ႔ အပ်ိဳမႀကီးကို မရိုးမရြ ျဖစ္ေစတာကေတာ့ မျငင္းနိုင္..။ ေဒၚသက္ထားဝင္းရဲ့ ခါးက်ဥ္က်ဥ္ေလးကို ကိုင္ၿပီး လီးကို လက္နဲ႔ မကိုင္ပဲ လီးဒစ္ႀကိးနဲ႔ မိန္းမတန္ဆာ အဝကို အသာေတ့ ဖိသြင္းလိုက္တယ္..။ “ျဗစ္” “အူး…..အားအား….. အား…ေသၿပီ……..ေသၿပီ…“ ဒစ္ဖူးပဲ သြင္းရေသးတယ္…။ ဆရာမ ႀကီး မခံနိုင္ရွာ။ အပ်ိဳႀကီးဆိုေတာ့လဲ ခံစားရေပမေပါ့..။ မ်က္ႏွာေလးကို ရွုံ႔မဲ့ၿပီး ေခါင္းေတြယမ္းခါသြားတယ္..။ “ခဏေလး…ဆရာမ…ခဏေလး…“ ကုလား လူစိတ္ရွိပါတယ္။ ဒီလို ႏုႏုရြရြ အပ်ိဳမႀကီးကို ႏြားလိုးသလို လိုးလို႔ မရမွန္း သိပ္သိတာေပါ့။ စိတ္ကို အသာထိန္းရင္း ေခ်ာ့သြင္းေလး သြင္းတယ္..။ လက္ေတြကိုလဲ အၿငိမ္မထား..။ဂါဝန္ေလး ေပၚကေန နို႔အုံ မို႔မို႔ ႀကီးေတြကို တရြရြ ပြတ္သပ္ေပးတယ္။ ေဒၚသက္ထားဝင္း ဖင္ေတြကသာ အလုံးႀကီးတာ..အေပါက္ေလးက်ေတာ့ ေသးလိုက္ က်ပ္လိုက္တာ လီးကို လိုးတယ္ဆို႐ုံေလး မၽွင္းမၽွင္းေလးေပါ့..။ လိုးေနတာ ႏွစ္ေယာက္လုံး အရသာ ေတြ႕လာၿပီေပါ့။ “ႁပြတ္…ျပစ္…..ႁပြတ္…ဖတ္…ႁပြတ္…..အို….ဟား….အင္း ဟင္း…“ “ေျဖးေျဖးေနာ္…အိုး…အင္း…အင့္…“ ဒစ္ဖူးေက်ာ္ေက်ာ္ေလးနဲ႔တင္ အရသာကို သိရပါတယ္..။ ေလထဲမွာ ဒန္းစီးေနရသလိုပဲ..သိမ့္ခနဲ ညိမ့္ခနဲ…။ ၾကပ္ကလဲ ၾကပ္ ၊ စီးကလဲ စီး…ေဝဒနာအရင္းခံတဲ့ ကာမစည္းစိမ္က အပ်ိဳမႀကိး တကိုယ္လုံးကို သိမ္းၾကဳံးဖမ္းစားေနတာ ဆိုေတာ့ ႏွုတ္ခမ္းကို တင္းတင္းႀကိးေစ့ၿပီး အသက္ေအာင့္ရင္း သိသိသာသာပဲ ဖင္ထြားႀကီးေတြကို ေကာ့ေကာ့ ေပးမိတယ္။ ကုလား အထိအေတြ႕မွာ ဆရာမ ဦးေႏွာက္ေတြ အလုပ္မလုပ္ေတာ့။  ဆင္ျခင္တုံ႔တရားက ေဖာ႒ပ အာ႐ုံမွာ ကပ္ၿငိ နစ္ဝင္သြားတယ္။

တစ္ခ်က္မွာ ေနာက္ထပ္တစ္လက္မေလာက္ သာသာေလး ကုလားထပ္ဖိသြင္းတယ္..။ “ျဗစ္…ျဗစ္” “အေမ့..ေသပါၿပီ..အား…အား အမေလး…ေျဖးေျဖး….ရွီး…အား နာလိုက္တာ…“ အသားေတြ ဇိုးဇိုး ဇတ္ဇတ္ တုံလာေအာင္အထိ ခံစားသြားရတယ္..။ ဒီလိုမ်ိဳးကို အပ်ိဳျဖစ္ကတည္းကတစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးပဲကိုး…။ ၾကပ္ၾကပ္ႀကီးနဲ႔ စီးစီးပိုင္ပိုင္…။ ညေနကတင္ ငါးအရွင္ေတြကို တံစို႔ထိုးၿပီး မီးကင္ေနေသးတယ္..။ အခုပဲ ျပန္ၿပီး ဝဋ္လည္ေတာ့တယ္..။ အရွင္လတ္လတ္ တံစို႔ထိုးခံရတဲ့ ငါးေျပမႀကီးလို ေဒၚသက္ထားဝင္း ခါရမ္းသြားတယ္..။ ကုလား လီးကို အသာေလး ျပန္ထုတ္ၿပီး မၾကမ္းမႏုေလး လိုးလိုက္ျပန္တယ္…။ “ျဗစ္….စြတ္. စြတ္.. ဖတ္” “အု…..အု….အီး…“ “အားပါး ပါး….စြတ္.. စြတ္…..ဖတ္….ႁပြတ္“ နတ္ျပည္ကို အရွင္လတ္လတ္ ခ်က္ခ်င္းေရာက္သြားသလို ခံစားရၿပီး တဟင္းဟင္း ၿငီးတြားသံေလးမ်ား ထြက္လာတယ္…။ ကုလား ခါးေသးေသးေလးကို တအားဖက္တြယ္ၿပီး ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကလဲ ေဘးကို အကားႀကီး ကားထားတယ္..။ ကုလား အံႀကိတ္ၿပီး ေနာက္တစ္ခ်က္ ထပ္အေဆာင့္….. “ဘြတ္…အား…ရွီး……ထြက္… ထြက္…..ကုန္ၿပီ…..ထြက္ကုန္ျပန္ၿပီ……..“ ကုလားလီး တဝက္နဲ႔တင္ ဆရာမႀကီး ေစာက္ရည္ေတြ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ လႊတ္ခဲ့ရျပန္ပါတယ္။ ရႊတ္ခနဲ ပါးေလးကို နမ္းၿပီး  ခဏေနဦးေနာ္ ဟုဆိုကာ ကုလား ပင္လယ္ထဲ ေျပးဆင္းသြားတယ္..။  အို…..ဘာမ်ားသြားလုပ္တာပါလိမ့္…။ သိပ္လဲ စဥ္းစားမေနခ်င္…။ ေကာင္းလိုက္တဲ့အရသာ …။ သူမကသာ သုတ္ရည္ ႏွစ္ႀကိမ္ထြက္ခဲ့ၿပီးၿပီ…။ ကုလားက တစ္ခါမွ ၿပီးေသးဟန္ မတူ။
 သိပ္မၾကာလိုက္…။ လီးႀကီးတရမ္းရမ္းနဲ႔ ျပန္ေလၽွာက္လာတယ္…။ ေဒၚသက္ထားဝင္း မၾကည့္ရဲေသးဘူး…။ မ်က္လုံးအစုံမွိတ္ၿပီး…အေမာေျဖေနတယ္…။ “ကဲ….ထ….“ “အို….ဘာလုပ္ဦးမလို႔လဲ….“ “အိပ္ေတာ့မယ္ေလ။ ဆရာမား ေကာင္းသြားၿပီ မို႔လား….“ ေၾသာ္…လက္စသတ္ေတာ့ သူကေရသြားေဆးတာကိုး…။

သူ႔ဟာႀကီးကလဲ ဟယ္….။လက္တစ္ထြာေလာက္ကို ရွိမယ္  ။  ရွည္လ်ား သြယ္ေျပာင္းတဲ့ သူမလက္တစ္ထြာဆိုလ်င္ ရွစ္လက္မေလာက္ကို ရွိမယ္ထင္ရတယ္…။ အနီးကပ္ ၾကည့္ေတာ့မွ ပိုႀကီးေနတာ သိသာတယ္…။ အေၾကာေတြကလဲ အၿပိဳင္းၿပိဳင္းနဲ႔….ေၾကာက္စရာႀကီး…..။ ကုလားက ေဒၚသက္ထားဝင္းကို ယုယုယယ ေပြ႕ၿပီး ပြတ္သပ္ေပးတယ္…။ “ေတာ္ၿပီကြယ္…ေနာ္….ဒီမွာ ေသေတာ့မယ္….“ ညႇို႔ဓါတ္ပါတဲ့ အသံလြင္လြင္ကေလးနဲ႔ ဆရာမ ျပန္ဖက္ထားတယ္။ “ဒါေတာင္…အဆုံးမထည့္ရေသးဘူး…“ “အို ကြယ္…..“ ဒီလိုဆိုေတာ့လဲ ေဒၚသက္ထားဝင္း ႏွေမ်ာသလိုလိုရယ္….အဆုံးတိုင္ အထည့္ခံခ်င္မိတယ္။ “ကဲ….ထ…“ “အို……“ ကုလားက ေပြ႕လိုက္တာပါပဲ..။ ဒါေပမဲ့ စိတ္မထိန္းနိုင္ ရွာ…။ ရြက္ဖ်င္တဲထဲ သြားအိပ္မဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြ ပ်က္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ့။ ေဒၚသက္ထားဝင္းရဲ့ ကိုယ္လုံးႀကီးကို တအားဖက္ၿပီး ႏွုတ္ခမ္းခ်င္း ဖိကပ္ စုတ္နမ္းလိုက္တယ္။ရွည္လ်ားေကာ့ျပန္ေနတဲ့ဆရာမ မ်က္ေတာင္ေကာ့ႀကီးေတြ ေမွးစင္းသြားတယ္..။ လည္တိုင္ကေလးကို သိုင္းဖက္ၿပီး သန္မာစြာ ဆြဲယူလိုက္တဲ့ ကုလားလက္အတြင္းမွာ ႐ုန္းမရ..။ ႏွုတ္ခမ္းခ်င္းက ဖိကပ္လ်က္…။ ကုလားလၽွာေႏြးေႏြးႀကီးက ဆရာမလၽွာ ပန္းႏုေရာင္ေလးကို ေႁမြတစ္ေကာင္လို ရစ္ပတ္လိုက္ရာ တစ္ကိုယ္လုံးရွိ အသဲႏွလုံးေတြ ေရာ ေသြးသားေတြေရာ ေျဗာင္းဆန္သြားတယ္…။ အေၾကာအခ်ဥ္ေတြ စိမ့္တက္ကုန္ၿပီ..။ ထြန႔္ထြန႔္လူးမတတ္ ေကာင္းလိုက္တဲ့ အနမ္း..။ ကုလားရဲ့ အနမ္းေရအလ်င္မွာ ေဗဒါပြင့္မႀကီး ေဒၚသက္ထားဝင္း ကုလားေက်ာျပင္ႀကီးကို က်ားသစ္မေလးတစ္ေကာင္လို ျပန္လည္ ျခစ္ကုတ္ သိုင္းဖက္ၿပီး တျဖတ္ျဖတ္ျဖင့္ ကုလား လည္ပင္းကိုပါ ႏွုတ္ခမ္းဖူးဖူးမ်ားႏွင့္ နမ္းစုတ္လိုက္ေတာ့တယ္..။ “ဂါဝန္ခၽြတ္ရေအာင္….ေနာ္…“ ေမာဟိုက္သံႀကီးနဲ႔ အနားကပ္ရင္း တိုးတိုးေျပာလိုက္တဲ့ ကုလားေၾကာင့္ ဆရာမ တိုနံ့နံ့ ဂါဝန္ေလးကို ခၽြတ္လိုက္တယ္..။

“ခံခ်င္ေနၿပီလား….ဆရာမ…“ “အာ….ကြာ…သိဘူးဆို…“ ငိုမဲ့မဲ့ေလး ျပန္ေျပာေနတဲ့ ေဒၚသက္ထားဝင္း ပါးျပင္ေလးေပၚ ကုလားႏွာေခါင္း နစ္ထားရင္း “မရွက္ပါနဲ႔…ဆရာမားရဲ့…ဒီကၽြန္းေပၚမွာ ဆရာမားနဲ႔က်ဳပ္ ႏွစ္ေယာက္ထဲပဲ ရွိတာ…  က်ဳပ္ေတာင္ မရွက္လို႔ မေန႔တုန္းက ဆရာမားဖင္ေတြကို မွန္းၿပီး တစ္ခ်ီ ထုလိုက္ေသးတယ္..“ “အို…..“ ကုလားက တစ္တစ္ခြခြ ေျပာေနေပမဲ့ ေဒၚသက္ထားဝင္း စိတ္မဆိုးမိ။ အို…..သူက အရမ္း ပြင့္လင္းတာပဲ….။ ဒါေပမဲ့ …ျပန္မေျပာရဲရွာ…ႏွုတ္ကမရဲေသး…။ စိတ္ထဲ ေတြးၾကည့္႐ုံနဲ႔ တင္ အရွက္သည္းစရာ….။ “ေျပာေလ…ဆရာမရဲ့…“ “အိုး….ေျပာရဲဘူး…..ကြာ…“ “ဆရာမရယ္….လိုးတယ္ဆိုတာ ႏွစ္ေယာက္လုံး ေကာင္းဖို႔ပဲဟာ…“ “အို….အခု သူက ေကာင္းလို႔လား….“ “ေကာင္းေတာ့ မေကာင္းေသးဘူး…ဆရာမ မရွက္မွ ေကာင္းမွာ….“ “ အိုကြာ…ဒီမွာ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ ေပးေနတဲ့ဟာပဲ…“ “ပါးစပ္က ေျပာတာကို ၾကားခ်င္တာေပါ့…“ “ခံ….ခံခ်င္ေနပါၿပီ….သူရယ္…သူ႔ျမင္းလီးႀကီးနဲ႔ လိုးတာကို ဒီက ခံခ်င္လွပါၿပီ ရွင္ရဲ့….ကဲ…သိၿပီလား….ဟြန္း….“ “ဟဲ ဟဲ..ဟဲဟဲ…“ ပ်ားရည္ အညြန႔္အဖူးေလးေတြ စုစည္းထားတဲ့ ပ်ားလဘို႔ႀကီးလို ကိုက္ဆြဲစားပစ္ခ်င္စရာ ေကာင္းလွတဲ့ ဆရာမ ေဒၚသက္ထားဝင္းကိုကုလားအရမ္း အႀကိဳက္ေတြ႕သြားတယ္။ “ျမင္းစီးရေအာင္ ေနာ္…“ “အို….ဘယ္လိုလဲ…“ “လာ….“ လာဟုဆိုကာ ကုလားက ေျခဆင္းထားကာ ကိုယ္ကို တစ္ဆစ္ခ်ိဳးထိုင္ၿပီး ေဒၚသက္ထားဝင္း ကို တက္ခြေစတယ္။ ေဒၚသက္ထားဝင္း ရွက္ေသြးမ်ား နီရဲလာတဲ့ အထိ ဒီပုံစံက ပြင့္လင္းလြန္းလွတယ္…။ ဒစ္ဖူးႀကီးကို အသာအယာ ေတ့ၿပီး  ကုလားက ဖင္ကားႀကီးေတြကို တအားညႇစ္တယ္…။ အို….စြင့္ကားဖူးေမာက္ေနတဲ့ တင္ထြားႀကီးေတြလဲ သူ႔လက္ၾကမ္းႀကီးေတြေအာက္မွာ ေၾကမြကုန္ၿပီ ထင္ပါရဲ့…။

ေဒၚသက္ထားဝင္း ကုလားပုခုံးေပၚ ေမးတင္ရင္း အသာေလး ေမွးၿပီး လိုးေပးေနတယ္…။  ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ သိပ္လဲ မသြင္းရဲ ..။ ကုလား အဆိုအရ ျမင္းစီးတာေပါ့…။ အေႏွးစီးပဲ ေခၚမလား… အလွစီးပဲ သမုတ္မလား ။ ဒီထက္ေတာ့ မၾကမ္းရဲ…အခုေတာင္ ေသမတတ္ ၾကပ္တာ…။ “ သူ….အရက္ေသာက္လိုက္ဦး…“
ကုလားက နားမလည္ဟန္ျဖင့္ အရက္ပုလင္း အဖုံးဖြင့္ၿပီး တစ္ငုံ ငုံလိုက္တယ္..။ “အား…..ပူဆင္းသြားတာပဲ…ငါးကင္တစ္ေကာင္ ဖြက္ထားေသးတယ္ မဟုတ္လား..“ “အို….ခစ္ခစ္…ငါးကင္က ကုန္သြားပါၿပီ…. အျမည္းက ..ဒီမွာေလ…..“ ေဒၚသက္ထားဝင္း ေခါင္းငုံ႔ၿပီး သူမနို႔အုံထြားထြားေတြကို ေမးဆတ္ျပတယ္…။  ငနဲသား အံ့ၾသၿပီး မ်က္လုံးႀကီး ျပဴးၾကည့္တယ္….ဆရာမ မ်က္ႏွာကိုလဲ ေငးတယ္…။ အမွန္က သူအတင္း မုဒိန္းတက္က်င့္လို႔သာ ဒီအမ်ိဳးသမီးကို လိုးခြင့္ရတာ…။ ဒါ…အမွန္ပဲ…။အဲ…..။ “အို….ဘာၾကည့္ေနတာလဲ….အျမည္းမွ မရွိေတာ့တာ..အရက္ေသာက္ၿပီး …သက္….သက္ထား ခ်ိဳခ်ိဳ နဲ႔ ျမည္းေပါ့…သြား…ရွက္လာၿပီ…“ ေျပာအၿပီး ရွက္လြန္းလာတဲ့ အပ်ိဳမႀကီး ကုလားေခါင္းကို ကိုင္ၿပီး ရင္ဘတ္မွာ အပ္ေပးလိုက္တယ္…။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ကုလားကိုင္ဆုတ္ထားတဲ့ ဖင္သားႀကီးေတြကို လႊတ္ခ်ၿပီး ခါးေလးကေန သိမ္းဖက္လို႔ နို႔အုံႀကီးေတြကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း စို႔ပါေလေရာ….။ ဒီလိုက်ေတာ့လဲ နို႔မလွမွာေတြ၊ ရင္သားေတြ တြဲက်မွာေတြ အပ်ိဳမႀကီး ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘူး  ထင္ပါရဲ့…။ ငါးဖယ္ပ်ံသလို ေကာ့ပ်ံေနတာပဲ…။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း စို႔ေပးေနတဲ့ ကုလား ေခါင္းကို ကိုင္လိုက္…တအင္းအင္း ၿငီးလိုက္ …အေပၚကေနၿပီးေတာ့လဲ  ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္နဲ႔ လိုးေပးလိုက္နဲ႔ ဗ်ာမ်ားေနရွာပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ဒီပုံစံက လီးအဝင္ တိမ္တယ္…။ ဖိုနဲ႔မ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္သာ ေကာင္းတာ….လီးက သိပ္လိုးနိုင္လြန္းတာ မဟုတ္…။ အဲ…ဒါေပမဲ့ဆရာမကေတာ့ အားမနာပါးမနာပဲ ကုလားေခါင္းကို ကိုင္ၿပီး အတင္း ခြလိုးေနေတာ့တာပါပဲ…။ “အီး….အင္း..ေကာင္း….ေကာင္းလာျပန္ၿပီ…သူ…သူရဲ့..“ “ျဗစ္…..ဘြတ္..စြက္..စြတ္…အီး..အင့္ အင့္…“ အံကေလး ႀကိတ္ၿပီး ျပင္းထန္တဲ့ မိုးသက္မုန္တိုင္းၾကားမွာ ေမ်ာပါေနတဲ့ ေဗဒါပင္ ေတြလို သြက္သြက္ခါ ေနတဲ့ နိုးသားႀကီး ႏွစ္လုံးကိုပင္ အားမနာနိုင္ေတာ့ပဲ ဆရာမ တစ္ေယာက္ အႀကိဳက္ေတြ႕ ဖ်တ္ဖ်တ္ခါေနတယ္…။

ကုလားလဲ နို႔ႀကီးေတြကို လႊတ္ခ်ၿပီး ေအာက္ကေန အလိုက္သင့္ေလး ထိန္းကိုင္ထားရတယ္…။ ေဇာင္းထဲက လြတ္လာတဲ့ ျမင္းမေလးတစ္ေကာင္လို ဆံႏြယ္ရွည္ရွည္ေတြက ဖြားခနဲ ဖြားခနဲ လြင့္ပ်ံ ဝဲတက္လာၿပီးေနာက္ စိတ္မထိန္းနိုင္ေတာ့ပဲ… တတိယအႀကိမ္ သုတ္လႊတ္ျပန္တယ္..။ “အရမ္းေကာင္းတယ္…သူရယ္….“ ေခၽြးကေလးေတြ နဖူးမွာစို႔ေနၿပီး ေမာဟိုက္သံေလးနဲ႔ တီးတိုးေျပာရွာတယ္…။ “သူ..မေကာင္းေသးရင္ ေျပာေလ…။ သက္ထားကို သင္ေပးေပါ့…“ “ဒါျဖင့္လဲ ဆရာမား ဖင္ႀကီး ေတြကို အားရပါးရ ညႇစ္ၿပီး ေဆာင့္မယ္…“ “အို…အိုကြယ္…“ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ တလုံးတခဲ ႀကီး သူ႔စကားက…။ ဟုတ္ေတာ့လဲ ဟုတ္တယ္…။ ဘယ္ေကာင္ မဆို ဒီေလာက္ေတာင့္တင္း ေမာက္ ထြားလွတဲ့ ဆရာမ ေဒၚသက္ထားဝင္း ဖင္အိုးႀကီးေတြကို ေလးဘက္ကုန္းခိုင္းၿပီး မီးကုန္ရမ္းကုန္ လိုးခ်င္ၾကမွာ အမွန္ပဲေလ…။ ဒါကို ေဒၚသက္ထားဝင္း နားလည္မိပါရဲ့..။ ခုလဲ ကုလား လိုခ်င္တာ မလြန္…။ ဘယ္သူမွ မရွိတဲ့ အရပ္ ။လြတ္ခ်င္တိုင္း လြတ္လပ္..။ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ကဲေနၾကတယ္..။ ကုလားကလဲ အပ်ိဳတင္းျပည့္မႀကီးကို လီးအရသာ စြဲလန္းသြားေအာင္ ႀကိဳးစားခ်င္သလို   ဆရာမကလဲ အေပးေကာင္းလြန္းတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရယ္လို႔ ေမ့မရနိုင္ေအာင္ စြဲလန္းသြားေစရန္ ကုလားကို ေႂကြးပါေတတယ္..။ ဆရာမ ေတာင့္တာေတာ့ သိတယ္..။ ဒီေလာက္ထိေအာင္ေတာ့ ထြားမယ္လို႔မထင္ထား..။ ေလးဘက္ကုန္းလိုက္မွ ဖင္ဆုံႀကီးက ထြားထြားေမာက္ေမာက္ႀကီးမွန္း ပိုသိသာလာတယ္..။ ကုလား  ဆရာမရဲ့ အေရေတြနဲ႔ ရႊန္းရႊန္းေဝေနတဲ့ ပန္းဖူးႀကီး အဝမွာ လီးဒစ္ႀကီးကို ေတ့လိုက္တယ္…။ ေဒၚသက္ထားဝင္း ခါးေလးခြက္ေပးထားရင္း အဖုတ္ဝမွာ လွမ္းေတ့သြင္းေနတဲ့ လီးမည္းႀကီးကို စူးလဲ့လဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ လည္ျပန္ၾကည့္တယ္…။

“ျဗစ္…..အူးး…ျဗစ္…အား…အိ..“ “အား…အား.သူ….ေျဖးေျဖး…ကြယ္…“ ကုလား ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ျဖဳတ္ေတာ့မယ္မွန္း သိတယ္..။ မတားခ်င္ေတာ့…။ လီးတစ္ဝက္ေက်ာ္ေလာက္ကို တဆက္ထဲ သြင္းလိုက္တဲ့ဒဏ္ကို ခဏသာ ခံရတယ္…။ လီးႀကီးက တစ္ဆို႔ၿပီး ဝင္လာတာ..။ အရည္ၾကည္ေလးေတြေၾကာင့္မို႔သာေပါ့..။ နို႔မို႔ဆို မလြယ္..ဘူး…။ အဲ…ခဏပါပဲ  ..ခ်က္ခ်င္းသက္သာသြားတယ္..။ သုံးေလးခါ အေတြ႕အၾကဳံ  ရွိၿပီးၿပီဆိုေတာ့  ဖင္ႀကီးတရမ္းရမ္းနဲ႔ ေနာက္ထပ္အသြင္းကို ေမၽွာ္လင့္မိတယ္…။ “ျဗစ္…ျဗစ္….အား ဟာ…အား….အိ..အိုး.ေျဖးေျဖး…..“ “ဘြတ္… ျဗစ္…ျဗစ္…“ “အား…ေမာင္…ေမာင္ေရ…ေသပါၿပီ…“ လီးဟာ တစ္လက္မ မက်န္ပဲ အကုန္ဝင္သြားၿပီ..။ ခံရသူမွာေတာ့ ေဝဒနာေရာ အရသာေရာ တၿပိဳင္တည္း ခံစားေနရတယ္…။ ကြဲျပဲမသြားေပမဲ့ အရမ္းဆို႔ၾကပ္ထစ္ေနသလို ခံစားရတယ္..။ ကုလားရဲ့ အေမြးေတြ ဖင္ဆုံအိအိႀကီးမွာ လာကပ္ေနလို႔သာ လီးဆုံးသြားမွန္း သိရတာ..။ နို႔မို႔ ဒီေလာက္ရွည္တဲ့လီးႀကီး လိုးသြင္းတာ ညင္သာလြန္းလို႔ ဝင္လို႔ဝင္မွန္းေတာင္ သိလိုက္မွာ မဟုတ္…။ ေဒၚသက္ထားဝင္း ပါးစပ္ကေလးဟၿပီး အသက္ကို မၽွင္းရွုေနတယ္…။ မေတြ႕ဘူးေတာ့ အေတြ႕ထူးဆိုတာလို ေဒၚသက္ထားဝင္း တစ္ေယာက္ ကုလား သူ႔လီးႀကီးကို ဆြဲႏွုတ္သြားမွာကိုေတာင္ မႀကိဳက္ခ်င္ေတာ့..။ အဖုတ္ႂကြက္သားေတြနဲ႔ တအားညႇစ္ၿပီး အထဲကို ဆြဲသြင္း သိမ္းထားေလရဲ့…။ “အား…အား…ေကာင္းလိုက္တာ…ေကာင္းဒယ္..ဆရာမ” ႀကိတ္မနိုင္ခဲမရ သံႀကီးနဲ႔ ကုလားေျပာတယ္။ အိုး…ေကာင္းလိုက္တာ…ေနာ္.။ တအားဆြဲထုတ္ၿပီး တအားေဆာင့္ထည့္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သားဆိုတာ မီးပြင့္မတတ္ အရသာေတြ႕သြားတယ္..။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မလႊတ္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး…။ ကုလား ေဒၚသက္ထားဝင္း ပါးျပင္မွာ ႏွာေခါင္းႏွစ္ထားရင္း ေမာဟိုက္သံႀကီးနဲ႔ ေျပာတယ္..။
“ေကာင္းတယ္ ဆရာမားရယ္…အေပးေကာင္းလြန္းလို႔ မညႇာေတာ့ဘူး ဆရာမားရယ္…ေနာ္…“ အပ်ိဳတင္းျပည့္မႀကီး ရင္ဖိုစိတ္လွုပ္ရွားစြာ ေခါင္းေလးၿငိမ့္ျပလိုက္တယ္..။

ကုလားကလဲ ေနာက္ပိုင္းမွာ မညႇာေတာ့…လုံးဝပဲ..။ မ်က္လုံးကိုစုံမွိတ္ အံႀကီးႀကိတ္ၿပီး ဆရာမ ဖင္ေဖြးေဖြးႀကီးကို လက္နဲ႔ မက္မက္စက္စက္ ဆုတ္ညႇစ္ၿပီး ေဆာင့္လိုးေနတယ္..။ “ျဗစ္…ႁပြတ္..ႁပြတ္…ဒုတ္…အား…အေမ့ ေသပါၿပီ…..“ “အားလားလား….အား…ရြီး…” “ျဗစ္…ဖြတ္…ဖတ္. ႁပြတ္… ဘလြတ္” လီးရွည္ေမ်ာေမ်ာႀကီးက တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္မွာ သြားၿပီး သားအိမ္ကို ထိတယ္ထင္ပါရဲ့..။ ေဒၚသက္ထားဝင္း လူးလိမ့္ ေအာ္ဟစ္မိတယ္…။ ကၽြန္းေလးေပၚမွာေတာ့ လီးဝင္သံထြက္သံ..။ လီးခုံအရင္းနဲ႔ ဖင္ဆုံႀကီး ရိုက္မိတဲ့အသံ.။ ကုလားရဲ့ မာန္သြင္းသံ၊ ဆရာမရဲ့ အားမလိုအားမရ ေအာ္ၿငီးသံေတြနဲ႔ ဆူညံေနေတာ့တယ္..။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေလာကကို ေမ့ေနၾကတယ္..။ “ေဆာင့္…..ေဆာင့္…လိုး…..တအားလိုးစမ္းပါ ေမာင္ရဲ့…အင္း….အား..“ “အား…ျဗစ္… ဘု…ဘြတ္…ဖတ္….စြတ္….ဖတ္…“ “အေပး ေကာင္းလွခ်ည္လား…ဆရာမရယ္….“ “အင့္အင့္…..ေမာင္….ေကာင္းလိုက္တာ….ေဆာင့္…ေဆာင့္….သက္ထားကို မညႇာနဲ႔…အရမ္းေကာင္းတယ္ ေမာင္ရယ္……အား လိုး လိုး…“ ကုလားမွသူ…..သူမွ ေမာင္….၊ အေခၚအေဝၚေလးေတြကအစ ေျပာင္းလဲကုန္ၿပီ….။ ဆရာမရဲ့ တုန႔္ျပန္မွုကို ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳတဲ့ သေဘာ..ဆုေပးတဲ့ သေဘာ…ပါးေလးကို ခပ္ဖိဖိကေလး နမ္းရွိုက္ပစ္လိုက္တယ္။ ေဒၚသက္ထားဝင္း မိန္းမသား ပီပီ သာယာမိတယ္..။ ရွက္ျပဳံးကေလး ျပန္ျပဳံးရင္း လီးထြားႀကီးရဲ့ အလိုးကို ေက်နပ္ႏွစ္သက္ေနရွာတယ္..။ “သြား…“
“ေကာင္းရဲ့လား ဆရာမား….“ “အို…ေကာင္း…..အား ..အင့္..“ “ႁပြတ္……ႁပြတ္…..အင့္….အင့္.“ “လိုး….လိုးပါ……“ ေသာင္ျပင္မွာ လိမ့္ခါေနတဲ့ အပ်ိဳမႀကီး ဒူးေခါင္းမွာ သဲစသဲနေလးေတြ ကပ္ၿငိၿပီး အေရျပားကေလးမ်ား စပ္က်ိန္းလာတာေတာင္ သတိမထားနိုင္ေတာ့ပဲ အားရွိပါးရွိႀကီး ေကာ့ေကာ့ေဆာင့္တင္ေပးေနတယ္…။ ဖင္ကားႀကီးေတြ ၿပိဳခ်င္လဲ ၿပိဳပါေစေတာ့။ “ေမာင္….လိုး….လိုး ပါေမာင္…..အားရေအာင္သာလိုး…ေမာင္…အင့္…ဟင္း…“ “အိုး……ေကာင္းလိုက္တာ..ေမာင္ရယ္….ေမာင့္ကို သက္ထား သိပ္ခ်စ္သြားရၿပီ…..ေမာင္ရဲ့…. လိုး….လိုး….အား…..အင့္..“ “ေကာင္းဒယ္…..အား..ရွီး….ကၽႊတ္…..ေကာင္းဒယ္…ဆရာမ….“ အဆင့္ခ်င္း ကြာလွတဲ့ ကုလားခမ်ာ အေပးေကာင္းလြန္းလွတဲ့ ေဒၚသက္ထားဝင္းကို အစြဲႀကီး စြဲမိသြားတယ္…။

အဲသလိုပါပဲ…ေဒၚသက္ထားဝင္းကိုယ္တိုင္လဲ ဂုဏ္ေတြ မာန္မာနေတြ အရွက္တရားေတြ အကုန္လႊင့္ပစ္လိုက္ၿပီး ကုလားကို စိတ္ရွိတိုင္း အစပ္ယွက္ ခံရတဲ့အထိ အသဲခိုက္မိပါၿပီ…။ “အား….ေဆာင့္….ေဆာင့္..အိုး……ေမာင္….ေရ…သက္ထား ၿပီးၿပီ ….ၿပီး….အီး….အစ္…အစ္…“ ေဒၚသက္ထားဝင္း မထိန္းနိုင္မသိမ္းနိုင္ပဲ ဇိုးဇိုးဇတ္ဇတ္နဲ႔ ေကာ့ေကာ့ၿပီး သုတ္ေရေတြကို ပန္းထုတ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကုလားကလဲ သုတ္လႊတ္ခ်ိန္နဲ႔ သြားဆုံလိုက္တာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ…. ကုလား ေဒၚသက္ထားဝင္းကို အရိုးေတြ ေၾကက်ိဳးသြားမတတ္ ဖက္တြယ္ၿပီး ကာမအထြဋ္အထိပ္ ကို ေလၽွာက္လွမ္းေရာက္ရွိသြားေတာ့တယ္…။ ေဒၚသက္ထားဝင္း တစ္ေယာက္မွာေတာ့ သူမရဲ့ ကာမသိုက္နန္း  ဝတ္ရည္ခ်ိဳအိုးႀကီးကို ဖြင့္လွစ္သြားတဲ့ ကုလားရဲ့ အေမႊးဗရဗ်စ္နဲ႔ ရင္ဘတ္ႀကီးေအာက္မွာ လူးလြန႔္ရင္း မိန္းေမာ သာယာေနမိတယ္…။“ထဦး..ကြာ..ဒီမွာႏုံးၿပီး ေမာလွၿပီ…တဲထဲမွာ သြားအပ္ရေအာင္…ေနာ္…“ “စားဦးမလား…ဟင္..ဆရာမား….“ “အား…ေတာ္ၿပီ….ၾကာရင္ ေသလိမ့္မယ္…သက္ထားေတာ့…“ ျငဴစူသလို မ်က္ေစာင္းေလးထိုးၿပီး ကုလားခါးကိုဖက္ဆြဲဖက္ရင္း တဲထဲလွမ္းဝင္ခဲ့သည္။ “ေမာင္…လို႔ေခၚပါဦး…..“ “အာ….ေခၚခ်င္ပါဘူး…“ “ခုနက ..ဘယ္လို ေခၚ…“ “အာ….ေမာင္ေနာ္…….သြား…..သိဘူး…..“ “သိပ္ဆိုးတဲ့ လူ…….“ “မနက္ က်ရင္ ေခၚမလား…“
“အင္း……အင္း..“ “ၿပီးရင္ မွုတ္ေပးရမယ္…ေနာ္…“ “အာကြာ……အင္း..အင္း..“ တကယ္စကားမ်ားတဲ့ ကုလား ….ဟြန္း အရမ္းဆိုးတယ္…။ ေဒၚသက္ထားဝင္း ရွက္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ကေလး ေတြးရင္း ကုလားရင္ခြင္ထဲ တိုးဝင္လိုက္ကာ ဇိမ္ယူရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ့တယ္။ “ဆရာမ….ဆရာမ“ “အင္…..ဘာလဲ …..လို႔…“ ညကလဲ တစ္ညလုံးနီပါးပဲ ႏွစ္ပါးသြားခဲ့ၾကတာ မနက္ေရာက္ေတာ့ မလွုပ္ခ်င္ မရွားခ်င္..ျဖစ္ေနရတဲ့အထဲ သူကတေမွာင့္။ “ဘာလဲ….ဘာလဲ….ဒီမွာ သူ႔ေၾကာင့္ ..တညလုံး အိပ္ပ်က္ထားရတဲ့ဟာ….ကို…“ “မဟုတ္ဘူး…ဆရာမားရဲ့….ထ..ထ…ဟိုမွာ ကယ္မဲ့သူေတြ လာေနတယ္…“ “အင္…ဟင္..ဟုတ္လို႔လား……“
“ကဲပါ…ထစမ္းပါ…“ ခ်က္ခ်င္းပဲ ကုလား ျပန္ေျပးထြက္သြားတယ္..။

ေဒၚသက္ထားဝင္း အားတင္းၿပီး ကပ်ာကယာနဲ႔ပဲ အဝတ္အစားေတြ ေကာက္ဝတ္ၿပီး အျပင္ထြက္ကာ ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚ လွမ္းတက္လိုက္တယ္။ မွုန္ပ်ပ်ကေလး…အဆုံးအစမဲ့ ပင္လယ္ျပင္ထဲမွာ  ေရးေတးေတး အမဲစက္ကေလး တေရြ႕ေရြ႕…..။ “ဟား….ဟုတ္တယ္..။ ေမာ္ေတာ္…ေမာ္ေတာ္..ကယ္မဲ့သူေတြ လာၿပီ..ငါတို႔ မေသေတာ့ဘူး….ေဟး”
ေဒၚသက္ထားဝင္း ဝမ္းသာအားရ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြ ျဖစ္ေနတယ္..။ ကုလားကလဲ စြပ္က်ယ္ အလံႀကီး ေဝွ႕ရမ္းလို႔။ “ေဟး…..ေဟး……ငါတို႔…ဒီမွာ…“ “ေဟး ငါတို႔ ဒီမွာ…ေဟး…..ကၽြန္မတို႔…….“ ေမာ္ေတာ္ဆီကေန ခဏၾကာေတာ့မွ  အခ်က္ျပမီးေရာင္ေလး လက္ခနဲ ျပလာတယ္..။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေဝးရာကေနနီး….။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သဲကြဲလာၿပီ…။ ေမာ္ေတာ္တစီးလုံး ျမင္ေနရၿပီ..။ ေက်ာက္ခဲေရေပၚ ..ကံေကာင္းလြန္းတဲ့ အျဖစ္မို႔ ႏွစ္ဦးစလုံး ခြန္အားသစ္ေတြ တိုးၿပီး ေပ်ာ္ျမဴးရႊင္ပ် ေနၾကတယ္..။ အဲဒါပါပဲ…ေနာက္ဆုံးေတာ့ …ပင္လယ္ဖ်ံ…ဆိုတဲ့ ေမာ္ေတာ္နစ္တဲ့သတင္းကို ၾကားၿပီး ပင္လယ္ထဲမွာ ရွင္လိုရွင္ျငား လိုက္ကယ္ေနတဲ့ လူေတြကို ေတြ႕ရၿပီး ဆရာမ ေဒၚသက္ထားဝင္းေရာ၊ ကြမ္းယာသည္ ကုလားေရာ လုံျခဳံစိတ္ခ်စြာနဲ႔ ရန္ကုန္ျပန္ခရီးကို ေဘးကင္းရန္ကင္း ေလၽွာက္လွမ္းနိုင္ၾကပါၿပီ…။ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ခဲ့ၿပီ…။ ရြက္ဆုတ္ ကေလးေတြေတာင္ ဆုတ္ျဖဲပစ္ခဲ့ရတာ အရြက္ ေျခာက္ဆယ္ ျပည့္ခဲ့ၿပီ..။ ႏွစ္လတိတိ…..။ ကုလားတစ္ေကာင္ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ရင္း ေတြးေနမိတယ္…။ သူ႔ေရွ႕နားမွ သူနားခိုခဲ့တဲ့ တိုက္အိမ္ႀကီး၊ ႏွစ္ထပ္အိမ္ႀကီး ….။ ခုေတာ့ ေျပာင္တလင္းခါလို႔…။ ဟင္းလင္းျပင္ ျဖစ္ေနၿပီ…။

တိုက္အိမ္ႀကီးအစား ေဆာက္လုပ္ေရး ဝင္းႀကီး ခတ္ထားသည္..။ တစ္ခါက ဒီေနရာမွာ အိမ္တစ္လုံးရွိခဲ့ဖူးပါတယ္ ဆိုတာ က်ိမ္တြယ္ေျပာရမလို…။ ကုလား ဦးေလးနဲ႔ အိမ္ရွင္ အဖိုးႀကီးက ရြာတုန္းကထဲက ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳး။ အခုေတာ့ အဖိုးႀကီးကလဲ သူ႔ဇာတိမွာပဲ ေခါင္းခ်ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ရြာျပန္သြားခဲ့ၿပီ။ ကယ္ဆယ္ေရးေမာ္ေတာ္ လာတုန္းက ကုလား ရန္ကုန္ ျပန္မလိုက္ပဲ သူ႔ခ်က္ျမႇုပ္ ဝါးေတာ..ရြာကို ျပန္သြားခဲ့တယ္..။ ဦးေလးဈာပန ကိုေတာ့မမွီ..။ ဒါေပမဲ့ ရြာက ယူစရာရွိတာေလးေတြယူၿပီးမွ ရန္ကုန္ ျပန္တက္လာခဲ့တယ္…။ ခုဆို ႏွစ္လတင္းတင္း ျပည့္ခဲ့ၿပီ..။ ရန္ကုန္မွာက ရွာရလြယ္သလို အကုန္ကလဲ လြယ္တယ္..။ လူတစ္ကိုယ္စာ ရပ္တည္ဖို႔ဆိုတာ တကယ္မလြယ္။ ပိုဆိုးတာက ကုလားအသိ အိမ္ရွင္အဖိုးႀကီးကလဲ ေငြစကေလးနဲနဲ ပိုက္ၿပီး ေတာျပန္ေခါင္းခ်တာဆိုေတာ့  ကုလားတစ္ေယာက္ လိပ္ ပက္လက္လွန္ထားသလိုပဲ ယက္ကန္ယက္ကန္….။ ဟူး……ကုလား သက္ျပင္းေမာေမာမ်ားကို မွုတ္ထုတ္လိုက္တယ္…။ ဆရာမ ေဒၚသက္ထားဝင္းကေတာ့ လာကယ္ခဲ့တဲ့ ေမာ္ေတာ္နဲ႔ပဲ ရန္ကုန္ ကိုျပန္လိုက္သြားခဲ့တယ္..။ အိမ္ရွင္အဖိုးႀကီးကေျပာတာေတာ့….သူ႔အမ်ိဳးသား ဦးထြဋ္ေက်ာ္ဆိုတဲ့ ငတိႀကီးနဲ႔လဲ အႀကီးအက်ယ္ စကားမ်ားရန္ျဖစ္ၾကတယ္တဲ့…၊ ရန္ပြဲက ေတာ္ေတာ္ဆူသြားတာဆိုပဲ…။ သူနဲ႔မ်ား ဆိုင္ေနမလား ေတြးရင္းနဲ႔ ကုလား စိတ္လွုပ္ရွားလာမိတယ္…။ ထိုင္ေနရာကေန ေလးတုန႔္ေလးကန္ထၿပီး ေဆာက္လုပ္စ ကန္ထရိုက္ဝင္းႀကီးကို ေနာက္ဆုံးၾကည့္ျခင္းနဲ႔ ေငးၾကည့္လိုက္မိတယ္…။ “ဦးေလး….ဦးေလး…“
“ေဟ….ဘာလဲကြ..ပိုက္ဆံလား….ေဆာရီးကြာ ငါလဲ ေခြးျဖစ္ေနတယ္…“ “အာ….ဦးေလးကလဲ ႐ုပ္ကိုေသခ်ာၾကည့္ပါဗ်…။ ဒီမွာ ကားေပၚက ဘဲႀကီးတစ္ေယာက္က ဒါေလးေပးခိုင္းလိုက္လို႔ဗ်..“ “ဘယ္သူလဲကြ…“ “ဟိုမွာ…ဟို..ဟာ မရွိေတာ့ဘူး“
“ေအးပါကြာ…..မရွာေနနဲ႔ေတာ့ ….ေက်းဇူးပါပဲကြာ…“ ခ်ာတိတ္ေလး ယူလာေပးတဲ့စာကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စာရယ္လို႔လဲ မပါ..။ လိပ္စာကဒ္ကေလးတစ္ခု…။ …….ကြန္ဒို၊အေပၚဆုံးအလႊာ ………အက်ိဳးေဆာင္ကုမ္မနီတဲ့..။ ဘာသေဘာလဲ…။ ပြဲစားေတြလား…။ ငါကားေမာင္းခ်င္လို႔ ကားေမာင္းအလုပ္လိုက္ရွာေနတာကို သိသြားလို႔ပဲလား..။

အိုကြာ…ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အိုေကတာပဲ..ငါ့မွာ စေဘာ္တင္နိုင္သားပဲ..။ အိပ္စရာ ေနရာကေလးလဲ ရမယ္..တစ္လ ႏွစ္ေသာင္းေလာက္လဲ ရမယ္ဆိုရင္ ေမာင္းေပ်ာ္ပါတယ္…ဟုေတြးရင္း က်ဆင္းေနတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြကို ျပန္တည္ေဆာက္မိလို႔ စြပ္က်ယ္အစုတ္၊ အေရာင္မရွိေတာ့တဲ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကေလးနဲ႔ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ေက်ာပိုးအိပ္ကေလးကို လြယ္ကာ အလုပ္လက္မဲ့ ကုလားတစ္ေကာင္ေတာ့ ေျခဦးတည့္ရာ…ဆီ သို႔။ လူေခၚဘဲကို တီးၿပီး အေတာ္ၾကာတဲ့အခ်ိန္ထိ အိမ္ရွင္က ထြက္မလာ…။ ခဏရွိမွ  ..ကၽြိ…ခနဲ တံခါးပြင့္လာတယ္…။“အို……““ဟာ….“   အႀကီးအက်ယ္ အံ့ၾသေနၾကတဲ့ လူသားႏွစ္ဦး…..။ စကားပင္ မဟနိုင္ၾက…။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အခုမွ စျမင္ဖူးေတြ႕ဖူးတဲ့ လူေတြအလား မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း စိုက္ၾကည့္ေနမိၾကတယ္…။ အၾကာႀကီးပဲ….။    ပထမဆုံး သတိဝင္လာတာက ကုလား….ေျခေထာက္ေလး ေရွ႕နဲနဲ တိုးၿပီး အခန္းထဲ လွမ္းဝင္လိုက္တယ္…။ အေရာင္ေတာက္ေတာက္ ေပါလစ္ေတြက မ်က္လုံးပင္ က်ိန္းစပ္သြားမတတ္..။ သားနားထည္ဝါလွေသာ အခန္းအျပင္အဆင္ကို ကုလားစိတ္မဝင္စားမိ….။ သူစိတ္ဝင္စားတာက  ..သူ႔ေရွ႕က အမ်ိဳးသမီး…။  အမ်ိဳးသမီးက အေတာ္ကို ဖြံ့တယ္..။ ေအာက္ပိုင္းကလဲ သိပ္ေတာင့္တယ္..။ အေပၚပိုင္းကေတာ့ ျပစ္မ်ိဳးမွည့္မထင္ အလွမ်ိဳးႀကီး…။ ခါးေသးလို႔ ရင္ခ်ီတဲ့ ရင္ထြားတင္ကားမႀကီး….။ ပြဲေနပြဲထိုင္ အဝတ္အစား ေတြ ဆင္သထားတယ္…။ လက္တစ္ဖက္က ဟန္းဖုံးကို ကိုင္လို႔ ကုလားကို စိုက္စိုက္ပါေအာင္ ၾကည့္ေနဆဲမွ  လက္ထဲက ဖုန္းကို ဆိုဖာေပၚ ပစ္တင္လိုက္တယ္…။ ၿပီးေတာ့ ကုလားပုခုံးကို သြယ္ေျပာင္းတဲ့ လက္အစုံနဲ႔ သိုင္းဖက္လိုက္ၿပီး  ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဖိနမ္းလာတယ္…။“အရမ္း …ခ်စ္တဲ့ ေမာင္ရယ္….“ႏွုတ္ခမ္းႏွစ္ခု ခြါခြါခ်င္းမွာ တုန္ရီလွိုက္ေမာစြာနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ေျပာတယ္..။ ရီေဝ ေမွးစင္းေနတဲ့ မ်က္ဝန္းညိဳႀကီးေတြနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ၿပီး ေနာက္ထပ္တစ္ခါ သိုင္းဖက္ရင္း နမ္းျပန္တယ္..။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အမ်ိဳးသမီးက က်ဴးေက်ာ္စစ္ကို ဆင္ႏြဲလာတယ္..။

နမ္း႐ုံစုတ္႐ုံတင္မကေတာ့ပဲ သူမလက္ေတြက ေဘာင္းဘီဇစ္ကို ဆြဲျဖဳတ္လိုက္တယ္..။ ပထမေတာ့ အထဲမွာ ဟိုပြတ္ဒီပြတ္ လုပ္ေနေသးတယ္…။ အဲ…ဒါေပမဲ့အေပၚမွာ ကုလား အနမ္းက ရမက္သည္းလြန္းတာမို႔ စိတ္မထိန္းနိုင္ေတာ့ပဲ ေသြးေတြဆူလာၿပီး အထဲက ငပဲႀကီးကို ေဘာင္းဘီ အျပင္ ကိုင္ထုတ္လိုက္တယ္…။ “တံ……တံခါး…ဆရာမား….“ “ရတယ္… ေရွ႕ခန္းမွာ လူမေနဘူး…“ျပန္လဲေျဖရင္း ကုလားရင္ဘတ္ဆီကေန အေမႊးေတြကို လၽွာဖ်ားကေလးနဲ႔ မထိတထိ တို႔လ်က္ တျဖည္းျဖည္း ေအာက္ကို ေလ်ာဆင္းသြားတယ္..။“အား………ရွီး…..အ ..   ဆရာမား  ရယ္…“ ကုလား  တုန္တုန္ခိုက္ခိုက္ ျဖစ္ေနရပါတယ္..။ တစ္ကိုယ္လုံး ေအာက္ကို ဒူးတုပ္ထိုင္ခ်လိုက္ေပမဲ့ မ်က္ေတာင္ေကာ့ေကာ့ႀကီးေတြကို ပင့္တင္ၿပီး တရွိုက္မက္မက္နဲ႔ ကုလားမ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္တယ္…။   ပန္းဆီေရာင္ လၽွာႏုကေလးကို ထုတ္လိုက္ၿပီး ခ်က္ေအာက္က အေမႊးေတြကို တို႔ထိေဆာ့ကစားေနရင္း အဲဒီကေန ဆီးခုံ၊ ၿပီးေတာ့ ငပဲႀကီး အနားမွာ ရစ္ဝဲရစ္ဝဲ လုပ္ေနရာက ေန ဆတ္ခနဲ ဆို…….။   ေဒၚသက္ထားဝင္း အရွက္တရားေတြ၊ မာနဂုဏ္ေတြကို ကုလားဆီမွာ ရမက္နဲ႔ လဲပစ္လိုက္ပါၿပီ…..။  ကုလားရဲ့ လီးႀကီး ကို အသာဆြဲၿပီး သူမရဲ့ လၽွာ ပန္းေရာင္ေလးျဖင့္ ဒစ္ကို ေကြ႕ဝိုက္ၿပီး ယက္ေနပါတယ္…။ “အိုး….ဆရာမ……အာလာ……အား ..အ.. ဆရာမ….အာအအ…“ ကုလားခမ်ာ ငါးရွဉ့္ ျပာသုတ္လိုက္သလို ဖ်တ္ဖ်တ္လူးေနရွာပါတယ္…။ ဘဝမွာ တစ္ခါမွ မခံစားခဲ့ရဖူးတဲ့ အရသာကိုး။  အထက္တန္းစား မိန္းမတစ္ေယာက္ကသူ႔လီးကိုစုပ္ယူေနတာေတြ႕ရေတာ့ အံ့ၾသသလို ေသြးလဲ ႀကီးသြားမိပါတယ္…။ အမ်ိဳးသမီး ကေတာ့ ဘာမွ ဂ႐ုမထားသလိုပဲ  တျဖည္းျဖည္း ႀကီးလာတဲ့ လေခ်ာင္းႀကိးကို မက္မက္စက္စက္ စိုက္ၾကည့္ေနရင္း ဆုပ္ဆြဲၿပီး ပါးစပ္ထဲ သြင္းေနတယ္…။ လီးႀကီးကထြားလြန္းေတာ့ ဆရာမ ႏွုတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးနဲ႔ပါးစပ္က ဝလုံးသ႑ာန္ေသးလြန္းေနလို႔ အေတာ္ကို ခက္ခက္ခဲခဲ သြင္းယူရပါတယ္…။ လည္ေခ်ာင္းမွာ လာေထာက္ေနတာေတာင္ အျပင္မွာ  လက္တစ္ဆုပ္စာ က်န္ေနေသးတယ္ ေလ….။“အား……အိုး..ဆ..ဆရာမ… အား…..“အပ်ိဳမႀကီး က စိတ္ထင္တိုင္းက်ဲေနေတာ့  ကုလား မခံမရပ္နိုင္ေလာက္ေအာင္ ေကာင္းလာတယ္..။ “အား….အု….အ..ဆရာမ..ရွီး.အိုး ဖယ္…ဖယ္..ဖယ္ေတာ့….“ မဖယ္ေပးပါ…။

အမ်ိဳးသမီးက မဖယ္ရွားတဲ့ အျပင္ ကုလားခါးကိုပါ လက္အစုံနဲ႔ အတင္းဆြဲဖက္ထားၿပီး စုတ္ေပးတာ ေနာက္ဆုံး ကုလား စိတ္မထိန္းနိုင္ေတာ့ပဲ အမ်ိဳးသမီး ပါးစပ္နဲ႔ အျပည့္ သုတ္ေရေတြ ပန္းထုတ္ခ်လိုက္တယ္…။ “အား…အင္ ဟင္း…ေကာင္းလိုက္တာ………ဆရာမ..ရယ္…“ကုလားခမ်ာ ေမာဟိုက္သံႀကီး ေရာက္တတ္ရာရာေတြ ေရရြတ္ေနဆဲမွာ ေဒၚသက္ထားဝင္းက ..“ဂလု“  ခနဲ ျမည္ေအာင္ပင္ ၿမိဳခ်လိုက္တယ္…။  အခန္းတံခါးကို အခုမွပဲ ပိတ္ဖို႔ သတိရၾကတယ္….။ ကုလားကေတာ့ လီးႀကီးတန္းလန္းနဲက အေမာေျဖရင္း ဆရာမအလွကို ကသိုဏ္းရွုေနတယ္။ “မဂၤလာေဆာင္ရွိလို႔ …..သြားမလို႔..“ “အေရးႀကီးလို႔လား…“တစ္ခြန္းတည္းေျပာတဲ့စကား..။ ထိေရာက္လြန္းတယ္..။ ေဒၚသက္ထားဝင္း ႏွုတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးေတြက မစူတစူ….မျပဳံးတျပဳံး….။ “ဦးထြဋ္ေက်ာ္နဲ႔က ဘယ္လိုျဖစ္ၾကတာလဲ…“ “ေမးမေနစမ္းပါနဲ႔…..ေယာက္်ားတစ္ေယာက္နဲ႔ ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းမွာ သုံးရက္ေလာက္ အတူတူေနခဲ့တဲ့ မိန္းမကို ယုံရပါ့မလား..တဲ့….“ “ဒါေပမဲ့ …ျမတ္ပါတယ္…ေအာက္မွာ ရပ္ထားတဲ့ မတ္တူးကားေလး ေတြ႕လား..။ အဲဒါနဲ႔ ေငြသား သိန္းႏွစ္ရာေလ… နစ္နာေၾကးေတာ့ ရလိုက္တယ္…“ “မ်ားလွခ်ည္လား….“ “မ်ားရမွာေပါ့…သူမေပးလို႔..သက္ထားဖြလိုက္ရင္ သူေစာက္ရွက္ကြဲမွာေလ…ဥပေဒနဲ႔လဲ ရင္ဆိုင္ရဦးမယ္ေလ…“ “က်ဳပ္…က်ဳပ္စိတ္မေကာင္းပါဘူး…..ဆရာမရယ္….“ “ဘာ….က်ဳပ္လဲ……ဟြန္း…..“ေဒၚသက္ထားဝင္း ျငဴစူစူကေလး မ်က္ေစာင္းထိုးရင္းနဲ႔ လွမ္းေဟာက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ….ဟာ….ေဒၚသက္ထားဝင္း အရွက္ ကင္းမဲ့သြားၿပီ ထင့္။  ဝင့္ဝင့္ထည္ထည္ ဝတ္ထားခဲ့တဲ့ ပါတိတ္ဝမ္းဆက္ကေလးကို ခြါခၽြတ္ခ်လိုက္တယ္..။ ေနာက္တလႊာ….. ထမိန္ကိုလဲ ကြင္းလုံး ခၽြတ္ခ်လိုက္တယ္…။ ၿပီးမွ ယဥ္ယဥ္ေလး ထုံးဖြဲ႕ထားတဲ့ ဆံထုံးႀကီးကိုပါ ဖြာခ်လိုက္တယ္..။ တင္ပါးအထိ ရွည္လ်ားတဲ့ ဆံႏြယ္စင္းစင္းေတြ…တခါခါနဲ႔ မိန္းမလွႀကီး….။ “သက္ထား ကိုယ္လုံးက သိန္းငါးရာ မတန္ဘူးလား…ဟင္..“ကုလား ေငးကန္းကန္းနဲ႔ ပါးစပ္မဟနိုင္..။ ႏွုတ္က အားေစးမိထားသလို အ..ေနရွာတယ္..။  ေသြးေတြကေတာ့  ဆူေဝေနၿပီး  လီးကလဲ ေျဖာင္းခနဲ ေျဖာင္းခနဲ ဆရာမ ေသြးကို ေသာက္ခ်င္လာမိတယ္…။“ေၾကာက္ေတာင္ ေၾကာက္လာၿပီ…..ဆရာမရဲ့..“ “ဟြန္း….ဒါက ဘာေၾကာက္တာလဲ….“ “ေတာ္ၾကာ…ရဲေတြ ဘာေတြ…““အို…..ေမာင့္ကိုေတာ့ သက္ထား ၾကည္ျဖဴပါတယ္…“ “ဘာ ..ၾကည္ျဖဴတာလဲ…“ “အိုကြာ……သိရဲ့သားနဲ႔…သြား.“ “တကယ္..မသိလို႔ပါ…ဆရာမားရဲ့..“ “ဒါျဖင့္…ဒီနားလာ…ေျပာျပမယ္…..“ဆရာမ ေဒၚသက္ထားဝင္း ကုလားနားရြက္ကေလးနားကပ္ၿပီး ရွက္ရြံ့ရင္ဖိုစြာ  အသံတုန္တုန္ကေလးနဲ႔ ေျပာတယ္…။“ေမာင့္ကို……ေမာင့္ကိုေလ….သက္….သက္ထား ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ အလိုးခံမွာပါ….ရွင္ရဲ့…“ကဲ….ဘယ္ႏွယ့္ ေနသလဲ…..ကိုေရႊကုလား…….။
အကယ္ေရြ႕သာ သင္သည္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ေသြးသားဆူၿဖိဳးလွေသာ လုံးႀကီးေပါက္လွ အပ်ိဳတင္းျပည့္ မိန္းမ လွလွ တစ္ဦးနဲ႔ အခန္းတစ္ခုထဲတြင္ ႏွစ္ဦးတည္း ခ်စ္တင္းေႏွာခြင့္ ရမည္ဆိုပါက သင္ မည္ကဲ့သို႔ ရင္ဆိုင္မည္နည္း။…ၿပီး