ဘာဂျာကောင်းတဲ့ မောင်

Unicode

“အဖေကလည်း တခြားလုပ်စရာ ရှားလို့…လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ဖွင့်ရတယ်လို့…“

စိုးဝင်းသည် ဖခင်ဖြစ်သူ ဦးအောင်မိုးကို နားမလည်နိုင်စွာဖြင့် မေးသည်။ ဟုတ်သည်လေ..။ လုပ်စရာအလုပ်က ဒီလောက်တောင် ရှားရလား။

“ဟေ့ကောင်.. မင်းဘာမှမသိလျှင် ဝင်မပြောနဲ့..“

“လူကဖြင့် ဘွဲ့ကရပြီးနေပြီ..။ အခုထက်ထိ ယောင်ခြောက်ဆယ် ဖြစ်နေသေးတဲ့ သူကများ.. အဖေကို…“

“မင်းက အဖေလား.. ငါက အဖေလား“

ဦးအောင်မိုးသည် နှုတ်ခမ်းမွှေးကြီးများ ထောင်လာသည်အထိ စိတ်ဆိုးကာ သားဖြစ်သူ လူရှုပ် စိုးဝင်းကို အပေါ်စီးကနေ ဟောက်လိုက်သည်။ စိုးဝင်းခင်ဗျာ ဇက်ကလေး ပုသွားသည်။ အနားက ထိုင်နားထောင်နေသူ အမေဖြစ်သူ ဒေါ်မိုးသူက ကြာရင် သားအဖနှစ်ယောက် စကားများကုန်ကြမှာစိုးကာ မနေနိုင်တော့။

“သားကလည်း.. အဖေပြောတာကို နားထောင်ပါဦး…“

“စီးပွားရေး လုပ်တယ်ဆိုတာ အားလုံးညီမှ ကောင်းမှာကိုး…“

အမေဖြစ်သူ၏ စကားအဆုံးတွင်တော့ စိုးဝင်းလည်း အသာ ဆိုဖာတွင် ဝင်ထိုင်ကာ နေလိုက်သည်။ ဘာမှထပ်မပြောတော့။ အဖေဖြစ်သူ ဦးအောင်မိုး ဆက်ပြောမည့် စကားများကိုသာ နားစွင့်နေလိုက်တော့သည်။

အမှန်က ဒီဇာတ်လမ်းသည် ပြီးခဲ့တဲ့ လဆန်းက စချင်းဖြစ်သည်။ စိုးဝင်း၏အဖေ ဦးအောင်မိုးသည် ပင်စင်စားဖြစ်သည်။ လွန်ခဲ့သော နှစ်နှစ်က အသက်ခြောက်ဆယ်ပြည့် ပင်စင်ရသည်။ ပင်စင်မယူခင်ကတည်းက စာရေးကြီးသာသာ ဖြစ်သဖြင့် ပင်စာရတော့လည်း ဘာမှဆက်မလုပ်ချေ။ ပြောရရင် အလုပ်ကလည်း မယ်မယ်ရရ မလုပ်တတ်။

တော်သေးသည်က စိုးဝင်းအမေ ဒေါ်မိုးသူသည် လည်လည်ဝယ်ဝယ် ဖြစ်သည်။ ဈေးထဲတွင် အထည်ဆိုင်လေး ဖွင့်ထားသည်။ သူမအထည်ဆိုင်လေးက မဆိုးချေ။ ဒေါ်မိုးသူ၏ အပြောအဆို ပြေပျစ်မှုနှင့် အကွက်မြင်မှုကြောင့် အရောင်းမဆိုး။ အဲဒါကြောင့်ပင် မိသားစု သုံးယောက်ထဲသာ ရှိသည့် စိုးဝင်းတို့မိသားစု အနေချောင်ချင်းဖြစ်သည်။ စိုးဝင်းပင်လျှင် နောက်ဆုံးနှစ်ကို အပူအပင်ကင်းစွာနှင့် တက်ကာ အောင်မြင်ခဲ့သည်လေ..။

ပြသနာက စိုးဝင်း ကျောင်းပြီးပြီးနောက်တွင်မှ စချင်းဖြစ်သည်။ စိုးဝင်းသည် ကျောင်းပြီးသွားသော်လည်း အလုပ်လုပ်ဖို့ စိတ်မဝင်စား။ ဟိုလိုလို ဒီလိုလို အကြောင်းပြ၍သာ အချိန်ကုန်နေသည်။ အမေဖြစ်သူ ဒေါ်မိုးသူကတော့ သားတစ်ယောက်တည်းမို့ ဘာမှမပြော။ သူလုပ်ချင်တာလုပ်.. အိမ်ကလိုက်မရှင်းရရင်တော်ပြီ ဆိုကာ မျက်ကွယ်ပြုထားသည်။

ခက်သည်က ဦးအောင်မိုးဖြစ်သည်။ နဂိုကတည်းက ခပ်ရိုးရိုးနေတတ်သူဖြစ်သဖြင့် စာရေးကြီးအဆင့်နှင့်သာ ကျေနပ်ခဲ့ရသူလေ။ အခုကြတော့ ဟိုကောင်က သူနှင့်အတူ အလုပ်မရှိဘဲ အိမ်မှာ လတ်ယားလတ်ယား ဖြစ်နေသည်ကို သဘောမကျ။ နည်းနည်းကြာလာတော့ သားအဖနှစ်ယောက် ဒီအကြောင်းနှင့်ပင် စကားများစပြုလာသည်။ ဒါပေမယ့် စိုးဝင်းသည် အဖေကို သိပ်ဂလန်ဂဆန် မပြောသဖြင့်အကြီးအကျယ်တော့ မဖြစ်ကြချေ။ ပြောရရင်တော့ ပြီးခဲ့တဲ့ လဆန်းက အဖြစ်ကို ပြန်ကောက်ရမည်ပင်။ အမှန်ကတော့ မိသားစု ပျော်စရာအဖြစ် ဖြစ်သည်။

“ဒီအိမ်က ဦးအောင်မိုးတို့ အိမ်လားဗျာ..“

အိမ်ဝကနေ အော်သံကြောင့် စိုးဝင်သည် First Eleven ဖတ်နေရာမှ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။နေကာမျက်မှန်တတ်ထားသည့် လူလတ်ပိုင်းအရွယ်တစ်ယောက်သည် သံပန်းတံခါးကြားကနေ ခေါ်နေတာကို တွေ့လိုက်သည်။ သူ့ကိုခေါ်တာမဟုတ်ဘဲ အဖေဖြစ်သူကို ခေါ်သည်မို့ အိမ်ဘက်ကို လှည့်ကာ အော်လိုက်သည်။

“အဖေရေ… ဒီမှာ ဦးအောင်မိုးကို တွေ့ချင်လို့တဲ့..“

“ဟေ့ကောင်.. ငါကြားတယ်.. ဇွတ်အော်မနေနဲ့..“

လိုက်ကာကို ဖယ်ကာ ထွက်လာသည့် ဦးအောင်မိုးက ပက်လက်ကုလားထိုင်တွင် အခန့်သား ထိုင်နေသည့် စိုးဝင်းကို ပြောလိုက်ချင်းဖြစ်သည်။ စိုးဝင်းလည်း ခေါ်လည်းခေါ်ပေးရသေး၊ အဟောက်လည်း ခံလိုက်ရသေး၍ အနည်းငယ်တော့ ဘုသွားသည်။ ဘာမှတော့ မပြော ..။ အသာပင် ဂျာနယ်ကို ဆက်ဖတ်နေသည်။ ဦးအောင်မိုးသည် အိမ်ကပန်းဝထိ လျှောက်သွားကာ..

“ဘာကိစ္စလဲဟေ့…“

“ကျွန်တော်က ရွှေမြန်မာ ထီဆိုင်ကပါ…။ ဦးလေးကို သတင်းထူးလာပြောတာ..“

စိုးဝင်းသည် ဂျာနယ်ကို ဖတ်နေရာမှ ကြားလိုက်ရသည့် အသံကြောင့် မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ ချက်ချင်းပင် ထိုင်ရာကထသည်။ သူ့ထက်သွက်သူက ဦးအောင်မိုးပင်..။ ဂိတ်တံခါးဝကို ရောက်ကာ အော်ပြောလိုက်သည့် အစ်ကိုကို ချက်ချင်းပင် တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ စိုးဝင် လုံချည်ပြင်ဝတ်ကာ မတ်တပ်ရပ်ပြီးသွားချိန်တွင်ပင် နေကာမျက်မှန်နှင့်လူသည် အိမ်ထဲသို့ ရောက်လာသည်။

“ဝမ်းသာစရာ သတင်းကို လာပြောတာပါ ဦးလေး…။ ဦးလေးထိုးထားတဲ့ မင်္ဂလာစုံတွဲကနေ သိန်းငါးရာ ပေါက်တယ်…“

“သိန်းငါးရာ..ဟုတ်လား.. တူမောင်..“

“ဟုတ်ပါတယ်.. ဦးလေး…။ အဲ့ဒါ လာအကြောင်းကြားတာပါ..“

“ဝမ်းသာလိုက်တာဗျာ…“

သားအဖနှစ်ယောက်သည် ဒီတစ်ခါတော့ အပေးအယူတည့်သွားသည်။ ဝမ်းသာစရာ သတင်းကြောင့် စိုးဝင်းသည် အဖေဖြစ်သူကို လှမ်းဖက်လိုက်သည်။ ဦးအောင်မိုးကလည်း အပြုံးမျက်နှာကြီးနှင့် သားဖြစ်သူ၏ပုခုံးကို ပြန်ဖက်ထားသည်။ ဟုတ်သည်လေ။ ဦးအောင်မိုးသည် ထီထိုးနေသည်မှာ တော်တော်ကြာနေပြီ ဖြစ်သော်လည်း ထီပေါက်သည်ဆိုတာကတော့ ဒါပထမဆုံးအကြိမ်ပင်..။ ခဏကြာမှ နည်းနည်းသတိဝင်လာကြကာ သားအဖနှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် လွှတ်လိုက်ကြသည်။ အနားတွင် ရပ်စောင့်နေသူ သတင်းလာပေးသည့် အစ်ကိုက..

“ဦးလေး.. စိတ်မရှိရင် ထီလက်မှတ်လေး ထုတ်လိုက်ပါလား.. တိုက်ကြည့်ရအောင်..“

“သြော်.. ဟုတ်သားပဲ.. ထိုင်ဦးနော် မောင်ရင်..“

“သား.. ဧည်သည်ကို အအေးလေး ဘာလေး တိုက်လိုက်ဦးလေ..“

ဦးအောင်မိုး အတွင်းခန်းထဲ ဝင်သွားသည်တွင်တော့ စိုးဝင်းလည်း နောက်ဖေး ရေခဲသေတ္တာထဲကနေ ကိုလာတစ်ပုလင်းကို ဖွင့်ကာ ဧည့်ခံထားလိုက်သည်။ ခနအကြာတွင်တော့ ဦးအောင်မိုးသည် ထီလက်မှတ်အုပ်ကလေးကိုင်ကာ ပြန်ထွက်လာသည်။ စိတ်လှုပ်ရှားနေ၍ ထင်သည် တုန်တုန်ရင်ရင်နှင့်ပင် ထီဆိုင်ကလူကို ပေးလိုက်သည်။ လာပြောပေးသည့်သူကတော့ ဒါမျိုးတွေ ရိုးနေလို့ ထင်သည် အသာပင် ဖွင့်ကာ ဖောက်သည်။ သူ့ဘေးအိတ်ထဲကနေ ထီပေါက်စဉ် စာရွက်ကို ထုတ်ကာဖြန့်လိုက်သည်။ စိုးဝင်းတို့သည် ထိုလူလုပ်သမျှကို ရင်တထိတ်ထိတ်နှင့် စောင့်ကြည့်နေကြသည်။

“မှန်တယ်.. ဦးလေး.. ဒီနံပါတ်ပဲ..“

ဦးအောင်မိုးနှင့် စိုးဝင်းသည် နှစ်ဦးသား ခေါင်းချင်းရိုက်မတတ် ငုံ့ကြည့်လိုက်ကြသည်။ ဟုတ်သည်။ ထီပေါက်စဉ်ပေါ်က နံပါတ်နှင့် ထီလက်မှတ်ပေါ်က နံပါတ်သည် တစ်လုံးမကျန် တူနေ၏။ သိန်းငါးရာဆိုသည့် နံပါတ်အောက်တွင် ဖြစ်သည်။

“ဟေး.. ထီပေါက်ပြီကွ… “

စိုးဝင်းသည် ကလေးတစ်ယောက်လိုပင် ထအော်သည်။ အဖေဖြစ်သူ ဦးအောင်မိုးသည် သားဖြစ်သူကိုစိုက်ကြည့်ကာ..

“ဟေ့ကောင်.. ထီပေါက်တာ ငါကပေါက်တာပါ…။ မင်းက .. ဇွတ်ဆက်အော်နေ..“

စိုးဝင်းသည် အဖေဖြစ်သူ ဦးအောင်မိုး၏ အနည်းငယ် ငေါက်လိုက်သံကြောင့် အော်တာရပ်သွားသည်။ ပျော်နေသည့်စိတ်ကြောင့် အဖေဖြစ်သူကိုတော့ ဘာမှမပြော။ စိတ်ကောက်သွားတာကို ပြသည့်အနေနှင့် ဆက်တီခုံတွေနားက ထလာကာ ပက်လက်ကုလားထိုင်တွင် ပြန်ထိုင်နေလိုက်သည်။ဦးအောင်မိုးသည် သားဖြစ်သူက ဘုသွားသည်ကို သိသည်။ ပြန်ချော့သည့်အနေနှင့် ..

“သားရေ… ဒီသတင်း မင်းအမေကို သွားပြောလိုက်ကွာ..။ ဆိုင်လည်း စောစောသိမ်းခဲ့….။ နောက်ပြီးတော့ ညစာကို တို့မိသားစု ကြေးအိုး ထွက်စားကြရအောင်ကွာ…။ မင်းအမေကို ညစာ ချက်မနေတော့ဘူးလို့လည်း ပြောလိုက်ကွာ။ ဖေဖေ စောင့်နေမယ်… အခု သွားလိုက်“

ကြေးအိုးဆိုတော့ စိုးဝင်း နည်းနည်း ပြန်အမြင်ကြည်သွားသည်။ သူသည် အစားသရဲ ဖြစ်သည်။အဖေဖြစ်သူကလည်း ဒါကိုသိကာ သူ့ကို မျှားလိုက်ချင်းဖြစ်သည်။ အိမ်နံရံတွင် ကပ်ထာသည့် တိုက်ကပ်နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ ညနေ ၅ နာရီ ကျော်နေပြီ ဖြစ်သည်။ ချက်ချင်းပင် ပက်လက်ကုလားထိုင်က ထကာ တိုင်တွင်ချိတ်ထားသော ကားသော့ကို ယူလိုက်သည်။

“အင်း..ဒါပဲနော်..။ အိမ်ပြန်ရောက်မှ .. ဖေဖေ မေ့ချင်ယောင်ဆောင်မနေနဲ့“

“မင်းကတော့ကွာ.. သွားမှာသာ သွားစမ်းပါ..“

စိုးဝင်းသည် အဖေဖြစ်သူ ပွစိပွစိဖြစ်ကာ ကျန်ခဲ့သည်ကို လှည့်မကြည့်တော့။ အိမ်ရှေ့တွင် ရပ်ထားသော ပက်ပလစ်ကာ ကားလေးဆီသို့သာ လျှောက်လာခဲ့သည်။ ဒီကားကလည်း အမှန်က သူတို့ကား မဟုတ်ချေ။ သင်္ဘောလိုက်သွားသည့် သူတို့နှင့် အတူနေသည် ဦးအောင်မိုး၏ညီငယ် စိုးဝင်း၏ ဦးလေးဖြစ်သူ ဦးအောင်တိုး၏ကား ဖြစ်သည်။ သူတို့ မိသားစု သုံးရအောင်ဆိုကာ ပေးထားချင်းဖြစ်သည်။ အခုတော့ စိုးဝင်းပင် မောင်းနေချင်းဖြစ်သည်။

စိုးဝင်း ကားနားအရောက်တွင်တော့ သူ့ကားနောက်တွင် ရပ်ထားသည့် ထီဆိုင်က ကားကိုတွေ့သည်။ ဪ.. ဒါကြောင့် သူတို့တွေ ဒီကားကို မမြင်တာကိုး..။ စိုးဝင်း ကားကိုထုတ်ကာ မောင်းထွက်လာချိန်တွင်တော့ ကားနောက်ခန်းတွင် ကောင်မလှလှလေး တစ်ယောက် ထိုင်ကာ လက်သည်းနီ ဆိုးနေသည်ကို တွေ့သည်။ ဟာကွာ… ထီပေါက်ကြောင်း လာပြောတာ.. ဒီကောင်မလေးဖြစ်ရင် ပိုကောင်းမယ်ဟု ယောကျ်ားလေးပီပီ တွေးလိုက်သေးသည်။

“မိန်းမရယ်.. မင်းလည်း သိသားပဲ။ ငါက စာရေးကြီး မဖြစ်ခင်တုန်းက အဖျော်ဆရာလေ..။ အဲဒီတော့ လက်ဖက်ရည်ကတော့ ကောင်းကောင်းကြီး ဖျော်တတ်တယ်ကွာ..“

“အဖေကလည်း .. လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က လက်ဖက်ရည် ဖျော်တတ်ယုံနဲ့ မရတော့ဘူး…။ နေရာက စကားပြောတယ်…။ အကွက်ကွင်းက ကျဦးမှ“

စိုးဝင်းသည် ငြိမ်နေရာမှ ဝင်ပြောလိုက်သည်။ ဦးအောင်မိုးသည် ဒါကိုတော့ ပြန်မငေါက်ချေ။ သူ့အကြံကိုသာ ဆက်ရှင်းပြသည်။

“အဲဒါလည်း.. အဖေ စဉ်းစားပြီးသွားပြီ..။ မင်း ကြည့်ကြည့်လိုက်…။ ဟိုတစ်လောတုန်းက တို့လမ်းထိပ်မှာ KMD က ကျွန်ပျူတာသင်တန်း ဖွင့်မလို့ဆိုပြီး မြေနေရာ လာဝယ်သွားတယ်မှတ်လား။ အခုဆိုရင် သူတို့ ဆောက်နေတာတောင် ပြီးတော့မယ်…။ အဲဒီနေရာလေးက နဂိုကတည်းက ဆိုင်တန်းလေး ဖြစ်နေတာ..။ နောင်ဆိုရင် KMD ကြောင့် ပိုပြီးတော့တောင် စည်လာတော့မှာ…။ ဒီတော့ ငါစဉ်းစားထားတာ အဲဒီနေရာမှာ ဖွင့်မယ်လို့..“

“အင်း…နေရာကတော့ မဆိုးပါဘူး…“

“ဒါပေမယ့် .. ကျွန်မတို့က လမ်းထိပ်ရဲ့ ဘယ်နေရာမှာ ဖွင့်မှာလဲ… “

ဒေါ်မိုးသူသည် တလျှောက်လုံး ငြိမ်ကာ နားထောင်နေရာမှ အရေးကြီးသည်ကို ဝင်ထောက်ပြသည်။ ဦးအောင်မိုးသည် ဒေါ်မိုးသူ၏ အမေးကိုတော့ ခေါင်းတညိတ်ညိတ်လုပ်သည်။

“ဒါကတော့.. မင်း ဦးတင်ဦးကို သိတယ်မှတ်လား… င့ါသူငယ်ချင်းလေ“

“ဟို ရိပ်သာဝင်နေတဲ့သူကို ပြောတာလား…“

“ဟုတ်တယ်.. သူ့ကိုပြောတာ…။ သူတို့အိမ်က အဲဒီနေရာလေးမှာ ဘာမှမလုပ်ဘဲ ဒီအတိုင်းထားတာလေ…။ သူတို့ အိမ်ဘေးက အိမ်တွေအားလုံးက အိမ်ဆိုင်လေး ဖြစ်နေကြတာလေ…။ သူတို့အိမ်ပဲ ကွက်ကျန်နေတာ“

ဦးအောင်မိုး၏ အပြောတွင်တော့ စိုးဝင်းပင် စိတ်ဝင်စားသွားသည်။ သူသည် ဒီအိမ်ကလေးကို သိသည်။ သူ့အဖေပြောတာ ဟုတ်သည်။ သူတို့ လမ်းထိပ်ရှိ အဆိုပါနေရာသည် အိမ်ဆိုင်လေးများဖြင့် စည်ကားသော်လည်း ဒီအိမ်က အမြဲတမ်း သော့ပိတ်ထားသည်ကို တွေ့သည်သာ။

“အဲဒီအိမ်က လူမနေဘူးလား.. အဖေ..“

“မဟုတ်ဘူးကွ… ဦးတင်ဦးမှာက သမီးတစ်ယောက်ပဲရှိတယ်…။ သူက ဌာနတစ်ခုက အရာရှိမကွ..။ အပျိုကြီးဆိုပါတော့…။ နေပြည်တော်ကို ရွှေ့ရတော့ သူလည်း ပါသွားတယ်..။ ဦးတင်ဦးကတော့ မိန်းမဆုံးသွားကတည်းက ရိပ်သာမှာ နေတာဆိုတော့ ဒီအိမ်က အမြဲတမ်း ပိတ်ထားတာ“

“ဪ.. ဒီလိုကိုး…“

စိုးဝင်း ဒီတော့မှ သဘောပေါက်သွားသည်။ ဒီနေရာသာ ဖွင့်ဖြစ်မယ်ဆိုရင်တော့ သူတောင်မှ သူ့အဖေအကြံကို လက်ခံချင်သလို ဖြစ်သွားသည်။ အမှန်က သူလည်း အကြံနှင့်ပင်။

“ဒါဖြင့်ရင်.. ရှင်က သူနဲ့ ပြောပြီးပြီပေါ့..“

“အင်း .. ပြောပြီးပြီ…။ သူကလည်း သဘောတူပါတယ်…။ စည်ပင်ကိုတောင် သူပြောပေးမယ်လို့ ပြောတယ်…။ ငါကလည်း သူ့ကို အထိုက်အလျောက် ပေးမယ်လို့ ပြောထားတယ်လေ..“

ဒေါ်မိုးသူသည် ယောကျ်ားဖြစ်သူက အကွက်ကျကျ စဉ်းစားထားသည်တွင်တော့ မဆိုးပါဘူးဟု တွေးလိုက်သည်။ သိန်းငါးရာဆိုတာ လောလောဆယ် ဘဏ်ထဲထည့်ထားသည်ကလွဲလို့ သူတို့ ဘာမှမလုပ်ဖြစ်သေး။ ဒီလိုမျိုးဆိုရင်တော့လည်း စီးပွားတစ်ခုမို့ အဆင်ပြေသွားရင် မဆိုးဟု တွက်လိုက်သည်။

“ကောင်းပြီလေ.. ကျွန်မကတော့ သဘောတူတယ်..။ တစ်ခုပဲ ပြောဖို့ ရှိတာက.. ကျွန်မရဲ့ အထည်ဆိုင်ကို ဘာလုပ်ရမယ် ဆိုတာပဲ..“

“အဲဒါကတော့.. ငါက လောလောဆယ်.. မဖြုတ်နဲ့ဦးလို့ ပြောရမှာပဲ..။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က အခြေအနေကောင်းတယ် ဆိုရင်တော့ ဖြုတ်လိုက်ပေါ့…။ ရမယ့် ဝင်ငွေချင်း နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ကြတာပေါ့..“

“ဟင်.. ဒါဆိုရင် ဖေဖေက.. လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကို ဘယ်သူနဲ့ ဖွင့်မှာလဲ..“

စိုးဝင်းသည် ဦးအောင်မိုးက အမေဖြစ်သူကို အထည်ဆိုင် မဖြုတ်နဲ့ဆို၍ မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ နည်းနည်းသင်္ကာမကင်း ဖြစ်သွား၍ အရေးကြီးတာကို မေးလိုက်သည်။ ထင်သည့်အတိုင်းပင်။

“ဘယ်သူရှိရမှာလဲ.. မင်းပဲပေါ့…။ မင်း.. လတ်ယားလတ်ယား ဖြစ်နေတာကို ကြည့်မရလို့…“

“ဟာဗျာ… အ ..ဖေ……“

စိုးဝင်းသည် စကားမဆက်နိုင်ဘဲ ရပ်သွားသည်။ အမေဖြစ်သူ ဒေါ်မိုးသူက မျက်ထောင့်ကြီးဖြင့် ကြည့်ကာ ပြောလိုက်သောကြောင့်ပင်။

“သား.. ဘာမှပြောမနေနဲ့… မင်းအဖေကို ဝင်ကူလိုက်…“

အမေဖြစ်သူက ဒီလို တစ်ချက်လွှတ် အပြောတွင်တော့ စိုးဝင်း ထပ်တွန့်မတက်ရဲချေ။ အသာငြိမ်နေလိုက်သည်။ ခနတွင်တော့ မရဲတရဲနှင့်..

“ကျွန်တော် တစ်ခုတော့ ပြောမယ်…။ အဲဒါကို လိုက်လျောရင် လုပ်ပေးမယ်..“

“ဘာလဲ သား..“

ဒေါ်မိုးသူသည် အဖေဖြစ်သူ ဦးအောင်မိုးက ဝင်မပြောခင် သူမက အရင်မေးလိုက်သည်။ ဒီသားအကြောင်းသိသည်။ ပေကပ်ကပ်နှင့် အရစ်ရှည်သူလေ..။

“အဖေက ဘာလက်ဖက်ခြောက် သုံးမယ်မှန်း စဉ်းစားထားလို့လဲ..“

ဦးအောင်မိုးသည် သားဖြစ်သူ၏ အထူးအဆန်းအမေးတွင်တော့ အံအားသင့်သွားသည်။ ဒီကောင်က ဘာအရူးထပြီး မေးတာပါလိမ့်..။ နောက်ဆက်တွဲ ဆက်ကြားလိုက်ရသည့် စိုးဝင်းစကားတွင်တော့ တည်ထားသော သူ့မျက်နှာပင် ခပ်လျော့လျော့ ဖြစ်သွားသည်။ ပြုံးယောင်ပင် သန်းသည်။ အမေဖြစ်သူ ဒေါ်မိုးသူကတော့ တခစ်ခစ်ပင် ရယ်သည်။ တတ်လည်းတတ်နိုင်သည့် စိုးဝင်းရယ်။ ရယ်ကျဲကျဲလေးနှင့် စိုးဝင်း ပြောလိုက်သည်က..

“ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး… မစဉ်းစားရသေးရင်.. စိုးဝင်း လက်ဖက်ခြောက်သုံးဖို့ ပြောမလို့ပါ..“

———————————————–

“အင့်.. အ..ဟင့်.. မောင်ရယ်…“

“အရမ်းမညှစ်နဲ့ အင်္ကျီတွေ ကြေကုန်မယ်..“

“ဒါဖြင့်လည်း အင်္ကျီ ချွတ်လိုက်လေ…“

“မောင်ကတော့လေ.. တွေ့လိုက်တိုင်း ဒါပဲ.. ခက်တော့တာပဲ..“

သဇင်သည် နှုတ်ခမ်းလေးစူကာ စိုးဝင်းကို ပြောရင်း ဘလောက်စ်ပုံ အင်္ကျီလေး၏ ကြယ်သီးများကိုအသာဖြုတ်လိုက်သည်။ စိုးဝင်းသည် မွေ့ယာပေါ်ထိုင်နေရာမှ ထကာ ချစ်သူဖြစ်သည့် သဇင်လုပ်သမျှကို ကြည့်နေသည်။ သူဝတ်လာသည့် တီရှပ်ကိုမူ ခေါင်းပေါ်ကနေ ကျော်ကာ ချွတ်လိုက်၏။ အမြဲတန်းတွေ့နေကြမို့ သဇင်က ဟန်လုပ်ကာ ပြောချင်းမှန်းလည်း သိသည်။ အခုတောင် ကြယ်သီးလေးတွေက တဖြောက်ဖြောက်နှင့် ပွင့်သွားသည် မဟုတ်လား။

သဇင်သည် အတော်လှသည့် ကောင်မလေးဖြစ်သည်။ စိုးဝင်းနှင့် ကျောင်းတွင်တွေ့ကာ ကြိုက်ခဲ့ကြချင်း ဖြစ်သည်။ သဇင်က သူ့ကို ဘာဖြစ်လို့ ပြန်ကြိုက်တာမှန်း မသိသော်လည်း သူကတော့ သဇင်ကို လှလို့ ကြိုက်ချင်းဖြစ်သည်။ သဇင်သည် မျက်နှာလေးက လှသည်သာမက ကျန်သည့်နေရာများကလည်း လှသည်။ သေးကျဉ်းသော ခါးကလေး၏ အပေါ်ပိုင်းနှင့် အောက်ပိုင်းသည် အချိုးကျကျ ဖွင့်ထွားကြသည်။ ဒါကြောင့်ပဲလား မသိ။ စိုးဝင်း သဇင်ကို စတွေ့စကပင် သူမမှာ နောက်ကလိုက်နေသူတွေ တပုံကြီး။ သူပင် စီနီယာနံပါတ်နှင့်ဆို နံပါတ်ငါးလောက် ဖြစ်သည်။ အစောပိုင်းတုန်းက မျှော်လင့်ချက်မရှိဟုတောင် သူ့ကိုသူ ထင်သေးသည်။ စိုးဝင်း ကံကောင်းသွားသည့် အချက်က သဇင့်သူငယ်ချင်း နီလာကြောင့် ဖြစ်သည်။

နီလာသည် စိုးဝင်းနှင့် Highschool ထဲက အတန်းတူသည် ဖြစ်သည်။ တက္ကသိုလ်ရောက်တော့ မေဂျာချင်း သွားတူသည့် သူတို့နှစ်ယောက်သည် အတော်တော့ ခင်ကြသည်။ ဒီတော့ စိုးဝင်းက သူမသူငယ်ချင်း သဇင်ကို စိတ်ဝင်စားပါသည် ဆိုတော့ မနေနိုင်ချေ။ ကြားက ဝင်လှော်ပေးသည်။ ဒီကြားထဲ နောက်ထပ် ကံကောင်းသွားသည့် အချက်က သဇင်သည် စိုးဝင်းလိုပင် အစားပုတ်မလေး ဖြစ်သည်။ ဒီတော့ ဝက်သားတုတ်ထိုးဆိုလည်း စားလိုက်ကြသည်။ ကြေးအိုးဆိုလည်း သဇင်က မငြင်း။ စိုးဝင်းက အဲဒီကတည်းက ဦးလေးဖြစ်သူ၏ ပါပလစ်ကာလေးကို မောင်းနေပြီမို့ သွားစရာ ခွေကလည်း ရှိနေသည်လေ။ ဒီတော့ ကားကလေးနှင့် သွားရင်းလာရင်းပင် စိုးဝင်းနှင့် သဇင်နှင့် ညက်သွားကြသည်။

စိုးဝင်းအဖို့ သဇင်နှင့် ကြိုက်ရသည်မှာ အရှုံးမရှိချေ။ တစ်အချက်က သူတို့နှစ်ယောက်သည် အစားစားရာတွင် တက်ညီလက်ညီသည်။ စိုးဝင်းက ရွှေတောင်တန်း ကြေးအိုးတစ်ပန်းကန်ကို အကုန်ကုန်အောင် သောက်နိုင်သလို သဇင်ကလည်း မလျှော့ချေ။ တခါတခါ အဖော်အဖြစ် လိုက်လာသူ နီလာဆီကပင် မကုန်သည်ကို ခွဲစားလိုက်ကြသေးသည်။ အဲဒီတော့ အစားအသောက်တွင် လက်ညီသည့်သူကို ချစ်သူအဖြစ် ရလိုက်ချင်းပင်။

နောက်တစ်ချက်က သဇင်သည် အတော်ပင် ပွင့်လင်းသည်။ ရည်းစားအဖြစ် စိုးဝင်းကို အတိအလင်း အဖြေပေးပြီး နောက်တွင်တော့ စိုးဝင်း၏ အနှိုက်အပွတ်တွေကို မငြင်းဘဲ ခံသည်။ ကျောင်းပြီးဖို့ကလည်း တစ်နှစ်လောက်ပဲ လိုသည်မို့ ကဲမည်ဟုများလားလို့ ဆုံးဖြတ်ထားလားမသိ။ ဘယ်လိုပင်ဖြစ်ဖြစ် စိုးဝင်းအတွက်ကတော့ အကွက်ပင်။ နဂိုကတည်းက အဖုအရွ အလှအပတွေကြောင့် ကြိုက်သည်ဖြစ်ရာ သဇင်၏ ရက်ရောမှုကြောင့် သူရှေ့ကို တိုးဖို့သာ စဉ်းစားတော့သည်။ ရည်းစားဖြစ်ပြီး တစ်လမကြာခင်ပင် သမီးရည်းစားမက အဆင့်ကို တက်လှမ်းခဲ့နိုင်၏။

အခုလည်း ကြည့်လေ။ သဇင်က ကျောင်းပြီးသွားသည့်နောက်တွင် နှစ်ဦးသား လမ်းစပျောက်ကာ မတွေ့ရမှာကိုစိုးလို့ English စာ သင်တန်းတစ်ခုကို အယောင်ပြတက်သည်လေ။ အမှန်ဆို သဇင်တို့အိမ်က အတော်ချုပ်ချယ်သည့် အမျိုးအစား။ အခုတော့ သင်တန်းဆို၍ ဒါကိုတော့ မကန့်ကွက်။ သဇင်အမေနှင့်အဖေက သူ့သမီးကို အဒေါ်တွေရှိရာ စင်္ကာပူမှာ ကျောင်းဆက်တက်စေချင်ကြသည်ကိုး။

“ထောက်…“

သဇင်သည် နောက်ဆုံးကျန်သည့် နှိပ်ကြယ်သီးကို ဖွင့်လိုက်သည်တွင်တော့ အောက်ခံဘရာစီယာ ပန်းရောင်လေးသည် ဝင်းခနဲ ထွက်လာသည်။ မျက်စိမခတ်တမ်းကြည့်နေသူ စိုးဝင်းသည် ကျန်နေသည့် ဂျင်းဘောင်းဘီကို အမြန်ပင်ချွတ်ကာ သဇင်၏ ခြေထောက်နားတွင် နေရာယူလိုက်သည်။ ဖွင့်ထားသည့် လေအေးစက်ကြောင့် နည်းနည်းတောင် အေးသည်ဟု ခံစားရသည်။ temperature မလျှော့တော့ပါဘူး….။ ခနနေရင် သွေးပူသွားမှာပါ ဟု တွေးလိုက်သည်။

စိုးဝင်း၏လက်သည် ကုတင်ပေါ်တွင် ခြေတွဲလွဲချကာ ထိုင်နေသူ သဇင်၏ ဂါဝန်လေးဆီသို့ ရောက်သည်။ ဂါဝန်လေးသည် ဒူးခေါင်းဖုံးယုံသာ ရှည်သဖြင့် ဖြူစင်ဝင်းမွတ်သော သလုံးသားလေးများကို မြင်ရသည်။

“ယားတယ်ကွာ…“

“ဟင်း..ဟင်း..“

စိုးဝင်း၏လက်က သဇင်၏ ခြေတံတစ်လျှောက်ကို ပွတ်ဆွဲသွားသည်။ ဂါဝန်အောက်စလေးကို ကိုင်ကာခါးထိ မတင်လိုက်သည်။ ဟော… တွေ့ပါပြီ။ စိုးဝင်း အလိုရှိနေသည့်အရာကို သဇင်၏ ပေါင်ခွကြားတွင် ပန်းရောင်ပင်တီလေးကာလျက် ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်သည်။

“ပင်တီ ချွတ်လိုက်မယ်နော်..“

“အင်း…ချွတ်လေ..“

ဒီအခြေအနေရောက်မှတော့ သဇင်လည်း ငြင်းမနေချင်တော့ပေ။ မြန်မြန်ကိစ္စပြီးမှပဲ မြန်မြန်ပြန်ရမှာမို့ စိုးဝင်းကို အသာတကြည် ခွင့်ပြုလိုက်သည်။ စိုးဝင်း ချွတ်ရလွယ်အောင်လည်း တင်ပါးကြီးကို အနည်းငယ်ကြွပေးလိုက်သည်။ ပျော့ပျောင်းသည့် ယိုးဒယားမိတ် ဇာပင်တီလေးကတော့ စိုးဝင်းလက်တွင် ပါသွားလေပြီ။ စိုးဝင်းသည် သဇင်၏ စောက်ပတ်ကို သေချာပင်ကြည့်သည်။ အကြိမ်ပေါင်း မနည်းအောင် ဝင်ရောက်ခဲ့ပြီးပြီမို့ ဒီကျပ်ပြားလောက်ရှိသော အပေါက်လေးကပေးသည့် အရသာကို ကောင်းကောင်းသိနေသည်။ အသာပင် လက်ကလေးနှင့်ဖြဲကာ မျက်နှာကို အပ်လိုက်သည်။

အမှန်က စိုးဝင်းတစ်ယောက်တည်း အရသာကို သိသည်မဟုတ်။ သဇင်လည်း စိုးဝင်း၏ လျှာကပေးသည့် အရသာကို သိနေသည်သာ။ ဒီလျှာကြောင့်လည်း သူမ၏ အပျိုရည်ကို သူ့ကို အပ်လိုက်ရမှန်း သူမ သိသည်။ တခြားသူများနှင့် မနေဖူး၍ ဘာမှန်းမသိသော်လည်း စိုးဝင်းလျှာကပေးသည့် အရသာကိုတော့ ကောင်းကောင်းသိသည်။ အရင်းနှီးဆုံး သူငယ်ချင်း နီလာကို ဖွင့်ပြောတုန်းကတောင် နီလာမှာ အံသြနေသေးသည် မဟုတ်လား။ ဘာဂျာဆိုတာကို မကြားဖူးလို့တဲ့။

“အင်း.. အင့်…အင့်…“

“ယက်..ယက်.. မောင်ရယ်..“

အောက်တွင်တော့ စိုးဝင်း၏လျှာသည် အပြတ်ပင်လှုပ်ရှားနေလေသည်။ သဇင်၏ စောက်ဖတ်အကွဲကြောင်းတလျှောက် စုန်ချည်ဆန်ချည်ပင် ယက်သည်။ မာထောင်နေသည့် စောက်စေ့လေးကို ထိထိသွားသည့် အချိန်တွင်တော့ သဇင်သည် မနေနိုင်တော့။ တဟင်းဟင်း ဖြစ်ယုံမက အရည်ကြည်များပင် ထွက်ကြလာသည်။ စိုးဝင်းကလည်း ဒါကိုပင် အရသာခံကာ မြိုချလိုက်သည်။ လျှာကိုလည်း စောက်ခေါင်းထဲသို့ ထိုးထည့်လိုက်၊ ပြန်ထုတ်လိုက် လုပ်ပေးသည်။ တော်တော်လေးကြာတော့ သဇင် မနေနိုင်တော့..

“လုပ်.. လုပ်တော့ မောင်ရယ်…“

စိုးဝင်းသည် သဇင်က ရမက်သံလေးနှင့် မပွင့်တပွင့် အပြောတွင်တော့ မျက်နှာကို ပေါင်ကြားကနေ ခွာသည်။ သူ၏ကိုယ်ပေါ်တွင် နောက်ဆုံးကျန်နေသည့် အောက်ခံဘောင်းဘီကို ချွတ်လိုက်သည်။ ညီတော်မောင်သည် မတ်မတ်ကြီးပင် ထောင်ကာ ထွက်လာသည်။ သဇင်သည် အလိုက်သိစွာပင် သူမ၏ တွဲလွဲချထားသော ခြေထောက်နှစ်ဘက်ကို ပြန်မကာ ကုတင်စောင်းတွင် တင်ပေးလိုက်သည်။ ကိုယ်ကိုလှန်ကာ နောက်က မွေ့ယာပေါ် လှဲချလိုက်၏။ မျက်တောင်လေးကတော့ မကြာခင် ကြုံရတော့မည့် ကာမအရသာကို တွေးမိ၍လားမသိ.. အလိုလိုစင်းသွားသည်။ စိုးဝင်း၏ အတန်ကြီး ဝင်လာမည့် အချိန်ကိုသာ ငံ့လင့်စောင့်စားနေ၏။

“အင့်… အို..“

စိုးဝင်းသည် ပေါင်ကြားတွင် နေရာယူပြီးနောက်တွင်တော့ သူ၏အတန်ကြီးဖြင့် သဇင်၏ အစိလေးကို ကော်ချိတ်လိုက်သည်။

“အမေ့..အင့်…အင့်..“

သဇင်၏ကိုယ်ကလေးမှာ ဖြတ်ဖြတ်ပင် ခါသွားသည်။ ထိုအချိန်တွင်ပင် စိုးဝင်းသည် ကာမရှေ့ပြေး အရည်ကြည်လေးများ ထွက်နေသည့် သူမ၏ ဂူဝသို့ သူ၏ ညီတော်မောင်ကို တေ့ကာ သွင်းလိုက်သည်။

“ဗျစ်..အို…အင့်…“

“ဖြေးဖြေး….မောင်…“

ဝင်နေကြဖြစ်သော်လည်း စိုးဝင်းသွင်းချက်က နည်းနည်းပြင်းသွားသဖြင့် သဇင်က လက်ကလေးမြောက်ကာတားသည်။ စိုးဝင်းလည်း ဆက်မသွင်းတော့ဘဲ ဝင်နေသည့် လေးလက်မလောက်နှင့်ပင် အသွင်းအထုတ် လုပ်လိုက်သည်။ ကျန်နေသည့် တစ်ဝက်လောက်ကိုတော့ မသိမသာ သွင်းရန်ပင်စဉ်းစားထားသည်။

“စွိ..စွိ… ပြွတ်…ပြွတ်…“

စိုးဝင်းကတော့ ရှေ့တိုးမည့်ဆင် နောက်တစ်လှမ်းဆုတ် ဆိုသည့် စကားကို အကျအန လိုက်နာကာလှုပ်ရှားနေသည်။ မိနစ်အနည်းငယ် အကြာတွင်တော့ စိုးဝင်း၏ အချောင်းကြီးသည် ဝင်နေကြနေရာအထိ ရောက်သွားချေပြီ။ ဒီတော့မှ သူသည် အနည်းငယ် အားထည့်ကာ စဆောင့်တော့သည်။

“ဗျစ်..ဗျစ်… အင့်…အင့်..“

“ဆောင့်…ဆောင့်…မောင်ရယ်“

သဇင်သည် မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့ကာ ညည်းညူရင်းပင် စိုးဝင်းကို လုပ်ပေးဖို့ ပြောရှာသည်။ စောက်ပတ်ထဲတွင် အောင့်သလိုလို ဖြစ်နေသေးသော်လည်း ကာမအရသာက လွှမ်းမိုးလာသဖြင့် ဂရုမစိုက်တော့ချေ။ ဆောင့်ဖို့ပင် ပြောယုံသာမက အားပေးသည့် အနေနှင့် ခါးကလေးကိုပင် လှုပ်ကာ ကစားပေးသည်။ စိုးဝင်းအဖို့လည်း သူ၏အချောင်းကြီးကို ညှပ်ကာဆွဲထားသည့် သဇင်၏ အတွင်းသားများကြောင့် ကြပ်ထုတ်သည့် အရသာကို မြိန်ရှက်စွာ ခံစားရသည်။ သူ အဆုံးထိ သွင်းလိုက်တိုင်း အင့်ခနဲ ဖြစ်သွားသည့် မျက်နှာလှလှလေးကို ကြည့်ကာ ရမက်စိတ်ကလည်း ပြင်းသထက်ပြင်းလာသည်။

“အင့်..ဟင့်..ဆောင့်..ဆောင့်..“

“ကောင်းတယ်..မောင်ရယ်…ဆောင့်..“

ကုတင်စောင်းတွင် ရှိနေသည့် သဇင်၏ စောက်ပတ်ကတော့ စိုးဝင်း သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်တိုင်း အရည်များထွက်ကြသည်။ သဇင်သည် တော်တော်တော့ အရည်ရွှဲသည်။ အသားဖြူသူမို့များလားတော့ မသိ။စိုးဝင်းသည် သူငယ်ချင်းအပေါင်းအသင်းများ၏ ကောင်းမှုကြောင့် မာဆက်တွေ ဘာတွေ ရောက်ဖူးရာ ဆော်နှင့်မစိမ်းချေ။ နည်းနည်းပါးပါး အတွေ့အကြုံရှိသည်။ သို့သော် သဇင်လောက် အရည်ရွှမ်းတာတော့ မတွေ့ဖူးချေ။ အခုလည်း စွင့်ကားနေသည့် တင်ပါးကြီးအောက်က မွေ့ယာပင် စိုနေပြီ။

“စွတ်…ဖွပ်…အင့်..အင့်…“

“ဗြစ်….အင့်..ကျွတ်..ကျွတ်…“

စိုးဝင်း၏ ဆောင့်ချက်နှင့်အညီ သဇင်ခင်မျာ မွေ့ယာထဲသို့ နစ်ဝင်သွားလိုက် ပြန်ကြွလာလိုက် ဖြစ်နေ၏။ထောင်ပေးထားသော ပေါင်တန်နှစ်ချောင်းကိုတော့ ကားနိုင်သမျှ ကားပေးထားသည်။ အခုထက်ထိဘရာစီယာလေးအတွင်းမှာ ရှိနေသော ရွှေရင်အစုံကတော့ စိုးဝင်း ဆောင့်လိုက်တိုင်း လှုပ်ခါနေသည်။

ပန်းရောင်ခံ ဘရာလှလှလေးအတွင်းမှ ဆူဖြိုးသော ရင်နှစ်မွှာကိုကြည့်ကာ သူ့စိတ်တွေ ပိုထန်လာသည်။ ခနအကြာတွင်တော့ စိုးဝင်းသည် သဇင်၏ ဖင်ကြီးကို သိမ်းကျုံးမကာ ကုတင်ရှေ့ဘက်သို့ နည်းနည်းတွန်းတင်လိုက်သည်။ လူကလည်း အလိုက်သင့်လိုက်သွားကာ သဇင်ပေါ်တွင် မှောက်ချလိုက်သည်။ လက်ကမူ စနေနှစ်ခိုင်ကို ကာထားသည့် ဘရာစီယာကို ပင့်ကာလှန်လိုက်သည်။ ထွက်ပြူလာသည့် စပျစ်သီးအရောင် နို့သီးခေါင်းလေးကို ငုံကာ စို့လိုက်သည်။ ဖင်ကြီးကို ကြွကာလည်း အားရပါးရ ဆောင့်တော့သည်။

သဇင်သည် စိုးဝင်း၏ ဆောင့်ချက်တွေက ပြင်းလှသဖြင့် မွေ့ယာပေါ်တွင် ဘယ်ညာလူးလွန့်နေသည်။လက်ကလေးများကမူ စိုးဝင်းကို လွတ်ထွက်သွားမှာ စိုးသည့်အလား အတင်းပင် ဖက်ကာထားသည်။ စိုးဝင်း၏ အချက်ကျကျ ကလိပေးနေသည့် ပါးစပ်ကြောင့်လည်း နို့အုံနှစ်ဖက်သည် တင်းကာမာလာသည်။ အပေါ်တွင်မက အောက်ကစောက်ပတ်သည်လည်း အပြတ်ပင် ရွပိုးထိုးကာ လှုပ်ရှားနေသည်။

“အင့်..အင့်..အွန့်..အွန့်…“

“ဗြစ်…ဗြစ်..ဒုတ်.. ဗြစ်….ဗြစ်.. ဒုတ်“

“ဆောင့်..ဆောင့်.. မောင်… သဇင် ပြီးတော့မယ်…“

“အင့်..အင့်..ထွက်..ထွက် ကုန်ပြီ..မောင်….“

စိုးဝင်း၏ မီးကုန်ယမ်းကုန် ဆောင့်ချက်များနောက်တွင်တော့ သဇင်သည် တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ပြီးသွားသည်။ တောင့်ထားသမျှ တကိုယ်လုံး အကြောတွေလည်း ပြေကျသွား၏။ သဇင်တစ်ယောက် ပြီးသွားသည်ကို သိသည်မို့ စိုးဝင်းလည်း သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို တင်းကြပ်စွာ ဖက်လိုက်သည်။ လီးတန်ကြီးကို ဒစ်ပေါ်လာသည်အထိ ဆွဲထုတ်ကာ အားကုန်ဆက်တိုက်ဆောင့်လိုက်သည်။ စိုးဝင်း အသက်ရှူသံများ ပြင်းလာပြီး နောက်တွင်တော့ သူ့အချောင်းကြီးကို အဖုတ်တဆုံး ဖိသွင်းလိုက်ပြီး လရည်များကို ပန်းထုတ်လိုက်သည်။

ငါးမိနစ်ခန့်ကြာအောင် တစ်ဦးကိုတစ်ဦးဖက်ကာ မှေးနေပြီးနောက် စိုးဝင်းသည် အသာပင် ကိုယ်ကို ကြွကာ ပက်လက်လှန် လှဲအိပ်လိုက်သည်။ လက်မောင်းကို ဆန့်ပေးလိုက်ရာ သဇင်သည် အသာပင် သူ့ခေါင်းကလေးကို မှီကာ ရောက်လာသည်။ စိုးဝင်းရင်ခွင်တွင် အသာမှေးနေရင်းမှ မျက်စိကိုရွှေ့၍ အောက်ကိုကြည့်လိုက်ရာတွင်တော့ အရည်တွေပေပွနေသည့် စိုးဝင်း၏ ညီတော်မောင်ကို တွေ့သည်။ အချောင်းကြီးသည် တင်းပြောင်ပြီး အသဲယားစဖွယ်ပင်။

“ဗြွတ်..ဗျော့…“

“ဟယ်..ထွက်ကြကုန်ပြီ…“

သဇင်သည် အဲဒီတော့မှ အလန့်တကြား ထလိုက်သည်။ သူမသည် စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့် စောက်ပတ်က ရှုံ့ခနဲဖြစ်သွားရာ အရည်တွေက စိမ့်ကြကုန်သည်။ စိုးဝင်းလည်း အလိုက်သိစွာပင် ကုတင်ခေါင်းရင်းတွင် ချထားသော တစ်ရှုးပေပါထုပ်ကို ပေးလိုက်သည်။ အစလေးနှစ်ခုကို ဆွဲထုတ်လိုက်ကာ သဇင်သည် အဝလေးနှင့်တေ့သည်။ ပြီးလျှင်တော့ ကုတင်ပေါ်က အသာရွရွလေးဆင်းကာ ရေချိုးခန်းဆီသို့ ပြေးသွားတော့သည်။

“မောင်.. သဇင် ပြောတာကို ကြားတယ်နော်..“

စိုးဝင်းသည် သဇင်က အမေးတွင်တော့ ပြန်မပြောလို့ မဖြစ်မှန်းသိလိုက်သည်။ သူတို့နှပ်နေကြ inn လေးထဲက အထွက်တွင် ညနေစောင်း ရုံးဆင်းချိန်ဖြစ်နေ၍ ကားကို သတိထားမောင်းနေသဖြင့်ရုတ်တရက်တော့ စကားမပြန်နိုင်။ တော်တော်လေး ကြာမှ…

“ကြားပါတယ်.. သဇင်ရယ်…။ မောင်လည်း.. ဘာလုပ်ရမှန်း မသိသေးလို့ပါ…“

သဇင်သည် စိုးဝင်း၏ အေးတိအေးစက် အဖြေတွင်တော့ အနည်းငယ် စိတ်ကောက်ချင်သွားသည်။ စိုးဝင်းသည် ဟိုကိစ္စတွင် တက်ကြွသလောက် အခြားအကြောင်းအရာများတွင်တော့ တခါတခါ အရမ်းအေးဆေးလွန်းသည်။ အခုလည်းကြည့်… သူမကို အိမ်က ရှေ့လထဲ စင်္ကာပူသွားခိုင်းနေသည့် ကိစ္စကိုသူကတော့ ဘာမှ မဟုတ်သလိုပင်။ သူမကပင် အစွမ်းကုန် လိုက်လျောခဲ့၍ သူက အခုတော့ သူမကိုဂရုမစိုက်တော့တာများလား။

စိုးဝင်းသည် နှုတ်ခမ်းလေးဆူကာ ကားပြတင်းပေါက်မှန်ဘက် လှည့်သွားသည့် သဇင်ကို ကြည့်ကာ ကောင်မလေးတော့ စိတ်ကောက်နေပြီလို့ သိသည်။ နောက်က ကျော်တက်ချင်နေသော ကားကို အရင်လမ်းဖယ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ..

“စိတ်မကော်ပါနဲ့ သဇင်ရယ်…။ မောင်ကလည်း လောလောဆယ် အလုပ်မရှိသေးတော့ ဘာမှ မစဉ်းစားရသေးလို့ပါ..။ သဇင် မသွားခင် မောင်တို့ တစ်ခုခု စဉ်းစားကြတာပေါ့..။ နောက်ပြီး စလုံးဆိုတာလည်း အဝေးကြီးမှ မဟုတ်တာ..။ မောင်လည်း သဇင်နဲ့ မခွဲချင်ပါဘူး..။ တော်ကြာနေ ငတ်နေမှ ဒုက္ခရောက်မယ်..“

“မောင် နော်…“

စိုးဝင်း၏ အနှောင့်အသွား မလွတ်သော စကားတွင်တော့ သဇင်သည် စိတ်ကောက်ပြေသွားသည်။ သူမသည် မိန်းကလေးသာဆိုသော်လည်း ကြာကြာ စိတ်မကောက်တတ်သူ ဖြစ်သည်။ စိုးဝင်း၏လက်ကို ဖျန်းခနဲရိုက်သည်။

“အမလေးလေး…. နာတယ်… သဇင်ရယ်..“

“သူကြတော့ သိတတ်တယ်… ခုနတုန်းကတော့ သူများကို ဇွတ်လုပ်ပြီးတော့..“

“ဒါကတော့.. ကောင်းတာကိုး.. သဇင်ရယ်…။ သူလည်း အလိုတူ အလိုပါပဲဟာ…. ဟီး… ဟီး“

“ဖျန်း.. မောင်နော်.. ဒါပဲပြောနေ..“

သဇင်သည် စပ်ဖြဲဖြဲနှင့် ပြောနေသည့် စိုးဝင်း၏ လက်မောင်းကို နောက်တစ်ခါ ထပ်ရိုက်လိုက်သည်။ ဒါကလည်း သူမ၏ အကျင့်တစ်ခု။ သဇင်သည် အခြားသော ကောင်မလေးတွေလို သူမ သဘောကျရင် ၊ စိတ်ကောက်ရင်ဖြစ်ဖြစ် လက်သည်းနှင့် မဆိတ်တတ်ပါ။ သူမ၏ အကျင့်က လက်ကလေးမြောက်ကာနှင့် ရိုက်တတ်ချင်းပင်။ စိုးဝင်းလို ဗလတောင့်တောင့်နှင့် သူမို့ တော်သေးသည်။

သဇင်တို့ နေထိုင်ရာ တာမွေဘက် အရောက်တွင်တော့ စိုးဝင်းသည် ကားကို လမ်းမထိပ်မှာပင် ရပ်ထားသည်။ ဒါကလည်း အကြောင်းရှိသည်။ အမှန်က သဇင်ကို တက္ကသိုလ် တက်နေသည့်တလျှောက် သူမတို့မိသားစုက ရည်းစားရှိကြောင်း မသိချေ။ သူမကလည်း ဒါကို ဖွင့်မပြောချေ။ ဘာလို့လဲဟု တစ်ခါက စိုးဝင်း မေးဖူးသော်လည်း သူမက မမေးနှင့်ဆိုသဖြင့် သူဆက်မမေးချေ။ သူ၏ အကျင့်ကလည်း သူတပါးမပြောချင်သည့် ကိစ္စကို အတင်းလိုက်မမေးတတ်။ ဒါနှင့်ပင် သဇင်ကို လိုက်ပို့တိုင်း သူသည် လမ်းမထိပ်ကပင် လှည့်ပြန်သည်သာ။

အခုလည်း သဇင်သည် စိုးဝင်း ကားရပ်လိုက်သည်နှင့် စလင်းဘတ်အိတ်ကလေးကို ကောက်လွယ်ကာ ဆင်းသွားသည်။ ပြန်ချိန်လည်း နည်းနည်းနောက်ကျနေသည် မဟုတ်လား။ သဇင်၏ အမှတ်သင်္ကေတွေ စွင့်ကားနေသည့် တင်ပါးများကတော့ သူမ၏နောက်မှ နိမ့်ချည်မြင့်ချည် နှင့် လိုက်ပါသွားသည်။ အံမယ်.. လမ်းထိပ်က ဆိုက်ကားသမားတွေတောင် သူ့လို လိုက်ငေးနေပါလား။

သဇင်သည် ခပ်လှမ်းလှမ်းအရောက်တွင်တော့ စိုးဝင်းဘက်လှည့်ကာ လက်ကလေးမြောက်၍ နားနားကိုကပ်ပြသည်။ ည ဖုန်းဆက်လိုက်မည် ဆိုသည့် သဘောပင်။ စိုးဝင်းလည်း သက်ပြင်းချကာ ကားကိုမောင်းထွက်လိုက်သည်။ ဒီညတော့ ဘီယာသွားသောက်မယ်လို့ စဉ်းစားထားတာ အဆင်ပြေတော့မည်မထင်။ သဇင့်ဖုန်းကို စောင့်ရဦးမယ်လေ..။

တစ်ခုခု စဉ်းစားမယ်ဟုဆိုသော်လည်း စိုးဝင်း တကယ်တော့ မစဉ်းစားဖြစ်ပါ။ သူမှာ လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ဖွင့်ဖို့ကိစ္စနှင့်ပင် လုံးလည်ချာလည် လိုက်နေသည်။ ဦးအောင်မိုးက အမေ့ကို အထည်ဆိုင် မဖြုတ်နှင့်ဆို၍ သူမကလည်း ဝင်မကူနိုင်ချေ။ ဒီတော့ သားအဖနှစ်ယောက် သုံးပတ်လောက် တော်တော်ပင် ရုန်းကန်လိုက်ရသည်။

တော်သေးသည်က သူတို့ သားအဖနှစ်ယောက်သည် အချင်းချင်းသာ မတည့်ရင် မတည်မည်။ အခြားသူများနှင့်တော့ အလွမ်းသင့်သည်။ စိုးဝင်းက လူငယ်လူငယ်ချင်း အကျွမ်းဝင်သလို၊ ဦးအောင်မိုးကလည်း လူကြီးလူကြီးချင်း အလွမ်းသင့်၏။ အဲဒီတော့ သူတို့ကိစ္စကို ဝိုင်းကူညီပေးကြသူတွေကတော့ ပေါသည်။ ဒါကြောင့်လည်း အချိန်သုံးပတ်အတွင်းပင် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကလေး၏ ကိုယ်ထည်သည် ပီပီပြင်ပြင် ဖြစ်လာသည်။

ဒီနေရာတွင်တော့ ဦးအောင်မိုးနှင့် စိုးဝင်း သွားတူသည့် အချက်တစ်ချက်ရှိသည်။ ဒါကတော့ နှစ်ဦးစလုံး လက်ဖက်ရည်ဆိုင်၏ ရုပ်ကို ကောင်းစေချင်သည့် အချက်ပင်။ စားပွဲဆိုလျှင်လည်း ဖြစ်သလို မဟုတ်ဘဲ တကယ့်ကြိတ်သားဖြင့် လုပ်ထားသည့် ခုံလှလှလေးတွေ ဝယ်သည်။ ထိုင်ခုံလေးတွေကအစ စိုးဝင်းသည် ဆိုင်အကူကောင်ကလေးတွေနှင့် သံဘရက်ကက်တွေ ပြန်ထည့်သည်။ သူလည်းပဲ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်နေကြမို့ ယောကျ်ားလေးများသည် ခုံတွင်ထိုင်လျှင် ကောင်းကောင်းမထိုင်ဘဲ ခုံကို နှဲ့သလို ခြေနှစ်ဖက်ထဲနှင့် ထိုင်တတ်သည်ကို သိနေသည်လေ..။ ပြောစရာရှိသည့် အကြောင်းက ဒီခုံလေးတွေကို ဘရက်ကက်ရိုက်ရာက စသည်ဟုပင် ဆိုရမလို။

“အား…တောက်“

“ကိုစိုးကြီး.. ဘာဖြစ်တာလဲ“

“ကျွတ်.. ဒီမှာ လက်ကို စကူနဲ့ထိသွားလို့“

စိုးဝင်းသည် ဆိုင်အကူကောင်လေး ဖိုးခွား၏ မေးသံကို လှည့်မကြည့်ဘဲ ပြောလိုက်သည်။ ချော်ပြီးထိသွားလို့ထင်သည် စကူနှင့် ထိုးမိသည့် လက်မက ပေါက်ကာ သွေးတွေထွက်လာသည်။

“ကိုစိုးကြီး လက်ကို ရေဆေးလိုက်လေ..။ ပြီးရင် ပလာစတာကပ်လိုက်။ တော်ကြာနေ ညော်ဝင်သွားရင် ခက်မယ်..“

“အံမယ်.. မင်းက ငါ့ဆရာ လာလုပ်နေတယ်..“

အနားရောက်လာသည့် ဖိုးခွားက အပြောတွင် စိုးဝင်းသည် ရယ်ချင်စိတ်ကို ချုပ်ထိန်းကာ အသာငေါက်လိုက်သည်။ ဘာမဟုတ်တဲ့ ၅ တန်းတောင် မအာင်သည့် ကောင်ကလေးက သူ့ကိုလာပြီးဆရာလုပ်သည်လေ။ ခက်တော့ ခက်နေပါပြီ ဒီကောင့်ရယ်..။

စိုးဝင်းတို့သည် လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ဖြစ်မည်ဆိုတော့ အရေးကြီးသည့် စားပွဲထိုးကို ရှာရသည်။ ဒီခေတ်ကြီးတွင် ဒီလိုမျိုးကလေးတွေက ပေါသော်လည်း စိတ်ချရသူက ရှားသည်။ ဒီတော့ သေချာရွေးရသည်။ ဖိုးခွားသည် သူ့အဖေနှင့် အမေ တိုင်ပင်ကာ ရှာထားသည့်အထဲက တစ်ယောက်။ သူတွင်ပဲလားဆိုတော့ မဟုတ်သေး။ နောက်ထပ် ကျောင်းတပိုင်းတစနှင့် အလုပ်ထွက်လုပ်နေသည့် ကောင်ကလေးနှစ်ယောက် ရှိသေးသည်။ ဒါကတော့ ဒေါ်မိုးသူ ဈေးထဲကနေ ရှာပေးထားခြင်း ဖြစ်သည်။

စိုးဝင်းသည် တခါတလေတော့လည်း ဒီကောင်လေးတွေကို ကြည့်ကာ စိတ်ဆင်းရဲသည်။ စိုးဝင်းတို့နေသည့် မြောက်ဥက္ကလာဘက်တွင် ဒီလိုမျိုး အတန်းအစားတွေက များသည်။ ရပ်ကွက်တစ်ခုကိုကြည့်လိုက် ချမ်းသာတဲ့သူက လက်ချိုးရေလို့ ရပြီး ကျန်သည့်သူများကတော့ ဆင်းရဲကြသူများသာ။ အခုခေတ်တွင် အစိုးရဝန်ထမ်းလည်း လက်လုပ်လက်စား အဆင့်ထဲတွင် ထည့်ရမလိုဖြစ်၍ သူက ဆင်းရဲသူများသည်ဟု ချုံငုံ၍ပြောခြင်းဖြစ်သည်။

ဒီတော့ ဒေါ်မိုးသူ ရှာပေးသည် ကောင်ကလေး သုံးယောက်တွင် လည်လည်ဝယ်ဝယ် ပိုရှိသည့် ဖိုးခွားကိုတော့ သူတို့က အိမ်မှာ အပြီးခေါ်ထားလိုက်သည်။ ကျန်သည့် ကောင်ကလေးနှစ်ယောက်ကတော့ အလုပ်ပြီးရင် စက်ဘီးလေးနှင့် သူတို့ ရပ်ကွက်ထဲကို ပြန်သွားကြသည်။ ဖိုးခွားနှင့်ကတော့ သူနှင့် တစ်အိမ်တည်းနေသူမို့ ပိုလည်း ခင်သည်။အခုလည်း ကြည့်လေ အသက်အရ သူများတွေဆိုရင် ၈ တန်းလောက်တက်နေရမည့် ဖိုးခွားသည် သူ့ကို ဆရာလုပ်ကာ ပြောနေသည်။

“ငါသိပါတယ်ကွ… ဒီဟာ မင်းပဲ ဆက်ရိုက်လိုက်တော့..“

စိုးဝင်းသည် လက်ထဲက ကိုင်ထားသည့် တူကိုချကာ ဆိုင်နောက်ဖက် ဖိုဘေးတွင် ချထားသည့် ရေစည်သို့လျှောက်လာခဲ့သည်။ ရေကို အသင့်တွေ့သည့် ခွက်နှင့် ခပ်ကာ အသာလောင်းချလိုက်သည်။ နှစ်ခွက်သုံးခွက်လောက် လောင်းအပြီးတွင်တော့ သွေးနဲနဲတိတ်သွားသည်။

“ဖိုးခွားရေ…. မင်းဆီမှာ ပလာစတာ ရှိလို့လား..“

“ကျွန်တော့်ဆီမှာတော့ ဘယ်ရှိမလဲ ကိုစိုးကြီးရ..။ ဘေးနားကဆိုင်မှာ ရှိတယ်လေ..“

ဖိုးခွား၏ အဖြေတွင်တော့ စိုးဝင်း ဘာမှဆက်မပြောတော့။ ဒီတစ်ခါကြတော့ ဒီကောင်လေးက တော်သွားသည်။ ဇာတ်လမ်းအစပိုင်းတုန်းက ပြောသလိုပင် စိုးဝင်းတို့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဖွင့်မည့် နေရာသည် အိမ်ဆိုင်ကလေးများရှိသဖြင့် သူ၏ဆိုင်ဘေးတွင် ဆေးဆိုင်လေး တစ်ဆိုင်ရှိသည်။ ဆိုင်ကလေးက လူတော်တော်များများ လာဝယ်ကြသည်ကိုလည်း သတိထားမိသည်။ စိုးဝင်းတို့ မိသားစုသည်ချူချာသူများ မဟုတ်လို့ ဆေးသောက် ဆေးစားချင်းမရှိလို့သာ သူမရောက်ချင်းဖြစ်သည်။ အခုတော့ ပလာစတာ ဝယ်ဖို့ သွားရတော့မည်။

“အေး.. ငါ ပလာစတာ သွားဝယ်လိုက်ဦးမယ်..။ မင်း.. ဆိုင်ကြည့်ထားလိုက်..“

“ကိုစိုးကြီး..သိပ်မကြာနဲ့နော်…“

စပ်ဖြဲဖြဲလေးနှင့် သူ့ကို လှမ်းပြောလိုက်သည့် ဖိုးခွား၏ စကားကို အစောက သိပ်သဘောမပေါက်။ ပလာစတာဝယ်တာ ဘာကြာစရာ ရှိလို့လဲ။ ဆေးဆိုင်လေးရောက်မှ သဘောပေါက်သွားသည်။ သကောင့်သားက ဒါကြောင့် ငါ့ကို နောက်လိုက်တာကိုး။

“အေး ဆေးဆိုင်“

ဆိုသည့် ဆိုင်းဘုတ်လေးကို ကြည့်ရင်း စိုးဝင်းသည် သူရှေ့က ဆေးဝယ်သူ ထွက်အသွားတွင်တော့ အသာပင် ဆေးကလေးများ တန်းစီတင်ထားသည့် မှန်ဗီရို အပုလေးနား ကပ်လိုက်သည်။

“ဘာလိုချင်လို့လဲ ရှင်..“

မှန်ဗီရိုလေး၏ အောက်ကနေ ရုတ်တရက် ပေါ်လာသည်က ကောင်မလေးတစ်ယောက်။ စိုးဝင်း လာရင်းအကြောင်းတောင် မေ့သွားသည်။ ရင်ပတ်ရှေ့တွင် သိမ်းကာချထားသည့် ပျော့ပြောင်းသည့် ဆံပင်ရှည်ရှည်လေးများနှင့် လိုက်ဖက်သည့် မျက်နှာလှလှလေးကို ငေးကြည့်ကာ စကားမစမိ။

“ဘာလိုချင်လို့လဲ..“

နည်းနည်းကျယ်ကျယ် မေးလိုက်သည့် ကောင်မလေး အသံတွင်တော့ စိုးဝင်း အိပ်မက်ကနိုးသူလို သတိဝင်သွားသည်။ အကြည့်ကို လွှဲကာ ..

“ဟို..ဟို.. ပလာစတာ လိုချင်လို့ပါ..“

“တစ်ခုလား..နှစ်ခုလား..“

“တစ်ခုပါ…“

“တစ်ခုဆိုရင်တော့ ငါးဆယ်.. အကြွေပါရင်တော့ပေး..“

သွက်သွက်လေးဖြေလိုက်သည့် ကောင်မလေး၏ အသံကို နားထောင်ရင်း စိုးဝင်း အမှတ်တွေပေးနေသည်။ အသံလေးကလည်း ရုပ်ကလေးလို လှလှလေးပင်။

“ဒါဆိုရင်တော့ နှစ်ခုပေးပါ.. လိုလိုမယ်မယ်ပေါ့.. အဟဲ..“

သွားလေးအဖြီးသားနှင့် ပြောလိုက်သည့် သူ့ကို ကောင်မလေးက တချက်စူးခနဲ စိုက်ကြည့်သည်။ ပြီးလျှင်တော့ တန်းပေါ်ကိုတင်ထားသည့် ဗူးကလေးထဲကနေ ပလာစတာနှစ်ခုကို ဖြဲကာပေးလိုက်သည်။စိုးဝင်းက လှမ်းအယူတွင်တော့ လက်ချင်းမထိအောင် အသာရှောင်သွားသည်။ ကြည့်ရတာ သူမမှာ ဒါမျိုးတွေ ရိုးနေပြီ ထင်သည်။

စိုးဝင်းသည် ပလာစတာရသော်လည်း ရုတ်တရက် မပြန်ချင်သေး၍ အသာဆက်ရပ်နေလိုက်သည်။ဆံပင်ရှည်ရှည်လေးများနှင့် ချစ်စရာကောင်းသည့် ကောင်မလေးကို ဆက်ငမ်းနေလိုက်သည်။ အထူးသဖြင့် ပျော့ပျောင်းသည့် ဆံပင်ရှည်လေးများက သူမတကိုယ်လုံးတွင် အပေါ်လွင်ဆုံးဖြစ်သည်။

“ဘာလိုချင်သေးလို့လဲ…“

ကောင်မလေးက ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး အမေးတွင်တော့ စိုးဝင်း ယောင်ပြီး ဖြေလိုက်မိသည်။

“ဆီဒိုရာ…ဟိုက်…“

“ရှင်…“

ဖြေပြီးမှ ကိုယ့်ကိုယ်ကို မှားမှန်းသိသည်။ လွှတ်ခနဲ ထွက်သွားသည့် ပါးစပ်ကို ဆွဲတောင်ထိုးပစ်ချင်စိတ်ပေါက်သွား၏။ ချက်ချင်းပင် လက်ကာပြကာ..

“မဟုတ်ဘူး… ယောင်သွားတာ… သွားတော့မယ်..“

ဒီတစ်ခါတော့ စိုးဝင်း ငမ်းပိုးစွဲကာ နေမနေတော့ပေ။ ကောင်မလေး ကျွတ်ကျွတ်အိတ်နှင့် ထည့်ပေးလိုက်သည့် ပလာစတာအိတ်ကို ကောက်ကိုင်ကာ ထွက်ပြေးလာခဲ့သည်။ စိတ်ထဲကလည်း ငါတော့ သွားပြီဟု တွက်လိုက်သေးသည်။ ကောင်မလေးကတော့ “ဘယ်လိုလူလဲဟ“ ဆိုသည့် အကြည့်နှင့် မျက်မှောင်ကြီး ကုတ်ကာ ကျန်နေခဲ့သည်။

“ဘယ်လိုလဲ ကိုကြီးစိုး လှတယ်မှတ်လား..“

ဆိုင်ထဲကို အပြေးတစ်ပိုင်းနှင့် ဝင်လာသည့် စိုးဝင်းကို ဖိုးခွားက လှမ်းမေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ စိုးဝင်းလည်း ဖင်ထိုင်ခုံတစ်လုံးတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ လက်က ဒဏ်ရာကို ပလာစတာကပ်ဖို့ပင် မေ့သွားကာ ပြုံးဖြဲဖြဲနှင့် ကြည့်နေသူ ဖိုးခွားကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။

“ဟေ့ကောင် လာဦး… ငါမေးစရာရှိတယ်…“

ဖိုးခွားသည် အတည်ပေါက်နှင့် စိုးဝင်းက ခေါ်လိုက်သည်တွင်တော့ မျက်နှာပိုးသတ်ကာ သူ့အနားရောက်လာသည်။

“ငါ အတည်မေးမလို့… အဲဒီကောင်မလေးက ဘယ်သူလဲ..“

ဖိုးခွားလည်း သူ့ကို ဆရာတင်ကာ အမေးခံလိုက်ရသည်တွင်တော့ စတိုင်ကြီးတခွဲတည်းဖြင့်..

“ဒါကတော့ ဒီလိုဗျ.. ကိုစိုးကြီးရ..“

ဆားပုလင်းနှင်းမောင်လိုလို ဘာလိုလို စတိုင်ဖမ်းကာ သူ့ကိုပြောနေသည့် ဖိုးခွားကို စိုးဝင်း နည်းနည်းတော့ အမြင်ကပ်သွားသည်။ သို့သော် သူပြောမှ သိမည်မို့ အသာပင် နားထောင်နေလိုက်သည်။

“အဲ့ဆိုင်က ညီအစ်မနှစ်ယောက်ကြောင့် နာမည်ကြီးတာဗျ..။ နေ့လယ်ဘက်ဆိုရင်တော့ အငယ်မလေးထိုင်တယ်..။ သူ့နာမည်က သွယ်သွယ်အေးတဲ့..။ ညဘက်ဆိုရင်တော့ အကြီးမ ထိုင်တယ်..။ သူ့နာမည်က နွယ်နွယ်အေးတဲ့…။ ကိုစိုးကြီး မသွယ်သွယ်အေးက ဆံပင်အရှည်လေးနဲ့ မှတ်လား..“

စိုးဝင်းသည် ဖိုးခွားက အမေးတွင်တော့ ကောင်မလေး၏ ရင်ပတ်ပေါ်ကို ခွေကာ ချထားသည့် ဆံနွယ်လေးများကို ပြန်မြင်ယောင်သည်။

“ဟုတ်တယ်ကွ… ပျော့ပျော့လေးတွေ.. တော်တော်လည်း ရှည်တယ်“

ဖိုးခွားသည် စိုးဝင်း၏ အဖြေတွင်တော့ တရားခံက ဝင်ခံလိုက်သဖြင့် စိတ်ကျေနပ်ရသွားသည့် တရားသူကြီးနှယ် ခေါင်းတညိမ့်ညိမ့်လုပ်သည်။

“အဲဒါ ကိုစိုးကြီးက မနွယ်နွယ်အေးကို မမြင်ဖူးသေးလို့။ မနွယ်နွယ်အေးက ပိုပြီးတော့တောင် ရှည်သေးတယ်..။ သူဆိုရင် ဆံပင်က တင်ပါးအထိ ရောက်တယ်..“

စိုးဝင်းသည် ဖိုးခွား၏ အပြောတွင်တော့ စိတ်ဝင်စားသွားသည်။ စိုးဝင်းတွင် အစွဲအလမ်းဟုပဲ ဆိုရမလားမသိ။ ဆံပင်ရှည်ရှည်နှင့် ကောင်မလေးများကို အင်မတန်မှ သဘောကျသည်။ သူ၏ အသည်းကျော်က အခုခေတ်တွင် R ဇာနည် ပြန်ဆိုထားသည့် စိုးလွင်လွင်၏ ဂန္ဒဝင်ဆည်းဆာ ဆိုသည့် သီချင်းလေးဖြစ်သည်။ ငယ်ငယ်တုန်းကတည်းက ဒီသီချင်းလေးကအတိုင်း ဆံပင်ရှည် ရူးရူးနေသူဟု ဆိုရင်လည်း ရနိုင်သည်။ သူသည် ရည်းစားဖြစ်တော့ သဇင်ကိုပင် ဆံပင်ရှည် ထားခိုင်းသေးသည်။ သဇင်က ဆံပင်ရှည် ထားရမှာ ရှုပ်တယ်ဆိုပြီးတော့ မထား၍ သူက ဆက်မတိုက်တွန်းချင်းသာ။ ဒါတောင်မှ သူမနှင့်တွဲသွားလို့ အနားကနေ ဆံပင်ရှည်ရှည်နှင့် ကောင်မလေးတစ်ယောက် ဖြတ်သွားရင်း လိုက်ကြည့်နေတတ်သေးသည်။ အခုတော့ ဒီလောက်လှသည့် ကောင်မလေး၏ အစ်မကလည်း ဆံပင်ရှည်လေးနှင့် ဆိုပါလား။

“ဒါနဲ့ မင်းပြောတဲ့ နွယ်နွယ်အေး ဆိုတာက နေ့လည်ဘက် မရှိဘူးလား..“

“ဒါတော့ ကျွန်တော်မသိဘူးဗျ.. ညဘက်ဆိုရင် ပိုလူစည်တာပဲ သိတယ်..“

စိုးဝင်းသည် ဖိုးခွားဆီက ဒီလောက်သိရတွင်တော့ ကျေနပ်သွားသည်။ အမှန်က သူလည်း ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်ထိ လိုက်မေးနေမှန်းတောင် မသိ။ တကယ်ဆိုရင် သူသည် ရည်းစားကြီး ငုတ်တုတ်နှင့်။ ရည်းစားမှ တော်ယုံရည်းစား မဟုတ်။ တော်တော်လှသည်ဆိုသည့် ကောင်မလေးကို ချစ်သူအဖြစ် ရထားချင်းပင်။ ကိုယ့်စိတ်ကိုပင် နားမလည်။ “ဟင်း“ ခနဲ မသိမသာ သက်ပြင်းကို ချလိုက်သည်။ သူ သက်ပြင်းချလိုက်သည်ကို ကြားသွားသည့် သကောင့်သား ဖိုးခွားက..

“ကိုစိုးကြီး.. အငယ်မနဲ့တောင် သက်ပြင်းချနေရင်.. အကြီးမနဲ့ဆို ပိုခက်မယ်နော်..“

“ဟာ.. ဒီကောင်ကတော့…. မင်း လျှာရှည်မနေနဲ့…. ရိုက်ခိုင်းထားတာတွေ ပြီးအောင်ရိုက်…။ ငါ ကန်ထည့်လိုက်ရ..”

စိုးဝင်းသည် သဇင့်အကြောင်းကို တွေးနေ၍ စိတ်ရှုပ်သွားရာမှ ဖိုးခွားက ဝင်အပြောတွင်တော့ ငေါက်လိုက်သည်။ ဖိုးခွားလည်း ကိုစိုးကြီး စိတ်ဆိုးသွားမှာ စိုး၍ ဆက်မပြောတော့ဘဲ လုပ်လက်စ အလုပ်ကိုသာ လုပ်နေလိုက်သည်။ ပါစပ်ကတော့ ပွစိပွစိနှင့်

“ငါလည်းပြောလို့ သိရသေးတယ်.. အဟောက်လည်း ခံရသေးတယ်“

ဟု မကြားတကြား ပြောလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ စိုးဝင်း အနားမှခွါကာ ရိုက်လက်စ ထိုင်ခုံလေးများဆီသို့ လျှောက်သွား၏။ စိုးဝင်းသည် ဖိုးခွားကို ကြည့်မနေတော့ဘဲ လမ်းမကိုငေးကာ နီးစပ်ရာ ခုံလေးတွင် ထိုင်ချလိုက်သည်။ ပလာစတာ ကပ်ဖို့ပင် မေ့သွားသည်။ သဇင်အကြောင်း စဉ်းစားမိသွား၍ သူစိတ်တွေ ထိုင်းသွားသည်။ အမှန်ဆိုလျှင် သူသည် သဇင်နှင့် ခွဲရမည်ကို ဝမ်းနည်းနေရမည့်အစား အခုတော့ ဘာမဟုတ်သည့် ကောင်မလေးတစ်ယောက် အကြောင်းကို စပ်စုနေမိသည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်လည်း နားမလည်။ စိတ်ထဲတွင် အပြေးအလွှားနှင့် ညနေဘက်တွင် တွေ့ဖို့ ချိန်းထားသည့် သဇင်နှင့် တွေ့လျှင် ဘာပြောရမည်ကိုသာ စဉ်းစားနေမိတော့သည်။

တကယ်တမ်းတွေ့တော့ မှာတမ်းခြွေသူက သဇင်သာလျှင် ဖြစ်သည်။

“ဒါပဲနော်.. မောင်.. အင်တာနက်တော့ မှန်မှန်လာသုံးရမယ်နော်…“

“အင်း.. သုံးမှာပါ.. သဇင်ရဲ့….။ မောင်တို့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ရဲ့ ဘေးနားမှာတွင် ရှိတာ…။ မောင် သုံးမှာပေါ့…. စိတ်မပူပါနဲ့..။ စိတ်ပူရမယ့် သူက မောင်ပါ..“

“အံမယ်.. မောင်က ဘာစိတ်ပူစရာ ရှိလို့လဲ..“

စိုးဝင်း၏ ရင်ခွင်ကို မှီထားနေရာမှ သဇင်သည် အသာရုန်းထွက်သည်။ စိုးဝင်းကို မော့ကြည့်ကာမျက်စလေးချီ၍ မေးသည်။ ပန်းနီရောင်သွေးဆိုးထားသည့် သဇင်၏ နှုတ်ခမ်းပါးလေးက စိုးဝင်းကိုလာပါယူပါလှည့်ဟု ဖိတ်ခေါ်နေသယောင်။ စိုးဝင်းသည် အစောပိုင်းတုန်းက သဇင်၏ ခါးသေးသေးလေးကို ဖက်ထားသောလက်ကို ရုတ်လိုက်ကာ လှပသောမျက်နှာလေး၏ အောက်က မေးစေ့လုံးလုံးလေးကို အသာဆွဲမော့လိုက်သည်။

“စိတ်ပူရတာပေါ့ သဇင်ရယ်…။ ဒီလောက်လှတဲ့ ကောင်မလေးကို ဘယ်လို စိတ်ချရမှာလဲ..“

သဇင်သည် စိုးဝင်းက ဒီလိုအပြောတွင်တော့ သွားလေးများပေါ်သွားအောင်ကို ပြုံးပြသည်။ ချစ်စရာကောင်းသော အပြုံးပင်။

“မောင်ကလည်း .. စိတ်ချပါ..။ သဇင်က ကျောင်းတက်ရာမှာဆိုတော့ အားချိန်တောင် ရှိချင်မှ ရှိမှာ…။ အားတဲ့အခါလည်း မောင်နဲ့ တွေ့ရအောင် အွန်လိုင်းရောက်နေမှာပဲ.. စိတ်ပူမနေနဲ့..“

စိုးဝင်းသည် သဇင်၏ စကားအဆုံးတွင်တော့ ဘာမှ ဆက်မပြောတော့။ ပြောစရာလည်း မရှိတော့ချေ။ အမှန်ဆို ဒီနေ့က သဇင် စင်္ကာပူမသွားခင် လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့ကြချင်းမို့ စကားပြောကာ အချိန်ကုန်နေလို့ မဖြစ်။ ရသည့်အချိန်က သိပ်မှမရှိတာ။ စိုးဝင်းသည် ယောကျ်ားလေးပီပီ သူကပဲ စတင်လှုပ်ရှားလိုက်သည်။ ချစ်သူကို အမှတ်ရစေရန် လက်ဆောင်ပေးရမည် မဟုတ်လား။ သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေသည့် စိုးဝင်း၏ မျက်နှာက သူမနှင့် နီးလာချိန်တွင်တော့ သဇင်လည်း အလိုလိုမျက်တောင်လေး စင်းကျသွားသည်။ နှုတ်ခမ်းလေးက မဟတဟ။

“ပြွတ်… အင့်… အ… ဟင့်..“

စိုးဝင်း၏ မေးလေးကို ကိုင်ထားသော လက်တွေသည် အောက်သို့ ရွေ့ကာသွားသည်။ ဒီနေ့တော့ သဇင်က ပုခုံးပေါ်စတိုင် အင်္ကျီလေး ဝတ်လာ၍ ကြယ်သီး လိုက်ရှာနေစရာ မလို။ အောက်ကနေ ပင့်မကာ ချွတ်လိုက်သည်။ အင်္ကျီအချွတ်တွင်တော့ နှစ်ဦးသား နမ်းနေရာမှ ခနရပ်သည်။ ခေါင်းကနေ လွတ်သွားသည်နှင့် သဇင်ကပင် စ၍ မွတ်မွတ်သိပ်သိပ် ပြန်နမ်းသည်။ ကြည့်ရတာ.. သူမလည်း စိုးဝင်းလိုပင် စဉ်းစားထားပုံရသည်။

စိုးဝင်း၏ လက်တွေကတော့ ဝက်မြီးလိုပင် အငြိမ်မနေတော့ပေ။ သဇင်၏ တကိုယ်လုံးအား စုန်ချည်ဆန်ချည် ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ အနက်ရောင်ဘရာစီယာလေးအတွင်းမှ စနေနှစ်ခိုင်ကတော့ စိုးဝင်း၏လက်ကြောင့်ပင် ကြွေမွသွားတော့မတတ် ဖြစ်၏။ ဒါတွင်မက နောက်ထပ် စိုးဝင်း၏ ပစ်မှတ်က ယောကျ်ားတကာ သွားရည်ကျသည့် သဇင်၏ ဖင်သားကြီးများပင်။ စိုးဝင်းသည် တင်းရင်းစွင့်ကားသည့် ဒီအိုးကြီးနှစ်လုံးကို အားရပါးရပင် နယ်သည်။

သဇင်သည် ဒါမျိုးအနယ်ခံရတွင်တော့ သူမလည်း မနေနိုင်တော့ချေ။ စိုးဝင်း၏ နှုတ်ခမ်းတွေကို အငမ်းမရ အတင်းပင် ဖိကပ်စုပ်နမ်းတော့သည်။ ပြီးတော့လည်း စိုးဝင်း၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို တိုးကာဖက်လာ၏။ စိုးဝင်းသည် သဇင်က ရင်ခွင်ထဲ တိုးအလာတွင်တော့ နို့လေးနှစ်လုံးကို နယ်နေရာမှ နောက်ကကျောကို သိမ်းဖက်ကာ ဘရာချိတ်ဆီသို့ လက်ကိုရွှေ့လိုက်သည်။ ချိတ်ကလေးကို အသာဖြုတ်လိုက်သည်။ ဘရာဖြုတ်ပြီးသွားသည့်နောက်တွင်တော့ စိုးဝင်း၏ လက်သည် ရှေ့ဘက်ကို ပြန်ရောက်လာကာ သဇင်၏ပေါင်ရင်းခွဆီသို့ နေရာရွှေ့သွားသည်။ ဒီနေ့ဝတ်လာသော သဇင်၏ စကပ်လေးက ပေါင်လည်လောက်သာရှိသည်မို့ လက်ကို အောက်ကရှိုကာ ထည့်လိုက်သည်။ အဆင်သင့်ပင် သွယ်လျသော ပေါင်တံလေး၏အရင်းက အင်္ဂါဇာတ်လေးဆီသို့ ရောက်သွားသည်။

ပင်တီလေးခံနေ၍ အဖုတ်အသားတွေကို မထိ။သဇင်သည် ကာမဇောများက တက်သထက်တက်လာသဖြင့် စိတ်ထဲတွင် မနေနိုင်တော့ချေ။ သူမ၏နှုတ်ခမ်းအား စိုးဝင်းဆီကနေ ပြွတ်ခနဲမြည်အောင် ဆွဲခွာလိုက်ပြီး စိုးဝင်း၏တီရှပ်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်သည်။ စိုးဝင်းလည်း သဇင့်ဆန္ဒကို သိသွားသည်မို့ ဝတ်လာသည့် တီရှပ်သာမက အောက်က သရီးကွာတား ဘောင်းဘီကိုပါ အမြန်ချွတ်လိုက်သည်။ ပြီးလျှင်တော့ သဇင်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင်ပေါ်သို့ ကန်လန့်ဖြတ် တင်လိုက်သည်။

စိုးဝင်းသည် ကျန်နေသည့် သဇင်ကိုယ်ပေါ်က စကပ်ကိုမူ အသာအောက်သို့ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ အခုတော့ဖြင့် သဇင်၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် သူမ၏ ရတနာရွှေဂူလေးကို ကာထားသည့် ဇာအနက်ရောင်ပင်တီလေးမှ လွဲ၍ ဘာမှမရှိတော့ချေ။ ချစ်သူသက်တမ်း နှစ်နှစ်ကျော်ကျော်ကာလအတွင်း သူ့ကို ကာမစည်းစိမ်အပြည့်အဝပေးခဲ့သော သဇင်၏ လှပသည့် ကိုယ်ကလေးကို စိုးဝင်းသည် မက်မက်မောမောပင် ကြည့်သည်။

“ဟိတ်.. ဘာတွေ ကြည့်နေတာလဲ…“

သဇင်သည် မျက်လုံးလေးမှေး၍ ကြည့်နေရာမှ သူမ၏ ကိုယ်ကိုစားမတတ် ဝါးမတတ် ကြည့်နေသည့် စိုးဝင်းကို လှမ်းနောက်ကာ မေးခြင်းဖြစ်သည်။ စိုးဝင်းသည် ရယ်ကျဲကျဲလေးနှင့်

“မဟုတ်ပါဘူး…. ကိုယ့်ရဲ့ ပေါက်စီလေးရယ်… မုန့်စိမ်းပေါင်းလေးရယ်ကို အမှတ်ရအောင် ကြည့်နေတာ…“

“ခစ်..ခစ်… မောင်က သိပ်နောက်တာပဲ..။ သဇင့်ဟာလေးတွေကို စားစရာလေးတွေနဲ့ တင်စားတယ်ပေါ့..။ ဒါဖြင့်.. သဇင့်ရဲ့ သီးမွှေး ငှက်ပျောသီးကြီးရော…“

“ဟီး..ဟီး… လာမှာဗျား… ရော့…“

စိုးဝင်းသည် နောက်တောက်တောက်နှင့် ပြောရင်း သူ့ကိုယ်ပေါ်က နောက်ဆုံးလက်ကျန် အောက်ခံဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ အလုပ်များနေ၍ သဇင်နှင့် မတွေ့ရတာ သုံးပတ်လောက်တောင်ရှိသွားသည်။ ဒီတော့ သူညီတော်မောင်သည် အပြတ်မာထောင်နေသည်သာ။ ချက်ချင်းပင် နေရာရွှေ့ကာသဇင်၏ ပေါင်ခွကြားတွင် နေရာယူလိုက်သည်။ ပင်တီလေးကိုလည်း အနားနှစ်ဖက်မှဆွဲကာ ပေါင်တံတလျှောက် ဆွဲချလိုက်သည်။

သဇင်သည် စိတ်ထနေ၍လားမသိ။ အဝလေးတွင်ပင် အရည်ကြည်လေးများ စိုနေသည်ကို တွေ့သည်။စိုးဝင်းသည် သူ့ညီတော်မောင်ကို ညာလက်နှင့်ကိုင်ပြီး သဇင်၏ စောက်ပတ်ဝလေးကိုတော့ ဘယ်လက်ညှိုးနှင့်လက်မကို သုံးကာ အသာဖြဲလိုက်သည်။ သူ့ဒုတ်ထိပ်ကို အသာတေ့ကပ်လိုက်သည်။

“အင့်..မောင်ရယ်.. သွင်းလိုက်ကွယ်…“

“ဖြေးဖြေးလား ပြင်းပြင်းလား သဇင်… “

“အို.. မောင်ကလည်း.. ဘယ်လိုပဲ သွင်းသွင်းကွာ.. ဒီမှာ သဇင် ယားနေပြီ..“

သဇင်သည် စိတ်မရှည်သည့်ဟန်ဖြင့် ဖင်ကြီးကိုပင် ကော့ပေးသည်။ သူမဖင့်အကော့တွင်တော့ စိုးဝင်းသည် ခါးအားကိုသုံးကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် လီးကို ထိုးဆောင့်ချလိုက်သည်။ သွင်းချက်က ကြမ်းပေမယ့် သဇင်မှာ စောက်ပတ်က ယားနေရာ ကြိတ်မှိတ်၍ပင် ခံသည်။

“ဘွတ်…ဗြစ်… ဗြစ်… အင့်… အ ဟင့်..“

“ရလားဟင်… သဇင်..“

စိုးဝင်းသည် သူ၏ညီတော်မောင် တဝက်ကျော်ကျော်လောက် တစ်ချက်တည်းနှင့် ဝင်သွားသဖြင့် သဇင်ကိုလှမ်းပြီး မေးလိုက်သည်။

“ရတယ်… မောင်…ဆက်သွင်း…“

“ရော့.. ဗြစ်….ဗြစ်..ဒုတ်..“

“အင့်.. ခန..လေး..မောင်..“

သဇင်သည် စိုးဝင်း၏ အားကုန်ဆောင့်ကာ သွင်းလိုက်ချိန်တွင်တော့ တော်တော်နာသွားသည်။ စိုးဝင်းသည် သဇင်၏ အပြောတွင်တော့ အောက်ကလှုပ်ရှားမှုကို ရပ်ကာ သဇင်ပေါ်သို့ မှောက်ချလိုက်သည်။ လုံးကျစ်ကျစ် နို့လေးတစ်ဖက်ကို ငုံကာစုပ်လိုက်သည်။

“ပြွတ်..အင့်..ပြွတ်..အင့်..“

စိုးဝင်းသည် အသက်ခြောက်ဆယ် မကျော်သေးပေမယ့် ငယ်မူပြန်သွားသည်။ ခုနတုန်းက ပေါက်စီစားချင်သည်ဟု ပြောခဲ့သည်ကို တကယ်ပင် အလုပ်နှင့် လက်တွေ့ပြတော့သည်။ ခနအကြာတွင်တော့ သဇင်သည် ရမက်စိတ်တွေတက်ကာ တဟင်းဟင်း ဖြစ်၍လာသည်။ စောက်ပတ်ထဲတွင် အပြည့်အသိပ်ဝင်နေသော စိုးဝင်း၏ ညီတော်မောင်က ငြိမ်နေသည်ကိုလည်း မကျေနပ်တော့။

“အင်း..ဟင်း… လုပ်..လုပ်တော့ မောင်ရယ်..“

သဇင်သည် မသဲမကွဲလေးပြောရင်း နို့စို့ပေးနေသည့် စိုးဝင်း၏ တင်ပါးကြီးကို လက်ဝါးနှင့် ပွတ်ဆွဲလိုက်သည်။ အထာပေါက်နေသည်မို့ စိုးဝင်းလည်း မှန်မှန်ပင် စတင်ဆောင့်တော့သည်။

“ပြွတ်..ဖတ်..ဖတ်.. အင့်..အ..ဟင့်..“

သဇင်သည် အောက်ကနေ စိုးဝင်း၏ ဆောင့်ချက်များနှင့် အံကိုက်ဖြစ်အောင် သူမ၏ စောက်ပတ်ကြီးကိုပင့်ကာ ကော့၍ပေးသည်။ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း စိုးဝင်း၏ ကျောပြင်ကြီးကို လှမ်းဖက်ကာ သူမ၏ နို့ကိုစိုးဝင်း၏ ပါးစပ်နှင့်တေ့ကာ ပေးသည်။တဖြေးဖြေးနှင့် စိုးဝင်း၏ ဆောင့်ချက်တွေက အားပါလာသည်။ အပေါ်ဘက်တွင်လည်း ပေါက်စီထက်ပိုကြီးသည့် သဇင်၏ နို့နှစ်လုံးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်ပင် စို့ပေးနေသည်။ ဒါတွင်မက နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုလည်း လျှာဖြင့် ထိုး၍ထိုး၍ ယက်ပေး၏။ သဇင်ခင်မျာ စိုးဝင်း၏ အဆောင့်တွင်သာမက နို့ကိုကလိနေသည့် အဖြစ်တွင်တော့ ဖြတ်ဖြတ်လူးအောင် ခံနေရသည်။

“ပြွတ်..ဘွတ်…ပြွတ်.. အင့်…အား..အား..“

“ဘာဖြစ်လို့လဲ သဇင်.. နာလို့လား ဟင်..“

“အင့်.. ဟင်း…ဟင်း..“

သဇင်ခင်မျာ စိုးဝင်းအမေးကို ပြန်၍ မဖြေနိုင်အားပေ။ ခေါင်းကိုသာ မွေ့ယာလေးပေါ်တွင် လှိမ့်ကာ ခါပြသည်။

“ဒါဆိုရင်.. ကောင်းလို့လား..“

“ပြွတ်..ပလွတ်…အင့်..ဟင့်..“

“ဟုတ်..ဟုတ်တယ်..မောင်ရယ်.. ဆောင့်… ဆောင့်.. မမေးနဲ့တော့..“

သဇင်က ဒီလိုဆိုမှတော့ စိုးဝင်းသည် အားကုန်ပင် ကျုံးတော့သည်။ လူက နဂိုကတည်းက သန်သည့်အပြင် သဇင်နှင့် မတွေ့သည်ကလည်း သုံးပတ်လောက် ရှိနေသည်မို့ သူသည် အတိုးချကာ ဆောင့်သည်။ ဒီနေ့ပြီးရင်လည်း ခွဲခွာရတော့မည်ဆိုသည့် အသိကလည်း ရှိနေရာ ခါတိုင်းထက် ပို၍ ပြင်းထန်သည့် အရှိန်နှင့်ပင် ညီတော်မောင်ကို ထည့်သည်။ ထိပ်ဖျားသာ ကျန်တော့သည့်အထိ ပြန်ထုတ်၊ ပြီးတော့ တရှိန်ထိုးပြန်သွင်းဖြင့် တမုန်းပင် ဆွဲနေသည်။

စိုးဝင်းက ဒီလို ကျုံးဆောင့်နေလေလေ သဇင်ခင်မျာ အကြိုက်တွေ့လေလေ ဖြစ်နေသည်။ ငရံကိုယ်လုံးပိုင်ရှင် သဇင်သည် ကိုယ်ကလေးကို တွန့်ကာ လိမ်ကာဖြင့် တအင့်အင့် ညည်းကာနေသည်။ မျက်လုံးတွေကို ဖွင့်ကိုမဖွင့်တော့။ သဇင်က မျက်လုံးမဖွင့်တော့၍ စိုးဝင်းကရော မျက်လုံးဖွင့်လားဆိုတော့ သူက သာ၍သာ ဆိုးသေးသည်။ သဇင်၏ စောက်ပတ်အတွင်းသားများက သူ့ညီတော်မောင်ကို ပွတ်ဆွဲပေးနေသည့် အရသာကို မျက်စိမှိတ်ကာ ခံနေရင်း တဖုန်းဖုန်းနှင့် အားရပါးရ ဆောင့်နေသည်။ အချက်ငါးဆယ်ကျော်လောက် ဆောင့်ပြီးတွင်တော့ စိုးဝင်းသည် အမြင့်ဆုံးအချိန်သို့ ရောက်တော့မည် ဆိုသည့်အကြောင်းကို သိလိုက်သည်။ ညီတော်မောင် တလျှောက် စိမ့်ကာ ကျင့်တက်လာသည်လေ။

“ပြွတ်…အင့်..ဘွတ်… အင့်… ဒုတ်…“

“သဇင်…မောင် ..ပြီးတော့မယ်….“

“ဆောင့်… ဆောင့် …မောင်.. သဇင်လည်း … ပြီးတော့မယ်…. နာနာလေး..“

အဲဒီနောက်တွင်တော့ စိုးဝင်းသည် ညီတော်မောင်ကို သုံးချက်တိတိ အရှိန်အပြည့်နှင့် ဆောင့်ချလိုက်ပြီး သဇင်၏ စောက်ဖုတ်အဆုံးထိ သွင်းကာ မြုပ်ထားလိုက်သည်။ သုံးပတ်စာ စုဆောင်းထား၍ အိတ်အပြည့်ဖြစ်နေသည့် လရည်များကမူ လိင်တန်တလျောက် အဟုန်ပြင်းပြင်းနှင့် ပန်းထွက်သည်။ ပူနွေးပျစ်ချွဲသော လရည်များ၏ အထိတွင်တော့ သဇင်သည် ကျောကလေး ကော့တက်လာသည်အထိ ဖြစ်ကာ စောက်ရည်များကို ပန်းထုတ်မိတော့သည်။ အဖုတ်ကတော့ စိုးဝင်း၏ လိင်ချောင်းကြီးကို တင်းကြပ်စွာ ညှစ်စုပ်ယူနေသည်သာ။

“အီး…အီး…ကောင်း… ကောင်းတယ်ကွာ…“

စိုးဝင်းသည် ဒီနေ့တွင်တော့ လရည်ပန်းထုတ်တာ နည်းနည်းကြာသည်။ နှစ်ခါပင်မက.. သုံးခါလောက်ပင် တွန့်ခနဲတွန့်ခနဲဖြစ်ကာ ဖင်ကြီးက တဆတ်ဆတ် တုန်သည်။ မျက်လုံးမှိတ်ထား၍ သဇင် ဘယ်လိုနေမယ် မသိသော်လည်း သူနှင့်အတူ ပြိုင်တူပြီးမှန်းတော့ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည့် စောက်ပတ် အနေအထားအရ သိသည်။ မျက်စိမှိတ်ထားပေမယ့် အမြဲတမ်း မြင်နေကြမို့ သဇင်မျက်နှာလှလှလေးက အာရုံထဲ အလိုလိုပေါ်လာသည်။

အတွေးထဲတွင်တော့ ပန်းနုရောင် ချွေးပြန်နေသည့် သဇင်၏ မျက်နှာလှလှလေးသည် သူ့ကို နွမ်းလျလျလေး ပြုံးပြနေသည်။ တကိုယ်လုံး တုန်ခါနေလို့ထင်သည်။ ဆံနွယ်လေးများသည် သူဆောင့်လိုက်တိုင်း ဟိုဒီယိမ်းထိုးနေသည်။ ယိမ်းခါနေသည့် ဆံပင်လေးတွေကို အကြည့်က ရောက်သွားသည်တွင်တော့ ဆံနွယ်လေးများသည် အလိုလို ရှည်ထွက်လာသည်။ သဇင်က ခေါင်းကလေး အစောင်းတွင်တော့ မျက်နှာကိုပင် ဖုံးသွားသည်။ စိုးဝင်းသည် စိတ်ထဲတမျိုးဖြစ်သွား၍ ဆံနွယ်လေးတွေကို လှမ်းသပ်လိုက်သည်တွင်တော့ ပေါ်လာသည့် မျက်နှာလေးက သဇင်မဟုတ်တော့ချေ။ ဟိုက်.. ဘေးဆိုင်ကကောင်မလေး… သွယ်သွယ်ရယ်လေ.. သူ့ကို ပြုံးကာ ကြည့်နေသည်။

“ဟင်း.“.

ခနဲ သက်ပြင်းကြီး တစ်ခုကို မှုတ်ထုတ်ကာ စိုးဝင်းသည် ကမန်းကတန်း မျက်လုံးကို ဖွင့်ပစ်လိုက်သည်။ အောက်ကို ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်တွင်တော့ သဇင်သည် ခေါင်းကလေးစောင်းကာ မျက်စိလေးမှိတ်ထားသည်ကို တွေ့သည်။ အသက်ကို မှန်မှန်ရှူကာ အမောဖြေနေသည်။ စိုးဝင်းလည်း မိမိကိုယ်ကို စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့် ခေါင်းကိုသာ ခါလိုက်မိတော့သည်။

“လာပါ.. အန်တီ… ဘာလိုချင်လို့လဲ…။ ဖိုးခွားရေ အန်တီကို မေးပါဦး..“

စိုးဝင်းသည် သွက်သွက်လက်လက်ပင် ဆိုင်ထဲကို ဝင်လာသည့် အဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်ကို ဘယ်သူမှမမေးခင် သူက အရင်မေးလိုက်သည်။ အဖေဖြစ်သူ ဦးအောင်မိုးကတော့ အဖျော်ကောင်တာ၏ နောက်ကနေ လှမ်းကြည့်နေသည်။ နံနက် ခြောက်နာရီပင် မထိုးသေး၍ထင်သည် ဆိုင်ထဲတွင် လက်ဖက်ရည် လာသောက်သူတောင် မရှိသေး။ ဒီအဒေါ်ကြီးက ပထမဆုံးပင်..။

ဒေါ်မာမာအေးသည် ဖော်ဖော်ရွေရွေနှင့် လှမ်းပြောလိုက်သည့် ကောင်ကလေးကို အသာပြုံးပြလိုက်သည်။ တဆက်တည်းပင်..

“အီကြာကွေး လိုချင်လို့ သား… ရပြီလား..“

“ရပြီ.. အန်တီ.. အီကြာကွေးတင်မှ မကဘူး.. စမူဆာလည်းရတယ် အန်တီ..“

စိုးဝင်းသည် ချက်ချင်းပင် ပြန်ဖြေလိုက်ရုံမက ထိုင်နေသည့် ကောင်တာနောက်ကနေ ထွက်ကာအကြော်ဖိုနားသို့ပင် လျှောက်လာခဲ့သည်။ အီကြာကွေးတွေကို ဆီအိုးထဲကနေ ဝိုင်းဆယ်ပေးနေသည့် ဖိုးခွားကို လှမ်း၍လည်း ပြောလိုက်သည်။

“ဖိုးခွားရော.. အန်တီဖို့ ကြီးတာလေးတွေ ရွေးပေးလိုက်ကွာ…“

ဒေါ်မာမာအေးသည် ဆိုင်ပိုင်ရှင် ဖြစ်ဟန်တူသည့် ကောင်ကလေး၏ အပြောတွင်တော့ အတော်သဘောကျသွားသည်။ ကိုယ်တိုင်ကလည်း ဆေးဆိုင်ဖွင့်ထားသူမို့ ဒီကောင်လေး ဒီလောက်အပြောချိုရင်ဖြင့် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က လူစည်ဦးမည်ဟု တွေးမိသေးသည်။

“အန်တီ.. ဘယ်နှစ်ခု ယူမှာလဲ…“

“လေးချောင်းပေးဟယ်… တစ်ချောင်း ဘယ်လောက်လဲ..“

“တစ်ချောင်း ငါးဆယ်ပါ .. အန်တီ..။ လေးချောင်းဆိုတော့ နှစ်ရာပါ…“

“အေး..အေး… ရော့ နှစ်ရာ…”

“ဖိုးခွား.. အန်တီကို တစ်ချောင်း အပိုပေးလိုက်ပါကွာ….။ ဆိုင်ဖွင့်ပွဲ အမှတ်တရပေါ့….။ အန်တီက .. အရင်ဆုံး လာအားပေးသူဆိုတော့..“

“ဪ.. ဒီလိုလား..“

ဒေါ်မာမာအေးသည် စိုးဝင်း၏ အပြောတွင် ကျေနပ်စွာပင် ပြုံးလိုက်သည်။ ဖိုးခွားကတော့ ဆရာသမားဖြစ်သူ စိုးဝင်းကို စူးခနဲ တစ်ချက်ကြည့်သည်။ နှုတ်ကတော့ ဘာမှမပြော။ ကြွတ်ကြွတ်အိတ်ထဲ ရောက်ပြီးသား အီကြာကွေးလေးချောင်းတွင် နောက်ထပ်တစ်ချောင်းကို ထပ်ထည့်လိုက်သည်။

“ဒါဆိုလည်း ကျေးဇူးပဲ သားရယ်…။ နောက်လည်း လာအားပေးပါ့မယ်…“

စိုးဝင်းသည် သူ့ကို ကျေးဇူးတင်စကားဆိုကာ ထွက်သွားသည့် အဒေါ်ကြီး၏ နောက်ကျောကို ငေးကာကျန်ခဲ့သည်။ အခုမှ သတိထားမိလို့လားမသိ အန်တီကြီးသည် ဆံပင်တော်တော်သန်သည်။ တပတ်လျှိုဆံထုံးလေးကို ထိုးထားတာတောင် အစွန်းဘက်က ဆံနွယ်များက ပုခုံးထက်တွင် ဖြာကျနေသည်။

“ကိုစိုးကြီး… တမင်တကာ အမှတ်တွေရအောင် လုပ်နေတာလား..“

“ဟေ..ဘာလဲဟ..“

စိုးဝင်းသည် ဖိုးခွားက သူ့ကို ပြုံးစစနှင့် အမေးတွင်တော့ ကြောင်သွားသည်။ ဖိုးခွားဘေးနားက အကြော်ဆရာ ကိုမိုးကြိုးကတော့ ကွမ်းစားနေရင်း သူတို့ကို ပြုံးကာ ကြည့်နေသည်။ ကြည့်ရတာ ဖိုးခွားစကားကို သူသိပုံရသည်။

ဤနေရာတွင် ကြားဖြတ်၍ အကြော်ဆရာ ကိုမိုးကြိုးအကြောင်းကို အနည်းငယ် ပြောလိုက်ပါမယ်။ ကိုမိုးကြိုးသည် စိုးဝင်းတို့ ရပ်ကွက်ထဲတွင် မသိသူမရှိ။ သူက သတင်းထောက်ရူးရူးကာနေရာတကာ လျှောက်သွားနေသူဖြစ်သည်။ ကြာတော့ သူ့အိမ်က ကြည့်မရတော့။ ဒီတော့ ဦးအောင်မိုးတို့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဖွင့်မည် ဆိုတော့ ကိုမိုးကြိုးအဖေ.. ဦးအောင်မိုးသူငယ်ချင်းက ငါ့သားအကြော်ကြော်တတ်တာဆိုကာ လာပို့ထားချင်းဖြစ်သည်။ အမှန်က အကြံနှင့်..။ သူကလည်း လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဆိုတော့ မငြင်းဘဲ လက်ခံလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။

“အဲဒါ .. မသွယ်သွယ်အေးတို့ အမေလေ…။ ကျွန်တော်က ကိုစိုးကြီးများ ယောက္ခမကြီးကို ဖားနေတာလားလို့..“

“ဟား..ဟား..ဟား..“

ဖိုးခွား၏ စကားအဆုံးတွင်တော့ အကြော်ဆရာ ကိုမိုးကြိုးပင် တဟားဟားနှင့် ရယ်သည်။ သူက ဒီဆေးဆိုင်က ညီအစ်မနှစ်ယောက်ကို အကြောင်းသိတွေကိုး။ ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် ရှိနေသည့် စိုးဝင်းအဖေဦးအောင်မိုးပင် ကြားသွားကာ ပြုံးစိစိဖြစ်သည်။ ကျန်နေသည့် စားပွဲထိုး ကောင်ကလေး နှစ်ယောက်၏ မျက်နှာတွေကလည်း မျက်နှာပိုးမသေ။ စိုးဝင်းသည် ဖိုးခွားကို ပြန်ပြောမည် ပြင်လိုက်စဉ်ပင် ဆိုင်ထဲကိုဝင်လာသည့် လူတစ်သိုက်ကို တွေ့လိုက်သည်။ သူ့ကို ရယ်ကျကျဲနှင့် ကြည့်နေသည့် ကောင်ကလေးနှစ်ယောက်ကို လှမ်းခိုင်းလိုက်ရတော့သည်။

“ဟေ့.. အစ်ကိုတွေကို နေရာပေးဟေ့.. ဘာသောက်မလဲ မေး…“

—————————-

“အမေ့ မျက်နှာကလည်း ပြုံးလို့ရွှင်လို့ပါလား။ ဘာလဲ အီကြာကွေးနဲ့ မှိုနဲ့ မှားပြီး ဝယ်လာတာလား..“

အိမ်ထဲကို လှမ်းဝင်လာသည့် ဒေါ်မာမာအေးကို ထမင်းစားပွဲတွင် လက်ဖက်ရည်ဖျော်နေသူ နွယ်နွယ်အေးက မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ သူတို့သားအမိတွေသည် ဒီလိုပဲဖြစ်သည်။ သားအမိဆိုသော်လည်း ညီအစ်မများသဖွယ် စဟယ် နောက်ဟယ်နှင့် ပြောတတ်သည်က အကျင့်လို ဖြစ်နေ၏။ ဒေါ်မာမာအေးသည် သမီးကြီး၏စကားကို ပြန်မဖြေသေးဘဲ အိပ်ခန်းထဲက ထွက်လာသူ သွယ်သွယ်အေးကို ကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်..။

“ဟေ့..မိသွယ်.. ညည်းကသာ အီကြာကွေး သွားမဝယ်ချင်ဘူး ပြောနေတာ…။ ဆိုင်ပိုင်ရှင် ကောင်ကလေးကဖြင့် သဘောကောင်းပြီး အဆစ်တောင် ပေးလိုက်သေးတယ်..“

နွယ်နွယ်အေးသည် အမေဖြစ်သူက အပြောတွင်တော့ သဘောပေါက်သွားသည်။ ဒါကြောင့် ဒေါ်မာမာအေးတစ်ယောက် မှိုရသလို ဖြစ်လာတာကိုး။ အပြောခံလိုက်ရသည့် ညီမငယ် သွယ်သွယ်ကမူ

“အို.. အမေကလည်း … ဘာမှမသိဘဲနဲ့..။ အဲဒီကောင်က ပြူးကြောင်ကြောင်နဲ့…“

နှုတ်ခမ်းလေးထော်ကာ ပြောနေသည့် ညီမငယ်ကို ကြည့်ပြီး နွယ်နွယ်အေး နားမလည်နိုင်ဖြစ်သွားသည်။ တစ်ခန်းထဲ အိပ်နေသည့် ညီမလေးသည် သူ့ကို ဒီအကြောင်းမပြော။ သူမကလည်း ဒီလအတွင်းမဟာတန်းတက်မည့် ကိစ္စနှင့် အလုပ်ရှုပ်နေတာကြောင့် သွယ်သွယ်နှင့်ပင် သိပ်စကားမပြောဖြစ်..။

“နေပါဦး .. ညီမလေးရဲ့…. နင်က ဘယ်သူ့ကို ပြောနေတာလဲ…“

“မမကလည်း… မမ မသိပါဘူး…။ အဲ့ဒီဆိုင်ပိုင်ရှင် ဆိုတဲ့ ကောင်က.. ဟိုတစ်နေ့က သမီးကို လာရှိတ်နေတဲ့ ကောင်ပေါ့..“

ဒီတော့မှ နွယ်နွယ်အေး သဘောပေါက်သွားသည်။ လတ်စသတ်တော့ သူက အလိုလို ဟိုကောင်လေးကို မျက်မုန်းကြိုးနေတာထင်သည်။ ညီမငယ်၏ ခါးမရောက်တရောက် ရှိသည့် ဆံပင်ရှည်လေးများကိုအသာလှမ်းကိုင်ကာ ဖွလိုက်ရင်း..

“သွယ်သွယ်ရယ်.. ဒါကတော့ နင် သူ့ကို သွားအပြစ်မပြောပါနဲ့…။ နင့်ကိုတွေ့တဲ့ ဘယ်ယောကျ်ားသားမဆို မငမ်းတာရှိလို့လား..။ ငါ့ ညီမလေး ဒီလောက်လှတာ..“

“အင်.. မမကလည်း.. ညီမအချင်းချင်း မြှောက်ပြောနေပြန်ပြီ…။ သူ့ကြတော့ မငမ်းတဲ့သူ မရှိတာကြနေတာပဲ…“

သွယ်သွယ်သည် ပြောလည်းပြောသည် ။ အစ်မဖြစ်သူ နွယ်နွယ်၏ ခါးကိုလည်း လက်ကလေးနှင့် ဆတ်ခနဲ ထိုးလိုက်သည်။

“ဟိတ်.. ယားတယ်.. မလုပ်နဲ့ဆို.. ဒီကောင်မလေးတော့..“

နွယ်နွယ်က လက်ကလေးနှင့် သွယ်သွယ်ကို လှမ်းရိုက်လိုက်ချိန်တွင်တော့ သူမသည် အနားမှာ မရှိတော့။ ညီမတွေပီပီ အကြောင်းသိနေသည် ထင်သည်။ လှစ်ခနဲနေကာ စားပွဲဟိုဘက်ကို ပြေးထွက်သွားသည်။

“အေး.. နင်တော့ မိရင်သေမယ်…“

“သမီးတွေ.. မကြီးမငယ်နဲ့ ဆော့နေကြတာလား…“

“မဟုတ်ပါဘူး.. အဖေ..“

နွယ်နွယ်သည် ညီမငယ် သွယ်သွယ်ကို လိုက်ဖမ်းရန် ပြင်လိုက်စဉ်ပင် အခန်းထဲက ထွက်လာသူ အဖေဖြစ်သူဦးဘအေး၏ စကားကြောင့် ကိုယ်ရှိန်ကို သတ်လိုက်သည်။ သွယ်သွယ်ကတော့ အဖေဖြစ်သူ၏ နောက်ကို ပြေးဝင်သွားသည်။ သူမကို လျှာကလေးတောင် ထုတ်ပြသွား၏။ တွေ့မယ်.. ဒီကောင်မလေးတော့…

“လာလေ.. အဖေကြီး… အီကြာကွေးနဲ့ ကော်ဖီသောက်ရအောင်.. ဟိုဘက်ဆိုင်က ဝယ်လာတာ…“

“အေး ဟုတ်သားပဲ.. ဒီနေ့ဆိုင်စဖွင့်ပြီပဲ…. တို့နေရာတော့ စည်ကားဦးမယ်…“

“ဘာဖြစ်လို့လဲ ဖေဖေ…“

နွယ်နွယ်၏ အမေးကိုတော့ ဦးဘအေးသည် စားပွဲထိပ်က ခုံတွင် ဝင်ထိုင်ရင်း ဖြေလိုက်သည်။

“ဒီဆိုင်လေးက ဟိုဘက်လမ်းကြားထဲက အစိမ်းရောင် တိုက်အိမ်လေးမှာနေတဲ့ ဦးအောင်မိုးတို့က ဖွင့်တာလေ…။ ဟိုတလောက အောင်ဘာလေ ထီပေါက်တဲ့သူပေါ့…“

“ဪ.. ဟုတ်လား ဖေဖေ…“

နွယ်နွယ်အေးသည် နေ့လယ်ဘက်တွင် အိမ်မှာမရှိသဖြင့် ဦးဘအေးပြောသည့် စကားကို စိတ်ဝင်စားသွားသည်။ သူမအဖေသည် စကားပြောရာတွင် တည်တည်တန့်တန့်နှင့် အရာရာကို သုံးသပ်ကာပြောတတ်သူပင်။

“ဟုတ်တယ်.. သူတို့က သားအမိ သုံးယောက်ထဲရှိတာ…။ အဲဒါ ဦးအောင်မိုးက ထီပေါက်တဲ့ ငွေကို အလဟသတ် ဖြစ်မှာစိုးလို့ ဆိုပြီးတော့ ဒီဆိုင်လေး ဖွင့်ဖို့ကြံတာ…။ သူနဲ့ ဘေးအိမ်က ဦးတင်ဦးနဲ့ သူငယ်ချင်းလေ..။ အဲဒါကြောင့် ဦးတင်ဦးတို့က လက်ခံလိုက်တာ…“

“အဲဒါက ဟုတ်ပါပြီ ဖေဖေ… လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ဖွင့်တာနဲ့ စည်ကားဦးမယ်ဆိုတဲ့ ဖေဖေ့စကားက..“

နွယ်နွယ်သည် သူမအဖေ ပြောသည်ကို နားထောင်ပြီးတွင်တော့ သူသိလိုသည့် အချက်ကိုပင် တိုက်ရိုက်မေးလိုက်သည်။

“ဒါကတော့ ဒီလိုသမီး…။ တစ်အချက်က.. ဦးအောင်မိုးတို့က ဆိုင်ကလေးကို သပ်သပ်ရပ်ရပ် လုပ်ထားတော့ လူတွေက စိတ်ဝင်စားကြလိမ့်မယ်…။ ဟိုဘက် ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ သက်သာဆိုင် ရှိပေမယ့် .. ဖေဖေ့စိတ်ထင် ဒီဆိုင်ကိုပဲ လာအားပေးကြလိမ့်မယ်…။ နောက်အချက်ကတော့.. သမီးတို့ကြောင့်ပဲ….။ အခုတောင်မှ ငါ့သမီးနှစ်ယောက်ကြောင့် ဒီနားလေးမှာ လူစည်နေတာ..။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ဖွင့်ပြီးရင်တော့ ဆိုင်ထိုင်ပြီး ပိုးကြမယ့်သူတွေနဲ့ ပိုပြီးစည်လာမယ်ဆိုတာကို တွက်မိလို့ပေါ့… ဟား…ဟား…“

ဦးဘအေးသည် သူ၏ နောက်ဆုံးအချက်တွင်တော့ သူကိုယ်တိုင်ပင် သဘောကျစွာရယ်သည်။ ဆရာမဖြစ်သူ နွယ်နွယ်အေးမှာ အဖေဖြစ်သူက ဒီလိုအပြောတွင်တော့ ရှက်သွားသည်။

“အဖေကလည်း.. ပြောတော့မယ်…“

“မမ..ရှက်သွားပြီ.. ဖေဖေရေ… ခစ်..ခစ်..“

ညီမငယ်ဖြစ်သူ သွယ်သွယ်ကမူ အစ်မဖြစ်သူ နွယ်နွယ်၏ မျက်နှာလေး ရှက်သွေးဖြာကာ နီမြန်းသွားသည်ကိုကြည့်ပြီး သဘောကျစွာ တခစ်ခစ်နှင့် ရယ်နေတော့သည်…။ ဦးဘအေး၏ စကားက မှန်သည်ဟုပင် ပြောရမလို။ စိုးဝင်းတို့ ဆိုင်ကလေးသည် တစ်လအတွင်း လက်မလယ်အောင် ရောင်းရသည်။ ဆိုင်လေး၏ အပြင်အဆင်ကောင်းမှု ၊ ဦးအောင်မိုး၏ အဖျော်ကောင်းမှုအပြင် ဘေးဆိုင်က ညီအစ်မနှစ်ယောက်ကြောင့်လည်း သူ့ဆိုင်သည် မိုးလင်းကနေ မိုးချုပ်အထိ လူမပြတ်ရှိသည်။ အမေဖြစ်သူ ဒေါ်မိုးသူပင် ဈေးထဲက အထည်ဆိုင်ကို ဖြုတ်ကာ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကို ဝင်ကူရသည်အထိ ဖြစ်လာသည်။ ဒါကလည်း သူ့တို့ဆိုင်အတွက် ပိုအဆင်ပြေစေသည်ဟု ဆိုရမလို။

ဒေါ်မိုးသူသည် ဆိုင်ကို ဝင်ကူယုံတွင်မက သူမက မုန့်ပဲသရေစာပါ တွဲပြီး ရောင်းပေးသည်။ မုန့်ဟင်းခါး၊ အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲ အစရှိသဖြင့် တော်တော်များရသည်။ အထည်ဆိုင်က ကောင်မလေးကိုလည်း အကူအဖြစ် ဆက်ခန့်ထားသည်။ ဒီတော့ သူတို့၏ “ရွှေမြန်မာ“ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်လေးသည် ရပ်ကွက်ထဲတွင် တော်တော်နာမည်ရလာသည်မှာ မဆန်းချေ။

“ရွှေမြန်မာ“ ဟု ဆိုင်ကို အမည်ပေးရခြင်းကလည်း ဦးအောင်မိုးကြောင့်ပင်။ ဦးအောင်မိုးက သူထီပေါက်ခဲ့သည်ကို အစွဲပြုကာ ဆိုင်ကလေးကို “ရွှေမြန်မာ“ ဟု ရွေးကာ အမည်ပေးခြင်းဖြစ်သည်။ တော်သေးသည် မြန်မာနိုင်ငံတွင် ကော်ပီရိုက်က သိပ်ခေတ်မစားသေး၍။ ဒီလိုမှမဟုတ်ရင်ဖြင့်… Apple က Samsung ကို Patent Right နှင့် တရားစွဲသလို စိုးဝင်းတို့ဆိုင်ကို တရားစွဲခံရနိုင်သည်။ အဟီး…။

နောက်ထပ် ဆိုင်လူစည်ကားလာသည့် အကြောင်းရင်းတစ်ခုကတော့ စိုးဝင်းကြောင့်ပင်။ စိုးဝင်းသည် အဖေဖြစ်သူ ဦးအောင်မိုးက လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ဖွင့်မည်ဆိုကတည်းက သူက အကြံရှိသည်။ စာဖတ်သူများမှတ်မိချင် မှတ်မိပါဦးမည်။ ဇာတ်လမ်းအစတွင်တော့ ကျွန်တော် ပြောထားပါသည်။ သူ့အကြံက သူ့ဝါသနာနှင့် သက်ဆိုင်သည်။

စိုးဝင်း၏ ဝါသနာက တခြားမဟုတ်။ ဘောလုံးပွဲပင်။ ဟုတ်သည်။ သူသည် ဘောလုံးဆိုလျှင် ငယ်ငယ်လေးကတည်းက စိတ်ဝင်စားသူဖြစ်သည်။ ကိုယ်တိုင်က ဖြစ်ဖြစ်မြောက်မြောက် မကန်တတ်သော်လည်း ဘောလုံးပွဲကိုတော့ အသေကြည့်သည်။ အဲ.. သူသည် လောင်းကစားတော့ မလုပ်။ သူက ဘောလုံးပွဲကို သန့်သန့်လေး ရင်ခုန်ကာ ကြည့်ချင်းဖြစ်သည်။ ဒီတော့ သူသည် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကို အကြောင်းပြပြီး ဘောလုံးပွဲလိုင်း ယူဖို့ကြံသည်။

“မင်းကလည်းကွာ ပိုက်ဆံပိုကုန်အောင်..“

ဦးအောင်မိုးသည် သားဖြစ်သူ၏ အကြံကို သိကာ မတင်မကျ ပြောလိုက်သည်။ အမှန်ဆိုရင် သူလည်းပဲ ဝါသနာပါသူမို့ ဘောပွဲကြည့်ချင်သည်သာ။ MRTV က ပြသော်လည်း တခါတခါ သတင်းနှင့် တိုက်သည့်အချိန်များတွင်တော့ မကြည့်ရချေ။ ဒီတော့ သူကလည်း စိတ်ဝင်စားပေမယ့် စိုးဝင်းအကြံမို့ နည်းနည်းရစ်လိုက်ခြင်းသာ…။

“အဖေကလည်း.. အခုခေတ်မှာ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တိုင်း ဒါတွေပြနေကြတာ..။ နောက်ပြီးတော့ သားတို့ဆိုင်က ဝင်ငွေကောင်းနေတာပဲဟာ…။ မကျန်မှာ ပူစရာမလိုပါဘူး..“

“အဖေကြီးရဲ့ .. သားပြောတာ မဆိုးပါဘူး… လုပ်ပါစေ…“

အမေဖြစ်သူ ဒေါ်မိုးသူက ဝင်အပြောတွင်တော့ ဦးအောင်မိုးသည် ခေါင်းကိုသာ အသာညိတ်ပြလိုက်သည်။ စိုးဝင်းလည်း သူ့အကြံတော့ အောင်ပြီဆိုကာ အတော်ပျော်သွားသည်။ အမှန်လည်း စိုးဝင်းပြောတာက မဆိုး။ နဂိုကတည်းက လူစည်စပြုနေသော သူ့တို့လက်ဖက်ရည်ဆိုင်သည် အခုလို ဘောလုံးပွဲလိုင်း ယူလိုက်သည်တွင်တော့ ထိုင်ခုံနေရာလွတ် မရှိအောင်ကို ဖြစ်ကုန်သည်။

စနေ၊ တနင်္ဂနွေနေ့များတွင် မနက်မိုးချုပ်ကနေ ညမိုးချုပ်သည်အထိ စိုးဝင်းတို့ လက်မလည်အောင်ပင်ရောင်းရသည်။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ရောင်းရခြင်းက မိသားစု စီးပွားရေးအတွက် ကောင်းသောလည်း စိုးဝင်းအတွက်တော့ အချစ်ရေးတွင် မကောင်းအောင် ဖန်တီးသလို ဖြစ်သည်။ နေ့ညမအား ရောင်းရသောအခါ စိုးဝင်းတစ်ယောက် ဆိုင်တွင်ပင် ခြေချုပ်မိတော့သည်။ ဒီတော့ သဇင်နှင့် ချိန်းကာ အင်တာနက်သုံးမှုတွင် လစ်ဟင်းလာသည်။

စိုးဝင်းသည် အစကတည်းက ဒီလိုမျိုး ကွန်ပျူတာရှေ့တွင် တကုတ်ကုတ်ထိုင်ကာ ချက်နေရခြင်းမျိုးကို မကြိုက်။ သူက သူ့ငယ်ချင်း ဇော်ရဲလို မဟုတ်။ ဒီကောင်ကတော့ ကျွမ်းသည်။ တစ်နေကုန် ထိုင်ကာ ချက်နေတတ်သူ။ အကြောင်းသိသူများက သူ့ကို ချက်စောင့်လိုတောင် ခေါ်သေးသည်။ ဒီတော့ သူသည် သဇင်နှင့် ချိန်းထားလျှင်ဖြင့် သိပ်ကြာကြာ စကားမပြောတတ်။ skype နဲ့ ခေါ်ကာ ဖုန်းပြောပြီး ပြန်လာတတ်သူ။ ဒါကလည်း မြန်မာနိုင်ငံက ကော်နက်ရှင်တွေက မျက်နှာသာပေးဦးမှ။ speed တွေက အင်မတန်မှ ကောင်းလှသည်ဖြစ်ရာ စကားနှစ်ခွန်းလောက်ပြောမှ ဟိုဘက်က တစ်ခွန်းလောက် ကြားရသည်က များသည်။ တခါတခါလည်း မြေအောက်ကြိုးက သစ်ပင်အမြစ်နှင့် ထိုးမိလို့ ပေါက်တာနှင့်၊ရေအောက်ကြိုးက ကြွက်ကိုက်လို့ ပြတ်ရတာနှင့်..။ ဘာတွေမှန်း မသိ။ ကြာတော့ သူတို့နှစ်ယောက် အဆင်မပြေတော့။

အခုလို ဘောလုံးပွဲလိုင်း တတ်လိုက်ပြီးချိန်တွင်တော့ သူတို့နှစ်ယောက်၏ ဆက်ဆံရေးက ကြဲသထက် ကြဲလာတော့သည်။ ဘောပွဲရှိသည့် အချိန်များတွင် စိုးဝင်းသည် အင်တာနက်ဆိုင် မရောက်တော့ချေ။ ခက်သည်က စိုးဝင်းပင်…။ သူသည် သဇင်နှင့် ဒီလိုအနေဝေးသွားတာကို စိတ်ထဲတွင် ဘယ်လိုမှ မနေချေ။ အစကတော့ သူ့ကိုယ်သူ ဟန်တောင်ဟန်ပါ့မလားဟု ထင်ထားသောလည်း တကယ်တမ်းကြတော့ စိတ်ထဲတွင် ဘာမှမရှိ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း နားမလည်ချေ။ တခါတခါ လက်ဖက်ရည်ဆိုင် လူပါးသည့် အချိန်များတွင် ဟာတာတာဖြစ်သလို ခံစားရသည်ကလွဲလို့ အထွေအထူး ဘာမှမဖြစ်။ အဆွေးသီချင်းတွေ ဖွင့်ရင်တောင်မှ မျက်ရည်မဝဲ ဖြစ်သည့် အဖြစ်ကိုလည်း တော်တော်အံသြနေမိသည်။

“မင်းဟာက မဟုတ်ပါဘူးကွာ..“

ဇော်ရဲသည် ရှေ့တွင်ချထားသည့် ဘီယာခွက်ကို တရှိန်ထိုး မော့ချကာ သောက်လိုက်ရင်း စကားကို အဆုံးမရှိ အစမရှိ ပြောသည်။ စိုးဝင်းသည် သူ့သူငယ်ချင်းအကြောင်း သိနေ၍ ဘာမှမမေး။ ဒီကောင်က ဒီလိုပင်။ သူပြောချင်တာကိုပြော လုပ်ချင်တာကို လုပ်တတ်သူပင်။ အခုလည်းကြည့်… စိုးဝင်း လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဖွင့်ဖို့ လုံးပန်းနေသည့် ကာလတလျှောက်လုံး ပေါ်မလာချေ။ ဆိုင်က စည်ကားကာ အလုပ်များသည့် အချိန်ကြမှ ရွေးကာပေါ်လာသည်။ နောက်ပြီးတော့လည်း ဆိုင်တွင် ဖင်မြဲအောင် မထိုင်။ ဘီယာသောက်ရအောင် ဆိုကာ စိုးဝင်းကို ခေါ်ထုတ်သွားသည်။ “မင်းအတွက် အကျိုးရှိမှာပါ“ ဆိုပြီး စကားကလည်း ခေါ်သွားသေးသည်။

စိုးဝင်းလည်း သဇင်နှင့် အဆင်မပြေဘဲ ညစ်နေရာဇော်ရဲအလာတွင်တော့ တမင်တကာပင် ဆိုင်ကို ပစ်ကာ ထွက်လာခဲ့သည်။ လမ်းရောက်တော့မှ ဘီယာသောက်ယုံ ရိုးရိုးမဟုတ်ဘဲ တခြားဆန်းဆန်းကိစ္စလည်း ရှိသေးသည်ကို သိလိုက်သည်။ ဒါကြောင့် သူက “အကျိုးရှိမှာပါ“ ဆိုပြီး ခေါ်လာတာကိုး…။

“ငါ့စိတ်ထင် မင်းက သဇင့်ကို ချစ်တာ မဟုတ်ပါဘူးကွာ…“

ဇော်ရဲက ဒီလို မှတ်ချက်အပေးတွင်တော့ စိုးဝင်းသည် ဘီယာခွက်ကို ကိုင်ကာ ငိုင်နေရာမှ ဖြတ်ခနဲဖြစ်သွားသည်။ ဟုတ်သည်။ ငါ ဘာဖြစ်လို့ ဒီအချက်ကို ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်မမေးမိသလဲ။ စိုးဝင်း စဉ်းစားကြည့်သည်။ ချစ်တာဆိုတာ ဘာလဲ။ ချစ်တာဆိုတာ ရင်ခုန်တာဟု ပြောရင်တော့ သူ သဇင်ကိုတွေ့တိုင်းတော့ ရင်ခုန်သည်။ ရင်ခုန်ချင်စရာ မကောင်းဘဲ နေမလား။ သူတို့ တွေ့ကြပုံတွေကလည်း ရိုးရိုးသမီးရည်းစားတွေလိုမှ မဟုတ်တာ။

စိုးဝင်းသည် စိတ်ရှုပ်ထွေးစွာနှင့် ဘီယာခွက်ကို မော့သောက်လိုက်သည်။ အတွေးထဲတွင်တော့ သဇင်၏ လျှို့ဝှက်အပ်သော အလှတွေကို မြင်ယောင်လာသည်။ တော်သေးသည်။ လည်ချောင်းထဲ ဝင်သွားသည့်အေးမြသော စည်ဘီယာ၏ အရသာကြောင့် ခေါင်းထောင်ချင်လာသည့် ညီတော်မောင်က အနည်းငယ် ငြိမ်သက်သွားသည်။ လက်ကျန်မရှိတော့သည် ဘီယာခွက်ကို အသာပြန်ချလိုက်၏။

“ငါလည်း မပြောတတ်ပါဘူး.. ဇော်ရဲ ရယ်…။ ချစ်လား မချစ်လား ဆိုတာ ဘာလဲလို့ သေသေချာချာ မသိတော့ဘူးကွာ…“

“ဒါဆိုလည်း ထားလိုက်ကွာ..။ လောလောဆယ်.. ဟောဟိုက ချစ်စရာလေးကို ကြည့်လိုက်. . မမိုက်ဘူးလား..“

ဇော်ရဲ မေးငေါ့ပြရာသို့ ကြည့်လိုက်ရာတွင်တော့ ဆိုင်ကောင်တာတွင် ထိုင်နေသော ကောင်မလေးတွေကို တွေ့သည်။ ကောင်မလေးက သုံးယောက်ဖြစ်၍ ဘယ်သူမှန်းမသိ။

“ဟေ့ကောင်ရဲ့… မင်းဟာက ဘယ်သူ့ကို ပြတာလဲ… ထိုင်နေတာက သုံးယောက်တောင်..“

“ဟို.. အလယ်က ကောင်မလေးလေကွာ.. အပြာရောင်လေးနဲ့..“

အဲဒီတော့မှ စိုးဝင်း သေချာကြည့်မိသည်။ သူတို့ ထိုင်နေကြ စားပွဲက ကောင်တာနှင့် နီးသဖြင့်ကောင်မလေးများကို သေသေချာချာ မြင်ရသည်။ ရုပ်ကလေးကတော့ မဆိုးချေ။ စိုးဝင်းတို့သည် ဘောက်ထော်ဘက်က ဆိုင်တစ်ဆိုင်တွင် ရောက်နေကြချင်း ဖြစ်သည်။ ဒီဆိုင်က စင်တင်တေးဂီတ ရှိကာ ကောင်မလေးတွေနှင့် အလွမ်းသင့်နိုင်သည့် နေရာဖြစ်သည်။ အခုလည်း ကြည့်စင်ပေါ်တွင် စကပ်အတို ဝတ်ထားသော ကောင်မလေးတစ်ယောက်က အယ်ဆိုင်းဇီ၏ နာမည်ကြီးသီချင်းတစ်ပုဒ်ကို ဆိုနေသည်။

“ဘယ်လိုလဲ မိုက်တယ်မှတ်လား..“

စိုးဝင်းသည် ဇော်ရဲ၏ အမေးတွင်တော့ အသာခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။ သိချင်စိတ်ကို ထိန်းကာမေးလိုက်သည်။

“ဒါတွေကလည်း ရတာလား ..“

သူမေးသည်က အကြောင်းရှိသည်။ သူသည် ခေတ်လူငယ်ပီပီ ဒီလိုဆိုင်မျိုးတွေ ရောက်ဖူးသည်။ မာဆက်တွေ မာစွပ်တွေလည်း ကြုံဖူးသည်။ အမြဲတမ်းတော့ မဟုတ်။ တခါတခါ အဖော်ကောင်းမှသာ။ ဒီတော့ သူသိသည်။ ဒီလိုဆိုင်မျိုးတွင် သီချင်းဆိုသည့် ကောင်မလေးတွေက အဆင်ပြေရင် အဆင်ပြေသလို ခေါ်ထုတ်သွားနိုင်သော်လည်း ကောင်တာမှာ ထိုင်သည့် ကောင်မလေးတွေကတော့ မလွယ်တာများသည်။ များသောအဖြင့် ဒီလိုကောင်မလေးတွေသည် ကြီးကြီးမာစတာ တစ်ယောက်၏ ကီပင်များ ဖြစ်တာများသည်။

“သူများတွေအတွက်တော့ မရချင်မရမယ်.. င့ါအတွက်တော့ ရတယ်..“

စိုးဝင်းသည် ဇော်ရဲ၏ ဆောင့်ကြွားကြွားအပြောတွင်တော့ တော်တော် အမြင်ကပ်သွားသည်။ ဒီကောင်က အချင်းချင်း ကပ်ကြွားနေပြန်ပြီ။ သူဖန်ထားတယ်လို့ ကောင်းကောင်းဖြေရင် ရတာကို… လုပ်ပုံက ရိုက်ပစ်ချင်စရာ။ ဒါပေမယ့် စိုးဝင်းသည် ဇော်ရဲပြောတာကိုတော့ ယုံသည်။ ဇော်ရဲသည် ယောကျာ်းအချင်းချင်း ပြောရင်သာ အဆင်မပြေချင် မပြေမယ်။ မိန်းကလေးများနှင့်တော့ တော်ကီညက်သူဖြစ်သည်။ ရူပါကလည်း မဆိုးချေ..။

“ဒီနေ့ ..အဖိုးကြီး တောပြန်သွားပြီလေ..“

စိုးဝင်းသည် ဘာလဲဟ ဆိုကာ စိတ်မသက်စွာ တွေးလိုက်သည်။ ဇော်ရဲသည် ထုံးစံအတိုင်းပင် စကားကိုအဆုံးမရှိ အစမရှိ ပြောသည်လေ။ မေးလည်း ထူးမှာမဟုတ်ဟု တွေးကာ နောက်က ဝိတ်တာကောင်လေး ငှဲ့ပေးလိုက်သည့် ဘီယာခွက်ကိုသာ ယူလိုက်သည်။

“ဒီကောင်မလေးနာမည်က ယမင်းတဲ့..“

“နာမည်အရင်း ဟုတ်ချင်မှလည်း ဟုတ်မှာပါ… မင်းလည်း သိသားပဲ..“

“မင်းထင်သလိုပဲ.. သူက အဖိုးကြီးတစ်ယောက်နဲ့ ညိထားတာ…။ ငါလိုက်နေတာ နှစ်ပတ်လောက်ရှိတော့မယ်…။ တော်တော်တော့ အဆင်ပြေနေပြီ..။ ဒီနေ့ အဖိုးကြီးက နယ်ပြန်သွားပြီဆိုတော့ အကွက်ပေါ့ကွာ…။ အဲဒါကြောင့် ဒီနေ့ ဒီကိုလာတာလေ..“

စိုးဝင်းသည် ဇော်ရဲက ဒီလိုရှင်းအပြတွင်တော့ သူ၏ အကြံကို သိသွားသည်။ ဘီယာခွက်ကို တရှိန်ထိုး မော့သောက်လိုက်ကာ..

“မင်းက .. အဆင်ပြေတာက ဟုတ်ပါပြီ…။ ငါက ဘာလုပ်ရမှာလဲ.. အိမ်ပြန်ရမှာလား..“

ဇော်ရဲသည် စိုးဝင်းက ဒီလိုအမေးတွင်တော့ သူ၏ ပုခုံးကို အသာပုတ်သည်။ စိတ်မပူနဲ့ဆိုတဲ့ သဘော။

“မင်း.. ဘီယာသောက်ပြီး မမူးသေးဘူး… အမြင်ကြည်သေးတယ်ဆိုရင်တော့ ယမင်းဘေးနားက တစ်ယောက်ကို ကြည့်လိုက်..။ အဝါရောင်လေး ဝတ်ထားတဲ့ တစ်ယောက်.. ကျော့ကျော့တဲ့“

ဒီတော့မှ စိုးဝင်းသည် စင်ပေါ်က ကောင်မလေး လှုပ်ရွကာ သီချင်းဆိုနေသည်ကို ကြည့်နေရာကနေကောင်တာဘက်သို့ အကြည့်လွှဲလိုက်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ အမှတ်တမဲ့ မဟုတ်ဘဲ သေသေချာချာအကဲခတ်ကာ ကြည့်သည်။ သူ့စိတ်ထင်လို့လား မသိ။ ကျော့ကျော့ဆိုသည့် တစ်ယောက်သည် သူ့ကိုကြည့်နေသည်ကို တွေ့သည်။

“ဟင်… သူက ဆံပင်ရှည်လေးတွေနဲ့ပါလား…“

စိုးဝင်း လှမ်းအကြည့်တွင် ကျော့ကျော့သည် စားပွဲထိုးကောင်ကလေးက Bill လာပေးတာနှင့် ဆုံသွားသည်။ သူမသည် ဝိတ်ကာ ကောင်ကလေးဆီကနေ ဘေလ်စာရွက်ကို ကိုယ်ကလေးစောင်းကာ ယူလိုက်သဖြင့် စိုးဝင်းကို နောက်ကျောပေးသလို ဖြစ်သွားသည်။ ကျောလယ်အထိ ဖြန့်ချထားသည့် နက်မှောင်သည့် ဆံပင်တွေကို မြင်လိုက်ရသည်။

“ဆံပင်တော်တော်ရှည်တာပဲ..“

စိုးဝင်းသည် မနေနိုင်တော့ဘဲ ဖွင့်ပြောလိုက်မိသည်အထိ ဖြစ်သွားသည်။ စိုးဝင်း၏ စကားကို ကြားသွားသည့် ဇော်ရဲက ငါမပြောဘူးလားဆိုသည့်ပုံနှင့် ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ညိမ့်သည်။ ဇော်ရဲသည် စိုးဝင်းနှင့် ဆယ်တန်းကတည်းက ပေါင်းလာသည့် သူငယ်ချင်းဖြစ်၍ တစ်ယောက်အကြောင်း တစ်ယောက်သိသူ ဖြစ်သည်။

“နေပါဦး.. ရေက ဘယ်လောက်လောင်းရမှာလဲ..“

စိုးဝင်းသည် စိတ်ဝင်စားသွားသည့်အလျောက် အရေးကြီးသည့် စကားကို မေးလိုက်သည်။ အမှန်ဆိုရင် သူသည် ဒီတလောအတွင်း ဟိုဘက်ဆိုင်က ညီအစ်မကြောင့် ဆံပင်ရှည်ရောဂါ ရနေသည်လေ။

“တစ်ပုံးကျော်ကျော်လောက်ဆို ရမှာပါ…။ သူတို့ကလည်း ရေကို သိပ်စိတ်ဝင်စားတာ မဟုတ်ဘူး“

“ဒါဖြင့်ရင် သူကရော စပွန်ဆာ ရှိနေတာလား… ကိစ္စကရော ရှင်းပါ့မလား.. “

စိုးဝင်းသည် နောက်ကြောင်းမကင်းသည့် အဖြစ်ကိုတော့ မရောက်ချင်၍ သေချာအောင် မေးလိုက်သည်။ ရေတစ်ပုံးဆိုတာက ဒီခေတ်တွင် များသည် မများသည် ပြောလို့မရသော ပမာဏမို့ သူက ဒီဟာကိုတော့ မပြောတော့ပေ။ ကျော့ကျော့ဆိုသည် ကောင်မလေး၏ ဆံနွယ်လေးတွေကိုမြင်ကာ သူ့ရင်ထဲမှာ တမျိုးဖြစ်နေသည် မဟုတ်လား။ ရင်တုန်သလိုလို ရင်ခုန်ချင်သလိုလိုပင်..။

“ပြသနာမရှိပါဘူးကွာ…။ ပြောရရင်.. အဲဒီမှာ ရှိနေတဲ့ သုံးယောက်စလုံးက အကုန် အခံတွေနဲ့ ချည်းပဲ…။ ဒါပေမယ့်… ငါစုံစမ်းပြီးပြီ..။ ဒီနေ့ လမ်းကြောင်းရှင်းတယ်…။ ကြားရက်ကြီးလည်း ဖြစ်နေတယ်လေ..“

စိုးဝင်း သဘောပေါက်သွားသည်။ ဒါဆိုရင်တော့ ပြသနာမရှိ။

“အိုကေလေ… ငါဘာလုပ်ပေးရဦးမလား… “

“ဘာမှ လုပ်စရာမလိုဘူး…။ ဆိုင်သိမ်းချိန်အထိ စောင့်နေလိုက်…။ မင်းအိမ်ကိုတော့ ဖုန်းဆက်လိုက်ပေါ့ကွာ..။ ငါနဲ့ ပါသွားတယ်လို့…။ ကျန်တာ ငါစီစဉ်ပြီးသား…“

“ကြိုက်တာကွာ… ရဲရဲရယ်… ငါဒကာခံမယ်ကွာ… “

“လာကွာ.. ချ.. ချီးယား…“

“ချီးယား…“

စိုးဝင်းက ကျေကျေနပ်နပ် ဘီယာခွက်ကို မြှောက်လိုက်သည်တွင်တော့ ဇော်ရဲလည်း သဘောကျစွာ ခွက်ကိုမြှောက်လိုက်သည်။ နှစ်ယောက်စလုံး နည်းနည်းမှန်နေကြပြီ ထင်သည်။ ခွက်ချင်းတိုက်လိုက်သည့် လက်ဆ နည်းနည်းပြင်းကာ ခွက်ထဲက ဘီယာတချို့တောင် လွင့်စဉ်ကျသွားသည်။…(အပိုင်း၂ မျှော်)

Zawgyi

ဘာဂ်ာေကာင္းတဲ့ ေမာင္

“အေဖကလည္း တျခားလုပ္စရာ ရွားလို႔…လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ဖြင့္ရတယ္လို႔…“

စိုးဝင္းသည္ ဖခင္ျဖစ္သူ ဦးေအာင္မိုးကို နားမလည္ႏိုင္စြာျဖင့္ ေမးသည္။ ဟုတ္သည္ေလ..။ လုပ္စရာအလုပ္က ဒီေလာက္ေတာင္ ရွားရလား။

“ေဟ့ေကာင္.. မင္းဘာမွမသိလွ်င္ ဝင္မေျပာနဲ႔..“

“လူကျဖင့္ ဘြဲ႕ကရၿပီးေနၿပီ..။ အခုထက္ထိ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ ျဖစ္ေနေသးတဲ့ သူကမ်ား.. အေဖကို…“

“မင္းက အေဖလား.. ငါက အေဖလား“

ဦးေအာင္မိုးသည္ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးႀကီးမ်ား ေထာင္လာသည္အထိ စိတ္ဆိုးကာ သားျဖစ္သူ လူရႈပ္ စိုးဝင္းကို အေပၚစီးကေန ေဟာက္လိုက္သည္။ စိုးဝင္းခင္ဗ်ာ ဇက္ကေလး ပုသြားသည္။ အနားက ထိုင္နားေထာင္ေနသူ အေမျဖစ္သူ ေဒၚမိုးသူက ၾကာရင္ သားအဖႏွစ္ေယာက္ စကားမ်ားကုန္ၾကမွာစိုးကာ မေနႏိုင္ေတာ့။

“သားကလည္း.. အေဖေျပာတာကို နားေထာင္ပါဦး…“

“စီးပြားေရး လုပ္တယ္ဆိုတာ အားလုံးညီမွ ေကာင္းမွာကိုး…“

အေမျဖစ္သူ၏ စကားအဆုံးတြင္ေတာ့ စိုးဝင္းလည္း အသာ ဆိုဖာတြင္ ဝင္ထိုင္ကာ ေနလိုက္သည္။ ဘာမွထပ္မေျပာေတာ့။ အေဖျဖစ္သူ ဦးေအာင္မိုး ဆက္ေျပာမည့္ စကားမ်ားကိုသာ နားစြင့္ေနလိုက္ေတာ့သည္။

အမွန္က ဒီဇာတ္လမ္းသည္ ၿပီးခဲ့တဲ့ လဆန္းက စခ်င္းျဖစ္သည္။ စိုးဝင္း၏အေဖ ဦးေအာင္မိုးသည္ ပင္စင္စားျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္က အသက္ေျခာက္ဆယ္ျပည့္ ပင္စင္ရသည္။ ပင္စင္မယူခင္ကတည္းက စာေရးႀကီးသာသာ ျဖစ္သျဖင့္ ပင္စာရေတာ့လည္း ဘာမွဆက္မလုပ္ေခ်။ ေျပာရရင္ အလုပ္ကလည္း မယ္မယ္ရရ မလုပ္တတ္။

ေတာ္ေသးသည္က စိုးဝင္းအေမ ေဒၚမိုးသူသည္ လည္လည္ဝယ္ဝယ္ ျဖစ္သည္။ ေဈးထဲတြင္ အထည္ဆိုင္ေလး ဖြင့္ထားသည္။ သူမအထည္ဆိုင္ေလးက မဆိုးေခ်။ ေဒၚမိုးသူ၏ အေျပာအဆို ေျပပ်စ္မႈႏွင့္ အကြက္ျမင္မႈေၾကာင့္ အေရာင္းမဆိုး။ အဲဒါေၾကာင့္ပင္ မိသားစု သုံးေယာက္ထဲသာ ရွိသည့္ စိုးဝင္းတို႔မိသားစု အေနေခ်ာင္ခ်င္းျဖစ္သည္။ စိုးဝင္းပင္လွ်င္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ကို အပူအပင္ကင္းစြာႏွင့္ တက္ကာ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္ေလ..။

ျပသနာက စိုးဝင္း ေက်ာင္းၿပီးၿပီးေနာက္တြင္မွ စခ်င္းျဖစ္သည္။ စိုးဝင္းသည္ ေက်ာင္းၿပီးသြားေသာ္လည္း အလုပ္လုပ္ဖို႔ စိတ္မဝင္စား။ ဟိုလိုလို ဒီလိုလို အေၾကာင္းျပ၍သာ အခ်ိန္ကုန္ေနသည္။ အေမျဖစ္သူ ေဒၚမိုးသူကေတာ့ သားတစ္ေယာက္တည္းမို႔ ဘာမွမေျပာ။ သူလုပ္ခ်င္တာလုပ္.. အိမ္ကလိုက္မရွင္းရရင္ေတာ္ၿပီ ဆိုကာ မ်က္ကြယ္ျပဳထားသည္။

ခက္သည္က ဦးေအာင္မိုးျဖစ္သည္။ နဂိုကတည္းက ခပ္႐ိုး႐ိုးေနတတ္သူျဖစ္သျဖင့္ စာေရးႀကီးအဆင့္ႏွင့္သာ ေက်နပ္ခဲ့ရသူေလ။ အခုၾကေတာ့ ဟိုေကာင္က သူႏွင့္အတူ အလုပ္မရွိဘဲ အိမ္မွာ လတ္ယားလတ္ယား ျဖစ္ေနသည္ကို သေဘာမက်။ နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ဒီအေၾကာင္းႏွင့္ပင္ စကားမ်ားစျပဳလာသည္။ ဒါေပမယ့္ စိုးဝင္းသည္ အေဖကို သိပ္ဂလန္ဂဆန္ မေျပာသျဖင့္အႀကီးအက်ယ္ေတာ့ မျဖစ္ၾကေခ်။ ေျပာရရင္ေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ လဆန္းက အျဖစ္ကို ျပန္ေကာက္ရမည္ပင္။ အမွန္ကေတာ့ မိသားစု ေပ်ာ္စရာအျဖစ္ ျဖစ္သည္။

“ဒီအိမ္က ဦးေအာင္မိုးတို႔ အိမ္လားဗ်ာ..“

အိမ္ဝကေန ေအာ္သံေၾကာင့္ စိုးဝင္သည္ First Eleven ဖတ္ေနရာမွ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ေနကာမ်က္မွန္တတ္ထားသည့္ လူလတ္ပိုင္းအ႐ြယ္တစ္ေယာက္သည္ သံပန္းတံခါးၾကားကေန ေခၚေနတာကို ေတြ႕လိုက္သည္။ သူ႔ကိုေခၚတာမဟုတ္ဘဲ အေဖျဖစ္သူကို ေခၚသည္မို႔ အိမ္ဘက္ကို လွည့္ကာ ေအာ္လိုက္သည္။

“အေဖေရ… ဒီမွာ ဦးေအာင္မိုးကို ေတြ႕ခ်င္လို႔တဲ့..“

“ေဟ့ေကာင္.. ငါၾကားတယ္.. ဇြတ္ေအာ္မေနနဲ႔..“

လိုက္ကာကို ဖယ္ကာ ထြက္လာသည့္ ဦးေအာင္မိုးက ပက္လက္ကုလားထိုင္တြင္ အခန႔္သား ထိုင္ေနသည့္ စိုးဝင္းကို ေျပာလိုက္ခ်င္းျဖစ္သည္။ စိုးဝင္းလည္း ေခၚလည္းေခၚေပးရေသး၊ အေဟာက္လည္း ခံလိုက္ရေသး၍ အနည္းငယ္ေတာ့ ဘုသြားသည္။ ဘာမွေတာ့ မေျပာ ..။ အသာပင္ ဂ်ာနယ္ကို ဆက္ဖတ္ေနသည္။ ဦးေအာင္မိုးသည္ အိမ္ကပန္းဝထိ ေလွ်ာက္သြားကာ..

“ဘာကိစၥလဲေဟ့…“

“ကြၽန္ေတာ္က ေ႐ႊျမန္မာ ထီဆိုင္ကပါ…။ ဦးေလးကို သတင္းထူးလာေျပာတာ..“

စိုးဝင္းသည္ ဂ်ာနယ္ကို ဖတ္ေနရာမွ ၾကားလိုက္ရသည့္ အသံေၾကာင့္ မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ထိုင္ရာကထသည္။ သူ႔ထက္သြက္သူက ဦးေအာင္မိုးပင္..။ ဂိတ္တံခါးဝကို ေရာက္ကာ ေအာ္ေျပာလိုက္သည့္ အစ္ကိုကို ခ်က္ခ်င္းပင္ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္သည္။ စိုးဝင္ လုံခ်ည္ျပင္ဝတ္ကာ မတ္တပ္ရပ္ၿပီးသြားခ်ိန္တြင္ပင္ ေနကာမ်က္မွန္ႏွင့္လူသည္ အိမ္ထဲသို႔ ေရာက္လာသည္။

“ဝမ္းသာစရာ သတင္းကို လာေျပာတာပါ ဦးေလး…။ ဦးေလးထိုးထားတဲ့ မဂၤလာစုံတြဲကေန သိန္းငါးရာ ေပါက္တယ္…“

“သိန္းငါးရာ..ဟုတ္လား.. တူေမာင္..“

“ဟုတ္ပါတယ္.. ဦးေလး…။ အဲ့ဒါ လာအေၾကာင္းၾကားတာပါ..“

“ဝမ္းသာလိုက္တာဗ်ာ…“

သားအဖႏွစ္ေယာက္သည္ ဒီတစ္ခါေတာ့ အေပးအယူတည့္သြားသည္။ ဝမ္းသာစရာ သတင္းေၾကာင့္ စိုးဝင္းသည္ အေဖျဖစ္သူကို လွမ္းဖက္လိုက္သည္။ ဦးေအာင္မိုးကလည္း အၿပဳံးမ်က္ႏွာႀကီးႏွင့္ သားျဖစ္သူ၏ပုခုံးကို ျပန္ဖက္ထားသည္။ ဟုတ္သည္ေလ။ ဦးေအာင္မိုးသည္ ထီထိုးေနသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထီေပါက္သည္ဆိုတာကေတာ့ ဒါပထမဆုံးအႀကိမ္ပင္..။ ခဏၾကာမွ နည္းနည္းသတိဝင္လာၾကကာ သားအဖႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ လႊတ္လိုက္ၾကသည္။ အနားတြင္ ရပ္ေစာင့္ေနသူ သတင္းလာေပးသည့္ အစ္ကိုက..

“ဦးေလး.. စိတ္မရွိရင္ ထီလက္မွတ္ေလး ထုတ္လိုက္ပါလား.. တိုက္ၾကည့္ရေအာင္..“

“ေၾသာ္.. ဟုတ္သားပဲ.. ထိုင္ဦးေနာ္ ေမာင္ရင္..“

“သား.. ဧည္သည္ကို အေအးေလး ဘာေလး တိုက္လိုက္ဦးေလ..“

ဦးေအာင္မိုး အတြင္းခန္းထဲ ဝင္သြားသည္တြင္ေတာ့ စိုးဝင္းလည္း ေနာက္ေဖး ေရခဲေသတၱာထဲကေန ကိုလာတစ္ပုလင္းကို ဖြင့္ကာ ဧည့္ခံထားလိုက္သည္။ ခနအၾကာတြင္ေတာ့ ဦးေအာင္မိုးသည္ ထီလက္မွတ္အုပ္ကေလးကိုင္ကာ ျပန္ထြက္လာသည္။ စိတ္လႈပ္ရွားေန၍ ထင္သည္ တုန္တုန္ရင္ရင္ႏွင့္ပင္ ထီဆိုင္ကလူကို ေပးလိုက္သည္။ လာေျပာေပးသည့္သူကေတာ့ ဒါမ်ိဳးေတြ ႐ိုးေနလို႔ ထင္သည္ အသာပင္ ဖြင့္ကာ ေဖာက္သည္။ သူ႔ေဘးအိတ္ထဲကေန ထီေပါက္စဥ္ စာ႐ြက္ကို ထုတ္ကာျဖန႔္လိုက္သည္။ စိုးဝင္းတို႔သည္ ထိုလူလုပ္သမွ်ကို ရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည္။

“မွန္တယ္.. ဦးေလး.. ဒီနံပါတ္ပဲ..“

ဦးေအာင္မိုးႏွင့္ စိုးဝင္းသည္ ႏွစ္ဦးသား ေခါင္းခ်င္း႐ိုက္မတတ္ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။ ဟုတ္သည္။ ထီေပါက္စဥ္ေပၚက နံပါတ္ႏွင့္ ထီလက္မွတ္ေပၚက နံပါတ္သည္ တစ္လုံးမက်န္ တူေန၏။ သိန္းငါးရာဆိုသည့္ နံပါတ္ေအာက္တြင္ ျဖစ္သည္။

“ေဟး.. ထီေပါက္ၿပီကြ… “

စိုးဝင္းသည္ ကေလးတစ္ေယာက္လိုပင္ ထေအာ္သည္။ အေဖျဖစ္သူ ဦးေအာင္မိုးသည္ သားျဖစ္သူကိုစိုက္ၾကည့္ကာ..

“ေဟ့ေကာင္.. ထီေပါက္တာ ငါကေပါက္တာပါ…။ မင္းက .. ဇြတ္ဆက္ေအာ္ေန..“

စိုးဝင္းသည္ အေဖျဖစ္သူ ဦးေအာင္မိုး၏ အနည္းငယ္ ေငါက္လိုက္သံေၾကာင့္ ေအာ္တာရပ္သြားသည္။ ေပ်ာ္ေနသည့္စိတ္ေၾကာင့္ အေဖျဖစ္သူကိုေတာ့ ဘာမွမေျပာ။ စိတ္ေကာက္သြားတာကို ျပသည့္အေနႏွင့္ ဆက္တီခုံေတြနားက ထလာကာ ပက္လက္ကုလားထိုင္တြင္ ျပန္ထိုင္ေနလိုက္သည္။ဦးေအာင္မိုးသည္ သားျဖစ္သူက ဘုသြားသည္ကို သိသည္။ ျပန္ေခ်ာ့သည့္အေနႏွင့္ ..

“သားေရ… ဒီသတင္း မင္းအေမကို သြားေျပာလိုက္ကြာ..။ ဆိုင္လည္း ေစာေစာသိမ္းခဲ့….။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ညစာကို တို႔မိသားစု ေၾကးအိုး ထြက္စားၾကရေအာင္ကြာ…။ မင္းအေမကို ညစာ ခ်က္မေနေတာ့ဘူးလို႔လည္း ေျပာလိုက္ကြာ။ ေဖေဖ ေစာင့္ေနမယ္… အခု သြားလိုက္“

ေၾကးအိုးဆိုေတာ့ စိုးဝင္း နည္းနည္း ျပန္အျမင္ၾကည္သြားသည္။ သူသည္ အစားသရဲ ျဖစ္သည္။အေဖျဖစ္သူကလည္း ဒါကိုသိကာ သူ႔ကို မွ်ားလိုက္ခ်င္းျဖစ္သည္။ အိမ္နံရံတြင္ ကပ္ထာသည့္ တိုက္ကပ္နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညေန ၅ နာရီ ေက်ာ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ပက္လက္ကုလားထိုင္က ထကာ တိုင္တြင္ခ်ိတ္ထားေသာ ကားေသာ့ကို ယူလိုက္သည္။

“အင္း..ဒါပဲေနာ္..။ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ .. ေဖေဖ ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္မေနနဲ႔“

“မင္းကေတာ့ကြာ.. သြားမွာသာ သြားစမ္းပါ..“

စိုးဝင္းသည္ အေဖျဖစ္သူ ပြစိပြစိျဖစ္ကာ က်န္ခဲ့သည္ကို လွည့္မၾကည့္ေတာ့။ အိမ္ေရွ႕တြင္ ရပ္ထားေသာ ပက္ပလစ္ကာ ကားေလးဆီသို႔သာ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ဒီကားကလည္း အမွန္က သူတို႔ကား မဟုတ္ေခ်။ သေဘၤာလိုက္သြားသည့္ သူတို႔ႏွင့္ အတူေနသည္ ဦးေအာင္မိုး၏ညီငယ္ စိုးဝင္း၏ ဦးေလးျဖစ္သူ ဦးေအာင္တိုး၏ကား ျဖစ္သည္။ သူတို႔ မိသားစု သုံးရေအာင္ဆိုကာ ေပးထားခ်င္းျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ စိုးဝင္းပင္ ေမာင္းေနခ်င္းျဖစ္သည္။

စိုးဝင္း ကားနားအေရာက္တြင္ေတာ့ သူ႔ကားေနာက္တြင္ ရပ္ထားသည့္ ထီဆိုင္က ကားကိုေတြ႕သည္။ ဪ.. ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ေတြ ဒီကားကို မျမင္တာကိုး..။ စိုးဝင္း ကားကိုထုတ္ကာ ေမာင္းထြက္လာခ်ိန္တြင္ေတာ့ ကားေနာက္ခန္းတြင္ ေကာင္မလွလွေလး တစ္ေယာက္ ထိုင္ကာ လက္သည္းနီ ဆိုးေနသည္ကို ေတြ႕သည္။ ဟာကြာ… ထီေပါက္ေၾကာင္း လာေျပာတာ.. ဒီေကာင္မေလးျဖစ္ရင္ ပိုေကာင္းမယ္ဟု ေယာက်္ားေလးပီပီ ေတြးလိုက္ေသးသည္။

“မိန္းမရယ္.. မင္းလည္း သိသားပဲ။ ငါက စာေရးႀကီး မျဖစ္ခင္တုန္းက အေဖ်ာ္ဆရာေလ..။ အဲဒီေတာ့ လက္ဖက္ရည္ကေတာ့ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ေဖ်ာ္တတ္တယ္ကြာ..“

“အေဖကလည္း .. လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က လက္ဖက္ရည္ ေဖ်ာ္တတ္ယုံနဲ႔ မရေတာ့ဘူး…။ ေနရာက စကားေျပာတယ္…။ အကြက္ကြင္းက က်ဦးမွ“

စိုးဝင္းသည္ ၿငိမ္ေနရာမွ ဝင္ေျပာလိုက္သည္။ ဦးေအာင္မိုးသည္ ဒါကိုေတာ့ ျပန္မေငါက္ေခ်။ သူ႔အႀကံကိုသာ ဆက္ရွင္းျပသည္။

“အဲဒါလည္း.. အေဖ စဥ္းစားၿပီးသြားၿပီ..။ မင္း ၾကည့္ၾကည့္လိုက္…။ ဟိုတစ္ေလာတုန္းက တို႔လမ္းထိပ္မွာ KMD က ကြၽန္ပ်ဴတာသင္တန္း ဖြင့္မလို႔ဆိုၿပီး ေျမေနရာ လာဝယ္သြားတယ္မွတ္လား။ အခုဆိုရင္ သူတို႔ ေဆာက္ေနတာေတာင္ ၿပီးေတာ့မယ္…။ အဲဒီေနရာေလးက နဂိုကတည္းက ဆိုင္တန္းေလး ျဖစ္ေနတာ..။ ေနာင္ဆိုရင္ KMD ေၾကာင့္ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ စည္လာေတာ့မွာ…။ ဒီေတာ့ ငါစဥ္းစားထားတာ အဲဒီေနရာမွာ ဖြင့္မယ္လို႔..“

“အင္း…ေနရာကေတာ့ မဆိုးပါဘူး…“

“ဒါေပမယ့္ .. ကြၽန္မတို႔က လမ္းထိပ္ရဲ႕ ဘယ္ေနရာမွာ ဖြင့္မွာလဲ… “

ေဒၚမိုးသူသည္ တေလွ်ာက္လုံး ၿငိမ္ကာ နားေထာင္ေနရာမွ အေရးႀကီးသည္ကို ဝင္ေထာက္ျပသည္။ ဦးေအာင္မိုးသည္ ေဒၚမိုးသူ၏ အေမးကိုေတာ့ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္သည္။

“ဒါကေတာ့.. မင္း ဦးတင္ဦးကို သိတယ္မွတ္လား… င့ါသူငယ္ခ်င္းေလ“

“ဟို ရိပ္သာဝင္ေနတဲ့သူကို ေျပာတာလား…“

“ဟုတ္တယ္.. သူ႔ကိုေျပာတာ…။ သူတို႔အိမ္က အဲဒီေနရာေလးမွာ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ဒီအတိုင္းထားတာေလ…။ သူတို႔ အိမ္ေဘးက အိမ္ေတြအားလုံးက အိမ္ဆိုင္ေလး ျဖစ္ေနၾကတာေလ…။ သူတို႔အိမ္ပဲ ကြက္က်န္ေနတာ“

ဦးေအာင္မိုး၏ အေျပာတြင္ေတာ့ စိုးဝင္းပင္ စိတ္ဝင္စားသြားသည္။ သူသည္ ဒီအိမ္ကေလးကို သိသည္။ သူ႔အေဖေျပာတာ ဟုတ္သည္။ သူတို႔ လမ္းထိပ္ရွိ အဆိုပါေနရာသည္ အိမ္ဆိုင္ေလးမ်ားျဖင့္ စည္ကားေသာ္လည္း ဒီအိမ္က အၿမဲတမ္း ေသာ့ပိတ္ထားသည္ကို ေတြ႕သည္သာ။

“အဲဒီအိမ္က လူမေနဘူးလား.. အေဖ..“

“မဟုတ္ဘူးကြ… ဦးတင္ဦးမွာက သမီးတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္…။ သူက ဌာနတစ္ခုက အရာရွိမကြ..။ အပ်ိဳႀကီးဆိုပါေတာ့…။ ေနျပည္ေတာ္ကို ေ႐ႊ႕ရေတာ့ သူလည္း ပါသြားတယ္..။ ဦးတင္ဦးကေတာ့ မိန္းမဆုံးသြားကတည္းက ရိပ္သာမွာ ေနတာဆိုေတာ့ ဒီအိမ္က အၿမဲတမ္း ပိတ္ထားတာ“

“ဪ.. ဒီလိုကိုး…“

စိုးဝင္း ဒီေတာ့မွ သေဘာေပါက္သြားသည္။ ဒီေနရာသာ ဖြင့္ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူေတာင္မွ သူ႔အေဖအႀကံကို လက္ခံခ်င္သလို ျဖစ္သြားသည္။ အမွန္က သူလည္း အႀကံႏွင့္ပင္။

“ဒါျဖင့္ရင္.. ရွင္က သူနဲ႔ ေျပာၿပီးၿပီေပါ့..“

“အင္း .. ေျပာၿပီးၿပီ…။ သူကလည္း သေဘာတူပါတယ္…။ စည္ပင္ကိုေတာင္ သူေျပာေပးမယ္လို႔ ေျပာတယ္…။ ငါကလည္း သူ႔ကို အထိုက္အေလ်ာက္ ေပးမယ္လို႔ ေျပာထားတယ္ေလ..“

ေဒၚမိုးသူသည္ ေယာက်္ားျဖစ္သူက အကြက္က်က် စဥ္းစားထားသည္တြင္ေတာ့ မဆိုးပါဘူးဟု ေတြးလိုက္သည္။ သိန္းငါးရာဆိုတာ ေလာေလာဆယ္ ဘဏ္ထဲထည့္ထားသည္ကလြဲလို႔ သူတို႔ ဘာမွမလုပ္ျဖစ္ေသး။ ဒီလိုမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့လည္း စီးပြားတစ္ခုမို႔ အဆင္ေျပသြားရင္ မဆိုးဟု တြက္လိုက္သည္။

“ေကာင္းၿပီေလ.. ကြၽန္မကေတာ့ သေဘာတူတယ္..။ တစ္ခုပဲ ေျပာဖို႔ ရွိတာက.. ကြၽန္မရဲ႕ အထည္ဆိုင္ကို ဘာလုပ္ရမယ္ ဆိုတာပဲ..“

“အဲဒါကေတာ့.. ငါက ေလာေလာဆယ္.. မျဖဳတ္နဲ႔ဦးလို႔ ေျပာရမွာပဲ..။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က အေျခအေနေကာင္းတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ျဖဳတ္လိုက္ေပါ့…။ ရမယ့္ ဝင္ေငြခ်င္း ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ၾကတာေပါ့..“

“ဟင္.. ဒါဆိုရင္ ေဖေဖက.. လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ဘယ္သူနဲ႔ ဖြင့္မွာလဲ..“

စိုးဝင္းသည္ ဦးေအာင္မိုးက အေမျဖစ္သူကို အထည္ဆိုင္ မျဖဳတ္နဲ႔ဆို၍ မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။ နည္းနည္းသကၤာမကင္း ျဖစ္သြား၍ အေရးႀကီးတာကို ေမးလိုက္သည္။ ထင္သည့္အတိုင္းပင္။

“ဘယ္သူရွိရမွာလဲ.. မင္းပဲေပါ့…။ မင္း.. လတ္ယားလတ္ယား ျဖစ္ေနတာကို ၾကည့္မရလို႔…“

“ဟာဗ်ာ… အ ..ေဖ……“

စိုးဝင္းသည္ စကားမဆက္ႏိုင္ဘဲ ရပ္သြားသည္။ အေမျဖစ္သူ ေဒၚမိုးသူက မ်က္ေထာင့္ႀကီးျဖင့္ ၾကည့္ကာ ေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ပင္။

“သား.. ဘာမွေျပာမေနနဲ႔… မင္းအေဖကို ဝင္ကူလိုက္…“

အေမျဖစ္သူက ဒီလို တစ္ခ်က္လႊတ္ အေျပာတြင္ေတာ့ စိုးဝင္း ထပ္တြန႔္မတက္ရဲေခ်။ အသာၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ ခနတြင္ေတာ့ မရဲတရဲႏွင့္..

“ကြၽန္ေတာ္ တစ္ခုေတာ့ ေျပာမယ္…။ အဲဒါကို လိုက္ေလ်ာရင္ လုပ္ေပးမယ္..“

“ဘာလဲ သား..“

ေဒၚမိုးသူသည္ အေဖျဖစ္သူ ဦးေအာင္မိုးက ဝင္မေျပာခင္ သူမက အရင္ေမးလိုက္သည္။ ဒီသားအေၾကာင္းသိသည္။ ေပကပ္ကပ္ႏွင့္ အရစ္ရွည္သူေလ..။

“အေဖက ဘာလက္ဖက္ေျခာက္ သုံးမယ္မွန္း စဥ္းစားထားလို႔လဲ..“

ဦးေအာင္မိုးသည္ သားျဖစ္သူ၏ အထူးအဆန္းအေမးတြင္ေတာ့ အံအားသင့္သြားသည္။ ဒီေကာင္က ဘာအ႐ူးထၿပီး ေမးတာပါလိမ့္..။ ေနာက္ဆက္တြဲ ဆက္ၾကားလိုက္ရသည့္ စိုးဝင္းစကားတြင္ေတာ့ တည္ထားေသာ သူ႔မ်က္ႏွာပင္ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ျဖစ္သြားသည္။ ၿပဳံးေယာင္ပင္ သန္းသည္။ အေမျဖစ္သူ ေဒၚမိုးသူကေတာ့ တခစ္ခစ္ပင္ ရယ္သည္။ တတ္လည္းတတ္ႏိုင္သည့္ စိုးဝင္းရယ္။ ရယ္က်ဲက်ဲေလးႏွင့္ စိုးဝင္း ေျပာလိုက္သည္က..

“ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး… မစဥ္းစားရေသးရင္.. စိုးဝင္း လက္ဖက္ေျခာက္သုံးဖို႔ ေျပာမလို႔ပါ..“

———————————————–

“အင့္.. အ..ဟင့္.. ေမာင္ရယ္…“

“အရမ္းမညႇစ္နဲ႔ အက်ႌေတြ ေၾကကုန္မယ္..“

“ဒါျဖင့္လည္း အက်ႌ ခြၽတ္လိုက္ေလ…“

“ေမာင္ကေတာ့ေလ.. ေတြ႕လိုက္တိုင္း ဒါပဲ.. ခက္ေတာ့တာပဲ..“

သဇင္သည္ ႏႈတ္ခမ္းေလးစူကာ စိုးဝင္းကို ေျပာရင္း ဘေလာက္စ္ပုံ အက်ႌေလး၏ ၾကယ္သီးမ်ားကိုအသာျဖဳတ္လိုက္သည္။ စိုးဝင္းသည္ ေမြ႕ယာေပၚထိုင္ေနရာမွ ထကာ ခ်စ္သူျဖစ္သည့္ သဇင္လုပ္သမွ်ကို ၾကည့္ေနသည္။ သူဝတ္လာသည့္ တီရွပ္ကိုမူ ေခါင္းေပၚကေန ေက်ာ္ကာ ခြၽတ္လိုက္၏။ အၿမဲတန္းေတြ႕ေနၾကမို႔ သဇင္က ဟန္လုပ္ကာ ေျပာခ်င္းမွန္းလည္း သိသည္။ အခုေတာင္ ၾကယ္သီးေလးေတြက တေျဖာက္ေျဖာက္ႏွင့္ ပြင့္သြားသည္ မဟုတ္လား။

သဇင္သည္ အေတာ္လွသည့္ ေကာင္မေလးျဖစ္သည္။ စိုးဝင္းႏွင့္ ေက်ာင္းတြင္ေတြ႕ကာ ႀကိဳက္ခဲ့ၾကခ်င္း ျဖစ္သည္။ သဇင္က သူ႔ကို ဘာျဖစ္လို႔ ျပန္ႀကိဳက္တာမွန္း မသိေသာ္လည္း သူကေတာ့ သဇင္ကို လွလို႔ ႀကိဳက္ခ်င္းျဖစ္သည္။ သဇင္သည္ မ်က္ႏွာေလးက လွသည္သာမက က်န္သည့္ေနရာမ်ားကလည္း လွသည္။ ေသးက်ဥ္းေသာ ခါးကေလး၏ အေပၚပိုင္းႏွင့္ ေအာက္ပိုင္းသည္ အခ်ိဳးက်က် ဖြင့္ထြားၾကသည္။ ဒါေၾကာင့္ပဲလား မသိ။ စိုးဝင္း သဇင္ကို စေတြ႕စကပင္ သူမမွာ ေနာက္ကလိုက္ေနသူေတြ တပုံႀကီး။ သူပင္ စီနီယာနံပါတ္ႏွင့္ဆို နံပါတ္ငါးေလာက္ ျဖစ္သည္။ အေစာပိုင္းတုန္းက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိဟုေတာင္ သူ႔ကိုသူ ထင္ေသးသည္။ စိုးဝင္း ကံေကာင္းသြားသည့္ အခ်က္က သဇင့္သူငယ္ခ်င္း နီလာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

နီလာသည္ စိုးဝင္းႏွင့္ Highschool ထဲက အတန္းတူသည္ ျဖစ္သည္။ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ ေမဂ်ာခ်င္း သြားတူသည့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ အေတာ္ေတာ့ ခင္ၾကသည္။ ဒီေတာ့ စိုးဝင္းက သူမသူငယ္ခ်င္း သဇင္ကို စိတ္ဝင္စားပါသည္ ဆိုေတာ့ မေနႏိုင္ေခ်။ ၾကားက ဝင္ေလွာ္ေပးသည္။ ဒီၾကားထဲ ေနာက္ထပ္ ကံေကာင္းသြားသည့္ အခ်က္က သဇင္သည္ စိုးဝင္းလိုပင္ အစားပုတ္မေလး ျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ ဝက္သားတုတ္ထိုးဆိုလည္း စားလိုက္ၾကသည္။ ေၾကးအိုးဆိုလည္း သဇင္က မျငင္း။ စိုးဝင္းက အဲဒီကတည္းက ဦးေလးျဖစ္သူ၏ ပါပလစ္ကာေလးကို ေမာင္းေနၿပီမို႔ သြားစရာ ေခြကလည္း ရွိေနသည္ေလ။ ဒီေတာ့ ကားကေလးႏွင့္ သြားရင္းလာရင္းပင္ စိုးဝင္းႏွင့္ သဇင္ႏွင့္ ညက္သြားၾကသည္။

စိုးဝင္းအဖို႔ သဇင္ႏွင့္ ႀကိဳက္ရသည္မွာ အရႈံးမရွိေခ်။ တစ္အခ်က္က သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ အစားစားရာတြင္ တက္ညီလက္ညီသည္။ စိုးဝင္းက ေ႐ႊေတာင္တန္း ေၾကးအိုးတစ္ပန္းကန္ကို အကုန္ကုန္ေအာင္ ေသာက္ႏိုင္သလို သဇင္ကလည္း မေလွ်ာ့ေခ်။ တခါတခါ အေဖာ္အျဖစ္ လိုက္လာသူ နီလာဆီကပင္ မကုန္သည္ကို ခြဲစားလိုက္ၾကေသးသည္။ အဲဒီေတာ့ အစားအေသာက္တြင္ လက္ညီသည့္သူကို ခ်စ္သူအျဖစ္ ရလိုက္ခ်င္းပင္။

ေနာက္တစ္ခ်က္က သဇင္သည္ အေတာ္ပင္ ပြင့္လင္းသည္။ ရည္းစားအျဖစ္ စိုးဝင္းကို အတိအလင္း အေျဖေပးၿပီး ေနာက္တြင္ေတာ့ စိုးဝင္း၏ အႏႈိက္အပြတ္ေတြကို မျငင္းဘဲ ခံသည္။ ေက်ာင္းၿပီးဖို႔ကလည္း တစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲ လိုသည္မို႔ ကဲမည္ဟုမ်ားလားလို႔ ဆုံးျဖတ္ထားလားမသိ။ ဘယ္လိုပင္ျဖစ္ျဖစ္ စိုးဝင္းအတြက္ကေတာ့ အကြက္ပင္။ နဂိုကတည္းက အဖုအ႐ြ အလွအပေတြေၾကာင့္ ႀကိဳက္သည္ျဖစ္ရာ သဇင္၏ ရက္ေရာမႈေၾကာင့္ သူေရွ႕ကို တိုးဖို႔သာ စဥ္းစားေတာ့သည္။ ရည္းစားျဖစ္ၿပီး တစ္လမၾကာခင္ပင္ သမီးရည္းစားမက အဆင့္ကို တက္လွမ္းခဲ့ႏိုင္၏။

အခုလည္း ၾကည့္ေလ။ သဇင္က ေက်ာင္းၿပီးသြားသည့္ေနာက္တြင္ ႏွစ္ဦးသား လမ္းစေပ်ာက္ကာ မေတြ႕ရမွာကိုစိုးလို႔ English စာ သင္တန္းတစ္ခုကို အေယာင္ျပတက္သည္ေလ။ အမွန္ဆို သဇင္တို႔အိမ္က အေတာ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္သည့္ အမ်ိဳးအစား။ အခုေတာ့ သင္တန္းဆို၍ ဒါကိုေတာ့ မကန႔္ကြက္။ သဇင္အေမႏွင့္အေဖက သူ႔သမီးကို အေဒၚေတြရွိရာ စကၤာပူမွာ ေက်ာင္းဆက္တက္ေစခ်င္ၾကသည္ကိုး။

“ေထာက္…“

သဇင္သည္ ေနာက္ဆုံးက်န္သည့္ ႏွိပ္ၾကယ္သီးကို ဖြင့္လိုက္သည္တြင္ေတာ့ ေအာက္ခံဘရာစီယာ ပန္းေရာင္ေလးသည္ ဝင္းခနဲ ထြက္လာသည္။ မ်က္စိမခတ္တမ္းၾကည့္ေနသူ စိုးဝင္းသည္ က်န္ေနသည့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို အျမန္ပင္ခြၽတ္ကာ သဇင္၏ ေျခေထာက္နားတြင္ ေနရာယူလိုက္သည္။ ဖြင့္ထားသည့္ ေလေအးစက္ေၾကာင့္ နည္းနည္းေတာင္ ေအးသည္ဟု ခံစားရသည္။ temperature မေလွ်ာ့ေတာ့ပါဘူး….။ ခနေနရင္ ေသြးပူသြားမွာပါ ဟု ေတြးလိုက္သည္။

စိုးဝင္း၏လက္သည္ ကုတင္ေပၚတြင္ ေျခတြဲလြဲခ်ကာ ထိုင္ေနသူ သဇင္၏ ဂါဝန္ေလးဆီသို႔ ေရာက္သည္။ ဂါဝန္ေလးသည္ ဒူးေခါင္းဖုံးယုံသာ ရွည္သျဖင့္ ျဖဴစင္ဝင္းမြတ္ေသာ သလုံးသားေလးမ်ားကို ျမင္ရသည္။

“ယားတယ္ကြာ…“

“ဟင္း..ဟင္း..“

စိုးဝင္း၏လက္က သဇင္၏ ေျခတံတစ္ေလွ်ာက္ကို ပြတ္ဆြဲသြားသည္။ ဂါဝန္ေအာက္စေလးကို ကိုင္ကာခါးထိ မတင္လိုက္သည္။ ေဟာ… ေတြ႕ပါၿပီ။ စိုးဝင္း အလိုရွိေနသည့္အရာကို သဇင္၏ ေပါင္ခြၾကားတြင္ ပန္းေရာင္ပင္တီေလးကာလ်က္ ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္သည္။

“ပင္တီ ခြၽတ္လိုက္မယ္ေနာ္..“

“အင္း…ခြၽတ္ေလ..“

ဒီအေျခအေနေရာက္မွေတာ့ သဇင္လည္း ျငင္းမေနခ်င္ေတာ့ေပ။ ျမန္ျမန္ကိစၥၿပီးမွပဲ ျမန္ျမန္ျပန္ရမွာမို႔ စိုးဝင္းကို အသာတၾကည္ ခြင့္ျပဳလိုက္သည္။ စိုးဝင္း ခြၽတ္ရလြယ္ေအာင္လည္း တင္ပါးႀကီးကို အနည္းငယ္ႂကြေပးလိုက္သည္။ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည့္ ယိုးဒယားမိတ္ ဇာပင္တီေလးကေတာ့ စိုးဝင္းလက္တြင္ ပါသြားေလၿပီ။ စိုးဝင္းသည္ သဇင္၏ ေစာက္ပတ္ကို ေသခ်ာပင္ၾကည့္သည္။ အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းေအာင္ ဝင္ေရာက္ခဲ့ၿပီးၿပီမို႔ ဒီက်ပ္ျပားေလာက္ရွိေသာ အေပါက္ေလးကေပးသည့္ အရသာကို ေကာင္းေကာင္းသိေနသည္။ အသာပင္ လက္ကေလးႏွင့္ၿဖဲကာ မ်က္ႏွာကို အပ္လိုက္သည္။

အမွန္က စိုးဝင္းတစ္ေယာက္တည္း အရသာကို သိသည္မဟုတ္။ သဇင္လည္း စိုးဝင္း၏ လွ်ာကေပးသည့္ အရသာကို သိေနသည္သာ။ ဒီလွ်ာေၾကာင့္လည္း သူမ၏ အပ်ိဳရည္ကို သူ႔ကို အပ္လိုက္ရမွန္း သူမ သိသည္။ တျခားသူမ်ားႏွင့္ မေနဖူး၍ ဘာမွန္းမသိေသာ္လည္း စိုးဝင္းလွ်ာကေပးသည့္ အရသာကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ အရင္းႏွီးဆုံး သူငယ္ခ်င္း နီလာကို ဖြင့္ေျပာတုန္းကေတာင္ နီလာမွာ အံၾသေနေသးသည္ မဟုတ္လား။ ဘာဂ်ာဆိုတာကို မၾကားဖူးလို႔တဲ့။

“အင္း.. အင့္…အင့္…“

“ယက္..ယက္.. ေမာင္ရယ္..“

ေအာက္တြင္ေတာ့ စိုးဝင္း၏လွ်ာသည္ အျပတ္ပင္လႈပ္ရွားေနေလသည္။ သဇင္၏ ေစာက္ဖတ္အကြဲေၾကာင္းတေလွ်ာက္ စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ပင္ ယက္သည္။ မာေထာင္ေနသည့္ ေစာက္ေစ့ေလးကို ထိထိသြားသည့္ အခ်ိန္တြင္ေတာ့ သဇင္သည္ မေနႏိုင္ေတာ့။ တဟင္းဟင္း ျဖစ္ယုံမက အရည္ၾကည္မ်ားပင္ ထြက္ၾကလာသည္။ စိုးဝင္းကလည္း ဒါကိုပင္ အရသာခံကာ ၿမိဳခ်လိုက္သည္။ လွ်ာကိုလည္း ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ထိုးထည့္လိုက္၊ ျပန္ထုတ္လိုက္ လုပ္ေပးသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ သဇင္ မေနႏိုင္ေတာ့..

“လုပ္.. လုပ္ေတာ့ ေမာင္ရယ္…“

စိုးဝင္းသည္ သဇင္က ရမက္သံေလးႏွင့္ မပြင့္တပြင့္ အေျပာတြင္ေတာ့ မ်က္ႏွာကို ေပါင္ၾကားကေန ခြာသည္။ သူ၏ကိုယ္ေပၚတြင္ ေနာက္ဆုံးက်န္ေနသည့္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကို ခြၽတ္လိုက္သည္။ ညီေတာ္ေမာင္သည္ မတ္မတ္ႀကီးပင္ ေထာင္ကာ ထြက္လာသည္။ သဇင္သည္ အလိုက္သိစြာပင္ သူမ၏ တြဲလြဲခ်ထားေသာ ေျခေထာက္ႏွစ္ဘက္ကို ျပန္မကာ ကုတင္ေစာင္းတြင္ တင္ေပးလိုက္သည္။ ကိုယ္ကိုလွန္ကာ ေနာက္က ေမြ႕ယာေပၚ လွဲခ်လိုက္၏။ မ်က္ေတာင္ေလးကေတာ့ မၾကာခင္ ႀကဳံရေတာ့မည့္ ကာမအရသာကို ေတြးမိ၍လားမသိ.. အလိုလိုစင္းသြားသည္။ စိုးဝင္း၏ အတန္ႀကီး ဝင္လာမည့္ အခ်ိန္ကိုသာ ငံ့လင့္ေစာင့္စားေန၏။

“အင့္… အို..“

စိုးဝင္းသည္ ေပါင္ၾကားတြင္ ေနရာယူၿပီးေနာက္တြင္ေတာ့ သူ၏အတန္ႀကီးျဖင့္ သဇင္၏ အစိေလးကို ေကာ္ခ်ိတ္လိုက္သည္။

“အေမ့..အင့္…အင့္..“

သဇင္၏ကိုယ္ကေလးမွာ ျဖတ္ျဖတ္ပင္ ခါသြားသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ပင္ စိုးဝင္းသည္ ကာမေရွ႕ေျပး အရည္ၾကည္ေလးမ်ား ထြက္ေနသည့္ သူမ၏ ဂူဝသို႔ သူ၏ ညီေတာ္ေမာင္ကို ေတ့ကာ သြင္းလိုက္သည္။

“ဗ်စ္..အို…အင့္…“

“ေျဖးေျဖး….ေမာင္…“

ဝင္ေနၾကျဖစ္ေသာ္လည္း စိုးဝင္းသြင္းခ်က္က နည္းနည္းျပင္းသြားသျဖင့္ သဇင္က လက္ကေလးေျမာက္ကာတားသည္။ စိုးဝင္းလည္း ဆက္မသြင္းေတာ့ဘဲ ဝင္ေနသည့္ ေလးလက္မေလာက္ႏွင့္ပင္ အသြင္းအထုတ္ လုပ္လိုက္သည္။ က်န္ေနသည့္ တစ္ဝက္ေလာက္ကိုေတာ့ မသိမသာ သြင္းရန္ပင္စဥ္းစားထားသည္။

“စြိ..စြိ… ႁပြတ္…ႁပြတ္…“

စိုးဝင္းကေတာ့ ေရွ႕တိုးမည့္ဆင္ ေနာက္တစ္လွမ္းဆုတ္ ဆိုသည့္ စကားကို အက်အန လိုက္နာကာလႈပ္ရွားေနသည္။ မိနစ္အနည္းငယ္ အၾကာတြင္ေတာ့ စိုးဝင္း၏ အေခ်ာင္းႀကီးသည္ ဝင္ေနၾကေနရာအထိ ေရာက္သြားေခ်ၿပီ။ ဒီေတာ့မွ သူသည္ အနည္းငယ္ အားထည့္ကာ စေဆာင့္ေတာ့သည္။

“ဗ်စ္..ဗ်စ္… အင့္…အင့္..“

“ေဆာင့္…ေဆာင့္…ေမာင္ရယ္“

သဇင္သည္ မ်က္ႏွာေလး ရႈံ႕မဲ့ကာ ညည္းညဴရင္းပင္ စိုးဝင္းကို လုပ္ေပးဖို႔ ေျပာရွာသည္။ ေစာက္ပတ္ထဲတြင္ ေအာင့္သလိုလို ျဖစ္ေနေသးေသာ္လည္း ကာမအရသာက လႊမ္းမိုးလာသျဖင့္ ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ေခ်။ ေဆာင့္ဖို႔ပင္ ေျပာယုံသာမက အားေပးသည့္ အေနႏွင့္ ခါးကေလးကိုပင္ လႈပ္ကာ ကစားေပးသည္။ စိုးဝင္းအဖို႔လည္း သူ၏အေခ်ာင္းႀကီးကို ညႇပ္ကာဆြဲထားသည့္ သဇင္၏ အတြင္းသားမ်ားေၾကာင့္ ၾကပ္ထုတ္သည့္ အရသာကို ၿမိန္ရွက္စြာ ခံစားရသည္။ သူ အဆုံးထိ သြင္းလိုက္တိုင္း အင့္ခနဲ ျဖစ္သြားသည့္ မ်က္ႏွာလွလွေလးကို ၾကည့္ကာ ရမက္စိတ္ကလည္း ျပင္းသထက္ျပင္းလာသည္။

“အင့္..ဟင့္..ေဆာင့္..ေဆာင့္..“

“ေကာင္းတယ္..ေမာင္ရယ္…ေဆာင့္..“

ကုတင္ေစာင္းတြင္ ရွိေနသည့္ သဇင္၏ ေစာက္ပတ္ကေတာ့ စိုးဝင္း သြင္းလိုက္ထုတ္လိုက္တိုင္း အရည္မ်ားထြက္ၾကသည္။ သဇင္သည္ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ အရည္႐ႊဲသည္။ အသားျဖဴသူမို႔မ်ားလားေတာ့ မသိ။စိုးဝင္းသည္ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းမ်ား၏ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ မာဆက္ေတြ ဘာေတြ ေရာက္ဖူးရာ ေဆာ္ႏွင့္မစိမ္းေခ်။ နည္းနည္းပါးပါး အေတြ႕အႀကဳံရွိသည္။ သို႔ေသာ္ သဇင္ေလာက္ အရည္႐ႊမ္းတာေတာ့ မေတြ႕ဖူးေခ်။ အခုလည္း စြင့္ကားေနသည့္ တင္ပါးႀကီးေအာက္က ေမြ႕ယာပင္ စိုေနၿပီ။

“စြတ္…ဖြပ္…အင့္..အင့္…“

“ျဗစ္….အင့္..ကြၽတ္..ကြၽတ္…“

စိုးဝင္း၏ ေဆာင့္ခ်က္ႏွင့္အညီ သဇင္ခင္မ်ာ ေမြ႕ယာထဲသို႔ နစ္ဝင္သြားလိုက္ ျပန္ႂကြလာလိုက္ ျဖစ္ေန၏။ေထာင္ေပးထားေသာ ေပါင္တန္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုေတာ့ ကားႏိုင္သမွ် ကားေပးထားသည္။ အခုထက္ထိဘရာစီယာေလးအတြင္းမွာ ရွိေနေသာ ေ႐ႊရင္အစုံကေတာ့ စိုးဝင္း ေဆာင့္လိုက္တိုင္း လႈပ္ခါေနသည္။

ပန္းေရာင္ခံ ဘရာလွလွေလးအတြင္းမွ ဆူၿဖိဳးေသာ ရင္ႏွစ္မႊာကိုၾကည့္ကာ သူ႔စိတ္ေတြ ပိုထန္လာသည္။ ခနအၾကာတြင္ေတာ့ စိုးဝင္းသည္ သဇင္၏ ဖင္ႀကီးကို သိမ္းက်ဳံးမကာ ကုတင္ေရွ႕ဘက္သို႔ နည္းနည္းတြန္းတင္လိုက္သည္။ လူကလည္း အလိုက္သင့္လိုက္သြားကာ သဇင္ေပၚတြင္ ေမွာက္ခ်လိုက္သည္။ လက္ကမူ စေနႏွစ္ခိုင္ကို ကာထားသည့္ ဘရာစီယာကို ပင့္ကာလွန္လိုက္သည္။ ထြက္ျပဴလာသည့္ စပ်စ္သီးအေရာင္ ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို ငုံကာ စို႔လိုက္သည္။ ဖင္ႀကီးကို ႂကြကာလည္း အားရပါးရ ေဆာင့္ေတာ့သည္။

သဇင္သည္ စိုးဝင္း၏ ေဆာင့္ခ်က္ေတြက ျပင္းလွသျဖင့္ ေမြ႕ယာေပၚတြင္ ဘယ္ညာလူးလြန႔္ေနသည္။လက္ကေလးမ်ားကမူ စိုးဝင္းကို လြတ္ထြက္သြားမွာ စိုးသည့္အလား အတင္းပင္ ဖက္ကာထားသည္။ စိုးဝင္း၏ အခ်က္က်က် ကလိေပးေနသည့္ ပါးစပ္ေၾကာင့္လည္း ႏို႔အုံႏွစ္ဖက္သည္ တင္းကာမာလာသည္။ အေပၚတြင္မက ေအာက္ကေစာက္ပတ္သည္လည္း အျပတ္ပင္ ႐ြပိုးထိုးကာ လႈပ္ရွားေနသည္။

“အင့္..အင့္..အြန႔္..အြန႔္…“

“ျဗစ္…ျဗစ္..ဒုတ္.. ျဗစ္….ျဗစ္.. ဒုတ္“

“ေဆာင့္..ေဆာင့္.. ေမာင္… သဇင္ ၿပီးေတာ့မယ္…“

“အင့္..အင့္..ထြက္..ထြက္ ကုန္ၿပီ..ေမာင္….“

စိုးဝင္း၏ မီးကုန္ယမ္းကုန္ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားေနာက္တြင္ေတာ့ သဇင္သည္ တဆတ္ဆတ္တုန္ကာ ၿပီးသြားသည္။ ေတာင့္ထားသမွ် တကိုယ္လုံး အေၾကာေတြလည္း ေျပက်သြား၏။ သဇင္တစ္ေယာက္ ၿပီးသြားသည္ကို သိသည္မို႔ စိုးဝင္းလည္း သူမ၏ ကိုယ္လုံးေလးကို တင္းၾကပ္စြာ ဖက္လိုက္သည္။ လီးတန္ႀကီးကို ဒစ္ေပၚလာသည္အထိ ဆြဲထုတ္ကာ အားကုန္ဆက္တိုက္ေဆာင့္လိုက္သည္။ စိုးဝင္း အသက္ရႉသံမ်ား ျပင္းလာၿပီး ေနာက္တြင္ေတာ့ သူ႔အေခ်ာင္းႀကီးကို အဖုတ္တဆုံး ဖိသြင္းလိုက္ၿပီး လရည္မ်ားကို ပန္းထုတ္လိုက္သည္။

ငါးမိနစ္ခန႔္ၾကာေအာင္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦးဖက္ကာ ေမွးေနၿပီးေနာက္ စိုးဝင္းသည္ အသာပင္ ကိုယ္ကို ႂကြကာ ပက္လက္လွန္ လွဲအိပ္လိုက္သည္။ လက္ေမာင္းကို ဆန႔္ေပးလိုက္ရာ သဇင္သည္ အသာပင္ သူ႔ေခါင္းကေလးကို မွီကာ ေရာက္လာသည္။ စိုးဝင္းရင္ခြင္တြင္ အသာေမွးေနရင္းမွ မ်က္စိကိုေ႐ႊ႕၍ ေအာက္ကိုၾကည့္လိုက္ရာတြင္ေတာ့ အရည္ေတြေပပြေနသည့္ စိုးဝင္း၏ ညီေတာ္ေမာင္ကို ေတြ႕သည္။ အေခ်ာင္းႀကီးသည္ တင္းေျပာင္ၿပီး အသဲယားစဖြယ္ပင္။

“ႁဗြတ္..ေဗ်ာ့…“

“ဟယ္..ထြက္ၾကကုန္ၿပီ…“

သဇင္သည္ အဲဒီေတာ့မွ အလန႔္တၾကား ထလိုက္သည္။ သူမသည္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ေစာက္ပတ္က ရႈံ႕ခနဲျဖစ္သြားရာ အရည္ေတြက စိမ့္ၾကကုန္သည္။ စိုးဝင္းလည္း အလိုက္သိစြာပင္ ကုတင္ေခါင္းရင္းတြင္ ခ်ထားေသာ တစ္ရႈးေပပါထုပ္ကို ေပးလိုက္သည္။ အစေလးႏွစ္ခုကို ဆြဲထုတ္လိုက္ကာ သဇင္သည္ အဝေလးႏွင့္ေတ့သည္။ ၿပီးလွ်င္ေတာ့ ကုတင္ေပၚက အသာ႐ြ႐ြေလးဆင္းကာ ေရခ်ိဳးခန္းဆီသို႔ ေျပးသြားေတာ့သည္။

“ေမာင္.. သဇင္ ေျပာတာကို ၾကားတယ္ေနာ္..“

စိုးဝင္းသည္ သဇင္က အေမးတြင္ေတာ့ ျပန္မေျပာလို႔ မျဖစ္မွန္းသိလိုက္သည္။ သူတို႔ႏွပ္ေနၾက inn ေလးထဲက အထြက္တြင္ ညေနေစာင္း ႐ုံးဆင္းခ်ိန္ျဖစ္ေန၍ ကားကို သတိထားေမာင္းေနသျဖင့္႐ုတ္တရက္ေတာ့ စကားမျပန္ႏိုင္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာမွ…

“ၾကားပါတယ္.. သဇင္ရယ္…။ ေမာင္လည္း.. ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေသးလို႔ပါ…“

သဇင္သည္ စိုးဝင္း၏ ေအးတိေအးစက္ အေျဖတြင္ေတာ့ အနည္းငယ္ စိတ္ေကာက္ခ်င္သြားသည္။ စိုးဝင္းသည္ ဟိုကိစၥတြင္ တက္ႂကြသေလာက္ အျခားအေၾကာင္းအရာမ်ားတြင္ေတာ့ တခါတခါ အရမ္းေအးေဆးလြန္းသည္။ အခုလည္းၾကည့္… သူမကို အိမ္က ေရွ႕လထဲ စကၤာပူသြားခိုင္းေနသည့္ ကိစၥကိုသူကေတာ့ ဘာမွ မဟုတ္သလိုပင္။ သူမကပင္ အစြမ္းကုန္ လိုက္ေလ်ာခဲ့၍ သူက အခုေတာ့ သူမကိုဂ႐ုမစိုက္ေတာ့တာမ်ားလား။

စိုးဝင္းသည္ ႏႈတ္ခမ္းေလးဆူကာ ကားျပတင္းေပါက္မွန္ဘက္ လွည့္သြားသည့္ သဇင္ကို ၾကည့္ကာ ေကာင္မေလးေတာ့ စိတ္ေကာက္ေနၿပီလို႔ သိသည္။ ေနာက္က ေက်ာ္တက္ခ်င္ေနေသာ ကားကို အရင္လမ္းဖယ္ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ..

“စိတ္မေကာ္ပါနဲ႔ သဇင္ရယ္…။ ေမာင္ကလည္း ေလာေလာဆယ္ အလုပ္မရွိေသးေတာ့ ဘာမွ မစဥ္းစားရေသးလို႔ပါ..။ သဇင္ မသြားခင္ ေမာင္တို႔ တစ္ခုခု စဥ္းစားၾကတာေပါ့..။ ေနာက္ၿပီး စလုံးဆိုတာလည္း အေဝးႀကီးမွ မဟုတ္တာ..။ ေမာင္လည္း သဇင္နဲ႔ မခြဲခ်င္ပါဘူး..။ ေတာ္ၾကာေန ငတ္ေနမွ ဒုကၡေရာက္မယ္..“

“ေမာင္ ေနာ္…“

စိုးဝင္း၏ အေႏွာင့္အသြား မလြတ္ေသာ စကားတြင္ေတာ့ သဇင္သည္ စိတ္ေကာက္ေျပသြားသည္။ သူမသည္ မိန္းကေလးသာဆိုေသာ္လည္း ၾကာၾကာ စိတ္မေကာက္တတ္သူ ျဖစ္သည္။ စိုးဝင္း၏လက္ကို ဖ်န္းခနဲ႐ိုက္သည္။

“အမေလးေလး…. နာတယ္… သဇင္ရယ္..“

“သူၾကေတာ့ သိတတ္တယ္… ခုနတုန္းကေတာ့ သူမ်ားကို ဇြတ္လုပ္ၿပီးေတာ့..“

“ဒါကေတာ့.. ေကာင္းတာကိုး.. သဇင္ရယ္…။ သူလည္း အလိုတူ အလိုပါပဲဟာ…. ဟီး… ဟီး“

“ဖ်န္း.. ေမာင္ေနာ္.. ဒါပဲေျပာေန..“

သဇင္သည္ စပ္ၿဖဲၿဖဲႏွင့္ ေျပာေနသည့္ စိုးဝင္း၏ လက္ေမာင္းကို ေနာက္တစ္ခါ ထပ္႐ိုက္လိုက္သည္။ ဒါကလည္း သူမ၏ အက်င့္တစ္ခု။ သဇင္သည္ အျခားေသာ ေကာင္မေလးေတြလို သူမ သေဘာက်ရင္ ၊ စိတ္ေကာက္ရင္ျဖစ္ျဖစ္ လက္သည္းႏွင့္ မဆိတ္တတ္ပါ။ သူမ၏ အက်င့္က လက္ကေလးေျမာက္ကာႏွင့္ ႐ိုက္တတ္ခ်င္းပင္။ စိုးဝင္းလို ဗလေတာင့္ေတာင့္ႏွင့္ သူမို႔ ေတာ္ေသးသည္။

သဇင္တို႔ ေနထိုင္ရာ တာေမြဘက္ အေရာက္တြင္ေတာ့ စိုးဝင္းသည္ ကားကို လမ္းမထိပ္မွာပင္ ရပ္ထားသည္။ ဒါကလည္း အေၾကာင္းရွိသည္။ အမွန္က သဇင္ကို တကၠသိုလ္ တက္ေနသည့္တေလွ်ာက္ သူမတို႔မိသားစုက ရည္းစားရွိေၾကာင္း မသိေခ်။ သူမကလည္း ဒါကို ဖြင့္မေျပာေခ်။ ဘာလို႔လဲဟု တစ္ခါက စိုးဝင္း ေမးဖူးေသာ္လည္း သူမက မေမးႏွင့္ဆိုသျဖင့္ သူဆက္မေမးေခ်။ သူ၏ အက်င့္ကလည္း သူတပါးမေျပာခ်င္သည့္ ကိစၥကို အတင္းလိုက္မေမးတတ္။ ဒါႏွင့္ပင္ သဇင္ကို လိုက္ပို႔တိုင္း သူသည္ လမ္းမထိပ္ကပင္ လွည့္ျပန္သည္သာ။

အခုလည္း သဇင္သည္ စိုးဝင္း ကားရပ္လိုက္သည္ႏွင့္ စလင္းဘတ္အိတ္ကေလးကို ေကာက္လြယ္ကာ ဆင္းသြားသည္။ ျပန္ခ်ိန္လည္း နည္းနည္းေနာက္က်ေနသည္ မဟုတ္လား။ သဇင္၏ အမွတ္သေကၤေတြ စြင့္ကားေနသည့္ တင္ပါးမ်ားကေတာ့ သူမ၏ေနာက္မွ နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ ႏွင့္ လိုက္ပါသြားသည္။ အံမယ္.. လမ္းထိပ္က ဆိုက္ကားသမားေတြေတာင္ သူ႔လို လိုက္ေငးေနပါလား။

သဇင္သည္ ခပ္လွမ္းလွမ္းအေရာက္တြင္ေတာ့ စိုးဝင္းဘက္လွည့္ကာ လက္ကေလးေျမာက္၍ နားနားကိုကပ္ျပသည္။ ည ဖုန္းဆက္လိုက္မည္ ဆိုသည့္ သေဘာပင္။ စိုးဝင္းလည္း သက္ျပင္းခ်ကာ ကားကိုေမာင္းထြက္လိုက္သည္။ ဒီညေတာ့ ဘီယာသြားေသာက္မယ္လို႔ စဥ္းစားထားတာ အဆင္ေျပေတာ့မည္မထင္။ သဇင့္ဖုန္းကို ေစာင့္ရဦးမယ္ေလ..။

တစ္ခုခု စဥ္းစားမယ္ဟုဆိုေသာ္လည္း စိုးဝင္း တကယ္ေတာ့ မစဥ္းစားျဖစ္ပါ။ သူမွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ဖြင့္ဖို႔ကိစၥႏွင့္ပင္ လုံးလည္ခ်ာလည္ လိုက္ေနသည္။ ဦးေအာင္မိုးက အေမ့ကို အထည္ဆိုင္ မျဖဳတ္ႏွင့္ဆို၍ သူမကလည္း ဝင္မကူႏိုင္ေခ်။ ဒီေတာ့ သားအဖႏွစ္ေယာက္ သုံးပတ္ေလာက္ ေတာ္ေတာ္ပင္ ႐ုန္းကန္လိုက္ရသည္။

ေတာ္ေသးသည္က သူတို႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္သည္ အခ်င္းခ်င္းသာ မတည့္ရင္ မတည္မည္။ အျခားသူမ်ားႏွင့္ေတာ့ အလြမ္းသင့္သည္။ စိုးဝင္းက လူငယ္လူငယ္ခ်င္း အကြၽမ္းဝင္သလို၊ ဦးေအာင္မိုးကလည္း လူႀကီးလူႀကီးခ်င္း အလြမ္းသင့္၏။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔ကိစၥကို ဝိုင္းကူညီေပးၾကသူေတြကေတာ့ ေပါသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အခ်ိန္သုံးပတ္အတြင္းပင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလး၏ ကိုယ္ထည္သည္ ပီပီျပင္ျပင္ ျဖစ္လာသည္။

ဒီေနရာတြင္ေတာ့ ဦးေအာင္မိုးႏွင့္ စိုးဝင္း သြားတူသည့္ အခ်က္တစ္ခ်က္ရွိသည္။ ဒါကေတာ့ ႏွစ္ဦးစလုံး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၏ ႐ုပ္ကို ေကာင္းေစခ်င္သည့္ အခ်က္ပင္။ စားပြဲဆိုလွ်င္လည္း ျဖစ္သလို မဟုတ္ဘဲ တကယ့္ႀကိတ္သားျဖင့္ လုပ္ထားသည့္ ခုံလွလွေလးေတြ ဝယ္သည္။ ထိုင္ခုံေလးေတြကအစ စိုးဝင္းသည္ ဆိုင္အကူေကာင္ကေလးေတြႏွင့္ သံဘရက္ကက္ေတြ ျပန္ထည့္သည္။ သူလည္းပဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ေနၾကမို႔ ေယာက်္ားေလးမ်ားသည္ ခုံတြင္ထိုင္လွ်င္ ေကာင္းေကာင္းမထိုင္ဘဲ ခုံကို ႏွဲ႔သလို ေျခႏွစ္ဖက္ထဲႏွင့္ ထိုင္တတ္သည္ကို သိေနသည္ေလ..။ ေျပာစရာရွိသည့္ အေၾကာင္းက ဒီခုံေလးေတြကို ဘရက္ကက္႐ိုက္ရာက စသည္ဟုပင္ ဆိုရမလို။

“အား…ေတာက္“

“ကိုစိုးႀကီး.. ဘာျဖစ္တာလဲ“

“ကြၽတ္.. ဒီမွာ လက္ကို စကူနဲ႔ထိသြားလို႔“

စိုးဝင္းသည္ ဆိုင္အကူေကာင္ေလး ဖိုးခြား၏ ေမးသံကို လွည့္မၾကည့္ဘဲ ေျပာလိုက္သည္။ ေခ်ာ္ၿပီးထိသြားလို႔ထင္သည္ စကူႏွင့္ ထိုးမိသည့္ လက္မက ေပါက္ကာ ေသြးေတြထြက္လာသည္။

“ကိုစိုးႀကီး လက္ကို ေရေဆးလိုက္ေလ..။ ၿပီးရင္ ပလာစတာကပ္လိုက္။ ေတာ္ၾကာေန ေညာ္ဝင္သြားရင္ ခက္မယ္..“

“အံမယ္.. မင္းက ငါ့ဆရာ လာလုပ္ေနတယ္..“

အနားေရာက္လာသည့္ ဖိုးခြားက အေျပာတြင္ စိုးဝင္းသည္ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို ခ်ဳပ္ထိန္းကာ အသာေငါက္လိုက္သည္။ ဘာမဟုတ္တဲ့ ၅ တန္းေတာင္ မအာင္သည့္ ေကာင္ကေလးက သူ႔ကိုလာၿပီးဆရာလုပ္သည္ေလ။ ခက္ေတာ့ ခက္ေနပါၿပီ ဒီေကာင့္ရယ္..။

စိုးဝင္းတို႔သည္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ျဖစ္မည္ဆိုေတာ့ အေရးႀကီးသည့္ စားပြဲထိုးကို ရွာရသည္။ ဒီေခတ္ႀကီးတြင္ ဒီလိုမ်ိဳးကေလးေတြက ေပါေသာ္လည္း စိတ္ခ်ရသူက ရွားသည္။ ဒီေတာ့ ေသခ်ာေ႐ြးရသည္။ ဖိုးခြားသည္ သူ႔အေဖႏွင့္ အေမ တိုင္ပင္ကာ ရွာထားသည့္အထဲက တစ္ေယာက္။ သူတြင္ပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသး။ ေနာက္ထပ္ ေက်ာင္းတပိုင္းတစႏွင့္ အလုပ္ထြက္လုပ္ေနသည့္ ေကာင္ကေလးႏွစ္ေယာက္ ရွိေသးသည္။ ဒါကေတာ့ ေဒၚမိုးသူ ေဈးထဲကေန ရွာေပးထားျခင္း ျဖစ္သည္။

စိုးဝင္းသည္ တခါတေလေတာ့လည္း ဒီေကာင္ေလးေတြကို ၾကည့္ကာ စိတ္ဆင္းရဲသည္။ စိုးဝင္းတို႔ေနသည့္ ေျမာက္ဥကၠလာဘက္တြင္ ဒီလိုမ်ိဳး အတန္းအစားေတြက မ်ားသည္။ ရပ္ကြက္တစ္ခုကိုၾကည့္လိုက္ ခ်မ္းသာတဲ့သူက လက္ခ်ိဳးေရလို႔ ရၿပီး က်န္သည့္သူမ်ားကေတာ့ ဆင္းရဲၾကသူမ်ားသာ။ အခုေခတ္တြင္ အစိုးရဝန္ထမ္းလည္း လက္လုပ္လက္စား အဆင့္ထဲတြင္ ထည့္ရမလိုျဖစ္၍ သူက ဆင္းရဲသူမ်ားသည္ဟု ခ်ဳံငုံ၍ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။

ဒီေတာ့ ေဒၚမိုးသူ ရွာေပးသည္ ေကာင္ကေလး သုံးေယာက္တြင္ လည္လည္ဝယ္ဝယ္ ပိုရွိသည့္ ဖိုးခြားကိုေတာ့ သူတို႔က အိမ္မွာ အၿပီးေခၚထားလိုက္သည္။ က်န္သည့္ ေကာင္ကေလးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အလုပ္ၿပီးရင္ စက္ဘီးေလးႏွင့္ သူတို႔ ရပ္ကြက္ထဲကို ျပန္သြားၾကသည္။ ဖိုးခြားႏွင့္ကေတာ့ သူႏွင့္ တစ္အိမ္တည္းေနသူမို႔ ပိုလည္း ခင္သည္။အခုလည္း ၾကည့္ေလ အသက္အရ သူမ်ားေတြဆိုရင္ ၈ တန္းေလာက္တက္ေနရမည့္ ဖိုးခြားသည္ သူ႔ကို ဆရာလုပ္ကာ ေျပာေနသည္။

“ငါသိပါတယ္ကြ… ဒီဟာ မင္းပဲ ဆက္႐ိုက္လိုက္ေတာ့..“

စိုးဝင္းသည္ လက္ထဲက ကိုင္ထားသည့္ တူကိုခ်ကာ ဆိုင္ေနာက္ဖက္ ဖိုေဘးတြင္ ခ်ထားသည့္ ေရစည္သို႔ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေရကို အသင့္ေတြ႕သည့္ ခြက္ႏွင့္ ခပ္ကာ အသာေလာင္းခ်လိုက္သည္။ ႏွစ္ခြက္သုံးခြက္ေလာက္ ေလာင္းအၿပီးတြင္ေတာ့ ေသြးနဲနဲတိတ္သြားသည္။

“ဖိုးခြားေရ…. မင္းဆီမွာ ပလာစတာ ရွိလို႔လား..“

“ကြၽန္ေတာ့္ဆီမွာေတာ့ ဘယ္ရွိမလဲ ကိုစိုးႀကီးရ..။ ေဘးနားကဆိုင္မွာ ရွိတယ္ေလ..“

ဖိုးခြား၏ အေျဖတြင္ေတာ့ စိုးဝင္း ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့။ ဒီတစ္ခါၾကေတာ့ ဒီေကာင္ေလးက ေတာ္သြားသည္။ ဇာတ္လမ္းအစပိုင္းတုန္းက ေျပာသလိုပင္ စိုးဝင္းတို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္မည့္ ေနရာသည္ အိမ္ဆိုင္ကေလးမ်ားရွိသျဖင့္ သူ၏ဆိုင္ေဘးတြင္ ေဆးဆိုင္ေလး တစ္ဆိုင္ရွိသည္။ ဆိုင္ကေလးက လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လာဝယ္ၾကသည္ကိုလည္း သတိထားမိသည္။ စိုးဝင္းတို႔ မိသားစုသည္ခ်ဴခ်ာသူမ်ား မဟုတ္လို႔ ေဆးေသာက္ ေဆးစားခ်င္းမရွိလို႔သာ သူမေရာက္ခ်င္းျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ ပလာစတာ ဝယ္ဖို႔ သြားရေတာ့မည္။

“ေအး.. ငါ ပလာစတာ သြားဝယ္လိုက္ဦးမယ္..။ မင္း.. ဆိုင္ၾကည့္ထားလိုက္..“

“ကိုစိုးႀကီး..သိပ္မၾကာနဲ႔ေနာ္…“

စပ္ၿဖဲၿဖဲေလးႏွင့္ သူ႔ကို လွမ္းေျပာလိုက္သည့္ ဖိုးခြား၏ စကားကို အေစာက သိပ္သေဘာမေပါက္။ ပလာစတာဝယ္တာ ဘာၾကာစရာ ရွိလို႔လဲ။ ေဆးဆိုင္ေလးေရာက္မွ သေဘာေပါက္သြားသည္။ သေကာင့္သားက ဒါေၾကာင့္ ငါ့ကို ေနာက္လိုက္တာကိုး။

“ေအး ေဆးဆိုင္“

ဆိုသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ေလးကို ၾကည့္ရင္း စိုးဝင္းသည္ သူေရွ႕က ေဆးဝယ္သူ ထြက္အသြားတြင္ေတာ့ အသာပင္ ေဆးကေလးမ်ား တန္းစီတင္ထားသည့္ မွန္ဗီ႐ို အပုေလးနား ကပ္လိုက္သည္။

“ဘာလိုခ်င္လို႔လဲ ရွင္..“

မွန္ဗီ႐ိုေလး၏ ေအာက္ကေန ႐ုတ္တရက္ ေပၚလာသည္က ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။ စိုးဝင္း လာရင္းအေၾကာင္းေတာင္ ေမ့သြားသည္။ ရင္ပတ္ေရွ႕တြင္ သိမ္းကာခ်ထားသည့္ ေပ်ာ့ေျပာင္းသည့္ ဆံပင္ရွည္ရွည္ေလးမ်ားႏွင့္ လိုက္ဖက္သည့္ မ်က္ႏွာလွလွေလးကို ေငးၾကည့္ကာ စကားမစမိ။

“ဘာလိုခ်င္လို႔လဲ..“

နည္းနည္းက်ယ္က်ယ္ ေမးလိုက္သည့္ ေကာင္မေလး အသံတြင္ေတာ့ စိုးဝင္း အိပ္မက္ကႏိုးသူလို သတိဝင္သြားသည္။ အၾကည့္ကို လႊဲကာ ..

“ဟို..ဟို.. ပလာစတာ လိုခ်င္လို႔ပါ..“

“တစ္ခုလား..ႏွစ္ခုလား..“

“တစ္ခုပါ…“

“တစ္ခုဆိုရင္ေတာ့ ငါးဆယ္.. အေႂကြပါရင္ေတာ့ေပး..“

သြက္သြက္ေလးေျဖလိုက္သည့္ ေကာင္မေလး၏ အသံကို နားေထာင္ရင္း စိုးဝင္း အမွတ္ေတြေပးေနသည္။ အသံေလးကလည္း ႐ုပ္ကေလးလို လွလွေလးပင္။

“ဒါဆိုရင္ေတာ့ ႏွစ္ခုေပးပါ.. လိုလိုမယ္မယ္ေပါ့.. အဟဲ..“

သြားေလးအၿဖီးသားႏွင့္ ေျပာလိုက္သည့္ သူ႔ကို ေကာင္မေလးက တခ်က္စူးခနဲ စိုက္ၾကည့္သည္။ ၿပီးလွ်င္ေတာ့ တန္းေပၚကိုတင္ထားသည့္ ဗူးကေလးထဲကေန ပလာစတာႏွစ္ခုကို ၿဖဲကာေပးလိုက္သည္။စိုးဝင္းက လွမ္းအယူတြင္ေတာ့ လက္ခ်င္းမထိေအာင္ အသာေရွာင္သြားသည္။ ၾကည့္ရတာ သူမမွာ ဒါမ်ိဳးေတြ ႐ိုးေနၿပီ ထင္သည္။

စိုးဝင္းသည္ ပလာစတာရေသာ္လည္း ႐ုတ္တရက္ မျပန္ခ်င္ေသး၍ အသာဆက္ရပ္ေနလိုက္သည္။ဆံပင္ရွည္ရွည္ေလးမ်ားႏွင့္ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ ေကာင္မေလးကို ဆက္ငမ္းေနလိုက္သည္။ အထူးသျဖင့္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည့္ ဆံပင္ရွည္ေလးမ်ားက သူမတကိုယ္လုံးတြင္ အေပၚလြင္ဆုံးျဖစ္သည္။

“ဘာလိုခ်င္ေသးလို႔လဲ…“

ေကာင္မေလးက ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး အေမးတြင္ေတာ့ စိုးဝင္း ေယာင္ၿပီး ေျဖလိုက္မိသည္။

“ဆီဒိုရာ…ဟိုက္…“

“ရွင္…“

ေျဖၿပီးမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မွားမွန္းသိသည္။ လႊတ္ခနဲ ထြက္သြားသည့္ ပါးစပ္ကို ဆြဲေတာင္ထိုးပစ္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြား၏။ ခ်က္ခ်င္းပင္ လက္ကာျပကာ..

“မဟုတ္ဘူး… ေယာင္သြားတာ… သြားေတာ့မယ္..“

ဒီတစ္ခါေတာ့ စိုးဝင္း ငမ္းပိုးစြဲကာ ေနမေနေတာ့ေပ။ ေကာင္မေလး ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္ႏွင့္ ထည့္ေပးလိုက္သည့္ ပလာစတာအိတ္ကို ေကာက္ကိုင္ကာ ထြက္ေျပးလာခဲ့သည္။ စိတ္ထဲကလည္း ငါေတာ့ သြားၿပီဟု တြက္လိုက္ေသးသည္။ ေကာင္မေလးကေတာ့ “ဘယ္လိုလူလဲဟ“ ဆိုသည့္ အၾကည့္ႏွင့္ မ်က္ေမွာင္ႀကီး ကုတ္ကာ က်န္ေနခဲ့သည္။

“ဘယ္လိုလဲ ကိုႀကီးစိုး လွတယ္မွတ္လား..“

ဆိုင္ထဲကို အေျပးတစ္ပိုင္းႏွင့္ ဝင္လာသည့္ စိုးဝင္းကို ဖိုးခြားက လွမ္းေမးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ စိုးဝင္းလည္း ဖင္ထိုင္ခုံတစ္လုံးတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ လက္က ဒဏ္ရာကို ပလာစတာကပ္ဖို႔ပင္ ေမ့သြားကာ ၿပဳံးၿဖဲၿဖဲႏွင့္ ၾကည့္ေနသူ ဖိုးခြားကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္။

“ေဟ့ေကာင္ လာဦး… ငါေမးစရာရွိတယ္…“

ဖိုးခြားသည္ အတည္ေပါက္ႏွင့္ စိုးဝင္းက ေခၚလိုက္သည္တြင္ေတာ့ မ်က္ႏွာပိုးသတ္ကာ သူ႔အနားေရာက္လာသည္။

“ငါ အတည္ေမးမလို႔… အဲဒီေကာင္မေလးက ဘယ္သူလဲ..“

ဖိုးခြားလည္း သူ႔ကို ဆရာတင္ကာ အေမးခံလိုက္ရသည္တြင္ေတာ့ စတိုင္ႀကီးတခြဲတည္းျဖင့္..

“ဒါကေတာ့ ဒီလိုဗ်.. ကိုစိုးႀကီးရ..“

ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္လိုလို ဘာလိုလို စတိုင္ဖမ္းကာ သူ႔ကိုေျပာေနသည့္ ဖိုးခြားကို စိုးဝင္း နည္းနည္းေတာ့ အျမင္ကပ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ သူေျပာမွ သိမည္မို႔ အသာပင္ နားေထာင္ေနလိုက္သည္။

“အဲ့ဆိုင္က ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ နာမည္ႀကီးတာဗ်..။ ေန႔လယ္ဘက္ဆိုရင္ေတာ့ အငယ္မေလးထိုင္တယ္..။ သူ႔နာမည္က သြယ္သြယ္ေအးတဲ့..။ ညဘက္ဆိုရင္ေတာ့ အႀကီးမ ထိုင္တယ္..။ သူ႔နာမည္က ႏြယ္ႏြယ္ေအးတဲ့…။ ကိုစိုးႀကီး မသြယ္သြယ္ေအးက ဆံပင္အရွည္ေလးနဲ႔ မွတ္လား..“

စိုးဝင္းသည္ ဖိုးခြားက အေမးတြင္ေတာ့ ေကာင္မေလး၏ ရင္ပတ္ေပၚကို ေခြကာ ခ်ထားသည့္ ဆံႏြယ္ေလးမ်ားကို ျပန္ျမင္ေယာင္သည္။

“ဟုတ္တယ္ကြ… ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြ.. ေတာ္ေတာ္လည္း ရွည္တယ္“

ဖိုးခြားသည္ စိုးဝင္း၏ အေျဖတြင္ေတာ့ တရားခံက ဝင္ခံလိုက္သျဖင့္ စိတ္ေက်နပ္ရသြားသည့္ တရားသူႀကီးႏွယ္ ေခါင္းတညိမ့္ညိမ့္လုပ္သည္။

“အဲဒါ ကိုစိုးႀကီးက မႏြယ္ႏြယ္ေအးကို မျမင္ဖူးေသးလို႔။ မႏြယ္ႏြယ္ေအးက ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ ရွည္ေသးတယ္..။ သူဆိုရင္ ဆံပင္က တင္ပါးအထိ ေရာက္တယ္..“

စိုးဝင္းသည္ ဖိုးခြား၏ အေျပာတြင္ေတာ့ စိတ္ဝင္စားသြားသည္။ စိုးဝင္းတြင္ အစြဲအလမ္းဟုပဲ ဆိုရမလားမသိ။ ဆံပင္ရွည္ရွည္ႏွင့္ ေကာင္မေလးမ်ားကို အင္မတန္မွ သေဘာက်သည္။ သူ၏ အသည္းေက်ာ္က အခုေခတ္တြင္ R ဇာနည္ ျပန္ဆိုထားသည့္ စိုးလြင္လြင္၏ ဂႏၵဝင္ဆည္းဆာ ဆိုသည့္ သီခ်င္းေလးျဖစ္သည္။ ငယ္ငယ္တုန္းကတည္းက ဒီသီခ်င္းေလးကအတိုင္း ဆံပင္ရွည္ ႐ူး႐ူးေနသူဟု ဆိုရင္လည္း ရႏိုင္သည္။ သူသည္ ရည္းစားျဖစ္ေတာ့ သဇင္ကိုပင္ ဆံပင္ရွည္ ထားခိုင္းေသးသည္။ သဇင္က ဆံပင္ရွည္ ထားရမွာ ရႈပ္တယ္ဆိုၿပီးေတာ့ မထား၍ သူက ဆက္မတိုက္တြန္းခ်င္းသာ။ ဒါေတာင္မွ သူမႏွင့္တြဲသြားလို႔ အနားကေန ဆံပင္ရွည္ရွည္ႏွင့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ျဖတ္သြားရင္း လိုက္ၾကည့္ေနတတ္ေသးသည္။ အခုေတာ့ ဒီေလာက္လွသည့္ ေကာင္မေလး၏ အစ္မကလည္း ဆံပင္ရွည္ေလးႏွင့္ ဆိုပါလား။

“ဒါနဲ႔ မင္းေျပာတဲ့ ႏြယ္ႏြယ္ေအး ဆိုတာက ေန႔လည္ဘက္ မရွိဘူးလား..“

“ဒါေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မသိဘူးဗ်.. ညဘက္ဆိုရင္ ပိုလူစည္တာပဲ သိတယ္..“

စိုးဝင္းသည္ ဖိုးခြားဆီက ဒီေလာက္သိရတြင္ေတာ့ ေက်နပ္သြားသည္။ အမွန္က သူလည္း ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ထိ လိုက္ေမးေနမွန္းေတာင္ မသိ။ တကယ္ဆိုရင္ သူသည္ ရည္းစားႀကီး ငုတ္တုတ္ႏွင့္။ ရည္းစားမွ ေတာ္ယုံရည္းစား မဟုတ္။ ေတာ္ေတာ္လွသည္ဆိုသည့္ ေကာင္မေလးကို ခ်စ္သူအျဖစ္ ရထားခ်င္းပင္။ ကိုယ့္စိတ္ကိုပင္ နားမလည္။ “ဟင္း“ ခနဲ မသိမသာ သက္ျပင္းကို ခ်လိုက္သည္။ သူ သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္ကို ၾကားသြားသည့္ သေကာင့္သား ဖိုးခြားက..

“ကိုစိုးႀကီး.. အငယ္မနဲ႔ေတာင္ သက္ျပင္းခ်ေနရင္.. အႀကီးမနဲ႔ဆို ပိုခက္မယ္ေနာ္..“

“ဟာ.. ဒီေကာင္ကေတာ့…. မင္း လွ်ာရွည္မေနနဲ႔…. ႐ိုက္ခိုင္းထားတာေတြ ၿပီးေအာင္႐ိုက္…။ ငါ ကန္ထည့္လိုက္ရ..”

စိုးဝင္းသည္ သဇင့္အေၾကာင္းကို ေတြးေန၍ စိတ္ရႈပ္သြားရာမွ ဖိုးခြားက ဝင္အေျပာတြင္ေတာ့ ေငါက္လိုက္သည္။ ဖိုးခြားလည္း ကိုစိုးႀကီး စိတ္ဆိုးသြားမွာ စိုး၍ ဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ လုပ္လက္စ အလုပ္ကိုသာ လုပ္ေနလိုက္သည္။ ပါစပ္ကေတာ့ ပြစိပြစိႏွင့္

“ငါလည္းေျပာလို႔ သိရေသးတယ္.. အေဟာက္လည္း ခံရေသးတယ္“

ဟု မၾကားတၾကား ေျပာလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ စိုးဝင္း အနားမွခြါကာ ႐ိုက္လက္စ ထိုင္ခုံေလးမ်ားဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြား၏။ စိုးဝင္းသည္ ဖိုးခြားကို ၾကည့္မေနေတာ့ဘဲ လမ္းမကိုေငးကာ နီးစပ္ရာ ခုံေလးတြင္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ပလာစတာ ကပ္ဖို႔ပင္ ေမ့သြားသည္။ သဇင္အေၾကာင္း စဥ္းစားမိသြား၍ သူစိတ္ေတြ ထိုင္းသြားသည္။ အမွန္ဆိုလွ်င္ သူသည္ သဇင္ႏွင့္ ခြဲရမည္ကို ဝမ္းနည္းေနရမည့္အစား အခုေတာ့ ဘာမဟုတ္သည့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကို စပ္စုေနမိသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း နားမလည္။ စိတ္ထဲတြင္ အေျပးအလႊားႏွင့္ ညေနဘက္တြင္ ေတြ႕ဖို႔ ခ်ိန္းထားသည့္ သဇင္ႏွင့္ ေတြ႕လွ်င္ ဘာေျပာရမည္ကိုသာ စဥ္းစားေနမိေတာ့သည္။

တကယ္တမ္းေတြ႕ေတာ့ မွာတမ္းေႁခြသူက သဇင္သာလွ်င္ ျဖစ္သည္။

“ဒါပဲေနာ္.. ေမာင္.. အင္တာနက္ေတာ့ မွန္မွန္လာသုံးရမယ္ေနာ္…“

“အင္း.. သုံးမွာပါ.. သဇင္ရဲ႕….။ ေမာင္တို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ရဲ႕ ေဘးနားမွာတြင္ ရွိတာ…။ ေမာင္ သုံးမွာေပါ့…. စိတ္မပူပါနဲ႔..။ စိတ္ပူရမယ့္ သူက ေမာင္ပါ..“

“အံမယ္.. ေမာင္က ဘာစိတ္ပူစရာ ရွိလို႔လဲ..“

စိုးဝင္း၏ ရင္ခြင္ကို မွီထားေနရာမွ သဇင္သည္ အသာ႐ုန္းထြက္သည္။ စိုးဝင္းကို ေမာ့ၾကည့္ကာမ်က္စေလးခ်ီ၍ ေမးသည္။ ပန္းနီေရာင္ေသြးဆိုးထားသည့္ သဇင္၏ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးက စိုးဝင္းကိုလာပါယူပါလွည့္ဟု ဖိတ္ေခၚေနသေယာင္။ စိုးဝင္းသည္ အေစာပိုင္းတုန္းက သဇင္၏ ခါးေသးေသးေလးကို ဖက္ထားေသာလက္ကို ႐ုတ္လိုက္ကာ လွပေသာမ်က္ႏွာေလး၏ ေအာက္က ေမးေစ့လုံးလုံးေလးကို အသာဆြဲေမာ့လိုက္သည္။

“စိတ္ပူရတာေပါ့ သဇင္ရယ္…။ ဒီေလာက္လွတဲ့ ေကာင္မေလးကို ဘယ္လို စိတ္ခ်ရမွာလဲ..“

သဇင္သည္ စိုးဝင္းက ဒီလိုအေျပာတြင္ေတာ့ သြားေလးမ်ားေပၚသြားေအာင္ကို ၿပဳံးျပသည္။ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ အၿပဳံးပင္။

“ေမာင္ကလည္း .. စိတ္ခ်ပါ..။ သဇင္က ေက်ာင္းတက္ရာမွာဆိုေတာ့ အားခ်ိန္ေတာင္ ရွိခ်င္မွ ရွိမွာ…။ အားတဲ့အခါလည္း ေမာင္နဲ႔ ေတြ႕ရေအာင္ အြန္လိုင္းေရာက္ေနမွာပဲ.. စိတ္ပူမေနနဲ႔..“

စိုးဝင္းသည္ သဇင္၏ စကားအဆုံးတြင္ေတာ့ ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့။ ေျပာစရာလည္း မရွိေတာ့ေခ်။ အမွန္ဆို ဒီေန႔က သဇင္ စကၤာပူမသြားခင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေတြ႕ၾကခ်င္းမို႔ စကားေျပာကာ အခ်ိန္ကုန္ေနလို႔ မျဖစ္။ ရသည့္အခ်ိန္က သိပ္မွမရွိတာ။ စိုးဝင္းသည္ ေယာက်္ားေလးပီပီ သူကပဲ စတင္လႈပ္ရွားလိုက္သည္။ ခ်စ္သူကို အမွတ္ရေစရန္ လက္ေဆာင္ေပးရမည္ မဟုတ္လား။ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ စိုးဝင္း၏ မ်က္ႏွာက သူမႏွင့္ နီးလာခ်ိန္တြင္ေတာ့ သဇင္လည္း အလိုလိုမ်က္ေတာင္ေလး စင္းက်သြားသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေလးက မဟတဟ။

“ႁပြတ္… အင့္… အ… ဟင့္..“

စိုးဝင္း၏ ေမးေလးကို ကိုင္ထားေသာ လက္ေတြသည္ ေအာက္သို႔ ေ႐ြ႕ကာသြားသည္။ ဒီေန႔ေတာ့ သဇင္က ပုခုံးေပၚစတိုင္ အက်ႌေလး ဝတ္လာ၍ ၾကယ္သီး လိုက္ရွာေနစရာ မလို။ ေအာက္ကေန ပင့္မကာ ခြၽတ္လိုက္သည္။ အက်ႌအခြၽတ္တြင္ေတာ့ ႏွစ္ဦးသား နမ္းေနရာမွ ခနရပ္သည္။ ေခါင္းကေန လြတ္သြားသည္ႏွင့္ သဇင္ကပင္ စ၍ မြတ္မြတ္သိပ္သိပ္ ျပန္နမ္းသည္။ ၾကည့္ရတာ.. သူမလည္း စိုးဝင္းလိုပင္ စဥ္းစားထားပုံရသည္။

စိုးဝင္း၏ လက္ေတြကေတာ့ ဝက္ၿမီးလိုပင္ အၿငိမ္မေနေတာ့ေပ။ သဇင္၏ တကိုယ္လုံးအား စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ပြတ္သပ္ေပးေနသည္။ အနက္ေရာင္ဘရာစီယာေလးအတြင္းမွ စေနႏွစ္ခိုင္ကေတာ့ စိုးဝင္း၏လက္ေၾကာင့္ပင္ ေႂကြမြသြားေတာ့မတတ္ ျဖစ္၏။ ဒါတြင္မက ေနာက္ထပ္ စိုးဝင္း၏ ပစ္မွတ္က ေယာက်္ားတကာ သြားရည္က်သည့္ သဇင္၏ ဖင္သားႀကီးမ်ားပင္။ စိုးဝင္းသည္ တင္းရင္းစြင့္ကားသည့္ ဒီအိုးႀကီးႏွစ္လုံးကို အားရပါးရပင္ နယ္သည္။

သဇင္သည္ ဒါမ်ိဳးအနယ္ခံရတြင္ေတာ့ သူမလည္း မေနႏိုင္ေတာ့ေခ်။ စိုးဝင္း၏ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို အငမ္းမရ အတင္းပင္ ဖိကပ္စုပ္နမ္းေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့လည္း စိုးဝင္း၏ ကိုယ္လုံးႀကီးကို တိုးကာဖက္လာ၏။ စိုးဝင္းသည္ သဇင္က ရင္ခြင္ထဲ တိုးအလာတြင္ေတာ့ ႏို႔ေလးႏွစ္လုံးကို နယ္ေနရာမွ ေနာက္ကေက်ာကို သိမ္းဖက္ကာ ဘရာခ်ိတ္ဆီသို႔ လက္ကိုေ႐ႊ႕လိုက္သည္။ ခ်ိတ္ကေလးကို အသာျဖဳတ္လိုက္သည္။ ဘရာျဖဳတ္ၿပီးသြားသည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ စိုးဝင္း၏ လက္သည္ ေရွ႕ဘက္ကို ျပန္ေရာက္လာကာ သဇင္၏ေပါင္ရင္းခြဆီသို႔ ေနရာေ႐ႊ႕သြားသည္။ ဒီေန႔ဝတ္လာေသာ သဇင္၏ စကပ္ေလးက ေပါင္လည္ေလာက္သာရွိသည္မို႔ လက္ကို ေအာက္ကရႈိကာ ထည့္လိုက္သည္။ အဆင္သင့္ပင္ သြယ္လ်ေသာ ေပါင္တံေလး၏အရင္းက အဂၤါဇာတ္ေလးဆီသို႔ ေရာက္သြားသည္။

ပင္တီေလးခံေန၍ အဖုတ္အသားေတြကို မထိ။သဇင္သည္ ကာမေဇာမ်ားက တက္သထက္တက္လာသျဖင့္ စိတ္ထဲတြင္ မေနႏိုင္ေတာ့ေခ်။ သူမ၏ႏႈတ္ခမ္းအား စိုးဝင္းဆီကေန ႁပြတ္ခနဲျမည္ေအာင္ ဆြဲခြာလိုက္ၿပီး စိုးဝင္း၏တီရွပ္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။ စိုးဝင္းလည္း သဇင့္ဆႏၵကို သိသြားသည္မို႔ ဝတ္လာသည့္ တီရွပ္သာမက ေအာက္က သရီးကြာတား ေဘာင္းဘီကိုပါ အျမန္ခြၽတ္လိုက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ေတာ့ သဇင္၏ ကိုယ္လုံးေလးကို ကုတင္ေပၚသို႔ ကန္လန႔္ျဖတ္ တင္လိုက္သည္။

စိုးဝင္းသည္ က်န္ေနသည့္ သဇင္ကိုယ္ေပၚက စကပ္ကိုမူ အသာေအာက္သို႔ ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။ အခုေတာ့ျဖင့္ သဇင္၏ ကိုယ္ေပၚတြင္ သူမ၏ ရတနာေ႐ႊဂူေလးကို ကာထားသည့္ ဇာအနက္ေရာင္ပင္တီေလးမွ လြဲ၍ ဘာမွမရွိေတာ့ေခ်။ ခ်စ္သူသက္တမ္း ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ကာလအတြင္း သူ႔ကို ကာမစည္းစိမ္အျပည့္အဝေပးခဲ့ေသာ သဇင္၏ လွပသည့္ ကိုယ္ကေလးကို စိုးဝင္းသည္ မက္မက္ေမာေမာပင္ ၾကည့္သည္။

“ဟိတ္.. ဘာေတြ ၾကည့္ေနတာလဲ…“

သဇင္သည္ မ်က္လုံးေလးေမွး၍ ၾကည့္ေနရာမွ သူမ၏ ကိုယ္ကိုစားမတတ္ ဝါးမတတ္ ၾကည့္ေနသည့္ စိုးဝင္းကို လွမ္းေနာက္ကာ ေမးျခင္းျဖစ္သည္။ စိုးဝင္းသည္ ရယ္က်ဲက်ဲေလးႏွင့္

“မဟုတ္ပါဘူး…. ကိုယ့္ရဲ႕ ေပါက္စီေလးရယ္… မုန႔္စိမ္းေပါင္းေလးရယ္ကို အမွတ္ရေအာင္ ၾကည့္ေနတာ…“

“ခစ္..ခစ္… ေမာင္က သိပ္ေနာက္တာပဲ..။ သဇင့္ဟာေလးေတြကို စားစရာေလးေတြနဲ႔ တင္စားတယ္ေပါ့..။ ဒါျဖင့္.. သဇင့္ရဲ႕ သီးေမႊး ငွက္ေပ်ာသီးႀကီးေရာ…“

“ဟီး..ဟီး… လာမွာဗ်ား… ေရာ့…“

စိုးဝင္းသည္ ေနာက္ေတာက္ေတာက္ႏွင့္ ေျပာရင္း သူ႔ကိုယ္ေပၚက ေနာက္ဆုံးလက္က်န္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကို ခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ အလုပ္မ်ားေန၍ သဇင္ႏွင့္ မေတြ႕ရတာ သုံးပတ္ေလာက္ေတာင္ရွိသြားသည္။ ဒီေတာ့ သူညီေတာ္ေမာင္သည္ အျပတ္မာေထာင္ေနသည္သာ။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေနရာေ႐ႊ႕ကာသဇင္၏ ေပါင္ခြၾကားတြင္ ေနရာယူလိုက္သည္။ ပင္တီေလးကိုလည္း အနားႏွစ္ဖက္မွဆြဲကာ ေပါင္တံတေလွ်ာက္ ဆြဲခ်လိုက္သည္။

သဇင္သည္ စိတ္ထေန၍လားမသိ။ အဝေလးတြင္ပင္ အရည္ၾကည္ေလးမ်ား စိုေနသည္ကို ေတြ႕သည္။စိုးဝင္းသည္ သူ႔ညီေတာ္ေမာင္ကို ညာလက္ႏွင့္ကိုင္ၿပီး သဇင္၏ ေစာက္ပတ္ဝေလးကိုေတာ့ ဘယ္လက္ညႇိဳးႏွင့္လက္မကို သုံးကာ အသာၿဖဲလိုက္သည္။ သူ႔ဒုတ္ထိပ္ကို အသာေတ့ကပ္လိုက္သည္။

“အင့္..ေမာင္ရယ္.. သြင္းလိုက္ကြယ္…“

“ေျဖးေျဖးလား ျပင္းျပင္းလား သဇင္… “

“အို.. ေမာင္ကလည္း.. ဘယ္လိုပဲ သြင္းသြင္းကြာ.. ဒီမွာ သဇင္ ယားေနၿပီ..“

သဇင္သည္ စိတ္မရွည္သည့္ဟန္ျဖင့္ ဖင္ႀကီးကိုပင္ ေကာ့ေပးသည္။ သူမဖင့္အေကာ့တြင္ေတာ့ စိုးဝင္းသည္ ခါးအားကိုသုံးကာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပင္ လီးကို ထိုးေဆာင့္ခ်လိုက္သည္။ သြင္းခ်က္က ၾကမ္းေပမယ့္ သဇင္မွာ ေစာက္ပတ္က ယားေနရာ ႀကိတ္မွိတ္၍ပင္ ခံသည္။

“ဘြတ္…ျဗစ္… ျဗစ္… အင့္… အ ဟင့္..“

“ရလားဟင္… သဇင္..“

စိုးဝင္းသည္ သူ၏ညီေတာ္ေမာင္ တဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ တစ္ခ်က္တည္းႏွင့္ ဝင္သြားသျဖင့္ သဇင္ကိုလွမ္းၿပီး ေမးလိုက္သည္။

“ရတယ္… ေမာင္…ဆက္သြင္း…“

“ေရာ့.. ျဗစ္….ျဗစ္..ဒုတ္..“

“အင့္.. ခန..ေလး..ေမာင္..“

သဇင္သည္ စိုးဝင္း၏ အားကုန္ေဆာင့္ကာ သြင္းလိုက္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္နာသြားသည္။ စိုးဝင္းသည္ သဇင္၏ အေျပာတြင္ေတာ့ ေအာက္ကလႈပ္ရွားမႈကို ရပ္ကာ သဇင္ေပၚသို႔ ေမွာက္ခ်လိုက္သည္။ လုံးက်စ္က်စ္ ႏို႔ေလးတစ္ဖက္ကို ငုံကာစုပ္လိုက္သည္။

“ႁပြတ္..အင့္..ႁပြတ္..အင့္..“

စိုးဝင္းသည္ အသက္ေျခာက္ဆယ္ မေက်ာ္ေသးေပမယ့္ ငယ္မူျပန္သြားသည္။ ခုနတုန္းက ေပါက္စီစားခ်င္သည္ဟု ေျပာခဲ့သည္ကို တကယ္ပင္ အလုပ္ႏွင့္ လက္ေတြ႕ျပေတာ့သည္။ ခနအၾကာတြင္ေတာ့ သဇင္သည္ ရမက္စိတ္ေတြတက္ကာ တဟင္းဟင္း ျဖစ္၍လာသည္။ ေစာက္ပတ္ထဲတြင္ အျပည့္အသိပ္ဝင္ေနေသာ စိုးဝင္း၏ ညီေတာ္ေမာင္က ၿငိမ္ေနသည္ကိုလည္း မေက်နပ္ေတာ့။

“အင္း..ဟင္း… လုပ္..လုပ္ေတာ့ ေမာင္ရယ္..“

သဇင္သည္ မသဲမကြဲေလးေျပာရင္း ႏို႔စို႔ေပးေနသည့္ စိုးဝင္း၏ တင္ပါးႀကီးကို လက္ဝါးႏွင့္ ပြတ္ဆြဲလိုက္သည္။ အထာေပါက္ေနသည္မို႔ စိုးဝင္းလည္း မွန္မွန္ပင္ စတင္ေဆာင့္ေတာ့သည္။

“ႁပြတ္..ဖတ္..ဖတ္.. အင့္..အ..ဟင့္..“

သဇင္သည္ ေအာက္ကေန စိုးဝင္း၏ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားႏွင့္ အံကိုက္ျဖစ္ေအာင္ သူမ၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးကိုပင့္ကာ ေကာ့၍ေပးသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း စိုးဝင္း၏ ေက်ာျပင္ႀကီးကို လွမ္းဖက္ကာ သူမ၏ ႏို႔ကိုစိုးဝင္း၏ ပါးစပ္ႏွင့္ေတ့ကာ ေပးသည္။တေျဖးေျဖးႏွင့္ စိုးဝင္း၏ ေဆာင့္ခ်က္ေတြက အားပါလာသည္။ အေပၚဘက္တြင္လည္း ေပါက္စီထက္ပိုႀကီးသည့္ သဇင္၏ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ပင္ စို႔ေပးေနသည္။ ဒါတြင္မက ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကိုလည္း လွ်ာျဖင့္ ထိုး၍ထိုး၍ ယက္ေပး၏။ သဇင္ခင္မ်ာ စိုးဝင္း၏ အေဆာင့္တြင္သာမက ႏို႔ကိုကလိေနသည့္ အျဖစ္တြင္ေတာ့ ျဖတ္ျဖတ္လူးေအာင္ ခံေနရသည္။

“ႁပြတ္..ဘြတ္…ႁပြတ္.. အင့္…အား..အား..“

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ သဇင္.. နာလို႔လား ဟင္..“

“အင့္.. ဟင္း…ဟင္း..“

သဇင္ခင္မ်ာ စိုးဝင္းအေမးကို ျပန္၍ မေျဖႏိုင္အားေပ။ ေခါင္းကိုသာ ေမြ႕ယာေလးေပၚတြင္ လွိမ့္ကာ ခါျပသည္။

“ဒါဆိုရင္.. ေကာင္းလို႔လား..“

“ႁပြတ္..ပလြတ္…အင့္..ဟင့္..“

“ဟုတ္..ဟုတ္တယ္..ေမာင္ရယ္.. ေဆာင့္… ေဆာင့္.. မေမးနဲ႔ေတာ့..“

သဇင္က ဒီလိုဆိုမွေတာ့ စိုးဝင္းသည္ အားကုန္ပင္ က်ဳံးေတာ့သည္။ လူက နဂိုကတည္းက သန္သည့္အျပင္ သဇင္ႏွင့္ မေတြ႕သည္ကလည္း သုံးပတ္ေလာက္ ရွိေနသည္မို႔ သူသည္ အတိုးခ်ကာ ေဆာင့္သည္။ ဒီေန႔ၿပီးရင္လည္း ခြဲခြာရေတာ့မည္ဆိုသည့္ အသိကလည္း ရွိေနရာ ခါတိုင္းထက္ ပို၍ ျပင္းထန္သည့္ အရွိန္ႏွင့္ပင္ ညီေတာ္ေမာင္ကို ထည့္သည္။ ထိပ္ဖ်ားသာ က်န္ေတာ့သည့္အထိ ျပန္ထုတ္၊ ၿပီးေတာ့ တရွိန္ထိုးျပန္သြင္းျဖင့္ တမုန္းပင္ ဆြဲေနသည္။

စိုးဝင္းက ဒီလို က်ဳံးေဆာင့္ေနေလေလ သဇင္ခင္မ်ာ အႀကိဳက္ေတြ႕ေလေလ ျဖစ္ေနသည္။ ငရံကိုယ္လုံးပိုင္ရွင္ သဇင္သည္ ကိုယ္ကေလးကို တြန႔္ကာ လိမ္ကာျဖင့္ တအင့္အင့္ ညည္းကာေနသည္။ မ်က္လုံးေတြကို ဖြင့္ကိုမဖြင့္ေတာ့။ သဇင္က မ်က္လုံးမဖြင့္ေတာ့၍ စိုးဝင္းကေရာ မ်က္လုံးဖြင့္လားဆိုေတာ့ သူက သာ၍သာ ဆိုးေသးသည္။ သဇင္၏ ေစာက္ပတ္အတြင္းသားမ်ားက သူ႔ညီေတာ္ေမာင္ကို ပြတ္ဆြဲေပးေနသည့္ အရသာကို မ်က္စိမွိတ္ကာ ခံေနရင္း တဖုန္းဖုန္းႏွင့္ အားရပါးရ ေဆာင့္ေနသည္။ အခ်က္ငါးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ ေဆာင့္ၿပီးတြင္ေတာ့ စိုးဝင္းသည္ အျမင့္ဆုံးအခ်ိန္သို႔ ေရာက္ေတာ့မည္ ဆိုသည့္အေၾကာင္းကို သိလိုက္သည္။ ညီေတာ္ေမာင္ တေလွ်ာက္ စိမ့္ကာ က်င့္တက္လာသည္ေလ။

“ႁပြတ္…အင့္..ဘြတ္… အင့္… ဒုတ္…“

“သဇင္…ေမာင္ ..ၿပီးေတာ့မယ္….“

“ေဆာင့္… ေဆာင့္ …ေမာင္.. သဇင္လည္း … ၿပီးေတာ့မယ္…. နာနာေလး..“

အဲဒီေနာက္တြင္ေတာ့ စိုးဝင္းသည္ ညီေတာ္ေမာင္ကို သုံးခ်က္တိတိ အရွိန္အျပည့္ႏွင့္ ေဆာင့္ခ်လိုက္ၿပီး သဇင္၏ ေစာက္ဖုတ္အဆုံးထိ သြင္းကာ ျမဳပ္ထားလိုက္သည္။ သုံးပတ္စာ စုေဆာင္းထား၍ အိတ္အျပည့္ျဖစ္ေနသည့္ လရည္မ်ားကမူ လိင္တန္တေလ်ာက္ အဟုန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ပန္းထြက္သည္။ ပူေႏြးပ်စ္ခြၽဲေသာ လရည္မ်ား၏ အထိတြင္ေတာ့ သဇင္သည္ ေက်ာကေလး ေကာ့တက္လာသည္အထိ ျဖစ္ကာ ေစာက္ရည္မ်ားကို ပန္းထုတ္မိေတာ့သည္။ အဖုတ္ကေတာ့ စိုးဝင္း၏ လိင္ေခ်ာင္းႀကီးကို တင္းၾကပ္စြာ ညႇစ္စုပ္ယူေနသည္သာ။

“အီး…အီး…ေကာင္း… ေကာင္းတယ္ကြာ…“

စိုးဝင္းသည္ ဒီေန႔တြင္ေတာ့ လရည္ပန္းထုတ္တာ နည္းနည္းၾကာသည္။ ႏွစ္ခါပင္မက.. သုံးခါေလာက္ပင္ တြန႔္ခနဲတြန႔္ခနဲျဖစ္ကာ ဖင္ႀကီးက တဆတ္ဆတ္ တုန္သည္။ မ်က္လုံးမွိတ္ထား၍ သဇင္ ဘယ္လိုေနမယ္ မသိေသာ္လည္း သူႏွင့္အတူ ၿပိဳင္တူၿပီးမွန္းေတာ့ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသည့္ ေစာက္ပတ္ အေနအထားအရ သိသည္။ မ်က္စိမွိတ္ထားေပမယ့္ အၿမဲတမ္း ျမင္ေနၾကမို႔ သဇင္မ်က္ႏွာလွလွေလးက အာ႐ုံထဲ အလိုလိုေပၚလာသည္။

အေတြးထဲတြင္ေတာ့ ပန္းႏုေရာင္ ေခြၽးျပန္ေနသည့္ သဇင္၏ မ်က္ႏွာလွလွေလးသည္ သူ႔ကို ႏြမ္းလ်လ်ေလး ၿပဳံးျပေနသည္။ တကိုယ္လုံး တုန္ခါေနလို႔ထင္သည္။ ဆံႏြယ္ေလးမ်ားသည္ သူေဆာင့္လိုက္တိုင္း ဟိုဒီယိမ္းထိုးေနသည္။ ယိမ္းခါေနသည့္ ဆံပင္ေလးေတြကို အၾကည့္က ေရာက္သြားသည္တြင္ေတာ့ ဆံႏြယ္ေလးမ်ားသည္ အလိုလို ရွည္ထြက္လာသည္။ သဇင္က ေခါင္းကေလး အေစာင္းတြင္ေတာ့ မ်က္ႏွာကိုပင္ ဖုံးသြားသည္။ စိုးဝင္းသည္ စိတ္ထဲတမ်ိဳးျဖစ္သြား၍ ဆံႏြယ္ေလးေတြကို လွမ္းသပ္လိုက္သည္တြင္ေတာ့ ေပၚလာသည့္ မ်က္ႏွာေလးက သဇင္မဟုတ္ေတာ့ေခ်။ ဟိုက္.. ေဘးဆိုင္ကေကာင္မေလး… သြယ္သြယ္ရယ္ေလ.. သူ႔ကို ၿပဳံးကာ ၾကည့္ေနသည္။

“ဟင္း.“.

ခနဲ သက္ျပင္းႀကီး တစ္ခုကို မႈတ္ထုတ္ကာ စိုးဝင္းသည္ ကမန္းကတန္း မ်က္လုံးကို ဖြင့္ပစ္လိုက္သည္။ ေအာက္ကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္သည္တြင္ေတာ့ သဇင္သည္ ေခါင္းကေလးေစာင္းကာ မ်က္စိေလးမွိတ္ထားသည္ကို ေတြ႕သည္။ အသက္ကို မွန္မွန္ရႉကာ အေမာေျဖေနသည္။ စိုးဝင္းလည္း မိမိကိုယ္ကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ေခါင္းကိုသာ ခါလိုက္မိေတာ့သည္။

“လာပါ.. အန္တီ… ဘာလိုခ်င္လို႔လဲ…။ ဖိုးခြားေရ အန္တီကို ေမးပါဦး..“

စိုးဝင္းသည္ သြက္သြက္လက္လက္ပင္ ဆိုင္ထဲကို ဝင္လာသည့္ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ကို ဘယ္သူမွမေမးခင္ သူက အရင္ေမးလိုက္သည္။ အေဖျဖစ္သူ ဦးေအာင္မိုးကေတာ့ အေဖ်ာ္ေကာင္တာ၏ ေနာက္ကေန လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ နံနက္ ေျခာက္နာရီပင္ မထိုးေသး၍ထင္သည္ ဆိုင္ထဲတြင္ လက္ဖက္ရည္ လာေသာက္သူေတာင္ မရွိေသး။ ဒီအေဒၚႀကီးက ပထမဆုံးပင္..။

ေဒၚမာမာေအးသည္ ေဖာ္ေဖာ္ေ႐ြေ႐ြႏွင့္ လွမ္းေျပာလိုက္သည့္ ေကာင္ကေလးကို အသာၿပဳံးျပလိုက္သည္။ တဆက္တည္းပင္..

“အီၾကာေကြး လိုခ်င္လို႔ သား… ရၿပီလား..“

“ရၿပီ.. အန္တီ.. အီၾကာေကြးတင္မွ မကဘူး.. စမူဆာလည္းရတယ္ အန္တီ..“

စိုးဝင္းသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ျပန္ေျဖလိုက္႐ုံမက ထိုင္ေနသည့္ ေကာင္တာေနာက္ကေန ထြက္ကာအေၾကာ္ဖိုနားသို႔ပင္ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ အီၾကာေကြးေတြကို ဆီအိုးထဲကေန ဝိုင္းဆယ္ေပးေနသည့္ ဖိုးခြားကို လွမ္း၍လည္း ေျပာလိုက္သည္။

“ဖိုးခြားေရာ.. အန္တီဖို႔ ႀကီးတာေလးေတြ ေ႐ြးေပးလိုက္ကြာ…“

ေဒၚမာမာေအးသည္ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ျဖစ္ဟန္တူသည့္ ေကာင္ကေလး၏ အေျပာတြင္ေတာ့ အေတာ္သေဘာက်သြားသည္။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ေဆးဆိုင္ဖြင့္ထားသူမို႔ ဒီေကာင္ေလး ဒီေလာက္အေျပာခ်ိဳရင္ျဖင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က လူစည္ဦးမည္ဟု ေတြးမိေသးသည္။

“အန္တီ.. ဘယ္ႏွစ္ခု ယူမွာလဲ…“

“ေလးေခ်ာင္းေပးဟယ္… တစ္ေခ်ာင္း ဘယ္ေလာက္လဲ..“

“တစ္ေခ်ာင္း ငါးဆယ္ပါ .. အန္တီ..။ ေလးေခ်ာင္းဆိုေတာ့ ႏွစ္ရာပါ…“

“ေအး..ေအး… ေရာ့ ႏွစ္ရာ…”

“ဖိုးခြား.. အန္တီကို တစ္ေခ်ာင္း အပိုေပးလိုက္ပါကြာ….။ ဆိုင္ဖြင့္ပြဲ အမွတ္တရေပါ့….။ အန္တီက .. အရင္ဆုံး လာအားေပးသူဆိုေတာ့..“

“ဪ.. ဒီလိုလား..“

ေဒၚမာမာေအးသည္ စိုးဝင္း၏ အေျပာတြင္ ေက်နပ္စြာပင္ ၿပဳံးလိုက္သည္။ ဖိုးခြားကေတာ့ ဆရာသမားျဖစ္သူ စိုးဝင္းကို စူးခနဲ တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္။ ႏႈတ္ကေတာ့ ဘာမွမေျပာ။ ႂကြတ္ႂကြတ္အိတ္ထဲ ေရာက္ၿပီးသား အီၾကာေကြးေလးေခ်ာင္းတြင္ ေနာက္ထပ္တစ္ေခ်ာင္းကို ထပ္ထည့္လိုက္သည္။

“ဒါဆိုလည္း ေက်းဇူးပဲ သားရယ္…။ ေနာက္လည္း လာအားေပးပါ့မယ္…“

စိုးဝင္းသည္ သူ႔ကို ေက်းဇူးတင္စကားဆိုကာ ထြက္သြားသည့္ အေဒၚႀကီး၏ ေနာက္ေက်ာကို ေငးကာက်န္ခဲ့သည္။ အခုမွ သတိထားမိလို႔လားမသိ အန္တီႀကီးသည္ ဆံပင္ေတာ္ေတာ္သန္သည္။ တပတ္လွ်ိဳဆံထုံးေလးကို ထိုးထားတာေတာင္ အစြန္းဘက္က ဆံႏြယ္မ်ားက ပုခုံးထက္တြင္ ျဖာက်ေနသည္။

“ကိုစိုးႀကီး… တမင္တကာ အမွတ္ေတြရေအာင္ လုပ္ေနတာလား..“

“ေဟ..ဘာလဲဟ..“

စိုးဝင္းသည္ ဖိုးခြားက သူ႔ကို ၿပဳံးစစႏွင့္ အေမးတြင္ေတာ့ ေၾကာင္သြားသည္။ ဖိုးခြားေဘးနားက အေၾကာ္ဆရာ ကိုမိုးႀကိဳးကေတာ့ ကြမ္းစားေနရင္း သူတို႔ကို ၿပဳံးကာ ၾကည့္ေနသည္။ ၾကည့္ရတာ ဖိုးခြားစကားကို သူသိပုံရသည္။

ဤေနရာတြင္ ၾကားျဖတ္၍ အေၾကာ္ဆရာ ကိုမိုးႀကိဳးအေၾကာင္းကို အနည္းငယ္ ေျပာလိုက္ပါမယ္။ ကိုမိုးႀကိဳးသည္ စိုးဝင္းတို႔ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ မသိသူမရွိ။ သူက သတင္းေထာက္႐ူး႐ူးကာေနရာတကာ ေလွ်ာက္သြားေနသူျဖစ္သည္။ ၾကာေတာ့ သူ႔အိမ္က ၾကည့္မရေတာ့။ ဒီေတာ့ ဦးေအာင္မိုးတို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္မည္ ဆိုေတာ့ ကိုမိုးႀကိဳးအေဖ.. ဦးေအာင္မိုးသူငယ္ခ်င္းက ငါ့သားအေၾကာ္ေၾကာ္တတ္တာဆိုကာ လာပို႔ထားခ်င္းျဖစ္သည္။ အမွန္က အႀကံႏွင့္..။ သူကလည္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဆိုေတာ့ မျငင္းဘဲ လက္ခံလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

“အဲဒါ .. မသြယ္သြယ္ေအးတို႔ အေမေလ…။ ကြၽန္ေတာ္က ကိုစိုးႀကီးမ်ား ေယာကၡမႀကီးကို ဖားေနတာလားလို႔..“

“ဟား..ဟား..ဟား..“

ဖိုးခြား၏ စကားအဆုံးတြင္ေတာ့ အေၾကာ္ဆရာ ကိုမိုးႀကိဳးပင္ တဟားဟားႏွင့္ ရယ္သည္။ သူက ဒီေဆးဆိုင္က ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကို အေၾကာင္းသိေတြကိုး။ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရွိေနသည့္ စိုးဝင္းအေဖဦးေအာင္မိုးပင္ ၾကားသြားကာ ၿပဳံးစိစိျဖစ္သည္။ က်န္ေနသည့္ စားပြဲထိုး ေကာင္ကေလး ႏွစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာေတြကလည္း မ်က္ႏွာပိုးမေသ။ စိုးဝင္းသည္ ဖိုးခြားကို ျပန္ေျပာမည္ ျပင္လိုက္စဥ္ပင္ ဆိုင္ထဲကိုဝင္လာသည့္ လူတစ္သိုက္ကို ေတြ႕လိုက္သည္။ သူ႔ကို ရယ္က်က်ဲႏွင့္ ၾကည့္ေနသည့္ ေကာင္ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို လွမ္းခိုင္းလိုက္ရေတာ့သည္။

“ေဟ့.. အစ္ကိုေတြကို ေနရာေပးေဟ့.. ဘာေသာက္မလဲ ေမး…“

—————————-

“အေမ့ မ်က္ႏွာကလည္း ၿပဳံးလို႔႐ႊင္လို႔ပါလား။ ဘာလဲ အီၾကာေကြးနဲ႔ မႈိနဲ႔ မွားၿပီး ဝယ္လာတာလား..“

အိမ္ထဲကို လွမ္းဝင္လာသည့္ ေဒၚမာမာေအးကို ထမင္းစားပြဲတြင္ လက္ဖက္ရည္ေဖ်ာ္ေနသူ ႏြယ္ႏြယ္ေအးက ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔သားအမိေတြသည္ ဒီလိုပဲျဖစ္သည္။ သားအမိဆိုေသာ္လည္း ညီအစ္မမ်ားသဖြယ္ စဟယ္ ေနာက္ဟယ္ႏွင့္ ေျပာတတ္သည္က အက်င့္လို ျဖစ္ေန၏။ ေဒၚမာမာေအးသည္ သမီးႀကီး၏စကားကို ျပန္မေျဖေသးဘဲ အိပ္ခန္းထဲက ထြက္လာသူ သြယ္သြယ္ေအးကို ၾကည့္ကာ ေျပာလိုက္သည္..။

“ေဟ့..မိသြယ္.. ညည္းကသာ အီၾကာေကြး သြားမဝယ္ခ်င္ဘူး ေျပာေနတာ…။ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ေကာင္ကေလးကျဖင့္ သေဘာေကာင္းၿပီး အဆစ္ေတာင္ ေပးလိုက္ေသးတယ္..“

ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ အေမျဖစ္သူက အေျပာတြင္ေတာ့ သေဘာေပါက္သြားသည္။ ဒါေၾကာင့္ ေဒၚမာမာေအးတစ္ေယာက္ မႈိရသလို ျဖစ္လာတာကိုး။ အေျပာခံလိုက္ရသည့္ ညီမငယ္ သြယ္သြယ္ကမူ

“အို.. အေမကလည္း … ဘာမွမသိဘဲနဲ႔..။ အဲဒီေကာင္က ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔…“

ႏႈတ္ခမ္းေလးေထာ္ကာ ေျပာေနသည့္ ညီမငယ္ကို ၾကည့္ၿပီး ႏြယ္ႏြယ္ေအး နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္သြားသည္။ တစ္ခန္းထဲ အိပ္ေနသည့္ ညီမေလးသည္ သူ႔ကို ဒီအေၾကာင္းမေျပာ။ သူမကလည္း ဒီလအတြင္းမဟာတန္းတက္မည့္ ကိစၥႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနတာေၾကာင့္ သြယ္သြယ္ႏွင့္ပင္ သိပ္စကားမေျပာျဖစ္..။

“ေနပါဦး .. ညီမေလးရဲ႕…. နင္က ဘယ္သူ႔ကို ေျပာေနတာလဲ…“

“မမကလည္း… မမ မသိပါဘူး…။ အဲ့ဒီဆိုင္ပိုင္ရွင္ ဆိုတဲ့ ေကာင္က.. ဟိုတစ္ေန႔က သမီးကို လာရွိတ္ေနတဲ့ ေကာင္ေပါ့..“

ဒီေတာ့မွ ႏြယ္ႏြယ္ေအး သေဘာေပါက္သြားသည္။ လတ္စသတ္ေတာ့ သူက အလိုလို ဟိုေကာင္ေလးကို မ်က္မုန္းႀကိဳးေနတာထင္သည္။ ညီမငယ္၏ ခါးမေရာက္တေရာက္ ရွိသည့္ ဆံပင္ရွည္ေလးမ်ားကိုအသာလွမ္းကိုင္ကာ ဖြလိုက္ရင္း..

“သြယ္သြယ္ရယ္.. ဒါကေတာ့ နင္ သူ႔ကို သြားအျပစ္မေျပာပါနဲ႔…။ နင့္ကိုေတြ႕တဲ့ ဘယ္ေယာက်္ားသားမဆို မငမ္းတာရွိလို႔လား..။ ငါ့ ညီမေလး ဒီေလာက္လွတာ..“

“အင္.. မမကလည္း.. ညီမအခ်င္းခ်င္း ေျမႇာက္ေျပာေနျပန္ၿပီ…။ သူ႔ၾကေတာ့ မငမ္းတဲ့သူ မရွိတာၾကေနတာပဲ…“

သြယ္သြယ္သည္ ေျပာလည္းေျပာသည္ ။ အစ္မျဖစ္သူ ႏြယ္ႏြယ္၏ ခါးကိုလည္း လက္ကေလးႏွင့္ ဆတ္ခနဲ ထိုးလိုက္သည္။

“ဟိတ္.. ယားတယ္.. မလုပ္နဲ႔ဆို.. ဒီေကာင္မေလးေတာ့..“

ႏြယ္ႏြယ္က လက္ကေလးႏွင့္ သြယ္သြယ္ကို လွမ္း႐ိုက္လိုက္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူမသည္ အနားမွာ မရွိေတာ့။ ညီမေတြပီပီ အေၾကာင္းသိေနသည္ ထင္သည္။ လွစ္ခနဲေနကာ စားပြဲဟိုဘက္ကို ေျပးထြက္သြားသည္။

“ေအး.. နင္ေတာ့ မိရင္ေသမယ္…“

“သမီးေတြ.. မႀကီးမငယ္နဲ႔ ေဆာ့ေနၾကတာလား…“

“မဟုတ္ပါဘူး.. အေဖ..“

ႏြယ္ႏြယ္သည္ ညီမငယ္ သြယ္သြယ္ကို လိုက္ဖမ္းရန္ ျပင္လိုက္စဥ္ပင္ အခန္းထဲက ထြက္လာသူ အေဖျဖစ္သူဦးဘေအး၏ စကားေၾကာင့္ ကိုယ္ရွိန္ကို သတ္လိုက္သည္။ သြယ္သြယ္ကေတာ့ အေဖျဖစ္သူ၏ ေနာက္ကို ေျပးဝင္သြားသည္။ သူမကို လွ်ာကေလးေတာင္ ထုတ္ျပသြား၏။ ေတြ႕မယ္.. ဒီေကာင္မေလးေတာ့…

“လာေလ.. အေဖႀကီး… အီၾကာေကြးနဲ႔ ေကာ္ဖီေသာက္ရေအာင္.. ဟိုဘက္ဆိုင္က ဝယ္လာတာ…“

“ေအး ဟုတ္သားပဲ.. ဒီေန႔ဆိုင္စဖြင့္ၿပီပဲ…. တို႔ေနရာေတာ့ စည္ကားဦးမယ္…“

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေဖေဖ…“

ႏြယ္ႏြယ္၏ အေမးကိုေတာ့ ဦးဘေအးသည္ စားပြဲထိပ္က ခုံတြင္ ဝင္ထိုင္ရင္း ေျဖလိုက္သည္။

“ဒီဆိုင္ေလးက ဟိုဘက္လမ္းၾကားထဲက အစိမ္းေရာင္ တိုက္အိမ္ေလးမွာေနတဲ့ ဦးေအာင္မိုးတို႔က ဖြင့္တာေလ…။ ဟိုတေလာက ေအာင္ဘာေလ ထီေပါက္တဲ့သူေပါ့…“

“ဪ.. ဟုတ္လား ေဖေဖ…“

ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ေန႔လယ္ဘက္တြင္ အိမ္မွာမရွိသျဖင့္ ဦးဘေအးေျပာသည့္ စကားကို စိတ္ဝင္စားသြားသည္။ သူမအေဖသည္ စကားေျပာရာတြင္ တည္တည္တန႔္တန႔္ႏွင့္ အရာရာကို သုံးသပ္ကာေျပာတတ္သူပင္။

“ဟုတ္တယ္.. သူတို႔က သားအမိ သုံးေယာက္ထဲရွိတာ…။ အဲဒါ ဦးေအာင္မိုးက ထီေပါက္တဲ့ ေငြကို အလဟသတ္ ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ဆိုၿပီးေတာ့ ဒီဆိုင္ေလး ဖြင့္ဖို႔ႀကံတာ…။ သူနဲ႔ ေဘးအိမ္က ဦးတင္ဦးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေလ..။ အဲဒါေၾကာင့္ ဦးတင္ဦးတို႔က လက္ခံလိုက္တာ…“

“အဲဒါက ဟုတ္ပါၿပီ ေဖေဖ… လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ဖြင့္တာနဲ႔ စည္ကားဦးမယ္ဆိုတဲ့ ေဖေဖ့စကားက..“

ႏြယ္ႏြယ္သည္ သူမအေဖ ေျပာသည္ကို နားေထာင္ၿပီးတြင္ေတာ့ သူသိလိုသည့္ အခ်က္ကိုပင္ တိုက္႐ိုက္ေမးလိုက္သည္။

“ဒါကေတာ့ ဒီလိုသမီး…။ တစ္အခ်က္က.. ဦးေအာင္မိုးတို႔က ဆိုင္ကေလးကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ လုပ္ထားေတာ့ လူေတြက စိတ္ဝင္စားၾကလိမ့္မယ္…။ ဟိုဘက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ သက္သာဆိုင္ ရွိေပမယ့္ .. ေဖေဖ့စိတ္ထင္ ဒီဆိုင္ကိုပဲ လာအားေပးၾကလိမ့္မယ္…။ ေနာက္အခ်က္ကေတာ့.. သမီးတို႔ေၾကာင့္ပဲ….။ အခုေတာင္မွ ငါ့သမီးႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ဒီနားေလးမွာ လူစည္ေနတာ..။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ဖြင့္ၿပီးရင္ေတာ့ ဆိုင္ထိုင္ၿပီး ပိုးၾကမယ့္သူေတြနဲ႔ ပိုၿပီးစည္လာမယ္ဆိုတာကို တြက္မိလို႔ေပါ့… ဟား…ဟား…“

ဦးဘေအးသည္ သူ၏ ေနာက္ဆုံးအခ်က္တြင္ေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ပင္ သေဘာက်စြာရယ္သည္။ ဆရာမျဖစ္သူ ႏြယ္ႏြယ္ေအးမွာ အေဖျဖစ္သူက ဒီလိုအေျပာတြင္ေတာ့ ရွက္သြားသည္။

“အေဖကလည္း.. ေျပာေတာ့မယ္…“

“မမ..ရွက္သြားၿပီ.. ေဖေဖေရ… ခစ္..ခစ္..“

ညီမငယ္ျဖစ္သူ သြယ္သြယ္ကမူ အစ္မျဖစ္သူ ႏြယ္ႏြယ္၏ မ်က္ႏွာေလး ရွက္ေသြးျဖာကာ နီျမန္းသြားသည္ကိုၾကည့္ၿပီး သေဘာက်စြာ တခစ္ခစ္ႏွင့္ ရယ္ေနေတာ့သည္…။ ဦးဘေအး၏ စကားက မွန္သည္ဟုပင္ ေျပာရမလို။ စိုးဝင္းတို႔ ဆိုင္ကေလးသည္ တစ္လအတြင္း လက္မလယ္ေအာင္ ေရာင္းရသည္။ ဆိုင္ေလး၏ အျပင္အဆင္ေကာင္းမႈ ၊ ဦးေအာင္မိုး၏ အေဖ်ာ္ေကာင္းမႈအျပင္ ေဘးဆိုင္က ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္လည္း သူ႔ဆိုင္သည္ မိုးလင္းကေန မိုးခ်ဳပ္အထိ လူမျပတ္ရွိသည္။ အေမျဖစ္သူ ေဒၚမိုးသူပင္ ေဈးထဲက အထည္ဆိုင္ကို ျဖဳတ္ကာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ဝင္ကူရသည္အထိ ျဖစ္လာသည္။ ဒါကလည္း သူ႔တို႔ဆိုင္အတြက္ ပိုအဆင္ေျပေစသည္ဟု ဆိုရမလို။

ေဒၚမိုးသူသည္ ဆိုင္ကို ဝင္ကူယုံတြင္မက သူမက မုန႔္ပဲသေရစာပါ တြဲၿပီး ေရာင္းေပးသည္။ မုန႔္ဟင္းခါး၊ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲ အစရွိသျဖင့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားရသည္။ အထည္ဆိုင္က ေကာင္မေလးကိုလည္း အကူအျဖစ္ ဆက္ခန႔္ထားသည္။ ဒီေတာ့ သူတို႔၏ “ေ႐ႊျမန္မာ“ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးသည္ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ ေတာ္ေတာ္နာမည္ရလာသည္မွာ မဆန္းေခ်။

“ေ႐ႊျမန္မာ“ ဟု ဆိုင္ကို အမည္ေပးရျခင္းကလည္း ဦးေအာင္မိုးေၾကာင့္ပင္။ ဦးေအာင္မိုးက သူထီေပါက္ခဲ့သည္ကို အစြဲျပဳကာ ဆိုင္ကေလးကို “ေ႐ႊျမန္မာ“ ဟု ေ႐ြးကာ အမည္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ေတာ္ေသးသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေကာ္ပီ႐ိုက္က သိပ္ေခတ္မစားေသး၍။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ျဖင့္… Apple က Samsung ကို Patent Right ႏွင့္ တရားစြဲသလို စိုးဝင္းတို႔ဆိုင္ကို တရားစြဲခံရႏိုင္သည္။ အဟီး…။

ေနာက္ထပ္ ဆိုင္လူစည္ကားလာသည့္ အေၾကာင္းရင္းတစ္ခုကေတာ့ စိုးဝင္းေၾကာင့္ပင္။ စိုးဝင္းသည္ အေဖျဖစ္သူ ဦးေအာင္မိုးက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ဖြင့္မည္ဆိုကတည္းက သူက အႀကံရွိသည္။ စာဖတ္သူမ်ားမွတ္မိခ်င္ မွတ္မိပါဦးမည္။ ဇာတ္လမ္းအစတြင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာထားပါသည္။ သူ႔အႀကံက သူ႔ဝါသနာႏွင့္ သက္ဆိုင္သည္။

စိုးဝင္း၏ ဝါသနာက တျခားမဟုတ္။ ေဘာလုံးပြဲပင္။ ဟုတ္သည္။ သူသည္ ေဘာလုံးဆိုလွ်င္ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက စိတ္ဝင္စားသူျဖစ္သည္။ ကိုယ္တိုင္က ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ မကန္တတ္ေသာ္လည္း ေဘာလုံးပြဲကိုေတာ့ အေသၾကည့္သည္။ အဲ.. သူသည္ ေလာင္းကစားေတာ့ မလုပ္။ သူက ေဘာလုံးပြဲကို သန႔္သန႔္ေလး ရင္ခုန္ကာ ၾကည့္ခ်င္းျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ သူသည္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို အေၾကာင္းျပၿပီး ေဘာလုံးပြဲလိုင္း ယူဖို႔ႀကံသည္။

“မင္းကလည္းကြာ ပိုက္ဆံပိုကုန္ေအာင္..“

ဦးေအာင္မိုးသည္ သားျဖစ္သူ၏ အႀကံကို သိကာ မတင္မက် ေျပာလိုက္သည္။ အမွန္ဆိုရင္ သူလည္းပဲ ဝါသနာပါသူမို႔ ေဘာပြဲၾကည့္ခ်င္သည္သာ။ MRTV က ျပေသာ္လည္း တခါတခါ သတင္းႏွင့္ တိုက္သည့္အခ်ိန္မ်ားတြင္ေတာ့ မၾကည့္ရေခ်။ ဒီေတာ့ သူကလည္း စိတ္ဝင္စားေပမယ့္ စိုးဝင္းအႀကံမို႔ နည္းနည္းရစ္လိုက္ျခင္းသာ…။

“အေဖကလည္း.. အခုေခတ္မွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တိုင္း ဒါေတြျပေနၾကတာ..။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သားတို႔ဆိုင္က ဝင္ေငြေကာင္းေနတာပဲဟာ…။ မက်န္မွာ ပူစရာမလိုပါဘူး..“

“အေဖႀကီးရဲ႕ .. သားေျပာတာ မဆိုးပါဘူး… လုပ္ပါေစ…“

အေမျဖစ္သူ ေဒၚမိုးသူက ဝင္အေျပာတြင္ေတာ့ ဦးေအာင္မိုးသည္ ေခါင္းကိုသာ အသာညိတ္ျပလိုက္သည္။ စိုးဝင္းလည္း သူ႔အႀကံေတာ့ ေအာင္ၿပီဆိုကာ အေတာ္ေပ်ာ္သြားသည္။ အမွန္လည္း စိုးဝင္းေျပာတာက မဆိုး။ နဂိုကတည္းက လူစည္စျပဳေနေသာ သူ႔တို႔လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သည္ အခုလို ေဘာလုံးပြဲလိုင္း ယူလိုက္သည္တြင္ေတာ့ ထိုင္ခုံေနရာလြတ္ မရွိေအာင္ကို ျဖစ္ကုန္သည္။

စေန၊ တနဂၤေႏြေန႔မ်ားတြင္ မနက္မိုးခ်ဳပ္ကေန ညမိုးခ်ဳပ္သည္အထိ စိုးဝင္းတို႔ လက္မလည္ေအာင္ပင္ေရာင္းရသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေရာင္းရျခင္းက မိသားစု စီးပြားေရးအတြက္ ေကာင္းေသာလည္း စိုးဝင္းအတြက္ေတာ့ အခ်စ္ေရးတြင္ မေကာင္းေအာင္ ဖန္တီးသလို ျဖစ္သည္။ ေန႔ညမအား ေရာင္းရေသာအခါ စိုးဝင္းတစ္ေယာက္ ဆိုင္တြင္ပင္ ေျခခ်ဳပ္မိေတာ့သည္။ ဒီေတာ့ သဇင္ႏွင့္ ခ်ိန္းကာ အင္တာနက္သုံးမႈတြင္ လစ္ဟင္းလာသည္။

စိုးဝင္းသည္ အစကတည္းက ဒီလိုမ်ိဳး ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕တြင္ တကုတ္ကုတ္ထိုင္ကာ ခ်က္ေနရျခင္းမ်ိဳးကို မႀကိဳက္။ သူက သူ႔ငယ္ခ်င္း ေဇာ္ရဲလို မဟုတ္။ ဒီေကာင္ကေတာ့ ကြၽမ္းသည္။ တစ္ေနကုန္ ထိုင္ကာ ခ်က္ေနတတ္သူ။ အေၾကာင္းသိသူမ်ားက သူ႔ကို ခ်က္ေစာင့္လိုေတာင္ ေခၚေသးသည္။ ဒီေတာ့ သူသည္ သဇင္ႏွင့္ ခ်ိန္းထားလွ်င္ျဖင့္ သိပ္ၾကာၾကာ စကားမေျပာတတ္။ skype နဲ႔ ေခၚကာ ဖုန္းေျပာၿပီး ျပန္လာတတ္သူ။ ဒါကလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံက ေကာ္နက္ရွင္ေတြက မ်က္ႏွာသာေပးဦးမွ။ speed ေတြက အင္မတန္မွ ေကာင္းလွသည္ျဖစ္ရာ စကားႏွစ္ခြန္းေလာက္ေျပာမွ ဟိုဘက္က တစ္ခြန္းေလာက္ ၾကားရသည္က မ်ားသည္။ တခါတခါလည္း ေျမေအာက္ႀကိဳးက သစ္ပင္အျမစ္ႏွင့္ ထိုးမိလို႔ ေပါက္တာႏွင့္၊ေရေအာက္ႀကိဳးက ႂကြက္ကိုက္လို႔ ျပတ္ရတာႏွင့္..။ ဘာေတြမွန္း မသိ။ ၾကာေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အဆင္မေျပေတာ့။

အခုလို ေဘာလုံးပြဲလိုင္း တတ္လိုက္ၿပီးခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ ဆက္ဆံေရးက ႀကဲသထက္ ႀကဲလာေတာ့သည္။ ေဘာပြဲရွိသည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ စိုးဝင္းသည္ အင္တာနက္ဆိုင္ မေရာက္ေတာ့ေခ်။ ခက္သည္က စိုးဝင္းပင္…။ သူသည္ သဇင္ႏွင့္ ဒီလိုအေနေဝးသြားတာကို စိတ္ထဲတြင္ ဘယ္လိုမွ မေနေခ်။ အစကေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ ဟန္ေတာင္ဟန္ပါ့မလားဟု ထင္ထားေသာလည္း တကယ္တမ္းၾကေတာ့ စိတ္ထဲတြင္ ဘာမွမရွိ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း နားမလည္ေခ်။ တခါတခါ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ လူပါးသည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ဟာတာတာျဖစ္သလို ခံစားရသည္ကလြဲလို႔ အေထြအထူး ဘာမွမျဖစ္။ အေဆြးသီခ်င္းေတြ ဖြင့္ရင္ေတာင္မွ မ်က္ရည္မဝဲ ျဖစ္သည့္ အျဖစ္ကိုလည္း ေတာ္ေတာ္အံၾသေနမိသည္။

“မင္းဟာက မဟုတ္ပါဘူးကြာ..“

ေဇာ္ရဲသည္ ေရွ႕တြင္ခ်ထားသည့္ ဘီယာခြက္ကို တရွိန္ထိုး ေမာ့ခ်ကာ ေသာက္လိုက္ရင္း စကားကို အဆုံးမရွိ အစမရွိ ေျပာသည္။ စိုးဝင္းသည္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္း သိေန၍ ဘာမွမေမး။ ဒီေကာင္က ဒီလိုပင္။ သူေျပာခ်င္တာကိုေျပာ လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္တတ္သူပင္။ အခုလည္းၾကည့္… စိုးဝင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္ဖို႔ လုံးပန္းေနသည့္ ကာလတေလွ်ာက္လုံး ေပၚမလာေခ်။ ဆိုင္က စည္ကားကာ အလုပ္မ်ားသည့္ အခ်ိန္ၾကမွ ေ႐ြးကာေပၚလာသည္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္း ဆိုင္တြင္ ဖင္ၿမဲေအာင္ မထိုင္။ ဘီယာေသာက္ရေအာင္ ဆိုကာ စိုးဝင္းကို ေခၚထုတ္သြားသည္။ “မင္းအတြက္ အက်ိဳးရွိမွာပါ“ ဆိုၿပီး စကားကလည္း ေခၚသြားေသးသည္။

စိုးဝင္းလည္း သဇင္ႏွင့္ အဆင္မေျပဘဲ ညစ္ေနရာေဇာ္ရဲအလာတြင္ေတာ့ တမင္တကာပင္ ဆိုင္ကို ပစ္ကာ ထြက္လာခဲ့သည္။ လမ္းေရာက္ေတာ့မွ ဘီယာေသာက္ယုံ ႐ိုး႐ိုးမဟုတ္ဘဲ တျခားဆန္းဆန္းကိစၥလည္း ရွိေသးသည္ကို သိလိုက္သည္။ ဒါေၾကာင့္ သူက “အက်ိဳးရွိမွာပါ“ ဆိုၿပီး ေခၚလာတာကိုး…။

“ငါ့စိတ္ထင္ မင္းက သဇင့္ကို ခ်စ္တာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ…“

ေဇာ္ရဲက ဒီလို မွတ္ခ်က္အေပးတြင္ေတာ့ စိုးဝင္းသည္ ဘီယာခြက္ကို ကိုင္ကာ ငိုင္ေနရာမွ ျဖတ္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ ဟုတ္သည္။ ငါ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီအခ်က္ကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္မေမးမိသလဲ။ စိုးဝင္း စဥ္းစားၾကည့္သည္။ ခ်စ္တာဆိုတာ ဘာလဲ။ ခ်စ္တာဆိုတာ ရင္ခုန္တာဟု ေျပာရင္ေတာ့ သူ သဇင္ကိုေတြ႕တိုင္းေတာ့ ရင္ခုန္သည္။ ရင္ခုန္ခ်င္စရာ မေကာင္းဘဲ ေနမလား။ သူတို႔ ေတြ႕ၾကပုံေတြကလည္း ႐ိုး႐ိုးသမီးရည္းစားေတြလိုမွ မဟုတ္တာ။

စိုးဝင္းသည္ စိတ္ရႈပ္ေထြးစြာႏွင့္ ဘီယာခြက္ကို ေမာ့ေသာက္လိုက္သည္။ အေတြးထဲတြင္ေတာ့ သဇင္၏ လွ်ိဳ႕ဝွက္အပ္ေသာ အလွေတြကို ျမင္ေယာင္လာသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ လည္ေခ်ာင္းထဲ ဝင္သြားသည့္ေအးျမေသာ စည္ဘီယာ၏ အရသာေၾကာင့္ ေခါင္းေထာင္ခ်င္လာသည့္ ညီေတာ္ေမာင္က အနည္းငယ္ ၿငိမ္သက္သြားသည္။ လက္က်န္မရွိေတာ့သည္ ဘီယာခြက္ကို အသာျပန္ခ်လိုက္၏။

“ငါလည္း မေျပာတတ္ပါဘူး.. ေဇာ္ရဲ ရယ္…။ ခ်စ္လား မခ်စ္လား ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိေတာ့ဘူးကြာ…“

“ဒါဆိုလည္း ထားလိုက္ကြာ..။ ေလာေလာဆယ္.. ေဟာဟိုက ခ်စ္စရာေလးကို ၾကည့္လိုက္. . မမိုက္ဘူးလား..“

ေဇာ္ရဲ ေမးေငါ့ျပရာသို႔ ၾကည့္လိုက္ရာတြင္ေတာ့ ဆိုင္ေကာင္တာတြင္ ထိုင္ေနေသာ ေကာင္မေလးေတြကို ေတြ႕သည္။ ေကာင္မေလးက သုံးေယာက္ျဖစ္၍ ဘယ္သူမွန္းမသိ။

“ေဟ့ေကာင္ရဲ႕… မင္းဟာက ဘယ္သူ႔ကို ျပတာလဲ… ထိုင္ေနတာက သုံးေယာက္ေတာင္..“

“ဟို.. အလယ္က ေကာင္မေလးေလကြာ.. အျပာေရာင္ေလးနဲ႔..“

အဲဒီေတာ့မွ စိုးဝင္း ေသခ်ာၾကည့္မိသည္။ သူတို႔ ထိုင္ေနၾက စားပြဲက ေကာင္တာႏွင့္ နီးသျဖင့္ေကာင္မေလးမ်ားကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္ရသည္။ ႐ုပ္ကေလးကေတာ့ မဆိုးေခ်။ စိုးဝင္းတို႔သည္ ေဘာက္ေထာ္ဘက္က ဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ ေရာက္ေနၾကခ်င္း ျဖစ္သည္။ ဒီဆိုင္က စင္တင္ေတးဂီတ ရွိကာ ေကာင္မေလးေတြႏွင့္ အလြမ္းသင့္ႏိုင္သည့္ ေနရာျဖစ္သည္။ အခုလည္း ၾကည့္စင္ေပၚတြင္ စကပ္အတို ဝတ္ထားေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က အယ္ဆိုင္းဇီ၏ နာမည္ႀကီးသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ဆိုေနသည္။

“ဘယ္လိုလဲ မိုက္တယ္မွတ္လား..“

စိုးဝင္းသည္ ေဇာ္ရဲ၏ အေမးတြင္ေတာ့ အသာေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ သိခ်င္စိတ္ကို ထိန္းကာေမးလိုက္သည္။

“ဒါေတြကလည္း ရတာလား ..“

သူေမးသည္က အေၾကာင္းရွိသည္။ သူသည္ ေခတ္လူငယ္ပီပီ ဒီလိုဆိုင္မ်ိဳးေတြ ေရာက္ဖူးသည္။ မာဆက္ေတြ မာစြပ္ေတြလည္း ႀကဳံဖူးသည္။ အၿမဲတမ္းေတာ့ မဟုတ္။ တခါတခါ အေဖာ္ေကာင္းမွသာ။ ဒီေတာ့ သူသိသည္။ ဒီလိုဆိုင္မ်ိဳးတြင္ သီခ်င္းဆိုသည့္ ေကာင္မေလးေတြက အဆင္ေျပရင္ အဆင္ေျပသလို ေခၚထုတ္သြားႏိုင္ေသာ္လည္း ေကာင္တာမွာ ထိုင္သည့္ ေကာင္မေလးေတြကေတာ့ မလြယ္တာမ်ားသည္။ မ်ားေသာအျဖင့္ ဒီလိုေကာင္မေလးေတြသည္ ႀကီးႀကီးမာစတာ တစ္ေယာက္၏ ကီပင္မ်ား ျဖစ္တာမ်ားသည္။

“သူမ်ားေတြအတြက္ေတာ့ မရခ်င္မရမယ္.. င့ါအတြက္ေတာ့ ရတယ္..“

စိုးဝင္းသည္ ေဇာ္ရဲ၏ ေဆာင့္ႂကြားႂကြားအေျပာတြင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ အျမင္ကပ္သြားသည္။ ဒီေကာင္က အခ်င္းခ်င္း ကပ္ႂကြားေနျပန္ၿပီ။ သူဖန္ထားတယ္လို႔ ေကာင္းေကာင္းေျဖရင္ ရတာကို… လုပ္ပုံက ႐ိုက္ပစ္ခ်င္စရာ။ ဒါေပမယ့္ စိုးဝင္းသည္ ေဇာ္ရဲေျပာတာကိုေတာ့ ယုံသည္။ ေဇာ္ရဲသည္ ေယာက်ာ္းအခ်င္းခ်င္း ေျပာရင္သာ အဆင္မေျပခ်င္ မေျပမယ္။ မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ေတာ့ ေတာ္ကီညက္သူျဖစ္သည္။ ႐ူပါကလည္း မဆိုးေခ်..။

“ဒီေန႔ ..အဖိုးႀကီး ေတာျပန္သြားၿပီေလ..“

စိုးဝင္းသည္ ဘာလဲဟ ဆိုကာ စိတ္မသက္စြာ ေတြးလိုက္သည္။ ေဇာ္ရဲသည္ ထုံးစံအတိုင္းပင္ စကားကိုအဆုံးမရွိ အစမရွိ ေျပာသည္ေလ။ ေမးလည္း ထူးမွာမဟုတ္ဟု ေတြးကာ ေနာက္က ဝိတ္တာေကာင္ေလး ငွဲ႔ေပးလိုက္သည့္ ဘီယာခြက္ကိုသာ ယူလိုက္သည္။

“ဒီေကာင္မေလးနာမည္က ယမင္းတဲ့..“

“နာမည္အရင္း ဟုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုတ္မွာပါ… မင္းလည္း သိသားပဲ..“

“မင္းထင္သလိုပဲ.. သူက အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ညိထားတာ…။ ငါလိုက္ေနတာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ရွိေတာ့မယ္…။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ အဆင္ေျပေနၿပီ..။ ဒီေန႔ အဖိုးႀကီးက နယ္ျပန္သြားၿပီဆိုေတာ့ အကြက္ေပါ့ကြာ…။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ ဒီကိုလာတာေလ..“

စိုးဝင္းသည္ ေဇာ္ရဲက ဒီလိုရွင္းအျပတြင္ေတာ့ သူ၏ အႀကံကို သိသြားသည္။ ဘီယာခြက္ကို တရွိန္ထိုး ေမာ့ေသာက္လိုက္ကာ..

“မင္းက .. အဆင္ေျပတာက ဟုတ္ပါၿပီ…။ ငါက ဘာလုပ္ရမွာလဲ.. အိမ္ျပန္ရမွာလား..“

ေဇာ္ရဲသည္ စိုးဝင္းက ဒီလိုအေမးတြင္ေတာ့ သူ၏ ပုခုံးကို အသာပုတ္သည္။ စိတ္မပူနဲ႔ဆိုတဲ့ သေဘာ။

“မင္း.. ဘီယာေသာက္ၿပီး မမူးေသးဘူး… အျမင္ၾကည္ေသးတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ယမင္းေဘးနားက တစ္ေယာက္ကို ၾကည့္လိုက္..။ အဝါေရာင္ေလး ဝတ္ထားတဲ့ တစ္ေယာက္.. ေက်ာ့ေက်ာ့တဲ့“

ဒီေတာ့မွ စိုးဝင္းသည္ စင္ေပၚက ေကာင္မေလး လႈပ္႐ြကာ သီခ်င္းဆိုေနသည္ကို ၾကည့္ေနရာကေနေကာင္တာဘက္သို႔ အၾကည့္လႊဲလိုက္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အမွတ္တမဲ့ မဟုတ္ဘဲ ေသေသခ်ာခ်ာအကဲခတ္ကာ ၾကည့္သည္။ သူ႔စိတ္ထင္လို႔လား မသိ။ ေက်ာ့ေက်ာ့ဆိုသည့္ တစ္ေယာက္သည္ သူ႔ကိုၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕သည္။

“ဟင္… သူက ဆံပင္ရွည္ေလးေတြနဲ႔ပါလား…“

စိုးဝင္း လွမ္းအၾကည့္တြင္ ေက်ာ့ေက်ာ့သည္ စားပြဲထိုးေကာင္ကေလးက Bill လာေပးတာႏွင့္ ဆုံသြားသည္။ သူမသည္ ဝိတ္ကာ ေကာင္ကေလးဆီကေန ေဘလ္စာ႐ြက္ကို ကိုယ္ကေလးေစာင္းကာ ယူလိုက္သျဖင့္ စိုးဝင္းကို ေနာက္ေက်ာေပးသလို ျဖစ္သြားသည္။ ေက်ာလယ္အထိ ျဖန႔္ခ်ထားသည့္ နက္ေမွာင္သည့္ ဆံပင္ေတြကို ျမင္လိုက္ရသည္။

“ဆံပင္ေတာ္ေတာ္ရွည္တာပဲ..“

စိုးဝင္းသည္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ဖြင့္ေျပာလိုက္မိသည္အထိ ျဖစ္သြားသည္။ စိုးဝင္း၏ စကားကို ၾကားသြားသည့္ ေဇာ္ရဲက ငါမေျပာဘူးလားဆိုသည့္ပုံႏွင့္ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိမ့္သည္။ ေဇာ္ရဲသည္ စိုးဝင္းႏွင့္ ဆယ္တန္းကတည္းက ေပါင္းလာသည့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္၍ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္သိသူ ျဖစ္သည္။

“ေနပါဦး.. ေရက ဘယ္ေလာက္ေလာင္းရမွာလဲ..“

စိုးဝင္းသည္ စိတ္ဝင္စားသြားသည့္အေလ်ာက္ အေရးႀကီးသည့္ စကားကို ေမးလိုက္သည္။ အမွန္ဆိုရင္ သူသည္ ဒီတေလာအတြင္း ဟိုဘက္ဆိုင္က ညီအစ္မေၾကာင့္ ဆံပင္ရွည္ေရာဂါ ရေနသည္ေလ။

“တစ္ပုံးေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ဆို ရမွာပါ…။ သူတို႔ကလည္း ေရကို သိပ္စိတ္ဝင္စားတာ မဟုတ္ဘူး“

“ဒါျဖင့္ရင္ သူကေရာ စပြန္ဆာ ရွိေနတာလား… ကိစၥကေရာ ရွင္းပါ့မလား.. “

စိုးဝင္းသည္ ေနာက္ေၾကာင္းမကင္းသည့္ အျဖစ္ကိုေတာ့ မေရာက္ခ်င္၍ ေသခ်ာေအာင္ ေမးလိုက္သည္။ ေရတစ္ပုံးဆိုတာက ဒီေခတ္တြင္ မ်ားသည္ မမ်ားသည္ ေျပာလို႔မရေသာ ပမာဏမို႔ သူက ဒီဟာကိုေတာ့ မေျပာေတာ့ေပ။ ေက်ာ့ေက်ာ့ဆိုသည္ ေကာင္မေလး၏ ဆံႏြယ္ေလးေတြကိုျမင္ကာ သူ႔ရင္ထဲမွာ တမ်ိဳးျဖစ္ေနသည္ မဟုတ္လား။ ရင္တုန္သလိုလို ရင္ခုန္ခ်င္သလိုလိုပင္..။

“ျပသနာမရွိပါဘူးကြာ…။ ေျပာရရင္.. အဲဒီမွာ ရွိေနတဲ့ သုံးေယာက္စလုံးက အကုန္ အခံေတြနဲ႔ ခ်ည္းပဲ…။ ဒါေပမယ့္… ငါစုံစမ္းၿပီးၿပီ..။ ဒီေန႔ လမ္းေၾကာင္းရွင္းတယ္…။ ၾကားရက္ႀကီးလည္း ျဖစ္ေနတယ္ေလ..“

စိုးဝင္း သေဘာေပါက္သြားသည္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ျပသနာမရွိ။

“အိုေကေလ… ငါဘာလုပ္ေပးရဦးမလား… “

“ဘာမွ လုပ္စရာမလိုဘူး…။ ဆိုင္သိမ္းခ်ိန္အထိ ေစာင့္ေနလိုက္…။ မင္းအိမ္ကိုေတာ့ ဖုန္းဆက္လိုက္ေပါ့ကြာ..။ ငါနဲ႔ ပါသြားတယ္လို႔…။ က်န္တာ ငါစီစဥ္ၿပီးသား…“

“ႀကိဳက္တာကြာ… ရဲရဲရယ္… ငါဒကာခံမယ္ကြာ… “

“လာကြာ.. ခ်.. ခ်ီးယား…“

“ခ်ီးယား…“

စိုးဝင္းက ေက်ေက်နပ္နပ္ ဘီယာခြက္ကို ေျမႇာက္လိုက္သည္တြင္ေတာ့ ေဇာ္ရဲလည္း သေဘာက်စြာ ခြက္ကိုေျမႇာက္လိုက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး နည္းနည္းမွန္ေနၾကၿပီ ထင္သည္။ ခြက္ခ်င္းတိုက္လိုက္သည့္ လက္ဆ နည္းနည္းျပင္းကာ ခြက္ထဲက ဘီယာတခ်ိဳ႕ေတာင္ လြင့္စဥ္က်သြားသည္။…(အပိုင္း၂ ေမွ်ာ္)