ကိုရွှေဘနှင့် ဥစ္စာစောင့်မလေး

Unicode

အပိုင်း (၁)

နှင်းတွေက တဖြောက်ဖြောက်နဲ့ မီးကင်းတဲခေါင်မိုးပေါ်ကျသံ ကြားနေရပြီ။ ဒီနှစ်ဆောင်းက တော်တော်လေး အေးတာကိုးဗျ။ ကင်းတဲဘေးက ကြက်ခွပ်ပင်ကြီးအောက်မှာ ထင်းတုံးကြီးကြီးကို မီးဖိုထားပြီး မီးဖိုဘေးပတ်ပတ်လည်မှာ ကျနော်တို့ရပ်ကွက်ထဲက လူငယ်တွေ ဝိုင်းပတ်ထိုင်ရင်း စကားပြောနေကြတာပေါ့။ သာရေးနာရေးမှာသုံးတဲ့ ကြွေရည်သုတ် မတ်ခွက်ကိုယ်စီနဲ့ ရေနွေးကြမ်းခါးခါးပူပူကို သောက်ရင်း စကားဝိုင်းကောင်းနေကြတာ ညဉ့်တောင် တော်တော်နက်စပြုလာပြီ။ စောစောပိုင်းက ဂျပန်ခေတ်အတွေ့အကြုံတွေ ပြောပြနေတဲ့ လူကြီးတွေတောင် ပြန်အိပ်ကုန်ပြီ။ ကျနော်တို့ ချာတိတ်တွေရယ်၊ လူလတ်ပိုင်းတချို့ရယ်ပဲ ကျန်ခဲ့ပြီး စကားဝိုင်းဆက်နေကြတာပေါ့လေ။

ရောက်တတ်ရာရာတွေပြောရင်း တစ္ဆေ၊ သရဲ အတွေ့အကြုံတွေ ဘယ်ကဘယ်လို ရောက်သွားမှန်းမသိပါဘူး။ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် သူ့ထက်ငါ အတွေ့အကြုံတွေ ဖလှယ်နေကြတာ ဇာတ်လမ်းတွေက စုံလာရောဗျ။ ဟုတ်တာတွေရော၊ မဟုတ်တာတွေရော စုံလာတော့ ဘယ်သူမှ အပေါ့အပါးသွားချင်တာတောင် မထရဲတော့တဲ့အထိ ဖြစ်လာတယ်။ အထက ကျောင်းဝင်းထဲက ကျောမှာအပေါက်ကြီးနဲ့ ကျောပေါက်စစ်သားသရဲတို့၊ ဗောဓိကုန်းအတက်က နှစ်ဆောင်ပြိုင် အိမ်ပျက်ကြီးရှိတဲ့ဝင်းထဲမှာ လပြည့်ညဆို သီချင်းတအေးအေးနဲ့ ထွက်ပြီးကနေတတ်တဲ့ ခြေထော့ကျိုးဖြစ်နေတဲ့ အင်္ဂလိပ်မ ဘိုမခြေကျိုးသရဲတို့၊ ဗြိတိသျှခေတ်ကတည်းကနာမည်ကျော်ခဲ့တဲ့ ကျနော်တို့မြို့က အကျဉ်းထောင်ကြီးရဲ့ အုတ်ရိုးပေါ် လမ်းတက်လျှောက်တာမြင်ရတဲ့ ထောင်ပိုင်ကြီးကတော် သရဲမတို့ အဲ့လိုတွေပြောနေရင်း လူတွေအကုန်လုံးက နောက်ကျောမလုံသလို ဖြစ်ဖြစ်လာရော။ ညကလည်း မှောင်ပိန်းလွန်းပြီး နှင်းတွေကလည်း တဖွဲဖွဲကျနေတာဆိုတော့ အိမ်ပြန်ဖို့တောင် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲတွေးရင်း စိတ်ပူစပြုကုန်ပြီ။

အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ.. တဟဲဟဲ ရယ်သံနဲ့အတူ လူတစ်ယောက် မီးဖိုကိုဝိုင်းဖွဲ့ထားတဲ့ ကျနော်တို့လူစုထဲကို အတင်းတိုးဝင်လာတော့ အားလုံးလန့်ဖြန့်ကုန်တယ်။ နဂိုက သစ်ကိုင်းလေတိုးလို့ ဖျောက်ကနဲ မြည်ရင်တောင် တုန်တဲ့အထိ လန့်နေကြတဲ့ လူစုထဲ ဝုန်းကနဲ ဝင်ထိုင်လိုက်တော့ စဉ်းစားတာကြည့်ကြတော့ဗျာ။ အလန့်ပြေသွားလို့ သေချာကြည့်လိုက်မှ.. ကျနော်တို့ရပ်ကွက်ထဲက ဇာတ်လိုက်ကျော်ကြီး ဖြစ်နေတယ်။ ကတ္တီပါစနဲ့ချုပ်ထားတဲ့ လောင်းကုတ်ရှည်ကြီးကို ဝတ်လို့၊ ဆံပင်က ဂုတ်ထောက်၊ အသားအရည်က တရုတ်စပ်မှန်း သိသာနေတယ်။ မျက်လုံးကမှေးမှေးနဲ့ အဲ့ဒီခေတ်အခါက အရမ်းခေတ်စားနေတဲ့ ကွန်ဖူးမင်းသား ဘရုစ္စလီရုပ်မျိုး။ (သူကလည်း မတူတူအောင် ဂိုက်ဖမ်းနေတာပါ) စကားပြောလိုက်ရင် ပါးစပ်ထဲက ရွှေသွားနှစ်ချောင်းက လက်ကနဲ လက်ကနဲ ဖြစ်သွားသေးတယ်။

“ကိုရွှေဘ!!”

လို့ အားလုံးပါးစပ်က အသံထွက်သွားကြတယ်။ သူ တဟဲဟဲ ထပ်ရယ်လိုက်ပြီး …

“ငါရောက်နေတာ ကြာပြီဟ..။ မင်းတို့ပြောနေတာတွေအကုန် ရပ်ပြီးနားထောင်နေတာ..။ မင်းတို့ သရဲဇာတ်လမ်းတွေက အာလူးတွေပါကွာ..”

အားလုံး မကျေမနပ် ဖြစ်သွားပေမယ့် ပြန်တော့မပြောရဲဘူး။ အဲ့ဒီအချိန်က သူက ၃၅-၃၆ လောက်ရှိနေတော့ လူကြီးပေါ့လေ။ ပြီးတော့ ရပ်ကွက် ကာလသားခေါင်း၊ သဘောအင်မတန်ကောင်းသလောက် လက်ယဉ်တယ်လို့ နာမည်ကြီးကိုး။ အားလုံးတိတ်နေရတာပေါ့။

“မင်းတို့ ကျတ်တီးကုန်းဆိုတာ ကြားဖူးကြလား၊ ကြုံဖူးသလား.. ငါမေးမယ် ဖြေကြ !!”

အားလုံး တိတ်နေကြတယ်။

“ညဖက်ကွာ ရွာတစ်ရွာကို ရောက်သွားမယ်..။ ပွဲတွေလမ်းတွေ လုပ်နေကြတာတွေ့မယ်..။ မင်းကဝင်ပြီး ပွဲတွေကြည့်.. အိမ်တစ်အိမ်မှာတည်းခို.. စားသောက်.. အိပ်ပျော်သွားပြီး မနက်ရောက်တော့ လူသူမနီးတဲ့ တောထဲက သင်းချိုင်းတစ်ခုရဲ့ အုတ်ဂူတစ်ခုပေါ်မှာ မင်းခွေခွေလေး အိပ်နေတာ တွေ့လိမ့်မယ်….။ အေး!! အဲ့ဒါ ကျတ်တီးကုန်း.. ဒါမှမဟုတ် ကျတ်ရွာလို့ခေါ်တယ်..။ ပရလောကသားတွေရဲ့ နေရာကို ရောက်သွားတာပေါ့လေ..”

“နောက်တစ်မျိုးရှိသေးတယ်.. အုတ်ဒဇောင့် (ဥစ္စာစောင့်) ဆိုတာ.. ဘုရားဌာပနာတို့ သိုက်တို့ကိုစောင့်ရတဲ့ အစောင့်မျိုးကိုခေါ်တာ..။ တန်ခိုးလေးဘာလေး အထိုက်အလျောက်ရှိတော့ လူယောင်ဖန်ဆင်းနိုင်တယ်..။ လူ့လောကမှာ မတော်တဆ တွေ့ရလေ့ရှိတယ်….”

“ကိုရွှေဘကော.. တွေ့ဖူးလားဗျ” (လူငယ်တစ်ယောက် မေးလိုက်သံ)

“ဟင်းဟင်း! တွေ့ဖူးရုံတင် ဘယ်ကမလဲ…။ တူတူတောင် အိပ်ဖူးသေးတယ်ဟ…”

“တူတူအိပ်တယ်ဆိုတာ ဘယ်လိုအိပ်တာလဲဗျာ!!”

“ဟာ! ဒီသူတောင်းစားလေးကလည်း အူတူတူနဲ့…။ တူတူအိပ်တယ်ဆိုတာ.. ငါ အဲ့ဒီဥစ္စာစောင့်မလေးဆိုတာ တွေ့ဖူးရုံတင်မကဘူး… အုပ်တောင်အုပ်ခဲ့တာဟ..။ နှစ်ချီတောင် တွယ်ခဲ့တာ..”

အားလုံးမယုံသလို မျက်နှာပေးနဲ့ ဖြစ်သွားပေမယ့် ကိုရွှေဘဆိုတာ နေရာတကာ နှံ့စပ်နေတော့ကာ ဟုတ်များဟုတ်နေမလားဆိုပြီး ဇဝေဇဝါမျက်နှာလေးတွေကိုယ်စီနဲ့ ဖြစ်ကုန်ရော။ ပြီးတော့ ဟုတ်တာမဟုတ်တာ အပထား.. ကိုရွှေဘက လေပစ်ရမယ်ဆို အမူအရာလေးတွေဘာတွေနဲ့ဆိုတော့ အညှီအဟောက် ဇာတ်လမ်းလေးတွေပါမှာပဲဆိုပြီး မျှော်လင့်တကြီးနဲ့ သူပြောလာမှာကို တိတ်တိတ်လေးနေပြီး မျှော်နေကြတာပေါ့။ အားလုံးနားထောင်ချင်နေကြတာ သိသာနေတော့ ကိုရွှေဘက ခပ်တည်တည်နဲ့ လောင်းကုတ်ဘေးအိပ်ထဲက စကားဝါတံဆိပ် ဆေးပေါ့လိပ်ကလေးကို ထုတ်ပြီး မီးညှိရင်း ဖွာနေပြန်တယ်။ (ဟန်လုပ်ပြီး ဂိုက်ထုတ်နေတာ)။ ၃-၄ ဖွာလောက် ဆက်တိုက်ဖွာပြီးမှ လေသံခပ်အုပ်အုပ်နဲ့ စကားစပြောတယ်။

“ဒီလိုကွ.. ငါအသက် ၂၀ ကျော်လောက်ကပေါ့..။ ကျားပျံမကောက် ဆေးပေါ့လိပ်ဒိုင်က အဖိုးကြီးဆုံးတော့ အသုဘမှာ ဖဲဝိုင်းအကြီးအကျယ်ဖြစ်ရော ဆိုပါတော့…။ ဖဲဝိုင်းက ရက်လည်တဲ့နေ့အထိ လူစည်ကားချက်ကွာ.. ဟိုးဗမာပြည်က အောက်သားတွေတောင် တက်လာပြီး သူသေကိုယ်သေ ဆော်ကြတာပေါ့။ (အသားအရေညိုသော လူတွေကို ကျနော်တို့အရပ်တွင် အောက်သား သို့မဟုတ် ဗမာပြည်သားလို့ ခေါ်ပါတယ်)

ငါလည်း ဘယ်နေလိမ့်မလဲ.. ရှိတာအကုန်ထုတ်ပြီး ဆော်တာ.. နေ့တိုင်းကို ကွဲတာဟေ့။ အိမ်ကလည်း ပိုက်ဆံက ဖန်လို့မရတော့ဘူး။ အတယ် (သူ့အဖေတရုတ်ကြီး) ကလည်း ငါဆိုင်က ပိုက်ဆံတွေ ခိုးခိုးပြီး ဖဲချနေတာရိပ်မိတော့ အလစ်ကိုမပေးဘူး ဖြစ်လာတော့ ငါ့ရည်းစားအပျိုကြီးဆီက ပတ်ချွဲနပ်ချွဲနဲ့ ပိုက်ဆံတစ်ထောင် (ထိုခေတ်က တော်တော်များပါသည်) ရယ်၊ သူ့ဆွဲကြိုးရယ် ယူပြီး အသုဘ ၆ ရက်မြောက်နေ့ ညမှာ ထပ်ပြီးသွားချတာ.. မကျေပွဲပေါ့လေ။”

“ဟို ကျောင်းဆရာမကြီးလား ကိုရွှေဘရည်းစားက..။ ဒေါ်နော်မူလေ ဝတုတ်တုတ်ကြီး..။ အသက်ကြီးနေပြီ ဟီးဟီး” (အကြောင်းသိတဲ့ ကျနော်က ဝင်နောက်လိုက်တယ်)

“ဟေ့ကောင်!! ဖိုးသက်.. အေပေးလေး …။ အဲ့ဒီတုန်းက သူ့အသက်က ၄၂-၄၃ ပဲ ရှိသေးတယ်..။ ပြီးတော့ အခုလိုပုံ မဟုတ်ဘူး..။ တောင့်တောင့်တင်းတင်း လှတပတကြီး..။ အခုပြတ်သွားတာကြာပြီ..။ တော်.. နင့်ပါးစပ်ပိတ်..။ ပြောနေတာတောင် ဘယ်ရောက်ကုန်ပြီလဲ မသိဘူး။

အေး! အဲ့ဒီနေ့က သုံးပုံဖဲက ကောင်းချက်ကွာ..။ ညဦးပိုင်းမှာ တော်တော်လေး ထောင်း(နိုင်)နေတာကွ။ ၂ သောင်းခွဲလောက်ရှိမယ်။ သိတယ်မလား ငါတို့မြို့သားတွေအကြောင်း..။ ဘေးကနေ ဇာက်ကြောဆွဲပေးမယ့်ကောင်နဲ့၊ အရက်ငှဲ့ပေးမယ့်ကောင်နဲ့၊ ကိုရွှေဘကွဆိုပြီး မျက်နှာလိုအားရ ထိုင်အော်ပေးတဲ့ကောင်နဲ့ ဘူဇွာကြီး ဖြစ်နေတာပေါ့ကွာ။ ဖဲကလည်းနိုင် လူကလည်းစိတ်ကြွလာတော့.. အရက်ကိုတောင် အာမီရမ်သွားရှာခိုင်းပြီး သောက်ကရော။ ဘီအီးတွေ၊ မီးတောက်တွေ လုံးဝမသောက်ဘူး။ ငွေသောင်းချီကိုင်ထားတဲ့ ကောင်ကိုး။

အင်း.. ည ၁၂ နာရီကျော်လာတော့ မူးကလည်းမူး သွေးကလည်းကြွကြွဆိုတော့ တဖြေးဖြေး ပြန်ကုန်လာတာ နောက်ဆုံး အပျိုကြီးဆီကဖန်လာတဲ့ ပိုက်ဆံကော ဆွဲကြိုးပါ ကုန်တဲ့အပြင် အိတ်ကပ်ထဲမှာ ကျပ်တန်လေးတစ်ရွက်တောင် မကျန်တော့ဘူးကွာ။ ခုနက ဘေးမှာဝိုင်းဝိုင်းလည်နေတဲ့ သူတောင်းစား တပည့်တပန်းတွေဆိုတာ ဘယ်ရောက်ကုန်မှန်း မသိတော့ဘူး။ ပိုက်ဆံမကျန်တော့လို့ ဝိုင်းပြင်လည်း ရောက်နေပြီ။ လူကလည်း တော်တော်လေးထွေနေပြီ။ စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ အသုဘရှင်ဧည့်ခံတဲ့ ညလည်စာ ဆန်ပြုတ်ကလေးသောက်ပြီး ပြန်မယ်ပေါ့လေ။

ဒါနဲ့ အောက်ထပ်ကို ဆင်းလာတော့ လှေခါးရင်းမှာ ချွတ်ထားတဲ့ ငါ့မြင်းကြယ်ဖိနပ် မရှိတော့ဘူးကွ။ တောက်!! ယိုးဒယား မြင်းကြယ်ဖိနပ် အစစ်ကလေးကွာ။ ပိုပြီး ဒေါကန်ချင်စရာကောင်းတာက ညာဖက်တစ်ဖက်ထဲ ပျောက်နေတာ၊ ရှာတာလည်း နှံ့နေပြီ။ မတွေ့လေ ဒေါကန်လေပေါ့။ ဖဲရှုံးလို့ စိတ်ညစ်လာတာ ဖိနပ်ပါပျောက်ပြီး ပြန်ရတော့မယ်ဆိုတော့ သောက်ထားတဲ့ အရက်အရှိန်ကြောင့် ဘယ်လောက်ဒေါသထွက်မလဲဆိုတာ မင်းတို့ပဲ တွေးကြည့်။

ဒါနဲ့ပဲ.. အိမ်ပေါ်ပြန်တက်ပြီး အိမ်ရှင်ဆီက ဘန်နီကြိုး (ဂုန်လျှော်ကြိုး) ရှည်ရှည်တစ်ချောင်းလောက် တောင်းပြီး အိမ်အောက်ကို အသာလေးပြန်ဆင်း လှေကားရင်းမှာရှိတဲ့ ဖိနပ်တွေအားလုံးကို ညာဖက်တွေပဲရွေးပြီး ကြိုးနဲ့ထိုင်သီ၊ ကိုယ်မှာလွယ်၊ ပုဆိုးခြုံပြီး အသာလစ်ထွက်လာတာဟေ့။”

“ဘာလုပ်တာလဲ.. ကိုရွှေဘဟာက” (ချာတိတ်တစ်ယောက် ထမေးလိုက်သံ)

“ဘာလုပ်ရမလဲ.. လက်စားချေတာလေ..။ အကုန် မြစ်ထဲ သွားမျှောမလို့ ခိုးလာတာ။ ဖဲရိုက်တဲ့ လူအတူတူချင်း ငါက ဖဲလည်းရှုံးသေး၊ ဖိနပ်လည်း တစ်ယောက်ထဲ ပျောက်တော့ မတရားဘူးထင်လို့”

“ဟားဟားဟား!!” (အားလုံးရယ်သံ)

“အဟီး.. မနက်မိုးလင်းရင် ဖဲဝိုင်းကလူမှန်သမျှ ဘယ်ဖက်တစ်ဖက်ပဲရှိတဲ့ ဖိနပ်ကိုစီးပြီး အိမ်ပြန်နေတာကို မြင်ယောင်ကြည့်ရင်း ငါ့မှာ တခွိခွိနဲ့ပေါ့ …။ အဲ့ဒီဖိနပ်တွေ ၇၀-၈၀ လောက်ကိုလွယ်ပြီး ပြန်လာတာ ကမ်းနားလမ်းဖက် ရောက်လာရော ဆိုပါတော့ကွာ။ ကုက္ကိုပင်တန်းအုပ်အုပ်တွေအဆုံးမှာ ဘုရားငုတ်တိုကမ်းပါး ရှိတယ်မလား..။ အေး အဲ့ဒီကုန်းပေါ်တက်သွားရော ဆိုပါတော့။ ပုံမှန်အချိန်ဆို ဘယ်တက်ရဲပါ့မလဲ။ မင်းတို့သိတဲ့အတိုင်း အဲ့ဒီနေရာက နာမည်ကြီး။ (ဘုရားငုတ်တိုကမ်းပါးမှာ မြစ်ပေါ်တွင် မေးတင်ထားသော စေတီပျက် အတော်များများရှိသော နေရာ၊ တချိန်က အကြီးအကျယ် တိုက်ပွဲဖြစ်ခဲ့ဖူးပြီး လူအတော်များများ သေခဲ့သည့် နေရာဟု သိကြသည့်အပြင် လပြည့်ညများတွင် စောင်းတီးနေသော ဥစ္စာစောင့်မများကို မြင်ရသည်၊ ဘုရားဌာပနာစောင့် ဘီလူးသဘက်များ ဖမ်းစားသည်၊ တစ္ဆေခြောက်သည်ဟု အလွန်နာမည်ကျော်သော နေရာ)

ငါလည်း သောက်ထားတဲ့ အရှိန်နဲ့ဆိုတော့ မကြောက်ဘူး ဆရာ။ လောလောဆယ် ဒီဖိနပ်တွေကို မြစ်ထဲပစ်ဖို့ အရေးကြီးတာလည်း ပါတာပေါ့။ ဘုရားကုန်းက သိတဲ့အတိုင်း ဂျာမဏီခြုံတွေထူတော့ ငါလည်း အတင်းတိုးရင်းနဲ့ မြစ်ကမ်းပါးအစွန်းကို ရောက်သွားရောဗျ။ ကမ်းပါးအစွန်းက ကုက္ကိုပင်ကြီးခြေရင်းကနေ ဖိနပ်အတွဲကြီးကို အားနဲ့ မြစ်ထဲလွှဲပြီး ပစ်လိုက်တာ ရေထဲ ဝုန်းကနဲကျသွားသံ ကြားရတော့မှ ပြန်မယ်ဆိုပြီး အလှည့်မှာ စေတီပျက်နှစ်ခုကြားထဲက အုတ်ခုံကြီးပေါ်မှာ ဆံပင်ဖားလျားချထားတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် ထိုင်နေပါရောလားဗျာ။ အရက်မူးနေတာတောင် ပြေသလိုဖြစ်သွားတယ်ဟ။ ဆံပင်တွေတောင် ထောင်လာသလိုပဲ။

တခြားလမ်းလှည့်ပြီး ပြေးရအောင်ကလည်း မင်းတို့သိတဲ့အတိုင်း နောက်မှာ ကမ်းပါးအမြင့်ကြီး၊ ဘေးနှစ်ဖက်က ခြုံတွေကလည်း တိုးလို့မပေါက်တတ်။ ဒီစေတီငုတ်တိုနှစ်ခု အလယ်ကနေပဲ ထွက်လို့ရမှာကို အဲ့ဒီဥစ္စာစောင့်မက ပိတ်ပြီးထိုင်နေတော့ ငါ့မှာ ဒူးတဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး ကြောက်လိုက်တာကွာ။”

ရုတ်တရက် ကိုရွှေဘ စကားပြောတာ ရပ်သွားပြီး ကျနော့်လက်ထဲက ရေနွေးခွက်ကို လှမ်းယူပြီး တဂွပ်ဂွပ် မော့သောက်နေတယ်။ ဒါ သူ့သောက်ကျင့်လေ။ အားလုံးစိတ်ဝင်စားမှု မြင့်လာပြီဆို အဲ့လိုပဲ။ သောက်ပြီးမှ ဆေးပေါ့လိပ်ကို ဆက်ဖွာနေတယ်။ ဘာမှတော့ ဆက်မပြောသေးဘူး။ မီးဖိုဘေးမှာ ဝိုင်းထိုင်နေကြတဲ့ လူတွေကလည်း တိတ်ဆိတ်လို့။ ကိုရွှေဘရဲ့ လေကလည်း သိတယ်မလား။ စပြီဆိုတာနဲ့ အမူအရာတွေ ဘာတွေနဲ့ ပြောတာကိုး။ ဖဲဝိုင်းကိစ္စတွေ၊ ဖိနပ်တွေခိုးပြီး လွယ်ယူလာတာတွေ ပြောတုန်းက တဟီးဟီးနဲ့ အားလုံး သဘောတွေကျနေရာက အခုလို သည်းထိတ်ရင်ဖိုခန်း ရောက်လာတော့ အားလုံးငြိမ်သက်လို့ပေါ့။ ဟိုမှာက ဥစ္စာစောင့်မနဲ့ ပက်ပင်းတွေ့နေပြီဆိုတာကိုးဗျ။ ကိုယ်တွေသာဆို ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့မလဲ တွေးရင်း ကြောက်စိတ်တွေ ဝင်လာတာဗျ။

ဒီကြားထဲ ခပ်လှမ်းလှမ်း ဘုန်းကြီးကျောင်းဝင်းထဲမှာ မွေးထားတဲ့ ခွေးအုပ်လိုက်ကြီးကလည်း တစ်ခုခုမြင်လိုက်သလို အူး..ဝူ..ဝူ .. ဆိုပြီး အုပ်လိုက်ထအူလိုက်တော့ အားလုံးတုန်ကုန်ရော။ ခွေးအူသံတွေ တိတ်သွားတော့ မီးကင်းတဲရဲ့ အမိုးသွပ်ပြားပေါ် နှင်းတွေ တဖြောက်ဖြောက်ကျနေသံကလွဲပြီး အကုန်တိတ်ဆိတ်သွားပြန်ရော။ အဲ့ဒီတော့မှ ကိုရွှေဘရဲ့ သက်ပြင်းချသံ ဟင်းကနဲ ကြားလိုက်ရပြီး စကားဆက်ပြောတယ်..။

“ငါမကြောက်တတ်တာ မင်းတို့သိပါတယ်။ လက်ပံတန်းမှာ ဘုရားပွဲလုပ်တုန်းက အဲ့ဒီရွာကကောင်တွေ ၁၀ ယောက်လောက် ဓားရှည်တွေနဲ့ ဝိုင်းခုတ်တာ ငါနဲ့ ချီးဗူး နှစ်ယောက်ထဲ ဝါးဆစ်ပိတ်တွေနဲ့ ထွက်မပြေးပဲ ခံချလာတာ မင်းတို့သိပြီးသားပဲလေ။ (ကိုယ်ရည်သွေးတာ ဒင်း၊ ဒါပေမယ့် တကယ်လည်း ဟုတ်ပါတယ်)

ဒါပေမယ့် အခုဟာက မတူဘူး။ သူသေကိုယ်သေ ချလိုက်ရအောင် လူမှမဟုတ်တာကိုး။ အခြေအနေကလည်း ခုနက ငါပြောခဲ့သလိုပဲ ပြေးပေါက်ရယ်လို့ မရှိတော့ဘူးဟ။ ကောင်းကင်မှာလည်း လကလေးမှ မသာ၊ ကြယ်ရောင်ပျိုးပျိုးပျက်ပျက်မှာ သေချာစိုက်ကြည့်လိုက်တော့ တကယ်ဗျ။ ဥစ္စာစောင့်မဆိုတာ သိသာတယ် ဆံပင်ဖားလျားချလို့။ ဒါပေမယ့် မင်းတို့ငါတို့ ကြားဖူးသလို အစိမ်းရောင်ဝတ်စုံတော့ မဝတ်ထားဘူး ဆရာ။ တစ်ကိုယ်လုံး အဖြူဆွတ်ဆွတ်နဲ့ဟ။ ဘုရားစာတွေဘာတွေ ဆိုတာကလည်း အကုန်မေ့ကုန်ပြီ။ ငါ့အတွင်းခံအင်္ကျီ အိပ်ကပ်ထဲမှာ ရွှေရင်ကျော်ဂိုဏ်း ဝင်တုန်းက ရထားတဲ့ အင်းကွက်ချထားတဲ့ ပိုက်ဆံလေးငါးကျပ်တန် အပြာလေးကို သတိရလို့ နှိုက်ကြည့်သေးတယ်။ သရဲသဘက်နိုင်တယ်လို့ ပြောတာကိုး။ မရှိတော့ဘူးဟ..။ ခုနက ဖဲဝိုင်းမှာ ယူပြီး ဖဲရိုက်ရှုံးပစ်လိုက်တာနေမှာ။ ဒါနဲ့ ငါလည်း ဝိဉာဉ်အနှုတ်ခံရမလား၊ သိုက်စောင့်ဘီလူးပဲ ခေါ်

လိုက်မလားဆိုပြီး လက်အုပ်ကလေးချီပြီး အနားကပ်သွားရောဆိုပါတော့။

မောင်တော်!! တဲ့..။ စကားလှမ်းပြောတော့ ငါလည်း လန့်သွားတာပေါ့။ ဥစ္စာစောင့်မက အဲ့ဒီနှစ်ပေခွဲလောက်ရှိတဲ့ အုတ်ခုံလေးပေါ်ကနေ မထပဲပြောနေတာ။ ဟေ့ကောင်ရေ…။ မောင်တော် နှမတော်ကို မမှတ်မိဘူးလားတဲ့။ ငါလည်း အူကြောင်ကြောင်နဲ့ ဟုတ်ကဲ့ မတွေ့တာကြာလို့ပါဆိုပြီး ယောင်ပြီးပြောလိုက်မိသေးတယ်။ အဲ့ဒါကို အဲ့ဒီဥစ္စာစောင့်မက တခစ်ခစ်နဲ့ သဘောတွေကျနေသေးတယ်ဗျ။ ငါလည်း ကြောက်စိတ်တော့ နည်းနည်းလျော့သွားတယ်ဟ။

ဒါမျိုးက မင်းတို့လည်း ကြားဖူးပါတယ်။ သိုက်အစောင့်တွေ ဘာတွေက သဘောကျရင် ရွှေမန်ကျည်းသီးတောင့်တွေ ပေးသွားတယ် ဆိုတာမျိုးတွေလေ။ ဒီတော့ ငါလည်း ကြောက်ပေမယ့် မီးစင်ကြည့်ကမယ်ပေါ့။ အနားကို ပိုတိုးကပ်လိုက်တော့ ဟေ့ကောင်ရေ.. ချောချောလှလှလေးဗျ။ နှာတံလေးက ချွန်ချွန်လေး၊ မျက်နှာက ခပ်သွယ်သွယ်လေးနဲ့ မျက်လုံးက ဝိုင်းစက်စက်ကလေးနဲ့ဗျ။ ကြည့်ရတာ ရှမ်းမကွ။ သေချာတယ် ရှမ်းဥစ္စာစောင့်မ။ ပြုံးပြုံးလေးလုပ်ရင်း ထလာပြီး … နန်းကြာဖြူလေ မောင်တော်ရဲ့…။ မောင်တော့်အချစ် နန်းကြာဖြူ.. ဆိုပြီး ငါ့ရင်ခွင်ထဲ ဝင်လာရောဗျ။”

နန်းကြာဖြူဆိုတဲ့ အသံကြားတာနဲ့ ကျနော်တို့ နားထောင်နေတဲ့ လူတွေအကုန်လုံး ရင်ထိတ်ကုန်တယ်ဗျ။ ဒီလိုလေ.. နန်းကြာဖြူဆိုတာ ကျနော်တို့မြို့မှာ နာမည်မှာ အင်မတန်နာမည်ကျော်တဲ့ ဥစ္စာစောင့်မလေ။ ပါးစပ်ရာဇဝင်တွေ အများကြီးရှိတာပေါ့လေ။ မြို့အဝင်ကနေ မြင်းလှည်းငှါးစီးပြီး ဘုရားငုတ်တိုနားရောက်တော့ ပျောက်သွားတာတို့၊ ညဖက် ဗယာကြော်လိုက်ရောင်းတဲ့ ကုလားကို ရွှေဒင်္ဂါးပြားတွေနဲ့ ဗယာကြော်ဝယ်စားတာတို့ အစရှိသဖြင့်ပေါ့လေ။ ခင်ဗျားတို့မြို့တွေမှာ ရှိခဲ့ဖူးတဲ့ ထူးမခြားနား ဥစ္စာစောင့်ပုံပြင်တွေလိုပါပဲ။

တစ်ခုပဲ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် ဖြစ်ဖူးတာက.. ကျနော်တို့ငယ်ငယ်က တက္ကသိုလ်တက်ပြီး ပြန်လာတဲ့ လူငယ်တစ်ယောက်ဗျာ။ အဲ့ဒီခေတ်က သိတယ်မလား စက်မှုတက္ကသိုလ်ဆိုတာ R.I.T တစ်ခုပဲရှိတဲ့ခေတ်ဆိုတော့ တစ်မြို့လုံးမှာ ထင်ပေါ်နေတဲ့ လူငယ်မျိုးပေါ့။ အဲ့ဒီကောင်က ခေတ်ပညာတတ် ဘာညာဆိုပြီး ဘုရားငုတ်တိုနား သွားသွားထိုင်တာ လပြည့်ညမှာ စောင်းထွက်တီးတဲ့ နန်းကြာဖြူနဲ့ကြိုက်ရော ဆိုပဲ။ တဖြေးဖြေး လူတွေ သတိထားမိလာတော့ သူ့အိမ်ကလည်း စိုးရိမ်လာတာပေါ့။ ညဖက်ဆို ဘုရားငုတ်တိုဖက် လစ်လစ်သွားတာလေ။

တစ်ရက်ကြတော့ ညဖက်ကြီး အဲ့ဒီလူ ဝူးဝူးဝါးဝါးတွေ အော်ရင်း ဘုရားငုတ်တိုဖက်က ပြေးလာတာ လူတွေဝိုင်းဖမ်းပြီး ချုပ်ထားရတယ်။ ပါးစပ်ကလည်း ဘာတွေ အော်လို့အော်မှန်းမသိ။ ကျောက ရှပ်အင်္ကျီကလည်း စုတ်ပြဲပြီး လက်ဝါးရာမဲမဲကြီး အပြားလိုက်ထင်နေတယ် ဆိုပဲဗျ။ နန်းကြာဖြူဆီ သွားတာ အထိန်းတော်ဘီလူးနဲ့ တွေ့သွားတယ် ဘာညာတော့ ပြောကြတာပဲလေ။ အဲ့ဒီလူလည်း သွက်သွက်ခါအောင်ရူးပြီး နန်းကြာဖြူရေ ဘာညာတွေ လျှောက်အော်တော့ နောက်ဆုံး အခန်းထဲမှာ သံကြိုးနဲ့ ချည်ထားရတဲ့အဆင့်ရောက်ပြီး မစားနိုင် မအိပ်နိုင်နဲ့ သေသွားရှာတယ်။

အခု နားထောင်နေတဲ့ ဇာတ်လမ်းထဲမှာ ကျနော်တို့ကိုရွှေဘနဲ့ ထိပ်တိုက်တိုးနေပြီကောဗျ။ ထစ်ကနဲဆို ရိုက်မယ်ခုတ်မယ်ဆိုတဲ့ တစ်မြို့လုံးကရှိန်တဲ့ လူမိုက်နဲ့ တစ်မြို့လုံးက ကြောက်ကြတဲ့ ဥစ္စာစောင့်မ တွေ့နေပြီလေ။ အားလုံး ဇာတ်ရှိန်တက်နေပြီဗျာ။ သက်ပြင်းလေးတွေ ခိုးချပြီး ကိုရွှေဘမျက်နှာကို အားလုံးငေးပြီး နားထောင်နေကြတယ်။ ကိုရွှေဘ ဆက်ပြောတယ်…။

“ငါလည်း ၅ မိနစ်လောက် လှုပ်တောင်မလှုပ်ရဲဘူးဟ..။ တောင့်တောင့်ကြီး ရပ်နေမိတာပေါ့လေ..။ ဥစ္စာစောင့်မ လာဖက်ထားတာရယ်.. ဘယ်အချိန် အထိန်းတော်ဘီလူး ထွက်လာပြီး ငါ့ကို ရိုက်မလဲဆိုပြီး လန့်နေတာရယ်… လူကို သေးပါမတတ်ပဲ ငါ့ကောင်တွေရေ။ နည်းနည်းကြာလာတော့ အဲ့ဥစ္စာစောင့်မက ငါ့ကိုဖက်ထားပြီး စကားတွေ တတွတ်တွတ် ပြောတော့ပဲဟ။

မောင်တော်ရယ်.. နှမတော်က မောင့်တော့်ကို စောင့်နေတာ နှစ်တွေရာချီနေပါပြီ ဘာညာတွေပေါ့..။ ပြောရင်း ငါ့ရင်ဘတ်တွေကို ဟိုပွတ်ဒီပွတ် လုပ်စပြုလာတယ်..။ ပထမတော့ ကြောက်နေတာ..။ ကြာလာတော့ အေပေး ငါလည်း သောက်ကျင့်က တန်တန်ဆိုတော့ လီးတောင်ချင်သလို ဖြစ်လာတယ်ဟ.. ဟီးဟီး ..။

ဒါနဲ့ မသိမသာလေး ကောင်မဖင်တွေ ဘာတွေကို ကိုင်ပေးလိုက်တော့.. အံမယ်.. မောင်တော် မောင်တော်ဆိုပြီး ဖီးလ်တောင်တက်ပြလာတော့ ငါလည်း မထူးဘူးကွာဆိုပြီး အကုန်လျှောက်နှိုက်ဖို့ ကြိုးစားတော့တာပေါ့။ သူ့ကိုယ်ပေါ်ရုံထားတဲ့ အဝတ်ဖြူအောက်ကို ငါလက်နှိုက်ကြည့်တော့.. ဟာ… ဘော်လီလည်း မပါဘူးဟ …”

“ကိုရွှေဘ ဥစ္စာစောင့်မက ဘော်လီဝတ်မလားဗျ!!”

“ဟေ့ကောင်!! ငါစကားပြောနေရင် ဖြတ်မပြောနဲ့။ ငါလည်း ဘယ်သိမလဲကွ။ ဘော်လီဖြစ်ဖြစ်၊ ရှင်မီးဖြစ်ဖြစ်ကွာ။ ကဲ… ဘာမှ အခုအခံမပါတာကို ပြောချင်တာ။ နို့ကြီးတွေက ရှောက်ပန်းသီးအငယ်စားလောက် ရှိတယ်ဟ။ ထွားထွားကြီးတွေဗျ။ ငါလည်း အကုန်လျှောက်ကိုင်ပြီး သူ့ဝတ်ရုံဖြူဖြူကြီး ကို ချွတ်ပလိုက်ရော ဆိုပါတော့။ အောက်ကလည်း ဘာမှမပါဘူးဟေ့။ ဒီတော့ ဖင်တုံးလုံး ဖြစ်နေပြီ။ ငါကတော့ ပုဆိုးကို စလွယ်သိုင်းပလိုက်တယ်ကွာ။ ဘာမှမချွတ်ဘူး။

ကြာပါတယ်ဆိုပြီး ကောင်မကို အုတ်ခုံပေါ် တွန်းလှဲလိုက်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်မှာ ငါ့လီးကိုတေ့ပြီး ဆောင့်ချပလိုက်တော့.. အမလေး မောင်တော်.. ဖြေးဖြေးလုပ်ပါ.. ဆိုပြီး အော်တယ်ဗျ။ ဟ.. မထင်ရဘူးနော် ဥစ္စာစောင့်မဆိုတော့ တန်ခိုးတွေဘာတွေနဲ့များ အပျိုပြန်လုပ်ထားလား မသိဘူး။ ကြပ်နေတာပဲ သူ့ပစ္စည်းက မနည်းကိုသွင်းရတယ် ဆရာ။ ငါလည်း မူးကြောင်မူးကြောင်နဲ့ အုတ်ခုံပေါ် သူ့ကို ပက်လက်တွန်းတင်ပြီး ဒူးကွေးပြီး မတ်တပ်ကို ဆော်တော့တာဟေ့။ နို.ထွားထွားကြီးတွေစုံကိုင်ပြီး ပိတ်ပိတ်ဆောင့်တာ.. ဘုရားငုတ်တိုတဝိုက်လုံး ဥစ္စာစောင့်မအော်သံကို ဆူညံနေတာပဲ ဟီးဟီး…”

ကျနော်ပြောသလိုပဲ ကိုရွှေဘက စကားပြောရင် အမူအရာလေးနဲ့ပြောတော့ … အခုပြောနေတဲ့အခါမှာကို လက်ဟန်ခြေဟန်တွေ ပါလာပြီ။ ကျနော်တို့ မီးဖိုဘေးမှာချထားတဲ့ ထင်းစည်းကြီးကို တက်ခွပြီး သရုပ်ပါဖော်ပြနေတော့ ကျနော်တို့ နားထောင်နေတဲ့ လူတွေမှာ တံထွေးတွေတောင် မျိုချမိတယ်ဗျ။ သူ့လေသံကလည်း ပီပြင်တာကိုး။ ဥစ္စာစောင့်မ အော်သံတွေ ဘာတွေပါ အော်ပြနေတာ.. မောင်တော်ရဲ့ ဘာညာတွေဆိုတော့… လူပျိုပေါက်လေးတွေဖြစ်တဲ့ ကျနော်တို့မှာ ဖီးလ်တွေဘာတွေတောင် တက်လာတယ်လေ။

“ဒါနဲ့ ငါလည်း တစ်ချီပြီးသွားရော ဆိုပါတော့ကွာ…။ အမယ်.. လစ်ဖို့မပြင်နဲ့ ဆရာ။ ကောင်မက ငါပြီးသွားလို့ ပုဆိုးပြင်ဝတ်နေတာတောင် အတင်းလှမ်းဖက်ပြီး နွဲ့နေသေးတာဟ။ မောင်တော်ရေ.. ချစ်တယ်ဘာညာနဲ့ တတွတ်တွတ် ပြောနေတုန်း။ အမှန်က ငါလည်း လစ်ချင်နေပြီ။ ဒါကို ကောင်မက ဝပုံမပေါ်သေးဘူး။ ငါ့ပစ္စည်းလာကိုင်ပြီး ဂွင်းထုပေးနေသေးတယ်။ ဟီးဟီး … ဒီလောက်လာဆွပေးနေတော့ ငါလည်း လူငယ်ဘဝဆိုတော့ ပြန်ထလာပြီး ထပ်ဆော်မိပြန်တာပေါ့ကွာ။ နောက်တစ်ချီ.. အမယ်.. လေးဘက်တောင် ထောက်ပေးလိုက်သေးတယ်ဗျ။ မှတ်ထား ရွှေဘတဲ့.. ဥစ္စာစောင့်မကိုတောင် လေးဘက်ထောက်ပြီး ဖင်ထောင်ဆော်လာတာ ဟဲဟဲ။ အရက်ရှိန်လေးကလည်းပါတော့.. ကောင်းလိုက်တာကွာ ဆွေမျိုးကိုမေ့ကရော ဆိုပါတော့။ သူ့အိုးကားကားကြီးတွေ စုံကိုင်ပြီး သမပလိုက်တာဟေ့။

ဒုတိယအချီက နည်းနည်းကြာတော့ ပြီးသွားတာနဲ့လူလည်း နည်းနည်းဟိုက်သွားလို့ အုတ်ပုံပေါ် တက်အိပ်နေလိုက်တယ်။ ဥစ္စာစောင့်မပေါင်ကို ခေါင်းလေးအုံးလို့ပေါ့။ အင်း.. လူလည်း ခဏဆိုပြီး မှိန်းလိုက်တာ သတိရတော့ မိုးစင်စင်လင်းနေပြီ။ ဟိုဥစ္စာစောင့်မလည်း မရှိတော့ဘူး။ ကမ်းနားလမ်းက လမ်းသွားလမ်းလာတွေကလည်း ဘုရားငုတ်တိုကုန်းပေါ်က ဝေလီဝေလင်းကြီး ဆင်းချလာတဲ့ငါ့ကို တအံ့တသြကြီး ဝိုင်းကြည့်လို့ပေါ့လေ။”

“ကိုရွှေဘဟာက မူးပြီး အိပ်ပျော်နေတာနေမှာပါ။ အိပ်မက်လိုလို ဘာလိုလိုကြီး..”

“ချီး!! မဟုတ်ဘူးဟ..။ ငါအိမ်ပြန်ရောက်တော့ သေးပေါက်တာ ငါ့ပစ္စည်းထိပ်မှာ ကြိမ်းနေတာ ငါသိတာပေါ့ဟ။ ဥစ္စာစောင့်မကို ပါကင်ဖွင့်လာတာ သေချာတယ် ဟေ့ကောင်ရေ။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အဘိုးကြီးက ညောင်နေလို့ ငါတို့လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ နံပြားတွေဘာတွေ ဝင်ရိုက်နေလိုက်သေးတယ်။ နေ့လည်လောက်ကြမှ လင်းလင်းချင်းချင်း ဘုရားငုတ်တိုကို တစ်ခါပြန်ပြီး ဟိုရှာဒီရှာ လျှောက်ကြည့်သေးတယ်။ တစ်ခုခုများ သဲလွန်စရမလားလို့ပေါ့လေ။”

“နန်းကြာဖြူတို့ဘာတို့ ကမ္မည်းထိုးထားတဲ့ အုတ်ဂူအပျက်လေး ဘာလေး မတွေ့ဘူးလားဗျ”

“တွေ့ဘူးဟ.. ခြေရာလက်ရာ ဘာမှမကျန်တာဟ..။ ဒါနဲ့ ငါလည်း စိတ်ပျက်သွားရော။ နောက်နေ့တွေလည်း ညဖက် သွားသွားပြီး စောင့်သေးတယ်။”

“သြော်! ကိုရွှေဘတို့များ သိုက်စောင့်တွေ ဘာတွေတောင် မကြောက်ဘူး။ နှာထတာ.. နှာထတာ.. ဟားဟား”

“ဟီး.. မင်းတို့ မအုပ်ဖူးလို့ပါလေ..။ ဒီလောက်မိုက်တဲ့ အဖုတ်.. ငါတော့ မကြုံဖူးဘူးဆရာ”

“ဒါပဲလား.. ကိုရွှေဘ ဇတ်လမ်းက”

“မဟုတ်ဘူးဟ.. ဆက်ရန်ကျန်သေးတယ်…။ ဒီလိုပဲ ငါလည်း တမှိုင်မှိုင်လုပ်ပြီး နန်းကြာဖြူကို လွမ်းနေတာ.. တစ်ရက်ကြတော့ ငါတို့အိမ်ကလူတွေ ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ မနက်အာရုဏ်ဆွမ်းကပ်ဖို့ ပြင်ရောဟေ့။

ဆွမ်းကပ်မှာက မနက်စောစောဆိုတော့ မုန့်တီသုပ်ပေါ့လေ။ နက်ဖြန်မနက် ကပ်မှာဆို ဒီနေ့ညဖက်မှာ အတယ် (သူ့အဖေတရုတ်ကြီး) က ငါ့ကို မုန့်ဖတ်တွေ သွားသယ်ခိုင်းတော့ ငါလည်း ကမ်းနားလမ်း မုန့်တီဖိုကို ကြိမ်ခြင်းလေးဆွဲပြီး ထွက်လာခဲ့တာပေါ့။ ညဖက် ၈ နာရီလောက်ပေါ့။

မုန့်တီဖိုထဲမှာ မုန့်ဖတ်တွေ ချိန်တွယ်၊ ပိုက်ဆံလည်းရှင်းပြီး ပြန်ထွက်ခါနီးကြတော့ မုန့်တီဖိုပိုင်ရှင်ရဲ့သမီး အလတ်မက လှေခါးကနေ ပြေးဆင်းလာပြီး မောင်တော်ရဲ့ မောင်တော်.. ဆိုပြီး ငါ့ကိုပြေးဖက်ရောဗျ။ သူ့အဖေ အမေတွေကလည်း ဝိုင်းဆွဲကြတာပေါ့ကွာ။ ရုန်းရင်းဆန်ခတ်တွေ ဖြစ်ကုန်တာပေါ့လေ။”

“ဟာ! နန်းကြာဖြူ ဝင်ပူးတာပေါ့..။ ကြောက်စရာကောင်းလိုက်တာ..” (ချာတိတ်တစ်ယောက် ရေရွတ်လိုက်သံ)

“ဟင်းးး!!” (ကိုရွှေဘ သက်ပြင်းချသံ)

“ကိုရွှေဘကလည်း ညံ့ပါ့ဗျာ… အဲ့လို ဝင်ပူးကပ်ပြီး စကားပြောရင်း .. ဘယ်နေ့ဘယ်အချိန် ဘယ်နေရာမှာ ထပ်တွေ့မယ်ဆိုပြီး ထပ်ဒိတ်လိုက်ရမှာ..”

“အင်းး!!” (စိတ်မပါသော အသံဖြင့်)

“ကိုရွှေဘ.. အဲ့ဒီကမ်းနားလမ်း မုန့်တီဖိုက အလတ်မဆိုတာ လွန်ခဲ့တဲ့ ၅ နှစ်လောက်က ဆုံးသွားတဲ့ တစ်ယောက်လားဗျ” (ကျနော် ဝင်မေးလိုက်သံ)

“ဟုတ်ပါ့ဗျာ!!”

ရေနွေးမော့သောက်လိုက်နေတဲ့ ကျနော် ဖွီးကနဲ ဖြစ်သွားပြီး တစ်ယောက်ထဲ အော်ရယ်နေမိတယ်။ ကျန်တဲ့ ချာတိတ်တွေက အူကြောင်ကြောင်နဲ့ ကျနော့်ကို မေးငေါ့တယ်။ဘာဖြစ်တာလဲပေါ့လေ။ စိတ်မသက်မသာ မျက်နှာနဲ့ ကိုရွှေဘက ဆက်ပြောတယ်။

“မင်းတို့ကတော့ ငယ်သေးတော့ ဘယ်မှတ်မိမလဲ။ ဟိုကောင် ဖိုးသက်ကတော့ သိတတ်တဲ့အရွယ် ရောက်နေပြီ ပြောပြလိုက်တော့ကွာ။”

ကျနော်က မနည်းအောင့်အီးထားရတဲ့အသံနဲ့ အားလုံးကို ရှင်းပြနေမိတယ်။

“အဲ့ဒီကမ်းနားလမ်း မုန့်တီဖိုက အလတ်မဆိုတာ မွေးကတည်းက ကျပ်မပြည့်ဘူးလေ.. ဟားဟား..။ ပြီးတော့ လင်တရူးလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့။ ငါတို့ငယ်ငယ်က မြို့ထဲမှာ အဝတ်မပါပဲ လျှောက်လျှောက်ပြေးနေလို့ လိုက်လိုက်ဖမ်းရတဲ့ ဟာမျိုးကြီး။ တော်တော်ပေါက်ကရပြောတဲ့ ကိုရွှေဘ..။ နန်းကြာဖြူက ဆံပင်ဖားလျားလေးချလို့တဲ့ …။ ဟိုအရူးမကဖြင့် ဆံပင်က ကျို့တို့ကျဲတဲ.. ရှောက်ပန်းသီးအငယ်စားလောက်ရှိတဲ့ နို့ကြီးတွေတဲ့.. ဟိုကဖြင့် ပိန်ကပ်ကပ်ကြီး.. ခွိခွိ..။ ပြီးတော့ ဘာတဲ့.. နှာတံချွန်ချွန်လေးတဲ့.. ဟားဟား..။ မွေးရာပါ နှာခေါင်းအထဲကို ခွက်နေတာဟေ့။ ဘယ်လောက်များ မူးနေခဲ့လည်းမသိဘူး ကိုရွှေဘတို့ကတော့..။ ဒီရုပ်ကြီးကိုများ နန်းကြာဖြူဆိုပြီး တွယ်ခဲ့သေးသတဲ့။”

“ဟား ဟား ဟား ဟား!!”

အားလုံး ပတ်ထုတ်မရအောင် ရယ်ကုန်ကြတယ်။ ရယ်သံတွေစဲသွားမှ ရှက်ဝဲ၀ဲမျက်နှာနဲ့ ကိုရွှေဘ ဆက်ပြောတယ်။

“စစချင်းတော့ အဲ့ဒီကောင်မ လှေခါးကနေ ပြေးဖက်တာ ငါလည်း ကြောင်နေတာဟေ့။ မင်းတို့ပြောသလိုပဲ နန်းကြာဖြူများ ဝင်ပူးသလားပေါ့..။ ဘယ်ဟုတ်မလဲ.. သူ့လက်တွေက ငါ့ဂွေးကိုဖမ်းကိုင်ပြီး မောင်တော်ရေ.. မောင်ရေလို့ တစာစာပြောမှ ဟိုက်! ဒါဟိုနေ့ညက ငါတွယ်ခဲ့တဲ့ဟာဆိုတာ သေချာသွားလို့ အတင်းရုန်း မုန့်တီဖတ်ခြင်းလေး ပြေးကောက်ကိုင်ပြီး လစ်တော့တာပေါ့ကွာ။ လူကိုမှ ရှက်လိုက်တာ။ မတော်တဆ ဒီကောင်မပြောတာတွေ အဟုတ်ပါဆိုတာ သူ့အိမ်ကလူတွေ သိသွားလို့ကတော့ ငါ့မှာ အရူးမလင်လုပ်ရမယ့်ကိန်းဟ!!”

“ဟား ဟား ဟား ဟား!! !!”

“အဲ့ဒီညက သူ့အိမ်ကအလစ်မှာ ထွက်လာပြီး ဘုရားငုတ်တိုမှာ လာထိုင်နေပုံပေါ်ပါတယ်ကွာ..။ ဒီနန်းကြာဖြူဆိုတဲ့ ကိစ္စကလည်း လူတိုင်းပြောဖူးတော့ ဒီအရူးမ နန်းကြာဖြူဂိုက်ဖမ်းပြီး ငါ့ကိုအုပ်သွားတာနေမှာ..။ သူခြုံထားတဲ့ အဝတ်ဖြူဆိုတာကြီးကလည်း နောက်မှ ငါပြန်တွေးမိတာ မုန့်တီစစ်တဲ့အခါ ဇကာလုပ်တဲ့ အဝတ်စအဖြူကြီးပါ..။ ဒါကြောင့် အဲ့ဒီညက ငါ့စိတ်ထဲမှာ ဆန်အပုတ်ခံတဲ့အနံ့ ရနေပါလားလို့… ဟီးဟီး..။ ကမ်းနားလမ်းကို နှစ်ပေါက်အောင် ဖြတ်သွားဖြတ်လာ မလုပ်ရဲတော့တာဟေ့…”

အားလုံး တဝါးဝါး ပွဲကျနေကြတာ ရပ်သွားတော့ ကျနော်က စကားစလိုက်တယ်။

“စပြောလိုက်ရင်တော့ အဟုတ်ကြီး။ ငါတို့ ကိုရွှေဘကတော့ နောက်ဆုံးကြရင် အဖျားရှူးရှူးသွားတာ။ ကျနော်တို့မှာဖြင့် ဥစ္စာစောင့်မလေးကို တွယ်တဲ့အခန်း ပြောနေတုန်းက ဖီးလ်တွေတက်လိုက်ရတယ်။ မမိုက်ပါဘူး..။ ဟိုဟာဗျာ.. အမှန်အကန် ဇာတ်လမ်းလေးပြောပြ။ ကိုရွှေဘနဲ့ မမိချိုလေးတို့ ဇာတ်လမ်းလေဗျာ..။ အဲ့ဒါကတော့ ကျနော် တစွန်းတစသိတော့ အဖျားမရှူးဘူး..။ လုပ်ပါဗျာ ကိုရွှေဘ..”

“တော်ပြီကွာ!! မိုးချုပ်နေပြီ ပြန်အိပ်တော့မယ်။ နားထောင်ချင်ရင် နောက်နေ့မှ..”

အဲ့လိုပြောရင်း ကျနော်တို့ ဇာတ်လိုက်ကျော် ကိုရွှေဘ ထပြန်သွားရောဗျ။…ပထမပိုင်း ပြီးပါပြီ (ဇာတ်သိမ်းပိုင်း လာမည်)

Zawgyi

ကိုေရႊဘႏွင့္ ဥစၥာေစာင့္မေလး

အပိုင္း (၁)
ႏွင္းေတြက တေျဖာက္ေျဖာက္နဲ႔ မီးကင္းတဲေခါင္မိုးေပၚက်သံ ၾကားေနရၿပီ။ ဒီႏွစ္ေဆာင္းက ေတာ္ေတာ္ေလး ေအးတာကိုးဗ်။ ကင္းတဲေဘးက ၾကက္ခြပ္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ ထင္းတုံးႀကီးႀကီးကို မီးဖိုထားၿပီး မီးဖိုေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ က်ေနာ္တို႔ရပ္ကြက္ထဲက လူငယ္ေတြ ဝိုင္းပတ္ထိုင္ရင္း စကားေျပာေနၾကတာေပါ့။ သာေရးနာေရးမွာသုံးတဲ့ ေႂကြရည္သုတ္ မတ္ခြက္ကိုယ္စီနဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းခါးခါးပူပူကို ေသာက္ရင္း စကားဝိုင္းေကာင္းေနၾကတာ ညဉ့္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္နက္စျပဳလာၿပီ။ ေစာေစာပိုင္းက ဂ်ပန္ေခတ္အေတြ႕အၾကဳံေတြ ေျပာျပေနတဲ့ လူႀကီးေတြေတာင္ ျပန္အိပ္ကုန္ၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ ခ်ာတိတ္ေတြရယ္၊ လူလတ္ပိုင္းတခ်ိဳ႕ရယ္ပဲ က်န္ခဲ့ၿပီး စကားဝိုင္းဆက္ေနၾကတာေပါ့ေလ။

ေရာက္တတ္ရာရာေတြေျပာရင္း တေစၧ၊ သရဲ အေတြ႕အၾကဳံေတြ ဘယ္ကဘယ္လို ေရာက္သြားမွန္းမသိပါဘူး။ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ သူ႔ထက္ငါ အေတြ႕အၾကဳံေတြ ဖလွယ္ေနၾကတာ ဇာတ္လမ္းေတြက စုံလာေရာဗ်။ ဟုတ္တာေတြေရာ၊ မဟုတ္တာေတြေရာ စုံလာေတာ့ ဘယ္သူမွ အေပါ့အပါးသြားခ်င္တာေတာင္ မထရဲေတာ့တဲ့အထိ ျဖစ္လာတယ္။ အထက ေက်ာင္းဝင္းထဲက ေက်ာမွာအေပါက္ႀကီးနဲ႔ ေက်ာေပါက္စစ္သားသရဲတို႔၊ ေဗာဓိကုန္းအတက္က ႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္ အိမ္ပ်က္ႀကီးရွိတဲ့ဝင္းထဲမွာ လျပည့္ညဆို သီခ်င္းတေအးေအးနဲ႔ ထြက္ၿပီးကေနတတ္တဲ့ ေျခေထာ့က်ိဳးျဖစ္ေနတဲ့ အဂၤလိပ္မ ဘိုမေျခက်ိဳးသရဲတို႔၊ ၿဗိတိသၽွေခတ္ကတည္းကနာမည္ေက်ာ္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕က အက်ဥ္းေထာင္ႀကီးရဲ့ အုတ္ရိုးေပၚ လမ္းတက္ေလၽွာက္တာျမင္ရတဲ့ ေထာင္ပိုင္ႀကီးကေတာ္ သရဲမတို႔ အဲ့လိုေတြေျပာေနရင္း လူေတြအကုန္လုံးက ေနာက္ေက်ာမလုံသလို ျဖစ္ျဖစ္လာေရာ။ ညကလည္း ေမွာင္ပိန္းလြန္းၿပီး ႏွင္းေတြကလည္း တဖြဲဖြဲက်ေနတာဆိုေတာ့ အိမ္ျပန္ဖို႔ေတာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲေတြးရင္း စိတ္ပူစျပဳကုန္ၿပီ။

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ.. တဟဲဟဲ ရယ္သံနဲ႔အတူ လူတစ္ေယာက္ မီးဖိုကိုဝိုင္းဖြဲ႕ထားတဲ့ က်ေနာ္တို႔လူစုထဲကို အတင္းတိုးဝင္လာေတာ့ အားလုံးလန႔္ျဖန႔္ကုန္တယ္။ နဂိုက သစ္ကိုင္းေလတိုးလို႔ ေဖ်ာက္ကနဲ ျမည္ရင္ေတာင္ တုန္တဲ့အထိ လန႔္ေနၾကတဲ့ လူစုထဲ ဝုန္းကနဲ ဝင္ထိုင္လိုက္ေတာ့ စဥ္းစားတာၾကည့္ၾကေတာ့ဗ်ာ။ အလန႔္ေျပသြားလို႔ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္မွ.. က်ေနာ္တို႔ရပ္ကြက္ထဲက ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ ကတၱီပါစနဲ႔ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ေလာင္းကုတ္ရွည္ႀကီးကို ဝတ္လို႔၊ ဆံပင္က ဂုတ္ေထာက္၊ အသားအရည္က တ႐ုတ္စပ္မွန္း သိသာေနတယ္။ မ်က္လုံးကေမွးေမွးနဲ႔ အဲ့ဒီေခတ္အခါက အရမ္းေခတ္စားေနတဲ့ ကြန္ဖူးမင္းသား ဘ႐ုစၥလီ႐ုပ္မ်ိဳး။ (သူကလည္း မတူတူေအာင္ ဂိုက္ဖမ္းေနတာပါ) စကားေျပာလိုက္ရင္ ပါးစပ္ထဲက ေရႊသြားႏွစ္ေခ်ာင္းက လက္ကနဲ လက္ကနဲ ျဖစ္သြားေသးတယ္။

“ကိုေရႊဘ!!”

လို႔ အားလုံးပါးစပ္က အသံထြက္သြားၾကတယ္။ သူ တဟဲဟဲ ထပ္ရယ္လိုက္ၿပီး …

“ငါေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီဟ..။ မင္းတို႔ေျပာေနတာေတြအကုန္ ရပ္ၿပီးနားေထာင္ေနတာ..။ မင္းတို႔ သရဲဇာတ္လမ္းေတြက အာလူးေတြပါကြာ..”

အားလုံး မေက်မနပ္ ျဖစ္သြားေပမယ့္ ျပန္ေတာ့မေျပာရဲဘူး။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က သူက ၃၅-၃၆ ေလာက္ရွိေနေတာ့ လူႀကီးေပါ့ေလ။ ၿပီးေတာ့ ရပ္ကြက္ ကာလသားေခါင္း၊ သေဘာအင္မတန္ေကာင္းသေလာက္ လက္ယဥ္တယ္လို႔ နာမည္ႀကီးကိုး။ အားလုံးတိတ္ေနရတာေပါ့။

“မင္းတို႔ က်တ္တီးကုန္းဆိုတာ ၾကားဖူးၾကလား၊ ၾကဳံဖူးသလား.. ငါေမးမယ္ ေျဖၾက !!”

အားလုံး တိတ္ေနၾကတယ္။

“ညဖက္ကြာ ရြာတစ္ရြာကို ေရာက္သြားမယ္..။ ပြဲေတြလမ္းေတြ လုပ္ေနၾကတာေတြ႕မယ္..။ မင္းကဝင္ၿပီး ပြဲေတြၾကည့္.. အိမ္တစ္အိမ္မွာတည္းခို.. စားေသာက္.. အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး မနက္ေရာက္ေတာ့ လူသူမနီးတဲ့ ေတာထဲက သင္းခ်ိဳင္းတစ္ခုရဲ့ အုတ္ဂူတစ္ခုေပၚမွာ မင္းေခြေခြေလး အိပ္ေနတာ ေတြ႕လိမ့္မယ္….။ ေအး!! အဲ့ဒါ က်တ္တီးကုန္း.. ဒါမွမဟုတ္ က်တ္ရြာလို႔ေခၚတယ္..။ ပရေလာကသားေတြရဲ့ ေနရာကို ေရာက္သြားတာေပါ့ေလ..”

“ေနာက္တစ္မ်ိဳးရွိေသးတယ္.. အုတ္ဒေဇာင့္ (ဥစၥာေစာင့္) ဆိုတာ.. ဘုရားဌာပနာတို႔ သိုက္တို႔ကိုေစာင့္ရတဲ့ အေစာင့္မ်ိဳးကိုေခၚတာ..။ တန္ခိုးေလးဘာေလး အထိုက္အေလ်ာက္ရွိေတာ့ လူေယာင္ဖန္ဆင္းနိုင္တယ္..။ လူ႔ေလာကမွာ မေတာ္တဆ ေတြ႕ရေလ့ရွိတယ္….”

“ကိုေရႊဘေကာ.. ေတြ႕ဖူးလားဗ်” (လူငယ္တစ္ေယာက္ ေမးလိုက္သံ)

“ဟင္းဟင္း! ေတြ႕ဖူး႐ုံတင္ ဘယ္ကမလဲ…။ တူတူေတာင္ အိပ္ဖူးေသးတယ္ဟ…”

“တူတူအိပ္တယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုအိပ္တာလဲဗ်ာ!!”

“ဟာ! ဒီသူေတာင္းစားေလးကလည္း အူတူတူနဲ႔…။ တူတူအိပ္တယ္ဆိုတာ.. ငါ အဲ့ဒီဥစၥာေစာင့္မေလးဆိုတာ ေတြ႕ဖူး႐ုံတင္မကဘူး… အုပ္ေတာင္အုပ္ခဲ့တာဟ..။ ႏွစ္ခ်ီေတာင္ တြယ္ခဲ့တာ..”

အားလုံးမယုံသလို မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ျဖစ္သြားေပမယ့္ ကိုေရႊဘဆိုတာ ေနရာတကာ ႏွံ့စပ္ေနေတာ့ကာ ဟုတ္မ်ားဟုတ္ေနမလားဆိုၿပီး ဇေဝဇဝါမ်က္ႏွာေလးေတြကိုယ္စီနဲ႔ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ ၿပီးေတာ့ ဟုတ္တာမဟုတ္တာ အပထား.. ကိုေရႊဘက ေလပစ္ရမယ္ဆို အမူအရာေလးေတြဘာေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ အညႇီအေဟာက္ ဇာတ္လမ္းေလးေတြပါမွာပဲဆိုၿပီး ေမၽွာ္လင့္တႀကီးနဲ႔ သူေျပာလာမွာကို တိတ္တိတ္ေလးေနၿပီး ေမၽွာ္ေနၾကတာေပါ့။ အားလုံးနားေထာင္ခ်င္ေနၾကတာ သိသာေနေတာ့ ကိုေရႊဘက ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေလာင္းကုတ္ေဘးအိပ္ထဲက စကားဝါတံဆိပ္ ေဆးေပါ့လိပ္ကေလးကို ထုတ္ၿပီး မီးညႇိရင္း ဖြာေနျပန္တယ္။ (ဟန္လုပ္ၿပီး ဂိုက္ထုတ္ေနတာ)။ ၃-၄ ဖြာေလာက္ ဆက္တိုက္ဖြာၿပီးမွ ေလသံခပ္အုပ္အုပ္နဲ႔ စကားစေျပာတယ္။

“ဒီလိုကြ.. ငါအသက္ ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ကေပါ့..။ က်ားပ်ံမေကာက္ ေဆးေပါ့လိပ္ဒိုင္က အဖိုးႀကီးဆုံးေတာ့ အသုဘမွာ ဖဲဝိုင္းအႀကီးအက်ယ္ျဖစ္ေရာ ဆိုပါေတာ့…။ ဖဲဝိုင္းက ရက္လည္တဲ့ေန႔အထိ လူစည္ကားခ်က္ကြာ.. ဟိုးဗမာျပည္က ေအာက္သားေတြေတာင္ တက္လာၿပီး သူေသကိုယ္ေသ ေဆာ္ၾကတာေပါ့။ (အသားအေရညိဳေသာ လူေတြကို က်ေနာ္တို႔အရပ္တြင္ ေအာက္သား သို႔မဟုတ္ ဗမာျပည္သားလို႔ ေခၚပါတယ္)

ငါလည္း ဘယ္ေနလိမ့္မလဲ.. ရွိတာအကုန္ထုတ္ၿပီး ေဆာ္တာ.. ေန႔တိုင္းကို ကြဲတာေဟ့။ အိမ္ကလည္း ပိုက္ဆံက ဖန္လို႔မရေတာ့ဘူး။ အတယ္ (သူ႔အေဖတ႐ုတ္ႀကီး) ကလည္း ငါဆိုင္က ပိုက္ဆံေတြ ခိုးခိုးၿပီး ဖဲခ်ေနတာရိပ္မိေတာ့ အလစ္ကိုမေပးဘူး ျဖစ္လာေတာ့ ငါ့ရည္းစားအပ်ိဳႀကီးဆီက ပတ္ခၽြဲနပ္ခၽြဲနဲ႔ ပိုက္ဆံတစ္ေထာင္ (ထိုေခတ္က ေတာ္ေတာ္မ်ားပါသည္) ရယ္၊ သူ႔ဆြဲႀကိဳးရယ္ ယူၿပီး အသုဘ ၆ ရက္ေျမာက္ေန႔ ညမွာ ထပ္ၿပီးသြားခ်တာ.. မေက်ပြဲေပါ့ေလ။”

“ဟို ေက်ာင္းဆရာမႀကီးလား ကိုေရႊဘရည္းစားက..။ ေဒၚေနာ္မူေလ ဝတုတ္တုတ္ႀကီး..။ အသက္ႀကီးေနၿပီ ဟီးဟီး” (အေၾကာင္းသိတဲ့ က်ေနာ္က ဝင္ေနာက္လိုက္တယ္)

“ေဟ့ေကာင္!! ဖိုးသက္.. ေအေပးေလး …။ အဲ့ဒီတုန္းက သူ႔အသက္က ၄၂-၄၃ ပဲ ရွိေသးတယ္..။ ၿပီးေတာ့ အခုလိုပုံ မဟုတ္ဘူး..။ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း လွတပတႀကီး..။ အခုျပတ္သြားတာၾကာၿပီ..။ ေတာ္.. နင့္ပါးစပ္ပိတ္..။ ေျပာေနတာေတာင္ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီလဲ မသိဘူး။

ေအး! အဲ့ဒီေန႔က သုံးပုံဖဲက ေကာင္းခ်က္ကြာ..။ ညဦးပိုင္းမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေထာင္း(နိုင္)ေနတာကြ။ ၂ ေသာင္းခြဲေလာက္ရွိမယ္။ သိတယ္မလား ငါတို႔ၿမိဳ႕သားေတြအေၾကာင္း..။ ေဘးကေန ဇာက္ေၾကာဆြဲေပးမယ့္ေကာင္နဲ႔၊ အရက္ငွဲ႕ေပးမယ့္ေကာင္နဲ႔၊ ကိုေရႊဘကြဆိုၿပီး မ်က္ႏွာလိုအားရ ထိုင္ေအာ္ေပးတဲ့ေကာင္နဲ႔ ဘူဇြာႀကီး ျဖစ္ေနတာေပါ့ကြာ။ ဖဲကလည္းနိုင္ လူကလည္းစိတ္ႂကြလာေတာ့.. အရက္ကိုေတာင္ အာမီရမ္သြားရွာခိုင္းၿပီး ေသာက္ကေရာ။ ဘီအီးေတြ၊ မီးေတာက္ေတြ လုံးဝမေသာက္ဘူး။ ေငြေသာင္းခ်ီကိုင္ထားတဲ့ ေကာင္ကိုး။

အင္း.. ည ၁၂ နာရီေက်ာ္လာေတာ့ မူးကလည္းမူး ေသြးကလည္းႂကြႂကြဆိုေတာ့ တေျဖးေျဖး ျပန္ကုန္လာတာ ေနာက္ဆုံး အပ်ိဳႀကီးဆီကဖန္လာတဲ့ ပိုက္ဆံေကာ ဆြဲႀကိဳးပါ ကုန္တဲ့အျပင္ အိတ္ကပ္ထဲမွာ က်ပ္တန္ေလးတစ္ရြက္ေတာင္ မက်န္ေတာ့ဘူးကြာ။ ခုနက ေဘးမွာဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနတဲ့ သူေတာင္းစား တပည့္တပန္းေတြဆိုတာ ဘယ္ေရာက္ကုန္မွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ပိုက္ဆံမက်န္ေတာ့လို႔ ဝိုင္းျပင္လည္း ေရာက္ေနၿပီ။ လူကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးေထြေနၿပီ။ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ အသုဘရွင္ဧည့္ခံတဲ့ ညလည္စာ ဆန္ျပဳတ္ကေလးေသာက္ၿပီး ျပန္မယ္ေပါ့ေလ။

ဒါနဲ႔ ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းလာေတာ့ ေလွခါးရင္းမွာ ခၽြတ္ထားတဲ့ ငါ့ျမင္းၾကယ္ဖိနပ္ မရွိေတာ့ဘူးကြ။ ေတာက္!! ယိုးဒယား ျမင္းၾကယ္ဖိနပ္ အစစ္ကေလးကြာ။ ပိုၿပီး ေဒါကန္ခ်င္စရာေကာင္းတာက ညာဖက္တစ္ဖက္ထဲ ေပ်ာက္ေနတာ၊ ရွာတာလည္း ႏွံ့ေနၿပီ။ မေတြ႕ေလ ေဒါကန္ေလေပါ့။ ဖဲရွုံးလို႔ စိတ္ညစ္လာတာ ဖိနပ္ပါေပ်ာက္ၿပီး ျပန္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ေသာက္ထားတဲ့ အရက္အရွိန္ေၾကာင့္ ဘယ္ေလာက္ေဒါသထြက္မလဲဆိုတာ မင္းတို႔ပဲ ေတြးၾကည့္။

ဒါနဲ႔ပဲ.. အိမ္ေပၚျပန္တက္ၿပီး အိမ္ရွင္ဆီက ဘန္နီႀကိဳး (ဂုန္ေလၽွာ္ႀကိဳး) ရွည္ရွည္တစ္ေခ်ာင္းေလာက္ ေတာင္းၿပီး အိမ္ေအာက္ကို အသာေလးျပန္ဆင္း ေလွကားရင္းမွာရွိတဲ့ ဖိနပ္ေတြအားလုံးကို ညာဖက္ေတြပဲေရြးၿပီး ႀကိဳးနဲ႔ထိုင္သီ၊ ကိုယ္မွာလြယ္၊ ပုဆိုးျခဳံၿပီး အသာလစ္ထြက္လာတာေဟ့။”

“ဘာလုပ္တာလဲ.. ကိုေရႊဘဟာက” (ခ်ာတိတ္တစ္ေယာက္ ထေမးလိုက္သံ)

“ဘာလုပ္ရမလဲ.. လက္စားေခ်တာေလ..။ အကုန္ ျမစ္ထဲ သြားေမၽွာမလို႔ ခိုးလာတာ။ ဖဲရိုက္တဲ့ လူအတူတူခ်င္း ငါက ဖဲလည္းရွုံးေသး၊ ဖိနပ္လည္း တစ္ေယာက္ထဲ ေပ်ာက္ေတာ့ မတရားဘူးထင္လို႔”

“ဟားဟားဟား!!” (အားလုံးရယ္သံ)

“အဟီး.. မနက္မိုးလင္းရင္ ဖဲဝိုင္းကလူမွန္သမၽွ ဘယ္ဖက္တစ္ဖက္ပဲရွိတဲ့ ဖိနပ္ကိုစီးၿပီး အိမ္ျပန္ေနတာကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္ရင္း ငါ့မွာ တခြိခြိနဲ႔ေပါ့ …။ အဲ့ဒီဖိနပ္ေတြ ၇၀-၈၀ ေလာက္ကိုလြယ္ၿပီး ျပန္လာတာ ကမ္းနားလမ္းဖက္ ေရာက္လာေရာ ဆိုပါေတာ့ကြာ။ ကုကၠိဳပင္တန္းအုပ္အုပ္ေတြအဆုံးမွာ ဘုရားငုတ္တိုကမ္းပါး ရွိတယ္မလား..။ ေအး အဲ့ဒီကုန္းေပၚတက္သြားေရာ ဆိုပါေတာ့။ ပုံမွန္အခ်ိန္ဆို ဘယ္တက္ရဲပါ့မလဲ။ မင္းတို႔သိတဲ့အတိုင္း အဲ့ဒီေနရာက နာမည္ႀကီး။ (ဘုရားငုတ္တိုကမ္းပါးမွာ ျမစ္ေပၚတြင္ ေမးတင္ထားေသာ ေစတီပ်က္ အေတာ္မ်ားမ်ားရွိေသာ ေနရာ၊ တခ်ိန္က အႀကီးအက်ယ္ တိုက္ပြဲျဖစ္ခဲ့ဖူးၿပီး လူအေတာ္မ်ားမ်ား ေသခဲ့သည့္ ေနရာဟု သိၾကသည့္အျပင္ လျပည့္ညမ်ားတြင္ ေစာင္းတီးေနေသာ ဥစၥာေစာင့္မမ်ားကို ျမင္ရသည္၊ ဘုရားဌာပနာေစာင့္ ဘီလူးသဘက္မ်ား ဖမ္းစားသည္၊ တေစၧေျခာက္သည္ဟု အလြန္နာမည္ေက်ာ္ေသာ ေနရာ)

ငါလည္း ေသာက္ထားတဲ့ အရွိန္နဲ႔ဆိုေတာ့ မေၾကာက္ဘူး ဆရာ။ ေလာေလာဆယ္ ဒီဖိနပ္ေတြကို ျမစ္ထဲပစ္ဖို႔ အေရးႀကီးတာလည္း ပါတာေပါ့။ ဘုရားကုန္းက သိတဲ့အတိုင္း ဂ်ာမဏီျခဳံေတြထူေတာ့ ငါလည္း အတင္းတိုးရင္းနဲ႔ ျမစ္ကမ္းပါးအစြန္းကို ေရာက္သြားေရာဗ်။ ကမ္းပါးအစြန္းက ကုကၠိဳပင္ႀကီးေျခရင္းကေန ဖိနပ္အတြဲႀကီးကို အားနဲ႔ ျမစ္ထဲလႊဲၿပီး ပစ္လိုက္တာ ေရထဲ ဝုန္းကနဲက်သြားသံ ၾကားရေတာ့မွ ျပန္မယ္ဆိုၿပီး အလွည့္မွာ ေစတီပ်က္ႏွစ္ခုၾကားထဲက အုတ္ခုံႀကီးေပၚမွာ ဆံပင္ဖားလ်ားခ်ထားတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ ထိုင္ေနပါေရာလားဗ်ာ။ အရက္မူးေနတာေတာင္ ေျပသလိုျဖစ္သြားတယ္ဟ။ ဆံပင္ေတြေတာင္ ေထာင္လာသလိုပဲ။

တျခားလမ္းလွည့္ၿပီး ေျပးရေအာင္ကလည္း မင္းတို႔သိတဲ့အတိုင္း ေနာက္မွာ ကမ္းပါးအျမင့္ႀကီး၊ ေဘးႏွစ္ဖက္က ျခဳံေတြကလည္း တိုးလို႔မေပါက္တတ္။ ဒီေစတီငုတ္တိုႏွစ္ခု အလယ္ကေနပဲ ထြက္လို႔ရမွာကို အဲ့ဒီဥစၥာေစာင့္မက ပိတ္ၿပီးထိုင္ေနေတာ့ ငါ့မွာ ဒူးတဆတ္ဆတ္တုန္ၿပီး ေၾကာက္လိုက္တာကြာ။”

႐ုတ္တရက္ ကိုေရႊဘ စကားေျပာတာ ရပ္သြားၿပီး က်ေနာ့္လက္ထဲက ေရေႏြးခြက္ကို လွမ္းယူၿပီး တဂြပ္ဂြပ္ ေမာ့ေသာက္ေနတယ္။ ဒါ သူ႔ေသာက္က်င့္ေလ။ အားလုံးစိတ္ဝင္စားမွု ျမင့္လာၿပီဆို အဲ့လိုပဲ။ ေသာက္ၿပီးမွ ေဆးေပါ့လိပ္ကို ဆက္ဖြာေနတယ္။ ဘာမွေတာ့ ဆက္မေျပာေသးဘူး။ မီးဖိုေဘးမွာ ဝိုင္းထိုင္ေနၾကတဲ့ လူေတြကလည္း တိတ္ဆိတ္လို႔။ ကိုေရႊဘရဲ့ ေလကလည္း သိတယ္မလား။ စၿပီဆိုတာနဲ႔ အမူအရာေတြ ဘာေတြနဲ႔ ေျပာတာကိုး။ ဖဲဝိုင္းကိစၥေတြ၊ ဖိနပ္ေတြခိုးၿပီး လြယ္ယူလာတာေတြ ေျပာတုန္းက တဟီးဟီးနဲ႔ အားလုံး သေဘာေတြက်ေနရာက အခုလို သည္းထိတ္ရင္ဖိုခန္း ေရာက္လာေတာ့ အားလုံးၿငိမ္သက္လို႔ေပါ့။ ဟိုမွာက ဥစၥာေစာင့္မနဲ႔ ပက္ပင္းေတြ႕ေနၿပီဆိုတာကိုးဗ်။ ကိုယ္ေတြသာဆို ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ ေတြးရင္း ေၾကာက္စိတ္ေတြ ဝင္လာတာဗ်။

ဒီၾကားထဲ ခပ္လွမ္းလွမ္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ေမြးထားတဲ့ ေခြးအုပ္လိုက္ႀကီးကလည္း တစ္ခုခုျမင္လိုက္သလို အူး..ဝူ..ဝူ .. ဆိုၿပီး အုပ္လိုက္ထအူလိုက္ေတာ့ အားလုံးတုန္ကုန္ေရာ။ ေခြးအူသံေတြ တိတ္သြားေတာ့ မီးကင္းတဲရဲ့ အမိုးသြပ္ျပားေပၚ ႏွင္းေတြ တေျဖာက္ေျဖာက္က်ေနသံကလြဲၿပီး အကုန္တိတ္ဆိတ္သြားျပန္ေရာ။ အဲ့ဒီေတာ့မွ ကိုေရႊဘရဲ့ သက္ျပင္းခ်သံ ဟင္းကနဲ ၾကားလိုက္ရၿပီး စကားဆက္ေျပာတယ္..။

“ငါမေၾကာက္တတ္တာ မင္းတို႔သိပါတယ္။ လက္ပံတန္းမွာ ဘုရားပြဲလုပ္တုန္းက အဲ့ဒီရြာကေကာင္ေတြ ၁၀ ေယာက္ေလာက္ ဓားရွည္ေတြနဲ႔ ဝိုင္းခုတ္တာ ငါနဲ႔ ခ်ီးဗူး ႏွစ္ေယာက္ထဲ ဝါးဆစ္ပိတ္ေတြနဲ႔ ထြက္မေျပးပဲ ခံခ်လာတာ မင္းတို႔သိၿပီးသားပဲေလ။ (ကိုယ္ရည္ေသြးတာ ဒင္း၊ ဒါေပမယ့္ တကယ္လည္း ဟုတ္ပါတယ္)

ဒါေပမယ့္ အခုဟာက မတူဘူး။ သူေသကိုယ္ေသ ခ်လိုက္ရေအာင္ လူမွမဟုတ္တာကိုး။ အေျခအေနကလည္း ခုနက ငါေျပာခဲ့သလိုပဲ ေျပးေပါက္ရယ္လို႔ မရွိေတာ့ဘူးဟ။ ေကာင္းကင္မွာလည္း လကေလးမွ မသာ၊ ၾကယ္ေရာင္ပ်ိဳးပ်ိဳးပ်က္ပ်က္မွာ ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တကယ္ဗ်။ ဥစၥာေစာင့္မဆိုတာ သိသာတယ္ ဆံပင္ဖားလ်ားခ်လို႔။ ဒါေပမယ့္ မင္းတို႔ငါတို႔ ၾကားဖူးသလို အစိမ္းေရာင္ဝတ္စုံေတာ့ မဝတ္ထားဘူး ဆရာ။ တစ္ကိုယ္လုံး အျဖဴဆြတ္ဆြတ္နဲ႔ဟ။ ဘုရားစာေတြဘာေတြ ဆိုတာကလည္း အကုန္ေမ့ကုန္ၿပီ။ ငါ့အတြင္းခံအကၤ်ီ အိပ္ကပ္ထဲမွာ ေရႊရင္ေက်ာ္ဂိုဏ္း ဝင္တုန္းက ရထားတဲ့ အင္းကြက္ခ်ထားတဲ့ ပိုက္ဆံေလးငါးက်ပ္တန္ အျပာေလးကို သတိရလို႔ ႏွိုက္ၾကည့္ေသးတယ္။ သရဲသဘက္နိုင္တယ္လို႔ ေျပာတာကိုး။ မရွိေတာ့ဘူးဟ..။ ခုနက ဖဲဝိုင္းမွာ ယူၿပီး ဖဲရိုက္ရွုံးပစ္လိုက္တာေနမွာ။ ဒါနဲ႔ ငါလည္း ဝိဉာဥ္အႏွုတ္ခံရမလား၊ သိုက္ေစာင့္ဘီလူးပဲ ေခၚ
လိုက္မလားဆိုၿပီး လက္အုပ္ကေလးခ်ီၿပီး အနားကပ္သြားေရာဆိုပါေတာ့။

ေမာင္ေတာ္!! တဲ့..။ စကားလွမ္းေျပာေတာ့ ငါလည္း လန႔္သြားတာေပါ့။ ဥစၥာေစာင့္မက အဲ့ဒီႏွစ္ေပခြဲေလာက္ရွိတဲ့ အုတ္ခုံေလးေပၚကေန မထပဲေျပာေနတာ။ ေဟ့ေကာင္ေရ…။ ေမာင္ေတာ္ ႏွမေတာ္ကို မမွတ္မိဘူးလားတဲ့။ ငါလည္း အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ဟုတ္ကဲ့ မေတြ႕တာၾကာလို႔ပါဆိုၿပီး ေယာင္ၿပီးေျပာလိုက္မိေသးတယ္။ အဲ့ဒါကို အဲ့ဒီဥစၥာေစာင့္မက တခစ္ခစ္နဲ႔ သေဘာေတြက်ေနေသးတယ္ဗ်။ ငါလည္း ေၾကာက္စိတ္ေတာ့ နည္းနည္းေလ်ာ့သြားတယ္ဟ။

ဒါမ်ိဳးက မင္းတို႔လည္း ၾကားဖူးပါတယ္။ သိုက္အေစာင့္ေတြ ဘာေတြက သေဘာက်ရင္ ေရႊမန္က်ည္းသီးေတာင့္ေတြ ေပးသြားတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြေလ။ ဒီေတာ့ ငါလည္း ေၾကာက္ေပမယ့္ မီးစင္ၾကည့္ကမယ္ေပါ့။ အနားကို ပိုတိုးကပ္လိုက္ေတာ့ ေဟ့ေကာင္ေရ.. ေခ်ာေခ်ာလွလွေလးဗ်။ ႏွာတံေလးက ခၽြန္ခၽြန္ေလး၊ မ်က္ႏွာက ခပ္သြယ္သြယ္ေလးနဲ႔ မ်က္လုံးက ဝိုင္းစက္စက္ကေလးနဲ႔ဗ်။ ၾကည့္ရတာ ရွမ္းမကြ။ ေသခ်ာတယ္ ရွမ္းဥစၥာေစာင့္မ။ ျပဳံးျပဳံးေလးလုပ္ရင္း ထလာၿပီး … နန္းၾကာျဖဴေလ ေမာင္ေတာ္ရဲ့…။ ေမာင္ေတာ့္အခ်စ္ နန္းၾကာျဖဴ.. ဆိုၿပီး ငါ့ရင္ခြင္ထဲ ဝင္လာေရာဗ်။”

နန္းၾကာျဖဴဆိုတဲ့ အသံၾကားတာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ နားေထာင္ေနတဲ့ လူေတြအကုန္လုံး ရင္ထိတ္ကုန္တယ္ဗ်။ ဒီလိုေလ.. နန္းၾကာျဖဴဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕မွာ နာမည္မွာ အင္မတန္နာမည္ေက်ာ္တဲ့ ဥစၥာေစာင့္မေလ။ ပါးစပ္ရာဇဝင္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတာေပါ့ေလ။ ၿမိဳ႕အဝင္ကေန ျမင္းလွည္းငွါးစီးၿပီး ဘုရားငုတ္တိုနားေရာက္ေတာ့ ေပ်ာက္သြားတာတို႔၊ ညဖက္ ဗယာေၾကာ္လိုက္ေရာင္းတဲ့ ကုလားကို ေရႊဒဂၤါးျပားေတြနဲ႔ ဗယာေၾကာ္ဝယ္စားတာတို႔ အစရွိသျဖင့္ေပါ့ေလ။ ခင္ဗ်ားတို႔ၿမိဳ႕ေတြမွာ ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ ထူးမျခားနား ဥစၥာေစာင့္ပုံျပင္ေတြလိုပါပဲ။

တစ္ခုပဲ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ျဖစ္ဖူးတာက.. က်ေနာ္တို႔ငယ္ငယ္က တကၠသိုလ္တက္ၿပီး ျပန္လာတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ဗ်ာ။ အဲ့ဒီေခတ္က သိတယ္မလား စက္မွုတကၠသိုလ္ဆိုတာ R.I.T တစ္ခုပဲရွိတဲ့ေခတ္ဆိုေတာ့ တစ္ၿမိဳ႕လုံးမွာ ထင္ေပၚေနတဲ့ လူငယ္မ်ိဳးေပါ့။ အဲ့ဒီေကာင္က ေခတ္ပညာတတ္ ဘာညာဆိုၿပီး ဘုရားငုတ္တိုနား သြားသြားထိုင္တာ လျပည့္ညမွာ ေစာင္းထြက္တီးတဲ့ နန္းၾကာျဖဴနဲ႔ႀကိဳက္ေရာ ဆိုပဲ။ တေျဖးေျဖး လူေတြ သတိထားမိလာေတာ့ သူ႔အိမ္ကလည္း စိုးရိမ္လာတာေပါ့။ ညဖက္ဆို ဘုရားငုတ္တိုဖက္ လစ္လစ္သြားတာေလ။

တစ္ရက္ၾကေတာ့ ညဖက္ႀကီး အဲ့ဒီလူ ဝူးဝူးဝါးဝါးေတြ ေအာ္ရင္း ဘုရားငုတ္တိုဖက္က ေျပးလာတာ လူေတြဝိုင္းဖမ္းၿပီး ခ်ဳပ္ထားရတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ဘာေတြ ေအာ္လို႔ေအာ္မွန္းမသိ။ ေက်ာက ရွပ္အကၤ်ီကလည္း စုတ္ျပဲၿပီး လက္ဝါးရာမဲမဲႀကီး အျပားလိုက္ထင္ေနတယ္ ဆိုပဲဗ်။ နန္းၾကာျဖဴဆီ သြားတာ အထိန္းေတာ္ဘီလူးနဲ႔ ေတြ႕သြားတယ္ ဘာညာေတာ့ ေျပာၾကတာပဲေလ။ အဲ့ဒီလူလည္း သြက္သြက္ခါေအာင္႐ူးၿပီး နန္းၾကာျဖဴေရ ဘာညာေတြ ေလၽွာက္ေအာ္ေတာ့ ေနာက္ဆုံး အခန္းထဲမွာ သံႀကိဳးနဲ႔ ခ်ည္ထားရတဲ့အဆင့္ေရာက္ၿပီး မစားနိုင္ မအိပ္နိုင္နဲ႔ ေသသြားရွာတယ္။

အခု နားေထာင္ေနတဲ့ ဇာတ္လမ္းထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ကိုေရႊဘနဲ႔ ထိပ္တိုက္တိုးေနၿပီေကာဗ်။ ထစ္ကနဲဆို ရိုက္မယ္ခုတ္မယ္ဆိုတဲ့ တစ္ၿမိဳ႕လုံးကရွိန္တဲ့ လူမိုက္နဲ႔ တစ္ၿမိဳ႕လုံးက ေၾကာက္ၾကတဲ့ ဥစၥာေစာင့္မ ေတြ႕ေနၿပီေလ။ အားလုံး ဇာတ္ရွိန္တက္ေနၿပီဗ်ာ။ သက္ျပင္းေလးေတြ ခိုးခ်ၿပီး ကိုေရႊဘမ်က္ႏွာကို အားလုံးေငးၿပီး နားေထာင္ေနၾကတယ္။ ကိုေရႊဘ ဆက္ေျပာတယ္…။

“ငါလည္း ၅ မိနစ္ေလာက္ လွုပ္ေတာင္မလွုပ္ရဲဘူးဟ..။ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ရပ္ေနမိတာေပါ့ေလ..။ ဥစၥာေစာင့္မ လာဖက္ထားတာရယ္.. ဘယ္အခ်ိန္ အထိန္းေတာ္ဘီလူး ထြက္လာၿပီး ငါ့ကို ရိုက္မလဲဆိုၿပီး လန႔္ေနတာရယ္… လူကို ေသးပါမတတ္ပဲ ငါ့ေကာင္ေတြေရ။ နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ အဲ့ဥစၥာေစာင့္မက ငါ့ကိုဖက္ထားၿပီး စကားေတြ တတြတ္တြတ္ ေျပာေတာ့ပဲဟ။

ေမာင္ေတာ္ရယ္.. ႏွမေတာ္က ေမာင့္ေတာ့္ကို ေစာင့္ေနတာ ႏွစ္ေတြရာခ်ီေနပါၿပီ ဘာညာေတြေပါ့..။ ေျပာရင္း ငါ့ရင္ဘတ္ေတြကို ဟိုပြတ္ဒီပြတ္ လုပ္စျပဳလာတယ္..။ ပထမေတာ့ ေၾကာက္ေနတာ..။ ၾကာလာေတာ့ ေအေပး ငါလည္း ေသာက္က်င့္က တန္တန္ဆိုေတာ့ လီးေတာင္ခ်င္သလို ျဖစ္လာတယ္ဟ.. ဟီးဟီး ..။

ဒါနဲ႔ မသိမသာေလး ေကာင္မဖင္ေတြ ဘာေတြကို ကိုင္ေပးလိုက္ေတာ့.. အံမယ္.. ေမာင္ေတာ္ ေမာင္ေတာ္ဆိုၿပီး ဖီးလ္ေတာင္တက္ျပလာေတာ့ ငါလည္း မထူးဘူးကြာဆိုၿပီး အကုန္ေလၽွာက္ႏွိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေတာ့တာေပါ့။ သူ႔ကိုယ္ေပၚ႐ုံထားတဲ့ အဝတ္ျဖဴေအာက္ကို ငါလက္ႏွိုက္ၾကည့္ေတာ့.. ဟာ… ေဘာ္လီလည္း မပါဘူးဟ …”

“ကိုေရႊဘ ဥစၥာေစာင့္မက ေဘာ္လီဝတ္မလားဗ်!!”

“ေဟ့ေကာင္!! ငါစကားေျပာေနရင္ ျဖတ္မေျပာနဲ႔။ ငါလည္း ဘယ္သိမလဲကြ။ ေဘာ္လီျဖစ္ျဖစ္၊ ရွင္မီးျဖစ္ျဖစ္ကြာ။ ကဲ… ဘာမွ အခုအခံမပါတာကို ေျပာခ်င္တာ။ နို႔ႀကီးေတြက ေရွာက္ပန္းသီးအငယ္စားေလာက္ ရွိတယ္ဟ။ ထြားထြားႀကီးေတြဗ်။ ငါလည္း အကုန္ေလၽွာက္ကိုင္ၿပီး သူ႔ဝတ္႐ုံျဖဴျဖဴႀကီး ကို ခၽြတ္ပလိုက္ေရာ ဆိုပါေတာ့။ ေအာက္ကလည္း ဘာမွမပါဘူးေဟ့။ ဒီေတာ့ ဖင္တုံးလုံး ျဖစ္ေနၿပီ။ ငါကေတာ့ ပုဆိုးကို စလြယ္သိုင္းပလိုက္တယ္ကြာ။ ဘာမွမခၽြတ္ဘူး။

ၾကာပါတယ္ဆိုၿပီး ေကာင္မကို အုတ္ခုံေပၚ တြန္းလွဲလိုက္ၿပီး သူ႔ေစာက္ဖုတ္မွာ ငါ့လီးကိုေတ့ၿပီး ေဆာင့္ခ်ပလိုက္ေတာ့.. အမေလး ေမာင္ေတာ္.. ေျဖးေျဖးလုပ္ပါ.. ဆိုၿပီး ေအာ္တယ္ဗ်။ ဟ.. မထင္ရဘူးေနာ္ ဥစၥာေစာင့္မဆိုေတာ့ တန္ခိုးေတြဘာေတြနဲ႔မ်ား အပ်ိဳျပန္လုပ္ထားလား မသိဘူး။ ၾကပ္ေနတာပဲ သူ႔ပစၥည္းက မနည္းကိုသြင္းရတယ္ ဆရာ။ ငါလည္း မူးေၾကာင္မူးေၾကာင္နဲ႔ အုတ္ခုံေပၚ သူ႔ကို ပက္လက္တြန္းတင္ၿပီး ဒူးေကြးၿပီး မတ္တပ္ကို ေဆာ္ေတာ့တာေဟ့။ နို.ထြားထြားႀကီးေတြစုံကိုင္ၿပီး ပိတ္ပိတ္ေဆာင့္တာ.. ဘုရားငုတ္တိုတဝိုက္လုံး ဥစၥာေစာင့္မေအာ္သံကို ဆူညံေနတာပဲ ဟီးဟီး…”

က်ေနာ္ေျပာသလိုပဲ ကိုေရႊဘက စကားေျပာရင္ အမူအရာေလးနဲ႔ေျပာေတာ့ … အခုေျပာေနတဲ့အခါမွာကို လက္ဟန္ေျခဟန္ေတြ ပါလာၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ မီးဖိုေဘးမွာခ်ထားတဲ့ ထင္းစည္းႀကီးကို တက္ခြၿပီး သ႐ုပ္ပါေဖာ္ျပေနေတာ့ က်ေနာ္တို႔ နားေထာင္ေနတဲ့ လူေတြမွာ တံေထြးေတြေတာင္ မ်ိဳခ်မိတယ္ဗ်။ သူ႔ေလသံကလည္း ပီျပင္တာကိုး။ ဥစၥာေစာင့္မ ေအာ္သံေတြ ဘာေတြပါ ေအာ္ျပေနတာ.. ေမာင္ေတာ္ရဲ့ ဘာညာေတြဆိုေတာ့… လူပ်ိဳေပါက္ေလးေတြျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တို႔မွာ ဖီးလ္ေတြဘာေတြေတာင္ တက္လာတယ္ေလ။

“ဒါနဲ႔ ငါလည္း တစ္ခ်ီၿပီးသြားေရာ ဆိုပါေတာ့ကြာ…။ အမယ္.. လစ္ဖို႔မျပင္နဲ႔ ဆရာ။ ေကာင္မက ငါၿပီးသြားလို႔ ပုဆိုးျပင္ဝတ္ေနတာေတာင္ အတင္းလွမ္းဖက္ၿပီး ႏြဲ႕ေနေသးတာဟ။ ေမာင္ေတာ္ေရ.. ခ်စ္တယ္ဘာညာနဲ႔ တတြတ္တြတ္ ေျပာေနတုန္း။ အမွန္က ငါလည္း လစ္ခ်င္ေနၿပီ။ ဒါကို ေကာင္မက ဝပုံမေပၚေသးဘူး။ ငါ့ပစၥည္းလာကိုင္ၿပီး ဂြင္းထုေပးေနေသးတယ္။ ဟီးဟီး … ဒီေလာက္လာဆြေပးေနေတာ့ ငါလည္း လူငယ္ဘဝဆိုေတာ့ ျပန္ထလာၿပီး ထပ္ေဆာ္မိျပန္တာေပါ့ကြာ။ ေနာက္တစ္ခ်ီ.. အမယ္.. ေလးဘက္ေတာင္ ေထာက္ေပးလိုက္ေသးတယ္ဗ်။ မွတ္ထား ေရႊဘတဲ့.. ဥစၥာေစာင့္မကိုေတာင္ ေလးဘက္ေထာက္ၿပီး ဖင္ေထာင္ေဆာ္လာတာ ဟဲဟဲ။ အရက္ရွိန္ေလးကလည္းပါေတာ့.. ေကာင္းလိုက္တာကြာ ေဆြမ်ိဳးကိုေမ့ကေရာ ဆိုပါေတာ့။ သူ႔အိုးကားကားႀကီးေတြ စုံကိုင္ၿပီး သမပလိုက္တာေဟ့။

ဒုတိယအခ်ီက နည္းနည္းၾကာေတာ့ ၿပီးသြားတာနဲ႔လူလည္း နည္းနည္းဟိုက္သြားလို႔ အုတ္ပုံေပၚ တက္အိပ္ေနလိုက္တယ္။ ဥစၥာေစာင့္မေပါင္ကို ေခါင္းေလးအုံးလို႔ေပါ့။ အင္း.. လူလည္း ခဏဆိုၿပီး မွိန္းလိုက္တာ သတိရေတာ့ မိုးစင္စင္လင္းေနၿပီ။ ဟိုဥစၥာေစာင့္မလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ကမ္းနားလမ္းက လမ္းသြားလမ္းလာေတြကလည္း ဘုရားငုတ္တိုကုန္းေပၚက ေဝလီေဝလင္းႀကီး ဆင္းခ်လာတဲ့ငါ့ကို တအံ့တၾသႀကီး ဝိုင္းၾကည့္လို႔ေပါ့ေလ။”

“ကိုေရႊဘဟာက မူးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတာေနမွာပါ။ အိပ္မက္လိုလို ဘာလိုလိုႀကီး..”

“ခ်ီး!! မဟုတ္ဘူးဟ..။ ငါအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေသးေပါက္တာ ငါ့ပစၥည္းထိပ္မွာ ႀကိမ္းေနတာ ငါသိတာေပါ့ဟ။ ဥစၥာေစာင့္မကို ပါကင္ဖြင့္လာတာ ေသခ်ာတယ္ ေဟ့ေကာင္ေရ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အဘိုးႀကီးက ေညာင္ေနလို႔ ငါတို႔လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ နံျပားေတြဘာေတြ ဝင္ရိုက္ေနလိုက္ေသးတယ္။ ေန႔လည္ေလာက္ၾကမွ လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း ဘုရားငုတ္တိုကို တစ္ခါျပန္ၿပီး ဟိုရွာဒီရွာ ေလၽွာက္ၾကည့္ေသးတယ္။ တစ္ခုခုမ်ား သဲလြန္စရမလားလို႔ေပါ့ေလ။”

“နန္းၾကာျဖဴတို႔ဘာတို႔ ကမၼည္းထိုးထားတဲ့ အုတ္ဂူအပ်က္ေလး ဘာေလး မေတြ႕ဘူးလားဗ်”

“ေတြ႕ဘူးဟ.. ေျခရာလက္ရာ ဘာမွမက်န္တာဟ..။ ဒါနဲ႔ ငါလည္း စိတ္ပ်က္သြားေရာ။ ေနာက္ေန႔ေတြလည္း ညဖက္ သြားသြားၿပီး ေစာင့္ေသးတယ္။”

“ေၾသာ္! ကိုေရႊဘတို႔မ်ား သိုက္ေစာင့္ေတြ ဘာေတြေတာင္ မေၾကာက္ဘူး။ ႏွာထတာ.. ႏွာထတာ.. ဟားဟား”

“ဟီး.. မင္းတို႔ မအုပ္ဖူးလို႔ပါေလ..။ ဒီေလာက္မိုက္တဲ့ အဖုတ္.. ငါေတာ့ မၾကဳံဖူးဘူးဆရာ”

“ဒါပဲလား.. ကိုေရႊဘ ဇတ္လမ္းက”

“မဟုတ္ဘူးဟ.. ဆက္ရန္က်န္ေသးတယ္…။ ဒီလိုပဲ ငါလည္း တမွိုင္မွိုင္လုပ္ၿပီး နန္းၾကာျဖဴကို လြမ္းေနတာ.. တစ္ရက္ၾကေတာ့ ငါတို႔အိမ္ကလူေတြ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ မနက္အာ႐ုဏ္ဆြမ္းကပ္ဖို႔ ျပင္ေရာေဟ့။

ဆြမ္းကပ္မွာက မနက္ေစာေစာဆိုေတာ့ မုန႔္တီသုပ္ေပါ့ေလ။ နက္ျဖန္မနက္ ကပ္မွာဆို ဒီေန႔ညဖက္မွာ အတယ္ (သူ႔အေဖတ႐ုတ္ႀကီး) က ငါ့ကို မုန႔္ဖတ္ေတြ သြားသယ္ခိုင္းေတာ့ ငါလည္း ကမ္းနားလမ္း မုန႔္တီဖိုကို ႀကိမ္ျခင္းေလးဆြဲၿပီး ထြက္လာခဲ့တာေပါ့။ ညဖက္ ၈ နာရီေလာက္ေပါ့။

မုန႔္တီဖိုထဲမွာ မုန႔္ဖတ္ေတြ ခ်ိန္တြယ္၊ ပိုက္ဆံလည္းရွင္းၿပီး ျပန္ထြက္ခါနီးၾကေတာ့ မုန႔္တီဖိုပိုင္ရွင္ရဲ့သမီး အလတ္မက ေလွခါးကေန ေျပးဆင္းလာၿပီး ေမာင္ေတာ္ရဲ့ ေမာင္ေတာ္.. ဆိုၿပီး ငါ့ကိုေျပးဖက္ေရာဗ်။ သူ႔အေဖ အေမေတြကလည္း ဝိုင္းဆြဲၾကတာေပါ့ကြာ။ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ေတြ ျဖစ္ကုန္တာေပါ့ေလ။”

“ဟာ! နန္းၾကာျဖဴ ဝင္ပူးတာေပါ့..။ ေၾကာက္စရာေကာင္းလိုက္တာ..” (ခ်ာတိတ္တစ္ေယာက္ ေရရြတ္လိုက္သံ)

“ဟင္းးး!!” (ကိုေရႊဘ သက္ျပင္းခ်သံ)

“ကိုေရႊဘကလည္း ညံ့ပါ့ဗ်ာ… အဲ့လို ဝင္ပူးကပ္ၿပီး စကားေျပာရင္း .. ဘယ္ေန႔ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ေနရာမွာ ထပ္ေတြ႕မယ္ဆိုၿပီး ထပ္ဒိတ္လိုက္ရမွာ..”

“အင္းး!!” (စိတ္မပါေသာ အသံျဖင့္)

“ကိုေရႊဘ.. အဲ့ဒီကမ္းနားလမ္း မုန႔္တီဖိုက အလတ္မဆိုတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ ႏွစ္ေလာက္က ဆုံးသြားတဲ့ တစ္ေယာက္လားဗ်” (က်ေနာ္ ဝင္ေမးလိုက္သံ)

“ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ!!”

ေရေႏြးေမာ့ေသာက္လိုက္ေနတဲ့ က်ေနာ္ ဖြီးကနဲ ျဖစ္သြားၿပီး တစ္ေယာက္ထဲ ေအာ္ရယ္ေနမိတယ္။ က်န္တဲ့ ခ်ာတိတ္ေတြက အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ က်ေနာ့္ကို ေမးေငါ့တယ္။ဘာျဖစ္တာလဲေပါ့ေလ။ စိတ္မသက္မသာ မ်က္ႏွာနဲ႔ ကိုေရႊဘက ဆက္ေျပာတယ္။

“မင္းတို႔ကေတာ့ ငယ္ေသးေတာ့ ဘယ္မွတ္မိမလဲ။ ဟိုေကာင္ ဖိုးသက္ကေတာ့ သိတတ္တဲ့အရြယ္ ေရာက္ေနၿပီ ေျပာျပလိုက္ေတာ့ကြာ။”

က်ေနာ္က မနည္းေအာင့္အီးထားရတဲ့အသံနဲ႔ အားလုံးကို ရွင္းျပေနမိတယ္။

“အဲ့ဒီကမ္းနားလမ္း မုန႔္တီဖိုက အလတ္မဆိုတာ ေမြးကတည္းက က်ပ္မျပည့္ဘူးေလ.. ဟားဟား..။ ၿပီးေတာ့ လင္တ႐ူးလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔။ ငါတို႔ငယ္ငယ္က ၿမိဳ႕ထဲမွာ အဝတ္မပါပဲ ေလၽွာက္ေလၽွာက္ေျပးေနလို႔ လိုက္လိုက္ဖမ္းရတဲ့ ဟာမ်ိဳးႀကီး။ ေတာ္ေတာ္ေပါက္ကရေျပာတဲ့ ကိုေရႊဘ..။ နန္းၾကာျဖဴက ဆံပင္ဖားလ်ားေလးခ်လို႔တဲ့ …။ ဟိုအ႐ူးမကျဖင့္ ဆံပင္က က်ိဳ႕တို႔က်ဲတဲ.. ေရွာက္ပန္းသီးအငယ္စားေလာက္ရွိတဲ့ နို႔ႀကီးေတြတဲ့.. ဟိုကျဖင့္ ပိန္ကပ္ကပ္ႀကီး.. ခြိခြိ..။ ၿပီးေတာ့ ဘာတဲ့.. ႏွာတံခၽြန္ခၽြန္ေလးတဲ့.. ဟားဟား..။ ေမြးရာပါ ႏွာေခါင္းအထဲကို ခြက္ေနတာေဟ့။ ဘယ္ေလာက္မ်ား မူးေနခဲ့လည္းမသိဘူး ကိုေရႊဘတို႔ကေတာ့..။ ဒီ႐ုပ္ႀကီးကိုမ်ား နန္းၾကာျဖဴဆိုၿပီး တြယ္ခဲ့ေသးသတဲ့။”

“ဟား ဟား ဟား ဟား!!”

အားလုံး ပတ္ထုတ္မရေအာင္ ရယ္ကုန္ၾကတယ္။ ရယ္သံေတြစဲသြားမွ ရွက္ဝဲ၀ဲမ်က္ႏွာနဲ႔ ကိုေရႊဘ ဆက္ေျပာတယ္။

“စစခ်င္းေတာ့ အဲ့ဒီေကာင္မ ေလွခါးကေန ေျပးဖက္တာ ငါလည္း ေၾကာင္ေနတာေဟ့။ မင္းတို႔ေျပာသလိုပဲ နန္းၾကာျဖဴမ်ား ဝင္ပူးသလားေပါ့..။ ဘယ္ဟုတ္မလဲ.. သူ႔လက္ေတြက ငါ့ေဂြးကိုဖမ္းကိုင္ၿပီး ေမာင္ေတာ္ေရ.. ေမာင္ေရလို႔ တစာစာေျပာမွ ဟိုက္! ဒါဟိုေန႔ညက ငါတြယ္ခဲ့တဲ့ဟာဆိုတာ ေသခ်ာသြားလို႔ အတင္း႐ုန္း မုန႔္တီဖတ္ျခင္းေလး ေျပးေကာက္ကိုင္ၿပီး လစ္ေတာ့တာေပါ့ကြာ။ လူကိုမွ ရွက္လိုက္တာ။ မေတာ္တဆ ဒီေကာင္မေျပာတာေတြ အဟုတ္ပါဆိုတာ သူ႔အိမ္ကလူေတြ သိသြားလို႔ကေတာ့ ငါ့မွာ အ႐ူးမလင္လုပ္ရမယ့္ကိန္းဟ!!”

“ဟား ဟား ဟား ဟား!! !!”

“အဲ့ဒီညက သူ႔အိမ္ကအလစ္မွာ ထြက္လာၿပီး ဘုရားငုတ္တိုမွာ လာထိုင္ေနပုံေပၚပါတယ္ကြာ..။ ဒီနန္းၾကာျဖဴဆိုတဲ့ ကိစၥကလည္း လူတိုင္းေျပာဖူးေတာ့ ဒီအ႐ူးမ နန္းၾကာျဖဴဂိုက္ဖမ္းၿပီး ငါ့ကိုအုပ္သြားတာေနမွာ..။ သူျခဳံထားတဲ့ အဝတ္ျဖဴဆိုတာႀကီးကလည္း ေနာက္မွ ငါျပန္ေတြးမိတာ မုန႔္တီစစ္တဲ့အခါ ဇကာလုပ္တဲ့ အဝတ္စအျဖဴႀကီးပါ..။ ဒါေၾကာင့္ အဲ့ဒီညက ငါ့စိတ္ထဲမွာ ဆန္အပုတ္ခံတဲ့အနံ့ ရေနပါလားလို႔… ဟီးဟီး..။ ကမ္းနားလမ္းကို ႏွစ္ေပါက္ေအာင္ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ မလုပ္ရဲေတာ့တာေဟ့…”

အားလုံး တဝါးဝါး ပြဲက်ေနၾကတာ ရပ္သြားေတာ့ က်ေနာ္က စကားစလိုက္တယ္။

“စေျပာလိုက္ရင္ေတာ့ အဟုတ္ႀကီး။ ငါတို႔ ကိုေရႊဘကေတာ့ ေနာက္ဆုံးၾကရင္ အဖ်ားရွူးရွူးသြားတာ။ က်ေနာ္တို႔မွာျဖင့္ ဥစၥာေစာင့္မေလးကို တြယ္တဲ့အခန္း ေျပာေနတုန္းက ဖီးလ္ေတြတက္လိုက္ရတယ္။ မမိုက္ပါဘူး..။ ဟိုဟာဗ်ာ.. အမွန္အကန္ ဇာတ္လမ္းေလးေျပာျပ။ ကိုေရႊဘနဲ႔ မမိခ်ိဳေလးတို႔ ဇာတ္လမ္းေလဗ်ာ..။ အဲ့ဒါကေတာ့ က်ေနာ္ တစြန္းတစသိေတာ့ အဖ်ားမရွူးဘူး..။ လုပ္ပါဗ်ာ ကိုေရႊဘ..”

“ေတာ္ၿပီကြာ!! မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ ျပန္အိပ္ေတာ့မယ္။ နားေထာင္ခ်င္ရင္ ေနာက္ေန႔မွ..”

အဲ့လိုေျပာရင္း က်ေနာ္တို႔ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ကိုေရႊဘ ထျပန္သြားေရာဗ်။…ပထမပိုင္း ၿပီးပါၿပီ (ဇာတ္သိမ္းပိုင္း လာမည္)