လင်တော်မောင် မချွေလိုက်ရတဲ့ ကျမရဲ့ ပန်းဦး

Unicode

နာမည်က နှင်းဝေ။ ဒီဇင်ဘာလ နှင်းတွေကျတဲ့အချိန်ကြီးမွေးလို့ အလွယ်တကူနဲ့ လှလှလေး ပေးထားကြတာ။ ဆွေမျိုးထဲမှာ သမီးမိန်းကလေးဆိုလို့ နှင်းဝေတစ်ယောက်ထဲ။ ဝမ်းကွဲဆိုလို့ မောင်တွေ အစ်ကိုတွေချည်း။ ဒါ့ထက်ဆိုးတာ နှင်းဝေရဲ့ဦးလေးက ရပ်ကွက်လူမိုက်။ ဓါးထိုးမှုနဲ့ ထောင်ထဲကထွက်တဲ့အချိန် တူမလေးမွေးမှ မိုက်တာရပ်တော့တာ။ နှင်းဝေ မွေးကတည်းက တစ်ဆွေတစ်မျိုးလုံး စီးပွားတက်တော့ အကုန်လုံးက ဝိုင်းချစ်ကြတာပေါ့။ ဦလေးကလည်း လူမိုက်၊ အစ်ကိုတွေ မောင်တွေကလည်း များတော့ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ ရည်းစားကမရ။ ညားမယ့်ညားတော့လည်း အညာသားနဲ့မှ ညားတော့တာ။ အပျိုကြီးပေါက်စဖြစ်နေတဲ့အချိန် အသက် ၃၅။ ရန်ကုန်လာပြီး အလုပ်လုပ်တဲ့ မလည်မဝယ် အညာသားနဲ့ ညားပါလေရော။

မောင်အညာသားက ရန်ကုန်မှာ အဲကွန်းတွေပြင်တယ်။ အဲ့တုန်းက နှင်းဝေ အဆောင်နေတုန်း။ အဲကွန်းလာပြင်တဲ့ မောင်အညာသားနဲ့ငြိပြီး အပိုင်ဝိုက်ပစ်လိုက်တာ။ မဝိုက်လို့လည်း မရဘူးလေ။ ရပ်ကွက်ထဲက လူတွေနဲ့ ညားဖို့ကတော့ မဖြစ်နိုင်။ အညာသားကလည်း အိမ်ကိုလာတောင်းတော့ ဆွေစုံမျိုးစုံပဲ။ တွဲတာ တစ်လလောက်နဲ့ အိမ်ပေါ် ကန်တော့ပွဲကြီး မ လာတာ။ ဒီတော့လည်း မငြင်းသာဘူးပေါ့။ အညာသားမှာလည်း အစ်ကိုတွေညီတွေချည်းပဲ။ လာတင်တောင်းတာတော့ ရွှေ ၅ ကျပ်သားနဲ့ဗျ။ အရမ်းအများကြီး မဟုတ်ပေမယ့် နည်းတာတော့မဟုတ်။ အညာသားတို့ ဆွေမျိုးတွေကလည်း မြို့သူချောချောလေးရတာဆိုတော့ ဝိုင်းအုံပြီး တင်တောင်းကြတာလေ။ ပြုံးပြုံးကြီး ရှိနေတာကတော့ ဘယ်သူရှိမတုန်း။ နှင်းဝေရဲ့ဦးလေး လူမိုက်ကြီးပေါ့။ မင်္ဂလာတွေဘာတွေဆောင်ပြီးလို့ ဆွေပြမျိုးပြလေး အညာလည်ကြမယ်ဆိုတော့မှ သူ့ခင်မျာမှာ မပြုံးနိုင်တော့တာ။

အညာမှာ တစ်လလောက်နေဖို့ ခွင့်တွေပါယူပြီး ထွက်လာခဲ့တယ်။ လမ်းမှာတော့ ဖုန်က တထောင်းထောင်းနဲ့။ ရွာရောက်တော့ မြို့သူလည်း ရွံ့ရုပ်ဖြစ်ကရော။ ရွာလေးက အတော်ဝေးတယ်။ မြင်းခြံမြို့ကြီးကနေတဆင့် တက္ကစီတွေ လိုင်းကားတွေ ထပ်ငှားပြီးမှ ရွာဖက်ရောက်တာ။ ရွာဆိုပေမယ့် မြေနီလမ်းလေးတစ်ခုပဲ ရှိတာ။ အိမ်စေ့လိုလို အင်တာနာတိုင်လေးတွေနဲ့ နေရောင်ခြည်သုံး ဘက်ထရီအိုးလေးတွေကိုယ်စီနဲ့။ အင်တာနက်လည်းရတယ်။ အကုန်လုံးက MPT နဲ့ဗျား။ မြို့သူပါလာတယ်ဆိုတော့ အကုန်လုံးက ကိုယ့်ခြံထဲကနေကိုယ် ယောင်လည်လည်နဲ့ စပ်စုကြတာပေါ့။ အိမ်ရောက်တော့မှ အံ့ဩရတာ နှင်းဝေရယ်။ အိမ်ကြီးက ရေနံချေးသုတ် ၂ ထပ်အိမ်ကြီး။ ကျယ်လည်း အတော်ကျယ်တယ်။ ခြံဝန်းကလည်း ၈ဝ ပတ်လည်ခြံကြီး။ ခြံနောက်ဖက်မှာက ပျိုးပင်တွေရယ် တဲပုတ်လေးရယ်ရှိတယ်။ တစ်အိမ်လုံးမှာ မိန်းမသားဆိုလို့ နှင်းဝေရယ် သူ့ယောက္ခမကြီးရယ်။ ကျန်တာအကုန် ယောကျာ်းတွေချည်း။ လာတင်တောင်းတုန်းက ပါလာတဲ့ အဒေါ်တွေ ညီမတွေဆိုတာက တစ်ခြံထဲဆိုပေမယ့် အိမ်မတူကြဘူး။

အညာသား အဲ အညာသားနာမည်က အေးမောင်တဲ့။ အေးမောင်ရဲ့ အစ်ကိုနှစ်ယောက်ရယ် ညီတစ်ယောက်ရယ် သူ့ယောက္ခမရယ်ပေါ့။ ပထမ တစ်ရက်နှစ်ရက်ကတော့ အကုန်လုံးက စကားတောင် မပြောဖြစ်။ အေးမောင်ကလည်း အတူသာအိပ်တာ မတို့မထိရဲ။ ဒီလိုနဲ့ တစ်ပတ်လောက်ကြာတော့ နှင်းဝေက ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေးကောင်းတာ တစ်ကြောင်း၊ ရုပ်လေးချောတာကလည်း တစ်ကြောင်းဆိုတော့ ရွာကအပျိုတွေ ဝိုင်းဝိုင်းကိုလည်လို့။ မိတ်ကပ်ကို ဘယ်လိုလိမ်း၊ ဘာလေးကဘာ သင်ပေးရတာပေါ့။ eyeliner ချယ်တာလောက်လုပ်ဖူးတဲ့ တောသူလေးတွေက နှင်းဝေရဲ့ အခု ၁၀၀ လောက်ရှိတဲ့ မိတ်ကပ်ပစ္စည်းတွေမြင်တော့ ပါးစပ်ကိုအဟောင်းသား။ ပျော်ရွင်ဖွယ် ဟန်းနီးမွန်းလေး ဖြစ်နေတာပေါ့။ တချိန်တည်းမှာပဲ.. ထန်တောထဲဝယ်

“ဟေ့ကောင် အေးမောင်.. မင်းမိန်းမ တယ်လှသကွာ။ မင်းတော့ ထောတာပဲ ငါ့ကောင်ရ။”

အေးမောင်၏ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူက ချီးကျူးစကားပြောသည်ကို

“ဟီး ဟီး ”

ဟုသာ ရယ်နိုင်သည်။

“အေးမောင်ကို ကြည့်ထားကြဟေ့။ နွားပြာကြီး အောက်သွားမရှိဆိုတာ ဒါမျိုး။ ဟားဟား”

ကျန်တဲ့တစ်ယောက်က ထဖောက်သဖြင့် ပွဲကျသွားသည်။ တဆက်တည်း ဆက်ဖောက်သူက တခြားသူမဟုတ် အေးမောင်၏ အစ်ကိုအရင်း ထွေးမောင်။

“မင်းတို့ နွားပြာကြီးကလည်းကွာ အောက်သွားမရှိသလို စောက်ဖြစ်လည်း မရှိပေါင်ကွာ။ ဟေဟေ”

ထွေးမောင်၏ စကားကြောင့် အေးမောင် မျက်နှာကြီးနီရဲသွားကာ ထန်းရည်အိုးကိုယူပြီး ဂလွတ် ဂလွတ်နှင့် မော့ချနေသည်။

“ဟာ ဘယ်လိုတုန်း ကိုထွေးမောင်ရ။ ဒီလောက်ချောပုံရတာ အေးမောင် လမ်းတောင်လျှောက်နိုင်မယ် မထင်ဘူး။ ဟားဟား”

“ဘယ်ကလာ ငနီရာ။ မင်းကောင်ကြီးက အခုချိန်ထိ လက်ဖျားနဲ့တောင် မတို့ရသေးဘူးမောင်။ ဟားဟား”

“ဝါး..ဟား ဟား ”

အကုန်လုံး ဝိုင်းရယ်ကြသည့်အချိန် “ဒုန်းခနဲ” ထန်းရည်အိုးကို ချရင်း အေးမောင် တစ်ခွန်းထဲပြောသည်။

” ဒီညတော့ ကိုကြီးထွေးမောင် စောင့်ကြည့်ထား။ ဒီညတော့ သေချာဖိုက်ပြီပဲ”

“မင်းမှာလည်း ဖိုက်လာတာ ရန်ကုန်ထဲက။ ဟော အညာရောက်တာတောင် ပေါင်တံဖြူလားမည်းလား မသိဘူးမဟုတ်လား။ ဟား ဟား ဟား”

အကုန်လုံး၏ နောက်ပြောင်ကျီစယ်မှုကို မသိကျိုးကျွံပြုရင်း ထန်းရည် တမြူပြီးတမြူ တကျိုက်ပြီးတကျိုက် မော့သောက်မိပါတော့သည်။

“ကိုအေးမောင်.. ကိုအေးမာင်..။ အာ… ထန်းရည်တွေ သောက်လာတာများ နံဟောင်နေတာပဲ။ သွားသွား ရေသွားချိုးချေ။”

“နှင်း..ဝေ..။ နှင်း ဝေ ဂို ကို သိပ် . . . ချစ်..”

“တော်တော်.. သွား ရေသွားချိုး။ ရေမချိုးရင် အခန်းထဲ ဝင်မလာနဲ့ ဒါပဲ။”

ဟု ဆိုကာ နှင်းဝေက တွန်းထုတ်လိုက်သဖြင့် အေးမောင် ဖင်ထိုင်လဲကျသွား၏။ ခြံဝမှစောင့်နေသည့် နှင်းဝေ၏ တုန့်ပြန်မှုကြောင့်လည်း ကာလသားတသိုက် ဝါးခနဲ ပွဲကျသွားသည်။

အေးမောင် ထန်းရည်မူးမူးနှင့် ရေစည်မှ ရေ တစ်မုတ်ပြီး တမုတ်လောင်းရင်း စိတ်ထဲမှ မခံချင်စိတ်ကော ဒေါသတွေပါ တလှိုက်လှိုက်။ ဆပ်ပြာတိုက်ဖို့ပင် သတိမရတော့။ အိမ်ပေါ်တက်တော့ ည ၁၁ ပင်ထိုးပြီ။ အခန်းထဲရောက်တော့ တစ်ဖက်လှည့်အိပ်နေသော နှင်းဝေ၏ အလှကိုမြင်ကာ တံတွေး ဂလုခနဲ မျိုချမိသည်။ အဝတ်အစား မဝတ်တော့ပဲ ကုတင်ပေါ်တက်ကာ ခါးကိုကိုင်ရင်း ပွဲကြမ်းမယ်ကြံကာမှ မျက်စိက မှေးမှေးလာကာ အိပ်ပျော်သွားပါတော့သည်။

မတင်မကျ ဖြစ်ရသူက နှင်းဝေ။ “ခေါခလူး” နှင့် အိပ်မောကျနေသော လင်တော်မောင်ကိုကြည့်ရင်း ဒေါသကလည်းထွက်သည်။ ငယ်ပါကတော့ ထောင်တာမှမတ်လို့။ အေးမောင်၏ လိင်တံကိုကြည့်ရင်း ရေငတ်သလိုဖြစ်လာကာ တက်ဆောင့်ချင်စိတ်တွေ ပေါ်လာသည်။ အို ကိုယ်ကမိန်းကလေးပဲ။ သူက လက်ဖျားနဲ့တောင် မထိတဲ့ကိစ္စ။ တွေးရင်း ဒေါသထွက်လာကာ တွန်းထုတ်ရင်း အိမ်သာဖက်သို့ ထလာခဲ့သည်။

နှင်းဝေတစ်ယောက် ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီးနဲ့ ထွက်လာခါကစတော့ ဒေါသထွက်နေလို့ ပြဿနာမရှိ။ အိမ်ပြင်ထွက်တော့မှ ပုဇဉ်းရင်ကွဲသံတွေကြားပြီး ကျောချမ်းမိ။ ဒီမှောင်မိုက်နေတဲ့ လမ်းကြီးကို သူမ မဖြတ်ရဲ။ အိမ်သာက ခြံနောက်စွန်းမှာလေ။ ဒီတော့မှ သေးက ပိုထွက်ချင်လာသည်။ အရင်ညတွေကဆို အေးမောင်ကိုနှိုးပြီး လိုက်ပို့ခိုင်းရသည်။ အခုတော့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ဖြစ်နေတုန်း၊ ဖတ်ခနဲ ပုခုံးလာပုတ်သော လက်အေးအေးကြီးကြောင့်

“အမလေး”

ဆိုပြီး လန့်အော်မိသည်။

“ဟဲ့ ဟဲ့ ဘာဖြစ်တာတုန်းဟ”

“အော်.. ဘယ်သူများလဲလို့…။ လန့်လိုက်တာ ကိုကြီးထွေးမောင်ရယ်။”

“အေး.. ဘာလုပ်နေတာတုန်း အိမ်နောက်မှာရပ်ပြီး”

“ညီမ.. အပေါ့သွားမလို့။ မသွားရဲလို့.. အဲ့တာ.. အေးမောင်ကလည်း အိပ်နေတာ..”

“အာ.. ဒါများ ငါတို့လာခေါ်ပေါ့ဟ။ ကျန်တဲ့ကောင်တွေ ရှိနေတာပဲ။ လာလာ”

ထွေးမောင်လည်း ထန်းရည်အရှိန်လေးနဲ့မို့ နှင်းဝေကို လက်က ဖတ်ခနဲဆွဲကာ အိမ်သာသို့ ခေါ်ချလာပါတော့သည်။

အိမ်သာထဲရောက်တော့ ရှဲခနဲ သေးထွက်သံက လော်စပီကာဖြင့်ဖွင့်သလိုပင် တိတ်ဆိတ်သောညယံမှာ အသံကျယ်ကြီး ထွက်လာသည်။ ရှက်လွန်းလို့ နှင်းဝေ မျက်နှာကြီး နီရဲနေပါတော့သည်။ မတတ်နိုင်ပေ။ အိမ်သာအပေါ်မှ လျှပ်စစ်မီးသီး ဝါဖန့်ဖန့်အရောင်က ဘေးဖက်ကို ဖြာကျနေသည်။ ရေခွက်ယူကာ ဆေးမလို့လုပ်ကာမှ အပြင်မှ ထွေးမောင်၏ ဗြဲခနဲ သေးကော့ပန်းနေသံကြောင့် တွန့်သွား၏။ တဗြဲဗြဲ သေးပန်းနေသော အသံနှင့်အတူ မျက်စိထဲသို့ ခုနက အေးမောင်၏လီးကြီးက ပေါ်လာသည်။ အတင်းခေါင်းခါကာ ရေခွက်လေးခပ်ရင်း တဖတ်ဖတ်နှင့် ရေဆေးမိခါမှ စိတ်ကထလာ၏။ အိမ်သာဘေးဖက်တွင်လည်း ထရံက အပေါက်ရှိသည်လေ။ အပေါက်က သေးသေးမဟုတ် လက် ၃ လုံးစာလောက်ရှိသည်။ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရင်း ခေါင်းလေးစောင်းကာ အပေါက်လေးမှ ချောင်းကြည့်တော့ မပီဝိုးတဝါးနှင့် ထွေးမောင်၏ ပစ္စည်းကြီးကို မြင်လိုက်ရသည်။ ညီအစ်ကိုတွေဆိုတော့ ဆိုဒ်ကသိပ်မကွာ။ ဒါပေမယ့် ထွေးမောင်က ပိုကြီးပြီး ပိုတုတ်သည်။ သေးပေါက်နေတဲ့အချိန်ဆိုတော့ ပိုတောင်တာလည်းပါသည်။

နှင်းဝေတစ်ယောက် ထရံပေါက်လေးက ချောင်းကြည့်ရင်း လက်ကလည်း အဖုတ်လေးကို အလိုလို ကလိနေမိသည်။ လူနပ်ချမ်းသာဆိုသလို ထွေးမောင်ကလည်း ငနပ်။ မူးတာမူးနေတာ အမူးပါး။ ထရံပေါက်ကျလာသော အလင်းကွယ်သွားတာကို ဖတ်ခနဲ သတိပြုမိသည်နှင့် ပုဆိုးကို စလွယ်သိုင်းကာ လီးကြီးကိုရမ်းရင်း သေးစက်တွေကို ခါထုတ်၏။ ထို့နောက်တွင် အိမ်သာဖက် တစ်လှမ်းရွေ့ကာ လီးကြီးကိုကိုင်ကာ နှင်းဝေသေချာမြင်အောင် လဥတွေကို ဆုပ်နယ်ပြနေ၏။ နှင်းဝေကတော့ ဖီလ်းလာပြီးရင်းလာပင်။ တဖြည်းဖြည်း ကြည့်နေရင်း အိမ်သာဖက်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး လီးကိုထိုင်ထုပြနေသည့်အဆင့်သို့ ရောက်သွားပါတော့သည်။

ထွေးမောင်တို့က မူးရင် တော်ရုံမပြီး။ ထန်လည်း အသေထန်သည်။ အခုလို အခြေနေမှာဆို ဆက်ပြောဖို့တောင် မလို။ နှင်းဝေဖက်ကလည်း လမ်းကြောင်းခင်းပြီးသားဆိုတော့ အဝင်နပ်ရင်ပြီလေ။ ဒီတော့

“ညီမလေးရေ… ပြီးပလား။ အစ်ကိုတော့ ပြီးပြီ။ ထွက်ခဲ့လေ။”

ဂွင်းထုပြရင်း ပါးစပ်ကလည်းမေးသည်။

“ခန…ခနလေး အစ်ကိုထွေးမောင်။ ပြီးတော့မယ်”

“မြန်မြန်လုပ်လေ.. ခြင်ကိုက်တယ် ညီမရဲ့။ ဟဲဟဲ”

“ဟုတ်ဟုတ်”

နှင်းဝေ ဆက်မကြည့်တော့ပဲ ရေအမြန်ဆေးရင်းထွက်ချလာတော့ ထွေးမောင် ခုနကအတိုင်း ပုဆိုးဂွင်းသိုင်း ဂွေးတန်းလန်းနှင့်။

“အို”

“ဘာလဲ ညီမ”

“ဘာမှမဟုတ်ဘူး အစ်ကို သွားမယ်”

မသိချင်ယောင်ဆောင်နေသော နှင်းဝေ။ ဒါကိုလည်း ထွေးမောင်က ဒက်သည်။ သက်သက်မူနေတာလေ။ ရိုးတာပေါ့။

“သွားညီမ ရှေ့ကသွား။ အစ်ကိုအိမ်သာ မီးပိတ်လိုက်မယ်”

အမှန်က အိမ်သာမီးပိတ်စရာမလို။ သက်သက်ကြီး မလန့်လန့်အောင် လုပ်တာလေ။ ဒီ့အပြင် အိမ်သာထဲက ရေလက်တစ်ခုပ်ခပ်ပြီး လီးပေါ်လောင်းချခဲ့သေးသည်။ အိမ်သာမီးမရှိတော့ ပြန်လမ်းက မှောင်မဲနေသည်။ အဝေးကြီး မလျှောက်ရဲ။ အနောက်က ထွေးမောင်၏ တဖတ်ဖတ် ဂွင်းထုသံကိုလည်း ကြားနေရသည်။ နှစ်ယောက်သား စကားမပြောဖြစ်ပေမယ့် နားလည်နေကြပြီ။ လမ်းတစ်ဝက်ရောက်တော့..

“နှင်းဝေ”

“ရှင်…”

ထွေးမောင်မှာ နှင်းဝေကို ညီမလို့မခေါ်တော့။ ဒါကို နှင်းဝေက ‘ရှင်’ ခနဲထူးပြီး တုံ့ခနဲရပ်မိသည်။

“နှင်းဝေကို အစ်ကို့ညီက မလိုးဘူးဆို”

“ရှင်……”

နားထဲ ဒိုင်းခနဲ ဝင်လာသော စကားကြောင့် နှင်းဝေတစ်ယောက် ရှိန်းခနဲ ဖြစ်သွားသည်။

“အစ်ကို့ညီက အဖြစ်မရှိတော့ အစ်ကိုလည်း အားနာမိတယ် နှင်းဝေရယ်..။ ဒီမှာ”

ပြောပြောဆိုဆို ထွေးမောင်မှာ နှင်းဝေလက်ကိုဆွဲကာ လီးပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်။

“အို…”

“အစ်ကို့လီးက နှင်းဝေအတွက်ပါပဲကွယ်။ တခြား ဘာမှမတွေးနဲ့သိလား”

ထွေးမောင်မှာ နှင်းဝေလက်ကို အုပ်ကိုင်ရင်း ဂွင်းထုသလို ရှေ့နောက်တွန်းပေးနေသည်။

“ဘယ်လိုလဲ နှင်းဝေ”

ဘာသံမှမကြားရ။

“လာ လာ လိုက်ခဲ့”

ဟုဆိုပြီး ထွေးမောင်ခေါ်ရာနောက် နှင်းဝေ ကောက်ကောက်ပါအောင် ပါသွားတော့သည်။

နှင်းဝေရောက်သွားတာက ဘူးပင် ခြံအောက်။ အိမ်က မီးရောင်ဖျော့ဖျော့တော့ ကျနေသည်။ အိမ်သာလို အိမ်နဲ့သိပ်မဝေး။ ထွေးမောင် ဘာစကားမှမပြောတော့ပဲ နှင်းဝေကို တွန်းလှဲကာ ထမီကိုလှန်တင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် လှေကြီးထိုးရိုးရိုးအတိုင်း တက်ခွကာ ဆောင့်လိုးပါတော့သည်။

ထွေးမောင်မှာ နှင်းဝေကို နူးတာနှပ်တာလည်းမလုပ်၊ ဒီတိုင်းကြီး ဖိထည့်သဖြင့် နှင်းဝေမှာ နာကျင်မှုက စူးခနဲ။ ပိုဆိုးတာက အပျိုစစ်စစ်ဆိုတော့ ဒစ်မြုပ်ရုံပဲဝင်သည်၊ ထပ်ထည့်မရ။ အပျိုမြှေးခံနေသည်လေ။

ထွေးမောင် အားနဲ့ထပ်ဖိချတော့ ဗျစ်ခနဲ အပျိုမြှေးပေါက်သွားကား သွေးစတွေ ထွက်ကုန်သည်။ ဒါကို မသိသော ထွေးမောင်က အားပါးတရ ဆောင့်လိုးသဖြင့် နှင်းဝေမှာ

“အားး အားးးးး အားး အု အု အု”

ဖြင့် အော်လိုက် ပြန်ထိန်းလိုက်နှင့် ခံနေရပါတော့သည်။ ဖင်မှာလည်း သဲတွေပေလို့။ ပထမ ပက်လက်လှန်ကာခံနေရင်း တဖြည်းဖြည်း တစ်ချက်ပြီးတစ်ချက် ကြာလာတော့ နှင်းဝေမှာ ထွေးမောင်လည်ပင်းကို ဖက်ကာ ဖင်ကိုကော့ပေးလာမိသည်။ နှင်းဝေမှာ သူမကိုယ်သူမလည်း မယုံနိုင်။ ကိုယ်ခန္ဓာရဲ့ စေ့ဆော်ချက်တွေပင်။ သွေးစတွေနှင့် အဖုတ်အရည်ကြည်တို့ ရောကာ ချစ်ကြည်နူး အသံလေးတွေ ဗြစ်ဗြစ် ဗြွှတ်ဗြွတ်ဖြင့် ထွက်လာပါလေသည်။ နှင်းဝေမှာ ရှက်လည်းရှက်၊ နာလည်းနာ၊ ကောင်းလည်းကောင်းလို့ ကြာကြာမထိန်းနိုင်။ ထွေးမောင်ကို အားနဲ့ဖက်ကာ ပြီးသွားပါတော့သည်။ နှင်းဝေပြီးသွားတာသိတော့ ထွေးမောင်လည်း ထိန်းထားတာ လွှတ်ချလိုက်ပြီး စောက်ခေါင်းထဲတွင် အရည်များ လျှံကျလာပါတော့သည်။

အခန်း (၂)

အိုးကမပူ စလောင်းကပူဆိုသလို ဘသားချော ရှက်တာက နှင်းဝေထက်တောင် ပိုဆိုးနေသေးသည်။ မျက်နှာချင်းတောင်မဆိုင်ရဲ။ စကားပြောဖို့နေနေသာ ညက မူးမူးနဲ့လွန်ထားတာ ပြန်တွေးကြည့်တော့ ကြက်သီးပါထတယ်လေ။ ထွေးမောင်ရှက်နေတာ မြင်တော့ နှင်းဝေကလည်း ရယ်ချင်တာပေါ့။ မသိချင်ယောင်ဆောင်ထားရပေမယ့် စိတ်ထဲမှာတော့ တခွိခွိနဲ့။

ထွေးမောင်နဲ့ နှင်းဝေ ကိစ္စကို ရိပ်မိနေတာက ယောက္ခမကြီး ဒေါ်ဘုမ။ သူကလည်း လက်ပူးလက်ကြပ် မမိတော့ ပြောမရ။ စိတ်ထဲတော့ ဒီချွေးမကို မကြည်တော့ဘူး။ နှင်းဝေ ဘာလုပ်လုပ် သူ့သားတွေကို မြူဆွယ်တယ် ထင်နေတော့တာ။ ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်သည်။ နှင်းဝေက အပျိုကြီးဆိုဒ်ဆိုတော့ သိတဲ့အတိုင်း ဖင်ကြီးတွေက အကိတ်၊ ရင်သားတွေကလည်း ဆိုဒ်ပြည့်လေ။ တံမြက်စည်းပဲလှဲလှဲ အဝတ်ပဲလျှော်လျှော် သူ့ဖင်တွေက တင်းရင်းလှုပ်အယ်ထွက်နေတာ။ မကြည့်ချင်မှ အဆုံး။ ဘယ်တော့ကြည့်ကြည့် သူ့ဖင်တွေက စိန်ခေါ်နေသလိုကြီး။ ဒီ့အပြင်ကိုမှ အောက်သူဆိုတော့ အသားကဖြူတယ်လေ။ ရေချိုးနေတဲ့အချိန်များဆို ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ရေဆေးငါးကြီးအတိုင်းပဲ။

တစ်မနက်လုံး အလုပ်တွေရှုပ်လို့ ညနေဖက် အမောပြေ ခဏကျောချရုံရှိသေး အေးမောင်က ထန်းရည်ဆိုင် ရောက်နေပြီ။ မနေ့ညက မဖြစ်ခဲ့တဲ့ပွဲ ဒီညဖြစ်အောင် လုပ်မယ်ပေါ့။ အားကြိုးမာန်တက်နဲ့ တစ်မြူပြီးတစ်မြူ တင်နေလေရဲ့။ ကာလသားအပေါင်းကလည်း ထုံးစံအတိုင်း အေးမောင်ကို နောက်လိုက်ပြောင်လိုက်နဲ့။ အထူးအဆန်း ခပ်တည်တည်ဖြစ်နေတာက ထွေးမောင်။ သူ့ကိစ္စနဲ့သူဆိုတော့ မနေ့ကလို ဝင်မနောက်သည့်အပြင်ကို သောက်လည်းမသောက်ရဲ။ ဖြည်းဖြည်းချင်း သောက်နေရသည်။ နည်းနည်းသောက်လိုက် အမြည်းများများစားလိုက်နဲ့ပေါ့။

အေးမောင်က ထန်းရည်လေးထွေလာတော့ ပါးစပ်က အကုန်ထွက်လာသည်။ သူ့မိန်းမ ဘယ်လောက် တောင့်တဲ့အကြောင်း၊ သူဘယ်လောက် ကံကောင်းတဲ့အကြောင်း စသဖြင့် မိန်းမဘွဲ့တသီကြီး ကြူးပါလေကော။ မနေ့ကလည်း တမြူနဲ့တင် မိန်းမဘွဲ့ကြူးတာ။ အခုကတော့ နှစ်မြူကုန်မှ ကြူးတာဆိုတော့ ခံနိုင်ရည်တက်လာပုံ။ အေးမောင်၏ ငယ်သူငယ်ချင်း အောင်ဘုက အနားနားကပ်ကာ တိုးတိုးပြောသည်။ ထွေးမောင် စိတ်ဝင်စားသော်လည်း မသိချင်ယောင်ဆောင်နေမိတယ်လေ။ အပြန်ကြတော့ မနေ့ကလောက် မိုးမချုပ်။ ဒါပေမယ့် အေးမောင်က အောင်ဘုအိမ် ခဏဝင်မယ်ဆိုလို့ အိမ်ကိုစောပြန်ခဲ့သည်။

ခြံရှေ့ရောက်တော့ ရေမိုးချိုးပြီး သနပ်ခါးအဖွေးသားနဲ့ စောင့်နေသော နှင်းဝေကိုမြင်တော့ ထွေးမောင် အသွား၏။ ရွှေစင်ရုပ်ထုလေးဆိုတာ ဒါကိုပြောတာဖြစ်မယ်။ စိတ်ထဲမှတ်ချက်ချရင်း မနေ့ကကိစ္စပေါ်လာသဖြင့် မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ကျော်ဝင်လာခဲ့သည်။ သို့ပေမယ့် . . ..

“ကိုကြီးထွေးမောင် ၊ အေးမောင်ကော ပါမလာဘူးလား။”

ဟူသော နှင်းဝေရဲ့အမေးကြောင့် တုံ့ခနဲရပ်ကာ

“အင်း… ခဏနေပြန်လာမယ်။ သူငယ်ချင်းအိမ် ဝင်မလို့တဲ့”

ခပ်ပြတ်ပြတ်ဖြေပြီး ထွေးမောင် အိမ်ထဲဝင်ခဲ့သည်။ စိတ်ထဲမှာ နွားသိုးက ကြိုးပြတ်ချင်နေပြီလေ။

သိပ်မကြာ အေးမောင် ကိုယ်တော်ချောက သိုင်းကွက်နင်းပြီး ပြန်လာသည်။ နှင်းဝေမှာ လင်ဖြစ်သူ အေးမောင်ကို ရေချိုးစေချင်သော်လည်း လူမှန်းသူမှန်းမသိ မူးနေသည့်အတွက် လင်တော်မောင်ကို တွဲကာ အခန်းထဲပို့ရတာပေါ့။ အံမယ် လူသာမူးနေတာ ပုဆိုးက တထောင်ထောင်နဲ့။ လင်တောင်မောင်က ကုတင်ပေါ်ရောက်တော့မှ ခြင်ထောင်လေးချပေး၊ မီးလေးပိတ်ပြီး ဝင်လှဲကာမှ ဖြုန်းကနဲ ဖက်ခံလိုက်ရ၏။ ဘာမပြောညာမပြော အဖက်ခံရလို့ နှင်းဝေ ရင်ဖိုသွားတုန်းရှိသေး အေးမောင်က ထမီကိုဆွဲချွတ်ကာ လက်ခလယ် အတင်းထိုးထည့်သည်။

ရုတ်တရက်ဆိုတော့ လန့်နေသဖြင့် အဖုတ်က လက်ခလယ်ပင် ကြပ်နေသည်။ မနေ့က ခံထားရတဲ့အရှိန်ကြောင့်လည်း နာကျင်နေသောအဖုတ်က လိင်စိတ်ချက်ချင်းမပေါ်။ ဒါကိုမသိသော အေးမောင်က အပျိုအစစ်ပဲဟဆိုပြီး ပြီးအောင်ပင် မနှူး။ လီးကြီးတည်ကာ ဗြစ်ခနဲ ထိုးထည့်လိုက်ရာ တဆုံးဝင်သွားပြီး နှင်းဝေလေးတစ်ယောက် ကြယ်တွေလတွေ မြင်သွားသည်။ ဝင်ဝင်ချင်း မနားပေ။ ချက်ချင်း အဆုံးထိဆွဲထုတ်ပြီး ဗြစ်ကနဲ ထပ်ထည့်သည်။ ဒီတစ်ကြိမ်တော့ မရ.. “အမေ့” ဆိုပြီး အော်မိသည်ပေါ့။ ဒါကိုလည်း မညှာမတာ အေးမောင်က ပါးစပ်အတင်းပိတ်ကာ လက်တစ်ဖက်က လီးကိုကိုင်ပြီး ဇွပ်ခနဲထည့်ကာ ကျွဲလိုးနွားလိုး လိုးပါလေတော့သည်။

နှင်းဝေတစ်ယောက် ဘာခံစားချက်မှမရ။ နာကျင်မှုသက်သက်ဖြင့် ရုန်းကန်အော်ဟစ်နေမိသည်။ အကင်းမပါးသော အေးမောင်က အပျိုမလေး ကြေကွဲနေသည်ကို ဂုဏ်ယူအားမိတော့ လီးက တင်းသထက် တင်းလာသည်။ လဥတွဲတွဲကြီးက ဖင်ကို တဖတ်ဖတ် ရိုက်နေသည့်အပြင် အဖုတ်က အရည်ကြည်မထွက်တော့ ဗြိခနဲ ဗြိခနဲ အသံက အတိုင်းသား။ အသားစတို့ ပွန်းပဲ့ကာ သွေးစိမ်းရှင်ရှင်ထွက်နေတော့ နှင်းဝေ မျက်ရည်ဖြိုင်ဖြိုင်ကျမိသည်။ ကိုယ့်ယောက်ျားပဲလေ ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ။ မျက်စိဆုံမှိတ်ပြီး စိတ်လျှော့ချလိုက်ကာ ကဲ လုပ်ချင်ရာလုပ်စမ်းဆိုပြီး အံကြိတ်ခံရတာပေါ့။

အေးမောင်တို့ အလိုက်ကန်းဆိုးမသိပုံက ဒါ သူ့ကို ခိုက်သွားသည်ထင်ပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုထမ်းကာ အပေါ်က ဖိဖိဆောင့်ပါလေရော။ နာသထက်နာ၊ အောင့်သထက်အောင့်.. နှင်းဝေခင်မျာ.. လောကငရဲကို အရှင်လတ်လတ် ကျနေပါတော့သည်။ အချက် ၂ဝ လောက်ဆောင့်တော့ နှင်းဝေ ဖီလ်းလာနေပြီ။ ထိုတော့မှ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ကြပ်သိပ်နေတဲ့ အဖုတ်ဒဏ်မခံနိုင်တဲ့ အေးမောင်လည်း အရည်တွေ အထဲမှာတင် ထွက်သွားသည်။ ပြီးပြီးချင်း ကျောပစ်လှဲကာ တခေါခေါ အိပ်ပျော်သွားပါလေရော။ နှင်းဝေမှာတော့ ဒေါသ၊ အလိုမကျဖြစ်ခြင်း၊ ဝမ်းနည်းခြင်းတို့က တလှိုက်လှိုက်တက်လာပြီး မျက်ရည်တသွင်သွင်စီးနေပြီပေါ့။

နှင်းဝေခင်မျာမှာ လင်မယားချင်း ပထမဆုံး လိင်ဆက်ဆံတာမှာ မုဒိမ်းအကျင့်ခံလိုက်ရတာလေ။ မောပန်းနွမ်းလျမှုနဲ့ နာကျင်ခြင်းတို့ကြောင့် ခဏလောက်အကြာ မှေးခနဲဖြစ်သွားသည်။ ကြာကြာအိပ်ခွင့်မရ ထဘီ ပြန်မဝတ်ရသေးသောကြောင့် အရှင်းသားဖြစ်နေသည့် ခါးအောက်ပိုင်းမှ ယခင်ကလို နာကျင်မှုမျိုး ထပ်ခံစားရပြန်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ မရုန်းနိုင်တော့။ ငိုလည်း မငိုနိုင်၊ အော်လည်း မအော်နိုင်။

အေးမောင်မှာ ဘီလူးစီးသလို အသဲအမဲ ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေပုံမှာ ကုတင်ပင် တကျိကျိမြည်အောင် တုန်သည်လေ။ တချီပြီးထားသဖြင့် ဒီတစ်ခေါက်မှာ ၄၅ မိနစ်သာသာ တရစပ် ဆောင့်လိုက်နားလိုက်ဖြင့် အကြမ်းပတမ်း ဆော်တာပေါ့။ အောက်က နှင်းဝေမှာ ဖီလ်းမလာသည့်အပြင် နာကျင်မှုတွေသာ တစ်ထပ်ပြီးတစ်ထပ်၊ မုန်းတီးမှုတွေက တစ်ရစ်ပြီး တစ်ရစ်။ ပြီးသွားတော့လည်း ခုနကအတိုင်း ဟောဟဲ ဟောဟဲဖြင့် ပက်လက်လှန်ကာ ပြန်အိပ်သွားပြန်သည်။

အာရုဏ်တက်တော့လည်း နောက်တစ်ချီ။ ဒီတစ်ခါတော့ မနက် ၅ နာရီခွဲတဲ့အထိ မပြီးနိုင်။ မောလွန်းလို့သာ နားလိုက်ရသည်။ အေးမောင် ဆက်မဖိုက်နိုင်တော့။ အောင်ဘုဆီက ဆေးက အခုထိ အစွမ်းပြတောင်နေတုန်း။ ကိုယ်ခန္ဓာကတော့ ဖလက်ပြနေပြီလေ။ မောမောနဲ့ ဆက်အိပ်လိုက်တာ နေ့ခင်း ၁ဝ နာရီတောင်ထိုးပါလေရော။

အေးမောင်နိုးလာတော့ နှင်းဝေ ဘေးမှာမရှိတော့။ အခန်းကိုလည်း သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီးသွားပြီ။ သူ့ကိုလည်း အဝတ်တွေ ပြန်ဝတ်ပေးထားသည်။ ငပဲကတော့ ထောင်နေတုန်း။ ပုဆိုးကို ငပဲဖုံးအောင်ဝတ်ပြီး ထမင်းကြမ်းလေး လှန်လှောစားကာ ကြောင်အိမ်ထဲ ကာကြက်ဥ ၃ လုံးကို အစိမ်းဖောက်သောက်လိုက်ကာ စိတ်ထဲက အောင်ဘုကို ကျေးဇူးတွေ လွှတ်တင်နေမိသည်။ ဒီညလည်း နှင်းဝေ ငရဲခံရဖို့ သေချာပြီလေ။ အေးမောင် နှိပ်စက်တဲ့ဒဏ်က နှင်းဝေမျက်နှာမှာ အတိုင်းသား။ တစ်မိသားစုလုံး ညက သူ့တို့ကောင် သောင်းကြမ်းတာသိတော့ ပြုံးစိစိ။ အပျော်ဆုံးက သူ့ယောက္ခမဆိုတာ ပြောဖို့မလို။

ဝမ်းနည်းသလို သနားသလိုဖြစ်နေတာ လူနပ်ကြီး ထွေးမောင်။ နှင်းဝေ ညက ငရဲခံရမှာ သူသိသည်လေ။ နှင်းဝေလို အပျိုလေးကို အားတိုးဆေးတွေနဲ့ နေဖို့မလို။ ထို့ပြင် နှင်းဝေလေးကို သနားမိသည်။ အဆိုးဆုံးက နှင်းဝေလေးအပေါ် သနားချစ် ချစ်မိနေပြီဆိုတာ သူလုံးဝမရိပ်မိခဲ့ပေ။ ဒီအတွက်လည်းဇာတ်လမ်းတွေက ငရုတ်ကောင်းပင်လို နွယ်ယှက်လာပါလေတော့သည်။ ။

အခန်း (၃)

ဧည့်သည်လည်းဖြစ်၊ ပူပူနွေးနွေး အလိုးလည်းခံထားရတော့ နှင်းဝေလေး ဘာမှမလုပ်ရဘူး။ အစအဆုံး ယောက္ခမကြီးက လုပ်ပေးတာ။ အရင်ရက်တွေက မကြည်သလောက် သူ့သား လူဖြစ်ပြီဆိုတာသိတော့ နည်းနည်း ဂရုစိုက်ပေးတာပေါ့။ သူ့သားကြမ်းချက်ကလည်း အိမ်တစ်အိမ်လုံး ကြားရတယ်လေ။ သစ်သားအိမ်ဆိုတော့ အသံကအတိုင်းသား။ မိန်းမချင်း ကိုယ်ချင်းစာတော့ ခြံထဲက ကြက်ဖကြီးကို စွပ်ပြုတ်လေးလုပ်ပြီး ကဲ ချွေးမလေးအတွက် ဆိုပြီး သေချာပြုတ်၊ ဂွေးတောက်ရွက်လေးခတ်ပြီး ပူပူလေး တိုက်တာ။ မနက်စာကို ကော်ဖီနဲ့ ကြက်စွတ်ပြုတ်နဲ့ ထမင်ကြော်ပူပူလေးနဲ့ ရှယ်ပေါ့။

သားတော်မောင်က စပ်ဖြီးဖြီး။ ကြက်ဥတွေ သောက်နေတာတော့ တွေ့တယ်။ မြို့သူ နှင်းဝေလေးလည်း အပိုးကိုကျိုးသွားတာပဲ။ ဒါပေမယ့် သူတွေးနေသလို မဟုတ်ဘူး။ နှင်းဝေကတော့ စိတ်ထဲဝမ်းနည်းနေရတာပဲ။

အေးမောင်ကတော့ ထန်းတောထဲရောက်တာနဲ့ ဖောက်သည်ချတော့တာပါပဲ။ ထွေးမောင်က မျက်နှာကြီးပူနေတာ။ အေးမောင်ဆိုတဲ့ ကောင်ကတော့ ကိုယ့်မိန်းမကိုယ် တန်ဖိုးထားရမှန်းကိုမသိတာ။ အေးမောင်က နှင်းဝေစောက်ဖုတ်လေးက ကြပ်နေတာပဲတို့ လိုးတာမှ ကုတင်ပါနဲ့သွားတယ်တို့ ကြွားတာပေါ့။ ထွေးမောင်ကတော့ သက်ပြင်းတချချနဲ့ ထန်းရည်ပဲ လွှတ်တွယ်နေတော့တာ။

ဒီညကြတော့ အေးမောင်လည်း ဘာမှမဘာနိုင်တော့။ မနေ့ကအရှိန်ရယ် မူးတာရယ်နဲ့ မှောက်တာပါပဲ။ ထွေးမောင်ကပဲ ညီဖြစ်သူကို တွဲလာရတာ။ အခန်းထဲထိပို့ပေးပြီးအထွက် နှင်းဝေက ထွေးမောင်လက်ကို လှမ်းဆွဲတယ်။ ပြန်လှည့်ကြည့်တော့ ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာလေး..။ ခေါင်းကိုခါပြီး အသာအယာ ထွက်ခဲ့ရတာပဲ။

နောက်ရက်တွေကစပြီး ညတိုင်းနီးပါး နှင်ဝေတစ်ယောက် မုဒိမ်းမကျင့်ယုံတမယ် ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း အဆက်ဆံခံရတယ်။ နှင်းဝေခင်မျာ အလိုမပြည့်စိတ်တွေ အပြည့်ပေါ့။ ဘယ်လိုမှ ဖြေသိမ့်မရဘူး။ အညာမှာ နှစ်ပတ်ပြည့်တော့မှ ရွာထဲထွက် အလည်အပတ်သွားရဲတယ်။ လင်တော်မောင်ကတော့ ဆွေပြမျိုးပြပေါ့ အိမ်လည်တွေခေါ်၊ မြို့သူ ချောချောကိတ်ကိတ်လေးဆိုတော့ အမျိုးတွေကလည်း ချစ်ကြပါတယ်။ ဟင်းကောင်းတွေချည်း ကျွေးကြတာ။ မနက်ပိုင်းပျော်ပေမယ့် ညကြငရဲ။

သုံးပတ်မြောက် အင်္ဂါနေ့မှာ အေးမောင် စရိုက်ပြတာပါပဲ။ ဟိုဖက်ရွာမှာ ဖဲဝိုင်းရှိတယ်ဆိုပြီး သွားရိုက်တာ မိုးချုပ်တဲ့အထိ ပေါ်မလာဘူး။ အခန်းထဲမှာ တစ်ယောက်တည်း နှင်းဝေ ကြောက်လာတယ်။ ခြံကလည်း အပင်တွေများတော့ လေတိုက်တိုင်း သစ်ရွက်လှုပ်သံတွေက ည ည ခြောက်ခြားစရာ။ အမှန်က ဆယ်နာရီပဲရှိသေးတယ်။ ရန်ကုန်မှာဆိုရင်တော့ ရုပ်ရှင်ကြည့်ပြီးခါစအချိန်၊ ရွာမှာတော့ အကုန်အိပ်နေပြီ။ ၉ နာရီဆို အကုန်အိပ်နေကြပြီ။

နှင်းဝေ ကြောက်ကြောက်နဲ့ အိမ်အောက်ဧည့်ခန်းထဲ ရုပ်ရှင်ထိုင်ကြည့်တော့လည်း မြန့်မာ့အသံနဲ့ မြဝတီပဲရတယ်။ ရေခပ်သောက်လိုက် လာတဲ့ကားတွေကြည့်လိုက် သတင်းကြည့်လိုက်နဲ့။ ထိုင်နေပေမယ့် သေးက အရမ်းပေါက်ချင်နေပြီ။ မရတော့တဲ့အဆုံးမှာ ကြောက်ကြောက်နဲ့ပဲ ရေအိမ်ဖက်ကို ထွက်ခဲ့ရတာပေါ့။

နောက်ဖေးပေါက်အရောက်မှာ ရေအိမ်ကို လရောင်အောက်ကနေ မြင်နေရတယ်။ သစ်ပင်အိုကြီးတွေကလည်း လူတွေရပ်နေသလိုကြီး။ တွေးရင်း သေးပါထွက်မလိုဖြစ်သေး။ ချီတုံချတုံ ဖြစ်နေတုန်း အနောက်က ခြေသံကြားတာနဲ့ လှည့်ကြည့်တော့ ထွန်းမောင်။

“ညီမ အစ်ကိုလိုက်ပို့မယ် လာလာ ”

ဆိုပြီး ခေါ်တော့မှ သူ့နောက်ကနေ လိုက်လာမိတယ်။ ဘယ်ညာကြည့်မိတော့ ဘူးပင်ခြံလေးကို လှမ်းမြင်ရတယ်။ မြင်တော့လည်း ဖင်မှာသဲတွေလူးပြီး အပျိုရည်အဖျက်ခံရတာ သတိရမိ။ နှင်းဝေ ရှက်သွားသေး။ ရေအိမ်ရှေ့ရောက်တော့ မီးဖွင့်တာ မီးကမလာဘူး။ အဲတာနဲ့ပဲ တံခါးလေးစေ့ပြီး

” ကိုကြီး ဟိုဖက်လှည့်နော် ကန်တော့”

ဆိုပြီး ရှူးခနဲ ပေါက်တာ တဗြန်းဗြန်းမြည်ရော။ ထွန်းမောင်ကြီးကတော့ လှည့်မကြည့်ပေမယ့် အသံကြားရတော့ လီးကတောင်နေပြီ။ အရင်ကလို မူးမနေတော့ သွေးကမရဲ။

နှင်းဝေလည်း တံခါးလေးစေ့ထားပေမယ့် သေးပေါက်ရင်း ခိုးကြည့်တာပေါ့။ လရောင်အောက်မှာ ထွန်းမောင်ရဲ့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်ကိုမြင်ပြီး ကြက်သီးပါထတယ်။ သေးကြောကလည်း ရှည်နေသေး။ ပုဆိုးတိုတိုဝတ်ထားတော့ ခြေသလုံးကြွက်သား အမြောင်းလိုက်က ရင်ဖိုစရာ။ နှင်းဝေ သေးပေါက်ပြီးတာတောင် အဖုတ်လေးကို ကိုင်ပြီး ပွတ်နေမိတယ်။ ဪ မတော်သေးပါဘူးဆိုပြီး ရေခွက်ကိုင် ရေဆေးမယ်လုပ်ကာမှ ရေကမရှိတော့ဘူး။ အိမ်သာမှာ ရေပိုက်ခေါင်းလည်း သွယ်မထား။ ညနေကတည်းက ရေခပ်ထည့်ရမှာ။ အိမ်သားတွေကတော့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ခပ်ကြတာပဲလေ။ နှင်းဝေမှာသာ အခက်တွေ့နေတာ။

“ကိုထွန်းမောင်…ဟို….ရေ…ကုန်နေတယ်”

ဆိုပြီး ပြောတော့ ထွန်းမောင်က လှည့်တောင်မကြည့်ဘူး။

“အင်း အင်း”

ဆိုပြီး ရေသွားခပ်ဖို့အလုပ်မှာ အိမ်သာထဲ ဆောင့်ကြောင့်လေးထိုင်ရင်း နှင်းဝေ ကျန်ခဲ့တာပေါ့။ အဲ့တာနဲ့ အမြန် ကပျာကယာထပြီး

“နေပါဦး နေပါဦး”

ပြောရင်း လိုက်ရတာပဲ။ တစ်ယောက်ထဲ ကြောက်တာကိုး..။ ရေကန်ကအကြီးကြီး လူကြီးခါးလောက်ရှိတယ်။ အိမ်သာနဲ့ မဝေးပါဘူး။ လေးငါးလှမ်းဆို ရတယ်။

နှင်းဝေ ထွန်းမောင်ကို ခဏစောင့်ခိုင်းရင်း ရေကန်မှာပဲ သေချာဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး အဖုတ်ကို ဆေးလိုက်တယ်။ ထွန်းမောင်ကတော့ အုတ်ကန်ရှေ့ ရပ်နေတာပေါ့။ နှင်းဝေက အုတ်ကန်နောက်မှာ။ နှင်းဝေ သေချာဆေးနေတုန်းရှိသေး။

“ညီမ… ညီမ… ခဏလေး တိတ်တိတ်လေးနေ လူလာတယ်ထင်တယ်”

ဆိုတော့ နှင်းဝေ လန့်သွားတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ အခုလို အခြေအနေကြီးမှာ တစ်ယောက်ယောက်မြင်ရင် ပြသနာတက်မှာ။ ကံကောင်းချင်တော့ ယောက္ခထီးကြီး ဖြစ်နေတယ်။ အမှောင်ထဲရပ်နေတဲ့ ထွန်းမောင်ကိုမြင်တော့

“ဟေ့ကောင်ထွန်းမောင်… အဲ့မှာ ဘာလုပ်နေတာတုန်း”

ဆိုပြီးမေးရော။

“ခြေလက်ဆေးမလို့ပါ အဖေရာ၊ သေးပေါက်မှာ ပေါက်ပါ”

“ဟာ… ညကြီးမိုးချုပ်ကွာ အအေးမိဦးမယ်”

“မျက်နှာသစ် ခြေလက်ဆေးအိပ်တာ ကျန်းမာရေးကောင်းတယ် ဆိုလို့ပါ အဖေရဲ့…”

“ဘာလဲ ချွေးမလေး ပြောတာလား”

နှင်းဝေ သူ့အကြောင်းပါတော့ သေချာနားထောင်မိတာပေါ့။

“ဟုတ်ပါဘူးဗျာ ကျုပ်စာထဲဖတ်ဖူးတာပါ”

“အောင်မာ… ပြောလိုက်ရင် အကြီးအကျယ်၊ ပဌာန်းတောင် မရေးတတ်တဲ့ကောင်က”

အဖေဖြစ်သူ ပွစိပွစိပြောရင်း အိမ်သာထဲအဝင်

“ဟာ လီးတဲ့မှ မီးကလည်း မရပြန်ဘူး။ မနက်ဖြန် ပြင်ထားဦးဟေ့၊”

ယောက္ခထီးကြိး အိမ်သာထဲ ဝင်နေတုန်း နှစ်ယောက်သား ကုတ်ချောင်းကုတ်ချောင်းနဲ့ အိမ်ထဲရောက်မှ သက်ပြင်းချနိုင်တယ်။

နှင်းဝေတို့က အပေါ်ထပ်မှာ အိပ်တာ။ ထွန်းမောင်ကတော့ ခြံထဲက တဲပုတ်လေးမှာ အိပ်တာ။ ပြောရရင် ထွန်းမောင်က သားကြီးဆိုပေမယ့် သူက မွေးစားသား၊ လယ်တွေယာတွေ သူပဲဦးစီးတာ။ အိမ်ထဲနေဆိုလည်း မနေဘူး။ ခြံစောင့်သဘောပဲ သူကနေတာ။ နှင်းဝေမှာ ထွန်းမောင် သူ့တဲပုတ်လေးဆီ ပြန်သွားတာကြည့်ရင်း သနားသလိုလို၊ အားကိုချင်သလိုဖြစ်တုန်း ရေအိမ်နားက

“လီးလိုမှ ရေကမရှိပြန်ဘူး”

ဆိုတဲ့ အသံကြားတေ့ာ နှင်းဝေ တသွင်သွင် ရယ်မိတာပဲ။

ညတာက ရှည်လွန်းတယ်။ ဆယ့်တစ်နာရီလောက်ကြ ဒေါင်ချာဆိုင်းပြီး ပြန်လာတဲ့ လင်တော်မောင်ကို ထွန်းမောင်ကြီးက တွဲလာတယ်။ ဧည့်ခန်းထဲထိုင်နေတဲ့ နှင်းဝေပဲ တံခါးထဖွင့်ပေးရတာပေါ့။ အိပ်ခန်းထဲရောက်တော့ မယ်မင်းကြီးသားက တန်းကျိုးတာပါပဲ။ ထွန်းမောင်ကတော့ သူလုပ်စရာရှိတာ သူလုပ်ပြီး ပြန်ထွက်တာပေါ့။ နှင်းဝေက…

“ကိုကြီးထွန်းမောင်… နှင်းဝေ နောက်ဖေးသွားမို့ အဲ့တာ..”

“အင်း…”

နှင်းဝေ စကားမဆုံးသေး။ ထွန်းမောင်ကြီးရဲ့ တုံးတိတိ အဖြေနဲ့ပဲ ရေအိမ်ထဲ ရောက်လာခဲ့တယ်။ ယောက္ခထီးကြီးက ရေဖြည့်ထားပုံရတယ်။ နှင်းဝေ သေးမှမပေါက်ချင်တာ။ ဘယ်လောက်ညှစ်ညှစ် မထွက်ဘူး။ ထွန်းမောင်လည်း သိတယ်။ နှင်းဝေ သူ့ကို နွယ်နေပြီဆိုတာ…။

ငါးမိနစ်လောက် တိတ်ဆိတ်နေရာကနေ ထွန်းမောင် လှည့်ကြည့်တော့ တံခါးက လုံးဝကြီး ဖွင့်ထားတယ်။ စေ့ထားတာတောင် မဟုတ်ဘူး။ မျက်စိလေးမှိတ်ပြီး လက်တစ်ဖက်ထောက်ရင်း အဖုတ်ကိုပွတ်နေတဲ့ နှင်းဝေကို လရောင်ဖွေးဖွေးအောက်မှာ မြင်တော့ လီးက ထောင်းခနဲ တောင်တာပေါ့။ သူ့ကိုကြည့်ပြီး ပွတ်နေတာပဲ။

ထွန်းမောင်ကြီး လှည့်လာတာ နှင်းဝေ သိတာပေါ့။ ရှက်လို့သာ မျက်စိမှိတ်ထားတာ။ အောက်က ညီမလေးက အရမ်းဆာနေပြီ။

ထွန်းမောင်လည်း ဒီလောက်ထိတော့ တင်းမခံနိုင်ပါဘူး။ အိမ်သာထဲဝင် တံခါးချက်ချပြီး နှင်းဝေကိုချီပြီး လိုးတာပဲ။ အချက် ၃၀ လောက်ကြတော့ အားမရပြန်ဘူး။ အဲ့အတိုင်းလေးပဲ မပြီးတော့ သူ့တဲဖက်ကို ခေါ်သွားတာပဲ။ လီးကိုမချွတ်တော့ လမ်းတစ်ခါလျှောက်တိုင်း တစ်ချက်ဆောင့်နေသလိုပါပဲ။

ထွန်းမောင်ရဲ့ တဲပုတ်ရှေ့ ကုက္ကိုလ်ပင်ကြီး အောက်မှာ ကွတ်ပျစ်လေးရှိတယ်။ အဲ့နားရောက်တော့ နှင်းဝေကို အသာအယာချလိုက်တယ်။ ကားကားလေး ဖြစ်သွားတာပေါ့။ အဲ့တော့မှ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အားပါးတရ စို့တော့တာပဲ။ ဖင်ကလည်း ညှောင့်တာပေါ့။ ကွတ်ပျစ်က ဝါးဆိုတော့ တကျွိကျွိနဲ့… တစ်ချက်ချင်းဆောင့်လိုးတာ ဒုတ်ခနဲ ကျွိခနဲ.. တိုင်ပင်ကိုက်နေတာပဲ။ ထွန်းမောင်က ဒါတောင် အားမရသေး…။

“နှင်း…မှောက်လိုက်ကွာ…”

ဆိုတော့ နှင်းဝေက ထွန်းမောင်အလိုကျ မှောက်ပေးရတာပဲ။ ခြေထောက်လေးနှစ်ချောင်းက မြေကြီးနဲ့မထိဘူး… ကွတ်ပျစ်က မြင့်တယ်။ အဲ့တာကိုမှ ခါးကိုကိုင်ပြီး ဆောင့်ဆောင့်လိုးတာ..။ လရောင်နဲ့ ဖင်ကြီးတွေ လှုပ်လှုပ်သွားတာ ထွန်းမောင် အတိုင်းသား မြင်ရတယ်။ နှင်းဝေရဲ့ ရင်သားတွေကလည်း ဝါးကွတ်ပျစ်နဲ့ ဆိုတော့ နာတာပေါ့။ ရင်သားကနာ အဖုတ်ကကောင်းနဲ့ အရှေ့ကသစ်ပင်ကို ကိုင်ပြီး ပြန်ဆောင့်ပေးနေမိတယ်။

“ဖတ်..ဖတ်.ဖတ်…အ…အ… ကျွိကျွိ”

ထွန်းမောင်ရဲ့ လိုးဖုတ်မှုတွေအောက်မှာ နှင်းဝေလည်း ကြာကြာမခံနိုင်ဘူး။ ပျော့ခွေကျပြီး တစ်ချီပြီးသွားတယ်။ ထွန်းမောင်လည်း နှင်းဝေလေး ပြီးတာမြင်တော့ စိတ်ကိုလွှတ်ချလိုက်ပြီး အရည်တွေ တပျစ်ပျစ်နဲ့ နှင်းဝေရဲ့ အဖုတ်ထဲမှာပဲ ပန်းထုတ်လိုက်တယ်။ စောက်ခေါင်းထဲမှာ နွေးခနဲ ဖြစ်သွားတာနဲ့ နှင်းဝေလည်း သက်ပြင်းကြီးချပြီး ကွတ်ပျစ်ပေါ် ပက်လက်လှဲရင်း ကောင်းကင်ကြီးကို ကြည့်နေမိတယ်။ ထွန်းမောင်ကလည်း ဘာမှမပြော၊ သူ့ဘေးထိုင်ပြီး ကောင်းကင်ကိုပဲ ကြည့်နေတာပေါ့။ ဒီလိုပဲ ပြီးသွားမှာပါ။ ဘာမှထပ်ဖြစ်စရာတော့ မရှိဘူးလေ။ ကြယ်တွေကတော့ စုံလို့။ ပြောစရာစကား မရှိဘူး။

တစ်လပြည့် နှင်းဝေတို့ မြို့ပြန်ကြတော့ ထွန်းမောင်ကြီးက ပစ္စည်းတွေအကုန် ကားပေါ်ထိ တင်ပေးတယ်။ နှင်းဝေတို့ အိမ်ထောင်သက် တစ်နှစ်မှာ သားလေးတစ်ယောက်ရတယ်…။ နာမည်က နှင်းမောင် တဲ့..။ ဆားပုလင်းနှင်းမောင်ကို သဘောကျလို့ ပေးတာဆိုပဲ။ အဖေနာမည်ရော အမေနာမည်ပါ ပါတယ်လေဆိုပြီး အေးမောင်ပြောတိုင်း နှင်းဝေကတော့ ပြုံးပြုံးကြီး ကြည့်နေတာပါပဲ။…ပြီးပါပြီ

Zawgyi

လင္ေတာ္ေမာင္ မေခၽြလိုက္ရတဲ့ က်မရဲ့ ပန္းဦး

နာမည္က ႏွင္းေဝ။ ဒီဇင္ဘာလ ႏွင္းေတြက်တဲ့အခ်ိန္ႀကီးေမြးလို႔ အလြယ္တကူနဲ႔ လွလွေလး ေပးထားၾကတာ။ ေဆြမ်ိဳးထဲမွာ သမီးမိန္းကေလးဆိုလို႔ ႏွင္းေဝတစ္ေယာက္ထဲ။ ဝမ္းကြဲဆိုလို႔ ေမာင္ေတြ အစ္ကိုေတြခ်ည္း။ ဒါ့ထက္ဆိုးတာ ႏွင္းေဝရဲ့ဦးေလးက ရပ္ကြက္လူမိုက္။ ဓါးထိုးမွုနဲ႔ ေထာင္ထဲကထြက္တဲ့အခ်ိန္ တူမေလးေမြးမွ မိုက္တာရပ္ေတာ့တာ။ ႏွင္းေဝ ေမြးကတည္းက တစ္ေဆြတစ္မ်ိဳးလုံး စီးပြားတက္ေတာ့ အကုန္လုံးက ဝိုင္းခ်စ္ၾကတာေပါ့။ ဦေလးကလည္း လူမိုက္၊ အစ္ကိုေတြ ေမာင္ေတြကလည္း မ်ားေတာ့ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ရည္းစားကမရ။ ညားမယ့္ညားေတာ့လည္း အညာသားနဲ႔မွ ညားေတာ့တာ။ အပ်ိဳႀကီးေပါက္စျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ အသက္ ၃၅။ ရန္ကုန္လာၿပီး အလုပ္လုပ္တဲ့ မလည္မဝယ္ အညာသားနဲ႔ ညားပါေလေရာ။

ေမာင္အညာသားက ရန္ကုန္မွာ အဲကြန္းေတြျပင္တယ္။ အဲ့တုန္းက ႏွင္းေဝ အေဆာင္ေနတုန္း။ အဲကြန္းလာျပင္တဲ့ ေမာင္အညာသားနဲ႔ၿငိၿပီး အပိုင္ဝိုက္ပစ္လိုက္တာ။ မဝိုက္လို႔လည္း မရဘူးေလ။ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြနဲ႔ ညားဖို႔ကေတာ့ မျဖစ္နိုင္။ အညာသားကလည္း အိမ္ကိုလာေတာင္းေတာ့ ေဆြစုံမ်ိဳးစုံပဲ။ တြဲတာ တစ္လေလာက္နဲ႔ အိမ္ေပၚ ကန္ေတာ့ပြဲႀကီး မ လာတာ။ ဒီေတာ့လည္း မျငင္းသာဘူးေပါ့။ အညာသားမွာလည္း အစ္ကိုေတြညီေတြခ်ည္းပဲ။ လာတင္ေတာင္းတာေတာ့ ေရႊ ၅ က်ပ္သားနဲ႔ဗ်။ အရမ္းအမ်ားႀကီး မဟုတ္ေပမယ့္ နည္းတာေတာ့မဟုတ္။ အညာသားတို႔ ေဆြမ်ိဳးေတြကလည္း ၿမိဳ႕သူေခ်ာေခ်ာေလးရတာဆိုေတာ့ ဝိုင္းအုံၿပီး တင္ေတာင္းၾကတာေလ။ ျပဳံးျပဳံးႀကီး ရွိေနတာကေတာ့ ဘယ္သူရွိမတုန္း။ ႏွင္းေဝရဲ့ဦးေလး လူမိုက္ႀကီးေပါ့။ မဂၤလာေတြဘာေတြေဆာင္ၿပီးလို႔ ေဆြျပမ်ိဳးျပေလး အညာလည္ၾကမယ္ဆိုေတာ့မွ သူ႔ခင္မ်ာမွာ မျပဳံးနိုင္ေတာ့တာ။

အညာမွာ တစ္လေလာက္ေနဖို႔ ခြင့္ေတြပါယူၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ လမ္းမွာေတာ့ ဖုန္က တေထာင္းေထာင္းနဲ႔။ ရြာေရာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕သူလည္း ရြံ့႐ုပ္ျဖစ္ကေရာ။ ရြာေလးက အေတာ္ေဝးတယ္။ ျမင္းၿခံၿမိဳ႕ႀကီးကေနတဆင့္ တကၠစီေတြ လိုင္းကားေတြ ထပ္ငွားၿပီးမွ ရြာဖက္ေရာက္တာ။ ရြာဆိုေပမယ့္ ေျမနီလမ္းေလးတစ္ခုပဲ ရွိတာ။ အိမ္ေစ့လိုလို အင္တာနာတိုင္ေလးေတြနဲ႔ ေနေရာင္ျခည္သုံး ဘက္ထရီအိုးေလးေတြကိုယ္စီနဲ႔။ အင္တာနက္လည္းရတယ္။ အကုန္လုံးက MPT နဲ႔ဗ်ား။ ၿမိဳ႕သူပါလာတယ္ဆိုေတာ့ အကုန္လုံးက ကိုယ့္ၿခံထဲကေနကိုယ္ ေယာင္လည္လည္နဲ႔ စပ္စုၾကတာေပါ့။ အိမ္ေရာက္ေတာ့မွ အံ့ဩရတာ ႏွင္းေဝရယ္။ အိမ္ႀကီးက ေရနံေခ်းသုတ္ ၂ ထပ္အိမ္ႀကီး။ က်ယ္လည္း အေတာ္က်ယ္တယ္။ ၿခံဝန္းကလည္း ၈ဝ ပတ္လည္ၿခံႀကီး။ ၿခံေနာက္ဖက္မွာက ပ်ိဳးပင္ေတြရယ္ တဲပုတ္ေလးရယ္ရွိတယ္။ တစ္အိမ္လုံးမွာ မိန္းမသားဆိုလို႔ ႏွင္းေဝရယ္ သူ႔ေယာကၡမႀကီးရယ္။ က်န္တာအကုန္ ေယာက်ာ္းေတြခ်ည္း။ လာတင္ေတာင္းတုန္းက ပါလာတဲ့ အေဒၚေတြ ညီမေတြဆိုတာက တစ္ၿခံထဲဆိုေပမယ့္ အိမ္မတူၾကဘူး။

အညာသား အဲ အညာသားနာမည္က ေအးေမာင္တဲ့။ ေအးေမာင္ရဲ့ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ရယ္ ညီတစ္ေယာက္ရယ္ သူ႔ေယာကၡမရယ္ေပါ့။ ပထမ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ကေတာ့ အကုန္လုံးက စကားေတာင္ မေျပာျဖစ္။ ေအးေမာင္ကလည္း အတူသာအိပ္တာ မတို႔မထိရဲ။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ႏွင္းေဝက ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးေကာင္းတာ တစ္ေၾကာင္း၊ ႐ုပ္ေလးေခ်ာတာကလည္း တစ္ေၾကာင္းဆိုေတာ့ ရြာကအပ်ိဳေတြ ဝိုင္းဝိုင္းကိုလည္လို႔။ မိတ္ကပ္ကို ဘယ္လိုလိမ္း၊ ဘာေလးကဘာ သင္ေပးရတာေပါ့။ eyeliner ခ်ယ္တာေလာက္လုပ္ဖူးတဲ့ ေတာသူေလးေတြက ႏွင္းေဝရဲ့ အခု ၁၀၀ ေလာက္ရွိတဲ့ မိတ္ကပ္ပစၥည္းေတြျမင္ေတာ့ ပါးစပ္ကိုအေဟာင္းသား။ ေပ်ာ္ရြင္ဖြယ္ ဟန္းနီးမြန္းေလး ျဖစ္ေနတာေပါ့။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ.. ထန္ေတာထဲဝယ္

“ေဟ့ေကာင္ ေအးေမာင္.. မင္းမိန္းမ တယ္လွသကြာ။ မင္းေတာ့ ေထာတာပဲ ငါ့ေကာင္ရ။”

ေအးေမာင္၏ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက ခ်ီးက်ဴးစကားေျပာသည္ကို

“ဟီး ဟီး ”

ဟုသာ ရယ္နိုင္သည္။

“ေအးေမာင္ကို ၾကည့္ထားၾကေဟ့။ ႏြားျပာႀကီး ေအာက္သြားမရွိဆိုတာ ဒါမ်ိဳး။ ဟားဟား”

က်န္တဲ့တစ္ေယာက္က ထေဖာက္သျဖင့္ ပြဲက်သြားသည္။ တဆက္တည္း ဆက္ေဖာက္သူက တျခားသူမဟုတ္ ေအးေမာင္၏ အစ္ကိုအရင္း ေထြးေမာင္။

“မင္းတို႔ ႏြားျပာႀကီးကလည္းကြာ ေအာက္သြားမရွိသလို ေစာက္ျဖစ္လည္း မရွိေပါင္ကြာ။ ေဟေဟ”

ေထြးေမာင္၏ စကားေၾကာင့္ ေအးေမာင္ မ်က္ႏွာႀကီးနီရဲသြားကာ ထန္းရည္အိုးကိုယူၿပီး ဂလြတ္ ဂလြတ္ႏွင့္ ေမာ့ခ်ေနသည္။

“ဟာ ဘယ္လိုတုန္း ကိုေထြးေမာင္ရ။ ဒီေလာက္ေခ်ာပုံရတာ ေအးေမာင္ လမ္းေတာင္ေလၽွာက္နိုင္မယ္ မထင္ဘူး။ ဟားဟား”

“ဘယ္ကလာ ငနီရာ။ မင္းေကာင္ႀကီးက အခုခ်ိန္ထိ လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္ မတို႔ရေသးဘူးေမာင္။ ဟားဟား”

“ဝါး..ဟား ဟား ”

အကုန္လုံး ဝိုင္းရယ္ၾကသည့္အခ်ိန္ “ဒုန္းခနဲ” ထန္းရည္အိုးကို ခ်ရင္း ေအးေမာင္ တစ္ခြန္းထဲေျပာသည္။

” ဒီညေတာ့ ကိုႀကီးေထြးေမာင္ ေစာင့္ၾကည့္ထား။ ဒီညေတာ့ ေသခ်ာဖိုက္ၿပီပဲ”

“မင္းမွာလည္း ဖိုက္လာတာ ရန္ကုန္ထဲက။ ေဟာ အညာေရာက္တာေတာင္ ေပါင္တံျဖဴလားမည္းလား မသိဘူးမဟုတ္လား။ ဟား ဟား ဟား”

အကုန္လုံး၏ ေနာက္ေျပာင္က်ီစယ္မွုကို မသိက်ိဳးကၽြံျပဳရင္း ထန္းရည္ တျမဴၿပီးတျမဴ တက်ိဳက္ၿပီးတက်ိဳက္ ေမာ့ေသာက္မိပါေတာ့သည္။

“ကိုေအးေမာင္.. ကိုေအးမာင္..။ အာ… ထန္းရည္ေတြ ေသာက္လာတာမ်ား နံေဟာင္ေနတာပဲ။ သြားသြား ေရသြားခ်ိဳးေခ်။”

“ႏွင္း..ေဝ..။ ႏွင္း ေဝ ဂို ကို သိပ္ . . . ခ်စ္..”

“ေတာ္ေတာ္.. သြား ေရသြားခ်ိဳး။ ေရမခ်ိဳးရင္ အခန္းထဲ ဝင္မလာနဲ႔ ဒါပဲ။”

ဟု ဆိုကာ ႏွင္းေဝက တြန္းထုတ္လိုက္သျဖင့္ ေအးေမာင္ ဖင္ထိုင္လဲက်သြား၏။ ၿခံဝမွေစာင့္ေနသည့္ ႏွင္းေဝ၏ တုန႔္ျပန္မွုေၾကာင့္လည္း ကာလသားတသိုက္ ဝါးခနဲ ပြဲက်သြားသည္။

ေအးေမာင္ ထန္းရည္မူးမူးႏွင့္ ေရစည္မွ ေရ တစ္မုတ္ၿပီး တမုတ္ေလာင္းရင္း စိတ္ထဲမွ မခံခ်င္စိတ္ေကာ ေဒါသေတြပါ တလွိုက္လွိုက္။ ဆပ္ျပာတိုက္ဖို႔ပင္ သတိမရေတာ့။ အိမ္ေပၚတက္ေတာ့ ည ၁၁ ပင္ထိုးၿပီ။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ တစ္ဖက္လွည့္အိပ္ေနေသာ ႏွင္းေဝ၏ အလွကိုျမင္ကာ တံေတြး ဂလုခနဲ မ်ိဳခ်မိသည္။ အဝတ္အစား မဝတ္ေတာ့ပဲ ကုတင္ေပၚတက္ကာ ခါးကိုကိုင္ရင္း ပြဲၾကမ္းမယ္ႀကံကာမွ မ်က္စိက ေမွးေမွးလာကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ့သည္။

မတင္မက် ျဖစ္ရသူက ႏွင္းေဝ။ “ေခါခလူး” ႏွင့္ အိပ္ေမာက်ေနေသာ လင္ေတာ္ေမာင္ကိုၾကည့္ရင္း ေဒါသကလည္းထြက္သည္။ ငယ္ပါကေတာ့ ေထာင္တာမွမတ္လို႔။ ေအးေမာင္၏ လိင္တံကိုၾကည့္ရင္း ေရငတ္သလိုျဖစ္လာကာ တက္ေဆာင့္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚလာသည္။ အို ကိုယ္ကမိန္းကေလးပဲ။ သူက လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္ မထိတဲ့ကိစၥ။ ေတြးရင္း ေဒါသထြက္လာကာ တြန္းထုတ္ရင္း အိမ္သာဖက္သို႔ ထလာခဲ့သည္။

ႏွင္းေဝတစ္ေယာက္ ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးနဲ႔ ထြက္လာခါကစေတာ့ ေဒါသထြက္ေနလို႔ ျပႆနာမရွိ။ အိမ္ျပင္ထြက္ေတာ့မွ ပုဇဥ္းရင္ကြဲသံေတြၾကားၿပီး ေက်ာခ်မ္းမိ။ ဒီေမွာင္မိုက္ေနတဲ့ လမ္းႀကီးကို သူမ မျဖတ္ရဲ။ အိမ္သာက ၿခံေနာက္စြန္းမွာေလ။ ဒီေတာ့မွ ေသးက ပိုထြက္ခ်င္လာသည္။ အရင္ညေတြကဆို ေအးေမာင္ကိုႏွိုးၿပီး လိုက္ပို႔ခိုင္းရသည္။ အခုေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတုန္း၊ ဖတ္ခနဲ ပုခုံးလာပုတ္ေသာ လက္ေအးေအးႀကီးေၾကာင့္

“အမေလး”

ဆိုၿပီး လန႔္ေအာ္မိသည္။

“ဟဲ့ ဟဲ့ ဘာျဖစ္တာတုန္းဟ”

“ေအာ္.. ဘယ္သူမ်ားလဲလို႔…။ လန႔္လိုက္တာ ကိုႀကီးေထြးေမာင္ရယ္။”

“ေအး.. ဘာလုပ္ေနတာတုန္း အိမ္ေနာက္မွာရပ္ၿပီး”

“ညီမ.. အေပါ့သြားမလို႔။ မသြားရဲလို႔.. အဲ့တာ.. ေအးေမာင္ကလည္း အိပ္ေနတာ..”

“အာ.. ဒါမ်ား ငါတို႔လာေခၚေပါ့ဟ။ က်န္တဲ့ေကာင္ေတြ ရွိေနတာပဲ။ လာလာ”

ေထြးေမာင္လည္း ထန္းရည္အရွိန္ေလးနဲ႔မို႔ ႏွင္းေဝကို လက္က ဖတ္ခနဲဆြဲကာ အိမ္သာသို႔ ေခၚခ်လာပါေတာ့သည္။

အိမ္သာထဲေရာက္ေတာ့ ရွဲခနဲ ေသးထြက္သံက ေလာ္စပီကာျဖင့္ဖြင့္သလိုပင္ တိတ္ဆိတ္ေသာညယံမွာ အသံက်ယ္ႀကီး ထြက္လာသည္။ ရွက္လြန္းလို႔ ႏွင္းေဝ မ်က္ႏွာႀကီး နီရဲေနပါေတာ့သည္။ မတတ္နိုင္ေပ။ အိမ္သာအေပၚမွ လၽွပ္စစ္မီးသီး ဝါဖန႔္ဖန႔္အေရာင္က ေဘးဖက္ကို ျဖာက်ေနသည္။ ေရခြက္ယူကာ ေဆးမလို႔လုပ္ကာမွ အျပင္မွ ေထြးေမာင္၏ ျဗဲခနဲ ေသးေကာ့ပန္းေနသံေၾကာင့္ တြန႔္သြား၏။ တျဗဲျဗဲ ေသးပန္းေနေသာ အသံႏွင့္အတူ မ်က္စိထဲသို႔ ခုနက ေအးေမာင္၏လီးႀကီးက ေပၚလာသည္။ အတင္းေခါင္းခါကာ ေရခြက္ေလးခပ္ရင္း တဖတ္ဖတ္ႏွင့္ ေရေဆးမိခါမွ စိတ္ကထလာ၏။ အိမ္သာေဘးဖက္တြင္လည္း ထရံက အေပါက္ရွိသည္ေလ။ အေပါက္က ေသးေသးမဟုတ္ လက္ ၃ လုံးစာေလာက္ရွိသည္။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ရင္း ေခါင္းေလးေစာင္းကာ အေပါက္ေလးမွ ေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့ မပီဝိုးတဝါးႏွင့္ ေထြးေမာင္၏ ပစၥည္းႀကီးကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ညီအစ္ကိုေတြဆိုေတာ့ ဆိုဒ္ကသိပ္မကြာ။ ဒါေပမယ့္ ေထြးေမာင္က ပိုႀကီးၿပီး ပိုတုတ္သည္။ ေသးေပါက္ေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ပိုေတာင္တာလည္းပါသည္။

ႏွင္းေဝတစ္ေယာက္ ထရံေပါက္ေလးက ေခ်ာင္းၾကည့္ရင္း လက္ကလည္း အဖုတ္ေလးကို အလိုလို ကလိေနမိသည္။ လူနပ္ခ်မ္းသာဆိုသလို ေထြးေမာင္ကလည္း ငနပ္။ မူးတာမူးေနတာ အမူးပါး။ ထရံေပါက္က်လာေသာ အလင္းကြယ္သြားတာကို ဖတ္ခနဲ သတိျပဳမိသည္ႏွင့္ ပုဆိုးကို စလြယ္သိုင္းကာ လီးႀကီးကိုရမ္းရင္း ေသးစက္ေတြကို ခါထုတ္၏။ ထို႔ေနာက္တြင္ အိမ္သာဖက္ တစ္လွမ္းေရြ႕ကာ လီးႀကီးကိုကိုင္ကာ ႏွင္းေဝေသခ်ာျမင္ေအာင္ လဥေတြကို ဆုပ္နယ္ျပေန၏။ ႏွင္းေဝကေတာ့ ဖီလ္းလာၿပီးရင္းလာပင္။ တျဖည္းျဖည္း ၾကည့္ေနရင္း အိမ္သာဖက္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီး လီးကိုထိုင္ထုျပေနသည့္အဆင့္သို႔ ေရာက္သြားပါေတာ့သည္။

ေထြးေမာင္တို႔က မူးရင္ ေတာ္႐ုံမၿပီး။ ထန္လည္း အေသထန္သည္။ အခုလို အေျခေနမွာဆို ဆက္ေျပာဖို႔ေတာင္ မလို။ ႏွင္းေဝဖက္ကလည္း လမ္းေၾကာင္းခင္းၿပီးသားဆိုေတာ့ အဝင္နပ္ရင္ၿပီေလ။ ဒီေတာ့

“ညီမေလးေရ… ၿပီးပလား။ အစ္ကိုေတာ့ ၿပီးၿပီ။ ထြက္ခဲ့ေလ။”

ဂြင္းထုျပရင္း ပါးစပ္ကလည္းေမးသည္။

“ခန…ခနေလး အစ္ကိုေထြးေမာင္။ ၿပီးေတာ့မယ္”

“ျမန္ျမန္လုပ္ေလ.. ျခင္ကိုက္တယ္ ညီမရဲ့။ ဟဲဟဲ”

“ဟုတ္ဟုတ္”

ႏွင္းေဝ ဆက္မၾကည့္ေတာ့ပဲ ေရအျမန္ေဆးရင္းထြက္ခ်လာေတာ့ ေထြးေမာင္ ခုနကအတိုင္း ပုဆိုးဂြင္းသိုင္း ေဂြးတန္းလန္းႏွင့္။

“အို”

“ဘာလဲ ညီမ”

“ဘာမွမဟုတ္ဘူး အစ္ကို သြားမယ္”

မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေသာ ႏွင္းေဝ။ ဒါကိုလည္း ေထြးေမာင္က ဒက္သည္။ သက္သက္မူေနတာေလ။ ရိုးတာေပါ့။

“သြားညီမ ေရွ႕ကသြား။ အစ္ကိုအိမ္သာ မီးပိတ္လိုက္မယ္”

အမွန္က အိမ္သာမီးပိတ္စရာမလို။ သက္သက္ႀကီး မလန႔္လန႔္ေအာင္ လုပ္တာေလ။ ဒီ့အျပင္ အိမ္သာထဲက ေရလက္တစ္ခုပ္ခပ္ၿပီး လီးေပၚေလာင္းခ်ခဲ့ေသးသည္။ အိမ္သာမီးမရွိေတာ့ ျပန္လမ္းက ေမွာင္မဲေနသည္။ အေဝးႀကီး မေလၽွာက္ရဲ။ အေနာက္က ေထြးေမာင္၏ တဖတ္ဖတ္ ဂြင္းထုသံကိုလည္း ၾကားေနရသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား စကားမေျပာျဖစ္ေပမယ့္ နားလည္ေနၾကၿပီ။ လမ္းတစ္ဝက္ေရာက္ေတာ့..

“ႏွင္းေဝ”

“ရွင္…”

ေထြးေမာင္မွာ ႏွင္းေဝကို ညီမလို႔မေခၚေတာ့။ ဒါကို ႏွင္းေဝက ‘ရွင္’ ခနဲထူးၿပီး တုံ႔ခနဲရပ္မိသည္။

“ႏွင္းေဝကို အစ္ကို႔ညီက မလိုးဘူးဆို”

“ရွင္……”

နားထဲ ဒိုင္းခနဲ ဝင္လာေသာ စကားေၾကာင့္ ႏွင္းေဝတစ္ေယာက္ ရွိန္းခနဲ ျဖစ္သြားသည္။

“အစ္ကို႔ညီက အျဖစ္မရွိေတာ့ အစ္ကိုလည္း အားနာမိတယ္ ႏွင္းေဝရယ္..။ ဒီမွာ”

ေျပာေျပာဆိုဆို ေထြးေမာင္မွာ ႏွင္းေဝလက္ကိုဆြဲကာ လီးေပၚတင္ေပးလိုက္သည္။

“အို…”

“အစ္ကို႔လီးက ႏွင္းေဝအတြက္ပါပဲကြယ္။ တျခား ဘာမွမေတြးနဲ႔သိလား”

ေထြးေမာင္မွာ ႏွင္းေဝလက္ကို အုပ္ကိုင္ရင္း ဂြင္းထုသလို ေရွ႕ေနာက္တြန္းေပးေနသည္။

“ဘယ္လိုလဲ ႏွင္းေဝ”

ဘာသံမွမၾကားရ။

“လာ လာ လိုက္ခဲ့”

ဟုဆိုၿပီး ေထြးေမာင္ေခၚရာေနာက္ ႏွင္းေဝ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ ပါသြားေတာ့သည္။

ႏွင္းေဝေရာက္သြားတာက ဘူးပင္ ၿခံေအာက္။ အိမ္က မီးေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေတာ့ က်ေနသည္။ အိမ္သာလို အိမ္နဲ႔သိပ္မေဝး။ ေထြးေမာင္ ဘာစကားမွမေျပာေတာ့ပဲ ႏွင္းေဝကို တြန္းလွဲကာ ထမီကိုလွန္တင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေလွႀကီးထိုးရိုးရိုးအတိုင္း တက္ခြကာ ေဆာင့္လိုးပါေတာ့သည္။

ေထြးေမာင္မွာ ႏွင္းေဝကို ႏူးတာႏွပ္တာလည္းမလုပ္၊ ဒီတိုင္းႀကီး ဖိထည့္သျဖင့္ ႏွင္းေဝမွာ နာက်င္မွုက စူးခနဲ။ ပိုဆိုးတာက အပ်ိဳစစ္စစ္ဆိုေတာ့ ဒစ္ျမဳပ္႐ုံပဲဝင္သည္၊ ထပ္ထည့္မရ။ အပ်ိဳေျမႇးခံေနသည္ေလ။

ေထြးေမာင္ အားနဲ႔ထပ္ဖိခ်ေတာ့ ဗ်စ္ခနဲ အပ်ိဳေျမႇးေပါက္သြားကား ေသြးစေတြ ထြက္ကုန္သည္။ ဒါကို မသိေသာ ေထြးေမာင္က အားပါးတရ ေဆာင့္လိုးသျဖင့္ ႏွင္းေဝမွာ

“အားး အားးးးး အားး အု အု အု”

ျဖင့္ ေအာ္လိုက္ ျပန္ထိန္းလိုက္ႏွင့္ ခံေနရပါေတာ့သည္။ ဖင္မွာလည္း သဲေတြေပလို႔။ ပထမ ပက္လက္လွန္ကာခံေနရင္း တျဖည္းျဖည္း တစ္ခ်က္ၿပီးတစ္ခ်က္ ၾကာလာေတာ့ ႏွင္းေဝမွာ ေထြးေမာင္လည္ပင္းကို ဖက္ကာ ဖင္ကိုေကာ့ေပးလာမိသည္။ ႏွင္းေဝမွာ သူမကိုယ္သူမလည္း မယုံနိုင္။ ကိုယ္ခႏၶာရဲ့ ေစ့ေဆာ္ခ်က္ေတြပင္။ ေသြးစေတြႏွင့္ အဖုတ္အရည္ၾကည္တို႔ ေရာကာ ခ်စ္ၾကည္ႏူး အသံေလးေတြ ျဗစ္ျဗစ္ ႁဗႊတ္ႁဗြတ္ျဖင့္ ထြက္လာပါေလသည္။ ႏွင္းေဝမွာ ရွက္လည္းရွက္၊ နာလည္းနာ၊ ေကာင္းလည္းေကာင္းလို႔ ၾကာၾကာမထိန္းနိုင္။ ေထြးေမာင္ကို အားနဲ႔ဖက္ကာ ၿပီးသြားပါေတာ့သည္။ ႏွင္းေဝၿပီးသြားတာသိေတာ့ ေထြးေမာင္လည္း ထိန္းထားတာ လႊတ္ခ်လိုက္ၿပီး ေစာက္ေခါင္းထဲတြင္ အရည္မ်ား လၽွံက်လာပါေတာ့သည္။

အခန္း (၂)

အိုးကမပူ စေလာင္းကပူဆိုသလို ဘသားေခ်ာ ရွက္တာက ႏွင္းေဝထက္ေတာင္ ပိုဆိုးေနေသးသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းေတာင္မဆိုင္ရဲ။ စကားေျပာဖို႔ေနေနသာ ညက မူးမူးနဲ႔လြန္ထားတာ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ၾကက္သီးပါထတယ္ေလ။ ေထြးေမာင္ရွက္ေနတာ ျမင္ေတာ့ ႏွင္းေဝကလည္း ရယ္ခ်င္တာေပါ့။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားရေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ တခြိခြိနဲ႔။

ေထြးေမာင္နဲ႔ ႏွင္းေဝ ကိစၥကို ရိပ္မိေနတာက ေယာကၡမႀကီး ေဒၚဘုမ။ သူကလည္း လက္ပူးလက္ၾကပ္ မမိေတာ့ ေျပာမရ။ စိတ္ထဲေတာ့ ဒီေခၽြးမကို မၾကည္ေတာ့ဘူး။ ႏွင္းေဝ ဘာလုပ္လုပ္ သူ႔သားေတြကို ျမဴဆြယ္တယ္ ထင္ေနေတာ့တာ။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သည္။ ႏွင္းေဝက အပ်ိဳႀကီးဆိုဒ္ဆိုေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း ဖင္ႀကီးေတြက အကိတ္၊ ရင္သားေတြကလည္း ဆိုဒ္ျပည့္ေလ။ တံျမက္စည္းပဲလွဲလွဲ အဝတ္ပဲေလၽွာ္ေလၽွာ္ သူ႔ဖင္ေတြက တင္းရင္းလွုပ္အယ္ထြက္ေနတာ။ မၾကည့္ခ်င္မွ အဆုံး။ ဘယ္ေတာ့ၾကည့္ၾကည့္ သူ႔ဖင္ေတြက စိန္ေခၚေနသလိုႀကီး။ ဒီ့အျပင္ကိုမွ ေအာက္သူဆိုေတာ့ အသားကျဖဴတယ္ေလ။ ေရခ်ိဳးေနတဲ့အခ်ိန္မ်ားဆို ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ေရေဆးငါးႀကီးအတိုင္းပဲ။

တစ္မနက္လုံး အလုပ္ေတြရွုပ္လို႔ ညေနဖက္ အေမာေၿပ ခဏေက်ာခ်႐ုံရွိေသး ေအးေမာင္က ထန္းရည္ဆိုင္ ေရာက္ေနၿပီ။ မေန႔ညက မျဖစ္ခဲ့တဲ့ပြဲ ဒီညျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ေပါ့။ အားႀကိဳးမာန္တက္နဲ႔ တစ္ျမဴၿပီးတစ္ျမဴ တင္ေနေလရဲ့။ ကာလသားအေပါင္းကလည္း ထုံးစံအတိုင္း ေအးေမာင္ကို ေနာက္လိုက္ေျပာင္လိုက္နဲ႔။ အထူးအဆန္း ခပ္တည္တည္ျဖစ္ေနတာက ေထြးေမာင္။ သူ႔ကိစၥနဲ႔သူဆိုေတာ့ မေန႔ကလို ဝင္မေနာက္သည့္အျပင္ကို ေသာက္လည္းမေသာက္ရဲ။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေသာက္ေနရသည္။ နည္းနည္းေသာက္လိုက္ အျမည္းမ်ားမ်ားစားလိုက္နဲ႔ေပါ့။

ေအးေမာင္က ထန္းရည္ေလးေထြလာေတာ့ ပါးစပ္က အကုန္ထြက္လာသည္။ သူ႔မိန္းမ ဘယ္ေလာက္ ေတာင့္တဲ့အေၾကာင္း၊ သူဘယ္ေလာက္ ကံေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း စသျဖင့္ မိန္းမဘြဲ႕တသီႀကီး ၾကဴးပါေလေကာ။ မေန႔ကလည္း တျမဴနဲ႔တင္ မိန္းမဘြဲ႕ၾကဴးတာ။ အခုကေတာ့ ႏွစ္ျမဴကုန္မွ ၾကဴးတာဆိုေတာ့ ခံနိုင္ရည္တက္လာပုံ။ ေအးေမာင္၏ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ဘုက အနားနားကပ္ကာ တိုးတိုးေျပာသည္။ ေထြးေမာင္ စိတ္ဝင္စားေသာ္လည္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနမိတယ္ေလ။ အျပန္ၾကေတာ့ မေန႔ကေလာက္ မိုးမခ်ဳပ္။ ဒါေပမယ့္ ေအးေမာင္က ေအာင္ဘုအိမ္ ခဏဝင္မယ္ဆိုလို႔ အိမ္ကိုေစာျပန္ခဲ့သည္။

ၿခံေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး သနပ္ခါးအေဖြးသားနဲ႔ ေစာင့္ေနေသာ ႏွင္းေဝကိုျမင္ေတာ့ ေထြးေမာင္ အသြား၏။ ေရႊစင္႐ုပ္ထုေလးဆိုတာ ဒါကိုေျပာတာျဖစ္မယ္။ စိတ္ထဲမွတ္ခ်က္ခ်ရင္း မေန႔ကကိစၥေပၚလာသျဖင့္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေက်ာ္ဝင္လာခဲ့သည္။ သို႔ေပမယ့္ . . ..

“ကိုႀကီးေထြးေမာင္ ၊ ေအးေမာင္ေကာ ပါမလာဘူးလား။”

ဟူေသာ ႏွင္းေဝရဲ့အေမးေၾကာင့္ တုံ႔ခနဲရပ္ကာ

“အင္း… ခဏေနျပန္လာမယ္။ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ ဝင္မလို႔တဲ့”

ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျဖၿပီး ေထြးေမာင္ အိမ္ထဲဝင္ခဲ့သည္။ စိတ္ထဲမွာ ႏြားသိုးက ႀကိဳးျပတ္ခ်င္ေနၿပီေလ။

သိပ္မၾကာ ေအးေမာင္ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက သိုင္းကြက္နင္းၿပီး ျပန္လာသည္။ ႏွင္းေဝမွာ လင္ျဖစ္သူ ေအးေမာင္ကို ေရခ်ိဳးေစခ်င္ေသာ္လည္း လူမွန္းသူမွန္းမသိ မူးေနသည့္အတြက္ လင္ေတာ္ေမာင္ကို တြဲကာ အခန္းထဲပို႔ရတာေပါ့။ အံမယ္ လူသာမူးေနတာ ပုဆိုးက တေထာင္ေထာင္နဲ႔။ လင္ေတာင္ေမာင္က ကုတင္ေပၚေရာက္ေတာ့မွ ျခင္ေထာင္ေလးခ်ေပး၊ မီးေလးပိတ္ၿပီး ဝင္လွဲကာမွ ျဖဳန္းကနဲ ဖက္ခံလိုက္ရ၏။ ဘာမေျပာညာမေျပာ အဖက္ခံရလို႔ ႏွင္းေဝ ရင္ဖိုသြားတုန္းရွိေသး ေအးေမာင္က ထမီကိုဆြဲခၽြတ္ကာ လက္ခလယ္ အတင္းထိုးထည့္သည္။

႐ုတ္တရက္ဆိုေတာ့ လန႔္ေနသျဖင့္ အဖုတ္က လက္ခလယ္ပင္ ၾကပ္ေနသည္။ မေန႔က ခံထားရတဲ့အရွိန္ေၾကာင့္လည္း နာက်င္ေနေသာအဖုတ္က လိင္စိတ္ခ်က္ခ်င္းမေပၚ။ ဒါကိုမသိေသာ ေအးေမာင္က အပ်ိဳအစစ္ပဲဟဆိုၿပီး ၿပီးေအာင္ပင္ မႏွူး။ လီးႀကီးတည္ကာ ျဗစ္ခနဲ ထိုးထည့္လိုက္ရာ တဆုံးဝင္သြားၿပီး ႏွင္းေဝေလးတစ္ေယာက္ ၾကယ္ေတြလေတြ ျမင္သြားသည္။ ဝင္ဝင္ခ်င္း မနားေပ။ ခ်က္ခ်င္း အဆုံးထိဆြဲထုတ္ၿပီး ျဗစ္ကနဲ ထပ္ထည့္သည္။ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ မရ.. “အေမ့” ဆိုၿပီး ေအာ္မိသည္ေပါ့။ ဒါကိုလည္း မညႇာမတာ ေအးေမာင္က ပါးစပ္အတင္းပိတ္ကာ လက္တစ္ဖက္က လီးကိုကိုင္ၿပီး ဇြပ္ခနဲထည့္ကာ ကၽြဲလိုးႏြားလိုး လိုးပါေလေတာ့သည္။

ႏွင္းေဝတစ္ေယာက္ ဘာခံစားခ်က္မွမရ။ နာက်င္မွုသက္သက္ျဖင့္ ႐ုန္းကန္ေအာ္ဟစ္ေနမိသည္။ အကင္းမပါးေသာ ေအးေမာင္က အပ်ိဳမေလး ေၾကကြဲေနသည္ကို ဂုဏ္ယူအားမိေတာ့ လီးက တင္းသထက္ တင္းလာသည္။ လဥတြဲတြဲႀကီးက ဖင္ကို တဖတ္ဖတ္ ရိုက္ေနသည့္အျပင္ အဖုတ္က အရည္ၾကည္မထြက္ေတာ့ ၿဗိခနဲ ၿဗိခနဲ အသံက အတိုင္းသား။ အသားစတို႔ ပြန္းပဲ့ကာ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ထြက္ေနေတာ့ ႏွင္းေဝ မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်မိသည္။ ကိုယ့္ေယာက္်ားပဲေလ ဘာတတ္နိုင္မွာလဲ။ မ်က္စိဆုံမွိတ္ၿပီး စိတ္ေလၽွာ့ခ်လိုက္ကာ ကဲ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္စမ္းဆိုၿပီး အံႀကိတ္ခံရတာေပါ့။

ေအးေမာင္တို႔ အလိုက္ကန္းဆိုးမသိပုံက ဒါ သူ႔ကို ခိုက္သြားသည္ထင္ၿပီး ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုထမ္းကာ အေပၚက ဖိဖိေဆာင့္ပါေလေရာ။ နာသထက္နာ၊ ေအာင့္သထက္ေအာင့္.. ႏွင္းေဝခင္မ်ာ.. ေလာကငရဲကို အရွင္လတ္လတ္ က်ေနပါေတာ့သည္။ အခ်က္ ၂ဝ ေလာက္ေဆာင့္ေတာ့ ႏွင္းေဝ ဖီလ္းလာေနၿပီ။ ထိုေတာ့မွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ၾကပ္သိပ္ေနတဲ့ အဖုတ္ဒဏ္မခံနိုင္တဲ့ ေအးေမာင္လည္း အရည္ေတြ အထဲမွာတင္ ထြက္သြားသည္။ ၿပီးၿပီးခ်င္း ေက်ာပစ္လွဲကာ တေခါေခါ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေလေရာ။ ႏွင္းေဝမွာေတာ့ ေဒါသ၊ အလိုမက်ျဖစ္ျခင္း၊ ဝမ္းနည္းျခင္းတို႔က တလွိုက္လွိုက္တက္လာၿပီး မ်က္ရည္တသြင္သြင္စီးေနၿပီေပါ့။

ႏွင္းေဝခင္မ်ာမွာ လင္မယားခ်င္း ပထမဆုံး လိင္ဆက္ဆံတာမွာ မုဒိမ္းအက်င့္ခံလိုက္ရတာေလ။ ေမာပန္းႏြမ္းလ်မွုနဲ႔ နာက်င္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ခဏေလာက္အၾကာ ေမွးခနဲျဖစ္သြားသည္။ ၾကာၾကာအိပ္ခြင့္မရ ထဘီ ျပန္မဝတ္ရေသးေသာေၾကာင့္ အရွင္းသားျဖစ္ေနသည့္ ခါးေအာက္ပိုင္းမွ ယခင္ကလို နာက်င္မွုမ်ိဳး ထပ္ခံစားရျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ မ႐ုန္းနိုင္ေတာ့။ ငိုလည္း မငိုနိုင္၊ ေအာ္လည္း မေအာ္နိုင္။

ေအးေမာင္မွာ ဘီလူးစီးသလို အသဲအမဲ ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးေနပုံမွာ ကုတင္ပင္ တက်ိက်ိျမည္ေအာင္ တုန္သည္ေလ။ တခ်ီၿပီးထားသျဖင့္ ဒီတစ္ေခါက္မွာ ၄၅ မိနစ္သာသာ တရစပ္ ေဆာင့္လိုက္နားလိုက္ျဖင့္ အၾကမ္းပတမ္း ေဆာ္တာေပါ့။ ေအာက္က ႏွင္းေဝမွာ ဖီလ္းမလာသည့္အျပင္ နာက်င္မွုေတြသာ တစ္ထပ္ၿပီးတစ္ထပ္၊ မုန္းတီးမွုေတြက တစ္ရစ္ၿပီး တစ္ရစ္။ ၿပီးသြားေတာ့လည္း ခုနကအတိုင္း ေဟာဟဲ ေဟာဟဲျဖင့္ ပက္လက္လွန္ကာ ျပန္အိပ္သြားျပန္သည္။

အာ႐ုဏ္တက္ေတာ့လည္း ေနာက္တစ္ခ်ီ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ မနက္ ၅ နာရီခြဲတဲ့အထိ မၿပီးနိုင္။ ေမာလြန္းလို႔သာ နားလိုက္ရသည္။ ေအးေမာင္ ဆက္မဖိုက္နိုင္ေတာ့။ ေအာင္ဘုဆီက ေဆးက အခုထိ အစြမ္းျပေတာင္ေနတုန္း။ ကိုယ္ခႏၶာကေတာ့ ဖလက္ျပေနၿပီေလ။ ေမာေမာနဲ႔ ဆက္အိပ္လိုက္တာ ေန႔ခင္း ၁ဝ နာရီေတာင္ထိုးပါေလေရာ။

ေအးေမာင္နိုးလာေတာ့ ႏွင္းေဝ ေဘးမွာမရွိေတာ့။ အခန္းကိုလည္း သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ၿပီးသြားၿပီ။ သူ႔ကိုလည္း အဝတ္ေတြ ျပန္ဝတ္ေပးထားသည္။ ငပဲကေတာ့ ေထာင္ေနတုန္း။ ပုဆိုးကို ငပဲဖုံးေအာင္ဝတ္ၿပီး ထမင္းၾကမ္းေလး လွန္ေလွာစားကာ ေၾကာင္အိမ္ထဲ ကာၾကက္ဥ ၃ လုံးကို အစိမ္းေဖာက္ေသာက္လိုက္ကာ စိတ္ထဲက ေအာင္ဘုကို ေက်းဇူးေတြ လႊတ္တင္ေနမိသည္။ ဒီညလည္း ႏွင္းေဝ ငရဲခံရဖို႔ ေသခ်ာၿပီေလ။ ေအးေမာင္ ႏွိပ္စက္တဲ့ဒဏ္က ႏွင္းေဝမ်က္ႏွာမွာ အတိုင္းသား။ တစ္မိသားစုလုံး ညက သူ႔တို႔ေကာင္ ေသာင္းၾကမ္းတာသိေတာ့ ျပဳံးစိစိ။ အေပ်ာ္ဆုံးက သူ႔ေယာကၡမဆိုတာ ေျပာဖို႔မလို။

ဝမ္းနည္းသလို သနားသလိုျဖစ္ေနတာ လူနပ္ႀကီး ေထြးေမာင္။ ႏွင္းေဝ ညက ငရဲခံရမွာ သူသိသည္ေလ။ ႏွင္းေဝလို အပ်ိဳေလးကို အားတိုးေဆးေတြနဲ႔ ေနဖို႔မလို။ ထို႔ျပင္ ႏွင္းေဝေလးကို သနားမိသည္။ အဆိုးဆုံးက ႏွင္းေဝေလးအေပၚ သနားခ်စ္ ခ်စ္မိေနၿပီဆိုတာ သူလုံးဝမရိပ္မိခဲ့ေပ။ ဒီအတြက္လည္းဇာတ္လမ္းေတြက င႐ုတ္ေကာင္းပင္လို ႏြယ္ယွက္လာပါေလေတာ့သည္။ ။

အခန္း (၃)

ဧည့္သည္လည္းျဖစ္၊ ပူပူေႏြးေႏြး အလိုးလည္းခံထားရေတာ့ ႏွင္းေဝေလး ဘာမွမလုပ္ရဘူး။ အစအဆုံး ေယာကၡမႀကီးက လုပ္ေပးတာ။ အရင္ရက္ေတြက မၾကည္သေလာက္ သူ႔သား လူျဖစ္ၿပီဆိုတာသိေတာ့ နည္းနည္း ဂ႐ုစိုက္ေပးတာေပါ့။ သူ႔သားၾကမ္းခ်က္ကလည္း အိမ္တစ္အိမ္လုံး ၾကားရတယ္ေလ။ သစ္သားအိမ္ဆိုေတာ့ အသံကအတိုင္းသား။ မိန္းမခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာေတာ့ ၿခံထဲက ၾကက္ဖႀကီးကို စြပ္ျပဳတ္ေလးလုပ္ၿပီး ကဲ ေခၽြးမေလးအတြက္ ဆိုၿပီး ေသခ်ာျပဳတ္၊ ေဂြးေတာက္ရြက္ေလးခတ္ၿပီး ပူပူေလး တိုက္တာ။ မနက္စာကို ေကာ္ဖီနဲ႔ ၾကက္စြတ္ျပဳတ္နဲ႔ ထမင္ေၾကာ္ပူပူေလးနဲ႔ ရွယ္ေပါ့။

သားေတာ္ေမာင္က စပ္ၿဖီးၿဖီး။ ၾကက္ဥေတြ ေသာက္ေနတာေတာ့ ေတြ႕တယ္။ ၿမိဳ႕သူ ႏွင္းေဝေလးလည္း အပိုးကိုက်ိဳးသြားတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူေတြးေနသလို မဟုတ္ဘူး။ ႏွင္းေဝကေတာ့ စိတ္ထဲဝမ္းနည္းေနရတာပဲ။

ေအးေမာင္ကေတာ့ ထန္းေတာထဲေရာက္တာနဲ႔ ေဖာက္သည္ခ်ေတာ့တာပါပဲ။ ေထြးေမာင္က မ်က္ႏွာႀကီးပူေနတာ။ ေအးေမာင္ဆိုတဲ့ ေကာင္ကေတာ့ ကိုယ့္မိန္းမကိုယ္ တန္ဖိုးထားရမွန္းကိုမသိတာ။ ေအးေမာင္က ႏွင္းေဝေစာက္ဖုတ္ေလးက ၾကပ္ေနတာပဲတို႔ လိုးတာမွ ကုတင္ပါနဲ႔သြားတယ္တို႔ ႂကြားတာေပါ့။ ေထြးေမာင္ကေတာ့ သက္ျပင္းတခ်ခ်နဲ႔ ထန္းရည္ပဲ လႊတ္တြယ္ေနေတာ့တာ။

ဒီညၾကေတာ့ ေအးေမာင္လည္း ဘာမွမဘာနိုင္ေတာ့။ မေန႔ကအရွိန္ရယ္ မူးတာရယ္နဲ႔ ေမွာက္တာပါပဲ။ ေထြးေမာင္ကပဲ ညီျဖစ္သူကို တြဲလာရတာ။ အခန္းထဲထိပို႔ေပးၿပီးအထြက္ ႏွင္းေဝက ေထြးေမာင္လက္ကို လွမ္းဆြဲတယ္။ ျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ငိုမဲ့မဲ့မ်က္ႏွာေလး..။ ေခါင္းကိုခါၿပီး အသာအယာ ထြက္ခဲ့ရတာပဲ။

ေနာက္ရက္ေတြကစၿပီး ညတိုင္းနီးပါး ႏွင္ေဝတစ္ေယာက္ မုဒိမ္းမက်င့္ယုံတမယ္ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း အဆက္ဆံခံရတယ္။ ႏွင္းေဝခင္မ်ာ အလိုမျပည့္စိတ္ေတြ အျပည့္ေပါ့။ ဘယ္လိုမွ ေျဖသိမ့္မရဘူး။ အညာမွာ ႏွစ္ပတ္ျပည့္ေတာ့မွ ရြာထဲထြက္ အလည္အပတ္သြားရဲတယ္။ လင္ေတာ္ေမာင္ကေတာ့ ေဆြျပမ်ိဳးျပေပါ့ အိမ္လည္ေတြေခၚ၊ ၿမိဳ႕သူ ေခ်ာေခ်ာကိတ္ကိတ္ေလးဆိုေတာ့ အမ်ိဳးေတြကလည္း ခ်စ္ၾကပါတယ္။ ဟင္းေကာင္းေတြခ်ည္း ေကၽြးၾကတာ။ မနက္ပိုင္းေပ်ာ္ေပမယ့္ ညၾကငရဲ။

သုံးပတ္ေျမာက္ အဂၤါေန႔မွာ ေအးေမာင္ စရိုက္ျပတာပါပဲ။ ဟိုဖက္ရြာမွာ ဖဲဝိုင္းရွိတယ္ဆိုၿပီး သြားရိုက္တာ မိုးခ်ဳပ္တဲ့အထိ ေပၚမလာဘူး။ အခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ႏွင္းေဝ ေၾကာက္လာတယ္။ ၿခံကလည္း အပင္ေတြမ်ားေတာ့ ေလတိုက္တိုင္း သစ္ရြက္လွုပ္သံေတြက ည ည ေျခာက္ျခားစရာ။ အမွန္က ဆယ္နာရီပဲရွိေသးတယ္။ ရန္ကုန္မွာဆိုရင္ေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ၿပီးခါစအခ်ိန္၊ ရြာမွာေတာ့ အကုန္အိပ္ေနၿပီ။ ၉ နာရီဆို အကုန္အိပ္ေနၾကၿပီ။

ႏွင္းေဝ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ အိမ္ေအာက္ဧည့္ခန္းထဲ ႐ုပ္ရွင္ထိုင္ၾကည့္ေတာ့လည္း ျမန႔္မာ့အသံနဲ႔ ျမဝတီပဲရတယ္။ ေရခပ္ေသာက္လိုက္ လာတဲ့ကားေတြၾကည့္လိုက္ သတင္းၾကည့္လိုက္နဲ႔။ ထိုင္ေနေပမယ့္ ေသးက အရမ္းေပါက္ခ်င္ေနၿပီ။ မရေတာ့တဲ့အဆုံးမွာ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ပဲ ေရအိမ္ဖက္ကို ထြက္ခဲ့ရတာေပါ့။

ေနာက္ေဖးေပါက္အေရာက္မွာ ေရအိမ္ကို လေရာင္ေအာက္ကေန ျမင္ေနရတယ္။ သစ္ပင္အိုႀကီးေတြကလည္း လူေတြရပ္ေနသလိုႀကီး။ ေတြးရင္း ေသးပါထြက္မလိုျဖစ္ေသး။ ခ်ီတုံခ်တုံ ျဖစ္ေနတုန္း အေနာက္က ေျခသံၾကားတာနဲ႔ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ထြန္းေမာင္။

“ညီမ အစ္ကိုလိုက္ပို႔မယ္ လာလာ ”

ဆိုၿပီး ေခၚေတာ့မွ သူ႔ေနာက္ကေန လိုက္လာမိတယ္။ ဘယ္ညာၾကည့္မိေတာ့ ဘူးပင္ၿခံေလးကို လွမ္းျမင္ရတယ္။ ျမင္ေတာ့လည္း ဖင္မွာသဲေတြလူးၿပီး အပ်ိဳရည္အဖ်က္ခံရတာ သတိရမိ။ ႏွင္းေဝ ရွက္သြားေသး။ ေရအိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ မီးဖြင့္တာ မီးကမလာဘူး။ အဲတာနဲ႔ပဲ တံခါးေလးေစ့ၿပီး

” ကိုႀကီး ဟိုဖက္လွည့္ေနာ္ ကန္ေတာ့”

ဆိုၿပီး ရွူးခနဲ ေပါက္တာ တျဗန္းျဗန္းျမည္ေရာ။ ထြန္းေမာင္ႀကီးကေတာ့ လွည့္မၾကည့္ေပမယ့္ အသံၾကားရေတာ့ လီးကေတာင္ေနၿပီ။ အရင္ကလို မူးမေနေတာ့ ေသြးကမရဲ။

ႏွင္းေဝလည္း တံခါးေလးေစ့ထားေပမယ့္ ေသးေပါက္ရင္း ခိုးၾကည့္တာေပါ့။ လေရာင္ေအာက္မွာ ထြန္းေမာင္ရဲ့ ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္ကိုျမင္ၿပီး ၾကက္သီးပါထတယ္။ ေသးေၾကာကလည္း ရွည္ေနေသး။ ပုဆိုးတိုတိုဝတ္ထားေတာ့ ေျခသလုံးႂကြက္သား အေျမာင္းလိုက္က ရင္ဖိုစရာ။ ႏွင္းေဝ ေသးေပါက္ၿပီးတာေတာင္ အဖုတ္ေလးကို ကိုင္ၿပီး ပြတ္ေနမိတယ္။ ဪ မေတာ္ေသးပါဘူးဆိုၿပီး ေရခြက္ကိုင္ ေရေဆးမယ္လုပ္ကာမွ ေရကမရွိေတာ့ဘူး။ အိမ္သာမွာ ေရပိုက္ေခါင္းလည္း သြယ္မထား။ ညေနကတည္းက ေရခပ္ထည့္ရမွာ။ အိမ္သားေတြကေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ခပ္ၾကတာပဲေလ။ ႏွင္းေဝမွာသာ အခက္ေတြ႕ေနတာ။

“ကိုထြန္းေမာင္…ဟို….ေရ…ကုန္ေနတယ္”

ဆိုၿပီး ေျပာေတာ့ ထြန္းေမာင္က လွည့္ေတာင္မၾကည့္ဘူး။

“အင္း အင္း”

ဆိုၿပီး ေရသြားခပ္ဖို႔အလုပ္မွာ အိမ္သာထဲ ေဆာင့္ေၾကာင့္ေလးထိုင္ရင္း ႏွင္းေဝ က်န္ခဲ့တာေပါ့။ အဲ့တာနဲ႔ အျမန္ ကပ်ာကယာထၿပီး

“ေနပါဦး ေနပါဦး”

ေျပာရင္း လိုက္ရတာပဲ။ တစ္ေယာက္ထဲ ေၾကာက္တာကိုး..။ ေရကန္ကအႀကီးႀကီး လူႀကီးခါးေလာက္ရွိတယ္။ အိမ္သာနဲ႔ မေဝးပါဘူး။ ေလးငါးလွမ္းဆို ရတယ္။

ႏွင္းေဝ ထြန္းေမာင္ကို ခဏေစာင့္ခိုင္းရင္း ေရကန္မွာပဲ ေသခ်ာေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး အဖုတ္ကို ေဆးလိုက္တယ္။ ထြန္းေမာင္ကေတာ့ အုတ္ကန္ေရွ႕ ရပ္ေနတာေပါ့။ ႏွင္းေဝက အုတ္ကန္ေနာက္မွာ။ ႏွင္းေဝ ေသခ်ာေဆးေနတုန္းရွိေသး။

“ညီမ… ညီမ… ခဏေလး တိတ္တိတ္ေလးေန လူလာတယ္ထင္တယ္”

ဆိုေတာ့ ႏွင္းေဝ လန႔္သြားတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ အခုလို အေျခအေနႀကီးမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ျမင္ရင္ ျပသနာတက္မွာ။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေယာကၡထီးႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ အေမွာင္ထဲရပ္ေနတဲ့ ထြန္းေမာင္ကိုျမင္ေတာ့

“ေဟ့ေကာင္ထြန္းေမာင္… အဲ့မွာ ဘာလုပ္ေနတာတုန္း”

ဆိုၿပီးေမးေရာ။

“ေျခလက္ေဆးမလို႔ပါ အေဖရာ၊ ေသးေပါက္မွာ ေပါက္ပါ”

“ဟာ… ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ကြာ အေအးမိဦးမယ္”

“မ်က္ႏွာသစ္ ေျခလက္ေဆးအိပ္တာ က်န္းမာေရးေကာင္းတယ္ ဆိုလို႔ပါ အေဖရဲ့…”

“ဘာလဲ ေခၽြးမေလး ေျပာတာလား”

ႏွင္းေဝ သူ႔အေၾကာင္းပါေတာ့ ေသခ်ာနားေထာင္မိတာေပါ့။

“ဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ က်ဳပ္စာထဲဖတ္ဖူးတာပါ”

“ေအာင္မာ… ေျပာလိုက္ရင္ အႀကီးအက်ယ္၊ ပဌာန္းေတာင္ မေရးတတ္တဲ့ေကာင္က”

အေဖျဖစ္သူ ပြစိပြစိေျပာရင္း အိမ္သာထဲအဝင္

“ဟာ လီးတဲ့မွ မီးကလည္း မရျပန္ဘူး။ မနက္ျဖန္ ျပင္ထားဦးေဟ့၊”

ေယာကၡထီးႀကိး အိမ္သာထဲ ဝင္ေနတုန္း ႏွစ္ေယာက္သား ကုတ္ေခ်ာင္းကုတ္ေခ်ာင္းနဲ႔ အိမ္ထဲေရာက္မွ သက္ျပင္းခ်နိုင္တယ္။

ႏွင္းေဝတို႔က အေပၚထပ္မွာ အိပ္တာ။ ထြန္းေမာင္ကေတာ့ ၿခံထဲက တဲပုတ္ေလးမွာ အိပ္တာ။ ေျပာရရင္ ထြန္းေမာင္က သားႀကီးဆိုေပမယ့္ သူက ေမြးစားသား၊ လယ္ေတြယာေတြ သူပဲဦးစီးတာ။ အိမ္ထဲေနဆိုလည္း မေနဘူး။ ၿခံေစာင့္သေဘာပဲ သူကေနတာ။ ႏွင္းေဝမွာ ထြန္းေမာင္ သူ႔တဲပုတ္ေလးဆီ ျပန္သြားတာၾကည့္ရင္း သနားသလိုလို၊ အားကိုခ်င္သလိုျဖစ္တုန္း ေရအိမ္နားက

“လီးလိုမွ ေရကမရွိျပန္ဘူး”

ဆိုတဲ့ အသံၾကားေတ့ာ ႏွင္းေဝ တသြင္သြင္ ရယ္မိတာပဲ။

ညတာက ရွည္လြန္းတယ္။ ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္ၾက ေဒါင္ခ်ာဆိုင္းၿပီး ျပန္လာတဲ့ လင္ေတာ္ေမာင္ကို ထြန္းေမာင္ႀကီးက တြဲလာတယ္။ ဧည့္ခန္းထဲထိုင္ေနတဲ့ ႏွင္းေဝပဲ တံခါးထဖြင့္ေပးရတာေပါ့။ အိပ္ခန္းထဲေရာက္ေတာ့ မယ္မင္းႀကီးသားက တန္းက်ိဳးတာပါပဲ။ ထြန္းေမာင္ကေတာ့ သူလုပ္စရာရွိတာ သူလုပ္ၿပီး ျပန္ထြက္တာေပါ့။ ႏွင္းေဝက…

“ကိုႀကီးထြန္းေမာင္… ႏွင္းေဝ ေနာက္ေဖးသြားမို႔ အဲ့တာ..”

“အင္း…”

ႏွင္းေဝ စကားမဆုံးေသး။ ထြန္းေမာင္ႀကီးရဲ့ တုံးတိတိ အေျဖနဲ႔ပဲ ေရအိမ္ထဲ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေယာကၡထီးႀကီးက ေရျဖည့္ထားပုံရတယ္။ ႏွင္းေဝ ေသးမွမေပါက္ခ်င္တာ။ ဘယ္ေလာက္ညႇစ္ညႇစ္ မထြက္ဘူး။ ထြန္းေမာင္လည္း သိတယ္။ ႏွင္းေဝ သူ႔ကို ႏြယ္ေနၿပီဆိုတာ…။

ငါးမိနစ္ေလာက္ တိတ္ဆိတ္ေနရာကေန ထြန္းေမာင္ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ တံခါးက လုံးဝႀကီး ဖြင့္ထားတယ္။ ေစ့ထားတာေတာင္ မဟုတ္ဘူး။ မ်က္စိေလးမွိတ္ၿပီး လက္တစ္ဖက္ေထာက္ရင္း အဖုတ္ကိုပြတ္ေနတဲ့ ႏွင္းေဝကို လေရာင္ေဖြးေဖြးေအာက္မွာ ျမင္ေတာ့ လီးက ေထာင္းခနဲ ေတာင္တာေပါ့။ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ပြတ္ေနတာပဲ။

ထြန္းေမာင္ႀကီး လွည့္လာတာ ႏွင္းေဝ သိတာေပါ့။ ရွက္လို႔သာ မ်က္စိမွိတ္ထားတာ။ ေအာက္က ညီမေလးက အရမ္းဆာေနၿပီ။

ထြန္းေမာင္လည္း ဒီေလာက္ထိေတာ့ တင္းမခံနိုင္ပါဘူး။ အိမ္သာထဲဝင္ တံခါးခ်က္ခ်ၿပီး ႏွင္းေဝကိုခ်ီၿပီး လိုးတာပဲ။ အခ်က္ ၃၀ ေလာက္ၾကေတာ့ အားမရျပန္ဘူး။ အဲ့အတိုင္းေလးပဲ မၿပီးေတာ့ သူ႔တဲဖက္ကို ေခၚသြားတာပဲ။ လီးကိုမခၽြတ္ေတာ့ လမ္းတစ္ခါေလၽွာက္တိုင္း တစ္ခ်က္ေဆာင့္ေနသလိုပါပဲ။

ထြန္းေမာင္ရဲ့ တဲပုတ္ေရွ႕ ကုကၠိဳလ္ပင္ႀကီး ေအာက္မွာ ကြတ္ပ်စ္ေလးရွိတယ္။ အဲ့နားေရာက္ေတာ့ ႏွင္းေဝကို အသာအယာခ်လိုက္တယ္။ ကားကားေလး ျဖစ္သြားတာေပါ့။ အဲ့ေတာ့မွ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို အားပါးတရ စို႔ေတာ့တာပဲ။ ဖင္ကလည္း ေညႇာင့္တာေပါ့။ ကြတ္ပ်စ္က ဝါးဆိုေတာ့ တကၽြိကၽြိနဲ႔… တစ္ခ်က္ခ်င္းေဆာင့္လိုးတာ ဒုတ္ခနဲ ကၽြိခနဲ.. တိုင္ပင္ကိုက္ေနတာပဲ။ ထြန္းေမာင္က ဒါေတာင္ အားမရေသး…။

“ႏွင္း…ေမွာက္လိုက္ကြာ…”

ဆိုေတာ့ ႏွင္းေဝက ထြန္းေမာင္အလိုက် ေမွာက္ေပးရတာပဲ။ ေျခေထာက္ေလးႏွစ္ေခ်ာင္းက ေျမႀကီးနဲ႔မထိဘူး… ကြတ္ပ်စ္က ျမင့္တယ္။ အဲ့တာကိုမွ ခါးကိုကိုင္ၿပီး ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးတာ..။ လေရာင္နဲ႔ ဖင္ႀကီးေတြ လွုပ္လွုပ္သြားတာ ထြန္းေမာင္ အတိုင္းသား ျမင္ရတယ္။ ႏွင္းေဝရဲ့ ရင္သားေတြကလည္း ဝါးကြတ္ပ်စ္နဲ႔ ဆိုေတာ့ နာတာေပါ့။ ရင္သားကနာ အဖုတ္ကေကာင္းနဲ႔ အေရွ႕ကသစ္ပင္ကို ကိုင္ၿပီး ျပန္ေဆာင့္ေပးေနမိတယ္။

“ဖတ္..ဖတ္.ဖတ္…အ…အ… ကၽြိကၽြိ”

ထြန္းေမာင္ရဲ့ လိုးဖုတ္မွုေတြေအာက္မွာ ႏွင္းေဝလည္း ၾကာၾကာမခံနိုင္ဘူး။ ေပ်ာ့ေခြက်ၿပီး တစ္ခ်ီၿပီးသြားတယ္။ ထြန္းေမာင္လည္း ႏွင္းေဝေလး ၿပီးတာျမင္ေတာ့ စိတ္ကိုလႊတ္ခ်လိုက္ၿပီး အရည္ေတြ တပ်စ္ပ်စ္နဲ႔ ႏွင္းေဝရဲ့ အဖုတ္ထဲမွာပဲ ပန္းထုတ္လိုက္တယ္။ ေစာက္ေခါင္းထဲမွာ ေႏြးခနဲ ျဖစ္သြားတာနဲ႔ ႏွင္းေဝလည္း သက္ျပင္းႀကီးခ်ၿပီး ကြတ္ပ်စ္ေပၚ ပက္လက္လွဲရင္း ေကာင္းကင္ႀကီးကို ၾကည့္ေနမိတယ္။ ထြန္းေမာင္ကလည္း ဘာမွမေျပာ၊ သူ႔ေဘးထိုင္ၿပီး ေကာင္းကင္ကိုပဲ ၾကည့္ေနတာေပါ့။ ဒီလိုပဲ ၿပီးသြားမွာပါ။ ဘာမွထပ္ျဖစ္စရာေတာ့ မရွိဘူးေလ။ ၾကယ္ေတြကေတာ့ စုံလို႔။ ေျပာစရာစကား မရွိဘူး။

တစ္လျပည့္ ႏွင္းေဝတို႔ ၿမိဳ႕ျပန္ၾကေတာ့ ထြန္းေမာင္ႀကီးက ပစၥည္းေတြအကုန္ ကားေပၚထိ တင္ေပးတယ္။ ႏွင္းေဝတို႔ အိမ္ေထာင္သက္ တစ္ႏွစ္မွာ သားေလးတစ္ေယာက္ရတယ္…။ နာမည္က ႏွင္းေမာင္ တဲ့..။ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္ကို သေဘာက်လို႔ ေပးတာဆိုပဲ။ အေဖနာမည္ေရာ အေမနာမည္ပါ ပါတယ္ေလဆိုၿပီး ေအးေမာင္ေျပာတိုင္း ႏွင္းေဝကေတာ့ ျပဳံးျပဳံးႀကီး ၾကည့္ေနတာပါပဲ။…ၿပီးပါၿပီ