ဦးမောင်လှကြီး အရမ်းကြမ်းတာပဲ

Unicode

ဘုန်းကြီးဘဝ နဲ့ ကျုပ် စိတ်တော်တော် ပြန်ငြိမ်သွားတယ်။ ခု ဘုန်းကြီး လူထွက်ပြီး သန်းမြ နဲ့ ပြန်နေတော့ အရင် အတိုင်းပါဘဲ၊ သန်းမြလဲ ကျုပ်နား ကပ်ကို မကပ်တော့၊ ည အိပ်ချိန်တောင် တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ခပ်ခွာခွာ။ ကြည့်ရတာ သန်းမြ ဒီကိစ္စ အရင်လို စိတ်ဝင်စားပုံ မရတော့သလိုဘဲ၊ ကျုပ်ကလဲ နေသားနဲနဲကျနေပြီဆိုတော့ အရင်ကလိုတောင်းမနေတော့၊ ဒီတော့ သန်းမြနဲ့ ကျုပ်လဲ လင်မယား ဆိုပေမဲ့ လင်မယား အရာမမြောက်တောင် အတော်ကြာပေါ့။  ကျုပ် ဘုန်းကြီး လူထွက်ရတာလဲ လယ်လုပ်ငန်း ပြန်စချိန်ရောက်လို့ ဆိုရမယ်။ ဒီတော့ ကျုပ်လဲ လယ်ထဲ နေ့တိုင်းသွား၊ ထုံးစံအတိုင်း လုပ်စရာ ရှိတာ ကြိုလုပ်ပေါ့။ ကောက်စိုက်ချိန်တော့ မကျသေးပါဘူး။ ခုမှ လယ်ကွင်း ရေတင်ခါစ၊ တချို့ကွင်းတွေဆို ရေတောင် မတင်သေးဘူး။ ဒီတော့ ကျုပ်လဲ တစ်နွေလုံးပြစ်ထားတဲ့ ကျုပ်တဲလေး ပြင်သင့်တာပြင် ကန်သင်းရိုးလေး ဖို့တန်ဖို့ ပေါ့၊ လယ်ထဲဘဲ တနေ့နေ့ အချိန်သွားဖြုန်းနေလိုက်တယ်။ အိမ်မှာနေလဲ ဘာထူးမှာမို့လို့လဲ။ 

ဒီနေ့လဲ လုပ်စရာလေး နဲနဲပါးပါး လုပ်ပြီး လယ်တဲထဲ ဆေးလိပ်တိုလေးနဲ့ မှိန်းနေတုန်း ဗြုံးဆို ခင်လှ ပေါက်ချလာတယ်။ မျက်စိတဆုံး မြင်နေရတဲ့ လယ်ကွင်းပြင်ကို ငေးပြီး ဟိုတွေးဒီတွေး တွေးနေတာမို့ ဒီကောင်မ ဘယ်ကနေ ဘယ်လို ရောက်လာမှန်းတောင် မသိလိုက်ဘူး။ ဦးမောင်လှကြီး ဆိုပြီး ကျုပ်နာမည်ခေါ်လို့ လယ်တဲထဲ ဝင်လာမှ တွေ့လိုက်တာ။  ခင်လှ ဆိုတာ ကျုပ်တို့ ရွာထဲက ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ မုဆိုးမ ဖြစ်နေတာ။ ပြောရရင် ကျုပ်နဲ့ ဖြစ်ဖူးတဲ့ မတူး တို့နဲ့ အရွယ်တူပေါ့။ သူ့လင်က မနှစ်က ကျုပ်လို ပိုးထိတာ။ ကျုပ်က ကံကောင်းလို့ မသေပေမဲ့ သူ့လင် ကိုထွန်းသောင် ကတော့ ကုလို့ မမှီလို့ အသက်ပါ ပါသွားတာ။ အိမ်ထောင်ကျတာဖြစ် တစ်နှစ်ကျော် နှစ် နှစ် အများဆုံး ရှိအုံးမယ် ထင်တယ်။ ခုတော့ မုဆိုးမ ဖြစ်ပြီး သူ့တယောက်ထဲ ဖြစ်သလို ရုန်းကန်နေလေရဲ့။ 

“ဟဲ့ ဘာတုန်းဟ”  သူခေါ်တော့ ကျုပ်ကလဲ ပြန်ထူးပြီး ဝင်လာတဲ့ ခင်လှ ကိုကြည့်မိတယ်။ ဒီကောင်မ မတွေ့တာတောင် အတော်ကြာပြီ၊ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုး နဲ့ ကြည့်လို့ကောင်းသား၊ ရွာသူဆိုတော့ ထမီက တိုတို၊ ပုဝါစုတ်လေး ခေါင်းပေါင်းလို့၊ ဝလာလို့ ထင်ပါရဲ့ ရင်ဖုံးအကျီက ခပ်ကြပ်ကြပ် ဖြစ်နေတော့ သူ့ရင်ကို မနဲတင်းအောင် ဆွဲထားသလိုဖြစ်ပြီး တင်းတင်းကြပ်ကြပ်လေးနဲ့ဖေါင်းနေတာ ကြည့်လို့တောင် ကောင်းသေး။ “ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး ဦးမောင်လှကြီးရေ၊ အားနေတာနဲ့ လျှောက်လာတာ၊ ပြီးတော့ ဦးမောင်လှကြီးကိုလဲ မေးစရာ ရှိလို့”  “ဘာမျာလဲဟ” “တခြားမဟုတ်ပါဘူး၊ ဒီနှစ် ဦးမောင်လှကြီး လယ်မှာ ကောက်စိုက်ဘို့ လူပြည့်သွားပြီလားလို့”  “ဘာလဲ နင် ငါ့လယ်မှာ လာစိုက်မလို့လား”  “အင်း၊ အဲဒါလဲ လာမေးတာ”  “ဒါဆိုရပါတယ်၊ အချင်းချင်းတွေဘဲ၊ လာစိုက်”  “ဒါဆိုလဲ ကျေးဇူးပါဘဲတော်”  ပြောရင်း ဆိုရင်း ခင်လှက ကျုပ်ဘေး ဝင်ထိုင်တယ်။ ပြီးတော့ ခေါင်းမှာ ပေါင်းထားတဲ့ ပုဝါကို ဖြုတ်ပြီး မျက်နှာကို ဟိုတို့ ဒီတို့ လုပ်ရင်း  “မိုးဦးကျသာ ဆိုတယ် ခုထိ ပူတုန်း”  “အေးဟ ပူလွန်းလို့ ငါတောင် အဝတ်မကပ်နိုင်ဘူး၊ ဒီလို အပူမျိုးနဲ့ ဒီနှစ် ရေတောင် တင်ပါ့မလားဘဲ၊ မိုးကလဲ နည်းလိုက်တာ”  ကျုပ်ကလဲ ထုံးစံအတိုင်း တယောက်ထဲလဲ ဖြစ်ပြန်ဆိုတော့ အပေါ်ပိုင်းက တုံးလုံး၊ လုံချည်တိုကိုတော့ ပေါင်ကြားစုထည့်လို့ တင်ပလင်ခွေ ဒူးပေါ်ပေါင်ပေါ် ထိုင်နေတာ။ 

“ဟုတ်တယ်နော် ဦးမောင်လှကြီး၊ ခါတိုင်း ဒီအချိန်ဆို မိုးကကောင်းကောင်းရွာနေပြီ၊ ဒီနှစ်မှ မိုးကလဲ နောက်ကျလိုက်တာ”  ပြောရင်း ခါးလောက်ဘဲ အဝတ်ရှိတဲ့ ကျုပ်ခန္တာကို မျက်လုံးဝေ့ကြည့်တာ သတိထားမိတယ်။ ဒီကောင်မ ဒီကိစ္စ တခုထဲနဲ့တော့ ငါ့ဆီရောက်တာ မဖြစ်နိုင်ဘူး၊ ဒီကိစ္စက ရွာထဲတွေ့ လှမ်းမေးလိုက်လဲ ရတဲ့ဟာကို ဘာကြောင့် ခြေရှည်ပြီး ငါ့လယ်ထဲထိ ရောက်လာလဲ မသိဘူး၊ တွေးမိပြီး စကားလမ်းကြောင်းပြောင်းလိုက်တယ်။ “တွေ့တုန်း စပ်စုအုံးမယ်၊ နင်ကိုကြည့်ရတာ ချောလို့လှလို့ အရွယ်ကလဲ ငယ်၊ ရုပ်ရည်လေးကလဲရှိ၊ တယောက်ထဲ ရုန်းကန်နေရတာ၊ မပင်ပန်းဘူးလား၊ တပင်လဲ တပင်ထူ ဘို့ မစဉ်းစားတော့ဘူးလား”  “အမလေး ပြောမှ ပြောတတ်တယ် ဦးမောင်လှကြီးရယ်၊ ကျမလို မုဆိုးမ ဘယ်သူ ယူမတုန်း” “ဟ မုဆိုးမ ဆိုပေမဲ့ နင်က လှတုန်း ပတုန်း ဆိုတော့ ကြိုက်တဲ့သူပေါ်ပြီး ယူမဲ့သူ ရှိမှာပေါ့ဟ”  “မရှိပါဘူးတော်၊ မုဆိုးမ ဆိုမှ ဘယ်သူက ယူမလဲတော့၊ ပြီးတော့ ခင်လှက ဘာလှလို့လဲ၊ ရွာထဲက အပျိုတွေက ခင်လှထက် အများကြီး သာပါ့တော်၊ ယူချင်းယူ သူတို့ သွားယူမှာပေါ့”  “အေးလေ ဒါလဲဟုတ်တာဘဲ၊ မုဆိုးမ ဆိုတော့လဲ ခက်သား၊ နင်ကလဲ ကံဆိုးပါတယ်၊ နင့်ယောက်ကျားက ပိုးထိတာ အသိနောက်ကျလို့ ဖြစ်သွားတာ၊ ငါ့လိုသာ အသိစောရင် ကုရင် မှီတယ်”  “ကုသိုလ်ကံပေါ့ ဦးမောင်လှရယ်၊ ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ”  ကျုပ် အဖြစ်နဲ့ ယှဉ်ပြောရင်းနဲ့ ကျုပ် မအေး ကို ရုတ်တရက် သတိရသွားတယ်။ ခင်လှ သူလဲ မအေးလို ဖြစ်နေလို့ များလား၊ ဒါကြောင့် သူ မုဆိုးမ ဖြစ်တာထင်တယ်။ စဉ်းစားမိတာနဲ့ လွှတ်ကနဲ ပါးစပ်က ထွက်သွားတယ်။ ကျုပ်ဝသီ ကိုက ဒီလိုဘဲ၊ “ငါ အခုမှ စဉ်းစားမိတယ်၊ နင် မုဆိုးမ ဖြစ်တဲ့ အကြောင်း . . .”  ပြောရင်းတမ်းလမ်း ကျုပ် တိကရဲ ရပ်သွားတယ်။ ဟိုက် သူက မိန်းခလေး ပြောလို့ မသင့်တော်ဘူးထင်တယ်လို့ စဉ်းစားမိပြီး စကားကို လျှောချလိုက်တယ်။ 

“အာ . . နင့်ကို ပြောလို့ မဖြစ်ပါဘူး၊ နင်လဲ သိချင်သိမှာပေါ့”  “ဘာများလဲ ဦးမောင်လှကြီးရဲ့၊ ကျမကဘာသိရမှာလဲ”  “အေး အေး မသိလဲ ပြီးရော၊ ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး”  ကျုပ်ဖာသာကျုပ် အတွေးပေါက်ပြီး ပြုံးစိစိ နဲ့ သူ့ကိုပြောတော့ သူူက ပိုသိချင်တယ်နဲ့ တူတယ်။ အတင်း မရမက မေးတော့တာဘဲ။  “ဘာလဲ ဦးမောင်လှကြီး၊ ပြော ပြော”  “အာ နင်ကလဲ ပြောလို့ မကောင်းပါဘူးဆိုမှ အတင်းမေးတော့တာဘဲ”  “ဘာလို့ပြောလို့ မကောင်းရမှာလဲ၊ ဘာအကြောင်းမို့လဲ ပြော ပြော”  “ဟ နင်သိပြီးသားလဲ ဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာပေါ့”  ဒီလိုနဲ့ သူကလဲ အတင်းမေး၊ ကျုပ်ကလဲ ဒါဘဲ အပ်ကြောင်းထပ်ပြောရင်း ဂျာအေး သူ့ အမေရိုက်တဲ့ ဇတ်ခင်းနေတာ အတော်ကြာတယ်။ နောက်ဆုံးတော့  “ကဲ နင်ဒီလောက် သိချင်နေတာ ရှေ့မျက်နှာ နောက်ထားပြီး ပြောရတာပေါ့။ နောက်မှ ငါ့ကို အဆိုးမဆိုနဲ့”  “မဆိုပါဘူး၊ တခါထဲ ပြောဆိုမပြောဘူး ဈေးက ကိုင်နေသေးတယ်”  “အော် နင်ကလဲ ပြောသင့်လား မသင့်လားလဲ ရှိသေးတယ်လေဟာ”  “အမလေး ဒီလူနဲ့ ဒီလူ၊ ပြောပါဆိုမှ ရှည်နေသေးတယ် တခါတည်း”  “ကဲ ဒီလောက် သိချင်တာ ပြောမယ်”  ဆိုပြီး အော်ပြောရင်တောင် ဘယ်သူမှ မကြားတဲ့ နေရာမှာ သူ့ အနားနဲနဲတိုးလို့ လေသံကို နဲနဲနှိပ်ပြီး  “နင်မုဆိုးမ ဖြစ်တာ နင့် ဟိုဟာ မှာ မှဲ့ပါလို့မဟုတ်လား”  “ဘယ်လို ဘယ်လို ဦးမောင်လှကြီး ဘယ်ဟိုဟာလဲ”  “အာ နင်ကလဲ၊ နင့် ဟိုဟာ ပါဆို။ နင့် မိန်းမ ဟဝှာလေဟာ၊ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား၊ ကဲ ပြော”  ကျုပ်အပြောကို ခင်လှ ဘာသဘောကျတယ်မသိ၊ တခစ်ခစ်ရယ်ရင်း ပြန်ပြောတယ်။ 

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ ဦးမောင်လှကြီးကလဲ၊ ကြံကြံဖန်ဖန် လာပြောပြန်ပြီ”  “ဟဲ့ ကြံကြံဖန်ဖန် ပြောတာမဟုတ်ဘူးဟ၊ ငါ့ကို မှဲ့ကျမ်းကြေတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးက သေချာပြောပြသွားတာ၊ အဲ့နေရာ မှဲ့ပါတဲ့ မိန်းမတွေက ယောက်ကျားယူရင် မုဆိုးမ ဖြစ်တတ်တယ်တဲ့၊ နင့်မှာ ပါတယ်မို့လား၊ ငါ့ကို မရှက်နဲ့ မှန်မှန်ပြော”  “ဘယ်ကလာ ဦးမောင်လှကြီးများ ဘာရှက်ရမှာလဲ၊ အဲဒီနေရာမှာတော့ မပါ ပါဘူးတော်၊ ကျုပ်တကိုယ်လုံးမှာ မှဲ့က ရင်သားမှာသာရှိတာ၊ ရှိတာမှ သေးသေးလေးတောင် မဟုတ်ဘူး ထင်းနေတာ၊ ဟောဒီနေရာမှာ”  ခင်လှက သူ့မှဲ့ရှိတဲ့ ညာဘက်ရင်သားနေရာကို အင်္ကျီပေါ်က လက်ညိုးနဲ့ ထောက်ပြရင်း ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းဘဲပြောတယ်။ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းမရှိ။ မုဆိုးမ မို့လားတော့ မသိ၊ ကျုပ်ကလဲ အဲ့လို ပွင့်လင်းမှ သဘောကျတာနဲ့တော့ အံကိုက်။ “ဒါဆို နင်မုဆိုးမ ဖြစ်တာ အဲဒါနဲ့ မဆိုင်ဘူး ထင်တယ်၊ ကံတရားကြောင့်ဘဲလို့ ပြောရတော့မယ်ထင်တယ်၊ နင့်ယောက်ျား ထွန်းသောင် ဆုံးတော့ နင်တို့ ညားတာ တစ်နှစ်ကျော်ကျော်ဘဲ ရှိအုံးမယ် ထင်တယ်” “အင်း တနှစ်နဲ့သုံးလ ဘဲရှိသေးတာ၊ ခင်လှ ကံကို ဆိုးပါတယ်”  “အေးပေါ့ဟာ။ သတ္တဝါ တခု ကံတစ်ခုပေါ့၊ ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ၊ ဒါနဲ့ တခါတလေ နင့်ယောကျ်ားကို သတိမရဘူးလား”  “ရတာပေါ့ ဦးမောင်လှကြီးကလဲ၊ မေးမှ မေးတတ်တယ်”  “ဟဲ့ ငါပြောတာ ဟို ရိုးရိုးသားသား သတိရတာ မေးတာ မဟုတ်ဘူးဟ”  ကျုပ်က ရယ်ကျဲကျဲ နဲ့ သွေးတိုးစမ်းလိုက်တယ်။ ခင်လှက ကျုပ်ခပ်ပြုံးပြုံးနဲ့ လှမ်းမေးတာကို သဘောပေါက်ပုံနဲ့ ကျုပ်ပေါင်ကို လှမ်းရိုက်ရင်း  “ဦးမောင်လှကြီး”  လို့ သဘောပေါက်ပုံနဲ့ ကျုပ်ကို ခပ်ဆတ်ဆတ် လေသံနဲ့ ကျုပ်ကိုလှမ်းအော်တယ်။

အော်တယ်သာပြောသာ လေသံက မကြိုက်တဲ့ အသံမဟုတ်မှန်း ကျုပ်ချက်ခြင်း သိလိုက်တာကြောင့် အလျှော့မပေးဘဲ  “ဘာလဲဟ၊ ငါက သိချင်လို့”  “ဘာလို့ သိချင်ရတာလဲ”  “အော် ငါတို့ အဖြစ်နဲ တိုက်ဆိုက်သလားလို့”  “ဘာအဖြစ်လဲ”  “နင်သိတဲ့ အတိုင်း သန်းမြလဲ ယောကျ်ားနဲ့ ကွဲပြီး ပြန်ရောက်လာတာ မို့လား၊ အဲဒီမှာ သူလဲ ခန ခန သတိရပြီး ငါနဲ့ ညားတာလေ၊ ဟား ဟား ဟား ဟား”  “ဦးမောင်လှကြီးကတော့ ပြောပြီ၊ သန်းမြတော့ ဟုတ်တာပေါ့၊ ကျုပ်မှာတော့ သတိရလဲ ညားမဲ့သူ မရှိပါဘူးတော်”  “ပြောပါ နင်တကယ်သတိရလား”  ခင်လှ ချက်ခြင်း မဖြေ၊ ကျုပ်ကို လှမ်းကြည့်တယ်။ ကျုပ်ကလဲ ခင်လှကို ကြည့်တယ်။ ကြည့်ရင်း ကျုပ်ရင်ထဲ တဒုတ်ဒုတ်နဲ့ သွေးပူလာသလိုဘဲ၊ ပြောင်ကြီးတောင် နဲနဲတင်းလာတယ်။ ကျုပ်တို့ အချင်းချင်း မျက်စိချင်း ခနဆုံပြီး ခင်လှ ပြုံးတုန်းတုန်း လုပ်ရင်း ဟိုဘက်လှည့်သွာားတယ်။ ပြီးတော့  “ရတာပေါ့ ဦးမောင်လှကြီးကလဲ၊ မရဘဲ နေမလား၊ ဟွန်း ဘာတွေ လျှောက်မေးနေမှန်း မသိဘူး၊ မပြောလိုက်ချင်ဘူး”  တဲ့ကျုပ်နဲနဲ သဘောပေါက်သွားတယ်၊ လူသူမနီးတဲ့ ဒီလိုနေရာမှာ ကျုပ်နဲ့ ခင်လှ နှစ်ယောက်ထဲ။

သူ့စိတ်ထဲလဲ တခုခု ဖြစ်နေပြီဆိုတာ ကျုပ်သိလိုက်ပြီ၊  “ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ၊ ငါသိတယ် ငါသိတယ်”  ကျုပ်က ရယ်ကျဲကျဲ နဲ့ လှမ်းပြောလိုက်တော့ သူက  “ဘာသိတာလဲ၊ ဦးမောင်လှကြီးနော်”  “နင်သတိရတာ ကိုပြောတာလေ၊ ငါသိတာပေါ့၊ ထွန်းသောင်ကြီး အကြောင်း၊ ဒီကောင်လား အရင်က ငါတို့ သူ့ကို ထွန်းတောင်လို့ ခေါ်တာ၊ တောင်လွန်းလို့ မိန်းမ မြန်မြန်ရတာလေ ဟား ဟား ဟား ဟား”  “ဦးမောင်လှကြီးကတော့ ပြောပြီ ခစ် ခစ်”  “အမယ် ငါပြောတာ မဟုတ်တာကျနေတာဘဲ၊ ကဲပြော တနေ့ဘယ်နှစ်ခါလဲ ဟား ဟား ဟား”  “သွား . . ဦးမောင်လှကြီးရော မတောင်တာကျနေတာဘဲ၊ တောင်လွန်းလို့ သန်းမြနဲ့ ညားတာမဟုတ်ဘူးလား”  “ဟား ဟား ဟား ဟား အေးပေါ့ဟ”  “ခစ် ခစ် ခစ် ဦးမောင်လှကြီး ပုံကြည့်တာနဲ့ ဘယ်လောက်တောင်မှန်း လူတိုင်းသိတယ်။ ဒါကြောင့် ရွာထဲက ကောင်မတွေ ပြောနေကြတာ ဒီလောက် ထတဲ့ သန်းမြ မောင်လှ နဲ့ တွေ့မှ ငြိမ်ကျသွားတာ တဲ့ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”  ရွာထဲက ကောင်မတွေ တကယ်ပြောတာလား၊ ခင်လှဘဲ လုပ်ဇတ်ထွင်တာလားမသိ။ ဒီအပြောနဲ့ဆို အခြေနေက ကောင်းမှန်း ကျုပ်သိလိုက်ပြီ။ 

“ဟား ဟား ဟား ဟား နင်ပြောတာမှန်တယ်၊ အခုတောင် နင့်နဲ့ တွေ့ပြီး တောင်နေပြီနော်”  တဟားဟားနဲ့ စသလိုနောက်သလို ပြောရင်း သူ့လက် လမ်းဆွဲလိုက်တယ်၊  “အဲ့ ဦးမောင်လှကြီးကလဲ . . . .”  သူ့လေသံ မဆုံးခင်မှာ ကိုယ်ပါ လှမ်းဖက်လိုက်တော့ ခင်လှက လေသံခပ်ပျော့ပျော့နဲ့ “ဦးမောင်လှကြီးရယ် ခင်လှကို အထင်တော့ မသေးပါနဲ့နော်”  ငြင်းတာတော့ မဟုတ်၊ သူ့ပုံက ခံလဲခံချင်တယ်။ အထင်သေးမှာလဲ စိုးတဲ့သဘောလို ဖြစ်နေတာမို့  “မသေးပါဘူးဟာ၊ ငါ နင့်ကို နားလည်ပါတယ်။ ငါလဲ နင့်လိုပါဘဲဟာ”  “ဦမောင်လှကြီးကလဲ ပြောပြီ၊ ဦးမောင်လှကြီးက မိန်းမနဲ့ဟာ”  “မိန်းမနဲ့ ဆိုပေမဲ့ ခု သန်းမြက ငါကို အနားမကပ်မခံတော့ဘူးဟ”  “ဒီလောက်တောင်တဲ့သူ အနား အကပ်မခံဘဲ နေမလား၊ လျှောက်ပြောနေ” “နင်မသိပါဘူးဟာ၊ ငါတို့အကြောင်း။ သန်းမြက အခုတလော ဘာဖြစ်တယ် မသိဘူး၊ ငါ့ကို အကပ်ကိုမခံတော့တာ၊ သူရိုးသွားလို့နေမှာပေါ့” “ဒါကြောင့် ခု ခင်လှကို လာကပ်တာပေါ့လေ ဟုတ်လား”  “ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဒါကတော့ နင်နဲ့ငါက လိုအပ်တာချင်းတူနေတာကိုး၊ လူဆိုတာ လိုအပ်တာ တူမှ ပေါင်းလို့ရတာဟ”  “ခစ် ခစ် ဦးမောင်လှကြီးက ပြောတတ်တယ်”  “ဟဲ့ ငါပြောတာ မဟုတ်လို့လား၊ လာ လာ ငါ့ပေါင်ပေါ် အိပ်ချလိုက် တော်ကြာ အဝေးက တစ်ယောက်ယောက်ဖြတ်သွားရင် နှစ်ယောက်ပူးနေတာ မြင်သွားလို့ လာစပ်စုနေအုံးမယ်”  “ဟွန်း ဦးမောင်လှကြီးက ရိုးမလိုလိုနဲ့ ဉာဏ်ချည်းဘဲ”  ပါးစပ်ကသာ ပြောပေမဲ့ ခင်လှက ဘေးဘီ လှမ်းကြည့်ပြီး ကျုပ်ပေါင်ပေါ် လှဲချလိုက်တယ်။ ပေါင်ကြားက ပြောင်ကြီးကတော့ စားရတော့မယ်မှန်း သိလို့လား မသိ တော်တော်လေးကို တင်းနေပြီ၊ ကျုပ်က ခင်လှ ခေါင်းကို သေသေချာချာ ကျုပ်ပေါင်ကြားထဲ ဆွဲထည့်လိုက်တော့ တင်းနေတဲ့ ပြောင်ကြီးက ခင်လှ ခေါင်းနဲ့ ထိရော။ 

“အမလေး ဘာကြီးလဲဟ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”  “သိချင်ရင် ကိုယ့်ဖာသာကြည့်၊ ငါက ခု နင့် နို့က မှဲ့ကို ကြည့်မလို့”  “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”  ပြောရင်း ကျုပ်ပေါင်ပေါ် ခေါင်းတင်ပြီး ပက်လက်လဲနေတဲ့ ခင်လှ အကျီကို တလုံးချင်း ဖြုတ်လိုက်တယ်။ ခင်လှက ကျုပ်ကြယ်သီး ဖြုတ်နေတာကို မညင်း။  “ဦးမောင်လှကြီးနော်၊ ခင်လှက ကိုထွန်းသောင်ဆုံးကတည်းက ဘယ်သူနဲ့မှ ဖြစ်ခဲ့တာ မဟုတ်ဘူး၊ အထင်တော့ မသေးနဲ့၊ ခု ဦးမောင်လှကြီး မို့လို့”  “ဒါတွေ ငါနားလည်ပါတယ် ခင်လှရာ၊ နင်ပြောမနေနဲ့၊ ခု ငါ့ကို ထွန်းသောင်လို့ဘဲ သဘောထားလိုက်”  “ဦးမောင်လှကြီကရော ခင်လှကို သန်းမြလို သဘောထားမှာ မို့လို့လား”  “ငါက နင့်ကို သန်းမြ လို့တော့ သဘောမထားပါဘူး။ နင်က ပိုလှနေတဲ့ဟာ၊ နင့်ကို နင်လို့ဘဲ သဘောထားမယ်”  “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဦးမောင်လှကြီး ကတော့လေ ပြောတတ်တယ်”  ပြောရင် အင်္ကျီကြယ်သီးတွေ ပြုတ်တော့ ဘော်လီကို ဆွဲလှန်ရင်း ထင်းနေအောင် ပေါ်နေတဲ့ မှဲ့ကို လက်နဲ့ အသာပွတ်ကြည့်ရင်း  “မှဲ့က နင့်ရင်သားမှာ ထင်းကနဲဘဲဟ၊ ဒါကြောင့်ထင်တယ် နင့်နို့တွေ ထွားတာ၊ ငါက အဲလိုမှ ကြိုက်တာ”  ပြောလဲပြော လက်က နို့အုံကြီးကို ဆုတ်လို့၊ အိကနဲ အိကနဲ ခင်လှနို့ ကိုင်လို့ကေင်းချက်၊ ကိုင်နေရင်း အားမရတော့ ကုန်းစို့လိုက်တယ်။

“အိ”  ခင်လှဆီက အိ ကနဲ အချက်အသံထွက်ပြီး တိတ်သွားတယ်။ ခနလေးကြာတော့ တဟင်းဟင်း နဲ့ အသက်ရှုသံ ခပ်ပြင်းပြင်းထွက်လာတယ်။ ပြီးတော့ သူ့လက်က ကျုပ် ခန္တာကိုယ် ကိုဟိုပွတ်ဒီပွတ်နဲ့၊ နောက် အလိုလို ကျုပ်ပေါင်ကြားထဲ ဝင်လာပြီး ပြောင်ကြီးကို ဖမ်းဆုတ်လိုက်တယ်။ အဲဒါမှ ကျုပ်ကြိုက်တာ၊ ခင်လှနို့က ထွားကလဲထွား၊ ကိုင်လို့လဲကောင်း၊ စို့လို့လဲ ကောင်းတာမို့ အတော်ကြာတယ်၊ တမောစို့ပြီးမှ  “ခင်လှ”  “အင်”  “နင် ရွာထဲက ရေခဲချောင်း စားဖူးလား”  “အင်း ဘာဖြစ်လို့လဲ”  “အော် ငါ့ ရေခဲချောင်း စားမလားလို့”  “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဦးမောင်လှကြီးဟာက ရေခဲချောင်းလဲ မဟုတ်ဘူး၊”  ပါးစပ်က ပြောပေမဲ့ ခင်လှ ပက်လက်လှဲနေရာက ကျုပ်ဘဲ စောင်းလို့ ကျုပ်ကောင်ပြောင်ကြီးကို မျက်နှာချင်း ဆိုင်လိုက်တယ်။ သေချာကိုင်ကြည့်ရင်း သူ့ နှုတ်ခမ်းကို ဝက်လိုစူလို့ ပြောင်ကြီးနဲ့ တေ့လိုက် ခွာလိုက် လုပ်ကစားနေရင်း  “ဦးမောင်လှကြီးရော ဘိန်းမုံ့ စားဖူးလား ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”  သူ့အပြောကို ကျုပ် ချက်ခြင်း သဘောပေါက်တာမို့  “ဘာလဲ နင့်ယောက်ျား ထွန်းသောင်ကြီးက ဘိန်းမုံ့ ကြိုက်လို့လား”  “အင်း အရမ်းကြိုက်တာ”  “သူကြိုက်တာလား နင်ကြိုက်တာလား” “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်” ကျုပ်ဘာမှမပြောတော့၊ ကျုပ် ခင်လှ ဘေးပြောင်းပြန်အိပ်ချလိုက်တယ်၊ ကျုပ်ခေါင်းက ခင်လှတင်ပါးနား၊ သူ့ ထမီကို ဆွဲဖြေချလို့ ကျုပ်မျက်နှာပေါ် ဆွဲတင်လိုက်တယ်။ အဲဒီမှာ ပြောင်ကြီး ခင်လှပါးစပ်ထဲ ရောက်သွားမှန်း ကျုပ်သိလိုက်တယ်။

ခင်လှခြေထောက်တွေကို ကွေးလို့ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်မှာ ဒူးထောက်သလို ပုံစံပြောင်းလိုက်တော့ သူ့ရဲ့ ဘိန်းမုံ့ကြီးက ကျုပ်မျက်စိရှေ့ ထင်းကနဲ။ ဆုံးသွားတဲ့ သူ့လင် ကြိုက်လဲကြိုက်စရာဘဲ၊ အမွေးတွေထူလပြစ်နဲ့ မဲတူးနေတဲ့ မုံ့မျိုးမဟုတ်၊ အမွေးကခပ်ပါးပါးနဲ့ နှုတ်ခမ်းသားက ညိုတိုတို ဖြစ်နေပေမဲ့ အကွဲကြောင်းအထဲက နီရဲလို့ အရည်ကြည် တစို့စို့နဲ့ အစေ့ကို ပြူလို့၊ ကြည့်တာနဲ့ ဖိစုတ်ချင်စရာကောင်းနေတာ။ ကျုပ်လဲ သေသေချာချာကြည့်ရင်း သူ့တင်ပါးကို သေချာကိုင်ပြီး ကျုပ်ပါးစပ်ဝ တေ့ချလိုက်တယ်၊  “အီး . . .”  ခင်လှဆီက ရုတ်တရက် အသံကြားရပြီး ပြန်ပျောက်သွားတယ်။ ပြီးတော့ ပြောင်ကြီးဆီက နွေးကနဲ နွေးကနဲ နဲ့။ နှစ်ယောက်သား အပေးအယူ မျှနေတာ ဘယ်ညာလူးလို့၊ ခင်လှက အပေါ်ရောက်လိုက်၊ ကျုပ်က အပေါ်ရောက်လိုက်၊ နောက်ဆုံး ကျုပ်မရတော့၊ ခင်လှရေ ငါထွက်ပဟ ဆိုပြီး တဗြစ်ဗြစ် နဲ့ အားရပါးရ ပန်းထွက်တော့တာဘဲ။ အဲဒီမှာ နှစ်ယောက်သား ညိမ်ကျသွားတာ။ခနလောက် ညိမ်နေပြီး  “အမလေး ခင်လှရယ် ဘယ်လိုများ စုတ်ထည့်လိုက်တာလဲဟ၊ ငါတောင် မအောင့်နိုင်ဘူးဖြစ်သွားတယ်”  ကျုပ်က ငုတ်တုတ်ထထိုင်လို့ မောဟိုက်သံနဲ့ ပြောတော့ ခင်လှက တခစ်ခစ်ရယ်တယ်။ သူ့ပုံကြည့်ရတာ ဘာမှမဖြစ်သလိုနဲ့ ကျုပ် သူ့ကို လုပ်ပေးတာ ထိမှထိရဲ့လားလို့ သံသယဝင်လာတာမို့ လှမ်းမေးလိုက်တယ်။ 

“ဟဲ့ နင့်ကိုငါ လုပ်ပေးတာရော ကောင်းရဲ့လား”  “ဦးမောင်လှကြီးကလဲ . . ဘာတွေ လာမေးနေတာလဲ”  “ဟဲ့ ငါလုပ်တာ ကောင်းမကောင်း သိချင်တာပေါ့ဟ၊ ပြောစမ်းပါ”  “မသိဘူးလား ဒီမှာ ဒီလောက် လူးနေတာ၊ တခါတည်း လူကို မနားတမ်း လုပ်နေတဲ့ဟာ၊ ဒီမှာ အသက်တောင်ရှုလို့ မရတော့ဘူး ဟွန်း”  ခင်လှက ညုတုတု နဲ့ ပြန်ပြောတဲ့ လေသံကြောင့် ကျုပ်မှာအမောပြေရုံက စိတ်ကပြန်လည်လာသလိုတောင် ဖြစ်လာတယ်။ “ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ နင့်ဘိန်းမုံ့က တကယ်စားကောင်းတယ်ဟ၊ ငါလုပ်တာ နင်ရော ပြီးလား”  “ပြီးလိုက်တာမှ ဦးမောင်လှကြီးရယ်၊ တရှုးရှုးနဲ့ ပန်းနေတာ ဦးမောင်လှကြီးကို အားတောင်နာတယ်”  “ဟဲ ဟဲ ဒါမျိုးက အားမနာရဘူးဟ၊ ပန်းသာပန်း၊ များများပန်းလေ ငါကြိုက်လေဘဲဟ”  စကားသာ ပြောနေပေမဲ့ ခင်လှက ပက်လက်လဲနေရာက မထ၊ ကျုပ်လဲ ပြီးသာပြီးသွားတယ် အာသာကမပြေ သလိုလို၊ သူ့အပြော နဲ့ အမူအယာကို ကြည့်ပြီး စိတ်က ပြန်ထလာတာမို့ သူ့ပေါင်ကြားထဲ ဝင်ထိုင်ရင်း သူ့ခြေထောက်ကို ဆွဲမလို့ ကျုပ်ကောင်ပြောင်ကြီကို သူ့ ဘိန်းမုံ့နဲ့ ကပ်ပေးလိုက်တယ်။ 

ခင်လှက ကျုပ်အဖြစ်ကို ပြုံးကြည့်ရင်း ကျုပ်အလိုကျ ခြေမြှောက်ပေးတယ်။ သူလဲ မဝသေးတဲ့ပုံ။ ဘိန်းမုံ့နံ့ ရတာနဲ့ အန်ထားလို့ ခေါင်းစိုက်သယေယာင်ယောင် ဖြစ်နေတဲ့ ပြောင်ကြီးက ချက်ခြင်း ခေါင်းပြန်ထောင်လာတော့တာဘဲ။ ဒါမျိုးဆို ကျုပ်ကောင်ပြောင်ကြီးက စိတ်ချရတယ်။ ၃ ချီလောက်တော့ မနားတမ်းခေါင်းထောင်နိုင်တဲ့ကောင်။ သူ့ဘိန်းမုံ့ကို ပြောင်ကြီးလာထောက်တာနဲ့ ခင်လှဆီက  “ဖြေးဖြေးအရင်လုပ်နော် ဦးမောင်လှကြီး၊ ခင်လှ မလုပ်တာအရမ်းကြာပြီ”  “အေးပါ ငါသိပါတယ်ဟ”  ကျုပ်လဲ အချိန်မဆိုင်းဘဲ ခေါင်းထောင်နေတဲ့ ပြောင်ကြီးကို စိုရွှဲ ချွဲအိ နူးညံ့နေတဲ့ ခင်လှဘိန်းမုံ့ထဲ အသာဘဲ ဖိထိုးလိုက်တော့ ခပ်လွယ်လွယ်ဘဲ တထစ်ချင်းတိုးဝင်သွားတော့တာပါဘဲ။ ဒီကောင်မ မလုပ်တာ အရမ်းကြာပြီ ပြောပေမဲ့ အပေါက်ကတော့ ပိတ်မနေ၊ ဧကန္တ သူ့လင် ထွန်းသောင်ကို သတိရတိုင်း ခရမ်းသီးနဲ့ စခန်းသွားနေလား မသိ။ သူ့အိမ်နောက်ဖေးမှာလဲ တနိုင်စာ ခရမ်းစိုက်ခင်းနဲ့။ အဆုံးထိ ပြောင်ကြီးကို ထိုးသွင်းပြီး ခင်လှ မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မျက်စိလေးမှေးလို့ ပြုံးတုံးတုံး မျက်နှာပေးနဲ့ ပါးစပ်မပွင့်တပွင့်ဟလို့၊ ကြည့်စမ်း အပြည့်အဝ ကို အရသာ ခံနေတာ။ သူ့ပုံကြည့်ပြီး ကျုပ်တော်တော် အားတက်လာတယ်။

စောစောက မောတာတွေတောင် ဘယ်ပျောက်သွားမှန်း မသိ။ ဒါနဲ့ဘဲ ပြောင်ကြီးကို အသာဆွဲထုတ်လို့ ခပ်ဖိဖိလေး ထပ်သွင်းကြည့်တယ်။ ဒါလဲ ရှောရှောရှူရှူ ပလွပ်ကနဲ ဝင်သွားတာပါဘဲ။ လေး ငါး ချက်လောက် အသာစမ်းပြီး ကျုပ်အားပါတဲ့ ဆောင့်ချက်တွေ တန်းသွင်းတိုက်တာ ခင်လှ ပါးစပ် မပွင့်တပွင့်ကနေ ခပ်ကျယ်ကျယ်လေး ဟ သွားတာဘဲ ရှိတယ်။  မျက်နှာပေးကမပြောင်း၊ မထီမဲ့မြင် မျက်နှာပေးနဲ့ ကျုပ်လုပ်နေတာ မမှု့တဲ့ ပုံမို့ ကျုပ် အသားကုန်ဘဲ မနားတမ်းဆောင့်ပေးလိုက်တာ ခင်လှ နို့အုံကြီးဆို ပင်လယ်လှိုင်းထနေသလို ယန်းလို့။ အဲဒီတော့မှ ခင်လှ ဆီက တအအ နဲ့ အသံထွက်လာပြီး အောက်နှုတ်ခမ်းကို ခပ်ဖွဖွကိုက်လို့ မျက်စိပွင့်လာပြီး ကျုပ်ကို ကြည့်တယ်။ ကျုပ်ကလဲ သူ့မျက်နှာကို ကြည့်ပြီး လုပ်နေမို့ ချက်ခြင်းဘဲ အကြည့်ချင်းဆုံတာပေါ့။ ကျုပ်လဲ မောနေတာမို့ ဆောင့်ချက်ကို ရပ်ပြီး အဆုံးထိ ထိုးသွင်းလို့ သူ့ကို လှမ်းမေးလိုက်တယ်။ 

“ပြီးသွားလို့လား”  “အင်း၊ ဦးမောင်လှကြီး အရမ်းကြမ်းတာဘဲ”  မျက်နှာပေးက ခပ်ပြုံးပြုံးနဲ့ ပြောလိုက်တဲ့ လေသံက မခံနိုင်တဲ့ လေသံမဟုတ်။ သဘောကျတဲ့လေသံ။  “မကြမ်းပါဘူးဟ၊ ဒီလောက်တော့ ရှိမှာပေါ့၊ ဒါတောင် ငါကလျှော့ထားတာဟ”  ကျုပ်ကလဲ ပြောရင်း ဖြဲကားထားတဲ့ သူ့ပေါင်နှစ်ချောင်းကို စုလို့ ဘိုက်ပေါ်တွန်းတင်လိုက်တယ်။ ကြွတက်လာတဲ့ သူ့ဘိန်းမုံ့ကို တချက် နှစ်ချက်လောက် ဖိအဆောင့်မှာ  “နားပါအုံးလား ဦးမောင်လှကြီးရယ်တဲ့”  ကြည့်ရတာ သူလဲ နားချင်ပုံဘဲ၊ ကျုပ်ကလဲ ခန နားချင်တာနဲ့ အတော်ဘဲ။ ခန နားပြီး နင်အပေါ်က စိတ်ကြိုက်လုပ် ဟုတ်လား လို့ပြောရင်း မနားခင် အဆစ်ယူတဲ့ သဘောနဲ့ လေးငါးချက်လောက် ဆက်တိုက်လေး ဆောင့်ပြီး သူ့ဘေးလှဲချလိုက်တယ်။ နှစ်ယောက်လုံးက အတွေ့ကြုံ ရှိပြီးသားမို့ အထူးပြောနေစရာ မလိုတော့။ အခြေအနေက အားနာစရာလဲ မလိုတော့။ နှေးနှေးတလှည့် မြန်မြန်တလှည့်၊ နားလိုက် လုပ်လိုက်နဲ့ ခင်လှနဲ့ ကျုပ် ပုံစံမျိုးစုံ သုံးပြီး စခန်းသွားလိုက်တာ ညနေစောင်း အိမ်ပြန်တော့ ကျုပ်မှာ ဒူးတောင် ချောင်လို့။  ကျုပ်လည်း ခုမှဘဲ အဆင်ပြေသွားတယ်။ မအေးကိုလဲမေ့၊ သန်းမြ အကပ်မခံလဲ ဂရုမစိုက်တော့။ ခင်လှလောက် ကျုပ်အပေါ် ဘယ်သူမှ မကောင်းမှန်း ကျုပ်ကောင်းကောင်း သိသွားတယ်။…ပြီးပါပြီ

Zawgyi

ဘုန္းႀကီးဘဝ နဲ႔ က်ဳပ္ စိတ္ေတာ္ေတာ္ ျပန္ၿငိမ္သြားတယ္။ ခု ဘုန္းႀကီး လူထြက္ၿပီး သန္းျမ နဲ႔ ျပန္ေနေတာ့ အရင္ အတိုင္းပါဘဲ၊ သန္းျမလဲ က်ဳပ္နား ကပ္ကို မကပ္ေတာ့၊ ည အိပ္ခ်ိန္ေတာင္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ခပ္ခြာခြာ။ ၾကည့္ရတာ သန္းျမ ဒီကိစၥ အရင္လို စိတ္ဝင္စားပုံ မရေတာ့သလိုဘဲ၊ က်ဳပ္ကလဲ ေနသားနဲနဲက်ေနၿပီဆိုေတာ့ အရင္ကလိုေတာင္းမေနေတာ့၊ ဒီေတာ့ သန္းျမနဲ႔ က်ဳပ္လဲ လင္မယား ဆိုေပမဲ့ လင္မယား အရာမေျမာက္ေတာင္ အေတာ္ၾကာေပါ့။  က်ဳပ္ ဘုန္းႀကီး လူထြက္ရတာလဲ လယ္လုပ္ငန္း ျပန္စခ်ိန္ေရာက္လို႔ ဆိုရမယ္။ ဒီေတာ့ က်ဳပ္လဲ လယ္ထဲ ေန႔တိုင္းသြား၊ ထုံးစံအတိုင္း လုပ္စရာ ရွိတာ ႀကိဳလုပ္ေပါ့။ ေကာက္စိုက္ခ်ိန္ေတာ့ မက်ေသးပါဘူး။ ခုမွ လယ္ကြင္း ေရတင္ခါစ၊ တခ်ိဳ႕ကြင္းေတြဆို ေရေတာင္ မတင္ေသးဘူး။ ဒီေတာ့ က်ဳပ္လဲ တစ္ေႏြလုံးျပစ္ထားတဲ့ က်ဳပ္တဲေလး ျပင္သင့္တာျပင္ ကန္သင္း႐ိုးေလး ဖို႔တန္ဖို႔ ေပါ့၊ လယ္ထဲဘဲ တေန႔ေန႔ အခ်ိန္သြားျဖဳန္းေနလိုက္တယ္။ အိမ္မွာေနလဲ ဘာထူးမွာမို႔လို႔လဲ။ 

ဒီေန႔လဲ လုပ္စရာေလး နဲနဲပါးပါး လုပ္ၿပီး လယ္တဲထဲ ေဆးလိပ္တိုေလးနဲ႔ မွိန္းေနတုန္း ၿဗဳံးဆို ခင္လွ ေပါက္ခ်လာတယ္။ မ်က္စိတဆုံး ျမင္ေနရတဲ့ လယ္ကြင္းျပင္ကို ေငးၿပီး ဟိုေတြးဒီေတြး ေတြးေနတာမို႔ ဒီေကာင္မ ဘယ္ကေန ဘယ္လို ေရာက္လာမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။ ဦးေမာင္လွႀကီး ဆိုၿပီး က်ဳပ္နာမည္ေခၚလို႔ လယ္တဲထဲ ဝင္လာမွ ေတြ႕လိုက္တာ။  ခင္လွ ဆိုတာ က်ဳပ္တို႔ ႐ြာထဲက ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္နဲ႔ မုဆိုးမ ျဖစ္ေနတာ။ ေျပာရရင္ က်ဳပ္နဲ႔ ျဖစ္ဖူးတဲ့ မတူး တို႔နဲ႔ အ႐ြယ္တူေပါ့။ သူ႔လင္က မႏွစ္က က်ဳပ္လို ပိုးထိတာ။ က်ဳပ္က ကံေကာင္းလို႔ မေသေပမဲ့ သူ႔လင္ ကိုထြန္းေသာင္ ကေတာ့ ကုလို႔ မမွီလို႔ အသက္ပါ ပါသြားတာ။ အိမ္ေထာင္က်တာျဖစ္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ႏွစ္ ႏွစ္ အမ်ားဆုံး ရွိအုံးမယ္ ထင္တယ္။ ခုေတာ့ မုဆိုးမ ျဖစ္ၿပီး သူ႔တေယာက္ထဲ ျဖစ္သလို ႐ုန္းကန္ေနေလရဲ႕။ 

“ဟဲ့ ဘာတုန္းဟ”  သူေခၚေတာ့ က်ဳပ္ကလဲ ျပန္ထူးၿပီး ဝင္လာတဲ့ ခင္လွ ကိုၾကည့္မိတယ္။ ဒီေကာင္မ မေတြ႕တာေတာင္ အေတာ္ၾကာၿပီ၊ ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳး နဲ႔ ၾကည့္လို႔ေကာင္းသား၊ ႐ြာသူဆိုေတာ့ ထမီက တိုတို၊ ပုဝါစုတ္ေလး ေခါင္းေပါင္းလို႔၊ ဝလာလို႔ ထင္ပါရဲ႕ ရင္ဖုံးအက်ီက ခပ္ၾကပ္ၾကပ္ ျဖစ္ေနေတာ့ သူ႔ရင္ကို မနဲတင္းေအာင္ ဆြဲထားသလိုျဖစ္ၿပီး တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ေလးနဲ႔ေဖါင္းေနတာ ၾကည့္လို႔ေတာင္ ေကာင္းေသး။ “ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး ဦးေမာင္လွႀကီးေရ၊ အားေနတာနဲ႔ ေလွ်ာက္လာတာ၊ ၿပီးေတာ့ ဦးေမာင္လွႀကီးကိုလဲ ေမးစရာ ရွိလို႔”  “ဘာမ်ာလဲဟ” “တျခားမဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီႏွစ္ ဦးေမာင္လွႀကီး လယ္မွာ ေကာက္စိုက္ဘို႔ လူျပည့္သြားၿပီလားလို႔”  “ဘာလဲ နင္ ငါ့လယ္မွာ လာစိုက္မလို႔လား”  “အင္း၊ အဲဒါလဲ လာေမးတာ”  “ဒါဆိုရပါတယ္၊ အခ်င္းခ်င္းေတြဘဲ၊ လာစိုက္”  “ဒါဆိုလဲ ေက်းဇူးပါဘဲေတာ္”  ေျပာရင္း ဆိုရင္း ခင္လွက က်ဳပ္ေဘး ဝင္ထိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းမွာ ေပါင္းထားတဲ့ ပုဝါကို ျဖဳတ္ၿပီး မ်က္ႏွာကို ဟိုတို႔ ဒီတို႔ လုပ္ရင္း  “မိုးဦးက်သာ ဆိုတယ္ ခုထိ ပူတုန္း”  “ေအးဟ ပူလြန္းလို႔ ငါေတာင္ အဝတ္မကပ္ႏိုင္ဘူး၊ ဒီလို အပူမ်ိဳးနဲ႔ ဒီႏွစ္ ေရေတာင္ တင္ပါ့မလားဘဲ၊ မိုးကလဲ နည္းလိုက္တာ”  က်ဳပ္ကလဲ ထုံးစံအတိုင္း တေယာက္ထဲလဲ ျဖစ္ျပန္ဆိုေတာ့ အေပၚပိုင္းက တုံးလုံး၊ လုံခ်ည္တိုကိုေတာ့ ေပါင္ၾကားစုထည့္လို႔ တင္ပလင္ေခြ ဒူးေပၚေပါင္ေပၚ ထိုင္ေနတာ။ 

“ဟုတ္တယ္ေနာ္ ဦးေမာင္လွႀကီး၊ ခါတိုင္း ဒီအခ်ိန္ဆို မိုးကေကာင္းေကာင္း႐ြာေနၿပီ၊ ဒီႏွစ္မွ မိုးကလဲ ေနာက္က်လိုက္တာ”  ေျပာရင္း ခါးေလာက္ဘဲ အဝတ္ရွိတဲ့ က်ဳပ္ခႏၲာကို မ်က္လုံးေဝ့ၾကည့္တာ သတိထားမိတယ္။ ဒီေကာင္မ ဒီကိစၥ တခုထဲနဲ႔ေတာ့ ငါ့ဆီေရာက္တာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ဒီကိစၥက ႐ြာထဲေတြ႕ လွမ္းေမးလိုက္လဲ ရတဲ့ဟာကို ဘာေၾကာင့္ ေျခရွည္ၿပီး ငါ့လယ္ထဲထိ ေရာက္လာလဲ မသိဘူး၊ ေတြးမိၿပီး စကားလမ္းေၾကာင္းေျပာင္းလိုက္တယ္။ “ေတြ႕တုန္း စပ္စုအုံးမယ္၊ နင္ကိုၾကည့္ရတာ ေခ်ာလို႔လွလို႔ အ႐ြယ္ကလဲ ငယ္၊ ႐ုပ္ရည္ေလးကလဲရွိ၊ တေယာက္ထဲ ႐ုန္းကန္ေနရတာ၊ မပင္ပန္းဘူးလား၊ တပင္လဲ တပင္ထူ ဘို႔ မစဥ္းစားေတာ့ဘူးလား”  “အမေလး ေျပာမွ ေျပာတတ္တယ္ ဦးေမာင္လွႀကီးရယ္၊ က်မလို မုဆိုးမ ဘယ္သူ ယူမတုန္း” “ဟ မုဆိုးမ ဆိုေပမဲ့ နင္က လွတုန္း ပတုန္း ဆိုေတာ့ ႀကိဳက္တဲ့သူေပၚၿပီး ယူမဲ့သူ ရွိမွာေပါ့ဟ”  “မရွိပါဘူးေတာ္၊ မုဆိုးမ ဆိုမွ ဘယ္သူက ယူမလဲေတာ့၊ ၿပီးေတာ့ ခင္လွက ဘာလွလို႔လဲ၊ ႐ြာထဲက အပ်ိဳေတြက ခင္လွထက္ အမ်ားႀကီး သာပါ့ေတာ္၊ ယူခ်င္းယူ သူတို႔ သြားယူမွာေပါ့”  “ေအးေလ ဒါလဲဟုတ္တာဘဲ၊ မုဆိုးမ ဆိုေတာ့လဲ ခက္သား၊ နင္ကလဲ ကံဆိုးပါတယ္၊ နင့္ေယာက္က်ားက ပိုးထိတာ အသိေနာက္က်လို႔ ျဖစ္သြားတာ၊ ငါ့လိုသာ အသိေစာရင္ ကုရင္ မွီတယ္”  “ကုသိုလ္ကံေပါ့ ဦးေမာင္လွရယ္၊ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ”  က်ဳပ္ အျဖစ္နဲ႔ ယွဥ္ေျပာရင္းနဲ႔ က်ဳပ္ မေအး ကို ႐ုတ္တရက္ သတိရသြားတယ္။ ခင္လွ သူလဲ မေအးလို ျဖစ္ေနလို႔ မ်ားလား၊ ဒါေၾကာင့္ သူ မုဆိုးမ ျဖစ္တာထင္တယ္။ စဥ္းစားမိတာနဲ႔ လႊတ္ကနဲ ပါးစပ္က ထြက္သြားတယ္။ က်ဳပ္ဝသီ ကိုက ဒီလိုဘဲ၊ “ငါ အခုမွ စဥ္းစားမိတယ္၊ နင္ မုဆိုးမ ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း . . .”  ေျပာရင္းတမ္းလမ္း က်ဳပ္ တိကရဲ ရပ္သြားတယ္။ ဟိုက္ သူက မိန္းခေလး ေျပာလို႔ မသင့္ေတာ္ဘူးထင္တယ္လို႔ စဥ္းစားမိၿပီး စကားကို ေလွ်ာခ်လိုက္တယ္။ 

“အာ . . နင့္ကို ေျပာလို႔ မျဖစ္ပါဘူး၊ နင္လဲ သိခ်င္သိမွာေပါ့”  “ဘာမ်ားလဲ ဦးေမာင္လွႀကီးရဲ႕၊ က်မကဘာသိရမွာလဲ”  “ေအး ေအး မသိလဲ ၿပီးေရာ၊ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး”  က်ဳပ္ဖာသာက်ဳပ္ အေတြးေပါက္ၿပီး ၿပဳံးစိစိ နဲ႔ သူ႔ကိုေျပာေတာ့ သူူက ပိုသိခ်င္တယ္နဲ႔ တူတယ္။ အတင္း မရမက ေမးေတာ့တာဘဲ။  “ဘာလဲ ဦးေမာင္လွႀကီး၊ ေျပာ ေျပာ”  “အာ နင္ကလဲ ေျပာလို႔ မေကာင္းပါဘူးဆိုမွ အတင္းေမးေတာ့တာဘဲ”  “ဘာလို႔ေျပာလို႔ မေကာင္းရမွာလဲ၊ ဘာအေၾကာင္းမို႔လဲ ေျပာ ေျပာ”  “ဟ နင္သိၿပီးသားလဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့”  ဒီလိုနဲ႔ သူကလဲ အတင္းေမး၊ က်ဳပ္ကလဲ ဒါဘဲ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေျပာရင္း ဂ်ာေအး သူ႔ အေမ႐ိုက္တဲ့ ဇတ္ခင္းေနတာ အေတာ္ၾကာတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့  “ကဲ နင္ဒီေလာက္ သိခ်င္ေနတာ ေရွ႕မ်က္ႏွာ ေနာက္ထားၿပီး ေျပာရတာေပါ့။ ေနာက္မွ ငါ့ကို အဆိုးမဆိုနဲ႔”  “မဆိုပါဘူး၊ တခါထဲ ေျပာဆိုမေျပာဘူး ေဈးက ကိုင္ေနေသးတယ္”  “ေအာ္ နင္ကလဲ ေျပာသင့္လား မသင့္လားလဲ ရွိေသးတယ္ေလဟာ”  “အမေလး ဒီလူနဲ႔ ဒီလူ၊ ေျပာပါဆိုမွ ရွည္ေနေသးတယ္ တခါတည္း”  “ကဲ ဒီေလာက္ သိခ်င္တာ ေျပာမယ္”  ဆိုၿပီး ေအာ္ေျပာရင္ေတာင္ ဘယ္သူမွ မၾကားတဲ့ ေနရာမွာ သူ႔ အနားနဲနဲတိုးလို႔ ေလသံကို နဲနဲႏွိပ္ၿပီး  “နင္မုဆိုးမ ျဖစ္တာ နင့္ ဟိုဟာ မွာ မွဲ႔ပါလို႔မဟုတ္လား”  “ဘယ္လို ဘယ္လို ဦးေမာင္လွႀကီး ဘယ္ဟိုဟာလဲ”  “အာ နင္ကလဲ၊ နင့္ ဟိုဟာ ပါဆို။ နင့္ မိန္းမ ဟဝွာေလဟာ၊ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား၊ ကဲ ေျပာ”  က်ဳပ္အေျပာကို ခင္လွ ဘာသေဘာက်တယ္မသိ၊ တခစ္ခစ္ရယ္ရင္း ျပန္ေျပာတယ္။ 

“ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္၊ ဦးေမာင္လွႀကီးကလဲ၊ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ လာေျပာျပန္ၿပီ”  “ဟဲ့ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ေျပာတာမဟုတ္ဘူးဟ၊ ငါ့ကို မွဲ႔က်မ္းေၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက ေသခ်ာေျပာျပသြားတာ၊ အဲ့ေနရာ မွဲ႔ပါတဲ့ မိန္းမေတြက ေယာက္က်ားယူရင္ မုဆိုးမ ျဖစ္တတ္တယ္တဲ့၊ နင့္မွာ ပါတယ္မို႔လား၊ ငါ့ကို မရွက္နဲ႔ မွန္မွန္ေျပာ”  “ဘယ္ကလာ ဦးေမာင္လွႀကီးမ်ား ဘာရွက္ရမွာလဲ၊ အဲဒီေနရာမွာေတာ့ မပါ ပါဘူးေတာ္၊ က်ဳပ္တကိုယ္လုံးမွာ မွဲ႔က ရင္သားမွာသာရွိတာ၊ ရွိတာမွ ေသးေသးေလးေတာင္ မဟုတ္ဘူး ထင္းေနတာ၊ ေဟာဒီေနရာမွာ”  ခင္လွက သူ႔မွဲ႔ရွိတဲ့ ညာဘက္ရင္သားေနရာကို အက်ႌေပၚက လက္ညိဳးနဲ႔ ေထာက္ျပရင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းဘဲေျပာတယ္။ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းမရွိ။ မုဆိုးမ မို႔လားေတာ့ မသိ၊ က်ဳပ္ကလဲ အဲ့လို ပြင့္လင္းမွ သေဘာက်တာနဲ႔ေတာ့ အံကိုက္။ “ဒါဆို နင္မုဆိုးမ ျဖစ္တာ အဲဒါနဲ႔ မဆိုင္ဘူး ထင္တယ္၊ ကံတရားေၾကာင့္ဘဲလို႔ ေျပာရေတာ့မယ္ထင္တယ္၊ နင့္ေယာက္်ား ထြန္းေသာင္ ဆုံးေတာ့ နင္တို႔ ညားတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ဘဲ ရွိအုံးမယ္ ထင္တယ္” “အင္း တႏွစ္နဲ႔သုံးလ ဘဲရွိေသးတာ၊ ခင္လွ ကံကို ဆိုးပါတယ္”  “ေအးေပါ့ဟာ။ သတၱဝါ တခု ကံတစ္ခုေပါ့၊ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ၊ ဒါနဲ႔ တခါတေလ နင့္ေယာက်္ားကို သတိမရဘူးလား”  “ရတာေပါ့ ဦးေမာင္လွႀကီးကလဲ၊ ေမးမွ ေမးတတ္တယ္”  “ဟဲ့ ငါေျပာတာ ဟို ႐ိုး႐ိုးသားသား သတိရတာ ေမးတာ မဟုတ္ဘူးဟ”  က်ဳပ္က ရယ္က်ဲက်ဲ နဲ႔ ေသြးတိုးစမ္းလိုက္တယ္။ ခင္လွက က်ဳပ္ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ လွမ္းေမးတာကို သေဘာေပါက္ပုံနဲ႔ က်ဳပ္ေပါင္ကို လွမ္း႐ိုက္ရင္း  “ဦးေမာင္လွႀကီး”  လို႔ သေဘာေပါက္ပုံနဲ႔ က်ဳပ္ကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေလသံနဲ႔ က်ဳပ္ကိုလွမ္းေအာ္တယ္။

ေအာ္တယ္သာေျပာသာ ေလသံက မႀကိဳက္တဲ့ အသံမဟုတ္မွန္း က်ဳပ္ခ်က္ျခင္း သိလိုက္တာေၾကာင့္ အေလွ်ာ့မေပးဘဲ  “ဘာလဲဟ၊ ငါက သိခ်င္လို႔”  “ဘာလို႔ သိခ်င္ရတာလဲ”  “ေအာ္ ငါတို႔ အျဖစ္နဲ တိုက္ဆိုက္သလားလို႔”  “ဘာအျဖစ္လဲ”  “နင္သိတဲ့ အတိုင္း သန္းျမလဲ ေယာက်္ားနဲ႔ ကြဲၿပီး ျပန္ေရာက္လာတာ မို႔လား၊ အဲဒီမွာ သူလဲ ခန ခန သတိရၿပီး ငါနဲ႔ ညားတာေလ၊ ဟား ဟား ဟား ဟား”  “ဦးေမာင္လွႀကီးကေတာ့ ေျပာၿပီ၊ သန္းျမေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့၊ က်ဳပ္မွာေတာ့ သတိရလဲ ညားမဲ့သူ မရွိပါဘူးေတာ္”  “ေျပာပါ နင္တကယ္သတိရလား”  ခင္လွ ခ်က္ျခင္း မေျဖ၊ က်ဳပ္ကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ က်ဳပ္ကလဲ ခင္လွကို ၾကည့္တယ္။ ၾကည့္ရင္း က်ဳပ္ရင္ထဲ တဒုတ္ဒုတ္နဲ႔ ေသြးပူလာသလိုဘဲ၊ ေျပာင္ႀကီးေတာင္ နဲနဲတင္းလာတယ္။ က်ဳပ္တို႔ အခ်င္းခ်င္း မ်က္စိခ်င္း ခနဆုံၿပီး ခင္လွ ၿပဳံးတုန္းတုန္း လုပ္ရင္း ဟိုဘက္လွည့္သြာားတယ္။ ၿပီးေတာ့  “ရတာေပါ့ ဦးေမာင္လွႀကီးကလဲ၊ မရဘဲ ေနမလား၊ ဟြန္း ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေမးေနမွန္း မသိဘူး၊ မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး”  တဲ့က်ဳပ္နဲနဲ သေဘာေပါက္သြားတယ္၊ လူသူမနီးတဲ့ ဒီလိုေနရာမွာ က်ဳပ္နဲ႔ ခင္လွ ႏွစ္ေယာက္ထဲ။

သူ႔စိတ္ထဲလဲ တခုခု ျဖစ္ေနၿပီဆိုတာ က်ဳပ္သိလိုက္ၿပီ၊  “ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ၊ ငါသိတယ္ ငါသိတယ္”  က်ဳပ္က ရယ္က်ဲက်ဲ နဲ႔ လွမ္းေျပာလိုက္ေတာ့ သူက  “ဘာသိတာလဲ၊ ဦးေမာင္လွႀကီးေနာ္”  “နင္သတိရတာ ကိုေျပာတာေလ၊ ငါသိတာေပါ့၊ ထြန္းေသာင္ႀကီး အေၾကာင္း၊ ဒီေကာင္လား အရင္က ငါတို႔ သူ႔ကို ထြန္းေတာင္လို႔ ေခၚတာ၊ ေတာင္လြန္းလို႔ မိန္းမ ျမန္ျမန္ရတာေလ ဟား ဟား ဟား ဟား”  “ဦးေမာင္လွႀကီးကေတာ့ ေျပာၿပီ ခစ္ ခစ္”  “အမယ္ ငါေျပာတာ မဟုတ္တာက်ေနတာဘဲ၊ ကဲေျပာ တေန႔ဘယ္ႏွစ္ခါလဲ ဟား ဟား ဟား”  “သြား . . ဦးေမာင္လွႀကီးေရာ မေတာင္တာက်ေနတာဘဲ၊ ေတာင္လြန္းလို႔ သန္းျမနဲ႔ ညားတာမဟုတ္ဘူးလား”  “ဟား ဟား ဟား ဟား ေအးေပါ့ဟ”  “ခစ္ ခစ္ ခစ္ ဦးေမာင္လွႀကီး ပုံၾကည့္တာနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွန္း လူတိုင္းသိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႐ြာထဲက ေကာင္မေတြ ေျပာေနၾကတာ ဒီေလာက္ ထတဲ့ သန္းျမ ေမာင္လွ နဲ႔ ေတြ႕မွ ၿငိမ္က်သြားတာ တဲ့ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္”  ႐ြာထဲက ေကာင္မေတြ တကယ္ေျပာတာလား၊ ခင္လွဘဲ လုပ္ဇတ္ထြင္တာလားမသိ။ ဒီအေျပာနဲ႔ဆို အေျခေနက ေကာင္းမွန္း က်ဳပ္သိလိုက္ၿပီ။ 

“ဟား ဟား ဟား ဟား နင္ေျပာတာမွန္တယ္၊ အခုေတာင္ နင့္နဲ႔ ေတြ႕ၿပီး ေတာင္ေနၿပီေနာ္”  တဟားဟားနဲ႔ စသလိုေနာက္သလို ေျပာရင္း သူ႔လက္ လမ္းဆြဲလိုက္တယ္၊  “အဲ့ ဦးေမာင္လွႀကီးကလဲ . . . .”  သူ႔ေလသံ မဆုံးခင္မွာ ကိုယ္ပါ လွမ္းဖက္လိုက္ေတာ့ ခင္လွက ေလသံခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့နဲ႔ “ဦးေမာင္လွႀကီးရယ္ ခင္လွကို အထင္ေတာ့ မေသးပါနဲ႔ေနာ္”  ျငင္းတာေတာ့ မဟုတ္၊ သူ႔ပုံက ခံလဲခံခ်င္တယ္။ အထင္ေသးမွာလဲ စိုးတဲ့သေဘာလို ျဖစ္ေနတာမို႔  “မေသးပါဘူးဟာ၊ ငါ နင့္ကို နားလည္ပါတယ္။ ငါလဲ နင့္လိုပါဘဲဟာ”  “ဦေမာင္လွႀကီးကလဲ ေျပာၿပီ၊ ဦးေမာင္လွႀကီးက မိန္းမနဲ႔ဟာ”  “မိန္းမနဲ႔ ဆိုေပမဲ့ ခု သန္းျမက ငါကို အနားမကပ္မခံေတာ့ဘူးဟ”  “ဒီေလာက္ေတာင္တဲ့သူ အနား အကပ္မခံဘဲ ေနမလား၊ ေလွ်ာက္ေျပာေန” “နင္မသိပါဘူးဟာ၊ ငါတို႔အေၾကာင္း။ သန္းျမက အခုတေလာ ဘာျဖစ္တယ္ မသိဘူး၊ ငါ့ကို အကပ္ကိုမခံေတာ့တာ၊ သူ႐ိုးသြားလို႔ေနမွာေပါ့” “ဒါေၾကာင့္ ခု ခင္လွကို လာကပ္တာေပါ့ေလ ဟုတ္လား”  “ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဒါကေတာ့ နင္နဲ႔ငါက လိုအပ္တာခ်င္းတူေနတာကိုး၊ လူဆိုတာ လိုအပ္တာ တူမွ ေပါင္းလို႔ရတာဟ”  “ခစ္ ခစ္ ဦးေမာင္လွႀကီးက ေျပာတတ္တယ္”  “ဟဲ့ ငါေျပာတာ မဟုတ္လို႔လား၊ လာ လာ ငါ့ေပါင္ေပၚ အိပ္ခ်လိုက္ ေတာ္ၾကာ အေဝးက တစ္ေယာက္ေယာက္ျဖတ္သြားရင္ ႏွစ္ေယာက္ပူးေနတာ ျမင္သြားလို႔ လာစပ္စုေနအုံးမယ္”  “ဟြန္း ဦးေမာင္လွႀကီးက ႐ိုးမလိုလိုနဲ႔ ဉာဏ္ခ်ည္းဘဲ”  ပါးစပ္ကသာ ေျပာေပမဲ့ ခင္လွက ေဘးဘီ လွမ္းၾကည့္ၿပီး က်ဳပ္ေပါင္ေပၚ လွဲခ်လိုက္တယ္။ ေပါင္ၾကားက ေျပာင္ႀကီးကေတာ့ စားရေတာ့မယ္မွန္း သိလို႔လား မသိ ေတာ္ေတာ္ေလးကို တင္းေနၿပီ၊ က်ဳပ္က ခင္လွ ေခါင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ က်ဳပ္ေပါင္ၾကားထဲ ဆြဲထည့္လိုက္ေတာ့ တင္းေနတဲ့ ေျပာင္ႀကီးက ခင္လွ ေခါင္းနဲ႔ ထိေရာ။ 

“အမေလး ဘာႀကီးလဲဟ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္”  “သိခ်င္ရင္ ကိုယ့္ဖာသာၾကည့္၊ ငါက ခု နင့္ ႏို႔က မွဲ႔ကို ၾကည့္မလို႔”  “ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္”  ေျပာရင္း က်ဳပ္ေပါင္ေပၚ ေခါင္းတင္ၿပီး ပက္လက္လဲေနတဲ့ ခင္လွ အက်ီကို တလုံးခ်င္း ျဖဳတ္လိုက္တယ္။ ခင္လွက က်ဳပ္ၾကယ္သီး ျဖဳတ္ေနတာကို မညင္း။  “ဦးေမာင္လွႀကီးေနာ္၊ ခင္လွက ကိုထြန္းေသာင္ဆုံးကတည္းက ဘယ္သူနဲ႔မွ ျဖစ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး၊ အထင္ေတာ့ မေသးနဲ႔၊ ခု ဦးေမာင္လွႀကီး မို႔လို႔”  “ဒါေတြ ငါနားလည္ပါတယ္ ခင္လွရာ၊ နင္ေျပာမေနနဲ႔၊ ခု ငါ့ကို ထြန္းေသာင္လို႔ဘဲ သေဘာထားလိုက္”  “ဦးေမာင္လွႀကီကေရာ ခင္လွကို သန္းျမလို သေဘာထားမွာ မို႔လို႔လား”  “ငါက နင့္ကို သန္းျမ လို႔ေတာ့ သေဘာမထားပါဘူး။ နင္က ပိုလွေနတဲ့ဟာ၊ နင့္ကို နင္လို႔ဘဲ သေဘာထားမယ္”  “ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ဦးေမာင္လွႀကီး ကေတာ့ေလ ေျပာတတ္တယ္”  ေျပာရင္ အက်ႌၾကယ္သီးေတြ ျပဳတ္ေတာ့ ေဘာ္လီကို ဆြဲလွန္ရင္း ထင္းေနေအာင္ ေပၚေနတဲ့ မွဲ႔ကို လက္နဲ႔ အသာပြတ္ၾကည့္ရင္း  “မွဲ႔က နင့္ရင္သားမွာ ထင္းကနဲဘဲဟ၊ ဒါေၾကာင့္ထင္တယ္ နင့္ႏို႔ေတြ ထြားတာ၊ ငါက အဲလိုမွ ႀကိဳက္တာ”  ေျပာလဲေျပာ လက္က ႏို႔အုံႀကီးကို ဆုတ္လို႔၊ အိကနဲ အိကနဲ ခင္လွႏို႔ ကိုင္လို႔ေကင္းခ်က္၊ ကိုင္ေနရင္း အားမရေတာ့ ကုန္းစို႔လိုက္တယ္။

“အိ”  ခင္လွဆီက အိ ကနဲ အခ်က္အသံထြက္ၿပီး တိတ္သြားတယ္။ ခနေလးၾကာေတာ့ တဟင္းဟင္း နဲ႔ အသက္ရႈသံ ခပ္ျပင္းျပင္းထြက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔လက္က က်ဳပ္ ခႏၲာကိုယ္ ကိုဟိုပြတ္ဒီပြတ္နဲ႔၊ ေနာက္ အလိုလို က်ဳပ္ေပါင္ၾကားထဲ ဝင္လာၿပီး ေျပာင္ႀကီးကို ဖမ္းဆုတ္လိုက္တယ္။ အဲဒါမွ က်ဳပ္ႀကိဳက္တာ၊ ခင္လွႏို႔က ထြားကလဲထြား၊ ကိုင္လို႔လဲေကာင္း၊ စို႔လို႔လဲ ေကာင္းတာမို႔ အေတာ္ၾကာတယ္၊ တေမာစို႔ၿပီးမွ  “ခင္လွ”  “အင္”  “နင္ ႐ြာထဲက ေရခဲေခ်ာင္း စားဖူးလား”  “အင္း ဘာျဖစ္လို႔လဲ”  “ေအာ္ ငါ့ ေရခဲေခ်ာင္း စားမလားလို႔”  “ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ဦးေမာင္လွႀကီးဟာက ေရခဲေခ်ာင္းလဲ မဟုတ္ဘူး၊”  ပါးစပ္က ေျပာေပမဲ့ ခင္လွ ပက္လက္လွဲေနရာက က်ဳပ္ဘဲ ေစာင္းလို႔ က်ဳပ္ေကာင္ေျပာင္ႀကီးကို မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္လိုက္တယ္။ ေသခ်ာကိုင္ၾကည့္ရင္း သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းကို ဝက္လိုစူလို႔ ေျပာင္ႀကီးနဲ႔ ေတ့လိုက္ ခြာလိုက္ လုပ္ကစားေနရင္း  “ဦးေမာင္လွႀကီးေရာ ဘိန္းမုံ႔ စားဖူးလား ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္”  သူ႔အေျပာကို က်ဳပ္ ခ်က္ျခင္း သေဘာေပါက္တာမို႔  “ဘာလဲ နင့္ေယာက္်ား ထြန္းေသာင္ႀကီးက ဘိန္းမုံ႔ ႀကိဳက္လို႔လား”  “အင္း အရမ္းႀကိဳက္တာ”  “သူႀကိဳက္တာလား နင္ႀကိဳက္တာလား” “ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္” က်ဳပ္ဘာမွမေျပာေတာ့၊ က်ဳပ္ ခင္လွ ေဘးေျပာင္းျပန္အိပ္ခ်လိုက္တယ္၊ က်ဳပ္ေခါင္းက ခင္လွတင္ပါးနား၊ သူ႔ ထမီကို ဆြဲေျဖခ်လို႔ က်ဳပ္မ်က္ႏွာေပၚ ဆြဲတင္လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ ေျပာင္ႀကီး ခင္လွပါးစပ္ထဲ ေရာက္သြားမွန္း က်ဳပ္သိလိုက္တယ္။

ခင္လွေျခေထာက္ေတြကို ေကြးလို႔ က်ဳပ္ကိုယ္ေပၚမွာ ဒူးေထာက္သလို ပုံစံေျပာင္းလိုက္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ဘိန္းမုံ႔ႀကီးက က်ဳပ္မ်က္စိေရွ႕ ထင္းကနဲ။ ဆုံးသြားတဲ့ သူ႔လင္ ႀကိဳက္လဲႀကိဳက္စရာဘဲ၊ အေမြးေတြထူလျပစ္နဲ႔ မဲတူးေနတဲ့ မုံ႔မ်ိဳးမဟုတ္၊ အေမြးကခပ္ပါးပါးနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းသားက ညိဳတိုတို ျဖစ္ေနေပမဲ့ အကြဲေၾကာင္းအထဲက နီရဲလို႔ အရည္ၾကည္ တစို႔စို႔နဲ႔ အေစ့ကို ျပဴလို႔၊ ၾကည့္တာနဲ႔ ဖိစုတ္ခ်င္စရာေကာင္းေနတာ။ က်ဳပ္လဲ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ရင္း သူ႔တင္ပါးကို ေသခ်ာကိုင္ၿပီး က်ဳပ္ပါးစပ္ဝ ေတ့ခ်လိုက္တယ္၊  “အီး . . .”  ခင္လွဆီက ႐ုတ္တရက္ အသံၾကားရၿပီး ျပန္ေပ်ာက္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျပာင္ႀကီးဆီက ေႏြးကနဲ ေႏြးကနဲ နဲ႔။ ႏွစ္ေယာက္သား အေပးအယူ မွ်ေနတာ ဘယ္ညာလူးလို႔၊ ခင္လွက အေပၚေရာက္လိုက္၊ က်ဳပ္က အေပၚေရာက္လိုက္၊ ေနာက္ဆုံး က်ဳပ္မရေတာ့၊ ခင္လွေရ ငါထြက္ပဟ ဆိုၿပီး တျဗစ္ျဗစ္ နဲ႔ အားရပါးရ ပန္းထြက္ေတာ့တာဘဲ။ အဲဒီမွာ ႏွစ္ေယာက္သား ညိမ္က်သြားတာ။ခနေလာက္ ညိမ္ေနၿပီး  “အမေလး ခင္လွရယ္ ဘယ္လိုမ်ား စုတ္ထည့္လိုက္တာလဲဟ၊ ငါေတာင္ မေအာင့္ႏိုင္ဘူးျဖစ္သြားတယ္”  က်ဳပ္က ငုတ္တုတ္ထထိုင္လို႔ ေမာဟိုက္သံနဲ႔ ေျပာေတာ့ ခင္လွက တခစ္ခစ္ရယ္တယ္။ သူ႔ပုံၾကည့္ရတာ ဘာမွမျဖစ္သလိုနဲ႔ က်ဳပ္ သူ႔ကို လုပ္ေပးတာ ထိမွထိရဲ႕လားလို႔ သံသယဝင္လာတာမို႔ လွမ္းေမးလိုက္တယ္။ 

“ဟဲ့ နင့္ကိုငါ လုပ္ေပးတာေရာ ေကာင္းရဲ႕လား”  “ဦးေမာင္လွႀကီးကလဲ . . ဘာေတြ လာေမးေနတာလဲ”  “ဟဲ့ ငါလုပ္တာ ေကာင္းမေကာင္း သိခ်င္တာေပါ့ဟ၊ ေျပာစမ္းပါ”  “မသိဘူးလား ဒီမွာ ဒီေလာက္ လူးေနတာ၊ တခါတည္း လူကို မနားတမ္း လုပ္ေနတဲ့ဟာ၊ ဒီမွာ အသက္ေတာင္ရႈလို႔ မရေတာ့ဘူး ဟြန္း”  ခင္လွက ညဳတုတု နဲ႔ ျပန္ေျပာတဲ့ ေလသံေၾကာင့္ က်ဳပ္မွာအေမာေျပ႐ုံက စိတ္ကျပန္လည္လာသလိုေတာင္ ျဖစ္လာတယ္။ “ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ နင့္ဘိန္းမုံ႔က တကယ္စားေကာင္းတယ္ဟ၊ ငါလုပ္တာ နင္ေရာ ၿပီးလား”  “ၿပီးလိုက္တာမွ ဦးေမာင္လွႀကီးရယ္၊ တရႈးရႈးနဲ႔ ပန္းေနတာ ဦးေမာင္လွႀကီးကို အားေတာင္နာတယ္”  “ဟဲ ဟဲ ဒါမ်ိဳးက အားမနာရဘူးဟ၊ ပန္းသာပန္း၊ မ်ားမ်ားပန္းေလ ငါႀကိဳက္ေလဘဲဟ”  စကားသာ ေျပာေနေပမဲ့ ခင္လွက ပက္လက္လဲေနရာက မထ၊ က်ဳပ္လဲ ၿပီးသာၿပီးသြားတယ္ အာသာကမေျပ သလိုလို၊ သူ႔အေျပာ နဲ႔ အမူအယာကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္က ျပန္ထလာတာမို႔ သူ႔ေပါင္ၾကားထဲ ဝင္ထိုင္ရင္း သူ႔ေျခေထာက္ကို ဆြဲမလို႔ က်ဳပ္ေကာင္ေျပာင္ႀကီကို သူ႔ ဘိန္းမုံ႔နဲ႔ ကပ္ေပးလိုက္တယ္။ 

ခင္လွက က်ဳပ္အျဖစ္ကို ၿပဳံးၾကည့္ရင္း က်ဳပ္အလိုက် ေျခေျမႇာက္ေပးတယ္။ သူလဲ မဝေသးတဲ့ပုံ။ ဘိန္းမုံ႔နံ႔ ရတာနဲ႔ အန္ထားလို႔ ေခါင္းစိုက္သေယယာင္ေယာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ ေျပာင္ႀကီးက ခ်က္ျခင္း ေခါင္းျပန္ေထာင္လာေတာ့တာဘဲ။ ဒါမ်ိဳးဆို က်ဳပ္ေကာင္ေျပာင္ႀကီးက စိတ္ခ်ရတယ္။ ၃ ခ်ီေလာက္ေတာ့ မနားတမ္းေခါင္းေထာင္ႏိုင္တဲ့ေကာင္။ သူ႔ဘိန္းမုံ႔ကို ေျပာင္ႀကီးလာေထာက္တာနဲ႔ ခင္လွဆီက  “ေျဖးေျဖးအရင္လုပ္ေနာ္ ဦးေမာင္လွႀကီး၊ ခင္လွ မလုပ္တာအရမ္းၾကာၿပီ”  “ေအးပါ ငါသိပါတယ္ဟ”  က်ဳပ္လဲ အခ်ိန္မဆိုင္းဘဲ ေခါင္းေထာင္ေနတဲ့ ေျပာင္ႀကီးကို စို႐ႊဲ ခြၽဲအိ ႏူးညံ့ေနတဲ့ ခင္လွဘိန္းမုံ႔ထဲ အသာဘဲ ဖိထိုးလိုက္ေတာ့ ခပ္လြယ္လြယ္ဘဲ တထစ္ခ်င္းတိုးဝင္သြားေတာ့တာပါဘဲ။ ဒီေကာင္မ မလုပ္တာ အရမ္းၾကာၿပီ ေျပာေပမဲ့ အေပါက္ကေတာ့ ပိတ္မေန၊ ဧကႏၲ သူ႔လင္ ထြန္းေသာင္ကို သတိရတိုင္း ခရမ္းသီးနဲ႔ စခန္းသြားေနလား မသိ။ သူ႔အိမ္ေနာက္ေဖးမွာလဲ တႏိုင္စာ ခရမ္းစိုက္ခင္းနဲ႔။ အဆုံးထိ ေျပာင္ႀကီးကို ထိုးသြင္းၿပီး ခင္လွ မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္စိေလးေမွးလို႔ ၿပဳံးတုံးတုံး မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ပါးစပ္မပြင့္တပြင့္ဟလို႔၊ ၾကည့္စမ္း အျပည့္အဝ ကို အရသာ ခံေနတာ။ သူ႔ပုံၾကည့္ၿပီး က်ဳပ္ေတာ္ေတာ္ အားတက္လာတယ္။

ေစာေစာက ေမာတာေတြေတာင္ ဘယ္ေပ်ာက္သြားမွန္း မသိ။ ဒါနဲ႔ဘဲ ေျပာင္ႀကီးကို အသာဆြဲထုတ္လို႔ ခပ္ဖိဖိေလး ထပ္သြင္းၾကည့္တယ္။ ဒါလဲ ေရွာေရွာရႉရႉ ပလြပ္ကနဲ ဝင္သြားတာပါဘဲ။ ေလး ငါး ခ်က္ေလာက္ အသာစမ္းၿပီး က်ဳပ္အားပါတဲ့ ေဆာင့္ခ်က္ေတြ တန္းသြင္းတိုက္တာ ခင္လွ ပါးစပ္ မပြင့္တပြင့္ကေန ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလး ဟ သြားတာဘဲ ရွိတယ္။  မ်က္ႏွာေပးကမေျပာင္း၊ မထီမဲ့ျမင္ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ က်ဳပ္လုပ္ေနတာ မမႈ႕တဲ့ ပုံမို႔ က်ဳပ္ အသားကုန္ဘဲ မနားတမ္းေဆာင့္ေပးလိုက္တာ ခင္လွ ႏို႔အုံႀကီးဆို ပင္လယ္လႈိင္းထေနသလို ယန္းလို႔။ အဲဒီေတာ့မွ ခင္လွ ဆီက တအအ နဲ႔ အသံထြက္လာၿပီး ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ခပ္ဖြဖြကိုက္လို႔ မ်က္စိပြင့္လာၿပီး က်ဳပ္ကို ၾကည့္တယ္။ က်ဳပ္ကလဲ သူ႔မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ၿပီး လုပ္ေနမို႔ ခ်က္ျခင္းဘဲ အၾကည့္ခ်င္းဆုံတာေပါ့။ က်ဳပ္လဲ ေမာေနတာမို႔ ေဆာင့္ခ်က္ကို ရပ္ၿပီး အဆုံးထိ ထိုးသြင္းလို႔ သူ႔ကို လွမ္းေမးလိုက္တယ္။ 

“ၿပီးသြားလို႔လား”  “အင္း၊ ဦးေမာင္လွႀကီး အရမ္းၾကမ္းတာဘဲ”  မ်က္ႏွာေပးက ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ ေျပာလိုက္တဲ့ ေလသံက မခံႏိုင္တဲ့ ေလသံမဟုတ္။ သေဘာက်တဲ့ေလသံ။  “မၾကမ္းပါဘူးဟ၊ ဒီေလာက္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့၊ ဒါေတာင္ ငါကေလွ်ာ့ထားတာဟ”  က်ဳပ္ကလဲ ေျပာရင္း ၿဖဲကားထားတဲ့ သူ႔ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို စုလို႔ ဘိုက္ေပၚတြန္းတင္လိုက္တယ္။ ႂကြတက္လာတဲ့ သူ႔ဘိန္းမုံ႔ကို တခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ဖိအေဆာင့္မွာ  “နားပါအုံးလား ဦးေမာင္လွႀကီးရယ္တဲ့”  ၾကည့္ရတာ သူလဲ နားခ်င္ပုံဘဲ၊ က်ဳပ္ကလဲ ခန နားခ်င္တာနဲ႔ အေတာ္ဘဲ။ ခန နားၿပီး နင္အေပၚက စိတ္ႀကိဳက္လုပ္ ဟုတ္လား လို႔ေျပာရင္း မနားခင္ အဆစ္ယူတဲ့ သေဘာနဲ႔ ေလးငါးခ်က္ေလာက္ ဆက္တိုက္ေလး ေဆာင့္ၿပီး သူ႔ေဘးလွဲခ်လိုက္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္လုံးက အေတြ႕ႀကဳံ ရွိၿပီးသားမို႔ အထူးေျပာေနစရာ မလိုေတာ့။ အေျခအေနက အားနာစရာလဲ မလိုေတာ့။ ေႏွးေႏွးတလွည့္ ျမန္ျမန္တလွည့္၊ နားလိုက္ လုပ္လိုက္နဲ႔ ခင္လွနဲ႔ က်ဳပ္ ပုံစံမ်ိဳးစုံ သုံးၿပီး စခန္းသြားလိုက္တာ ညေနေစာင္း အိမ္ျပန္ေတာ့ က်ဳပ္မွာ ဒူးေတာင္ ေခ်ာင္လို႔။  က်ဳပ္လည္း ခုမွဘဲ အဆင္ေျပသြားတယ္။ မေအးကိုလဲေမ့၊ သန္းျမ အကပ္မခံလဲ ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့။ ခင္လွေလာက္ က်ဳပ္အေပၚ ဘယ္သူမွ မေကာင္းမွန္း က်ဳပ္ေကာင္းေကာင္း သိသြားတယ္။…ၿပီးပါၿပီ