မချောနှစ်ယောက် မောင်တစ်ယောက်

Unicode

ဒီနှစ်နွေရာသီက အပူရှိန်တော်တော်လေး ပြင်းလွန်းတယ်။ အပူလှိုင်းဖြတ်တယ် ဘာညာတော့ လူတွေပြောနေသံကြားတယ်။ ပုံမှန်နွေဖက်ဆို ခပ်စိမ့်စိမ့်လေး ဖြစ်နေတတ်တဲ့ ကျနော်တို့မြို့လေးမှာတောင် တော်တော်သိသာလာတယ်ဗျ။ သင်္ကြန်လွန်သွားတာနဲ့ ကော့နေအောင်ကို ပူလာတာ။ အဲ့ဒီအပူလှိုင်းဖြတ်တဲ့ ကိစ္စကြောင့် ကျနော် ခင်ဗျားတို့ကို အခုပြောပြမယ့် ဇာတ်လမ်းက ဖြစ်လာတာလေ။

အပူဒဏ် ဘယ်လောက်ပြင်းသလဲဆိုရင် ခါတိုင်း ရွာရိုးကိုးပေါက် လျှောက်သွားနေတတ်တဲ့ ကျနော်တို့ရပ်ကွက်ထဲက အဟန်ရှုပ်ဆိုတဲ့ တရုတ်လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က ကိုရွှေဘတစ်ယောက်တောင် မနက်စောစော နံပြားရိုက်ပြီးတာနဲ့ ရပ်ကွက်စာကြည့်တိုက်က ရှုမဝမဂ္ဂဇင်းအဟောင်းလေး ၃-၄ အုပ်လောက်ဆွဲပြီး ရပ်ကွက်ထိပ်က အရိပ်ကောင်းတဲ့ ဘုန်းကြီးကျောင်းထဲ လစ်တော့တာပဲဗျ။ အပူရှောင်တာပေါ့လေ။

မေးလိုက်ရင်တော့.. ဟကောင်ရ!! ဘုရားရိပ် တရားရိပ်ဆိုတာက ဆိုပြီး အာလူးတွေ ဖုတ်ပြလိမ့်မယ်။ အမှန်က ဒင်းဘုန်းကြီးဝိုင်းက ဆွမ်းဟင်းအကျတွေ အဝတွယ်ပြီး ဘုန်းကြီးကျောင်းဝင်းထဲက မရမ်းပင်အုပ်အုပ်တွေ မိုးထားတဲ့ စေတီသေးသေးလေးရဲ့ရင်ပြင်မှာ ကျောခင်း၊ မဂ္ဂဇင်းဖတ်ပြီး ဇိမ်နဲ့ သွားသွားအိပ်နေတာ မသိတာလိုက်လို့။

အဲ့လို နေရထိုင်ရခက်တဲ့ ရာသီဥတုနဲ့ စိတ်ပျက်စရာကောင်းရတဲ့အထဲ ပြဿနာတစ်ခုက ကျနော့်ဆီ အလိုလို ရောက်လာပါလေရောလား။ ကျနော့်ဖေဖေရဲ့ ဘကြီးဆိုလား တော်စပ်တဲ့ပုဂ္ဂိုလ်၊ ကျနော်နဲ့ဆို အဘိုးတော်မယ် ထင်ပါရဲ့။ အဲ့ဒီဆရာသမားက ဗမာပြည်အလယ်ပိုင်းက မြေလတ်မြို့တစ်မြို့မှာ အခြေချနေတာ ကျနော့်တစ်သက်လောက်ရှိပြီ။ ငယ်ငယ်ကတော့ မြင်ဖူးပါတယ်။ အရင်တစ်ခေတ်ဆီက အလံနီဆိုလား ဘာလားဗျာ။ စကားပြော လက်ပေါက်အတော်ကပ်တယ်လို့ နာမည်ကြီး။ အိမ်ထောင်ကျတော့ အဲ့ဒီမြို့သူနဲ့ ဆံထုံးနောက်ရောင်ပါ ပြောင်းသွားလိုက်တာ မြင်တောင်မမြင်ရတော့တာ ကြာလှပေါ့။

ပြဿနာကဗျာ.. အဲ့ဒီကျနော့်အဘိုးက ဒီလောက်ပူနေတဲ့ ကာလကြီးမှာ နေ့လည်ခင်းဖက် ရှပ်ကီချလိုက်တာ ဆေးရုံတင်လိုက်ရရော ဆိုပါတော့။ သူတို့လင်မယားမှာက သားသမီးက မထွန်းကားခဲ့တော့ အခုလို အရေးအကြောင်းဆိုရင် မိန်းမဖက်က အမျိုးတွေရှိပေမယ့် ပြုစုစောင့်ရှောက်ဖို့ အရေးပေါ် လူလိုလာတယ်။ အိမ်ကိုဖုန်းဝင်လာတော့ ကျနော့်ညီက အိမ်အလုပ်တွေကို အကြောင်းပြပြီး ရှောင်တယ်။ ဒါနဲ့ပဲ ကျနော့်ဆီ ဒီပြဿနာက ရောက်လာရော။

ဒီလောက်နာမည်ကျော်တဲ့ လူ့ဂွစာကြီးကို ဆေးရုံပေါ်မှာ သွားပြုစုရမယ်ဆိုတာ တွေးကြည့်တာနဲ့တင် စိတ်လေစရာဗျာ။ ဒါပေမယ့် ကျနော့်မှာ ရှောင်လို့မရတဲ့ အကြောင်းတရားက ရှိနေတယ်ဗျာ။

ဒီလို.. ကျနော်က ဘွဲ့ရပြီး အိမ်ပြန်လာတာ ၄-၅ လလောက်ရှိနေပြီ။ အိမ်ပြန်ရောက်ခါစကတော့ မိဘတွေက ဘာမှမပြောဘူး ကြည်ကြည်ဖြူဖြူပဲ။ အဲ့ဒီခေတ်က သိပ်မပေါသေးတဲ့ အင်ဂျင်နီယာဘွဲ့လေး ရလာတာဆိုတော့ သူတို့အနေနဲ့ ဘာမှမပြောသာသေးဘူးပေါ့လေ။ တစ်မြို့လုံးမှ တစ်ယောက်တစ်လေလောက်ရတဲ့ ဘွဲ့မျိုးလေး ရထားတာဆိုတော့ ငါတို့သားလေးက တော်တယ်ဆိုပြီး တပြုံးပြုံး။ ဒါနဲ့ ကျနော်လည်း အခွင့်ကောင်းယူပြီး အိမ်အလုပ်လည်း ဝင်မကူ၊ ဟိုယောင်ယောင် ဒီယောင်ယောင် လုပ်နေလိုက်တာ ကြာလာတော့ သိပ်မကြည်ချင်တော့ဘူးဗျ။

မကြည်ချင်စရာကလည်း အကြောင်းရှိနေတာကိုး။ ခုနကပြောတဲ့ ကိုရွှေဘနဲ့ ပေါင်းပေါင်းပြီး တစ်နေ့ တစ်နေ့ အရေမရ အဖတ်မရ မြစ်ဆိပ်ဖက်ဆင်းပြီး ငါးမျှား၊ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ရပ်ကွက်ထဲက ချာတိတ်တွေနဲ့ထိုင်ရင်း ဆရာကြီးဂိုက်နဲ့ လက်ချာတွေရိုက်၊ ညနေစောင်းလာရင် ကိုရွှေဘနဲ့ နှစ်ကောင်သား မြို့ပြင်က ဗျစ်ရည်ဆိုင်ကို ဒိုင်လျှိုလေး တူတူလစ်။ အံမယ်… ပြီးတာနဲ့ အိမ်ပြန်တယ် မထင်နဲ့။ ဘယ်ရပ်ကွက်မှာ အသုဘအိမ်ရှိလဲ စုံစမ်းပြီး မိုးလင်းပေါက် ဖဲချတော့တာပဲ။ ဖဲဝိဇ္ဇာနဲ့ အင်ဂျင်နီယာ ပေါင်းမိမှတော့ သိတဲ့အတိုင်းပဲလေ။

မြို့ထဲမှာ လူမသေလို့ အသုဘမဖြစ်ရင်လည်း လက်လျှော့မယ်ထင်သလား။ ဟုတ်ကဲ့ တခြား မြို့နယ်တွေအထိ အသုဘအိမ်ရှာပြီး လိုက်ရိုက်တာဗျ။ အသုဘအိမ်မှာ စေတနာ့ဝန်ထမ်း စောင့်အိပ်ပေးတဲ့လူကို ကျနော်တို့ အရပ်ဒေသမှာ အိပ်ဖန်စောင့်လို့ခေါ်တယ်။ အင်း.. ကိုရွှေဘနဲ့ ဖိုးသက်ဆိုရင် လူတွေက လေးမြို့နယ် အိပ်ဖန်စောင့်တွေလို့ ခေါ်တဲ့အထိ အလုပ်တွေဖြစ်နေကြတာ ဟီးဟီး။

အဲ့ဒီတော့ ကျနော့်မိဘတွေကလည်း တော်တော်လေး မျက်စိနောက်လာပြီ။ အခုပြောတဲ့ကိစ္စ ပေါ်လာတော့ လူကြီးတွေလည်း အတော်ပဲဆိုပြီး မောင်ဖိုးသက် အခုချက်ချင်း အထုပ်ပြင်ပြီး သွားစေလို့ အမိန့်တော်မှတ်ကရောဗျာ။ တတ်နိုင်ပါဘူးလေ။ ထားရာမှာနေ စေရာကိုသွား.. ဘဝမျိုးဆိုတော့လည်း ထွက်တော်မူနန်းက ခွာရတော့တာပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ ခရီးထွက်လာခဲ့ရရော ဆိုပါတော့ဗျာ။

လေယာဉ်ကွင်းလိုက်ပို့တဲ့ ကိုရွှေဘက ကြေကွဲနေသေးတယ်။ အေပေးလေး!! မြန်မြန် ပြန်လာနော်..။ မင်းမပါပဲ ငါတစ်ယောက်ထဲ ဖဲသွားချလို့ ပြဿနာတက်ရင် ငါတစ်ကောင်ထဲ ရိုက်ရနှက်ရမှာ..။ ပြီးတော့ မင်းအဘိုးသေလို့ အသုဘဖြစ်ရင် ဖဲဝင်မရိုက်နဲ့။ အဲ့ဒီမြို့ကကောင်တွေက ဖဲလိမ်တတ်တယ်လို့ နာမည်ကြီးဆိုပြီး မှာနေသေးတယ်။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ကျနော် ခရီးထွက်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ။

ဆေးရုံပေါ်က အဘိုးကို စိတ်ပူရမယ့်အစား အခု ကျနော်ရောက်မယ့် မြို့ကိုပဲ စိတ်ဝင်စားနေမိတယ်။ ဗမာပြည်အလယ်ပိုင်းက မြို့။ အပူရှိန်အင်မတန် ပြင်းထန်တဲ့မြို့။ အံ့သြစရာကောင်းလောက်အောင် လှပတဲ့ စကားလုံးတွေနဲ့ ကဗျာစပ်တတ်တဲ့ ခေတ်ပေါ်ကဗျာဆရာတွေ၊ နိုင်ငံကျော် ကာတွန်းဆရာတွေ၊ စာရေးဆရာတွေ နေတဲ့မြို့ကို ကျနော် သွားနေပြီ။ ဘာတွေဘယ်လို ကြုံရမလဲဆိုတာ တွေးနေရင်း လေယာဉ်ပေါ်မှာ ကျနော် အိပ်ပျော်သွားခဲ့တယ်။

လေယာဉ်ဘီးနဲ့ ပြေးလမ်း ဆောင့်မိတဲ့အချိန်ကြမှ ကျနော် လန့်နိုးလာတယ်။ ရောက်ပါပြီဗျာ။ ကျနော် အိပ်ချင်မူးတူး ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ လေယာဉ်ပေါ်ကနေ အိတ်ကလေးလွယ်ပြီး ဆင်းလာခဲ့တယ်။ ပေါင်းအိုးထဲ ဆင်းလာရသလို ဖြစ်သွားတယ်။ အင်း.. ငါတော့ ဘယ်လောက်ကြာဦးမယ် မသိဘူးလို့ တွေးရင်း စိတ်ပျက်သွားတယ်ဗျ။ လေဆိပ်ထဲဝင်လာရင်း ဟိုဟိုဒီဒီလျှောက်ကြည့်ရင်း ရှာလိုက်တော့ ဖုန်းကြိုဆက်ထားပြီး လာကြိုခိုင်းထားတဲ့ နယ်ခံကာတွန်းဆရာကို အလွယ်တကူ တွေ့ရလို့ ဝမ်းသာအားရ ဖက်ရမ်းနှုတ်ဆက်ရင်း လေဆိပ်အပြင်ဖက် ထွက်လာခဲ့ကြတယ်။ လေဆိပ်အပြင်ဖက်မှာ ရပ်ထားတဲ့ ဒီကောင့်ဂျစ်ကားလေးဆီသွားရင်း နေရောင်စူးစူးကြီးရဲ့ဒဏ်ကို စပြီးခံနေရပြီ။

“အားးး!! နေရောင်က ငါ့မျက်လုံးကို လက်သီးနဲ့ ထိုးလိုက်သလိုပဲကွာ..။ အခုချိန်များ ငါ့လက်ထဲ ခြောက်လုံးပူး သေနတ်တစ်လက်လောက်ရှိရင် မြင်မြင်ရာလူတွေကို အကုန်ပစ်သတ်မိမလား မသိဘူး..”

လို့ ပြောလိုက်တော့ ကျနော့်ကျောင်းနေဖက် ကာတွန်းဆရာက တဟားဟားရယ်ရင်း

“အခုစောသေးတယ် ငါ့ကောင်။ မွန်းတည့်ရင် ပိုဆိုးတာ မင်းတွေ့လိမ့်မယ်”

လို့ ပြန်ပြောတယ်ဗျ။ (အဲ့ဒါ အဲလဘတ်ကမျူးရဲ့ ဝတ္ထုတစ်ပုဒ်ထဲက စာသား။ ဇာတ်လိုက်က နေရောင်လက်လက်မှာ စိတ်ဖောက်သလိုဖြစ်ပြီး လူတစ်ယောက်ကို ခြောက်လုံးပူးနဲ့ ပစ်သတ်မိတဲ့ ဇာတ်လမ်း။ ကာတွန်းဆရာက အဲ့ဒီဝတ္ထုကို အလွတ်ကိုရတဲ့အထိ ကြိုက်တာမို့လို့ တစ်ခါထဲ သဘောပေါက်ပြီး ရယ်နေတာဗျ)

“ဟေ့ကောင် သူငယ်ချင်း… ငါ့ကို ဆံသဆိုင်လေး အရင်ပို့ပေးပါကွာ..။ ဆံပင်ညှပ်ချင်လို့”

အဲ့လိုပြောလိုက်တော့ ကျနော့်ဘော်ဒါက

“အိုကေ”

ဆိုပြီး ဂျစ်ကားလေးကို မြို့ထဲဖက်ကို မောင်းနေရင်း စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့နေပြန်တယ်။ ကျနော့်ဆံပင်နဲ့ အလံနီလက်ဟောင်း အဘိုးရှိတဲ့ ဆေးရုံကို သွားလို့မဖြစ်ဘူးဗျ။ တော်ကြာ သူ့မြေးကျနော်ဟာ ခေတ်စနစ်ဆိုးအောက်မှာ သားကောင်ဖြစ်သွားပါပြီ ဘာညာဆိုတဲ့ လက်ဝဲအယူအဆတွေနဲ့ ဆိုဆုံးမတာနဲ့ပဲ ရောဂါပိုသည်းလာပြီး ရှောသွားနိုင်တယ်။ ကျနော့်ဆံပင်ကလည်း ကျောလည်လောက် ရောက်အောင်ကို ရှည်နေတာကိုး။ အဲ့ဒီခေတ်က တအုံးအုံးထနေတဲ့ Rocker ကြီးတွေကို အားကျလို့ မထင်နဲ့ဗျာ။ ရှက်ရှက်နဲ့ ဝန်ခံရရင် ရည်းစားက ပစ်ပြေးသွားကတည်းက ဆံပင်မညှပ်ပဲ ပစ်ထားတာလေ။

ဘာဆိုင်လို့လဲလို့ ခင်ဗျားတို့က မေးချင်တာလား။ မတော်လို့များ စိတ်ပြောင်းပြီး ကျနော့်ဆီကို ပြန်လာခဲ့ရင် မမရယ်.. ကျနော့်အလွမ်းတွေဟာ ဟော့ဒီ ကျနော့်ဆံပင်တွေလောက်တောင် ရှည်နေပါပြီ ဘာညာနဲ့ ချွဲမယ်ပေါ့လေ။ အဟိ.. လွန်ခဲ့တဲ့ ၃-၄ လက မမတစ်ယောက် တစ်နယ်တစ်ကျေးမှာ အိမ်ထောင်ကျလို့ ကလေးတောင်ရနေပြီဆိုတာ ကြားမှ စိတ်လျှော့လိုက်ရတာ။ ဒါပေမယ့် ချက်ချင်းကြီး ဆံပင်တွေကို ညှပ်မပစ်ရဲဘူး။ လိပ်ပြာမလုံလို့ ဟီးဟီး။ အခုမှပဲ ပူတာရယ်၊ အဘိုးကို တွေ့ရမှာရယ်ကို အကြောင်းပြလို့ရပြီဆိုတော့ ညှပ်ပစ်လိုက်တော့မယ်ဗျာ…။

ဆံပင်ညှပ်လိုက်တော့မှ လူကို ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ဖြစ်သွားတယ်။ တအားမတိုပဲ ဂုတ်ထောက်လောက် ဖြတ်ချထားလိုက်တယ်။ အိုကေ! ရပြီ။

အဘိုးအိမ်ကို ပေးလိုက်တဲ့ လိပ်စာအတိုင်း လိုက်ရှာတော့ မြို့ထဲမကျ မြို့ပြင်မကျ ရပ်ကွက်ထဲက ခြံဝင်းကျယ်ကျယ်တစ်ခုကို ရောက်သွားတယ်။ ပျဉ်ထောင် သွပ်မိုးနဲ့ ရေနံဝနေတဲ့ နှစ်ထပ်ရှေးအိမ် မဲမဲကြီးဗျ။ ခြံဝင်းထဲမှာ ဝါးရုံပင်တွေ သရက်ပင်တွေနဲ့ အရိပ်ခပ်ကောင်းကောင်းပဲ။ ခြံဝင်းထဲကို ကျနော်နဲ့ ကာတွန်းဆရာတို့ ဂျစ်ကားလေးကို မောင်းဝင်သွားတော့ လူသူလေးပါးမရှိဘူး။ အိမ်ရှေ့ဆင်ဝင်အောက်မှာ ကားရပ်လိုက်ပြီး ကြည့်လိုက်တော့ တံခါးမကြီးကို သော့ခလောက်ကြီးနဲ့ ခတ်ထားတာ တွေ.ရတယ်။

ပြဿနာပဲ.. ဘယ်သူမှ မရှိပါလားဗျာ။ နှစ်ကောင်သား ခပ်တည်တည်နဲ့ အိမ်ရှေ့က ၃-၄ ထစ်လောက်ရှိတဲ့ လှေကားခုံမှာ ထိုင်နေရင်း ဘယ်လိုလုပ်မလဲ တိုင်ပင်နေလိုက်ကြတယ်။

“ဟေ့ကောင်သူငယ်ချင်း.. ဘယ်သူမှမလာလို့ အဆင်မပြေရင်.. ငါ့အိမ်ကိုသာ လိုက်ခဲ့တော့ကွာ”

လို့ ကာတွန်းဆရာက ပြောတာကို လိုက်သင့်မလိုက်သင့် စဉ်းစားနေတုန်း…

“ကိုဖိုးသက်ဆိုတာလား ရှင်!!”

ဆိုတဲ့ အသံလွင်လွင်လေးကို ကြားလိုက်တော့ မော့ကြည့်လိုက်မိတယ်။ အသက် ၂၅-၃၀ ကြားလောက်ရှိမယ့် အမျိုးသမီးတစ်ယောက် အိမ်သော့တွဲလေးကိုင်ပြီး ကျနော်တို့ရှေ့မှာ လာရပ်နေတာ မြင်ရတယ်။ အသားခပ်ညိုညို အရပ်မြင့်မြင့်နဲ့ မျက်နှာက ခပ်တည်တည်ဗျ။ ရှပ်အင်္ကျီလက်ရှည်ကို နေပူဒဏ် ကာကွယ်ဖို့အတွက် ဝတ်ထားတာတောင် သူ့ရွှေရင်အစုံက မို့မို့မောက်မောက် ဖြစ်နေတာ အသိသာကြီး ဖြစ်နေတယ်။ ထမီအဝါနုရောင်လေးနဲ့ ဆံပင်ရှည်တွေကို လက်ကိုင်ပုဝါအဖြူလေးနဲ့ စည်းနှောင်ပြီး ပုခုံးအရှေ့တစ်ဖက်ခြမ်းကို ချထားတယ်။ ခေါင်းပေါ်မှာက မြက်ခမောက် ပြားပြားလေးကို ဆောင်းလို့။ ကျနော်လည်း ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး အကဲခတ်နေရာက ချောင်းတစ်ချက်ဟန့်လိုက်ပြီး မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တယ်။

“အဟမ်း.. ဟုတ် ကျနော်ဖိုးသက်ပါ..။ အဘွားလေးမေ ဘယ်များသွားသလဲ မသိဘူးဗျ..။ ဆေးရုံမှာလား..။ (အဘွားလေးမေဆိုတာ ကျနော့်အဘိုးရဲ့ဇနီး)

“ကျမ ဟိုဖက်ခြံကပါ..။ အရီးမေ ဆေးရုံသွားပါတယ်..။ ကိုဖိုးသက်လာရင် သော့ဖွင့်ပေးဖို့ ကျမကို မှာထားလို့ပါ..။ ညဖက်ကြမှ ဆေးရုံလိုက်လာပါလို့ မှာထားပါတယ်…”

“အာ.. ဟုတ်ကဲ့ခင်ဗျ။”

အဲ့ဒီအမျိုးသမီးက အိမ်တံခါးမကြီးသော့ကို ဖွင့်ဖို့ပြင်နေတုန်း ကာတွန်းဆရာက

“ဟေ့ကောင် ငါ့ပွဲရုံမှာ အလုပ်တွေကျနေတယ်ဟ..။ ညမှ တစ်ခါပြန်လာပြီး မင်းကို ဆေးရုံလိုက်ပို့မယ်။ အခုတော့ ငါလစ်လိုက်တော့မယ်”

ဆိုပြီး သူ့ကားပေါ်တက်ပြီး စက်နိုးရင်း ကျနော့်ကို မျက်စိတစ်ဖက်မှိတ်ပြတယ်။ ဟိုအမျိုးသမီးဖက်ကို မျက်စပစ်ပြတယ်။ သောက်ခွက်က မချိုမချဉ်နဲ့။ ကျနော့်အိတ်ကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး ကားမောင်းထွက်သွားတဲ့ ဒီကောင့်ကို အသံမထွက်ပဲ ပါးစပ်လှုပ်ပြပြီး ဆဲလိုက်သေးတယ်။ ပြီးတော့မှ အိမ်ထဲဝင်လာမိတယ်။

“နောက်ဖေးခြံထဲက ရေတွင်းမှာ ရေချိုးလိုက်ပါ..။ ကျမ ထမင်းပွဲပြင်ထားပေးပါ့မယ်..”

လို့ ဟိုအမျိုးသမီးက ကျနော့်ကိုမကြည့်ပဲ ပြောတယ်။ ဘယ်လိုဟာလဲ မသိဘူးဗျ။ ရုပ်တည်ကြီးနဲ့။ အဘွားမေနဲ့ ဘာတော်လဲတော့ မသိဘူး။ ကျနော်လည်း ရေလဲပုဆိုး၊ ဆပ်ပြာ၊ တဘက်တွေယူပြီး ရေအေးအေးလေးကို ဇိမ်နဲ့ချိုးပြီးမှ အိမ်ဖက်ပြန်လာခဲ့တယ်။ ကျနော့်အတွက် နေရာချထားပေးတဲ့ အခန်းထဲကနေ အဝတ်အစားလဲပြီး ပြန်ထွက်လာတော့ ထမင်းစားခန်းထဲမှာ ခုနကမိန်းမက ထမင်းပွဲပြင်ထားပြီးပြီ။ ဆောင်းထားတဲ့ မြက်ခမောက်ကို ချွတ်ထားတော့ မျက်နှာကို သေချာမြင်ရတယ်။ မျက်နှာကြောတာ မတင်းရင် တော်တော်ကြည့်ရတာ ချောတယ်လို့ ပြောလို့ရတဲ့ မိန်းမဗျ။ အခု ကျနော့်ကို ကျောပေးထားတော့ ထမီအဝါနုလေးအောက်က သူ့တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်းလေးကလည်း ကြည့်ရတာ မျက်စိအေးလိုက်တာ။

ရုတ်တရက် ဖတ်ကနဲ ကျနော့်ဖက် လှည့်ကြည့်လာမှ သတိလက်လွတ် ငေးနေမိတာ လူမိသလို ဖြစ်သွားလို့ ရှက်သွားတယ်။ သူ့မျက်နှာလည်း ရှက်ဝဲ၀ဲ ဖြစ်သွားတာပေါ့။ သူစိမ်းယောကျ်ားတစ်ယောက် ကိုယ့်ဖင်ကို မျက်စိဇိမ်ခံနေတာ တွေ့လိုက်ရတာကိုး။ ကျနော်လည်း အရှက်ပြေ ထမင်းစားပွဲကို မြန်မြန်ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ခပ်တည်တည်နဲ့ ခူးခပ်စားပစ်လိုက်မိတယ်။

စားသောက်ပြီးတော့ ပန်းကန်ခွက်ယောက်တွေကို သူမတစ်ယောက် သိမ်းဆည်းနေတုန်း ကျနော် ဧည့်ခန်းဖက်ထွက်လာပြီး စီးကရက်တစ်လိပ်လောက် ဖွာရင်း ထိုင်နေမိတယ်။ ခဏနေတော့ သူမထွက်လာပြီး ထုံးစံအတိုင်း ကျနော့်မျက်နှာကို မကြည့်ပဲ..

“တရေးလောက် အိပ်ချင်အိပ်ထားပါ ကိုဖိုးသက်..။ ညဖက်ကျရင် ဆေးရုံမှာ စောင့်အိပ်ရမယ်လို့ အရီးမေက ပြောထားပါတယ်။ တစ်ခုခုလိုရင် ဟိုဖက်ခြံမှာ ကျမရှိပါတယ်။ လှမ်းခေါ်လိုက်ပါ”

လို့ ခပ်တည်တည်ပြောရင်း ပြန်သွားရော။ ကျနော်လည်း ကျောပေးပြီး ခပ်မြန်မြန်လျှောက်သွားတဲ့ အဲ့ဒီအမျိုးသမီးရဲ့ နောက်ပိုင်းအလှကို သေချာလိုက်ကြည့်ရင်း ဧည့်ခန်းထဲက ဆက်တီခုံရှည်ပေါ် လှဲအိပ်လိုက်မိတယ်။

အိပ်ယာနိုးလာတော့ ပူစပ်ပူလောင်ကြီးဗျာ။ ညနေစောင်းစပြုလာတာတောင် နေရောင်က တော်တော်လေး ပြင်းသေးသလိုပဲ။ အာခေါင်ခြောက်သလိုဖြစ်ပြီး နေရခက်လိုက်တာ။ ဓာတ်ဆားလေးဘာလေး ကြိုပြီးဖျော်သောက်ထားရင်ကောင်းမယ်။ ဝတ်ထားတဲ့ တီရှပ်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ထိုင်းထိုင်းမှိုင်းမှိုင်းဖြစ်နေတာ သွေးပူလာအောင်လို့ ရှဲဒိုးဘောက်ဆင်လေး နည်းနည်းကစားလိုက်သေးတယ်။ တအားကြီးတော့ လေ့ကျင့်ခန်း မလုပ်ရဲဘူးဗျ။ နဂိုက ချွေးတစိုစိုဖြစ်နေတာ အားကုန်မှာ ကြောက်ရတယ်။ တလက်စထဲ ရေချိုးတော့မှဆိုပြီး အိမ်ပေါ်တက်ပြီး ဆပ်ပြာခွက်တွေ၊ ရေလဲပုဆိုးလေးတွေယူပြီး နောက်ဖေးခြံဝင်းထဲက ရေတွင်းကို ထွက်လာခဲ့တယ်။

ကိုယ့်အတွေးနဲ့ကိုယ် လျှောက်လာခဲ့တာ သတိမထားမိလိုက်ဘူး။ ရေတွင်းဘေးကိုရောက်မှ လူတစ်ယောက် ရေချိုးနေတာ သတိထားမိတယ်။ ဟိုအမျိုးသမီးဗျ။ ဒုက္ခပဲ။ အခုမှ ပြန်ကွေ့သွားရအောင်လည်း မကောင်း၊ သူစိမ်းမိန်းမတစ်ယောက်နဲ့ ရေတွင်းတစ်ခုမှာ နှစ်ယောက်ထဲ ရေချိုးရမှာကိုလည်း စိတ်က ကျဉ်းကြပ်နေတာ အမှန်ပဲ။ မတတ်နိုင်ဘူးဗျာ။

“ရေချိုးနေတာလား အစ်မ!!”

လို့ ပြောရင်း ပြုံးပြလိုက်တယ်။ သူကတော့ ခေါင်းငြိမ့်ပြရုံပဲ။ တော်တော် သောက်ကြောတင်းတဲ့ ဟာမဗျ။ ကျနော်လည်း လက်ကသယ်လာတဲ့ ရေလဲတွေ ဆပ်ပြာခွက်တွေကို ရေတွင်းဘေးက အုတ်ခုံလေးပေါ်တင်ရင်း အဲ့ဒီအမျိုးသမီးကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ရေပုံးကြိုးမဲမဲလေးကိုဆွဲရင်း ရေတွင်းထဲက ရေငင်နေတယ်ဗျ။ ပုံစံကိုကြည့်ရတာ တွင်းထဲကရေကိုငင်ပြီး ပုံးလိုက်လောင်းချိုးနေပုံရတယ်။

ဘေးတိုက်မြင်နေရတဲ့ သူ့ကိုယ်လုံးလေးမှာ ရေစိုထမီက ကပ်နေတော့ ကောက်ကြောင်းတွေက ထင်းနေတဲ့အပြင်.. ရေငင်နေတော့ လှုပ်ရှားနေတာကြောင့် ရေစိုထမီအောက်က နို့ကြီးနှစ်လုံး တုန်တုန် တုန်တုန် ဖြစ်နေတယ်။ ခြေဖျားလေးထောက်ထားတော့ အောက်က တင်ပါးလေးကလည်း တစ်တစ်ရစ်ရစ်လေးဗျ။ ကျနော် အာခေါင်ခြောက်လာပြန်ပြီ။ ဒီတစ်ခါ အာခေါင်ခြောက်တာက ဘာကြောင့်လဲဆိုတာ သဘောပေါက်တယ်မလား။

ရေချိုးမယ်ဆိုပြီး အောက်ခံဘောင်းဘီကလည်း ဝတ်မလာတော့ ပုဆိုးတစ်လွှာလေးပဲ ကာထားတဲ့ အငယ်ကောင်ကလည်း ငေါက်ကနဲ ထထောင်ချင်သလိုလို ဖြစ်လာတယ်။ ဖူးးးးးးး!! စိတ်ကို မနည်းထိန်းနေရတယ်။ စိတ်ကိုထိန်းဖို့ ကြိုးစားနေပေမယ့် ကျနော့်မျက်လုံးတွေက အဲ့ဒီအမျိုးသမီးရဲ့ ရေစိုကိုယ်လုံးပေါ်မှာပဲ စုံချည်ဆန်ချည် ပြေးလွှားနေတယ်။ သူကတော့ ကျနော့်ကို ရှိတယ်လို့ကို သဘောထားပုံမရဘူး။ ရေတစ်ပုံးငင်လိုက် ခေါင်းကနေ လောင်းချိုးလိုက်၊ ရေပုံးကြိုးကို လျှော့ချလိုက်၊ အဲ့လို အေးအေးလူလူပဲ လုပ်နေတာဗျ။ ကျနော့်မှာသာ စိတ်က တဖြေးဖြေးဖောက်ပြန်လာလို့ ဟိုဒင်းဖြစ်ပြီး ထိုင်ရမလို ထရမလို ကုန်းကွကွကြီး ဖြစ်လာပြီ။ အခုချိန်သာ ကျနော့်ဖက်ကို လှည့်ကြည့်လာရင် ပုဆိုးအောက်ကနေ ထိုးထိုးထောင်ထောင် ဖြစ်နေတဲ့ကိစ္စ မြင်တော့မယ်ဗျ။

ကဲ.. အရှက်မကွဲခင် မြန်မြန်ကာကွယ်မှဆိုပြီး ခါးလောက်ရှိတဲ့ ရေတွင်းဘောင်နားကို ဝင်ကပ်လိုက်ရင်း…

“အစ်မ!! ပေး… ကျနော်ရေငင်ပေးမယ်”

ဆိုပြီး လောကွတ်လုပ်ပြီး သူ့လက်ထဲက ဆွဲတင်လက်စ ရေပုံးကြိုးလေးကို ဆွဲယူလိုက်တယ်။ ငေါက်တောက်တောက် ဖြစ်နေတဲ့ အောက်ကကိစ္စက ရေတွင်းဘောင်နဲ့ ကွယ်သွားတော့ အဆင်ပြေသွားတယ်။ သူ့လက်ထဲက ရေပုံးကြိုး ကျနော့်လက်ထဲ ရောက်လာတော့မှ အောက်ကရေပါလာတဲ့ ရေပုံးဝိတ်က တော်တော်အလေးချိန်စီးမှန်း သတိထားမိတယ်။ ဆွဲတင်မလို့လုပ်တုန်း သူက အတင်းပြန်လုတယ်ခင်ဗျ။

“မလိုဘူးရှင့်!! ကျမဖာသာငင်ပါ့မယ်..”

ကျနော်ကလည်း

“ဟာ.. ကျနော်ဆွဲပေးမယ်..”

အဲ့လိုတွေဖြစ်ကြရင်း ရေပုံးကြိုးကို သူတစ်ပြန်ကိုယ်တစ်ပြန် လုကျရင်း အဓိကရုန်း(အဲလေ) ရုန်းရင်းဆန်ခတ်တွေ ဖြစ်ကုန်တယ်ဗျ။ ရေအပြည့်ပါတဲ့ ရေပုံးဝိတ်က လေးပါတယ်ဆိုမှ၊ ရေပုံးကြိုးလုပ်ထားတဲ့ သားရည်ကြိုးမဲမဲလေးက ရေတွေစက်လက်နဲ့ဆိုတော့ ချောထွက်သွားတာ ကျနော့်လက်က လွှတ်ထွက်သွားပြီး သူ့လက်ထဲကို မမိတမိ ပါသွားတယ်။ ဒါပေမယ့် မိမိရရ မဟုတ်တဲ့အပြင် ဆောင့်ပြီးလွှတ်လိုက်သလို ဖြစ်သွားတော့ ရေပုံးကြိုးက ရွှီးကနဲ သူ့လက်ကြားထဲက လျှောထွက်သွားတာကို လိုက်ဖမ်းနေတုန်း သူ့ထမီရင်လျားက ပြေကျသွားရောဗျ။ ချက်ချင်းဖတ်ကနဲ သူ့ဘယ်ဖက်လက်နဲ့ ပြေကျသွားတဲ့ထမီကို လှမ်းအဆွဲ ညာလက်ကဆွဲထားတဲ့ ရေပုံးကြိုးရဲ့ ဆောင့်ဆွဲတဲ့ဝိတ်ကို မခံနိုင်တော့ပဲ ဒယိမ်းဒယိုင်ဖြစ်ပြီး ရှေ့ကိုငိုက်ကနဲ ပါသွားတယ်။

ကျနော်လည်း လန့်သွားပြီး သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို လှမ်းဖက်ပြီး ဆွဲယူလိုက်တော့ အောက်က ရေစိုစိုဖြစ်နေတဲ့ သံမံတလင်း ချောကျိကျိကြောင့် နှစ်ယောက်သား လုံးထွေးပြီး ဘိုင်းကနဲ လဲသွားရော။ ရေပုံးရော ကြိုးရော ရေတွင်းထဲ ပြုတ်ကျသွားတာ ဝုန်းကနဲပဲဗျ။ သတိဝင်လာတဲ့အချိန်ကြတော့ ကျနော်က သူ့အပေါ်ကို ဖိပြီးလှဲနေတာဗျ။ သူလည်း တော်တော်အီစိမ့်သွားတယ်နေမှာ။ တော်သေးတယ် ပက်လက်လှန်လှဲကျတာ နောက်စေ့တွေဘာတွေ မထိသွားလို့။ မျက်နှာလေးက ရှုံ့မဲ့နေရှာတယ်။ ရှက်လည်း တော်တော်လေး ရှက်သွားပြီဗျ။

အင်္ကျီဗလာဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်ရင်ဘတ်က အိစက်စက် အထိအတွေ့ကို ခံစားနေရတာ သတိထား

လိုက်မိတယ်။ ဟိုက်!! သူ့ထမီက ခါးလောက်ထိ လျှောကျနေတာကိုးဗျ။ ဒီကြားထဲ ကျနော့်ပစ္စည်းက အချောင်းလိုက် သူ့ဗိုက်ပေါ်မှာ ဖိကပ်ထားမိနေပြီ။

“အစ်မ!! ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ.. ရလား”

ကျနော်မေးတာကို ပြန်မဖြေပဲ အပေါ်က ဖိမိနေတဲ့ ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို တွန်းထားရင်း ..

“ဖယ်တော့ ရှင်.. ဖယ်တော့လို့”

တောင်းပန်နေတဲ့ အသံလေးနဲ့ ပြောနေရှာတယ်။ စိတ်အရမ်းလှုပ်ရှားနေရှာတော့ သူ့နှုတ်ခမ်းပါးလျလျလေးတွေက တဆတ်ဆတ် တုန်နေတယ်။ ချက်ချင်း အားနာသွားပြီး ဖယ်ပေးဖို့ လက်နှစ်ဖက်ကို စုံထောက်ပြီး ကျနော့်ကိုယ်လုံးကို ကြွလိုက်တော့…

“ဖိုးသက်!! ဟေ့ကောင်… ဖိုးသက်.. ဘယ်မှာလဲဟ!! ငါလာပြီလေ.. ဖိုးသက်..”

အဲ့လိုအော်သံနဲ့အတူ အိမ်နောက်ဖေး ခြံဝန်းထဲ လူတစ်ယောက် လျှောက်လာတဲ့အသံ ကြားရတယ်။ ဟိုက်!! သွားပြီဆရာ.. ကျနော်တို့နှစ်ယောက် အခုဖြစ်နေတဲ့ပုံကိုလည်း ခင်ဗျားတို့ စဉ်းစားကြည့်ဦး။ ဘာလုပ်နေသလိုလို.. ဘာဂလိုတိုတို အနေအထားကြီး။ တော်သေးတာတစ်ခုက ရေတွင်းရဲ့ ဒီဖက်ကွယ်နေတဲ့ အခြမ်းမှာ ဖြစ်နေလို့ဗျ။ ဒါဟိုကောင် ကာတွန်းဆရာရဲ့ အသံဆိုတာ ကျနော်သိတယ်။ ထလိုက်လို့ ရေတွင်းနားကပ်လာရင် မြင်တော့မယ်။ ကျနော့်ရင်ခွင်အောက်က ဟိုအမျိုးသမီးကလည်း ချက်ချင်းထိတ်လန့်နေတဲ့ အရှက်မျက်နှာနဲ့ ဖြစ်နေပြီ။

ဟိုသူတောင်းစားက ရေတွင်းနဲ့ ခြေလှမ်း ၄-၅-၁၀ လှမ်းနားအထိ ရောက်လာပြီး ကျနော့်ကို အော်ခေါ်နေတာဆိုတော့ ကပ်လျှက်ကလေး။ ကျနော်က လက်ခွပြီး ထောက်ထားတဲ့ နေရာကနေ အောက်က သူမကို တိတ်တိတ်နေဆိုတဲ့ အမူအရာလုပ်ပြတော့ ခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်။ ဟိုကောင့်ခြေသံ တဖြေးဖြေးဝေးသွားပြီး အိမ်ရှေ့ဖက်ကို ပြန်ထွက်သွားမှ ကျနော် အောက်ကိုငုံ့ကြည့်လိုက်မိတယ်။ ဗလာကျင်းနေတဲ့ ရွှေရင်ဖြိုးဖျနှစ်မွှာက ခပ်ထွားထွားလေး လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးဗျ။ ကျနော်ငုံ့ကြည့်တာ ချက်ချင်းသတိထားမိသွားပြီး ခါးနားကို လျှောကျနေတဲ့ သူ့ရေစိုထမီလေးကို ဖတ်ကနဲဆွဲတင်ပြီး သူ့နို့နှစ်လုံးကို ကာဖို့ကြိုးစားတယ်။ ပြီးတော့မှ

“ဖယ်ပါတော့ရှင်… ကျမ ရှိကြီးခိုးပါတယ်”

လို့ တုန်တုန်ရီရီပြောလာမှ သတိဝင်လာပြီး..

“ဆောရီး အစ်မရယ်… ဆောရီး”

ဆိုပြီး ဖယ်ပေးလိုက်မိတယ်။ ချက်ချင်းထလိုက်ရင်း အုတ်ခုံပေါ်က သူ့တဘက်ကိုယူခြုံ၊ ဆပ်ပြာခွက်ကလေးကိုယူပြီး တဖက်ခြံဖက် လစ်ကနဲ ထွက်ပြေးသွားရောဗျာ။ ဖူးးးး!! ကျနော့်မှာသာ တစ်ယောက်ထဲ ရေတွင်းဘေးမှာ ငုတ်တုတ်လေးထိုင်လို့ ရင်တလှပ်လှပ်နဲ့ ကျန်နေခဲ့တာပေါ့။

ပြုတ်ကျသွားတဲ့ ကြိုးတပ်လျက်ရေပုံးကို ပြန်ဆွဲတင်ပြီး ရေကို မြန်မြန်ပြီးအောင် ချိုးနေတုန်း ဟိုကောင် ကာတွန်းဆရာ ပြန်ရောက်လာပြန်တယ်။

“ဟမ်! ခုနက မင်းကို ဒီနားအထိ လာအော်ပြီး ငါလာရှာတာ မတွေ့ပါလားကွ..”

“ကိုယ်ပျောက်နေလို့ဟေ့ ..”

လို့ ငေါ့တော့တော့ ပြန်ပြောရင်း ရေကို ခပ်သွက်သွက်လေး ချိုးရင်း လက်စသတ်လိုက်တယ်။ ညနေစောင်းပြီဆိုတော့ ဆေးရုံကို လူနာစောင့်အိပ်ဖို့သွားမှ။ သူငယ်ချင်းရဲ့ ဂျစ်ကားလေးနဲ့ ဆေးရုံကိုရောက်သွားပြီး ဟိုရှာဒီရှာ လိုက်ရှာနေရသေးတယ်။ နောက်ဆုံး ဆေးရုံကြီး အဆောင် (၂) ရဲ့ အပေါ်ထပ်ထောင့်ဆုံးက ပိုက်ဆံပေးရတဲ့ သီးသန့်အခန်းထဲမှာ ကျနော့်အဘိုးဂွစာကြီးကို သွားရှာလို့ တွေ့ကရောဆိုပါတော့ဗျာ။ အဘွားလေးမေက ကုတင်ဘေးမှာထိုင်လို့ မျက်နှာက သိပ်မကောင်းရှာဘူး။

“သား!! မင့်အဘိုး ကြီးမိုက်ကြီးကို ကြည့်ပါဦး”

ဆိုပြီး ငိုရှာတယ်။ မတွေ့တာကြာတဲ့ ကျနော့်အဘိုးတစ်ယောက် ဆေးရုံသံကုတင်လေးပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေး။ နဖူးက တော်တော်ပြောင်နေရှာပြီ၊ မုတ်ဆိတ်တွေ၊ နှုတ်ခမ်းမွှေးတွေနဲ့ သေချာကြည့်လေလေ ပစ္စည်းမဲ့ခေါင်းဆောင်ကြီး လီနင်နဲ့ တူလေလေပဲ။ လူကသာ တစ်ကိုယ်လုံး ပိုက်တွေတန်းလန်း ဖြစ်နေတာ.. ကျနော့်ကိုလှမ်းကြည့်တဲ့ မျက်လုံးက အရင်ကလို ခပ်မာမာပဲဗျ။ အဘွားလေးမေကို နှစ်သိမ့်ပြီး ကျနော့်ဘော်ဒါရဲ့ ဂျစ်ကားနဲ့ ပြန်လိုက်ပို့ပေးလိုက်ဖို့ စီစဉ်ပေးလိုက်တယ်။ ညဖက်တစ်ခုခု အရေးပေါ်အတွက် စပါယ်ရှယ်နာ့စ်တစ်ယောက် ခေါ်ထားတယ်။ ကျနော်က ဘိုးတော်သောင်းကျန်းရင် ဘေးကထိန်းပေးဖို့ စောင့်အိပ်ရမယ်လို့ မှာသွားတယ်။ အခုလောလောဆယ်တော့ စောသေးလို့ ငှါးထားတဲ့ သူနာပြုဆရာမ ရောက်မလာသေးဘူးတဲ့။

ကျနော့်အဘိုးက ဆီးချိုကော နှလုံးကော ရှိနေတာကို ရှပ်ကီသွားချလိုက်တော့ ဘာဖြစ်သွားလဲ မသိတော့ပဲ အခုလို အခြေအနေ ဖြစ်သွားတာလို့ ပြောတယ်။ အခု ဆီးမသွားနိုင်ဖြစ်ပြီး ဆီးပိုက်တန်းလန်း၊ လက်ဖျံမှာလည်း ဆေးပုလင်းတွေ ချိတ်ထားရပြီ။ တော်သေးတယ် ရထားတဲ့အခန်းက အစွန်ဆုံးကျလို့ ပြူတင်းပေါက်တွေ ဖွင့်ထားရင် လေဝင်လေထွက် မဆိုးဘူး။ အဘိုးရဲ့ ကုတင်ဘေးကခုံရှည်မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း မှိန်းနေတဲ့သူ့ကို ကျနော်ငေးကြည့်နေမိတယ်။

အင်း.. ကျနော်ကိုယ်တိုင် မမှီလိုက်ပေမယ့် ကြားဖူးသမျှ ဒီအဘိုးအကြောင်းကတော့ အံ့သြစရာတွေဗျ။ ကျနော်တို့တစ်မြို့လုံး အခုထိ သူ့အကြောင်းပြောပြီး ရယ်ကြတုန်း။ တော်တော်ဂွတိုက်တဲ့ လူကြီး။ အခု သူ့ဇနီးဘွားလေးမေက ကျနော်တို့မြို့ကို တာဝန်ကျလာတဲ့ ကျောင်းဆရာမလေးပေါ့။ အဲ့ဒါကို တောပြန်သူပုန် အလံနီကြီးဆိုပြီး လူတိုင်းလန့်ရတဲ့ ကျနော့်အဘိုးက ရည်းစားစာပေးတယ်။ ကျောင်းစိမ်းလေးနဲ့ ဆရာမလေးကို လမ်းကစောင့်ပြီး ဆရာမလေးရှေ့က ပိတ်ရပ်ပြီး

“ဟေ့.. နေဦး.. ရော့” ဆိုပြီး လေသံမာကြီးနဲ့ သူ့စာကို ထိုးပေးလိုက်တော့ ဘွားလေးမေက “ဒါဘာလဲ” လို့ မေးသတဲ့။ “ဘာရမလဲ.. ရည်းစားစာ နင့်အတွက်” ဆိုပြီး ကျနော့်အဘိုးက ပိတ်ဟောက်သေးတယ်ဆိုပဲ။ “အို!! မယူနိုင်ပါဘူးရှင်” ဆိုပြီး ပြန်လည်းပြောရော.. ကျနော့်အဘိုးက ဒေါသူပုန်ထတော့တာပဲ။ စာကိုအစိပ်စိပ် အမြွာမြွာဖြစ်အောင် ဆွဲဖြဲလိုက်ပြီး “လီးမှမယူချင်နေကွာ” တဲ့..။ “ငါ့မှာတော့ သူ့ကိုမြတ်နိုးလွန်းလို့ တစ်ညလုံးမအိပ်ပဲ ထိုင်ရေးလာတာ” ဆိုပြီး တောက် အကျယ်ကြီးခေါက်ပြီး လှည့်ထွက်သွားရောတဲ့ဗျာ။ ဘယ်နှယ့်လူလဲ မသိပါဘူးဗျာ။ အဲ့ဒါကိုကြားတဲ့ ဘေးကအောင်သွယ်တွေက လူရိုးလူကောင်းကြီးပါ ဘာညာနဲ့ ဝိုင်းပြီးလှော်ပေးရင်း ကြိုက်သွားကြတာလို့ ပြောတာပဲလေ။

ရှိသေးတယ် နောက်ဆက်တွဲက..။ သမီးရည်စားဖြစ်တော့ အဲ့ဒီခေတ်က ရှေးဆန်တယ်မလား။ သိုသိုသိပ်သိပ်ကလေး နေရတဲ့ ခေတ်ကိုး။ အဲ့ဒါ ချိန်းတွေ့ကြတော့ ဘွားလေးမေက “လူပြတ်တဲ့နေရာ မသွားရဲပါဘူး” လို့ငြင်းတော့ ဒေါသထွက်လာတဲ့ ကျနော့်အဘိုးက လက်ကိုအတင်းဆွဲပြီး မြို့လယ်ခေါင်က ရုပ်ရှင်ရုံ အတက်အဆင်းလှေကားမှာ သွားထိုင်ရော။ ပြီးတော့ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဂရုမစိုက်ပဲ လက်ကလေးကိုင်၊ ပါးကလေးကိုင်လုပ်ပြီး ချိန်းတွေ့နေတာ.. တစ်မြို့လုံးကမြင်ပြီး အုတ်အော်သောင်းနင်း ဖြစ်ကုန်ရောတဲ့။ ဒါနဲ့ပဲ လူတွေသိကုန်ပြီး မြန်မြန်ညားသွားတယ်လို့ ကြားဖူးတယ်ဗျ။

အခု ကျနော်နဲ့ ထိပ်တိုက်တွေ့နေပြီဗျ။ အခုလောလောဆယ်တော့ အဘိုးကြီး မှိန်းနေတယ်။ နိုးလာရင်တော့ မလွယ်ဘူး။ ဒီအတိုင်း ငုတ်တုတ်ထိုင်နေရင်း ဟိုတွေးဒီတွေးနဲ့ ညမိုးချုပ်စပြုလာပြီ။ ဟိုကောင် ကျနော့်ဘော်ဒါကို ဖတ်စရာ စာအုပ်ကလေးဘာလေး နည်းနည်းပါးပါး လာပို့ပါလို့ မှာလိုက်တာ အခုထိလည်း မလာသေးဘူးဗျာ။ ကြာလာတော့ တစ်ယောက်ထဲ ငုတ်တုတ်ကြီး ပျင်းလာပြီ။ အဘိုးကလည်း တုတ်တုတ်တောင် မလှုပ်ဘူး။ အခန်းထဲမှာလည်း နည်းနည်းပူလာပြီဗျ။

ကျနော် အပေါ်ကထပ်ဝတ်လာတဲ့ ရှပ်လက်ရှည်အဖြူကို ချွတ်လိုက်ပြီး အခန်းနံရံက သံချောင်းတစ်ခုမှာ ချိတ်လိုက်တယ်။ စွပ်ကျယ်လက်ပြတ်နဲ့မှ တော်တော်လေး အေးသွားတယ်။ ရိပ်ကနဲ အခန်းဝမှာ လူတစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်လို့ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့.. ထမီအနီရဲရဲ.. ခါးတိုအင်္ကျီ အဖြူဆွတ်ဆွတ်ကလေးနဲ့ သူနာပြုဆရာမလေး တစ်ယောက်ဗျ။ မျက်နှာဝိုင်းစက်စက်ကလေးက ချိုပြုံးနေတာ။ လှမ်းကြည့်လိုက်တဲ့ ကျနော့်ရင်ထဲမှာတောင် အေးစိမ့်သွားတာပဲဗျာ။

ရင်ခွင်ထဲမှာ စာအုပ်ထူထူလေး နှစ်အုပ်ကို ပွေ့ထားရင်း အခန်းထဲဝင်လာတယ်။ စာအုပ်တွေ ပွေ့ထားတဲ့ လက်ဖျံလေးတွေက ဖြူဖြူသွယ်သွယ်လေးတွေ။ အရပ်ကလေးက မနိမ့်မမြင့်နဲ့။ ယူနီဖောင်းနဲ့ ရုပ်ကလေးနဲ့ ဟပ်နေတာ ကြည့်လို့အတော်ကောင်းတယ်ဗျ။

“ဦးရဲမြင့်ရဲ့ လူနာစောင့်လားရှင်!! အန်တီကြီး ဒီည စောင့်မအိပ်ဘူးပေါ့.. ဟုတ်လား!!”

ကျနော့်မျက်နှာချင်းဆိုင် ကုတင်ဘေးတစ်ဖက်မှာ ဝင်ရပ်ပြီး အသံချိုချိုလေးနဲ့ စကားလှမ်းပြောတယ်။ ချောလိုက်တာဗျာ။ ကျနော့်မှာ ဆရာမလေးရဲ့ ရူပါရုံ အဖမ်းစားခံထားရတော့ စကားပြန်မပြောနိုင်ပဲ ခေါင်းငြိမ့်ပြရုံပဲ တတ်နိုင်တော့တယ်။ သူ့လက်ထဲက စာအုပ်တွေကို ခုံအရှည်ပေါ်ချလိုက်ပြီး အဘိုးလက်မောင်းကို ကိုင်ရင်း သွေးပေါင်ချိန်တွေဘာတွေ တိုင်းဖို့ ပြင်နေတယ်။ ကျနော်ကတော့ ရင်တဆတ်ဆတ် ခုန်နေပြီ။ အနီရောင် နတ်သမီးလေးနဲ့ တစ်ညလုံး အတူတူ စောင့်အိပ်ရတော့မှာလေ။ မကြီးမငယ်နဲ့ ခြေတုန်လက်တုန်တောင် ဖြစ်လာတယ် ဟီး။ သူမ လုပ်စရာရှိတာတွေ ဟိုလုပ်ဒီလုပ် လုပ်ပြီးတာနဲ့ ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်ပြီး..

“အစ်ကို!! အပြင်တွေဘာတွေ သွားချင်သွားနော် ရတယ်..။ ဦးရဲမြင့်ကို ပြုစုဖို့က ကျမတာဝန်ယူထားတာ..။ ဆေးရုံဝန်းထဲမှာ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တွေ ဘာတွေရှိတယ်..။ သွားထိုင်လို့ရတယ်။ လွတ်လွတ်လပ်လပ်သာနေ…”

ဆိုပြီး ပြုံးပြုံးလေးပြောပီး ခုံရှည်ပေါ်ထိုင်ချလိုက်ရင်း သူယူလာတဲ့ စာအုပ်ထူထူတစ်အုပ်ကို ဖွင့်ပြီးဖတ်နေတယ်။ ကျနော့်မှာ အခုထိ သောက်အကြီးလိုပဲ စကားတစ်လုံးမှ ပြန်မပြောဖြစ်သေးဘူး။ ကျနော့်အရှေ့မှာ ကိုယ်လုံးကို မတ်မတ်ကလေးလုပ်ပြီး စာဖတ်နေတဲ့ ဆရာမလေးကို မသိမသာ ခိုးခိုးကြည့်ပြီး ရင်ခုန်နေတယ်။ အနီးကပ်ကြည့်မှ တော်တော်လေး လှမှန်း ပိုသတိထားမိတယ်ဗျ။ စာအုပ်ဖတ်ရင်း မျက်မှောင်ကြုံ့ထားတော့ မျက်ခုံးနှစ်ခုက တွန့်တွန့်လေး ဖြစ်နေတာ။ တစ်ချက်တစ်ချက် နှုတ်ခမ်းပါးပါးလေးကို လျှာနဲ့သပ်လိုက်တာ၊ အသက်ရှူလိုက်တိုင်း နှိမ့်ချည်မြင့်ချည် ဖြစ်သွားတဲ့ ခါးတိုအင်္ကျီကြပ်ကြပ်လေးအောက်က ရုန်းကန်ကြွတက်မတတ် ဖြစ်နေတဲ့ ရင်ချီချီလေးရယ်.. ကျနော်တော့ စိတ်တော်တော် လှုပ်ရှားနေပြီဗျ။ အဘိုးနေရာမှာ ကျနော်ပဲ လူနာတက်လုပ်ပစ်လိုက်ချင်ပြီ။

သူနာပြုဆရာမလေးက သူ့စာအုပ်ထဲ ဘယ်လောက်စိတ်ဝင်စားနေလဲဆိုတာ ကျနော် သူ့ကို သေချာအကဲခတ်ပြီး ခေါ်တောအကြည့်နဲ့ ကြည့်နေတယ်ဆိုတာတောာင် သတိမထားမိဘူး။ အခန်းကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲမှာ လူနာအဘိုးရဲ့ အသက်ရှူသံရယ်၊ ဆရာမလေးရဲ့ စာရွက်လှန်တဲ့အသံ တဖျတ်ဖျတ်ရယ်ကလွှဲပြီး တိတ်ဆိတ်နေတာပေါ့။ ကျနော့်ဖာသာ ဆရာမလေးကို ခိုးခိုးကြည့်ပြီး ဖီးလ်တက်နေတုန်း .. ဟိုကောင်သူတောင်းစား ကာတွန်းဆရာ ပြန်ရောက်လာတယ်။

“ထမင်းသွားစားမယ် ဖိုးသက်ရေ”

ဘာညာဆိုပြီး လာခေါ်ရော..။ ကျနော့်ကို စကားပြောရင်းနဲ့ ဆရာမလေးကိုမြင်သွားတော့ မအေပေးက မချိုမချဉ် ပြီတီတီ ဖြစ်သွားတယ်။

“ဆရာမ.. ကျနော် ထမင်းသွားစားလိုက်ဦးမယ် ခင်ဗျ”

လို့ ပြောရင်း ဒီကောင့်ကို အတင်းဆွဲခေါ်လာရတယ်။ ထမင်းဆိုင်ရောက်တော့..

“မောင်ရင့် စပါယ်ရှယ်နာ့စ်ကလေးက အနှိပ်ကလေးဗျ”

ဆိုပြီး တဟီးဟီး လုပ်နေလို့ ကျနော်က ဦးအောင် စစ်ကြေငြာထားရသေးတယ်။

“ငါကြွေနေပြီ သူငယ်ချင်းရာ..။ အဲ့ဒါ ငါရင်းနှီးအောင် ဒီညပဲ ချက်ချင်း အင်ထရိုဝင်တော့မယ်။ လိုအပ်တဲ့ အင်ဖော်မေးရှင်းလေး ရှာပေးနော်”

ဆိုပြီး ကြိုကာကွယ်ထားလိုက်တယ်။ စားသောက်ပြီးတာနဲ့ ညရေးညတာ လိုမယ်ထင်တာလေးတွေ ဝယ်ပြီး ဒီကောင်ယူလာတဲ့ စာအုပ် ၃-၄ အုပ်နဲ့၊ စီးကရက်ဗူးကို အိတ်တစ်လုံးထဲထည့်ပြီး ဆေးရုံပေါ် ပြန်တက်လာခဲ့တယ်။ ဒါတောင် ဟိုကောင်က

“အပေါ်ထိ လိုက်ပို့ရမလား”

ဆိုပြီး လုပ်သေးတာ။

“ဟာ.. မလိုပါဘူး”

ဆိုပြီး မနည်း နှင်လွှတ်လိုက်ရတယ်။

အခန်းလေးထဲ ပြန်ဝင်လာတော့ သူနာပြုဆရာမလေး ချောချောလေးက ပြုံးပြတယ်။ နှုတ်ခမ်းလေးပေါ် လက်ညိုးတင်ပြီး ရှူးတိုးတိုးဆိုတဲ့ အမူအရာ လုပ်ပြလို့ ကျနော် ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တယ်။ အဘိုးကြီးက တရှူးရှူးနဲ့ အိပ်ပျော်နေတုန်းပဲ။ ကျနော်လည်း ကုတင်ဘေးတစ်ဖက်က ဆရာမလေးရဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖက်က ခုံရှည်မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ဟိုကောင်ပေးသွားတဲ့ စာအုပ်တွေကိုထုတ်ရင်း အပျင်းပြေ အချိန်ကုန်အောင် ဖတ်ဖို့ စာအုပ်ရွေးနေမိတယ်။ ချားလ်စ်ဒစ်ကင်းရဲ့ Great Expectations ပျင်းစရာကြီး ဖတ်ရင်းအိပ်ငိုက်လာမယ်။ Jack London ရဲ့ The Sea-Wolf အိုကေဗျာ.. ဖတ်ချင်လို့ လိုက်ရှာနေတာ ကြာပြီ။

စာအုပ်ကို စဖတ်လိုက်တာ စိတ်အတော်နှစ်သွားတယ်။ တစ္ဆေဆိုတဲ့ ပင်လယ်ဓားပြသင်္ဘောပေါ်မှာ ဝံပုလွေလာဆင်ဆိုတဲ့ ဓားပြဗိုလ်ကြီး ကြမ်းနေပြီ။ စာရေးဆရာ လူယဉ်ကျေးလေး George Leach တစ်ယောက် စာတတ်ပေတတ်ဓားပြကြီး Wolf Larsen ရဲ့ ပညာပေးတာ ခံနေရပြီ။ ဇာတ်ရှိန် တော်တော်တက်လာတယ်။

“အစ်ကို.. ကော်ဖီသောက်မလား..။ ကျမ ကော်ဖီဖျော်သောက်မလို့။ တလက်စထဲ တစ်ခွက်ပိုဖျော်လိုက်မယ်..”

အဲ့လိုလေသံလေးနဲ့ ပြောသံကြားလို့ မော့ကြည့်လိုက်တော့.. ဆရာမလေးက ပြုံးပြုံလေးကြည့်ပြီး မေးနေတာတွေ့လို့ ကမန်းကတမ်း ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်မိတယ်။ ကုတင်ဘေးက ဗီရိုပုလေးပေါ်မှာ ရေနွေးဓာတ်ဗူးတွေ၊ ကော်ဖီမှုန့်တွေ အသင့်ရှိနေတာကို မတ်ခွက်နှစ်ခွက်ထဲ ထည့်ပြီး သူမဖျော်နေတာကို ငေးကြည့်နေလိုက်တယ်။ ဖျော်လို့ရလာတော့ ကျနော်ကိုယ်တိုင် ထပြီး ဆရာမလေးဆီကယူဖို့ ကုတင်တစ်ဖက်ခြမ်း သူမအနားကို သွားလိုက်တယ်။

“ကျေးဇူးပါခင်ဗျ!!”

လို့ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တော့ ချစ်စဖွယ် သွားတက်ကလေးပေါ်အောင် ပြုံးပြတယ်။ ကျနော်လည်း ကော်ဖီမတ်ခွက်လေးကို ကိုင်ရင်း ပြူတင်းပေါက်နားမှာ သွားရပ်ပြီး တစိမ့်စိမ့် အရသာခံသောက်နေမိတယ်။ ကော်ဖီကုန်တော့မှ ခွက်ကို ဗီရိုလေးပေါ် ပြန်တင်ထားလိုက်ရင်း ဆရာမလေးကို ကြည့်လိုက်တော့ ကော်ဖီခွက်ကို လက်တစ်ဖက်က ကိုင်ရင်း စာအုပ်ထဲ စိတ်ဝင်စားနေတယ်ခင်ဗျ။ ကျနော်က ထိုင်နေတဲ့သူ့ကို အပေါ်စီးက မိုးထားတော့ သူဖတ်နေတဲ့ စာအုပ်နာမည်ကို မြင်နေရတယ်။

ဆရာလင်းယုန်မောင်မောင် ဘာသာပြန်တဲ့ ရဲခေါင်ပျောက်ကျား အာနက်စတိုချေဂွေဗားရား ဆိုပါလားဗျ။ အံမယ်.. ဒီသူနာပြုဆရာမလေးက တော်လှန်ရေးသမား အတ္ထုပတ္တိတွေ ဖတ်နေပါလား။ ကျနော် သူ့စာအုပ်ကို ငုံ့ကြည့်နေတာ သတိထားမိလို့လား မသိဘူး၊ မော့ကြည့်လာတယ်။ ကျနော် ချက်ချင်းပြုံးပြပြီး.. လေသံတိုးတိုးနဲ့

“လူတစ်ဦးတစ်ယောက်ချင်းကို ဆေးကုဖို့ထက် တိုင်းပြည်တစ်ပြည်ကို ဆေးကုဖို့ ကျနော်ပိုပြီး စိတ်ဝင်စားတယ်ဗျာ”

လို့ ပြောလိုက်တော့ အံ့သြပြီး ဝမ်းသာသွားတဲ့ပုံစံလေးနဲ့ မျက်ခုံးပင့်သွားတယ်။ ဟဲဟဲ.. အဲ့ဒါ သူဖတ်နေတဲ့ စာအုပ်ထဲက လက်တင်အမေရိကန် တော်လှန်ရေးသမားပြောတဲ့ စကားလေဗျ။ ကျနော် အကြိမ်ကြိမ်ဖတ်ဖူးတဲ့ စာအုပ်ကိုး။ ဖတ်လက်စ စာမျက်နှာကို အသာလေးခေါက်ပြီး မှတ်ထားလိုက်ရင်း သူမစာအုပ်ကို ပိတ်လိုက်တယ်။

“ဟ!! အစ်ကိုက ဒီလိုစာအုပ်တွေ ဖတ်တယ်ပေါ့”

လေသံလေးနဲ့ စကားလှမ်းပြောတော့ ကျနော်လည်း သူ့ဘေးကနားကို ဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း…

“ကျနော့် အကြိုက်ပေါ့ဗျာ..။ အလွတ်ရတဲ့ အခန်းတွေတောင် ရှိသေးတယ်..။ မိန်းကလေးတွေ ဒီလိုစာအုပ်ဖတ်တာ မမြင်ဖူးပါဘူး..”

“အင်း.. ကျမက ဖေတော့မောင်တော့တွေ မကြိုက်ဘူးသိလား ..။ ဒီလိုစာအုပ်တွေဆို အရူးအမူးပဲရှင့်!!”

အဲ့ဒီနောက်မှာတော့ ဝါသနာတူ စကားဝိုင်းလေး ဖြစ်သွားရောဗျာ။ သိတယ်မလား စာအုပ်ဂျပိုးတွေက ချက်ချင်း ရင်းနှီးတတ်တာကိုးဗျ။ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်လည်း အထင်ကြီးသလို ဖတ်ထားသမျှ အပြန်အလှန်တွေ ဆွေးနွေးရင်း အလိုလိုပျော်လာတာကိုးနော်။ ကျနော့်သောက်ကျင့်ကလည်း သိတယ်မလား စကားနည်းနည်းပြောကြည့်တာနဲ့ တဖက်လူ ဘာကြိုက်လဲဆိုတာ ချက်ချင်း ခန့်မှန်းနိုင်တာကိုးဗျ။

ဆက်ပြီး တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ့ စာအကြောင်းပေအကြာင်း ဆက်ပြောလိုက်ကြတာ မနက် ၅ နာရီ အဘိုးနိုးလာမှ ရပ်တော့တယ်ဗျာ။ နှစ်ယောက်စလုံး သိသိသာသာ ပျော်သလို ဖြစ်နေကြတယ်။ ဒါက စာသမားတွေပဲ နားလည်မယ့် ခံစားချက်လေ။

မနက်ရောက်တော့ ဆရာမလေး ပြန်သွားတယ်။ ပြန်ခါနီး…

“ညမှပြန်တွေ့မယ်နော် အစ်ကို”

ဆိုပြီး အိပ်ချင်မူးတူး အပြုံးလေးနဲ့ နှုတ်ဆက်သွားသေးတယ်။ ကျနော်ကတော့ အိပ်ယာနိုးလာပြီဖြစ်တဲ့ အဘိုးကို ခြေဆုပ်လက်နယ်ပြုပေးရင်း ဆရာမချောချောလေးနဲ့ လေပေးဖြောင့်သွားတဲ့အတွက် ကျေနပ်ပြီး မျက်နှာက စပ်ဖြဲဖြဲဖြစ်နေတယ်။ မနက် ၆:၃၀ လောက်ကြတော့ အဘွားလေးမေ ရောက်လာတယ်။ ကျနော့်ဘော်ဒါပဲ လိုက်ပို့ပေးတာပေါ့။

“သားလေး!! အိမ်ပြန်ပြီးး အိပ်တော့”

ဆိုတာနဲ့

“ဟုတ်ကဲ့”

ဆိုပြီး ကာတွန်းဆရာနဲ့ နှစ်ကောင်သား ဆေးရုံအောက်ကို ဆင်းလာခဲ့တယ်။ အိမ်ကို တိုက်ရိုက်မပြန်သေးပဲ မြို့ထဲမှာ မနက်စာဝင်စားရင်း လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ

“ဘယ်လိုလဲ မနေ့ညက အခြေအနေ”

ဆိုတဲ့ ကာတွန်းဆရာရဲ့ အင်တာဗျူးကို မှိုရတဲ့ မျက်နှာနဲ့ ကျနော်က

“တော်တော် ခရီးပေါက်နေပြီဟ”

လို့ ကြွားမိသေးတယ်။ အိမ်ပြန်ရောက်လာတော့ တံခါးမကြီးဖွင့်ထားတာ တွေ့တယ်။ ဟိုကောင်က

“အလုပ်ရှိသေးတယ် မင်းလည်းအိပ်လိုက်ဦး”

ဆိုပြီး ကျနော့်ကို ဆင်ဝင်အောက်မှာ ချပေးပြီးတာနဲ့ လစ်သွားရော။ ဗိုက်က လေးလာတော့ လူလည်း အိပ်ငိုက်လာပြီ။ အိမ်ထဲမှာ ဘယ်သူမှ မမြင်တာနဲ့ အပေါ်ကရှပ်ကို ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး စွပ်ကျယ်ပဲ ချန်ထားလိုက်တယ်။ အောက်ကပုဆိုးကိုလည်း ချွတ်ချပစ်လိုက်ပြီး ဘောင်းဘီတိုနဲ့ အိမ်ပေါ်ထပ်တက်တဲ့ အိမ်အတွင်းဖက် လှေခါးရင်းအောက်က ကွပ်ပျစ်လေးပေါ် ပက်လက်လှန်လှဲပြီး အညောင်းဆန့်ရင်း အိပ်ပျော်သွားတယ်ဗျာ…။

ဘယ်လောက်ကြာကြာ အိပ်ပျော်နေမိလဲ မသိဘူး။ ပူအိုက်အိုက်နဲ့ ချွေးစေးတွေပြန်လာလို့ နိုးလာတယ်။ ချက်ချင်းမထသေးပဲ မှိန်းနေရင်း.. ကျနော်တက်အိပ်နေတဲ့ ကွပ်ပျစ်ခြေရင်းဖက်မှာ လူရိပ်တစ်ခုတွေ့လို့ မျက်လုံးသေချာမဖွင့်ပဲ ခပ်မှေးမှေးလုပ်ထားရင်း လှမ်းကြည့်လိုက်တော့..

အိမ်အတွင်းဖက် လှေခါးရင်းအောက်နားမှာဆိုတော့ နည်းနည်းမှောင်ပြီး ဝိုးတဝါး ဖြစ်နေတယ်ဗျ။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်ကလည်း အိပ်ချင်မူးတူး ဖြစ်နေသေးတော့ သေချာမမြင်ဘူး ဖြစ်နေတယ်။ ဆံပင်ရှည်ရှည်ကို သေချာစည်းနှောင်ထားပြီး ရင်ဘတ်အရှေ့ဖက်ချထားတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ဆိုတာ သတိထားမိလိုက်တယ်။

ဟ!! ကျနော်အိပ်နေတဲ့ ခြေရင်းမှာလာပြီး ဘာကိစ္စ မတ်တပ်လာရပ်နေရတာလဲ မသိဘူးဗျ။ ဒါ ဟိုဖက်ခြံက မနေ့က ရေတွင်းမှာ ဘာညာဖြစ်ခဲ့တဲ့ အမျိုးသမီးဆိုတာ သေချာတယ်။ ပြဿနာပဲ။ ကျနော်က ဘောင်းဘီတိုလေးနဲ့ အိပ်နေမိတာဗျ။ ဒါကို ကျနော် အိပ်ပျော်နေတယ်ထင်ပြီး လာရပ်ကြည့်နေတာလား။ ဘာလာလုပ်နေတာလဲ တွေးရခက်ကြီး။ အရေးထဲ အိပ်ယာနိုးနိုးချင်းထုံးစံအတိုင်း ရှူးကပေါက်ချင်လာပြီ။ ဆီးအိမ်ကို တင်းနေတာပဲ။ နေရခက်လိုက်တာဗျာ။

ဒီမိန်းမ ဘာဖြစ်နေတာလဲမသိဘူး။ သူစိမ်းယောကျ်ားလေးကို ဒီလိုခိုးကြောင်ခိုးဝှက် ကြည့်တယ်ဆိုတာ မြီးကောင်ပေါက်မလေးတွေလုပ်တဲ့ အလုပ်လေ။ အခုဟာက ကျနော့်ပုံစံကိုလည်းကြည့်ဦး ဝတ်ထားတာက စွပ်ကျယ်နဲ့ ဘောင်းဘီတိုလေး၊ အိပ်နေတဲ့ပုံစံက ပက်လက်ကြီး ဖြဲကားနေတာဗျ။ ဒီကြားထဲ ဘောင်းဘီတိုက အပေါ်ကိုလိပ်ပြီး ပေါင်ဂွကြားနား ရောက်နေတော့ ရှူးပေါက်ချင်နေတဲ့ အောက်ကအငယ်ကောင်က ထိုးထိုးထောင်ထောင် ဖြစ်နေတာလေ။ ကဲဗျာ!! မတတ်နိုင်တော့ဘူး။ ရှူးကလည်း တအားကို ပေါက်ချင်နေပြီ။

အင်းးးး … အားးးးး ဆိုပြီး နိုးတော့မလိုလို ထတော့မလိုလို လုပ်ပလိုက်တယ်။ လှစ်ကနဲ အဲ့ဒီအမျိုးသမီး ကျနော့်ခြေရင်းမှာ ရပ်နေရာကနေ မီးဖိုချောင်ဖက် ထွက်ပြေးသွားကရော။ အဲ့ဒါကိုမြင်တော့မှ သက်ပြင်းချနိုင်တော့တယ်။ အသာလေးထထိုင်ပြီး ချွေးတွေရွှဲနစ်နေတဲ့ စွပ်ကျယ်ကိုချွတ်ပြီး အင်္ကျီတုံးလုံး ဘောင်းဘီတိုလေးနဲ့ အိမ်နောက်ဖက်ကအိမ်သာဆီ သုတ်သုတ်လေး ပြေးလာခဲ့တယ်။ တင်းနေတဲ့ကိစ္စကို ရှင်းပြီးတော့မှ အိမ်မကြီးဖက် ပြန်လှည့်လာပြီး မီးဖိုချောင်ဖက် တစ်ချက်လောက် ကြည့်လိုက်တော့ ခုနကမိန်းမ ထမင်းပွဲပြင်နေတာ တွေ့ရတယ်။

“ကိုဖိုးသက် ထမင်းစားလို့ရပါပြီ..”

လို့ ကျနော့်ကို မကြည့်ပဲ လှမ်းပြောတယ်။ အံမယ် ခုနက သူမဟုတ်သလိုပဲဗျ။ ကျနော်လည်း သောက်မြင်ကပ်ကပ်နဲ့ မီးဖိုချောင်ဘေစင်မှာ မျက်နှာသစ်လိုက်ပြီး ထမင်းစားပွဲမှာဝင်ထိုင်၊ သူခူးထားတဲ့ ထမင်းပန်းကန်ကို ဆွဲယူပြီး စားနေရင်း သေသေချာချာကို ပေါ်တင်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ ပုံစံကို ကြည့်တာနဲ့ သိသာတယ်ဗျ။ စိတ်လှုပ်ရှားနေတာ မျက်နှာမှာ ပေါ်လွင်နေတယ်။ ဟင်းတွေ ခူးခပ်ထည့်ပေးနေတဲ့ပုံစံကကို ကတုန်ကယင် ဖြစ်နေတာလေ။ ရှန်သားအင်္ကျီ အပါးလေး ဝတ်ထားတယ်။ အသက်ရှူတာမြန်နေတော့ (ခုနက လူမိမလို ဖြစ်သွားတာကိုး) မို့မောက်နေတဲ့ ရင်အစုံက နှိမ့်ချည်မြင့်ချည် ဖြစ်နေတာကို ကျနော်လည်း သေချာမျက်စိအရသာခံ ကြည့်နေမိတယ်။

ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည် သွယ်လျလျလေးပေမယ့် တင်ပါးက ငွါးစွင့်စွင့်လေးနဲ့ ထွားတယ်။ ဆံပင်က တော်တော်ရှည်ရှည် ဖြောင့်ဖြောင့်လေး။ ခြုံကြည့်ရင် ညိုချောလေးလို့ ပြောလို့ရမယ်။ ဒါပေမယ့် မျက်နှာက မျက်နှာသေကြီး။ အခု မီးဖိုချောင်ထဲ နှစ်ယောက်သား တူတူရှိနေတာတောင် စကားလေးဘာလေး စမလာဘူးဗျ။ ကျနော့်သောက်ကျင့်ကလည်း သိတယ်မလား။ လူမှုရေးမှာ အားလုံးကို ချိုချိုသာသာ အောက်ကျို့ပြီး ပေါင်းတတ်ပေမယ့် ဒီလိုမာရည်ကျောရည်အချိုးမျိုး လာလုပ်ပြလို့ကတော့ ပြန်ပြီး အဖက်မလုပ်တတ်ဘူး။ ခပ်စူးစူး စိုက်စိုက်ကြည့်နေတဲ့ ကျနော်နဲ့ မျက်လုံးချင်းဆုံမိတိုင်း မျက်လွှာချချသွားတယ်ဗျ။ စိတ်ထဲမှာ ရယ်ချင်လာပြီး နောက်ချင်ပြောင်ချင်တဲ့စိတ်က ဖြစ်လာတယ်။

“အစ်မ!! ဒီအိမ်ကြီးက ကြီးလွန်းတော့ ကျနော့်စိတ်ထဲ မသိုးမသန့် ဖြစ်လိုက်တာဗျာ..”

လို့ စကားစပြောတော့ ဘာမှပြန်မပြောပဲ ကျနော့်ကို ကြည့်နေတယ်။

“သရဲတွေဘာတွေများ မခြောက်ဘူးလား”

ပြန်မပြောဘူးဗျ.. ခေါင်းခါပြတယ်..။ ဒါပေမယ့် အူတူတူနဲ့ ဝေခွဲမရသလို ပုံပေါက်နေတယ်။

“အင်း.. ကျနော်အိပ်ပျော်နေတာ အိပ်မက်မက်နေသေးတယ် သိလား..။ အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ကျနော့်ခြေရင်းမှာ လာရပ်နေသလိုလို.. ဘာလိုလို”

ဂလုံ… ဂွမ် !!

ချက်ပြုတ်ပြီးလို့ ဘေစင်မှာ အိုးခွက်တွေဆေးနေတဲ့ သူ့လက်ထဲက ဒန်အိုးပြုတ်ကျသွားတာဗျ။ ဟားဟား.. စိတ်ထဲမှာ အကျယ်ကြီး အော်ရယ်နေမိပေမယ့် အပြင်မှာတော့ ကျနော့်မျက်နှာက ရိုးရိုးသားသား ပြောနေသလို မျက်နှာသေလေး လုပ်ထားတယ်။ မလုံမလဲ တစ်ချက်လှမ်းကြည့်ပြီး ဆေးကြောလက်စကို ဆက်ဆေးနေတယ်။ မှတ်ပလား.. သေနာမလေး။ နေဦး မပြီးသေးဘူး။ ဖိုးသက်အကြောင်း ဒင်းသိအောင် ပြဦးမယ်။

စားသောက်တာ လက်စသတ်လိုက်ပြီး ကျနော့်ထမင်းပန်းကန်ကိုယူပြီး ကိုယ့်ဖာသာ ဆေးတော့မလိုလိုနဲ့ ဘေစင်မှာရပ်နေတဲ့ သူ့အနားကပ်သွားတယ်။ သူက သူဆေးပါ့မယ်ဆိုတဲ့ပုံစံနဲ့ ကျနော့်လက်ထဲက ပန်းကန်ကို လှမ်းယူတယ်။ မပေးပဲ လက်ကိုရို့ပြီး ရှောင်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ ဘေစင်မှာရပ်နေတဲ့ သူ့ကိုယ်လုံးကို ကျနော့်ကိုယ်လုံးနဲ့ ပူးကပ်လိုက်ရင်း ပန်းကန်ကိုဆေးဖို့ လုပ်လိုက်တဲ့အခါ သူက အတင်း ကျနော့်လက်ထဲက ပြန်လုဖို့ လုပ်တယ်။ လက်တွေရှုပ်ပြီး လုံးထွေးနေတော့မှ ပန်းကန်ကို လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး အင်္ကျီလက်ပြတ်ကလေး ဝတ်ထားလို့ ပေါ်နေတဲ့ သူ့ပုခုံးအိအိလေး နှစ်ဖက်ကို ကျနော့်လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံဖမ်းကိုင်လိုက်ပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင်ရပ်ရင်း သူ့မျက်လုံးထဲကို စိုက်ကြည့်ပြီး..

“မျက်နှာကြောတင်းတာလေး လျှော့လိုက်ရင်… အရမ်းလှသွားမယ်ဗျာ ..”

လို့ တိုးတိုးလေး ကပ်ပြောလိုက်တယ်။ ပြောပြီးတာနဲ့ လှည့်ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။

ညနေရောက်လာတော့ ရေတွင်းမှာ မဆုံမိအောင် သူတမင်ရှောင်နေမှန်း သိသာနေတယ်ဗျ။ ကျနော်ကတော့ ရယ်ချင်နေတယ်။ တစ်အိမ်လုံးမှာ နှစ်ယောက်ထဲရှိနေတာကို ကျနော့်ကို မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတာကိုးဗျ။ ညနေ ရေမိုးချိုးပြီးတာနဲ့ ကျနော့်ဘော်ဒါ အကြိုရောက်လာတယ်။ စောသေးတော့ မြို့ထဲ တစ်ပတ်လောက်ပတ်ပြီး ကျနော်အရှင်လတ်လတ် တွေ့ချင်နေတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်တွေ ထိုင်နေကြ ဘုံဆိုင်ကို လိုက်ပို့ခိုင်းသေးတယ်။ ခေတ်ပေါ်ကဗျာဆရာတွေ၊ ကာတွန်းဆရာတွေ၊ စာရေးဆရာတွေ အကုန်လုံးစုံပြီး ဝိုင်းဖွဲ့ရင်း ရှပ်ကီချနေကြတာဗျ။ ကိုယ်အရမ်းသဘောကျခဲ့ရတဲ့ ဆရာသမားတွေ ဆိုတော့ အတင်းဝင်ရောပြီး သူတို့သောက်သမျှ ဒကာခံလိုက်သေးတယ်။ ကျနော်ကတော့ လူနာစောင့်ရမှာရယ်၊ ပူလွန်းတဲ့ ရာသီဥတုရယ်ကြောင့် မသောက်နိုင်ပါဘူးဗျာ။ ဆေးရုံကိုအသွား အရက်ဆိုင်က ထွက်လာတော့ သူငယ်ချင်းကာတွန်းဆရာကို ..

“ဟေ့ကောင်!! မင်းတို့မြို့က ကဗျာဆရာတွေ တအားများနေတာ၊ ထူးထူးဆန်းဆန်း အတွေးတွေနဲ့ ကာတွန်းဆရာတွေ ထွက်လာတာ ငါအခုသိပြီကွ..။ ပူရတဲ့ကြားထဲ အရက်တွေ ဇွတ်သောက်ပြီး ဦးနှောက်ပျက်တဲ့လူတွေ များလို့နေမှာ..”

ဆိုပြီးပြောတော့ ကျနော်ဘော်ဒါက တဟားဟား ရယ်နေတယ်ဗျ။ မိုးချုပ်ခါနီး ဆေးရုံထဲဝင်လာတော့ ကျနော့်သူနာပြုဆရာမ ချောချောလေးနဲ့ တစ်ညလုံး တူတူ ပူးပူးကပ်ကပ်ထိုင်ရင်း မိုးလင်းပေါက် စကားတွေ ပြောရတော့မယ်ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့ အလိုလို ပျော်နေမိတယ်ဗျ။

ဒီလိုနဲ့ပဲ ဒီမြို့ကိုရောက်တာ ရက်တွေတော်တော် ကြာလာခဲ့ပါတယ်။ ကျနော့်အဘိုးလည်း သေမလိုဖြစ်နေရာက ပြန်ပြီး ထူထူထောင်ထောင်လေးဖြစ်စ ပြုလာပါတယ်။ ဆေးရုံကတော့ ဆင်းလို့ရတဲ့ အနေအထား မရောက်သေးဘူးပေါ့ဗျာ။ ကျနော်နဲ့ သူနာပြုဆရာမလေးရဲ့ အခြေနေကလည်း တော်တော်လေး တိုးတက်စပြုလာပါပြီ။ ညတိုင်း ပူးပူးကပ်ကပ်လေးထိုင်ပြီး အဘိုးကို မပြုစုရတဲ့အချိန်တွေဆို စာပေအကြောင်း ဆွေးနွေးငြင်းခုန်ရင်းနဲ့ ဆက်ဆံရေးတစ်ခုကို တည်ဆောက်နိုင်ခဲ့ပါတယ်။

ကျနော့်စိတ်တွေကလည်း တဖြေးဖြေး တွယ်ငြှိစပြုလာပြီဗျ။ ကျနော့်ပင်ကိုယ်ဗီဇကကို အတွေးအခေါ် အသိဉာဏ်နည်းတဲ့ မိန်းမတွေကိုဆို ဘယ်လောက်ပဲလှလှ စိတ်ကိုမဝင်စားတတ်ဘူးလေ။ သူနာပြုဆရာမလေးရဲ့ နာမည်က နီနီချိုတဲ့ဗျာ။ သူ့အသက် ၂၃ နှစ်ဆိုတာနဲ့ မလိုက်အောင် ရင့်ကျက်နေတယ်ဆိုတာ ကျနော် စကားပြောကြည့်ရင်းနဲ့ ပိုပိုသိလာတယ်ဗျ။ အမြဲတမ်း ပြုံးချိုနေတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ စိတ်နှလုံးဖြူစင်ပြီး ခပ်ရိုးရိုးအေးအေးလေး။

ပြီးတော့ သူကိုယ်တိုင်လည်း ကျနော့်အပေါ် သံယောဇဉ်ရှိလာပြီဆိုတာ ကျနော် ရိပ်မိလာတယ်လေ။ ရင်းနှီးမှုက မြန်လွန်းတယ်လို့ မထင်ပါနဲ့ဗျာ။ ကျနော်ပြောခဲ့သလိုပဲ.. စာသမားအချင်းချင်းက အဲ့လိုပဲ ခဏလေးနဲ့ကို နှစ်ပေါင်းများစွာ သိကျွမ်းခဲ့သလို ချက်ချင်းဖြစ်သွားတတ်တာကိုးဗျ။ မိန်းမတော်တော်များများရဲ့ စိတ်ကလည်း ခင်ဗျားတို့ သိတဲ့အတိုင်း သူတို့အမြင်မှာ အထင်ကြီးစရာကောင်းတဲ့ ကိုယ်စွမ်းကိုယ်စပြနိုင်ရင် ချက်ချင်းကို ရင်းရင်းနှီးနှီး ဖြစ်လွယ်တယ်ကော။ အနီလေးနဲ့ ကျနော်.. (အနီလေးဆိုတာ သူ့ကိုကျနော် ချစ်စနိုးခေါ်တဲ့ နာမည်) တစ်ယောက်နောက်ကျနေလို့ ရောက်မလာသေးရင် တစ်ယောက်က တမျှော်မျှော် လုပ်နေတတ်တာ ထူထူထောင်ထောင် ဖြစ်လာတဲ့လူနာ ကျနော့်အဘိုးတောင် ဘေးကနေ ရိပ်မိလာပြီဗျ။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် ညဖက် သူမအိပ်သေးတဲ့အချိန် စာအကြောင်းပေအကြောင်း ဆွေးနွေးကြရင် အဘိုးတစ်ယောက် ကုတင်ပေါ်မှာ ခပ်စောင်းစောင်းမှီပြီးထိုင်ရင်း ကျနော်တို့ပြောသမျှနားထောင်၊ တပြုံးပြုံးနဲ့ သဘောတွေကျနေတတ်တယ်။

ဆရာမလေးဆွေးနွေးတဲ့ စာအုပ်မှန်သမျှ ကျနော်က ဖတ်ဖူးနေတာကို အဘိုးကော ဆရာမလေးပါ အထင်ကြီးနေကြတာဗျ။ လူတွေပြောသလို ကျနော့်အဘိုးဂွစာကြီး ဆိုတာလည်း အခု ကျနော်နဲ့တွေ့မှ ကြောင်ပေါက်ကလေးလို ဖြစ်နေတယ်။ ညှင်းသိုးသိုးဖြစ်နေတဲ့ အဘိုးရဲ့ နှုတ်ခမ်းမွှေးတွေ၊ မုတ်ဆိတ်မွှေးတွေ ကျနော်ကိုယ်တိုင် ရိပ်ပေးထားလို့ အဘွားလေးမေတောင် အံ့သြတကြီး ဖြစ်နေတာလေ။ ဒီလိုပဲ သူ့အကြိုက်လေးပြောပြီး ရိပ်ပေးရတာပေါ့။

“အဘိုးက လိမ္မာပါတယ်။ ချေဂွေဗားရားတောင် ဘိုလီးဗီးယားကို တော်လှန်ရေးလုပ်ဖို့ အသွားမှာ ရုပ်ဖျက်တဲ့အနေနဲ့ မုတ်ဆိတ်မွှေး၊ နှုတ်ခမ်းမွှေးတွေ ရိပ်သွားရတာဗျ။ ဆေးရုံပေါ်မှာမို့လို့ ခဏ မျက်နှာကြည်လင်သွားအောင် ရိပ်မယ်နော်”

ဘာညာနဲ့ ချော့ပြီးပြောတော့..

“ချီး.. မင့်သဘောပဲကွာ”

ဆိုပြီး လက်ခံတာပဲလေ။ ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေးက ပြုံးစိစိနဲ့ကြည့်ပြီး

“အစ်ကိုက လူလည်နော်”

လို့ တိုးတိုးလေး ကပ်ပြောသေးတယ်။ ဆရာမလေးအလစ်မှာ အဘိုးကလည်း..

“မြေး.. မင်း ဆရာမလေးကို သဘောမကျဘူးလား။ အဘိုးဆေးရုံဆင်းရင် လိုက်တောင်းပေးရမလား”

လို့ မေးစပြုလာပြီ။ ကျနော်ကလည်း နွားပြာကြီးအောက် သွားမရှိ ဆိုသလို..

“အဟီးဟီး.. အဘိုးကလည်း”

ဆိုပြီး သဘောတွေကျနေတတ်တာပေါ့။ အသားဖြူဆွတ်ဆွတ်၊ ပြုံးချိုချို မျက်နှာပေးလေး၊ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် တောင့်တောင့်လေးနဲ့ ဒီလောက်လှတဲ့ ဆရာမချောချောလေးကို ကျနော်မကြိုက်ပဲ နေပါ့မလားဗျာ။ ပိုပြီးသဘောကျတာက.. ရိုးအေးအေးလေးနဲ့ သွက်သွက်လက်လက်ကလေးဗျ။ လူကြီးဖြစ်တဲ့ ကျနော့်အဘိုးတောင် ငါ့မြေးမလေး ဆိုပြီး ချစ်သေးရင် ကျနော်ကကော ဘာမှမဖြစ်ပဲနေမလားဗျာ။ စတွေ့စကတည်းက ရုပ်ကလေးကိုကြည့်ပြီး ကြိတ်ကြွေခဲ့တာပါဆို၊ အခုလို ရင်းရင်းနှီးနှီးဖြစ်လာတော့ အကြောင်းသိပြီး ပိုတောင်တွယ်တာလာပြီ။

ဒါပေမယ့် ကျနော်က အပြင်က သူ့ဘဝအကြောင်း ဘာမှမသိသေးဘူးဗျ။ သူ့မှာ ချစ်သူရှိချင်ရှိနေနိုင်တာကိုး။ အဲ့လိုတွေးလိုက်ရင် လူကို အသားလွတ်နေရင်း ဆွေးသလို ဖြစ်ဖြစ်သွားတယ်ဗျာ။ မဖြစ်တော့ဘူး ကွဲကာမှကွဲရောဆိုပြီး အရဲစွန့်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။

တစ်ရက်ကြတော့ မနက်ဝေလီဝေလင်းမှာ အဘိုးကို မျက်နှာသစ်ပေး၊ မနက်စာကျွေး၊ ဆေးတိုက်ပြီးလို့ ဆရာမလေးနှုတ်ဆက်ပြီးအပြန် ကျနော် အခန်းအပြင်ဖက်ထိ ပြေးလိုက်သွားပြီး

“အနီလေး.. ခဏ !!”

လို့ လှမ်းအော်လိုက်တော့ ကော်ရစ်ဒါနားမှာ ရပ်ပြီး ကျနော့်ကို စောင့်နေတယ်။ ဝေလီဝေလင်းဆိုတော့ ဆေးရုံကြီးကော်ရစ်ဒါမှာ လူရှင်းနေတယ်ဗျ။ သူ့အနားရောက်သွားတော့

“ရော့”

ဆိုပြီး စာအုပ်တစ်အုပ် ထိုးပေးလိုက်တော့ အူကြောင်ကြောင်နဲ့ လှမ်းယူသွားတယ်။ ဗီယက်နမ်တော်လှန်ရေးခေါင်းဆောင်ကြီး ဟိုချီမင်းရဲ့ အတ္ထုပတ္ထိ။

“ကျေးဇူးပဲ.. အစ်ကို”

လို့ ပြန်ပြောနေတုန်း…

“စာအုပ်နောက်ကျောဖုံး အတွင်းဖက်မှာ ကျနော် ဆရာမလေးအတွက် ရေးထားတဲ့ စာကြောင်းတွေပါတယ်..။ ဖတ်ကြည့်”

လို့ ပြောပြီးတာနဲ့ တခါထဲလှည့်ပြီး မြန်မြန်လစ်ပြေးလာခဲ့တယ်။ ရင်တွေအရမ်းခုန်လိုက်တာဗျာ။ စာအုပ်ကို ပြန်လာပေးမလားလို့ ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့ နောက်ကျောမလုံဘူး။ အဲ့ဒီစာအုပ် နောက်ကျောဖုံးမှာ စာ ၃-၄ ကြောင်းလောက်ပါတယ်ဗျ။

ဆရာမလေး မနီနီချို………..

ဗီယက်နမ်ပြည်သူတွေ နယ်ချဲ့လက်က လွတ်မြောက်အောင် ဦးဆောင်ခဲ့တဲ့ ဟိုချီမင်းကို ကျနော် ဦးညွှတ်လေးစားပါတယ်။

ဒါပေမယ့် တရုတ်ပြည်သူ သန်းပေါင်းများစွာကို စုစည်းပြီး တော်လှန်ခဲ့တဲ့ ခေါင်းဆောင်ကြီး မော်စီတုံးရဲ့ဘဝကို ကျနော်ပိုပြီး သဘောကျတယ်ဗျာ။

သူ့မှာ စာပေဝါသနာပါတဲ့ ဇနီးမဒမ် ချန်ချင်း ဆိုတဲ့ လက်တွဲဖော် ရှိခဲ့လို့ပေါ့။

ဆရာမလေးကို ကျနော်ချစ်တယ်ဗျာ…။

ဖိုးသက်……

—————————————

မိုးစင်စင်လင်းလို့ အဘွားလေးမေ ဆေးရုံမှာ လူလာချိန်းပေးပြီး သူငယ်ချင်းနဲ့ မနက်စာတူတူ သွားစားနေတဲ့အထိ လူက ဘယ်လိုကြီးမှန်း မသိဘူးဗျ။ ငါ ဆိုင်းမဆင့် ဗုံမဆင့် ဒီလိုလုပ်လိုက်တာ လွန်သွားပြီလား၊ ငါ့ကိုများ ပစ်ပစ်ခါခါငြင်းလိုက်ရင် ရင်ကွဲရချေရဲ့လို့ တွေးရင်း နေမထိထိုင်မသာနဲ့ ကြောက်စိတ်တွေ ဝင်လာတယ်။ ဟူးး…. …။

လူက အဲ့လိုကြီး ဖြစ်နေပါတယ်ဆိုမှ ဟိုမအေပေး ကာတွန်းဆရာကလည်း တဟီးဟီးနဲ့ ကျောင်းတက်တုန်းက အကြောင်းတွေ စမြုံ့ပြန်ပြောရင်း အူမြူးနေလို့ အင်း.. အဲ နဲ့ အလိုက်သင့် ပြောပေးနေရသေးတယ်ဗျာ။

မနက်စာကို မြန်မြန်လက်စသတ်စားရင်း အိမ်ကိုပြန်လာခဲ့တယ်။ ထုံးစံအတိုင်း ဟိုအမျိုးသမီး မီးဖိုချောင်ဖက်မှာ ချက်ပြုတ်နေတာ လှမ်းတွေ့ရတယ်။ အခုနောက်ပိုင်း တစ်လလောက်ရှိပြီဆိုတော့.. ကျနော့်ကို အရောဝင်ချင်သလို လာလာလုပ်နေတာ သတိထားမိတယ်။ ဟိုတစ်ခါ သောက်မြင်ကပ်ကပ်နဲ့ ပုခုံးကိုင်ပြီး ညုလိုက်တဲ့ကိစ္စကြောင့်လား ဘာလားတော့မသိဘူး။ ကျနော်ဝင်လာတာ မြင်တော့ အနားမှာ ဟိုဟာလုပ်သလိုလို ဒီဟာလုပ်သလိုလိုနဲ့ ရစ်သီသီ လာလုပ်နေတယ်။ သူ့ကို ဂရုကိုမစိုက်အားဘူး။ ကိုယ့်ပြဿနာနဲ့ကိုယ် စိတ်ကအိုက်နေပြီလေ။

ထုံးစံအတိုင်း စွပ်ကျယ်၊ ဘောင်းဘီတိုလေးနဲ့ လှေကားရင်းနားက ကွပ်ပျစ်ကလေးပေါ် ပက်လက်လှန်အိပ်ရင်း စီးကရက်တွေ တစ်လိပ်ပြီးတစ်လိပ် သောက်နေမိတယ်။ အိပ်လို့ကလည်း မရဘူးဗျာ။ ဒီသူနာပြုလေးကို ကျနော်.. တကယ်ကြွေနေပြီဗျ။ ကိုယ့်ဖာသာလည်း ရယ်ချင်နေတယ်။ ဆက်ကျော်သက်အရွယ်လည်း မဟုတ်ပဲနဲ့ ဘယ်လိုတွေဖြစ်နေတာလဲ မသိတော့ပါဘူးဗျာ။ ဒုက္ခ!!။

မှေးကနဲ အိပ်ပျော်သွားလိုက်တာ ညနေစောင်း ဆေးရုံပြန်သွားဖို့ ဟိုအမျိုးသမီး ကျနော့်ကို လာလှုပ်ပြီးနိုးတော့မှ ထလာဖြစ်တယ်။ ဒီပြဿနာကလည်း တစ်မျိုးဗျာ။ ကျနော့်ကိုလာနိုးတာ ကောင်းကောင်းမနိုးဘူး။ ရင်ဘတ်ကို လာပွတ်သပ်ပြီး နိုးတာဗျ။ ပထမတော့ အိပ်မက်လိုလို ဘာလိုလိုနဲ့ ရင်ဘတ်ကို လက်ဖဝါးနဲ့ အသာလေး ပွတ်နေသလို ဖြစ်နေတာ။ ဇတ်ကနဲ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်မှ အဲ့ဒီမိန်းမဗျ။ ရုပ်ကတော့ ရုပ်တည်ပဲ..။

“ထတော့ အစ်ကို.. ဆေးရုံသွားတော့မှာမလား..။ နေ့လည်စာလည်း ထမစားဘူး”

လို့ ပြောရင်း စိုက်ကြည့်နေတာဗျ။ ကျနော်လည်း အူတူတူကောင်မှ မဟုတ်တာ။ စိတ်ထဲမှာ ဘာမှဖီးလ်မလာလို့ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး နေနေလိုက်တယ်။ ရေမိုးချိုး၊ ပြင်ထားတဲ့ထမင်း မြန်မြန်လေး စားလိုက်တယ်။ ဆေးရုံကို ဟိုကောင်နဲ့တူတူ ထွက်လာတော့ မိုးတောင် တော်တော်လေးချုပ်စ ပြုလာပြီ။ ဆေးရုံပေါ်တက်ရမှာ ဒူးမခိုင်သလို ဖြစ်နေတယ်။ စိတ်အားတင်းပြီး .. အဘိုးရဲ့ အခန်းလေးထဲ ဝင်လိုက်တော့.. အဘွားလေးမေရယ်.. သူနာပြုဆရာမ အသက်ကြီးကြီးတစ်ယောက် ရောက်နေတယ်ဗျ။

“သား ဖိုးသက်ရေ!! ဘွားလေးမေ ပြန်မယ်နော်..။ ဒီည ဆရာမလေး မလာဖြစ်တော့ဘူးလို့ ပြောတယ်ကွယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် ဟော့ဒီဆရာမကို ထပ်ပြီးငှားလိုက်တယ်။”

ဘွားလေးမေ ပြန်သွားတော့ အဲ့ဒီ အသက်နည်းနည်းကြီးတဲ့ ဆရာမက

“ကျမ ညစာသွားစားဦးမယ်”

ဆိုပြီး ထွက်သွားရော။ ကျနော်တော့ ဘယ်လိုနားလည်ရမှန်း မသိပဲ ငိုင်နေမိတယ်။ ဆရာမလေးက ဘာလို့မလာတာလဲဗျာ။ ကျနော့်ကြောင့်လား။ သူ့ဖာသာ လူမှုရေးကိစ္စကြောင့်လား။ ကျနော် အသည်းကွဲချင်သလိုလို ဖြစ်လာပြီ။ ဖူးးးးးး!!။

အကယ်လို့ ကျနော့်ကို ရှောင်သွားတာဆိုရင်တောင် ဘယ်ကိုလိုက်လို့ လိုက်ရမှန်း မသိသေးဘူးလေ။ ဒုက္ခပါပဲဗျာ။

“ဟေ့ကောင်!!”

လို့ ခေါ်သံကြားမှ ခေါင်းငိုက်စိုက်ချပြီး ငိုင်နေတဲ့ကျနော် လန့်ပြီးလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ကျနော့်အဘိုးက ပြုံးစိစိနဲ့ စာအုပ်တစ်အုပ်ကို လှမ်းပေးနေတာတွေ့လို့ လှမ်းယူလိုက်တယ်။ ဟိုက်!! ဒါဆရာမလေးကို ကျနော်ပေးလိုက်တဲ့ စာအုပ်ပါလား..။ ဟိုချီမင်း အတ္ထုပတ္ထိလေ။ နားမလည်နိုင်တဲ့ အကြည့်နဲ့ အဘိုးကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့..

“မြေး!! မင်းရဲ့ကောင်မလေး လာပေးသွားတာဟ..။ ညနေက ဒီကိုလာပေးသွားတာ..။ အဘိုး ဘာမှမဖတ်ထားပါဘူး ..”

လို့ ပြောရင်း မျက်နှာကြောတင်းပါတယ်ဆိုတဲ့ ကျနော့်အဘိုးက တဟားဟား ရယ်နေတယ်။ ကျနော့်မှာ ရှက်တောင်မရှက်အားပဲ တုန်ရီနေတဲ့ လက်ချောင်းတွေနဲ့ စာအုပ်နောက်ကျောဖုံး အတွင်းဖက်ကို မြန်မြန်လှန်ကြည့်လိုက်တော့.. ဝိုင်းစက်စက် လက်ရေးလေးနဲ့ ဒီလိုရေးထားတယ်..။

အစ်ကို…………

ဘာလို့ ဒီလိုစကားတွေ ပြောရဲတာလဲဟင်။ ကျမကို အထင်သေးလို့မလား။

ကျမတို့တွေ့တာ တခဏတာလောက်နဲ့ အစ်ကိုက ဘဝလက်တွဲဖော် ဖြစ်ချင်နေပြီဆိုတာ ကျမ ရယ်ချင်လိုက်တာရှင်ရယ်။

ရှင့်ကို အထင်ကြီးမိတာ မှားသွားသလို ခံစားလိုက်ရတယ်။

နီနီချို…။

စာကလေး ၃ ကြောင်းလောက်နဲ့ ကျနော် တော်တော်ထိသွားပြီဗျ။ သံယောဇဉ်ဆိုတာ အချိန်ကာလနဲ့ ဆိုင်လို့လား ကျနော့် အနီကလေးရာ။ ဒါဆို ကျနော့်ကို ရှောင်ပုန်းသွားတာပေါ့နော်။

စိတ်ထိခိုက်သွားလို့ ပြူတင်းပေါက်နား သွားရပ်ပြီး စီးကရက်တစ်လိပ်လောက် ရပ်ပြီးဖွာနေမိတယ်။ အဘိုးရှေ့မှာ ကျနော် မျက်ရည်ဝဲနေရင် ကလော်ဆဲခံရမှာစိုးလို့။ ကွဲတယ်ဗျာ။ ကျနော် ကွဲနေပြီ။ အရင်ရည်းစား မမရဲ့လက်ချက်နဲ့ အကင်းသေစလေးပဲရှိသေးတဲ့ ကျနော့်ရင်ဘတ် ထပ်ပြီးထိပြန်ပြီ။ ဘယ်မှာလိုက်ရှာရမလဲ ကျနော်ချစ်တဲ့ အနီကလေးရာ..။ မင်းထင်သလို အပေါစားမဆန်မှန်း အစ်ကို့ကို ရှင်းပြခွင့်ကလေး ပေးပါလားကွယ်။

တွေတွေငေးနေရင်း အဘိုးကုတင်ဘေး ပြန်ရောက်လာတော့..

“ဟေ့ကောင် ငါ့မြေး..။ ဟိုချီမင်းက တကယ်လူပျိုကြီးလား။ ငါတောင် သတိမထားမိဘူး”

ဆိုပြီး အဘိုးက တဟားဟားရယ်နေလို့

“အာဗျာ!!”

ဆိုပြီး ပိုရှက်သွားတယ်။ အဲ့ဒီတစ်ညလုံး မိုးသာလင်းသွားတယ် ကျနော် မှိုင်ငေးနေခဲ့ရတာပေါ့။ ဟိုးအရင်က ညတွေလို ပျော်စရာကောင်းတဲ့ ဘဝလေး မရှိတော့ဘူးဗျာ။ မိုးလင်းလို့ ဆေးရုံပေါ်က ဆင်းလာတော့ ကျနော်ခါတိုင်းလို တက်တက်ကြွကြွ မရှိတော့ဘူးဆိုတာ တော်တော်သိသာနေတယ်။ သူငယ်ချင်းတောင် ချက်ချင်းရိပ်မိသွားတယ်။

“ဖိုးသက်!! ဘာဖြစ်ပြန်ပြီလဲ..။ မင်းမျက်နှာက ညတွင်းချင်း အိုစာသွားတယ်ဟ..”

လို့တောင် မေးယူရတဲ့အထိပဲ။ ကျနော် ဘာမှပြန်မပြောပဲ ခေါင်းခါပြမိတယ်။ ကားမောင်းနေတဲ့ သူ့ကို

“ကမ်းနားလမ်းကို မောင်းကွာ”

လို့ ပြောလိုက်တော့..

“ဘာလုပ်ဖို့လဲ”

လို့ အံ့သြတကြီး ပြန်မေးလာလို့

“ချီးတယ်ကွာ.. မောင်းမှာသာမောင်း၊ ရောက်ရင်ပြောပြမယ်”

လို့ ပိတ်ဟောက်လိုက်မိသေးတယ်။ ကမ်းနားလမ်းက ဘုံဆိုင်မှာ ဘီအီးတစ်လုံးထောင်ပြီး စောစောစီးစီး ကျနော့်အသည်းကွဲ ဇာတ်လမ်းကို ရင်ဖွင့်နေမိတယ်။

“ငါ့ကို.. စုံစမ်းပေးပါကွာ.. သူငယ်ချင်းရာ”

လို့ တောင်းပန်တော့

“မင်းကတော့ကွာ”

လို့ ပြောရင်း

“မပူနဲ့”

လို့ ကတိပေးလာတယ်။ မနက်ခင်းစောစောပိုင်းမှာကို ကျနော် တော်တော်လေး မူးသွားတယ်။ ဘီအီးဆိုတာ ကျနော်တို့လို အအေးပိုင်းကလာတဲ့ လူအတွက် ရေမလိုပဲ မော့သောက်လို့ရတယ် ဆိုပေမယ့်၊ အခုဟာက အိပ်ရေးကလည်းမ၀ မသောက်တာလည်း ကြာပြီဆိုတော့ နည်းနည်း ခြေလှမ်းမမှန်ချင်တော့ဘူး။ ဟိုကောင်ကလည်း မနက်ကြီးကွာဆိုပြီး သောက်မှမသောက်တာကိုးဗျ။ ကျနော်တစ်ယောက်ထဲဆိုတော့ ထိတာပေါ့။

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဘာမှမတွေးတော့ပဲ ထုံးစံအတိုင်း ထိုးအိပ်ပစ်လိုက်တယ်။ ဘာဆိုဘာမှ မတွေးချင်တော့ဘူးဗျာ။ တုံးကနဲ အိပ်ပျော်သွားလိုက်တာ ၄ နာရီလောက်မှ နိုးလာတော့တယ်။ လူက အံ့သြစရာကောင်းလောက်အောင် ကြည်လင်နေသလိုပဲ။ ချွေးတွေ အရက်နံ့တွေနဲ့ တကိုယ်လုံး နံစော်နေလို့ ရေချိုးတော့မယ်ဆိုပြီး ရေတွင်းဖက်ကို ထွက်လာတော့ ဟိုမိန်းမ ရေချိုးရင်း အဝတ်လျှော်နေတာတွေ့လို့ စိတ်အိုက်သွားတယ်။ သူ့ကိုဂရုမစိုက်ပဲ ခပ်တည်တည်နဲ့ စွပ်ကျယ်အင်္ကျီကို ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ရေတစ်ပုံး မြန်မြန်လေးငင်၊ ခေါင်းကနေ လောင်းချိုးပစ်လိုက်တယ်။

အားးးးးး!! အေးစိမ့်သွားတာပဲ။ နောက်ထပ်တစ်ပုံး ထပ်ငင်ပြီး ထပ်လောင်းချလိုက်တယ်။ ၃-၄ ပုံးလောက် ဆက်တိုက်လောင်းလိုက်ပြီး ဟိုမိန်းမကို သတိထားမိလို့ ကြည့်လိုက်တော့ တရော်ကင်ပွန်း အရည်တွေကို ဇလုံတစ်ခုနဲ့ထည့်ပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရင်း သူ့ဆံပင်ရှည်ရှည်တွေကို လျှော်နေတာတွေ့လို့ ကျနော်လည်း တရော်ကင်ပွန်းနဲ့ ခေါင်းလျှော်ချင်လာတယ်။ ညစ်နေတာတွေ ကြည်သွားအောင်လို့ အတွေးပေါက်မိလို့ သူ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ဆောင့်ကြောင့်ဝင်ထိုင်ပြီး

“ကျနော့်ကိုလည်း နည်းနည်းလောက်ဗျာ..။ ခေါင်းလျှော်ချင်လို့”

ဆိုပြီး ပြောလိုက်တယ်။ ဘုရားပေးပေး ကျမ်းပေးပေးပါဗျာ..။ အဲ့ဒီအချိန်ထိ ကျနော့်မှာ ဘာစိတ်ယုတ်မာမှ မရှိခဲ့ဘူးဆိုတာ ကျိန်ဝံ့ပါတယ်။ ရုတ်တရက်ကြီး ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ တရော်ကင်ပွန်း အရည်တွေကို လက်ခုပ်နှစ်ဖက်နဲ့ ခပ်ပြီး ကျနော့်ခေါင်းပေါ် လောင်းချလိုက်တော့ လန့်တောင်လန့်သွားတယ်။ ပြီးမှ ဂုတ်ထောက်နေတဲ့ ကျနော့်ဆံပင်တွေကို သေသေချာချာ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ လျှော်ပေးတော့တာဗျ။ ထထွက်သွားရအောင်လည်း မဟုတ်တတ်ဗျာ။ မထူးတော့ဘူးဆိုပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေး သူလုပ်သမျှ ခံနေလိုက်ရတော့တာပေါ့။

ပထမတော့ အံ့သြစိတ်က ကြီးစိုးသွားသေးတယ်။ ဒီမိန်းမ ငါ့ကို ဘာလုပ်တာပါလိမ့်ပေါ့။ ဒါပေမယ့် တရော်ကင်မွန်းနံ့ သင်းသင်းလေးရှူရင်း သူကျနော့်ဆံပင်တွေကို စိတ်ရှည်လက်ရှည် သေချာပွတ်လျှော်ပေးနေတာကို သံမံတလင်းပေါ် ဖင်ထိုင်ချပြီး မျက်လုံးမှိတ်လို့ ဇိမ်ခံနေမိတယ်။ အိပ်ယာထထလာချင်းတုန်းက ညစ်ထေးထေးဖြစ်နေတာ၊ ပူလောင်အိုက်စပ်နေတာတွေ ပြေပျောက်သွားလို့ လူကလည်း တော်တော်လေး နေလို့ထိုင်လို့ ကောင်းလာပြီ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ မျက်လုံးဖွင့်ပြီး ခေါင်းကို မသိမသာမော့ရင်း မျက်နှာချင်းဆိုင်ကို ကြည့်

လိုက်တော့ ထမီရင်လျားထားတဲ့အောက်က နို့ကြီးနှစ်လုံးက ရေစိုထမီအောက်မှာ ထင်းနေတာပဲဗျာ။ ကျနော့်ကို ခေါင်းလျှော်ပေးနေတော့ စိတ်လှုပ်ရှားနေလို့နေမှာ ကြွတက်လာလိုက် နိမ့်ဆင်းသွားလိုက် ဖြစ်နေတယ်။ လူသူမနီးတဲ့ ခြံဝင်းကျယ်ကြီးထဲက အရိပ်ကောင်းကောင်း သစ်ပင်တွေအောက်က ရေတွင်းမှာ ဖိုနှင့်မ နှစ်ယောက်ထဲ တိတ်တဆိတ် ပူးကပ်နေတော့ စိတ်က သူ့အလိုလို ဖောက်ပြန်လာတော့တာပဲ။

ကျနော့်ရေစိုဘောင်းဘီတိုလေး အောက်က အငယ်ကောင်ကလည်း တဖြေးဖြေး ထောင်ပြီး ထလာခဲ့ပြီ။ ကျနော်စိတ်ကို အတော်ထိန်းနေရတယ်။ မလွယ်ဘူးဗျာ။ ဖူးးးးးးးးးး !!!။ ရေဖလားနဲ့ ရေတွင်းဘေးမှာ ရေဖြည့်ထားတဲ့ စဉ့်အင်တုံအကြီးကြီးထဲက ရေအေးအေးလေးတွေ ခပ်ပြီး ကျနော့်ခေါင်းကို လောင်းချပေးနေပြန်တယ်။ ကျနော် တုတ်တုတ်တောင် မလှုပ်မိသေးဘူး။ ခေါင်းကို ရေလောင်းပေးနေတာ ရပ်သွားတော့ ကျနော့်ကိုယ်ပေါ် ကပ်ညှိနေတဲ့ တရော်ကင်မွန်း အဖတ်တွေကို ပုခုံးပေါ်ကနေ ရေလောင်းချပြီး ဆေးချပေးနေပြန်တယ်။ အဲ့ဒီမှာ ပြဿနာစတက်တာဗျ။

ရိုးရိုးရေလောင်းပေးတာ မဟုတ်ပဲ ကျနော့်ရင်ဘတ်ပေါ်ကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ လာပွတ်နေပြန်ပြီ။ ကျနော် ရေစိုပြီးကပ်နေတဲ့ မျက်နှာပေါ်က ဆံပင်တွေကို လက်နဲ့သပ်လိုက်ရင်း သူ့ကိုမော့ကြည့်လိုက်တော့ သူ့မျက်လုံးတွေက ပုံမှန်မဟုတ်ဘူး။ ရေစိုလို့ အချောင်းချောင်းဖြစ်နေတဲ့ သူ့ဆံပင်ရှည်တွေက မျက်နှာပေါ်မှာ တွန့်တွန့်လေးတွေဖြစ်ပြီး ကပ်နေတဲ့ကြားထဲက ကျနော့်ကို စူးစိုက်ကြည့်နေတဲ့ သူ့မျက်လုံးတွေက တစ်ခုခုကို ဆာလောင်နေတယ်ဆိုတာ ကျနော်သိတယ်။

ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို ပွတ်နေတဲ့ သူ့လက်တွေက ချက်အောက်ဆီးစပ်နားကို ဆင်းချသွားတယ်။ ရုတ်တရက် လန့်ပြီး အောက်ကိုငုံ့ကြည့်လိုက်တော့.. ဟိုက်!! ကျနော့်အငယ်ကောင်က ဘောင်းဘီတို အဝါရောင် အောက်ကနေ ထောင်ထနေတာ သိသိသာသာကြီး။ ဒါကို သူမလည်း ကြည့်နေတယ်ဗျ။ ကျနော့်အသိစိတ်တွေ လွှတ်ထွက်သွားပြီဗျာ။

သူမကို ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းပြီး နှုတ်ခမ်းပါးပါးလေးကို ဆွဲစုပ်ပြီး နမ်းပစ်လိုက်မိတယ်။ နှစ်ယောက်သား သံမံတလင်းပေါ်မှာ လုံးထွေးကုန်ပြီ။ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်နေတာကို မလွှတ်ပဲ သူ့နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ရေစိုထမီပေါ်ကနေ အုပ်ကိုင်ပြီး သေသေချာချာ ချေပေးနေမိတယ်။ သူ့ပါးစပ်က .. အင်းးးးး!! ဆိုတဲ့ သံရှည်ဆွဲပြီး ညည်းသံတစ်ချက်ပဲ ထွက်လာတယ်။ လည်တိုင်ရှည်ရှည်လေးတလျှောက်လည်း လျှာနဲ့ အပြားလိုက် အစုန်အဆန် လျက်ပေးလိုက်မိတယ်။

ကျနော်ဆွဲအဖက်မှာ ဒူးထောက်ပါလာတဲ့ သူမ တဖြေးဖြေး ပျော့ကျလာပြီး သံမံတလင်းပေါ် တအိအိ ခွေဆင်းလာလို့ ကျနော် လက်နဲ့သိုင်းဖက်ပြီး ထိန်းပေးထားရတယ်။ နမ်းရှုံ့နေရင်းပဲ သူ့ထမီရင်ခေါင်းလျားလေးကို ကျနော်ဆွဲချွတ်လိုက်တော့ သူမအတင်း သံမံတလင်းပေါ် ပက်လက်လှဲချပြီး မျက်လုံးကိုစုံမှိတ် နို့နှစ်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အုပ်ပြီး ကားထားတယ်။ ရှက်စိတ်ကြောင့်လား မသိဘူး သူမနှုတ်ခမ်းတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်နေတယ်။

ကျနော်ကတော့ ဘယ်လိုမှ နောက်မဆုတ်တော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ပြီးပြီ။ ခါးအထိ လျှောကျနေတဲ့ သူ့ရေစိုထမီကို ပေါင်နှစ်ချောင်းဆွဲထောင်ပစ်လိုက်ပြီး အကုန်လုံး ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။

“အို!!”

လို့ ကျယ်ကျယ်လေးအော်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကို လက်တစ်ဖက်နဲ့အုပ်ပြီး ဖုံး၊ ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်က နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ကာဖို့ ကြိုးစားရှာတယ်။ မှိတ်ထားတဲ့ မျက်လုံးလေးတွေ ပွင့်လာပြီး.. ယုန်သူငယ်မလေးလို မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေနဲ့ ကျနော့်ကို ကြောက်လန့်တကြား ကြည့်နေရှာပြီ။ ကျနော့်စိတ်ထဲမှာတော့… ဒီလောက်တောင် ငါ့ကို သောက်ကျောတင်းထားတဲ့ မိန်းမ…၊ ငါအိပ်ပျော်နေရင် လာလာရပ်ကြည့်ပြီး စိတ်ဖောက်ပြန်နေတဲ့မိန်းမ၊ မျှော့သွားအောင်ကို လိုးပစ်မယ်ဆိုပြီး ကြုံးဝါးနေမိတယ်။

ကျနော်လုပ်နေတာတွေ မှားသလား မှန်သလား ဘာမှမတွေးတော့ဘူး။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း ဒေါသထွက်နေတဲ့ ကျွဲပေါက်တစ်ကောင်လို တရှူးရှူး ဖြစ်လာတဲ့အထိ လိင်စိတ်ကြွလာပြီကော။ ခါးကိုမတ်၊ ဒူးထောက်ပြီး ကျနော့်ဘောင်းဘီတို အဝါလေးကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်တော့ မာန်ဖီနေတဲ့ ကျနော့် အငယ်ကောင်က ဖြောင်းကနဲ အပြင်ကို ထွက်ကျလာတယ်။ မာတင်းပြီး ပြောင်လက်နေတဲ့ ကျနော့်ပစ္စည်းကို ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာနဲ့ ငေးကြည့်နေတယ်။ ကျနော့်စိတ်ထဲမှာ ဒေါသနဲ့ လိင်စိတ် ရောထွေးနေပြီ။ (နင်ကိုယ်တိုင် ဒီလိုဖြစ်အောင် ဖန်တီးယူခဲ့ပြီးတော့ အခုမှ ကြောက်မနေနဲ့၊ လာခဲ့ မီးပွင့်အောင် တွယ်ပြမယ်)။

ကျနော် သံမံတလင်းပေါ် ထိုင်ချလိုက်ပြီး သူ့နို့နှစ်လုံးပေါ်ကို ကုန်းပြီး မျက်နှာအပ်လိုက်တယ်။ ဘယ်ဖက်လက်နဲ့ နို့အုံကို သေသေချာချ ပယ်ပယ်နယ်နယ်ဆုပ် ချေပေးပြီး နို့သီးခေါင်း စူတူတူ ညိုတိုတိုလေးကို လျှာဖျားလေးနဲ့ ကစားပေးနေလိုက်တယ်။ ကျနော့်ညာလက်က သူ့စောက်ဖုတ်ကို အုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး လက်ခလယ်နဲ့ အစိလေးကို ကစားပေးလိုက်၊ အကွဲကြောင်းကလေးအတိုင်း ပွတ်ပေးနေလိုက်တော့ အသံတိတ်ပြီး သူမတစ်ကိုယ်လုံး ထွန့်ထွန့်လူးလာတယ်။ နို့နှစ်လုံးကို ဘယ်ညာပြောင်းကိုင်လိုက်ပြီး ချေပေးလိုက်၊ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို တပြွတ်ပြွတ် စို့ပေးလိုက်၊ လျှာဖျားလေးနဲ့ ကစားပေးလိုက်နဲ့ တော်တော်လေး ကြာလာတော့.. စောက်ဖုတ်ပွတ်ပေးဆွပေးနေတဲ့ ကျနော့်ညာလက်ခလယ်ကို သူ့စောက်ဖုတ်အဝ နှုတ်ခမ်းသားကို ပွတ်နေရင်း ရုတ်တရက် ထိုးထည့်လိုက်တော့..

“အမေ့!!”

ဆိုပြီး သူ့ဆီက အော်သံထွက်လာတယ်။ အရည်တွေ တအားရွှဲနေလို့ (ကျနော့်ကို ခေါင်းလျှော်ပေးနေကတည်းက စိတ်ထနေပုံရတယ်) ချောချောရှူရှူ ဝင်သွားပေမယ့် စောက်ဖုတ်အတွင်းနံရံတွေက ကျနော့်လက်ချောင်းကို အတင်းဆုပ်ကိုင်ထားသလိုပဲ။ ချက်ချင်း ဘာမှဆက်မလုပ်သေးပဲ အပေါ်ပိုင်းမှာ တိုက်စစ်ဆက်ဖွင့်နေရင်း နည်းနည်းအချိန်ကြာလာမှ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲက ကျနော့်လက်ခလယ်ကို အသွင်းအထုတ် မှန်မှန်လေး ကစားပေးနေလိုက်တယ်။ အိုကေ! ဒီလောက်ဆို ရလောက်ပြီ။

ကျနော်လည်း တအားတင်းလွန်းလို့ အောင့်တောင်အောင့်သလို ဖြစ်လာပြီ။ ဆတ်ကနဲထပီး သူ့ပေါင်ကြားထဲဝင်ပြီး နေရာယူလိုက်တယ်။ ထိတ်လန့်နေတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ ကျနော့်ကို သနားစဖွယ် လှမ်းကြည့်နေတယ်။ မရတော့ဘူးလေ.. ဒီအခြေနေကြမှ ဘယ်လိုနောက်ဆုတ်လို့ ဖြစ်တော့မလဲဗျာ။

ဒူးထောင်ပေါင်ကား ပက်လက်ကလေးဖြစ်နေတဲ့ သူမ ခေါင်းကလေးထောင်လာပြီး မာတောင့်နေတဲ့ ကျနော့်လီးကို အရင်းက တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ဝမှာ တေ့နေတာကို လှမ်းကြည့်ပြီး အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်ထားရင်း အံကြိတ်ထားတယ်။ ဖိသွင်းချလိုက်တယ်။ အားးးးး!! နွေးနေတာပဲ…။ စီးလိုက်တဲ့ စောက်ဖုတ်လေးဗျာ။

ကျနော် ခါးကို ခပ်ဆဆလေးကစားရင်း ရှေ့တိုးနောက်ငင် အဝင်ချောအောင် လုပ်ပေးနေတယ်။ ဒီမိန်းမ တော်တော်သတ္တိရှိပုံရတယ်ဗျ။ အံကြိတ် မျက်လုံးလေးမှေးပြီး အသံမထွက်၊ နည်းနည်းလေးမှ မရုန်းမကန်ပဲ အောင့်ခံနေတာဗျ။ ကျနော် အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှူသွင်းလိုက်ပြီး အင့်ကနဲနေအောင် ဆောင့်ချပလိုက်တော့ အဆုံးထိဝင်သွားမှ..

“အမေရေ”

လို့ အကျယ်ကြီး သူ့ပါးစပ်ကအော်သံ ထွက်လာတယ်။ မရတော့ဘူးဗျာ။ ကျနော် တိရိစ္ဆာန်စိတ် ဝင်သွားပြီ။ မညှာတာနိုင်တော့ဘူး။ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ သူ့ပေါင်နှစ်လုံးကို ဒူးခေါက်ကွေးနားကနေကိုင်ပြီး ဒူးနဲ့ သူ့ရင်ဘတ်ထိအောင် တွန်းကပ်ပေးလိုက်တော့.. စောက်ဖုတ်ထဲ ကျနော့်လီး အဝင်အထွက်ကို မြင်နေရတယ်။ ဖင်အိအိကြီးတွေကလည်း သံမံတလင်းအောက်ကို မထိတော့ပဲ ကြွတက်လာတော့ ကြည့်ရတာ စိတ်က ပိုပြီးကြွလာတယ်။ တဖန်းဖန်းမြည်အောင် ဆောင့်ဆောင့်ချပြီး အားပါးတရ လိုးနေမိတယ်။

ဒီလောက် မီးကုန်ယမ်းကုန် ဆောင့်ပြီး လိုးနေမှတော့ ဘယ်လိုမှ ကြာကြာမထိန်းနိုင်တော့ဘူးဗျာ။ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင် သူ့နို့အကြီးကြီးနှစ်လုံးကို စုံလှမ်းကိုင်ချေရင်း ရှိသမျှအားတွေ အကုန်သုံးပြီး ဆောင့်လိုးရင်း သုတ်ရည်ပူပူတွေ သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်မိတယ်။ ချက်ချင်း လူလည်း နုံးခွေသွားပြီး သူမအပေါ်ကို မှောက်အိပ်လိုက်ရင်း နှုတ်ခမ်းပါးပါးလေးကို စုပ်ရင်း ဇိမ်နဲ့ အမောဖြေနေလိုက်တယ်ဗျာ။

ကျနော် သတိဝင်လာတဲ့အချိန်မှာ ကျနော် နာမည်တောင်မသိသေးတဲ့ အဲ့ဒီအမျိုးသမီး သံမံတင်းပေါ်မှာ ခွေခွေလေး လှဲနေတုန်းပဲ။ မျက်လုံးတွေက ကျနော့်ကို ဆွေးဆွေးလေး ငေးကြည့်နေတာပေါ့။ ဝစ်လစ်စလစ်ဖြစ်နေတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲထူလိုက်တော့ ခွေခေါက်ခေါက်ကလေး ပါလာတယ်။ စဉ့်အင်တုံထဲက ရေတွေကို ဖလားနဲ့ခပ်ပြီး သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို ရေလောင်းချပွတ်သပ်ပြီး ကျနော် သန့်စင်ပေးနေတော့ ကလေးလေးလို ငြိမ်ခံနေရှာတယ်။

လက်နဲ့ဖုံးထားတဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်လေးကို ရေဆေးပေးဖို့ ဆွဲဖယ်လိုက်တော့ သွေးစလေးတွေ ပေနေတာ တွေ့ရလို့ အံ့သြတကြီး သူ့မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်တော့ အောက်နှုတ်ခမ်းကို သွားဖြူဖြူလေးနဲ့ကိုက်ပြီး မျက်နှာလွှဲသွားတယ်။ ဒီမိန်းမက အပျိုစင်ပဲလားဗျာ။ ကျနော်တော့ မယုံနိုင်ပါဘူး။ သူ့စောက်ဖုတ်ကို ရေသေချာဆေးပေး၊ တကိုယ်လုံးကို သန့်အောင် ရေလောင်းချိုးပေးပြီးမှ…

“ထတော့… ရေသုတ်အဝတ်လဲတော့”

လို့ ပြောတော့ တုန်တုန်ရီရီနဲ့ ထရပ်လိုက်ပြီး ရေတွင်းဘေးအုတ်ခုံပေါ်က တဘက်နဲ့ ရေလဲထမီကိုယူပြီး အဝတ်တွေလဲ၊ ဆံပင်ရှည်တွေကို ခြောက်အောင်သုတ်နေတယ်။ ကျနော်လည်း ကိုယ့်ဖာသာ ကိုယ်လက်သန့်စင်၊ ရေ ၄-၅-၁၀ ခွက်လောက် ဆက်တိုက်လောင်းပြီး အိမ်ဖက်ကို ပြန်လာခဲ့တယ်။ အိမ်ပေါ်တက် အဝတ်အစားလဲပြီး ပြန်ဆင်းလာတော့.. ဟိုမိန်းမ ထမင်းပွဲပြင်နေတာတွေ့လို့ ထမင်းစားပွဲ ခပ်တည်တည်ဝင်ထိုင်ပြီး သူခူးခပ်ပေးတာ ဝင်စားနေမိတယ်။ နှစ်ယောက်လုံး စကားမပြောပဲ တိတ်ဆိတ်နေမိတယ်။

စားသောက်ပြီးလို့ ပန်းကန်ခွက်ယောက်တွေ သူမဆေးကြောနေတုန်း ကျနော်ထလာပြီး သူ့ဘေးမှာ သွားရပ်လိုက်တော့ ကျနော့်ကို မော့ကြည့်တယ်။ ရှပ်အင်္ကျီဖားဖား ဝတ်ထားပြီး၊ ခေါင်းလျှော်ပြီးစ သူမဟန်ပန်လေးက ကပိုကရိုလေးနဲ့ ကြည့်လို့ကောင်းနေတယ်။ ကျနော်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖြစ်အောင် သူ့ပုခုံးလေးကို ဆွဲလှည့်လိုက်ပြီး နဖူးပြင်ပြောင်ပြောင်လေးကို ကျနော့်လက်ဖဝါးနဲ့ သာသာဖွဖွ ပွတ်ပေးရင်း..

“ကျနော်.. တမင်ယုတ်မာချင်တာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ.. ခင်ဗျားသိမှာပါ..”

လို့ သူ့မျက်လုံးတွေကို စိုက်ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်တော့ မျက်လွှာချပြီး ငြိမ်နေတယ်။

………. …….. ……….. ……….. ………….

အိမ်ကနေ ထုံးစံအတိုင်း ဆေးရုံကို ထွက်လာတော့ ဒီနေ့ဖြစ်ခဲ့တာတွေ မေ့သွားပြီဗျ။ ခင်ဗျားတို့ ဘယ်လိုထင်လို့လဲ။ ဒီနေ့ဖြစ်ခဲ့တဲ့ကိစ္စက အချစ်မှ မပါတာလေဗျာ။ ယောကျ်ားတွေဟာ ဘယ်နေရာမှာမဆို၊ ကမ္ဘာပေါ်က ဘယ်မိန်းမနဲ့မဆို အိပ်ဖို့ အသင့်ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ (မလိမ်မညာကြေး) ခင်ဗျားတို့ ဝန်ခံရလိမ့်မယ်။ ကျနော်ပြောတာ ဟုတ်သလား။ မိန်းမတွေဆိုတာ ကိုယ်ဖီးလ်လာတဲ့ မိန်းမပေါ့ဗျာ။ ဒါပေမယ့် အိပ်မိတဲ့ မိန်းမတိုင်းကို သံယောဇဉ်ထားဖို့ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်တဲ့ ကိစ္စကြီးလေ။ အခုဟာက တိုက်ဆိုင်လို့ ဖြစ်သွားတာမျိုးပါ။ ကျနော့်ကို ယောကျ်ားကောင်း မပီသတဲ့ကောင်လို့ ခင်ဗျားတို့ မြင်ချင်မြင်လိမ့်မယ်။ ဒါပေမယ့် တကယ်တမ်း ဒီလိုအခြေနေတွေကို ရင်ဆိုင်ရတဲ့ အခါ ကိုယ့်ကာမစိတ်ကို ကိုယ်ထိန်းနိုင်ဖို့ဆိုတာ ပြောသလောက်တော့ မလွယ်ဘူးဗျ။ ထားလိုက်ပါတော့လေ။

ကျနော့်ဇာတ်လမ်းကို ဆက်ပြောရရင်.. ကျနော်ချစ်မိနေတဲ့ သူနာပြုဆရာမလေးက ကျနော့်ကို ရှောင်သွားတာ တော်တော်လည်း စိတ်ထိခိုက်နေမိတယ်ဗျာ။ ကျနော်သူ့ကို အရမ်းသဘောကျနေမိပြီ။ ဘဝမှာ အိမ်ထောင်ပြုရင် ကျနော့်ဘဝ ကြင်ဖော်ဟာ အဲ့ဒီလို စာတတ်ပေတတ်တစ်ယောက်၊ စိတ်နှလုံးကောင်းတဲ့သူတစ်ယောက် ဖြစ်စေချင်ခဲ့တာလေ။ ကျနော် ချဉ်းကပ်ပုံ ချဉ်းကပ်နည်း မှားသွားပြီလားလို့ တွေးနေမိတယ်။

အခု အဘိုးကို ညဖက်ပြုစုဖို့ ငှားထားတဲ့ နာ့စ်မ အသက်ခပ်ကြီးကြီးတစ်ယောက်ကို မသိမသာ အစ်ကြည့်တော့ လောလောဆယ် ဆေးရုံကနေ ခွင့်ယူထားတယ်လို့ပဲ သိရတယ်။ ကျနော် နေရတအားခက်တဲ့ ချစ်ဝေဒနာကို ခံစားနေရပြီဗျာ။ ကျနော့်အဘိုးလည်း ဆေးရုံကနေဆင်းရဖို့ နီးလာပြီ။ ဒီလိုဆို ကျနော်အသည်းကွဲပြီး ပြန်သွားရတော့မှာလား ကျနော်ချစ်တဲ့ သူနာပြုဆရာမလေးရာ။

“မင်းဆရာမလေးက မြို့ပြင်မှာနေတယ်..။ ငါ လိပ်စာရလာပြီ..။ ပြီးခဲ့တဲ့ ၃-၄ ရက်က ငါတို့မြို့တစ်ဖက်ကမ်းက သူ့ဇာတိကို သူ့အဖေနေမကောင်းတာ ပြုစုဖို့ ပြန်သွားတာ..။ အခု မနေ့ညက ပြန်ရောက်လာပြီ..။ မင်းကိုရှောင်တာတော့ မဟုတ်ဘူးလို့ ငါထင်တာပဲလေ..။ မင်းအခု သူ့ဆီလိုက်သွားချင်လား”

ကျနော့်ဘော်ဒါ ကာတွန်းဆရာက မနက်ခင်း ဆေးရုံမှာလာကြိုရင်း အဲ့လိုပြောလာတော့ ကျနော်ရင်တွေ အရမ်းခုန်လာတယ်။

“ငါ့ကို လိုက်ပို့ပေးကွာ”

လို့ ပြောရင်း အိမ်ကိုခဏပြန် ရေမိုးချိုး အဝတ်အစားလဲပြီး ဒီကောင်နဲ့အတူတူ အိမ်ကပြန်ထွက်လာခဲ့တယ်။ မြို့ပြင်ရပ်ကွက်တစ်ခုက ပျဉ်ထောင်သွပ်မိုး တစ်ထပ်အိမ်ကလေးရှေ့မှာ ကျနော့်ကို ချထားပေးပြီး…

“ကဲ… Do or Die ပဲ သူငယ်ချင်း”

လို့ ပြောပြီး ကာတွန်းဆရာ လစ်သွားရော။ ကျနော်လည်း တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ ခြံဝင်းထဲ ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့ ဝင်လာခဲ့တယ်။ အိမ်ပေါက်ဝရောက်တော့ ဧည့်ခန်းထဲ လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ ကျနော့်ဆရာမလေးက အံ့သြနေတဲ့ မျက်လုံးလေးနဲ့ ဧည့်ခန်းထဲက ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ်မှာ စာဖတ်နေရာက ..

“အစ်ကို”

လို့ လှမ်းခေါ်တယ်။ ကျနော်တစ်ယောက် လေအဝှေ့မှာ လွှင့်ပါသွားတဲ့ စက္ကူတစ်စလိုပဲ ဆရာမလေးအနားကို ဖတ်ကနဲ ကပ်သွားတယ်။ ဆွေးမြေ့နေတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ အသနားခံတဲ့ အကြည့်မျိုးနဲ့ ဆရာမလေးကို စိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ ကျနော့်ဆရာမလေးက ချောလိုက်တာဗျာ။ တီရှပ်အပြာလက်ပြတ်ကလေး ဝတ်ထားတော့ ဖြူဝင်းနေတဲ့ လက်မောင်းသွယ်သွယ်လေးကို ဆွဲကိုက်လိုက်ချင်စရာလေးဗျာ။ အိမ်နေရင်း ထမီအနက်ခံပေါ်မှာ ပန်းပွင့်အနီကလေးတွေပါတဲ့ တပတ်နွမ်းလေးနဲ့၊ ခါတိုင်းမြင်နေကြ ဆံထုံးလေးအစား ဆံပင်နက်နက်ရှည်ရှည်လေးတွေကို ပခုံးကျော်ရုံ ဖားလျားလေးချထားတယ်။ ကျနော့်ကို ဒီလိုရုတ်တရက် မြင်ရလိမ့်မယ်လို့ ထင်ထားပုံမရတော့ ကြောင်ငေးကြည့်နေရှာတယ်။ ကျနော့်ရင်ဘတ်ထဲမှာ ပြောချင်တဲ့ စကားတွေအများကြီး၊ ဒါပေမယ့် ထွက်မလာဘူး။

စိတ်ထဲမှာတော့ အော်ဟစ်နေမိတယ်..။ ဟေ့ကောင်!! ဖိုးသက် ပြောလေကွာ.. မြန်မြန်.. ဒီတစ်ခါမှ မပြောရဲရင် မင်းလိုချင်တဲ့အရာကို ရမှာမဟုတ်ဘူး။ ပြောလိုက်တော့!! မင်းဘယ်လောက် သူ့ကိုမြတ်နိုးတယ်ဆိုတာ ပြောလိုက်.. ပြောသာပြောချလိုက်။

ဖန်ဂေါ်လီလုံးလေးတွေလို ဝိုင်းစက်ကြည်လင်နေတဲ့ မျက်လုံးလေးတွေနဲ့ ငေးကြောင်ကြည့်နေတဲ့ ကျနော့်သူနာပြုဆရာမလေးရဲ့ မျက်နှာနားကို တိုးကပ်လိုက်ရင်း အဆက်စပ်မဲ့နေတဲ့ စကားတွေ ဆက်

တိုက် ကျနော့်ပါးစပ်က ထွက်ကျကုန်တယ်။

“ဆရာမလေးရယ်.. ကျနော်လေ.. ရမလားလို့ အပျော်ကြံမိတာ မဟုတ်ပါဘူးဗျာ..။ ကျနော့်ကို ရှောင်မပြေးပါနဲ့ဗျာ..။ ကျနော် ဆရာမလေးမရှိပဲ နေလို့ မတတ်တော့လို့ပါ…။ ကျနော့်ဘဝမှာ ဒီလိုကောင်မလေးမျိုး တစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးခဲ့ပါဘူး..။ ကျနော် ဆရာမလေးကို မြတ်မြတ်နိုးနိုး ချစ်တာပါ..။ ဘယ်လိုအကြောင်းပြချက်မျိုးနဲ့မှ ကျနော့်ကို မငြင်းပေးပါနဲ့ဗျာ..။ အခုဆို နေ့တိုင်း ကျနော် ငရဲကျနေသလိုပဲ..။ ကျနော့်ကို သနားပါဗျာ..။ နော် ဆရာမလေး.. နော်”

ဆီမန်းမန်းနေသလို တတွတ်တွတ် လျှောက်ပြောနေတဲ့ ကျနော့်ကို ကြည့်နေရင်း ဆရာမလေး တခစ်ခစ်ရယ်လိုက်တော့ ကျနော်အံ့သြပြီး ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိ ဖြစ်သွားတယ်။

“အစ်ကို.. ရည်းစားစကားပြောတာကြီးကလည်း.. ရယ်ချင်စရာကြီး..။ အနောက်က ကျားလိုက်သလို တတွတ်တွတ် ရွတ်နေတယ်..။ ပြီးတော့ သူများအိမ်ထဲလာပြီး ချစ်စကားကြိုက်စကား ပြောရတယ်လို့ရှင်..”

ဆိုပြီး တခစ်ခစ် ရယ်နေပြန်တယ်။

“အစ်ကို့ကို ရှောင်ပြေးနေတာလို့ ဘယ်သူက ပြောခဲ့လို့လဲ..။ အနီ့ဖေဖေ နေမကောင်းလို့ ခွင့်ယူပြီး ပြန်သွားတာလေ..။ အစ်ကိုက ဘာဖြစ်နေတာလဲ..။ သူ့ကိုယ်သူ ၁၆ နှစ်သားကလေး မှတ်နေလား မသိဘူး..။ ပြီးတော့ သူများကို ရည်းစားစာပေးတာကလည်း ဘယ်လိုကြီး ရေးလာမှန်း မသိဘူး.. ခစ်ခစ်…။ ရယ်လည်းရယ်ချင်တယ်.. အမြင်လည်းကပ်တယ်.. တကထဲမှပဲ..။ အခုကော ဘာကိစ္စ မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ဖြစ်နေတာလဲ”

ရယ်ပြုံးနေတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ အဲ့လိုပြောလာတော့.. ကျနော် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘူး..။ ပျော်လွန်းလို့ ရင်ထဲမှာ လှိုက်ကနဲဖြစ်ပြီး လက်တစ်ကမ်းလောက်အကွာမှာ ရပ်နေတဲ့ ကျနော့်ဆရာမလေးကို ခါးကျင်ကျင်လေးကနေ ဆွဲကိုင်ပြီး ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းပြီး တင်းကြပ်နေအောင် ဖက်ထားမိတယ်။

ဆရာမလေး မနီနီချိုလေးရာ.. ကျနော့်အချစ်ကလေး.. ကျနော့်အသက်ဗူးကလေး… ကျနော့်မေးစိထိရုံကလေး ဖြစ်နေတဲ့ အနီလေးရဲ့ခေါင်းပေါ်က ဆံပင်နက်နက် မွှေးမွှေးလေးတွေကို ကျနော့်နှာခေါင်းနဲ့ ဖိကပ်ပြီး နမ်းရှုံ့နေမိတယ်။ ကျနော့်ရင်ထဲမှာ မြတ်နိုးတွယ်တာမှုတွေ အပြည့်အသိပ်နဲ့ လင်းမြမြခံစားချက်တွေ ဖြစ်ပေါ်လို့ပေါ့လေ။

“အစ်ကို.. အနီ အသက်ရှူကြပ်လာပြီရှင့်..။ ဖက်ထားတာ နည်းနည်းလျှော့ပေး..”

လို့ ပြောလာမှ ကျနော်သူ့ကို အသားကုန် ပွေ့ဖက်ထားမိတယ်ဆိုတာ သတိရလို့ လျှော့ပေးလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် ခါးကျင်ကျင်လေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ထားပြီး မလွှတ်ပေးသေးပဲနဲ့ ဆရာမလေးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ချစ်ရည်လွှမ်းနေတဲ့ မျက်နှာနီနီကလေးနဲ့ ကျနော့်ကို ရွှန်းရွှန်းစားစား မော့ကြည့်နေတယ်။

“အစ်ကိုက လူ အ ကြီးပဲ.. သိလား..”

ကျနော့်နှုတ်ခမ်းကို သူ့လက်ချောင်း ပျော့ပျော့လေးတွေနဲ့ လာထိကပ်ဆော့ကစားရင်း ဆရာမလေးက ပြောတယ်။

“ဟင်!!”

“ဟုတ်တယ်လေ.. ဒီကဖြင့် သူနဲ့တူတူ ပူးကပ်ပြီးထိုင်ရင်း ရင်တွေတဒိုင်းဒိုင်းခုန်…။ သူ့မျက်နှာကို ခိုးခိုးကြည့်ပြီး.. စိတ်တွေလှုပ်ရှား..”

“ဟာကွာ!! သိမှမသိတာကြီးကို”

“ခစ်ခစ်.. ဒါကြောင့် အစ်ကို့ကို လူ အ လို့ ပြောတာပေါ့”

“ဒါဆို ကျနော် ဆရာမလေးကို.. ချစ်နေတယ်ဆိုတာလည်း ရိပ်မိတယ်ပေါ့”

“မတော်တဆ လက်ချင်း ကိုယ်လုံးချင်း ထိမိသွားရင် အစ်ကိုက ခြေတုန်လက်တုန် ဖြစ်ဖြစ်နေတာ သိတာပေါ့လို့”

“ဟာကွာ.. ဒါဆိုဘာလို့”

“ပြောပြီးပြီလေ..။ အစ်ကိုရေးတဲ့ ရည်းစားစာကြီးကို ရယ်ချင်လို့ နောက်လိုက်တာပါဆို..။ အစ်ကို့ကို အနီ စကားစပြောကတည်းက သဘောကျနေတာ သိလား..။ အနီ့ဘဝမှာ ရည်းစားသနာရယ်လို့ တစ်ခါမှမရှိခဲ့ဖူးဘူး..။ အစ်ကိုနဲ့ ရင်းနှီးတာ ကြာလာလေလေ ပိုပြီးသံယောဇဉ်တွယ်လာလေလေ..။ နောက်ဆုံး အစ်ကို မပြောရဲရင်တောင်မှ .. အနီ မရှက်ဘူးနော်..။ အနီကိုယ်တိုင် အစ်ကို့ကို ရည်းစားစာပေးမလို့ စဉ်းစားနေတာ..။ ဟိုချီမင်းတွေ၊ မော်စီတုံးတွေတော့ မပါဘူးပေါ့လေ.. ခစ်ခစ်..”

လျှာကလေး တစ်လစ်ထုတ်ပြီး ကျနော့်ကို ပြောင်ချော်ချော်လုပ်ပြနေတဲ့ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲက ချစ်သူဆရာမလေးကို ကြည့်ပြီး ကျနော် မရိုးမရွ ဖြစ်လာပြီဗျာ။ ခါးကျင်ကျင်လေးကို စုံကိုင်ပြီး ဖက်ထားတဲ့ ကျနော့်လက်နှစ်ဖက်ကို အောက်ကိုလျှောချလိုက်ပြီး တင်ပါးလုံးလုံးလေးကို လက်ဖဝါးနှစ်ခုနဲ့ သေချာကိုင်ပြီး ကျနော်ဆွဲမလိုက်တော့ ခြေဖျားလေးထောက်ပြီး မျက်နှာလေး မော့လာတယ်။

“အကို!! အင်းးးးး….”

ဆရာမလေး မျက်တောင်တွေ စင်းကျသွားပြီ။ ဘာစကားသံမှလည်း မထွက်နိုင်တော့ဘူး။ စင်ယော်ငှက်ကလေးနဲ့တူတဲ့ နှုတ်ခမ်းကွေးကွေးအိအိလေးကို ကျနော် ဆွဲစုပ်ပြီး နမ်းလိုက်တာကိုး။ ငြိမ်ငြိမ်

လေးနေပြီး နှုတ်ခမ်းကို အတင်းစိထားတယ်။ ပုံမှန်လေး နမ်းစုပ်နေရာက ကျနော့်အောက်နှုတ်ခမ်းကို သူ့နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာထဲ မဝင်ဝင်အောင် ထိုးထည့်ပြီး သူ့အပေါ်နှုတ်ခမ်းကို ညင်ညင်သာသာ ယုယုယယလေး စုပ်ပေးနေမိတယ်။ တုန့်ပြန်မှုကို ကြည့်ချင်းအားဖြင့် ကျနော့်ဆရာမလေးဟာ ဖိုသတ္တဝါနဲ့ ထိတွေ့ဖူးပုံမပေါ်ဘူးဆိုတာ သေချာနေတယ်။

၅ မိနစ်လောက် ဆက်တိုက်စုပ်နမ်းပေးနေပြီး လွှတ်ပေးလိုက်တော့.. ကျနော့်ရင်ခွင်ကို မှီတွယ်လာရင်း တကိုယ်လုံး ပျော့ခွေနေလို့ ဖေးမပြီး ပွေ့ထားပေးရတယ်။ ဘယ်နေရာကိုမှ မထိရသေးဘူး။ တင်ပါးလေးကို သာသာကိုင်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေး စုပ်နမ်းတာနဲ့ ကျနော့်အနီကလေးခင်မျာ ဒီလိုဖြစ်သွားပြီ။

“အနီလေး.. ဘာဖြစ်တာလဲ”

လို့ မေးတော့ ဘာမှပြန်မပြောပဲ.. မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို ပါးဖောင်းဖောင်းလေးအပ်ပြီး မှီတွယ်ထားရှာတယ်။

“အစ်ကို!! အနီလေ .. ဒူးတွေပျော့နေတယ် သိလား …။ ရင်ထဲမှာလည်း တစ်ဆို့ဆို့ကြီး”

ဆိုပြီး အသက်ပြင်းပြင်းရှူနေရတဲ့ အသံနဲ့ ကျနော့်ကို မော့မကြည့်ပဲ ပြောလာတယ်ဗျာ။(ပထမပိုင်း ပြီးပါပြီ)

ဒုတိယပိုင်း ဆက်လက်ဖတ်ရှုရန် နိပ်ပါ

Zawgyi

မေခ်ာႏွစ္ေယာက္ ေမာင္တစ္ေယာက္

ဒီႏွစ္ေႏြရာသီက အပူရွိန္ေတာ္ေတာ္ေလး ျပင္းလြန္းတယ္။ အပူလွိုင္းျဖတ္တယ္ ဘာညာေတာ့ လူေတြေျပာေနသံၾကားတယ္။ ပုံမွန္ေႏြဖက္ဆို ခပ္စိမ့္စိမ့္ေလး ျဖစ္ေနတတ္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕ေလးမွာေတာင္ ေတာ္ေတာ္သိသာလာတယ္ဗ်။ သၾကၤန္လြန္သြားတာနဲ႔ ေကာ့ေနေအာင္ကို ပူလာတာ။ အဲ့ဒီအပူလွိုင္းျဖတ္တဲ့ ကိစၥေၾကာင့္ က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို အခုေျပာျပမယ့္ ဇာတ္လမ္းက ျဖစ္လာတာေလ။

အပူဒဏ္ ဘယ္ေလာက္ျပင္းသလဲဆိုရင္ ခါတိုင္း ရြာရိုးကိုးေပါက္ ေလၽွာက္သြားေနတတ္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ရပ္ကြက္ထဲက အဟန္ရွုပ္ဆိုတဲ့ တ႐ုတ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ကိုေရႊဘတစ္ေယာက္ေတာင္ မနက္ေစာေစာ နံျပားရိုက္ၿပီးတာနဲ႔ ရပ္ကြက္စာၾကည့္တိုက္က ရွုမဝမဂၢဇင္းအေဟာင္းေလး ၃-၄ အုပ္ေလာက္ဆြဲၿပီး ရပ္ကြက္ထိပ္က အရိပ္ေကာင္းတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲ လစ္ေတာ့တာပဲဗ်။ အပူေရွာင္တာေပါ့ေလ။

ေမးလိုက္ရင္ေတာ့.. ဟေကာင္ရ!! ဘုရားရိပ္ တရားရိပ္ဆိုတာက ဆိုၿပီး အာလူးေတြ ဖုတ္ျပလိမ့္မယ္။ အမွန္က ဒင္းဘုန္းႀကီးဝိုင္းက ဆြမ္းဟင္းအက်ေတြ အဝတြယ္ၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝင္းထဲက မရမ္းပင္အုပ္အုပ္ေတြ မိုးထားတဲ့ ေစတီေသးေသးေလးရဲ့ရင္ျပင္မွာ ေက်ာခင္း၊ မဂၢဇင္းဖတ္ၿပီး ဇိမ္နဲ႔ သြားသြားအိပ္ေနတာ မသိတာလိုက္လို႔။

အဲ့လို ေနရထိုင္ရခက္တဲ့ ရာသီဥတုနဲ႔ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းရတဲ့အထဲ ျပႆနာတစ္ခုက က်ေနာ့္ဆီ အလိုလို ေရာက္လာပါေလေရာလား။ က်ေနာ့္ေဖေဖရဲ့ ဘႀကီးဆိုလား ေတာ္စပ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္၊ က်ေနာ္နဲ႔ဆို အဘိုးေတာ္မယ္ ထင္ပါရဲ့။ အဲ့ဒီဆရာသမားက ဗမာျပည္အလယ္ပိုင္းက ေျမလတ္ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွာ အေျခခ်ေနတာ က်ေနာ့္တစ္သက္ေလာက္ရွိၿပီ။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ျမင္ဖူးပါတယ္။ အရင္တစ္ေခတ္ဆီက အလံနီဆိုလား ဘာလားဗ်ာ။ စကားေျပာ လက္ေပါက္အေတာ္ကပ္တယ္လို႔ နာမည္ႀကီး။ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ အဲ့ဒီၿမိဳ႕သူနဲ႔ ဆံထုံးေနာက္ေရာင္ပါ ေျပာင္းသြားလိုက္တာ ျမင္ေတာင္မျမင္ရေတာ့တာ ၾကာလွေပါ့။

ျပႆနာကဗ်ာ.. အဲ့ဒီက်ေနာ့္အဘိုးက ဒီေလာက္ပူေနတဲ့ ကာလႀကီးမွာ ေန႔လည္ခင္းဖက္ ရွပ္ကီခ်လိုက္တာ ေဆး႐ုံတင္လိုက္ရေရာ ဆိုပါေတာ့။ သူတို႔လင္မယားမွာက သားသမီးက မထြန္းကားခဲ့ေတာ့ အခုလို အေရးအေၾကာင္းဆိုရင္ မိန္းမဖက္က အမ်ိဳးေတြရွိေပမယ့္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ အေရးေပၚ လူလိုလာတယ္။ အိမ္ကိုဖုန္းဝင္လာေတာ့ က်ေနာ့္ညီက အိမ္အလုပ္ေတြကို အေၾကာင္းျပၿပီး ေရွာင္တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ့္ဆီ ဒီျပႆနာက ေရာက္လာေရာ။

ဒီေလာက္နာမည္ေက်ာ္တဲ့ လူ႔ဂြစာႀကီးကို ေဆး႐ုံေပၚမွာ သြားျပဳစုရမယ္ဆိုတာ ေတြးၾကည့္တာနဲ႔တင္ စိတ္ေလစရာဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္မွာ ေရွာင္လို႔မရတဲ့ အေၾကာင္းတရားက ရွိေနတယ္ဗ်ာ။

ဒီလို.. က်ေနာ္က ဘြဲ႕ရၿပီး အိမ္ျပန္လာတာ ၄-၅ လေလာက္ရွိေနၿပီ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ခါစကေတာ့ မိဘေတြက ဘာမွမေျပာဘူး ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴပဲ။ အဲ့ဒီေခတ္က သိပ္မေပါေသးတဲ့ အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႕ေလး ရလာတာဆိုေတာ့ သူတို႔အေနနဲ႔ ဘာမွမေျပာသာေသးဘူးေပါ့ေလ။ တစ္ၿမိဳ႕လုံးမွ တစ္ေယာက္တစ္ေလေလာက္ရတဲ့ ဘြဲ႕မ်ိဳးေလး ရထားတာဆိုေတာ့ ငါတို႔သားေလးက ေတာ္တယ္ဆိုၿပီး တျပဳံးျပဳံး။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး အိမ္အလုပ္လည္း ဝင္မကူ၊ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္ လုပ္ေနလိုက္တာ ၾကာလာေတာ့ သိပ္မၾကည္ခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်။

မၾကည္ခ်င္စရာကလည္း အေၾကာင္းရွိေနတာကိုး။ ခုနကေျပာတဲ့ ကိုေရႊဘနဲ႔ ေပါင္းေပါင္းၿပီး တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ အေရမရ အဖတ္မရ ျမစ္ဆိပ္ဖက္ဆင္းၿပီး ငါးမၽွား၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ရပ္ကြက္ထဲက ခ်ာတိတ္ေတြနဲ႔ထိုင္ရင္း ဆရာႀကီးဂိုက္နဲ႔ လက္ခ်ာေတြရိုက္၊ ညေနေစာင္းလာရင္ ကိုေရႊဘနဲ႔ ႏွစ္ေကာင္သား ၿမိဳ႕ျပင္က ဗ်စ္ရည္ဆိုင္ကို ဒိုင္လၽွိုေလး တူတူလစ္။ အံမယ္… ၿပီးတာနဲ႔ အိမ္ျပန္တယ္ မထင္နဲ႔။ ဘယ္ရပ္ကြက္မွာ အသုဘအိမ္ရွိလဲ စုံစမ္းၿပီး မိုးလင္းေပါက္ ဖဲခ်ေတာ့တာပဲ။ ဖဲဝိဇၨာနဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာ ေပါင္းမိမွေတာ့ သိတဲ့အတိုင္းပဲေလ။

ၿမိဳ႕ထဲမွာ လူမေသလို႔ အသုဘမျဖစ္ရင္လည္း လက္ေလၽွာ့မယ္ထင္သလား။ ဟုတ္ကဲ့ တျခား ၿမိဳ႕နယ္ေတြအထိ အသုဘအိမ္ရွာၿပီး လိုက္ရိုက္တာဗ်။ အသုဘအိမ္မွာ ေစတနာ့ဝန္ထမ္း ေစာင့္အိပ္ေပးတဲ့လူကို က်ေနာ္တို႔ အရပ္ေဒသမွာ အိပ္ဖန္ေစာင့္လို႔ေခၚတယ္။ အင္း.. ကိုေရႊဘနဲ႔ ဖိုးသက္ဆိုရင္ လူေတြက ေလးၿမိဳ႕နယ္ အိပ္ဖန္ေစာင့္ေတြလို႔ ေခၚတဲ့အထိ အလုပ္ေတြျဖစ္ေနၾကတာ ဟီးဟီး။

အဲ့ဒီေတာ့ က်ေနာ့္မိဘေတြကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး မ်က္စိေနာက္လာၿပီ။ အခုေျပာတဲ့ကိစၥ ေပၚလာေတာ့ လူႀကီးေတြလည္း အေတာ္ပဲဆိုၿပီး ေမာင္ဖိုးသက္ အခုခ်က္ခ်င္း အထုပ္ျပင္ၿပီး သြားေစလို႔ အမိန႔္ေတာ္မွတ္ကေရာဗ်ာ။ တတ္နိုင္ပါဘူးေလ။ ထားရာမွာေန ေစရာကိုသြား.. ဘဝမ်ိဳးဆိုေတာ့လည္း ထြက္ေတာ္မူနန္းက ခြာရေတာ့တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ခရီးထြက္လာခဲ့ရေရာ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။

ေလယာဥ္ကြင္းလိုက္ပို႔တဲ့ ကိုေရႊဘက ေၾကကြဲေနေသးတယ္။ ေအေပးေလး!! ျမန္ျမန္ ျပန္လာေနာ္..။ မင္းမပါပဲ ငါတစ္ေယာက္ထဲ ဖဲသြားခ်လို႔ ျပႆနာတက္ရင္ ငါတစ္ေကာင္ထဲ ရိုက္ရႏွက္ရမွာ..။ ၿပီးေတာ့ မင္းအဘိုးေသလို႔ အသုဘျဖစ္ရင္ ဖဲဝင္မရိုက္နဲ႔။ အဲ့ဒီၿမိဳ႕ကေကာင္ေတြက ဖဲလိမ္တတ္တယ္လို႔ နာမည္ႀကီးဆိုၿပီး မွာေနေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ က်ေနာ္ ခရီးထြက္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။

ေဆး႐ုံေပၚက အဘိုးကို စိတ္ပူရမယ့္အစား အခု က်ေနာ္ေရာက္မယ့္ ၿမိဳ႕ကိုပဲ စိတ္ဝင္စားေနမိတယ္။ ဗမာျပည္အလယ္ပိုင္းက ၿမိဳ႕။ အပူရွိန္အင္မတန္ ျပင္းထန္တဲ့ၿမိဳ႕။ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ လွပတဲ့ စကားလုံးေတြနဲ႔ ကဗ်ာစပ္တတ္တဲ့ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆရာေတြ၊ နိုင္ငံေက်ာ္ ကာတြန္းဆရာေတြ၊ စာေရးဆရာေတြ ေနတဲ့ၿမိဳ႕ကို က်ေနာ္ သြားေနၿပီ။ ဘာေတြဘယ္လို ၾကဳံရမလဲဆိုတာ ေတြးေနရင္း ေလယာဥ္ေပၚမွာ က်ေနာ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္။

ေလယာဥ္ဘီးနဲ႔ ေျပးလမ္း ေဆာင့္မိတဲ့အခ်ိန္ၾကမွ က်ေနာ္ လန႔္နိုးလာတယ္။ ေရာက္ပါၿပီဗ်ာ။ က်ေနာ္ အိပ္ခ်င္မူးတူး ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ေလယာဥ္ေပၚကေန အိတ္ကေလးလြယ္ၿပီး ဆင္းလာခဲ့တယ္။ ေပါင္းအိုးထဲ ဆင္းလာရသလို ျဖစ္သြားတယ္။ အင္း.. ငါေတာ့ ဘယ္ေလာက္ၾကာဦးမယ္ မသိဘူးလို႔ ေတြးရင္း စိတ္ပ်က္သြားတယ္ဗ်။ ေလဆိပ္ထဲဝင္လာရင္း ဟိုဟိုဒီဒီေလၽွာက္ၾကည့္ရင္း ရွာလိုက္ေတာ့ ဖုန္းႀကိဳဆက္ထားၿပီး လာႀကိဳခိုင္းထားတဲ့ နယ္ခံကာတြန္းဆရာကို အလြယ္တကူ ေတြ႕ရလို႔ ဝမ္းသာအားရ ဖက္ရမ္းႏွုတ္ဆက္ရင္း ေလဆိပ္အျပင္ဖက္ ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ေလဆိပ္အျပင္ဖက္မွာ ရပ္ထားတဲ့ ဒီေကာင့္ဂ်စ္ကားေလးဆီသြားရင္း ေနေရာင္စူးစူးႀကီးရဲ့ဒဏ္ကို စၿပီးခံေနရၿပီ။

“အားးး!! ေနေရာင္က ငါ့မ်က္လုံးကို လက္သီးနဲ႔ ထိုးလိုက္သလိုပဲကြာ..။ အခုခ်ိန္မ်ား ငါ့လက္ထဲ ေျခာက္လုံးပူး ေသနတ္တစ္လက္ေလာက္ရွိရင္ ျမင္ျမင္ရာလူေတြကို အကုန္ပစ္သတ္မိမလား မသိဘူး..”

လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ေက်ာင္းေနဖက္ ကာတြန္းဆရာက တဟားဟားရယ္ရင္း

“အခုေစာေသးတယ္ ငါ့ေကာင္။ မြန္းတည့္ရင္ ပိုဆိုးတာ မင္းေတြ႕လိမ့္မယ္”

လို႔ ျပန္ေျပာတယ္ဗ်။ (အဲ့ဒါ အဲလဘတ္ကမ်ဴးရဲ့ ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ထဲက စာသား။ ဇာတ္လိုက္က ေနေရာင္လက္လက္မွာ စိတ္ေဖာက္သလိုျဖစ္ၿပီး လူတစ္ေယာက္ကို ေျခာက္လုံးပူးနဲ႔ ပစ္သတ္မိတဲ့ ဇာတ္လမ္း။ ကာတြန္းဆရာက အဲ့ဒီဝတၳဳကို အလြတ္ကိုရတဲ့အထိ ႀကိဳက္တာမို႔လို႔ တစ္ခါထဲ သေဘာေပါက္ၿပီး ရယ္ေနတာဗ်)

“ေဟ့ေကာင္ သူငယ္ခ်င္း… ငါ့ကို ဆံသဆိုင္ေလး အရင္ပို႔ေပးပါကြာ..။ ဆံပင္ညႇပ္ခ်င္လို႔”

အဲ့လိုေျပာလိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ေဘာ္ဒါက

“အိုေက”

ဆိုၿပီး ဂ်စ္ကားေလးကို ၿမိဳ႕ထဲဖက္ကို ေမာင္းေနရင္း စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕ေနျပန္တယ္။ က်ေနာ့္ဆံပင္နဲ႔ အလံနီလက္ေဟာင္း အဘိုးရွိတဲ့ ေဆး႐ုံကို သြားလို႔မျဖစ္ဘူးဗ်။ ေတာ္ၾကာ သူ႔ေျမးက်ေနာ္ဟာ ေခတ္စနစ္ဆိုးေအာက္မွာ သားေကာင္ျဖစ္သြားပါၿပီ ဘာညာဆိုတဲ့ လက္ဝဲအယူအဆေတြနဲ႔ ဆိုဆုံးမတာနဲ႔ပဲ ေရာဂါပိုသည္းလာၿပီး ေရွာသြားနိုင္တယ္။ က်ေနာ့္ဆံပင္ကလည္း ေက်ာလည္ေလာက္ ေရာက္ေအာင္ကို ရွည္ေနတာကိုး။ အဲ့ဒီေခတ္က တအုံးအုံးထေနတဲ့ Rocker ႀကီးေတြကို အားက်လို႔ မထင္နဲ႔ဗ်ာ။ ရွက္ရွက္နဲ႔ ဝန္ခံရရင္ ရည္းစားက ပစ္ေျပးသြားကတည္းက ဆံပင္မညႇပ္ပဲ ပစ္ထားတာေလ။

ဘာဆိုင္လို႔လဲလို႔ ခင္ဗ်ားတို႔က ေမးခ်င္တာလား။ မေတာ္လို႔မ်ား စိတ္ေျပာင္းၿပီး က်ေနာ့္ဆီကို ျပန္လာခဲ့ရင္ မမရယ္.. က်ေနာ့္အလြမ္းေတြဟာ ေဟာ့ဒီ က်ေနာ့္ဆံပင္ေတြေလာက္ေတာင္ ရွည္ေနပါၿပီ ဘာညာနဲ႔ ခၽြဲမယ္ေပါ့ေလ။ အဟိ.. လြန္ခဲ့တဲ့ ၃-၄ လက မမတစ္ေယာက္ တစ္နယ္တစ္ေက်းမွာ အိမ္ေထာင္က်လို႔ ကေလးေတာင္ရေနၿပီဆိုတာ ၾကားမွ စိတ္ေလၽွာ့လိုက္ရတာ။ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္းႀကီး ဆံပင္ေတြကို ညႇပ္မပစ္ရဲဘူး။ လိပ္ျပာမလုံလို႔ ဟီးဟီး။ အခုမွပဲ ပူတာရယ္၊ အဘိုးကို ေတြ႕ရမွာရယ္ကို အေၾကာင္းျပလို႔ရၿပီဆိုေတာ့ ညႇပ္ပစ္လိုက္ေတာ့မယ္ဗ်ာ…။

ဆံပင္ညႇပ္လိုက္ေတာ့မွ လူကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖစ္သြားတယ္။ တအားမတိုပဲ ဂုတ္ေထာက္ေလာက္ ျဖတ္ခ်ထားလိုက္တယ္။ အိုေက! ရၿပီ။

အဘိုးအိမ္ကို ေပးလိုက္တဲ့ လိပ္စာအတိုင္း လိုက္ရွာေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲမက် ၿမိဳ႕ျပင္မက် ရပ္ကြက္ထဲက ၿခံဝင္းက်ယ္က်ယ္တစ္ခုကို ေရာက္သြားတယ္။ ပ်ဥ္ေထာင္ သြပ္မိုးနဲ႔ ေရနံဝေနတဲ့ ႏွစ္ထပ္ေရွးအိမ္ မဲမဲႀကီးဗ်။ ၿခံဝင္းထဲမွာ ဝါး႐ုံပင္ေတြ သရက္ပင္ေတြနဲ႔ အရိပ္ခပ္ေကာင္းေကာင္းပဲ။ ၿခံဝင္းထဲကို က်ေနာ္နဲ႔ ကာတြန္းဆရာတို႔ ဂ်စ္ကားေလးကို ေမာင္းဝင္သြားေတာ့ လူသူေလးပါးမရွိဘူး။ အိမ္ေရွ႕ဆင္ဝင္ေအာက္မွာ ကားရပ္လိုက္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တံခါးမႀကီးကို ေသာ့ခေလာက္ႀကီးနဲ႔ ခတ္ထားတာ ေတြ.ရတယ္။

ျပႆနာပဲ.. ဘယ္သူမွ မရွိပါလားဗ်ာ။ ႏွစ္ေကာင္သား ခပ္တည္တည္နဲ႔ အိမ္ေရွ႕က ၃-၄ ထစ္ေလာက္ရွိတဲ့ ေလွကားခုံမွာ ထိုင္ေနရင္း ဘယ္လိုလုပ္မလဲ တိုင္ပင္ေနလိုက္ၾကတယ္။

“ေဟ့ေကာင္သူငယ္ခ်င္း.. ဘယ္သူမွမလာလို႔ အဆင္မေျပရင္.. ငါ့အိမ္ကိုသာ လိုက္ခဲ့ေတာ့ကြာ”

လို႔ ကာတြန္းဆရာက ေျပာတာကို လိုက္သင့္မလိုက္သင့္ စဥ္းစားေနတုန္း…

“ကိုဖိုးသက္ဆိုတာလား ရွင္!!”

ဆိုတဲ့ အသံလြင္လြင္ေလးကို ၾကားလိုက္ေတာ့ ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ အသက္ ၂၅-၃၀ ၾကားေလာက္ရွိမယ့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ အိမ္ေသာ့တြဲေလးကိုင္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ေရွ႕မွာ လာရပ္ေနတာ ျမင္ရတယ္။ အသားခပ္ညိဳညိဳ အရပ္ျမင့္ျမင့္နဲ႔ မ်က္ႏွာက ခပ္တည္တည္ဗ်။ ရွပ္အကၤ်ီလက္ရွည္ကို ေနပူဒဏ္ ကာကြယ္ဖို႔အတြက္ ဝတ္ထားတာေတာင္ သူ႔ေရႊရင္အစုံက မို႔မို႔ေမာက္ေမာက္ ျဖစ္ေနတာ အသိသာႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ ထမီအဝါႏုေရာင္ေလးနဲ႔ ဆံပင္ရွည္ေတြကို လက္ကိုင္ပုဝါအျဖဴေလးနဲ႔ စည္းေႏွာင္ၿပီး ပုခုံးအေရွ႕တစ္ဖက္ျခမ္းကို ခ်ထားတယ္။ ေခါင္းေပၚမွာက ျမက္ခေမာက္ ျပားျပားေလးကို ေဆာင္းလို႔။ က်ေနာ္လည္း ေျခဆုံးေခါင္းဆုံး အကဲခတ္ေနရာက ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန႔္လိုက္ၿပီး မတ္တပ္ထရပ္လိုက္တယ္။

“အဟမ္း.. ဟုတ္ က်ေနာ္ဖိုးသက္ပါ..။ အဘြားေလးေမ ဘယ္မ်ားသြားသလဲ မသိဘူးဗ်..။ ေဆး႐ုံမွာလား..။ (အဘြားေလးေမဆိုတာ က်ေနာ့္အဘိုးရဲ့ဇနီး)

“က်မ ဟိုဖက္ၿခံကပါ..။ အရီးေမ ေဆး႐ုံသြားပါတယ္..။ ကိုဖိုးသက္လာရင္ ေသာ့ဖြင့္ေပးဖို႔ က်မကို မွာထားလို႔ပါ..။ ညဖက္ၾကမွ ေဆး႐ုံလိုက္လာပါလို႔ မွာထားပါတယ္…”

“အာ.. ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်။”

အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီးက အိမ္တံခါးမႀကီးေသာ့ကို ဖြင့္ဖို႔ျပင္ေနတုန္း ကာတြန္းဆရာက

“ေဟ့ေကာင္ ငါ့ပြဲ႐ုံမွာ အလုပ္ေတြက်ေနတယ္ဟ..။ ညမွ တစ္ခါျပန္လာၿပီး မင္းကို ေဆး႐ုံလိုက္ပို႔မယ္။ အခုေတာ့ ငါလစ္လိုက္ေတာ့မယ္”

ဆိုၿပီး သူ႔ကားေပၚတက္ၿပီး စက္နိုးရင္း က်ေနာ့္ကို မ်က္စိတစ္ဖက္မွိတ္ျပတယ္။ ဟိုအမ်ိဳးသမီးဖက္ကို မ်က္စပစ္ျပတယ္။ ေသာက္ခြက္က မခ်ိဳမခ်ဥ္နဲ႔။ က်ေနာ့္အိတ္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး ကားေမာင္းထြက္သြားတဲ့ ဒီေကာင့္ကို အသံမထြက္ပဲ ပါးစပ္လွုပ္ျပၿပီး ဆဲလိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အိမ္ထဲဝင္လာမိတယ္။

“ေနာက္ေဖးၿခံထဲက ေရတြင္းမွာ ေရခ်ိဳးလိုက္ပါ..။ က်မ ထမင္းပြဲျပင္ထားေပးပါ့မယ္..”

လို႔ ဟိုအမ်ိဳးသမီးက က်ေနာ့္ကိုမၾကည့္ပဲ ေျပာတယ္။ ဘယ္လိုဟာလဲ မသိဘူးဗ်။ ႐ုပ္တည္ႀကီးနဲ႔။ အဘြားေမနဲ႔ ဘာေတာ္လဲေတာ့ မသိဘူး။ က်ေနာ္လည္း ေရလဲပုဆိုး၊ ဆပ္ျပာ၊ တဘက္ေတြယူၿပီး ေရေအးေအးေလးကို ဇိမ္နဲ႔ခ်ိဳးၿပီးမွ အိမ္ဖက္ျပန္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္အတြက္ ေနရာခ်ထားေပးတဲ့ အခန္းထဲကေန အဝတ္အစားလဲၿပီး ျပန္ထြက္လာေတာ့ ထမင္းစားခန္းထဲမွာ ခုနကမိန္းမက ထမင္းပြဲျပင္ထားၿပီးၿပီ။ ေဆာင္းထားတဲ့ ျမက္ခေမာက္ကို ခၽြတ္ထားေတာ့ မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာျမင္ရတယ္။ မ်က္ႏွာေၾကာတာ မတင္းရင္ ေတာ္ေတာ္ၾကည့္ရတာ ေခ်ာတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ မိန္းမဗ်။ အခု က်ေနာ့္ကို ေက်ာေပးထားေတာ့ ထမီအဝါႏုေလးေအာက္က သူ႔တင္ပါးဝိုင္းဝိုင္းေလးကလည္း ၾကည့္ရတာ မ်က္စိေအးလိုက္တာ။

႐ုတ္တရက္ ဖတ္ကနဲ က်ေနာ့္ဖက္ လွည့္ၾကည့္လာမွ သတိလက္လြတ္ ေငးေနမိတာ လူမိသလို ျဖစ္သြားလို႔ ရွက္သြားတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာလည္း ရွက္ဝဲ၀ဲ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ သူစိမ္းေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ကိုယ့္ဖင္ကို မ်က္စိဇိမ္ခံေနတာ ေတြ႕လိုက္ရတာကိုး။ က်ေနာ္လည္း အရွက္ေၿပ ထမင္းစားပြဲကို ျမန္ျမန္ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ ခူးခပ္စားပစ္လိုက္မိတယ္။

စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြကို သူမတစ္ေယာက္ သိမ္းဆည္းေနတုန္း က်ေနာ္ ဧည့္ခန္းဖက္ထြက္လာၿပီး စီးကရက္တစ္လိပ္ေလာက္ ဖြာရင္း ထိုင္ေနမိတယ္။ ခဏေနေတာ့ သူမထြက္လာၿပီး ထုံးစံအတိုင္း က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ပဲ..

“တေရးေလာက္ အိပ္ခ်င္အိပ္ထားပါ ကိုဖိုးသက္..။ ညဖက္က်ရင္ ေဆး႐ုံမွာ ေစာင့္အိပ္ရမယ္လို႔ အရီးေမက ေျပာထားပါတယ္။ တစ္ခုခုလိုရင္ ဟိုဖက္ၿခံမွာ က်မရွိပါတယ္။ လွမ္းေခၚလိုက္ပါ”

လို႔ ခပ္တည္တည္ေျပာရင္း ျပန္သြားေရာ။ က်ေနာ္လည္း ေက်ာေပးၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္ေလၽွာက္သြားတဲ့ အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီးရဲ့ ေနာက္ပိုင္းအလွကို ေသခ်ာလိုက္ၾကည့္ရင္း ဧည့္ခန္းထဲက ဆက္တီခုံရွည္ေပၚ လွဲအိပ္လိုက္မိတယ္။

အိပ္ယာနိုးလာေတာ့ ပူစပ္ပူေလာင္ႀကီးဗ်ာ။ ညေနေစာင္းစျပဳလာတာေတာင္ ေနေရာင္က ေတာ္ေတာ္ေလး ျပင္းေသးသလိုပဲ။ အာေခါင္ေျခာက္သလိုျဖစ္ၿပီး ေနရခက္လိုက္တာ။ ဓာတ္ဆားေလးဘာေလး ႀကိဳၿပီးေဖ်ာ္ေသာက္ထားရင္ေကာင္းမယ္။ ဝတ္ထားတဲ့ တီရွပ္ကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္ၿပီး ထိုင္းထိုင္းမွိုင္းမွိုင္းျဖစ္ေနတာ ေသြးပူလာေအာင္လို႔ ရွဲဒိုးေဘာက္ဆင္ေလး နည္းနည္းကစားလိုက္ေသးတယ္။ တအားႀကီးေတာ့ ေလ့က်င့္ခန္း မလုပ္ရဲဘူးဗ်။ နဂိုက ေခၽြးတစိုစိုျဖစ္ေနတာ အားကုန္မွာ ေၾကာက္ရတယ္။ တလက္စထဲ ေရခ်ိဳးေတာ့မွဆိုၿပီး အိမ္ေပၚတက္ၿပီး ဆပ္ျပာခြက္ေတြ၊ ေရလဲပုဆိုးေလးေတြယူၿပီး ေနာက္ေဖးၿခံဝင္းထဲက ေရတြင္းကို ထြက္လာခဲ့တယ္။

ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ေလၽွာက္လာခဲ့တာ သတိမထားမိလိုက္ဘူး။ ေရတြင္းေဘးကိုေရာက္မွ လူတစ္ေယာက္ ေရခ်ိဳးေနတာ သတိထားမိတယ္။ ဟိုအမ်ိဳးသမီးဗ်။ ဒုကၡပဲ။ အခုမွ ျပန္ေကြ႕သြားရေအာင္လည္း မေကာင္း၊ သူစိမ္းမိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ ေရတြင္းတစ္ခုမွာ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေရခ်ိဳးရမွာကိုလည္း စိတ္က က်ဥ္းၾကပ္ေနတာ အမွန္ပဲ။ မတတ္နိုင္ဘူးဗ်ာ။

“ေရခ်ိဳးေနတာလား အစ္မ!!”

လို႔ ေျပာရင္း ျပဳံးျပလိုက္တယ္။ သူကေတာ့ ေခါင္းၿငိမ့္ျပ႐ုံပဲ။ ေတာ္ေတာ္ ေသာက္ေၾကာတင္းတဲ့ ဟာမဗ်။ က်ေနာ္လည္း လက္ကသယ္လာတဲ့ ေရလဲေတြ ဆပ္ျပာခြက္ေတြကို ေရတြင္းေဘးက အုတ္ခုံေလးေပၚတင္ရင္း အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရပုံးႀကိဳးမဲမဲေလးကိုဆြဲရင္း ေရတြင္းထဲက ေရငင္ေနတယ္ဗ်။ ပုံစံကိုၾကည့္ရတာ တြင္းထဲကေရကိုငင္ၿပီး ပုံးလိုက္ေလာင္းခ်ိဳးေနပုံရတယ္။

ေဘးတိုက္ျမင္ေနရတဲ့ သူ႔ကိုယ္လုံးေလးမွာ ေရစိုထမီက ကပ္ေနေတာ့ ေကာက္ေၾကာင္းေတြက ထင္းေနတဲ့အျပင္.. ေရငင္ေနေတာ့ လွုပ္ရွားေနတာေၾကာင့္ ေရစိုထမီေအာက္က နို႔ႀကီးႏွစ္လုံး တုန္တုန္ တုန္တုန္ ျဖစ္ေနတယ္။ ေျခဖ်ားေလးေထာက္ထားေတာ့ ေအာက္က တင္ပါးေလးကလည္း တစ္တစ္ရစ္ရစ္ေလးဗ်။ က်ေနာ္ အာေခါင္ေျခာက္လာျပန္ၿပီ။ ဒီတစ္ခါ အာေခါင္ေျခာက္တာက ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ သေဘာေပါက္တယ္မလား။

ေရခ်ိဳးမယ္ဆိုၿပီး ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကလည္း ဝတ္မလာေတာ့ ပုဆိုးတစ္လႊာေလးပဲ ကာထားတဲ့ အငယ္ေကာင္ကလည္း ေငါက္ကနဲ ထေထာင္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာတယ္။ ဖူးးးးးးး!! စိတ္ကို မနည္းထိန္းေနရတယ္။ စိတ္ကိုထိန္းဖို႔ ႀကိဳးစားေနေပမယ့္ က်ေနာ့္မ်က္လုံးေတြက အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီးရဲ့ ေရစိုကိုယ္လုံးေပၚမွာပဲ စုံခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ေျပးလႊားေနတယ္။ သူကေတာ့ က်ေနာ့္ကို ရွိတယ္လို႔ကို သေဘာထားပုံမရဘူး။ ေရတစ္ပုံးငင္လိုက္ ေခါင္းကေန ေလာင္းခ်ိဳးလိုက္၊ ေရပုံးႀကိဳးကို ေလၽွာ့ခ်လိုက္၊ အဲ့လို ေအးေအးလူလူပဲ လုပ္ေနတာဗ်။ က်ေနာ့္မွာသာ စိတ္က တေျဖးေျဖးေဖာက္ျပန္လာလို႔ ဟိုဒင္းျဖစ္ၿပီး ထိုင္ရမလို ထရမလို ကုန္းကြကြႀကီး ျဖစ္လာၿပီ။ အခုခ်ိန္သာ က်ေနာ့္ဖက္ကို လွည့္ၾကည့္လာရင္ ပုဆိုးေအာက္ကေန ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥ ျမင္ေတာ့မယ္ဗ်။

ကဲ.. အရွက္မကြဲခင္ ျမန္ျမန္ကာကြယ္မွဆိုၿပီး ခါးေလာက္ရွိတဲ့ ေရတြင္းေဘာင္နားကို ဝင္ကပ္လိုက္ရင္း…

“အစ္မ!! ေပး… က်ေနာ္ေရငင္ေပးမယ္”

ဆိုၿပီး ေလာကြတ္လုပ္ၿပီး သူ႔လက္ထဲက ဆြဲတင္လက္စ ေရပုံးႀကိဳးေလးကို ဆြဲယူလိုက္တယ္။ ေငါက္ေတာက္ေတာက္ ျဖစ္ေနတဲ့ ေအာက္ကကိစၥက ေရတြင္းေဘာင္နဲ႔ ကြယ္သြားေတာ့ အဆင္ေျပသြားတယ္။ သူ႔လက္ထဲက ေရပုံးႀကိဳး က်ေနာ့္လက္ထဲ ေရာက္လာေတာ့မွ ေအာက္ကေရပါလာတဲ့ ေရပုံးဝိတ္က ေတာ္ေတာ္အေလးခ်ိန္စီးမွန္း သတိထားမိတယ္။ ဆြဲတင္မလို႔လုပ္တုန္း သူက အတင္းျပန္လုတယ္ခင္ဗ်။

“မလိုဘူးရွင့္!! က်မဖာသာငင္ပါ့မယ္..”

က်ေနာ္ကလည္း

“ဟာ.. က်ေနာ္ဆြဲေပးမယ္..”

အဲ့လိုေတြျဖစ္ၾကရင္း ေရပုံးႀကိဳးကို သူတစ္ျပန္ကိုယ္တစ္ျပန္ လုက်ရင္း အဓိက႐ုန္း(အဲေလ) ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္ဗ်။ ေရအျပည့္ပါတဲ့ ေရပုံးဝိတ္က ေလးပါတယ္ဆိုမွ၊ ေရပုံးႀကိဳးလုပ္ထားတဲ့ သားရည္ႀကိဳးမဲမဲေလးက ေရေတြစက္လက္နဲ႔ဆိုေတာ့ ေခ်ာထြက္သြားတာ က်ေနာ့္လက္က လႊတ္ထြက္သြားၿပီး သူ႔လက္ထဲကို မမိတမိ ပါသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိမိရရ မဟုတ္တဲ့အျပင္ ေဆာင့္ၿပီးလႊတ္လိုက္သလို ျဖစ္သြားေတာ့ ေရပုံးႀကိဳးက ရႊီးကနဲ သူ႔လက္ၾကားထဲက ေလၽွာထြက္သြားတာကို လိုက္ဖမ္းေနတုန္း သူ႔ထမီရင္လ်ားက ေျပက်သြားေရာဗ်။ ခ်က္ခ်င္းဖတ္ကနဲ သူ႔ဘယ္ဖက္လက္နဲ႔ ေျပက်သြားတဲ့ထမီကို လွမ္းအဆြဲ ညာလက္ကဆြဲထားတဲ့ ေရပုံးႀကိဳးရဲ့ ေဆာင့္ဆြဲတဲ့ဝိတ္ကို မခံနိုင္ေတာ့ပဲ ဒယိမ္းဒယိုင္ျဖစ္ၿပီး ေရွ႕ကိုငိုက္ကနဲ ပါသြားတယ္။

က်ေနာ္လည္း လန႔္သြားၿပီး သူ႔ကိုယ္လုံးေလးကို လွမ္းဖက္ၿပီး ဆြဲယူလိုက္ေတာ့ ေအာက္က ေရစိုစိုျဖစ္ေနတဲ့ သံမံတလင္း ေခ်ာက်ိက်ိေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္သား လုံးေထြးၿပီး ဘိုင္းကနဲ လဲသြားေရာ။ ေရပုံးေရာ ႀကိဳးေရာ ေရတြင္းထဲ ျပဳတ္က်သြားတာ ဝုန္းကနဲပဲဗ်။ သတိဝင္လာတဲ့အခ်ိန္ၾကေတာ့ က်ေနာ္က သူ႔အေပၚကို ဖိၿပီးလွဲေနတာဗ်။ သူလည္း ေတာ္ေတာ္အီစိမ့္သြားတယ္ေနမွာ။ ေတာ္ေသးတယ္ ပက္လက္လွန္လွဲက်တာ ေနာက္ေစ့ေတြဘာေတြ မထိသြားလို႔။ မ်က္ႏွာေလးက ရွုံ႔မဲ့ေနရွာတယ္။ ရွက္လည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ရွက္သြားၿပီဗ်။

အကၤ်ီဗလာျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္က အိစက္စက္ အထိအေတြ႕ကို ခံစားေနရတာ သတိထား
လိုက္မိတယ္။ ဟိုက္!! သူ႔ထမီက ခါးေလာက္ထိ ေလၽွာက်ေနတာကိုးဗ်။ ဒီၾကားထဲ က်ေနာ့္ပစၥည္းက အေခ်ာင္းလိုက္ သူ႔ဗိုက္ေပၚမွာ ဖိကပ္ထားမိေနၿပီ။

“အစ္မ!! ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ.. ရလား”

က်ေနာ္ေမးတာကို ျပန္မေျဖပဲ အေပၚက ဖိမိေနတဲ့ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို တြန္းထားရင္း ..

“ဖယ္ေတာ့ ရွင္.. ဖယ္ေတာ့လို႔”

ေတာင္းပန္ေနတဲ့ အသံေလးနဲ႔ ေျပာေနရွာတယ္။ စိတ္အရမ္းလွုပ္ရွားေနရွာေတာ့ သူ႔ႏွုတ္ခမ္းပါးလ်လ်ေလးေတြက တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနတယ္။ ခ်က္ခ်င္း အားနာသြားၿပီး ဖယ္ေပးဖို႔ လက္ႏွစ္ဖက္ကို စုံေထာက္ၿပီး က်ေနာ့္ကိုယ္လုံးကို ႂကြလိုက္ေတာ့…

“ဖိုးသက္!! ေဟ့ေကာင္… ဖိုးသက္.. ဘယ္မွာလဲဟ!! ငါလာၿပီေလ.. ဖိုးသက္..”

အဲ့လိုေအာ္သံနဲ႔အတူ အိမ္ေနာက္ေဖး ၿခံဝန္းထဲ လူတစ္ေယာက္ ေလၽွာက္လာတဲ့အသံ ၾကားရတယ္။ ဟိုက္!! သြားၿပီဆရာ.. က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အခုျဖစ္ေနတဲ့ပုံကိုလည္း ခင္ဗ်ားတို႔ စဥ္းစားၾကည့္ဦး။ ဘာလုပ္ေနသလိုလို.. ဘာဂလိုတိုတို အေနအထားႀကီး။ ေတာ္ေသးတာတစ္ခုက ေရတြင္းရဲ့ ဒီဖက္ကြယ္ေနတဲ့ အျခမ္းမွာ ျဖစ္ေနလို႔ဗ်။ ဒါဟိုေကာင္ ကာတြန္းဆရာရဲ့ အသံဆိုတာ က်ေနာ္သိတယ္။ ထလိုက္လို႔ ေရတြင္းနားကပ္လာရင္ ျမင္ေတာ့မယ္။ က်ေနာ့္ရင္ခြင္ေအာက္က ဟိုအမ်ိဳးသမီးကလည္း ခ်က္ခ်င္းထိတ္လန႔္ေနတဲ့ အရွက္မ်က္ႏွာနဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီ။

ဟိုသူေတာင္းစားက ေရတြင္းနဲ႔ ေျခလွမ္း ၄-၅-၁၀ လွမ္းနားအထိ ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ့္ကို ေအာ္ေခၚေနတာဆိုေတာ့ ကပ္လၽွက္ကေလး။ က်ေနာ္က လက္ခြၿပီး ေထာက္ထားတဲ့ ေနရာကေန ေအာက္က သူမကို တိတ္တိတ္ေနဆိုတဲ့ အမူအရာလုပ္ျပေတာ့ ေခါင္းၿငိမ့္ျပတယ္။ ဟိုေကာင့္ေျခသံ တေျဖးေျဖးေဝးသြားၿပီး အိမ္ေရွ႕ဖက္ကို ျပန္ထြက္သြားမွ က်ေနာ္ ေအာက္ကိုငုံ႔ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ဗလာက်င္းေနတဲ့ ေရႊရင္ၿဖိဳးဖ်ႏွစ္မႊာက ခပ္ထြားထြားေလး လုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးဗ်။ က်ေနာ္ငုံ႔ၾကည့္တာ ခ်က္ခ်င္းသတိထားမိသြားၿပီး ခါးနားကို ေလၽွာက်ေနတဲ့ သူ႔ေရစိုထမီေလးကို ဖတ္ကနဲဆြဲတင္ၿပီး သူ႔နို႔ႏွစ္လုံးကို ကာဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ

“ဖယ္ပါေတာ့ရွင္… က်မ ရွိႀကီးခိုးပါတယ္”

လို႔ တုန္တုန္ရီရီေျပာလာမွ သတိဝင္လာၿပီး..

“ေဆာရီး အစ္မရယ္… ေဆာရီး”

ဆိုၿပီး ဖယ္ေပးလိုက္မိတယ္။ ခ်က္ခ်င္းထလိုက္ရင္း အုတ္ခုံေပၚက သူ႔တဘက္ကိုယူျခဳံ၊ ဆပ္ျပာခြက္ကေလးကိုယူၿပီး တဖက္ၿခံဖက္ လစ္ကနဲ ထြက္ေျပးသြားေရာဗ်ာ။ ဖူးးးး!! က်ေနာ့္မွာသာ တစ္ေယာက္ထဲ ေရတြင္းေဘးမွာ ငုတ္တုတ္ေလးထိုင္လို႔ ရင္တလွပ္လွပ္နဲ႔ က်န္ေနခဲ့တာေပါ့။

ျပဳတ္က်သြားတဲ့ ႀကိဳးတပ္လ်က္ေရပုံးကို ျပန္ဆြဲတင္ၿပီး ေရကို ျမန္ျမန္ၿပီးေအာင္ ခ်ိဳးေနတုန္း ဟိုေကာင္ ကာတြန္းဆရာ ျပန္ေရာက္လာျပန္တယ္။

“ဟမ္! ခုနက မင္းကို ဒီနားအထိ လာေအာ္ၿပီး ငါလာရွာတာ မေတြ႕ပါလားကြ..”

“ကိုယ္ေပ်ာက္ေနလို႔ေဟ့ ..”

လို႔ ေငါ့ေတာ့ေတာ့ ျပန္ေျပာရင္း ေရကို ခပ္သြက္သြက္ေလး ခ်ိဳးရင္း လက္စသတ္လိုက္တယ္။ ညေနေစာင္းၿပီဆိုေတာ့ ေဆး႐ုံကို လူနာေစာင့္အိပ္ဖို႔သြားမွ။ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ ဂ်စ္ကားေလးနဲ႔ ေဆး႐ုံကိုေရာက္သြားၿပီး ဟိုရွာဒီရွာ လိုက္ရွာေနရေသးတယ္။ ေနာက္ဆုံး ေဆး႐ုံႀကီး အေဆာင္ (၂) ရဲ့ အေပၚထပ္ေထာင့္ဆုံးက ပိုက္ဆံေပးရတဲ့ သီးသန႔္အခန္းထဲမွာ က်ေနာ့္အဘိုးဂြစာႀကီးကို သြားရွာလို႔ ေတြ႕ကေရာဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ အဘြားေလးေမက ကုတင္ေဘးမွာထိုင္လို႔ မ်က္ႏွာက သိပ္မေကာင္းရွာဘူး။

“သား!! မင့္အဘိုး ႀကီးမိုက္ႀကီးကို ၾကည့္ပါဦး”

ဆိုၿပီး ငိုရွာတယ္။ မေတြ႕တာၾကာတဲ့ က်ေနာ့္အဘိုးတစ္ေယာက္ ေဆး႐ုံသံကုတင္ေလးေပၚမွာ ပက္လက္ကေလး။ နဖူးက ေတာ္ေတာ္ေျပာင္ေနရွာၿပီ၊ မုတ္ဆိတ္ေတြ၊ ႏွုတ္ခမ္းေမႊးေတြနဲ႔ ေသခ်ာၾကည့္ေလေလ ပစၥည္းမဲ့ေခါင္းေဆာင္ႀကီး လီနင္နဲ႔ တူေလေလပဲ။ လူကသာ တစ္ကိုယ္လုံး ပိုက္ေတြတန္းလန္း ျဖစ္ေနတာ.. က်ေနာ့္ကိုလွမ္းၾကည့္တဲ့ မ်က္လုံးက အရင္ကလို ခပ္မာမာပဲဗ်။ အဘြားေလးေမကို ႏွစ္သိမ့္ၿပီး က်ေနာ့္ေဘာ္ဒါရဲ့ ဂ်စ္ကားနဲ႔ ျပန္လိုက္ပို႔ေပးလိုက္ဖို႔ စီစဥ္ေပးလိုက္တယ္။ ညဖက္တစ္ခုခု အေရးေပၚအတြက္ စပါယ္ရွယ္နာ့စ္တစ္ေယာက္ ေခၚထားတယ္။ က်ေနာ္က ဘိုးေတာ္ေသာင္းက်န္းရင္ ေဘးကထိန္းေပးဖို႔ ေစာင့္အိပ္ရမယ္လို႔ မွာသြားတယ္။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေစာေသးလို႔ ငွါးထားတဲ့ သူနာျပဳဆရာမ ေရာက္မလာေသးဘူးတဲ့။

က်ေနာ့္အဘိုးက ဆီးခ်ိဳေကာ ႏွလုံးေကာ ရွိေနတာကို ရွပ္ကီသြားခ်လိုက္ေတာ့ ဘာျဖစ္သြားလဲ မသိေတာ့ပဲ အခုလို အေျခအေန ျဖစ္သြားတာလို႔ ေျပာတယ္။ အခု ဆီးမသြားနိုင္ျဖစ္ၿပီး ဆီးပိုက္တန္းလန္း၊ လက္ဖ်ံမွာလည္း ေဆးပုလင္းေတြ ခ်ိတ္ထားရၿပီ။ ေတာ္ေသးတယ္ ရထားတဲ့အခန္းက အစြန္ဆုံးက်လို႔ ျပဴတင္းေပါက္ေတြ ဖြင့္ထားရင္ ေလဝင္ေလထြက္ မဆိုးဘူး။ အဘိုးရဲ့ ကုတင္ေဘးကခုံရွည္မွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ရင္း မွိန္းေနတဲ့သူ႔ကို က်ေနာ္ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။

အင္း.. က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ မမွီလိုက္ေပမယ့္ ၾကားဖူးသမၽွ ဒီအဘိုးအေၾကာင္းကေတာ့ အံ့ၾသစရာေတြဗ်။ က်ေနာ္တို႔တစ္ၿမိဳ႕လုံး အခုထိ သူ႔အေၾကာင္းေျပာၿပီး ရယ္ၾကတုန္း။ ေတာ္ေတာ္ဂြတိုက္တဲ့ လူႀကီး။ အခု သူ႔ဇနီးဘြားေလးေမက က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕ကို တာဝန္က်လာတဲ့ ေက်ာင္းဆရာမေလးေပါ့။ အဲ့ဒါကို ေတာျပန္သူပုန္ အလံနီႀကီးဆိုၿပီး လူတိုင္းလန႔္ရတဲ့ က်ေနာ့္အဘိုးက ရည္းစားစာေပးတယ္။ ေက်ာင္းစိမ္းေလးနဲ႔ ဆရာမေလးကို လမ္းကေစာင့္ၿပီး ဆရာမေလးေရွ႕က ပိတ္ရပ္ၿပီး

“ေဟ့.. ေနဦး.. ေရာ့” ဆိုၿပီး ေလသံမာႀကီးနဲ႔ သူ႔စာကို ထိုးေပးလိုက္ေတာ့ ဘြားေလးေမက “ဒါဘာလဲ” လို႔ ေမးသတဲ့။ “ဘာရမလဲ.. ရည္းစားစာ နင့္အတြက္” ဆိုၿပီး က်ေနာ့္အဘိုးက ပိတ္ေဟာက္ေသးတယ္ဆိုပဲ။ “အို!! မယူနိုင္ပါဘူးရွင္” ဆိုၿပီး ျပန္လည္းေျပာေရာ.. က်ေနာ့္အဘိုးက ေဒါသူပုန္ထေတာ့တာပဲ။ စာကိုအစိပ္စိပ္ အႁမြာႁမြာျဖစ္ေအာင္ ဆြဲျဖဲလိုက္ၿပီး “လီးမွမယူခ်င္ေနကြာ” တဲ့..။ “ငါ့မွာေတာ့ သူ႔ကိုျမတ္နိုးလြန္းလို႔ တစ္ညလုံးမအိပ္ပဲ ထိုင္ေရးလာတာ” ဆိုၿပီး ေတာက္ အက်ယ္ႀကီးေခါက္ၿပီး လွည့္ထြက္သြားေရာတဲ့ဗ်ာ။ ဘယ္ႏွယ့္လူလဲ မသိပါဘူးဗ်ာ။ အဲ့ဒါကိုၾကားတဲ့ ေဘးကေအာင္သြယ္ေတြက လူရိုးလူေကာင္းႀကီးပါ ဘာညာနဲ႔ ဝိုင္းၿပီးေလွာ္ေပးရင္း ႀကိဳက္သြားၾကတာလို႔ ေျပာတာပဲေလ။

ရွိေသးတယ္ ေနာက္ဆက္တြဲက..။ သမီးရည္စားျဖစ္ေတာ့ အဲ့ဒီေခတ္က ေရွးဆန္တယ္မလား။ သိုသိုသိပ္သိပ္ကေလး ေနရတဲ့ ေခတ္ကိုး။ အဲ့ဒါ ခ်ိန္းေတြ႕ၾကေတာ့ ဘြားေလးေမက “လူျပတ္တဲ့ေနရာ မသြားရဲပါဘူး” လို႔ျငင္းေတာ့ ေဒါသထြက္လာတဲ့ က်ေနာ့္အဘိုးက လက္ကိုအတင္းဆြဲၿပီး ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္က ႐ုပ္ရွင္႐ုံ အတက္အဆင္းေလွကားမွာ သြားထိုင္ေရာ။ ၿပီးေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဂ႐ုမစိုက္ပဲ လက္ကေလးကိုင္၊ ပါးကေလးကိုင္လုပ္ၿပီး ခ်ိန္းေတြ႕ေနတာ.. တစ္ၿမိဳ႕လုံးကျမင္ၿပီး အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ျဖစ္ကုန္ေရာတဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ လူေတြသိကုန္ၿပီး ျမန္ျမန္ညားသြားတယ္လို႔ ၾကားဖူးတယ္ဗ်။

အခု က်ေနာ္နဲ႔ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ေနၿပီဗ်။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ အဘိုးႀကီး မွိန္းေနတယ္။ နိုးလာရင္ေတာ့ မလြယ္ဘူး။ ဒီအတိုင္း ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနရင္း ဟိုေတြးဒီေတြးနဲ႔ ညမိုးခ်ဳပ္စျပဳလာၿပီ။ ဟိုေကာင္ က်ေနာ့္ေဘာ္ဒါကို ဖတ္စရာ စာအုပ္ကေလးဘာေလး နည္းနည္းပါးပါး လာပို႔ပါလို႔ မွာလိုက္တာ အခုထိလည္း မလာေသးဘူးဗ်ာ။ ၾကာလာေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ ငုတ္တုတ္ႀကီး ပ်င္းလာၿပီ။ အဘိုးကလည္း တုတ္တုတ္ေတာင္ မလွုပ္ဘူး။ အခန္းထဲမွာလည္း နည္းနည္းပူလာၿပီဗ်။

က်ေနာ္ အေပၚကထပ္ဝတ္လာတဲ့ ရွပ္လက္ရွည္အျဖဴကို ခၽြတ္လိုက္ၿပီး အခန္းနံရံက သံေခ်ာင္းတစ္ခုမွာ ခ်ိတ္လိုက္တယ္။ စြပ္က်ယ္လက္ျပတ္နဲ႔မွ ေတာ္ေတာ္ေလး ေအးသြားတယ္။ ရိပ္ကနဲ အခန္းဝမွာ လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္လို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့.. ထမီအနီရဲရဲ.. ခါးတိုအကၤ်ီ အျဖဴဆြတ္ဆြတ္ကေလးနဲ႔ သူနာျပဳဆရာမေလး တစ္ေယာက္ဗ်။ မ်က္ႏွာဝိုင္းစက္စက္ကေလးက ခ်ိဳျပဳံးေနတာ။ လွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာေတာင္ ေအးစိမ့္သြားတာပဲဗ်ာ။

ရင္ခြင္ထဲမွာ စာအုပ္ထူထူေလး ႏွစ္အုပ္ကို ေပြ႕ထားရင္း အခန္းထဲဝင္လာတယ္။ စာအုပ္ေတြ ေပြ႕ထားတဲ့ လက္ဖ်ံေလးေတြက ျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ေလးေတြ။ အရပ္ကေလးက မနိမ့္မျမင့္နဲ႔။ ယူနီေဖာင္းနဲ႔ ႐ုပ္ကေလးနဲ႔ ဟပ္ေနတာ ၾကည့္လို႔အေတာ္ေကာင္းတယ္ဗ်။

“ဦးရဲျမင့္ရဲ့ လူနာေစာင့္လားရွင္!! အန္တီႀကီး ဒီည ေစာင့္မအိပ္ဘူးေပါ့.. ဟုတ္လား!!”

က်ေနာ့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ကုတင္ေဘးတစ္ဖက္မွာ ဝင္ရပ္ၿပီး အသံခ်ိဳခ်ိဳေလးနဲ႔ စကားလွမ္းေျပာတယ္။ ေခ်ာလိုက္တာဗ်ာ။ က်ေနာ့္မွာ ဆရာမေလးရဲ့ ႐ူပါ႐ုံ အဖမ္းစားခံထားရေတာ့ စကားျပန္မေျပာနိုင္ပဲ ေခါင္းၿငိမ့္ျပ႐ုံပဲ တတ္နိုင္ေတာ့တယ္။ သူ႔လက္ထဲက စာအုပ္ေတြကို ခုံအရွည္ေပၚခ်လိုက္ၿပီး အဘိုးလက္ေမာင္းကို ကိုင္ရင္း ေသြးေပါင္ခ်ိန္ေတြဘာေတြ တိုင္းဖို႔ ျပင္ေနတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ရင္တဆတ္ဆတ္ ခုန္ေနၿပီ။ အနီေရာင္ နတ္သမီးေလးနဲ႔ တစ္ညလုံး အတူတူ ေစာင့္အိပ္ရေတာ့မွာေလ။ မႀကီးမငယ္နဲ႔ ေျခတုန္လက္တုန္ေတာင္ ျဖစ္လာတယ္ ဟီး။ သူမ လုပ္စရာရွိတာေတြ ဟိုလုပ္ဒီလုပ္ လုပ္ၿပီးတာနဲ႔ က်ေနာ့္ကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး..

“အစ္ကို!! အျပင္ေတြဘာေတြ သြားခ်င္သြားေနာ္ ရတယ္..။ ဦးရဲျမင့္ကို ျပဳစုဖို႔က က်မတာဝန္ယူထားတာ..။ ေဆး႐ုံဝန္းထဲမွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြ ဘာေတြရွိတယ္..။ သြားထိုင္လို႔ရတယ္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္သာေန…”

ဆိုၿပီး ျပဳံးျပဳံးေလးေျပာပီး ခုံရွည္ေပၚထိုင္ခ်လိုက္ရင္း သူယူလာတဲ့ စာအုပ္ထူထူတစ္အုပ္ကို ဖြင့္ၿပီးဖတ္ေနတယ္။ က်ေနာ့္မွာ အခုထိ ေသာက္အႀကီးလိုပဲ စကားတစ္လုံးမွ ျပန္မေျပာျဖစ္ေသးဘူး။ က်ေနာ့္အေရွ႕မွာ ကိုယ္လုံးကို မတ္မတ္ကေလးလုပ္ၿပီး စာဖတ္ေနတဲ့ ဆရာမေလးကို မသိမသာ ခိုးခိုးၾကည့္ၿပီး ရင္ခုန္ေနတယ္။ အနီးကပ္ၾကည့္မွ ေတာ္ေတာ္ေလး လွမွန္း ပိုသတိထားမိတယ္ဗ်။ စာအုပ္ဖတ္ရင္း မ်က္ေမွာင္ၾကဳံ႕ထားေတာ့ မ်က္ခုံးႏွစ္ခုက တြန႔္တြန႔္ေလး ျဖစ္ေနတာ။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ႏွုတ္ခမ္းပါးပါးေလးကို လၽွာနဲ႔သပ္လိုက္တာ၊ အသက္ရွူလိုက္တိုင္း ႏွိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ ျဖစ္သြားတဲ့ ခါးတိုအကၤ်ီၾကပ္ၾကပ္ေလးေအာက္က ႐ုန္းကန္ႂကြတက္မတတ္ ျဖစ္ေနတဲ့ ရင္ခ်ီခ်ီေလးရယ္.. က်ေနာ္ေတာ့ စိတ္ေတာ္ေတာ္ လွုပ္ရွားေနၿပီဗ်။ အဘိုးေနရာမွာ က်ေနာ္ပဲ လူနာတက္လုပ္ပစ္လိုက္ခ်င္ၿပီ။

သူနာျပဳဆရာမေလးက သူ႔စာအုပ္ထဲ ဘယ္ေလာက္စိတ္ဝင္စားေနလဲဆိုတာ က်ေနာ္ သူ႔ကို ေသခ်ာအကဲခတ္ၿပီး ေခၚေတာအၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္ဆိုတာေတာာင္ သတိမထားမိဘူး။ အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ လူနာအဘိုးရဲ့ အသက္ရွူသံရယ္၊ ဆရာမေလးရဲ့ စာရြက္လွန္တဲ့အသံ တဖ်တ္ဖ်တ္ရယ္ကလႊဲၿပီး တိတ္ဆိတ္ေနတာေပါ့။ က်ေနာ့္ဖာသာ ဆရာမေလးကို ခိုးခိုးၾကည့္ၿပီး ဖီးလ္တက္ေနတုန္း .. ဟိုေကာင္သူေတာင္းစား ကာတြန္းဆရာ ျပန္ေရာက္လာတယ္။

“ထမင္းသြားစားမယ္ ဖိုးသက္ေရ”

ဘာညာဆိုၿပီး လာေခၚေရာ..။ က်ေနာ့္ကို စကားေျပာရင္းနဲ႔ ဆရာမေလးကိုျမင္သြားေတာ့ မေအေပးက မခ်ိဳမခ်ဥ္ ၿပီတီတီ ျဖစ္သြားတယ္။

“ဆရာမ.. က်ေနာ္ ထမင္းသြားစားလိုက္ဦးမယ္ ခင္ဗ်”

လို႔ ေျပာရင္း ဒီေကာင့္ကို အတင္းဆြဲေခၚလာရတယ္။ ထမင္းဆိုင္ေရာက္ေတာ့..

“ေမာင္ရင့္ စပါယ္ရွယ္နာ့စ္ကေလးက အႏွိပ္ကေလးဗ်”

ဆိုၿပီး တဟီးဟီး လုပ္ေနလို႔ က်ေနာ္က ဦးေအာင္ စစ္ေၾကျငာထားရေသးတယ္။

“ငါေႂကြေနၿပီ သူငယ္ခ်င္းရာ..။ အဲ့ဒါ ငါရင္းႏွီးေအာင္ ဒီညပဲ ခ်က္ခ်င္း အင္ထရိုဝင္ေတာ့မယ္။ လိုအပ္တဲ့ အင္ေဖာ္ေမးရွင္းေလး ရွာေပးေနာ္”

ဆိုၿပီး ႀကိဳကာကြယ္ထားလိုက္တယ္။ စားေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ ညေရးညတာ လိုမယ္ထင္တာေလးေတြ ဝယ္ၿပီး ဒီေကာင္ယူလာတဲ့ စာအုပ္ ၃-၄ အုပ္နဲ႔၊ စီးကရက္ဗူးကို အိတ္တစ္လုံးထဲထည့္ၿပီး ေဆး႐ုံေပၚ ျပန္တက္လာခဲ့တယ္။ ဒါေတာင္ ဟိုေကာင္က

“အေပၚထိ လိုက္ပို႔ရမလား”

ဆိုၿပီး လုပ္ေသးတာ။

“ဟာ.. မလိုပါဘူး”

ဆိုၿပီး မနည္း ႏွင္လႊတ္လိုက္ရတယ္။

အခန္းေလးထဲ ျပန္ဝင္လာေတာ့ သူနာျပဳဆရာမေလး ေခ်ာေခ်ာေလးက ျပဳံးျပတယ္။ ႏွုတ္ခမ္းေလးေပၚ လက္ညိဳးတင္ၿပီး ရွူးတိုးတိုးဆိုတဲ့ အမူအရာ လုပ္ျပလို႔ က်ေနာ္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္တယ္။ အဘိုးႀကီးက တရွူးရွူးနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္းပဲ။ က်ေနာ္လည္း ကုတင္ေဘးတစ္ဖက္က ဆရာမေလးရဲ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဖက္က ခုံရွည္မွာ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး ဟိုေကာင္ေပးသြားတဲ့ စာအုပ္ေတြကိုထုတ္ရင္း အပ်င္းေၿပ အခ်ိန္ကုန္ေအာင္ ဖတ္ဖို႔ စာအုပ္ေရြးေနမိတယ္။ ခ်ားလ္စ္ဒစ္ကင္းရဲ့ Great Expectations ပ်င္းစရာႀကီး ဖတ္ရင္းအိပ္ငိုက္လာမယ္။ Jack London ရဲ့ The Sea-Wolf အိုေကဗ်ာ.. ဖတ္ခ်င္လို႔ လိုက္ရွာေနတာ ၾကာၿပီ။

စာအုပ္ကို စဖတ္လိုက္တာ စိတ္အေတာ္ႏွစ္သြားတယ္။ တေစၧဆိုတဲ့ ပင္လယ္ဓားျပသေဘၤာေပၚမွာ ဝံပုေလြလာဆင္ဆိုတဲ့ ဓားျပဗိုလ္ႀကီး ၾကမ္းေနၿပီ။ စာေရးဆရာ လူယဥ္ေက်းေလး George Leach တစ္ေယာက္ စာတတ္ေပတတ္ဓားျပႀကီး Wolf Larsen ရဲ့ ပညာေပးတာ ခံေနရၿပီ။ ဇာတ္ရွိန္ ေတာ္ေတာ္တက္လာတယ္။

“အစ္ကို.. ေကာ္ဖီေသာက္မလား..။ က်မ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေသာက္မလို႔။ တလက္စထဲ တစ္ခြက္ပိုေဖ်ာ္လိုက္မယ္..”

အဲ့လိုေလသံေလးနဲ႔ ေျပာသံၾကားလို႔ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့.. ဆရာမေလးက ျပဳံးျပဳံေလးၾကည့္ၿပီး ေမးေနတာေတြ႕လို႔ ကမန္းကတမ္း ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္မိတယ္။ ကုတင္ေဘးက ဗီရိုပုေလးေပၚမွာ ေရေႏြးဓာတ္ဗူးေတြ၊ ေကာ္ဖီမွုန႔္ေတြ အသင့္ရွိေနတာကို မတ္ခြက္ႏွစ္ခြက္ထဲ ထည့္ၿပီး သူမေဖ်ာ္ေနတာကို ေငးၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ေဖ်ာ္လို႔ရလာေတာ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ထၿပီး ဆရာမေလးဆီကယူဖို႔ ကုတင္တစ္ဖက္ျခမ္း သူမအနားကို သြားလိုက္တယ္။

“ေက်းဇူးပါခင္ဗ်!!”

လို႔ တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္ေတာ့ ခ်စ္စဖြယ္ သြားတက္ကေလးေပၚေအာင္ ျပဳံးျပတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေကာ္ဖီမတ္ခြက္ေလးကို ကိုင္ရင္း ျပဴတင္းေပါက္နားမွာ သြားရပ္ၿပီး တစိမ့္စိမ့္ အရသာခံေသာက္ေနမိတယ္။ ေကာ္ဖီကုန္ေတာ့မွ ခြက္ကို ဗီရိုေလးေပၚ ျပန္တင္ထားလိုက္ရင္း ဆရာမေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာ္ဖီခြက္ကို လက္တစ္ဖက္က ကိုင္ရင္း စာအုပ္ထဲ စိတ္ဝင္စားေနတယ္ခင္ဗ်။ က်ေနာ္က ထိုင္ေနတဲ့သူ႔ကို အေပၚစီးက မိုးထားေတာ့ သူဖတ္ေနတဲ့ စာအုပ္နာမည္ကို ျမင္ေနရတယ္။

ဆရာလင္းယုန္ေမာင္ေမာင္ ဘာသာျပန္တဲ့ ရဲေခါင္ေပ်ာက္က်ား အာနက္စတိုေခ်ေဂြဗားရား ဆိုပါလားဗ်။ အံမယ္.. ဒီသူနာျပဳဆရာမေလးက ေတာ္လွန္ေရးသမား အတၳဳပတၱိေတြ ဖတ္ေနပါလား။ က်ေနာ္ သူ႔စာအုပ္ကို ငုံ႔ၾကည့္ေနတာ သတိထားမိလို႔လား မသိဘူး၊ ေမာ့ၾကည့္လာတယ္။ က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္းျပဳံးျပၿပီး.. ေလသံတိုးတိုးနဲ႔

“လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းကို ေဆးကုဖို႔ထက္ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္ကို ေဆးကုဖို႔ က်ေနာ္ပိုၿပီး စိတ္ဝင္စားတယ္ဗ်ာ”

လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ အံ့ၾသၿပီး ဝမ္းသာသြားတဲ့ပုံစံေလးနဲ႔ မ်က္ခုံးပင့္သြားတယ္။ ဟဲဟဲ.. အဲ့ဒါ သူဖတ္ေနတဲ့ စာအုပ္ထဲက လက္တင္အေမရိကန္ ေတာ္လွန္ေရးသမားေျပာတဲ့ စကားေလဗ်။ က်ေနာ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္ကိုး။ ဖတ္လက္စ စာမ်က္ႏွာကို အသာေလးေခါက္ၿပီး မွတ္ထားလိုက္ရင္း သူမစာအုပ္ကို ပိတ္လိုက္တယ္။

“ဟ!! အစ္ကိုက ဒီလိုစာအုပ္ေတြ ဖတ္တယ္ေပါ့”

ေလသံေလးနဲ႔ စကားလွမ္းေျပာေတာ့ က်ေနာ္လည္း သူ႔ေဘးကနားကို ဝင္ထိုင္လိုက္ရင္း…

“က်ေနာ့္ အႀကိဳက္ေပါ့ဗ်ာ..။ အလြတ္ရတဲ့ အခန္းေတြေတာင္ ရွိေသးတယ္..။ မိန္းကေလးေတြ ဒီလိုစာအုပ္ဖတ္တာ မျမင္ဖူးပါဘူး..”

“အင္း.. က်မက ေဖေတာ့ေမာင္ေတာ့ေတြ မႀကိဳက္ဘူးသိလား ..။ ဒီလိုစာအုပ္ေတြဆို အ႐ူးအမူးပဲရွင့္!!”

အဲ့ဒီေနာက္မွာေတာ့ ဝါသနာတူ စကားဝိုင္းေလး ျဖစ္သြားေရာဗ်ာ။ သိတယ္မလား စာအုပ္ဂ်ပိုးေတြက ခ်က္ခ်င္း ရင္းႏွီးတတ္တာကိုးဗ်။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္လည္း အထင္ႀကီးသလို ဖတ္ထားသမၽွ အျပန္အလွန္ေတြ ေဆြးေႏြးရင္း အလိုလိုေပ်ာ္လာတာကိုးေနာ္။ က်ေနာ့္ေသာက္က်င့္ကလည္း သိတယ္မလား စကားနည္းနည္းေျပာၾကည့္တာနဲ႔ တဖက္လူ ဘာႀကိဳက္လဲဆိုတာ ခ်က္ခ်င္း ခန႔္မွန္းနိုင္တာကိုးဗ်။

ဆက္ၿပီး တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ႔ စာအေၾကာင္းေပအၾကာင္း ဆက္ေျပာလိုက္ၾကတာ မနက္ ၅ နာရီ အဘိုးနိုးလာမွ ရပ္ေတာ့တယ္ဗ်ာ။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး သိသိသာသာ ေပ်ာ္သလို ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဒါက စာသမားေတြပဲ နားလည္မယ့္ ခံစားခ်က္ေလ။

မနက္ေရာက္ေတာ့ ဆရာမေလး ျပန္သြားတယ္။ ျပန္ခါနီး…

“ညမွျပန္ေတြ႕မယ္ေနာ္ အစ္ကို”

ဆိုၿပီး အိပ္ခ်င္မူးတူး အျပဳံးေလးနဲ႔ ႏွုတ္ဆက္သြားေသးတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အိပ္ယာနိုးလာၿပီျဖစ္တဲ့ အဘိုးကို ေျခဆုပ္လက္နယ္ျပဳေပးရင္း ဆရာမေခ်ာေခ်ာေလးနဲ႔ ေလေပးေျဖာင့္သြားတဲ့အတြက္ ေက်နပ္ၿပီး မ်က္ႏွာက စပ္ျဖဲျဖဲျဖစ္ေနတယ္။ မနက္ ၆:၃၀ ေလာက္ၾကေတာ့ အဘြားေလးေမ ေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ့္ေဘာ္ဒါပဲ လိုက္ပို႔ေပးတာေပါ့။

“သားေလး!! အိမ္ျပန္ၿပီးး အိပ္ေတာ့”

ဆိုတာနဲ႔

“ဟုတ္ကဲ့”

ဆိုၿပီး ကာတြန္းဆရာနဲ႔ ႏွစ္ေကာင္သား ေဆး႐ုံေအာက္ကို ဆင္းလာခဲ့တယ္။ အိမ္ကို တိုက္ရိုက္မျပန္ေသးပဲ ၿမိဳ႕ထဲမွာ မနက္စာဝင္စားရင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ

“ဘယ္လိုလဲ မေန႔ညက အေျခအေန”

ဆိုတဲ့ ကာတြန္းဆရာရဲ့ အင္တာဗ်ဴးကို မွိုရတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ က်ေနာ္က

“ေတာ္ေတာ္ ခရီးေပါက္ေနၿပီဟ”

လို႔ ႂကြားမိေသးတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ တံခါးမႀကီးဖြင့္ထားတာ ေတြ႕တယ္။ ဟိုေကာင္က

“အလုပ္ရွိေသးတယ္ မင္းလည္းအိပ္လိုက္ဦး”

ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ကို ဆင္ဝင္ေအာက္မွာ ခ်ေပးၿပီးတာနဲ႔ လစ္သြားေရာ။ ဗိုက္က ေလးလာေတာ့ လူလည္း အိပ္ငိုက္လာၿပီ။ အိမ္ထဲမွာ ဘယ္သူမွ မျမင္တာနဲ႔ အေပၚကရွပ္ကို ခၽြတ္ပစ္လိုက္ၿပီး စြပ္က်ယ္ပဲ ခ်န္ထားလိုက္တယ္။ ေအာက္ကပုဆိုးကိုလည္း ခၽြတ္ခ်ပစ္လိုက္ၿပီး ေဘာင္းဘီတိုနဲ႔ အိမ္ေပၚထပ္တက္တဲ့ အိမ္အတြင္းဖက္ ေလွခါးရင္းေအာက္က ကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚ ပက္လက္လွန္လွဲၿပီး အေညာင္းဆန႔္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ဗ်ာ…။

ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ အိပ္ေပ်ာ္ေနမိလဲ မသိဘူး။ ပူအိုက္အိုက္နဲ႔ ေခၽြးေစးေတြျပန္လာလို႔ နိုးလာတယ္။ ခ်က္ခ်င္းမထေသးပဲ မွိန္းေနရင္း.. က်ေနာ္တက္အိပ္ေနတဲ့ ကြပ္ပ်စ္ေျခရင္းဖက္မွာ လူရိပ္တစ္ခုေတြ႕လို႔ မ်က္လုံးေသခ်ာမဖြင့္ပဲ ခပ္ေမွးေမွးလုပ္ထားရင္း လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့..

အိမ္အတြင္းဖက္ ေလွခါးရင္းေအာက္နားမွာဆိုေတာ့ နည္းနည္းေမွာင္ၿပီး ဝိုးတဝါး ျဖစ္ေနတယ္ဗ်။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း အိပ္ခ်င္မူးတူး ျဖစ္ေနေသးေတာ့ ေသခ်ာမျမင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဆံပင္ရွည္ရွည္ကို ေသခ်ာစည္းေႏွာင္ထားၿပီး ရင္ဘတ္အေရွ႕ဖက္ခ်ထားတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဆိုတာ သတိထားမိလိုက္တယ္။

ဟ!! က်ေနာ္အိပ္ေနတဲ့ ေျခရင္းမွာလာၿပီး ဘာကိစၥ မတ္တပ္လာရပ္ေနရတာလဲ မသိဘူးဗ်။ ဒါ ဟိုဖက္ၿခံက မေန႔က ေရတြင္းမွာ ဘာညာျဖစ္ခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသမီးဆိုတာ ေသခ်ာတယ္။ ျပႆနာပဲ။ က်ေနာ္က ေဘာင္းဘီတိုေလးနဲ႔ အိပ္ေနမိတာဗ်။ ဒါကို က်ေနာ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ထင္ၿပီး လာရပ္ၾကည့္ေနတာလား။ ဘာလာလုပ္ေနတာလဲ ေတြးရခက္ႀကီး။ အေရးထဲ အိပ္ယာနိုးနိုးခ်င္းထုံးစံအတိုင္း ရွူးကေပါက္ခ်င္လာၿပီ။ ဆီးအိမ္ကို တင္းေနတာပဲ။ ေနရခက္လိုက္တာဗ်ာ။

ဒီမိန္းမ ဘာျဖစ္ေနတာလဲမသိဘူး။ သူစိမ္းေယာက်္ားေလးကို ဒီလိုခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ ၾကည့္တယ္ဆိုတာ ၿမီးေကာင္ေပါက္မေလးေတြလုပ္တဲ့ အလုပ္ေလ။ အခုဟာက က်ေနာ့္ပုံစံကိုလည္းၾကည့္ဦး ဝတ္ထားတာက စြပ္က်ယ္နဲ႔ ေဘာင္းဘီတိုေလး၊ အိပ္ေနတဲ့ပုံစံက ပက္လက္ႀကီး ျဖဲကားေနတာဗ်။ ဒီၾကားထဲ ေဘာင္းဘီတိုက အေပၚကိုလိပ္ၿပီး ေပါင္ဂြၾကားနား ေရာက္ေနေတာ့ ရွူးေပါက္ခ်င္ေနတဲ့ ေအာက္ကအငယ္ေကာင္က ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ေနတာေလ။ ကဲဗ်ာ!! မတတ္နိုင္ေတာ့ဘူး။ ရွူးကလည္း တအားကို ေပါက္ခ်င္ေနၿပီ။

အင္းးးး … အားးးးး ဆိုၿပီး နိုးေတာ့မလိုလို ထေတာ့မလိုလို လုပ္ပလိုက္တယ္။ လွစ္ကနဲ အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီး က်ေနာ့္ေျခရင္းမွာ ရပ္ေနရာကေန မီးဖိုေခ်ာင္ဖက္ ထြက္ေျပးသြားကေရာ။ အဲ့ဒါကိုျမင္ေတာ့မွ သက္ျပင္းခ်နိုင္ေတာ့တယ္။ အသာေလးထထိုင္ၿပီး ေခၽြးေတြရႊဲနစ္ေနတဲ့ စြပ္က်ယ္ကိုခၽြတ္ၿပီး အကၤ်ီတုံးလုံး ေဘာင္းဘီတိုေလးနဲ႔ အိမ္ေနာက္ဖက္ကအိမ္သာဆီ သုတ္သုတ္ေလး ေျပးလာခဲ့တယ္။ တင္းေနတဲ့ကိစၥကို ရွင္းၿပီးေတာ့မွ အိမ္မႀကီးဖက္ ျပန္လွည့္လာၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ဖက္ တစ္ခ်က္ေလာက္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခုနကမိန္းမ ထမင္းပြဲျပင္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။

“ကိုဖိုးသက္ ထမင္းစားလို႔ရပါၿပီ..”

လို႔ က်ေနာ့္ကို မၾကည့္ပဲ လွမ္းေျပာတယ္။ အံမယ္ ခုနက သူမဟုတ္သလိုပဲဗ်။ က်ေနာ္လည္း ေသာက္ျမင္ကပ္ကပ္နဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္ေဘစင္မွာ မ်က္ႏွာသစ္လိုက္ၿပီး ထမင္းစားပြဲမွာဝင္ထိုင္၊ သူခူးထားတဲ့ ထမင္းပန္းကန္ကို ဆြဲယူၿပီး စားေနရင္း ေသေသခ်ာခ်ာကို ေပၚတင္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ပုံစံကို ၾကည့္တာနဲ႔ သိသာတယ္ဗ်။ စိတ္လွုပ္ရွားေနတာ မ်က္ႏွာမွာ ေပၚလြင္ေနတယ္။ ဟင္းေတြ ခူးခပ္ထည့္ေပးေနတဲ့ပုံစံကကို ကတုန္ကယင္ ျဖစ္ေနတာေလ။ ရွန္သားအကၤ်ီ အပါးေလး ဝတ္ထားတယ္။ အသက္ရွူတာျမန္ေနေတာ့ (ခုနက လူမိမလို ျဖစ္သြားတာကိုး) မို႔ေမာက္ေနတဲ့ ရင္အစုံက ႏွိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ ျဖစ္ေနတာကို က်ေနာ္လည္း ေသခ်ာမ်က္စိအရသာခံ ၾကည့္ေနမိတယ္။

ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္ သြယ္လ်လ်ေလးေပမယ့္ တင္ပါးက ငြါးစြင့္စြင့္ေလးနဲ႔ ထြားတယ္။ ဆံပင္က ေတာ္ေတာ္ရွည္ရွည္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ေလး။ ျခဳံၾကည့္ရင္ ညိဳေခ်ာေလးလို႔ ေျပာလို႔ရမယ္။ ဒါေပမယ့္ မ်က္ႏွာက မ်က္ႏွာေသႀကီး။ အခု မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ႏွစ္ေယာက္သား တူတူရွိေနတာေတာင္ စကားေလးဘာေလး စမလာဘူးဗ်။ က်ေနာ့္ေသာက္က်င့္ကလည္း သိတယ္မလား။ လူမွုေရးမွာ အားလုံးကို ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ ေအာက္က်ိဳ႕ၿပီး ေပါင္းတတ္ေပမယ့္ ဒီလိုမာရည္ေက်ာရည္အခ်ိဳးမ်ိဳး လာလုပ္ျပလို႔ကေတာ့ ျပန္ၿပီး အဖက္မလုပ္တတ္ဘူး။ ခပ္စူးစူး စိုက္စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ က်ေနာ္နဲ႔ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံမိတိုင္း မ်က္လႊာခ်ခ်သြားတယ္ဗ်။ စိတ္ထဲမွာ ရယ္ခ်င္လာၿပီး ေနာက္ခ်င္ေျပာင္ခ်င္တဲ့စိတ္က ျဖစ္လာတယ္။

“အစ္မ!! ဒီအိမ္ႀကီးက ႀကီးလြန္းေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ မသိုးမသန႔္ ျဖစ္လိုက္တာဗ်ာ..”

လို႔ စကားစေျပာေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာပဲ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ေနတယ္။

“သရဲေတြဘာေတြမ်ား မေျခာက္ဘူးလား”

ျပန္မေျပာဘူးဗ်.. ေခါင္းခါျပတယ္..။ ဒါေပမယ့္ အူတူတူနဲ႔ ေဝခြဲမရသလို ပုံေပါက္ေနတယ္။

“အင္း.. က်ေနာ္အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ အိပ္မက္မက္ေနေသးတယ္ သိလား..။ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ က်ေနာ့္ေျခရင္းမွာ လာရပ္ေနသလိုလို.. ဘာလိုလို”

ဂလုံ… ဂြမ္ !!

ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးလို႔ ေဘစင္မွာ အိုးခြက္ေတြေဆးေနတဲ့ သူ႔လက္ထဲက ဒန္အိုးျပဳတ္က်သြားတာဗ်။ ဟားဟား.. စိတ္ထဲမွာ အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ရယ္ေနမိေပမယ့္ အျပင္မွာေတာ့ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာက ရိုးရိုးသားသား ေျပာေနသလို မ်က္ႏွာေသေလး လုပ္ထားတယ္။ မလုံမလဲ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ၿပီး ေဆးေၾကာလက္စကို ဆက္ေဆးေနတယ္။ မွတ္ပလား.. ေသနာမေလး။ ေနဦး မၿပီးေသးဘူး။ ဖိုးသက္အေၾကာင္း ဒင္းသိေအာင္ ျပဦးမယ္။

စားေသာက္တာ လက္စသတ္လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ထမင္းပန္းကန္ကိုယူၿပီး ကိုယ့္ဖာသာ ေဆးေတာ့မလိုလိုနဲ႔ ေဘစင္မွာရပ္ေနတဲ့ သူ႔အနားကပ္သြားတယ္။ သူက သူေဆးပါ့မယ္ဆိုတဲ့ပုံစံနဲ႔ က်ေနာ့္လက္ထဲက ပန္းကန္ကို လွမ္းယူတယ္။ မေပးပဲ လက္ကိုရို႔ၿပီး ေရွာင္လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ေဘစင္မွာရပ္ေနတဲ့ သူ႔ကိုယ္လုံးကို က်ေနာ့္ကိုယ္လုံးနဲ႔ ပူးကပ္လိုက္ရင္း ပန္းကန္ကိုေဆးဖို႔ လုပ္လိုက္တဲ့အခါ သူက အတင္း က်ေနာ့္လက္ထဲက ျပန္လုဖို႔ လုပ္တယ္။ လက္ေတြရွုပ္ၿပီး လုံးေထြးေနေတာ့မွ ပန္းကန္ကို လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး အကၤ်ီလက္ျပတ္ကေလး ဝတ္ထားလို႔ ေပၚေနတဲ့ သူ႔ပုခုံးအိအိေလး ႏွစ္ဖက္ကို က်ေနာ့္လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ စုံဖမ္းကိုင္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရပ္ရင္း သူ႔မ်က္လုံးထဲကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး..

“မ်က္ႏွာေၾကာတင္းတာေလး ေလၽွာ့လိုက္ရင္… အရမ္းလွသြားမယ္ဗ်ာ ..”

လို႔ တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာလိုက္တယ္။ ေျပာၿပီးတာနဲ႔ လွည့္ထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။

ညေနေရာက္လာေတာ့ ေရတြင္းမွာ မဆုံမိေအာင္ သူတမင္ေရွာင္ေနမွန္း သိသာေနတယ္ဗ်။ က်ေနာ္ကေတာ့ ရယ္ခ်င္ေနတယ္။ တစ္အိမ္လုံးမွာ ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိေနတာကို က်ေနာ့္ကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာကိုးဗ်။ ညေန ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးတာနဲ႔ က်ေနာ့္ေဘာ္ဒါ အႀကိဳေရာက္လာတယ္။ ေစာေသးေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲ တစ္ပတ္ေလာက္ပတ္ၿပီး က်ေနာ္အရွင္လတ္လတ္ ေတြ႕ခ်င္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ထိုင္ေနၾက ဘုံဆိုင္ကို လိုက္ပို႔ခိုင္းေသးတယ္။ ေခတ္ေပၚကဗ်ာဆရာေတြ၊ ကာတြန္းဆရာေတြ၊ စာေရးဆရာေတြ အကုန္လုံးစုံၿပီး ဝိုင္းဖြဲ႕ရင္း ရွပ္ကီခ်ေနၾကတာဗ်။ ကိုယ္အရမ္းသေဘာက်ခဲ့ရတဲ့ ဆရာသမားေတြ ဆိုေတာ့ အတင္းဝင္ေရာၿပီး သူတို႔ေသာက္သမၽွ ဒကာခံလိုက္ေသးတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ လူနာေစာင့္ရမွာရယ္၊ ပူလြန္းတဲ့ ရာသီဥတုရယ္ေၾကာင့္ မေသာက္နိုင္ပါဘူးဗ်ာ။ ေဆး႐ုံကိုအသြား အရက္ဆိုင္က ထြက္လာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းကာတြန္းဆရာကို ..

“ေဟ့ေကာင္!! မင္းတို႔ၿမိဳ႕က ကဗ်ာဆရာေတြ တအားမ်ားေနတာ၊ ထူးထူးဆန္းဆန္း အေတြးေတြနဲ႔ ကာတြန္းဆရာေတြ ထြက္လာတာ ငါအခုသိၿပီကြ..။ ပူရတဲ့ၾကားထဲ အရက္ေတြ ဇြတ္ေသာက္ၿပီး ဦးေႏွာက္ပ်က္တဲ့လူေတြ မ်ားလို႔ေနမွာ..”

ဆိုၿပီးေျပာေတာ့ က်ေနာ္ေဘာ္ဒါက တဟားဟား ရယ္ေနတယ္ဗ်။ မိုးခ်ဳပ္ခါနီး ေဆး႐ုံထဲဝင္လာေတာ့ က်ေနာ့္သူနာျပဳဆရာမ ေခ်ာေခ်ာေလးနဲ႔ တစ္ညလုံး တူတူ ပူးပူးကပ္ကပ္ထိုင္ရင္း မိုးလင္းေပါက္ စကားေတြ ေျပာရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ အလိုလို ေပ်ာ္ေနမိတယ္ဗ်။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဒီၿမိဳ႕ကိုေရာက္တာ ရက္ေတြေတာ္ေတာ္ ၾကာလာခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့္အဘိုးလည္း ေသမလိုျဖစ္ေနရာက ျပန္ၿပီး ထူထူေထာင္ေထာင္ေလးျဖစ္စ ျပဳလာပါတယ္။ ေဆး႐ုံကေတာ့ ဆင္းလို႔ရတဲ့ အေနအထား မေရာက္ေသးဘူးေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္နဲ႔ သူနာျပဳဆရာမေလးရဲ့ အေျခေနကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး တိုးတက္စျပဳလာပါၿပီ။ ညတိုင္း ပူးပူးကပ္ကပ္ေလးထိုင္ၿပီး အဘိုးကို မျပဳစုရတဲ့အခ်ိန္ေတြဆို စာေပအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္ရင္းနဲ႔ ဆက္ဆံေရးတစ္ခုကို တည္ေဆာက္နိုင္ခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ့္စိတ္ေတြကလည္း တေျဖးေျဖး တြယ္ျငႇိစျပဳလာၿပီဗ်။ က်ေနာ့္ပင္ကိုယ္ဗီဇကကို အေတြးအေခၚ အသိဉာဏ္နည္းတဲ့ မိန္းမေတြကိုဆို ဘယ္ေလာက္ပဲလွလွ စိတ္ကိုမဝင္စားတတ္ဘူးေလ။ သူနာျပဳဆရာမေလးရဲ့ နာမည္က နီနီခ်ိဳတဲ့ဗ်ာ။ သူ႔အသက္ ၂၃ ႏွစ္ဆိုတာနဲ႔ မလိုက္ေအာင္ ရင့္က်က္ေနတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ စကားေျပာၾကည့္ရင္းနဲ႔ ပိုပိုသိလာတယ္ဗ်။ အျမဲတမ္း ျပဳံးခ်ိဳေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ စိတ္ႏွလုံးျဖဴစင္ၿပီး ခပ္ရိုးရိုးေအးေအးေလး။

ၿပီးေတာ့ သူကိုယ္တိုင္လည္း က်ေနာ့္အေပၚ သံေယာဇဥ္ရွိလာၿပီဆိုတာ က်ေနာ္ ရိပ္မိလာတယ္ေလ။ ရင္းႏွီးမွုက ျမန္လြန္းတယ္လို႔ မထင္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ က်ေနာ္ေျပာခဲ့သလိုပဲ.. စာသမားအခ်င္းခ်င္းက အဲ့လိုပဲ ခဏေလးနဲ႔ကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သိကၽြမ္းခဲ့သလို ခ်က္ခ်င္းျဖစ္သြားတတ္တာကိုးဗ်။ မိန္းမေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ့ စိတ္ကလည္း ခင္ဗ်ားတို႔ သိတဲ့အတိုင္း သူတို႔အျမင္မွာ အထင္ႀကီးစရာေကာင္းတဲ့ ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စျပနိုင္ရင္ ခ်က္ခ်င္းကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ျဖစ္လြယ္တယ္ေကာ။ အနီေလးနဲ႔ က်ေနာ္.. (အနီေလးဆိုတာ သူ႔ကိုက်ေနာ္ ခ်စ္စနိုးေခၚတဲ့ နာမည္) တစ္ေယာက္ေနာက္က်ေနလို႔ ေရာက္မလာေသးရင္ တစ္ေယာက္က တေမၽွာ္ေမၽွာ္ လုပ္ေနတတ္တာ ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာတဲ့လူနာ က်ေနာ့္အဘိုးေတာင္ ေဘးကေန ရိပ္မိလာၿပီဗ်။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ညဖက္ သူမအိပ္ေသးတဲ့အခ်ိန္ စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးၾကရင္ အဘိုးတစ္ေယာက္ ကုတင္ေပၚမွာ ခပ္ေစာင္းေစာင္းမွီၿပီးထိုင္ရင္း က်ေနာ္တို႔ေျပာသမၽွနားေထာင္၊ တျပဳံးျပဳံးနဲ႔ သေဘာေတြက်ေနတတ္တယ္။

ဆရာမေလးေဆြးေႏြးတဲ့ စာအုပ္မွန္သမၽွ က်ေနာ္က ဖတ္ဖူးေနတာကို အဘိုးေကာ ဆရာမေလးပါ အထင္ႀကီးေနၾကတာဗ်။ လူေတြေျပာသလို က်ေနာ့္အဘိုးဂြစာႀကီး ဆိုတာလည္း အခု က်ေနာ္နဲ႔ေတြ႕မွ ေၾကာင္ေပါက္ကေလးလို ျဖစ္ေနတယ္။ ညႇင္းသိုးသိုးျဖစ္ေနတဲ့ အဘိုးရဲ့ ႏွုတ္ခမ္းေမႊးေတြ၊ မုတ္ဆိတ္ေမႊးေတြ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ရိပ္ေပးထားလို႔ အဘြားေလးေမေတာင္ အံ့ၾသတႀကီး ျဖစ္ေနတာေလ။ ဒီလိုပဲ သူ႔အႀကိဳက္ေလးေျပာၿပီး ရိပ္ေပးရတာေပါ့။

“အဘိုးက လိမၼာပါတယ္။ ေခ်ေဂြဗားရားေတာင္ ဘိုလီးဗီးယားကို ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ဖို႔ အသြားမွာ ႐ုပ္ဖ်က္တဲ့အေနနဲ႔ မုတ္ဆိတ္ေမႊး၊ ႏွုတ္ခမ္းေမႊးေတြ ရိပ္သြားရတာဗ်။ ေဆး႐ုံေပၚမွာမို႔လို႔ ခဏ မ်က္ႏွာၾကည္လင္သြားေအာင္ ရိပ္မယ္ေနာ္”

ဘာညာနဲ႔ ေခ်ာ့ၿပီးေျပာေတာ့..

“ခ်ီး.. မင့္သေဘာပဲကြာ”

ဆိုၿပီး လက္ခံတာပဲေလ။ က်ေနာ့္သူနာျပဳဆရာမေလးက ျပဳံးစိစိနဲ႔ၾကည့္ၿပီး

“အစ္ကိုက လူလည္ေနာ္”

လို႔ တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာေသးတယ္။ ဆရာမေလးအလစ္မွာ အဘိုးကလည္း..

“ေျမး.. မင္း ဆရာမေလးကို သေဘာမက်ဘူးလား။ အဘိုးေဆး႐ုံဆင္းရင္ လိုက္ေတာင္းေပးရမလား”

လို႔ ေမးစျပဳလာၿပီ။ က်ေနာ္ကလည္း ႏြားျပာႀကီးေအာက္ သြားမရွိ ဆိုသလို..

“အဟီးဟီး.. အဘိုးကလည္း”

ဆိုၿပီး သေဘာေတြက်ေနတတ္တာေပါ့။ အသားျဖဴဆြတ္ဆြတ္၊ ျပဳံးခ်ိဳခ်ိဳ မ်က္ႏွာေပးေလး၊ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ ေတာင့္ေတာင့္ေလးနဲ႔ ဒီေလာက္လွတဲ့ ဆရာမေခ်ာေခ်ာေလးကို က်ေနာ္မႀကိဳက္ပဲ ေနပါ့မလားဗ်ာ။ ပိုၿပီးသေဘာက်တာက.. ရိုးေအးေအးေလးနဲ႔ သြက္သြက္လက္လက္ကေလးဗ်။ လူႀကီးျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္အဘိုးေတာင္ ငါ့ေျမးမေလး ဆိုၿပီး ခ်စ္ေသးရင္ က်ေနာ္ကေကာ ဘာမွမျဖစ္ပဲေနမလားဗ်ာ။ စေတြ႕စကတည္းက ႐ုပ္ကေလးကိုၾကည့္ၿပီး ႀကိတ္ေႂကြခဲ့တာပါဆို၊ အခုလို ရင္းရင္းႏွီးႏွီးျဖစ္လာေတာ့ အေၾကာင္းသိၿပီး ပိုေတာင္တြယ္တာလာၿပီ။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က အျပင္က သူ႔ဘဝအေၾကာင္း ဘာမွမသိေသးဘူးဗ်။ သူ႔မွာ ခ်စ္သူရွိခ်င္ရွိေနနိုင္တာကိုး။ အဲ့လိုေတြးလိုက္ရင္ လူကို အသားလြတ္ေနရင္း ေဆြးသလို ျဖစ္ျဖစ္သြားတယ္ဗ်ာ။ မျဖစ္ေတာ့ဘူး ကြဲကာမွကြဲေရာဆိုၿပီး အရဲစြန႔္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။

တစ္ရက္ၾကေတာ့ မနက္ေဝလီေဝလင္းမွာ အဘိုးကို မ်က္ႏွာသစ္ေပး၊ မနက္စာေကၽြး၊ ေဆးတိုက္ၿပီးလို႔ ဆရာမေလးႏွုတ္ဆက္ၿပီးအျပန္ က်ေနာ္ အခန္းအျပင္ဖက္ထိ ေျပးလိုက္သြားၿပီး

“အနီေလး.. ခဏ !!”

လို႔ လွမ္းေအာ္လိုက္ေတာ့ ေကာ္ရစ္ဒါနားမွာ ရပ္ၿပီး က်ေနာ့္ကို ေစာင့္ေနတယ္။ ေဝလီေဝလင္းဆိုေတာ့ ေဆး႐ုံႀကီးေကာ္ရစ္ဒါမွာ လူရွင္းေနတယ္ဗ်။ သူ႔အနားေရာက္သြားေတာ့

“ေရာ့”

ဆိုၿပီး စာအုပ္တစ္အုပ္ ထိုးေပးလိုက္ေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ လွမ္းယူသြားတယ္။ ဗီယက္နမ္ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဟိုခ်ီမင္းရဲ့ အတၳဳပတၳိ။

“ေက်းဇူးပဲ.. အစ္ကို”

လို႔ ျပန္ေျပာေနတုန္း…

“စာအုပ္ေနာက္ေက်ာဖုံး အတြင္းဖက္မွာ က်ေနာ္ ဆရာမေလးအတြက္ ေရးထားတဲ့ စာေၾကာင္းေတြပါတယ္..။ ဖတ္ၾကည့္”

လို႔ ေျပာၿပီးတာနဲ႔ တခါထဲလွည့္ၿပီး ျမန္ျမန္လစ္ေျပးလာခဲ့တယ္။ ရင္ေတြအရမ္းခုန္လိုက္တာဗ်ာ။ စာအုပ္ကို ျပန္လာေပးမလားလို႔ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေနာက္ေက်ာမလုံဘူး။ အဲ့ဒီစာအုပ္ ေနာက္ေက်ာဖုံးမွာ စာ ၃-၄ ေၾကာင္းေလာက္ပါတယ္ဗ်။

ဆရာမေလး မနီနီခ်ိဳ………..

ဗီယက္နမ္ျပည္သူေတြ နယ္ခ်ဲ႕လက္က လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ ဟိုခ်ီမင္းကို က်ေနာ္ ဦးညႊတ္ေလးစားပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ တ႐ုတ္ျပည္သူ သန္းေပါင္းမ်ားစြာကို စုစည္းၿပီး ေတာ္လွန္ခဲ့တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ေမာ္စီတုံးရဲ့ဘဝကို က်ေနာ္ပိုၿပီး သေဘာက်တယ္ဗ်ာ။

သူ႔မွာ စာေပဝါသနာပါတဲ့ ဇနီးမဒမ္ ခ်န္ခ်င္း ဆိုတဲ့ လက္တြဲေဖာ္ ရွိခဲ့လို႔ေပါ့။

ဆရာမေလးကို က်ေနာ္ခ်စ္တယ္ဗ်ာ…။

ဖိုးသက္……

—————————————

မိုးစင္စင္လင္းလို႔ အဘြားေလးေမ ေဆး႐ုံမွာ လူလာခ်ိန္းေပးၿပီး သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ မနက္စာတူတူ သြားစားေနတဲ့အထိ လူက ဘယ္လိုႀကီးမွန္း မသိဘူးဗ်။ ငါ ဆိုင္းမဆင့္ ဗုံမဆင့္ ဒီလိုလုပ္လိုက္တာ လြန္သြားၿပီလား၊ ငါ့ကိုမ်ား ပစ္ပစ္ခါခါျငင္းလိုက္ရင္ ရင္ကြဲရေခ်ရဲ့လို႔ ေတြးရင္း ေနမထိထိုင္မသာနဲ႔ ေၾကာက္စိတ္ေတြ ဝင္လာတယ္။ ဟူးး…. …။

လူက အဲ့လိုႀကီး ျဖစ္ေနပါတယ္ဆိုမွ ဟိုမေအေပး ကာတြန္းဆရာကလည္း တဟီးဟီးနဲ႔ ေက်ာင္းတက္တုန္းက အေၾကာင္းေတြ စျမဳံ႕ျပန္ေျပာရင္း အူျမဴးေနလို႔ အင္း.. အဲ နဲ႔ အလိုက္သင့္ ေျပာေပးေနရေသးတယ္ဗ်ာ။

မနက္စာကို ျမန္ျမန္လက္စသတ္စားရင္း အိမ္ကိုျပန္လာခဲ့တယ္။ ထုံးစံအတိုင္း ဟိုအမ်ိဳးသမီး မီးဖိုေခ်ာင္ဖက္မွာ ခ်က္ျပဳတ္ေနတာ လွမ္းေတြ႕ရတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္း တစ္လေလာက္ရွိၿပီဆိုေတာ့.. က်ေနာ့္ကို အေရာဝင္ခ်င္သလို လာလာလုပ္ေနတာ သတိထားမိတယ္။ ဟိုတစ္ခါ ေသာက္ျမင္ကပ္ကပ္နဲ႔ ပုခုံးကိုင္ၿပီး ညဳလိုက္တဲ့ကိစၥေၾကာင့္လား ဘာလားေတာ့မသိဘူး။ က်ေနာ္ဝင္လာတာ ျမင္ေတာ့ အနားမွာ ဟိုဟာလုပ္သလိုလို ဒီဟာလုပ္သလိုလိုနဲ႔ ရစ္သီသီ လာလုပ္ေနတယ္။ သူ႔ကို ဂ႐ုကိုမစိုက္အားဘူး။ ကိုယ့္ျပႆနာနဲ႔ကိုယ္ စိတ္ကအိုက္ေနၿပီေလ။

ထုံးစံအတိုင္း စြပ္က်ယ္၊ ေဘာင္းဘီတိုေလးနဲ႔ ေလွကားရင္းနားက ကြပ္ပ်စ္ကေလးေပၚ ပက္လက္လွန္အိပ္ရင္း စီးကရက္ေတြ တစ္လိပ္ၿပီးတစ္လိပ္ ေသာက္ေနမိတယ္။ အိပ္လို႔ကလည္း မရဘူးဗ်ာ။ ဒီသူနာျပဳေလးကို က်ေနာ္.. တကယ္ေႂကြေနၿပီဗ်။ ကိုယ့္ဖာသာလည္း ရယ္ခ်င္ေနတယ္။ ဆက္ေက်ာ္သက္အရြယ္လည္း မဟုတ္ပဲနဲ႔ ဘယ္လိုေတြျဖစ္ေနတာလဲ မသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ဒုကၡ!!။

ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားလိုက္တာ ညေနေစာင္း ေဆး႐ုံျပန္သြားဖို႔ ဟိုအမ်ိဳးသမီး က်ေနာ့္ကို လာလွုပ္ၿပီးနိုးေတာ့မွ ထလာျဖစ္တယ္။ ဒီျပႆနာကလည္း တစ္မ်ိဳးဗ်ာ။ က်ေနာ့္ကိုလာနိုးတာ ေကာင္းေကာင္းမနိုးဘူး။ ရင္ဘတ္ကို လာပြတ္သပ္ၿပီး နိုးတာဗ်။ ပထမေတာ့ အိပ္မက္လိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ ရင္ဘတ္ကို လက္ဖဝါးနဲ႔ အသာေလး ပြတ္ေနသလို ျဖစ္ေနတာ။ ဇတ္ကနဲ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လိုက္မွ အဲ့ဒီမိန္းမဗ်။ ႐ုပ္ကေတာ့ ႐ုပ္တည္ပဲ..။

“ထေတာ့ အစ္ကို.. ေဆး႐ုံသြားေတာ့မွာမလား..။ ေန႔လည္စာလည္း ထမစားဘူး”

လို႔ ေျပာရင္း စိုက္ၾကည့္ေနတာဗ်။ က်ေနာ္လည္း အူတူတူေကာင္မွ မဟုတ္တာ။ စိတ္ထဲမွာ ဘာမွဖီးလ္မလာလို႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေနေနလိုက္တယ္။ ေရမိုးခ်ိဳး၊ ျပင္ထားတဲ့ထမင္း ျမန္ျမန္ေလး စားလိုက္တယ္။ ေဆး႐ုံကို ဟိုေကာင္နဲ႔တူတူ ထြက္လာေတာ့ မိုးေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေလးခ်ဳပ္စ ျပဳလာၿပီ။ ေဆး႐ုံေပၚတက္ရမွာ ဒူးမခိုင္သလို ျဖစ္ေနတယ္။ စိတ္အားတင္းၿပီး .. အဘိုးရဲ့ အခန္းေလးထဲ ဝင္လိုက္ေတာ့.. အဘြားေလးေမရယ္.. သူနာျပဳဆရာမ အသက္ႀကီးႀကီးတစ္ေယာက္ ေရာက္ေနတယ္ဗ်။

“သား ဖိုးသက္ေရ!! ဘြားေလးေမ ျပန္မယ္ေနာ္..။ ဒီည ဆရာမေလး မလာျဖစ္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာတယ္ကြယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေဟာ့ဒီဆရာမကို ထပ္ၿပီးငွားလိုက္တယ္။”

ဘြားေလးေမ ျပန္သြားေတာ့ အဲ့ဒီ အသက္နည္းနည္းႀကီးတဲ့ ဆရာမက

“က်မ ညစာသြားစားဦးမယ္”

ဆိုၿပီး ထြက္သြားေရာ။ က်ေနာ္ေတာ့ ဘယ္လိုနားလည္ရမွန္း မသိပဲ ငိုင္ေနမိတယ္။ ဆရာမေလးက ဘာလို႔မလာတာလဲဗ်ာ။ က်ေနာ့္ေၾကာင့္လား။ သူ႔ဖာသာ လူမွုေရးကိစၥေၾကာင့္လား။ က်ေနာ္ အသည္းကြဲခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာၿပီ။ ဖူးးးးးး!!။

အကယ္လို႔ က်ေနာ့္ကို ေရွာင္သြားတာဆိုရင္ေတာင္ ဘယ္ကိုလိုက္လို႔ လိုက္ရမွန္း မသိေသးဘူးေလ။ ဒုကၡပါပဲဗ်ာ။

“ေဟ့ေကာင္!!”

လို႔ ေခၚသံၾကားမွ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ၿပီး ငိုင္ေနတဲ့က်ေနာ္ လန႔္ၿပီးလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္အဘိုးက ျပဳံးစိစိနဲ႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို လွမ္းေပးေနတာေတြ႕လို႔ လွမ္းယူလိုက္တယ္။ ဟိုက္!! ဒါဆရာမေလးကို က်ေနာ္ေပးလိုက္တဲ့ စာအုပ္ပါလား..။ ဟိုခ်ီမင္း အတၳဳပတၳိေလ။ နားမလည္နိုင္တဲ့ အၾကည့္နဲ႔ အဘိုးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့..

“ေျမး!! မင္းရဲ့ေကာင္မေလး လာေပးသြားတာဟ..။ ညေနက ဒီကိုလာေပးသြားတာ..။ အဘိုး ဘာမွမဖတ္ထားပါဘူး ..”

လို႔ ေျပာရင္း မ်က္ႏွာေၾကာတင္းပါတယ္ဆိုတဲ့ က်ေနာ့္အဘိုးက တဟားဟား ရယ္ေနတယ္။ က်ေနာ့္မွာ ရွက္ေတာင္မရွက္အားပဲ တုန္ရီေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ စာအုပ္ေနာက္ေက်ာဖုံး အတြင္းဖက္ကို ျမန္ျမန္လွန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့.. ဝိုင္းစက္စက္ လက္ေရးေလးနဲ႔ ဒီလိုေရးထားတယ္..။

အစ္ကို…………

ဘာလို႔ ဒီလိုစကားေတြ ေျပာရဲတာလဲဟင္။ က်မကို အထင္ေသးလို႔မလား။

က်မတို႔ေတြ႕တာ တခဏတာေလာက္နဲ႔ အစ္ကိုက ဘဝလက္တြဲေဖာ္ ျဖစ္ခ်င္ေနၿပီဆိုတာ က်မ ရယ္ခ်င္လိုက္တာရွင္ရယ္။

ရွင့္ကို အထင္ႀကီးမိတာ မွားသြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။

နီနီခ်ိဳ…။

စာကေလး ၃ ေၾကာင္းေလာက္နဲ႔ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ထိသြားၿပီဗ်။ သံေယာဇဥ္ဆိုတာ အခ်ိန္ကာလနဲ႔ ဆိုင္လို႔လား က်ေနာ့္ အနီကေလးရာ။ ဒါဆို က်ေနာ့္ကို ေရွာင္ပုန္းသြားတာေပါ့ေနာ္။

စိတ္ထိခိုက္သြားလို႔ ျပဴတင္းေပါက္နား သြားရပ္ၿပီး စီးကရက္တစ္လိပ္ေလာက္ ရပ္ၿပီးဖြာေနမိတယ္။ အဘိုးေရွ႕မွာ က်ေနာ္ မ်က္ရည္ဝဲေနရင္ ကေလာ္ဆဲခံရမွာစိုးလို႔။ ကြဲတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ကြဲေနၿပီ။ အရင္ရည္းစား မမရဲ့လက္ခ်က္နဲ႔ အကင္းေသစေလးပဲရွိေသးတဲ့ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ ထပ္ၿပီးထိျပန္ၿပီ။ ဘယ္မွာလိုက္ရွာရမလဲ က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ အနီကေလးရာ..။ မင္းထင္သလို အေပါစားမဆန္မွန္း အစ္ကို႔ကို ရွင္းျပခြင့္ကေလး ေပးပါလားကြယ္။

ေတြေတြေငးေနရင္း အဘိုးကုတင္ေဘး ျပန္ေရာက္လာေတာ့..

“ေဟ့ေကာင္ ငါ့ေျမး..။ ဟိုခ်ီမင္းက တကယ္လူပ်ိဳႀကီးလား။ ငါေတာင္ သတိမထားမိဘူး”

ဆိုၿပီး အဘိုးက တဟားဟားရယ္ေနလို႔

“အာဗ်ာ!!”

ဆိုၿပီး ပိုရွက္သြားတယ္။ အဲ့ဒီတစ္ညလုံး မိုးသာလင္းသြားတယ္ က်ေနာ္ မွိုင္ေငးေနခဲ့ရတာေပါ့။ ဟိုးအရင္က ညေတြလို ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ ဘဝေလး မရွိေတာ့ဘူးဗ်ာ။ မိုးလင္းလို႔ ေဆး႐ုံေပၚက ဆင္းလာေတာ့ က်ေနာ္ခါတိုင္းလို တက္တက္ႂကြႂကြ မရွိေတာ့ဘူးဆိုတာ ေတာ္ေတာ္သိသာေနတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတာင္ ခ်က္ခ်င္းရိပ္မိသြားတယ္။

“ဖိုးသက္!! ဘာျဖစ္ျပန္ၿပီလဲ..။ မင္းမ်က္ႏွာက ညတြင္းခ်င္း အိုစာသြားတယ္ဟ..”

လို႔ေတာင္ ေမးယူရတဲ့အထိပဲ။ က်ေနာ္ ဘာမွျပန္မေျပာပဲ ေခါင္းခါျပမိတယ္။ ကားေမာင္းေနတဲ့ သူ႔ကို

“ကမ္းနားလမ္းကို ေမာင္းကြာ”

လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့..

“ဘာလုပ္ဖို႔လဲ”

လို႔ အံ့ၾသတႀကီး ျပန္ေမးလာလို႔

“ခ်ီးတယ္ကြာ.. ေမာင္းမွာသာေမာင္း၊ ေရာက္ရင္ေျပာျပမယ္”

လို႔ ပိတ္ေဟာက္လိုက္မိေသးတယ္။ ကမ္းနားလမ္းက ဘုံဆိုင္မွာ ဘီအီးတစ္လုံးေထာင္ၿပီး ေစာေစာစီးစီး က်ေနာ့္အသည္းကြဲ ဇာတ္လမ္းကို ရင္ဖြင့္ေနမိတယ္။

“ငါ့ကို.. စုံစမ္းေပးပါကြာ.. သူငယ္ခ်င္းရာ”

လို႔ ေတာင္းပန္ေတာ့

“မင္းကေတာ့ကြာ”

လို႔ ေျပာရင္း

“မပူနဲ႔”

လို႔ ကတိေပးလာတယ္။ မနက္ခင္းေစာေစာပိုင္းမွာကို က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး မူးသြားတယ္။ ဘီအီးဆိုတာ က်ေနာ္တို႔လို အေအးပိုင္းကလာတဲ့ လူအတြက္ ေရမလိုပဲ ေမာ့ေသာက္လို႔ရတယ္ ဆိုေပမယ့္၊ အခုဟာက အိပ္ေရးကလည္းမ၀ မေသာက္တာလည္း ၾကာၿပီဆိုေတာ့ နည္းနည္း ေျခလွမ္းမမွန္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဟိုေကာင္ကလည္း မနက္ႀကီးကြာဆိုၿပီး ေသာက္မွမေသာက္တာကိုးဗ်။ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ထဲဆိုေတာ့ ထိတာေပါ့။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဘာမွမေတြးေတာ့ပဲ ထုံးစံအတိုင္း ထိုးအိပ္ပစ္လိုက္တယ္။ ဘာဆိုဘာမွ မေတြးခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ တုံးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားလိုက္တာ ၄ နာရီေလာက္မွ နိုးလာေတာ့တယ္။ လူက အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ၾကည္လင္ေနသလိုပဲ။ ေခၽြးေတြ အရက္နံ့ေတြနဲ႔ တကိုယ္လုံး နံေစာ္ေနလို႔ ေရခ်ိဳးေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ေရတြင္းဖက္ကို ထြက္လာေတာ့ ဟိုမိန္းမ ေရခ်ိဳးရင္း အဝတ္ေလၽွာ္ေနတာေတြ႕လို႔ စိတ္အိုက္သြားတယ္။ သူ႔ကိုဂ႐ုမစိုက္ပဲ ခပ္တည္တည္နဲ႔ စြပ္က်ယ္အကၤ်ီကို ခၽြတ္ပစ္လိုက္ၿပီး ေရတစ္ပုံး ျမန္ျမန္ေလးငင္၊ ေခါင္းကေန ေလာင္းခ်ိဳးပစ္လိုက္တယ္။

အားးးးးး!! ေအးစိမ့္သြားတာပဲ။ ေနာက္ထပ္တစ္ပုံး ထပ္ငင္ၿပီး ထပ္ေလာင္းခ်လိုက္တယ္။ ၃-၄ ပုံးေလာက္ ဆက္တိုက္ေလာင္းလိုက္ၿပီး ဟိုမိန္းမကို သတိထားမိလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တေရာ္ကင္ပြန္း အရည္ေတြကို ဇလုံတစ္ခုနဲ႔ထည့္ၿပီး ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ရင္း သူ႔ဆံပင္ရွည္ရွည္ေတြကို ေလၽွာ္ေနတာေတြ႕လို႔ က်ေနာ္လည္း တေရာ္ကင္ပြန္းနဲ႔ ေခါင္းေလၽွာ္ခ်င္လာတယ္။ ညစ္ေနတာေတြ ၾကည္သြားေအာင္လို႔ အေတြးေပါက္မိလို႔ သူ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ဝင္ထိုင္ၿပီး

“က်ေနာ့္ကိုလည္း နည္းနည္းေလာက္ဗ်ာ..။ ေခါင္းေလၽွာ္ခ်င္လို႔”

ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ ဘုရားေပးေပး က်မ္းေပးေပးပါဗ်ာ..။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ထိ က်ေနာ့္မွာ ဘာစိတ္ယုတ္မာမွ မရွိခဲ့ဘူးဆိုတာ က်ိန္ဝံ့ပါတယ္။ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႔ တေရာ္ကင္ပြန္း အရည္ေတြကို လက္ခုပ္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ခပ္ၿပီး က်ေနာ့္ေခါင္းေပၚ ေလာင္းခ်လိုက္ေတာ့ လန႔္ေတာင္လန႔္သြားတယ္။ ၿပီးမွ ဂုတ္ေထာက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ဆံပင္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ေလၽွာ္ေပးေတာ့တာဗ်။ ထထြက္သြားရေအာင္လည္း မဟုတ္တတ္ဗ်ာ။ မထူးေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး သူလုပ္သမၽွ ခံေနလိုက္ရေတာ့တာေပါ့။

ပထမေတာ့ အံ့ၾသစိတ္က ႀကီးစိုးသြားေသးတယ္။ ဒီမိန္းမ ငါ့ကို ဘာလုပ္တာပါလိမ့္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တေရာ္ကင္မြန္းနံ့ သင္းသင္းေလးရွူရင္း သူက်ေနာ့္ဆံပင္ေတြကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေသခ်ာပြတ္ေလၽွာ္ေပးေနတာကို သံမံတလင္းေပၚ ဖင္ထိုင္ခ်ၿပီး မ်က္လုံးမွိတ္လို႔ ဇိမ္ခံေနမိတယ္။ အိပ္ယာထထလာခ်င္းတုန္းက ညစ္ေထးေထးျဖစ္ေနတာ၊ ပူေလာင္အိုက္စပ္ေနတာေတြ ေျပေပ်ာက္သြားလို႔ လူကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ေနလို႔ထိုင္လို႔ ေကာင္းလာၿပီ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မ်က္လုံးဖြင့္ၿပီး ေခါင္းကို မသိမသာေမာ့ရင္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကို ၾကည့္
လိုက္ေတာ့ ထမီရင္လ်ားထားတဲ့ေအာက္က နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးက ေရစိုထမီေအာက္မွာ ထင္းေနတာပဲဗ်ာ။ က်ေနာ့္ကို ေခါင္းေလၽွာ္ေပးေနေတာ့ စိတ္လွုပ္ရွားေနလို႔ေနမွာ ႂကြတက္လာလိုက္ နိမ့္ဆင္းသြားလိုက္ ျဖစ္ေနတယ္။ လူသူမနီးတဲ့ ၿခံဝင္းက်ယ္ႀကီးထဲက အရိပ္ေကာင္းေကာင္း သစ္ပင္ေတြေအာက္က ေရတြင္းမွာ ဖိုႏွင့္မ ႏွစ္ေယာက္ထဲ တိတ္တဆိတ္ ပူးကပ္ေနေတာ့ စိတ္က သူ႔အလိုလို ေဖာက္ျပန္လာေတာ့တာပဲ။

က်ေနာ့္ေရစိုေဘာင္းဘီတိုေလး ေအာက္က အငယ္ေကာင္ကလည္း တေျဖးေျဖး ေထာင္ၿပီး ထလာခဲ့ၿပီ။ က်ေနာ္စိတ္ကို အေတာ္ထိန္းေနရတယ္။ မလြယ္ဘူးဗ်ာ။ ဖူးးးးးးးးးး !!!။ ေရဖလားနဲ႔ ေရတြင္းေဘးမွာ ေရျဖည့္ထားတဲ့ စဉ့္အင္တုံအႀကီးႀကီးထဲက ေရေအးေအးေလးေတြ ခပ္ၿပီး က်ေနာ့္ေခါင္းကို ေလာင္းခ်ေပးေနျပန္တယ္။ က်ေနာ္ တုတ္တုတ္ေတာင္ မလွုပ္မိေသးဘူး။ ေခါင္းကို ေရေလာင္းေပးေနတာ ရပ္သြားေတာ့ က်ေနာ့္ကိုယ္ေပၚ ကပ္ညႇိေနတဲ့ တေရာ္ကင္မြန္း အဖတ္ေတြကို ပုခုံးေပၚကေန ေရေလာင္းခ်ၿပီး ေဆးခ်ေပးေနျပန္တယ္။ အဲ့ဒီမွာ ျပႆနာစတက္တာဗ်။

ရိုးရိုးေရေလာင္းေပးတာ မဟုတ္ပဲ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ေပၚကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ လာပြတ္ေနျပန္ၿပီ။ က်ေနာ္ ေရစိုၿပီးကပ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေပၚက ဆံပင္ေတြကို လက္နဲ႔သပ္လိုက္ရင္း သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔မ်က္လုံးေတြက ပုံမွန္မဟုတ္ဘူး။ ေရစိုလို႔ အေခ်ာင္းေခ်ာင္းျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ဆံပင္ရွည္ေတြက မ်က္ႏွာေပၚမွာ တြန႔္တြန႔္ေလးေတြျဖစ္ၿပီး ကပ္ေနတဲ့ၾကားထဲက က်ေနာ့္ကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ သူ႔မ်က္လုံးေတြက တစ္ခုခုကို ဆာေလာင္ေနတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္သိတယ္။

က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို ပြတ္ေနတဲ့ သူ႔လက္ေတြက ခ်က္ေအာက္ဆီးစပ္နားကို ဆင္းခ်သြားတယ္။ ႐ုတ္တရက္ လန႔္ၿပီး ေအာက္ကိုငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့.. ဟိုက္!! က်ေနာ့္အငယ္ေကာင္က ေဘာင္းဘီတို အဝါေရာင္ ေအာက္ကေန ေထာင္ထေနတာ သိသိသာသာႀကီး။ ဒါကို သူမလည္း ၾကည့္ေနတယ္ဗ်။ က်ေနာ့္အသိစိတ္ေတြ လႊတ္ထြက္သြားၿပီဗ်ာ။

သူမကို က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းၿပီး ႏွုတ္ခမ္းပါးပါးေလးကို ဆြဲစုပ္ၿပီး နမ္းပစ္လိုက္မိတယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား သံမံတလင္းေပၚမွာ လုံးေထြးကုန္ၿပီ။ ႏွုတ္ခမ္းခ်င္းစုပ္ေနတာကို မလႊတ္ပဲ သူ႔နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ေရစိုထမီေပၚကေန အုပ္ကိုင္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ေခ်ေပးေနမိတယ္။ သူ႔ပါးစပ္က .. အင္းးးးး!! ဆိုတဲ့ သံရွည္ဆြဲၿပီး ညည္းသံတစ္ခ်က္ပဲ ထြက္လာတယ္။ လည္တိုင္ရွည္ရွည္ေလးတေလၽွာက္လည္း လၽွာနဲ႔ အျပားလိုက္ အစုန္အဆန္ လ်က္ေပးလိုက္မိတယ္။

က်ေနာ္ဆြဲအဖက္မွာ ဒူးေထာက္ပါလာတဲ့ သူမ တေျဖးေျဖး ေပ်ာ့က်လာၿပီး သံမံတလင္းေပၚ တအိအိ ေခြဆင္းလာလို႔ က်ေနာ္ လက္နဲ႔သိုင္းဖက္ၿပီး ထိန္းေပးထားရတယ္။ နမ္းရွုံ႔ေနရင္းပဲ သူ႔ထမီရင္ေခါင္းလ်ားေလးကို က်ေနာ္ဆြဲခၽြတ္လိုက္ေတာ့ သူမအတင္း သံမံတလင္းေပၚ ပက္လက္လွဲခ်ၿပီး မ်က္လုံးကိုစုံမွိတ္ နို႔ႏွစ္လုံးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အုပ္ၿပီး ကားထားတယ္။ ရွက္စိတ္ေၾကာင့္လား မသိဘူး သူမႏွုတ္ခမ္းေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနတယ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ ဘယ္လိုမွ ေနာက္မဆုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီးၿပီ။ ခါးအထိ ေလၽွာက်ေနတဲ့ သူ႔ေရစိုထမီကို ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းဆြဲေထာင္ပစ္လိုက္ၿပီး အကုန္လုံး ဆြဲခၽြတ္ပစ္လိုက္တယ္။

“အို!!”

လို႔ က်ယ္က်ယ္ေလးေအာ္ၿပီး သူ႔ေစာက္ဖုတ္ကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔အုပ္ၿပီး ဖုံး၊ က်န္တဲ့လက္တစ္ဖက္က နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ကာဖို႔ ႀကိဳးစားရွာတယ္။ မွိတ္ထားတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြ ပြင့္လာၿပီး.. ယုန္သူငယ္မေလးလို မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ေၾကာက္လန႔္တၾကား ၾကည့္ေနရွာၿပီ။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့… ဒီေလာက္ေတာင္ ငါ့ကို ေသာက္ေက်ာတင္းထားတဲ့ မိန္းမ…၊ ငါအိပ္ေပ်ာ္ေနရင္ လာလာရပ္ၾကည့္ၿပီး စိတ္ေဖာက္ျပန္ေနတဲ့မိန္းမ၊ ေမၽွာ့သြားေအာင္ကို လိုးပစ္မယ္ဆိုၿပီး ၾကဳံးဝါးေနမိတယ္။

က်ေနာ္လုပ္ေနတာေတြ မွားသလား မွန္သလား ဘာမွမေတြးေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ေဒါသထြက္ေနတဲ့ ကၽြဲေပါက္တစ္ေကာင္လို တရွူးရွူး ျဖစ္လာတဲ့အထိ လိင္စိတ္ႂကြလာၿပီေကာ။ ခါးကိုမတ္၊ ဒူးေထာက္ၿပီး က်ေနာ့္ေဘာင္းဘီတို အဝါေလးကို ဆြဲခၽြတ္ခ်လိုက္ေတာ့ မာန္ဖီေနတဲ့ က်ေနာ့္ အငယ္ေကာင္က ေျဖာင္းကနဲ အျပင္ကို ထြက္က်လာတယ္။ မာတင္းၿပီး ေျပာင္လက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ပစၥည္းကို ငိုမဲ့မဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ေငးၾကည့္ေနတယ္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ေဒါသနဲ႔ လိင္စိတ္ ေရာေထြးေနၿပီ။ (နင္ကိုယ္တိုင္ ဒီလိုျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးယူခဲ့ၿပီးေတာ့ အခုမွ ေၾကာက္မေနနဲ႔၊ လာခဲ့ မီးပြင့္ေအာင္ တြယ္ျပမယ္)။

က်ေနာ္ သံမံတလင္းေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး သူ႔နို႔ႏွစ္လုံးေပၚကို ကုန္းၿပီး မ်က္ႏွာအပ္လိုက္တယ္။ ဘယ္ဖက္လက္နဲ႔ နို႔အုံကို ေသေသခ်ာခ် ပယ္ပယ္နယ္နယ္ဆုပ္ ေခ်ေပးၿပီး နို႔သီးေခါင္း စူတူတူ ညိဳတိုတိုေလးကို လၽွာဖ်ားေလးနဲ႔ ကစားေပးေနလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ညာလက္က သူ႔ေစာက္ဖုတ္ကို အုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး လက္ခလယ္နဲ႔ အစိေလးကို ကစားေပးလိုက္၊ အကြဲေၾကာင္းကေလးအတိုင္း ပြတ္ေပးေနလိုက္ေတာ့ အသံတိတ္ၿပီး သူမတစ္ကိုယ္လုံး ထြန႔္ထြန႔္လူးလာတယ္။ နို႔ႏွစ္လုံးကို ဘယ္ညာေျပာင္းကိုင္လိုက္ၿပီး ေခ်ေပးလိုက္၊ နို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို တႁပြတ္ႁပြတ္ စို႔ေပးလိုက္၊ လၽွာဖ်ားေလးနဲ႔ ကစားေပးလိုက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာလာေတာ့.. ေစာက္ဖုတ္ပြတ္ေပးဆြေပးေနတဲ့ က်ေနာ့္ညာလက္ခလယ္ကို သူ႔ေစာက္ဖုတ္အဝ ႏွုတ္ခမ္းသားကို ပြတ္ေနရင္း ႐ုတ္တရက္ ထိုးထည့္လိုက္ေတာ့..

“အေမ့!!”

ဆိုၿပီး သူ႔ဆီက ေအာ္သံထြက္လာတယ္။ အရည္ေတြ တအားရႊဲေနလို႔ (က်ေနာ့္ကို ေခါင္းေလၽွာ္ေပးေနကတည္းက စိတ္ထေနပုံရတယ္) ေခ်ာေခ်ာရွူရွူ ဝင္သြားေပမယ့္ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းနံရံေတြက က်ေနာ့္လက္ေခ်ာင္းကို အတင္းဆုပ္ကိုင္ထားသလိုပဲ။ ခ်က္ခ်င္း ဘာမွဆက္မလုပ္ေသးပဲ အေပၚပိုင္းမွာ တိုက္စစ္ဆက္ဖြင့္ေနရင္း နည္းနည္းအခ်ိန္ၾကာလာမွ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ထဲက က်ေနာ့္လက္ခလယ္ကို အသြင္းအထုတ္ မွန္မွန္ေလး ကစားေပးေနလိုက္တယ္။ အိုေက! ဒီေလာက္ဆို ရေလာက္ၿပီ။

က်ေနာ္လည္း တအားတင္းလြန္းလို႔ ေအာင့္ေတာင္ေအာင့္သလို ျဖစ္လာၿပီ။ ဆတ္ကနဲထပီး သူ႔ေပါင္ၾကားထဲဝင္ၿပီး ေနရာယူလိုက္တယ္။ ထိတ္လန႔္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို သနားစဖြယ္ လွမ္းၾကည့္ေနတယ္။ မရေတာ့ဘူးေလ.. ဒီအေျခေနၾကမွ ဘယ္လိုေနာက္ဆုတ္လို႔ ျဖစ္ေတာ့မလဲဗ်ာ။

ဒူးေထာင္ေပါင္ကား ပက္လက္ကေလးျဖစ္ေနတဲ့ သူမ ေခါင္းကေလးေထာင္လာၿပီး မာေတာင့္ေနတဲ့ က်ေနာ့္လီးကို အရင္းက တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ၿပီး သူ႔ေစာက္ဖုတ္ဝမွာ ေတ့ေနတာကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းေလးကို ကိုက္ထားရင္း အံႀကိတ္ထားတယ္။ ဖိသြင္းခ်လိုက္တယ္။ အားးးးး!! ေႏြးေနတာပဲ…။ စီးလိုက္တဲ့ ေစာက္ဖုတ္ေလးဗ်ာ။

က်ေနာ္ ခါးကို ခပ္ဆဆေလးကစားရင္း ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ အဝင္ေခ်ာေအာင္ လုပ္ေပးေနတယ္။ ဒီမိန္းမ ေတာ္ေတာ္သတၱိရွိပုံရတယ္ဗ်။ အံႀကိတ္ မ်က္လုံးေလးေမွးၿပီး အသံမထြက္၊ နည္းနည္းေလးမွ မ႐ုန္းမကန္ပဲ ေအာင့္ခံေနတာဗ်။ က်ေနာ္ အသက္ကို ျပင္းျပင္းရွူသြင္းလိုက္ၿပီး အင့္ကနဲေနေအာင္ ေဆာင့္ခ်ပလိုက္ေတာ့ အဆုံးထိဝင္သြားမွ..

“အေမေရ”

လို႔ အက်ယ္ႀကီး သူ႔ပါးစပ္ကေအာ္သံ ထြက္လာတယ္။ မရေတာ့ဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ တိရိစၧာန္စိတ္ ဝင္သြားၿပီ။ မညႇာတာနိုင္ေတာ့ဘူး။ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ သူ႔ေပါင္ႏွစ္လုံးကို ဒူးေခါက္ေကြးနားကေနကိုင္ၿပီး ဒူးနဲ႔ သူ႔ရင္ဘတ္ထိေအာင္ တြန္းကပ္ေပးလိုက္ေတာ့.. ေစာက္ဖုတ္ထဲ က်ေနာ့္လီး အဝင္အထြက္ကို ျမင္ေနရတယ္။ ဖင္အိအိႀကီးေတြကလည္း သံမံတလင္းေအာက္ကို မထိေတာ့ပဲ ႂကြတက္လာေတာ့ ၾကည့္ရတာ စိတ္က ပိုၿပီးႂကြလာတယ္။ တဖန္းဖန္းျမည္ေအာင္ ေဆာင့္ေဆာင့္ခ်ၿပီး အားပါးတရ လိုးေနမိတယ္။

ဒီေလာက္ မီးကုန္ယမ္းကုန္ ေဆာင့္ၿပီး လိုးေနမွေတာ့ ဘယ္လိုမွ ၾကာၾကာမထိန္းနိုင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ သူ႔နို႔အႀကီးႀကီးႏွစ္လုံးကို စုံလွမ္းကိုင္ေခ်ရင္း ရွိသမၽွအားေတြ အကုန္သုံးၿပီး ေဆာင့္လိုးရင္း သုတ္ရည္ပူပူေတြ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ထဲ ပန္းထုတ္ပစ္လိုက္မိတယ္။ ခ်က္ခ်င္း လူလည္း ႏုံးေခြသြားၿပီး သူမအေပၚကို ေမွာက္အိပ္လိုက္ရင္း ႏွုတ္ခမ္းပါးပါးေလးကို စုပ္ရင္း ဇိမ္နဲ႔ အေမာေျဖေနလိုက္တယ္ဗ်ာ။

က်ေနာ္ သတိဝင္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ နာမည္ေတာင္မသိေသးတဲ့ အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီး သံမံတင္းေပၚမွာ ေခြေခြေလး လွဲေနတုန္းပဲ။ မ်က္လုံးေတြက က်ေနာ့္ကို ေဆြးေဆြးေလး ေငးၾကည့္ေနတာေပါ့။ ဝစ္လစ္စလစ္ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ္လုံးေလးကို ဆြဲထူလိုက္ေတာ့ ေခြေခါက္ေခါက္ကေလး ပါလာတယ္။ စဉ့္အင္တုံထဲက ေရေတြကို ဖလားနဲ႔ခပ္ၿပီး သူ႔ကိုယ္လုံးေလးကို ေရေလာင္းခ်ပြတ္သပ္ၿပီး က်ေနာ္ သန႔္စင္ေပးေနေတာ့ ကေလးေလးလို ၿငိမ္ခံေနရွာတယ္။

လက္နဲ႔ဖုံးထားတဲ့ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ေလးကို ေရေဆးေပးဖို႔ ဆြဲဖယ္လိုက္ေတာ့ ေသြးစေလးေတြ ေပေနတာ ေတြ႕ရလို႔ အံ့ၾသတႀကီး သူ႔မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းကို သြားျဖဴျဖဴေလးနဲ႔ကိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲသြားတယ္။ ဒီမိန္းမက အပ်ိဳစင္ပဲလားဗ်ာ။ က်ေနာ္ေတာ့ မယုံနိုင္ပါဘူး။ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ကို ေရေသခ်ာေဆးေပး၊ တကိုယ္လုံးကို သန႔္ေအာင္ ေရေလာင္းခ်ိဳးေပးၿပီးမွ…

“ထေတာ့… ေရသုတ္အဝတ္လဲေတာ့”

လို႔ ေျပာေတာ့ တုန္တုန္ရီရီနဲ႔ ထရပ္လိုက္ၿပီး ေရတြင္းေဘးအုတ္ခုံေပၚက တဘက္နဲ႔ ေရလဲထမီကိုယူၿပီး အဝတ္ေတြလဲ၊ ဆံပင္ရွည္ေတြကို ေျခာက္ေအာင္သုတ္ေနတယ္။ က်ေနာ္လည္း ကိုယ့္ဖာသာ ကိုယ္လက္သန႔္စင္၊ ေရ ၄-၅-၁၀ ခြက္ေလာက္ ဆက္တိုက္ေလာင္းၿပီး အိမ္ဖက္ကို ျပန္လာခဲ့တယ္။ အိမ္ေပၚတက္ အဝတ္အစားလဲၿပီး ျပန္ဆင္းလာေတာ့.. ဟိုမိန္းမ ထမင္းပြဲျပင္ေနတာေတြ႕လို႔ ထမင္းစားပြဲ ခပ္တည္တည္ဝင္ထိုင္ၿပီး သူခူးခပ္ေပးတာ ဝင္စားေနမိတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လုံး စကားမေျပာပဲ တိတ္ဆိတ္ေနမိတယ္။

စားေသာက္ၿပီးလို႔ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြ သူမေဆးေၾကာေနတုန္း က်ေနာ္ထလာၿပီး သူ႔ေဘးမွာ သြားရပ္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္တယ္။ ရွပ္အကၤ်ီဖားဖား ဝတ္ထားၿပီး၊ ေခါင္းေလၽွာ္ၿပီးစ သူမဟန္ပန္ေလးက ကပိုကရိုေလးနဲ႔ ၾကည့္လို႔ေကာင္းေနတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္ေအာင္ သူ႔ပုခုံးေလးကို ဆြဲလွည့္လိုက္ၿပီး နဖူးျပင္ေျပာင္ေျပာင္ေလးကို က်ေနာ့္လက္ဖဝါးနဲ႔ သာသာဖြဖြ ပြတ္ေပးရင္း..

“က်ေနာ္.. တမင္ယုတ္မာခ်င္တာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ.. ခင္ဗ်ားသိမွာပါ..”

လို႔ သူ႔မ်က္လုံးေတြကို စိုက္ၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္ေတာ့ မ်က္လႊာခ်ၿပီး ၿငိမ္ေနတယ္။

………. …….. ……….. ……….. ………….

အိမ္ကေန ထုံးစံအတိုင္း ေဆး႐ုံကို ထြက္လာေတာ့ ဒီေန႔ျဖစ္ခဲ့တာေတြ ေမ့သြားၿပီဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္လိုထင္လို႔လဲ။ ဒီေန႔ျဖစ္ခဲ့တဲ့ကိစၥက အခ်စ္မွ မပါတာေလဗ်ာ။ ေယာက်္ားေတြဟာ ဘယ္ေနရာမွာမဆို၊ ကမၻာေပၚက ဘယ္မိန္းမနဲ႔မဆို အိပ္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ (မလိမ္မညာေၾကး) ခင္ဗ်ားတို႔ ဝန္ခံရလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္ေျပာတာ ဟုတ္သလား။ မိန္းမေတြဆိုတာ ကိုယ္ဖီးလ္လာတဲ့ မိန္းမေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ အိပ္မိတဲ့ မိန္းမတိုင္းကို သံေယာဇဥ္ထားဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္နိုင္တဲ့ ကိစၥႀကီးေလ။ အခုဟာက တိုက္ဆိုင္လို႔ ျဖစ္သြားတာမ်ိဳးပါ။ က်ေနာ့္ကို ေယာက်္ားေကာင္း မပီသတဲ့ေကာင္လို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ျမင္ခ်င္ျမင္လိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္း ဒီလိုအေျခေနေတြကို ရင္ဆိုင္ရတဲ့ အခါ ကိုယ့္ကာမစိတ္ကို ကိုယ္ထိန္းနိုင္ဖို႔ဆိုတာ ေျပာသေလာက္ေတာ့ မလြယ္ဘူးဗ်။ ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ။

က်ေနာ့္ဇာတ္လမ္းကို ဆက္ေျပာရရင္.. က်ေနာ္ခ်စ္မိေနတဲ့ သူနာျပဳဆရာမေလးက က်ေနာ့္ကို ေရွာင္သြားတာ ေတာ္ေတာ္လည္း စိတ္ထိခိုက္ေနမိတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္သူ႔ကို အရမ္းသေဘာက်ေနမိၿပီ။ ဘဝမွာ အိမ္ေထာင္ျပဳရင္ က်ေနာ့္ဘဝ ၾကင္ေဖာ္ဟာ အဲ့ဒီလို စာတတ္ေပတတ္တစ္ေယာက္၊ စိတ္ႏွလုံးေကာင္းတဲ့သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တာေလ။ က်ေနာ္ ခ်ဥ္းကပ္ပုံ ခ်ဥ္းကပ္နည္း မွားသြားၿပီလားလို႔ ေတြးေနမိတယ္။

အခု အဘိုးကို ညဖက္ျပဳစုဖို႔ ငွားထားတဲ့ နာ့စ္မ အသက္ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ေယာက္ကို မသိမသာ အစ္ၾကည့္ေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ေဆး႐ုံကေန ခြင့္ယူထားတယ္လို႔ပဲ သိရတယ္။ က်ေနာ္ ေနရတအားခက္တဲ့ ခ်စ္ေဝဒနာကို ခံစားေနရၿပီဗ်ာ။ က်ေနာ့္အဘိုးလည္း ေဆး႐ုံကေနဆင္းရဖို႔ နီးလာၿပီ။ ဒီလိုဆို က်ေနာ္အသည္းကြဲၿပီး ျပန္သြားရေတာ့မွာလား က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ သူနာျပဳဆရာမေလးရာ။

“မင္းဆရာမေလးက ၿမိဳ႕ျပင္မွာေနတယ္..။ ငါ လိပ္စာရလာၿပီ..။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၃-၄ ရက္က ငါတို႔ၿမိဳ႕တစ္ဖက္ကမ္းက သူ႔ဇာတိကို သူ႔အေဖေနမေကာင္းတာ ျပဳစုဖို႔ ျပန္သြားတာ..။ အခု မေန႔ညက ျပန္ေရာက္လာၿပီ..။ မင္းကိုေရွာင္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူးလို႔ ငါထင္တာပဲေလ..။ မင္းအခု သူ႔ဆီလိုက္သြားခ်င္လား”

က်ေနာ့္ေဘာ္ဒါ ကာတြန္းဆရာက မနက္ခင္း ေဆး႐ုံမွာလာႀကိဳရင္း အဲ့လိုေျပာလာေတာ့ က်ေနာ္ရင္ေတြ အရမ္းခုန္လာတယ္။

“ငါ့ကို လိုက္ပို႔ေပးကြာ”

လို႔ ေျပာရင္း အိမ္ကိုခဏျပန္ ေရမိုးခ်ိဳး အဝတ္အစားလဲၿပီး ဒီေကာင္နဲ႔အတူတူ အိမ္ကျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ၿမိဳ႕ျပင္ရပ္ကြက္တစ္ခုက ပ်ဥ္ေထာင္သြပ္မိုး တစ္ထပ္အိမ္ကေလးေရွ႕မွာ က်ေနာ့္ကို ခ်ထားေပးၿပီး…

“ကဲ… Do or Die ပဲ သူငယ္ခ်င္း”

လို႔ ေျပာၿပီး ကာတြန္းဆရာ လစ္သြားေရာ။ က်ေနာ္လည္း တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ၿခံဝင္းထဲ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ဝင္လာခဲ့တယ္။ အိမ္ေပါက္ဝေရာက္ေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲ လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ဆရာမေလးက အံ့ၾသေနတဲ့ မ်က္လုံးေလးနဲ႔ ဧည့္ခန္းထဲက ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚမွာ စာဖတ္ေနရာက ..

“အစ္ကို”

လို႔ လွမ္းေခၚတယ္။ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ ေလအေဝွ႕မွာ လႊင့္ပါသြားတဲ့ စကၠဴတစ္စလိုပဲ ဆရာမေလးအနားကို ဖတ္ကနဲ ကပ္သြားတယ္။ ေဆြးေျမ့ေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ အသနားခံတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔ ဆရာမေလးကို စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ က်ေနာ့္ဆရာမေလးက ေခ်ာလိုက္တာဗ်ာ။ တီရွပ္အျပာလက္ျပတ္ကေလး ဝတ္ထားေတာ့ ျဖဴဝင္းေနတဲ့ လက္ေမာင္းသြယ္သြယ္ေလးကို ဆြဲကိုက္လိုက္ခ်င္စရာေလးဗ်ာ။ အိမ္ေနရင္း ထမီအနက္ခံေပၚမွာ ပန္းပြင့္အနီကေလးေတြပါတဲ့ တပတ္ႏြမ္းေလးနဲ႔၊ ခါတိုင္းျမင္ေနၾက ဆံထုံးေလးအစား ဆံပင္နက္နက္ရွည္ရွည္ေလးေတြကို ပခုံးေက်ာ္႐ုံ ဖားလ်ားေလးခ်ထားတယ္။ က်ေနာ့္ကို ဒီလို႐ုတ္တရက္ ျမင္ရလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ထားပုံမရေတာ့ ေၾကာင္ေငးၾကည့္ေနရွာတယ္။ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ထဲမွာ ေျပာခ်င္တဲ့ စကားေတြအမ်ားႀကီး၊ ဒါေပမယ့္ ထြက္မလာဘူး။

စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေအာ္ဟစ္ေနမိတယ္..။ ေဟ့ေကာင္!! ဖိုးသက္ ေျပာေလကြာ.. ျမန္ျမန္.. ဒီတစ္ခါမွ မေျပာရဲရင္ မင္းလိုခ်င္တဲ့အရာကို ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ေျပာလိုက္ေတာ့!! မင္းဘယ္ေလာက္ သူ႔ကိုျမတ္နိုးတယ္ဆိုတာ ေျပာလိုက္.. ေျပာသာေျပာခ်လိုက္။

ဖန္ေဂၚလီလုံးေလးေတြလို ဝိုင္းစက္ၾကည္လင္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြနဲ႔ ေငးေၾကာင္ၾကည့္ေနတဲ့ က်ေနာ့္သူနာျပဳဆရာမေလးရဲ့ မ်က္ႏွာနားကို တိုးကပ္လိုက္ရင္း အဆက္စပ္မဲ့ေနတဲ့ စကားေတြ ဆက္
တိုက္ က်ေနာ့္ပါးစပ္က ထြက္က်ကုန္တယ္။

“ဆရာမေလးရယ္.. က်ေနာ္ေလ.. ရမလားလို႔ အေပ်ာ္ႀကံမိတာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ..။ က်ေနာ့္ကို ေရွာင္မေျပးပါနဲ႔ဗ်ာ..။ က်ေနာ္ ဆရာမေလးမရွိပဲ ေနလို႔ မတတ္ေတာ့လို႔ပါ…။ က်ေနာ့္ဘဝမွာ ဒီလိုေကာင္မေလးမ်ိဳး တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးခဲ့ပါဘူး..။ က်ေနာ္ ဆရာမေလးကို ျမတ္ျမတ္နိုးနိုး ခ်စ္တာပါ..။ ဘယ္လိုအေၾကာင္းျပခ်က္မ်ိဳးနဲ႔မွ က်ေနာ့္ကို မျငင္းေပးပါနဲ႔ဗ်ာ..။ အခုဆို ေန႔တိုင္း က်ေနာ္ ငရဲက်ေနသလိုပဲ..။ က်ေနာ့္ကို သနားပါဗ်ာ..။ ေနာ္ ဆရာမေလး.. ေနာ္”

ဆီမန္းမန္းေနသလို တတြတ္တြတ္ ေလၽွာက္ေျပာေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ေနရင္း ဆရာမေလး တခစ္ခစ္ရယ္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္အံ့ၾသၿပီး ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားတယ္။

“အစ္ကို.. ရည္းစားစကားေျပာတာႀကီးကလည္း.. ရယ္ခ်င္စရာႀကီး..။ အေနာက္က က်ားလိုက္သလို တတြတ္တြတ္ ရြတ္ေနတယ္..။ ၿပီးေတာ့ သူမ်ားအိမ္ထဲလာၿပီး ခ်စ္စကားႀကိဳက္စကား ေျပာရတယ္လို႔ရွင္..”

ဆိုၿပီး တခစ္ခစ္ ရယ္ေနျပန္တယ္။

“အစ္ကို႔ကို ေရွာင္ေျပးေနတာလို႔ ဘယ္သူက ေျပာခဲ့လို႔လဲ..။ အနီ့ေဖေဖ ေနမေကာင္းလို႔ ခြင့္ယူၿပီး ျပန္သြားတာေလ..။ အစ္ကိုက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ..။ သူ႔ကိုယ္သူ ၁၆ ႏွစ္သားကေလး မွတ္ေနလား မသိဘူး..။ ၿပီးေတာ့ သူမ်ားကို ရည္းစားစာေပးတာကလည္း ဘယ္လိုႀကီး ေရးလာမွန္း မသိဘူး.. ခစ္ခစ္…။ ရယ္လည္းရယ္ခ်င္တယ္.. အျမင္လည္းကပ္တယ္.. တကထဲမွပဲ..။ အခုေကာ ဘာကိစၥ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ျဖစ္ေနတာလဲ”

ရယ္ျပဳံးေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ အဲ့လိုေျပာလာေတာ့.. က်ေနာ္ စိတ္မထိန္းနိုင္ေတာ့ဘူး..။ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ရင္ထဲမွာ လွိုက္ကနဲျဖစ္ၿပီး လက္တစ္ကမ္းေလာက္အကြာမွာ ရပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ဆရာမေလးကို ခါးက်င္က်င္ေလးကေန ဆြဲကိုင္ၿပီး က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းၿပီး တင္းၾကပ္ေနေအာင္ ဖက္ထားမိတယ္။

ဆရာမေလး မနီနီခ်ိဳေလးရာ.. က်ေနာ့္အခ်စ္ကေလး.. က်ေနာ့္အသက္ဗူးကေလး… က်ေနာ့္ေမးစိထိ႐ုံကေလး ျဖစ္ေနတဲ့ အနီေလးရဲ့ေခါင္းေပၚက ဆံပင္နက္နက္ ေမႊးေမႊးေလးေတြကို က်ေနာ့္ႏွာေခါင္းနဲ႔ ဖိကပ္ၿပီး နမ္းရွုံ႔ေနမိတယ္။ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ ျမတ္နိုးတြယ္တာမွုေတြ အျပည့္အသိပ္နဲ႔ လင္းျမျမခံစားခ်က္ေတြ ျဖစ္ေပၚလို႔ေပါ့ေလ။

“အစ္ကို.. အနီ အသက္ရွူၾကပ္လာၿပီရွင့္..။ ဖက္ထားတာ နည္းနည္းေလၽွာ့ေပး..”

လို႔ ေျပာလာမွ က်ေနာ္သူ႔ကို အသားကုန္ ေပြ႕ဖက္ထားမိတယ္ဆိုတာ သတိရလို႔ ေလၽွာ့ေပးလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခါးက်င္က်င္ေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ စုံကိုင္ထားၿပီး မလႊတ္ေပးေသးပဲနဲ႔ ဆရာမေလးကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခ်စ္ရည္လႊမ္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာနီနီကေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ရႊန္းရႊန္းစားစား ေမာ့ၾကည့္ေနတယ္။

“အစ္ကိုက လူ အ ႀကီးပဲ.. သိလား..”

က်ေနာ့္ႏွုတ္ခမ္းကို သူ႔လက္ေခ်ာင္း ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြနဲ႔ လာထိကပ္ေဆာ့ကစားရင္း ဆရာမေလးက ေျပာတယ္။

“ဟင္!!”

“ဟုတ္တယ္ေလ.. ဒီကျဖင့္ သူနဲ႔တူတူ ပူးကပ္ၿပီးထိုင္ရင္း ရင္ေတြတဒိုင္းဒိုင္းခုန္…။ သူ႔မ်က္ႏွာကို ခိုးခိုးၾကည့္ၿပီး.. စိတ္ေတြလွုပ္ရွား..”

“ဟာကြာ!! သိမွမသိတာႀကီးကို”

“ခစ္ခစ္.. ဒါေၾကာင့္ အစ္ကို႔ကို လူ အ လို႔ ေျပာတာေပါ့”

“ဒါဆို က်ေနာ္ ဆရာမေလးကို.. ခ်စ္ေနတယ္ဆိုတာလည္း ရိပ္မိတယ္ေပါ့”

“မေတာ္တဆ လက္ခ်င္း ကိုယ္လုံးခ်င္း ထိမိသြားရင္ အစ္ကိုက ေျခတုန္လက္တုန္ ျဖစ္ျဖစ္ေနတာ သိတာေပါ့လို႔”

“ဟာကြာ.. ဒါဆိုဘာလို႔”

“ေျပာၿပီးၿပီေလ..။ အစ္ကိုေရးတဲ့ ရည္းစားစာႀကီးကို ရယ္ခ်င္လို႔ ေနာက္လိုက္တာပါဆို..။ အစ္ကို႔ကို အနီ စကားစေျပာကတည္းက သေဘာက်ေနတာ သိလား..။ အနီ့ဘဝမွာ ရည္းစားသနာရယ္လို႔ တစ္ခါမွမရွိခဲ့ဖူးဘူး..။ အစ္ကိုနဲ႔ ရင္းႏွီးတာ ၾကာလာေလေလ ပိုၿပီးသံေယာဇဥ္တြယ္လာေလေလ..။ ေနာက္ဆုံး အစ္ကို မေျပာရဲရင္ေတာင္မွ .. အနီ မရွက္ဘူးေနာ္..။ အနီကိုယ္တိုင္ အစ္ကို႔ကို ရည္းစားစာေပးမလို႔ စဥ္းစားေနတာ..။ ဟိုခ်ီမင္းေတြ၊ ေမာ္စီတုံးေတြေတာ့ မပါဘူးေပါ့ေလ.. ခစ္ခစ္..”

လၽွာကေလး တစ္လစ္ထုတ္ၿပီး က်ေနာ့္ကို ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္လုပ္ျပေနတဲ့ က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲက ခ်စ္သူဆရာမေလးကို ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ မရိုးမရြ ျဖစ္လာၿပီဗ်ာ။ ခါးက်င္က်င္ေလးကို စုံကိုင္ၿပီး ဖက္ထားတဲ့ က်ေနာ့္လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေအာက္ကိုေလၽွာခ်လိုက္ၿပီး တင္ပါးလုံးလုံးေလးကို လက္ဖဝါးႏွစ္ခုနဲ႔ ေသခ်ာကိုင္ၿပီး က်ေနာ္ဆြဲမလိုက္ေတာ့ ေျခဖ်ားေလးေထာက္ၿပီး မ်က္ႏွာေလး ေမာ့လာတယ္။

“အကို!! အင္းးးးး….”

ဆရာမေလး မ်က္ေတာင္ေတြ စင္းက်သြားၿပီ။ ဘာစကားသံမွလည္း မထြက္နိုင္ေတာ့ဘူး။ စင္ေယာ္ငွက္ကေလးနဲ႔တူတဲ့ ႏွုတ္ခမ္းေကြးေကြးအိအိေလးကို က်ေနာ္ ဆြဲစုပ္ၿပီး နမ္းလိုက္တာကိုး။ ၿငိမ္ၿငိမ္
ေလးေနၿပီး ႏွုတ္ခမ္းကို အတင္းစိထားတယ္။ ပုံမွန္ေလး နမ္းစုပ္ေနရာက က်ေနာ့္ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းကို သူ႔ႏွုတ္ခမ္းႏွစ္လႊာထဲ မဝင္ဝင္ေအာင္ ထိုးထည့္ၿပီး သူ႔အေပၚႏွုတ္ခမ္းကို ညင္ညင္သာသာ ယုယုယယေလး စုပ္ေပးေနမိတယ္။ တုန႔္ျပန္မွုကို ၾကည့္ခ်င္းအားျဖင့္ က်ေနာ့္ဆရာမေလးဟာ ဖိုသတၱဝါနဲ႔ ထိေတြ႕ဖူးပုံမေပၚဘူးဆိုတာ ေသခ်ာေနတယ္။

၅ မိနစ္ေလာက္ ဆက္တိုက္စုပ္နမ္းေပးေနၿပီး လႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့.. က်ေနာ့္ရင္ခြင္ကို မွီတြယ္လာရင္း တကိုယ္လုံး ေပ်ာ့ေခြေနလို႔ ေဖးမၿပီး ေပြ႕ထားေပးရတယ္။ ဘယ္ေနရာကိုမွ မထိရေသးဘူး။ တင္ပါးေလးကို သာသာကိုင္ၿပီး ႏွုတ္ခမ္းေလး စုပ္နမ္းတာနဲ႔ က်ေနာ့္အနီကေလးခင္မ်ာ ဒီလိုျဖစ္သြားၿပီ။

“အနီေလး.. ဘာျဖစ္တာလဲ”

လို႔ ေမးေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာပဲ.. မ်က္လုံးေလးမွိတ္ၿပီး က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးအပ္ၿပီး မွီတြယ္ထားရွာတယ္။

“အစ္ကို!! အနီေလ .. ဒူးေတြေပ်ာ့ေနတယ္ သိလား …။ ရင္ထဲမွာလည္း တစ္ဆို႔ဆို႔ႀကီး”

ဆိုၿပီး အသက္ျပင္းျပင္းရွူေနရတဲ့ အသံနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ေမာ့မၾကည့္ပဲ ေျပာလာတယ္ဗ်ာ။(ပထမပိုင္း ၿပီးပါၿပီ)