ဆောရီး ခလေးရယ်…အရမ်းနာသွားလား

Unicode

…ဟေ့မိနိုင်…..

…အိဖြူပြော ..ငါ့သားလေး အဆင်ပြေလား…

…အင်း အဲဒီကိစ္စကိုပဲ ပြောချင်လို့….

…ဘာပြောမှာလဲ…ကွ….

…ဖုန်းထဲမှာ ပြောလို့ကောင်းပါ့မလားတောင် မသိပါဘူးကွာ..

…နင်ကလည်းဟာ နင်နဲ့ငါက မိုင် ၃၀၀ ကျော်ဝေးတာ။ ငါနင့်ဆီလာမယ်ဆိုရင်တောင် ဒီမှာငါက ခရီးသွားဖို့ ပြင်ဆင်ရဦးမှာ..။ နင့်ကိစ္စက စောင့်နိုင်သလား…

…မပြောတတ်ဘူး၊ အရေးကတော့ တော့်တော့်ကိုကြီးနေပြီလို့ ထင်တာပဲ…

…ပြောကွာကောင်မ ငါမစောင့်နိုင်တော့ဘူး၊ နင်မပြောရင် ငါအိပ်လို့ပျော်တော့မှာမဟုတ်ဘူး…

…အေး အဲဒါဆိုရင်လည်း ငါပြောမယ်..။ နင့်အနားမှာ ဘယ်သူရှိလဲ…

…ဘယ်သူမှမရှိဘူး ပြောတာပြော…

…သားလေးအောင်မျိုးနိုင်က နင် ကိုအောင်နိုင်နဲ့ ရထားတာ ဟုတ်ရဲ့လား….

ဒေါ်နိုင်နိုင်ကျော့နွယ်ဘက်က ခနရပ်သွားသည်၊ နောက်တော့ ဒေါသသံလိုလို၊ အသံတုန်တုန်ခါခါနဲ့ ပြန်ပြောလာသည်။

…အိဖြူ နင် ဘာစကားပြောတာလဲ၊ သားလေးက မောင်နဲ့မရလို့ ဘယ်သူနဲ့ ရရမှာလဲ။ နင်ဘာကြောင့် စွတ်စွတ်စွဲစွဲ ပြောနေရတာလဲ…

…နင်ငါ့ကို အမှန်အတိုင်းပြောမှဖြစ်မယ် ကောင်မ ရေ၊ အဲဒီကိစ္စက အရမ်းကို အရေးကြီးနေလို့..။ နင် အရင်မပြောချင်ရင်လည်း ငါ အရင်ပြောပြမယ်..

ဒေါ်နိုင်နိုင်ကျော့နွယ်ဘက်က အသံတိတ်နေသဖြင့် ဒေါ်အိဖြူသဇင်က ဆက်ပြောလာသည်။

…သမီးလေးအိအိက ငါ ကိုမျိုးဆွေနဲ့ရတာ မဟုတ်ဘူး….

…ဟင် နင်နင် အိဖြူ နင် ဘာတွေပြောနေတာလဲ၊ အိအိက ကိုမျိုးဆွေနဲ့မရလို့ ဘယ်သူ……..

ဒေါ်နိုင်နိုင်ကျော့နွယ် ပြောနေရင်းက အတွေးစတစ်ခု ဝင်လာပြီး စကားသံရပ်သွားသည်၊

..အို….ဘုရားရေ နင်…နင်……

….အေး…ဟုတ်တယ်..နင်ထင်တာ..။ အဲဒါကြောင့် ငါက နင့်ကို အမှန်အတိုင်း ပြောစေချင်တာ….

….အိုး မိုင် ဂေါ့………..

နိုင်နိုင်ကျော့နွယ်နဲ့ အိဖြူသဇင်တို့က ကြီးပြင်းခဲ့ရတာ တစ်ယောက်တစ်မြို့စီ၊ အိဖြူသဇင်က ဗမာပြည်အလယ်ပိုင်းက၊ နိုင်နိုင်ကျော့နွယ်က ဗမာပြည်တောင်ပိုင်းက။ နောက်တော့ မာလာဆောင်မှာ လာဆုံကြသည်။ နှစ်ယောက်စလုံးက အခုမှ မိဘဆွေမျိုးတွေရဲ့ မျက်စေ့အောက်က လွတ်လာခါစ ဆယ်ကျော်သက်မလေးများပီပီ အတော်ပင် လွတ်လပ်ပျော်ပါးခဲ့ကြလေသည်။ နှစ်ယောက်စလုံးကလည်း ရုပ်ရည်ကလေးများမှာ အသင့်အတင့် ရှိကြသည်။ သို့သော်လည်း မေဂျာကွင်းတွေ ဘာညာကွင်းတွေ ဆိုသည့် အဆင့်မှာတော့ မရှိကြ။ နိုင်နိုင်က ပိန်ပြီး အရပ်ရှည်သဖြင့် ဘီဖလက်ဂျီဖလက်လို့ အနောက်ခံရသည်။

နိုင်နိုင်က အသားလတ်သည်၊ ညိုသည်လို့ ပြောလို့မရရုံကလေး။ အိဖြူက အသားဖြူဝင်းနေသည်၊ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်း၊ နှုတ်ခမ်းလုံးလုံး၊ နိုင်နိုင်နှင့် ယှဉ်ရပ်လိုက်လျှင် အနည်းငယ်သာ နိမ့်သော်လည်း သူက နည်းနည်းလေး ဝသလိုရှိသည်၊ ခြေသလုံးလေးက တုတ်တုတ်လေးမို့ ပစ်တိုင်းထောင်လို့ အခေါ်ခံရသည်။

နောက်ပြီးတော့ သူတို့ဇာတိမြို့တွေမှာ နယ်မှာတော့ မြို့ကြီးတွေဖြစ်သော်လည်း ရန်ကုန်ရောက်တော့ သူတို့ကို နယ်မှလာသည်ဟု အပြောခံရ၏။ ပထမတော့ သူတို့က မခံချင်။ သို့သော်လည်း မိန်းကလေးတွေပီပီ နည်းနည်းကြာလာတော့ သဘောပေါက်လာသည်။ အပြင်အဆင် အနေအထိုင်က မတူကွာခြားသည်ကို သတိထားမိကြသည်။ နောက်တော့ သူတို့လည်း ပြင်တတ်ဆင်တတ်လာသည်။ နဂိုရှိက နကိုင်းထွက်ဆိုသလို သူတို့ အခြေခံရုပ်ကလေးတွေကရှိတော့ ကြည့်လို့ကောင်းလာကြသည်။

တက္ကသိုလ်ကျောင်းဆိုတာ အထူးသဖြင့် သူတို့တက်နေတဲ့ စီးပွားရေးတက္ကသိုလ်က မိန်းမလှကျွန်းဆိုပြီး နာမည်ကြီးလှသဖြင့် အာအိုင်တီ၊ အမ်စီက ကိုကိုတွေက လာလာရှိတ်ကြသည်။ တော်ရုံတန်ရုံ ရုပ်ရည်မျိုးနှင့် မိန်းကလေးတွေတောင် လိုက်တဲ့သူရှိသည်ဆိုတော့ သူတို့မှာလည်း မရှားပေ။ သို့သော်လည်း သူတို့နှစ်ယောက်က အခုမှ လှောင်အိမ်ကထွက်တဲ့ ငှက်တွေလိုဖြစ်နေတော့ ဆော့လို့ကောင်းတုန်း၊ ပျော်လို့ကောင်းတုန်း၊ ဘဲအတည်တကျထားဖို့ စိတ်မဝင်စားကြသေး။ အဲလိုနဲ့ တစ်နှစ် နှစ်နှစ်ကြာပြီးတော့မှ အသားကျလာပြီး စိတ်တွေ စကစားကြတော့သည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း ဂရုတစိုက် ပြုပြင်၊ လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်ရမှန်း သိလာရတော့သည်။ သူတို့ကလည်း စပြောင်းလဲတော့ သူတို့ပတ်ဝန်းကျင်ကလည်း ပြောင်းလဲလာရတော့သည်ပေါ့။

အိဖြူသဇင်ရော နိုင်နိုင်ကျော့နွယ်ရောက မိဘတွေက အထိုက်အလျောက် တတ်နိုင်ကြသည်။ မြို့ပေါ်မှာ အချမ်းသာဆုံး မဟုတ်သော်လည်း အဆင့်တစ်ခုအနေဖြင့် ရှိကြသည်။ နှစ်ဦးစလုံးက တစ်ဦးတည်းသော သမီးတွေဖြစ်ကြသည်။ မွေးချင်းမရှိကြ။ သို့သော်လည်း နိုင်နိုင်ကျော့နွယ်၏အဖေက အဖေအရင်းမဟုတ်။ သူငယ်စဉ်ကတည်းက သူ့အဖေက ကွယ်လွန်သွားခဲ့ပြီး သူ့အမေက တစ်ပင်လဲသော် တစ်ပင်ထူ ကျင့်သုံးခဲ့သဖြင့် နိုင်နိုင်ကျော့နွယ် သိတတ်သည့်အချိန်မှာ သူ့မေမေ ဒေါ်ကျော့နွယ်မှာ ဦးချစ်ဆွေနှင့် ယူထားပြီး ဖြစ်လေသည်။

ဦးချစ်ဆွေနှင့် ဒေါ်ကျော့နွယ်မှာ သားသမီးမထွန်းကားကြရှာပေ။ ဦးချစ်ဆွေမှာ နိုင်နိုင့်ကို သမီးအရင်းလေးလို့ပင် သဘောထားရှာသည်။ နိုင်နိုင်နှင့် အိဖြူမှာ ဒုတိယနှစ်လောက်အရောက်မှာ လိင်ကိစ္စတွေ စိတ်ဝင်စားလာကြသည်။ သူတို့ အပျိုပန်းပွင့်ပြီး အပျိုဖြစ်ခဲ့သည်မှာ အထက်တန်းကျောင်းသူဘဝထဲက ဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း သူတို့ စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုမှ မနေခဲ့။ ကျောင်းစာလုပ်မယ် ဆော့မယ်သာ စိတ်ထဲရှိကြသည်။ ရုပ်ရည်များကလည်း ငယ်ငယ်တုန်းက ဖြစ်သလိုနေ ပေပေတေတေ နေခဲ့ကြသူတွေမို့ သူတို့ကို အနှောက်အယှက်ပေးချင်သည့် ယောက်ျားလေးများကလည်း မရှိခဲ့။ အခုကြတော့မှ ကျောင်းသူချင်း ဟိုသတင်း ဒီအတင်း၊ အညီအဟောက်လေးတွေ ပြောကြဆိုကြရင်း၊ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်တွေပေါ် စိတ်ဝင်စားမှု ဖြစ်လာခဲ့ရသည်။

နောက်တခါ မိန်းကလေးဆောင်အတွင်း ခပ်ဟော့ဟော့ အစ်မကြီးတွေ ဖွက်ယူလာသော အပြာစာအုပ်တွေကို ဖတ်မိကြည့်မိကြသည်။ နိုင်ငံခြားက ရောင်စုံစာအုပ်တွေ၊ ယောက်ျားမိန်းမ စပ်ယှက်သည့်ပုံတွေကို တွေ့တော့ အသည်းတွေယားကြသည်။ ဟိုနေရာကပါ တမျိုးဖြစ်လာကြသည်။ နောက်တစ်ခုက သူတို့နှစ်ယောက်တူသည့်အချက်မှာ နှစ်ယောက်စလုံးက စာဖတ်ဝါသနာပါသည်။ ပထမဆုံး အောစာအုပ်ဖတ်ရစဉ်က နှစ်ယောက်စလုံး အဲဒီဇာတ်လမ်းကို စဉ်းစားရင်း အိပ်လို့ပင်မပျော်ခဲ့။ ပထမဆုံးစာအုပ်မို့ထင်ပါသည်။ နောက် ကာလအတော်ကြာသွားတော့လည်း ဘာဇာတ်လမ်းမှန်းတောင် မမှတ်မိကြတော့ပါ။

နိုင်နိုင်နှင့် အိဖြူတို့နှစ်ယောက်က အဆောင်မှာ တစ်ခန်းထဲကျရာကနေ ခင်သွားပြီးနောက် အမြဲတတွဲတွဲ နေခဲ့ကြရာ သူတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် သူ့အကြောင်း ကိုယ်မသိတာ မရှိဟု ပြောရပေမည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ပထမဆုံး ဘဲတစ်ဗွေ အိဖြူသဇင်ကို လာရှိတ်တော့ နိုင်နိုင်ကျော့နွယ်က ချက်ခြင်းသိလိုက်သည်။

ပထမဆုံးဘဲလို့ ပြောရတာက သူတို့ ဂရုစိုက်မိသည့် စကားလုပ်ပြောလောက်သည့် ဘဲကိုပြောတာ ဖြစ်ပါသည်။ ဘာမှန်းမသိညာမှန်းမသိ လာရှိတ်လိုက် ပျောက်သွားလိုက် ဘဲတွေလည်းရှိပါသည်။ ဒါပေမဲ့ ဒီတစ်ယောက်က ရုပ်က ချောသည်၊ အရပ်မြင့်မြင့်၊ ဆံပင်က ပုခုံးလောက်ရှည်သည်။ အိဖြူနဲ့ ဆံပင်အရှည်အတူတူလောက်ပင် ဖြစ်မည်။ အဲဒီအချိန်က ဆံပင်ရှည်က ခေတ်စားတုန်း၊ အိဖြူကလည်း စိတ်ဝင်စားပုံရသည်။ အဆောင်ပြန်ရောက်တော့ သူတို့ အဲဒီကောင်လေးအကြောင်း ပြောဖြစ်ကြသည်။

အဲဒီကောင်လေးက သူ့အချိန် သတ်သတ်မှတ်မှတ်ရှိသည်။ တချို့ကောင်တွေလို တစ်နေ့လုံးမရှိ၊ တစ်နေ့လုံးတကောက်ကောက် မလိုက်။ နောက်ပြီး ကျောင်းထဲ အီကိုတင်မက ဝိဇ္ဇာသိပ္ပံ အဆောင်တွေ ရော အနှံ့လျှောက်သွားပေမဲ့ မဆုံမိ။ နောက်တော့ ကိုအောင်ရင့်လ္ဘက်ရည်ဆိုင်မှာ ထိုင်တာ တွေ့မိသည်။ အိဖြူကိုတွေ့ရင် သူ့မျက်လုံးတွေက ဘယ်မှ မရွေ့တော့၊ အိဖြူကိုပဲ လိုက်ကြည့်နေသည်။ အိဖြူရဲ့ ဖြူဝင်းနေတဲ့ မျက်နှာလေး တခါတရံ နီရဲတက်လာတတ်သည်။ နောက်တော့ အိဖြူကို စကားလိုက်ပြောသည်။

နိုင်နိုင်တစ်ယောက် အိဖြူဘေးမှနေ၍ ဘာပြောရမလဲမသိ။ အိဖြူကလည်း ခေါင်းကို အတင်းငုံ့ပြီး အမြန်လျှောက်သည်။ နိုင်နိုင်လည်း မပြောတတ်ပြောတတ်နှင့် ရှင် လိုက်မနှောက်ယှက်ပါနဲ့လို့ အသံတုန်တုန်နဲ့ ပြောပေးသည်။ နောက်တော့ သူတို့နှစ်ယောက် အဆောင်ကို သုတ်ခြေတင်လစ်ပြီး အဆောင်ရောက်တော့ တဟားဟား ရယ်မောမိကြသည်။

ကောင်လေးပြောတာ ကြားမိသလောက်ကတော့ မိတ်ဆက်တဲ့သဘော။ သူ့နာမည်က ညီညီဆိုလား၊ အာအိုင်တီမှာ တက်နေတာတဲ့၊ အိဖြူကို စိတ်ဝင်စားတယ်ဆိုလား၊ အနည်းဆုံး သူငယ်ချင်းဖြစ်ပါရစေဆိုလား၊ အကြမ်းဖျဉ်းကတော့ အဲဒါတွေပေါ့။ အိဖြူက

….မိနိုင်ရယ် ငါဖြင့်ရှက်လိုက်တာအေ..။ လူတွေက ဝိုင်းကြည့်နေကြတယ်ဟဲ…

…အေးလေ ဆီချက်ဆိုင်က ဒေါ်ချိုကြီးကတောင် ရယ်နေတယ်ထင်တယ် ငါတို့ကိုလှမ်းကြည့်ပြီး.. ခစ်ခစ်..

…နင်က လိုက်မနှောက်ယှက်ပါနဲ့ဆိုတော့ သူများ ရှက်သွားလားမသိဘူးနော်၊ နည်းနည်းတော့ ရပ်သွားတယ်..

…အေးလေ ငါလည်း ဘာပြောရမှန်းမသိလို့ နင့်ကိုယ်စားဝင်ပြောပေးတာ..။ နင်က သူ့ကို ကြိုက်လို့လား..။ အဲဒါဆိုလည်း မပြောတော့ဘူး..

…ကြိုက်တယ်ရယ်လည်း မဟုတ်ပါဘူးကွာ၊ သူ့ကြည့်ရတာ သနားစရာလိုပဲနော်…..

အဲ့လိုနဲ့ နောက်တခါ နောက်တခါ ဖြည်းဖြည်းချင်း ရဲလာကြသည်။ အိဖြူကလည်း စိတ်က ဘာလိုလိုလေးမို့ နောက်တော့ သူတို့ သူငယ်ချင်းလို ဖြစ်သွားကြသည်။ ညီညီ သူတို့ကျောင်းကိုလာရင် သူတို့ အတန်းတစ်ခုပြီးအောင်စောင့်၊ ပြီးရင် ကင်တင်းမှာ တစ်ခုခု သွားစားကြသည်။ ပြီးတော့ ဟိုအကြောင်းဒီအကြောင်းတွေ ပြောကြသည်။ ညီညီက မန္တလေးက ဖြစ်ပြီး သူလည်း အဆောင်နေကြောင်း သိလာရသည်။ သူက စတုတ္ထနှစ်ရောက်နေပြီဆိုတော့ အတန်းအားဖြင့် နှစ်တန်း၊ အသက်ကလည်း နှစ်နှစ်လောက် ကြီးသည်။ မြိုပြအင်ဂျင်နီယာဘာသာ ယူထားကြောင်းလည်း သိရသည်။

..ဟေ့ အိဖြူ နင်တို့က ကြိုက်နေကြပြီလားဟ၊ နင်က အဖြေပေးပြီးပလား..

..သူကတော့ အဖြေတောင်းတယ်၊ ငါက သူငယ်ချင်းအဖြစ်နဲ့ နေပါရစေဦးလို့ပဲ ပြောထားတယ်ဟ..

ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ညီညီက အဆောင်မှာလာပြီး စကားပြောရင်တော့ နိုင်နိုင် ဆင်းမလိုက်တော့။ အိဖြူတစ်ယောက်ထဲသာ ဆင်းပြီး စကားပြောတော့သည်။ အဲ့လိုနဲ့ စာမေးပွဲတွေစစ် ကျောင်းတွေပိတ်၊ ပြီး သူငယ်ချင်းတွေ နွေရာသီ ခဏ ခွဲခွာခဲ့ကြရပြန်ပါသည်။

……………………………………

ဒီတခေါက် အိမ်ပြန်ရောက်တော့ နိုင်နိုင်တစ်ယောက် ပျင်းနေသည်။ ဘာမှန်းတော့မသိ၊ သူ့မြို့သူ ကြည့်ရတာ ခြောက်ကပ်နေသလိုပဲ။ ဘယ်မှလည်း သွားချင်စိတ်မရှိ၊ ဘာမှကို လုပ်ချင်စိတ်မရှိ။ စာအုပ်အငှားဆိုင်သွားပြီး စာအုပ်သုံးလေးအုပ်ယူလာကာ အိမ်မှာပဲ ဖတ်နေလိုက်မိသည်။ ရန်ကုန်မှာ ကျောင်းသွားတက်တာ နှစ်နှစ်အတွင်း ကျောင်းပိတ်ရက်တွေ ( တခါတလေ မပိတ်လည်းပဲ ) သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဟိုသွားဒီသွား၊ ရန်ကုန်လိုမြို့ကြီးမှာ နေခဲ့တော့ အခု သူ့မြို့လေး ပြန်ရောက်လာတော့ လုပ်စရာမရှိတော့သလို ဖြစ်နေသည်။

နောက်တစ်ချက်က အိဖြူတစ်ယောက် ရည်းစားလိုလို ဘာလိုလိုလေး အဖော်ရသွားတာလည်းပါသည်။ သူ့မှာတော့မရှိ။ သူ့ကို လာရှိတ်သည့် ကောင်တွေထဲမှာလည်း အခုထိ သူ စိတ်လည်လောက်စရာလည်း တစ်ကောင်မှ မပါ။ တွေးရင်းတောင် စိတ်ဓါတ်နည်းနည်းကျချင်မိသည်။

နောက်တခါ အဆောင်မှာ လျို့ဝှက် လက်သိပ်ထိုး ဖတ်ရသော အောစာအုပ်တွေကလည်း သူ့လိင်စိတ်ကို နိုးဆွပေးနေသလိုပဲ။ ကိုယ့်ဘာသာ ကိုယ်အယားဖြေလေး ပွတ်ပေးတတ်သည့်အကျင့်လည်း ရနေပြီ။ ဆိုတော့ အခုလို လုပ်စရာ ဘာမှ မယ်မယ်ရရ မရှိသည့်အချိန်အတွင်းမှာ လိင်ကိစ္စကပဲ သူ့အပေါ်မှာ ကြီးစိုးလွန်းနေသည်။

သူတို့အိမ်က ပျဉ်ထောင်နှစ်ထပ်အိမ်ဖြစ်ပြီး အောက်ထပ်မှာ ဧည့်ခန်း၊ မီးဖို၊ ရေချိုးခန်းသာရှိပြီး အပေါ်ထပ်မှာ အခန်းနှစ်ခန်းဆက်ရက်ဖြစ်သည်။ သူ့မိဘအခန်းနှင့် သူ့အခန်း၊ အရှေ့မှာတော့ ဘုရားခန်းခေါ်မလား ဧည့်ခန်းခေါ်မလား အခန်လွတ်ဖြစ်သည်။ ဘုရားစင်ရှိသည်၊ နှစ်ယောက်ထိုင် သစ်သားကုလားထိုင်လေးရှိသည်။ သူ့မိဘတွေဆီလာသော ဧည့်သည်တွေနဲ့ သူ စကားဝိုင်းထဲ မဝင်ချင်လျှင် ထိုအပေါ်ထပ်ဧည့်ခန်းမှာ လာထိုင်ပြီး စာဖတ်၊ ရေဒီယိုနားထောင်လေ့ရှိသည်။ နေ့လည်နေ့ခင်း စာအုပ်ဖတ်ရင်း ပျင်းလာသောအခါ အိပ်ပျော်သွားတတ်သဖြင့် နောက်ပိုင်း ညဘက် သူ အိပ်မပျော်တော့။ အိပ်ယာပေါ်မှာ လူးလိမ့်ရင်း တစ်ည သူ့မိဘအခန်းက အသံတိုးတိုးလေးတစ်ခု ကြားလိုက်ရသည်။ သူဖတ်ထားမိသော အပြာစာအုပ်ထဲက ဇာတ်လမ်းတွေကို သတိရမိပြီး ရင်တွေတုန်လာ၏။

သူ၏ စူးစမ်းလိုစိတ်က အတင်းကို ထကြွလာသည်။ နောက်ဆုံးတော့ သူ့အိပ်ယာနှင့်ကပ်ရက် နံရံတွေကို ကြည့်လိုက်တော့ အပေါက် သုံးလေးနေရာ တွေ့ရ၏။ သူ့အခန်းက မီးပိတ်ထားတော့ တဘက်ခန်းက မီးမှိန်မှန်ထွန်းထားတာတောင် သူ့အခန်းထဲကို အဲ့ဒီအပေါက်တွေက အလင်းရောင်ဝင်လာတာ တွေ့ရသည်။ သူ့မျက်စိနဲ့နီးစပ်ရာ တနေရာက အပေါက်ရှိရာကို သူ့ကိုယ်လေးမှောက်ပြီး တရွေ့ရွေ့တိုးသွားပြီး ကြည့်လိုက်မိတော့သည်။

သူ့မိဘတွေကုတင်က သူအခန်းနံရံနဲ့မကပ်၊ အိမ်ရှေ့ခန်းနံရံဘက်မှာ။ တကယ်တော့ သူ့ဆီ အလင်းရောင်ဝင်နေတာက သူ့မိဘအခန်းက မီးရောင်မဟုတ်။ သူ့မိဘအခန်းက ဖွင့်ထားသည့် ပြတင်းပေါက်ကနေ ဝင်လာသည့် လရောင်။ လရောင်ကလည်း လပြည့်နေ့ညမို့လားမသိ နေ့ခင်းအလင်းရောင်အတိုင်းကို ထိန်လင်းနေသည်။

ဒါပေမဲ့ သူ သေချာမြင်ရသလားဆိုတော့လည်း သေချာမြင်ရတာ မဟုတ်။ သူတို့နယ်မှာက ခြင်ထောင်တွေနဲ့ အိပ်ကြသည်။ အခုခေတ်စားစပြုနေသော ယိုးဒယားခြင်ထောင်တွေက အလွန်ကိုပါးသည်၊ အထဲကို အတိုင်းသားမြင်နေရသည်။ သို့သော်လည်း လရောင်နဲ့ဆိုတော့လည်း ပြက်ပြက်ကွင်းကွင်း မမြင်ရ။ ဒါပေမဲ့ လှုပ်ရှားနေတာကိုတော့ တွေ့နေရသည်။ သူ့အမေ ဒေါ်ကျော့နွယ်နှင့် ပထွေး ဦးချစ်ဆွေတို့ နှစ်ယောက်စလုံး အပေါ်ပိုင်းမှာအဝတ်တွေရှိနေပြီး အောက်ပိုင်းမှာတော့ ထမိန်လုံချည်တွေ မရှိကြ။ ပေါင်လုံးတွေကို မြင်နေရသည်။

ဒေါ်ကျော့နွယ်က ဒူးထောင်ပေါင်ကား ပက်လက် အနေအထားဖြစ်ပြီး ဦးချစ်ဆွေက ဒေါ်ကျော့နွယ်ရဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာ မှောက်ရက်၊ သူ့ဖင်ကြီးကို နှိမ့်လိုက်ချလိုက်နှင့်၊ တွေ့နေရသည်။ အဲ့ဒီလောက်မြင်ရတာတောင် နိုင်နိုင် အသည်းယားလှပြီ။ ခနနေတော့ ဦးချစ်ဆွေ ဒေါ်ကျော့နွယ်ပေါ် မှောက်ရက်ထပ်ကျသွားသည်။ သူတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဖက်ပြီး ငြိမ်သွားကြသည်။ နိုင်နိုင်လည်း ကိုယ့်စောက်ဖုတ်လေးကို လက်နှင့်အသာဖိပွတ်ရင်းက သူစိတ်ထဲ အမှတ်ရသည့် ဘဲတွေကို လျှောက်စဉ်းစားနေမိသည်။ တစ်ယောက်ယောက် သူ့ကိုလုပ်နေရင် ဆိုတဲ့အတွေးနဲ့ ပွတ်နေသည်။

မယ်မယ်ရရ ဘယ်သူ့ကို သူ့အတွေးထဲ ထည့်ရမှန်းမသိ။ သူကြိုက်သည့် ရုပ်ရှင်မင်းသားတစ်ယောက်ယောက်ကို တွေးသည်။ နောက် သူ့အဖုတ်လေးကို ပွတ်သည်။ စိတ်မကျေနပ်နိုင်သေး။ မင်းသားတွေလည်းကုန်ပြီ၊ သူပွတ်ပေးနေရတဲ့ အရှိန်က တက်လာပြီ။ နောက် အိဖြူနဲ့ ဘာလိုလိုဖြစ်နေတဲ့ ညီညီကိုတောင် ထည့်တွေးလိုက်သေးသည်။ ဟီး အိဖြူသာသိရင်တော့ သူငယ်ချင်းအဖြစ်က ရပ်စဲသွားမလားမသိ။ အဲ့လိုတွေးရင်း ဦးချစ်ဆွေကြီး အတွေးထဲဝင်လာသည်။ အောစာအုပ်တွေထဲမှာတော့ ပထွေးနဲ့ဖြစ်တာတွေက အများကြီးပဲလေ။ အမေသာသိလို့က အိမ်ကနေ ခေါင်းနဲ့ဆင်းရမလား မသိ။ ဒါပေမဲ့ ဦးချစ်ဆွေကြီးကို တွေးရတာက ပိုပီပြင်သလိုပဲ။ အခုနလေးကမှ တွေ့လိုက်ရတဲ့ ဦးချစ်ဆွေရဲ့ ကြွက်သားအမြှောင်းလိုက်ထနေတဲ့ ပေါင်လုံးကြီး၊ နောက် ဖင်ပြောင်ပြောင်ကြီးတွေက သူ့အတွေးထဲမှာ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် ရှိသေးတာကိုး။

…အမေ့…..

ယောင်ပြီး ပါးစပ်က ထွက်သွားမိသည်။ သူ့တကိုယ်လုံး ကျင်တက်ပြီး တဆတ်ဆတ် တုန်သွားသည်။ ပေါင်တန်လေးတွေလည်း တောင့်တင်းပြီး အကြောတွေအကုန်လုံး သူ့အလိုလို ခြေမလေးပါ ကုတ်တက်ပြီး၊ အရသာအထွတ်အထိပ်ကို ရောက်သွား‌တော့သည်။

…………………………………………

နောက်ရက်တွေကြတော့ နိုင်နိုင်တစ်ယောက် ချောင်းတဲ့အကျင့်ကို စပြီးရသွားသည်။ ဒါပေမဲ့ သိပ်တော့လည်း အဆင်မပြေ။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူ့မိဘတွေက နေ့တိုင်းလည်း မလုပ်။ လုပ်တိုင်းလည်း အလင်းရောင်က အဆင်ပြေချင်မှ ပြေသည်။ အလင်းရောင်က သူတို့အခန်းမှာ မရှိနေဘူးဆိုရင် အသံလောက်ပဲ ကြားရသည်။ အသံဆိုတာကလည်း အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းနဲ့ တခါတလေ တဖတ်ဖတ်သံ၊ တကျွိကျွိသံ အဲလောက်ပဲကြားရသည်။ နိုင်နိုင့်အတွက်ကတော့ အဲလောက်ကြားရရင်ကို ကိုယ့်စိတ်မှန်းနဲ့ ပွတ်နေမိတော့သည်။

တနေ့ညမှာတော့ နိုင်နိုင်အတွက် ဧရာမ ထူးခြားချက်လို့ ဆိုရမည်။ သူ့ပထွေးနဲ့ ဒေါ်ကျော့နွယ်တို့ ဒီနေ့ည ဇာတ်လမ်းစနေကြပြီ ထင်သည်။ ခြင်ထောင် လှုပ်လှုပ် လှုပ်လှုပ်နဲ့ အလင်းရောင်ကလည်း ကောင်းတော့ ထမိန် လုံချည် ကျွတ်သွားကြတာကို မြင်နေရသည်။ နိုင်နိုင်တစ်ယောက်လည်း ချောင်းကြည့်ပေါက်ထဲ မျက်လုံးကြီးဝင်သွားလောက်အောင် ချောင်းသည်။ ဒေါ်ကျော့နွယ်တစ်ယောက် ဘာပြောနေမှန်းမသိ၊ တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ့ပြောနေသံ ကြားရသည်။ အဲ့ဒီမှာ ဦးချစ်ဆွေက ခြင်ထောင်မပြီး အပြင်ထွက်လာသည်။

ဦးချစ်ဆွေရဲ့ ထောင်မတ်နေတဲ့ လိင်တန်ကြီးကို တွေ့လိုက်ရတော့ နိုင်နိုင်တစ်ယောက် အသက်ရှူကို မှားသွားရသည်။ သူ တကယ့်ယောက်ျားကြီးတစ်ယောက်ရဲ့ လိင်တန်ကို အပြင်မှာ ပထမဦးဆုံးအကြိမ် တွေ့ဖူးရခြင်းမို့ ဖြစ်သည်။ ဦးချစ်ဆွေက အခန်းတံခါးဟနေတာကို ထလာပြီး ပိတ်လိုက်တာဖြစ်သည်။

လုပ်ငန်းစမလို့ပြင်နေတုန်းတန်းလန်းက ထလာတာမို့ သူ့ကောင်ကြီးက အစွမ်းကုန်ထောင်မတ်နေသည်။ ပြီးတော့ ခြင်ထောင်ထဲ ပြန်ဝင်သွားပြီး ထုံးစံအတိုင်း တဖတ်ဖတ်နဲ့ ဇာတ်လမ်းစပါတော့သည်။ ဒီတခါတော့ နိုင်နိုင့်စိတ်ကူးတွေကလည်း ပိုပီပြင်လာခဲ့သည်။ သူ့ပထွေးရဲ့ လိင်တန်ကြီးက သူ့မျက်စေ့ထဲက မထွက်တော့သလို သူ့ အဖုတ်လေးကိုလည်း အားရပါးရပွတ်နေမိပြီး အဲဒီအချောင်းကြီးသာ ဝင်လာခဲ့ရင်ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့ သူ့လက်ကလေးတစ်ချောင်းကို ထိုးထည့်ကြည့်မိပါသေးသည်။ ဒီတခါတော့ သူချောင်းနေတဲ့သူတွေ အလုပ်မပြီးသေးခင်မှာပဲ နိုင်နိုင်တစ်ယောက် အကြောလေးတွေ တောင့်လို့တင်းလို့ တကိုယ်လုံးတုန်ခါလို့ ပြီးသွားရပါတော့သည်။

……………………………………..

နောက်နေ့ မနက်ကြတော့ ဦးချစ်ဆွေကို သူ မျက်နှာချင်းမဆိုင်ရဲဘူး ဖြစ်နေသည်။ ဦးချစ်ဆွေရဲ့ ကြောက်စရာကောင်းလှတဲ့ လိင်ချောင်းကြီးကို သူ့အာရုံက ဘယ်လိုမှ ဖျောက်လို့မရဘူး ဖြစ်နေသည်။ ဦးချစ်ဆွေကတော့ သူ့အပေါ်မှာ ဘယ်လိုမှမနေပါ။ငယ်ငယ်လေးကတည်းက သမီးအရင်းလို သဘောထားလာခဲ့လို့ နိုင်နိုင် အခုလို သူ့အပေါ်မှာ ရှက်သလိုဘာလို ဖြစ်နေတာကိုလည်း အပျိုအရွယ်လေးဖြစ်လာတာ‌ကြောင့်လို့ပဲ တွေးပါသည်၊၊ သူကိုယ်တိုင်လည်း အများက ပထွေးဆိုတာ သိနေတာမို့ နိုင်နိုင် သူ့ကို ကပ်သလောက်ပဲနေပါသည်။ နဂိုထဲက အနေအထိုင် ဆင်ခြင်တတ်သူမို့ စိတ်ထဲက ဘယ်လိုမှ မပြောင်းလဲပါ။ ဒေါ်ကျော့နွယ်ကလည်း ဦးချစ်ဆွေ၏ စိတ်ရင်းကို သိသူမို့ ပထွေးပေမဲ့ သမီးကို စိတ်မချစရာမရှိ ဟုဆိုကာ ဘယ်လိုမှပင် မသင်္ကာတဲ့ မျက်လုံးနဲ့ပင် မကြည့်မိ။

ပြောင်းလဲလာတာကတော့ နိုင်နိုင်။ သူက မျက်လုံးဖြင့်မြင်ပြီးတော့ အထိအတွေ့အာရုံလေး ခံစားချင်လာသည်။ ဟိုလိုဒီလိုမျိုးမဟုတ်၊ အဆုံးစွန်ထိလဲ မဟုတ်၊ အဲ့ဒီလိင်ချောင်းကြီးကို ထိကြည့်ရရင် ဘယ်လိုနေမလဲဆိုတာ။ အဲ့ဒီထက်ပိုပြီးတော့ သူက မစဉ်းစား။ နောက်ပြီးတော့ အဲလိုစိတ်တွေပဲ ထနေလို့လားမသိ၊ သူ့ရင်သားတွေက နည်းနည်းပိုစူထွက်လာသလိုပဲလို့ ထင်မိသည်။ သူ့အခန်းထဲက မှန်မှာ ခနခန သူ့ရင်နှစ်မွှာကို လှန်ပြီးကြည့်မိသည်။ ဘာထူးခြားလာသလဲလို့ပေါ့။ ခက်တာက သူ့မှာ အိဖြူလိုမျိုး အတွင်းကျကျ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း စကားပြောရမည့် သူငယ်ချင်းက သူ့မြို့လေးမှာ မရှိ။

ဦးချစ်ဆွေကလည်း ရုပ်ရည်ခန့်ညားပြီး အသက်ကလည်း လေးဆယ်ကျော်သာ ရှိသေးသည်။ ကိုယ်ကာယလည်း တောင့်တင်းသည်။ ဒေါ်ကျော့နွယ်ထက်လည်း အသက်နှစ်နှစ်လောက်ငယ်သည်။ သူက အနေရိုးသည်။ ဒေါ်ကျော့နွယ်တောင်မှ မမကစလို့ ပါရသည်ဆိုတဲ့ပုံမျိုး။ ကလေးတစ်ယောက်အမေ မကျော့နွယ်၏ မာယာစက်ကွင်းမှာကျခဲ့ရသူ၊ သဘောကလည်း အရမ်းကောင်းသည်။

အဲတော့ နိုင်နိုင်တစ်ယောက်အနေနဲ့လည်း ကလေးလိုလို ဘာမှမသိသလိုလို ပုံဖမ်းကာ ဦးချစ်ဆွေကို ကပ်သည်။ လိုအပ်တာထက်ပိုပြီး ကပ်သည်။ ဦးချစ်ဆွေကတော့ သူ့ကို ငယ်ငယ်လေးကတည်းက ချစ်ရသူမို့ သူ့အနား နိုင်နိုင်ကပ်တော့ ဝမ်းသာတာပဲရှိသည်။ စိတ်က ထွေထွေထူးထူး မတွေးမိ။ ဒါပေမဲ့ ဒေါ်ကျော့နွယ် မျက်ကွယ်မျိုးမှာ တခါတလေ တအားကပ်တာမျိုးကြတော့ သွေးမတော်သားမတော် မိန်းကလေးရဲ့ အထိ၊ အငွေ့ ဓါတ်က ယောက်ျားသားတွေရဲ့ အာရုံကြောကို နိုးကြွလာစေသည်။

သူ ဦးချစ်ဆွေနှင့် ထွေးလားလုံးလား နေရင်းက တခါတလေ ဦးချစ်ဆွေပုဆိုးအောက်က ထိုးထောင်ထလာတာကို မသိမသာဖုံးတတ်တာ သတိထားမိလာသောအခါ သူပျော်မိသည်။ အဲလိုနေ့မျိုး ညဘက်ဆိုရင် သူ့မိဘအခန်းက ပွဲကို သူမြင်ရလေသည်။

တစ်နေ့မှာတော့ သူ အဲ့လိုဆွပေးလိုက်လို့ ဦးချစ်ဆွေက ဒေါ်ကျော့နွယ်နှင့် ထုံးစံအတိုင်း စခန်းသွားမလို့ကြံသော်လည်း ထိုနေ့က ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ဒေါ်ကျော့နွယ်က လက်မခံ။ ဦးချစ်ဆွေတစ်ယောက် ခြင်ထောင်ပြင်ထွက်၊ ကုတင်စောင်းမှာထိုင်ရင်း ငါးဦးကော်မတီနှင့် နှစ်ပါးသွားရတော့သည်။ အဲဒါကို အထူးတန်းက ကြည့်ပြီး ခြေမတွေကွေးသွားသည်အထိ ကောင်းခဲ့ရတာက နိုင်နိုင်ကျော့နွယ်ပဲပေါ့။

…………………………………………

အဲဒီလိုနဲ့ ကျောင်းတွေပြန်ဖွင့်လို့ ရန်ကုန်ပြန်လာခဲ့ကြတော့ စိတ်ဓါတ်အပြောင်းအလဲနှင့် နိုင်နိုင်တစ်ယောက် ရန်ကုန်မြေကို ရောက်ခဲ့ရပြန်ပါသည်။ ဒီနှစ်မှာတော့ သူ လက်သင့်ခံနိုင်သည့် ကောင်လေးတွေ အရည်အတွက်က ပိုများလာခဲ့သလိုရှိ၏။ အိဖြူကလည်း ညီညီကို အဖြေပေးလိုက်ပြီဟု ဆိုသည်။ နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက်အတွင်း ညီညီက သူတို့မြို့ကို သုံးခေါက်ရောက်ခဲ့ပြီး နောက်ဆုံးအခေါက်မှာပင် အဖြေပေးလိုက်သည်ဟုဆိုသည်။

နိုင်နိုင်တစ်ယောက် အထီးကျန်သလိုလည်း ခံစားနေရသည်။ သူ ဦးချစ်ဆွေပစ္စည်းကို မြင်ခဲ့ရတာကိုတော့ ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပြ။ သူ့ရင်ထဲမှာလည်း ဟာတာတာလို ဖြစ်နေသည်။ အဲ့ဒီလိုနှင့် ကိုဘိုမောင်ကို အထာပေးလိုက်မိတော့သည်။ ကိုဘိုမောင်ဆိုတာက သူ့အဆောင်ဖေါ် မေခလာ၏အစ်ကို ဖြစ်လေသည်။ မနှစ်ကကတည်းက မေခလာက အတင်းမိတ်ဆက်ပေး၍ သိနေခဲ့ရသည်။ စက်မှုတက္ကသိုလ် ပဉ္စမနှစ်က အီလက်ထရစ်ကယ် ဟုဆိုသည်။ သူ့ထက် အသက်အများကြီးကြီးသည်ဟု စိတ်ထဲထင်မိတာရယ်၊ လူပုံက ကျွဲကော်ကိုင်းမျက်မှန်ထူကြီးနဲ့မို့ သိပ်စိတ်မဝင်စားတာရယ်ကြောင့် ခပ်တန်းတန်းပဲနေခဲ့သည်။ ဒီနှစ်တော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုတော့ ဘဲမရှိဆိုတာကို အပြောမခံနိုင်တာရယ်၊ လိင်စိတ်နိုးကြွမှုတွေရယ်ကြောင့် မျက်နှာသာပေးရင်း တွဲနေလိုက်မိသည်။ သူ့ကို ချစ်တယ်ပြောသော်လည်း အဖြေမပေးသေးပဲ ဆွဲထားလိုက်သည်။

အိဖြူနှင့် ညီညီတို့ကလည်း သူတို့ဘာသာ သွားနေကြတာဆိုတော့ နိုင်နိုင့်အနေနဲ့ အတွဲလေးရှိနေတာ စိတ်သက်သာရာ ရနေရသည်။ တွဲနေရတာကြာတော့လည်း ကိုဘိုမောင်ကို ကြည့်ကောင်းသည်ဟု တဖြည်းဖြည်း ထင်လာမိတော့သည်။ နောက်တော့လည်း ကိုဘိုမောင်ကို ချစ်တယ်လို့ အဖြေပေးလိုက်မိတော့သည်။ တကယ်တော့ နိုင်နိုင်တစ်ယောက် သူ့ကိုယ်သူလည်း မသေချာပါ။ သို့သော်လည်း ဘာမှန်းမသိ ဒရွတ်ဆွဲနေရမည့်အချိန်တွေကို အောင့်မခံနိုင်လွန်းတော့၍ လမ်းကြောင်းတစ်ခု ရွေးလိုက်သည့်သဘောသာ ဖြစ်တော့သည်။

………………………………………….

နိုင်နိုင်လည်း ကိုဘိုမောင်နှင့် ကျောင်းချိန်ပြီးချိန်များမှာ ကျောင်းဝင်းထဲ ဟိုအခန်းလွတ် ဒီအခန်းလွတ်များမှာ ထိုင်မိကြသည်။ တခါတရံလည်း အင်းလျားကန်စောင်းသွားသည်။ တခါတလေ စနေ တနင်္ဂနွေတွေလိုမျိုးမှာ မြို့ထဲလျှောက်သွား ရုပ်ရှင်ကြည့်လုပ်တတ်လာသည်။ ကိုဘိုမောင်ရဲ့ အနမ်းတွေကို အရသာခံတတ်လာပြီ။ ကိုဘိုမောင်ရဲ့ မထိတထိ ဟိုပွတ်ဒီပွတ်တွေက နိုင်နိုင့်အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို မကြာခန စိုစွတ်လာစေသည်။ တခါတလေ ကိုဘိုမောင်က နိုင်နိုင့်ပေါင်လုံးကြီးတွေကို ပွတ်သပ်ပြီး မချင့်မရဲအသံဖြင့် နိုင်က ကျန်းမာရေးကောင်းလိုက်တာကွာဟု ငြီးတွားပြောဆိုတတ်သည်။

သူဘာကို ဆိုလိုမှန်းတော့ နိုင်နိုင်လည်း သေချာမသိ။ သူ့လက်ကြီးနဲ့ ဟိုပွတ်ဒီပွတ်၊ ဟိုညှစ်ဒီညှစ် လုပ်လာရင်တော့ နိုင်နိုင်လည်း ရင်တွေခုန်၊ အသံတွေ တုန်လာတတ်သည်။

…အို့..နာတယ်ဆို..ကိုကလည်း အရမ်းပဲ…

အခုလည်း ကျောင်းချိန်ပြီးလို့ ကျောင်းဝင်းထဲမှာ ကျောင်းသားတွေ သိပ်မရှိတော့သည့်အချိန်၊ အီကိုအိပ်စတန်းရှင်းဆောင်တွေထဲက အခန်းလွတ်တစ်ခု၏ ထောင့်မှာ နိုင်နိုင်နှင့်ထိုင်နေသော ကိုဘိုမောင်က နိုင်နိုင်ကို ကျောမှသိုင်းဖက်ထားသော သူ့လက်ဖဝါးကြီးဖြင့် နိုင်နိုင့်နို့တစ်လုံးကို အင်္ကျီပေါ်မှ အုပ်ကိုင်ဖျစ်ညှစ်လိုက်သဖြင့် နိုင်နိုင်က အော်ညီးလိုက်မိခြင်း ဖြစ်လေသည်။

…ဆောရီးပဲကွာ နာသွားလား.. ကိုက စလိုက်တာပါ..

ကိုဘိုမောင်က နိုင်နိုင်၏ ကျော့ရှင်းသော လည်တိုင်လေးကို ငုံနမ်းရင်းက သူဆုပ်ညှစ်လိုက်မိသော နို့လေးကို အသာဖွဖွလေး ပြန်ပွတ်ပေးနေမိသည်။ နောက်တော့ သူ့လက်တွေက အောက်ကို လျှောကျသွားကာ နိုင်နိုင်အင်္ကျီစလေးလွတ်ကာ ပေါ်နေသော ဗိုက်သားလေးတွေကို ပွတ်ပေးနေပြန်ပါသည်။

..ကိုကွာ သိပ်ဆိုးတာပဲ၊ လူကို ရစရာမရှိဘူး ကိုင်နေတာ… တကိုယ်လုံးလည်းကုန်ပါပြီ…

..နိုင်ကလည်းကွာ တကိုယ်လုံး မကုန်သေးပါဘူး.. ဟဲဟဲ…

…သွား တော်ပြီ.. ဘာမကုန်သေးတာလဲ၊ ဟိုနေ့က အင်းယားကန်ဘေးမှာတောင် မြွေထွက်လာလို့မဟုတ်လား ဟင်း…

အဲဒီနေ့တုန်းက ကိုဘိုမောင် နိုင်နိုင့်ကို နိုက်နေသည်မှာ နိုင်နိုင့်ခင်မျာ ထမိန်ပင်ပြေလျှော့လို့နေပြီ။ သူ့ပင်တီလေးအပေါ်ကနေ စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းလေးကို ကိုဘိုမောင် စပြီးပွတ်နေတဲ့အချိန်မှာပင် သူတို့ထိုင်နေသည့်ခြုံပုတ်နားက မြွေတစ်ကောင် ထွက်လာသည်။ မြွေဆိုရင်ကြောက်တတ်သော ကိုဘိုမောင်တစ်ယောက် သုတ်ကနဲ ထပြေးတော့သည်။ နိုင်နိုင်ပင် နောက်က ထမိန်ဖရိုဖရဲနှင့် အနောက်ကနေ အပြေးလိုက်ရသည်။ မြွေက ရေမြွေလားမသိ၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်၊ အဲဒီမြွေကြောင့် နိုင်နိုင့်ပင်တီထဲ ဝင်မွှေမည့် ကိုဘိုမောင့်အကြံ ပျက်သွားရသည်။

…ပြီးတော့ ပြေးလိုက်တာ တန်းနေတာပဲ နိုင့်တောင် ခေါ်ဖော်မရဘူး..

..ကြောက်လို့မဟုတ်ပါဘူးကွာ.. မြွေကို အလာဂျီရှိလို့ပါ၊ အဟီးးးး… နေပါဦး အဲဒီတုန်းက ကိုယ်တို့ ဘယ်နားရောက်နေပြီလဲ…

ပြောရင်းဆိုရင်း ကိုဘိုမောင့် လက်ချောင်းထိပ်တွေက နိုင်နိုင့်ဗိုက်သားလေးနှင့် တင်းတင်းစည်းထားသော ထမိန်အထက်ဆင်ကြားက တိုးဝင်လာသည်။

…ကို သိပ်ဆိုးတာပဲကွာ…

ဟုပြောရင်း သူ့လက်တွေကို လက်သည်းလေးနှင့်ဆိပ်နေသည့် နိုင်နိုင့်ကို ဥပက္ခာပြုကာ ကိုဘိုမောင်တစ်ယောက် အတင်းတိုးသည်။ နိုင်နိုင်ပဲ ဗိုက်သားလေးကို လျှပ်ပေးလိုက်လို့လားမသိ သူ့လက်က နိုင်နိုင့်ထမိန်အောက်ကို ထမိန်မကျွတ်ပဲ ဝင်သွားသည်။ လက်ကောက်ဝတ်နဲ့ လက်ဖျံနားမှာတော့ စီးစီးလေးဖြစ်နေသည်။ ဒါပေမဲ့ လက်ချောင်းတွေက လွတ်လွတ်လပ်လပ် လှုပ်ရှားလို့ရနေသည်။ နိုင်နိုင့်ပင်တီလေးပေါ်ကနေ ပေါင်ခွဆုံက အကွဲချောင်းရာလေးကို သူ့လက်ထိပ်ကလေးဖြင့် စမ်းကြည့်နေသည်။

…ရှီးးးးး..အို့.. ကို ဘာတွေလျှောက်ကိုင်နေတာလဲကွာ…

နိုင်နိုင့်လက်တွေက ကိုဘိုမောင့်လက်တွေကို အတင်းဆုပ်ကိုင်ထားသော်လည်း ကိုဘိုမောင့်လက်ချောင်းတွေက ထမိန်အောက်မှာ ဆော့ကစားနေတာကိုတော့ မထိန်းနိုင်ပါချေ။ နိုင်နိုင့်ခင်မျာ မျက်လုံးလေးပင် စင်းကျလာပြီး ကိုဘိုမောင့်ပုခုံးပေါ် ခေါင်းတင်မှီရင်း ဖက်ထားလိုက်မိသည်။ ကိုဘိုမောင်လည်း ပတ်ဝန်းကျင်အနေအထားကို အကဲခတ်လိုက်တော့ တော်တော်အခြေအနေကောင်းနေတာကို တွေ့ရသည်။ အဆုံးစွန်ထိတော့ လှုပ်ရှားလို့ရမှာမဟုတ်ပေမဲ့ နောက်လယ်ပယ်တစ်ခုကို အဆင့်တိုးဖို့တော့ အခြေအနေပေးတာ တွေ့နေရသည်။ ဆိုတော့ သူ့လက်တွေကို ပင်တီအောက်ထိ နယ်ကျူးကျော်လိုက်သည်။

.အို့ …ကို တော်ပြီကွာ၊ ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ ကျောင်းခန်းကြီးထဲမှာ…

..နိုင်ကလည်းကွာ ချစ်လို့ပါ.. ကိုက ကိုင်ကြည့်ရုံလေးပါ…

ပါးစပ်ကပြောနေတုန်း ကိုဘိုမောင်ရဲ့ လက်ချောင်းတွေက စိုထိုင်းထိုင်းဖြစ်နေတဲ့ ချုံဘုတ်လေးအောက်က အသားနုအကွဲကြောင်းလေးကို ပွတ်နေပြီ။ နိုင်နိုင့် အသက်ရှူနှုန်းတွေ အရမ်းမြန်လာတဲ့အချိန်မှာပဲ ဗြုံးကနဲဆို အခန်းထဲကို လူတစ်ယောက် ဝင်လာသည်။ နိုင်နိုင်က ကိုဘိုမောင့်ကို အတင်းတွန်းထုတ်လိုက်သလို ကိုဘိုမောင်လည်း ကမန်းကတန်း လက်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ကိုယ်ကိုမတ်လိုက်သည်။ အတန်းရှေ့မှာတော့ ဆံပင်စုပ်ဖွားနဲ့ ကျောင်းသား လိုလို ဆရာလိုလို အတန်းရှေ့က အစိမ်းရောင်ကျောက်သင်ပုန်းရှေ့က စင်ပေါ်မှာရပ်လို့ သူတို့ကို လှမ်းကြည့်နေသည်။ ပြီးတော့မှ ခပ်တည်တည်နဲ့

..ဟား ဒီနေ့ အတန်းထဲမှာ လူသိပ်မရှိပါလား၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် စလိုက်ရအောင်..

ဆိုပြီး လုပ်ပါတော့သည်။ နိုင်နိုင်က ခစ်ကနဲ ရယ်ရင်း ကိုဘိုမောင်ကို သူတို့ထိုင်နေတဲ့ ခုံတန်းလျားကနေ ထွက်ဖို့ တွန်းထုတ်လိုက်ပြီး တိုးတိုးလေးပြောသည်။

..အစ်ကို လစ်ရအောင်၊ အဲဒါ အရူး။ ဒီကောင် အဲ့လိုပဲ အတန်းထဲတွေဝင်ပြီး ဆရာလိုလို ဘာလိုလို လျှောက်သင်သေးတယ်။ နိုင်တို့တောင် ပထမနှစ်တုန်းက ခံလိုက်ရသေးတယ်၊ အဟီး။ ယဉ်ယဉ်လေးနဲ့ ရူးနေတာ…..

ဘိုမောင်ခင်မျာ ဒေါပွရလည်းခက်၊ ဆက်နေလို့ကလည်း မဖြစ်၊ ဟတ်ကော့ကြီးဖြစ်ကာ ထိုအရူးငတကို စောင်းငန်းငန်းနှင့်ကြည့်ရင်း လစ်လာခဲ့ကြရတော့သည်။ သို့ပေမဲ့ နောက်တခါကတော့ အပိုင်ကြံပါတော့သည်။ အဲဒါက သူ့ ဒေးကတက်သည့် သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်အိမ်မှာ လူကြီးတွေ ခရီးသွားသည့်အချိန်နဲ့ကြုံတော့ ဖြစ်သည်။ နိုင်နိုင့်ကို အတင်းအပူကပ်ပြီး အဲဒီနေ့က ကျောင်းလစ်ခိုင်းလိုက်သည်။ နိုင်နိုင်လည်း အပေါ်ယံ အထိအတွေ့နှင့် စိတ်တွေထကြွနေရတာက ကြာပြီမို့ ကိုဘိုမောင်က လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့ရအောင် နားပူနားဆာလုပ်လာတာနဲ့ အတော်ဖြစ်ပြီး၊ မီးစိမ်းပြလိုက်လေတော့သည်။

နိုင်နိုင်တို့ ရောက်သွားတော့ ကိုဘိုမောင့် သူငယ်ချင်းက အိမ်မှာရှိနေသည်။

….အေး လာ ဘိုမောင်ကြီး၊ နိုင်နိုင်ရော လာ လာ၊ မင်းတို့ ငါ့အိမ်လာလည်တာ ကျေးဇူးတင်တယ်ကွာ၊ အချိန်ရတယ် မဟုတ်လား၊ ငါ အပြင်ခဏထွက်စရာရှိလို့..

ဆိုပြီး ဘိုမောင့်ကို တီးတိုးစကားတွေ ပြောနေသည်။ ပြီးမှ နိုင်နိုင့်ကိုရော နှုတ်ဆက်ကာ အပြင်သို့ ကမန်းကတန်း ထွက်သွားတော့သည်။ ဘိုမောင်က သူ့သူငယ်ချင်းအနောက်က လိုက်၍ တံခါးကို ပိတ်လိုက်ပြီး နောက် အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာသည်။

..အစ်ကို့သူငယ်ချင်းက ဘာတွေပြောနေတာလဲ တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ့…

..အဟီး ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးကွာ နိုင်ကလည်း….

..ဘာမဟုတ်ပါဘူးလဲ၊ ကိုနော် လူကို ဟိုလျှိုဒီလျှိုနဲ့….

..မလျှိုရပါဘူးကွာ၊ သူက ပြောတာက နားချင်ရင် သူ့အိပ်ခန်းထဲ ဝင်နားလို့ရတယ်တဲ့၊ သူ့အခန်းက နောက်ဆုံးမီးဖိုနားကတဲ့၊ အဲဒါပြောတာပါ..

..အောင်မယ် ဘာလို့ အခန်းထဲ ဝင်နားရမှာလဲ.. ကိုနော်.. တော်တော်ကဲ..

နိုင်နိုင်ရဲ့မျက်နှာလေး နီသွားပြီး ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့ လှမ်းထုလိုက်တဲ့ လက်ကလေးကို ဘိုမောင်က လှမ်းတားလိုက်ပြီးတော့ နိုင်နိုင့်ကိုယ်လုံးလေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲယူလိုက်သည်။

..အင်းပါကွာ နိုင့်သဘောပါ၊ လာ အိမ်ရှေ့ခန်းက ဆိုဖာပေါ်မှာပဲ ထိုင်ကြရအောင်…

နိုင်နိုင်လည်း သူ့ခါးကလေးကိုဖက်ကာ ခေါ်လာသော ဘိုမောင်နောက်ကို ပါလာခဲ့လေသည်။ ဆိုဖာပေါ်ကို ထိုင်တာနှင့် ဘိုမောင်က သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို နိုင်နိုင့်နှုတ်ခမ်းပေါ် ဖိကပ်စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ နိုင်နိုင်လည်း ဘိုမောင့်လည်ဂုတ်ကို သူ့လက်ကလေးတွေနဲ့ သိုင်းဖက်ရင်း အလိုက်သင့် ပြန်နမ်းလာသည်။ ဒီလောက်အဆင့်တွေကတော့ သူတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် အထာသိနေကြပြီး၊ နှုတ်ခမ်းတွေ စုပ်ကြပြီးတော့ လျှာချင်း ဖလှယ်ကြတော့သည်။ သူ့ပါးစပ်ထဲ ကိုယ့်လျှာထိုး၊ ကိုယ့်ပါးစပ်ထဲ သူ့လျှာဝင်နှင့် တဖြည်းဖြည်းချင်း အရှိန်ရလာကြတော့သည်။

ဘိုမောင့်လက်တွေက နိုင်နိုင့် အင်္ကျီကြယ်သီးတွေ ဖြုတ်နေတာကိုပင် မတားတော့။ သူတို့ထိုင်နေသည့် ဧည့်ခန်းက ဆိုဖာကို အပြင်မျက်နှာချင်းဆိုင်အိမ်မှ လှမ်းမမြင်ရပေ။ အိမ်ရှေ့လမ်းမက ကျယ်တာလည်းပါသည်။ ဘီရိုတွေအကွယ်မှာ ရောက်နေတာလည်း ပါသည်။ သို့ရာတွင် ဘိုမောင့်လက်တွေက နိုင်နိုင့်ဘရာဇီယာကို ဖြုတ်မည်ကြံတော့ နိုင်နိုင်က ဘိုမောင့်လက်တွေကို ကိုင်ထားလိုက်ပြီး

…ကို့….ဧည့်ခန်းကြီးမှာလေ…

…အင်းလေ အဲဒါကြောင့် ကိုယ်က ဟိုကောင့်အခန်းသွားရအောင်လို့ ပြောတာလေ..

…ဒါဆိုလည်းပြီးရော သွားမယ်..

နိုင်နိုင်၏ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ပြီး မျက်နှာလေး ပန်းရောင်သန်းလျက် ပြောလိုက်တာကို ကြည့်ပြီး ဘိုမောင်၏ နဂိုထဲက မာနေပြီဖြစ်သော လိင်တန်ကြီးမှာ အတွင်းခံဘောင်းဘီအောက်မှာ တဆတ်ဆတ်တုန်လာသည်။ ဘိုမောင်က ဆိုဖာပေါ်မှ ထလိုက်ပြီး နိုင်နိုင့်ကို လက်တစ်ဖက် ကမ်းပေးလိုက်ပြီး သူ့သူငယ်ချင်းအခန်းရှိရာသို့ လျှောက်သွားလေရာ နိုင်နိုင်က ရင်ဘတ်ပွင့်နေသော သူ့အင်္ကျီကို လက်တဖက်ဖြင့် ဆွဲစိဖုံးရင်း အနောက်မှ အပြေးကလေး လိုက်လာရှာလေတော့သည်။

အခန်းထဲရောက်တော့ ဘိုမောင်က နိုင်နိုင့်အင်္ကျီလေးကို ချွတ်လိုက်သည်။ နိုင်နိုင့်အသားအရည်က လတ်သည်။ ဖြူဝင်းဝင်းကြီး မဟုတ်။ ညိုသည်ဟုလည်း မပြောနိုင်၊ စိုပြေနေသည်။ ဘိုမောင်က နိုင်နိုင့်ဘရာဇီယာကို ချွတ်တော့ လက်ဝါးနှစ်ဖက်ဖြင့် သူ့နို့ကလေးတွေကို ဖုံးထားသည်။ နိုင်နိုင်က ကိုယ်လုံးလေးက ပိန်ပိန်ပါးပါးပေမဲ့ နို့ကလေးကတော့ မို့မို့ဖောင်းဖောင်းလေး၊ လိမ္မော်သီးအလုံးကြီးလောက်တော့ရှိသည်။ နိုင်နိုင်ရဲ့ သွယ်လျလျ ကိုယ်လုံးလေးပေါ်မှာတော့ အကြီးကြီးတွေလို့ ထင်ရသည်။

ဘိုမောင်ခင်မျာ အသည်းယားလာလို့ နိုင်နိုင့်လက်တွေကို အတင်းဆွဲဖယ်ပစ်မိသည်။ အိုး လှလိုက်တာ နို့ကလေးတွေက နို့သီးခေါင်းလေးတွေက သေးသေးလေးတွေ။ ဘိုမောင်လက်နှစ်ဖက်က နို့တစ်လုံးစီကို တဖက်တစ်ချက်မှာ ဆုပ်ကိုင်ရင်း၊ နို့သီးခေါင်းလေး တွေကို ဘယ်တလှည့် ညာတလှည့် ငုံစုပ်လိုက်မိသည်။

….အို့..ကို..ရယ်…

နိုင်နိုင်ရဲ့ ကိုယ်လေးက တွန့်လိမ်နေပြီး လက်တွေက ဘိုမောင်ရဲ့ခေါင်းကို အတင်းဖက်တွယ်လာရသည်။ ဘိုမောင့်လက်တွေကလည်း ကိုင်လို့မဝနိုင်တဲ့ နို့တွေကို ဆုပ်ချေရင်း နို့တွေကို တပြွတ်ပြွတ်စို့နေရင်းက သူ့လက်တွေက အောက်ကို လျှောကျသွားသည်၊၊ နိုင်နိုင်ရဲ့ တင်ပါးသားလုံးလုံးလေးတွေကို ထမိန်ပေါ်ကပဲ ပွတ်သတ်ပေးရင်းက ဆုပ်ကိုင်မိပြန်သည်။ မျက်နှာကိုလည်း နိုင်နိုင်ရဲ့ နို့တွေနဲ့ ပွတ်သတ်နေမိသည်။ နိုင်နိုင်ရဲ့ ထမိန်ကို ဖြည်ပြီး ချွတ်ချလိုက်တဲ့ အချိန်မှာပဲ သူ့ပုဆိုးကလည်း ကွင်းလုံးလျှော ကျွတ်ကျသွားသည်။ နိုင်နိုင်ံကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးကို တင်းတင်းလေး မှိတ်ထားတာ တွေ့ရသည်။ အဲဒါကို အခွင့်ကောင်းယူပြီး ဘိုမောင်က သူ့ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ ဒေါသကြီးနေတဲ့ သူ့ကောင်ကြီးက ငေါက်ကနဲ ထွက်လာပြီး ဟိုရမ်းဒီရမ်း ဖြစ်နေသည်၊၊

နိုင်နိုင့်ကိုယ်လေးကို တွဲပြီး ကုတင်ပေါ်ခေါ်သွားတော့ သူ့ကောင်ကြီးက နိုင့်နိုင်ရဲ့ ပေါင်လုံးတွေကို သွားထိုးမိသေးသည်။ နိုင်နိုင်ကတော့ မျက်နှာကို အောက်ငုံ့မကြည့်မိအောင် တမင်လွဲထားသည်။ ဘိုမောင်ကလည်း နိုင်နိုင်ရှက်နေတာ ကောင်းသည်။ သူ အောက်မှာ လုပ်ချင်တာလုပ်လို့ရတာပေါ့လို့လည်း တွေးနေမိသည်။ နောက် ယဉ်သွားမှ တခြားဟာတွေ သင်ပေးရမည်ဟု တွေးနေလိုက်သည်။

ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေးဖြစ်သွားသော နိုင်နိုင်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲသို့ ဘိုမောင် ဒူးထောက်ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ နိုင်နိုင်က အိုးကနဲဖြစ်ပြီး စတိသဘောမျိုး လိုက်ဆွဲပေမဲ့ ဘောင်းဘီလေးက ခြေကျင်းဝတ်ရောက်သွားလေပြီ။ နိုင်နိုင်၏ အမွှေးပါးပါးလေး ဖုံးနေသော စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းလေးမှာ အရည်ကြည်တို့ စိုထိုင်းလို့ အလင်းရောင်မှာ ရောင်ပြန်လေးတွေ လက်နေသည်။ နိုင်နိုင့် ခြေထောက်တွေကို ဒူးထောင်ပေါင်ကားအနေအထားရအောင် လုပ်လိုက်ပြီး ဘိုမောင်က ခေါင်းကို ပေါင်ကြားထဲငုံ့၍ နိုင့်နိုင့်စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းလေးကို သူ့လျှာနှင့် တို့လျက်လိုက်သည်။

….အို့…………..

နိုင်နိုင် ဆတ်ကနဲ တုန်သွားရသည်။

..အို ကို ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ၊ ငရဲကြီးပါ့မယ်၊ ဟင့်အင်း…… လာပါ လာ ဒီကို…

စာအုပ်ထဲက ပုံတွေမှာ ကိုယ့်ဟာသူရက်၊ သူ့ဟာကိုယ်စုပ်တဲ့ ဟာတွေ တွေ့ဖူးသော်လည်း အပြင်မှာ လက်တွေ့ကြတော့ နိုင်နိုင့်စိတ်ထဲ တမျိုးကြီး၊ သူ ချစ်တဲ့ ကို့ကိုလည်း အဲလိုညစ်ညစ်ပတ်ပတ်ကြီးကို မရက်စေချင်ဘူး။ အဲဒါကြောင့် ဘိုမောင့်လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို ဆွဲမလို့ သူ့ကိုယ်ပေါ်ကို အလျားလိုက် တက်မှောက်လာစေလိုက်သည်။

ဘိုမောင်ကလည်း နှစ်ခါ မပြောရပါ။ သူလည်း သူ့ကောင်ကြီးကို နိုင်နိုင့်စောက်ဖုတ်လေးထဲ ထည့်ချင်နေသည်မှာ ကြာလှပြီမို့ နိုင်နိုင့်အပေါ်မှာ တက်မိုးရင်းက နိုင်နိုင့်ကိုလည်း မဖိမိအောင် သူ့ညာလက်ကို နိုင်နိုင်၏ဂျိုင်းအောက်နားမှာ တံတောင်ထောက်၊ ဘယ်ဘက်က သူ့ကောင်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ နိုင်နိုင့် စောက်ဖုတ်အဝကို သေချာတေ့ပေးလိုက်သည်။

ထိပ်ဖြားလေး နိုင်နိုင့်စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းဝမှ ခေါင်းတဝက်လောက် သေချာတေ့မြုပ်မိမှ လက်နှစ်ဖက်စလုံးကို နိုင်နိုင့်ကိုယ်လေး တဘက်တချက်မှာ တံတောင်ထောက်ရင်း သူ့ခါးကို ထိန်း၍ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိသွင်းလေတော့သည်။

…အား…..အား..ကို..ကို…နာတယ်…ဖြစ်ပါ့မလား… အား.

.နိုင် စိတ်ကိုလျှောထားလေ၊ အဲဒီမှာ အရမ်းမညှစ်ထားနဲ့ ဖြစ်သွားမှာပါ….

ပါးစပ်ကလည်းချော့ရင်း ဘိုမောင်တစ်ယောက် သူ့ခါးနှင့်ဖင်ကို လှုပ်လီလှုပ်လှဲ့ဖြင့် နိုင်နိုင့်စောက်ဖုတ်လေးထဲ သူ့ကောင်ကြီး မဝင်ဝင်အောင် ချော့သွင်းနေလေသည်။ နိုင်နိုင့် အပျိုုစောက်ဖုတ်လေးမှာလည်း တကယ့်ကို ကြပ်တင်းနေသည်ဖြစ်ရာ ဘိုမောင်တစ်ယောက် လီးထိပ်လည်းနာ ခါးလည်းညှောင်း ဖြစ်နေရလေသည်။ သူကိုယ်၌ကလည်း အတင်းဖိမသွင်းရဲ၊ သူ့ကောင်ကြီးမေးသိုင်းကြိုးက နည်းနည်းတင်းပြီး စပ်သလိုလို ရှိနေတော့ ပြဲသွားမှာလည်း ကြောက်သည်။ အဲတော့ တစ်လက်မလောက် ရှေ့တိုးလိုက် နောက်ပြန်ဆုတ်လိုက်နှင့် တော်တော်လုပ်ယူရသည်။ နောက်တော့ တဝက်လောက်ကျလာတော့ စိတ်မရှည်ချင်တော့။ နိုင်နိုင့် စောက်ဖုတ်အတွင်းသားလေးကလည်း ပူနွေးနေသည်။ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်တော့ဟု ဖိဆောင်ချပစ်လိုက်တော့သည်။

..အားးးးးးး..အမလေး..အားရှီး..ကို… စပ်တယ်… ကို အထဲမှာ စပ်တယ်…

..အင်းပါ နိုင်ရယ်.. ကိုလည်း စပ်တာပဲ၊ ခနလေးနော်…..

နိုင်နိုင့်စောက်ခေါင်းလေးထဲမှာ ဘိုမောင့်ကောင်ကြီး ကျပ်ကျပ်တည်းတည်းလေး စိမ်နားနေပြီး တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ဖက်လို့ နှုတ်ခမ်းချင်းတွေနမ်း နိုင်နိုင့်နို့ကလေးကို ပြန်ပြီး ဖွဖွလေးဆုပ်နှယ်ပေးနေတော့ တဖြည်းဖြည်းနှင့် နှစ်ယောက်စလုံးစိတ်ပြန်ကြွလာကြသည်။ ဟိုစပ်ဖြင်းဖြင်း နာတာလေးတွေကလည်း ပျောက်သွားပြီမို့ ဘိုမောင်တစ်ယောက် ဖင်ကိုကြွကာ အသာလေး ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ သူ့ကောင်ကြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ထွက်မလိုဖြစ်သွားတော့ နိုင်နိုင့်စိတ်ထဲမှာလည်း ဟာကနဲ ဖြစ်သွားပြီး ဘိုမောင့်ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ပြန်ဖက်မိပြန်သည်။ တကယ်က တစ်လက်မလောက်ပဲ နောက်ဆုတ်သွားတာ ၊ ဟော ပြန်ဝင်လာပြန်ပြီ ၊ အို့။

နောက်တော့ နှစ်ယောက်စလုံး ဘယ်လိုလှုပ်ရှားရမယ်ဆိုတာ သိသွားကြသည်။ ဖြည်းဖြည်းချင်း စည်းဝါးမှန်လာကြသည်။ သိပ်အကြာကြီးတာ့မဟုတ် အရသာစရှိလာတာနဲ့ ဘိုမောင့်အကောင်ကြီးက အရမ်းကို ဖောင်းတင်းလာပြီး နိုင်နိုင့် စောက်ခေါင်းလေးအတွင်းသို့ သုတ်ရည်ပူတွေ တဖြစ်ဖြစ် ပန်းထုတ်ပေးနေမိတော့သည်။

နောက်ပိုင်းတော့ ကောင်းမှန်းသိ သာအိတစိုစို ဆိုသလိုပင် ဘိုမောင်နှင့် နိုင်နိုင်တို့ အခွင့်ကြုံရင် ကြုံသလို လုပ်ဖြစ်ကြတော့သည်။ သူ့သူငယ်ချင်းအိမ် မအားရင်တောင်မှ တည်းခိုခန်းသို့ သွားလုပ်ဖြစ်ကြသည်။ နိုင်နိုင်လည်း ဆေး ဘယ်လိုစားရမည်ဆိုတာကို သိနေပြီ။

နိုင်နိုင်တစ်ယောက် ဘိုမောင်နှင့် ဓါတ်တည့်သည်လို့ပဲ ပြောရမလားမသိ။ ထိုကဲ့သို့ ချိန်းတွေ့ကြပြီး အချစ်နယ်ကျွံ ခဲ့ကြပြီးမှ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က ပိုတောင့်တင်းလာ၏။ လိုက်သည့်ဘဲတွေကလည်း ပိုများလာပြီး နိုင်နိုင် သဘောကျသည့်ပုံ ခပ်မိုက်မိုက်လေးတွေ ပါလာသည်။ နိုင်နိုင်ကျော့နွယ်ကလည်း ဘိုမောင် ဝယ်ပေးသည့် အလှပြင်ပစ္စည်းအကောင်းစားတွေ၊ ရေမွှေး၊ အသားလှဆီ၊ မိတ်ကပ် စတာတွေ သုံးပြီး ပိုလည်းလှ၊ ပိုလည်း လူသိများလာခဲ့ရသည်။

အဲဒီမှာ သူ နည်းနည်း မျက်စေ့ကျမိသည့် ဘဲတစ်ဗွေ နှင့် ရင်းရင်းနှီးနှီး နေတာတွေကို ကိုဘိုမောင်က တွေ့တော့ စွပ်စွဲပြောဆိုရာမှ သူတို့အတွဲ နည်းနည်း ကတောက်ကဆ စဖြစ်တော့သည်။ ကိုဘိုမောင်ကလည်း နိုင်နိုင့်ကို စွဲနေပြီမို့ စကားများပြီး နောက် ပြန်ချော့သည်။ နိုင်နိုင်ကလည်း ကိုဘိုမောင်က သူ့ရည်းစားဦးလည်းဖြစ်၊ သူ့ကို အလှအပ ပစ္စည်းတွေလည်း ထောက်ပံ့ပေးနေတဲ့သူလည်း ဖြစ်တော့ စိတ်ပြန်လျှော့သည်။ အဲဒီတော့ သူတို့နှစ်ယောက်မှာ ရန်ဖြစ်လိုက် ပြန်တည့်လိုက် ဖြစ်နေရသည်။

ထိုအချိန်မှာ အိဖြူသဇင်ကတော့ တစ်ယောက်ဆိုတစ်ယောက်ပဲ။ အိဖြူက ရိုးသည်။ သူ့ရည်းစားကလည်း တော်တော်ကို ရိုးတော့ သူတို့မှာ အချစ်နယ်ကျွံသည့်အဆင့်ကို မရောက်ကြသေး။ အိဖြူမှာနိုင်နိုင့် အတွေ့အကြုံတွေကို ကြက်သည်းတဖြန်းဖြန်း၊ အရည်တရွှမ်းရွှမ်းဖြင့် နားထောင်နေရလေသည်။

နိုင်နိုင့်အတွက်မူ ကိုဘိုမောင်မှာ နဂိုကထဲက သူကြိုက်လွန်း၍ မဟုတ်။ သူများတွေ ရည်းစားရကုန်ပြီး သူ မရသေးသဖြင့်၊ အထူးသဖြင့် သူငယ်ချင်းအရင်း အိဖြူက ရည်းစားရသွားတော့ တစ်ယောက်ထဲ မစွံတာကို သူများတွေက အထင်သေးမှာစိုးသဖြင့်၊ ရည်းစားတယောက်ရရင်ပြီးရော ဆိုပြီးကောက်ထားလိုက်သော ဘဲတစ်ဗွေသာ ဖြစ်သည်။ ဒါပေမဲ့ ကိုဘိုမောင်ရဲ့ အကိုင်အတွယ် အထိအတွေ့နှင့် ကာမအရသာကို ခံစားလိုက်ရပြီးတော့ ပထမဦးဆုံး လိင်ဆက်ဆံဖူးသူ ယောက်ျားတစ်ဦးလည်းဖြစ်တော့ ဆက်တွဲနေခဲ့ခြင်း ဖြစ်လေသည်။ သို့သော်လည်း ယခုလို ပေါ်ပြူလာလည်းဖြစ်၊ လိုက်သည့်ဘဲတွေလည်း များလာတော့ ကိုဘိုမောင်ကို ခါချင်လာမိပြီ ဖြစ်လေသည်။

ထို့ကြောင့်လည်း နောက်ပိုင်း ကတောက်ကဆဖြစ် စကားများကြတိုင်း ကိုဘိုမောင် မချော့ရင် သူက ဘယ်တော့မှ ပြန်မဆက်တော့ဘူးဟု ခပ်တည်တည် နေလေ့ရှိလေသည်။ ကိုဘိုမောင်ကသာ မနေနိုင်တော့ ပြန်လာချော့လေ့ရှိသည်။ ထိုအခါမှာ ဟိုဟာမရတာ ကြာလို့၊ ဆာနေသည့်အချိန်နှင့် သူ့အတွက် အလှပြင်ပစ္စည်း ထပ်ဖြည့်ဖို့လိုသည့်အခါမျိုးကြတော့ နိုင်နိုင်က ပြန်စိတ်ပြေ ပြလိုက်လေ့ရှိလေသည်။

…နိုင်ကလည်းကွာ ကို စိတ်ဆိုးလို့ ပြောမိတာကို၊ စိတ်ထဲ ထားမနေပါနဲ့…

…ဟင့် ကိုနော် နောက် ဘယ်တော့မှ နိုင့်ကို စွတ်စွတ်စွဲစွဲ မပြောနဲ့…၊ ဒီတခါ သနားလို့ ခွင့်လွှတ်လိုက်မယ်…

သို့ရာတွင် ယခုလက်ရှိ သူ့ကိုလိုက်နေသည့်ကောင်လေး ရဲသီဟဆိုလျှင် ကိုဘိုမောင်ထက် ဓနအင်အား ပိုတောင့်မည့်ပုံရှိသဖြင့် သူက အထာပေးပြီး လုံးနေရာ အခြေအနေကောင်းနေပြီမို့ အဲ့ဒီနောက်ပိုင်း ကိုဘိုမောင်ကို ဂရုမစိုက်ချင်တော့ပေ။ ကိုဘိုမောင်မှာလည်း နောက်ဆုံး သူ့ကိုယ်သူ သဘောပေါက်သွားတာလား၊ သူငယ်ချင်းတွေကပဲ သူ့ကို ဘိုမောင်အစား ကိုအုန်းမောင် ( ကုန်အုန်းမောင် ) လို့ နောက်ခေါ်ခံနေရတာကို အမြင်မှန်ရလာလို့လား မသိ၊ နိုင်နိုင်နှင့် အကြီးအကျယ် နောက်ဆုံးအကြိမ်စကားများပြီးနောက် ပြန်လာမချော့တော့ချေ။ အရက်တွေ မူးနေတတ်သည်ဟုတော့ သတင်းကြားနေရသည်။ နိုင်နိုင် သွားချော့ရင်တော့ ဇာတ်လမ်းပြန်ဆက်နိုင်ခြေ ရှိသော်လည်း နိုင်နိုင်ကလည်း ခတ်ပြတ်ပြတ်ပင်။ ဒီဘဝဒီမျှသာ လုပ်ချလိုက်တော့သည်။

နိုင်နိုင်တစ်ယောက် ရဲသီဟဆိုသည့် သူဌေးသားတစ်ယောက်နှင့် လုံးနေပြန်တော့သည်။ ရဲသီဟကတော့ သူ့ကို ချစ်တယ်လို့ မပြောသေး။ နဂိုထဲက နိုင်နိုင်က ကိုဘိုမောင်နှင့်တွဲနေတာ သူသိပြီးသား။ ကိုဘိုမောင်နှင့် အဆင်မပြေ ဖြစ်နေတာလည်း သူသိသည်။ နိုင်နိုင်တစ်ယောက် ဘိုမောင်နှင့် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ပြတ်ပြတ်သားသား ဖြစ်မည့်အချိန်ကို သူက စောင့်နေတာလည်း ဖြစ်သည်။

…နိုင်.. မျက်နှာမကောင်းပါလား.. အိမ်က တစ်ခုခု သတင်းလာလို့လား…

..မဟုတ်ပါဘူး ကိုသီဟရယ်၊ နိုင့် အချစ်ကံမကောင်းတာ တွေးမိလို့ပါ…

..ဟင် နိုင် ကိုဘိုမောင်နဲ့ ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်..

..သူက အရမ်းဝန်တိုတယ် ကိုသီဟရယ်၊ နောက် အမြဲတမ်းဆူဆူပူပူနဲ့၊ နိုင်က အဲ့လို စိတ်မဆင်းရဲချင်ဘူး..

..အော် ကိုဘိုမောင်က ကျနော်နဲ့များ အထင်လွဲနေတာလား၊ ကျနော် သွားရှင်းပြပေးမယ်လေ..

..ဟင့်အင်း.. ကိုသီဟ မလိုပါဘူး၊ နိုင်လည်း စိတ်ကို ပြတ်သားဖို့ ဆုံဖြတ်ပြီးပါပြီ..၊ အချိန်တော့ နည်းနည်းယူရမှာပေါ့…

..ကျနော် စိတ်မကောင်းပါဘူး နိုင်ရယ်၊ လိုတဲ့ အကူညီမှန်သမျှ ကျနော့်ကိုပြောနော်..

..ကျေးဇူးပါပဲ ကိုသီဟရယ်…

..အော် အခုမှ သတိရတယ်၊ ကျနော့်သူငယ်ချင်းတစ်ကောင် နိုင်ငံခြားကပြန်လာတော့ ပါလာတဲ့ စကင်လိုးရှင်းလေး သူက ပြန်သွင်းမလို့တဲ့၊ ကျနော်က နိုင့်ကို သတိရပြီး သူ့ဆီက ဆွဲထားလိုက်တယ်၊ နာမည်ကြီးဘရမ်းလေးမို့..

..ဟုတ်လား ကိုသီဟ၊ ဘယ်လောက်ကျလဲဟင်၊ ကျမ ဝယ်ပါ့မယ်..

..မဟုတ်တာ နိုင်ရယ်၊ ကျနော့်ကို အဲ့လို သူစိမ်းလို မဆက်ဆံပါနဲ့ဗျာ၊ ကျနော်က နိုင့်ကို သတိရလို့ သူ့ဆီက ယူလိုက်တာပါ၊ ဘာမှဝယ်စရာ မလိုဘူး၊ နိုင့်ကို လက်ဆောင်ပေးမလို့..

နိုင်နိုင် ဒီတစ်ခါ နွေကျောင်းပိတ်တော့ အီလည်လည်ကြီး ဖြစ်နေရသည်။ ရဲသီဟကလည်း သူ့ကို ချစ်တယ်လို့ ဖွင့်မပြောသေး။ ဘိုမောင်နဲ့ကလည်း ပြတ်သွားတာ တစ်လကျော်သွားပြီ။ ဟိုကိစ္စတွေလည်း မလုပ်ဖြစ်တာ မပြတ်ခင် တစ်လကျော် နှစ်လလောက်ကထည်းက ဆိုတော့ တောင်းတနေမိသည်။ ကိုယ့်မြို့မှာကလည်း အခုဆိုပိုပြီးတောင် ပျင်းလာသလို ဖြစ်နေသည်။ ဘွဲ့ရပြီးရင်တော့ ရန်ကုန်မှာပဲ အလုပ်ရှာပြီးနေတော့မည်။ သူတို့မြို့ကိုတော့ ပြန်မလာတော့လို့တောင် တွေးနေမိသည်။

ဘာမှလုပ်စရာမရှိတော့ သူ့ပထွေးနှင့် သူ့အမေတို့ အလုပ်ဖြစ်မလားဆိုတာပဲ ညတိုင်း မအိပ်ခင် ချောင်း ချောင်းနေမိသည်။ အလုပ်ဖြစ်သည့်ရက်က တော်တော်တော့ ကျဲသည်။ သို့သော်လည်း အလုပ်ဖြစ်မလားဟု ချောင်းနေရတဲ့အချိန်မှာ ဘာမှ မမြင်ရသော်လည်း စိတ်ကူးနှင့် ကာမစိတ်တွေထ ကာ အရည်တွေစို့လာသော သူ့အဖုတ်လေးကိုသာ ဖိဖိပွတ်မိသည်။ အရသာလည်း ခံစားဖူးတော့ ပိုပြီး ငတ်မွတ်သလို ဖြစ်မိသည်။

ဒေါ်ကျော့နွယ်ကလည်း အသက်ရလာလို့လား၊ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ။ တကယ်ပဲ တရားအလုပ်ကို စပြီး မွေ့ပျော်လာလို့လားမသိ။ ဥပုသ်စောင့် တရားထိုင် တွေ လုပ်လာတော့ သူထက်လည်းငယ်သေးသော ဦးချစ်ဆွေကို တတ်နိုင်သမျှ အလိုလိုက်သော်လည်း စိတ်ကမပါ။ သွေးလည်းဆုံးနေပြီဆိုတော့ အတွင်းနံရံတွေကလည်း ပြင်ပချောဆီ လိုအပ်လာပြီမို့ အဲဒါတွေ ဗဟုသုတ မရှိကြသော တောသူတောင်သားတွေမို့၊ နှစ်ဦးစလုံး ပူနာပွန်း ဖြစ်ကြရသဖြင့် မလုပ်ဖြစ်ကြတော့။

ဦးချစ်ဆွေအဖို့ကလည်း သူတို့ငယ်စဉ်တုန်းက တွေ့ရမြင်ရဖို့ မလွယ်လှသည့် အမျိုးသမီးငယ်များ၏ ပေါင်လုံးခြေသလုံးလေးများကို ယခုခေတ် သမီးပျိုတို့က အပြိုင်အဆိုင် အတိုအထွာတွေ ဝတ်စား ဖော်ကြွားနေကြတာကြောင့်၊ ရှုစားနေရတာ သူ့ ကာမ သွေးသားတွေကို လှုံ့ဆော်ပေးနေသလိုမို့၊ သူ့ဒေါသတွေကို အိမ်က ကျောင်းအစ်မကြီးဆီမှာ လျှော့ချပစ်ချင်နေမိသည်။ သို့သော်လည်း ဒေါ်ကျော့်နွယ်၏ ငြင်းပယ်မှုကြောင့် အတင်းကာရောလည်း မလုပ်ချင်။ ကိုယ့်ဇနီးမယားက ဒီအရွယ်ရောက်မှ နှာဘူးကျနေသည်ဟုလည်း ထင်မသွားစေချင်။ ဆိုတော့ သူ့ကိုယ်တွင်းက ကာမသွေးတွေက ကြိမ်မီးအုံးလို ဖြစ်နေရရှာလေသည်။

နိုင်နိုင်ကျော့နွယ် နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက် ပြန်ရောက်လာတော့ ဦးချစ်ဆွေကို ပိုပြီးဒုက္ခပေးသလို ဖြစ်နေရသည်။ နိုင်နိုင်ကျော့နွယ်ကလည်း အခုမှ အစွမ်းကုန်ပွင့်လာသည့် နှင်းဆီဖူးကြီးလို ကြွားကြွားဝင့်ဝင့်နှင့် လှချင်တိုင်းလှနေသည့်အပြင်၊ အိမ်တွင် နီးနီးကပ်ကပ်နေနေရတော့ အရင်တုန်းက သမီးအရင်းလို သဘောထားခဲ့ပေမဲ့၊ သွေးသားမတော်စပ်တာကို အခုတော့ ဆင်ချေပေးနေမိပြီ။ သူ၏ တောင်းတနေသော ကာမဆန္ဒတွေကို ကျောင်းအစ်မကြီးဆီက မရနိုင်တော့ ဒေါ်ကျော့နွယ် အိပ်ပျော်သွားမှ အသာအယာထပြီး၊ သူဖွက်ထားသည့် ပလေးဘွိုင်းစာအုပ်ထဲက သူကြိုက်သည့်ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ရှိသည့် မော်ဒယ်ပုံတွေကို လှန်ကာ ငါးဦးကော်မတီနှင့် သူ့ကောင်ကြီးကို ပေးတွေ့သည့်အကျင့် ရလာတော့သည်။

အဲဒီမှာ နိုင်နိုင်ကျော့နွယ်အတွက် အထူးတန်းကနေ ကြည့်ရသည့်ရှိုး ဖြစ်လာခဲ့ရသည်။ သူတို့မြို့ကလေးက မီးကလည်း လာတစ်ရက် မလာတစ်ရက်ဆိုတော့ ဦးချစ်ဆွေက မဂ္ဂဇင်းကပုံတွေ မြင်ရဖို့ တခါတလေ ဖယောင်းတိုင်လေး ထွန်းကြည့်ရင်း လှုပ်ရှားရသည်။ နိုင်နိုင့်အတွက်တော့ စတိတ်ပေါ်မှာ စလိုက်ဖြင့် ကြည့်ရသလိုပင်။ ဦးချစ်ဆွေ၏ လိင်တန်ကြီးမှာ ကိုဘိုမောင်ထက် ပိုကြီးပြီး ရှည်သလို ထင်မိတော့ သူ့ဟာလေးထဲထည့်ရင် အရမ်းများကျပ်နေမလားမသိဘူး ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့ နိုင်နိုင်တစ်ယောက် ချောင်းရင်းက ရင်တထိပ်ထိပ် အရည်တရွှဲရွှဲလည်း ဖြစ်နေရသည်။

ဦးချစ်ဆွေတို့ အပြင်သွားနေသည့် နေ့ခင်းဘက်မှာ ဦးချစ်ဆွေ မဂ္ဂဇင်းဖွက်သောနေရာကို သိသွားပြီဖြစ်သော နိုင်နိုင်က သွားရှာကာ လှန်လှောကြည့်မိသည်။ ဒါပေမဲ့ အဲ့ဒါကလည်း ပလေးဘွိုင်းလိုမျိုး မိန်းကလေး ကိုယ်လုံးတီးပုံများသာပါသည့် မဂ္ဂဇင်း အဟာင်းလေး တစ်အုပ် နှစ်အုပ်လောက်သာမို့ နိုင်နိုင့်အတွက် စိတ်ဝင်စားစရာ မရှိလှပါ။ တစ်ခါလောက် သွားမွေပြီးတာနှင့် သိပ်စိတ်မဝင်စားတော့ပါ။ ဦးချစ်ဆွေ ဖယောင်းတိုင်ထွန်းပြီး ထုမည့်အချိန်ကိုသာ စောင့်စားနေမိတော့သည်။

တစ်နေ့မှာ ထူးထူးခြားခြား ဦးချစ်ဆွေတစ်ယောက် မဂ္ဂဇင်းကို မထုတ်တော့ပဲ ဓါတ်ပုံတစ်ပုံကို ကိုင်ကာ ထုနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဦးချစ်ဆွေမှာ ဓါတ်ပုံကို ကြည့်လိုက်၊ မျက်လုံးကိုမှိတ်လိုက် ဓါတ်ပုံကို ကြည့်လိုက်လုပ်ရင်း၊ ထုရင်းနှင့် ထုံးစံအတိုင်း သူ့ပုဆိုးထဲ လရည်တွေ ထွက်ကျပြီး ပြီးသွားရလေသည်။ နောက်တော့ ဦးချစ်ဆွေက ထိုဓါတ်ပုံလေးကို စာအုပ်တစ်ခုကြားထဲညှပ်ကာ ကုတင်ဘေးက အံဆွဲလေးတစ်ခုထဲ ထည့်လိုက်သည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဦးချစ်ဆွေ ပြီးသွားသည့်အချိန်မှာပဲ နိုင်နိုင်လည်း သူ့အစိလေးကို ပွတ်ရင်း ပြီးသွားရလေသည်။

နောက်တစ်နေ့ နေ့ခင်း အိမ်ပေါ်မှာ လူမရှိသည့်အချိန်မှာ နိုင်နိုင် သူ့မိဘအခန်းထဲ ဝင်ပြီး ဦးချစ်ဆွေ ကြည့်ပြီး ထုခဲ့သည့် ဓါတ်ပုံလေးကို လိုက်ရှာလေသည်။ ထိုအံဆွဲလေးအတွင်းမှာ စာအုပ်က သုံးလေးအုပ်သာ ဆိုတော့ ရှာရမခက်ပါ။ စာမျက်နှာတွေကို တဖြတ်ဖြတ် လုပ်လိုက်တာနဲ့ စာအုပ်တစ်အုပ်ကြားထဲက ဓါတ်ပုံလေးတစ်ပုံ ထောင်ထွက်လာတယ်။

…ဟောတော့….

နိုင်နိုင် အံ့သြသွားသည်။ ဓါတ်ပုံက သူ့ဓါတ်ပုံလေး။ ဘာမှလည်းမဟုတ်ပါဘူး ရိုးရိုးပုံလေးပါပဲ။ သူ ကိုးတန်းလောက်တုန်းကထင်တယ် ကျောင်းစိမ်းဂါဝန်ကလေးနဲ့ ရိုက်ထားတဲ့ပုံလေး။ တစ်ခုပဲရှိတယ် ဂါဝန်လေးကတော့ နည်းနည်းတိုနေပြီ။ အဲ့ဒါကြောင့်လည်း သူ့အမေက ကိုးတန်းမှာ သူ့ကို ထမိန် စဝတ်ခိုင်းတော့တာ။ နင့်အရွယ်ကြီးနဲ့ ဂါဝန်မဝတ်နဲ့တော့တဲ့။ တိုနန့်နန့်နဲ့ ဖင်ပေါ်တော့မယ်တဲ့။ ဟင့် သူတို့မှ မဝယ်ပေးတော့တာ။ လူကလည်း ချက်ချင်းကြီးကို အရပ်ထွက်လာပြီး ထွားလာတဲ့အချိန်ကိုး။

နိုင်နိုင်က ဒီ့ပြင် ဓါတ်ပုံများရှိဦးမလားလို့ ရှိသမျှ စာအုပ်တွေ လိုက်လှန်ကြည့်သည်။ ဓါတ်ပုံဆိုလို့ ဒီတစ်ပုံထဲ။ ဟင့် ငါ့ကို ဖေကြီးများ အဲဒီအရွယ်ထဲက ပစ်မှားနေတာလား မသိဘူး လို့ အတွေးနယ်ချဲ့နေမိသည်။ နောက်တော့ ဓါတ်ပုံလေးကို သူ့နေရာမှာပဲ သူပြန်ထည့်ထားလိုက်ပြီး အားလုံးနေရာတကျ ပြန်ထားခဲ့လိုက်သည်။ အဲ့လိုသိရတော့လည်း မျက်နှာပူသလိုလို၊ ဒေါပဲပွရမလိုလို၊ မေမေက ဘုရားတရားဘက်ကို လိုက်သွားပြီး ဖေကြီး အလိုမလိုက်တော့၍ အဲလိုဖြစ်ရသည်များလားလို့ သနားစိတ်လည်း ဝင်မိသလိုလို။

ဦးချစ်ဆွေကတော့ နိုင်နိုင် ဘာမှမသိလောက်ဘူးဟု ထင်ကာ ပုံမှန်ပင် နေထိုင်ဆက်ဆံသည်။ မထိခလုပ်ထိခလုပ်တောင် မလုပ်။ နိုင်နိုင်ကသာ အစပိုင်း ရှက်သလိုလို မျက်နှာပူသလိုလို ဖြစ်နေမိသည်။ ဒါပေမဲ့ သူချောင်းကြည့်ပြီး သိနေတာတွေ ဦးချစ်ဆွေမသိ၍ သာ ထိုကဲ့သို့ မျက်နှာမပျက် နေနိုင်နေမှန်း သိ သဖြင့် ပြန်ပြီး ရဲရဲတင်းတင်း နေဖြစ်လာသည်။ သူကပဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်၍ ဦးချစ်ဆွေနှင့် တိုးတိုးခွေ့ခွေ့လေး နေလိုက်သည်။

အဲဒီနောက်ပိုင်း ဦးချစ်ဆွေ ငါးဦးကော်မတီနှင့်တိုင်ပင်တာ ရက်စိတ်လာသည်။ တကယ်တော့ နေ့တိုင်းလိုလို ဖြစ်လာသည်။ လုပ်တိုင်းလည်း နိုင်နိုင့်ပုံလေးကို အမြဲတမ်းထုတ်ကြည့်ပြီး အဆုံးသတ်လေ့ရှိသည်။ နိုင်နိုင်လည်း ချောင်းရင်းက တဖြည်းဖြည်း မချင့်မရဲ ဖြစ်လာသည်။ သူ့ဘာသာပွတ်ရတာလည်း အားမရတော့။ ဦးချစ်ဆွေကိုပဲ သနားတာလား၊ သူကိုယ်တိုင်ကပဲ လိုချင်လာသလားမသိ၊ တစ်ခုခုတော့ ဖြစ်စေချင်လာသည်။

အဲ့ဒါနဲ့ တစ်နေ့တော့ နေ့ခင်းဘက် လူလစ်သည့်အချိန်မှာ သူ့မိဘအခန်းထဲဝင်ပြီး ဦးချစ်ဆွေ ကြည့်နေသည့် ဓါတ်ပုံလေးကို ထုတ်ပြီး သူ့အခြားဓါတ်ပုံကို အစားထိုး ထည့်ထားခဲ့လိုက်သည်။ သူတို့ တက္ကသိုလ် ရေကူးကန်မှာ ရေကူးဝတ်စုံနှင့် ရိုက်ထားသည့်ပုံ ဖြစ်သည်။ သူက ငယ်ငယ်က သူတို့နယ်မှာ ကူးတတ်လာသည်က ခွေးကူးလို့ခေါ်သည့် ပုံစံမျိုးသာ ကူးတတ်ပြီး၊ ကျကျနန လက်ပစ်ကူးတွေ နောက်ပြန်တွေ မတတ်ခဲ့။ တက္ကသိုလ်ရောက်မှ အဆောင်က မမတွေနဲ့ လိုက်ပြီး စနစ်တကျ ကူးနည်းကို ပြန်သင်ရသည်။ အဲဒီတုန်းက ရေကူးဝတ်စုံနှင့် ရိုက်ထားမိသောပုံလေး ဖြစ်သည်။ ဆက်ဆီဒီဇိုင်းတော့ မဟုတ်ပါ။ အဝါရောင်ပေါ်မှာ ချင်ပေါင်ရွက်ပုံ အနီရွက်တွေ အများကြီး ပြန့်ကြဲနေသည့်ဒီဇိုင်း ဝမ်းပိစ်၊ ဝတ်စုံလေး ဖြစ်လေသည်။

အဲဒီတုန်းကလည်း ရွေးစရာသိပ်မရှိ။ သူက ဗြောင်မလိုချင်၍ အပွင့်ယူလိုက်ခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ ဘာမှတော့ ဆက်ဆီမဖြစ်ပေမဲ့ ရေကူးဝတ်စုံဆိုတော့ သူ့ရဲ့ ဖြောင့်စင်းနေတဲ့ ပေါင်တန်တွေနဲ့ မို့မို့မောက်မောက် ရင်သားလေးကတော့ ထင်းနေသည်။ ခေါင်းက ရေကူးဦးထုပ်ကို ချွတ်ထားပြီး ဆံပင်ဖားလျားချထားသည်။ ခြေထောက်တဘက်ရှေ့မှာလိမ်လို့ ရင်ကလေးကို ကော့ပြီး ပိုစ့်ပေးထားခြင်းဖြစ်ရာ၊ မေမေမြင်ပါက ဆဲခံရမည်စိုး၍ ဖွက်ထားသောပုံလေး ဖြစ်သည်။

အဲ့ဒီညက နိုင်နိုင်တစ်ယောက် ညနေစာပင် ကောင်းကောင်းမစားနိုင်။ ဦးချစ်ဆွေတောင် သူ့ဓါတ်ပုံကို မမြင်ရသေး။ သူက တွေးပြီး နောင်တရနေပြီ။ ဒုက္ခပဲ၊ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ၊ အခုမှတော့ ပြန်ယူဖို့ သိပ်နောက်ကျနေပြီ။ မေမေကတောင် သူ မူပျက်နေတာကို သတိထားမိသည်။ ဘာမှန်းတော့မသိဘူးပေါ့။

….သမီး နေလို့မကောင်းဘူးလား၊ သမီးမျက်နှာကြည့်ရတာ နှုံးနေသလိုပဲ..

..ကောင်းပါတယ် မေမေ၊ ရင်ပြည့်နေလို့ပါ၊ ထမင်းလည်း သိပ်စားချင်စိတ်မရှိဘူး..

…အင်း..အင်း.. သိပ်အများကြီးမစားနဲ့လေ၊ သွေးဆေးလေးသောက်ပြီး စောစောအိပ်ယာဝင်လိုက်..

..ဟုတ်ကဲ့…မေ.မေ…

နိုင်နိုင် သူ့အခန်းထဲရောက်တော့ ကုတင်ပေါ်လှဲရင်း နှင့် စာအုပ်တစ်အုပ် ကောက်ဖတ်နေလိုက်သည်။ စာအုပ်ထဲမှာ ဘယ်လိုမှ စိတ်သွင်းလို့မရ။ အချိန်တွေကလည်း ကုန်တာနှေးလိုက်တာလို့ စိတ်ထဲဖြစ်မိသည်။

ထုံးစံအတိုင်း သူ့မိဘတွေ အိပ်ယာဝင်သံနားထောင်ပြီး အိမ်တစ်ခုလုံး တိတ်ဆိတ်သွားမှ နိုင်နိုင် အိပ်ယာပေါ်မှ အသာထကာ သူချောင်းနေကြ အပေါက်လေးမှ ချောင်းကြည့်နေမိသည်။ သူ့အမေတို့ ခြင်ထောင်ထဲမှာ အိပ်ပျော်နေတာကို အခန်းမီးရောင် မှိန်မှိန်အောက်မှာ တွေ့နေရသည်။ ခနနေတော့ မီးပြတ်သွားသည်။ အခန်းတစ်ခုလုံး မှောင်အတိကျသွားသည်။

နိုင်နိုင် သူ့အခန်းထဲမှာပဲ အမှောင်ထဲ ကုလားထိုင်ပေါ်မှာ အသာလေး ထိုင်နေမိသည်။ နောက် တော်တော်လေးကြာတော့ ကျွိကနဲ တဖက်ခန်းက ကုတင်လှုပ်သံလေး ကြားလိုက်ရသည်။ နိုင်နိုင် ချက်ခြင်း ချောင်းကြည့်ပေါက်ဆီ ရောက်သွားသည်။ မီးခြစ်သံ တိုးတိုးလေးနှင့်အတူ မီးရောင်လေး ပေါ်လာသည်။

ဦးချစ်ဆွေ ကုတင်စောင်းမှာထိုင်၍ ဖယောင်းတိုင်မီးကို စားပွဲပေါ်က သံဗူးတစ်ခုပေါ်မှာ စိုက်ပြီး ထွန်းလိုက်သည်။ ဦးချစ်ဆွေ သူ့ပုဆိုးကို ဖြည်ချလိုက်သည်။ သူ့လိင်ချောင်းမာမာကြီးက ဖယောင်းတိုင်မီးရောင်အောက်မှာ ထိုးထိုးထောင်ထောင် ထွက်လာသည်။ ဦးချစ်ဆွေ အံဆွဲကိုဆွဲလိုက်ပြီး ဓါတ်ပုံညှပ်ထားသော စာအုပ်ကလေးကို ထုတ်လိုက်သည်။ နိုင်နိုင် ရင်တွေ တအားခုန်လာသည်။ အသက်တောင်ရှူဖို့ မေ့နေသည်။ သူ့ဒူးတွေတောင် ချောင်ချင်လာလို့ လဲကျမသွားရန် နံရံကို အသာလေး မှေးကိုင်ထိန်းထားလိုက်ရသည်။

ဦးချစ်ဆွေ စာအုပ်ကိုလှန်ပြီး ဓါတ်ပုံလေးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ ဦးချစ်ဆွေရဲ့ မျက်နှာအမူအယာ ရုတ်တရက် ပြောင်းသွားသည်။ ချက်ခြင်းပင် သူ့လိင်တန်ကြီးကို ပုဆိုးဖြင့်ပြန်ဖုံးကာ နိုင်နိုင့်အခန်းဘက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ နိုင်နိုင် ချောင်းနေသည့် အပေါက်ကိုတော့ သူမြင်ပုံမရ။ နိုင်နိုင့်အခန်းရှိရာဘက် နံရံတစ်ခုလုံးကို သူလိုက်ကြည့်နေသည်။ သူ့မျက်နှာကလည်း ပျက်နေသည်။ နိုင်နိုင် သူ့ကို ချောင်းကြည့်တာကိုတော့ သူသိသွားပြီ။ သို့ပေမဲ့ အခုလို ဓါတ်ပုံပြောင်းထည့်ထားလိုက်သည့်သဘောမှာ ဘာသဘောလဲ၊ ကောင်းဖို့လား၊ ဆိုးဖို့လား၊ ဦးချစ်ဆွေ မဝေခွဲတတ်။

ဦးချစ်ဆွေ ဓါတ်ပုံလေးကို စာအုပ်ကြားထဲ ပြန်ညှပ်လိုက်ပြီး အံဆွဲကို ဖြည်းဖြည်းချင်း အသံမထွက် အောင် ဆွဲဖွင့်ကာ စာအုပ်ကို အံဆွဲထဲ ပြန်ဖွက်လိုက်သည်။ ဦးချစ်ဆွေ ဖယောင်းတိုင်မီးကို ငြိမ်းလိုက်သဖြင့် အခန်းတစ်ခုလုံး မှောင်အတိကျသွားသည်။ နောက်တော့ ကုတင်ပေါ် ပြန်လှဲချလိုက်ပုံရသည့် အသံတိုးတိုးလေး ထွက်လာပြီး ငြိမ်သက်သွားတော့သည်။

မနက်ကြတော့ နိုင်နိုင်တစ်ယောက် ခပ်တည်တည် နေနိုင်တာ သူ့ကိုယ်သူတောင် အံသြနေမိသည်။ အရင်တုန်းက ဦးချစ်ဆွေမသိအောင် သူချောင်းပြီး သူ့ဘာသာသူ အိန္ဒြေပျက်နေခဲ့ရသည်။ အခုတော့ ဦးချစ်ဆွေတစ်ယောက်၊ နိုင်နိုင့်ဓါတ်ပုံလေးကို ကြည့်ကာ ဂွင်းထုမိတာ သူသိသွားပြီဆိုတော့ အခုတော့ သူက အပေါ်စီးက ရနေပြီး မျက်စေ့မျက်နှာပျက်နေရသူက ဦးချစ်ဆွေ ဖြစ်နေတော့သည်။

ဦးချစ်ဆွေမှာ နိုင်နိုင့်ကို မျက်လုံးချင်းဆိုင်မကြည့်ရဲ။ မနက်အစောကြီး အလုပ်ကိစ္စဆိုပြီး အိမ်က ထွက်သွားသည်။ သို့ရာတွင် အကြာကြီးမနေနိုင်။ သူ့စက်လှေနှင့် ပစ္စည်းတွေတင်ချင်သည့် ကုန်သည်တွေက ငွေလာချေမည်ဆိုတော့ မပြန်လာလို့မရ။ ဒီနေ့ကလည်း ဒေါ်ကျော့နွယ်က တရားစခန်း ၃ ရက် ဝင်မည်ဆိုတော့ မနက်စာစားပြီးတာနဲ့ ဘုန်းကြီးကျောင်းကိုသွားမည် ဆိုတော့ ပြန်လာရသည်။

ဒေါ်ကျော့နွယ်က တကယ်တော့ တရားစခန်းကို ၉ ရက်ဝင်ချင်တာ သမီးရောက်နေတာဆိုတော့ စိတ်မချ၍ သုံးရက်သာ သွားမည်ဟု ရည်ရွယ်ထားသည်။ အဲဒီသုံးရက်ကိုတောင် စိတ်ပူလို့ ထမင်းချက်၊ ဟင်းချက် အဝတ်လျှော်တို့အတွက် ခိုင်းနေကြ အဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်ကို မှာထားသည်။ ထိုအဒေါ်ကြီးက လုပ်စရာရှိတာ လာလုပ်ပေးပြီး သူ့အိမ်သူ ပြန်သွားမှာ ဖြစ်သည်။ မပြန်ခင် ပိုက်ဆံပေးဖို့ကိုတော့ နိုင်နိုင့်ကို မှာထားခဲ့သည်။

ဦးချစ်ဆွေမှာ မလွဲသာ မရှောင်သာ၍သာ အိမ်မှာနေနေရသည်။ သူ့ရင်ထဲ တထိတ်ထိတ်နှင့်။ နိုင်နိုင် ဘယ်တော့များ ဘာပြောမလဲ ကြောက်ရွံ့နေမိသည်။ ရှက်လည်းရှက်နေသည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ နိုင်နိုင့်လို အပျိုထွတ်ထွတ်ကလေးက သူ့လို အဖိုးကြီးကိုတော့ စိတ်လာမယ်လို့ကို မထင်။ သူ့ကို တမင် ဟားတိုက်ချင်လို့ လုပ်တာများလားလို့ သံသယရှိသည်။ ဒါပေမဲ့ နိုင်နိုင့်ကို သူက သမီးလေး အရင်းလို ဂရုစိုက်ခဲ့သလို၊ နိုင်နိုင်ကလည်း သူ့အပေါ်ဘယ်တုန်းကမှ မလေးမစားလုပ်တာမျိုး မတွေ့ခဲ့ရဖူးတော့ ဘာကိုစဉ်းစားရမှန်းမသိ စိတ်တွေ ထွေပြားနေရလေသည်။ ဒီအရွယ်ကြမှတော့ မဟုတ်က ဟုတ်က အမှုမျိုးနဲ့လည်း အဖမ်းခံရပြီး ရပ်ကွက်ထဲ မြို့ထဲ နာမည်ပျက်ရမည့် အဖြစ်မျိုးလည်း မဖြစ်ချင်။ ဒါပေမဲ့ နိုင်နိုင့်အမူအယာက တစ်မနက်လုံး ဘယ်လိုမှ မနေတော့ ဦးချစ်ဆွေ နည်းနည်းလေး စိတ်သက်သာရာရလာသည်။

ဒေါ်ကျော့နွယ် သူ့သူငယ်ချင်းတွေနှင့် ဘုန်းကြီးကျောင်းကို ထွက်သွားပြီး မကြာခင်မှာ ကုန်သည်တွေ ရောက်လာသည်။ သူတို့ကုန်တွေ ဦးချစ်ဆွေ စက်လှေနှင့် ပါသွားပြီဖြစ်ရာ အခုမှ ငွေလာချေခြင်း ဖြစ်လေသည်။ ငွေများမှာလည်း ထိုခေတ်က အချပ်ကြီးများလည်း မရှိသေး။ ဘဏ်ကလည်း ခေတ်မစားသေး ဆိုတော့ ပိုက်ဆံထုပ်တွေကို ရေရတာက တော်တော်ကြာသည်။ နိုင်နိုင်တစ်ယောက် အဲဒါမျိုးကတော့ ကူလုပ်နေကြဖြစ်သဖြင့်၊ သူနှင့် ဦးချစ်ဆွေတို့ ပိုက်ဆံထုပ်တွေကို ထိုင်ရေနေကြသည်။ ကုန်သည်တွေကတော့ လူရင်းတွေမို့ ပိုက်ဆံထုပ်ထားခဲ့ပြီး ထွက်သွားကြပြီ။ လိုတာပိုတာ နောက်နေ့ကြမှ ပြောကြသည်။ သူတို့ချင်းက အဲလိုယုံကြည်မှုရှိသည်၊ လုပ်လာတာကြာပြီ မဟုတ်လား။

ဦးချစ်ဆွေက ပိုက်ဆံရေတွက်နေရင်းက နိုင်နိုင့်ကို တချက်တချက် ခိုးခိုးကြည့်သည်။ နိုင်နိုင်က ဘယ်လိုမှ မနေ၊ လုံးဝပုံမပျက်တော့ ဦးချစ်ဆွေလည်း စိတ်သက်သာရာရရုံမက လီးက မာလာရသည်။ အင်း နောက်ပြီး တစ်အိမ်လုံးမှာ သူတို့နှစ်ယောက်ထဲ။ ဦးချစ်ဆွေ ပိုက်ဆံထုပ်ရေတာတောင် ခနခန ပြန်ပြန်ရေနေရသည်။ လူလည်း အယောင်ယောင် အမှားမှားတွေ ဖြစ်နေသည်။ နိုင်နိုင်ကတော့ ကောင်းကောင်းသတိထားမိသည်။ စိတ်ထဲမှာ ရယ်ချင်နေသည်။ မျက်နှာပေါ်က ရယ်ချင်နေသည့် အမူအရာကို ဦးချစ်ဆွေ မမြင်အောင် တချက်တချက် တဖက်လှည့်လိုက်ရသည်။ သူ ဦးချစ်ဆွေကို ရုပ်သေးရုပ်လို ကစားလို့ရနေတာကို သဘောကျနေမိသည်။

အဲ့လိုနှင့် တစ်နေ့တာကို ဖြတ်သန်းလာခဲ့ပြီး ညနေစာစားပြီးတဲ့အချိန်မှာ ဦးချစ်ဆွေက အပြင်ခနထွက်သွားသည်။ အိမ်မှာလာကူတဲ့ အဒေါ်ကြီးလည်း ပြန်သွားပြီ။ အိမ်ကြီးတစ်လုံးထဲ တစ်ယောက်ထဲကျန်ခဲ့တာအပြင် ညလေးမှောင်လာတော့ နိုင်နိုင့်စိတ်တွေ စကစားလာသည်။ ဦးချစ်ဆွေကို အဲလို ကလိနေရုံဖြင့် မတင်းတိမ်ချင်တော့။ သူ့သွေးသားတွေကလည်း တောင်းဆိုနေပြီ။ ကိုဘိုမောင်နှင့်လည်း အတွေ့အကြုံရှိဖူးနေပေမဲ့ နောက် ယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့ဆို ဘယ်လိုနေမလဲ။နောက်ပြီး သူနဲ့ ပထွေးဆိုပေမဲ့ သူ့ကို သမီးအရင်းလို ဂရုစိုက်ခဲ့သူ၊ သူနှင့် လက်ပွန်းတတီး တောက် လျှောက်နေလာခဲ့သူ၊ နောက်ပြီးတော့ သူအမြဲချောင်းနေကြမို့ စိတ်ထဲက လိုချင်နေရသော လီးကြီးပိုင်ရှင်၊ ဒီညတော့ တစ်ခုခုဖြစ်အောင် စမ်းကြည့်မည်ဟု နိုင်နိုင် တွေးနေလိုက်သည်။

နိုင်နိုင့်စိတ်ကူးကတော့ ဦးချစ်ဆွေကို ထုံးစံအတိုင်း သူ့အခန်းက ချောင်းမည်။ ဦးချစ်ဆွေ သူ့ဓါတ်ပုံလေးကို စာအုပ်ကြားက ထုတ်ပြီး ဂွင်းထုမှ သူ့အခန်းထဲသို့ ဝင်သွားပြီး အမိဖမ်းမည်။ အဲဒီအချိန်မှာ ဘာဖြစ်မလဲ၊ ခစ်ခစ်၊ သူ့ဘာသာ အသည်းယားလာသည်၊ သူ့စောက်ဖုတ်လေး စိုလာသည်၊ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ချွတ်ပြီး လျှော်မဲ့ခြင်းထဲ ပစ်ထည့်လိုက်သည်။ ဘရာဇီယာလည်း ဒီအတိုင်းပဲ ခြင်းထဲသွားတော့ ဆိုပြီး လှမ်းပစ်ထည့်လိုက်လေသည်။ အပေါ်က သူ့ပထွေး ဦးချစ်ဆွေရဲ့ ရှပ်အင်္ကျီလက်ရှည် အဟောင်းတစ်ထည်ကို ကောက်ဝတ်လိုက်သည်။ အင်္ကျီကြီးက သူ့ပေါင်လည်လောက်ထိရောက်နေတော့ မထူးပါဘူးဆိုပြီး ထမိန်ပါ ကွင်းလုံးချွတ်ပြီး ခြေရင်းကတန်းမှာ လွှားထားလိုက်သည်။ နောက်တော့ သူ့ဘာသာသူ အဝတ်ဘီဒိုက ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်မှာ လမ်းလျှောက်ကြည့်ရင်း ဆံပင်တွေကို သိပ်ပွနေသလားဟု ထင်ပြီး သားရည်ပင်နှင့် အနောက်မှာ စုချည်လိုက်သည်။ ထိုအခါတော့ သူ့မျက်နှာလေး ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ဖြစ်သွားသည်။

အင်း ဖေကြီး အခုထိလည်း ပြန်မလာသေးပါလား၊ ခါတိုင်း အဲလောက် ညမနက်ပါဘူးဟုလည်း စိတ်ထဲ လည်း တွေးမိသည်။ အောက်ထပ်ကို ခနပြန်ဆင်းကြည့်သည်။ ဘယ်သူမှလည်း မရှိတော့ တိတ်ဆိတ်နေသည်။ အိမ်ရှေ့မှာ သူတို့ တံခါးက နှစ်ထပ်ဖြစ်သည်။ တစ်ခုက ဘိလပ်တံခါးခေါ်မလား ဘာဂျာတခါးခေါ်မလား သံတံခါးဖြစ်သည်။ အဲဒါက အမြဲလိုလို စေ့ထားပြီး အထဲမှ သော့ခပ်ထားလေ့ရှိသည်။ အပြင်သွားသောသူက သော့ပါသွားလျှင် အပေါက်က လက်လျှို၍ သော့ဖွင့်ဝင်၍ရသည်။

နောက်တစ်ထပ်က သစ်သားတံခါး ခေါက်တံခါးဖြစ်သည်။ နေ့ခင်းဆိုလျှင် အကုန်ဖွင့်ထားတတ်ပြီး ညအိပ်မှ လုံးဝပိတ်လိုက်လေ့ရှိသည်။ အခုတော့ အဲဒီသစ်သားတံခါးကို ပိတ်ဖို့အချိန်တောင်ရောက်လာပြီ။ အဲဒီသစ်သားတံခါးကို အတွင်းမှ ဂလန့်ထိုးလိုက်လျှင် အပြင်က ဘိလပ်တံခါးကို သော့ခပ်ဝင်ရုံနှင့် မရတော့ပေ။ အတွင်းက လူက ဖွင့်ပေးမှ ဝင်လို့ရပေမည်။

စောင့်ရတာ နည်းနည်းကြာတော့ နိုင်နိုင် စိတ်မရှည်ချင်တော့။ သစ်သားတံခါးကိုပါ ပိတ်လိုက်တော့သည်။ ပြန်မလာရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ၊ ဟင့် သူတခါမှ မစဉ်းစားမိ၊ ခါတိုင်း သူ့မေမေပဲ ဖွင့်ပေးနေလို့ထင်သည်။

နိုင်နိုင် အပေါ်ထပ်ပြန်တက်ပြီး သူ့ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေး လှဲရင်း အတွေးထဲ နှစ်မြောနေသည်။ ကိုဘိုမောင်နှင့် ကြမ်းခဲ့တဲ့နေ့တွေကို ပြန်လွှမ်းလာသည်။ ရဲသီဟကရော သူ့ကို ချစ်ခွင့်တောင်းဦးမှာလား။ အဲဒါထက် ဦးချစ်ဆွေ၏ လိင်တန်ထွားထွားကြီးကို ပြန်တွေးမိပြန်တော့ သူ့လက်ကလေးတွေက အလိုလို ပေါင်ကြားရောက်သွားပြန်သည်။ အခုတော့ ဒူးထောင်လိုက်တာနဲ့ ရှပ်အင်္ကျီအနားက ပေါင်ရင်းကို လှန်ကျသွားပြီး သူ့ပေါင်ခွဆုံက ရှင်းလင်းနေသည်။ မနေ့ကပင် စောက်မွှေးလေးတွေကို ရိပ်ထားသဖြင့် ပြောင်ရှင်းနေသော သူ့စောက်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းလေးကို လက်ဖျားကလေးဖြင့် ပွတ်ပေးနေရင်းက အဖုတ်နှုတ်ခမ်းလေးကို ပွတ်လိုက်မိသည်။

..အ…

သူ့ပါးစပ်က အသံလေးပင်ထွက်အောင် ငြီးငြူမိသည်။ အားးးးးး လိုချင်လိုက်တာ၊ အရည်လေးတောင်စီးကျလာပြီ။ သူ့ ဆန္ဒတွေ တအားပြင်းပြနေရပြီ။ ဒီလိုမိုးချူပ်နေမှတော့ ဖေကြီး ပြန်လာတာနဲ့ သူစိတ်ကူးထားသလို ဟိုဟာတောင် လုပ်ပါတော့မလားမသိဘူးလို့ တွေးပြီး ဒေါသလည်း နည်းနည်းထွက်နေမိသည်။

အဲ့လိုနှင့် နိုင်နိုင်တစ်ယောက် စိတ်တွေ ဂနာမငြိမ် ဖြစ်နေချိန်မှာ တံခါးခေါက်သံ ကြားလိုက်ရသည်။ အိမ်ရှေ့သို့ တချိန်လုံးနားစွင့်နေသော နိုင်နိုင်မှာ ကမန်းကတန်းထကာ လှေခါးမှ ပြေးဆင်းသွားမိလေသည်။ တံခါး ကလန့်ဖြုတ်လိုက်ပြီးမှ မိမိကိုယ်မိမိ ဘယ်လိုဝတ်စားထားတယ်ဆိုတာ နိုင်နိုင်သတိရလိုက်မိသည်။ သူ့တကိုယ်လုံးမှာ ဦးချစ်ဆွေရဲ့ ရှပ်အင်္ကျီတစ်ထည်ပဲရှိသည်။ အတွင်းမှာ ဘရာလည်း မရှိ၊ ဘောင်းဘီလည်းမရှိ။ သူ ပထမရည်ရွယ်ထားတာက ဦးချစ်ဆွေ ဟိုဟာလုပ်နေမှ ဝင်သွားဖို့၊ အကြောင်းမဟုတ်တော့ပါဘူး၊ ဦးချစ်ဆွေ နောက်ကျနေလို့ ဒေါနည်းနည်းပွတာက တစ်ချက်၊ တခါမှ အဲလို နောက်မကျဖူးလို့ စိတ်ပူတာက တစ်ချက် ရောသွားလို့ အဲဒီဟာတောင် သိပ်ဂရုမစိုက်မိတော့ပါဘူး။

တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်တော့ ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင့်ကို မကြည့်ပဲ ခေါင်းကြီးငုံ့ပြီး အိမ်ထဲ တန်းဝင်သွားသည်။ နိုင်နိုင်က ဘိလပ်တံခါးပိတ်၊ သော့ခပ်၊ သစ်သားတံခါးကိုပိတ် ကလန့်ချပြီးမှ ဦးချစ်ဆွေနောက် လိုက်သွားသည်။ ဦးချစ်ဆွေက မီးဖိုထဲမှာ ရေအိုးထဲက ရေတစ်ခွက်ခပ်ပြီး အငမ်းမရ တစ်နှစ်လောက် ရေငတ်နေတဲ့သူလို သောက်နေသည်။ နိုင်နိုင်က ဦးချစ်ဆွေနဲ့ လက်တကမ်းလောက်မှာ ရပ်လိုက်ပြီး ဦးချစ်ဆွေ ရေသောက်အပြီးကို စောင့်နေလိုက်သည်။ ပြီးသွားတာနဲ့

…ဖေကြီး ဒါက ဘယ်ကိုသွားနေတာလဲ…

ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင့်ကို တည့်တည့်မကြည့်ပဲ ဘေးကို ကြည့်ရင်းက

…ဖေကြီး သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ တွေ့လို့ လဘက်ရည်ဆိုင်မှာ စကားကောင်းသွားလို့ပါ သမီးရယ်…

..အိမ်မှာ သမီးတစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့တယ်ဆိုတာ ဖေကြီးမေ့နေပြီလား၊ ခါတိုင်းတောင် ဒီလို နောက်မကျတတ်ပဲနဲ့..

အဲလို နိုင်နိုင်က လေသံမာမာလေးနဲ့ ပြောလိုက်မှ ဦးချစ်ဆွေက စိုးရိမ်တကြီးနဲ့ နိုင်နိုင့်ကို မော့ကြည့်လိုက်ပါတော့သည်။

…ဟင်..သမီး ဘာဖြစ်လို့လဲ.. ဖေကြီးမရှိတုန်း တစ်ယောက်ယောက်များ..

..အခုမှ စိုးရိမ်မနေနဲ့ ဘာမှမဖြစ်ဘူး၊ တခါထဲ သမီးတစ်ယောက်ထဲ ရှိနေတာများ အိမ်ကို တော်တော်နဲ့ ပြန်မလာဘူး..

..အင်း ဖေကြီးက …………..

အဲလို ပြောရင်းနဲ့မှ ဦးချစ်ဆွေတစ်ယောက် နိုင်နိုင်ဝတ်စားထားတာကို သတိထားမိသွားသည်။ မျက်လုံးကြီးပြူးပြီး စကားလည်း ထစ်သွားသည်။ လည်ဇလုပ်ကြီး မြင့်ချည်နှိမ့်ချည်နဲ့ ဖြစ်နေအောင် တံတွေးတွေကို မျိုချနေရသည်။ နိုင်နိုင်ဝတ်ထားတာကလည်း သူ့ရဲ့ ရှပ်အင်္ကျီအဟောင်း အညိုဗြောင် အသားပျော့ပျော့၊ အပေါ်ပိုင်းက ကြယ်သီးကလည်း သုံးလုံးလောက် ဖြုတ်ထားသေးတော့ ဝင်းမွတ်နေတဲ့ ရင်သား အပေါ်ပိုင်းလေးတွေ၊ နောက်ပြီး အောက်ပိုင်းက အင်္ကျီကလည်း အောက်အနားက ဘေးမှာဝိုက်ပြီး ခွဲထားတဲ့ ပုံစံဆိုတော့ ရှေ့မှာသာ ဖုံးနေပေမဲ့ ဘေးက ပေါင်သားတွေက တင်ပါးနားလောက်အထိကို မြင်နေရတာဆိုတော့ ဦးချစ်ဆွေ စကားမပြောနိုင် ဖြစ်သွားရတာလည်း အပြစ်မပြောသာပေဘူးလေ။

…အင်း အင်း..အဖေကြီး အိပ်တော့မယ် အရမ်းအိပ်ချင်နေပြီ…

ဦးချစ်ဆွေခင်မျာ ဘာပြောရမှန်းမသိတော့ပဲနဲ့ နိုင်နိုင့်ဘေးနားကနေ အမြန်ဖြတ်ပြီး လှေခါးကနေ ပြေးတက်သွားပါတော့သည်။ နိုင်နိုင်ကလည်း သူ ဦးချစ်ဆွေကို လိုသလို လုပ်လို့ရနေပြီဆိုတာ သိနေတော့ အေးဆေးပဲ အနောက်ကနေ တက်လိုက်သွားသည်။ ဦးချစ်ဆွေတို့ အခန်းထဲရောက်တော့ မီးပိတ်ထားတာမို့ မှောင်မဲနေတာနဲ့ နိုင်နိုင်က မီးကို ဖွင့်လိုက်သည်။ အခန်းထဲက လေးပေမီးချောင်းရဲ့ အလင်းရောင်က ဖွေးကနဲ့ ဖြာကျလာခဲ့သည်။ ဦးချစ်ဆွေတစ်ယောက် ခြင်ထောင်ထဲမှာ တဘက်ကို လှည့်ပြီး အိပ်နေတာကို တွေ့လိုက်ရပါတယ်။

…ဖေကြီး…

..အင် သမီး နိုင်နိုင်…

ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင်ဘက်ကို လှည့်ကြည့်ပြီး ထူးလိုက်သည်။

…ဖေကြီးကို မေးစရာရှိလို့…

..ဘာများတုန်း သမီးရယ်.. ညမိုးသိပ်ချူပ်နေပြီ…

..မိုးချူပ်တော့ရော ဘာဖြစ်လဲ ဖေကြီးရယ်….

…မဟုတ်ပါဘူး.. သမီး အိပ်ရေးပျက်နေမှာစိုးလို့ပါ…

..ဟင့်အင်း မပျက်ပါဘူး.. ဖေကြီး ဘာလို့ သမီးဓါတ်ပုံကို ကြည့်ပြီး ဟိုဟာလုပ်နေတာလဲလို့…

..အို……… သမီးရယ် ဖေကြီးကို ခွင့်လွတ်ပါကွယ်.. ဖေကြီးမှားပါတယ်.. ဖေကြီး စိတ်အလိုကို လိုက်မိတာပါ.. ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပါနဲ့နော်..

ဦးချစ်ဆွေက ကုတင်ပေါ်မှာလှဲနေရာက ထထိုင်လိုက်ပြီး နိုင်နိုင့်ကို ပြောလိုက်သည်။

..အင်းပါ ဖေကြီးကိုလည်း ဘယ်သူက တိုင်မယ်ပြုမယ် ပြောနေလို့လဲ၊ သမီးက သိချင်လို့ မေးတာကို..

နိုင်နိုင့်အသံက စိတ်ဆိုးတဲ့ပုံလည်း မပေါက်တော့ ဦးချစ်ဆွေ နိုင်နိုင့်ကို မော့ကြည့်မိသည်။ နိုင်နိုင်ဝတ်ထားတဲ့ သူ့ရှပ်အင်္ကျီလေးကလည်း ဖရိုဖရဲနှင့် သူ့ပုခုံးလေးအစွန်းမှာ အောက်ပဲ လျှောကျတော့မလိုလို မို့ နိုင်နိုင့်ရင်နှစ်မွှာက အလုံးလိုက်ကလေးတွေ၊ နို့သီးခေါင်းမမြင်ရရုံပဲ ရှိတော့သည်။ သူနှင့်လည်း အသားချင်းကပ်တော့မလောက် နီးကပ်နေလေရာ နိုင်နိုင့်ဆီမှ ရေမွှေးနံ့လေးနှင့် မိန်းကလေး ကိုယ်နံ့လေးက ဦးချစ်ဆွေ၏ ငယ်ပါကြီးကို တင်းမာထောင်ထလာစေတော့သည်။

ဦးချစ်ဆွေ စိတ်ကလည်း တဖြည်းဖြည်း ရဲလာသည်။ ကောင်မလေးရော ဆန္ဒရှိနေတာလား။ သူ့လက်တွေက နိုင်နိုင့်လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို ရောက်သွားသည်။

..သမီး တကယ်စိတ်မဆိုးဘူးလား..

နိုင်နိုင်က ခေါင်းလေးကို ရမ်းပြလိုက်သည်။

..သမီးရယ် သမီးမေမေက သွေးသားအပြောင်းအလဲနဲ့ အိမ်ထောင်သည်တွေရဲ့ တာဝန်ကို မပြုချင်တော့တာ အတော်ကြာပြီကွယ့်။ ပထမတော့ ဖေကြီးကို အားနာလို့ မငြင်းဆန်ပေမဲ့ စိတ်မပါတော့ဘူး။ နောက်တော့ လုံးဝကို လက်မခံတော့ဘူး။ ဖေကြီးတို့ အရွယ်က အဲဒီဆန္ဒတွေ အပြင်းပြဆုံး အရွယ်လေ။ အဲတော့ ဖေကြီး ကိုယ့်ဘာသာ သွေးသားတွေကို ဖြည်လျှော့ရတာပေါ့ ….

ဦးချစ်ဆွေက စကားပြောနေရင်းနဲ့ နိုင်နိုင့်လက်မောင်းလေးတွေကို ပွတ်ပေးနေတော့ နဂိုကမှ ကပိုကရိုဖြစ်နေရတဲ့ ရှပ်အင်္ကျီက ပိုလျှောကျလာရသည်။

…အဲဒီမှာ ဒီအတိုင်းကြီးဆိုရင် တော်တော်နဲ့ ကိစ္စက ပြတ်မှာမဟုတ်တော့ ကိုယ်စွဲလမ်းပြီး ဟိုဟာပြုချင်တဲ့ အချောအလှလေးတွေကို စိတ်ကူးနဲ့မှန်းပြီး လုပ်တော့ မြန်မြန်ကိစ္စပြီးရတာပေါ့ သမီးရယ်..

…ဟင်း..ဖေကြီးက မီးကို လှတယ်လို့ပြောတာပေါ့၊ ပြီးတော့ မီးကို ဟိုဟာပြုချင်နေတယ်ပေါ့လေ…

နိုင်နိုင့်အသံက စိတ်ဆိုးသံလည်းမပါတော့ ဦးချစ်ဆွေအတွက်ကတော့ ဒီလောက်ကြီးလည်း မတုန်းပါ။ ကောင်မလေး အဲ့လောက်ရဲတာကိုသာ နည်းနည်းအံအားသင့်မိရသည်။ သို့ပေမဲ့လည်း ငါးကြော်မကြိုက် ကြောင်မိုက်သာ ဖြစ်မည် မဟုတ်လား။

…အင်း..သမီး အပြစ်ပြောရင်လည်း ခံရတော့မှာပါပဲ သမီးရယ်..

ဦးချစ်ဆွေလက်တွေက ရှပ်အင်္ကျီလျှောကျသွားလို့ပေါ်လာသည့် နိုင်နိုင့်နို့ကလေးတွေပေါ်ကို အုပ်ကိုင်လိုက်တော့သည်။ နိုင်နိုင်ကတော့ ဘာမှမပြောတော့ မျက်လုံးလေးကို မှိတ်ထားကာ ဦးချစ်ဆွေ၏ ပုခုံးကိုသာ သူ့လက်လေးနှစ်ဖက် တင်ထားလိုက်သည်။ ဦးချစ်ဆွေရဲ့ခေါင်းက ငုံ့ပြီး နိုင်နိုင့် နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ငုံစို့လိုက်သည်။

..အို့…

နိုင်နိုင့်ဆီမှ ငြီးသံကလေး ထွက်လာပြီး ဦးချစ်ဆွေ လည်ဂုတ်ကို သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် တင်းတင်းကျပ်ကျပ်ကလေး ဆွဲဖက်လိုက်သည်။ ဦးချစ်ဆွေ၏ မျက်နှာကြီးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်သလို ဖြစ်သွားကာ ဦးချစ်ဆွေမျက်နှာကြီးက သူ့နို့လေးနှစ်လုံးကို ဖိကပ်မိသွားသည်။ ဦးချစ်ဆွေအတွက်တော့ အရှင်လတ်လတ် နတ်ပြည်ရောက်သွားသလို ဖြစ်နေရကာ သူ့လိင်တန်ကြီးမှာလည်း သံချောင်းလောက်ကို တင်းမာလာတော့သည်။ ငတ်နေရတာလည်း ကြာပြီမို့ အပရိကတွေ မလုပ်ချင်တော့ နိုင်နိုင့်နို့နှစ်လုံးကို သူ့မျက်နှာနှင့် ပွတ်သပ်၊ ထိသမျှ အသားနုနုအိအိလေးတွေကို လျှာနှင့်ရက်၊ နှုတ်ခမ်းဖြင့် စုပ်ရင်း နိုင်နိုင့်ကို အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်ကလေးဖြစ်သွားအောင် တွန်းလှဲချလိုက်သည်။

နိုင်နိုင်ကလည်း အလိုက်သင့်ကလေး လှဲပေးလိုက်လေသည်။ သူဝတ်ထားသည်မှာလည်း ရှပ်အင်္ကျီပွပွကြီး တစ်ထည်တည်းသာမို့ သူပက်လက်ကလေး လှန်ပြီး သူ့ဒူးနှစ်ဖက်ကို ထောင်လိုက်သည်နှင့် ရှပ်အင်္ကျီအနားတွေက ပေါင်ပေါ်မှ လျှောဆင်းကာ သူ့ပေါင်ခွဆုံက ဗလာကျင်းသွားပြီ ဖြစ်လေသည်။

ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင့်ကို အသာလေး တွန်းလှဲလိုက် ကတည်းက နိုင်နိုင့်ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် နေရာယူပြီး ဖြစ်လေသည်။ သူပုဆိုးမှာလည်း ပြေနေပြီမို့ လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ် ဖြစ်သွားရန် အိပ်ယာခြေရင်းသို့ ကန်ထုတ်ပစ်လိုက်သည်။ ဦးချစ်ဆွေမှာ နိုင်နိုင့်ကိုယ်ပေါ်မှမိုးလျှက် ညာဘက်လက်ကို ထောက်ကာ ဘယ်ဘက်လက်ဖြင့် သူ၏မာန်ဖီနေသော အတန်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင်၍ နိုင်နိုင့်ပေါင်ခွဆုံကြားက အဖုတ်နေရာကို မှန်းတေ့လိုက်လေသည်။ ခြင်ထောင်တွင်းမှာ သူ့ကိုယ်မှအရိပ်က နိုင်နိုင့်အောက်ပိုင်းကို ကျနေသဖြင့် မြင်ကွင်းက သိပ်မသဲမကွဲပေမဲ့ အိမ်ထောင်သည်မို့ ပစ်မှတ်ကတော့ မလွဲပါ။ သူ့လီးထိပ်ကြီးမှာ စိုစိုစွတ်စွတ် ခပ်ချွဲချွဲ အရည်များကို ထိမိသဖြင့် နိုင်နိုင်တစ်ယောက်လည်း စိတ်တွေ အရမ်းထနေပြီဖြစ်ကြောင်း သူ သိလိုက်ရသည်။ နုဖတ်နေသည့် နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကြားမှာ အသာတေ့၊ ကိုယ်ကိုထိန်းပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိသွင်းချလိုက်ရာ အရည်များဖြင့် ချောမွေ့နေသော်လည်း အပျိုမအဖုတ်ကလေးက တင်းကျပ်နေသဖြင့် ဦးချစ်ဆွေမှာ အရမ်းမလုပ်ရဲချေ။ တစ်လက်မချင်း ဖိသွင်းလိုက် ပြန်ထုတ်လိုက်နှင့် သူ့လိန်တန်တဝက်ဝင်သည်အထိတော့ စိတ်ကို ထိန်းလုပ်နေရရှာလေသည်။

နိုင်နိုင်မှာ မျက်လုံးလေးကို တင်းတင်းမှိတ်ထားပြီး နှုတ်ခမ်းလေးမှာ ဟတတဖြင့် အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှူရင်း ဦးချစ်ဆွေ နည်းနည်းဖိထိုးလိုက်တိုင်း အင့် ကနဲ အင့်ကနဲ ငြီးငြူနေလေသည်။ သူ့လိန်တန်ကြီး တဝက်လောက်ဝင်ပြီးသော အချိန်မှာတော့ ဦးချစ်ဆွေတစ်ယာက် စိတ်ကို ဘယ်လိုမှ ထိန်းမရတော့ပါ။ ခါးကိုကော့ကာ တစ်ချက်တည်းနှင့် သူ့လီးကြီးတစ်ချောင်းလုံး အဆုံးထိဝင်အောင် ဆောင့်ချလိုက်မိတော့သည်။

…စွိ..ဖျစ်…ဖတ်..

…အား….အင်း..ရှီး…..ကျွတ်စ်..ကျွတ်စ်……. နာတယ်ဖေကြီး.. အားး…

ရုတ်တရက် ထအော်လိုက်သော နိုင်နိုင့်အသံကြောင့် ဦးချစ်ဆွေ ရောက်သည့်နေရာမှာ ရပ်နေလိုက်မိသည်။ ရောက်နေတာကလည်း ဆုံးနေပါပြီ။ သူ့ဆီးခုံက နိုင်နိုင့်စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းလေးကို ဖိကပ်နေပြီး ဖြစ်လေသည်။ သူ့လိန်တန်ကြီးတောင် နည်းနည်းပူသွားသည်။ အခုတော့ နိုင်နိုင့်စောက်ခေါင်းအတွင်းသား နွေးနွေးလေးထဲမှာ နပ်နေသည်။ ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင်၏ ရှုံ့မဲ့သွားသော မျက်နှာလေးကို အသာနမ်းလိုက်သည်။ နိုင့်နိုင့်နို့နှစ်လုံးကတော့ သူ့ရင်ဘတ်အောက်မှာ ပိပြားနေပြီ။

…ဆောရီး ခလေးရယ်၊ အရမ်းနာသွားလား.. ဖေကြီး လောသွားတယ်..

နိုင်နိုင်မှာ အခုလို ဦးချစ်ဆွေရပ်နေလိုက်တော့ သူ့စောက်ခေါင်းထဲက အနာ ဖြည်းဖြည်းချင်း သက်သာလာသဖြင့် မျက်လုံးတွေကိုဖွင့်ပြီး သူ့ကို စိုးရိမ်တကြီး ငုံ့ကြည့်နေသော ဦးချစ်ဆွေကို ခေါင်းလေး တစ်ချက် ငြိမ့်ပြလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း ဦးချစ်ဆွေ ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်မှာလည်း မလိုလားသဖြင့်

…ရတယ် ဖေကြီး… ရုတ်တရက်မို့ နည်းနည်း စပ်သွားတာပါ..

နိုင်နိုင့်လက်လေးတွေက ဦးချစ်ဆွေကို တင်းတင်းလေး ပြန်ဖက်ထားမိသည်။ သူထင်တဲ့အတိုင်းပဲ ဦးချစ်ဆွေဒုတ်ကြီးက ကိုဘိုမောင်ထက်တုတ်ပြီး ရှည်လည်းရှည်သေးသည်။ နောက်ပြီး စိတ်ဆန္ဒပြင်းပြလွန်းလို့လားမသိ သံချောင်းကြီးလိုပဲ မာလိုက်တာက အကြောလိုလို အရိုးနုလိုလို အဖုဖု အထစ်ထစ်တွေတောင် နိုင်နိုင့်စောက်ခေါင်းအတွင်းသားလေးတွေမှာ ထိဖိနေတာကို သိနေရသည်။ နိုင်နိုင်လည်း ခံစားလိုက်ရတာ ပြည့်နှစ်သွားတာပဲ မဟုတ်လား။

နိုင်နိုင်က သူ့အတွင်းသားလေးတွေ ပူစပ်တာ ပြေလျှော့သွားပြီး ဦးချစ်ဆွေရဲ့ ပူပူနွေးနွေး လိင်ချောင်းတုတ်တုတ်ကြီးကို အသားကျသွားတာနဲ့ သူ့ဖင်လေး မသိမသာလှုပ်ပေးပြီး ဦးချစ်ဆွေကိုစလုပ်ဖို့ အချက်ပေးလိုက်သည်။ ဦးချစ်ဆွေက ပထမတော့ သူ့လက်နှစ်ဘက်ကို ထောက်ပြီး ဖင်ကိုကော့လို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း အဝင်အထွက် စလုပ်သည်။ နောက်တော့ တဖြည်းဖြည်း အရှိန်ကလေးရလာသည်။ လက်ထောက်ထားရတာလည်း ညှောင်းလို့ နိုင်နိုင့်ကိုယ်လေးပေါ် မှောက်ချလိုက်ပြီး သူ့လက်ဖဝါးတွေကို နိုင်နိုင့်တင်ပါးအောက် ထိုးထည့်ပြီး နိုင်နိုင့်ဖင်လုံးတွေကို ဆွဲဆွဲပြီး အားရပါးရ ဆောင့်တော့သည်။

ဦးချစ်ဆွေမှာ အတွေ့အကြုံရင့်ကျက်သူ အိမ်ထောင်သည်မို့ ဆောင့်ချက်တိုင်းက အားပါပြီး အချက်ကျကျ ထိထိမိမိ လိုးတတ်သူဖြစ်သည့်အပြင် သူ့လိင်တန်ကြီးမှာ အားရပါးရ တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင်ကြီးမို့ နိုင်နိုင့်ခင်မျာ အခုမှ ကာမစည်းစိမ်ကို ပြည့်ပြည့်ဝဝ ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ်ကြီး ခံစားရပေတော့သည်။ ဦးချစ်ဆွေ၏ ဆောင့်ချက်များအောက်တွင် လူးလိမ့်ကော့ပျံနေပြီး ကာမအရသာ အထွတ်အထိပ်ကို ရောက်သွားတော့သဖြင့် သူ့လက်သည်းများက ဦးချစ်ဆွေ၏ ကြောပြင်ကြီးကို ကုတ်ခြစ်လိုက်မိလေသည်။ ချစ်ဆွေမှာလည်း ဘယ်ကာလကတည်းက မှန်းပြီး လုပ်ချင်နေမှန်းမသိသော မယားပါသမီးလေးကို တကယ်ဆော်နေရတာမို့ စိတ်ဓါတ်အရရော၊ အဖုတ်ကလေးက ကျပ်လွန်းသဖြင့် သူ့လိန်တန်ကြီးကို ဆုပ်ညှစ်ကိုင်ပေးထားသလို ဖြစ်နေရတာရော၊ ထို့ကြောင့် ပထမဆုံးအချီမှာတော့ သိပ်အကြာကြီး မထိန်းနိုင်တော့ပဲ နိုင်နိုင် ပြီးသွားပြီသည်နှင့် ခနတာအတွင်း သူလည်း သုတ်ရည်များ နိုင်နိုင့်စောက်ခေါင်းအတွင်းထဲ ပန်းညှစ်ထည့်ကာ ပြီးသွားရရှာတော့သည်။

….အားးးးး ဖေကြီး……………..

…ကောင်းလိုက်တာ သမီးရယ်……

………………………………

ဦးချစ်ဆွေမှာ ပြီးသွားသော်လည်း သူ့လိင်တန်ကြီးကို နိုင်နိုင့်အဖုတ်လေးထဲ စိမ်ထားရင်း၊ သူတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် တင်းကျပ်စွာဖက်ထားရင်း အသက်ကို မှန်မှန်လေးရှူရင်း နားနေကြလေသည်။ ခနနေတော့မှ နိုင်နိုင်က ဦးချစ်ဆွေ ရှပ်အင်္ကျီကြယ်သီးများကို ဖြုတ်လိုက်ပြီး သူ့လက်သည်းကလေးများဖြင့် ဦးချစ်ဆွေ၏ ရင်ဘတ် လည်ပင်းတို့ကို မနာ့တနာ ဖွဖွလေး ခြစ်ကစားနေသလို၊ ဦးချစ်ဆွေကလည်း နိုင်နိုင့်၏ လက်တအုပ်စာထက် နည်းနည်းလေးကြီးသော နို့ကြီးတွေကို ဖျစ်ညှစ်လိုက် နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်ချောင်းထိပ်ကလေးဖြင့် လိမ့်လိုက် ကစားနေပေသည်။ နိုင်နိုင်က ဦးချစ်ဆွေ၏ မျက်နှာကို မော့ကြည့်ရင်း

…ဖေကြီး……..

…ဟင်..သမီးလေး….

..ဟင့်.. ဖေကြီးကလည်း လူကိုတော့ ဟိုဟာတောင် လုပ်ပြီးနေပြီ၊ အခုထိ သမီးခေါ်တုန်းပဲလားလို့..

….အင်းလေ ဟုတ်သားပဲ မိုးကြိုးတွေ ဘာတွေပစ်နေပါဦးမယ်၊ နိုင်လေးလို့ ခေါ်မယ်နော်၊ သမီးမေမေရှေ့ကြရင်တော့ ထုံးစံအတိုင်းပေါ့နော်..

…ဟင့်..ကြည့်..ပြောရင်းနဲ့တောင် သမီးလုပ်နေသေးတယ်…

..အော်အေး ဘွာတေး ဘွာတေး.. နိုင်လေးကရော ဖေကြီးကို ဘယ်လိုခေါ်မှာလဲ… ဖေကြီးလို့ မခေါ်နဲ့တော့နော်..

..အင်းလေ ဦးဦးချစ်လို့ခေါ်မယ် ခစ်ခစ်..

..ကောင်းတယ် ဦးဦးချစ်နဲ့ နိုင်လေးပေါ့ ဟီးဟီး… လူကွယ်ရာမှာနော်၊ အဟီး…

..အင်းပါ.. ဒါနဲ့ ဦးဦးချစ်ကို သမီး..၊ အဲ နိုင် မေးစရာရှိသေးတယ်…

…နိုင်လေးကလည်းကွာ.. မေးစရာတွေကြီးပဲ၊ တခါထဲ၊ ခါတိုင်းဆို စကားတောင် သိပ်မပြောပဲနဲ့ အခုတော့ .. ကဲမေးမေး ဘာမေးမလို့လဲ.. ပေါက်ကရတွေတော့ မမေးနဲ့နော်၊ ဟင်း….

..ဦးဦးချစ်က နိုင့်ကို ဘယ်တုန်းကတည်းက အဲ့လိုလုပ်ချင်စိတ်ပေါ်နေတာလဲဟင်..

…ဘယ်လိုလုပ်ချင်စိတ်ကို ပြောတာလဲကွ.. ရှင်းရှင်းပြောတာမဟုတ်ဘူး နိုင်လေးကလည်း..

…ဟင်း ဦးဦးချစ်ကလည်း သိရဲ့သားနဲ့ ညစ်ပြီ၊ နိုင့်ကို အဲဒီစကားပြောစေချင်လို့ မဟုတ်လား ဟင့်… အခုပဲ ဦးဦးချစ် နိုင့်ကို လုပ်ပြီးသွားတဲ့ဟာလေ.. မယားလေးလို ကျင့်ချင်နေတာကို ပြောတာ…

..အဟီး သိပါတယ်ကွာ နိုင်လေးကို ဦးဦးချစ်က တမင်စနေတာပါ၊ ဘယ်တုန်းကတည်းကလဲဆိုတော့၊ မှန်း…. အင်း နိုင်လေး ဦးကို စိတ်မဆိုးရဘူးနော်…

.အင်းပါ၊ ဒီထက်စိတ်ဆိုးစရာရော ရှိသေးလို့လားလို့ ၊ ခါထဲမှပဲ ဦးဦးချစ်ကလည်း….

..အင်း နိုင်လေး ဓါတ်ပုံချင်းလဲလိုက်တဲ့ပုံလေး သိတယ်မဟုတ်လား၊ အဲဒီအချိန်ထဲကပဲ၊ ဒါပေမဲ့ ဦးဦးချစ်က နိုင်လေးမေမေကိုလည်း ချစ်နေတာမဟုတ်လား၊ အဲဒီတုန်းက သူကလည်း အဲဒီစိတ်တွေ မကုန်သေးဘူးလေ၊ နိုင်လေးကို လုပ်ချင်စိတ်ပေါ်လာရင် သူ့ကို လုပ်လိုက်တာပဲ၊ စိတ်ထဲမှာတော့ နိုင်လေးကို မှန်းလို့ပေါ့၊ ..

..အို.. ဦးဦးချစ်ကလည်း အဲ့တုန်းက နိုင်လေးက အပျိုဖြစ်စလောက်ပဲရှိဦးမှာ၊ ဦးဦးချစ်ဟာကြီးသာ သွင်းလိုက်ရင် ကွဲပြဲပြီး သေများသွားမလားတောင် မသိပါဘူး၊ ခစ်ခစ်…

..မသေလောက်ပါဘူးနိုင်လေးရယ်၊ ရှေးခေတ်က ဘုရင်တွေဆိုရင် တော်ကောက်တာ တချို့ဆို တကယ့်ငယ်ငယ်လေးတွေ၊ ကုလားပြည်မှာဆိုရင် မိန်းကလေး ၁၁ နှစ်သမီးလောက်နဲ့တောင် မိဘက အိမ်ထောင်ချပေးရနေတာပဲဟာ…

…ဟင့် လူဆိုးကြီး အဲတုန်းက နိုင်လေးက မသိလို့ ကိုယ့်ကို အဲ့လိုစိတ်ထဲက ပစ်မှားနေတာ၊ အိ၊ အသည်းယားစရာကြီး ခစ်ခစ်..

ထိုကဲ့သို့ အညီအယောက်လေးတွေ ပြောနေရင်းလက်တွေကလည်း ဆော့နေကြတာဆိုတော့ ဦးချစ်ဆွေ၏ လီးကြီးမှာလည်း နိုင်နိုင့်အဖုတ်လေးထဲမှာ တဖြည်းဖြည်း ပြန်မာလာခဲ့လေသည်။ ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင့်ကိုယ်ပေါ် လိမ့်တက်လိုက်တော့ နိုင်နိုင်ကလည်း အလိုက်သင့်ကလေး ပေါင်ကို ဖြဲကားပေးထားသည်။ သူ့အဖုတ်လေးမှာလည်း စိုရွဲနေပြီ မဟုတ်လား။ အင်း ပထမဦးဆုံးညဆိုတော့ လှေကြီးထိုးနဲ့ စခန်းသွားကြဦးမှာပေါ့လေလို့ နှစ်ယောက်စလုံး ခေါင်းထဲမှာ တွေးလျက်၊ ချစ်တလင်း နောက်တကြိမ်ခေါ်ဖို့ တာစူကြလေတော့သည်။

ဦးချစ်ဆွေနှင့် နိုင်နိုင်တို့မှာ သူတို့အတွက် မင်္ဂလာဦးညလို ဖြစ်နေသဖြင့် ဦးချစ်ဆွေတို့ လင်မယားအိပ်သည့် ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ ချစ်တလင်းခေါ် အတော်ကြမ်းကြသဖြင့်၊ နှစ်ယောက်စလုံး နေမြင့်မှ နိုးကြလေသည်။ ဦးချစ်ဆွေမှာ နိုးနိုးချင်း လူကြီးပီပီ ဒေါ်ကျော့နွယ်မရှိပဲ အိမ်ရှေ့တံခါးမကြီးပိတ်ထားပြီး အိပ်လို့ မသင့်တော်မှန်းသိသည်။ ထို့ကြောင့် ကမန်းကတန်း အိပ်ယာမှထ အိပ်ယာခြေရင်းမှ ပုဆိုးကို ကောက်စွပ်ပြီး နိုင်နိုင့်ကို ပါးကလေး ရွှတ်ကနဲ နမ်းပြီး နိုးလိုက်လေသည်။ နိုင်နိုင်က မျက်လုံးလေး ပွင့်လာပြီး

..ဟင့် ဦးဦးချစ် ဘယ်သွားမလို့လဲလို့၊ သမီးတော့ ဦးဦးချစ်နဲ့ အိပ်ယာထဲမှာပဲ တစ်နေ့လုံး နေချင်တော့တာပဲ၊..ဟင့်…

…ဦးဦးချစ်လည်း နေချင်တာပေါ့ကွာ၊ ဖြစ်နိုင်ရင် နိုင့်ဟာလေးထဲကနေ ဆွဲတောင်မထုတ်ချင်ဘူး၊ အဟီး၊ အခု အိမ်အောက်က တံခါးသွားဖွင့်ရမယ်၊ တော်ကြာ ဟိုအဒေါ်ကြီးရောက်လာရင် သမီး ဦးဦးချစ်တို့ အိပ်ယာထဲ အိပ်နေတာတွေ့သွားရင် မကောင်းဘူး။ အိမ်တံခါးကြီးလည်း အခုလို ပိတ်ထားလို့ မကောင်းဘူး။ အခု ခနဖွင့်ထားပြီး ဟိုအဒေါ်ကြီး ထမင်းဟင်းချက်ပြန်သွားမှ အတွင်းက ဘိလပ်တံခါးပိတ်ထားပြီး ဦးဦးချစ်တို့ ဆက်ချစ်လိုက်ရအောင်..

နိုင်နိုင်လည်း သိပါသည်။ အဲဒါကြောင့် အိပ်ယာထဲမှ လူးလဲထကာ သူ ညက ဝတ်ခဲ့သော ရှပ်အင်္ကျီလေးကို ကောက်ကာ လက်ထိုးဝတ်နေလေသည်။ ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင့် နို့လေးနှစ်လုံးကို သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် အသာလှမ်းညှစ်လိုက်လေသည်။

..ဟင့် ဦးဦးချစ်နော်၊ မစလာနဲ့ တခါထဲ..

နိုင်နိုင်၏ လှပသော ကြာမူပါပါ မျက်စောင်းလေးကြောင့် ဦးချစ်ဆွေမှာ တဟီးဟီးရယ်မောရင်း နိုင်နိုင့်ပါးလေးကို တရွှတ်ရွှတ် နမ်းလိုက်မိလေသည်။

..ဟော အိပ်ယာခင်းတွေမှာလည်း ပေပွနေတာပဲ အကွက်တွေ၊ လျှော်တဲ့ခြင်းထဲ ထည့်လိုက်မှ ရမယ်..

…………………………………………

အိမ်အကူအဒေါ်ကြီး အိမ်ရောက်လာ ထမင်းချက် ဟင်းချက် လုပ်နေတုန်း ဦးချစ်ဆွေ ဈေးနားခဏသွားဝယ်လာတဲ့ မုန့်ဟင်းခါးစား လဘက်ရည်သောက်ကြပြီး တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် မထိမိ မကိုင်မိအောင် မနည်းထိန်းနေကြရသော ဦးချစ်ဆွေနှင့် နိုင်နိုင်တို့ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကြည့်ကာ ပြုံးစေ့စေ့နှင့် ဖြစ်နေကြလေသည်။ ဦးချစ်ဆွေလည်း အလုပ်ကိစ္စဆိုပြီး ထွက်သွားရာမှ နေ့ခင်းဘက် ပြန်ရောက်လာတော့ အိမ်အကူအဒေါ်ကြီးမှာ ပြန်ဖို့ ပြင်ဆင်နေပြီ ဖြစ်သည်။ အိမ်နောက်ဖက်မှာ သူလျှော်ခဲ့သော အဝတ်တွေ လှမ်းထားခဲ့ကြောင်း၊ ဟင်းက မနက်စာ ညစာ စားလို့ရအောင် ချက်ထားခဲ့သဖြင့် ညနေ သူလာဖို့ မလိုတော့ကြောင်း၊ အဝတ်များကိုသာ မိုးမချူပ်မှီ သိမ်းဖို့လိုကြောင်း ဦးချစ်ဆွေကို မှာပြီး ထွက်သွားတော့သည်။

ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင်ရောဟု မေးကြည့်ရာ အိပ်ချင်လို့ အပေါ်ထပ်တက်သွားကြောင်း တရေးတမော အိပ်နေပြီထင်ကြောင်း ပြောသွားလေသည်။

ဦးချစ်ဆွေက အိမ်ရှေ့ သံဘာဂျာတံခါးကို စေ့၊ သော့ခလောက်ခပ်ပြီး အိမ်ပေါ်သို့ အသာတက်လာခဲ့တော့သည်။ အိမ်ပေါ်ရောက်တော့ သူတို့ လင်မယား အိပ်သည့်အခန်းမှာ အိပ်ယာခင်းများ အသစ်လဲထားပြီး သပ်သပ်ရပ်ရပ်ကလေး ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့ရလေသည်။ နောက် နိုင်နိုင့်အခန်းဝသို့ အသာလေး ခြေဖျားထောက်၍ လျှောက်သွားလိုက်သည်။

…ဟိုက်…

တွေ့လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်းက ဦးချစ်ဆွေ၏ ရင်ဘတ်ထဲသို့ လှိုင်းလုံးကြီး ဆောင့်ဝင်လိုက်တာခံလိုက်ရသလို၊ ဒိန်းကနဲပင် ဖြစ်သွားရသည်။ သူ့ငယ်ပါကြီးကလည်း ပုဆိုးအောက်မှာ ဖြောင်းကနဲ ထောင်ထလာရလေသည်။ မဖြစ်ပဲနှင့် ခံနိုင်ပါ့မလား။ အခန်းထဲမှာ နိုင်နိုင်တစ်ယောက် အခန်းဝကိုကျောပေး၍ ကုတင်ပေါ်တွင် တစောင်းလေး အိပ်နေသည်။ ဦးချစ်ဆွေ၏ ရင်ထဲကို ဝုန်းကနဲ ဖြစ်စေသည်က နိုင်နိုင်ဝတ်ထားသည့် အဝတ်အစား။ နိုင်နိုင်က အပေါ်မှ ရှပ်အင်္ကျီအဖြုလေးနှင့် အောက်ပိုင်းမှာ ကျောင်းစိမ်းစကပ်ကလေး။ ကျောင်းစိမ်းစကပ်ကလေးက တိုနေတာမို့ ပေါင်လည်လောက်မှာ ရောက်နေသည်။ ညိုဝင်းနေသော ပေါင်တန်လေးတဖက်က ဆန့်ထားပြီး အပေါ်က ပေါင်တန်လေးက မြှောက်ပြီး ဒူးကိုကွေးကာ သူ့ရှေ့က ဖက်လုံးပေါ်တင်ထားသည်။ ဦးချစ်ဆွေ ကြည့်ကြည့်ပြီး ကိုယ့်စိတ်ကို ဖြေမိနေသည့် ဓါတ်ပုံထဲက အဝတ်အစားတွေ။ ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင်တစ်ယောက် သူ့အတွက် ထိုအဝတ်အစားတွေကို ဝတ်ထားမှန်း သိလိုက်ရသဖြင့် ဝမ်းလည်းသာ၊ လီးလည်းတောင်လာတော့သည်။

ဦးချစ်ဆွေက ကုတင်ဆီသို့ အသံမထွက်အောင် အသာထိန်းလျှောက်သွားလိုက်ပြီး ကုတင်ဘေး နိုင်နိုင့်ခြေထောက် ပေါင်တန်များနေရာတွင် ကိုယ်တစောင်းလေး ထိုင်လိုက်သည်။ ကျောင်းစိမ်းစကပ်ကလေး အောက်မှ ပေါင်တန်ညိုဝင်းဝင်းလေးကို ငေးစိုက်ကြည့်မိရင်းက စကပ်အနားလေးကို တဖြည်းဖြည်းမပြီး လှန်တင်လိုက်မိလေသည်။ နိုင်နိုင်ကတော့ တုတ်တုတ်မျှမလှုပ်၊ တကယ် အိပ်ပျော်နေတာလား၊ အိပ်ပျော်ချင်ယောင်ဆောင်နေတာလား မသိ။ ဦးချစ်ဆွေအဖို့ကလည်း နိုင်နိုင်က စိတ်တူသဘောတူဆိုတာ သိနေလို့ ဘာမှတော့ ကြောက်စရာမလို။ အခုဟာက တစိမ့်စိမ့် အရသာခံရင်းမို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း လှုပ်ရှားနေခြင်းသာ။

ကျောင်းစိမ်း စကပ်ကလေးကို လှန်လိုက်တော့ အောက်မှာ ပိတ်သားဘောင်းဘီ ဖြူဖြူလေး။ ဘောင်းဘီလေးက နိုင်နိုင့်တင်ပါးလုံးကြီးတွေကို မနိုင်မနင်း ထိန်းထားရသလို ဖြစ်နေသည်။ နိုင်နိုင့်ဖင်ကြီးနှင့်ဆိုရင် သေးနေသည်။ ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင့်ဖင်လုံးကြီးနှစ်လုံးကို သူ့လက်ဖဝါးကြီးနှင့် အသာအယာ ပွတ်သပ်ဆုပ်နှယ်ရင်း ခါးသားရည်မျှော့ကြိုးကို လက်ညိုးနှစ်ဘက်နှင့်ချိတ်ပြီး ဆွဲချွတ်ချလိုက်သည်။ နိုင်နိုင် ဖင်ကြီးကို ကော့ပြီး ဘောင်းဘီလေးချွတ်လို့ရအောင် အသာကြွပေးလိုက်သည်။ လှည့်တော့မကြည့်။ ဆက်ပြီး အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေသည်။ ပါးစပ်ကတော့ အိပ်ရင်းနဲ့ ယောင်သလို နည်းနည်းညီးလိုက်သေးသည်။

..အင်းးးး..ဟင်း…….

ဦးချစ်ဆွေ ရင်ထဲမှာ ဟာကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ နိုင်နိုင့် ဖင်ကြားနှင့် စောက်ဖုတ်ကလေးမှာ အမွှေးအမြှင်မရှိ ပြောင်သလင်းခါနေသည်။ နိုင်နိုင့်ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ အနောက်ဖက်သို့ ပြူးထွက်နေသော စောက်ဖုတ်လေးမှာ အကွဲကြောင်းလေးတလျှောက် အရည်ကြည်တွေ ရွှမ်းလဲ့နေသည်။ ဦးချစ်ဆွေက အသာငုံပြီး နမ်းလိုက်သည်။ မိန်းမ ကိုယ်နံ့လေးနှင့်အတူ ရေမွှေးနံ့လည်း ရလိုက်သည်။ ပေါင်တဝိုက်မှာ ရေမွှေးဖြန်းထားပုံရသည်။

ဦးချစ်ဆွေက သူ့မျက်နှာကို နိုင်နိုင့်ဖင်နှစ်လုံးကြားကပ်ကာ သူ့လျှာကြီးဖြင့် အဖုတ်လေးကို မှီသလောက် လှမ်းလျက်လိုက်မိသည်။ နိုင်နိုင်က ဦးချစ်ဆွေ လျက်လို့ အဆင်ပြေစေရန် သူ့ဖင်ကြီးတွေကို ပိုပြီးကော့ပေးလာသည်။ သူ့ပါးစပ်ကလည်း အသံတိုးတိုးလေးဖြင့်

..အိုး..ဖေကြီး ဘာလုပ်နေတာလဲ.. နိုင် ကျောင်းသွားရတော့မယ်လေ..

ဦးချစ်ဆွေ အရမ်းသဘောကျသွားသည်။ နိုင်နိုင်က သူငယ်ငယ်တုန်းကပုံ ဇာတ်ကနေသည်မဟုတ်လား။ အဲ့တော့ သူ့လီးကြီးမှာလည်း တအားကို မာတောင်လာပြီမို့ ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးပုံချွတ်ချလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ် ဒူးထောက်တက်လာလိုက်သည်။ နိုင်နိုင့် ခါးလေးကကိုင်ပြီး ဆွဲမလိုက်တော့ နိုင်နိုင်တစ်ယောက် ဖင်ဘူးတောင်းလေး ထောင်ရက်သား ဖြစ်သွားသည်။

…အိုး ဖေကြီး.. နိုင် ကျောင်းနောက်ကျရင် ဆရာမ ဆူလိမ့်မယ်… တော်ကြာ မေမေလည်း ဝင်လာဦးမယ်လေ..

တော်တော်လည်း တတ်နိုင်တဲ့ ကောင်မလေး။ ဦးချစ်ဆွေ စိတ်ထဲကသာ တွေးနေသည်၊ ပါးစပ်က ဘာမှပြန်မပြောအား။ သူ့လျှာတွေက နိုင်နိုင့်အဖုတ်လေးကို အားရပါးရ လျက်နေမိသည်။ ပထမ ညှီစို့စို့အနံ့လေးက နှာခေါင်းယဉ်သွားတော့ ဘာအနံ့မှ မရတော့သည့်အပြင် ငံကျိကျိ အရသာလေးကိုလည်း ကြိုက်သလို ဖြစ်လာမိသည်။ နိုင်နိုင်ကလည်း အမွှေးအမြှင်ရိပ် ရေမိုးချိုးပြီး သေချာဆေးကြောထားပုံရသည်။ ဆပ်ပြာနံ့ကလေးတောင် တချက်တချက် ရမိနေသေးသည်။ ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင့်အဖုတ်လေးကို လျက်နေရင်းက အပေါ်နည်းနည်းတက်လာပြီး ခရေပွင့်လေးကိုပါ လျှာနှင့် ထိုးတို့လိုက်တော့

..အ..အိုးဖေကြီး ဆိုးတယ်.. နိုင့် ဟိုဟာလေးထဲမှာ အရမ်းယားလာပြီ ဖေကြီး…

…အင်းအင်း… နိုင်နိုင်လေး ငြိမ်ငြိမ်နေ၊ ဖေကြီး အဲ့ဒီယားနေတဲ့ အတွင်းထဲကို လှမ်းကုတ်ပေးမယ် ဟုတ်လား၊ အယားပြေသွားအောင်လေ…

ဦးချစ်ဆွေက ဒူးတဘက်ထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး မို့ဖောင်းအရည်ရွှမ်းနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ဝလေးမှာ သူ့လီးထိပ်ကြီးကို တေ့လိုက်သည်။ နောက်တော့ အဲဒီစောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးရဲ့ အကွဲကြောင်းထဲကို သူ့လီးညိုညိုကြီးကို ဖိသွင်းထည့်လိုက်ပါတော့သည်။ ခနအကြာမှာတော့ စကပ်အစိမ်းလေး ခါးလည်ရောက်နေတဲ့ ကောင်မလေးရဲ့ တအီးအီးညီးသံနဲ့ သူ့နောက်က ဒူးထောက်ပြီး သူ့လီးညိုညိုတုတ်တုတ်ကြီးကို တအားဆောင့်ဆောင့်လိုးနေတဲ့ လူကြီးရဲ့ ဆီးခုံနဲ့ ကောင်မလေးရဲ့ ဖင်တဖပ်ဖပ် မြည်သံ၊ ဆောင့်တဲ့အရှိန်ပြင်းလို့ ကုတင်က တကျွိကျွိ လှုပ်မြည်သံတို့က အခန်းလေးထဲမှာ လွှမ်းမိုးနေပါတော့သည်။

…………………………

ဦးချစ်ဆွေနှင့် နိုင်နိုင်တို့ နှစ်ဦးသား လိုးမဝသေးခင်မှာပဲ ဒေါ်ကျော့နွယ် အိမ်ပြန်ရောက်လာတော့ လုပ်လို့မရအောင် ကျဉ်းကြပ်သွားကြရတော့သည်။ ဒါတောင်မှ ပြီးခဲ့တဲ့ နှစ်ရက်လုံးလုံးက ဦးချစ်ဆွေက နိုင်နိုင့်ကို ကျောင်းစိမ်းစကပ်ကိုပဲ ဝတ်ခိုင်းထားပြီး သူတို့နှစ်ယောက်မှာ စားတဲ့အချိန်နဲ့ ခနတဖြုတ် အိပ်တဲ့အချိန်ပဲ နားပြီး ကျန်တဲ့အချိန်မှာ သူ့ကောင်ကြီး မြန်မတ်လာတာနဲ့ အဖုတ်မှာတတ်ပြီး ဆော်တော့တာပဲ ဆိုတော့ နိုင်နိုင့်ခင်မျာလည်း ဦးချစ်ဆွေကို တော်တော်လေး စွဲမက်သွားသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ကိုဘိုမောင့်ဆီက တတ်လာသော ပုလွေပညာကို ဦးချစ်ဆွေအား ပြန်လည် အသုံးတော်ခံပြလေရာ ပုလွေတစ်ခါမှ အပေးမခံရဖူးသော ဦးချစ်ဆွေ အတွက်ကလည်း နိုင်နိုင်ကို အရမ်းချစ်သွားရလေတော့သည်။

နိုင်နိုင့်အတွက်ဆိုရင် ဘယ်လောက်ကုန်ကုန် လိုချင်တာ အကုန်ဝယ်ပေးသဖြင့် ဒေါ်ကျော့နွယ်ကတောင် ဦးချစ်ဆွေကို သူ့သမီးကို တော်တော် အလိုလိုက်တာပဲဟု မြည်တွန်တောက်တီးမိလေသည်။

ဒီတစ်ခေါက် ကျောင်းပြန်ဖွင့်၍ ရန်ကုန်ပြန်သွားတော့ နိုင်နိုင်တစ်ယောက် အတွေ့အကြုံ ဗဟုသုတ တစ်မျိုးတိုးပြီး ပိုမိုရင့်ကျက်သလို ဖြစ်လာခဲ့သည်။ သူ့အတွေ့အကြုံအရ၊ အတွေ့အကြုံရှိသော၊ အသက်ကြီးသော အမျိုုးသားများအပေါ် စိတ်ပိုလာခြင်းနှင့်၊ ကာမဆန္ဒလည်း ဖြည့်ဆည်းရင်း၊ ကိုယ့်အတွက်လည်း လိုချင်သည့်အရာများကို တောင်းဆိုလို့ ရနိုင်သည်ဆိုသည့် အချက်များကို၊ သူ့အနေနှင့်တော်တော်လေး သဘောပေါက်လာခဲ့လေပြီ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း ကာမဆန္ဒ အတော်လေး ပြင်းပျ တောင်းတမှုရှိသည့်နေရာမှာ သာမန်မိန်းကလေးများထက်ပိုသည် ဆိုတာကိုလည်း သတိထားမိလာတော့လေသည်။…(အပိုင်း၂ မျှော်)

Zawgyi

ေဆာရီး ခေလးရယ္…အရမ္းနာသြားလား

…ေဟ့မိႏိုင္…..

…အိျဖဴေျပာ ..ငါ့သားေလး အဆင္ေျပလား…

…အင္း အဲဒီကိစၥကိုပဲ ေျပာခ်င္လို႔….

…ဘာေျပာမွာလဲ…ကြ….

…ဖုန္းထဲမွာ ေျပာလို႔ေကာင္းပါ့မလားေတာင္ မသိပါဘူးကြာ..

…နင္ကလည္းဟာ နင္နဲ႔ငါက မိုင္ ၃၀၀ ေက်ာ္ေဝးတာ။ ငါနင့္ဆီလာမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဒီမွာငါက ခရီးသြားဖို႔ ျပင္ဆင္ရဦးမွာ..။ နင့္ကိစၥက ေစာင့္ႏိုင္သလား…

…မေျပာတတ္ဘူး၊ အေရးကေတာ့ ေတာ့္ေတာ့္ကိုႀကီးေနၿပီလို႔ ထင္တာပဲ…

…ေျပာကြာေကာင္မ ငါမေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ နင္မေျပာရင္ ငါအိပ္လို႔ေပ်ာ္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး…

…ေအး အဲဒါဆိုရင္လည္း ငါေျပာမယ္..။ နင့္အနားမွာ ဘယ္သူရွိလဲ…

…ဘယ္သူမွမရွိဘူး ေျပာတာေျပာ…

…သားေလးေအာင္မ်ိဳးႏိုင္က နင္ ကိုေအာင္ႏိုင္နဲ႔ ရထားတာ ဟုတ္ရဲ႕လား….

ေဒၚႏိုင္ႏိုင္ေက်ာ့ႏြယ္ဘက္က ခနရပ္သြားသည္၊ ေနာက္ေတာ့ ေဒါသသံလိုလို၊ အသံတုန္တုန္ခါခါနဲ႔ ျပန္ေျပာလာသည္။

…အိျဖဴ နင္ ဘာစကားေျပာတာလဲ၊ သားေလးက ေမာင္နဲ႔မရလို႔ ဘယ္သူနဲ႔ ရရမွာလဲ။ နင္ဘာေၾကာင့္ စြတ္စြတ္စြဲစြဲ ေျပာေနရတာလဲ…

…နင္ငါ့ကို အမွန္အတိုင္းေျပာမွျဖစ္မယ္ ေကာင္မ ေရ၊ အဲဒီကိစၥက အရမ္းကို အေရးႀကီးေနလို႔..။ နင္ အရင္မေျပာခ်င္ရင္လည္း ငါ အရင္ေျပာျပမယ္..

ေဒၚႏိုင္ႏိုင္ေက်ာ့ႏြယ္ဘက္က အသံတိတ္ေနသျဖင့္ ေဒၚအိျဖဴသဇင္က ဆက္ေျပာလာသည္။

…သမီးေလးအိအိက ငါ ကိုမ်ိဳးေဆြနဲ႔ရတာ မဟုတ္ဘူး….

…ဟင္ နင္နင္ အိျဖဴ နင္ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ၊ အိအိက ကိုမ်ိဳးေဆြနဲ႔မရလို႔ ဘယ္သူ……..

ေဒၚႏိုင္ႏိုင္ေက်ာ့ႏြယ္ ေျပာေနရင္းက အေတြးစတစ္ခု ဝင္လာၿပီး စကားသံရပ္သြားသည္၊

..အို….ဘုရားေရ နင္…နင္……

….ေအး…ဟုတ္တယ္..နင္ထင္တာ..။ အဲဒါေၾကာင့္ ငါက နင့္ကို အမွန္အတိုင္း ေျပာေစခ်င္တာ….

….အိုး မိုင္ ေဂါ့………..

ႏိုင္ႏိုင္ေက်ာ့ႏြယ္နဲ႔ အိျဖဴသဇင္တို႔က ႀကီးျပင္းခဲ့ရတာ တစ္ေယာက္တစ္ၿမိဳ႕စီ၊ အိျဖဴသဇင္က ဗမာျပည္အလယ္ပိုင္းက၊ ႏိုင္ႏိုင္ေက်ာ့ႏြယ္က ဗမာျပည္ေတာင္ပိုင္းက။ ေနာက္ေတာ့ မာလာေဆာင္မွာ လာဆုံၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက အခုမွ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြရဲ႕ မ်က္ေစ့ေအာက္က လြတ္လာခါစ ဆယ္ေက်ာ္သက္မေလးမ်ားပီပီ အေတာ္ပင္ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ပါးခဲ့ၾကေလသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးကလည္း ႐ုပ္ရည္ကေလးမ်ားမွာ အသင့္အတင့္ ရွိၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေမဂ်ာကြင္းေတြ ဘာညာကြင္းေတြ ဆိုသည့္ အဆင့္မွာေတာ့ မရွိၾက။ ႏိုင္ႏိုင္က ပိန္ၿပီး အရပ္ရွည္သျဖင့္ ဘီဖလက္ဂ်ီဖလက္လို႔ အေနာက္ခံရသည္။

ႏိုင္ႏိုင္က အသားလတ္သည္၊ ညိဳသည္လို႔ ေျပာလို႔မရ႐ုံကေလး။ အိျဖဴက အသားျဖဴဝင္းေနသည္၊ မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္း၊ ႏႈတ္ခမ္းလုံးလုံး၊ ႏိုင္ႏိုင္ႏွင့္ ယွဥ္ရပ္လိုက္လွ်င္ အနည္းငယ္သာ နိမ့္ေသာ္လည္း သူက နည္းနည္းေလး ဝသလိုရွိသည္၊ ေျခသလုံးေလးက တုတ္တုတ္ေလးမို႔ ပစ္တိုင္းေထာင္လို႔ အေခၚခံရသည္။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူတို႔ဇာတိၿမိဳ႕ေတြမွာ နယ္မွာေတာ့ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြျဖစ္ေသာ္လည္း ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ သူတို႔ကို နယ္မွလာသည္ဟု အေျပာခံရ၏။ ပထမေတာ့ သူတို႔က မခံခ်င္။ သို႔ေသာ္လည္း မိန္းကေလးေတြပီပီ နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ သေဘာေပါက္လာသည္။ အျပင္အဆင္ အေနအထိုင္က မတူကြာျခားသည္ကို သတိထားမိၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔လည္း ျပင္တတ္ဆင္တတ္လာသည္။ နဂိုရွိက နကိုင္းထြက္ဆိုသလို သူတို႔ အေျခခံ႐ုပ္ကေလးေတြကရွိေတာ့ ၾကည့္လို႔ေကာင္းလာၾကသည္။

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဆိုတာ အထူးသျဖင့္ သူတို႔တက္ေနတဲ့ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္က မိန္းမလွကြၽန္းဆိုၿပီး နာမည္ႀကီးလွသျဖင့္ အာအိုင္တီ၊ အမ္စီက ကိုကိုေတြက လာလာရွိတ္ၾကသည္။ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံ ႐ုပ္ရည္မ်ိဳးႏွင့္ မိန္းကေလးေတြေတာင္ လိုက္တဲ့သူရွိသည္ဆိုေတာ့ သူတို႔မွာလည္း မရွားေပ။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က အခုမွ ေလွာင္အိမ္ကထြက္တဲ့ ငွက္ေတြလိုျဖစ္ေနေတာ့ ေဆာ့လို႔ေကာင္းတုန္း၊ ေပ်ာ္လို႔ေကာင္းတုန္း၊ ဘဲအတည္တက်ထားဖို႔ စိတ္မဝင္စားၾကေသး။ အဲလိုနဲ႔ တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္ၾကာၿပီးေတာ့မွ အသားက်လာၿပီး စိတ္ေတြ စကစားၾကေတာ့သည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ဂ႐ုတစိုက္ ျပဳျပင္၊ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ရမွန္း သိလာရေတာ့သည္။ သူတို႔ကလည္း စေျပာင္းလဲေတာ့ သူတို႔ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း ေျပာင္းလဲလာရေတာ့သည္ေပါ့။

အိျဖဴသဇင္ေရာ ႏိုင္ႏိုင္ေက်ာ့ႏြယ္ေရာက မိဘေတြက အထိုက္အေလ်ာက္ တတ္ႏိုင္ၾကသည္။ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ အခ်မ္းသာဆုံး မဟုတ္ေသာ္လည္း အဆင့္တစ္ခုအေနျဖင့္ ရွိၾကသည္။ ႏွစ္ဦးစလုံးက တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးေတြျဖစ္ၾကသည္။ ေမြးခ်င္းမရွိၾက။ သို႔ေသာ္လည္း ႏိုင္ႏိုင္ေက်ာ့ႏြယ္၏အေဖက အေဖအရင္းမဟုတ္။ သူငယ္စဥ္ကတည္းက သူ႔အေဖက ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၿပီး သူ႔အေမက တစ္ပင္လဲေသာ္ တစ္ပင္ထူ က်င့္သုံးခဲ့သျဖင့္ ႏိုင္ႏိုင္ေက်ာ့ႏြယ္ သိတတ္သည့္အခ်ိန္မွာ သူ႔ေမေမ ေဒၚေက်ာ့ႏြယ္မွာ ဦးခ်စ္ေဆြႏွင့္ ယူထားၿပီး ျဖစ္ေလသည္။

ဦးခ်စ္ေဆြႏွင့္ ေဒၚေက်ာ့ႏြယ္မွာ သားသမီးမထြန္းကားၾကရွာေပ။ ဦးခ်စ္ေဆြမွာ ႏိုင္ႏိုင့္ကို သမီးအရင္းေလးလို႔ပင္ သေဘာထားရွာသည္။ ႏိုင္ႏိုင္ႏွင့္ အိျဖဴမွာ ဒုတိယႏွစ္ေလာက္အေရာက္မွာ လိင္ကိစၥေတြ စိတ္ဝင္စားလာၾကသည္။ သူတို႔ အပ်ိဳပန္းပြင့္ၿပီး အပ်ိဳျဖစ္ခဲ့သည္မွာ အထက္တန္းေက်ာင္းသူဘဝထဲက ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွ မေနခဲ့။ ေက်ာင္းစာလုပ္မယ္ ေဆာ့မယ္သာ စိတ္ထဲရွိၾကသည္။ ႐ုပ္ရည္မ်ားကလည္း ငယ္ငယ္တုန္းက ျဖစ္သလိုေန ေပေပေတေတ ေနခဲ့ၾကသူေတြမို႔ သူတို႔ကို အေႏွာက္အယွက္ေပးခ်င္သည့္ ေယာက္်ားေလးမ်ားကလည္း မရွိခဲ့။ အခုၾကေတာ့မွ ေက်ာင္းသူခ်င္း ဟိုသတင္း ဒီအတင္း၊ အညီအေဟာက္ေလးေတြ ေျပာၾကဆိုၾကရင္း၊ ဆန႔္က်င္ဘက္လိင္ေတြေပၚ စိတ္ဝင္စားမႈ ျဖစ္လာခဲ့ရသည္။

ေနာက္တခါ မိန္းကေလးေဆာင္အတြင္း ခပ္ေဟာ့ေဟာ့ အစ္မႀကီးေတြ ဖြက္ယူလာေသာ အျပာစာအုပ္ေတြကို ဖတ္မိၾကည့္မိၾကသည္။ ႏိုင္ငံျခားက ေရာင္စုံစာအုပ္ေတြ၊ ေယာက္်ားမိန္းမ စပ္ယွက္သည့္ပုံေတြကို ေတြ႕ေတာ့ အသည္းေတြယားၾကသည္။ ဟိုေနရာကပါ တမ်ိဳးျဖစ္လာၾကသည္။ ေနာက္တစ္ခုက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္တူသည့္အခ်က္မွာ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက စာဖတ္ဝါသနာပါသည္။ ပထမဆုံး ေအာစာအုပ္ဖတ္ရစဥ္က ႏွစ္ေယာက္စလုံး အဲဒီဇာတ္လမ္းကို စဥ္းစားရင္း အိပ္လို႔ပင္မေပ်ာ္ခဲ့။ ပထမဆုံးစာအုပ္မို႔ထင္ပါသည္။ ေနာက္ ကာလအေတာ္ၾကာသြားေတာ့လည္း ဘာဇာတ္လမ္းမွန္းေတာင္ မမွတ္မိၾကေတာ့ပါ။

ႏိုင္ႏိုင္ႏွင့္ အိျဖဴတို႔ႏွစ္ေယာက္က အေဆာင္မွာ တစ္ခန္းထဲက်ရာကေန ခင္သြားၿပီးေနာက္ အၿမဲတတြဲတြဲ ေနခဲ့ၾကရာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ သူ႔အေၾကာင္း ကိုယ္မသိတာ မရွိဟု ေျပာရေပမည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ပထမဆုံး ဘဲတစ္ေဗြ အိျဖဴသဇင္ကို လာရွိတ္ေတာ့ ႏိုင္ႏိုင္ေက်ာ့ႏြယ္က ခ်က္ျခင္းသိလိုက္သည္။

ပထမဆုံးဘဲလို႔ ေျပာရတာက သူတို႔ ဂ႐ုစိုက္မိသည့္ စကားလုပ္ေျပာေလာက္သည့္ ဘဲကိုေျပာတာ ျဖစ္ပါသည္။ ဘာမွန္းမသိညာမွန္းမသိ လာရွိတ္လိုက္ ေပ်ာက္သြားလိုက္ ဘဲေတြလည္းရွိပါသည္။ ဒါေပမဲ့ ဒီတစ္ေယာက္က ႐ုပ္က ေခ်ာသည္၊ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ဆံပင္က ပုခုံးေလာက္ရွည္သည္။ အိျဖဴနဲ႔ ဆံပင္အရွည္အတူတူေလာက္ပင္ ျဖစ္မည္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဆံပင္ရွည္က ေခတ္စားတုန္း၊ အိျဖဴကလည္း စိတ္ဝင္စားပုံရသည္။ အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူတို႔ အဲဒီေကာင္ေလးအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကသည္။

အဲဒီေကာင္ေလးက သူ႔အခ်ိန္ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ရွိသည္။ တခ်ိဳ႕ေကာင္ေတြလို တစ္ေန႔လုံးမရွိ၊ တစ္ေန႔လုံးတေကာက္ေကာက္ မလိုက္။ ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းထဲ အီကိုတင္မက ဝိဇၨာသိပၸံ အေဆာင္ေတြ ေရာ အႏွံ႔ေလွ်ာက္သြားေပမဲ့ မဆုံမိ။ ေနာက္ေတာ့ ကိုေအာင္ရင့္လၻက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္တာ ေတြ႕မိသည္။ အိျဖဴကိုေတြ႕ရင္ သူ႔မ်က္လုံးေတြက ဘယ္မွ မေ႐ြ႕ေတာ့၊ အိျဖဴကိုပဲ လိုက္ၾကည့္ေနသည္။ အိျဖဴရဲ႕ ျဖဴဝင္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလး တခါတရံ နီရဲတက္လာတတ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ အိျဖဴကို စကားလိုက္ေျပာသည္။

ႏိုင္ႏိုင္တစ္ေယာက္ အိျဖဴေဘးမွေန၍ ဘာေျပာရမလဲမသိ။ အိျဖဴကလည္း ေခါင္းကို အတင္းငုံ႔ၿပီး အျမန္ေလွ်ာက္သည္။ ႏိုင္ႏိုင္လည္း မေျပာတတ္ေျပာတတ္ႏွင့္ ရွင္ လိုက္မေႏွာက္ယွက္ပါနဲ႔လို႔ အသံတုန္တုန္နဲ႔ ေျပာေပးသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အေဆာင္ကို သုတ္ေျခတင္လစ္ၿပီး အေဆာင္ေရာက္ေတာ့ တဟားဟား ရယ္ေမာမိၾကသည္။

ေကာင္ေလးေျပာတာ ၾကားမိသေလာက္ကေတာ့ မိတ္ဆက္တဲ့သေဘာ။ သူ႔နာမည္က ညီညီဆိုလား၊ အာအိုင္တီမွာ တက္ေနတာတဲ့၊ အိျဖဴကို စိတ္ဝင္စားတယ္ဆိုလား၊ အနည္းဆုံး သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ပါရေစဆိုလား၊ အၾကမ္းဖ်ဥ္းကေတာ့ အဲဒါေတြေပါ့။ အိျဖဴက

….မိႏိုင္ရယ္ ငါျဖင့္ရွက္လိုက္တာေအ..။ လူေတြက ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတယ္ဟဲ…

…ေအးေလ ဆီခ်က္ဆိုင္က ေဒၚခ်ိဳႀကီးကေတာင္ ရယ္ေနတယ္ထင္တယ္ ငါတို႔ကိုလွမ္းၾကည့္ၿပီး.. ခစ္ခစ္..

…နင္က လိုက္မေႏွာက္ယွက္ပါနဲ႔ဆိုေတာ့ သူမ်ား ရွက္သြားလားမသိဘူးေနာ္၊ နည္းနည္းေတာ့ ရပ္သြားတယ္..

…ေအးေလ ငါလည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိလို႔ နင့္ကိုယ္စားဝင္ေျပာေပးတာ..။ နင္က သူ႔ကို ႀကိဳက္လို႔လား..။ အဲဒါဆိုလည္း မေျပာေတာ့ဘူး..

…ႀကိဳက္တယ္ရယ္လည္း မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ သူ႔ၾကည့္ရတာ သနားစရာလိုပဲေနာ္…..

အဲ့လိုနဲ႔ ေနာက္တခါ ေနာက္တခါ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ရဲလာၾကသည္။ အိျဖဴကလည္း စိတ္က ဘာလိုလိုေလးမို႔ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းလို ျဖစ္သြားၾကသည္။ ညီညီ သူတို႔ေက်ာင္းကိုလာရင္ သူတို႔ အတန္းတစ္ခုၿပီးေအာင္ေစာင့္၊ ၿပီးရင္ ကင္တင္းမွာ တစ္ခုခု သြားစားၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုအေၾကာင္းဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာၾကသည္။ ညီညီက မႏၲေလးက ျဖစ္ၿပီး သူလည္း အေဆာင္ေနေၾကာင္း သိလာရသည္။ သူက စတုတၳႏွစ္ေရာက္ေနၿပီဆိုေတာ့ အတန္းအားျဖင့္ ႏွစ္တန္း၊ အသက္ကလည္း ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ႀကီးသည္။ ၿမိဳျပအင္ဂ်င္နီယာဘာသာ ယူထားေၾကာင္းလည္း သိရသည္။

..ေဟ့ အိျဖဴ နင္တို႔က ႀကိဳက္ေနၾကၿပီလားဟ၊ နင္က အေျဖေပးၿပီးပလား..

..သူကေတာ့ အေျဖေတာင္းတယ္၊ ငါက သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္နဲ႔ ေနပါရေစဦးလို႔ပဲ ေျပာထားတယ္ဟ..

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ညီညီက အေဆာင္မွာလာၿပီး စကားေျပာရင္ေတာ့ ႏိုင္ႏိုင္ ဆင္းမလိုက္ေတာ့။ အိျဖဴတစ္ေယာက္ထဲသာ ဆင္းၿပီး စကားေျပာေတာ့သည္။ အဲ့လိုနဲ႔ စာေမးပြဲေတြစစ္ ေက်ာင္းေတြပိတ္၊ ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြ ေႏြရာသီ ခဏ ခြဲခြာခဲ့ၾကရျပန္ပါသည္။

……………………………………

ဒီတေခါက္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ႏိုင္ႏိုင္တစ္ေယာက္ ပ်င္းေနသည္။ ဘာမွန္းေတာ့မသိ၊ သူ႔ၿမိဳ႕သူ ၾကည့္ရတာ ေျခာက္ကပ္ေနသလိုပဲ။ ဘယ္မွလည္း သြားခ်င္စိတ္မရွိ၊ ဘာမွကို လုပ္ခ်င္စိတ္မရွိ။ စာအုပ္အငွားဆိုင္သြားၿပီး စာအုပ္သုံးေလးအုပ္ယူလာကာ အိမ္မွာပဲ ဖတ္ေနလိုက္မိသည္။ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းသြားတက္တာ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြ ( တခါတေလ မပိတ္လည္းပဲ ) သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဟိုသြားဒီသြား၊ ရန္ကုန္လိုၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ေနခဲ့ေတာ့ အခု သူ႔ၿမိဳ႕ေလး ျပန္ေရာက္လာေတာ့ လုပ္စရာမရွိေတာ့သလို ျဖစ္ေနသည္။

ေနာက္တစ္ခ်က္က အိျဖဴတစ္ေယာက္ ရည္းစားလိုလို ဘာလိုလိုေလး အေဖာ္ရသြားတာလည္းပါသည္။ သူ႔မွာေတာ့မရွိ။ သူ႔ကို လာရွိတ္သည့္ ေကာင္ေတြထဲမွာလည္း အခုထိ သူ စိတ္လည္ေလာက္စရာလည္း တစ္ေကာင္မွ မပါ။ ေတြးရင္းေတာင္ စိတ္ဓါတ္နည္းနည္းက်ခ်င္မိသည္။

ေနာက္တခါ အေဆာင္မွာ လ်ိဳ႕ဝွက္ လက္သိပ္ထိုး ဖတ္ရေသာ ေအာစာအုပ္ေတြကလည္း သူ႔လိင္စိတ္ကို ႏိုးဆြေပးေနသလိုပဲ။ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္အယားေျဖေလး ပြတ္ေပးတတ္သည့္အက်င့္လည္း ရေနၿပီ။ ဆိုေတာ့ အခုလို လုပ္စရာ ဘာမွ မယ္မယ္ရရ မရွိသည့္အခ်ိန္အတြင္းမွာ လိင္ကိစၥကပဲ သူ႔အေပၚမွာ ႀကီးစိုးလြန္းေနသည္။

သူတို႔အိမ္က ပ်ဥ္ေထာင္ႏွစ္ထပ္အိမ္ျဖစ္ၿပီး ေအာက္ထပ္မွာ ဧည့္ခန္း၊ မီးဖို၊ ေရခ်ိဳးခန္းသာရွိၿပီး အေပၚထပ္မွာ အခန္းႏွစ္ခန္းဆက္ရက္ျဖစ္သည္။ သူ႔မိဘအခန္းႏွင့္ သူ႔အခန္း၊ အေရွ႕မွာေတာ့ ဘုရားခန္းေခၚမလား ဧည့္ခန္းေခၚမလား အခန္လြတ္ျဖစ္သည္။ ဘုရားစင္ရွိသည္၊ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ သစ္သားကုလားထိုင္ေလးရွိသည္။ သူ႔မိဘေတြဆီလာေသာ ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ သူ စကားဝိုင္းထဲ မဝင္ခ်င္လွ်င္ ထိုအေပၚထပ္ဧည့္ခန္းမွာ လာထိုင္ၿပီး စာဖတ္၊ ေရဒီယိုနားေထာင္ေလ့ရွိသည္။ ေန႔လည္ေန႔ခင္း စာအုပ္ဖတ္ရင္း ပ်င္းလာေသာအခါ အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္သျဖင့္ ေနာက္ပိုင္း ညဘက္ သူ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့။ အိပ္ယာေပၚမွာ လူးလိမ့္ရင္း တစ္ည သူ႔မိဘအခန္းက အသံတိုးတိုးေလးတစ္ခု ၾကားလိုက္ရသည္။ သူဖတ္ထားမိေသာ အျပာစာအုပ္ထဲက ဇာတ္လမ္းေတြကို သတိရမိၿပီး ရင္ေတြတုန္လာ၏။

သူ၏ စူးစမ္းလိုစိတ္က အတင္းကို ထႂကြလာသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ႔အိပ္ယာႏွင့္ကပ္ရက္ နံရံေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေပါက္ သုံးေလးေနရာ ေတြ႕ရ၏။ သူ႔အခန္းက မီးပိတ္ထားေတာ့ တဘက္ခန္းက မီးမွိန္မွန္ထြန္းထားတာေတာင္ သူ႔အခန္းထဲကို အဲ့ဒီအေပါက္ေတြက အလင္းေရာင္ဝင္လာတာ ေတြ႕ရသည္။ သူ႔မ်က္စိနဲ႔နီးစပ္ရာ တေနရာက အေပါက္ရွိရာကို သူ႔ကိုယ္ေလးေမွာက္ၿပီး တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕တိုးသြားၿပီး ၾကည့္လိုက္မိေတာ့သည္။

သူ႔မိဘေတြကုတင္က သူအခန္းနံရံနဲ႔မကပ္၊ အိမ္ေရွ႕ခန္းနံရံဘက္မွာ။ တကယ္ေတာ့ သူ႔ဆီ အလင္းေရာင္ဝင္ေနတာက သူ႔မိဘအခန္းက မီးေရာင္မဟုတ္။ သူ႔မိဘအခန္းက ဖြင့္ထားသည့္ ျပတင္းေပါက္ကေန ဝင္လာသည့္ လေရာင္။ လေရာင္ကလည္း လျပည့္ေန႔ညမို႔လားမသိ ေန႔ခင္းအလင္းေရာင္အတိုင္းကို ထိန္လင္းေနသည္။

ဒါေပမဲ့ သူ ေသခ်ာျမင္ရသလားဆိုေတာ့လည္း ေသခ်ာျမင္ရတာ မဟုတ္။ သူတို႔နယ္မွာက ျခင္ေထာင္ေတြနဲ႔ အိပ္ၾကသည္။ အခုေခတ္စားစျပဳေနေသာ ယိုးဒယားျခင္ေထာင္ေတြက အလြန္ကိုပါးသည္၊ အထဲကို အတိုင္းသားျမင္ေနရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း လေရာင္နဲ႔ဆိုေတာ့လည္း ျပက္ျပက္ကြင္းကြင္း မျမင္ရ။ ဒါေပမဲ့ လႈပ္ရွားေနတာကိုေတာ့ ေတြ႕ေနရသည္။ သူ႔အေမ ေဒၚေက်ာ့ႏြယ္ႏွင့္ ပေထြး ဦးခ်စ္ေဆြတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အေပၚပိုင္းမွာအဝတ္ေတြရွိေနၿပီး ေအာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ထမိန္လုံခ်ည္ေတြ မရွိၾက။ ေပါင္လုံးေတြကို ျမင္ေနရသည္။

ေဒၚေက်ာ့ႏြယ္က ဒူးေထာင္ေပါင္ကား ပက္လက္ အေနအထားျဖစ္ၿပီး ဦးခ်စ္ေဆြက ေဒၚေက်ာ့ႏြယ္ရဲ႕ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားမွာ ေမွာက္ရက္၊ သူ႔ဖင္ႀကီးကို ႏွိမ့္လိုက္ခ်လိုက္ႏွင့္၊ ေတြ႕ေနရသည္။ အဲ့ဒီေလာက္ျမင္ရတာေတာင္ ႏိုင္ႏိုင္ အသည္းယားလွၿပီ။ ခနေနေတာ့ ဦးခ်စ္ေဆြ ေဒၚေက်ာ့ႏြယ္ေပၚ ေမွာက္ရက္ထပ္က်သြားသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဖက္ၿပီး ၿငိမ္သြားၾကသည္။ ႏိုင္ႏိုင္လည္း ကိုယ့္ေစာက္ဖုတ္ေလးကို လက္ႏွင့္အသာဖိပြတ္ရင္းက သူစိတ္ထဲ အမွတ္ရသည့္ ဘဲေတြကို ေလွ်ာက္စဥ္းစားေနမိသည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ သူ႔ကိုလုပ္ေနရင္ ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ပြတ္ေနသည္။

မယ္မယ္ရရ ဘယ္သူ႔ကို သူ႔အေတြးထဲ ထည့္ရမွန္းမသိ။ သူႀကိဳက္သည့္ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေတြးသည္။ ေနာက္ သူ႔အဖုတ္ေလးကို ပြတ္သည္။ စိတ္မေက်နပ္ႏိုင္ေသး။ မင္းသားေတြလည္းကုန္ၿပီ၊ သူပြတ္ေပးေနရတဲ့ အရွိန္က တက္လာၿပီ။ ေနာက္ အိျဖဴနဲ႔ ဘာလိုလိုျဖစ္ေနတဲ့ ညီညီကိုေတာင္ ထည့္ေတြးလိုက္ေသးသည္။ ဟီး အိျဖဴသာသိရင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္က ရပ္စဲသြားမလားမသိ။ အဲ့လိုေတြးရင္း ဦးခ်စ္ေဆြႀကီး အေတြးထဲဝင္လာသည္။ ေအာစာအုပ္ေတြထဲမွာေတာ့ ပေထြးနဲ႔ျဖစ္တာေတြက အမ်ားႀကီးပဲေလ။ အေမသာသိလို႔က အိမ္ကေန ေခါင္းနဲ႔ဆင္းရမလား မသိ။ ဒါေပမဲ့ ဦးခ်စ္ေဆြႀကီးကို ေတြးရတာက ပိုပီျပင္သလိုပဲ။ အခုနေလးကမွ ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ ဦးခ်စ္ေဆြရဲ႕ ႂကြက္သားအေျမႇာင္းလိုက္ထေနတဲ့ ေပါင္လုံးႀကီး၊ ေနာက္ ဖင္ေျပာင္ေျပာင္ႀကီးေတြက သူ႔အေတြးထဲမွာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ရွိေသးတာကိုး။

…အေမ့…..

ေယာင္ၿပီး ပါးစပ္က ထြက္သြားမိသည္။ သူ႔တကိုယ္လုံး က်င္တက္ၿပီး တဆတ္ဆတ္ တုန္သြားသည္။ ေပါင္တန္ေလးေတြလည္း ေတာင့္တင္းၿပီး အေၾကာေတြအကုန္လုံး သူ႔အလိုလို ေျခမေလးပါ ကုတ္တက္ၿပီး၊ အရသာအထြတ္အထိပ္ကို ေရာက္သြား‌ေတာ့သည္။

…………………………………………

ေနာက္ရက္ေတြၾကေတာ့ ႏိုင္ႏိုင္တစ္ေယာက္ ေခ်ာင္းတဲ့အက်င့္ကို စၿပီးရသြားသည္။ ဒါေပမဲ့ သိပ္ေတာ့လည္း အဆင္မေျပ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူ႔မိဘေတြက ေန႔တိုင္းလည္း မလုပ္။ လုပ္တိုင္းလည္း အလင္းေရာင္က အဆင္ေျပခ်င္မွ ေျပသည္။ အလင္းေရာင္က သူတို႔အခန္းမွာ မရွိေနဘူးဆိုရင္ အသံေလာက္ပဲ ၾကားရသည္။ အသံဆိုတာကလည္း အသက္ရႉသံျပင္းျပင္းနဲ႔ တခါတေလ တဖတ္ဖတ္သံ၊ တကြၽိကြၽိသံ အဲေလာက္ပဲၾကားရသည္။ ႏိုင္ႏိုင့္အတြက္ကေတာ့ အဲေလာက္ၾကားရရင္ကို ကိုယ့္စိတ္မွန္းနဲ႔ ပြတ္ေနမိေတာ့သည္။

တေန႔ညမွာေတာ့ ႏိုင္ႏိုင္အတြက္ ဧရာမ ထူးျခားခ်က္လို႔ ဆိုရမည္။ သူ႔ပေထြးနဲ႔ ေဒၚေက်ာ့ႏြယ္တို႔ ဒီေန႔ည ဇာတ္လမ္းစေနၾကၿပီ ထင္သည္။ ျခင္ေထာင္ လႈပ္လႈပ္ လႈပ္လႈပ္နဲ႔ အလင္းေရာင္ကလည္း ေကာင္းေတာ့ ထမိန္ လုံခ်ည္ ကြၽတ္သြားၾကတာကို ျမင္ေနရသည္။ ႏိုင္ႏိုင္တစ္ေယာက္လည္း ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ထဲ မ်က္လုံးႀကီးဝင္သြားေလာက္ေအာင္ ေခ်ာင္းသည္။ ေဒၚေက်ာ့ႏြယ္တစ္ေယာက္ ဘာေျပာေနမွန္းမသိ၊ တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ႔ေျပာေနသံ ၾကားရသည္။ အဲ့ဒီမွာ ဦးခ်စ္ေဆြက ျခင္ေထာင္မၿပီး အျပင္ထြက္လာသည္။

ဦးခ်စ္ေဆြရဲ႕ ေထာင္မတ္ေနတဲ့ လိင္တန္ႀကီးကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ႏိုင္ႏိုင္တစ္ေယာက္ အသက္ရႉကို မွားသြားရသည္။ သူ တကယ့္ေယာက္်ားႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ လိင္တန္ကို အျပင္မွာ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ ေတြ႕ဖူးရျခင္းမို႔ ျဖစ္သည္။ ဦးခ်စ္ေဆြက အခန္းတံခါးဟေနတာကို ထလာၿပီး ပိတ္လိုက္တာျဖစ္သည္။

လုပ္ငန္းစမလို႔ျပင္ေနတုန္းတန္းလန္းက ထလာတာမို႔ သူ႔ေကာင္ႀကီးက အစြမ္းကုန္ေထာင္မတ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ျခင္ေထာင္ထဲ ျပန္ဝင္သြားၿပီး ထုံးစံအတိုင္း တဖတ္ဖတ္နဲ႔ ဇာတ္လမ္းစပါေတာ့သည္။ ဒီတခါေတာ့ ႏိုင္ႏိုင့္စိတ္ကူးေတြကလည္း ပိုပီျပင္လာခဲ့သည္။ သူ႔ပေထြးရဲ႕ လိင္တန္ႀကီးက သူ႔မ်က္ေစ့ထဲက မထြက္ေတာ့သလို သူ႔ အဖုတ္ေလးကိုလည္း အားရပါးရပြတ္ေနမိၿပီး အဲဒီအေခ်ာင္းႀကီးသာ ဝင္လာခဲ့ရင္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ သူ႔လက္ကေလးတစ္ေခ်ာင္းကို ထိုးထည့္ၾကည့္မိပါေသးသည္။ ဒီတခါေတာ့ သူေခ်ာင္းေနတဲ့သူေတြ အလုပ္မၿပီးေသးခင္မွာပဲ ႏိုင္ႏိုင္တစ္ေယာက္ အေၾကာေလးေတြ ေတာင့္လို႔တင္းလို႔ တကိုယ္လုံးတုန္ခါလို႔ ၿပီးသြားရပါေတာ့သည္။

……………………………………..

ေနာက္ေန႔ မနက္ၾကေတာ့ ဦးခ်စ္ေဆြကို သူ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ရဲဘူး ျဖစ္ေနသည္။ ဦးခ်စ္ေဆြရဲ႕ ေၾကာက္စရာေကာင္းလွတဲ့ လိင္ေခ်ာင္းႀကီးကို သူ႔အာ႐ုံက ဘယ္လိုမွ ေဖ်ာက္လို႔မရဘူး ျဖစ္ေနသည္။ ဦးခ်စ္ေဆြကေတာ့ သူ႔အေပၚမွာ ဘယ္လိုမွမေနပါ။ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက သမီးအရင္းလို သေဘာထားလာခဲ့လို႔ ႏိုင္ႏိုင္ အခုလို သူ႔အေပၚမွာ ရွက္သလိုဘာလို ျဖစ္ေနတာကိုလည္း အပ်ိဳအ႐ြယ္ေလးျဖစ္လာတာ‌ေၾကာင့္လို႔ပဲ ေတြးပါသည္၊၊ သူကိုယ္တိုင္လည္း အမ်ားက ပေထြးဆိုတာ သိေနတာမို႔ ႏိုင္ႏိုင္ သူ႔ကို ကပ္သေလာက္ပဲေနပါသည္။ နဂိုထဲက အေနအထိုင္ ဆင္ျခင္တတ္သူမို႔ စိတ္ထဲက ဘယ္လိုမွ မေျပာင္းလဲပါ။ ေဒၚေက်ာ့ႏြယ္ကလည္း ဦးခ်စ္ေဆြ၏ စိတ္ရင္းကို သိသူမို႔ ပေထြးေပမဲ့ သမီးကို စိတ္မခ်စရာမရွိ ဟုဆိုကာ ဘယ္လိုမွပင္ မသကၤာတဲ့ မ်က္လုံးနဲ႔ပင္ မၾကည့္မိ။

ေျပာင္းလဲလာတာကေတာ့ ႏိုင္ႏိုင္။ သူက မ်က္လုံးျဖင့္ျမင္ၿပီးေတာ့ အထိအေတြ႕အာ႐ုံေလး ခံစားခ်င္လာသည္။ ဟိုလိုဒီလိုမ်ိဳးမဟုတ္၊ အဆုံးစြန္ထိလဲ မဟုတ္၊ အဲ့ဒီလိင္ေခ်ာင္းႀကီးကို ထိၾကည့္ရရင္ ဘယ္လိုေနမလဲဆိုတာ။ အဲ့ဒီထက္ပိုၿပီးေတာ့ သူက မစဥ္းစား။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အဲလိုစိတ္ေတြပဲ ထေနလို႔လားမသိ၊ သူ႔ရင္သားေတြက နည္းနည္းပိုစူထြက္လာသလိုပဲလို႔ ထင္မိသည္။ သူ႔အခန္းထဲက မွန္မွာ ခနခန သူ႔ရင္ႏွစ္မႊာကို လွန္ၿပီးၾကည့္မိသည္။ ဘာထူးျခားလာသလဲလို႔ေပါ့။ ခက္တာက သူ႔မွာ အိျဖဴလိုမ်ိဳး အတြင္းက်က် ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း စကားေျပာရမည့္ သူငယ္ခ်င္းက သူ႔ၿမိဳ႕ေလးမွာ မရွိ။

ဦးခ်စ္ေဆြကလည္း ႐ုပ္ရည္ခန႔္ညားၿပီး အသက္ကလည္း ေလးဆယ္ေက်ာ္သာ ရွိေသးသည္။ ကိုယ္ကာယလည္း ေတာင့္တင္းသည္။ ေဒၚေက်ာ့ႏြယ္ထက္လည္း အသက္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ငယ္သည္။ သူက အေန႐ိုးသည္။ ေဒၚေက်ာ့ႏြယ္ေတာင္မွ မမကစလို႔ ပါရသည္ဆိုတဲ့ပုံမ်ိဳး။ ကေလးတစ္ေယာက္အေမ မေက်ာ့ႏြယ္၏ မာယာစက္ကြင္းမွာက်ခဲ့ရသူ၊ သေဘာကလည္း အရမ္းေကာင္းသည္။

အဲေတာ့ ႏိုင္ႏိုင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔လည္း ကေလးလိုလို ဘာမွမသိသလိုလို ပုံဖမ္းကာ ဦးခ်စ္ေဆြကို ကပ္သည္။ လိုအပ္တာထက္ပိုၿပီး ကပ္သည္။ ဦးခ်စ္ေဆြကေတာ့ သူ႔ကို ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ခ်စ္ရသူမို႔ သူ႔အနား ႏိုင္ႏိုင္ကပ္ေတာ့ ဝမ္းသာတာပဲရွိသည္။ စိတ္က ေထြေထြထူးထူး မေတြးမိ။ ဒါေပမဲ့ ေဒၚေက်ာ့ႏြယ္ မ်က္ကြယ္မ်ိဳးမွာ တခါတေလ တအားကပ္တာမ်ိဳးၾကေတာ့ ေသြးမေတာ္သားမေတာ္ မိန္းကေလးရဲ႕ အထိ၊ အေငြ႕ ဓါတ္က ေယာက္်ားသားေတြရဲ႕ အာ႐ုံေၾကာကို ႏိုးႂကြလာေစသည္။

သူ ဦးခ်စ္ေဆြႏွင့္ ေထြးလားလုံးလား ေနရင္းက တခါတေလ ဦးခ်စ္ေဆြပုဆိုးေအာက္က ထိုးေထာင္ထလာတာကို မသိမသာဖုံးတတ္တာ သတိထားမိလာေသာအခါ သူေပ်ာ္မိသည္။ အဲလိုေန႔မ်ိဳး ညဘက္ဆိုရင္ သူ႔မိဘအခန္းက ပြဲကို သူျမင္ရေလသည္။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ သူ အဲ့လိုဆြေပးလိုက္လို႔ ဦးခ်စ္ေဆြက ေဒၚေက်ာ့ႏြယ္ႏွင့္ ထုံးစံအတိုင္း စခန္းသြားမလို႔ႀကံေသာ္လည္း ထိုေန႔က ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ေဒၚေက်ာ့ႏြယ္က လက္မခံ။ ဦးခ်စ္ေဆြတစ္ေယာက္ ျခင္ေထာင္ျပင္ထြက္၊ ကုတင္ေစာင္းမွာထိုင္ရင္း ငါးဦးေကာ္မတီႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြားရေတာ့သည္။ အဲဒါကို အထူးတန္းက ၾကည့္ၿပီး ေျခမေတြေကြးသြားသည္အထိ ေကာင္းခဲ့ရတာက ႏိုင္ႏိုင္ေက်ာ့ႏြယ္ပဲေပါ့။

…………………………………………

အဲဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္လို႔ ရန္ကုန္ျပန္လာခဲ့ၾကေတာ့ စိတ္ဓါတ္အေျပာင္းအလဲႏွင့္ ႏိုင္ႏိုင္တစ္ေယာက္ ရန္ကုန္ေျမကို ေရာက္ခဲ့ရျပန္ပါသည္။ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ သူ လက္သင့္ခံႏိုင္သည့္ ေကာင္ေလးေတြ အရည္အတြက္က ပိုမ်ားလာခဲ့သလိုရွိ၏။ အိျဖဴကလည္း ညီညီကို အေျဖေပးလိုက္ၿပီဟု ဆိုသည္။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္အတြင္း ညီညီက သူတို႔ၿမိဳ႕ကို သုံးေခါက္ေရာက္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆုံးအေခါက္မွာပင္ အေျဖေပးလိုက္သည္ဟုဆိုသည္။

ႏိုင္ႏိုင္တစ္ေယာက္ အထီးက်န္သလိုလည္း ခံစားေနရသည္။ သူ ဦးခ်စ္ေဆြပစၥည္းကို ျမင္ခဲ့ရတာကိုေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာျပ။ သူ႔ရင္ထဲမွာလည္း ဟာတာတာလို ျဖစ္ေနသည္။ အဲ့ဒီလိုႏွင့္ ကိုဘိုေမာင္ကို အထာေပးလိုက္မိေတာ့သည္။ ကိုဘိုေမာင္ဆိုတာက သူ႔အေဆာင္ေဖၚ ေမခလာ၏အစ္ကို ျဖစ္ေလသည္။ မႏွစ္ကကတည္းက ေမခလာက အတင္းမိတ္ဆက္ေပး၍ သိေနခဲ့ရသည္။ စက္မႈတကၠသိုလ္ ပၪၥမႏွစ္က အီလက္ထရစ္ကယ္ ဟုဆိုသည္။ သူ႔ထက္ အသက္အမ်ားႀကီးႀကီးသည္ဟု စိတ္ထဲထင္မိတာရယ္၊ လူပုံက ကြၽဲေကာ္ကိုင္းမ်က္မွန္ထူႀကီးနဲ႔မို႔ သိပ္စိတ္မဝင္စားတာရယ္ေၾကာင့္ ခပ္တန္းတန္းပဲေနခဲ့သည္။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ဘဲမရွိဆိုတာကို အေျပာမခံႏိုင္တာရယ္၊ လိင္စိတ္ႏိုးႂကြမႈေတြရယ္ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာသာေပးရင္း တြဲေနလိုက္မိသည္။ သူ႔ကို ခ်စ္တယ္ေျပာေသာ္လည္း အေျဖမေပးေသးပဲ ဆြဲထားလိုက္သည္။

အိျဖဴႏွင့္ ညီညီတို႔ကလည္း သူတို႔ဘာသာ သြားေနၾကတာဆိုေတာ့ ႏိုင္ႏိုင့္အေနနဲ႔ အတြဲေလးရွိေနတာ စိတ္သက္သာရာ ရေနရသည္။ တြဲေနရတာၾကာေတာ့လည္း ကိုဘိုေမာင္ကို ၾကည့္ေကာင္းသည္ဟု တျဖည္းျဖည္း ထင္လာမိေတာ့သည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ကိုဘိုေမာင္ကို ခ်စ္တယ္လို႔ အေျဖေပးလိုက္မိေတာ့သည္။ တကယ္ေတာ့ ႏိုင္ႏိုင္တစ္ေယာက္ သူ႔ကိုယ္သူလည္း မေသခ်ာပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ဘာမွန္းမသိ ဒ႐ြတ္ဆြဲေနရမည့္အခ်ိန္ေတြကို ေအာင့္မခံႏိုင္လြန္းေတာ့၍ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခု ေ႐ြးလိုက္သည့္သေဘာသာ ျဖစ္ေတာ့သည္။

………………………………………….

ႏိုင္ႏိုင္လည္း ကိုဘိုေမာင္ႏွင့္ ေက်ာင္းခ်ိန္ၿပီးခ်ိန္မ်ားမွာ ေက်ာင္းဝင္းထဲ ဟိုအခန္းလြတ္ ဒီအခန္းလြတ္မ်ားမွာ ထိုင္မိၾကသည္။ တခါတရံလည္း အင္းလ်ားကန္ေစာင္းသြားသည္။ တခါတေလ စေန တနဂၤေႏြေတြလိုမ်ိဳးမွာ ၿမိဳ႕ထဲေလွ်ာက္သြား ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္လုပ္တတ္လာသည္။ ကိုဘိုေမာင္ရဲ႕ အနမ္းေတြကို အရသာခံတတ္လာၿပီ။ ကိုဘိုေမာင္ရဲ႕ မထိတထိ ဟိုပြတ္ဒီပြတ္ေတြက ႏိုင္ႏိုင့္အတြင္းခံေဘာင္းဘီေလးကို မၾကာခန စိုစြတ္လာေစသည္။ တခါတေလ ကိုဘိုေမာင္က ႏိုင္ႏိုင့္ေပါင္လုံးႀကီးေတြကို ပြတ္သပ္ၿပီး မခ်င့္မရဲအသံျဖင့္ ႏိုင္က က်န္းမာေရးေကာင္းလိုက္တာကြာဟု ၿငီးတြားေျပာဆိုတတ္သည္။

သူဘာကို ဆိုလိုမွန္းေတာ့ ႏိုင္ႏိုင္လည္း ေသခ်ာမသိ။ သူ႔လက္ႀကီးနဲ႔ ဟိုပြတ္ဒီပြတ္၊ ဟိုညႇစ္ဒီညႇစ္ လုပ္လာရင္ေတာ့ ႏိုင္ႏိုင္လည္း ရင္ေတြခုန္၊ အသံေတြ တုန္လာတတ္သည္။

…အို႔..နာတယ္ဆို..ကိုကလည္း အရမ္းပဲ…

အခုလည္း ေက်ာင္းခ်ိန္ၿပီးလို႔ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြ သိပ္မရွိေတာ့သည့္အခ်ိန္၊ အီကိုအိပ္စတန္းရွင္းေဆာင္ေတြထဲက အခန္းလြတ္တစ္ခု၏ ေထာင့္မွာ ႏိုင္ႏိုင္ႏွင့္ထိုင္ေနေသာ ကိုဘိုေမာင္က ႏိုင္ႏိုင္ကို ေက်ာမွသိုင္းဖက္ထားေသာ သူ႔လက္ဖဝါးႀကီးျဖင့္ ႏိုင္ႏိုင့္ႏို႔တစ္လုံးကို အက်ႌေပၚမွ အုပ္ကိုင္ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္သျဖင့္ ႏိုင္ႏိုင္က ေအာ္ညီးလိုက္မိျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

…ေဆာရီးပဲကြာ နာသြားလား.. ကိုက စလိုက္တာပါ..

ကိုဘိုေမာင္က ႏိုင္ႏိုင္၏ ေက်ာ့ရွင္းေသာ လည္တိုင္ေလးကို ငုံနမ္းရင္းက သူဆုပ္ညႇစ္လိုက္မိေသာ ႏို႔ေလးကို အသာဖြဖြေလး ျပန္ပြတ္ေပးေနမိသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔လက္ေတြက ေအာက္ကို ေလွ်ာက်သြားကာ ႏိုင္ႏိုင္အက်ႌစေလးလြတ္ကာ ေပၚေနေသာ ဗိုက္သားေလးေတြကို ပြတ္ေပးေနျပန္ပါသည္။

..ကိုကြာ သိပ္ဆိုးတာပဲ၊ လူကို ရစရာမရွိဘူး ကိုင္ေနတာ… တကိုယ္လုံးလည္းကုန္ပါၿပီ…

..ႏိုင္ကလည္းကြာ တကိုယ္လုံး မကုန္ေသးပါဘူး.. ဟဲဟဲ…

…သြား ေတာ္ၿပီ.. ဘာမကုန္ေသးတာလဲ၊ ဟိုေန႔က အင္းယားကန္ေဘးမွာေတာင္ ေႁမြထြက္လာလို႔မဟုတ္လား ဟင္း…

အဲဒီေန႔တုန္းက ကိုဘိုေမာင္ ႏိုင္ႏိုင့္ကို ႏိုက္ေနသည္မွာ ႏိုင္ႏိုင့္ခင္မ်ာ ထမိန္ပင္ေျပေလွ်ာ့လို႔ေနၿပီ။ သူ႔ပင္တီေလးအေပၚကေန ေစာက္ဖုတ္ေဖါင္းေဖါင္းေလးကို ကိုဘိုေမာင္ စၿပီးပြတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာပင္ သူတို႔ထိုင္ေနသည့္ၿခဳံပုတ္နားက ေႁမြတစ္ေကာင္ ထြက္လာသည္။ ေႁမြဆိုရင္ေၾကာက္တတ္ေသာ ကိုဘိုေမာင္တစ္ေယာက္ သုတ္ကနဲ ထေျပးေတာ့သည္။ ႏိုင္ႏိုင္ပင္ ေနာက္က ထမိန္ဖ႐ိုဖရဲႏွင့္ အေနာက္ကေန အေျပးလိုက္ရသည္။ ေႁမြက ေရေႁမြလားမသိ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အဲဒီေႁမြေၾကာင့္ ႏိုင္ႏိုင့္ပင္တီထဲ ဝင္ေမႊမည့္ ကိုဘိုေမာင့္အႀကံ ပ်က္သြားရသည္။

…ၿပီးေတာ့ ေျပးလိုက္တာ တန္းေနတာပဲ ႏိုင့္ေတာင္ ေခၚေဖာ္မရဘူး..

..ေၾကာက္လို႔မဟုတ္ပါဘူးကြာ.. ေႁမြကို အလာဂ်ီရွိလို႔ပါ၊ အဟီးးးး… ေနပါဦး အဲဒီတုန္းက ကိုယ္တို႔ ဘယ္နားေရာက္ေနၿပီလဲ…

ေျပာရင္းဆိုရင္း ကိုဘိုေမာင့္ လက္ေခ်ာင္းထိပ္ေတြက ႏိုင္ႏိုင့္ဗိုက္သားေလးႏွင့္ တင္းတင္းစည္းထားေသာ ထမိန္အထက္ဆင္ၾကားက တိုးဝင္လာသည္။

…ကို သိပ္ဆိုးတာပဲကြာ…

ဟုေျပာရင္း သူ႔လက္ေတြကို လက္သည္းေလးႏွင့္ဆိပ္ေနသည့္ ႏိုင္ႏိုင့္ကို ဥပကၡာျပဳကာ ကိုဘိုေမာင္တစ္ေယာက္ အတင္းတိုးသည္။ ႏိုင္ႏိုင္ပဲ ဗိုက္သားေလးကို လွ်ပ္ေပးလိုက္လို႔လားမသိ သူ႔လက္က ႏိုင္ႏိုင့္ထမိန္ေအာက္ကို ထမိန္မကြၽတ္ပဲ ဝင္သြားသည္။ လက္ေကာက္ဝတ္နဲ႔ လက္ဖ်ံနားမွာေတာ့ စီးစီးေလးျဖစ္ေနသည္။ ဒါေပမဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြက လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လႈပ္ရွားလို႔ရေနသည္။ ႏိုင္ႏိုင့္ပင္တီေလးေပၚကေန ေပါင္ခြဆုံက အကြဲေခ်ာင္းရာေလးကို သူ႔လက္ထိပ္ကေလးျဖင့္ စမ္းၾကည့္ေနသည္။

…ရွီးးးးး..အို႔.. ကို ဘာေတြေလွ်ာက္ကိုင္ေနတာလဲကြာ…

ႏိုင္ႏိုင့္လက္ေတြက ကိုဘိုေမာင့္လက္ေတြကို အတင္းဆုပ္ကိုင္ထားေသာ္လည္း ကိုဘိုေမာင့္လက္ေခ်ာင္းေတြက ထမိန္ေအာက္မွာ ေဆာ့ကစားေနတာကိုေတာ့ မထိန္းႏိုင္ပါေခ်။ ႏိုင္ႏိုင့္ခင္မ်ာ မ်က္လုံးေလးပင္ စင္းက်လာၿပီး ကိုဘိုေမာင့္ပုခုံးေပၚ ေခါင္းတင္မွီရင္း ဖက္ထားလိုက္မိသည္။ ကိုဘိုေမာင္လည္း ပတ္ဝန္းက်င္အေနအထားကို အကဲခတ္လိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္အေျခအေနေကာင္းေနတာကို ေတြ႕ရသည္။ အဆုံးစြန္ထိေတာ့ လႈပ္ရွားလို႔ရမွာမဟုတ္ေပမဲ့ ေနာက္လယ္ပယ္တစ္ခုကို အဆင့္တိုးဖို႔ေတာ့ အေျခအေနေပးတာ ေတြ႕ေနရသည္။ ဆိုေတာ့ သူ႔လက္ေတြကို ပင္တီေအာက္ထိ နယ္က်ဴးေက်ာ္လိုက္သည္။

.အို႔ …ကို ေတာ္ၿပီကြာ၊ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ ေက်ာင္းခန္းႀကီးထဲမွာ…

..ႏိုင္ကလည္းကြာ ခ်စ္လို႔ပါ.. ကိုက ကိုင္ၾကည့္႐ုံေလးပါ…

ပါးစပ္ကေျပာေနတုန္း ကိုဘိုေမာင္ရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေတြက စိုထိုင္းထိုင္းျဖစ္ေနတဲ့ ခ်ဳံဘုတ္ေလးေအာက္က အသားႏုအကြဲေၾကာင္းေလးကို ပြတ္ေနၿပီ။ ႏိုင္ႏိုင့္ အသက္ရႉႏႈန္းေတြ အရမ္းျမန္လာတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ၿဗဳံးကနဲဆို အခန္းထဲကို လူတစ္ေယာက္ ဝင္လာသည္။ ႏိုင္ႏိုင္က ကိုဘိုေမာင့္ကို အတင္းတြန္းထုတ္လိုက္သလို ကိုဘိုေမာင္လည္း ကမန္းကတန္း လက္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ကိုယ္ကိုမတ္လိုက္သည္။ အတန္းေရွ႕မွာေတာ့ ဆံပင္စုပ္ဖြားနဲ႔ ေက်ာင္းသား လိုလို ဆရာလိုလို အတန္းေရွ႕က အစိမ္းေရာင္ေက်ာက္သင္ပုန္းေရွ႕က စင္ေပၚမွာရပ္လို႔ သူတို႔ကို လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ခပ္တည္တည္နဲ႔

..ဟား ဒီေန႔ အတန္းထဲမွာ လူသိပ္မရွိပါလား၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စလိုက္ရေအာင္..

ဆိုၿပီး လုပ္ပါေတာ့သည္။ ႏိုင္ႏိုင္က ခစ္ကနဲ ရယ္ရင္း ကိုဘိုေမာင္ကို သူတို႔ထိုင္ေနတဲ့ ခုံတန္းလ်ားကေန ထြက္ဖို႔ တြန္းထုတ္လိုက္ၿပီး တိုးတိုးေလးေျပာသည္။

..အစ္ကို လစ္ရေအာင္၊ အဲဒါ အ႐ူး။ ဒီေကာင္ အဲ့လိုပဲ အတန္းထဲေတြဝင္ၿပီး ဆရာလိုလို ဘာလိုလို ေလွ်ာက္သင္ေသးတယ္။ ႏိုင္တို႔ေတာင္ ပထမႏွစ္တုန္းက ခံလိုက္ရေသးတယ္၊ အဟီး။ ယဥ္ယဥ္ေလးနဲ႔ ႐ူးေနတာ…..

ဘိုေမာင္ခင္မ်ာ ေဒါပြရလည္းခက္၊ ဆက္ေနလို႔ကလည္း မျဖစ္၊ ဟတ္ေကာ့ႀကီးျဖစ္ကာ ထိုအ႐ူးငတကို ေစာင္းငန္းငန္းႏွင့္ၾကည့္ရင္း လစ္လာခဲ့ၾကရေတာ့သည္။ သို႔ေပမဲ့ ေနာက္တခါကေတာ့ အပိုင္ႀကံပါေတာ့သည္။ အဲဒါက သူ႔ ေဒးကတက္သည့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အိမ္မွာ လူႀကီးေတြ ခရီးသြားသည့္အခ်ိန္နဲ႔ႀကဳံေတာ့ ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ႏိုင့္ကို အတင္းအပူကပ္ၿပီး အဲဒီေန႔က ေက်ာင္းလစ္ခိုင္းလိုက္သည္။ ႏိုင္ႏိုင္လည္း အေပၚယံ အထိအေတြ႕ႏွင့္ စိတ္ေတြထႂကြေနရတာက ၾကာၿပီမို႔ ကိုဘိုေမာင္က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေတြ႕ရေအာင္ နားပူနားဆာလုပ္လာတာနဲ႔ အေတာ္ျဖစ္ၿပီး၊ မီးစိမ္းျပလိုက္ေလေတာ့သည္။

ႏိုင္ႏိုင္တို႔ ေရာက္သြားေတာ့ ကိုဘိုေမာင့္ သူငယ္ခ်င္းက အိမ္မွာရွိေနသည္။

….ေအး လာ ဘိုေမာင္ႀကီး၊ ႏိုင္ႏိုင္ေရာ လာ လာ၊ မင္းတို႔ ငါ့အိမ္လာလည္တာ ေက်းဇူးတင္တယ္ကြာ၊ အခ်ိန္ရတယ္ မဟုတ္လား၊ ငါ အျပင္ခဏထြက္စရာရွိလို႔..

ဆိုၿပီး ဘိုေမာင့္ကို တီးတိုးစကားေတြ ေျပာေနသည္။ ၿပီးမွ ႏိုင္ႏိုင့္ကိုေရာ ႏႈတ္ဆက္ကာ အျပင္သို႔ ကမန္းကတန္း ထြက္သြားေတာ့သည္။ ဘိုေမာင္က သူ႔သူငယ္ခ်င္းအေနာက္က လိုက္၍ တံခါးကို ပိတ္လိုက္ၿပီး ေနာက္ အိမ္ထဲျပန္ဝင္လာသည္။

..အစ္ကို႔သူငယ္ခ်င္းက ဘာေတြေျပာေနတာလဲ တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ႔…

..အဟီး ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးကြာ ႏိုင္ကလည္း….

..ဘာမဟုတ္ပါဘူးလဲ၊ ကိုေနာ္ လူကို ဟိုလွ်ိဳဒီလွ်ိဳနဲ႔….

..မလွ်ိဳရပါဘူးကြာ၊ သူက ေျပာတာက နားခ်င္ရင္ သူ႔အိပ္ခန္းထဲ ဝင္နားလို႔ရတယ္တဲ့၊ သူ႔အခန္းက ေနာက္ဆုံးမီးဖိုနားကတဲ့၊ အဲဒါေျပာတာပါ..

..ေအာင္မယ္ ဘာလို႔ အခန္းထဲ ဝင္နားရမွာလဲ.. ကိုေနာ္.. ေတာ္ေတာ္ကဲ..

ႏိုင္ႏိုင္ရဲ႕မ်က္ႏွာေလး နီသြားၿပီး ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႔ လွမ္းထုလိုက္တဲ့ လက္ကေလးကို ဘိုေမာင္က လွမ္းတားလိုက္ၿပီးေတာ့ ႏိုင္ႏိုင့္ကိုယ္လုံးေလးကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲယူလိုက္သည္။

..အင္းပါကြာ ႏိုင့္သေဘာပါ၊ လာ အိမ္ေရွ႕ခန္းက ဆိုဖာေပၚမွာပဲ ထိုင္ၾကရေအာင္…

ႏိုင္ႏိုင္လည္း သူ႔ခါးကေလးကိုဖက္ကာ ေခၚလာေသာ ဘိုေမာင္ေနာက္ကို ပါလာခဲ့ေလသည္။ ဆိုဖာေပၚကို ထိုင္တာႏွင့္ ဘိုေမာင္က သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ႏိုင္ႏိုင့္ႏႈတ္ခမ္းေပၚ ဖိကပ္စုပ္နမ္းလိုက္သည္။ ႏိုင္ႏိုင္လည္း ဘိုေမာင့္လည္ဂုတ္ကို သူ႔လက္ကေလးေတြနဲ႔ သိုင္းဖက္ရင္း အလိုက္သင့္ ျပန္နမ္းလာသည္။ ဒီေလာက္အဆင့္ေတြကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အထာသိေနၾကၿပီး၊ ႏႈတ္ခမ္းေတြ စုပ္ၾကၿပီးေတာ့ လွ်ာခ်င္း ဖလွယ္ၾကေတာ့သည္။ သူ႔ပါးစပ္ထဲ ကိုယ့္လွ်ာထိုး၊ ကိုယ့္ပါးစပ္ထဲ သူ႔လွ်ာဝင္ႏွင့္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အရွိန္ရလာၾကေတာ့သည္။

ဘိုေမာင့္လက္ေတြက ႏိုင္ႏိုင့္ အက်ႌၾကယ္သီးေတြ ျဖဳတ္ေနတာကိုပင္ မတားေတာ့။ သူတို႔ထိုင္ေနသည့္ ဧည့္ခန္းက ဆိုဖာကို အျပင္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အိမ္မွ လွမ္းမျမင္ရေပ။ အိမ္ေရွ႕လမ္းမက က်ယ္တာလည္းပါသည္။ ဘီ႐ိုေတြအကြယ္မွာ ေရာက္ေနတာလည္း ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ဘိုေမာင့္လက္ေတြက ႏိုင္ႏိုင့္ဘရာဇီယာကို ျဖဳတ္မည္ႀကံေတာ့ ႏိုင္ႏိုင္က ဘိုေမာင့္လက္ေတြကို ကိုင္ထားလိုက္ၿပီး

…ကို႔….ဧည့္ခန္းႀကီးမွာေလ…

…အင္းေလ အဲဒါေၾကာင့္ ကိုယ္က ဟိုေကာင့္အခန္းသြားရေအာင္လို႔ ေျပာတာေလ..

…ဒါဆိုလည္းၿပီးေရာ သြားမယ္..

ႏိုင္ႏိုင္၏ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာေလး ပန္းေရာင္သန္းလ်က္ ေျပာလိုက္တာကို ၾကည့္ၿပီး ဘိုေမာင္၏ နဂိုထဲက မာေနၿပီျဖစ္ေသာ လိင္တန္ႀကီးမွာ အတြင္းခံေဘာင္းဘီေအာက္မွာ တဆတ္ဆတ္တုန္လာသည္။ ဘိုေမာင္က ဆိုဖာေပၚမွ ထလိုက္ၿပီး ႏိုင္ႏိုင့္ကို လက္တစ္ဖက္ ကမ္းေပးလိုက္ၿပီး သူ႔သူငယ္ခ်င္းအခန္းရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္သြားေလရာ ႏိုင္ႏိုင္က ရင္ဘတ္ပြင့္ေနေသာ သူ႔အက်ႌကို လက္တဖက္ျဖင့္ ဆြဲစိဖုံးရင္း အေနာက္မွ အေျပးကေလး လိုက္လာရွာေလေတာ့သည္။

အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ဘိုေမာင္က ႏိုင္ႏိုင့္အက်ႌေလးကို ခြၽတ္လိုက္သည္။ ႏိုင္ႏိုင့္အသားအရည္က လတ္သည္။ ျဖဴဝင္းဝင္းႀကီး မဟုတ္။ ညိဳသည္ဟုလည္း မေျပာႏိုင္၊ စိုေျပေနသည္။ ဘိုေမာင္က ႏိုင္ႏိုင့္ဘရာဇီယာကို ခြၽတ္ေတာ့ လက္ဝါးႏွစ္ဖက္ျဖင့္ သူ႔ႏို႔ကေလးေတြကို ဖုံးထားသည္။ ႏိုင္ႏိုင္က ကိုယ္လုံးေလးက ပိန္ပိန္ပါးပါးေပမဲ့ ႏို႔ကေလးကေတာ့ မို႔မို႔ေဖာင္းေဖာင္းေလး၊ လိေမၼာ္သီးအလုံးႀကီးေလာက္ေတာ့ရွိသည္။ ႏိုင္ႏိုင္ရဲ႕ သြယ္လ်လ် ကိုယ္လုံးေလးေပၚမွာေတာ့ အႀကီးႀကီးေတြလို႔ ထင္ရသည္။

ဘိုေမာင္ခင္မ်ာ အသည္းယားလာလို႔ ႏိုင္ႏိုင့္လက္ေတြကို အတင္းဆြဲဖယ္ပစ္မိသည္။ အိုး လွလိုက္တာ ႏို႔ကေလးေတြက ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြက ေသးေသးေလးေတြ။ ဘိုေမာင္လက္ႏွစ္ဖက္က ႏို႔တစ္လုံးစီကို တဖက္တစ္ခ်က္မွာ ဆုပ္ကိုင္ရင္း၊ ႏို႔သီးေခါင္းေလး ေတြကို ဘယ္တလွည့္ ညာတလွည့္ ငုံစုပ္လိုက္မိသည္။

….အို႔..ကို..ရယ္…

ႏိုင္ႏိုင္ရဲ႕ ကိုယ္ေလးက တြန႔္လိမ္ေနၿပီး လက္ေတြက ဘိုေမာင္ရဲ႕ေခါင္းကို အတင္းဖက္တြယ္လာရသည္။ ဘိုေမာင့္လက္ေတြကလည္း ကိုင္လို႔မဝႏိုင္တဲ့ ႏို႔ေတြကို ဆုပ္ေခ်ရင္း ႏို႔ေတြကို တႁပြတ္ႁပြတ္စို႔ေနရင္းက သူ႔လက္ေတြက ေအာက္ကို ေလွ်ာက်သြားသည္၊၊ ႏိုင္ႏိုင္ရဲ႕ တင္ပါးသားလုံးလုံးေလးေတြကို ထမိန္ေပၚကပဲ ပြတ္သတ္ေပးရင္းက ဆုပ္ကိုင္မိျပန္သည္။ မ်က္ႏွာကိုလည္း ႏိုင္ႏိုင္ရဲ႕ ႏို႔ေတြနဲ႔ ပြတ္သတ္ေနမိသည္။ ႏိုင္ႏိုင္ရဲ႕ ထမိန္ကို ျဖည္ၿပီး ခြၽတ္ခ်လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ သူ႔ပုဆိုးကလည္း ကြင္းလုံးေလွ်ာ ကြၽတ္က်သြားသည္။ ႏိုင္ႏိုင္ံကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္လုံးကို တင္းတင္းေလး မွိတ္ထားတာ ေတြ႕ရသည္။ အဲဒါကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ဘိုေမာင္က သူ႔ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီကို ခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ ေဒါသႀကီးေနတဲ့ သူ႔ေကာင္ႀကီးက ေငါက္ကနဲ ထြက္လာၿပီး ဟိုရမ္းဒီရမ္း ျဖစ္ေနသည္၊၊

ႏိုင္ႏိုင့္ကိုယ္ေလးကို တြဲၿပီး ကုတင္ေပၚေခၚသြားေတာ့ သူ႔ေကာင္ႀကီးက ႏိုင့္ႏိုင္ရဲ႕ ေပါင္လုံးေတြကို သြားထိုးမိေသးသည္။ ႏိုင္ႏိုင္ကေတာ့ မ်က္ႏွာကို ေအာက္ငုံ႔မၾကည့္မိေအာင္ တမင္လြဲထားသည္။ ဘိုေမာင္ကလည္း ႏိုင္ႏိုင္ရွက္ေနတာ ေကာင္းသည္။ သူ ေအာက္မွာ လုပ္ခ်င္တာလုပ္လို႔ရတာေပါ့လို႔လည္း ေတြးေနမိသည္။ ေနာက္ ယဥ္သြားမွ တျခားဟာေတြ သင္ေပးရမည္ဟု ေတြးေနလိုက္သည္။

ကုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္ကေလးျဖစ္သြားေသာ ႏိုင္ႏိုင္၏ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားထဲသို႔ ဘိုေမာင္ ဒူးေထာက္ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး အတြင္းခံေဘာင္းဘီေလးကို ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။ ႏိုင္ႏိုင္က အိုးကနဲျဖစ္ၿပီး စတိသေဘာမ်ိဳး လိုက္ဆြဲေပမဲ့ ေဘာင္းဘီေလးက ေျခက်င္းဝတ္ေရာက္သြားေလၿပီ။ ႏိုင္ႏိုင္၏ အေမႊးပါးပါးေလး ဖုံးေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းေလးမွာ အရည္ၾကည္တို႔ စိုထိုင္းလို႔ အလင္းေရာင္မွာ ေရာင္ျပန္ေလးေတြ လက္ေနသည္။ ႏိုင္ႏိုင့္ ေျခေထာက္ေတြကို ဒူးေထာင္ေပါင္ကားအေနအထားရေအာင္ လုပ္လိုက္ၿပီး ဘိုေမာင္က ေခါင္းကို ေပါင္ၾကားထဲငုံ႔၍ ႏိုင့္ႏိုင့္ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို သူ႔လွ်ာႏွင့္ တို႔လ်က္လိုက္သည္။

….အို႔…………..

ႏိုင္ႏိုင္ ဆတ္ကနဲ တုန္သြားရသည္။

..အို ကို ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ၊ ငရဲႀကီးပါ့မယ္၊ ဟင့္အင္း…… လာပါ လာ ဒီကို…

စာအုပ္ထဲက ပုံေတြမွာ ကိုယ့္ဟာသူရက္၊ သူ႔ဟာကိုယ္စုပ္တဲ့ ဟာေတြ ေတြ႕ဖူးေသာ္လည္း အျပင္မွာ လက္ေတြ႕ၾကေတာ့ ႏိုင္ႏိုင့္စိတ္ထဲ တမ်ိဳးႀကီး၊ သူ ခ်စ္တဲ့ ကို႔ကိုလည္း အဲလိုညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ႀကီးကို မရက္ေစခ်င္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ဘိုေမာင့္လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲမလို႔ သူ႔ကိုယ္ေပၚကို အလ်ားလိုက္ တက္ေမွာက္လာေစလိုက္သည္။

ဘိုေမာင္ကလည္း ႏွစ္ခါ မေျပာရပါ။ သူလည္း သူ႔ေကာင္ႀကီးကို ႏိုင္ႏိုင့္ေစာက္ဖုတ္ေလးထဲ ထည့္ခ်င္ေနသည္မွာ ၾကာလွၿပီမို႔ ႏိုင္ႏိုင့္အေပၚမွာ တက္မိုးရင္းက ႏိုင္ႏိုင့္ကိုလည္း မဖိမိေအာင္ သူ႔ညာလက္ကို ႏိုင္ႏိုင္၏ဂ်ိဳင္းေအာက္နားမွာ တံေတာင္ေထာက္၊ ဘယ္ဘက္က သူ႔ေကာင္ႀကီးကို ဆုပ္ကိုင္ကာ ႏိုင္ႏိုင့္ ေစာက္ဖုတ္အဝကို ေသခ်ာေတ့ေပးလိုက္သည္။

ထိပ္ျဖားေလး ႏိုင္ႏိုင့္ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းဝမွ ေခါင္းတဝက္ေလာက္ ေသခ်ာေတ့ျမဳပ္မိမွ လက္ႏွစ္ဖက္စလုံးကို ႏိုင္ႏိုင့္ကိုယ္ေလး တဘက္တခ်က္မွာ တံေတာင္ေထာက္ရင္း သူ႔ခါးကို ထိန္း၍ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဖိသြင္းေလေတာ့သည္။

…အား…..အား..ကို..ကို…နာတယ္…ျဖစ္ပါ့မလား… အား.

.ႏိုင္ စိတ္ကိုေလွ်ာထားေလ၊ အဲဒီမွာ အရမ္းမညႇစ္ထားနဲ႔ ျဖစ္သြားမွာပါ….

ပါးစပ္ကလည္းေခ်ာ့ရင္း ဘိုေမာင္တစ္ေယာက္ သူ႔ခါးႏွင့္ဖင္ကို လႈပ္လီလႈပ္လွဲ႔ျဖင့္ ႏိုင္ႏိုင့္ေစာက္ဖုတ္ေလးထဲ သူ႔ေကာင္ႀကီး မဝင္ဝင္ေအာင္ ေခ်ာ့သြင္းေနေလသည္။ ႏိုင္ႏိုင့္ အပ်ိဳုေစာက္ဖုတ္ေလးမွာလည္း တကယ့္ကို ၾကပ္တင္းေနသည္ျဖစ္ရာ ဘိုေမာင္တစ္ေယာက္ လီးထိပ္လည္းနာ ခါးလည္းေညႇာင္း ျဖစ္ေနရေလသည္။ သူကိုယ္၌ကလည္း အတင္းဖိမသြင္းရဲ၊ သူ႔ေကာင္ႀကီးေမးသိုင္းႀကိဳးက နည္းနည္းတင္းၿပီး စပ္သလိုလို ရွိေနေတာ့ ၿပဲသြားမွာလည္း ေၾကာက္သည္။ အဲေတာ့ တစ္လက္မေလာက္ ေရွ႕တိုးလိုက္ ေနာက္ျပန္ဆုတ္လိုက္ႏွင့္ ေတာ္ေတာ္လုပ္ယူရသည္။ ေနာက္ေတာ့ တဝက္ေလာက္က်လာေတာ့ စိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ့။ ႏိုင္ႏိုင့္ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသားေလးကလည္း ပူေႏြးေနသည္။ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေတာ့ဟု ဖိေဆာင္ခ်ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။

..အားးးးးးး..အမေလး..အားရွီး..ကို… စပ္တယ္… ကို အထဲမွာ စပ္တယ္…

..အင္းပါ ႏိုင္ရယ္.. ကိုလည္း စပ္တာပဲ၊ ခနေလးေနာ္…..

ႏိုင္ႏိုင့္ေစာက္ေခါင္းေလးထဲမွာ ဘိုေမာင့္ေကာင္ႀကီး က်ပ္က်ပ္တည္းတည္းေလး စိမ္နားေနၿပီး တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ဖက္လို႔ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းေတြနမ္း ႏိုင္ႏိုင့္ႏို႔ကေလးကို ျပန္ၿပီး ဖြဖြေလးဆုပ္ႏွယ္ေပးေနေတာ့ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္စလုံးစိတ္ျပန္ႂကြလာၾကသည္။ ဟိုစပ္ျဖင္းျဖင္း နာတာေလးေတြကလည္း ေပ်ာက္သြားၿပီမို႔ ဘိုေမာင္တစ္ေယာက္ ဖင္ကိုႂကြကာ အသာေလး ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ သူ႔ေကာင္ႀကီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထြက္မလိုျဖစ္သြားေတာ့ ႏိုင္ႏိုင့္စိတ္ထဲမွာလည္း ဟာကနဲ ျဖစ္သြားၿပီး ဘိုေမာင့္ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ျပန္ဖက္မိျပန္သည္။ တကယ္က တစ္လက္မေလာက္ပဲ ေနာက္ဆုတ္သြားတာ ၊ ေဟာ ျပန္ဝင္လာျပန္ၿပီ ၊ အို႔။

ေနာက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဘယ္လိုလႈပ္ရွားရမယ္ဆိုတာ သိသြားၾကသည္။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း စည္းဝါးမွန္လာၾကသည္။ သိပ္အၾကာႀကီးတာ့မဟုတ္ အရသာစရွိလာတာနဲ႔ ဘိုေမာင့္အေကာင္ႀကီးက အရမ္းကို ေဖာင္းတင္းလာၿပီး ႏိုင္ႏိုင့္ ေစာက္ေခါင္းေလးအတြင္းသို႔ သုတ္ရည္ပူေတြ တျဖစ္ျဖစ္ ပန္းထုတ္ေပးေနမိေတာ့သည္။

ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေကာင္းမွန္းသိ သာအိတစိုစို ဆိုသလိုပင္ ဘိုေမာင္ႏွင့္ ႏိုင္ႏိုင္တို႔ အခြင့္ႀကဳံရင္ ႀကဳံသလို လုပ္ျဖစ္ၾကေတာ့သည္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းအိမ္ မအားရင္ေတာင္မွ တည္းခိုခန္းသို႔ သြားလုပ္ျဖစ္ၾကသည္။ ႏိုင္ႏိုင္လည္း ေဆး ဘယ္လိုစားရမည္ဆိုတာကို သိေနၿပီ။

ႏိုင္ႏိုင္တစ္ေယာက္ ဘိုေမာင္ႏွင့္ ဓါတ္တည့္သည္လို႔ပဲ ေျပာရမလားမသိ။ ထိုကဲ့သို႔ ခ်ိန္းေတြ႕ၾကၿပီး အခ်စ္နယ္ကြၽံ ခဲ့ၾကၿပီးမွ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္က ပိုေတာင့္တင္းလာ၏။ လိုက္သည့္ဘဲေတြကလည္း ပိုမ်ားလာၿပီး ႏိုင္ႏိုင္ သေဘာက်သည့္ပုံ ခပ္မိုက္မိုက္ေလးေတြ ပါလာသည္။ ႏိုင္ႏိုင္ေက်ာ့ႏြယ္ကလည္း ဘိုေမာင္ ဝယ္ေပးသည့္ အလွျပင္ပစၥည္းအေကာင္းစားေတြ၊ ေရေမႊး၊ အသားလွဆီ၊ မိတ္ကပ္ စတာေတြ သုံးၿပီး ပိုလည္းလွ၊ ပိုလည္း လူသိမ်ားလာခဲ့ရသည္။

အဲဒီမွာ သူ နည္းနည္း မ်က္ေစ့က်မိသည့္ ဘဲတစ္ေဗြ ႏွင့္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေနတာေတြကို ကိုဘိုေမာင္က ေတြ႕ေတာ့ စြပ္စြဲေျပာဆိုရာမွ သူတို႔အတြဲ နည္းနည္း ကေတာက္ကဆ စျဖစ္ေတာ့သည္။ ကိုဘိုေမာင္ကလည္း ႏိုင္ႏိုင့္ကို စြဲေနၿပီမို႔ စကားမ်ားၿပီး ေနာက္ ျပန္ေခ်ာ့သည္။ ႏိုင္ႏိုင္ကလည္း ကိုဘိုေမာင္က သူ႔ရည္းစားဦးလည္းျဖစ္၊ သူ႔ကို အလွအပ ပစၥည္းေတြလည္း ေထာက္ပံ့ေပးေနတဲ့သူလည္း ျဖစ္ေတာ့ စိတ္ျပန္ေလွ်ာ့သည္။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ ရန္ျဖစ္လိုက္ ျပန္တည့္လိုက္ ျဖစ္ေနရသည္။

ထိုအခ်ိန္မွာ အိျဖဴသဇင္ကေတာ့ တစ္ေယာက္ဆိုတစ္ေယာက္ပဲ။ အိျဖဴက ႐ိုးသည္။ သူ႔ရည္းစားကလည္း ေတာ္ေတာ္ကို ႐ိုးေတာ့ သူတို႔မွာ အခ်စ္နယ္ကြၽံသည့္အဆင့္ကို မေရာက္ၾကေသး။ အိျဖဴမွာႏိုင္ႏိုင့္ အေတြ႕အႀကဳံေတြကို ၾကက္သည္းတျဖန္းျဖန္း၊ အရည္တ႐ႊမ္း႐ႊမ္းျဖင့္ နားေထာင္ေနရေလသည္။

ႏိုင္ႏိုင့္အတြက္မူ ကိုဘိုေမာင္မွာ နဂိုကထဲက သူႀကိဳက္လြန္း၍ မဟုတ္။ သူမ်ားေတြ ရည္းစားရကုန္ၿပီး သူ မရေသးသျဖင့္၊ အထူးသျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းအရင္း အိျဖဴက ရည္းစားရသြားေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ မစြံတာကို သူမ်ားေတြက အထင္ေသးမွာစိုးသျဖင့္၊ ရည္းစားတေယာက္ရရင္ၿပီးေရာ ဆိုၿပီးေကာက္ထားလိုက္ေသာ ဘဲတစ္ေဗြသာ ျဖစ္သည္။ ဒါေပမဲ့ ကိုဘိုေမာင္ရဲ႕ အကိုင္အတြယ္ အထိအေတြ႕ႏွင့္ ကာမအရသာကို ခံစားလိုက္ရၿပီးေတာ့ ပထမဦးဆုံး လိင္ဆက္ဆံဖူးသူ ေယာက္်ားတစ္ဦးလည္းျဖစ္ေတာ့ ဆက္တြဲေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ယခုလို ေပၚျပဴလာလည္းျဖစ္၊ လိုက္သည့္ဘဲေတြလည္း မ်ားလာေတာ့ ကိုဘိုေမာင္ကို ခါခ်င္လာမိၿပီ ျဖစ္ေလသည္။

ထို႔ေၾကာင့္လည္း ေနာက္ပိုင္း ကေတာက္ကဆျဖစ္ စကားမ်ားၾကတိုင္း ကိုဘိုေမာင္ မေခ်ာ့ရင္ သူက ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မဆက္ေတာ့ဘူးဟု ခပ္တည္တည္ ေနေလ့ရွိေလသည္။ ကိုဘိုေမာင္ကသာ မေနႏိုင္ေတာ့ ျပန္လာေခ်ာ့ေလ့ရွိသည္။ ထိုအခါမွာ ဟိုဟာမရတာ ၾကာလို႔၊ ဆာေနသည့္အခ်ိန္ႏွင့္ သူ႔အတြက္ အလွျပင္ပစၥည္း ထပ္ျဖည့္ဖို႔လိုသည့္အခါမ်ိဳးၾကေတာ့ ႏိုင္ႏိုင္က ျပန္စိတ္ေျပ ျပလိုက္ေလ့ရွိေလသည္။

…ႏိုင္ကလည္းကြာ ကို စိတ္ဆိုးလို႔ ေျပာမိတာကို၊ စိတ္ထဲ ထားမေနပါနဲ႔…

…ဟင့္ ကိုေနာ္ ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ႏိုင့္ကို စြတ္စြတ္စြဲစြဲ မေျပာနဲ႔…၊ ဒီတခါ သနားလို႔ ခြင့္လႊတ္လိုက္မယ္…

သို႔ရာတြင္ ယခုလက္ရွိ သူ႔ကိုလိုက္ေနသည့္ေကာင္ေလး ရဲသီဟဆိုလွ်င္ ကိုဘိုေမာင္ထက္ ဓနအင္အား ပိုေတာင့္မည့္ပုံရွိသျဖင့္ သူက အထာေပးၿပီး လုံးေနရာ အေျခအေနေကာင္းေနၿပီမို႔ အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္း ကိုဘိုေမာင္ကို ဂ႐ုမစိုက္ခ်င္ေတာ့ေပ။ ကိုဘိုေမာင္မွာလည္း ေနာက္ဆုံး သူ႔ကိုယ္သူ သေဘာေပါက္သြားတာလား၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကပဲ သူ႔ကို ဘိုေမာင္အစား ကိုအုန္းေမာင္ ( ကုန္အုန္းေမာင္ ) လို႔ ေနာက္ေခၚခံေနရတာကို အျမင္မွန္ရလာလို႔လား မသိ၊ ႏိုင္ႏိုင္ႏွင့္ အႀကီးအက်ယ္ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္စကားမ်ားၿပီးေနာက္ ျပန္လာမေခ်ာ့ေတာ့ေခ်။ အရက္ေတြ မူးေနတတ္သည္ဟုေတာ့ သတင္းၾကားေနရသည္။ ႏိုင္ႏိုင္ သြားေခ်ာ့ရင္ေတာ့ ဇာတ္လမ္းျပန္ဆက္ႏိုင္ေျခ ရွိေသာ္လည္း ႏိုင္ႏိုင္ကလည္း ခတ္ျပတ္ျပတ္ပင္။ ဒီဘဝဒီမွ်သာ လုပ္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။

ႏိုင္ႏိုင္တစ္ေယာက္ ရဲသီဟဆိုသည့္ သူေဌးသားတစ္ေယာက္ႏွင့္ လုံးေနျပန္ေတာ့သည္။ ရဲသီဟကေတာ့ သူ႔ကို ခ်စ္တယ္လို႔ မေျပာေသး။ နဂိုထဲက ႏိုင္ႏိုင္က ကိုဘိုေမာင္ႏွင့္တြဲေနတာ သူသိၿပီးသား။ ကိုဘိုေမာင္ႏွင့္ အဆင္မေျပ ျဖစ္ေနတာလည္း သူသိသည္။ ႏိုင္ႏိုင္တစ္ေယာက္ ဘိုေမာင္ႏွင့္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျပတ္ျပတ္သားသား ျဖစ္မည့္အခ်ိန္ကို သူက ေစာင့္ေနတာလည္း ျဖစ္သည္။

…ႏိုင္.. မ်က္ႏွာမေကာင္းပါလား.. အိမ္က တစ္ခုခု သတင္းလာလို႔လား…

..မဟုတ္ပါဘူး ကိုသီဟရယ္၊ ႏိုင့္ အခ်စ္ကံမေကာင္းတာ ေတြးမိလို႔ပါ…

..ဟင္ ႏိုင္ ကိုဘိုေမာင္နဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္..

..သူက အရမ္းဝန္တိုတယ္ ကိုသီဟရယ္၊ ေနာက္ အၿမဲတမ္းဆူဆူပူပူနဲ႔၊ ႏိုင္က အဲ့လို စိတ္မဆင္းရဲခ်င္ဘူး..

..ေအာ္ ကိုဘိုေမာင္က က်ေနာ္နဲ႔မ်ား အထင္လြဲေနတာလား၊ က်ေနာ္ သြားရွင္းျပေပးမယ္ေလ..

..ဟင့္အင္း.. ကိုသီဟ မလိုပါဘူး၊ ႏိုင္လည္း စိတ္ကို ျပတ္သားဖို႔ ဆုံျဖတ္ၿပီးပါၿပီ..၊ အခ်ိန္ေတာ့ နည္းနည္းယူရမွာေပါ့…

..က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး ႏိုင္ရယ္၊ လိုတဲ့ အကူညီမွန္သမွ် က်ေနာ့္ကိုေျပာေနာ္..

..ေက်းဇူးပါပဲ ကိုသီဟရယ္…

..ေအာ္ အခုမွ သတိရတယ္၊ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေကာင္ ႏိုင္ငံျခားကျပန္လာေတာ့ ပါလာတဲ့ စကင္လိုးရွင္းေလး သူက ျပန္သြင္းမလို႔တဲ့၊ က်ေနာ္က ႏိုင့္ကို သတိရၿပီး သူ႔ဆီက ဆြဲထားလိုက္တယ္၊ နာမည္ႀကီးဘရမ္းေလးမို႔..

..ဟုတ္လား ကိုသီဟ၊ ဘယ္ေလာက္က်လဲဟင္၊ က်မ ဝယ္ပါ့မယ္..

..မဟုတ္တာ ႏိုင္ရယ္၊ က်ေနာ့္ကို အဲ့လို သူစိမ္းလို မဆက္ဆံပါနဲ႔ဗ်ာ၊ က်ေနာ္က ႏိုင့္ကို သတိရလို႔ သူ႔ဆီက ယူလိုက္တာပါ၊ ဘာမွဝယ္စရာ မလိုဘူး၊ ႏိုင့္ကို လက္ေဆာင္ေပးမလို႔..

ႏိုင္ႏိုင္ ဒီတစ္ခါ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ေတာ့ အီလည္လည္ႀကီး ျဖစ္ေနရသည္။ ရဲသီဟကလည္း သူ႔ကို ခ်စ္တယ္လို႔ ဖြင့္မေျပာေသး။ ဘိုေမာင္နဲ႔ကလည္း ျပတ္သြားတာ တစ္လေက်ာ္သြားၿပီ။ ဟိုကိစၥေတြလည္း မလုပ္ျဖစ္တာ မျပတ္ခင္ တစ္လေက်ာ္ ႏွစ္လေလာက္ကထည္းက ဆိုေတာ့ ေတာင္းတေနမိသည္။ ကိုယ့္ၿမိဳ႕မွာကလည္း အခုဆိုပိုၿပီးေတာင္ ပ်င္းလာသလို ျဖစ္ေနသည္။ ဘြဲ႕ရၿပီးရင္ေတာ့ ရန္ကုန္မွာပဲ အလုပ္ရွာၿပီးေနေတာ့မည္။ သူတို႔ၿမိဳ႕ကိုေတာ့ ျပန္မလာေတာ့လို႔ေတာင္ ေတြးေနမိသည္။

ဘာမွလုပ္စရာမရွိေတာ့ သူ႔ပေထြးႏွင့္ သူ႔အေမတို႔ အလုပ္ျဖစ္မလားဆိုတာပဲ ညတိုင္း မအိပ္ခင္ ေခ်ာင္း ေခ်ာင္းေနမိသည္။ အလုပ္ျဖစ္သည့္ရက္က ေတာ္ေတာ္ေတာ့ က်ဲသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အလုပ္ျဖစ္မလားဟု ေခ်ာင္းေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာမွ မျမင္ရေသာ္လည္း စိတ္ကူးႏွင့္ ကာမစိတ္ေတြထ ကာ အရည္ေတြစို႔လာေသာ သူ႔အဖုတ္ေလးကိုသာ ဖိဖိပြတ္မိသည္။ အရသာလည္း ခံစားဖူးေတာ့ ပိုၿပီး ငတ္မြတ္သလို ျဖစ္မိသည္။

ေဒၚေက်ာ့ႏြယ္ကလည္း အသက္ရလာလို႔လား၊ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ။ တကယ္ပဲ တရားအလုပ္ကို စၿပီး ေမြ႕ေပ်ာ္လာလို႔လားမသိ။ ဥပုသ္ေစာင့္ တရားထိုင္ ေတြ လုပ္လာေတာ့ သူထက္လည္းငယ္ေသးေသာ ဦးခ်စ္ေဆြကို တတ္ႏိုင္သမွ် အလိုလိုက္ေသာ္လည္း စိတ္ကမပါ။ ေသြးလည္းဆုံးေနၿပီဆိုေတာ့ အတြင္းနံရံေတြကလည္း ျပင္ပေခ်ာဆီ လိုအပ္လာၿပီမို႔ အဲဒါေတြ ဗဟုသုတ မရွိၾကေသာ ေတာသူေတာင္သားေတြမို႔၊ ႏွစ္ဦးစလုံး ပူနာပြန္း ျဖစ္ၾကရသျဖင့္ မလုပ္ျဖစ္ၾကေတာ့။

ဦးခ်စ္ေဆြအဖို႔ကလည္း သူတို႔ငယ္စဥ္တုန္းက ေတြ႕ရျမင္ရဖို႔ မလြယ္လွသည့္ အမ်ိဳးသမီးငယ္မ်ား၏ ေပါင္လုံးေျခသလုံးေလးမ်ားကို ယခုေခတ္ သမီးပ်ိဳတို႔က အၿပိဳင္အဆိုင္ အတိုအထြာေတြ ဝတ္စား ေဖာ္ႂကြားေနၾကတာေၾကာင့္၊ ရႈစားေနရတာ သူ႔ ကာမ ေသြးသားေတြကို လႈံ႕ေဆာ္ေပးေနသလိုမို႔၊ သူ႔ေဒါသေတြကို အိမ္က ေက်ာင္းအစ္မႀကီးဆီမွာ ေလွ်ာ့ခ်ပစ္ခ်င္ေနမိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေဒၚေက်ာ့္ႏြယ္၏ ျငင္းပယ္မႈေၾကာင့္ အတင္းကာေရာလည္း မလုပ္ခ်င္။ ကိုယ့္ဇနီးမယားက ဒီအ႐ြယ္ေရာက္မွ ႏွာဘူးက်ေနသည္ဟုလည္း ထင္မသြားေစခ်င္။ ဆိုေတာ့ သူ႔ကိုယ္တြင္းက ကာမေသြးေတြက ႀကိမ္မီးအုံးလို ျဖစ္ေနရရွာေလသည္။

ႏိုင္ႏိုင္ေက်ာ့ႏြယ္ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ဦးခ်စ္ေဆြကို ပိုၿပီးဒုကၡေပးသလို ျဖစ္ေနရသည္။ ႏိုင္ႏိုင္ေက်ာ့ႏြယ္ကလည္း အခုမွ အစြမ္းကုန္ပြင့္လာသည့္ ႏွင္းဆီဖူးႀကီးလို ႂကြားႂကြားဝင့္ဝင့္ႏွင့္ လွခ်င္တိုင္းလွေနသည့္အျပင္၊ အိမ္တြင္ နီးနီးကပ္ကပ္ေနေနရေတာ့ အရင္တုန္းက သမီးအရင္းလို သေဘာထားခဲ့ေပမဲ့၊ ေသြးသားမေတာ္စပ္တာကို အခုေတာ့ ဆင္ေခ်ေပးေနမိၿပီ။ သူ၏ ေတာင္းတေနေသာ ကာမဆႏၵေတြကို ေက်ာင္းအစ္မႀကီးဆီက မရႏိုင္ေတာ့ ေဒၚေက်ာ့ႏြယ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားမွ အသာအယာထၿပီး၊ သူဖြက္ထားသည့္ ပေလးဘြိဳင္းစာအုပ္ထဲက သူႀကိဳက္သည့္ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ရွိသည့္ ေမာ္ဒယ္ပုံေတြကို လွန္ကာ ငါးဦးေကာ္မတီႏွင့္ သူ႔ေကာင္ႀကီးကို ေပးေတြ႕သည့္အက်င့္ ရလာေတာ့သည္။

အဲဒီမွာ ႏိုင္ႏိုင္ေက်ာ့ႏြယ္အတြက္ အထူးတန္းကေန ၾကည့္ရသည့္ရႈိး ျဖစ္လာခဲ့ရသည္။ သူတို႔ၿမိဳ႕ကေလးက မီးကလည္း လာတစ္ရက္ မလာတစ္ရက္ဆိုေတာ့ ဦးခ်စ္ေဆြက မဂၢဇင္းကပုံေတြ ျမင္ရဖို႔ တခါတေလ ဖေယာင္းတိုင္ေလး ထြန္းၾကည့္ရင္း လႈပ္ရွားရသည္။ ႏိုင္ႏိုင့္အတြက္ေတာ့ စတိတ္ေပၚမွာ စလိုက္ျဖင့္ ၾကည့္ရသလိုပင္။ ဦးခ်စ္ေဆြ၏ လိင္တန္ႀကီးမွာ ကိုဘိုေမာင္ထက္ ပိုႀကီးၿပီး ရွည္သလို ထင္မိေတာ့ သူ႔ဟာေလးထဲထည့္ရင္ အရမ္းမ်ားက်ပ္ေနမလားမသိဘူး ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ႏိုင္ႏိုင္တစ္ေယာက္ ေခ်ာင္းရင္းက ရင္တထိပ္ထိပ္ အရည္တ႐ႊဲ႐ႊဲလည္း ျဖစ္ေနရသည္။

ဦးခ်စ္ေဆြတို႔ အျပင္သြားေနသည့္ ေန႔ခင္းဘက္မွာ ဦးခ်စ္ေဆြ မဂၢဇင္းဖြက္ေသာေနရာကို သိသြားၿပီျဖစ္ေသာ ႏိုင္ႏိုင္က သြားရွာကာ လွန္ေလွာၾကည့္မိသည္။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒါကလည္း ပေလးဘြိဳင္းလိုမ်ိဳး မိန္းကေလး ကိုယ္လုံးတီးပုံမ်ားသာပါသည့္ မဂၢဇင္း အဟာင္းေလး တစ္အုပ္ ႏွစ္အုပ္ေလာက္သာမို႔ ႏိုင္ႏိုင့္အတြက္ စိတ္ဝင္စားစရာ မရွိလွပါ။ တစ္ခါေလာက္ သြားေမြၿပီးတာႏွင့္ သိပ္စိတ္မဝင္စားေတာ့ပါ။ ဦးခ်စ္ေဆြ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းၿပီး ထုမည့္အခ်ိန္ကိုသာ ေစာင့္စားေနမိေတာ့သည္။

တစ္ေန႔မွာ ထူးထူးျခားျခား ဦးခ်စ္ေဆြတစ္ေယာက္ မဂၢဇင္းကို မထုတ္ေတာ့ပဲ ဓါတ္ပုံတစ္ပုံကို ကိုင္ကာ ထုေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဦးခ်စ္ေဆြမွာ ဓါတ္ပုံကို ၾကည့္လိုက္၊ မ်က္လုံးကိုမွိတ္လိုက္ ဓါတ္ပုံကို ၾကည့္လိုက္လုပ္ရင္း၊ ထုရင္းႏွင့္ ထုံးစံအတိုင္း သူ႔ပုဆိုးထဲ လရည္ေတြ ထြက္က်ၿပီး ၿပီးသြားရေလသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဦးခ်စ္ေဆြက ထိုဓါတ္ပုံေလးကို စာအုပ္တစ္ခုၾကားထဲညႇပ္ကာ ကုတင္ေဘးက အံဆြဲေလးတစ္ခုထဲ ထည့္လိုက္သည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဦးခ်စ္ေဆြ ၿပီးသြားသည့္အခ်ိန္မွာပဲ ႏိုင္ႏိုင္လည္း သူ႔အစိေလးကို ပြတ္ရင္း ၿပီးသြားရေလသည္။

ေနာက္တစ္ေန႔ ေန႔ခင္း အိမ္ေပၚမွာ လူမရွိသည့္အခ်ိန္မွာ ႏိုင္ႏိုင္ သူ႔မိဘအခန္းထဲ ဝင္ၿပီး ဦးခ်စ္ေဆြ ၾကည့္ၿပီး ထုခဲ့သည့္ ဓါတ္ပုံေလးကို လိုက္ရွာေလသည္။ ထိုအံဆြဲေလးအတြင္းမွာ စာအုပ္က သုံးေလးအုပ္သာ ဆိုေတာ့ ရွာရမခက္ပါ။ စာမ်က္ႏွာေတြကို တျဖတ္ျဖတ္ လုပ္လိုက္တာနဲ႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ၾကားထဲက ဓါတ္ပုံေလးတစ္ပုံ ေထာင္ထြက္လာတယ္။

…ေဟာေတာ့….

ႏိုင္ႏိုင္ အံ့ၾသသြားသည္။ ဓါတ္ပုံက သူ႔ဓါတ္ပုံေလး။ ဘာမွလည္းမဟုတ္ပါဘူး ႐ိုး႐ိုးပုံေလးပါပဲ။ သူ ကိုးတန္းေလာက္တုန္းကထင္တယ္ ေက်ာင္းစိမ္းဂါဝန္ကေလးနဲ႔ ႐ိုက္ထားတဲ့ပုံေလး။ တစ္ခုပဲရွိတယ္ ဂါဝန္ေလးကေတာ့ နည္းနည္းတိုေနၿပီ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔အေမက ကိုးတန္းမွာ သူ႔ကို ထမိန္ စဝတ္ခိုင္းေတာ့တာ။ နင့္အ႐ြယ္ႀကီးနဲ႔ ဂါဝန္မဝတ္နဲ႔ေတာ့တဲ့။ တိုနန႔္နန႔္နဲ႔ ဖင္ေပၚေတာ့မယ္တဲ့။ ဟင့္ သူတို႔မွ မဝယ္ေပးေတာ့တာ။ လူကလည္း ခ်က္ခ်င္းႀကီးကို အရပ္ထြက္လာၿပီး ထြားလာတဲ့အခ်ိန္ကိုး။

ႏိုင္ႏိုင္က ဒီ့ျပင္ ဓါတ္ပုံမ်ားရွိဦးမလားလို႔ ရွိသမွ် စာအုပ္ေတြ လိုက္လွန္ၾကည့္သည္။ ဓါတ္ပုံဆိုလို႔ ဒီတစ္ပုံထဲ။ ဟင့္ ငါ့ကို ေဖႀကီးမ်ား အဲဒီအ႐ြယ္ထဲက ပစ္မွားေနတာလား မသိဘူး လို႔ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနမိသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဓါတ္ပုံေလးကို သူ႔ေနရာမွာပဲ သူျပန္ထည့္ထားလိုက္ၿပီး အားလုံးေနရာတက် ျပန္ထားခဲ့လိုက္သည္။ အဲ့လိုသိရေတာ့လည္း မ်က္ႏွာပူသလိုလို၊ ေဒါပဲပြရမလိုလို၊ ေမေမက ဘုရားတရားဘက္ကို လိုက္သြားၿပီး ေဖႀကီး အလိုမလိုက္ေတာ့၍ အဲလိုျဖစ္ရသည္မ်ားလားလို႔ သနားစိတ္လည္း ဝင္မိသလိုလို။

ဦးခ်စ္ေဆြကေတာ့ ႏိုင္ႏိုင္ ဘာမွမသိေလာက္ဘူးဟု ထင္ကာ ပုံမွန္ပင္ ေနထိုင္ဆက္ဆံသည္။ မထိခလုပ္ထိခလုပ္ေတာင္ မလုပ္။ ႏိုင္ႏိုင္ကသာ အစပိုင္း ရွက္သလိုလို မ်က္ႏွာပူသလိုလို ျဖစ္ေနမိသည္။ ဒါေပမဲ့ သူေခ်ာင္းၾကည့္ၿပီး သိေနတာေတြ ဦးခ်စ္ေဆြမသိ၍ သာ ထိုကဲ့သို႔ မ်က္ႏွာမပ်က္ ေနႏိုင္ေနမွန္း သိ သျဖင့္ ျပန္ၿပီး ရဲရဲတင္းတင္း ေနျဖစ္လာသည္။ သူကပဲ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္၍ ဦးခ်စ္ေဆြႏွင့္ တိုးတိုးေခြ႕ေခြ႕ေလး ေနလိုက္သည္။

အဲဒီေနာက္ပိုင္း ဦးခ်စ္ေဆြ ငါးဦးေကာ္မတီႏွင့္တိုင္ပင္တာ ရက္စိတ္လာသည္။ တကယ္ေတာ့ ေန႔တိုင္းလိုလို ျဖစ္လာသည္။ လုပ္တိုင္းလည္း ႏိုင္ႏိုင့္ပုံေလးကို အၿမဲတမ္းထုတ္ၾကည့္ၿပီး အဆုံးသတ္ေလ့ရွိသည္။ ႏိုင္ႏိုင္လည္း ေခ်ာင္းရင္းက တျဖည္းျဖည္း မခ်င့္မရဲ ျဖစ္လာသည္။ သူ႔ဘာသာပြတ္ရတာလည္း အားမရေတာ့။ ဦးခ်စ္ေဆြကိုပဲ သနားတာလား၊ သူကိုယ္တိုင္ကပဲ လိုခ်င္လာသလားမသိ၊ တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ေစခ်င္လာသည္။

အဲ့ဒါနဲ႔ တစ္ေန႔ေတာ့ ေန႔ခင္းဘက္ လူလစ္သည့္အခ်ိန္မွာ သူ႔မိဘအခန္းထဲဝင္ၿပီး ဦးခ်စ္ေဆြ ၾကည့္ေနသည့္ ဓါတ္ပုံေလးကို ထုတ္ၿပီး သူ႔အျခားဓါတ္ပုံကို အစားထိုး ထည့္ထားခဲ့လိုက္သည္။ သူတို႔ တကၠသိုလ္ ေရကူးကန္မွာ ေရကူးဝတ္စုံႏွင့္ ႐ိုက္ထားသည့္ပုံ ျဖစ္သည္။ သူက ငယ္ငယ္က သူတို႔နယ္မွာ ကူးတတ္လာသည္က ေခြးကူးလို႔ေခၚသည့္ ပုံစံမ်ိဳးသာ ကူးတတ္ၿပီး၊ က်က်နန လက္ပစ္ကူးေတြ ေနာက္ျပန္ေတြ မတတ္ခဲ့။ တကၠသိုလ္ေရာက္မွ အေဆာင္က မမေတြနဲ႔ လိုက္ၿပီး စနစ္တက် ကူးနည္းကို ျပန္သင္ရသည္။ အဲဒီတုန္းက ေရကူးဝတ္စုံႏွင့္ ႐ိုက္ထားမိေသာပုံေလး ျဖစ္သည္။ ဆက္ဆီဒီဇိုင္းေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အဝါေရာင္ေပၚမွာ ခ်င္ေပါင္႐ြက္ပုံ အနီ႐ြက္ေတြ အမ်ားႀကီး ျပန႔္ႀကဲေနသည့္ဒီဇိုင္း ဝမ္းပိစ္၊ ဝတ္စုံေလး ျဖစ္ေလသည္။

အဲဒီတုန္းကလည္း ေ႐ြးစရာသိပ္မရွိ။ သူက ေျဗာင္မလိုခ်င္၍ အပြင့္ယူလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ဘာမွေတာ့ ဆက္ဆီမျဖစ္ေပမဲ့ ေရကူးဝတ္စုံဆိုေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ေျဖာင့္စင္းေနတဲ့ ေပါင္တန္ေတြနဲ႔ မို႔မို႔ေမာက္ေမာက္ ရင္သားေလးကေတာ့ ထင္းေနသည္။ ေခါင္းက ေရကူးဦးထုပ္ကို ခြၽတ္ထားၿပီး ဆံပင္ဖားလ်ားခ်ထားသည္။ ေျခေထာက္တဘက္ေရွ႕မွာလိမ္လို႔ ရင္ကေလးကို ေကာ့ၿပီး ပိုစ့္ေပးထားျခင္းျဖစ္ရာ၊ ေမေမျမင္ပါက ဆဲခံရမည္စိုး၍ ဖြက္ထားေသာပုံေလး ျဖစ္သည္။

အဲ့ဒီညက ႏိုင္ႏိုင္တစ္ေယာက္ ညေနစာပင္ ေကာင္းေကာင္းမစားႏိုင္။ ဦးခ်စ္ေဆြေတာင္ သူ႔ဓါတ္ပုံကို မျမင္ရေသး။ သူက ေတြးၿပီး ေနာင္တရေနၿပီ။ ဒုကၡပဲ၊ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ၊ အခုမွေတာ့ ျပန္ယူဖို႔ သိပ္ေနာက္က်ေနၿပီ။ ေမေမကေတာင္ သူ မူပ်က္ေနတာကို သတိထားမိသည္။ ဘာမွန္းေတာ့မသိဘူးေပါ့။

….သမီး ေနလို႔မေကာင္းဘူးလား၊ သမီးမ်က္ႏွာၾကည့္ရတာ ႏႈံးေနသလိုပဲ..

..ေကာင္းပါတယ္ ေမေမ၊ ရင္ျပည့္ေနလို႔ပါ၊ ထမင္းလည္း သိပ္စားခ်င္စိတ္မရွိဘူး..

…အင္း..အင္း.. သိပ္အမ်ားႀကီးမစားနဲ႔ေလ၊ ေသြးေဆးေလးေသာက္ၿပီး ေစာေစာအိပ္ယာဝင္လိုက္..

..ဟုတ္ကဲ့…ေမ.ေမ…

ႏိုင္ႏိုင္ သူ႔အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ကုတင္ေပၚလွဲရင္း ႏွင့္ စာအုပ္တစ္အုပ္ ေကာက္ဖတ္ေနလိုက္သည္။ စာအုပ္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွ စိတ္သြင္းလို႔မရ။ အခ်ိန္ေတြကလည္း ကုန္တာေႏွးလိုက္တာလို႔ စိတ္ထဲျဖစ္မိသည္။

ထုံးစံအတိုင္း သူ႔မိဘေတြ အိပ္ယာဝင္သံနားေထာင္ၿပီး အိမ္တစ္ခုလုံး တိတ္ဆိတ္သြားမွ ႏိုင္ႏိုင္ အိပ္ယာေပၚမွ အသာထကာ သူေခ်ာင္းေနၾက အေပါက္ေလးမွ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနမိသည္။ သူ႔အေမတို႔ ျခင္ေထာင္ထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာကို အခန္းမီးေရာင္ မွိန္မွိန္ေအာက္မွာ ေတြ႕ေနရသည္။ ခနေနေတာ့ မီးျပတ္သြားသည္။ အခန္းတစ္ခုလုံး ေမွာင္အတိက်သြားသည္။

ႏိုင္ႏိုင္ သူ႔အခန္းထဲမွာပဲ အေမွာင္ထဲ ကုလားထိုင္ေပၚမွာ အသာေလး ထိုင္ေနမိသည္။ ေနာက္ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ကြၽိကနဲ တဖက္ခန္းက ကုတင္လႈပ္သံေလး ၾကားလိုက္ရသည္။ ႏိုင္ႏိုင္ ခ်က္ျခင္း ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ဆီ ေရာက္သြားသည္။ မီးျခစ္သံ တိုးတိုးေလးႏွင့္အတူ မီးေရာင္ေလး ေပၚလာသည္။

ဦးခ်စ္ေဆြ ကုတင္ေစာင္းမွာထိုင္၍ ဖေယာင္းတိုင္မီးကို စားပြဲေပၚက သံဗူးတစ္ခုေပၚမွာ စိုက္ၿပီး ထြန္းလိုက္သည္။ ဦးခ်စ္ေဆြ သူ႔ပုဆိုးကို ျဖည္ခ်လိုက္သည္။ သူ႔လိင္ေခ်ာင္းမာမာႀကီးက ဖေယာင္းတိုင္မီးေရာင္ေအာက္မွာ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ထြက္လာသည္။ ဦးခ်စ္ေဆြ အံဆြဲကိုဆြဲလိုက္ၿပီး ဓါတ္ပုံညႇပ္ထားေသာ စာအုပ္ကေလးကို ထုတ္လိုက္သည္။ ႏိုင္ႏိုင္ ရင္ေတြ တအားခုန္လာသည္။ အသက္ေတာင္ရႉဖို႔ ေမ့ေနသည္။ သူ႔ဒူးေတြေတာင္ ေခ်ာင္ခ်င္လာလို႔ လဲက်မသြားရန္ နံရံကို အသာေလး ေမွးကိုင္ထိန္းထားလိုက္ရသည္။

ဦးခ်စ္ေဆြ စာအုပ္ကိုလွန္ၿပီး ဓါတ္ပုံေလးကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ ဦးခ်စ္ေဆြရဲ႕ မ်က္ႏွာအမူအယာ ႐ုတ္တရက္ ေျပာင္းသြားသည္။ ခ်က္ျခင္းပင္ သူ႔လိင္တန္ႀကီးကို ပုဆိုးျဖင့္ျပန္ဖုံးကာ ႏိုင္ႏိုင့္အခန္းဘက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ႏိုင္ႏိုင္ ေခ်ာင္းေနသည့္ အေပါက္ကိုေတာ့ သူျမင္ပုံမရ။ ႏိုင္ႏိုင့္အခန္းရွိရာဘက္ နံရံတစ္ခုလုံးကို သူလိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာကလည္း ပ်က္ေနသည္။ ႏိုင္ႏိုင္ သူ႔ကို ေခ်ာင္းၾကည့္တာကိုေတာ့ သူသိသြားၿပီ။ သို႔ေပမဲ့ အခုလို ဓါတ္ပုံေျပာင္းထည့္ထားလိုက္သည့္သေဘာမွာ ဘာသေဘာလဲ၊ ေကာင္းဖို႔လား၊ ဆိုးဖို႔လား၊ ဦးခ်စ္ေဆြ မေဝခြဲတတ္။

ဦးခ်စ္ေဆြ ဓါတ္ပုံေလးကို စာအုပ္ၾကားထဲ ျပန္ညႇပ္လိုက္ၿပီး အံဆြဲကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အသံမထြက္ ေအာင္ ဆြဲဖြင့္ကာ စာအုပ္ကို အံဆြဲထဲ ျပန္ဖြက္လိုက္သည္။ ဦးခ်စ္ေဆြ ဖေယာင္းတိုင္မီးကို ၿငိမ္းလိုက္သျဖင့္ အခန္းတစ္ခုလုံး ေမွာင္အတိက်သြားသည္။ ေနာက္ေတာ့ ကုတင္ေပၚ ျပန္လွဲခ်လိုက္ပုံရသည့္ အသံတိုးတိုးေလး ထြက္လာၿပီး ၿငိမ္သက္သြားေတာ့သည္။

မနက္ၾကေတာ့ ႏိုင္ႏိုင္တစ္ေယာက္ ခပ္တည္တည္ ေနႏိုင္တာ သူ႔ကိုယ္သူေတာင္ အံၾသေနမိသည္။ အရင္တုန္းက ဦးခ်စ္ေဆြမသိေအာင္ သူေခ်ာင္းၿပီး သူ႔ဘာသာသူ အိေျႏၵပ်က္ေနခဲ့ရသည္။ အခုေတာ့ ဦးခ်စ္ေဆြတစ္ေယာက္၊ ႏိုင္ႏိုင့္ဓါတ္ပုံေလးကို ၾကည့္ကာ ဂြင္းထုမိတာ သူသိသြားၿပီဆိုေတာ့ အခုေတာ့ သူက အေပၚစီးက ရေနၿပီး မ်က္ေစ့မ်က္ႏွာပ်က္ေနရသူက ဦးခ်စ္ေဆြ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။

ဦးခ်စ္ေဆြမွာ ႏိုင္ႏိုင့္ကို မ်က္လုံးခ်င္းဆိုင္မၾကည့္ရဲ။ မနက္အေစာႀကီး အလုပ္ကိစၥဆိုၿပီး အိမ္က ထြက္သြားသည္။ သို႔ရာတြင္ အၾကာႀကီးမေနႏိုင္။ သူ႔စက္ေလွႏွင့္ ပစၥည္းေတြတင္ခ်င္သည့္ ကုန္သည္ေတြက ေငြလာေခ်မည္ဆိုေတာ့ မျပန္လာလို႔မရ။ ဒီေန႔ကလည္း ေဒၚေက်ာ့ႏြယ္က တရားစခန္း ၃ ရက္ ဝင္မည္ဆိုေတာ့ မနက္စာစားၿပီးတာနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကိုသြားမည္ ဆိုေတာ့ ျပန္လာရသည္။

ေဒၚေက်ာ့ႏြယ္က တကယ္ေတာ့ တရားစခန္းကို ၉ ရက္ဝင္ခ်င္တာ သမီးေရာက္ေနတာဆိုေတာ့ စိတ္မခ်၍ သုံးရက္သာ သြားမည္ဟု ရည္႐ြယ္ထားသည္။ အဲဒီသုံးရက္ကိုေတာင္ စိတ္ပူလို႔ ထမင္းခ်က္၊ ဟင္းခ်က္ အဝတ္ေလွ်ာ္တို႔အတြက္ ခိုင္းေနၾက အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ကို မွာထားသည္။ ထိုအေဒၚႀကီးက လုပ္စရာရွိတာ လာလုပ္ေပးၿပီး သူ႔အိမ္သူ ျပန္သြားမွာ ျဖစ္သည္။ မျပန္ခင္ ပိုက္ဆံေပးဖို႔ကိုေတာ့ ႏိုင္ႏိုင့္ကို မွာထားခဲ့သည္။

ဦးခ်စ္ေဆြမွာ မလြဲသာ မေရွာင္သာ၍သာ အိမ္မွာေနေနရသည္။ သူ႔ရင္ထဲ တထိတ္ထိတ္ႏွင့္။ ႏိုင္ႏိုင္ ဘယ္ေတာ့မ်ား ဘာေျပာမလဲ ေၾကာက္႐ြံ႕ေနမိသည္။ ရွက္လည္းရွက္ေနသည္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ ႏိုင္ႏိုင့္လို အပ်ိဳထြတ္ထြတ္ကေလးက သူ႔လို အဖိုးႀကီးကိုေတာ့ စိတ္လာမယ္လို႔ကို မထင္။ သူ႔ကို တမင္ ဟားတိုက္ခ်င္လို႔ လုပ္တာမ်ားလားလို႔ သံသယရွိသည္။ ဒါေပမဲ့ ႏိုင္ႏိုင့္ကို သူက သမီးေလး အရင္းလို ဂ႐ုစိုက္ခဲ့သလို၊ ႏိုင္ႏိုင္ကလည္း သူ႔အေပၚဘယ္တုန္းကမွ မေလးမစားလုပ္တာမ်ိဳး မေတြ႕ခဲ့ရဖူးေတာ့ ဘာကိုစဥ္းစားရမွန္းမသိ စိတ္ေတြ ေထြျပားေနရေလသည္။ ဒီအ႐ြယ္ၾကမွေတာ့ မဟုတ္က ဟုတ္က အမႈမ်ိဳးနဲ႔လည္း အဖမ္းခံရၿပီး ရပ္ကြက္ထဲ ၿမိဳ႕ထဲ နာမည္ပ်က္ရမည့္ အျဖစ္မ်ိဳးလည္း မျဖစ္ခ်င္။ ဒါေပမဲ့ ႏိုင္ႏိုင့္အမူအယာက တစ္မနက္လုံး ဘယ္လိုမွ မေနေတာ့ ဦးခ်စ္ေဆြ နည္းနည္းေလး စိတ္သက္သာရာရလာသည္။

ေဒၚေက်ာ့ႏြယ္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ထြက္သြားၿပီး မၾကာခင္မွာ ကုန္သည္ေတြ ေရာက္လာသည္။ သူတို႔ကုန္ေတြ ဦးခ်စ္ေဆြ စက္ေလွႏွင့္ ပါသြားၿပီျဖစ္ရာ အခုမွ ေငြလာေခ်ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ေငြမ်ားမွာလည္း ထိုေခတ္က အခ်ပ္ႀကီးမ်ားလည္း မရွိေသး။ ဘဏ္ကလည္း ေခတ္မစားေသး ဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံထုပ္ေတြကို ေရရတာက ေတာ္ေတာ္ၾကာသည္။ ႏိုင္ႏိုင္တစ္ေယာက္ အဲဒါမ်ိဳးကေတာ့ ကူလုပ္ေနၾကျဖစ္သျဖင့္၊ သူႏွင့္ ဦးခ်စ္ေဆြတို႔ ပိုက္ဆံထုပ္ေတြကို ထိုင္ေရေနၾကသည္။ ကုန္သည္ေတြကေတာ့ လူရင္းေတြမို႔ ပိုက္ဆံထုပ္ထားခဲ့ၿပီး ထြက္သြားၾကၿပီ။ လိုတာပိုတာ ေနာက္ေန႔ၾကမွ ေျပာၾကသည္။ သူတို႔ခ်င္းက အဲလိုယုံၾကည္မႈရွိသည္၊ လုပ္လာတာၾကာၿပီ မဟုတ္လား။

ဦးခ်စ္ေဆြက ပိုက္ဆံေရတြက္ေနရင္းက ႏိုင္ႏိုင့္ကို တခ်က္တခ်က္ ခိုးခိုးၾကည့္သည္။ ႏိုင္ႏိုင္က ဘယ္လိုမွ မေန၊ လုံးဝပုံမပ်က္ေတာ့ ဦးခ်စ္ေဆြလည္း စိတ္သက္သာရာရ႐ုံမက လီးက မာလာရသည္။ အင္း ေနာက္ၿပီး တစ္အိမ္လုံးမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲ။ ဦးခ်စ္ေဆြ ပိုက္ဆံထုပ္ေရတာေတာင္ ခနခန ျပန္ျပန္ေရေနရသည္။ လူလည္း အေယာင္ေယာင္ အမွားမွားေတြ ျဖစ္ေနသည္။ ႏိုင္ႏိုင္ကေတာ့ ေကာင္းေကာင္းသတိထားမိသည္။ စိတ္ထဲမွာ ရယ္ခ်င္ေနသည္။ မ်က္ႏွာေပၚက ရယ္ခ်င္ေနသည့္ အမူအရာကို ဦးခ်စ္ေဆြ မျမင္ေအာင္ တခ်က္တခ်က္ တဖက္လွည့္လိုက္ရသည္။ သူ ဦးခ်စ္ေဆြကို ႐ုပ္ေသး႐ုပ္လို ကစားလို႔ရေနတာကို သေဘာက်ေနမိသည္။

အဲ့လိုႏွင့္ တစ္ေန႔တာကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့ၿပီး ညေနစာစားၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဦးခ်စ္ေဆြက အျပင္ခနထြက္သြားသည္။ အိမ္မွာလာကူတဲ့ အေဒၚႀကီးလည္း ျပန္သြားၿပီ။ အိမ္ႀကီးတစ္လုံးထဲ တစ္ေယာက္ထဲက်န္ခဲ့တာအျပင္ ညေလးေမွာင္လာေတာ့ ႏိုင္ႏိုင့္စိတ္ေတြ စကစားလာသည္။ ဦးခ်စ္ေဆြကို အဲလို ကလိေန႐ုံျဖင့္ မတင္းတိမ္ခ်င္ေတာ့။ သူ႔ေသြးသားေတြကလည္း ေတာင္းဆိုေနၿပီ။ ကိုဘိုေမာင္ႏွင့္လည္း အေတြ႕အႀကဳံရွိဖူးေနေပမဲ့ ေနာက္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္နဲ႔ဆို ဘယ္လိုေနမလဲ။ေနာက္ၿပီး သူနဲ႔ ပေထြးဆိုေပမဲ့ သူ႔ကို သမီးအရင္းလို ဂ႐ုစိုက္ခဲ့သူ၊ သူႏွင့္ လက္ပြန္းတတီး ေတာက္ ေလွ်ာက္ေနလာခဲ့သူ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူအၿမဲေခ်ာင္းေနၾကမို႔ စိတ္ထဲက လိုခ်င္ေနရေသာ လီးႀကီးပိုင္ရွင္၊ ဒီညေတာ့ တစ္ခုခုျဖစ္ေအာင္ စမ္းၾကည့္မည္ဟု ႏိုင္ႏိုင္ ေတြးေနလိုက္သည္။

ႏိုင္ႏိုင့္စိတ္ကူးကေတာ့ ဦးခ်စ္ေဆြကို ထုံးစံအတိုင္း သူ႔အခန္းက ေခ်ာင္းမည္။ ဦးခ်စ္ေဆြ သူ႔ဓါတ္ပုံေလးကို စာအုပ္ၾကားက ထုတ္ၿပီး ဂြင္းထုမွ သူ႔အခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားၿပီး အမိဖမ္းမည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘာျဖစ္မလဲ၊ ခစ္ခစ္၊ သူ႔ဘာသာ အသည္းယားလာသည္၊ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ေလး စိုလာသည္၊ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို ခြၽတ္ၿပီး ေလွ်ာ္မဲ့ျခင္းထဲ ပစ္ထည့္လိုက္သည္။ ဘရာဇီယာလည္း ဒီအတိုင္းပဲ ျခင္းထဲသြားေတာ့ ဆိုၿပီး လွမ္းပစ္ထည့္လိုက္ေလသည္။ အေပၚက သူ႔ပေထြး ဦးခ်စ္ေဆြရဲ႕ ရွပ္အက်ႌလက္ရွည္ အေဟာင္းတစ္ထည္ကို ေကာက္ဝတ္လိုက္သည္။ အက်ႌႀကီးက သူ႔ေပါင္လည္ေလာက္ထိေရာက္ေနေတာ့ မထူးပါဘူးဆိုၿပီး ထမိန္ပါ ကြင္းလုံးခြၽတ္ၿပီး ေျခရင္းကတန္းမွာ လႊားထားလိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ဘာသာသူ အဝတ္ဘီဒိုက ကိုယ္လုံးေပၚမွန္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္း ဆံပင္ေတြကို သိပ္ပြေနသလားဟု ထင္ၿပီး သားရည္ပင္ႏွင့္ အေနာက္မွာ စုခ်ည္လိုက္သည္။ ထိုအခါေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာေလး ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျဖစ္သြားသည္။

အင္း ေဖႀကီး အခုထိလည္း ျပန္မလာေသးပါလား၊ ခါတိုင္း အဲေလာက္ ညမနက္ပါဘူးဟုလည္း စိတ္ထဲ လည္း ေတြးမိသည္။ ေအာက္ထပ္ကို ခနျပန္ဆင္းၾကည့္သည္။ ဘယ္သူမွလည္း မရွိေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ အိမ္ေရွ႕မွာ သူတို႔ တံခါးက ႏွစ္ထပ္ျဖစ္သည္။ တစ္ခုက ဘိလပ္တံခါးေခၚမလား ဘာဂ်ာတခါးေခၚမလား သံတံခါးျဖစ္သည္။ အဲဒါက အၿမဲလိုလို ေစ့ထားၿပီး အထဲမွ ေသာ့ခပ္ထားေလ့ရွိသည္။ အျပင္သြားေသာသူက ေသာ့ပါသြားလွ်င္ အေပါက္က လက္လွ်ိဳ၍ ေသာ့ဖြင့္ဝင္၍ရသည္။

ေနာက္တစ္ထပ္က သစ္သားတံခါး ေခါက္တံခါးျဖစ္သည္။ ေန႔ခင္းဆိုလွ်င္ အကုန္ဖြင့္ထားတတ္ၿပီး ညအိပ္မွ လုံးဝပိတ္လိုက္ေလ့ရွိသည္။ အခုေတာ့ အဲဒီသစ္သားတံခါးကို ပိတ္ဖို႔အခ်ိန္ေတာင္ေရာက္လာၿပီ။ အဲဒီသစ္သားတံခါးကို အတြင္းမွ ဂလန႔္ထိုးလိုက္လွ်င္ အျပင္က ဘိလပ္တံခါးကို ေသာ့ခပ္ဝင္႐ုံႏွင့္ မရေတာ့ေပ။ အတြင္းက လူက ဖြင့္ေပးမွ ဝင္လို႔ရေပမည္။

ေစာင့္ရတာ နည္းနည္းၾကာေတာ့ ႏိုင္ႏိုင္ စိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ့။ သစ္သားတံခါးကိုပါ ပိတ္လိုက္ေတာ့သည္။ ျပန္မလာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ ဟင့္ သူတခါမွ မစဥ္းစားမိ၊ ခါတိုင္း သူ႔ေမေမပဲ ဖြင့္ေပးေနလို႔ထင္သည္။

ႏိုင္ႏိုင္ အေပၚထပ္ျပန္တက္ၿပီး သူ႔ကုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္ကေလး လွဲရင္း အေတြးထဲ ႏွစ္ေျမာေနသည္။ ကိုဘိုေမာင္ႏွင့္ ၾကမ္းခဲ့တဲ့ေန႔ေတြကို ျပန္လႊမ္းလာသည္။ ရဲသီဟကေရာ သူ႔ကို ခ်စ္ခြင့္ေတာင္းဦးမွာလား။ အဲဒါထက္ ဦးခ်စ္ေဆြ၏ လိင္တန္ထြားထြားႀကီးကို ျပန္ေတြးမိျပန္ေတာ့ သူ႔လက္ကေလးေတြက အလိုလို ေပါင္ၾကားေရာက္သြားျပန္သည္။ အခုေတာ့ ဒူးေထာင္လိုက္တာနဲ႔ ရွပ္အက်ႌအနားက ေပါင္ရင္းကို လွန္က်သြားၿပီး သူ႔ေပါင္ခြဆုံက ရွင္းလင္းေနသည္။ မေန႔ကပင္ ေစာက္ေမႊးေလးေတြကို ရိပ္ထားသျဖင့္ ေျပာင္ရွင္းေနေသာ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ ေဖာင္းေဖာင္းေလးကို လက္ဖ်ားကေလးျဖင့္ ပြတ္ေပးေနရင္းက အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ပြတ္လိုက္မိသည္။

..အ…

သူ႔ပါးစပ္က အသံေလးပင္ထြက္ေအာင္ ၿငီးျငဴမိသည္။ အားးးးးး လိုခ်င္လိုက္တာ၊ အရည္ေလးေတာင္စီးက်လာၿပီ။ သူ႔ ဆႏၵေတြ တအားျပင္းျပေနရၿပီ။ ဒီလိုမိုးခ်ဴပ္ေနမွေတာ့ ေဖႀကီး ျပန္လာတာနဲ႔ သူစိတ္ကူးထားသလို ဟိုဟာေတာင္ လုပ္ပါေတာ့မလားမသိဘူးလို႔ ေတြးၿပီး ေဒါသလည္း နည္းနည္းထြက္ေနမိသည္။

အဲ့လိုႏွင့္ ႏိုင္ႏိုင္တစ္ေယာက္ စိတ္ေတြ ဂနာမၿငိမ္ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ တံခါးေခါက္သံ ၾကားလိုက္ရသည္။ အိမ္ေရွ႕သို႔ တခ်ိန္လုံးနားစြင့္ေနေသာ ႏိုင္ႏိုင္မွာ ကမန္းကတန္းထကာ ေလွခါးမွ ေျပးဆင္းသြားမိေလသည္။ တံခါး ကလန႔္ျဖဳတ္လိုက္ၿပီးမွ မိမိကိုယ္မိမိ ဘယ္လိုဝတ္စားထားတယ္ဆိုတာ ႏိုင္ႏိုင္သတိရလိုက္မိသည္။ သူ႔တကိုယ္လုံးမွာ ဦးခ်စ္ေဆြရဲ႕ ရွပ္အက်ႌတစ္ထည္ပဲရွိသည္။ အတြင္းမွာ ဘရာလည္း မရွိ၊ ေဘာင္းဘီလည္းမရွိ။ သူ ပထမရည္႐ြယ္ထားတာက ဦးခ်စ္ေဆြ ဟိုဟာလုပ္ေနမွ ဝင္သြားဖို႔၊ အေၾကာင္းမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး၊ ဦးခ်စ္ေဆြ ေနာက္က်ေနလို႔ ေဒါနည္းနည္းပြတာက တစ္ခ်က္၊ တခါမွ အဲလို ေနာက္မက်ဖူးလို႔ စိတ္ပူတာက တစ္ခ်က္ ေရာသြားလို႔ အဲဒီဟာေတာင္ သိပ္ဂ႐ုမစိုက္မိေတာ့ပါဘူး။

တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ ဦးခ်စ္ေဆြက ႏိုင္ႏိုင့္ကို မၾကည့္ပဲ ေခါင္းႀကီးငုံ႔ၿပီး အိမ္ထဲ တန္းဝင္သြားသည္။ ႏိုင္ႏိုင္က ဘိလပ္တံခါးပိတ္၊ ေသာ့ခပ္၊ သစ္သားတံခါးကိုပိတ္ ကလန႔္ခ်ၿပီးမွ ဦးခ်စ္ေဆြေနာက္ လိုက္သြားသည္။ ဦးခ်စ္ေဆြက မီးဖိုထဲမွာ ေရအိုးထဲက ေရတစ္ခြက္ခပ္ၿပီး အငမ္းမရ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ေရငတ္ေနတဲ့သူလို ေသာက္ေနသည္။ ႏိုင္ႏိုင္က ဦးခ်စ္ေဆြနဲ႔ လက္တကမ္းေလာက္မွာ ရပ္လိုက္ၿပီး ဦးခ်စ္ေဆြ ေရေသာက္အၿပီးကို ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ ၿပီးသြားတာနဲ႔

…ေဖႀကီး ဒါက ဘယ္ကိုသြားေနတာလဲ…

ဦးခ်စ္ေဆြက ႏိုင္ႏိုင့္ကို တည့္တည့္မၾကည့္ပဲ ေဘးကို ၾကည့္ရင္းက

…ေဖႀကီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႕လို႔ လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ စကားေကာင္းသြားလို႔ပါ သမီးရယ္…

..အိမ္မွာ သမီးတစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ေဖႀကီးေမ့ေနၿပီလား၊ ခါတိုင္းေတာင္ ဒီလို ေနာက္မက်တတ္ပဲနဲ႔..

အဲလို ႏိုင္ႏိုင္က ေလသံမာမာေလးနဲ႔ ေျပာလိုက္မွ ဦးခ်စ္ေဆြက စိုးရိမ္တႀကီးနဲ႔ ႏိုင္ႏိုင့္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ပါေတာ့သည္။

…ဟင္..သမီး ဘာျဖစ္လို႔လဲ.. ေဖႀကီးမရွိတုန္း တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား..

..အခုမွ စိုးရိမ္မေနနဲ႔ ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ တခါထဲ သမီးတစ္ေယာက္ထဲ ရွိေနတာမ်ား အိမ္ကို ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္မလာဘူး..

..အင္း ေဖႀကီးက …………..

အဲလို ေျပာရင္းနဲ႔မွ ဦးခ်စ္ေဆြတစ္ေယာက္ ႏိုင္ႏိုင္ဝတ္စားထားတာကို သတိထားမိသြားသည္။ မ်က္လုံးႀကီးျပဴးၿပီး စကားလည္း ထစ္သြားသည္။ လည္ဇလုပ္ႀကီး ျမင့္ခ်ည္ႏွိမ့္ခ်ည္နဲ႔ ျဖစ္ေနေအာင္ တံေတြးေတြကို မ်ိဳခ်ေနရသည္။ ႏိုင္ႏိုင္ဝတ္ထားတာကလည္း သူ႔ရဲ႕ ရွပ္အက်ႌအေဟာင္း အညိဳေျဗာင္ အသားေပ်ာ့ေပ်ာ့၊ အေပၚပိုင္းက ၾကယ္သီးကလည္း သုံးလုံးေလာက္ ျဖဳတ္ထားေသးေတာ့ ဝင္းမြတ္ေနတဲ့ ရင္သား အေပၚပိုင္းေလးေတြ၊ ေနာက္ၿပီး ေအာက္ပိုင္းက အက်ႌကလည္း ေအာက္အနားက ေဘးမွာဝိုက္ၿပီး ခြဲထားတဲ့ ပုံစံဆိုေတာ့ ေရွ႕မွာသာ ဖုံးေနေပမဲ့ ေဘးက ေပါင္သားေတြက တင္ပါးနားေလာက္အထိကို ျမင္ေနရတာဆိုေတာ့ ဦးခ်စ္ေဆြ စကားမေျပာႏိုင္ ျဖစ္သြားရတာလည္း အျပစ္မေျပာသာေပဘူးေလ။

…အင္း အင္း..အေဖႀကီး အိပ္ေတာ့မယ္ အရမ္းအိပ္ခ်င္ေနၿပီ…

ဦးခ်စ္ေဆြခင္မ်ာ ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့ပဲနဲ႔ ႏိုင္ႏိုင့္ေဘးနားကေန အျမန္ျဖတ္ၿပီး ေလွခါးကေန ေျပးတက္သြားပါေတာ့သည္။ ႏိုင္ႏိုင္ကလည္း သူ ဦးခ်စ္ေဆြကို လိုသလို လုပ္လို႔ရေနၿပီဆိုတာ သိေနေတာ့ ေအးေဆးပဲ အေနာက္ကေန တက္လိုက္သြားသည္။ ဦးခ်စ္ေဆြတို႔ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ မီးပိတ္ထားတာမို႔ ေမွာင္မဲေနတာနဲ႔ ႏိုင္ႏိုင္က မီးကို ဖြင့္လိုက္သည္။ အခန္းထဲက ေလးေပမီးေခ်ာင္းရဲ႕ အလင္းေရာင္က ေဖြးကနဲ႔ ျဖာက်လာခဲ့သည္။ ဦးခ်စ္ေဆြတစ္ေယာက္ ျခင္ေထာင္ထဲမွာ တဘက္ကို လွည့္ၿပီး အိပ္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။

…ေဖႀကီး…

..အင္ သမီး ႏိုင္ႏိုင္…

ဦးခ်စ္ေဆြက ႏိုင္ႏိုင္ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္ၿပီး ထူးလိုက္သည္။

…ေဖႀကီးကို ေမးစရာရွိလို႔…

..ဘာမ်ားတုန္း သမီးရယ္.. ညမိုးသိပ္ခ်ဴပ္ေနၿပီ…

..မိုးခ်ဴပ္ေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္လဲ ေဖႀကီးရယ္….

…မဟုတ္ပါဘူး.. သမီး အိပ္ေရးပ်က္ေနမွာစိုးလို႔ပါ…

..ဟင့္အင္း မပ်က္ပါဘူး.. ေဖႀကီး ဘာလို႔ သမီးဓါတ္ပုံကို ၾကည့္ၿပီး ဟိုဟာလုပ္ေနတာလဲလို႔…

..အို……… သမီးရယ္ ေဖႀကီးကို ခြင့္လြတ္ပါကြယ္.. ေဖႀကီးမွားပါတယ္.. ေဖႀကီး စိတ္အလိုကို လိုက္မိတာပါ.. ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာပါနဲ႔ေနာ္..

ဦးခ်စ္ေဆြက ကုတင္ေပၚမွာလွဲေနရာက ထထိုင္လိုက္ၿပီး ႏိုင္ႏိုင့္ကို ေျပာလိုက္သည္။

..အင္းပါ ေဖႀကီးကိုလည္း ဘယ္သူက တိုင္မယ္ျပဳမယ္ ေျပာေနလို႔လဲ၊ သမီးက သိခ်င္လို႔ ေမးတာကို..

ႏိုင္ႏိုင့္အသံက စိတ္ဆိုးတဲ့ပုံလည္း မေပါက္ေတာ့ ဦးခ်စ္ေဆြ ႏိုင္ႏိုင့္ကို ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ ႏိုင္ႏိုင္ဝတ္ထားတဲ့ သူ႔ရွပ္အက်ႌေလးကလည္း ဖ႐ိုဖရဲႏွင့္ သူ႔ပုခုံးေလးအစြန္းမွာ ေအာက္ပဲ ေလွ်ာက်ေတာ့မလိုလို မို႔ ႏိုင္ႏိုင့္ရင္ႏွစ္မႊာက အလုံးလိုက္ကေလးေတြ၊ ႏို႔သီးေခါင္းမျမင္ရ႐ုံပဲ ရွိေတာ့သည္။ သူႏွင့္လည္း အသားခ်င္းကပ္ေတာ့မေလာက္ နီးကပ္ေနေလရာ ႏိုင္ႏိုင့္ဆီမွ ေရေမႊးနံ႔ေလးႏွင့္ မိန္းကေလး ကိုယ္နံ႔ေလးက ဦးခ်စ္ေဆြ၏ ငယ္ပါႀကီးကို တင္းမာေထာင္ထလာေစေတာ့သည္။

ဦးခ်စ္ေဆြ စိတ္ကလည္း တျဖည္းျဖည္း ရဲလာသည္။ ေကာင္မေလးေရာ ဆႏၵရွိေနတာလား။ သူ႔လက္ေတြက ႏိုင္ႏိုင့္လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို ေရာက္သြားသည္။

..သမီး တကယ္စိတ္မဆိုးဘူးလား..

ႏိုင္ႏိုင္က ေခါင္းေလးကို ရမ္းျပလိုက္သည္။

..သမီးရယ္ သမီးေမေမက ေသြးသားအေျပာင္းအလဲနဲ႔ အိမ္ေထာင္သည္ေတြရဲ႕ တာဝန္ကို မျပဳခ်င္ေတာ့တာ အေတာ္ၾကာၿပီကြယ့္။ ပထမေတာ့ ေဖႀကီးကို အားနာလို႔ မျငင္းဆန္ေပမဲ့ စိတ္မပါေတာ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ လုံးဝကို လက္မခံေတာ့ဘူး။ ေဖႀကီးတို႔ အ႐ြယ္က အဲဒီဆႏၵေတြ အျပင္းျပဆုံး အ႐ြယ္ေလ။ အဲေတာ့ ေဖႀကီး ကိုယ့္ဘာသာ ေသြးသားေတြကို ျဖည္ေလွ်ာ့ရတာေပါ့ ….

ဦးခ်စ္ေဆြက စကားေျပာေနရင္းနဲ႔ ႏိုင္ႏိုင့္လက္ေမာင္းေလးေတြကို ပြတ္ေပးေနေတာ့ နဂိုကမွ ကပိုက႐ိုျဖစ္ေနရတဲ့ ရွပ္အက်ႌက ပိုေလွ်ာက်လာရသည္။

…အဲဒီမွာ ဒီအတိုင္းႀကီးဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ကိစၥက ျပတ္မွာမဟုတ္ေတာ့ ကိုယ္စြဲလမ္းၿပီး ဟိုဟာျပဳခ်င္တဲ့ အေခ်ာအလွေလးေတြကို စိတ္ကူးနဲ႔မွန္းၿပီး လုပ္ေတာ့ ျမန္ျမန္ကိစၥၿပီးရတာေပါ့ သမီးရယ္..

…ဟင္း..ေဖႀကီးက မီးကို လွတယ္လို႔ေျပာတာေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ မီးကို ဟိုဟာျပဳခ်င္ေနတယ္ေပါ့ေလ…

ႏိုင္ႏိုင့္အသံက စိတ္ဆိုးသံလည္းမပါေတာ့ ဦးခ်စ္ေဆြအတြက္ကေတာ့ ဒီေလာက္ႀကီးလည္း မတုန္းပါ။ ေကာင္မေလး အဲ့ေလာက္ရဲတာကိုသာ နည္းနည္းအံအားသင့္မိရသည္။ သို႔ေပမဲ့လည္း ငါးေၾကာ္မႀကိဳက္ ေၾကာင္မိုက္သာ ျဖစ္မည္ မဟုတ္လား။

…အင္း..သမီး အျပစ္ေျပာရင္လည္း ခံရေတာ့မွာပါပဲ သမီးရယ္..

ဦးခ်စ္ေဆြလက္ေတြက ရွပ္အက်ႌေလွ်ာက်သြားလို႔ေပၚလာသည့္ ႏိုင္ႏိုင့္ႏို႔ကေလးေတြေပၚကို အုပ္ကိုင္လိုက္ေတာ့သည္။ ႏိုင္ႏိုင္ကေတာ့ ဘာမွမေျပာေတာ့ မ်က္လုံးေလးကို မွိတ္ထားကာ ဦးခ်စ္ေဆြ၏ ပုခုံးကိုသာ သူ႔လက္ေလးႏွစ္ဖက္ တင္ထားလိုက္သည္။ ဦးခ်စ္ေဆြရဲ႕ေခါင္းက ငုံ႔ၿပီး ႏိုင္ႏိုင့္ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ငုံစို႔လိုက္သည္။

..အို႔…

ႏိုင္ႏိုင့္ဆီမွ ၿငီးသံကေလး ထြက္လာၿပီး ဦးခ်စ္ေဆြ လည္ဂုတ္ကို သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ကေလး ဆြဲဖက္လိုက္သည္။ ဦးခ်စ္ေဆြ၏ မ်က္ႏွာႀကီးကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းလိုက္သလို ျဖစ္သြားကာ ဦးခ်စ္ေဆြမ်က္ႏွာႀကီးက သူ႔ႏို႔ေလးႏွစ္လုံးကို ဖိကပ္မိသြားသည္။ ဦးခ်စ္ေဆြအတြက္ေတာ့ အရွင္လတ္လတ္ နတ္ျပည္ေရာက္သြားသလို ျဖစ္ေနရကာ သူ႔လိင္တန္ႀကီးမွာလည္း သံေခ်ာင္းေလာက္ကို တင္းမာလာေတာ့သည္။ ငတ္ေနရတာလည္း ၾကာၿပီမို႔ အပရိကေတြ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ ႏိုင္ႏိုင့္ႏို႔ႏွစ္လုံးကို သူ႔မ်က္ႏွာႏွင့္ ပြတ္သပ္၊ ထိသမွ် အသားႏုႏုအိအိေလးေတြကို လွ်ာႏွင့္ရက္၊ ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ စုပ္ရင္း ႏိုင္ႏိုင့္ကို အိပ္ယာေပၚ ပက္လက္ကေလးျဖစ္သြားေအာင္ တြန္းလွဲခ်လိုက္သည္။

ႏိုင္ႏိုင္ကလည္း အလိုက္သင့္ကေလး လွဲေပးလိုက္ေလသည္။ သူဝတ္ထားသည္မွာလည္း ရွပ္အက်ႌပြပြႀကီး တစ္ထည္တည္းသာမို႔ သူပက္လက္ကေလး လွန္ၿပီး သူ႔ဒူးႏွစ္ဖက္ကို ေထာင္လိုက္သည္ႏွင့္ ရွပ္အက်ႌအနားေတြက ေပါင္ေပၚမွ ေလွ်ာဆင္းကာ သူ႔ေပါင္ခြဆုံက ဗလာက်င္းသြားၿပီ ျဖစ္ေလသည္။

ဦးခ်စ္ေဆြက ႏိုင္ႏိုင့္ကို အသာေလး တြန္းလွဲလိုက္ ကတည္းက ႏိုင္ႏိုင့္ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားတြင္ ေနရာယူၿပီး ျဖစ္ေလသည္။ သူပုဆိုးမွာလည္း ေျပေနၿပီမို႔ လြတ္လြတ္ကြၽတ္ကြၽတ္ ျဖစ္သြားရန္ အိပ္ယာေျခရင္းသို႔ ကန္ထုတ္ပစ္လိုက္သည္။ ဦးခ်စ္ေဆြမွာ ႏိုင္ႏိုင့္ကိုယ္ေပၚမွမိုးလွ်က္ ညာဘက္လက္ကို ေထာက္ကာ ဘယ္ဘက္လက္ျဖင့္ သူ၏မာန္ဖီေနေသာ အတန္ႀကီးကို ဆုပ္ကိုင္၍ ႏိုင္ႏိုင့္ေပါင္ခြဆုံၾကားက အဖုတ္ေနရာကို မွန္းေတ့လိုက္ေလသည္။ ျခင္ေထာင္တြင္းမွာ သူ႔ကိုယ္မွအရိပ္က ႏိုင္ႏိုင့္ေအာက္ပိုင္းကို က်ေနသျဖင့္ ျမင္ကြင္းက သိပ္မသဲမကြဲေပမဲ့ အိမ္ေထာင္သည္မို႔ ပစ္မွတ္ကေတာ့ မလြဲပါ။ သူ႔လီးထိပ္ႀကီးမွာ စိုစိုစြတ္စြတ္ ခပ္ခြၽဲခြၽဲ အရည္မ်ားကို ထိမိသျဖင့္ ႏိုင္ႏိုင္တစ္ေယာက္လည္း စိတ္ေတြ အရမ္းထေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သူ သိလိုက္ရသည္။ ႏုဖတ္ေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုၾကားမွာ အသာေတ့၊ ကိုယ္ကိုထိန္းၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဖိသြင္းခ်လိုက္ရာ အရည္မ်ားျဖင့္ ေခ်ာေမြ႕ေနေသာ္လည္း အပ်ိဳမအဖုတ္ကေလးက တင္းက်ပ္ေနသျဖင့္ ဦးခ်စ္ေဆြမွာ အရမ္းမလုပ္ရဲေခ်။ တစ္လက္မခ်င္း ဖိသြင္းလိုက္ ျပန္ထုတ္လိုက္ႏွင့္ သူ႔လိန္တန္တဝက္ဝင္သည္အထိေတာ့ စိတ္ကို ထိန္းလုပ္ေနရရွာေလသည္။

ႏိုင္ႏိုင္မွာ မ်က္လုံးေလးကို တင္းတင္းမွိတ္ထားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးမွာ ဟတတျဖင့္ အသက္ကို ျပင္းျပင္းရႉရင္း ဦးခ်စ္ေဆြ နည္းနည္းဖိထိုးလိုက္တိုင္း အင့္ ကနဲ အင့္ကနဲ ၿငီးျငဴေနေလသည္။ သူ႔လိန္တန္ႀကီး တဝက္ေလာက္ဝင္ၿပီးေသာ အခ်ိန္မွာေတာ့ ဦးခ်စ္ေဆြတစ္ယာက္ စိတ္ကို ဘယ္လိုမွ ထိန္းမရေတာ့ပါ။ ခါးကိုေကာ့ကာ တစ္ခ်က္တည္းႏွင့္ သူ႔လီးႀကီးတစ္ေခ်ာင္းလုံး အဆုံးထိဝင္ေအာင္ ေဆာင့္ခ်လိုက္မိေတာ့သည္။

…စြိ..ဖ်စ္…ဖတ္..

…အား….အင္း..ရွီး…..ကြၽတ္စ္..ကြၽတ္စ္……. နာတယ္ေဖႀကီး.. အားး…

႐ုတ္တရက္ ထေအာ္လိုက္ေသာ ႏိုင္ႏိုင့္အသံေၾကာင့္ ဦးခ်စ္ေဆြ ေရာက္သည့္ေနရာမွာ ရပ္ေနလိုက္မိသည္။ ေရာက္ေနတာကလည္း ဆုံးေနပါၿပီ။ သူ႔ဆီးခုံက ႏိုင္ႏိုင့္ေစာက္ဖုတ္ေဖါင္းေဖါင္းေလးကို ဖိကပ္ေနၿပီး ျဖစ္ေလသည္။ သူ႔လိန္တန္ႀကီးေတာင္ နည္းနည္းပူသြားသည္။ အခုေတာ့ ႏိုင္ႏိုင့္ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသား ေႏြးေႏြးေလးထဲမွာ နပ္ေနသည္။ ဦးခ်စ္ေဆြက ႏိုင္ႏိုင္၏ ရႈံ႕မဲ့သြားေသာ မ်က္ႏွာေလးကို အသာနမ္းလိုက္သည္။ ႏိုင့္ႏိုင့္ႏို႔ႏွစ္လုံးကေတာ့ သူ႔ရင္ဘတ္ေအာက္မွာ ပိျပားေနၿပီ။

…ေဆာရီး ခေလးရယ္၊ အရမ္းနာသြားလား.. ေဖႀကီး ေလာသြားတယ္..

ႏိုင္ႏိုင္မွာ အခုလို ဦးခ်စ္ေဆြရပ္ေနလိုက္ေတာ့ သူ႔ေစာက္ေခါင္းထဲက အနာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း သက္သာလာသျဖင့္ မ်က္လုံးေတြကိုဖြင့္ၿပီး သူ႔ကို စိုးရိမ္တႀကီး ငုံ႔ၾကည့္ေနေသာ ဦးခ်စ္ေဆြကို ေခါင္းေလး တစ္ခ်က္ ၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဦးခ်စ္ေဆြ ျပန္ဆြဲထုတ္လိုက္မွာလည္း မလိုလားသျဖင့္

…ရတယ္ ေဖႀကီး… ႐ုတ္တရက္မို႔ နည္းနည္း စပ္သြားတာပါ..

ႏိုင္ႏိုင့္လက္ေလးေတြက ဦးခ်စ္ေဆြကို တင္းတင္းေလး ျပန္ဖက္ထားမိသည္။ သူထင္တဲ့အတိုင္းပဲ ဦးခ်စ္ေဆြဒုတ္ႀကီးက ကိုဘိုေမာင္ထက္တုတ္ၿပီး ရွည္လည္းရွည္ေသးသည္။ ေနာက္ၿပီး စိတ္ဆႏၵျပင္းျပလြန္းလို႔လားမသိ သံေခ်ာင္းႀကီးလိုပဲ မာလိုက္တာက အေၾကာလိုလို အ႐ိုးႏုလိုလို အဖုဖု အထစ္ထစ္ေတြေတာင္ ႏိုင္ႏိုင့္ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသားေလးေတြမွာ ထိဖိေနတာကို သိေနရသည္။ ႏိုင္ႏိုင္လည္း ခံစားလိုက္ရတာ ျပည့္ႏွစ္သြားတာပဲ မဟုတ္လား။

ႏိုင္ႏိုင္က သူ႔အတြင္းသားေလးေတြ ပူစပ္တာ ေျပေလွ်ာ့သြားၿပီး ဦးခ်စ္ေဆြရဲ႕ ပူပူေႏြးေႏြး လိင္ေခ်ာင္းတုတ္တုတ္ႀကီးကို အသားက်သြားတာနဲ႔ သူ႔ဖင္ေလး မသိမသာလႈပ္ေပးၿပီး ဦးခ်စ္ေဆြကိုစလုပ္ဖို႔ အခ်က္ေပးလိုက္သည္။ ဦးခ်စ္ေဆြက ပထမေတာ့ သူ႔လက္ႏွစ္ဘက္ကို ေထာက္ၿပီး ဖင္ကိုေကာ့လို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အဝင္အထြက္ စလုပ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း အရွိန္ကေလးရလာသည္။ လက္ေထာက္ထားရတာလည္း ေညႇာင္းလို႔ ႏိုင္ႏိုင့္ကိုယ္ေလးေပၚ ေမွာက္ခ်လိုက္ၿပီး သူ႔လက္ဖဝါးေတြကို ႏိုင္ႏိုင့္တင္ပါးေအာက္ ထိုးထည့္ၿပီး ႏိုင္ႏိုင့္ဖင္လုံးေတြကို ဆြဲဆြဲၿပီး အားရပါးရ ေဆာင့္ေတာ့သည္။

ဦးခ်စ္ေဆြမွာ အေတြ႕အႀကဳံရင့္က်က္သူ အိမ္ေထာင္သည္မို႔ ေဆာင့္ခ်က္တိုင္းက အားပါၿပီး အခ်က္က်က် ထိထိမိမိ လိုးတတ္သူျဖစ္သည့္အျပင္ သူ႔လိင္တန္ႀကီးမွာ အားရပါးရ တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္ႀကီးမို႔ ႏိုင္ႏိုင့္ခင္မ်ာ အခုမွ ကာမစည္းစိမ္ကို ျပည့္ျပည့္ဝဝ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ႀကီး ခံစားရေပေတာ့သည္။ ဦးခ်စ္ေဆြ၏ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားေအာက္တြင္ လူးလိမ့္ေကာ့ပ်ံေနၿပီး ကာမအရသာ အထြတ္အထိပ္ကို ေရာက္သြားေတာ့သျဖင့္ သူ႔လက္သည္းမ်ားက ဦးခ်စ္ေဆြ၏ ေၾကာျပင္ႀကီးကို ကုတ္ျခစ္လိုက္မိေလသည္။ ခ်စ္ေဆြမွာလည္း ဘယ္ကာလကတည္းက မွန္းၿပီး လုပ္ခ်င္ေနမွန္းမသိေသာ မယားပါသမီးေလးကို တကယ္ေဆာ္ေနရတာမို႔ စိတ္ဓါတ္အရေရာ၊ အဖုတ္ကေလးက က်ပ္လြန္းသျဖင့္ သူ႔လိန္တန္ႀကီးကို ဆုပ္ညႇစ္ကိုင္ေပးထားသလို ျဖစ္ေနရတာေရာ၊ ထို႔ေၾကာင့္ ပထမဆုံးအခ်ီမွာေတာ့ သိပ္အၾကာႀကီး မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ ႏိုင္ႏိုင္ ၿပီးသြားၿပီသည္ႏွင့္ ခနတာအတြင္း သူလည္း သုတ္ရည္မ်ား ႏိုင္ႏိုင့္ေစာက္ေခါင္းအတြင္းထဲ ပန္းညႇစ္ထည့္ကာ ၿပီးသြားရရွာေတာ့သည္။

….အားးးးး ေဖႀကီး……………..

…ေကာင္းလိုက္တာ သမီးရယ္……

………………………………

ဦးခ်စ္ေဆြမွာ ၿပီးသြားေသာ္လည္း သူ႔လိင္တန္ႀကီးကို ႏိုင္ႏိုင့္အဖုတ္ေလးထဲ စိမ္ထားရင္း၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ တင္းက်ပ္စြာဖက္ထားရင္း အသက္ကို မွန္မွန္ေလးရႉရင္း နားေနၾကေလသည္။ ခနေနေတာ့မွ ႏိုင္ႏိုင္က ဦးခ်စ္ေဆြ ရွပ္အက်ႌၾကယ္သီးမ်ားကို ျဖဳတ္လိုက္ၿပီး သူ႔လက္သည္းကေလးမ်ားျဖင့္ ဦးခ်စ္ေဆြ၏ ရင္ဘတ္ လည္ပင္းတို႔ကို မနာ့တနာ ဖြဖြေလး ျခစ္ကစားေနသလို၊ ဦးခ်စ္ေဆြကလည္း ႏိုင္ႏိုင့္၏ လက္တအုပ္စာထက္ နည္းနည္းေလးႀကီးေသာ ႏို႔ႀကီးေတြကို ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္ ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို လက္ေခ်ာင္းထိပ္ကေလးျဖင့္ လိမ့္လိုက္ ကစားေနေပသည္။ ႏိုင္ႏိုင္က ဦးခ်စ္ေဆြ၏ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း

…ေဖႀကီး……..

…ဟင္..သမီးေလး….

..ဟင့္.. ေဖႀကီးကလည္း လူကိုေတာ့ ဟိုဟာေတာင္ လုပ္ၿပီးေနၿပီ၊ အခုထိ သမီးေခၚတုန္းပဲလားလို႔..

….အင္းေလ ဟုတ္သားပဲ မိုးႀကိဳးေတြ ဘာေတြပစ္ေနပါဦးမယ္၊ ႏိုင္ေလးလို႔ ေခၚမယ္ေနာ္၊ သမီးေမေမေရွ႕ၾကရင္ေတာ့ ထုံးစံအတိုင္းေပါ့ေနာ္..

…ဟင့္..ၾကည့္..ေျပာရင္းနဲ႔ေတာင္ သမီးလုပ္ေနေသးတယ္…

..ေအာ္ေအး ဘြာေတး ဘြာေတး.. ႏိုင္ေလးကေရာ ေဖႀကီးကို ဘယ္လိုေခၚမွာလဲ… ေဖႀကီးလို႔ မေခၚနဲ႔ေတာ့ေနာ္..

..အင္းေလ ဦးဦးခ်စ္လို႔ေခၚမယ္ ခစ္ခစ္..

..ေကာင္းတယ္ ဦးဦးခ်စ္နဲ႔ ႏိုင္ေလးေပါ့ ဟီးဟီး… လူကြယ္ရာမွာေနာ္၊ အဟီး…

..အင္းပါ.. ဒါနဲ႔ ဦးဦးခ်စ္ကို သမီး..၊ အဲ ႏိုင္ ေမးစရာရွိေသးတယ္…

…ႏိုင္ေလးကလည္းကြာ.. ေမးစရာေတြႀကီးပဲ၊ တခါထဲ၊ ခါတိုင္းဆို စကားေတာင္ သိပ္မေျပာပဲနဲ႔ အခုေတာ့ .. ကဲေမးေမး ဘာေမးမလို႔လဲ.. ေပါက္ကရေတြေတာ့ မေမးနဲ႔ေနာ္၊ ဟင္း….

..ဦးဦးခ်စ္က ႏိုင့္ကို ဘယ္တုန္းကတည္းက အဲ့လိုလုပ္ခ်င္စိတ္ေပၚေနတာလဲဟင္..

…ဘယ္လိုလုပ္ခ်င္စိတ္ကို ေျပာတာလဲကြ.. ရွင္းရွင္းေျပာတာမဟုတ္ဘူး ႏိုင္ေလးကလည္း..

…ဟင္း ဦးဦးခ်စ္ကလည္း သိရဲ႕သားနဲ႔ ညစ္ၿပီ၊ ႏိုင့္ကို အဲဒီစကားေျပာေစခ်င္လို႔ မဟုတ္လား ဟင့္… အခုပဲ ဦးဦးခ်စ္ ႏိုင့္ကို လုပ္ၿပီးသြားတဲ့ဟာေလ.. မယားေလးလို က်င့္ခ်င္ေနတာကို ေျပာတာ…

..အဟီး သိပါတယ္ကြာ ႏိုင္ေလးကို ဦးဦးခ်စ္က တမင္စေနတာပါ၊ ဘယ္တုန္းကတည္းကလဲဆိုေတာ့၊ မွန္း…. အင္း ႏိုင္ေလး ဦးကို စိတ္မဆိုးရဘူးေနာ္…

.အင္းပါ၊ ဒီထက္စိတ္ဆိုးစရာေရာ ရွိေသးလို႔လားလို႔ ၊ ခါထဲမွပဲ ဦးဦးခ်စ္ကလည္း….

..အင္း ႏိုင္ေလး ဓါတ္ပုံခ်င္းလဲလိုက္တဲ့ပုံေလး သိတယ္မဟုတ္လား၊ အဲဒီအခ်ိန္ထဲကပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ဦးဦးခ်စ္က ႏိုင္ေလးေမေမကိုလည္း ခ်စ္ေနတာမဟုတ္လား၊ အဲဒီတုန္းက သူကလည္း အဲဒီစိတ္ေတြ မကုန္ေသးဘူးေလ၊ ႏိုင္ေလးကို လုပ္ခ်င္စိတ္ေပၚလာရင္ သူ႔ကို လုပ္လိုက္တာပဲ၊ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ႏိုင္ေလးကို မွန္းလို႔ေပါ့၊ ..

..အို.. ဦးဦးခ်စ္ကလည္း အဲ့တုန္းက ႏိုင္ေလးက အပ်ိဳျဖစ္စေလာက္ပဲရွိဦးမွာ၊ ဦးဦးခ်စ္ဟာႀကီးသာ သြင္းလိုက္ရင္ ကြဲၿပဲၿပီး ေသမ်ားသြားမလားေတာင္ မသိပါဘူး၊ ခစ္ခစ္…

..မေသေလာက္ပါဘူးႏိုင္ေလးရယ္၊ ေရွးေခတ္က ဘုရင္ေတြဆိုရင္ ေတာ္ေကာက္တာ တခ်ိဳ႕ဆို တကယ့္ငယ္ငယ္ေလးေတြ၊ ကုလားျပည္မွာဆိုရင္ မိန္းကေလး ၁၁ ႏွစ္သမီးေလာက္နဲ႔ေတာင္ မိဘက အိမ္ေထာင္ခ်ေပးရေနတာပဲဟာ…

…ဟင့္ လူဆိုးႀကီး အဲတုန္းက ႏိုင္ေလးက မသိလို႔ ကိုယ့္ကို အဲ့လိုစိတ္ထဲက ပစ္မွားေနတာ၊ အိ၊ အသည္းယားစရာႀကီး ခစ္ခစ္..

ထိုကဲ့သို႔ အညီအေယာက္ေလးေတြ ေျပာေနရင္းလက္ေတြကလည္း ေဆာ့ေနၾကတာဆိုေတာ့ ဦးခ်စ္ေဆြ၏ လီးႀကီးမွာလည္း ႏိုင္ႏိုင့္အဖုတ္ေလးထဲမွာ တျဖည္းျဖည္း ျပန္မာလာခဲ့ေလသည္။ ဦးခ်စ္ေဆြက ႏိုင္ႏိုင့္ကိုယ္ေပၚ လိမ့္တက္လိုက္ေတာ့ ႏိုင္ႏိုင္ကလည္း အလိုက္သင့္ကေလး ေပါင္ကို ၿဖဲကားေပးထားသည္။ သူ႔အဖုတ္ေလးမွာလည္း စို႐ြဲေနၿပီ မဟုတ္လား။ အင္း ပထမဦးဆုံးညဆိုေတာ့ ေလွႀကီးထိုးနဲ႔ စခန္းသြားၾကဦးမွာေပါ့ေလလို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေခါင္းထဲမွာ ေတြးလ်က္၊ ခ်စ္တလင္း ေနာက္တႀကိမ္ေခၚဖို႔ တာစူၾကေလေတာ့သည္။

ဦးခ်စ္ေဆြႏွင့္ ႏိုင္ႏိုင္တို႔မွာ သူတို႔အတြက္ မဂၤလာဦးညလို ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဦးခ်စ္ေဆြတို႔ လင္မယားအိပ္သည့္ ကုတင္ႀကီးေပၚမွာ ခ်စ္တလင္းေခၚ အေတာ္ၾကမ္းၾကသျဖင့္၊ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေနျမင့္မွ ႏိုးၾကေလသည္။ ဦးခ်စ္ေဆြမွာ ႏိုးႏိုးခ်င္း လူႀကီးပီပီ ေဒၚေက်ာ့ႏြယ္မရွိပဲ အိမ္ေရွ႕တံခါးမႀကီးပိတ္ထားၿပီး အိပ္လို႔ မသင့္ေတာ္မွန္းသိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကမန္းကတန္း အိပ္ယာမွထ အိပ္ယာေျခရင္းမွ ပုဆိုးကို ေကာက္စြပ္ၿပီး ႏိုင္ႏိုင့္ကို ပါးကေလး ႐ႊတ္ကနဲ နမ္းၿပီး ႏိုးလိုက္ေလသည္။ ႏိုင္ႏိုင္က မ်က္လုံးေလး ပြင့္လာၿပီး

..ဟင့္ ဦးဦးခ်စ္ ဘယ္သြားမလို႔လဲလို႔၊ သမီးေတာ့ ဦးဦးခ်စ္နဲ႔ အိပ္ယာထဲမွာပဲ တစ္ေန႔လုံး ေနခ်င္ေတာ့တာပဲ၊..ဟင့္…

…ဦးဦးခ်စ္လည္း ေနခ်င္တာေပါ့ကြာ၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ႏိုင့္ဟာေလးထဲကေန ဆြဲေတာင္မထုတ္ခ်င္ဘူး၊ အဟီး၊ အခု အိမ္ေအာက္က တံခါးသြားဖြင့္ရမယ္၊ ေတာ္ၾကာ ဟိုအေဒၚႀကီးေရာက္လာရင္ သမီး ဦးဦးခ်စ္တို႔ အိပ္ယာထဲ အိပ္ေနတာေတြ႕သြားရင္ မေကာင္းဘူး။ အိမ္တံခါးႀကီးလည္း အခုလို ပိတ္ထားလို႔ မေကာင္းဘူး။ အခု ခနဖြင့္ထားၿပီး ဟိုအေဒၚႀကီး ထမင္းဟင္းခ်က္ျပန္သြားမွ အတြင္းက ဘိလပ္တံခါးပိတ္ထားၿပီး ဦးဦးခ်စ္တို႔ ဆက္ခ်စ္လိုက္ရေအာင္..

ႏိုင္ႏိုင္လည္း သိပါသည္။ အဲဒါေၾကာင့္ အိပ္ယာထဲမွ လူးလဲထကာ သူ ညက ဝတ္ခဲ့ေသာ ရွပ္အက်ႌေလးကို ေကာက္ကာ လက္ထိုးဝတ္ေနေလသည္။ ဦးခ်စ္ေဆြက ႏိုင္ႏိုင့္ ႏို႔ေလးႏွစ္လုံးကို သူ႔လက္ဖဝါးျဖင့္ အသာလွမ္းညႇစ္လိုက္ေလသည္။

..ဟင့္ ဦးဦးခ်စ္ေနာ္၊ မစလာနဲ႔ တခါထဲ..

ႏိုင္ႏိုင္၏ လွပေသာ ၾကာမူပါပါ မ်က္ေစာင္းေလးေၾကာင့္ ဦးခ်စ္ေဆြမွာ တဟီးဟီးရယ္ေမာရင္း ႏိုင္ႏိုင့္ပါးေလးကို တ႐ႊတ္႐ႊတ္ နမ္းလိုက္မိေလသည္။

..ေဟာ အိပ္ယာခင္းေတြမွာလည္း ေပပြေနတာပဲ အကြက္ေတြ၊ ေလွ်ာ္တဲ့ျခင္းထဲ ထည့္လိုက္မွ ရမယ္..

…………………………………………

အိမ္အကူအေဒၚႀကီး အိမ္ေရာက္လာ ထမင္းခ်က္ ဟင္းခ်က္ လုပ္ေနတုန္း ဦးခ်စ္ေဆြ ေဈးနားခဏသြားဝယ္လာတဲ့ မုန႔္ဟင္းခါးစား လဘက္ရည္ေသာက္ၾကၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မထိမိ မကိုင္မိေအာင္ မနည္းထိန္းေနၾကရေသာ ဦးခ်စ္ေဆြႏွင့္ ႏိုင္ႏိုင္တို႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ၾကည့္ကာ ၿပဳံးေစ့ေစ့ႏွင့္ ျဖစ္ေနၾကေလသည္။ ဦးခ်စ္ေဆြလည္း အလုပ္ကိစၥဆိုၿပီး ထြက္သြားရာမွ ေန႔ခင္းဘက္ ျပန္ေရာက္လာေတာ့ အိမ္အကူအေဒၚႀကီးမွာ ျပန္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ အိမ္ေနာက္ဖက္မွာ သူေလွ်ာ္ခဲ့ေသာ အဝတ္ေတြ လွမ္းထားခဲ့ေၾကာင္း၊ ဟင္းက မနက္စာ ညစာ စားလို႔ရေအာင္ ခ်က္ထားခဲ့သျဖင့္ ညေန သူလာဖို႔ မလိုေတာ့ေၾကာင္း၊ အဝတ္မ်ားကိုသာ မိုးမခ်ဴပ္မွီ သိမ္းဖို႔လိုေၾကာင္း ဦးခ်စ္ေဆြကို မွာၿပီး ထြက္သြားေတာ့သည္။

ဦးခ်စ္ေဆြက ႏိုင္ႏိုင္ေရာဟု ေမးၾကည့္ရာ အိပ္ခ်င္လို႔ အေပၚထပ္တက္သြားေၾကာင္း တေရးတေမာ အိပ္ေနၿပီထင္ေၾကာင္း ေျပာသြားေလသည္။

ဦးခ်စ္ေဆြက အိမ္ေရွ႕ သံဘာဂ်ာတံခါးကို ေစ့၊ ေသာ့ခေလာက္ခပ္ၿပီး အိမ္ေပၚသို႔ အသာတက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ့ သူတို႔ လင္မယား အိပ္သည့္အခန္းမွာ အိပ္ယာခင္းမ်ား အသစ္လဲထားၿပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ကေလး ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ ေနာက္ ႏိုင္ႏိုင့္အခန္းဝသို႔ အသာေလး ေျခဖ်ားေထာက္၍ ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။

…ဟိုက္…

ေတြ႕လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းက ဦးခ်စ္ေဆြ၏ ရင္ဘတ္ထဲသို႔ လႈိင္းလုံးႀကီး ေဆာင့္ဝင္လိုက္တာခံလိုက္ရသလို၊ ဒိန္းကနဲပင္ ျဖစ္သြားရသည္။ သူ႔ငယ္ပါႀကီးကလည္း ပုဆိုးေအာက္မွာ ေျဖာင္းကနဲ ေထာင္ထလာရေလသည္။ မျဖစ္ပဲႏွင့္ ခံႏိုင္ပါ့မလား။ အခန္းထဲမွာ ႏိုင္ႏိုင္တစ္ေယာက္ အခန္းဝကိုေက်ာေပး၍ ကုတင္ေပၚတြင္ တေစာင္းေလး အိပ္ေနသည္။ ဦးခ်စ္ေဆြ၏ ရင္ထဲကို ဝုန္းကနဲ ျဖစ္ေစသည္က ႏိုင္ႏိုင္ဝတ္ထားသည့္ အဝတ္အစား။ ႏိုင္ႏိုင္က အေပၚမွ ရွပ္အက်ႌအျဖဳေလးႏွင့္ ေအာက္ပိုင္းမွာ ေက်ာင္းစိမ္းစကပ္ကေလး။ ေက်ာင္းစိမ္းစကပ္ကေလးက တိုေနတာမို႔ ေပါင္လည္ေလာက္မွာ ေရာက္ေနသည္။ ညိဳဝင္းေနေသာ ေပါင္တန္ေလးတဖက္က ဆန႔္ထားၿပီး အေပၚက ေပါင္တန္ေလးက ေျမႇာက္ၿပီး ဒူးကိုေကြးကာ သူ႔ေရွ႕က ဖက္လုံးေပၚတင္ထားသည္။ ဦးခ်စ္ေဆြ ၾကည့္ၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္စိတ္ကို ေျဖမိေနသည့္ ဓါတ္ပုံထဲက အဝတ္အစားေတြ။ ဦးခ်စ္ေဆြက ႏိုင္ႏိုင္တစ္ေယာက္ သူ႔အတြက္ ထိုအဝတ္အစားေတြကို ဝတ္ထားမွန္း သိလိုက္ရသျဖင့္ ဝမ္းလည္းသာ၊ လီးလည္းေတာင္လာေတာ့သည္။

ဦးခ်စ္ေဆြက ကုတင္ဆီသို႔ အသံမထြက္ေအာင္ အသာထိန္းေလွ်ာက္သြားလိုက္ၿပီး ကုတင္ေဘး ႏိုင္ႏိုင့္ေျခေထာက္ ေပါင္တန္မ်ားေနရာတြင္ ကိုယ္တေစာင္းေလး ထိုင္လိုက္သည္။ ေက်ာင္းစိမ္းစကပ္ကေလး ေအာက္မွ ေပါင္တန္ညိဳဝင္းဝင္းေလးကို ေငးစိုက္ၾကည့္မိရင္းက စကပ္အနားေလးကို တျဖည္းျဖည္းမၿပီး လွန္တင္လိုက္မိေလသည္။ ႏိုင္ႏိုင္ကေတာ့ တုတ္တုတ္မွ်မလႈပ္၊ တကယ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာလား၊ အိပ္ေပ်ာ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာလား မသိ။ ဦးခ်စ္ေဆြအဖို႔ကလည္း ႏိုင္ႏိုင္က စိတ္တူသေဘာတူဆိုတာ သိေနလို႔ ဘာမွေတာ့ ေၾကာက္စရာမလို။ အခုဟာက တစိမ့္စိမ့္ အရသာခံရင္းမို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လႈပ္ရွားေနျခင္းသာ။

ေက်ာင္းစိမ္း စကပ္ကေလးကို လွန္လိုက္ေတာ့ ေအာက္မွာ ပိတ္သားေဘာင္းဘီ ျဖဴျဖဴေလး။ ေဘာင္းဘီေလးက ႏိုင္ႏိုင့္တင္ပါးလုံးႀကီးေတြကို မႏိုင္မနင္း ထိန္းထားရသလို ျဖစ္ေနသည္။ ႏိုင္ႏိုင့္ဖင္ႀကီးႏွင့္ဆိုရင္ ေသးေနသည္။ ဦးခ်စ္ေဆြက ႏိုင္ႏိုင့္ဖင္လုံးႀကီးႏွစ္လုံးကို သူ႔လက္ဖဝါးႀကီးႏွင့္ အသာအယာ ပြတ္သပ္ဆုပ္ႏွယ္ရင္း ခါးသားရည္ေမွ်ာ့ႀကိဳးကို လက္ညိဳးႏွစ္ဘက္ႏွင့္ခ်ိတ္ၿပီး ဆြဲခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ ႏိုင္ႏိုင္ ဖင္ႀကီးကို ေကာ့ၿပီး ေဘာင္းဘီေလးခြၽတ္လို႔ရေအာင္ အသာႂကြေပးလိုက္သည္။ လွည့္ေတာ့မၾကည့္။ ဆက္ၿပီး အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသည္။ ပါးစပ္ကေတာ့ အိပ္ရင္းနဲ႔ ေယာင္သလို နည္းနည္းညီးလိုက္ေသးသည္။

..အင္းးးး..ဟင္း…….

ဦးခ်စ္ေဆြ ရင္ထဲမွာ ဟာကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ႏိုင္ႏိုင့္ ဖင္ၾကားႏွင့္ ေစာက္ဖုတ္ကေလးမွာ အေမႊးအျမႇင္မရွိ ေျပာင္သလင္းခါေနသည္။ ႏိုင္ႏိုင့္ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားမွ အေနာက္ဖက္သို႔ ျပဴးထြက္ေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ေလးမွာ အကြဲေၾကာင္းေလးတေလွ်ာက္ အရည္ၾကည္ေတြ ႐ႊမ္းလဲ့ေနသည္။ ဦးခ်စ္ေဆြက အသာငုံၿပီး နမ္းလိုက္သည္။ မိန္းမ ကိုယ္နံ႔ေလးႏွင့္အတူ ေရေမႊးနံ႔လည္း ရလိုက္သည္။ ေပါင္တဝိုက္မွာ ေရေမႊးျဖန္းထားပုံရသည္။

ဦးခ်စ္ေဆြက သူ႔မ်က္ႏွာကို ႏိုင္ႏိုင့္ဖင္ႏွစ္လုံးၾကားကပ္ကာ သူ႔လွ်ာႀကီးျဖင့္ အဖုတ္ေလးကို မွီသေလာက္ လွမ္းလ်က္လိုက္မိသည္။ ႏိုင္ႏိုင္က ဦးခ်စ္ေဆြ လ်က္လို႔ အဆင္ေျပေစရန္ သူ႔ဖင္ႀကီးေတြကို ပိုၿပီးေကာ့ေပးလာသည္။ သူ႔ပါးစပ္ကလည္း အသံတိုးတိုးေလးျဖင့္

..အိုး..ေဖႀကီး ဘာလုပ္ေနတာလဲ.. ႏိုင္ ေက်ာင္းသြားရေတာ့မယ္ေလ..

ဦးခ်စ္ေဆြ အရမ္းသေဘာက်သြားသည္။ ႏိုင္ႏိုင္က သူငယ္ငယ္တုန္းကပုံ ဇာတ္ကေနသည္မဟုတ္လား။ အဲ့ေတာ့ သူ႔လီးႀကီးမွာလည္း တအားကို မာေတာင္လာၿပီမို႔ ပုဆိုးကို ကြင္းလုံးပုံခြၽတ္ခ်လိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚ ဒူးေထာက္တက္လာလိုက္သည္။ ႏိုင္ႏိုင့္ ခါးေလးကကိုင္ၿပီး ဆြဲမလိုက္ေတာ့ ႏိုင္ႏိုင္တစ္ေယာက္ ဖင္ဘူးေတာင္းေလး ေထာင္ရက္သား ျဖစ္သြားသည္။

…အိုး ေဖႀကီး.. ႏိုင္ ေက်ာင္းေနာက္က်ရင္ ဆရာမ ဆူလိမ့္မယ္… ေတာ္ၾကာ ေမေမလည္း ဝင္လာဦးမယ္ေလ..

ေတာ္ေတာ္လည္း တတ္ႏိုင္တဲ့ ေကာင္မေလး။ ဦးခ်စ္ေဆြ စိတ္ထဲကသာ ေတြးေနသည္၊ ပါးစပ္က ဘာမွျပန္မေျပာအား။ သူ႔လွ်ာေတြက ႏိုင္ႏိုင့္အဖုတ္ေလးကို အားရပါးရ လ်က္ေနမိသည္။ ပထမ ညႇီစို႔စို႔အနံ႔ေလးက ႏွာေခါင္းယဥ္သြားေတာ့ ဘာအနံ႔မွ မရေတာ့သည့္အျပင္ ငံက်ိက်ိ အရသာေလးကိုလည္း ႀကိဳက္သလို ျဖစ္လာမိသည္။ ႏိုင္ႏိုင္ကလည္း အေမႊးအျမႇင္ရိပ္ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ေသခ်ာေဆးေၾကာထားပုံရသည္။ ဆပ္ျပာနံ႔ကေလးေတာင္ တခ်က္တခ်က္ ရမိေနေသးသည္။ ဦးခ်စ္ေဆြက ႏိုင္ႏိုင့္အဖုတ္ေလးကို လ်က္ေနရင္းက အေပၚနည္းနည္းတက္လာၿပီး ခေရပြင့္ေလးကိုပါ လွ်ာႏွင့္ ထိုးတို႔လိုက္ေတာ့

..အ..အိုးေဖႀကီး ဆိုးတယ္.. ႏိုင့္ ဟိုဟာေလးထဲမွာ အရမ္းယားလာၿပီ ေဖႀကီး…

…အင္းအင္း… ႏိုင္ႏိုင္ေလး ၿငိမ္ၿငိမ္ေန၊ ေဖႀကီး အဲ့ဒီယားေနတဲ့ အတြင္းထဲကို လွမ္းကုတ္ေပးမယ္ ဟုတ္လား၊ အယားေျပသြားေအာင္ေလ…

ဦးခ်စ္ေဆြက ဒူးတဘက္ေထာက္ထိုင္လိုက္ၿပီး မို႔ေဖာင္းအရည္႐ႊမ္းေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ဝေလးမွာ သူ႔လီးထိပ္ႀကီးကို ေတ့လိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးရဲ႕ အကြဲေၾကာင္းထဲကို သူ႔လီးညိဳညိဳႀကီးကို ဖိသြင္းထည့္လိုက္ပါေတာ့သည္။ ခနအၾကာမွာေတာ့ စကပ္အစိမ္းေလး ခါးလည္ေရာက္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႕ တအီးအီးညီးသံနဲ႔ သူ႔ေနာက္က ဒူးေထာက္ၿပီး သူ႔လီးညိဳညိဳတုတ္တုတ္ႀကီးကို တအားေဆာင့္ေဆာင့္လိုးေနတဲ့ လူႀကီးရဲ႕ ဆီးခုံနဲ႔ ေကာင္မေလးရဲ႕ ဖင္တဖပ္ဖပ္ ျမည္သံ၊ ေဆာင့္တဲ့အရွိန္ျပင္းလို႔ ကုတင္က တကြၽိကြၽိ လႈပ္ျမည္သံတို႔က အခန္းေလးထဲမွာ လႊမ္းမိုးေနပါေတာ့သည္။

…………………………

ဦးခ်စ္ေဆြႏွင့္ ႏိုင္ႏိုင္တို႔ ႏွစ္ဦးသား လိုးမဝေသးခင္မွာပဲ ေဒၚေက်ာ့ႏြယ္ အိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ လုပ္လို႔မရေအာင္ က်ဥ္းၾကပ္သြားၾကရေတာ့သည္။ ဒါေတာင္မွ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္လုံးလုံးက ဦးခ်စ္ေဆြက ႏိုင္ႏိုင့္ကို ေက်ာင္းစိမ္းစကပ္ကိုပဲ ဝတ္ခိုင္းထားၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ စားတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ခနတျဖဳတ္ အိပ္တဲ့အခ်ိန္ပဲ နားၿပီး က်န္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔ေကာင္ႀကီး ျမန္မတ္လာတာနဲ႔ အဖုတ္မွာတတ္ၿပီး ေဆာ္ေတာ့တာပဲ ဆိုေတာ့ ႏိုင္ႏိုင့္ခင္မ်ာလည္း ဦးခ်စ္ေဆြကို ေတာ္ေတာ္ေလး စြဲမက္သြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ကိုဘိုေမာင့္ဆီက တတ္လာေသာ ပုေလြပညာကို ဦးခ်စ္ေဆြအား ျပန္လည္ အသုံးေတာ္ခံျပေလရာ ပုေလြတစ္ခါမွ အေပးမခံရဖူးေသာ ဦးခ်စ္ေဆြ အတြက္ကလည္း ႏိုင္ႏိုင္ကို အရမ္းခ်စ္သြားရေလေတာ့သည္။

ႏိုင္ႏိုင့္အတြက္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ကုန္ကုန္ လိုခ်င္တာ အကုန္ဝယ္ေပးသျဖင့္ ေဒၚေက်ာ့ႏြယ္ကေတာင္ ဦးခ်စ္ေဆြကို သူ႔သမီးကို ေတာ္ေတာ္ အလိုလိုက္တာပဲဟု ျမည္တြန္ေတာက္တီးမိေလသည္။

ဒီတစ္ေခါက္ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္၍ ရန္ကုန္ျပန္သြားေတာ့ ႏိုင္ႏိုင္တစ္ေယာက္ အေတြ႕အႀကဳံ ဗဟုသုတ တစ္မ်ိဳးတိုးၿပီး ပိုမိုရင့္က်က္သလို ျဖစ္လာခဲ့သည္။ သူ႔အေတြ႕အႀကဳံအရ၊ အေတြ႕အႀကဳံရွိေသာ၊ အသက္ႀကီးေသာ အမ်ိဳုးသားမ်ားအေပၚ စိတ္ပိုလာျခင္းႏွင့္၊ ကာမဆႏၵလည္း ျဖည့္ဆည္းရင္း၊ ကိုယ့္အတြက္လည္း လိုခ်င္သည့္အရာမ်ားကို ေတာင္းဆိုလို႔ ရႏိုင္သည္ဆိုသည့္ အခ်က္မ်ားကို၊ သူ႔အေနႏွင့္ေတာ္ေတာ္ေလး သေဘာေပါက္လာခဲ့ေလၿပီ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ကာမဆႏၵ အေတာ္ေလး ျပင္းပ် ေတာင္းတမႈရွိသည့္ေနရာမွာ သာမန္မိန္းကေလးမ်ားထက္ပိုသည္ ဆိုတာကိုလည္း သတိထားမိလာေတာ့ေလသည္။…(အပိုင္း၂ ေမွ်ာ္)