အရမ်းမသွင်းနဲ့လေ… အာခေါင်လာထိုးမိတယ်

Unicode

(ဗေဒင်ဆရာကို ကုန်းတဲ့ သူဌေးကတော်)၏ အပိုင်းဆက်

လင်းတစ်ယောက် ငုံပြီး ပါးစပ်လေးနဲ့ သေချာလေး လုပ်ပေးနေသည်ကို ငုံကြည့်နေတဲ့ ခင်မောင်ဝင်းစိတ်ထဲ ဘာလို့ တက္ကသိုလ်တုန်းက အချစ်ဦးမဟုတ်ပေမယ့် အချစ်နဲ့ဆက်နွယ်နေသည့် အနမ်း အတွေ့ အလွမ်း အဆွေးတွေအပြင် အမုန်းတရားတွေအဖြစ် တစ်ခုချင်းဆီ သင်ပြပေးသွားတဲ့ သဇင်ဝင်းကို သွားပြီး အမှတ်ရနေသည်ကို သူနားမလည်…။ အမူအရာလေးတွေ စကားပြောဟန်လေးတွေ တစ်ခါတစ်လေ မျက်စောင်းထိုးတာလေးတွေက သွားတက်လေးနဲ့ မေးချွန်ချွန်လေးကြောင့်သာ မဟုတ်ရင် သဇင်ဝင်းပဲ။

ခင်မောင်ဝင်းအတွေးတွေကို မောင်းထုတ်လိုက်သည်…….။ လင်းကို ဆွဲထူလိုက်သည်….။ လင်း တံဒေါင်နှစ်ဖက် ခင်မောင်ဝင်း ပေါင်ပေါ် ထောက်လျှက်သားလေးနဲ့ ခင်မောင်ဝင်းကို မော့ကြည့်လိုက်သည်…။ ခင်မောင်ဝင်းလက်ကတော့ လင်းရဲ့ ပုခုံး ကျောပြင် ခါးနဲ့ တင်ပါးလေးပေါ်က ရေစက်လေးတွေကို သပ်ချပေးပြီး လင်းပါးလေးကို တစ်ချက်နမ်းလိုက်သည်…။

“ကုတင်ပေါ်သွားကြမလား……“

ခင်မောင်ဝင်းမေးလိုက်တော့… လင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်….။ လင်းက တာဝါလေးယူပြီး ခင်မောင်ဝင်းကို သုတ်ပေးနေသည်…။ ကျောဖက် ဖင် ပေါင် ခြေသလုံးပါမကျန် သုတ်ပေးနေတော့ ခင်မောင်ဝင်း အားတောင်နာသွားသည်…။

“ရတယ် လင်း တာဝါလေးပေး ခေါင်းလေးနဲနဲသုတ်ချင်လို့….“

“ရေခြောက်အောင်မသုတ်နဲ့နော်….။ အစ်ကို့ဆံပင်က အခုရေလေးစိုပြီး နဖူးပေါ် ပြန်ကျနေတာလေးနဲ့ အစ်ကို့မျက်နှာနဲ့လိုက်လို့“….

ဆိုပြီး ရှက်စနိုး မခို့တရို့ အမူအယာလေးနဲ့ ပြောလိုက်ရာ… ခင်မောင်ဝင်းရင်ထဲ ရထားတစင်း ဖြတ်သွားလေသည်….။

“နှာစေးမှာပေါ့ လင်းရ“

“စေးပါဘူး ဒီလောက်လေးနဲ့ ကိုယ့်ခန္ဓာကိုယ်မှ အားမနာ ဟွန့်…“

လင်း ပြောပြီး ဖင့်လေးနောက်ပစ်ကာ ကော့တော့ကော့တော့နဲ့ အိပ်ခန်းထဲသွားလေသည်….။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း တာဝါကို တန်းပေါ် ဖြစ်သလိုတင်ထားပြီး လင်းနောက်က လိုက်သွားသည်…။ ခင်မောင်ဝင်း လိုက်လာသည်ကို လင်းတစ်ချက် လည်စောင်းကြည့်ပြီး ကုတင်နားရောက်တော့ ဒူးလေးတစ်ဖက်တင် လက်နှစ်ဖက်ထောက်ပြီး ခါးလေးကာ့ကာ ဖင်လေးကောက်ပြပြီး ခင်မောင်ဝင်းကို မခန့်လေးစားအိုင်တင်နဲ့ ကလူကျီစယ်လေသည်….။ နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ကာ ဟင်း အင်း ဆိုပြီး လက်တစ်ဖက်က နို့ကိုကိုင်ပြီး ခင်မောင်ဝင်းကို တမင်တကာ လုပ်ပြနေသည်….။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း စနေမှန်းသိလေ အဲ့လိုစတာလေးကိုက ချစ်စရာလေးလို့မြင်လေ စိတ်ထဲလည်း လုပ်ချင်စိတ်တွေ ထကြွနေပြီ…။

“ဒီကောင်မလေးတော့လား လူကိုမခန့်လေးစားနဲ့ ကျောင်းမှန်းကန်မှန်းသိအောင် ခင်မောင်ဝင်း အစွမ်းပြရသေးတာပေါ့“

ဆိုပြီး ခါးကို သွားကလိထိုးလိုက်လေသည်…။ လင်း လည်း ယားသွားတာကြောင့် ကုတင်ပေါ် ထိုးမှောက်ချလိုက်ပြီး……

“အမလေး ယားတယ်ရှင့် ဒရိုင်ဘာခင်ကြီးရယ် လူကို လုပ်ချင်လုပ်ပါ ကလိတော့မထိုးပါနဲ့ မောလို့ပါ ခစ်ခစ်..“

“မရဘူး ကလိထိုးပြီးမှ တမုန်းဆွဲမယ် ဒါမှ လင်း မောနေမှာ…။ လင်းမမောရင် အစ်ကို မောသွားလိမ့်မယ်…။ အခုတောင် ဖင်လေးကော့ပြတာနဲ့ ရင်ဖက်ကြီး ဖုတ်လိုက်ဖုတ်လိုက် ဖြစ်နေပြီ…..“

“အမယ် ဒရိုင်ဘာစိုင်းစိုင်း လုပ်ချင်သေးတယ်…. ခိခိ ရယ်ရတယ်….“

“ကဲ ရယ်ချင်ဦး“

ခင်မောင်ဝင်း ခါးလေးကို ကလိထိုးလိုက် မြီးညောင့်ရိုးနားလေးကို ထိုးလိုက် နောက်ဆုံး ဒါကောက်ခွက်ကို ဂျိုင်းအောက်ထည့်ပြီး ခြေဖဝါးနှစ်ဖက်ကို ကလိထိုးလေရာ… လင်းတစ်ယောက် ငပြေမလေးဆားပက်ထားသလို ဖျက်ဖျက်လူးနေသည်…..။

“အစ်ကိုရယ် တော်ပါတော့။ လင်း မောလွန်းလို့ ကလိမထိုးပါနဲ့တော့။ အစ်ကို့ဟာနဲ့ပဲ ထိုးပါတော့လားဟင်…“

ခင်မောင်ဝင်း ကလိထိုးနေတာကို ရပ်လိုက်ပြီး…..

“ကလိထိုးမခံချင်ရင် ငြိမ်ခံ ဒါပဲ“

ခင်မောင်ဝင်း ဟောက်ပြောလေး ပြောလိုက်သည်…။

“ဟုတ် ခိခိ ရယ်ရတယ် စိတ်လည်းမဆိုးတတ်ဘဲ လေသံမာမာ လာပြောနေတယ် ကရောကရော…“

“ဟာ ဒီကောင်မလေးတော့…“

ခင်မောင်ဝင်း ကလိထပ်ထိုးလိုက်သည်…။

“အားအား…စတာစတာ ဘွာတေး… ငြိမ်ခံပါ့မယ်ရှင်…. ဖင်ကလွဲရင် ကြိုက်သလိုလုပ်ပါရှင်.. ဖင်လေးတော့ ချမ်းသာပေးပါနော်…..“

“ဟားဟားဟား…..“

ဇာတ်ကားထဲက ကြာကူလီအသံဖြင့် ခင်မောင်ဝင်း ရယ်လိုက်သည်….။

“ဟင်မလုပ်ပါနဲ့နော် ကြောက်လို့…“

ဖင်လေး လက်ဝါးလေးနဲ့ ပိတ်ပြီး ခင်မောင်ဝင်းကို မှောက်လျှက်ကနေလှည့်ကြည့်လိုက်သည်….။

“ဟားဟားဟား…“

ခင်မောင်ဝင်း ဆက်ရယ်လိုက်သည်…..။

“စိတ်ဆိုးမှာနော် ဟင့်…“

“ဟားဟားဟား….“

“ဘာဖြစ်နေတာလဲ…..“

“ ဟီး ….ဘာမှမဟုတ်ဘူး ညက တစ်ညလုံး မအိပ်ရသေးလို့…။ အဲ့တာ အားရပါးရရယ်ပြီး အိပ်ချင်ပြေအောင်လုပ်နေတာ ဟားဟားဟား…“

“ခီးခီး.. လူနောက် ဒီကဖြင့် ကြောက်သွားတာ.. ဖင်တောင်တုန်တယ်….

ခင်မောင်ဝင်းကို လင်းပြောရင်း ဖင်လေးကို မတုံတုံအောင် တုံပြပြီးရယ်နေတဲ့ အမူအယာလေးကြောင့်…. ပိုရီးယ်ချင်သွားသည်…။ စိတ်ထဲလည်း…. ဆော်ခေါ်စားနေသည် ဘာညာကို လုံးဝမေ့သွားလေသည်…။ သဇင်ဝင်းလည်း မသိတော့။ လက်ရှိ လင်းသည် သူနဲ့ တစ်သားထဲဖြစ်သွားသလို ခံစားသွားရလေသည်…။ တကယ်တော့ ညက ကားပေါ်မှာထဲက လင်းနဲ့ မိုးကို လုပ်စားနေသည်လို့ကို သူ မသတ်မှတ်…..။ ခေါင်းထဲက အတွေးတွေကိုပြန်ထုတ် သူ့စိတ်နောက်ကို ကိုယ်ခန္ဓာကို အလိုက်သင့်လေး မျောလိုက်သွားလိုက်သည်….။

လင်းကမှောက်လျှက်လေး လက်ဝါးလေးတစ်ဖက်ကိုထပ်လျှက် လက်ဖမိုးလေးပေါ် မေးတင်ထားသည်…။ လုံးဝ ခင်မောင်ဝင်းကို နောက်လှည့်မကြည့်…. ယောက်ကျားတစ်ယောက်ကို ကိုယ်တုံးလုံးလေး ကျောပေးမှောက်ထားသည့် ခံစားချက်သည် ထူးဆန်းသည်….။ သူစိတ်ထဲ ရင်ခုန်မိသည်..။ ဘာလုပ်မလဲပေါ့…။ ဒါပေမယ့် အခု သူ စိတ်ချလက်ချ နေနေမိသည်…..။ အရင်ဘယ်တုန်းကမှ ဒီလိုမနေဖူး စိတ်မချတတ်ဖူးပေ….။ ခင်မောင်ဝင်း ဘာလုပ်မလဲဆိုတာ သိချင်နေမိသည်….။ ဘာလုပ်လုပ် လုပ်ခွင့်ပြုဖို့လည်း စိတ်ကဖြစ်နေသည်….။

ထိုစဉ် ခင်မောင်ဝင်း အနမ်းလေးတွေ ခြေသလုံးလေးကနေစလာပြီး ပေါင်တံလေးတွေကို အနှံ့အပြား ဆက်တိုက်လေး နမ်းလာနေသည်မို့ ရင်ထဲ ကြည်နူးတာလား ပျော်တာလား ရင်ခုန်တာလားမကွဲပြားပေမယ့် လင်း သဘောကျသည်….။ ခင်မောင်ဝင်း လျှာဖျားလေးကို ဖင်လုံးလေးကို ဝိုက်ဝိုက်ပြီး ယက်နေပြီး မီးညောင့်ရိုးနေရာလေးကို လျှာနဲ့ထိုးထိုးနေသည်…။ ထူးဆန်းသည် အခုတော့ မယားတော့ပါလား ….။ ဖင်အကွဲလေးကို အထဲထိမဟုတ်ပဲ အကွဲလေးအတိုင်း ပေါင်မုန့်ပေါ် ထောပတ်သုတ်သလိုလေး လျှာလေးနဲ့ ဖွဖွလေး ကပ်ပြီ အောက်ကနေ မြီးညောင့်ရိုးဆီ ပင့်ယက်လိုက်တဲ့အခါတော့…

“အို့…အစ်ကိုရယ်…. စိတ်ထဲ ယားကျိကျိနဲ့ စကေးကြမ်းတယ်နော် ခိခိ“

ဆိုပြီး ခင်မောင်ဝင်းကို ကြားလောက်ရုံလေး ပြောလိုက်သည်….။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ကုတင်ပေါ်တက်လာပြီး ကျောပြင်တစ်လျှောက်နဲ့ လည်ကုတ်လေးတွေကို မာကင်ရာမထင်အောင် ဖွဖွလေးစုပ်ကာ လျှာလေးနဲ့ လိုက်သပ်နေသည်….။ လင်းလည်း မာကင်ထင်လောက်အောင် မလုပ်တာ သတိထားမိတာကြောင့် သတိမပေးတော့ဘဲ မျက်လုံးလေးမှေးစင်းကာ ငြိမ်ခံနေသည်….။ ခင်မောင်ဝင်းလက်ကတော့ ဖင်လုံးလေးပေါ်ရောက်လာပြီး ဂျုံနယ်သလို နယ်ပေးပြီး အကွဲကြောင်းလေးထဲ လက်ကိုထည့်လိုက်ပြီး လက်ညိုးထိပ်လေးနဲ့ ဖင်ပေါက်လေးကို သွင်းတာမဟုတ်ဘဲ ဖိဖိပေးလိုက်သည်…..။ လင်း မေးတင်ထားတာရာကနေ ခေါင်းလေးကို ခင်မောင်ဝင်းရှိတဲ့ဖက် စောင်းချလိုက်သည်…။

“အစ်ကို မသွင်းပါနဲ့နော်…နာမှာ..“

“အင်းပါ လင်းရ မသွင်းပါဘူး စိတ်မပူနဲ့ ဒီအတိုင်းလေးပဲ ထိတာ “

“ဟုတ်… လင်းကို နမ်းပါလားဟင်“

ဆိုပြီး နှုတ်ခမ်လေး မပွင့်တပွင့်လေး ဟပေးလေသည်…။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ကိုယ်ကို အပေါ်တိုးလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်ယူလိုက်လေသည်…။ လက်တစ်ဖက်က လင်းခေါင်းအောက်ကို သွင်းလိုက်ပြီး လက်တစ်ဖက်က ဖင်လေးကို ကိုင်နေဆဲ…. လင်းကိုယ်လုံးလေးကို ဘေးစောင်းလိုက်ပြီး… ဒူးလေးတစ်ဖက် ထောင်ပေးလိုက်သည်….။ ခင်မောင်ဝင်းကို သူ့ဟာလေးကို ကိုင်စေချင်ကြောင်း ပြလိုက်သည်…။ ခင်မောင်ဝင်းကလည်း နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်နေရာကနေ ခဏရပ်လိုက်ပြီး လင်းရဲ့ဟာလေးကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး ကြည့်လိုက်သည်….။

လင်းပေါင်ခြံလေးတွေနဲ့ ဗိုက်သားတို့မှာ တစ်ရောင်ထဲရှိနေသည်…။ အမွှေးလေးတွေကို သေချာရိတ်ထားသည်….။ နှုတ်ခမ်းသာလေးတွေက စိစိရိရိလေးနဲ့ အရမ်းကြီးမထူဘဲ…. ပါးသည်…။ ခင်မောင်ဝင်း လက်နဲ့ ဖြဲလိုက်တော့ အတွင်းသားအဖုံးပေါ်လာသည်..။ အညိုလေးပေမယ့် မဲသည့်ဖက်မရောက်ဘဲ ပန်းရောင်မဆန်တဆန်လေးဖြစ်သည်….။ လက်လေးနဲ့ အစိလေးကို ကစားပေးလိုက်တော့… လင်း ခင်မောင်ဝင်းကို သိုင်းဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်းလာစုပ်လေသည်…..။

ခင်မောင်ဝင်းလည်း လက်ညှိုးလေးကို သွင်းလိုက်သည်…။ လက်တစ်ဆစ်လောက် ဝင်သွားသည်နှင့် လင်းပေါင်လေး ပိုကားသွားသည်…။ လက်ညှိုးတစ်ချောင်းလုံးသွင်းပြီး လှုပ်ကာလှုပ်ကာ အထဲမှ ကစားပေးလိုက်သည်….။

“အား အစ်ကိုရယ် ကောင်းလိုက်တာ… အာ့အ့အား…… နှစ်ချောင်းပူးလေး ထည့်ပေးပါ…“

ခင်မောင်ဝင်းစိတ်ထဲ လင်းက အထန်လေးပဲလို့ သဘောကျစွာ တွေးလိုက်သည်…။ ဒါမျိုလေးကို ခင်မောင်ဝင်း သဘောကျသည်…။ ဟုတ်သည် လိင်ဆက်ဆံရာမှာ ရှက်သလို ရွံ့သလို ရွံသလို လုပ်နေရင် သူမကြိုက်။ ပွင်းလင်းတာကို ကြိုက်သည်….။ အခုလို အထန်လေးနဲ့ တွေ့ရင် ပိုလို့တောင် လုပ်လို့ကောင်းသေးသည်….။ သူတစ်ပြန်ကိုယ်တစ်ပြန်နဲ့ ပျော်ဖို့ကောင်းသည်…..။ လင်း ပြောသလို လက်နှစ်ချောင်းပူးထည့်ပြီး ကရိုင်းပေးလိုက်သည်….။

“အား အား..ရှီးရှီး ကောင်းလိုက်တာ ကိုကိုရယ်….“

ဟင် ကိုကို ဆိုပါလား…။ ခင်မောင်ဝင်း တစ်ခါမှ အဲ့လိုမခေါ်ခံရဖူးချေ….။ နားထဲ တစ်မျိုးဖြစ်သွားသည်…။ စိတ်ကလည်း ဒီကောင်မလေး လူကို တော်တော်ချုပ်တတ်တာပဲ… ငါတော့ ကြွေဆင်းတော့မယ်ဆိုပြီး အတွေးတွေ ရောက်လာသည်…။ချက်ချင်း အတွေးတွေကို ပြန်ရှင်းလိုက်ပြီး လုပ်လက်စကိုသာ အာရုံစိုက်လိုက်သည်……။ လင်း ကိုယ်လုံးလေး မစောင်းနိုင်တော့ဘဲ… ပက်လက်ဖြစ်သွားပြီး ကော့ပျံနေသည်….။ လက်ကလည်း အိပ်ယာခင်းကိုကိုင်လျှက် ခါးကို မွှေ့ယာနဲ့လွှတ်အောင် ကော့ကော့နေသည်……။

“ရှီး အား…ကောင်းလိုက်တာ ကိုကိုရယ်….“

ခင်မောင်ဝင်းလည်း သူ့ကိုယ်သူ ဂျပန်အောကားထဲက ဘဲလို ဆော်လေးတွေကို လက်နဲ့ အရည်တောက်တောက်ကျအောင် လုပ်နေသလို ခံစားမိသွားသည်…။ ရီးယ်လည်းရယ်ချင်သွားသည်…။ သူကြည့်ဖူးသည် အင်္ဂလိပ်ကားထဲကလို သူဌေးသမီးရဲ့ ကာမလိုအင် ဆိုသည့် ကားနာမည်အတိုင်း ခြံထဲ အမှိုက်လာရှင်းတဲ့ဘဲကို အခန်းထဲခေါ်ပြီး သူ့အာသာဖြေခိုင်းသည်ကို သွားသတိရလေသည်……။ ငါနဲ့သူ နေရာချင်းမှားနေပြီဆိုပြီး လင်းကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တော့….

“ကိုကိုမရပ်နဲ့ လင်း ပြီးတော့မယ်…..အားအာ့“

ခင်မောင်ဝင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး လုပ်ပေးလိုက်သည်….။

“အား….ကိုကို လက်ဖယ်လိုက်တော့..“

ခင်မောင်ဝင်း လက်ဖယ်လိုက်ရာ အထဲမှ အရည်တွေ ပန်းထွက်လာသည်…။ အရမ်းကြီးတော့မများ..…။ ပြီးတော့ လင်းမှာ ကုန်းပေါ်ရောက်လာတဲ့ ငါးလို ကိုယ်လုံးလေး ကွေးလိုက်ဆန့်လိုက်နဲ့….. ဖြစ်နေပြီး အမောပြေတော့မှ…

“ဆောရီးဆောရီး ကိုကိုရယ် ကောင်းလွန်းလို့…။ အခုလိုကောင်းတဲ့ အခိုက်အတန့်အဆိုတာ ရတုန်းယူထားရတာ….။ အခုလိုမပြီးတာ ကြာနေလို့နော်… နော်….“

ခဏဆိုပြီး ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားပြီး ရေသွားဆေးကာ သုတ်ပြုပြီး ပြန်ထွက်လာသည်…..။

“လာလာ..ကိုကို့အလှည့်…“

ဆိုပြီး…. ခင်မောင်ဝင်းကို ကုတင်ခေါင်းရင်းမှာ ကျောမှီခိုင်းလိုက်သည်…။ သူ့ပေါင်ကြားထဲဝင်ကာ…. ခင်မောင်ဝင်းဟာကို ကိုင်ပြီး အရင်းကနေ ထိပ်ကို လျှာနဲ့သပ်ပြီး ငုံကာ စုပ်ပေးလိုက်သည်…..။ ခင်မောင်ဝင်း စိတ်ထဲ ရွံရှာခြင်းတော့မဖြစ်…. သူကျေနပ်သည်….။ တကယ်လို့ သူ့ကို အာကာထွန်းလို ဆော်ခေါ်မလား လင်းကိုခေါ်မလား မေးလာရင်… အမေးမဆုံးခင်တင် လင်းလို့ အကျယ်ကြီးအော်ကာ ဖြေပေးလိုက်မှာဖြစ်သည်….။ ဒါသူလိုချင်တဲ့ ကောင်မလေးပုံစံမျိုး….။

မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဆီက ခင်မောင်ဝင်း တောင်းဆိုချက်တွေထဲ ကုတင်ပေါ်မှာ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းရှိဖို့ဆိုတဲ့ တစ်ချက်က သူတောင်းဆိုချင်သည့် အချက်တွေထဲက တစ်ချက်ဖြစ်သည်မို့…. ဘာမှစိတ်ထဲ ထွေထွေထူးထူးမဖြစ်….။ သူတောင် ဖီးလ်ပိုတက်လာသည်လို့ ခံစားရလေသည်…..။ ပြီးတော့ ခုဏက လင်းပြောသွားသလို အခုလိုကောင်းတဲ့ အခိုက်အတန့် အခုလိုပြီးတာမျိုး ဆိုတာက ခင်မောင်ဝင်းအတွက် ပိုပြိးကျေနပ်စေမိသည်…။ သူမေးခွန်းတွေ မေးဖို့မလို….။ သူနားလည်ထားသည်က ကောင်းသည့်အနေအထားမို့ အကောင်းအတိုင်းပဲ နေလိုက်တာကောင်းသည်။ တခါတလေ မေးခွန်းသတ်လို့ခံစားရသည့် ကျောင်းသားလိုဖြစ်သွားနိုင်သည်မို့ တွေးနေရာကနေ…. သတိပြန်ဝင်လာကာ အတွေးတွေ ပထုတ်လိုက်ရပြန်သည်….။ သူ့ကိုယ်သူလည်း ဒီလောက် အပြုအစု ခရုတုတု ချောမောလှပတဲ့ ကောင်မလေး ပေါင်ကြားထဲရောက်နေတာတောင်မှ မဆီမဆိုင် အတွေးတွေနဲ့ ဒစ်လည်နေတဲ့ ကိုယ့်ကို အပြစ်တင်လိုက်သည်….။ စိတ်ကို သူ့ဟာဆီပြန်ပို့လိုက်မှ လင်းရဲ့ အာငွေ့ လျှာအဝိုက်နဲ့ နှုတ်ခမ်းသားတွေနဲ့ လက်ဖဝါးနုနုလေးတို့ရဲ့ အရသာကို ခံစားရလာသည်….။

“အိုးရက်စ် ဘေဘီး အိုးရက်စ်…“

“ခစ်ခစ် ဖော်ရိန်နာကြီး နဲ့ လုပ်နေရတယ်ထင်မိတော့မယ်….. ကိုကို လူနောက်… အိုး ရက်စ် ပြီး ခွက်ပါယက်နော်…. ခိခိ“

“ဟားဟား…“

လင်း အရွှန်းဖောက်လိုက်တာကြောင့် ခင်မောင်ဝင်းရယ်မိသွားပြီး ညှောင့်သလိုဖြစ်သွားကာ လင်းသီးသွားသည်…။

“အင့် အင့်…အား ဟာ ကိုကို အရမ်းမသွင်းနဲ့လေ… အာခေါင်လာထိုးမိတယ်… မညှာမတာ သူများကို သီးလို့ မျက်ရည်တောင်ကျတယ်….“

လင်း နာလို့မဟုတ် သီးလို့ကျသွားတာဖြစ်သည်…။ စိတ်လည်းမဆိုးပါ…။

“ဆောရီးဘေဘီ.. ရယ်မိသွားလို့ ဆောရီး….. အား …. ကိုက်တယ်….“

“တမင်ကိုက်လိုက်တာ… ဖော်ရိန်နာကြီး နာရင်ဘယ်လိုအော်လဲ သိချင်လို့… နောက်ဆုံးတော့လည်း မြန်မာလိုပဲ အော်ရတာပဲမလား ခိခိ“

ခင်မောင်ဝင်းလည်း မနေနိုင်တော့ပေ….။

“လင်း လာခဲ့တော့ …….“

“စုပ်ဦးမှာ စုပ်လို့ကောင်းတယ်…. ဘာလို့လဲမသိဘူး… အမွှေးလေးတွေ မရှိတော့ ပိုကောင်းတယ်… ကျေးဇူးပါ အခုလို့သန့်ထားလို့…. ပြွတ်ပြွတ်“

“လာခဲ့တော့ နောက်မှစုပ်… တော်ကြာ ထွက်ကုန်မယ်…. မလုပ်လိုက်ရဘဲနေမယ်…. လုပ်ချင်နေပြီ……“

“အင်းပါ အင်းပါ လာပြီ နောက်ဆုံးတစ်ချက် အင့်….“

လင်း အားနဲ့ တစ်ချက်စုပ်ချလိုက်ပြီး ထလာကာ သူ့အိတ်ထဲက ကွန်ဒုံးကိုထုတ်လိုက်သည်။ ခင်မောင်ဝင်းကြည့်လိုက်တော့ ရိုမန်းတစ် အပါးလေး။ ဒါပေမယ့် နေဦးဆိုပြီး ခင်မောင်ဝင်း သူ့ကွန်ဒုံးကို ထယူလိုက်သည်….။ ဝ.၀၁ သူနဲ့ အဆင်ပြေဆုံးဖြစ်သည့် ယူအက်စ် ကွန်ဒုံးဗူးလေး ပေးလိုက်သည်….။ ဂျယ်ဘူးလေးလည်း တင်ထားလိုက်သည်…။ လင်းက တော်တော်ဇိမ်ခံတတ်တဲ့ ကိုကိုပဲဆိုကာ ဗူးကိုကြည့်ကာ ပြောလိုက်ပြီး ဗူးကိုဖောက် အိတ်ကိုထပ်ဖောက်ကာ စွပ်ပေးပြီး ခင်မောင်ဝင်းကိုခွကာ လီးကို ကိုင်ပြီး တစ်ရစ်ပြီး တစ်ရစ် ဝင်အောင် ထိုင်ချလိုက်သည်….။ အတွင်းမှာ အရည်လေးတွေရွှဲနေတာကြောင့် အရသာကရှိလေသည်……

“အာ့ အ့..ခဏနေဦးနော်.. လင်း အရင် အသွင်းအထုတ် လုပ်ပေးမယ်… လင်းဆောင့်ပြီး မောတော့မှ ကိုကိုဆောင့်…“

“ရက်စ်ဘေဘီ“

“လာပြန်ပြီ ဒီဘိုရူးနဲ့တော့ ခက်ပါတယ်… ခိခိ“

“ဟားဟား….“

လင်း ခင်မောင်ဝင်းခေါင်းကို သူ့ရင်ဘတ်ထဲသွင်းကာ မြင်းစီးသလို လုပ်နေသည်။ ခင်မောင်ဝင်းမျက်နှာကိုလည်း သူ့နို့လေးတွေနဲ့ ဘယ်ပြန်ဘာပြန် ပါးရိုက်သလို ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ပေးလေည်…။ ခင်မောင်ဝင်းက လင်း ကိုယ်လုံးလေးကို ပြန်သိုင်းဖက်ထားသည်…..။ လင်း ခါးလေးပဲလှုပ်ပြီး လီးကို အတွင်းထဲ အဆုံးထည့်ထားပြီး အတွင်းသားတွေနဲ့ စုပ်စုပ်ယူလေသည်….။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း လူနဲ့သမ္ဘာနဲ့ မလိုက်တဲ့ လင်း ဆိုပြီး တွေးမိလိုက်သည်…။ ချက်ချင်းလည်း နောက်ဆက်တွဲများ မတွေးမိအောင် မောင်းထုက်လိုက်ပြီး လင်း ဖင်လုံးကို ကိုင်ကာ လင်းထိုင်ချလိုက်ရင် ပိုပြီး ဝင်သွားအောင်ဖိပေးလိုက် လင်းကြွရင် ပိုကြွသွားအောင် ထိန်းပေးလိုက်နဲ့ လုပ်ပေးလိုက်သည်….။

ခင်မောင်ဝင်း ထိုင်နေရာကနေ အနေအထားပြောင်းလိုက်ပြီး လင်းကို ဖက်လျှက်သား သူ လှဲချလိုက်သည်…..။ လင်းကို သူ့ရင်ဘတ်ပေါ် ရင်ဘတ်ချင်းအပ်စေပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းကာ တင်းကြပ်နေအောင်ဖက်ထားပြီး ခင်မောင်ဝင်း ဒူးကိုထောင်လိုက်ကာ လင်းကို ဒရကြမ်း အောက်ကနေပင့်နေသည်….။ လက်တစ်ဖက်ကလည်း လင်းရဲ့ အဝနားကနေ အဝင်အထွက်လုပ်နေသည့် သူ့ဟာကို ထိလိုက်ရာ မာတင်းနေတာကြောင့် အားရပါးရ ဖြစ်သွားသည်….။ နောက် လင်းရဲ့ အဝပတ်လည်ကို လက်နဲ့ လိုက်ကိုင်သည်..။ လင်းက လက်ကိုဖယ်ကာ လက်ဝါးချင်းကိုင်ထားလိုက်သည်…။ ထို့နောက် လက်ကို မွှေ့ယာပေါ် ကိုင်ထားလျှက်ထောက်ထားပြီး….

“ကိုကို့ကို မုဒိန်းကျင့်မယ်ကွ…..“

ဆိုပြီး ပြောင်စပ်စပ်မျက်နှာလေးဖြင့်…. အပေါ်ကနေ မြင်ဒုန်းစိုင်းစီးသလို ဆောင့်ပါလေသည်…… ။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း အပေါ်ကနေ ဖင်လုံးလုံးလေးဖြင့် အဆောင့်ကြမ်းကြမ်းဒဏ်ကြောင့် ခြေနှစ်ဖက်လိမ်ကောက်နေတော့သည်…..။ ဆောင့်တာဝတော့ ရွှေဘောစထိုးပါလေရော…..။ ရွှေဘောထိုးတဲ့အခါမှာတော့ ခင်မောင်ဝင်း တော်တော်လေး အရှိန်တက်ချင်လာသည်….။

“ကိုကို ပြီးချင်လာတာလား….“

“အင်း နဲနဲ“

“မရဘူးကွာ မပြီးရဘူး…. လင်း မပြီးသေးဘူး… အောင့်ထား….“

“အ့..မရ…လောက်…ဖူး….. ထင်တယ်နော်…. အ့“

ခင်မောင်ဝင်း ထွက်ချင်နေပြီ။

“ မအောင့်နိုင်ရင် နို့သီးခေါင်းလိမ်တယ်ဟာ.. ကဲဟာ ကဲဟာ….“

“အား…“

“ဖြန်း“

ခင်မောင်ဝင်း နာသွားသဖြင့် အားခနဲအော်လိုက်သလို ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် လက်ကိုလည်း ရုန်းလိုက်ကာ လင်းဖင်လုံးကို ဖြန်းခနဲ ရိုက်ချမိသွားသည်…။ ပြီးချင်တာတောင် နဲနဲလျော့သွားသည်….။ ဂျွတ်ထိုးနေသည်ကို နင်သခိုးလားလို့ ဖြတ်ခနဲမေးပြီး ဂျွတ်ထိုးတာပြောက်အောင်လုပ်သလို လင်းလုပ်လိုက်တာ ပိုင်ချက်လို့တွေးနေတန်း လင်းကိုသတိရကာ….. နာသွားသလားဆိုပြီး ချက်ချင်းလင်းကို ကြည့်လိုက်ကာ….

“အား ရက်စက်လိုက်တာ ကိုကိုရယ်… ဒါပေမယ့် ကောင်းလိုက်တာ.. ထပ်ရိုက် လင်း ဖီးလ်ဆောင့်တက်သွားတယ်….“

“ဟင်..“

“ဪ ခုနလို ဖြန်းခနဲရိုက်လို့ နာသွားတာ ကောင်းလိုက်တာ….“

“ဪ အင်းအင်း…“

“ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း….“

“အား အာ့ တင်ပါးကနာတာနဲ့ အထဲက ကောင်းလို့ကျိမ်းတာနဲ့ နှစ်ပင်လိမ်ပြီး ပြီးပြီ ကိုကိုရေ… အာ့အ့အား….“

“ဖက်ထားလင်း……“

လင်း ဝပ်လျက်ကပ်ထားသည့်အတိုင်း ခင်မောင်ဝင်းလည်း ဖင်နှစ်ဖက်ကိုဖြဲပြီး ဒူးထောင်ကာ အကြမ်း ပင့် ဆောင့်လိုက်ရာ သူလည်း ပြီးသွားလေသည်…..။

“အား….ပြီးပြီလင်းရေ…….“

“အင့်အင့်အင့် ကိုကိုကြမ်းတယ်…. ဟင့်ဟင့်… နာလိုက်တာ… ဒါမယ့်လေ ကောင်းတယ် ခစ်ခစ်“

ခင်မောင်ဝင်းရင်ဘတ်ပေါ်ကမဆင်ဘဲ ပါးလေးကပ်ထားပြီး မျက်လုံးလေးမိတ်ကာ လင်း ရယ်လိုက်သည်…..။ နှစ်ယောက်သား အမောဖြေပြီး ဆေးကြောသုတ်သင်ကာ… အဝတ်လဲပြုပြီးတော့ လင်း လာပြောသည်….။

“ကိုကို လင်း ဒီဖက်ခန်းကူးလာတုန်းက ဟိုဖက်ခန်းကသော့ ယူလာတယ်….။ သွားချောင်းရအောင်..“

ဆိုပြီး လင်း သော့လေးပြသည်…။

“ဟာ မကောင်းပါဘူး အားနာစရာ….“

“ဟာ…လာပါ သွားစကြမယ်… လာပါနော်…“

လင်းခေါ်သွားတော့ ခင်မောင်ဝင်းလည်း မငြင်းတော့ဘဲ ချောင်းချင်စိတ်ပေါက်သွားသည်….။

“ကဲသွားကြမယ်…ပေး အခန်းသော့…“

“ရော့ ကိုကို“

နှစ်ယောက်သား အခန်းထဲကထွက်ပြီး ဟိုဖက်အခန်းကို သူခိုးပုံစံဖြင့် မသိမသာဖွင့်လိုက်ရာ တံခါးဘုက မချထားပေ…။ ထူးကျော် ဘယ်လောက်တောင် ကမန်းကတန်းနိုင်သလဲဆိုတော့…. အဲ့တာပင်ကြည့်။ ဒါပေမယ့် ပိုတော့ကောင်းသွားသည်….။ ချောက်ခနဲ အသံမထွက်တော့……။

ကုတင်ပေါ်က မြင်ကွင်းကိုမြင်တော့….. လင်း မနေနိုင်မထိုင်နိုင် ထအော်သည်…..။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ပါးစပ်လှမ်းပိတ်လိုက်ပေမယ့်…မမှီတော့ချေ…..။

………………………………………………

ဘဏ်ကကောင်မလေး ( ၃ )

“ဟယ်.. မိုးကို ဗိုက်ကြီးနဲ့ ဖိနေတယ်တော့… ခီးခီး“

“ဟာ….ဒီကောင်မလေးတော့“

ခင်မောင်ဝင်း ဟန့်ပြီး ပါးစပ်ကို လက်နဲ့ပိတ်လိုက်ပေမယ့် နောက်ကျသွားသည်..။

“ဟ ဟ ဘာလဲဟ မင်းမေကြီးတော်….“

ထူးကျော် မိုးကို ဗိုက်နဲ့ဖိထားရာမှ အဲ့လေ အပေါ်ကနေ လှေကြီးထိုးလုပ်နေရာမှ ကုတင်ဘေးကို လိမ့်ချလိုက်သည်…။ ကုတင်အစွန်း ဖြစ်နေတာကြောင့် ကြမ်းပြင်ပေါ် ဝက်ကျကျသွားသည်….။ အဲ့တာကို ဗိုက်နှိပ်ရယ်နေတာက လင်း….။

“`ဟားဟား…“

“လင်း မသာမလေး နင်က ဘရုတ်ဘဲ…..။ ဟာ….. ကိုထူးကျော် ဘယ်နှယ့် ရှင့်ဟာကြီး အထဲကျန်ခဲ့တယ်….“

မိုးက ခေါင်းအုံးလေးနဲ့ သူ့ကိုယ်လုံးလေးကိုကာပြီး လင်းကို လှမ်းဆဲရင်း ပေါင်ကြားထဲ ခုလုခုလုဖြစ်လို့ ငုံကြည့်လိုက်ရာ ထူးကျော် ကွန်ဒုံးကြီး ကျွတ်ကျန်နေခဲ့တာဖြစ်သည်…..။

“ကိုကို သွားထုတ်ပေးလိုက်လေ…“

ဆိုပြီး ခင်မောင်ဝင်းကျောကနေ တွန်းလိုက်ရာ မိုးကို အရှိန်လွန်ပြီး ခင်မောင်ဝင်း သွားဖက်မိသွားသည်….. ။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ယောင်ပြီး ထုတ်ပေးရမလား… သွားမေးလေသည်…။

“ရလား မိုး ကျွန်တော် ထုတ် ထုတ် ပေးရမလား….“

မိုးလည်း ယောင်ပြီး

“ဟုတ် ဟုတ် ကျေးဇူး “

ဆိုကာ ထုတ်ဖြင့်မထုတ်ရသေးဘူး ကျေးဇူးယောင်ပြီး အရင်တင်လိုက်လေသည်….။ ထူးကျော်က ကုတင်အောက်ကနေ ပြုတ်ကျနေတဲ့ စောင်ကြီး ပတ်ပြီး…. ခင်မောင်ဝင်းကို…

“လီးမို့ မင်းကထုတ်မှာလား….။ ငါဟာငါ ထုတ်ပေးလိုက်မယ်….။ မင်းတို့နှစ်ယောက် ထွက်သွားလိုက်တော့ မင်းမေကြီးတော်လိုပဲ….“

“အေး … ဟုတ်သားပဲ ငါက ဘာလို့ မင်းဟာကို ထုတ်ပေးရမှာလဲ။ မင်းဟာမင်းပဲ ထုတ်ပေးရမှာပေါ့…။ မင်းမေကြီးတော်မှ မဟုတ်တာ….။ နေဦး မင်းမေကြီးတော်ဆိုတာ မင်းဆီက ငါကူးတာ…။ မင်းက အော်ရီဂျယ်နယ် မင်းမေကြီးတော်….။ ငါမင်းရှေ့မှာ မင်းမေကြီးတော်လို့ မပြောဘူး…။ မင်းကို ရီစပတ် ပေးတယ်….“

မိုး ခေါင်းအုံးလေးကို ပိုက်ထားလျှက်နဲ့ ကြီးကောင်ကြီးမား နှစ်ယောက် ကလေးကုလား ဘာတွေပြောနေမှန်း နားမလည်းဘဲ ဟိုကြည့်ဒီကြည့် ဖြစ်နေသည်…..။ တကယ်တော့ ခင်မောင်ဝင်းပြောနေကြ မင်းမေကြီးတော် ဆိုသည့်စကားက ထူးကျော်ပြောနေတာကို လိုက်ပြောရင်း သူ့လျှာမှာ စွဲသွားခြင်းဖြစ်သည်..။

“ခင်မောင်ဝင်း မင်းဖာသာ ရီစပတ်မကလို့ ဆစ်စပတ်ပဲ ပေးပေး မင်းတို့ထွက်သွားလိုက်တော့….။ မိုး ကိုကြည့်စမ်း အားနာစရာကွာ…..“

ထူးကျော် မန္တလေးသားပီပီ တော်ကီလှလှလေးနဲ့ မိုး ဆီက အားကိုးတဲ့ မျက်ဝန်းလေးရအောင် ယူလိုက်သည်…..။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ဟုတ်သားပဲ…. နောက်မှဆက်ပြောမယ် မိုးတော့ အားနာစရာ….။

“အိုကေ ဆောရီး ဆောရီး မင်းတို့ပြီးပြီ ထင်လို့ပါကွာ…“

“သားရီး အခန်းထဲ မဝင်ခင် တံခါးအရင်ခေါက်ဝင်ရတယ် ယဉ်ကျေးမှုရှိပါ…“

“အေးပါဟ….“

ထူးကျော်ကို ပြောပြီး ခင်မောင်ဝင်း သူ့နောက်က လင်းကို ကြည့်လိုက်ရာ ရေခဲသေတ္တာတံခါးကို ပိတ်လိုက်ပြီး လက်ထဲ အအေးဗူးတစ်ဗူး ကိုင်ထားနေသည်ကို တွေ့သဖြင့်…

“ဟာ အရေးထဲ အမိက အအေးတောင် ယူသောက်နေသေးတယ်…။ ဟိုဖက်ရောက်မှ သောက်တော့….။ ထူးကျော် သူ့ဟာ မိုးထဲက ထုတ်ရဦးမယ်….။ လာလာ ဟိုဖက်ခန်းပြန်မယ်…..“

ဆိုပြီး လင်းကို ခင်မောင်ဝင်းလက်ဆွဲပြီး ထွက်သွားလေသည်….။ ထူးကျော်လည်း ဟူးခနဲ သက်ပြင်းချကာ မိုးကို တောင်းပန်လေသည်…။

“ဆောရီး မိုးရာ…။ ခင်မောင်ဝင်းနဲ့က အဆောင်မှာထဲက စနေနောက်နေကြဆိုတော့.. မိုးကို အားနာပါတယ်နော်….“

မိုး ရယ်ပြီး…

“စိတ်မဆိုးပါဘူး ကိုထူးကျော်ကလည်း …. ကိုခင်မောင်ဝင်းကြောင့် မဖြစ်နိုင်ပါဘူး ဟိုကောင်မလေး လင်းကြောင့်ပဲဖြစ်မှာ….။ သူနဲ့ကလည်း မိုးနဲ့ ညီအစ်မတွေလို အတူစားအတူနေဆိုတော့ ကိစ္စမရှိပါဘူး… ရပါတယ်…..။ ဒါနဲ့ ဟိုဟာထုတ်လိုက်မယ်နော်…. အသစ်ပြန်တပ်တာပေါ့….“

မိုး ပေါင်ဖြဲပြီး ကွန်ဒုံးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်…..။ ထူးကျော် အခုမှ သေချာရပ်ကြည့်နေမိသည်….။ ခုနကရောက်ရောက်ချင်း စကားပြောပြီး တန်းစွတ်တာမို့ သေချာမနူးမနှပ်ဖြစ်….။

“လှလိုက်တာ မိုးရာ….ဖောင်းဖောင်းလေး….“

မိုး ကွန်ဒုံးကို တစ်ရူးနဲ့ လုံးပြီး အမိုက်ပုံးထဲထည့်ရင်း ထူးကျော်ကို မျက်စောင်းဖြင့်ထိုးလိုက်သည်…..။

“ခုမှ…ဟွန့်…. ခုဏကဖြင့် တန်းထည့်ပြီး လုပ်နေပြီးတော့….“

ထူးကျော် အားနာသွားကာ…

“ဟို ဟိုလေ…. မိုး ဓါတ်ပုံလေး မြင်ထဲက စိတ်ထဲကပါနေတာ…။ အပြင်မှာမြင်တော့လည်း မိုးမျက်နှာလေး ဆံပင်လေးနဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကလည်း အပြစ်ပြောစရာမရှိတော့ မနေနိုင်တော့လို့ပါ…..။ ဒါနဲ့ ခုဏက ဗိုက်ကြီးနဲ့ ဖိထားတာ လေးလားဟင်….“

“အဲ… နဲနဲပါ…..“

ထူးကျော် မျက်နှာပျက်သွားတာမြင်တော့ အားနာသွားကာ…

“ဒါပေမယ့် ဗိုက်ကြီးပိတာ စိတ်မရောက်ပါဘူး….။ ကိုထူးကျော် လုပ်တာကောင်းလို့ စိတ်ကကောင်းတဲ့ဆီမှာပဲရှိပါတယ်…..“

ထူးကျော်မျက်နှာ ပြန်ပြုံးသွားသည်…။

“ဪ…မိုးရယ်….. ကိုယ်တို့ မပြီးသေးတာ ဆက်လိုက်ကြမယ်လေ…. မိုး ရသေးလား….“

“မိုးကရတယ်…. ကိုထူးကျော်ဟာက မမာတမာ… ကဲပါ လာ လာ… မိုး လုပ်ပေးမယ်….“

ဆိုပြီး ထူးကျော်ကို လှဲခိုင်းကာ မိုး စုပ်ပေးလေသည်……။ ခုနက အရှိန်ပြန်ရလာသလို…. မိုးရဲ့ စိန်ပြေနပြေ အားပြင်းပြင်းနဲ့ မှုတ်ပေးတာကြောင့် ထူးကျော် ကောင်းလာသည်…..။

“အာ့ အာ့ မိုးရယ် ကောင်းလိုက်တာ….။ ပြီးတော့မယ်…။ ပြီးခါနီး မိုးကို ပုတ်လိုက်မယ်….။ ပါးစပ်ထဲကထုတ်ပြီး လက်နဲ့ ဆက်လုပ်လိုက်နော်။ ပါးစပ်ထဲ ဝင်သွားမှာစိုးလို့…..။ အား…. အာ့….. အား အား… ပြီးတော့မယ် ထုတ်လုက်တော့ ထုတ်လိုက်တော့…..“

ထူးကျော် ပြောရင်း မိုးကို ဆက်တိုက်ပုတ်တယ်….။ ခေါင်းလေးကို ပင့်ပေမယ့် မိုးက အပင့်မခံပဲ ဆက်တိုက် ငုံပြီး စုပ်နေတာကြောင့် ထူးကျော်လည်း ပါးစပ်ထဲက သူ့ဟာကိုထုတ်ဖို့ မကြိုးစားတော့ဘဲ အထဲကိုပဲ လွှတ်လိုက်လေသည်….။

“အာ့ အ့ အ့“

မိုးက ထူးကျော်ဟာ ပျော့သွားသည်အထိ ပါးစပ်ထဲ က စုပ်ပေးပြီး ပြီးမှ ထိပ်လေးကို တစ်ချက်စုပ်လိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲသွားကာ အိမ်သာခွက်ထဲ ထွေးချပြီး ရေဆွဲချလိုက်သည်…။ ပြီးနောက်…. ဘေဇင်မှာ အာလုပ်ကျင်းနေသည်…။ ထူးကျော်လည်း အားနာသွားကာ နောက်ကနေ လိုက်ကြည့်သည်…။ မိုး အာလုပ်ကျင်းနေရင်းတန်းလန်းနဲ့ အခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာကာ အိတ်ကိုဖွင့်ပြီး လစ်စရင်း ဗူးလေးထုတ်ပြီးဘေဇင်ကို ပြန်သွားသည်….။ ပြီးတော့ အဖုံးလေးထဲထည့်ပြီး အာလုပ်ကျင်းလိုက်သည်…။ ထူးကျော် ကြည့်နေတာမို့ ထူးကျော်ကို အဖုံးထဲထည့်ပြီး လှမ်းပေးလိုက်ရာ ထူးကျော်လည်း မိုးလို အာလုပ်လိုက်ကျင်းလေသည်….။ ပြီးတော့မှ….

“ဆောရီးပါ မိုးရယ်….။ ထုတ်ဖို့အချက်ပေးတာ မိုးက မထုတ်တော့ အထဲမှာပြီးမိသွားတယ်…“

မိုး ပြုံးပြပြီးတော့…

“ရပါတယ် ကိုထူးကလည်း။ တမင် ကိုထူးကိုကောင်းစေချင်လို့ ပေးပြီးလိုက်တာ… ကောင်းတယ်မလား…..။ ဒါပဲနော် နောက်တစ်ခါတော့ မရတော့ဘူး….“

“ဟာ ရပါတယ်… တခါဆိုတခါ ကောင်းပါတယ်…. ရေချိုးကြမလား…..“

“ အင်း….“

နှစ်ယောက်သား ရေပန်းအောက် အတူတူချိုး ဆပ်ပြာတစ်ပြန်စီပွတ်နဲ့ ရေပူလေးအောက်မှာ ဖက်နေကြသည်….။ ပြီးမှ

“မိုး ဆက်ချိုးလိုက်ဦး ကိုထူးကျော် အပြင်ကစောင့်နေမယ်….။ ပြီးရင် မြို့ထဲမှာ တစ်ခုခုစားမယ်။ သွားချင်တဲ့ဆီလည်း လိုက်ပို့ပေးမယ်….“

“ ဟုတ် ကိုထူး“

ထူးကျော် အပြင်ရောက်တော့ ရေသုတ်ပြီး အင်္ကျီစွပ်ပြီး ဘောင်းဘီဝတ်မလို့ ခုဏက ပုံထားတာ မတွေ့တော့ချေ….။ စောင်အောက် ကုတင်အောက် မွှေ့ယာပေါ်အကုန်ရှာသည် မတွေ့…။ မိုးလည်း ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာသည်….။ ဂွေးတန်းလန်း တန်းလန်းနဲ့ ဘောင်းဘီမဝတ်သေးဘဲ ပစ္စည်းရှာနေတာကိုကြည့်ပြီး မရယ်မိအောင် စိတ်ထိန်းကာ…

“ကိုထူးကျော် ဘာရှာနေတာလဲ… ဘောင်းဘီလည်း မဝတ်ရသေးဘူး…“

“ဟုတ်တယ် မိုး အဲ့ ဘောင်းဘီရှာနေတာ….“

ထူးကျော် နဲနဲပေါက်ကွဲနေသည့် အသံဖြင့် ပြန်ပြောလိုက်သည်….။ မိုးလည်း လင်းလက်ချက်လား မသိဘူးဆိုပြီး…

“ဟိုဖက်အခန်းနံပတ် ဘယ်လောက်လဲ ကိုထူးကျော်….“

“၃၀၈…. အာဟုတ်ပြီ ခင်မောင်ဝင်း ယူသွားတာဖြစ်မယ်…. နှမပေး….“

တကယ်တော့ မိုးက လင်းကိုထင်သည်…..။ ဒါ့ကြောင့် သူဖုန်းဆက်ပြီးမေးမလို့ အခန်းနံပတ်ကိုမေးလိုက်သည်…..။ ဒါကို ထူးကျော်က ခင်မောင်ဝင်းယူသွားတာလို့ထင်ပြီး ဖုန်းဆက်သည်…..။

“ကလင်ကလင်“

ခင်မောင်ဝင်းနဲ့ လင်းနဲ့ ကုတင်ပေါ် ရောက်တက်ရာရာတွေ ပြောလိုက် ကလိထိုးလိုက် စလိုက်နဲ့ သာယာနေသည်…..။ ကုတင်ဘေးခုံက ဖုန်းသံမြည်လာတော့ ခင်မောင်ဝင်း ကောက်ကိုင်လိုက်သည်….။ ထူးကျော် ဟယ်လိုပြောသံကြားတော့….

“ထူးကျော်လား…. ပြော ဘာလုပ်ကြမလဲ… ငါတို့တော့ ရယ်ဒီပဲ… မင်းပြီးပြီလား….“

“ဘာမှလုပ်မရဘူးကွ မင်းယူသွားတဲ့ ငါ့ဘောင်းဘီ ပြန်လာပေး….“

ခင်မောင်ဝင်း နားမလည်… သူမှမယူတာကိုး…။

“မင်းဘောင်းဘီ ငါမယူပါဘူးကွ….။ မင်းသေချာရှာပါကွာ… ။ မိုးကို မေးကြည့်ဦးလေ…။ သူ့အထဲမှာလားလို့…. ခွီး“

“ခိခိ“လင်း ရယ်သံ

ခင်မောင်ဝင်းနဲ့ လင်းနဲ့ တွက်ထိုးနေတာမို့ အူးမြူးနေပြီး စိတ်ဆိုးနေတဲ့ ထူးကျော်ကို ထပ်စလိုက်သည်…။ ဘောင်းဘီကတော့ သူတကယ်မသိတာဖြစ်သည်..။ လင်းက ဖုန်းနားကပ်ပြီး နားထောင်နေတာမို့ ခင်မောင်ဝင်းပြောတာကို ဘေးကနေ ထရယ်သည်….။ နှစ်ယောက်သားရယ်သံကြောင့် ထူးကျော် ပိုဒေါကန်သွားသည်….။

“မင်းတို့လာမပေးရင် ငါလာခဲ့မှာနော်….။ အေး အဲ့ကြ ငါ့ဘောင်းဘီတွေ့ရင် မင်းရဲ့လင်းကို ငါဘုမှာ….“

ထူးကျော် တမင် လင်းကြားအောင် ပြောလိုက်သည်…။ လင်းရယ်သံကြောင့် ဒေါကကန်နေတာကိုး…။ လင်း ကြားတော့ မျက်နှာလေး ညှိုးသွားသည်….။ သူ့စိတ်ထဲတွင် တန်ဖိုးမရှိသည့် သူ့အဖြစ်ကို တွေးမိသွားသည်…။ မျက်ရည်လေး ဝဲသွားသည်…..။ ခေါင်းအုံးပေါ် မျက်နှာအပ်ပြီး ငိုနေသည်…..။ လင်း တကယ်စိတ်မကောင်းဖြစ်တာ ဖြစ်သည်။

“ဟေ့ကောင် ထူးကျော် မင်းပြောတာ လင်း ကြားရတယ်ကွ စောက်သံပြဲကြီးနဲ့…။ မင်းဘောင်းဘီ ငါမယူဘူး။ မင်းလာရှာချင်လာ မရှာချင်နေ….။ လင်း ငိုနေပြီကွ…“

ထူးကျော်လည်း သူနဲနဲ ရိုင်းသွားသည်ကို သဘောပေါက်သည်..။ ဘယ်လိုပဲ ငွေပေးခေါ်သည်ဖြစ်ဖြစ် မပြောသင့်….။ သူလည်း ဒေါကန်သွားလို့သာ ဖြစ်သည်….။ စိတ်ထဲကတော့ နှိမ်ချင်တဲ့ သဘောနဲ့တော့ မဟုတ်။ ခင်မောင်ဝင်း ယူသွားသည်ထင်သည်မို့ ခင်မောင်ဝင်း မခံနိုင်အောင် ပြန်ပြောလိုက်တာဖြစ်သည်…..။

“လီးလိုမှပဲကွာ ဘောင်းဘီရှာမရဘူးကွ…..“

ခင်မောင်ဝင်း ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့။ လင်းကလည်း ငိုနေသည် ထူးကျော်ကလည်း ဒေါကန်နေသည်….။

“ဟေ့ကောင် ငါ့ဘောင်းဘီ မင်းကိုလာပေးမယ်ကွာ…..“

သူ့အိတ်ထဲက အပိုယူလာသည့် ဘောင်းဘီကို လာပေးမယ် ပြောလိုက်သည်….။

“ခစ်ခစ်… သူဝတ်ရင် ကိုကို ဘောင်းဘီပြဲသွားမှာပေါ့…။ သူက ဗိုက်ပူကြီးဟာကို“

လင်း စိတ်ထဲမကောင်းပေမယ့် သူကလည်း သွားစတာကိုး…။ သူ့အပြစ်နဲ့သူပဲဆိုပြီး ဖြေတွေးလိုက်ပြီး…… ဒါကြောင့်…… လင်း ခေါင်းအုံးပေါ် မျက်နှာအပ်ပြီး ငိုနေရာကနေ ရယ်သံကျဲကျဲဖြင့် ပြောလိုက်ရာ ခင်မောင်ဝင်း ထူးကျော်ကြားသွားမှာ စိုးသဖြင့် ဖုန်းကို လက်ဖြင့်အုပ်လိုက်ပြီး….

“ဟာ လင်းကတော့ ကွိုင်ပဲ။ ဟိုကောင် တကယ်တင်းနေတာ… မနောက်ပါနဲ့တော့…။ မတတ်နိုင်ဘူး ဪ ပုဆိုးပါတယ် အခုမှသတိရတယ် အဲ့တာသွားပေးလိုက်မယ်….“

လင်း ပက်လက်လှန်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်လေး စူပြီး

“သွားမပေးနဲ့… သူ့ကိုပြောလိုက်…. ဘောင်းဘီက အိုက်နေလို့ ရေခဲသေတ္တာထဲ စေတနာနဲ့ ထည့်ပေးထားတာကို သေချာလည်းမရှာဘဲနဲ့။ ကိုကို့ကို လာရမ်းနေတယ်….။ အဲ့တာမို့ တမင်မပြောတာ။ ပြောလိုက် ကိုဗိုက်ပူကို သူ့ဘောင်းဘီက ရေခဲသေတ္တာထဲမှာလို့…..“

“ဟာ… လင်းကတော့ တကယ်ပါပဲ….။ ဟေ့ ထူးကျော်…“

“နေ နေ ငါကြားတယ်….။ ခဏနေ လော်ဘီမှာ တွေ့မယ်…..။ ငါခုဏက ပြောတာ နဲနဲလွန်သွားလားမသိဘူး….။ မင်းချော့ထားလိုက်ကွာ… ဆင်းလာခဲ့မယ်….“

ထူးကျော် ဖုန်းချလိုက်တော့… မိုးက ဟိုဖက်ခန်းမှာလားဆိုပြီး မေးတော့.. ရေခဲသေတ္တာကို မျက်စပစ်ပြလိုက်တော့မှ…. ဟောတော့ဆိုပြီး မိုးလည်း အံ့သြသွားသည်…။ ဘယ်သူထည့်ထားတာလဲ လင်းလားဆိုတော့…. ထူးကျော်လည်း ဘောင်းဘီဝတ်ရင်းနဲ့ မိုး စိတ်မကောင်းမဖြစ်စေချင်တာကြောင့် လင်းကိုလည်း စိတ်မဆိုးတော့ဘဲ…

“လာပါ အဲ့တာတွေမပြောပါနဲ့တော့ မိုးတို့လည်းဆာရောပေါ့ သွားကြမယ်….။ ဟ.. မင်းမေကြီးတော် ဘောင်းဘီက အေးစက်နေတာပဲ….“

“ခိခိ“

မိုး မျက်နှာမိတ်ကပ်လူးရင်း ထရယ်မိလေသည်….။ ထူးကျော်တို့ လော်ဘီဆင်းလာတော့ ထူးကျော်ဘောင်းဘီကို ခင်မောင်ဝင်းနဲ့ လင်းနဲ့ စိုက်ကြီးပြီး… တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ပုခုံးချင်းတိုက်ကာ တခွီးခွီး ရယ်လေသည်…။ မိုးလည်း လိုက်ရယ်သည်….။ ထူးကျော်လက်မောင်းလေးကို ဖက်လိုက်ပြီး ထူးကျော်ကို မျက်လုံးလေးနဲ့ စိုက်ကြည့်လိုက်တော့ ထူးကျော်လည်း မနေနိုင်တော့ဘဲ လိုက်ရယ်လေသည်….။

“လင်း နင်တော်တော်နောက်တယ်….။ ကိုထူးကျော် ခုဏက ပြောတာ နဲနဲရိုင်းသွားတာ ခွင့်လွှတ်ပါ….။ နဲနဲဒေါသထွက်နေတာရော အခန်းထဲ ဝင်လာတုန်းက ရှက်သွားတာနဲ့ ရောသွားလို့ပါ…။ တကယ် တောင်းပန်ပါတယ်….“

ဆိုပြီး လင်းကို ထူးကျော် တောင်းပန်လိုက်သည်….။

“တကယ်တောင်းပန်မယ်ဆိုရင် ဦးပိန်က အကြော်လိုက်ကျွေးမှ ခွင့်လွှတ်နိုင်မယ်…..။ ဒါကနော် လင်း ကိုပြောလို့ မဟုတ်ဘူး။ ကိုကို့ကို မလုပ်ဘဲ လာအော်လို့ “

ဆိုပြီး ခင်မောင်ဝင်းကို ပုခုံးပေါ်မေးတင်ပြီး ပြောလိုက်သည်….။

“အေးပါဟ… ကျွေးပါတယ်….။ ဒါဆိုအားလုံး အေးဆေးဖြစ်ပြီနော်….။ ခင်မောင်ဝင်း မင်းကားထားခဲ့လိုက် ငါ့ကားနဲ့ပဲ သွားကြမယ်….“

“အေးကောင်းတယ်… ငါလည်း မန္တလေးမှာ ကားမမောင်းချင်တာနဲ့ အဆင်ပြေတယ်… သွားကြမယ်လေ……“

အဲ့လိုနဲ့ ဦးပိန်သွား မုန့်စား… နောက်ပြန်လာ အအေးဆိုင်ထိုင်… ဟော်တယ်ပြန်လာပြီး…. ညနေ ၅ နာရီလောက်ထိ နားလိုက်စားလိုက်နဲ့ အခန်းထဲအောင်းကြပြီး ပြန်ဖို့အချိန်ကို ရောက်လာသည်……။ ခင်မောင်ဝင်း ရေအရင်ချိုးမယ်ဆိုပြီး ရေချိုးပြီး အခန်းထဲပြန်ရောက်တော့ လင်း ရေသွားချိုးသည်….။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ပိုက်ဆံထည့်ထားသည့် စာအိတ်လေးကို ဇစ်ပွင့်နေသည့် လင်းပိုက်ဆံအိတ်ထဲပဲ ထည့်ပေးရမလား ဘေးနားပဲချထားရမလား ဝေခွဲမရဖြစ်နေစဉ်….

ပိုက်ဆံအိတ်ထဲက လင်းရဲ့ဖုန်း နိုတီတက်လာပြီး စခရင် လင်းလာသည်….။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း မီးလင်းလာတာကြောင့် တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ရာ မိသားစု လေးယောက်ပုံကို စခရင်ဝေါလ်ပေပါ သုံးထားတာ တွေ့လိုက်သည်……။ တစ်ယောက်က ဝင်း နဲ့ တူသည်…။ ဘေးနားက ကျောင်းသူအရွယ် ကောင်မလေးက လင်းလား?။ ခင်မောင်ဝင်း ကျင့်ဝတ်တွေ နားမလည်တော့ဘဲ ဖုန်းကိုထုတ်ပြီး စခရင်ပြန်လင်းလာအောင် ခလုပ်နိုပ်လိုက်ပြီး ကြည့်လိုက်သည်…..။

ဝင်း… သဇင်ဝင်း…..။ သေချာသည်… ဒါ ဝင်း ပဲ….။ ဝင်းနဲ့ လင်းနဲ့က ညီအစ်မလား…။ ဟာ ဘာတွေဖြစ်ကုန်ပြီလဲ….။ ဝင်းရော ဘယ်ရောက်နေလဲ….။ လင်း ကရော ဘာတွေ အခက်အခဲရှိနေတာလဲ……။ လင်း ရေပန်းပိတ်သံ ကြားလိုက်တော့ ဖုန်းကို ပြန်ထည့်ပြီး စာအိတ်လေးကို အိတ်ဘေးနားလေးပဲ ချထားကာ ရေဆက်သုတ်လိုက်သည်…။

“ကိုကို ရေသုတ်လို့ မပြီးသေးဘူးလား….“

“အင်း…ဝင်း..အဲ…. လင်း…..“

“အမယ် ဝင်းတဲ့ နာမည်တွေတောင် မှားနေတယ်….။ ဘယ်သူလဲ ဝင်းဆိုတာ ကိုကို့ကောင်မလေးလား..“

ခင်မောင်ဝင်းလည်း မေးရမှာ အားနာမိသည်…။ ရှက်သွားမလား တွေးမိသည်..။ မနက်က ထူးကျော် စကားကြားလိုက်တုန်းက လင်း ငိုသွားတာ ဟန်ဆောင်တာမဟုတ်မှန်း သူသိသည်….။ ဒါပေမယ့် လင်း ပြန်ပြီး အဆင်ပြေအောင် နေတာကိုမြင်တော့ ပိုစိတ်မကောင်းဖြစ်မိသည်….။ သူ့ဘဝ အခြေအနေတွေကြောင့်သာ လင်း အခုလို လုပ်နေရတာ ဖြစ်မယ်လို့ပဲ ခင်မောင်ဝင်း တွေးလိုက်သည်….။ မမေးဘူး နောက်မှ ကိုယ့်ဖာသာ စုံစမ်းမယ်ဆိုပြီး တွေးလိုက်သည်…။

“ဟဲဟဲ ခုဏက ဟိုကြော်ငြာသီချင်းကိုဆိုရင်း ယောင်သွားတာ…။ ဝင်းဝင်းကို ငါကြိုက်တယ် ဝင်းဝင်းကိုပဲ ငါယူမယ် ဆိုတာလေ…. ဟဲဟဲ…“

လင်းစိတ်ထဲ မေးလိုက်ချင်သည်…။ လင်းကိုရော မယူချင်ဘူးလား မပိုင်ဆိုင်ချင်ဘူးလား ကိုကိုရယ်….။ ကိုကိုကို့ လင်းမြင်မြင်ချင်း ငယ်ငယ်တုန်းက မမပြတဲ့ မမကိုကြိုက်နေတဲ့ မမသူငယ်ချင်းဆိုတဲ့ အစ်ကိုကြီးနဲ့ တူသလိုပဲတွေးပြီး အရမ်းရင်းနှီသလို ခံစားမိနေတာပါ…။ အဲ့ကတည်းက အဲ့ကိုကြီးပုံမြင်တော့ လင်းရင်ထဲ တမျိုးကြီးခံစားခဲ့ရတယ်…။ ဘယ်သူမှမသိသလို လင်းလည်း ဘယ်သူမှ မပြောခဲ့မိပါဘူး….။ အခု လင်း အပေါစားဆန်သလို ဖြစ်သွားလား…. လင်း မပြောတတ်တော့ပါဘူး…။ လင်းလည်း အံ့သြမိတယ်….။ ကိုကို့ကို ဘာလို့ စိတ်ထဲ ရင်းနှီးနေတာလဲ ဆိုပြီးတော့….။ အို… လင်းနဲ့ ကိုကိုက မဖြစ်နိုင်ပါဘူးလေ…။

ငပေါမ ငုဝါလင်း…။ နင့်ကိုနင် ခံစားရမယ့် အကြောင်းအရာတွေ မတွေးနဲ့။ နင့်ရည်ရွယ်ချက်ကို မပျက်ရဘူး….။ လင်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်သတိပေးလိုက်ကာ…. အတွေးလွန်သွားသည်ကို ဟန်ဆောင်လိုက်ကာ…..

“ဟုတ်ပါပြီရှင်… လာလာ လင်း သုတ်ပေးမယ်…..“

ဆိုပြီး ခင်မောင်ဝင်းကို ကုတင်ပေါ်ထိုင်ခိုင်းပြီး ရေသုတ်ပေးလိုက်သည်…..။ ရေသုတ်ပေးရင်း အတွေးကိုယ်စီနှင့် တိတ်ဆိတ်နေသည်….။ ထို့နောက် အဝတ်အစားတွေလွဲပြီး အောက်ဆင်းကာ… ထူးကျော်လိုက်ကျွေးသဖြင့် ရွှေဘဲမှာသွားစားကြပြီး ထူးကျော်ကို နှုတ်ဆက်ကာ ရန်ကုန်ကို ခင်မောင်ဝင်း လင်းနဲ့ မိုးသို့ ပြန်ခဲ့ကြသည်….။

အပြန်မှာတော့… မိုး ကတော့ အလာတုန်းကလို မျက်စိမကျယ်နိုင်။ ထူးကျော်နဲ့ ဘယ်နှစ်ချီသွားလိုက်ရလဲမသိ…။ ဒါမှမဟုတ် လင်းပြောသလို ဗိုက်ကြီးနဲ့ ဖိခံရလို့ပဲလားမသိ အိပ်ပြီးလိုက်လာတာများသည်….။ လင်းကတော့ သူ့ကို တစ်ချက်တစ်ချက် မှန်ထဲကနေ ကြည့်နေသည်….။ ဒါပေမယ့် နောက်ဆုံး အိပ်သွားသည်….။

ခင်မောင်ဝင်း မှန်ကိုချ ဆေးလိပ်လေးဖွာပြီး… ကတ်ဆက်သီချင်းလေး တိုးတိုးလေးဖွင့်ပြီး ကားကို အိတ်စပတ်ကားတွေ ဆိုက်တဲ့အချိန်လောက်သာဖြစ်အောင် ချိန်မောင်းနေသည်…….။ အတွေးတွေထဲ ဝင်းရော အဆင်ပြေရဲ့လား….။ သူတို့ ကျောင်းမပြီးခင် နောက်ဆုံးနှစ်စစခြင်း ဝင်းက ဒူဘိုင်းကို ထွက်သွားသည်….။ ဟော်တယ်အလုပ် ဖြစ်သည်..။ ဝင်းက ကျောင်းတက်ရင်း တဖက်က ဟော်တယ် သင်တန်းတွေကိုလည်း တက်နေသူဖြစ်သည်….။ နောက်ဆုံးနှစ်မှာ ခေါ်စာရတာကြောင့် သူ့ကို ခင်မောင်ဝင်း တားပေမယ့် ထွက်သွားခဲ့သည်…။ သူ့မိသားစုအတွက် သူ သွားရမယ်လို့ ပြောသွားသည်….။

အဲ့နောက် ၁ နှစ်လောက်ထဲ ဖုန်း ၄ ၊ ၅ ခါရသည်….။ အီးမေးလ်တော့ အသွားအပြန် တချို့ရှိသည်….။ နောက်ဆုံး ဖုန်းခေါ်တုန်းက သူ့ကိုမေ့လိုက်တော့ဆိုပြီး ဘာမှန်းညာမှန်းမပြောဘဲ တုံးတိဖြတ်သွားသည်…..။ အဲ့နောက်ပိုင်း ဖုန်းလည်းမလာတော့ အီးမေးလ်လည်းမပြန်တော့…။ နဲနဲကြာတော့ သူ လက်ထပ်သွားပြီ အီးမေလ်းတွေ ထပ်မပို့နဲ့ဆိုပြီး…. အီးမေးလ်တစ်စောင် ခင်မောင်ဝင်း ရလိုက်သည်…..။

ခင်မောင်ဝင်း ဘယ်လိုမှ နားမလည်။ မိသားစုအတွက် ထွက်သွားတာအထိ သူလက်ခံသည်…….။ သူ့မှာ ဒူဘိုင်းကိုလိုက်ဖို့ ဟိုမေးဒီမေး လိုက်လုပ်သေးသည်…။ ဟိုရောက်ရင်တောင် လိပ်စာမသိ ဖုန်းမသိ…။ နောက်ဆုံး သူဆက်သွယ်လာရင် ငါဒူဘိုင်းမှာဆိုပြီး ပြောလိုက်မယ်… အဲ့ကြရင် သူအရမ်းပျော်သွားမှာဆိုပြီး တွေးကြည့်ဖူးသည်..။ နောက်ဆုံးမှာ… သူ လက်လျှော့လိုက်ရသည်….။

သူ့အစ်ကို အင်္ဂလန်ကို စကောလားရှစ်နဲ့ သွားလိုက်ရသည်…။ မသွားခင် မင်း အမေအဖေတို့နဲ့ နေပေးနိုင်မလား မေးသည်…..။ ငါသွားလို့ မင်းလုပ်ချင်တာ မလုပ်ရတာမျိုး ငါမဖြစ်ချင်ဘူး….။ မင်းလုပ်ချင်တာရှိရင် ပြော.. ငါမသွားဘူ…။ မင်းမဟုတ်ရင် ငါရှိမှ အဖေအမေတို့အတွက် အဆင်ပြေမှာဆိုပြီး သူ့အစ်ကိုက ပြောသည်….။ စာတော်တဲ့ သူ့အစ်ကိုကို စိတ်ချလက်ချသွားလို့ သူ ပြောလိုက်သည်….။ ဝင်းနဲ့က ကံပါရင် ပြန်ဆုံမှာလို့ သူ တွေးဖြေလိုက်ရတော့သည်…။ အဆက်အသွယ်လည်း မရတော့ဘဲကိုး….။ သူငယ်ချင်းတွေဆီလည်း ဝင်းက အဆက်အသွယ်မလုပ်…။ နောက်ဆုံး သူအီးမေးလ်ရတော့ သူတော်တော် ခံစားလိုက်ရသည်…။ အဲ့နောက်ပိုင်း ဟိုလုပ်ဒီလုပ်နဲ့ အိမ်မှာပဲ နေနေတော့သည်….။

သူ့အစ်ကိုက ဆက်တိုက်ကြိုးစားသွားတာကြောင့် ကျောင်းပြီး အလုပ်အကိုင်ကောင်းကောင်း ရသွားသည်….။ လစဉ် အိမ်ကိုသိန်း ၃၀ ပို့ပေးသည်…..။ သူလည်း အဲ့မတိုင်ခင် သူဌေးတစ်ယောက်အိမ်က ကားမောင်းပြီး အိမ်အတွက် ကျားကန်ပေးထားရသည်…။ အခုတော့ အဆင်ပြေသွားပြီလို့ ဆိုရမည်….။

ဟူး………. ခင်မောင်ဝင်း သက်ပြင်းပူကြီး ချလိုက်သည်……။ ဝင်းကို သူစိတ်မနာ…။ ဒါပေမယ့် သူမေးချင်သည် သူနဲ့ဘာလို့ အတူတူရင်ဆိုင်ဖို့ လက်မကမ်းခဲ့တာလဲ….။ သူ့ကို မယုံကြည်တာလား….။ သူဆက်တွေးသည်….။ သူနဲ့ ဝင်းက ဘဝချင်းတူသည်….။ မတူကတာ ဝင်းက အစ်မကြီး… သူက ညီအစ်ငယ်….။ သူတို့အိမ်အတွက် သူ့အစ်ကို နိုင်ငံခြားထွက်သွားသည်…။ အဆင်ပြေသွားတာကြောင့် သူတို့ အဆင်ပြေရသည်….။ ဝင်းလည်း သူတတ်နိုင်သည့် လမ်းကြောင်းဖြင့် သူရုန်းထွက်သွားသည်….။

လင်း…. အခု ဘာအခက်အခဲတွေရှိနေလဲ…. သူသိချင်သွားသည်…။ လင်းနဲ့ သူနဲ့က နေရာချင်းတူသည်… အငယ်တွေ…..။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လင်းကို သူ သဘောကျသည်….။ ဒါပေမယ့် ဝင်းရဲ့ညီမ အရင်းကြီးဆိုရင် သူထပ်မပတ်သက်သင့်…။ သူ့အစ်မနဲ့ တစ်နေ့နေ့ ပြန်ဆုံရင် ဘယ်လိုမျက်နှာချင်းဆိုင်ကြမလဲ…။ နောက်ဆုံး ခင်မောင်ဝင်း ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်….။ လင်းရဲ့ အခက်အခဲကို ကူညီမယ်….။ ဒါပေမယ့် သူမသိအောင်သာ ကူညီပေးမယ်…။ ပြီးရင် ဝင်းရယ် လင်းရယ် သူရယ် ဒီဘ၀ အတွက် ဆက်ရန်မရှိ…….။

ကားနောက်ကြည့်မှန်ကနေ လင်းကို ကြည့်လိုက်သည်…။ မိုးနဲ့ မှီရင်း ကလေးတစ်ယောက်လို အိပ်လိုက်လာသည့်။ လင်းကို ခင်မောင်ဝင်း မှန်ထဲကနေ ဝအောင်ကြည့်နေလိုက်တော့သည်………။

ထို့နှင့် လမ်းမှာ အပေါ့အပါးသွား ခဏသာရပ်ပြီး ဘာမှမစားမသောက်ချင်ကြတာကြောင့် ဆက်တိုက်မောင်းလာခဲ့ပြီး မနက်ရန်ကုန်ဝင်တော့ သူတို့ကိုလာကြိုပေးသည့် ချော်တွင်းကုန်း ညောင်ပင်မှတ်တိုင်နားမှာပဲ ကားရပ်ပေးလိုက်သည်…။ ကားပေါ်ကဆင်းတော့ နှုတ်ဆက်ရင်း လင်း ဖုန်းထုတ်လိုက်သည်…။ ခင်မောင်ဝင်းကို ဖုန်းနံပတ်တောင်းစေချင်လို့ ဖုန်းမြင်ပြီး သတိရအောင်ဖြစ်သည်….။ ခင်မောင်ဝင်းသိသည် သို့သော် မတောင်း နားလိုက်ကြတော့နော်ဆိုပြီး နှုတ်ဆက်ကာ ပြန်လာခဲ့လိုက်သည်….။ မိုးနဲ့လင်းလည်း တက္ကစီတစ်စီးဖြင့် ထွက်သွားကြသည်။

သုံးလေးရက်လောက်နေတော့ ညဖက်အိပ်ခါနီး ခင်မောင်ဝင်း လင်းကို ဘယ်လိုကူညီရမလဲ တွေးရင်း… တက္ကသိုလ်တုန်းက သူငယ်ချင်း မင်းကျော်နိုင်ရဲ့ ဗီဒီယိုကော ဝင်လာသဖြင့် ကိုင်လိုက်သည်….။

“သားရီး… ဘာလုပ်နေလဲ…. ငါဘယ်ရောက်နေလဲ ကြည့်စမ်း….“

“မင်းမေကြီးတော် ကလပ်ရောက်နေတာလား…..။ မင်းတော်တော် ကောင်းနေတာလား…။ ကွဲပြဲနေတာပဲ“

“အေး ဗုဒ္ဓဟူးည လေဒီဖရီးနိုက်လေ ဆော်တွေအများကြီးပဲ…..။ မင်းကို ငါခေါ်နေတာ ဘယ်လိုလဲ…. ငါအခု အိမ်သူကြီး လုပ်နေတယ်ကွ…။ မင်း ဒီလလာမယ်ဆို မင်းအတွက် အခန်းတစ်ခန်း အလွတ်ရှိတယ်ကွာ….။ ဒီမှာကြည့် ဘယ်သူလဲလို့…..“

ဖုန်းကင်မရာကို ဘေးက တစ်ယောက်မျက်နှာကို ပြလိုက်သည်….။

“ဟ….လွင်မောင်ရောပါလား…. မင်းသင်္ဘောတက်နေတာ မဟုတ်လား….“

သင်္ဘောသားလွင်မောင်က ဖုန်းကိုယူလိုက်ပြီး…..

“ငါ့သင်္ဘော စင်ကာပူကို အခုကပ်နေတာ….။ ငါဒီကနေ ပြန်ရမှာလေ….။ အဲ့တာ မင်းကျော်နိုင်က ငါ့ကို တစ်ပတ်လောက်နေဦးဆိုပြီး ဆွဲထားတယ်။ မင်းကိုလည်း ခေါ်ထားတယ် ပြောတယ်လေ….။ ငါက တစ်ပတ်မရဘူး ကုမ္မဏီကို သတင်းပို့ရဦးမှာ…။ ဒါကြောင့် နောက်၂ ရက်နေပြန်ရမယ်…။ တကယ်လို့ မင်းလာမယ်ဆို မင်းနဲ့ပြန်လိုက်လာမယ်ဆိုပြီး ပြောထားတယ်….“

ဖုန်းကို မင်းကျော်နိုင် ပြန်ယူလိုက်ပြီး….

“အေး ဟုတ်တယ် သားရီး မင်းလာခဲ့ ငါတို့မဆုံတာကြာပြီ….“

ခင်မောင်ဝင်း ခေါင်းထဲ အတွေးတစ်ခု ရသွားသည်…..။

“မနက်ဖြန် ဖုန်းခေါ်လိုက်မယ်…… သားရီး“

“အိုကေ..ကွာ ဘိုင်ဘိုင်“

ဆိုပြီး မင်းကျော်နိုင်နဲ့ လွင်မောင် လက်ပြပြီး ဖုန်းချသွားသည်….။ ခင်မောင်ဝင်း စကားအေးဆေးပြောချင်သည်…။ ကလပ်ထဲရောက်နေတော့ ပြောလို့မကောင်း…..။ ဘာလုပ်ရမလဲ ဆက်တွေးရင်း … သူ့ဆီ မိုး ဖုန်းနံပတ်ရှိသည်… အချိန်က ည ၁၁ ခွဲ အိပ်မအိပ်မသေချာသေး… မက်ဆေ့ပို့လိုက်သည်……။

“မိုး အိပ်ပြီလား…..“

တီတီ…. မက်ဆေ့ပြန်လာသည်….။

“မအိပ်သေးဘူး အစ်ကို“

“ကျွန်တော် ဖုန်းခေါ်လို့ရမလား… လင်းရှိလား….“

“ခေါ်လို့ရပါတယ်…. လင်းက သူ့အိမ်မှာလေ….“

ခင်မောင်ဝင်း ဖုန်းခေါ်လိုက်သည်……။

“မိုး…. ကျွန်တော် လင်းအကြောင်း နဲနဲမေးချင်လို့…. ရမလားမသိဘူး…။ ပြီးတော့ အခုလိုမေးတာ သူ့ကိုမသိစေချင်ဘူး….“

“ရပါတယ် ကိုခင်မောင်ဝင်း ပြောပါ…..“

“ကျွန်တော် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောမယ်နော်….“

ခင်မောင်ဝင်း သေချာပြောပြမှဖြစ်မည်။ ဒါမှ ဟိုဖက်ကလည်း အထင်မလွှဲမှာ… ဇာတ်ရည်လည်ဖို့လည်း လိုသည်…။ အခြေအနေမှန်သိရဖို့က အရေးကြီးသည်…။

“ပထမဆုံးမေးချင်တာ လင်းအစ်မက သဇင်ဝင်း ဆိုတာ ဟုတ်လား…“

“ကိုခင်မောင်ဝင်း ဘယ်လိုသိလဲ။ မိုးနဲ့ လင်းအစ်မနဲ့ မဆုံဖူးပေမယ့် လင်း ပြောပြဖူးလို့သိပါတယ်…။ နိုင်ငံခြားမှာလို့တော့ သိတယ်….။ အဆက်အသွယ်မရတာ ၅ နှစ်ကျော်နေပြီတဲ့….။ ပြောရရင် လင်း အခုလို လုပ်ရတာ သူ့အစ်မကြောင့်လည်းပါတယ် ကိုခင်မောင်ဝင်းရယ်….“

“ဟုတ်… ကျွန်တော့်ကို မိုး သိသလောက်လေး ပြောပြပေးပါလား….။ ကျွန်တော် လင်းကို ကူညီနိုင်တာရှိရင် ကူညီချင်လို့ပါ…။ ကျွန်တော်နဲ့ သဇင်ဝင်းနဲ့က ကျောင်းတုန်းက သိခဲ့ဖူးပါတယ်…“

“မိုး သိသလောက်ကလေ…. လင်းအစ်မနာမည်က မသဇင်ဝင်းဆိုတာ ဟုတ်တယ်….။ သူနဲ့လင်းနဲ့က ၈ နှစ် ၉ နှစ်လောက် အသက်ကွာမယ်ထင်တယ်….။ လင်းငယ်ငယ်ထဲက ဒူဘိုင်းကို ထွက်သွားတယ်တဲ့….။ အစပိုင်းတော့ အဆင်ပြေတယ်….။ သူထွက်သွားတုန်းက ပေါင်ထားတဲ့ သူတို့အိမ်ကိုလည်း ပြန်ရွေးနိုင်တယ်… ငွေလည်း ပို့ပေးနိုင်တယ်….။ လင်း ကျောင်းလည်း အေးဆေးတက်နိုင်တယ်…။ ဒါပေမယ့် နောက်ပိုင်း ငွေလည်း မပို့တော့….. အဆက်အသွယ်လည်း မရတော့တာကြောင့် လင်းတို့ တော်တော်လေး ကြပ်တည်းသွားတယ်…။ ပိုဆိုးတာက လင်းတို့အမေ ဆေးရုံတက်ရတယ်…။ အဲ့မှာ သူတို့အိမ်ကို ပြန်ပေါင်ထားလိုက်ရတယ်…..။ သိန်း ၄၀ လောက်ရှိမယ်…..။ သူ့လစာနဲ့ သားအမိသားအဖ သုံးယောက်စားနိုင်ပေမယ့် အတိုးတွေကိုပေးရမှာနဲ့ဆို အဆင်မပြေတာကြောင့်…. မိုးကိုလာတိုင်ပင်တယ်….။ မိုးလည်း သူ့ကို မလုပ်စေချင်ဘူး…။ မိုးထက် ၂ နှစ်ငယ်တော့ ကိုယ့်ညီမလေးလိုပဲ သဘောထားတယ်….။ နောက်ဆုံး…. လင်းရဲ့ကောင်လေးနဲ့ လင်း ပျက်သွားတယ်…..။ စိတ်တွေလည်း တော်တော်ညစ်နေတယ်…။

အခုချိန်မှာ သူ ဘာမှငှဲ့စရာ အနှောင်အဖွဲ့မရှိတော့ဘူး။ သူမိဘအတွက် သူ့တို့အိမ်လေးပြန်ရွေးဖို့ ဘာဖြစ်ဖြစ် လုပ်မယ်ဆိုပြီး ပြောလာတယ်….။ နောက်ဆုံးတော့ မိုးလည်း ကိုယ့်ရဲ့ လျှို့ဝှက်အလုပ်ကို သူ့ကိုပြောပြမိတယ်….။ ပြောသာပြောရတယ် ကိုယ့်ကို အခင်ပျက်သွားမှာနဲ့ အထင်သေးသွားမှားတော့ စိုးရိမ်မိတာအမှန်ဘဲ…။ ဒါပေမယ့် မိုးလည်း ကိုယ့်ဘဝပေးနဲ့ကိုယ် မတတ်နိုင်ဘူး…။ ကိုယ်သိတာ ကိုယ်ပြောလိုက်မိတယ်….။ ဒီတစ်ခုကတော့ ကိုခင်မောင်ဝင်း ယုံချင်မှယုံ။ လင်းရဲ့ ပထမဆုံး ဖောက်သည်က ကိုခင်မောင်ဝင်းပဲ….။

တကယ်ပါ မိုး လင်းကို ဒီအလုပ်ပြောမိတာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်တင်ခဲ့ပေမယ့် ကိုခင်မောင်ဝင်းနဲ့ မြင်တော့ စိတ်ထဲ နဲနဲတော့ သက်သာရတာအမှန်ပဲ….။ ဒါပေမယ့် သူ့ကို ဆက်မလုပ်စေချင်ဘူး….။ သူကတော့ သူ့အိမ်အကြွေးကြေတဲ့အထိတော့ ကြိတ်မိတ်လုပ်မယ်လို့ ပြောပါတယ်….။ မိုးသိတာက ဒါပါပဲ….။ အခု မိုးပြောခဲ့တာတွေ ကိုခင်မောင်ဝင်း ယုံချင်မှယုံပါ…။ ဒါပေမယ့် မိုး သစ္စာဆိုရဲတယ် အမှန်တွေပဲဆိုတာကို…..“

ခင်မောင်ဝင်း စိတ်ထဲ ဆစ်ခနဲနေအောင် နာကျင်သွားရသလို လင်းအတွက် စိတ်မကောင်းဖြစ်မိသွားသည်…။ လင်းကိုသနားကြောင်း မိုးကို သွားပြောလို့မကောင်း မိုးလည်း သူ့အခက်အခဲကြောင့် ဒီအလုပ်က ဒိုင်လျှိုလုပ်နေရတာ ဖြစ်နိုင်သည်…..။ လူတိုင်း အပူကိုယ်စီပါလား…..။ ခင်မောင်ဝင်း သိချင်တာ မေးလိုက်သည်……..။

“ မိုး လင်းရဲ့ မှတ်ပုံတင်နာမည်ရယ်…. သူကိုင်တဲ့ ဖုန်းနံပတ်ရယ်… ကျွန်တော့်ကို ပြောပြပါလား…..“

“ဟို သူ့နာမည်က ငုဝါလင်း…. ဖုန်းနံပတ်က ၀၉————“

ခင်မောင်ဝင်း ချရေးလိုက်ပြီး

“ကျေးဇူးပါမိုးရယ်….. အခုလိုဆက်တာ… လင်း မသိပါစေနဲ့နော်……… သူ့ကို မခံစားစေချင်လို့ပါ…“

“စိတ်ချပါ ကိုခင်မောင်ဝင်း…. လင်းအတွက် ကောင်းမယ်ဆို မိုး နှုတ်လုံပါ့မယ်……“

……………………………………………

တနင်္လာနေ့မို့ ငုဝါလင်း ဘဏ်မှာ အလုပ်များနေသည်…..။ ထမင်းစားချိန်နားတုန်း ဖုန်းတစ်ကောဝင်လာသဖြင့် ကိုင်လိုက်ရာ….

“ဟယ်လို မငုဝါလင်းနဲ့ ပြောချင်လို့ပါ…“

“ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်တော် ရွှေမြန်မာကပါ…။ အစ်မအတွက် ငွေလွှဲ သိန်း ၄၀ ရောက်နေလို့။ အဲ့တာ လာထုတ်လို့ရပါတယ်လို့ အကြောင်းကြားတာပါ ခင်မျာ…“

“ရှင်“

လင်း အံ့သြသွားသည်….။ သိန်း ၄၀ တောင် ငွေလွှဲရောက်တယ်ဆိုတော့ နိုင်ငံခြားကလွှဲတာလား ဒါဆို မမဆီကလား မသိဆိုပြီး….

“ဘယ်ကငွေလွှဲလဲရှင် လွှဲသူက ဘယ်သူလဲရှင်….“

“စင်ကာပူက လွှဲတာပါ….။ လွှဲသူက ဒေးဗစ် (မသဇင်းဝင်း မိတ်ဆွေ) လို့ ရေးထားပါတယ်….။ အစ်မ ကျွန်တော်တို့ ဆိုင်လိပ်စာ သိပါလားခင်မျာ။ မသိရင် မက်ဆေ့ပို့ပေးလိုက်ပါ့မယ်..“

“ဟုတ်…ကျေးဇူးပါရှင်…“

မမဆီက ငွေလွှဲရောက်လာပြီ သိန်း ၄၀ လုံးခနဲဆိုတော့ အိမ်ပြန်ရွေးလို့ရပြီ။ သူ အရမ်းပျော်သွားသည်….။ ထမင်းတောင် ဆက်မစားနိုင် မိုးကို သွားရှာသည်….။

“မိုး မိုး…“

“ဘာလဲ လင်း အမောတကောနဲ့“

လင်း ဝမ်းသာမျက်ရည်လေး ဝဲပြီး…

“မမဆီက ငွေလွှဲရောက်လာပြီး သိန်း ၄၀ ကွက်တိပဲ…။ ဟင့် ဟင့်… လင်းတို့အိမ်လေး ရွေးလို့ရပြီ ပျော်လိုက်တာ မိုးရယ်….“

“ဟုတ်လား ဝမ်းသာလိုက်တာ လင်းရယ်…။ လင်းမမ လွှဲလိုက်တာပေါ့…“

“မမမိတ်ဆွေ ဒေးဗစ်လို့ပြောတယ်…။ စင်ကာပူက လွှဲလိုက်တာတဲ့….။ မမကလည်း ငွေလွှဲထားပြီး ဖုန်းလေးတောင်မခေါ်ဘူး….“

မိုး မျက်ရည်လေးတွေ သုတ်ပြီး ပြောနေတဲ့ လင်း ကိုကြည့်ပြီး သူပါ ဝမ်းသာလွန်းတာကြောင့် မျက်ရည်လေးတောင် လည်သွားမိသည်…..။ သူ ဝမ်းသာသည်….။ သူ မလုပ်စေချင်တဲ့ သူ့လိုအချိန်ပိုင်းအလုပ် လင်း လုပ်စရာမလိုတော့ပြီ….။ လင်း ဒီအလုပ်ကို ယောင်ပြီးတောင် ပြန်မရောက်အောင်လည်း နောက်တစ်ခါလာပြောရင် သူ ရအောင်တားမည်….။ ဒါပေမယ့် လင်း အခုလို ပျော်သွားတာကြောင့် မိုး နောင်တရမိသည့်စိတ်များ ပြေလျော့သွားတော့သည်….။

…………………………………………………..

ချန်ဂီလေဆိပ်……

ခင်မောင်ဝင်း ဂျူတီဖရီးကဆွဲလာတဲ့ ဒဘယ်ဘလက် တစ်တောင့်ကို လာကြိုတဲ့ မင်းကျော်နိုင်ကို မြှောက်ပြလိုက်သည်…..။ လက်ဂေ့ကို ဆုံလည်စက်ကနေ ယူထုတ်ပြီး ထော်လီနဲ့တင်ပြီး ထွက်လာသည်…….။ မင်းကျော်နိုင်က ခင်မောင်ဝင်းဆီက လှမ်းယူလိုက်သည်….။

“ပေးပေး သားရီး အရက်ပုလင်း…“

“မင်းမေကြီးတော်…. ငါ့အိတ်တော့ မတွန်းပေးဘူး အရက်ပုလင်းတော့ လှမ်းယူတယ်။ တော်တော် တရားကျဖို့ကောင်းတဲ့ကောင်…“

“ဟဲဟဲ ငါကြိုက်လို့ပါကွာ……“

“အောင်မလေး အခု ဂျူတီဖရီးမှာ ဒေါ်လာ ၅၀ လောက်ရှိတဲ့ ပုလင်းကို ကလပ်ထဲ ဒေါ်လာ ၃၀၀ လောက်ပေးပြီး ပုလင်းဖေါက်တဲ့ကောင်တွေကများ….“

“တခါတလေပါကွာ သားရီးကလည်း…. ဒါတွေပြောမနေစမ်းပါနဲ့……။ ဒါနဲ့ မင်းကောင် လွင်မောင် ဒီကောင်ဘာအချိုးလဲ….“

“အေးအေး မင်း ဆဲမှာစိုးလို့ ငါပဲပြောခိုင်းတယ်….။ သူလာလို့မရဘူးတဲ့ အိမ်ကိစ္စရှိတယ်ဘာညာနဲ့ကွာ….။ ငါထင်တာတော့ သူ့ကောင်မလေး မလွှတ်ဘူးထင်ပါတယ်..“

“အေးပေါ့ကွာ ဆော်ငယ်ငယ်လေးရထားတော့ အလိုလိုက်ရမှာပေါ့….။ သူနဲ့လည်း ကဲပြီးသွားပြီဆိုတော့…. မင်းနဲ့ကဲဖို့ပဲ ကျန်တော့တယ်…။ မင်း ဘယ်လောက်နေမှာလဲ….“

“ ၂ ပတ်လောက်ပေါ့…. ငါ့မိဘတွေလည်း တရားစခန်း ၃ ပတ် ဝင်မှာမို့ အတော်ဖြစ်သွားတယ်….။ မဟုတ်ရင် ငါလာဖို့ နောက်ဆံတင်းနေရဦးမယ်…..။ နယ်ကအစ်မဝမ်းကွဲလည်း အတူတူဝင်မှာဆိုတော့ ပိုအဆင်ပြေတာပေါ့…..

“ကောင်းတယ်…. စင်ကာပူကတော့ ပိုက်ဆံရှိရင်ပျော်ဖို့ကောင်းပါတယ်…..“

“အေးကွာ ငါလည်း အခုမှရောက်ဖူးတာ….။ မင်းအားကိုးမယ်နော်……“

“မင်းကလည်းကွာ… ရပါတယ်……. အားကိုးလိုက်စမ်းပါ….။ ငါ့မှာ ရန်ကုန်လည်း မပြန်ဖြစ်တော့ မင်းတို့လာမှပဲ ပျော်ရမှာ“

ခင်မောင်ဝင်း သူငယ်ချင်းကို သနားသွားသည်…။ ဒီကောင်က မိန်းမနဲ့ ကွာရှင်းထားတာဖြစ်သည်….။ အဲ့တော့ ရန်ကုန်ကိုမပြန်ဘဲ စင်ကာပူမှာပဲ နေနေသည်…။

“အေးပါကွာ… ငါနားလည်ပါတယ်….။ ဒါနဲ့ ငါမင်းကိုအကူအညီတောင်းတာ လုပ်ပေးတာလည်း ငါ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်…..။ ရောက်တုန်း အမုန်းကဲတာပေါ့…။ OK lah Can Lah ဟဲဟဲ“

“ Ok တယ် Can ကန်တယ်ကွာ……“

ဆိုပြီး ခင်မောင်ဝင်းဖင်ကို ဖွဖွလေး ဟန်လုပ် ကန်လိုက်လေသည်……။

“ဟားဟား…..“

……………………………………………………….

စင်ကျားဗူး

အဲ့နေ့ည ခင်မောင်ဝင်းနဲ့ မင်းကျော်နိုင် တစ်ပုလင်းနဲ့ မလောက်မှန်းသိသဖြင့် လိုလိုမယ်မယ် ည ၁၀ နာရီခွဲကျော်လျှင် ထွက်ဝယ်မရတာကြောင့် ခင်မောင်ဝင်းကြိုက်တဲ့ အဆာဟိ ဘီယာပုလင်းကြီး ၆ ပုလင်း ဆေးလိပ်အပြင် အမြည်းတွေ အနီးအနား Food court ကနေ ဆွဲထားပြီး နှစ်ယောက်သား ၉ နာရီထိုးကနေ စဖြိုလာလိုက်တာ ည ၁၂ နာရီကျော်လောက်မှာ အရက်ပုလင်းကုန်လို့ ဘီယာပုလင်းတွေ ၃ ပုလင်းမြောက် ဖြစ်လာသည်…..။ ဆေးလိပ်ထသောက်လိုက် စားလိုက် သောက်လိုက်နဲ့ ငယ်ငယ် တက္ကသိုလ်က အကြောင်းတွေ ပြန်ပြောရင်း…. မင်းကျော်နိုင် ခင်မောင်ဝင်းကို မေးလိုက်သည်…။

“သယ်ရင်း မင်း သဇင်ဝင်းနဲ့ အဆက်အသွယ်ရလို့လား… မင်းငွေလွှဲခိုင်းတာ သူ့အိမ်ကိုလား…..“

“နိုး…ရက်စ်….“

“မင်းမူးနေပြီလား ….“

“ရက်စ်…နိုး….“

“ဟာ….လာနောက်နေတယ်…..“

“မနောက်ပါဘူးကွာ ပထမနိုးဆိုတာ ဝင်း ငါ့အဝင်းလေးနဲ့ အေ့… အဆက်အသွယ်မရဘူး….။ ရက်စ်ဆိုတာ သူ့ ညီ.. ည အဲ့ သူ့အိမ်ကို လွှဲလိုက်တာ ဟုတ်တယ်….“

လင်းအကြောင်း မပြောချင်တာကြောင့် အိမ်လို့ပဲပြောလိုက်သည်…။

“ဒုတိယ ရက်စ် ဆိုတာက မူးနေပြီး နိုးဆိုတာက မူးပေမယ့် အသိမပျောက်သေးဘူး ပြောတာ….“

“ အာလမာ့… ဆောက်ဆန်းကြီး လာဖြေနေတယ်… မူးနေတာတောင် ပိုမူးသွားတယ်….“

“ဘာလဲကွ အာလမာ့“

“အာမေဋိတ်သံပါကွာ အောင်မလေးတို့ အိုးမိုင်ဂေါ့ တို့လိုပေါ့…။ ငါလည်း ဒီကလူတွေ ရှော့ရရင်ပြောသလို အကျင့်ပါသွားလို့… ဟဲဟဲ“

“မလေးစကားလား….“

“အေး..“

“မလေးမှာ အာလမာ့ မြန်မာပြည်ရောက်တော့ အောင်မလေး…. ဟားဟား.. ခပ်ဆင်ဆင်ပဲ“

“အေး ငါမေးတာ သေချာဖြေစမ်းပါဦး….“

“ငါ ဝင်းနဲ့ အဆက်အသွယ်မရဘူး။ ဒါပေမယ့် ငါစုံစမ်းတော့ သူ့အိမ် အဆင်မပြေဖြစ်နေတာတစ်ခုအကြောင်း သိရတော့ ငါကူညီပေးနိုင်တာလေးကူညီပေးတာပါ….။ ငါမင်းကို တစ်ခုတော့ပြောချင်တယ်….။ ငါအခု ထွက်လာတာ စတေးလာရှောင်တာ…..“

မင်းကျော်နိုင် ခေါင်းကြီးသွားသည်…..။ ဘယ်စတေးကို လာရှောင်တာလဲ။ အမှုများ ဖြစ်ခဲ့လို့လားပေါ့…။

“မင်းက ဘာကိုစတေးလာရှောင်တာလဲ။ ဘာလဲ မင်းတို့တစ်အိမ်လုံး အင်္ဂလန်သားတွေ ခံလိုက်ကြပြီလား….။ မင်းအစ်ကိုက အဲ့မှာမလား….“

“မင်းမေကြီးတော်မို့လို့ အင်္ဂလန်သားတွေကို ခံရမှာလားဟ….“

“ဟာ အင်္ဂလန်နိုင်ငံသား ခံယူလိုက်တာလားလို့ မေးတာ“

“မခံယူပါဘူး….“

“ဒါဆို ဘာကို စတေးရှောင်နေတာလဲ…“

“ငါ့နှလုံးသား…. ငါ့နှလုံးသား နယ်ကျွံမိသွားလို့….“

“ဖြစ်လာပြန်ပြီ အသည်းအသန်…. သဇင်ဝင်းကြောင့်လား….“

ကျောင်းတုန်းက ခင်မောင်ဝင်း သဇင်ဝင်းနဲ့ ရန်ဖြစ်လာရင် မင်းကျော်နိုင်ဆီလာနေကြ။ အိပ်နေရင်တောင် အရက်ဆိုင်ဆွဲခေါ်ပြီး ရင်ဖွင့်ပြီး အမှောက်သောက်…။ အဲ့ကြရင် သဇင်ဝင်းဆီ ဖုန်းဆက်ပေးရသည်….။ မင်းကျော်နိုင် ငယ်ဘဝတွေကို အမှတ်ရသွားသည်…။ သဇင်ဝင်း ကျောင်းထွက်သွားတုန်းကလည်း အရူးမီးဝိုင်း ခင်မောင်ဝင်း ခံစားခဲ့ရသည်……။

“ဝင်းအကြောင်း အခုလာမပြောနဲ့….။ သူ့ကိုမမုန်းဘူး…။ ဒါပေမယ့် ငါနှလုံးသားဂ အနယ်ထိုင်သွားပြီ အချိန်က ကုစားပေးလိုက်ပြီးပြီ….။ အခု အနယ်ထိုင်နေတဲ့ အေ့… ငါ့ချော်.. ချော်ရည်တွေကို ပြန်ထွက်လာအောင် လုပ်ပေးလိုက်တဲ့ ကောင်မလေး တျောက်ကြောင့် အေ့…“

ခင်မောင်ဝင်း တော်တော်အရှိန်တက်နေပြီဖြစ်သည်….။ အရက်နဲ့အတူ ရန်ကုန်မှာတုန်းက မြိုသိပ်ထားတဲ့ ရင်ထဲက ခံစားချက်တွေ ပွင့်အံလာသည်….။ ကျောင်းတုန်းထဲက ရင်ဖွင့်နေကြ သူငယ်ချင်းမို့လို့ မူးလာသည်နှင့် အရင်လို ခံစားချက်တွေ အလွယ်တကူ ထွက်ကျလာသည်…။

“မင်းဟာဂ ချော်ရည်ဟုတ်လို့လား လရည်များ ဖြစ်နေမလားကွ ဟှောင့်…“

“ငါ သောက်ခွက်ရိုက်လို့ ဂျမန်ခန်ဒါ ရောက်သွားမယ်….“

“လခွီး စလုံးမှာ ဂျမန်ခန်ဒါ မရှိဘူးကွ….“

“ဟေ့ရောင် ငါအကောင်းပြောနေဒါ…..“

“အကောင်းပဲပြောပြော အဆိုးပဲပြောပြော ငါမင်းကို တစ်ခုတော့ပြောမယ်… အေ့… ငါ့တုန်းက ဟက်တက်ကြီးကိုကွဲတာ ငါရင်ဘက်ကြီး….. ဘယ်လောက်နာတယ်ထင်လဲ….“

မင်းကျော်နိုင် ကွာရှင်းတုန်းက ခံစားရတာကို တင်စားပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်…။

“မသိဘူးလေ….“

“အေး ကွဲသွားတဲ့ ငါ့… ရင်ဘက်ကြီးကို စူပါ… စူပါဂလုနဲ့ ပြန်ကပ်လို့ မရဘူးကွ…. အင်္ဂတေနဲ့လည်း မံလို့မရဘူး…..“

“အဲ့တော့ မင်းဟာက ပုပ်သွားရောလား….“

“ဟေ့ဟေ့ စကားဖြတ်မပြောနဲ့…. ငါဖီးလ်နေတာ… ရင်ဘက်ကွဲတာကို ချုပ်ရတယ်…. ပြီးတော့ အနာကျက်ဆေးသောက်ရတယ်….. ပြောချင်တာကွာ ဓါးရှရင် ဓါးရှတာပျောက်တဲ့ဆေးသောက် ခေါင်းကိုက်ရင် ခေါင်းကိုက်ပြောက်ဆေးသောက် နှာဆေးရင် နှာဆေးပျောက်မယ့်ဆေးသောက် ဒါပဲ…ဟေ့ကောင် ကြားလား ဒါပဲလို့….. ဪ မှောက်သွားပြီ လဒ……“

နံရံကိုကျော်မှီထားရင်း ခင်မောင်ဝင်း ကျိုးသွားနေပြီဖြစ်သည်…..။ မင်းကျော်နိုင်လည်း ခင်မောင်ဝင်းကို လှဲချလိုက်ပြီး ခေါင်းအောက်ခေါင်းအုံးခံ စောင်ခြုံပေးပြီး သူလည်း ယိုင်တိုင်တိုင်နဲ့ မွှေယာပေါ် မှောက်ချလိုက်လေတော့သည်……။ နောက်နေ့ နေ့လည်မှ နိုးလာကြပြီး အနီးနားက ဖုကော့က်မှာပဲ စားရင်း ခင်မောင်ဝင်းကို မေးလိုက်သည်…..။

“သားကြီး ညကြရင် ဂေလမ်းသွားကြမလား….“

“သွားမလို့လား…..ဘာညာလား…“

“အေး… မင်းအတွက် ဆေးတွေ့လိုတွေ့ငြားပေါ့..။ မပျောက်ရင်တောင် သက်သာလည်း မဆိုးဘူး…“

“အေးသွားတာပေါ့…ရောက်ဖူးတာပေါ့…..“

“အိုကေ“

ည ၇ နာရီခွဲလောက် ဂေလမ်းလော်ရန် ၁၄ ကနေ ၂၁ ထိ မှန်ခန်းထဲ ထိုင်နေသည့် ထိုင်းမလေးတွေ တရုတ်မလေးတွေ ဗီယမ်နမ်မလေးတွေ လျှောက်ကြည့်ပြီး မင်းကျော်နိုင် ခင်မောင်ဝင်းကို စိတ်ကြိုက်တွေ့လား မေးလိုက်သည်…။

“ဘယ်လိုလဲ တွေ့လား…..“

“ဟို ၁၉ လမ်းထဲက တစ်ခန်းမှာတော့ မဆိုးဘူးလားလို့ ထိုင်းမလေး….. အဲ့ပြန်သွားမလား…. မင်းရော တွေ့ထားသေးလား… မင်းတွေ့တာရှိရင် အဲ့သွားမယ်လေ…..“

“ရတယ်ရတယ် မင်းတွေ့ထားတဲ့ဆီသွားမယ်…. ရှိသေးရင် မင်းအဲ့တစ်ယောက်နဲ့ ဝင်လိုက်လေ…. ငါ တစ်ယောက်ခေါ်လိုက်မယ်…..“

“မင်းစိတ်ကြိုက်မဖြစ်ရင်ရော….“

“ပြသနာမရှိဘူး…. ဆော်မချောလည်း ငါက အိုကေတယ်…။ မချောတဲ့ဆော်တွေက ဆက်ဆံရေးပိုကောင်းတယ်….။ လူသိပ်မခေါ်တော့ တစ်ယောက်လာ အဲ့တစ်ယောက်ကို သေချာလုပ်ပေးတယ်…“

“ဪ ဒီလိုလား…။ ငါတော့ ချောတာလေးပဲ ဝင်မယ်….။ မင်းလိုကြီးတော့ မနေတတ်လောက်ဘူး ထင်တယ်….“

“အေးပါကွာ…ဒီအခန်းလား…“

“အေး…“

ခင်မောင်ဝင်းနဲ့ မင်းကျော်နိုင် မြန်မာလိုပြောနေတာကို ကြားသွားတဲ့ မှန်ခန်းရှေ့က စလုံးတရုတ်ကြီးက

“ ငါးဆယ်ငါးဆယ် ကောင်းတယ် ချကောင်းတယ်“

မြန်မာမှန်းသိသဖြင့် မြန်မာလိုတတ်သလောက်ဖြင့် ခေါ်လေသည်….။

“မင်းမေကြီးတော် ဘိုးတော်က ချကောင်းတယ်ဆိုပဲ…. ဟားဟား…“

“အေးမင်းရွေး မင်းခုနကတစ်ယောက် ရှိသေးလား…“

“အေး နံပါတ် ၃“

“အိုကေ “

မင်းကျော်နိုင် ဘေးက ချကောင်းတယ် ဆိုတဲ့ ပေါက်ဖော်ဖက်လှည့်ပြီး

“ ဘောစ့် နံပတ်သရီး အမ် အိတ်ထ်….. ဟီ ဝန့် နံပတ် သရီး အိုကေ“

စလုံးတရုတ်ကြီးမှ

“ရတယ် ရတယ်“

လို့ ပြန်ပြောပြီး ကောင်မလေး နှစ်ယောက်ကို ခေါ်လိုက်လေသည်။ ပြီးနောက် ပိုက်ဆံတောင်းသည်။ မင်းကျော်နိုင် ၂ ယောက်စာ ၁၀၀ ထုတ်ပေးလိုက်သည်…..။ ခင်မောင်ဝင်းအား…

“သားကြီး ၂၅ မိနစ်ပဲနော်…. မင်းအချိန်မဆွဲနဲ့ သွားသွား မင်းကောင်မလေးနောက် လိုက်သွားတော့….“

နံပတ် ၃ ကောင်မလေးမှ ကမ်း ကမ်း ဆိုပြီး ခေါ်ရာနောက် ခင်မောင်ဝင်း လိုက်သွားရင်း လှည့်ကာ… မင်းကျော်နိုင်ကို…

“မင်းမေကြီးတော် ၂၅ မိနစ်ပဲလား…“

“အေး… မင်းဆက်နေချင်ရင် နောက်ဆက်ရှင်ယူလို့ရတယ်…. မင်းသဘော….“

ဆိုပြီး လက်သန်းနဲ့ လက်မကို ဖုန်းဆက်သည့်ပုံလုပ်ပြပြီး ထပ်နေချင် ဖုန်းဆက်ဆိုသည့်သဘော လုပ်ပြလိုက်သည်…..။ ခင်မောင်ဝင်း အခန်းထဲရောက်တော့…. နံပတ်၃ က အကျီဘောင်းဘီချွတ်ပြီး ဒီမှာချိတ်ပါဆိုပြီး တံခါးက နံရံကပ်ချိတ်လေးကို ပြလိုက်သည်…..။ သူလည်း ချွတ်ချလိုက်သည်…။ ခင်မောင်ဝင်းက သွယ်သွယ်နဲ့ နို့ကြီးကြီးကို ရွေးလိုက်တာကြောင့် ကောင်မလေးက သွယ်သွယ်လေး ဗိုက်ခေါက်လေး နဲနဲရှိတာကလွဲလို့ပေါ့…။ နို့ကတော့တရုတ်ထမင်းစား ပန်းကန်လုံးလောက်ကြီးသည်… တင်းနေသည်…။ ဝှဲယူကမ်းဖရောင်ဆိုတော့…. ခင်မောင်ဝင်း စဉ်းစားသည် ထိုင်းနဲ့မြန်မာ သမိုင်းထဲမတည့် ငါမြန်မာဆိုရင် ငါ့ကို တစ်ခုခုလုပ်ရင် ဒုက္ခဆိုပြီး ဖိလစ်ပင်းဆိုပြီး ပြောလိုက်သည်….။ ရွှေနဲ့ဖားကလည်း ဆင်သည်ကို……။

ဒါနဲ့ ရေချိုးခန်းထဲ ကောင်မလေးဝင်သွားပြီး ရေပန်းပိုက်ကို ရေပူရေအေးစပ်ပြီး ခင်မောင်ဝင်းကိုခေါ်ကာ ရေချိုးပေးလေသည်…..။ ရန်ကုန်မှာ ဆော်ခေါ်ချရင် ရေချိုးပေးဖို့နေနေသာသာ သူတို့ကိုတောင် အတင်းချိုးခိုင်းရသည်…..။ ခင်မောင်ဝင်းအတွက်တော့ အသစ်အဆန်း ဖြစ်နေသည်…..။ ရှာဝါခရမ်နဲ့ တစ်ကိုယ်လုံး လိုက်ပွတ်ပေးပြီး ဖင်ကြား ဂွေးဥကိုပါ ဆေးပေးကာ မာချင်နေသည့် ဒုတ်ကို အရေခွံဖွင့်လိုက်လို့ ရလားမေးတော့ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ရာ အရေခွံဆွဲချပြီး ဒစ်ကို ဆပ်ပြာနဲ့ဆေးပြီ သုံးလေးချက် ထုပေးလိုက်ရာ အာ့ဆိုပြီး အသံလေးထွက်သွားတော့ ကောင်မလေး ရယ်လေသည်…..။

နောက် သူ့ကိုလည်း ဆပ်ပြာတိုက်ရာ ခင်မောင်ဝင်းမျက်လုံးက နို့အုံတင်းတင်းမှာ ဆပ်ပြာနဲ့ ဝင်းပြောင်နေတာကို မခွာနိုင်ဖြစ်နေတာကြောင့်…. ကိုင်ချင်လား မေးလာတာကို မငြင်းဘဲ ကိုင်ဆိုတာနဲ့ အားရပါးရကိုင်ပြီး…. လှလိုက်တာလို့ ပြောလိုက်သည်….။ သူကလည်း စီလီကွန်ထည့်ထားတာတဲ့… အဲ့တာမို့ အခုလိုကြီးနေတာတဲ့….။ ဟုတ်မယ် နို့အုံအောက်နားမှာ အရာလေးနှစ်ဖက်လုံးတွေ့သည်…။ နောက် ခင်မောင်ဝင်းကို သူ့ကျောကို ဆပ်ပြာပွတ်ပေးဆိုပြီး ပြောရာ ပွတ်ပေးလိုက်သည်…..။ ဆပ်ပြာပွတ်ပေးပြီးတာနဲ့ သူ့ဖင်နဲ့ ခင်မောင်ဝင်း ဒုတ်ကို ပြန်ပွတ်ပေးလေသည်…။

ဆပ်ပြာများကြောင့် ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုမှာ ချောနေသည်။ ပွတ်ချင်တိုင်း ပွတ်လို့ကောင်းနေသည်..။ နောက် တစ်ပတ်ပြန်လှည့်ပြီး နို့တွေနဲ့ ရင်ဘက်တွေကို ပွတ်ပေးပြန်သည်….။ အောကားထဲကလို နို့ကြားထဲ လီးနဲ့ ညောင့်ချင်ပေမယ့် ပြောရမှာ ရှက်နေတာကြောင့် ဆပ်ပြာကို ရေဆေးပေးတာပဲ ခံလိုက်ပြီး လစ်စရင်းနဲ့ ပလုပ်ကျင်းခိုင်းတာ ကျင်းလိုက်ပြီး တာဝါလေးပေးပြီး ရေသုတ်ပြီး မွှေယာလေးပေါ်က စောင့်နေနော်ဆိုပြီး ပြောသည်…။

ကောင်မလေး ရေချိုးခန်းကထွက်လာတော့ သူလည်း ရေသုတ်ပြီး လဲနေတဲ့ ခင်မောင်ဝင်းနားကို တက်လာပြီး နို့သီးခေါင်းတွေကို စို့ပေးလေသည်…။ နို့စို့နေတုန်း သူ့နို့ကြီးတွေနဲ့ ခင်မောင်ဝင်း ငပဲကို ထိပြီးပွတ်နေတာကြောင့် ခင်မောင်ဝင်းဟာက မာတောင်လာသည်….။ နောက် လျှာနဲ့ ချက်ထဲမွှေပေးပြီး ပေါင်လုံးတွေကို လျှာနဲ့ယက်ပြီး အပေါ်ပြန်တက်ကာ သူ့နို့သီးခေါင်းနဲ့ ခင်မောင်ဝင်းနို့သီးခေါင်းနဲ့ ထိပေးသည်….။

ခင်မောင်ဝင်းအတွက် ဖီးလ်တွေတက်နေတော့သည်…..။ ဪ ပရိုဆိုတာ ဒါမျိုးကိုပြောတာကိုး…. စိတ်ထဲကတွေးနေရင်း….. ခင်မောင်ဝင်း ဒစ်ကို ငုံတော့မလိုလုပ်ပြီးမှ ဒီမှာက ကွန်ဒုံးခံပြီးပဲ မှုတ်ရတာတဲ့ ဒါပေမယ့် မခံချင်ရင်တော့ ပလိမ်းမှုတ်ပေးမယ်ဆိုပြီး မေးတယ်…..။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း မလုပ်သင့်တာ လုပ်လိုက်မိသည်…။ ပလိမ်းသာမှုတ်ဆိုပြီးတော့…..။

အဲ့တာနဲ့ ထိုင်းမလေးလည်း ဒစ်ကို အာခေါင်ထဲထို သွင်းချလိုက်သည်….။ အာခေါင်ထဲထိ ဝင်သွားတဲ့ အရသာကို ခင်မောင်ဝင်း အခုမှခံစားဖူးခြင်းဖြစ်သည်…။ လက်တစ်ဖက်က ဂွေးဥကို ဆွဲပေးနေသည်…။ အာခေါင်ထဲရောက်အောင် တွန်းတွန်းပို့ပြီး လီးကိုပြန်ထုတ်ပြီး လီးကိုဘေးတိုက် လျှာနဲ့ယက်ပြန်သည်….။ နောက် အရင်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုကိုင်ပြီး ဒစ်ကိုဖြဲထားသည့်မို့ ပွင့်နေတဲ့ ဒစ်ခေါင်းကိုပဲ နှုတ်ခမ်းနဲ့ စုပ်ယူပြီး လှည့်လှည့်ပေးလေသည်…..။

ခင်မောင်ဝင်း အသံတောင် မထွက်နိုင်တော့…။ ဒါပြီးတော့ ခင်မောင်ဝင်း ပေါင်ကို ကားခိုင်းလိုက်ပြီး ဒူးကိုထောင်ခိုင်းလိုက်သည်…။ ဂွေးဥအောက်ကို လျှာထိပ်နဲ့ ယက်ပြီး နောက်ပေါက်ကိုပါ ယက်ပေးလိုက်တော့ ခင်မောင်ဝင်း အားခနဲ အော်မိသည်ထိ ကောင်းသွားသည်…..။

ကောင်မလေး စုပ်ပေးတာရပ်ပြီး ဖက်ခ်တော့မလား မေးတော့ ဖက်ခ်မယ်ဆိုပြီး ပြန်ပြောလိုက်သည်..။ ဒါနဲ့ ကွန်ဒုံးစွပ်ပေးပြီး အပေါ်ကနေ မြင်းကို ပုံမှန်စီး နောက်ပြန်စီး ဘေးတိုက်စီး ရွှေဘော်ထိုး ပြိုင်ဘီးဆိုင်ကယ်စီး ပုံစံမျိုးစုံ တရကြမ်းစီးပေးသည်….။ ခင်မောင်ဝင်း မပြီးသေးတာကြောင့်… နဲနဲတော့ မျက်နှာက ပျက်သွားသည်…။ အဲ့တာနဲ့ ခင်မောင်ဝင်းကို သူကိုလုပ်ဆိုပြီး ပလက်လှန်ကာ ကားပေးထားသည်…။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း အားရပါးရဆောင့်နေသည်….။ ကောင်မလေး အောက်ကနေ အော်ပြီး ညည်းသည့်အသံကိုက ပရိုကျသည်…။ မသိရင် သူ့ဒုတ်ကြီးကပဲ ကပ္ပလီလိုကြီးပြီး မဆံ့မပြဲဖြစ်နေလို့ နာနေသလိုလို… အရင်းထိဝင်ပြီး သားအိမ်ခေါင်းထိုးခွဲသလိုလို… လိုးတာ ဆရာကျသလိုလိုနဲ့ ခံစားရစေသည်…။

အော်တာတော့ ခိုက်သွားသည်….။ အောက်ကနေသော်လည်း ပင့်ပင့်ပေးပြီး ပြီးအောင် အကူအညီပေးသော်လည်း ခင်မောင်ဝင်း ပြီးမရ…။ မပြီးသေးတာနဲ့…. ခဏဆိုပြီး ခင်မောင်ဝင်း လီးကိုချွတ်လိုက်သည်….။ ဂျယ်လိမ်းပြီး ဖင်ကုန်းပေးလေသည်…။ ဖင်လုံးကို နောက်ကနေ အားနဲ့ ဆောင့်ပြီး လုပ်ပါသော်လည်း ခင်မောင်ဝင်း မပြီးပြန်….။ ဒါနဲ့ ကောင်မလေး ပက်လက်ပြန်နေတော့ ပေါင်ကြားထဲဝင်ပြီး လုပ်မယ်ဆိုပြီး လီးအတေ့ ဂင်ဂင်ဂင် အချိန်ပြည့်ဘဲလ်သံ မြည်လာသည်….။

ကောင်မလေးက ဆက်ယူမှာလားမေးတော့.. နိုးဆိုပြီး ဖြေလိုက်တယ်…..။ အဲ့တာနဲ့ ရေချိုးခန်းထဲပြန်သွား ရေစပ်ပေးပြီး ချိုးဆိုပြီး ချိုးခိုင်းလိုက်တယ်….။ သူလည်း ရေလာစွတ်ပြီး အဝတ်တွေဝတ် ခင်မောင်ဝင်းဝတ်တာ စောင့်ပြီး ပြန်ထွက်လာကြတယ်….။ အပြင်ရောက်တော့ မင်းကျော်နိုင်က ဆေးလိပ်တောင် သောက်နေတယ်…..။

“လာ သားကြီး အနာနဲ့ဆေး တည့်ရဲ့လား…“

“မတည့်ဘူးထင်ပါတယ်….။ မင်းက အရင်ပြီးနေတာလား….။ ဟေ့ကောင် ၂၅ မိနစ် မြန်လွန်းတယ်ကွာ….။ ရေချိုးတာနဲ့ တင် ၁၀ မိနစ်လောက်ကြာနေပြီ…..။ မင်းက ဘယ်လိုတောင် ပြီးနေတာလဲ…..“

“ငါက အကျင့်ဖြစ်နေပြီ ဟဲဟဲ။ ရေချိုးငါးမိနစ် စုပ်တာမှုတ်တာနဲ့လုပ်တာ ၁၀ မိနစ်။ မာဆက် ၅ မိနစ်။ ရေပြန်ချိုး အဝတ်လဲ ၅ မိနစ်။ ၂၅ မိနစ် ကွက်တိပဲ….“

“ဘောပါကွာ ငါမပြီးလိုက်ရဘူး အဲ့လို အလောသုံးဆယ် မလုပ်တတ်ဘူးကွာ… ငါနဲ့မကိုက်ပါဘူး… ငါကနူးနှပ်ချင်တာ…. ဗိုက်ဆာတယ် တစ်ခုခုစားရအောင်…“

“နူးနှပ်ချင်ရင် နောက်မှ ငါ ဝက်ဆိုက်လင့်ခ်ပေးမယ်…. မင်းရှာကြည့်…. အခုတော့ ဘာစားမလဲ ဟော့ပေါ့စားမလား….“

“အေး ကောင်းသားပဲ“

“ဒါဆို ဘူဂစ်ကိုသွားမယ် ငါစားနေကြဆိုင်ရှိတယ် သောက်လို့လည်းရတယ်…. မနက် ၄ နာရီထိ ဖွင့်တယ်….“။…(အပိုင်း၃ မျှော်)

Zawgyi

အရမ္းမသြင္းနဲ႔ေလ… အာေခါင္လာထိုးမိတယ္

(ေဗဒင္ဆရာကို ကုန္းတဲ့ သူေဌးကေတာ္)၏ အပိုင္းဆက္

လင္းတစ္ေယာက္ ငုံၿပီး ပါးစပ္ေလးနဲ႔ ေသခ်ာေလး လုပ္ေပးေနသည္ကို ငုံၾကည့္ေနတဲ့ ခင္ေမာင္ဝင္းစိတ္ထဲ ဘာလို႔ တကၠသိုလ္တုန္းက အခ်စ္ဦးမဟုတ္ေပမယ့္ အခ်စ္နဲ႔ဆက္ႏြယ္ေနသည့္ အနမ္း အေတြ႕ အလြမ္း အေဆြးေတြအျပင္ အမုန္းတရားေတြအျဖစ္ တစ္ခုခ်င္းဆီ သင္ျပေပးသြားတဲ့ သဇင္ဝင္းကို သြားၿပီး အမွတ္ရေနသည္ကို သူနားမလည္…။ အမူအရာေလးေတြ စကားေျပာဟန္ေလးေတြ တစ္ခါတစ္ေလ မ်က္ေစာင္းထိုးတာေလးေတြက သြားတက္ေလးနဲ႔ ေမးခြၽန္ခြၽန္ေလးေၾကာင့္သာ မဟုတ္ရင္ သဇင္ဝင္းပဲ။

ခင္ေမာင္ဝင္းအေတြးေတြကို ေမာင္းထုတ္လိုက္သည္…….။ လင္းကို ဆြဲထူလိုက္သည္….။ လင္း တံေဒါင္ႏွစ္ဖက္ ခင္ေမာင္ဝင္း ေပါင္ေပၚ ေထာက္လွ်က္သားေလးနဲ႔ ခင္ေမာင္ဝင္းကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္…။ ခင္ေမာင္ဝင္းလက္ကေတာ့ လင္းရဲ႕ ပုခုံး ေက်ာျပင္ ခါးနဲ႔ တင္ပါးေလးေပၚက ေရစက္ေလးေတြကို သပ္ခ်ေပးၿပီး လင္းပါးေလးကို တစ္ခ်က္နမ္းလိုက္သည္…။

“ကုတင္ေပၚသြားၾကမလား……“

ခင္ေမာင္ဝင္းေမးလိုက္ေတာ့… လင္း ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္….။ လင္းက တာဝါေလးယူၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္းကို သုတ္ေပးေနသည္…။ ေက်ာဖက္ ဖင္ ေပါင္ ေျခသလုံးပါမက်န္ သုတ္ေပးေနေတာ့ ခင္ေမာင္ဝင္း အားေတာင္နာသြားသည္…။

“ရတယ္ လင္း တာဝါေလးေပး ေခါင္းေလးနဲနဲသုတ္ခ်င္လို႔….“

“ေရေျခာက္ေအာင္မသုတ္နဲ႔ေနာ္….။ အစ္ကို႔ဆံပင္က အခုေရေလးစိုၿပီး နဖူးေပၚ ျပန္က်ေနတာေလးနဲ႔ အစ္ကို႔မ်က္ႏွာနဲ႔လိုက္လို႔“….

ဆိုၿပီး ရွက္စႏိုး မခို႔တ႐ို႕ အမူအယာေလးနဲ႔ ေျပာလိုက္ရာ… ခင္ေမာင္ဝင္းရင္ထဲ ရထားတစင္း ျဖတ္သြားေလသည္….။

“ႏွာေစးမွာေပါ့ လင္းရ“

“ေစးပါဘူး ဒီေလာက္ေလးနဲ႔ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္မွ အားမနာ ဟြန႔္…“

လင္း ေျပာၿပီး ဖင့္ေလးေနာက္ပစ္ကာ ေကာ့ေတာ့ေကာ့ေတာ့နဲ႔ အိပ္ခန္းထဲသြားေလသည္….။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း တာဝါကို တန္းေပၚ ျဖစ္သလိုတင္ထားၿပီး လင္းေနာက္က လိုက္သြားသည္…။ ခင္ေမာင္ဝင္း လိုက္လာသည္ကို လင္းတစ္ခ်က္ လည္ေစာင္းၾကည့္ၿပီး ကုတင္နားေရာက္ေတာ့ ဒူးေလးတစ္ဖက္တင္ လက္ႏွစ္ဖက္ေထာက္ၿပီး ခါးေလးကာ့ကာ ဖင္ေလးေကာက္ျပၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္းကို မခန႔္ေလးစားအိုင္တင္နဲ႔ ကလူက်ီစယ္ေလသည္….။ ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုက္ကာ ဟင္း အင္း ဆိုၿပီး လက္တစ္ဖက္က ႏို႔ကိုကိုင္ၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္းကို တမင္တကာ လုပ္ျပေနသည္….။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း စေနမွန္းသိေလ အဲ့လိုစတာေလးကိုက ခ်စ္စရာေလးလို႔ျမင္ေလ စိတ္ထဲလည္း လုပ္ခ်င္စိတ္ေတြ ထႂကြေနၿပီ…။

“ဒီေကာင္မေလးေတာ့လား လူကိုမခန႔္ေလးစားနဲ႔ ေက်ာင္းမွန္းကန္မွန္းသိေအာင္ ခင္ေမာင္ဝင္း အစြမ္းျပရေသးတာေပါ့“

ဆိုၿပီး ခါးကို သြားကလိထိုးလိုက္ေလသည္…။ လင္း လည္း ယားသြားတာေၾကာင့္ ကုတင္ေပၚ ထိုးေမွာက္ခ်လိုက္ၿပီး……

“အမေလး ယားတယ္ရွင့္ ဒ႐ိုင္ဘာခင္ႀကီးရယ္ လူကို လုပ္ခ်င္လုပ္ပါ ကလိေတာ့မထိုးပါနဲ႔ ေမာလို႔ပါ ခစ္ခစ္..“

“မရဘူး ကလိထိုးၿပီးမွ တမုန္းဆြဲမယ္ ဒါမွ လင္း ေမာေနမွာ…။ လင္းမေမာရင္ အစ္ကို ေမာသြားလိမ့္မယ္…။ အခုေတာင္ ဖင္ေလးေကာ့ျပတာနဲ႔ ရင္ဖက္ႀကီး ဖုတ္လိုက္ဖုတ္လိုက္ ျဖစ္ေနၿပီ…..“

“အမယ္ ဒ႐ိုင္ဘာစိုင္းစိုင္း လုပ္ခ်င္ေသးတယ္…. ခိခိ ရယ္ရတယ္….“

“ကဲ ရယ္ခ်င္ဦး“

ခင္ေမာင္ဝင္း ခါးေလးကို ကလိထိုးလိုက္ ၿမီးေညာင့္႐ိုးနားေလးကို ထိုးလိုက္ ေနာက္ဆုံး ဒါေကာက္ခြက္ကို ဂ်ိဳင္းေအာက္ထည့္ၿပီး ေျခဖဝါးႏွစ္ဖက္ကို ကလိထိုးေလရာ… လင္းတစ္ေယာက္ ငေျပမေလးဆားပက္ထားသလို ဖ်က္ဖ်က္လူးေနသည္…..။

“အစ္ကိုရယ္ ေတာ္ပါေတာ့။ လင္း ေမာလြန္းလို႔ ကလိမထိုးပါနဲ႔ေတာ့။ အစ္ကို႔ဟာနဲ႔ပဲ ထိုးပါေတာ့လားဟင္…“

ခင္ေမာင္ဝင္း ကလိထိုးေနတာကို ရပ္လိုက္ၿပီး…..

“ကလိထိုးမခံခ်င္ရင္ ၿငိမ္ခံ ဒါပဲ“

ခင္ေမာင္ဝင္း ေဟာက္ေျပာေလး ေျပာလိုက္သည္…။

“ဟုတ္ ခိခိ ရယ္ရတယ္ စိတ္လည္းမဆိုးတတ္ဘဲ ေလသံမာမာ လာေျပာေနတယ္ ကေရာကေရာ…“

“ဟာ ဒီေကာင္မေလးေတာ့…“

ခင္ေမာင္ဝင္း ကလိထပ္ထိုးလိုက္သည္…။

“အားအား…စတာစတာ ဘြာေတး… ၿငိမ္ခံပါ့မယ္ရွင္…. ဖင္ကလြဲရင္ ႀကိဳက္သလိုလုပ္ပါရွင္.. ဖင္ေလးေတာ့ ခ်မ္းသာေပးပါေနာ္…..“

“ဟားဟားဟား…..“

ဇာတ္ကားထဲက ၾကာကူလီအသံျဖင့္ ခင္ေမာင္ဝင္း ရယ္လိုက္သည္….။

“ဟင္မလုပ္ပါနဲ႔ေနာ္ ေၾကာက္လို႔…“

ဖင္ေလး လက္ဝါးေလးနဲ႔ ပိတ္ၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္းကို ေမွာက္လွ်က္ကေနလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္….။

“ဟားဟားဟား…“

ခင္ေမာင္ဝင္း ဆက္ရယ္လိုက္သည္…..။

“စိတ္ဆိုးမွာေနာ္ ဟင့္…“

“ဟားဟားဟား….“

“ဘာျဖစ္ေနတာလဲ…..“

“ ဟီး ….ဘာမွမဟုတ္ဘူး ညက တစ္ညလုံး မအိပ္ရေသးလို႔…။ အဲ့တာ အားရပါးရရယ္ၿပီး အိပ္ခ်င္ေျပေအာင္လုပ္ေနတာ ဟားဟားဟား…“

“ခီးခီး.. လူေနာက္ ဒီကျဖင့္ ေၾကာက္သြားတာ.. ဖင္ေတာင္တုန္တယ္….

ခင္ေမာင္ဝင္းကို လင္းေျပာရင္း ဖင္ေလးကို မတုံတုံေအာင္ တုံျပၿပီးရယ္ေနတဲ့ အမူအယာေလးေၾကာင့္…. ပိုရီးယ္ခ်င္သြားသည္…။ စိတ္ထဲလည္း…. ေဆာ္ေခၚစားေနသည္ ဘာညာကို လုံးဝေမ့သြားေလသည္…။ သဇင္ဝင္းလည္း မသိေတာ့။ လက္ရွိ လင္းသည္ သူနဲ႔ တစ္သားထဲျဖစ္သြားသလို ခံစားသြားရေလသည္…။ တကယ္ေတာ့ ညက ကားေပၚမွာထဲက လင္းနဲ႔ မိုးကို လုပ္စားေနသည္လို႔ကို သူ မသတ္မွတ္…..။ ေခါင္းထဲက အေတြးေတြကိုျပန္ထုတ္ သူ႔စိတ္ေနာက္ကို ကိုယ္ခႏၶာကို အလိုက္သင့္ေလး ေမ်ာလိုက္သြားလိုက္သည္….။

လင္းကေမွာက္လွ်က္ေလး လက္ဝါးေလးတစ္ဖက္ကိုထပ္လွ်က္ လက္ဖမိုးေလးေပၚ ေမးတင္ထားသည္…။ လုံးဝ ခင္ေမာင္ဝင္းကို ေနာက္လွည့္မၾကည့္…. ေယာက္က်ားတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္တုံးလုံးေလး ေက်ာေပးေမွာက္ထားသည့္ ခံစားခ်က္သည္ ထူးဆန္းသည္….။ သူစိတ္ထဲ ရင္ခုန္မိသည္..။ ဘာလုပ္မလဲေပါ့…။ ဒါေပမယ့္ အခု သူ စိတ္ခ်လက္ခ် ေနေနမိသည္…..။ အရင္ဘယ္တုန္းကမွ ဒီလိုမေနဖူး စိတ္မခ်တတ္ဖူးေပ….။ ခင္ေမာင္ဝင္း ဘာလုပ္မလဲဆိုတာ သိခ်င္ေနမိသည္….။ ဘာလုပ္လုပ္ လုပ္ခြင့္ျပဳဖို႔လည္း စိတ္ကျဖစ္ေနသည္….။

ထိုစဥ္ ခင္ေမာင္ဝင္း အနမ္းေလးေတြ ေျခသလုံးေလးကေနစလာၿပီး ေပါင္တံေလးေတြကို အႏွံ႔အျပား ဆက္တိုက္ေလး နမ္းလာေနသည္မို႔ ရင္ထဲ ၾကည္ႏူးတာလား ေပ်ာ္တာလား ရင္ခုန္တာလားမကြဲျပားေပမယ့္ လင္း သေဘာက်သည္….။ ခင္ေမာင္ဝင္း လွ်ာဖ်ားေလးကို ဖင္လုံးေလးကို ဝိုက္ဝိုက္ၿပီး ယက္ေနၿပီး မီးေညာင့္႐ိုးေနရာေလးကို လွ်ာနဲ႔ထိုးထိုးေနသည္…။ ထူးဆန္းသည္ အခုေတာ့ မယားေတာ့ပါလား ….။ ဖင္အကြဲေလးကို အထဲထိမဟုတ္ပဲ အကြဲေလးအတိုင္း ေပါင္မုန႔္ေပၚ ေထာပတ္သုတ္သလိုေလး လွ်ာေလးနဲ႔ ဖြဖြေလး ကပ္ၿပီ ေအာက္ကေန ၿမီးေညာင့္႐ိုးဆီ ပင့္ယက္လိုက္တဲ့အခါေတာ့…

“အို႔…အစ္ကိုရယ္…. စိတ္ထဲ ယားက်ိက်ိနဲ႔ စေကးၾကမ္းတယ္ေနာ္ ခိခိ“

ဆိုၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္းကို ၾကားေလာက္႐ုံေလး ေျပာလိုက္သည္….။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ကုတင္ေပၚတက္လာၿပီး ေက်ာျပင္တစ္ေလွ်ာက္နဲ႔ လည္ကုတ္ေလးေတြကို မာကင္ရာမထင္ေအာင္ ဖြဖြေလးစုပ္ကာ လွ်ာေလးနဲ႔ လိုက္သပ္ေနသည္….။ လင္းလည္း မာကင္ထင္ေလာက္ေအာင္ မလုပ္တာ သတိထားမိတာေၾကာင့္ သတိမေပးေတာ့ဘဲ မ်က္လုံးေလးေမွးစင္းကာ ၿငိမ္ခံေနသည္….။ ခင္ေမာင္ဝင္းလက္ကေတာ့ ဖင္လုံးေလးေပၚေရာက္လာၿပီး ဂ်ဳံနယ္သလို နယ္ေပးၿပီး အကြဲေၾကာင္းေလးထဲ လက္ကိုထည့္လိုက္ၿပီး လက္ညိဳးထိပ္ေလးနဲ႔ ဖင္ေပါက္ေလးကို သြင္းတာမဟုတ္ဘဲ ဖိဖိေပးလိုက္သည္…..။ လင္း ေမးတင္ထားတာရာကေန ေခါင္းေလးကို ခင္ေမာင္ဝင္းရွိတဲ့ဖက္ ေစာင္းခ်လိုက္သည္…။

“အစ္ကို မသြင္းပါနဲ႔ေနာ္…နာမွာ..“

“အင္းပါ လင္းရ မသြင္းပါဘူး စိတ္မပူနဲ႔ ဒီအတိုင္းေလးပဲ ထိတာ “

“ဟုတ္… လင္းကို နမ္းပါလားဟင္“

ဆိုၿပီး ႏႈတ္ခမ္ေလး မပြင့္တပြင့္ေလး ဟေပးေလသည္…။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ကိုယ္ကို အေပၚတိုးလိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးကို စုပ္ယူလိုက္ေလသည္…။ လက္တစ္ဖက္က လင္းေခါင္းေအာက္ကို သြင္းလိုက္ၿပီး လက္တစ္ဖက္က ဖင္ေလးကို ကိုင္ေနဆဲ…. လင္းကိုယ္လုံးေလးကို ေဘးေစာင္းလိုက္ၿပီး… ဒူးေလးတစ္ဖက္ ေထာင္ေပးလိုက္သည္….။ ခင္ေမာင္ဝင္းကို သူ႔ဟာေလးကို ကိုင္ေစခ်င္ေၾကာင္း ျပလိုက္သည္…။ ခင္ေမာင္ဝင္းကလည္း ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းစုပ္ေနရာကေန ခဏရပ္လိုက္ၿပီး လင္းရဲ႕ဟာေလးကို လက္နဲ႔ကိုင္ၿပီး ၾကည့္လိုက္သည္….။

လင္းေပါင္ၿခံေလးေတြနဲ႔ ဗိုက္သားတို႔မွာ တစ္ေရာင္ထဲရွိေနသည္…။ အေမႊးေလးေတြကို ေသခ်ာရိတ္ထားသည္….။ ႏႈတ္ခမ္းသာေလးေတြက စိစိရိရိေလးနဲ႔ အရမ္းႀကီးမထူဘဲ…. ပါးသည္…။ ခင္ေမာင္ဝင္း လက္နဲ႔ ၿဖဲလိုက္ေတာ့ အတြင္းသားအဖုံးေပၚလာသည္..။ အညိဳေလးေပမယ့္ မဲသည့္ဖက္မေရာက္ဘဲ ပန္းေရာင္မဆန္တဆန္ေလးျဖစ္သည္….။ လက္ေလးနဲ႔ အစိေလးကို ကစားေပးလိုက္ေတာ့… လင္း ခင္ေမာင္ဝင္းကို သိုင္းဖက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းလာစုပ္ေလသည္…..။

ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း လက္ညႇိဳးေလးကို သြင္းလိုက္သည္…။ လက္တစ္ဆစ္ေလာက္ ဝင္သြားသည္ႏွင့္ လင္းေပါင္ေလး ပိုကားသြားသည္…။ လက္ညႇိဳးတစ္ေခ်ာင္းလုံးသြင္းၿပီး လႈပ္ကာလႈပ္ကာ အထဲမွ ကစားေပးလိုက္သည္….။

“အား အစ္ကိုရယ္ ေကာင္းလိုက္တာ… အာ့အ့အား…… ႏွစ္ေခ်ာင္းပူးေလး ထည့္ေပးပါ…“

ခင္ေမာင္ဝင္းစိတ္ထဲ လင္းက အထန္ေလးပဲလို႔ သေဘာက်စြာ ေတြးလိုက္သည္…။ ဒါမ်ိဳေလးကို ခင္ေမာင္ဝင္း သေဘာက်သည္…။ ဟုတ္သည္ လိင္ဆက္ဆံရာမွာ ရွက္သလို ႐ြံ႕သလို ႐ြံသလို လုပ္ေနရင္ သူမႀကိဳက္။ ပြင္းလင္းတာကို ႀကိဳက္သည္….။ အခုလို အထန္ေလးနဲ႔ ေတြ႕ရင္ ပိုလို႔ေတာင္ လုပ္လို႔ေကာင္းေသးသည္….။ သူတစ္ျပန္ကိုယ္တစ္ျပန္နဲ႔ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းသည္…..။ လင္း ေျပာသလို လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းပူးထည့္ၿပီး က႐ိုင္းေပးလိုက္သည္….။

“အား အား..ရွီးရွီး ေကာင္းလိုက္တာ ကိုကိုရယ္….“

ဟင္ ကိုကို ဆိုပါလား…။ ခင္ေမာင္ဝင္း တစ္ခါမွ အဲ့လိုမေခၚခံရဖူးေခ်….။ နားထဲ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားသည္…။ စိတ္ကလည္း ဒီေကာင္မေလး လူကို ေတာ္ေတာ္ခ်ဳပ္တတ္တာပဲ… ငါေတာ့ ေႂကြဆင္းေတာ့မယ္ဆိုၿပီး အေတြးေတြ ေရာက္လာသည္…။ခ်က္ခ်င္း အေတြးေတြကို ျပန္ရွင္းလိုက္ၿပီး လုပ္လက္စကိုသာ အာ႐ုံစိုက္လိုက္သည္……။ လင္း ကိုယ္လုံးေလး မေစာင္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ… ပက္လက္ျဖစ္သြားၿပီး ေကာ့ပ်ံေနသည္….။ လက္ကလည္း အိပ္ယာခင္းကိုကိုင္လွ်က္ ခါးကို ေမႊ႕ယာနဲ႔လႊတ္ေအာင္ ေကာ့ေကာ့ေနသည္……။

“ရွီး အား…ေကာင္းလိုက္တာ ကိုကိုရယ္….“

ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း သူ႔ကိုယ္သူ ဂ်ပန္ေအာကားထဲက ဘဲလို ေဆာ္ေလးေတြကို လက္နဲ႔ အရည္ေတာက္ေတာက္က်ေအာင္ လုပ္ေနသလို ခံစားမိသြားသည္…။ ရီးယ္လည္းရယ္ခ်င္သြားသည္…။ သူၾကည့္ဖူးသည္ အဂၤလိပ္ကားထဲကလို သူေဌးသမီးရဲ႕ ကာမလိုအင္ ဆိုသည့္ ကားနာမည္အတိုင္း ၿခံထဲ အမႈိက္လာရွင္းတဲ့ဘဲကို အခန္းထဲေခၚၿပီး သူ႔အာသာေျဖခိုင္းသည္ကို သြားသတိရေလသည္……။ ငါနဲ႔သူ ေနရာခ်င္းမွားေနၿပီဆိုၿပီး လင္းကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေတာ့….

“ကိုကိုမရပ္နဲ႔ လင္း ၿပီးေတာ့မယ္…..အားအာ့“

ခင္ေမာင္ဝင္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး လုပ္ေပးလိုက္သည္….။

“အား….ကိုကို လက္ဖယ္လိုက္ေတာ့..“

ခင္ေမာင္ဝင္း လက္ဖယ္လိုက္ရာ အထဲမွ အရည္ေတြ ပန္းထြက္လာသည္…။ အရမ္းႀကီးေတာ့မမ်ား..…။ ၿပီးေတာ့ လင္းမွာ ကုန္းေပၚေရာက္လာတဲ့ ငါးလို ကိုယ္လုံးေလး ေကြးလိုက္ဆန႔္လိုက္နဲ႔….. ျဖစ္ေနၿပီး အေမာေျပေတာ့မွ…

“ေဆာရီးေဆာရီး ကိုကိုရယ္ ေကာင္းလြန္းလို႔…။ အခုလိုေကာင္းတဲ့ အခိုက္အတန႔္အဆိုတာ ရတုန္းယူထားရတာ….။ အခုလိုမၿပီးတာ ၾကာေနလို႔ေနာ္… ေနာ္….“

ခဏဆိုၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္သြားၿပီး ေရသြားေဆးကာ သုတ္ျပဳၿပီး ျပန္ထြက္လာသည္…..။

“လာလာ..ကိုကို႔အလွည့္…“

ဆိုၿပီး…. ခင္ေမာင္ဝင္းကို ကုတင္ေခါင္းရင္းမွာ ေက်ာမွီခိုင္းလိုက္သည္…။ သူ႔ေပါင္ၾကားထဲဝင္ကာ…. ခင္ေမာင္ဝင္းဟာကို ကိုင္ၿပီး အရင္းကေန ထိပ္ကို လွ်ာနဲ႔သပ္ၿပီး ငုံကာ စုပ္ေပးလိုက္သည္…..။ ခင္ေမာင္ဝင္း စိတ္ထဲ ႐ြံရွာျခင္းေတာ့မျဖစ္…. သူေက်နပ္သည္….။ တကယ္လို႔ သူ႔ကို အာကာထြန္းလို ေဆာ္ေခၚမလား လင္းကိုေခၚမလား ေမးလာရင္… အေမးမဆုံးခင္တင္ လင္းလို႔ အက်ယ္ႀကီးေအာ္ကာ ေျဖေပးလိုက္မွာျဖစ္သည္….။ ဒါသူလိုခ်င္တဲ့ ေကာင္မေလးပုံစံမ်ိဳး….။

မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဆီက ခင္ေမာင္ဝင္း ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြထဲ ကုတင္ေပၚမွာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းရွိဖို႔ဆိုတဲ့ တစ္ခ်က္က သူေတာင္းဆိုခ်င္သည့္ အခ်က္ေတြထဲက တစ္ခ်က္ျဖစ္သည္မို႔…. ဘာမွစိတ္ထဲ ေထြေထြထူးထူးမျဖစ္….။ သူေတာင္ ဖီးလ္ပိုတက္လာသည္လို႔ ခံစားရေလသည္…..။ ၿပီးေတာ့ ခုဏက လင္းေျပာသြားသလို အခုလိုေကာင္းတဲ့ အခိုက္အတန႔္ အခုလိုၿပီးတာမ်ိဳး ဆိုတာက ခင္ေမာင္ဝင္းအတြက္ ပိုၿပိးေက်နပ္ေစမိသည္…။ သူေမးခြန္းေတြ ေမးဖို႔မလို….။ သူနားလည္ထားသည္က ေကာင္းသည့္အေနအထားမို႔ အေကာင္းအတိုင္းပဲ ေနလိုက္တာေကာင္းသည္။ တခါတေလ ေမးခြန္းသတ္လို႔ခံစားရသည့္ ေက်ာင္းသားလိုျဖစ္သြားႏိုင္သည္မို႔ ေတြးေနရာကေန…. သတိျပန္ဝင္လာကာ အေတြးေတြ ပထုတ္လိုက္ရျပန္သည္….။ သူ႔ကိုယ္သူလည္း ဒီေလာက္ အျပဳအစု ခ႐ုတုတု ေခ်ာေမာလွပတဲ့ ေကာင္မေလး ေပါင္ၾကားထဲေရာက္ေနတာေတာင္မွ မဆီမဆိုင္ အေတြးေတြနဲ႔ ဒစ္လည္ေနတဲ့ ကိုယ့္ကို အျပစ္တင္လိုက္သည္….။ စိတ္ကို သူ႔ဟာဆီျပန္ပို႔လိုက္မွ လင္းရဲ႕ အာေငြ႕ လွ်ာအဝိုက္နဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြနဲ႔ လက္ဖဝါးႏုႏုေလးတို႔ရဲ႕ အရသာကို ခံစားရလာသည္….။

“အိုးရက္စ္ ေဘဘီး အိုးရက္စ္…“

“ခစ္ခစ္ ေဖာ္ရိန္နာႀကီး နဲ႔ လုပ္ေနရတယ္ထင္မိေတာ့မယ္….. ကိုကို လူေနာက္… အိုး ရက္စ္ ၿပီး ခြက္ပါယက္ေနာ္…. ခိခိ“

“ဟားဟား…“

လင္း အ႐ႊန္းေဖာက္လိုက္တာေၾကာင့္ ခင္ေမာင္ဝင္းရယ္မိသြားၿပီး ေညႇာင့္သလိုျဖစ္သြားကာ လင္းသီးသြားသည္…။

“အင့္ အင့္…အား ဟာ ကိုကို အရမ္းမသြင္းနဲ႔ေလ… အာေခါင္လာထိုးမိတယ္… မညႇာမတာ သူမ်ားကို သီးလို႔ မ်က္ရည္ေတာင္က်တယ္….“

လင္း နာလို႔မဟုတ္ သီးလို႔က်သြားတာျဖစ္သည္…။ စိတ္လည္းမဆိုးပါ…။

“ေဆာရီးေဘဘီ.. ရယ္မိသြားလို႔ ေဆာရီး….. အား …. ကိုက္တယ္….“

“တမင္ကိုက္လိုက္တာ… ေဖာ္ရိန္နာႀကီး နာရင္ဘယ္လိုေအာ္လဲ သိခ်င္လို႔… ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း ျမန္မာလိုပဲ ေအာ္ရတာပဲမလား ခိခိ“

ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း မေနႏိုင္ေတာ့ေပ….။

“လင္း လာခဲ့ေတာ့ …….“

“စုပ္ဦးမွာ စုပ္လို႔ေကာင္းတယ္…. ဘာလို႔လဲမသိဘူး… အေမႊးေလးေတြ မရွိေတာ့ ပိုေကာင္းတယ္… ေက်းဇူးပါ အခုလို႔သန႔္ထားလို႔…. ႁပြတ္ႁပြတ္“

“လာခဲ့ေတာ့ ေနာက္မွစုပ္… ေတာ္ၾကာ ထြက္ကုန္မယ္…. မလုပ္လိုက္ရဘဲေနမယ္…. လုပ္ခ်င္ေနၿပီ……“

“အင္းပါ အင္းပါ လာၿပီ ေနာက္ဆုံးတစ္ခ်က္ အင့္….“

လင္း အားနဲ႔ တစ္ခ်က္စုပ္ခ်လိုက္ၿပီး ထလာကာ သူ႔အိတ္ထဲက ကြန္ဒုံးကိုထုတ္လိုက္သည္။ ခင္ေမာင္ဝင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႐ိုမန္းတစ္ အပါးေလး။ ဒါေပမယ့္ ေနဦးဆိုၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္း သူ႔ကြန္ဒုံးကို ထယူလိုက္သည္….။ ဝ.၀၁ သူနဲ႔ အဆင္ေျပဆုံးျဖစ္သည့္ ယူအက္စ္ ကြန္ဒုံးဗူးေလး ေပးလိုက္သည္….။ ဂ်ယ္ဘူးေလးလည္း တင္ထားလိုက္သည္…။ လင္းက ေတာ္ေတာ္ဇိမ္ခံတတ္တဲ့ ကိုကိုပဲဆိုကာ ဗူးကိုၾကည့္ကာ ေျပာလိုက္ၿပီး ဗူးကိုေဖာက္ အိတ္ကိုထပ္ေဖာက္ကာ စြပ္ေပးၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္းကိုခြကာ လီးကို ကိုင္ၿပီး တစ္ရစ္ၿပီး တစ္ရစ္ ဝင္ေအာင္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္….။ အတြင္းမွာ အရည္ေလးေတြ႐ႊဲေနတာေၾကာင့္ အရသာကရွိေလသည္……

“အာ့ အ့..ခဏေနဦးေနာ္.. လင္း အရင္ အသြင္းအထုတ္ လုပ္ေပးမယ္… လင္းေဆာင့္ၿပီး ေမာေတာ့မွ ကိုကိုေဆာင့္…“

“ရက္စ္ေဘဘီ“

“လာျပန္ၿပီ ဒီဘို႐ူးနဲ႔ေတာ့ ခက္ပါတယ္… ခိခိ“

“ဟားဟား….“

လင္း ခင္ေမာင္ဝင္းေခါင္းကို သူ႔ရင္ဘတ္ထဲသြင္းကာ ျမင္းစီးသလို လုပ္ေနသည္။ ခင္ေမာင္ဝင္းမ်က္ႏွာကိုလည္း သူ႔ႏို႔ေလးေတြနဲ႔ ဘယ္ျပန္ဘာျပန္ ပါး႐ိုက္သလို ဖြဖြေလး ပြတ္သပ္ေပးေလည္…။ ခင္ေမာင္ဝင္းက လင္း ကိုယ္လုံးေလးကို ျပန္သိုင္းဖက္ထားသည္…..။ လင္း ခါးေလးပဲလႈပ္ၿပီး လီးကို အတြင္းထဲ အဆုံးထည့္ထားၿပီး အတြင္းသားေတြနဲ႔ စုပ္စုပ္ယူေလသည္….။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း လူနဲ႔သမာၻနဲ႔ မလိုက္တဲ့ လင္း ဆိုၿပီး ေတြးမိလိုက္သည္…။ ခ်က္ခ်င္းလည္း ေနာက္ဆက္တြဲမ်ား မေတြးမိေအာင္ ေမာင္းထုက္လိုက္ၿပီး လင္း ဖင္လုံးကို ကိုင္ကာ လင္းထိုင္ခ်လိုက္ရင္ ပိုၿပီး ဝင္သြားေအာင္ဖိေပးလိုက္ လင္းႂကြရင္ ပိုႂကြသြားေအာင္ ထိန္းေပးလိုက္နဲ႔ လုပ္ေပးလိုက္သည္….။

ခင္ေမာင္ဝင္း ထိုင္ေနရာကေန အေနအထားေျပာင္းလိုက္ၿပီး လင္းကို ဖက္လွ်က္သား သူ လွဲခ်လိုက္သည္…..။ လင္းကို သူ႔ရင္ဘတ္ေပၚ ရင္ဘတ္ခ်င္းအပ္ေစၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးကို နမ္းကာ တင္းၾကပ္ေနေအာင္ဖက္ထားၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္း ဒူးကိုေထာင္လိုက္ကာ လင္းကို ဒရၾကမ္း ေအာက္ကေနပင့္ေနသည္….။ လက္တစ္ဖက္ကလည္း လင္းရဲ႕ အဝနားကေန အဝင္အထြက္လုပ္ေနသည့္ သူ႔ဟာကို ထိလိုက္ရာ မာတင္းေနတာေၾကာင့္ အားရပါးရ ျဖစ္သြားသည္….။ ေနာက္ လင္းရဲ႕ အဝပတ္လည္ကို လက္နဲ႔ လိုက္ကိုင္သည္..။ လင္းက လက္ကိုဖယ္ကာ လက္ဝါးခ်င္းကိုင္ထားလိုက္သည္…။ ထို႔ေနာက္ လက္ကို ေမႊ႕ယာေပၚ ကိုင္ထားလွ်က္ေထာက္ထားၿပီး….

“ကိုကို႔ကို မုဒိန္းက်င့္မယ္ကြ…..“

ဆိုၿပီး ေျပာင္စပ္စပ္မ်က္ႏွာေလးျဖင့္…. အေပၚကေန ျမင္ဒုန္းစိုင္းစီးသလို ေဆာင့္ပါေလသည္…… ။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း အေပၚကေန ဖင္လုံးလုံးေလးျဖင့္ အေဆာင့္ၾကမ္းၾကမ္းဒဏ္ေၾကာင့္ ေျခႏွစ္ဖက္လိမ္ေကာက္ေနေတာ့သည္…..။ ေဆာင့္တာဝေတာ့ ေ႐ႊေဘာစထိုးပါေလေရာ…..။ ေ႐ႊေဘာထိုးတဲ့အခါမွာေတာ့ ခင္ေမာင္ဝင္း ေတာ္ေတာ္ေလး အရွိန္တက္ခ်င္လာသည္….။

“ကိုကို ၿပီးခ်င္လာတာလား….“

“အင္း နဲနဲ“

“မရဘူးကြာ မၿပီးရဘူး…. လင္း မၿပီးေသးဘူး… ေအာင့္ထား….“

“အ့..မရ…ေလာက္…ဖူး….. ထင္တယ္ေနာ္…. အ့“

ခင္ေမာင္ဝင္း ထြက္ခ်င္ေနၿပီ။

“ မေအာင့္ႏိုင္ရင္ ႏို႔သီးေခါင္းလိမ္တယ္ဟာ.. ကဲဟာ ကဲဟာ….“

“အား…“

“ျဖန္း“

ခင္ေမာင္ဝင္း နာသြားသျဖင့္ အားခနဲေအာ္လိုက္သလို ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ လက္ကိုလည္း ႐ုန္းလိုက္ကာ လင္းဖင္လုံးကို ျဖန္းခနဲ ႐ိုက္ခ်မိသြားသည္…။ ၿပီးခ်င္တာေတာင္ နဲနဲေလ်ာ့သြားသည္….။ ဂြၽတ္ထိုးေနသည္ကို နင္သခိုးလားလို႔ ျဖတ္ခနဲေမးၿပီး ဂြၽတ္ထိုးတာေျပာက္ေအာင္လုပ္သလို လင္းလုပ္လိုက္တာ ပိုင္ခ်က္လို႔ေတြးေနတန္း လင္းကိုသတိရကာ….. နာသြားသလားဆိုၿပီး ခ်က္ခ်င္းလင္းကို ၾကည့္လိုက္ကာ….

“အား ရက္စက္လိုက္တာ ကိုကိုရယ္… ဒါေပမယ့္ ေကာင္းလိုက္တာ.. ထပ္႐ိုက္ လင္း ဖီးလ္ေဆာင့္တက္သြားတယ္….“

“ဟင္..“

“ဪ ခုနလို ျဖန္းခနဲ႐ိုက္လို႔ နာသြားတာ ေကာင္းလိုက္တာ….“

“ဪ အင္းအင္း…“

“ျဖန္း ျဖန္း ျဖန္း….“

“အား အာ့ တင္ပါးကနာတာနဲ႔ အထဲက ေကာင္းလို႔က်ိမ္းတာနဲ႔ ႏွစ္ပင္လိမ္ၿပီး ၿပီးၿပီ ကိုကိုေရ… အာ့အ့အား….“

“ဖက္ထားလင္း……“

လင္း ဝပ္လ်က္ကပ္ထားသည့္အတိုင္း ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ဖင္ႏွစ္ဖက္ကိုၿဖဲၿပီး ဒူးေထာင္ကာ အၾကမ္း ပင့္ ေဆာင့္လိုက္ရာ သူလည္း ၿပီးသြားေလသည္…..။

“အား….ၿပီးၿပီလင္းေရ…….“

“အင့္အင့္အင့္ ကိုကိုၾကမ္းတယ္…. ဟင့္ဟင့္… နာလိုက္တာ… ဒါမယ့္ေလ ေကာင္းတယ္ ခစ္ခစ္“

ခင္ေမာင္ဝင္းရင္ဘတ္ေပၚကမဆင္ဘဲ ပါးေလးကပ္ထားၿပီး မ်က္လုံးေလးမိတ္ကာ လင္း ရယ္လိုက္သည္…..။ ႏွစ္ေယာက္သား အေမာေျဖၿပီး ေဆးေၾကာသုတ္သင္ကာ… အဝတ္လဲျပဳၿပီးေတာ့ လင္း လာေျပာသည္….။

“ကိုကို လင္း ဒီဖက္ခန္းကူးလာတုန္းက ဟိုဖက္ခန္းကေသာ့ ယူလာတယ္….။ သြားေခ်ာင္းရေအာင္..“

ဆိုၿပီး လင္း ေသာ့ေလးျပသည္…။

“ဟာ မေကာင္းပါဘူး အားနာစရာ….“

“ဟာ…လာပါ သြားစၾကမယ္… လာပါေနာ္…“

လင္းေခၚသြားေတာ့ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း မျငင္းေတာ့ဘဲ ေခ်ာင္းခ်င္စိတ္ေပါက္သြားသည္….။

“ကဲသြားၾကမယ္…ေပး အခန္းေသာ့…“

“ေရာ့ ကိုကို“

ႏွစ္ေယာက္သား အခန္းထဲကထြက္ၿပီး ဟိုဖက္အခန္းကို သူခိုးပုံစံျဖင့္ မသိမသာဖြင့္လိုက္ရာ တံခါးဘုက မခ်ထားေပ…။ ထူးေက်ာ္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ကမန္းကတန္းႏိုင္သလဲဆိုေတာ့…. အဲ့တာပင္ၾကည့္။ ဒါေပမယ့္ ပိုေတာ့ေကာင္းသြားသည္….။ ေခ်ာက္ခနဲ အသံမထြက္ေတာ့……။

ကုတင္ေပၚက ျမင္ကြင္းကိုျမင္ေတာ့….. လင္း မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ထေအာ္သည္…..။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ပါးစပ္လွမ္းပိတ္လိုက္ေပမယ့္…မမွီေတာ့ေခ်…..။

………………………………………………

ဘဏ္ကေကာင္မေလး ( ၃ )

“ဟယ္.. မိုးကို ဗိုက္ႀကီးနဲ႔ ဖိေနတယ္ေတာ့… ခီးခီး“

“ဟာ….ဒီေကာင္မေလးေတာ့“

ခင္ေမာင္ဝင္း ဟန႔္ၿပီး ပါးစပ္ကို လက္နဲ႔ပိတ္လိုက္ေပမယ့္ ေနာက္က်သြားသည္..။

“ဟ ဟ ဘာလဲဟ မင္းေမႀကီးေတာ္….“

ထူးေက်ာ္ မိုးကို ဗိုက္နဲ႔ဖိထားရာမွ အဲ့ေလ အေပၚကေန ေလွႀကီးထိုးလုပ္ေနရာမွ ကုတင္ေဘးကို လိမ့္ခ်လိုက္သည္…။ ကုတင္အစြန္း ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဝက္က်က်သြားသည္….။ အဲ့တာကို ဗိုက္ႏွိပ္ရယ္ေနတာက လင္း….။

“`ဟားဟား…“

“လင္း မသာမေလး နင္က ဘ႐ုတ္ဘဲ…..။ ဟာ….. ကိုထူးေက်ာ္ ဘယ္ႏွယ့္ ရွင့္ဟာႀကီး အထဲက်န္ခဲ့တယ္….“

မိုးက ေခါင္းအုံးေလးနဲ႔ သူ႔ကိုယ္လုံးေလးကိုကာၿပီး လင္းကို လွမ္းဆဲရင္း ေပါင္ၾကားထဲ ခုလုခုလုျဖစ္လို႔ ငုံၾကည့္လိုက္ရာ ထူးေက်ာ္ ကြန္ဒုံးႀကီး ကြၽတ္က်န္ေနခဲ့တာျဖစ္သည္…..။

“ကိုကို သြားထုတ္ေပးလိုက္ေလ…“

ဆိုၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္းေက်ာကေန တြန္းလိုက္ရာ မိုးကို အရွိန္လြန္ၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္း သြားဖက္မိသြားသည္….. ။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ေယာင္ၿပီး ထုတ္ေပးရမလား… သြားေမးေလသည္…။

“ရလား မိုး ကြၽန္ေတာ္ ထုတ္ ထုတ္ ေပးရမလား….“

မိုးလည္း ေယာင္ၿပီး

“ဟုတ္ ဟုတ္ ေက်းဇူး “

ဆိုကာ ထုတ္ျဖင့္မထုတ္ရေသးဘူး ေက်းဇူးေယာင္ၿပီး အရင္တင္လိုက္ေလသည္….။ ထူးေက်ာ္က ကုတင္ေအာက္ကေန ျပဳတ္က်ေနတဲ့ ေစာင္ႀကီး ပတ္ၿပီး…. ခင္ေမာင္ဝင္းကို…

“လီးမို႔ မင္းကထုတ္မွာလား….။ ငါဟာငါ ထုတ္ေပးလိုက္မယ္….။ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ထြက္သြားလိုက္ေတာ့ မင္းေမႀကီးေတာ္လိုပဲ….“

“ေအး … ဟုတ္သားပဲ ငါက ဘာလို႔ မင္းဟာကို ထုတ္ေပးရမွာလဲ။ မင္းဟာမင္းပဲ ထုတ္ေပးရမွာေပါ့…။ မင္းေမႀကီးေတာ္မွ မဟုတ္တာ….။ ေနဦး မင္းေမႀကီးေတာ္ဆိုတာ မင္းဆီက ငါကူးတာ…။ မင္းက ေအာ္ရီဂ်ယ္နယ္ မင္းေမႀကီးေတာ္….။ ငါမင္းေရွ႕မွာ မင္းေမႀကီးေတာ္လို႔ မေျပာဘူး…။ မင္းကို ရီစပတ္ ေပးတယ္….“

မိုး ေခါင္းအုံးေလးကို ပိုက္ထားလွ်က္နဲ႔ ႀကီးေကာင္ႀကီးမား ႏွစ္ေယာက္ ကေလးကုလား ဘာေတြေျပာေနမွန္း နားမလည္းဘဲ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ျဖစ္ေနသည္…..။ တကယ္ေတာ့ ခင္ေမာင္ဝင္းေျပာေနၾက မင္းေမႀကီးေတာ္ ဆိုသည့္စကားက ထူးေက်ာ္ေျပာေနတာကို လိုက္ေျပာရင္း သူ႔လွ်ာမွာ စြဲသြားျခင္းျဖစ္သည္..။

“ခင္ေမာင္ဝင္း မင္းဖာသာ ရီစပတ္မကလို႔ ဆစ္စပတ္ပဲ ေပးေပး မင္းတို႔ထြက္သြားလိုက္ေတာ့….။ မိုး ကိုၾကည့္စမ္း အားနာစရာကြာ…..“

ထူးေက်ာ္ မႏၲေလးသားပီပီ ေတာ္ကီလွလွေလးနဲ႔ မိုး ဆီက အားကိုးတဲ့ မ်က္ဝန္းေလးရေအာင္ ယူလိုက္သည္…..။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ဟုတ္သားပဲ…. ေနာက္မွဆက္ေျပာမယ္ မိုးေတာ့ အားနာစရာ….။

“အိုေက ေဆာရီး ေဆာရီး မင္းတို႔ၿပီးၿပီ ထင္လို႔ပါကြာ…“

“သားရီး အခန္းထဲ မဝင္ခင္ တံခါးအရင္ေခါက္ဝင္ရတယ္ ယဥ္ေက်းမႈရွိပါ…“

“ေအးပါဟ….“

ထူးေက်ာ္ကို ေျပာၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္း သူ႔ေနာက္က လင္းကို ၾကည့္လိုက္ရာ ေရခဲေသတၱာတံခါးကို ပိတ္လိုက္ၿပီး လက္ထဲ အေအးဗူးတစ္ဗူး ကိုင္ထားေနသည္ကို ေတြ႕သျဖင့္…

“ဟာ အေရးထဲ အမိက အေအးေတာင္ ယူေသာက္ေနေသးတယ္…။ ဟိုဖက္ေရာက္မွ ေသာက္ေတာ့….။ ထူးေက်ာ္ သူ႔ဟာ မိုးထဲက ထုတ္ရဦးမယ္….။ လာလာ ဟိုဖက္ခန္းျပန္မယ္…..“

ဆိုၿပီး လင္းကို ခင္ေမာင္ဝင္းလက္ဆြဲၿပီး ထြက္သြားေလသည္….။ ထူးေက်ာ္လည္း ဟူးခနဲ သက္ျပင္းခ်ကာ မိုးကို ေတာင္းပန္ေလသည္…။

“ေဆာရီး မိုးရာ…။ ခင္ေမာင္ဝင္းနဲ႔က အေဆာင္မွာထဲက စေနေနာက္ေနၾကဆိုေတာ့.. မိုးကို အားနာပါတယ္ေနာ္….“

မိုး ရယ္ၿပီး…

“စိတ္မဆိုးပါဘူး ကိုထူးေက်ာ္ကလည္း …. ကိုခင္ေမာင္ဝင္းေၾကာင့္ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး ဟိုေကာင္မေလး လင္းေၾကာင့္ပဲျဖစ္မွာ….။ သူနဲ႔ကလည္း မိုးနဲ႔ ညီအစ္မေတြလို အတူစားအတူေနဆိုေတာ့ ကိစၥမရွိပါဘူး… ရပါတယ္…..။ ဒါနဲ႔ ဟိုဟာထုတ္လိုက္မယ္ေနာ္…. အသစ္ျပန္တပ္တာေပါ့….“

မိုး ေပါင္ၿဖဲၿပီး ကြန္ဒုံးကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္…..။ ထူးေက်ာ္ အခုမွ ေသခ်ာရပ္ၾကည့္ေနမိသည္….။ ခုနကေရာက္ေရာက္ခ်င္း စကားေျပာၿပီး တန္းစြတ္တာမို႔ ေသခ်ာမႏူးမႏွပ္ျဖစ္….။

“လွလိုက္တာ မိုးရာ….ေဖာင္းေဖာင္းေလး….“

မိုး ကြန္ဒုံးကို တစ္႐ူးနဲ႔ လုံးၿပီး အမိုက္ပုံးထဲထည့္ရင္း ထူးေက်ာ္ကို မ်က္ေစာင္းျဖင့္ထိုးလိုက္သည္…..။

“ခုမွ…ဟြန႔္…. ခုဏကျဖင့္ တန္းထည့္ၿပီး လုပ္ေနၿပီးေတာ့….“

ထူးေက်ာ္ အားနာသြားကာ…

“ဟို ဟိုေလ…. မိုး ဓါတ္ပုံေလး ျမင္ထဲက စိတ္ထဲကပါေနတာ…။ အျပင္မွာျမင္ေတာ့လည္း မိုးမ်က္ႏွာေလး ဆံပင္ေလးနဲ႔ ကိုယ္လုံးေလးကလည္း အျပစ္ေျပာစရာမရွိေတာ့ မေနႏိုင္ေတာ့လို႔ပါ…..။ ဒါနဲ႔ ခုဏက ဗိုက္ႀကီးနဲ႔ ဖိထားတာ ေလးလားဟင္….“

“အဲ… နဲနဲပါ…..“

ထူးေက်ာ္ မ်က္ႏွာပ်က္သြားတာျမင္ေတာ့ အားနာသြားကာ…

“ဒါေပမယ့္ ဗိုက္ႀကီးပိတာ စိတ္မေရာက္ပါဘူး….။ ကိုထူးေက်ာ္ လုပ္တာေကာင္းလို႔ စိတ္ကေကာင္းတဲ့ဆီမွာပဲရွိပါတယ္…..“

ထူးေက်ာ္မ်က္ႏွာ ျပန္ၿပဳံးသြားသည္…။

“ဪ…မိုးရယ္….. ကိုယ္တို႔ မၿပီးေသးတာ ဆက္လိုက္ၾကမယ္ေလ…. မိုး ရေသးလား….“

“မိုးကရတယ္…. ကိုထူးေက်ာ္ဟာက မမာတမာ… ကဲပါ လာ လာ… မိုး လုပ္ေပးမယ္….“

ဆိုၿပီး ထူးေက်ာ္ကို လွဲခိုင္းကာ မိုး စုပ္ေပးေလသည္……။ ခုနက အရွိန္ျပန္ရလာသလို…. မိုးရဲ႕ စိန္ေျပနေျပ အားျပင္းျပင္းနဲ႔ မႈတ္ေပးတာေၾကာင့္ ထူးေက်ာ္ ေကာင္းလာသည္…..။

“အာ့ အာ့ မိုးရယ္ ေကာင္းလိုက္တာ….။ ၿပီးေတာ့မယ္…။ ၿပီးခါနီး မိုးကို ပုတ္လိုက္မယ္….။ ပါးစပ္ထဲကထုတ္ၿပီး လက္နဲ႔ ဆက္လုပ္လိုက္ေနာ္။ ပါးစပ္ထဲ ဝင္သြားမွာစိုးလို႔…..။ အား…. အာ့….. အား အား… ၿပီးေတာ့မယ္ ထုတ္လုက္ေတာ့ ထုတ္လိုက္ေတာ့…..“

ထူးေက်ာ္ ေျပာရင္း မိုးကို ဆက္တိုက္ပုတ္တယ္….။ ေခါင္းေလးကို ပင့္ေပမယ့္ မိုးက အပင့္မခံပဲ ဆက္တိုက္ ငုံၿပီး စုပ္ေနတာေၾကာင့္ ထူးေက်ာ္လည္း ပါးစပ္ထဲက သူ႔ဟာကိုထုတ္ဖို႔ မႀကိဳးစားေတာ့ဘဲ အထဲကိုပဲ လႊတ္လိုက္ေလသည္….။

“အာ့ အ့ အ့“

မိုးက ထူးေက်ာ္ဟာ ေပ်ာ့သြားသည္အထိ ပါးစပ္ထဲ က စုပ္ေပးၿပီး ၿပီးမွ ထိပ္ေလးကို တစ္ခ်က္စုပ္လိုက္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲသြားကာ အိမ္သာခြက္ထဲ ေထြးခ်ၿပီး ေရဆြဲခ်လိုက္သည္…။ ၿပီးေနာက္…. ေဘဇင္မွာ အာလုပ္က်င္းေနသည္…။ ထူးေက်ာ္လည္း အားနာသြားကာ ေနာက္ကေန လိုက္ၾကည့္သည္…။ မိုး အာလုပ္က်င္းေနရင္းတန္းလန္းနဲ႔ အခန္းထဲ ျပန္ဝင္လာကာ အိတ္ကိုဖြင့္ၿပီး လစ္စရင္း ဗူးေလးထုတ္ၿပီးေဘဇင္ကို ျပန္သြားသည္….။ ၿပီးေတာ့ အဖုံးေလးထဲထည့္ၿပီး အာလုပ္က်င္းလိုက္သည္…။ ထူးေက်ာ္ ၾကည့္ေနတာမို႔ ထူးေက်ာ္ကို အဖုံးထဲထည့္ၿပီး လွမ္းေပးလိုက္ရာ ထူးေက်ာ္လည္း မိုးလို အာလုပ္လိုက္က်င္းေလသည္….။ ၿပီးေတာ့မွ….

“ေဆာရီးပါ မိုးရယ္….။ ထုတ္ဖို႔အခ်က္ေပးတာ မိုးက မထုတ္ေတာ့ အထဲမွာၿပီးမိသြားတယ္…“

မိုး ၿပဳံးျပၿပီးေတာ့…

“ရပါတယ္ ကိုထူးကလည္း။ တမင္ ကိုထူးကိုေကာင္းေစခ်င္လို႔ ေပးၿပီးလိုက္တာ… ေကာင္းတယ္မလား…..။ ဒါပဲေနာ္ ေနာက္တစ္ခါေတာ့ မရေတာ့ဘူး….“

“ဟာ ရပါတယ္… တခါဆိုတခါ ေကာင္းပါတယ္…. ေရခ်ိဳးၾကမလား…..“

“ အင္း….“

ႏွစ္ေယာက္သား ေရပန္းေအာက္ အတူတူခ်ိဳး ဆပ္ျပာတစ္ျပန္စီပြတ္နဲ႔ ေရပူေလးေအာက္မွာ ဖက္ေနၾကသည္….။ ၿပီးမွ

“မိုး ဆက္ခ်ိဳးလိုက္ဦး ကိုထူးေက်ာ္ အျပင္ကေစာင့္ေနမယ္….။ ၿပီးရင္ ၿမိဳ႕ထဲမွာ တစ္ခုခုစားမယ္။ သြားခ်င္တဲ့ဆီလည္း လိုက္ပို႔ေပးမယ္….“

“ ဟုတ္ ကိုထူး“

ထူးေက်ာ္ အျပင္ေရာက္ေတာ့ ေရသုတ္ၿပီး အက်ႌစြပ္ၿပီး ေဘာင္းဘီဝတ္မလို႔ ခုဏက ပုံထားတာ မေတြ႕ေတာ့ေခ်….။ ေစာင္ေအာက္ ကုတင္ေအာက္ ေမႊ႕ယာေပၚအကုန္ရွာသည္ မေတြ႕…။ မိုးလည္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ထြက္လာသည္….။ ေဂြးတန္းလန္း တန္းလန္းနဲ႔ ေဘာင္းဘီမဝတ္ေသးဘဲ ပစၥည္းရွာေနတာကိုၾကည့္ၿပီး မရယ္မိေအာင္ စိတ္ထိန္းကာ…

“ကိုထူးေက်ာ္ ဘာရွာေနတာလဲ… ေဘာင္းဘီလည္း မဝတ္ရေသးဘူး…“

“ဟုတ္တယ္ မိုး အဲ့ ေဘာင္းဘီရွာေနတာ….“

ထူးေက်ာ္ နဲနဲေပါက္ကြဲေနသည့္ အသံျဖင့္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္….။ မိုးလည္း လင္းလက္ခ်က္လား မသိဘူးဆိုၿပီး…

“ဟိုဖက္အခန္းနံပတ္ ဘယ္ေလာက္လဲ ကိုထူးေက်ာ္….“

“၃၀၈…. အာဟုတ္ၿပီ ခင္ေမာင္ဝင္း ယူသြားတာျဖစ္မယ္…. ႏွမေပး….“

တကယ္ေတာ့ မိုးက လင္းကိုထင္သည္…..။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူဖုန္းဆက္ၿပီးေမးမလို႔ အခန္းနံပတ္ကိုေမးလိုက္သည္…..။ ဒါကို ထူးေက်ာ္က ခင္ေမာင္ဝင္းယူသြားတာလို႔ထင္ၿပီး ဖုန္းဆက္သည္…..။

“ကလင္ကလင္“

ခင္ေမာင္ဝင္းနဲ႔ လင္းနဲ႔ ကုတင္ေပၚ ေရာက္တက္ရာရာေတြ ေျပာလိုက္ ကလိထိုးလိုက္ စလိုက္နဲ႔ သာယာေနသည္…..။ ကုတင္ေဘးခုံက ဖုန္းသံျမည္လာေတာ့ ခင္ေမာင္ဝင္း ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္….။ ထူးေက်ာ္ ဟယ္လိုေျပာသံၾကားေတာ့….

“ထူးေက်ာ္လား…. ေျပာ ဘာလုပ္ၾကမလဲ… ငါတို႔ေတာ့ ရယ္ဒီပဲ… မင္းၿပီးၿပီလား….“

“ဘာမွလုပ္မရဘူးကြ မင္းယူသြားတဲ့ ငါ့ေဘာင္းဘီ ျပန္လာေပး….“

ခင္ေမာင္ဝင္း နားမလည္… သူမွမယူတာကိုး…။

“မင္းေဘာင္းဘီ ငါမယူပါဘူးကြ….။ မင္းေသခ်ာရွာပါကြာ… ။ မိုးကို ေမးၾကည့္ဦးေလ…။ သူ႔အထဲမွာလားလို႔…. ခြီး“

“ခိခိ“လင္း ရယ္သံ

ခင္ေမာင္ဝင္းနဲ႔ လင္းနဲ႔ တြက္ထိုးေနတာမို႔ အူးျမဴးေနၿပီး စိတ္ဆိုးေနတဲ့ ထူးေက်ာ္ကို ထပ္စလိုက္သည္…။ ေဘာင္းဘီကေတာ့ သူတကယ္မသိတာျဖစ္သည္..။ လင္းက ဖုန္းနားကပ္ၿပီး နားေထာင္ေနတာမို႔ ခင္ေမာင္ဝင္းေျပာတာကို ေဘးကေန ထရယ္သည္….။ ႏွစ္ေယာက္သားရယ္သံေၾကာင့္ ထူးေက်ာ္ ပိုေဒါကန္သြားသည္….။

“မင္းတို႔လာမေပးရင္ ငါလာခဲ့မွာေနာ္….။ ေအး အဲ့ၾက ငါ့ေဘာင္းဘီေတြ႕ရင္ မင္းရဲ႕လင္းကို ငါဘုမွာ….“

ထူးေက်ာ္ တမင္ လင္းၾကားေအာင္ ေျပာလိုက္သည္…။ လင္းရယ္သံေၾကာင့္ ေဒါကကန္ေနတာကိုး…။ လင္း ၾကားေတာ့ မ်က္ႏွာေလး ညႇိဳးသြားသည္….။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ တန္ဖိုးမရွိသည့္ သူ႔အျဖစ္ကို ေတြးမိသြားသည္…။ မ်က္ရည္ေလး ဝဲသြားသည္…..။ ေခါင္းအုံးေပၚ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး ငိုေနသည္…..။ လင္း တကယ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာ ျဖစ္သည္။

“ေဟ့ေကာင္ ထူးေက်ာ္ မင္းေျပာတာ လင္း ၾကားရတယ္ကြ ေစာက္သံၿပဲႀကီးနဲ႔…။ မင္းေဘာင္းဘီ ငါမယူဘူး။ မင္းလာရွာခ်င္လာ မရွာခ်င္ေန….။ လင္း ငိုေနၿပီကြ…“

ထူးေက်ာ္လည္း သူနဲနဲ ႐ိုင္းသြားသည္ကို သေဘာေပါက္သည္..။ ဘယ္လိုပဲ ေငြေပးေခၚသည္ျဖစ္ျဖစ္ မေျပာသင့္….။ သူလည္း ေဒါကန္သြားလို႔သာ ျဖစ္သည္….။ စိတ္ထဲကေတာ့ ႏွိမ္ခ်င္တဲ့ သေဘာနဲ႔ေတာ့ မဟုတ္။ ခင္ေမာင္ဝင္း ယူသြားသည္ထင္သည္မို႔ ခင္ေမာင္ဝင္း မခံႏိုင္ေအာင္ ျပန္ေျပာလိုက္တာျဖစ္သည္…..။

“လီးလိုမွပဲကြာ ေဘာင္းဘီရွာမရဘူးကြ…..“

ခင္ေမာင္ဝင္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့။ လင္းကလည္း ငိုေနသည္ ထူးေက်ာ္ကလည္း ေဒါကန္ေနသည္….။

“ေဟ့ေကာင္ ငါ့ေဘာင္းဘီ မင္းကိုလာေပးမယ္ကြာ…..“

သူ႔အိတ္ထဲက အပိုယူလာသည့္ ေဘာင္းဘီကို လာေပးမယ္ ေျပာလိုက္သည္….။

“ခစ္ခစ္… သူဝတ္ရင္ ကိုကို ေဘာင္းဘီၿပဲသြားမွာေပါ့…။ သူက ဗိုက္ပူႀကီးဟာကို“

လင္း စိတ္ထဲမေကာင္းေပမယ့္ သူကလည္း သြားစတာကိုး…။ သူ႔အျပစ္နဲ႔သူပဲဆိုၿပီး ေျဖေတြးလိုက္ၿပီး…… ဒါေၾကာင့္…… လင္း ေခါင္းအုံးေပၚ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး ငိုေနရာကေန ရယ္သံက်ဲက်ဲျဖင့္ ေျပာလိုက္ရာ ခင္ေမာင္ဝင္း ထူးေက်ာ္ၾကားသြားမွာ စိုးသျဖင့္ ဖုန္းကို လက္ျဖင့္အုပ္လိုက္ၿပီး….

“ဟာ လင္းကေတာ့ ကြိဳင္ပဲ။ ဟိုေကာင္ တကယ္တင္းေနတာ… မေနာက္ပါနဲ႔ေတာ့…။ မတတ္ႏိုင္ဘူး ဪ ပုဆိုးပါတယ္ အခုမွသတိရတယ္ အဲ့တာသြားေပးလိုက္မယ္….“

လင္း ပက္လက္လွန္လိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္ေလး စူၿပီး

“သြားမေပးနဲ႔… သူ႔ကိုေျပာလိုက္…. ေဘာင္းဘီက အိုက္ေနလို႔ ေရခဲေသတၱာထဲ ေစတနာနဲ႔ ထည့္ေပးထားတာကို ေသခ်ာလည္းမရွာဘဲနဲ႔။ ကိုကို႔ကို လာရမ္းေနတယ္….။ အဲ့တာမို႔ တမင္မေျပာတာ။ ေျပာလိုက္ ကိုဗိုက္ပူကို သူ႔ေဘာင္းဘီက ေရခဲေသတၱာထဲမွာလို႔…..“

“ဟာ… လင္းကေတာ့ တကယ္ပါပဲ….။ ေဟ့ ထူးေက်ာ္…“

“ေန ေန ငါၾကားတယ္….။ ခဏေန ေလာ္ဘီမွာ ေတြ႕မယ္…..။ ငါခုဏက ေျပာတာ နဲနဲလြန္သြားလားမသိဘူး….။ မင္းေခ်ာ့ထားလိုက္ကြာ… ဆင္းလာခဲ့မယ္….“

ထူးေက်ာ္ ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့… မိုးက ဟိုဖက္ခန္းမွာလားဆိုၿပီး ေမးေတာ့.. ေရခဲေသတၱာကို မ်က္စပစ္ျပလိုက္ေတာ့မွ…. ေဟာေတာ့ဆိုၿပီး မိုးလည္း အံ့ၾသသြားသည္…။ ဘယ္သူထည့္ထားတာလဲ လင္းလားဆိုေတာ့…. ထူးေက်ာ္လည္း ေဘာင္းဘီဝတ္ရင္းနဲ႔ မိုး စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ေစခ်င္တာေၾကာင့္ လင္းကိုလည္း စိတ္မဆိုးေတာ့ဘဲ…

“လာပါ အဲ့တာေတြမေျပာပါနဲ႔ေတာ့ မိုးတို႔လည္းဆာေရာေပါ့ သြားၾကမယ္….။ ဟ.. မင္းေမႀကီးေတာ္ ေဘာင္းဘီက ေအးစက္ေနတာပဲ….“

“ခိခိ“

မိုး မ်က္ႏွာမိတ္ကပ္လူးရင္း ထရယ္မိေလသည္….။ ထူးေက်ာ္တို႔ ေလာ္ဘီဆင္းလာေတာ့ ထူးေက်ာ္ေဘာင္းဘီကို ခင္ေမာင္ဝင္းနဲ႔ လင္းနဲ႔ စိုက္ႀကီးၿပီး… တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ပုခုံးခ်င္းတိုက္ကာ တခြီးခြီး ရယ္ေလသည္…။ မိုးလည္း လိုက္ရယ္သည္….။ ထူးေက်ာ္လက္ေမာင္းေလးကို ဖက္လိုက္ၿပီး ထူးေက်ာ္ကို မ်က္လုံးေလးနဲ႔ စိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထူးေက်ာ္လည္း မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ လိုက္ရယ္ေလသည္….။

“လင္း နင္ေတာ္ေတာ္ေနာက္တယ္….။ ကိုထူးေက်ာ္ ခုဏက ေျပာတာ နဲနဲ႐ိုင္းသြားတာ ခြင့္လႊတ္ပါ….။ နဲနဲေဒါသထြက္ေနတာေရာ အခန္းထဲ ဝင္လာတုန္းက ရွက္သြားတာနဲ႔ ေရာသြားလို႔ပါ…။ တကယ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္….“

ဆိုၿပီး လင္းကို ထူးေက်ာ္ ေတာင္းပန္လိုက္သည္….။

“တကယ္ေတာင္းပန္မယ္ဆိုရင္ ဦးပိန္က အေၾကာ္လိုက္ေကြၽးမွ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္မယ္…..။ ဒါကေနာ္ လင္း ကိုေျပာလို႔ မဟုတ္ဘူး။ ကိုကို႔ကို မလုပ္ဘဲ လာေအာ္လို႔ “

ဆိုၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္းကို ပုခုံးေပၚေမးတင္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္….။

“ေအးပါဟ… ေကြၽးပါတယ္….။ ဒါဆိုအားလုံး ေအးေဆးျဖစ္ၿပီေနာ္….။ ခင္ေမာင္ဝင္း မင္းကားထားခဲ့လိုက္ ငါ့ကားနဲ႔ပဲ သြားၾကမယ္….“

“ေအးေကာင္းတယ္… ငါလည္း မႏၲေလးမွာ ကားမေမာင္းခ်င္တာနဲ႔ အဆင္ေျပတယ္… သြားၾကမယ္ေလ……“

အဲ့လိုနဲ႔ ဦးပိန္သြား မုန႔္စား… ေနာက္ျပန္လာ အေအးဆိုင္ထိုင္… ေဟာ္တယ္ျပန္လာၿပီး…. ညေန ၅ နာရီေလာက္ထိ နားလိုက္စားလိုက္နဲ႔ အခန္းထဲေအာင္းၾကၿပီး ျပန္ဖို႔အခ်ိန္ကို ေရာက္လာသည္……။ ခင္ေမာင္ဝင္း ေရအရင္ခ်ိဳးမယ္ဆိုၿပီး ေရခ်ိဳးၿပီး အခန္းထဲျပန္ေရာက္ေတာ့ လင္း ေရသြားခ်ိဳးသည္….။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ပိုက္ဆံထည့္ထားသည့္ စာအိတ္ေလးကို ဇစ္ပြင့္ေနသည့္ လင္းပိုက္ဆံအိတ္ထဲပဲ ထည့္ေပးရမလား ေဘးနားပဲခ်ထားရမလား ေဝခြဲမရျဖစ္ေနစဥ္….

ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက လင္းရဲ႕ဖုန္း ႏိုတီတက္လာၿပီး စခရင္ လင္းလာသည္….။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း မီးလင္းလာတာေၾကာင့္ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ရာ မိသားစု ေလးေယာက္ပုံကို စခရင္ေဝါလ္ေပပါ သုံးထားတာ ေတြ႕လိုက္သည္……။ တစ္ေယာက္က ဝင္း နဲ႔ တူသည္…။ ေဘးနားက ေက်ာင္းသူအ႐ြယ္ ေကာင္မေလးက လင္းလား?။ ခင္ေမာင္ဝင္း က်င့္ဝတ္ေတြ နားမလည္ေတာ့ဘဲ ဖုန္းကိုထုတ္ၿပီး စခရင္ျပန္လင္းလာေအာင္ ခလုပ္ႏိုပ္လိုက္ၿပီး ၾကည့္လိုက္သည္…..။

ဝင္း… သဇင္ဝင္း…..။ ေသခ်ာသည္… ဒါ ဝင္း ပဲ….။ ဝင္းနဲ႔ လင္းနဲ႔က ညီအစ္မလား…။ ဟာ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ….။ ဝင္းေရာ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ….။ လင္း ကေရာ ဘာေတြ အခက္အခဲရွိေနတာလဲ……။ လင္း ေရပန္းပိတ္သံ ၾကားလိုက္ေတာ့ ဖုန္းကို ျပန္ထည့္ၿပီး စာအိတ္ေလးကို အိတ္ေဘးနားေလးပဲ ခ်ထားကာ ေရဆက္သုတ္လိုက္သည္…။

“ကိုကို ေရသုတ္လို႔ မၿပီးေသးဘူးလား….“

“အင္း…ဝင္း..အဲ…. လင္း…..“

“အမယ္ ဝင္းတဲ့ နာမည္ေတြေတာင္ မွားေနတယ္….။ ဘယ္သူလဲ ဝင္းဆိုတာ ကိုကို႔ေကာင္မေလးလား..“

ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ေမးရမွာ အားနာမိသည္…။ ရွက္သြားမလား ေတြးမိသည္..။ မနက္က ထူးေက်ာ္ စကားၾကားလိုက္တုန္းက လင္း ငိုသြားတာ ဟန္ေဆာင္တာမဟုတ္မွန္း သူသိသည္….။ ဒါေပမယ့္ လင္း ျပန္ၿပီး အဆင္ေျပေအာင္ ေနတာကိုျမင္ေတာ့ ပိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္….။ သူ႔ဘဝ အေျခအေနေတြေၾကာင့္သာ လင္း အခုလို လုပ္ေနရတာ ျဖစ္မယ္လို႔ပဲ ခင္ေမာင္ဝင္း ေတြးလိုက္သည္….။ မေမးဘူး ေနာက္မွ ကိုယ့္ဖာသာ စုံစမ္းမယ္ဆိုၿပီး ေတြးလိုက္သည္…။

“ဟဲဟဲ ခုဏက ဟိုေၾကာ္ျငာသီခ်င္းကိုဆိုရင္း ေယာင္သြားတာ…။ ဝင္းဝင္းကို ငါႀကိဳက္တယ္ ဝင္းဝင္းကိုပဲ ငါယူမယ္ ဆိုတာေလ…. ဟဲဟဲ…“

လင္းစိတ္ထဲ ေမးလိုက္ခ်င္သည္…။ လင္းကိုေရာ မယူခ်င္ဘူးလား မပိုင္ဆိုင္ခ်င္ဘူးလား ကိုကိုရယ္….။ ကိုကိုကို႔ လင္းျမင္ျမင္ခ်င္း ငယ္ငယ္တုန္းက မမျပတဲ့ မမကိုႀကိဳက္ေနတဲ့ မမသူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ အစ္ကိုႀကီးနဲ႔ တူသလိုပဲေတြးၿပီး အရမ္းရင္းႏွီသလို ခံစားမိေနတာပါ…။ အဲ့ကတည္းက အဲ့ကိုႀကီးပုံျမင္ေတာ့ လင္းရင္ထဲ တမ်ိဳးႀကီးခံစားခဲ့ရတယ္…။ ဘယ္သူမွမသိသလို လင္းလည္း ဘယ္သူမွ မေျပာခဲ့မိပါဘူး….။ အခု လင္း အေပါစားဆန္သလို ျဖစ္သြားလား…. လင္း မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူး…။ လင္းလည္း အံ့ၾသမိတယ္….။ ကိုကို႔ကို ဘာလို႔ စိတ္ထဲ ရင္းႏွီးေနတာလဲ ဆိုၿပီးေတာ့….။ အို… လင္းနဲ႔ ကိုကိုက မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးေလ…။

ငေပါမ ငုဝါလင္း…။ နင့္ကိုနင္ ခံစားရမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြ မေတြးနဲ႔။ နင့္ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို မပ်က္ရဘူး….။ လင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္သတိေပးလိုက္ကာ…. အေတြးလြန္သြားသည္ကို ဟန္ေဆာင္လိုက္ကာ…..

“ဟုတ္ပါၿပီရွင္… လာလာ လင္း သုတ္ေပးမယ္…..“

ဆိုၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္းကို ကုတင္ေပၚထိုင္ခိုင္းၿပီး ေရသုတ္ေပးလိုက္သည္…..။ ေရသုတ္ေပးရင္း အေတြးကိုယ္စီႏွင့္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္….။ ထို႔ေနာက္ အဝတ္အစားေတြလြဲၿပီး ေအာက္ဆင္းကာ… ထူးေက်ာ္လိုက္ေကြၽးသျဖင့္ ေ႐ႊဘဲမွာသြားစားၾကၿပီး ထူးေက်ာ္ကို ႏႈတ္ဆက္ကာ ရန္ကုန္ကို ခင္ေမာင္ဝင္း လင္းနဲ႔ မိုးသို႔ ျပန္ခဲ့ၾကသည္….။

အျပန္မွာေတာ့… မိုး ကေတာ့ အလာတုန္းကလို မ်က္စိမက်ယ္ႏိုင္။ ထူးေက်ာ္နဲ႔ ဘယ္ႏွစ္ခ်ီသြားလိုက္ရလဲမသိ…။ ဒါမွမဟုတ္ လင္းေျပာသလို ဗိုက္ႀကီးနဲ႔ ဖိခံရလို႔ပဲလားမသိ အိပ္ၿပီးလိုက္လာတာမ်ားသည္….။ လင္းကေတာ့ သူ႔ကို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ မွန္ထဲကေန ၾကည့္ေနသည္….။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံး အိပ္သြားသည္….။

ခင္ေမာင္ဝင္း မွန္ကိုခ် ေဆးလိပ္ေလးဖြာၿပီး… ကတ္ဆက္သီခ်င္းေလး တိုးတိုးေလးဖြင့္ၿပီး ကားကို အိတ္စပတ္ကားေတြ ဆိုက္တဲ့အခ်ိန္ေလာက္သာျဖစ္ေအာင္ ခ်ိန္ေမာင္းေနသည္…….။ အေတြးေတြထဲ ဝင္းေရာ အဆင္ေျပရဲ႕လား….။ သူတို႔ ေက်ာင္းမၿပီးခင္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္စစျခင္း ဝင္းက ဒူဘိုင္းကို ထြက္သြားသည္….။ ေဟာ္တယ္အလုပ္ ျဖစ္သည္..။ ဝင္းက ေက်ာင္းတက္ရင္း တဖက္က ေဟာ္တယ္ သင္တန္းေတြကိုလည္း တက္ေနသူျဖစ္သည္….။ ေနာက္ဆုံးႏွစ္မွာ ေခၚစာရတာေၾကာင့္ သူ႔ကို ခင္ေမာင္ဝင္း တားေပမယ့္ ထြက္သြားခဲ့သည္…။ သူ႔မိသားစုအတြက္ သူ သြားရမယ္လို႔ ေျပာသြားသည္….။

အဲ့ေနာက္ ၁ ႏွစ္ေလာက္ထဲ ဖုန္း ၄ ၊ ၅ ခါရသည္….။ အီးေမးလ္ေတာ့ အသြားအျပန္ တခ်ိဳ႕ရွိသည္….။ ေနာက္ဆုံး ဖုန္းေခၚတုန္းက သူ႔ကိုေမ့လိုက္ေတာ့ဆိုၿပီး ဘာမွန္းညာမွန္းမေျပာဘဲ တုံးတိျဖတ္သြားသည္…..။ အဲ့ေနာက္ပိုင္း ဖုန္းလည္းမလာေတာ့ အီးေမးလ္လည္းမျပန္ေတာ့…။ နဲနဲၾကာေတာ့ သူ လက္ထပ္သြားၿပီ အီးေမလ္းေတြ ထပ္မပို႔နဲ႔ဆိုၿပီး…. အီးေမးလ္တစ္ေစာင္ ခင္ေမာင္ဝင္း ရလိုက္သည္…..။

ခင္ေမာင္ဝင္း ဘယ္လိုမွ နားမလည္။ မိသားစုအတြက္ ထြက္သြားတာအထိ သူလက္ခံသည္…….။ သူ႔မွာ ဒူဘိုင္းကိုလိုက္ဖို႔ ဟိုေမးဒီေမး လိုက္လုပ္ေသးသည္…။ ဟိုေရာက္ရင္ေတာင္ လိပ္စာမသိ ဖုန္းမသိ…။ ေနာက္ဆုံး သူဆက္သြယ္လာရင္ ငါဒူဘိုင္းမွာဆိုၿပီး ေျပာလိုက္မယ္… အဲ့ၾကရင္ သူအရမ္းေပ်ာ္သြားမွာဆိုၿပီး ေတြးၾကည့္ဖူးသည္..။ ေနာက္ဆုံးမွာ… သူ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရသည္….။

သူ႔အစ္ကို အဂၤလန္ကို စေကာလားရွစ္နဲ႔ သြားလိုက္ရသည္…။ မသြားခင္ မင္း အေမအေဖတို႔နဲ႔ ေနေပးႏိုင္မလား ေမးသည္…..။ ငါသြားလို႔ မင္းလုပ္ခ်င္တာ မလုပ္ရတာမ်ိဳး ငါမျဖစ္ခ်င္ဘူး….။ မင္းလုပ္ခ်င္တာရွိရင္ ေျပာ.. ငါမသြားဘူ…။ မင္းမဟုတ္ရင္ ငါရွိမွ အေဖအေမတို႔အတြက္ အဆင္ေျပမွာဆိုၿပီး သူ႔အစ္ကိုက ေျပာသည္….။ စာေတာ္တဲ့ သူ႔အစ္ကိုကို စိတ္ခ်လက္ခ်သြားလို႔ သူ ေျပာလိုက္သည္….။ ဝင္းနဲ႔က ကံပါရင္ ျပန္ဆုံမွာလို႔ သူ ေတြးေျဖလိုက္ရေတာ့သည္…။ အဆက္အသြယ္လည္း မရေတာ့ဘဲကိုး….။ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီလည္း ဝင္းက အဆက္အသြယ္မလုပ္…။ ေနာက္ဆုံး သူအီးေမးလ္ရေတာ့ သူေတာ္ေတာ္ ခံစားလိုက္ရသည္…။ အဲ့ေနာက္ပိုင္း ဟိုလုပ္ဒီလုပ္နဲ႔ အိမ္မွာပဲ ေနေနေတာ့သည္….။

သူ႔အစ္ကိုက ဆက္တိုက္ႀကိဳးစားသြားတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းၿပီး အလုပ္အကိုင္ေကာင္းေကာင္း ရသြားသည္….။ လစဥ္ အိမ္ကိုသိန္း ၃၀ ပို႔ေပးသည္…..။ သူလည္း အဲ့မတိုင္ခင္ သူေဌးတစ္ေယာက္အိမ္က ကားေမာင္းၿပီး အိမ္အတြက္ က်ားကန္ေပးထားရသည္…။ အခုေတာ့ အဆင္ေျပသြားၿပီလို႔ ဆိုရမည္….။

ဟူး………. ခင္ေမာင္ဝင္း သက္ျပင္းပူႀကီး ခ်လိုက္သည္……။ ဝင္းကို သူစိတ္မနာ…။ ဒါေပမယ့္ သူေမးခ်င္သည္ သူနဲ႔ဘာလို႔ အတူတူရင္ဆိုင္ဖို႔ လက္မကမ္းခဲ့တာလဲ….။ သူ႔ကို မယုံၾကည္တာလား….။ သူဆက္ေတြးသည္….။ သူနဲ႔ ဝင္းက ဘဝခ်င္းတူသည္….။ မတူကတာ ဝင္းက အစ္မႀကီး… သူက ညီအစ္ငယ္….။ သူတို႔အိမ္အတြက္ သူ႔အစ္ကို ႏိုင္ငံျခားထြက္သြားသည္…။ အဆင္ေျပသြားတာေၾကာင့္ သူတို႔ အဆင္ေျပရသည္….။ ဝင္းလည္း သူတတ္ႏိုင္သည့္ လမ္းေၾကာင္းျဖင့္ သူ႐ုန္းထြက္သြားသည္….။

လင္း…. အခု ဘာအခက္အခဲေတြရွိေနလဲ…. သူသိခ်င္သြားသည္…။ လင္းနဲ႔ သူနဲ႔က ေနရာခ်င္းတူသည္… အငယ္ေတြ…..။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လင္းကို သူ သေဘာက်သည္….။ ဒါေပမယ့္ ဝင္းရဲ႕ညီမ အရင္းႀကီးဆိုရင္ သူထပ္မပတ္သက္သင့္…။ သူ႔အစ္မနဲ႔ တစ္ေန႔ေန႔ ျပန္ဆုံရင္ ဘယ္လိုမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၾကမလဲ…။ ေနာက္ဆုံး ခင္ေမာင္ဝင္း ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္….။ လင္းရဲ႕ အခက္အခဲကို ကူညီမယ္….။ ဒါေပမယ့္ သူမသိေအာင္သာ ကူညီေပးမယ္…။ ၿပီးရင္ ဝင္းရယ္ လင္းရယ္ သူရယ္ ဒီဘ၀ အတြက္ ဆက္ရန္မရွိ…….။

ကားေနာက္ၾကည့္မွန္ကေန လင္းကို ၾကည့္လိုက္သည္…။ မိုးနဲ႔ မွီရင္း ကေလးတစ္ေယာက္လို အိပ္လိုက္လာသည့္။ လင္းကို ခင္ေမာင္ဝင္း မွန္ထဲကေန ဝေအာင္ၾကည့္ေနလိုက္ေတာ့သည္………။

ထို႔ႏွင့္ လမ္းမွာ အေပါ့အပါးသြား ခဏသာရပ္ၿပီး ဘာမွမစားမေသာက္ခ်င္ၾကတာေၾကာင့္ ဆက္တိုက္ေမာင္းလာခဲ့ၿပီး မနက္ရန္ကုန္ဝင္ေတာ့ သူတို႔ကိုလာႀကိဳေပးသည့္ ေခ်ာ္တြင္းကုန္း ေညာင္ပင္မွတ္တိုင္နားမွာပဲ ကားရပ္ေပးလိုက္သည္…။ ကားေပၚကဆင္းေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ရင္း လင္း ဖုန္းထုတ္လိုက္သည္…။ ခင္ေမာင္ဝင္းကို ဖုန္းနံပတ္ေတာင္းေစခ်င္လို႔ ဖုန္းျမင္ၿပီး သတိရေအာင္ျဖစ္သည္….။ ခင္ေမာင္ဝင္းသိသည္ သို႔ေသာ္ မေတာင္း နားလိုက္ၾကေတာ့ေနာ္ဆိုၿပီး ႏႈတ္ဆက္ကာ ျပန္လာခဲ့လိုက္သည္….။ မိုးနဲ႔လင္းလည္း တကၠစီတစ္စီးျဖင့္ ထြက္သြားၾကသည္။

သုံးေလးရက္ေလာက္ေနေတာ့ ညဖက္အိပ္ခါနီး ခင္ေမာင္ဝင္း လင္းကို ဘယ္လိုကူညီရမလဲ ေတြးရင္း… တကၠသိုလ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္း မင္းေက်ာ္ႏိုင္ရဲ႕ ဗီဒီယိုေကာ ဝင္လာသျဖင့္ ကိုင္လိုက္သည္….။

“သားရီး… ဘာလုပ္ေနလဲ…. ငါဘယ္ေရာက္ေနလဲ ၾကည့္စမ္း….“

“မင္းေမႀကီးေတာ္ ကလပ္ေရာက္ေနတာလား…..။ မင္းေတာ္ေတာ္ ေကာင္းေနတာလား…။ ကြဲၿပဲေနတာပဲ“

“ေအး ဗုဒၶဟူးည ေလဒီဖရီးႏိုက္ေလ ေဆာ္ေတြအမ်ားႀကီးပဲ…..။ မင္းကို ငါေခၚေနတာ ဘယ္လိုလဲ…. ငါအခု အိမ္သူႀကီး လုပ္ေနတယ္ကြ…။ မင္း ဒီလလာမယ္ဆို မင္းအတြက္ အခန္းတစ္ခန္း အလြတ္ရွိတယ္ကြာ….။ ဒီမွာၾကည့္ ဘယ္သူလဲလို႔…..“

ဖုန္းကင္မရာကို ေဘးက တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကို ျပလိုက္သည္….။

“ဟ….လြင္ေမာင္ေရာပါလား…. မင္းသေဘၤာတက္ေနတာ မဟုတ္လား….“

သေဘၤာသားလြင္ေမာင္က ဖုန္းကိုယူလိုက္ၿပီး…..

“ငါ့သေဘၤာ စင္ကာပူကို အခုကပ္ေနတာ….။ ငါဒီကေန ျပန္ရမွာေလ….။ အဲ့တာ မင္းေက်ာ္ႏိုင္က ငါ့ကို တစ္ပတ္ေလာက္ေနဦးဆိုၿပီး ဆြဲထားတယ္။ မင္းကိုလည္း ေခၚထားတယ္ ေျပာတယ္ေလ….။ ငါက တစ္ပတ္မရဘူး ကုမၼဏီကို သတင္းပို႔ရဦးမွာ…။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္၂ ရက္ေနျပန္ရမယ္…။ တကယ္လို႔ မင္းလာမယ္ဆို မင္းနဲ႔ျပန္လိုက္လာမယ္ဆိုၿပီး ေျပာထားတယ္….“

ဖုန္းကို မင္းေက်ာ္ႏိုင္ ျပန္ယူလိုက္ၿပီး….

“ေအး ဟုတ္တယ္ သားရီး မင္းလာခဲ့ ငါတို႔မဆုံတာၾကာၿပီ….“

ခင္ေမာင္ဝင္း ေခါင္းထဲ အေတြးတစ္ခု ရသြားသည္…..။

“မနက္ျဖန္ ဖုန္းေခၚလိုက္မယ္…… သားရီး“

“အိုေက..ကြာ ဘိုင္ဘိုင္“

ဆိုၿပီး မင္းေက်ာ္ႏိုင္နဲ႔ လြင္ေမာင္ လက္ျပၿပီး ဖုန္းခ်သြားသည္….။ ခင္ေမာင္ဝင္း စကားေအးေဆးေျပာခ်င္သည္…။ ကလပ္ထဲေရာက္ေနေတာ့ ေျပာလို႔မေကာင္း…..။ ဘာလုပ္ရမလဲ ဆက္ေတြးရင္း … သူ႔ဆီ မိုး ဖုန္းနံပတ္ရွိသည္… အခ်ိန္က ည ၁၁ ခြဲ အိပ္မအိပ္မေသခ်ာေသး… မက္ေဆ့ပို႔လိုက္သည္……။

“မိုး အိပ္ၿပီလား…..“

တီတီ…. မက္ေဆ့ျပန္လာသည္….။

“မအိပ္ေသးဘူး အစ္ကို“

“ကြၽန္ေတာ္ ဖုန္းေခၚလို႔ရမလား… လင္းရွိလား….“

“ေခၚလို႔ရပါတယ္…. လင္းက သူ႔အိမ္မွာေလ….“

ခင္ေမာင္ဝင္း ဖုန္းေခၚလိုက္သည္……။

“မိုး…. ကြၽန္ေတာ္ လင္းအေၾကာင္း နဲနဲေမးခ်င္လို႔…. ရမလားမသိဘူး…။ ၿပီးေတာ့ အခုလိုေမးတာ သူ႔ကိုမသိေစခ်င္ဘူး….“

“ရပါတယ္ ကိုခင္ေမာင္ဝင္း ေျပာပါ…..“

“ကြၽန္ေတာ္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာမယ္ေနာ္….“

ခင္ေမာင္ဝင္း ေသခ်ာေျပာျပမွျဖစ္မည္။ ဒါမွ ဟိုဖက္ကလည္း အထင္မလႊဲမွာ… ဇာတ္ရည္လည္ဖို႔လည္း လိုသည္…။ အေျခအေနမွန္သိရဖို႔က အေရးႀကီးသည္…။

“ပထမဆုံးေမးခ်င္တာ လင္းအစ္မက သဇင္ဝင္း ဆိုတာ ဟုတ္လား…“

“ကိုခင္ေမာင္ဝင္း ဘယ္လိုသိလဲ။ မိုးနဲ႔ လင္းအစ္မနဲ႔ မဆုံဖူးေပမယ့္ လင္း ေျပာျပဖူးလို႔သိပါတယ္…။ ႏိုင္ငံျခားမွာလို႔ေတာ့ သိတယ္….။ အဆက္အသြယ္မရတာ ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီတဲ့….။ ေျပာရရင္ လင္း အခုလို လုပ္ရတာ သူ႔အစ္မေၾကာင့္လည္းပါတယ္ ကိုခင္ေမာင္ဝင္းရယ္….“

“ဟုတ္… ကြၽန္ေတာ့္ကို မိုး သိသေလာက္ေလး ေျပာျပေပးပါလား….။ ကြၽန္ေတာ္ လင္းကို ကူညီႏိုင္တာရွိရင္ ကူညီခ်င္လို႔ပါ…။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ သဇင္ဝင္းနဲ႔က ေက်ာင္းတုန္းက သိခဲ့ဖူးပါတယ္…“

“မိုး သိသေလာက္ကေလ…. လင္းအစ္မနာမည္က မသဇင္ဝင္းဆိုတာ ဟုတ္တယ္….။ သူနဲ႔လင္းနဲ႔က ၈ ႏွစ္ ၉ ႏွစ္ေလာက္ အသက္ကြာမယ္ထင္တယ္….။ လင္းငယ္ငယ္ထဲက ဒူဘိုင္းကို ထြက္သြားတယ္တဲ့….။ အစပိုင္းေတာ့ အဆင္ေျပတယ္….။ သူထြက္သြားတုန္းက ေပါင္ထားတဲ့ သူတို႔အိမ္ကိုလည္း ျပန္ေ႐ြးႏိုင္တယ္… ေငြလည္း ပို႔ေပးႏိုင္တယ္….။ လင္း ေက်ာင္းလည္း ေအးေဆးတက္ႏိုင္တယ္…။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း ေငြလည္း မပို႔ေတာ့….. အဆက္အသြယ္လည္း မရေတာ့တာေၾကာင့္ လင္းတို႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကပ္တည္းသြားတယ္…။ ပိုဆိုးတာက လင္းတို႔အေမ ေဆး႐ုံတက္ရတယ္…။ အဲ့မွာ သူတို႔အိမ္ကို ျပန္ေပါင္ထားလိုက္ရတယ္…..။ သိန္း ၄၀ ေလာက္ရွိမယ္…..။ သူ႔လစာနဲ႔ သားအမိသားအဖ သုံးေယာက္စားႏိုင္ေပမယ့္ အတိုးေတြကိုေပးရမွာနဲ႔ဆို အဆင္မေျပတာေၾကာင့္…. မိုးကိုလာတိုင္ပင္တယ္….။ မိုးလည္း သူ႔ကို မလုပ္ေစခ်င္ဘူး…။ မိုးထက္ ၂ ႏွစ္ငယ္ေတာ့ ကိုယ့္ညီမေလးလိုပဲ သေဘာထားတယ္….။ ေနာက္ဆုံး…. လင္းရဲ႕ေကာင္ေလးနဲ႔ လင္း ပ်က္သြားတယ္…..။ စိတ္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ညစ္ေနတယ္…။

အခုခ်ိန္မွာ သူ ဘာမွငွဲ႔စရာ အေႏွာင္အဖြဲ႕မရွိေတာ့ဘူး။ သူမိဘအတြက္ သူ႔တို႔အိမ္ေလးျပန္ေ႐ြးဖို႔ ဘာျဖစ္ျဖစ္ လုပ္မယ္ဆိုၿပီး ေျပာလာတယ္….။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ မိုးလည္း ကိုယ့္ရဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္အလုပ္ကို သူ႔ကိုေျပာျပမိတယ္….။ ေျပာသာေျပာရတယ္ ကိုယ့္ကို အခင္ပ်က္သြားမွာနဲ႔ အထင္ေသးသြားမွားေတာ့ စိုးရိမ္မိတာအမွန္ဘဲ…။ ဒါေပမယ့္ မိုးလည္း ကိုယ့္ဘဝေပးနဲ႔ကိုယ္ မတတ္ႏိုင္ဘူး…။ ကိုယ္သိတာ ကိုယ္ေျပာလိုက္မိတယ္….။ ဒီတစ္ခုကေတာ့ ကိုခင္ေမာင္ဝင္း ယုံခ်င္မွယုံ။ လင္းရဲ႕ ပထမဆုံး ေဖာက္သည္က ကိုခင္ေမာင္ဝင္းပဲ….။

တကယ္ပါ မိုး လင္းကို ဒီအလုပ္ေျပာမိတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္ခဲ့ေပမယ့္ ကိုခင္ေမာင္ဝင္းနဲ႔ ျမင္ေတာ့ စိတ္ထဲ နဲနဲေတာ့ သက္သာရတာအမွန္ပဲ….။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို ဆက္မလုပ္ေစခ်င္ဘူး….။ သူကေတာ့ သူ႔အိမ္အေႂကြးေၾကတဲ့အထိေတာ့ ႀကိတ္မိတ္လုပ္မယ္လို႔ ေျပာပါတယ္….။ မိုးသိတာက ဒါပါပဲ….။ အခု မိုးေျပာခဲ့တာေတြ ကိုခင္ေမာင္ဝင္း ယုံခ်င္မွယုံပါ…။ ဒါေပမယ့္ မိုး သစၥာဆိုရဲတယ္ အမွန္ေတြပဲဆိုတာကို…..“

ခင္ေမာင္ဝင္း စိတ္ထဲ ဆစ္ခနဲေနေအာင္ နာက်င္သြားရသလို လင္းအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသြားသည္…။ လင္းကိုသနားေၾကာင္း မိုးကို သြားေျပာလို႔မေကာင္း မိုးလည္း သူ႔အခက္အခဲေၾကာင့္ ဒီအလုပ္က ဒိုင္လွ်ိဳလုပ္ေနရတာ ျဖစ္ႏိုင္သည္…..။ လူတိုင္း အပူကိုယ္စီပါလား…..။ ခင္ေမာင္ဝင္း သိခ်င္တာ ေမးလိုက္သည္……..။

“ မိုး လင္းရဲ႕ မွတ္ပုံတင္နာမည္ရယ္…. သူကိုင္တဲ့ ဖုန္းနံပတ္ရယ္… ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာျပပါလား…..“

“ဟို သူ႔နာမည္က ငုဝါလင္း…. ဖုန္းနံပတ္က ၀၉————“

ခင္ေမာင္ဝင္း ခ်ေရးလိုက္ၿပီး

“ေက်းဇူးပါမိုးရယ္….. အခုလိုဆက္တာ… လင္း မသိပါေစနဲ႔ေနာ္……… သူ႔ကို မခံစားေစခ်င္လို႔ပါ…“

“စိတ္ခ်ပါ ကိုခင္ေမာင္ဝင္း…. လင္းအတြက္ ေကာင္းမယ္ဆို မိုး ႏႈတ္လုံပါ့မယ္……“

……………………………………………

တနလၤာေန႔မို႔ ငုဝါလင္း ဘဏ္မွာ အလုပ္မ်ားေနသည္…..။ ထမင္းစားခ်ိန္နားတုန္း ဖုန္းတစ္ေကာဝင္လာသျဖင့္ ကိုင္လိုက္ရာ….

“ဟယ္လို မငုဝါလင္းနဲ႔ ေျပာခ်င္လို႔ပါ…“

“ဟုတ္ကဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ေ႐ႊျမန္မာကပါ…။ အစ္မအတြက္ ေငြလႊဲ သိန္း ၄၀ ေရာက္ေနလို႔။ အဲ့တာ လာထုတ္လို႔ရပါတယ္လို႔ အေၾကာင္းၾကားတာပါ ခင္မ်ာ…“

“ရွင္“

လင္း အံ့ၾသသြားသည္….။ သိန္း ၄၀ ေတာင္ ေငြလႊဲေရာက္တယ္ဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံျခားကလႊဲတာလား ဒါဆို မမဆီကလား မသိဆိုၿပီး….

“ဘယ္ကေငြလႊဲလဲရွင္ လႊဲသူက ဘယ္သူလဲရွင္….“

“စင္ကာပူက လႊဲတာပါ….။ လႊဲသူက ေဒးဗစ္ (မသဇင္းဝင္း မိတ္ေဆြ) လို႔ ေရးထားပါတယ္….။ အစ္မ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆိုင္လိပ္စာ သိပါလားခင္မ်ာ။ မသိရင္ မက္ေဆ့ပို႔ေပးလိုက္ပါ့မယ္..“

“ဟုတ္…ေက်းဇူးပါရွင္…“

မမဆီက ေငြလႊဲေရာက္လာၿပီ သိန္း ၄၀ လုံးခနဲဆိုေတာ့ အိမ္ျပန္ေ႐ြးလို႔ရၿပီ။ သူ အရမ္းေပ်ာ္သြားသည္….။ ထမင္းေတာင္ ဆက္မစားႏိုင္ မိုးကို သြားရွာသည္….။

“မိုး မိုး…“

“ဘာလဲ လင္း အေမာတေကာနဲ႔“

လင္း ဝမ္းသာမ်က္ရည္ေလး ဝဲၿပီး…

“မမဆီက ေငြလႊဲေရာက္လာၿပီး သိန္း ၄၀ ကြက္တိပဲ…။ ဟင့္ ဟင့္… လင္းတို႔အိမ္ေလး ေ႐ြးလို႔ရၿပီ ေပ်ာ္လိုက္တာ မိုးရယ္….“

“ဟုတ္လား ဝမ္းသာလိုက္တာ လင္းရယ္…။ လင္းမမ လႊဲလိုက္တာေပါ့…“

“မမမိတ္ေဆြ ေဒးဗစ္လို႔ေျပာတယ္…။ စင္ကာပူက လႊဲလိုက္တာတဲ့….။ မမကလည္း ေငြလႊဲထားၿပီး ဖုန္းေလးေတာင္မေခၚဘူး….“

မိုး မ်က္ရည္ေလးေတြ သုတ္ၿပီး ေျပာေနတဲ့ လင္း ကိုၾကည့္ၿပီး သူပါ ဝမ္းသာလြန္းတာေၾကာင့္ မ်က္ရည္ေလးေတာင္ လည္သြားမိသည္…..။ သူ ဝမ္းသာသည္….။ သူ မလုပ္ေစခ်င္တဲ့ သူ႔လိုအခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ လင္း လုပ္စရာမလိုေတာ့ၿပီ….။ လင္း ဒီအလုပ္ကို ေယာင္ၿပီးေတာင္ ျပန္မေရာက္ေအာင္လည္း ေနာက္တစ္ခါလာေျပာရင္ သူ ရေအာင္တားမည္….။ ဒါေပမယ့္ လင္း အခုလို ေပ်ာ္သြားတာေၾကာင့္ မိုး ေနာင္တရမိသည့္စိတ္မ်ား ေျပေလ်ာ့သြားေတာ့သည္….။

…………………………………………………..

ခ်န္ဂီေလဆိပ္……

ခင္ေမာင္ဝင္း ဂ်ဴတီဖရီးကဆြဲလာတဲ့ ဒဘယ္ဘလက္ တစ္ေတာင့္ကို လာႀကိဳတဲ့ မင္းေက်ာ္ႏိုင္ကို ေျမႇာက္ျပလိုက္သည္…..။ လက္ေဂ့ကို ဆုံလည္စက္ကေန ယူထုတ္ၿပီး ေထာ္လီနဲ႔တင္ၿပီး ထြက္လာသည္…….။ မင္းေက်ာ္ႏိုင္က ခင္ေမာင္ဝင္းဆီက လွမ္းယူလိုက္သည္….။

“ေပးေပး သားရီး အရက္ပုလင္း…“

“မင္းေမႀကီးေတာ္…. ငါ့အိတ္ေတာ့ မတြန္းေပးဘူး အရက္ပုလင္းေတာ့ လွမ္းယူတယ္။ ေတာ္ေတာ္ တရားက်ဖို႔ေကာင္းတဲ့ေကာင္…“

“ဟဲဟဲ ငါႀကိဳက္လို႔ပါကြာ……“

“ေအာင္မေလး အခု ဂ်ဴတီဖရီးမွာ ေဒၚလာ ၅၀ ေလာက္ရွိတဲ့ ပုလင္းကို ကလပ္ထဲ ေဒၚလာ ၃၀၀ ေလာက္ေပးၿပီး ပုလင္းေဖါက္တဲ့ေကာင္ေတြကမ်ား….“

“တခါတေလပါကြာ သားရီးကလည္း…. ဒါေတြေျပာမေနစမ္းပါနဲ႔……။ ဒါနဲ႔ မင္းေကာင္ လြင္ေမာင္ ဒီေကာင္ဘာအခ်ိဳးလဲ….“

“ေအးေအး မင္း ဆဲမွာစိုးလို႔ ငါပဲေျပာခိုင္းတယ္….။ သူလာလို႔မရဘူးတဲ့ အိမ္ကိစၥရွိတယ္ဘာညာနဲ႔ကြာ….။ ငါထင္တာေတာ့ သူ႔ေကာင္မေလး မလႊတ္ဘူးထင္ပါတယ္..“

“ေအးေပါ့ကြာ ေဆာ္ငယ္ငယ္ေလးရထားေတာ့ အလိုလိုက္ရမွာေပါ့….။ သူနဲ႔လည္း ကဲၿပီးသြားၿပီဆိုေတာ့…. မင္းနဲ႔ကဲဖို႔ပဲ က်န္ေတာ့တယ္…။ မင္း ဘယ္ေလာက္ေနမွာလဲ….“

“ ၂ ပတ္ေလာက္ေပါ့…. ငါ့မိဘေတြလည္း တရားစခန္း ၃ ပတ္ ဝင္မွာမို႔ အေတာ္ျဖစ္သြားတယ္….။ မဟုတ္ရင္ ငါလာဖို႔ ေနာက္ဆံတင္းေနရဦးမယ္…..။ နယ္ကအစ္မဝမ္းကြဲလည္း အတူတူဝင္မွာဆိုေတာ့ ပိုအဆင္ေျပတာေပါ့…..

“ေကာင္းတယ္…. စင္ကာပူကေတာ့ ပိုက္ဆံရွိရင္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္…..“

“ေအးကြာ ငါလည္း အခုမွေရာက္ဖူးတာ….။ မင္းအားကိုးမယ္ေနာ္……“

“မင္းကလည္းကြာ… ရပါတယ္……. အားကိုးလိုက္စမ္းပါ….။ ငါ့မွာ ရန္ကုန္လည္း မျပန္ျဖစ္ေတာ့ မင္းတို႔လာမွပဲ ေပ်ာ္ရမွာ“

ခင္ေမာင္ဝင္း သူငယ္ခ်င္းကို သနားသြားသည္…။ ဒီေကာင္က မိန္းမနဲ႔ ကြာရွင္းထားတာျဖစ္သည္….။ အဲ့ေတာ့ ရန္ကုန္ကိုမျပန္ဘဲ စင္ကာပူမွာပဲ ေနေနသည္…။

“ေအးပါကြာ… ငါနားလည္ပါတယ္….။ ဒါနဲ႔ ငါမင္းကိုအကူအညီေတာင္းတာ လုပ္ေပးတာလည္း ငါ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…..။ ေရာက္တုန္း အမုန္းကဲတာေပါ့…။ OK lah Can Lah ဟဲဟဲ“

“ Ok တယ္ Can ကန္တယ္ကြာ……“

ဆိုၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္းဖင္ကို ဖြဖြေလး ဟန္လုပ္ ကန္လိုက္ေလသည္……။

“ဟားဟား…..“

……………………………………………………….

စင္က်ားဗူး

အဲ့ေန႔ည ခင္ေမာင္ဝင္းနဲ႔ မင္းေက်ာ္ႏိုင္ တစ္ပုလင္းနဲ႔ မေလာက္မွန္းသိသျဖင့္ လိုလိုမယ္မယ္ ည ၁၀ နာရီခြဲေက်ာ္လွ်င္ ထြက္ဝယ္မရတာေၾကာင့္ ခင္ေမာင္ဝင္းႀကိဳက္တဲ့ အဆာဟိ ဘီယာပုလင္းႀကီး ၆ ပုလင္း ေဆးလိပ္အျပင္ အျမည္းေတြ အနီးအနား Food court ကေန ဆြဲထားၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ၉ နာရီထိုးကေန စၿဖိဳလာလိုက္တာ ည ၁၂ နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ အရက္ပုလင္းကုန္လို႔ ဘီယာပုလင္းေတြ ၃ ပုလင္းေျမာက္ ျဖစ္လာသည္…..။ ေဆးလိပ္ထေသာက္လိုက္ စားလိုက္ ေသာက္လိုက္နဲ႔ ငယ္ငယ္ တကၠသိုလ္က အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေျပာရင္း…. မင္းေက်ာ္ႏိုင္ ခင္ေမာင္ဝင္းကို ေမးလိုက္သည္…။

“သယ္ရင္း မင္း သဇင္ဝင္းနဲ႔ အဆက္အသြယ္ရလို႔လား… မင္းေငြလႊဲခိုင္းတာ သူ႔အိမ္ကိုလား…..“

“ႏိုး…ရက္စ္….“

“မင္းမူးေနၿပီလား ….“

“ရက္စ္…ႏိုး….“

“ဟာ….လာေနာက္ေနတယ္…..“

“မေနာက္ပါဘူးကြာ ပထမႏိုးဆိုတာ ဝင္း ငါ့အဝင္းေလးနဲ႔ ေအ့… အဆက္အသြယ္မရဘူး….။ ရက္စ္ဆိုတာ သူ႔ ညီ.. ည အဲ့ သူ႔အိမ္ကို လႊဲလိုက္တာ ဟုတ္တယ္….“

လင္းအေၾကာင္း မေျပာခ်င္တာေၾကာင့္ အိမ္လို႔ပဲေျပာလိုက္သည္…။

“ဒုတိယ ရက္စ္ ဆိုတာက မူးေနၿပီး ႏိုးဆိုတာက မူးေပမယ့္ အသိမေပ်ာက္ေသးဘူး ေျပာတာ….“

“ အာလမာ့… ေဆာက္ဆန္းႀကီး လာေျဖေနတယ္… မူးေနတာေတာင္ ပိုမူးသြားတယ္….“

“ဘာလဲကြ အာလမာ့“

“အာေမဋိတ္သံပါကြာ ေအာင္မေလးတို႔ အိုးမိုင္ေဂါ့ တို႔လိုေပါ့…။ ငါလည္း ဒီကလူေတြ ေရွာ့ရရင္ေျပာသလို အက်င့္ပါသြားလို႔… ဟဲဟဲ“

“မေလးစကားလား….“

“ေအး..“

“မေလးမွာ အာလမာ့ ျမန္မာျပည္ေရာက္ေတာ့ ေအာင္မေလး…. ဟားဟား.. ခပ္ဆင္ဆင္ပဲ“

“ေအး ငါေမးတာ ေသခ်ာေျဖစမ္းပါဦး….“

“ငါ ဝင္းနဲ႔ အဆက္အသြယ္မရဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါစုံစမ္းေတာ့ သူ႔အိမ္ အဆင္မေျပျဖစ္ေနတာတစ္ခုအေၾကာင္း သိရေတာ့ ငါကူညီေပးႏိုင္တာေလးကူညီေပးတာပါ….။ ငါမင္းကို တစ္ခုေတာ့ေျပာခ်င္တယ္….။ ငါအခု ထြက္လာတာ စေတးလာေရွာင္တာ…..“

မင္းေက်ာ္ႏိုင္ ေခါင္းႀကီးသြားသည္…..။ ဘယ္စေတးကို လာေရွာင္တာလဲ။ အမႈမ်ား ျဖစ္ခဲ့လို႔လားေပါ့…။

“မင္းက ဘာကိုစေတးလာေရွာင္တာလဲ။ ဘာလဲ မင္းတို႔တစ္အိမ္လုံး အဂၤလန္သားေတြ ခံလိုက္ၾကၿပီလား….။ မင္းအစ္ကိုက အဲ့မွာမလား….“

“မင္းေမႀကီးေတာ္မို႔လို႔ အဂၤလန္သားေတြကို ခံရမွာလားဟ….“

“ဟာ အဂၤလန္ႏိုင္ငံသား ခံယူလိုက္တာလားလို႔ ေမးတာ“

“မခံယူပါဘူး….“

“ဒါဆို ဘာကို စေတးေရွာင္ေနတာလဲ…“

“ငါ့ႏွလုံးသား…. ငါ့ႏွလုံးသား နယ္ကြၽံမိသြားလို႔….“

“ျဖစ္လာျပန္ၿပီ အသည္းအသန္…. သဇင္ဝင္းေၾကာင့္လား….“

ေက်ာင္းတုန္းက ခင္ေမာင္ဝင္း သဇင္ဝင္းနဲ႔ ရန္ျဖစ္လာရင္ မင္းေက်ာ္ႏိုင္ဆီလာေနၾက။ အိပ္ေနရင္ေတာင္ အရက္ဆိုင္ဆြဲေခၚၿပီး ရင္ဖြင့္ၿပီး အေမွာက္ေသာက္…။ အဲ့ၾကရင္ သဇင္ဝင္းဆီ ဖုန္းဆက္ေပးရသည္….။ မင္းေက်ာ္ႏိုင္ ငယ္ဘဝေတြကို အမွတ္ရသြားသည္…။ သဇင္ဝင္း ေက်ာင္းထြက္သြားတုန္းကလည္း အ႐ူးမီးဝိုင္း ခင္ေမာင္ဝင္း ခံစားခဲ့ရသည္……။

“ဝင္းအေၾကာင္း အခုလာမေျပာနဲ႔….။ သူ႔ကိုမမုန္းဘူး…။ ဒါေပမယ့္ ငါႏွလုံးသားဂ အနယ္ထိုင္သြားၿပီ အခ်ိန္က ကုစားေပးလိုက္ၿပီးၿပီ….။ အခု အနယ္ထိုင္ေနတဲ့ ေအ့… ငါ့ေခ်ာ္.. ေခ်ာ္ရည္ေတြကို ျပန္ထြက္လာေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္တဲ့ ေကာင္မေလး ေတ်ာက္ေၾကာင့္ ေအ့…“

ခင္ေမာင္ဝင္း ေတာ္ေတာ္အရွိန္တက္ေနၿပီျဖစ္သည္….။ အရက္နဲ႔အတူ ရန္ကုန္မွာတုန္းက ၿမိဳသိပ္ထားတဲ့ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြ ပြင့္အံလာသည္….။ ေက်ာင္းတုန္းထဲက ရင္ဖြင့္ေနၾက သူငယ္ခ်င္းမို႔လို႔ မူးလာသည္ႏွင့္ အရင္လို ခံစားခ်က္ေတြ အလြယ္တကူ ထြက္က်လာသည္…။

“မင္းဟာဂ ေခ်ာ္ရည္ဟုတ္လို႔လား လရည္မ်ား ျဖစ္ေနမလားကြ ေဟွာင့္…“

“ငါ ေသာက္ခြက္႐ိုက္လို႔ ဂ်မန္ခန္ဒါ ေရာက္သြားမယ္….“

“လခြီး စလုံးမွာ ဂ်မန္ခန္ဒါ မရွိဘူးကြ….“

“ေဟ့ေရာင္ ငါအေကာင္းေျပာေနဒါ…..“

“အေကာင္းပဲေျပာေျပာ အဆိုးပဲေျပာေျပာ ငါမင္းကို တစ္ခုေတာ့ေျပာမယ္… ေအ့… ငါ့တုန္းက ဟက္တက္ႀကီးကိုကြဲတာ ငါရင္ဘက္ႀကီး….. ဘယ္ေလာက္နာတယ္ထင္လဲ….“

မင္းေက်ာ္ႏိုင္ ကြာရွင္းတုန္းက ခံစားရတာကို တင္စားေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္…။

“မသိဘူးေလ….“

“ေအး ကြဲသြားတဲ့ ငါ့… ရင္ဘက္ႀကီးကို စူပါ… စူပါဂလုနဲ႔ ျပန္ကပ္လို႔ မရဘူးကြ…. အဂၤေတနဲ႔လည္း မံလို႔မရဘူး…..“

“အဲ့ေတာ့ မင္းဟာက ပုပ္သြားေရာလား….“

“ေဟ့ေဟ့ စကားျဖတ္မေျပာနဲ႔…. ငါဖီးလ္ေနတာ… ရင္ဘက္ကြဲတာကို ခ်ဳပ္ရတယ္…. ၿပီးေတာ့ အနာက်က္ေဆးေသာက္ရတယ္….. ေျပာခ်င္တာကြာ ဓါးရွရင္ ဓါးရွတာေပ်ာက္တဲ့ေဆးေသာက္ ေခါင္းကိုက္ရင္ ေခါင္းကိုက္ေျပာက္ေဆးေသာက္ ႏွာေဆးရင္ ႏွာေဆးေပ်ာက္မယ့္ေဆးေသာက္ ဒါပဲ…ေဟ့ေကာင္ ၾကားလား ဒါပဲလို႔….. ဪ ေမွာက္သြားၿပီ လဒ……“

နံရံကိုေက်ာ္မွီထားရင္း ခင္ေမာင္ဝင္း က်ိဳးသြားေနၿပီျဖစ္သည္…..။ မင္းေက်ာ္ႏိုင္လည္း ခင္ေမာင္ဝင္းကို လွဲခ်လိုက္ၿပီး ေခါင္းေအာက္ေခါင္းအုံးခံ ေစာင္ၿခဳံေပးၿပီး သူလည္း ယိုင္တိုင္တိုင္နဲ႔ ေမႊယာေပၚ ေမွာက္ခ်လိုက္ေလေတာ့သည္……။ ေနာက္ေန႔ ေန႔လည္မွ ႏိုးလာၾကၿပီး အနီးနားက ဖုေကာ့က္မွာပဲ စားရင္း ခင္ေမာင္ဝင္းကို ေမးလိုက္သည္…..။

“သားႀကီး ညၾကရင္ ေဂလမ္းသြားၾကမလား….“

“သြားမလို႔လား…..ဘာညာလား…“

“ေအး… မင္းအတြက္ ေဆးေတြ႕လိုေတြ႕ျငားေပါ့..။ မေပ်ာက္ရင္ေတာင္ သက္သာလည္း မဆိုးဘူး…“

“ေအးသြားတာေပါ့…ေရာက္ဖူးတာေပါ့…..“

“အိုေက“

ည ၇ နာရီခြဲေလာက္ ေဂလမ္းေလာ္ရန္ ၁၄ ကေန ၂၁ ထိ မွန္ခန္းထဲ ထိုင္ေနသည့္ ထိုင္းမေလးေတြ တ႐ုတ္မေလးေတြ ဗီယမ္နမ္မေလးေတြ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၿပီး မင္းေက်ာ္ႏိုင္ ခင္ေမာင္ဝင္းကို စိတ္ႀကိဳက္ေတြ႕လား ေမးလိုက္သည္…။

“ဘယ္လိုလဲ ေတြ႕လား…..“

“ဟို ၁၉ လမ္းထဲက တစ္ခန္းမွာေတာ့ မဆိုးဘူးလားလို႔ ထိုင္းမေလး….. အဲ့ျပန္သြားမလား…. မင္းေရာ ေတြ႕ထားေသးလား… မင္းေတြ႕တာရွိရင္ အဲ့သြားမယ္ေလ…..“

“ရတယ္ရတယ္ မင္းေတြ႕ထားတဲ့ဆီသြားမယ္…. ရွိေသးရင္ မင္းအဲ့တစ္ေယာက္နဲ႔ ဝင္လိုက္ေလ…. ငါ တစ္ေယာက္ေခၚလိုက္မယ္…..“

“မင္းစိတ္ႀကိဳက္မျဖစ္ရင္ေရာ….“

“ျပသနာမရွိဘူး…. ေဆာ္မေခ်ာလည္း ငါက အိုေကတယ္…။ မေခ်ာတဲ့ေဆာ္ေတြက ဆက္ဆံေရးပိုေကာင္းတယ္….။ လူသိပ္မေခၚေတာ့ တစ္ေယာက္လာ အဲ့တစ္ေယာက္ကို ေသခ်ာလုပ္ေပးတယ္…“

“ဪ ဒီလိုလား…။ ငါေတာ့ ေခ်ာတာေလးပဲ ဝင္မယ္….။ မင္းလိုႀကီးေတာ့ မေနတတ္ေလာက္ဘူး ထင္တယ္….“

“ေအးပါကြာ…ဒီအခန္းလား…“

“ေအး…“

ခင္ေမာင္ဝင္းနဲ႔ မင္းေက်ာ္ႏိုင္ ျမန္မာလိုေျပာေနတာကို ၾကားသြားတဲ့ မွန္ခန္းေရွ႕က စလုံးတ႐ုတ္ႀကီးက

“ ငါးဆယ္ငါးဆယ္ ေကာင္းတယ္ ခ်ေကာင္းတယ္“

ျမန္မာမွန္းသိသျဖင့္ ျမန္မာလိုတတ္သေလာက္ျဖင့္ ေခၚေလသည္….။

“မင္းေမႀကီးေတာ္ ဘိုးေတာ္က ခ်ေကာင္းတယ္ဆိုပဲ…. ဟားဟား…“

“ေအးမင္းေ႐ြး မင္းခုနကတစ္ေယာက္ ရွိေသးလား…“

“ေအး နံပါတ္ ၃“

“အိုေက “

မင္းေက်ာ္ႏိုင္ ေဘးက ခ်ေကာင္းတယ္ ဆိုတဲ့ ေပါက္ေဖာ္ဖက္လွည့္ၿပီး

“ ေဘာစ့္ နံပတ္သရီး အမ္ အိတ္ထ္….. ဟီ ဝန႔္ နံပတ္ သရီး အိုေက“

စလုံးတ႐ုတ္ႀကီးမွ

“ရတယ္ ရတယ္“

လို႔ ျပန္ေျပာၿပီး ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ကို ေခၚလိုက္ေလသည္။ ၿပီးေနာက္ ပိုက္ဆံေတာင္းသည္။ မင္းေက်ာ္ႏိုင္ ၂ ေယာက္စာ ၁၀၀ ထုတ္ေပးလိုက္သည္…..။ ခင္ေမာင္ဝင္းအား…

“သားႀကီး ၂၅ မိနစ္ပဲေနာ္…. မင္းအခ်ိန္မဆြဲနဲ႔ သြားသြား မင္းေကာင္မေလးေနာက္ လိုက္သြားေတာ့….“

နံပတ္ ၃ ေကာင္မေလးမွ ကမ္း ကမ္း ဆိုၿပီး ေခၚရာေနာက္ ခင္ေမာင္ဝင္း လိုက္သြားရင္း လွည့္ကာ… မင္းေက်ာ္ႏိုင္ကို…

“မင္းေမႀကီးေတာ္ ၂၅ မိနစ္ပဲလား…“

“ေအး… မင္းဆက္ေနခ်င္ရင္ ေနာက္ဆက္ရွင္ယူလို႔ရတယ္…. မင္းသေဘာ….“

ဆိုၿပီး လက္သန္းနဲ႔ လက္မကို ဖုန္းဆက္သည့္ပုံလုပ္ျပၿပီး ထပ္ေနခ်င္ ဖုန္းဆက္ဆိုသည့္သေဘာ လုပ္ျပလိုက္သည္…..။ ခင္ေမာင္ဝင္း အခန္းထဲေရာက္ေတာ့…. နံပတ္၃ က အက်ီေဘာင္းဘီခြၽတ္ၿပီး ဒီမွာခ်ိတ္ပါဆိုၿပီး တံခါးက နံရံကပ္ခ်ိတ္ေလးကို ျပလိုက္သည္…..။ သူလည္း ခြၽတ္ခ်လိုက္သည္…။ ခင္ေမာင္ဝင္းက သြယ္သြယ္နဲ႔ ႏို႔ႀကီးႀကီးကို ေ႐ြးလိုက္တာေၾကာင့္ ေကာင္မေလးက သြယ္သြယ္ေလး ဗိုက္ေခါက္ေလး နဲနဲရွိတာကလြဲလို႔ေပါ့…။ ႏို႔ကေတာ့တ႐ုတ္ထမင္းစား ပန္းကန္လုံးေလာက္ႀကီးသည္… တင္းေနသည္…။ ဝွဲယူကမ္းဖေရာင္ဆိုေတာ့…. ခင္ေမာင္ဝင္း စဥ္းစားသည္ ထိုင္းနဲ႔ျမန္မာ သမိုင္းထဲမတည့္ ငါျမန္မာဆိုရင္ ငါ့ကို တစ္ခုခုလုပ္ရင္ ဒုကၡဆိုၿပီး ဖိလစ္ပင္းဆိုၿပီး ေျပာလိုက္သည္….။ ေ႐ႊနဲ႔ဖားကလည္း ဆင္သည္ကို……။

ဒါနဲ႔ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ေကာင္မေလးဝင္သြားၿပီး ေရပန္းပိုက္ကို ေရပူေရေအးစပ္ၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္းကိုေခၚကာ ေရခ်ိဳးေပးေလသည္…..။ ရန္ကုန္မွာ ေဆာ္ေခၚခ်ရင္ ေရခ်ိဳးေပးဖို႔ေနေနသာသာ သူတို႔ကိုေတာင္ အတင္းခ်ိဳးခိုင္းရသည္…..။ ခင္ေမာင္ဝင္းအတြက္ေတာ့ အသစ္အဆန္း ျဖစ္ေနသည္…..။ ရွာဝါခရမ္နဲ႔ တစ္ကိုယ္လုံး လိုက္ပြတ္ေပးၿပီး ဖင္ၾကား ေဂြးဥကိုပါ ေဆးေပးကာ မာခ်င္ေနသည့္ ဒုတ္ကို အေရခြံဖြင့္လိုက္လို႔ ရလားေမးေတာ့ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ရာ အေရခြံဆြဲခ်ၿပီး ဒစ္ကို ဆပ္ျပာနဲ႔ေဆးၿပီ သုံးေလးခ်က္ ထုေပးလိုက္ရာ အာ့ဆိုၿပီး အသံေလးထြက္သြားေတာ့ ေကာင္မေလး ရယ္ေလသည္…..။

ေနာက္ သူ႔ကိုလည္း ဆပ္ျပာတိုက္ရာ ခင္ေမာင္ဝင္းမ်က္လုံးက ႏို႔အုံတင္းတင္းမွာ ဆပ္ျပာနဲ႔ ဝင္းေျပာင္ေနတာကို မခြာႏိုင္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္…. ကိုင္ခ်င္လား ေမးလာတာကို မျငင္းဘဲ ကိုင္ဆိုတာနဲ႔ အားရပါးရကိုင္ၿပီး…. လွလိုက္တာလို႔ ေျပာလိုက္သည္….။ သူကလည္း စီလီကြန္ထည့္ထားတာတဲ့… အဲ့တာမို႔ အခုလိုႀကီးေနတာတဲ့….။ ဟုတ္မယ္ ႏို႔အုံေအာက္နားမွာ အရာေလးႏွစ္ဖက္လုံးေတြ႕သည္…။ ေနာက္ ခင္ေမာင္ဝင္းကို သူ႔ေက်ာကို ဆပ္ျပာပြတ္ေပးဆိုၿပီး ေျပာရာ ပြတ္ေပးလိုက္သည္…..။ ဆပ္ျပာပြတ္ေပးၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ဖင္နဲ႔ ခင္ေမာင္ဝင္း ဒုတ္ကို ျပန္ပြတ္ေပးေလသည္…။

ဆပ္ျပာမ်ားေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခုမွာ ေခ်ာေနသည္။ ပြတ္ခ်င္တိုင္း ပြတ္လို႔ေကာင္းေနသည္..။ ေနာက္ တစ္ပတ္ျပန္လွည့္ၿပီး ႏို႔ေတြနဲ႔ ရင္ဘက္ေတြကို ပြတ္ေပးျပန္သည္….။ ေအာကားထဲကလို ႏို႔ၾကားထဲ လီးနဲ႔ ေညာင့္ခ်င္ေပမယ့္ ေျပာရမွာ ရွက္ေနတာေၾကာင့္ ဆပ္ျပာကို ေရေဆးေပးတာပဲ ခံလိုက္ၿပီး လစ္စရင္းနဲ႔ ပလုပ္က်င္းခိုင္းတာ က်င္းလိုက္ၿပီး တာဝါေလးေပးၿပီး ေရသုတ္ၿပီး ေမႊယာေလးေပၚက ေစာင့္ေနေနာ္ဆိုၿပီး ေျပာသည္…။

ေကာင္မေလး ေရခ်ိဳးခန္းကထြက္လာေတာ့ သူလည္း ေရသုတ္ၿပီး လဲေနတဲ့ ခင္ေမာင္ဝင္းနားကို တက္လာၿပီး ႏို႔သီးေခါင္းေတြကို စို႔ေပးေလသည္…။ ႏို႔စို႔ေနတုန္း သူ႔ႏို႔ႀကီးေတြနဲ႔ ခင္ေမာင္ဝင္း ငပဲကို ထိၿပီးပြတ္ေနတာေၾကာင့္ ခင္ေမာင္ဝင္းဟာက မာေတာင္လာသည္….။ ေနာက္ လွ်ာနဲ႔ ခ်က္ထဲေမႊေပးၿပီး ေပါင္လုံးေတြကို လွ်ာနဲ႔ယက္ၿပီး အေပၚျပန္တက္ကာ သူ႔ႏို႔သီးေခါင္းနဲ႔ ခင္ေမာင္ဝင္းႏို႔သီးေခါင္းနဲ႔ ထိေပးသည္….။

ခင္ေမာင္ဝင္းအတြက္ ဖီးလ္ေတြတက္ေနေတာ့သည္…..။ ဪ ပ႐ိုဆိုတာ ဒါမ်ိဳးကိုေျပာတာကိုး…. စိတ္ထဲကေတြးေနရင္း….. ခင္ေမာင္ဝင္း ဒစ္ကို ငုံေတာ့မလိုလုပ္ၿပီးမွ ဒီမွာက ကြန္ဒုံးခံၿပီးပဲ မႈတ္ရတာတဲ့ ဒါေပမယ့္ မခံခ်င္ရင္ေတာ့ ပလိမ္းမႈတ္ေပးမယ္ဆိုၿပီး ေမးတယ္…..။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း မလုပ္သင့္တာ လုပ္လိုက္မိသည္…။ ပလိမ္းသာမႈတ္ဆိုၿပီးေတာ့…..။

အဲ့တာနဲ႔ ထိုင္းမေလးလည္း ဒစ္ကို အာေခါင္ထဲထို သြင္းခ်လိုက္သည္….။ အာေခါင္ထဲထိ ဝင္သြားတဲ့ အရသာကို ခင္ေမာင္ဝင္း အခုမွခံစားဖူးျခင္းျဖစ္သည္…။ လက္တစ္ဖက္က ေဂြးဥကို ဆြဲေပးေနသည္…။ အာေခါင္ထဲေရာက္ေအာင္ တြန္းတြန္းပို႔ၿပီး လီးကိုျပန္ထုတ္ၿပီး လီးကိုေဘးတိုက္ လွ်ာနဲ႔ယက္ျပန္သည္….။ ေနာက္ အရင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ စုကိုင္ၿပီး ဒစ္ကိုၿဖဲထားသည့္မို႔ ပြင့္ေနတဲ့ ဒစ္ေခါင္းကိုပဲ ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ စုပ္ယူၿပီး လွည့္လွည့္ေပးေလသည္…..။

ခင္ေမာင္ဝင္း အသံေတာင္ မထြက္ႏိုင္ေတာ့…။ ဒါၿပီးေတာ့ ခင္ေမာင္ဝင္း ေပါင္ကို ကားခိုင္းလိုက္ၿပီး ဒူးကိုေထာင္ခိုင္းလိုက္သည္…။ ေဂြးဥေအာက္ကို လွ်ာထိပ္နဲ႔ ယက္ၿပီး ေနာက္ေပါက္ကိုပါ ယက္ေပးလိုက္ေတာ့ ခင္ေမာင္ဝင္း အားခနဲ ေအာ္မိသည္ထိ ေကာင္းသြားသည္…..။

ေကာင္မေလး စုပ္ေပးတာရပ္ၿပီး ဖက္ခ္ေတာ့မလား ေမးေတာ့ ဖက္ခ္မယ္ဆိုၿပီး ျပန္ေျပာလိုက္သည္..။ ဒါနဲ႔ ကြန္ဒုံးစြပ္ေပးၿပီး အေပၚကေန ျမင္းကို ပုံမွန္စီး ေနာက္ျပန္စီး ေဘးတိုက္စီး ေ႐ႊေဘာ္ထိုး ၿပိဳင္ဘီးဆိုင္ကယ္စီး ပုံစံမ်ိဳးစုံ တရၾကမ္းစီးေပးသည္….။ ခင္ေမာင္ဝင္း မၿပီးေသးတာေၾကာင့္… နဲနဲေတာ့ မ်က္ႏွာက ပ်က္သြားသည္…။ အဲ့တာနဲ႔ ခင္ေမာင္ဝင္းကို သူကိုလုပ္ဆိုၿပီး ပလက္လွန္ကာ ကားေပးထားသည္…။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း အားရပါးရေဆာင့္ေနသည္….။ ေကာင္မေလး ေအာက္ကေန ေအာ္ၿပီး ညည္းသည့္အသံကိုက ပ႐ိုက်သည္…။ မသိရင္ သူ႔ဒုတ္ႀကီးကပဲ ကပၸလီလိုႀကီးၿပီး မဆံ့မၿပဲျဖစ္ေနလို႔ နာေနသလိုလို… အရင္းထိဝင္ၿပီး သားအိမ္ေခါင္းထိုးခြဲသလိုလို… လိုးတာ ဆရာက်သလိုလိုနဲ႔ ခံစားရေစသည္…။

ေအာ္တာေတာ့ ခိုက္သြားသည္….။ ေအာက္ကေနေသာ္လည္း ပင့္ပင့္ေပးၿပီး ၿပီးေအာင္ အကူအညီေပးေသာ္လည္း ခင္ေမာင္ဝင္း ၿပီးမရ…။ မၿပီးေသးတာနဲ႔…. ခဏဆိုၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္း လီးကိုခြၽတ္လိုက္သည္….။ ဂ်ယ္လိမ္းၿပီး ဖင္ကုန္းေပးေလသည္…။ ဖင္လုံးကို ေနာက္ကေန အားနဲ႔ ေဆာင့္ၿပီး လုပ္ပါေသာ္လည္း ခင္ေမာင္ဝင္း မၿပီးျပန္….။ ဒါနဲ႔ ေကာင္မေလး ပက္လက္ျပန္ေနေတာ့ ေပါင္ၾကားထဲဝင္ၿပီး လုပ္မယ္ဆိုၿပီး လီးအေတ့ ဂင္ဂင္ဂင္ အခ်ိန္ျပည့္ဘဲလ္သံ ျမည္လာသည္….။

ေကာင္မေလးက ဆက္ယူမွာလားေမးေတာ့.. ႏိုးဆိုၿပီး ေျဖလိုက္တယ္…..။ အဲ့တာနဲ႔ ေရခ်ိဳးခန္းထဲျပန္သြား ေရစပ္ေပးၿပီး ခ်ိဳးဆိုၿပီး ခ်ိဳးခိုင္းလိုက္တယ္….။ သူလည္း ေရလာစြတ္ၿပီး အဝတ္ေတြဝတ္ ခင္ေမာင္ဝင္းဝတ္တာ ေစာင့္ၿပီး ျပန္ထြက္လာၾကတယ္….။ အျပင္ေရာက္ေတာ့ မင္းေက်ာ္ႏိုင္က ေဆးလိပ္ေတာင္ ေသာက္ေနတယ္…..။

“လာ သားႀကီး အနာနဲ႔ေဆး တည့္ရဲ႕လား…“

“မတည့္ဘူးထင္ပါတယ္….။ မင္းက အရင္ၿပီးေနတာလား….။ ေဟ့ေကာင္ ၂၅ မိနစ္ ျမန္လြန္းတယ္ကြာ….။ ေရခ်ိဳးတာနဲ႔ တင္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ၾကာေနၿပီ…..။ မင္းက ဘယ္လိုေတာင္ ၿပီးေနတာလဲ…..“

“ငါက အက်င့္ျဖစ္ေနၿပီ ဟဲဟဲ။ ေရခ်ိဳးငါးမိနစ္ စုပ္တာမႈတ္တာနဲ႔လုပ္တာ ၁၀ မိနစ္။ မာဆက္ ၅ မိနစ္။ ေရျပန္ခ်ိဳး အဝတ္လဲ ၅ မိနစ္။ ၂၅ မိနစ္ ကြက္တိပဲ….“

“ေဘာပါကြာ ငါမၿပီးလိုက္ရဘူး အဲ့လို အေလာသုံးဆယ္ မလုပ္တတ္ဘူးကြာ… ငါနဲ႔မကိုက္ပါဘူး… ငါကႏူးႏွပ္ခ်င္တာ…. ဗိုက္ဆာတယ္ တစ္ခုခုစားရေအာင္…“

“ႏူးႏွပ္ခ်င္ရင္ ေနာက္မွ ငါ ဝက္ဆိုက္လင့္ခ္ေပးမယ္…. မင္းရွာၾကည့္…. အခုေတာ့ ဘာစားမလဲ ေဟာ့ေပါ့စားမလား….“

“ေအး ေကာင္းသားပဲ“

“ဒါဆို ဘူဂစ္ကိုသြားမယ္ ငါစားေနၾကဆိုင္ရွိတယ္ ေသာက္လို႔လည္းရတယ္…. မနက္ ၄ နာရီထိ ဖြင့္တယ္….“။