“အယ်… အကြီးကြီးပဲနော်… ဆန့်ပါ့မလား … မောင်…“

Unicode

(ဘာဂျာကောင်းတဲ့ မောင်၏ အပိုင်းဆက် ဇာတ်သိမ်းပိုင်း)

“မောင်… မနွယ်ကို ဘယ်ခေါ်လာတာလဲ… မောင်… နော်…“

“လာပါ ..မနွယ်ရဲ့ … မောင့်သူငယ်ချင်းနဲ့ ခနဝင်တွေ့ယုံပါ.. အ.. ဟီး…“

“မောင်..နော်.. မနွယ်တော့ မယုံဘူး…“

နွယ်နွယ်အေးသည် မယုံဘူးလို့သာ ပြောသော်လည်း စိုးဝင်းက လက်ကိုဆွဲထားသည်ကိုတော့ မဖြုတ်ချေ။ စိုးဝင်းက ရှေ့ကနေဆက်၍ လှမ်းတက်သွားသည်တွင် သူမကလည်း နောက်ကပါလာသည်။ စိုးဝင်းက ခပ်မြန်မြန်ဆွဲခေါ်နေသည့်အပြင် လှေကားထစ်က သုံးထပ်လောက် တက်လိုက်ရသဖြင့် အနည်းငယ်မောသလို ဖြစ်သည်။ လမ်းတလျှောက် လှုပ်ရှားနေသည့် စိတ်အခံနှင့် ရင်တွေပင် တလှပ်လှပ်ဖြစ်သည်။

စိုးဝင်းနှင့် နွယ်နွယ်အေးသည် ပန်းခြံလေးထဲတွင်တွေ့ပြီး ငါးရက်အကြာတွင် ပြန်ချိန်းတွေ့ကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒီကြားထဲ သူတို့နှစ်ယောက် တွေ့ဖြစ်ကြသော်လည်း အချိန်က ခနသာ။ နွယ်နွယ်အေးကမူ စိုးဝင်းကို အိမ်လာလည်နိုင်ကြောင်း ပြောသော်လည်း သူသည် သူမအိမ်ကိုတော့ မသွား။ စိတ်ထဲတွင် ဘာမှန်းမသိပဲ သွယ်သွယ်အေးကို ရှိန်သလိုလို အားနာသလိုလို ဖြစ်နေသည်။ အဲဒါကြောင့်ပင် မနက်တိုင်း နွယ်နွယ်အေး အီကြာကွေးလာဝယ်ရင် စိုးဝင်းက အပြင်မှာ တွေ့ကြရန် တတွတ်တွတ်ပြောခြင်း ဖြစ်သည်။ ခက်သည်က နွယ်နွယ်အေးကလည်း အလုပ်ကို KMD ကို ပြောင်းလိုက်သည်မို့ သူမမှာ အပြင်ထွက်စရာ လမ်းစသိပ်မရှိ ဖြစ်နေသည်။ အချိန်တန်ရင် သင်တန်းသွား.. ပြန်လာတော့ သွယ်သွယ်နှင့် ဆိုင်ဝိုင်းထိုင်ဖြင့် သူမသည် ခါတိုင်းလောက်ပင် အပြင်မထွက်တော့။

တကယ်တော့ နွယ်နွယ်လည်း စိုးဝင်းနှင့်တော့ တွေ့ချင်သည်သာ။ အိမ်ကို လိမ်ညာပြီးတော့ မထွက်ချင်သဖြင့် ဘာအကြောင်းပြရမှန်း မသိဘဲ အခုလောက် ကြာသွားခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒီနေ့တော့ သူမ ဘွဲ့လွန်အတွက် လိုအပ်သော စာအုပ်များကို ရှာရန် Birtish Council သွားမည်ဆိုကာ ထွက်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ မေမေက သွယ်သွယ်အေးကို ခေါ်သွားဖို့ ပြောသော်လည်း သူမမှာ စိုးဝင်းနှင့်ချိန်းပြီးသားမို့ ညီမငယ်ကို တစ်ဖက်လှည့်နှင့် ထားခဲ့ရသည်။ ဒါတောင်မှ သွယ်သွယ်က သူမကို အတင်းမေးနေသေးသည်။ ဘယ်သူနှင့် ချိန်းထားတာလဲ ဆိုတာကို..။

ဒီရက်ပိုင်းအတွင်း သူမ၏ အပြုအမူတွေက ပြောင်းလာနေ၍လား မသိ။ သွယ်သွယ်က သူမတို့၏အကြောင်းကို ရိပ်မိနေသည်။ သွယ်သွယ်က အတင်းမေးသော်လည်း သူမကလည်း ပြန်ပြောပြရမှာ ရှက်လို့ အခုထက်ထိ သွယ်သွယ်ကို တိတိကျကျ မပြောဖြစ်သေး။ တော်ကြာနေ တစ်နေ့ထဲနှင့် စိုးဝင်းဘက်ပါသွားသော အစ်မဖြစ်သူကို ဆူနေမှ ဒုက္ခ။ မိန်းကလေး ဈေးကျလိုက်တာ မကြိုက်နဲ့ဆိုရင်အခက်သား မဟုတ်လား..။

“ကဲ.. ရောက်ပြီ… ဒီအခန်းပဲ…“

စိုးဝင်းသည် ငါးထပ်က 5A လို့ ရေးထားသော အခန်းလေးရှေ့တွင် ရပ်လိုက်သည်။ ဒါက ဇော်ရဲအခန်းဖြစ်သည်။ အမှန်ဆို သူ ဒီနေရာကို မလာချင်။ သူသဇင်နှင့်တုန်းက နှပ်နေကြ inn လေးကို မနွယ်ကို ခေါ်သွားချင်သော်လည်း ဟိုက လိုက်မည် မထင်၍ ဇော်ရဲဆီပဲ ထွက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ Birtish Council တွင် မနွယ် စာအုပ်တွေ ရှာနေတုန်းကလည်း ကြိုတင် စည်းဝါးကိုက်ထားရသေးသည်။

“ဟာ..လာ…. ငစိုး…။ ဪ.. မနွယ်နွယ်လည်း ..ပါလာတာကိုး…“

“အယ်..မောင်… သူ.. သူက…“

စိုးဝင်းသည် သူ့နောက်ကနေ မရဲတရဲလေးပါလာသော နွယ်နွယ်အေးကို လှည့်ကြည့်ကာ အသာပြုံးပြသည်။

“ဟုတ်တယ်.. မနွယ်… မောင်တို့အကြောင်းကို … ဒီကောင့်ကို ပြောပြထားတယ်..“

“အယ်.. ရှက်စရာကြီး…“

နွယ်နွယ်အေးသည် မျက်နှာလေးရဲကာ ခေါင်းကလေးငုံ့သွားသည်။ စိတ်ထဲကလည်း ..မောင်ကလည်း လူတိုင်းကို လျှောက်ပြောနေတယ်ဟု အပြစ်တင်မိသည်။

“မဟုတ်ပါဘူး… မနွယ်နွယ်..။ စိုးဝင်းက ကျွန်တော့်ကိုပဲ ပြောတာပါ…။ ကျွန်တော်နဲ့ သူနဲ့က ကောင်းတိုင်ပင် ဆိုးတိုင်ပင်တွေမို့မှာ…။ နောက်ပြီးတော့ မနွယ်နွယ်လို ဆံပင်ရှည်ရှည်နဲ့ မိန်းကလေးက နှစ်ယောက်မှမရှိနိုင်လို့ ကျွန်တော် သိနေတာပါ..“

“ဟေ့ကောင်…. မနွယ်နွယ်ကို သေချာ ရှင်းပြလိုက်ဦးလေ…“

မိန်းမတွေ၏စိတ်ကို စိုးဝင်းထက်ပိုသိသည့် ဇော်ရဲက ချက်ချင်းပင် ဝင်ဖြန်ဖြေပေးသည်။ စိုးဝင်းလည်း မနွယ်စိတ်ကောက်သွားရင်ဖြင့် သူ့အကြံက ပျက်တော့မည်မို့…

“ဟုတ်ပါတယ်… မနွယ်ရယ်….။ မောင် ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပါဘူး..။ အခုလည်း ဒီဘက်ရောက်တုန်းမို့…. မနွယ်ကို မောင့်သူငယ်ချင်းနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးရအောင် ခေါ်လာတာပါ…။ တမျိုးမထင်ပါနဲ့….“

စိုးဝင်း၏ လေပြည်လေးနှင့် အပြောတွင်တော့ နွယ်နွယ်အေးသည် စိတ်ပြန်ကြည်သွားသည်။ ဇော်ရဲက သံပန်းတံခါးလေး ဖွင့်အပေးတွင်တော့ သူမကပင် ရှေ့က ဦးဆောင်ကာ ဝင်သွားသည်။ စိုးဝင်းသည် ပျော့ပြောင်းသည့် ဆံနွယ်လေးတွေ ဖုံးနေသည့် မနွယ်၏ တင်ပါးကြီးများကို ကြည့်ကာ နောက်ကပါသွားသည်။ ဇော်ရဲက လှမ်းမျက်စိမှိတ်ပြတာတောင် သူ မမြင်မိ။ ဧည့်ခန်းရှိ ဆိုဖာပေါ်တွင် ထိုင်မိကြသည်။

“တီ…တီ….တီ…“

စိုးဝင်းတို့ ဆိုဖာတွင် ဖင်ထိုင်မိယုံသာရှိသေး ဇော်ရဲ၏ခါးတွင် ချိတ်ထားသည့် ဆယ်လူလာက အသံမြည်လာသည်။

“ဟယ်လို….မင်းမင်းပြော..“

“ဪ…ကိုသားကြီး ရောက်နေတာလား… လာခဲ့မယ်လို့ ပြောလိုက်..“

“အေး….အေး…“

ဇော်ရဲသည် ဆယ်လူလာကို အသာပိတ်သည်။ သူ့ကို စူးစမ်းသလိုကြည့်နေသည့် စိုးဝင်းတို့အတွဲကို ဖုန်းကလေးမြှောက်ပြသည်။

“ခန..ကွာ.. ငစိုး… အလုပ်ကိစ္စမို့….။ မင်းတို့ .. အေးအေးဆေးဆေး နေကြဦး…“

ဇော်ရဲသည် ပြောပြီးသည်နှင့် စိုးဝင်းတို့အမေးကို မစောင့်တော့။ အခန်းတံခါးပေါက်ဆီသို့ လျှောက်သွားသည်။ ခုနက ပိတ်ထားသော တံခါးချက်ကို ပြန်ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။

“ဟင်… မောင်…. သူ.. သူက…“

“ဪ..ခနလေးပါ.. မနွယ်…။ ဇော်ရဲဆိုင်က ဒီအောက်ထပ်တွင်…. သူ မကြာပါဘူး…“

နွယ်နွယ်အေးသည် သက်ပြင်းကလေးကို မသိမသာချသည်။ စိုးဝင်းသည် သူမနှင့် နှစ်ယောက်တည်းနေချင်လို့ ဉာဏ်များတာများလား။ ကဲပါလေ.. မတွေးတော့ပါဘူး… သူ့သဘောပါပဲ… ကောင်စုတ်လေး…. ရှင်ကြောင့် ခက်တယ်….။

“မနွယ်… “

စိုးဝင်းသည် ဇော်ရဲ အခန်းပြင်ရောက်သွားသည်နှင့် အလုပ်စသည်။ ဟိုကောင်နှင့် ဇာတ်လမ်းတိုက်ထား၍ ဇော်ရဲ အသာလစ်ထွက်သွားမှန်းသိသည်။ ဒီကောင်တော့ နောက်မှ ဘီယာတိုက်ရဦးမယ်..။

“ဘာလဲ..မောင်….“

နွယ်နွယ်အေးသည် သူ့အနားကို တိုးကပ်လာသည့် စိုးဝင်းကို ပြုံးပြုံးလေးကြည့်ကာ မေးသည်။

“လှတယ်.. မနွယ်ရယ်… ဆံပင်ရှည်လေးတွေနဲ့ ..မနွယ်က အရမ်းလှတာပဲ….”

“ဆံပင်တွေပဲလား.. မောင်ရယ်…. ”

စိုးဝင်းသည် နွယ်နွယ်အေး၏ အမေးကို ပြန်မဖြေ။ သူစိတ်ကူးယဉ်ခဲ့ရသော ဆံနွယ်လေးတွေကို လက်လှမ်းလိုက်သည်။ နွယ်နွယ်ကလည်း ခေါင်းကလေး စောင်းပေးလိုက်ရာ ဆံနွယ်လေးတွေက ရှေ့ကိုငိုက်ကြ၏။ ဖြောင့်စင်းသော ဆံနွယ်လေးတွေသည် သူ့လက်ပေါ်တွင် အစီအရီပါလာသည်။ သင်းပျံ့သောရနံ့သည် ဆံနွယ်လေးတွေဆီမှ သူနှာခေါင်းဝကို ရောက်လာသည်။ စိုးဝင်း မနေနိုင်တော့။ ဆံနွယ်လေးတွေကို ပင့်ကာ နမ်းလိုက်သည်။

နွယ်နွယ်အေးသည် ဒါကိုမြင်တော့ ရင်ထဲတွင် ကြည်နူးသွားသည်။ သူမ သိသည်။ ယောက်ျားလေးတော်တော်များသည် သူမကို ဆံပင်ရှည်လေးတွေနှင့်လှသည် ဆိုတာကို အမြဲပြောနေကြ ဖြစ်သည်။ အခုတော့ ချစ်ရသော မောင်ကပါ.. သူမ၏ ဆံနွယ်လေးတွေကို မြတ်နိုးနေပါလား…။

စိုးဝင်းသည် နွယ်နွယ်အေးကို မော့ကြည့်သည်။ သူလုပ်သမျှ ပြုံးကာကြည့်နေသည်ကို တွေ့သည်။ စိုးဝင်း၏လက်တွေသည် ဆံပင်လေးတွေကို အသာလွှတ်လိုက်ပြီး မြွေကြီးတစ်ကောင်လိုပင် နွယ်နွယ်အေးကို ပတ်ရစ်သည်။ သူမခင်မျာ ကိုယ်ကလေးကော့ကာ စိုးဝင်း၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ ပြိုကျသွားသည်။ ဒါတွင်ပဲလားဆိုတော့ မဟုတ်သေး။ စိုးဝင်း၏ နှုတ်ခမ်းကလည်း သူမ၏ မျက်နှာပေါ်သို့ ဦးတည်ရောက်လာသည်။ အစပထမတော့ နဖူးပြင်… ပြီးတော့ ပါးမို့မို့… နောက်ဆုံးတော့ ဖူးဖူးကြွနေသည့် နှုတ်ခမ်းလေး…။

“အို..အင့်….“

စိုးဝင်း၏လျှာသည် သူမ၏ နှုတ်ခမ်းပါးလေးကို တွန်းကာ ဝင်ရောက်လာသည်။ အထဲတွင်ရှိနေသော သူမ၏လျှာကို တို့ထိကာ ကစားပေးသည်။ နွယ်နွယ်အေး မနေနိုင်တော့။ သူမသည် စိုးဝင်းနှင့် အပြိုင်သူ၏ကျောပြင်ကျယ်ကြီးကို ပြန်၍ လှမ်းဖက်လိုက်သည်။ အိခနဲနေအောင် သူမ၏ စနေနှစ်ခိုင်နှင့် စိုးဝင်းရင်ပတ်ကြီး ထိမိသည်။

စိုးဝင်းသည် နွယ်နွယ်ကို မွတ်မွတ်သိပ်သိပ်ပင် နမ်းသည်။ ကျောပြင်ကို ဖက်ထားသော လက်ကလည်း သူမ၏ပျော့ပြောင်းသည့် ဆံနွယ်လေးတွေကို ပွတ်ချေကာ ဆော့နေသည်။ ဆံပင်ရှည်ရှည် ချစ်သူလိုချင်ခဲ့သော သူ့အိမ်မက်တွေသည် အခုတော့ အိမ်မက်မဟုတ်တော့ပြီ…။

“အင့်.. အင့်.. ပြွတ်….“

ခနအကြာတွင်တော့ စိုးဝင်းသည် စိတ်ကို မထိန်းနိုင်တော့ချေ။ သူက နမ်းရယုံနှင့် မတင်းတိမ်တော့။ မနွယ်လို လှပသည့် အလှဘုရင်မလေးကို အပိုင်သိမ်းရပေတော့မည်။ ဒါမှ ရှေလျှောက် စိတ်ချရမှာ။ အားရပါးရ နမ်းနေရာမှ ခွာလိုက်သည်။

“အခန်းထဲသွားကြရအောင်.. မနွယ်..“

“အယ်… မသွားချင်ဘူး… မောင်ရယ်…. သူများ အခန်းကြီးကို….“

စိုးဝင်းသည် နှုတ်ခမ်းခြင်း ကွာသွားသည်နှင့် ရီဝေဝေဖြင့် သူ့ကိုကြည့်နေသည့် နွယ်နွယ်အေးကို ပြောသည်။ မနွယ်က မသွားချင်ဘူးဆိုတော့ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ။ အယ်.. ဆိုဖာကြီး ရှိနေတာပဲ။ ဟုတ်သည်။ စိုးဝင်းက သတိမမူမိလို့ ဖြစ်သည်။ ဇော်ရဲသည် ဧည့်ခန်းကို အလှဆင်ချင်လို့လား .. ဒါမှ မဟုတ် အကြံအစဉ်ရှိလို့လားတော့မသိ Leather ဆိုဖာအကြီးကြီးကို ဝယ်ကာထည့်ထားသည်လေ..။ အခုတော့ ဒါက စိုးဝင်းကောင်းစားဖို့ ဖြစ်တော့မည်။

“ဒါဆိုလည်း…မနွယ်.. ဒီမှာပဲနော်…“

စိုးဝင်းသည် အကြံရလိုက်သည်နှင့် ဆိုဖာပေါ်က အမြန်ထသည်။ အခန်းတံခါးဆီ လျှောက်သွားပြီး အတွင်းက ကလန့်ကို ထိုးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူ့လုပ်သမျှကို တွေတွေလေး ကြည့်နေသည် နွယ်နွယ်ဆီ အမြန်ပြန်လာသည်။

“ကဲ… စိတ်ချရပြီ.. မနွယ်… ဘာမှ စိတ်ပူစရာ မရှိတော့ဘူး… နော်…“

စိုးဝင်းသည် ဆိုဖာပေါ်ပြန်ထိုင်မိသည်နှင့် နွယ်နွယ်အေး၏ ခါးက အင်္ကျီစဆီသို့ လှမ်းသည်။ အောက်ကနေပင့်ကိုင်ကာ အပေါ်ကို မလိုက်သည်။ နွယ်နွယ်အေးသည် အခုတော့ ဘာမှမပြောတော့။ သူမကလည်း အလိုတူအလိုပါ ဖြစ်နေလားတော့ မသိ။ လက်ကို အသာကြွပေးမိ၏။

“လှလိုက်တာ.. မနွယ်ရယ်…“

စိုးဝင်းပြောလည်း ပြောချင်စရာပင်။ နွယ်နွယ်အေး၏ ရွှေရင်အစုံသည် ပန်းရောင်ဘရာလေးနှင့် လိုက်ဖက်စွာ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးလေးနှင့် ဖြူဝင်းကာ လုံးကြွနေသည်။

“အင့်.. မကြည့်နဲ့… ရှက်တယ်…“

“မရှက်ပါနဲ့… မနွယ်ရယ်… မောင် ကိုင်ကြည့်ချင်လို့ပါ… ချိတ်ကို ဖြုတ်လိုက်မယ်နော်…“

စိုးဝင်း၏ စကားသည် အမှန်က ခွင့်တောင်းခြင်းမဟုတ်။ အသိပေးခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ နွယ်နွယ်အေးက ဘာမှပြန်မဖြေရသေးခင်ပင် သူ၏လက်က သူမနောက်ကျောကို သိုင်းကာ ရောက်သွားသည်။ လက်စလက်န ရှိနေသူမို့ ချိတ်ကို အလွယ်တကူပင် ဖြုတ်ပစ်လိုက်နိုင်သည်။ ပုခုံးစွန်းက ကြိုးကလေးကိုဖြေလိုက်သည်နှင့် ဘရာလေးသည် အောက်လျှောကျသည်။ စိုးဝင်းသည် ရုတ်တရက်တော့ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းမသိ။ မျက်စိရှေ့တွင် မြင်လိုက်ရသည့် ဖြူနုဖွေးဥနေသော နွယ်နွယ်အေး၏ စနေနှစ်ခိုင်တွင် နစ်မြောသွားသည်။ ဖွံ့သည်။ ထွားသည်။ လုံးဝန်း မို့မောက်လှသည်။ ပြစ်မျိုးမှဲ့မထင်ပင်။ စိုးဝင်း၏ ခေါင်းသည် အလိုလို နိမ့်ကျသည်။ အရင်ဆုံး သူနှင့် အနီဆုံးဖြစ်သည့် ဘယ်ဘက်နို့အုံကြီးကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းလိုက်သည်။

“အို.. အမေ့…“

နွယ်နွယ်အေးသည် အနမ်းခံလိုက်ရသည့် နေရာကနေ အေးခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ စိတ်တွေလည်း ဆူဝေသည်။ စိုးဝင်းသည် နမ်းပြီးသည်နှင့် ပါးစပ်ကို ကျယ်နိုင်သမျှဟကာ နွယ်နွယ်၏ ရင်သားတွေကို ငုံလိုက်၏။ ဘယ်ဘက်လက်ကိုလည်း အသာမြှောက်ကာ လွတ်နေသည့် ညာဘက်ရင်အုံကြီးကို ဆုပ်ကာနယ်သည်။

“အင့်…အင့်… မောင်ရယ်… အင့်…အင့်..“

နွယ်နွယ်၏ နို့သီးခေါင်းလေး နှစ်ဖက်သည် ဆူကာကြွလာသည်။ ဘယ်ဘက်ကတော့ စိုးဝင်းလျှာ၏အစွမ်းကြောင့်ဖြစ်ကာ ညာဘက်ကတော့ သူ၏ လက်အစွမ်းကြောင့် ဖြစ်သည်။ ဒါတွင်မကရင်သားတွေသည်လည်း တင်းမာမောက်ကြွလာ၏။ သူမ၏ကိုယ်သည် ဆိုဖာနောက်ကို တဖြည်းဖြည်းလျှောကျသွားသည်။ လက်တွေကမူ စိုးဝင်း၏ ဆံပင်တွေကို ထိုးဖွနေသည်။

နွယ်နွယ်အေး ဒီလိုမျိုး ကော့ကာ ကျသွားသည်က စိုးဝင်းအတွက် အကြိုက်ဖြစ်သွားသည်။ စိုးဝင်းသည်သူမ၏ နို့ကို စို့ပေးနေသည်ကိုတော့ မလွှတ်။ ဒါပေမယ့် သူ၏လက်သည် မနွယ်၏ ရင်သားတွေကို ဆုပ်နယ်နေရာမှ အောက်ကိုရောက်သွားသည်။ ဆိုဖာနောက်ကိုမှီကာ ကျသွား၍ ခြေကလေးခပ်စင်းစင်းလေး ဖြစ်သွားသော နွယ်နွယ်အေး၏ ပေါင်ကြားသို့ သူ့လက်က တိုးဝင်သည်။

“အို..အင့်…“

စိုးဝင်း၏ လက်က သူမ၏ စောက်ပတ်ကို လာအုပ်အကိုင်တွင်တော့ နွယ်နွယ်တစ်ယောက် ရုတ်တရက်လန့်သွားသည်။ ခပ်စေ့စေ့လေး ဖြစ်နေသော ပေါင်တန်လေးနှစ်ဖက်ကို အမှတ်တမဲ့ တွန့်ကာခွာလိုက်မိသည်။ နေရာကျပြီဟေ့…။ စိုးဝင်းသည် နွယ်နွယ်အေးက ဒီလိုအဖြစ်တွင်တော့ အကြိုက်တွေ့သွားသည်။ သူမ၏ စောက်ပတ်ကြီးကို မိမိရရပင် တိုး၍ ကိုင်ကာ ဖျစ်ညှစ်ပေးသည်။ ထမိန်စနှင့် ပင်တီလေး ခံနေသေးသော်လည်း အချက်ကြပွတ်ပေးသည်မို့ နွယ်နွယ်တစ်ယောက် မနေနိုင်ချေ။ စောက်ရည်တွေ စိုလာသည်။ ခါးလေးကိုလည်း မသိမသာ ကော့ပေးမိသည်။

“အင့်.. အ.. ဟင့်….. အင့်…. အင့်…“

စိုးဝင်းသည် နွယ်နွယ်ကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ပင် ကိုင်သည်။ အိတင်းနေသော နို့အုံကြီးတွေကိုဘယ်ညာပြောင်းကာ စို့ပေးနေသလို စောက်ပတ်ကိုလည်း ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် ပွတ်ပေးနေသည်။ နွယ်နွယ်အေးက သူလုပ်သမျှကို မျက်စိလေးမှိတ်ကာ ငြိမ်ခံနေမှုကလည်း သူရမက်စိတ်ကို မီးစာထိုးပေးနေသလိုပင်။

“အို…မောင်…. မချွတ်နဲ့…. ခက်တော့တာပဲ…“

ခနနေတွင်တော့ ထမိန်ပေါ်ကနေ ပွတ်ပေးရတာ အားမရနိုင်တော့သည့် စိုးဝင်းသည် ထမိန်ကို ခါးကနေ ဆွဲဖြုတ်ပစ်လိုက်သည်။ ပြေသွားသည့် ထမိန်ကို အောက်သို့ တွန်းချသည်။ နွယ်နွယ်အေးသည် ခက်တော့တာပဲဟု ပြောသော်လည်း တကယ်တမ်းကြတော့ သူမကပါ တင်ပါးကို ကြွပေး၏။ အခုဆိုရင်တော့ သူမတကိုယ်လုံးတွင် အဝတ်ဆိုရင် စောက်ပတ်ကို ဖုံးထားသည့် ပင်တီသာ ကျန်တော့သည်။ ဒါလေးကလည်း ပန်းရောင်လေးမို့ ဖြူဝင်းသော ပေါင်တံသွယ်သွယ်လေးများနှင့် လိုက်ဖက်ကာ ပနံရလှသည်။

“အို.. မကြည့်နဲ့….“

“လက်ကို ဖယ်လိုက်ပါ.. မနွယ်ကလည်း… မနွယ်ဟာလေးက လှလို့ပါ…“

စိုးဝင်းသည် စောက်ပတ်ပေါ်ကို ကာလိုက်သည့် နွယ်နွယ်၏ လက်တွေကို အသာစုကိုင်ကာ ဖယ်လိုက်သည်။ နွယ်နွယ်အေးသည် ရုတ်တရက် ရှက်ကြောက်စိတ်ကြောင့်သာ ဟန်လုပ်မိခြင်း ဖြစ်သည်။ စိုးဝင်းက ဆွဲကာဖယ်လိုက်တွင်တော့ အလိုလို ကွာသွားသည်။ စိုးဝင်း၏ လက်တွေသည် ပေါင်တွင်းသားလေးများကို အသာအယာ လျှောက်တိုက်ကာ ပွတ်သပ်ရင်း ပေါင်ခွဆုံက ပင်တီလေးဆီ ရောက်သွားသည်။ အစောပိုင်းတုန်းက စိတ်ကြိုက်ပွတ်ဆွဲထားသဖြင့် ပင်တီလေးသည် နေရာတကျ ရှိမနေချေ။ အောက်ဖက်ခွကြားတွင်လည်း အကွက်ကလေးဖြစ်ကာ စိုနေသည်။

“ဒါပါ ချွတ်လိုက်မယ်နော်…“.

“အင်း..“

နွယ်နွယ်အေး၏ ခေါင်းကလေးဆတ်ပြလိုက်တွင်တော့ ပင်တီလေးသည် ပေါင်တံတလျှောက် အောက်ကိုလျှောကျသွားလေပြီ။ စိုးဝင်းသည် အသာကြွပေးလိုက်သော နွယ်နွယ်အေး၏ ခြေဖျားကနေ ပင်တီလေးကို ဆွဲချွတ်သည်။ အကာအကွယ်မဲ့သွားသော မနွယ်၏ စောက်ပတ်ကြီးကို သေချာကြည့်သည်။ နွယ်နွယ်အေး၏ စောက်ပတ်သည် တော်တော်ကြီးသည်။ သူမသည် စိတ်ကြွနေလို့လား မသိ။ စောက်ပတ်ကြီးက ခုန်းခုန်းမောက်မောက်ကြီး ဖြစ်နေသည်။ သူမသည် အမွေးတော့ နည်းနည်းများသည်။ အမွေးအချို့သည် စောက်ပတ်လေး အပေါ်ဘက်တွင် တြိဂံပုံစံကွက်လေး ဖြစ်နေသည်။ စိုးဝင်းသည် အသာလက်ဖြင့် ကိုင်ကြည့်သည်။ သူထင်သလိုပင် အမွေးတွေက ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းတော့ မဟုတ်။ အသာလက်ကလေးနှင့် ဖွရင်း အောက်သို့ဆင်းလာသည်။

“အို…အင့်…. .ယားတယ်ကွယ်…. တမျိုးကြီးပဲ….“

နွယ်နွယ်အေး၏ စိတ်တွေသည် တစတစ ယိမ်းယိုင်လာသည်။ တကိုယ်လုံး ကိုယ်လုံးတီး ကျွတ်နေသည့်ဘဝရောက်မှတော့ စိုးဝင်း ရှေ့ဆက်လာမည်ကိုသာ မျှော်လင့်နေတော့သည်။ ဟိုတစ်နေ့ကတည်းက သူမ၏ရင်တွင်အစပျိုးခဲ့သော ကာမမီးကို ငြိမ်းသက်ချင်လှပြီ။ ညစဉ်ရက်ဆက် ပွတ်သပ်နေရသော အဖြစ်မျိုးကို မလိုချင်တော့။

စိုးဝင်း၏လက်သည် အမွေးလေးများကို ဖွ၍ ပွတ်ပေးနေရာမှ အလယ်ကောင်က မြောင်းလေးဆီကိုရောက်လာသည်။ မြောင်းလေးသည် ပူနွေးနေယုံသာမက တင်းမား၍ ကြပ်နေသည်။ လက်ညှိုးပင် မနည်းထိုးကာ ဟရသည်။ အသာဟသွားသော စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းထိပ်ရှိ စောက်စေ့ချွန်ချွန်လေးကို လက်ညှိုးလက်မဖြင့် ညှပ်ပြီး ဖိပွတ်ဆွဲလိုက်သည်။

“အီး.. အင့်….မောင်ရယ်…“

နွယ်နွယ်တစ်ယောက်တော့ ပေါင်လေးကို ပိုမိုကားပေးကာ ကော့ပျံလူးလွန့်လာသည်။ စိုးဝင်းလက်အတွေ့သည် သူမ၏ လက်အတွေ့ထက်တော့ ပိုမိုကောင်းမွန်သည်က အမှန်ပင်။ စိုးဝင်း၏ နောက်ထပ်လက်တစ်ဖက်သည် စစ်ကူထပ်ရောက်လာသည်။ လက်ညှိုးလေးကို ကွေးကာစောက်ပတ်ဝလေးကို ဆတ်ခနဲ ထိုးလိုက်သည်။

“အင့်….အား…. မောင်….“

နွယ်နွယ်အေး၏ အသွေးအသားတွေသည် ရုတ်တရက် ဖျောင်းဆန်ကာ လှုပ်ရှားသည်။ စောက်ပတ်ဝလေးကနေ ကျူးကျော်ဝင်ရောက်လာသည့် ရန်သူကို ဝိုင်းကာ တိုက်ခတ်ကြသည်။ ဖင်ကြီးပင်ဆိုဖာပေါ်က ကြွတက်သည်။ အမှန်ဆို စိုးဝင်းသည် အတော်စိတ်ထန်နေပြီ ဖြစ်သည်။ မနွယ်ကို တက်ချချင်နေသော်လည်း သူမငြင်းဆန်မှာစိုးလို့သာ နှိုးဆွနေခြင်း ဖြစ်သည်။ သူ့သဘောနှင့်သာ ဆိုရင် လက်ချောင်းအစား လီးချောင်းကြီးကို ထိုးထည့်ချင်နေသည်သာ။ အခုတော့ မနွယ် မနေနိုင် မထိုင်နိုင် ဖြစ်လာတော့မည့် အချိန်ကို စောင့်မျှော်ကာ တစွပ်စွပ် ထိုးနှိုက်၍ ကလိနေသည်။

“အင့်… အီး….အင့်….မောင်ရယ်…. မနွယ် မနေနိုင်တော့ဘူး…. အီး…“

နွယ်နွယ်အေး၏ ပါးစပ်က မပွင့်တပွင့်ထွက်လာသော စကားသံတွင်တော့ စိုးဝင်းသည် လုပ်လက်စအလုပ်ကို ချက်ချင်းရပ်သည်။ စောက်ပတ်ထဲက ပြန်ထွက်လာသော သူ့လက်ညှိုးအခြေအနေကလည်း သူမသည် စိတ်ကြွနေပြီ ဆိုတာကို သက်သေပြသည်။ လက်ညှိုးတစ်လျှောက် ဆီလိမ်းထားသလို စောက်ရည်ကြည်များနှင့် တောက်ပြောင်နေသည်လေ။

စိုးဝင်းသည် ချက်ချင်းပင် ဆိုဖာပေါ်က ထကာ ပုဆိုးကို ချွတ်သည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီပါ တခါတည်းပါသွားသည်။ စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်းတွင်ပင် သူလည်း ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်သွားသည်။ ညီတော်မောင်ကတော့ ဒုံးပျံကြီးအလား မတ်မတ်ကြီး ဖြစ်နေသည်။

“အယ်… အကြီးကြီးပဲနော်… ဆန့်ပါ့မလား … မောင်…“

“ရပါတယ်… မနွယ်.. စိတ်မပူပါနဲ့… မောင် ဖြည်းဖြည်းလုပ်ပ့ါမယ်…“

နွယ်နွယ်သည် နောက်ထပ် ဘာမှမပြောတော့။ သူမ၏ လက်ညှိုးထက် အဆမတန်ကြီးသော အတန်ကြီး ဝင်လာမည့် အချိန်ကိုသာ ရင်တဒိတ်ဒိတ်နှင့် စောင့်နေမိသည်။ စိုးဝင်းသည် နွယ်နွယ်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို အသာပြန်ဖက်ပြီး ဆိုဖာပေါ်တွင် နေရာချသည်။ မွေ့ယာလောက်တော့ နေရာက မကျယ်သော်လည်း ဆိုဖာက အကောင်းစားမို့ ကောင်းကောင်းဆောင့်လို့ရမည် ဆိုတာတော့ သိသည်။ နွယ်နွယ်အေး၏ခေါင်းက ဆိုဖာလက်တန်းပေါ် ရောက်သွားသည်နှင့် သူလည်း အသာဖက်ကာ အပေါ်ကထပ်လိုက်သည်။

နွယ်နွယ်သည် စိုးဝင်း၏ ကျောပြင်အား သိုင်းဖက်ထားရင်း မျက်စိစုံမှိတ်ထားသည်။ သကောင့်သားကဒါတောင်မှ ချက်ချင်းတက်မချ။ ခေါင်းကို အောက်အသာလျှောကာ ဘယ်ဘက်နို့အုံကြီးကို ဟပ်ပြီး နို့သီးဖျားလေးကို စုပ်ယူနေသည်။ လျှာဖျားနှင့်ပင် ထိုးကာ ကလိနေသေးသည်။

“မောင်..ရယ်.. လုပ်တော့ကွယ်…..“

စိုးဝင်းသည် ထပ်ပြီးတော့ နွယ်နွယ်အေးက မပွင့်တပွင့် အပြောတွင်မှ နို့စို့နေတာကို ရပ်သည်။ ကိုယ်ကို ရှေ့ကို အနည်းငယ်ကိုင်းလိုက်ပြီး သူ၏ လီးတန်ကြီးနှင့် စောက်ပတ်ဝကို ထောက်သည်။ နွယ်နွယ်အေးကလည်း စိတ်ထနေသည်မို့ အလိုက်သင့်ပင် ပေါင်ကိုကားကာ ဖြဲပေးထားသည်။ သေချာနေရာကျသည်နှင့် စိုးဝင်းသည် သူ၏ ဖင်ကြီးကို နိမ့်ချသည်။

“ဗြစ်…. ဗွတ်…“

“အင့်… အီး…..“

လီးဒစ်ကြီးက မြုပ်ဝင်သွားပြီ ဖြစ်သည်။ နွယ်နွယ်သည် စစချင်းတော့ စောက်ပတ်ဝတွင် တင်းခနဲ ဖြစ်ကာ အနည်းငယ်အောင့်သွားသည်။ သို့သော် နွေးထွေးသည့် ဒစ်ကြီးက ပေးသည့် ကာမအရသာကို ချိုမြိန်စွာ စတင်ရရှိသည်။ ပေါင်နှစ်လုံးကို ကားနိုင်သမျှ ထပ်ကားပေးလိုက်ပြီး စိုးဝင်းခါးပေါ်သို့ လိမ်ကာ ချိတ်လိုက်သည်။

နွယ်နွယ်အေး၏ စောက်ပတ်သည် စောက်ရည်ကြည်များ အတော်ပင် ထွက်နေသည်။ စောက်ခေါင်းကမူ တစ်ခါမှလီးမဝင်ဖူး၍ ကျဉ်းကြပ်နေသော်လည်း ထွက်ပြူနေသော အရည်များကြောင့် စိုးဝင်းဆောင့်လိုက်တိုင်းတော့ တစ်ထစ်ချင်း ဝင်သွားသည်။ အခုဆိုရင် သူ၏ လီးတန်ကြီးသည် တဝက်ကျော်ကျော်ပင် ရောက်နေ၏။ သူမ၏ နှုတ်ကလည်း တအင့်အင့်နှင့် ညည်းကာနေသည်။

စိုးဝင်းသည် အနည်းငယ်တော့ အံသြသည်။ သူသည် မနွယ်ကို ဒီလောက် သူ့ကို အလိုလိုက်မည် မထင်။ မသကာ ပွတ်ဖက်နမ်းရှုတ်တာလောက်သာ လုပ်လို့ရမည်ပဲ ထင်ထားသည်။ အခုတော့ သူ၏ အထင်သည် တက်တက်စင်အောင် လွဲနေ၏။ နောက်ပြီးတော့ သဇင်နှင့်တုန်းက သူကြုံရသလို အဆီးအတားကမရှိ ဖြစ်နေသည်။ စိတ်ထဲတွင်တော့ ခနလောက် ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သည်။ သို့သော် ကျဉ်းကြပ်အိထွေးသော စောက်ပတ်အတွင်းသားများက ပေးသည့် အရသာကြောင့် သူဒါကို ထပ်မတွေးတော့။ ကျန်နေသည့် လီးတန်အရင်းပိုင်းကိုသာ အရှိန်ဖြင့် ဆောင့်ချလိုက်သည်။

“အီး….အား….နာတယ်… မောင်…“

စိုးဝင်း၏လီးသည် တရှိန်ထိုးပင် အဆုံးထိတိုးဝင်သည်။ နွယ်နွယ်အေးခင်မျာတော့ စောက်ပတ်ထဲတွင် ပူဆင်းကာသွားသည်။ တစ်ချက်တည်းနှင့် အဆုံးဝင်သွားသည်ကိုတော့ ကျိတ်ကာ မခံနိုင်။ နှုတ်ကနေဖွင့်ကာ ညည်းသည်။ စိုးဝင်း၏ ကျောပြင်ကို ဖက်တွယ်ထားသည့် သူမလက်သည် ယောင်ပြီးကုတ်ဆွဲမိသည်။

“အား….အီး…“

စိုးဝင်းသည် သူ၏ ကျောပြင်က စပ်ဖျင်းဖျင်း ဖြစ်သွားသည်ကို ခံစားရသည်။ ဘယ်လိုဖြစ်သည် မသိ။နွယ်နွယ်၏ လက်သည်းနှင့် အခြစ်တွင် သူ့စိတ်တွေ ထောင်းခနဲ ဖြစ်သည်။ အစောပိုင်းတုန်းက လီးနှင့်စောက်ပတ် အသာအနေကျအောင် ထားမည်ဆိုသည့် စိတ်ကူးက ပယ်ပျက်သည်။ လီးတန်ကြီးကိုပြန်ထုတ်ကာ စဆောင့်သည်။

“ဗျစ်… ဗျစ်…. အား….. ကျွတ်…. ကျွတ်…. အင့်…“

နွယ်နွယ်အေး၏ ကိုယ်ကလေးသည် တလူးလူး ဖြစ်နေသည်။ စိုးဝင်းဆောင့်ချက်အတိုင်း တွန့်လိမ်ကာလှုပ်သည်။ စိုးဝင်းကတော့ ဘာကိုမှ ဂရုစိုက်မနေတော့။ မနွယ်၏ ဆံနွယ်တွေကြား မျက်နှာအပ်ကာဖင်ကြီးကို မြှောက်လိုက် ပြန်သွင်းလိုက် လုပ်နေသည်။ ရင်ဘတ်ချင်းက ဖိကပ်နေသဖြင့် နွယ်နွယ်အေး၏ နို့ကြီးများကလည်း သူ့ကို ပွတ်တိုက်ကာနေသည်။ ဒါကလည်း အရသာ တစ်မျိုး….။

“ကောင်းလားဟင်… မနွယ်… အီး…“

“သိဘူးကွာ….. မမေးနဲ့….. အင့်… အိ…အိ…“

နွယ်နွယ်အေးသည် စိုးဝင်း၏ အမေးကို မဖြေ။ ဒါပေမယ့် လက်ဖြင့်တော့ အကြောင်းပြန်သည်။ သူမ၏လက်သည် စိုးဝင်း၏ ကျောပြင်ကို ကုတ်တွယ်ထားရမှ ခွာကာ ဖင်ကြီးကို လှမ်းကိုင်သည်။ဖင်သားကျစ်ကျစ်ကို ဖိဆွဲကာ ချသည်။

“အီး…မနွယ်….“

စိုးဝင်းသည် ဘယ်လိုမှ မချုပ်ထိန်းနိုင်တော့ချေ။ အားရပါးရ ကော့ကာခံနေသည့် နွယ်နွယ်အေး၏ တုန့်ပြန်မှုတွင်တော့ သူသည် စိတ်ကိုမတားဆီးတော့ပါ။ အခန်းတစ်ခုလုံး လီးတန်ကြီးက စောက်ပတ်ထဲကို အဆက်မပြတ် တိုးဝင်နေသည့် အသံများဖြင့် လွှမ်းသွားသည်။

“အီး….အင့်… ထွက်… ထွက်ကုန်ပြီ… မောင်ရယ်…“

နွယ်နွယ်အေး၏ ကိုယ်သည် ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ တုန်ခါသည်။ စောက်ရည်တွေ တလဟော ထွက်ကာ ကာမပန်းတိုင်သို့ ရောက်ရှိသွားသည်။ အခုလို စိုးဝင်း၏ အလိုးအဆောင့်တွင် ပြီးသွားတာက သူမဘာသာ လက်ဖြင့်ပွတ်သပ်ကာ ပြီးသွားမှုနှင့် ဘာမှမဆိုင်။ တကိုယ်လုံးရှိ အကြောအချင်များ တောင့်တင်းကာ ဖြိုးခနဲ ဖျန်းခနဲပင် ဖြစ်သည်။ တော်တော်လေးကြာတော့ သူမသည် အကြောတွေ ပျော့ကာ ငြိမ်ကျသွားသည်။

စိုးဝင်းသည် နွယ်နွယ်အေး ပြီးသွားသော်လည်း သူက မပြီးသေး၍ အရှိန်ကို မချဘဲ ကြုံးဆောင့်သည်။ အဲဒီတော့ နွယ်နွယ်အေးသည် စောက်ပတ်ထဲတွင် အီစိမ့်နေသည့် ကာမအရသာက မလျော့တမ်း ဆက်ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် စိုးဝင်းလည်း ကြာကြာတော့ မဆောင့်နိုင်။ နောက်ထပ် ဆယ်ချက်လောက် ဆောင့်အပြီးတွင်တော့ လီးကို သားအိမ်ဝအထိကို စိုက်ချလိုက်သည်။

“ဗြစ်.. ဒုတ်…. အီး……“

စိုးဝင်း၏ ပြွန်ချောင်းသည် တင်းခနဲ ဖြစ်ကာ လရည်တွေ ပန်းထွက်သည်။ အချောင်းကြီးက စောက်ခေါင်းတလျှောက် တင်းကြပ်စွာ ဝင်နေသဖြင့် ထွက်လာသော သုတ်ရည်တွေသည် ဒစ်ထိပ်နားကအသားတွေကို ပူခနဲ ပန်းသည်။ နွယ်နွယ်အေးခင်မျာ ဒီလိုမျိုး အတွေ့တွင်တော့ အသွေးအသားတွေ အပြတ်လှုပ်ရှားကာ မမှီတမှီ တစ်ချီ ထပ်ပြီးသွားသည်….။

စိုးဝင်းနှင့် နွယ်နွယ်အေးသည် နောက်ထပ်တော့ ထပ်မဆွဲဖြစ်။ နွယ်နွယ်အေးက အထဲက အနည်းငယ်အောင့်နေသည်ဟု ပြောသောကြောင့်ပင်။ ဒါ့အပြင် အချိန်ကလည်း တစ်နာရီနီးပါးလောက် ကြာသွားသည့်မို့ ဇော်ရဲ ပြန်လာရင် ကိစ္စကြီး တန်းလန်းဖြစ်နေမှာ စိုးတာကြောင့်လည်း ပါသည်။ အဲ… နှစ်ဦးသား ကိုယ်လက်ဆေးကြောရန် အထတွင်တော့ နွယ်နွယ်အေး စောက်ပတ်ဝက အရည်တွေစီးကြသည်။ သူမခင်မျာ ကဗျာကယာ လက်ကလေးနှင့် အုပ်ကာ ထားလိုက်ရသည်။

စိုးဝင်းက စိုက်ကြည့်နေသည်မို့ ဒါကိုတွေ့သည်။ ထွက်လာသော အရည်များတွင် သဇင်နှင့် ပထမဆုံးအကြိမ်ကလို သွေးစလေးများ မပါ၍ စိုးဝင်းတစ်ယောက် အနည်းငယ်တော့ အံ့သြသွားသည်။ နှုတ်ကတော့ ဘာမှမပြော..။ မိန်းကလေးဆိုတာလည်း တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် တူကြသည်မှ မဟုတ်တာ….။

အစရှိနောက်နောင် ဆိုသည့် စကားသည် စိုးဝင်းနှင့် နွယ်နွယ်အေးအတွက် သီးသန့်ရေးထားသည့် စကားလားပင် မသိချေ။ ဇော်ရဲအခန်းတွင် အဆုံးစွန် ရောက်ခဲ့ကြပြီးနောက် သူတို့နှစ်ယောက်သည် နောက်ပိုင်းချိန်းတွေ့ကြသည့်အခါတွေက မနည်းတော့။ အဲ… ဇော်ရဲ အခန်းတော့ ပြန်မသွားတော့ချေ။ သဇင်နှင့်တုန်းက စိုးဝင်းနှပ်နေကြ inn လေးတွင်သာ သွားသွားအိပ်ဖြစ်ကြသည်။

စိုးဝင်းသည် မနွယ်ကို အနည်းငယ်တော့ အံသြသည်။ သူသည် အစပိုင်းတုန်းကတော့ နွယ်နွယ်အေးကို ဒီမျှလောက် ပွင့်လင်းလိမ့်မည် မထင်။ အမြဲတမ်း ရိုးရိုးယဉ်ယဉ်လေးသာ တွေ့နေကြမို့ ခဲခဲယဉ်းယဥ်း ပြောယူရမည်ဟု ထင်ထားခဲ့သည်။ သို့သော် ချစ်သူဖြစ်လာပြီး တော်တော်ကြာတော့မှ သူ့အထင်သည် တက်တက်စင်အောင်လွဲမှန်း သိရသည်။ နွယ်နွယ်သည် စိုးဝင်းအလိုကို ဘယ်တော့မှ မငြင်း။ သူတို့နှစ်ယောက်သည် ချစ်သူတို့သဘာဝ လျှောက်သွားလျှောက်လာတော့ ရှိသော်လည်း အခြေအနေပေးရင်တော့ inn တွင်ပင် အဆုံးသတ်ကာ ပြန်လာစမြဲပင်။ တစ်ခုတော့ ရှိသည်။ ဒါက နှစ်ဦးစလုံး၏ အားလပ်ချိန်ပေါ်တွင် မူတည်သည်။

နွယ်နွယ်အေးသည် ဘွဲ့လွန်အတွက် ပြင်ဆင်နေသလို သူမ၏ ကွန်ပျူတာ သင်တန်းများကလည်း ရှိနေသည်။ ဒီတော့ သူမသည် သိပ်မအားချေ။ စနေ၊ တနင်္ဂနွေဆိုလျှင် သင်တန်းချိန်များဖြင့် ပြည့်ကာနေသူ ဖြစ်သည်။ သူမအားသည်က ကြားရက်များတွင်သာ ဖြစ်သည်။

စိုးဝင်းကြတော့လည်း လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ကိစ္စတွေနှင့် လုံးပန်းနေရတာ များသည်။ တော်သေးသည်က လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဖွင့်တာ ကြာလာသဖြင့် သူတို့သည် အသားကျလာပြီ ဖြစ်သည်။ ဒီပြင့်ဆို သူလည်းပဲ လှုပ်ချိန်တောင် ရှိမှာမဟုတ်။ ဒီတော့ သူတို့နှစ်ယောက် အေအေးဆေးဆေး တွေ့ဖြစ်သည်ဆိုတာ တစ်ပတ်ကို နှစ်ကြိမ်.. လွန်ရောကျွံရော သုံးကြိမ်ပင်…။

ဒီနေရာတွင်တော့ စာဖတ်သူတွေ စိတ်ဝင်စားတယ် စိတ်မဝင်စားဘူးတော့ ကျွန်တော်မသိ။ ကျွန်တော်တို့ငယ်ငယ်တုန်းက လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ထိုင်ကြသည့် အကြောင်းကို နည်းနည်းပြောချင်ပါသည်။ တခြားနေရာမှာသွားပြောလည်း ဖတ်တဲ့သူရှိချင်မှ ရှိမှာမှတ်လို့ ဒီနေရာတွင်ပဲ ပြောပါရစေ။

ယောက်ျားလေးများ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ကြခြင်းသည် တခြားသူများက ဘယ်လိုထင်ကြသည်မသိသော်လည်း.. ကျွန်တော်ကတော့ အကြောင်းနှစ်မျိုးရှိလို့လို့ ခံယူထားပါသည်။ ပထမအချက်က စကားပြောရန် ဖြစ်ပြီး… ဒုတိယအချက်က ငေးမောရန် ဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်တော်ပြောသည်ကို တော်တော်များများတော့ သဘောတူမည် ထင်ပါသည်။

ဒီနေရာတွင် စကားပြောတာများ ဘယ်နေရာမဆို ပြောလို့ရတာပဲ ဆိုပြီး တချို့က ငြင်းနိုင်ပါသည်။ ဒါဆိုရင်တော့ အဆိုပါလူသည် လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ထိုင်သည့် အရသာကို မသိဟုပင် ကျွန်တော်က ဆိုချင်ပါသည်။ စကားဘယ်နေရာပြောပြော ရတယ်ဆိုရင်ဖြင့် လေထန်ကုန်းဆိုင်များ ပေါ်လာစရာရှိမည် မထင်ပါ။ ကျွန်တော်တို့ ငယ်ငယ်တုန်းကလည်း အိမ်မှာ သူငယ်ချင်းတွေ ထိုင်စကားပြောရတာထက် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ရတာကို ပိုပြီး ယစ်မူးခဲ့ဖူးပါသည်။

နောက်တစ်ချက်တော့ ငေးမောရန်ပင် ဖြစ်သည်။ ဒါကတော့ ဆိုင်တိုင်းအတွက်မမှန်။ အကွက်အကွင်းကြသည့် နေရာများတွင်ရှိသည့် ဆိုင်များသာမှန်သည်။ ဒီအချက်သည် အရေးမကြီးဟုပြောရင် ရသော်လည်း တကယ် လက်ဖက်ရည်ဆိုင် အပြိုင်ဖွင့်ကြမည့်ဆိုရင်တော့ သူက အဓိကပင်။ ကားဂိတ်၊ ကျောင်း၊ ဈေး အစရှိသည့် နေရာများနှင့် နီးသည့် ဆိုင်များသည် သူမတူအောင် ရောင်းရတတ်သည်။

အခုလည်းကြည့် စိုးဝင်းတို့ဆိုင်သည် နေရာက တကယ့်နေရာကောင်း ဖြစ်သည်။ လမ်းမတန်းပင် ဖြစ်ယုံမက KMD က အဖွင့်တွင် ပို၍တောင် စည်ကားလာသည်။ နေ့နေညည လူပြတ်သည် မရှိ။ နောက်ပြီးတော့ စိုးဝင်းအဖေ ဦးအောင်မိုးကလည်း ဒီနေရာတွင်တော့ တော်သည်ဟု ပြောရမည်။ မြန်မာနိုင်ငံက ဆိုင်တော်တော်များများလို အစပိုင်းတွင်သာ ကောင်းအောင်လုပ်ပြီး နောက်ပိုင်းတွင် မခိုတတ်။ လက်ဖက်ရည်က ကျဲသွားတာမျိုး… အီကြာကွေးက သေးသွားတာမျိုး အဖြစ်မခံ။ ဒီတော့ ရွှေမြန်မာဆိုသော သူတို့ဆိုင်သည် ရပ်ကွက်ထဲတွင် နာမည်တစ်လုံးနှင့် ရပ်တည်လာတော့သည်။

ကဲ.. စိုးဝင်းနှင့် နွယ်နွယ်အေး အကြောင်းကို ပြန်ဆက်ရရင်ဖြင့်…. အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့် သူတို့သည် နေ့စဉ်ရက်ဆက် မတွေ့ဖြစ်သော်လည်း တွေ့မိချိန်တွင်တော့ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် မခွဲနိုင်မခွာနိုင် ဖြစ်ကြသည်သာ။ စည်သူလွင်၏

“အိမ်ပြန်ချိန်တွေ အကြောက်ဆုံးပဲ“

ဆိုသည့် သီချင်းသည် သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး အတွက် မှန်သည်။ ပိုဆိုးသည်က စိုးဝင်းဖြစ်သည်။ သူသည် သဇင်နှင့်တုန်းက ချစ်သည်ဆိုတာ ဘာမှန်းမသိခဲ့သော်လည်း မနွယ်ကိုတော့ သူ နှစ်နှစ်ကာကာချစ်သည် ဆိုတာကို သဘောပေါက်လာသည်။ အစောပိုင်းတုန်းက ညီမလိုလို အစ်မလိုလို ဖြစ်ခဲ့သော သူ့နှလုံးသားသည် အခုတော့ နွယ်နွယ်အေးဆိုသည် အလှဘုရင်မလေးက အပိုင်သိမ်းသွားခဲ့ချေသည်။ R ဇာနည်၏ သီချင်းကိုလည်း တောင်းဆိုသူ မရှိသည့်တိုင်အောင် သူက ဖွင့်တတ်နေပြီ ဖြစ်သည်။ နွယ်နွယ်အေးကို လာပိုးတဲ့သူတွေ ရှိရင်လည်း သူက သဝန်တိုတတ်လာပြီ ဖြစ်သည်။ ဒါကတော့ ချစ်မိသူတွေ၏ သဘာဝ ဖြစ်မည် ထင်သည်။ သူ ဒါကို တစ်ခါက မနွယ်ကို ပြောဖူးသည်။

“မနွယ်ရယ်.. မောင်တို့အကြောင်းကို ဘာဖြစ်လို့ လျို့ဝှက်ထားရတာလဲ….“

“မောင်ကလည်း.. မနွယ်မှာ အကြောင်းရှိလို့ပါ….။ နောက်ပြီးတော့ မနွယ် မျက်နှာလည်း ပူတယ်….“

စိုးဝင်းသည် နွယ်နွယ်အေးကို နားမလည်နိုင်စွာပင် ကြည့်သည်။ သူ့ကို အဆုံးစွန်အထိ လိုက်လျောဖို့ရန် ဝန်မလေးသည့် မနွယ်သည် သူတို့နှစ်ယောက် အကြောင်းကိုတော့ လူသိမခံလို။ စိုးဝင်းကိုလည်း ဇော်ရဲကလွဲ၍ ဘယ်သူ့ကိုမှ ဖွင့်မပြောရန် ကတိတောင်းထားသည်။ စိုးဝင်းကလည်း မနွယ်ကို နှစ်နှစ်ကာကာ ချစ်နေ၍ သူမပြောသမျှကို ဘာမှမပြော။ စိတ်ထဲမှာတော့ ဘဝင်မကျ…။

ဟုတ်တော့ ဟုတ်သည်။ နွယ်နွယ်အေးသည် သူမတို့နှစ်ယောက်ကို လျို့ဝှက်ထားသည်။ ရပ်ကွက်ထဲက မသိတာ မပြောနှင့်။ အချစ်ဆုံးညီမလေး သွယ်သွယ်ကိုတောင် ပေးမသိ။ အခုတလော သွယ်သွယ်ကလည်း အဝေးသင် စာမေးပွဲရှိ၍ အလုပ်များနေတာလည်း ပါမည်ထင်သည်။ သူမတို့ညီအစ်မ သိပ်စကား မပြောဖြစ်ကြ။ ညအိပ်ရာဝင်လည်း နွယ်နွယ်ကသာ အရင် အိပ်ပျော်သွား၍ သွယ်သွယ်ကတော့ ညည့်နက်မှ ဝင်လာတတ်သည်။ တခါတခါလည်း မအိပ်သေးဘဲ သူမစာအုပ်နှင့် အလုပ်ရှုပ်နေတတ်သည်။ တော်သေးသည်က.. နွယ်နွယ်အေးသည် စိုးဝင်းနှင့် စိတ်ကူကိုယ်တူ ချစ်တင်းနှောပြီးနောက် သူမဘာသာ သူမ အာသာဖြေသည့် ကိစ္စသည် ရပ်တန့်သွား၍သာ..။ ဒီလိုနှင့်……..

“ဟင်… မမ…“

သွယ်သွယ်အေးသည် ကမန်းကတမ်းပင် ဇရပ်နောက်က တိုင်တွင် ကိုယ်ကိုကွယ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ ဘာကြောင့် ဒီလိုကွယ်မိမှန်း နားမလည်ဖြစ်သည်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် လက်ချင်းတွဲကာ ထွက်သွားသည့်စုံတွဲကို မျက်စိတဆုံး လိုက်ငေးမိသည်။ သေချာပါတယ်.. မမနဲ့ စိုးဝင်းရယ်…။ ဘယ်လိုမှ မမှားနိုင်ချေ။ အစ်မဖြစ်သူ၏ အမှတ်သင်္ကေတ ရှည်လျားသည့် ဆံနွယ်လေးတွေကတောင် လေအတိုက်တွင် ယိမ်းခါနေသည် မဟုတ်လား..။

သွယ်သွယ်သည် ချက်ချင်းပင် ရင်တွင် စို့နင့်လာသည်။ စာတွေကြည့်ရတာ ခေါင်းနောက်လာလို့ ဘုရားဖက် ခဏသွားမယ်ဆိုကာ ထွက်လာမိသည် ဆိုတာ မှားများသွားလားတောင် တွေးမိသည်။ အခုတော့ နဂိုက နောက်နေသော ခေါင်းသာမက ရင်ကပါ အောင့်လာသည်။ တိုင်ကိုမှီကာ အသာထိုင်ချလိုက်ရသည်။ မရည်ရွယ်ဘဲနှင့် သူမ၏ မျက်ဝန်းတွင် မျက်ရည်စတွေ တွဲလာသည်။

သွယ်သွယ်တစ်ယောက် မမတို့ကို သတိထားနေမိတာ တော်တော်ကြာပြီ ဖြစ်သည်။ ဟိုတစ်ခါ မမကို စိုးဝင်းက ဝင်ကယ်ပြီးနောက်ပိုင်းတွင် သူတို့နှစ်ဦး ဆက်ဆံရေးက မရိုးဆိုတာ သိနေသည်။ မိန်းကလေးအချင်းချင်းဖြစ်သည့်အပြင် အစ်မဖြစ်သူမို့ နွယ်နွယ်က ဘယ်လို စိတ်ရှိသည်ဆိုတာ သူမ ရိပ်မိသည်။ သူမကို တိတိကျကျ ဖွင့်မပြောသေး၍သာ သို့လောသို့လော ဖြစ်နေချင်းပင်..။ အခုတော့ သူမရှေ့က မြင်ကွင်းက အားလုံးကို ရှင်းပြနေလေပြီ..။

သွယ်သွယ်သည် ဝေ့ဝဲလာသည့် မျက်ရည်စတွေကို လက်ဖမိုးနှင့် အသာသုတ်လိုက်သည်။ ဝေဝါးသွားသည့် အမြင်အာရုံသည် အနည်းငယ် ပြန်ကြည်လာသည်။ မျက်တောင်လေးကို ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ် လုပ်လိုက်ရာတွင်တော့ သူမသည် ရှေ့တည့်တည့်က ရုပ်ပွားတော်ကို တွေ့သည်။ မြတ်စွာဘုရား၏ မျက်နှာတော်သည် ကြည်လင်စွာဖြင့် သူမကို ပြန်လည်စိုက်ကြည့်နေသည်။

သွယ်သွယ်သည် အလိုလို လက်အုပ်ချီရက်သား ဖြစ်သွားသည်။ ရင်ပတ်တွင် မောသလို ဖြစ်နေတာကို ကြိုးစားထိန်းကာ အသာကိုယ်ကို ညွှတ်ကာ ဦးချလိုက်သည်။ အေးစက်သော ကျောက်သားပြင်နှင့် သူမ၏လက်ဖဝါးအတွေ့တွင်တော့ ပူလောင်နေသော သူမ၏ ရင်သည် အနည်းငယ် အေးမြသွားသည်ဟု ခံစားရသည်။

“““ဘဝဆက်တိုင်း… ချစ်သောသူနှင့် မကွေကင်းပါရစေနှင့်…. အရှင်ဘုရား…..“““

သွယ်သွယ်၏ နှုတ်ကနေ မရည်ရွယ်ဘဲ ရေရွတ်မိသွားသည်။ သူမသည် ဒိုင်ယာရီ စာအုပ်လေးနှင့်သာ စကားပြောနေရာမှ ပထမဆုံးအကြိမ် အပြင်ဘက်တွင် ရေရွတ်မိသည့်စကား ဖြစ်သွားသည်။ ဒါပေမယ့်.. အခုတော့…။

တော်တော်လေးကြာမှ သွယ်သွယ်သည် သူမကိုယ်သူမ အားယူကာ အာရုံခံ တန်ဆောင်းကနေ ဆင်းလာခဲ့သည်။ မပြန်လို့လည်း မဖြစ်တော့။ အချိန်က တော်တော်လင့်နေလေပြီ။ သူမရောက်တုန်းက နေရောင်ရှိသေးသော်လည်း.. အခုတော့ နေရောင်ပျောက်နေပြီလေ..။ ဒါ့အပြင်.. အနောက်တောင်ဘက်တွင် မိုးရိပ်တွေတောင် တက်နေသေးသည်။

ဝေါ…ဝေါ….

သူမ တန်ဆောင်းထဲကနေ ထွက်ယုံတင် ရှိသေးသည် မိုးပေါက်တွေက တဖွဲဖွဲ ရောက်လာသည်။ ရန်ကုန်မိုးသည် အစိုးမရဆိုတာ မှန်သည်။ သွယ်သွယ် ကမန်းကတမ်းပင် မုဓ်ဦးဘက်ကို ပြေးသွားလိုက်ရသည်။ ဒါတောင်မှ နည်းနည်းစိုသွားသေးသည်။ အင်း…လေ..။ အပြင်မှာ မိုးစိုတာ ဘာအရေးလဲ…။ သူမရင်ထဲမှာတောင် ထစ်ချုန်းမိုးတွေ ရွာနေသေးတာကိုး…။ သွယ်သွယ်အေးသည် Taxi များရပ်ထားသည့် နေရာသို့ အနိုင်နိုင် လမ်းလျှောက်လာရင်း သူမဖတ်ဖူးသည့် တာရာမင်းဝေ၏ ဝတ္ထုလေးထဲက ကဗျာလေးတစ်ပုဒ်ကို သွားသတိရသည်။

“““တုံးကိုက်ကိုက်… ကျားကိုက်ကိုက်… ချစ်မိသူတိုင်းလောက်တော့.. ဘယ်သူမှ မမိုက်ကြပါဘူး….“““

သူမသည် တော်တော်မိုက်မဲသည်။ တကယ်ဆို သူများကလာပြီး ပိုပန်းခင်တုန်းက ရေလားမြောင်းပေးလုပ်ဖို့ ကောင်းသည်။ အခုတော့ ဒီစပ်ဖြဲဖြဲ အမူအယာကို ကြည့်မရ၍ မလိုသလိုမျိုး ဆက်ဆံမိသည်က သူမအမှား ဖြစ်သွားသည်။ ယောကျ်ားလေးဆိုတာမျိုးကလည်း တော်တော်ညံ့သည်ဟု ပြောရမည်။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်တွေ့ရင် ရင်တွေ.. တင်တွေလောက်ပဲ ကြည့်ဖို့ စိတ်ဝင်စားတာ။ မျက်ဝန်းတွေထဲက စကားတွေကို အဖြေရှာဖို့ သူတို့က စိတ်ဝင်စားသူများ မဟုတ်လေ…။

သွယ်သွယ်အေးသည် အသိစိတ်က ကိုယ်နှင့် မကပ်သလို ဖြစ်နေသည်။ ဆယ်ငါးမိနစ်လောက်သာ သွားရသည့်ခရီးကို ကားသမားက နှစ်ထောင်တောင်းတာတောင် ဈေးမဆစ်ဘဲ ဝင်ထိုင်မိသည်။ လောလောဆယ်.. သူမ ဘာမှလုပ်ချင်စိတ် ပြောချင်စိတ် မရှိ။ အိပ်ယာပေါ်တွင် မှောက်၍သာ ငိုပစ်လိုက်ချင်သည်။ တခြားသူနှင့် မဟုတ်ဘဲ သူမ၏ အစ်မနှင့် ဆိုတော့ သူမ ဘာလုပ်ရမလဲ…။ ရာဇဝင်ထဲတွင်တော့ ဒဿဂီရိက အချစ်လူကြမ်းဖြစ်သော်လည်း သူက ယောကျ်ားသားလေ။ မိမိက ဒဿဂီရိဘီလူးမ လုပ်လို့မဖြစ်။

သွယ်သွယ်သည် လည်ချောင်းဝအထိ ဆို့နင့်လာသည့် ခံစားချက်ကို အတင်းကျိတ်မှိတ်ကာ မြိုချလိုက်သည်။ အို.. မစဉ်းစားတော့ပါဘူး…။ မေ့ပစ်တာ အကောင်းဆုံးပဲ..။ ဒိုင်ယာရီလေးရေ… ဖြစ်နိုင်ရင် .. မင်းငါ့ကို အကြံပေးပါဦးကွာ…..။

ကားမှန်ကို လာစင်သော မိုးစက်တွေသည် တဖျောက်ဖျောက်နှင့် ပြင်းထန်လွန်းလှသည်။ သွယ်သွယ်ခင်မျာ အလုံပိတ်ကားလေးထဲတွင် ရှိနေသော်လည်း သူမ၏ရင်ကို မိုးစက်ပွင့်တွေက လာပြီး ပုတ်ခတ်နေသယောင်ပင်….။

“သွယ်သွယ်.. ဘယ်သွားမလို့လဲ…. မမ လိုက်ပေးရမလား..“

“ရတယ်.. မမ.. ဒီနား ခဏ…“

နွယ်နွယ်အေးသည် သူမကို သေချာပြန်မကြည့်ဘဲ ထွက်သွားသည့် ညီမငယ်ကို ဇဝေဇဝါနှင့် ကြည့်သည်။ ဒီကောင်မလေးသည် ဒီနေ့တော့ တမျိုးဖြစ်နေသည်။ ခါတိုင်းဆို တီတီတာတာ ပြောတတ်သည့် သူမသည် ဒီနေ့ညနေတော့ တစ်အိမ်လုံးနှင့် သေချာ စကားမပြော။ သူမကလည်း စိုးဝင်းနှင့် လျှောက်လည်တာ နည်းနည်းနောက်ကျသွား၍ ပြန်ရောက်လာလာချင်း ဆိုင်ကို ဝိုင်းကူနေရသည်။ ညဘက်ရောက်နေပြီမို့ မေမေတစ်ယောက်တည်းနှင့် နိုင်မည်မထင်..။

“မေမေ .. သွယ်သွယ်..ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ….“

“မသိပါဘူး.. ဟယ်…၊ ညနေ ဘုရားက ပြန်လာကတည်းက … အဲဒီလို ဖြစ်နေတာပဲ….“

နွယ်နွယ်သည် ရင်ထိတ်ခနဲ ဖြစ်သည်။

“ဘယ်..ဘုရားလဲ…. မေမေ…“

“မသိပါဘူး… သမီးရယ်… ကြည့်ရတာ.. မယ်လမု ဘုရားပဲ.. နေမှာပေါ့….“

နွယ်နွယ်အေးခင်မျာ ဆက်မမေးတော့။ သွယ်သွယ် ဘာဖြစ်နေတာလဲဆိုတာ ရိပ်မိလိုက်သည်။ ကြည့်ရတာ သူမနှင့် စိုးဝင်းကို တွေ့သွားတာ ဖြစ်မယ်ထင်သည်။ အင်း..လေ…. သိသွားမှတော့ ဖွင့်ပြောလိုက်တာ အကောင်းဆုံးပဲလေ..။ ကြည့်ရတာ စိတ်ကောက်နေတာဖြစ်မယ် ထင်သည်။ ဒီညတော့ သွယ်သွယ်စိတ်ကျေနပ်အောင် ချော့ရတော့မည်..။

စိုးဝင်းသည် ဆိုင်ပေါက်ဝတွင် မတ်တပ်ရပ်နေရာမှ သွယ်သွယ်တစ်ယောက်တည်း ထွက်လာသည်ကို တွေ့သည်။ အစပိုင်းတွင်တော့ သူက လှမ်းနှုတ်ဆက်မည်ဟု ပြင်လိုက်သော်လည်း သွယ်သွယ်က ချက်ချင်း မျက်နှာလွှဲသွား၍ သူဘာမှ မလုပ်ပြတော့။ သူ့ကို စူးခနဲ ကြည့်သွားသည့် သွယ်သွယ်၏ မျက်ဝန်းတွေက တမျိုးဖြစ်နေသည် ဆိုတာတော့ သတိထားမိသည်။

“အာ….“

“ဗန်ပါစီကလည်းကွာ.. သောက်တလွဲ ကန်တာပဲ ကွာ…“

စိုးဝင်း၏ အတွေးကို သူ့နားကဝိုင်းက အော်လိုက်သည့်အသံက ဖြတ်တောက်လိုက်သည်။ ဒီလိုပြောရင်တော့ သေချာပါပြီ..။ ကိုနိုင်းပဲ ဖြစ်ရမည်။ သူက အာဆင်နယ် ပရိတ်သတ်ပင်..။ ဒီနေ့က ပွဲကြီးပွဲကောင်းပင်။ မန်ယူနှင့် အာဆင်နယ်ပွဲ ဖြစ်သည်။ ဒီပွဲကို MRTV4 က မပြသဖြင့် စိုးဝင်းတို့ ဆိုင် လူကျနေခြင်း ဖြစ်သည်။ အဲဒါကြောင့် သူတောင် ကောင်တာတွင် မထိုင်နိုင်ဘဲ ဆိုင်အပေါက်ဝတွင် လာစောင့်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ တော်ကြာနေ ပွဲပြီးတာနှင့် လက်ဖက်ရည်ဖိုး မရှင်းဘဲ ထသွားရင် အခက်မလား…။

“ဟော…ဆွဲသွားပြီ…. နာနီကွ…..“

“ကန်ပြီ….ဂိုး……“

စိုးဝင်း စိတ်ထဲ ဟိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ နာနီက သွင်းလိုက်သည့် ဂိုးကြောင့် မဟုတ်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် လဲကျသွားသည် အရိပ်တစ်ခုကြောင့်ပင်..။

“ဟင်…လဲတယ်ဟ…“

ဖိုးခွားသည် စိုးဝင်းက ကမန်းကတမ်း ပြေးထွက်သွားတွင်တော့ ဘာဖြစ်တာလဲ ဆိုတာကို တွေ့လိုက်သည်။

“ဘယ်သူမှ.. လူမချပါဘူးဟ… ဘယ်သူလဲတာလဲ….“

ကိုနိုင်းတို့နှင့် တစ်ဝိုင်းတည်းထိုင်ကာ ဘောပွဲကြည့်နေသည့် ကိုမားဆိုးက ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။

“အဲ..ဘောပွဲ.. မဟုတ်ဘူးဗျ…။ ဟိုမှာ လူတစ်ယောက် လဲတာ..။ မသွယ်သွယ်များလား မသိဘူး….။ နေဦးဗျာ…“

ဖိုးခွားသည် ကိုနိုင်းတို့ကို ပြောပြီးသည်နှင့် ချက်ချင်းပင် ဆေးဆိုင်ဘက်ကို ပြေးသွားသည်။

“အန်တီအေး….. မသွယ်သွယ် မူးလဲတယ်ထင်တယ်…..“

“အယ်…. လုပ်ပါဦး…. သမီး…“

ဒေါ်မာမာအေးသည် လက်ထဲရောက်နေသော ဆေးထုပ်ကို အမြန်ချသည်။ ချက်ချင်းပင် ဖိုးခွား ညွှန်ပြရာ ခပ်လှမ်းလှမ်းက မီးတိုင်အောက်သို့ ပြေးသွားသည်။ စိုးဝင်းက မြန်သည်ဟု ပြောရမည်။ သူသည် သွယ်သွယ် ရိပ်ကနဲ လဲကတည်းက ပြေးသွားသူမို့ သူမ၏အနားကို ချက်ချင်းရောက်သည်။ ကောင်မလေးသည် လမ်းဘေးတွင် ပုံခနဲ လဲနေ၏။

“သွယ်သွယ်…..“

စိုးဝင်းသည် ချက်ချင်းပင် ပွေ့မထူသည်။ မေးစေ့လေးကို ဆွဲကာ လှည့်လိုက်သည်။

“အင်း….အင်း…“

ပလက်ဖောင်းနှင့် ဆောင့်မိသည် ထင်သည်။ သွယ်သွယ်၏ နဖူးထောင့်တွင် သွေးစလေးများထွက်ကာ အနည်းငယ် ပြဲနေသည်။ စိုးဝင်းခေါ်တာကို ပြန်မထူ။ သတိမေ့သွားသည် ထင်သည်။ စိုးဝင်းသည် သွယ်သွယ်၏ ကိုယ်အောက်ကို လက်လျှိုလိုက်ကာ ပင့်မသည်။ သူမ၏ ကိုယ်ကလေးက စွေ့ခနဲပါလာ၏။ ခြေလှမ်းကျဲကြီးများဖြင့် သူမတို့ အိမ်ဘက်ကို အမြန် ပြန်လျှောက်လာသည်။

“အန်တီ.. မေ့သွားတာ ထင်တယ်….။ ဆေးခန်းဖြစ်ဖြစ်.. ဆေးရုံဖြစ်ဖြစ် ပြမှ ဖြစ်မယ် ထင်တယ်….။ ကျနော် ကားထုတ်လိုက်မယ်…။ အန်တီတို့ တစ်ယောက်ယောက် လိုက်ခဲ့ပေါ့….“

“ဦးပါလိုက်မယ်… မောင်စိုးဝင်း…“

ဒေါ်မာမာအေးသာမက အနားရောက်လာသော ဦးဘအေးက လှမ်းပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ စိုးဝင်း ဘာမှပြောမနေတော့။ သွယ်သွယ်အေးကို ပွေ့ကာပင် ဆိုင်ဘေးတွင် ရပ်ထားသော ကားဆီသို့ ဦးတည်လျှောက်သွားလိုက်သည်။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထဲက လူတွေက လောလောဆယ် မန်ယူက အာဆင်နယ်ကို နိုင်နေတာထက်.. သွယ်သွယ်ကို စိုးဝင်းက ပွေ့သွားတာကို ပိုစိတ်ဝင်စားနေကြသည်။ သေချာပါပြီ.. ဒါသည် မနက်ဖြန်အတွက်တော့ ဒီရပ်ကွက်တွင် Headline News ပင်…..။

နွယ်နွယ်အေးသည် အိမ်ရှေ့တံခါးမကြီးကို သေချာပိတ်ကာ အိမ်မကြီးဘက်သို့ လျှောက်လာမိသည်။ အိပ်ခန်းထဲသို့ မဝင်မိသေး။ ဧည့်ခန်းတွင်ပင် ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်ချလိုက်သည်။ အတွေးတွင်တော့ စောစောပိုင်းက အဖေဖြစ်သူ ဦးဘအေးဖုန်းထဲက ပြောသည့်အကြောင်းများက အလိုလိုပေါ်လာသည်။

“သမီးကြီး….“

နွယ်နွယ်အေးသည် အဖေဖြစ်သူက သမီးကြီးဟု အခေါ်တွင်တော့ ရင်တထိတ်ထိတ် ဖြစ်သွားသည်။ အဖေသည် အကြောင်းမရှိဘဲ သူမကို သမီးကြီးဟု မခေါ်ချေ။ ရှေ့ဆက်လာမည့် စကားသံကိုသာ တိတ်ဆိတ်စွာ နားထောင်နေမိသည်။

“သွယ်သွယ်ကတော့..လောလောဆယ် ပြန်သတိရလာပြီ… သမီး…။ ဒါပေမယ့် တာဝန်ကျ ဆရာမက .. အထူးကုနဲ့ ပြကြည့်ပါဆိုလို့ … ဒီညတော့ ဆေးရုံမှာပဲ ထားရလိမ့်မယ်…..။ ဖေဖေကတော့ မောင်စိုးဝင်းနဲ့ စိတ်ချရရင် ပြန်လာခဲ့မယ်….။ မေမေတော့ ဒီည စောင့်လိမ့်မယ်…..။ မနက်ဖြန်.. ဆရာဝန်ကြီးလာလို့ … လိုအပ်တဲ့ check-up လုပ်ပြီးရင်တော့ အကြောင်းစုံသိရမယ် ထင်တာပဲ….။ သမီး အိမ်တံခါးတွေ ပိတ်ထားလိုက်ပေါ့..။ အိပ်ချင်လည်း အိပ်နေ…။ ဖေဖေပြန်ရောက်ရင် ခေါ်လိုက်မယ်…..“

“သမီး..မအိပ်ပါဘူး…ဖေဖေ….. စောင့်နေပါ့မယ်…။ သွယ်သွယ်က.. ဘာဖြစ်တာလဲ.. ဟင်…“

“ဖေဖေလည်း သေချာတော့ မသိဘူး…။ ဆရာမလေး ပြောပုံအရဆိုရင်တော့ နှလုံးများ တစ်ခုခုဖြစ်လား မသိဘူး.. သမီးကြီး….။ ဆုတောင်းရတော့မှာပဲ…။ ဒါပဲနော်…သမီး….“

နွယ်နွယ်အေးသည် တစ်ဖက်ကဖုန်းကနေ တူတူတူ ဆိုပြီး မြည်နေသည့်တိုင် ငိုင်ပြီးတော့ ဖုန်းကိုကိုင်ထားမိသည်။ ခဏအကြာမှ ဖုန်းကို ပြန်ချသည်။

“ဖြစ်ရလေ ညီမလေးရယ်…“

ညနက်လာ၍ ထင်သည်။ ပတ်ဝန်းကျင်တွေ တိတ်ဆိတ်ကာနေသည်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းက မီးကင်းကနေ သံချောင်းခေါက်သံတောင် ကြားရသည်။ ကျွတ်ခနဲ အိမ်မြောင်တစ်ကောင်က စုတ်ထိုးလိုက်သည်။ နွယ်နွယ်သည် အိမ်ရှေ့တွင် ထိုင်နေရာမှ ညည်းငွေ့လာ၍ အခန်းဘက်သို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။ တစ်ယောက်တည်း ဖြစ်နေသည်က အနည်းငယ် စိတ်ခြောက်ခြားစရာပင်။ အခန်းမီးကို ခလုတ်နှိပ်ကာ ဖွင့်သည်။ မှောင်မည်းနေသော အခန်းလေးသည် မီးရောင်ကြောင့် လင်းဖြာသွားသည်။

“ဟယ်… သွယ်သွယ့်စာအုပ်လေးက ပွင့်နေပါလား…“

နွယ်နွယ်အေးသည် မရည်ရွယ်ပဲနှင့် ညီမငယ်၏ ကုတင်ဘက်ဆီသို့ လျှောက်သွားမိသည်။ သူမသည် ဘယ်တုန်းကမှ သွယ်သွယ်၏ ဒိုင်ယာရီ စာအုပ်လေးကို မစပ်စုဖူးပါ။ သူမသည် ရင်ထဲမှာဖြစ်သည့် အကြောင်းများကို ရင်ထဲမှာသာ ထားတတ်သူ ဖြစ်သည်။ အခုတော့… အခုတလောအတွင်း ပြောင်းလဲလာသည့် ညီမငယ်၏ အကြောင်းများကို သိချင်လာ၍ မရည်ရွယ်ဘဲ စာအုပ်လေးကို ကောက်ကိုင်မိသည်။ ညီမလေးသည် လက်ရေးတော်တော်လှသည်။ မင်ပြာလေးနှင့် ရေးထားသော စာသားလေးများသည် ထင်းခနဲ ပေါ်နေသည်။ အယ်.. ဒီနေ့ ရက်စွဲပါလား….။

နွယ်နွယ်အေး၏ စိတ်သည် ဒိုင်ယာရီ စာအုပ်လေးတွင် နစ်မြောသွားသည်။ ရင်တွေ တလှပ်လှပ်ဖြစ်သည်။ မတ်တပ်ရပ်နေရာမှ ကိုယ်က ယိမ်းကာယိုင်လာသဖြင့် ကမန်းကတမ်း ကုတင်ပေါ်တွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ရသည်။ စာအုပ်လေးကို ကိုင်ထားသည် လက်တွေသည် တဆတ်ဆတ် တုန်လာသည်။ ကုတင် ခေါင်းရင်းဘက်ကိုတိုးကာ စာအုပ်ကို စာကြည့်စားပွဲပေါ် တင်လိုက်ရသည်။ ဒီလိုမှ မဟုတ်ရင် လက်တုန်နေမှုကြောင့် စာကို ဆက်ဖတ်လို့ရမည် မထင်။

သူမ၏လက်သည် တုန်ရီစွာနှင့်ပင် စာမျက်နှာများကို နောက်ပြန်လှန်မိသည်။ သွယ်သွယ်သည် နေ့စဉ်ဒိုင်ယာရီ ရေးလို့ထင်သည်။ စာမျက်နှာက တော်တော်များများ ဖြစ်နေသည်။ စာမျက်နှာဘယ်လိုများများ… အကြောင်းအရာက ဘယ်လိုကွဲကွဲ နောက်ဆုံးတော့ အချက်တစ်ခုတည်းကိုသာ ညွှန်ပြနေသည်။ နွယ်နွယ်အေး ဆက်မဖတ်နိုင်တော့။ သူမ၏ အမြင်အာရုံသည် ဝဲတက်လာသည့် မျက်ရည်စတွေကြောင့် ဝေဝါးသွားသည်။ ညီညာလှသည့် လက်ရေးတွေကိုပင် မမြင်တော့ချေ။ စာရွက်ကို လှန်နေသော သူမ၏လက်တွေသည်လည်း အားအင်ကုန်ခမ်းကာ မလှုပ်ရှားချင်တော့။ ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေရင်းနှင့် သူမ၏ကိုယ်သည် ကျောက်ရုပ်တစ်ရုပ်ပမာ ငြိမ်ကျသွားသည်။ ရုပ်ခန္ဒာက ငြိမ်နေသော်လည်း သူမ၏ အတွင်းစိတ်ကမူ အပြင်းအထန်လှုပ်ရှားနေသည်။ နှလုံးသားသည် ခရီးကြမ်းကြီးတစ်ခုကို အမြန်ဖြတ်ပြေးရသလို တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ မောပန်းနေသည်။ အတွေးတွေသည်လည်း ဆောက်တည်ရာမရ ဖြစ်သည်..။

“ငါ..ဘာလုပ်ရမလဲ…“

နွယ်နွယ်အေးသည် ဘယ်လောက်ကြာအောင် လောကနှင့် အဆက်ပြတ်သွားသည် မသိ။ အိမ်ရှေ့ကနေ သံပန်းတံခါးကို အဆက်မပြတ် လှုပ်ခါကာ အော်နေသည့် ဦးဘအေး၏ အသံကြားမှ သတိပြန်ဝင်လာသည်။ ကမန်းကတမ်းပင် မျက်စိကို လက်ဖမိုးဖြင့် ပွတ်ကာ အိမ်ရှေ့သို့ ပြေးမိသည်။ သံပန်းတံခါးကို ဆွဲဖွင့်ပေးပြီးနောက်တွင်တော့ အဖေဖြစ်သူ၏ ရင်ခွင်ထဲကို အတင်းပင်ပြေးကာ ဝင်မိသည်။ မရည်ရွယ်ဘဲနှင့် သူမ၏ မျက်ဝန်းတွင် အလိုလို မျက်ရည်တွေ စိုလာပြန်သည်။

ဦးဘအေးသည် ရင်ခွင်ထဲသို့ ခေါင်းအပ်လာသည့် သမီးကြီးကို အသာပွေ့ဖက်ထားမိသည်။ သူကလည်း နဂိုကတည်းက သမီးငယ်အတွက် စိတ်ထိခိုက်လာသူမို့ ဘာစကားမှ မဆိုမိ။ အချင်းချင်း ပွေ့ဖက်ထားကြသည့် သားအဖနှစ်ယောက်သည် အတွေးကိုယ်စီနှင့်သာ အိမ်ပေါက်ဝတွင် ရှိနေကြတော့သည်။

“အဆင်ပြေလား သွယ်သွယ်…“

“ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့…ပြေပါတယ်… အစ်ကို….“

သွယ်သွယ်အေးသည် မရည်ရွယ်ဘဲနှင့် စိုးဝင်းကို အစ်ကိုဟု ခေါ်မိသွားသည်။ ပြုံးပြနေသော သူ၏ အပြုံးသည် ကြင်နာမှု အငွေ့အသက်တွေ ပါနေသည်ကို အလိုလိုခံစားမိသည်။

“အစ်ကိုရယ်…“

“အစ်ကို…. ဆိတ်စွပ်ပြုတ် ယူလာခဲ့တယ်….။ သွယ်သွယ် ကြိုက်လား မကြိုက်လားတော့ မသိဘူး…“

စိုးဝင်းသည် သွယ်သွယ်ပြောသည့် အတိုင်းပဲ လိုက်ကာ ပြောမိသည်။ လူနာကုတင်ဘေးတွင် ထိုင်နေရာမှ ကြမ်းပြင်အောက်ချထားသော ချိုင့်ကိုဆွဲကာ မြှောက်ပြလိုက်သည်။ သွယ်သွယ်အေးသည် စိုးဝင်းလုပ်သမျှကို ယဲ့ယဲ့လေးပြုံးကာ ကြည့်နေမိသည်။ ဪ… အခုလိုမျိုး အစ်ကိုကသာ ဂရုစိုက်မယ်မှန်းသိရင်.. သွယ်သွယ် စောစောစီးစီးတောင် လဲမိမလား မသိဘူးနော်…။

စိုးဝင်းသည် နှုတ်ခမ်းလေးတွန့်ကာ ယောင်ယောင်လေး ပြုံးသွားသည့် ကောင်မလေးကို ကြည့်ကာ စိတ်တွေ တမျိုးဖြစ်သွားသည်။ သူမက ပြုံးယုံကလွဲ၍ ဘာမှမပြောသဖြင့် စတီးချိုင့်လေးကို ကုတင်ခေါင်းရင်းတွင် တင်လိုက်သည်။ ချိတ်ကလေးကို ဖွင့်ကာ အပေါ်ဆုံးက အဆင့်ကို ဖြုတ်သည်။ သင်းပျံ့သော ဆိတ်စွပ်အနံ့သည် သွယ်သွယ်အေး၏ နှာဝလေးကို ကျီစယ်သွားသည်။ သူမသည် အားယူကာ ကိုယ်ကိုမတ်လိုက်သည်။

“ဖြည်းဖြည်း သွယ်သွယ်.. အစ်ကို ထူပေးမယ်….“

စိုးဝင်းသည် လှုပ်လှုပ်ရှားရှားလုပ်လိုက်သည့် သွယ်သွယ်အတွက် စိတ်ပူသွားကာ ကမန်းကတမ်း ချိုင့်ကိုချကာ ဆွဲထူပေးလိုက်သည်။ မနက်က နှလုံးအထူးကု ဆရာဝန်က ဘာမှသေချာမပြောဘဲ ဦးဘအေးတို့ကိုသာ ခေါ်သွားသဖြင့် သူသည် သွယ်သွယ်ကို သိပ်လှုပ်လှုပ်ရှားရှား မလုပ်စေချင်ပါ။ အခြေအနေက ဘာမှန်းမှ မသိလေ..။ ကျောအောက်တွင် ခေါင်းအုံးလေးကို ထောင်ကာ ခုပေးပြီးနောက်တွင်တော့ စိုးဝင်းသည် သွယ်သွယ်ကို အသာနောက်ကို လှဲပေးလိုက်သည်။ လူချင်းက နီးကပ်နေ၍ သွယ်သွယ်၏ ကိုယ်သင်းနံ့လေးကို ရလိုက်သည်။ ဆံပင်တွေကပဲလား သူမ၏ ကိုယ်ကပဲလားတော့ မသိ.. ချိုမြိန်ကာ မွှေးနေသည်။

“သောက်လိုက်နော်… သွယ်သွယ်…“

သွယ်သွယ်အေးသည် ဇွန်းကလေးက ပါးစပ်နား ရောက်လာသည့်တိုင်အောင် ရုတ်တရက် မဟမိ..။ စိုးဝင်း၏ မျက်ဝန်းတွေကိုသာ ငေးကြည့်နေမိသည်။ ဪ.. ငါများ အိမ်မက်မက်နေတာလား..။

“အဆင်ပြေလား..သမီး…“

သွယ်သွယ်သည် အသံလာရာဆီသို့ ခေါင်းကလေး စောင်းလိုက်သည်။ သူမရှိရာ ကုတင်နားရောက်လာသည့် အဖေတို့ကို တွေ့သည်။ သူမကို ပြုံးကာ စိုက်ကြည့်နေကြသည်ကို တွေ့သည်။ သွယ်သွယ်သည် ရုတ်တရက် ရှက်သွေးဖြာသွားသည်။ ခေါင်းကလေး မသိမသာ ငုံ့မိ၏။ ဒါကြောင့်လား မသိ။ ဦးဘအေးတို့၏ အပြုံးသည် အသက်မပါသည်ကို သူမ သတိမထားမချေ။

သွယ်သွယ်က သတိမထားမိသော်လည်း စိုးဝင်းကမူ သတိထားမိသည်။ ဦးဘအေး မျက်နှာသာမက နောက်ကကပ်ပါလာသူ နွယ်နွယ်အေးကပါ ဟန်ဆောင်ပြုံးနေသည်ဟု ခံစားရသည်။ လက်ထဲကိုင်ထားသည် စွပ်ပြုတ်ခွက်ကို အသာချကာ ထိုင်နေရာမှ အသာထသည်။

နွယ်နွယ်သည် စိုးဝင်းက အထတွင် သူ့ကို လိုက်ကြည့်နေသည့် ညီမငယ်၏ မျက်ဝန်းတွေကို သတိထားမိသွားသည်။ အစောပိုင်းက အထူးကုဆရာဝန်ဆီက ညီမလေးအကြောင်း ကြားကတည်းက စဉ်းစားနေသည့် ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုသည် သွယ်သွယ့်၏ အကြည့်တွေကြောင့် ပိုမို ခိုင်မာသွားသည်။ ဟင်း..ခနဲ သက်ပြင်းတစ်ခုကို ခက်ခက်ခဲခဲချကာ စိုးဝင်းထိုင်နေသည့် နေရာဆီသို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။

“ဦး…သိခွင့်ရှိရင်.. ကျနော် သိပါရစေ….“

အသံတိုးတိုးနှင့် နားနားကပ်ပြောလိုက်သည့် စိုးဝင်း၏ စကားတွင်တော့ ဦးဘအေးသည် ခေါင်းကိုအသာညိတ်သည်။ သမီးငယ်ကို ကြည့်နေရာမှ အသာစိုးဝင်းနှင့် ဝံရန်တာဘက်သို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။

“ပူတုန်းသောက်လိုက်ဦးလေ.. ညီမလေး…“

အဖေဖြစ်သူနှင့် အတူထွက်သွားသည့် စိုးဝင်းကို လိုက်ငေးနေသည့်အတွက် သွယ်သွယ်သည် အစ်မဖြစ်သူက စွပ်ပြုတ်ကို ခွံပေးသည်ကိုတောင် မမြင်လိုက်။ ပါးစပ်နားရောက်လာမှ ဟကာ မျိုချလိုက်ရသည်။ မျက်ဝန်းညိုတွေနှင့် စိုက်ကြည့်နေသာ နွယ်နွယ်ကို မြင်တော့မှ သူမ၏စိတ်သည် အိမ်မက်မက်နေရာမှ ပြန်နိုးလာသည်။

ဪ.. မကောင်းပါဘူး..လေ….။ မမကို … အားနာဖို့ ကောင်းလိုက်တာ….။

နွယ်နွယ်သည် ချစ်ညီမငယ်လေးကို ကြင်နာစွာပင် ကြည့်သည်။ ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကို ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ချလိုက်ရ၍ သူမ၏ရင်သည် အနည်းငယ်တော့ ငြိမ်သက်သွားသည်။ တစ်ညလုံး မအိပ်ဖြစ်၍ နွမ်းနယ်နေသော်လည်း ညီမငယ်၏ ကြည်လင်နေသော မျက်နှာလေးကိုကြည့်ကာ စွပ်ပြုတ်ကိုသာ တစ်ဇွန်းချင်း ခွန့်နေမိတော့သည်။

“သွယ်သွယ်ရယ်.. ညီမလေး… ပျော်ရပါစေမယ်.. ကွယ်…“

စိုးဝင်းသည် ဦးဘအေး ပြောသမျှကို နားထောင်နေရင်း လူနာကုတင်ဘက်သို့ ကြည့်သည်။ စိတ်ထဲတွင်တော့ ဦးဘအေး ပြောသမျှကို အံ့သြနေသလို သွယ်သွယ်၏ အဖြစ်ကိုလည်း သနားဂရုဏာသပ်နေသည်။

“ ဪ..ဖြစ်မှ ဖြစ်ရလေ.. သွယ်သွယ်ရယ်….“

အဖြစ်အပျက်အားလုံးကို ရှင်းပြပြီးတွင်နောက်တော့ ဦးဘအေးနှင့် စိုးဝင်းသည် သွယ်သွယ်ရှိရာသို့ ပြန်လျှောက်လာသည်။ ဒေါ်မာမာအေး ထိုင်နေသည့် နောက်တွင် အသာမတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။

“အစ်ကို ပြန်ဦးမယ်… သွယ်သွယ်….။ နောက်မှပဲ ပြန်လာတော့မယ်…။ ဆိုင်ကိစ္စ ရှိနေလို့…“

“ဟုတ်… ဟုတ်…. အစ်ကို.. သွယ်သွယ်.. ကျေးဇူးတင်ကြောင်းတောင် မပြောရသေးဘူး..“

သွယ်သွယ်သည် အလျင်အမြန်ပင် စိုးဝင်းကို ပြောမိသည်။ နောက်ကို မှီနေရာမှလည်း ထရန် ပြင်သည်။

“မထနဲ့ ..သွယ်သွယ်.. ရတယ်.. သက်သာသလိုနေ…“

“အားလုံးပဲ သွားပြီနော်… မနွယ် သွားပြီ…“

စိုးဝင်းသည် အားလုံးကို နှုတ်ဆက်ပြီးသည်နှင့် နောက်ကိုပြန်မကြည့်တော့ဘဲ လှည့်ထွက်သွားသည်။ သူ မကြည့်လို့ ဖြစ်သည်။ နွယ်နွယ်အေးသည် သူ့ကို အနက်တွေအပြည့်ပါသော မျက်ဝန်းနှင့် ကြည့်နေသည်ကို မတွေ့လိုက်ချေ…။

“မနွယ်.. ဘာဖြစ်လို့ အလောတကြီး ဖြစ်နေတာလဲ…“

စိုးဝင်းသည် အခန်းထောင့်တွင် အဝတ်တွေကို ပြန်ဝတ်နေသည့် နွယ်နွယ်အေးကို ကြည့်ကာ နားမလည်နိုင်စွာ မေးသည်။ နွယ်နွယ်အေးသည် စိုးဝင်း၏ အမေးကို ပြန်မဖြေသေး။ နောက်ကျောက ဇစ်ကိုဆွဲကာ တင်လိုက်သည်။ ဆူဖြိုးကျစ်လျစ်သော အမို့အဖောင်းတွေက ဂါဝန်ရှည်လေးအောက်တွင် ပျောက်ကွယ်သွား၏။ နွယ်နွယ်အေးသည် ဒီနေ့တော့ အတော်ထူးခြားနေသည်။ စိုးဝင်းလာခေါ်မယ် ပြောသော်လည်း သူမက လိုက်မလာဘဲ တွေ့နေကြ inn တွင် စောင့်နေမည်ဟု ပြောသည်။ စိုးဝင်း ရောက်ရောက်လာချင်းလည်း ဘာမပြော ညာမပြော သူမကပင် ဖက်နမ်းသည်။ နမ်းတာမှ ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းပင်။ စိုးဝင်း ဘာမှပြင်ဆင်ချိန်မရဘဲ အခန်းအလယ်က မွေ့ယာပေါ်ဆီသို့ ရောက်သွားသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ နွယ်နွယ်အေးသည် သူ့အဝတ်အစားတွေကို အတင်းပင် ချွတ်ပစ်သည်။ စိုးဝင်းက မြန်မြန် ဝိုင်းချွတ်ပေးလို့သာ။ မဟုတ်ရင် သူဝတ်လာသည့် ရှပ်အင်္ကျီသည် အိမ်အပြန်တွင် ကြယ်သီးတွေတောင် ပါသွားပါ့မလား မသိ။

ဒီနောက်တွင်တော့ သူမသည် စိုးဝင်းခြေရင်းဘက်ရောက်ကာ မထောင့်တထောင် ဖြစ်နေသည့် သူ့ညီတော်မောင်ကို အားရပါးရ စုပ်သည်။ ဘာဖြစ်နေတာလဲဟု မေးမည့် စိုးဝင်း၏ စကားတွေသည် ဒီမှာတင် ပျက်ပြယ်သွားသည်။ ရှေ့တိုးနောက်ငင် ဖြစ်ကာ နွယ်နွယ်အေး၏ ပါးစပ်ထဲတွင် တိုးဝင်ပြန်ထွက် ဖြစ်နေသော သူ၏လီးတန်ကြီးက ရလာသည့် ကာမအရသာက သူ့အသိစိတ်ကို လွှမ်းမိုးသွားသည်။ ပါးခွက်လေးများပင် ဖြစ်အောင် စုပ်အားကပြင်းလှသဖြင့် စိုးဝင်းသည် သုတ်မထွက်အောင် မနည်းပင် ထိန်းထားရသည်။ တအီးအီးနှင့်လည်း ဖြစ်နေသည်။

နွယ်နွယ်အေးသည် စိုးဝင်းကို လရည်တွေထွက်အောင်တော့ မစုပ်။ လီးတန် စံချိန်မှီ မာကြောလာသည်နှင့် သူ့အပေါ်ကို တက်ခွသည်။ ဂါဝန်ရှည်ကိုပင် မချွတ်။ ခါးအထိလိပ်တင်ကာ မသည်။ ပင်တီကိုလည်း အပြင်ရောက်အောင် ဆွဲမချွတ်ဘဲ ခြေထောက်ဖျားအထိ ရောက်အောင်သာ လိပ်ချသည်။ ပြီးရင်တော့ လီးဒစ်ဖျားကို ကိုင်ကာ စောက်ပတ်ဝနှင့်တေ့ကာ ဖိချလိုက်သည်။

“အင့်…… အင့်…….. “

“အီး…. မနွယ်……“

နှစ်ဦးစလုံး၏ နှုတ်ဖျားမှ ညည်းသံသဲ့သဲ့ထွက်သည်။ နွယ်နွယ်အေးသည် ဘယ်လောက်တောင် အလျင်လိုနေသည် မသိ။ ဖိချလိုက်သည့်အားက အတော်ပြင်းသည်။ တစ်ချက်တည်းနှင့်ပင် လီးတန်တစ်ဝက်ကျော်ကျော် စောက်ခေါင်းထဲ တိုးဝင်သည်။ နွယ်နွယ်အေးသည် ကိုယ်ကိုအသာ နောက်သို့လှန်သည်။ လက်နှစ်ဖက်ကို နောက်ပစ်ကာ စိုးဝင်း၏ အနည်းငယ်ကြွနေသော ပေါင်နှစ်ချောင်းကို လက်ဖြင့်ထောက်သည်။ တင်းတင်းပင်ဖိကာ အားယူရင်းဆတ်ခနဲ ထိုင်ချသည်။

“ဗြစ်…. ဗြစ်…. ဒုတ်…..“

“အင့်…. အင့်…… အီး….. အီး…..မနွယ်….“

ဒီတစ်ချီတွင်တော့ လီးတန်ကြီးသည် အဆုံးထိပင် ဝင်ရောက်သွားလေသည်။ နွယ်နွယ်အေး၏ ဖွင့်ထွားသော တင်ပါးကြီးများသည် စိုးဝင်း၏ ဆီးစပ်နှင့် အိခနဲနေအောင်ပင် ထိသည်။ စောက်ခေါင်းတစ်ခုလုံးလည်း နေရာလွတ်မရှိအောင် လီးတန်ကြီးနှင့် ပြည့်ကြပ်သွားသည်။ နွယ်နွယ်အေးသည် ကာမအရှိန်ကြောင့်ပဲလား မသိ။ မျက်စိကို မှိတ်ကာထားသည်။ နှုတ်ခမ်းလေးကတော့ မဟတဟ ဖြစ်ကာ တအင့်အင့် ဖြစ်နေသည်။ သူမသည် ချက်ချင်းတော့ မလှုပ်ရှား။ ဝတ်လာသည့် ဂါဝန်ရှည်၏ နောက်ကျောက ဇစ်ကို လှမ်းဆွဲကာ ဖြုတ်သည်။ ဇစ်ပြုတ်သွားသည်နှင့် ဂါဝန်အပေါ်ဘက်ကို ပုခုံးကနေ လျှောချသည်။

ဘရာစီယာလေးက မလုံ့တလုံ စီးနှောင်ထားသည့် သားမြတ်အစုံသည် အခန်းမီးရောင်အောက်တွင်ထင်းထင်းလင်းလင်း ပေါ်ထွက်လာသည်။ နဂိုကတည်းက နို့အုံထွားသည့်အပြင် စိုးဝင်းကကောင်းကောင်းဆွဲပေးထားသဖြင့် သူမ၏ နို့တွေသည် တော်တော်ပင်ကြီးနေလေပြီ။ သင်္ဘောသီး ခပ်ကြီးကြီးတစ်လုံး အရွယ်လောက်ပင် ထွားနေလေပြီ။ အောက်ခံ အနီရောင်ဇာဘရာလေးအတွင်းကနေ ကြွကြွရွရွရှိနေသည်။

နွယ်နွယ်အေးသည် စိုးဝင်းကို အခုထက်ထိ ဘာစကားမှ မပြော။ အစောပိုင်းတုန်းက လီးတန်ကြီးကိုအကုန်သွင်းဖို့ အားယူလိုက်သည့် လက်နှစ်ဖက်ကို အသာပြန်မကာ သူမ၏နို့တွေကို ကိုင်သည်။ သူမဘာသာသူမ ဘရာပေါ်ကနေ စုကိုင်ကာ ဆုပ်နယ်သည်။ ပြီးလျှင်တော့ ကိုယ်ကို ရှေ့ကိုအနည်းငယ်ကိုင်းကာ ကြွသည်။ စောက်ပတ်ထဲတွင် အပြည့်အသိပ်ဖြစ်နေသော လီးတန်ကြီးသည် အနည်းငယ် ကျွတ်ထွက်သည်။ နွယ်နွယ်အေးသည် ချက်ချင်းပင် နောက်ကိုပြန်ထိုင်သည်။ လီးအရင်းနှင့် မို့အိနေသော စောက်ပတ်ကြီးသည် ဖတ်ခနဲ ပြန်ဆုံမိသည်။ တင်းကြပ်အိထွေးသော အထိအတွေ့ကို နှစ်ဦးစလုံး ခံစားရသည်။

စိုးဝင်းသည် အသာကိုယ်ကို မတ်ကာထသည်။ နွယ်နွယ်အေး၏ ယိမ်းခါစပြုနေပြီ ဖြစ်သည့် နို့ကြီးနှစ်လုံးဆီသို့ လက်ကိုလှမ်း၏။ နွယ်နွယ်အေး၏ လက်တွေကို ဆွဲဖယ်ကာ လုံးကျစ်မို့မောက်နေသောရင်သားနှစ်မွာကို ဖိကိုင်ကာ ဆုပ်နယ်သည်။ နို့ကြီးများကလည်း အိစက်နေရာ စိုးဝင်း၏ လက်ထဲတွင် ဇိခနဲဇိခနဲနေအောင်ပင် အရသာရှိလှသည်။

နွယ်နွယ်သည် စိုးဝင်းလက်က သူမ၏နို့တွေအပေါ်ကို ရောက်အလာတွင်တော့ နောက်ကဘရာချိတ်ကို ဖြုတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးသည်နှင့် စိုးဝင်း၏ ရင်ပြင်ကျယ်ကြီးပေါ်ကို ထောက်ကာ တင်ပါးကြီးကို မြှောက်ကာကြွကာဖြင့် စဆောင့်ပေးသည်။ ဆောင့်ချက်တွေက အတော်ပင် အရှိန်ပြင်းသည်။ စိုးဝင်းတောင် အောက်ကနေ အီးခနဲနေအောင် ခံရသည်။ မသိရင်ဖြင့် ယောက်ျားတစ်ယောက်က မိန်းမတစ်ယောက်ကို တက်ဆောင့်နေသလိုဟုပင် ထင်ရမည်။

နွယ်နွယ်အေး၏ စောက်ပတ်သည် အရည်တွေတော်တော်ပင် ရွှဲနေသည်။ စိုးဝင်း၏လီးတန် အဝင်အထွက်တွင် အောက်သို့ပင် စီးကျသည်။ နှစ်ဦးသား အင်္ဂါစပ်များ ထိစပ်ရာနေရာတွင် အနည်းငယ်ပင် ချွဲကျိကျိဖြစ်လာသည်။ စိုးဝင်းသည် မျက်စိကလေးမှိတ်ကာ အံကြိတ်၍ ဆောင့်နေသည့် မနွယ်ကို နားမလည်သလိုပင် ကြည့်သည်။ ဘာမှန်းညာမှန်း မသိသော်လည်း တစ်ခုခုတော့ ထူးခြားနေသည်ဆိုတာတော့ သိသည်။ သို့သော် သူ၏ဒုတ်တစ်လျှောက်ကို ပြုတ်တူနှင့် ညှပ်ထားသလို ဖြစ်ညှစ်ထားသည့် အထိအတွေ့တွင် လောလောဆယ် ဘာမှမမေးအား။ အီစိမ့်တက်လာသည့် ကာမအရသာကိုသာ မက်မက်မောမော ခံစားနေမိ၏။ အားမာန်အပြည့်ဖြင့် တိုးဝင်ပြန်ထွက်ဖြစ်နေသော လီးတန်ကြီးတစ်လျှောက်ရှိ သွေးကြောတွေသည်လည်း တဆတ်ဆတ်ပင် လှုပ်ကာလာသည်။

“ဆောင့်… ဆောင့်…. မနွယ်… ကောင်းလိုက်တာ…“

“အင့်… အင့်…… စွိ….စွိ…..“

နွယ်နွယ်အေးကလည်း နောက်က ကျားလိုက်ခံရသလိုပင် အဆက်မပြတ် ဆောင့်သည်။ ဖင်ကြီးပင့်ကြွလိုက် ပြန်ပစ်ချလိုက်နှင့် မီးကုန်ယမ်းကုန် ကျဲနေသည်။ အချိန်တော်တော်လေး ကြာလာသည်နှင့် အမျှ စိုးဝင်းနှင့် နွယ်နွယ်သည် ကာမပန်းတိုင်ကို ရောက်ခါနီးလို့ထင်သည်။ တအင်းအင်း တအီးအီးနှင့်ပင် ဖြစ်လာကြသည်။ ဖိကြိတ်ကာ ဆောင့်နေသည်ကလည်း မီးပွင့်မတတ်ပင်။

နွယ်နွယ်အေးသည် မြင်းရိုင်းမလေးပမာ တကိုယ်လုံး တုန်ရီကာနေသည်။ ရှည်လျားလှသော ဆံနွယ်လေးတွေသည် သူမ၏ လှုပ်ရှားမှုနှင့်အတူ ရမ်းခါကာ နေသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် သူမ၏ကာမခိုးဝေနေသည့် လှပသည့် မျက်နှာလေးကိုပင် ဖုံးကာသွားသည်။ ခနအကြာတွင်တော့ နွယ်နွယ်အေးသည် စောက်ပတ်တစ်ခုလုံး ဖျင်းကနဲ ဖျင်းကနဲ ဖြစ်လာသည်။ အရှိန်ဖြင့် တင်ပါးကြီးကို တဟုန်ထိုးဖိချလိုက်ကာ ပြန်မထတော့။ တဆတ်ဆတ်နှင့် အတွင်းသားများ လှုပ်ခါကာ စောက်ရည်တွေ ပန်းထုတ်လိုက်တော့သည်။ တချိန်တည်းလိုလိုပင် စိုးဝင်းသည်လည်း လီးတန်ကြီးတစ်ခုလုံး ထူပူသွားပြီး ကျဉ်ကနဲ ကျဉ်ကနဲ စိမ့်တက်ကာ သုတ်ရည်တွေကို ပန်းထုတ်မိသည်။ နှစ်ဦးသား အပြီးချင်းဆုံကာ လောကကြီးနှင့် ခေတ္တခဏတော့ အဆက်ပြတ်သွားရှာသည်။

“မနွယ် ပြောစရာ ရှိတယ်….“

နွယ်နွယ်အေးသည် ဂါဝန်ကို နေရာတကျဖြစ်အောင် ပြန်ဝတ်ပြီးသည်နှင့် သူမ၏ ဆလင်းဘက်အိတ်လေး တင်ထားသည့် စားပွဲဆီသို့ သွားသည်။ အိတ်ကို ကောက်ယူကာ စိုးဝင်းဆီသို့ ပြန်လျှောက်လာသည်။ စိုးဝင်းတစ်ယောက်ကတော့ အခုထက်ထိ အဝတ်အစားမဝတ်ရသေး။ ကိုယ်အောက်ပိုင်းကို မွေးပွစောင်ဖြင့်ပတ်ကာ ကုတင်နောက်တွင်မှီကာ ထိုင်နေသည်။

“ဘာပြောစရာရှိလို့လဲ.. မနွယ်…။ မနွယ်.. ဒီနေ့ တော်တော်ထူးခြားနေတယ်…။ ဘာလဲ.. မောင့်ကို စိတ်ကောက်နေတာလား….“

“မဟုတ်ဘူး… မောင်စိုး..။ မနွယ်… မောင်စိုးကို ဘယ်တော့မှ စိတ်ကောက်မှာ မဟုတ်တော့ဘူး…“

“ဘယ်လို…မနွယ်… မောင် နားမရှင်းဘူး… ဘာဖြစ်နေတာလဲ .. မနွယ်….“

စိုးဝင်းသည် နွယ်နွယ်အေးက သူ့ကို မောင်ဟု မခေါ်ဘဲ မောင်စိုးဟု ပြောင်းအခေါ်တွင်တော့ တုန်လှုပ်သွားသည်။ တစ်ခုခုတော့ တစ်ခုခုပဲထင်ကာ မြန်မြန်ပင် မေးလိုက်သည်။

“မောင်စိုး… နားမရှင်းရင်… ဒီ ဓါတ်ပုံကို အရင်ကြည့်လိုက်လေ…။ မင်း သဘောပေါက်သွားမှာပါ…“

နွယ်နွယ်သည် စလင်းဘတ်ထဲကနေ စက္ကူအိတ်ကလေး တစ်အိတ်ကို ဖွင့်ကာ အထဲကနေ ဓါတ်ပုံတစ်ပုံကို ထုတ်ကာပေးလိုက်သည်။ စိုးဝင်းသည် လက်ထဲရောက်လာသော ဓါတ်ပုံကို ကြည့်လိုက်သည်နှင့် ခေါင်းနပန်းကြီးသွားသည်။

“မနွယ်… ဒါ ဒါ…“

“ဟုတ်တယ်… အဲဒါ မနွယ်ရဲ့ အရင်ရည်းစားနဲ့ ရိုက်ထားတဲ့ ပုံပဲ….“

စိုးဝင်းသည် သူ့ရှေ့ရှိ ဓါတ်ပုံကို မယုံနိုင်သလိုပင် ပြန်ကြည့်သည်။ အမျိုးသမီးတစ်ဦးနှင့် အမျိုးသားတစ်ယောက်သည် ကုတင်တစ်ခုပေါ်တွင် ပွေ့ဖက်ကာ ရှိနေကြသည်။ ဟုတ်သည်။ ဘယ်လိုမှမမှားနိုင်စရာပင်။ မနွယ်မှ မနွယ်ပင်။

နွယ်နွယ်အေးသည် ဘယ်သူမှန်းမသိသည့် အမျိုးသားတစ်ဦး၏ ရင်ခွင်တွင် နွဲ့နွဲလေးမှီကာ ရှိနေသည်။ ပို၍ဆိုးရွားသည့်အချက်က သူမကိုယ်တွင် အဝတ်ဆို၍ အတွင်းခံလေးများသာ ရှိခြင်းဖြစ်သည်။ တစ်ဖက်ယောကျ်ားသားကလည်း အဝတ်တွေမရှိဘဲ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးနှင့်သာ။ ဆေးသားက ကောင်းလို့ထင်သည် စိုးဝင်းမက်မောသည့် မနွယ်၏ အလှအပတွေကို ပြတ်ပြတ်သားသားပင် မြင်နေရသည်။

“မ….မနွယ်…သူ…မနွယ်…တို့က… “

“ဟာ..ဘာတွေလဲ…မနွယ်ရယ်…..“

“ဟုတ်တယ်… မောင်စိုး….။ သူက မနွယ်ရဲ့ ဦးဆုံးချစ်သူပဲ…။ မနွယ်တို့နှစ်ယောက် ချစ်သူဖြစ်ပြီး သိပ်မကြာဘူး အဆုံးစွန်ရောက်ခဲ့ကြတယ်..။ ပြောရရင်တော့ .. မနွယ် ရှက်ပါတယ်….။ မနွယ်.. သူ့ရဲ့ အပြုအယုတွေကို တန်းတန်းစွဲခဲ့တယ်…..။ ဒါပေမယ့်…. ဖြစ်ချင်တော့ ကိစ္စတစ်ခုနဲ့ ပတ်သက်ပြီး မနွယ်တို့ စကားအကြီးအကျယ် များခဲ့ကြတယ်…။ သူလည်းပဲ .. စိတ်ဆိုးပြီး နိုင်ငံခြားထွက်သွားခဲ့တယ်…..“

နွယ်နွယ်အေးသည် စကားစကို ခနဖြတ်ကာ စိုးဝင်းကို ကြည့်သည်။ သူ့ကို နားမလည်နိုင်စွာ ပြန်ကြည့်နေသည့် စိုးဝင်း၏ မျက်ဝန်းတွေကိုတွေ့မှ သူမ၏ စကားစကို ဆက်သည်။

“တိုက်ဆိုင်ချင်တော့.. ဟိုတစ်နေ့က… သူ့ကို ပြန်တွေ့တယ်….။ သူကလည်း… မနွယ်ကို .. သံယောဇဉ် .. မကုန်သေးဘူးတဲ့….။ အရင်လို ချစ်မြဲပါတယ်…။ အဲဒါနဲ့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောရရင်.. မနွယ် ပြန်လက်ခံလိုက်တယ်… “

“ဒီတော့…မောင်စိုး… မနွယ်တို့ နှစ်ယေက်.. ဇာတ်လမ်းကို ဒီမှာတင် ရပ်လိုက်တာ ကောင်းမယ်….။ အဲဒါကြောင့်လည်း …. မောင်စိုး စိတ်ကျေနပ်အောင်.. မနွယ် နောက်ဆုံးချစ်ပေးလိုက်တာပဲ….“

“ဟာ..ဗျာ…မနွယ်…..မောင်….အဲ….“

စိုးဝင်း၏ရင်သည် ဟာခနဲ ဖြစ်သာည်။ သူ့ခင်မျာ ဘာကို ခံစားရမှန်းမသိ ဖြစ်သည်။ ရင်နှင့်အမျှ ချစ်ရသည့် မနွယ်၏စကားတွေက သူ့ကို ဘယ်လိုမှမထင်သည့် ခံစားချက်တွေကို ဖြစ်အောင် တထိုင်တည်းနှင့် ဖန်တီးလိုက်သည်။ ချစ်သူကို ဆုံးရှုံးရမည့် ခံစားချက်တွင် လူလည်ကျခံရသည့် ခံစားချက်က ဆင့်ကာလိုက်လာသည်။ ရင်ထဲတွင် ဆို့နင်နေသော်လည်း လည်ပင်းကြီးရှိ သွေးကြောကြီးများ ထောင်လာသည့်တိုင်အောင်တော့ သူအံကို တင်းတင်းကြိတ်ထားသည်။ ဘယ်ကစပြီး ဘာပြောရမှန်းမသိ ဖြစ်သည်။ မနွယ်နှင့် သူဆက်ဆံခဲ့သည့် အကြောင်းအရာ အဖြစ်အပျက်တွေသည် သူ့ခေါင်းထဲတွင် အလိုလိုပေါ်လာသည်။ သူမက ဒါကြောင့် သူနှင့် ပထမအကြိမ်တုန်းက သွေးမထွက်တာကိုး..။ နောက်ပြီးတွေ့တိုင်း သူ့အလိုကို မညင်းဘဲ သူမကပင် အမြဲတမ်း တက်တက်ကြွကြွ ဖြစ်နေတာကိုး။

“မောင်စိုး…မယုံသေးရင်တော့… ဒီမှာ ဓါတ်ပုံတွေ ရှိသေးတယ်….။ မနွယ်လည်း.. မောင်စိုးကို .. အသုံးချသလိုဖြစ်တာ.. အားနာပါတယ်…။ မနွယ်ကို ခွင့်လွှတ်ပေးပါ….“

နွယ်နွယ်အေးသည် အဆိုပါစကားကိုတော့ မျက်လွှာလေးချကာ ပြောချင်းဖြစ်သည်။ စိုးဝင်းသည် မနွယ်ကကမ်းပေးသည့် စက္ကူထုတ်ကိုတော့ လှမ်းမယူတော့ပါ။ အဆိပ်ရှိသော မြွေတစ်ကောင်နယ် စိမ်းစိမ်းကြီး ကြည့်ကာနေသည်။

“ကောင်းပြီလေ… မောင်စိုး ..။ ဘာမှ ပြောစရာ မရှိရင်တော့.. မနွယ် သွားတော့မယ်…. “

နွယ်နွယ်အေးသည် ပြောပြီးသည်နှင့် ကုတင်ပေါ်ကထကာ အခန်းတံခါးဆီသို့ ပြေးကာ ထွက်သွားသည်။ စိုးဝင်းသည် လက်ထဲက ဓါတ်ပုံလေးကို ကြည့်ကာ ငိုင်နေလို့ထင်သည်။ ပြေးထွက်သည့် နွယ်နွယ်သည် အခန်းအပြင်ဘက် မရောက်ခင်ပင် မျက်နှာကို လက်ကလေးနှင့် အုပ်လိုက်သည်ကို မမြင်လိုက်ရပေ…။ မိန်းကလေးများ အသည်းကွဲရင် ဘာလုပ်ကြသည်ကို မသိသော်လည်း ယောကျ်ားလေးများ အသည်းကွဲရင်တော့ အရက်သောက်ကြသည်သာတည်း။ စိုးဝင်းလည်း ဤအတန်းအစားတွင် ပါဝင်သွားသည်။

ကျနော် ကြားဖူးနားဝရှိသည့် ဆေးပညာစကားနှင့် ပြောရရင်တော့ အသည်းနှင့် အရက်သည် မတည့်သဖြင့် အသည်းကွဲသည့် အရသာကို အရက်ဖြင့် တိုက်ထုတ်ကြသည်လားတော့ မသိ။

အမှန်က စိုးဝင်းသည် အသည်းကွဲသည်ဆိုလည်း မမှန်။ ရှင်းပြရခက်သည့် ခံစားမှုပင်။ ဝမ်းနည်းမှုတွင် နာကျည်းမှုက တွဲဖက်ကာပါသည်။ သူ့ရင်သည် စို့နင့်ကြေကွဲကာ ဘာကိုအလိုမကျမှန်း သိသည့် ခံစားမှုပင်။ အကယ်၍သာ မနွယ်ကသာ သူ့ကို ဒီလိုမျိုး အထောက်အထား ခိုင်ခိုင်လုံလုံ မပြရင်ဖြင့် သူသည် ဘယ်လိုမှ ယုံကြည်မှာ မဟုတ်ပင်။ အခုတော့ ဓါတ်ပုံတစ်ပုံသည် စကားလုံးပေါင်းများစွာထက် တာသွားသည်ဆိုသည့် စကားကမှန်သည်။ နွယ်နွယ်အေး အခန်းထဲကနေ ပြေးထွက်သွားပြီးနောက် သူသည် ဓါတ်ပုံလေးကို မယုံကြည်နိုင်လောက်အောင်ပင် စိုက်ကြည့်မိသည်။ အချိန်မည်မျှ ကြာသွားသည် မသိ။ အခန်းတံခါးခေါက်သံကြားမှ သူသည် အသိပြန်ဝင်လာမိသည်။ အစပိုင်းတွင်တော့ မနွယ်ကများ ပြန်လာသလားတောင် ထင်မိသေးသည်။ သို့သော် သူထင်သလို မဟုတ်။ inn ရှိ ဧည့်ကြိုကောင်လေးက အချိန်လွန်သွားကြောင်း လာပြောချင်းသာ ဖြစ်နေသည်။

စိုးဝင်းသည် လက်နှစ်လုံးခန့်ရှိသည့် နီညိုရောင် အရည်တွေထည့်ထားသည့် ခွက်လှလှလေးကို တရှိန်ထိုး မော့သောက်လိုက်သည်။ လည်ချောင်းထဲတွင် ပူရှိန်းကာ ဆင်းသွားသည်။ ချက်ချင်းပင် နထင်တွေ ပွင့်သွားမတတ် ပူထူတတ်သည်။ ရေမရောရင် အသေစောမည်ဟု ပြောသော်လည်း လောလောဆယ်တော့ သူသည် နိချည်းပဲ ကစ်နေသည်မှာ ငါးခွက်ပင် မကတော့ပေ။ စားပွဲထိုးကောင်လေးက ဖောက်ပေးထားသော ဆိုဒါပုလင်းသည်ပင် အရာမယွင်းဘဲ ရှိနေသည်။

“တောက်….“

စိုးဝင်းသည် တောက်တစ်ချက်ကို ပြင်းပြင်းခေါက်သည်။ စားပွဲပေါ်တွင် တင်ထားသော ဓါတ်ပုံလေးကို ကောက်ကာကြည့်သည်။

မနွယ်ရယ်.. လုပ်ရက်လိုက်တာကွယ်….

စိုးဝင်းသည် အိမ်ထဲကနေ အိမ်ပြင်မထွက်တာ သုံးရက်ပင် ရှိပြီ ဖြစ်သည်။ နေမကောင်းဘူးဟု အကြောင်းပြကာ သူအခန်းအောင်းနေသည်သာ။ သူ့ကိစ္စက ပြောမကောင်းသည့် ကိစ္စမို့ အိမ်ကို ဘာမှရှင်းမပြချင်။ အိမ်မှမဟုတ်…။ စိုးဝင်းသည် အခင်ဆုံး သူငယ်ချင်းဖြစ်သည့် ဇော်ရဲကိုတောင် မပြောပြချေ။ ရိုးရိုးအသည်းကွဲသည်သာ ဆိုရင်ဖြင့် သူပြောပြဖြစ်မည် ထင်သော်လည်း အခုဟာက လူလည်ကျခံရသလိုဖြစ်၍ သူမပြောချင်းသာ။

ဒါပေမယ့် ဒီသုံးရက်အတွင်း သေချာ သူပြန်စဉ်းစားကြည့်တော့လည်း သူ့အတွက် ဘာမှ နာစရာမရှိသည်ကို တွေ့သည်။ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောရရင်ဖြင့် မနွယ်က ဒီလိုဖွင့်ပြောချင်းသည်လည်း ခပ်ကောင်းကောင်းပင်။ ဒီလိုမှမဟုတ်ဘဲ သူမသိအောင် ဟိုကောင်နှင့် ရှုပ်နေရင် သူက ကြားက အဟားခံ ဖြစ်နေဦးမယ်။ ယောကျ်ားလေးဆိုတာကလည်း ကိုယ်ကသာ ရှုပ်ချင်ရှုပ်မည် ကိုယ်နှစ်နှစ်ကာကာကြိုက်သည့် မိန်းကလေးကိုတော့ ခြောက်ပြစ်ကင်းသဲလဲစင်စေခြင်ကြသည်မှာ သဘာဝပင်။ စိုးဝင်းလည်း အပါအဝင်သာ။

တစ်ခုဆိုးသည်က သူသည် မနွယ်ကို နှစ်နှစ်ကာကာ ချစ်မိသွားခြင်းဖြစ်သည်။ အချစ်ဆိုသည်ကလည်း ခက်လှသည်။ မှောင်မည်းနေသော ညတစ်ညတွင် မြက်ရိုင်းတောထဲတွင် လမ်းလျှောက်မိသဖြင့် မြွေတစ်ကောင်ကို တက်နင်းမိကာ အပေါက်ခံရသလိုမျိုးပင်။ သတိထားမိလိုက်သည့် အချိန်တွင်တော့ မြွေဆိပ်က ပြန့်ကာ သေအံ့မူးမူးပင် ဖြစ်နေချေပြီ။ အခုလည်း စိုးဝင်းသည် အချစ်၏ လှည့်စားမှုတွင် အကြီးအကျယ် ကျရှုံးကာ ဒီသုံးရက်အတွင်း နေ့မှန်း ညမှန်းပင် မသိသည့် ဘဝကို ရောက်ခဲ့၏။

ဒီနေ့တွင်မှ အချိန်တိုင်း သူ့ခေါင်းထဲတွင် တဝဲလည်လည် ဖြစ်နေသည့် အတွေးတွေကို မောင်းထုတ်ပစ်ရန် တစ်ယောက်တည်း ဒီဆိုင်လေးကို ထွက်လာချင်းဖြစ်သည်။ သိပ်ဝေးဝေးတော့ မဟုတ်။ ဟိုဘက်တစ်ရပ်ကွက်ကျော် ဈေးနားက စားသောက်ဆိုင်လေး ဖြစ်သည်။ ကားတောင် ယူမလာခဲ့။ ဒေါင်ကျကျ စားပွဲတွင် တစ်ယောက်တည်းထိုင်ကာ ဝီစကီတစ်လုံးကို မှာကာ ဖြိုနေမိချင်းပင်။

ဒီနေရာတွင် စိုးဝင်း ထပ်မှားသည်ဟု ပြောရမည်ပင်။ သူက အရက်သောက်လိုက်ရင်ဖြင့် အရာရာကို မေ့သွားမည်ဟု ထင်သည်။ အမှန်က အရက်သောက်လိုက်မှ သူမေ့ချင်သည့် အကြောင်းအရာတွေက ထိန်းမရအောင် ပေါ်လာခြင်းပင်။ ဒါကလည်း အရက်၏ တန်ခိုးပင်။ နဂိုကမှ သုံးရက်အတွင်း ရင်ထဲတွင် ပိတ်လှောင်ထားသမျှသည် အခုတော့ ပေါက်ကွဲချင်လာသည်။

“ဆရာ…. ဆိုင်ပိတ်တော့မယ်….“

စိုးဝင်းသည် ငှဲ့ထားသော နောက်ထပ်အရက်တစ်ခွက်ကို အရင်မော့သောက်လိုက်ပြီးမှ အနားကို မရဲတရဲ ကပ်လာသည့် စားပွဲထိုးကောင်ကလေးကို ကြည့်သည်။ ကမ်းပေးလိုက်သည့် ဘေလ်စာရွက်ကိုလည်း အသာငုံ့ကြည့်၏။

“ဟေ့ကောင်.. မင်း ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း…. မင်းလက်ကို … ငါကြည့်မရဘူး ဖြစ်နေတယ်…“

စားပွဲထိုးကောင်လေးသည် စိုးဝင်းကို ကြည့်နေရင်း ဒီလူတော့ တော်တော်မူးနေပြီဟု တွက်လိုက်သည်။

“နေဦး… မင်းတို့ဆိုင်က ပိတ်တာ စောလှချည်လား… ငါ့လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တောင် ဒီအချိန်မပိတ်သေးဘူးကွ… အေ့…“

စိုးဝင်း၏ စကားတွေသည် အတော်ပင် အာလေးလျှာလေး ဖြစ်နေသည်။ မနည်းပင် ပြောယူရသည်။

“ည ၁၂ နာရီ ထိုးနေလို့ပါ ဆရာ….။ ကျနော်တို့ ဆိုင်က ပိတ်နေကြမို့ပါ…“

စိုးဝင်းသည် လူမှန်းသူမှန်း မသိအောင် မူးနေသော်လည်း အသိစိတ်တော့ နည်းနည်းလေး ကျန်နေသေးသည်။ ဘာမှထပ်မပြောတော့ဘဲ အင်္ကျီအိပ်ထဲနှိုက်ကာ ထောင်တန်တစ်အုပ်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။

“ပိုတာ… ပြန်အမ်းမနေနဲ့…မင်းယူလိုက်…“

“ကျေးဇူးပဲ ဆရာ…။ ဆိုက်ကားဖြစ်ဖြစ် ငှားပေးရမလား ဆရာ…“

“ဟေ့ကောင်…. ငါ ယောကျ်ားကွ… လမ်းလျှောက်နိုင်တယ်….. မင်း လျှာရှည်မနေနဲ့….“

စိုးဝင်း၏ မာန်ပါပါ စကားတွင်တော့ စားပွဲထိုးကောင်ကလေးသည် ဘာမှမပြောတော့။ ယိုင်တိယိုင်တိုင်နှင့် ထကာ ထွက်သွားသည့် စိုးဝင်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် လမ်းလျှောက်လို့ရအောင် ဘေးကိုကပ်ကာ လမ်းဖယ်ပေးလိုက်သည်။ မြင်နေကြမို့ သူ့အတွက်တော့ ဒါက အထူးအဆန်းမဟုတ်ချေ။ ထူးဆန်းသည်က စိုးဝင်းပင်..။ သူသည် အရက်မူးနေသော်လည်း လမ်းဘေးတွင် ထိုးလဲသွားလောက်အောင်တော့ အခြေအနေမဆိုး။ ယိုင်တိယိုင်တိုင်နှင့်ပင် လျှောက်လာမိသည်။ ဒါပေမယ့် ခြေလှမ်းတွေ ဘယ်ကိုဦးတည်မှန်းမသိ။ သတိရလို့ ဘေးဘီကို ကြည့်လိုက်တော့ သူ့လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ရှေ့သို့ပင် ရောက်နေချေပြီ။

စိုးဝင်းသည် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကို တွေတွေကြီး ငေးကြည့်မိနေသည်။ အစောပိုင်းကာလတွေတုန်းက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ရတာ ပျော်ခဲ့သလောက် အခုတော့ သူသည် ဒီနေရာကို မလာချင် ဖြစ်နေသည်။ ဒါကိုတွေးမိသည်နှင့် သူ၏ မျက်စိသည် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကို ကျော်ကာ တစ်ဖက်ကို ငေးမိသည်။ မရည်ရွယ်ဘဲနှင့် ခြေလှမ်းတွေကို အလိုလို လှမ်းမိသည်။

နွယ်နွယ်အေးသည် တော်တော်နှင့် အိပ်မပျော်သေးချေ။ အမှန်ကို ပြောရရင်ဖြင့် အိပ်ချင်စိတ်လည်း မရှိချေ။ အိပ်ယာပေါ်တွင် ဒီအတိုင်းသာ လှဲနေမိသည်။ မောင့်အပေါ် သူမပြုမူမိသည့် အဖြစ်သည် မှားများမှားသွားသလားဟု စဉ်းစားမိတာက အကြိမ်ပေါင်းမနည်းတော့ပင်။ တော်ကြာနေ သူမ ထင်ထားသလို ဖြစ်မလာရင်ဖြင့် သူမ အသည်းကွဲသည်သာလျှင် အဖတ်တင်တော့မည်။

အိပ်မရသူအတွက်တော့ ညတာသည် ရှည်လွန်းလှပေသည်။ ဒီနေ့မှ အိမ်တွင် သူမနှင့် ညီမလေးနှစ်ယောက်တည်း ရှိနေသည်။ အမေနှင့် အဖေက သူတို့ကိုးကွယ်သည့် ဘုန်းကြီးကျောင်းတွင် မိုးကုတ်တရားစခန်းဖွင့်၍ စခန်းဝင်နေကြသည်။ အစောပိုင်းတုန်းက သူမတောင် လိုက်ဝင်ရင် ကောင်းမလား စဉ်းစားသေးသည်။ ညီမလေးက စာမေးပွဲဖြေဖို့ နီးနေတာက တကြောင်း… ဆိုင်တွင်လည်း လူစားမရှိသည်က တကြောင်းမို့ သူမ ကျန်နေခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ သွယ်သွယ်၏ ကျန်းမာရေး အခြေအနေကလည်း လူတစ်ယောက်ရှိမှ ဖြစ်မှာ…။ နွယ်နွယ်အေးသည် စိတ်ထင်လို့လား မသိ။ အိမ်ရှေ့က ခေါ်သံလိုလို ကြားသည်။

“မနွယ်…..မနွယ်….. တံခါး ဖွင့်ပါဦး……“

“ဂျုန်း…… ဂျုန်း……. ဂျုန်း……. မနွယ်….. မောင်ပါ……“

ဟင်….မောင်….. သူ့အသံ။ နွယ်နွယ်အေး ရင်တွေသည် ထိန်းချုပ်မရအောင် တုန်ခါသွားသည်။ စက္ကန့်ပိုင်းအနည်းငယ်မျှ သူမ၏ ကိုယ်တွင်းရှိ သွေးကြောများ ရပ်တန့်သွားသလို ခံစားရသည်။ သူမက မလှုပ်မယှက် ဖြစ်နေသော်လည်း အိမ်ရှေ့က ခေါ်သံတွေကမူ မရပ်မနား ပေါ်ထွက်နေသည်။ တဖြေးဖြေးနှင့်လည်း ကျယ်လောင်လာသည်။

“မနွယ်ရေ….. မနွယ်… တံခါးဖွင့်ပါဦး…… ဒီမှာ… မောင် အသည်းတွေ ကွဲနေပြီ….“

“မနွယ်….“

သွယ်သွယ်သည် အိပ်ပျော်နေရာမှ နားထဲတွင် အော်သံလိုလို ခေါ်သံလိုလို ကြားရ၍ ဖြတ်ခနဲ နိုးလာသည်။ အသာနားစွင့်လိုက်သည်တွင်တော့ အိမ်ရှေ့ဘက်က အော်ခေါ်နေသံကို ကြားရသည်။ ဟင်… အစ်ကိုစိုးအသံပါလား…။

“မမ… မမ. ….နိုးနေလား….. အစ်ကိုစိုး… ခေါ်နေတယ်….“

“အင်း….. သွယ်သွယ်…..“

နွယ်နွယ်သည် အဲဒီတော့မှ အိပ်ယာကနေ လူးလဲထသည်။ အခုနေမှ ထွက်မတွေ့ရင် သူမတို့အကြောင်းက တစ်ရပ်ကွက်လုံး သိတော့မည်။ အဝတ်အစားကို အနည်းငယ် ဆန့်ဆန့်ပြန့်ပြန့်လုပ်ကာ အပြင်ဘက်ကို ထွက်လာခဲ့သည်။ စိုးဝင်းသည် ခြံဝန်းသံပန်းတံခါးကို အားရပါးရ ဆုပ်ကိုင်ကာ အော်နေရာမှ အိမ်ရှေ့က မီးရောင်လေး ဖြတ်ခနဲ လင်းသွားသည်တွင်တော့ အော်တာရပ်သည်။ သူထင်သည့်အတိုင်းပင် အိမ်ရှေ့တံခါးမကြီးပွင့်ကာ မနွယ်တစ်ယောက် လျှောက်လာသည်ကို တွေ့သည်။ သူ့နှလုံးသားက ခေါ်သံကို ကြားသွားသည်ထင်သည်။

“ချောက်….“

စိုးဝင်းသည် သံပန်းတံခါးပွင့်သွားသည်နှင့် မနွယ်ကို ပြေးဖက်သည်။ သို့သော် နွယ်နွယ်အေးသည် သူဖက်သည်ကို မခံ။ သူ့ကို ပြန်တွန်းထုတ်လိုက်သည်။ ပုံမှန်အချိန်ဆို လွယ်မယ်မထင်သော်လည်း အခုတော့ စိုးဝင်းက တော်တော်မူးနေသည်မို့ နွယ်နွယ်အေး တွန်းအထုတ်တွင် ယိုင်ထွက်သွားသည်။

“မောင်စိုး… မင်း အရက်တွေ သောက်လာတယ်….. “

“မနွယ်ကလည်း.. အသည်းကွဲ အရက်သောက်တာ .. ဘာဆန်းလဲ…။ မောင့်ဘာသာ ဘာဖြစ်ဖြစ် .. မနွယ် ပူစရာမလိုပါဘူး…. အေ့…“

နွယ်နွယ်အေးသည် စိုးဝင်း၏ ပုံကိုကြည့်ပြီး ရင်ထဲတွင် နင့်ခနဲ ဖြစ်သည်။ မျက်ရည်တွေ ဝေ့မတက်လာအောင် မနည်းပင် ထိန်းထားရသည်။ အားတင်းကာ..

“အေး… မနွယ်နဲ့တော့ မဆိုင်ဘူးဆိုတာ သိတယ်…။ တကယ်ဆို မောင်စိုးနဲ့ တို့နဲ့က ဘာမှမဆိုင်တော့ပြီပဲ….။ မင်းကရော.. ဘာအကြောင်းနဲ့ လာအော်နေရတာလဲ…။ မင်း ပြန်ရင်ကောင်းမယ်….“

“ကျနော်… ကျ…နော်…မောင်….. အာ… မ ပြန်..ဘူးဗျာ…..။ မနွယ်…ကို …. ချစ်ပြီးမှ… ပြန်မယ်…“

“မောင် စိုး…. မင်း …မမိုက်ရိုင်းနဲ့နော်….“

နွယ်နွယ်အေးသည် စိုးဝင်းက သူ့ကို လှမ်းဆွဲကာ ဖက်လိုက်သည်တွင်တော့ အတင်းပင် ရုန်းသည်။ ဒီတစ်ခါတော့ စိုးဝင်းသည် မိမိရရ ဖမ်းဆွဲထားလို့လား မသိ။ နွယ်နွယ်အေးသည် တော်တော်နှင့် ရုန်းမထွက်နိုင်။ ရုန်းကန်နေသော သူမ၏ မျက်နှာနှင့် စိုးဝင်းသည် တဖြေးဖြေး နီးလာသည်။ နွယ်နွယ်အေးသည် အံကို တင်းတင်းကြိတ်လိုက်သည်။

“ဖျန်း….“

“ဟာ….. မမ….အစ်ကိုစိုး….“

“မ….မနွယ်…..“

စိုးဝင်း၏ ပါးတစ်ဖက်သည် ပူထူတက်သွားသည်။ အရက်ကြောင့် တကိုယ်လုံး ပူနွေးနေသော်လည်း ပါးပြင်ပေါ် အပူဓါတ်က ဖုံးကာလွှမ်းသွားသည်။ ဒါ့အပြင် အရိုက်ခံလိုက်ရသည့် ပါးထက် ရင်ဘတ်ထဲကနေ စစ်ကနဲ နာလာသည်။

“မနွယ်…မင်း…. ဟာ..ဗျာ…..“

“ဝုန်း….“

စိုးဝင်းသည် လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကာ သံပန်းတံခါးကို ထိုးသည်။ လက်က အောက့်ခနဲတက်သွားမှ နှလုံးသားက နာကျင်မှုသည် ခေတ္တခဏ လျော့ပါးသွားသည်။ မနွယ်ကို စိမ်းစိမ်းကြီး ကြည့်သည်။ ဘာမှ မပြောတော့ဘဲ ဆတ်ကနဲ ယိုင်တိုင်တိုင်နှင့် လှည့်ထွက်သွားသည်။

“အစ်ကို…. အစ်ကို စိုး….ဟာ…“

သွယ်သွယ်သည် စိတ်ပူစွာဖြင့် စိုးဝင်းနောက်သို့ ပြေးလိုက်သည်။ စိုးဝင်း၏ လက်မောင်းကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။

“အစ်ကိုမူးနေတယ်…. သွယ်သွယ်လိုက်ပို့မယ်….“

စိုးဝင်းသည် ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျနေရာမှ အသာ သွယ်သွယ့်ကို မော့ကြည့်သည်။ သူ့ကို အကြင်နာတွေအပြည့်နှင့် ကြည့်နေသည့် မျက်ဝန်းတစ်စုံကို တွေ့သည်။

“ရတယ်… သွယ်သွယ်… အစ်ကို ပြန်နိုင်တယ်…။ အစ်ကို မှားသွားတယ်…။ မချစ်သင့်တဲ့သူကို ချစ်မိတယ်…။ မနွယ်ကို ပြောလိုက်ပါ…။ အစ်ကို့ကြောင့်.. စိတ်အနှောင့်အယှက်… မဖြစ်စေရပါဘူးလို့…..။ သွယ်သွယ်လည်း.. ဝင်တော့….။ ညီမ အိပ်ရေးပျက်နေမယ်…။ စာမေးပွဲလည်း ဖြေရဦးမှာ မှတ်လား…“

စိုးဝင်းသည် နောက်ဆုံးစကားကိုတော့ တကယ်ကို စိုးရိမ်စွာနှင့် ပြောမိခြင်းဖြစ်သည်။ သူ့ကို အခုထက်ထိ ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် သွယ်သွယ်၏ လက်ကလေးကို လှမ်းကာထပ်ကိုင်လိုက်သည်။ သွယ်သွယ်ကတော့ အမှုမဲ့မို့ စိုးဝင်းက သူမလက်ကလေးကို ကိုင်လိုက်သည်ကို သတိမထားမိ..။ သွယ်သွယ်က သတိမထားမိသော်လည်း သူတို့နှစ်ယောက်ကို တွေတွေကြီးကြည့်နေသည် နွယ်နွယ်ကမူ ဒါကိုမြင်ဖြစ်အောင် မြင်သွားသည်။ ချက်ချင်းပင် ချာကနဲ လှည့်ကာ အိမ်ဘက်ကို ပြေးသွားသည်။ စိုးဝင်းနှင့် သွယ်သွယ်သည် ဒါကို သတိမမူမိချေ။

“ဪ.. အစ်ကိုရယ်….။ သွယ်သွယ်… စိတ်မကောင်းလိုက်တာ။ မမကလည်း …တအားလွန်တာပဲ…။ အစ်ကို့မှာ ဘာအပြစ်မှလည်း မရှိဘဲနဲ့….“

သွယ်သွယ်သည် ခပ်တိုးတိုးလေး ညည်းကာ စိုးဝင်းနားက ခွာလိုက်သည်။ စိုးဝင်းသည် အလိုက်သင့်ပင်သူမ၏ လက်ကလေးကို လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ သွယ်သွယ်၏စကား ဘာမှမှတ်ချက် မပြုတော့ဘဲအိမ်ဘက်ဆီသို့သာ လျှောက်လာခဲ့တော့သည်။ ထူးဆန်းစွာပင် သူ့ရင်သည် အနည်းငယ် အေးမြနေသည်ဟု ခံစားနေရသည်။

—————————————

“ကျေးဇူးပဲနော်… ရုပ်ရှင်လိုက်ပြတာ….။ သွယ်သွယ်က ဒီကားကို ရုံမှာကြည့်ချင်နေတာ….“

“မဟုတ်တာ…. သွယ်သွယ်ကလည်း.. အစ်ကိုကတောင် ကျေးဇူးတင်ရမှာ….။ နောက်ပြီး မနက်ဖြန် သွယ်သွယ့်မွေးနေ့မှတ်လား…။ မွေးနေ့လက်ဆောင်လို့ သဘောထား… အ ..ဟီး…“

“မွေးနေ့လက်ဆောင်ကလည်း…. ဒါပဲလား…..“

စိုးဝင်းသည် ရုတ်တရက်တော့ သွယ်သွယ်၏ အမေးကို မဖြေမိ။ ချစ်စရာကောင်းဖွယ် အပြုံးလေးနှင့် သူ့ကိုကြည့်နေသည့် သွယ်သွယ်ကို ငေးကြည့်နေမိသည်။ ဒီနေ့မှ သွယ်သွယ်သည် တော်တော်လှနေသည်။ ရင်ဘပတ်တွင် ဖောင်းပွအဖတ်ဖတ်ရှိသည့် လက်ပြတ်ဘလောက်စ်လေးကို ဝတ်ထားသည်။ အောက်တွင်တော့ ပေါင်ခွဲထမိန်စကပ်နှင့် ခါးမရောက်တရောက် ရှည်နေသည့် ဆံနွယ်လေးတွေကိုတော့ သိမ်းကာ အရှေ့ဘက်တွင် စုကာချထားသည်။ ဝတ်ထားသည် အဝတ်တွေကပဲ သူမ၏ ကိုယ်တိုင်းနှင့်ကွက်တိ ဖြစ်နေလို့လား မသိ။ သူ့နေရာနှင့်သူ ချပ်ချပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်ကာ မြင်သူတကာ ငေးလောက်နေသည်။

သွယ်သွယ်နှင့် စိုးဝင်းသည် အတော်ပင် ခင်မင်နေကြလေပြီ။ တိတိကျကျပြောရရင်ဖြင့် စိုးဝင်း ပါးအရိုက်ခံလိုက်ရသည့် ညကနေစ၍ဟု ပြောရမည် ဖြစ်သည်။ မနွယ်၏ လက်ဝါးချက်က အမှန်အတိုင်း ပြောရရင်ဖြင့် စိုးဝင်းအတွက် တန်ဖိုးရှိလှသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် သူ့ရင်ထဲက ငုတ်ကို ဆွဲနှုတ်သွားသောကြောင့်ပင်။ စိုးဝင်းသည် ရင်ထဲတွင် နာကျင်နေသော်လည်း နောက်တစ်နေ့မှစ၍ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကို ပြန်ထိုင်သည်။ ကိုမိုးကြိုးတို့က သူတစ်ခုခု ထူးခြားနေသည်ကိုသိ၍ အတင်းမေးသော်လည်း သူက ဘာမှမပြော။ အမှန်ဆိုရင် သူတို့လည်း မနွယ်နှင့် သူ၏ အကြောင်းကို သိသည် မဟုတ်။ သူတို့နှစ်ဦးအကြောင်းကို သိသည်က ဇော်ရဲရယ် သွယ်သွယ်ရယ်သာ။ ဒါတောင်မှ သွယ်သွယ်က ရိပ်ဖမ်းသံဖမ်းလောက် သိသူ။

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မနွယ်က စိုးဝင်းအပေါ် ဆက်ဆံမှုကို ကြားထဲကနေ စိတ်ဆိုးသူက သွယ်သွယ်ပင်။ သူမသည် နွယ်နွယ်အေးကို စိတ်ကောက်ကာ နှစ်ပတ်လောက်ထိထိ စကားမပြောချေ။ နွယ်နွယ်က ဘယ်လိုချော့ချော့ သူမသည် အစ်မဖြစ်သူကို ဘာမှပြန်မပြောချေ။ တရားစခန်းက ပြန်ရောက်လာသည့် အဖေနှင့် အမေကတောင် မေးယူရသည်။ နည်းနည်းလေးကြာမှ စိတ်ပြေသွားကာ ပြန်၍ မေးထူးခေါ်ပြော ပြန်ဖြစ်လာသည်။

တစ်ဖက်က သွယ်သွယ်သည် အစ်မဖြစ်သူနှင့် စကားမပြောဖြစ်သော်လည်း စိုးဝင်းနှင့်တော့ အတော်ခင်လာသည်။ ဒါကလည်း အကြောင်းရှိသည်။ ခါတိုင်း မနက်ဘက်တွင် နွယ်နွယ်အေးက မုန့်လာဝယ်နေကြ ဖြစ်သော်လည်း အခုတော့ သူမသည် ပေါ်မလာတော့ချေ။ အဲဒီတော့ သူမအစား သွယ်သွယ်က လာသည်။ စိုးဝင်းကို နေကောင်းလား ဘာလား အစရှိသဖြင့် စိတ်ပူစွာမေးသည်။ ကိုမိုးကြိုးတို့ပင် သူတို့ညီအစ်မကလည်း တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက်ပါလား ဆိုပြီးတော့တောင် စိုးဝင်းကို စနေသေးသည်။

ပိုပြီး သူတို့နှစ်ယောက် ခင်မင်သွားသည်က သွယ်သွယ်၏ အဝေးသင် စာမေးပွဲကြောင့်ပင်။ အမှန်ဆိုရင် သွယ်သွယ် စာမေးပွဲဖြေရင် နွယ်နွယ်က လိုက်ပို့နေကြဖြစ်သည်။ သို့သော် အဲဒီတုန်းက သွယ်သွယ်သည် နွယ်နွယ့်ကို စိတ်ကောက်နေသဖြင့် သူမ၏ စာမေးပွဲကို စိုးဝင်းကို လိုက်ပို့ပေးရန် အကူအညီတောင်းသည်။ စိုးဝင်းသည် အစပထမပိုင်းတွင်တော့ ငြင်းလိုက်ရင် ကောင်းမလားဟု စဉ်းစားမိသော်လည်း သူကိုယ်တိုင်က သွယ်သွယ်နှင့် စကားပြောနေရရင် ရင်ထဲတွင် အေးမြနေ၍ မငြင်းဖြစ်။ ဦးဘအေးတို့ကလည်း သွယ်သွယ် ဆေးရုံတက်ကတည်းက စိုးဝင်းက အစစအရာရာ ကူညီထားသည်မို့ ဘာမှမပြောချချေ…။

ပြောရင်တော့ ယုံကြမလားမသိ။ နဂိုတုန်းက မတည့်သည့်သူနှစ်ယောက်သည် အခုလို ခင်မင်သွားသည့်အခါတွင်တော့ သူတို့၏ ဆက်ဆံရေးသည် ထင်ထားတာထက် ပိုမြန်လှသည်။ စာမေးပွဲပတ် တစ်ပတ်လုံးတွင် စိုးဝင်းက အချိန်မှန်လာခေါ်သည်။ သွယ်သွယ်စာဖြေရာ ကျောင်းရှေ့တွင်လည်း ကားထိုးကာ စောင့်သည်။ ဘယ်မှမသွား။ ဖြစ်ချင်တော့ သွယ်သွယ်၏ စာမေးပွဲက ၁၂ နာရီထိုးတွင် ပြီးသည်မို့ သွယ်သွယ်သည် စာဖြေပြီးတိုင်း မုန့်တစ်ခုခုစားပြီးမှ ပြန်ကြသည်။ ဒီတော့ သူတို့နှစ်ယောက်၏ ခင်မင်မှု ဒီဂရီသည် တဖြည်းဖြည်းနဲ့ပင် မြင့်တက်လာခဲ့သည်။

အခုပဲကြည့်လေ။ စာမေးပွဲပြီးသွားတာ တစ်ပတ်လောက်ရှိပြီ ဖြစ်သော်လည်း မနေ့က သွယ်သွယ်က မုန့်လာဝယ်ရင်း ရုပ်ရှင်ကြည့်ချင်သည်ဟု ပြောလို့ စိုးဝင်းက လိုက်ပြခြင်း ဖြစ်သည်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် သွယ်သွယ်၏ မွေးနေ့ကလည်း မနက်ဖြန်ပင် ရောက်တော့မည်။ အဲဒါကြောင့် စိုးဝင်းက နောက်ကာပြောလိုက်ချင်း ဖြစ်သည်။

စိုးဝင်းသည် ရုပ်ရှင်ကြည့်နေသည့် အချိန်တလျှောက်လုံး… သို့လောသို့လော စဉ်းစားနေသည့် မေးခွန်းတစ်ခုသည် သူ့ကိုအပြုံးဖြင့် မေးနေသည့် သွယ်သွယ်၏ စကားတွင် အဖြေရှာတွေ့သွားသည်။ သွယ်သွယ်ကို ရွှန်းရွှန်းစားစားပင် ကြည့်ကာ…

“ရှိသေးတာပေါ့…. သွယ်သွယ်ရယ်…. မကြာခင် သိရမယ်…. လာလိုက်ခဲ့…“

“အမ်… အစ်ကို့ဟာကလဲ….တမျိုးပါလား….“

သွယ်သွယ်သည် မျက်မှောင်လေး ကုတ်သွားသည်။ စိုးဝင်းက ဘာမှဆက်မပြော။ သူ့ထုံးစံအတိုင်း သွားလေးဖြီးကာ ရယ်ပြလိုက်ပြီး ရှေ့ကနေ လျှောက်သွားလိုက်သည်။ သွယ်သွယ်သည် ဆက်မမေးနိုင်အားတော့ဘဲ ရှေ့ရောက်သွားသည့် စိုးဝင်း၏ ခြေလှမ်းကို မှီအောင်လိုက်ခဲ့မိသည်။ ကားထဲတွင် ဝင်ထိုင်မိသည်နှင့် စိုးဝင်းသည် တခြားဘာစကားမှ ထွေထွေထူးထူး မပြောတော့ချေ။ ကားကို တွင်တွင်သာ မောင်းတော့သည်။ သွယ်သွယ်ကမူ ခုနက ကြည့်ခဲ့ရသော ရုပ်ရှင်အကြောင်းကို ပြန်ပြောင်းပြောကာ လိုက်ပါလာသည်။ မောင်းလာရင်းနှင့် ဥက္ကလာဂေါက်ကွင်းဘက် အရောက်တွင်တော့ စိုးဝင်းသည် ကားကို လမ်းဘေးတွင် အသာထိုးရပ်လိုက်သည်။

“ကား…ဘာဖြစ်လို့လဲ… အစ်ကို…“

“ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး.. သွယ်သွယ်… အစ်ကို စကားပြောစရာ ရှိလို့ပါ…“

စိုးဝင်းက သူမ၏ မျက်ဝန်းတွေတွေကို စိုက်ကြည့်နေသည်တွင်တော့ သွယ်သွယ်သည် အလိုလို ခေါင်းကလေး ငုံ့သွားသည်။ ရင်ထဲတွင်လည်း သို့လောသို့လောနှင့် တွေးနေမိသည်။

“သွယ်သွယ်.. အစ်ကို့ကို တမျိုးမထင်စေချင်ဘူး….။ သွယ်သွယ်.. လက်ခံမယ်ဆိုရင် .. အစ်ကို.. သွယ်သွယ့်ကို လက်ထပ်ပါရစေ…“

“ရှင်…“

သွယ်သွယ်သည် သူ့နားကိုပင် သူမယုံနိုင်အောင် ဖြစ်သွားသည်။ ငုံ့နေရာမှ ဆတ်ခနဲ မော့သွားကာ စိုးဝင်းကို တွေတွေလေး ငေးကြည့်သည်။ စိုးဝင်းသည် အသာပြုံးပြကာ…

“ဟုတ်ပါတယ်.. သွယ်သွယ်….။ အစ်ကိုစဉ်းစားနေတာ ကြာပါပြီ….။ သွယ်သွယ့်ကို …. အစ်ကို မြတ်မြတ်နိုးနိုး ချစ်ပါတယ်…..။ အစ်ကို့ကို ဘ၀ တစ်သက်လုံးစာ လက်တွဲခွင့်ပေးပါ…။ ဘယ်လိုလဲ .. သွယ်သွယ်…“

ဒီတစ်ခါတော့ သွယ်သွယ်သည် ခေါင်းကလေး ပြန်မငုံ့သွားတော့ချေ။ နှုတ်ခမ်းလေးများ တဆတ်ဆတ်ဖြစ်ကာ တုန်လာသည်။ စိုးဝင်းကို ငေးကြည့်နေသည့် မျက်ဝန်းတွေတွင် မျက်ရည်စလေးတွေက အလိုလိုတွဲကာလာသည်။ မျက်တောင်လေး တစ်ချက် အခတ်တွင်တော့ ပါးပြင်ပေါ်သို့ စီးကျသွားသည်။

“ဟင်…. သွယ်သွယ်… ငိုနေတယ်….။ အစ်ကို …သွယ်သွယ်.. မကြိုက်တာ ပြောမိတယ်ထင်တယ်…..။ အစ်ကို တောင်း….ပန်…..“

“အို.. မဟုတ်တာ.. အစ်ကိုရယ်…။ သွယ်သွယ်.. ဘာပြောရမှန်း မသိလို့ပါ….“

သွယ်သွယ်သည် စိုးဝင်းက တမျိုးထင်သွားမည်တွင်တော့ မနည်းပင် စကားကိုလုကာ ပြောလိုက်ရသည်။ မျက်ရည်စကိုလည်း ကမန်းကတမ်း လက်ကလေးနှင့် သုတ်လိုက်သည်။ သွယ်သွယ်၏ စကားကို အကြားတွင်တော့ စိုးဝင်း သဘောပေါက်သွားသည်။ သူသည် အရင်ကလောက်တော့ မအတော့ချေ။ ချက်ချင်းပင် မျက်နှာက ပြုံးတက်သွားကာ…

“ဒါဆို… သွယ်သွယ်က.. မငြင်းဘူးပေါ့နော်…။ ဟေး… ဝမ်းသာလိုက်တာ….။ အစ်ကို… ဒီည အဖေနဲ့ အမေကို ဖွင့်ပြောလိုက်မယ်…။ မနက်ဖြန်… လာတောင်းခိုင်းမယ်… နော်.. သွယ်သွယ်…။ သွယ်သွယ့်မွေးနေ့မှာ.. အစ်ကိုရဲ့… မေတ္တာစစ်ကို … လက်ဆောင်ပေးရင်း.. သက်သေပြမယ်လေ….“

“အယ်…. အစ်ကိုကလဲ…. သွယ်သွယ့်ကို စဉ်းစားချိန်လေး ပေးပါဦး….“

“အစ်ကို့.. အချစ်ကို ယုံရင်.. မစဉ်းစားပါနဲ့တော့…သွယ်သွယ်…..။ အစ်ကို.. သွယ်သွယ်ကို အဆုံးရှုံး မခံနိုင်ဘူး….“

“အို… အစ်ကိုရယ်…“

စိုးဝင်း၏ နှလုံးသားထဲက လာသည့် စကားသံတွင်တော့ သွယ်သွယ်သည် အလိုလို ကိုယ်ကလေး ယိမ်းသွားသည်။ စိုးဝင်းသည် အလိုက်သင့်ပင် သူ့ဘက်ရောက်လာသည့် သွယ်သွယ်ကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲကာ ပွေ့ဖက်လိုက်သည်။ ကြင်ကြင်နာနာပင် နဖူးက ဆံစလေးကို သာသာလေး နမ်းလိုက်တော့သည်။

————————————-

နွယ်နွယ်သည် သူမလက်ထဲ ရောက်လာသည့် Passport လေးကို တွေတွေလေး ငေးကာ ကြည့်နေသည်။ အခုတော့လည်း အရာရာသည် သူမအတွက် ပြီးဆုံးသွားလေပြီ။ အုံးအုံးကြွက်ကြွက်နှင့် ကြက်ပျံမကျ စည်ကားနေသည့် ရုံးထဲမှနေ ထွက်လာခဲ့သည်။ ရုံးနှင့် မလှမ်းမကမ်းတွင် အစီအရီရပ်နေသည့် Taxi လေးတွေဆီ လျှောက်လာခဲ့သည်။ လေပွေလေးတစ်ခုက ဖြတ်အတိုက်တွင် သူမ၏ ဆံနွယ်တွေသည် လှုပ်ခါသွားသည်။ အထဲတွင် အသက်ရှူကြပ်သလို မောနေသမျှသည် အခုမှ အနည်းငယ် သက်သာသွားသည်။

အမှန်ဆို သူမသာ ရူးရူးမိုက်မိုက် ဆုံးဖြတ်ချက် မချမိလျှင် အခုလိုမျိုး အဖော်မဲ့ကာ တစ်ယောက်တည်း သွားလာနေရမည် မထင်။ မောင့်လက်ကိုတွဲကာ မိုးရွာရွာနေပူပူ မောရမှန်းမသိ လျှောက်မိမည်သာ။ အခုတော့ ချစ်ရသည့်မောင်က တခြားသူ၏ လက်ကို တွဲတော့ပေမည်။ တခြားသူလို့ ပြောတာလည်း သိပ်မမှန်ပေ။ ညီမလေးသွယ်သွယ်၏ လက်ကိုဆိုမှ မှန်ပေမည်။

တစ်နေ့ကပင် စိုးဝင်းအဖေနှင့် အမေသည် သွယ်သွယ်ကို့ လာရောက် ကြောင်းလမ်းကြသည်။ သူမသည် မကောင်းတတ်၍ ခဏတော့ ဝင်ထိုင်နေသေးသည်။ လူကြီးတွေ စကားပြောနေချိန်တွင်တော့ ဧည့်ခံဖို့ဆိုတာကို အကြောင်းပြကာ မီးဖိုဘက်ကို မပြေးယုံတမယ် လျှောက်သွားမိသည်။ မိမိစိတ်ကို ထိန်းနိုင်မည်ထင်သော်လည်း တကယ်တမ်းဖြစ်လာတော့ သူမ မျက်ရည်ကျမိသည်သာ။ မနည်းပင် တည်ငြိမ်အောင် ကြိုးစားခဲ့ရသည်။ အချစ်ဆိုတာ ဘာလဲဟု နွယ်နွယ်သည် အသေအချာပင် စဉ်းစားကြည့်သည်။ အချစ်နှင့် စစ်မှာ မတရားတာ မရှိဟု လူတွေက ပြောကြသော်လည်း ကိုယ်နှင့်ပြိုင်ရမည့် လူက ကိုယ့်ညီမလေး ဖြစ်နေမည်ဟုရော အဆိုပါလူတွေက တွက်မိကြရဲ့လား။ အခုတော့ သူမအတွက်တော့ အချစ်ဆိုတာ အချစ်ဆုံးသူနှစ်ယောက်၏ ပျော်ရွှင်ကြည်နူးမှုသာလျှင် ဖြစ်တော့သည်…။

ခက်နေသည်က သူမသည် ရှေ့ဆက် ဘယ်လိုစခန်းသွားရမယ်မှန်း မသိ။ သွယ်သွယ်နှင့်က ပြန်ကာ စကားပြောဖြစ်နေပြီ ဖြစ်သော်လည်း အရင်တုန်းကလောက် ရင်းနှီးမှုမရှိသည်ဟု ခံစားရသည်။ နောက်ပြီးတော့ သူမ ဘယ်လောက်ပင် ဟန်ဆောင်ကောင်းသည်ပြောပြော စိုးဝင်းကို တွေ့ရင်တော့ နှလုံးသားက လှိုက်မောနေတုန်းပင် ဖြစ်သည်။ မောင့်၏ အယုအယ အပြုအစုတွေကို သူမသည် တစ်ရက်မှပင် မမေ့နိုင်ခဲ့ပါ။ စိတ်ညစ်ညစ်နှင့် အိမ်ကပင် ထွက်ပြေးချင်စိတ်တောင် ပေါက်ခဲ့သည်။

နေ့စဉ်နှင့်အမျှ ကြေကွဲနေရသော သူမအတွက် ထွက်ပေါက်သည် ကံကောင်းထောက်မစွာ ရောက်လာခဲ့သည်။ လွန်ခဲ့သောအပတ်က သူမကျောင်းတက်ဖို့ လျှောက်ထားခဲ့သည့် Tokyo University က ပြန်စာရသည်။ ကျောင်းဝင်ခွင့်လက်ခံသော သတင်းပင်။ ရိုးရိုးတောင် မဟုတ်။သူမသည် scholarship offer ပါရသည်။ ဒီတော့ နွယ်နွယ်သည် ဘာမှ စဉ်းစားမနေတော့ဘဲ အဖေဖြစ်သူ ဦးဘအေးကို ဖွင့်ပြောသည်။ သူမကို သွားခွင့်ပေးဖို့လည်း တောင်းဆိုသည်။ ဦးဘအေးသည် ခေတ်အမြင်ရှိသည်မို့ အစောပိုင်းတုန်းက အနည်းငယ် တားချင်နေသေးသော်လည်း scholarship ပါ သမီးဖြစ်သူက ရကြောင်း ပြောသည်တွင်တော့ ဘာမှမပြောတော့ချေ။ အဖေရော အမေကပါ ခွင့်ပြုသည်တွင်တော့ နွယ်နွယ်အေးသည် အချိန်မဆိုင်းနေတော့ဘဲ ကျောင်းတက်ဖို့ လက်ခံသည့်အကြောင်း e-mail ပြန်သည်။ လိုအပ်သည့် ကိစ္စတွေကိုလည်း ဖုတ်ပူတပြင်း လိုက်လုပ်သည်။ အခုတော့ သူမဆောင်ရွက်ရမည့် ကိစ္စများထဲမှ အရေးကြီးသည့် Passport က ရလာပြီဖြစ်သည်။

“ရှေ့နားက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကို ကျော်ပြီး ရပ်ပေးပါ….“

နွယ်နွယ်အေးသည် Taxi ကို သူမတို့၏ ဆိုင်ရှေ့တွင်ပင် ရပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ သတိထားနေသည့် ကြားမှမျက်စိက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဘက်ကို အလိုလိုကြည့်မိသည်။ စိုးဝင်း၏ကား ရပ်ထားသည်ကို မတွေ့။ ဆိုင်ထဲတွင်တော့ ညနေဘက် မရောက်သေး၍ ထင်သည်။ လူအနည်းငယ်သာ ရှိသည်ကို တွေ့သည်။

“အစ်မ‌လေး…. ဒီမှာ…ငါးရာ….“

နွယ်နွယ်သည် ကားသမားပြန်အမ်းလိုက်သည့် ပိုက်ဆံကို အိတ်ထဲသို့ ထည့်လိုက်သည်။ သူမဆိုင်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အမေဖြစ်သူသာ ရှိသည်ကိုတွေ့သည်။ မျက်မှောင်လေး အသာကျုံ့မိသည်။

“ဪ… သမီး… ပြန်လာပြီ….။ Passport ရခဲ့လား….“

“ရခဲ့တယ်…မေမေ…။ လေယာဉ်ကလည်း booking လုပ်ပြီးသွားပြီ….။ အားလုံး အဆင်ပြေပါတယ်… မေမေ…“

ဒေါ်မာမာအေးသည် ကျိတ်ကာ သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ အမေဖြစ်သူမို့ သမီးတစ်ခုခုဖြစ်နေသည် ဆိုတာကိုသိသည်။ သမီကြီးသည် နဂိုကတည်းက သူမစိတ်ခံစားချက်ကို ပြောမပြတတ်သူမို့ ဘာဖြစ်နေတာလဲဆိုတာကို ထပ်ပြီးမမေးချင်တော့။ စိတ်ထဲတွင် အားမလိုအားမရ ဖြစ်နေသည့် အချက်ကိုသာ ထုတ်ဖော်ပြောမိသည်။

“နွယ်နွယ်…. သမီး ကျောင်းက နည်းနည်းလေးတောင် နောက်ကျလို့မရဘူးလား.. သမီး…။ သွယ်သွယ့် မင်္ဂလာပွဲပြီးမှ သွားပါလား… သမီးရယ်….“

“မေမေရယ်…..“

နွယ်နွယ်အေးသည် အမေဖြစ်သူကို ကြည့်ကာ ရုတ်တရက် ဘာမှမပြောနိုင်ချေ။ ရင်ထဲတွင်တော့ ကြိတ်ကာငိုမိသည်။ မေမေ…. သမီးက ဘယ်လိုအင်အားမျိုးနဲ့…. ညီမလေးရဲ့ .. မင်္ဂလာပွဲမှာ …နေနိုင်မှာလဲ…။ မေမေ…. သမီးမှာ နှလုံးရောဂါ… မရှိပေမယ့်… အသည်းကွဲပြီးတော့ … နေရာမှာတင် သေသွားလိမ့်မယ်…။ မေမေ… အခုတောင်.. သမီးလေ… သူတို့ကိုကြည့်ပြီး… မနည်း မငိုအောင် ထိန်းထားရတာ.. မေမေရယ်….။

အထက်ပါ စကားများကိုတော့ နွယ်နွယ်သည် ရင်ထဲတွင် ပြောမိချင်းသာ။ နှုတ်ကမူ ယောင်ယောင်လေးပြုံးကာ

“မေမေရယ်… ကျောင်းဆိုတာက မေမေသိတဲ့အတိုင်းပဲလေ… နောက်ကျလို့မှ မရသာ….။ သွယ်သွယ်တို့ မင်္ဂလာပွဲကလည်း စောလို့မရတော့ အခက်သား မဟုတ်လား…“

နွယ်နွယ်အေး၏ စကားလမ်းကြောင်းပြောင်းမှုသည် ထိရောက်သည်ဟုပင် ပြောရမည်။ ဒေါ်မာမာအေးသည် သူမအကြောင်းကို မဆက်တော့ချေ။ သွယ်သွယ်ဘက်သို့ လှည့်သွားသည်။

“ဟုတ်တော့လည်း.. ဟုတ်ပါတယ်…။ အမှန်ဆို မေမေတို့လည်း … ဆရာဝန်ကြီး ညွှန်ကြားထားချက်သာ မရှိရင် .. ဒီကိစ္စကို လက်ခံမိမှာ.. မဟုတ်ဘူး …။ သမီးလေးကို ငယ်သေးတယ်လို့ … ထင်တာပဲကွယ်….“

နွယ်နွယ်အေးသည် အမေဖြစ်သူ၏ စကားအကြားတွင်တော့ ခေါင်းကလေးကို ငြိမ့်ကာ ထောက်ခံလိုက်သည်။ ရင်ထဲကလည်း “အတူတူပါပဲ ..မေမေရယ်“ ဟု ပြောမိသည်။

“ဒါနဲ့… အခု ..သွယ်သွယ်က.. . အပြင်သွားတာလား… “

“ဟုတ်တယ်… သမီး…. ဖိတ်စာကိစ္စ.. သွားလုပ်ကြတာ… မောင်စိုးနဲ့ပဲ…..။ အင်း.. မေမေတို့လည်း…. မောင်စိုးကိုတော့…. သဘောကျပါတယ်….။ သွယ်သွယ့်အပေါ်.. တော်တော်.. အနွံတာခံတာပဲ…..“

နွယ်နွယ်အေးသည် ဒီစကားကိုတော့ ဘာမှမှတ်ချက်မပြုတော့ချေ။ အမေဖြစ်သူကို နှုတ်တောင်မဆက်တော့ဘဲ အိမ်ဘက်သို့သာ လှမ်းသွားမိသည်။ ဒေါ်မာမာအေးသည် ရုတ်တရက် ထွက်သွားသည့် သမီးကြီးဖြစ်သူ၏ နောက်ကျောကို လိုက်ကြည့်ကာ စိတ်မသက်သာစွာနှင့်သာ ကျန်ခဲ့တော့သည်။

“ကိုကိုရယ်…. သွယ်သွယ်မောတယ်..လွှတ်ဦး…“

“မလွှတ်ဘူးကွာ…ဒီအတိုင်းနေ….“

စိုးဝင်းသည် သွယ်သွယ်ကို ဖက်ထားရာကနေ လုံးလုံးတော့ မလွှတ်ပေးချေ။ လက်အားကို အသာလျှော့ကာတော့ ဖြေလိုက်သည်။

“တကယ်တဲ.. လက်ထပ်ဖို့ကဖြင့်… မလိုတော့တဲ့…ဟာကို…“

“ကိုကိုကလေ.. ဆိုးကိုဆိုးတယ်…. လူဆိုး…“

“သွယ်သွယ်ကလည်း…. လက်ထပ်ဖို့က … နေရာမရတာနှင့်တင်…. နောက်လထဲရောက်သွားတာ.. မဟုတ်လား…..။ တစ်လကျော်ကျော်ကြီးတော့… မစောင့်နိုင်ပေါင်…။ ဒီလောက်လှတဲ့ ကောင်မလေးကို တစ်လ စောင့်စရာလား…“

“ဟွန့်….ကိုကိုနော်…“

စိုးဝင်း၏ နှာခေါင်းသည် သူ့ကို ရွှန်းလဲ့လဲ့ကြည့်နေသည့် သွယ်သွယ်၏ ပါးပြင်ပေါ်ကို ရောက်သွားသည်။ အစောပိုင်းတုန်းကတော့ ဆံနွယ်လေးတွေနှင့် နဖူးပြင်လေးကို နမ်းပြီသွားပြီ။ အခုတော့ မွေးမြနေသည့် ပါးပြင်လေးတွင် သူ့နှာခေါင်းက လမ်းသလားသွားသည်။ ဒီနေ့တော့ စိုးဝင်းသည် သွယ်သွယ်ကို အရချစ်ဖို့ စဉ်းစားထားသည်။ တွေ့တိုင်း … ဆံပင်လေးတွေနမ်းလိုက်… နှုတ်ခမ်းလေးတွေ နမ်းလိုက် လုပ်နေရတာကို မရောင့်ရဲတော့။ သွယ်သွယ်ဆိုသည့် ကောင်မလေး၏ ကိုယ်တွင် သူက အချစ်မှတ်တိုင် စိုက်ထူဖို့ စိတ်ဆုံးဖြတ်ချထားသည်။ ဒါကြောင့်လည်း ဖိတ်စာကိစ္စပြီးသည်နှင့် ဇော်ရဲညွှန်လိုက်သည့် ဆိတ်ငြိမ်ရာတစ်ခုသို့ ခေါ်လာခြင်းဖြစ်သည်။

စိုးဝင်းသည် ပါးပြင်လေးကို နမ်းနေရာမှ သွယ်သွယ်၏ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးပေါ်သို့ နေရာရွှေ့သွားသည်။ ဟတတဖြစ်နေသော သွယ်သွယ်၏ ပါးစပ်ထဲကို စိုးဝင်း၏လျှာက ရောက်သွားကာ လှည့်ပတ်ကလိပေးသည်။ သွယ်သွယ်သည် စိုးဝင်းနှင့် ဒီလိုအနမ်းတွင်တော့ အတော်ကျွမ်းကျင်နေပြီ ဖြစ်သည်။ အပြင်မှာတွေ့ကြတာက တော်တော်များနေပြီမို့ အနမ်းအစုပ်ကတော့ သူမလေးသည် တော်တော်တတ်နေလေပြီ။

ပါးစပ်ထဲကို ဝင်ရောက်လာသည့် လျှာကို မျှင်း၍ အသာစုပ်နမ်းသည်။ ဒါ့အပြင် စိုးဝင်းက သူ့လျှာကိုပြန်ရုတ်လိုက်သည်တွင် သွယ်သွယ်က တိုး၍ လိုက်လာသည်။ စိုးဝင်းက လျှာဖြင့် အသာသိမ်းယူလိုက်ရာတွင်တော့ သွယ်သွယ်သည် သူမ၏လျှာလေးဖြင့် ထိုးကာ ကလိပေးသည်။ ယုယုယယ နမ်းနေကြသော French Kiss တွင် နှစ်ဦးသား မေ့မျောနေကြသည်။

စိုးဝင်း၏လက်တစ်ဖက်သည် သွယ်သွယ်၏ လက်မောင်းသားလေးတွေကို ပွတ်ပေးနေရာမှ ခါးက ဂါဝန်ကြိုးကို ဖြေလိုက်သည်။ သွယ်သွယ်သည် ဒီနေ့တော့ အပေါ်အောက် တစ်ဆက်တည်း ဖြစ်သည့် ဂါဝန်အင်္ကျီလေးကို stocking အနက်ရောင်နှင့် တွဲကာ ဝတ်ထားသည်။ ဂါဝန်လေးက ပေါင်လည်လောက်သာရှည်၍ ခါးနေရာတွင်တော့ ကြိုးကလေးနှင့်သိုင်းကာ ချည်ထားခြင်းဖြစ်သည်။

စိုးဝင်းသည် အိမ်ကနေထွက်ကတည်း ဒါကိုကြည့်ကာ တင်းနေသူဖြစ်သည်။ မတင်းပဲ ခံနိုင်မလား။ ဂါဝန်လေးက အပျော့စားဖြစ်၍ ကိုယ်တွင်ကပ်နေသလို stocking ကလည်း သူမ၏ ဖွင့်ကားနေသော တင်သားတွေကို အရှိအတိုင်း ပုံဖော်နေသည်သာ။ လမ်းတလျှောက် ခေါင်းထောင်ချင်နေသော ညီတော်မောင်ကို မနည်းပင် ထိန်းချုပ်ထားရသည်။ အခုတော့ ဒါတွေ မလိုတော့။ စိတ်ထင်တိုင်းကျဲလို့ရချေပြီ…။ စိုးဝင်းသည် ကြိုးပြေသွားသည်နှင့် ဂါဝန်လေးကို အောက်ခြေက မလိုက်သည်။

“ကိုကိုနော်….“

သွယ်သွယ်သည် မျက်စောင်းလေးတော့ ထိုးသည်။ သို့သော် မွေ့ယာပေါ်ကနေ တင်ပါးလေးကိုတော့ ကြွပေးလိုက်သည်။ လက်ကိုလည်း မြှောက်ကာပေး၏။ ဂါဝန်လေးက ခေါင်းပေါ်ကနေ ကျွတ်သွားသည်။

“အံမယ်…ဘရာက ပုံဆန်းနဲ့ပါလား…. “

“ကိုကိုကလည်း….ခစ်…ခစ်…. မလှလို့လား….“

သွယ်သွယ်သည် မရမ်းရောင်တောက်တောက် ဘရာလေးကို ဝတ်ထားသည်။ သူမ၏ ဘရာသည် ဇာအဖတ်ဖတ်လေးတွေနှင့် ဝိုင်းကာရှိသည်။ သူမကပဲ တမင်တကာ ရှာဝယ်ထားလား မသိ။ အခွက်နေရာက အပြည့်မရှိချေ။ မို့မို့ဝန်းဝန်း ရွှေရင်အစုံ၏ အထက်ပိုင်းသည် မို့မောက်ကာ ပြူထွက်နေသည်။

“ကြိုက်တယ်ကွာ… ရွှီ….“

စိုးဝင်းသည် ပျော်သွားကာ လေတောင်ချွန်မိသည်။ ကုတင်အောက်သို့ ခဏဆင်းသည်။ သူ၏ အင်္ကျီနှင့်ဘောင်းဘီကို အမြန်ချွတ်သည်။ တီရှပ်ကတော့ မြန်သည်။ ခနလေး ပြီးသွားသည်။ ဘောင်းဘီကတော့ ဂျင်းဘောင်ဘီမို့ ကြယ်သီးဖြုတ် ဘာဖြုတ်နှင့် အနည်းငယ် ကြာသွားသည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီလေးသာ ကျန်တော့သည်။ ညီတော်မောင်သည် စိတ်ဆာနေလို့လား မသိ။ အောက်ခံဘောင်းဘီအောက်တွင် အမြောင်းလိုက်ကြီး ကြွနေသည်။

သွယ်သွယ်သည် ဒါကြီးကို မြင်တော့ ရင်တွေ တလှပ်လှပ်ဖြစ်သည်။ သူမသည် ဒီအခြေအနေရောက်မှတော့ စိုးဝင်းက သူမကိုလုပ်တော့မည် ဆိုတာကို သိသည်။ သူမကိုယ်တိုင်ကလည်း စိတ်တူကိုယ်တူမို့ စိုးဝင်း ရှေ့တက်လာမည့် အချိန်ကို ရင်တဒိန်းဒိန်းခုန်ကာ စောင့်မျှော်နေမိသည်။ အချစ်စိတ်နှင့်တွဲသည့် ရမက်စိတ်သည် သူမ၏ ကိုယ်ကလေးကို လွှမ်းမိုးထားသည်။ ရင်က တသိမ့်သိမ့်ခုန်နေကာ ကိုယ်ကလေးသည် တဖိန်းဖိန်းနှင့် ပူလာသလို ခံစားနေရသည်။

စိုးဝင်းသည် သွယ်သွယ်၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို အသာဆွဲလိုက်သည်။ ကျန်နေသည့် အသားကပ် stocking ကို ခါးကနေလိပ်ကာ ချလိုက်သည်။ အစောပိုင်းက အနက်ရောင် elastic စဖြင့် ဖုံးကာထားသည့်နေရာတွင် သွယ်လျတောင့်တင်းသော ပေါင်တန်ဖြူဖြူလေးတွေ ပေါ်ထွက်လာသည်။ ပေါင်ရင်းခွကြားတွင်တော့ အပေါ်က ဘရာနှင့် ဝမ်းဆက် … မရမ်းရောင် ဇာပင်တီလေး ရှိနေသည်။

“သွယ်သွယ်…လှတယ်ကွာ… ကိုကို ကြိုက်တယ်…“

“မိုက်တယ်မှတ်လား….ကိုကို…။ ဟိုတစ်နေ့ကမှ… ဝယ်ထားတာ…. ကိုကိုဖို့ဆိုပြီ….။ ဒါ… Victoria Secret လေ…. ခစ်… ခစ်…“

“ပိုချစ်သွားပြီကွာ…သွယ်သွယ်ရာ….“

စိုးဝင်းသည် ခြေထောက်လေးတွေဆင်းကာ တခစ်ခစ်နှင့် ရယ်နေသော သွယ်သွယ်ကို ဖက်လှဲသည်။ခေါင်းအုံးတစ်လုံးကို ဆွဲယူကာ သူမ၏ ခေါင်းနှင့်နေရာကျအောင် ချပေးပြီး အသာလှဲတင်လိုက်သည်။ သူက ဘေးနားကနေ ဝင်အိပ်ကာ ကောင်မလေး၏ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို တခါပြန်နမ်းသည်။

အင့်…. အင့်…. ပြွတ်….

စိုးဝင်းသည် သွယ်သွယ်၏ နှုတ်ခမ်းတွေကို တအားကုန်ပင် စုပ်ကာနမ်းနေသည်။ ဒါတွင်ပဲလားဆိုတော့ မဟုတ်သေ။ သူ၏ ညာဘက်လက်သည် သွယ်သွယ်၏ နို့အုံလေးကို ဘရာပေါ်ကနေ စုကာ ကိုင်သည်။ ဘရာအောက်ခြေကနေပင့်ကာ နယ်ပေးသည်။ ကျွမ်းကျင်သော စိုးဝင်း၏ အဆုပ်အနယ်တွင်တော့ သွယ်သွယ်၏ ရင်သားတွေသည် တင်းကာမာလာသည်။

“အင်း…ချွတ်လေ…ကိုကို….“

သွယ်သွယ်သည် စိုးဝင်း၏ တောင်းဆိုချက်ကို ခွင့်ပြုလိုက်ယုံသာမက သူမကပင် ကိုယ်ကလေးကို အသာကြွကာ ချိတ်ကို ဖြုတ်ပေးလိုက်သည်။ စိုးဝင်းက ပုခုံးကနေ ဆွဲချလိုက်သည်တွင်တော့ မို့ဝန်းနေသည့် နို့အုံလေးသည် ချစ်စဖွယ် ပေါ်ထွက်လာသည်။ အပျိူစင်လေးမို့ ရင်သားတွေက နုထွတ်လှသည်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွင်ပင် မြုတ်ကာ ဝင်လျက်ရှိနေသည်။

စိုးဝင်းသည် အောက်ကို အနည်းငယ် လျှောဆင်းသည်။ သူ၏မျက်နှာသည် သွယ်သွယ်၏ ရွှေရင်အစုံနှင့် တစ်ထပ်တည်း ဖြစ်သွားသည်။ ညာဘက်လက်ကိုတော့ သူမ၏ ဘယ်ဘက်နို့အုံလေးပေါ် တင်လိုက်ပြီး သူ၏ပါးစပ်ကတော့ ကောင်မလေး၏ ညာဘက်ကနို့ကို ကုန်းစို့ပေးသည်။

“အင့်…အ ..ဟင့်…..ကိုကို….တမျိုးကြီးကွာ….“

သွယ်သွယ်သည် ထွန့်ထွန့်လူးသွားသည်။ အထူးသဖြင့် စိုဝင်းက နီညိုညိုဖြစ်နေသည့် နို့သီးခေါင်းလေးကို လျှာကလေးနှင့်ထိုးကာ စုပ်ဆွဲသည်တွင်တော့ သူမသည် တဟင်းဟင်းနှင့် ဖြစ်သည်။ တစ်ဖက်ကို လျှာနှင့်အယက်ခံရပြီး နောက်တစ်ဖက်က လက်နှင့် အညှစ်ခံရတော့မှ သူမ စိတ်ကြွမိသည်မှာ အဆန်းမဟုတ်ချေ။ ဘယ်လို အကြောတွေက ဆက်နေသည် မသိ။ စောက်ပတ်လေးတွင်ပင် စိုစိစိုစိ ဖြစ်လာ၏။

“အင့်…ဟင့်..ဟင့်….ယားတယ်ကွာ….“

စိုးဝင်း၏ လျှာသည် ရွှေရင်အစုံကို အားရပါးရ သောင်းကျန်းပြီးနောက် အောက်ကိုဆင်းလာရင်း ချက်နက်နက်ကလေးတွင် တထောက်နားသွားသည်။ သွယ်သွယ်သည် အမြဲတမ်း သန့်သန့်ရှင်းရှင်းနေ၍ သူမချက်ကလေးသည် ဖြူနုကာနေသည်။ စိုးဝင်းက လျှာနဲ့ပွတ်အထိုးတွင် ယားတယ်ကွာ ဆိုကာကိုယ်ကလေးက တွန့်လိမ်သွားသည်။ စိုးဝင်းက ချက်ကလေးတွင် အချိန်ဖြုန်းမနေချေ။ သူ့ပစ်မှတ်က ဒါမဟုတ်။ သူ၏လျှာက ဆီးစပ်ကိုကျော်ကာရောက်သွားချိန်တွင်တော့ သွယ်သွယ်သည် အလန့်တကြား ဖြစ်သွားသည်။

“အို…ကိုကို.. မလုပ်နဲ့…ငရဲကြီးမယ်…“

“ငြိမ်ငြိမ်နေ…. ကိုကို့ကို ဆရာမလုပ်နဲ့..“

စိုးဝင်းသည် သူ၏ခေါင်းကို လှမ်းဆွဲသည့် သွယ်သွယ်၏ လက်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲကာဖယ်လိုက်သည်။ သွယ်သွယ်သည် ဘာမှမပြောနိုင်တော့… ကိုယ်ကလေးမတ်ကာ စိုးဝင်းလုပ်သမျှကိုသာ ရီဝေဝေ စိုက်ကြည့်နေသည်။ ဪ..ကိုကိုရယ်.. ဒီလောက်တောင် ချစ်တာလားကွယ်…။

“ခြေထောက် ကြွလိုက်.. သွယ်သွယ်…။ ပင်တီလေး ချွတ်လိုက်တော့မယ်…“

စိုးဝင်းသည် ဒီအတိုင်း ဆွဲချွတ်လိုက်လည်း ရသော်လည်း သွယ်သွယ် စိတ်မထထအောင် တမင်တကာပင် ပြောလိုက်သည်။ လက်ကလေးနှင့်လည်း အပေါ်ကနေ အုပ်ကာ ပွတ်ပေးလိုက်သည်။

“အင့်…အင့်….အာ…“

သွယ်သွယ်သည် စိုးဝင်းခိုင်းသည့်အတိုင်း တင်ပါးကြီးကို ကြွပေးသည်။ ခေတ်ပညာတတ် မိန်းကလေးမို့ စိုးဝင်းက ဘာလုပ်တော့မယ် ဆိုတာကို သိသည်။ တော်သေးသည် ခုနကလေးတင် ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်ကာ သန့်စင်ထားလို့..။

စိုးဝင်းသည် ပင်တီလေးကို အသာပင်လျှောကာ လိပ်ချသည်။ အခုတော့ သွယ်သွယ်၏ကိုယ်သည် မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း ဖြစ်သွားရှာပြီ။ အပျိုစင်လေး၏ ချစ်စရာ ပန်းငုံကလေးသည် အကာအကွယ်မဲ့ကာ ပြူထွက်လာသည်။ စိုးဝင်းဆိုသည့် ပျားပိတုန်းကို လာရောက်သုံးဆောင်ပါလှည့်ဟု ဖိတ်ခေါ်နေသည်။ သွယ်သွယ်သည် မနွယ်လောက်တော့ အမွှေးမများပါ။ သူတို့ညီအစ်မသည် ဆံပင်သန်လှသဖြင့် စိုးဝင်းက သွယ်သွယ့်ကိုလည်း အမွှေးထူလိမ့်မည်ဟု ထင်ထားသော်လည်း အခုတော့ သူထင်သလို မဟုတ်ချေ။ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားတွင် အမွှေးလေးတွေက ရေးရေးသာရှိသည်။ အပေါ်ဘက်တွင်လည်း အများကြီးမဟုတ်ချေ။ အနည်းငယ်စု၍သာ ပေါက်နေသည်။

စိုးဝင်းသည် နေရာရွှေ့ကာ ဝမ်းလျားမှောက်လိုက်သည်။ သူ့ကောင်ကြီးသည် မို့ယာကို ထောက်မိကာ တင်းတင်းကြီးတောင် ဖြစ်သွားသည်။ ခနနေဦး…. ပြီးရင် မင်းအလှည့်ရောက်မယ်…။ စိုးဝင်းသည် ညီတော်မောင်ကို ကျိတ်ကာပြောလိုက်ရင်း သွယ်သွယ်၏ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ပိုကားသွားအောင် လက်နှင့်တွန်းလိုက်သည်။ သူ၏ ပုခုံးနှင့်ခံကာ အသာပင့်တင်၏။ ပြီးလျှင်တော့ သွယ်သွယ်၏ စောက်ပတ်ဝလေးကို အသာဆွဲဟကာ လျှာကလေးနှင့် ထိုးလိုက်သည်။

“အို..အမေ့….ရှီး…ရှီး…“

သွယ်သွယ်သည် တကိုယ်လုံးပင် ကျဉ်ကာတက်သွားသည်။ ငရုပ်သီးမစားမိဘဲနှင့် သူမသည် တရှီးရှီးနှင့် ညည်းမိသည်။ စိုးဝင်းလုပ်သမျှကို အသာကိုယ်ကလေးမတ်ကာ ကြည့်နေသည့် သူမသည် နောက်ကိုပစ်ကျသည်။ ဘေးနားကို အသာချထားသော လက်သည် အလိုအလျောက် စိုးဝင်း၏ ခေါင်းကိုဆုပ်ကိုင်မိသည်။ စိုးဝင်းသည် စောက်ပတ်ဝလေးကို လျှာကလေးနှင့် နှစ်ချက် သုံးချက်လောက် ထိုးဆွပြီး လျှာပြားဖြင့် အမြောင်းလိုက် ယက်တင်လိုက်သည်။ အပေါ်ဘက်တွင် ထောင်ထောင်လေးဖြစ်နေသည့် အစိလေးကိုထိကာ ပွတ်မိသွားသည်။ သွယ်သွယ်ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့ချေ …။

“အို…ကိုကိုရယ်…..ယက်… ယက်ပေးကွယ်….“

စိုးဝင်းသည် ယက်နေရင်းနှင့် သဘောကျစွာ ပြုံးလိုက်သည်။ သေချာပါပြီ။ သွယ်သွယ်သည် ထိန်းမရအောင် စိတ်ထနေပြီ ဆိုတာကို။ ပဲကြီးစေ့သာသာလောက်ရှိသည့် အစေ့လေးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း စုပ်ယူလိုက်ပြီး လျှာဖျားနှင့် စိတ်ရှိတိုင်း ကလိနေတော့သည်။ တစ်ချက်တစ်ချက်လည်း အောက်ဘက်ကိုဆင်းကာ လျှာကိုစု၍ အပေါက်ဝလေးကို ထိုးသည်။ သွယ်သွယ်၏ တကိုယ်လုံးသည် ဂီယာနိုးပြီး ကလပ်မလွှတ်ထားသည့် ကားလေးလို တသိမ့်သိမ့် တုန်ခါနေသည်။ စောက်ရည်တွေကတော့ ဘယ်လိုမှ ထိန်းမထားနိုင်တော့ချေ။ စိုးဝင်းလျှာထဲကို အလိုလိုစီးကျသည်။ သူမသည် အသားဖြူသူမို့ အရည်တွေက ကျဲတဲတဲလေးသာ။ ဒါကတော့ အစ်မဖြစ်သူနှင့် တူသည်ဟု စိုးဝင်းစိတ်ထဲမှ တွေးလိုက်သေးသည်။ ပြီးတော့မှ ငါ ဘာဖြစ်နေတာလဲ ဆိုကာ စိတ်ကို မနည်းဖျောက်ပစ်လိုက်ရသည်။

“ကိုကို… လုပ်ချင်လုပ်တော့ကွာ… သွယ်သွယ် .. မခံနိုင်တော့ဘူး… အင့်.. အ.. ဟင့်…“

စိုးဝင်း၏ အတွေးကို သွယ်သွယ်၏ ရမက်သံလေးနှင့် ပြောသံက ဖြတ်တောက်လိုက်သည်။ ကောင်မလေးသည် စိုးဝင်း တစ်ချက်ယက်လိုက်တိုင်း စောက်ပတ်ထဲက ကျဉ်စိမ့်ကာ တက်လာသည်မို့ မနေနိုင်တော့ချေ။ စိုးဝင်း၏ ခေါင်းကိုလည်း ဆွဲကာမလိုက်သည်။ စောက်ရည်တွေက ဘယ်လောက်တောင် ထွက်နေသည်မသိ။ စိုးဝင်း၏ ပါးစပ်တဝိုက် ပေပွနေသည်။ စိုးဝင်းသည် သူ၏ လက်ဖမိုးဖြင့် ပါးစပ်ကို အသာသုတ်လိုက်သည်။ သွယ်သွယ်သည် ဒါကိုမြင်သွားတွင်တော့ စိုးဝင်းကို ပိုလို့ပင် ချစ်သွားသည်။

“ဒီလောက်တောင် ..ချစ်ရလား.. ကိုကိုရယ်….“

စိုးဝင်းသည် ဘာမှမပြော။ ကိုယ်ပေါ်တွင် နောက်ဆုံးကျန်နေသည့် ဘောင်းဘီကိုသာ ချွတ်လိုက်သည်။ ညီတော်မောင်ခင်မျာ အခုမှ လွတ်လပ်စွာ ခေါင်းထောင်ခွင့်ရသွားသည်။ မတ်မတ်ကြီး ထောင်ကာနေသည်။

“ဖြစ်ပါ့မလား..ကိုကို..“

“ဖြစ်ပါတယ်… သွယ်သွယ်ရဲ့…။ ကိုကို ဖြေးဖြေးလုပ်ပေးပါ့မယ်…. စိတ်မပူနဲ့..“

စိုးဝင်းသည် ကိုယ်ကို နေရာကျအောင်ပြင်သည်။ လီးဒစ်နှင့် စောက်ခေါင်းဝလေးကိုဖိကာ ထောက်လိုက်သည်။ ပျော့ပြောင်းသည့် အသားစနှစ်ခု အထိတွင်တော့ သွယ်သွယ်သည် တွန့်ခနဲဖြစ်ကာသွားသလို စိုးဝင်းလည်း အသက်ရှူပြင်းလာသည်။

“စိတ်ကို တင်းမထားနဲ့….လျှော့ထား…“

စိုးဝင်းသည် သူ့ကို မရတရဲကြည့်နေသည့် သွယ်သွယ်ကို အသာပြူံးကာပြသည်။ ကောင်မလေးသည် အောက်ကို မကြည့်ရဲချေ။ သူမျက်လုံးကို စိုက်ကာကြည့်နေသည်ကိုသာ တွေ့သည်။ စိုးဝင်းသည် ချစ်ရသူ၏ မျက်ဝန်းနက်တွေကို သေချာပင် ကြည့်သည်။ ပြီးရင်တော့ ခါးအားကိုသုံးကာ ဖိချလိုက်သည်။

“ဗြစ်….အင့်….ကိုကို…“

သွယ်သွယ်၏ စောက်ပတ်ဝတွင် တစ်ဆို့ဆို့ဖြစ်သွားသည်။ အပေါက်လေးသည် အစွမ်းကုန် ပြဲထွက်၏။ စိုးဝင်းက သေချာတေ့ကာ ဖိသွင်းသည်မို့ ထိပ်ဖူးကတော့ မြုပ်ဝင်သွားသည်။ နှစ်ဦးသား စိုက်ကြည့်နေကြသည်မို့ ကောင်မလေး၏မျက်နှာ ရှုံ့မဲ့သွားသည်ကို တွေ့လိုက်သည်။

“ရလား..သွယ်သွယ်…“

“နည်းနည်းတော့ ..နာတယ်.. ကိုကို….။ ဒါပေမယ့်.. တမျိုးကြီးပဲ… ဆက်သွင်းကွာ…“

စိုးဝင်းသည် သွယ်သွယ်က ဒီလိုအပြောတွင်တော့ မညှာတော့ချေ။ အကုန်လုံးဝင်သွားမှ ကိစ္စကပြီးမှာမို့ ဖင်ပြောင်ကြီးကို ကြွကာ ထပ်မံထိုးသွင်းသည်။

“ဗြစ်….ဘု…ဘု…“

“အင့်….ကိုကို..ဖြေး..ဖြေး…“

သွယ်သွယ်သည် ဒီတစ်ခါတော့ အိပ်ယာခင်းကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ပင် ဆုတ်ထားမိသည်။ လီးကြီးက တစ်ဝက်မရှိတရှိလောက် ဝင်နေပြီမို့ သူမ၏ စောက်ပတ်တစ်ခုလုံး ကျိန်းစပ်ကာနေသည်။

“ဒီလောက်နဲ့.. အရင်ညှောင့်ပေးမယ်နော်….“

စိုးဝင်းသည် သွယ်သွယ့်ကို ကြင်နာစွာပင်ပြောသည်။ ကိုယ်ကိုကိုင်းကာလည်း သူမ၏ ပါးပြင်လေးကို အနမ်းတစ်ပွင့် ခြွေလိုက်သည်။ သွယ်သွယ်သည် စောက်ပတ်က အောင့်နေသေးသော်လည်း စိုးဝင်း၏အကြင်နာတွင်တော့ နာတာတွေကို မေ့သွားသည်။ ခေါင်းကလေးကို အသာညိမ့်ပြမိသည်။

“အင်း…လုပ်လေ..ကိုကို…“

စိုးဝင်းသည် အသာပင် လီးတန်ကို ပြန်ဆွဲထုတ်သည်။ တစ်လက်မလောက် ကျွတ်အထွက်တွင် ပြန်ထည့်သည်။

“အီး. .ဗြစ်..အင့်…အင့်…“

အခုလိုမျိုး လီးကို ပြန်အညှောင့်တွင်တော့ သွယ်သွယ်သည် အစောကလောက် နာကျင်မှုကို မခံစားရတော့ချေ။ ထူးခြားသည့် ကာမအရသာက အစားထိုးကာ ဖြစ်တည်လာသည်။ သူမ၏ကိုယ်ကလေးသည် တိမ်လွှာကလေးတွေတွင် လွင့်မျောနေသလို စိတ်ထဲတွင် ခံစားနေရသည်။

“အင့်…နာတယ်…ကိုကို…“

စိုးဝင်းသည် ပြန်ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက် လုပ်နေရာမှ သူ၏ဒစ်သည် တင်းကနဲနေကာ အမြှေးပါးလေးကို ထောက်မိသည်။ ချစ်သူအပျိုစင်လေး၏ သင်္ကေတလေးမို့ ရုတ်တရက် ရှေ့ဆက်မတိုးဖြစ်။ အသာရပ်ထားလိုက်သည်။

“ကိုကို.. အဆုံးသွင်းလိုက်ရမလား..ဟင်….“

“အရမ်းနားမှာလား..ကိုကို….အင့်….“

“ခနလေးပဲ….ပြီးသွားရင်… ပြီးသွားပါပြီ…“

“အင်း…ဒါဖြင့်လည်း..သွင်းလိုက်တော့..ကိုကိုရယ်…“

စိုးဝင်းသည် ချက်ချင်းကြီးတော့ ထိုးမဖောက်ပစ်။ အရှိန်ယူသည်နှင့် လေးငါးချက်လောက် ညှောင့်နေသေးသည်။ သွယ်သွယ်က မျက်တောင်လေးမှေးကာ တအင့်အင့်ဖြစ်နေသည့်အချိန်ကြမှ ပေါင်အားကိုပါ သုံးကာ ဆတ်ခနဲဖိချသည်။ တိုက်ဆိုင်ချင်တော့ သွယ်သွယ်သည် ကာမအရသာကြောင့် ဖင်လေးကိုကော့ကာ လှုပ်တင်ပေးချိန်ဖြစ်သည်။ အမှန်က စိုးဝင်းသည် အပျိုမြှေးကို ထိုးဖာက်ရန်သာ ရည်ရွယ်ကာ ဖိချခြင်းဖြစ်သည်။ သွယ်သွယ်က စိတ်ထကာ ကော့တင်အပေးတွင်တော့ သူသည် မရည်ရွယ်ဘဲ လီးချောင်းကြီးကို အဆုံးထိသွင်းမိသွားသည်။

လီးထိပ်သည် ပူခနဲဖြစ်သည်။ ဗြိခနဲဖြစ်ကာ အတွင်းဘက်သို့ ကျွံဝင်သွားသည်။ ကောင်မလေး၏ စောက်ခေါင်းတလျှောက်တွင် သူ့လီးတန်ကြီးက အကြားအလပ်မရှိ ပြည့်သိပ်ကာ နေရာယူသွားသည်။

“အီ…နာတယ်…ကိုကိုရဲ့….အင့်…အင့်..“

စိုးဝင်းသည် သွယ်သွယ်၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ အသာမှောက်ချလိုက်သည်။ သွယ်သွယ်၏ ချွေးကလေးတွေစို့နေသော နဖူးပြင်လေးကို မြတ်မြတ်နိုးနိုး နမ်းသည်။ သွယ်သွယ်သည် စိုးဝင်း၏ အနမ်းကြောင့် မှိတ်ထားသော မျက်လုံးလေးကို ဖွင့်ကြည့်သည်။ သူ့ကိုပြုံးကာ ကြင်ကြင်နာနာ စိုက်ကြည့်နေသည့် စိုးဝင်းကို တွေ့သည်။ ရင်ထဲတွင် နွေးကနဲ ဖြစ်ကာသွားသည်။

“အရမ်းနာသွားလား….သွယ်သွယ်….“

“ခုနတုန်းကတော့…နာတယ်…။ အခုတော့.. ဒီလောက်မဟုတ်တော့ဘူး.. အကုန် ဝင်သွားတာလား..“

“ဟုတ်တယ်….သွယ်သွယ်… အကုန်ပဲ…“

“ပြည့်ကြပ်နေတာပဲ…ကိုကိုရယ်…။ သွယ်သွယ် မနေတတ်ဘူး… ဆောင့်ရင်လည်း ဆောင့်ကြည့်ပါလား….“

သွယ်သွယ်သည် ရှက်သံလေးနွယ်ကာ စိုးဝင်းကို မပွင့်တပွင့်ပြောသည်။ စိုးဝင်းသည် သူမပြောသည့်အတိုင်းပင် လီးတန်ကို တစ်လက်မသာသာလောက် ပြန်နှုတ်ကာ ဖင်တလှုပ်လှုပ်ဖြင့် ဖိ၍ကြိတ်လိုးပေးသည်။ ဆောင့်လိုးခြင်းမဟုတ်ပေမယ့် တင်းပြည့်ကြပ်ပြည့်ဝင်နေသော လီတန်လုံးပတ်နှင့် စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများကတော့ မိမိရရ ပွတ်တိုက်မိကြသည်။ သွယ်သွယ်ခင်မျာ အစောပိုင်းက အနည်းငယ် ငုံ့ရှိုးသွားသော ကာမစိတ်တွေသည် ပြန်လည်နိုးကြွလာသည်။ ရင်ဖိုလှိုက်မောကာ လီးတန်ကြီးကပေးသည့် ကာမအရသာကို စွဲမက်စပြုလာသည်။ ဖင်လေးတွေကို အနည်းငယ် လှုပ်ရှားပေးမိ၏။

“သွယ်သွယ်…မနာတော့ဘူး ..မှတ်လား…“

စိုးဝင်းသည် သွယ်သွယ်၏ အခြေအနေကို ကြည့်ကာ မေးသည်။ ကိုယ်ကိုလည်း ဒိုက်ထိုးသလိုအနည်းငယ်မတ်ကာ နေရာပြင်လိုက်သည်။

“အင်း…ရပြီ…ကိုကို…ဆောင့်တော့ကွာ…“

စိုးဝင်းသည် သွယ်သွယ်က မီးစိမ်းပြလိုက်သည်နှင့် စည်းချက်မှန်မှန်နှင့် စတင် ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်တော့သည်။ လီးကို တစ်ဝက်ကျော်ကျော် ပြန်ထုတ် ပြန်သွင်းဖြင့် ခပ်သွပ်သွပ်လေး လုပ်ပေးလိုက်သည်။

“ဟင့်…အား….ရှီ…အင့်….အင့်….“

စိုးဝင်း၏ ပိုစရှင်က လီးတန်ကို ခပ်စိုက်စိုက် လိုးပေးနေသည်မို့ အဝင်အထွက်တိုင်းတွင် စောက်စေ့ကိုကျကျနနဖိ၍ ထိုးပွတ်မိသည်။ သွယ်သွယ်ခင်မျာ ကြက်သီးဖျန်းဖျန်းထကာ ကာမအရသာကို ကောင်းကောင်းကြီး ခံစားနေရသည်။ အရသာက ကောင်းလွန်းလှသဖြင့် ကိုကိုပြောတာ မှန်သည်ဟု တွေးမိသည်။ ဒီလောက်ကောင်းမှန်းသိရင် သူမလည်း ကိုကို့လိုပင် လက်ထပ်ဖို့အထိ ဆောင့်မိမည် မထင်ပါ။

“ဗြစ်… ဘွတ်……အင့်…ကိုကို…မြန်မြန်လေး….“

တော်တော်လေးကြာလာတော့ သွယ်သွယ်၏ ကိုယ်ကလေးသည် ကုန်းပေါ်ပက်အတင်ခံရသော ငါးရံ့မလေးပမာ ဖြတ်ဖြတ်လူးလာသည်။ အစာပိုင်းတုန်းက မို့ယာစတွေကို ဆွဲထားသည့် လက်တွေကလည်း စိုးဝင်း၏ ဖင်ပြောင်ကြီးကို သူ့ဆောင့်ချက်နှင့် အညီ ဆွဲကာဖိချသည်။ ပေါင်ကြီးကိုလည်း ကားနိုင်သမျှကားယုံမက စိုးဝင်းဆောင့်ချက်တိုင်းကို အောက်ကနေ ကော့ပင်ကာ ပေး၏။ စိုးဝင်း သိသည်။ ချစ်သူလေးပြီးတော့မည် ဆိုတာကို…။ စိုးဝင်းသည် လီးတန်ကို ဒစ်ဖျားသာချန်၍ ဆွဲထုတ်သည်။ အားကုန်သုံးကာ စိုက်ချသည်။

“အင့်….အမလေး…..ကိုကို…..အင့်….“

သွယ်သွယ်၏ ညည်းသံသည် တော်တော်ကျယ်ကျယ်လေးပင် ထွက်လာသည်။ ခေါင်းကလေးသည်လည်း ဘယ်ညာခါရမ်းသွားသည်။ စိုးဝင်းသည် ပြီးချင်စိတ်ကို ခနထိန်းကာ .. နောက်ထပ် လေးငါးချက်ကို စက်သေနတ်ပစ်သလို ဆောင့်ထည့်လိုက်သည်။

“အား….အား…အားးးးးးးးးးးးးးးးးး……. ကိုကို……“

“အီး…..အီး…..သွယ်သွယ်… ရယ်………………“

သွယ်သွယ်ခင်မျာ လေဟုန်ထဲတွင် တဝေ့ဝေ့လည်ကာ ဖြစ်နေရာမှ ရုတ်တရက် အောက်ကို အရှိန်နှင့်ကျသွားသလို ခံစားရသည်။ ရင်ဖိုလှိုက်မောကာ မူးမော့မတတ် ဖြစ်သည်။ လုပ်မိလုပ်ရာအနေနဲ့ စောက်ရည်များကိုသာ ပန်းထုတ်မိတော့သည်။ သွယ်သွယ်၏ စောက်ပတ်လေးထဲတွင် သူမ၏ အရည်များနှင့် အိုင်ထွန်းသွားချိန်တွင်တော့ စိုးဝင်းလည်း ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ကာလရှည်စွာ အောင့်ထားသမျှ သုတ်ရည်များကို ပန်းထုတ်လိုက်တော့သည်။

စိုးဝင်း၏ကိုယ်သည် သွယ်သွယ်အပေါ်တွင် မှောက်ကာမှိန်းနေရာမှ ခနအကြာတွင်တော့ အသာဘေးကို လိမ့်ချလိုက်သည်။ ဗြွတ်ခနဲနေကာ ကျွတ်ထွားသွားသည့် လီးတန်ကြီးတွင် သွေးစသွေးနလေးတွေက အနည်းငယ်ပေကျံနေသည်။ စိုးဝင်းသည် ရင်ခွင်ထဲကို တိုးကာဝင်လာသည့် သွယ်သွယ်၏ နဖူးလေးကို ညင်သာမြတ်နိုးစွာပင် နမ်းရှိုက်လိုက်မိသည်။

“သိပ်ချစ်တာပဲ…သွယ်သွယ်ရယ်….. ကိုယ့်ကိုချစ်လား…“

“ချစ်တာပေါ့…ကိုကိုရယ်…။ သွယ်သွယ်က… အရင်ချစ်ရသူပါ….“

သွယ်သွယ်သည် စိုးဝင်း၏ လက်မောင်းပေါ်မှီထားရာမှ ခေါင်းကိုအသာကြွကာ သူ၏ ပါးပြင်လေးကို အနမ်းတစ်ပွင့်ချွေလိုက်သည်။ ပြီးရင်တော့ မျက်လုံးလေး အသာမှိတ်ကာ အမောဖြေနေသည်။ စိုးဝင်းသည် ကလေးလေးတစ်ယောက်လို အပြစ်ကင်းစွာနှင့် နုနယ်လှပနေသည့် ချစ်သူလေး၏ မျက်နှာကိုမြတ်နိုးစွာနှင့်သာ စိုက်ကြည့်နေမိတော့သည်။

——————————-

ရန်ကုန် အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ လေဆိပ်သည် အရောင်အသွေးစုံလင်လှသော လူတန်းစားမျိုးစုံနှင့် ပျားပန်းခတ်မျှ လှုပ်ရှားနေသည်။ Aircon က တစိမ့်စိမ့်လွှတ်ထား၍ Depature Hall တွင် အေးမြနေသော်လည်း နွယ်နွယ်အေးအတွက်တော့ သူမ၏ ရင်ထဲက နွမ်းနယ်နေမှုကို လျော့သွားအောင် မဖန်တီးနိုင်ပါ…..။

“သမီး.. ဟိုရောက်ရောက်ချင်း ဖုန်းဆက်နော်… ။ မေမေတို့ စောင့်နေမယ်…“

“မမရယ်….. သွယ်သွယ်တော့… လွမ်းနေတော့မှာပဲ….“

နွယ်နွယ်သည် မျက်ရည်လေးတွေ ဝဲနေသော အမေဖြစ်သူနှင့် ညီမကို ကြည့်ကာ အားတင်းထားသည့်ကြားမှ အလိုလိုမျက်ရည်စို့လာသည်။ တကယ်တမ်းခွဲခွာရတော့မည် ဆိုတော့ သူမသည်လည်း ဝမ်းနည်းမိသည်သာ။ ဒါပေမယ့်…. သူမ မမှား… ဟုတော့ ထင်သည်။ သူမ၏ စိတ်ဝေဒနာကို အကောင်းဆုံး ကုစားနိုင်မည့် ထွက်ပေါက်သည် သူမ စိတ်ဝင်စားခဲ့သည့် ပညာရေးကို တစိုက်မတ်မတ် လေ့လာရန်သာ ဖြစ်တော့သည်။

“စိတ်မပူပါနဲ့…. မေမေ…. ဟိုရောက်ရောက်ချင်း သမီး ဆက်ပါ့မယ်….“

နွယ်နွယ်သည် အမေဖြစ်သူကို အသာလှမ်းဖက်ကာ ပြောသည်။ ဒေါ်မာမာအေးသည် သမီးဖြစ်သူကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဖက်ထားရင်း ပါးခြင်းအပ်ကာထားမိသည်။ ဦးဘအေးကတော့ သမီးနှင့် အမေဖြစ်သူကိုကြည့်ကာ ခေါင်းတညိတ်ညိတ် လုပ်နေသည်။ ဘာစကားတစ်ခွန်းမှ မပြောသည်ကိုက သူသည် စိတ်တင်းကာထားရမှန်း သိသာသည်။

“သွယ်သွယ်… ညီမလေးတို့ မင်္ဂလာဆောင်ပုံတွေ… facebook မှာတင်ထားနော်….။ မမ ဟိုကနေ လှမ်းကြည့်ရအောင်…“

“ဟုတ်…မမ….“

“မမ…. သွယ်သွယ်လေ.. မမစိတ်ဆိုးအောင် လုပ်မိတာတွေရှိရင် ခွင့်လွှတ်နော်….“

နွယ်နွယ်အေးသည် မျက်ရည်လေးတွေ ဝဲနေသည့် ညီမငယ်ကို ကြည့်ကာ စိတ်ထဲတွင် နင့်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ဪ..ညီမလေးရယ်… မမက ညီမလေးကို … ခွင့်လွှတ်လို့ပဲ… ဒီအခြေအနေရောက်အောင် ဖန်တီးခဲ့ရတာပေါ့….။ မမကိုသာ… ညီမလေးနဲ့ မောင်က ခွင့်လွှတ်နိုင်ကြပါစေလို့…. မမ ဆုတောင်းပါတယ်….။ နွယ်နွယ်သည် ရင်ထဲက ဆို့နင့်လာသည့် ခံစားချက်ကို ကျိတ်ကာ မြိုသိပ်ရင်း ညီမငယ်ကို အားတင်းကာ ပြုံးပြလိုက်သည်။

“ညီမလေးကလည်း… မဟုတ်တာ… တို့ညီအစ်မ အချင်းချင်းကို….။ ဖေဖေနဲ့ မေမေကိုသာ ဂရုစိုက် ကြားလား….. “

“ဟုတ်ကဲ့….မမ“

ဆန့်တန်းထားသည့် လက်ထဲသို့ ဝင်ရောက်လာသည့် ညီမငယ်ကို သူမသည် ပွေ့ဖက်မိသည်။ သွယ်သွယ်၏ဆံနွယ်လေးတွေကို နမ်းနေရာမှ မရည်ရွယ်ဘဲနှင့် မိန်းတံခါးပေါက်ကြီးဆီသို့ ကြည့်မိသည်။ ဪ…မောင်ရယ်… မနွယ်ကို.. လိုက်တောင်မပို့တော့ဘူးတဲ့လား…။ အင်းလေ.. မပို့တာဘဲ ကောင်းပါတယ်….။ မောင့်မျက်နှာကိုသာ… မြင်မိရင်.. မနွယ်.. သေချာပေါက် ငိုမိမှာပဲ…..။ အခုတော့လည်း … တစ်ခုတော့ ကောင်းတာပေါ့လေ……။

“ကျေးဇူးးပြု၍…. နားဆင်ပါရှင်….။ ရန်ကုန်မြို့မှ ဘန်ကောက်မြို့သို့ လေယာဉ်အမှတ် 8M331 နှင့်လိုက်ပါမည့် ခရီးသည်များရှင်… လေယာဉ်ထွက်ခွာချိန် နီးနေသဖြင့် … ကျေးဇူးပြု၍ Boading Gate သို့ လာရောက်ပေးကြပါရန်.. ပန်ကြားအပ်ပါသည်.. ရှင်….“

စပီကာခွက်ထဲကနေ ကြည်လင်ချိုမြစွာ ထွက်လာသည့် မိန်းမပျိုလေး၏ အသံတွင်တော့ နွယ်နွယ်အေးသည် ညီမငယ်ကို ဖက်ထားရာမှ လွှတ်လိုက်သည်။ တချိန်လုံးဘေးနားမှ ထိုင်ကာ ကြည့်နေသည့် အဖေဖြစ်သူဘက်သို့ လှည့်သည်။

“ဖေဖေ…. သမီးသွားတော့မယ်…. ကျန်းမာရေး ဂရုစိုက်နော်…“

“အေး..အေး…သမီး…. သမီးလည်း ကျန်းမာရေးကို ဂရုစိုက်ဦး…..“

“ဟုတ်ကဲ့…ဖေဖေ….“

နွယ်နွယ်အေးသည် အဖေဖြစ်သူကို အသာပြုံးပြကာ အနားတွင်ချထားသော handcarry အိတ်ကလေးရဲ့ ကိုင်းကလေးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ မတ်တပ်ရပ်ကာ ရှိနေကြသည့် မိသားစုကို နောက်ဆုံးကြည့်ကာ လှည့်ထွက်လိုက်သည်။ ဦးတည်ရာကတော့ ……

နွယ်နွယ်အေးသည် သူမရှေ့က လက်ချင်းချိတ်ကာ သွားနေကြသည့် လူရွယ်စုံတွဲကိုကြည့်ကာ အလွမ်းစိတ်တွေက ကြီးစိုးလာပြန်သည်။ သူမလည်း ချစ်ခဲ့ဖူးသူနှင့် ဒီလိုမျိုး လက်ချင်းချိတ်ကာ လျှောက်သွားခဲ့ဖူးတာပဲ။ အခုတော့ အရာရာကို ဟန်ဆောင်ပြုံးပြရင်း မည်သူမှ မသိအောင် ရင်ထဲက သောကကို မေ့ဖျောက်ရဦးမည်သာ..။

နောက်… ရက်အနည်းငယ်အကြာတွင် သူမ၏ ချစ်သူမောင်သည် လည်းကောင်း.. ညီမငယ်သည်လည်းကောင်း ပျော်ရွှင်ချမ်းမြေ့ဖွယ် ဘဝမှာ လက်ချင်းမြဲမြဲဆုပ်ကာ ထားကြပေးလိမ်တော့မည်။ သူမသည် ဒီအတွက် ကြည်နူးရမည်သာ။ သူတို့နှစ်ယောက်၏ ဘဝအတွက် သူမ၏ နှလုံးသားကို အကောင်းဆုံးလက်ဖွဲ့နိုင်ခဲ့သည်သာ။

တာဝန်ကျ လေယာဉ်မယ်လေးကို Boarding Pass ထုတ်ပေးပြီးနောက်… နွယ်နွယ်သည် မှန်သားပြင်ကိုကျော်ကာ ပြင်ပကို ကြည့်လိုက်မိသည်…။ ကောင်းကင်ပြာတွင် … ဖြူဖွေးနေသော တိမ်တစ်ဆုပ် လွင့်မျောသွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူမ၏ရင်ထဲတွင်တော့…….

စိုးဝင်းသည် သူ့မျက်လုံးကို သူမယုံနိုင်အောင် ဖြစ်သွားသည်။ ကမန်းကတမ်းပင် မျက်လုံးကိုပွတ်ကာသေချာပြန်ကြည့်မိသည်။ ဟုတ်ပါသည်။ ဒီလူမှ ဒီလူရယ်ပင်..။ စိုးဝင်းသည် JDonut ဆိုင်ထဲကနေ အမြန်ထွက်သည်။ ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် လက်ချင်းချိတ်ကာ သွားနေသည့် အတွဲနောက်သို့ အမြန်လိုက်သည်။ မှီသည်နှင့် ရှေ့ကနေ ကျော်ကာ ပိတ်ရပ်လိုက်သည်။

“ဆောရီးဗျာ…. ဒီကအစ်ကိုကို စိတ်မရှိရင်… ကျနော် မေးစရာ ရှိလို့ပါ…“

လူရွယ်သည် သူ့ရှေ့က ကမူးတူးရှိုး ပိတ်ရပ်လိုက်သည့် စိုးဝင်းကို သေချာကြည့်သည်။ ဘေးနားက လက်ချင်းတွဲကာ ပါလာသည့် အမျိုးသမီးကိုလည်း အသာလက်ဖြုတ်၏။ ကြည့်ရတာ စိုးဝင်းကို သပ်သပ်လိုက်နှောင့်ယှက်သည့် ငနဲဟု ထင်သွားသည့်ပုံပင်။

“အစ်ကို.. အထင်မှားမယ်… စိတ်မဆိုးပါနဲ့…. ကျနော့် အပြုအမူကို….။ အစ်ကိုက… မနွယ်နွယ်အေး ဆိုတာကိုများ သိသလားလို့….“

စိုးဝင်း၏ ခြေကာကာ လက်ကာကာနှင့် အမောတကော ရှင်းပြလိုက်မှုတွင်တော့ အဆိုပါ လူရွယ်သည် စိုးဝင်းကို သေချာစိုက်ကြည့်သည်။ ဘေးနားကနေ အံအားသင့်သလို ဖြစ်ကာ ပါးစပ်ကို လက်ဝါးကလေးနှင့် အုပ်လိုက်သည့် အမျိုးသမီးဘက်ကို လှည့်လိုက်ပြီး…

“ကဲ…ကဲ…. စိမ့်ရေ… ကြည့်ရတာ… မင်းအချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်း နွယ်နွယ်အေးရဲ့ ဇာတ်ရှုပ်ထင်တာကွာ….။ မောင်တော့… ဒီကိစ္စကို .. လိပ်ပြာမလုံတော့ဘူး….။ ဒီက… ညီလေးက ကာယံကံရှင် မှန်ရင်… ရှင်းပြလိုက်ရအောင်ကွာ….“

ထိုအစ်ကို၏စကား အဆုံးတွင်တော့ အမျိုးသမီးချောသည် … ဟင်း.. ခနဲနေအောင် သက်ပြင်းချသည်။

“ကောင်းပြီလေ… ကိုကိုရယ်….။ စိမ့်လဲ သူအတင်းပြောလို့တာ.. လုပ်ပေးရတာလေ…။ နောက်ပြီးတော့ စိမ့်တို့လင်မယားကို အစစအရာရာ ကူညီယုံသာမက အောင်သွယ်ပေးထားတဲ့ ကျေးဇူးကြောင့်သာ …။ စိတ်ထဲကတော့ ..သိပ်ကြည်တာ.. မဟုတ်ဘူး….“

“ဒီက..မောင်လေးက…. စိုးဝင်းဆိုတာများလား…“

စိုးဝင်းသည် အမျိုးသမီးချော၏ လင်မယားဆိုသည့် စကားနှင့် သူ့နာမည်ကိုပါ မှန်အောင် ခေါ်လိုက်သည်တွင်တော့ တစ်ခုခုတော့ လွဲနေသည်ဟု သိလိုက်သည်။

“အစ်မ…က.. ကျနော့်နာမည်ကို …သိနေတယ်…“

“ကဲ… ညီလေး….. ညီလေးက စိုးဝင်းဆိုရင်တော့… အစ်ကိုတို့ အကြောင်းစုံကို ရှင်းပြပါ့မယ်….။ JDonut ထဲပဲ ခနဝင်ထိုင်ရအောင်ကွာ…။ အစ်ကို့ နာမည်က နေထွန်းပါ…..“

စိုးဝင်းသည် လက်ကမ်းပေးလိုက်သည့် နေထွန်းဆိုသည့် အစ်ကို၏လက်ကို ဘုမသိဘမသိနှင့်ပင် ဆွဲနှုတ်ဆက်မိသည်။ ရင်ထဲတွင် မေးခွန်းပေါင်းများစွာနှင့် သို့လောသို့လော ဖြစ်နေသည်။ အမှန်ဆိုရင် သူ့စိတ်သည် တစုံတခုကြောင့် ဆို့နင့်နေသလိုဖြစ်၍ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မထိုင်ဘဲ ရှစ်မိုင် Junction 8 ဘက်သို့ စိတ်ပြေလက်ပျောက် ထွက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ သူသိသည်။ ဒီနေ့တွင် မနွယ်က ဂျပန်ကို သွားတော့မည် ဆိုတာကို။ စိတ်ထဲတွင် ဝမ်းနည်းသလိုလို နာကျင်သလိုလို ခံစားနေရသည်။ အခုတော့ မရည်ရွယ်ဘဲ သူနှင့် မနွယ်တို့၏ အချစ်အိမ်မက်ကို ပျက်ပြယ်သွားအောင် ဖန်တီးခဲ့သည့်ဓါတ်ပုံထဲက လူနှင့်မှ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် တွေ့မိသည်။ ထူးဆန်းသည်က ကိုနေထွန်းဆိုသည့် အစ်ကိုက စိမ့်ဆိုသည့် အမျိုးသမီးချောနှင့် လင်မယားဆိုတာကိုပင်။ ဘာတွေဘယ်လို ဖြစ်ကုန်မှန်း သူမသိတော့…။

“ဒီလိုကွ…. ငါ့ညီ…။ အစ်ကိုက နွယ်နွယ်အေးကို… စိမ့်နဲ့ ပတ်သက်ပြီးတော့မှ သိတာပါ…။ စိမ့်နဲ့ သူနဲ့ကတော့.. အခင်ဆုံး သူငယ်ချင်းတွေပေါ့ကွာ။ ကဲ.. ကဲ.. စိမ့်… မင်းသူငယ်ချင်း ဇာတ်ရှုပ်ကို ရှင်းပြလိုက်တော့…“

အမျိုးသမီးချောသည် မျက်နှာလေးပျက်နေသည့် စိုးဝင်းကို ကြည့်ကာ..

“စိမ်နဲ့..မနွယ်က…တော်တော်ခင်ပါတယ်….။ ခင်လွန်းလို့…. သူ တောင်းဆိုတာကို မဟုတ်မှန်းသိပေမယ့်.. ကူညီပေးခဲ့တာပါ…။ အကြောင်းတွေက … ဒီလိုပါ… “

“လွန်ခဲ့တဲ့.. သုံးလကျော်လောက်က… မနွယ်က .. ငိုကြီးချက်မနဲ့… အိမ်ကိုရောက်လာတယ်….။ အဲဒီအချိန်တုန်းက ..ကိုကိုက… အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ခရီးသွားနေတယ်…။ အတိုချုပ်ပြောရရင်တော့…. အိမ်မှာ ဘယ်သူမှမရှိတာနဲ့… စိမ့်က မနွယ်ကို အတင်းမေးတယ်…။ အမှန်ဆိုရင်… မနွယ်က.. သူ့ခံစားချက်ကို … ဘယ်သူမှ ဖွင့်ပြောလေ့ ရှိတာမဟုတ်ဘူး….“

“ဒါပေမယ့်… အဲဒီနေ့ကတော့…. သူဘာဖြစ်လာတာလဲဆိုတာကို… ရင်ဖွင့်တော့တာပဲ….။ သူ့ညီမလေးက… မောင်လေးကို ကြိုက်နေတဲ့အကြောင်းနဲ့…. သူက နောက်ဆုတ်ပေးချင်းကြောင်း ပြောတယ်….။ နောက်ပြီးတော့.. အဲဒီအတွက် .. ကူညီပေးဖို့လည်း… တောင်းဆိုတယ်ကွာ….။ သူ စဉ်းစားထားတဲ့ အကြံကိုပြောပြတယ်….“

“ပထမတော့..စိမ့်က.. လက်မခံပါဘူး…။ သူက … အတင်းအကြပ်ပြောတော့မှ… မတတ်သာလို့ …လက်ခံလိုက်တာပါ….။ စိတ်ထဲကတော့ … မလုပ်ပေးချင်ဘူး….“

“ဟုတ်တယ်..ညီ.. ပြောရရင်…. အစ်ကိုက ..သဘောတောင် မတူဘူးကွာ..။ ဘယ်နှယ့်… ကိုယ့်မိန်းမမဟုတ်တဲ့သူနဲ့ အင်္ကျီအဝတ်အစားမပါဘဲ နေရပြီး…. မိန်မဖြစ်သူက… ဓါတ်ပုံ ရိုက်ယူတယ်တဲ့ကွ…။ သူများကြားရင်ဖြင့်.. ငါ့ကို ဘာထင်မလဲ…. စဉ်းသာ စဉ်းစားတာကြည့်….“

“ခစ်….ခစ်… ကိုကိုကလည်း….သူက..တမှောင့်…“

စိုးဝင်းသည် သူ့ရှေ့က တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ကျီစယ်နေကြသည့် ကိုနေထွန်းတို့ အတွဲကိုကြည့်ကာ စိတ်ထဲတွင် ဟာခနဲ ဖြစ်သွားသည်။

“ဒါဆို…. အစ်ကိုနဲ့…မနွယ်နဲ့က.. ဘာမှ မဖြစ်ခဲ့ဖူးပေါ့နော်…။ ဒါ.. ဒါ…. ဆို…“

“ဘာမှမဖြစ်ရပါဘူး.. ငါ့ညီရာ…။ ဘုရားပေးပေး… ကျမ်းပေးပေးပါ….။ ငါ့အချစ်ဆုံးကတော့ ဟောဒီကထိုင်နေတဲ့ ဉာဏ်ကြီးရှင်မနဲ့ … အလိုတူအလိုပါလေးဟေ့…..“

စိုးဝင်းသည် ထိုင်နေရာမှ ဝုန်းခနဲထသည်။ ဆိုင်တွင် ချိတ်ထားသော နာရီကို ကြည့်တော့ ၄း၁၅ ကိုပြနေသည်။

“ကျေးဇူးပါဗျာ…သွားပြီ….“

“အမ်…တမျိုးပါလား…“

ကိုနေထွန်းတို့ လင်မယားသည် ရုတ်ချည်းဆိုသလို သူတို့ရှေ့ကနေ ပြေးကာထွက်သွားသည့် စိုးဝင်းကိုကြည့်ကာ ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့် ကျန်ခဲ့တော့သည်။ အဖြူရောင်ပါပလစ်ကာ ကားကလေးသည် လေးညှို့ကလွှတ်သည့် မြားတစ်စင်းပမာ တရိပ်ရိပ်ပြေးနေသည်။ စိုးဝင်းသည် လီဗာကို အဆုံးထိ ဖိကာနင်းချသည်။ ဒိုင်ခွက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ speed က ကီလို 120 တောင်ပြနေသည်။ ရှေ့က တရိပ်ရိပ်သွားနေသော ကုန်တင်ကားကို ဖြတ်ကာ ကျော်သည်။ လွတ်သည်နှင့် လေဆိပ်ဘက်ဝင်သည့် လမ်းကို ချိုးကွေ့လိုက်သည်။ ကားကလေးသည် တရိပ်ရိပ်နှင့် ပြေးနေသော်လည်း သူကတော့ နှေးနေသည်ဟုပင် ထင်သည်။ ဖြစ်နိုင်ရင် သူသည် အတောင်ပေါက်ကာပင် ပျံသွားချင်သည်။

မနွယ်ရယ်.. ဘာဖြစ်လို့ မောင့်ကို ညာရက်တာလဲကွယ်….။

စိုးဝင်းသည် ကားကို အရှိန်အနည်းငယ်လျော့ကာ လေဆိပ်ဝင်းတံခါးဝသို့ ချိုးကွေ့လိုက်သည်။

“ပြန်အမ်းမနေနဲ့….“

အပေါက်စောင့်ကောင်လေးသည် လက်ထဲရောက်လာသည့် ငါးရာတန်ကို ကြည့်ကာ စိုးဝင်းကို တစ်ခုခုပြောမည် ကြံသည်။ ဒါပေမယ့် သူမမှီလိုက်ချေ။ စိုးဝင်းသည် ကားကို ဝူးခနဲမောင်းကာ ထွက်သွားချေသည်။

“ဟေ့…. ဒီမှာ ကားထားခဲ့လို့ မရဘူး…“

“ခဏလေး….“

စိုးဝင်းသည် တာဝန်ကျလုံခြုံရေးထင်သည့် ယူနီဖောင်းနှင့် လူက အော်ပြောသည်ကို ဂရုမစိုက်တော့ဘဲ လေဆိပ်ထဲ ပြေးဝင်သည်။ အထဲမရောက်ခင်ပင် အပြင်ထွက်လာသည့် လူတစ်စုနှင့် ထိပ်တိုက်တိုးမိသည်။

“ဟင်…. ကိုကို…. ကိုကို လိုက်လာတယ်….“

“အာ…သွယ်သွယ်….မနွယ်ရော…“

သွယ်သွယ်သည် အမောတကာနှင့် မေးနေသော စိုးဝင်းကို စူးစူးစမ်းစမ်းနှင့် ကြည့်သည်။

“မမ..သွားပြီလေ..ကိုကို…။ သွယ်သွယ်တို့တောင် အခုလေးတင် အပေါ်ကနေ .. လက်ပြပြီး ပြန်ဆင်းလာတာ….“

စိုးဝင်းသည် သွယ်သွယ်၏ စကားကို အကြားတွင် ကမ္ဘာမြေကြီး ချာချာလည်သွားသလို ခံစားရသည်။ ရင်ထဲတွင် ဟာခနဲဖြစ်သွားကာ သူ့စိတ်သည် အနက်ရှိုင်းဆုံး ချောက်ထဲသို့ ထိုးကျသွားသည်။ သွယ်သွယ်ကို ကြည့်နေသည့် သူမျက်ဝန်းတွေသည် ဘာကိုမှ မမြင်တော့…။

“ကိုကို..ဖြေဦးလေ…ဘာဖြစ်လာတာလဲလို့….“

စိုးဝင်းသည် သူ့လက်မောင်းကို လှုပ်ကာခါရင်း မေးနေသည့် သွယ်သွယ့်စကားတွင်တော့ အသိပြန်ဝင်လာသည်။ အားယူကာ ပြုံးပြလိုက်ရင်း…

“ဪ… မနွယ်ကို နှုတ်မဆက်လိုက်ရလို့ … စိတ်မကောင်းတာပါ…. သွယ်သွယ်ရယ်….“

“ဒီမှာ…ညီလေး..ကားကို နေရာရွှေ့ပါ….“

“ဪ..ဟုတ်ကဲ့… အခုပဲ ရွှေ့ပေးပါ့မယ်….“

စိုးဝင်းသည် သူ့အနားကို ရောက်လာသည့် လုံခြုံရေးဝန်ထမ်းကို ကြည့်ကာ လေသံပျော့လေးနှင့် ပြောသည်။ တော်သေးသည် လုံခြုံရေးဝန်ထမ်းကြောင့် သွယ်သွယ်သည် သူ့ကိုအာရုံစိုက်နေရာမှ စိုးဝင်းကားရပ်ထားရာသို့ အကြည့်လွှဲသွားသည်။

“လာ..သွယ်သွယ်… အစ်ကို ကားပါတယ်… သွားကြရအောင်…“

စိုးဝင်းသည် သူ့လက်မောင်းကို တွယ်ကာ ပါလာသည့် သွယ်သွယ်ကို အသာငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ ဆံနွယ်လေးတွေ ယိမ်းခါနေကာ ကလေးငယ်လေးလို အပြစ်ကင်းသည့် မျက်နှာလှလှလေးက သူ့ကိုမော်ကြည့်နေတာကို တွေ့သည်။ စိုးဝင်းသည် ခေါင်းကိုကုတ်လိုက်ပြီး သွားလေးအဖြဲသားနှင့် အဟီး ဆို၍ ပြုံးပြလိုက်သည်။ သွယ်သွယ်သည် စိုးဝင်း၏ အမူအယာတွင် မျက်စောင်းလေးထိုးကာ နှုတ်ခမ်းစူသွားသည်။ စိုးဝင်းသည် ချစ်စဖွယ် နှုတ်ခမ်းလေးစူနေသည့် သွယ်သွယ်ကို မြတ်မြတ်နိုးနိုးပင် ကြည့်မိသည်။

နေပျောက်မတိုးအောင် မှောင်မည်းနေသည့် သူ၏ အတွေး တောနက်ထဲတွင် သွယ်သွယ်ဆိုသည့် အလင်းတန်းလေးက စူးရှစွာပင် ထိုးဖောက်နေရာယူသွားသည်။ မနွယ်နှင့် သူ၏ အတိတ်တွေသည် သူ့နှလုံးသား၏ အနက်ရှိုင်းဆုံး တစ်နေရာတွင် အေးခဲကာပင် ရှိနေတော့သည်။

…………………………………………………..

နွယ်နွယ်သည် လေယာဉ် ပြတင်းပေါက်မှန်မှ တဆင့် မြေပြင်ကို ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ တဖြေးဖြေးနှင့်အိမ်တွေ… အပင်တွေသည် သူမ၏ မြင်ကွင်းကနေ ပျောက်ကွယ်ကာ ဖြူလွလွ ငွေရောင်တိမ်တိုက်များက အစားထိုးကာ ဝင်ရောက်လာသည်။ အကြည့်ကိုလွှဲကာ ထိုင်ခုံအရှေ့က ခေါက်စားပွဲလေးကိုဖြန့်ကာ ခင်းချသည်။ လက်ထဲတွင် ခုနကတုန်းက ထုတ်ထားသည့် စာအုပ်လေးကို ဖြန့်ကာဖွင့်လိုက်သည်။ သွယ်သွယ်သာ မြင်ရင်တော့ မမက မရေးစဖူး ဒိုင်ယာရီ ရေးနေတယ်ဟု ပြောမှာ အသာအချာပင်…။

ဖြန့်ကာထားသည့် စာအုပ်လေး၏ ပထမ စာမျက်နှာတွင်တော့……

ONCE…..

Our relation has never ….

followed the rules..

We’ve never been the kind

of fairy-tale couple

you see in the movies ….

But you know what?

it’s ours. All ours —

the little jokes that

only we understand,

the way our hands

naturally find each other’s,

and the memories

that seem so wonderful

now that I look back ….

Our relationship

has come to an end,

but it will always be

deep inside my heart

though it may be frozen ….

I dont know what’s in store for me.

But I know I want you to be happy.

I know I love you.

AND I know that I’d rather

cry alone than

my fairy-tale to become true ….

I just pray that

I wish to be a part of your heart

Coz my whole heart has been occupied with you….

အထက်ပါ အဖြစ်အပျက်များ ဖြစ်ပွားပြီး နှစ်နှစ်ခန့်ကြာသော်…

“သွယ်သွယ်.. ဖြေးဖြေးလျှောက်နော်…“

“အင်းပါ…. ကိုကိုရယ်…။ ဗိုက်ကဖြင့် .. အခုမှ လေးလရှိသေးတယ်… ကိုကိုကလည်း စိတ်ပူနေတယ်…“

စိုးဝင်းသည် မိန်းမဖြစ်သူ၏ အပြောကို သဘောကျစွာဖြင့် ပြုံးလိုက်သည်။ တစ်ခုခု ပြန်ပြောမည် အပြုတွင် သူပုခုံးကို တစ်ယောက်ယောက်က ရိုက်လိုက်သည်ကို ခံလိုက်ရသည်။ ကိုယ်ကို ချာခနဲ လှည့်လိုက်ရာ….

“ဟေ့ကောင်…. ငစိုး…..“

“ဟာ… ကိုနတ်……“

စိုးဝင်းသည် သူ့နောက်က ကပ်ကာ ရပ်နေသည့် လူရွယ်ကို အားရဝမ်းသာစွာပင် နှုတ်ဆက်မိသည်။ လက်ကမ်းပေးလိုက်သည့် ကိုနတ်ဆိုသူ၏လက်ကို လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ဆုပ်ကိုင်ကာ…

“ကိုနတ်… ဘယ်တုန်းက ပြန်ရောက်နေတာလဲ…..။ ပြန်တွေ့ရတာ ဝမ်းသာတယ်ဗျာ…။ ဒါ..ကျနော့်…မိန်းမလေ…. သွယ်သွယ်တဲ့….။ အဟဲ…. ဗိုက်လာပြတာ….။”

“သွယ်သွယ်… ဒါ ကိုကိုတို့ ကျောင်းတုန်းက Senior လေ… ကိုနတ်တဲ့…. “

ကိုနတ်သည် စိုးဝင်းကို ကြည့်ကာ ပြုံးနေရာမှ သွယ်သွယ့်ဘက်လှည့်ကာ…

“တွေ့ရတာ..ဝမ်းသာပါတယ်… သွယ်သွယ်….။ အစ်ကိုနဲ့ စိုးဝင်းနဲ့ကတော့ ကျောင်းတုန်းက တော်တော်ခင်ပါတယ်….“

သွယ်သွယ်သည် ပါးချိုင့်လေးနှင့် ရယ်ကာ နှုတ်ဆက်နေသည့် ကိုနတ်ကို ကြည့်ကာ ဒီလူက စကားပြောတာ တော်တော်ဆွဲဆောင်မှုရှိတာပဲဟု တွေးမိသည်။ ဝတ်ထားစားထားသည်ပုံက ဒီကလူတွေနှင့် မတူ။ အသာခေါင်းကလေးကို ငြိမ့်ပြရင်း..

“ဟုတ်ကဲ့… သွယ်သွယ်လည်း တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ်….“

“ငစိုး… အချိန်ရတယ်မလား….။ ဒီရှေ့က ဆိုင်ကလေးမှာ ခဏထိုင်ရအောင်လေ….။ အချိန်ရရင်ပေါ့…“

စိုးဝင်းသည် ကိုနတ်၏ ဖိတ်ခေါ်မှုတွင်တော့ သွယ်သွယ့်ဘက်ကို တချက်လှည့်ကြည့်သည်။ သွယ်သွယ်က သူ့ကိုပြုံးပြလိုက်သည်တွင်တော့….

“ထိုင်လေ… ကိုနတ်… အချိန်ရပါတယ်…“

ကိုနတ်သည် သူကပင် ရှေ့ကဦးဆောင်ကာ ဆေးခန်းနှင့် မလှမ်းမကမ်းတွင် ဖွင့်ထားသော အအေးဆိုင်လေးဆီသို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။ သုံးယောက်သား လူရှင်းသော ဆိုင်ထောင့်တွင် ဝင်ထိုင်မိကြသည်။

“ကိုနတ်.. .ဘယ်တုန်းက… ပြန်ရောက်တာလဲ…..။ ကိုနတ်က ကျနော့်ကို မှတ်မိသေးတယ်နော်….“

“ကိုယ်…မနေ့ကမှ ရောက်တာကွ…..။ အမှန်အတိုင်းပြောရရင် စိတ်မဆိုးနဲ့နော်….ငစိုး….။ မင်းကို မှတ်မိတာ မဟုတ်ဘူး…။ မင်းမိန်းမရဲ့ ဆံပင်ရှည်လေးတွေကို ငေးပြီးမှ .. မင်းကိုတွေ့တာ….“

“ဪ…ဒီလိုလား…… ကိုနတ်ကတော့လေ…. ဟား….. ဟား…။ အစ်ကိုက ရယ်ရတယ်နော်… ခစ်… ခစ်…“

စိုးဝင်းတို့ လင်မယားသည် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ထုတ်ဖော်ပြောသည့် ကိုနတ်၏ စကားကို သဘောကျကာ ရယ်မိကြသည်။

“မရယ်နဲ့ကွ…. တိုက်ဆိုင်ချင်တော့.. ငါ့ကောင်မလေးက .. ဒီကညီမလို ဆံပင်ရှည်လေးတွေနဲ့ .. မို့လို့ကွ…။ အဲဒါကြောင့် လိုက်ကြည့်မိတာ…“

“ပြောရရင်… အခု..ဒီပြန်လာတာလည်း… သူ့မိဘတွေအိမ်ကို သွားတောင်းဖို့က… ငါ.. propose လုပ်ထားတာကို ငြင်းလည်းမငြင်း.. အဖြေမပေးဘဲနဲ့ပဲ နေနေလို့…. စိတ်မရှည်လို့ သင်္ဘော compamy ကို ခွင့်တင်ပြီးတော့တောင် ပြန်လာတာ….။ ချစ်မိတော့လည်း… အခက်သားလားကွာ….“

ကိုနတ်၏ ခပ်ညည်းညည်းစကားတွင်တော့ စိုးဝင်းသည် စပ်စုသလို ကြည့်သည်။

“နေပါဦး… ကိုနတ်ရ…..။ ကိုနတ်က .. ကျနော့် မိန်းမလို ..ဆံပင်ရှည်ရှည်လေးတွေ ရှိတဲ့သူနဲ့…ဘယ်မှာတွေ့လာလို့လဲ….။ ပြောလို့ပြောတာ မဟုတ်ဘူးနော်…။ သွယ်သွယ်လောက် တင်ပါးဖုံးတဲ့အထိ ဆံပင်ရှည်တဲ့ .. မိန်းကလေးက ဒီမှာတောင်…. ခပ်ရှားရှားရယ်…။ မြန်မာပြည် ပြင်ပဆိုရင်တော့… ပိုဆိုးမယ်ထင်တယ်နော်….“

စိုးဝင်း၏ အပေါ်ဖဲကိုင်ထားသလို ခပ်ကြွားကြွားစကားတွင်တော့ ကိုနတ်သည် သူ့လက်ထဲတွင် ကိုင်ကာထားသည် ပိုက်ဆံအိတ်ရှည်လေးကို ဖွင့်သည်။ အထဲကနေ ဓါတ်ပုံလေး တစ်ပုံကိုထုတ်ယူလိုက်သည်။

“ယုံမလားတော့ မသိဘူး ငါ့ညီ…။ သူ့ကို ကိုယ် ဂျပန်မှာတွေ့တာ….။ နာမည်က နွယ်နွယ်အေးတဲ့…။ မင်း မိန်းမနဲ့တောင် နည်းနည်း ဆင်သေးတယ်…..“

စိုးဝင်းနှင့် သွယ်သွယ်သည် စားပွဲပေါ်ကို ကျလာသည့် ဓါတ်ပုံလေးကို အံ့သြစိတ်နှင့် ငုံ့ကြည့်မိသည်။

“ဟင်…ဒါ…ဒါ…“

စိုးဝင်းတို့ ဘာမှ ဆက်မပြောနိုင်ခင်ပင် ကိုနတ်၏ စကားသံက ဦးကာ ထွက်လာသည်။

“သူကတောင် ပြောလိုက်သေးတယ်…။ သူ့အိမ်က ..မြောက်ဥက္ကလာ ……….. လမ်းမှာတဲ့….။ ရွှေမြန်မာလက်ဖက်ရည်ဆိုင်လေးရဲ့… ဘေးဆို… အဲဒီနားက.. လူတိုင်းသိတယ်.. ပြောတာပဲ…..“

“ကိုယ်တောင်မှ…. သူက… စကားပြောရင်… ဘာဖြစ်လို့…. ဒီလက်ဖက်ရည်ဆိုင်အကြောင်း ခနခနပါနေလဲဆိုတာ… တခါတခါ… စဉ်းစားလို့တောင် မရဘူး….။ အ…ဟင်း…..ဟင်း…“

ကိုနတ်၏ ကြည်နူးဝင့်ကြွားစွာ ပြောနေသည့် စကားအဆုံးတွင်တော့ စိုးဝင်း၏ နှလုံးသားတစ်နေရာသည် ရုတ်တရက် အေးခဲသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ စားပွဲပေါ်တွင်တော့ အဖြူရောင်ဂါဝန်လှလှလေးနှင့် ပြစ်မျိုးမှဲ့မထင် လှပသည့် ကောင်မလေးတစ်ယောက်သည် မခို့တရို့နှင့်သာ ရပ်နေရှာတော့သည်….။…ပြီးပါပြီ

Zawgyi

“အယ္… အႀကီးႀကီးပဲေနာ္… ဆန႔္ပါ့မလား … ေမာင္…“

(ဘာဂ်ာေကာင္းတဲ့ ေမာင္၏ အပိုင္းဆက္ ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)

“ေမာင္… မႏြယ္ကို ဘယ္ေခၚလာတာလဲ… ေမာင္… ေနာ္…“

“လာပါ ..မႏြယ္ရဲ႕ … ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ခနဝင္ေတြ႕ယုံပါ.. အ.. ဟီး…“

“ေမာင္..ေနာ္.. မႏြယ္ေတာ့ မယုံဘူး…“

ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ မယုံဘူးလို႔သာ ေျပာေသာ္လည္း စိုးဝင္းက လက္ကိုဆြဲထားသည္ကိုေတာ့ မျဖဳတ္ေခ်။ စိုးဝင္းက ေရွ႕ကေနဆက္၍ လွမ္းတက္သြားသည္တြင္ သူမကလည္း ေနာက္ကပါလာသည္။ စိုးဝင္းက ခပ္ျမန္ျမန္ဆြဲေခၚေနသည့္အျပင္ ေလွကားထစ္က သုံးထပ္ေလာက္ တက္လိုက္ရသျဖင့္ အနည္းငယ္ေမာသလို ျဖစ္သည္။ လမ္းတေလွ်ာက္ လႈပ္ရွားေနသည့္ စိတ္အခံႏွင့္ ရင္ေတြပင္ တလွပ္လွပ္ျဖစ္သည္။

စိုးဝင္းႏွင့္ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ပန္းၿခံေလးထဲတြင္ေတြ႕ၿပီး ငါးရက္အၾကာတြင္ ျပန္ခ်ိန္းေတြ႕ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒီၾကားထဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႕ျဖစ္ၾကေသာ္လည္း အခ်ိန္က ခနသာ။ ႏြယ္ႏြယ္ေအးကမူ စိုးဝင္းကို အိမ္လာလည္ႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာေသာ္လည္း သူသည္ သူမအိမ္ကိုေတာ့ မသြား။ စိတ္ထဲတြင္ ဘာမွန္းမသိပဲ သြယ္သြယ္ေအးကို ရွိန္သလိုလို အားနာသလိုလို ျဖစ္ေနသည္။ အဲဒါေၾကာင့္ပင္ မနက္တိုင္း ႏြယ္ႏြယ္ေအး အီၾကာေကြးလာဝယ္ရင္ စိုးဝင္းက အျပင္မွာ ေတြ႕ၾကရန္ တတြတ္တြတ္ေျပာျခင္း ျဖစ္သည္။ ခက္သည္က ႏြယ္ႏြယ္ေအးကလည္း အလုပ္ကို KMD ကို ေျပာင္းလိုက္သည္မို႔ သူမမွာ အျပင္ထြက္စရာ လမ္းစသိပ္မရွိ ျဖစ္ေနသည္။ အခ်ိန္တန္ရင္ သင္တန္းသြား.. ျပန္လာေတာ့ သြယ္သြယ္ႏွင့္ ဆိုင္ဝိုင္းထိုင္ျဖင့္ သူမသည္ ခါတိုင္းေလာက္ပင္ အျပင္မထြက္ေတာ့။

တကယ္ေတာ့ ႏြယ္ႏြယ္လည္း စိုးဝင္းႏွင့္ေတာ့ ေတြ႕ခ်င္သည္သာ။ အိမ္ကို လိမ္ညာၿပီးေတာ့ မထြက္ခ်င္သျဖင့္ ဘာအေၾကာင္းျပရမွန္း မသိဘဲ အခုေလာက္ ၾကာသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒီေန႔ေတာ့ သူမ ဘြဲ႕လြန္အတြက္ လိုအပ္ေသာ စာအုပ္မ်ားကို ရွာရန္ Birtish Council သြားမည္ဆိုကာ ထြက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ေမေမက သြယ္သြယ္ေအးကို ေခၚသြားဖို႔ ေျပာေသာ္လည္း သူမမွာ စိုးဝင္းႏွင့္ခ်ိန္းၿပီးသားမို႔ ညီမငယ္ကို တစ္ဖက္လွည့္ႏွင့္ ထားခဲ့ရသည္။ ဒါေတာင္မွ သြယ္သြယ္က သူမကို အတင္းေမးေနေသးသည္။ ဘယ္သူႏွင့္ ခ်ိန္းထားတာလဲ ဆိုတာကို..။

ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း သူမ၏ အျပဳအမူေတြက ေျပာင္းလာေန၍လား မသိ။ သြယ္သြယ္က သူမတို႔၏အေၾကာင္းကို ရိပ္မိေနသည္။ သြယ္သြယ္က အတင္းေမးေသာ္လည္း သူမကလည္း ျပန္ေျပာျပရမွာ ရွက္လို႔ အခုထက္ထိ သြယ္သြယ္ကို တိတိက်က် မေျပာျဖစ္ေသး။ ေတာ္ၾကာေန တစ္ေန႔ထဲႏွင့္ စိုးဝင္းဘက္ပါသြားေသာ အစ္မျဖစ္သူကို ဆူေနမွ ဒုကၡ။ မိန္းကေလး ေဈးက်လိုက္တာ မႀကိဳက္နဲ႔ဆိုရင္အခက္သား မဟုတ္လား..။

“ကဲ.. ေရာက္ၿပီ… ဒီအခန္းပဲ…“

စိုးဝင္းသည္ ငါးထပ္က 5A လို႔ ေရးထားေသာ အခန္းေလးေရွ႕တြင္ ရပ္လိုက္သည္။ ဒါက ေဇာ္ရဲအခန္းျဖစ္သည္။ အမွန္ဆို သူ ဒီေနရာကို မလာခ်င္။ သူသဇင္ႏွင့္တုန္းက ႏွပ္ေနၾက inn ေလးကို မႏြယ္ကို ေခၚသြားခ်င္ေသာ္လည္း ဟိုက လိုက္မည္ မထင္၍ ေဇာ္ရဲဆီပဲ ထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ Birtish Council တြင္ မႏြယ္ စာအုပ္ေတြ ရွာေနတုန္းကလည္း ႀကိဳတင္ စည္းဝါးကိုက္ထားရေသးသည္။

“ဟာ..လာ…. ငစိုး…။ ဪ.. မႏြယ္ႏြယ္လည္း ..ပါလာတာကိုး…“

“အယ္..ေမာင္… သူ.. သူက…“

စိုးဝင္းသည္ သူ႔ေနာက္ကေန မရဲတရဲေလးပါလာေသာ ႏြယ္ႏြယ္ေအးကို လွည့္ၾကည့္ကာ အသာၿပဳံးျပသည္။

“ဟုတ္တယ္.. မႏြယ္… ေမာင္တို႔အေၾကာင္းကို … ဒီေကာင့္ကို ေျပာျပထားတယ္..“

“အယ္.. ရွက္စရာႀကီး…“

ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ မ်က္ႏွာေလးရဲကာ ေခါင္းကေလးငုံ႔သြားသည္။ စိတ္ထဲကလည္း ..ေမာင္ကလည္း လူတိုင္းကို ေလွ်ာက္ေျပာေနတယ္ဟု အျပစ္တင္မိသည္။

“မဟုတ္ပါဘူး… မႏြယ္ႏြယ္..။ စိုးဝင္းက ကြၽန္ေတာ့္ကိုပဲ ေျပာတာပါ…။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ သူနဲ႔က ေကာင္းတိုင္ပင္ ဆိုးတိုင္ပင္ေတြမို႔မွာ…။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မႏြယ္ႏြယ္လို ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ႔ မိန္းကေလးက ႏွစ္ေယာက္မွမရွိႏိုင္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ သိေနတာပါ..“

“ေဟ့ေကာင္…. မႏြယ္ႏြယ္ကို ေသခ်ာ ရွင္းျပလိုက္ဦးေလ…“

မိန္းမေတြ၏စိတ္ကို စိုးဝင္းထက္ပိုသိသည့္ ေဇာ္ရဲက ခ်က္ခ်င္းပင္ ဝင္ျဖန္ေျဖေပးသည္။ စိုးဝင္းလည္း မႏြယ္စိတ္ေကာက္သြားရင္ျဖင့္ သူ႔အႀကံက ပ်က္ေတာ့မည္မို႔…

“ဟုတ္ပါတယ္… မႏြယ္ရယ္….။ ေမာင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာပါဘူး..။ အခုလည္း ဒီဘက္ေရာက္တုန္းမို႔…. မႏြယ္ကို ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးရေအာင္ ေခၚလာတာပါ…။ တမ်ိဳးမထင္ပါနဲ႔….“

စိုးဝင္း၏ ေလျပည္ေလးႏွင့္ အေျပာတြင္ေတာ့ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ စိတ္ျပန္ၾကည္သြားသည္။ ေဇာ္ရဲက သံပန္းတံခါးေလး ဖြင့္အေပးတြင္ေတာ့ သူမကပင္ ေရွ႕က ဦးေဆာင္ကာ ဝင္သြားသည္။ စိုးဝင္းသည္ ေပ်ာ့ေျပာင္းသည့္ ဆံႏြယ္ေလးေတြ ဖုံးေနသည့္ မႏြယ္၏ တင္ပါးႀကီးမ်ားကို ၾကည့္ကာ ေနာက္ကပါသြားသည္။ ေဇာ္ရဲက လွမ္းမ်က္စိမွိတ္ျပတာေတာင္ သူ မျမင္မိ။ ဧည့္ခန္းရွိ ဆိုဖာေပၚတြင္ ထိုင္မိၾကသည္။

“တီ…တီ….တီ…“

စိုးဝင္းတို႔ ဆိုဖာတြင္ ဖင္ထိုင္မိယုံသာရွိေသး ေဇာ္ရဲ၏ခါးတြင္ ခ်ိတ္ထားသည့္ ဆယ္လူလာက အသံျမည္လာသည္။

“ဟယ္လို….မင္းမင္းေျပာ..“

“ဪ…ကိုသားႀကီး ေရာက္ေနတာလား… လာခဲ့မယ္လို႔ ေျပာလိုက္..“

“ေအး….ေအး…“

ေဇာ္ရဲသည္ ဆယ္လူလာကို အသာပိတ္သည္။ သူ႔ကို စူးစမ္းသလိုၾကည့္ေနသည့္ စိုးဝင္းတို႔အတြဲကို ဖုန္းကေလးေျမႇာက္ျပသည္။

“ခန..ကြာ.. ငစိုး… အလုပ္ကိစၥမို႔….။ မင္းတို႔ .. ေအးေအးေဆးေဆး ေနၾကဦး…“

ေဇာ္ရဲသည္ ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ စိုးဝင္းတို႔အေမးကို မေစာင့္ေတာ့။ အခန္းတံခါးေပါက္ဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားသည္။ ခုနက ပိတ္ထားေသာ တံခါးခ်က္ကို ျပန္ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။

“ဟင္… ေမာင္…. သူ.. သူက…“

“ဪ..ခနေလးပါ.. မႏြယ္…။ ေဇာ္ရဲဆိုင္က ဒီေအာက္ထပ္တြင္…. သူ မၾကာပါဘူး…“

ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ သက္ျပင္းကေလးကို မသိမသာခ်သည္။ စိုးဝင္းသည္ သူမႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္းေနခ်င္လို႔ ဉာဏ္မ်ားတာမ်ားလား။ ကဲပါေလ.. မေတြးေတာ့ပါဘူး… သူ႔သေဘာပါပဲ… ေကာင္စုတ္ေလး…. ရွင္ေၾကာင့္ ခက္တယ္….။

“မႏြယ္… “

စိုးဝင္းသည္ ေဇာ္ရဲ အခန္းျပင္ေရာက္သြားသည္ႏွင့္ အလုပ္စသည္။ ဟိုေကာင္ႏွင့္ ဇာတ္လမ္းတိုက္ထား၍ ေဇာ္ရဲ အသာလစ္ထြက္သြားမွန္းသိသည္။ ဒီေကာင္ေတာ့ ေနာက္မွ ဘီယာတိုက္ရဦးမယ္..။

“ဘာလဲ..ေမာင္….“

ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ သူ႔အနားကို တိုးကပ္လာသည့္ စိုးဝင္းကို ၿပဳံးၿပဳံးေလးၾကည့္ကာ ေမးသည္။

“လွတယ္.. မႏြယ္ရယ္… ဆံပင္ရွည္ေလးေတြနဲ႔ ..မႏြယ္က အရမ္းလွတာပဲ….”

“ဆံပင္ေတြပဲလား.. ေမာင္ရယ္…. ”

စိုးဝင္းသည္ ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ အေမးကို ျပန္မေျဖ။ သူစိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ရေသာ ဆံႏြယ္ေလးေတြကို လက္လွမ္းလိုက္သည္။ ႏြယ္ႏြယ္ကလည္း ေခါင္းကေလး ေစာင္းေပးလိုက္ရာ ဆံႏြယ္ေလးေတြက ေရွ႕ကိုငိုက္ၾက၏။ ေျဖာင့္စင္းေသာ ဆံႏြယ္ေလးေတြသည္ သူ႔လက္ေပၚတြင္ အစီအရီပါလာသည္။ သင္းပ်ံ႕ေသာရနံ႔သည္ ဆံႏြယ္ေလးေတြဆီမွ သူႏွာေခါင္းဝကို ေရာက္လာသည္။ စိုးဝင္း မေနႏိုင္ေတာ့။ ဆံႏြယ္ေလးေတြကို ပင့္ကာ နမ္းလိုက္သည္။

ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ဒါကိုျမင္ေတာ့ ရင္ထဲတြင္ ၾကည္ႏူးသြားသည္။ သူမ သိသည္။ ေယာက္်ားေလးေတာ္ေတာ္မ်ားသည္ သူမကို ဆံပင္ရွည္ေလးေတြႏွင့္လွသည္ ဆိုတာကို အၿမဲေျပာေနၾက ျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ ခ်စ္ရေသာ ေမာင္ကပါ.. သူမ၏ ဆံႏြယ္ေလးေတြကို ျမတ္ႏိုးေနပါလား…။

စိုးဝင္းသည္ ႏြယ္ႏြယ္ေအးကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ သူလုပ္သမွ် ၿပဳံးကာၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕သည္။ စိုးဝင္း၏လက္ေတြသည္ ဆံပင္ေလးေတြကို အသာလႊတ္လိုက္ၿပီး ေႁမြႀကီးတစ္ေကာင္လိုပင္ ႏြယ္ႏြယ္ေအးကို ပတ္ရစ္သည္။ သူမခင္မ်ာ ကိုယ္ကေလးေကာ့ကာ စိုးဝင္း၏ ရင္ခြင္ထဲသို႔ ၿပိဳက်သြားသည္။ ဒါတြင္ပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသး။ စိုးဝင္း၏ ႏႈတ္ခမ္းကလည္း သူမ၏ မ်က္ႏွာေပၚသို႔ ဦးတည္ေရာက္လာသည္။ အစပထမေတာ့ နဖူးျပင္… ၿပီးေတာ့ ပါးမို႔မို႔… ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဖူးဖူးႂကြေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းေလး…။

“အို..အင့္….“

စိုးဝင္း၏လွ်ာသည္ သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးကို တြန္းကာ ဝင္ေရာက္လာသည္။ အထဲတြင္ရွိေနေသာ သူမ၏လွ်ာကို တို႔ထိကာ ကစားေပးသည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအး မေနႏိုင္ေတာ့။ သူမသည္ စိုးဝင္းႏွင့္ အၿပိဳင္သူ၏ေက်ာျပင္က်ယ္ႀကီးကို ျပန္၍ လွမ္းဖက္လိုက္သည္။ အိခနဲေနေအာင္ သူမ၏ စေနႏွစ္ခိုင္ႏွင့္ စိုးဝင္းရင္ပတ္ႀကီး ထိမိသည္။

စိုးဝင္းသည္ ႏြယ္ႏြယ္ကို မြတ္မြတ္သိပ္သိပ္ပင္ နမ္းသည္။ ေက်ာျပင္ကို ဖက္ထားေသာ လက္ကလည္း သူမ၏ေပ်ာ့ေျပာင္းသည့္ ဆံႏြယ္ေလးေတြကို ပြတ္ေခ်ကာ ေဆာ့ေနသည္။ ဆံပင္ရွည္ရွည္ ခ်စ္သူလိုခ်င္ခဲ့ေသာ သူ႔အိမ္မက္ေတြသည္ အခုေတာ့ အိမ္မက္မဟုတ္ေတာ့ၿပီ…။

“အင့္.. အင့္.. ႁပြတ္….“

ခနအၾကာတြင္ေတာ့ စိုးဝင္းသည္ စိတ္ကို မထိန္းႏိုင္ေတာ့ေခ်။ သူက နမ္းရယုံႏွင့္ မတင္းတိမ္ေတာ့။ မႏြယ္လို လွပသည့္ အလွဘုရင္မေလးကို အပိုင္သိမ္းရေပေတာ့မည္။ ဒါမွ ေရွေလွ်ာက္ စိတ္ခ်ရမွာ။ အားရပါးရ နမ္းေနရာမွ ခြာလိုက္သည္။

“အခန္းထဲသြားၾကရေအာင္.. မႏြယ္..“

“အယ္… မသြားခ်င္ဘူး… ေမာင္ရယ္…. သူမ်ား အခန္းႀကီးကို….“

စိုးဝင္းသည္ ႏႈတ္ခမ္းျခင္း ကြာသြားသည္ႏွင့္ ရီေဝေဝျဖင့္ သူ႔ကိုၾကည့္ေနသည့္ ႏြယ္ႏြယ္ေအးကို ေျပာသည္။ မႏြယ္က မသြားခ်င္ဘူးဆိုေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ အယ္.. ဆိုဖာႀကီး ရွိေနတာပဲ။ ဟုတ္သည္။ စိုးဝင္းက သတိမမူမိလို႔ ျဖစ္သည္။ ေဇာ္ရဲသည္ ဧည့္ခန္းကို အလွဆင္ခ်င္လို႔လား .. ဒါမွ မဟုတ္ အႀကံအစဥ္ရွိလို႔လားေတာ့မသိ Leather ဆိုဖာအႀကီးႀကီးကို ဝယ္ကာထည့္ထားသည္ေလ..။ အခုေတာ့ ဒါက စိုးဝင္းေကာင္းစားဖို႔ ျဖစ္ေတာ့မည္။

“ဒါဆိုလည္း…မႏြယ္.. ဒီမွာပဲေနာ္…“

စိုးဝင္းသည္ အႀကံရလိုက္သည္ႏွင့္ ဆိုဖာေပၚက အျမန္ထသည္။ အခန္းတံခါးဆီ ေလွ်ာက္သြားၿပီး အတြင္းက ကလန႔္ကို ထိုးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔လုပ္သမွ်ကို ေတြေတြေလး ၾကည့္ေနသည္ ႏြယ္ႏြယ္ဆီ အျမန္ျပန္လာသည္။

“ကဲ… စိတ္ခ်ရၿပီ.. မႏြယ္… ဘာမွ စိတ္ပူစရာ မရွိေတာ့ဘူး… ေနာ္…“

စိုးဝင္းသည္ ဆိုဖာေပၚျပန္ထိုင္မိသည္ႏွင့္ ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ ခါးက အက်ႌစဆီသို႔ လွမ္းသည္။ ေအာက္ကေနပင့္ကိုင္ကာ အေပၚကို မလိုက္သည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ အခုေတာ့ ဘာမွမေျပာေတာ့။ သူမကလည္း အလိုတူအလိုပါ ျဖစ္ေနလားေတာ့ မသိ။ လက္ကို အသာႂကြေပးမိ၏။

“လွလိုက္တာ.. မႏြယ္ရယ္…“

စိုးဝင္းေျပာလည္း ေျပာခ်င္စရာပင္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ ေ႐ႊရင္အစုံသည္ ပန္းေရာင္ဘရာေလးႏွင့္ လိုက္ဖက္စြာ ထြက္ေပၚလာသည္။ ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးေလးႏွင့္ ျဖဴဝင္းကာ လုံးႂကြေနသည္။

“အင့္.. မၾကည့္နဲ႔… ရွက္တယ္…“

“မရွက္ပါနဲ႔… မႏြယ္ရယ္… ေမာင္ ကိုင္ၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ… ခ်ိတ္ကို ျဖဳတ္လိုက္မယ္ေနာ္…“

စိုးဝင္း၏ စကားသည္ အမွန္က ခြင့္ေတာင္းျခင္းမဟုတ္။ အသိေပးျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအးက ဘာမွျပန္မေျဖရေသးခင္ပင္ သူ၏လက္က သူမေနာက္ေက်ာကို သိုင္းကာ ေရာက္သြားသည္။ လက္စလက္န ရွိေနသူမို႔ ခ်ိတ္ကို အလြယ္တကူပင္ ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ႏိုင္သည္။ ပုခုံးစြန္းက ႀကိဳးကေလးကိုေျဖလိုက္သည္ႏွင့္ ဘရာေလးသည္ ေအာက္ေလွ်ာက်သည္။ စိုးဝင္းသည္ ႐ုတ္တရက္ေတာ့ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိ။ မ်က္စိေရွ႕တြင္ ျမင္လိုက္ရသည့္ ျဖဴႏုေဖြးဥေနေသာ ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ စေနႏွစ္ခိုင္တြင္ နစ္ေျမာသြားသည္။ ဖြံ႕သည္။ ထြားသည္။ လုံးဝန္း မို႔ေမာက္လွသည္။ ျပစ္မ်ိဳးမွဲ႔မထင္ပင္။ စိုးဝင္း၏ ေခါင္းသည္ အလိုလို နိမ့္က်သည္။ အရင္ဆုံး သူႏွင့္ အနီဆုံးျဖစ္သည့္ ဘယ္ဘက္ႏို႔အုံႀကီးကို ႐ႊတ္ခနဲ နမ္းလိုက္သည္။

“အို.. အေမ့…“

ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ အနမ္းခံလိုက္ရသည့္ ေနရာကေန ေအးခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ စိတ္ေတြလည္း ဆူေဝသည္။ စိုးဝင္းသည္ နမ္းၿပီးသည္ႏွင့္ ပါးစပ္ကို က်ယ္ႏိုင္သမွ်ဟကာ ႏြယ္ႏြယ္၏ ရင္သားေတြကို ငုံလိုက္၏။ ဘယ္ဘက္လက္ကိုလည္း အသာေျမႇာက္ကာ လြတ္ေနသည့္ ညာဘက္ရင္အုံႀကီးကို ဆုပ္ကာနယ္သည္။

“အင့္…အင့္… ေမာင္ရယ္… အင့္…အင့္..“

ႏြယ္ႏြယ္၏ ႏို႔သီးေခါင္းေလး ႏွစ္ဖက္သည္ ဆူကာႂကြလာသည္။ ဘယ္ဘက္ကေတာ့ စိုးဝင္းလွ်ာ၏အစြမ္းေၾကာင့္ျဖစ္ကာ ညာဘက္ကေတာ့ သူ၏ လက္အစြမ္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဒါတြင္မကရင္သားေတြသည္လည္း တင္းမာေမာက္ႂကြလာ၏။ သူမ၏ကိုယ္သည္ ဆိုဖာေနာက္ကို တျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက်သြားသည္။ လက္ေတြကမူ စိုးဝင္း၏ ဆံပင္ေတြကို ထိုးဖြေနသည္။

ႏြယ္ႏြယ္ေအး ဒီလိုမ်ိဳး ေကာ့ကာ က်သြားသည္က စိုးဝင္းအတြက္ အႀကိဳက္ျဖစ္သြားသည္။ စိုးဝင္းသည္သူမ၏ ႏို႔ကို စို႔ေပးေနသည္ကိုေတာ့ မလႊတ္။ ဒါေပမယ့္ သူ၏လက္သည္ မႏြယ္၏ ရင္သားေတြကို ဆုပ္နယ္ေနရာမွ ေအာက္ကိုေရာက္သြားသည္။ ဆိုဖာေနာက္ကိုမွီကာ က်သြား၍ ေျခကေလးခပ္စင္းစင္းေလး ျဖစ္သြားေသာ ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ ေပါင္ၾကားသို႔ သူ႔လက္က တိုးဝင္သည္။

“အို..အင့္…“

စိုးဝင္း၏ လက္က သူမ၏ ေစာက္ပတ္ကို လာအုပ္အကိုင္တြင္ေတာ့ ႏြယ္ႏြယ္တစ္ေယာက္ ႐ုတ္တရက္လန႔္သြားသည္။ ခပ္ေစ့ေစ့ေလး ျဖစ္ေနေသာ ေပါင္တန္ေလးႏွစ္ဖက္ကို အမွတ္တမဲ့ တြန႔္ကာခြာလိုက္မိသည္။ ေနရာက်ၿပီေဟ့…။ စိုးဝင္းသည္ ႏြယ္ႏြယ္ေအးက ဒီလိုအျဖစ္တြင္ေတာ့ အႀကိဳက္ေတြ႕သြားသည္။ သူမ၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးကို မိမိရရပင္ တိုး၍ ကိုင္ကာ ဖ်စ္ညႇစ္ေပးသည္။ ထမိန္စႏွင့္ ပင္တီေလး ခံေနေသးေသာ္လည္း အခ်က္ၾကပြတ္ေပးသည္မို႔ ႏြယ္ႏြယ္တစ္ေယာက္ မေနႏိုင္ေခ်။ ေစာက္ရည္ေတြ စိုလာသည္။ ခါးေလးကိုလည္း မသိမသာ ေကာ့ေပးမိသည္။

“အင့္.. အ.. ဟင့္….. အင့္…. အင့္…“

စိုးဝင္းသည္ ႏြယ္ႏြယ္ကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ပင္ ကိုင္သည္။ အိတင္းေနေသာ ႏို႔အုံႀကီးေတြကိုဘယ္ညာေျပာင္းကာ စို႔ေပးေနသလို ေစာက္ပတ္ကိုလည္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပင္ ပြတ္ေပးေနသည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအးက သူလုပ္သမွ်ကို မ်က္စိေလးမွိတ္ကာ ၿငိမ္ခံေနမႈကလည္း သူရမက္စိတ္ကို မီးစာထိုးေပးေနသလိုပင္။

“အို…ေမာင္…. မခြၽတ္နဲ႔…. ခက္ေတာ့တာပဲ…“

ခနေနတြင္ေတာ့ ထမိန္ေပၚကေန ပြတ္ေပးရတာ အားမရႏိုင္ေတာ့သည့္ စိုးဝင္းသည္ ထမိန္ကို ခါးကေန ဆြဲျဖဳတ္ပစ္လိုက္သည္။ ေျပသြားသည့္ ထမိန္ကို ေအာက္သို႔ တြန္းခ်သည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ခက္ေတာ့တာပဲဟု ေျပာေသာ္လည္း တကယ္တမ္းၾကေတာ့ သူမကပါ တင္ပါးကို ႂကြေပး၏။ အခုဆိုရင္ေတာ့ သူမတကိုယ္လုံးတြင္ အဝတ္ဆိုရင္ ေစာက္ပတ္ကို ဖုံးထားသည့္ ပင္တီသာ က်န္ေတာ့သည္။ ဒါေလးကလည္း ပန္းေရာင္ေလးမို႔ ျဖဴဝင္းေသာ ေပါင္တံသြယ္သြယ္ေလးမ်ားႏွင့္ လိုက္ဖက္ကာ ပနံရလွသည္။

“အို.. မၾကည့္နဲ႔….“

“လက္ကို ဖယ္လိုက္ပါ.. မႏြယ္ကလည္း… မႏြယ္ဟာေလးက လွလို႔ပါ…“

စိုးဝင္းသည္ ေစာက္ပတ္ေပၚကို ကာလိုက္သည့္ ႏြယ္ႏြယ္၏ လက္ေတြကို အသာစုကိုင္ကာ ဖယ္လိုက္သည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ႐ုတ္တရက္ ရွက္ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္သာ ဟန္လုပ္မိျခင္း ျဖစ္သည္။ စိုးဝင္းက ဆြဲကာဖယ္လိုက္တြင္ေတာ့ အလိုလို ကြာသြားသည္။ စိုးဝင္း၏ လက္ေတြသည္ ေပါင္တြင္းသားေလးမ်ားကို အသာအယာ ေလွ်ာက္တိုက္ကာ ပြတ္သပ္ရင္း ေပါင္ခြဆုံက ပင္တီေလးဆီ ေရာက္သြားသည္။ အေစာပိုင္းတုန္းက စိတ္ႀကိဳက္ပြတ္ဆြဲထားသျဖင့္ ပင္တီေလးသည္ ေနရာတက် ရွိမေနေခ်။ ေအာက္ဖက္ခြၾကားတြင္လည္း အကြက္ကေလးျဖစ္ကာ စိုေနသည္။

“ဒါပါ ခြၽတ္လိုက္မယ္ေနာ္…“.

“အင္း..“

ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ ေခါင္းကေလးဆတ္ျပလိုက္တြင္ေတာ့ ပင္တီေလးသည္ ေပါင္တံတေလွ်ာက္ ေအာက္ကိုေလွ်ာက်သြားေလၿပီ။ စိုးဝင္းသည္ အသာႂကြေပးလိုက္ေသာ ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ ေျခဖ်ားကေန ပင္တီေလးကို ဆြဲခြၽတ္သည္။ အကာအကြယ္မဲ့သြားေသာ မႏြယ္၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးကို ေသခ်ာၾကည့္သည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ ေစာက္ပတ္သည္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးသည္။ သူမသည္ စိတ္ႂကြေနလို႔လား မသိ။ ေစာက္ပတ္ႀကီးက ခုန္းခုန္းေမာက္ေမာက္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ သူမသည္ အေမြးေတာ့ နည္းနည္းမ်ားသည္။ အေမြးအခ်ိဳ႕သည္ ေစာက္ပတ္ေလး အေပၚဘက္တြင္ ႀတိဂံပုံစံကြက္ေလး ျဖစ္ေနသည္။ စိုးဝင္းသည္ အသာလက္ျဖင့္ ကိုင္ၾကည့္သည္။ သူထင္သလိုပင္ အေမြးေတြက ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းေတာ့ မဟုတ္။ အသာလက္ကေလးႏွင့္ ဖြရင္း ေအာက္သို႔ဆင္းလာသည္။

“အို…အင့္…. .ယားတယ္ကြယ္…. တမ်ိဳးႀကီးပဲ….“

ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ စိတ္ေတြသည္ တစတစ ယိမ္းယိုင္လာသည္။ တကိုယ္လုံး ကိုယ္လုံးတီး ကြၽတ္ေနသည့္ဘဝေရာက္မွေတာ့ စိုးဝင္း ေရွ႕ဆက္လာမည္ကိုသာ ေမွ်ာ္လင့္ေနေတာ့သည္။ ဟိုတစ္ေန႔ကတည္းက သူမ၏ရင္တြင္အစပ်ိဳးခဲ့ေသာ ကာမမီးကို ၿငိမ္းသက္ခ်င္လွၿပီ။ ညစဥ္ရက္ဆက္ ပြတ္သပ္ေနရေသာ အျဖစ္မ်ိဳးကို မလိုခ်င္ေတာ့။

စိုးဝင္း၏လက္သည္ အေမြးေလးမ်ားကို ဖြ၍ ပြတ္ေပးေနရာမွ အလယ္ေကာင္က ေျမာင္းေလးဆီကိုေရာက္လာသည္။ ေျမာင္းေလးသည္ ပူေႏြးေနယုံသာမက တင္းမား၍ ၾကပ္ေနသည္။ လက္ညႇိဳးပင္ မနည္းထိုးကာ ဟရသည္။ အသာဟသြားေသာ ေစာက္ပတ္အကြဲေၾကာင္းထိပ္ရွိ ေစာက္ေစ့ခြၽန္ခြၽန္ေလးကို လက္ညႇိဳးလက္မျဖင့္ ညႇပ္ၿပီး ဖိပြတ္ဆြဲလိုက္သည္။

“အီး.. အင့္….ေမာင္ရယ္…“

ႏြယ္ႏြယ္တစ္ေယာက္ေတာ့ ေပါင္ေလးကို ပိုမိုကားေပးကာ ေကာ့ပ်ံလူးလြန႔္လာသည္။ စိုးဝင္းလက္အေတြ႕သည္ သူမ၏ လက္အေတြ႕ထက္ေတာ့ ပိုမိုေကာင္းမြန္သည္က အမွန္ပင္။ စိုးဝင္း၏ ေနာက္ထပ္လက္တစ္ဖက္သည္ စစ္ကူထပ္ေရာက္လာသည္။ လက္ညႇိဳးေလးကို ေကြးကာေစာက္ပတ္ဝေလးကို ဆတ္ခနဲ ထိုးလိုက္သည္။

“အင့္….အား…. ေမာင္….“

ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ အေသြးအသားေတြသည္ ႐ုတ္တရက္ ေဖ်ာင္းဆန္ကာ လႈပ္ရွားသည္။ ေစာက္ပတ္ဝေလးကေန က်ဴးေက်ာ္ဝင္ေရာက္လာသည့္ ရန္သူကို ဝိုင္းကာ တိုက္ခတ္ၾကသည္။ ဖင္ႀကီးပင္ဆိုဖာေပၚက ႂကြတက္သည္။ အမွန္ဆို စိုးဝင္းသည္ အေတာ္စိတ္ထန္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ မႏြယ္ကို တက္ခ်ခ်င္ေနေသာ္လည္း သူမျငင္းဆန္မွာစိုးလို႔သာ ႏႈိးဆြေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႔သေဘာႏွင့္သာ ဆိုရင္ လက္ေခ်ာင္းအစား လီးေခ်ာင္းႀကီးကို ထိုးထည့္ခ်င္ေနသည္သာ။ အခုေတာ့ မႏြယ္ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ ျဖစ္လာေတာ့မည့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ကာ တစြပ္စြပ္ ထိုးႏႈိက္၍ ကလိေနသည္။

“အင့္… အီး….အင့္….ေမာင္ရယ္…. မႏြယ္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး…. အီး…“

ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ ပါးစပ္က မပြင့္တပြင့္ထြက္လာေသာ စကားသံတြင္ေတာ့ စိုးဝင္းသည္ လုပ္လက္စအလုပ္ကို ခ်က္ခ်င္းရပ္သည္။ ေစာက္ပတ္ထဲက ျပန္ထြက္လာေသာ သူ႔လက္ညႇိဳးအေျခအေနကလည္း သူမသည္ စိတ္ႂကြေနၿပီ ဆိုတာကို သက္ေသျပသည္။ လက္ညႇိဳးတစ္ေလွ်ာက္ ဆီလိမ္းထားသလို ေစာက္ရည္ၾကည္မ်ားႏွင့္ ေတာက္ေျပာင္ေနသည္ေလ။

စိုးဝင္းသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ဆိုဖာေပၚက ထကာ ပုဆိုးကို ခြၽတ္သည္။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီပါ တခါတည္းပါသြားသည္။ စကၠန႔္ပိုင္းအတြင္းတြင္ပင္ သူလည္း ကိုယ္လုံးတီး ျဖစ္သြားသည္။ ညီေတာ္ေမာင္ကေတာ့ ဒုံးပ်ံႀကီးအလား မတ္မတ္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။

“အယ္… အႀကီးႀကီးပဲေနာ္… ဆန႔္ပါ့မလား … ေမာင္…“

“ရပါတယ္… မႏြယ္.. စိတ္မပူပါနဲ႔… ေမာင္ ျဖည္းျဖည္းလုပ္ပ့ါမယ္…“

ႏြယ္ႏြယ္သည္ ေနာက္ထပ္ ဘာမွမေျပာေတာ့။ သူမ၏ လက္ညႇိဳးထက္ အဆမတန္ႀကီးေသာ အတန္ႀကီး ဝင္လာမည့္ အခ်ိန္ကိုသာ ရင္တဒိတ္ဒိတ္ႏွင့္ ေစာင့္ေနမိသည္။ စိုးဝင္းသည္ ႏြယ္ႏြယ္၏ ကိုယ္လုံးေလးကို အသာျပန္ဖက္ၿပီး ဆိုဖာေပၚတြင္ ေနရာခ်သည္။ ေမြ႕ယာေလာက္ေတာ့ ေနရာက မက်ယ္ေသာ္လည္း ဆိုဖာက အေကာင္းစားမို႔ ေကာင္းေကာင္းေဆာင့္လို႔ရမည္ ဆိုတာေတာ့ သိသည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ေခါင္းက ဆိုဖာလက္တန္းေပၚ ေရာက္သြားသည္ႏွင့္ သူလည္း အသာဖက္ကာ အေပၚကထပ္လိုက္သည္။

ႏြယ္ႏြယ္သည္ စိုးဝင္း၏ ေက်ာျပင္အား သိုင္းဖက္ထားရင္း မ်က္စိစုံမွိတ္ထားသည္။ သေကာင့္သားကဒါေတာင္မွ ခ်က္ခ်င္းတက္မခ်။ ေခါင္းကို ေအာက္အသာေလွ်ာကာ ဘယ္ဘက္ႏို႔အုံႀကီးကို ဟပ္ၿပီး ႏို႔သီးဖ်ားေလးကို စုပ္ယူေနသည္။ လွ်ာဖ်ားႏွင့္ပင္ ထိုးကာ ကလိေနေသးသည္။

“ေမာင္..ရယ္.. လုပ္ေတာ့ကြယ္…..“

စိုးဝင္းသည္ ထပ္ၿပီးေတာ့ ႏြယ္ႏြယ္ေအးက မပြင့္တပြင့္ အေျပာတြင္မွ ႏို႔စို႔ေနတာကို ရပ္သည္။ ကိုယ္ကို ေရွ႕ကို အနည္းငယ္ကိုင္းလိုက္ၿပီး သူ၏ လီးတန္ႀကီးႏွင့္ ေစာက္ပတ္ဝကို ေထာက္သည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအးကလည္း စိတ္ထေနသည္မို႔ အလိုက္သင့္ပင္ ေပါင္ကိုကားကာ ၿဖဲေပးထားသည္။ ေသခ်ာေနရာက်သည္ႏွင့္ စိုးဝင္းသည္ သူ၏ ဖင္ႀကီးကို နိမ့္ခ်သည္။

“ျဗစ္…. ဗြတ္…“

“အင့္… အီး…..“

လီးဒစ္ႀကီးက ျမဳပ္ဝင္သြားၿပီ ျဖစ္သည္။ ႏြယ္ႏြယ္သည္ စစခ်င္းေတာ့ ေစာက္ပတ္ဝတြင္ တင္းခနဲ ျဖစ္ကာ အနည္းငယ္ေအာင့္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ေႏြးေထြးသည့္ ဒစ္ႀကီးက ေပးသည့္ ကာမအရသာကို ခ်ိဳၿမိန္စြာ စတင္ရရွိသည္။ ေပါင္ႏွစ္လုံးကို ကားႏိုင္သမွ် ထပ္ကားေပးလိုက္ၿပီး စိုးဝင္းခါးေပၚသို႔ လိမ္ကာ ခ်ိတ္လိုက္သည္။

ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ ေစာက္ပတ္သည္ ေစာက္ရည္ၾကည္မ်ား အေတာ္ပင္ ထြက္ေနသည္။ ေစာက္ေခါင္းကမူ တစ္ခါမွလီးမဝင္ဖူး၍ က်ဥ္းၾကပ္ေနေသာ္လည္း ထြက္ျပဴေနေသာ အရည္မ်ားေၾကာင့္ စိုးဝင္းေဆာင့္လိုက္တိုင္းေတာ့ တစ္ထစ္ခ်င္း ဝင္သြားသည္။ အခုဆိုရင္ သူ၏ လီးတန္ႀကီးသည္ တဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ပင္ ေရာက္ေန၏။ သူမ၏ ႏႈတ္ကလည္း တအင့္အင့္ႏွင့္ ညည္းကာေနသည္။

စိုးဝင္းသည္ အနည္းငယ္ေတာ့ အံၾသသည္။ သူသည္ မႏြယ္ကို ဒီေလာက္ သူ႔ကို အလိုလိုက္မည္ မထင္။ မသကာ ပြတ္ဖက္နမ္းရႈတ္တာေလာက္သာ လုပ္လို႔ရမည္ပဲ ထင္ထားသည္။ အခုေတာ့ သူ၏ အထင္သည္ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲေန၏။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သဇင္ႏွင့္တုန္းက သူႀကဳံရသလို အဆီးအတားကမရွိ ျဖစ္ေနသည္။ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ခနေလာက္ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ က်ဥ္းၾကပ္အိေထြးေသာ ေစာက္ပတ္အတြင္းသားမ်ားက ေပးသည့္ အရသာေၾကာင့္ သူဒါကို ထပ္မေတြးေတာ့။ က်န္ေနသည့္ လီးတန္အရင္းပိုင္းကိုသာ အရွိန္ျဖင့္ ေဆာင့္ခ်လိုက္သည္။

“အီး….အား….နာတယ္… ေမာင္…“

စိုးဝင္း၏လီးသည္ တရွိန္ထိုးပင္ အဆုံးထိတိုးဝင္သည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအးခင္မ်ာေတာ့ ေစာက္ပတ္ထဲတြင္ ပူဆင္းကာသြားသည္။ တစ္ခ်က္တည္းႏွင့္ အဆုံးဝင္သြားသည္ကိုေတာ့ က်ိတ္ကာ မခံႏိုင္။ ႏႈတ္ကေနဖြင့္ကာ ညည္းသည္။ စိုးဝင္း၏ ေက်ာျပင္ကို ဖက္တြယ္ထားသည့္ သူမလက္သည္ ေယာင္ၿပီးကုတ္ဆြဲမိသည္။

“အား….အီး…“

စိုးဝင္းသည္ သူ၏ ေက်ာျပင္က စပ္ဖ်င္းဖ်င္း ျဖစ္သြားသည္ကို ခံစားရသည္။ ဘယ္လိုျဖစ္သည္ မသိ။ႏြယ္ႏြယ္၏ လက္သည္းႏွင့္ အျခစ္တြင္ သူ႔စိတ္ေတြ ေထာင္းခနဲ ျဖစ္သည္။ အေစာပိုင္းတုန္းက လီးႏွင့္ေစာက္ပတ္ အသာအေနက်ေအာင္ ထားမည္ဆိုသည့္ စိတ္ကူးက ပယ္ပ်က္သည္။ လီးတန္ႀကီးကိုျပန္ထုတ္ကာ စေဆာင့္သည္။

“ဗ်စ္… ဗ်စ္…. အား….. ကြၽတ္…. ကြၽတ္…. အင့္…“

ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ ကိုယ္ကေလးသည္ တလူးလူး ျဖစ္ေနသည္။ စိုးဝင္းေဆာင့္ခ်က္အတိုင္း တြန႔္လိမ္ကာလႈပ္သည္။ စိုးဝင္းကေတာ့ ဘာကိုမွ ဂ႐ုစိုက္မေနေတာ့။ မႏြယ္၏ ဆံႏြယ္ေတြၾကား မ်က္ႏွာအပ္ကာဖင္ႀကီးကို ေျမႇာက္လိုက္ ျပန္သြင္းလိုက္ လုပ္ေနသည္။ ရင္ဘတ္ခ်င္းက ဖိကပ္ေနသျဖင့္ ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ ႏို႔ႀကီးမ်ားကလည္း သူ႔ကို ပြတ္တိုက္ကာေနသည္။ ဒါကလည္း အရသာ တစ္မ်ိဳး….။

“ေကာင္းလားဟင္… မႏြယ္… အီး…“

“သိဘူးကြာ….. မေမးနဲ႔….. အင့္… အိ…အိ…“

ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ စိုးဝင္း၏ အေမးကို မေျဖ။ ဒါေပမယ့္ လက္ျဖင့္ေတာ့ အေၾကာင္းျပန္သည္။ သူမ၏လက္သည္ စိုးဝင္း၏ ေက်ာျပင္ကို ကုတ္တြယ္ထားရမွ ခြာကာ ဖင္ႀကီးကို လွမ္းကိုင္သည္။ဖင္သားက်စ္က်စ္ကို ဖိဆြဲကာ ခ်သည္။

“အီး…မႏြယ္….“

စိုးဝင္းသည္ ဘယ္လိုမွ မခ်ဳပ္ထိန္းႏိုင္ေတာ့ေခ်။ အားရပါးရ ေကာ့ကာခံေနသည့္ ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ တုန႔္ျပန္မႈတြင္ေတာ့ သူသည္ စိတ္ကိုမတားဆီးေတာ့ပါ။ အခန္းတစ္ခုလုံး လီးတန္ႀကီးက ေစာက္ပတ္ထဲကို အဆက္မျပတ္ တိုးဝင္ေနသည့္ အသံမ်ားျဖင့္ လႊမ္းသြားသည္။

“အီး….အင့္… ထြက္… ထြက္ကုန္ၿပီ… ေမာင္ရယ္…“

ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ ကိုယ္သည္ ဆတ္ခနဲ ဆတ္ခနဲ တုန္ခါသည္။ ေစာက္ရည္ေတြ တလေဟာ ထြက္ကာ ကာမပန္းတိုင္သို႔ ေရာက္ရွိသြားသည္။ အခုလို စိုးဝင္း၏ အလိုးအေဆာင့္တြင္ ၿပီးသြားတာက သူမဘာသာ လက္ျဖင့္ပြတ္သပ္ကာ ၿပီးသြားမႈႏွင့္ ဘာမွမဆိုင္။ တကိုယ္လုံးရွိ အေၾကာအခ်င္မ်ား ေတာင့္တင္းကာ ၿဖိဳးခနဲ ဖ်န္းခနဲပင္ ျဖစ္သည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ သူမသည္ အေၾကာေတြ ေပ်ာ့ကာ ၿငိမ္က်သြားသည္။

စိုးဝင္းသည္ ႏြယ္ႏြယ္ေအး ၿပီးသြားေသာ္လည္း သူက မၿပီးေသး၍ အရွိန္ကို မခ်ဘဲ ႀကဳံးေဆာင့္သည္။ အဲဒီေတာ့ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ေစာက္ပတ္ထဲတြင္ အီစိမ့္ေနသည့္ ကာမအရသာက မေလ်ာ့တမ္း ဆက္ျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ စိုးဝင္းလည္း ၾကာၾကာေတာ့ မေဆာင့္ႏိုင္။ ေနာက္ထပ္ ဆယ္ခ်က္ေလာက္ ေဆာင့္အၿပီးတြင္ေတာ့ လီးကို သားအိမ္ဝအထိကို စိုက္ခ်လိုက္သည္။

“ျဗစ္.. ဒုတ္…. အီး……“

စိုးဝင္း၏ ႁပြန္ေခ်ာင္းသည္ တင္းခနဲ ျဖစ္ကာ လရည္ေတြ ပန္းထြက္သည္။ အေခ်ာင္းႀကီးက ေစာက္ေခါင္းတေလွ်ာက္ တင္းၾကပ္စြာ ဝင္ေနသျဖင့္ ထြက္လာေသာ သုတ္ရည္ေတြသည္ ဒစ္ထိပ္နားကအသားေတြကို ပူခနဲ ပန္းသည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအးခင္မ်ာ ဒီလိုမ်ိဳး အေတြ႕တြင္ေတာ့ အေသြးအသားေတြ အျပတ္လႈပ္ရွားကာ မမွီတမွီ တစ္ခ်ီ ထပ္ၿပီးသြားသည္….။

စိုးဝင္းႏွင့္ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ေနာက္ထပ္ေတာ့ ထပ္မဆြဲျဖစ္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအးက အထဲက အနည္းငယ္ေအာင့္ေနသည္ဟု ေျပာေသာေၾကာင့္ပင္။ ဒါ့အျပင္ အခ်ိန္ကလည္း တစ္နာရီနီးပါးေလာက္ ၾကာသြားသည့္မို႔ ေဇာ္ရဲ ျပန္လာရင္ ကိစၥႀကီး တန္းလန္းျဖစ္ေနမွာ စိုးတာေၾကာင့္လည္း ပါသည္။ အဲ… ႏွစ္ဦးသား ကိုယ္လက္ေဆးေၾကာရန္ အထတြင္ေတာ့ ႏြယ္ႏြယ္ေအး ေစာက္ပတ္ဝက အရည္ေတြစီးၾကသည္။ သူမခင္မ်ာ ကဗ်ာကယာ လက္ကေလးႏွင့္ အုပ္ကာ ထားလိုက္ရသည္။

စိုးဝင္းက စိုက္ၾကည့္ေနသည္မို႔ ဒါကိုေတြ႕သည္။ ထြက္လာေသာ အရည္မ်ားတြင္ သဇင္ႏွင့္ ပထမဆုံးအႀကိမ္ကလို ေသြးစေလးမ်ား မပါ၍ စိုးဝင္းတစ္ေယာက္ အနည္းငယ္ေတာ့ အံ့ၾသသြားသည္။ ႏႈတ္ကေတာ့ ဘာမွမေျပာ..။ မိန္းကေလးဆိုတာလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ တူၾကသည္မွ မဟုတ္တာ….။

အစရွိေနာက္ေနာင္ ဆိုသည့္ စကားသည္ စိုးဝင္းႏွင့္ ႏြယ္ႏြယ္ေအးအတြက္ သီးသန႔္ေရးထားသည့္ စကားလားပင္ မသိေခ်။ ေဇာ္ရဲအခန္းတြင္ အဆုံးစြန္ ေရာက္ခဲ့ၾကၿပီးေနာက္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ေနာက္ပိုင္းခ်ိန္းေတြ႕ၾကသည့္အခါေတြက မနည္းေတာ့။ အဲ… ေဇာ္ရဲ အခန္းေတာ့ ျပန္မသြားေတာ့ေခ်။ သဇင္ႏွင့္တုန္းက စိုးဝင္းႏွပ္ေနၾက inn ေလးတြင္သာ သြားသြားအိပ္ျဖစ္ၾကသည္။

စိုးဝင္းသည္ မႏြယ္ကို အနည္းငယ္ေတာ့ အံၾသသည္။ သူသည္ အစပိုင္းတုန္းကေတာ့ ႏြယ္ႏြယ္ေအးကို ဒီမွ်ေလာက္ ပြင့္လင္းလိမ့္မည္ မထင္။ အၿမဲတမ္း ႐ိုး႐ိုးယဥ္ယဥ္ေလးသာ ေတြ႕ေနၾကမို႔ ခဲခဲယဥ္းယဥ္း ေျပာယူရမည္ဟု ထင္ထားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ခ်စ္သူျဖစ္လာၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့မွ သူ႔အထင္သည္ တက္တက္စင္ေအာင္လြဲမွန္း သိရသည္။ ႏြယ္ႏြယ္သည္ စိုးဝင္းအလိုကို ဘယ္ေတာ့မွ မျငင္း။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ခ်စ္သူတို႔သဘာဝ ေလွ်ာက္သြားေလွ်ာက္လာေတာ့ ရွိေသာ္လည္း အေျခအေနေပးရင္ေတာ့ inn တြင္ပင္ အဆုံးသတ္ကာ ျပန္လာစၿမဲပင္။ တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ ဒါက ႏွစ္ဦးစလုံး၏ အားလပ္ခ်ိန္ေပၚတြင္ မူတည္သည္။

ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ဘြဲ႕လြန္အတြက္ ျပင္ဆင္ေနသလို သူမ၏ ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္းမ်ားကလည္း ရွိေနသည္။ ဒီေတာ့ သူမသည္ သိပ္မအားေခ်။ စေန၊ တနဂၤေႏြဆိုလွ်င္ သင္တန္းခ်ိန္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ကာေနသူ ျဖစ္သည္။ သူမအားသည္က ၾကားရက္မ်ားတြင္သာ ျဖစ္သည္။

စိုးဝင္းၾကေတာ့လည္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ကိစၥေတြႏွင့္ လုံးပန္းေနရတာ မ်ားသည္။ ေတာ္ေသးသည္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္တာ ၾကာလာသျဖင့္ သူတို႔သည္ အသားက်လာၿပီ ျဖစ္သည္။ ဒီျပင့္ဆို သူလည္းပဲ လႈပ္ခ်ိန္ေတာင္ ရွိမွာမဟုတ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေအေအးေဆးေဆး ေတြ႕ျဖစ္သည္ဆိုတာ တစ္ပတ္ကို ႏွစ္ႀကိမ္.. လြန္ေရာကြၽံေရာ သုံးႀကိမ္ပင္…။

ဒီေနရာတြင္ေတာ့ စာဖတ္သူေတြ စိတ္ဝင္စားတယ္ စိတ္မဝင္စားဘူးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မသိ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ၾကသည့္ အေၾကာင္းကို နည္းနည္းေျပာခ်င္ပါသည္။ တျခားေနရာမွာသြားေျပာလည္း ဖတ္တဲ့သူရွိခ်င္မွ ရွိမွာမွတ္လို႔ ဒီေနရာတြင္ပဲ ေျပာပါရေစ။

ေယာက္်ားေလးမ်ား လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၾကျခင္းသည္ တျခားသူမ်ားက ဘယ္လိုထင္ၾကသည္မသိေသာ္လည္း.. ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အေၾကာင္းႏွစ္မ်ိဳးရွိလို႔လို႔ ခံယူထားပါသည္။ ပထမအခ်က္က စကားေျပာရန္ ျဖစ္ၿပီး… ဒုတိယအခ်က္က ေငးေမာရန္ ျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာသည္ကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတာ့ သေဘာတူမည္ ထင္ပါသည္။

ဒီေနရာတြင္ စကားေျပာတာမ်ား ဘယ္ေနရာမဆို ေျပာလို႔ရတာပဲ ဆိုၿပီး တခ်ိဳ႕က ျငင္းႏိုင္ပါသည္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ အဆိုပါလူသည္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္သည့္ အရသာကို မသိဟုပင္ ကြၽန္ေတာ္က ဆိုခ်င္ပါသည္။ စကားဘယ္ေနရာေျပာေျပာ ရတယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ေလထန္ကုန္းဆိုင္မ်ား ေပၚလာစရာရွိမည္ မထင္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကလည္း အိမ္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ထိုင္စကားေျပာရတာထက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရတာကို ပိုၿပီး ယစ္မူးခဲ့ဖူးပါသည္။

ေနာက္တစ္ခ်က္ေတာ့ ေငးေမာရန္ပင္ ျဖစ္သည္။ ဒါကေတာ့ ဆိုင္တိုင္းအတြက္မမွန္။ အကြက္အကြင္းၾကသည့္ ေနရာမ်ားတြင္ရွိသည့္ ဆိုင္မ်ားသာမွန္သည္။ ဒီအခ်က္သည္ အေရးမႀကီးဟုေျပာရင္ ရေသာ္လည္း တကယ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အၿပိဳင္ဖြင့္ၾကမည့္ဆိုရင္ေတာ့ သူက အဓိကပင္။ ကားဂိတ္၊ ေက်ာင္း၊ ေဈး အစရွိသည့္ ေနရာမ်ားႏွင့္ နီးသည့္ ဆိုင္မ်ားသည္ သူမတူေအာင္ ေရာင္းရတတ္သည္။

အခုလည္းၾကည့္ စိုးဝင္းတို႔ဆိုင္သည္ ေနရာက တကယ့္ေနရာေကာင္း ျဖစ္သည္။ လမ္းမတန္းပင္ ျဖစ္ယုံမက KMD က အဖြင့္တြင္ ပို၍ေတာင္ စည္ကားလာသည္။ ေန႔ေနညည လူျပတ္သည္ မရွိ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ စိုးဝင္းအေဖ ဦးေအာင္မိုးကလည္း ဒီေနရာတြင္ေတာ့ ေတာ္သည္ဟု ေျပာရမည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဆိုင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလို အစပိုင္းတြင္သာ ေကာင္းေအာင္လုပ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ မခိုတတ္။ လက္ဖက္ရည္က က်ဲသြားတာမ်ိဳး… အီၾကာေကြးက ေသးသြားတာမ်ိဳး အျဖစ္မခံ။ ဒီေတာ့ ေ႐ႊျမန္မာဆိုေသာ သူတို႔ဆိုင္သည္ ရပ္ကြက္ထဲတြင္ နာမည္တစ္လုံးႏွင့္ ရပ္တည္လာေတာ့သည္။

ကဲ.. စိုးဝင္းႏွင့္ ႏြယ္ႏြယ္ေအး အေၾကာင္းကို ျပန္ဆက္ရရင္ျဖင့္…. အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ သူတို႔သည္ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ မေတြ႕ျဖစ္ေသာ္လည္း ေတြ႕မိခ်ိန္တြင္ေတာ့ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ မခြဲႏိုင္မခြာႏိုင္ ျဖစ္ၾကသည္သာ။ စည္သူလြင္၏

“အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေတြ အေၾကာက္ဆုံးပဲ“

ဆိုသည့္ သီခ်င္းသည္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး အတြက္ မွန္သည္။ ပိုဆိုးသည္က စိုးဝင္းျဖစ္သည္။ သူသည္ သဇင္ႏွင့္တုန္းက ခ်စ္သည္ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိခဲ့ေသာ္လည္း မႏြယ္ကိုေတာ့ သူ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာခ်စ္သည္ ဆိုတာကို သေဘာေပါက္လာသည္။ အေစာပိုင္းတုန္းက ညီမလိုလို အစ္မလိုလို ျဖစ္ခဲ့ေသာ သူ႔ႏွလုံးသားသည္ အခုေတာ့ ႏြယ္ႏြယ္ေအးဆိုသည္ အလွဘုရင္မေလးက အပိုင္သိမ္းသြားခဲ့ေခ်သည္။ R ဇာနည္၏ သီခ်င္းကိုလည္း ေတာင္းဆိုသူ မရွိသည့္တိုင္ေအာင္ သူက ဖြင့္တတ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအးကို လာပိုးတဲ့သူေတြ ရွိရင္လည္း သူက သဝန္တိုတတ္လာၿပီ ျဖစ္သည္။ ဒါကေတာ့ ခ်စ္မိသူေတြ၏ သဘာဝ ျဖစ္မည္ ထင္သည္။ သူ ဒါကို တစ္ခါက မႏြယ္ကို ေျပာဖူးသည္။

“မႏြယ္ရယ္.. ေမာင္တို႔အေၾကာင္းကို ဘာျဖစ္လို႔ လ်ိဳ႕ဝွက္ထားရတာလဲ….“

“ေမာင္ကလည္း.. မႏြယ္မွာ အေၾကာင္းရွိလို႔ပါ….။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မႏြယ္ မ်က္ႏွာလည္း ပူတယ္….“

စိုးဝင္းသည္ ႏြယ္ႏြယ္ေအးကို နားမလည္ႏိုင္စြာပင္ ၾကည့္သည္။ သူ႔ကို အဆုံးစြန္အထိ လိုက္ေလ်ာဖို႔ရန္ ဝန္မေလးသည့္ မႏြယ္သည္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကိုေတာ့ လူသိမခံလို။ စိုးဝင္းကိုလည္း ေဇာ္ရဲကလြဲ၍ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဖြင့္မေျပာရန္ ကတိေတာင္းထားသည္။ စိုးဝင္းကလည္း မႏြယ္ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္ေန၍ သူမေျပာသမွ်ကို ဘာမွမေျပာ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဘဝင္မက်…။

ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္သည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို လ်ိဳ႕ဝွက္ထားသည္။ ရပ္ကြက္ထဲက မသိတာ မေျပာႏွင့္။ အခ်စ္ဆုံးညီမေလး သြယ္သြယ္ကိုေတာင္ ေပးမသိ။ အခုတေလာ သြယ္သြယ္ကလည္း အေဝးသင္ စာေမးပြဲရွိ၍ အလုပ္မ်ားေနတာလည္း ပါမည္ထင္သည္။ သူမတို႔ညီအစ္မ သိပ္စကား မေျပာျဖစ္ၾက။ ညအိပ္ရာဝင္လည္း ႏြယ္ႏြယ္ကသာ အရင္ အိပ္ေပ်ာ္သြား၍ သြယ္သြယ္ကေတာ့ ညည့္နက္မွ ဝင္လာတတ္သည္။ တခါတခါလည္း မအိပ္ေသးဘဲ သူမစာအုပ္ႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနတတ္သည္။ ေတာ္ေသးသည္က.. ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ စိုးဝင္းႏွင့္ စိတ္ကူကိုယ္တူ ခ်စ္တင္းေႏွာၿပီးေနာက္ သူမဘာသာ သူမ အာသာေျဖသည့္ ကိစၥသည္ ရပ္တန႔္သြား၍သာ..။ ဒီလိုႏွင့္……..

“ဟင္… မမ…“

သြယ္သြယ္ေအးသည္ ကမန္းကတမ္းပင္ ဇရပ္ေနာက္က တိုင္တြင္ ကိုယ္ကိုကြယ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုကြယ္မိမွန္း နားမလည္ျဖစ္သည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ လက္ခ်င္းတြဲကာ ထြက္သြားသည့္စုံတြဲကို မ်က္စိတဆုံး လိုက္ေငးမိသည္။ ေသခ်ာပါတယ္.. မမနဲ႔ စိုးဝင္းရယ္…။ ဘယ္လိုမွ မမွားႏိုင္ေခ်။ အစ္မျဖစ္သူ၏ အမွတ္သေကၤတ ရွည္လ်ားသည့္ ဆံႏြယ္ေလးေတြကေတာင္ ေလအတိုက္တြင္ ယိမ္းခါေနသည္ မဟုတ္လား..။

သြယ္သြယ္သည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ရင္တြင္ စို႔နင့္လာသည္။ စာေတြၾကည့္ရတာ ေခါင္းေနာက္လာလို႔ ဘုရားဖက္ ခဏသြားမယ္ဆိုကာ ထြက္လာမိသည္ ဆိုတာ မွားမ်ားသြားလားေတာင္ ေတြးမိသည္။ အခုေတာ့ နဂိုက ေနာက္ေနေသာ ေခါင္းသာမက ရင္ကပါ ေအာင့္လာသည္။ တိုင္ကိုမွီကာ အသာထိုင္ခ်လိုက္ရသည္။ မရည္႐ြယ္ဘဲႏွင့္ သူမ၏ မ်က္ဝန္းတြင္ မ်က္ရည္စေတြ တြဲလာသည္။

သြယ္သြယ္တစ္ေယာက္ မမတို႔ကို သတိထားေနမိတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ ျဖစ္သည္။ ဟိုတစ္ခါ မမကို စိုးဝင္းက ဝင္ကယ္ၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ သူတို႔ႏွစ္ဦး ဆက္ဆံေရးက မ႐ိုးဆိုတာ သိေနသည္။ မိန္းကေလးအခ်င္းခ်င္းျဖစ္သည့္အျပင္ အစ္မျဖစ္သူမို႔ ႏြယ္ႏြယ္က ဘယ္လို စိတ္ရွိသည္ဆိုတာ သူမ ရိပ္မိသည္။ သူမကို တိတိက်က် ဖြင့္မေျပာေသး၍သာ သို႔ေလာသို႔ေလာ ျဖစ္ေနခ်င္းပင္..။ အခုေတာ့ သူမေရွ႕က ျမင္ကြင္းက အားလုံးကို ရွင္းျပေနေလၿပီ..။

သြယ္သြယ္သည္ ေဝ့ဝဲလာသည့္ မ်က္ရည္စေတြကို လက္ဖမိုးႏွင့္ အသာသုတ္လိုက္သည္။ ေဝဝါးသြားသည့္ အျမင္အာ႐ုံသည္ အနည္းငယ္ ျပန္ၾကည္လာသည္။ မ်က္ေတာင္ေလးကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္လိုက္ရာတြင္ေတာ့ သူမသည္ ေရွ႕တည့္တည့္က ႐ုပ္ပြားေတာ္ကို ေတြ႕သည္။ ျမတ္စြာဘုရား၏ မ်က္ႏွာေတာ္သည္ ၾကည္လင္စြာျဖင့္ သူမကို ျပန္လည္စိုက္ၾကည့္ေနသည္။

သြယ္သြယ္သည္ အလိုလို လက္အုပ္ခ်ီရက္သား ျဖစ္သြားသည္။ ရင္ပတ္တြင္ ေမာသလို ျဖစ္ေနတာကို ႀကိဳးစားထိန္းကာ အသာကိုယ္ကို ၫႊတ္ကာ ဦးခ်လိုက္သည္။ ေအးစက္ေသာ ေက်ာက္သားျပင္ႏွင့္ သူမ၏လက္ဖဝါးအေတြ႕တြင္ေတာ့ ပူေလာင္ေနေသာ သူမ၏ ရင္သည္ အနည္းငယ္ ေအးျမသြားသည္ဟု ခံစားရသည္။

“““ဘဝဆက္တိုင္း… ခ်စ္ေသာသူႏွင့္ မေကြကင္းပါရေစႏွင့္…. အရွင္ဘုရား…..“““

သြယ္သြယ္၏ ႏႈတ္ကေန မရည္႐ြယ္ဘဲ ေရ႐ြတ္မိသြားသည္။ သူမသည္ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ေလးႏွင့္သာ စကားေျပာေနရာမွ ပထမဆုံးအႀကိမ္ အျပင္ဘက္တြင္ ေရ႐ြတ္မိသည့္စကား ျဖစ္သြားသည္။ ဒါေပမယ့္.. အခုေတာ့…။

ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ သြယ္သြယ္သည္ သူမကိုယ္သူမ အားယူကာ အာ႐ုံခံ တန္ေဆာင္းကေန ဆင္းလာခဲ့သည္။ မျပန္လို႔လည္း မျဖစ္ေတာ့။ အခ်ိန္က ေတာ္ေတာ္လင့္ေနေလၿပီ။ သူမေရာက္တုန္းက ေနေရာင္ရွိေသးေသာ္လည္း.. အခုေတာ့ ေနေရာင္ေပ်ာက္ေနၿပီေလ..။ ဒါ့အျပင္.. အေနာက္ေတာင္ဘက္တြင္ မိုးရိပ္ေတြေတာင္ တက္ေနေသးသည္။

ေဝါ…ေဝါ….

သူမ တန္ေဆာင္းထဲကေန ထြက္ယုံတင္ ရွိေသးသည္ မိုးေပါက္ေတြက တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာသည္။ ရန္ကုန္မိုးသည္ အစိုးမရဆိုတာ မွန္သည္။ သြယ္သြယ္ ကမန္းကတမ္းပင္ မုဓ္ဦးဘက္ကို ေျပးသြားလိုက္ရသည္။ ဒါေတာင္မွ နည္းနည္းစိုသြားေသးသည္။ အင္း…ေလ..။ အျပင္မွာ မိုးစိုတာ ဘာအေရးလဲ…။ သူမရင္ထဲမွာေတာင္ ထစ္ခ်ဳန္းမိုးေတြ ႐ြာေနေသးတာကိုး…။ သြယ္သြယ္ေအးသည္ Taxi မ်ားရပ္ထားသည့္ ေနရာသို႔ အႏိုင္ႏိုင္ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း သူမဖတ္ဖူးသည့္ တာရာမင္းေဝ၏ ဝတၳဳေလးထဲက ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို သြားသတိရသည္။

“““တုံးကိုက္ကိုက္… က်ားကိုက္ကိုက္… ခ်စ္မိသူတိုင္းေလာက္ေတာ့.. ဘယ္သူမွ မမိုက္ၾကပါဘူး….“““

သူမသည္ ေတာ္ေတာ္မိုက္မဲသည္။ တကယ္ဆို သူမ်ားကလာၿပီး ပိုပန္းခင္တုန္းက ေရလားေျမာင္းေပးလုပ္ဖို႔ ေကာင္းသည္။ အခုေတာ့ ဒီစပ္ၿဖဲၿဖဲ အမူအယာကို ၾကည့္မရ၍ မလိုသလိုမ်ိဳး ဆက္ဆံမိသည္က သူမအမွား ျဖစ္သြားသည္။ ေယာက်္ားေလးဆိုတာမ်ိဳးကလည္း ေတာ္ေတာ္ညံ့သည္ဟု ေျပာရမည္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေတြ႕ရင္ ရင္ေတြ.. တင္ေတြေလာက္ပဲ ၾကည့္ဖို႔ စိတ္ဝင္စားတာ။ မ်က္ဝန္းေတြထဲက စကားေတြကို အေျဖရွာဖို႔ သူတို႔က စိတ္ဝင္စားသူမ်ား မဟုတ္ေလ…။

သြယ္သြယ္ေအးသည္ အသိစိတ္က ကိုယ္ႏွင့္ မကပ္သလို ျဖစ္ေနသည္။ ဆယ္ငါးမိနစ္ေလာက္သာ သြားရသည့္ခရီးကို ကားသမားက ႏွစ္ေထာင္ေတာင္းတာေတာင္ ေဈးမဆစ္ဘဲ ဝင္ထိုင္မိသည္။ ေလာေလာဆယ္.. သူမ ဘာမွလုပ္ခ်င္စိတ္ ေျပာခ်င္စိတ္ မရွိ။ အိပ္ယာေပၚတြင္ ေမွာက္၍သာ ငိုပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ တျခားသူႏွင့္ မဟုတ္ဘဲ သူမ၏ အစ္မႏွင့္ ဆိုေတာ့ သူမ ဘာလုပ္ရမလဲ…။ ရာဇဝင္ထဲတြင္ေတာ့ ဒႆဂီရိက အခ်စ္လူၾကမ္းျဖစ္ေသာ္လည္း သူက ေယာက်္ားသားေလ။ မိမိက ဒႆဂီရိဘီလူးမ လုပ္လို႔မျဖစ္။

သြယ္သြယ္သည္ လည္ေခ်ာင္းဝအထိ ဆို႔နင့္လာသည့္ ခံစားခ်က္ကို အတင္းက်ိတ္မွိတ္ကာ ၿမိဳခ်လိုက္သည္။ အို.. မစဥ္းစားေတာ့ပါဘူး…။ ေမ့ပစ္တာ အေကာင္းဆုံးပဲ..။ ဒိုင္ယာရီေလးေရ… ျဖစ္ႏိုင္ရင္ .. မင္းငါ့ကို အႀကံေပးပါဦးကြာ…..။

ကားမွန္ကို လာစင္ေသာ မိုးစက္ေတြသည္ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ႏွင့္ ျပင္းထန္လြန္းလွသည္။ သြယ္သြယ္ခင္မ်ာ အလုံပိတ္ကားေလးထဲတြင္ ရွိေနေသာ္လည္း သူမ၏ရင္ကို မိုးစက္ပြင့္ေတြက လာၿပီး ပုတ္ခတ္ေနသေယာင္ပင္….။

“သြယ္သြယ္.. ဘယ္သြားမလို႔လဲ…. မမ လိုက္ေပးရမလား..“

“ရတယ္.. မမ.. ဒီနား ခဏ…“

ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ သူမကို ေသခ်ာျပန္မၾကည့္ဘဲ ထြက္သြားသည့္ ညီမငယ္ကို ဇေဝဇဝါႏွင့္ ၾကည့္သည္။ ဒီေကာင္မေလးသည္ ဒီေန႔ေတာ့ တမ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။ ခါတိုင္းဆို တီတီတာတာ ေျပာတတ္သည့္ သူမသည္ ဒီေန႔ညေနေတာ့ တစ္အိမ္လုံးႏွင့္ ေသခ်ာ စကားမေျပာ။ သူမကလည္း စိုးဝင္းႏွင့္ ေလွ်ာက္လည္တာ နည္းနည္းေနာက္က်သြား၍ ျပန္ေရာက္လာလာခ်င္း ဆိုင္ကို ဝိုင္းကူေနရသည္။ ညဘက္ေရာက္ေနၿပီမို႔ ေမေမတစ္ေယာက္တည္းႏွင့္ ႏိုင္မည္မထင္..။

“ေမေမ .. သြယ္သြယ္..ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ….“

“မသိပါဘူး.. ဟယ္…၊ ညေန ဘုရားက ျပန္လာကတည္းက … အဲဒီလို ျဖစ္ေနတာပဲ….“

ႏြယ္ႏြယ္သည္ ရင္ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သည္။

“ဘယ္..ဘုရားလဲ…. ေမေမ…“

“မသိပါဘူး… သမီးရယ္… ၾကည့္ရတာ.. မယ္လမု ဘုရားပဲ.. ေနမွာေပါ့….“

ႏြယ္ႏြယ္ေအးခင္မ်ာ ဆက္မေမးေတာ့။ သြယ္သြယ္ ဘာျဖစ္ေနတာလဲဆိုတာ ရိပ္မိလိုက္သည္။ ၾကည့္ရတာ သူမႏွင့္ စိုးဝင္းကို ေတြ႕သြားတာ ျဖစ္မယ္ထင္သည္။ အင္း..ေလ…. သိသြားမွေတာ့ ဖြင့္ေျပာလိုက္တာ အေကာင္းဆုံးပဲေလ..။ ၾကည့္ရတာ စိတ္ေကာက္ေနတာျဖစ္မယ္ ထင္သည္။ ဒီညေတာ့ သြယ္သြယ္စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ေခ်ာ့ရေတာ့မည္..။

စိုးဝင္းသည္ ဆိုင္ေပါက္ဝတြင္ မတ္တပ္ရပ္ေနရာမွ သြယ္သြယ္တစ္ေယာက္တည္း ထြက္လာသည္ကို ေတြ႕သည္။ အစပိုင္းတြင္ေတာ့ သူက လွမ္းႏႈတ္ဆက္မည္ဟု ျပင္လိုက္ေသာ္လည္း သြယ္သြယ္က ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာလႊဲသြား၍ သူဘာမွ မလုပ္ျပေတာ့။ သူ႔ကို စူးခနဲ ၾကည့္သြားသည့္ သြယ္သြယ္၏ မ်က္ဝန္းေတြက တမ်ိဳးျဖစ္ေနသည္ ဆိုတာေတာ့ သတိထားမိသည္။

“အာ….“

“ဗန္ပါစီကလည္းကြာ.. ေသာက္တလြဲ ကန္တာပဲ ကြာ…“

စိုးဝင္း၏ အေတြးကို သူ႔နားကဝိုင္းက ေအာ္လိုက္သည့္အသံက ျဖတ္ေတာက္လိုက္သည္။ ဒီလိုေျပာရင္ေတာ့ ေသခ်ာပါၿပီ..။ ကိုႏိုင္းပဲ ျဖစ္ရမည္။ သူက အာဆင္နယ္ ပရိတ္သတ္ပင္..။ ဒီေန႔က ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းပင္။ မန္ယူႏွင့္ အာဆင္နယ္ပြဲ ျဖစ္သည္။ ဒီပြဲကို MRTV4 က မျပသျဖင့္ စိုးဝင္းတို႔ ဆိုင္ လူက်ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ အဲဒါေၾကာင့္ သူေတာင္ ေကာင္တာတြင္ မထိုင္ႏိုင္ဘဲ ဆိုင္အေပါက္ဝတြင္ လာေစာင့္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ေတာ္ၾကာေန ပြဲၿပီးတာႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ဖိုး မရွင္းဘဲ ထသြားရင္ အခက္မလား…။

“ေဟာ…ဆြဲသြားၿပီ…. နာနီကြ…..“

“ကန္ၿပီ….ဂိုး……“

စိုးဝင္း စိတ္ထဲ ဟိုက္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ နာနီက သြင္းလိုက္သည့္ ဂိုးေၾကာင့္ မဟုတ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ လဲက်သြားသည္ အရိပ္တစ္ခုေၾကာင့္ပင္..။

“ဟင္…လဲတယ္ဟ…“

ဖိုးခြားသည္ စိုးဝင္းက ကမန္းကတမ္း ေျပးထြက္သြားတြင္ေတာ့ ဘာျဖစ္တာလဲ ဆိုတာကို ေတြ႕လိုက္သည္။

“ဘယ္သူမွ.. လူမခ်ပါဘူးဟ… ဘယ္သူလဲတာလဲ….“

ကိုႏိုင္းတို႔ႏွင့္ တစ္ဝိုင္းတည္းထိုင္ကာ ေဘာပြဲၾကည့္ေနသည့္ ကိုမားဆိုးက ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

“အဲ..ေဘာပြဲ.. မဟုတ္ဘူးဗ်…။ ဟိုမွာ လူတစ္ေယာက္ လဲတာ..။ မသြယ္သြယ္မ်ားလား မသိဘူး….။ ေနဦးဗ်ာ…“

ဖိုးခြားသည္ ကိုႏိုင္းတို႔ကို ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေဆးဆိုင္ဘက္ကို ေျပးသြားသည္။

“အန္တီေအး….. မသြယ္သြယ္ မူးလဲတယ္ထင္တယ္…..“

“အယ္…. လုပ္ပါဦး…. သမီး…“

ေဒၚမာမာေအးသည္ လက္ထဲေရာက္ေနေသာ ေဆးထုပ္ကို အျမန္ခ်သည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ဖိုးခြား ၫႊန္ျပရာ ခပ္လွမ္းလွမ္းက မီးတိုင္ေအာက္သို႔ ေျပးသြားသည္။ စိုးဝင္းက ျမန္သည္ဟု ေျပာရမည္။ သူသည္ သြယ္သြယ္ ရိပ္ကနဲ လဲကတည္းက ေျပးသြားသူမို႔ သူမ၏အနားကို ခ်က္ခ်င္းေရာက္သည္။ ေကာင္မေလးသည္ လမ္းေဘးတြင္ ပုံခနဲ လဲေန၏။

“သြယ္သြယ္…..“

စိုးဝင္းသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေပြ႕မထူသည္။ ေမးေစ့ေလးကို ဆြဲကာ လွည့္လိုက္သည္။

“အင္း….အင္း…“

ပလက္ေဖာင္းႏွင့္ ေဆာင့္မိသည္ ထင္သည္။ သြယ္သြယ္၏ နဖူးေထာင့္တြင္ ေသြးစေလးမ်ားထြက္ကာ အနည္းငယ္ ၿပဲေနသည္။ စိုးဝင္းေခၚတာကို ျပန္မထူ။ သတိေမ့သြားသည္ ထင္သည္။ စိုးဝင္းသည္ သြယ္သြယ္၏ ကိုယ္ေအာက္ကို လက္လွ်ိဳလိုက္ကာ ပင့္မသည္။ သူမ၏ ကိုယ္ကေလးက ေစြ႕ခနဲပါလာ၏။ ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးမ်ားျဖင့္ သူမတို႔ အိမ္ဘက္ကို အျမန္ ျပန္ေလွ်ာက္လာသည္။

“အန္တီ.. ေမ့သြားတာ ထင္တယ္….။ ေဆးခန္းျဖစ္ျဖစ္.. ေဆး႐ုံျဖစ္ျဖစ္ ျပမွ ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္….။ က်ေနာ္ ကားထုတ္လိုက္မယ္…။ အန္တီတို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ လိုက္ခဲ့ေပါ့….“

“ဦးပါလိုက္မယ္… ေမာင္စိုးဝင္း…“

ေဒၚမာမာေအးသာမက အနားေရာက္လာေသာ ဦးဘေအးက လွမ္းေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ စိုးဝင္း ဘာမွေျပာမေနေတာ့။ သြယ္သြယ္ေအးကို ေပြ႕ကာပင္ ဆိုင္ေဘးတြင္ ရပ္ထားေသာ ကားဆီသို႔ ဦးတည္ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲက လူေတြက ေလာေလာဆယ္ မန္ယူက အာဆင္နယ္ကို ႏိုင္ေနတာထက္.. သြယ္သြယ္ကို စိုးဝင္းက ေပြ႕သြားတာကို ပိုစိတ္ဝင္စားေနၾကသည္။ ေသခ်ာပါၿပီ.. ဒါသည္ မနက္ျဖန္အတြက္ေတာ့ ဒီရပ္ကြက္တြင္ Headline News ပင္…..။

ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ အိမ္ေရွ႕တံခါးမႀကီးကို ေသခ်ာပိတ္ကာ အိမ္မႀကီးဘက္သို႔ ေလွ်ာက္လာမိသည္။ အိပ္ခန္းထဲသို႔ မဝင္မိေသး။ ဧည့္ခန္းတြင္ပင္ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ အေတြးတြင္ေတာ့ ေစာေစာပိုင္းက အေဖျဖစ္သူ ဦးဘေအးဖုန္းထဲက ေျပာသည့္အေၾကာင္းမ်ားက အလိုလိုေပၚလာသည္။

“သမီးႀကီး….“

ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ အေဖျဖစ္သူက သမီးႀကီးဟု အေခၚတြင္ေတာ့ ရင္တထိတ္ထိတ္ ျဖစ္သြားသည္။ အေဖသည္ အေၾကာင္းမရွိဘဲ သူမကို သမီးႀကီးဟု မေခၚေခ်။ ေရွ႕ဆက္လာမည့္ စကားသံကိုသာ တိတ္ဆိတ္စြာ နားေထာင္ေနမိသည္။

“သြယ္သြယ္ကေတာ့..ေလာေလာဆယ္ ျပန္သတိရလာၿပီ… သမီး…။ ဒါေပမယ့္ တာဝန္က် ဆရာမက .. အထူးကုနဲ႔ ျပၾကည့္ပါဆိုလို႔ … ဒီညေတာ့ ေဆး႐ုံမွာပဲ ထားရလိမ့္မယ္…..။ ေဖေဖကေတာ့ ေမာင္စိုးဝင္းနဲ႔ စိတ္ခ်ရရင္ ျပန္လာခဲ့မယ္….။ ေမေမေတာ့ ဒီည ေစာင့္လိမ့္မယ္…..။ မနက္ျဖန္.. ဆရာဝန္ႀကီးလာလို႔ … လိုအပ္တဲ့ check-up လုပ္ၿပီးရင္ေတာ့ အေၾကာင္းစုံသိရမယ္ ထင္တာပဲ….။ သမီး အိမ္တံခါးေတြ ပိတ္ထားလိုက္ေပါ့..။ အိပ္ခ်င္လည္း အိပ္ေန…။ ေဖေဖျပန္ေရာက္ရင္ ေခၚလိုက္မယ္…..“

“သမီး..မအိပ္ပါဘူး…ေဖေဖ….. ေစာင့္ေနပါ့မယ္…။ သြယ္သြယ္က.. ဘာျဖစ္တာလဲ.. ဟင္…“

“ေဖေဖလည္း ေသခ်ာေတာ့ မသိဘူး…။ ဆရာမေလး ေျပာပုံအရဆိုရင္ေတာ့ ႏွလုံးမ်ား တစ္ခုခုျဖစ္လား မသိဘူး.. သမီးႀကီး….။ ဆုေတာင္းရေတာ့မွာပဲ…။ ဒါပဲေနာ္…သမီး….“

ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ တစ္ဖက္ကဖုန္းကေန တူတူတူ ဆိုၿပီး ျမည္ေနသည့္တိုင္ ငိုင္ၿပီးေတာ့ ဖုန္းကိုကိုင္ထားမိသည္။ ခဏအၾကာမွ ဖုန္းကို ျပန္ခ်သည္။

“ျဖစ္ရေလ ညီမေလးရယ္…“

ညနက္လာ၍ ထင္သည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ တိတ္ဆိတ္ကာေနသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက မီးကင္းကေန သံေခ်ာင္းေခါက္သံေတာင္ ၾကားရသည္။ ကြၽတ္ခနဲ အိမ္ေျမာင္တစ္ေကာင္က စုတ္ထိုးလိုက္သည္။ ႏြယ္ႏြယ္သည္ အိမ္ေရွ႕တြင္ ထိုင္ေနရာမွ ညည္းေငြ႕လာ၍ အခန္းဘက္သို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနသည္က အနည္းငယ္ စိတ္ေျခာက္ျခားစရာပင္။ အခန္းမီးကို ခလုတ္ႏွိပ္ကာ ဖြင့္သည္။ ေမွာင္မည္းေနေသာ အခန္းေလးသည္ မီးေရာင္ေၾကာင့္ လင္းျဖာသြားသည္။

“ဟယ္… သြယ္သြယ့္စာအုပ္ေလးက ပြင့္ေနပါလား…“

ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ မရည္႐ြယ္ပဲႏွင့္ ညီမငယ္၏ ကုတင္ဘက္ဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားမိသည္။ သူမသည္ ဘယ္တုန္းကမွ သြယ္သြယ္၏ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ေလးကို မစပ္စုဖူးပါ။ သူမသည္ ရင္ထဲမွာျဖစ္သည့္ အေၾကာင္းမ်ားကို ရင္ထဲမွာသာ ထားတတ္သူ ျဖစ္သည္။ အခုေတာ့… အခုတေလာအတြင္း ေျပာင္းလဲလာသည့္ ညီမငယ္၏ အေၾကာင္းမ်ားကို သိခ်င္လာ၍ မရည္႐ြယ္ဘဲ စာအုပ္ေလးကို ေကာက္ကိုင္မိသည္။ ညီမေလးသည္ လက္ေရးေတာ္ေတာ္လွသည္။ မင္ျပာေလးႏွင့္ ေရးထားေသာ စာသားေလးမ်ားသည္ ထင္းခနဲ ေပၚေနသည္။ အယ္.. ဒီေန႔ ရက္စြဲပါလား….။

ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ စိတ္သည္ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ေလးတြင္ နစ္ေျမာသြားသည္။ ရင္ေတြ တလွပ္လွပ္ျဖစ္သည္။ မတ္တပ္ရပ္ေနရာမွ ကိုယ္က ယိမ္းကာယိုင္လာသျဖင့္ ကမန္းကတမ္း ကုတင္ေပၚတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ရသည္။ စာအုပ္ေလးကို ကိုင္ထားသည္ လက္ေတြသည္ တဆတ္ဆတ္ တုန္လာသည္။ ကုတင္ ေခါင္းရင္းဘက္ကိုတိုးကာ စာအုပ္ကို စာၾကည့္စားပြဲေပၚ တင္လိုက္ရသည္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ လက္တုန္ေနမႈေၾကာင့္ စာကို ဆက္ဖတ္လို႔ရမည္ မထင္။

သူမ၏လက္သည္ တုန္ရီစြာႏွင့္ပင္ စာမ်က္ႏွာမ်ားကို ေနာက္ျပန္လွန္မိသည္။ သြယ္သြယ္သည္ ေန႔စဥ္ဒိုင္ယာရီ ေရးလို႔ထင္သည္။ စာမ်က္ႏွာက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျဖစ္ေနသည္။ စာမ်က္ႏွာဘယ္လိုမ်ားမ်ား… အေၾကာင္းအရာက ဘယ္လိုကြဲကြဲ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အခ်က္တစ္ခုတည္းကိုသာ ၫႊန္ျပေနသည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအး ဆက္မဖတ္ႏိုင္ေတာ့။ သူမ၏ အျမင္အာ႐ုံသည္ ဝဲတက္လာသည့္ မ်က္ရည္စေတြေၾကာင့္ ေဝဝါးသြားသည္။ ညီညာလွသည့္ လက္ေရးေတြကိုပင္ မျမင္ေတာ့ေခ်။ စာ႐ြက္ကို လွန္ေနေသာ သူမ၏လက္ေတြသည္လည္း အားအင္ကုန္ခမ္းကာ မလႈပ္ရွားခ်င္ေတာ့။ ကုတင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနရင္းႏွင့္ သူမ၏ကိုယ္သည္ ေက်ာက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္ပမာ ၿငိမ္က်သြားသည္။ ႐ုပ္ခႏၵာက ၿငိမ္ေနေသာ္လည္း သူမ၏ အတြင္းစိတ္ကမူ အျပင္းအထန္လႈပ္ရွားေနသည္။ ႏွလုံးသားသည္ ခရီးၾကမ္းႀကီးတစ္ခုကို အျမန္ျဖတ္ေျပးရသလို တဆတ္ဆတ္တုန္ကာ ေမာပန္းေနသည္။ အေတြးေတြသည္လည္း ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္သည္..။

“ငါ..ဘာလုပ္ရမလဲ…“

ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေလာကႏွင့္ အဆက္ျပတ္သြားသည္ မသိ။ အိမ္ေရွ႕ကေန သံပန္းတံခါးကို အဆက္မျပတ္ လႈပ္ခါကာ ေအာ္ေနသည့္ ဦးဘေအး၏ အသံၾကားမွ သတိျပန္ဝင္လာသည္။ ကမန္းကတမ္းပင္ မ်က္စိကို လက္ဖမိုးျဖင့္ ပြတ္ကာ အိမ္ေရွ႕သို႔ ေျပးမိသည္။ သံပန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ေပးၿပီးေနာက္တြင္ေတာ့ အေဖျဖစ္သူ၏ ရင္ခြင္ထဲကို အတင္းပင္ေျပးကာ ဝင္မိသည္။ မရည္႐ြယ္ဘဲႏွင့္ သူမ၏ မ်က္ဝန္းတြင္ အလိုလို မ်က္ရည္ေတြ စိုလာျပန္သည္။

ဦးဘေအးသည္ ရင္ခြင္ထဲသို႔ ေခါင္းအပ္လာသည့္ သမီးႀကီးကို အသာေပြ႕ဖက္ထားမိသည္။ သူကလည္း နဂိုကတည္းက သမီးငယ္အတြက္ စိတ္ထိခိုက္လာသူမို႔ ဘာစကားမွ မဆိုမိ။ အခ်င္းခ်င္း ေပြ႕ဖက္ထားၾကသည့္ သားအဖႏွစ္ေယာက္သည္ အေတြးကိုယ္စီႏွင့္သာ အိမ္ေပါက္ဝတြင္ ရွိေနၾကေတာ့သည္။

“အဆင္ေျပလား သြယ္သြယ္…“

“ဟုတ္..ဟုတ္ကဲ့…ေျပပါတယ္… အစ္ကို….“

သြယ္သြယ္ေအးသည္ မရည္႐ြယ္ဘဲႏွင့္ စိုးဝင္းကို အစ္ကိုဟု ေခၚမိသြားသည္။ ၿပဳံးျပေနေသာ သူ၏ အၿပဳံးသည္ ၾကင္နာမႈ အေငြ႕အသက္ေတြ ပါေနသည္ကို အလိုလိုခံစားမိသည္။

“အစ္ကိုရယ္…“

“အစ္ကို…. ဆိတ္စြပ္ျပဳတ္ ယူလာခဲ့တယ္….။ သြယ္သြယ္ ႀကိဳက္လား မႀကိဳက္လားေတာ့ မသိဘူး…“

စိုးဝင္းသည္ သြယ္သြယ္ေျပာသည့္ အတိုင္းပဲ လိုက္ကာ ေျပာမိသည္။ လူနာကုတင္ေဘးတြင္ ထိုင္ေနရာမွ ၾကမ္းျပင္ေအာက္ခ်ထားေသာ ခ်ိဳင့္ကိုဆြဲကာ ေျမႇာက္ျပလိုက္သည္။ သြယ္သြယ္ေအးသည္ စိုးဝင္းလုပ္သမွ်ကို ယဲ့ယဲ့ေလးၿပဳံးကာ ၾကည့္ေနမိသည္။ ဪ… အခုလိုမ်ိဳး အစ္ကိုကသာ ဂ႐ုစိုက္မယ္မွန္းသိရင္.. သြယ္သြယ္ ေစာေစာစီးစီးေတာင္ လဲမိမလား မသိဘူးေနာ္…။

စိုးဝင္းသည္ ႏႈတ္ခမ္းေလးတြန႔္ကာ ေယာင္ေယာင္ေလး ၿပဳံးသြားသည့္ ေကာင္မေလးကို ၾကည့္ကာ စိတ္ေတြ တမ်ိဳးျဖစ္သြားသည္။ သူမက ၿပဳံးယုံကလြဲ၍ ဘာမွမေျပာသျဖင့္ စတီးခ်ိဳင့္ေလးကို ကုတင္ေခါင္းရင္းတြင္ တင္လိုက္သည္။ ခ်ိတ္ကေလးကို ဖြင့္ကာ အေပၚဆုံးက အဆင့္ကို ျဖဳတ္သည္။ သင္းပ်ံ႕ေသာ ဆိတ္စြပ္အနံ႔သည္ သြယ္သြယ္ေအး၏ ႏွာဝေလးကို က်ီစယ္သြားသည္။ သူမသည္ အားယူကာ ကိုယ္ကိုမတ္လိုက္သည္။

“ျဖည္းျဖည္း သြယ္သြယ္.. အစ္ကို ထူေပးမယ္….“

စိုးဝင္းသည္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားလုပ္လိုက္သည့္ သြယ္သြယ္အတြက္ စိတ္ပူသြားကာ ကမန္းကတမ္း ခ်ိဳင့္ကိုခ်ကာ ဆြဲထူေပးလိုက္သည္။ မနက္က ႏွလုံးအထူးကု ဆရာဝန္က ဘာမွေသခ်ာမေျပာဘဲ ဦးဘေအးတို႔ကိုသာ ေခၚသြားသျဖင့္ သူသည္ သြယ္သြယ္ကို သိပ္လႈပ္လႈပ္ရွားရွား မလုပ္ေစခ်င္ပါ။ အေျခအေနက ဘာမွန္းမွ မသိေလ..။ ေက်ာေအာက္တြင္ ေခါင္းအုံးေလးကို ေထာင္ကာ ခုေပးၿပီးေနာက္တြင္ေတာ့ စိုးဝင္းသည္ သြယ္သြယ္ကို အသာေနာက္ကို လွဲေပးလိုက္သည္။ လူခ်င္းက နီးကပ္ေန၍ သြယ္သြယ္၏ ကိုယ္သင္းနံ႔ေလးကို ရလိုက္သည္။ ဆံပင္ေတြကပဲလား သူမ၏ ကိုယ္ကပဲလားေတာ့ မသိ.. ခ်ိဳၿမိန္ကာ ေမႊးေနသည္။

“ေသာက္လိုက္ေနာ္… သြယ္သြယ္…“

သြယ္သြယ္ေအးသည္ ဇြန္းကေလးက ပါးစပ္နား ေရာက္လာသည့္တိုင္ေအာင္ ႐ုတ္တရက္ မဟမိ..။ စိုးဝင္း၏ မ်က္ဝန္းေတြကိုသာ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ဪ.. ငါမ်ား အိမ္မက္မက္ေနတာလား..။

“အဆင္ေျပလား..သမီး…“

သြယ္သြယ္သည္ အသံလာရာဆီသို႔ ေခါင္းကေလး ေစာင္းလိုက္သည္။ သူမရွိရာ ကုတင္နားေရာက္လာသည့္ အေဖတို႔ကို ေတြ႕သည္။ သူမကို ၿပဳံးကာ စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္ကို ေတြ႕သည္။ သြယ္သြယ္သည္ ႐ုတ္တရက္ ရွက္ေသြးျဖာသြားသည္။ ေခါင္းကေလး မသိမသာ ငုံ႔မိ၏။ ဒါေၾကာင့္လား မသိ။ ဦးဘေအးတို႔၏ အၿပဳံးသည္ အသက္မပါသည္ကို သူမ သတိမထားမေခ်။

သြယ္သြယ္က သတိမထားမိေသာ္လည္း စိုးဝင္းကမူ သတိထားမိသည္။ ဦးဘေအး မ်က္ႏွာသာမက ေနာက္ကကပ္ပါလာသူ ႏြယ္ႏြယ္ေအးကပါ ဟန္ေဆာင္ၿပဳံးေနသည္ဟု ခံစားရသည္။ လက္ထဲကိုင္ထားသည္ စြပ္ျပဳတ္ခြက္ကို အသာခ်ကာ ထိုင္ေနရာမွ အသာထသည္။

ႏြယ္ႏြယ္သည္ စိုးဝင္းက အထတြင္ သူ႔ကို လိုက္ၾကည့္ေနသည့္ ညီမငယ္၏ မ်က္ဝန္းေတြကို သတိထားမိသြားသည္။ အေစာပိုင္းက အထူးကုဆရာဝန္ဆီက ညီမေလးအေၾကာင္း ၾကားကတည္းက စဥ္းစားေနသည့္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုသည္ သြယ္သြယ့္၏ အၾကည့္ေတြေၾကာင့္ ပိုမို ခိုင္မာသြားသည္။ ဟင္း..ခနဲ သက္ျပင္းတစ္ခုကို ခက္ခက္ခဲခဲခ်ကာ စိုးဝင္းထိုင္ေနသည့္ ေနရာဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။

“ဦး…သိခြင့္ရွိရင္.. က်ေနာ္ သိပါရေစ….“

အသံတိုးတိုးႏွင့္ နားနားကပ္ေျပာလိုက္သည့္ စိုးဝင္း၏ စကားတြင္ေတာ့ ဦးဘေအးသည္ ေခါင္းကိုအသာညိတ္သည္။ သမီးငယ္ကို ၾကည့္ေနရာမွ အသာစိုးဝင္းႏွင့္ ဝံရန္တာဘက္သို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။

“ပူတုန္းေသာက္လိုက္ဦးေလ.. ညီမေလး…“

အေဖျဖစ္သူႏွင့္ အတူထြက္သြားသည့္ စိုးဝင္းကို လိုက္ေငးေနသည့္အတြက္ သြယ္သြယ္သည္ အစ္မျဖစ္သူက စြပ္ျပဳတ္ကို ခြံေပးသည္ကိုေတာင္ မျမင္လိုက္။ ပါးစပ္နားေရာက္လာမွ ဟကာ မ်ိဳခ်လိုက္ရသည္။ မ်က္ဝန္းညိဳေတြႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ေနသာ ႏြယ္ႏြယ္ကို ျမင္ေတာ့မွ သူမ၏စိတ္သည္ အိမ္မက္မက္ေနရာမွ ျပန္ႏိုးလာသည္။

ဪ.. မေကာင္းပါဘူး..ေလ….။ မမကို … အားနာဖို႔ ေကာင္းလိုက္တာ….။

ႏြယ္ႏြယ္သည္ ခ်စ္ညီမငယ္ေလးကို ၾကင္နာစြာပင္ ၾကည့္သည္။ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ခ်လိုက္ရ၍ သူမ၏ရင္သည္ အနည္းငယ္ေတာ့ ၿငိမ္သက္သြားသည္။ တစ္ညလုံး မအိပ္ျဖစ္၍ ႏြမ္းနယ္ေနေသာ္လည္း ညီမငယ္၏ ၾကည္လင္ေနေသာ မ်က္ႏွာေလးကိုၾကည့္ကာ စြပ္ျပဳတ္ကိုသာ တစ္ဇြန္းခ်င္း ခြန႔္ေနမိေတာ့သည္။

“သြယ္သြယ္ရယ္.. ညီမေလး… ေပ်ာ္ရပါေစမယ္.. ကြယ္…“

စိုးဝင္းသည္ ဦးဘေအး ေျပာသမွ်ကို နားေထာင္ေနရင္း လူနာကုတင္ဘက္သို႔ ၾကည့္သည္။ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ဦးဘေအး ေျပာသမွ်ကို အံ့ၾသေနသလို သြယ္သြယ္၏ အျဖစ္ကိုလည္း သနားဂ႐ုဏာသပ္ေနသည္။

“ ဪ..ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ.. သြယ္သြယ္ရယ္….“

အျဖစ္အပ်က္အားလုံးကို ရွင္းျပၿပီးတြင္ေနာက္ေတာ့ ဦးဘေအးႏွင့္ စိုးဝင္းသည္ သြယ္သြယ္ရွိရာသို႔ ျပန္ေလွ်ာက္လာသည္။ ေဒၚမာမာေအး ထိုင္ေနသည့္ ေနာက္တြင္ အသာမတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။

“အစ္ကို ျပန္ဦးမယ္… သြယ္သြယ္….။ ေနာက္မွပဲ ျပန္လာေတာ့မယ္…။ ဆိုင္ကိစၥ ရွိေနလို႔…“

“ဟုတ္… ဟုတ္…. အစ္ကို.. သြယ္သြယ္.. ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေတာင္ မေျပာရေသးဘူး..“

သြယ္သြယ္သည္ အလ်င္အျမန္ပင္ စိုးဝင္းကို ေျပာမိသည္။ ေနာက္ကို မွီေနရာမွလည္း ထရန္ ျပင္သည္။

“မထနဲ႔ ..သြယ္သြယ္.. ရတယ္.. သက္သာသလိုေန…“

“အားလုံးပဲ သြားၿပီေနာ္… မႏြယ္ သြားၿပီ…“

စိုးဝင္းသည္ အားလုံးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေနာက္ကိုျပန္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ လွည့္ထြက္သြားသည္။ သူ မၾကည့္လို႔ ျဖစ္သည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ သူ႔ကို အနက္ေတြအျပည့္ပါေသာ မ်က္ဝန္းႏွင့္ ၾကည့္ေနသည္ကို မေတြ႕လိုက္ေခ်…။

“မႏြယ္.. ဘာျဖစ္လို႔ အေလာတႀကီး ျဖစ္ေနတာလဲ…“

စိုးဝင္းသည္ အခန္းေထာင့္တြင္ အဝတ္ေတြကို ျပန္ဝတ္ေနသည့္ ႏြယ္ႏြယ္ေအးကို ၾကည့္ကာ နားမလည္ႏိုင္စြာ ေမးသည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ စိုးဝင္း၏ အေမးကို ျပန္မေျဖေသး။ ေနာက္ေက်ာက ဇစ္ကိုဆြဲကာ တင္လိုက္သည္။ ဆူၿဖိဳးက်စ္လ်စ္ေသာ အမို႔အေဖာင္းေတြက ဂါဝန္ရွည္ေလးေအာက္တြင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြား၏။ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ဒီေန႔ေတာ့ အေတာ္ထူးျခားေနသည္။ စိုးဝင္းလာေခၚမယ္ ေျပာေသာ္လည္း သူမက လိုက္မလာဘဲ ေတြ႕ေနၾက inn တြင္ ေစာင့္ေနမည္ဟု ေျပာသည္။ စိုးဝင္း ေရာက္ေရာက္လာခ်င္းလည္း ဘာမေျပာ ညာမေျပာ သူမကပင္ ဖက္နမ္းသည္။ နမ္းတာမွ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းပင္။ စိုးဝင္း ဘာမွျပင္ဆင္ခ်ိန္မရဘဲ အခန္းအလယ္က ေမြ႕ယာေပၚဆီသို႔ ေရာက္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ သူ႔အဝတ္အစားေတြကို အတင္းပင္ ခြၽတ္ပစ္သည္။ စိုးဝင္းက ျမန္ျမန္ ဝိုင္းခြၽတ္ေပးလို႔သာ။ မဟုတ္ရင္ သူဝတ္လာသည့္ ရွပ္အက်ႌသည္ အိမ္အျပန္တြင္ ၾကယ္သီးေတြေတာင္ ပါသြားပါ့မလား မသိ။

ဒီေနာက္တြင္ေတာ့ သူမသည္ စိုးဝင္းေျခရင္းဘက္ေရာက္ကာ မေထာင့္တေထာင္ ျဖစ္ေနသည့္ သူ႔ညီေတာ္ေမာင္ကို အားရပါးရ စုပ္သည္။ ဘာျဖစ္ေနတာလဲဟု ေမးမည့္ စိုးဝင္း၏ စကားေတြသည္ ဒီမွာတင္ ပ်က္ျပယ္သြားသည္။ ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ ျဖစ္ကာ ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ ပါးစပ္ထဲတြင္ တိုးဝင္ျပန္ထြက္ ျဖစ္ေနေသာ သူ၏လီးတန္ႀကီးက ရလာသည့္ ကာမအရသာက သူ႔အသိစိတ္ကို လႊမ္းမိုးသြားသည္။ ပါးခြက္ေလးမ်ားပင္ ျဖစ္ေအာင္ စုပ္အားကျပင္းလွသျဖင့္ စိုးဝင္းသည္ သုတ္မထြက္ေအာင္ မနည္းပင္ ထိန္းထားရသည္။ တအီးအီးႏွင့္လည္း ျဖစ္ေနသည္။

ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ စိုးဝင္းကို လရည္ေတြထြက္ေအာင္ေတာ့ မစုပ္။ လီးတန္ စံခ်ိန္မွီ မာေၾကာလာသည္ႏွင့္ သူ႔အေပၚကို တက္ခြသည္။ ဂါဝန္ရွည္ကိုပင္ မခြၽတ္။ ခါးအထိလိပ္တင္ကာ မသည္။ ပင္တီကိုလည္း အျပင္ေရာက္ေအာင္ ဆြဲမခြၽတ္ဘဲ ေျခေထာက္ဖ်ားအထိ ေရာက္ေအာင္သာ လိပ္ခ်သည္။ ၿပီးရင္ေတာ့ လီးဒစ္ဖ်ားကို ကိုင္ကာ ေစာက္ပတ္ဝႏွင့္ေတ့ကာ ဖိခ်လိုက္သည္။

“အင့္…… အင့္…….. “

“အီး…. မႏြယ္……“

ႏွစ္ဦးစလုံး၏ ႏႈတ္ဖ်ားမွ ညည္းသံသဲ့သဲ့ထြက္သည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အလ်င္လိုေနသည္ မသိ။ ဖိခ်လိုက္သည့္အားက အေတာ္ျပင္းသည္။ တစ္ခ်က္တည္းႏွင့္ပင္ လီးတန္တစ္ဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေစာက္ေခါင္းထဲ တိုးဝင္သည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ကိုယ္ကိုအသာ ေနာက္သို႔လွန္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္ပစ္ကာ စိုးဝင္း၏ အနည္းငယ္ႂကြေနေသာ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို လက္ျဖင့္ေထာက္သည္။ တင္းတင္းပင္ဖိကာ အားယူရင္းဆတ္ခနဲ ထိုင္ခ်သည္။

“ျဗစ္…. ျဗစ္…. ဒုတ္…..“

“အင့္…. အင့္…… အီး….. အီး…..မႏြယ္….“

ဒီတစ္ခ်ီတြင္ေတာ့ လီးတန္ႀကီးသည္ အဆုံးထိပင္ ဝင္ေရာက္သြားေလသည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ ဖြင့္ထြားေသာ တင္ပါးႀကီးမ်ားသည္ စိုးဝင္း၏ ဆီးစပ္ႏွင့္ အိခနဲေနေအာင္ပင္ ထိသည္။ ေစာက္ေခါင္းတစ္ခုလုံးလည္း ေနရာလြတ္မရွိေအာင္ လီးတန္ႀကီးႏွင့္ ျပည့္ၾကပ္သြားသည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ကာမအရွိန္ေၾကာင့္ပဲလား မသိ။ မ်က္စိကို မွိတ္ကာထားသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေလးကေတာ့ မဟတဟ ျဖစ္ကာ တအင့္အင့္ ျဖစ္ေနသည္။ သူမသည္ ခ်က္ခ်င္းေတာ့ မလႈပ္ရွား။ ဝတ္လာသည့္ ဂါဝန္ရွည္၏ ေနာက္ေက်ာက ဇစ္ကို လွမ္းဆြဲကာ ျဖဳတ္သည္။ ဇစ္ျပဳတ္သြားသည္ႏွင့္ ဂါဝန္အေပၚဘက္ကို ပုခုံးကေန ေလွ်ာခ်သည္။

ဘရာစီယာေလးက မလုံ႔တလုံ စီးေႏွာင္ထားသည့္ သားျမတ္အစုံသည္ အခန္းမီးေရာင္ေအာက္တြင္ထင္းထင္းလင္းလင္း ေပၚထြက္လာသည္။ နဂိုကတည္းက ႏို႔အုံထြားသည့္အျပင္ စိုးဝင္းကေကာင္းေကာင္းဆြဲေပးထားသျဖင့္ သူမ၏ ႏို႔ေတြသည္ ေတာ္ေတာ္ပင္ႀကီးေနေလၿပီ။ သေဘၤာသီး ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္လုံး အ႐ြယ္ေလာက္ပင္ ထြားေနေလၿပီ။ ေအာက္ခံ အနီေရာင္ဇာဘရာေလးအတြင္းကေန ႂကြႂကြ႐ြ႐ြရွိေနသည္။

ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ စိုးဝင္းကို အခုထက္ထိ ဘာစကားမွ မေျပာ။ အေစာပိုင္းတုန္းက လီးတန္ႀကီးကိုအကုန္သြင္းဖို႔ အားယူလိုက္သည့္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို အသာျပန္မကာ သူမ၏ႏို႔ေတြကို ကိုင္သည္။ သူမဘာသာသူမ ဘရာေပၚကေန စုကိုင္ကာ ဆုပ္နယ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ေတာ့ ကိုယ္ကို ေရွ႕ကိုအနည္းငယ္ကိုင္းကာ ႂကြသည္။ ေစာက္ပတ္ထဲတြင္ အျပည့္အသိပ္ျဖစ္ေနေသာ လီးတန္ႀကီးသည္ အနည္းငယ္ ကြၽတ္ထြက္သည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေနာက္ကိုျပန္ထိုင္သည္။ လီးအရင္းႏွင့္ မို႔အိေနေသာ ေစာက္ပတ္ႀကီးသည္ ဖတ္ခနဲ ျပန္ဆုံမိသည္။ တင္းၾကပ္အိေထြးေသာ အထိအေတြ႕ကို ႏွစ္ဦးစလုံး ခံစားရသည္။

စိုးဝင္းသည္ အသာကိုယ္ကို မတ္ကာထသည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ ယိမ္းခါစျပဳေနၿပီ ျဖစ္သည့္ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးဆီသို႔ လက္ကိုလွမ္း၏။ ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ လက္ေတြကို ဆြဲဖယ္ကာ လုံးက်စ္မို႔ေမာက္ေနေသာရင္သားႏွစ္မြာကို ဖိကိုင္ကာ ဆုပ္နယ္သည္။ ႏို႔ႀကီးမ်ားကလည္း အိစက္ေနရာ စိုးဝင္း၏ လက္ထဲတြင္ ဇိခနဲဇိခနဲေနေအာင္ပင္ အရသာရွိလွသည္။

ႏြယ္ႏြယ္သည္ စိုးဝင္းလက္က သူမ၏ႏို႔ေတြအေပၚကို ေရာက္အလာတြင္ေတာ့ ေနာက္ကဘရာခ်ိတ္ကို ျဖဳတ္ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ စိုးဝင္း၏ ရင္ျပင္က်ယ္ႀကီးေပၚကို ေထာက္ကာ တင္ပါးႀကီးကို ေျမႇာက္ကာႂကြကာျဖင့္ စေဆာင့္ေပးသည္။ ေဆာင့္ခ်က္ေတြက အေတာ္ပင္ အရွိန္ျပင္းသည္။ စိုးဝင္းေတာင္ ေအာက္ကေန အီးခနဲေနေအာင္ ခံရသည္။ မသိရင္ျဖင့္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္က မိန္းမတစ္ေယာက္ကို တက္ေဆာင့္ေနသလိုဟုပင္ ထင္ရမည္။

ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ ေစာက္ပတ္သည္ အရည္ေတြေတာ္ေတာ္ပင္ ႐ႊဲေနသည္။ စိုးဝင္း၏လီးတန္ အဝင္အထြက္တြင္ ေအာက္သို႔ပင္ စီးက်သည္။ ႏွစ္ဦးသား အဂၤါစပ္မ်ား ထိစပ္ရာေနရာတြင္ အနည္းငယ္ပင္ ခြၽဲက်ိက်ိျဖစ္လာသည္။ စိုးဝင္းသည္ မ်က္စိကေလးမွိတ္ကာ အံႀကိတ္၍ ေဆာင့္ေနသည့္ မႏြယ္ကို နားမလည္သလိုပင္ ၾကည့္သည္။ ဘာမွန္းညာမွန္း မသိေသာ္လည္း တစ္ခုခုေတာ့ ထူးျခားေနသည္ဆိုတာေတာ့ သိသည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏ဒုတ္တစ္ေလွ်ာက္ကို ျပဳတ္တူႏွင့္ ညႇပ္ထားသလို ျဖစ္ညႇစ္ထားသည့္ အထိအေတြ႕တြင္ ေလာေလာဆယ္ ဘာမွမေမးအား။ အီစိမ့္တက္လာသည့္ ကာမအရသာကိုသာ မက္မက္ေမာေမာ ခံစားေနမိ၏။ အားမာန္အျပည့္ျဖင့္ တိုးဝင္ျပန္ထြက္ျဖစ္ေနေသာ လီးတန္ႀကီးတစ္ေလွ်ာက္ရွိ ေသြးေၾကာေတြသည္လည္း တဆတ္ဆတ္ပင္ လႈပ္ကာလာသည္။

“ေဆာင့္… ေဆာင့္…. မႏြယ္… ေကာင္းလိုက္တာ…“

“အင့္… အင့္…… စြိ….စြိ…..“

ႏြယ္ႏြယ္ေအးကလည္း ေနာက္က က်ားလိုက္ခံရသလိုပင္ အဆက္မျပတ္ ေဆာင့္သည္။ ဖင္ႀကီးပင့္ႂကြလိုက္ ျပန္ပစ္ခ်လိုက္ႏွင့္ မီးကုန္ယမ္းကုန္ က်ဲေနသည္။ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာလာသည္ႏွင့္ အမွ် စိုးဝင္းႏွင့္ ႏြယ္ႏြယ္သည္ ကာမပန္းတိုင္ကို ေရာက္ခါနီးလို႔ထင္သည္။ တအင္းအင္း တအီးအီးႏွင့္ပင္ ျဖစ္လာၾကသည္။ ဖိႀကိတ္ကာ ေဆာင့္ေနသည္ကလည္း မီးပြင့္မတတ္ပင္။

ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ျမင္း႐ိုင္းမေလးပမာ တကိုယ္လုံး တုန္ရီကာေနသည္။ ရွည္လ်ားလွေသာ ဆံႏြယ္ေလးေတြသည္ သူမ၏ လႈပ္ရွားမႈႏွင့္အတူ ရမ္းခါကာ ေနသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ သူမ၏ကာမခိုးေဝေနသည့္ လွပသည့္ မ်က္ႏွာေလးကိုပင္ ဖုံးကာသြားသည္။ ခနအၾကာတြင္ေတာ့ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ေစာက္ပတ္တစ္ခုလုံး ဖ်င္းကနဲ ဖ်င္းကနဲ ျဖစ္လာသည္။ အရွိန္ျဖင့္ တင္ပါးႀကီးကို တဟုန္ထိုးဖိခ်လိုက္ကာ ျပန္မထေတာ့။ တဆတ္ဆတ္ႏွင့္ အတြင္းသားမ်ား လႈပ္ခါကာ ေစာက္ရည္ေတြ ပန္းထုတ္လိုက္ေတာ့သည္။ တခ်ိန္တည္းလိုလိုပင္ စိုးဝင္းသည္လည္း လီးတန္ႀကီးတစ္ခုလုံး ထူပူသြားၿပီး က်ဥ္ကနဲ က်ဥ္ကနဲ စိမ့္တက္ကာ သုတ္ရည္ေတြကို ပန္းထုတ္မိသည္။ ႏွစ္ဦးသား အၿပီးခ်င္းဆုံကာ ေလာကႀကီးႏွင့္ ေခတၱခဏေတာ့ အဆက္ျပတ္သြားရွာသည္။

“မႏြယ္ ေျပာစရာ ရွိတယ္….“

ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ဂါဝန္ကို ေနရာတက်ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ဝတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ သူမ၏ ဆလင္းဘက္အိတ္ေလး တင္ထားသည့္ စားပြဲဆီသို႔ သြားသည္။ အိတ္ကို ေကာက္ယူကာ စိုးဝင္းဆီသို႔ ျပန္ေလွ်ာက္လာသည္။ စိုးဝင္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ အခုထက္ထိ အဝတ္အစားမဝတ္ရေသး။ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကို ေမြးပြေစာင္ျဖင့္ပတ္ကာ ကုတင္ေနာက္တြင္မွီကာ ထိုင္ေနသည္။

“ဘာေျပာစရာရွိလို႔လဲ.. မႏြယ္…။ မႏြယ္.. ဒီေန႔ ေတာ္ေတာ္ထူးျခားေနတယ္…။ ဘာလဲ.. ေမာင့္ကို စိတ္ေကာက္ေနတာလား….“

“မဟုတ္ဘူး… ေမာင္စိုး..။ မႏြယ္… ေမာင္စိုးကို ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ေကာက္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး…“

“ဘယ္လို…မႏြယ္… ေမာင္ နားမရွင္းဘူး… ဘာျဖစ္ေနတာလဲ .. မႏြယ္….“

စိုးဝင္းသည္ ႏြယ္ႏြယ္ေအးက သူ႔ကို ေမာင္ဟု မေခၚဘဲ ေမာင္စိုးဟု ေျပာင္းအေခၚတြင္ေတာ့ တုန္လႈပ္သြားသည္။ တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုပဲထင္ကာ ျမန္ျမန္ပင္ ေမးလိုက္သည္။

“ေမာင္စိုး… နားမရွင္းရင္… ဒီ ဓါတ္ပုံကို အရင္ၾကည့္လိုက္ေလ…။ မင္း သေဘာေပါက္သြားမွာပါ…“

ႏြယ္ႏြယ္သည္ စလင္းဘတ္ထဲကေန စကၠဴအိတ္ကေလး တစ္အိတ္ကို ဖြင့္ကာ အထဲကေန ဓါတ္ပုံတစ္ပုံကို ထုတ္ကာေပးလိုက္သည္။ စိုးဝင္းသည္ လက္ထဲေရာက္လာေသာ ဓါတ္ပုံကို ၾကည့္လိုက္သည္ႏွင့္ ေခါင္းနပန္းႀကီးသြားသည္။

“မႏြယ္… ဒါ ဒါ…“

“ဟုတ္တယ္… အဲဒါ မႏြယ္ရဲ႕ အရင္ရည္းစားနဲ႔ ႐ိုက္ထားတဲ့ ပုံပဲ….“

စိုးဝင္းသည္ သူ႔ေရွ႕ရွိ ဓါတ္ပုံကို မယုံႏိုင္သလိုပင္ ျပန္ၾကည့္သည္။ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးႏွင့္ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္သည္ ကုတင္တစ္ခုေပၚတြင္ ေပြ႕ဖက္ကာ ရွိေနၾကသည္။ ဟုတ္သည္။ ဘယ္လိုမွမမွားႏိုင္စရာပင္။ မႏြယ္မွ မႏြယ္ပင္။

ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ဘယ္သူမွန္းမသိသည့္ အမ်ိဳးသားတစ္ဦး၏ ရင္ခြင္တြင္ ႏြဲ႕ႏြဲေလးမွီကာ ရွိေနသည္။ ပို၍ဆိုး႐ြားသည့္အခ်က္က သူမကိုယ္တြင္ အဝတ္ဆို၍ အတြင္းခံေလးမ်ားသာ ရွိျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္ဖက္ေယာက်္ားသားကလည္း အဝတ္ေတြမရွိဘဲ အတြင္းခံေဘာင္းဘီေလးႏွင့္သာ။ ေဆးသားက ေကာင္းလို႔ထင္သည္ စိုးဝင္းမက္ေမာသည့္ မႏြယ္၏ အလွအပေတြကို ျပတ္ျပတ္သားသားပင္ ျမင္ေနရသည္။

“မ….မႏြယ္…သူ…မႏြယ္…တို႔က… “

“ဟာ..ဘာေတြလဲ…မႏြယ္ရယ္…..“

“ဟုတ္တယ္… ေမာင္စိုး….။ သူက မႏြယ္ရဲ႕ ဦးဆုံးခ်စ္သူပဲ…။ မႏြယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူျဖစ္ၿပီး သိပ္မၾကာဘူး အဆုံးစြန္ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္..။ ေျပာရရင္ေတာ့ .. မႏြယ္ ရွက္ပါတယ္….။ မႏြယ္.. သူ႔ရဲ႕ အျပဳအယုေတြကို တန္းတန္းစြဲခဲ့တယ္…..။ ဒါေပမယ့္…. ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မႏြယ္တို႔ စကားအႀကီးအက်ယ္ မ်ားခဲ့ၾကတယ္…။ သူလည္းပဲ .. စိတ္ဆိုးၿပီး ႏိုင္ငံျခားထြက္သြားခဲ့တယ္…..“

ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ စကားစကို ခနျဖတ္ကာ စိုးဝင္းကို ၾကည့္သည္။ သူ႔ကို နားမလည္ႏိုင္စြာ ျပန္ၾကည့္ေနသည့္ စိုးဝင္း၏ မ်က္ဝန္းေတြကိုေတြ႕မွ သူမ၏ စကားစကို ဆက္သည္။

“တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့.. ဟိုတစ္ေန႔က… သူ႔ကို ျပန္ေတြ႕တယ္….။ သူကလည္း… မႏြယ္ကို .. သံေယာဇဥ္ .. မကုန္ေသးဘူးတဲ့….။ အရင္လို ခ်စ္ၿမဲပါတယ္…။ အဲဒါနဲ႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္.. မႏြယ္ ျပန္လက္ခံလိုက္တယ္… “

“ဒီေတာ့…ေမာင္စိုး… မႏြယ္တို႔ ႏွစ္ေယက္.. ဇာတ္လမ္းကို ဒီမွာတင္ ရပ္လိုက္တာ ေကာင္းမယ္….။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း …. ေမာင္စိုး စိတ္ေက်နပ္ေအာင္.. မႏြယ္ ေနာက္ဆုံးခ်စ္ေပးလိုက္တာပဲ….“

“ဟာ..ဗ်ာ…မႏြယ္…..ေမာင္….အဲ….“

စိုးဝင္း၏ရင္သည္ ဟာခနဲ ျဖစ္သာည္။ သူ႔ခင္မ်ာ ဘာကို ခံစားရမွန္းမသိ ျဖစ္သည္။ ရင္ႏွင့္အမွ် ခ်စ္ရသည့္ မႏြယ္၏စကားေတြက သူ႔ကို ဘယ္လိုမွမထင္သည့္ ခံစားခ်က္ေတြကို ျဖစ္ေအာင္ တထိုင္တည္းႏွင့္ ဖန္တီးလိုက္သည္။ ခ်စ္သူကို ဆုံးရႈံးရမည့္ ခံစားခ်က္တြင္ လူလည္က်ခံရသည့္ ခံစားခ်က္က ဆင့္ကာလိုက္လာသည္။ ရင္ထဲတြင္ ဆို႔နင္ေနေသာ္လည္း လည္ပင္းႀကီးရွိ ေသြးေၾကာႀကီးမ်ား ေထာင္လာသည့္တိုင္ေအာင္ေတာ့ သူအံကို တင္းတင္းႀကိတ္ထားသည္။ ဘယ္ကစၿပီး ဘာေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္သည္။ မႏြယ္ႏွင့္ သူဆက္ဆံခဲ့သည့္ အေၾကာင္းအရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြသည္ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ အလိုလိုေပၚလာသည္။ သူမက ဒါေၾကာင့္ သူႏွင့္ ပထမအႀကိမ္တုန္းက ေသြးမထြက္တာကိုး..။ ေနာက္ၿပီးေတြ႕တိုင္း သူ႔အလိုကို မညင္းဘဲ သူမကပင္ အၿမဲတမ္း တက္တက္ႂကြႂကြ ျဖစ္ေနတာကိုး။

“ေမာင္စိုး…မယုံေသးရင္ေတာ့… ဒီမွာ ဓါတ္ပုံေတြ ရွိေသးတယ္….။ မႏြယ္လည္း.. ေမာင္စိုးကို .. အသုံးခ်သလိုျဖစ္တာ.. အားနာပါတယ္…။ မႏြယ္ကို ခြင့္လႊတ္ေပးပါ….“

ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ အဆိုပါစကားကိုေတာ့ မ်က္လႊာေလးခ်ကာ ေျပာခ်င္းျဖစ္သည္။ စိုးဝင္းသည္ မႏြယ္ကကမ္းေပးသည့္ စကၠဴထုတ္ကိုေတာ့ လွမ္းမယူေတာ့ပါ။ အဆိပ္ရွိေသာ ေႁမြတစ္ေကာင္နယ္ စိမ္းစိမ္းႀကီး ၾကည့္ကာေနသည္။

“ေကာင္းၿပီေလ… ေမာင္စိုး ..။ ဘာမွ ေျပာစရာ မရွိရင္ေတာ့.. မႏြယ္ သြားေတာ့မယ္…. “

ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ကုတင္ေပၚကထကာ အခန္းတံခါးဆီသို႔ ေျပးကာ ထြက္သြားသည္။ စိုးဝင္းသည္ လက္ထဲက ဓါတ္ပုံေလးကို ၾကည့္ကာ ငိုင္ေနလို႔ထင္သည္။ ေျပးထြက္သည့္ ႏြယ္ႏြယ္သည္ အခန္းအျပင္ဘက္ မေရာက္ခင္ပင္ မ်က္ႏွာကို လက္ကေလးႏွင့္ အုပ္လိုက္သည္ကို မျမင္လိုက္ရေပ…။ မိန္းကေလးမ်ား အသည္းကြဲရင္ ဘာလုပ္ၾကသည္ကို မသိေသာ္လည္း ေယာက်္ားေလးမ်ား အသည္းကြဲရင္ေတာ့ အရက္ေသာက္ၾကသည္သာတည္း။ စိုးဝင္းလည္း ဤအတန္းအစားတြင္ ပါဝင္သြားသည္။

က်ေနာ္ ၾကားဖူးနားဝရွိသည့္ ေဆးပညာစကားႏွင့္ ေျပာရရင္ေတာ့ အသည္းႏွင့္ အရက္သည္ မတည့္သျဖင့္ အသည္းကြဲသည့္ အရသာကို အရက္ျဖင့္ တိုက္ထုတ္ၾကသည္လားေတာ့ မသိ။

အမွန္က စိုးဝင္းသည္ အသည္းကြဲသည္ဆိုလည္း မမွန္။ ရွင္းျပရခက္သည့္ ခံစားမႈပင္။ ဝမ္းနည္းမႈတြင္ နာက်ည္းမႈက တြဲဖက္ကာပါသည္။ သူ႔ရင္သည္ စို႔နင့္ေၾကကြဲကာ ဘာကိုအလိုမက်မွန္း သိသည့္ ခံစားမႈပင္။ အကယ္၍သာ မႏြယ္ကသာ သူ႔ကို ဒီလိုမ်ိဳး အေထာက္အထား ခိုင္ခိုင္လုံလုံ မျပရင္ျဖင့္ သူသည္ ဘယ္လိုမွ ယုံၾကည္မွာ မဟုတ္ပင္။ အခုေတာ့ ဓါတ္ပုံတစ္ပုံသည္ စကားလုံးေပါင္းမ်ားစြာထက္ တာသြားသည္ဆိုသည့္ စကားကမွန္သည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအး အခန္းထဲကေန ေျပးထြက္သြားၿပီးေနာက္ သူသည္ ဓါတ္ပုံေလးကို မယုံၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ စိုက္ၾကည့္မိသည္။ အခ်ိန္မည္မွ် ၾကာသြားသည္ မသိ။ အခန္းတံခါးေခါက္သံၾကားမွ သူသည္ အသိျပန္ဝင္လာမိသည္။ အစပိုင္းတြင္ေတာ့ မႏြယ္ကမ်ား ျပန္လာသလားေတာင္ ထင္မိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သူထင္သလို မဟုတ္။ inn ရွိ ဧည့္ႀကိဳေကာင္ေလးက အခ်ိန္လြန္သြားေၾကာင္း လာေျပာခ်င္းသာ ျဖစ္ေနသည္။

စိုးဝင္းသည္ လက္ႏွစ္လုံးခန႔္ရွိသည့္ နီညိဳေရာင္ အရည္ေတြထည့္ထားသည့္ ခြက္လွလွေလးကို တရွိန္ထိုး ေမာ့ေသာက္လိုက္သည္။ လည္ေခ်ာင္းထဲတြင္ ပူရွိန္းကာ ဆင္းသြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ နထင္ေတြ ပြင့္သြားမတတ္ ပူထူတတ္သည္။ ေရမေရာရင္ အေသေစာမည္ဟု ေျပာေသာ္လည္း ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သူသည္ နိခ်ည္းပဲ ကစ္ေနသည္မွာ ငါးခြက္ပင္ မကေတာ့ေပ။ စားပြဲထိုးေကာင္ေလးက ေဖာက္ေပးထားေသာ ဆိုဒါပုလင္းသည္ပင္ အရာမယြင္းဘဲ ရွိေနသည္။

“ေတာက္….“

စိုးဝင္းသည္ ေတာက္တစ္ခ်က္ကို ျပင္းျပင္းေခါက္သည္။ စားပြဲေပၚတြင္ တင္ထားေသာ ဓါတ္ပုံေလးကို ေကာက္ကာၾကည့္သည္။

မႏြယ္ရယ္.. လုပ္ရက္လိုက္တာကြယ္….

စိုးဝင္းသည္ အိမ္ထဲကေန အိမ္ျပင္မထြက္တာ သုံးရက္ပင္ ရွိၿပီ ျဖစ္သည္။ ေနမေကာင္းဘူးဟု အေၾကာင္းျပကာ သူအခန္းေအာင္းေနသည္သာ။ သူ႔ကိစၥက ေျပာမေကာင္းသည့္ ကိစၥမို႔ အိမ္ကို ဘာမွရွင္းမျပခ်င္။ အိမ္မွမဟုတ္…။ စိုးဝင္းသည္ အခင္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သည့္ ေဇာ္ရဲကိုေတာင္ မေျပာျပေခ်။ ႐ိုး႐ိုးအသည္းကြဲသည္သာ ဆိုရင္ျဖင့္ သူေျပာျပျဖစ္မည္ ထင္ေသာ္လည္း အခုဟာက လူလည္က်ခံရသလိုျဖစ္၍ သူမေျပာခ်င္းသာ။

ဒါေပမယ့္ ဒီသုံးရက္အတြင္း ေသခ်ာ သူျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း သူ႔အတြက္ ဘာမွ နာစရာမရွိသည္ကို ေတြ႕သည္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ျဖင့္ မႏြယ္က ဒီလိုဖြင့္ေျပာခ်င္းသည္လည္း ခပ္ေကာင္းေကာင္းပင္။ ဒီလိုမွမဟုတ္ဘဲ သူမသိေအာင္ ဟိုေကာင္ႏွင့္ ရႈပ္ေနရင္ သူက ၾကားက အဟားခံ ျဖစ္ေနဦးမယ္။ ေယာက်္ားေလးဆိုတာကလည္း ကိုယ္ကသာ ရႈပ္ခ်င္ရႈပ္မည္ ကိုယ္ႏွစ္ႏွစ္ကာကာႀကိဳက္သည့္ မိန္းကေလးကိုေတာ့ ေျခာက္ျပစ္ကင္းသဲလဲစင္ေစျခင္ၾကသည္မွာ သဘာဝပင္။ စိုးဝင္းလည္း အပါအဝင္သာ။

တစ္ခုဆိုးသည္က သူသည္ မႏြယ္ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္မိသြားျခင္းျဖစ္သည္။ အခ်စ္ဆိုသည္ကလည္း ခက္လွသည္။ ေမွာင္မည္းေနေသာ ညတစ္ညတြင္ ျမက္႐ိုင္းေတာထဲတြင္ လမ္းေလွ်ာက္မိသျဖင့္ ေႁမြတစ္ေကာင္ကို တက္နင္းမိကာ အေပါက္ခံရသလိုမ်ိဳးပင္။ သတိထားမိလိုက္သည့္ အခ်ိန္တြင္ေတာ့ ေႁမြဆိပ္က ျပန႔္ကာ ေသအံ့မူးမူးပင္ ျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။ အခုလည္း စိုးဝင္းသည္ အခ်စ္၏ လွည့္စားမႈတြင္ အႀကီးအက်ယ္ က်ရႈံးကာ ဒီသုံးရက္အတြင္း ေန႔မွန္း ညမွန္းပင္ မသိသည့္ ဘဝကို ေရာက္ခဲ့၏။

ဒီေန႔တြင္မွ အခ်ိန္တိုင္း သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ တဝဲလည္လည္ ျဖစ္ေနသည့္ အေတြးေတြကို ေမာင္းထုတ္ပစ္ရန္ တစ္ေယာက္တည္း ဒီဆိုင္ေလးကို ထြက္လာခ်င္းျဖစ္သည္။ သိပ္ေဝးေဝးေတာ့ မဟုတ္။ ဟိုဘက္တစ္ရပ္ကြက္ေက်ာ္ ေဈးနားက စားေသာက္ဆိုင္ေလး ျဖစ္သည္။ ကားေတာင္ ယူမလာခဲ့။ ေဒါင္က်က် စားပြဲတြင္ တစ္ေယာက္တည္းထိုင္ကာ ဝီစကီတစ္လုံးကို မွာကာ ၿဖိဳေနမိခ်င္းပင္။

ဒီေနရာတြင္ စိုးဝင္း ထပ္မွားသည္ဟု ေျပာရမည္ပင္။ သူက အရက္ေသာက္လိုက္ရင္ျဖင့္ အရာရာကို ေမ့သြားမည္ဟု ထင္သည္။ အမွန္က အရက္ေသာက္လိုက္မွ သူေမ့ခ်င္သည့္ အေၾကာင္းအရာေတြက ထိန္းမရေအာင္ ေပၚလာျခင္းပင္။ ဒါကလည္း အရက္၏ တန္ခိုးပင္။ နဂိုကမွ သုံးရက္အတြင္း ရင္ထဲတြင္ ပိတ္ေလွာင္ထားသမွ်သည္ အခုေတာ့ ေပါက္ကြဲခ်င္လာသည္။

“ဆရာ…. ဆိုင္ပိတ္ေတာ့မယ္….“

စိုးဝင္းသည္ ငွဲ႔ထားေသာ ေနာက္ထပ္အရက္တစ္ခြက္ကို အရင္ေမာ့ေသာက္လိုက္ၿပီးမွ အနားကို မရဲတရဲ ကပ္လာသည့္ စားပြဲထိုးေကာင္ကေလးကို ၾကည့္သည္။ ကမ္းေပးလိုက္သည့္ ေဘလ္စာ႐ြက္ကိုလည္း အသာငုံ႔ၾကည့္၏။

“ေဟ့ေကာင္.. မင္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း…. မင္းလက္ကို … ငါၾကည့္မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္…“

စားပြဲထိုးေကာင္ေလးသည္ စိုးဝင္းကို ၾကည့္ေနရင္း ဒီလူေတာ့ ေတာ္ေတာ္မူးေနၿပီဟု တြက္လိုက္သည္။

“ေနဦး… မင္းတို႔ဆိုင္က ပိတ္တာ ေစာလွခ်ည္လား… ငါ့လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတာင္ ဒီအခ်ိန္မပိတ္ေသးဘူးကြ… ေအ့…“

စိုးဝင္း၏ စကားေတြသည္ အေတာ္ပင္ အာေလးလွ်ာေလး ျဖစ္ေနသည္။ မနည္းပင္ ေျပာယူရသည္။

“ည ၁၂ နာရီ ထိုးေနလို႔ပါ ဆရာ….။ က်ေနာ္တို႔ ဆိုင္က ပိတ္ေနၾကမို႔ပါ…“

စိုးဝင္းသည္ လူမွန္းသူမွန္း မသိေအာင္ မူးေနေသာ္လည္း အသိစိတ္ေတာ့ နည္းနည္းေလး က်န္ေနေသးသည္။ ဘာမွထပ္မေျပာေတာ့ဘဲ အက်ႌအိပ္ထဲႏႈိက္ကာ ေထာင္တန္တစ္အုပ္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။

“ပိုတာ… ျပန္အမ္းမေနနဲ႔…မင္းယူလိုက္…“

“ေက်းဇူးပဲ ဆရာ…။ ဆိုက္ကားျဖစ္ျဖစ္ ငွားေပးရမလား ဆရာ…“

“ေဟ့ေကာင္…. ငါ ေယာက်္ားကြ… လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္တယ္….. မင္း လွ်ာရွည္မေနနဲ႔….“

စိုးဝင္း၏ မာန္ပါပါ စကားတြင္ေတာ့ စားပြဲထိုးေကာင္ကေလးသည္ ဘာမွမေျပာေတာ့။ ယိုင္တိယိုင္တိုင္ႏွင့္ ထကာ ထြက္သြားသည့္ စိုးဝင္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ရေအာင္ ေဘးကိုကပ္ကာ လမ္းဖယ္ေပးလိုက္သည္။ ျမင္ေနၾကမို႔ သူ႔အတြက္ေတာ့ ဒါက အထူးအဆန္းမဟုတ္ေခ်။ ထူးဆန္းသည္က စိုးဝင္းပင္..။ သူသည္ အရက္မူးေနေသာ္လည္း လမ္းေဘးတြင္ ထိုးလဲသြားေလာက္ေအာင္ေတာ့ အေျခအေနမဆိုး။ ယိုင္တိယိုင္တိုင္ႏွင့္ပင္ ေလွ်ာက္လာမိသည္။ ဒါေပမယ့္ ေျခလွမ္းေတြ ဘယ္ကိုဦးတည္မွန္းမသိ။ သတိရလို႔ ေဘးဘီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရွ႕သို႔ပင္ ေရာက္ေနေခ်ၿပီ။

စိုးဝင္းသည္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ေတြေတြႀကီး ေငးၾကည့္မိေနသည္။ အေစာပိုင္းကာလေတြတုန္းက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရတာ ေပ်ာ္ခဲ့သေလာက္ အခုေတာ့ သူသည္ ဒီေနရာကို မလာခ်င္ ျဖစ္ေနသည္။ ဒါကိုေတြးမိသည္ႏွင့္ သူ၏ မ်က္စိသည္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ေက်ာ္ကာ တစ္ဖက္ကို ေငးမိသည္။ မရည္႐ြယ္ဘဲႏွင့္ ေျခလွမ္းေတြကို အလိုလို လွမ္းမိသည္။

ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ေသးေခ်။ အမွန္ကို ေျပာရရင္ျဖင့္ အိပ္ခ်င္စိတ္လည္း မရွိေခ်။ အိပ္ယာေပၚတြင္ ဒီအတိုင္းသာ လွဲေနမိသည္။ ေမာင့္အေပၚ သူမျပဳမူမိသည့္ အျဖစ္သည္ မွားမ်ားမွားသြားသလားဟု စဥ္းစားမိတာက အႀကိမ္ေပါင္းမနည္းေတာ့ပင္။ ေတာ္ၾကာေန သူမ ထင္ထားသလို ျဖစ္မလာရင္ျဖင့္ သူမ အသည္းကြဲသည္သာလွ်င္ အဖတ္တင္ေတာ့မည္။

အိပ္မရသူအတြက္ေတာ့ ညတာသည္ ရွည္လြန္းလွေပသည္။ ဒီေန႔မွ အိမ္တြင္ သူမႏွင့္ ညီမေလးႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိေနသည္။ အေမႏွင့္ အေဖက သူတို႔ကိုးကြယ္သည့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ မိုးကုတ္တရားစခန္းဖြင့္၍ စခန္းဝင္ေနၾကသည္။ အေစာပိုင္းတုန္းက သူမေတာင္ လိုက္ဝင္ရင္ ေကာင္းမလား စဥ္းစားေသးသည္။ ညီမေလးက စာေမးပြဲေျဖဖို႔ နီးေနတာက တေၾကာင္း… ဆိုင္တြင္လည္း လူစားမရွိသည္က တေၾကာင္းမို႔ သူမ က်န္ေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ သြယ္သြယ္၏ က်န္းမာေရး အေျခအေနကလည္း လူတစ္ေယာက္ရွိမွ ျဖစ္မွာ…။ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ စိတ္ထင္လို႔လား မသိ။ အိမ္ေရွ႕က ေခၚသံလိုလို ၾကားသည္။

“မႏြယ္…..မႏြယ္….. တံခါး ဖြင့္ပါဦး……“

“ဂ်ဳန္း…… ဂ်ဳန္း……. ဂ်ဳန္း……. မႏြယ္….. ေမာင္ပါ……“

ဟင္….ေမာင္….. သူ႔အသံ။ ႏြယ္ႏြယ္ေအး ရင္ေတြသည္ ထိန္းခ်ဳပ္မရေအာင္ တုန္ခါသြားသည္။ စကၠန႔္ပိုင္းအနည္းငယ္မွ် သူမ၏ ကိုယ္တြင္းရွိ ေသြးေၾကာမ်ား ရပ္တန႔္သြားသလို ခံစားရသည္။ သူမက မလႈပ္မယွက္ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း အိမ္ေရွ႕က ေခၚသံေတြကမူ မရပ္မနား ေပၚထြက္ေနသည္။ တေျဖးေျဖးႏွင့္လည္း က်ယ္ေလာင္လာသည္။

“မႏြယ္ေရ….. မႏြယ္… တံခါးဖြင့္ပါဦး…… ဒီမွာ… ေမာင္ အသည္းေတြ ကြဲေနၿပီ….“

“မႏြယ္….“

သြယ္သြယ္သည္ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာမွ နားထဲတြင္ ေအာ္သံလိုလို ေခၚသံလိုလို ၾကားရ၍ ျဖတ္ခနဲ ႏိုးလာသည္။ အသာနားစြင့္လိုက္သည္တြင္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕ဘက္က ေအာ္ေခၚေနသံကို ၾကားရသည္။ ဟင္… အစ္ကိုစိုးအသံပါလား…။

“မမ… မမ. ….ႏိုးေနလား….. အစ္ကိုစိုး… ေခၚေနတယ္….“

“အင္း….. သြယ္သြယ္…..“

ႏြယ္ႏြယ္သည္ အဲဒီေတာ့မွ အိပ္ယာကေန လူးလဲထသည္။ အခုေနမွ ထြက္မေတြ႕ရင္ သူမတို႔အေၾကာင္းက တစ္ရပ္ကြက္လုံး သိေတာ့မည္။ အဝတ္အစားကို အနည္းငယ္ ဆန႔္ဆန႔္ျပန႔္ျပန႔္လုပ္ကာ အျပင္ဘက္ကို ထြက္လာခဲ့သည္။ စိုးဝင္းသည္ ၿခံဝန္းသံပန္းတံခါးကို အားရပါးရ ဆုပ္ကိုင္ကာ ေအာ္ေနရာမွ အိမ္ေရွ႕က မီးေရာင္ေလး ျဖတ္ခနဲ လင္းသြားသည္တြင္ေတာ့ ေအာ္တာရပ္သည္။ သူထင္သည့္အတိုင္းပင္ အိမ္ေရွ႕တံခါးမႀကီးပြင့္ကာ မႏြယ္တစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္လာသည္ကို ေတြ႕သည္။ သူ႔ႏွလုံးသားက ေခၚသံကို ၾကားသြားသည္ထင္သည္။

“ေခ်ာက္….“

စိုးဝင္းသည္ သံပန္းတံခါးပြင့္သြားသည္ႏွင့္ မႏြယ္ကို ေျပးဖက္သည္။ သို႔ေသာ္ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ သူဖက္သည္ကို မခံ။ သူ႔ကို ျပန္တြန္းထုတ္လိုက္သည္။ ပုံမွန္အခ်ိန္ဆို လြယ္မယ္မထင္ေသာ္လည္း အခုေတာ့ စိုးဝင္းက ေတာ္ေတာ္မူးေနသည္မို႔ ႏြယ္ႏြယ္ေအး တြန္းအထုတ္တြင္ ယိုင္ထြက္သြားသည္။

“ေမာင္စိုး… မင္း အရက္ေတြ ေသာက္လာတယ္….. “

“မႏြယ္ကလည္း.. အသည္းကြဲ အရက္ေသာက္တာ .. ဘာဆန္းလဲ…။ ေမာင့္ဘာသာ ဘာျဖစ္ျဖစ္ .. မႏြယ္ ပူစရာမလိုပါဘူး…. ေအ့…“

ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ စိုးဝင္း၏ ပုံကိုၾကည့္ၿပီး ရင္ထဲတြင္ နင့္ခနဲ ျဖစ္သည္။ မ်က္ရည္ေတြ ေဝ့မတက္လာေအာင္ မနည္းပင္ ထိန္းထားရသည္။ အားတင္းကာ..

“ေအး… မႏြယ္နဲ႔ေတာ့ မဆိုင္ဘူးဆိုတာ သိတယ္…။ တကယ္ဆို ေမာင္စိုးနဲ႔ တို႔နဲ႔က ဘာမွမဆိုင္ေတာ့ၿပီပဲ….။ မင္းကေရာ.. ဘာအေၾကာင္းနဲ႔ လာေအာ္ေနရတာလဲ…။ မင္း ျပန္ရင္ေကာင္းမယ္….“

“က်ေနာ္… က်…ေနာ္…ေမာင္….. အာ… မ ျပန္..ဘူးဗ်ာ…..။ မႏြယ္…ကို …. ခ်စ္ၿပီးမွ… ျပန္မယ္…“

“ေမာင္ စိုး…. မင္း …မမိုက္႐ိုင္းနဲ႔ေနာ္….“

ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ စိုးဝင္းက သူ႔ကို လွမ္းဆြဲကာ ဖက္လိုက္သည္တြင္ေတာ့ အတင္းပင္ ႐ုန္းသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ စိုးဝင္းသည္ မိမိရရ ဖမ္းဆြဲထားလို႔လား မသိ။ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္။ ႐ုန္းကန္ေနေသာ သူမ၏ မ်က္ႏွာႏွင့္ စိုးဝင္းသည္ တေျဖးေျဖး နီးလာသည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ အံကို တင္းတင္းႀကိတ္လိုက္သည္။

“ဖ်န္း….“

“ဟာ….. မမ….အစ္ကိုစိုး….“

“မ….မႏြယ္…..“

စိုးဝင္း၏ ပါးတစ္ဖက္သည္ ပူထူတက္သြားသည္။ အရက္ေၾကာင့္ တကိုယ္လုံး ပူေႏြးေနေသာ္လည္း ပါးျပင္ေပၚ အပူဓါတ္က ဖုံးကာလႊမ္းသြားသည္။ ဒါ့အျပင္ အ႐ိုက္ခံလိုက္ရသည့္ ပါးထက္ ရင္ဘတ္ထဲကေန စစ္ကနဲ နာလာသည္။

“မႏြယ္…မင္း…. ဟာ..ဗ်ာ…..“

“ဝုန္း….“

စိုးဝင္းသည္ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကာ သံပန္းတံခါးကို ထိုးသည္။ လက္က ေအာက့္ခနဲတက္သြားမွ ႏွလုံးသားက နာက်င္မႈသည္ ေခတၱခဏ ေလ်ာ့ပါးသြားသည္။ မႏြယ္ကို စိမ္းစိမ္းႀကီး ၾကည့္သည္။ ဘာမွ မေျပာေတာ့ဘဲ ဆတ္ကနဲ ယိုင္တိုင္တိုင္ႏွင့္ လွည့္ထြက္သြားသည္။

“အစ္ကို…. အစ္ကို စိုး….ဟာ…“

သြယ္သြယ္သည္ စိတ္ပူစြာျဖင့္ စိုးဝင္းေနာက္သို႔ ေျပးလိုက္သည္။ စိုးဝင္း၏ လက္ေမာင္းကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။

“အစ္ကိုမူးေနတယ္…. သြယ္သြယ္လိုက္ပို႔မယ္….“

စိုးဝင္းသည္ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ေနရာမွ အသာ သြယ္သြယ့္ကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ သူ႔ကို အၾကင္နာေတြအျပည့္ႏွင့္ ၾကည့္ေနသည့္ မ်က္ဝန္းတစ္စုံကို ေတြ႕သည္။

“ရတယ္… သြယ္သြယ္… အစ္ကို ျပန္ႏိုင္တယ္…။ အစ္ကို မွားသြားတယ္…။ မခ်စ္သင့္တဲ့သူကို ခ်စ္မိတယ္…။ မႏြယ္ကို ေျပာလိုက္ပါ…။ အစ္ကို႔ေၾကာင့္.. စိတ္အေႏွာင့္အယွက္… မျဖစ္ေစရပါဘူးလို႔…..။ သြယ္သြယ္လည္း.. ဝင္ေတာ့….။ ညီမ အိပ္ေရးပ်က္ေနမယ္…။ စာေမးပြဲလည္း ေျဖရဦးမွာ မွတ္လား…“

စိုးဝင္းသည္ ေနာက္ဆုံးစကားကိုေတာ့ တကယ္ကို စိုးရိမ္စြာႏွင့္ ေျပာမိျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔ကို အခုထက္ထိ ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ သြယ္သြယ္၏ လက္ကေလးကို လွမ္းကာထပ္ကိုင္လိုက္သည္။ သြယ္သြယ္ကေတာ့ အမႈမဲ့မို႔ စိုးဝင္းက သူမလက္ကေလးကို ကိုင္လိုက္သည္ကို သတိမထားမိ..။ သြယ္သြယ္က သတိမထားမိေသာ္လည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြေတြႀကီးၾကည့္ေနသည္ ႏြယ္ႏြယ္ကမူ ဒါကိုျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္သြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ခ်ာကနဲ လွည့္ကာ အိမ္ဘက္ကို ေျပးသြားသည္။ စိုးဝင္းႏွင့္ သြယ္သြယ္သည္ ဒါကို သတိမမူမိေခ်။

“ဪ.. အစ္ကိုရယ္….။ သြယ္သြယ္… စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ။ မမကလည္း …တအားလြန္တာပဲ…။ အစ္ကို႔မွာ ဘာအျပစ္မွလည္း မရွိဘဲနဲ႔….“

သြယ္သြယ္သည္ ခပ္တိုးတိုးေလး ညည္းကာ စိုးဝင္းနားက ခြာလိုက္သည္။ စိုးဝင္းသည္ အလိုက္သင့္ပင္သူမ၏ လက္ကေလးကို လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ သြယ္သြယ္၏စကား ဘာမွမွတ္ခ်က္ မျပဳေတာ့ဘဲအိမ္ဘက္ဆီသို႔သာ ေလွ်ာက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ထူးဆန္းစြာပင္ သူ႔ရင္သည္ အနည္းငယ္ ေအးျမေနသည္ဟု ခံစားေနရသည္။

—————————————

“ေက်းဇူးပဲေနာ္… ႐ုပ္ရွင္လိုက္ျပတာ….။ သြယ္သြယ္က ဒီကားကို ႐ုံမွာၾကည့္ခ်င္ေနတာ….“

“မဟုတ္တာ…. သြယ္သြယ္ကလည္း.. အစ္ကိုကေတာင္ ေက်းဇူးတင္ရမွာ….။ ေနာက္ၿပီး မနက္ျဖန္ သြယ္သြယ့္ေမြးေန႔မွတ္လား…။ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္လို႔ သေဘာထား… အ ..ဟီး…“

“ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ကလည္း…. ဒါပဲလား…..“

စိုးဝင္းသည္ ႐ုတ္တရက္ေတာ့ သြယ္သြယ္၏ အေမးကို မေျဖမိ။ ခ်စ္စရာေကာင္းဖြယ္ အၿပဳံးေလးႏွင့္ သူ႔ကိုၾကည့္ေနသည့္ သြယ္သြယ္ကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ဒီေန႔မွ သြယ္သြယ္သည္ ေတာ္ေတာ္လွေနသည္။ ရင္ဘပတ္တြင္ ေဖာင္းပြအဖတ္ဖတ္ရွိသည့္ လက္ျပတ္ဘေလာက္စ္ေလးကို ဝတ္ထားသည္။ ေအာက္တြင္ေတာ့ ေပါင္ခြဲထမိန္စကပ္ႏွင့္ ခါးမေရာက္တေရာက္ ရွည္ေနသည့္ ဆံႏြယ္ေလးေတြကိုေတာ့ သိမ္းကာ အေရွ႕ဘက္တြင္ စုကာခ်ထားသည္။ ဝတ္ထားသည္ အဝတ္ေတြကပဲ သူမ၏ ကိုယ္တိုင္းႏွင့္ကြက္တိ ျဖစ္ေနလို႔လား မသိ။ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ကာ ျမင္သူတကာ ေငးေလာက္ေနသည္။

သြယ္သြယ္ႏွင့္ စိုးဝင္းသည္ အေတာ္ပင္ ခင္မင္ေနၾကေလၿပီ။ တိတိက်က်ေျပာရရင္ျဖင့္ စိုးဝင္း ပါးအ႐ိုက္ခံလိုက္ရသည့္ ညကေနစ၍ဟု ေျပာရမည္ ျဖစ္သည္။ မႏြယ္၏ လက္ဝါးခ်က္က အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ျဖင့္ စိုးဝင္းအတြက္ တန္ဖိုးရွိလွသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူ႔ရင္ထဲက ငုတ္ကို ဆြဲႏႈတ္သြားေသာေၾကာင့္ပင္။ စိုးဝင္းသည္ ရင္ထဲတြင္ နာက်င္ေနေသာ္လည္း ေနာက္တစ္ေန႔မွစ၍ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ျပန္ထိုင္သည္။ ကိုမိုးႀကိဳးတို႔က သူတစ္ခုခု ထူးျခားေနသည္ကိုသိ၍ အတင္းေမးေသာ္လည္း သူက ဘာမွမေျပာ။ အမွန္ဆိုရင္ သူတို႔လည္း မႏြယ္ႏွင့္ သူ၏ အေၾကာင္းကို သိသည္ မဟုတ္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးအေၾကာင္းကို သိသည္က ေဇာ္ရဲရယ္ သြယ္သြယ္ရယ္သာ။ ဒါေတာင္မွ သြယ္သြယ္က ရိပ္ဖမ္းသံဖမ္းေလာက္ သိသူ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မႏြယ္က စိုးဝင္းအေပၚ ဆက္ဆံမႈကို ၾကားထဲကေန စိတ္ဆိုးသူက သြယ္သြယ္ပင္။ သူမသည္ ႏြယ္ႏြယ္ေအးကို စိတ္ေကာက္ကာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ထိထိ စကားမေျပာေခ်။ ႏြယ္ႏြယ္က ဘယ္လိုေခ်ာ့ေခ်ာ့ သူမသည္ အစ္မျဖစ္သူကို ဘာမွျပန္မေျပာေခ်။ တရားစခန္းက ျပန္ေရာက္လာသည့္ အေဖႏွင့္ အေမကေတာင္ ေမးယူရသည္။ နည္းနည္းေလးၾကာမွ စိတ္ေျပသြားကာ ျပန္၍ ေမးထူးေခၚေျပာ ျပန္ျဖစ္လာသည္။

တစ္ဖက္က သြယ္သြယ္သည္ အစ္မျဖစ္သူႏွင့္ စကားမေျပာျဖစ္ေသာ္လည္း စိုးဝင္းႏွင့္ေတာ့ အေတာ္ခင္လာသည္။ ဒါကလည္း အေၾကာင္းရွိသည္။ ခါတိုင္း မနက္ဘက္တြင္ ႏြယ္ႏြယ္ေအးက မုန႔္လာဝယ္ေနၾက ျဖစ္ေသာ္လည္း အခုေတာ့ သူမသည္ ေပၚမလာေတာ့ေခ်။ အဲဒီေတာ့ သူမအစား သြယ္သြယ္က လာသည္။ စိုးဝင္းကို ေနေကာင္းလား ဘာလား အစရွိသျဖင့္ စိတ္ပူစြာေမးသည္။ ကိုမိုးႀကိဳးတို႔ပင္ သူတို႔ညီအစ္မကလည္း တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ပါလား ဆိုၿပီးေတာ့ေတာင္ စိုးဝင္းကို စေနေသးသည္။

ပိုၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခင္မင္သြားသည္က သြယ္သြယ္၏ အေဝးသင္ စာေမးပြဲေၾကာင့္ပင္။ အမွန္ဆိုရင္ သြယ္သြယ္ စာေမးပြဲေျဖရင္ ႏြယ္ႏြယ္က လိုက္ပို႔ေနၾကျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အဲဒီတုန္းက သြယ္သြယ္သည္ ႏြယ္ႏြယ့္ကို စိတ္ေကာက္ေနသျဖင့္ သူမ၏ စာေမးပြဲကို စိုးဝင္းကို လိုက္ပို႔ေပးရန္ အကူအညီေတာင္းသည္။ စိုးဝင္းသည္ အစပထမပိုင္းတြင္ေတာ့ ျငင္းလိုက္ရင္ ေကာင္းမလားဟု စဥ္းစားမိေသာ္လည္း သူကိုယ္တိုင္က သြယ္သြယ္ႏွင့္ စကားေျပာေနရရင္ ရင္ထဲတြင္ ေအးျမေန၍ မျငင္းျဖစ္။ ဦးဘေအးတို႔ကလည္း သြယ္သြယ္ ေဆး႐ုံတက္ကတည္းက စိုးဝင္းက အစစအရာရာ ကူညီထားသည္မို႔ ဘာမွမေျပာခ်ေခ်…။

ေျပာရင္ေတာ့ ယုံၾကမလားမသိ။ နဂိုတုန္းက မတည့္သည့္သူႏွစ္ေယာက္သည္ အခုလို ခင္မင္သြားသည့္အခါတြင္ေတာ့ သူတို႔၏ ဆက္ဆံေရးသည္ ထင္ထားတာထက္ ပိုျမန္လွသည္။ စာေမးပြဲပတ္ တစ္ပတ္လုံးတြင္ စိုးဝင္းက အခ်ိန္မွန္လာေခၚသည္။ သြယ္သြယ္စာေျဖရာ ေက်ာင္းေရွ႕တြင္လည္း ကားထိုးကာ ေစာင့္သည္။ ဘယ္မွမသြား။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သြယ္သြယ္၏ စာေမးပြဲက ၁၂ နာရီထိုးတြင္ ၿပီးသည္မို႔ သြယ္သြယ္သည္ စာေျဖၿပီးတိုင္း မုန႔္တစ္ခုခုစားၿပီးမွ ျပန္ၾကသည္။ ဒီေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ ခင္မင္မႈ ဒီဂရီသည္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ပင္ ျမင့္တက္လာခဲ့သည္။

အခုပဲၾကည့္ေလ။ စာေမးပြဲၿပီးသြားတာ တစ္ပတ္ေလာက္ရွိၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း မေန႔က သြယ္သြယ္က မုန႔္လာဝယ္ရင္း ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္သည္ဟု ေျပာလို႔ စိုးဝင္းက လိုက္ျပျခင္း ျဖစ္သည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သြယ္သြယ္၏ ေမြးေန႔ကလည္း မနက္ျဖန္ပင္ ေရာက္ေတာ့မည္။ အဲဒါေၾကာင့္ စိုးဝင္းက ေနာက္ကာေျပာလိုက္ခ်င္း ျဖစ္သည္။

စိုးဝင္းသည္ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ေနသည့္ အခ်ိန္တေလွ်ာက္လုံး… သို႔ေလာသို႔ေလာ စဥ္းစားေနသည့္ ေမးခြန္းတစ္ခုသည္ သူ႔ကိုအၿပဳံးျဖင့္ ေမးေနသည့္ သြယ္သြယ္၏ စကားတြင္ အေျဖရွာေတြ႕သြားသည္။ သြယ္သြယ္ကို ႐ႊန္း႐ႊန္းစားစားပင္ ၾကည့္ကာ…

“ရွိေသးတာေပါ့…. သြယ္သြယ္ရယ္…. မၾကာခင္ သိရမယ္…. လာလိုက္ခဲ့…“

“အမ္… အစ္ကို႔ဟာကလဲ….တမ်ိဳးပါလား….“

သြယ္သြယ္သည္ မ်က္ေမွာင္ေလး ကုတ္သြားသည္။ စိုးဝင္းက ဘာမွဆက္မေျပာ။ သူ႔ထုံးစံအတိုင္း သြားေလးၿဖီးကာ ရယ္ျပလိုက္ၿပီး ေရွ႕ကေန ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ သြယ္သြယ္သည္ ဆက္မေမးႏိုင္အားေတာ့ဘဲ ေရွ႕ေရာက္သြားသည့္ စိုးဝင္း၏ ေျခလွမ္းကို မွီေအာင္လိုက္ခဲ့မိသည္။ ကားထဲတြင္ ဝင္ထိုင္မိသည္ႏွင့္ စိုးဝင္းသည္ တျခားဘာစကားမွ ေထြေထြထူးထူး မေျပာေတာ့ေခ်။ ကားကို တြင္တြင္သာ ေမာင္းေတာ့သည္။ သြယ္သြယ္ကမူ ခုနက ၾကည့္ခဲ့ရေသာ ႐ုပ္ရွင္အေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာင္းေျပာကာ လိုက္ပါလာသည္။ ေမာင္းလာရင္းႏွင့္ ဥကၠလာေဂါက္ကြင္းဘက္ အေရာက္တြင္ေတာ့ စိုးဝင္းသည္ ကားကို လမ္းေဘးတြင္ အသာထိုးရပ္လိုက္သည္။

“ကား…ဘာျဖစ္လို႔လဲ… အစ္ကို…“

“ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး.. သြယ္သြယ္… အစ္ကို စကားေျပာစရာ ရွိလို႔ပါ…“

စိုးဝင္းက သူမ၏ မ်က္ဝန္းေတြေတြကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္တြင္ေတာ့ သြယ္သြယ္သည္ အလိုလို ေခါင္းကေလး ငုံ႔သြားသည္။ ရင္ထဲတြင္လည္း သို႔ေလာသို႔ေလာႏွင့္ ေတြးေနမိသည္။

“သြယ္သြယ္.. အစ္ကို႔ကို တမ်ိဳးမထင္ေစခ်င္ဘူး….။ သြယ္သြယ္.. လက္ခံမယ္ဆိုရင္ .. အစ္ကို.. သြယ္သြယ့္ကို လက္ထပ္ပါရေစ…“

“ရွင္…“

သြယ္သြယ္သည္ သူ႔နားကိုပင္ သူမယုံႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။ ငုံ႔ေနရာမွ ဆတ္ခနဲ ေမာ့သြားကာ စိုးဝင္းကို ေတြေတြေလး ေငးၾကည့္သည္။ စိုးဝင္းသည္ အသာၿပဳံးျပကာ…

“ဟုတ္ပါတယ္.. သြယ္သြယ္….။ အစ္ကိုစဥ္းစားေနတာ ၾကာပါၿပီ….။ သြယ္သြယ့္ကို …. အစ္ကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ခ်စ္ပါတယ္…..။ အစ္ကို႔ကို ဘ၀ တစ္သက္လုံးစာ လက္တြဲခြင့္ေပးပါ…။ ဘယ္လိုလဲ .. သြယ္သြယ္…“

ဒီတစ္ခါေတာ့ သြယ္သြယ္သည္ ေခါင္းကေလး ျပန္မငုံ႔သြားေတာ့ေခ်။ ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ား တဆတ္ဆတ္ျဖစ္ကာ တုန္လာသည္။ စိုးဝင္းကို ေငးၾကည့္ေနသည့္ မ်က္ဝန္းေတြတြင္ မ်က္ရည္စေလးေတြက အလိုလိုတြဲကာလာသည္။ မ်က္ေတာင္ေလး တစ္ခ်က္ အခတ္တြင္ေတာ့ ပါးျပင္ေပၚသို႔ စီးက်သြားသည္။

“ဟင္…. သြယ္သြယ္… ငိုေနတယ္….။ အစ္ကို …သြယ္သြယ္.. မႀကိဳက္တာ ေျပာမိတယ္ထင္တယ္…..။ အစ္ကို ေတာင္း….ပန္…..“

“အို.. မဟုတ္တာ.. အစ္ကိုရယ္…။ သြယ္သြယ္.. ဘာေျပာရမွန္း မသိလို႔ပါ….“

သြယ္သြယ္သည္ စိုးဝင္းက တမ်ိဳးထင္သြားမည္တြင္ေတာ့ မနည္းပင္ စကားကိုလုကာ ေျပာလိုက္ရသည္။ မ်က္ရည္စကိုလည္း ကမန္းကတမ္း လက္ကေလးႏွင့္ သုတ္လိုက္သည္။ သြယ္သြယ္၏ စကားကို အၾကားတြင္ေတာ့ စိုးဝင္း သေဘာေပါက္သြားသည္။ သူသည္ အရင္ကေလာက္ေတာ့ မအေတာ့ေခ်။ ခ်က္ခ်င္းပင္ မ်က္ႏွာက ၿပဳံးတက္သြားကာ…

“ဒါဆို… သြယ္သြယ္က.. မျငင္းဘူးေပါ့ေနာ္…။ ေဟး… ဝမ္းသာလိုက္တာ….။ အစ္ကို… ဒီည အေဖနဲ႔ အေမကို ဖြင့္ေျပာလိုက္မယ္…။ မနက္ျဖန္… လာေတာင္းခိုင္းမယ္… ေနာ္.. သြယ္သြယ္…။ သြယ္သြယ့္ေမြးေန႔မွာ.. အစ္ကိုရဲ႕… ေမတၱာစစ္ကို … လက္ေဆာင္ေပးရင္း.. သက္ေသျပမယ္ေလ….“

“အယ္…. အစ္ကိုကလဲ…. သြယ္သြယ့္ကို စဥ္းစားခ်ိန္ေလး ေပးပါဦး….“

“အစ္ကို႔.. အခ်စ္ကို ယုံရင္.. မစဥ္းစားပါနဲ႔ေတာ့…သြယ္သြယ္…..။ အစ္ကို.. သြယ္သြယ္ကို အဆုံးရႈံး မခံႏိုင္ဘူး….“

“အို… အစ္ကိုရယ္…“

စိုးဝင္း၏ ႏွလုံးသားထဲက လာသည့္ စကားသံတြင္ေတာ့ သြယ္သြယ္သည္ အလိုလို ကိုယ္ကေလး ယိမ္းသြားသည္။ စိုးဝင္းသည္ အလိုက္သင့္ပင္ သူ႔ဘက္ေရာက္လာသည့္ သြယ္သြယ္ကို ရင္ခြင္ထဲဆြဲကာ ေပြ႕ဖက္လိုက္သည္။ ၾကင္ၾကင္နာနာပင္ နဖူးက ဆံစေလးကို သာသာေလး နမ္းလိုက္ေတာ့သည္။

————————————-

ႏြယ္ႏြယ္သည္ သူမလက္ထဲ ေရာက္လာသည့္ Passport ေလးကို ေတြေတြေလး ေငးကာ ၾကည့္ေနသည္။ အခုေတာ့လည္း အရာရာသည္ သူမအတြက္ ၿပီးဆုံးသြားေလၿပီ။ အုံးအုံးႂကြက္ႂကြက္ႏွင့္ ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားေနသည့္ ႐ုံးထဲမွေန ထြက္လာခဲ့သည္။ ႐ုံးႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ အစီအရီရပ္ေနသည့္ Taxi ေလးေတြဆီ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေလေပြေလးတစ္ခုက ျဖတ္အတိုက္တြင္ သူမ၏ ဆံႏြယ္ေတြသည္ လႈပ္ခါသြားသည္။ အထဲတြင္ အသက္ရႉၾကပ္သလို ေမာေနသမွ်သည္ အခုမွ အနည္းငယ္ သက္သာသြားသည္။

အမွန္ဆို သူမသာ ႐ူး႐ူးမိုက္မိုက္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မခ်မိလွ်င္ အခုလိုမ်ိဳး အေဖာ္မဲ့ကာ တစ္ေယာက္တည္း သြားလာေနရမည္ မထင္။ ေမာင့္လက္ကိုတြဲကာ မိုး႐ြာ႐ြာေနပူပူ ေမာရမွန္းမသိ ေလွ်ာက္မိမည္သာ။ အခုေတာ့ ခ်စ္ရသည့္ေမာင္က တျခားသူ၏ လက္ကို တြဲေတာ့ေပမည္။ တျခားသူလို႔ ေျပာတာလည္း သိပ္မမွန္ေပ။ ညီမေလးသြယ္သြယ္၏ လက္ကိုဆိုမွ မွန္ေပမည္။

တစ္ေန႔ကပင္ စိုးဝင္းအေဖႏွင့္ အေမသည္ သြယ္သြယ္ကို႔ လာေရာက္ ေၾကာင္းလမ္းၾကသည္။ သူမသည္ မေကာင္းတတ္၍ ခဏေတာ့ ဝင္ထိုင္ေနေသးသည္။ လူႀကီးေတြ စကားေျပာေနခ်ိန္တြင္ေတာ့ ဧည့္ခံဖို႔ဆိုတာကို အေၾကာင္းျပကာ မီးဖိုဘက္ကို မေျပးယုံတမယ္ ေလွ်ာက္သြားမိသည္။ မိမိစိတ္ကို ထိန္းႏိုင္မည္ထင္ေသာ္လည္း တကယ္တမ္းျဖစ္လာေတာ့ သူမ မ်က္ရည္က်မိသည္သာ။ မနည္းပင္ တည္ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္။ အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲဟု ႏြယ္ႏြယ္သည္ အေသအခ်ာပင္ စဥ္းစားၾကည့္သည္။ အခ်စ္ႏွင့္ စစ္မွာ မတရားတာ မရွိဟု လူေတြက ေျပာၾကေသာ္လည္း ကိုယ္ႏွင့္ၿပိဳင္ရမည့္ လူက ကိုယ့္ညီမေလး ျဖစ္ေနမည္ဟုေရာ အဆိုပါလူေတြက တြက္မိၾကရဲ႕လား။ အခုေတာ့ သူမအတြက္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ အခ်စ္ဆုံးသူႏွစ္ေယာက္၏ ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကည္ႏူးမႈသာလွ်င္ ျဖစ္ေတာ့သည္…။

ခက္ေနသည္က သူမသည္ ေရွ႕ဆက္ ဘယ္လိုစခန္းသြားရမယ္မွန္း မသိ။ သြယ္သြယ္ႏွင့္က ျပန္ကာ စကားေျပာျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း အရင္တုန္းကေလာက္ ရင္းႏွီးမႈမရွိသည္ဟု ခံစားရသည္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူမ ဘယ္ေလာက္ပင္ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းသည္ေျပာေျပာ စိုးဝင္းကို ေတြ႕ရင္ေတာ့ ႏွလုံးသားက လႈိက္ေမာေနတုန္းပင္ ျဖစ္သည္။ ေမာင့္၏ အယုအယ အျပဳအစုေတြကို သူမသည္ တစ္ရက္မွပင္ မေမ့ႏိုင္ခဲ့ပါ။ စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ အိမ္ကပင္ ထြက္ေျပးခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္ခဲ့သည္။

ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ေၾကကြဲေနရေသာ သူမအတြက္ ထြက္ေပါက္သည္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေရာက္လာခဲ့သည္။ လြန္ခဲ့ေသာအပတ္က သူမေက်ာင္းတက္ဖို႔ ေလွ်ာက္ထားခဲ့သည့္ Tokyo University က ျပန္စာရသည္။ ေက်ာင္းဝင္ခြင့္လက္ခံေသာ သတင္းပင္။ ႐ိုး႐ိုးေတာင္ မဟုတ္။သူမသည္ scholarship offer ပါရသည္။ ဒီေတာ့ ႏြယ္ႏြယ္သည္ ဘာမွ စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ အေဖျဖစ္သူ ဦးဘေအးကို ဖြင့္ေျပာသည္။ သူမကို သြားခြင့္ေပးဖို႔လည္း ေတာင္းဆိုသည္။ ဦးဘေအးသည္ ေခတ္အျမင္ရွိသည္မို႔ အေစာပိုင္းတုန္းက အနည္းငယ္ တားခ်င္ေနေသးေသာ္လည္း scholarship ပါ သမီးျဖစ္သူက ရေၾကာင္း ေျပာသည္တြင္ေတာ့ ဘာမွမေျပာေတာ့ေခ်။ အေဖေရာ အေမကပါ ခြင့္ျပဳသည္တြင္ေတာ့ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ အခ်ိန္မဆိုင္းေနေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ လက္ခံသည့္အေၾကာင္း e-mail ျပန္သည္။ လိုအပ္သည့္ ကိစၥေတြကိုလည္း ဖုတ္ပူတျပင္း လိုက္လုပ္သည္။ အခုေတာ့ သူမေဆာင္႐ြက္ရမည့္ ကိစၥမ်ားထဲမွ အေရးႀကီးသည့္ Passport က ရလာၿပီျဖစ္သည္။

“ေရွ႕နားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ေက်ာ္ၿပီး ရပ္ေပးပါ….“

ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ Taxi ကို သူမတို႔၏ ဆိုင္ေရွ႕တြင္ပင္ ရပ္ခိုင္းလိုက္သည္။ သတိထားေနသည့္ ၾကားမွမ်က္စိက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဘက္ကို အလိုလိုၾကည့္မိသည္။ စိုးဝင္း၏ကား ရပ္ထားသည္ကို မေတြ႕။ ဆိုင္ထဲတြင္ေတာ့ ညေနဘက္ မေရာက္ေသး၍ ထင္သည္။ လူအနည္းငယ္သာ ရွိသည္ကို ေတြ႕သည္။

“အစ္မ‌ေလး…. ဒီမွာ…ငါးရာ….“

ႏြယ္ႏြယ္သည္ ကားသမားျပန္အမ္းလိုက္သည့္ ပိုက္ဆံကို အိတ္ထဲသို႔ ထည့္လိုက္သည္။ သူမဆိုင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေမျဖစ္သူသာ ရွိသည္ကိုေတြ႕သည္။ မ်က္ေမွာင္ေလး အသာက်ဳံ႕မိသည္။

“ဪ… သမီး… ျပန္လာၿပီ….။ Passport ရခဲ့လား….“

“ရခဲ့တယ္…ေမေမ…။ ေလယာဥ္ကလည္း booking လုပ္ၿပီးသြားၿပီ….။ အားလုံး အဆင္ေျပပါတယ္… ေမေမ…“

ေဒၚမာမာေအးသည္ က်ိတ္ကာ သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။ အေမျဖစ္သူမို႔ သမီးတစ္ခုခုျဖစ္ေနသည္ ဆိုတာကိုသိသည္။ သမီႀကီးသည္ နဂိုကတည္းက သူမစိတ္ခံစားခ်က္ကို ေျပာမျပတတ္သူမို႔ ဘာျဖစ္ေနတာလဲဆိုတာကို ထပ္ၿပီးမေမးခ်င္ေတာ့။ စိတ္ထဲတြင္ အားမလိုအားမရ ျဖစ္ေနသည့္ အခ်က္ကိုသာ ထုတ္ေဖာ္ေျပာမိသည္။

“ႏြယ္ႏြယ္…. သမီး ေက်ာင္းက နည္းနည္းေလးေတာင္ ေနာက္က်လို႔မရဘူးလား.. သမီး…။ သြယ္သြယ့္ မဂၤလာပြဲၿပီးမွ သြားပါလား… သမီးရယ္….“

“ေမေမရယ္…..“

ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ အေမျဖစ္သူကို ၾကည့္ကာ ႐ုတ္တရက္ ဘာမွမေျပာႏိုင္ေခ်။ ရင္ထဲတြင္ေတာ့ ႀကိတ္ကာငိုမိသည္။ ေမေမ…. သမီးက ဘယ္လိုအင္အားမ်ိဳးနဲ႔…. ညီမေလးရဲ႕ .. မဂၤလာပြဲမွာ …ေနႏိုင္မွာလဲ…။ ေမေမ…. သမီးမွာ ႏွလုံးေရာဂါ… မရွိေပမယ့္… အသည္းကြဲၿပီးေတာ့ … ေနရာမွာတင္ ေသသြားလိမ့္မယ္…။ ေမေမ… အခုေတာင္.. သမီးေလ… သူတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး… မနည္း မငိုေအာင္ ထိန္းထားရတာ.. ေမေမရယ္….။

အထက္ပါ စကားမ်ားကိုေတာ့ ႏြယ္ႏြယ္သည္ ရင္ထဲတြင္ ေျပာမိခ်င္းသာ။ ႏႈတ္ကမူ ေယာင္ေယာင္ေလးၿပဳံးကာ

“ေမေမရယ္… ေက်ာင္းဆိုတာက ေမေမသိတဲ့အတိုင္းပဲေလ… ေနာက္က်လို႔မွ မရသာ….။ သြယ္သြယ္တို႔ မဂၤလာပြဲကလည္း ေစာလို႔မရေတာ့ အခက္သား မဟုတ္လား…“

ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ စကားလမ္းေၾကာင္းေျပာင္းမႈသည္ ထိေရာက္သည္ဟုပင္ ေျပာရမည္။ ေဒၚမာမာေအးသည္ သူမအေၾကာင္းကို မဆက္ေတာ့ေခ်။ သြယ္သြယ္ဘက္သို႔ လွည့္သြားသည္။

“ဟုတ္ေတာ့လည္း.. ဟုတ္ပါတယ္…။ အမွန္ဆို ေမေမတို႔လည္း … ဆရာဝန္ႀကီး ၫႊန္ၾကားထားခ်က္သာ မရွိရင္ .. ဒီကိစၥကို လက္ခံမိမွာ.. မဟုတ္ဘူး …။ သမီးေလးကို ငယ္ေသးတယ္လို႔ … ထင္တာပဲကြယ္….“

ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ အေမျဖစ္သူ၏ စကားအၾကားတြင္ေတာ့ ေခါင္းကေလးကို ၿငိမ့္ကာ ေထာက္ခံလိုက္သည္။ ရင္ထဲကလည္း “အတူတူပါပဲ ..ေမေမရယ္“ ဟု ေျပာမိသည္။

“ဒါနဲ႔… အခု ..သြယ္သြယ္က.. . အျပင္သြားတာလား… “

“ဟုတ္တယ္… သမီး…. ဖိတ္စာကိစၥ.. သြားလုပ္ၾကတာ… ေမာင္စိုးနဲ႔ပဲ…..။ အင္း.. ေမေမတို႔လည္း…. ေမာင္စိုးကိုေတာ့…. သေဘာက်ပါတယ္….။ သြယ္သြယ့္အေပၚ.. ေတာ္ေတာ္.. အႏြံတာခံတာပဲ…..“

ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ဒီစကားကိုေတာ့ ဘာမွမွတ္ခ်က္မျပဳေတာ့ေခ်။ အေမျဖစ္သူကို ႏႈတ္ေတာင္မဆက္ေတာ့ဘဲ အိမ္ဘက္သို႔သာ လွမ္းသြားမိသည္။ ေဒၚမာမာေအးသည္ ႐ုတ္တရက္ ထြက္သြားသည့္ သမီးႀကီးျဖစ္သူ၏ ေနာက္ေက်ာကို လိုက္ၾကည့္ကာ စိတ္မသက္သာစြာႏွင့္သာ က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။

“ကိုကိုရယ္…. သြယ္သြယ္ေမာတယ္..လႊတ္ဦး…“

“မလႊတ္ဘူးကြာ…ဒီအတိုင္းေန….“

စိုးဝင္းသည္ သြယ္သြယ္ကို ဖက္ထားရာကေန လုံးလုံးေတာ့ မလႊတ္ေပးေခ်။ လက္အားကို အသာေလွ်ာ့ကာေတာ့ ေျဖလိုက္သည္။

“တကယ္တဲ.. လက္ထပ္ဖို႔ကျဖင့္… မလိုေတာ့တဲ့…ဟာကို…“

“ကိုကိုကေလ.. ဆိုးကိုဆိုးတယ္…. လူဆိုး…“

“သြယ္သြယ္ကလည္း…. လက္ထပ္ဖို႔က … ေနရာမရတာႏွင့္တင္…. ေနာက္လထဲေရာက္သြားတာ.. မဟုတ္လား…..။ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ႀကီးေတာ့… မေစာင့္ႏိုင္ေပါင္…။ ဒီေလာက္လွတဲ့ ေကာင္မေလးကို တစ္လ ေစာင့္စရာလား…“

“ဟြန႔္….ကိုကိုေနာ္…“

စိုးဝင္း၏ ႏွာေခါင္းသည္ သူ႔ကို ႐ႊန္းလဲ့လဲ့ၾကည့္ေနသည့္ သြယ္သြယ္၏ ပါးျပင္ေပၚကို ေရာက္သြားသည္။ အေစာပိုင္းတုန္းကေတာ့ ဆံႏြယ္ေလးေတြႏွင့္ နဖူးျပင္ေလးကို နမ္းၿပီသြားၿပီ။ အခုေတာ့ ေမြးျမေနသည့္ ပါးျပင္ေလးတြင္ သူ႔ႏွာေခါင္းက လမ္းသလားသြားသည္။ ဒီေန႔ေတာ့ စိုးဝင္းသည္ သြယ္သြယ္ကို အရခ်စ္ဖို႔ စဥ္းစားထားသည္။ ေတြ႕တိုင္း … ဆံပင္ေလးေတြနမ္းလိုက္… ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ နမ္းလိုက္ လုပ္ေနရတာကို မေရာင့္ရဲေတာ့။ သြယ္သြယ္ဆိုသည့္ ေကာင္မေလး၏ ကိုယ္တြင္ သူက အခ်စ္မွတ္တိုင္ စိုက္ထူဖို႔ စိတ္ဆုံးျဖတ္ခ်ထားသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဖိတ္စာကိစၥၿပီးသည္ႏွင့္ ေဇာ္ရဲၫႊန္လိုက္သည့္ ဆိတ္ၿငိမ္ရာတစ္ခုသို႔ ေခၚလာျခင္းျဖစ္သည္။

စိုးဝင္းသည္ ပါးျပင္ေလးကို နမ္းေနရာမွ သြယ္သြယ္၏ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးေပၚသို႔ ေနရာေ႐ႊ႕သြားသည္။ ဟတတျဖစ္ေနေသာ သြယ္သြယ္၏ ပါးစပ္ထဲကို စိုးဝင္း၏လွ်ာက ေရာက္သြားကာ လွည့္ပတ္ကလိေပးသည္။ သြယ္သြယ္သည္ စိုးဝင္းႏွင့္ ဒီလိုအနမ္းတြင္ေတာ့ အေတာ္ကြၽမ္းက်င္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ အျပင္မွာေတြ႕ၾကတာက ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီမို႔ အနမ္းအစုပ္ကေတာ့ သူမေလးသည္ ေတာ္ေတာ္တတ္ေနေလၿပီ။

ပါးစပ္ထဲကို ဝင္ေရာက္လာသည့္ လွ်ာကို မွ်င္း၍ အသာစုပ္နမ္းသည္။ ဒါ့အျပင္ စိုးဝင္းက သူ႔လွ်ာကိုျပန္႐ုတ္လိုက္သည္တြင္ သြယ္သြယ္က တိုး၍ လိုက္လာသည္။ စိုးဝင္းက လွ်ာျဖင့္ အသာသိမ္းယူလိုက္ရာတြင္ေတာ့ သြယ္သြယ္သည္ သူမ၏လွ်ာေလးျဖင့္ ထိုးကာ ကလိေပးသည္။ ယုယုယယ နမ္းေနၾကေသာ French Kiss တြင္ ႏွစ္ဦးသား ေမ့ေမ်ာေနၾကသည္။

စိုးဝင္း၏လက္တစ္ဖက္သည္ သြယ္သြယ္၏ လက္ေမာင္းသားေလးေတြကို ပြတ္ေပးေနရာမွ ခါးက ဂါဝန္ႀကိဳးကို ေျဖလိုက္သည္။ သြယ္သြယ္သည္ ဒီေန႔ေတာ့ အေပၚေအာက္ တစ္ဆက္တည္း ျဖစ္သည့္ ဂါဝန္အက်ႌေလးကို stocking အနက္ေရာင္ႏွင့္ တြဲကာ ဝတ္ထားသည္။ ဂါဝန္ေလးက ေပါင္လည္ေလာက္သာရွည္၍ ခါးေနရာတြင္ေတာ့ ႀကိဳးကေလးႏွင့္သိုင္းကာ ခ်ည္ထားျခင္းျဖစ္သည္။

စိုးဝင္းသည္ အိမ္ကေနထြက္ကတည္း ဒါကိုၾကည့္ကာ တင္းေနသူျဖစ္သည္။ မတင္းပဲ ခံႏိုင္မလား။ ဂါဝန္ေလးက အေပ်ာ့စားျဖစ္၍ ကိုယ္တြင္ကပ္ေနသလို stocking ကလည္း သူမ၏ ဖြင့္ကားေနေသာ တင္သားေတြကို အရွိအတိုင္း ပုံေဖာ္ေနသည္သာ။ လမ္းတေလွ်ာက္ ေခါင္းေထာင္ခ်င္ေနေသာ ညီေတာ္ေမာင္ကို မနည္းပင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားရသည္။ အခုေတာ့ ဒါေတြ မလိုေတာ့။ စိတ္ထင္တိုင္းက်ဲလို႔ရေခ်ၿပီ…။ စိုးဝင္းသည္ ႀကိဳးေျပသြားသည္ႏွင့္ ဂါဝန္ေလးကို ေအာက္ေျခက မလိုက္သည္။

“ကိုကိုေနာ္….“

သြယ္သြယ္သည္ မ်က္ေစာင္းေလးေတာ့ ထိုးသည္။ သို႔ေသာ္ ေမြ႕ယာေပၚကေန တင္ပါးေလးကိုေတာ့ ႂကြေပးလိုက္သည္။ လက္ကိုလည္း ေျမႇာက္ကာေပး၏။ ဂါဝန္ေလးက ေခါင္းေပၚကေန ကြၽတ္သြားသည္။

“အံမယ္…ဘရာက ပုံဆန္းနဲ႔ပါလား…. “

“ကိုကိုကလည္း….ခစ္…ခစ္…. မလွလို႔လား….“

သြယ္သြယ္သည္ မရမ္းေရာင္ေတာက္ေတာက္ ဘရာေလးကို ဝတ္ထားသည္။ သူမ၏ ဘရာသည္ ဇာအဖတ္ဖတ္ေလးေတြႏွင့္ ဝိုင္းကာရွိသည္။ သူမကပဲ တမင္တကာ ရွာဝယ္ထားလား မသိ။ အခြက္ေနရာက အျပည့္မရွိေခ်။ မို႔မို႔ဝန္းဝန္း ေ႐ႊရင္အစုံ၏ အထက္ပိုင္းသည္ မို႔ေမာက္ကာ ျပဴထြက္ေနသည္။

“ႀကိဳက္တယ္ကြာ… ႐ႊီ….“

စိုးဝင္းသည္ ေပ်ာ္သြားကာ ေလေတာင္ခြၽန္မိသည္။ ကုတင္ေအာက္သို႔ ခဏဆင္းသည္။ သူ၏ အက်ႌႏွင့္ေဘာင္းဘီကို အျမန္ခြၽတ္သည္။ တီရွပ္ကေတာ့ ျမန္သည္။ ခနေလး ၿပီးသြားသည္။ ေဘာင္းဘီကေတာ့ ဂ်င္းေဘာင္ဘီမို႔ ၾကယ္သီးျဖဳတ္ ဘာျဖဳတ္ႏွင့္ အနည္းငယ္ ၾကာသြားသည္။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီေလးသာ က်န္ေတာ့သည္။ ညီေတာ္ေမာင္သည္ စိတ္ဆာေနလို႔လား မသိ။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီေအာက္တြင္ အေျမာင္းလိုက္ႀကီး ႂကြေနသည္။

သြယ္သြယ္သည္ ဒါႀကီးကို ျမင္ေတာ့ ရင္ေတြ တလွပ္လွပ္ျဖစ္သည္။ သူမသည္ ဒီအေျခအေနေရာက္မွေတာ့ စိုးဝင္းက သူမကိုလုပ္ေတာ့မည္ ဆိုတာကို သိသည္။ သူမကိုယ္တိုင္ကလည္း စိတ္တူကိုယ္တူမို႔ စိုးဝင္း ေရွ႕တက္လာမည့္ အခ်ိန္ကို ရင္တဒိန္းဒိန္းခုန္ကာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ အခ်စ္စိတ္ႏွင့္တြဲသည့္ ရမက္စိတ္သည္ သူမ၏ ကိုယ္ကေလးကို လႊမ္းမိုးထားသည္။ ရင္က တသိမ့္သိမ့္ခုန္ေနကာ ကိုယ္ကေလးသည္ တဖိန္းဖိန္းႏွင့္ ပူလာသလို ခံစားေနရသည္။

စိုးဝင္းသည္ သြယ္သြယ္၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို အသာဆြဲလိုက္သည္။ က်န္ေနသည့္ အသားကပ္ stocking ကို ခါးကေနလိပ္ကာ ခ်လိုက္သည္။ အေစာပိုင္းက အနက္ေရာင္ elastic စျဖင့္ ဖုံးကာထားသည့္ေနရာတြင္ သြယ္လ်ေတာင့္တင္းေသာ ေပါင္တန္ျဖဴျဖဴေလးေတြ ေပၚထြက္လာသည္။ ေပါင္ရင္းခြၾကားတြင္ေတာ့ အေပၚက ဘရာႏွင့္ ဝမ္းဆက္ … မရမ္းေရာင္ ဇာပင္တီေလး ရွိေနသည္။

“သြယ္သြယ္…လွတယ္ကြာ… ကိုကို ႀကိဳက္တယ္…“

“မိုက္တယ္မွတ္လား….ကိုကို…။ ဟိုတစ္ေန႔ကမွ… ဝယ္ထားတာ…. ကိုကိုဖို႔ဆိုၿပီ….။ ဒါ… Victoria Secret ေလ…. ခစ္… ခစ္…“

“ပိုခ်စ္သြားၿပီကြာ…သြယ္သြယ္ရာ….“

စိုးဝင္းသည္ ေျခေထာက္ေလးေတြဆင္းကာ တခစ္ခစ္ႏွင့္ ရယ္ေနေသာ သြယ္သြယ္ကို ဖက္လွဲသည္။ေခါင္းအုံးတစ္လုံးကို ဆြဲယူကာ သူမ၏ ေခါင္းႏွင့္ေနရာက်ေအာင္ ခ်ေပးၿပီး အသာလွဲတင္လိုက္သည္။ သူက ေဘးနားကေန ဝင္အိပ္ကာ ေကာင္မေလး၏ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို တခါျပန္နမ္းသည္။

အင့္…. အင့္…. ႁပြတ္….

စိုးဝင္းသည္ သြယ္သြယ္၏ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို တအားကုန္ပင္ စုပ္ကာနမ္းေနသည္။ ဒါတြင္ပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသ။ သူ၏ ညာဘက္လက္သည္ သြယ္သြယ္၏ ႏို႔အုံေလးကို ဘရာေပၚကေန စုကာ ကိုင္သည္။ ဘရာေအာက္ေျခကေနပင့္ကာ နယ္ေပးသည္။ ကြၽမ္းက်င္ေသာ စိုးဝင္း၏ အဆုပ္အနယ္တြင္ေတာ့ သြယ္သြယ္၏ ရင္သားေတြသည္ တင္းကာမာလာသည္။

“အင္း…ခြၽတ္ေလ…ကိုကို….“

သြယ္သြယ္သည္ စိုးဝင္း၏ ေတာင္းဆိုခ်က္ကို ခြင့္ျပဳလိုက္ယုံသာမက သူမကပင္ ကိုယ္ကေလးကို အသာႂကြကာ ခ်ိတ္ကို ျဖဳတ္ေပးလိုက္သည္။ စိုးဝင္းက ပုခုံးကေန ဆြဲခ်လိုက္သည္တြင္ေတာ့ မို႔ဝန္းေနသည့္ ႏို႔အုံေလးသည္ ခ်စ္စဖြယ္ ေပၚထြက္လာသည္။ အပ်ိဴစင္ေလးမို႔ ရင္သားေတြက ႏုထြတ္လွသည္။ ႏို႔သီးေခါင္းေလးတြင္ပင္ ျမဳတ္ကာ ဝင္လ်က္ရွိေနသည္။

စိုးဝင္းသည္ ေအာက္ကို အနည္းငယ္ ေလွ်ာဆင္းသည္။ သူ၏မ်က္ႏွာသည္ သြယ္သြယ္၏ ေ႐ႊရင္အစုံႏွင့္ တစ္ထပ္တည္း ျဖစ္သြားသည္။ ညာဘက္လက္ကိုေတာ့ သူမ၏ ဘယ္ဘက္ႏို႔အုံေလးေပၚ တင္လိုက္ၿပီး သူ၏ပါးစပ္ကေတာ့ ေကာင္မေလး၏ ညာဘက္ကႏို႔ကို ကုန္းစို႔ေပးသည္။

“အင့္…အ ..ဟင့္…..ကိုကို….တမ်ိဳးႀကီးကြာ….“

သြယ္သြယ္သည္ ထြန႔္ထြန႔္လူးသြားသည္။ အထူးသျဖင့္ စိုဝင္းက နီညိဳညိဳျဖစ္ေနသည့္ ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို လွ်ာကေလးႏွင့္ထိုးကာ စုပ္ဆြဲသည္တြင္ေတာ့ သူမသည္ တဟင္းဟင္းႏွင့္ ျဖစ္သည္။ တစ္ဖက္ကို လွ်ာႏွင့္အယက္ခံရၿပီး ေနာက္တစ္ဖက္က လက္ႏွင့္ အညႇစ္ခံရေတာ့မွ သူမ စိတ္ႂကြမိသည္မွာ အဆန္းမဟုတ္ေခ်။ ဘယ္လို အေၾကာေတြက ဆက္ေနသည္ မသိ။ ေစာက္ပတ္ေလးတြင္ပင္ စိုစိစိုစိ ျဖစ္လာ၏။

“အင့္…ဟင့္..ဟင့္….ယားတယ္ကြာ….“

စိုးဝင္း၏ လွ်ာသည္ ေ႐ႊရင္အစုံကို အားရပါးရ ေသာင္းက်န္းၿပီးေနာက္ ေအာက္ကိုဆင္းလာရင္း ခ်က္နက္နက္ကေလးတြင္ တေထာက္နားသြားသည္။ သြယ္သြယ္သည္ အၿမဲတမ္း သန႔္သန႔္ရွင္းရွင္းေန၍ သူမခ်က္ကေလးသည္ ျဖဴႏုကာေနသည္။ စိုးဝင္းက လွ်ာနဲ႔ပြတ္အထိုးတြင္ ယားတယ္ကြာ ဆိုကာကိုယ္ကေလးက တြန႔္လိမ္သြားသည္။ စိုးဝင္းက ခ်က္ကေလးတြင္ အခ်ိန္ျဖဳန္းမေနေခ်။ သူ႔ပစ္မွတ္က ဒါမဟုတ္။ သူ၏လွ်ာက ဆီးစပ္ကိုေက်ာ္ကာေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ေတာ့ သြယ္သြယ္သည္ အလန႔္တၾကား ျဖစ္သြားသည္။

“အို…ကိုကို.. မလုပ္နဲ႔…ငရဲႀကီးမယ္…“

“ၿငိမ္ၿငိမ္ေန…. ကိုကို႔ကို ဆရာမလုပ္နဲ႔..“

စိုးဝင္းသည္ သူ၏ေခါင္းကို လွမ္းဆြဲသည့္ သြယ္သြယ္၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲကာဖယ္လိုက္သည္။ သြယ္သြယ္သည္ ဘာမွမေျပာႏိုင္ေတာ့… ကိုယ္ကေလးမတ္ကာ စိုးဝင္းလုပ္သမွ်ကိုသာ ရီေဝေဝ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ဪ..ကိုကိုရယ္.. ဒီေလာက္ေတာင္ ခ်စ္တာလားကြယ္…။

“ေျခေထာက္ ႂကြလိုက္.. သြယ္သြယ္…။ ပင္တီေလး ခြၽတ္လိုက္ေတာ့မယ္…“

စိုးဝင္းသည္ ဒီအတိုင္း ဆြဲခြၽတ္လိုက္လည္း ရေသာ္လည္း သြယ္သြယ္ စိတ္မထထေအာင္ တမင္တကာပင္ ေျပာလိုက္သည္။ လက္ကေလးႏွင့္လည္း အေပၚကေန အုပ္ကာ ပြတ္ေပးလိုက္သည္။

“အင့္…အင့္….အာ…“

သြယ္သြယ္သည္ စိုးဝင္းခိုင္းသည့္အတိုင္း တင္ပါးႀကီးကို ႂကြေပးသည္။ ေခတ္ပညာတတ္ မိန္းကေလးမို႔ စိုးဝင္းက ဘာလုပ္ေတာ့မယ္ ဆိုတာကို သိသည္။ ေတာ္ေသးသည္ ခုနကေလးတင္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္ကာ သန႔္စင္ထားလို႔..။

စိုးဝင္းသည္ ပင္တီေလးကို အသာပင္ေလွ်ာကာ လိပ္ခ်သည္။ အခုေတာ့ သြယ္သြယ္၏ကိုယ္သည္ မိေမြးတိုင္းဖေမြးတိုင္း ျဖစ္သြားရွာၿပီ။ အပ်ိဳစင္ေလး၏ ခ်စ္စရာ ပန္းငုံကေလးသည္ အကာအကြယ္မဲ့ကာ ျပဴထြက္လာသည္။ စိုးဝင္းဆိုသည့္ ပ်ားပိတုန္းကို လာေရာက္သုံးေဆာင္ပါလွည့္ဟု ဖိတ္ေခၚေနသည္။ သြယ္သြယ္သည္ မႏြယ္ေလာက္ေတာ့ အေမႊးမမ်ားပါ။ သူတို႔ညီအစ္မသည္ ဆံပင္သန္လွသျဖင့္ စိုးဝင္းက သြယ္သြယ့္ကိုလည္း အေမႊးထူလိမ့္မည္ဟု ထင္ထားေသာ္လည္း အခုေတာ့ သူထင္သလို မဟုတ္ေခ်။ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားတြင္ အေမႊးေလးေတြက ေရးေရးသာရွိသည္။ အေပၚဘက္တြင္လည္း အမ်ားႀကီးမဟုတ္ေခ်။ အနည္းငယ္စု၍သာ ေပါက္ေနသည္။

စိုးဝင္းသည္ ေနရာေ႐ႊ႕ကာ ဝမ္းလ်ားေမွာက္လိုက္သည္။ သူ႔ေကာင္ႀကီးသည္ မို႔ယာကို ေထာက္မိကာ တင္းတင္းႀကီးေတာင္ ျဖစ္သြားသည္။ ခနေနဦး…. ၿပီးရင္ မင္းအလွည့္ေရာက္မယ္…။ စိုးဝင္းသည္ ညီေတာ္ေမာင္ကို က်ိတ္ကာေျပာလိုက္ရင္း သြယ္သြယ္၏ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ပိုကားသြားေအာင္ လက္ႏွင့္တြန္းလိုက္သည္။ သူ၏ ပုခုံးႏွင့္ခံကာ အသာပင့္တင္၏။ ၿပီးလွ်င္ေတာ့ သြယ္သြယ္၏ ေစာက္ပတ္ဝေလးကို အသာဆြဲဟကာ လွ်ာကေလးႏွင့္ ထိုးလိုက္သည္။

“အို..အေမ့….ရွီး…ရွီး…“

သြယ္သြယ္သည္ တကိုယ္လုံးပင္ က်ဥ္ကာတက္သြားသည္။ င႐ုပ္သီးမစားမိဘဲႏွင့္ သူမသည္ တရွီးရွီးႏွင့္ ညည္းမိသည္။ စိုးဝင္းလုပ္သမွ်ကို အသာကိုယ္ကေလးမတ္ကာ ၾကည့္ေနသည့္ သူမသည္ ေနာက္ကိုပစ္က်သည္။ ေဘးနားကို အသာခ်ထားေသာ လက္သည္ အလိုအေလ်ာက္ စိုးဝင္း၏ ေခါင္းကိုဆုပ္ကိုင္မိသည္။ စိုးဝင္းသည္ ေစာက္ပတ္ဝေလးကို လွ်ာကေလးႏွင့္ ႏွစ္ခ်က္ သုံးခ်က္ေလာက္ ထိုးဆြၿပီး လွ်ာျပားျဖင့္ အေျမာင္းလိုက္ ယက္တင္လိုက္သည္။ အေပၚဘက္တြင္ ေထာင္ေထာင္ေလးျဖစ္ေနသည့္ အစိေလးကိုထိကာ ပြတ္မိသြားသည္။ သြယ္သြယ္ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ့ေခ် …။

“အို…ကိုကိုရယ္…..ယက္… ယက္ေပးကြယ္….“

စိုးဝင္းသည္ ယက္ေနရင္းႏွင့္ သေဘာက်စြာ ၿပဳံးလိုက္သည္။ ေသခ်ာပါၿပီ။ သြယ္သြယ္သည္ ထိန္းမရေအာင္ စိတ္ထေနၿပီ ဆိုတာကို။ ပဲႀကီးေစ့သာသာေလာက္ရွိသည့္ အေစ့ေလးကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း စုပ္ယူလိုက္ၿပီး လွ်ာဖ်ားႏွင့္ စိတ္ရွိတိုင္း ကလိေနေတာ့သည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္လည္း ေအာက္ဘက္ကိုဆင္းကာ လွ်ာကိုစု၍ အေပါက္ဝေလးကို ထိုးသည္။ သြယ္သြယ္၏ တကိုယ္လုံးသည္ ဂီယာႏိုးၿပီး ကလပ္မလႊတ္ထားသည့္ ကားေလးလို တသိမ့္သိမ့္ တုန္ခါေနသည္။ ေစာက္ရည္ေတြကေတာ့ ဘယ္လိုမွ ထိန္းမထားႏိုင္ေတာ့ေခ်။ စိုးဝင္းလွ်ာထဲကို အလိုလိုစီးက်သည္။ သူမသည္ အသားျဖဴသူမို႔ အရည္ေတြက က်ဲတဲတဲေလးသာ။ ဒါကေတာ့ အစ္မျဖစ္သူႏွင့္ တူသည္ဟု စိုးဝင္းစိတ္ထဲမွ ေတြးလိုက္ေသးသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ငါ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ဆိုကာ စိတ္ကို မနည္းေဖ်ာက္ပစ္လိုက္ရသည္။

“ကိုကို… လုပ္ခ်င္လုပ္ေတာ့ကြာ… သြယ္သြယ္ .. မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး… အင့္.. အ.. ဟင့္…“

စိုးဝင္း၏ အေတြးကို သြယ္သြယ္၏ ရမက္သံေလးႏွင့္ ေျပာသံက ျဖတ္ေတာက္လိုက္သည္။ ေကာင္မေလးသည္ စိုးဝင္း တစ္ခ်က္ယက္လိုက္တိုင္း ေစာက္ပတ္ထဲက က်ဥ္စိမ့္ကာ တက္လာသည္မို႔ မေနႏိုင္ေတာ့ေခ်။ စိုးဝင္း၏ ေခါင္းကိုလည္း ဆြဲကာမလိုက္သည္။ ေစာက္ရည္ေတြက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ထြက္ေနသည္မသိ။ စိုးဝင္း၏ ပါးစပ္တဝိုက္ ေပပြေနသည္။ စိုးဝင္းသည္ သူ၏ လက္ဖမိုးျဖင့္ ပါးစပ္ကို အသာသုတ္လိုက္သည္။ သြယ္သြယ္သည္ ဒါကိုျမင္သြားတြင္ေတာ့ စိုးဝင္းကို ပိုလို႔ပင္ ခ်စ္သြားသည္။

“ဒီေလာက္ေတာင္ ..ခ်စ္ရလား.. ကိုကိုရယ္….“

စိုးဝင္းသည္ ဘာမွမေျပာ။ ကိုယ္ေပၚတြင္ ေနာက္ဆုံးက်န္ေနသည့္ ေဘာင္းဘီကိုသာ ခြၽတ္လိုက္သည္။ ညီေတာ္ေမာင္ခင္မ်ာ အခုမွ လြတ္လပ္စြာ ေခါင္းေထာင္ခြင့္ရသြားသည္။ မတ္မတ္ႀကီး ေထာင္ကာေနသည္။

“ျဖစ္ပါ့မလား..ကိုကို..“

“ျဖစ္ပါတယ္… သြယ္သြယ္ရဲ႕…။ ကိုကို ေျဖးေျဖးလုပ္ေပးပါ့မယ္…. စိတ္မပူနဲ႔..“

စိုးဝင္းသည္ ကိုယ္ကို ေနရာက်ေအာင္ျပင္သည္။ လီးဒစ္ႏွင့္ ေစာက္ေခါင္းဝေလးကိုဖိကာ ေထာက္လိုက္သည္။ ေပ်ာ့ေျပာင္းသည့္ အသားစႏွစ္ခု အထိတြင္ေတာ့ သြယ္သြယ္သည္ တြန႔္ခနဲျဖစ္ကာသြားသလို စိုးဝင္းလည္း အသက္ရႉျပင္းလာသည္။

“စိတ္ကို တင္းမထားနဲ႔….ေလွ်ာ့ထား…“

စိုးဝင္းသည္ သူ႔ကို မရတရဲၾကည့္ေနသည့္ သြယ္သြယ္ကို အသာၿပဴံးကာျပသည္။ ေကာင္မေလးသည္ ေအာက္ကို မၾကည့္ရဲေခ်။ သူမ်က္လုံးကို စိုက္ကာၾကည့္ေနသည္ကိုသာ ေတြ႕သည္။ စိုးဝင္းသည္ ခ်စ္ရသူ၏ မ်က္ဝန္းနက္ေတြကို ေသခ်ာပင္ ၾကည့္သည္။ ၿပီးရင္ေတာ့ ခါးအားကိုသုံးကာ ဖိခ်လိုက္သည္။

“ျဗစ္….အင့္….ကိုကို…“

သြယ္သြယ္၏ ေစာက္ပတ္ဝတြင္ တစ္ဆို႔ဆို႔ျဖစ္သြားသည္။ အေပါက္ေလးသည္ အစြမ္းကုန္ ၿပဲထြက္၏။ စိုးဝင္းက ေသခ်ာေတ့ကာ ဖိသြင္းသည္မို႔ ထိပ္ဖူးကေတာ့ ျမဳပ္ဝင္သြားသည္။ ႏွစ္ဦးသား စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္မို႔ ေကာင္မေလး၏မ်က္ႏွာ ရႈံ႕မဲ့သြားသည္ကို ေတြ႕လိုက္သည္။

“ရလား..သြယ္သြယ္…“

“နည္းနည္းေတာ့ ..နာတယ္.. ကိုကို….။ ဒါေပမယ့္.. တမ်ိဳးႀကီးပဲ… ဆက္သြင္းကြာ…“

စိုးဝင္းသည္ သြယ္သြယ္က ဒီလိုအေျပာတြင္ေတာ့ မညႇာေတာ့ေခ်။ အကုန္လုံးဝင္သြားမွ ကိစၥကၿပီးမွာမို႔ ဖင္ေျပာင္ႀကီးကို ႂကြကာ ထပ္မံထိုးသြင္းသည္။

“ျဗစ္….ဘု…ဘု…“

“အင့္….ကိုကို..ေျဖး..ေျဖး…“

သြယ္သြယ္သည္ ဒီတစ္ခါေတာ့ အိပ္ယာခင္းကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ပင္ ဆုတ္ထားမိသည္။ လီးႀကီးက တစ္ဝက္မရွိတရွိေလာက္ ဝင္ေနၿပီမို႔ သူမ၏ ေစာက္ပတ္တစ္ခုလုံး က်ိန္းစပ္ကာေနသည္။

“ဒီေလာက္နဲ႔.. အရင္ေညႇာင့္ေပးမယ္ေနာ္….“

စိုးဝင္းသည္ သြယ္သြယ့္ကို ၾကင္နာစြာပင္ေျပာသည္။ ကိုယ္ကိုကိုင္းကာလည္း သူမ၏ ပါးျပင္ေလးကို အနမ္းတစ္ပြင့္ ေႁခြလိုက္သည္။ သြယ္သြယ္သည္ ေစာက္ပတ္က ေအာင့္ေနေသးေသာ္လည္း စိုးဝင္း၏အၾကင္နာတြင္ေတာ့ နာတာေတြကို ေမ့သြားသည္။ ေခါင္းကေလးကို အသာညိမ့္ျပမိသည္။

“အင္း…လုပ္ေလ..ကိုကို…“

စိုးဝင္းသည္ အသာပင္ လီးတန္ကို ျပန္ဆြဲထုတ္သည္။ တစ္လက္မေလာက္ ကြၽတ္အထြက္တြင္ ျပန္ထည့္သည္။

“အီး. .ျဗစ္..အင့္…အင့္…“

အခုလိုမ်ိဳး လီးကို ျပန္အေညႇာင့္တြင္ေတာ့ သြယ္သြယ္သည္ အေစာကေလာက္ နာက်င္မႈကို မခံစားရေတာ့ေခ်။ ထူးျခားသည့္ ကာမအရသာက အစားထိုးကာ ျဖစ္တည္လာသည္။ သူမ၏ကိုယ္ကေလးသည္ တိမ္လႊာကေလးေတြတြင္ လြင့္ေမ်ာေနသလို စိတ္ထဲတြင္ ခံစားေနရသည္။

“အင့္…နာတယ္…ကိုကို…“

စိုးဝင္းသည္ ျပန္ထုတ္လိုက္သြင္းလိုက္ လုပ္ေနရာမွ သူ၏ဒစ္သည္ တင္းကနဲေနကာ အေျမႇးပါးေလးကို ေထာက္မိသည္။ ခ်စ္သူအပ်ိဳစင္ေလး၏ သေကၤတေလးမို႔ ႐ုတ္တရက္ ေရွ႕ဆက္မတိုးျဖစ္။ အသာရပ္ထားလိုက္သည္။

“ကိုကို.. အဆုံးသြင္းလိုက္ရမလား..ဟင္….“

“အရမ္းနားမွာလား..ကိုကို….အင့္….“

“ခနေလးပဲ….ၿပီးသြားရင္… ၿပီးသြားပါၿပီ…“

“အင္း…ဒါျဖင့္လည္း..သြင္းလိုက္ေတာ့..ကိုကိုရယ္…“

စိုးဝင္းသည္ ခ်က္ခ်င္းႀကီးေတာ့ ထိုးမေဖာက္ပစ္။ အရွိန္ယူသည္ႏွင့္ ေလးငါးခ်က္ေလာက္ ေညႇာင့္ေနေသးသည္။ သြယ္သြယ္က မ်က္ေတာင္ေလးေမွးကာ တအင့္အင့္ျဖစ္ေနသည့္အခ်ိန္ၾကမွ ေပါင္အားကိုပါ သုံးကာ ဆတ္ခနဲဖိခ်သည္။ တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့ သြယ္သြယ္သည္ ကာမအရသာေၾကာင့္ ဖင္ေလးကိုေကာ့ကာ လႈပ္တင္ေပးခ်ိန္ျဖစ္သည္။ အမွန္က စိုးဝင္းသည္ အပ်ိဳေျမႇးကို ထိုးဖာက္ရန္သာ ရည္႐ြယ္ကာ ဖိခ်ျခင္းျဖစ္သည္။ သြယ္သြယ္က စိတ္ထကာ ေကာ့တင္အေပးတြင္ေတာ့ သူသည္ မရည္႐ြယ္ဘဲ လီးေခ်ာင္းႀကီးကို အဆုံးထိသြင္းမိသြားသည္။

လီးထိပ္သည္ ပူခနဲျဖစ္သည္။ ၿဗိခနဲျဖစ္ကာ အတြင္းဘက္သို႔ ကြၽံဝင္သြားသည္။ ေကာင္မေလး၏ ေစာက္ေခါင္းတေလွ်ာက္တြင္ သူ႔လီးတန္ႀကီးက အၾကားအလပ္မရွိ ျပည့္သိပ္ကာ ေနရာယူသြားသည္။

“အီ…နာတယ္…ကိုကိုရဲ႕….အင့္…အင့္..“

စိုးဝင္းသည္ သြယ္သြယ္၏ ကိုယ္ေပၚသို႔ အသာေမွာက္ခ်လိုက္သည္။ သြယ္သြယ္၏ ေခြၽးကေလးေတြစို႔ေနေသာ နဖူးျပင္ေလးကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး နမ္းသည္။ သြယ္သြယ္သည္ စိုးဝင္း၏ အနမ္းေၾကာင့္ မွိတ္ထားေသာ မ်က္လုံးေလးကို ဖြင့္ၾကည့္သည္။ သူ႔ကိုၿပဳံးကာ ၾကင္ၾကင္နာနာ စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ စိုးဝင္းကို ေတြ႕သည္။ ရင္ထဲတြင္ ေႏြးကနဲ ျဖစ္ကာသြားသည္။

“အရမ္းနာသြားလား….သြယ္သြယ္….“

“ခုနတုန္းကေတာ့…နာတယ္…။ အခုေတာ့.. ဒီေလာက္မဟုတ္ေတာ့ဘူး.. အကုန္ ဝင္သြားတာလား..“

“ဟုတ္တယ္….သြယ္သြယ္… အကုန္ပဲ…“

“ျပည့္ၾကပ္ေနတာပဲ…ကိုကိုရယ္…။ သြယ္သြယ္ မေနတတ္ဘူး… ေဆာင့္ရင္လည္း ေဆာင့္ၾကည့္ပါလား….“

သြယ္သြယ္သည္ ရွက္သံေလးႏြယ္ကာ စိုးဝင္းကို မပြင့္တပြင့္ေျပာသည္။ စိုးဝင္းသည္ သူမေျပာသည့္အတိုင္းပင္ လီးတန္ကို တစ္လက္မသာသာေလာက္ ျပန္ႏႈတ္ကာ ဖင္တလႈပ္လႈပ္ျဖင့္ ဖိ၍ႀကိတ္လိုးေပးသည္။ ေဆာင့္လိုးျခင္းမဟုတ္ေပမယ့္ တင္းျပည့္ၾကပ္ျပည့္ဝင္ေနေသာ လီတန္လုံးပတ္ႏွင့္ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသားမ်ားကေတာ့ မိမိရရ ပြတ္တိုက္မိၾကသည္။ သြယ္သြယ္ခင္မ်ာ အေစာပိုင္းက အနည္းငယ္ ငုံ႔ရႈိးသြားေသာ ကာမစိတ္ေတြသည္ ျပန္လည္ႏိုးႂကြလာသည္။ ရင္ဖိုလႈိက္ေမာကာ လီးတန္ႀကီးကေပးသည့္ ကာမအရသာကို စြဲမက္စျပဳလာသည္။ ဖင္ေလးေတြကို အနည္းငယ္ လႈပ္ရွားေပးမိ၏။

“သြယ္သြယ္…မနာေတာ့ဘူး ..မွတ္လား…“

စိုးဝင္းသည္ သြယ္သြယ္၏ အေျခအေနကို ၾကည့္ကာ ေမးသည္။ ကိုယ္ကိုလည္း ဒိုက္ထိုးသလိုအနည္းငယ္မတ္ကာ ေနရာျပင္လိုက္သည္။

“အင္း…ရၿပီ…ကိုကို…ေဆာင့္ေတာ့ကြာ…“

စိုးဝင္းသည္ သြယ္သြယ္က မီးစိမ္းျပလိုက္သည္ႏွင့္ စည္းခ်က္မွန္မွန္ႏွင့္ စတင္ ခပ္ျပင္းျပင္း ေဆာင့္ေတာ့သည္။ လီးကို တစ္ဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ ျပန္ထုတ္ ျပန္သြင္းျဖင့္ ခပ္သြပ္သြပ္ေလး လုပ္ေပးလိုက္သည္။

“ဟင့္…အား….ရွီ…အင့္….အင့္….“

စိုးဝင္း၏ ပိုစရွင္က လီးတန္ကို ခပ္စိုက္စိုက္ လိုးေပးေနသည္မို႔ အဝင္အထြက္တိုင္းတြင္ ေစာက္ေစ့ကိုက်က်နနဖိ၍ ထိုးပြတ္မိသည္။ သြယ္သြယ္ခင္မ်ာ ၾကက္သီးဖ်န္းဖ်န္းထကာ ကာမအရသာကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ခံစားေနရသည္။ အရသာက ေကာင္းလြန္းလွသျဖင့္ ကိုကိုေျပာတာ မွန္သည္ဟု ေတြးမိသည္။ ဒီေလာက္ေကာင္းမွန္းသိရင္ သူမလည္း ကိုကို႔လိုပင္ လက္ထပ္ဖို႔အထိ ေဆာင့္မိမည္ မထင္ပါ။

“ျဗစ္… ဘြတ္……အင့္…ကိုကို…ျမန္ျမန္ေလး….“

ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာလာေတာ့ သြယ္သြယ္၏ ကိုယ္ကေလးသည္ ကုန္းေပၚပက္အတင္ခံရေသာ ငါးရံ႕မေလးပမာ ျဖတ္ျဖတ္လူးလာသည္။ အစာပိုင္းတုန္းက မို႔ယာစေတြကို ဆြဲထားသည့္ လက္ေတြကလည္း စိုးဝင္း၏ ဖင္ေျပာင္ႀကီးကို သူ႔ေဆာင့္ခ်က္ႏွင့္ အညီ ဆြဲကာဖိခ်သည္။ ေပါင္ႀကီးကိုလည္း ကားႏိုင္သမွ်ကားယုံမက စိုးဝင္းေဆာင့္ခ်က္တိုင္းကို ေအာက္ကေန ေကာ့ပင္ကာ ေပး၏။ စိုးဝင္း သိသည္။ ခ်စ္သူေလးၿပီးေတာ့မည္ ဆိုတာကို…။ စိုးဝင္းသည္ လီးတန္ကို ဒစ္ဖ်ားသာခ်န္၍ ဆြဲထုတ္သည္။ အားကုန္သုံးကာ စိုက္ခ်သည္။

“အင့္….အမေလး…..ကိုကို…..အင့္….“

သြယ္သြယ္၏ ညည္းသံသည္ ေတာ္ေတာ္က်ယ္က်ယ္ေလးပင္ ထြက္လာသည္။ ေခါင္းကေလးသည္လည္း ဘယ္ညာခါရမ္းသြားသည္။ စိုးဝင္းသည္ ၿပီးခ်င္စိတ္ကို ခနထိန္းကာ .. ေနာက္ထပ္ ေလးငါးခ်က္ကို စက္ေသနတ္ပစ္သလို ေဆာင့္ထည့္လိုက္သည္။

“အား….အား…အားးးးးးးးးးးးးးးးးး……. ကိုကို……“

“အီး…..အီး…..သြယ္သြယ္… ရယ္………………“

သြယ္သြယ္ခင္မ်ာ ေလဟုန္ထဲတြင္ တေဝ့ေဝ့လည္ကာ ျဖစ္ေနရာမွ ႐ုတ္တရက္ ေအာက္ကို အရွိန္ႏွင့္က်သြားသလို ခံစားရသည္။ ရင္ဖိုလႈိက္ေမာကာ မူးေမာ့မတတ္ ျဖစ္သည္။ လုပ္မိလုပ္ရာအေနနဲ႔ ေစာက္ရည္မ်ားကိုသာ ပန္းထုတ္မိေတာ့သည္။ သြယ္သြယ္၏ ေစာက္ပတ္ေလးထဲတြင္ သူမ၏ အရည္မ်ားႏွင့္ အိုင္ထြန္းသြားခ်ိန္တြင္ေတာ့ စိုးဝင္းလည္း ဘယ္လိုမွ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ကာလရွည္စြာ ေအာင့္ထားသမွ် သုတ္ရည္မ်ားကို ပန္းထုတ္လိုက္ေတာ့သည္။

စိုးဝင္း၏ကိုယ္သည္ သြယ္သြယ္အေပၚတြင္ ေမွာက္ကာမွိန္းေနရာမွ ခနအၾကာတြင္ေတာ့ အသာေဘးကို လိမ့္ခ်လိုက္သည္။ ႁဗြတ္ခနဲေနကာ ကြၽတ္ထြားသြားသည့္ လီးတန္ႀကီးတြင္ ေသြးစေသြးနေလးေတြက အနည္းငယ္ေပက်ံေနသည္။ စိုးဝင္းသည္ ရင္ခြင္ထဲကို တိုးကာဝင္လာသည့္ သြယ္သြယ္၏ နဖူးေလးကို ညင္သာျမတ္ႏိုးစြာပင္ နမ္းရႈိက္လိုက္မိသည္။

“သိပ္ခ်စ္တာပဲ…သြယ္သြယ္ရယ္….. ကိုယ့္ကိုခ်စ္လား…“

“ခ်စ္တာေပါ့…ကိုကိုရယ္…။ သြယ္သြယ္က… အရင္ခ်စ္ရသူပါ….“

သြယ္သြယ္သည္ စိုးဝင္း၏ လက္ေမာင္းေပၚမွီထားရာမွ ေခါင္းကိုအသာႂကြကာ သူ၏ ပါးျပင္ေလးကို အနမ္းတစ္ပြင့္ေခြၽလိုက္သည္။ ၿပီးရင္ေတာ့ မ်က္လုံးေလး အသာမွိတ္ကာ အေမာေျဖေနသည္။ စိုးဝင္းသည္ ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို အျပစ္ကင္းစြာႏွင့္ ႏုနယ္လွပေနသည့္ ခ်စ္သူေလး၏ မ်က္ႏွာကိုျမတ္ႏိုးစြာႏွင့္သာ စိုက္ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။

——————————-

ရန္ကုန္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္သည္ အေရာင္အေသြးစုံလင္လွေသာ လူတန္းစားမ်ိဳးစုံႏွင့္ ပ်ားပန္းခတ္မွ် လႈပ္ရွားေနသည္။ Aircon က တစိမ့္စိမ့္လႊတ္ထား၍ Depature Hall တြင္ ေအးျမေနေသာ္လည္း ႏြယ္ႏြယ္ေအးအတြက္ေတာ့ သူမ၏ ရင္ထဲက ႏြမ္းနယ္ေနမႈကို ေလ်ာ့သြားေအာင္ မဖန္တီးႏိုင္ပါ…..။

“သမီး.. ဟိုေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဖုန္းဆက္ေနာ္… ။ ေမေမတို႔ ေစာင့္ေနမယ္…“

“မမရယ္….. သြယ္သြယ္ေတာ့… လြမ္းေနေတာ့မွာပဲ….“

ႏြယ္ႏြယ္သည္ မ်က္ရည္ေလးေတြ ဝဲေနေသာ အေမျဖစ္သူႏွင့္ ညီမကို ၾကည့္ကာ အားတင္းထားသည့္ၾကားမွ အလိုလိုမ်က္ရည္စို႔လာသည္။ တကယ္တမ္းခြဲခြာရေတာ့မည္ ဆိုေတာ့ သူမသည္လည္း ဝမ္းနည္းမိသည္သာ။ ဒါေပမယ့္…. သူမ မမွား… ဟုေတာ့ ထင္သည္။ သူမ၏ စိတ္ေဝဒနာကို အေကာင္းဆုံး ကုစားႏိုင္မည့္ ထြက္ေပါက္သည္ သူမ စိတ္ဝင္စားခဲ့သည့္ ပညာေရးကို တစိုက္မတ္မတ္ ေလ့လာရန္သာ ျဖစ္ေတာ့သည္။

“စိတ္မပူပါနဲ႔…. ေမေမ…. ဟိုေရာက္ေရာက္ခ်င္း သမီး ဆက္ပါ့မယ္….“

ႏြယ္ႏြယ္သည္ အေမျဖစ္သူကို အသာလွမ္းဖက္ကာ ေျပာသည္။ ေဒၚမာမာေအးသည္ သမီးျဖစ္သူကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဖက္ထားရင္း ပါးျခင္းအပ္ကာထားမိသည္။ ဦးဘေအးကေတာ့ သမီးႏွင့္ အေမျဖစ္သူကိုၾကည့္ကာ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ လုပ္ေနသည္။ ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာသည္ကိုက သူသည္ စိတ္တင္းကာထားရမွန္း သိသာသည္။

“သြယ္သြယ္… ညီမေလးတို႔ မဂၤလာေဆာင္ပုံေတြ… facebook မွာတင္ထားေနာ္….။ မမ ဟိုကေန လွမ္းၾကည့္ရေအာင္…“

“ဟုတ္…မမ….“

“မမ…. သြယ္သြယ္ေလ.. မမစိတ္ဆိုးေအာင္ လုပ္မိတာေတြရွိရင္ ခြင့္လႊတ္ေနာ္….“

ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ မ်က္ရည္ေလးေတြ ဝဲေနသည့္ ညီမငယ္ကို ၾကည့္ကာ စိတ္ထဲတြင္ နင့္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ဪ..ညီမေလးရယ္… မမက ညီမေလးကို … ခြင့္လႊတ္လို႔ပဲ… ဒီအေျခအေနေရာက္ေအာင္ ဖန္တီးခဲ့ရတာေပါ့….။ မမကိုသာ… ညီမေလးနဲ႔ ေမာင္က ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ၾကပါေစလို႔…. မမ ဆုေတာင္းပါတယ္….။ ႏြယ္ႏြယ္သည္ ရင္ထဲက ဆို႔နင့္လာသည့္ ခံစားခ်က္ကို က်ိတ္ကာ ၿမိဳသိပ္ရင္း ညီမငယ္ကို အားတင္းကာ ၿပဳံးျပလိုက္သည္။

“ညီမေလးကလည္း… မဟုတ္တာ… တို႔ညီအစ္မ အခ်င္းခ်င္းကို….။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမကိုသာ ဂ႐ုစိုက္ ၾကားလား….. “

“ဟုတ္ကဲ့….မမ“

ဆန႔္တန္းထားသည့္ လက္ထဲသို႔ ဝင္ေရာက္လာသည့္ ညီမငယ္ကို သူမသည္ ေပြ႕ဖက္မိသည္။ သြယ္သြယ္၏ဆံႏြယ္ေလးေတြကို နမ္းေနရာမွ မရည္႐ြယ္ဘဲႏွင့္ မိန္းတံခါးေပါက္ႀကီးဆီသို႔ ၾကည့္မိသည္။ ဪ…ေမာင္ရယ္… မႏြယ္ကို.. လိုက္ေတာင္မပို႔ေတာ့ဘူးတဲ့လား…။ အင္းေလ.. မပို႔တာဘဲ ေကာင္းပါတယ္….။ ေမာင့္မ်က္ႏွာကိုသာ… ျမင္မိရင္.. မႏြယ္.. ေသခ်ာေပါက္ ငိုမိမွာပဲ…..။ အခုေတာ့လည္း … တစ္ခုေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ေလ……။

“ေက်းဇူးးျပဳ၍…. နားဆင္ပါရွင္….။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕သို႔ ေလယာဥ္အမွတ္ 8M331 ႏွင့္လိုက္ပါမည့္ ခရီးသည္မ်ားရွင္… ေလယာဥ္ထြက္ခြာခ်ိန္ နီးေနသျဖင့္ … ေက်းဇူးျပဳ၍ Boading Gate သို႔ လာေရာက္ေပးၾကပါရန္.. ပန္ၾကားအပ္ပါသည္.. ရွင္….“

စပီကာခြက္ထဲကေန ၾကည္လင္ခ်ိဳျမစြာ ထြက္လာသည့္ မိန္းမပ်ိဳေလး၏ အသံတြင္ေတာ့ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ညီမငယ္ကို ဖက္ထားရာမွ လႊတ္လိုက္သည္။ တခ်ိန္လုံးေဘးနားမွ ထိုင္ကာ ၾကည့္ေနသည့္ အေဖျဖစ္သူဘက္သို႔ လွည့္သည္။

“ေဖေဖ…. သမီးသြားေတာ့မယ္…. က်န္းမာေရး ဂ႐ုစိုက္ေနာ္…“

“ေအး..ေအး…သမီး…. သမီးလည္း က်န္းမာေရးကို ဂ႐ုစိုက္ဦး…..“

“ဟုတ္ကဲ့…ေဖေဖ….“

ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ အေဖျဖစ္သူကို အသာၿပဳံးျပကာ အနားတြင္ခ်ထားေသာ handcarry အိတ္ကေလးရဲ႕ ကိုင္းကေလးကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ မတ္တပ္ရပ္ကာ ရွိေနၾကသည့္ မိသားစုကို ေနာက္ဆုံးၾကည့္ကာ လွည့္ထြက္လိုက္သည္။ ဦးတည္ရာကေတာ့ ……

ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ သူမေရွ႕က လက္ခ်င္းခ်ိတ္ကာ သြားေနၾကသည့္ လူ႐ြယ္စုံတြဲကိုၾကည့္ကာ အလြမ္းစိတ္ေတြက ႀကီးစိုးလာျပန္သည္။ သူမလည္း ခ်စ္ခဲ့ဖူးသူႏွင့္ ဒီလိုမ်ိဳး လက္ခ်င္းခ်ိတ္ကာ ေလွ်ာက္သြားခဲ့ဖူးတာပဲ။ အခုေတာ့ အရာရာကို ဟန္ေဆာင္ၿပဳံးျပရင္း မည္သူမွ မသိေအာင္ ရင္ထဲက ေသာကကို ေမ့ေဖ်ာက္ရဦးမည္သာ..။

ေနာက္… ရက္အနည္းငယ္အၾကာတြင္ သူမ၏ ခ်စ္သူေမာင္သည္ လည္းေကာင္း.. ညီမငယ္သည္လည္းေကာင္း ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ ဘဝမွာ လက္ခ်င္းၿမဲၿမဲဆုပ္ကာ ထားၾကေပးလိမ္ေတာ့မည္။ သူမသည္ ဒီအတြက္ ၾကည္ႏူးရမည္သာ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ ဘဝအတြက္ သူမ၏ ႏွလုံးသားကို အေကာင္းဆုံးလက္ဖြဲ႕ႏိုင္ခဲ့သည္သာ။

တာဝန္က် ေလယာဥ္မယ္ေလးကို Boarding Pass ထုတ္ေပးၿပီးေနာက္… ႏြယ္ႏြယ္သည္ မွန္သားျပင္ကိုေက်ာ္ကာ ျပင္ပကို ၾကည့္လိုက္မိသည္…။ ေကာင္းကင္ျပာတြင္ … ျဖဴေဖြးေနေသာ တိမ္တစ္ဆုပ္ လြင့္ေမ်ာသြားသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူမ၏ရင္ထဲတြင္ေတာ့…….

စိုးဝင္းသည္ သူ႔မ်က္လုံးကို သူမယုံႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။ ကမန္းကတမ္းပင္ မ်က္လုံးကိုပြတ္ကာေသခ်ာျပန္ၾကည့္မိသည္။ ဟုတ္ပါသည္။ ဒီလူမွ ဒီလူရယ္ပင္..။ စိုးဝင္းသည္ JDonut ဆိုင္ထဲကေန အျမန္ထြက္သည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ကာ သြားေနသည့္ အတြဲေနာက္သို႔ အျမန္လိုက္သည္။ မွီသည္ႏွင့္ ေရွ႕ကေန ေက်ာ္ကာ ပိတ္ရပ္လိုက္သည္။

“ေဆာရီးဗ်ာ…. ဒီကအစ္ကိုကို စိတ္မရွိရင္… က်ေနာ္ ေမးစရာ ရွိလို႔ပါ…“

လူ႐ြယ္သည္ သူ႔ေရွ႕က ကမူးတူးရႈိး ပိတ္ရပ္လိုက္သည့္ စိုးဝင္းကို ေသခ်ာၾကည့္သည္။ ေဘးနားက လက္ခ်င္းတြဲကာ ပါလာသည့္ အမ်ိဳးသမီးကိုလည္း အသာလက္ျဖဳတ္၏။ ၾကည့္ရတာ စိုးဝင္းကို သပ္သပ္လိုက္ေႏွာင့္ယွက္သည့္ ငနဲဟု ထင္သြားသည့္ပုံပင္။

“အစ္ကို.. အထင္မွားမယ္… စိတ္မဆိုးပါနဲ႔…. က်ေနာ့္ အျပဳအမူကို….။ အစ္ကိုက… မႏြယ္ႏြယ္ေအး ဆိုတာကိုမ်ား သိသလားလို႔….“

စိုးဝင္း၏ ေျခကာကာ လက္ကာကာႏွင့္ အေမာတေကာ ရွင္းျပလိုက္မႈတြင္ေတာ့ အဆိုပါ လူ႐ြယ္သည္ စိုးဝင္းကို ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္သည္။ ေဘးနားကေန အံအားသင့္သလို ျဖစ္ကာ ပါးစပ္ကို လက္ဝါးကေလးႏွင့္ အုပ္လိုက္သည့္ အမ်ိဳးသမီးဘက္ကို လွည့္လိုက္ၿပီး…

“ကဲ…ကဲ…. စိမ့္ေရ… ၾကည့္ရတာ… မင္းအခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္း ႏြယ္ႏြယ္ေအးရဲ႕ ဇာတ္ရႈပ္ထင္တာကြာ….။ ေမာင္ေတာ့… ဒီကိစၥကို .. လိပ္ျပာမလုံေတာ့ဘူး….။ ဒီက… ညီေလးက ကာယံကံရွင္ မွန္ရင္… ရွင္းျပလိုက္ရေအာင္ကြာ….“

ထိုအစ္ကို၏စကား အဆုံးတြင္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေခ်ာသည္ … ဟင္း.. ခနဲေနေအာင္ သက္ျပင္းခ်သည္။

“ေကာင္းၿပီေလ… ကိုကိုရယ္….။ စိမ့္လဲ သူအတင္းေျပာလို႔တာ.. လုပ္ေပးရတာေလ…။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ စိမ့္တို႔လင္မယားကို အစစအရာရာ ကူညီယုံသာမက ေအာင္သြယ္ေပးထားတဲ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္သာ …။ စိတ္ထဲကေတာ့ ..သိပ္ၾကည္တာ.. မဟုတ္ဘူး….“

“ဒီက..ေမာင္ေလးက…. စိုးဝင္းဆိုတာမ်ားလား…“

စိုးဝင္းသည္ အမ်ိဳးသမီးေခ်ာ၏ လင္မယားဆိုသည့္ စကားႏွင့္ သူ႔နာမည္ကိုပါ မွန္ေအာင္ ေခၚလိုက္သည္တြင္ေတာ့ တစ္ခုခုေတာ့ လြဲေနသည္ဟု သိလိုက္သည္။

“အစ္မ…က.. က်ေနာ့္နာမည္ကို …သိေနတယ္…“

“ကဲ… ညီေလး….. ညီေလးက စိုးဝင္းဆိုရင္ေတာ့… အစ္ကိုတို႔ အေၾကာင္းစုံကို ရွင္းျပပါ့မယ္….။ JDonut ထဲပဲ ခနဝင္ထိုင္ရေအာင္ကြာ…။ အစ္ကို႔ နာမည္က ေနထြန္းပါ…..“

စိုးဝင္းသည္ လက္ကမ္းေပးလိုက္သည့္ ေနထြန္းဆိုသည့္ အစ္ကို၏လက္ကို ဘုမသိဘမသိႏွင့္ပင္ ဆြဲႏႈတ္ဆက္မိသည္။ ရင္ထဲတြင္ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ သို႔ေလာသို႔ေလာ ျဖစ္ေနသည္။ အမွန္ဆိုရင္ သူ႔စိတ္သည္ တစုံတခုေၾကာင့္ ဆို႔နင့္ေနသလိုျဖစ္၍ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မထိုင္ဘဲ ရွစ္မိုင္ Junction 8 ဘက္သို႔ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ သူသိသည္။ ဒီေန႔တြင္ မႏြယ္က ဂ်ပန္ကို သြားေတာ့မည္ ဆိုတာကို။ စိတ္ထဲတြင္ ဝမ္းနည္းသလိုလို နာက်င္သလိုလို ခံစားေနရသည္။ အခုေတာ့ မရည္႐ြယ္ဘဲ သူႏွင့္ မႏြယ္တို႔၏ အခ်စ္အိမ္မက္ကို ပ်က္ျပယ္သြားေအာင္ ဖန္တီးခဲ့သည့္ဓါတ္ပုံထဲက လူႏွင့္မွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေတြ႕မိသည္။ ထူးဆန္းသည္က ကိုေနထြန္းဆိုသည့္ အစ္ကိုက စိမ့္ဆိုသည့္ အမ်ိဳးသမီးေခ်ာႏွင့္ လင္မယားဆိုတာကိုပင္။ ဘာေတြဘယ္လို ျဖစ္ကုန္မွန္း သူမသိေတာ့…။

“ဒီလိုကြ…. ငါ့ညီ…။ အစ္ကိုက ႏြယ္ႏြယ္ေအးကို… စိမ့္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့မွ သိတာပါ…။ စိမ့္နဲ႔ သူနဲ႔ကေတာ့.. အခင္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ့ကြာ။ ကဲ.. ကဲ.. စိမ့္… မင္းသူငယ္ခ်င္း ဇာတ္ရႈပ္ကို ရွင္းျပလိုက္ေတာ့…“

အမ်ိဳးသမီးေခ်ာသည္ မ်က္ႏွာေလးပ်က္ေနသည့္ စိုးဝင္းကို ၾကည့္ကာ..

“စိမ္နဲ႔..မႏြယ္က…ေတာ္ေတာ္ခင္ပါတယ္….။ ခင္လြန္းလို႔…. သူ ေတာင္းဆိုတာကို မဟုတ္မွန္းသိေပမယ့္.. ကူညီေပးခဲ့တာပါ…။ အေၾကာင္းေတြက … ဒီလိုပါ… “

“လြန္ခဲ့တဲ့.. သုံးလေက်ာ္ေလာက္က… မႏြယ္က .. ငိုႀကီးခ်က္မနဲ႔… အိမ္ကိုေရာက္လာတယ္….။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ..ကိုကိုက… အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ခရီးသြားေနတယ္…။ အတိုခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့…. အိမ္မွာ ဘယ္သူမွမရွိတာနဲ႔… စိမ့္က မႏြယ္ကို အတင္းေမးတယ္…။ အမွန္ဆိုရင္… မႏြယ္က.. သူ႔ခံစားခ်က္ကို … ဘယ္သူမွ ဖြင့္ေျပာေလ့ ရွိတာမဟုတ္ဘူး….“

“ဒါေပမယ့္… အဲဒီေန႔ကေတာ့…. သူဘာျဖစ္လာတာလဲဆိုတာကို… ရင္ဖြင့္ေတာ့တာပဲ….။ သူ႔ညီမေလးက… ေမာင္ေလးကို ႀကိဳက္ေနတဲ့အေၾကာင္းနဲ႔…. သူက ေနာက္ဆုတ္ေပးခ်င္းေၾကာင္း ေျပာတယ္….။ ေနာက္ၿပီးေတာ့.. အဲဒီအတြက္ .. ကူညီေပးဖို႔လည္း… ေတာင္းဆိုတယ္ကြာ….။ သူ စဥ္းစားထားတဲ့ အႀကံကိုေျပာျပတယ္….“

“ပထမေတာ့..စိမ့္က.. လက္မခံပါဘူး…။ သူက … အတင္းအၾကပ္ေျပာေတာ့မွ… မတတ္သာလို႔ …လက္ခံလိုက္တာပါ….။ စိတ္ထဲကေတာ့ … မလုပ္ေပးခ်င္ဘူး….“

“ဟုတ္တယ္..ညီ.. ေျပာရရင္…. အစ္ကိုက ..သေဘာေတာင္ မတူဘူးကြာ..။ ဘယ္ႏွယ့္… ကိုယ့္မိန္းမမဟုတ္တဲ့သူနဲ႔ အက်ႌအဝတ္အစားမပါဘဲ ေနရၿပီး…. မိန္မျဖစ္သူက… ဓါတ္ပုံ ႐ိုက္ယူတယ္တဲ့ကြ…။ သူမ်ားၾကားရင္ျဖင့္.. ငါ့ကို ဘာထင္မလဲ…. စဥ္းသာ စဥ္းစားတာၾကည့္….“

“ခစ္….ခစ္… ကိုကိုကလည္း….သူက..တေမွာင့္…“

စိုးဝင္းသည္ သူ႔ေရွ႕က တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ က်ီစယ္ေနၾကသည့္ ကိုေနထြန္းတို႔ အတြဲကိုၾကည့္ကာ စိတ္ထဲတြင္ ဟာခနဲ ျဖစ္သြားသည္။

“ဒါဆို…. အစ္ကိုနဲ႔…မႏြယ္နဲ႔က.. ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့ဖူးေပါ့ေနာ္…။ ဒါ.. ဒါ…. ဆို…“

“ဘာမွမျဖစ္ရပါဘူး.. ငါ့ညီရာ…။ ဘုရားေပးေပး… က်မ္းေပးေပးပါ….။ ငါ့အခ်စ္ဆုံးကေတာ့ ေဟာဒီကထိုင္ေနတဲ့ ဉာဏ္ႀကီးရွင္မနဲ႔ … အလိုတူအလိုပါေလးေဟ့…..“

စိုးဝင္းသည္ ထိုင္ေနရာမွ ဝုန္းခနဲထသည္။ ဆိုင္တြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ နာရီကို ၾကည့္ေတာ့ ၄း၁၅ ကိုျပေနသည္။

“ေက်းဇူးပါဗ်ာ…သြားၿပီ….“

“အမ္…တမ်ိဳးပါလား…“

ကိုေနထြန္းတို႔ လင္မယားသည္ ႐ုတ္ခ်ည္းဆိုသလို သူတို႔ေရွ႕ကေန ေျပးကာထြက္သြားသည့္ စိုးဝင္းကိုၾကည့္ကာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။ အျဖဴေရာင္ပါပလစ္ကာ ကားကေလးသည္ ေလးညႇိဳ႕ကလႊတ္သည့္ ျမားတစ္စင္းပမာ တရိပ္ရိပ္ေျပးေနသည္။ စိုးဝင္းသည္ လီဗာကို အဆုံးထိ ဖိကာနင္းခ်သည္။ ဒိုင္ခြက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ speed က ကီလို 120 ေတာင္ျပေနသည္။ ေရွ႕က တရိပ္ရိပ္သြားေနေသာ ကုန္တင္ကားကို ျဖတ္ကာ ေက်ာ္သည္။ လြတ္သည္ႏွင့္ ေလဆိပ္ဘက္ဝင္သည့္ လမ္းကို ခ်ိဳးေကြ႕လိုက္သည္။ ကားကေလးသည္ တရိပ္ရိပ္ႏွင့္ ေျပးေနေသာ္လည္း သူကေတာ့ ေႏွးေနသည္ဟုပင္ ထင္သည္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သူသည္ အေတာင္ေပါက္ကာပင္ ပ်ံသြားခ်င္သည္။

မႏြယ္ရယ္.. ဘာျဖစ္လို႔ ေမာင့္ကို ညာရက္တာလဲကြယ္….။

စိုးဝင္းသည္ ကားကို အရွိန္အနည္းငယ္ေလ်ာ့ကာ ေလဆိပ္ဝင္းတံခါးဝသို႔ ခ်ိဳးေကြ႕လိုက္သည္။

“ျပန္အမ္းမေနနဲ႔….“

အေပါက္ေစာင့္ေကာင္ေလးသည္ လက္ထဲေရာက္လာသည့္ ငါးရာတန္ကို ၾကည့္ကာ စိုးဝင္းကို တစ္ခုခုေျပာမည္ ႀကံသည္။ ဒါေပမယ့္ သူမမွီလိုက္ေခ်။ စိုးဝင္းသည္ ကားကို ဝူးခနဲေမာင္းကာ ထြက္သြားေခ်သည္။

“ေဟ့…. ဒီမွာ ကားထားခဲ့လို႔ မရဘူး…“

“ခဏေလး….“

စိုးဝင္းသည္ တာဝန္က်လုံၿခဳံေရးထင္သည့္ ယူနီေဖာင္းႏွင့္ လူက ေအာ္ေျပာသည္ကို ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘဲ ေလဆိပ္ထဲ ေျပးဝင္သည္။ အထဲမေရာက္ခင္ပင္ အျပင္ထြက္လာသည့္ လူတစ္စုႏွင့္ ထိပ္တိုက္တိုးမိသည္။

“ဟင္…. ကိုကို…. ကိုကို လိုက္လာတယ္….“

“အာ…သြယ္သြယ္….မႏြယ္ေရာ…“

သြယ္သြယ္သည္ အေမာတကာႏွင့္ ေမးေနေသာ စိုးဝင္းကို စူးစူးစမ္းစမ္းႏွင့္ ၾကည့္သည္။

“မမ..သြားၿပီေလ..ကိုကို…။ သြယ္သြယ္တို႔ေတာင္ အခုေလးတင္ အေပၚကေန .. လက္ျပၿပီး ျပန္ဆင္းလာတာ….“

စိုးဝင္းသည္ သြယ္သြယ္၏ စကားကို အၾကားတြင္ ကမာၻေျမႀကီး ခ်ာခ်ာလည္သြားသလို ခံစားရသည္။ ရင္ထဲတြင္ ဟာခနဲျဖစ္သြားကာ သူ႔စိတ္သည္ အနက္ရႈိင္းဆုံး ေခ်ာက္ထဲသို႔ ထိုးက်သြားသည္။ သြယ္သြယ္ကို ၾကည့္ေနသည့္ သူမ်က္ဝန္းေတြသည္ ဘာကိုမွ မျမင္ေတာ့…။

“ကိုကို..ေျဖဦးေလ…ဘာျဖစ္လာတာလဲလို႔….“

စိုးဝင္းသည္ သူ႔လက္ေမာင္းကို လႈပ္ကာခါရင္း ေမးေနသည့္ သြယ္သြယ့္စကားတြင္ေတာ့ အသိျပန္ဝင္လာသည္။ အားယူကာ ၿပဳံးျပလိုက္ရင္း…

“ဪ… မႏြယ္ကို ႏႈတ္မဆက္လိုက္ရလို႔ … စိတ္မေကာင္းတာပါ…. သြယ္သြယ္ရယ္….“

“ဒီမွာ…ညီေလး..ကားကို ေနရာေ႐ႊ႕ပါ….“

“ဪ..ဟုတ္ကဲ့… အခုပဲ ေ႐ႊ႕ေပးပါ့မယ္….“

စိုးဝင္းသည္ သူ႔အနားကို ေရာက္လာသည့္ လုံၿခဳံေရးဝန္ထမ္းကို ၾကည့္ကာ ေလသံေပ်ာ့ေလးႏွင့္ ေျပာသည္။ ေတာ္ေသးသည္ လုံၿခဳံေရးဝန္ထမ္းေၾကာင့္ သြယ္သြယ္သည္ သူ႔ကိုအာ႐ုံစိုက္ေနရာမွ စိုးဝင္းကားရပ္ထားရာသို႔ အၾကည့္လႊဲသြားသည္။

“လာ..သြယ္သြယ္… အစ္ကို ကားပါတယ္… သြားၾကရေအာင္…“

စိုးဝင္းသည္ သူ႔လက္ေမာင္းကို တြယ္ကာ ပါလာသည့္ သြယ္သြယ္ကို အသာငုံ႔ၾကည့္လိုက္သည္။ ဆံႏြယ္ေလးေတြ ယိမ္းခါေနကာ ကေလးငယ္ေလးလို အျပစ္ကင္းသည့္ မ်က္ႏွာလွလွေလးက သူ႔ကိုေမာ္ၾကည့္ေနတာကို ေတြ႕သည္။ စိုးဝင္းသည္ ေခါင္းကိုကုတ္လိုက္ၿပီး သြားေလးအၿဖဲသားႏွင့္ အဟီး ဆို၍ ၿပဳံးျပလိုက္သည္။ သြယ္သြယ္သည္ စိုးဝင္း၏ အမူအယာတြင္ မ်က္ေစာင္းေလးထိုးကာ ႏႈတ္ခမ္းစူသြားသည္။ စိုးဝင္းသည္ ခ်စ္စဖြယ္ ႏႈတ္ခမ္းေလးစူေနသည့္ သြယ္သြယ္ကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးပင္ ၾကည့္မိသည္။

ေနေပ်ာက္မတိုးေအာင္ ေမွာင္မည္းေနသည့္ သူ၏ အေတြး ေတာနက္ထဲတြင္ သြယ္သြယ္ဆိုသည့္ အလင္းတန္းေလးက စူးရွစြာပင္ ထိုးေဖာက္ေနရာယူသြားသည္။ မႏြယ္ႏွင့္ သူ၏ အတိတ္ေတြသည္ သူ႔ႏွလုံးသား၏ အနက္ရႈိင္းဆုံး တစ္ေနရာတြင္ ေအးခဲကာပင္ ရွိေနေတာ့သည္။

…………………………………………………..

ႏြယ္ႏြယ္သည္ ေလယာဥ္ ျပတင္းေပါက္မွန္မွ တဆင့္ ေျမျပင္ကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္သည္။ တေျဖးေျဖးႏွင့္အိမ္ေတြ… အပင္ေတြသည္ သူမ၏ ျမင္ကြင္းကေန ေပ်ာက္ကြယ္ကာ ျဖဴလြလြ ေငြေရာင္တိမ္တိုက္မ်ားက အစားထိုးကာ ဝင္ေရာက္လာသည္။ အၾကည့္ကိုလႊဲကာ ထိုင္ခုံအေရွ႕က ေခါက္စားပြဲေလးကိုျဖန႔္ကာ ခင္းခ်သည္။ လက္ထဲတြင္ ခုနကတုန္းက ထုတ္ထားသည့္ စာအုပ္ေလးကို ျဖန႔္ကာဖြင့္လိုက္သည္။ သြယ္သြယ္သာ ျမင္ရင္ေတာ့ မမက မေရးစဖူး ဒိုင္ယာရီ ေရးေနတယ္ဟု ေျပာမွာ အသာအခ်ာပင္…။

ျဖန႔္ကာထားသည့္ စာအုပ္ေလး၏ ပထမ စာမ်က္ႏွာတြင္ေတာ့……

ONCE…..

Our relation has never ….
followed the rules..

We’ve never been the kind
of fairy-tale couple
you see in the movies ….

But you know what?
it’s ours. All ours —
the little jokes that
only we understand,
the way our hands
naturally find each other’s,
and the memories
that seem so wonderful
now that I look back ….

Our relationship
has come to an end,
but it will always be
deep inside my heart
though it may be frozen ….

I dont know what’s in store for me.

But I know I want you to be happy.

I know I love you.

AND I know that I’d rather
cry alone than
my fairy-tale to become true ….

I just pray that

I wish to be a part of your heart

Coz my whole heart has been occupied with you….

အထက္ပါ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ျဖစ္ပြားၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ခန႔္ၾကာေသာ္…

“သြယ္သြယ္.. ေျဖးေျဖးေလွ်ာက္ေနာ္…“

“အင္းပါ…. ကိုကိုရယ္…။ ဗိုက္ကျဖင့္ .. အခုမွ ေလးလရွိေသးတယ္… ကိုကိုကလည္း စိတ္ပူေနတယ္…“

စိုးဝင္းသည္ မိန္းမျဖစ္သူ၏ အေျပာကို သေဘာက်စြာျဖင့္ ၿပဳံးလိုက္သည္။ တစ္ခုခု ျပန္ေျပာမည္ အျပဳတြင္ သူပုခုံးကို တစ္ေယာက္ေယာက္က ႐ိုက္လိုက္သည္ကို ခံလိုက္ရသည္။ ကိုယ္ကို ခ်ာခနဲ လွည့္လိုက္ရာ….

“ေဟ့ေကာင္…. ငစိုး…..“

“ဟာ… ကိုနတ္……“

စိုးဝင္းသည္ သူ႔ေနာက္က ကပ္ကာ ရပ္ေနသည့္ လူ႐ြယ္ကို အားရဝမ္းသာစြာပင္ ႏႈတ္ဆက္မိသည္။ လက္ကမ္းေပးလိုက္သည့္ ကိုနတ္ဆိုသူ၏လက္ကို လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ဆုပ္ကိုင္ကာ…

“ကိုနတ္… ဘယ္တုန္းက ျပန္ေရာက္ေနတာလဲ…..။ ျပန္ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာတယ္ဗ်ာ…။ ဒါ..က်ေနာ့္…မိန္းမေလ…. သြယ္သြယ္တဲ့….။ အဟဲ…. ဗိုက္လာျပတာ….။”

“သြယ္သြယ္… ဒါ ကိုကိုတို႔ ေက်ာင္းတုန္းက Senior ေလ… ကိုနတ္တဲ့…. “

ကိုနတ္သည္ စိုးဝင္းကို ၾကည့္ကာ ၿပဳံးေနရာမွ သြယ္သြယ့္ဘက္လွည့္ကာ…

“ေတြ႕ရတာ..ဝမ္းသာပါတယ္… သြယ္သြယ္….။ အစ္ကိုနဲ႔ စိုးဝင္းနဲ႔ကေတာ့ ေက်ာင္းတုန္းက ေတာ္ေတာ္ခင္ပါတယ္….“

သြယ္သြယ္သည္ ပါးခ်ိဳင့္ေလးႏွင့္ ရယ္ကာ ႏႈတ္ဆက္ေနသည့္ ကိုနတ္ကို ၾကည့္ကာ ဒီလူက စကားေျပာတာ ေတာ္ေတာ္ဆြဲေဆာင္မႈရွိတာပဲဟု ေတြးမိသည္။ ဝတ္ထားစားထားသည္ပုံက ဒီကလူေတြႏွင့္ မတူ။ အသာေခါင္းကေလးကို ၿငိမ့္ျပရင္း..

“ဟုတ္ကဲ့… သြယ္သြယ္လည္း ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္….“

“ငစိုး… အခ်ိန္ရတယ္မလား….။ ဒီေရွ႕က ဆိုင္ကေလးမွာ ခဏထိုင္ရေအာင္ေလ….။ အခ်ိန္ရရင္ေပါ့…“

စိုးဝင္းသည္ ကိုနတ္၏ ဖိတ္ေခၚမႈတြင္ေတာ့ သြယ္သြယ့္ဘက္ကို တခ်က္လွည့္ၾကည့္သည္။ သြယ္သြယ္က သူ႔ကိုၿပဳံးျပလိုက္သည္တြင္ေတာ့….

“ထိုင္ေလ… ကိုနတ္… အခ်ိန္ရပါတယ္…“

ကိုနတ္သည္ သူကပင္ ေရွ႕ကဦးေဆာင္ကာ ေဆးခန္းႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ဖြင့္ထားေသာ အေအးဆိုင္ေလးဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ သုံးေယာက္သား လူရွင္းေသာ ဆိုင္ေထာင့္တြင္ ဝင္ထိုင္မိၾကသည္။

“ကိုနတ္.. .ဘယ္တုန္းက… ျပန္ေရာက္တာလဲ…..။ ကိုနတ္က က်ေနာ့္ကို မွတ္မိေသးတယ္ေနာ္….“

“ကိုယ္…မေန႔ကမွ ေရာက္တာကြ…..။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ စိတ္မဆိုးနဲ႔ေနာ္….ငစိုး….။ မင္းကို မွတ္မိတာ မဟုတ္ဘူး…။ မင္းမိန္းမရဲ႕ ဆံပင္ရွည္ေလးေတြကို ေငးၿပီးမွ .. မင္းကိုေတြ႕တာ….“

“ဪ…ဒီလိုလား…… ကိုနတ္ကေတာ့ေလ…. ဟား….. ဟား…။ အစ္ကိုက ရယ္ရတယ္ေနာ္… ခစ္… ခစ္…“

စိုးဝင္းတို႔ လင္မယားသည္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ထုတ္ေဖာ္ေျပာသည့္ ကိုနတ္၏ စကားကို သေဘာက်ကာ ရယ္မိၾကသည္။

“မရယ္နဲ႔ကြ…. တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့.. ငါ့ေကာင္မေလးက .. ဒီကညီမလို ဆံပင္ရွည္ေလးေတြနဲ႔ .. မို႔လို႔ကြ…။ အဲဒါေၾကာင့္ လိုက္ၾကည့္မိတာ…“

“ေျပာရရင္… အခု..ဒီျပန္လာတာလည္း… သူ႔မိဘေတြအိမ္ကို သြားေတာင္းဖို႔က… ငါ.. propose လုပ္ထားတာကို ျငင္းလည္းမျငင္း.. အေျဖမေပးဘဲနဲ႔ပဲ ေနေနလို႔…. စိတ္မရွည္လို႔ သေဘၤာ compamy ကို ခြင့္တင္ၿပီးေတာ့ေတာင္ ျပန္လာတာ….။ ခ်စ္မိေတာ့လည္း… အခက္သားလားကြာ….

ကိုနတ္၏ ခပ္ညည္းညည္းစကားတြင္ေတာ့ စိုးဝင္းသည္ စပ္စုသလို ၾကည့္သည္။

“ေနပါဦး… ကိုနတ္ရ…..။ ကိုနတ္က .. က်ေနာ့္ မိန္းမလို ..ဆံပင္ရွည္ရွည္ေလးေတြ ရွိတဲ့သူနဲ႔…ဘယ္မွာေတြ႕လာလို႔လဲ….။ ေျပာလို႔ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္…။ သြယ္သြယ္ေလာက္ တင္ပါးဖုံးတဲ့အထိ ဆံပင္ရွည္တဲ့ .. မိန္းကေလးက ဒီမွာေတာင္…. ခပ္ရွားရွားရယ္…။ ျမန္မာျပည္ ျပင္ပဆိုရင္ေတာ့… ပိုဆိုးမယ္ထင္တယ္ေနာ္….“

စိုးဝင္း၏ အေပၚဖဲကိုင္ထားသလို ခပ္ႂကြားႂကြားစကားတြင္ေတာ့ ကိုနတ္သည္ သူ႔လက္ထဲတြင္ ကိုင္ကာထားသည္ ပိုက္ဆံအိတ္ရွည္ေလးကို ဖြင့္သည္။ အထဲကေန ဓါတ္ပုံေလး တစ္ပုံကိုထုတ္ယူလိုက္သည္။

“ယုံမလားေတာ့ မသိဘူး ငါ့ညီ…။ သူ႔ကို ကိုယ္ ဂ်ပန္မွာေတြ႕တာ….။ နာမည္က ႏြယ္ႏြယ္ေအးတဲ့…။ မင္း မိန္းမနဲ႔ေတာင္ နည္းနည္း ဆင္ေသးတယ္…..“

စိုးဝင္းႏွင့္ သြယ္သြယ္သည္ စားပြဲေပၚကို က်လာသည့္ ဓါတ္ပုံေလးကို အံ့ၾသစိတ္ႏွင့္ ငုံ႔ၾကည့္မိသည္။

“ဟင္…ဒါ…ဒါ…“

စိုးဝင္းတို႔ ဘာမွ ဆက္မေျပာႏိုင္ခင္ပင္ ကိုနတ္၏ စကားသံက ဦးကာ ထြက္လာသည္။

“သူကေတာင္ ေျပာလိုက္ေသးတယ္…။ သူ႔အိမ္က ..ေျမာက္ဥကၠလာ ……….. လမ္းမွာတဲ့….။ ေ႐ႊျမန္မာလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးရဲ႕… ေဘးဆို… အဲဒီနားက.. လူတိုင္းသိတယ္.. ေျပာတာပဲ…..“

“ကိုယ္ေတာင္မွ…. သူက… စကားေျပာရင္… ဘာျဖစ္လို႔…. ဒီလက္ဖက္ရည္ဆိုင္အေၾကာင္း ခနခနပါေနလဲဆိုတာ… တခါတခါ… စဥ္းစားလို႔ေတာင္ မရဘူး….။ အ…ဟင္း…..ဟင္း…“

ကိုနတ္၏ ၾကည္ႏူးဝင့္ႂကြားစြာ ေျပာေနသည့္ စကားအဆုံးတြင္ေတာ့ စိုးဝင္း၏ ႏွလုံးသားတစ္ေနရာသည္ ႐ုတ္တရက္ ေအးခဲသြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ စားပြဲေပၚတြင္ေတာ့ အျဖဴေရာင္ဂါဝန္လွလွေလးႏွင့္ ျပစ္မ်ိဳးမွဲ႔မထင္ လွပသည့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္သည္ မခို႔တ႐ို႕ႏွင့္သာ ရပ္ေနရွာေတာ့သည္….။…ၿပီးပါၿပီ