ဘာဂျာကောင်းတဲ့ မောင်(ဒုတိယပိုင်း)

Unicode

“ဆံပင်တွေပဲ နမ်းနေတော့မှာလား.. ခစ်…ခစ်….“

စိုးဝင်းသည် ကျောပေးကာ သူ့ကို မှီထားသည့် ကောင်မလေး၏ စကားအကြားတွင် လက်ထဲကဆံနွယ်လေးတွေကို လွှတ်သည်။ ပုခုံးလေးကို အသာဆွဲကာ လှည့်လိုက်သည်။ ကျော့ကျော့ဆိုသည့် ကောင်မချောလေး၏ မျက်နှာလေးနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဖြစ်သွားသည်။ စိုးဝင်းတို့သည် ဇော်ရဲ သွားနေကြ inn လေးတွင် ရောက်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။ အခုတော့ သူရယ်.. ကျော့ကျော့ဆိုသည့် ကောင်မလေးရယ်က သပ်သပ်ဖြစ်နေလေပြီ။ ဇော်ရဲကတော့ inn ရောက်သည်နှင့် ယမင်းကို ဆွဲကာ သူ့အတွက်ရသည့် အခန်းသို့ ဝင်သွားသည်။ စိုးဝင်းကိုယ်တောင် မနက်ကြမှ တွေ့မယ်လို့ တခါတည်း နှုတ်ဆက်သွားသည်။ ကြည့်ရတာ ဒီကောင်လည်း ယမင်းဆိုသော ကောင်မလေးနှင့် တော်တော်နှပ်ချင်နေပုံရသည်။

ကောင်မလေးတွေကလည်း မနှပ်ချင်စရာ မရှိ။ တော်တော့်ကို ချောသည်။ အထူးသဖြင့် ယမင်း။အသားလေးဖြူဖြူတွင် အကွေ့အကောက် အဖောင်းတွေက သူ့နေရာနှင့်သူ။ နာမည်နှင့်လိုက်အောင် ယမင်းရုပ်လေးလို လှသည်။ စိုးဝင်းတောင် အပြင်မှာတွေ့ရင် ဒီလိုမျိုးမှန်း ထင်မိမယ်မထင်။ ယမင်းက အဲဒီလောက်လှသည်။ ဟိုကောင် ဇော်ရဲတော့ တော်တော်ပျော်သွားလိမ့်မည်။

အဲ.. ယမင်းပြောနေ၍ .. ကျော့ကျော့က မလှဘူးလားဆိုတော့.. ဒီလိုမဟုတ်..။ ကျော့ကျော့သည် နာမည်လေးနှင့် လိုက်အောင် ကျော့ကျော့ကလေးဖြစ်သည်။ အသားလေးကတော့ နည်းနည်းညိုသည်။ သူမသည် ကျော့ကျော့ကလေး ဖြစ်ရသည့် အချက်က ရှည်လျားသည့် ဆံပင်လေးများကြောင့်ပင်။ Inn ရှိရာသို့ ကားမောင်းအလာ လမ်းတွင် ဇော်ရဲတို့က ရှေ့က။ သူတို့က နောက်က ထိုင်သည်။ ကားပြတင်းပေါက်မှန်က ချထားရာ ညဘက် လေအတိုးတွင် ကျော့ကျော့၏ ဆံနွယ်လေးများက ကားနောက်ခန်းတွင် ဝေ့၀ဲကာ လှုပ်ခါနေသည်။ ဆံနွယ်ရှည်ရှည်လေးတွေနှင့် ကောင်မလေးတွေကိုစိတ်ဝင်စားလေ့ရှိသော စိုးဝင်းအဖို့တော့ ကျော့ကျော့သည် ရင်ခုန်ချင်စရာလေးပင်..။

“ဆံပင်တွေက အရင်လေ… ကျန်တာကတော့ အခုလာတော့မှာ…“

“လူဆိုး… သွား.. မလာနဲ့..“

ကျော့ကျော့သည် အမူပိုပိုလေးနှင့် စိုးဝင်းကိုပြောသည်။ စိုးဝင်းသည် ဘာမှ ပြန်မပြောတော့ဘဲကျော့ကျော့ကိုသာ မွေ့ယာပေါ်သို့ လှဲချလိုက်သည်။ သူကပါ အပေါ်ကနေ တခါတည်း လိုက်သွားပြီချော့ကလက်ရောင် ဆိုးထားသည့် နှုတ်ခမ်းထူထူလေးကို ဖိစုပ်ပစ်လိုက်၏။ ကျော့ကျော့ကလည်း မခေ။ စိုးဝင်း၏ အနမ်းတွေကို မွတ်မွတ်သိပ်သိပ်ပင် ပြန်လည်တုန့်ပြန်သည်။ သူ၏ ကျောပြင်ကြီးကိုလည်း တင်းတင်းဖက်ကာ ပွတ်သပ်ပေးသည်။

ကျော့ကျော့တို့၏ ဘဝကလည်း သနားဖို့ကောင်းသည်။ သူမတို့ခင်ဗျာ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နှင့် ဒီဘဝသို့ရောက်ကြရရှာသည်။ အလုပ်အကိုင် ရှားပါးသော ဒီခေတ်ကြီးတွင် ပညာမတတ် ဘာမတတ်သော သူမတို့မှာ ငွေရှာလွယ်သည့် ဒီဘဝတွင် အခုတော့ အသားကျနေပြီလို့ ဆိုရမလို။ သူမတို့က တော်သေးသည်။ အသက်ကြီးကြီး အဖိုးကြီးတစ်ယောက်၏ ကီပင် အဖြစ်ရောက်သွားလို့။ ဒီတော့ လစဉ်လစဉ် ထောက်ပံကြေး ရနေသည်။ ဘာမှ လုပ်စရာမလို။ ဒါပေမယ့် အရွယ်ကောင်း မိန်းမပျိုလေးများပီပီ အဆင်ပြေရင်တော့ ပျိုရွယ်သူများနှင့်တော့ တွဲချင်သေးသည်။ ချစ်သူရည်းစား ထားဖို့ဆိုတာကလည်း အခုလို ဘဝနှင့် မဖြစ်နိုင်တော့။ အခုလို အဖိုးကြီးလစ်တုန်းတွင် လာရှိတ်နေသူ ကောင်ကလေးများနှင့်သာ ကဲကြရသည်။ လူတော့ ရွေးသည်။ ရောဂါရမည့်သူ စိတ်ကြီးမည့်သူများတော့ ကြောက်သည်။ သူမတို့က ရင်ခုန်ချင်ကြသည်သာ။ ဒုက္ခရှာချင်သူများ မဟုတ်။

စိုးဝင်းသည် ကျော့ကျော့ကို သူ့ဘက်ပါအောင် တင်းတင်းလေးပင် ဖက်ထားသည်။ သူမသည်

ကိုယ်ကလေး တစောင်းဖြစ်သွားသည်။ နှုတ်ခမ်းချင်းကမူ အခွာမပျက်ချေ။ စိုးဝင်း၏ လက်တွေသည်ကျောပြင်ထက်က ဆံနွယ်လေးများကို ပွတ်ဆွဲနေရာမှ တဖြေးဖြေးနှင့် အောက်ကိုလျှောသွားသည်။ ကျော့ကျော့၏ ပြည့်ကားသည့် တင်သားဆိုင်များကို ဆုတ်ချေပွတ်သပ်ပေး၏။ စိုးဝင်းက ဒီလိုဆိုတော့ ကျော့ကျော့ကလည်း မခေ..။ စိုဝင်း၏ သရီးကွာတား ဘောင်းဘီလေးအောက်တွင် ထောင်ထနေသော ညီတော်မောင်ကို ခပ်တင်းတင်းလေးဆုပ်ကာ ဆွပေးနေသည်။

“အင့်…အင့်…ပြွတ်…“

စိုးဝင်းသည် ကျော့ကျော့၏ နှုတ်ခမ်းကို လွှတ်လိုက်သည်။ အစောပိုင်းက ချော့ကလက်ရောင်နှုတ်ခမ်းလေးသည် အခုတော့ အောက်ခံ အသားရောင်လေး ဖြစ်သွားရှာပြီ။ ပြုံးပြုံးလေးကြည့်နေသည့် ကျော့ကျော့ကို ပက်လက်ကလေးဖြစ်အောင် နေရာပြန်ချလိုက်သည်။ ပုခုံးထက်တွင် တင်ထားသည့်လက်သန်းလောက်တောင် မရှိသည့် ကြိုးလေးနှစ်ခုကို အသာဆွဲချလိုက်သည်။ ပြီးရင်တော့ ခါးသွယ်သွယ်လေးတွင် စီးထားသည့် ကြိုးစကို ဖြေလိုက်သည်။ ကျော့ကျော့က ကိုယ်ကိုကြွပေးလိုက်သည်တွင်တော့ ပြောလျော့နေပြီ ဖြစ်သည့် ကြိုးတစ်ချောင်း ဂါဝန်လေးသည် အောက်သို့ ရောက်သွားလေသည်။

“လှတယ်.. ကျော့ရယ်…ဒီဇိုင်းလေးက…“

စိုးဝင်းသည် ဇာအသားလေးတွေနှင့် ပုံစံဆန်းလှသည့် ကျော့ကျော့၏ အနီရောင်တောက်တောက် ဘရာလေးကို ကြည့်ကာ ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဘရာလေးက sexy အမျိုးအစားမို့ ထင်သည်။အနည်းငယ်သေးသည်။ ကျော့ကျော့၏ ရွှေရင်အစုံကို မလုံတလုံနှင့် စည်းထားသည်။

“ကြိုက်လို့လား… ဝယ်ထားတာတောင် ..မကြာသေးဘူး…“

စိုးဝင်းသည် ဘာမှ မပြောဘဲ အကြည့်ကို အောက်ဘက်သို့ ရွှေ့လိုက်သည်။ ထင်သည့် အတိုင်းပင်။ ပင်တီလေးကလည်း .. အနီရောင်လေးပင်။ ဖဲကြိုးလေးလို အစလေးတောင် ရှိနေသေးသည်။

“ဒါလည်း လှတာပဲ….“

စိုးဝင်းသည် အသာလေး မေးဆတ်ကာ ပြရင်း ကျော့ကျော့ကို ပြောလိုက်သည်။ ကောင်မလေးသည် သဘောကျစွာ တခစ်ခစ် ရယ်သည်။

“ခစ်..ခစ်.. လူကရော.. မလှဘူးလား…“

“လှတာပေါ့…. ဘာပြောကောင်းမလဲ…ဟီး… ဟီး… “

“လှတော့ ဘာဖြစ်လဲ…. ဟင်..“

“လှတော့ နမ်းတာပေါ့ကွာ…“

စိုးဝင်းသည် ကျော့ကျော့၏ နောက်တောက်တောက် အမေးကို အနမ်းနှင့်ပင် တုန့်ပြန်လိုက်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ သူ့ Target က နှုတ်ခမ်းထူထူလေးကို မဟုတ်။ အနီရောင် ဇာဘရာလေး အထက်က ရင်ညွန့်လေး ဖြစ်သွားသည်။

“ရွှတ်..“

စိုးဝင်းသည် ကျော့ကျော့၏ မလုံ့တလုံ စည်းထားသော ဘရာလေး၏ ကြိုးသေးသေးလေး နှစ်ဖက်ကိုပုခုံးထက်မှ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ကျော့ကျော့က ပက်လက်ကလေးဖြစ်နေ၍ နောက်ကျောကို နှိုက်မနေတော့ချေ။ ပြီးရင်တော့ ဘရာခွက်လေးကို မကာ အောက်ကို ဆွဲချလိုက်သည်။ ဟော…ပေါ်လာပါပြီ..။ ကျော့ကျော့၏ နို့တွေက မဆိုး။ တော်တော်ထွားသည်။ ဘရာအနှောင် ကင်းသွားလို့လားမသိ ငှားငှားစွင့်စွင့်ကို ထွက်လာသည်။

စိုးဝင်း၏ ပါးစပ်သည် ရေငတ်သူလိုပင် ကျော့ကျော့၏ နီညိုညို နို့သီးလေးဆီသို့ ရောက်သည်။ကောင်မလေးသည် နို့သီးတွေတော့ တော်တော်ကြီးသည်။ ကြည့်ရတာ သူ့ဘဘက ဘယ်လောက်တောင်စို့ထားလဲ မသိ။ စိုးဝင်းသည် ကျော့ကျော့၏ နို့သီးများကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် ခပ်ကြာကြာလေး စို့ပေးလိုက်သည်။ လက်နှစ်ဖက်နှင့်လည်း ချေကာ နယ်ပေးသည်။ ကျော့ကျော့ခင်မျာတော့ စိုးဝင်း၏ နို့စို့ပေးမှုတွင် တအင့်အင့် ဖြစ်နေရှာသည်။ ကိုယ်ချင်းက ပွတ်သပ်နေရာ သူမက အဝတ်တွေမရှိဘဲ စိုးဝင်းက အဝတ်တွေရှိနေသးတာကို မကျေနပ်တော့။ လက်က စိုးဝင်းဝတ်လာသည့် တီရှပ်ကို အောက်ကနေ ဆွဲမတင်၏။ စိုးဝင်းက အလိုက်သင့် လက်မြောက်ပေးလိုက်ရာ ခေါင်းပေါ်ကနေ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ ပြန်အနမ်းခံရသူက စိုးဝင်း ဖြစ်သွားသည်။

ကျော့ကျော့သည် တီရှပ်လေး ကျွတ်သွားသည်နှင့် သူမက စိုးဝင်း၏ နှုတ်ခမ်းကို အပေါ်ကနေ နမ်းသည်။ ပြီးရင်တော့ တဖြေးဖြေး အောက်ဆင်းလာပြီး.. စိုးဝင်း၏ နို့သီးလေးတွေဆီ ရောက်သည်။အသာ လျှာကလေးနှင့် ထိုးသည်။ တချိန်တည်းပင် အောက်က သရီးကွာတားဘောင်းဘီ၏ ကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်ပစ်လိုက်သည်။ စိုးဝင်းကလည်း ဖင်ကိုကြွကာ အောက်ကိုတွန်းချလိုက်ရာ အတွင်းခံဘောင်းဘီပါ ပါသွားသည်။ ညီတော်မောင်သည် ဖတ်ခနဲ ထောင်တက်လာသည်။ စိုးဝင်းသည် ကျော့ကျော့ကို ပြန်ဖက်သည်။ လက်ကမူ သူမ၏ ပင်တီလေးဆီသို့ ရောက်သွားကာ အရှေ့ကနေ စုဆွဲလိုက်သည်။ ပျော့ပျောင်းသည့် အသားမို့ လက်ထဲတွင် တင်းခနဲပါသွားသည်။ ပင်တီလေးသည် အဆွဲခံလိုက်ရသဖြင့် အလယ်ကောင်မြောင်းလေးတွင် သွားစုကာ တင်းခနဲဖြစ်သွားသည်။ မြောင်းကလေးကို ပင်တီသားနှင့် ပွတ်ပေးသလို ဖြစ်သွားတာကြောင့် စောက်ဖုတ်ကြီး ဖောင်းကာကြွသည်။အရည်ကြည်လေးတွေလည်း စို့လာသည်။

ကျော့ကျော့သည် စိုးဝင်း၏ အကိုင်အတွယ် အပွေ့အဖက်များတွင် တော်တော်သာယာနေသည်။ ဒီဘဲသည် တခြားသူများလို သူမကြုံဖူးသည့် တခြားလူတွေ တွေ့တာနှင့် တက်ချဖို့ မစဉ်းစား.. တော်တော်လေးယုယကာ ဆွပေးနေသည်။ ခံလို့လည်း ကောင်းသည်။ ယမင်းက လိုက်လာဖို့ပြောတာကို လက်ခံလိုက်တာ မှန်သွားသည်ဟုလည်း တွေးမိသည်။ စိုးဝင်း၏ လက်တွေက အောက်က ကျော့ကျော့၏ စောက်ပတ်ကို ကလိပေးနေသလို.. အပေါ်က နို့အုံကြီးတွေကိုလည်း တမက်တမော ရှိုက်နမ်းနေပြန်သည်။ တချက်တချက် လည်တိုင်လေးနောက်က လွတ်ထွက်နေသော ဆံနွယ်လေးများကိုလည်း နမ်းလိုက်သေးသည်။ ကျော့ကျော့၏ ရင်တစ်ခုလုံးမှာတော့ ဖိုထိုးသလို နိမ့်ချီမြင့်ချီ ဖြစ်နေရှာ၏။ တော်တော်လေးကြာတော့..

“ကျော့ကျော့.. ရေ.. လုပ်ကြရအောင်“

“လုပ်လေ… ဘယ်လိုနေပေးရမှာလဲ..“

“ဒီအတိုင်းပဲ အရင်နေ“..

စိုးဝင်းသည် ပြောပြီးနောက်တွင်တော့ ပင်တီအနီလေးကို ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ဘေးနားတွင် လုံးကာချထား၏။ အောက်ပိုင်းတွင် ဘာမှ မရှိတော့မှ ကျော့ကျော့၏ စောက်ပတ်ကြီးက အထင်းသားပေါ်လာသည်။ ကောင်မလေးသည် အိုးတော်တော်ကောင်းသည်။ ပေါင်တံတွေကလည်း ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးနှင့်။ ပေါင်ရင်း ခွကြား မှအကာအကွယ်မဲ့သွားသော စောက်ပတ်ကြီးကလည်း တော်တော်ကြီးသည်။ ဟတတလေးဖြစ်ကာ နေသည်။

“ရော့..ဒီမှာ“

စိုးဝင်းသည် ကျော့ကျော့က စလင်းဘတ်အိတ်ထဲ လှမ်းထုတ်ပေးလိုက်သော ကွန်ဒုံးကို ယူလိုက်သည်။ကောင်မလေးကိုလည်း ကျေးဇူးတင်သွားသည်။ ခုနတုန်းက ဇော်ရဲဆီက ယူထားလိုက်ဖို့ သူမေ့သွားသည်။ ဒါပေမယ့်လည်း ဟိုကောင်ဆီမှာကလည်း အပိုတောင် ရှိပါ့မလား မသိ။ သူက ဟိုကောင်မလေးကို ဘယ်နှစ်ချီတောင် ဆွဲဦးမလဲ သိမှမသိတာ..။ စိုးဝင်း အထုပ်ကို ဖွင့်ဖောက်ကာ အထဲက ကွင်းကလေးအတိုင်း စွပ်ချလိုက်သည်။ သူ့ညီတော်မောင်က မာနေပြီဖြစ်၍ လက်ဖြင့် ဆွပေးစရာတောင် မလိုချေ။

“တံတွေးဆွတ်လုပ်ဦးလေ…“

ကွန်ဒုံးစွပ်ပြီးနောက်.. ကျော့ကျော့၏ ပေါင်ရင်း၌ နေရာယူလိုက်သည့် စိုးဝင်းကို သူမက လှမ်းသတိပေးခြင်းဖြစ်သည်။ သတိမပေး၍ မဖြစ်။ သူမ၏ စောက်ပတ်တွင် အရည်ကြီးလေးများစိုနေသော်လည်း စိုးဝင်းဟာက နည်းနည်းကြီး၍ အသွင်းတွင် နာမှာကြောက်လို့ ဖြစ်သည်။ နောက်ပြီးတော့ အပေါ်ကအစွပ်နှင့်လည်း ဖြစ်နေသည်ဆိုတော့ ခြောက်တောက်တောက်ကြီး ဖြစ်နေသည်လေ..။

“ထွီ“

စိုးဝင်းသည် ကျော့ကျော့ပြောသလိုပင် လက်ထဲကို တံတွေးအနည်းငယ် ဆွတ်လိုက်သည်။ ညီတော်မောင်ပေါ်က အစွပ်တွင် အသာသုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ကျော့ကျော့၏ ဒူးနှစ်ချောင်းကို မထောင်လိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင် နေရာယူလိုက်သည်။ ကျော့ကျော့၏ စောက်ပတ်ကြီးကမူ ဖားဂုံညင်းကြီးတစ်ကောင်လို ဖောင်းကြွကာ သူ၏ ညီတော်မောင်ကို စိန်ခေါ်နေသည်။ စိုးဝင်းသည် သူ့ဒုတ်၏ ထိပ်ကို စောက်ဖုတ်အဝနှင့် အသေအချာ တေ့ချိန်လိုက်ပြီး တရစ်ချင်း ဖြေးဖြေးလေးသွင်းလိုက်သည်။ အရင်ဆုံး ထိပ်ကြီးက ကျွံဝင်သွားသည်။

“ဗြစ်… ဗြစ်..“

“အင့်.. အ..ဟင့်….“

ကျော့ကျော့သည် မျက်လုံးကို မှေးစင်းလျက် စောက်ဖုတ်ထဲသို့ တိုးဝင်လာသည့် စိုးဝင်း၏ လီးအရသာကို မှိန်းကာခံနေသည်။ ဝင်ခါစတွင်တော့ တင်းခနဲ ဖြစ်သွားသော်လည်း ခေါင်းဝင်သွားသည့် နောက်တွင်တော့ အဆင်ပြေသွားသည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် တိုးဝင်လာသည့် စိုးဝင်း၏ လိင်တန်ကြီးကို သူမ၏အတွင်းသားများက ပတ်ညှစ်ကာပင် ကြိုဆိုကြသည်။ စိုးဝင်းသည် စောစောပိုင်းက ဆွပေးနေမှုတွင် တော်တော် အချိန်ဖြုန်းထား၍ အခုတော့ အချိန်သိပ်ဆွဲမနေတော့ချေ။ အကုန်လုံး ကုန်အောင် သွင်းလိုက်ပြီးချိန်တွင်တော့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် ဆောင့်သည်။ ညှာနေရင်လည်း ကျော့ကျော့က ကြိုက်မှာ မဟုတ်မှန်း သိနေသည်။ စိုးဝင်း၏ ဆောင့်ချက်နှင့်အညီ အိကနဲ အိကနဲ လှုပ်ခါနေသော နို့အုံကြီးတွေကလည်း သူ၏ ရမက်မီးကို ပို၍တိုးကာလောင်စေသည်။ ဒါ့အပြင် ကျော့ကျော့၏ ကိုယ်ကလေးက ယိမ်းခါနေရာ ဆံနွယ်လေးများပင် အပြင်ကိုရောက်ကာ ပြန့်ကျဲကုန်သည်။

“ဖွပ်..ဖတ်.. ဖွပ်….ဖတ်..“

ကျော့ကျော့သည် စိုးဝင်း၏ ဆောင့်ချက်တွေကို အကြိုက်တွေ့နေသည်။ ဒီဘဲသည် လူငယ်ပီပီတော်တော်သန်သည်။ အချက်တိုင်းတွင် နင့်ခနဲနေအောင် စောက်ပတ်ထဲတွင် ပူဆင်းသည်။ သူမ၏ဘိုးတော်နှင့် ဘာမှမဆိုင်ချေ။ သူမ၏ ဘိုးတော်ကတော့ ဆောင့်ဖို့အရေးကိုပင် ဆေးကူရသူပင်..။ စိုးဝင်း၏ လက်နှစ်ဖက်သည် ကျော့ကျော့၏ ထောင်ထားသော ဒူးခေါင်းဆီသို့ ရောက်သည်။ လက်ဖြင့်ပွေ့ကာ ထိန်း၍ အပေါ်သို့ တွန်းတင်လိုက်သည်။ ဖင်ကြီးပင် မွေ့ယာကနေ လွတ်သွားသည်။ ပြီးရင်တော့အသားကုန် ကြုံး၍ ဆောင့်တော့သည်။

“ဖွပ်.. ဗြစ်… ဖွပ်… ဗြစ်…“

“အင့်.. အင့်… အီး…အ…. အီး…“

တိတ်ဆိတ်သော အခန်းကျဉ်းလေးထဲတွင်တော့ သူတို့နှစ်ယောက်၏ လိုးဆောင့်သံများက တော်တော်ကြီးကို ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ပေါ်ထွက်နေသည်။ စိုးဝင်းကတော့ ဘယ်လိုနေမည် မသိ။ ကျော့ကျော့ကတော့ စိုးဝင်း၏ အားပါသော ဆောင့်ချက်တွေတွင် တစ်ချီပြီးသွားသည်။ ဒီလိုမျိုး အဆောင့်ကောင်းတဲ့ သူနှင့်က တွေ့ဖို့ခဲယဉ်းလှသဖြင့် စိုးဝင်းက မာန်မကျတမ်း ဆက်ဆောင့်နေမှုတွင် ကော့၍ ကော့၍ အားရအောင်ပင်ခံသည်။ စိုးဝင်းအဖို့လည်း ရမက်စိတ်အပြင် ကောင်မလေးက ဆံပင်ရှည်လေးနှင့် ဆိုသည့် အသိက ရှိနေရာ စိတ်တွေက ထန်သထက် ထန်သည်။

သူသည် အခုတလော ဘယ်လိုဖြစ်သည် မသိ။ ဆံပင်ရှည်ရူး ရူးနေသလို ဖြစ်သည်။ နေ့လယ်ဘက် တခါတခါ အကြောင်းမရှိ အကြောင်းရှာပြီးတော့တောင် သွယ်သွယ်တို့ဆိုင်တွင် ဟိုဟာသွားဝယ် ဒီဟာ သွားဝယ်လုပ်သည်။ ဒါတွင်ပဲလား ဆိုတော့ မဟုတ်သေး။ အစ်မဖြစ်သူ နွယ်နွယ်အေး သင်တန်းကပြန်လာချိန်တွင်လည်း ဆိုင်ထဲကနေ စောင့်ကာ ကြည့်နေတတ်သည်။ လိုက်တော့ မကြောင်ဖြစ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ညဘက်တွင် ဆိုင်က လူပိုကျသည် ဖြစ်၍ သူ့အဖို့ အားချိန်က မရှိချေ..။

အခုလည်းကြည့်..။ သူဆောင့်လိုက်တုန်း လှုပ်ခါသွားသည့် ကျော့ကျော့၏ ရွှေရင်အစုံ.. ။ ပြီးတော့နောက်ကျောက ပြန့်ကျဲနေသည့် နက်မှောင်သည့် ဆံနွယ်လေးတွေကို ကြည့်နေလျက်နှင့် သွယ်သွယ်တို့ကို မြင်ယောင်လာသည်။ စိတ်တွေက တမျိုးဖြစ်ကာ ဆောင့်ချက်တွေ တိုး၍သာဆောင့်သည်။ စက္ကန့်တိုင်း စက္ကန့်တိုင်းတွင် ညီတော်မောင်က တိုးဝင်ပြန်ထွက် ဖြစ်နေသည်။

“ကျော့….. လက်တွေနဲ့ ဒူးကို ထိန်းထားပေးပါလား…။ ကိုယ်.. နို့တွေကို ဆွဲပြီး ဆောင့်မလို့… ပြီးခါနီးပြီ..“

“အင်း… ဆောင့်… ဆောင့်..လေ… ကျော့က တစ်ချီပြီးသွားပြီ..“

စိုးဝင်း ကျော့ကျော့၏ အဖြေတွင် သဘောကျသွားသည်။ သူသည် ဒီကောင်မလေးကို လုပ်ရတာ ကောင်းနေရာ သူကတော့ အရင်ပြီးမသွားချင်။ အခုတော့ သူမက တစ်ချီပြီးသွားပြီ ဆိုတော့ မဆိုးချေ။ ကျော့ကျော့က ဒူးတွေကို လှမ်းကာ ထိန်းလိုက်သည်တွင်တော့ သူသည် လက်တွေကို နို့အုံကြီးတွေပေါ် လှမ်းတင်လိုက်သည်။ ပွတ်သပ် ဆုပ်ချေကာ ပွဲသိမ်းရန် ကြံလိုက်သည်။

“ဖွပ်… ဖွပ်… အင့်…. အိ….. အင့်… ဖွပ်…“

“ဆောင့်….ဆောင့်… ကျော့.. ပြီးတော့မယ်… အင့်…“

စိုးဝင်းသည် အမြင့်ဆုံးအချိန်သို့ ရောက်တော့မည်မှန်းသိသည်။ လိင်ချောင်းတစ်ခုလုံးလည်း ယားကာကြွလာသည်။ ကြာကြာထိန်းနိုင်တော့မည် မထင်။ ခပ်မြန်မြန်ပင် ဆောင့်ချက်ကို အရှိန်မြင့်တင်လိုက်သည်။ သူ၏ ဆောင့်ချက်တွေက ပစ်စတင်ချောင်းထက်ပင် မြန်မလား မသိ။ ဆယ်ချက်ကျော်ကျော် ဆောင့်ပြီးတွင်တော့ ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့။ လရည်တွေကို ပန်းထုတ်လိုက်တော့သည်။

“အီး…. ပြီး…ပြီး..ပြီ…“

ကျော့ကျော့သည် စိုးဝင်းပြီးသွားမှန်းကို သိသည်။ သားအိမ်ထဲ မြုပ်ဝင်မတတ် ဝင်လာသည့် လီးကြောင့်လည်း သူမက နောက်ထပ် တစ်ချီထပ်ပြီးသွားသည်။ ကွန်ဒုံးစွပ်ထားသဖြင့် လရည်တွေက ပန်းထွက်လာသည်ကိုမခံရ၍ သိပ်တော့ မကျေနပ်။ ဒါပေမယ့် တဒင်္ဂ သာယာမှုကြောင့် ဘဝနှင့် ရင်းရမှာကိုတော့ မဖြစ်သင့်ဟုတွေးကာ စိတ်ကိုဖြေလိုက်ရသည်။ ဘာပဲပြောပြော စိုးဝင်းအချောင်းကြီးနှင့် ဆောင့်အားကိုတော့ တော်တော်ပင် သဘောကျသွားသည်။ တော်တော် ဆောင့်နိုင်သည့်သူ…။

စိုးဝင်းသည် မျက်စိကိုမှိတ်.. အံကို ကြိတ်ကာ လရည်တွေကို ညှစ်ထုတ်နေသည်။ တစ်လကြာကြာလောက် ဘာမှမလုပ်ဖြစ်၍ သူ၏ လရည်တွေက မနည်း..။ ကွန်ဒုံးသာ မခံလျှင် အပြင်ကိုပင် လျှံကြနိုင်သည်။ စိုးဝင်း၏ လက်တွေကမူ ကျော့ကျော့၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို တင်းကြပ်အောင် ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ တော်တော်လေးကြာမှ ဆုပ်ကိုင်ထားသည်ကို လျှော့လိုက်သည်။

ခဏအကြာတွင်တော့ စိုးဝင်းသည် သူ၏ လိင်တန်ကို ကျော့ကျော့၏ စောက်ပတ်ထဲကနေ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ကိုယ်တော်ချောက ခေါင်းငိုက်စိုက်စိုက်နှင့် ထွက်လာသည်။ ကျော့ကျော့သည် ပက်လက်ကလေး အိပ်နေရာမှ အသာ ခေါင်းထောင်၍ ထကြည့်သည်။

“ဟယ်.. အများကြီးပဲနော်…“

ကျော့ကျော့သည် အနည်းငယ် မာန်ကျသွားသော စိုးဝင်း၏ အတန်ကြီးကို ကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။ ဟုတ်တော့ ဟုတ်သည်။ စိုးဝင်း၏ လရည်တွေက ကွန်ဒုံးထိပ်တွင် ပြည့်ကာ ဖောင်းနေသည်။ စိုးဝင်းသည် အသာပင် ညီတော်မောင်ကို ဆွဲမကာ လိပ်ချွတ်လိုက်သည်။

“အဟီး.. နည်းနည်း များသွားတယ်.. “

စိုးဝင်းသည် သွားဖြဲလေးနှင့် ပြောရင်း ကွန်ဒုံးကို ဘေးသို့ချလိုက်သည်။ ကျော့ကျော့ဘေးနားကခေါင်းအုံးအလွတ်တွင် အသာဝင်အိပ်လိုက်သည်။

“ဆက်ဦးမှာ… မှတ်လား.. “

ကျော့ကျော့သည် ဘေးနားတွင် ရောက်လာသည့် စိုးဝင်းကို မျက်စလေးချီကာ မေးသည်။

“အင်းပေါ့.. ကျော့ကျော့ရဲ့…. အချိန်တွေ အများကြီး ရှိနေသေးတာပဲ…“

စိုးဝင်း၏ အဖြေတွင်တော့ ကျော့ကျော့သည် ကိုယ်ကို အသာလေး ယို့ကာ အောက်ကို ရောက်သွားသည်။ နှုတ်ခမ်းလေးဟကာ စိုးဝင်း၏ လိင်တန်ကို ငုံလိုက်သည်။

“အီး… အီး..“

စိုးဝင်းသည် ကျော့ကျော့၏ အပြူအမူတွင်တော့ တော်တော်ကျေနပ်သွားသည်။ ကြည့်ရတာကောင်မလေးသည် သူ့ကို ထပ်ဆွဲစေချင်တယ် ထင်သည်။ စိုးဝင်းသည် ကိုယ်ကို နောက်သို့ အသာရွှေ့ကာ ခါးကိုမတ်လိုက်သည်။ လိင်တန်ကို ကုန်းစုပ်နေသော ကျော့ကျော့၏ ဆံနွယ်လေးတွေကိုလည်း အသာဆွဲကိုင်လိုက်သည်။ Rebonding လုပ်ထားလို့လား မသိ.. ဆံနွယ်လေးတွေက ပျော့ပြောင်းလှသည်။

ကျော့ကျော့သည် မမာတမာဖြစ်နေသည့် စိုးဝင်း၏ လိင်ချောင်းကြီးကို အားရပါရ စုပ်သည်။ လိင်တန်တွင် ပေကပ်နေသော လရည်များသည် သူမ၏ အစုပ်တွင်တော့ ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ သူမ၏ တံတွေးတွေက နေရာယူသွား၏။ လေးငါးချက် လောက် စုပ်အပြီးတွင်တော့ လိင်တန်ကြီးသည် ပြန်ပြီး တင်းလာသည်ကို သတိထားမိသွားသည်။

စိုးဝင်းသည် နက်မှောင်လှသည့် ဆံနွယ်လေးများက ကွယ်နေသဖြင့် ကျော့ကျော့ပါးစပ်ထဲသို့ လိင်တန်ကြီး ဝင်နေသည်ကိုတော့ မမြင်ရချေ။ အတွေ့နှင့်တော့ သိသည်။ သူ၏ လက်သည် အလိုလိုပင် ကျော့ကျော့၏ ဆံပင်များကို အသာဖယ်လိုက်သည်။ အခုလိုဆိုတော့ ကျော့ကျော့၏ မျက်နှာလေးကို တစောင်းလေး မြင်ရနေသည်။ ဆံနွယ်လေးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ထားသော စိုးဝင်း၏ လက်သည် ကောင်မလေးကို ဖိချသည်။ လီးက ကျော့ကျော့ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်သည်။

“ကောင်းတယ်.. ကျော့ရယ်.. စုပ်..စုပ်…“

“လီးထိပ်ပိုင်းကို.. အားရပါရ စုပ်.. လျှာလေးလည်း သုံး…“

စိုးဝင်းသည် ကျော့ကျော့က ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် စုပ်ပေးမှုတွင် သူလိုချင်တာကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောသည်။ ရမက်မီးလောင်မြိုက်နေပြီ ဖြစ်သော ကျော့ကျော့ခင်မျာလည်း စိုးဝင်းပြောသည့်အတိုင်း တသွေမတိမ်းပင် လုပ်ပေးရှာသည်။ သူမ၏ ပါးစပ်ကနေ တအုအု တအိအိ အသံလေးများတောင် ထွက်နေသည်။ ကျော့ကျော့သည် လီးစုပ်ရင်းနှင့်ပင် ပြန်၍ ဖီလင်တွေတက်လာသည်။

“ရပြီ.. ကျော့…“

စိုးဝင်းသည် ဒီအတိုင်း ဆက်စုပ်ပေးရင်ဖြင့် လရည်တွေ ထွက်သွားနိုင်သဖြင့် ကျော့ကျော့ကို တားလိုက်သည်။

“ပြွတ်…“

ကျော့ကျော့ ပါးစပ်ထဲက ထွက်လာသည့် အချောင်းကြီးသည် အစောတုန်းကလို မဟုတ်တော့။သံချောင်းကြီးတမျှ မာတောင်ကာ မတ်မတ်ကြီး ဖြစ်နေသည်။ ဒစ်ကြီးကလည်း နီနီရဲရဲ။ လီးတန်လုံးပတ်တလျှောက်တွင်လည်း အကြောများက ပြိုင်းပြိုင်းထနေသည်။ ဒါကြီးကိုမြင့်တော့.. ကျော့ကျော့ခင်မျာ စောက်ပတ်လေးထဲက ရှုံ့ခနဲ ဖြစ်သွားသည် အထိ တုန်တက်သွားသည်။

“ကျော့.. ဒီတစ်ခါ အပေါ်ကနေ ခွဆောင့်ပေး..“

“အင်း.. ဆောင့်မယ်လေ…“

ကျော့ကျော့သည် စိုးဝင်း၏ စကားအတိုင်းပင် သူ့အပေါ်တက်ခွသည်။ ကွန်ဒုံးအသစ်တစ်ခုကိုလည်း ဆွဲဖွင့်ကာ တပ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးလျှင်တော့ စောက်ပတ်ဝနှင့် တေ့သည်။ လီးကိုငုံကာ ကိုင်လိုက်ရသဖြင့် ဆံနွယ်တွေက ရှေ့ကို ငိုက်ကြသည်။ စိုးဝင်းသည် ဒါကိုကြည့်ကာ စိတ်တွေပိုထန်သည်။ ကျော့ကျော့၏ခါးကလေးကို ကိုင်ကာ မြောက်လိုက်သည်။ ပြီးရင်တော့ စိုးဝင်းသည် အောက်ကို အားနှင့် ဖိချလိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်ဝတွင် တေ့ထားသောလီးချောင်းကြီးသည် တရှိန်ထိုး တိုးဝင်လာသည်။ ဆွဲချသည့် အားက ပြင်းသဖြင့် တစ်ချက်တည်းနှင့်ပင် ကျော့ကျော့၏ စောက်ခေါင်းလေးထဲသို့ ဝင်ရောက်သွားသည်။ ကျော့ကျော့ခင်မျာ ဒီလို အသွင်းကိုတော့ တော်တော်ခံလိုက်ရသည်။

“အား.. ကျွတ်… ကျွတ်… နာတယ်.. ကွယ်…“

ကျော့ကျော့သည် ခပ်သဲ့သဲ့လေး ညည်းသည်။ နာတယ်လို့ ဆိုသော်လည်း သူမသည် ရုန်းတော့မထွက်ချေ။ တင်ပါးကြီးများကို စိုးဝင်း၏ ဆီးစပ်ပေါ်တွင် ဖိကာ အသာငြိမ်နေလိုက်သည်။ စောက်ပတ်တစ်ခုလုံး ပူထူသွားသော်လည်း လီးချောင်းကြီးက ပေးသည့် အရသာကတော့ ကောင်းလွန်းလှသည်။ ရင်တဒိန်းဒိန်းခုန်ကာ ခေါင်းထဲတွင်ပင် ရီဝေဝေ ဖြစ်သည်။ ခနအကြာတွင်တော့ စိုးဝင်း၏ ရင်ပတ်ကို လက်ကလေးဖြင့်ထောက်ကာ ဖင်ကြီးကို စတင်လှုပ်ရှားသည်။

“အင့်.. အင့်.. အ.. ဟင့်..“

ကျော့ကျော့၏ ဆံနွယ်လေးများသည် သူမ လှုပ်ရှားလိုက်တိုင်း ယိမ်းခါနေသည်။ ကိုယ်ကလေးက ဘယ်ဘက်ကို ယိမ်းလိုက်၊ ညာဘက်ကို ယိမ်းလိုက်နှင့် စိုးဝင်းအပေါ်တွင် မြင်းရိုင်းမလေးသဖွယ် လှုပ်ခါနေသည်။ စိုးဝင်းသည် လှုပ်ခါနေသည့် ကျော့ကျော့ကို ရီဝေသော မျက်လုံးများဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။ ကျော့ကျော့၏ တအင့်အင့် ညည်းသံလေးများကြားတွင် နစ်မြောသွားသည်။ အမြင်အာရုံထဲတွင်တော့ ဆံနွယ်လေးတွေက ကြီးစိုးကာ နေရာယူသွားတော့သည်…။

—————————————-

“ညနေခင်းရဲ လေပြေထဲမှာ…. မင်းဆံနွယ်တွေ အတောင်ပံဖြန့်တဲ့အခါ…. ပန်းပွင့်လေးတွေ ရှက်သွေးဖြာ….. ကျေးငှက်လေးတွေ တေးမဆိုတော့ပါ….“

R ဇာနည်၏ သီချင်းသံက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်လေးထဲမှ ပျံ့လွင့်လာသည်။ နွယ်နွယ်အေးသည် ရင်ထဲက ကျိတ်ပြုံးလိုက်သည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတိ အနေအထား ပြင်သည်..။ မျက်နှာကိုတော့ မတင်းလွန်း.. မပျော့လွန်းသော အနေအထားနှင့် ဆိုင်ကလေးရှေ့က ဖြတ်လိုက်သည်။ သတိ.. ရှေ့တွင် လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ရှိသည်ဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတိပေးလိုက်သည်..။ မျက်လွှာလေးကို အောက်ချကာ နွယ်နွယ်အေးသည် ခြေကို တစ်လှမ်းချင်း လှမ်းသည်။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထဲကို မကြည့်မိအောင် နေလိုက်သည်။

တိုက်ဆိုက်သည်ပဲလား.. တမင်တကာပဲလားတော့ မသိ..။ သူမ သင်တန်းကပြန်လာတိုင်း… ဒီသီချင်းနှင့်ပင် တိုးသည်။ ဆိုင်ကလေးဖွင့်တာ နှစ်လလောက် ရှိနေပြီမို့လားတော့ မသိ။ သူမ ဒါကို သတိထားမိတာ တော်တော်ကြာပြီ..။

စိုးဝင်းသည် ဆံပင်လေးတွေခါကာ ဆင်မယဉ်သာ ခြေလှမ်းလေးနှင့် ဆိုင်ရှေ့က ဖြတ်လျှောက်သွားသည့် နွယ်နွယ်အေးကို ကောင်တာကနေ ငေးကြည့်နေသည်။ ဖိုးခွားက ပေးသည့် ပိုက်ဆံကို လှမ်းမယူနိုင်သေး။ နွယ်နွယ်အေးက သူတို့ဆိုင်ကိုကျော်ကာ သူမအိမ်ထဲကို ဝင်သွားတော့မှ အကြည့်ကို လွှဲလိုက်သည်။ ယဉ်ယဉ်လေးနှင့် လှသည်ဆိုတာ နွယ်နွယ်အေးအတွက် သပ်သပ်ထားသည့် စကားပဲလားတော့ မသိ။ တင်ပါးအထိ ဖုံးနေသည့် ဖြောင့်စင်းလှသည့် ဆံပင်လေးတွေနှင့် သူမသည် အလှတွင်အယဉ်ဆင့်နေသည်လေ..။ ဆံပင်တွေပဲလား ဆိုရင်တော့လည်း မမှန်။ လမ်းလျှောက်ရင် မို့မောက်သွားသည့် ရင်.. ပြည့်ဖြိုးသည့် တင်ဆိုင်.. သေးကျဉ်းသာခါး… ပြောရရင်ဖြင့် နွယ်နွယ်အေး၏ ကိုယ်သည် ပန်းပုဆရာက အချိုးကျကျ ထုထားသည့် အရုပ်လေးလိုပင်.။

စိုးဝင်းသည် နဂိုတုန်းကတော့ နွယ်နွယ်အေးတို့ ရှိရာဘက်သို့ မလာတတ်ချေ။ သူက အိမ်ထဲတွင် ဖင်မြဲအောင်နေသူ မဟုတ်သလို.. ရပ်ကွက်က လူတွေနှင့်လည်း သိပ်မရောချေ။ သူ့အကျင့်က ကျောင်းတုန်းက သူငယ်ချင်းတွေနှင့်တွဲကာ လျှောက်လိမ့်နေသည်သာ။ တခါတခါလည်း သဇင်နှင့် သွားနှပ်နေသည်။ တခါတခါကြတော့လည်း ဇော်ရဲနှင့် ဘီယာသောက်သည်။ ဒါတွေကြောင့်လည်း သူနှင့် ဦးအောင်မိုး မတည့်ချင်းပေ။

အခုတော့ သူသည် ဆိုင်မြဲနေပြီ ဖြစ်သည်။ ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်တောင် သူ့ကိုယ်သူ ဖင်ငြိမ်သွားမှန်းတောင် မသိချေ။ သေချာသည့် အကြောင်းတစ်ခုကတော့ ဟိုဘက်အိမ်က ညီအစ်မကြောင့်လည်း ဖြစ်သည်။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဖွင့်ထားသည့် အကျိုးကျေးဇူးတစ်ခုကတော့ သူသည် ရပ်ကွက်ထဲက လူတွေနှင့် ခင်လာခြင်းပင်။ ကိုမိုးကြိုး၏ ကျေးဇူးလည်း မကင်းချေ။ အစောပိုင်းတုန်းက ဘယ်သူမှမသိသော စိုးဝင်းသည် အခုတော့ သူက ရပ်ကွက်ကလူတွေကို သိလာသလို.. ရပ်ကွက်ကလူတွေကလည်း သူ့ကို သိလာသည်။ ရပ်ကွက်ထဲ ဖြစ်သမျှကိုလည်း သူမသိတာ မရှိတော့။ အရှောင် ဆိုသည့် အဖိုးကြီး မယားငယ် ယူထားတာလည်း သိသည် ။ ယုတ်စွအဆုံး.. ခွေးနှစ်ကောင်ကိုက်၍ ဘယ်အကောင်က နားရွက်ပြတ်ကာ.. ဘယ်အကောင်က ဘယ်နှစ်ချက် ခံလိုက်ရသည် ဆိုတာကအစ သိသည်။ သူနှင့်ခင်လာသည့် လူတွေကိုတော့ နောင်တွင် မိတ်ဆက်ပေးပါမည်…။

ဒီတော့ စိုးဝင်းသည် ဟိုဘက်အိမ်က ညီအစ်မ အကြောင်းတွေကို မစုံစမ်းဘဲ သိလာသည်။ နွယ်နွယ်အေးသည် ကွန်ပျူတာနှင့် ကျောင်းပြီးထားသူ ဖြစ်သည်။ စိုးဝင်းထက် အသက် ၂ နှစ်လောက်ကြီးသည်။ သူမသည် စာတော်သည်။ ကြိုးလည်းကြိုးစားသည်။ အခုတောင် မဟာတန်းတက်ဖို့ ပြင်နေသူဖြစ်သည်။ မြို့ထဲက သင်တန်းတစ်ခုတွင်လည်း ကွန်ပျူတာ ပြန်ပြနေသည့် ဆရာမဖြစ်သည်။

စိုးဝင်းတောင်မှ စဉ်းစားသေးသည်။ ဘာဖြစ်လို့ KMD မှာ မလုပ်တာလဲလို့။ ဒီပြင်ဆို သူမသည် ဟိုဘက်မျက်စောင်းထိုးမှာ ဖွင့်တော့မည့် KMD ကျောင်းခွဲမှာ အလုပ်ဆင်းလို့ ရနိုင်သည်။ သူနှင့် မတည့်သည့် သွယ်သွယ်ကတော့ အဝေးသင် တက်နေသူပင်။ ပြောကြသံကတော့ ကောင်မလေးသည် ကျန်းမာရေး သိပ်မကောင်းလို့ ပြောသည်။ ဘာရယ်လို့တော့ တိတိကျကျမသိ။ တိတိကျကျ သိသည်က စိုးဝင်းကို ဒီကောင်မလေးက ကြည့်မရချင်းပင်။ သူ အကြောင်းမရှိ အကြောင်းရှာကာ လာပိုးမှန်းသိနေတော့ စိုးဝင်းသွားတိုင်း မျက်နှာက ရှစ်ခေါက်ချိုးဖြစ်နေသည်။ သူ့ခင်မျာ ဘာမှပြောလို့ကိုမရ..။

လက်ဖက်ရည်ဆိုင်နှင့် နွယ်နွယ်အေးတို့ အိမ်ကြားတွင် ပုံန္နရိတ်ပင်များက ကာထား၍ နွယ်နွယ်အေးက ဟိုဘက်ရောက်အသွားတွင်တော့ သူမကို မမြင်ရတော့ ရှာပေ။ အဲဒီတော့မှ လမ်းနှင့် နီးရာဘက်တွင် ထိုင်နေသော စားပွဲသုံးလုံးလောက်က လူတွေလည်း ပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သွားသည်။ ရေနွေးသောက်သူက သောက်၊ ဆေးလိပ်ဖွာသူက ဖွာနှင့် အသက်ပြန်ဝင်လာသည်။ ဒီစားပွဲတွေက နွယ်နွယ်အေး မူပိုင်ပင်..။

“ဟင်း..“

စိုးဝင်း သက်ပြင်းချသံက နည်းနည်းကျယ်သွားသည် ထင်သည်။ ဘေးဘီကို ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ကိုစပ်ဖြဲဖြဲနှင့် ကြည့်နေသည့် ဖိုးခွားကို တွေ့သည်။

“ကိုစိုးကြီးက သက်ပြင်းပဲ ချနေတော့မှာလား..“

စိုးဝင်းသည် ခါတိုင်းဆိုရင်တော့ ငေါက်ပစ်လိုက်မည် ဖြစ်သော်လည်း ဒီနေ့တော့ သူ့စိတ်တွေက တစ်မျိုးဖြစ်နေသည်။ ဖိုးခွားစကားကိုပင် မပြန်ဖြစ်။ အယောင်ယောင်ကမ်းကမ်းနှင့်ပင်.. ဖိုးခွားပေးသည့်တစ်ထောင်တန်ကို ယူကာ အံဆွဲထဲ ထည့်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ငူငူကြီး ဆက်ဖြစ်နေသည်။

“ပိုက်ဆံ အမ်းဦးလေ.. ကိုစိုးကြီး.. လေးရာ အမ်းရမှာ…“

ဖိုးခွားက သူ့လက်ကိုပုတ်ကာ အပြောတွင်တော့ စိုးဝင်း သတိပြန်ဝင်သွားသည်။ အံဆွဲကို ပြန်ဖွင့်ကာနှစ်ရာတန်နှစ်ရွက်ကို ထုတ်ကာ ပေးလိုက်သည်။ ဘာမှတော့ မပြော။ သူမှာ စကားပြောချင်စိတ်လည်း မရှိချေ။ ဖိုးခွားကတော့ ဘာမှ လျှာဆက်ရှည်မနေတော့။ စိုးဝင်းပေးသည့် နှစ်ရာတန်နှစ်ရွက်ကို ယူကာ အမ်းရမည့်စားပွဲသို့ ပြေးသွားသည်။

စိုးဝင်း ဒီလိုဖြစ်နေသည်မှာ တော်တော်ကြာပြီဟု ဆိုရမလိုပင်။ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောရရင်ဖြင့် သဇင်နှင့် အတိအလင်း ပြတ်သွားပြီးကတည်းကပင်။ ချစ်တုန်းက ဘယ်ကဘယ်လို ချစ်လိုက်သည် ဆိုတာကို မမှတ်မိတော့ပေမယ့် ပြတ်သွားတာကိုတော့ စိုးဝင်း အသေအချာမှတ်မိသည်။ သူမေ့သွားရင်တောင်မှ ပြသနာမရှိ။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ သဇင်၏ ဖြတ်စာက အီးမေးလ် တစ်စောင်သာ ဖြစ်လို့..။

မှတ်မှတ်ရရ အဲဒီနေ့က စိုင်းစိုင်းခမ်းလှိုင် ပြောသလို မိုးမရွာပါ။ အမှန်အတိုင်းပြောရရင်ဖြင့် မိုးလေဝသဌာနက ရွာရန်ရာနှုန်း ရှစ်ဆယ်လို့ ဆိုထားပြီး မိုးမရွာသည့် နေ့ပင်။ စိုးဝင်း သုံးနေကြ G-mail ကို ဖွင့်လိုက်သည်နှင့် မြင်ရသည်က စာလေးတစ်စောင်..။

“သဇင်ကို အဆက်အသွယ် မလုပ်ပါနဲ့တော့ မောင်….

တခါတုန်းက သဇင်… ”

ဆိုသည့် စာလေးသည် ဇော်ဂျီဖောင့်နှင့် ရိုက်ထားလို့ ထင်သည်။ သဇင်လက်ရေးထက်တော့ ညီညီညာညာလေး screen မှာ ပေါ်နေသည်။ စိုးဝင်းသည် ဒီမေးလ်ကိုတော့ Favorite အောက်တွင် ပို့ထားလိုက်သည်။ နောက် လိုချင်ရင် ပြန်ရှာရလွယ်အောင်ပင်။ ကဲ.. ဘယ်လောက်တောင် လွယ်လဲ ၂၁ ရာစု သမီးရည်းစား ပြတ်တာ..။

စိုးဝင်းသည် သဇင်နှင့် ပြတ်သွားပေမယ့် ဘယ်လိုမှမနေ..။ စိတ်ထဲမှာတော့ စိတ်မချတချနှင့် ထွက်သွားသော သဇင်သည် အခုတော့ သူ့ကို စိတ်ချသွားလေပြီလို့တောင် တွေးမိသေးသည်။ ရင်ထဲတွင် သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ကို ဆုံးရှုံးသွားတာထက် ပိုမခံစားရ။ သူ ခံစားနေရသည်က ဟိုဘက်အိမ်က ညီအစ်မနှစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ ယောကျ်ားများ၏ စိတ်ကလည်း အတော်ထူးဆန်းသည်။ တစ်ပင်လဲရင် တစ်ပင်ထူချင်သည်ဆိုတဲ့ စကားက ဒီနေရာမှာ သွားမှန်သည်။ စိုးဝင်းကတော့ တစ်ပင်လှဲလို့ နှစ်ပင်ထူချင်နေသူ..။ သွယ်သွယ်အေးသည် နေ့လယ်ဘက်တွင် ဆိုင်ထိုင်သဖြင့် စိုးဝင်းနှင့် ပိုနီးစပ်သည်ဟု ပြောရမလိုပင်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ သူတို့ဆိုင်က ရောင်းရသည်ဆိုသောလည်း နေ့လည်ဘက်တွင် လူက အနည်းငယ်ပါးသည်။ ဒါကြောင့်ပင် သူ့အတွက် လှုပ်ရှားချိန် အနည်းငယ်ရှိသည်။ ဒါပေမယ့်လည်း သွယ်သွယ်နှင့်သူက သိပ်အဆင်မပြေချေ။

သွယ်သွယ်သည် သူ့ကို တခြားလာရှိတ်နေသူများနှင့် တတန်းတည်းထားသည်။ စကားကို ကောင်းကောင်းမပြောချေ။ စိုးဝင်းအတွက်တော့ သိပ်အခြေအနေမကောင်း။ သူသွားသွား ကြည့်နေကြ.. အချစ်တက္ကသိုလ်တွင် ပို့စ်မှားတင်သလိုမျိုး ဖြစ်နေသည်။ အပေါင်းမရဘဲ.. မိုင်းနပ်စ်တွေ များနေသည်။ သွယ်သွယ်နှင့် အဆင်မပြေတော့ နွယ်နွယ်နှင့် အဆင်ပြေသလားဆိုတော့လည်း ဒီလိုမဟုတ်ချေ။ နေ့လယ်ဘက်တွင် မြို့ထဲက သင်တန်းရှိရာ သွားပြီး ညနေဘက်မှ ပြန်လာသူဖြစ်သည်။ ညဘက်တွင်တော့ ဆိုင်ထိုင်သည်။ ဒါပေမယ့် စိုးဝင်းသည် ညဘက်တွင် မလှုပ်နိုင်ချေ။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က အရောင်းကောင်းချိန်ဖြစ်လို့ သူထွက်လို့မရ။ လူစားကလည်း သူတို့ဆိုင်တွင် သိပ်မရှိချေ။ ဒီတော့ သူ၏ တစ်ပင်လဲလို့ နှစ်ပင်ထူချင်သော စီမံကိန်းသည် အခုထက်ထိတော့ မအောင်မြင်သေး။

သတ်သတ်မှတ်မှတ် တစ်ယောက်ကိုပဲ ရွေးပါလားဆိုတော့လည်း သူ့ရင်ထဲက မတင်မကျ။ နွယ်နွယ်က ရိုးရိုးလေးနှင့် လှနေသလို၊ သွယ်သွယ်ကလည်း သွက်သွက်လက်လက်နှင့် ချစ်စရာကောင်းနေသည်။ အခုတော့ သူ သက်ပြင်းချယုံမှ တခြား.. ဘာမှမလုပ်တတ်တော့..။

“ထင်တော့ ထင်သားပဲ.. မမ ပြန်လာတော့မယ်လို့..“

ဆိုင်ထဲကို ဝင်လာသည့် အစ်မဖြစ်သူ နွယ်နွယ်ကိုကြည့်ကာ သွယ်သွယ်က လှမ်းနှုတ်ဆက်သည်။ နွယ်နွယ်သည် သွယ်သွယ်၏ အပြောတွင် ရုတ်တရက် နားမလည်။

“ဘာလဲဟ.. နင်က ဘယ်လိုသိနေတာလဲ.. ငါပြန်လာမယ် ဆိုတာ..“

“မမကလည်း… မေမေကတောင် ပြောတယ်..။ ဟိုဘက်ဆိုင်က.. Rဇာနည် သီချင်းဖွင့်ရင် မမ ပြန်လာတော့မယ်ဆိုတာ တစ်အိမ်လုံး သိတယ်..။ ရပ်ကွက်ကတောင် သိတော့မယ်…“

“ဪ ဒီလိုလား… ခစ်..ခစ်…“

နွယ်နွယ်အေးသည် ညီမငယ်၏ အပြောတွင်တော့ သဘောကျစွာပင် ရယ်သည်။ သွယ်သွယ်ပြောနေသည်က ဟုတ်နေသည်လေ။ သူမတောင် သတိထားမိနေတာ ကြာပြီ မဟုတ်လား။

“ဒါဆိုရင်.. ညီမလေးကြတော့ရော.. သီချင်း မရှိဘူးလား…“

“ အမလေး.. ရှိပါ့.. သမီးကြီးရယ်.. မရှိဘဲ နေပါ့မလား….“

နွယ်နွယ်အေး၏ အမေးကိုတော့ အိမ်ခန်းထဲက ထွက်လာသော အမေဖြစ်သူ ဒေါ်မာမာအေးက ဖြေလိုက်သည်။ သမီးကြီး ပြန်လာတာကို ထွက်ကြည့်ရင်း ညီအစ်မနှစ်ယောက် ပြောနေတာကို ကြားသွားတယ် ထင်သည်။

“ဘာတဲ့… တစ်နေကုန် ထိုင်ပြီးကြည့်.. နဖူးက ခြေဖျားထိအောင် လှတယ် ဆိုလား…။ ဟို အဆိုတော်… ကောင်လေးလေ ဆိုထားတာလေ.. ဘာတဲ့.. ဖိုး….“

“ဪ.. ဖိုးကာ ဆိုထားတဲ့ သီချင်းက ညီမလေး အတွက် ဖြစ်သွားတာကို… ဟ…ဟ..။ ကြည့်ရတာ.. ဆိုင်ပိုင်ရှင်. . ကောင်လေးက သွယ်သွယ့်ကို ကြိုက်နေတာ ထင်တယ်….။ သူကလည်း ဖိုးကာနဲ့ ခပ်ဆင်ဆင်ဆိုတော့ ဟုတ်လောက်တယ်နော်…။ မေမေ့ကို အီကြာကွေး ကြီးကြီးတွေ ရွေးပေးတာတောင် သွယ်သွယ်အတွက်များလား မသိဘူးနော်.. ခစ်… ခစ်“

“မမနော်… အဲဒီ မျက်နှာရူးနဲ့… မစနဲ့…. တွေ့မယ်… ဘယ်ရမလဲ….“

နွယ်နွယ်အေးသည် ညီမငယ်သွယ်သွယ်က ခါးကလေးကို ထိုးလိုက်ချိန်တွင်တော့ ရှောင်ထွက်သွားသည်။ သွယ်သွယ်က သူ့ကို ဒီလိုလုပ်နေကြဖြစ်တာကို သူသိနေသည်လေ။ ဒါပေမယ့် သွယ်သွယ်ကလည်း ဘယ်ရမလဲ။ နွယ်နွယ်အေး လှစ်ခနဲ ရှောင်ကာ အိမ်ဘက်သို့ ပြေးအသွားတွင်တော့ သူမကလည်း နောက်က အပြေးလေးလိုက်သွားသည်။ ဆံပင်လေးများ ဝဲနေအောင် ဖြာပြီး ပြေးသွားကြသည့် ညီအစ်မနှစ်ယောက်ကို ကြည့်ပြီး ဒေါ်မာမာအေးသည် ပြုံးလျက်သာ ကျန်ခဲ့သည်။

“တော်ပြီ.. သွယ်သွယ်ရယ်.. မလုပ်နဲ့တော့..“

အိပ်ခန်းထဲကို ရောက်တော့ နွယ်နွယ်အေးသည် ညီမဖြစ်သူကို အသနားခံသည်။ နဂိုကတည်းက ညီမငယ်ကို အလိုလိုက်သူမို့ သူမသည် ညီမငယ်ကို အရာရာ အလျှော့ပေးတတ်သူ ဖြစ်သည်။

“အင်း.. ဒီနေ့တော့ ချမ်းသာပေးလိုက်မယ်.. နောက်ပြောရင် .. တွေ့မယ်..“

သွယ်သွယ်သည် နောက်ကပြေးလိုက်လာရသဖြင့် အနည်းငယ် မောသံလေးနှင့် အစ်မဖြစ်သူကို ခြိမ်းခြောက်ကာ ပြောလိုက်သည်။ ပြေးလိုက်ရင်ပဲ ဖြစ်ဖြစ်… ထစ်ခနဲ စိတ်လှုပ်ရှားရင်ပဲဖြစ်ဖြစ် မောတတ်သော သူမကိုယ်ကိုလည်း သူမ မကျေနပ်…။

“အယ်.. ဒီစာအုပ်လေးက ငါ့နေရာကို ကျူးကျော် ပြီးတော့ ရောက်နေပါလား… ငါ.. ဖွင့်ဖတ်လိုက်ရ…“

သွယ်သွယ်သည် နွယ်နွယ် ထောင်ပြလိုက်သည့် စာအုပ်လေးကို ကြည့်ကာ ထိတ်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ နဂိုကမှ မမနောက်လိုက်လို့ မောနေရတဲ့ ရင်သည် ပို၍တောင် ခုန်သွားသည်။

“မမ.. ပေး.. ဖွင့်မဖတ်နဲ့…“

သွယ်သွယ်သည် ထိုင်နေရာမှ ဇတ်ခနဲထကာ နွယ်နွယ်လက်ထဲမှ စာအုပ်လေးကို လုယူလိုက်သည်။ သတိမေ့ကာ စားပွဲပေါ်ပစ်တင်ထားသည့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း တော်တော်ဒေါသထွက်သွားသည်။ မျက်နှာလေး ဖြူဖတ်ဖြူရော် ဖြစ်သွားသည့် သွယ်သွယ်ကိုကြည့်ကာ နွယ်နွယ်သည် စာအုပ်လေးကို လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ စိတ်ထဲတွင်လည်း စမိသည်ကို မကောင်း ဖြစ်သွားသည်..။

“မဖတ်ပါဘူး.. သွယ်သွယ်ကလည်း… မမ ဒါမျိုး ဘယ်တုန်းက လုပ်ဖူးလို့လဲ… တကယ်တဲ..“

“ဟင်း….“

စာအုပ်လေး ပြန်ရသည်တွင်တော့ သွယ်သွယ်သည် သက်ပြင်းချကာ ကုတင်ပေါ်တွင် ပစ်လှဲလိုက်သည်။ စာအုပ်လေးကို ခေါင်းအုံးအောက်တွင် ထိုးထည့်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်တွင် လှဲလိုက်သည်။ မျက်စိလေးကိုမှိတ်ကာ အမောဖြေ နေလိုက်တော့သည်။

—————————————

စိုးဝင်းသည် တော်တော်ဇိမ်ကျနေသည်ဟု ဆိုရပေမည်။ ဇိမ်မကျဘဲ နေမလား။ သူဖြစ်နေတာကိုလည်း ကြည့်ဦးလေ။ ဟိုဘက်အိမ်က ညီအစ်မနှစ်ယောက်သည် သူ့ကို မျက်နှာလေးတွေမော်ကာ ကြည့်နေသည်။ ဒီညီအစ်မနှစ်ယောက်၏ အမှတ်အသားဖြစ်သည့် နက်မှောင်သော ဆံပင်တွေက ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ခွေကာကျနေသည်။ စိုးဝင်း၏ အကြည့်က အောက်ကို နေရာရွှေ့လိုက်ရာတွင်တော့ .. လား.. လား..။ သူ၏ လိင်ချောင်းကြီးသည် Hentai Cartoon တွေထဲက ဆွဲထားသလို အကြီးကြီးဖြစ်နေသည်။ သူ့လက်မောင်းလောက်ပင် ရှိမလားမသိ။

“ခစ်.. ခစ်.. အကြီးကြီးပဲနော်…. မမ..“

“အင်း.. ဟုတ်တယ်.. ညီမလေ…. ဟင်း..ဟင်း..“

စိုးဝင်းသည် သူရောက်နေသည့် နေရာကို ငေးကြည့်နေရာမှ သွယ်သွယ်နှင့် နွယ်နွယ်၏ စကားပြောသံကြောင့် အသိပြန်ဝင်သွားသည်။ နေရာက အရေးမကြီး။ အဓိကကျသည်က သူကြုံနေရသည့် အဖြစ်အပျက်။ ဘယ်ကဘယ်လို ဖြစ်သည်တော့ မသိ။ မတ်တပ်ရပ်ထားသည့် သူ့အောက်တွင် သွယ်သွယ်နှင့် နွယ်နွယ်က ရှိနေသည်လေ။ သူ့ကိုယ်ပေါ်တွင်လည်း အဝတ်တွေက မရှိ..။

“မောင်လေး.. မနွယ် ကိုင်ကြည့်မယ်နော်…“

“အို.. မမကလည်း… ခွင့်တောင်းနေရသေးတယ်… စုပ်ကြည့်လည်း ရတာပဲ ဟာကို…“

စိုးဝင်း သွယ်သွယ်၏ စကားအကြားတွင် မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ ဘယ်နှယ့်.. ဒီကောင်မလေးက ဒါမျိုးတောင်သိနေပါလား..။

“ဟယ်.. မမကတော့ မစုပ်ရဲပါဘူး.. ပါးစပ်နဲ့မဆံ့ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ…“

“မမကလည်း.. အ တာ.. ခဏနေရင်.. မမ စောက်ပတ်ထဲတောင် ထည့်တော့မယ့်ဟာကို.. ဘာဖြစ်လို့ ပါးစပ်နဲ့ မဆံ့ရမှာလဲ.. “

“ဖယ်… ဖယ်… သွယ်သွယ် စုပ်ပြမယ်…“

သွယ်သွယ်သည် အစ်မဖြစ်သူကို အပြစ်တင်သည့် ဟန်လေးနှင့် ပြောသည်။ ကိုယ်ကလေးကိုရွှေ့ကာ စိုးဝင်း၏ ခြေထောက်နားကို တိုးလိုက်သည်။ စိုးဝင်းကြည့်နေခိုက်ပင် နီရဲစွတ်စိုသော နှုတ်ခမ်းလေးသည် ပွင့်ဟသွား၏။

“အင်း….အ.. ဟင်း.. ကောင်းတယ်.. သွယ်သွယ်.. ရယ်..“

စိုးဝင်းသည် မျက်လုံးလေးများ မှေးကာကျသည်အထိ ဖြစ်သွားသည်။ သူ၏လိင်တန်သည် နွေးထွေးလှသော သွယ်သွယ်၏ ပါးစပ်လေးထဲ ဝင်သွားသည်။ လေထိုးလိုက်သလိုလည်း အလိုလို တင်းမာလာသည်။

“တွေ့လား.. မမ… အစ်ကိုက.. အပြတ်ခိုက်သွားတာ သိလား…“

“ဟင်…..“

စိုးဝင်း အံ့သြသွားသည်။ ဘယ်နှယ့် သွယ်သွယ်သည် ပါးစပ်ထဲတွင် သူ့လိင်ချောင်းကြီးက အပြည့်အသိပ် ဖြစ်နေတာတောင် စကားပြောလို့ရနေတာလဲ။ ခါတိုင်း ကောင်မလေးတွေ လီးစုပ်ပေးရင်ဖြင့် အု အု အိ အိ အသံလေးများပဲ ထွက်တာ မဟုတ်ဘူးလား။ သူ့လိင်တန်ကြီးရှိလျက် စကားပြောနိုင်သည့် သွယ်သွယ့်ကိုလည်း တော်တော် အထင်ကြီးသွားသည်။ ဒီကောင်မလေးက expert ပဲ..။

“ဟုတ်တယ်နော်.. မောင်လေးက.. တော်တော် ဇိမ်တွေ့နေတာပဲ…“

“မမလည်း ..ဒီအတိုင်း မနေချင်ဘူး.. ဘာလုပ်ပေးရမလဲ….“

“သူ့ဂွေးတွေကို စုပ်လိုက်လေ.. မမ… သွယ်သွယ် ဒီမှာ စုပ်ပြီးရင် မမကို ပေးမယ်..“

“အင်း.. ဟုတ်ပြီ… သွယ်သွယ်…“

သွယ်သွယ်၏ အပြောတွင်တော့ နွယ်နွယ်သည် ဒူးထောက်ထိုင်နေရာမှ ကိုယ်ကလေးကို ရွှေ့သည်။ စိုးဝင်းသည် နွယ်နွယ် ဘာလုပ်တော့မည်ကို သိကာ ပေါင်ကလေးကို ခပ်ကွကွလေး လုပ်ပေးလိုက်သည်။ နွယ်နွယ်သည် စိုးဝင်း၏ ပေါင်ကြားအောက်တွင် ရောက်သွားသည်။ သွယ်သွယ်၏ ပါးစပ်ထဲတွင် တိုးဝင်ပြန်ထွက်ဖြစ်နေသည့် လီးကြီးကို အနီးကပ်ပင် မြင်ရသည်။ ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းပင် ခုန်သည်။ နွယ်နွယ်၏ လက်သည် အသာဆန့်ကာ စိုးဝင်း၏ ဂွေးဥကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ ပျော့အိနွေးထွေးသော အထိအတွေ့ကြောင့် သူမစိတ်ထဲတွင် မရိုးမရွ ဖြစ်လာသည်။ သူမတင်ပဲလားဆိုတော့ မဟုတ်..။

“ကောင်းတယ်.. မနွယ်… ကျွန်တော့်ဂွေးဥကို ဆော့ပေး.. စုပ်လည်း စုပ်ပေး… အီး..အီး..“

စိုးဝင်းခင်မျာ ခြေကို မနည်းခိုင်အောင် ရပ်ထားရင်း ပြောရသည်။ ခံစားရသည့် ကာမအရသာကြောင့် သူ၏ကိုယ်သည် လှုပ်ခါနေသည်လေ..။ နွယ်နွယ်သည် စိုးဝင်း၏ အပြောတွင်တော့ ခေါင်းလေးကို အသာရှေ့တိုးလိုက်ပြီး တွဲလွဲကျနေသည့် ဂွေးဥကို လျှာလေးနှင့် စယက်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးတွေနှင့်လည်း ငုံကာ စုပ်ပေး၏။

သွယ်သွယ်သည် စိုးဝင်း ဆတ်ကနဲ တုန်သွားတာကို သတိထားမိသည်။ ပါးစပ်ထဲရှိ လိင်ချောင်းကြီးကငေါ့ခနဲ ဖြစ်သွားသည်လေ။ ဒီလိုဖြစ်သွားတာဟာ နွယ်နွယ်၏ ဂွေးဥတွေကို စုပ်ပေးမှုကြောင့်ဆိုတာ သိပြီး စိတ်ထဲ မကျေနပ်သလို ဖြစ်သည်။ မခံချင်ဖြစ်သည်နှင့်အတူ ပါးစပ်ထဲ ရှိနေသည့် လိင်ချောင်းကြီးကို အားရပါးရ စုပ်သည်။

“အင်း.. ကောင်းတယ်ကွာ… နှစ်ယောက်စလုံး လုပ်ပေးတာ မိုက်တယ်..“

စိုးဝင်း၏ စကားသည် ညီအစ်မနှစ်ယောက်၏ တက်ကြွနေသည့် ရမက်စိတ်ကို အရှိန်မြင့်ပေးလိုက်သလိုဖြစ်သည်။ သွယ်သွယ်ဆိုရင် လီးဒစ်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲ စုပ်ပေးလိုက်၏။ ဒါတင်မကသေးဘူး။ ခေါင်းကို အသာနိမ့်လိုက် ကြွလိုက်နှင့် စိုးဝင်း၏ လီးကို ပါးစပ်နှင့် လုပ်ပေးနေသေးသည်။ သွယ်သွယ်က ဒီလိုဆိုတော့ နွယ်နွယ်ကလည်း အညံ့ခံမလား မထင်နှင့်။ သူမသည် သွယ်သွယ်ပါးစပ်ထဲမှ ထွက်လာမည့် လီးတန်ကို စောင့်စားရင်း လောလောဆယ် အပိုင်စားရထားသည့် ဂွေးဥနှစ်လုံးကိုသာ အပီစုပ်နေသည်။ စိုးဝင်း၏ အိတ်နှစ်လုံးသည် ဖောင်းတက်လာယုံသာမက အရွယ်ကလည်း တင်းနစ်ဘောလုံးလောက်အထိ ကြီးလာသည်။

“တော်ပြီ… ကျွန်တော် မခံနိုင်တော့ဘူး.. ချတော့မယ်..“

“ဟင်.. မနွယ်က မစုပ်ရတော့ဘူးလား…“

စိုးဝင်းသည် ကြာရင်တော့ လရည်တွေ ထွက်ကုန်တော့မှာပဲ ဟုတွေးကာ ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ သွယ်သွယ်ဆီက ရနိုးရနိုးနှင့် စောင့်နေသော နွယ်နွယ်သည် စိုးဝင်း၏ စကားအကြားတွင်တော့ စိတ်ပျက်ကာ ပြောသည်။ မျက်နှာလေး ညှိုးသွားသည့် နွယ်နွယ်ကို ကြည့်ကာ …

“ကျွန်တော် မခံနိုင်တော့လို့ပါ. .မနွယ်…။ မနွယ်ကို အရင်ချမယ်.. စိတ်မပူနဲ့… ဒါက လီးစုပ်တာထက် ပိုကောင်းတယ်…“

“တကယ်လားဟင်. .မောင်လေး…“

“တကယ်ပေါ့.. မမကလည်း.. မမ မခံချင်ရင် သွယ်သွယ် အရင်ခံရမလား..“

“အယ်.. နင်ကလည်း.. ဒီလိုတော့ မလုပ်ပါနဲ့… ခုနက နင်အရင်စုပ်ထားတာပဲ…။ အခု.. ငါ့ကို အရင်ပေးခံ…“

“ပြီးရော.. ပြီးရော.. ဒါဆို သွယ်သွယ်က ဘာလုပ်နေရမှာလဲ.. အစ်ကို…“

ဂျပန် AV ဇာတ်ကားထဲက ကောင်မလေးတွေ မျက်နှာလို နီမြန်းနေသည့် သွယ်သွယ်ကို ကြည့်ကာစိုးဝင်းသည် အကြံတစ်ခုကို အပြေးအလွှား စဉ်းစားသည်။ ခဏ အကြာတွင်တော့ ကားတွန်းကားတွေထဲကလို သူ့အနီးတွင် တိမ်လေးတစ်ခုပေါ်လာကာ မီးလုံးလေးတစ်ခု လင်းသွားသည်။ စိုးဝင်း အားရဝမ်းသာစွာ လက်ဖျောက်တစ်ချက် တီးသည်။ အိပ်ယာမဝင်ခင် ဖတ်လိုက်ရသည့် ကိုဂျင်၏ ဒုတိယနတ်သမီး ဇာတ်လမ်းကို သွားသတိရသည်။

“ခဏနေဦး.. သွယ်သွယ်.. အစ်ကို ခရမ်းသီး ရှာလိုက်ဦးမယ်..“

“ခရမ်းသီးက ဘာလုပ်ဖို့လဲ အစ်ကိုကလဲ…“

“သွယ်သွယ်ကလည်း.. လုပ်စရာ ရှိလို့ပေါ့. .။ နောက်မှ ခရမ်းသီးကောင်းမယ်မှန်း သိမယ်နော်… ဟီး.. ဟီး..“

“ဪ.. ဟိုလို လုပ်ဖို့လား.. ခစ်..ခစ်.. အစ်ကိုက ကြံကြံဖန်ဖန်..“

သွယ်သွယ်သည် စိုးဝင်း၏ အကြံကို သဘောပေါက်သွားဟန်နှင့် ရယ်သည်။ စိုးဝင်းသည် အနီးပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်သည်။ သူဘယ်ကို ရောက်နေမှန်းမသိ။ Scienice Fiction ကားတွေထဲကလို အဖြူရောင်တွေလင်းနေသော အခန်းကျယ်ကြီးတစ်ခုကို ရောက်နေကြချင်းဖြစ်သည်။ တံခါးပေါက်လည်း မရှိ။ ပြောရရင် ဘာဆိုဘာမှ မရှိချေ။ အခန်းထဲတွင် သူရယ်.. သွယ်သွယ်တို့ ညီအစ်မရယ်ပဲ ရှိနေသည်။

“ရှာမနေနဲ့ အစ်ကို.. ဒီက ယူလိုက်…“

စိုးဝင်းသည် ဟိုဒီငေးနေရာမှ သွယ်သွယ့်ကို ငုံ့ကြည့်သည်။ ကောင်မလေးသည် ဘယ်ကဘယ်လို လုပ်လိုက်သည် မသိ။ လက်ကိုမြှောက်ကာ သူလိင်တန်ကြီးနားက ခွာလိုက်သည်တွင် အလိုလိုခရမ်းသီးတစ်လုံးက လက်ထဲပါလာသည်။ အံမယ် သူ့ခရမ်းသီးက ထိပ်က မှိုပွင့်လိုမျိုးတောင် ဖြစ်နေသေးသည်။ အရွယ်ကတောာ့ စိုးဝင်း လိင်တန်လောက်တော့ သိပ်မကြီးချေ..။ ဒါလောက်နှင့်ဆိုရင်တော့ ကောင်မလေး ပုံမပျက်သွားနိုင်ဟု တွေးမိသည်။

“မနွယ်က.. ဘယ်လိုနေပေးရမှာလဲ..“

စိုးဝင်းသည် သွယ်သွယ်လက်ထဲက ခရမ်းသီးကို စူးစမ်းနေရာမှ နွယ်နွယ်ကို လှမ်းကြည့်သည်။ ဟုတ်သားပဲ။ ခရမ်းသီး ဘယ်လိုရောက်လာတာက အရေးမကြီး။ နွယ်နွယ်ကို လုပ်ဖို့က ပိုအရေကြီးသည် မဟုတ်လား။

“မနွယ်က ဒီစားပွဲပေါ်မှာ လေးဘက် မှောက်လိုက်လေ… သွယ်သွယ်က အောက်ကနေပေါ့..“

စိုးဝင်းသည် ပြောပြီးမှ အခန်းထဲမှာ စားပွဲမရှိမှန်းသိသည်။ ရုတ်တရက် သူ့နောက်လှည့်ကြည့်လိုက်ရာတွင်တော့ မဟော်ဂနီသားဖြင့် လုပ်ထားသည့် စားပွဲကြီးတစ်လုံးက အလိုလိုရောက်နေသည်။ စားပွဲကြီးက ထမင်းစား စားပွဲပုံမျိုးဖြစ်ကာ မျက်နှာပြင်က ဝိုင်းနေသည်။ အမြင့်ကတော့ သူခါး မရောက်တစ်ရောက် မြင့်သည်။

“ဟင်.. ဒီစားပွဲက ဘယ်က ရောက်လာတာပါလိမ့်..“

“အစ်ကို.. လာလေ… ဒီမှာ အဆင်သင့်ပဲ..“

စိုးဝင်း၏ အတွေးကို သွယ်သွယ်၏ အသံစူးစူးလေးနှင့် ခေါ်သံကာ ဖြတ်ပစ်လိုက်သည်။ အင်.. သူ့တိုတွေ ကစားပွဲပေါ်တောင် ရောက်နေပါလား..။ နွယ်နွယ်နှင့် သွယ်သွယ်သည် သူ့အနားကနေ ဘယ်လိုပျောက်သွားသည် မသိ။ အခုတော့ စားပွဲပေါ် ရောက်နေချေပြီ။ စိုးဝင်း စိတ်ထဲ တော်တော် အံ့သြသွားသည်။ ခုနလေးတင် သူ့ခြေရင်းမှာ အခုတော့ စားပွဲပေါ် ဘယ်လိုလုပ် ရောက်သွားတာလဲ..။ သူသည် စိတ်ရှုပ်ထွေးစွာနှင့်ပင် စားပွဲနားကို စူးစမ်းသလို ရောက်လာသည်။

“69 ပုံစံ နေပေးရမှာ မဟုတ်လား.. အစ်ကို..“

သွယ်သွယ်၏ 69 လို့ ပီပီသသ ပြောလိုက်သံတွင် စိုးဝင်းသည် တော်တော်တုန်လှုပ်သွားသည်။ ဒီကောင်မလေးသည် ရဲလှချည်လား။ သူဖြင့် ထင်တောင် ထင်မထား။ ကြည့်လေ.. သူက ပက်လက်ကလေး ဖြစ်နေရာမှ လှမ်းပြောချင်းဖြစ်သည်။ နွယ်နွယ်ကတော့ သွယ်သွယ့်ဘေးတွင် ပုဆစ်တုတ်ကလေးထိုင်ကာ ရှိနေသည်။

“ဟုတ်တယ်.. သွယ်သွယ်…“

“မနွယ်.. သူ့အပေါ်ကခွပြီး ကုန်းပေးလေ… အဝတ်တွေလည်း ချွတ်လိုက်ဦး..“

“အိုကေလေ.. မောင်လေး.. အဝတ်က နဂိုကတည်းက ရှိမှမရှိတာ..“

အဲဒီတော့မှ စိုးဝင်းသည် ညီအစ်မနှစ်ယောက်စလုံး အဝတ်တွေ မရှိတာကို သွားသတိထားမိသွားသည်။ သူအစောပိုင်းတုန်းက ဘာဖြစ်လို့ ဒါကို သတိမထားမိတာလဲ မသိ။ မို့မောက်စူကြွနေသည့် နိုအုံများ.. ကျော့ရှင်းလှပသည့် အဖုအဆစ်များက အခုမှ သူ့မျက်စိထဲတွင် မြင်လာသည်။ မြင်လာသည့် ပုံစံကလည်း မြူတွေကျနေရာမှ နေအလာတွင် တဖြည်းဖြည်း ပေါ်လာသည့်ပုံစံမျိုးပင်..။ ထူးဆန်းလှချည်လား..။

စိုးဝင်း စဉ်းစားနေချိန်တွင်ပင် နွယ်နွယ်သည် သွယ်သွယ် အပေါ်တွင် ရောက်သွား၏။ ကုန်းတဲ့ ပိုစရှင်က မှန်သဖြင့် သူမ၏စောက်ပတ်သည် သွယ်သွယ်၏ မျက်နှာတည့်တည့်တွင် ရှိသည်။ စိုးဝင်းသည် မျက်စိရှေ့တွင် မြင်လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်းကြောင့် အတွေးတွေ အလိုလိုရပ်သွားသည်။ ခြေလှမ်းကို စားပွဲနားသို့ လှမ်းမိသည်။

“ဟော.. သူ့လိင်တန်ကြီးနှင့် .. နွယ်နွယ် ဟာလေး နေရာကျသွားပြီ..“

မဟောဂနီ စားပွဲသည် ဘယ်ကနေဘယ်လို ဖြစ်သွားသည် မသိ..။ အလိုလို နိမ့်ကျကာ နွယ်နွယ်စောက်ပတ်နှင့် စိုးဝင်း အတန်ကြီးကို တန်းတူအောင် ညှိပေးလိုက်သည်။ မိုက်တယ်ကွာ.. စားပွဲက..။ ကိစ္စပြီးရင် အိမ်ကို မသွားရမည်။ စိုးဝင်းသည် နွယ်နွယ်၏ ပြဲအာနေသည့် စောက်ပတ်ဝတွင် လီးတန်ကြီးကို တေ့သည်။ စိတ်ထနေသည်မို့ တေ့ပြီးသည်နှင့် ထိုးသွင်းသည်။ သူလက်မောင်းလောက်ကြီးသည့် အမြှောက်ကြီးသည် တဗျစ်ဗျစ်မြည်ကာ နွယ်နွယ်၏ စောက်ပတ်ထဲတွင် တိုးဝင် နစ်မြုပ်သွားသည်။

“အားပါး.. မိုက်တယ်ကွာ… ကောင်းလိုက်တာ..“

ကျဉ်းကြပ်စီးပိုင်လှသည့် အရသာကြောင့် စိုးဝင်းသည် ပါးစပ်မှ ကျေနပ်အားရစွာ ညည်းသည်။ ဖင်ကြီးကိုလည်းလှုပ်ကာ စတင်စပ်ယှက်သည်။ အပေါ်ကနေ မှောက်ပေးထားရသဖြင့် စိုးဝင်းသည် နွယ်နွယ်၏ ဆံနွယ်လေးတွေ ပျံဝဲနေတာကို တွေ့သည်။ သူမ၏ ဆံပင်တွေက တင်ပါးအထိ ရှည်သဖြင့် ဖင်ကြီးတွေကို ဖုံးနေသည်။ စိုးဝင်းသည် သူဆောင့်သွင်းလိုက်တုန်း ဖင်ကြီး တုန်တက်သွားတာကို မြင်ချင်သဖြင့် ဆံပင်တွေကို သိမ်းကာ ကိုင်လိုက်သည်။ လက်ထဲတွင်ပါလာသည့် ဆံပင်တွေကို စုကာ ကိုင်သည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ စိုးဝင်းသည် ဆံပင်တွေကိုဆွဲကာ အားရပါးရ ဆောင့်သည်။ သူ့စိတ်ထင်လို့လားတော့ မသိ။ မနွယ်သည် အံကြိတ်ကာသူဆောင့်နေတာကို ခံသည်။ ဘာသံမှ မကြားရချေ။

စိုးဝင်းသည် လုပ်လို့ကောင်းနေသော်လည်း ဒီလိုမျိုး ဘာအသံမှ မကြားရသည်ကိုတော့ မကြိုက်။ သူ့အကျင့်က မဟုတ်သော်ရှိ ဟုတ်သော်ရှိ သူလုပ်နေတာကို ခံရသည့် ကောင်မလေးက အနည်းဆုံး အသံထွက်တာကို ကြိုက်သည်သာ။ ဒီလိုမျိုး ဘာအသံမှ မထွက်ဘဲ သူ့လီးကြီး စောက်ပတ်ထဲ ဝင်နေသည့် အသံပဲ ကြားနေရသည်ကို သိပ်မကြိုက်…။

“ဖောင်….“

“ဟင်.. ဘာလို့ ထုတ်လိုက်တာလဲ…“

“မဟုတ်ဘူးလေ.. မနွယ်.. သွယ်သွယ်ကို လုပ်ရဦးမယ်လေ..“

အချက်နှစ်ဆယ်လောက် ဆောင့်အပြီးတွင်တော့ စိုးဝင်းသည် လိင်တန်ကြီးကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ကိုယ်ကိုလည်း နောက်သို့ယို့ကာ ဆုတ်သည်။ မနွယ်၏ စောက်ပတ်ဝသည် ပြဲလန်ကာ ကျန်ခဲ့သည်။

“အို .. မောင်လေးကလည်း …သူက… ခရမ်းသီးနဲ့ ညိမ့်နေတာကို… “

“ဟင်.. ဟုတ်လို့လား…“

“ဟုတ်တာပေါ့.. ဒီမှာ ကြည့်ပါလား..“

နွယ်နွယ်သည် ခံလို့ကောင်းတုန်း ဆွဲထုတ်သွားသော စိုးဝင်းကို မကျေမနပ်နှင့် ခေါင်းကလေးစောင်းကာ လှည့်ပြောသည်။ သူ့ခင်မျာ ဆတ်တငန့်ငန့် ဖြစ်သွားသည်လေ..။ နည်းနည်း ဆက်ဆောင့်ခံရရင် သူမက ပြီးတော့မှာကို..။ ညီမငယ် သွယ်သွယ်ကို လုပ်ပေးမယ် ဆိုသော စိုးဝင်း၏ အပြောကို သူမက ခရမ်းသီးကို အကြောင်းပြကာ ဆူဆူအောင့်အောင့် ပြောမိသွားသည်။

စိုးဝင်းသည် ရုတ်တရက် ဆိုသလို စားပွဲကြီးက လည်ကာ သွယ်သွယ်က သူ့ဘက်ကို ရောက်လာသည်ကို တွေ့လိုက်သည်။ မနွယ် ပြောသလိုများ ဟုတ်မလားလို့ သွယ်သွယ်၏ ပေါင်ကြားကို ကြည့်လိုက်သည်တွင်တော့… လား..လား… သွယ်သွယ်၏ စောက်ပတ်ကြီးတွင် ခရမ်းသီးကြီးက တပ်လျက်ဖြစ်နေသည်။ သူ့စိတ်ထင်ပဲလားလို့ မသိ။ ခရမ်းသီးကြီးက ပိုတောင် ကြီးလာသေးသည်။

“တွေ့ပြီ မှတ်လား..။ ဒီမှာ သူက တစ်ချီတောင် ပြီးသွားပြီ သိလား..။ မနွယ်သာ မပြီးသေးတာ..“

နွယ်နွယ်သည် ညီမဖြစ်သူ၏ စောက်ပတ်ကို ငုံ့ကြည်ကာ စိုးဝင်းကို လှမ်းပြောလိုက်သည်။ စိုးဝင်းသည် နွယ်နွယ်ပြောတာ ဟုတ်နေမလားလို့ ဆိုကာ သွယ်သွယ်၏ စောက်ပတ်ဝကို သေချာကြည့်သည်။ ဟုတ်လိမ့်မည် တူသည်။ တစ်ဝက်မရှိတစ်ရှိ ဝင်နေသော ခရမ်းသီး၏ အောက်ခြေတွင် ထမင်းရည်ကျဲ ဖတ်လို ဖြူဖြူအရည်များနှင့် စိုရွှဲနေသည်။

“ဘာလဲ.. လုပ်ဦးမှာလား… သွယ်သွယ့်ကို….“

“လုပ်မယ်လေ. .မနွယ်.. ခဏလေးပါ.. ပြီးရင် မနွယ်ကို ပြန်လုပ်ပေးမယ်…“

စိုးဝင်းသည် အစ်မဖြစ်သူကို စိတ်ကြိုက်ဆောင့်ပြီးသွားသဖြင့် ညီမဖြစ်သူကို ဆက်ချင်သဖြင့် နွယ်နွယ်ကို လေပြည်လေးနှင့် ပြောလိုက်သည်။ သွယ်သွယ်ကလည်း သူ့အစ်မလို သူလုပ်တာကို မအော်ဘဲ ခံရင်တော့ နွယ်နွယ်ကို ပြန်ချမည်လို့တော့ စိတ်ကူးထားသည်။

“ဒါဆိုလည်း.. မနွယ်.. ခရမ်းသီးကြီး ဖယ်ပေးမယ်.. ခနနေဦး…“

နွယ်နွယ်သည် သူမ၏ သွယ်လျသည့် လက်ကလေးကို အသာကြွသည်။ သွယ်သွယ်၏ စောက်ပတ်တွင်တပ်လျက်ကြီးဖြစ်နေသည့် ခရမ်းသီးကို အရင်းကနေကိုင်ကာ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ စိုးဝင်းသည် သွယ်သွယ်၏ စောက်ပတ်ထဲကနေ ဖြည်းညင်းစွာ ထွက်လာသည့် ခရမ်သီးကို စိတ်မရှည်သလို စောင့်နေရသည်။ အောက်ကလိင်တန်ကြီးကလည်း ပေါက်ကွဲလုမတတ် တင်းမာနေသည်…။ သူစိတ်မရှည်သည်ကလည်း အပြစ်မတင်သာ..။ ခရမ်းသီးသည် ဘယ်လောက်တောင် ရှည်နေသည် မသိ။ အခုထက်ထိ စောက်ပတ်ထဲက ထွက်လို့ မဆုံးသေး။ အပြင်တွင် ရောက်နေသည်ကပင် တော်တော်များနေပြီ..။

“ဆွဲပါဟ.. မနွယ်ရ… မြန်မြန် ဆွဲပါဟ…“

“ဆွဲနေတာပဲ.. မောင်လေးကလည်း..။ သူက ဘယ်လောက်တောင် သွင်းထားလဲမှ မသိတာ..“

“ဒါဆို ဖယ်.. မနွယ်.. ကျွန်တော် ဆွဲမယ်..“

စိုးဝင်းသည် တရိရိနှင့် ဆွဲနေသော နွယ်နွယ်ကို စိတ်မရှည်တော့ချေ။ တွန်းကာ ဖယ်လိုက်ပြီး သူက စားပွဲပေါ်ကို တက်သည်။ ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်လိုက်ပြီး ခရမ်းသီး၏ အရင်းကို သေချာကိုင်သည်။ ပြီးရင်တော့ အားကုန် ဆောင့်ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ သူကပဲ အားပါလို့လားတော့ မသိ။ သူအဆွဲတွင်တော့ ခရမ်းသီးသည် အရင်းကပင် ကျွတ်ကာ လက်ထဲပါလာသည်။ ဒါပေမယ့် သူဆွဲအားက များသွားလို့ ထင်သည် စိုးဝင်းသည် စားပွဲစွန်းကနေ အရှိန်လွန်ကာ အောက်ကို ပြုတ်ကျသည်။

“အား… ကျပြီဟ…!!!!“

စိုးဝင်းသည် မျက်စိနှစ်လုံး ဖတ်ခနဲ ပွင့်သည်။ သူလိမ့်ကျသည်မှန်း သိ၏။ တော်သေးသည် စောင်နှင့်က လုံးနေ၍ ကြမ်းပြင်ပေါ်အကျတွင် ဘာမှတော့ မဖြစ်။ သူ့ကုတင်ကလည်း ကွပ်ပျစ်လောက်ပဲ မြင့်သဖြင့် တော်သေးသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်လိုက်တော့မှ သူသည် အိမ်မက်မက်နေမှန်း သိသွားသည်။ လုံးထွေးနေသည့်စောင်ကို ဖယ်လိုက်မှ တကိုယ်လုံး ချွေးပြန်နေသည်ကို သတိထားမိသွားသည်။ ခေါင်းရင်းဘက်က ပန်ကာကို ကြည့်လိုက်မှ သဘောပေါက်သွားသည်။ ဪ.. ပန်ကာက ရပ်သွားတာကိုး…။ ကြည့်ရတာ မီးပျက်သွားတာထင်သည်..။

သူ့အတွေးကို ပိုသေချာသွားစေသည်က.. အခန်းထောင့်တွင် ထွန်းထားသည့် မီးသီးလေးက မီးမလင်းနေချင်းပင်။ အမှန်ဆို ဒီနေ့ညက မီးလာရက် ဖြစ်သည်။ အဲဒါကြောင့် သူ ပြတင်းပေါက်ကို ပိတ်ကာ ပန်ကာဖွင့်ရင်း အိပ်လိုက်တာ ဖြစ်သည်။ စိတ်ထဲက မကျေမနပ်နှင့် လျှပ်စစ်မီးကို အသံတိတ်ဆဲမိသည်။ နင်လုပ်လို့… ဒီပြင်ဆို သွယ်သွယ်ဆီက ခရမ်းသီးကို ငါထုတ်ပြီးနေလောက်ပြီ။ ဟင်း…တောက်….။

လှဲနေရာမှထကာ.. အခန်းတံခါးကို ဖွင့်သည်။ နောက်ဖေးဘက်ကို အပေါ့သွားရန် လျှောက်သွားလိုက်သည်။ မသွားလို့ မဖြစ်..။ သူ့အချောင်းကြီးက အခုထက်ထိ တင်းနေသေးသည် မဟုတ်လား..။ မီးဖိုချောင်ကို အဖြတ်တွင်တော့ ကြောင်အိမ်ပေါ်တွင် အမေတင်ထားသည့် ခရမ်းသီးတွေကို တွေ့သည်။ စိတ်ထဲကနေ ကြိတ်ကာ ပြုံးမိသေးသည်။ ဪ… ခရမ်းသီးရယ်…..။

“ဒါဆို မင်းက ဘယ်သူ့ကို ကြိုက်တယ်ဆိုတာ မသေချာဘူးပေါ့…“

ကိုမိုးကြိုး၏ အမေးတွင် စိုးဝင်းသည် ဘာဖြေရမှန်းမသိ ဖြစ်သည်။ ဒီမေးခွန်းကို သူ့ဘာသာသူ မေးနေတာ အခါတစ်ရာ မကတော့ဘူး ဖြစ်သော်လည်း ဒီလိုမျိုး အပြင်လူက မေးတာတော့ ဒါက ပထမဆုံးအကြိမ် ဖြစ်သည်။ သူကလည်း အခုမှ တိတိကျကျ ရင်ဖွင့်မည့်ခြင်းဖြစ်သည်။

စိုးဝင်းသည် ညက အိမ်မက်မက်ပြီးကတည်းက ပြန်အိပ်မပျော်တော့ချေ။ အစ်မလိုလို ညီမလိုလို ဖြစ်နေသည့် သူ့ကိုယ်သူလည်း အားမရ။ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ တွေးရင်းနဲ့ပဲ မိုးလင်းသွားတော့သည်။…(အပိုင်း၃ မျှော်)

Zawgyi

ဘာဂ်ာေကာင္းတဲ့ ေမာင္(ဒုတိယပိုင္း)

“ဆံပင္ေတြပဲ နမ္းေနေတာ့မွာလား.. ခစ္…ခစ္….“

စိုးဝင္းသည္ ေက်ာေပးကာ သူ႔ကို မွီထားသည့္ ေကာင္မေလး၏ စကားအၾကားတြင္ လက္ထဲကဆံႏြယ္ေလးေတြကို လႊတ္သည္။ ပုခုံးေလးကို အသာဆြဲကာ လွည့္လိုက္သည္။ ေက်ာ့ေက်ာ့ဆိုသည့္ ေကာင္မေခ်ာေလး၏ မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျဖစ္သြားသည္။ စိုးဝင္းတို႔သည္ ေဇာ္ရဲ သြားေနၾက inn ေလးတြင္ ေရာက္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ သူရယ္.. ေက်ာ့ေက်ာ့ဆိုသည့္ ေကာင္မေလးရယ္က သပ္သပ္ျဖစ္ေနေလၿပီ။ ေဇာ္ရဲကေတာ့ inn ေရာက္သည္ႏွင့္ ယမင္းကို ဆြဲကာ သူ႔အတြက္ရသည့္ အခန္းသို႔ ဝင္သြားသည္။ စိုးဝင္းကိုယ္ေတာင္ မနက္ၾကမွ ေတြ႕မယ္လို႔ တခါတည္း ႏႈတ္ဆက္သြားသည္။ ၾကည့္ရတာ ဒီေကာင္လည္း ယမင္းဆိုေသာ ေကာင္မေလးႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ႏွပ္ခ်င္ေနပုံရသည္။

ေကာင္မေလးေတြကလည္း မႏွပ္ခ်င္စရာ မရွိ။ ေတာ္ေတာ့္ကို ေခ်ာသည္။ အထူးသျဖင့္ ယမင္း။အသားေလးျဖဴျဖဴတြင္ အေကြ႕အေကာက္ အေဖာင္းေတြက သူ႔ေနရာႏွင့္သူ။ နာမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ ယမင္း႐ုပ္ေလးလို လွသည္။ စိုးဝင္းေတာင္ အျပင္မွာေတြ႕ရင္ ဒီလိုမ်ိဳးမွန္း ထင္မိမယ္မထင္။ ယမင္းက အဲဒီေလာက္လွသည္။ ဟိုေကာင္ ေဇာ္ရဲေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားလိမ့္မည္။

အဲ.. ယမင္းေျပာေန၍ .. ေက်ာ့ေက်ာ့က မလွဘူးလားဆိုေတာ့.. ဒီလိုမဟုတ္..။ ေက်ာ့ေက်ာ့သည္ နာမည္ေလးႏွင့္ လိုက္ေအာင္ ေက်ာ့ေက်ာ့ကေလးျဖစ္သည္။ အသားေလးကေတာ့ နည္းနည္းညိဳသည္။ သူမသည္ ေက်ာ့ေက်ာ့ကေလး ျဖစ္ရသည့္ အခ်က္က ရွည္လ်ားသည့္ ဆံပင္ေလးမ်ားေၾကာင့္ပင္။ Inn ရွိရာသို႔ ကားေမာင္းအလာ လမ္းတြင္ ေဇာ္ရဲတို႔က ေရွ႕က။ သူတို႔က ေနာက္က ထိုင္သည္။ ကားျပတင္းေပါက္မွန္က ခ်ထားရာ ညဘက္ ေလအတိုးတြင္ ေက်ာ့ေက်ာ့၏ ဆံႏြယ္ေလးမ်ားက ကားေနာက္ခန္းတြင္ ေဝ့၀ဲကာ လႈပ္ခါေနသည္။ ဆံႏြယ္ရွည္ရွည္ေလးေတြႏွင့္ ေကာင္မေလးေတြကိုစိတ္ဝင္စားေလ့ရွိေသာ စိုးဝင္းအဖို႔ေတာ့ ေက်ာ့ေက်ာ့သည္ ရင္ခုန္ခ်င္စရာေလးပင္..။

“ဆံပင္ေတြက အရင္ေလ… က်န္တာကေတာ့ အခုလာေတာ့မွာ…“

“လူဆိုး… သြား.. မလာနဲ႔..“

ေက်ာ့ေက်ာ့သည္ အမူပိုပိုေလးႏွင့္ စိုးဝင္းကိုေျပာသည္။ စိုးဝင္းသည္ ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့ဘဲေက်ာ့ေက်ာ့ကိုသာ ေမြ႕ယာေပၚသို႔ လွဲခ်လိုက္သည္။ သူကပါ အေပၚကေန တခါတည္း လိုက္သြားၿပီေခ်ာ့ကလက္ေရာင္ ဆိုးထားသည့္ ႏႈတ္ခမ္းထူထူေလးကို ဖိစုပ္ပစ္လိုက္၏။ ေက်ာ့ေက်ာ့ကလည္း မေခ။ စိုးဝင္း၏ အနမ္းေတြကို မြတ္မြတ္သိပ္သိပ္ပင္ ျပန္လည္တုန႔္ျပန္သည္။ သူ၏ ေက်ာျပင္ႀကီးကိုလည္း တင္းတင္းဖက္ကာ ပြတ္သပ္ေပးသည္။

ေက်ာ့ေက်ာ့တို႔၏ ဘဝကလည္း သနားဖို႔ေကာင္းသည္။ သူမတို႔ခင္ဗ်ာ ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္ႏွင့္ ဒီဘဝသို႔ေရာက္ၾကရရွာသည္။ အလုပ္အကိုင္ ရွားပါးေသာ ဒီေခတ္ႀကီးတြင္ ပညာမတတ္ ဘာမတတ္ေသာ သူမတို႔မွာ ေငြရွာလြယ္သည့္ ဒီဘဝတြင္ အခုေတာ့ အသားက်ေနၿပီလို႔ ဆိုရမလို။ သူမတို႔က ေတာ္ေသးသည္။ အသက္ႀကီးႀကီး အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္၏ ကီပင္ အျဖစ္ေရာက္သြားလို႔။ ဒီေတာ့ လစဥ္လစဥ္ ေထာက္ပံေၾကး ရေနသည္။ ဘာမွ လုပ္စရာမလို။ ဒါေပမယ့္ အ႐ြယ္ေကာင္း မိန္းမပ်ိဳေလးမ်ားပီပီ အဆင္ေျပရင္ေတာ့ ပ်ိဳ႐ြယ္သူမ်ားႏွင့္ေတာ့ တြဲခ်င္ေသးသည္။ ခ်စ္သူရည္းစား ထားဖို႔ဆိုတာကလည္း အခုလို ဘဝႏွင့္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။ အခုလို အဖိုးႀကီးလစ္တုန္းတြင္ လာရွိတ္ေနသူ ေကာင္ကေလးမ်ားႏွင့္သာ ကဲၾကရသည္။ လူေတာ့ ေ႐ြးသည္။ ေရာဂါရမည့္သူ စိတ္ႀကီးမည့္သူမ်ားေတာ့ ေၾကာက္သည္။ သူမတို႔က ရင္ခုန္ခ်င္ၾကသည္သာ။ ဒုကၡရွာခ်င္သူမ်ား မဟုတ္။

စိုးဝင္းသည္ ေက်ာ့ေက်ာ့ကို သူ႔ဘက္ပါေအာင္ တင္းတင္းေလးပင္ ဖက္ထားသည္။ သူမသည္
ကိုယ္ကေလး တေစာင္းျဖစ္သြားသည္။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းကမူ အခြာမပ်က္ေခ်။ စိုးဝင္း၏ လက္ေတြသည္ေက်ာျပင္ထက္က ဆံႏြယ္ေလးမ်ားကို ပြတ္ဆြဲေနရာမွ တေျဖးေျဖးႏွင့္ ေအာက္ကိုေလွ်ာသြားသည္။ ေက်ာ့ေက်ာ့၏ ျပည့္ကားသည့္ တင္သားဆိုင္မ်ားကို ဆုတ္ေခ်ပြတ္သပ္ေပး၏။ စိုးဝင္းက ဒီလိုဆိုေတာ့ ေက်ာ့ေက်ာ့ကလည္း မေခ..။ စိုဝင္း၏ သရီးကြာတား ေဘာင္းဘီေလးေအာက္တြင္ ေထာင္ထေနေသာ ညီေတာ္ေမာင္ကို ခပ္တင္းတင္းေလးဆုပ္ကာ ဆြေပးေနသည္။

“အင့္…အင့္…ႁပြတ္…“

စိုးဝင္းသည္ ေက်ာ့ေက်ာ့၏ ႏႈတ္ခမ္းကို လႊတ္လိုက္သည္။ အေစာပိုင္းက ေခ်ာ့ကလက္ေရာင္ႏႈတ္ခမ္းေလးသည္ အခုေတာ့ ေအာက္ခံ အသားေရာင္ေလး ျဖစ္သြားရွာၿပီ။ ၿပဳံးၿပဳံးေလးၾကည့္ေနသည့္ ေက်ာ့ေက်ာ့ကို ပက္လက္ကေလးျဖစ္ေအာင္ ေနရာျပန္ခ်လိုက္သည္။ ပုခုံးထက္တြင္ တင္ထားသည့္လက္သန္းေလာက္ေတာင္ မရွိသည့္ ႀကိဳးေလးႏွစ္ခုကို အသာဆြဲခ်လိုက္သည္။ ၿပီးရင္ေတာ့ ခါးသြယ္သြယ္ေလးတြင္ စီးထားသည့္ ႀကိဳးစကို ေျဖလိုက္သည္။ ေက်ာ့ေက်ာ့က ကိုယ္ကိုႂကြေပးလိုက္သည္တြင္ေတာ့ ေျပာေလ်ာ့ေနၿပီ ျဖစ္သည့္ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း ဂါဝန္ေလးသည္ ေအာက္သို႔ ေရာက္သြားေလသည္။

“လွတယ္.. ေက်ာ့ရယ္…ဒီဇိုင္းေလးက…“

စိုးဝင္းသည္ ဇာအသားေလးေတြႏွင့္ ပုံစံဆန္းလွသည့္ ေက်ာ့ေက်ာ့၏ အနီေရာင္ေတာက္ေတာက္ ဘရာေလးကို ၾကည့္ကာ ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဘရာေလးက sexy အမ်ိဳးအစားမို႔ ထင္သည္။အနည္းငယ္ေသးသည္။ ေက်ာ့ေက်ာ့၏ ေ႐ႊရင္အစုံကို မလုံတလုံႏွင့္ စည္းထားသည္။

“ႀကိဳက္လို႔လား… ဝယ္ထားတာေတာင္ ..မၾကာေသးဘူး…“

စိုးဝင္းသည္ ဘာမွ မေျပာဘဲ အၾကည့္ကို ေအာက္ဘက္သို႔ ေ႐ႊ႕လိုက္သည္။ ထင္သည့္ အတိုင္းပင္။ ပင္တီေလးကလည္း .. အနီေရာင္ေလးပင္။ ဖဲႀကိဳးေလးလို အစေလးေတာင္ ရွိေနေသးသည္။

“ဒါလည္း လွတာပဲ….“

စိုးဝင္းသည္ အသာေလး ေမးဆတ္ကာ ျပရင္း ေက်ာ့ေက်ာ့ကို ေျပာလိုက္သည္။ ေကာင္မေလးသည္ သေဘာက်စြာ တခစ္ခစ္ ရယ္သည္။

“ခစ္..ခစ္.. လူကေရာ.. မလွဘူးလား…“

“လွတာေပါ့…. ဘာေျပာေကာင္းမလဲ…ဟီး… ဟီး… “

“လွေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ…. ဟင္..“

“လွေတာ့ နမ္းတာေပါ့ကြာ…“

စိုးဝင္းသည္ ေက်ာ့ေက်ာ့၏ ေနာက္ေတာက္ေတာက္ အေမးကို အနမ္းႏွင့္ပင္ တုန႔္ျပန္လိုက္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ႔ Target က ႏႈတ္ခမ္းထူထူေလးကို မဟုတ္။ အနီေရာင္ ဇာဘရာေလး အထက္က ရင္ၫြန႔္ေလး ျဖစ္သြားသည္။

“႐ႊတ္..“

စိုးဝင္းသည္ ေက်ာ့ေက်ာ့၏ မလုံ႔တလုံ စည္းထားေသာ ဘရာေလး၏ ႀကိဳးေသးေသးေလး ႏွစ္ဖက္ကိုပုခုံးထက္မွ ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။ ေက်ာ့ေက်ာ့က ပက္လက္ကေလးျဖစ္ေန၍ ေနာက္ေက်ာကို ႏႈိက္မေနေတာ့ေခ်။ ၿပီးရင္ေတာ့ ဘရာခြက္ေလးကို မကာ ေအာက္ကို ဆြဲခ်လိုက္သည္။ ေဟာ…ေပၚလာပါၿပီ..။ ေက်ာ့ေက်ာ့၏ ႏို႔ေတြက မဆိုး။ ေတာ္ေတာ္ထြားသည္။ ဘရာအေႏွာင္ ကင္းသြားလို႔လားမသိ ငွားငွားစြင့္စြင့္ကို ထြက္လာသည္။

စိုးဝင္း၏ ပါးစပ္သည္ ေရငတ္သူလိုပင္ ေက်ာ့ေက်ာ့၏ နီညိဳညိဳ ႏို႔သီးေလးဆီသို႔ ေရာက္သည္။ေကာင္မေလးသည္ ႏို႔သီးေတြေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီးသည္။ ၾကည့္ရတာ သူ႔ဘဘက ဘယ္ေလာက္ေတာင္စို႔ထားလဲ မသိ။ စိုးဝင္းသည္ ေက်ာ့ေက်ာ့၏ ႏို႔သီးမ်ားကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ခပ္ၾကာၾကာေလး စို႔ေပးလိုက္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္လည္း ေခ်ကာ နယ္ေပးသည္။ ေက်ာ့ေက်ာ့ခင္မ်ာေတာ့ စိုးဝင္း၏ ႏို႔စို႔ေပးမႈတြင္ တအင့္အင့္ ျဖစ္ေနရွာသည္။ ကိုယ္ခ်င္းက ပြတ္သပ္ေနရာ သူမက အဝတ္ေတြမရွိဘဲ စိုးဝင္းက အဝတ္ေတြရွိေနသးတာကို မေက်နပ္ေတာ့။ လက္က စိုးဝင္းဝတ္လာသည့္ တီရွပ္ကို ေအာက္ကေန ဆြဲမတင္၏။ စိုးဝင္းက အလိုက္သင့္ လက္ေျမာက္ေပးလိုက္ရာ ေခါင္းေပၚကေန ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ျပန္အနမ္းခံရသူက စိုးဝင္း ျဖစ္သြားသည္။

ေက်ာ့ေက်ာ့သည္ တီရွပ္ေလး ကြၽတ္သြားသည္ႏွင့္ သူမက စိုးဝင္း၏ ႏႈတ္ခမ္းကို အေပၚကေန နမ္းသည္။ ၿပီးရင္ေတာ့ တေျဖးေျဖး ေအာက္ဆင္းလာၿပီး.. စိုးဝင္း၏ ႏို႔သီးေလးေတြဆီ ေရာက္သည္။အသာ လွ်ာကေလးႏွင့္ ထိုးသည္။ တခ်ိန္တည္းပင္ ေအာက္က သရီးကြာတားေဘာင္းဘီ၏ ၾကယ္သီးေတြကို ျဖဳတ္ပစ္လိုက္သည္။ စိုးဝင္းကလည္း ဖင္ကိုႂကြကာ ေအာက္ကိုတြန္းခ်လိုက္ရာ အတြင္းခံေဘာင္းဘီပါ ပါသြားသည္။ ညီေတာ္ေမာင္သည္ ဖတ္ခနဲ ေထာင္တက္လာသည္။ စိုးဝင္းသည္ ေက်ာ့ေက်ာ့ကို ျပန္ဖက္သည္။ လက္ကမူ သူမ၏ ပင္တီေလးဆီသို႔ ေရာက္သြားကာ အေရွ႕ကေန စုဆြဲလိုက္သည္။ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည့္ အသားမို႔ လက္ထဲတြင္ တင္းခနဲပါသြားသည္။ ပင္တီေလးသည္ အဆြဲခံလိုက္ရသျဖင့္ အလယ္ေကာင္ေျမာင္းေလးတြင္ သြားစုကာ တင္းခနဲျဖစ္သြားသည္။ ေျမာင္းကေလးကို ပင္တီသားႏွင့္ ပြတ္ေပးသလို ျဖစ္သြားတာေၾကာင့္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီး ေဖာင္းကာႂကြသည္။အရည္ၾကည္ေလးေတြလည္း စို႔လာသည္။

ေက်ာ့ေက်ာ့သည္ စိုးဝင္း၏ အကိုင္အတြယ္ အေပြ႕အဖက္မ်ားတြင္ ေတာ္ေတာ္သာယာေနသည္။ ဒီဘဲသည္ တျခားသူမ်ားလို သူမႀကဳံဖူးသည့္ တျခားလူေတြ ေတြ႕တာႏွင့္ တက္ခ်ဖို႔ မစဥ္းစား.. ေတာ္ေတာ္ေလးယုယကာ ဆြေပးေနသည္။ ခံလို႔လည္း ေကာင္းသည္။ ယမင္းက လိုက္လာဖို႔ေျပာတာကို လက္ခံလိုက္တာ မွန္သြားသည္ဟုလည္း ေတြးမိသည္။ စိုးဝင္း၏ လက္ေတြက ေအာက္က ေက်ာ့ေက်ာ့၏ ေစာက္ပတ္ကို ကလိေပးေနသလို.. အေပၚက ႏို႔အုံႀကီးေတြကိုလည္း တမက္တေမာ ရႈိက္နမ္းေနျပန္သည္။ တခ်က္တခ်က္ လည္တိုင္ေလးေနာက္က လြတ္ထြက္ေနေသာ ဆံႏြယ္ေလးမ်ားကိုလည္း နမ္းလိုက္ေသးသည္။ ေက်ာ့ေက်ာ့၏ ရင္တစ္ခုလုံးမွာေတာ့ ဖိုထိုးသလို နိမ့္ခ်ီျမင့္ခ်ီ ျဖစ္ေနရွာ၏။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့..

“ေက်ာ့ေက်ာ့.. ေရ.. လုပ္ၾကရေအာင္“

“လုပ္ေလ… ဘယ္လိုေနေပးရမွာလဲ..“

“ဒီအတိုင္းပဲ အရင္ေန“..

စိုးဝင္းသည္ ေျပာၿပီးေနာက္တြင္ေတာ့ ပင္တီအနီေလးကို ခြၽတ္ပစ္လိုက္သည္။ ေဘးနားတြင္ လုံးကာခ်ထား၏။ ေအာက္ပိုင္းတြင္ ဘာမွ မရွိေတာ့မွ ေက်ာ့ေက်ာ့၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးက အထင္းသားေပၚလာသည္။ ေကာင္မေလးသည္ အိုးေတာ္ေတာ္ေကာင္းသည္။ ေပါင္တံေတြကလည္း ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးႏွင့္။ ေပါင္ရင္း ခြၾကား မွအကာအကြယ္မဲ့သြားေသာ ေစာက္ပတ္ႀကီးကလည္း ေတာ္ေတာ္ႀကီးသည္။ ဟတတေလးျဖစ္ကာ ေနသည္။

“ေရာ့..ဒီမွာ“

စိုးဝင္းသည္ ေက်ာ့ေက်ာ့က စလင္းဘတ္အိတ္ထဲ လွမ္းထုတ္ေပးလိုက္ေသာ ကြန္ဒုံးကို ယူလိုက္သည္။ေကာင္မေလးကိုလည္း ေက်းဇူးတင္သြားသည္။ ခုနတုန္းက ေဇာ္ရဲဆီက ယူထားလိုက္ဖို႔ သူေမ့သြားသည္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဟိုေကာင္ဆီမွာကလည္း အပိုေတာင္ ရွိပါ့မလား မသိ။ သူက ဟိုေကာင္မေလးကို ဘယ္ႏွစ္ခ်ီေတာင္ ဆြဲဦးမလဲ သိမွမသိတာ..။ စိုးဝင္း အထုပ္ကို ဖြင့္ေဖာက္ကာ အထဲက ကြင္းကေလးအတိုင္း စြပ္ခ်လိုက္သည္။ သူ႔ညီေတာ္ေမာင္က မာေနၿပီျဖစ္၍ လက္ျဖင့္ ဆြေပးစရာေတာင္ မလိုေခ်။

“တံေတြးဆြတ္လုပ္ဦးေလ…“

ကြန္ဒုံးစြပ္ၿပီးေနာက္.. ေက်ာ့ေက်ာ့၏ ေပါင္ရင္း၌ ေနရာယူလိုက္သည့္ စိုးဝင္းကို သူမက လွမ္းသတိေပးျခင္းျဖစ္သည္။ သတိမေပး၍ မျဖစ္။ သူမ၏ ေစာက္ပတ္တြင္ အရည္ႀကီးေလးမ်ားစိုေနေသာ္လည္း စိုးဝင္းဟာက နည္းနည္းႀကီး၍ အသြင္းတြင္ နာမွာေၾကာက္လို႔ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အေပၚကအစြပ္ႏွင့္လည္း ျဖစ္ေနသည္ဆိုေတာ့ ေျခာက္ေတာက္ေတာက္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္ေလ..။

“ထြီ“

စိုးဝင္းသည္ ေက်ာ့ေက်ာ့ေျပာသလိုပင္ လက္ထဲကို တံေတြးအနည္းငယ္ ဆြတ္လိုက္သည္။ ညီေတာ္ေမာင္ေပၚက အစြပ္တြင္ အသာသုတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေက်ာ့ေက်ာ့၏ ဒူးႏွစ္ေခ်ာင္းကို မေထာင္လိုက္ၿပီး ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားတြင္ ေနရာယူလိုက္သည္။ ေက်ာ့ေက်ာ့၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးကမူ ဖားဂုံညင္းႀကီးတစ္ေကာင္လို ေဖာင္းႂကြကာ သူ၏ ညီေတာ္ေမာင္ကို စိန္ေခၚေနသည္။ စိုးဝင္းသည္ သူ႔ဒုတ္၏ ထိပ္ကို ေစာက္ဖုတ္အဝႏွင့္ အေသအခ်ာ ေတ့ခ်ိန္လိုက္ၿပီး တရစ္ခ်င္း ေျဖးေျဖးေလးသြင္းလိုက္သည္။ အရင္ဆုံး ထိပ္ႀကီးက ကြၽံဝင္သြားသည္။

“ျဗစ္… ျဗစ္..“

“အင့္.. အ..ဟင့္….“

ေက်ာ့ေက်ာ့သည္ မ်က္လုံးကို ေမွးစင္းလ်က္ ေစာက္ဖုတ္ထဲသို႔ တိုးဝင္လာသည့္ စိုးဝင္း၏ လီးအရသာကို မွိန္းကာခံေနသည္။ ဝင္ခါစတြင္ေတာ့ တင္းခနဲ ျဖစ္သြားေသာ္လည္း ေခါင္းဝင္သြားသည့္ ေနာက္တြင္ေတာ့ အဆင္ေျပသြားသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ တိုးဝင္လာသည့္ စိုးဝင္း၏ လိင္တန္ႀကီးကို သူမ၏အတြင္းသားမ်ားက ပတ္ညႇစ္ကာပင္ ႀကိဳဆိုၾကသည္။ စိုးဝင္းသည္ ေစာေစာပိုင္းက ဆြေပးေနမႈတြင္ ေတာ္ေတာ္ အခ်ိန္ျဖဳန္းထား၍ အခုေတာ့ အခ်ိန္သိပ္ဆြဲမေနေတာ့ေခ်။ အကုန္လုံး ကုန္ေအာင္ သြင္းလိုက္ၿပီးခ်ိန္တြင္ေတာ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပင္ ေဆာင့္သည္။ ညႇာေနရင္လည္း ေက်ာ့ေက်ာ့က ႀကိဳက္မွာ မဟုတ္မွန္း သိေနသည္။ စိုးဝင္း၏ ေဆာင့္ခ်က္ႏွင့္အညီ အိကနဲ အိကနဲ လႈပ္ခါေနေသာ ႏို႔အုံႀကီးေတြကလည္း သူ၏ ရမက္မီးကို ပို၍တိုးကာေလာင္ေစသည္။ ဒါ့အျပင္ ေက်ာ့ေက်ာ့၏ ကိုယ္ကေလးက ယိမ္းခါေနရာ ဆံႏြယ္ေလးမ်ားပင္ အျပင္ကိုေရာက္ကာ ျပန႔္က်ဲကုန္သည္။

“ဖြပ္..ဖတ္.. ဖြပ္….ဖတ္..“

ေက်ာ့ေက်ာ့သည္ စိုးဝင္း၏ ေဆာင့္ခ်က္ေတြကို အႀကိဳက္ေတြ႕ေနသည္။ ဒီဘဲသည္ လူငယ္ပီပီေတာ္ေတာ္သန္သည္။ အခ်က္တိုင္းတြင္ နင့္ခနဲေနေအာင္ ေစာက္ပတ္ထဲတြင္ ပူဆင္းသည္။ သူမ၏ဘိုးေတာ္ႏွင့္ ဘာမွမဆိုင္ေခ်။ သူမ၏ ဘိုးေတာ္ကေတာ့ ေဆာင့္ဖို႔အေရးကိုပင္ ေဆးကူရသူပင္..။ စိုးဝင္း၏ လက္ႏွစ္ဖက္သည္ ေက်ာ့ေက်ာ့၏ ေထာင္ထားေသာ ဒူးေခါင္းဆီသို႔ ေရာက္သည္။ လက္ျဖင့္ေပြ႕ကာ ထိန္း၍ အေပၚသို႔ တြန္းတင္လိုက္သည္။ ဖင္ႀကီးပင္ ေမြ႕ယာကေန လြတ္သြားသည္။ ၿပီးရင္ေတာ့အသားကုန္ ႀကဳံး၍ ေဆာင့္ေတာ့သည္။

“ဖြပ္.. ျဗစ္… ဖြပ္… ျဗစ္…“

“အင့္.. အင့္… အီး…အ…. အီး…“

တိတ္ဆိတ္ေသာ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ လိုးေဆာင့္သံမ်ားက ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေပၚထြက္ေနသည္။ စိုးဝင္းကေတာ့ ဘယ္လိုေနမည္ မသိ။ ေက်ာ့ေက်ာ့ကေတာ့ စိုးဝင္း၏ အားပါေသာ ေဆာင့္ခ်က္ေတြတြင္ တစ္ခ်ီၿပီးသြားသည္။ ဒီလိုမ်ိဳး အေဆာင့္ေကာင္းတဲ့ သူႏွင့္က ေတြ႕ဖို႔ခဲယဥ္းလွသျဖင့္ စိုးဝင္းက မာန္မက်တမ္း ဆက္ေဆာင့္ေနမႈတြင္ ေကာ့၍ ေကာ့၍ အားရေအာင္ပင္ခံသည္။ စိုးဝင္းအဖို႔လည္း ရမက္စိတ္အျပင္ ေကာင္မေလးက ဆံပင္ရွည္ေလးႏွင့္ ဆိုသည့္ အသိက ရွိေနရာ စိတ္ေတြက ထန္သထက္ ထန္သည္။

သူသည္ အခုတေလာ ဘယ္လိုျဖစ္သည္ မသိ။ ဆံပင္ရွည္႐ူး ႐ူးေနသလို ျဖစ္သည္။ ေန႔လယ္ဘက္ တခါတခါ အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာၿပီးေတာ့ေတာင္ သြယ္သြယ္တို႔ဆိုင္တြင္ ဟိုဟာသြားဝယ္ ဒီဟာ သြားဝယ္လုပ္သည္။ ဒါတြင္ပဲလား ဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသး။ အစ္မျဖစ္သူ ႏြယ္ႏြယ္ေအး သင္တန္းကျပန္လာခ်ိန္တြင္လည္း ဆိုင္ထဲကေန ေစာင့္ကာ ၾကည့္ေနတတ္သည္။ လိုက္ေတာ့ မေၾကာင္ျဖစ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ညဘက္တြင္ ဆိုင္က လူပိုက်သည္ ျဖစ္၍ သူ႔အဖို႔ အားခ်ိန္က မရွိေခ်..။

အခုလည္းၾကည့္..။ သူေဆာင့္လိုက္တုန္း လႈပ္ခါသြားသည့္ ေက်ာ့ေက်ာ့၏ ေ႐ႊရင္အစုံ.. ။ ၿပီးေတာ့ေနာက္ေက်ာက ျပန႔္က်ဲေနသည့္ နက္ေမွာင္သည့္ ဆံႏြယ္ေလးေတြကို ၾကည့္ေနလ်က္ႏွင့္ သြယ္သြယ္တို႔ကို ျမင္ေယာင္လာသည္။ စိတ္ေတြက တမ်ိဳးျဖစ္ကာ ေဆာင့္ခ်က္ေတြ တိုး၍သာေဆာင့္သည္။ စကၠန႔္တိုင္း စကၠန႔္တိုင္းတြင္ ညီေတာ္ေမာင္က တိုးဝင္ျပန္ထြက္ ျဖစ္ေနသည္။

“ေက်ာ့….. လက္ေတြနဲ႔ ဒူးကို ထိန္းထားေပးပါလား…။ ကိုယ္.. ႏို႔ေတြကို ဆြဲၿပီး ေဆာင့္မလို႔… ၿပီးခါနီးၿပီ..“

“အင္း… ေဆာင့္… ေဆာင့္..ေလ… ေက်ာ့က တစ္ခ်ီၿပီးသြားၿပီ..“

စိုးဝင္း ေက်ာ့ေက်ာ့၏ အေျဖတြင္ သေဘာက်သြားသည္။ သူသည္ ဒီေကာင္မေလးကို လုပ္ရတာ ေကာင္းေနရာ သူကေတာ့ အရင္ၿပီးမသြားခ်င္။ အခုေတာ့ သူမက တစ္ခ်ီၿပီးသြားၿပီ ဆိုေတာ့ မဆိုးေခ်။ ေက်ာ့ေက်ာ့က ဒူးေတြကို လွမ္းကာ ထိန္းလိုက္သည္တြင္ေတာ့ သူသည္ လက္ေတြကို ႏို႔အုံႀကီးေတြေပၚ လွမ္းတင္လိုက္သည္။ ပြတ္သပ္ ဆုပ္ေခ်ကာ ပြဲသိမ္းရန္ ႀကံလိုက္သည္။

“ဖြပ္… ဖြပ္… အင့္…. အိ….. အင့္… ဖြပ္…“

“ေဆာင့္….ေဆာင့္… ေက်ာ့.. ၿပီးေတာ့မယ္… အင့္…“

စိုးဝင္းသည္ အျမင့္ဆုံးအခ်ိန္သို႔ ေရာက္ေတာ့မည္မွန္းသိသည္။ လိင္ေခ်ာင္းတစ္ခုလုံးလည္း ယားကာႂကြလာသည္။ ၾကာၾကာထိန္းႏိုင္ေတာ့မည္ မထင္။ ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ ေဆာင့္ခ်က္ကို အရွိန္ျမင့္တင္လိုက္သည္။ သူ၏ ေဆာင့္ခ်က္ေတြက ပစ္စတင္ေခ်ာင္းထက္ပင္ ျမန္မလား မသိ။ ဆယ္ခ်က္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေဆာင့္ၿပီးတြင္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ့။ လရည္ေတြကို ပန္းထုတ္လိုက္ေတာ့သည္။

“အီး…. ၿပီး…ၿပီး..ၿပီ…“

ေက်ာ့ေက်ာ့သည္ စိုးဝင္းၿပီးသြားမွန္းကို သိသည္။ သားအိမ္ထဲ ျမဳပ္ဝင္မတတ္ ဝင္လာသည့္ လီးေၾကာင့္လည္း သူမက ေနာက္ထပ္ တစ္ခ်ီထပ္ၿပီးသြားသည္။ ကြန္ဒုံးစြပ္ထားသျဖင့္ လရည္ေတြက ပန္းထြက္လာသည္ကိုမခံရ၍ သိပ္ေတာ့ မေက်နပ္။ ဒါေပမယ့္ တဒဂၤ သာယာမႈေၾကာင့္ ဘဝႏွင့္ ရင္းရမွာကိုေတာ့ မျဖစ္သင့္ဟုေတြးကာ စိတ္ကိုေျဖလိုက္ရသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ စိုးဝင္းအေခ်ာင္းႀကီးႏွင့္ ေဆာင့္အားကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပင္ သေဘာက်သြားသည္။ ေတာ္ေတာ္ ေဆာင့္ႏိုင္သည့္သူ…။

စိုးဝင္းသည္ မ်က္စိကိုမွိတ္.. အံကို ႀကိတ္ကာ လရည္ေတြကို ညႇစ္ထုတ္ေနသည္။ တစ္လၾကာၾကာေလာက္ ဘာမွမလုပ္ျဖစ္၍ သူ၏ လရည္ေတြက မနည္း..။ ကြန္ဒုံးသာ မခံလွ်င္ အျပင္ကိုပင္ လွ်ံၾကႏိုင္သည္။ စိုးဝင္း၏ လက္ေတြကမူ ေက်ာ့ေက်ာ့၏ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို တင္းၾကပ္ေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ ဆုပ္ကိုင္ထားသည္ကို ေလွ်ာ့လိုက္သည္။

ခဏအၾကာတြင္ေတာ့ စိုးဝင္းသည္ သူ၏ လိင္တန္ကို ေက်ာ့ေက်ာ့၏ ေစာက္ပတ္ထဲကေန ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ေခါင္းငိုက္စိုက္စိုက္ႏွင့္ ထြက္လာသည္။ ေက်ာ့ေက်ာ့သည္ ပက္လက္ကေလး အိပ္ေနရာမွ အသာ ေခါင္းေထာင္၍ ထၾကည့္သည္။

“ဟယ္.. အမ်ားႀကီးပဲေနာ္…“

ေက်ာ့ေက်ာ့သည္ အနည္းငယ္ မာန္က်သြားေသာ စိုးဝင္း၏ အတန္ႀကီးကို ၾကည့္ကာ ေျပာလိုက္သည္။ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္သည္။ စိုးဝင္း၏ လရည္ေတြက ကြန္ဒုံးထိပ္တြင္ ျပည့္ကာ ေဖာင္းေနသည္။ စိုးဝင္းသည္ အသာပင္ ညီေတာ္ေမာင္ကို ဆြဲမကာ လိပ္ခြၽတ္လိုက္သည္။

“အဟီး.. နည္းနည္း မ်ားသြားတယ္.. “

စိုးဝင္းသည္ သြားၿဖဲေလးႏွင့္ ေျပာရင္း ကြန္ဒုံးကို ေဘးသို႔ခ်လိုက္သည္။ ေက်ာ့ေက်ာ့ေဘးနားကေခါင္းအုံးအလြတ္တြင္ အသာဝင္အိပ္လိုက္သည္။

“ဆက္ဦးမွာ… မွတ္လား.. “

ေက်ာ့ေက်ာ့သည္ ေဘးနားတြင္ ေရာက္လာသည့္ စိုးဝင္းကို မ်က္စေလးခ်ီကာ ေမးသည္။

“အင္းေပါ့.. ေက်ာ့ေက်ာ့ရဲ႕…. အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနေသးတာပဲ…“

စိုးဝင္း၏ အေျဖတြင္ေတာ့ ေက်ာ့ေက်ာ့သည္ ကိုယ္ကို အသာေလး ယို႔ကာ ေအာက္ကို ေရာက္သြားသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေလးဟကာ စိုးဝင္း၏ လိင္တန္ကို ငုံလိုက္သည္။

“အီး… အီး..“

စိုးဝင္းသည္ ေက်ာ့ေက်ာ့၏ အျပဴအမူတြင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေက်နပ္သြားသည္။ ၾကည့္ရတာေကာင္မေလးသည္ သူ႔ကို ထပ္ဆြဲေစခ်င္တယ္ ထင္သည္။ စိုးဝင္းသည္ ကိုယ္ကို ေနာက္သို႔ အသာေ႐ႊ႕ကာ ခါးကိုမတ္လိုက္သည္။ လိင္တန္ကို ကုန္းစုပ္ေနေသာ ေက်ာ့ေက်ာ့၏ ဆံႏြယ္ေလးေတြကိုလည္း အသာဆြဲကိုင္လိုက္သည္။ Rebonding လုပ္ထားလို႔လား မသိ.. ဆံႏြယ္ေလးေတြက ေပ်ာ့ေျပာင္းလွသည္။

ေက်ာ့ေက်ာ့သည္ မမာတမာျဖစ္ေနသည့္ စိုးဝင္း၏ လိင္ေခ်ာင္းႀကီးကို အားရပါရ စုပ္သည္။ လိင္တန္တြင္ ေပကပ္ေနေသာ လရည္မ်ားသည္ သူမ၏ အစုပ္တြင္ေတာ့ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ သူမ၏ တံေတြးေတြက ေနရာယူသြား၏။ ေလးငါးခ်က္ ေလာက္ စုပ္အၿပီးတြင္ေတာ့ လိင္တန္ႀကီးသည္ ျပန္ၿပီး တင္းလာသည္ကို သတိထားမိသြားသည္။

စိုးဝင္းသည္ နက္ေမွာင္လွသည့္ ဆံႏြယ္ေလးမ်ားက ကြယ္ေနသျဖင့္ ေက်ာ့ေက်ာ့ပါးစပ္ထဲသို႔ လိင္တန္ႀကီး ဝင္ေနသည္ကိုေတာ့ မျမင္ရေခ်။ အေတြ႕ႏွင့္ေတာ့ သိသည္။ သူ၏ လက္သည္ အလိုလိုပင္ ေက်ာ့ေက်ာ့၏ ဆံပင္မ်ားကို အသာဖယ္လိုက္သည္။ အခုလိုဆိုေတာ့ ေက်ာ့ေက်ာ့၏ မ်က္ႏွာေလးကို တေစာင္းေလး ျမင္ရေနသည္။ ဆံႏြယ္ေလးေတြကို ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ စိုးဝင္း၏ လက္သည္ ေကာင္မေလးကို ဖိခ်သည္။ လီးက ေက်ာ့ေက်ာ့ပါးစပ္ထဲ တိုးဝင္သည္။

“ေကာင္းတယ္.. ေက်ာ့ရယ္.. စုပ္..စုပ္…“

“လီးထိပ္ပိုင္းကို.. အားရပါရ စုပ္.. လွ်ာေလးလည္း သုံး…“

စိုးဝင္းသည္ ေက်ာ့ေက်ာ့က ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ စုပ္ေပးမႈတြင္ သူလိုခ်င္တာကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာသည္။ ရမက္မီးေလာင္ၿမိဳက္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ေက်ာ့ေက်ာ့ခင္မ်ာလည္း စိုးဝင္းေျပာသည့္အတိုင္း တေသြမတိမ္းပင္ လုပ္ေပးရွာသည္။ သူမ၏ ပါးစပ္ကေန တအုအု တအိအိ အသံေလးမ်ားေတာင္ ထြက္ေနသည္။ ေက်ာ့ေက်ာ့သည္ လီးစုပ္ရင္းႏွင့္ပင္ ျပန္၍ ဖီလင္ေတြတက္လာသည္။

“ရၿပီ.. ေက်ာ့…“

စိုးဝင္းသည္ ဒီအတိုင္း ဆက္စုပ္ေပးရင္ျဖင့္ လရည္ေတြ ထြက္သြားႏိုင္သျဖင့္ ေက်ာ့ေက်ာ့ကို တားလိုက္သည္။

“ႁပြတ္…“

ေက်ာ့ေက်ာ့ ပါးစပ္ထဲက ထြက္လာသည့္ အေခ်ာင္းႀကီးသည္ အေစာတုန္းကလို မဟုတ္ေတာ့။သံေခ်ာင္းႀကီးတမွ် မာေတာင္ကာ မတ္မတ္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ ဒစ္ႀကီးကလည္း နီနီရဲရဲ။ လီးတန္လုံးပတ္တေလွ်ာက္တြင္လည္း အေၾကာမ်ားက ၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနသည္။ ဒါႀကီးကိုျမင့္ေတာ့.. ေက်ာ့ေက်ာ့ခင္မ်ာ ေစာက္ပတ္ေလးထဲက ရႈံ႕ခနဲ ျဖစ္သြားသည္ အထိ တုန္တက္သြားသည္။

“ေက်ာ့.. ဒီတစ္ခါ အေပၚကေန ခြေဆာင့္ေပး..“

“အင္း.. ေဆာင့္မယ္ေလ…“

ေက်ာ့ေက်ာ့သည္ စိုးဝင္း၏ စကားအတိုင္းပင္ သူ႔အေပၚတက္ခြသည္။ ကြန္ဒုံးအသစ္တစ္ခုကိုလည္း ဆြဲဖြင့္ကာ တပ္ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ေတာ့ ေစာက္ပတ္ဝႏွင့္ ေတ့သည္။ လီးကိုငုံကာ ကိုင္လိုက္ရသျဖင့္ ဆံႏြယ္ေတြက ေရွ႕ကို ငိုက္ၾကသည္။ စိုးဝင္းသည္ ဒါကိုၾကည့္ကာ စိတ္ေတြပိုထန္သည္။ ေက်ာ့ေက်ာ့၏ခါးကေလးကို ကိုင္ကာ ေျမာက္လိုက္သည္။ ၿပီးရင္ေတာ့ စိုးဝင္းသည္ ေအာက္ကို အားႏွင့္ ဖိခ်လိုက္သည္။ ေစာက္ဖုတ္ဝတြင္ ေတ့ထားေသာလီးေခ်ာင္းႀကီးသည္ တရွိန္ထိုး တိုးဝင္လာသည္။ ဆြဲခ်သည့္ အားက ျပင္းသျဖင့္ တစ္ခ်က္တည္းႏွင့္ပင္ ေက်ာ့ေက်ာ့၏ ေစာက္ေခါင္းေလးထဲသို႔ ဝင္ေရာက္သြားသည္။ ေက်ာ့ေက်ာ့ခင္မ်ာ ဒီလို အသြင္းကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခံလိုက္ရသည္။

“အား.. ကြၽတ္… ကြၽတ္… နာတယ္.. ကြယ္…“

ေက်ာ့ေက်ာ့သည္ ခပ္သဲ့သဲ့ေလး ညည္းသည္။ နာတယ္လို႔ ဆိုေသာ္လည္း သူမသည္ ႐ုန္းေတာ့မထြက္ေခ်။ တင္ပါးႀကီးမ်ားကို စိုးဝင္း၏ ဆီးစပ္ေပၚတြင္ ဖိကာ အသာၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ ေစာက္ပတ္တစ္ခုလုံး ပူထူသြားေသာ္လည္း လီးေခ်ာင္းႀကီးက ေပးသည့္ အရသာကေတာ့ ေကာင္းလြန္းလွသည္။ ရင္တဒိန္းဒိန္းခုန္ကာ ေခါင္းထဲတြင္ပင္ ရီေဝေဝ ျဖစ္သည္။ ခနအၾကာတြင္ေတာ့ စိုးဝင္း၏ ရင္ပတ္ကို လက္ကေလးျဖင့္ေထာက္ကာ ဖင္ႀကီးကို စတင္လႈပ္ရွားသည္။

“အင့္.. အင့္.. အ.. ဟင့္..“

ေက်ာ့ေက်ာ့၏ ဆံႏြယ္ေလးမ်ားသည္ သူမ လႈပ္ရွားလိုက္တိုင္း ယိမ္းခါေနသည္။ ကိုယ္ကေလးက ဘယ္ဘက္ကို ယိမ္းလိုက္၊ ညာဘက္ကို ယိမ္းလိုက္ႏွင့္ စိုးဝင္းအေပၚတြင္ ျမင္း႐ိုင္းမေလးသဖြယ္ လႈပ္ခါေနသည္။ စိုးဝင္းသည္ လႈပ္ခါေနသည့္ ေက်ာ့ေက်ာ့ကို ရီေဝေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္လိုက္သည္။ ေက်ာ့ေက်ာ့၏ တအင့္အင့္ ညည္းသံေလးမ်ားၾကားတြင္ နစ္ေျမာသြားသည္။ အျမင္အာ႐ုံထဲတြင္ေတာ့ ဆံႏြယ္ေလးေတြက ႀကီးစိုးကာ ေနရာယူသြားေတာ့သည္…။

—————————————-

“ညေနခင္းရဲ ေလေျပထဲမွာ…. မင္းဆံႏြယ္ေတြ အေတာင္ပံျဖန႔္တဲ့အခါ…. ပန္းပြင့္ေလးေတြ ရွက္ေသြးျဖာ….. ေက်းငွက္ေလးေတြ ေတးမဆိုေတာ့ပါ….“

R ဇာနည္၏ သီခ်င္းသံက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးထဲမွ ပ်ံ႕လြင့္လာသည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ရင္ထဲက က်ိတ္ၿပဳံးလိုက္သည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိ အေနအထား ျပင္သည္..။ မ်က္ႏွာကိုေတာ့ မတင္းလြန္း.. မေပ်ာ့လြန္းေသာ အေနအထားႏွင့္ ဆိုင္ကေလးေရွ႕က ျဖတ္လိုက္သည္။ သတိ.. ေရွ႕တြင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ရွိသည္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိေပးလိုက္သည္..။ မ်က္လႊာေလးကို ေအာက္ခ်ကာ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ေျခကို တစ္လွမ္းခ်င္း လွမ္းသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲကို မၾကည့္မိေအာင္ ေနလိုက္သည္။

တိုက္ဆိုက္သည္ပဲလား.. တမင္တကာပဲလားေတာ့ မသိ..။ သူမ သင္တန္းကျပန္လာတိုင္း… ဒီသီခ်င္းႏွင့္ပင္ တိုးသည္။ ဆိုင္ကေလးဖြင့္တာ ႏွစ္လေလာက္ ရွိေနၿပီမို႔လားေတာ့ မသိ။ သူမ ဒါကို သတိထားမိတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ..။

စိုးဝင္းသည္ ဆံပင္ေလးေတြခါကာ ဆင္မယဥ္သာ ေျခလွမ္းေလးႏွင့္ ဆိုင္ေရွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသည့္ ႏြယ္ႏြယ္ေအးကို ေကာင္တာကေန ေငးၾကည့္ေနသည္။ ဖိုးခြားက ေပးသည့္ ပိုက္ဆံကို လွမ္းမယူႏိုင္ေသး။ ႏြယ္ႏြယ္ေအးက သူတို႔ဆိုင္ကိုေက်ာ္ကာ သူမအိမ္ထဲကို ဝင္သြားေတာ့မွ အၾကည့္ကို လႊဲလိုက္သည္။ ယဥ္ယဥ္ေလးႏွင့္ လွသည္ဆိုတာ ႏြယ္ႏြယ္ေအးအတြက္ သပ္သပ္ထားသည့္ စကားပဲလားေတာ့ မသိ။ တင္ပါးအထိ ဖုံးေနသည့္ ေျဖာင့္စင္းလွသည့္ ဆံပင္ေလးေတြႏွင့္ သူမသည္ အလွတြင္အယဥ္ဆင့္ေနသည္ေလ..။ ဆံပင္ေတြပဲလား ဆိုရင္ေတာ့လည္း မမွန္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ မို႔ေမာက္သြားသည့္ ရင္.. ျပည့္ၿဖိဳးသည့္ တင္ဆိုင္.. ေသးက်ဥ္းသာခါး… ေျပာရရင္ျဖင့္ ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ ကိုယ္သည္ ပန္းပုဆရာက အခ်ိဳးက်က် ထုထားသည့္ အ႐ုပ္ေလးလိုပင္.။

စိုးဝင္းသည္ နဂိုတုန္းကေတာ့ ႏြယ္ႏြယ္ေအးတို႔ ရွိရာဘက္သို႔ မလာတတ္ေခ်။ သူက အိမ္ထဲတြင္ ဖင္ၿမဲေအာင္ေနသူ မဟုတ္သလို.. ရပ္ကြက္က လူေတြႏွင့္လည္း သိပ္မေရာေခ်။ သူ႔အက်င့္က ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္တြဲကာ ေလွ်ာက္လိမ့္ေနသည္သာ။ တခါတခါလည္း သဇင္ႏွင့္ သြားႏွပ္ေနသည္။ တခါတခါၾကေတာ့လည္း ေဇာ္ရဲႏွင့္ ဘီယာေသာက္သည္။ ဒါေတြေၾကာင့္လည္း သူႏွင့္ ဦးေအာင္မိုး မတည့္ခ်င္းေပ။

အခုေတာ့ သူသည္ ဆိုင္ၿမဲေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ သူ႔ကိုယ္သူ ဖင္ၿငိမ္သြားမွန္းေတာင္ မသိေခ်။ ေသခ်ာသည့္ အေၾကာင္းတစ္ခုကေတာ့ ဟိုဘက္အိမ္က ညီအစ္မေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္ထားသည့္ အက်ိဳးေက်းဇူးတစ္ခုကေတာ့ သူသည္ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြႏွင့္ ခင္လာျခင္းပင္။ ကိုမိုးႀကိဳး၏ ေက်းဇူးလည္း မကင္းေခ်။ အေစာပိုင္းတုန္းက ဘယ္သူမွမသိေသာ စိုးဝင္းသည္ အခုေတာ့ သူက ရပ္ကြက္ကလူေတြကို သိလာသလို.. ရပ္ကြက္ကလူေတြကလည္း သူ႔ကို သိလာသည္။ ရပ္ကြက္ထဲ ျဖစ္သမွ်ကိုလည္း သူမသိတာ မရွိေတာ့။ အေရွာင္ ဆိုသည့္ အဖိုးႀကီး မယားငယ္ ယူထားတာလည္း သိသည္ ။ ယုတ္စြအဆုံး.. ေခြးႏွစ္ေကာင္ကိုက္၍ ဘယ္အေကာင္က နား႐ြက္ျပတ္ကာ.. ဘယ္အေကာင္က ဘယ္ႏွစ္ခ်က္ ခံလိုက္ရသည္ ဆိုတာကအစ သိသည္။ သူႏွင့္ခင္လာသည့္ လူေတြကိုေတာ့ ေနာင္တြင္ မိတ္ဆက္ေပးပါမည္…။

ဒီေတာ့ စိုးဝင္းသည္ ဟိုဘက္အိမ္က ညီအစ္မ အေၾကာင္းေတြကို မစုံစမ္းဘဲ သိလာသည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ ေက်ာင္းၿပီးထားသူ ျဖစ္သည္။ စိုးဝင္းထက္ အသက္ ၂ ႏွစ္ေလာက္ႀကီးသည္။ သူမသည္ စာေတာ္သည္။ ႀကိဳးလည္းႀကိဳးစားသည္။ အခုေတာင္ မဟာတန္းတက္ဖို႔ ျပင္ေနသူျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ထဲက သင္တန္းတစ္ခုတြင္လည္း ကြန္ပ်ဴတာ ျပန္ျပေနသည့္ ဆရာမျဖစ္သည္။

စိုးဝင္းေတာင္မွ စဥ္းစားေသးသည္။ ဘာျဖစ္လို႔ KMD မွာ မလုပ္တာလဲလို႔။ ဒီျပင္ဆို သူမသည္ ဟိုဘက္မ်က္ေစာင္းထိုးမွာ ဖြင့္ေတာ့မည့္ KMD ေက်ာင္းခြဲမွာ အလုပ္ဆင္းလို႔ ရႏိုင္သည္။ သူႏွင့္ မတည့္သည့္ သြယ္သြယ္ကေတာ့ အေဝးသင္ တက္ေနသူပင္။ ေျပာၾကသံကေတာ့ ေကာင္မေလးသည္ က်န္းမာေရး သိပ္မေကာင္းလို႔ ေျပာသည္။ ဘာရယ္လို႔ေတာ့ တိတိက်က်မသိ။ တိတိက်က် သိသည္က စိုးဝင္းကို ဒီေကာင္မေလးက ၾကည့္မရခ်င္းပင္။ သူ အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာကာ လာပိုးမွန္းသိေနေတာ့ စိုးဝင္းသြားတိုင္း မ်က္ႏွာက ရွစ္ေခါက္ခ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။ သူ႔ခင္မ်ာ ဘာမွေျပာလို႔ကိုမရ..။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ႏွင့္ ႏြယ္ႏြယ္ေအးတို႔ အိမ္ၾကားတြင္ ပုံႏၷရိတ္ပင္မ်ားက ကာထား၍ ႏြယ္ႏြယ္ေအးက ဟိုဘက္ေရာက္အသြားတြင္ေတာ့ သူမကို မျမင္ရေတာ့ ရွာေပ။ အဲဒီေတာ့မွ လမ္းႏွင့္ နီးရာဘက္တြင္ ထိုင္ေနေသာ စားပြဲသုံးလုံးေလာက္က လူေတြလည္း ပုံမွန္ျပန္ျဖစ္သြားသည္။ ေရေႏြးေသာက္သူက ေသာက္၊ ေဆးလိပ္ဖြာသူက ဖြာႏွင့္ အသက္ျပန္ဝင္လာသည္။ ဒီစားပြဲေတြက ႏြယ္ႏြယ္ေအး မူပိုင္ပင္..။

“ဟင္း..“

စိုးဝင္း သက္ျပင္းခ်သံက နည္းနည္းက်ယ္သြားသည္ ထင္သည္။ ေဘးဘီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ကိုစပ္ၿဖဲၿဖဲႏွင့္ ၾကည့္ေနသည့္ ဖိုးခြားကို ေတြ႕သည္။

“ကိုစိုးႀကီးက သက္ျပင္းပဲ ခ်ေနေတာ့မွာလား..“

စိုးဝင္းသည္ ခါတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ ေငါက္ပစ္လိုက္မည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဒီေန႔ေတာ့ သူ႔စိတ္ေတြက တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။ ဖိုးခြားစကားကိုပင္ မျပန္ျဖစ္။ အေယာင္ေယာင္ကမ္းကမ္းႏွင့္ပင္.. ဖိုးခြားေပးသည့္တစ္ေထာင္တန္ကို ယူကာ အံဆြဲထဲ ထည့္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ငူငူႀကီး ဆက္ျဖစ္ေနသည္။

“ပိုက္ဆံ အမ္းဦးေလ.. ကိုစိုးႀကီး.. ေလးရာ အမ္းရမွာ…“

ဖိုးခြားက သူ႔လက္ကိုပုတ္ကာ အေျပာတြင္ေတာ့ စိုးဝင္း သတိျပန္ဝင္သြားသည္။ အံဆြဲကို ျပန္ဖြင့္ကာႏွစ္ရာတန္ႏွစ္႐ြက္ကို ထုတ္ကာ ေပးလိုက္သည္။ ဘာမွေတာ့ မေျပာ။ သူမွာ စကားေျပာခ်င္စိတ္လည္း မရွိေခ်။ ဖိုးခြားကေတာ့ ဘာမွ လွ်ာဆက္ရွည္မေနေတာ့။ စိုးဝင္းေပးသည့္ ႏွစ္ရာတန္ႏွစ္႐ြက္ကို ယူကာ အမ္းရမည့္စားပြဲသို႔ ေျပးသြားသည္။

စိုးဝင္း ဒီလိုျဖစ္ေနသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီဟု ဆိုရမလိုပင္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ျဖင့္ သဇင္ႏွင့္ အတိအလင္း ျပတ္သြားၿပီးကတည္းကပင္။ ခ်စ္တုန္းက ဘယ္ကဘယ္လို ခ်စ္လိုက္သည္ ဆိုတာကို မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ ျပတ္သြားတာကိုေတာ့ စိုးဝင္း အေသအခ်ာမွတ္မိသည္။ သူေမ့သြားရင္ေတာင္မွ ျပသနာမရွိ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သဇင္၏ ျဖတ္စာက အီးေမးလ္ တစ္ေစာင္သာ ျဖစ္လို႔..။

မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔က စိုင္းစိုင္းခမ္းလႈိင္ ေျပာသလို မိုးမ႐ြာပါ။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ျဖင့္ မိုးေလဝသဌာနက ႐ြာရန္ရာႏႈန္း ရွစ္ဆယ္လို႔ ဆိုထားၿပီး မိုးမ႐ြာသည့္ ေန႔ပင္။ စိုးဝင္း သုံးေနၾက G-mail ကို ဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ ျမင္ရသည္က စာေလးတစ္ေစာင္..။

“သဇင္ကို အဆက္အသြယ္ မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့ ေမာင္….

တခါတုန္းက သဇင္… ”

ဆိုသည့္ စာေလးသည္ ေဇာ္ဂ်ီေဖာင့္ႏွင့္ ႐ိုက္ထားလို႔ ထင္သည္။ သဇင္လက္ေရးထက္ေတာ့ ညီညီညာညာေလး screen မွာ ေပၚေနသည္။ စိုးဝင္းသည္ ဒီေမးလ္ကိုေတာ့ Favorite ေအာက္တြင္ ပို႔ထားလိုက္သည္။ ေနာက္ လိုခ်င္ရင္ ျပန္ရွာရလြယ္ေအာင္ပင္။ ကဲ.. ဘယ္ေလာက္ေတာင္ လြယ္လဲ ၂၁ ရာစု သမီးရည္းစား ျပတ္တာ..။

စိုးဝင္းသည္ သဇင္ႏွင့္ ျပတ္သြားေပမယ့္ ဘယ္လိုမွမေန..။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ စိတ္မခ်တခ်ႏွင့္ ထြက္သြားေသာ သဇင္သည္ အခုေတာ့ သူ႔ကို စိတ္ခ်သြားေလၿပီလို႔ေတာင္ ေတြးမိေသးသည္။ ရင္ထဲတြင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ဆုံးရႈံးသြားတာထက္ ပိုမခံစားရ။ သူ ခံစားေနရသည္က ဟိုဘက္အိမ္က ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ေယာက်္ားမ်ား၏ စိတ္ကလည္း အေတာ္ထူးဆန္းသည္။ တစ္ပင္လဲရင္ တစ္ပင္ထူခ်င္သည္ဆိုတဲ့ စကားက ဒီေနရာမွာ သြားမွန္သည္။ စိုးဝင္းကေတာ့ တစ္ပင္လွဲလို႔ ႏွစ္ပင္ထူခ်င္ေနသူ..။ သြယ္သြယ္ေအးသည္ ေန႔လယ္ဘက္တြင္ ဆိုင္ထိုင္သျဖင့္ စိုးဝင္းႏွင့္ ပိုနီးစပ္သည္ဟု ေျပာရမလိုပင္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ဆိုင္က ေရာင္းရသည္ဆိုေသာလည္း ေန႔လည္ဘက္တြင္ လူက အနည္းငယ္ပါးသည္။ ဒါေၾကာင့္ပင္ သူ႔အတြက္ လႈပ္ရွားခ်ိန္ အနည္းငယ္ရွိသည္။ ဒါေပမယ့္လည္း သြယ္သြယ္ႏွင့္သူက သိပ္အဆင္မေျပေခ်။

သြယ္သြယ္သည္ သူ႔ကို တျခားလာရွိတ္ေနသူမ်ားႏွင့္ တတန္းတည္းထားသည္။ စကားကို ေကာင္းေကာင္းမေျပာေခ်။ စိုးဝင္းအတြက္ေတာ့ သိပ္အေျခအေနမေကာင္း။ သူသြားသြား ၾကည့္ေနၾက.. အခ်စ္တကၠသိုလ္တြင္ ပို႔စ္မွားတင္သလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။ အေပါင္းမရဘဲ.. မိုင္းနပ္စ္ေတြ မ်ားေနသည္။ သြယ္သြယ္ႏွင့္ အဆင္မေျပေတာ့ ႏြယ္ႏြယ္ႏွင့္ အဆင္ေျပသလားဆိုေတာ့လည္း ဒီလိုမဟုတ္ေခ်။ ေန႔လယ္ဘက္တြင္ ၿမိဳ႕ထဲက သင္တန္းရွိရာ သြားၿပီး ညေနဘက္မွ ျပန္လာသူျဖစ္သည္။ ညဘက္တြင္ေတာ့ ဆိုင္ထိုင္သည္။ ဒါေပမယ့္ စိုးဝင္းသည္ ညဘက္တြင္ မလႈပ္ႏိုင္ေခ်။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က အေရာင္းေကာင္းခ်ိန္ျဖစ္လို႔ သူထြက္လို႔မရ။ လူစားကလည္း သူတို႔ဆိုင္တြင္ သိပ္မရွိေခ်။ ဒီေတာ့ သူ၏ တစ္ပင္လဲလို႔ ႏွစ္ပင္ထူခ်င္ေသာ စီမံကိန္းသည္ အခုထက္ထိေတာ့ မေအာင္ျမင္ေသး။

သတ္သတ္မွတ္မွတ္ တစ္ေယာက္ကိုပဲ ေ႐ြးပါလားဆိုေတာ့လည္း သူ႔ရင္ထဲက မတင္မက်။ ႏြယ္ႏြယ္က ႐ိုး႐ိုးေလးႏွင့္ လွေနသလို၊ သြယ္သြယ္ကလည္း သြက္သြက္လက္လက္ႏွင့္ ခ်စ္စရာေကာင္းေနသည္။ အခုေတာ့ သူ သက္ျပင္းခ်ယုံမွ တျခား.. ဘာမွမလုပ္တတ္ေတာ့..။

“ထင္ေတာ့ ထင္သားပဲ.. မမ ျပန္လာေတာ့မယ္လို႔..“

ဆိုင္ထဲကို ဝင္လာသည့္ အစ္မျဖစ္သူ ႏြယ္ႏြယ္ကိုၾကည့္ကာ သြယ္သြယ္က လွမ္းႏႈတ္ဆက္သည္။ ႏြယ္ႏြယ္သည္ သြယ္သြယ္၏ အေျပာတြင္ ႐ုတ္တရက္ နားမလည္။

“ဘာလဲဟ.. နင္က ဘယ္လိုသိေနတာလဲ.. ငါျပန္လာမယ္ ဆိုတာ..“

“မမကလည္း… ေမေမကေတာင္ ေျပာတယ္..။ ဟိုဘက္ဆိုင္က.. Rဇာနည္ သီခ်င္းဖြင့္ရင္ မမ ျပန္လာေတာ့မယ္ဆိုတာ တစ္အိမ္လုံး သိတယ္..။ ရပ္ကြက္ကေတာင္ သိေတာ့မယ္…“

“ဪ ဒီလိုလား… ခစ္..ခစ္…“

ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ညီမငယ္၏ အေျပာတြင္ေတာ့ သေဘာက်စြာပင္ ရယ္သည္။ သြယ္သြယ္ေျပာေနသည္က ဟုတ္ေနသည္ေလ။ သူမေတာင္ သတိထားမိေနတာ ၾကာၿပီ မဟုတ္လား။

“ဒါဆိုရင္.. ညီမေလးၾကေတာ့ေရာ.. သီခ်င္း မရွိဘူးလား…“

“ အမေလး.. ရွိပါ့.. သမီးႀကီးရယ္.. မရွိဘဲ ေနပါ့မလား….“

ႏြယ္ႏြယ္ေအး၏ အေမးကိုေတာ့ အိမ္ခန္းထဲက ထြက္လာေသာ အေမျဖစ္သူ ေဒၚမာမာေအးက ေျဖလိုက္သည္။ သမီးႀကီး ျပန္လာတာကို ထြက္ၾကည့္ရင္း ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ေျပာေနတာကို ၾကားသြားတယ္ ထင္သည္။

“ဘာတဲ့… တစ္ေနကုန္ ထိုင္ၿပီးၾကည့္.. နဖူးက ေျခဖ်ားထိေအာင္ လွတယ္ ဆိုလား…။ ဟို အဆိုေတာ္… ေကာင္ေလးေလ ဆိုထားတာေလ.. ဘာတဲ့.. ဖိုး….“

“ဪ.. ဖိုးကာ ဆိုထားတဲ့ သီခ်င္းက ညီမေလး အတြက္ ျဖစ္သြားတာကို… ဟ…ဟ..။ ၾကည့္ရတာ.. ဆိုင္ပိုင္ရွင္. . ေကာင္ေလးက သြယ္သြယ့္ကို ႀကိဳက္ေနတာ ထင္တယ္….။ သူကလည္း ဖိုးကာနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ဆိုေတာ့ ဟုတ္ေလာက္တယ္ေနာ္…။ ေမေမ့ကို အီၾကာေကြး ႀကီးႀကီးေတြ ေ႐ြးေပးတာေတာင္ သြယ္သြယ္အတြက္မ်ားလား မသိဘူးေနာ္.. ခစ္… ခစ္“

“မမေနာ္… အဲဒီ မ်က္ႏွာ႐ူးနဲ႔… မစနဲ႔…. ေတြ႕မယ္… ဘယ္ရမလဲ….“

ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ညီမငယ္သြယ္သြယ္က ခါးကေလးကို ထိုးလိုက္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ ေရွာင္ထြက္သြားသည္။ သြယ္သြယ္က သူ႔ကို ဒီလိုလုပ္ေနၾကျဖစ္တာကို သူသိေနသည္ေလ။ ဒါေပမယ့္ သြယ္သြယ္ကလည္း ဘယ္ရမလဲ။ ႏြယ္ႏြယ္ေအး လွစ္ခနဲ ေရွာင္ကာ အိမ္ဘက္သို႔ ေျပးအသြားတြင္ေတာ့ သူမကလည္း ေနာက္က အေျပးေလးလိုက္သြားသည္။ ဆံပင္ေလးမ်ား ဝဲေနေအာင္ ျဖာၿပီး ေျပးသြားၾကသည့္ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ၿပီး ေဒၚမာမာေအးသည္ ၿပဳံးလ်က္သာ က်န္ခဲ့သည္။

“ေတာ္ၿပီ.. သြယ္သြယ္ရယ္.. မလုပ္နဲ႔ေတာ့..“

အိပ္ခန္းထဲကို ေရာက္ေတာ့ ႏြယ္ႏြယ္ေအးသည္ ညီမျဖစ္သူကို အသနားခံသည္။ နဂိုကတည္းက ညီမငယ္ကို အလိုလိုက္သူမို႔ သူမသည္ ညီမငယ္ကို အရာရာ အေလွ်ာ့ေပးတတ္သူ ျဖစ္သည္။

“အင္း.. ဒီေန႔ေတာ့ ခ်မ္းသာေပးလိုက္မယ္.. ေနာက္ေျပာရင္ .. ေတြ႕မယ္..“

သြယ္သြယ္သည္ ေနာက္ကေျပးလိုက္လာရသျဖင့္ အနည္းငယ္ ေမာသံေလးႏွင့္ အစ္မျဖစ္သူကို ၿခိမ္းေျခာက္ကာ ေျပာလိုက္သည္။ ေျပးလိုက္ရင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္… ထစ္ခနဲ စိတ္လႈပ္ရွားရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာတတ္ေသာ သူမကိုယ္ကိုလည္း သူမ မေက်နပ္…။

“အယ္.. ဒီစာအုပ္ေလးက ငါ့ေနရာကို က်ဴးေက်ာ္ ၿပီးေတာ့ ေရာက္ေနပါလား… ငါ.. ဖြင့္ဖတ္လိုက္ရ…“

သြယ္သြယ္သည္ ႏြယ္ႏြယ္ ေထာင္ျပလိုက္သည့္ စာအုပ္ေလးကို ၾကည့္ကာ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ နဂိုကမွ မမေနာက္လိုက္လို႔ ေမာေနရတဲ့ ရင္သည္ ပို၍ေတာင္ ခုန္သြားသည္။

“မမ.. ေပး.. ဖြင့္မဖတ္နဲ႔…“

သြယ္သြယ္သည္ ထိုင္ေနရာမွ ဇတ္ခနဲထကာ ႏြယ္ႏြယ္လက္ထဲမွ စာအုပ္ေလးကို လုယူလိုက္သည္။ သတိေမ့ကာ စားပြဲေပၚပစ္တင္ထားသည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ေဒါသထြက္သြားသည္။ မ်က္ႏွာေလး ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္သြားသည့္ သြယ္သြယ္ကိုၾကည့္ကာ ႏြယ္ႏြယ္သည္ စာအုပ္ေလးကို လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ စိတ္ထဲတြင္လည္း စမိသည္ကို မေကာင္း ျဖစ္သြားသည္..။

“မဖတ္ပါဘူး.. သြယ္သြယ္ကလည္း… မမ ဒါမ်ိဳး ဘယ္တုန္းက လုပ္ဖူးလို႔လဲ… တကယ္တဲ..“

“ဟင္း….“

စာအုပ္ေလး ျပန္ရသည္တြင္ေတာ့ သြယ္သြယ္သည္ သက္ျပင္းခ်ကာ ကုတင္ေပၚတြင္ ပစ္လွဲလိုက္သည္။ စာအုပ္ေလးကို ေခါင္းအုံးေအာက္တြင္ ထိုးထည့္လိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚတြင္ လွဲလိုက္သည္။ မ်က္စိေလးကိုမွိတ္ကာ အေမာေျဖ ေနလိုက္ေတာ့သည္။

—————————————

စိုးဝင္းသည္ ေတာ္ေတာ္ဇိမ္က်ေနသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ ဇိမ္မက်ဘဲ ေနမလား။ သူျဖစ္ေနတာကိုလည္း ၾကည့္ဦးေလ။ ဟိုဘက္အိမ္က ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္သည္ သူ႔ကို မ်က္ႏွာေလးေတြေမာ္ကာ ၾကည့္ေနသည္။ ဒီညီအစ္မႏွစ္ေယာက္၏ အမွတ္အသားျဖစ္သည့္ နက္ေမွာင္ေသာ ဆံပင္ေတြက ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ေခြကာက်ေနသည္။ စိုးဝင္း၏ အၾကည့္က ေအာက္ကို ေနရာေ႐ႊ႕လိုက္ရာတြင္ေတာ့ .. လား.. လား..။ သူ၏ လိင္ေခ်ာင္းႀကီးသည္ Hentai Cartoon ေတြထဲက ဆြဲထားသလို အႀကီးႀကီးျဖစ္ေနသည္။ သူ႔လက္ေမာင္းေလာက္ပင္ ရွိမလားမသိ။

“ခစ္.. ခစ္.. အႀကီးႀကီးပဲေနာ္…. မမ..“

“အင္း.. ဟုတ္တယ္.. ညီမေလ…. ဟင္း..ဟင္း..“

စိုးဝင္းသည္ သူေရာက္ေနသည့္ ေနရာကို ေငးၾကည့္ေနရာမွ သြယ္သြယ္ႏွင့္ ႏြယ္ႏြယ္၏ စကားေျပာသံေၾကာင့္ အသိျပန္ဝင္သြားသည္။ ေနရာက အေရးမႀကီး။ အဓိကက်သည္က သူႀကဳံေနရသည့္ အျဖစ္အပ်က္။ ဘယ္ကဘယ္လို ျဖစ္သည္ေတာ့ မသိ။ မတ္တပ္ရပ္ထားသည့္ သူ႔ေအာက္တြင္ သြယ္သြယ္ႏွင့္ ႏြယ္ႏြယ္က ရွိေနသည္ေလ။ သူ႔ကိုယ္ေပၚတြင္လည္း အဝတ္ေတြက မရွိ..။

“ေမာင္ေလး.. မႏြယ္ ကိုင္ၾကည့္မယ္ေနာ္…“

“အို.. မမကလည္း… ခြင့္ေတာင္းေနရေသးတယ္… စုပ္ၾကည့္လည္း ရတာပဲ ဟာကို…“

စိုးဝင္း သြယ္သြယ္၏ စကားအၾကားတြင္ မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။ ဘယ္ႏွယ့္.. ဒီေကာင္မေလးက ဒါမ်ိဳးေတာင္သိေနပါလား..။

“ဟယ္.. မမကေတာ့ မစုပ္ရဲပါဘူး.. ပါးစပ္နဲ႔မဆံ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ…“

“မမကလည္း.. အ တာ.. ခဏေနရင္.. မမ ေစာက္ပတ္ထဲေတာင္ ထည့္ေတာ့မယ့္ဟာကို.. ဘာျဖစ္လို႔ ပါးစပ္နဲ႔ မဆံ့ရမွာလဲ.. “

“ဖယ္… ဖယ္… သြယ္သြယ္ စုပ္ျပမယ္…“

သြယ္သြယ္သည္ အစ္မျဖစ္သူကို အျပစ္တင္သည့္ ဟန္ေလးႏွင့္ ေျပာသည္။ ကိုယ္ကေလးကိုေ႐ႊ႕ကာ စိုးဝင္း၏ ေျခေထာက္နားကို တိုးလိုက္သည္။ စိုးဝင္းၾကည့္ေနခိုက္ပင္ နီရဲစြတ္စိုေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးသည္ ပြင့္ဟသြား၏။

“အင္း….အ.. ဟင္း.. ေကာင္းတယ္.. သြယ္သြယ္.. ရယ္..“

စိုးဝင္းသည္ မ်က္လုံးေလးမ်ား ေမွးကာက်သည္အထိ ျဖစ္သြားသည္။ သူ၏လိင္တန္သည္ ေႏြးေထြးလွေသာ သြယ္သြယ္၏ ပါးစပ္ေလးထဲ ဝင္သြားသည္။ ေလထိုးလိုက္သလိုလည္း အလိုလို တင္းမာလာသည္။

“ေတြ႕လား.. မမ… အစ္ကိုက.. အျပတ္ခိုက္သြားတာ သိလား…“

“ဟင္…..“

စိုးဝင္း အံ့ၾသသြားသည္။ ဘယ္ႏွယ့္ သြယ္သြယ္သည္ ပါးစပ္ထဲတြင္ သူ႔လိင္ေခ်ာင္းႀကီးက အျပည့္အသိပ္ ျဖစ္ေနတာေတာင္ စကားေျပာလို႔ရေနတာလဲ။ ခါတိုင္း ေကာင္မေလးေတြ လီးစုပ္ေပးရင္ျဖင့္ အု အု အိ အိ အသံေလးမ်ားပဲ ထြက္တာ မဟုတ္ဘူးလား။ သူ႔လိင္တန္ႀကီးရွိလ်က္ စကားေျပာႏိုင္သည့္ သြယ္သြယ့္ကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ အထင္ႀကီးသြားသည္။ ဒီေကာင္မေလးက expert ပဲ..။

“ဟုတ္တယ္ေနာ္.. ေမာင္ေလးက.. ေတာ္ေတာ္ ဇိမ္ေတြ႕ေနတာပဲ…“

“မမလည္း ..ဒီအတိုင္း မေနခ်င္ဘူး.. ဘာလုပ္ေပးရမလဲ….“

“သူ႔ေဂြးေတြကို စုပ္လိုက္ေလ.. မမ… သြယ္သြယ္ ဒီမွာ စုပ္ၿပီးရင္ မမကို ေပးမယ္..“

“အင္း.. ဟုတ္ၿပီ… သြယ္သြယ္…“

သြယ္သြယ္၏ အေျပာတြင္ေတာ့ ႏြယ္ႏြယ္သည္ ဒူးေထာက္ထိုင္ေနရာမွ ကိုယ္ကေလးကို ေ႐ႊ႕သည္။ စိုးဝင္းသည္ ႏြယ္ႏြယ္ ဘာလုပ္ေတာ့မည္ကို သိကာ ေပါင္ကေလးကို ခပ္ကြကြေလး လုပ္ေပးလိုက္သည္။ ႏြယ္ႏြယ္သည္ စိုးဝင္း၏ ေပါင္ၾကားေအာက္တြင္ ေရာက္သြားသည္။ သြယ္သြယ္၏ ပါးစပ္ထဲတြင္ တိုးဝင္ျပန္ထြက္ျဖစ္ေနသည့္ လီးႀကီးကို အနီးကပ္ပင္ ျမင္ရသည္။ ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္းပင္ ခုန္သည္။ ႏြယ္ႏြယ္၏ လက္သည္ အသာဆန႔္ကာ စိုးဝင္း၏ ေဂြးဥကို လွမ္းကိုင္လိုက္သည္။ ေပ်ာ့အိေႏြးေထြးေသာ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ သူမစိတ္ထဲတြင္ မ႐ိုးမ႐ြ ျဖစ္လာသည္။ သူမတင္ပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္..။

“ေကာင္းတယ္.. မႏြယ္… ကြၽန္ေတာ့္ေဂြးဥကို ေဆာ့ေပး.. စုပ္လည္း စုပ္ေပး… အီး..အီး..“

စိုးဝင္းခင္မ်ာ ေျခကို မနည္းခိုင္ေအာင္ ရပ္ထားရင္း ေျပာရသည္။ ခံစားရသည့္ ကာမအရသာေၾကာင့္ သူ၏ကိုယ္သည္ လႈပ္ခါေနသည္ေလ..။ ႏြယ္ႏြယ္သည္ စိုးဝင္း၏ အေျပာတြင္ေတာ့ ေခါင္းေလးကို အသာေရွ႕တိုးလိုက္ၿပီး တြဲလြဲက်ေနသည့္ ေဂြးဥကို လွ်ာေလးႏွင့္ စယက္ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးေတြႏွင့္လည္း ငုံကာ စုပ္ေပး၏။

သြယ္သြယ္သည္ စိုးဝင္း ဆတ္ကနဲ တုန္သြားတာကို သတိထားမိသည္။ ပါးစပ္ထဲရွိ လိင္ေခ်ာင္းႀကီးကေငါ့ခနဲ ျဖစ္သြားသည္ေလ။ ဒီလိုျဖစ္သြားတာဟာ ႏြယ္ႏြယ္၏ ေဂြးဥေတြကို စုပ္ေပးမႈေၾကာင့္ဆိုတာ သိၿပီး စိတ္ထဲ မေက်နပ္သလို ျဖစ္သည္။ မခံခ်င္ျဖစ္သည္ႏွင့္အတူ ပါးစပ္ထဲ ရွိေနသည့္ လိင္ေခ်ာင္းႀကီးကို အားရပါးရ စုပ္သည္။

“အင္း.. ေကာင္းတယ္ကြာ… ႏွစ္ေယာက္စလုံး လုပ္ေပးတာ မိုက္တယ္..“

စိုးဝင္း၏ စကားသည္ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္၏ တက္ႂကြေနသည့္ ရမက္စိတ္ကို အရွိန္ျမင့္ေပးလိုက္သလိုျဖစ္သည္။ သြယ္သြယ္ဆိုရင္ လီးဒစ္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပဲ စုပ္ေပးလိုက္၏။ ဒါတင္မကေသးဘူး။ ေခါင္းကို အသာနိမ့္လိုက္ ႂကြလိုက္ႏွင့္ စိုးဝင္း၏ လီးကို ပါးစပ္ႏွင့္ လုပ္ေပးေနေသးသည္။ သြယ္သြယ္က ဒီလိုဆိုေတာ့ ႏြယ္ႏြယ္ကလည္း အညံ့ခံမလား မထင္ႏွင့္။ သူမသည္ သြယ္သြယ္ပါးစပ္ထဲမွ ထြက္လာမည့္ လီးတန္ကို ေစာင့္စားရင္း ေလာေလာဆယ္ အပိုင္စားရထားသည့္ ေဂြးဥႏွစ္လုံးကိုသာ အပီစုပ္ေနသည္။ စိုးဝင္း၏ အိတ္ႏွစ္လုံးသည္ ေဖာင္းတက္လာယုံသာမက အ႐ြယ္ကလည္း တင္းနစ္ေဘာလုံးေလာက္အထိ ႀကီးလာသည္။

“ေတာ္ၿပီ… ကြၽန္ေတာ္ မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး.. ခ်ေတာ့မယ္..“

“ဟင္.. မႏြယ္က မစုပ္ရေတာ့ဘူးလား…“

စိုးဝင္းသည္ ၾကာရင္ေတာ့ လရည္ေတြ ထြက္ကုန္ေတာ့မွာပဲ ဟုေတြးကာ ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သြယ္သြယ္ဆီက ရႏိုးရႏိုးႏွင့္ ေစာင့္ေနေသာ ႏြယ္ႏြယ္သည္ စိုးဝင္း၏ စကားအၾကားတြင္ေတာ့ စိတ္ပ်က္ကာ ေျပာသည္။ မ်က္ႏွာေလး ညႇိဳးသြားသည့္ ႏြယ္ႏြယ္ကို ၾကည့္ကာ …

“ကြၽန္ေတာ္ မခံႏိုင္ေတာ့လို႔ပါ. .မႏြယ္…။ မႏြယ္ကို အရင္ခ်မယ္.. စိတ္မပူနဲ႔… ဒါက လီးစုပ္တာထက္ ပိုေကာင္းတယ္…“

“တကယ္လားဟင္. .ေမာင္ေလး…“

“တကယ္ေပါ့.. မမကလည္း.. မမ မခံခ်င္ရင္ သြယ္သြယ္ အရင္ခံရမလား..“

“အယ္.. နင္ကလည္း.. ဒီလိုေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔… ခုနက နင္အရင္စုပ္ထားတာပဲ…။ အခု.. ငါ့ကို အရင္ေပးခံ…“

“ၿပီးေရာ.. ၿပီးေရာ.. ဒါဆို သြယ္သြယ္က ဘာလုပ္ေနရမွာလဲ.. အစ္ကို…“

ဂ်ပန္ AV ဇာတ္ကားထဲက ေကာင္မေလးေတြ မ်က္ႏွာလို နီျမန္းေနသည့္ သြယ္သြယ္ကို ၾကည့္ကာစိုးဝင္းသည္ အႀကံတစ္ခုကို အေျပးအလႊား စဥ္းစားသည္။ ခဏ အၾကာတြင္ေတာ့ ကားတြန္းကားေတြထဲကလို သူ႔အနီးတြင္ တိမ္ေလးတစ္ခုေပၚလာကာ မီးလုံးေလးတစ္ခု လင္းသြားသည္။ စိုးဝင္း အားရဝမ္းသာစြာ လက္ေဖ်ာက္တစ္ခ်က္ တီးသည္။ အိပ္ယာမဝင္ခင္ ဖတ္လိုက္ရသည့္ ကိုဂ်င္၏ ဒုတိယနတ္သမီး ဇာတ္လမ္းကို သြားသတိရသည္။

“ခဏေနဦး.. သြယ္သြယ္.. အစ္ကို ခရမ္းသီး ရွာလိုက္ဦးမယ္..“

“ခရမ္းသီးက ဘာလုပ္ဖို႔လဲ အစ္ကိုကလဲ…“

“သြယ္သြယ္ကလည္း.. လုပ္စရာ ရွိလို႔ေပါ့. .။ ေနာက္မွ ခရမ္းသီးေကာင္းမယ္မွန္း သိမယ္ေနာ္… ဟီး.. ဟီး..“

“ဪ.. ဟိုလို လုပ္ဖို႔လား.. ခစ္..ခစ္.. အစ္ကိုက ႀကံႀကံဖန္ဖန္..“

သြယ္သြယ္သည္ စိုးဝင္း၏ အႀကံကို သေဘာေပါက္သြားဟန္ႏွင့္ ရယ္သည္။ စိုးဝင္းသည္ အနီးပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္သည္။ သူဘယ္ကို ေရာက္ေနမွန္းမသိ။ Scienice Fiction ကားေတြထဲကလို အျဖဴေရာင္ေတြလင္းေနေသာ အခန္းက်ယ္ႀကီးတစ္ခုကို ေရာက္ေနၾကခ်င္းျဖစ္သည္။ တံခါးေပါက္လည္း မရွိ။ ေျပာရရင္ ဘာဆိုဘာမွ မရွိေခ်။ အခန္းထဲတြင္ သူရယ္.. သြယ္သြယ္တို႔ ညီအစ္မရယ္ပဲ ရွိေနသည္။

“ရွာမေနနဲ႔ အစ္ကို.. ဒီက ယူလိုက္…“

စိုးဝင္းသည္ ဟိုဒီေငးေနရာမွ သြယ္သြယ့္ကို ငုံ႔ၾကည့္သည္။ ေကာင္မေလးသည္ ဘယ္ကဘယ္လို လုပ္လိုက္သည္ မသိ။ လက္ကိုေျမႇာက္ကာ သူလိင္တန္ႀကီးနားက ခြာလိုက္သည္တြင္ အလိုလိုခရမ္းသီးတစ္လုံးက လက္ထဲပါလာသည္။ အံမယ္ သူ႔ခရမ္းသီးက ထိပ္က မႈိပြင့္လိုမ်ိဳးေတာင္ ျဖစ္ေနေသးသည္။ အ႐ြယ္ကေတာာ့ စိုးဝင္း လိင္တန္ေလာက္ေတာ့ သိပ္မႀကီးေခ်..။ ဒါေလာက္ႏွင့္ဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္မေလး ပုံမပ်က္သြားႏိုင္ဟု ေတြးမိသည္။

“မႏြယ္က.. ဘယ္လိုေနေပးရမွာလဲ..“

စိုးဝင္းသည္ သြယ္သြယ္လက္ထဲက ခရမ္းသီးကို စူးစမ္းေနရာမွ ႏြယ္ႏြယ္ကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ဟုတ္သားပဲ။ ခရမ္းသီး ဘယ္လိုေရာက္လာတာက အေရးမႀကီး။ ႏြယ္ႏြယ္ကို လုပ္ဖို႔က ပိုအေရႀကီးသည္ မဟုတ္လား။

“မႏြယ္က ဒီစားပြဲေပၚမွာ ေလးဘက္ ေမွာက္လိုက္ေလ… သြယ္သြယ္က ေအာက္ကေနေပါ့..“

စိုးဝင္းသည္ ေျပာၿပီးမွ အခန္းထဲမွာ စားပြဲမရွိမွန္းသိသည္။ ႐ုတ္တရက္ သူ႔ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာတြင္ေတာ့ မေဟာ္ဂနီသားျဖင့္ လုပ္ထားသည့္ စားပြဲႀကီးတစ္လုံးက အလိုလိုေရာက္ေနသည္။ စားပြဲႀကီးက ထမင္းစား စားပြဲပုံမ်ိဳးျဖစ္ကာ မ်က္ႏွာျပင္က ဝိုင္းေနသည္။ အျမင့္ကေတာ့ သူခါး မေရာက္တစ္ေရာက္ ျမင့္သည္။

“ဟင္.. ဒီစားပြဲက ဘယ္က ေရာက္လာတာပါလိမ့္..“

“အစ္ကို.. လာေလ… ဒီမွာ အဆင္သင့္ပဲ..“

စိုးဝင္း၏ အေတြးကို သြယ္သြယ္၏ အသံစူးစူးေလးႏွင့္ ေခၚသံကာ ျဖတ္ပစ္လိုက္သည္။ အင္.. သူ႔တိုေတြ ကစားပြဲေပၚေတာင္ ေရာက္ေနပါလား..။ ႏြယ္ႏြယ္ႏွင့္ သြယ္သြယ္သည္ သူ႔အနားကေန ဘယ္လိုေပ်ာက္သြားသည္ မသိ။ အခုေတာ့ စားပြဲေပၚ ေရာက္ေနေခ်ၿပီ။ စိုးဝင္း စိတ္ထဲ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသသြားသည္။ ခုနေလးတင္ သူ႔ေျခရင္းမွာ အခုေတာ့ စားပြဲေပၚ ဘယ္လိုလုပ္ ေရာက္သြားတာလဲ..။ သူသည္ စိတ္ရႈပ္ေထြးစြာႏွင့္ပင္ စားပြဲနားကို စူးစမ္းသလို ေရာက္လာသည္။

“69 ပုံစံ ေနေပးရမွာ မဟုတ္လား.. အစ္ကို..“

သြယ္သြယ္၏ 69 လို႔ ပီပီသသ ေျပာလိုက္သံတြင္ စိုးဝင္းသည္ ေတာ္ေတာ္တုန္လႈပ္သြားသည္။ ဒီေကာင္မေလးသည္ ရဲလွခ်ည္လား။ သူျဖင့္ ထင္ေတာင္ ထင္မထား။ ၾကည့္ေလ.. သူက ပက္လက္ကေလး ျဖစ္ေနရာမွ လွမ္းေျပာခ်င္းျဖစ္သည္။ ႏြယ္ႏြယ္ကေတာ့ သြယ္သြယ့္ေဘးတြင္ ပုဆစ္တုတ္ကေလးထိုင္ကာ ရွိေနသည္။

“ဟုတ္တယ္.. သြယ္သြယ္…“

“မႏြယ္.. သူ႔အေပၚကခြၿပီး ကုန္းေပးေလ… အဝတ္ေတြလည္း ခြၽတ္လိုက္ဦး..“

“အိုေကေလ.. ေမာင္ေလး.. အဝတ္က နဂိုကတည္းက ရွိမွမရွိတာ..“

အဲဒီေတာ့မွ စိုးဝင္းသည္ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္စလုံး အဝတ္ေတြ မရွိတာကို သြားသတိထားမိသြားသည္။ သူအေစာပိုင္းတုန္းက ဘာျဖစ္လို႔ ဒါကို သတိမထားမိတာလဲ မသိ။ မို႔ေမာက္စူႂကြေနသည့္ ႏိုအုံမ်ား.. ေက်ာ့ရွင္းလွပသည့္ အဖုအဆစ္မ်ားက အခုမွ သူ႔မ်က္စိထဲတြင္ ျမင္လာသည္။ ျမင္လာသည့္ ပုံစံကလည္း ျမဴေတြက်ေနရာမွ ေနအလာတြင္ တျဖည္းျဖည္း ေပၚလာသည့္ပုံစံမ်ိဳးပင္..။ ထူးဆန္းလွခ်ည္လား..။

စိုးဝင္း စဥ္းစားေနခ်ိန္တြင္ပင္ ႏြယ္ႏြယ္သည္ သြယ္သြယ္ အေပၚတြင္ ေရာက္သြား၏။ ကုန္းတဲ့ ပိုစရွင္က မွန္သျဖင့္ သူမ၏ေစာက္ပတ္သည္ သြယ္သြယ္၏ မ်က္ႏွာတည့္တည့္တြင္ ရွိသည္။ စိုးဝင္းသည္ မ်က္စိေရွ႕တြင္ ျမင္လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ အေတြးေတြ အလိုလိုရပ္သြားသည္။ ေျခလွမ္းကို စားပြဲနားသို႔ လွမ္းမိသည္။

“ေဟာ.. သူ႔လိင္တန္ႀကီးႏွင့္ .. ႏြယ္ႏြယ္ ဟာေလး ေနရာက်သြားၿပီ..“

မေဟာဂနီ စားပြဲသည္ ဘယ္ကေနဘယ္လို ျဖစ္သြားသည္ မသိ..။ အလိုလို နိမ့္က်ကာ ႏြယ္ႏြယ္ေစာက္ပတ္ႏွင့္ စိုးဝင္း အတန္ႀကီးကို တန္းတူေအာင္ ညႇိေပးလိုက္သည္။ မိုက္တယ္ကြာ.. စားပြဲက..။ ကိစၥၿပီးရင္ အိမ္ကို မသြားရမည္။ စိုးဝင္းသည္ ႏြယ္ႏြယ္၏ ၿပဲအာေနသည့္ ေစာက္ပတ္ဝတြင္ လီးတန္ႀကီးကို ေတ့သည္။ စိတ္ထေနသည္မို႔ ေတ့ၿပီးသည္ႏွင့္ ထိုးသြင္းသည္။ သူလက္ေမာင္းေလာက္ႀကီးသည့္ အေျမႇာက္ႀကီးသည္ တဗ်စ္ဗ်စ္ျမည္ကာ ႏြယ္ႏြယ္၏ ေစာက္ပတ္ထဲတြင္ တိုးဝင္ နစ္ျမဳပ္သြားသည္။

“အားပါး.. မိုက္တယ္ကြာ… ေကာင္းလိုက္တာ..“

က်ဥ္းၾကပ္စီးပိုင္လွသည့္ အရသာေၾကာင့္ စိုးဝင္းသည္ ပါးစပ္မွ ေက်နပ္အားရစြာ ညည္းသည္။ ဖင္ႀကီးကိုလည္းလႈပ္ကာ စတင္စပ္ယွက္သည္။ အေပၚကေန ေမွာက္ေပးထားရသျဖင့္ စိုးဝင္းသည္ ႏြယ္ႏြယ္၏ ဆံႏြယ္ေလးေတြ ပ်ံဝဲေနတာကို ေတြ႕သည္။ သူမ၏ ဆံပင္ေတြက တင္ပါးအထိ ရွည္သျဖင့္ ဖင္ႀကီးေတြကို ဖုံးေနသည္။ စိုးဝင္းသည္ သူေဆာင့္သြင္းလိုက္တုန္း ဖင္ႀကီး တုန္တက္သြားတာကို ျမင္ခ်င္သျဖင့္ ဆံပင္ေတြကို သိမ္းကာ ကိုင္လိုက္သည္။ လက္ထဲတြင္ပါလာသည့္ ဆံပင္ေတြကို စုကာ ကိုင္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ စိုးဝင္းသည္ ဆံပင္ေတြကိုဆြဲကာ အားရပါးရ ေဆာင့္သည္။ သူ႔စိတ္ထင္လို႔လားေတာ့ မသိ။ မႏြယ္သည္ အံႀကိတ္ကာသူေဆာင့္ေနတာကို ခံသည္။ ဘာသံမွ မၾကားရေခ်။

စိုးဝင္းသည္ လုပ္လို႔ေကာင္းေနေသာ္လည္း ဒီလိုမ်ိဳး ဘာအသံမွ မၾကားရသည္ကိုေတာ့ မႀကိဳက္။ သူ႔အက်င့္က မဟုတ္ေသာ္ရွိ ဟုတ္ေသာ္ရွိ သူလုပ္ေနတာကို ခံရသည့္ ေကာင္မေလးက အနည္းဆုံး အသံထြက္တာကို ႀကိဳက္သည္သာ။ ဒီလိုမ်ိဳး ဘာအသံမွ မထြက္ဘဲ သူ႔လီးႀကီး ေစာက္ပတ္ထဲ ဝင္ေနသည့္ အသံပဲ ၾကားေနရသည္ကို သိပ္မႀကိဳက္…။

“ေဖာင္….“

“ဟင္.. ဘာလို႔ ထုတ္လိုက္တာလဲ…“

“မဟုတ္ဘူးေလ.. မႏြယ္.. သြယ္သြယ္ကို လုပ္ရဦးမယ္ေလ..“

အခ်က္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ေဆာင့္အၿပီးတြင္ေတာ့ စိုးဝင္းသည္ လိင္တန္ႀကီးကို ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။ ကိုယ္ကိုလည္း ေနာက္သို႔ယို႔ကာ ဆုတ္သည္။ မႏြယ္၏ ေစာက္ပတ္ဝသည္ ၿပဲလန္ကာ က်န္ခဲ့သည္။

“အို .. ေမာင္ေလးကလည္း …သူက… ခရမ္းသီးနဲ႔ ညိမ့္ေနတာကို… “

“ဟင္.. ဟုတ္လို႔လား…“

“ဟုတ္တာေပါ့.. ဒီမွာ ၾကည့္ပါလား..“

ႏြယ္ႏြယ္သည္ ခံလို႔ေကာင္းတုန္း ဆြဲထုတ္သြားေသာ စိုးဝင္းကို မေက်မနပ္ႏွင့္ ေခါင္းကေလးေစာင္းကာ လွည့္ေျပာသည္။ သူ႔ခင္မ်ာ ဆတ္တငန႔္ငန႔္ ျဖစ္သြားသည္ေလ..။ နည္းနည္း ဆက္ေဆာင့္ခံရရင္ သူမက ၿပီးေတာ့မွာကို..။ ညီမငယ္ သြယ္သြယ္ကို လုပ္ေပးမယ္ ဆိုေသာ စိုးဝင္း၏ အေျပာကို သူမက ခရမ္းသီးကို အေၾကာင္းျပကာ ဆူဆူေအာင့္ေအာင့္ ေျပာမိသြားသည္။

စိုးဝင္းသည္ ႐ုတ္တရက္ ဆိုသလို စားပြဲႀကီးက လည္ကာ သြယ္သြယ္က သူ႔ဘက္ကို ေရာက္လာသည္ကို ေတြ႕လိုက္သည္။ မႏြယ္ ေျပာသလိုမ်ား ဟုတ္မလားလို႔ သြယ္သြယ္၏ ေပါင္ၾကားကို ၾကည့္လိုက္သည္တြင္ေတာ့… လား..လား… သြယ္သြယ္၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးတြင္ ခရမ္းသီးႀကီးက တပ္လ်က္ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔စိတ္ထင္ပဲလားလို႔ မသိ။ ခရမ္းသီးႀကီးက ပိုေတာင္ ႀကီးလာေသးသည္။

“ေတြ႕ၿပီ မွတ္လား..။ ဒီမွာ သူက တစ္ခ်ီေတာင္ ၿပီးသြားၿပီ သိလား..။ မႏြယ္သာ မၿပီးေသးတာ..“

ႏြယ္ႏြယ္သည္ ညီမျဖစ္သူ၏ ေစာက္ပတ္ကို ငုံ႔ၾကည္ကာ စိုးဝင္းကို လွမ္းေျပာလိုက္သည္။ စိုးဝင္းသည္ ႏြယ္ႏြယ္ေျပာတာ ဟုတ္ေနမလားလို႔ ဆိုကာ သြယ္သြယ္၏ ေစာက္ပတ္ဝကို ေသခ်ာၾကည့္သည္။ ဟုတ္လိမ့္မည္ တူသည္။ တစ္ဝက္မရွိတစ္ရွိ ဝင္ေနေသာ ခရမ္းသီး၏ ေအာက္ေျခတြင္ ထမင္းရည္က်ဲ ဖတ္လို ျဖဴျဖဴအရည္မ်ားႏွင့္ စို႐ႊဲေနသည္။

“ဘာလဲ.. လုပ္ဦးမွာလား… သြယ္သြယ့္ကို….“

“လုပ္မယ္ေလ. .မႏြယ္.. ခဏေလးပါ.. ၿပီးရင္ မႏြယ္ကို ျပန္လုပ္ေပးမယ္…“

စိုးဝင္းသည္ အစ္မျဖစ္သူကို စိတ္ႀကိဳက္ေဆာင့္ၿပီးသြားသျဖင့္ ညီမျဖစ္သူကို ဆက္ခ်င္သျဖင့္ ႏြယ္ႏြယ္ကို ေလျပည္ေလးႏွင့္ ေျပာလိုက္သည္။ သြယ္သြယ္ကလည္း သူ႔အစ္မလို သူလုပ္တာကို မေအာ္ဘဲ ခံရင္ေတာ့ ႏြယ္ႏြယ္ကို ျပန္ခ်မည္လို႔ေတာ့ စိတ္ကူးထားသည္။

“ဒါဆိုလည္း.. မႏြယ္.. ခရမ္းသီးႀကီး ဖယ္ေပးမယ္.. ခနေနဦး…“

ႏြယ္ႏြယ္သည္ သူမ၏ သြယ္လ်သည့္ လက္ကေလးကို အသာႂကြသည္။ သြယ္သြယ္၏ ေစာက္ပတ္တြင္တပ္လ်က္ႀကီးျဖစ္ေနသည့္ ခရမ္းသီးကို အရင္းကေနကိုင္ကာ ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ စိုးဝင္းသည္ သြယ္သြယ္၏ ေစာက္ပတ္ထဲကေန ျဖည္းညင္းစြာ ထြက္လာသည့္ ခရမ္သီးကို စိတ္မရွည္သလို ေစာင့္ေနရသည္။ ေအာက္ကလိင္တန္ႀကီးကလည္း ေပါက္ကြဲလုမတတ္ တင္းမာေနသည္…။ သူစိတ္မရွည္သည္ကလည္း အျပစ္မတင္သာ..။ ခရမ္းသီးသည္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရွည္ေနသည္ မသိ။ အခုထက္ထိ ေစာက္ပတ္ထဲက ထြက္လို႔ မဆုံးေသး။ အျပင္တြင္ ေရာက္ေနသည္ကပင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ..။

“ဆြဲပါဟ.. မႏြယ္ရ… ျမန္ျမန္ ဆြဲပါဟ…“

“ဆြဲေနတာပဲ.. ေမာင္ေလးကလည္း..။ သူက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ သြင္းထားလဲမွ မသိတာ..“

“ဒါဆို ဖယ္.. မႏြယ္.. ကြၽန္ေတာ္ ဆြဲမယ္..“

စိုးဝင္းသည္ တရိရိႏွင့္ ဆြဲေနေသာ ႏြယ္ႏြယ္ကို စိတ္မရွည္ေတာ့ေခ်။ တြန္းကာ ဖယ္လိုက္ၿပီး သူက စားပြဲေပၚကို တက္သည္။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္လိုက္ၿပီး ခရမ္းသီး၏ အရင္းကို ေသခ်ာကိုင္သည္။ ၿပီးရင္ေတာ့ အားကုန္ ေဆာင့္ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ သူကပဲ အားပါလို႔လားေတာ့ မသိ။ သူအဆြဲတြင္ေတာ့ ခရမ္းသီးသည္ အရင္းကပင္ ကြၽတ္ကာ လက္ထဲပါလာသည္။ ဒါေပမယ့္ သူဆြဲအားက မ်ားသြားလို႔ ထင္သည္ စိုးဝင္းသည္ စားပြဲစြန္းကေန အရွိန္လြန္ကာ ေအာက္ကို ျပဳတ္က်သည္။

“အား… က်ၿပီဟ…!!!!“

စိုးဝင္းသည္ မ်က္စိႏွစ္လုံး ဖတ္ခနဲ ပြင့္သည္။ သူလိမ့္က်သည္မွန္း သိ၏။ ေတာ္ေသးသည္ ေစာင္ႏွင့္က လုံးေန၍ ၾကမ္းျပင္ေပၚအက်တြင္ ဘာမွေတာ့ မျဖစ္။ သူ႔ကုတင္ကလည္း ကြပ္ပ်စ္ေလာက္ပဲ ျမင့္သျဖင့္ ေတာ္ေသးသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ သူသည္ အိမ္မက္မက္ေနမွန္း သိသြားသည္။ လုံးေထြးေနသည့္ေစာင္ကို ဖယ္လိုက္မွ တကိုယ္လုံး ေခြၽးျပန္ေနသည္ကို သတိထားမိသြားသည္။ ေခါင္းရင္းဘက္က ပန္ကာကို ၾကည့္လိုက္မွ သေဘာေပါက္သြားသည္။ ဪ.. ပန္ကာက ရပ္သြားတာကိုး…။ ၾကည့္ရတာ မီးပ်က္သြားတာထင္သည္..။

သူ႔အေတြးကို ပိုေသခ်ာသြားေစသည္က.. အခန္းေထာင့္တြင္ ထြန္းထားသည့္ မီးသီးေလးက မီးမလင္းေနခ်င္းပင္။ အမွန္ဆို ဒီေန႔ညက မီးလာရက္ ျဖစ္သည္။ အဲဒါေၾကာင့္ သူ ျပတင္းေပါက္ကို ပိတ္ကာ ပန္ကာဖြင့္ရင္း အိပ္လိုက္တာ ျဖစ္သည္။ စိတ္ထဲက မေက်မနပ္ႏွင့္ လွ်ပ္စစ္မီးကို အသံတိတ္ဆဲမိသည္။ နင္လုပ္လို႔… ဒီျပင္ဆို သြယ္သြယ္ဆီက ခရမ္းသီးကို ငါထုတ္ၿပီးေနေလာက္ၿပီ။ ဟင္း…ေတာက္….။

လွဲေနရာမွထကာ.. အခန္းတံခါးကို ဖြင့္သည္။ ေနာက္ေဖးဘက္ကို အေပါ့သြားရန္ ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ မသြားလို႔ မျဖစ္..။ သူ႔အေခ်ာင္းႀကီးက အခုထက္ထိ တင္းေနေသးသည္ မဟုတ္လား..။ မီးဖိုေခ်ာင္ကို အျဖတ္တြင္ေတာ့ ေၾကာင္အိမ္ေပၚတြင္ အေမတင္ထားသည့္ ခရမ္းသီးေတြကို ေတြ႕သည္။ စိတ္ထဲကေန ႀကိတ္ကာ ၿပဳံးမိေသးသည္။ ဪ… ခရမ္းသီးရယ္…..။

“ဒါဆို မင္းက ဘယ္သူ႔ကို ႀကိဳက္တယ္ဆိုတာ မေသခ်ာဘူးေပါ့…“

ကိုမိုးႀကိဳး၏ အေမးတြင္ စိုးဝင္းသည္ ဘာေျဖရမွန္းမသိ ျဖစ္သည္။ ဒီေမးခြန္းကို သူ႔ဘာသာသူ ေမးေနတာ အခါတစ္ရာ မကေတာ့ဘူး ျဖစ္ေသာ္လည္း ဒီလိုမ်ိဳး အျပင္လူက ေမးတာေတာ့ ဒါက ပထမဆုံးအႀကိမ္ ျဖစ္သည္။ သူကလည္း အခုမွ တိတိက်က် ရင္ဖြင့္မည့္ျခင္းျဖစ္သည္။

စိုးဝင္းသည္ ညက အိမ္မက္မက္ၿပီးကတည္းက ျပန္အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ေခ်။ အစ္မလိုလို ညီမလိုလို ျဖစ္ေနသည့္ သူ႔ကိုယ္သူလည္း အားမရ။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ေတြးရင္းနဲ႔ပဲ မိုးလင္းသြားေတာ့သည္။…(အပိုင္း၃ ေမွ်ာ္)