သရဲမတဲ့ လူခန့်

Unicode

မြသီဟာ ဆိုက်ကားနင်းတဲ့ ကိုဘမြင့်နဲ့ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်လလောက်က လက်ထပ်လိုက်တယ်။ မိဘများဆုံးပါးသွားပြီးကတည်းက မြသီတို့မှာ မြသီနဲ့ မောင်လေးလူခန့် မောင်နှမနှစ်ယောက်တည်းရှိတော့တာ။ ဒါ့ကြာင့် ကိုဘမြင့်ဟာ အရင်က ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ ကပ်နေပေမယ့် မြသီနဲ့ လက်ထပ်ပြီးနောက်ပိုင်း မြသီတို့အိမ်မှာပဲ စုပေါင်းပြီး လိုက်နေတော့တာပေါ့။

မြသီအလုပ်က ဘုရားဈေးမှာ ဆိုင်နေရာလေးတစ်ခုငှါးပြီး ပန်းရောင်းတာဖြစ်ပြီး မောင်လေးလူခန့်ကတော့ မနက်ဆို မြို့မဈေးကြီးထဲသွားပြီး ကြုံရာကျဘမ်း လုပ်တော့တာပဲ။ အရင် မောင်နှမနှစ်ယောက်လုပ်စာက တစ်နေ့ကို ငါးထောင်လောက်ရပြီး အခု ကိုဘမြင့်ပါ မိသားစုဝင်ဖြစ်လာတော့ သူ့ရှာရတဲ့ငွေပါ ပေါင်းလိုက်ရင် တစ်နေ့ကို ကိုးထောင် တစ်သောင်းလောက်ကတော့ မြသီတို့မိသားစုအနေနဲ့ ဝင်ငွေရှိတယ်လေ။ သုံးယောက်စလုံးရဲ့ ဝတ်တာ စားတာ သုံးစွဲတာကအစ နောက်ဆုံး မမာလို့ကုရရင်လည်း ဒီငွေထဲကပဲဆိုတော့ စုမိဆောင်းမိရယ်လို့တော့ ဘယ်မှာရှိပါ့မလဲ။ အခုခေတ် ကုန်ဈေးနှုန်းကလည်း အလျင်မှီအောင်တောင် မနည်းချင့်ချိန်သုံးနေရတာ မဟုတ်ပါလား။

မြသီနဲ့ ကိုဘမြင့်နဲ့က ရှေ့သွားနောက်လိုက်တော့သိပ်မညီပါဘူး။ မြသီက အသားညိုညို လူကောင်သေးသေး အရပ်ပုပု။ အရပ်ကပုတာမှ လေးပေခုနှစ်လက်မလောက်ပဲ ရှိလိမ့်မယ်ထင်တယ်။ ဒါပေမယ့် မြသီက ကိုယ်လုံးလေးလှပြီး ဆံပင်လည်းတင်ပါးအထိအရှည်သား။ ကိုဘမြင့်ကတော့ အသားဖြူ တယ်။ လူကောင်သိပ်အကြီးကြီး မဟုတ်ပေမယ့် အရပ်မြင့်တဲ့အထဲမှာပါပြီး သူ့အရပ်က ငါးပေရှစ်လက်မလောက်တော့ ရှိမလားပဲ။ ကေကတော့ ဂတုံးဆံထောက်ကေ အမြဲထားလေ့ရှိတယ်။

ဒီနေ့ည အော်ဒါကြီးကြီး နှစ်ခုရလာလို့ဆိုပြီး ကိုဘမြင့်က ဆိုက်ကားစောစောသိမ်းလာတယ်လေ။ ခေါက်ဆွဲကြော်နှစ်ထုပ်လည်း ဝယ်လားပြီး ပိုတဲ့ ငွေရှစ်ထောင့်ငါးရာကိုလည်း မြသီကို အပ်တယ်။ မြသီက သူ့ကို အဲ့ဒါတွေချစ်ရတာ။ ကိုဘမြင့်က အသောက်အစားကင်းတဲ့အပြင် အလုပ်ကိုလည်း မခိုမကပ် ကြိုးစားပမ်းစားလုပ်ရှာတယ်။ ရသမျှ ငွေကိုလည်း မိန်းမဖြစ်တဲ့ မြသီကို အကုန်အပ်တော့တာပဲ။ ဒီလိုနဲ့ ကိုဘမြင့်ပါလာတဲ့ ခေါက်ဆွဲကြော်နှစ်ထုပ်ကိုဖောက်ပြီး အိမ်မှာရှိတဲ့ ထမင်းနဲ့ ပေါင်းလို့ မြသီတို့သုံးယောက်သား ဗှိုက်ကားအောင် စားလိုက်ကြတော့တာပေါ့။

စားလို့သောက်လို့ပြီးတော့ အိမ်မှာရှိတဲ့ ၁၄ လက်မတီဗီလေးကိုကြည့်ရင်း မိသားစုတွေ ဟိုဟိုဒီဒီ စကားခဏတဖြုတ် ပြောဖြစ်ကြတယ်။ ညကိုးနာရီလောက်လည်းကြကော မောင်လေးက မနက်ဈေးမှာ ပင်ပန်းလာလို့ အိပ်ချင်ပြီဆိုတာနဲ့ မြသီတို့လင်မယားလည်း တီဗီပိတ်ပြီး အိပ်ခန်းထဲကို ဝင်ခဲ့ကြတော့တာပေါ့။ မောင်လေးက မြသီတို့ အခု တီဗီထိုင်ကြည့်နေတဲ့ အိမ်ရှေ့ခန်းနေရာမှာ အိပ်ယာခင်းပြီး အိပ်ရမှာဆိုတော့ မြသီတို့ဖယ်ပေးမှ သူအိပ်ဖို့အဆင်ပြေမှာ မဟုတ်လား။ မရှိတဲ့ ဘဝတွေဆိုတော့လည်း ထရံကာ ဝါးကပ်ခင်း အိမ်ကျဉ်းကျ ဉ်းလေးထဲမှာ ဒီလိုပဲ အဆင်ပြေအောင် ကြည့်ကျက်နေကြရတာပါပဲ။

အိမ်ရှေ့ခန်းက မောင်လေးကတော့ ခြင်ထောင်ထောင် မီးပိတ်ပြီး အိပ်ယာဝင်သွားလေရဲ့ ။ မြသီလည်း ဘုရားရှိခိုး အမျှဝေပြီး မီးထပိတ်လို့ အိပ်ယာဝင်ခဲ့တော့တယ်။ ထရံကြားက ဖြာကျနေတဲ့ လရောင်ပြောက်လေးတွေကလွဲရင် တစ်အိမ်လုံး မှောင်မဲတိတ်ဆိတ်လျှက်။ ကိုဘမြင့်ကို ကြည့်လိုက်တော့လည်း အိပ်ပျော်သွားတဲ့ပုံ။ နွေဦးဆိုပေမယ့် ဆောင်းတွင်းရဲ့ အအေးဓာတ်လေးက မကုန်သေးတာမို့ မြသီလည်း စောင်ပါးလေးတစ်ထည်ကို ဆွဲခြုံ လိုက်ပြီး ဘေးတစောင်းကွေးကွေးလေးအိပ်လို့ မျ က်လုံးကိုမှိတ်ကာ အိပ်ချင်ပျိုးလိုက်တော့တာပေါ့။

ခဏကြာလို့ မြသီ အိပ်ပျော်လုပျော်ခင်မှာ ကိုဘမြင့်က မြသီရဲ့အနားကို တိုးလာပြီး ခြုံထားတဲ့စောင်ကို လှပ်ဝင်လာတယ်လေ။ အဲ့ဒီနောက် သူ့ကိုကျောပေးအိပ်နေတဲ့ မြသီရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို နောက်ကနေ ဖက်လိုက်ပြီး လည်တိုင်စင်းစင်းလေးကို ဖွဖွလေးလာနမ်းလေရဲ့ ။

” အို . . .ကို မအိပ်သေးဘူးလား ။ မြလေးက အိပ်ပြီထင်နေတာ ”

မြသီက လေသံတိုးတိုးလေးနဲ့ မေးလိုက်တော့

” အင်း . . .တစ်နေကုန် ပင်ပန်းခဲ့တော့ မြလေး ဘုရားရှိခိုးနေတုန်း မှေးခနဲ တစ်ချက် ဖြစ်သွားတာပါ ”

” ကိုရယ် အိပ်တော့လေ . . . မြလေး မနက်ဈေးထွက်ရဦးမယ်ရှင့် ”

” နေပါဦး မြလေးရယ် . . .။ ဒီနေ့ အလုပ်ကလေးဖြစ်လို့ မြိုးမြိုးမြက်မြက်ရလာတုန်းလေး ဟောဒီက ကိုယ့်ချစ်ဇနီးလေးနဲ့ ပျော်ပျော်နေပါရစေဦး ”

ကိုဘမြင့်က ပြောလည်းပြော သိုင်းဖက်ထားတဲ့ သူ့ရဲ့ လက်ကလည်း မြသီရဲ့ အင်္ကျီရင်ဘတ်က နှိပ်စေ့လေးတွေကို တဗြုတ်ဗြုတ်နဲ့ တစ်လုံးချင်း ဆွဲဖြုတ်နေတော့တယ်။ မြသီလည်း ” ဟင်းးး ” ခနဲ သက်ပြင်းလေး တစ်ချက်ချလိုက်ပြီး

” ခက်တော့တာပဲ ကိုရယ်။ အိမ်ရှေ့မှာ မောင်လေးက မအိပ်လောက်သေးဘူးရှင့် ”

လို့ ခပ်ငြီးငြီးလေး ပြောလိုက်တော့ ကိုဘမြင့်က

” အိပ်လောက်ပါပြီကွာ ။ လူခန့်လည်း ဈေးမှာ တစ်နေကုန် ထမ်းရပိုးရနဲ့ ပင်ပမ်းထားတာပဲ ”

ဟု ပြန်ပြောရင်း ခပ်လျော့လျော့စည်းထားတဲ့ မြသီရဲ့ လုံချည်စကို သူ့ရဲ့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲဖြေချ လိုက်ပါတော့တယ်။ မြသီကိုယ်တိုင်လည်း စိတ်ပါချင်သလို ဖြစ်လာတာကြောင့် ခင်ပွန်းဖြစ်သူရဲ့ ဆန္ဒကို ထပ်ပြီး မငြင်းဆန်မိတော့ပါဘူး။

” ကို ဖြေးဖြေးနော် . . . ”

” အေးပါ အချစ်ရယ် ”

တစ်နေကုန် ပင်ပန်းလာပေမယ့် အခန်းထဲက မကြီးတို့လင်မယားရဲ့ အသံတွေကြောင့် လူခန့် အိပ်လို့မပျော်။ ဖြေးဖြေးနဲ့မှန်မှန် ထွက်ပေါ်နေတဲ့ အသံတွေကို ညကိုးနာရီခွဲလောက်ကတည်းက သူ ကြားနေရတာဖြစ်ပြီး အခု ဆယ့်တစ်နာရီမတ်တင်း ဖြစ်သွားသည်အထိ မရပ်သေး။ ကိုယ့်အစ်မဖြစ်သူရဲ့ ဒီလိုအသံမျိုးတွေကို လူခန့် မကြားလိုတာအမှန်။ ဒါပေမယ့်လည်း မတတ်နိုင်ပေ။ အိမ်ကျဉ်းကျဉ်းသေးသေးလေးထဲ ကြုံသလို စုပေါင်းနေထိုင်ကြရတဲ့ ဘဝတွေမှာတော့ ဒီလိုအခြေအနေမျိုးတွေဆိုတာ ဘယ်လိုမှ ရှောင်လွှဲလို့မရဘူးပေါ့။ ဖြစ်နိုင်ရင် လူခန့်အနေနဲ့ မကြီးတို့နဲ့ အိမ်ခွဲနေချင်တာ။ နေလည်းနေသင့်ပြီလို့လည်း ယုံကြည်မိတယ်လေ။ အခုဆိုရင်ပဲ ဘာလိုလိုနဲ့ မကြီးက အသက် ၂၄ နှစ်ဖြစ်ပြီး မိမိက အသက် ၂၀ တင်းတင်းပြည့်ခဲ့ပြီ မဟုတ်ပါလား။

လူခန့် တွေးတောနေဆဲမှာပဲ မကြီးရဲ့ အသက်ရှူ သံပြင်းပြင်းတွေ ထွက်ပေါ်လာပြီး ကြမ်းလည်း အတော့်ကို တုန်သွားတယ်လေ။ အဲ့ဒီနောက် ပုံမှန်ကြားနေလက်စအသံတွေ ရပ်တန့်သွားကာ မကြီးရှိုက်နေတဲ့ အသံသဲ့သဲ့ကိုသာ တစ်ချက်ချက် ကြားရတော့တာပေါ့။ လူခန့်လည်း မျက်လုံးတွေစင်းလာပြီး အိပ်ပျော်သွားပါတော့တယ်။

———————————————

” လူခန့်ရေ ကားရွှေ့ပေးရမယ်တဲ့ကွာ . . . မင်းပဲသွားလုပ်ပေးလိုက်တော့။ အရေးအရေးဆို ငါ့ရဲ့စပယ်ရာ ငမူးတင်ဦးက ဘယ်ရောက်နေလဲ မသိပါဘူး။ ”

ကားဆရာ ဦးသောင်းငွေက ငြီးငြီးငြူငြူနဲ့ လူခန့်ကို ကားရွှေ့ပေးဖို့ ပြောနေတဲ့အသံ။

ဟုတ်တယ် . . .ဈေးပတ်ဝန်းကျင်မှာ ကုန်တင်ကုန်ချ လုပ်ပေးရင်း တတ်လွယ်သင်လွယ်တဲ့ လူခန့်တစ်ယောက် ကုန်ကားဆရာများရဲ့ ကောင်းမှုနဲ့ မတောက်တခေါက် ကားမောင်းတတ်လာခဲ့ရတယ်။ လူခန့် ကားမောင်းတတ်ပြီဆိုတာနဲ့ ကားဆရာတွေဟာ ကား ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် နေရာရွှေ့ ပါကင်ပြောင်းထိုး စတာတွေကို သူတို့ကိုယ်တိုင် မလုပ်တော့ဘဲ လူခန့်ကို လုပ်ဆောင်စေတော့တာပေါ့။ သူတို့က ခရီးစဉ်တစ်လျှောက်လုံး အာရုံစိုက်ပြီး ပင်ပင်ပမ်းပမ်း မောင်းခဲ့ကြရလို့ ဈေးရောက် ကုန်ချလုပ်တုန်းလေး စိတ်အေးလက်အေး နားချင်ကြတယ်လေ။

သူတို့ရဲ့ စပါယ်ရာတွေကလည်း သုံးမရတာကများပါတယ်။ ဈေးရောက်ရင် ပြေးသောက်ရတဲ့ ငမူးနဲ့။ ဈေးထဲက ကောင်မလေးတွေကို ပြေးပိုးရတဲ့ ငဗူးနဲ့။ တချို့စပယ်ရာတွေကြတော့လည်း စပယ်ရာသာလိုက်တာ ကားမောင်းတာကို ဝါသနာမပါကြဘူး။ အဲ့ဒီတော့ ဒရိုင်ဘာတွေခင်မျာ ကားရွှေ့ဖို့ပြောင်းဖို့ကို လူခန့်ကိုပဲ အားကိုးနေကြရတော့တာပေါ့။ ဒီအတွက် လူခန့်ကလည်း သူတို့ဆီက မုန့်ဖိုးပဲဖိုး မြိုးမြိုးမြက်မြက်ကလေး ရတယ်လေ။ ဒရိုင်ဘာတွေဆိုတော့ အနေသာစုတ်တာ သူ့ဝင်ငွေနဲ့သူတော့ ရှိကြတာပဲ မဟုတ်ပါလား။

လူခန့် ကားရွှေ့ပေးပြီး ဗံဒါပင်အောက်က ကွပ်ပစ်မှာ ထိုင်နေတဲ့ ကားဆရာဦးသောင်းငွေဆီကို ကားသော့ပြန်လာအပေးမှာ ဦးသောင်းငွေက လူခန့်ကို စကားဆိုလာတယ်။

” လူခန့် . . . မင်းလည်း ကားနဲ့ အတော်အကျွမ်းတဝင် ဖြစ်နေပြီပဲ. . .။ ငါ့ကားမှာ စပါယ်ရာလုပ်ပါလား။ ဟိုကောင် ငမူးတင်ဦးကို အုံနာက ဒီတစ်ကြောင်းပြီးရင် ဖြုတ်တော့မှာ။ အဲ့ဒါ ငါ့ကို စပါယ်ရာအသစ် ရှာခိုင်းထားတယ်။ မင်းစိတ်ပါရင် ငါနဲ့ လက်တွဲပေါ့ကွာ။ ဝင်ငွေကတော့ မဆိုးပါဘူး။ တစ်ကြောင်းကို တစ်သောင်းခွဲ နှစ်သောင်း စသဖြင့် အုံနာက ကြည့်ပေးလိမ့်မယ်ကွ။ တခါတလေ အကြောင်းရှည်ရင် သုံးလေးသောင်းအထိ ရတတ်တယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မင်း ဒီဈေးမှာ လုပ်နေတာထက်စာရင်တော့ သာပါတယ်။ ပြီးတော့ ပညာလည်းရတာပေါကွာ။ ငါနဲ့အတူတူတွဲလုပ်ရင်း မင်းကို ငါ ဖြေးဖြေးခြင်း ကားမောင်းသင်ပေးမယ်။ နောက်မှ လိုင်စင်တွေဘာတွေ လျှောက်ယူကြတာပေါ့။ ငါကလည်း အသက်ကလေးရလာတော့ မင်းလို စိတ်ချရတဲ့ လူရင်း တပည့်တစ်ယောက်လောက်တော့ လိုချင်သား။ ဖြစ်နိုင်မယ်ဆိုရင်တော့ ငါမင်းကို လုပ်စေချင်တယ်။ မင်းအတွက်လည်း တက်လမ်းပွင့်သလို ငါ့အတွက်လည်း ကူဖော်လောင်ဘက်ကလေး ရတာပေါ့ကွာ။ တစ်ခုရှိတာက မင်းဒီအလုပ်လုပ်ရင် ငါ့အိမ်မှာ ငါနဲ့အတူတူ လိုက်နေရလိမ့်မယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကုန်တွေက ညဘက်အတင်အချ လုပ်ရတာတို့ ညဘက်ကြမှ ကားထထွက်ရတာတို့က အမြဲတစေရှိနေတတ်လို့ပဲ။ တင်ဦးက ငါနဲ့ အိမ်ချင်းသိပ်မဝေးတော့ အဆင်ပြေတယ်လေ။ မင်းကြတော့ မင်းအိမ်နဲ့ ငါ့အိမ်က တောင်နဲ့မြောက်လို ဖြစ်နေတော့ တစ်ခါတည်း မင်းငါ့ဆီမှာ လာနေတာ အကောင်းဆုံးပဲ။ စဉ်းစားပေါ့ကွာ . . . .”

ဦးသောင်းငွေက သူ့ရဲ့ကားမှာ စပါယ်ရာလာလုပ်ဖို့ လူခန့်ကို ကမ်းလှမ်းလေတယ်။ လူခန့်ကလည်း အစ်မတို့လင်မယားနဲ့ အိမ်ခွဲနေချင်တာကြောင့် ရေငတ်တုန်း ရေတွင်းထဲကျ ဆိုသလိုပဲ ဦးသောင်းငွေရဲ့ ကမ်းလှမ်းမှုကို ချက်ခြင်းလက်ခံလိုက်တော့တာပေါ့။ လူခန့်အတွက် နေစရာလည်းရ ဝင်ငွေလည်းတိုးတဲ့အပြင် တက်လမ်းများစွာပါရှိမယ့် ကိစ္စမဟုတ်ပါလား။

ဈေးအလုပ်မလုပ်တော့ဘဲ ကားစပါယ်ရာပြောင်းလုပ်တော့မှာမို့ အိမ်မှာလည်း နေလို့မရတော့ဘူး.။ ကားရှိတဲ့နေရာမှာ သွားနေရတော့မယ် . . လို့ လူခန့်က မကြီးတို့ကို အသိပေးလိုက်တော့တယ်။ မကြီးကတော့ မျက်ရည်လေးစမ်းစမ်းနဲ့ စိတ်မကောင်းဖြစ်နေတာပေါ့။

” အင်းလေ. . မောင်လေးလည်း အရွယ်ရောက်လာပြီပဲ။ ကိုယ့်တက်လမ်းကို ကိုယ်ရှာချင်မှာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ကားနားတဲ့အခါမျိုးကြရင်တော့ မကြီးတို့ဆီ လာလည်ရမယ်နော် ”

လို့ ပြောရှာတယ်။ ကိုဘမြင့်ကတော့

” ကောင်းတယ်ကွ။ လူငယ်ဆိုတာ ကိုယ့်ရဲ့ တိုးတက်ရာ တိုးတက်ကြောင်းကို အမြဲရှာဖွေနေရတယ်။ အခု ငါ့ညီက စပါယ်ရာသွားလုပ်တော့မယ်ဆိုတော့ အစ်ကိုမှာချင်တာက စပါယ်ရာအလုပ်နဲ့တင် ရပ်မနေနဲ့။ ကားမောင်းတတ်အောင်လုပ်ပြီး ဒရိုင်ဘာဖြစ်ဖို့ ကြိုးစား။ တစ်ခါ ဒရိုင်ဘာဖြစ်ပြန်တော့လည်း ကားအုံနာဖြစ်အောင် ကြိုးစားအားထုတ်ရမယ်ကွ… ကြားလား။ ငါ့ညီရဲ့ ကြိုးစားမှုကို ဘယ်တော့မှ ရပ်တန့်မပစ်လိုက်နဲ့။ ကောင်းတယ်ကွာ . . . အစ်ကိုကတော့ အားပေးတယ် ”

လူခန့်လည်း အစ်မနဲ့ ယောက်ဖဖြစ်သူကို ကန်တော့ပြီး အထုတ်အပိုးဆွဲလို့ အိမ်ကနေ ထွက်ခဲ့တော့တယ်။

————————————————

ကားဆရာ ဦးသောင်းငွေရဲ့ ခြံဟာ မြို့စွန်မှာဖြစ်ပြီး အတန်ငယ်ကျယ်ဝန်းတယ်။ ခြံရဲ့ အနောက်ဘက်နား ခပ်ကျကျမှာ သေသေသပ်သပ်ကလေး ဆောက်ထားတဲ့ သွပ်မိုးပျဉ်ထောင်အိမ်ကလေးတစ်လုံးနဲ့ ခြံဘေးပတ်ပတ်လည်မှာ အရိပ်အာဝသကောင်းတဲ့ သစ်ပင်ကြီးတွေ စိုက်ပျိုးထားပြီး အိမ်ရှေ့ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာတော့ ကားရပ်ဖို့ ကွင်းပြင်ပြောင်ပြောင်လေးတစ်ခုရှိတယ်။ ကားအုံနာက ကားကို ဦးသောင်းငွေဆီကိုပဲ အပ်ထားတော့ ကုန်ရှာ ဂိတ်ထိုး ကုန်တင်ကုန်ချ ကားထွက် ကားသိမ်း အားလုံး ဦးသောင်းငွေပဲ လုပ်ရတော့တာပေါ့။ ကားသိမ်းချိန်ဆိုလည်း အိမ်ရှေ့ကွက်လပ်မှာပဲ ကားထိုးထားရတယ်လေ။ ပျက်လို့ပြင်ရပြီ ဝပ်ရှော့သွား ဘာညာဆိုလည်း ဦးသောင်းငွေပဲ လုပ်ရတာပဲ။ လိုအပ်တဲ့ ပြင်ဆင်စရိတ်တော့ အုံနာဆီက သွားထုတ်ပေါ့။ အုံနာအဘိုးကြီးက သဘောကောင်းတဲ့အပြင် ဦးသောင်းငွေကိုလည်း အတော်ယုံကြည်ပုံရတယ်။ ဦးသောင်းငွေကလည်း တကယ်ရိုးပြီး အလုပ်အပေါ်မှာ သစ္စာရှိတာကိုး။ ကားကိုလည်း အမြဲသနေတတ်တော့ အဘိုးကြီးက ကားနဲ့ပတ်သက်ရင် ဦးသောင်းငွေကို အာဏာကုန် လွှဲထားတော့တာ။

” လွတ်လွတ်လပ်လပ်သာနေ။ ဒီအိမ်မှာက ငါရယ်၊ ငါ့သမီး ခတ္တာရယ်၊ သားဖနှစ်ယောက်ပဲရှိကြတာ။ အခု မင်းရောက်လာတော့ သုံးယောက် ဖြစ်သွားတာပေါ့။ မနက်ဖြန်ညမှ ကားထွက်ရမှာ။ ဒီကြားထဲ အေးအေးဆေးဆေးပဲ ”

ဦးသောင်းငွေက လူခန့်ကို သူ့အိမ်ထဲက ကန့်ထားတဲ့ အခန်းလွတ်တစ်ခုမှာ နေရာချထားပေးလို့ တစ်လက်စတည်း ရေချိုးဖို့ပါ တိုက်တွန်းလေတယ်။ လူခန့်လည်း ရေလဲပုဆိုးတစ်ထည်နဲ့ တဘက်ကိုယူပြီး နောက်ဖေးရေတွင်းကို ထွက်လာခဲ့တော့တာပေါ့။ လူခန့်ရေမိုးချိုးပြီး အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာတော့ မခတ္တာ အိမ်ပြန်ရောက်နေပြီလေ။ ဒါကြောင့် လူခန့်လည်း အခန်းထဲဝင် အဝတ်အစားကပြာကသီလဲ နည်းနည်းပါးပါး ဖြီးလိမ်းပြီး အိမ်ရှေ့ကို ထွက်ခဲ့တော့တယ်။

မခတ္တာဟာ ရုပ်အချောကြီး မဟုတ်ပေမယ့် ဆံပင်ရှည်ရှည် အညားခပ်ညိုညို ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းနဲ့ ကြည့်လို့ကောင်းတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ပါပဲ။ လူခန့်ထက်တော့ အသက် လေးငါးနှစ်လောက် ကြီးမယ့်ပုံ။ သူမက မြို့ထဲက နာရီနဲ့ဖုန်း တွဲရောင်းတဲ့ ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ အလုပ်လုပ်သတဲ့။

လူခန့်တို့ ခဏတဖြုတ် စကားထိုင်ပြောပြီးနောက် သုံးယောက်သား ဝိုင်းဖွဲ့လို့ ညစာစားလိုက်ကြတော့တယ်။ ထမင်းစားသောက်အပြီးမှာ လူခန့်က တံမြက်စည်းနဲ့ ဂေါ်ပြားကိုယူပြီး ကားဆီကိုသွားဖို့ ပြင်တော့ ဦးသောင်းငွေက

” မောင်လူခန့် ဘာလုပ်မလို့လဲ ”

” မနက်က ကားရွှေ့ကတည်းက ကျွန်တော် သတိထားမိနေတာ။ ကားခေါင်းခန်းထဲမှာ ဖုန်တွေသဲတွေ အတော်များနေပြီ။ အဲ့ဒါ သွားလှဲမလို့။ ပြီးတော့ နောက်ခန်းမှာလည်း ကုန်တွေတင်လာတာ အတော်ညစ်ပတ်နေမှာဆိုတော့ လက်စနဲ့ နောက်ခန်းပါ သန့်ရှင်းရေးလုပ်လိုက်မလားလို့ ဦးလေးရဲ့ ”

လို့ လူခန့်က မိမိရည်ရွယ်ချက်ကို ပြန်ရှင်းပြလိုက်တယ်။

” မနက်ကြမှ လင်းလင်းထင်းထင်းလေး လုပ်ပါလား မောင်လူခန့်ရယ်။ အခုအချိန်က မှောင်ပါတယ် ”

” သိပ်တော့လည်း မမှောင်ပါဘူး ဦးလေးရယ်။ အိမ်ထဲက မီးရောင်လည်း ကားဆီကိုရောက်တာပဲ။ ပြီးတော့ ဒီနေ့လပြည့်ညလေ။ လရောင်လေးလည်း အရှိသား ။ သန့်ရှင်းရေးကို ညပိုင်း လုပ်နိုင်သလောက်လေး လုပ်ထားတော့ မနက်ကြရင် ဦးလေးနဲ့ ကျွန်တော် ကားကြံ့ခိုင်ရေးစစ်ဆေးဖို့ အချိန်ပိုရတာပေါ့။ မနက်ဖြန် ညနေလောက်ဖြစ်ဖြစ် ညလောက်ဖြစ်ဖြစ် ကားကထွက်ရမှာ မဟုတ်လား ”

” အေးပါကွာ။ တားမရလည်းလုပ်ပါ။ အုံနာဘိုးတော်ကတော့ မင်းလိုစပါယ်ရာမျိုးကိုရလို့ ထမြန်းကမလား မသိဘူး။ ကောင်းပါတယ်ကွာ။ ငါအားပေးတယ်။ လူဆိုတာ ကိုယ်လုပ်တဲ့အလုပ်အပေါ်မှာ အမြဲတန်ဖိုးထားရမယ်ကွ။ ကိုယ့်ပစ္စည်းမဟုတ်လို့ဆိုပြီး မရိုမသေ မပြုရဘူး။ ဘယ်အရာဖြစ်ဖြစ် ကိုယ့်ပစ္စည်းလို သဘောထားပြီး ရိုသေရမယ်။ ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်ရမယ်။ ဟုတ်ပြီလား . . .။ ကဲ သွားး သွားး မြန်မြန်သွက်သွက်လုပ်ချေ။ သြော်…. ဒါနဲ့ ကားနောက်ခန်းကို တံမြက်စည်းကြမ်းနဲ့ အရင်လှည်းဦးနော်။ ပြီးမှ အချောနဲ့လှည်း။ တံမြက်စည်းကြမ်းက ကားဘေးက သရက်ပင်မှာ ထောင်ထားတယ် ”

ဦးသောင်းငွေရဲ့ ပြောဆိုမှာကြားမှုတွေ အပြီးမှာတော့ လူခန့်က

” ဟုတ်ကဲ့ပါ ”

ဟု ရိုရိုသေသေ ပြန်လည်ဖြေကြားလိုက်ပြီး ယူစရာရှိတာများကို ယူ၍ ကားဆီသို့ ထွက်ခဲ့ပါတော့တယ်။

——————————————

” ဖေဖေ့ကောင်လေးက ဘယ်ဆိုးလို့လဲ။ အလုပ်လုပ်ချင်စိတ်တော့ရှိသား။ ရုပ်ကလေးကလည်း သန့်သန့်ပြန့်ပြန့်။ စကားပြောတာလည်း ရည်ရည်မွန်မွန်နဲ့ ”

ခတ္တာရောက်လာပြီး ဖခင်ဦးသောင်းငွေကို လူခန့်အကြောင်း ပြောလိုက်တော့

” ဟုတ်တယ် သမီးရဲ့ ။ မောင်လူခန့်က ကြိုးစားလိုစိတ် အပြည့်ရှိတယ်။ သင်လွယ်တတ်လွယ်တယ်။ စကားအပြောအဆိုလည်း ယဉ်ကျေးတယ် ”

လို့ ဦးသောင်းငွေက ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။ ခတ္တာက မျက်မှောင်လေး တစ်ချက်ကျုံ့လိုက်ပြီး စကားဆက်ပြန်တယ်။

” ဒါပေမယ့် ဖေဖေရယ်။ သူ့ကို သမီးတို့အိမ်မှာ ပေးနေဖို့ကြတော့ စိတ်ချရပါ့မလား။ သူ့ရဲ့ အကျင့်စာရိတ္တက ဘယ်လိုမှန်းမှမသိပဲနဲ့ ”

” သြော် သမီးရယ်။ စိတ်မချရမယ့်လူကို ဖေဖေက အိမ်ပေါ်ခေါ်လာပါ့မလား။ အိမ်မှာ သမီးမိန်းကလေးတစ်ယောက်ရှိတာ ဖေဖေသိတာပေါ့။ မောင်လူခန့်ဟာ အလုပ်ကြိုးစားသလို အကျင့်စာရိတ္တပိုင်းမှာလည်း ဒေါင်ဒေါင်မြည် အစမ်းသပ်ခံနိုင်တဲ့ လူတစ်ယောက်ဆိုတာ ဖေဖေအသိဆုံးပါ။ ဒါကြောင့် ဖေဖေ သူ့ကို အိမ်မှာလိုက်နေဖို့ စိတ်ချလက်ချ ခေါ်လာရဲတာပေါ့။ ပြီးတော့ ဒီလို ရိုးသားကြိုးစားပြီး တက်လမ်းတွေ အများကြီးရှိတဲ့ လူငယ်တစ်ယောက်နဲ့ ဟောဒီက ဖေဖေရဲ့သမီး အနေနီးစပ်သွားပြီး အကြောင်းပါသွားကြတော့လည်း ဘာဖြစ်လဲ။ ဖေဖေ့အတွက် အရှူံးမရှိဘူးလေ။ သမီးအတွက် ဖေဖေ စိတ်အေးရတာပေါ့။ မဟုတ်ဘူးလား ”

ဦးသောင်းငွေဟာ သမီးဖြစ်သူကို လူခန့်အကြောင်း ရှင်းပြပြီး တဆက်တည်း လူခန့်နဲ့စလိုက်တော့ ခတ္တာမျက်နှာကလေးလည်း ရဲတက်သွားလို့

” အို . . . ဖေဖေကလည်း ဘာတွေလျှောက်ပြောနေမှန်းလည်း မသိဘူး ”

ဟုဆိုကာ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့ အိမ်ထဲသို့ အပြေးကလေး ဝင်သွားပါတော့တယ်။

” စဉ်းစား သမီးရဲ့ ။ သမီးလည်း အသက်သိပ်မငယ်တော့ဘူး မဟုတ်လား ”

အနားကပြေးထွက်သွားတဲ့ သမီးဖြစ်သူကို လှမ်းအော်ကာ ထပ်မံစနောက်လိုက်ပြီး ဦးသောင်းငွေလည်း ” တဟား ဟား ” ရယ်မောလျှက် သဘောကျ ကျန်ရစ်ခဲ့တော့တာပေါ့။

လူခန့်က ကားခေါင်းခန်းကို အရင်ရှင်းလိုက်တယ်။ ဖုန်ခါစရာရှိတာခါ ကြမ်းပြင်က ခြေနင်းပြားတွေကိုအပြင်ထုတ် အောက်မှာရှိတဲ့ သဲတွေကိုလှဲ စသဖြင့် သေသေချာချာ နှိုက်နှိုက်ချွတ်ချွတ်ကို ရှင်းတော့လင်းတော့တာပဲ။ နွမ်းခြောက်နေတဲ့ ဘုရားပန်းတွေကိုလည်း စွန့်လိုက်ပြီး မနက်မှ ဘုရားပန်းအသစ် ဝယ်လဲရမယ်လို့ စိတ်ကူးလိုက်မိတယ်။

ခေါင်းခန်းကို စိတ်ကြိုက်ရှင်းပြီးတော့မှ လူခန့်ဟာ နောက်ကုန်တင်ခန်းပေါ်ကို ကူးခဲ့ပြန်တယ်။ နောက်ခန်းမှာရှိတဲ့ တချို့အစွန်းအကွက်တွေက တံမြက်စည်းကြမ်းနဲ့တင်မရလို့ ရေပုံးနဲ့ အဝတ်စုတ်တစ်ခုကိုယူပြီး ရေပတ်တိုက်ရတယ်လေ။ ရေပတ်တိုက်ပြီး ခြောက်တော့မှ တံမြက်စည်းအချော အပြီးသတ်လှဲရမှာမို့ သန့်တဲ့နေရာလေးတစ်ခုကို ရွေးပြီး အမောဖြေရင်း ရေခြောက်အောင် ထိုင်စောင့်နေလိုက်တော့တာပေါ့။

” အင်းးး နောက်ပိုင်း နွေရာသီရောက်ပြီး ပူလာလို့ရှိရင် ကားပေါ်မှာ ထွက်အိပ်သင့် အိပ်ရမယ်။ အဲ့ဒီတော့ အခုကတည်းက ဒီနောက်ခန်းကို သန့်ရှင်းရေး အမြဲဝင်ထားမှ ”

လူခန့် တွေးတောနေဆဲမှာပဲ ဘယ်ကမှန်းမသိတဲ့ တရုတ်သီချင်းသံညှင်းညှင်းလေး လူခန့်ရဲ့နားထဲကို ဝင်ရောက်လာပါတော့တယ်။ အသံက တရုတ်အမျိုးသားတစ်ယောက်ရဲ့ အသံဖြစ်ပြီး ခပ်တိုးတိုးနဲ့ အတော်ကို ဆွေးဆွေးမြေ့မြေ့သီဆိုနေတာ။ လူခန့်လည်း နားထောင်ကောင်းကောင်းနဲ့ ဆက်နားထောင်နေတုန်း သီချင်းသံရပ်သွားပြီး

” ဝ ကို ဝက်သားပေးပါ ”

ဆိုတဲ့ အသံကို ကြားလိုက်ရတော့တယ်။ အဲ့ဒီနောက်မှာတော့ ဘာအသံမှ ဆက်မကြားရတော့ဘူး။ လူခန့်လည်း နည်းနည်းတော့ စိတ်ထဲမှာ တစ်မျိုးဖြစ်သွားပေမယ့်

” ငါ တစ်နေကုန်ပင်ပန်းနေလို့ ထိုင်နေတုန်း ခဏငိုက်သွားပြီး ကြားမိကြားရာတွေ ကြားတာ ဖြစ်မှာပါလေ။ သီချင်းသံကလည်း ဒီနားက တရုတ်အိမ် တစ်အိမ်အိမ်က ဖွင့်တာနေမှာပေါ့ ”

လို့ ဖြေသိမ့်တွေးတွေးလိုက်ပြီး တံမြက်စည်းအချောကို ယူကာ အလုပ်ကို လက်စသတ်လိုက်တော့တယ်။ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီးလို့ ကားနောက်ခန်းက လူခန့် ပြန်ဆင်းလာတော့ ဦးသောင်းငွေ ရောက်လာပြီး တံမြက်စည်းတွေ ရေပုံးတွေ ကူသိမ်းပေးပါတယ်။ ပစ္စည်းတွေသိမ်းကြရင်း ဦးသောင်းငွေက လူခန့်ကို

” မောင်လူခန့်ကို ဦးလေး တစ်ခုတော့ သတိပေးပါရစေ။ ဦးလေးတို့အုံနာအဘိုးကြီးက ယောက်ျားတန်မဲ့ မင်းကြီးမင်းလေး ကိုးကွယ်တယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် ကားပေါ်ကိုပဲဖြစ်ဖြစ် ကားနားကိုပဲဖြစ်ဖြစ် ဝက်သား ဒါမှမဟုတ် ဝက်နဲ့ပတ်သက်တာ တစ်ခုခု ယူမလာမိဖို့ ဦးလေး ကြိုပြောထားချင်တယ်။ ဒါလေးတစ်ခုတော့ သတိထားပေးကွာ. . ဟုတ်ပြီလား ”

ဟု ကားနဲ့ပတ်သက်ပြီး ဆောင်ရန်ရှောင်ရန်လေးတွေကို သတိပေး ပြောကြားလေတယ်။ ကားပေါ်မှာ ခုနကကြားခဲ့ရတဲ့ ” ဝ ကို ဝက်သားပေးပါ ” ဆိုတဲ့ အသံနဲ့ အခု ဦးသောင်းငွေပြောပြတဲ့ ဝက်သားရှောင်ခြင်း ကိစ္စနှစ်ခုက လူခန့်ခေါင်းထဲမှာ တစ်ခုနဲ့တစ်ခု အတော်ကို ဆန့်ကျင်ဘက် ဖြစ်သွားတော့တာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ထွေထွေထူးထူး လေရှည်မနေချင်တော့တာနဲ့ဘဲ

” ဟုတ်ကဲ့ပါ ”

ဆိုပြီး ခေါင်းကို အသာအယာ ငြိမ့်လိုက်ပါတော့တယ်။

——————————————–

မနက်ကြတော့ ဆရာတပည့်နှစ်ယောက် ကားကြံခိုင်ရေးစစ်ဆေးရင်း ဦးသောင်းငွေက လူခန့်ကို ကားစမ်းမောင်းခိုင်းတယ်။ ဒီလိုနဲ့ တစ်မနက်ကုန်ခဲ့လို့ အိမ်ကိုပြန် နေ့လည်စာစားပြီး တစ်ရေးတမော အိပ်ကြပြန်တယ်။ မနက်စောစောကတည်းက ခတ္တာ အလုပ်သွားပြီမို့ အိမ်မှာ လူခန့်တို့ ဆရာတပည့်နှစ်ယောက်တည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပဲပေါ့။

ညနေ ရေမိုးချိုးကြပြီး ခတ္တာ အလုပ်ကပြန်လာတော့ ညစာထမင်းလက်ဆုံစားလိုက်ကြတော့တယ်။ လူခန့်တို့ ထမင်းစားနေဆဲမှာ ခတ္တာနဲ့အတူ ညစောင့်အိပ်ပေးဖို့ ခေါ်ထားတဲ့ တစ်ခြံကျော်က အပျိုကြီးဒေါ်နွဲ့ ရောက်လာခဲ့တယ်။ ဦးသောင်းငွေက တစ်ခါတည်း ထမင်းဝင်စားဖို့ခေါ်တော့ စားပြီးခဲ့ပြီတဲ့။

ထမင်းစားပြီးတဲ့အခါ လူခန့်တို့ ဆရာတပည့်နှစ်ယောက် အုံနာဦးပုဆီက ဖုန်းအလာကို ထိုင်စောင့်နေလိုက်ကြတာ ည ၇ နာရီလောက်မှာ ဦးပုဆီက ဖုန်းဝင်လာပါကော။ ရွှေတောင်မြို့မှာ ကုန်တွေဆင်းတင်ပြီး အထက်ခြောက်မြို့ကို ပို့ရမှာ။ ကုန်အမျိုးအစားကတော့ သောင်းပြောင်းဆိုပဲ။ ဒီလိုနဲ့ပဲ လူခန့်တစ်ယောက် စပါယ်ရာဘဝနဲ့ ၎င်းရဲ့ ပထမဦးဆုံးခရီးစဉ်ကို ဆရာဖြစ်သူ ဦးသောင်းငွေနဲ့အတူ ထွက်ခွာခဲ့ပါတော့တယ်။

လူခန့်တို့ကားက ဒိုင်နာလည်းမက ဆယ်ဘီးလည်းမကျတဲ့ ခြောက်ဘီးကား။ ခြောက်ဘီးသာဆိုတာ ဆိုဒ်က ဆယ်ဘီးနီးနီးရှိတယ်လေ။ အရောင်က သူများကားတွေလို အစိမ်းရာင် အပြာရောင်လေးတွေ မဟုတ်ဘဲ အနီရောင်ရဲရဲ သုတ်ထားတာ။

” ဘာလို့ အနီရောင်ကြီး သုတ်ထားတာလဲ ”

လို့ လူခန့်ကမေးတော့ ဦးသောင်းငွေက

” အုံနာဘိုးတော်က သူ့နတ်တွေကြိုက်တဲ့အရောင် ဆိုပြီး သုတ်ထားတာပဲ။ အဲ့အရောင်သုတ်ပြီးကတည်းက အလုပ်ပိုကောင်းလာတယ်လို့ သူက ယုံကြည်နေတယ်လေ ”

ဟု ပြန်ဖြေတယ်။

ကုန်ပစ္စည်းက သောင်းပြောင်းလို့ ပြောပေမယ့် ရွှေတောင်ရောက်လို့ တင်ရမယ့် ပစ္စည်းတွေကို ကြည့်လိုက်တော့ ဆန်အိတ်တွေက အများစုပါ။ ကျန်တာကတော့ တိုလီမိုလီ လမ်းကြုံ အဆင့်လောက်ပဲရှိတယ်။ လူခန့်တို့ ဆရာတပည့်နှစ်ယောက်လည်း တင်စရာရှိတဲ့ ကုန်တွေ ကားပေါ်ကို အတင်လက်ခံပြီး အလေအလွင့်မရှိအောင် သေချာစည်းနှောင် ဖုံးအုပ်လို့ ည ၁၁ နာရီခွဲလောက်မှာ ရွှေတောင်မြို့ကနေ ထွက်ခွာခဲ့တော့တာပေါ့။

ဆရာတပည့်နှစ်ယောက် စကားတပြောပြောနဲ့ ကားကို ခပ်ဖြေးဖြေးပဲ မောင်းလာခဲ့ကြရင်း ည ၁ နာရီ မတ်တင်းလောက် အောင်လံမြို့ကိုအဖြတ်မှာ ဦးသောင်းငွေက . . .

” နေဦးကွ . . . ငါ့ဟာတွေပါလား မသိဘူး။ မပါရင် အောင်လံမှာ အသိဆိုင်တွေနှိုးပြီး တစ်ခါတည်း ဝင်ဝယ်ရအောင် ”

ဟုဆိုတာ ကားမောင်းရင်း ဒက်ဘုတ်က အံဆွဲကို လှပ်လို့ တစ်ခုခုကို ရှာဖွေတော့တယ်။ အဲ့ဒီနောက်

” ဟော . . . တွေ့ပြီ။ ရှိသေးတယ် မကုန်သေးဘူး။ ဒီမှာ . . .”

ဦးသောင်းငွေက ပြောလည်းပြော ထိုအရာများကို အံဆွဲထဲကထုတ်ပြီး သူ့ကို ကြောင်ကြည့်နေတဲ့ လူခန့်ရဲ့ လက်ထဲကို ထည့်ပေးလိုက်တော့မှ လူခန့်လည်း ဆရာဖြစ်သူ ဘာရှာနေတယ်ဆိုတာ သဘောပေါက်သွားတော့တာပေါ့။

” ဒို့ ကားသမားတွေရဲ့ ဘဝမှာ ဒါမျိုးလေးတွေက ဆောင်ထားရတယ်ကွ။ တစ်ကွေ့မဟုတ် တစ်ကွေ့တော့ ကြုံကြရတာပဲ။ အခုတောင် ရှေ့နားရောက်ရင် တစ်ယောက်ယောက်များ တွေ့မလားမသိဘူး ”

ဦးသောင်းငွေက လူခန့်ကို စကားဆက်လိုက်တော့ လူခန့်လည်း သူ့ရဲ့လက်ထဲက ဘူးလေးတစ်ဘူးကို

” ဒါကတော့ အကာအကွယ်ပစ္စည်းဘူးလေး ဆိုတာ ကျွန်တော်သိတယ် ”

ဟု ဆိုကာ အံဆွဲထဲ ကြို့ပန်ထည့်လိုက်တယ်။ အဲ့ဒီနောက် လူခန့်က အလုံးလေးတွေ တန်းစီပတ်ထားတဲ့ သားရေပင်လို အကွင်းလေးကို ဆရာဖြစ်သူကို ပြလိုက်ပြီး

” ဒါကတော့ ဘာလေးလဲဆိုတာ ကျွန်တော်မသိဘူး။ အဲ့ဒါဘယ်နေရာမှာ သုံးတာလည်း ဦးလေးရဲ့ ”

ဟု ထပ်မံစပ်စုလိုက်ပြန်တယ်။ ထိုအခါ ဦးသောင်းငွေက

” မင်းမသိပါဘူး ကောင်လေးရာ။ သူတို့တွေက ဒီအတိုင်းဆို သိပ်မတိုးတော့ဘူးကွ။ ကဲ . . . ထားပါ။ ဒါတွေ နောက်တော့ မင်းသဘောပေါက်လာလိမ့်မယ်။ အခုလောလောဆယ်တော့ လမ်းကိုပဲ အာရုံစိုက်။ ကားကောင်းကောင်း မောင်းတတ်အောင် ကြိုးစား။ ဟုတ်ပြီလား။ အဲ့ဒါကို အံဆွဲထဲ ပြန်ထည့်ထားလိုက်တော့ ”

ဆိုတာနဲ့ လူခန့်လည်း လျှာရှည်မနေတော့ဘဲ လက်ထဲက အကွင်းလေးကို အံဆွဲထဲ ပြန်ထည့်လိုက်ပါတော့တယ်။

အောင်လံကျော်လာပြီး ရှေ့ကို မိနစ် ၂၀ လောက် ဆက်မောင်းမိတဲ့အချိန်မှာတော့ လက်ထဲမှာ အိတ်ကလေးတစ်ခု ဆွဲထားတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်က လူခန့်တို့ကားကို တားပါတော့တယ်။ လူခန့်လည်း ဦးလေးပြောတာတော့ မှန်နေပြီလို့ တွေးလိုက်မိတာပေါ့။

ဦးသောင်းငွေက ကားကို ရပ်ပေးလိုက်တော့ အမျိုးသမီးက ကားနားကို လျှောက်လာပါကော။ သူမဟာ ရုပ်ရည်က ကြည့်ဖျော်ရှုဖျော်ရှိပြီး ပါးမှာ ပါးကွက်ကျားတွေနဲ့။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ဟန် သွယ်သွယ်သပ်သပ်။ အသားက ခပ်ညိုညို ။ အရပ်လည်း အရမ်းမမြင့်ဘူး။ ဆံပင်ရှည်ကို နောက်မှာပတ်ထုံးထားပြီး ဖလံထည် ခပ်နွမ်းနွမ်းတစ်ထည်ကိုလည်း ဖို့ယို့ဖားယား ထပ်ဝတ်ထားသေးတယ်။

” မိမိုး ပါလား။ ဘယ်သွားမလို့လဲ။ လာ. . .”

ဦးသောင်းငွေက လှမ်းနှုတ်ဆက်လိုက်ပြီး ကားတံခါးကိုဖွင့်ကာ ကိုယ်ကိုယို့ပေးလိုက်တော့ . . .

” မကွေးဘက် လိုက်ချင်လို့ ”

သူမက ပြန်ဖြေရင်း ကားပေါ်တက်လာပြီး လူခန့်နဲ့ ဦးသောင်းငွေကြားမှာ ဝင်ထိုင်တော့တာပဲ။ ဦးသောင်းငွေလည်း ကားတံခါးပြန်ပိတ်ပြီး မောင်းထွက်ခဲ့တော့တယ်။

” သူက စပါယ်ရာ အသစ်လေးလား။ လူချောလေးနော် ”

မိမိုးဆိုတဲ့ အမျိုးသမီးက လူခန့်ပုခုံးပေါ်ကို လက်တင်ပြီး ဦးသောင်းငွေကို မေးလိုက်ရာ ဦးသောင်းငွေက

” အင်းး ကိုယ့်ရဲ့ စပါယ်ရာအသစ်ဆိုတာထက် မွေးစားသားလို့ပဲ ပြောရမှာပေါ့။ ဟိုကောင် ငမူးတင်ဦးကိုတော့ အဘိုးကြီးက အလုပ်ဖြုတ်လိုက်ပြီ ”

” ခစ် ခစ် ဒီလူကြီးက လူလည်ကြီး မောင်လေးရဲ့ ။ သူ့သမီးအတွက် စိတ်အေးချင်နေတာလေ . . . ။ ဒါနဲ့ ဒီမောင်လေးကိုကော မိမိုးနဲ့ တွေ့ခွင့်ပေးဦးမှာလား ”

မိမိုးက ပြီတီတီ မျက်နှာပေးလေးနဲ့ လူခန့်ကိုကြည့်ပြီး မေးနေပြန်တယ်။

” အမလေးး မမ…. ဒါကတော့ ချမ်းသာပေးလိုက်ပါ။ သူ့ဘာသာသူ အေးအေးဆေးဆေး နေပါစေ မိမိုးရယ်။ ဒီကလေးက ကျုပ်သမီးအတွက်လည်း မဟုတ်ပါဘူး။ ရိုးသားပြီး ကြိုးစားလိုစိတ်ရှိတဲ့ ကလေးမို့ ကျုပ်ကခေါ်ပြီး ပျိုးထောင်ပေးရုံပါ။ သူတို့မှာ ရေစက်ပါလာရင်တော့ ကျုပ်လည်း တားမရဘူးပေါ့ ”

ဦးသောင်းငွေနဲ့ မိမိုးတို့ ပြောဆိုနေကြတာတွေကို ကြားရတော့ လူခန့်က မျက်နှာပူသလိုလို ရှက်သလိုလို ။ ဒါကိုရိပ်မိတဲ့ ဦးသောင်းငွေက

” ကဲ . . . မမ . . ကောင်လေးနားချည်း ကပ်ပြီး ပွတ်သီးပွတ်သပ် လုပ်မနေနဲ့။ မကွေးဘယ်နားမှာ ဆင်းမှာလဲ ပြော။ အမှန်ဆိုရင် ကျုပ်က မကွေးဘက်က မပတ်တော့ဘူးလို့ စဉ်းစားထားတာ။ အခု ခင်ဗျားလေးနဲ့တွေ့လို့ . . .”

” ဟုတ်ပါပြီ ကိုကြီးရယ်။ မိုးကို မကွေးမြို့ထဲမှာပဲ ချပေးခဲ့ပါ။ ဒီအတွက်လည်း ကိုကြီး မနစ်နာစေရပါဘူး ဟဲ ဟဲ ”

မိမိုးက ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ ပြန်ဖြေလိုက်တော့. . .

” ဒါကတော့ ပြောစရာ ဘယ်လိုပါ့မလဲ ”

ဦးသောင်းငွေက ခပ်ပြုံးပြုံးအမူအရာနဲ့ မိမိုးကို ပြန်ပြောပြီး လူခန့်ကိုလည်း

” ရှေ့ ၁၅ မိနစ်လောက် မောင်းလိုက်ရင် လူပြတ်တဲ့နေရာ ရောက်ပြီ။ အဲ့ဒီမှာ လမ်းဘေးသစ်ပင်အောက် ကားထိုးရပ်ပြီး ခဏနားကြတာပေါ့။ မင်းလည်း နောက်က ဆန်အိတ်တွေပေါ်တက်ပြီး တရေးတမော အိပ်လေ ”

ဟု လှမ်းပြောလိုက်ပါတော့တယ်။ သူပြောထားတဲ့ နေရာရောက်တော့ ဦးသောင်းငွေက လမ်းဘေးက ကုက္ကိုပင်ကြီးအောက်ကို ကားထိုးရပ်လိုက်တယ်။ အဲ့ဒီနောက် လူခန့်ကို

” သွား. . ငါ့တူ နောက်ခန်းက ဆန်အိတ်တွေပေါ်မှာ တရေးတစ်မော သွားအိပ်ချည်း ”

ဆိုပြီး နှင်ထုတ်တော့တာပဲ။ မိမိုးဆိုတဲ့ အစ်မကြီးကတော့ လူခန့်ကို ပြီတီတီနဲ့ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး သူယူလာတဲ့ အိတ်ကလေးထဲက တဘက်သုံးလေးထည်ကို ထုတ်ကာ ကားမှန်တွေမှာ ချိတ်ဆွဲကာဆီးနေလေရဲ့ ။ လူခန့်လည်း ဘာမှမပြောတော့ဘဲ ကားနောက်ခန်းကို အသာထွက်ခဲ့ပြီး ဆန်အိတ်တွေပေါ်ကို တက်လို့ အိပ်စက်ဖို့ ပြင်ဆင်လိုက်တော့တယ်။ ကားခေါင်းခန်းထဲက မိမိုးရဲ့ ခိုးခိုးခစ်ခစ် အသံတွေကို တစ်ချက်တစ်ချက် ကြားနေရပေမယ့် တစ်နေကုန် ပင်ပန်းလာတာကြောင့် လူခန့်ဟာ ကြယ်မြင်လမြင် ကောင်းကင်ပြင်ကြီးကို ကြည့်ရင်း တဖြေးဖြေး မျက်လုံးတွေစင်းကျလာပြီး အိပ်ပျော်သွားတော့တာပေါ့။

———————————————-

” တိတ်ရှောင် စားတော်ဆက် ”

စည်ကားလိုက်တာမှ ပျားပန်းခပ်ပဲ။ ခေါက်ဆွဲကြော် ကြာဇံကြော် ကုန်းဘောင်ကြော် စသဖြင့် တရုတ်စာမှန်သမျှနဲ့ အရက်ဘီယာ အမျိုးမျိုးရတာကိုး။ ပေါက်ဖော်ကြီးတစ်ယောက်ကတော့ ကောင်တာစားပွဲမှာထိုင်ပြီး ပွဲတွေမှတ်လိုက် စားဖိုကို လှမ်းမှာလိုက် ငွေတွေရေသိမ်းလိုက် စားပွဲထိုးတွေကို လှမ်းအော်လိုက်နဲ့ အတော်ကို အလုပ်ရှုပ်နေတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ မျက်လုံးမှေးမှေးနဲ့ ခပ်ဂျစ်ဂျစ်ပုံစံရှိတဲ့ အသက် ၁၆ နှစ်ခန့် တရုတ်ကလေးတစ်ယောက် အိမ်ထဲကနေ ထွက်လာပြီး

” ပါပါး မုန့်ဖိုးပေး ”

ကောင်တာထိုင်နေတဲ့ တရုတ်ကြီးကို မုန့်ဖိုးတောင်းတော့တယ်။ တရုတ်ကြီးက အံဆွဲထဲက တစ်ထောင်တန် တစ်ရွက်ကို ထုတ်ပေးလိုက်တော့

” ဟာ ပါပါးကလည်း တစ်ထောင်တည်းလား။ တစ်ထောင် ဘာမှသုံးမရဘူး။ ငါးထောင်လောက်တော့ ပေးမှပေါ့ ”

တရုတ်ကလေးက မုန့်ဖိုး ထပ်ပေးဖို့တောင်းနေပြန်တာ။

” ခက်တယ်။ ပိုက်ဆံရှာရတာက မလွယ်ဘူးကွ။ မင်းတို့က အားအားယားယားရှိရင် သုံးဖို့ဖြုန်းဖို့ပဲ ”

တရုတ်ကြီးက ညဉ်းညဉ်းညူညူနဲ့ အံဆွဲထဲက နောက်ထပ် လေးထောင် ထပ်ထုတ်ပေးလိုက်ပြီး

” ဒါနဲ့ မင်းညီမလေးကော . . . ”

” မသိဘူးလေ။ အိမ်ထဲမှာ ရှိမှာပေါ့။ ပါပါးတို့က ငွေထွက်ဖို့ဆို သိပ်ကပ်စည်းနဲတာ။ ဒါကြောင့် ပါပါး မိန်းမထပ်မရတာ ”

တရုတ်ကလေးက ခပ်တည်တည်နဲ့ ပြန်ပြောလိုက်ပြီး တရုတ်ကြီးအနားက ထွက်သွားတော့တယ်။ တရုတ်ကြီးကတော့ မြည်တွန်တောက်တီးပြီး ကျန်ရစ်ခဲ့တာပေါ့။ တရုတ်ကလေးနဲ့ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ဆိုသလိုပဲ လူတစ်ယောက်က တရုတ်ကြီးစာပွဲနား ရောက်လာပြန်တယ်။ ထိုသူကိုတွေ့တော့ တရုတ်ကြီးရဲ့ ရှုံ့မဲ့နေတဲ့မျက်နှာ ပြန်လည်ရွှင်ပြုံးသွားပြီး

” လာ လှမောင် ။ အဆင်ပြေခဲ့လား ”

ဟု ခရီးဦးကြို ပြုလေတယ်။

” ပြေတယ် ဆြာကီး။ ကြားမှာ အကြောင်းတို တစ်ခေါက်ရလို့တောင် ဖြတ်ဆွဲလိုက်သေးတယ်။ အခု ဆြာကီးဆီကို ငွေလာအပ်တာ ”

ဆိုပြီး လှမောင်ဆိုတဲ့လူက တရုတ်ကြီးကို သူ့အိတ်ထဲက ပိုက်ဆံတွေ ထုတ်ပေးလိုက်တော့ တရုတ်ကြီးလည်း တဟဲဟဲ သဘောကျလျှက်

” အေးကွာ . . . ဝတောင် စားသောက်ဆိုင် အလုပ်ရှုပ်နေတာနဲ့ပဲ လယ်တွေယာတွေက ရတဲ့ စာရင်းတောင် မစစ်ရသေးဘူး။ ထားခဲ့လိုက်လေ။ ည ဆိုင်ပိတ်တော့မှ အဲ့စာရင်းတွေနဲ့ပေါင်းပြီး ဝ စစ်လိုက်တော့မယ် ”

ဟုဆိုကာ ပိုက်ဆံအုပ်ထဲမှ ငွေငါးထောင်ကို ထုတ်ပြီး

” ရော့ . . . ဒါက လူ့အတွက် မုန့်ဖိုး။ လုပ်အားခက နောက်မှ သပ်သပ်ရှင်းပေးမယ် ”

ဟု လှမောင်ကို မုန့်ဖိုးပေးလေတယ်။ လှမောင်လည်း ကျေးဇူးတင်ကြောင်း အခါခါပြောပြီး ပြန်မည်အလုပ်မှာ တရုတ်ကြီးက တစ်ခုခု သတိရသွားဟန်ဖြင့်

” သြော်. . ဒါနဲ့ နေဦး။ လူ့ပြန်ရင် ကားထားသွားခဲ့။ ဝ အဲ့ဒီကားကို ဝယ်ပြီးကတည်းက တစ်ခါမှ မောင်းမကြည့်ဖူးသေးဘူး။ ဒီည စမ်းမောင်းကြည့်လိုက်ဦးမယ် ”

” ဆြာသမား တစ်ယောက်တည်းဖြစ်ပါ့မလား။ ကျွန်တော် လိုက်ပေးမယ်လေ ”

” ရပါတယ်ကွာ။ ဝက ဒီလို ကားကြီးတွေသာ မမောင်းဘူးတာ ကားသေးတွေဆို အိပ်စပတ်ပဲ။ လူ့ပင်ပမ်းလာတာ နားစရာရှိတာ စိတ်ဖြောင့်လက်ဖြောင့် သွားနားစမ်းပါ။ တစ်ခုတော့ရှိတယ်။ ကားက ဆေးရောင်မှိန်နေပြီ။ အဲ့ဒ့ါ ဆေးပြန်သုတ်ဖို့တော့ စီစဉ်ထားလိုက်ဦး။ ဝတို့ တရုတ်လူမျိုးဆိုတာက ဆေးရောင်လေး နီရဲနေမှ သဘောကျကြတာ။ ကဲ ကဲ သွားနားချည်းတော့ ”

တရုတ်ကြီးက ကားဆရာလှမောင်ကို ပြန်ခိုင်းလိုက်ရာ လှမောင်လည်း တရုတ်ကြီးကို အရိုအသေပြုပြီး ပြန်ခဲ့ပါတော့တယ်။

—————————————–

ညတစ်ညမှာ တရုတ်သီချင်းလေးတစ်ပုဒ်ကို ဆိုငြီးရင်း ဦးတိတ်ရှောင် မြို့ပြင်မှာ ကားထွက်မောင်းနေတယ်။ မောင်းကောင်းကောင်းနဲ့ ဗြင်းလိုက်တာ ကီလို ၁၀၀ ကျော်သွားတော့

” ဟာ အရှိန်များနေပြီပဲ . . . ”

ဦးတိတ်ရှောင် တစ်ကိုယ်တည်းရေရွတ်ပြီး လီဗာကိုလျှော့ ဘရိတ်ကို ခပ်ဖွဖွ နင်းလိုက်တဲ့အခါ ဘရိတ်က အလုပ်မလုပ်တော့။

” ဟာ. . ဘရိတ်ပေါက်ပြီထင်တယ် ”

ဦးတိတ်ရှောင် မျက်လုံးပြူးသွားတော့တာပေါ့။ အရှေ့မှာက ခပ်နှေးနှေးမောင်းနေတဲ့ ကုန်ကားတစ်စီ။ ဝိုက်ကျော်မယ်လုပ်တော့ တစ်ဖက်ယဉ်ကျောက အိပ်စပတ်တစ်စီး ဝင်လာပါကော။ ကြံရမရဖြစ်ပြီး ဦးတိတ်ရှောင် ကလပ်ကိုနင်းလို့ ဂီယာတံကို ထိုးဒေါင်းလိုက်တော့ ကားက ချာလပတ်လည်သွားကာ လမ်းဘေးက သစ်ပင်ကို ပြေးတိုက်လိုက်ပါတော့တယ်။

” ရွှီးးး ဒုန်းးး ဝုန်းးးး ”

————————————————–

လူခန့် ရင်ထဲမှာ သိမ့်ခနဲ ခံစားလိုက်ရပြီး လန့်နိုးလာခဲ့တယ်။ အိပ်မက်က တမျိုးပဲ။ ဦးတိတ်ရှောင်နေရာမှာ လူခန့်ကိုယ်တိုင် ပါဝင်ခံစားနေရသလို။ လူခန့်လည်း နိုးလာတဲ့အတူတူတော့ အပေါ့ထသွားဦးမယ်လို့ တွေးမိပြီး မျက်လုံးကို ဖြေးဖြေးချင်း ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာ

” ဟင် . . .ခင် ခင် ဗျားး ”

လူခန့် အလန့်တကြားနဲ့ လူးလဲထပြီး ကိုယ်ကို နောက်သို့ ဆုတ်လိုက်မိတော့တယ်။ သူ့ရှေ့မှာ မြင်နေရတာက အိပ်မက်ထဲက တရုတ်ကြီး ဦးတိတ်ရှောင်ရဲ့ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းကြီး။ ဦးတိတ်ရှောင်က ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လို့ လူခန့်ကို ခပ်ပြုံးပြုံး ကြည့်ကာ

” လူ့ နိုးလာပြီလားး ။ ဝ ကို မကြောက်ပါနဲ့။ ဝ က လူ့ကို အန္တရာယ်ပေးမယ့်သူ မဟုတ်ပါဘူး ”

လို့ တရုတ်သံဝဲဝဲနဲ့ ပြောလေတယ်။

” ခင် ခင် ဗျား ကို မကြောက်ရအောင် ခင် ခင်ဗျားက သရဲမဟုတ်ဘူးလား ”

လူခန့်လည်း ကြောက်လန့်တကြားနဲ့ ပြန်မေးလိုက်တော့

” ဝ ကို ဝ လည်း ဘာကောင်မှန်းမသိဘူး။ အမှန် ဝမှာက ရုက္ခစိုးနတ်ဖြစ်ဖို့ ကုသိုလ်ကံတွေ ရှိတယ်။ ဒါပေမယ့် ဝသေတော့ ဒီကားကိုစွဲပြီး သရဲလည်းမဟုတ် ရုက္ခစိုးနတ်ဘဝလည်း မရောက်နိုင်သေးဘဲ ကိုးလို့ကန့်လန့် ဖြစ်နေတော့တာ။ သေချာတာကတော့ ဝက လူ့ကို အန္တရာယ်ပြုမယ့် သရဲ တစ္ဆေ တစ်ကောင်မဟုတ်ဘူး ဆိုတာပါပဲ။ ”

ဦးတိတ်ရှောင်လည်း အဖြေရခက်သွားဟန်နဲ့ ပြန်လည်ရှင်းပြလေတယ်။ အဲ့ဒီတော့မှ လူခန့်လည်း အကြောက်နည်းနည်း ပြေသွားပြီး

” ဒါဆို ခင်ဗျားက ဘာလို့ ကျုပ်ကို လာခြောက်ရတာလဲ ”

” လာခြောက်တာ မဟုတ်ပါဘူး လူ့ရယ်။ လူ့ နဲ့ ဝ မိတ်ဆွေဖွဲ့ချင်လို့ပါ။ ခုနက လူ့မက်တဲ့ အိပ်မက်ကလည်း ဝ က လူ့ကို ပေးမက်လိုက်တာပဲ။ ဝ ရဲ့ ဖြစ်စဉ်လေးတွေကို လူ့အကြမ်းဖျင်း သိထားရအောင်လို့လေ ”

” ဟုတ်ပါပြီ။ ဒါနဲ့ ကျုပ်ကားကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်နေတုန်း သီချင်းဆိုပြီး ဝက်သားတောင်းတာ ခင်ဗျားပဲမဟုတ်လား ”

” သိပ်ဟုတ်တာပေါ့ လူ့ရယ်။ လူ့ကို ဆက်သွယ်လို့ရမလားလို့ ဝ စမ်းသပ်ကြည့်တာ ”

” ခင်ဗျားက ကျုပ်ကို ဆက်သွယ်ကြည့်တယ်ဆိုတော့ ကျုပ်ရဲ့ဆရာ ဦးသောင်းငွေနဲ့ အရင်စပါယ်ယာ တင်ဦး တုန်းကကော မဆက်သွယ်ခဲ့ဘူးလား ”

” မဆက်သွယ်ခဲ့ပါဘူး။ သူတို့ ဒီကားမှာ ဝ ရှိမှန်းတောင် မသိကြဘူး။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူတို့နဲ့ ဝ စကားမပြောချင်ဘူးလေ။ ကားအုံနာ ဦးပုကော၊ ဒရိုင်ဘာ ဦးသောင်းငွေကော၊ စပါယ်ရာ တင်ဦးကော အရူးတွေချည်းပဲ။ သူတို့က ဘာမှန်းမသိတဲ့ နတ်ငမူးနှစ်ကောင်ကို ကိုးကွယ်ပြီး ဝ သိပ်ကြိုက်တဲ့ ဝက်သားကို မုန်းနေကြတယ်လေ။ ဝ ဒီကားမှာနေလာတာ ၅ နှစ်ကျော်ပြီ။ တစ်ခါမှ သူတို့တွေ ဝက်သားနဲ့ပတ်သက်တဲ့ တစ်စုံတစ်ရာ ကားနားကို ယူမလာခဲ့ကြဖူးဘူး။ အလကား ငကြောင်တွေပါ။ ဝ အပေါင်းအသင်း မလုပ်ချင်ဘူး။ ”

” ဒါဆို ကားကို အနီရောင် သုတ်ခိုင်းထားတာလည်း ခင်ဗျားရဲ့ စနက်ပဲပေါ့ ”

” ဟုတ်တယ် လူ့ရဲ့ ။ အုံနာ အဘိုးကြီးကို စောင့်ရှောက်မယ်လို့ အိပ်မက်ပေးပြီး ကားကို ဝ ကြိုက်တဲ့အရောင်လေး သုတ်ဖို့ စည်းရုံးထားရတာ။ ဒါကို ငနဲကြီးက သူ့ရဲ့နတ်တွေ အိပ်မက်ပေးတယ်ထင်ပြီး ချက်ခြင်းပြေးသုတ်တော့တာပဲ။ ဝလည်း ဘာပဲဖြစ်နေနေ ကားနီသွားရင် ပြီးကော ဆိုပြီး လွှတ်ထားလိုက်တော့တယ် ”

” အခု ခင်ဗျားနဲ့ ကျုပ်နဲ့ မိတ်ဆွေဖြစ်သွားပါပြီတဲ့။ ခင်ဗျားက ကျုပ်ကို ဘာလုပ်ပေးနိုင်လို့လဲ။ ကျုပ်ကကော ခင်ဗျားကို ဘာလုပ်ပေးရမှာလဲ ”

” ဒါက ဒီလိုရှိတယ် လူ့ရဲ့ ။ လူ့က ဝ သိပ်ကြိုက်တဲ့ ဝက်သားကို သူတို့မသိအောင်ယူလာပြီး ဝ ကိုပေး။ ဝ ကို ပေးဆိုတဲ့နေရာမှာလည်း အခြား တစ္ဆေသရဲတွေလို အစိမ်းလိုက်တွေ သဖြဲနဖြဲတွေ ဝ အတွက် မလိုပါဘူး။ ဝက ရုက္ခစိုး ဘုန်းကံရှိတော့ အနံ့လေးလောက်ရရင် အဆင်ပြေတယ်။ အဲ့ဒီတော့ လူ့က အခေါက်ကင်လေးဖြစ်ဖြစ် ဒုတ်ထိုးလေးဖြစ်ဖြစ် ဆာတေးလေးဖြစ်ဖြစ် ကားပေါ်ကို ယူလာပြီး စားပေးရုံပဲ။ လူ့စားနေတဲ့ အနံ့လေးရရင် ဝ အတွက်က အိုကေပြီ။ အဲ့ဒါလေးတစ်ခုတော့ ကူညီပါ လူ့ရယ်။ တကယ် ရုက္ခစိုးအစစ်ကြီးဖြစ်သွားရင် သက်သတ်လွတ်ပဲ စားရတော့မှာ။ ဝက်သားနဲ့ဝေးပြီ။ ”

” ဟဲ ဟဲ ဒါကတော့ ကျုပ်အတွက် အပမ်းမကြီးပါဘူး။ ကျုပ်လည်း ဗှိုက်ဝ၊ ခင်ဗျားလည်း အဆင်ပြေတယ်လေ။ ကျုပ် ကူညီပါ့မယ်။ ခင်ဗျားကကော ကျု ပ်ကို ဘာကူညီမှာလဲ ”

” အင်းး ဝက လူ့ကို အများကြီး ကူညီနိုင်တယ်။ တကယ်ဆို ဒီကားနဲ့ အန္တရာယ်ကင်းအောင် လာဘ်ရွှင်အောင် စည်ပွားတက်အောင် ဝ လုပ်ပေးလို့ရတယ်။ သူတို့ရဲ့ ဟို မြောက်လောင်း နတ်နှစ်ကောင်က ဘာမှ အသုံးကြတာမဟုတ်ဘူး။ ဝ က လူ့ကို ပထမဆုံးအနေနဲ့ အလုပ်ရအောင်၊ အုံနာက ချ စ်အောင်၊ ဒရိုင်ဘာနဲ့ အဆင်ပြေအောင်၊ ဘေးအန္တရာယ်ကင်းအောင် စောင့်ရှောက်ပေးမယ်။ ဒုတိယအနေနဲ့ကတော့ ဝ တတ်တဲ့ အကြော်အလှော် အချက်အပြုတ်ပညာတွေကို လူ့ကို ဖြေးဖြေးခြင်း သင်ပေးသွားမယ်။ ဒီအတွက် လူ့က ညအိပ်ရင် ကားပေါ်မှာပဲ လာအိပ်တော့။ ဒါမှ ဝ က လူ့ကို သင်စရာရှိတာ သင်လို့ရမှာ။ ဘယ်လိုလဲ သဘောတူလား ”

” အိုကေ လေ။ သဘောတူတယ် ”

” ဒါဆို ဝ နဲ့ လူ့ သွေးသောက် သယငယ်ချင်းတွေ ဖြစ်သွားကြပြီပေါ့ ”

” ဟုတ်ကဲ့ပါ ဦးတိတ်ရှောင်ရယ်။ ကျွန်တော်နဲ့ ခင်ဗျားနဲ့ သွေးသောက်သူငယ်ချင်းတွေ ဖြစ်သွားကြပါပြီ ”

လူခန့်နဲ့ ဦးတိတ်ရှောင် တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ပြီး ပြုံးလိုက်ကြတော့တယ်။ အဲ့ဒီနောက် ဦးတိတ်ရှောင်က စကားဆက်ပြန်တယ်။

” အမှန်တော့ ဝ က လူ့ရဲ့ ဆြာကိုလည်း အကူအညီ ပေးသင့်သလောက်ပေးပါတယ် ”

” ဟင်. . . ဦးတိတ်ရှောင်ပဲ ကျုပ်ဆြာကို ကြည့်မရဘူးဆို။ ဘာလို့ အကူအညီပေးတာလဲ ”

လူခန့်က နားမလည်ဟန်နဲ့ ပြန်မေးလိုက်တော့ ဦးတတ်ရှောင်က ခပ်ပြုံးပြုံးလုပ်ပြီး ပါးစပ်ကို လက်ညှိုးကလေးကပ်ကာ

” ရှူးးး နားထောင် ”

ဟု လူခန့်ကို ပြန်ပြောလေတယ်။ လူခန့် နားစွင့်ကြည့်လိုက်တော့ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ ညအချိန်မှာ ကားခေါင်းခန်းထဲက ထွက်ပေါ်လာတဲ့ ဆြာဦးသောင်းငွေနဲ့ မိမိုးတို့ရဲ့ မိုးမမြင်လေမမြင် ချစ်ပွဲဝင်နေတဲ့ အသံပလံတွေ။

” လူ့ဆြာကို ဝ ကူညီနေတာ ဒါကြောင့်ပဲပေါ့။ ဝအသက်ရှင်ချိန်တုန်းကဆို ဒီလို ရုပ်ရှင်မျိုးကြည့်ရဖို့ အတော်ခက်တာ။ ဈေးလည်းသိပ်ကြီးတယ်လေ။ တစ်ခွေကို နှစ်ထောင်လောက်ပေးရတယ်။ အခုတော့ လူ့ဆြာကြောင့် ဝ ဘယ်လောက်အဆင်ပြေလည်း ”

ဦးတိတ်ရှောင်က ပြုံးဖြီးဖြီးလုပ်ပြီး လူခန့်ကို ပြောလိုက်တော့

” ခင်ဗျားဟာလေ တရုတ်လို့ မပြောရဘူး။ ပေအတော်ခေါက်ပါကော ”

လူခန့်လည်း စိတ်ပျက်လက်ပျက် အမူအရာနဲ့ ဦးတိတ်ရှောင်ကို ရှုံ့ချတာပေါ့။ ထိုအခါ ဦးတိတ်ရှောင်က တခွိခွိရယ်လျှက်

” အဲ့လိုတော့မထင်ပါနဲ့ ကောင်လေးရယ်။ လူ့ရဲ့ ဆြာက ဝကြည့်ဖူးတဲ့ကားတွေထက် အများကြီးသာတယ်။ ပညာလည်းစုံသလို စွမ်းဆောင်ရည်လည်း မြင့်မားတယ်။ ကားပေါ်ကို တက်လာစက ဘယ်လောက်ပဲ စပ်စလူးထပြီး တက်ကြွလန်းဆန်းတဲ့ ကောင်မလေးတွေ ဖြစ်ပါစေ ကားပေါ်ကပြန်ဆင်းသွားရင် ဖြူဖတ်ဖြူရော်နဲ့ ဖျော့တော့တော့ ဖြစ်သွားရတာချည်းပဲ။ မယုံရင် လူ့ စောင့်ကြည့်လိုက် ”

ဟု သူ့စကားသူ သက်သေပြပြန်တယ်။ ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်ပါတယ်လေ။ ခေါင်းခန်းက မိမိုးရဲ့ အသံဗလံတွေက နောက်ခန်းအထိကို အတော် ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ထွက်နေတာပဲ. . .။ အသံတွေကို နားစွင့်ရင်း လူခန့် စဥ်းစားခန်းဝင်နေချိန်မှာပဲ ငယ်သံပါအောင် အာခြစ်အော်လိုက်တဲ့ မိုးအော်သံ တစ်ချက်ကြားလိုက်ရပြီးနောက် အရာအားလုံး တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက် သွားပါတော့တယ်။ အဲ့ဒီအခါကြမှ ဦးတိတ်ရှောင်က လူခန့် လက်ကိုလှမ်းပုတ်လို့

” လူ့ ဆြာတော့ ဇာတ်လမ်းပြီးသွားပြီ။ ခရီးဆက်ဖို့ တော်ကြာနေ လူ့ကို တက်နှိုးတော့မယ်။ အဲ့ဒီတော့ ဝလည်း သွားပြီ။ လူ့လည်း အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်တော့ ”

ဟု သတိပေးကာ လူခန့်အနားကနေ ပျောက်ကွယ်သွားပါလေရော။ လူခန့်လည်း ပုဆိုးကိုခြုံကာ အိပ်သယောင် ပြန်ဆောင်နေလိုက်ပါတော့တယ်။

” ကောင်လေးရေ. . ထကွ။ ခရီးဆက်ကြမယ် ”

မကြာပါဘူး . . . ဦးသောင်းငွေရဲ့ အော်နှိုးတဲ့အသံ ထွက်လာပါကော။ လူခန့်လည်း အိပ်ယာကထလိုက်ပြီး ဆန်အိတ်တွေပေါ်က ဆင်းခဲ့တော့တာပေါ့။ ခေါင်းခန်းထဲမှာ မိမိုးဆိုတဲ့အမျိုးသမီးက ကာထားတဲ့ တဘက်တွေကို ပြန်ဖြုတ်လို့ ခေါက်သိမ်းနေလေရဲ့ ။ သူ့ပုံစံမြင်ရတာ ကားပေါ်ရောက်စကလို သပ်သပ်ရပ်ရပ် မဟုတ်တော့ဘူး။ ဆံထုံးလည်းပြေကျလို့ ဆံပင်တွေ ဖရိုဖရဲနဲ့။ လူခန့်လည်း ဆန်အိတ်တွေပေါ် တက်မအိပ်ခင် ခုခဲ့တဲ့ ဂျမ်းတုံးနှစ်ခုကို ပြေးဖြုတ်ပြီး ကားတံခါးကို ဆွဲဖွင့်ကာ ကားခေါင်းခန်းထဲကို ဝင်ခဲ့တော့တယ်။

အဲ့ဒီနောက် ဦးသောင်းငွေက စက်နှိုးပြီး ကားထွက်ဖို့ပြင်တော့ လူခန့်က ရှေ့နောက်ဘေးဘယ်ညာ ရှင်းမရှင်း ကြည့်ပေးရတယ်လေ။ လမ်းမပေါ် ကားရောက်သွားတော့ လူခန့်လည်း မိမိုးကို ထပ်ပြီး စူးစမ်းမိပြန်တာပေါ့။ သူမရဲ့ အဝတ်အစားတွေက ကပိုကယိုဖြစ်နေပြီး ခါးတို ရင်စေ့အင်္ကျီလေးရဲ့ အပေါ်ကြယ်သီး နှစ်လုံးလောက်ကလည်း ပြုတ်ထွက်နေဆဲ။ ပါးနှစ်ဖက်မှာ ကွက်ထားတဲ့ ပါးကွက်ကျားတွေက ရောက်စကလို ထူထူထဲထဲ မဟုတ်တော့ဘဲ ပျက်လုပျက်ခင်။ ပါးကွက်တွေရဲ့ အလယ်လောက်မှာ မျက်ရည်စီးကြောင်း နှစ်ကြောင်းကအပြိုင် ပေါ်နေသေး။

လူခန့် ကြည့်နေမှန်းသိတော့ မိမိုးက မလုံမလဲနဲ့ ပြုတ်နေတဲ့ ကြယ်သီးနှစ်လုံးကို ကပြာကယာ ပြန်တပ်လိုက်လို့ ဒက်ဘုတ်ပေါ်က ဖလံထည်လေးကိုပါ ယူပြီး ကောက်လျှိုလိုက်တော့တယ်။ ကြယ်သီးပြုတ်လို့ ခပ်အစ်အစ်ထွက်နေတဲ့ သူမရဲ့ ရင်နှစ်မွှာ အထက်ပိုင်းလည်း လုံလုံခြုံခြုံ ဖြစ်သွားတော့တာပေါ့။ ပြီးတော့ မိမိုးက သူမရဲ့ အိတ်ကလေးထဲက အဝတ်တစ်ထည်ကို ပြန်ထုတ်လိုက်ပြီး ထိုင်ခုံကို သုတ်ပေးပြန်တယ်။ အဲ့ဒီတော့မှ လူခန့် သတိထားမိသွားတာက ထိုင်ခုံတစ်လျှောက်မှာ ဘာမှန်းမသိတဲ့အရည်တွေ တုတ်တုတ်ရွှဲစိုနေတော့တာ။

” ဘာရည်တွေလဲ . . .”

လူခန့်က မေးလိုက်တော့ ဦးသောင်းငွေက

” ဘာရည်ဖြစ်ဖြစ်ကွာ သုတ်လိုက်ရင် ပြောင်တာပဲ။ မိမိုးရယ် သေချာသုတ်ပေးလိုက်ပါ ”

ဟု ပြန်ပြောတာကြောင့် လူခန့်လည်း ဆက်မမေးဖြစ်တော့။ မိမိုးကတော့ ရှက်ရွံ့ရွံ့ မျက်နှာလေးနဲ့

” အားနာလိုက်တာ မောင်လေးရယ် . . .”

တဲ့။ ခုံကို သေသေချာချာ သုတ်ပေးပြီးတော့ အဝတ်စလေးကို အိတ်ထဲ ပြန်ထည်လိုက်ကာ ခပ်ယဲ့ယဲ့လေးပြုံးရင်း မိမိုးက စကားဆိုလာပြန်တယ်။

” မမ မောင်လေးကိုမှီပြီး ခဏလောက်မှိန်းပါရစေ ”

လူခန့်လည်း သနားသလိုလိုရှိတာနဲ့ ခေါင်းအသာငြိမ့်ပြလိုက်တော့ သူမရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ဟာ လူခန့်ရဲ့ ဘက်ကို လဲပြိုလို့လာပါကော။ သူမက ခေါင်းကို လူခန့်ပုခုံးပေါ်မှာ မှီရင်း လက်တစ်ဖက်ကလည်း လူခန့်ကို သိုင်းဖက်လိုက်တယ်။ လူခန့်က ထိန်းဖက်လေး ပြန်ဖက်ထားလိုက်တော့ မိမိုးရဲ့ ပျော့ပြောင်းတဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးက တဆတ်ဆတ်တုန်နေဆဲ။

” မသက်သာပါဘူး မောင်လေးရယ်။ အီစိမ့်နေတာပဲ . . .”

မိမိုးက လူခန့်ကို လေသံတိုးတိုးနဲ့ ခပ်ငြီးငြီးလေး ပြောပြနေတာ ကားမောင်းနေတဲ့ ဦးသောင်းငွေက ကြားသွားပြီး

” ငါ့ကိုမှီအိပ်လည်းရပါတယ် ဟ။ ကောင်လေးကို ပလီပလာတွေ သွားလုပ်မနေပါနဲ့။ လာပါ မိမိုးရယ် ”

လို့ လှမ်းခေါ်လိုက်တော့

” ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ကားအေးအေးဆေးဆေး မောင်းပါရှင်ရယ်။ ရှင့် သမက်လောင်းလေး မှည့်တစ်ပေါက် မစွန်းစေရပါဘူး ”

သူမက ဦးသောင်းငွေကို မျက်စောင်းလေးထိုးလို့ ရန်ပြန်တွေ့တယ်လေ။ ဦးသောင်းငွေကတော့ သဘောကျဟန်နဲ့ ” တဟားဟား ” ရယ်ပြီး ကားကို ဆက်မောင်းနေတော့တယ်။ လူခန့်ကတော့ နှုတ်ဆိတ်လျှက်။

မကွေးကိုရောက်တော့ မိမိုးညွှန်ပြတဲ့နေရာမှာ ဦးသောင်းငွေက ကားရပ်ပေးလိုက်တယ်။ မိမိုးလည်း လူခန့်တို့ကို နှုတ်ဆက်ပြီး ယိုင်နဲ့နဲ့နဲ့ ကားပေါ်က ဆင်းသွားတော့တာပေါ့။ ကားပေါ်က မဆင်းခင် လူခန့်ကို ခပ်ဆွေးဆွေးလေး ကြည့်သွားသေးတယ်။ အဲ့ဒီနောက် လူခန့်တို့ ဆရာတပည့်လည်း မိမိုးကို လက်ပြပြီး ခရီးဆက်ခဲ့ကြပါတော့တယ်။

________________________________

ဒီလိုနဲ့ လူခန့်တစ်ယောက် ဆရာဖြစ်သူ ဦးသောင်းငွေရဲ့ ကုန်ကားမှာ စပါယ်ရာလိုက်ရင်း နယ်တကာ လှည့်နေရတော့တာပေါ့။ ဦးသောင်းငွေက သူ့ရဲ့ဝါသနာအရ ကြုံရင်ကြုံသလို မိန်းမထွေတွေ ကားပေါ်တင်လာတတ်တယ်လေ။ လူခန့်ကတော့ ရေလိုက်သင့် ငါးလိုက်သင့်ပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျွံသွားအောင်တော့ ဘယ်တော့မှ မနေဘူး။

ဦးသောင်းငွေကလည်း ကွမ်းနဲ့ မိန်းမသာ ဖြတ်မရတာ ကျန်တဲ့ အရက် ဖဲ လောင်းကစား ဘာဘာညာညာက မရှိ။ နောက်ဆုံး ကုန်ကုန်ပြောရရင် ဆေးလိပ်တောင်မဖွာတတ်။ ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ မိန်းမဇယားကလည်း ငွေရေးကြေးရေး ထွေထွေထူးထူး ကုန်တာမရှိဘဲ တစ်ခါတလေ လက်ဆောင်လေး ဘာလေးလောက်နဲ့ပဲ ဇာတ်လမ်းပြတ်သွားတာမို့ ဆရာတပည့်နှစ်ယောက် ပိုက်ဆံစုမိကြတယ်။

ဦးသောင်းငွေက ကြုံရင်ကြုံသလို လူခန့်ကို ကားမောင်းသင်ပေးသလို မကြာခဏလည်း အစမ်းပေးမောင်းခိုင်းတယ်။ လူခန့်ကလည်း စိတ်ဝင်တစား ကြိုးပမ်းသင်ယူတော့ မကြာခင်မှာပဲ ကားမောင်း အတော်ဟုတ်လာတော့တာပေါ့။ လူခန့်ဟာ ဦးတိတ်ရှောင်နဲ့ အပေးအယူလုပ်ထားတဲ့ ကတိကလည်း ရှိသေးတာကြောင့် နွေရာသီရောက်လို့ ပူအိုက်လာတာကို အကြောင်းပြပြီး ကားနားနေရတဲ့ ညတွေမှာ အိမ်ထဲမှာမအိပ်တော့ဘဲ ကားနောက်ခန်းမှာ ထွက်အိပ်တော့တယ်။ လူခန့် ကားပေါ်ကို ပထမဦးဆုံး ထွက်အိပ်တဲ့ညက စောင်တစ်ထည်ကိုပိုက်ပြီး မခေတ္တာက ကားနားကို ရောက်လာတယ်လေ။ လူခန့်က . .

” အစ်မ ဘာခိုင်းမလို့လဲ”

လို့ မေးလိုက်တော့

” ဘာမှခိုင်းမလို့မဟုတ်ဘူး။ အအေးကြိုက်ပြီး ကားပေါ်ထွက်အိပ်တာ စောင်မပါဘူး မဟုတ်လား။ ရော့. . . ဒီမှာ စောင် . . .။ မနက်စောစောပိုင်းတွေ အေးသေးတယ် ကိုယ်တော်လေးရဲ့ . . . တကယ်တည်း . . .”

ဆိုပြီး ဆောင့်ဆောင့်အောင့်အောင့် ငြီးငြီးငြူငြူလေး ပြောလို့ လူခန့်ကို စောင်လာပေးရှာတယ်။ ပြီးတော့ အဓိပ္ပါယ်ပါပါလေးကြည့်လို့ တစ်ချက်ပြုံးပြပြီး အနားက ပြန်ထွက်သွားပါကော။ သူမကြောင့် လူခန့်ရဲ့ ရင်ထဲမှာ လှိုင်းတပိုးလေးတွေ ထသွားတာတော့ အမှန်ပဲ။ မခတ္တာ လူခန့်မြင်ကွင်းထဲက ပျောက်သွားတော့ . . .

” ကောင်လေး. . . ဖီးလ်တွေစွတ်တက်မနေနဲ့။ အဲ့ကလေးမလေးက မင်းကို သက်သက်လာအီနေတာ။ တကယ်တော့ သူက မင်းအတွက်မဟုတ်ဘူး။ မင်းနောက်တော့ သိလာမှာပါ။ ကဲ . . လာ လာ ဝ နဲ့ အပျင်းပြေ စကားလေးဘာလေး ပြောရအောင် ”

လူခန့်ရဲ့ နောက်ကနေ တရုတ်သံဝဲဝဲကြီး ထွက်လာပြီး ဦးတိတ်ရှောင် ပေါ်လာပါတော့တယ်။ လူခန့်လည်း ဦးတိတ်ရှောင်ကို တွေ့တွေ့ခြင်း

” ဦးတိတ်ရှောင်ရယ် . . . ဒီတစ်နေ့တော့ အသင့်စားလေးနဲ့သာ ဖြေသိမ့်လိုက်ဦး။ ညနေကမှ ကားနားရတာဆိုတော့ ဒီနားမှာရှိတဲ့ စတိုးဆိုင်ကိုထွက်ပြီး ဦးလေးမသိအောင် ခိုးဝယ်ထားရတာ။ ကားက နောက်သုံးရက်လောက် ထပ်နားရဦးမယ်ထင်တယ်။ နောက်နေ့တွေကြမှ အခေါက်ကင်တို့ ဘာတို့ ဝယ်ပေးမယ်နော် . . .”

ဟု ဆိုကာ ဘေးလွယ်အိတ်ထဲမှာ ဝှက်ထားတဲ့ အသင့်စား ဝက်ပေါင်ခြောက်ကင်ထုပ်လေးကို ထုတ်ပေးလိုက်တော့ တရုတ်ကြီးက

” ရပါတယ် လူ့ရယ်။ ဝ လေ ဝက်သားနံ့ကို မရတာ အတော်ကြာပြီ။ ဒရိုင်ဘာဦးသောင်းငွေနဲ့ အုံနာဦးပုကို . . . ဝ က လူ့ကို ကိုယ်ထင်ပြနည်းကား ပြလို့မရဘူးလေ။ အသံတွေ အိပ်မက်တွေပဲ ပေးလို့ရတာ။ ဒါတောင် အကြာကြီး စကားပြောလို့မရဘူး။ ဘာကြောင့် အဲ့ဒီလိုဖြစ်တယ်ဆိုတာတော့ ဝ လည်း သေချာမသိဘူး။ ဝ စိတ်အထင်တော့ ဆြာတော်တွေ ပြောပြောနေတဲ့ ပဋ္ဌာန်းဆက်လားဘာလား အဲ့ဒါကြောင့်လို့ထင်တာပဲ။ ဝ က သူတို့ကို ဒီမှာ ဝ ရှိကြောင်း ပြောပြပြီး ဝက်သားတောင်းဖို့လုပ်လည်း သူတို့က ဝ အသံကြားတာနဲ့ ဟိုနတ်နှစ်ကောင်ထဲက တစ်ကောင်ထင်နေတော့ ဝက်သားဇာတ်လမ်းကို မရောက်လိုက်ဘဲ အချိန်ကုန်သွားရပြန်ကော။ ပြီးတော့ ဝက ဒီကားကိုစွဲနေတာဆိုတော့ ဒီကားရှိတဲ့ အဝန်းအဝိုင်းလောက်ပဲ သွားလို့လာလို့ အဆင်ပြေတယ်လေ။ အဝန်းအပြင်ထွက်ချင်ရင် မရဘူးတော့မဟုတ်ဘူး ရတော့ရတယ်။ ဟို နတ်ပြောရ ဒီနတ်ခွင့်ပန်ရနဲ့ လူ့တို့ လူတွေ ပတ်စပို့လုပ်ရတာထက် သုံးဆလောက် ပိုကြာတယ်။ လူ့ရောက်လာလို့ ဝ ဆက်သွယ်ကြည့်လိုက်တာ ဆက်သွယ်လို့ရတော့ ဝ အတော်ပျော်သွားတာပေါ့ ။ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် လူ့ ရယ်။ နောက်နေ့တွေလည်း ဒီနေ့လိုပဲ ဝ ဖို့ စီစဉ်ပေးပါဦး။ ”

ဟု အရှည်သဝေး ရှင်းပြပြီး ကျေးဇူးတင်စကား ဆိုလေတယ်။ အဲ့ဒီနောက်

” လူ့ အဲ့ဒီ ဝက်ပေါင်ခြောက်လေးတွေကို ဖြေးဖြေးချ င်း ထုတ်စားလေ။ ဝ က လူ့စားနေတဲ့ အနံ့လေးရရင် အဆင်ပြေပြီ ”

ဦးတိတ်ရှောင်က ပြောပြန်တာကြောင့် လူခန့်လည်း သဘောကြလျှက်

” တယ်ဟုတ်ပါလား . . .”

ဟုဆိုကာ ဝက်ပေါင်ခြောက်ထုတ်ကို ဖောက်ပြီး တစ်ချောင်းချင်း ခပ်ဖြေးဖြေး ထုတ်စားတော့တာပေါ့ ။

” ကောင်လေးရေ . . . ခတ္တာကို မင်း ရင်မခုန်နဲ့ကွ။ ဝ က လူ့ကို သူ့ထက်လှတဲ့ ကောင်မလေးနဲ့ ပေးစားမယ်။ ချမ်းသာအောင်လည်း လုပ်ပေးဦးမယ်။ ဒါပေမယ့် လူ့က လူ့ရဲ့ဆြာလို မိန်းမရှုပ်လို့တော့ မရဘူး။ မိန်းမကိစ္စ ကင်းရှင်းရမယ်။ အသောက်အစားဘက်ကတော့ လူ့ကို ဝက စိတ်ချပြီးသားပါ။ ဘယ်လိုလဲ . . . ဝ ကို ကတိပေးနိုင်လား ”

လူခန့် စားသောက်နေတာကို ဦးတိတ်ရှောင်က အနံ့ခံရင်း ပြောလိုက်ပြန်ရာ လူခန့်က

” ဟာ . . .ဦးတိတ်ရှောင်ကလည်း . . .ခင်ဗျား ကျုပ်ကို မိန်းမပေးစားတာ မပေးစားတာ. . . မတာ မ မတာ အသာထားစမ်းပါ။ ကျုပ်က ဦးလေးလို ရှုပ်ရှုပ်ယှက်ယှက်တွေ နဂိုလ်ကတည်းကကို ဝါသနာမပါတာ။ ပြီးတော့ မခတ္တာကိုလည်း ကိုယ့်အစ်မလိုပဲ သဘောထားတာပါဗျ ”

” အေးလေ . . . ပြီးတာပဲ။ ဝ စကားကို နားထောင်ရင် အားလုံး လူ့ကောင်းစားဖို့အတွက်ချည်းပဲ ”

” ဒါနဲ့ နေပါဦး။ ခင်ဗျားပြောတော့ ကားရှိတဲ့ ခြံအပြင်ကနေ ထွက်ဖို့ခက်တယ်ဆို။ ကားကို အနီရောင်သုတ်ဖို့ကြ ဦးပုဆီ ဘယ်လိုလုပ် အိပ်မက်သွားပေးတာတုန်း ”

” ဒါက ဒီလိုကွ။ တစ်နေ့ ဦးပုက လာဘ်ဖွင့်ဘာဖွင့် စသဖြင့်ပေါ့ကွာ။ သူ့ရဲ့ နတ်အစီအရင်တွေ လုပ်ချင်တာနဲ့ ကားကို သူ့ခြံထဲမှာ တစ်ညခေါ်သိပ်တယ်လေ။ အဲ့ဒီနေ့ည အိမ်စောင့်နတ်လစ်တုန်း ငါလည်း ငါဖြစ်ချင်တာလေး အဖိုးကြီးကို အိမ်မက်ဝင်ပေးတာ . . ဘာမှတောင် မပြောလိုက်ရသေးဘူး . . . ‘ ကားအနီရောင်သုတ်ပေး။ ဒါဆို မ မယ် ‘ . . . ပဲရှိသေးတယ် အိမ်စောင့်နတ် ပြန်ဝင်လာလို့ ငါလစ်ခဲ့ရတယ်။ အဖိုးကြီးကတော့ မနက်ကမှ နတ်အစီအရင်တွေ လုပ်ထားတာ။ ညကြ အိပ်မက်ပေးတယ်ဆိုပြီး သိပ်ပျော်နေမှာပေါ့။ နောက်နေ့မနက်လည်းကြကော ဦးသောင်းငွေကို ခေါ်ပြီး ကားကို ချက်ခြင်း အနီရောင် မှုတ်ခိုင်းတော့တာပဲ။ ”

” သြော် . . . ဒီလိုလား။ ဒါဆို ခင်ဗျားက ဒီခြံထဲမှာလည်း သွားချင်တိုင်း သွားမရဘူးပေါ့ ”

” အဲ့လိုလည်း မဟုတ်ပြန်ဘူးကွ။ ဒီမှာကြတော့ အနေကြာပြီး ခြံစောင့်နတ်တွေ အိမ်စောင့်နတ်တွေ နဲ့ ငါနဲ့က ခင်နေကြပြီလေ။ အဲ့ဒီတော့ ငါ လွတ်လွတ်လပ်လပ် သွားလို့လာလို့ရပါတယ် ”

” ဒါဆို အစကတည်းက ခင်ဗျား ဦးလေးကို ဆက်သွယ်ပြီး ဝက်သားလေးဘာလေး မတောင်းဘူးလား ”

” ဝ ပြောပါကော လူ့ရယ်. . .။ သူ့ကို ဆက်သွယ်ရတာက ခက်တယ်။ ဦးပုထက်တောင် ခက်သေးတယ်။ စကားလေး သုံးလေးခွန်းပြောဖို့တောင် မလွယ်ဘူး။ ဝ အထင်တော့ ဒီလူ မိန်းမသိပ်ရှုပ်လို့ထင်တယ်။ ဝ အထင်ကို ပြောတာနော်။ ဒါကြောင့် လူ့ကိုလည်း ဝ ဆက်သွယ်လို့ရအောင် မိန်းမမရှုပ်ဖို့ ပြောနေရတာပေါ့ ”

” ဟုတ်ပါပြီ. . . ဦးတိတ်ရှောင်ရယ် . . .။ ကျုပ် မိန်းမလည်း မရှုပ်ပါဘူး။ ခင်ဗျား ပြောသမျှလည်း နားထောင်ပါ့မယ် . . .။ ပြီးတော့ ခင်ဗျားအတွက် နေ့တိုင်းလည်း ဝက်သားယူလာပေးပါ့မယ် ”

လူခန့်က နောက်ဆုံးကျန်တဲ့ ဝက်ပေါင်ခြောက်လေးကို ပါးစပ်ထဲသို့ထည့်ရင်း ပြောလိုက်ရာ ဦးတိတ်ရှောင်က

” ကောင်းတယ် လူ့ရဲ့ ။ ဝ စကားကို နားထောင်ရင် လူ့ ကြီးပွားမှာပဲ။ ”

ဟု ထောပနာပြုလိုက်လေတော့တယ်။

______________________________

လူခန့်က အားတဲ့အချိန်တိုင်း ကားကို တသသလုပ်နေတော့ အုံနာဦးပုက အရမ်းသဘောကြသလို ဒရိုင်ဘာ ဦးသောင်းငွေလည်း သူ့ရဲ့တပည့်ကြောင့် မျက်နှာရနေတော့တာပေါ့။ ကားမောင်းသင်တာကိုလည်း မခိုမကပ်ဘဲ ကြိုးစားပမ်းစား သင်ယူလိုက်တော့ ဦးသောင်းငွေနဲ့ အတူအလုပ်တွဲလုပ်ပြီး တစ်နှစ်အတွင်းမှာပဲ တချို့နေရာတွေမှာ ဦးသောင်းငွေ မျက်နှာလွှဲလို့ရတဲ့အထိ တိုးတက်လာတော့တယ်။ ကားလေးမောင်းလိုင်စင်လည်း ရပြီးလို့ ကားကြီးလိုင်စင်လျှောက်ဖို့ စောင့်နေရတာ။ ဦးပုကတော့ ကားကိုသာ သေချာမောင်းတတ်အောင်ကျင့်ပါ။ သူ့နည်းသူ့ဟန်နဲ့ လိုင်စင်ကြီးကျအောင် လုပ်ပေးမယ် . . . တဲ့။

ဒ့ါအပြင် လူခန့်နဲ့ ဦးတိတ်ရှောင်ရဲ့ ဆက်ဆံရေးကလည်း အတော်ကို တိုးတက်လာခဲ့တယ်။ ဦးတိတ်ရှောင်က ညတိုင်းလိုလို လူခန့်မအိပ်ခင် ရောက်လာပြီး လူခန့်ယူလာတဲ့ ဝက်သားတစ်မျိုးမျိုးကို တောင်းလေ့ရှိတယ်လေ။ သူတို့နှစ်ယောက်သား စားသောက်ပြီးတဲ့အခါကြရင် စကားစမြည်ပြောကြပြီး လူခန့်ကို ကြော်နည်းလှာ်နည်းတွေ သင်ပေးတော့တာပဲ။ နောက်ပိုင်းမှာတော့ လူခန့်လည်း ဦးတိတ်ရှောင်ရဲ့ ပညာရပ်တွေကို စိတ်ဝင်စားလာတာနဲ့ မိုးကော ဆောင်းပါ အဆင်ပြေသွားအောင် ကားထားတဲ့ နေရာနားမှာ လေးတိုင်တဲလေးတစ်လုံးကို လေကာမိုးကာထိုးပြီး အိပ်လိုက်ဖြစ်တော့တယ်။ ဦးသောင်းငွေတို့ သားဖကိုတော့ အိမ်မကြီးထဲမှာ မိမိနေရင် မခတ္တာ အနေကြပ်မှာစိုးလို့ ဘာဘာညာညာ စသဖြင့် ညာပြောရတာပေါ့။

ညရောက်ရင် ဦးတိတ်ရှောင်က လာသင်ပေးလိုက် ကားနားရက်တွေဆို လူခန့်က အစ်မတွေအိမ်သွားပြီး လက်စွမ်းပြလိုက် ဦးသောင်းငွေတို့ သားအဖကို လက်စွမ်းပြလိုက်နဲ့ အလုပ်ကို ဖြစ်နေကြတာ။ ကြော်ဖို့လှော်ဖို့ ပစ္စည်းပစ္စယတွေကိုလည်း ဦတိတ်ရှောင်ရဲ့ လမ်းညွှန်မှုနဲ့ လူခန့်က ကိုယ်ပိုင်ပဲ ဝယ်ချမ်း ထားလိုက်တော့တယ် ။

ဦးသောင်းငွေဆို လူခန့်ကြော်တဲ့ ခေါက်ဆွဲကြော်ကို အရမ်းကြိုက်လို့ တစ်နေ့တည်း သုံးခါပြန်ကြော်ခိုင်းပြီး စားရသလို ခတ္တာကလည်း လူခန့်ရဲ့ ကြက်ကုန်းဘောင်ကို အသဲစွဲဖြစ်နေတော့တာ။ မကြီးအိမ်ရောက်ရင်တော့ ချိုချဉ်ကြော်နဲ့ ချဉ်ငံစပ်ဟင်းချို လုပ်ပေးရတာကများတယ်။ အဲ့ဒါတွေက ယောက်ဖတော်ရဲ့ အကြိုက်တွေလေ။

လူခန့်ရဲ့ ဟင်းချက်ကောင်းမှုအတွက် ဝိုင်းဝန်းချီးမွမ်းကြပြီး ဒါတွေကို ဘယ်လိုလုပ်တတ်လာတာလဲ မေးမြန်းကြတော့ လူခန့်လည်း ဦးသောင်းငွေတို့ သားအဖကို မကြီးသင်ပေးထားတာလိုလို ဘာလိုလို အာဖျံကွီးလိုက်ရပြီး မကြီးတို့လင်မယားကိုတော့ ဦးသောင်းငွေဆီက တတ်သယောင်ယောင်နဲ့ ညာပြောလိုက်တော့တာပေါ့။

အုံနာဦးပု နတ်ဆက်ဖို့ကိုလည်း လူခန့်က ကြက်ကောင်လုံးပေါင်းနဲ့ ကြက်ပေါင်အရွကြော်တွေကို ရှယ်လုပ်ပေးလိုက်တာကြောင့် ဦးပုကြီးခင်မျာ ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာအရမ်းဖြစ်ပြီး လူခန့်ကို ချီးကျူးလို့ကို မဆုံးနိုင်တော့ဘူး။

ကားထွက်လိုက် အိမ်ပြန်နားလိုက် ကြော်လိုက်ချက်လိုက်နဲ့ ရက်တွေလတွေ ကြာလာတာနဲ့အမျှ ဦးသောင်းငွေတို့ သားအဖနဲ့ လူခန့်ရဲ့ကြားက သံယောဇဉ်ကလည်း ခိုင်မြဲသထက် ခိုင်မြဲလာခဲ့တော့တယ်။ မခတ္တာနဲ့ လူခန့်လည်း အနေအထိုင် အပြောအဆို အတော်ကို ရင်းနှီးလာပြီး လက်ပွန်းတတီး ဖြစ်လာကြတော့တာပေါ့။ လူခန့်က ခတ္တာရဲ့အပေါ်မှာ စိတ်ဝင်စားသယောင်ရှိပေမယ့် တစ်ခါက ဦးတိတ်ရှောင် သတိပေးထားဖူးတာက တစ်ကြောင်း သူမရဲ့အတွင်းစိတ်က မိမိအပေါ်မှာ ဘယ်လိုသဘောထားမှန် မသိနိုင်တာက တစ်ကြောင်းကြောင့် လူခန့်ဟာ ခတ္တာကို ဖွင့်ပြောဖို့ တုန့်ဆိုင်းနေရတာ။ အပြင်ပန်းကြည့်ပြီး ဆုံးဖြတ်ရရင်တော့ ခတ္တာကလည်း လူခန့်အပေါ်မှာ စိတ်ဝင်စားသလိုလို ရေလာမြောင်းပေးနေသလိုလို လုပ်နေတာက အမှန်။ ဦးသောင်းငွေကတော့ မသိသယောင်ဆောင်နေတာလား တကယ်ပဲမသိတာလား မဆိုနိုင်ဘူး။ အဲ့ဒီကိစ္စအတွက် ဘာစကားမှ ဟမလာဘူးလေ။

တစ်ညတော့ ရာသီဥတုက ခပ်အေးအေးရှိတာနဲ့ လူခန့်လည်း စောင်လေးခြုံပြီး တဲလေးထဲမှာ ကွေးနေလိုက်တယ်။ ညသန်းခေါင်လောက်ကြတော့ ဦးတိတ်ရှောင် ပေါ်လာပြီး ပြာယိပြာယာဟန်နဲ့ လူခန့်ကို နှိုးတော့တာပဲ။

” ကောင်လေး . . . ထ ထ . . . တင်ဦးတို့ ငမူးတစ်သိုက် နောက်ဖေးပေါက်ကနေ ခြံထဲဝင်လာပြီး ဦးသောင်းငွေတို့ အိမ်ဆီကို သွားနေကြပြီ။ တင်ဦး လက်ထဲမှာလည်း ဓာတ်ဆီပုံးလို ပုံးတစ်ပုံး ကိုင်ထားသေးတယ်။ မဟုတ်မှလွဲကော . . ဒီကောင်တွေ အိမ်မီးရှို့မလို့ထင်တယ် ”

လူခန့်လည်း စိုးရိမ်သွားပြီး

” တင်ဦး . . . ဒီကောင်အလုပ်ပြုတ်တာ ဦးလေးကြောင့်ရယ်လို့ ဦးလေးကို အငြိုးထား ဒုက္ခပေးချင်ပုံရတယ်။ မဖြစ်ဘူး . . . ဒီကောင်တွေကို မောင်းထုတ်မှ ရမယ် ”

ဟူ၍ အိပ်ယာမှ ခပ်မြန်မြန်ထပြီး ဦးသောင်းငွေတို့အိမ်ဘက်ကို သွားဖို့လုပ်တော့ ဦးတိတ်ရှောင်က

” ဟိုက လူလေးယောက်လောက်ရှိတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လေးခွတော့ ယူသွားဦး။ ငမူးတွေဆိုပေမယ့် ပေါ့လို့မဖြစ်ဘူး။ ကားခေါင်းခန်းထဲက ထိုင်ခုံနောက်မှာ လေးခွရှိတယ် မဟုတ်လား ”

ဟု သတိပေးလိုက်တော့မှ လူခန့်လည်း ကားခေါင်းထဲမှာ လေးခွထားထားတာကို သတိရပြီး တစ်ခါတည်း ဝင်ယူခဲ့တော့တာပေါ့။ လူခန့် အိမ်နားကိုရောက်သွားတော့ အမှောင်ရိပ်မှာ ကုတ်ခြောင်းခြောင်းလုပ်ပြီး မကောင်ကြံဖို့ ကြိုးစားနေတဲ့ ငမူးလေးကောင်ကို တွေ့ရတယ်။ လူခန့်လည်း သစ်ပင်တစ်ပင်ကို ကွယ်လိုက်ပြီး မပြောမဆိုနဲ့ ထိုသူတွေဆီကို လောက်စာလုံးတွေနဲ့ ပစ်ခတ်တော့တာပေါ့။ ငမူးတွေလည်း နဖူးကွဲ ခေါင်းပေါက်ဖြစ်ပြီး . . . အမလေး အဘလေး. . . တလို့ ကြောက်အားလန့်အားနဲ့ ထွက်ပြေးကြတော့တယ်။ ငမူးတွေရဲ့ အော်သံဟစ်သံကြောင့် ဦးသောင်းငွေ နိုးလာပြီး အိမ်တံခါးဖွင့်လို့ ဒုတ်တစ်ချောင်းနဲ့ ထွက်လာတယ်လေ။ ဓာတ်မီးနဲ့ ထိုးကြည့်လို့ ပြေးသွားတဲ့ တင်ဦးတို့ကိုမြင်တော့

” ခွေးမသားတွေ . . .”

ဆိုပြီး နောက်ကလိုက်သွားတာ လူခန့်တောင် တားချိန်မရလိုက်ဘူး။ ခပ်လှမ်းလှမ်းအရောက်မှာ ဦးသောင်းငွေဟာ သစ်ပင်မြစ်ကို ခလုတ်တိုက်ပြီး ဟတ်ထိုးလဲပါကော။ အဲ့ဒီတော့မှ လူခန့်လည်း ဦးသောင်းငွေဆီ အပြေးသွားထူပေးလိုက်ရတော့တာပေါ့။ ခတ္တာကလည်း အိပ်မှုံ့စုံဝါးနဲ့ အိမ်ထဲက ထွက်လာပြီး

” ဟင် . . . ဖေဖေ ဖေဖေ ဘာဖြစ်တာလဲ ”

ဟု စိုးရိမ်တကြီး အော်ဟစ်လို့ လူခန့်တို့အနားကို အပြေးရောက်လာပါတော့တယ်။ ဦးတိတ်ရှောင်ကတော့ ဦးသောင်းငွေရဲ့ ဖြစ်အင်ကိုကြည့်ပြီး တခွိခွိ သဘောကြလျှက်။

မနက်ကြတော့ လူခန့်က ရပ်ကွက်ရုံးကိုတိုင် ရဲကိုပါခေါ်ပြီး တင်ဦးတို့ကို ပညာပေးလိုက်တော့ ငမူးတွေလည်း ငိုယိုပြီး မှားမိကြောင်း တောင်းပန်ကြတယ်။ နောက်နောင် ဒီလိုမဖြစ်စေရပါဘူးလို့လည်း ကတိတွေ အထပ်ထပ်ပေးကြတော့ လူခန့်လည်း သူတို့မိန်းမတွေ ကလေးတွေကို သနားတာနဲ့ ကြေအေးပေးလိုက်တယ်လေ။ တင်ဦးတို့နဲ့ ဇာတ်လမ်းပြတ်သွားပေမယ့် ဦးသောင်းငွေကတော့ ကိုယ်ဒေါသနဲ့ကိုယ် ခလုတ်တိုက်လဲတာ လက်ဖျံရိုးအက်သွားလို့ ဆေးကုနေရပြီး ကားမထွက်နိုင်တော့။ ဒါပေမယ့် အုံနာဦးပုက ဦးသောင်းငွေကို အပြစ်မတင်တဲ့အပြင် ဆေးကုသစရိတ်တွေပါ အားလုံးအကုန်ခံရှာတယ်။

” ကားမထွက်နိုင်တာက ကိစ္စမရှိဘူး။ ကျွန်တော့်မှာ နောက်ထပ် ကား ၅ စီးရှိသေးတာပဲ။ အဲ့ဒါတွေနဲ့ အဆင်ပြေအောင် လွှဲပေးလိုက်လို့ရတယ်။ ခင်ဗျားသာ စိတ်အေးလက်အေးနားပြီး ဒဏ်ရာသက်သာအောင်ကု ”

တဲ့။ ဒါ့အပြင် ဦးပုက . . .

” ဒီကားက ရပ်ထားရမယ့်အတူတူ ငါ့တူကြီးမောင်းပြီး မြို့ထဲမှာ အကြောင်းတို ကုန်တိုက်ပါလား။ ဦးလေးက ငါ့တူကို ဒရိုင်ဘာခ ကြည့်ပေးမယ်လေ။ မင်းမှာ ကားလေးလိုင်စင်လည်း ရထားပြီပဲ။ မြို့ထဲမှာက သိပ်မစစ်ပါဘူး။ စစ်တော့လည်း ဦးလေးဆီ ဖုန်လှမ်းဆက်လိုက်။ ဦးလေး ကြည့်ကျက်ရှင်းပေးမယ် ”

ဟု လူခန့်ကို ကမ်းလှမ်းလာတာကြောင့် လူခန့်လည်း အလုပ်အအားမနေလိုတာနဲ့ ခေါင်းငြိမ့်လိုက်တော့တယ်။ ဦးပုက လူခန့်ကို ခင်မင်ရင်းစွဲရှိတော့ အခုလို သူပေးတဲ့အလုပ်ကို လက်ခံလိုက်တာကို အတော်ဝမ်းသာသွားတဲ့ပုံ။ မနက်ဖြန်မနက် ကားစထွက်ရမယ့်အကြောင်း . . . မနက်ကြရင် လူခန့်အဖို့ စပါယ်ရာတစ်ယောက် သူလွှတ်ပေးလိုက်မယ့်အကြောင်း စသဖြင့် ပြောကြားပြီး ဆိုက်ကားငှါးလို့ အိမ်ပြန်သွားတော့တယ်။ မပြန်ခင် လူခန့်အနားကပ်ပြီး ကားနားတဲ့ ရက်တစ်ရက်ရက်မှာ သူနတ်တင်ဖို့ ကြက်ကောင်လုံးကြော် နှစ်ကောင်လောက် ရှယ်လုပ်ပေးဖို့ ပူဆာသွားသေးတယ်လေ။

ဦးသောင်းငွေကတော့ . . .

” ကြိုးစားကွ ဒါမင်းအတွက် အခွင့်အရေးပဲ ”

လို့ ဝမ်းမြောက်စွာနဲ့ လူခန့်ကို အားပေးစကား ပြောကြားလိုက်ပါတော့တယ်။

________________________

လူခန့်လည်း ဒရိုင်ဘာဖြစ်သွားကော ဦးတိတ်ရှောင်က

” ဟား ဟား ဝ အစွမ်းကိုပြရမယ့်အချိန် ရောက်လာပြီ ”

ဆိုပြီး အစွမ်းစပြပါတော့တယ်။ ဦးတိတ်ရှောင် ညွှန်ပြတဲ့နေရာကိုသာသွားလိုက် လူခန့်ကားက ကုန်တန်းရတာပဲ။ လူခန့်ကို အလုပ်ပေးကြတာက များသောအားဖြင့် တရုတ်လူမျိုးတွေရဲ့ ကုန်စုံဆိုင်ကြီးတွေ ။

” တရုတ်ဆိုင်တွေဆိုတော့ ဆိုင်စောင့်နတ် အိမ်စောင့်နတ်တွေကလည်း တရုတ်နတ်တွေပဲပေါ့။ တရုတ်အချင်းချင်းကြတော့ ဝနဲ့ စကားပြောရဆိုရတာ အဆင်ပြေတယ်လေ။ တရုတ်လို နည်းနည်းပါးပါး ရောလိုက်နှောလိုက်ပြီး အကူအညီတောင်းလိုက်ရင် မပေးတဲ့နတ် မရှိပါဘူး။ တချို့ တရုတ်နတ်တွေဆို ဝနဲ့တွေ့ရ စကားပြောရတာကို ပျော်နေကြတယ်။ တချို့ နတ်တွေကြတော့လည်း သူစောင့်ရှောက်ရတဲ့ ဆိုင်ရှင်တွေက တရုတ်လူမျိုးတွေသာ ဖြစ်နေတာ တရုတ်စကား တစ်ခွန်းမှ မတတ်ကြလို့ဆိုပြီး ဝဆီမှာ စိတ်ပျက်လက်ပျက် ညဉ်းညူကြတယ် ”

စသဖြင့် ဦးတိတ်ရှောင်က ၎င်းရဲ့ လမ်းကြောင်း အဝင်အထွက်ကလေးတွေကိုပါ လူခန့်ကို ရှင်းပြနေသေးတာ။ ဦးတိတ်ရှောင်ရဲ့ ပံ့ပိုးမှုနဲ့ လူခန့် အလုပ်ကို လက်မလည်နိုင်တော့ပေ။ လူခန့် မြို့ထဲမှာ အကြောင်းတိုဆွဲတာက ဟိုက်ဝေးလွှတ်လိုက်ရတဲ့ အခြားကားတွေထက်တောင် ဝင်ငွေကောင်းပြီး ထွက်ခြေကိုက်နေသေးတော့ အုံနာဦးပုလည်း ပျော်တပြုံးပြုံးနဲ့ မော်မဆုံးနိုင်တော့ဘူး။ ဦးပု ပျော်နေတာနဲ့အမျှ လူခန့်နဲ့ စပါယ်ရာ အောင်ဘုအတွက်လည်း လုပ်အားခအပြင် ဘောက်ဆူးတွေက တဖြောဖြော။

လူခန့်စိုပြည်တော့ ဦးတိတ်ရှောင်အတွက် အခေါက်ကင် နံရိုးကြွတ် အသားမြှောင်း ဆာတေး သုံးထပ်သား စသဖြင့် ဝက်သားနဲ့ပတ်သက်တဲ့ စားဖွယ်တွေကလည်း တစ်နေ့တစ်မျိုး မရိုးနိုင်အောင်။ ဒီကြားထဲ လူခန့်က ကြက်နှစ်ကောင်ဝယ် မွှေးကြိုင်နေအောင်ကင်ပြီး ဦးပုကို နတ်ဆက်ဖို့ သွားပေးလိုက်သေးတာကြောင့် ဦးပုဟာ လူခန့်ကို ချီးမွှမ်းလို့မဆုံးနိုင်အောင် ဖြစ်နေတော့တာ။ ဒါ့အပြင် လူခန့်က ဆရာဖြစ်သူ ဦးသောင်းငွေတို့ သားဖအတွက်ကိုပါ အိမ်စရိတ်ထုတ်ပေးပြန်တော့ ဦးသောင်းငွေခင်မျာ လူခန့်ရဲ့ ကျေးဇူးသိတတ်မှုအတွက် ပီတိမျက်ရည်တောင် ဝဲရှာတယ်။ ဦးသောင်းငွေ ဒဏ်ရာရတဲ့အချိန်မှာ လူခန့်က သူတို့သားဖအတွက် အားကိုးအားထား တစ်ယောက်ဖြစ်နေတာမို့ ခတ္တာနဲ့လည်း ပိုမိုနီးစပ် ကျွမ်းဝင်လာတော့တာပေါ့။

ဦးသောင်းငွေက လက်မှာ ကျောက်ပတ်တီးကိုင်ထားရတော့ လူခန့် ညနေ ကားသိမ်းပြီးတာနဲ့ နောက်ဖေးရေတွင်းက ရေကိုငင်လို့ အိမ်နားက ကျောက်စည်ထဲ ဆွဲထည့်ရတယ်လေ။ ပြီးတော့မှ ဦးသောင်းငွေကို ခေါ်လာပြီး ကျောက်ပတ်တီးကို မထိအောင် ရေချိုးပေးရတယ်။ ဦးသောင်းငွေကို ရေချိုးပေးပြီးနောက် လူခန့်က ခတ္တာ အလုပ်ကပြန်လာရင် အဆင်သင့်ချိုးဖို့ ရေထပ်ဆွဲဖြည့်ပေးသေးတယ်။

ရက်ကြာလာတော့ ခတ္တာက . . . လူခန့်ကို အားနာတယ်။ နောက်ဖေးက လူရှင်းတာပဲ ။ သူပါ ရေတွင်းမှာ လိုက်ချိုးမယ်ဆိုတာနဲ့ လူခန့်လည်း ခတ္တာပြန်အလာကိုစောင့်ပြီး ရေတွင်းမှာ ရေအတူတူ ချိုးဖြစ်နေကြတော့တယ်။ အဲ့ဒီတော့မှ ခတ္တာဟာ ထင်ထားတာထက်တောင် ပိုပြီးဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ဖြစ်ကြောင်းကို လူခန့် သိလိုက်ရတော့တာပေါ့။

ခတ္တာရေချိုးနေတဲ့အချိန်မှာ လူခန့်က ရေငင်ပေးရတယ်လေ။ ဒီတော့ ရေစိုစို ထဘီရင်လျားအောက်က ခတ္တာရဲ့ တင်းတင်းရင်းရင်း တစ်တစ်ရစ်ရစ် ညို ညက်ညက် ခန္ဓာကိုယ်ကောက်ကြောင်း အလှတွေဟာ လူခန့် မကြည့်လည်း မြင်နေရတော့တာ။ ဆပ်ပြာကုန်းတိုက်နေလို့ အစ်ထွက်နေတဲ့ သူမရဲ့ရင်နှစ်မွှာ အပေါ်ပိုင်းတွေဆိုရင် လူခန့် မမြင်ချင်တဲ့အဆုံး။

လူခန့်စိတ်တွေ ရိုးတိုးရွတဖြစ်နေတာကို ခတ္တာ ရိပ်မိလား မရိပ်မိလားတော့ မပြောတတ်။ စစခြင်း ရေအတူတူချိုးကြတဲ့ နှစ်ရက်သုံးရက်လောက်ကို ထဘီထူထူလေးဝတ်ပေမယ့် နောက်ပိုင်းရက်တွေမှာ အိမ်နေရင်းဝတ်တဲ့ ထဘီပါးပါးလေးတွေကိုချည်း ဝတ်ပြီးရေချိုးပြန်တော့ သူမရဲ့ သိုဝှက်အပ်တဲ့ အလှတရားတွေ အားလုံးဟာ လူခန့် အမြင်အာရုံမှာ မထင်မရှား ခပ်ရေးရေး အနေအထားနဲ့ အကုန်လုံး ရင်းနှီးသွားကြတော့တာပေါ့။ လူခန့်ရဲ့ ရင်ထဲမှာလည်း ညနေကားသိမ်းပြီး ရေချိုးချိန်ရောက်တိုင်း နေ့စဉ် ကုလားဘုရားပွဲ လှည့်နေတော့တယ်။ တစ်နေ့တော့ ရေငင်ပေးနေတဲ့ လူခန့်ကို ခတ္တာက ရေချိုးရင်း စကားဆိုလာတယ်။

” မောင်လေးရယ် . . ကိုယ့်မောင်နှမအရင်းလို သဘောထားလို့ မောင်လေးကို မမ ရင်ဖွင့်ရဦးမယ်။ တစ်ခါတလေကြရင် မမရဲ့ဘဝကို အထီးကျန်တယ်လို့ မမ ခံစားလာမိတယ်။ မောင်လေးပဲ စဉ်းစားကြည့်လေ . . .။ မောင်လေး အသက်၂၀ မှာ မမတို့အိမ်ကို ရောက်လာတာ။ အခု ၂ နှစ်ရှိသွားပြီဆိုတော့ မောင်လေးရဲ့ အသက်က ၂၂ နှစ်ပေါ့။ မမအသက်က မောင်လေးရောက်စကတည်းက ၂၅ နှစ်ဖြစ်နေပြီလေ။ အခုဆိုရင် ၂၇ နှစ် ထဲမှာ။ ၂၇ နှစ်ဆိုတာ တကယ်တော့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်အတွက် ဘဝလက်တွဲဖော် တစ်ယောက်နဲ့ အိမ်ထောင်တစ်ခုကို တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် တည်ဆောက်ရမယ့်အချိန် ရောက်နေပြီလေ။ ဒါပေမယ့် မမမှာ အခုထက်ထိ တစ်ကိုယ်တည်း ဖြစ်နေတုန်း ”

ခတ္တာရဲ့ ငြီးငြီးညူညူ စကားသံလေးကို ကြားရတော့ လူခန့်က

” မခတ္တာမှာ ဘဲမရှိဘူးလား ”

လို့ ခပ်ပြုံးပြုံးလေး မေးလိုက်တယ်။ ထိုအခါ ခတ္တာက . . .

” ငယ်စဉ်ကတော့ ရှိခဲ့ဖူးတာပေါ့ဟယ်။ ဒါပေမယ့် ဖူးစာကံဆိုတာကလည်း အခက်သား ။ ၂ နှစ် လောက် တွဲလိုက်ကြပြီး မမအသက် ၂၃ နှစ်လောက်မှာ အကြောင်းကြောင်းကြောင့် သူနဲ့ မမ လမ်းခွဲလိုက်ကြရတယ်။ ”

လူခန့်ကို ဆွေးဆွေးမြေ့မြေ့လေး ရင်ဖွင့်ပြနေတော့တာ။

” အင်းးးပါ အစ်မရယ် . . . ဒါမျိုးတွေက ဖြစ်တတ်ပါတယ်။ အစ်မက ရုပ်ရည်ကော ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ပါ လှတဲ့သူပဲ။ တစ်နေ့နေ့တော့ အစ်မနဲ့ထိုက်တန်မယ့် ဘဝလက်တွဲဖော် တစ်ယောက်နဲ့ ဆုံတွေ့ ပေါင်းဆည်းခွင့် ရရမှာပါ ”

လူခန့်က ခတ္တာရဲ့ အချစ်ရေးအကြောင်း ကြားသိရတော့ စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားပြီး သူမကို အားပေး နှစ်သိမ့်လိုက်တော့တာပေါ့။ ထိုအခါ ခတ္တာက

” အဲ့ဒီသူဟာ မောင်လေးလို ရိုးသားကြိုးစားပြီး အားကိုးအားထားပြုထိုက်တဲ့ လူတစ်ယောက် ဖြစ်ပါစေလို့ မမ ဆုတောင်းနေပါ့မယ် . . . .”

လို့ မချင့်မရဲသံလေးနဲ့ လူခန့်ကို ပြန်ပြောလိုက်ပြီး မဟတဟလေး ပွင့်ဟနေတဲ့ သူမရဲ့ နှုစ်ခမ်းပါးလေးတွေကို လျှာလေးနဲ့ သပ်လိုက်ပါတော့တယ်။ အဲ့ဒီနောက် အောက်နှုတ်ခမ်း ထူထူအိအိလေးကို သူမရဲ့ အပေါ်သွားလေးတွေနဲ့ ဖိကိုက်လျှက် မျက်လုံးရွဲတွေနဲ့ လူခန့်ကို ရီဝေစွာ စိုက်ကြည့်နေပြန်တယ်။ ခတ္တာရဲ့ ငြှို့ငင်မှုအောက် မလှုပ်နိုင် မရုန်းနိုင်အောင် လူခန့် ငြိတွယ်နေချိန်မှာပဲ သူမက ခန္ဓာကိုယ်လေးကို တင်းနေအောင်ကော့ရင်း ရင်လျားထားတဲ့ ထဘီပါးလေးကို ဖြည်ပြီး ပြင်စည်းလိုက်ပြန်တော့ သူမကို ယခုပင် ရေတွင်းဘေးက ခြုံအထဲကို အတင်းဆွဲသွင်းပြီး ကျူးလွန်ချစ်ပွဲဝင်လိုတဲ့ ဆန္ဒတွေ လူခန့်ရဲ့ စိတ်သန္တာန်မှာ တဖွားဖွား ပေါ်ပေါက်လာပါလေကော။

လူခန့်လည်း လှိုင်းတံပိုး ဂယက်ထန်နေတဲ့ စိတ်ရိုင်းကို သေဝပ်ငြိမ်သက်သွားအောင် သတိတရားနဲ့ အတတ်နိုင်ဆုံး ထိန်းသိမ်းပြီး ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကို ချလိုက်ပါတော့တယ်။ ” မနက်ဖြန် ရေချိုးဆင်းရင် မခတ္တာကို ငါ ဖွင့်ပြောတော့မယ်။ သူလက်ခံခဲ့ရင် ဦးလေးဆီမှာ ခွင့်တောင်းပြီး အမြန်ဆုံးလက်ထပ်မယ် . . .”။

ညဘက် ဦးတိတ်ရှောင်နဲ့ တွေ့ချိန် လူခန့်က သူ့ရဲ့ အကြံအစီကို ပြောပြလိုက်တော့ . . . .

” လူ့ဟာ တော်တော်မိုက်မဲတဲ့ အတွေးအခေါ်ရှိသူပဲ။ လူ့ကို ဝ အတန်တန် သတိပေးတဲ့ကြားက အဲ့ဒီကလေးမကို စိတ်ကူးရဲသေးတယ်။ တော်သေးတာပေါ့။ ဝကို အချိန်မှီပြောပြလို့။ မဟုတ်ရင် လူ့ရဲ့ဘဝတော့ သွားပြီ။ ဒီမှာ . . . လူ့ကိုယုံအောင် ဝ သက်သေပြမယ်။ မနက်ဖြန် သူ့ကို ဖွင့်မပြောနဲ့ဦး။ သဘက်ခါ ညအထိစောင့်ပြီး ဖိန်းနွှဲခါကြမှ ဖွင့်ပြောချင်သေးသပဆိုရင်လည်း ဖွင့်ပြောပေတော့ . . .။ ဟုတ်ပြီလား . . .”

ဦးတိတ်ရှောင်က စိုးရိမ်ပင်ပန်စွာဖြင့် လူခန့်ကို ပြစ်တင်တားမြစ်တော့တယ်။ ဒါနဲ့ လူခန့်လည်း နောက်နေ့ ခတ္တာကို ဖွင့်ပြောဖို့ အစီအစဉ်ကို ဖျက်လိုက်ပြီး ဦးတိတ်ရှောင်ပြောသလို ဖိန်းနွှဲခါအထိ ရောက်အောင် စောင့်ကြည့်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့တာပေါ့။

……………….

” လူ့ ထ ထ . . . ဝ နောက်လိုက်ခဲ့ ”

လူခန့် အိပ်မောကျနေရာမှ ဦးတိတ်ရှောင်ရဲ့ အသံကြောင့် နိုးလာခဲ့ရတယ်။ ခေါင်းအုံးနားမှာချထားတဲ့ နာရီကို ကောက်ကြည့်လိုက်တော့ ည ၁၂ နာရီခွဲနေပြီ။ လူခန့်က အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့

” ဘာလဲ ဦးတိတ်ရှောင်ရယ် . . .။ ဒီမှာ အိပ်လို့ ကောင်းတုန်းကို . . .”

လို့ ပြန်ပြောလိုက်တော့ ဦးတိတ်ရှောင်က

” လျှာရှည်မနေစမ်းပါနဲ့ လူ့ရယ် . . . ဝ ခေါ်တဲ့နောက်သာ လိုက်ခဲ့စမ်းပါ။ ဝ သက်သေပြမယ်ဆိုတဲ့ဟာက ဒီနေ့ညမှ လူ့ကို မြင်သာအောင် ပြလို့ရမှာ။ လာ လာ သွားကြမယ် ”

ဆိုပြီး ရှေ့ကနေ ဦးဆောင်ထွက်သွားပါလေကော။ လူခန့်လည်း ဦးတိတ်ရှောင်ပြောတဲ့ ကိစ္စကို အနည်းငယ် စိတ်ဝင်စားသွားပြီး ၎င်းရဲ့နောက်ကနေ လိုက်ခဲ့ပါတော့တယ်။ ဦးတိတ်ရှောင်ဟာ သစ်ပင်ကွယ်တွေကနေ အိမ်ဘေးဘက်ကို ပတ်သွားပြီး မီးမှိန်မှိန်လင်းနေတဲ့ ပြတင်းပါက်တစ်ခုကို လူခန့်ကို လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်တယ်။ လူခန့်ကြည့်လိုက်တော့ တစ်အိမ်လုံး တိတ်ဆိတ်မှောင်မဲလျှက် အဲ့ဒီပြတင်းပေါက်ကလေး တစ်ခုပဲပွင့်ပြီး ဝါဖန့်ဖန့် မီးရောင်လေး ခပ်မှိန်မှိန်လင်းနေတာ။

” ဒါ မခတ္တာအခန်းပဲ ”

လူခန့်က ဆိုလိုက်တော့ ဦးတိတ်ရှောင်က ထင်မြင်ချက် တစ်စုံတစ်ရာ ပြန်မပေးဘဲ

” လာကွ . . .”

ဟုဆိုကာ လူခန့်ကို ထိုပြတင်းပေါက်နားအထိ ဦးဆောင် ခေါ်ယူခဲ့တော့တယ်။ အဲ့ဒီနောက် ဦးတိတ်ရှောင်ဟာ ပြတင်းပေါက်နဲ့ မလှမ်းမကမ်း သစ်ပင်တစ်ခုကို လူခန့်ကို ညွှန်ပြရင်း

” လူ့ ဒီအပင်ပေါ်ကိုတက်ပြီး အဲ့ဒီအခန်းထဲကို ကြည့်ကြည့်လိုက်။ ဒီနားက မှောင်ရိပ်ကြပြီး သစ်ပင်တွေကလည်း အုပ်အုပ်ဆိုင်းဆိုင်း ဖြစ်နေတော့ လူ့ကို ဘယ်သူမှ မြင်မှာမဟုတ်လို့ စိတ်ချလက်ချသာကြည့်။ အဲ့ဒါမှ ခေတ္တာကို ဖွင့်ပြောမယ့်အရေး လူ့ကို ဘာလို့ ဝ ဒီလောက်တောင် တားဆီးနေရသလဲဆိုတာ လူ့သိသွားမှာ . . .”

လူခန့်လည်း ဦးတိတ်ရှောင်ရဲ့ စကားအတိုင်း သစ်ပင်ပေါ်ကိုတက်ကာ အခန်းထဲကို ကြည့်လိုက်တော့ မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကြောင့် အိပ်ချင်လို့ မှေးစင်းနေတဲ့ သူ့ရဲ့မျက်လုံးတွေဟာ ဇီးကွက်လို ပြူးထွက်သွားပြီး ကြက်သီးမွှေးညှင်းတွေပါ ထောင်ထကုန်ပါတော့တယ်။ မီးရောင်က မှိန်ပြပြဆိုပေမယ့် အခန်းထဲကို မြင်ရဖို့တော့ လုံလောက်နေတယ်။ ကုတင်ပေါ်မှာ မခတ္တာနဲ့ အမျိုးသားတစ်ယောက်တို့ အဝတ်မပါ ကိုယ်လုံးတီးများဖြင့်။ အမျိုးသားက ပက်လက်လှန်ထားလို့ မခတ္တာက ၎င်းအပေါ်မှာ ခွထိုင်လျှက် ပြတင်းပေါက်ကို ကျောခိုင်းပြီး ခပ်မှန်မှန် လှုပ်ရှားနေတာ။ နောက်ကို ဖားလျားကျနေတဲ့ ဆံနွယ်ရှည်ရှည်တွေကြောင့် သူမရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကိုတော့ လူခန့် သေချာမမြင်ရသေး။

အချိန်တော်ကြာအောင် ထိုမြင်ကွင်းကို လူခန့် ငေးမောကြည့်နေမိဆဲမှာ အမျိုးသားက မခတ္တာကို အောက်သို့တွန်းချလိုက်ပြီး ၎င်းနဲ့ အပေါ်အောက်ပြောင်းပြန် နေရာချင်းလဲလှယ်လိုက်ကာ ခပ်ပြင်းပြင်း ခပ်သွက်သွက် လှုပ်ရှားလိုက်ပြန်တယ်။ လူခန့်လည်း တဏှာမီးလောင်မြိုက်နေကြတဲ့ လူနှစ်ယောက်ရဲ့ အချစ်ဇာတ်လမ်းကို ဆက်မကြည့်ချင်တော့တာနဲ့ပဲ သစ်ပင်ပေါ်ကနေ ပြန်ဆင်းခဲ့တော့တာပေါ့။ မခတ္တာရဲ့ အသံစူးစူးလေးတွေကတော့ ဖွင့်ထားတဲ့ ပြတင်းပေါက်ကနေ အိမ်ပြင်ကို တစ်ချ က်တစ်ချက် ပြန့်လွင့်လို့လာဆဲ။ ရင်ထဲမှာ ဝမ်းနည်းသလိုလို ယူကြုံးမရသလိုလို မခံချိမခံသာ ဖြစ်သလိုလို အဓိပ္ပါယ်ဖော်မရတဲ့ ခံစားချက်ပေါင်းများစွာနဲ့ ခေါင်းငိုက်စိုက်ချလျှက် မိမိရဲ့အိမ်လေဆီကို လူခန့် ပြန်ခဲ့တော့တယ်။ ဦးတိတ်ရှောင်ကတော့ လူခန့်ရဲ့ နောက်ကနေ စကားတွေ အဆက်မပြတ်ပြောပြီး လိုက်လာတော့တာ။

” ဒီလို လူ့ရဲ့ ။ အဲ့ဒီကောင်လေးနဲ့ ခတ္တာနဲ့ ဖြစ်နေကြတာ သုံးနှစ်လောက်ရှိပြီ။ လူ့ ဒီကို မရောက်ခင် ကတည်းကပဲ။ အခုလိုပဲ ကောင်လေးက လေးငါးရက် တစ်ခါလောက် ညဘက်တွေမှာ ခတ္တာကို ခိုးပြီးလာတွေ့နေ့ကြ ။ ဦးသောင်းငွေကလည်း ကားထွက်ရတာဆိုတော့ သမီးကို လွှတ်ထားသလိုဖြစ်ပြီး အခုလို လွန်လွန်ကျူးကျူး အဆင့်တွေ ရောက်ကုန်ကြတာပေါ့။ ဒီကိစ္စကို ဝက သိလို့ လူ့ကို တားနေတာလေ။ တခါတည်း ပေါ်တင်ကြီး ပြောလိုက်ဖို့ကြတော့လည်း ကလေးမလေးရဲ့ သိက္ခာက ရှိသေးတယ်။ အခုတောင် လူ့က သူ့ရဲ့ မာယာကွန်ယက်ထဲမှာ ကျဆုံးပြီး ချစ်ကြောင်းကြိုက်ကြောင်း ဖွင့်ပြောမယ်ချည်း တကဲကဲလုပ်နေလို့ ဝက လူ့သဘောပေါက်သွားအောင် ခေါ်ပြရတာ။ ”

” ဟုတ်ပါပြီ ဦးတိတ်ရှောင်ရယ်။ ကျေးဇူးလည်း အများကြီးတင်ပါတယ်။ ဒါနဲ့ ကျုပ် နားမလည်တာက မခတ္တာဟာ သူ့မှာ ချစ်သူရှိနေပါရဲ့နဲ့ ဘာလို့ ကျုပ်ကို အထာတွေ ပေးနေရတာလဲ ဆိုတာကိုပဲ ”

လူခန့်က မကြေမချမ်းဟန်နဲ့ မေးမြန်းလိုက်တော့

” ဒါက ဒီလိုရှိတယ် လူ့ရဲ့ ။ အခု ခတ္တာနဲ့ဖြစ်နေတဲ့ ကောင်လေးက အတော်ချမ်းသာတဲ့ အသိုင်းအဝိုင်းထဲကပဲ။ ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ မိဘတွေကိုလည်း ခတ္တာနဲ့ ချစ်ကြိုက်နေကြကြောင်း ဖွင့်ပြောဝံ့ဟန် မပေါ်ဘူး။ ဒါပေမယ့် လူငယ်သဘာဝ ဆက်ဆံပေါင်းသင်းလာခဲ့ကြတာ အခုဆိုရင် ခတ္တာကလည်း အသက်က ၂၇ . .၂၈ ဖြစ်လာတော့ ကောင်လေးကို လက်ထပ်စေချင်နေပြီ။ ကောင်လေးကလည်း အိမ်ကို မပြောရဲဆိုတော့ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ချစ်ဇာတ်လမ်းက ဇာတ်မြောကြီးဖြစ်နေပြီး ကောင်လေးအပေါ်မှာထားတဲ့ ခတ္တာရဲ့ ယုံကြည်ချက်ကလည်း တဖြေးဖြေး လျော့ရဲလာတော့တာပေါ့။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ လူ့က ရုပ်ကလေး သန့်သန့်ပြန့်ပြန့်နဲ့ အလုပ်ကလည်းကြိုးစား လိမ္မာယဉ်ကျေးပြီး ဝင်ငွေကလည်း ကောင်းဆိုတော့ ခတ္တာအနေနဲ့ လူ့ကိုလည်း စိတ်ကစားမိမှာ အမှန်ပဲ။ တကယ်လို့ အကြောင်းကြောင်းကြောင့် ဟိုကောင်လေးနဲ့ မယူဖြစ်ခဲ့ကြရင် အသက်မငယ်တော့တဲ့ သူမအတွက် ရွှေလက်တွဲဖို့ အဆင်သင့်ဖြစ်နေမယ့် အသင့်တော်ဆုံး အရံချစ်သူ တစ်ယောက်အနေနဲ့ လူ့ကို ပုံဖော်တော့တာ။ ”

” အိုးးး ကြောက်စရာပါလား ဦးတိတ်ရှောင်ရယ်. . .။ မခတ္တာရဲ့ အတ္တက ကြီးမားလှချည်းလား ”

” သူ့ကို အပြစ်မတင်နဲ့ ကောင်လေး ။ ဒါက ရုပ်ရည်နဲ့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် တင့်တောင့်တင့်တယ် ရှိကြတဲ့ မိန်းကလေးတိုင်း အဲ့ဒီလိုပဲ လုပ်တတ်ကြတယ်။ သူတို့ရွေးရဖို့ ချွိုက်များလေလေ သူတို့အတွက် ကောင်းလေလေ မဟုတ်လား။ အဲ့ဒီတော့ သူတို့နားမှာရှိတဲ့သူတိုင်းကို အထားပေးသလိုလို အခွင့်အရေး ပေးသလိုလိုနဲ့ အီတီတီ လုပ်ထားရတာပေါ့။ အခုလည်း ခတ္တာက လူ့ကို အရံချစ်သူအနေနဲ့ ထားမယ်လို့သာ ဝက ပြောရတာ။ တကယ်တမ်း ရွေးချယ်တဲ့အချိန်ကြ သူ့ရဲ့ တကယ့်ချစ်သူ သူဌေးသားလေးကို မရွေးတော့ဘဲ လူကိုရွေးချင်ရင်လည်း ရွေးမှာပေါ့ ”

” တော်ပါ. . . ဦးတိတ်ရှောင်ရယ်။ သူများနဲ့ ပေါင်းပြီးသား မိန်းမတစ်ယောက်ကိုတော့ ကျုပ် မယူချင်ပါဘူး။ ”

” အေးလေ. . . ဒ့ါကြောင့် ဝက လူ့ကို ပြောသားပဲ။ လူ့သာ အေးဆေးနေပါ။ အချိန်တန်ရင် ဖြစ်သင့်တာတွေ သူ့ဘာသာသူ အားလုံးဖြစ်သွားလိမ့်မယ်။ ”

လူခန့်နဲ့ ဦးတိတ်ရှောင် လမ်းလျှောက်ရင်း စကားပြောခဲ့ကြရာမှ လူခန့်ရဲ့ တဲလေးထဲကိုရောက်တော့ ကွပ်ပစ်ပေါ်မှာ နှစ်ဦးသား ထိုင်ချလိုက်ကြတယ်။ အဲ့ဒီနောက် လူခန့်က စကားဆက်ပြန်တယ်။

” ကျွန်တော်အတွက်က သူ့ဘာသာသူ အားလုံးဖြစ်သွားမှာက ဟုတ်ပါပြီ။ မခတ္တာအတွက်ကတော့ အခုလိုကြီး နေနေတာ မကောင်းဘူး ”

” ဟုတ်တယ် လူ့ရဲ့ ။ ကြာရင် လူ့အတွက်ပါ အန္တရာယ်ရှိနိုင်တယ်။ တကယ်လို့ သူတို့တွေ တစ်ခုခု ချွတ်ချော်သွားလို့ ခတ္တာမှာ မဖုံးနိုင်မဖိနိုင် ဖြစ်လာရင် ဦးသောင်းငွေက လူ့ကိုပဲထင်မှာ။ အဲ့ဒီအချိန်မှာမှ ခတ္တာကော သူ့ကောင်လေးကပါ မိဘတွေကို ဖွင့်ပြောဖို့ သတ္တိမရှိကြရင် သေချာပြီပဲ. . .။ လူ့တော့ လှည်းကျိုးထမ်းရပြီ ”

” အမလေးး လှည်းကျိုးထမ်းရလို့တော့ မဖြစ်ဘူး။ ကျုပ်တို့ ဘာလုပ်ကြမလဲ . . . ကြံစမ်းပါဦး ဦးတိတ်ရှောင်ရယ် . . .”

လူခန့်က စိုးရိမ်တကြီး ပြောလိုက်ရာ ဦးတိတ်ရှောင်က သူ့ရဲ့မှေးနေတဲ့ မျက်လုံးပေါက်များကို မှေးသထက် ပိုမှေးသွားအောင် သေသေချာချာ စဉ်းစားဟန်ပြုလျှက် . . .

” အင်းး . . . နည်းလမ်းကတော့ တစ်ခုပဲရှိတယ်။ အဲ့ဒါကတော့ သူတို့ရဲ့ မပွင့်မလင်းဖြစ်နေတဲ့ အချစ်ဇာတ်လမ်းကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဖြစ်သွားအောင် လုပ်ပေးလိုက်ဖို့ပဲ ”

ဟု လေသံခပ်လေးလေးနဲ့ ပြောကြားလိုက်ပါတော့တယ်။

——————————————–

အခုညလည်း သူ လာမယ်တဲ့။ ခတ္တာလေ သူ့ကို လက်ထပ်ကြဖို့ ပြောရတာလည်း အာပေါက်တော့မယ်။ သူကတော့ အေးတိအေးစက်။ လူကြီးတွေကို ပြောရမှာ ကြောက်သလိုလို ရွံ့သလိုလို လုပ်နေတယ်။ ခတ္တာအနေနဲ့ သူ့အချစ်ကို မယုံမရဲ ဖြစ်လာတော့တာပေါ့။ အိမ်မှာရောက်နေတဲ့ လူခန့်ဆိုတဲ့ ချာတိတ်လေးကလည်း ခတ္တာအပေါ်မှာ တိမ်းညွှတ်ချင်သလိုလို။ ကောင်လေးက ရိုးသားကြိုးသားပြီး ရုပ်လေးကလည်း အလန်းလေး။ အဲ့ဒီတော့ ခတ္တာလည်း ဒီကောင်လေးကို အီထားရတော့တာ။ တကယ်လို့များ ဒီလိုအခြေအနေရောက်ပြီးမှ ကိုကျော်သူရနဲ့ ပေါင်းစည်းခွင့် မကြုံခဲ့ကြရင် ခတ္တာအတွက် သူကလေးက အသင့်ရှိနေမယ် မဟုတ်ပါလား။

ဒါပေမယ့် အချစ်ဆိုတာကလည်း ခက်သား။ ဒီလောက် မသေခြာမရေရာတဲ့ ဘဝမှာ ခတ္တာကို ကျော်သူရကို ဘာကြောင့် စွဲလမ်းနေရလည်းဆိုတာ မိမိဘာသာမိမိ နားမလည်နိုင်။ သူ့ရဲ့အထိအတွေ့ သူ့ရဲ့ ယုယကြင်နာမှုတွေကို ခတ္တာ အချိန်ပြည့် လိုချင်တမ်းတမိနေဆဲ။ ဒါကြောင့်လည်း သူတောင်းဆိုလာတဲ့ အခွင့်အရေး မှန်သမျှကို ခတ္တာ မငြင်းပယ်ပဲ ခေါင်းငြိမ့်မိခဲ့တာပေါ့။ အရင် ဖေဖေ ကားထွက်ရတုန်းကလည်း ကားထွက်တုန်းမို့လို့။ အခု လက်အရိုးအက်သွားလို့ ညဘက်တွေ ဆေးသောက်ပြီး အိပ်ရပြန်တော့လည်း ဖေဖေနိုးလာမှာ ပူစရာမလိုတာကြောင့် ခတ္တာတို့နှစ်ယောက် စိတ်ထင်တိုင်း လွတ်လပ်ခွင့်ရခဲ့ကြတယ်။

ဒါပေမယ့် သူနဲ့တွေ့တိုင်း ခတ္တာအနေနဲ့ ပျော်ရွှင်လှိုက်မောရတာက တစ်ဖက်…. မသေချာမရေရာတဲ့ အနာဂတ်ကိုတွေးရင်း ရင်မောရတာက တစ်ဖက် . . . ခတ္တာ စဉ်းစားခန်းဝင်ရင်း ဝိုင်သား ရင်ဘတ်နှိပ်စေ့တပ် အင်္ကျီလေးအောက်ကနေ အတွင်းခံအင်္ကျီလေးကို နှိုက်ချွတ်လို့ အဝတ်တန်းပေါ်ကို လှမ်းတင်လိုက်တယ်။ ခေါင်းက ခေါင်းစည်းကြိုးလေးကိုလည်း ဖြေချလိုက်ပြီး ဆံနွယ်ရှည်ရှည်တို့ကို သဘာဝအတိုင်း ဖားလျှားချ ထားလိုက်တော့တယ်။ အဲ့ဒီနောက် . . .

” အင်းးး သူလာရင် အဆင်သင့်ဖြစ်အောင် ပြတင်းပေါက်တံခါး ဖွင့်ထားလိုက်ဦးမှပါလေ . . .”

လို့ တစ်ကိုယ်တည်း ရေရွတ်ကာ ပြတင်းတံခါးဆီကို သွားလိုက်တယ်။ ပြတင်းပေါက်ဘက်မှာ ခြံဝင်းကကျယ်ပြီး လူသွားလူလာနည်းတဲ့အပြင် သစ်ပင်တွေ အုပ်ဆိုင်းနေတော့ ခတ္တာအခန်းကို တော်ရုံမမြင်နိုင်ဘူး။ ဒါကြောင့် သူလာရင် အဲ့ဒီ ပြတင်းပေါက်ကပဲ ကျော်ဝင်နေကြ။

ခတ္တာ တံခါးချက်ကိုဖြုတ် တံခါးနှစ်ချပ်ကို တွန်းဖွင့်လိုက်ပြီး သူများ ပေါ်လာလေမလားလို့ ဟိုဟိုဒီဒီ မျက်စိကစားလိုက်တဲ့အချိန်မှာပဲ သူက ပြတင်းပေါက်အောက်ကနေ ဘွားနဲပေါ်လာတော့တာ။ ခတ္တာလည်း အတော်လန့်သွားတာမို့ ရင်ဘတ်ကလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ဖိရင်း ပါးစပ်လေးဟလို့ ကြောင်ကြည့်နေတုန်း သူက ပြတင်းပေါက်က ကျော်ဝင်လာပြီး ခတ္တာကို ဆွဲဖက်လို့ အနမ်းမိုးတွေချွေပါတော့တယ်။

” အို . . . ကို့ . . .”

အာမေဋိတ်သံလေး တစ်ခွန်းကလွဲပြီး ခတ္တာ ဘာစကားမှ ပြောခွင့်မရလိုက်တော့။ ခဏအကြာမှာ ခတ္တာကို သူက အိပ်ယာထက်ကို တွန်းလှဲလိုက်တယ်လေ။ သတိထားမိလိုက်တော့ ခတ္တာရဲ့ အင်္ကျီရင်ဘတ်က နှိပ်စေ့ကြယ်သီးတွေ အားလုံးပြုတ်ထွက်ပြီး ဟာလာဟင်းလင်း ဖြစ်လို့နေပြီ။ သူက ခတ္တာကို တစ်ချက်မိုးကြည့်လိုက်ပြီး ခတ္တာရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးပေါ်ကို ဖိကပ်လာပါတော့တယ်။ သူ့ရဲ့ လက်ကတော့ ခတ္တာရဲ့ ခါးက လုံချည်စလေးဆီမှာ . . . .”

” ဘုန်းးးး . . .”

ခပ်ကျယ်ကျယ် ကြားလိုက်ရတဲ့ အသံကြောင့် အခန်းအတွင်းက အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းကော လှုပ်ရှားငြီးတွားသံတွေပါ တခဏတာ ရပ်တန့်သွားတော့တယ်။ ကိုကျော်သူရက ခတ္တာရဲ့ ကိုယ်ပေါ်မှာ အုပ်မိုးထားရာမှ ခေါင်းထောင်ပြီး ပြတင်းပေါက်ဘက်ကို လည်ပြန်လှည့်ကြည့်ရင်း

” ဘာသံလဲ ဟ ”

တဲ့။ ခတ္တာလည်း ကိုကျော်သူရအောက်မှာ ပက်လက်ကလေး ဖြစ်နေရာက ခေါင်းအုံးအထက်ကို ခေါင်းကြွပြီး စူးစမ်းကြည့်လိုက်တော့ ခုဏက ဖွင့်ထားခဲ့တဲ့ ပြတင်းပေါက်တံခါးက တင်းတင်းစေ့လျှက်။

” လေတိုက်လို့ ပြတင်းပေါက်တံခါး ပိတ်သွားတာပါ ကိုရဲ့ . . . .”

” ဟာ . . ချစ်ရတာ အရှိန်ကောင်းနေခါမှကွာ . . . ဒီ တံခါးနဲ့တော့ ”

” ဟားး ဟားး ခစ် ခစ် ခစ် လူဆိုးကြီး အကဲကြီး သနားပါတယ် ”

” အ မယ် . . . လူကို လှောင်နေတယ်ပေါ့. . . လာခဲ့ . . . အကြောင်းသိမယ် ”

” အ . . . .အို. . . ကို့ . . .ဖြေး ဖြေး . . .”

သင်ပြင်းရှိုက်သံတွေ လှုပ်ရှားသံတွေ ပြန်လည် ပေါ်ထွက်လာသလို ခတ္တာရဲ့ အသံစူးစူးလေးတွေလည်း ယခင်ကထက်ကို ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်လေး ပေါ်ထွက်လို့ လာပါတော့တယ်။ အိပ်ယာထက်မှာ နာရီဝက်လောက် တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဖက်ထားကြရင်း စကားပြောဖြစ်လိုက်တာ . . . ခတ္တာအတွက် မျက်ရည်လည်မိလောက်အောင် ဝမ်းသာရတဲ့ စကားတစ်ခွန်း သူ့ဆီက ကြားလိုက်ရတယ်လေ။ မနက်ဖြန် သူ့မိဘတွေကို ဖွင့်ပြောပြီး ခတ္တာကို အမြန်ဆုံး လာတောင်းမယ်တဲ့။ ခတ္တာလည်း ဝမ်းသာလွန်းလို့ ဘာပြောလို့ ပြောရမှန်းတောင် မသိတော့ပါဘူး။ သူ့ကိုလည်း အရမ်းချစ်မိသွားတော့တာပေါ့။ အဲ့ဒီနောက်သူက

” အချိန်မရှိတော့ဘူး။ ခတ္တာ ကိုပြန်တော့မယ်နော် ”

ဆိုပြီး အဝတ်အစားတွေ ကောက်ဝတ်နေတော့တာ။ ခတ္တာကတော့ မြတ်နိုးတဲ့အကြည့်တွေနဲ့ ရီဝေစွာ သူ့ကိုကြည့်နေမိဆဲ။ သူ အဝတ်အစားတွေ အားလုံးဝတ်ပြီးမှ ခတ္တာလည်း သတိဝင်လာပြီး ကုတင်ဘေးမှာကျနေတဲ့ လုံချည်လေးကို ကောက်စွပ်လို့ ရင်လျားလိုက်ရင်း တံခါးပြန်ဖွင့်ပေးဖို့အတွက် ပြတင်းပေါက်ဆီကို လျှောက်ခဲ့တော့တယ်။

ခတ္တာ ပြတင်းတံခါးကို အားကုန်ဖွင့်ကြည့်သေးတယ်။ တင်းကြပ်ပြီး ဖွင့်လို့မရ။ သူလည်း ကြိုးစားကြည့်ပြန်တယ်။ သို့သော် အချီးအနှီး။ ထို့ကြောင့် ခတ္တာလည်း

” တံခါးက လေဆောင့်တိုက်လိုက်လို့ တစ်ခုခုနဲ့ညပ်ပြီး ကြပ်သွားပြီထင်တယ်။ ဖေဖေ့ ဆေးတွေထဲမှာ အိပ်ဆေးတွေပါတော့ ဖေဖေလည်း နိုးမှာမဟုတ်ပါဘူး။ ပြီးတော့ ခတ္တာအခန်းနဲ့ အိမ်ရှေ့ပေါက်နဲ့ကလည်း သိပ်မှမလှမ်းတာ။ ခတ္တာ ကို့ကို ရှေ့ပေါက်ကပဲ လိုက်ပို့လိုက်တော့မယ် ”

ဟု ပြောလျှက် ကျော်သူရကို သူမရဲ့ အခန်းထဲကနေ အိမ်ရှေ့တံခါးဆီသို့ ဦးဆောင်ခေါ်ယူခဲ့တော့တယ်။ ညဘက်အချိန်လည်းဖြစ်နေ ဖေဖေလည်း မနိုးတာ သေခြာနေတာကြောင့် အင်္ကျီတွေဘာတွေ ထပ်ဝတ်မနေတော့ဘဲ ပြီးပြီးရော သဘောနဲ့ အဝတ်တန်းပေါ်က တံဘက်တစ်ထည်ကို လှမ်းယူလို့ သူမရဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာအပေါ်ပိုင်းကို ခြုံလိုက်တော့တာပေါ့။ ခတ္တာနဲ့ ကျော်သူရတို့စုံတွဲ တတ်နိုင်သမျှ အသံလုံအောင် အခန်းထဲက ထွက်ခဲ့ကြပြီး အိမ်ရှေ့ခန်းသို့အရောက် . . . ဝင်းခနဲ မီးများလင်းထိန်သွားပြီး ထိုင်ခုံပေါ်မှာထိုင်နေတဲ့ ဖခင်ဖြစ်သူ ဦးသောင်းငွေကို တွေ့လိုက်ရပါတော့တယ်။ မီးခလုတ်ထားတဲ့ တိုင်နေရာမှာကတော့ လူခန့်ပေါ့။

” ဟင် . .ဖေ ဖေ . . . မောင် မောင် လေး . . .”

ခတ္တာ သိပ်ကံကောင်းတယ်။ တကယ်တမ်း ဦးသောင်းငွေ စကားပြောကြည့်တော့ ကျော်သူရရဲ့ မိဘတွေက သဘောထားကြီးတဲ့ အထဲက။ သားလေးတစ်ယောက်တည်းမို့ ကျော်သူရကိုလည်း သိပ်ချစ်ကြတယ်။ ကျော်သူရကသာ အစိုးရိမ်လွန်ပြီး သူ့မိဘတွေကို ခတ္တာနဲ့ သူနဲ့အကြောင်း မပြောရဲတာ။ အခုလိုတွေ ဖြစ်ပြီးသွားမှတော့ အားလုံး ဘာမှမတတ်နိုင်တော့ဘူးလေ။ သူတို့ကတောင် ကျော်သူရအတွက် ဦးသောင်းငွေကို တောင်းပန်နေကြသေးတယ်။ ပြီးတော့ ခတ္တာကိုလည်း ဗိုင်းကောင်းကျောက်ဖိလေး မိန်းမပီသပြီး ရိုးရိုးသားသားလေးဆိုပြီး နှစ်လိုကြတယ်။

မိဘတွေ သားရေးသမီးရေး ပြောဆိုနေကြတဲ့အချိန် ခတ္တာတို့စုံတွဲကတော့ အိမ်ဘေးက သရက်ပင်အောက် ကွပ်ပစ်မှာ တွတ်ထိုးနေကြလေရဲ့ ။ လူခန့်က အိမ်ရှေ့ပေါက်ဝ ပုဏ္ဏကွယ်နားရပ်လို့ လူကြီးတွေ တိုင်ပင်ဆွေးနွေနေတာကို နားထောင်နေတုန်း ဦးတိတ်ရှောင် ပေါ်လာပြီး

” ကောင်လေးရဲ့ မိဘတွေက ကလေးမကို ဗိုင်းကောင်းကျော်ဖိလေးဆိုပြီး သိပ်ကို သဘောကြနေလေရဲ့ ။ သူဘယ်လို ဗိုင်းကောင်းကျောက်ဖိ ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ လူ့လည်း သိတာပဲ ဟား ဟား ”

ဟု လှောင်ပြောင်တော့တယ်။

” အို . . . ဦးတိတ်ရှောင်ကလည်း သူများသားသမီးကို . . . .။ ဒီမှာ လူကြီးတွေ စကားပြောနေတုန်းကို ပေါက်ကရတွေ လာပြောမနေနဲ့။ သွား. . သွား . . ညကြ အခေါက်ကင် ဝယ်ကျွေးမယ် ”

လူခန့်လည်း လေသံတိုးတိုးနဲ့ ဦးတိတ်ရှောင်ကို ကျိတ်ပြီး မောင်းထုတ်လိုက်တော့ ၎င်းက မျက်လုံးပေါက်ကလေးတွေ ပိတ်အောင် ပြုံးဖြဲဖြဲလုပ်ပြီး

” ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဝ တို့ ပို့ပေးလိုက်တာ အားလုံး အဆင်ပြေသွားတော့ ပျော်လို့ပါ။ ဝ သဘောပေါက်ပါတယ်။ အချစ်လေ. . အချစ် . . ။ အချစ်နဲ့တွေ့ရင် ဗိုင်းကောင်းကျောက်ဖိတွေဘာတွေ လာလုပ်မနေနဲ့ . . . ဖိချင်တာနဲ့ဖိ . . .။ နောက်ဆုံးတော့ ဖိထားသမျှ အကုန်လန်ထွက်ပြီး ရှိတာတွေအကုန်ပေါ်သွားကြရတာပဲ . . .”

” ခင်ဗျားကတော့ လုပ်ပြီ။ ပြောလေကဲလေပဲ။ ဒါနဲ့ ပြတင်းပေါက်တံခါးကို ခင်ဗျားပိတ်ထားတာ တော်တော်ကို တင်းတာပဲ။ ဟိုက နှစ်ယောက်အားနဲ့ တွန်းဖွင့်ကြတာတောင် တုတ်တုတ်မလှုပ်ဘူး ”

လူခန့်က စကားလမ်းကြောင်း လွှဲပေးလိုက်တော့ ဦးတိတ်ရှောင်လည်း အမွှေးခွေခွေလေး တစ်ပင်သာရှိတဲ့ မေးစေ့ကို ပွတ်ရင်း

” ဒါက ဝ ရဲ့ တန်ခိုးလေ . . .”

လို့ ဂုဏ်ယူစွာ ပြန်ပြောလိုက်ပါတော့တယ်။

——————————————

ကျော်သူရရဲ့ ဖခင်က ညွှန်မှူးအငြိမ်းစား။ အဘိုးကြီး အဖွားကြီးက ငွေထုပ်ပိုက်ပြီး ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်း မသိဖြစ်နေရာမှ သားဖြစ်တဲ့ ကျော်သူရနဲ့ ခတ္တာတို့ လက်ထပ်လည်းပြီးကော ချွေးမအားကိုးနဲ့ ဖုန်းတွေ နာရီတွေ ရောင်းတဲ့ဆိုင်ကြီးတစ်ဆိုင်ကို မြို့မဈေးကြီးနားမှာ ဖွင့်ချလိုက်တော့တာ။ ဘိုးတော်က သူ့ရဲ့အရာရှိ သက်တမ်းတလျှောက် စုဆောင်းထားခဲ့တာတွေကလည်းရှိ . . . ဘွားတော်ဘက်ကလည်း လယ်တွေယာတွေအပြင် မြို့လယ်လမ်းမပေါ်မှာတင် တိုက်သုံးလုံးလောက် အမွေရထားသေး။ ဒါတောင် တက္ကသိုလ်ကျောင်းဘက်မှာ အမျိုးသမီး အဆောင်ငှားထားတဲ့ သုံးထပ်အဆောင်ကြီး နှစ်ဆောင်ကျန်သေးတယ်။ ခတ္တာတို့လင်မယား နေဖို့ကိုလည်း ဆိုင်ဖွင့်ထားတဲ့ တိုက်နဲ့ မလှမ်းမကမ်း အကွာအဝေးမှာရှိတဲ့ တိုက်တစ်လုံး ပေးထားတယ်လေ။ အဘိုးကြီး အဖွားကြီးက

” သားတို့ သမီးတို့ပဲ စိတ်ကြိုက်ဦးစီးပြီးလုပ်။ ဒယ်ဒီနဲ့ မာမီက အသက်တွေရလာတော့ တရားဘာဝနာဘက်ကို ဦးစားပေးလုပ်ရတော့မှာ ”

ဆိုပြီး ဆိုင်ကိုလည်း ခတ္တာတို့ လင်မယားနှစ်ယောက်ကို စိတ်ကြိုက် ဦးစီးလုပ်ဆောင်စေတော့တာ။ သူတို့နှစ်ယောက်ကတော့ တရားစခန်းတွေ ဝင်လိုက် တရားပွဲတွေသွားလိုက်ပဲ ပတ်လုပ်နေလေရဲ့ ။ နောက်ပိုင်းတော့ အမွေရထားတဲ့ လယ်ယာ စာရင်းတွေကော အဆောင်စာရင်းတွေပါ ခတ္တာတို့ဆီကို ရောက်လာပါကော။

ဖခင်ဦးသောင်းငွေရဲ့ လက်ကဒဏ်ရာကလည်း ပြန်ကောင်းလာပေမယ့် ဒဏ်ဖြစ်ပြီး အကင်းမသေတာကြောင့် ခတ္တာက ကားမောင်းဖို့ သိပ်စိတ်မချတော့ဘူး။ ဒါနဲ့ သူမတို့အိမ်မှာပဲ ခေါ်ထားလိုက်တော့တယ်။ ကျော်သူရကလည်း ဦးသောင်းငွေလာနေတာကို ကြည်ကြည်ဖြူဖြူပါပဲ။ တစ်ခါတလေ ယောက္ခမနဲ့ သမက်နှစ်ယောက်ပေါင်းပြီး တီဗီက ဘောပွဲတွေဘာတွေတောင် အတူတူ ကြည့်လိုက်ကြသေး။ ဦးသောင်းငွေက အလုပ်မရှိရင် မနေတတ်ဘူးလို့ ဆိုတာနဲ့ ခတ္တာက ဆိုင်မှာ ဝန်ထမ်းတွေကို ကြီးကြပ်ခိုင်းထားရတယ်လေ။

ဦးသောင်းငွေတို့ သားအဖ ပြောင်းသွားကတည်းက တစ်ခြံလုံး တစ်အိမ်လုံးမှာ လူခန့် တစ်ယောက်တည်း ကျန်ရစ်ခဲ့တော့တာပေါ့။ ဒါနဲ့လူခန့်လည်း စပါယ်ရာအောင်ဘုကို အဖော်ခေါ်ထားပြီး တဲလေးကိုပိတ်လို့ နှစ်ယောက်သား အိမ်မကြီးပေါ်မှာ တက်နေကြတော့တယ်။

ကားကလည်း မြို့ထဲပတ်ဆွဲတာကိုတင် ဖြစ်လိုက်တဲ့အလုပ်။ စက်လည်း ထွေထွေထူးထူး ဘာမှမဖောက်ဘူး။ ဦးပုကတော့ အမြဲတမ်းပြုံးလို့ပျော်လို့။

” ဦးသောင်းငွေက ကားလုံးဝနားသွားပြီဆိုတော့ ဒီကားကို မင်းမောင်းလိုက်တော့။ မင်း ဒရိုင်ဘာအစစ် ဖြစ်သွားပြီ။ ဒါပေမယ့် အခြားကားတွေလို ဟိုက်ဝေးမဆွဲနဲ့ကွာ။ မင်းက မြို့ထဲပတ်ဆွဲတာနဲ့ အကျိုးပေးတော့ မြို့ထဲမှာပဲ ပတ်ဆွဲ။ ကားနာလည်း သက်သာတာပေါ့ ”

ဆိုပြီး ဦးပုက လူခန့်ကို ရာထူးတိုးပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ . . .

” ကားနားတဲ့အချိန် နတ်ဆက်ဖို့ ကြက်ကောင်လုံးပေါင်း နှစ်ပေါင်းလောက် လုပ်ပေးပါဦး ”

လို့ ပြုံးဖြဲဖြဲ မျက်နှာပေးနဲ့ မျက်နှာချို သွေးပြောကြားပြီး ဆိုက်ကားငှား ပြန်သွားတော့တယ်။

ခြံကော အိမ်ကော ကားပါ လူခန့်လက်ထဲရောက်လာတော့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဝက်သားစားလို့ ရသွားကြတော့တာပေါ့။ အောင်ဘုကလည်း ဝက်သားအရမ်းကြိုက်တယ်။ သူကတော့ ကားမှာ ဦးတိတ်ရှောင်ရှိနေတာတွေ မရှိတာတွေ ခေါင်းထဲမထည့်ဘူး။ ဝက်သားဒုတ်ထိုး အခေါက်ကင် စသဖြင့် တရုတ်စာတွေ နေတိုင်းစားနေရတာကိုပဲ သဘောကျနေလေရဲ့ ။

” ဝက်သားစာတာက စား။ ဦးပုနဲ့ ဦးသောင်းငွေ မရိပ်မိအောင်နေရမယ်။ မဟုတ်ရင် ခင်ဗျား ငတ်သွားမယ် ” . .

လို့ လူခန့်က အောင်ဘုကို သတိပေးလိုက်တော့

” စိတ်ချပါ ကားဆြာရယ်။ ကိုယ်ငတ်မယ့်အပေါက်တော့ ကျုပ်က ဘယ်လုပ်ပါ့မလဲ ”

တဲ့။ ဝက်သားစားလေ အလုပ်ဖြစ်လေ အလုပ်ဖြစ်လေ ဝက်သားစားလေ ဖြစ်နေတာမို့ လူခန့်တို့လည်း ဦးပုဆီက ဒရိုင်ပါခကော ဘောက်ဆူးတွေပါ မကြာခဏ ရရှိနေတော့တယ်။ အခြားကုန်ပေါက်တွေ ထွေထွေထူးထူးမရှိတာမို့ လူခန့်တို့ အတော်လေးကို စုမိဆောင်းမိ ဖြစ်လာတော့တာပေါ့။

အလုပ်အကိုင်အနေအထိုင် အစစအရာရာ အဆင်ပြေနေပေမယ့် လူခန့်အတွက် စိတ်ညစ်စရာတစ်ခု ရှိလာခဲ့တယ်။ အဲ့ဒါကတော့ မကြီးမြသီရဲ့ ယောက်ျား ကိုဘမြင့်က နေသိပ်မကောင်းဘူးတဲ့။ အမြဲတမ်း တချောင်ချောင်ဖြစ်နေလို့ ဆိုက်ကားလည်း နင်းနိုင်တလှည့် မနင်းနိုင်လှည့် ဖြစ်နေတော့တာ။ ကိုဘမြင့်ဆိုက်ကား မနင်းနိုင်တော့ မကြီး ပန်းရောင်းတဲ့ ဝင်ငွေလောက်နဲ့က စားစရိတ်ကိုထိန်းဖို့ အခက်အခဲ ဖြစ်လာတာပေါ့။ မကြီးကတော့ သူ့ဘာသာသူ ကြိုးစားရုန်းကန်ရှာပါတယ်။ လူခန့်ကို လုံးဝ အပူမကပ်ဘူး။ လူခန့်က ဘယ်နေနိုင်ပါ့မလဲ။ တပတ်တစ်ခါလောက် မကြီးတို့ဆီသွားပြီး တစ်သောင်းတန်သည် နှစ်သောင်းတန်သည် ပေးကမ်းထာက်ပံ့နေရတယ်။ ဒါပေမယ့် မကြီးမြသီခင်မျာ ကံဆိုးရှာပါတယ်။ တစ်နေ့တော့ ကိုဘမြင့်က . . .

” ဒီနေ့ နေရတာ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးရှိတယ်။ တို့စားဖို့ လက်ဖက်ရည်နဲ့ အီကြာကွေး သွားဝယ်လိုက်ဦးမယ် ”

ဆိုပြီး ဆိုက်ကားဆွဲလို့ လမ်းထိပ်လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကို ထွက်သွားရာက လမ်းမှာတင် . . . ” မူးတယ် မူးတယ် . . .” လို့အော်ရင်း ဆိုက်ကားပေါ်က ဘုန်းခနဲ ပစ်ကျပြီး ဆုံးပါးသွားတော့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ ယောက်ဖတော်ရဲ့ နာရေးကိစ္စကို လူခန့်ပဲ အစစအရာရာ အဆင်ပြေအောင် စီစဉ်ပေးလိုက်ရတော့တာပေါ့။ မကြီးကတော့ တစ်ငိုတည်းပဲ ငိုနေလေရဲ့ ။ နာရေးလည်းပြီးကော လူခန့်လည်း ချစ်လင်သား ဆုံးပါးသွားလို့ အရမ်းကို ဝမ်းပမ်းတနည်း ဖြစ်နေရှာတဲ့ မကြီးကို တစ်ယောက်တည်း မထားခဲ့ချင်တာကြောင့် မိမိနဲ့အတူလိုက်နေဖို့ ခြံထဲအိမ်ကို ခေါ်ခဲ့တော့တယ်။

မကြီးလည်း အိမ်ရောက်လာပြီဆိုတော့ ရှေ့ရေးအတွက် ဘာလုပ်ကြရင်ကောင်းမလဲ ဆိုတာ ဦးတိတ်ရှောင်နဲ့ တွေ့တဲ့အချိန် လူခန့် တိုင်ပင်ဖြစ်တယ်။ ဦးတိတ်ရှောင်က ဆရာကြီးဂိုက်နဲ့

” လူ့ကို ဝ အကောင်းဆုံး အကြံဉာဏ်တွေပေးမယ်။ ဒါပေမယ့် လူ့ ဝ ပြောတဲ့အတိုင်းတော့ တသွေမတိမ်း လိုက်လုပ်ရလိမ့်မယ်။ ဘာမှ စောဒက မတက်ရဘူး။ ဘယ်လိုလဲ. . .ဂတိပေးနိုင်လား ”

လို့မေးလာတာနဲ့ လူခန့်လည်း ထွေထွေထူးထူး စဉ်းစားမနေတော့ဘဲ ကတိပေးလိုက်တော့တယ်။ ပထမဆုံး ဦးတိတ်ရှောင် အကြံပေးတာက

” လူ့တို့ မောင်နှမပိုင်တဲ့ မြို့ထဲက အိမ်နဲ့ဝိုင်းကို ရောင်းပစ်လိုက်။ ရတဲ့ပိုက်ဆံနဲ့ ရွှေဝယ်ထား ”

တဲ့။ ဦးတိတ်ရှောင် စကားကြားရတော့ လူခန့်စိတ်ထဲမှာ အင်တင်တင်တော့ ဖြစ်သွားတာပေါ့။ မိမိတို့ မောင်နှမနှစ်ယောက်မှာ ကိုယ်ပိုင်ဆိုလို့ မိဘတွေထားခဲ့တဲ့ ပေလေးဆယ် ခြောက်ဆယ် ဒီခြံလေးနဲ့ အိမ်လေးပဲရှိတာ မဟုတ်လား။ ဒါကိုရောင်းပြီး ရွှေဝယ်ပစ်ရမယ်ဆိုတော့ နည်းနည်းတော့ တစ်မျိုးပဲ။ ဒါပေမယ့်လည်း ဦးတိတ်ရှောင်ကို ကတိပေးပြီးသား ဖြစ်နေတော့ ဘာမှ စောဒက တက်မနေတော့ဘဲ နောက်နေ့မှာ ကားထွက်ရင်း အိမ်နဲ့ခြံကို စပ်ဟတ်ကြည့်ဖို့ လူခန့်ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်ပါတော့တယ်။

တကယ်တမ်းကြတော့ လူခန့်ထင်သလောက် မစပ်လိုက် မဟတ်လိုက်ရဘူး။ ဦးတိတ်ရှောင် လမ်းညွှန်တဲ့ တရုတ်မကြီးတစ်ယောက်ရဲ့ ကုန်စုံဆိုင်မှာ ခြံရောင်းဖို့ ပြောကြည့်လိုက်တာ တရုတ်မကြီးက အရမ်းသဘောကျပြီး ဝယ်ယူဖို့ ကမ်းလှမ်းပါလေကော။

” အန်တီက အဲ့ဒီနေရာလေးကို အရင်ကတည်းက လိုချင်နေတာ။ အန်တီရဲ့ ဆိုင်နဲ့လည်း သိပ်မလှမ်းတော့ ဂိုဒေါင်ဆောက်ပြီး ကုန်တွေထားဖို့လေ။ အန်တီ့အနေနဲ့ မောင်လူခန့်ကို သိန်း ၂၃၀ ပေးနိုင်တယ် ”

လို့ လူခန့်ကို ပြောလွှတ်လိုက်တယ်။ လူခန့် ထင်တောင်မထားဘူး။ ခြံနေရာက လမ်းမပေါ် သိပ်မကြပေမယ့် မြို့ထဲမှာရှိတော့ ဘဏ်တွေဝင်လာတဲ့ အချိန်မှာ ဈေးတက်ပြီး အရမ်းကို တန်နေတော့တာ။ လူခန့်က အိမ်နဲ့ခြံရောင်းမယ့်အကြောင်းကို မကြီးကို တိုင်ပင်တော့ မကြီးက နည်းနည်းစိုးရိမ်ဟန် ပေါ်ပေမယ့်

” မောင်လေးသဘောပဲလေ . . .”

လို့ခွင့်ပြု ရှာတယ်။ ဦးတိတ်ရှောင်ကတော့

”၂၅၀ ထိတိုးတောင်းကွာ . . .ပေးလိမ့်မယ်။ ”

တဲ့။ ဒါနဲ့ လူခန့်လည်း နောက်နေ့လည်းရောက်ကော တရုတ်မကြီးနဲ့ ထပ်ပြီး စကားသွားပြောတာပေါ့။ တရုတ်မကြီးက ၂၅၀ အထိ တိုးပေးတာကြောင့် အဲ့ဒီနေ့မှာပဲ ရှေ့နေခေါ်ပြီး စာရွှက်စာတမ်းတွေလွှဲ လက်မှတ်ထိုးလို့ တစ်ခါတည်း ရောင်းလိုက်တော့တယ်။ ဦးတိတ်ရှောင်က . . .

” ဈေးထဲက . . .’ ရွှေတိုးတိုး ‘. . .ဆိုတဲ့ ရွှေဆိုင်ကိုသွား။ အခေါက်ရွှေပေးပါလို့ပြော။ ဒီငွေနဲ့ ရသလောက်သာ ဝယ်ခဲ့ပေတော့။ ပြီးရင် ရွှေတွေ သယ်မလာခဲ့နဲ့။ အဲ့ဆိုင်မှာ ပြန်ထားခဲ့ပြီး ဘောင်ချာပဲ တောင်းလာခဲ့ ”

ဟု ရလာတဲ့ ပိုက်ဆံတွေနဲ့ ရွှေဝယ်ဖို့ကိုလည်း အခါတော်ပေးပြန်တယ်။ လူခန့်က စိုးရိမ်ဟန်နဲ့ . . .

” စိတ်ချရပါ့မလား ဦးတိတ်ရှောင်ရယ် ”

လို့ ပြန်မေးလိုက်တော့ . . .

” လျှာမရှည်စမ်းပါနဲ့ လူ့ရယ်။ ဝ ပြောသလိုသာ လုပ်စမ်းပါ ။ အဲ့ဆိုင်က သီလသမ္မာဓိ ပြည့်စုံတဲ့ စိတ်ချရမယ့်ဆိုင်ပါ ”

ဦးတိတ်ရှောင်က ရုပ်တည်ကြီးနဲ့ ပြောနေတာကြောင့် လူခန့်လည်း သူပြောတဲ့အတိုင်းလုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့တယ်။ ရွှေက တစ်ကျပ်သားကို ၇ သိန်းနှုန်းနဲ့ ၂၄၅ သိန်းဖိုးဆိုတော့ ၃၅ ကျပ်သားရတယ်။ လူခန့်က ဦးတိတ်ရှောင် မှာထားသလို ရွှေမယူဘဲ ငွေတင်ချေခဲ့လို့ရမလား မေးတော့ ဆိုင်ရှင် ဒေါ်တိုးတိုးကလည်း ဝမ်းပမ်းတသာလက်ခံပြီး သူ့ဆိုင်မှာ ရွှေ ၃၅ ကျပ်သား ထားခဲ့ကြောင်း ဘောင်ခြာကို ချက်ခြင်း ရေးပေးလိုက်တော့တာပေါ့။ ကျန်တဲ့ ငါးသိန်းကိုတော့ ခြေစောင့်လက်စောင့်ထားဖို့ လူခန့် ပြန်ယူခဲ့တော့တယ်။

အချိန်ကြာလာတာနဲ့အမျှ မကြီးလည်း ခင်ပွန်းသည်ကို လွမ်းတဲ့စိတ်နဲ့ ပူပန်သောကရောက်တာတွေ တဖြေးဖြေး လျော့နည်းပြီး ရွှင်ရွှင်ပြပြလေး ပြန်ဖြစ်လာတယ်။ လူခန့်တို့က ဟိုင်းဝေးထွက်စရာမလိုဘဲ နေ့ဘက်မြို့ထဲ ကုန်ပတ်ဆွဲ ညဘက်ခြံထဲကားပြန်ထိုး ဆိုတော့ မကြီးတစ်ယောက်တည်း အထီးကျန် ဖြစ်မနေတော့ဘူးပေါ့။ စပါယ်ယာ အောင်ဘုခင်မျာလည်း မကြီးရောက်ကတည်းက အရင် လူခန့်နေခဲ့တဲ့ တဲလေးမှာ သွားအိပ်နေရတာ။ လူခန့်ကော မကြီးကပါ အိမ်ထဲလာအိပ်ဖို့ခေါ်တာ ပြောလို့မရဘူး။ သူစိမ်းယောက်ျားလေး တစ်ယောက်နဲ့ တစ်မိုးအောက်တည်း အတူတူနေရတော့ မကြီး အနေခက်မှာစိုးလို့ . . . မကြီး လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေရအောင်တဲ့လေ။ အဲ့ဒါနဲ့ လူခန့်လည်း အောင်ဘုကို အားနာမိတာကြောင့် ရွှေဝယ်တာပိုတဲ့ ပိုက်ဆံထဲကနေ တဲလေးကို ခိုင်ခိုင်မာမာ သားသားနားနားလေး ပြန်ပြင်ပေးလိုက်တော့တယ်။

လူခန့်က ဦးသောင်းငွေဆီသွားပြီး တဲလေးပြင်ဆောက်တဲ့အကြောင်း အသိပေးလို့ ခြံထဲမှာ သူတို့ကို ဆက်နေခွင့်ပြုဖို့ကိုပါ တစ်ခါတည်းခွင့်တောင်းလိုက်တယ်။ ခြံငှားခပေးရမယ်ဆိုလည်း ပေးပါမယ်ပေါ့။ ဦးသောင်းငွေက . . .

” မင်းနဲ့ငါနဲ့က ပြောစရာ လူတွေလားကွ။ ခြံငှါးခတွေဘာတွေ လုပ်မနေနဲ့။ ခြံဆိုတာ လူစောင့်မရှိရင် ပျက်စီးတယ်။ အခုလို မင်းတို့နေပေးနေတာကိုပဲ ငါက ကျေးဇူးတင်တာ။ ဒီမှာ မောင်လူခန့် မင်းနဲ့ငါနဲ့က ဆရာတပည့်ဆိုလည်း ဟုတ်တယ် . . .။ တူဝရီးဆိုလည်း ဟုတ်တယ် . . .။ မိတ်ဆွေဆိုလည်း ဟုတ်တယ် . . .။ နောက်ဆုံး ကုန်ကုန်ပြောရရင် မတော်လိုက်ရတဲ့ ယောက္ခမနဲ့ သားမက်ဆိုရင်လည်း ဟုတ်သေးတယ် . . .။ အဲ့ဒါကြောင့် ငါနဲ့မင်းကြားမှာ နောက်နောင် ဘယ်တော့မှ ငွေစကားမပြောနဲ့. . . ကြားလား ”

ဆိုပြီး လူခန့်တို့ကို သူ့ခြံမှာ စိတ်တိုင်းကျနေဖို့ ခွင့်ပေးရှာတယ်။ လူခန့်လည်း ဦးသောင်းငွေကို ကျေးဇူးတင်စကား အထပ်ထပ်ပြောပြီး ပြန်ခဲ့တော့တာပေါ့။

” မင်းတို့စိတ်ကြို က် ငါ့ခြံထဲမှာ နေလို့ရတယ်။ အဲ. . . တစ်ခုတော့ရှိတယ် . . .။ အဲ့ဒါ ဘာလဲဆိုတော့ ငါလာရင် မင်း ဟင်းကောင်းကောင်း ချက်ကျွေးရမယ် ”

မပြန်ခင် ဦးသောင်းငွေက လူခန့်နားကပ်ပြီး ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ မှာလိုက်သေးတယ်။ လူခန့်လည်း

” ဟုတ်ပါပြီ ဆရာရယ် . . .”

လို့ ပြုံးပြပြီး ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ပါတော့တယ်။

မကြီး အိမ်မှာရှိတော့ လူခန့်တို့အတွက် ထမင်းဟင်း အတော်ကို အဆင်ပြေနေတာပေါ့။ မကြီးက မနက်စောစောကတည်းက ထမင်းဟင်းထချက်ပြီး လူခန့်တို့ နှစ်ယောက်စလုံးအတွက် ထမင်းချိုင့် ထည့်ပေးလိုက်တယ်။ ညနေ ကားသိမ်းလာရင်လည်း လူခန့်ကော အောင်ဘုပါ ရေမိုးချိုးပြီး ထမင်းတန်းစားရုံပဲ။ ဒါတင်မကဘူး မကြီးက လျှော်ရေးဖွတ်ရေးနဲ့ အိမ်သန့်ရှင်းရေးတွေမှာပါ အားကိုးရသေးတယ်။ မကြီးဟာ လူခန့်ရဲ့ အဝတ်အစားတွေ အကုန်လုံးကို လျှော်ဖွတ် မီးပူတိုက်ပေးတဲ့အပြင် အောင်ဘု အဝတ်အစားတွေကိုပါ အဆစ်ထည့်လုပ်ပေးနေတာ။ အောင်ဘုကတော့ အားနာလွန်းတာကြောင့်

” မလုပ်ပါနဲ့ မကြီးရယ် . . .”

လို့ အတန်တန်တားပေမယ့် မကြီးက

” အစ်မမောင်လေးရဲ့ လုပ်ဖော်ကိုင်ဘက်ကလည်း အစ်မရဲ့ မောင်လေးပဲပေါ့ ”

ဆိုပြီး တားမရတာနဲ့ပဲ ဒီအတိုင်း လွှတ်ပေးထားလိုက်ကြရတော့တယ်။ မကြီးက နေ့ခင်းနေ့လည်တွေမှာ တစ်အိမ်လုံးကို သန့်ရှင်းရေး လုပ်ထားတတ်ပြီး ခြံထဲကိုပါ ပြောင်နေအောင် တံမြက်စည်း လှဲထားသေးတယ်လေ။ အိမ်ကြီးကိုတင်မဟုတ်ဘဲ တစ်ခါတလေ အောင်ဘုနေတဲ့ တဲလေးထဲကိုပါဝင်ပြီး မကြီးက သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပေးတတ်လေရဲ့ ။ လူခန့်တို့က ပိုက်ဆံရှာ . . . မကြီးက အိမ်မှုကိစ္စတွေ ဒိုင်ခံလုပ်ပေး . . . ဝင်ငွေလေးကလည်း ပုံမှန်ဝင် . . အပိုကုန်ပေါက်ကလည်းမရှိ. . ဆိုတော့ လူခန့်တို့ မောင်နှမတစ်စုဟာ တက်ညီလက်ညီ ကြိုးစားကြရင်း ဦးသောင်းငွေရဲ့ ခြံထဲမှာ ပျော်ရွှင်စွာ နေထိုင်ကြတော့တာပေါ့။

”ငါလာရင် ဟင်းကောင်းကောင်း ချက်ကျွေးရမယ်” လို့ ဦးသောင်းငွေက လူခန့်ကို ပြောသွားပေမယ့် တကယ်တမ်းကြတော့ လွန်ခဲ့တဲ့ လေးလအတွင်း သူ တစ်ခါမှကို မလာဖြစ်ပါဘူး။ အခု ရောက်လာပြန်တော့လည်း ပြသနာတစ်ခုကို သယ်လာပြန်တယ်။ သူနဲ့အတူပါလာတာက အမျိုးသမီးတစ်ယောက်။ လူခန့် သေချာမေးကြည့်တော့မှ သူ့သမီးဆိုင်မှာ အလုပ်လုပ်တဲ့ မိန်းကလေးကို ခိုးပြေးလာတာလို့ ဘိုးတော်က ပြောပြတယ်။ မသက်ထားလို့ အမည်ရတဲ့ အနှီအမျိုးသမီးက အသက် ၃၀ . . ၃၀ ကျော်လောက်ရှိပြီး အသားဖြူဖြူ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်း . . ကိုယ်လုံးပြည့်ပြည့်နဲ့။ အရပ်ကလည်း မနိမ့်မမြင့်။ ရုပ်ကတော့ လှတယ်ဆိုတာထက် ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်လို့ ပြောရမှာဖြစ်ပြီး ဆံပင်က ကျောလည်လောက်အထိပဲ ရှည်တယ်။

” ခက်တော့တာပဲ ဦလေးရယ်။ ဦးလေးဟာလေ အနားမှာ မိန်းမတစ်ယောက်ယောက် မရှိရင်ကို မနေတတ်တာပါလား ”

လူခန့်က ငြီးငြီးညူညူနဲ့ ဦးသောင်းငွေတို့စုံတွဲအတွက် နေရာစီစဉ်ပေးဖို့ ပြင်ရတော့တာပေါ့။ မိန်းမနဲ့ ပတ်သက်လာရင် ထူးထွေဆန်းပြားတတ်တဲ့ ဦးသောင်းငွေရဲ့ အကျင့်ကို လူခန့် သိပြီးသားဖြစ်နေတာက တစ်ကြောင်း . . . အိမ်ထဲမှာ မကြီးလည်းရှိနေတာက တစ်ကြောင်းကြောင့် . . တကယ်ဆိုရင် အောင်ဘုကို အိမ်ထဲသွင်း . . . သူတို့စုံတွဲကို အောင်ဘုရဲ့တဲထဲမှာ နေရာချပေးလိုက်ချင်တာ။ ဒါပေမယ့် ဦးသောင်းငွေက လက်ရှိ အိမ်ပိုင်ရှင်လည်း ဖြစ်နေပြန် ကိုယ့်ဆရာသမားလည်း ဖြစ်ပြန်တာကြောင့် နောက်ဆုံးမှာတော့ လူခန့်လည်း မကြီးရဲ့ အခန်းနဘေးက မိမိအိပ်ခန်းကိုသာ ရှင်းလင်းပေးလိုက်တော့တယ်။ လူခန့် ကိုယ်တိုင်ကတော့ အိမ်ရှေ့ခန်းက တန်းလျားရှည်ဆီကို နေရာပြောင်းခဲ့ရတာပေါ့။

ဦးသောင်းငွေကတော့ ဦသောင်းငွေပဲလေ။ ဘယ်ရိုးရာပျက်ပါ့မလဲ။ ညလည်း နည်းနည်းနက်လာကော သူတို့အခန်းက အသံတွေ ထွက်လာတော့တာပဲ။ ဆော်ကြီးလည်း သနားပါတယ်။ အသံတွေကြားရတာတော့ အစပိုင်း ဆော်ကြီးကရှက်လို့ ကျိတ်မှိတ် အောင့်အီးနေပုံရတယ်။ နောက်တော့လည်း. . . မရပါဘူး။ တဖြေးဖြေးနဲ့ အသံတွေက အတော်ကို ပြင်းပြင်းရှရှဖြစ်လာပြီး ငိုသံတွေ ရှိုက်သံတွေပါ ပါလာပါကော။

လူခန့်ကတော့ . . . ငါလည်း ဒီအသံတွေ ကြားနေရသလို မကြီးလည်း အခန်းထဲက ကြားနေရမှာပဲလို့ တွေးမိပြီး စိတ်မချမ်းမသာ ဖြစ်လွန်းလို့ အိပ်လို့တောင်မပျော်ဘူး။ အိပ်မပျော်တော့ အသံတွေကြား. . . အသံတွေကြားရတော့ စိတ်မချမ်းသာ. . . စိတ်မချမ်းသာတော့ အိပ်ပျော်နဲ့ လူခန့်အဖြစ်က ပတ်လည်ရိုက်လျှက်။ တစ်နာရီလောက်ကြာတော့မှ မသက်ထားရဲ့ အာခြစ်အော်လိုက်တဲ့ အသံစူးစူးတွေ ဆက်တိုက်ထွက်လာပြီးနောက် တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် ပြန်ဖြစ်သွားတော့တယ်။ ဒါတောင် သူမရဲ့ ရှိုက်ငိုသံ ” တ ဟီး ဟီး ” က အရှိန်မသေသေးဘူး။ နာရီကြည့်လိုက်တော့ ၁၂ နာရီခွဲနေတာနဲ့ လူခန့်လည်း အိပ်ပျော်အောင် အိပ်လိုက်တော့တယ်။

“ဒီလူကြီး လုပ်တဲ့ပုံကတော့ မဟုတ်သေးပါဘူး။ ကြာရင် ကာယကံရှင်တွေဖြစ်တဲ့ သူတို့အတွက်လည်း မကောင်းဘူး ။ သူတို့ အသံတွေကြားနေရတဲ့ ကျွန်တော်တို့ မောင်နှမအတွက်လည်း မကောင်းဘူး။ သူ့ဆော်ကြီးခင်မျာလည်း မခံစားနိုင်လွန်းလို့သာ သူတို့အသံပလံတွေ ကျွန်တော်တို့ ကြားမှန်းသိပြီး ရှက်နေရှာမှာပဲ”

လူခန့်က ဦးတိတ်ရှောင်နဲ့ တွေ့တဲ့အချိန် ဆရာဖြစ်သူ ဦးသောင်းငွေရဲ့ အကြောင်းကို စိတ်ပျက်လက်ပျက် ပြောပြလိုက်တော့ ဦးတိတ်ရှောင်က တခွိခွိ ရယ်တော့တာပဲ။ ရယ်လို့ အားရတော့မှ ဦးတိတ်ရှောင်က. . .

” အစကတည်းက လူ့ဆြာက လူရှုပ်ကြီး လူ့ရဲ့ ။ သမီးမိန်းကလေး တစ်ယောက်တည်းရှိတဲ့ အိမ်ကို လူ့ကို ခေါ်တင်လာတာပဲ ကြည့်ပါလား။ ဝ သာ သူ့နေရမှာဆို လူ့ကို ခေါ်မလာဘူး။ အခုလည်း သူတို့လင်မယား နေကြထိုင်ကြတာကို မထူးစမ်းတဲ့ သဘာဝတစ်ခုလို့ပဲ မှတ်ထင်ထားတဲ့ပုံ။ စန်းကတော့ အပွင့်သား။ သူနဲ့ အသက်အရမ်းကွာနေတဲ့ ကလေးမကို ဘယ်လိုတွေမြန်း စည်းရုံးလိုက်တယ် မသိဘူး။ သုံးလေးရက်တော့ လူ့ သူ့ကို သည်းခံရလိမ့်မယ်။ အဲ့ဒါကျော်သွားရင်တော့ အဆင်ပြေပါပြီ။ သူတို့လည်း ဒီမှာ တစေနေမှာမဟုတ်ဘူး။ သူတို့အစီအစဉ်နဲ့ သူတို့ ရှိပြီးသား ”

လို့ လူခန့်ကို ပြောပြလိုက်တော့တယ်။ လူခန့်လည်း သုံးလေးရက်ဆိုရင်တော့ မဆိုးပါဘူးလို့ တွေးပြီး သက်ပြင်းချလိုက်ရတော့တာပေါ့။ ဦးတိတ်ရှောင်က လူခန့်ကို စကားဆက်ပြန်တယ်။

” လူ့ သိပြီးပြီလား. . . ရွှေဈေးတွေ တက်သွားပြီ။ လူ့တော့ ထောပြီပဲ ”

ဦးတိတ်ရှောင်က ဝမ်းပမ်းတသာနဲ့ ပြောလိုက်တော့ လူခန့်လည်း စိတ်ဝင်စားသွားပြီး

” ဘယ်ဈေးဖြစ်သွားလို့လဲ ”

” တစ်ကျပ်သားကို ၉ သိန်းကျော်သွားပြီ။ လူ့ရဲ့ . . . .”

လူခန့်နဲ့ ဦးတိတ်ရှောင် တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ပြီး ပြုံးလိုက်ကြပါတော့တယ်။ (ဇာတ်သိမ်းပိုင်း မျှော်)

Zawgyi

သရဲမတဲ့ လူခန႔္

ျမသီဟာ ဆိုက္ကားနင္းတဲ့ ကိုဘျမင့္နဲ႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္လေလာက္က လက္ထပ္လိုက္တယ္။ မိဘမ်ားဆုံးပါးသြားၿပီးကတည္းက ျမသီတို႔မွာ ျမသီနဲ႔ ေမာင္ေလးလူခန႔္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္တည္းရွိေတာ့တာ။ ဒါ့ၾကာင့္ ကိုဘျမင့္ဟာ အရင္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ကပ္ေနေပမယ့္ ျမသီနဲ႔ လက္ထပ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း ျမသီတို႔အိမ္မွာပဲ စုေပါင္းၿပီး လိုက္ေနေတာ့တာေပါ့။

ျမသီအလုပ္က ဘုရားေဈးမွာ ဆိုင္ေနရာေလးတစ္ခုငွါးၿပီး ပန္းေရာင္းတာျဖစ္ၿပီး ေမာင္ေလးလူခန႔္ကေတာ့ မနက္ဆို ၿမိဳ႕မေဈးႀကီးထဲသြားၿပီး ၾကဳံရာက်ဘမ္း လုပ္ေတာ့တာပဲ။ အရင္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္လုပ္စာက တစ္ေန႔ကို ငါးေထာင္ေလာက္ရၿပီး အခု ကိုဘျမင့္ပါ မိသားစုဝင္ျဖစ္လာေတာ့ သူ႔ရွာရတဲ့ေငြပါ ေပါင္းလိုက္ရင္ တစ္ေန႔ကို ကိုးေထာင္ တစ္ေသာင္းေလာက္ကေတာ့ ျမသီတို႔မိသားစုအေနနဲ႔ ဝင္ေငြရွိတယ္ေလ။ သုံးေယာက္စလုံးရဲ့ ဝတ္တာ စားတာ သုံးစြဲတာကအစ ေနာက္ဆုံး မမာလို႔ကုရရင္လည္း ဒီေငြထဲကပဲဆိုေတာ့ စုမိေဆာင္းမိရယ္လို႔ေတာ့ ဘယ္မွာရွိပါ့မလဲ။ အခုေခတ္ ကုန္ေဈးႏွုန္းကလည္း အလ်င္မွီေအာင္ေတာင္ မနည္းခ်င့္ခ်ိန္သုံးေနရတာ မဟုတ္ပါလား။

ျမသီနဲ႔ ကိုဘျမင့္နဲ႔က ေရွ႕သြားေနာက္လိုက္ေတာ့သိပ္မညီပါဘူး။ ျမသီက အသားညိဳညိဳ လူေကာင္ေသးေသး အရပ္ပုပု။ အရပ္ကပုတာမွ ေလးေပခုႏွစ္လက္မေလာက္ပဲ ရွိလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမသီက ကိုယ္လုံးေလးလွၿပီး ဆံပင္လည္းတင္ပါးအထိအရွည္သား။ ကိုဘျမင့္ကေတာ့ အသားျဖဴ တယ္။ လူေကာင္သိပ္အႀကီးႀကီး မဟုတ္ေပမယ့္ အရပ္ျမင့္တဲ့အထဲမွာပါၿပီး သူ႔အရပ္က ငါးေပရွစ္လက္မေလာက္ေတာ့ ရွိမလားပဲ။ ေကကေတာ့ ဂတုံးဆံေထာက္ေက အျမဲထားေလ့ရွိတယ္။

ဒီေန႔ည ေအာ္ဒါႀကီးႀကီး ႏွစ္ခုရလာလို႔ဆိုၿပီး ကိုဘျမင့္က ဆိုက္ကားေစာေစာသိမ္းလာတယ္ေလ။ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ႏွစ္ထုပ္လည္း ဝယ္လားၿပီး ပိုတဲ့ ေငြရွစ္ေထာင့္ငါးရာကိုလည္း ျမသီကို အပ္တယ္။ ျမသီက သူ႔ကို အဲ့ဒါေတြခ်စ္ရတာ။ ကိုဘျမင့္က အေသာက္အစားကင္းတဲ့အျပင္ အလုပ္ကိုလည္း မခိုမကပ္ ႀကိဳးစားပမ္းစားလုပ္ရွာတယ္။ ရသမၽွ ေငြကိုလည္း မိန္းမျဖစ္တဲ့ ျမသီကို အကုန္အပ္ေတာ့တာပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ကိုဘျမင့္ပါလာတဲ့ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ႏွစ္ထုပ္ကိုေဖာက္ၿပီး အိမ္မွာရွိတဲ့ ထမင္းနဲ႔ ေပါင္းလို႔ ျမသီတို႔သုံးေယာက္သား ဗွိုက္ကားေအာင္ စားလိုက္ၾကေတာ့တာေပါ့။

စားလို႔ေသာက္လို႔ၿပီးေတာ့ အိမ္မွာရွိတဲ့ ၁၄ လက္မတီဗီေလးကိုၾကည့္ရင္း မိသားစုေတြ ဟိုဟိုဒီဒီ စကားခဏတျဖဳတ္ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ညကိုးနာရီေလာက္လည္းၾကေကာ ေမာင္ေလးက မနက္ေဈးမွာ ပင္ပန္းလာလို႔ အိပ္ခ်င္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ျမသီတို႔လင္မယားလည္း တီဗီပိတ္ၿပီး အိပ္ခန္းထဲကို ဝင္ခဲ့ၾကေတာ့တာေပါ့။ ေမာင္ေလးက ျမသီတို႔ အခု တီဗီထိုင္ၾကည့္ေနတဲ့ အိမ္ေရွ႕ခန္းေနရာမွာ အိပ္ယာခင္းၿပီး အိပ္ရမွာဆိုေတာ့ ျမသီတို႔ဖယ္ေပးမွ သူအိပ္ဖို႔အဆင္ေျပမွာ မဟုတ္လား။ မရွိတဲ့ ဘဝေတြဆိုေတာ့လည္း ထရံကာ ဝါးကပ္ခင္း အိမ္က်ဥ္းက် ဥ္းေလးထဲမွာ ဒီလိုပဲ အဆင္ေျပေအာင္ ၾကည့္က်က္ေနၾကရတာပါပဲ။

အိမ္ေရွ႕ခန္းက ေမာင္ေလးကေတာ့ ျခင္ေထာင္ေထာင္ မီးပိတ္ၿပီး အိပ္ယာဝင္သြားေလရဲ့ ။ ျမသီလည္း ဘုရားရွိခိုး အမၽွေဝၿပီး မီးထပိတ္လို႔ အိပ္ယာဝင္ခဲ့ေတာ့တယ္။ ထရံၾကားက ျဖာက်ေနတဲ့ လေရာင္ေျပာက္ေလးေတြကလြဲရင္ တစ္အိမ္လုံး ေမွာင္မဲတိတ္ဆိတ္လၽွက္။ ကိုဘျမင့္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ပုံ။ ေႏြဦးဆိုေပမယ့္ ေဆာင္းတြင္းရဲ့ အေအးဓာတ္ေလးက မကုန္ေသးတာမို႔ ျမသီလည္း ေစာင္ပါးေလးတစ္ထည္ကို ဆြဲျခဳံ လိုက္ၿပီး ေဘးတေစာင္းေကြးေကြးေလးအိပ္လို႔ မ် က္လုံးကိုမွိတ္ကာ အိပ္ခ်င္ပ်ိဳးလိုက္ေတာ့တာေပါ့။

ခဏၾကာလို႔ ျမသီ အိပ္ေပ်ာ္လုေပ်ာ္ခင္မွာ ကိုဘျမင့္က ျမသီရဲ့အနားကို တိုးလာၿပီး ျခဳံထားတဲ့ေစာင္ကို လွပ္ဝင္လာတယ္ေလ။ အဲ့ဒီေနာက္ သူ႔ကိုေက်ာေပးအိပ္ေနတဲ့ ျမသီရဲ့ ကိုယ္လုံးေလးကို ေနာက္ကေန ဖက္လိုက္ၿပီး လည္တိုင္စင္းစင္းေလးကို ဖြဖြေလးလာနမ္းေလရဲ့ ။

” အို . . .ကို မအိပ္ေသးဘူးလား ။ ျမေလးက အိပ္ၿပီထင္ေနတာ ”

ျမသီက ေလသံတိုးတိုးေလးနဲ႔ ေမးလိုက္ေတာ့

” အင္း . . .တစ္ေနကုန္ ပင္ပန္းခဲ့ေတာ့ ျမေလး ဘုရားရွိခိုးေနတုန္း ေမွးခနဲ တစ္ခ်က္ ျဖစ္သြားတာပါ ”

” ကိုရယ္ အိပ္ေတာ့ေလ . . . ျမေလး မနက္ေဈးထြက္ရဦးမယ္ရွင့္ ”

” ေနပါဦး ျမေလးရယ္ . . .။ ဒီေန႔ အလုပ္ကေလးျဖစ္လို႔ ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ရလာတုန္းေလး ေဟာဒီက ကိုယ့္ခ်စ္ဇနီးေလးနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနပါရေစဦး ”

ကိုဘျမင့္က ေျပာလည္းေျပာ သိုင္းဖက္ထားတဲ့ သူ႔ရဲ့ လက္ကလည္း ျမသီရဲ့ အကၤ်ီရင္ဘတ္က ႏွိပ္ေစ့ေလးေတြကို တျဗဳတ္ျဗဳတ္နဲ႔ တစ္လုံးခ်င္း ဆြဲျဖဳတ္ေနေတာ့တယ္။ ျမသီလည္း ” ဟင္းးး ” ခနဲ သက္ျပင္းေလး တစ္ခ်က္ခ်လိုက္ၿပီး

” ခက္ေတာ့တာပဲ ကိုရယ္။ အိမ္ေရွ႕မွာ ေမာင္ေလးက မအိပ္ေလာက္ေသးဘူးရွင့္ ”

လို႔ ခပ္ၿငီးၿငီးေလး ေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုဘျမင့္က

” အိပ္ေလာက္ပါၿပီကြာ ။ လူခန႔္လည္း ေဈးမွာ တစ္ေနကုန္ ထမ္းရပိုးရနဲ႔ ပင္ပမ္းထားတာပဲ ”

ဟု ျပန္ေျပာရင္း ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့စည္းထားတဲ့ ျမသီရဲ့ လုံခ်ည္စကို သူ႔ရဲ့ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ဆြဲေျဖခ် လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ျမသီကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္ပါခ်င္သလို ျဖစ္လာတာေၾကာင့္ ခင္ပြန္းျဖစ္သူရဲ့ ဆႏၵကို ထပ္ၿပီး မျငင္းဆန္မိေတာ့ပါဘူး။

” ကို ေျဖးေျဖးေနာ္ . . . ”

” ေအးပါ အခ်စ္ရယ္ ”

တစ္ေနကုန္ ပင္ပန္းလာေပမယ့္ အခန္းထဲက မႀကီးတို႔လင္မယားရဲ့ အသံေတြေၾကာင့္ လူခန႔္ အိပ္လို႔မေပ်ာ္။ ေျဖးေျဖးနဲ႔မွန္မွန္ ထြက္ေပၚေနတဲ့ အသံေတြကို ညကိုးနာရီခြဲေလာက္ကတည္းက သူ ၾကားေနရတာျဖစ္ၿပီး အခု ဆယ့္တစ္နာရီမတ္တင္း ျဖစ္သြားသည္အထိ မရပ္ေသး။ ကိုယ့္အစ္မျဖစ္သူရဲ့ ဒီလိုအသံမ်ိဳးေတြကို လူခန႔္ မၾကားလိုတာအမွန္။ ဒါေပမယ့္လည္း မတတ္နိုင္ေပ။ အိမ္က်ဥ္းက်ဥ္းေသးေသးေလးထဲ ၾကဳံသလို စုေပါင္းေနထိုင္ၾကရတဲ့ ဘဝေတြမွာေတာ့ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးေတြဆိုတာ ဘယ္လိုမွ ေရွာင္လႊဲလို႔မရဘူးေပါ့။ ျဖစ္နိုင္ရင္ လူခန႔္အေနနဲ႔ မႀကီးတို႔နဲ႔ အိမ္ခြဲေနခ်င္တာ။ ေနလည္းေနသင့္ၿပီလို႔လည္း ယုံၾကည္မိတယ္ေလ။ အခုဆိုရင္ပဲ ဘာလိုလိုနဲ႔ မႀကီးက အသက္ ၂၄ ႏွစ္ျဖစ္ၿပီး မိမိက အသက္ ၂၀ တင္းတင္းျပည့္ခဲ့ၿပီ မဟုတ္ပါလား။

လူခန႔္ ေတြးေတာေနဆဲမွာပဲ မႀကီးရဲ့ အသက္ရွူ သံျပင္းျပင္းေတြ ထြက္ေပၚလာၿပီး ၾကမ္းလည္း အေတာ့္ကို တုန္သြားတယ္ေလ။ အဲ့ဒီေနာက္ ပုံမွန္ၾကားေနလက္စအသံေတြ ရပ္တန႔္သြားကာ မႀကီးရွိုက္ေနတဲ့ အသံသဲ့သဲ့ကိုသာ တစ္ခ်က္ခ်က္ ၾကားရေတာ့တာေပါ့။ လူခန႔္လည္း မ်က္လုံးေတြစင္းလာၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ့တယ္။

———————————————

” လူခန႔္ေရ ကားေရႊ႕ေပးရမယ္တဲ့ကြာ . . . မင္းပဲသြားလုပ္ေပးလိုက္ေတာ့။ အေရးအေရးဆို ငါ့ရဲ့စပယ္ရာ ငမူးတင္ဦးက ဘယ္ေရာက္ေနလဲ မသိပါဘူး။ ”

ကားဆရာ ဦးေသာင္းေငြက ၿငီးၿငီးျငဴျငဴနဲ႔ လူခန႔္ကို ကားေရႊ႕ေပးဖို႔ ေျပာေနတဲ့အသံ။

ဟုတ္တယ္ . . .ေဈးပတ္ဝန္းက်င္မွာ ကုန္တင္ကုန္ခ် လုပ္ေပးရင္း တတ္လြယ္သင္လြယ္တဲ့ လူခန႔္တစ္ေယာက္ ကုန္ကားဆရာမ်ားရဲ့ ေကာင္းမွုနဲ႔ မေတာက္တေခါက္ ကားေမာင္းတတ္လာခဲ့ရတယ္။ လူခန႔္ ကားေမာင္းတတ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ကားဆရာေတြဟာ ကား ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ ေနရာေရႊ႕ ပါကင္ေျပာင္းထိုး စတာေတြကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္ မလုပ္ေတာ့ဘဲ လူခန႔္ကို လုပ္ေဆာင္ေစေတာ့တာေပါ့။ သူတို႔က ခရီးစဥ္တစ္ေလၽွာက္လုံး အာ႐ုံစိုက္ၿပီး ပင္ပင္ပမ္းပမ္း ေမာင္းခဲ့ၾကရလို႔ ေဈးေရာက္ ကုန္ခ်လုပ္တုန္းေလး စိတ္ေအးလက္ေအး နားခ်င္ၾကတယ္ေလ။

သူတို႔ရဲ့ စပါယ္ရာေတြကလည္း သုံးမရတာကမ်ားပါတယ္။ ေဈးေရာက္ရင္ ေျပးေသာက္ရတဲ့ ငမူးနဲ႔။ ေဈးထဲက ေကာင္မေလးေတြကို ေျပးပိုးရတဲ့ ငဗူးနဲ႔။ တခ်ိဳ႕စပယ္ရာေတြၾကေတာ့လည္း စပယ္ရာသာလိုက္တာ ကားေမာင္းတာကို ဝါသနာမပါၾကဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ ဒရိုင္ဘာေတြခင္မ်ာ ကားေရႊ႕ဖို႔ေျပာင္းဖို႔ကို လူခန႔္ကိုပဲ အားကိုးေနၾကရေတာ့တာေပါ့။ ဒီအတြက္ လူခန႔္ကလည္း သူတို႔ဆီက မုန႔္ဖိုးပဲဖိုး ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ကေလး ရတယ္ေလ။ ဒရိုင္ဘာေတြဆိုေတာ့ အေနသာစုတ္တာ သူ႔ဝင္ေငြနဲ႔သူေတာ့ ရွိၾကတာပဲ မဟုတ္ပါလား။

လူခန႔္ ကားေရႊ႕ေပးၿပီး ဗံဒါပင္ေအာက္က ကြပ္ပစ္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ ကားဆရာဦးေသာင္းေငြဆီကို ကားေသာ့ျပန္လာအေပးမွာ ဦးေသာင္းေငြက လူခန႔္ကို စကားဆိုလာတယ္။

” လူခန႔္ . . . မင္းလည္း ကားနဲ႔ အေတာ္အကၽြမ္းတဝင္ ျဖစ္ေနၿပီပဲ. . .။ ငါ့ကားမွာ စပါယ္ရာလုပ္ပါလား။ ဟိုေကာင္ ငမူးတင္ဦးကို အုံနာက ဒီတစ္ေၾကာင္းၿပီးရင္ ျဖဳတ္ေတာ့မွာ။ အဲ့ဒါ ငါ့ကို စပါယ္ရာအသစ္ ရွာခိုင္းထားတယ္။ မင္းစိတ္ပါရင္ ငါနဲ႔ လက္တြဲေပါ့ကြာ။ ဝင္ေငြကေတာ့ မဆိုးပါဘူး။ တစ္ေၾကာင္းကို တစ္ေသာင္းခြဲ ႏွစ္ေသာင္း စသျဖင့္ အုံနာက ၾကည့္ေပးလိမ့္မယ္ကြ။ တခါတေလ အေၾကာင္းရွည္ရင္ သုံးေလးေသာင္းအထိ ရတတ္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္း ဒီေဈးမွာ လုပ္ေနတာထက္စာရင္ေတာ့ သာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပညာလည္းရတာေပါကြာ။ ငါနဲ႔အတူတူတြဲလုပ္ရင္း မင္းကို ငါ ေျဖးေျဖးျခင္း ကားေမာင္းသင္ေပးမယ္။ ေနာက္မွ လိုင္စင္ေတြဘာေတြ ေလၽွာက္ယူၾကတာေပါ့။ ငါကလည္း အသက္ကေလးရလာေတာ့ မင္းလို စိတ္ခ်ရတဲ့ လူရင္း တပည့္တစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့ လိုခ်င္သား။ ျဖစ္နိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါမင္းကို လုပ္ေစခ်င္တယ္။ မင္းအတြက္လည္း တက္လမ္းပြင့္သလို ငါ့အတြက္လည္း ကူေဖာ္ေလာင္ဘက္ကေလး ရတာေပါ့ကြာ။ တစ္ခုရွိတာက မင္းဒီအလုပ္လုပ္ရင္ ငါ့အိမ္မွာ ငါနဲ႔အတူတူ လိုက္ေနရလိမ့္မယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကုန္ေတြက ညဘက္အတင္အခ် လုပ္ရတာတို႔ ညဘက္ၾကမွ ကားထထြက္ရတာတို႔က အျမဲတေစရွိေနတတ္လို႔ပဲ။ တင္ဦးက ငါနဲ႔ အိမ္ခ်င္းသိပ္မေဝးေတာ့ အဆင္ေျပတယ္ေလ။ မင္းၾကေတာ့ မင္းအိမ္နဲ႔ ငါ့အိမ္က ေတာင္နဲ႔ေျမာက္လို ျဖစ္ေနေတာ့ တစ္ခါတည္း မင္းငါ့ဆီမွာ လာေနတာ အေကာင္းဆုံးပဲ။ စဥ္းစားေပါ့ကြာ . . . .”

ဦးေသာင္းေငြက သူ႔ရဲ့ကားမွာ စပါယ္ရာလာလုပ္ဖို႔ လူခန႔္ကို ကမ္းလွမ္းေလတယ္။ လူခန႔္ကလည္း အစ္မတို႔လင္မယားနဲ႔ အိမ္ခြဲေနခ်င္တာေၾကာင့္ ေရငတ္တုန္း ေရတြင္းထဲက် ဆိုသလိုပဲ ဦးေသာင္းေငြရဲ့ ကမ္းလွမ္းမွုကို ခ်က္ျခင္းလက္ခံလိုက္ေတာ့တာေပါ့။ လူခန႔္အတြက္ ေနစရာလည္းရ ဝင္ေငြလည္းတိုးတဲ့အျပင္ တက္လမ္းမ်ားစြာပါရွိမယ့္ ကိစၥမဟုတ္ပါလား။

ေဈးအလုပ္မလုပ္ေတာ့ဘဲ ကားစပါယ္ရာေျပာင္းလုပ္ေတာ့မွာမို႔ အိမ္မွာလည္း ေနလို႔မရေတာ့ဘူး.။ ကားရွိတဲ့ေနရာမွာ သြားေနရေတာ့မယ္ . . လို႔ လူခန႔္က မႀကီးတို႔ကို အသိေပးလိုက္ေတာ့တယ္။ မႀကီးကေတာ့ မ်က္ရည္ေလးစမ္းစမ္းနဲ႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာေပါ့။

” အင္းေလ. . ေမာင္ေလးလည္း အရြယ္ေရာက္လာၿပီပဲ။ ကိုယ့္တက္လမ္းကို ကိုယ္ရွာခ်င္မွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကားနားတဲ့အခါမ်ိဳးၾကရင္ေတာ့ မႀကီးတို႔ဆီ လာလည္ရမယ္ေနာ္ ”

လို႔ ေျပာရွာတယ္။ ကိုဘျမင့္ကေတာ့

” ေကာင္းတယ္ကြ။ လူငယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ရဲ့ တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္းကို အျမဲရွာေဖြေနရတယ္။ အခု ငါ့ညီက စပါယ္ရာသြားလုပ္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ အစ္ကိုမွာခ်င္တာက စပါယ္ရာအလုပ္နဲ႔တင္ ရပ္မေနနဲ႔။ ကားေမာင္းတတ္ေအာင္လုပ္ၿပီး ဒရိုင္ဘာျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးစား။ တစ္ခါ ဒရိုင္ဘာျဖစ္ျပန္ေတာ့လည္း ကားအုံနာျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရမယ္ကြ… ၾကားလား။ ငါ့ညီရဲ့ ႀကိဳးစားမွုကို ဘယ္ေတာ့မွ ရပ္တန႔္မပစ္လိုက္နဲ႔။ ေကာင္းတယ္ကြာ . . . အစ္ကိုကေတာ့ အားေပးတယ္ ”

လူခန႔္လည္း အစ္မနဲ႔ ေယာက္ဖျဖစ္သူကို ကန္ေတာ့ၿပီး အထုတ္အပိုးဆြဲလို႔ အိမ္ကေန ထြက္ခဲ့ေတာ့တယ္။

————————————————

ကားဆရာ ဦးေသာင္းေငြရဲ့ ၿခံဟာ ၿမိဳ႕စြန္မွာျဖစ္ၿပီး အတန္ငယ္က်ယ္ဝန္းတယ္။ ၿခံရဲ့ အေနာက္ဘက္နား ခပ္က်က်မွာ ေသေသသပ္သပ္ကေလး ေဆာက္ထားတဲ့ သြပ္မိုးပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ကေလးတစ္လုံးနဲ႔ ၿခံေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ အရိပ္အာဝသေကာင္းတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးေတြ စိုက္ပ်ိဳးထားၿပီး အိမ္ေရွ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ ကားရပ္ဖို႔ ကြင္းျပင္ေျပာင္ေျပာင္ေလးတစ္ခုရွိတယ္။ ကားအုံနာက ကားကို ဦးေသာင္းေငြဆီကိုပဲ အပ္ထားေတာ့ ကုန္ရွာ ဂိတ္ထိုး ကုန္တင္ကုန္ခ် ကားထြက္ ကားသိမ္း အားလုံး ဦးေသာင္းေငြပဲ လုပ္ရေတာ့တာေပါ့။ ကားသိမ္းခ်ိန္ဆိုလည္း အိမ္ေရွ႕ကြက္လပ္မွာပဲ ကားထိုးထားရတယ္ေလ။ ပ်က္လို႔ျပင္ရၿပီ ဝပ္ေရွာ့သြား ဘာညာဆိုလည္း ဦးေသာင္းေငြပဲ လုပ္ရတာပဲ။ လိုအပ္တဲ့ ျပင္ဆင္စရိတ္ေတာ့ အုံနာဆီက သြားထုတ္ေပါ့။ အုံနာအဘိုးႀကီးက သေဘာေကာင္းတဲ့အျပင္ ဦးေသာင္းေငြကိုလည္း အေတာ္ယုံၾကည္ပုံရတယ္။ ဦးေသာင္းေငြကလည္း တကယ္ရိုးၿပီး အလုပ္အေပၚမွာ သစၥာရွိတာကိုး။ ကားကိုလည္း အျမဲသေနတတ္ေတာ့ အဘိုးႀကီးက ကားနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ဦးေသာင္းေငြကို အာဏာကုန္ လႊဲထားေတာ့တာ။

” လြတ္လြတ္လပ္လပ္သာေန။ ဒီအိမ္မွာက ငါရယ္၊ ငါ့သမီး ခတၱာရယ္၊ သားဖႏွစ္ေယာက္ပဲရွိၾကတာ။ အခု မင္းေရာက္လာေတာ့ သုံးေယာက္ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ မနက္ျဖန္ညမွ ကားထြက္ရမွာ။ ဒီၾကားထဲ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ”

ဦးေသာင္းေငြက လူခန႔္ကို သူ႔အိမ္ထဲက ကန႔္ထားတဲ့ အခန္းလြတ္တစ္ခုမွာ ေနရာခ်ထားေပးလို႔ တစ္လက္စတည္း ေရခ်ိဳးဖို႔ပါ တိုက္တြန္းေလတယ္။ လူခန႔္လည္း ေရလဲပုဆိုးတစ္ထည္နဲ႔ တဘက္ကိုယူၿပီး ေနာက္ေဖးေရတြင္းကို ထြက္လာခဲ့ေတာ့တာေပါ့။ လူခန႔္ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး အိမ္ထဲျပန္ဝင္လာေတာ့ မခတၱာ အိမ္ျပန္ေရာက္ေနၿပီေလ။ ဒါေၾကာင့္ လူခန႔္လည္း အခန္းထဲဝင္ အဝတ္အစားကျပာကသီလဲ နည္းနည္းပါးပါး ၿဖီးလိမ္းၿပီး အိမ္ေရွ႕ကို ထြက္ခဲ့ေတာ့တယ္။

မခတၱာဟာ ႐ုပ္အေခ်ာႀကီး မဟုတ္ေပမယ့္ ဆံပင္ရွည္ရွည္ အညားခပ္ညိဳညိဳ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းနဲ႔ ၾကည့္လို႔ေကာင္းတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ပါပဲ။ လူခန႔္ထက္ေတာ့ အသက္ ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ ႀကီးမယ့္ပုံ။ သူမက ၿမိဳ႕ထဲက နာရီနဲ႔ဖုန္း တြဲေရာင္းတဲ့ ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္သတဲ့။

လူခန႔္တို႔ ခဏတျဖဳတ္ စကားထိုင္ေျပာၿပီးေနာက္ သုံးေယာက္သား ဝိုင္းဖြဲ႕လို႔ ညစာစားလိုက္ၾကေတာ့တယ္။ ထမင္းစားေသာက္အၿပီးမွာ လူခန႔္က တံျမက္စည္းနဲ႔ ေဂၚျပားကိုယူၿပီး ကားဆီကိုသြားဖို႔ ျပင္ေတာ့ ဦးေသာင္းေငြက

” ေမာင္လူခန႔္ ဘာလုပ္မလို႔လဲ ”

” မနက္က ကားေရႊ႕ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိေနတာ။ ကားေခါင္းခန္းထဲမွာ ဖုန္ေတြသဲေတြ အေတာ္မ်ားေနၿပီ။ အဲ့ဒါ သြားလွဲမလို႔။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ခန္းမွာလည္း ကုန္ေတြတင္လာတာ အေတာ္ညစ္ပတ္ေနမွာဆိုေတာ့ လက္စနဲ႔ ေနာက္ခန္းပါ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္လိုက္မလားလို႔ ဦးေလးရဲ့ ”

လို႔ လူခန႔္က မိမိရည္ရြယ္ခ်က္ကို ျပန္ရွင္းျပလိုက္တယ္။

” မနက္ၾကမွ လင္းလင္းထင္းထင္းေလး လုပ္ပါလား ေမာင္လူခန႔္ရယ္။ အခုအခ်ိန္က ေမွာင္ပါတယ္ ”

” သိပ္ေတာ့လည္း မေမွာင္ပါဘူး ဦးေလးရယ္။ အိမ္ထဲက မီးေရာင္လည္း ကားဆီကိုေရာက္တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ဒီေန႔လျပည့္ညေလ။ လေရာင္ေလးလည္း အရွိသား ။ သန႔္ရွင္းေရးကို ညပိုင္း လုပ္နိုင္သေလာက္ေလး လုပ္ထားေတာ့ မနက္ၾကရင္ ဦးေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ကားႀကံ့ခိုင္ေရးစစ္ေဆးဖို႔ အခ်ိန္ပိုရတာေပါ့။ မနက္ျဖန္ ညေနေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ညေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ကားကထြက္ရမွာ မဟုတ္လား ”

” ေအးပါကြာ။ တားမရလည္းလုပ္ပါ။ အုံနာဘိုးေတာ္ကေတာ့ မင္းလိုစပါယ္ရာမ်ိဳးကိုရလို႔ ထျမန္းကမလား မသိဘူး။ ေကာင္းပါတယ္ကြာ။ ငါအားေပးတယ္။ လူဆိုတာ ကိုယ္လုပ္တဲ့အလုပ္အေပၚမွာ အျမဲတန္ဖိုးထားရမယ္ကြ။ ကိုယ့္ပစၥည္းမဟုတ္လို႔ဆိုၿပီး မရိုမေသ မျပဳရဘူး။ ဘယ္အရာျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ပစၥည္းလို သေဘာထားၿပီး ရိုေသရမယ္။ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရမယ္။ ဟုတ္ၿပီလား . . .။ ကဲ သြားး သြားး ျမန္ျမန္သြက္သြက္လုပ္ေခ်။ ေၾသာ္…. ဒါနဲ႔ ကားေနာက္ခန္းကို တံျမက္စည္းၾကမ္းနဲ႔ အရင္လွည္းဦးေနာ္။ ၿပီးမွ အေခ်ာနဲ႔လွည္း။ တံျမက္စည္းၾကမ္းက ကားေဘးက သရက္ပင္မွာ ေထာင္ထားတယ္ ”

ဦးေသာင္းေငြရဲ့ ေျပာဆိုမွာၾကားမွုေတြ အၿပီးမွာေတာ့ လူခန႔္က

” ဟုတ္ကဲ့ပါ ”

ဟု ရိုရိုေသေသ ျပန္လည္ေျဖၾကားလိုက္ၿပီး ယူစရာရွိတာမ်ားကို ယူ၍ ကားဆီသို႔ ထြက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

——————————————

” ေဖေဖ့ေကာင္ေလးက ဘယ္ဆိုးလို႔လဲ။ အလုပ္လုပ္ခ်င္စိတ္ေတာ့ရွိသား။ ႐ုပ္ကေလးကလည္း သန႔္သန႔္ျပန႔္ျပန႔္။ စကားေျပာတာလည္း ရည္ရည္မြန္မြန္နဲ႔ ”

ခတၱာေရာက္လာၿပီး ဖခင္ဦးေသာင္းေငြကို လူခန႔္အေၾကာင္း ေျပာလိုက္ေတာ့

” ဟုတ္တယ္ သမီးရဲ့ ။ ေမာင္လူခန႔္က ႀကိဳးစားလိုစိတ္ အျပည့္ရွိတယ္။ သင္လြယ္တတ္လြယ္တယ္။ စကားအေျပာအဆိုလည္း ယဥ္ေက်းတယ္ ”

လို႔ ဦးေသာင္းေငြက ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ ခတၱာက မ်က္ေမွာင္ေလး တစ္ခ်က္က်ဳံ႕လိုက္ၿပီး စကားဆက္ျပန္တယ္။

” ဒါေပမယ့္ ေဖေဖရယ္။ သူ႔ကို သမီးတို႔အိမ္မွာ ေပးေနဖို႔ၾကေတာ့ စိတ္ခ်ရပါ့မလား။ သူ႔ရဲ့ အက်င့္စာရိတၱက ဘယ္လိုမွန္းမွမသိပဲနဲ႔ ”

” ေၾသာ္ သမီးရယ္။ စိတ္မခ်ရမယ့္လူကို ေဖေဖက အိမ္ေပၚေခၚလာပါ့မလား။ အိမ္မွာ သမီးမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရွိတာ ေဖေဖသိတာေပါ့။ ေမာင္လူခန႔္ဟာ အလုပ္ႀကိဳးစားသလို အက်င့္စာရိတၱပိုင္းမွာလည္း ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ အစမ္းသပ္ခံနိုင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ဆိုတာ ေဖေဖအသိဆုံးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေဖေဖ သူ႔ကို အိမ္မွာလိုက္ေနဖို႔ စိတ္ခ်လက္ခ် ေခၚလာရဲတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ဒီလို ရိုးသားႀကိဳးစားၿပီး တက္လမ္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္နဲ႔ ေဟာဒီက ေဖေဖရဲ့သမီး အေနနီးစပ္သြားၿပီး အေၾကာင္းပါသြားၾကေတာ့လည္း ဘာျဖစ္လဲ။ ေဖေဖ့အတြက္ အရွူံးမရွိဘူးေလ။ သမီးအတြက္ ေဖေဖ စိတ္ေအးရတာေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား ”

ဦးေသာင္းေငြဟာ သမီးျဖစ္သူကို လူခန႔္အေၾကာင္း ရွင္းျပၿပီး တဆက္တည္း လူခန႔္နဲ႔စလိုက္ေတာ့ ခတၱာမ်က္ႏွာကေလးလည္း ရဲတက္သြားလို႔

” အို . . . ေဖေဖကလည္း ဘာေတြေလၽွာက္ေျပာေနမွန္းလည္း မသိဘူး ”

ဟုဆိုကာ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႔ အိမ္ထဲသို႔ အေျပးကေလး ဝင္သြားပါေတာ့တယ္။

” စဥ္းစား သမီးရဲ့ ။ သမီးလည္း အသက္သိပ္မငယ္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား ”

အနားကေျပးထြက္သြားတဲ့ သမီးျဖစ္သူကို လွမ္းေအာ္ကာ ထပ္မံစေနာက္လိုက္ၿပီး ဦးေသာင္းေငြလည္း ” တဟား ဟား ” ရယ္ေမာလၽွက္ သေဘာက် က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့တာေပါ့။

လူခန႔္က ကားေခါင္းခန္းကို အရင္ရွင္းလိုက္တယ္။ ဖုန္ခါစရာရွိတာခါ ၾကမ္းျပင္က ေျခနင္းျပားေတြကိုအျပင္ထုတ္ ေအာက္မွာရွိတဲ့ သဲေတြကိုလွဲ စသျဖင့္ ေသေသခ်ာခ်ာ ႏွိုက္ႏွိုက္ခၽြတ္ခၽြတ္ကို ရွင္းေတာ့လင္းေတာ့တာပဲ။ ႏြမ္းေျခာက္ေနတဲ့ ဘုရားပန္းေတြကိုလည္း စြန႔္လိုက္ၿပီး မနက္မွ ဘုရားပန္းအသစ္ ဝယ္လဲရမယ္လို႔ စိတ္ကူးလိုက္မိတယ္။

ေခါင္းခန္းကို စိတ္ႀကိဳက္ရွင္းၿပီးေတာ့မွ လူခန႔္ဟာ ေနာက္ကုန္တင္ခန္းေပၚကို ကူးခဲ့ျပန္တယ္။ ေနာက္ခန္းမွာရွိတဲ့ တခ်ိဳ႕အစြန္းအကြက္ေတြက တံျမက္စည္းၾကမ္းနဲ႔တင္မရလို႔ ေရပုံးနဲ႔ အဝတ္စုတ္တစ္ခုကိုယူၿပီး ေရပတ္တိုက္ရတယ္ေလ။ ေရပတ္တိုက္ၿပီး ေျခာက္ေတာ့မွ တံျမက္စည္းအေခ်ာ အၿပီးသတ္လွဲရမွာမို႔ သန႔္တဲ့ေနရာေလးတစ္ခုကို ေရြးၿပီး အေမာေျဖရင္း ေရေျခာက္ေအာင္ ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္ေတာ့တာေပါ့။

” အင္းးး ေနာက္ပိုင္း ေႏြရာသီေရာက္ၿပီး ပူလာလို႔ရွိရင္ ကားေပၚမွာ ထြက္အိပ္သင့္ အိပ္ရမယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ အခုကတည္းက ဒီေနာက္ခန္းကို သန႔္ရွင္းေရး အျမဲဝင္ထားမွ ”

လူခန႔္ ေတြးေတာေနဆဲမွာပဲ ဘယ္ကမွန္းမသိတဲ့ တ႐ုတ္သီခ်င္းသံညႇင္းညႇင္းေလး လူခန႔္ရဲ့နားထဲကို ဝင္ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ အသံက တ႐ုတ္အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ရဲ့ အသံျဖစ္ၿပီး ခပ္တိုးတိုးနဲ႔ အေတာ္ကို ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့သီဆိုေနတာ။ လူခန႔္လည္း နားေထာင္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဆက္နားေထာင္ေနတုန္း သီခ်င္းသံရပ္သြားၿပီး

” ဝ ကို ဝက္သားေပးပါ ”

ဆိုတဲ့ အသံကို ၾကားလိုက္ရေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္မွာေတာ့ ဘာအသံမွ ဆက္မၾကားရေတာ့ဘူး။ လူခန႔္လည္း နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားေပမယ့္

” ငါ တစ္ေနကုန္ပင္ပန္းေနလို႔ ထိုင္ေနတုန္း ခဏငိုက္သြားၿပီး ၾကားမိၾကားရာေတြ ၾကားတာ ျဖစ္မွာပါေလ။ သီခ်င္းသံကလည္း ဒီနားက တ႐ုတ္အိမ္ တစ္အိမ္အိမ္က ဖြင့္တာေနမွာေပါ့ ”

လို႔ ေျဖသိမ့္ေတြးေတြးလိုက္ၿပီး တံျမက္စည္းအေခ်ာကို ယူကာ အလုပ္ကို လက္စသတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ၿပီးလို႔ ကားေနာက္ခန္းက လူခန႔္ ျပန္ဆင္းလာေတာ့ ဦးေသာင္းေငြ ေရာက္လာၿပီး တံျမက္စည္းေတြ ေရပုံးေတြ ကူသိမ္းေပးပါတယ္။ ပစၥည္းေတြသိမ္းၾကရင္း ဦးေသာင္းေငြက လူခန႔္ကို

” ေမာင္လူခန႔္ကို ဦးေလး တစ္ခုေတာ့ သတိေပးပါရေစ။ ဦးေလးတို႔အုံနာအဘိုးႀကီးက ေယာက္်ားတန္မဲ့ မင္းႀကီးမင္းေလး ကိုးကြယ္တယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ကားေပၚကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကားနားကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဝက္သား ဒါမွမဟုတ္ ဝက္နဲ႔ပတ္သက္တာ တစ္ခုခု ယူမလာမိဖို႔ ဦးေလး ႀကိဳေျပာထားခ်င္တယ္။ ဒါေလးတစ္ခုေတာ့ သတိထားေပးကြာ. . ဟုတ္ၿပီလား ”

ဟု ကားနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေဆာင္ရန္ေရွာင္ရန္ေလးေတြကို သတိေပး ေျပာၾကားေလတယ္။ ကားေပၚမွာ ခုနကၾကားခဲ့ရတဲ့ ” ဝ ကို ဝက္သားေပးပါ ” ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔ အခု ဦးေသာင္းေငြေျပာျပတဲ့ ဝက္သားေရွာင္ျခင္း ကိစၥႏွစ္ခုက လူခန႔္ေခါင္းထဲမွာ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု အေတာ္ကို ဆန႔္က်င္ဘက္ ျဖစ္သြားေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေထြေထြထူးထူး ေလရွည္မေနခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ဘဲ

” ဟုတ္ကဲ့ပါ ”

ဆိုၿပီး ေခါင္းကို အသာအယာ ၿငိမ့္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

——————————————–

မနက္ၾကေတာ့ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ ကားႀကံခိုင္ေရးစစ္ေဆးရင္း ဦးေသာင္းေငြက လူခန႔္ကို ကားစမ္းေမာင္းခိုင္းတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္မနက္ကုန္ခဲ့လို႔ အိမ္ကိုျပန္ ေန႔လည္စာစားၿပီး တစ္ေရးတေမာ အိပ္ၾကျပန္တယ္။ မနက္ေစာေစာကတည္းက ခတၱာ အလုပ္သြားၿပီမို႔ အိမ္မွာ လူခန႔္တို႔ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္တည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပဲေပါ့။

ညေန ေရမိုးခ်ိဳးၾကၿပီး ခတၱာ အလုပ္ကျပန္လာေတာ့ ညစာထမင္းလက္ဆုံစားလိုက္ၾကေတာ့တယ္။ လူခန႔္တို႔ ထမင္းစားေနဆဲမွာ ခတၱာနဲ႔အတူ ညေစာင့္အိပ္ေပးဖို႔ ေခၚထားတဲ့ တစ္ၿခံေက်ာ္က အပ်ိဳႀကီးေဒၚႏြဲ႕ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဦးေသာင္းေငြက တစ္ခါတည္း ထမင္းဝင္စားဖို႔ေခၚေတာ့ စားၿပီးခဲ့ၿပီတဲ့။

ထမင္းစားၿပီးတဲ့အခါ လူခန႔္တို႔ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ အုံနာဦးပုဆီက ဖုန္းအလာကို ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္ၾကတာ ည ၇ နာရီေလာက္မွာ ဦးပုဆီက ဖုန္းဝင္လာပါေကာ။ ေရႊေတာင္ၿမိဳ႕မွာ ကုန္ေတြဆင္းတင္ၿပီး အထက္ေျခာက္ၿမိဳ႕ကို ပို႔ရမွာ။ ကုန္အမ်ိဳးအစားကေတာ့ ေသာင္းေျပာင္းဆိုပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ လူခန႔္တစ္ေယာက္ စပါယ္ရာဘဝနဲ႔ ၎ရဲ့ ပထမဦးဆုံးခရီးစဥ္ကို ဆရာျဖစ္သူ ဦးေသာင္းေငြနဲ႔အတူ ထြက္ခြာခဲ့ပါေတာ့တယ္။

လူခန႔္တို႔ကားက ဒိုင္နာလည္းမက ဆယ္ဘီးလည္းမက်တဲ့ ေျခာက္ဘီးကား။ ေျခာက္ဘီးသာဆိုတာ ဆိုဒ္က ဆယ္ဘီးနီးနီးရွိတယ္ေလ။ အေရာင္က သူမ်ားကားေတြလို အစိမ္းရာင္ အျပာေရာင္ေလးေတြ မဟုတ္ဘဲ အနီေရာင္ရဲရဲ သုတ္ထားတာ။

” ဘာလို႔ အနီေရာင္ႀကီး သုတ္ထားတာလဲ ”

လို႔ လူခန႔္ကေမးေတာ့ ဦးေသာင္းေငြက

” အုံနာဘိုးေတာ္က သူ႔နတ္ေတြႀကိဳက္တဲ့အေရာင္ ဆိုၿပီး သုတ္ထားတာပဲ။ အဲ့အေရာင္သုတ္ၿပီးကတည္းက အလုပ္ပိုေကာင္းလာတယ္လို႔ သူက ယုံၾကည္ေနတယ္ေလ ”

ဟု ျပန္ေျဖတယ္။

ကုန္ပစၥည္းက ေသာင္းေျပာင္းလို႔ ေျပာေပမယ့္ ေရႊေတာင္ေရာက္လို႔ တင္ရမယ့္ ပစၥည္းေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆန္အိတ္ေတြက အမ်ားစုပါ။ က်န္တာကေတာ့ တိုလီမိုလီ လမ္းၾကဳံ အဆင့္ေလာက္ပဲရွိတယ္။ လူခန႔္တို႔ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္လည္း တင္စရာရွိတဲ့ ကုန္ေတြ ကားေပၚကို အတင္လက္ခံၿပီး အေလအလြင့္မရွိေအာင္ ေသခ်ာစည္းေႏွာင္ ဖုံးအုပ္လို႔ ည ၁၁ နာရီခြဲေလာက္မွာ ေရႊေတာင္ၿမိဳ႕ကေန ထြက္ခြာခဲ့ေတာ့တာေပါ့။

ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ကားကို ခပ္ေျဖးေျဖးပဲ ေမာင္းလာခဲ့ၾကရင္း ည ၁ နာရီ မတ္တင္းေလာက္ ေအာင္လံၿမိဳ႕ကိုအျဖတ္မွာ ဦးေသာင္းေငြက . . .

” ေနဦးကြ . . . ငါ့ဟာေတြပါလား မသိဘူး။ မပါရင္ ေအာင္လံမွာ အသိဆိုင္ေတြႏွိုးၿပီး တစ္ခါတည္း ဝင္ဝယ္ရေအာင္ ”

ဟုဆိုတာ ကားေမာင္းရင္း ဒက္ဘုတ္က အံဆြဲကို လွပ္လို႔ တစ္ခုခုကို ရွာေဖြေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္

” ေဟာ . . . ေတြ႕ၿပီ။ ရွိေသးတယ္ မကုန္ေသးဘူး။ ဒီမွာ . . .”

ဦးေသာင္းေငြက ေျပာလည္းေျပာ ထိုအရာမ်ားကို အံဆြဲထဲကထုတ္ၿပီး သူ႔ကို ေၾကာင္ၾကည့္ေနတဲ့ လူခန႔္ရဲ့ လက္ထဲကို ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့မွ လူခန႔္လည္း ဆရာျဖစ္သူ ဘာရွာေနတယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္သြားေတာ့တာေပါ့။

” ဒို႔ ကားသမားေတြရဲ့ ဘဝမွာ ဒါမ်ိဳးေလးေတြက ေဆာင္ထားရတယ္ကြ။ တစ္ေကြ႕မဟုတ္ တစ္ေကြ႕ေတာ့ ၾကဳံၾကရတာပဲ။ အခုေတာင္ ေရွ႕နားေရာက္ရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ေတြ႕မလားမသိဘူး ”

ဦးေသာင္းေငြက လူခန႔္ကို စကားဆက္လိုက္ေတာ့ လူခန႔္လည္း သူ႔ရဲ့လက္ထဲက ဘူးေလးတစ္ဘူးကို

” ဒါကေတာ့ အကာအကြယ္ပစၥည္းဘူးေလး ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္ ”

ဟု ဆိုကာ အံဆြဲထဲ ႀကိဳ႕ပန္ထည့္လိုက္တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ လူခန႔္က အလုံးေလးေတြ တန္းစီပတ္ထားတဲ့ သားေရပင္လို အကြင္းေလးကို ဆရာျဖစ္သူကို ျပလိုက္ၿပီး

” ဒါကေတာ့ ဘာေလးလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ အဲ့ဒါဘယ္ေနရာမွာ သုံးတာလည္း ဦးေလးရဲ့ ”

ဟု ထပ္မံစပ္စုလိုက္ျပန္တယ္။ ထိုအခါ ဦးေသာင္းေငြက

” မင္းမသိပါဘူး ေကာင္ေလးရာ။ သူတို႔ေတြက ဒီအတိုင္းဆို သိပ္မတိုးေတာ့ဘူးကြ။ ကဲ . . . ထားပါ။ ဒါေတြ ေနာက္ေတာ့ မင္းသေဘာေပါက္လာလိမ့္မယ္။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ လမ္းကိုပဲ အာ႐ုံစိုက္။ ကားေကာင္းေကာင္း ေမာင္းတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစား။ ဟုတ္ၿပီလား။ အဲ့ဒါကို အံဆြဲထဲ ျပန္ထည့္ထားလိုက္ေတာ့ ”

ဆိုတာနဲ႔ လူခန႔္လည္း လၽွာရွည္မေနေတာ့ဘဲ လက္ထဲက အကြင္းေလးကို အံဆြဲထဲ ျပန္ထည့္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ေအာင္လံေက်ာ္လာၿပီး ေရွ႕ကို မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ ဆက္ေမာင္းမိတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ လက္ထဲမွာ အိတ္ကေလးတစ္ခု ဆြဲထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က လူခန႔္တို႔ကားကို တားပါေတာ့တယ္။ လူခန႔္လည္း ဦးေလးေျပာတာေတာ့ မွန္ေနၿပီလို႔ ေတြးလိုက္မိတာေပါ့။

ဦးေသာင္းေငြက ကားကို ရပ္ေပးလိုက္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးက ကားနားကို ေလၽွာက္လာပါေကာ။ သူမဟာ ႐ုပ္ရည္က ၾကည့္ေဖ်ာ္ရွုေဖ်ာ္ရွိၿပီး ပါးမွာ ပါးကြက္က်ားေတြနဲ႔။ ကိုယ္လုံးကိုယ္ဟန္ သြယ္သြယ္သပ္သပ္။ အသားက ခပ္ညိဳညိဳ ။ အရပ္လည္း အရမ္းမျမင့္ဘူး။ ဆံပင္ရွည္ကို ေနာက္မွာပတ္ထုံးထားၿပီး ဖလံထည္ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းတစ္ထည္ကိုလည္း ဖို႔ယို႔ဖားယား ထပ္ဝတ္ထားေသးတယ္။

” မိမိုး ပါလား။ ဘယ္သြားမလို႔လဲ။ လာ. . .”

ဦးေသာင္းေငြက လွမ္းႏွုတ္ဆက္လိုက္ၿပီး ကားတံခါးကိုဖြင့္ကာ ကိုယ္ကိုယို႔ေပးလိုက္ေတာ့ . . .

” မေကြးဘက္ လိုက္ခ်င္လို႔ ”

သူမက ျပန္ေျဖရင္း ကားေပၚတက္လာၿပီး လူခန႔္နဲ႔ ဦးေသာင္းေငြၾကားမွာ ဝင္ထိုင္ေတာ့တာပဲ။ ဦးေသာင္းေငြလည္း ကားတံခါးျပန္ပိတ္ၿပီး ေမာင္းထြက္ခဲ့ေတာ့တယ္။

” သူက စပါယ္ရာ အသစ္ေလးလား။ လူေခ်ာေလးေနာ္ ”

မိမိုးဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးက လူခန႔္ပုခုံးေပၚကို လက္တင္ၿပီး ဦးေသာင္းေငြကို ေမးလိုက္ရာ ဦးေသာင္းေငြက

” အင္းး ကိုယ့္ရဲ့ စပါယ္ရာအသစ္ဆိုတာထက္ ေမြးစားသားလို႔ပဲ ေျပာရမွာေပါ့။ ဟိုေကာင္ ငမူးတင္ဦးကိုေတာ့ အဘိုးႀကီးက အလုပ္ျဖဳတ္လိုက္ၿပီ ”

” ခစ္ ခစ္ ဒီလူႀကီးက လူလည္ႀကီး ေမာင္ေလးရဲ့ ။ သူ႔သမီးအတြက္ စိတ္ေအးခ်င္ေနတာေလ . . . ။ ဒါနဲ႔ ဒီေမာင္ေလးကိုေကာ မိမိုးနဲ႔ ေတြ႕ခြင့္ေပးဦးမွာလား ”

မိမိုးက ၿပီတီတီ မ်က္ႏွာေပးေလးနဲ႔ လူခန႔္ကိုၾကည့္ၿပီး ေမးေနျပန္တယ္။

” အမေလးး မမ…. ဒါကေတာ့ ခ်မ္းသာေပးလိုက္ပါ။ သူ႔ဘာသာသူ ေအးေအးေဆးေဆး ေနပါေစ မိမိုးရယ္။ ဒီကေလးက က်ဳပ္သမီးအတြက္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ရိုးသားၿပီး ႀကိဳးစားလိုစိတ္ရွိတဲ့ ကေလးမို႔ က်ဳပ္ကေခၚၿပီး ပ်ိဳးေထာင္ေပး႐ုံပါ။ သူတို႔မွာ ေရစက္ပါလာရင္ေတာ့ က်ဳပ္လည္း တားမရဘူးေပါ့ ”

ဦးေသာင္းေငြနဲ႔ မိမိုးတို႔ ေျပာဆိုေနၾကတာေတြကို ၾကားရေတာ့ လူခန႔္က မ်က္ႏွာပူသလိုလို ရွက္သလိုလို ။ ဒါကိုရိပ္မိတဲ့ ဦးေသာင္းေငြက

” ကဲ . . . မမ . . ေကာင္ေလးနားခ်ည္း ကပ္ၿပီး ပြတ္သီးပြတ္သပ္ လုပ္မေနနဲ႔။ မေကြးဘယ္နားမွာ ဆင္းမွာလဲ ေျပာ။ အမွန္ဆိုရင္ က်ဳပ္က မေကြးဘက္က မပတ္ေတာ့ဘူးလို႔ စဥ္းစားထားတာ။ အခု ခင္ဗ်ားေလးနဲ႔ေတြ႕လို႔ . . .”

” ဟုတ္ပါၿပီ ကိုႀကီးရယ္။ မိုးကို မေကြးၿမိဳ႕ထဲမွာပဲ ခ်ေပးခဲ့ပါ။ ဒီအတြက္လည္း ကိုႀကီး မနစ္နာေစရပါဘူး ဟဲ ဟဲ ”

မိမိုးက ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ ျပန္ေျဖလိုက္ေတာ့. . .

” ဒါကေတာ့ ေျပာစရာ ဘယ္လိုပါ့မလဲ ”

ဦးေသာင္းေငြက ခပ္ျပဳံးျပဳံးအမူအရာနဲ႔ မိမိုးကို ျပန္ေျပာၿပီး လူခန႔္ကိုလည္း

” ေရွ႕ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ေမာင္းလိုက္ရင္ လူျပတ္တဲ့ေနရာ ေရာက္ၿပီ။ အဲ့ဒီမွာ လမ္းေဘးသစ္ပင္ေအာက္ ကားထိုးရပ္ၿပီး ခဏနားၾကတာေပါ့။ မင္းလည္း ေနာက္က ဆန္အိတ္ေတြေပၚတက္ၿပီး တေရးတေမာ အိပ္ေလ ”

ဟု လွမ္းေျပာလိုက္ပါေတာ့တယ္။ သူေျပာထားတဲ့ ေနရာေရာက္ေတာ့ ဦးေသာင္းေငြက လမ္းေဘးက ကုကၠိဳပင္ႀကီးေအာက္ကို ကားထိုးရပ္လိုက္တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ လူခန႔္ကို

” သြား. . ငါ့တူ ေနာက္ခန္းက ဆန္အိတ္ေတြေပၚမွာ တေရးတစ္ေမာ သြားအိပ္ခ်ည္း ”

ဆိုၿပီး ႏွင္ထုတ္ေတာ့တာပဲ။ မိမိုးဆိုတဲ့ အစ္မႀကီးကေတာ့ လူခန႔္ကို ၿပီတီတီနဲ႔ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး သူယူလာတဲ့ အိတ္ကေလးထဲက တဘက္သုံးေလးထည္ကို ထုတ္ကာ ကားမွန္ေတြမွာ ခ်ိတ္ဆြဲကာဆီးေနေလရဲ့ ။ လူခန႔္လည္း ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ကားေနာက္ခန္းကို အသာထြက္ခဲ့ၿပီး ဆန္အိတ္ေတြေပၚကို တက္လို႔ အိပ္စက္ဖို႔ ျပင္ဆင္လိုက္ေတာ့တယ္။ ကားေခါင္းခန္းထဲက မိမိုးရဲ့ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ အသံေတြကို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ၾကားေနရေပမယ့္ တစ္ေနကုန္ ပင္ပန္းလာတာေၾကာင့္ လူခန႔္ဟာ ၾကယ္ျမင္လျမင္ ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးကို ၾကည့္ရင္း တေျဖးေျဖး မ်က္လုံးေတြစင္းက်လာၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တာေပါ့။

———————————————-

” တိတ္ေရွာင္ စားေတာ္ဆက္ ”

စည္ကားလိုက္တာမွ ပ်ားပန္းခပ္ပဲ။ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ၾကာဇံေၾကာ္ ကုန္းေဘာင္ေၾကာ္ စသျဖင့္ တ႐ုတ္စာမွန္သမၽွနဲ႔ အရက္ဘီယာ အမ်ိဳးမ်ိဳးရတာကိုး။ ေပါက္ေဖာ္ႀကီးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေကာင္တာစားပြဲမွာထိုင္ၿပီး ပြဲေတြမွတ္လိုက္ စားဖိုကို လွမ္းမွာလိုက္ ေငြေတြေရသိမ္းလိုက္ စားပြဲထိုးေတြကို လွမ္းေအာ္လိုက္နဲ႔ အေတာ္ကို အလုပ္ရွုပ္ေနတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ မ်က္လုံးေမွးေမွးနဲ႔ ခပ္ဂ်စ္ဂ်စ္ပုံစံရွိတဲ့ အသက္ ၁၆ ႏွစ္ခန႔္ တ႐ုတ္ကေလးတစ္ေယာက္ အိမ္ထဲကေန ထြက္လာၿပီး

” ပါပါး မုန႔္ဖိုးေပး ”

ေကာင္တာထိုင္ေနတဲ့ တ႐ုတ္ႀကီးကို မုန႔္ဖိုးေတာင္းေတာ့တယ္။ တ႐ုတ္ႀကီးက အံဆြဲထဲက တစ္ေထာင္တန္ တစ္ရြက္ကို ထုတ္ေပးလိုက္ေတာ့

” ဟာ ပါပါးကလည္း တစ္ေထာင္တည္းလား။ တစ္ေထာင္ ဘာမွသုံးမရဘူး။ ငါးေထာင္ေလာက္ေတာ့ ေပးမွေပါ့ ”

တ႐ုတ္ကေလးက မုန႔္ဖိုး ထပ္ေပးဖို႔ေတာင္းေနျပန္တာ။

” ခက္တယ္။ ပိုက္ဆံရွာရတာက မလြယ္ဘူးကြ။ မင္းတို႔က အားအားယားယားရွိရင္ သုံးဖို႔ျဖဳန္းဖို႔ပဲ ”

တ႐ုတ္ႀကီးက ညဥ္းညဥ္းညဴညဴနဲ႔ အံဆြဲထဲက ေနာက္ထပ္ ေလးေထာင္ ထပ္ထုတ္ေပးလိုက္ၿပီး

” ဒါနဲ႔ မင္းညီမေလးေကာ . . . ”

” မသိဘူးေလ။ အိမ္ထဲမွာ ရွိမွာေပါ့။ ပါပါးတို႔က ေငြထြက္ဖို႔ဆို သိပ္ကပ္စည္းနဲတာ။ ဒါေၾကာင့္ ပါပါး မိန္းမထပ္မရတာ ”

တ႐ုတ္ကေလးက ခပ္တည္တည္နဲ႔ ျပန္ေျပာလိုက္ၿပီး တ႐ုတ္ႀကီးအနားက ထြက္သြားေတာ့တယ္။ တ႐ုတ္ႀကီးကေတာ့ ျမည္တြန္ေတာက္တီးၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့တာေပါ့။ တ႐ုတ္ကေလးနဲ႔ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ဆိုသလိုပဲ လူတစ္ေယာက္က တ႐ုတ္ႀကီးစာပြဲနား ေရာက္လာျပန္တယ္။ ထိုသူကိုေတြ႕ေတာ့ တ႐ုတ္ႀကီးရဲ့ ရွုံ႔မဲ့ေနတဲ့မ်က္ႏွာ ျပန္လည္ရႊင္ျပဳံးသြားၿပီး

” လာ လွေမာင္ ။ အဆင္ေျပခဲ့လား ”

ဟု ခရီးဦးႀကိဳ ျပဳေလတယ္။

” ေျပတယ္ ၾဆာကီး။ ၾကားမွာ အေၾကာင္းတို တစ္ေခါက္ရလို႔ေတာင္ ျဖတ္ဆြဲလိုက္ေသးတယ္။ အခု ၾဆာကီးဆီကို ေငြလာအပ္တာ ”

ဆိုၿပီး လွေမာင္ဆိုတဲ့လူက တ႐ုတ္ႀကီးကို သူ႔အိတ္ထဲက ပိုက္ဆံေတြ ထုတ္ေပးလိုက္ေတာ့ တ႐ုတ္ႀကီးလည္း တဟဲဟဲ သေဘာက်လၽွက္

” ေအးကြာ . . . ဝေတာင္ စားေသာက္ဆိုင္ အလုပ္ရွုပ္ေနတာနဲ႔ပဲ လယ္ေတြယာေတြက ရတဲ့ စာရင္းေတာင္ မစစ္ရေသးဘူး။ ထားခဲ့လိုက္ေလ။ ည ဆိုင္ပိတ္ေတာ့မွ အဲ့စာရင္းေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး ဝ စစ္လိုက္ေတာ့မယ္ ”

ဟုဆိုကာ ပိုက္ဆံအုပ္ထဲမွ ေငြငါးေထာင္ကို ထုတ္ၿပီး

” ေရာ့ . . . ဒါက လူ႔အတြက္ မုန႔္ဖိုး။ လုပ္အားခက ေနာက္မွ သပ္သပ္ရွင္းေပးမယ္ ”

ဟု လွေမာင္ကို မုန႔္ဖိုးေပးေလတယ္။ လွေမာင္လည္း ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း အခါခါေျပာၿပီး ျပန္မည္အလုပ္မွာ တ႐ုတ္ႀကီးက တစ္ခုခု သတိရသြားဟန္ျဖင့္

” ေၾသာ္. . ဒါနဲ႔ ေနဦး။ လူ႔ျပန္ရင္ ကားထားသြားခဲ့။ ဝ အဲ့ဒီကားကို ဝယ္ၿပီးကတည္းက တစ္ခါမွ ေမာင္းမၾကည့္ဖူးေသးဘူး။ ဒီည စမ္းေမာင္းၾကည့္လိုက္ဦးမယ္ ”

” ၾဆာသမား တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ပါ့မလား။ ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ေပးမယ္ေလ ”

” ရပါတယ္ကြာ။ ဝက ဒီလို ကားႀကီးေတြသာ မေမာင္းဘူးတာ ကားေသးေတြဆို အိပ္စပတ္ပဲ။ လူ႔ပင္ပမ္းလာတာ နားစရာရွိတာ စိတ္ေျဖာင့္လက္ေျဖာင့္ သြားနားစမ္းပါ။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ကားက ေဆးေရာင္မွိန္ေနၿပီ။ အဲ့ဒ့ါ ေဆးျပန္သုတ္ဖို႔ေတာ့ စီစဥ္ထားလိုက္ဦး။ ဝတို႔ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးဆိုတာက ေဆးေရာင္ေလး နီရဲေနမွ သေဘာက်ၾကတာ။ ကဲ ကဲ သြားနားခ်ည္းေတာ့ ”

တ႐ုတ္ႀကီးက ကားဆရာလွေမာင္ကို ျပန္ခိုင္းလိုက္ရာ လွေမာင္လည္း တ႐ုတ္ႀကီးကို အရိုအေသျပဳၿပီး ျပန္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

—————————————–

ညတစ္ညမွာ တ႐ုတ္သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ကို ဆိုၿငီးရင္း ဦးတိတ္ေရွာင္ ၿမိဳ႕ျပင္မွာ ကားထြက္ေမာင္းေနတယ္။ ေမာင္းေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ျဗင္းလိုက္တာ ကီလို ၁၀၀ ေက်ာ္သြားေတာ့

” ဟာ အရွိန္မ်ားေနၿပီပဲ . . . ”

ဦးတိတ္ေရွာင္ တစ္ကိုယ္တည္းေရရြတ္ၿပီး လီဗာကိုေလၽွာ့ ဘရိတ္ကို ခပ္ဖြဖြ နင္းလိုက္တဲ့အခါ ဘရိတ္က အလုပ္မလုပ္ေတာ့။

” ဟာ. . ဘရိတ္ေပါက္ၿပီထင္တယ္ ”

ဦးတိတ္ေရွာင္ မ်က္လုံးျပဴးသြားေတာ့တာေပါ့။ အေရွ႕မွာက ခပ္ေႏွးေႏွးေမာင္းေနတဲ့ ကုန္ကားတစ္စီ။ ဝိုက္ေက်ာ္မယ္လုပ္ေတာ့ တစ္ဖက္ယဥ္ေက်ာက အိပ္စပတ္တစ္စီး ဝင္လာပါေကာ။ ႀကံရမရျဖစ္ၿပီး ဦးတိတ္ေရွာင္ ကလပ္ကိုနင္းလို႔ ဂီယာတံကို ထိုးေဒါင္းလိုက္ေတာ့ ကားက ခ်ာလပတ္လည္သြားကာ လမ္းေဘးက သစ္ပင္ကို ေျပးတိုက္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

” ရႊီးးး ဒုန္းးး ဝုန္းးးး ”

————————————————–

လူခန႔္ ရင္ထဲမွာ သိမ့္ခနဲ ခံစားလိုက္ရၿပီး လန႔္နိုးလာခဲ့တယ္။ အိပ္မက္က တမ်ိဳးပဲ။ ဦးတိတ္ေရွာင္ေနရာမွာ လူခန႔္ကိုယ္တိုင္ ပါဝင္ခံစားေနရသလို။ လူခန႔္လည္း နိုးလာတဲ့အတူတူေတာ့ အေပါ့ထသြားဦးမယ္လို႔ ေတြးမိၿပီး မ်က္လုံးကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ရာ

” ဟင္ . . .ခင္ ခင္ ဗ်ားး ”

လူခန႔္ အလန႔္တၾကားနဲ႔ လူးလဲထၿပီး ကိုယ္ကို ေနာက္သို႔ ဆုတ္လိုက္မိေတာ့တယ္။ သူ႔ေရွ႕မွာ ျမင္ေနရတာက အိပ္မက္ထဲက တ႐ုတ္ႀကီး ဦးတိတ္ေရွာင္ရဲ့ မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္းႀကီး။ ဦးတိတ္ေရွာင္က ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လို႔ လူခန႔္ကို ခပ္ျပဳံးျပဳံး ၾကည့္ကာ

” လူ႔ နိုးလာၿပီလားး ။ ဝ ကို မေၾကာက္ပါနဲ႔။ ဝ က လူ႔ကို အႏၲရာယ္ေပးမယ့္သူ မဟုတ္ပါဘူး ”

လို႔ တ႐ုတ္သံဝဲဝဲနဲ႔ ေျပာေလတယ္။

” ခင္ ခင္ ဗ်ား ကို မေၾကာက္ရေအာင္ ခင္ ခင္ဗ်ားက သရဲမဟုတ္ဘူးလား ”

လူခန႔္လည္း ေၾကာက္လန႔္တၾကားနဲ႔ ျပန္ေမးလိုက္ေတာ့

” ဝ ကို ဝ လည္း ဘာေကာင္မွန္းမသိဘူး။ အမွန္ ဝမွာက ႐ုကၡစိုးနတ္ျဖစ္ဖို႔ ကုသိုလ္ကံေတြ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဝေသေတာ့ ဒီကားကိုစြဲၿပီး သရဲလည္းမဟုတ္ ႐ုကၡစိုးနတ္ဘဝလည္း မေရာက္နိုင္ေသးဘဲ ကိုးလို႔ကန႔္လန႔္ ျဖစ္ေနေတာ့တာ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဝက လူ႔ကို အႏၲရာယ္ျပဳမယ့္ သရဲ တေစၧ တစ္ေကာင္မဟုတ္ဘူး ဆိုတာပါပဲ။ ”

ဦးတိတ္ေရွာင္လည္း အေျဖရခက္သြားဟန္နဲ႔ ျပန္လည္ရွင္းျပေလတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့မွ လူခန႔္လည္း အေၾကာက္နည္းနည္း ေျပသြားၿပီး

” ဒါဆို ခင္ဗ်ားက ဘာလို႔ က်ဳပ္ကို လာေျခာက္ရတာလဲ ”

” လာေျခာက္တာ မဟုတ္ပါဘူး လူ႔ရယ္။ လူ႔ နဲ႔ ဝ မိတ္ေဆြဖြဲ႕ခ်င္လို႔ပါ။ ခုနက လူ႔မက္တဲ့ အိပ္မက္ကလည္း ဝ က လူ႔ကို ေပးမက္လိုက္တာပဲ။ ဝ ရဲ့ ျဖစ္စဥ္ေလးေတြကို လူ႔အၾကမ္းဖ်င္း သိထားရေအာင္လို႔ေလ ”

” ဟုတ္ပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္ကားကို သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ေနတုန္း သီခ်င္းဆိုၿပီး ဝက္သားေတာင္းတာ ခင္ဗ်ားပဲမဟုတ္လား ”

” သိပ္ဟုတ္တာေပါ့ လူ႔ရယ္။ လူ႔ကို ဆက္သြယ္လို႔ရမလားလို႔ ဝ စမ္းသပ္ၾကည့္တာ ”

” ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ကို ဆက္သြယ္ၾကည့္တယ္ဆိုေတာ့ က်ဳပ္ရဲ့ဆရာ ဦးေသာင္းေငြနဲ႔ အရင္စပါယ္ယာ တင္ဦး တုန္းကေကာ မဆက္သြယ္ခဲ့ဘူးလား ”

” မဆက္သြယ္ခဲ့ပါဘူး။ သူတို႔ ဒီကားမွာ ဝ ရွိမွန္းေတာင္ မသိၾကဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔နဲ႔ ဝ စကားမေျပာခ်င္ဘူးေလ။ ကားအုံနာ ဦးပုေကာ၊ ဒရိုင္ဘာ ဦးေသာင္းေငြေကာ၊ စပါယ္ရာ တင္ဦးေကာ အ႐ူးေတြခ်ည္းပဲ။ သူတို႔က ဘာမွန္းမသိတဲ့ နတ္ငမူးႏွစ္ေကာင္ကို ကိုးကြယ္ၿပီး ဝ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ဝက္သားကို မုန္းေနၾကတယ္ေလ။ ဝ ဒီကားမွာေနလာတာ ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ တစ္ခါမွ သူတို႔ေတြ ဝက္သားနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ တစ္စုံတစ္ရာ ကားနားကို ယူမလာခဲ့ၾကဖူးဘူး။ အလကား ငေၾကာင္ေတြပါ။ ဝ အေပါင္းအသင္း မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ”

” ဒါဆို ကားကို အနီေရာင္ သုတ္ခိုင္းထားတာလည္း ခင္ဗ်ားရဲ့ စနက္ပဲေပါ့ ”

” ဟုတ္တယ္ လူ႔ရဲ့ ။ အုံနာ အဘိုးႀကီးကို ေစာင့္ေရွာက္မယ္လို႔ အိပ္မက္ေပးၿပီး ကားကို ဝ ႀကိဳက္တဲ့အေရာင္ေလး သုတ္ဖို႔ စည္း႐ုံးထားရတာ။ ဒါကို ငနဲႀကီးက သူ႔ရဲ့နတ္ေတြ အိပ္မက္ေပးတယ္ထင္ၿပီး ခ်က္ျခင္းေျပးသုတ္ေတာ့တာပဲ။ ဝလည္း ဘာပဲျဖစ္ေနေန ကားနီသြားရင္ ၿပီးေကာ ဆိုၿပီး လႊတ္ထားလိုက္ေတာ့တယ္ ”

” အခု ခင္ဗ်ားနဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္သြားပါၿပီတဲ့။ ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ကို ဘာလုပ္ေပးနိုင္လို႔လဲ။ က်ဳပ္ကေကာ ခင္ဗ်ားကို ဘာလုပ္ေပးရမွာလဲ ”

” ဒါက ဒီလိုရွိတယ္ လူ႔ရဲ့ ။ လူ႔က ဝ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ဝက္သားကို သူတို႔မသိေအာင္ယူလာၿပီး ဝ ကိုေပး။ ဝ ကို ေပးဆိုတဲ့ေနရာမွာလည္း အျခား တေစၧသရဲေတြလို အစိမ္းလိုက္ေတြ သျဖဲနျဖဲေတြ ဝ အတြက္ မလိုပါဘူး။ ဝက ႐ုကၡစိုး ဘုန္းကံရွိေတာ့ အနံ့ေလးေလာက္ရရင္ အဆင္ေျပတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ လူ႔က အေခါက္ကင္ေလးျဖစ္ျဖစ္ ဒုတ္ထိုးေလးျဖစ္ျဖစ္ ဆာေတးေလးျဖစ္ျဖစ္ ကားေပၚကို ယူလာၿပီး စားေပး႐ုံပဲ။ လူ႔စားေနတဲ့ အနံ့ေလးရရင္ ဝ အတြက္က အိုေကၿပီ။ အဲ့ဒါေလးတစ္ခုေတာ့ ကူညီပါ လူ႔ရယ္။ တကယ္ ႐ုကၡစိုးအစစ္ႀကီးျဖစ္သြားရင္ သက္သတ္လြတ္ပဲ စားရေတာ့မွာ။ ဝက္သားနဲ႔ေဝးၿပီ။ ”

” ဟဲ ဟဲ ဒါကေတာ့ က်ဳပ္အတြက္ အပမ္းမႀကီးပါဘူး။ က်ဳပ္လည္း ဗွိုက္ဝ၊ ခင္ဗ်ားလည္း အဆင္ေျပတယ္ေလ။ က်ဳပ္ ကူညီပါ့မယ္။ ခင္ဗ်ားကေကာ က်ဳ ပ္ကို ဘာကူညီမွာလဲ ”

” အင္းး ဝက လူ႔ကို အမ်ားႀကီး ကူညီနိုင္တယ္။ တကယ္ဆို ဒီကားနဲ႔ အႏၲရာယ္ကင္းေအာင္ လာဘ္ရႊင္ေအာင္ စည္ပြားတက္ေအာင္ ဝ လုပ္ေပးလို႔ရတယ္။ သူတို႔ရဲ့ ဟို ေျမာက္ေလာင္း နတ္ႏွစ္ေကာင္က ဘာမွ အသုံးၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ဝ က လူ႔ကို ပထမဆုံးအေနနဲ႔ အလုပ္ရေအာင္၊ အုံနာက ခ် စ္ေအာင္၊ ဒရိုင္ဘာနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္၊ ေဘးအႏၲရာယ္ကင္းေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးမယ္။ ဒုတိယအေနနဲ႔ကေတာ့ ဝ တတ္တဲ့ အေၾကာ္အေလွာ္ အခ်က္အျပဳတ္ပညာေတြကို လူ႔ကို ေျဖးေျဖးျခင္း သင္ေပးသြားမယ္။ ဒီအတြက္ လူ႔က ညအိပ္ရင္ ကားေပၚမွာပဲ လာအိပ္ေတာ့။ ဒါမွ ဝ က လူ႔ကို သင္စရာရွိတာ သင္လို႔ရမွာ။ ဘယ္လိုလဲ သေဘာတူလား ”

” အိုေက ေလ။ သေဘာတူတယ္ ”

” ဒါဆို ဝ နဲ႔ လူ႔ ေသြးေသာက္ သယငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္သြားၾကၿပီေပါ့ ”

” ဟုတ္ကဲ့ပါ ဦးတိတ္ေရွာင္ရယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ေသြးေသာက္သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္သြားၾကပါၿပီ ”

လူခန႔္နဲ႔ ဦးတိတ္ေရွာင္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ျပဳံးလိုက္ၾကေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ ဦးတိတ္ေရွာင္က စကားဆက္ျပန္တယ္။

” အမွန္ေတာ့ ဝ က လူ႔ရဲ့ ၾဆာကိုလည္း အကူအညီ ေပးသင့္သေလာက္ေပးပါတယ္ ”

” ဟင္. . . ဦးတိတ္ေရွာင္ပဲ က်ဳပ္ၾဆာကို ၾကည့္မရဘူးဆို။ ဘာလို႔ အကူအညီေပးတာလဲ ”

လူခန႔္က နားမလည္ဟန္နဲ႔ ျပန္ေမးလိုက္ေတာ့ ဦးတတ္ေရွာင္က ခပ္ျပဳံးျပဳံးလုပ္ၿပီး ပါးစပ္ကို လက္ညႇိုးကေလးကပ္ကာ

” ရွူးးး နားေထာင္ ”

ဟု လူခန႔္ကို ျပန္ေျပာေလတယ္။ လူခန႔္ နားစြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ညအခ်ိန္မွာ ကားေခါင္းခန္းထဲက ထြက္ေပၚလာတဲ့ ၾဆာဦးေသာင္းေငြနဲ႔ မိမိုးတို႔ရဲ့ မိုးမျမင္ေလမျမင္ ခ်စ္ပြဲဝင္ေနတဲ့ အသံပလံေတြ။

” လူ႔ၾဆာကို ဝ ကူညီေနတာ ဒါေၾကာင့္ပဲေပါ့။ ဝအသက္ရွင္ခ်ိန္တုန္းကဆို ဒီလို ႐ုပ္ရွင္မ်ိဳးၾကည့္ရဖို႔ အေတာ္ခက္တာ။ ေဈးလည္းသိပ္ႀကီးတယ္ေလ။ တစ္ေခြကို ႏွစ္ေထာင္ေလာက္ေပးရတယ္။ အခုေတာ့ လူ႔ၾဆာေၾကာင့္ ဝ ဘယ္ေလာက္အဆင္ေျပလည္း ”

ဦးတိတ္ေရွာင္က ျပဳံးၿဖီးၿဖီးလုပ္ၿပီး လူခန႔္ကို ေျပာလိုက္ေတာ့

” ခင္ဗ်ားဟာေလ တ႐ုတ္လို႔ မေျပာရဘူး။ ေပအေတာ္ေခါက္ပါေကာ ”

လူခန႔္လည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ အမူအရာနဲ႔ ဦးတိတ္ေရွာင္ကို ရွုံ႔ခ်တာေပါ့။ ထိုအခါ ဦးတိတ္ေရွာင္က တခြိခြိရယ္လၽွက္

” အဲ့လိုေတာ့မထင္ပါနဲ႔ ေကာင္ေလးရယ္။ လူ႔ရဲ့ ၾဆာက ဝၾကည့္ဖူးတဲ့ကားေတြထက္ အမ်ားႀကီးသာတယ္။ ပညာလည္းစုံသလို စြမ္းေဆာင္ရည္လည္း ျမင့္မားတယ္။ ကားေပၚကို တက္လာစက ဘယ္ေလာက္ပဲ စပ္စလူးထၿပီး တက္ႂကြလန္းဆန္းတဲ့ ေကာင္မေလးေတြ ျဖစ္ပါေစ ကားေပၚကျပန္ဆင္းသြားရင္ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္နဲ႔ ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ ျဖစ္သြားရတာခ်ည္းပဲ။ မယုံရင္ လူ႔ ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ ”

ဟု သူ႔စကားသူ သက္ေသျပျပန္တယ္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္ေလ။ ေခါင္းခန္းက မိမိုးရဲ့ အသံဗလံေတြက ေနာက္ခန္းအထိကို အေတာ္ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ထြက္ေနတာပဲ. . .။ အသံေတြကို နားစြင့္ရင္း လူခန႔္ စဥ္းစားခန္းဝင္ေနခ်ိန္မွာပဲ ငယ္သံပါေအာင္ အာျခစ္ေအာ္လိုက္တဲ့ မိုးေအာ္သံ တစ္ခ်က္ၾကားလိုက္ရၿပီးေနာက္ အရာအားလုံး တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ သြားပါေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီအခါၾကမွ ဦးတိတ္ေရွာင္က လူခန႔္ လက္ကိုလွမ္းပုတ္လို႔

” လူ႔ ၾဆာေတာ့ ဇာတ္လမ္းၿပီးသြားၿပီ။ ခရီးဆက္ဖို႔ ေတာ္ၾကာေန လူ႔ကို တက္ႏွိုးေတာ့မယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ ဝလည္း သြားၿပီ။ လူ႔လည္း အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္ေတာ့ ”

ဟု သတိေပးကာ လူခန႔္အနားကေန ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါေလေရာ။ လူခန႔္လည္း ပုဆိုးကိုျခဳံကာ အိပ္သေယာင္ ျပန္ေဆာင္ေနလိုက္ပါေတာ့တယ္။

” ေကာင္ေလးေရ. . ထကြ။ ခရီးဆက္ၾကမယ္ ”

မၾကာပါဘူး . . . ဦးေသာင္းေငြရဲ့ ေအာ္ႏွိုးတဲ့အသံ ထြက္လာပါေကာ။ လူခန႔္လည္း အိပ္ယာကထလိုက္ၿပီး ဆန္အိတ္ေတြေပၚက ဆင္းခဲ့ေတာ့တာေပါ့။ ေခါင္းခန္းထဲမွာ မိမိုးဆိုတဲ့အမ်ိဳးသမီးက ကာထားတဲ့ တဘက္ေတြကို ျပန္ျဖဳတ္လို႔ ေခါက္သိမ္းေနေလရဲ့ ။ သူ႔ပုံစံျမင္ရတာ ကားေပၚေရာက္စကလို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဆံထုံးလည္းေျပက်လို႔ ဆံပင္ေတြ ဖရိုဖရဲနဲ႔။ လူခန႔္လည္း ဆန္အိတ္ေတြေပၚ တက္မအိပ္ခင္ ခုခဲ့တဲ့ ဂ်မ္းတုံးႏွစ္ခုကို ေျပးျဖဳတ္ၿပီး ကားတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ကာ ကားေခါင္းခန္းထဲကို ဝင္ခဲ့ေတာ့တယ္။

အဲ့ဒီေနာက္ ဦးေသာင္းေငြက စက္ႏွိုးၿပီး ကားထြက္ဖို႔ျပင္ေတာ့ လူခန႔္က ေရွ႕ေနာက္ေဘးဘယ္ညာ ရွင္းမရွင္း ၾကည့္ေပးရတယ္ေလ။ လမ္းမေပၚ ကားေရာက္သြားေတာ့ လူခန႔္လည္း မိမိုးကို ထပ္ၿပီး စူးစမ္းမိျပန္တာေပါ့။ သူမရဲ့ အဝတ္အစားေတြက ကပိုကယိုျဖစ္ေနၿပီး ခါးတို ရင္ေစ့အကၤ်ီေလးရဲ့ အေပၚၾကယ္သီး ႏွစ္လုံးေလာက္ကလည္း ျပဳတ္ထြက္ေနဆဲ။ ပါးႏွစ္ဖက္မွာ ကြက္ထားတဲ့ ပါးကြက္က်ားေတြက ေရာက္စကလို ထူထူထဲထဲ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ပ်က္လုပ်က္ခင္။ ပါးကြက္ေတြရဲ့ အလယ္ေလာက္မွာ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္း ႏွစ္ေၾကာင္းကအၿပိဳင္ ေပၚေနေသး။

လူခန႔္ ၾကည့္ေနမွန္းသိေတာ့ မိမိုးက မလုံမလဲနဲ႔ ျပဳတ္ေနတဲ့ ၾကယ္သီးႏွစ္လုံးကို ကျပာကယာ ျပန္တပ္လိုက္လို႔ ဒက္ဘုတ္ေပၚက ဖလံထည္ေလးကိုပါ ယူၿပီး ေကာက္လၽွိုလိုက္ေတာ့တယ္။ ၾကယ္သီးျပဳတ္လို႔ ခပ္အစ္အစ္ထြက္ေနတဲ့ သူမရဲ့ ရင္ႏွစ္မႊာ အထက္ပိုင္းလည္း လုံလုံျခဳံျခဳံ ျဖစ္သြားေတာ့တာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ မိမိုးက သူမရဲ့ အိတ္ကေလးထဲက အဝတ္တစ္ထည္ကို ျပန္ထုတ္လိုက္ၿပီး ထိုင္ခုံကို သုတ္ေပးျပန္တယ္။ အဲ့ဒီေတာ့မွ လူခန႔္ သတိထားမိသြားတာက ထိုင္ခုံတစ္ေလၽွာက္မွာ ဘာမွန္းမသိတဲ့အရည္ေတြ တုတ္တုတ္ရႊဲစိုေနေတာ့တာ။

” ဘာရည္ေတြလဲ . . .”

လူခန႔္က ေမးလိုက္ေတာ့ ဦးေသာင္းေငြက

” ဘာရည္ျဖစ္ျဖစ္ကြာ သုတ္လိုက္ရင္ ေျပာင္တာပဲ။ မိမိုးရယ္ ေသခ်ာသုတ္ေပးလိုက္ပါ ”

ဟု ျပန္ေျပာတာေၾကာင့္ လူခန႔္လည္း ဆက္မေမးျဖစ္ေတာ့။ မိမိုးကေတာ့ ရွက္ရြံ့ရြံ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔

” အားနာလိုက္တာ ေမာင္ေလးရယ္ . . .”

တဲ့။ ခုံကို ေသေသခ်ာခ်ာ သုတ္ေပးၿပီးေတာ့ အဝတ္စေလးကို အိတ္ထဲ ျပန္ထည္လိုက္ကာ ခပ္ယဲ့ယဲ့ေလးျပဳံးရင္း မိမိုးက စကားဆိုလာျပန္တယ္။

” မမ ေမာင္ေလးကိုမွီၿပီး ခဏေလာက္မွိန္းပါရေစ ”

လူခန႔္လည္း သနားသလိုလိုရွိတာနဲ႔ ေခါင္းအသာၿငိမ့္ျပလိုက္ေတာ့ သူမရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ဟာ လူခန႔္ရဲ့ ဘက္ကို လဲၿပိဳလို႔လာပါေကာ။ သူမက ေခါင္းကို လူခန႔္ပုခုံးေပၚမွာ မွီရင္း လက္တစ္ဖက္ကလည္း လူခန႔္ကို သိုင္းဖက္လိုက္တယ္။ လူခန႔္က ထိန္းဖက္ေလး ျပန္ဖက္ထားလိုက္ေတာ့ မိမိုးရဲ့ ေပ်ာ့ေျပာင္းတဲ့ခႏၶာကိုယ္ေလးက တဆတ္ဆတ္တုန္ေနဆဲ။

” မသက္သာပါဘူး ေမာင္ေလးရယ္။ အီစိမ့္ေနတာပဲ . . .”

မိမိုးက လူခန႔္ကို ေလသံတိုးတိုးနဲ႔ ခပ္ၿငီးၿငီးေလး ေျပာျပေနတာ ကားေမာင္းေနတဲ့ ဦးေသာင္းေငြက ၾကားသြားၿပီး

” ငါ့ကိုမွီအိပ္လည္းရပါတယ္ ဟ။ ေကာင္ေလးကို ပလီပလာေတြ သြားလုပ္မေနပါနဲ႔။ လာပါ မိမိုးရယ္ ”

လို႔ လွမ္းေခၚလိုက္ေတာ့

” ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ကားေအးေအးေဆးေဆး ေမာင္းပါရွင္ရယ္။ ရွင့္ သမက္ေလာင္းေလး မွည့္တစ္ေပါက္ မစြန္းေစရပါဘူး ”

သူမက ဦးေသာင္းေငြကို မ်က္ေစာင္းေလးထိုးလို႔ ရန္ျပန္ေတြ႕တယ္ေလ။ ဦးေသာင္းေငြကေတာ့ သေဘာက်ဟန္နဲ႔ ” တဟားဟား ” ရယ္ၿပီး ကားကို ဆက္ေမာင္းေနေတာ့တယ္။ လူခန႔္ကေတာ့ ႏွုတ္ဆိတ္လၽွက္။

မေကြးကိုေရာက္ေတာ့ မိမိုးညႊန္ျပတဲ့ေနရာမွာ ဦးေသာင္းေငြက ကားရပ္ေပးလိုက္တယ္။ မိမိုးလည္း လူခန႔္တို႔ကို ႏွုတ္ဆက္ၿပီး ယိုင္နဲ႔နဲ႔နဲ႔ ကားေပၚက ဆင္းသြားေတာ့တာေပါ့။ ကားေပၚက မဆင္းခင္ လူခန႔္ကို ခပ္ေဆြးေဆြးေလး ၾကည့္သြားေသးတယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ လူခန႔္တို႔ ဆရာတပည့္လည္း မိမိုးကို လက္ျပၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။

---

ဒီလိုနဲ႔ လူခန႔္တစ္ေယာက္ ဆရာျဖစ္သူ ဦးေသာင္းေငြရဲ့ ကုန္ကားမွာ စပါယ္ရာလိုက္ရင္း နယ္တကာ လွည့္ေနရေတာ့တာေပါ့။ ဦးေသာင္းေငြက သူ႔ရဲ့ဝါသနာအရ ၾကဳံရင္ၾကဳံသလို မိန္းမေထြေတြ ကားေပၚတင္လာတတ္တယ္ေလ။ လူခန႔္ကေတာ့ ေရလိုက္သင့္ ငါးလိုက္သင့္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြံသြားေအာင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မေနဘူး။

ဦးေသာင္းေငြကလည္း ကြမ္းနဲ႔ မိန္းမသာ ျဖတ္မရတာ က်န္တဲ့ အရက္ ဖဲ ေလာင္းကစား ဘာဘာညာညာက မရွိ။ ေနာက္ဆုံး ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ေဆးလိပ္ေတာင္မဖြာတတ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ့ မိန္းမဇယားကလည္း ေငြေရးေၾကးေရး ေထြေထြထူးထူး ကုန္တာမရွိဘဲ တစ္ခါတေလ လက္ေဆာင္ေလး ဘာေလးေလာက္နဲ႔ပဲ ဇာတ္လမ္းျပတ္သြားတာမို႔ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ ပိုက္ဆံစုမိၾကတယ္။

ဦးေသာင္းေငြက ၾကဳံရင္ၾကဳံသလို လူခန႔္ကို ကားေမာင္းသင္ေပးသလို မၾကာခဏလည္း အစမ္းေပးေမာင္းခိုင္းတယ္။ လူခန႔္ကလည္း စိတ္ဝင္တစား ႀကိဳးပမ္းသင္ယူေတာ့ မၾကာခင္မွာပဲ ကားေမာင္း အေတာ္ဟုတ္လာေတာ့တာေပါ့။ လူခန႔္ဟာ ဦးတိတ္ေရွာင္နဲ႔ အေပးအယူလုပ္ထားတဲ့ ကတိကလည္း ရွိေသးတာေၾကာင့္ ေႏြရာသီေရာက္လို႔ ပူအိုက္လာတာကို အေၾကာင္းျပၿပီး ကားနားေနရတဲ့ ညေတြမွာ အိမ္ထဲမွာမအိပ္ေတာ့ဘဲ ကားေနာက္ခန္းမွာ ထြက္အိပ္ေတာ့တယ္။ လူခန႔္ ကားေပၚကို ပထမဦးဆုံး ထြက္အိပ္တဲ့ညက ေစာင္တစ္ထည္ကိုပိုက္ၿပီး မေခတၱာက ကားနားကို ေရာက္လာတယ္ေလ။ လူခန႔္က . .

” အစ္မ ဘာခိုင္းမလို႔လဲ”

လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့

” ဘာမွခိုင္းမလို႔မဟုတ္ဘူး။ အေအးႀကိဳက္ၿပီး ကားေပၚထြက္အိပ္တာ ေစာင္မပါဘူး မဟုတ္လား။ ေရာ့. . . ဒီမွာ ေစာင္ . . .။ မနက္ေစာေစာပိုင္းေတြ ေအးေသးတယ္ ကိုယ္ေတာ္ေလးရဲ့ . . . တကယ္တည္း . . .”

ဆိုၿပီး ေဆာင့္ေဆာင့္ေအာင့္ေအာင့္ ၿငီးၿငီးျငဴျငဴေလး ေျပာလို႔ လူခန႔္ကို ေစာင္လာေပးရွာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဓိပၸါယ္ပါပါေလးၾကည့္လို႔ တစ္ခ်က္ျပဳံးျပၿပီး အနားက ျပန္ထြက္သြားပါေကာ။ သူမေၾကာင့္ လူခန႔္ရဲ့ ရင္ထဲမွာ လွိုင္းတပိုးေလးေတြ ထသြားတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ မခတၱာ လူခန႔္ျမင္ကြင္းထဲက ေပ်ာက္သြားေတာ့ . . .

” ေကာင္ေလး. . . ဖီးလ္ေတြစြတ္တက္မေနနဲ႔။ အဲ့ကေလးမေလးက မင္းကို သက္သက္လာအီေနတာ။ တကယ္ေတာ့ သူက မင္းအတြက္မဟုတ္ဘူး။ မင္းေနာက္ေတာ့ သိလာမွာပါ။ ကဲ . . လာ လာ ဝ နဲ႔ အပ်င္းေၿပ စကားေလးဘာေလး ေျပာရေအာင္ ”

လူခန႔္ရဲ့ ေနာက္ကေန တ႐ုတ္သံဝဲဝဲႀကီး ထြက္လာၿပီး ဦးတိတ္ေရွာင္ ေပၚလာပါေတာ့တယ္။ လူခန႔္လည္း ဦးတိတ္ေရွာင္ကို ေတြ႕ေတြ႕ျခင္း

” ဦးတိတ္ေရွာင္ရယ္ . . . ဒီတစ္ေန႔ေတာ့ အသင့္စားေလးနဲ႔သာ ေျဖသိမ့္လိုက္ဦး။ ညေနကမွ ကားနားရတာဆိုေတာ့ ဒီနားမွာရွိတဲ့ စတိုးဆိုင္ကိုထြက္ၿပီး ဦးေလးမသိေအာင္ ခိုးဝယ္ထားရတာ။ ကားက ေနာက္သုံးရက္ေလာက္ ထပ္နားရဦးမယ္ထင္တယ္။ ေနာက္ေန႔ေတြၾကမွ အေခါက္ကင္တို႔ ဘာတို႔ ဝယ္ေပးမယ္ေနာ္ . . .”

ဟု ဆိုကာ ေဘးလြယ္အိတ္ထဲမွာ ဝွက္ထားတဲ့ အသင့္စား ဝက္ေပါင္ေျခာက္ကင္ထုပ္ေလးကို ထုတ္ေပးလိုက္ေတာ့ တ႐ုတ္ႀကီးက

” ရပါတယ္ လူ႔ရယ္။ ဝ ေလ ဝက္သားနံ့ကို မရတာ အေတာ္ၾကာၿပီ။ ဒရိုင္ဘာဦးေသာင္းေငြနဲ႔ အုံနာဦးပုကို . . . ဝ က လူ႔ကို ကိုယ္ထင္ျပနည္းကား ျပလို႔မရဘူးေလ။ အသံေတြ အိပ္မက္ေတြပဲ ေပးလို႔ရတာ။ ဒါေတာင္ အၾကာႀကီး စကားေျပာလို႔မရဘူး။ ဘာေၾကာင့္ အဲ့ဒီလိုျဖစ္တယ္ဆိုတာေတာ့ ဝ လည္း ေသခ်ာမသိဘူး။ ဝ စိတ္အထင္ေတာ့ ၾဆာေတာ္ေတြ ေျပာေျပာေနတဲ့ ပ႒ာန္းဆက္လားဘာလား အဲ့ဒါေၾကာင့္လို႔ထင္တာပဲ။ ဝ က သူတို႔ကို ဒီမွာ ဝ ရွိေၾကာင္း ေျပာျပၿပီး ဝက္သားေတာင္းဖို႔လုပ္လည္း သူတို႔က ဝ အသံၾကားတာနဲ႔ ဟိုနတ္ႏွစ္ေကာင္ထဲက တစ္ေကာင္ထင္ေနေတာ့ ဝက္သားဇာတ္လမ္းကို မေရာက္လိုက္ဘဲ အခ်ိန္ကုန္သြားရျပန္ေကာ။ ၿပီးေတာ့ ဝက ဒီကားကိုစြဲေနတာဆိုေတာ့ ဒီကားရွိတဲ့ အဝန္းအဝိုင္းေလာက္ပဲ သြားလို႔လာလို႔ အဆင္ေျပတယ္ေလ။ အဝန္းအျပင္ထြက္ခ်င္ရင္ မရဘူးေတာ့မဟုတ္ဘူး ရေတာ့ရတယ္။ ဟို နတ္ေျပာရ ဒီနတ္ခြင့္ပန္ရနဲ႔ လူ႔တို႔ လူေတြ ပတ္စပို႔လုပ္ရတာထက္ သုံးဆေလာက္ ပိုၾကာတယ္။ လူ႔ေရာက္လာလို႔ ဝ ဆက္သြယ္ၾကည့္လိုက္တာ ဆက္သြယ္လို႔ရေတာ့ ဝ အေတာ္ေပ်ာ္သြားတာေပါ့ ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ လူ႔ ရယ္။ ေနာက္ေန႔ေတြလည္း ဒီေန႔လိုပဲ ဝ ဖို႔ စီစဥ္ေပးပါဦး။ ”

ဟု အရွည္သေဝး ရွင္းျပၿပီး ေက်းဇူးတင္စကား ဆိုေလတယ္။ အဲ့ဒီေနာက္

” လူ႔ အဲ့ဒီ ဝက္ေပါင္ေျခာက္ေလးေတြကို ေျဖးေျဖးခ် င္း ထုတ္စားေလ။ ဝ က လူ႔စားေနတဲ့ အနံ့ေလးရရင္ အဆင္ေျပၿပီ ”

ဦးတိတ္ေရွာင္က ေျပာျပန္တာေၾကာင့္ လူခန႔္လည္း သေဘာၾကလၽွက္

” တယ္ဟုတ္ပါလား . . .”

ဟုဆိုကာ ဝက္ေပါင္ေျခာက္ထုတ္ကို ေဖာက္ၿပီး တစ္ေခ်ာင္းခ်င္း ခပ္ေျဖးေျဖး ထုတ္စားေတာ့တာေပါ့ ။

” ေကာင္ေလးေရ . . . ခတၱာကို မင္း ရင္မခုန္နဲ႔ကြ။ ဝ က လူ႔ကို သူ႔ထက္လွတဲ့ ေကာင္မေလးနဲ႔ ေပးစားမယ္။ ခ်မ္းသာေအာင္လည္း လုပ္ေပးဦးမယ္။ ဒါေပမယ့္ လူ႔က လူ႔ရဲ့ၾဆာလို မိန္းမရွုပ္လို႔ေတာ့ မရဘူး။ မိန္းမကိစၥ ကင္းရွင္းရမယ္။ အေသာက္အစားဘက္ကေတာ့ လူ႔ကို ဝက စိတ္ခ်ၿပီးသားပါ။ ဘယ္လိုလဲ . . . ဝ ကို ကတိေပးနိုင္လား ”

လူခန႔္ စားေသာက္ေနတာကို ဦးတိတ္ေရွာင္က အနံ့ခံရင္း ေျပာလိုက္ျပန္ရာ လူခန႔္က

” ဟာ . . .ဦးတိတ္ေရွာင္ကလည္း . . .ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို မိန္းမေပးစားတာ မေပးစားတာ. . . မတာ မ မတာ အသာထားစမ္းပါ။ က်ဳပ္က ဦးေလးလို ရွုပ္ရွုပ္ယွက္ယွက္ေတြ နဂိုလ္ကတည္းကကို ဝါသနာမပါတာ။ ၿပီးေတာ့ မခတၱာကိုလည္း ကိုယ့္အစ္မလိုပဲ သေဘာထားတာပါဗ် ”

” ေအးေလ . . . ၿပီးတာပဲ။ ဝ စကားကို နားေထာင္ရင္ အားလုံး လူ႔ေကာင္းစားဖို႔အတြက္ခ်ည္းပဲ ”

” ဒါနဲ႔ ေနပါဦး။ ခင္ဗ်ားေျပာေတာ့ ကားရွိတဲ့ ၿခံအျပင္ကေန ထြက္ဖို႔ခက္တယ္ဆို။ ကားကို အနီေရာင္သုတ္ဖို႔ၾက ဦးပုဆီ ဘယ္လိုလုပ္ အိပ္မက္သြားေပးတာတုန္း ”

” ဒါက ဒီလိုကြ။ တစ္ေန႔ ဦးပုက လာဘ္ဖြင့္ဘာဖြင့္ စသျဖင့္ေပါ့ကြာ။ သူ႔ရဲ့ နတ္အစီအရင္ေတြ လုပ္ခ်င္တာနဲ႔ ကားကို သူ႔ၿခံထဲမွာ တစ္ညေခၚသိပ္တယ္ေလ။ အဲ့ဒီေန႔ည အိမ္ေစာင့္နတ္လစ္တုန္း ငါလည္း ငါျဖစ္ခ်င္တာေလး အဖိုးႀကီးကို အိမ္မက္ဝင္ေပးတာ . . ဘာမွေတာင္ မေျပာလိုက္ရေသးဘူး . . . ‘ ကားအနီေရာင္သုတ္ေပး။ ဒါဆို မ မယ္ ‘ . . . ပဲရွိေသးတယ္ အိမ္ေစာင့္နတ္ ျပန္ဝင္လာလို႔ ငါလစ္ခဲ့ရတယ္။ အဖိုးႀကီးကေတာ့ မနက္ကမွ နတ္အစီအရင္ေတြ လုပ္ထားတာ။ ညၾက အိပ္မက္ေပးတယ္ဆိုၿပီး သိပ္ေပ်ာ္ေနမွာေပါ့။ ေနာက္ေန႔မနက္လည္းၾကေကာ ဦးေသာင္းေငြကို ေခၚၿပီး ကားကို ခ်က္ျခင္း အနီေရာင္ မွုတ္ခိုင္းေတာ့တာပဲ။ ”

” ေၾသာ္ . . . ဒီလိုလား။ ဒါဆို ခင္ဗ်ားက ဒီၿခံထဲမွာလည္း သြားခ်င္တိုင္း သြားမရဘူးေပါ့ ”

” အဲ့လိုလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူးကြ။ ဒီမွာၾကေတာ့ အေနၾကာၿပီး ၿခံေစာင့္နတ္ေတြ အိမ္ေစာင့္နတ္ေတြ နဲ႔ ငါနဲ႔က ခင္ေနၾကၿပီေလ။ အဲ့ဒီေတာ့ ငါ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလို႔လာလို႔ရပါတယ္ ”

” ဒါဆို အစကတည္းက ခင္ဗ်ား ဦးေလးကို ဆက္သြယ္ၿပီး ဝက္သားေလးဘာေလး မေတာင္းဘူးလား ”

” ဝ ေျပာပါေကာ လူ႔ရယ္. . .။ သူ႔ကို ဆက္သြယ္ရတာက ခက္တယ္။ ဦးပုထက္ေတာင္ ခက္ေသးတယ္။ စကားေလး သုံးေလးခြန္းေျပာဖို႔ေတာင္ မလြယ္ဘူး။ ဝ အထင္ေတာ့ ဒီလူ မိန္းမသိပ္ရွုပ္လို႔ထင္တယ္။ ဝ အထင္ကို ေျပာတာေနာ္။ ဒါေၾကာင့္ လူ႔ကိုလည္း ဝ ဆက္သြယ္လို႔ရေအာင္ မိန္းမမရွုပ္ဖို႔ ေျပာေနရတာေပါ့ ”

” ဟုတ္ပါၿပီ. . . ဦးတိတ္ေရွာင္ရယ္ . . .။ က်ဳပ္ မိန္းမလည္း မရွုပ္ပါဘူး။ ခင္ဗ်ား ေျပာသမၽွလည္း နားေထာင္ပါ့မယ္ . . .။ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားအတြက္ ေန႔တိုင္းလည္း ဝက္သားယူလာေပးပါ့မယ္ ”

လူခန႔္က ေနာက္ဆုံးက်န္တဲ့ ဝက္ေပါင္ေျခာက္ေလးကို ပါးစပ္ထဲသို႔ထည့္ရင္း ေျပာလိုက္ရာ ဦးတိတ္ေရွာင္က

” ေကာင္းတယ္ လူ႔ရဲ့ ။ ဝ စကားကို နားေထာင္ရင္ လူ႔ ႀကီးပြားမွာပဲ။ ”

ဟု ေထာပနာျပဳလိုက္ေလေတာ့တယ္။

---

လူခန႔္က အားတဲ့အခ်ိန္တိုင္း ကားကို တသသလုပ္ေနေတာ့ အုံနာဦးပုက အရမ္းသေဘာၾကသလို ဒရိုင္ဘာ ဦးေသာင္းေငြလည္း သူ႔ရဲ့တပည့္ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာရေနေတာ့တာေပါ့။ ကားေမာင္းသင္တာကိုလည္း မခိုမကပ္ဘဲ ႀကိဳးစားပမ္းစား သင္ယူလိုက္ေတာ့ ဦးေသာင္းေငြနဲ႔ အတူအလုပ္တြဲလုပ္ၿပီး တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာပဲ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ဦးေသာင္းေငြ မ်က္ႏွာလႊဲလို႔ရတဲ့အထိ တိုးတက္လာေတာ့တယ္။ ကားေလးေမာင္းလိုင္စင္လည္း ရၿပီးလို႔ ကားႀကီးလိုင္စင္ေလၽွာက္ဖို႔ ေစာင့္ေနရတာ။ ဦးပုကေတာ့ ကားကိုသာ ေသခ်ာေမာင္းတတ္ေအာင္က်င့္ပါ။ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ လိုင္စင္ႀကီးက်ေအာင္ လုပ္ေပးမယ္ . . . တဲ့။

ဒ့ါအျပင္ လူခန႔္နဲ႔ ဦးတိတ္ေရွာင္ရဲ့ ဆက္ဆံေရးကလည္း အေတာ္ကို တိုးတက္လာခဲ့တယ္။ ဦးတိတ္ေရွာင္က ညတိုင္းလိုလို လူခန႔္မအိပ္ခင္ ေရာက္လာၿပီး လူခန႔္ယူလာတဲ့ ဝက္သားတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကို ေတာင္းေလ့ရွိတယ္ေလ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သား စားေသာက္ၿပီးတဲ့အခါၾကရင္ စကားစျမည္ေျပာၾကၿပီး လူခန႔္ကို ေၾကာ္နည္းလွာ္နည္းေတြ သင္ေပးေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ လူခန႔္လည္း ဦးတိတ္ေရွာင္ရဲ့ ပညာရပ္ေတြကို စိတ္ဝင္စားလာတာနဲ႔ မိုးေကာ ေဆာင္းပါ အဆင္ေျပသြားေအာင္ ကားထားတဲ့ ေနရာနားမွာ ေလးတိုင္တဲေလးတစ္လုံးကို ေလကာမိုးကာထိုးၿပီး အိပ္လိုက္ျဖစ္ေတာ့တယ္။ ဦးေသာင္းေငြတို႔ သားဖကိုေတာ့ အိမ္မႀကီးထဲမွာ မိမိေနရင္ မခတၱာ အေနၾကပ္မွာစိုးလို႔ ဘာဘာညာညာ စသျဖင့္ ညာေျပာရတာေပါ့။

ညေရာက္ရင္ ဦးတိတ္ေရွာင္က လာသင္ေပးလိုက္ ကားနားရက္ေတြဆို လူခန႔္က အစ္မေတြအိမ္သြားၿပီး လက္စြမ္းျပလိုက္ ဦးေသာင္းေငြတို႔ သားအဖကို လက္စြမ္းျပလိုက္နဲ႔ အလုပ္ကို ျဖစ္ေနၾကတာ။ ေၾကာ္ဖို႔ေလွာ္ဖို႔ ပစၥည္းပစၥယေတြကိုလည္း ဦတိတ္ေရွာင္ရဲ့ လမ္းညႊန္မွုနဲ႔ လူခန႔္က ကိုယ္ပိုင္ပဲ ဝယ္ခ်မ္း ထားလိုက္ေတာ့တယ္ ။

ဦးေသာင္းေငြဆို လူခန႔္ေၾကာ္တဲ့ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ကို အရမ္းႀကိဳက္လို႔ တစ္ေန႔တည္း သုံးခါျပန္ေၾကာ္ခိုင္းၿပီး စားရသလို ခတၱာကလည္း လူခန႔္ရဲ့ ၾကက္ကုန္းေဘာင္ကို အသဲစြဲျဖစ္ေနေတာ့တာ။ မႀကီးအိမ္ေရာက္ရင္ေတာ့ ခ်ိဳခ်ဥ္ေၾကာ္နဲ႔ ခ်ဥ္ငံစပ္ဟင္းခ်ိဳ လုပ္ေပးရတာကမ်ားတယ္။ အဲ့ဒါေတြက ေယာက္ဖေတာ္ရဲ့ အႀကိဳက္ေတြေလ။

လူခန႔္ရဲ့ ဟင္းခ်က္ေကာင္းမွုအတြက္ ဝိုင္းဝန္းခ်ီးမြမ္းၾကၿပီး ဒါေတြကို ဘယ္လိုလုပ္တတ္လာတာလဲ ေမးျမန္းၾကေတာ့ လူခန႔္လည္း ဦးေသာင္းေငြတို႔ သားအဖကို မႀကီးသင္ေပးထားတာလိုလို ဘာလိုလို အာဖ်ံကြီးလိုက္ရၿပီး မႀကီးတို႔လင္မယားကိုေတာ့ ဦးေသာင္းေငြဆီက တတ္သေယာင္ေယာင္နဲ႔ ညာေျပာလိုက္ေတာ့တာေပါ့။

အုံနာဦးပု နတ္ဆက္ဖို႔ကိုလည္း လူခန႔္က ၾကက္ေကာင္လုံးေပါင္းနဲ႔ ၾကက္ေပါင္အရြေၾကာ္ေတြကို ရွယ္လုပ္ေပးလိုက္တာေၾကာင့္ ဦးပုႀကီးခင္မ်ာ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာအရမ္းျဖစ္ၿပီး လူခန႔္ကို ခ်ီးက်ဴးလို႔ကို မဆုံးနိုင္ေတာ့ဘူး။

ကားထြက္လိုက္ အိမ္ျပန္နားလိုက္ ေၾကာ္လိုက္ခ်က္လိုက္နဲ႔ ရက္ေတြလေတြ ၾကာလာတာနဲ႔အမၽွ ဦးေသာင္းေငြတို႔ သားအဖနဲ႔ လူခန႔္ရဲ့ၾကားက သံေယာဇဥ္ကလည္း ခိုင္ျမဲသထက္ ခိုင္ျမဲလာခဲ့ေတာ့တယ္။ မခတၱာနဲ႔ လူခန႔္လည္း အေနအထိုင္ အေျပာအဆို အေတာ္ကို ရင္းႏွီးလာၿပီး လက္ပြန္းတတီး ျဖစ္လာၾကေတာ့တာေပါ့။ လူခန႔္က ခတၱာရဲ့အေပၚမွာ စိတ္ဝင္စားသေယာင္ရွိေပမယ့္ တစ္ခါက ဦးတိတ္ေရွာင္ သတိေပးထားဖူးတာက တစ္ေၾကာင္း သူမရဲ့အတြင္းစိတ္က မိမိအေပၚမွာ ဘယ္လိုသေဘာထားမွန္ မသိနိုင္တာက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ လူခန႔္ဟာ ခတၱာကို ဖြင့္ေျပာဖို႔ တုန႔္ဆိုင္းေနရတာ။ အျပင္ပန္းၾကည့္ၿပီး ဆုံးျဖတ္ရရင္ေတာ့ ခတၱာကလည္း လူခန႔္အေပၚမွာ စိတ္ဝင္စားသလိုလို ေရလာေျမာင္းေပးေနသလိုလို လုပ္ေနတာက အမွန္။ ဦးေသာင္းေငြကေတာ့ မသိသေယာင္ေဆာင္ေနတာလား တကယ္ပဲမသိတာလား မဆိုနိုင္ဘူး။ အဲ့ဒီကိစၥအတြက္ ဘာစကားမွ ဟမလာဘူးေလ။

တစ္ညေတာ့ ရာသီဥတုက ခပ္ေအးေအးရွိတာနဲ႔ လူခန႔္လည္း ေစာင္ေလးျခဳံၿပီး တဲေလးထဲမွာ ေကြးေနလိုက္တယ္။ ညသန္းေခါင္ေလာက္ၾကေတာ့ ဦးတိတ္ေရွာင္ ေပၚလာၿပီး ျပာယိျပာယာဟန္နဲ႔ လူခန႔္ကို ႏွိုးေတာ့တာပဲ။

” ေကာင္ေလး . . . ထ ထ . . . တင္ဦးတို႔ ငမူးတစ္သိုက္ ေနာက္ေဖးေပါက္ကေန ၿခံထဲဝင္လာၿပီး ဦးေသာင္းေငြတို႔ အိမ္ဆီကို သြားေနၾကၿပီ။ တင္ဦး လက္ထဲမွာလည္း ဓာတ္ဆီပုံးလို ပုံးတစ္ပုံး ကိုင္ထားေသးတယ္။ မဟုတ္မွလြဲေကာ . . ဒီေကာင္ေတြ အိမ္မီးရွို႔မလို႔ထင္တယ္ ”

လူခန႔္လည္း စိုးရိမ္သြားၿပီး

” တင္ဦး . . . ဒီေကာင္အလုပ္ျပဳတ္တာ ဦးေလးေၾကာင့္ရယ္လို႔ ဦးေလးကို အၿငိဳးထား ဒုကၡေပးခ်င္ပုံရတယ္။ မျဖစ္ဘူး . . . ဒီေကာင္ေတြကို ေမာင္းထုတ္မွ ရမယ္ ”

ဟူ၍ အိပ္ယာမွ ခပ္ျမန္ျမန္ထၿပီး ဦးေသာင္းေငြတို႔အိမ္ဘက္ကို သြားဖို႔လုပ္ေတာ့ ဦးတိတ္ေရွာင္က

” ဟိုက လူေလးေယာက္ေလာက္ရွိတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလးခြေတာ့ ယူသြားဦး။ ငမူးေတြဆိုေပမယ့္ ေပါ့လို႔မျဖစ္ဘူး။ ကားေခါင္းခန္းထဲက ထိုင္ခုံေနာက္မွာ ေလးခြရွိတယ္ မဟုတ္လား ”

ဟု သတိေပးလိုက္ေတာ့မွ လူခန႔္လည္း ကားေခါင္းထဲမွာ ေလးခြထားထားတာကို သတိရၿပီး တစ္ခါတည္း ဝင္ယူခဲ့ေတာ့တာေပါ့။ လူခန႔္ အိမ္နားကိုေရာက္သြားေတာ့ အေမွာင္ရိပ္မွာ ကုတ္ေျခာင္းေျခာင္းလုပ္ၿပီး မေကာင္ႀကံဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ ငမူးေလးေကာင္ကို ေတြ႕ရတယ္။ လူခန႔္လည္း သစ္ပင္တစ္ပင္ကို ကြယ္လိုက္ၿပီး မေျပာမဆိုနဲ႔ ထိုသူေတြဆီကို ေလာက္စာလုံးေတြနဲ႔ ပစ္ခတ္ေတာ့တာေပါ့။ ငမူးေတြလည္း နဖူးကြဲ ေခါင္းေပါက္ျဖစ္ၿပီး . . . အမေလး အဘေလး. . . တလို႔ ေၾကာက္အားလန႔္အားနဲ႔ ထြက္ေျပးၾကေတာ့တယ္။ ငမူးေတြရဲ့ ေအာ္သံဟစ္သံေၾကာင့္ ဦးေသာင္းေငြ နိုးလာၿပီး အိမ္တံခါးဖြင့္လို႔ ဒုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ထြက္လာတယ္ေလ။ ဓာတ္မီးနဲ႔ ထိုးၾကည့္လို႔ ေျပးသြားတဲ့ တင္ဦးတို႔ကိုျမင္ေတာ့

” ေခြးမသားေတြ . . .”

ဆိုၿပီး ေနာက္ကလိုက္သြားတာ လူခန႔္ေတာင္ တားခ်ိန္မရလိုက္ဘူး။ ခပ္လွမ္းလွမ္းအေရာက္မွာ ဦးေသာင္းေငြဟာ သစ္ပင္ျမစ္ကို ခလုတ္တိုက္ၿပီး ဟတ္ထိုးလဲပါေကာ။ အဲ့ဒီေတာ့မွ လူခန႔္လည္း ဦးေသာင္းေငြဆီ အေျပးသြားထူေပးလိုက္ရေတာ့တာေပါ့။ ခတၱာကလည္း အိပ္မွုံ႔စုံဝါးနဲ႔ အိမ္ထဲက ထြက္လာၿပီး

” ဟင္ . . . ေဖေဖ ေဖေဖ ဘာျဖစ္တာလဲ ”

ဟု စိုးရိမ္တႀကီး ေအာ္ဟစ္လို႔ လူခန႔္တို႔အနားကို အေျပးေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ ဦးတိတ္ေရွာင္ကေတာ့ ဦးေသာင္းေငြရဲ့ ျဖစ္အင္ကိုၾကည့္ၿပီး တခြိခြိ သေဘာၾကလၽွက္။

မနက္ၾကေတာ့ လူခန႔္က ရပ္ကြက္႐ုံးကိုတိုင္ ရဲကိုပါေခၚၿပီး တင္ဦးတို႔ကို ပညာေပးလိုက္ေတာ့ ငမူးေတြလည္း ငိုယိုၿပီး မွားမိေၾကာင္း ေတာင္းပန္ၾကတယ္။ ေနာက္ေနာင္ ဒီလိုမျဖစ္ေစရပါဘူးလို႔လည္း ကတိေတြ အထပ္ထပ္ေပးၾကေတာ့ လူခန႔္လည္း သူတို႔မိန္းမေတြ ကေလးေတြကို သနားတာနဲ႔ ေၾကေအးေပးလိုက္တယ္ေလ။ တင္ဦးတို႔နဲ႔ ဇာတ္လမ္းျပတ္သြားေပမယ့္ ဦးေသာင္းေငြကေတာ့ ကိုယ္ေဒါသနဲ႔ကိုယ္ ခလုတ္တိုက္လဲတာ လက္ဖ်ံရိုးအက္သြားလို႔ ေဆးကုေနရၿပီး ကားမထြက္နိုင္ေတာ့။ ဒါေပမယ့္ အုံနာဦးပုက ဦးေသာင္းေငြကို အျပစ္မတင္တဲ့အျပင္ ေဆးကုသစရိတ္ေတြပါ အားလုံးအကုန္ခံရွာတယ္။

” ကားမထြက္နိုင္တာက ကိစၥမရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေနာက္ထပ္ ကား ၅ စီးရွိေသးတာပဲ။ အဲ့ဒါေတြနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ လႊဲေပးလိုက္လို႔ရတယ္။ ခင္ဗ်ားသာ စိတ္ေအးလက္ေအးနားၿပီး ဒဏ္ရာသက္သာေအာင္ကု ”

တဲ့။ ဒါ့အျပင္ ဦးပုက . . .

” ဒီကားက ရပ္ထားရမယ့္အတူတူ ငါ့တူႀကီးေမာင္းၿပီး ၿမိဳ႕ထဲမွာ အေၾကာင္းတို ကုန္တိုက္ပါလား။ ဦးေလးက ငါ့တူကို ဒရိုင္ဘာခ ၾကည့္ေပးမယ္ေလ။ မင္းမွာ ကားေလးလိုင္စင္လည္း ရထားၿပီပဲ။ ၿမိဳ႕ထဲမွာက သိပ္မစစ္ပါဘူး။ စစ္ေတာ့လည္း ဦးေလးဆီ ဖုန္လွမ္းဆက္လိုက္။ ဦးေလး ၾကည့္က်က္ရွင္းေပးမယ္ ”

ဟု လူခန႔္ကို ကမ္းလွမ္းလာတာေၾကာင့္ လူခန႔္လည္း အလုပ္အအားမေနလိုတာနဲ႔ ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ေတာ့တယ္။ ဦးပုက လူခန႔္ကို ခင္မင္ရင္းစြဲရွိေတာ့ အခုလို သူေပးတဲ့အလုပ္ကို လက္ခံလိုက္တာကို အေတာ္ဝမ္းသာသြားတဲ့ပုံ။ မနက္ျဖန္မနက္ ကားစထြက္ရမယ့္အေၾကာင္း . . . မနက္ၾကရင္ လူခန႔္အဖို႔ စပါယ္ရာတစ္ေယာက္ သူလႊတ္ေပးလိုက္မယ့္အေၾကာင္း စသျဖင့္ ေျပာၾကားၿပီး ဆိုက္ကားငွါးလို႔ အိမ္ျပန္သြားေတာ့တယ္။ မျပန္ခင္ လူခန႔္အနားကပ္ၿပီး ကားနားတဲ့ ရက္တစ္ရက္ရက္မွာ သူနတ္တင္ဖို႔ ၾကက္ေကာင္လုံးေၾကာ္ ႏွစ္ေကာင္ေလာက္ ရွယ္လုပ္ေပးဖို႔ ပူဆာသြားေသးတယ္ေလ။

ဦးေသာင္းေငြကေတာ့ . . .

” ႀကိဳးစားကြ ဒါမင္းအတြက္ အခြင့္အေရးပဲ ”

လို႔ ဝမ္းေျမာက္စြာနဲ႔ လူခန႔္ကို အားေပးစကား ေျပာၾကားလိုက္ပါေတာ့တယ္။

---

လူခန႔္လည္း ဒရိုင္ဘာျဖစ္သြားေကာ ဦးတိတ္ေရွာင္က

” ဟား ဟား ဝ အစြမ္းကိုျပရမယ့္အခ်ိန္ ေရာက္လာၿပီ ”

ဆိုၿပီး အစြမ္းစျပပါေတာ့တယ္။ ဦးတိတ္ေရွာင္ ညႊန္ျပတဲ့ေနရာကိုသာသြားလိုက္ လူခန႔္ကားက ကုန္တန္းရတာပဲ။ လူခန႔္ကို အလုပ္ေပးၾကတာက မ်ားေသာအားျဖင့္ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြရဲ့ ကုန္စုံဆိုင္ႀကီးေတြ ။

” တ႐ုတ္ဆိုင္ေတြဆိုေတာ့ ဆိုင္ေစာင့္နတ္ အိမ္ေစာင့္နတ္ေတြကလည္း တ႐ုတ္နတ္ေတြပဲေပါ့။ တ႐ုတ္အခ်င္းခ်င္းၾကေတာ့ ဝနဲ႔ စကားေျပာရဆိုရတာ အဆင္ေျပတယ္ေလ။ တ႐ုတ္လို နည္းနည္းပါးပါး ေရာလိုက္ေႏွာလိုက္ၿပီး အကူအညီေတာင္းလိုက္ရင္ မေပးတဲ့နတ္ မရွိပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ တ႐ုတ္နတ္ေတြဆို ဝနဲ႔ေတြ႕ရ စကားေျပာရတာကို ေပ်ာ္ေနၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ နတ္ေတြၾကေတာ့လည္း သူေစာင့္ေရွာက္ရတဲ့ ဆိုင္ရွင္ေတြက တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြသာ ျဖစ္ေနတာ တ႐ုတ္စကား တစ္ခြန္းမွ မတတ္ၾကလို႔ဆိုၿပီး ဝဆီမွာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ညဥ္းညဴၾကတယ္ ”

စသျဖင့္ ဦးတိတ္ေရွာင္က ၎ရဲ့ လမ္းေၾကာင္း အဝင္အထြက္ကေလးေတြကိုပါ လူခန႔္ကို ရွင္းျပေနေသးတာ။ ဦးတိတ္ေရွာင္ရဲ့ ပံ့ပိုးမွုနဲ႔ လူခန႔္ အလုပ္ကို လက္မလည္နိုင္ေတာ့ေပ။ လူခန႔္ ၿမိဳ႕ထဲမွာ အေၾကာင္းတိုဆြဲတာက ဟိုက္ေဝးလႊတ္လိုက္ရတဲ့ အျခားကားေတြထက္ေတာင္ ဝင္ေငြေကာင္းၿပီး ထြက္ေျခကိုက္ေနေသးေတာ့ အုံနာဦးပုလည္း ေပ်ာ္တျပဳံးျပဳံးနဲ႔ ေမာ္မဆုံးနိုင္ေတာ့ဘူး။ ဦးပု ေပ်ာ္ေနတာနဲ႔အမၽွ လူခန႔္နဲ႔ စပါယ္ရာ ေအာင္ဘုအတြက္လည္း လုပ္အားခအျပင္ ေဘာက္ဆူးေတြက တေျဖာေျဖာ။

လူခန႔္စိုျပည္ေတာ့ ဦးတိတ္ေရွာင္အတြက္ အေခါက္ကင္ နံရိုးႂကြတ္ အသားေျမႇာင္း ဆာေတး သုံးထပ္သား စသျဖင့္ ဝက္သားနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စားဖြယ္ေတြကလည္း တစ္ေန႔တစ္မ်ိဳး မရိုးနိုင္ေအာင္။ ဒီၾကားထဲ လူခန႔္က ၾကက္ႏွစ္ေကာင္ဝယ္ ေမႊးႀကိဳင္ေနေအာင္ကင္ၿပီး ဦးပုကို နတ္ဆက္ဖို႔ သြားေပးလိုက္ေသးတာေၾကာင့္ ဦးပုဟာ လူခန႔္ကို ခ်ီးမႊမ္းလို႔မဆုံးနိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနေတာ့တာ။ ဒါ့အျပင္ လူခန႔္က ဆရာျဖစ္သူ ဦးေသာင္းေငြတို႔ သားဖအတြက္ကိုပါ အိမ္စရိတ္ထုတ္ေပးျပန္ေတာ့ ဦးေသာင္းေငြခင္မ်ာ လူခန႔္ရဲ့ ေက်းဇူးသိတတ္မွုအတြက္ ပီတိမ်က္ရည္ေတာင္ ဝဲရွာတယ္။ ဦးေသာင္းေငြ ဒဏ္ရာရတဲ့အခ်ိန္မွာ လူခန႔္က သူတို႔သားဖအတြက္ အားကိုးအားထား တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာမို႔ ခတၱာနဲ႔လည္း ပိုမိုနီးစပ္ ကၽြမ္းဝင္လာေတာ့တာေပါ့။

ဦးေသာင္းေငြက လက္မွာ ေက်ာက္ပတ္တီးကိုင္ထားရေတာ့ လူခန႔္ ညေန ကားသိမ္းၿပီးတာနဲ႔ ေနာက္ေဖးေရတြင္းက ေရကိုငင္လို႔ အိမ္နားက ေက်ာက္စည္ထဲ ဆြဲထည့္ရတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့မွ ဦးေသာင္းေငြကို ေခၚလာၿပီး ေက်ာက္ပတ္တီးကို မထိေအာင္ ေရခ်ိဳးေပးရတယ္။ ဦးေသာင္းေငြကို ေရခ်ိဳးေပးၿပီးေနာက္ လူခန႔္က ခတၱာ အလုပ္ကျပန္လာရင္ အဆင္သင့္ခ်ိဳးဖို႔ ေရထပ္ဆြဲျဖည့္ေပးေသးတယ္။

ရက္ၾကာလာေတာ့ ခတၱာက . . . လူခန႔္ကို အားနာတယ္။ ေနာက္ေဖးက လူရွင္းတာပဲ ။ သူပါ ေရတြင္းမွာ လိုက္ခ်ိဳးမယ္ဆိုတာနဲ႔ လူခန႔္လည္း ခတၱာျပန္အလာကိုေစာင့္ၿပီး ေရတြင္းမွာ ေရအတူတူ ခ်ိဳးျဖစ္ေနၾကေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီေတာ့မွ ခတၱာဟာ ထင္ထားတာထက္ေတာင္ ပိုၿပီးဆြဲေဆာင္မွုရွိတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္းကို လူခန႔္ သိလိုက္ရေတာ့တာေပါ့။

ခတၱာေရခ်ိဳးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ လူခန႔္က ေရငင္ေပးရတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ ေရစိုစို ထဘီရင္လ်ားေအာက္က ခတၱာရဲ့ တင္းတင္းရင္းရင္း တစ္တစ္ရစ္ရစ္ ညိဳ ညက္ညက္ ခႏၶာကိုယ္ေကာက္ေၾကာင္း အလွေတြဟာ လူခန႔္ မၾကည့္လည္း ျမင္ေနရေတာ့တာ။ ဆပ္ျပာကုန္းတိုက္ေနလို႔ အစ္ထြက္ေနတဲ့ သူမရဲ့ရင္ႏွစ္မႊာ အေပၚပိုင္းေတြဆိုရင္ လူခန႔္ မျမင္ခ်င္တဲ့အဆုံး။

လူခန႔္စိတ္ေတြ ရိုးတိုးရြတျဖစ္ေနတာကို ခတၱာ ရိပ္မိလား မရိပ္မိလားေတာ့ မေျပာတတ္။ စစျခင္း ေရအတူတူခ်ိဳးၾကတဲ့ ႏွစ္ရက္သုံးရက္ေလာက္ကို ထဘီထူထူေလးဝတ္ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာ အိမ္ေနရင္းဝတ္တဲ့ ထဘီပါးပါးေလးေတြကိုခ်ည္း ဝတ္ၿပီးေရခ်ိဳးျပန္ေတာ့ သူမရဲ့ သိုဝွက္အပ္တဲ့ အလွတရားေတြ အားလုံးဟာ လူခန႔္ အျမင္အာ႐ုံမွာ မထင္မရွား ခပ္ေရးေရး အေနအထားနဲ႔ အကုန္လုံး ရင္းႏွီးသြားၾကေတာ့တာေပါ့။ လူခန႔္ရဲ့ ရင္ထဲမွာလည္း ညေနကားသိမ္းၿပီး ေရခ်ိဳးခ်ိန္ေရာက္တိုင္း ေန႔စဥ္ ကုလားဘုရားပြဲ လွည့္ေနေတာ့တယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ေရငင္ေပးေနတဲ့ လူခန႔္ကို ခတၱာက ေရခ်ိဳးရင္း စကားဆိုလာတယ္။

” ေမာင္ေလးရယ္ . . ကိုယ့္ေမာင္ႏွမအရင္းလို သေဘာထားလို႔ ေမာင္ေလးကို မမ ရင္ဖြင့္ရဦးမယ္။ တစ္ခါတေလၾကရင္ မမရဲ့ဘဝကို အထီးက်န္တယ္လို႔ မမ ခံစားလာမိတယ္။ ေမာင္ေလးပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ . . .။ ေမာင္ေလး အသက္၂၀ မွာ မမတို႔အိမ္ကို ေရာက္လာတာ။ အခု ၂ ႏွစ္ရွိသြားၿပီဆိုေတာ့ ေမာင္ေလးရဲ့ အသက္က ၂၂ ႏွစ္ေပါ့။ မမအသက္က ေမာင္ေလးေရာက္စကတည္းက ၂၅ ႏွစ္ျဖစ္ေနၿပီေလ။ အခုဆိုရင္ ၂၇ ႏွစ္ ထဲမွာ။ ၂၇ ႏွစ္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ဘဝလက္တြဲေဖာ္ တစ္ေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ တည္ေဆာက္ရမယ့္အခ်ိန္ ေရာက္ေနၿပီေလ။ ဒါေပမယ့္ မမမွာ အခုထက္ထိ တစ္ကိုယ္တည္း ျဖစ္ေနတုန္း ”

ခတၱာရဲ့ ၿငီးၿငီးညဴညဴ စကားသံေလးကို ၾကားရေတာ့ လူခန႔္က

” မခတၱာမွာ ဘဲမရွိဘူးလား ”

လို႔ ခပ္ျပဳံးျပဳံးေလး ေမးလိုက္တယ္။ ထိုအခါ ခတၱာက . . .

” ငယ္စဥ္ကေတာ့ ရွိခဲ့ဖူးတာေပါ့ဟယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖူးစာကံဆိုတာကလည္း အခက္သား ။ ၂ ႏွစ္ ေလာက္ တြဲလိုက္ၾကၿပီး မမအသက္ ၂၃ ႏွစ္ေလာက္မွာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ သူနဲ႔ မမ လမ္းခြဲလိုက္ၾကရတယ္။ ”

လူခန႔္ကို ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ေလး ရင္ဖြင့္ျပေနေတာ့တာ။

” အင္းးးပါ အစ္မရယ္ . . . ဒါမ်ိဳးေတြက ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အစ္မက ႐ုပ္ရည္ေကာ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ပါ လွတဲ့သူပဲ။ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ အစ္မနဲ႔ထိုက္တန္မယ့္ ဘဝလက္တြဲေဖာ္ တစ္ေယာက္နဲ႔ ဆုံေတြ႕ ေပါင္းဆည္းခြင့္ ရရမွာပါ ”

လူခန႔္က ခတၱာရဲ့ အခ်စ္ေရးအေၾကာင္း ၾကားသိရေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားၿပီး သူမကို အားေပး ႏွစ္သိမ့္လိုက္ေတာ့တာေပါ့။ ထိုအခါ ခတၱာက

” အဲ့ဒီသူဟာ ေမာင္ေလးလို ရိုးသားႀကိဳးစားၿပီး အားကိုးအားထားျပဳထိုက္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါေစလို႔ မမ ဆုေတာင္းေနပါ့မယ္ . . . .”

လို႔ မခ်င့္မရဲသံေလးနဲ႔ လူခန႔္ကို ျပန္ေျပာလိုက္ၿပီး မဟတဟေလး ပြင့္ဟေနတဲ့ သူမရဲ့ ႏွုစ္ခမ္းပါးေလးေတြကို လၽွာေလးနဲ႔ သပ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္း ထူထူအိအိေလးကို သူမရဲ့ အေပၚသြားေလးေတြနဲ႔ ဖိကိုက္လၽွက္ မ်က္လုံးရြဲေတြနဲ႔ လူခန႔္ကို ရီေဝစြာ စိုက္ၾကည့္ေနျပန္တယ္။ ခတၱာရဲ့ ျငႇို႔ငင္မွုေအာက္ မလွုပ္နိုင္ မ႐ုန္းနိုင္ေအာင္ လူခန႔္ ၿငိတြယ္ေနခ်ိန္မွာပဲ သူမက ခႏၶာကိုယ္ေလးကို တင္းေနေအာင္ေကာ့ရင္း ရင္လ်ားထားတဲ့ ထဘီပါးေလးကို ျဖည္ၿပီး ျပင္စည္းလိုက္ျပန္ေတာ့ သူမကို ယခုပင္ ေရတြင္းေဘးက ျခဳံအထဲကို အတင္းဆြဲသြင္းၿပီး က်ဴးလြန္ခ်စ္ပြဲဝင္လိုတဲ့ ဆႏၵေတြ လူခန႔္ရဲ့ စိတ္သႏၲာန္မွာ တဖြားဖြား ေပၚေပါက္လာပါေလေကာ။

လူခန႔္လည္း လွိုင္းတံပိုး ဂယက္ထန္ေနတဲ့ စိတ္ရိုင္းကို ေသဝပ္ၿငိမ္သက္သြားေအာင္ သတိတရားနဲ႔ အတတ္နိုင္ဆုံး ထိန္းသိမ္းၿပီး ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ” မနက္ျဖန္ ေရခ်ိဳးဆင္းရင္ မခတၱာကို ငါ ဖြင့္ေျပာေတာ့မယ္။ သူလက္ခံခဲ့ရင္ ဦးေလးဆီမွာ ခြင့္ေတာင္းၿပီး အျမန္ဆုံးလက္ထပ္မယ္ . . .”။

ညဘက္ ဦးတိတ္ေရွာင္နဲ႔ ေတြ႕ခ်ိန္ လူခန႔္က သူ႔ရဲ့ အႀကံအစီကို ေျပာျပလိုက္ေတာ့ . . . .

” လူ႔ဟာ ေတာ္ေတာ္မိုက္မဲတဲ့ အေတြးအေခၚရွိသူပဲ။ လူ႔ကို ဝ အတန္တန္ သတိေပးတဲ့ၾကားက အဲ့ဒီကေလးမကို စိတ္ကူးရဲေသးတယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဝကို အခ်ိန္မွီေျပာျပလို႔။ မဟုတ္ရင္ လူ႔ရဲ့ဘဝေတာ့ သြားၿပီ။ ဒီမွာ . . . လူ႔ကိုယုံေအာင္ ဝ သက္ေသျပမယ္။ မနက္ျဖန္ သူ႔ကို ဖြင့္မေျပာနဲ႔ဦး။ သဘက္ခါ ညအထိေစာင့္ၿပီး ဖိန္းႏႊဲခါၾကမွ ဖြင့္ေျပာခ်င္ေသးသပဆိုရင္လည္း ဖြင့္ေျပာေပေတာ့ . . .။ ဟုတ္ၿပီလား . . .”

ဦးတိတ္ေရွာင္က စိုးရိမ္ပင္ပန္စြာျဖင့္ လူခန႔္ကို ျပစ္တင္တားျမစ္ေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ လူခန႔္လည္း ေနာက္ေန႔ ခတၱာကို ဖြင့္ေျပာဖို႔ အစီအစဥ္ကို ဖ်က္လိုက္ၿပီး ဦးတိတ္ေရွာင္ေျပာသလို ဖိန္းႏႊဲခါအထိ ေရာက္ေအာင္ ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ေတာ့တာေပါ့။

……………….

” လူ႔ ထ ထ . . . ဝ ေနာက္လိုက္ခဲ့ ”

လူခန႔္ အိပ္ေမာက်ေနရာမွ ဦးတိတ္ေရွာင္ရဲ့ အသံေၾကာင့္ နိုးလာခဲ့ရတယ္။ ေခါင္းအုံးနားမွာခ်ထားတဲ့ နာရီကို ေကာက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ည ၁၂ နာရီခြဲေနၿပီ။ လူခန႔္က အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔

” ဘာလဲ ဦးတိတ္ေရွာင္ရယ္ . . .။ ဒီမွာ အိပ္လို႔ ေကာင္းတုန္းကို . . .”

လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ ဦးတိတ္ေရွာင္က

” လၽွာရွည္မေနစမ္းပါနဲ႔ လူ႔ရယ္ . . . ဝ ေခၚတဲ့ေနာက္သာ လိုက္ခဲ့စမ္းပါ။ ဝ သက္ေသျပမယ္ဆိုတဲ့ဟာက ဒီေန႔ညမွ လူ႔ကို ျမင္သာေအာင္ ျပလို႔ရမွာ။ လာ လာ သြားၾကမယ္ ”

ဆိုၿပီး ေရွ႕ကေန ဦးေဆာင္ထြက္သြားပါေလေကာ။ လူခန႔္လည္း ဦးတိတ္ေရွာင္ေျပာတဲ့ ကိစၥကို အနည္းငယ္ စိတ္ဝင္စားသြားၿပီး ၎ရဲ့ေနာက္ကေန လိုက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဦးတိတ္ေရွာင္ဟာ သစ္ပင္ကြယ္ေတြကေန အိမ္ေဘးဘက္ကို ပတ္သြားၿပီး မီးမွိန္မွိန္လင္းေနတဲ့ ျပတင္းပါက္တစ္ခုကို လူခန႔္ကို လက္ညႇိုးထိုးျပလိုက္တယ္။ လူခန႔္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တစ္အိမ္လုံး တိတ္ဆိတ္ေမွာင္မဲလၽွက္ အဲ့ဒီျပတင္းေပါက္ကေလး တစ္ခုပဲပြင့္ၿပီး ဝါဖန႔္ဖန႔္ မီးေရာင္ေလး ခပ္မွိန္မွိန္လင္းေနတာ။

” ဒါ မခတၱာအခန္းပဲ ”

လူခန႔္က ဆိုလိုက္ေတာ့ ဦးတိတ္ေရွာင္က ထင္ျမင္ခ်က္ တစ္စုံတစ္ရာ ျပန္မေပးဘဲ

” လာကြ . . .”

ဟုဆိုကာ လူခန႔္ကို ထိုျပတင္းေပါက္နားအထိ ဦးေဆာင္ ေခၚယူခဲ့ေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ ဦးတိတ္ေရွာင္ဟာ ျပတင္းေပါက္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္း သစ္ပင္တစ္ခုကို လူခန႔္ကို ညႊန္ျပရင္း

” လူ႔ ဒီအပင္ေပၚကိုတက္ၿပီး အဲ့ဒီအခန္းထဲကို ၾကည့္ၾကည့္လိုက္။ ဒီနားက ေမွာင္ရိပ္ၾကၿပီး သစ္ပင္ေတြကလည္း အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္း ျဖစ္ေနေတာ့ လူ႔ကို ဘယ္သူမွ ျမင္မွာမဟုတ္လို႔ စိတ္ခ်လက္ခ်သာၾကည့္။ အဲ့ဒါမွ ေခတၱာကို ဖြင့္ေျပာမယ့္အေရး လူ႔ကို ဘာလို႔ ဝ ဒီေလာက္ေတာင္ တားဆီးေနရသလဲဆိုတာ လူ႔သိသြားမွာ . . .”

လူခန႔္လည္း ဦးတိတ္ေရွာင္ရဲ့ စကားအတိုင္း သစ္ပင္ေပၚကိုတက္ကာ အခန္းထဲကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ အိပ္ခ်င္လို႔ ေမွးစင္းေနတဲ့ သူ႔ရဲ့မ်က္လုံးေတြဟာ ဇီးကြက္လို ျပဴးထြက္သြားၿပီး ၾကက္သီးေမႊးညႇင္းေတြပါ ေထာင္ထကုန္ပါေတာ့တယ္။ မီးေရာင္က မွိန္ျပျပဆိုေပမယ့္ အခန္းထဲကို ျမင္ရဖို႔ေတာ့ လုံေလာက္ေနတယ္။ ကုတင္ေပၚမွာ မခတၱာနဲ႔ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္တို႔ အဝတ္မပါ ကိုယ္လုံးတီးမ်ားျဖင့္။ အမ်ိဳးသားက ပက္လက္လွန္ထားလို႔ မခတၱာက ၎အေပၚမွာ ခြထိုင္လၽွက္ ျပတင္းေပါက္ကို ေက်ာခိုင္းၿပီး ခပ္မွန္မွန္ လွုပ္ရွားေနတာ။ ေနာက္ကို ဖားလ်ားက်ေနတဲ့ ဆံႏြယ္ရွည္ရွည္ေတြေၾကာင့္ သူမရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကိုေတာ့ လူခန႔္ ေသခ်ာမျမင္ရေသး။

အခ်ိန္ေတာ္ၾကာေအာင္ ထိုျမင္ကြင္းကို လူခန႔္ ေငးေမာၾကည့္ေနမိဆဲမွာ အမ်ိဳးသားက မခတၱာကို ေအာက္သို႔တြန္းခ်လိုက္ၿပီး ၎နဲ႔ အေပၚေအာက္ေျပာင္းျပန္ ေနရာခ်င္းလဲလွယ္လိုက္ကာ ခပ္ျပင္းျပင္း ခပ္သြက္သြက္ လွုပ္ရွားလိုက္ျပန္တယ္။ လူခန႔္လည္း တဏွာမီးေလာင္ၿမိဳက္ေနၾကတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းကို ဆက္မၾကည့္ခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ပဲ သစ္ပင္ေပၚကေန ျပန္ဆင္းခဲ့ေတာ့တာေပါ့။ မခတၱာရဲ့ အသံစူးစူးေလးေတြကေတာ့ ဖြင့္ထားတဲ့ ျပတင္းေပါက္ကေန အိမ္ျပင္ကို တစ္ခ် က္တစ္ခ်က္ ျပန႔္လြင့္လို႔လာဆဲ။ ရင္ထဲမွာ ဝမ္းနည္းသလိုလို ယူၾကဳံးမရသလိုလို မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္သလိုလို အဓိပၸါယ္ေဖာ္မရတဲ့ ခံစားခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်လၽွက္ မိမိရဲ့အိမ္ေလဆီကို လူခန႔္ ျပန္ခဲ့ေတာ့တယ္။ ဦးတိတ္ေရွာင္ကေတာ့ လူခန႔္ရဲ့ ေနာက္ကေန စကားေတြ အဆက္မျပတ္ေျပာၿပီး လိုက္လာေတာ့တာ။

” ဒီလို လူ႔ရဲ့ ။ အဲ့ဒီေကာင္ေလးနဲ႔ ခတၱာနဲ႔ ျဖစ္ေနၾကတာ သုံးႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ။ လူ႔ ဒီကို မေရာက္ခင္ ကတည္းကပဲ။ အခုလိုပဲ ေကာင္ေလးက ေလးငါးရက္ တစ္ခါေလာက္ ညဘက္ေတြမွာ ခတၱာကို ခိုးၿပီးလာေတြ႕ေန႔ၾက ။ ဦးေသာင္းေငြကလည္း ကားထြက္ရတာဆိုေတာ့ သမီးကို လႊတ္ထားသလိုျဖစ္ၿပီး အခုလို လြန္လြန္က်ဴးက်ဴး အဆင့္ေတြ ေရာက္ကုန္ၾကတာေပါ့။ ဒီကိစၥကို ဝက သိလို႔ လူ႔ကို တားေနတာေလ။ တခါတည္း ေပၚတင္ႀကီး ေျပာလိုက္ဖို႔ၾကေတာ့လည္း ကေလးမေလးရဲ့ သိကၡာက ရွိေသးတယ္။ အခုေတာင္ လူ႔က သူ႔ရဲ့ မာယာကြန္ယက္ထဲမွာ က်ဆုံးၿပီး ခ်စ္ေၾကာင္းႀကိဳက္ေၾကာင္း ဖြင့္ေျပာမယ္ခ်ည္း တကဲကဲလုပ္ေနလို႔ ဝက လူ႔သေဘာေပါက္သြားေအာင္ ေခၚျပရတာ။ ”

” ဟုတ္ပါၿပီ ဦးတိတ္ေရွာင္ရယ္။ ေက်းဇူးလည္း အမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္ နားမလည္တာက မခတၱာဟာ သူ႔မွာ ခ်စ္သူရွိေနပါရဲ့နဲ႔ ဘာလို႔ က်ဳပ္ကို အထာေတြ ေပးေနရတာလဲ ဆိုတာကိုပဲ ”

လူခန႔္က မေၾကမခ်မ္းဟန္နဲ႔ ေမးျမန္းလိုက္ေတာ့

” ဒါက ဒီလိုရွိတယ္ လူ႔ရဲ့ ။ အခု ခတၱာနဲ႔ျဖစ္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးက အေတာ္ခ်မ္းသာတဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းထဲကပဲ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ့ မိဘေတြကိုလည္း ခတၱာနဲ႔ ခ်စ္ႀကိဳက္ေနၾကေၾကာင္း ဖြင့္ေျပာဝံ့ဟန္ မေပၚဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူငယ္သဘာဝ ဆက္ဆံေပါင္းသင္းလာခဲ့ၾကတာ အခုဆိုရင္ ခတၱာကလည္း အသက္က ၂၇ . .၂၈ ျဖစ္လာေတာ့ ေကာင္ေလးကို လက္ထပ္ေစခ်င္ေနၿပီ။ ေကာင္ေလးကလည္း အိမ္ကို မေျပာရဲဆိုေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ခ်စ္ဇာတ္လမ္းက ဇာတ္ေျမာႀကီးျဖစ္ေနၿပီး ေကာင္ေလးအေပၚမွာထားတဲ့ ခတၱာရဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္ကလည္း တေျဖးေျဖး ေလ်ာ့ရဲလာေတာ့တာေပါ့။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ လူ႔က ႐ုပ္ကေလး သန႔္သန႔္ျပန႔္ျပန႔္နဲ႔ အလုပ္ကလည္းႀကိဳးစား လိမၼာယဥ္ေက်းၿပီး ဝင္ေငြကလည္း ေကာင္းဆိုေတာ့ ခတၱာအေနနဲ႔ လူ႔ကိုလည္း စိတ္ကစားမိမွာ အမွန္ပဲ။ တကယ္လို႔ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ဟိုေကာင္ေလးနဲ႔ မယူျဖစ္ခဲ့ၾကရင္ အသက္မငယ္ေတာ့တဲ့ သူမအတြက္ ေရႊလက္တြဲဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနမယ့္ အသင့္ေတာ္ဆုံး အရံခ်စ္သူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ လူ႔ကို ပုံေဖာ္ေတာ့တာ။ ”

” အိုးးး ေၾကာက္စရာပါလား ဦးတိတ္ေရွာင္ရယ္. . .။ မခတၱာရဲ့ အတၱက ႀကီးမားလွခ်ည္းလား ”

” သူ႔ကို အျပစ္မတင္နဲ႔ ေကာင္ေလး ။ ဒါက ႐ုပ္ရည္နဲ႔ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ ရွိၾကတဲ့ မိန္းကေလးတိုင္း အဲ့ဒီလိုပဲ လုပ္တတ္ၾကတယ္။ သူတို႔ေရြးရဖို႔ ခၽြိဳက္မ်ားေလေလ သူတို႔အတြက္ ေကာင္းေလေလ မဟုတ္လား။ အဲ့ဒီေတာ့ သူတို႔နားမွာရွိတဲ့သူတိုင္းကို အထားေပးသလိုလို အခြင့္အေရး ေပးသလိုလိုနဲ႔ အီတီတီ လုပ္ထားရတာေပါ့။ အခုလည္း ခတၱာက လူ႔ကို အရံခ်စ္သူအေနနဲ႔ ထားမယ္လို႔သာ ဝက ေျပာရတာ။ တကယ္တမ္း ေရြးခ်ယ္တဲ့အခ်ိန္ၾက သူ႔ရဲ့ တကယ့္ခ်စ္သူ သူေဌးသားေလးကို မေရြးေတာ့ဘဲ လူကိုေရြးခ်င္ရင္လည္း ေရြးမွာေပါ့ ”

” ေတာ္ပါ. . . ဦးတိတ္ေရွာင္ရယ္။ သူမ်ားနဲ႔ ေပါင္းၿပီးသား မိန္းမတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ က်ဳပ္ မယူခ်င္ပါဘူး။ ”

” ေအးေလ. . . ဒ့ါေၾကာင့္ ဝက လူ႔ကို ေျပာသားပဲ။ လူ႔သာ ေအးေဆးေနပါ။ အခ်ိန္တန္ရင္ ျဖစ္သင့္တာေတြ သူ႔ဘာသာသူ အားလုံးျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ ”

လူခန႔္နဲ႔ ဦးတိတ္ေရွာင္ လမ္းေလၽွာက္ရင္း စကားေျပာခဲ့ၾကရာမွ လူခန႔္ရဲ့ တဲေလးထဲကိုေရာက္ေတာ့ ကြပ္ပစ္ေပၚမွာ ႏွစ္ဦးသား ထိုင္ခ်လိုက္ၾကတယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ လူခန႔္က စကားဆက္ျပန္တယ္။

” ကၽြန္ေတာ္အတြက္က သူ႔ဘာသာသူ အားလုံးျဖစ္သြားမွာက ဟုတ္ပါၿပီ။ မခတၱာအတြက္ကေတာ့ အခုလိုႀကီး ေနေနတာ မေကာင္းဘူး ”

” ဟုတ္တယ္ လူ႔ရဲ့ ။ ၾကာရင္ လူ႔အတြက္ပါ အႏၲရာယ္ရွိနိုင္တယ္။ တကယ္လို႔ သူတို႔ေတြ တစ္ခုခု ခၽြတ္ေခ်ာ္သြားလို႔ ခတၱာမွာ မဖုံးနိုင္မဖိနိုင္ ျဖစ္လာရင္ ဦးေသာင္းေငြက လူ႔ကိုပဲထင္မွာ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာမွ ခတၱာေကာ သူ႔ေကာင္ေလးကပါ မိဘေတြကို ဖြင့္ေျပာဖို႔ သတၱိမရွိၾကရင္ ေသခ်ာၿပီပဲ. . .။ လူ႔ေတာ့ လွည္းက်ိဳးထမ္းရၿပီ ”

” အမေလးး လွည္းက်ိဳးထမ္းရလို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ က်ဳပ္တို႔ ဘာလုပ္ၾကမလဲ . . . ႀကံစမ္းပါဦး ဦးတိတ္ေရွာင္ရယ္ . . .”

လူခန႔္က စိုးရိမ္တႀကီး ေျပာလိုက္ရာ ဦးတိတ္ေရွာင္က သူ႔ရဲ့ေမွးေနတဲ့ မ်က္လုံးေပါက္မ်ားကို ေမွးသထက္ ပိုေမွးသြားေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားဟန္ျပဳလၽွက္ . . .

” အင္းး . . . နည္းလမ္းကေတာ့ တစ္ခုပဲရွိတယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ သူတို႔ရဲ့ မပြင့္မလင္းျဖစ္ေနတဲ့ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ျဖစ္သြားေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္ဖို႔ပဲ ”

ဟု ေလသံခပ္ေလးေလးနဲ႔ ေျပာၾကားလိုက္ပါေတာ့တယ္။

——————————————–

အခုညလည္း သူ လာမယ္တဲ့။ ခတၱာေလ သူ႔ကို လက္ထပ္ၾကဖို႔ ေျပာရတာလည္း အာေပါက္ေတာ့မယ္။ သူကေတာ့ ေအးတိေအးစက္။ လူႀကီးေတြကို ေျပာရမွာ ေၾကာက္သလိုလို ရြံ့သလိုလို လုပ္ေနတယ္။ ခတၱာအေနနဲ႔ သူ႔အခ်စ္ကို မယုံမရဲ ျဖစ္လာေတာ့တာေပါ့။ အိမ္မွာေရာက္ေနတဲ့ လူခန႔္ဆိုတဲ့ ခ်ာတိတ္ေလးကလည္း ခတၱာအေပၚမွာ တိမ္းညႊတ္ခ်င္သလိုလို။ ေကာင္ေလးက ရိုးသားႀကိဳးသားၿပီး ႐ုပ္ေလးကလည္း အလန္းေလး။ အဲ့ဒီေတာ့ ခတၱာလည္း ဒီေကာင္ေလးကို အီထားရေတာ့တာ။ တကယ္လို႔မ်ား ဒီလိုအေျခအေနေရာက္ၿပီးမွ ကိုေက်ာ္သူရနဲ႔ ေပါင္းစည္းခြင့္ မၾကဳံခဲ့ၾကရင္ ခတၱာအတြက္ သူကေလးက အသင့္ရွိေနမယ္ မဟုတ္ပါလား။

ဒါေပမယ့္ အခ်စ္ဆိုတာကလည္း ခက္သား။ ဒီေလာက္ မေသျခာမေရရာတဲ့ ဘဝမွာ ခတၱာကို ေက်ာ္သူရကို ဘာေၾကာင့္ စြဲလမ္းေနရလည္းဆိုတာ မိမိဘာသာမိမိ နားမလည္နိုင္။ သူ႔ရဲ့အထိအေတြ႕ သူ႔ရဲ့ ယုယၾကင္နာမွုေတြကို ခတၱာ အခ်ိန္ျပည့္ လိုခ်င္တမ္းတမိေနဆဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူေတာင္းဆိုလာတဲ့ အခြင့္အေရး မွန္သမၽွကို ခတၱာ မျငင္းပယ္ပဲ ေခါင္းၿငိမ့္မိခဲ့တာေပါ့။ အရင္ ေဖေဖ ကားထြက္ရတုန္းကလည္း ကားထြက္တုန္းမို႔လို႔။ အခု လက္အရိုးအက္သြားလို႔ ညဘက္ေတြ ေဆးေသာက္ၿပီး အိပ္ရျပန္ေတာ့လည္း ေဖေဖနိုးလာမွာ ပူစရာမလိုတာေၾကာင့္ ခတၱာတို႔ႏွစ္ေယာက္ စိတ္ထင္တိုင္း လြတ္လပ္ခြင့္ရခဲ့ၾကတယ္။

ဒါေပမယ့္ သူနဲ႔ေတြ႕တိုင္း ခတၱာအေနနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္လွိုက္ေမာရတာက တစ္ဖက္…. မေသခ်ာမေရရာတဲ့ အနာဂတ္ကိုေတြးရင္း ရင္ေမာရတာက တစ္ဖက္ . . . ခတၱာ စဥ္းစားခန္းဝင္ရင္း ဝိုင္သား ရင္ဘတ္ႏွိပ္ေစ့တပ္ အကၤ်ီေလးေအာက္ကေန အတြင္းခံအကၤ်ီေလးကို ႏွိုက္ခၽြတ္လို႔ အဝတ္တန္းေပၚကို လွမ္းတင္လိုက္တယ္။ ေခါင္းက ေခါင္းစည္းႀကိဳးေလးကိုလည္း ေျဖခ်လိုက္ၿပီး ဆံႏြယ္ရွည္ရွည္တို႔ကို သဘာဝအတိုင္း ဖားလၽွားခ် ထားလိုက္ေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ . . .

” အင္းးး သူလာရင္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ ျပတင္းေပါက္တံခါး ဖြင့္ထားလိုက္ဦးမွပါေလ . . .”

လို႔ တစ္ကိုယ္တည္း ေရရြတ္ကာ ျပတင္းတံခါးဆီကို သြားလိုက္တယ္။ ျပတင္းေပါက္ဘက္မွာ ၿခံဝင္းကက်ယ္ၿပီး လူသြားလူလာနည္းတဲ့အျပင္ သစ္ပင္ေတြ အုပ္ဆိုင္းေနေတာ့ ခတၱာအခန္းကို ေတာ္႐ုံမျမင္နိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူလာရင္ အဲ့ဒီ ျပတင္းေပါက္ကပဲ ေက်ာ္ဝင္ေနၾက။

ခတၱာ တံခါးခ်က္ကိုျဖဳတ္ တံခါးႏွစ္ခ်ပ္ကို တြန္းဖြင့္လိုက္ၿပီး သူမ်ား ေပၚလာေလမလားလို႔ ဟိုဟိုဒီဒီ မ်က္စိကစားလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ သူက ျပတင္းေပါက္ေအာက္ကေန ဘြားနဲေပၚလာေတာ့တာ။ ခတၱာလည္း အေတာ္လန႔္သြားတာမို႔ ရင္ဘတ္ကေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ဖိရင္း ပါးစပ္ေလးဟလို႔ ေၾကာင္ၾကည့္ေနတုန္း သူက ျပတင္းေပါက္က ေက်ာ္ဝင္လာၿပီး ခတၱာကို ဆြဲဖက္လို႔ အနမ္းမိုးေတြေခၽြပါေတာ့တယ္။

” အို . . . ကို႔ . . .”

အာေမဋိတ္သံေလး တစ္ခြန္းကလြဲၿပီး ခတၱာ ဘာစကားမွ ေျပာခြင့္မရလိုက္ေတာ့။ ခဏအၾကာမွာ ခတၱာကို သူက အိပ္ယာထက္ကို တြန္းလွဲလိုက္တယ္ေလ။ သတိထားမိလိုက္ေတာ့ ခတၱာရဲ့ အကၤ်ီရင္ဘတ္က ႏွိပ္ေစ့ၾကယ္သီးေတြ အားလုံးျပဳတ္ထြက္ၿပီး ဟာလာဟင္းလင္း ျဖစ္လို႔ေနၿပီ။ သူက ခတၱာကို တစ္ခ်က္မိုးၾကည့္လိုက္ၿပီး ခတၱာရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေလးေပၚကို ဖိကပ္လာပါေတာ့တယ္။ သူ႔ရဲ့ လက္ကေတာ့ ခတၱာရဲ့ ခါးက လုံခ်ည္စေလးဆီမွာ . . . .”

” ဘုန္းးးး . . .”

ခပ္က်ယ္က်ယ္ ၾကားလိုက္ရတဲ့ အသံေၾကာင့္ အခန္းအတြင္းက အသက္ရွူသံျပင္းျပင္းေကာ လွုပ္ရွားၿငီးတြားသံေတြပါ တခဏတာ ရပ္တန႔္သြားေတာ့တယ္။ ကိုေက်ာ္သူရက ခတၱာရဲ့ ကိုယ္ေပၚမွာ အုပ္မိုးထားရာမွ ေခါင္းေထာင္ၿပီး ျပတင္းေပါက္ဘက္ကို လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္ရင္း

” ဘာသံလဲ ဟ ”

တဲ့။ ခတၱာလည္း ကိုေက်ာ္သူရေအာက္မွာ ပက္လက္ကေလး ျဖစ္ေနရာက ေခါင္းအုံးအထက္ကို ေခါင္းႂကြၿပီး စူးစမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခုဏက ဖြင့္ထားခဲ့တဲ့ ျပတင္းေပါက္တံခါးက တင္းတင္းေစ့လၽွက္။

” ေလတိုက္လို႔ ျပတင္းေပါက္တံခါး ပိတ္သြားတာပါ ကိုရဲ့ . . . .”

” ဟာ . . ခ်စ္ရတာ အရွိန္ေကာင္းေနခါမွကြာ . . . ဒီ တံခါးနဲ႔ေတာ့ ”

” ဟားး ဟားး ခစ္ ခစ္ ခစ္ လူဆိုးႀကီး အကဲႀကီး သနားပါတယ္ ”

” အ မယ္ . . . လူကို ေလွာင္ေနတယ္ေပါ့. . . လာခဲ့ . . . အေၾကာင္းသိမယ္ ”

” အ . . . .အို. . . ကို႔ . . .ေျဖး ေျဖး . . .”

သင္ျပင္းရွိုက္သံေတြ လွုပ္ရွားသံေတြ ျပန္လည္ ေပၚထြက္လာသလို ခတၱာရဲ့ အသံစူးစူးေလးေတြလည္း ယခင္ကထက္ကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ေလး ေပၚထြက္လို႔ လာပါေတာ့တယ္။ အိပ္ယာထက္မွာ နာရီဝက္ေလာက္ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဖက္ထားၾကရင္း စကားေျပာျဖစ္လိုက္တာ . . . ခတၱာအတြက္ မ်က္ရည္လည္မိေလာက္ေအာင္ ဝမ္းသာရတဲ့ စကားတစ္ခြန္း သူ႔ဆီက ၾကားလိုက္ရတယ္ေလ။ မနက္ျဖန္ သူ႔မိဘေတြကို ဖြင့္ေျပာၿပီး ခတၱာကို အျမန္ဆုံး လာေတာင္းမယ္တဲ့။ ခတၱာလည္း ဝမ္းသာလြန္းလို႔ ဘာေျပာလို႔ ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။ သူ႔ကိုလည္း အရမ္းခ်စ္မိသြားေတာ့တာေပါ့။ အဲ့ဒီေနာက္သူက

” အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး။ ခတၱာ ကိုျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္ ”

ဆိုၿပီး အဝတ္အစားေတြ ေကာက္ဝတ္ေနေတာ့တာ။ ခတၱာကေတာ့ ျမတ္နိုးတဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႔ ရီေဝစြာ သူ႔ကိုၾကည့္ေနမိဆဲ။ သူ အဝတ္အစားေတြ အားလုံးဝတ္ၿပီးမွ ခတၱာလည္း သတိဝင္လာၿပီး ကုတင္ေဘးမွာက်ေနတဲ့ လုံခ်ည္ေလးကို ေကာက္စြပ္လို႔ ရင္လ်ားလိုက္ရင္း တံခါးျပန္ဖြင့္ေပးဖို႔အတြက္ ျပတင္းေပါက္ဆီကို ေလၽွာက္ခဲ့ေတာ့တယ္။

ခတၱာ ျပတင္းတံခါးကို အားကုန္ဖြင့္ၾကည့္ေသးတယ္။ တင္းၾကပ္ၿပီး ဖြင့္လို႔မရ။ သူလည္း ႀကိဳးစားၾကည့္ျပန္တယ္။ သို႔ေသာ္ အခ်ီးအႏွီး။ ထို႔ေၾကာင့္ ခတၱာလည္း

” တံခါးက ေလေဆာင့္တိုက္လိုက္လို႔ တစ္ခုခုနဲ႔ညပ္ၿပီး ၾကပ္သြားၿပီထင္တယ္။ ေဖေဖ့ ေဆးေတြထဲမွာ အိပ္ေဆးေတြပါေတာ့ ေဖေဖလည္း နိုးမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ခတၱာအခန္းနဲ႔ အိမ္ေရွ႕ေပါက္နဲ႔ကလည္း သိပ္မွမလွမ္းတာ။ ခတၱာ ကို႔ကို ေရွ႕ေပါက္ကပဲ လိုက္ပို႔လိုက္ေတာ့မယ္ ”

ဟု ေျပာလၽွက္ ေက်ာ္သူရကို သူမရဲ့ အခန္းထဲကေန အိမ္ေရွ႕တံခါးဆီသို႔ ဦးေဆာင္ေခၚယူခဲ့ေတာ့တယ္။ ညဘက္အခ်ိန္လည္းျဖစ္ေန ေဖေဖလည္း မနိုးတာ ေသျခာေနတာေၾကာင့္ အကၤ်ီေတြဘာေတြ ထပ္ဝတ္မေနေတာ့ဘဲ ၿပီးၿပီးေရာ သေဘာနဲ႔ အဝတ္တန္းေပၚက တံဘက္တစ္ထည္ကို လွမ္းယူလို႔ သူမရဲ့ ကိုယ္ခႏၶာအေပၚပိုင္းကို ျခဳံလိုက္ေတာ့တာေပါ့။ ခတၱာနဲ႔ ေက်ာ္သူရတို႔စုံတြဲ တတ္နိုင္သမၽွ အသံလုံေအာင္ အခန္းထဲက ထြက္ခဲ့ၾကၿပီး အိမ္ေရွ႕ခန္းသို႔အေရာက္ . . . ဝင္းခနဲ မီးမ်ားလင္းထိန္သြားၿပီး ထိုင္ခုံေပၚမွာထိုင္ေနတဲ့ ဖခင္ျဖစ္သူ ဦးေသာင္းေငြကို ေတြ႕လိုက္ရပါေတာ့တယ္။ မီးခလုတ္ထားတဲ့ တိုင္ေနရာမွာကေတာ့ လူခန႔္ေပါ့။

” ဟင္ . .ေဖ ေဖ . . . ေမာင္ ေမာင္ ေလး . . .”

ခတၱာ သိပ္ကံေကာင္းတယ္။ တကယ္တမ္း ဦးေသာင္းေငြ စကားေျပာၾကည့္ေတာ့ ေက်ာ္သူရရဲ့ မိဘေတြက သေဘာထားႀကီးတဲ့ အထဲက။ သားေလးတစ္ေယာက္တည္းမို႔ ေက်ာ္သူရကိုလည္း သိပ္ခ်စ္ၾကတယ္။ ေက်ာ္သူရကသာ အစိုးရိမ္လြန္ၿပီး သူ႔မိဘေတြကို ခတၱာနဲ႔ သူနဲ႔အေၾကာင္း မေျပာရဲတာ။ အခုလိုေတြ ျဖစ္ၿပီးသြားမွေတာ့ အားလုံး ဘာမွမတတ္နိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ သူတို႔ကေတာင္ ေက်ာ္သူရအတြက္ ဦးေသာင္းေငြကို ေတာင္းပန္ေနၾကေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခတၱာကိုလည္း ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိေလး မိန္းမပီသၿပီး ရိုးရိုးသားသားေလးဆိုၿပီး ႏွစ္လိုၾကတယ္။

မိဘေတြ သားေရးသမီးေရး ေျပာဆိုေနၾကတဲ့အခ်ိန္ ခတၱာတို႔စုံတြဲကေတာ့ အိမ္ေဘးက သရက္ပင္ေအာက္ ကြပ္ပစ္မွာ တြတ္ထိုးေနၾကေလရဲ့ ။ လူခန႔္က အိမ္ေရွ႕ေပါက္ဝ ပုဏၰကြယ္နားရပ္လို႔ လူႀကီးေတြ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြေနတာကို နားေထာင္ေနတုန္း ဦးတိတ္ေရွာင္ ေပၚလာၿပီး

” ေကာင္ေလးရဲ့ မိဘေတြက ကေလးမကို ဗိုင္းေကာင္းေက်ာ္ဖိေလးဆိုၿပီး သိပ္ကို သေဘာၾကေနေလရဲ့ ။ သူဘယ္လို ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ လူ႔လည္း သိတာပဲ ဟား ဟား ”

ဟု ေလွာင္ေျပာင္ေတာ့တယ္။

” အို . . . ဦးတိတ္ေရွာင္ကလည္း သူမ်ားသားသမီးကို . . . .။ ဒီမွာ လူႀကီးေတြ စကားေျပာေနတုန္းကို ေပါက္ကရေတြ လာေျပာမေနနဲ႔။ သြား. . သြား . . ညၾက အေခါက္ကင္ ဝယ္ေကၽြးမယ္ ”

လူခန႔္လည္း ေလသံတိုးတိုးနဲ႔ ဦးတိတ္ေရွာင္ကို က်ိတ္ၿပီး ေမာင္းထုတ္လိုက္ေတာ့ ၎က မ်က္လုံးေပါက္ကေလးေတြ ပိတ္ေအာင္ ျပဳံးျဖဲျဖဲလုပ္ၿပီး

” ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဝ တို႔ ပို႔ေပးလိုက္တာ အားလုံး အဆင္ေျပသြားေတာ့ ေပ်ာ္လို႔ပါ။ ဝ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ အခ်စ္ေလ. . အခ်စ္ . . ။ အခ်စ္နဲ႔ေတြ႕ရင္ ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိေတြဘာေတြ လာလုပ္မေနနဲ႔ . . . ဖိခ်င္တာနဲ႔ဖိ . . .။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဖိထားသမၽွ အကုန္လန္ထြက္ၿပီး ရွိတာေတြအကုန္ေပၚသြားၾကရတာပဲ . . .”

” ခင္ဗ်ားကေတာ့ လုပ္ၿပီ။ ေျပာေလကဲေလပဲ။ ဒါနဲ႔ ျပတင္းေပါက္တံခါးကို ခင္ဗ်ားပိတ္ထားတာ ေတာ္ေတာ္ကို တင္းတာပဲ။ ဟိုက ႏွစ္ေယာက္အားနဲ႔ တြန္းဖြင့္ၾကတာေတာင္ တုတ္တုတ္မလွုပ္ဘူး ”

လူခန႔္က စကားလမ္းေၾကာင္း လႊဲေပးလိုက္ေတာ့ ဦးတိတ္ေရွာင္လည္း အေမႊးေခြေခြေလး တစ္ပင္သာရွိတဲ့ ေမးေစ့ကို ပြတ္ရင္း

” ဒါက ဝ ရဲ့ တန္ခိုးေလ . . .”

လို႔ ဂုဏ္ယူစြာ ျပန္ေျပာလိုက္ပါေတာ့တယ္။

——————————————

ေက်ာ္သူရရဲ့ ဖခင္က ညႊန္မွူးအၿငိမ္းစား။ အဘိုးႀကီး အဖြားႀကီးက ေငြထုပ္ပိုက္ၿပီး ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိျဖစ္ေနရာမွ သားျဖစ္တဲ့ ေက်ာ္သူရနဲ႔ ခတၱာတို႔ လက္ထပ္လည္းၿပီးေကာ ေခၽြးမအားကိုးနဲ႔ ဖုန္းေတြ နာရီေတြ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ႀကီးတစ္ဆိုင္ကို ၿမိဳ႕မေဈးႀကီးနားမွာ ဖြင့္ခ်လိုက္ေတာ့တာ။ ဘိုးေတာ္က သူ႔ရဲ့အရာရွိ သက္တမ္းတေလၽွာက္ စုေဆာင္းထားခဲ့တာေတြကလည္းရွိ . . . ဘြားေတာ္ဘက္ကလည္း လယ္ေတြယာေတြအျပင္ ၿမိဳ႕လယ္လမ္းမေပၚမွာတင္ တိုက္သုံးလုံးေလာက္ အေမြရထားေသး။ ဒါေတာင္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဘက္မွာ အမ်ိဳးသမီး အေဆာင္ငွားထားတဲ့ သုံးထပ္အေဆာင္ႀကီး ႏွစ္ေဆာင္က်န္ေသးတယ္။ ခတၱာတို႔လင္မယား ေနဖို႔ကိုလည္း ဆိုင္ဖြင့္ထားတဲ့ တိုက္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္း အကြာအေဝးမွာရွိတဲ့ တိုက္တစ္လုံး ေပးထားတယ္ေလ။ အဘိုးႀကီး အဖြားႀကီးက

” သားတို႔ သမီးတို႔ပဲ စိတ္ႀကိဳက္ဦးစီးၿပီးလုပ္။ ဒယ္ဒီနဲ႔ မာမီက အသက္ေတြရလာေတာ့ တရားဘာဝနာဘက္ကို ဦးစားေပးလုပ္ရေတာ့မွာ ”

ဆိုၿပီး ဆိုင္ကိုလည္း ခတၱာတို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ကို စိတ္ႀကိဳက္ ဦးစီးလုပ္ေဆာင္ေစေတာ့တာ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ တရားစခန္းေတြ ဝင္လိုက္ တရားပြဲေတြသြားလိုက္ပဲ ပတ္လုပ္ေနေလရဲ့ ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အေမြရထားတဲ့ လယ္ယာ စာရင္းေတြေကာ အေဆာင္စာရင္းေတြပါ ခတၱာတို႔ဆီကို ေရာက္လာပါေကာ။

ဖခင္ဦးေသာင္းေငြရဲ့ လက္ကဒဏ္ရာကလည္း ျပန္ေကာင္းလာေပမယ့္ ဒဏ္ျဖစ္ၿပီး အကင္းမေသတာေၾကာင့္ ခတၱာက ကားေမာင္းဖို႔ သိပ္စိတ္မခ်ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ သူမတို႔အိမ္မွာပဲ ေခၚထားလိုက္ေတာ့တယ္။ ေက်ာ္သူရကလည္း ဦးေသာင္းေငြလာေနတာကို ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴပါပဲ။ တစ္ခါတေလ ေယာကၡမနဲ႔ သမက္ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး တီဗီက ေဘာပြဲေတြဘာေတြေတာင္ အတူတူ ၾကည့္လိုက္ၾကေသး။ ဦးေသာင္းေငြက အလုပ္မရွိရင္ မေနတတ္ဘူးလို႔ ဆိုတာနဲ႔ ခတၱာက ဆိုင္မွာ ဝန္ထမ္းေတြကို ႀကီးၾကပ္ခိုင္းထားရတယ္ေလ။

ဦးေသာင္းေငြတို႔ သားအဖ ေျပာင္းသြားကတည္းက တစ္ၿခံလုံး တစ္အိမ္လုံးမွာ လူခန႔္ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့တာေပါ့။ ဒါနဲ႔လူခန႔္လည္း စပါယ္ရာေအာင္ဘုကို အေဖာ္ေခၚထားၿပီး တဲေလးကိုပိတ္လို႔ ႏွစ္ေယာက္သား အိမ္မႀကီးေပၚမွာ တက္ေနၾကေတာ့တယ္။

ကားကလည္း ၿမိဳ႕ထဲပတ္ဆြဲတာကိုတင္ ျဖစ္လိုက္တဲ့အလုပ္။ စက္လည္း ေထြေထြထူးထူး ဘာမွမေဖာက္ဘူး။ ဦးပုကေတာ့ အျမဲတမ္းျပဳံးလို႔ေပ်ာ္လို႔။

” ဦးေသာင္းေငြက ကားလုံးဝနားသြားၿပီဆိုေတာ့ ဒီကားကို မင္းေမာင္းလိုက္ေတာ့။ မင္း ဒရိုင္ဘာအစစ္ ျဖစ္သြားၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အျခားကားေတြလို ဟိုက္ေဝးမဆြဲနဲ႔ကြာ။ မင္းက ၿမိဳ႕ထဲပတ္ဆြဲတာနဲ႔ အက်ိဳးေပးေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲမွာပဲ ပတ္ဆြဲ။ ကားနာလည္း သက္သာတာေပါ့ ”

ဆိုၿပီး ဦးပုက လူခန႔္ကို ရာထူးတိုးေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ . . .

” ကားနားတဲ့အခ်ိန္ နတ္ဆက္ဖို႔ ၾကက္ေကာင္လုံးေပါင္း ႏွစ္ေပါင္းေလာက္ လုပ္ေပးပါဦး ”

လို႔ ျပဳံးျဖဲျဖဲ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်ိဳ ေသြးေျပာၾကားၿပီး ဆိုက္ကားငွား ျပန္သြားေတာ့တယ္။

ၿခံေကာ အိမ္ေကာ ကားပါ လူခန႔္လက္ထဲေရာက္လာေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဝက္သားစားလို႔ ရသြားၾကေတာ့တာေပါ့။ ေအာင္ဘုကလည္း ဝက္သားအရမ္းႀကိဳက္တယ္။ သူကေတာ့ ကားမွာ ဦးတိတ္ေရွာင္ရွိေနတာေတြ မရွိတာေတြ ေခါင္းထဲမထည့္ဘူး။ ဝက္သားဒုတ္ထိုး အေခါက္ကင္ စသျဖင့္ တ႐ုတ္စာေတြ ေနတိုင္းစားေနရတာကိုပဲ သေဘာက်ေနေလရဲ့ ။

” ဝက္သားစာတာက စား။ ဦးပုနဲ႔ ဦးေသာင္းေငြ မရိပ္မိေအာင္ေနရမယ္။ မဟုတ္ရင္ ခင္ဗ်ား ငတ္သြားမယ္ ” . .

လို႔ လူခန႔္က ေအာင္ဘုကို သတိေပးလိုက္ေတာ့

” စိတ္ခ်ပါ ကားၾဆာရယ္။ ကိုယ္ငတ္မယ့္အေပါက္ေတာ့ က်ဳပ္က ဘယ္လုပ္ပါ့မလဲ ”

တဲ့။ ဝက္သားစားေလ အလုပ္ျဖစ္ေလ အလုပ္ျဖစ္ေလ ဝက္သားစားေလ ျဖစ္ေနတာမို႔ လူခန႔္တို႔လည္း ဦးပုဆီက ဒရိုင္ပါခေကာ ေဘာက္ဆူးေတြပါ မၾကာခဏ ရရွိေနေတာ့တယ္။ အျခားကုန္ေပါက္ေတြ ေထြေထြထူးထူးမရွိတာမို႔ လူခန႔္တို႔ အေတာ္ေလးကို စုမိေဆာင္းမိ ျဖစ္လာေတာ့တာေပါ့။

အလုပ္အကိုင္အေနအထိုင္ အစစအရာရာ အဆင္ေျပေနေပမယ့္ လူခန႔္အတြက္ စိတ္ညစ္စရာတစ္ခု ရွိလာခဲ့တယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ မႀကီးျမသီရဲ့ ေယာက္်ား ကိုဘျမင့္က ေနသိပ္မေကာင္းဘူးတဲ့။ အျမဲတမ္း တေခ်ာင္ေခ်ာင္ျဖစ္ေနလို႔ ဆိုက္ကားလည္း နင္းနိုင္တလွည့္ မနင္းနိုင္လွည့္ ျဖစ္ေနေတာ့တာ။ ကိုဘျမင့္ဆိုက္ကား မနင္းနိုင္ေတာ့ မႀကီး ပန္းေရာင္းတဲ့ ဝင္ေငြေလာက္နဲ႔က စားစရိတ္ကိုထိန္းဖို႔ အခက္အခဲ ျဖစ္လာတာေပါ့။ မႀကီးကေတာ့ သူ႔ဘာသာသူ ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္ရွာပါတယ္။ လူခန႔္ကို လုံးဝ အပူမကပ္ဘူး။ လူခန႔္က ဘယ္ေနနိုင္ပါ့မလဲ။ တပတ္တစ္ခါေလာက္ မႀကီးတို႔ဆီသြားၿပီး တစ္ေသာင္းတန္သည္ ႏွစ္ေသာင္းတန္သည္ ေပးကမ္းထာက္ပံ့ေနရတယ္။ ဒါေပမယ့္ မႀကီးျမသီခင္မ်ာ ကံဆိုးရွာပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ကိုဘျမင့္က . . .

” ဒီေန႔ ေနရတာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးရွိတယ္။ တို႔စားဖို႔ လက္ဖက္ရည္နဲ႔ အီၾကာေကြး သြားဝယ္လိုက္ဦးမယ္ ”

ဆိုၿပီး ဆိုက္ကားဆြဲလို႔ လမ္းထိပ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ထြက္သြားရာက လမ္းမွာတင္ . . . ” မူးတယ္ မူးတယ္ . . .” လို႔ေအာ္ရင္း ဆိုက္ကားေပၚက ဘုန္းခနဲ ပစ္က်ၿပီး ဆုံးပါးသြားေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေယာက္ဖေတာ္ရဲ့ နာေရးကိစၥကို လူခန႔္ပဲ အစစအရာရာ အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္ေပးလိုက္ရေတာ့တာေပါ့။ မႀကီးကေတာ့ တစ္ငိုတည္းပဲ ငိုေနေလရဲ့ ။ နာေရးလည္းၿပီးေကာ လူခန႔္လည္း ခ်စ္လင္သား ဆုံးပါးသြားလို႔ အရမ္းကို ဝမ္းပမ္းတနည္း ျဖစ္ေနရွာတဲ့ မႀကီးကို တစ္ေယာက္တည္း မထားခဲ့ခ်င္တာေၾကာင့္ မိမိနဲ႔အတူလိုက္ေနဖို႔ ၿခံထဲအိမ္ကို ေခၚခဲ့ေတာ့တယ္။

မႀကီးလည္း အိမ္ေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ ေရွ႕ေရးအတြက္ ဘာလုပ္ၾကရင္ေကာင္းမလဲ ဆိုတာ ဦးတိတ္ေရွာင္နဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ လူခန႔္ တိုင္ပင္ျဖစ္တယ္။ ဦးတိတ္ေရွာင္က ဆရာႀကီးဂိုက္နဲ႔

” လူ႔ကို ဝ အေကာင္းဆုံး အႀကံဉာဏ္ေတြေပးမယ္။ ဒါေပမယ့္ လူ႔ ဝ ေျပာတဲ့အတိုင္းေတာ့ တေသြမတိမ္း လိုက္လုပ္ရလိမ့္မယ္။ ဘာမွ ေစာဒက မတက္ရဘူး။ ဘယ္လိုလဲ. . .ဂတိေပးနိုင္လား ”

လို႔ေမးလာတာနဲ႔ လူခန႔္လည္း ေထြေထြထူးထူး စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ ကတိေပးလိုက္ေတာ့တယ္။ ပထမဆုံး ဦးတိတ္ေရွာင္ အႀကံေပးတာက

” လူ႔တို႔ ေမာင္ႏွမပိုင္တဲ့ ၿမိဳ႕ထဲက အိမ္နဲ႔ဝိုင္းကို ေရာင္းပစ္လိုက္။ ရတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ ေရႊဝယ္ထား ”

တဲ့။ ဦးတိတ္ေရွာင္ စကားၾကားရေတာ့ လူခန႔္စိတ္ထဲမွာ အင္တင္တင္ေတာ့ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ မိမိတို႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္မွာ ကိုယ္ပိုင္ဆိုလို႔ မိဘေတြထားခဲ့တဲ့ ေပေလးဆယ္ ေျခာက္ဆယ္ ဒီၿခံေလးနဲ႔ အိမ္ေလးပဲရွိတာ မဟုတ္လား။ ဒါကိုေရာင္းၿပီး ေရႊဝယ္ပစ္ရမယ္ဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ တစ္မ်ိဳးပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း ဦးတိတ္ေရွာင္ကို ကတိေပးၿပီးသား ျဖစ္ေနေတာ့ ဘာမွ ေစာဒက တက္မေနေတာ့ဘဲ ေနာက္ေန႔မွာ ကားထြက္ရင္း အိမ္နဲ႔ၿခံကို စပ္ဟတ္ၾကည့္ဖို႔ လူခန႔္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။

တကယ္တမ္းၾကေတာ့ လူခန႔္ထင္သေလာက္ မစပ္လိုက္ မဟတ္လိုက္ရဘူး။ ဦးတိတ္ေရွာင္ လမ္းညႊန္တဲ့ တ႐ုတ္မႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ့ ကုန္စုံဆိုင္မွာ ၿခံေရာင္းဖို႔ ေျပာၾကည့္လိုက္တာ တ႐ုတ္မႀကီးက အရမ္းသေဘာက်ၿပီး ဝယ္ယူဖို႔ ကမ္းလွမ္းပါေလေကာ။

” အန္တီက အဲ့ဒီေနရာေလးကို အရင္ကတည္းက လိုခ်င္ေနတာ။ အန္တီရဲ့ ဆိုင္နဲ႔လည္း သိပ္မလွမ္းေတာ့ ဂိုေဒါင္ေဆာက္ၿပီး ကုန္ေတြထားဖို႔ေလ။ အန္တီ့အေနနဲ႔ ေမာင္လူခန႔္ကို သိန္း ၂၃၀ ေပးနိုင္တယ္ ”

လို႔ လူခန႔္ကို ေျပာလႊတ္လိုက္တယ္။ လူခန႔္ ထင္ေတာင္မထားဘူး။ ၿခံေနရာက လမ္းမေပၚ သိပ္မၾကေပမယ့္ ၿမိဳ႕ထဲမွာရွိေတာ့ ဘဏ္ေတြဝင္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဈးတက္ၿပီး အရမ္းကို တန္ေနေတာ့တာ။ လူခန႔္က အိမ္နဲ႔ၿခံေရာင္းမယ့္အေၾကာင္းကို မႀကီးကို တိုင္ပင္ေတာ့ မႀကီးက နည္းနည္းစိုးရိမ္ဟန္ ေပၚေပမယ့္

” ေမာင္ေလးသေဘာပဲေလ . . .”

လို႔ခြင့္ျပဳ ရွာတယ္။ ဦးတိတ္ေရွာင္ကေတာ့

”၂၅၀ ထိတိုးေတာင္းကြာ . . .ေပးလိမ့္မယ္။ ”

တဲ့။ ဒါနဲ႔ လူခန႔္လည္း ေနာက္ေန႔လည္းေရာက္ေကာ တ႐ုတ္မႀကီးနဲ႔ ထပ္ၿပီး စကားသြားေျပာတာေပါ့။ တ႐ုတ္မႀကီးက ၂၅၀ အထိ တိုးေပးတာေၾကာင့္ အဲ့ဒီေန႔မွာပဲ ေရွ႕ေနေခၚၿပီး စာရႊက္စာတမ္းေတြလႊဲ လက္မွတ္ထိုးလို႔ တစ္ခါတည္း ေရာင္းလိုက္ေတာ့တယ္။ ဦးတိတ္ေရွာင္က . . .

” ေဈးထဲက . . .’ ေရႊတိုးတိုး ‘. . .ဆိုတဲ့ ေရႊဆိုင္ကိုသြား။ အေခါက္ေရႊေပးပါလို႔ေျပာ။ ဒီေငြနဲ႔ ရသေလာက္သာ ဝယ္ခဲ့ေပေတာ့။ ၿပီးရင္ ေရႊေတြ သယ္မလာခဲ့နဲ႔။ အဲ့ဆိုင္မွာ ျပန္ထားခဲ့ၿပီး ေဘာင္ခ်ာပဲ ေတာင္းလာခဲ့ ”

ဟု ရလာတဲ့ ပိုက္ဆံေတြနဲ႔ ေရႊဝယ္ဖို႔ကိုလည္း အခါေတာ္ေပးျပန္တယ္။ လူခန႔္က စိုးရိမ္ဟန္နဲ႔ . . .

” စိတ္ခ်ရပါ့မလား ဦးတိတ္ေရွာင္ရယ္ ”

လို႔ ျပန္ေမးလိုက္ေတာ့ . . .

” လၽွာမရွည္စမ္းပါနဲ႔ လူ႔ရယ္။ ဝ ေျပာသလိုသာ လုပ္စမ္းပါ ။ အဲ့ဆိုင္က သီလသမၼာဓိ ျပည့္စုံတဲ့ စိတ္ခ်ရမယ့္ဆိုင္ပါ ”

ဦးတိတ္ေရွာင္က ႐ုပ္တည္ႀကီးနဲ႔ ေျပာေနတာေၾကာင့္ လူခန႔္လည္း သူေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ ေရႊက တစ္က်ပ္သားကို ၇ သိန္းႏွုန္းနဲ႔ ၂၄၅ သိန္းဖိုးဆိုေတာ့ ၃၅ က်ပ္သားရတယ္။ လူခန႔္က ဦးတိတ္ေရွာင္ မွာထားသလို ေရႊမယူဘဲ ေငြတင္ေခ်ခဲ့လို႔ရမလား ေမးေတာ့ ဆိုင္ရွင္ ေဒၚတိုးတိုးကလည္း ဝမ္းပမ္းတသာလက္ခံၿပီး သူ႔ဆိုင္မွာ ေရႊ ၃၅ က်ပ္သား ထားခဲ့ေၾကာင္း ေဘာင္ျခာကို ခ်က္ျခင္း ေရးေပးလိုက္ေတာ့တာေပါ့။ က်န္တဲ့ ငါးသိန္းကိုေတာ့ ေျခေစာင့္လက္ေစာင့္ထားဖို႔ လူခန႔္ ျပန္ယူခဲ့ေတာ့တယ္။

အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမၽွ မႀကီးလည္း ခင္ပြန္းသည္ကို လြမ္းတဲ့စိတ္နဲ႔ ပူပန္ေသာကေရာက္တာေတြ တေျဖးေျဖး ေလ်ာ့နည္းၿပီး ရႊင္ရႊင္ျပျပေလး ျပန္ျဖစ္လာတယ္။ လူခန႔္တို႔က ဟိုင္းေဝးထြက္စရာမလိုဘဲ ေန႔ဘက္ၿမိဳ႕ထဲ ကုန္ပတ္ဆြဲ ညဘက္ၿခံထဲကားျပန္ထိုး ဆိုေတာ့ မႀကီးတစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ ျဖစ္မေနေတာ့ဘူးေပါ့။ စပါယ္ယာ ေအာင္ဘုခင္မ်ာလည္း မႀကီးေရာက္ကတည္းက အရင္ လူခန႔္ေနခဲ့တဲ့ တဲေလးမွာ သြားအိပ္ေနရတာ။ လူခန႔္ေကာ မႀကီးကပါ အိမ္ထဲလာအိပ္ဖို႔ေခၚတာ ေျပာလို႔မရဘူး။ သူစိမ္းေယာက္်ားေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္မိုးေအာက္တည္း အတူတူေနရေတာ့ မႀကီး အေနခက္မွာစိုးလို႔ . . . မႀကီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနရေအာင္တဲ့ေလ။ အဲ့ဒါနဲ႔ လူခန႔္လည္း ေအာင္ဘုကို အားနာမိတာေၾကာင့္ ေရႊဝယ္တာပိုတဲ့ ပိုက္ဆံထဲကေန တဲေလးကို ခိုင္ခိုင္မာမာ သားသားနားနားေလး ျပန္ျပင္ေပးလိုက္ေတာ့တယ္။

လူခန႔္က ဦးေသာင္းေငြဆီသြားၿပီး တဲေလးျပင္ေဆာက္တဲ့အေၾကာင္း အသိေပးလို႔ ၿခံထဲမွာ သူတို႔ကို ဆက္ေနခြင့္ျပဳဖို႔ကိုပါ တစ္ခါတည္းခြင့္ေတာင္းလိုက္တယ္။ ၿခံငွားခေပးရမယ္ဆိုလည္း ေပးပါမယ္ေပါ့။ ဦးေသာင္းေငြက . . .

” မင္းနဲ႔ငါနဲ႔က ေျပာစရာ လူေတြလားကြ။ ၿခံငွါးခေတြဘာေတြ လုပ္မေနနဲ႔။ ၿခံဆိုတာ လူေစာင့္မရွိရင္ ပ်က္စီးတယ္။ အခုလို မင္းတို႔ေနေပးေနတာကိုပဲ ငါက ေက်းဇူးတင္တာ။ ဒီမွာ ေမာင္လူခန႔္ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔က ဆရာတပည့္ဆိုလည္း ဟုတ္တယ္ . . .။ တူဝရီးဆိုလည္း ဟုတ္တယ္ . . .။ မိတ္ေဆြဆိုလည္း ဟုတ္တယ္ . . .။ ေနာက္ဆုံး ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ မေတာ္လိုက္ရတဲ့ ေယာကၡမနဲ႔ သားမက္ဆိုရင္လည္း ဟုတ္ေသးတယ္ . . .။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ငါနဲ႔မင္းၾကားမွာ ေနာက္ေနာင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေငြစကားမေျပာနဲ႔. . . ၾကားလား ”

ဆိုၿပီး လူခန႔္တို႔ကို သူ႔ၿခံမွာ စိတ္တိုင္းက်ေနဖို႔ ခြင့္ေပးရွာတယ္။ လူခန႔္လည္း ဦးေသာင္းေငြကို ေက်းဇူးတင္စကား အထပ္ထပ္ေျပာၿပီး ျပန္ခဲ့ေတာ့တာေပါ့။

” မင္းတို႔စိတ္ႀကိဳ က္ ငါ့ၿခံထဲမွာ ေနလို႔ရတယ္။ အဲ. . . တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ . . .။ အဲ့ဒါ ဘာလဲဆိုေတာ့ ငါလာရင္ မင္း ဟင္းေကာင္းေကာင္း ခ်က္ေကၽြးရမယ္ ”

မျပန္ခင္ ဦးေသာင္းေငြက လူခန႔္နားကပ္ၿပီး ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ မွာလိုက္ေသးတယ္။ လူခန႔္လည္း

” ဟုတ္ပါၿပီ ဆရာရယ္ . . .”

လို႔ ျပဳံးျပၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

မႀကီး အိမ္မွာရွိေတာ့ လူခန႔္တို႔အတြက္ ထမင္းဟင္း အေတာ္ကို အဆင္ေျပေနတာေပါ့။ မႀကီးက မနက္ေစာေစာကတည္းက ထမင္းဟင္းထခ်က္ၿပီး လူခန႔္တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံးအတြက္ ထမင္းခ်ိဳင့္ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ညေန ကားသိမ္းလာရင္လည္း လူခန႔္ေကာ ေအာင္ဘုပါ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ထမင္းတန္းစား႐ုံပဲ။ ဒါတင္မကဘူး မႀကီးက ေလၽွာ္ေရးဖြတ္ေရးနဲ႔ အိမ္သန႔္ရွင္းေရးေတြမွာပါ အားကိုးရေသးတယ္။ မႀကီးဟာ လူခန႔္ရဲ့ အဝတ္အစားေတြ အကုန္လုံးကို ေလၽွာ္ဖြတ္ မီးပူတိုက္ေပးတဲ့အျပင္ ေအာင္ဘု အဝတ္အစားေတြကိုပါ အဆစ္ထည့္လုပ္ေပးေနတာ။ ေအာင္ဘုကေတာ့ အားနာလြန္းတာေၾကာင့္

” မလုပ္ပါနဲ႔ မႀကီးရယ္ . . .”

လို႔ အတန္တန္တားေပမယ့္ မႀကီးက

” အစ္မေမာင္ေလးရဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ကလည္း အစ္မရဲ့ ေမာင္ေလးပဲေပါ့ ”

ဆိုၿပီး တားမရတာနဲ႔ပဲ ဒီအတိုင္း လႊတ္ေပးထားလိုက္ၾကရေတာ့တယ္။ မႀကီးက ေန႔ခင္းေန႔လည္ေတြမွာ တစ္အိမ္လုံးကို သန႔္ရွင္းေရး လုပ္ထားတတ္ၿပီး ၿခံထဲကိုပါ ေျပာင္ေနေအာင္ တံျမက္စည္း လွဲထားေသးတယ္ေလ။ အိမ္ႀကီးကိုတင္မဟုတ္ဘဲ တစ္ခါတေလ ေအာင္ဘုေနတဲ့ တဲေလးထဲကိုပါဝင္ၿပီး မႀကီးက သန႔္ရွင္းေရး လုပ္ေပးတတ္ေလရဲ့ ။ လူခန႔္တို႔က ပိုက္ဆံရွာ . . . မႀကီးက အိမ္မွုကိစၥေတြ ဒိုင္ခံလုပ္ေပး . . . ဝင္ေငြေလးကလည္း ပုံမွန္ဝင္ . . အပိုကုန္ေပါက္ကလည္းမရွိ. . ဆိုေတာ့ လူခန႔္တို႔ ေမာင္ႏွမတစ္စုဟာ တက္ညီလက္ညီ ႀကိဳးစားၾကရင္း ဦးေသာင္းေငြရဲ့ ၿခံထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနထိုင္ၾကေတာ့တာေပါ့။

”ငါလာရင္ ဟင္းေကာင္းေကာင္း ခ်က္ေကၽြးရမယ္” လို႔ ဦးေသာင္းေငြက လူခန႔္ကို ေျပာသြားေပမယ့္ တကယ္တမ္းၾကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးလအတြင္း သူ တစ္ခါမွကို မလာျဖစ္ပါဘူး။ အခု ေရာက္လာျပန္ေတာ့လည္း ျပသနာတစ္ခုကို သယ္လာျပန္တယ္။ သူနဲ႔အတူပါလာတာက အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္။ လူခန႔္ ေသခ်ာေမးၾကည့္ေတာ့မွ သူ႔သမီးဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ မိန္းကေလးကို ခိုးေျပးလာတာလို႔ ဘိုးေတာ္က ေျပာျပတယ္။ မသက္ထားလို႔ အမည္ရတဲ့ အႏွီအမ်ိဳးသမီးက အသက္ ၃၀ . . ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိၿပီး အသားျဖဴျဖဴ မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္း . . ကိုယ္လုံးျပည့္ျပည့္နဲ႔။ အရပ္ကလည္း မနိမ့္မျမင့္။ ႐ုပ္ကေတာ့ လွတယ္ဆိုတာထက္ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာရမွာျဖစ္ၿပီး ဆံပင္က ေက်ာလည္ေလာက္အထိပဲ ရွည္တယ္။

” ခက္ေတာ့တာပဲ ဦေလးရယ္။ ဦးေလးဟာေလ အနားမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္ေယာက္ မရွိရင္ကို မေနတတ္တာပါလား ”

လူခန႔္က ၿငီးၿငီးညဴညဴနဲ႔ ဦးေသာင္းေငြတို႔စုံတြဲအတြက္ ေနရာစီစဥ္ေပးဖို႔ ျပင္ရေတာ့တာေပါ့။ မိန္းမနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ထူးေထြဆန္းျပားတတ္တဲ့ ဦးေသာင္းေငြရဲ့ အက်င့္ကို လူခန႔္ သိၿပီးသားျဖစ္ေနတာက တစ္ေၾကာင္း . . . အိမ္ထဲမွာ မႀကီးလည္းရွိေနတာက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ . . တကယ္ဆိုရင္ ေအာင္ဘုကို အိမ္ထဲသြင္း . . . သူတို႔စုံတြဲကို ေအာင္ဘုရဲ့တဲထဲမွာ ေနရာခ်ေပးလိုက္ခ်င္တာ။ ဒါေပမယ့္ ဦးေသာင္းေငြက လက္ရွိ အိမ္ပိုင္ရွင္လည္း ျဖစ္ေနျပန္ ကိုယ့္ဆရာသမားလည္း ျဖစ္ျပန္တာေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ လူခန႔္လည္း မႀကီးရဲ့ အခန္းနေဘးက မိမိအိပ္ခန္းကိုသာ ရွင္းလင္းေပးလိုက္ေတာ့တယ္။ လူခန႔္ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ အိမ္ေရွ႕ခန္းက တန္းလ်ားရွည္ဆီကို ေနရာေျပာင္းခဲ့ရတာေပါ့။

ဦးေသာင္းေငြကေတာ့ ဦေသာင္းေငြပဲေလ။ ဘယ္ရိုးရာပ်က္ပါ့မလဲ။ ညလည္း နည္းနည္းနက္လာေကာ သူတို႔အခန္းက အသံေတြ ထြက္လာေတာ့တာပဲ။ ေဆာ္ႀကီးလည္း သနားပါတယ္။ အသံေတြၾကားရတာေတာ့ အစပိုင္း ေဆာ္ႀကီးကရွက္လို႔ က်ိတ္မွိတ္ ေအာင့္အီးေနပုံရတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း. . . မရပါဘူး။ တေျဖးေျဖးနဲ႔ အသံေတြက အေတာ္ကို ျပင္းျပင္းရွရွျဖစ္လာၿပီး ငိုသံေတြ ရွိုက္သံေတြပါ ပါလာပါေကာ။

လူခန႔္ကေတာ့ . . . ငါလည္း ဒီအသံေတြ ၾကားေနရသလို မႀကီးလည္း အခန္းထဲက ၾကားေနရမွာပဲလို႔ ေတြးမိၿပီး စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္လြန္းလို႔ အိပ္လို႔ေတာင္မေပ်ာ္ဘူး။ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ အသံေတြၾကား. . . အသံေတြၾကားရေတာ့ စိတ္မခ်မ္းသာ. . . စိတ္မခ်မ္းသာေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္နဲ႔ လူခန႔္အျဖစ္က ပတ္လည္ရိုက္လၽွက္။ တစ္နာရီေလာက္ၾကာေတာ့မွ မသက္ထားရဲ့ အာျခစ္ေအာ္လိုက္တဲ့ အသံစူးစူးေတြ ဆက္တိုက္ထြက္လာၿပီးေနာက္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ျပန္ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္ သူမရဲ့ ရွိုက္ငိုသံ ” တ ဟီး ဟီး ” က အရွိန္မေသေသးဘူး။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၁၂ နာရီခြဲေနတာနဲ႔ လူခန႔္လည္း အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္လိုက္ေတာ့တယ္။

“ဒီလူႀကီး လုပ္တဲ့ပုံကေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ၾကာရင္ ကာယကံရွင္ေတြျဖစ္တဲ့ သူတို႔အတြက္လည္း မေကာင္းဘူး ။ သူတို႔ အသံေတြၾကားေနရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမအတြက္လည္း မေကာင္းဘူး။ သူ႔ေဆာ္ႀကီးခင္မ်ာလည္း မခံစားနိုင္လြန္းလို႔သာ သူတို႔အသံပလံေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကားမွန္းသိၿပီး ရွက္ေနရွာမွာပဲ”

လူခန႔္က ဦးတိတ္ေရွာင္နဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ ဆရာျဖစ္သူ ဦးေသာင္းေငြရဲ့ အေၾကာင္းကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေျပာျပလိုက္ေတာ့ ဦးတိတ္ေရွာင္က တခြိခြိ ရယ္ေတာ့တာပဲ။ ရယ္လို႔ အားရေတာ့မွ ဦးတိတ္ေရွာင္က. . .

” အစကတည္းက လူ႔ၾဆာက လူရွုပ္ႀကီး လူ႔ရဲ့ ။ သမီးမိန္းကေလး တစ္ေယာက္တည္းရွိတဲ့ အိမ္ကို လူ႔ကို ေခၚတင္လာတာပဲ ၾကည့္ပါလား။ ဝ သာ သူ႔ေနရမွာဆို လူ႔ကို ေခၚမလာဘူး။ အခုလည္း သူတို႔လင္မယား ေနၾကထိုင္ၾကတာကို မထူးစမ္းတဲ့ သဘာဝတစ္ခုလို႔ပဲ မွတ္ထင္ထားတဲ့ပုံ။ စန္းကေတာ့ အပြင့္သား။ သူနဲ႔ အသက္အရမ္းကြာေနတဲ့ ကေလးမကို ဘယ္လိုေတြျမန္း စည္း႐ုံးလိုက္တယ္ မသိဘူး။ သုံးေလးရက္ေတာ့ လူ႔ သူ႔ကို သည္းခံရလိမ့္မယ္။ အဲ့ဒါေက်ာ္သြားရင္ေတာ့ အဆင္ေျပပါၿပီ။ သူတို႔လည္း ဒီမွာ တေစေနမွာမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔အစီအစဥ္နဲ႔ သူတို႔ ရွိၿပီးသား ”

လို႔ လူခန႔္ကို ေျပာျပလိုက္ေတာ့တယ္။ လူခန႔္လည္း သုံးေလးရက္ဆိုရင္ေတာ့ မဆိုးပါဘူးလို႔ ေတြးၿပီး သက္ျပင္းခ်လိုက္ရေတာ့တာေပါ့။ ဦးတိတ္ေရွာင္က လူခန႔္ကို စကားဆက္ျပန္တယ္။

” လူ႔ သိၿပီးၿပီလား. . . ေရႊေဈးေတြ တက္သြားၿပီ။ လူ႔ေတာ့ ေထာၿပီပဲ ”

ဦးတိတ္ေရွာင္က ဝမ္းပမ္းတသာနဲ႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ လူခန႔္လည္း စိတ္ဝင္စားသြားၿပီး

” ဘယ္ေဈးျဖစ္သြားလို႔လဲ ”

” တစ္က်ပ္သားကို ၉ သိန္းေက်ာ္သြားၿပီ။ လူ႔ရဲ့ . . . .”

လူခန႔္နဲ႔ ဦးတိတ္ေရွာင္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ျပဳံးလိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။ (ဇာတ္သိမ္းပိုင္း ေမၽွာ္)