ကျွန်တော်နဲ့ အန်တီဝင်နီ

Unicode

ကျွန်တော့်ဇာတ်လမ်း စတာက အထက်တန်းအောင်ပြီးခါစ ကာလပေါ့။ ငယ်ငယ်ကတည်းက သင်လိုက်ရတဲ့ တူရိယာတွေ စုံနေတာပဲ။ တယော၊ ဟာမိုနီကာ၊ ဂစ်တာ စုံနေတာပဲ။ တအားဝါသနာကြီးတဲ့ ကလေးလို့တော့ မထင်နဲ့နော်။ ကျွန်တော့်ဖေဖေက တောမြို့လေးမှာ လူပျိုဘဝက တော်တော်လေး နာမည်ကြီးတဲ့ ဂစ်တာသမား။ မေမေက ဘုရားကျောင်းက တယောဆရာမလေး ဖြစ်ခဲ့ဖူးတော့ ကျနော့်ခင်မျာ လူမှန်းသိတတ်စကတည်းက မိဘတွေရဲ့ အတင်းအကြပ် သင်ကြားမှုအောက်မှာ ကစားချိန်တောင် မရှိခဲ့ဘူးဗျ။

သူများတွေ ကျောင်းဆင်းလာလို့ ဘောလုံးကန်ကြ၊ စွန်လွှတ်ကြ၊ ကစားကြပြီဆို ကျနော့်မှာ မျက်ရည်နဲ့ မျက်ခွက်။ အိမ်က မြို့ရဲ့ဘောလုံးကွင်းနဲ့ မျက်နာချင်းဆိုင်ဆိုတော့ ပြတင်းပေါက်ကနေ တခြားကလေးတွေ ဆော့နေတာကို ငေးကြည့်ပြီး ပဲပင်ပေါက် နုတ်(စ်)တွေဖတ်၊ ဝမ်းအန်တူးအန် ဘာညာဆိုပြီး တိုင်မင်ရေနေခဲ့ရတဲ့ ဘဝပေါ့။

လူပျိုပေါက်ဖြစ်လာတော့ ထိုက်သင့်သလောက် တီးတတ် ခတ်တတ်လာတယ်။ ဟာမိုနီကာမှာ ဆရာတစ်ဆူပေါ့လေ (ဟီးကြွားတာနော်)။ ဂစ်တာမှာလည်း တော်တော်လေး ဟုတ်လာတာပေါ့လေ။ (Eric Clapton: လောက်တော့မကျွမ်းဘူးပေါ့။ တောမြို့လေးမှာ နာမည်ကြီးတဲ့ တောကျော်ပေါ့လေ)။ တယောလား.. အမှန်အတိုင်းပြောရရင် နှစ်တွေအကြာကြီး ဒုက္ခခံလိုက်ရတာပဲရှိတယ်။ အခုထိ မရပါဘူးဗျာ။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်ကလည်း ဂန္တဝင်ဂီတကို တယောလေးနဲ့ အိညောင်အိညောင် ထိုးရတာကို မကြိုက်။ စပြီးကျင့်စဆို တယောကိုမေးနဲ့ ညှပ်ထားရတာကိုက ဆန်အိတ်ကြီး ထမ်းနေရသလို ပင်ပန်းဆင်းရဲလိုက်ရတာဗျာ။

အထက်တန်းစာမေးပွဲပြီးတော့ ကျနော်လည်း ယောင်ချာချာ ဖြစ်နေတာဗျ။ ဖေဖေနဲ့ မေမေက သူတို့အလုပ်တွေနဲ့ သူတို့မအား (နယ်စပ်ဆိုတော့ ကုန်ရောင်းကုန်ဝယ်ပေါ့ဗျာ)။ ကျနော့်ကိုလည်း ဂရုမစိုက်အား။ သူတို့အလုပ်မှာ ဝိုင်းကူပေးပါ့မယ်ဆိုတာလည်း လက်မခံပဲ နောက်ထပ် ဇာတ်လမ်းတစ်ခု ထွင်လာပြန်တယ်။ Piano (ပီယာနို) တီးသင်ရမယ်တဲ့ဗျာ။ ကြားကြားချင်း စိတ်လေသွားတယ်။ ကြည့်လည်း လုပ်ကြပါဦးဗျာလို့။

တသက်လုံး ဒီတူရိယာတွေနဲ့ပဲ အချိန်ကုန်ရတော့မှာလား မသိတော့ပါဘူး။ မေမေက မရဘူးဗျ။ ထုံးစံအတိုင်း အာဏာနဲ့။ ဟေ့ကောင်.. F-ကလပ်(တယော) ကော၊ G-ကလပ်(ဂီတာ) ကော နင်နားလည်ပြီးသား၊ ပီယာနိုက C-ကလပ်နုတ်စ်နဲ့ သွားတာ.. သွားသင်ချေ..။ ခဏလေးနဲ့ တတ်မှာဆိုပြီး အမိန့်ချတော်မူတယ်။ အဲ့ဒီတော့ကား ဆရာဗန်းမော်တင်အောင်ရဲ့ လေနဲ့ပြောရရင် ကျနော်ကော ဘာများတတ်နိုင်ဦးမည်နည်းပေါ့။ ခေါင်းညိမ့်လိုက်ရတော့တာပေါ့လေ။

မြို့ပြင်က ယူကလစ်ဝင်း (ယူကလစ်ပင်တွေများလို့ခေါ်တာ) ထဲက ဆရာမဆီမှာ တစ်ပတ် ၃ ရက် မနက်စောစောပိုင်း သင်ဖို့ ပြောထားပြီတဲ့။ (Fri to Sun ပေါ့လေ)။

သင်တန်းစမယ့်နေ့ စောစော ကျနော်အိမ်ကနေ ပြိုင်ဘီးလေးနင်းပြီး ထွက်လာခဲ့တယ်။ ယူကလစ်ဝင်းထဲရောက်တော့ မေမေမှာလိုက်တဲ့ ပီယာနိုသင်တဲ့ ဆရာမအိမ်ကို လိုက်ရှာရသေးတယ်။ အဲ့ဒီခြံဝင်းကြီးက တော်တော်ကျယ်တာဗျ။ ပြီးတော့ အိမ်တွေက ပျဉ်ထောင်အိမ်မဲမဲကြီးတွေ။ တစ်အိမ်နဲ့တစ်အိမ်ကလည်း တော်တော်လှမ်းတယ်။ တိတ်ဆိတ်နေတာပဲ။ တချက်တချက် လေတိုက်လိုက်ရင် ယူကလစ်ရွက်တွေ လေတိုးသံတွေ တရှဲရှဲကလွဲပြီး ဘာအသံမှကို မကြားရတာ။ ပတ်ဝန်းကျင် အနေအအထားကတော့ ဆိတ်ငြိမ်လွန်းလို့ ကျနော် ဂစ်တာလာကျင့်ဖို့ တေးထားလိုက်တယ်။

ဟိုမေးဒီမေး လျှောက်မေးရင်း ဆရာမအန်တီဝင်နီရဲ့ အိမ်ကို ရှာတွေ့တယ် (အန်တီဝင်နီဆိုတာ မေမေပြောလိုက်တဲ့ ပီယာနိုသင်မယ့် ဆရာမ)။ တစ်ထပ်တိုက်ပုပုလေး၊ ဆေးအဖြူသုတ်ထားတယ်။ ခြံထဲအထိ ပြိုင်ဘီးလေးကိုနင်းပြီး ဝင်သွားရင်း ခွေးတွေဘာတွေ ရှိနေမလား ဟိုကြည့်ဒီကြည့် ရှိုးရသေးတယ်။ အဲ.. ဘယ်သူမှမရှိဘူးဗျ.. တစ်အိမ်လုံး တိတ်နေတာပဲ။ ကျနော်လည်း အိမ်ရှေ့ဆင်ဝင်အောက်မှာ စက်ဘီးကိုထောင်ထားပြီး ခပ်အုပ်အုပ် အော်ကြည့်တယ်။ 

“အန်တီဝင်နီ.. အန်တီဝင်နီ”

ဘယ်သူမှလည်း ပြန်မထူးဘူးဗျ။ ဒါနဲ့ လွယ်အိပ်ထဲပါလာတဲ့ စကားဝါတံဆိပ် ဆေးပေါ့လိပ်လေးထုတ်ပြီး ဖွာနေမိတယ်။ ဖတ်ကနဲ ကျနော့်အနောက်ဖက်က လူရိပ်တွေ့တာနဲ့ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကျစ်ဆံမြီး တုတ်တုတ်ကြီးနဲ့ အသားအရည်က အဝါရောင်လဲ့နေတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ဗျ။ အရပ်ကလည်း အမြင့်ကြီး၊ အနီရဲရဲထမီလေး ဝတ်ထားတယ်။ တော်တော်ကြပ်ကြပ်လေး စည်းထားတော့ ခါးလေးက ကျင်ကျင်လေး ဖြစ်နေတယ်။ ရင်အုံကလည်း တီရှပ်အပြာ သေးသေးလေး ဝတ်ထားတော့ တော်တော်ကြီး သိသိသာသာ ဖောင်းကြွနေတယ်။ ကျနော်လည်း ကြာကြာငေးလို့ မကောင်းတာနဲ့ စကားစလိုက်တယ်။

“ကျနော် အန်တီဝင်နီဆီ ပီယာနိုတီးသင်မလို့ လာတာပါ အစ်မ..။ အန်တီဝင်နီရှိလား မသိဘူး..”

ခပ်တင်းတင်း စေ့ထားတဲ့နှုတ်ခမ်း ပွင့်ထွက်လာတယ်။

“မင်းနာမည်.. ဖိုးသက်လား..။ ဝင်နီဆိုတာ ငါပဲ..။ တစ်ခုကြိုပြောထားမယ်.. မင်းဆေးလိပ်ကို ဒီမှာ အပြီးသောက်ခဲ့..။ ငါ့အိမ်ထဲမှာ ဆေးလိပ်သောက်လို့ မရဘူး..”

ပြတ်တောင်း ပြတ်တောင်း ပြောရင်း အိမ်ထဲကို ဝင်သွားရောဗျ။ ဟောဗျာ.. အန်တီဝင်နီဆိုတာ အသက် ၃ဝ တောင် ပြည့်ပုံမရသေးဘူး။ လေသံကလည်း တင်းတင်းကြီး..။ အင်း ငါတော့မလွယ်ဘူး… ဇာတ်လမ်းပဲကွာလို့ တွေးပြီး ဆေးပေါ့လိပ်လေးကို ခြေထောက်နဲ့ နင်းချေပြီး ကျနော်လည်း နောက်ကနေ အပြေးလေး လိုက်ဝင်လိုက်တယ်။

အသာလေး ကပ်လိုက်သွားတော့ အန်တီဝင်နီရဲ့ နောက်ပိုင်းအလှကို မြင်နေရတယ်ဗျ။ ကျစ်ဆံမြီးတုတ်တုတ်ကြီးတွေက တင်ပါးကားကား ဖွံ့ဖွံ့လေး အပေါ်မှာ သွားဆုံးတယ်။ ထမီအနီရဲရဲအောက်က တင်ပါးလေးက လှုပ်ခါရမ်းလို့။ မကောင်းတတ်မှန်းသိပေမယ့် ကျနော့်မျက်လုံးက ခွာလို့ကိုမရတာ။ အဲ့လို အသာလေးငေးရင်း ဂလုနေရာကနေ အန်တီဝင်နီကိုယ်လုံး တစ်ပတ်လှည့်လာပြီး ကျနော်နဲ့ မျက်နာချင်းဆိုင်လာမှ ရုတ်တရက် မျက်နာလွဲလိုက်ရတယ်။ ဒါတောင် ရိပ်မိသွားမလားဆိုပြီး လန့်သွားသေးတယ်။ ခပ်တည်တည်နဲ့ ဧည့်ခန်းထဲချထားတဲ့ သုံးချောင်းထောက် ဂရင်းပီယာနိုကြီးကို လှည့်ပတ်ကြည့်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်တယ်။

“ကဲ.. ပြောပါဦး..။ မင်းက instruments တွေ တော်တော်တီးဖူးတယ်ဆို..။ မောင်ရင့်မေမေက ဖုန်းထဲကနေ မနေ့ကပြောတယ်.. ဟုတ်လား”

အန်တီဝင်နီက မရယ်မပြုံးပဲ ကျနော့်ကိုကြည့်ရင်း စကားစတယ်။ ကျနော်လည်း ပြုံးရင်း…

“ဟုတ်ကဲ့… နည်းနည်းပါးပါးပါ အန်တီ”

“ဘာတွေတီးဖူးလဲ ပြောပါဦး” “ဟာမိုနီကာ၊ တယောနဲ့ ဂစ်တာပါခင်ဗျ..”

“အခု ပီယာနိုကိုကော ကြိုက်လို့လာသင်တာလား”

“အဟီး .. ဖေဖေနဲ့ မေမေက အတင်းသင်ခိုင်းလို့ လာသင်ရတာဗျ..” (ပြောပြီးမှ ငါဘာလို့ အဲ့လိုပြောလိုက်ရတာလဲလို့တောင် နောင်တရသွားတယ်)

“အင်း.. ဟုတ်ပြီလေ..။ မောင်ရင့်မေမေကို အန်တီ ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်..။ စိတ်မပါပဲ သင်လို့ကတော့ အလုပ်ဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူးကွ..”

ကျနော် ချက်ချင်းပြာသွားတယ်။ ပီယာနို သင်ချင်တာ မသင်ချင်တာထက် ဒီကိုနေ့တိုင်းလာပြီး အန်တီချောချောလေးကို မြင်ချင်နေတဲ့စိတ်က ကျနော့်ကို ကြီးစိုးနေပြီလေ။

“အာ.. မဟုတ်ဘူးဗျ..။ အစကတော့ မသင်ချင်ဘူး ဖြစ်နေတာ..။ အခု ဒီကောင်ကြီး (အရှေ့က ပီယာနိုကြီးကို လက်ညိုးထိုးပြ) ကိုမြင်တော့ ဘယ်လိုစိတ်ပါလာမှန်းကို မသိတာ..။ အဟက်ဟက်..”

“သေချာလို့လား မောင်ရင်လေးရယ်..”

အန်တီဝင်နီက ခပ်ယဲ့ယဲ့ပြုံးရင်း ပြောတယ်။

“ကဲ.. ဒါဆိုစလိုက်စို့”

ဆိုပြီး ပီယာနိုကြီးအရှေ့မှာ ကုလားထိုင်လေးချပြီး သင်ခန်းစာ စဖို့ပြင်တယ်။ ခလုတ်တွေအကြောင်း ရှင်းပြလိုက်၊ နုတ်စ်တွေဖတ်ခိုင်းနဲ့ ကျနော့်ကို စိတ်ပါလက်ပါ စပြီးသင်ပေးပါတယ်။ သိတယ်မလား ကျနော်ကတော့ ဘေးကနေ အန်တီ့စကားပြောသံတွေ မကြားတစ်ချက် ကြားတစ်ချက်။ ဒီလောက် အန်တီဆရာမလှလှလေးနဲ့ ပူးကပ်ပြီး ထိုင်နေရမှတော့ ဘယ်လိုလုပ် music ကို စိတ်ဝင်စားတော့မလဲဗျာ။ 

ဘေးကနေ တချက်တချက် သူ့ကိုယ်နံ့လေး ခိုးရှူလိုက်၊ လည်ပင်းက သွေးကြောစိမ်းစိမ်းလေးတွေကို ခိုးကြည့်လိုက်၊ ကျနော်က ဘေးကနေ ရပ်နေရတော့ တီရှပ်လည်ဟိုက်လေးအောက်က လှပ်ကနဲ လှပ်ကနဲ မြင်မြင်နေရတဲ့ ရင်သားအလှလေးတွေ ခိုးကြည့်လိုက်၊ တခါတခါ ကျနော့်ကိုယ်ကို အနောက်ဆုတ်ပြီး ကုလားထိုင်မှာ ခါးမတ်မတ်လေးထိုင်နေတဲ့ အန်တီရဲ့ ကားထွက်နေတဲ့ တင်လေးကို ကြည့်လိုက်နဲ့ အန်တီက ပီယာနိုတီးပြနေတဲ့အချိန် ကျနော်က လောင်တီးနေတာပေါ့လေ အဟီး။

အဲ့ဒီနေ့က ၂ နာရီသင်ခန်းစာဟာ ကျနော့်အတွက်တော့ ၂ စက္ကန့်လောက်ပဲ ကြာတယ်လို့ ထင်လိုက်ရတယ်။ ပြန်လာတော့ စိတ်ကူးလေး တယဉ်ယဉ်ပေါ့ဗျာ။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အိပ်ခန်းထဲ မြန်မြန်ဝင်ပြီး တစ်ချီလောက် လက်နဲ့ လုပ်လိုက်ရသေးတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်က ကျနော့်မှာ မိန်းမအတွေ့အကြုံ လုံးဝကို မရှိသေးတာဗျ။ ညဖက် ထမင်းဝိုင်းကြမှ မေမေက မေးတယ်။

“ဘယ်လိုလဲ ပီယာနိုဆရာမ အသင်အပြကောင်းလား”

“ဟုတ် မေမေ။ ဒါနဲ့ ဆရာမက ငယ်သေးပါလား”

“ဟဲ့ ၃ဝ စွန်းစွန်းလေးပဲ ရှိသေးတာ..။ ရုပ်ကိုလည်းကြည့်ဦး နုနုလေး..။ သား.. နင်ကြွေနေပြီမလား”

ဆိုတော့ ကျနော်က ပြုံးပြုံးကြီးလုပ်ပြီး

“အို.. မေမေကလည်း သားက အဲ့လိုတွေ စိတ်မဝင်စားပါဘူး”

ဆိုပြီး ခပ်တည်တည်နဲ့ ဂေါ်လီရိုက်နေတုန်း ကလေးပေါက်စလို မူလိုက်ရတယ် ဟီးဟီး။ ဆရာမအန်တီလေးက အခုထိ အပျိုကြီးဗျ။ ကျနော်တို့မြို့က နာမည်ကြီး ဘော်ဒါဆောင်တစ်ခုမှာ နည်းပြလာလုပ်နေတာ။ အခု ကျနော် သွားသွားသင်တဲ့အိမ်က သူ့အမျိုးတစ်ယောက်ရဲ့အိမ်။ တစ်ယောက်ထဲနေတာတော့ မဟုတ်ဘူး။ သူ့သူငယ်ချင်း နောက်ထပ် အပျိုကြီးတစ်ယောက် ရှိသေးတယ်။ အဲ့ဒီတစ်ယောက်ကတော့ အထက်တန်းပြ ဆရာမ။ ကျနော်သွားတဲ့နေ့က ကျောင်းသွားလို့ မမြင်ခဲ့ရတာ။

ကဲ ကျနော့်ဇာတ်လမ်း ဆက်ပြောရအောင်…

အဲ့လိုပဲ တစ်ပတ်ကို ၃ ရက် အန်တီဝင်နီဆီ သွားသင်၊ ဘေးကနေ နို့တွေခိုးကြည့်၊ ဖင်တုံတုံလေးကို ရှိုး၊ ကိုယ်သင်းနံ့လေး ခိုးရှူရင်း ကတုန်ကယင်ကြီး ဖြစ်ဖြစ်ပြီး အိမ်ပြန်လာ။ အိပ်ခါနီးတိုင်း ပြန်ပြန်ပြီး မျက်လုံးထဲ မြင်အောင်မှန်းပြီး ဂွင်းထု။ ဒီလိုနဲ့ သင်္ကြန်ကျတဲ့ ဧပရယ်လ ရောက်လာပါလေရော။ ဘာလိုလိုနဲ့ လေးလရှိသွားပြီဗျာ။ ပီယာနိုသင်တာ လေးလလုံးလုံး ဘာကိုမှ စိတ်မဝင်စားဘူး။ အားအားရှိ အန်တီဝင်နီကိုပဲ စိတ်က ပစ်မှားနေတာကိုး။ သင်တန်းကာလကလည်း ပြီးခါနီးလာပြီဗျ။

ဒီလိုနဲ့ တစ်ရက်မှာ သင်ခန်းစာအနေနဲ့ သီချင်းတစ်ပုဒ် တီးခိုင်းတယ်။ Cannon in D ဆိုတဲ့ သီချင်း ကြားဖူးကြတယ်မလား (ဟို စိုင်းစိုင်းခမ်းလှိုင်ဆိုတဲ့ သူတောင်းစားလေးက သူငယ်ချင်းများစွာဆိုပြီး ဖျက်ဆီးထားသေးတယ်လေ)။ အဲ့ဒီမှာ ကျနော်က သောက်တလွဲတွေ လျှောက်လုပ်နေတာဗျ။ ကြာလာတော့ အန်တီလေးလည်း တော်တော်စိတ်တိုလာပုံရတယ်။ ဆူတော့တာပဲဗျို။

“ဒီလောက် အချိန်အကြာကြီးရှိပြီ။ အခုထိ ပုံမလာဘူးဟုတ်လား.. မောင်ရင်။ လက်ကလည်း ချာသေးတယ်..။ လေ့ကျင့်ချိန်ကလည်း သပ်သပ်မှတ်မှတ် မရှိ..။ နင်ဘာအသုံးကျလဲ ဖိုးသက်..။ ငါ့မှာတော့ အင်တိုက်အားတိုက် သင်လိုက်ရတာ..။ နင် ဘာလုပ်နေလဲ တစ်ချိန်လုံး.. ဟင်..”

အော်ရင်းနဲ့ အန်တီဝင်နီမျက်နှာလေးပါ ဒေါသကြောင့် ပန်းသွေးရောင်သမ်းလာတယ်။ ကျနော်လည်း ဘာမှပြန်မပြောရဲပဲ ငေးကြည့်နေမိတယ်။ ကျနော် အူတူတူလုပ်နေလို့လား မသိဘူး၊ ဒေါသပိုထွက်လာတယ်နဲ့တူတယ်။ ဆက်တိုက် ပြောတော့တာပါပဲ။

“မောင်ရင့်မေမေနဲ့ကို တိုင်မယ်..။ တချိန်လုံး နင့်စိတ်က ဘယ်ရောက်နေလဲ ပြောစမ်း..။ ငါ့တကိုယ်လုံးကို ခိုးကြည့်နေတာမလား..။ ဟင်.. ငါမသိဘူးများ မှတ်နေလား ..”

(ဟာ.. သေရောဗျ.. သိနေတာကိုး။)

“တစ်နေ့ တစ်နေ့ ဒီကိုလာမယ်..။ ငါ့ကို တချိန်လုံး ခိုးကြည့်မယ်..။ သင်နေတာတွေကို စိတ်မဝင်စား..။ မီးဝင်းဝင်းတောက်နေတဲ့ မျက်လုံးနဲ့ ငါ့ကိုငမ်းနေမယ်..။ အလကားကောင်..”

ဒေါသထွက်ထွက်နဲ့ ကျနော့်ကို အော်နေသံတွေဟာ တချက်တချက် ယူကလစ်ရွက်တွေကို လေတိုးနေတဲ့ အသံတွေကြားထဲက ဖောက်ထွက်လာတယ်။ ကျနော်လည်း ဘာမှမပြောရဲပဲ သူ့မျက်နှာကိုပဲ စိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ မနက်ခင်းပိုင်းဆိုတော့ ရေမိုးချိုး ခေါင်းလျှော်ပြီးစ ဆံပင်ခက်ခက်ကြီးတွေက ဖားလျားချထားတာ လှလိုက်တာ..။ မျက်နှာထားတင်းတင်းနဲ့ ဆူနေတဲ့ မျက်နှာနီနီလေး..။ ဒီနေ့ဝတ်ထားတဲ့ ထမီနက်နက်လေးအောက်မှာ ဗိုက်သားရှပ်ရှပ်လေးနဲ့ ပေါင်တံသွယ်သွယ်လေးက ထင်းနေတာပဲ။

ကျနော် ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်း မသိဘူးဗျာ။ ရုတ်တရက် ကုလားထိုင်မှာထိုင်ရင်း ကျနော့်ကို ခါးထောက်ပြီး ဆူနေတဲ့ အန်တီလှလှလေးကို ဆွဲထူပြီး နဖူးလေးကို နမ်းလိုက်မိတယ်။ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို.. ပြွတ်.. ပြွတ်ဆို ၂ ချက်လောက် ဆွဲစုပ်လိုက်မိတယ်။ ခါးကိုဖက်ထားတဲ့ ကျနော့်လက် ၂ ဖက်က သူ့အလိုလို အောက်ကိုလျှောကျသွားပြီး လပေါင်းများစွာ ငေးကြည့်ခဲ့ရတဲ့ တင်ပါးအယ်အယ်လေးကို စုံကိုင်ပြီး ချေနေမိတယ်။ တစ်မိနစ်လောက်တော့ ကျနော့်ဆရာမလေး ငြိမ်ကျသွားတယ်..။ နောက်မှ ကျနော့်ကို တွန်းထုတ်ပစ်တယ်ဗျာ။

ကျနော့်တကိုယ်လုံး တုန်ရီနေတာပဲ။ သူ့ကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့လည်း ခုနက ဒေါသမျက်နှာနေရာမှာ ရှက်ရွံ့တာ၊ စိတ်လှုပ်ရှားတာ၊ အံ့သြနေတာတွေ ရောထွေးနေတဲ့ အမူအရာတွေ။ ကျနော် တအားကြောက်လာတယ်။ ဘုရား ဘုရား.. ငါဘာတွေ လုပ်မိပါလိမ့်ပေါ့။

“မောင်ရင်လေး.. အခုချက်ချင်း ထွက်သွားပါ..။ သွားသွား.. အခုထွက်သွား”

အဲ့လိုအော်ပြီး ကျနော့်ကို ကြောက်လန့်နေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ကြည့်နေရှာတဲ့ ကျနော့်ပီယာနိုဆရာမလေးကို ကြည့်ရင်း နောင်တချက်ချင်းရလာတယ်။ ငါမှားသွားပြီဆိုတဲ့ အတွေး၊ ငါတော့ ပြစ်မှုကြီးတစ်ခု ကျူးလွန်းမိပြီဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့ ကျနော်လည်း နားထင်တွေ ခေါင်းတွေ ထူပူလာတယ်။ အခုချက်ချင်း ကျနော်ဟာ ပီဘိကလေးလေး ဖြစ်မှန်းမသိ ဖြစ်လာတယ်။ ခပ်ငိုင်ငိုင်အကြည့်နဲ့ အန်တီဝင်နီကို ငေးရင်း ဘာမှပြန်မပြောမိဘူး။ အသက်ကလေးမှ ၁၇ နှစ်လောက် ရှိသေးတာကိုး။

၂ မိနစ်လောက်နေတော့ အန်တီဝင်နီ ထပြီး အနောက်ခန်း မီးဖိုချောင်ဖက် ထွက်သွားတယ်။ ကျနော်လည်း ဘာလုပ်ရမှန်းကို မသိတော့တာနဲ့ ပီယာနိုရှေ့ ထိုင်ပြီး ဟိုတို့ဒီတို့ လျှောက်တီးနေမိတယ်။ ထွက်လည်း မပြေးရဲဘူး။ မေမေ့ကိုများ တိုင်လိုက်မလားဆိုပြီး လန့်နေတာ။ ပြန်ထွက်လာရင် တောင်းပန်မယ်လို့ တွေးရင်း စိတ်ကူးရှိသလို ပီယာနိုကို ဆော့နေမိတယ်။

အချိန်ဘယ်လောက်ကြာသွားမှန်း မသိတော့ဘူး။ ကျနော့်နောက်မှာ လူတစ်ယောက် ရပ်နေသလိုလို ခံစားမိတာနဲ့ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ အန်တီဝင်နီပါလား။ ကျနော့်ကိုကြည့်နေတဲ့ အကြည့်က တမျိုးပဲ။ ခုနကလို တုန်လှုပ်သလိုလို၊ ကြောက်သလိုလို မျက်ဝန်းတွေ မဟုတ်တော့ဘူးဗျ။ ငိုထားလို့ နည်းနည်းနီနေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ဆွေးရီရီ ကြည့်နေတယ်။

ကျနော်လည်း အသနားခံတဲ့ မျက်နှာပေးလေးနဲ့ ပြန်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ တိတ်ဆိတ်မှု ကြီးစိုးလွန်းတော့ ဧည့်ခန်းကြီးတစ်ခုလုံး ငြိမ်သက်နေတာပဲ။ ခဏကြာလာတော့ ဆရာမလေး ကျနော့်ကို စကားစပြောတယ်..။

“ဖိုးသက်.. ငါခွေးဖြစ်လိမ့်မယ် နင်သိလား ..။ နင့်ထက် ငါ အသက် ၁၅ နှစ်တိတိကြီးတယ် သိလား..။ လူတွေက ငါ့ကို သမုတ်ကြတော့မှာပဲ..။ နင်မမိုက်ချင်စမ်းပါနဲ့ ကလေးရယ်..။ ဒါတွေကြိုသိခဲ့လို့ ငါနင့်ကို ခပ်တင်းတင်း ဆက်ဆံခဲ့တာ..”

ကျနော် သူဘာတွေပြောနေလဲ မကြားတော့ပါဘူး။ ကျနော့်အမြင်အာရုံမှာ မြင်နေရတာ အရမ်းလှတဲ့ အမျိုးသမီးလေးပါ။ ခုနက ကျနော်ဆွဲရမ်းထားလို့ ဖွာနေတဲ့ ဆံပင်ရှည်ရှည်လေးတွေက ကပိုကရိုနဲ့ ဆရာမလေးကို ပိုပြီးတောင် ကြည့်ကောင်းနေစေတယ်။ စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းလို့ ဖားဖိုလေးလို နှိမ့်ချီမြင့်ချီဖြစ်နေတဲ့ ရင်အစုံက ဘလောက်စ်အပြာရောင် အောက်ကနေ ရုန်းကြွနေသလိုပဲ။ အိမ်ထဲဝင်လာတဲ့ နံနက်ခင်းရဲ့ နေရောင်ခြည်နုနုလေးက ဆရာမလေးရဲ့ ထမီအနက်ရောင်လေးကို ထွင်းဖောက်ထားတော့ ပေါင်တံသွယ်သွယ်စင်းစင်းလေးကို ဝိုးတဝါးလေး မြင်နေရတယ်။ ကျနော် ရေနစ်နေသလို ခံစားလာရတယ်။ မွန်းကြပ်ကြပ်ကြီးဗျာ။

ကျနော် ထရပ်လိုက်တယ်။ အိပ်မက်ထဲမှာ လမ်းလျှောက်သလိုမျိုး ခံစားနေရတယ်။ အချိန်တွေအကြာကြီး ငေးကြည့်ဖူးတဲ့ သွေးကြောစိမ်းစိမ်းလေးတွေ ယှက်သမ်းနေတဲ့ အန်တီဝင်နီရဲ့ လည်တိုင်ဝင်းဝင်းလေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ ပွတ်ဆွဲနေမိတယ်။ ဖြေးဖြေးလေး ရွရွလေး နမ်းနေမိတယ်။ ခါးကျင်ကျင်လေးကို အတင်းဖက်ထားလို့ ကိုယ်လုံးအိထွေးထွေးလေးခင်မျာ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ပြိုကျစပြုလာပြီ။ နမ်းတယ်.. တကယ့်လူပျိုရိုင်းလေးရဲ့ မဝံ့မရဲ အနမ်း..။ ရင်ဘတ်ချင်းအပ်ထားမိတော့ သူ့ရင်အုံက ကျနော့်ရင်ဘတ်နဲ့ ဖိကပ်သလိုဖြစ်ပြီး အိစက်နူးညံ့မှုတွေ… ကျနော် ရူးနေပြီလားဗျာ။

ဆရာမလေးရဲ့ ကိုယ်လုံးလှလှလေးကို ကျနော် တအားပွတ်ချေနေမိပြီ။ က..လေး…ရယ် တဲ့..။ ကျနော် တိတ်တခိုးကြွေရတဲ့ အန်တီလေးက တုန်တုန်ရီရီ ရေရွတ်တယ်။ ရုတ်တရက် မီးပွင့်သွားသလိုပါပဲဗျာ..။ ကျနော့်နှုတ်ခမ်းကို သူ့နှုတ်ခမ်းပန်းရောင်လေးက ဆွဲစုပ်ပစ်လိုက်တာ။ ကျနော့်မျက်လုံးတွေ ပြာပြီး ဒူးတွေပျော့သွားတယ်။ ချိုလိုက်တဲ့ အနမ်းလေး..။ အောက်က ကျနော့်ညီလေးကလည်း ဖြောင်းကနဲ ထောင်ထလာပြီ။ နှစ်ယောက်စလုံး နတ်ပူးသလို တုန်တုန်ရီရီတွေ ဖြစ်နေပြီ။ 

ဖယောင်းတိုင်သေးသေးလေးတွေလို ဖြူလွှလွှလေးတွေလို့ ထင်ရတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ လက်ချောင်းလေးတွေက ကျနော့်ပါး ၂ ဖက်ကို တစ်ဖက်တစ်ချက်စီ ကိုင်ထားပြီး ကျနော့်နှုတ်ခမ်းကို သေချာကို စုပ်ပြီးနမ်းနေတာဗျာ။ လူတစ်ကိုယ်လုံး လေထဲရောက်နေသလိုပဲ။ ကျနော့်လက်တွေကလည်း အငြိမ်မနေပါဘူး။ ဘလောက်စ်လက်ပြတ်လေး ဝတ်ထားလို့ ပေါ်နေတဲ့ ဆင်စွယ်လို ပြောင်တင်းချောမွတ်နေတဲ့ အန်တီဝင်နီရဲ့ လက်မောင်းနှစ်ဖက်စလုံးကို ပွတ်၊ လက်ကို အောက်လျှောချပြီး တင်ပါးအယ်အယ်လေးကို စုံကိုင်ပြီး ချေလိုက်နဲ့ အထိအတွေ့ကို ခံစားနေလိုက်တာ လူတစ်ကိုယ်လုံး ရှိန်းတိမ်းဖိန်းတိမ်းကြီး ဖြစ်လာတယ်။

ရုတ်တရက် နမ်းစုပ်နေတာရပ်ပြီး မျက်နှာချင်းခွာလိုက်တယ်။ အန်တီလေး ကျနော့်ကို အသာလေး တွန်းထုတ်ပြီး အိမ်ရှေ့တံခါးမကြီးကို ကလန့်ထိုးလိုက်တယ်။ ပြတင်းပေါက်တွေကိုတော့ မပိတ်ဘူး။ ခန်းဆီးလိုက်ကာ အစိမ်းလေးတွေကို ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဧည့်ခန်းစားပွဲပေါ်က ကက်ဆက်နီနီလေးကို ကလိနေတယ်။ စက္ကန့်ပိုင်းလောက်ပဲ ကြာတယ် ..။ တယောသံ ခပ်ချွဲချွဲ တိုးတိုးလေး မြည်လာတယ်။ ကမ္ဘာကျော်ဂီတာစာဆို မိုးဇက်ရဲ့ မှော်ပုလွေဆိုတဲ့ ကွန်ရှာတိုတီးလုံးဗျ။ ပြီးတော့မှ ကျနော့်ဖက်ကိုလှည့်ပြီး ခပ်စူးစူးကြည့်နေတယ်။ ကြည့်နေရင်း သူ့ဘလောက်စ်ကို ခပ်တင်းတင်းကိုင်ပြီး ဆွဲချွတ်လိုက်တာ နှိပ်စိကြယ်သီးလေးတွေဆီက တဖောက်ဖောက်အသံတွေ ထွက်လာတယ်။ လုံးဝ ချွတ်ချပစ်လိုက်တယ်။

ဟားးး… ဘရာဖြူဖြူလေးခင်မျာ မနိုင်ဝန်ကို ထမ်းထားရရှာတာဗျာ။ တင်းရင်းပြီး အုံကြွနေတာပဲ။ ကျနော် တံတွေးတွေ ဂလုဂလုပေါ့။ အောက်က ထမီနက်နက်လေးကိုလည်း ကွင်းလုံးကို ချွတ်ချလိုက်ပြီ။

ဟိုက်.. အတွင်းခံပင်တီ မပါဘူး။ မပါတာတော့ မဟုတ်လောက်ဘူး..။ ခုနက အနောက်ခန်းထဲသွားရင်း ချွတ်ချလာတာနေမှာ။ လက်ကို နောက်ပြန်ကိုင်ပြီး ဘရာချိပ်တွေ ဖြုတ်ချလိုက်ပြန်ပြီ။

ကဲဗျာ.. ကျနော် အခုမြင်နေရတာ လူမဟုတ်လောက်ဘူး။ ဂရိတွေရဲ့ ပုံပြင်ထဲက အလှနတ်ဖုရားမလေး အက်ဖရိုဒိုက်လား။ ကျနော်တစ်ယောက် ဆွံ့အနေတဲ့ လူတစ်ယောက်လိုပဲ ဆရာမလေးကို ငေးကြည့်နေမိတယ်။ အနားကို လျှောက်လာတဲ့ အထိပဲ။

ကလေး .. လေး .. တဲ့။ တိုးတိုးလေး ကျနော့်ကို စိုက်ကြည့်ပြီး ခေါ်တယ်..။ အသံက ကျနော်ကြားဖူးနေကြ ကျနော့်ပီယာနိုဆရာမလေးအသံ မဟုတ်တော့သလိုပဲဗျာ။ တိုးတိုးရှရှ ချိုချိုလေး..။ ကျနော့်ကိုကြည့်နေတဲ့ အကြည့်ကလည်း အရည်လဲ့နေတဲ့ အကြည့်မျိုး ရီဝေဝေလေးဗျာ။ ကျနော် သွက်သွက်ခါအောင် ရူးသွားပြီဗျ။ အတင်းကို ပွဲကြမ်းမိနေတော့တာပါပဲဗျာ။ ဘာတွေလုပ်နေမိမှန်းကို မသိတော့ပါဘူး။

ဝစ်လစ်စလစ်ဖြစ်နေတဲ့ အန်တီ့ကိုယ်လုံးလှလှလေးကို နမ်းတယ်.. လျက်တယ်..။ လျက်တာမှ ပလပ် ပလပ် ဆိုပြီး အသံတွေတောင် ထွက်လာတယ်ဗျာ။ ၀ါဝင်းပြီး ဆူဖြိုးဖြိုးလေးဖြစ်နေတဲ့ နို့ကြီးတွေကို တစ်ဖက်က ကိုင်ပြီးချေရင်း.. တစ်ဖက်ကို စိတ်ရှိသလောက် စို့နေမိတယ်။ လက်တစ်ဖက်က အအားမထားဘူး..။ တင်ပါးအိအိ အသားနုနုလေးကို အားရပါးရ ဆုပ်ချေနေမိတယ်။ 

လပေါင်းများစွာ မှန်းခဲ့ရတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးပိုင်ရှင် ကျနော့်ဆရာမလေး အန်တီဝင်နီ ဧည့်ခန်းထဲမှာ မတ်တပ်ရပ်ရင်း တဟင်းဟင်းနဲ့ ညည်းနေရှာတယ်။ အထိအတွေ့ကပေးတဲ့ အရသာ၊ သူ့ကိုယ်လုံးမွှေးမွှေးလေးကပေးတဲ့ အနံ့၊ ဖွာလံကျဲနေတဲ့ ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေဆီကပေးတဲ့ ချိုအီအီအနံ့လေး၊ မြင်နေရတဲ့ အမြင်အာရုံက ခံစားနေရတဲ့ အရသာ၊ ငါ့ဆရာမလေးကို ငါ့စိတ်ကူး အိပ်မက်ထဲကလို လုပ်နေရပါလားဆိုတဲ့ စိတ်အရသာ။ ဘာတွေမှန်းကို မသိတော့အောင် ရှုပ်ထွေးနေတာပဲဗျာ။

တယောသံ ယဲ့ယဲ့လေးကလွဲပြီး ဘာအသံမှ မကြားရတဲ့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ဆရာမလေးရဲ့ အင်းးးးးးးးးး ဆိုပြီး သံရှည်ဆွဲပြီး ညည်းသံရယ်၊ ဟင်း .. ဟင်း… ဆိုပြီး သံပြတ်လေး ညည်းသံရယ် ဆူညံနေတယ်။ ကျနော့်ဆီကလည်း တရှူးရှူးနဲ့ နှာမှုတ်သံတော့ ထွက်တာပေါ့လေ။ လူပျိုပေါက် နွားရိုင်းပေါက်စလေးရဲ့ ပထမဆုံးကိုးဗျ။ ၁ဝ မိနစ်လောက် တစ်ကိုယ်လုံးကို အားရပါးရ ကိုင်တွယ်နမ်းရှုပ်ပြီးတော့ မရတော့ဘူးဗျာ။ အောက်က ညီလေးက ၁၂ နာရီထိုးရလွန်းလို့ အောင့်တောင့်တောင့် ဖြစ်လာပြီ (ပုံမှန် တောင်တယ်ဆို ၉ နာရီဗျာ၊ မဟားဒယား တောင်နေတာကို ဖော်ကျူးလိုက်တာ ၁၂ နာရီလို့၊ သဘောပေါက်ကြတယ်မလား)။

သူ့ကို ကျနော် စို့နေတာ နမ်းနေတာတွေ ရပ်လိုက်တယ်။ လက်နှစ်ဖက်ကတော့ နို့လှလှကြီးနှစ်လုံးကို အုပ်ကိုင်ထားပြီး နို့သီးစူတူတူ ပန်းရောင်ဖျော့ဖျော့လေးတွေကို ချေနေတုန်းပဲ။

“အန်တီဝင်နီ .. ကျနော်လေ အရမ်း.. ဟိုဟာလေ.. ကျနော် မရဲသေးဘူးဗျ”

လုပ်တာလုပ်နေတာ အတွေ့အကြုံမှ မရှိတာကိုး။ သူမ ဘာမှမပြောဘူးဗျ။ ပြုံးရင်း ကျနော့်ကို ဖတ်ကနဲ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းပြန်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ တစ်မျိုးပဲ။ ခုနက နမ်းတာက နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်တာကိုး။ အခုဟာက သူ့လျှာနွေးနွေးလေးကို ထိုးသွင်းလာတာဗျ။ ကျနော့်မှာ လျှာမထားတတ်သေးတော့ ဗလုံးဗထွေးတွေ ဖြစ်ကုန်တယ်။ ရုတ်တရက် သွားရည်တွေ ကျချင်သလိုလိုတောင် ဖြစ်ကုန်တယ်။ ဒါပေမယ့် လျှာချင်းပွတ်လိုက်ရင်ကို ဓာတ်လိုက်သလို တွန့်တက်သွားတယ်ဗျာ။

နမ်းနေရင်းနဲ့ သူမလက်ချောင်းတွေက ကျနော့်အဝတ်တွေကို ချွတ်နေပြီ။ ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်ချ၊ ကျနော့်ရှပ်ကို ကြယ်သီးတွေဖြုတ်ပေး..။ အဲ.. ဒါပေမယ့် နှုတ်ခမ်းကတော့ စုပ်နေတာနော်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီပဲ ကျန်တော့တယ်။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်ပဲ အောက်ကိုလျှောချပြီး ခြေထောက်နဲ့ ဖိနှင်းပြီး ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီ။ လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးတွေက ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို ပွတ်ပေးတယ်။ 

ပွတ်ပေးတယ်ဆိုတာ လက်ဖဝါးနဲ့ အပြားလိုက်ကြီး မဟုတ်ဘူးနော်။ လက်ချောင်းထိပ်ကလေးတွေနဲ့ ရွရွလေး ကစားနေတာ ကျနော့်ရင်အုံပေါ်မှာ။ တခြားလက်တစ်ဖက်က ကျနော့်တင်ပါးကို လာပွတ်နေတာဗျ (ဒီနေရာမှာ ယောကျ်ားလေး ဖင်အကိုင်ခံရတယ်ဆိုပြီး မပြုံးနဲ့ ကိုယ့်လူတို့၊ အကိုင်ကောင်းကောင်းခံဖူးမှ ခင်ဗျားတို့သိမှာ)။ ပြီးမှ သူ့လက်က အရှေ့ကို ရောက်လာတာဗျာ။ တောင်မတ်နေတဲ့ ကျနော့်ညီလေးကို မကိုင်ပဲနဲ့ သူ့လက်ခုံလေးနဲ့ မထိတထိ ပွတ်ပွတ်တိုက်ပေးနေတာဗျာ။ 

အပေါ်မှာက ပန်းသွေးရောင်နှုတ်ခမ်းနဲ့ အစုပ်ခံရ၊ လျှာနဲ့ကလိခံရ၊ အလယ်မှာက ရင်အုံကို လက်ချောင်းထိပ်ကလေးနဲ့ ကလိနေ၊ အောက်မှာက ညီလေးကို လက်ခုံနဲ့ပွတ်လိုက် လက်ချောင်းနှစ်ချောင်းလောက်နဲ့ ၂ ချက်လောက် ဂွင်းထုသလို ကစားလိုက် ရပ်လိုက် အလုပ်ခံနေရတာ၊ တွေးတာကြည့်ပေတော့ဗျာ။

မီးရထားခေါင်းတွဲကြီး လေပေါင်ပြည့်သွားတဲ့အခါ မြည်လာတဲ့အသံမျိုး ကျနော့်ဆီက ထွက်လာပြီဗျာ။ စိတ်ကို ထိန်းလို့ကို မရတော့တာ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘာတွေလုပ်နေမှန်း မသိခင် ငါးရံ့ကိုယ်လုံးလေးကို ဧည့်ခန်းထဲက ဆက်တီစားပွဲပေါ်ကို တွန်းလှဲပစ်လိုက်မိတယ်။ အစီစဉ်တကျလုပ်တာမျိုး မဟုတ်တော့ ဝရုန်းသုံးကားတွေ ဖြစ်ကုန်တယ်။

ကြည့်လိုက်ပါဦးဗျာ ကျနော့်အန်တီဆရာမလှလှလေးခင်မျာ ဆက်တီစားပွဲ သေးသေးလေးပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေး။ တကိုယ်လုံး ဗလာကျင်းလို့ ကျနော့်ကို ပြုံးမဲ့မဲ့လေးနဲ့ မော့ကြည့်နေရှာတယ်။ အခုမှ ကျနော့်အကြည့်ကို သူမပိပိလေးဆီ ပို့လိုက်မိတယ်။

ဝမ်းကြာဗိုက်မှ.. တဆင့်အောက်စုန်.. ကြည့်လေတုံသော်… အလျှံရဲရဲ… ဟက်တက်ခွဲသို့ (ဒေါင်းနွယ်ဆွေ၏ ကလျာမိမိမုန်း ကဗျာမှ)

လှလိုက်တဲ့ စောက်ဖုတ်လေးဗျာ။ ခပ်တိုတိုညှပ်ထားတဲ့ အချစ်မွှေးလေးတွေအောက်မှာ ဟက်တက်ကလေး နီညိုရောင်သန်းလို့။ တကယ်ဆို ကျနော့်အသက် ၁၇ နှစ်မှာ မိန်းမပစ္စည်းဆိုလို့ ဒီတစ်ခါပဲ မြင်ဖူးတာကိုး။ စူးစမ်းချင်စိတ်တွေ ဘာတွေ အသာထား၊ လောလောဆယ် ကျနော်အရမ်းလိုးချင်ပြီ။ ဘာမှဂရုမစိုက်အားတော့ဘူး။ ကျနော့်ညီလေးကလည်း သံပိုက်လုံးတစ်ချောင်းလို မာတင်းပြီး ပေါက်ကွဲထွက်တော့မယ်။ အန်တီလေးပေါင်တံ ဖွေးဖွေးကြီး ၂ ချောင်းကို ဆွဲဖြဲလိုက်ပြီး နေရာယူတယ်။ ဒူးကိုကွေးပြီး တေ့လိုက်တယ်..။ ခါးအားကို အသုံးပြုပြီး ထိုးထည့်လိုက်တယ်။

အား .. လူတစ်ကိုယ်လုံး ဖျင်းကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ဆရာမလေးခင်မျာလည်း ရှီးးးးး ဆိုပြီး ကော့တက်သွားတယ်။ မဝင်ဘူးဗျ.. မဝင်ပဲနဲ့ ချော်ထွက်သွားတာ.. လူကို မျက်လုံးတွေ ပြာသွားတာပဲ။ ကျနော် စိတ်အိုက်သွားတယ်။ ရုတ်တရက် ပက်လက်လှန်နေတဲ့ သူမ လက်နောက်ပြန်ထောက်ပြီး ထလာတယ်။ ကိုယ်ကိုကိုင်းညွတ်ပြီး ကျနော့်ညီလေးကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ပြီး ဘက်ပြန်လေး တစ်ချက်နှစ်ချက်လောက် ဂွင်းထုသလို ဖတ်ဖတ်ဆိုပြီး ကစားလိုက်ပြီး သူမဟာလေးနဲ့ တေ့ပေးထားရင်း တိုးတိုးလေးပြောတယ်။

“ကလေး.. လေး Largo: နော်” တဲ့။ အဲ့လိုပြောတဲ့အချိန်မှာ အသံလေးက တုန်တုန်ရီရီလေးနဲ့ ရှက်ဝဲဝဲ ဖြစ်နေရှာတယ်။ (ဒီနေရာမှာ ရှင်းပြချင်တာက Largo: ဆိုတာ ကျနော်တို့ ဂီတသမားတွေ အချင်းချင်းသာ နားလည်တဲ့ စကားပါ။ သီချင်းတစ်ပုဒ်ကို တီးခတ်တဲ့အခါမှာ သီချင်းရဲ့ နုတ်စ်စာရွက်တွေမှာ အညွှန်းသဘောမျိုးတွေ ပါပါတယ်။ Largo: ဆိုရင် ပျော့ပျောင်းညင်သာစွာ တီးခတ်ပါလို့ ဆိုလိုသလို Allegrato: ဆိုရင် နရီသုတ်သုတ်ဖြင့် တီးခတ်ပါ အစရှိသဖြင့်ပေါ့လေ။ အခု သူမဆိုလိုတာက သာသာဖြေးဖြေးလေး တီးပါ..။ အဲလေ.. လုပ်ပါပေါ့ဗျာ)

ကျနော်လည်း ခါးကိုကော့ပြီး သာသာလေး ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ ရှီးးးးးးးးး ဝင်တယ်ဗျ။ စီးပိုင်ပိုင်နဲ့ကို တစ်ဝက်လောက် ဝင်သွားပြီ။ အန်တီလေးခင်မျာ လက်တစ်ဖက်က စားပွဲကို နောက်ပြန်ထောက်ထားရတဲ့အထဲ ကျနော့်ဂုတ်ပိုးကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ သိုင်းဖက်ပြီး မျက်နှာလေးက ကြိတ်ပြီးခံနေရရှာတဲ့ပုံလေး။ အသာလေး နောက်ကိုပြန်ဆုတ်လိုက်တယ်။ ကျနော့်ညီလေးကို ထပ်ပြီးသွင်းတယ်။ သာသာလေးပဲ ထုတ်ချည်သွင်းချည် လုပ်ပေးနေတော့ သူ့ဆီက ညည်းသံလေး ထွက်ကျလာပြီ။ ဟားးးးးးးးးးး ဟားးးးးးးးးး ဆိုတဲ့ သံရှည်ဆွဲသံလေးတွေဗျ။ 

အဝင်အထွက်က တော်တော်လေး ချောမွတ်လာတာနဲ့ ကျနော်လည်း ဖင်ကိုရှုံ့ပြီး အားနဲ့ အဆုံးထိ ဆောင့်ချပစ်လိုက်တော့ လူကို မီးပွင့်သွားမတတ် ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ ကျနော့်ညီလေးက ၁၇ နှစ်ဆိုတော့ ၁၇ နှစ်နဲ့လိုက်တဲ့ အရွယ်အစားပဲ ရှိတာရယ်၊ တစ်ဖက်ကလည်း အပျိုကြီး စောက်ဖုတ်ဆိုတော့ ထိုက်သင့်သလောက် ခံနိုင်ရည်ရှိတာရယ်ကြောင့်လား မသိဘူး တအားကြီး ခက်ခဲတာမျိုးတော့ မဖြစ်ဘူးဗျ။

(ဒီနေရာမှာ ဗမာအောစာအုပ်တွေလို ၁ဝ လက်မပစ္စည်းကြီးတို့၊ ပိုကာအချိုရည်ဗူးလောက် တုတ်တဲ့ဟာကြီးတို့၊ အဲ့လိုသဘာဝလွန်တွေ မပါဘူးနော်) မရတော့ဘူးဗျ။ ကျနော် သူ့ကိုညှာရကောင်းမှန်းလည်း မသိတော့ဘူး။ အသားကုန်ကို ဆောင့်တော့တာဗျ။ တဖောင်းဖောင်းနဲ့ မြည်သံတွေကို ဆူညံနေတာပဲ။ အန်တီဝင်နီလေးလည်း မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး အံကြိတ်နေရင်း ခပ်တိုးတိုးလေး ညည်းနေတယ်။ 

သိပ်မကြာပါဘူး လူပျိုပေါက်ကလေးကိုးဗျ။ တအား ပိတ်ပိတ်ဆောင့်ရင်းနဲ့ တစ်ကိုယ်လုံး တင်းလာပြီး အဆုံးသတ်ချင်လာတယ်။ ဒါနဲ့ ကျနော့်ဂုတ်ပိုးကို တွယ်ထားတဲ့ သူ့လက်ကို ဖြုတ်ချပြီး စားပွဲပေါ် ပက်လက်ပြန်လဲခိုင်း၊ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို တစ်တီတူးမိုးမျှော်ထောင်ခိုင်းပြီး စားပွဲအောက် တစ်ခြမ်းလျှောကျနေတဲ့ တင်ပါးဖွေးဖွေးကြီးကို ကြည့်ပြီး ဖန်းဖန်းမြည်အောင် ဆောင့်ရင်း ကျနော်သုတ်ရည်တွေ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်မိတယ်။ ကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံး အားတွေ မရှိတော့သလို ပျော့ခွေသွားတယ်ဗျာ။

ကမ္ဘာဦးက ချစ်သူနှစ်ဦးလိုပဲ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်လုံး အဝတ်မဲ့ခန္ဓာကိုယ်တွေနဲ့ ဆက်တီစားပွဲလေးပေါ်မှာ လဲလျောင်းပူးကပ်လို့လေ။ တင်းမာပြီး အနေတည်လွန်းလှပါတယ်ဆိုတဲ့ ကျနော့်ဆရာမလေး အန်တီဝင်နီလေ ချိုမြတဲ့ရှက်ပြုံးလေးနဲ့ ကပိုကရို ဆံနွယ်ရှည်လေးတွေကြားထဲကနေ ခိုးကြည့်နေတယ်။ ကျနော်ကတော့ ရဟတ်စီးပြီးစ ကလေးပေါက်စနလေးလို ရင်ထဲတလှပ်လှပ်နဲ့ ဖြစ်လို့ကောင်းတုန်း။ ပြောင်ရှင်းပြီး သန့်စင်လွန်းတဲ့ မျက်နှာနုနုလေးကို တယုတယ လက်နဲ့သပ်ပေးလိုက်တော့ ပီဘိကြောင်မလေးလို မျက်တောင်လေးတွေ မှေးစင်းပြီး ငြိမ်ခံနေရှာတယ်။

“အန်တီလေး .. နောင်တရနေလားဟင်..”

“ဟာဟ ! !” (ချစ်စရာအသံလေးနဲ.)

“ပြောပါဗျာ.. … ကျနော့်ကို မုန်းသွားပြီလားလို့” (ချွှဲပျစ်ပျစ်အသံဖြင့် ဖတ်ပါ)

“ဟိုးလွန်ခဲ့တဲ့ လေးလလောက်က.. ဒီခြံထဲကို.. ဂျင်းပန်အပြာ တီရှပ်အဖြူလေး ဝတ်ထားတဲ့ ကောင်လေး ရောက်လာခဲ့တယ်။ ဂုတ်ထောက်နေတဲ့ ဆံပင်လေးနဲ့ ရှင်းသန့်နေတဲ့ သူ့မျက်နှာလေးကို ငေးကြည့်ပြီး… ကျုပ်မှာ လူကြီးဖြစ်ပြီး စိတ်လှုပ်ရှားလိုက်တာလေ… ဗျာ။ ဟုတ်တယ်လေ.. အဲ့ဒီကောင်လေးပေါ့..။ ပီယာနိုတီးသင်နေရင် မျက်လုံးတွေက ဒီကိုယ်လုံးကို ခိုးခိုးကြည့်ပြီး မျက်နှာတွေက နီရဲနေတာ.. ခစ်ခစ်..။ သနားလည်းသနား ရယ်လည်းရယ်ချင်တယ်..”

“အာ..အန်တီလေးနော်..” (ရှက်ရမ်းရမ်းပြီး အော်တာ ဟီး)

“ပြွတ်စ်..ပြွတ်စ်..ပြွတ်စ်”

ရှက်သလိုလို ဘာလိုလိုလုပ်ပြီး သူမနှုတ်ခမ်းလေးကို ပြတ်ထွက်မတတ် ၃ ခါလောက် တအားစုပ်ပေးပစ်လိုက်မိတယ်။ မျက်နှာလေးကို ချစ်စဖွယ်မဲ့ပြပြီး

“ခဏထကွာ လူဆိုးလေး..။ ကျမ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပါရစေဦး”

ဆိုပြီး တွန်းလာလို့ မလွှတ်ချင်လွှတ်ချင်နဲ့ လွှတ်ပေးလိုက်ရတယ်။ အန်တီဝင်နီ အနောက်ခန်းထဲဝင်သွားပြီး ရေသံတွေ ကြားရတယ်။ ဆေးကြောနေတာနေမှာ။ ကျနော်ကတော့ မထသေးဘူး။ အပျင်းထူပြီး စားပွဲပေါ်မှာ ပက်လက်အိပ်ပြီး မျက်လုံးမှိတ်ထားပြီး မှိန်းနေလိုက်တယ်။ (အားယူနေတာနော် ပရိတ်သတ်ကြီး :P)

ဘယ်လောက်ကြာသွားတယ် မသိဘူး။ ဖွင့်ထားတဲ့ ကက်ဆက်ကို ပိတ်လိုက်တဲ့အသံ ချောက်ကနဲကြားပြီး ကြည်လင်တဲ့ ပီယာနိုတီးသံ ထွက်လာတယ်။ မာရီလင်မွန်ရိုးရဲ့ ပြန်လမ်းမရှိတဲ့မြစ် (River of no return) ကို တီးနေတာဗျ။ ကျနော် တော်တော်ကြွေတဲ့ ခေတ်ဟောင်းသီချင်းပေါ့။ ထထိုင်ပြီး ကြည့်လိုက်တော့ ကျနော့်မှာ မှင်တက်နေမိတယ်ဗျာ။

ဧပရယ်လရဲ့ လေရူးတွေက ချထားတဲ့ လိုက်ကာအစိမ်းလေးတွေကို တဖတ်ဖတ်ခါစေပြီး အခန်းထဲထိ တိုးဝင်အလာ၊ ခုနက ကျနော်သောင်းကျန်းပြီး စားပွဲပေါ်က ဖယ်ချထားတဲ့ ဂီတနုတ်စ်တွေ ရေးထားတဲ့ စာရွက်ဖြူဖြူတွေက လေအဝှေ့မှာ တစ်ခန်းလုံးနှံ့အောင် ပျံဝဲနေတယ်။ လှလိုက်တဲ့ မြင်ကွင်း။ ဒီထက်ပိုလှစေတာက ပီယာနိုတီးနေတဲ့ ကျနော့်ဆရာမလေး။

ခင်ဗျားတို့ တသက်လုံး မြင်ဖူးမှာမဟုတ်တဲ့ မြင်ကွင်း၊ ကျနော် တသက်မမေ့နိုင်တော့တဲ့ မြင်ကွင်း။ ပီယာနိုရှေ့မှာ ထိုင်နေတဲ့ အဝတ်မဲ့ကိုယ်လုံးလေး၊ ခါးလေးကော့ထားတော့ တောင့်တင်းလွန်းတဲ့ တင်ပါးလေးက ခရမ်းချဉ်သီးဝါ၀ါလေးလို ပြောင်တင်းပြီး လှလိုက်တာဗျာ။ ကျနော့်ဆီကနေ ဘေးတိုက်မြင်နေရတော့ ခပ်အယ်အယ်လေး အရှေ့ကို စူထွက်နေတဲ့ ရင်သားဝင်းဝင်းလေးကိုပါ မြင်နေရတာ။ ရှည်လျားလွန်းတဲ့ ဆံပင်နက်နက်တွေက လေတိုက်လို့ တလူလူလွှင့်နေတယ်။ မျက်လုံးလေးတွေ စုံမှိတ်ပြီး သူမ တီးခတ်နေတယ်။ 

ဘုရားသခင်.. ကျနော်မြင်နေရတာ ကျနော့်ဆရာမလေးလား။ ဒါမှမဟုတ် ခေါမပုံပြင်ထဲက နတ်မိမယ် ကျောက်ဆစ်ရုပ်ထုလေးလား။ ကြည့်မိရင် ကျောက်ရုပ်ဖြစ်သွားစေတယ်ဆိုတဲ့ ဂရိဒဏ္ဏာရီထဲက မီဒူဆာနတ်သမီးလေလား။

ကျနော် မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ပီယာနိုတီးနေတဲ့ ကျနော့်ချစ်သူလှလှလေးဆီကို တရွေ့ရွေ့လှမ်းပြီး တိတ်တိတ်လေး ကပ်သွားမိတယ်ဗျာ။

ပြန်လမ်းမရှိတဲ့ မြစ်ထဲ ကျနော် ခုန်ချလိုက်မိတယ်…။ လေထီးမပွင့်ခဲ့ဘူး..။ ဂီတမှော်ဝင်နေတဲ့ ကျနော့်ဆရာမလေးဘေးမှာ ကျနော်ရပ်ပြီး အပေါ်စီးကနေ တစိမ့်စိမ့် ကြည့်နေမိတယ်။ သူမကတော့ မျက်လုံးလေးမှိတ်ပီး ပီယာနိုခလုတ်တွေပေါ် လက်ချောင်းလေးတွေ ပြေးလွှားတို့ထိရင်း တီးခတ်နေတုန်းပဲ။ အပြစ်ဆိုစရာမရှိတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကိုကြည့်ရင်း ကျနော့်သွေးတွေ ပွက်ပွက်ဆူစပြုလာပြန်တယ်။ ငယ်ရွယ်နုပျိုဆဲ ကောင်လေးဆိုတော့လည်း စိတ်က ချက်ချင်း ပြန်ထလာပြန်ပြီဗျာ။ ကျနော့်စိတ်ကလည်း တော်တော်ရဲစပြုလာတယ်။ ခုနကလို ကြောက်သလိုလို လန့်သလိုလို မဖြစ်တော့ဘူး။

မရိုးမရွ ဖြစ်လာတာနဲ့ တောင်မတ်စပြုလာတဲ့ ကျနော့်ညီလေးနဲ့ ထိုင်နေတဲ့ အန်တီဆရာမလေးရဲ့ လက်မောင်းသားအိအိလေးကို အသာလေး ထောက်လိုက်မိတယ်။ ရုတ်တရက် ဂီတသံစဉ်တွေ ရပ်သွားတယ်။ ဖျတ်ကနဲ မော့ကြည့်လာတယ်။

“အာကွာ ! !” တဲ့။ (မျက်လုံးလေးပြူးပြီး ကြည့်နေတာ ချစ်စရာလေးဗျာ)

“ကလေးလေး ဟာကလည်း ပြန်ဖြစ်လာတာ မြန်လိုက်တာ..”

ဆိုပြီး လျှာလေးတစ်လစ် ထုတ်ပြပြီး အောက်နှုတ်ခမ်းကို သွားဖြူဖြူလေးနဲ့ ကိုက်ထားတာ တကယ့် အပျိုပေါက်မလေးကြနေတာပဲ။ မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ ကျနော့်ဖက်ကို မျက်နာချင်းဆိုင် လှည့်ထိုင်လိုက်ပြီး ကျနော့်ညီလေးကို လက်ချောင်းပျော့ပျော့လေးတွေနဲ့ သေသေချာချာကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ်ပေးတယ်။ ဖူးးးးးးး …. ကောင်းလိုက်တာဗျာ။

၁ မိနစ်လောက် ငြိမ်ခံနေပြီး သူမပုခုံးလေးကို ကျနော့်လက် ၂ ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီး ဆွဲထူမလိုက်တယ်။ ကျနော် ပထမအခေါက်က စိတ်မထိန်းနိုင်ပဲ သောက်ရမ်းတွေ ဇွတ်လုပ်မိတာ မြန်လွန်းသွားတယ်။ အန်တီဝင်နီ ဘယ်လိုမှ ကျေနပ်မှာမဟုတ်ဘူးဆိုတာ ကျနော်သိတယ်။ အခုတစ်ခေါက်တော့ ကျနော် တအားမြန်လို့မဖြစ်ဘူး။ ဒါကြောင့် ဆရာ့ဆရာတွေရဲ့ လက်ချာတွေအတိုင်း သေသေချာချာ နူးနပ်ဖို့ပြင်တယ်။

(ကျနော်တို့ခေတ်က အခုလို အောကားတွေ ဘာတွေဆိုတာ ရှိတာမဟုတ်ဘူးဗျ။ အဲ့ဒီခေတ်က လူပျိုပေါက်တွေရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း ရပ်ကွက်ထိပ်က မီးကင်းစောင့်တဲ့ တဲလေးမှာ ညဖက်မီးလေး ဘာလေးလှုံရင်း ကာလသားကြီးတွေရဲ့ စွန့်စားခန်းတွေ လက်ချာတွေကို နားထောင်ပြီး ပညာယူရတာကိုး။ 

ညစ်တီးညစ်ပတ် စာချိုးတွေ..၊ ဥပမာ သောက်ဖုတ် သစ်ရွက်လုပ်ရခက်၊ သောက်ဖုတ် မုန့်ပေါင်းလုပ်လို့ကောင်း၊ ဟုတ်တာတွေရော မဟုတ်တာတွေရော စုံနေတဲ့ လိင်ပညာပို့ချချက်တွေနဲ့ သူတို့ကို ဆရာတင်ရတဲ့ ကာလပေါ့။ ဆရာမောင်ထင်ရဲ့ ကိုဒေါင်းဝတ္ထုတွေထဲက ကာလသားကြီးကိုဒေါင်းလို လက်ချာပေးတဲ့ ဆရာသမားတွေပေါ့။ အခုပြန်ပြောရင်းတောင် သူတို့တွေကို သတိရလိုက်တာဗျာ။ ကဲ ထားပါတော့ဗျာ။ လိုရင်းမရောက်ပဲ တော့ပစ်ချော်နေပြီ.. ဆက်ရအောင်)

ဆွဲထူမပြီးတာနဲ့ အန်တီလေးဆံပင်ရှည်တွေကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး ရှင်းပေးလိုက်တယ်။ ပြီးမှ လည်တိုင်ဖြူဖြူလေးကို လျှာနဲ့ ညှပ်ရိုးနားကနေ ဟိုးအပေါ်မေးဖျားလေး ရောက်တဲ့အထိ လျက်ပေးနေမိတယ်။ လျက်ပေးနေရင်းနဲ့ သူမဆီးခုံအပေါ်မှာ ကျနော့်လက်ချောင်းတွေကို ပို့ပြီး ကစားပေးလိုက်တာ တဟင်းဟင်းနဲ့ ညည်းစပြုလာပြီ။ လက်ခလယ်နဲ့ အကွဲကြောင်းလေးကို စမ်းတော့ စိုတိုတို အိတိတိလေးဗျ။ ကျနော် ရွရွလေးပွတ်ပေးလိုက်တော့ ကျနော့်ပုခုံးပေါ် သူမခေါင်းလေး မှီတွယ်လာပြီး ခြေဖျားထောက်ပြီး အာဟာ့… ဆိုတဲ့အသံ ထွက်လာတယ်။ အထဲကို နည်းနည်းလေး လက်ခလယ်ကို ပြောင်းပြန်လှန်ပြီး ထိုးသွင်းကြည့်တယ်။ ပြွတ်ကနဲ လက်တစ်ဆစ်လောက် ဝင်သွားတယ်။ ထုတ်ချည်သွင်းချည် ကစားပေးနေလိုက်တော့ အာ.. အာ.. အာ.. ဆိုပြီး ညည်းသံတွေ စိပ်လာပြီ။ 

ကျနော့်ပါးစပ်ကလည်း အငြိမ်မနေပါဘူး။ အပေါ်ပိုင်းမှာ တိုက်စစ်ဆင်နေတာပါပဲ။ နို့သီးစူတူတူလေးတွေကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် စို့လိုက်၊ သွားလေးနဲ့ မနာအောင် ဖွဖွလေးကိုက်ဆွဲလိုက် လုပ်ပေးနေတယ်။

“ကလေးလေး… ဒီမှာ ဒူးမခိုင်တော့ဘူးကွာ”

တကိုယ်လုံး တုန်ခါနေတဲ့ ကျနော့်ဆရာမလေးက တိုးတိုးလေး ပြောလာတယ်။ ဒီလောက်နဲ့တော့ လိုးလို့မဖြစ်သေးမှန်း ကျနော် ကြားနာခဲ့ရတဲ့ လက်ချာတွေအရ သိနေတယ်။ ပေါင် ၁၂ဝ လောက်ရှိတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ ကိုယ်လုံးအိထွေးထွေးလေးကို စွေ့ကနဲ ပွေ့ချီပြီး ပထမတစ်ကြိမ် အချစ်စစ်ပွဲ ဆင်နွှဲခဲ့တဲ့ ဆက်တီစားပွဲ အပုလေးပေါ်ကို တင်ပေးလိုက်ပြီး ပက်လက်အိပ်စေလိုက်တယ်။ ပြီးမှ ကျနော် ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောက်ပြီး သူမကို ဒူးထောင်ပေါင်ကားဖြစ်အောင် အနေအထား ပြင်တယ်။ စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးကို လက်ညိုး လက်မ ၂ ချောင်းနဲ့ ဖြဲလိုက်ပြီး ကျနော့်မျက်နှာကို အပ်လိုက်တယ်။

“ဟေးးးးး ! ! မလုပ်… ! ! အားးးးး …. ရှီးးးး ရှီးးးးး”

ခေါင်းထောင်ထပြီး ကြည့်လာတဲ့ ကျနော့်ဆရာမလေး အံ့သြတကြီး မျက်ဝန်းလေးတွေနဲ့ ကျနော့်ကိုတားဖို့ ကြိုးစားသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် နောက်ကျသွားပြီ။ ကျနော့်လျှာက အပြားလိုက် သူ့စောက်ဖုတ်ကို လျက်မိသွားပြီ။ မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီး ကျနော်လည်း အသားကုန် လျက်တော့တာပေါ့ဗျာ။ ဖင်တုံးလှလှလေးခင်မျာ အောက်ကစားပွဲနဲ့ လွှတ်ထွက်သွားတဲ့အထိ ကော့ကော့တက်သွားတယ်။ ကျနော့်လက်ကလည်း မြန်တယ်ခင်ဗျ။ ကော့တက်လာတဲ့ တင်ပါးနှစ်ခုအောက်ကို လက်ဖဝါး ၂ ဖက်လုံး ထိုးခံပြီး ဆုပ်ချေရင်း ပါးစပ်ကတော့ သူ့စောက်ဖုတ်နဲ့ လွတ်ထွက်မသွားအောင် တေ့ပြီး အသားကုန် လျှာစွမ်းပြနေတော့တာပါပဲ။

ကုလားဖြူ ဘာသာစကားမှာ ယောကျ်ားနဲ့မိန်းမ လိုးကြတာကို စကားလုံးအမျိုးမျိုးနဲ့ ဖော်ပြတယ်။ အားလုံးထဲကမှ making love ဆိုတာကို ကျနော် အနှစ်သက်ဆုံးဗျ။ ဘာသာတောင် မပြန်ရက်ဘူး အဲ့ဒီ စကားလုံးလေးကို။ ဟုတ်တယ်ဗျ.. အပြန်အလှန် တယုတယ လုပ်ပေးကြတာ။ ကိုယ့်ဆန္ဒကို ရှေ့တန်းမတင်ပဲ အတ္တမကြီးပဲ ကိုယ့်ချစ်သူလေး ကောင်းအောင်လုပ်ပေးတဲ့အခါ သူကလေး အရမ်းကောင်းနေရှာပါလားဆိုတဲ့ ကြည်နူးပီတိဖြစ်မှု၊ အဆုံးသတ် မရောက်ရောက်အောင် ကြိုးစားပေးလို့ ပန်းတိုင်ရောက်သွားတယ် ပြီးသွားတယ်ဆိုတဲ့ အခါမျိုးမှာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ငါကွဆိုတဲ့ ကြီးမြတ်မှုမျိုး ခံစားရတာတွေ.. အစရှိသဖြင့် အဓိပ္ပါယ်တွေ အများကြီးပါတယ်လို့ ယူဆတယ်ဗျာ။ 

အဲ့လိုမဟုတ်ပဲ.. လာထားဆိုပြီး.. နို့တွေအတင်းနှိုက်၊ ကိုင်လို့ကောင်းလိုက်တာဆိုပြီး ဇွတ်ညှစ်၊ ဘာမှဖြင့် မစရသေးဘူး.. ထမီလှန် တဖြောင်းဖြောင်းနဲ့တွယ်.. အောက်ကနာလို့ အော်သံထွက်လာတာ ငါကွ ငါကွဆိုပြီး အသားကုန်ဆောင့်၊ အဲ့လိုမျိုးကိုတော့ Fucking: ဆိုတဲ့ အဆင့်ပဲ သတ်မှတ်ချင်တယ်။ Having Sex: လိုတောင် မခေါ်ချင်ဘူးဗျ။ တော့ပစ်ချော်နေရင် ဆောရီးဗျာ.. ဆက်ရအောင်။

ကျနော့်ဆရာမလေး အတင်းငြင်းဆန်မှာ စိုးရိမ်လို့ ဇွတ်ကြီး စစချင်းမှာ အသားကုန် လျက်ပစ်လိုက်ပေမယ့် ၃ မိနစ်လောက်ပါပဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်း လျက်တာက။ အခုဆို ကျနော် ချုပ်မိထားပြီလေ။ သူမ ဖင်ဝိုင်းဝိုင်းအိအိလေးကိုလည်း လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်မိထားပြီ။ ချက်ချင်းပဲ ဆရာသမားတွေရဲ့ လက်ချာကို ကြားယောင်လာတယ်။

(မင်းတို့ မှတ်ထားရမှာက ကိုယ့်ကောင်မလေးကို ဂျာဆွဲမယ်ဆို အသားကုန် ဇွတ်မဆွဲနဲ့၊ ကြာကြာမဆွဲနိုင်ဘူး၊ မေးရိုးတွေ ညောင်းလာမယ်၊ လျှာကို တအားတောင့်ထားရလွန်းလို့ အချိန်ကြာလာရင် လျှာသက်လုံ ကျလာမယ်၊ ဒီတော့ ဥပမာပေးရရင် မင်းတို့လျှာတွေကို တခါခါမှာ ကရာတေးသမားတွေ ခပ်ပြင်းပြင်းကန်သလို နှစ်ချက်သုံးချက်တောင့်ပြီး စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် အားနဲ့ လျက်လိုက်၊ စောက်စိကို လျှာဖျားမာမာလေးနဲ့ ဖိပေးလိုက် လုပ်၊ ပုံမှန်လေးကတော့ အားသိပ်မစိုက်ပဲ.. ဟိုလိုကွာ.. လမ်းထိပ်က တရုတ်အဖိုးကြီး မနက်စောစော ထိုက်ကျိကစားသလို ပျော့ပျော့ပျောင်းပျောင်းလေး လျှာကိုကစားပေး၊ ညောင်းသလိုလို ဖြစ်လာရင် စောက်ဖုတ်ကို နှုတ်ခမ်းနဲ့တေ့ပြီး ပြွတ်ပြွတ်ဆို စုပ်၊ အမောဖြေ….)

အဲ့ဒီရပ်ကွက် မီးကင်းတဲက လက်ချာတွေကို ကြားယောင်လာလို့ ချက်ချင်း စပိလျှော့ချလိုက်ပြီ။ သာသာလေး ဖြေးဖြေးလေး ဆက်ဂျာတယ်ပေါ့ဗျာ။ Largo: နရီလေးနဲ့နော် မှတ်မိတယ်မလား။ ဆရာမလေးကို တချက်တချက် လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မျက်နှာမှာ ချွေးစက်လေးတွေတောင် သီးနေရှာတယ်။ လည်ပင်းက သွေးကြောစိမ်းစိမ်းလေးတွေခင်မျာ ထင်းနေအောင် ထောင်ထနေတယ်။ ဒါ သူအရမ်းကောင်းနေပြီဆိုတဲ့ အမူအရာတွေပဲ မဟုတ်လား။

စစချင်း မိနစ်ပိုင်းတုန်းက အားး!! ရှီး!! အဟင့်!! ဟင့်!! ဆိုတဲ့ ညည်းသံတွေ ထွက်လာပေမယ့်လို့ နည်းနည်းကြာလာတော့ တိတ်သွားတယ်ဗျ။ ဒါနဲ့ ကျနော်လည်း နောက်ထပ် တိုက်စစ်တစ်ခု ထပ်ဖွင့်တယ်။ လက်သီးဆုပ်လိုက်ပြီး လက်မကို ထောင်လိုက်တယ်။ (မျက်စိထဲ မြင်အောင် ပြောရရင် ဟန်ဆာပလပ်စ် ပလာစတာ ကြော်ငြာထဲက ပုံမျိုး)။ ပြီးမှ လက်မကို အောက်စိုက်ပြီး အောက်ကစောက်ဖုတ်ကို လျက်နေရင်း စောက်စိလေးကို လက်မနဲ့ ပွတ်ချေပေးလိုက်တယ်။ တကိုယ်လုံး တွန့်တွန့်လာတယ်။ အော်သံ ညည်းသံတော့ မထွက်ဘူး။

ခန့်မှန်းချေ ၁၅ မိနစ်၊ မိနစ် ၂ဝ လောက် ကြာသွားတယ်ထင်တယ်။ ပေါင်တံဖြူဖြူသွယ်သွယ်လေး နှစ်ချောင်းစလုံး ရုတ်တရက် ကျနော့်ခေါင်းကို ညှပ်လာပြီး တင်ပါးလေးကလည်း အောက်ကစားပွဲကနေ တစ်ပေအမြင့်လောက်ထိ ကော့တက်လာတဲ့အပြင် အန်တီလေးရဲ့ အပေါ်ပိုင်းကိုယ်လုံးလေးပါ တွန့်လိမ်လာတယ်။ ကျနော်သိလိုက်ပြီ… ပြီးတော့မယ်.. ပြီးတော့မယ်..။ စိတ်ထဲမှာ ကြည်နူးသလိုလို ဂုဏ်ယူသလိုလိုဖြစ်ပြီး အားတက်လာတယ်။ ကျနော်လည်း တကိုယ်လုံးရှိတဲ့ အားတွေကို လျှာဖျားဆီပို့ပြီး အသားကုန်လျက်တော့ သူ့စောက်ဖုတ်လေးထဲက တအားရွှဲနေတာကြောင့် ပလပ်ပလပ်ဆိုတဲ့ အသံတွေ မြည်လာတယ်။ တင်းကြပ်လာတဲ့ ခံစားမှုကို ဖောက်ထုတ်ပစ်လိုက်သလို ဖြစ်လာလို့နေမှာ၊ ဆရာမလေးဆီက မပီမသ အော်သံညည်းသံတွေ ထွက်စပြုလာပြီ…။ နောက်ဆုံး လုပ်မိလုပ်ရာ လုပ်တဲ့အလား ကျနော့်ဆံပင်တွေကို သူမလက်နှစ်ဖက်နဲ့ တအားဆွဲဆုပ်ကိုင်ပြီး ဆူဆူညံညံတွေ အော်တယ်..။

“အားးးးးးးးးးးးး !! ရှီးးးးးးးးးးးးးးးး !!”

“မရတော့ဘူး မရတော့ဘူး သိလား… ဟားးးးးးး”

“ဟားးးးးးးးးးးး”

“ကလေး.. လေးးးးးးးးးးးးးးး”

အဲ့လိုတွေအော်ရင်း ကော့တက်နေရာက ဝုန်းကနဲ စားပွဲပေါ် ပြန်ပြုတ်ကျတာ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ကိုင်ထားတဲ့ ကျနော့်လက်တွေတောင် နာသွားတယ်ဗျာ။ ပေါင်နှစ်ဖက်က ကျနော့်ခေါင်းကို ညှပ်ထားတော့ ခုနက ဒူးထောက်ပြီး ခါးကို မတ်မတ်ထားပြီး ဂျာနေတဲ့ ကျနော့်ခင်မျာ ခါးကြီးကုန်းပြီး ပါသွားလိုက်တာ ငါးမျှားတံအသုတ်မှာ ပါသွားတဲ့ ငါးကလေးလိုပဲ ဟီး။ ၁ မိနစ်လောက်နေတော့ ညှပ်ထားတဲ့ ပေါင်နှစ်ခုကို လျှော့ပေးလိုက်မှ ကျနော်လည်း အသက်ဝဝရှူနိုင်တော့တယ်။ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး ခါးထောက်ရင်း ငုံ့ကြည့်လိုက်တယ်။ ကျနော့်ချစ်သူ အန်တီဆရာမလေးဝင်နီရယ်လေ.. လှလိုက်တာ.. ချွေးစက်ကလေးတွေနဲ့ စိုရွှဲနေတဲ့ ကိုယ်လုံးလေး၊ အရုပ်ကြိုးပြတ်ဖြစ်ပြီး ခွေခွေလေး၊ တချက်တချက် လက်ချောင်းလေးတွေ ဆတ်က နဲဆတ်ကနဲ ကွေးကွေးနေတုန်းပဲ။

ကျနော့်ကိုလည်း ကြည့်ကြပါဦးဗျာ။ မျက်နာတစ်ခုလုံးလည်း အချစ်ရည်တွေပေပွလို့။ နှုတ်ခမ်းတွေလည်း ပျစ်ချွှဲချွှဲအရည်တွေနဲ့ စိုပြီး ပြောင်လက်နေတာပေါ့။

ချာတိတ်လေးပါ.. အဲ့ဒီအချိန်က ကျနော်က.. ဒါပေမယ့် ဖင်တုံးလုံးလေး ခါးထောက်ရင်းရပ်၊ ကျနော့်လက်ချက်နဲ့ ကျနော့်စွမ်းဆောင်မှုကြောင့် အရမ်းကောင်းသွားတယ်ဆိုတာ သိသိသာသာ မြင်နေရတဲ့ ဆရာမလေးကို ပြုံးကြည့်ရင်း ကျနော်ဟာ ဥရောပတိုက်ကို အောင်နိုင်ခဲ့တဲ့ ရာဇဝင်ထဲက စစ်သူကြီး နပိုလီယန် ပါရီမြို့ထဲ ဗိုလ်ဝင်ခံဖို့ ဝင်အလာမှာ ခံစားရတဲ့ ဖီလင်မျိုး ခံစားနေရတယ်ဗျာ။

(အင်း.. သောက်ပိုတွေလိုတော့ မပြောနဲ့ဗျ..။ ရင်ဘတ်ချင်း ဂျက်ပန်ပ်ထိုးပြီး ခံစားပါလို့။ ကဗျာဆရာ မောင်ချောနွယ်ရဲ့စကား ငှားပြောချင်တယ်  )

အမြင့်ဆုံးထိပ်ကို ရောက်သွားလို့ မှိန်းမောနေတဲ့ ဆရာမလှလှလေးရဲ့ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေး ပွင့်လာပြီ။ စားပွဲလေးပေါ်ကနေ ခြေဆင်းထိုင်ချလိုက်ပြီး ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်တယ်။ ပြီးတော့မှ ကပိုကရိုဖြစ်နေတဲ့ သူ့ဆံနွယ်ရှည်ရှည်တွေကို လက်နဲ့သိမ်းပြီး ကျောနောက်ဖက်ကို ပို့လိုက်တယ်။ မချိုမချဉ် မျက်နှာလေးနဲ့ သူ့လက်ညိုးလေးကို ကွေးချည်ဆန့်ချီ လုပ်ပြီး ကျနော့်ကို အနားလာဖို့ ခေါ်တယ်။

ကျနော် တိုးကပ်သွားတော့ ကျနော့်ညီလေးကို လက်ချောင်းနုနုလေးတွေနဲ့ ဖတ်ကနဲကိုင်ပြီး သူ့နှင်းဆီဖူးနဲ့တူတဲ့ နှုတ်ခမ်းပါးပါးလေးနဲ့ တေ့လိုက်တယ်။ ကျနော် တော်တော်လေး စိတ်လှုပ်ရှားနေပြီ။ အိထွေးထွေး နွေးနွေးလေး စပြီးခံစားရတယ်။ စိတ်ကို လျှော့ချလိုက်ရတယ်။ လူတစ်ကိုယ်လုံး မြှောက်တက်ချင်သလို ဖြစ်လာလို့ သူမခေါင်းကိုကိုင်ပြီး မတ်တပ်ရပ်ရင်း ခြေဖျားထောက်ပြီး ကော့ပေးနေမိတယ်။

စုပ်ပေးနေရင်း.. ပလွတ်ကနဲ အသံမြည်အောင် ပါးစပ်ထဲက ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ဒစ်ထိပ်ဖူး ပတ်ပတ်လည်ကို လျှာနီနီလေးနဲ့ ကစားပေးနေတော့.. ဒီလိုအရသာထူး မခံဖူးတဲ့ ချာတိတ်လေးကျနော် အကြောတစ်ထောင်စိမ့်အောင် ဖီလင်တွေ တက်နေတာပေါ့ဗျာ။ ဘယ်လောက်မှ မကြာသေးပေမယ့် ရေရှည်တောင့်ခံနိုင်ဖို့ မလွယ်မှန်း ကျနော့်ပင်ကိုဗီဇက သိနေတယ်။ ဒါနဲ့ ကိုယ်ကို အနောက်ကိုယို့ပြီး ကျနော့်ညီလေးကို သူ့ပါးစပ်ထဲက ဆွဲချွတ်လိုက်ရင်း.. တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တယ်။

“လုပ်စို့နော်.. ကျနော် မနေနိုင်တော့ဘူး ..”

အန်တီဝင်နီလေး ပြုံးစိစိလုပ်ပြီး ကျနော့်ကိုကြည့်တယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့်ကိုလက်ကိုဆွဲပြီး လာလို့ ခေါ်တယ်။ သူ့အိပ်ခန်းထဲကို ခေါ်သွားတာဗျ။ ကုတင်ပေါ် သူအရင်တက်လိုက်ပြီး..

“ကလေးလေးက အောက်ကနေ မတ်တပ်ရပ်ပြီး လုပ်နော်”

ဆိုပြီး ကုတင်ဇောင်းမှာ ဒူးထောင်ပေါင်ကားလေး နေထားပေးတယ်။ ကျနော်လည်း စိုတိုတိုလေး ဖြစ်နေတဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်လေးကို မတ်တပ်ရပ်လျှက်ကနေပဲ တအားမာတင်းနေတဲ့ ကျနော့်ညီလေးနဲ့ တေ့ပြီး ဒစ်မြုပ်အောင် ဖိသွင်းလိုက်တယ်။ 

“အင်းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး”

ဆိုပြီး အန်တီလေး မျက်လုံးစင်းပြီး ညည်းတယ်။ ပြီးမှ ဝါဝင်းပြီး တင်းမာလှတဲ့ သူ့နို့နှစ်လုံးကို စုံကိုင်လိုက်ပြီး ဆောင့်ချလိုက်တယ်။ အားးး… စီးစီးလေးဗျာ။ နို့တွေဆုပ်ချေနေရင်းပဲ တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်သွင်းနေတယ်။ ဖူးးးးးးး!! ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ အပျိုကြီးစောက်ဖုတ် နွေးနွေးကြီးကို နို့နှစ်လုံးစုံကိုင်ပြီး ဆောင့်လိုးနေရတာ ဘယ်လောက်ကောင်းတယ်ဆိုတာ တွေးသာကြည့်ကြပေရော့။ အသာလေး အဲ့လို ဆောင့်နေရာကနေ.. အောက်က တရှီးရှီး အော်သံနဲ့အတူ..

“ကလေးလေး.. သွက်သွက်လေး”

ဆိုပြီး ဆရာမလေးက မော့ကြည့်ပြီး ပြောလာတယ်။ ကျနော်လည်း အားနဲ့ ပစ်ပစ်ဆောင့်ပီး လိုးပစ်လိုက်တာ ခဏလေးပဲ ရှိသေးတယ်။

“အား.. မရတော့ဘူးကွယ်… ဘယ်လိုတွေ လုပ်နေတာလဲ.. ဟားးးးးးး ဟားးးးးးးးး”

ဆိုပြီး တွန့်လိမ်သွားပြန်တယ်။ (ကျနော့်အတွက် အတွေ့အကြုံ အသစ်ပေါ့။ တချို့မိန်းမတွေဟာ ပထမတစ်ကြိမ်ပြီးရင် နောက်ထပ် ဆက်တိုက်ပြီးဖို့ မြန်လာတတ်တယ်ဆိုတာ နားမလည်သေးဘူး။ အဲ့ဒီတုန်းကတော့ပေါ့လေ)

ကျနော်အံ့သြပြီး လိုးနေတာ ခဏရပ်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ သူ့အပေါ်ကို မှောက်ချလိုက်ရင်း နားရွက်ကလေးတွေကို မနာအောင် ကိုက်ပေးပြီး လေသံလေးနဲ့ ကပ်ပြောလိုက်တယ်။

“အန်တီလေး ဖင်ကုန်းပေး.. အနောက်ကနေ ဆောင့်ချင်တယ်”

“အာ.. မင်းနော်..”

ဆိုပြီး မျက်နှာကို ရှုံ့ပြတယ်။ ဒါပေမယ့် ချက်ချင်းပဲ ပက်လက်အိပ်နေရာကနေ လှိမ့်ပြီး လေးဖက်ထောက် အနေအထား ပြင်လိုက်တယ်။ ယောကျ်ား ၁ဝဝ မှာ ၉၉ ယောက်ကြိုက်တဲ့ ပိုဇေရှင်နော့်။ ကျနော်လည်း ဆရာမလေးရဲ့ အိုးဝိုင်းဝိုင်းစက်စက်လေးကို လေးလလုံးလုံးငေးပြီး စိတ်ကူးထဲမှာ အကြိမ်ကြိမ် ပစ်မှားနေခဲ့တာ။ အင်း.. ဒီဖင်ကြီးကိုသာ လေးဘက်ထောက်ပြီး တွယ်လိုက်ရ ဆိုပြီးတော့လေ။ အခု လက်တွေ့လုပ်ရတော့မယ်။ 

ကော့တက်လာတဲ့ တင်ပါးဖြူဖြူဖွေးဖွေးကြီး နှစ်ခုရဲ့အလည်မှာက စအိုဝ ညိုတိုတိုလေးရယ်၊ ဆက်လုနီးပါးဖြစ်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းလေး ပန်းသွေးရောင်ထနေတာလေး မြင်တာနဲ့ မရတော့ဘူးဗျ။ စိတ်က တအားကြွတက်လာပြီး ချက်ချင်းတေ့ပြီး ထိုးသွင်းလိုက်တာ ဇိကနဲ လျှောလျှောရှူရှူ ဝင်သွားတယ်။ အထဲမှာက အရည်တွေ တအားရွှဲနေတော့ ဖင်ကြီးနှစ်ခုကို လက် ၂ ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီး အားနဲ့ဆောင့်လိုက်တိုင်း အပြင်ကို သူ့စောက်ဖုတ်ထဲက အရည်တွေ ပွက်ကနဲ ပွက်ကနဲ ထွက်ထွက်ကျလာတာ ကျနော့်ဆီးခုံမှာတောင် ဖြူဖြူအရည်တွေ သီးနေတာပဲ။

တင်ပဆုံကားကားကြီးကို အားရပါးရကိုင်ပြီး ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်နေတာ၊ ဆောင့်ချက်ပြင်းလို့လား မသိဘူး ဆရာမလေး ခါးလေးတအားကော့တက်လာပြီး လည်တိုင်လေး မော့လာတယ်။ ဆံပင်ရှည်လေးတွေ တခါခါနဲ့ မြင်းရိုင်းမလေး ပြေးနေသလိုပဲ။ အဲ့ဒါကိုကြည့်ပြီး ကျနော်လည်း ဇက်ကြိုးကိုင်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်တယ်။ ရှည်လျားနက်မှောင်ပြီး အုံထူထူ ဆံနွယ်တွေကို ကျနော်ခါးကိုင်းပြီး ညာလက်နဲ့ ရစ်သိမ်းပြီး လှမ်းဆွဲလိုက်တယ်။ တအားကြီးတော့ နာအောင် မဆွဲပေးဘူးပေါ့။ ပြီးတော့မှ ဘယ်လက်က သူ့ခါးကျင်ကျင်လေးကို ကိုင်ထား၊ ညာလက်က ဆံပင်ရှည်တွေကို ဆွဲပြီး အားနဲ့ဆောင့်တော့တာပေါ့။ စိတ်ကူးထဲ ပုံဖော်ကြည့်ကြစမ်းပါဗျာ။ 

ဖင်ကုန်းပြီးခံနေတဲ့ ကျနော့်ဆရာမလေး ဆံပင်တွေကို အဆွဲခံရပြီး အလိုးခံနေရရှာတာ လည်တိုင်လေးကော့ကော့တက်လို့၊ အင်္ဂလိပ်အက္ခရာ Z နဲ့ တူနေပြီ။ စိတ်ကို တအားတင်းပြီး ကျနော်လည်း မီးကုန်ရးယမ်းကုန် တွယ်တော့တာပဲဗျို့။ အနောက်ကနေ မြင်နေရတဲ့ သူ့တင်ပါးအလှ ပြူးပြူးလေးရယ်၊ ကော့တော့တော့ ပျော့သွယ်သွယ် ကိုယ်လုံးလေး၊ ရူးခဲ့ရတဲ့ ဆံနွယ်ရှည်လေးတွေကို တင်းတင်းဆုပ်ပြီး ဆောင့်တော့ သူ့ညည်းငြူသံ တဟင်းဟင်း… တရှီးရှီး.. ကြားနေရတာတွေကြောင့် ကျနော်ဘယ်လိုမှ ဆက်မထိန်းနိုင်တော့ဘူးဗျာ။

“အားးးးးးးးးးး”

“အန်တီလေး”

“အားးးးးးးးးးး”

“ထွက်ကုန်ပြီ.. ထွက်ကုန်ပြီ…။ ဖူးးးးး ကောင်းလိုက်တာ အန်တီလေးရာ…”

အဲ့လိုတွေ ကျနော့်ပါးစပ်က ပြောမိပြောရာတွေ အော်မိကုန်တယ်။ သုတ်ရည်ပူပူတွေကိုလည်း အပျိုကြီးစောက်ဖုတ်ထဲ အင့်ကနဲ အင့်ကနဲနေအောင် ပန်းထည့်လိုက်မိတယ်။

(ဒီနေရာမှာ ကျနော့်အတွေ့အကြုံအရ ပြောရရင် ပြီးခါနီးမှာ ပါးစပ်ထဲ တွေ့ရာအော်ပြီး ပန်းထုတ်လိုက်ရတာဟာ.. အံကြိတ်ပြီး တိတ်တိတ်လေးဆောင့်ရင်း ပန်းတာထက် ပိုပြီးကောင်းတယ်လို့ ခံစားမိတယ်ဗျ။ လုံးဝကို ပေါက်ကွဲထွက်သွားသလို ခံစားရတယ်။ နောက်ရလာတဲ့ အတွေ့အကြုံအရ မိန်းကလေးတချို့ကလည်း အဲ့လိုပဲ ပြောတယ်ဗျ။ ဒါပေမယ့် ရတနာဝင်းထိန်တို့ ဘာတို့ ရေးသလို.. ဆောင့်ပါမောင်ရဲ့… စောက်ဖုတ်ကြီး နှစ်ခြမ်းကွဲထွက်သွားအောင် ဆောင့်ပါ.. ဘာညာတွေတော့ ကျနော် မကြုံဖူးဘူး။)

အိပ်ယာခင်း အဖြူဆွတ်ဆွတ်ပေါ်မှာ ဆရာမလေးနဲ့ ကျနော် ထပ်ပြီး မှောက်အိပ်နေကြတယ်။ သူမဂုတ်ပိုးလေးကို ကျနော် မနာအောင် ကိုက်ပေးရင်း အမောဖြေနေလိုက်တယ်။ သာယာလိုက်တဲ့ ဘဝဗျာ။ အိစက်ညက်ညောတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို ဖိကပ်ပြီး အိပ်နေတာ သာယာတာပေါ့လေ။

ကျနော့်ညီလေးကတော့ အန်တီလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲမှာ စွပ်ရက်တန်းလန်းကြီး။ တချက်တချက် သူ့စောက်ဖုတ်အတွင်းနံရံက ကျုံ့ကျုံ့နေသေးတော့ ကျနော့်ညီလေးခင်မျာ ဇိကနဲ ဇိကနဲ ဇိမ်တွေ့နေတာပေါ့လေ။

နှစ်ယောက်သား ခဏအိပ်ပျော်သွားပြီး တူတူထကြ၊ ရေချိုးခန်းထဲ တူတူဝင်ပြီး ကိုယ်လက်သန့်စင်ရင်းနဲ့ စိတ်ပါလာလို့ နောက်တစ်ချီလောက် မော်တော်ဆပ်ကြသေးတယ်ဗျ။

(မော်တော်ဆပ် = မတ်တပ်ဆော် :P) သေချာကြီး ပြန်ရေးမပြတော့တာက စာဖတ်သူတွေ အီသွားမှာစိုးလို့။ ရေမိုးချိုးပြီးတော့ နှစ်ယောက်သား ဧည့်ခန်းထဲမှာ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရင်း တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ပြီး ကြည်နူးနေကြတာပေါ့လေ။ 

တစ်ခန်းလုံး ပျံ့ကြဲနေတဲ့ နုတ်စ်စာရွက်တွေ လိုက်ကောက်ပြီး ထပ်နေတဲ့ အန်တီဆရာမလေးကို မျက်လုံးမခွာတမ်း ငေးကြည့်နေမိတယ်။ ထမီအဝါရောင်လေး ဝတ်ပြီး၊ တီရှပ်ကြပ်ကြပ်လေး ဝတ်ထားတော့ ရင်သားနှစ်မွှာလေးနေရာမှာ အဖုအထစ်လေး၊ ဆံပင်အရှည်တွေကိုတော့ လက်ကိုင်ပဝါ အနီရောင်လေးနဲ့ သေချာစည်းနှောင်ထားတယ်၊ ရေမိုးချိုးပြီးစ မျက်နှာပြောင်ပြောင်လေးကို သနပ်ခါးရေကျဲလေး ပွတ်ထားတော့ ဝင်းဝင်းလေး ဖြစ်နေတယ်။

တကယ့်ကို ကျနော်နဲ့ အရွယ်တူ ကောင်မလေးလို့တောင် ထင်ရတယ်။ ပြီးတော့ သိသာတာက သူ့မျက်နှာလေးဗျ။ မိန်းမတွေ ချစ်စိတ်ဝင်လို့ ကြည်နူးနေတဲ့အခါ ဖြစ်နေတဲ့ အမူအရာလေးတွေဗျာ။ ကျနော် သေချာမပြောပြတတ်ဘူး။ ကျနော့်ကို တချက်တချက် လှမ်းကြည့်လိုက်၊ မျက်နာလေးက ပန်းရောင်သမ်းသွားလိုက် (ခုနကဟာတွေ ပြန်တွေးမိပြီး ရှက်နေတာနေမှာ)၊ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေက ရယ်ချင်နေတဲ့ အရယ်မျက်လုံး ဖြစ်သွားလိုက်၊ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို သွားဖြူဖြူလေးတွေနဲ့ ကိုက်ပြီး ကျနော့်ကို လှမ်းငေးလိုက် လုပ်နေတာပေါ့လေ။

“အန်တီလေးကို ကျနော် အရမ်းချစ်တယ်သိလား..” 

“ခွိခွိ..” (ပါးစပ်ကို လက်ဖဝါးလေးနဲ့ ကာပြီး ရယ်နေတယ်ဗျ)

“အမ် ! ဘာလို့ရယ်တာလဲ..၊ မရယ်နဲ့ အန်တီလေးနော် ဟွန်း”

“ရယ်ချင်တာပေါ့..။ သူများကို လုပ်ချင်သလိုလုပ်ပြီးမှ.. ချစ်ရေးလာဆိုနေတာကိုး.. ခွိ”

ဟိုက်!! ဟုတ်တယ်ဗျ..။ ကျနော်လည်း ရှက်တာနဲ့ ရယ်ကျဲကျဲလုပ်ပြီး ခေါင်းကုတ်နေလိုက်တယ်။ ပြီးမှ အရဲစွန့်ပြီး စကားစလိုက်တယ်။

“ဒါဆို.. အနော့်ကို ချစ်တယ်လို့ပြောလေ..” (ကျနော်လို့တောင် မပြောတော့ဘူး ဟီး)

“ပြောစရာလိုသေးလို့လား ကလေးလေးရာ..။ မချစ်ပဲနဲ့ ဟိုဟာလုပ်ပါ့မလား..။ ကျမက သိက္ခာရှိတဲ့ မိန်းမကောင်းလေးပါနော်..”

“ဟိုဟာလုပ်တယ်ဆိုတာ ဘာလဲ အန်တီလေး.. ဟီးဟီး”

“အာကွာ.. ညစ်တီးညစ်ပတ်တွေ လာမမေးနဲ့..။ တွေ့တယ်မလား”

ဆိုပြီး ကြက်မွှေးတံမျက်စည်းလေးကို ထောင်ပြတယ်။ ပြီးတော့ တဖက်လှည့်သွားပြီး ကျနော်တို့ ပထမဆုံး သောင်းကျန်းခဲ့တဲ့ ဆက်တီစားပွဲပုလေးကို ရေစိုအဝတ်နဲ့ သုတ်နေတယ်။ စားပွဲပုလေးဆိုတော့ ကုန်းပြီးသုတ်နေရတော့ သူ့တင်ပါးလေးက ထမီအဝါလေးအောက်မှာ တင်းနေတာပဲ။ ကျနော်လည်း သူ့ကို နောက်ချင်နေတာနဲ့ အသာလေးကပ်သွားပြီး ခါးကနေ စုံကိုင်ပြီး နှစ်ချက်လောက် ကပ်ဆောင့်လိုက်တယ်။

“ဟဲ့ဟဲ့..”

ဆိုပြီး ခါးကိုဆန့်လိုက်ပြီး ရှုံ့မဲ့မဲ့လေး ကျနော့်ဖက် လှည့်လာတယ်။

“ချစ်တယ် အန်တီလေးရာ…”

လို့ သူ့မျက်လုံးထဲကို စိုက်ကြည့်ပြီး ကျနော်ပြောရင်း နဖူးလေးကို ကျနော့်နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖိကပ်ပြီး နမ်းမိတယ်။ မျက်နှာချင်း ပြန်ခွာလိုက်တော့

“ငါ့ကို ရူးအောင်တော့ မလုပ်နဲ့နော်”

တဲ့။ မျက်ရည်ဝဲဝဲလေး အသံတုန်တုန်ရီရီလေးနဲ့ ကျနော့်ကို တောင်းပန်သလို ပြောရှာတယ်။

“ဟုတ် ဆရာမလေး”

ဆိုပြီး သတိဆွဲရင်း မျက်နှာမာမာနဲ့ အော်လိုက်တော့ ချက်ချင်းပြုံးပြုံးလေး ဖြစ်လာပြီး

“ကလေးလေး အရူးလေး”

တဲ့။ ကျနော့်နှာခေါင်းကို ဆွဲလိမ်ရင်း ချစ်စနိုးအသံလေးနဲ့ ပြောတယ်။

“ကလေးလေး အိမ်ရှေ.တံခါးမကြီး သွားဖွင့်ချေကွာ”

လို့ ပြောတာနဲ့ ကျနော်လည်း လှည့်ထွက်လာပြီး အိမ်ရှေ့က ကျွန်းသားတံခါးမကြီးကို ကလန့်ဖြုတ်လိုက်ပြီး ဆွဲဖွင့်လိုက်တယ်။

“ဟာ…”

ဆိုပြီး ကျနော် လန့်သွားတယ်ဗျာ။ ရုတ်တရက်ကြီး လူတစ်ယောက် တံခါးဝမှာ ရပ်နေတာကိုး။ ကျောင်းစိမ်းဝတ်စုံနဲ့ အသားညိုညို ဆံထုံးထုံးထားတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ဗျ။ ကျနော့်ကို ကြည့်နေတာ မျက်နှာက ပြုံးစိစိနဲ့။ ကျနော် ချက်ချင်းသိလိုက်ပြီ။ ဒါ အန်တီလေးနဲ့ တူတူနေတဲ့ ကျောင်းဆရာမဆိုတာနေမှာလို့။ ခါတိုင်း ကျနော်လာရင် သူမရှိတာကများနေတော့ သိပ်တောင် သတိမထားမိခဲ့ဘူးလေ။ အခု ကျနော် လန့်သွားတာက ဒီအမျိုးသမီး ကျနော်တို့ တံခါးပိတ်ပြီး အထဲမှာ ဘာလုပ်နေတာလဲဆိုတာ ရိပ်မိသွားပုံရတယ်ဗျ။

ကျနော်ရှက်သွားလို့ သူ့မျက်နှာတောင် သေချာမကြည့်ရဲတော့ဘူး။ အသာလေး နောက်လှည့်ထွက်လာပြီး ဟိုလိုဒီလို လုပ်နေတယ်။ အန်တီလေးကို မသိမသာ ရှိုးလိုက်တော့ သူလည်း တော်တော်ရှက်နေပုံရတယ်ဗျ။ သူက ပိုဆိုးမှာပေါ့။ ဒီလောက် အနေတည်တဲ့ အပျိုကြီးလေ။ ၅ မိနစ်လောက် သူတို့နှစ်ယောက် စကားတွေ ပြောနေကြတာ ကျနော့်မှာ အူကြောင်ကြောင်ကြီး ဟိုဟာလုပ်ရမလို ဒီဟာလုပ်ရမလိုနဲ့။ ပြီးမှ အန်တီဝင်နီလေးက..

“ဖိုးသက် ပြန်လို့ရပြီ”

တဲ့။ ခပ်တည်တည်နဲ့ ကျနော့်ကိုမကြည့်ပဲ ပြောလာတော့..

“ဟုတ်ကဲ့”

ဆိုပြီး နုတ်စ်စာရွက်တွေ ကောက်ကိုင်ပြီး… ဟိုအမျိုးသမီးကို

“ပြန်တော့မယ် ခင်ဗျ”

ဆိုပြီး နှုတ်ဆက်ရင်း လစ်ထွက်လာခဲ့တယ်။ စိတ်ထဲမှာတော့ အမလေး.. ကံကောင်းလို့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ဖင်တုံးလုံးနဲ့ လုပ်နေရင်းသာ မိသွားလို့ကတော့ သောက်ရှက်ပဲလို့။ တံခါးပိတ်ထားတာ တော်သေးတယ်။ အခုတောင် ရိပ်မိနေပြီလားဆိုပြီး တွေးရင်း အပြန်မှာ ရှက်သလိုလို ရင်တုန်သလိုလို ဖြစ်နေတယ်ဗျာ။ ဒါပေမယ့် ခဏပါပဲ။ လောလောဆယ် ကျနော့်ပီယာနိုဆရာမလေးကို စိတ်ရှိသလို တွယ်ခဲ့ရတော့ ကြည်နူးနေတဲ့ စိတ်ကပဲ ကြီးစိုးနေတာကိုးဗျ။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အူမြူးနေလို့ မေမေကတောင် ဒီကောင် အပမှီလာသလားမသိဘူး ဆိုပြီး ဖေဖေ့ကို ပြောနေသေးတယ်။

အဲ့ဒီနေ့က မှတ်မှတ်ရရ ဧပရယ် ၂၁ ရက်၊ သောကြာနေ့ဗျ။ သေတဲ့အထိ မေ့နိုင်မှာ မဟုတ်တော့တဲ့ ရက်စွဲတစ်ခုပေါ့။

ညဖက်ရောက်တော့ ကျနော် အိပ်လို့မရဘူး။ အိမ်ခြံဝင်းထဲ ဆင်းလာပြီး သစ်သားကွပ်ပျစ်ကလေးပေါ်မှာ ပက်လက်လှန် လှဲလျောင်းပြီး ကောင်းကင်ထဲက ကြယ်တွေကြွေကျတာကို ငေးမောနေမိတယ်။ ရင်ဘတ်ထဲမှာတော့ ခံစားချက်က မွှေးမြမြလေး ဖြစ်လို့။ ကြည်နူးတဲ့စိတ်က တအားပြင်းထန်လာလို့ ဟာမိုနစ်ကာလေးကို ထုတ်ပြီး Andy Williams ရဲ့ Love story: ဆိုတဲ့ သီချင်းကို တိုးတိုးလေး မှုတ်နေမိတယ်။

‘ချိုမြိန်တဲ့ အချစ်ပုံပြင်ဆိုတာ.. ပင်လယ်ထက်ပိုပြီး အိုမင်းတယ်.’

‘ကြယ်တွေအကုန်လုံး လောင်ကျွမ်းသွားတဲ့အထိ.. သူမကို ကျနော် လိုအပ်နေဦးမယ်ဆိုတာ.. ကျနော်သိတယ်..’

(Andy Williams ၏ Love story သီချင်းမှ)

ညက မိုးတော်တော်ချုပ်မှ အိပ်ပျော်သွားလို့ မနက်ကြတော့ နေမြင့်မှ အိပ်ယာထဖြစ်တယ်။ ဒီနေ့တော့ ပီယာနိုတီးသင်ရမည့်ရက် မဟုတ်တော့ ဘယ်လိုအကြောင်းရှာရမလဲလို့ တွေးရင်း မေမေပြင်ထားပေးတဲ့ ပဲရွက်စိမ်းစိမ်းထည့်ထားတဲ့ ခေါက်ဆွဲကို အားပါးတရ စားနေမိတယ်။ စားသောက်ပြီးတော့ ဂျင်းဘောင်းဘီနဲ့ တီရှပ်တစ်ထည် ကောက်စွပ်ပြီး ကျနော့် နီညိုရောင်ဂစ်တာလေးကို ဂစ်တာအိပ်ထဲထည့်ပြီး လွယ်လိုက်တယ်။ ပြိုင်ဘီးလေးကို တွန်းပြီး ထွက်လာတော့ မေမေက အိမ်ရှေ့ကနေ

“ဒါကဘယ်လဲ”

လို့ မေးငေါ့ပြီး မေးခွန်းထုတ်တယ်။

“ဂစ်တာသွားကျင့်မလို့ မြို့ပြင်မှာ၊ နေ့လည်စာ ပြန်မစားတော့ဘူး မေမေ”

လို့ အသံမတုန်အောင် သတိထားပြီးပြောရင်း လစ်ထွက်လာခဲ့တယ်။ ခြံဝမှာ ဖေဖေ့ကိုတွေ့တော့ စက်ဘီးနင်းနေရင်း ပြောင်ချော်ချော်နဲ့ Adios Amigo: (တာ့တာ ရဲဘော်လို့) လက်ပြပြီး အော်ခဲ့လိုက်တယ်။(ပထမပိုင်း ပြီးပါပြီ)

Zawgyi

ကြၽန္ေတာ့္ဇာတ္လမ္း စတာက အထက္တန္းေအာင္ၿပီးခါစ ကာလေပါ့။ ငယ္ငယ္ကတည္းက သင္လိုက္ရတဲ့ တူရိယာေတြ စုံေနတာပဲ။ တေယာ၊ ဟာမိုနီကာ၊ ဂစ္တာ စုံေနတာပဲ။ တအားဝါသနာႀကီးတဲ့ ကေလးလို႔ေတာ့ မထင္နဲ႔ေနာ္။ ကြၽန္ေတာ့္ေဖေဖက ေတာၿမိဳ႕ေလးမွာ လူပ်ိဳဘဝက ေတာ္ေတာ္ေလး နာမည္ႀကီးတဲ့ ဂစ္တာသမား။ ေမေမက ဘုရားေက်ာင္းက တေယာဆရာမေလး ျဖစ္ခဲ့ဖူးေတာ့ က်ေနာ့္ခင္မ်ာ လူမွန္းသိတတ္စကတည္းက မိဘေတြရဲ႕ အတင္းအၾကပ္ သင္ၾကားမႈေအာက္မွာ ကစားခ်ိန္ေတာင္ မရွိခဲ့ဘူးဗ်။

သူမ်ားေတြ ေက်ာင္းဆင္းလာလို႔ ေဘာလုံးကန္ၾက၊ စြန္လႊတ္ၾက၊ ကစားၾကၿပီဆို က်ေနာ့္မွာ မ်က္ရည္နဲ႔ မ်က္ခြက္။ အိမ္က ၿမိဳ႕ရဲ႕ေဘာလုံးကြင္းနဲ႔ မ်က္နာခ်င္းဆိုင္ဆိုေတာ့ ျပတင္းေပါက္ကေန တျခားကေလးေတြ ေဆာ့ေနတာကို ေငးၾကည့္ၿပီး ပဲပင္ေပါက္ ႏုတ္(စ္)ေတြဖတ္၊ ဝမ္းအန္တူးအန္ ဘာညာဆိုၿပီး တိုင္မင္ေရေနခဲ့ရတဲ့ ဘဝေပါ့။

လူပ်ိဳေပါက္ျဖစ္လာေတာ့ ထိုက္သင့္သေလာက္ တီးတတ္ ခတ္တတ္လာတယ္။ ဟာမိုနီကာမွာ ဆရာတစ္ဆူေပါ့ေလ (ဟီးႂကြားတာေနာ္)။ ဂစ္တာမွာလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ဟုတ္လာတာေပါ့ေလ။ (Eric Clapton: ေလာက္ေတာ့မကြၽမ္းဘူးေပါ့။ ေတာၿမိဳ႕ေလးမွာ နာမည္ႀကီးတဲ့ ေတာေက်ာ္ေပါ့ေလ)။ တေယာလား.. အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီး ဒုကၡခံလိုက္ရတာပဲရွိတယ္။ အခုထိ မရပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဂႏၲဝင္ဂီတကို တေယာေလးနဲ႔ အိေညာင္အိေညာင္ ထိုးရတာကို မႀကိဳက္။ စၿပီးက်င့္စဆို တေယာကိုေမးနဲ႔ ညႇပ္ထားရတာကိုက ဆန္အိတ္ႀကီး ထမ္းေနရသလို ပင္ပန္းဆင္းရဲလိုက္ရတာဗ်ာ။

အထက္တန္းစာေမးပြဲၿပီးေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေယာင္ခ်ာခ်ာ ျဖစ္ေနတာဗ်။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမက သူတို႔အလုပ္ေတြနဲ႔ သူတို႔မအား (နယ္စပ္ဆိုေတာ့ ကုန္ေရာင္းကုန္ဝယ္ေပါ့ဗ်ာ)။ က်ေနာ့္ကိုလည္း ဂ႐ုမစိုက္အား။ သူတို႔အလုပ္မွာ ဝိုင္းကူေပးပါ့မယ္ဆိုတာလည္း လက္မခံပဲ ေနာက္ထပ္ ဇာတ္လမ္းတစ္ခု ထြင္လာျပန္တယ္။ Piano (ပီယာႏို) တီးသင္ရမယ္တဲ့ဗ်ာ။ ၾကားၾကားခ်င္း စိတ္ေလသြားတယ္။ ၾကည့္လည္း လုပ္ၾကပါဦးဗ်ာလို႔။

တသက္လုံး ဒီတူရိယာေတြနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ရေတာ့မွာလား မသိေတာ့ပါဘူး။ ေမေမက မရဘူးဗ်။ ထုံးစံအတိုင္း အာဏာနဲ႔။ ေဟ့ေကာင္.. F-ကလပ္(တေယာ) ေကာ၊ G-ကလပ္(ဂီတာ) ေကာ နင္နားလည္ၿပီးသား၊ ပီယာႏိုက C-ကလပ္ႏုတ္စ္နဲ႔ သြားတာ.. သြားသင္ေခ်..။ ခဏေလးနဲ႔ တတ္မွာဆိုၿပီး အမိန႔္ခ်ေတာ္မူတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ကား ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႕ ေလနဲ႔ေျပာရရင္ က်ေနာ္ေကာ ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ဦးမည္နည္းေပါ့။ ေခါင္းညိမ့္လိုက္ရေတာ့တာေပါ့ေလ။

ၿမိဳ႕ျပင္က ယူကလစ္ဝင္း (ယူကလစ္ပင္ေတြမ်ားလို႔ေခၚတာ) ထဲက ဆရာမဆီမွာ တစ္ပတ္ ၃ ရက္ မနက္ေစာေစာပိုင္း သင္ဖို႔ ေျပာထားၿပီတဲ့။ (Fri to Sun ေပါ့ေလ)။

သင္တန္းစမယ့္ေန႔ ေစာေစာ က်ေနာ္အိမ္ကေန ၿပိဳင္ဘီးေလးနင္းၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ ယူကလစ္ဝင္းထဲေရာက္ေတာ့ ေမေမမွာလိုက္တဲ့ ပီယာႏိုသင္တဲ့ ဆရာမအိမ္ကို လိုက္ရွာရေသးတယ္။ အဲ့ဒီၿခံဝင္းႀကီးက ေတာ္ေတာ္က်ယ္တာဗ်။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ေတြက ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္မဲမဲႀကီးေတြ။ တစ္အိမ္နဲ႔တစ္အိမ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္လွမ္းတယ္။ တိတ္ဆိတ္ေနတာပဲ။ တခ်က္တခ်က္ ေလတိုက္လိုက္ရင္ ယူကလစ္႐ြက္ေတြ ေလတိုးသံေတြ တရွဲရွဲကလြဲၿပီး ဘာအသံမွကို မၾကားရတာ။ ပတ္ဝန္းက်င္ အေနအအထားကေတာ့ ဆိတ္ၿငိမ္လြန္းလို႔ က်ေနာ္ ဂစ္တာလာက်င့္ဖို႔ ေတးထားလိုက္တယ္။

ဟိုေမးဒီေမး ေလွ်ာက္ေမးရင္း ဆရာမအန္တီဝင္နီရဲ႕ အိမ္ကို ရွာေတြ႕တယ္ (အန္တီဝင္နီဆိုတာ ေမေမေျပာလိုက္တဲ့ ပီယာႏိုသင္မယ့္ ဆရာမ)။ တစ္ထပ္တိုက္ပုပုေလး၊ ေဆးအျဖဴသုတ္ထားတယ္။ ၿခံထဲအထိ ၿပိဳင္ဘီးေလးကိုနင္းၿပီး ဝင္သြားရင္း ေခြးေတြဘာေတြ ရွိေနမလား ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ရႈိးရေသးတယ္။ အဲ.. ဘယ္သူမွမရွိဘူးဗ်.. တစ္အိမ္လုံး တိတ္ေနတာပဲ။ က်ေနာ္လည္း အိမ္ေရွ႕ဆင္ဝင္ေအာက္မွာ စက္ဘီးကိုေထာင္ထားၿပီး ခပ္အုပ္အုပ္ ေအာ္ၾကည့္တယ္။ 

“အန္တီဝင္နီ.. အန္တီဝင္နီ”

ဘယ္သူမွလည္း ျပန္မထူးဘူးဗ်။ ဒါနဲ႔ လြယ္အိပ္ထဲပါလာတဲ့ စကားဝါတံဆိပ္ ေဆးေပါ့လိပ္ေလးထုတ္ၿပီး ဖြာေနမိတယ္။ ဖတ္ကနဲ က်ေနာ့္အေနာက္ဖက္က လူရိပ္ေတြ႕တာနဲ႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်စ္ဆံၿမီး တုတ္တုတ္ႀကီးနဲ႔ အသားအရည္က အဝါေရာင္လဲ့ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ဗ်။ အရပ္ကလည္း အျမင့္ႀကီး၊ အနီရဲရဲထမီေလး ဝတ္ထားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကပ္ၾကပ္ေလး စည္းထားေတာ့ ခါးေလးက က်င္က်င္ေလး ျဖစ္ေနတယ္။ ရင္အုံကလည္း တီရွပ္အျပာ ေသးေသးေလး ဝတ္ထားေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီး သိသိသာသာ ေဖာင္းႂကြေနတယ္။ က်ေနာ္လည္း ၾကာၾကာေငးလို႔ မေကာင္းတာနဲ႔ စကားစလိုက္တယ္။

“က်ေနာ္ အန္တီဝင္နီဆီ ပီယာႏိုတီးသင္မလို႔ လာတာပါ အစ္မ..။ အန္တီဝင္နီရွိလား မသိဘူး..”

ခပ္တင္းတင္း ေစ့ထားတဲ့ႏႈတ္ခမ္း ပြင့္ထြက္လာတယ္။

“မင္းနာမည္.. ဖိုးသက္လား..။ ဝင္နီဆိုတာ ငါပဲ..။ တစ္ခုႀကိဳေျပာထားမယ္.. မင္းေဆးလိပ္ကို ဒီမွာ အၿပီးေသာက္ခဲ့..။ ငါ့အိမ္ထဲမွာ ေဆးလိပ္ေသာက္လို႔ မရဘူး..”

ျပတ္ေတာင္း ျပတ္ေတာင္း ေျပာရင္း အိမ္ထဲကို ဝင္သြားေရာဗ်။ ေဟာဗ်ာ.. အန္တီဝင္နီဆိုတာ အသက္ ၃ဝ ေတာင္ ျပည့္ပုံမရေသးဘူး။ ေလသံကလည္း တင္းတင္းႀကီး..။ အင္း ငါေတာ့မလြယ္ဘူး… ဇာတ္လမ္းပဲကြာလို႔ ေတြးၿပီး ေဆးေပါ့လိပ္ေလးကို ေျခေထာက္နဲ႔ နင္းေခ်ၿပီး က်ေနာ္လည္း ေနာက္ကေန အေျပးေလး လိုက္ဝင္လိုက္တယ္။

အသာေလး ကပ္လိုက္သြားေတာ့ အန္တီဝင္နီရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းအလွကို ျမင္ေနရတယ္ဗ်။ က်စ္ဆံၿမီးတုတ္တုတ္ႀကီးေတြက တင္ပါးကားကား ဖြံ႕ဖြံ႕ေလး အေပၚမွာ သြားဆုံးတယ္။ ထမီအနီရဲရဲေအာက္က တင္ပါးေလးက လႈပ္ခါရမ္းလို႔။ မေကာင္းတတ္မွန္းသိေပမယ့္ က်ေနာ့္မ်က္လုံးက ခြာလို႔ကိုမရတာ။ အဲ့လို အသာေလးေငးရင္း ဂလုေနရာကေန အန္တီဝင္နီကိုယ္လုံး တစ္ပတ္လွည့္လာၿပီး က်ေနာ္နဲ႔ မ်က္နာခ်င္းဆိုင္လာမွ ႐ုတ္တရက္ မ်က္နာလြဲလိုက္ရတယ္။ ဒါေတာင္ ရိပ္မိသြားမလားဆိုၿပီး လန႔္သြားေသးတယ္။ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဧည့္ခန္းထဲခ်ထားတဲ့ သုံးေခ်ာင္းေထာက္ ဂရင္းပီယာႏိုႀကီးကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္တယ္။

“ကဲ.. ေျပာပါဦး..။ မင္းက instruments ေတြ ေတာ္ေတာ္တီးဖူးတယ္ဆို..။ ေမာင္ရင့္ေမေမက ဖုန္းထဲကေန မေန႔ကေျပာတယ္.. ဟုတ္လား”

အန္တီဝင္နီက မရယ္မၿပဳံးပဲ က်ေနာ့္ကိုၾကည့္ရင္း စကားစတယ္။ က်ေနာ္လည္း ၿပဳံးရင္း…

“ဟုတ္ကဲ့… နည္းနည္းပါးပါးပါ အန္တီ”

“ဘာေတြတီးဖူးလဲ ေျပာပါဦး” “ဟာမိုနီကာ၊ တေယာနဲ႔ ဂစ္တာပါခင္ဗ်..”

“အခု ပီယာႏိုကိုေကာ ႀကိဳက္လို႔လာသင္တာလား”

“အဟီး .. ေဖေဖနဲ႔ ေမေမက အတင္းသင္ခိုင္းလို႔ လာသင္ရတာဗ်..” (ေျပာၿပီးမွ ငါဘာလို႔ အဲ့လိုေျပာလိုက္ရတာလဲလို႔ေတာင္ ေနာင္တရသြားတယ္)

“အင္း.. ဟုတ္ၿပီေလ..။ ေမာင္ရင့္ေမေမကို အန္တီ ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္..။ စိတ္မပါပဲ သင္လို႔ကေတာ့ အလုပ္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူးကြ..”

က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္းျပာသြားတယ္။ ပီယာႏို သင္ခ်င္တာ မသင္ခ်င္တာထက္ ဒီကိုေန႔တိုင္းလာၿပီး အန္တီေခ်ာေခ်ာေလးကို ျမင္ခ်င္ေနတဲ့စိတ္က က်ေနာ့္ကို ႀကီးစိုးေနၿပီေလ။

“အာ.. မဟုတ္ဘူးဗ်..။ အစကေတာ့ မသင္ခ်င္ဘူး ျဖစ္ေနတာ..။ အခု ဒီေကာင္ႀကီး (အေရွ႕က ပီယာႏိုႀကီးကို လက္ညိဳးထိုးျပ) ကိုျမင္ေတာ့ ဘယ္လိုစိတ္ပါလာမွန္းကို မသိတာ..။ အဟက္ဟက္..”

“ေသခ်ာလို႔လား ေမာင္ရင္ေလးရယ္..”

အန္တီဝင္နီက ခပ္ယဲ့ယဲ့ၿပဳံးရင္း ေျပာတယ္။

“ကဲ.. ဒါဆိုစလိုက္စို႔”

ဆိုၿပီး ပီယာႏိုႀကီးအေရွ႕မွာ ကုလားထိုင္ေလးခ်ၿပီး သင္ခန္းစာ စဖို႔ျပင္တယ္။ ခလုတ္ေတြအေၾကာင္း ရွင္းျပလိုက္၊ ႏုတ္စ္ေတြဖတ္ခိုင္းနဲ႔ က်ေနာ့္ကို စိတ္ပါလက္ပါ စၿပီးသင္ေပးပါတယ္။ သိတယ္မလား က်ေနာ္ကေတာ့ ေဘးကေန အန္တီ့စကားေျပာသံေတြ မၾကားတစ္ခ်က္ ၾကားတစ္ခ်က္။ ဒီေလာက္ အန္တီဆရာမလွလွေလးနဲ႔ ပူးကပ္ၿပီး ထိုင္ေနရမွေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ music ကို စိတ္ဝင္စားေတာ့မလဲဗ်ာ။ 

ေဘးကေန တခ်က္တခ်က္ သူ႔ကိုယ္နံ႔ေလး ခိုးရႉလိုက္၊ လည္ပင္းက ေသြးေၾကာစိမ္းစိမ္းေလးေတြကို ခိုးၾကည့္လိုက္၊ က်ေနာ္က ေဘးကေန ရပ္ေနရေတာ့ တီရွပ္လည္ဟိုက္ေလးေအာက္က လွပ္ကနဲ လွပ္ကနဲ ျမင္ျမင္ေနရတဲ့ ရင္သားအလွေလးေတြ ခိုးၾကည့္လိုက္၊ တခါတခါ က်ေနာ့္ကိုယ္ကို အေနာက္ဆုတ္ၿပီး ကုလားထိုင္မွာ ခါးမတ္မတ္ေလးထိုင္ေနတဲ့ အန္တီရဲ႕ ကားထြက္ေနတဲ့ တင္ေလးကို ၾကည့္လိုက္နဲ႔ အန္တီက ပီယာႏိုတီးျပေနတဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ္က ေလာင္တီးေနတာေပါ့ေလ အဟီး။

အဲ့ဒီေန႔က ၂ နာရီသင္ခန္းစာဟာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ၂ စကၠန႔္ေလာက္ပဲ ၾကာတယ္လို႔ ထင္လိုက္ရတယ္။ ျပန္လာေတာ့ စိတ္ကူးေလး တယဥ္ယဥ္ေပါ့ဗ်ာ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိပ္ခန္းထဲ ျမန္ျမန္ဝင္ၿပီး တစ္ခ်ီေလာက္ လက္နဲ႔ လုပ္လိုက္ရေသးတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က က်ေနာ့္မွာ မိန္းမအေတြ႕အႀကဳံ လုံးဝကို မရွိေသးတာဗ်။ ညဖက္ ထမင္းဝိုင္းၾကမွ ေမေမက ေမးတယ္။

“ဘယ္လိုလဲ ပီယာႏိုဆရာမ အသင္အျပေကာင္းလား”

“ဟုတ္ ေမေမ။ ဒါနဲ႔ ဆရာမက ငယ္ေသးပါလား”

“ဟဲ့ ၃ဝ စြန္းစြန္းေလးပဲ ရွိေသးတာ..။ ႐ုပ္ကိုလည္းၾကည့္ဦး ႏုႏုေလး..။ သား.. နင္ေႂကြေနၿပီမလား”

ဆိုေတာ့ က်ေနာ္က ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးလုပ္ၿပီး

“အို.. ေမေမကလည္း သားက အဲ့လိုေတြ စိတ္မဝင္စားပါဘူး”

ဆိုၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေဂၚလီ႐ိုက္ေနတုန္း ကေလးေပါက္စလို မူလိုက္ရတယ္ ဟီးဟီး။ ဆရာမအန္တီေလးက အခုထိ အပ်ိဳႀကီးဗ်။ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕က နာမည္ႀကီး ေဘာ္ဒါေဆာင္တစ္ခုမွာ နည္းျပလာလုပ္ေနတာ။ အခု က်ေနာ္ သြားသြားသင္တဲ့အိမ္က သူ႔အမ်ိဳးတစ္ေယာက္ရဲ႕အိမ္။ တစ္ေယာက္ထဲေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ေနာက္ထပ္ အပ်ိဳႀကီးတစ္ေယာက္ ရွိေသးတယ္။ အဲ့ဒီတစ္ေယာက္ကေတာ့ အထက္တန္းျပ ဆရာမ။ က်ေနာ္သြားတဲ့ေန႔က ေက်ာင္းသြားလို႔ မျမင္ခဲ့ရတာ။

ကဲ က်ေနာ့္ဇာတ္လမ္း ဆက္ေျပာရေအာင္…

အဲ့လိုပဲ တစ္ပတ္ကို ၃ ရက္ အန္တီဝင္နီဆီ သြားသင္၊ ေဘးကေန ႏို႔ေတြခိုးၾကည့္၊ ဖင္တုံတုံေလးကို ရႈိး၊ ကိုယ္သင္းနံ႔ေလး ခိုးရႉရင္း ကတုန္ကယင္ႀကီး ျဖစ္ျဖစ္ၿပီး အိမ္ျပန္လာ။ အိပ္ခါနီးတိုင္း ျပန္ျပန္ၿပီး မ်က္လုံးထဲ ျမင္ေအာင္မွန္းၿပီး ဂြင္းထု။ ဒီလိုနဲ႔ သၾကၤန္က်တဲ့ ဧပရယ္လ ေရာက္လာပါေလေရာ။ ဘာလိုလိုနဲ႔ ေလးလရွိသြားၿပီဗ်ာ။ ပီယာႏိုသင္တာ ေလးလလုံးလုံး ဘာကိုမွ စိတ္မဝင္စားဘူး။ အားအားရွိ အန္တီဝင္နီကိုပဲ စိတ္က ပစ္မွားေနတာကိုး။ သင္တန္းကာလကလည္း ၿပီးခါနီးလာၿပီဗ်။

ဒီလိုနဲ႔ တစ္ရက္မွာ သင္ခန္းစာအေနနဲ႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ တီးခိုင္းတယ္။ Cannon in D ဆိုတဲ့ သီခ်င္း ၾကားဖူးၾကတယ္မလား (ဟို စိုင္းစိုင္းခမ္းလႈိင္ဆိုတဲ့ သူေတာင္းစားေလးက သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာဆိုၿပီး ဖ်က္ဆီးထားေသးတယ္ေလ)။ အဲ့ဒီမွာ က်ေနာ္က ေသာက္တလြဲေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာဗ်။ ၾကာလာေတာ့ အန္တီေလးလည္း ေတာ္ေတာ္စိတ္တိုလာပုံရတယ္။ ဆူေတာ့တာပဲဗ်ိဳ။

“ဒီေလာက္ အခ်ိန္အၾကာႀကီးရွိၿပီ။ အခုထိ ပုံမလာဘူးဟုတ္လား.. ေမာင္ရင္။ လက္ကလည္း ခ်ာေသးတယ္..။ ေလ့က်င့္ခ်ိန္ကလည္း သပ္သပ္မွတ္မွတ္ မရွိ..။ နင္ဘာအသုံးက်လဲ ဖိုးသက္..။ ငါ့မွာေတာ့ အင္တိုက္အားတိုက္ သင္လိုက္ရတာ..။ နင္ ဘာလုပ္ေနလဲ တစ္ခ်ိန္လုံး.. ဟင္..”

ေအာ္ရင္းနဲ႔ အန္တီဝင္နီမ်က္ႏွာေလးပါ ေဒါသေၾကာင့္ ပန္းေသြးေရာင္သမ္းလာတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဘာမွျပန္မေျပာရဲပဲ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ က်ေနာ္ အူတူတူလုပ္ေနလို႔လား မသိဘူး၊ ေဒါသပိုထြက္လာတယ္နဲ႔တူတယ္။ ဆက္တိုက္ ေျပာေတာ့တာပါပဲ။

“ေမာင္ရင့္ေမေမနဲ႔ကို တိုင္မယ္..။ တခ်ိန္လုံး နင့္စိတ္က ဘယ္ေရာက္ေနလဲ ေျပာစမ္း..။ ငါ့တကိုယ္လုံးကို ခိုးၾကည့္ေနတာမလား..။ ဟင္.. ငါမသိဘူးမ်ား မွတ္ေနလား ..”

(ဟာ.. ေသေရာဗ်.. သိေနတာကိုး။)

“တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ဒီကိုလာမယ္..။ ငါ့ကို တခ်ိန္လုံး ခိုးၾကည့္မယ္..။ သင္ေနတာေတြကို စိတ္မဝင္စား..။ မီးဝင္းဝင္းေတာက္ေနတဲ့ မ်က္လုံးနဲ႔ ငါ့ကိုငမ္းေနမယ္..။ အလကားေကာင္..”

ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႔ က်ေနာ့္ကို ေအာ္ေနသံေတြဟာ တခ်က္တခ်က္ ယူကလစ္႐ြက္ေတြကို ေလတိုးေနတဲ့ အသံေတြၾကားထဲက ေဖာက္ထြက္လာတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဘာမွမေျပာရဲပဲ သူ႔မ်က္ႏွာကိုပဲ စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ မနက္ခင္းပိုင္းဆိုေတာ့ ေရမိုးခ်ိဳး ေခါင္းေလွ်ာ္ၿပီးစ ဆံပင္ခက္ခက္ႀကီးေတြက ဖားလ်ားခ်ထားတာ လွလိုက္တာ..။ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းနဲ႔ ဆူေနတဲ့ မ်က္ႏွာနီနီေလး..။ ဒီေန႔ဝတ္ထားတဲ့ ထမီနက္နက္ေလးေအာက္မွာ ဗိုက္သားရွပ္ရွပ္ေလးနဲ႔ ေပါင္တံသြယ္သြယ္ေလးက ထင္းေနတာပဲ။

က်ေနာ္ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမွန္း မသိဘူးဗ်ာ။ ႐ုတ္တရက္ ကုလားထိုင္မွာထိုင္ရင္း က်ေနာ့္ကို ခါးေထာက္ၿပီး ဆူေနတဲ့ အန္တီလွလွေလးကို ဆြဲထူၿပီး နဖူးေလးကို နမ္းလိုက္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို.. ႁပြတ္.. ႁပြတ္ဆို ၂ ခ်က္ေလာက္ ဆြဲစုပ္လိုက္မိတယ္။ ခါးကိုဖက္ထားတဲ့ က်ေနာ့္လက္ ၂ ဖက္က သူ႔အလိုလို ေအာက္ကိုေလွ်ာက်သြားၿပီး လေပါင္းမ်ားစြာ ေငးၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ တင္ပါးအယ္အယ္ေလးကို စုံကိုင္ၿပီး ေခ်ေနမိတယ္။ တစ္မိနစ္ေလာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ဆရာမေလး ၿငိမ္က်သြားတယ္..။ ေနာက္မွ က်ေနာ့္ကို တြန္းထုတ္ပစ္တယ္ဗ်ာ။

က်ေနာ့္တကိုယ္လုံး တုန္ရီေနတာပဲ။ သူ႔ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ခုနက ေဒါသမ်က္ႏွာေနရာမွာ ရွက္႐ြံ႕တာ၊ စိတ္လႈပ္ရွားတာ၊ အံ့ၾသေနတာေတြ ေရာေထြးေနတဲ့ အမူအရာေတြ။ က်ေနာ္ တအားေၾကာက္လာတယ္။ ဘုရား ဘုရား.. ငါဘာေတြ လုပ္မိပါလိမ့္ေပါ့။

“ေမာင္ရင္ေလး.. အခုခ်က္ခ်င္း ထြက္သြားပါ..။ သြားသြား.. အခုထြက္သြား”

အဲ့လိုေအာ္ၿပီး က်ေနာ့္ကို ေၾကာက္လန႔္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနရွာတဲ့ က်ေနာ့္ပီယာႏိုဆရာမေလးကို ၾကည့္ရင္း ေနာင္တခ်က္ခ်င္းရလာတယ္။ ငါမွားသြားၿပီဆိုတဲ့ အေတြး၊ ငါေတာ့ ျပစ္မႈႀကီးတစ္ခု က်ဴးလြန္းမိၿပီဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ က်ေနာ္လည္း နားထင္ေတြ ေခါင္းေတြ ထူပူလာတယ္။ အခုခ်က္ခ်င္း က်ေနာ္ဟာ ပီဘိကေလးေလး ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာတယ္။ ခပ္ငိုင္ငိုင္အၾကည့္နဲ႔ အန္တီဝင္နီကို ေငးရင္း ဘာမွျပန္မေျပာမိဘူး။ အသက္ကေလးမွ ၁၇ ႏွစ္ေလာက္ ရွိေသးတာကိုး။

၂ မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ အန္တီဝင္နီ ထၿပီး အေနာက္ခန္း မီးဖိုေခ်ာင္ဖက္ ထြက္သြားတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဘာလုပ္ရမွန္းကို မသိေတာ့တာနဲ႔ ပီယာႏိုေရွ႕ ထိုင္ၿပီး ဟိုတို႔ဒီတို႔ ေလွ်ာက္တီးေနမိတယ္။ ထြက္လည္း မေျပးရဲဘူး။ ေမေမ့ကိုမ်ား တိုင္လိုက္မလားဆိုၿပီး လန႔္ေနတာ။ ျပန္ထြက္လာရင္ ေတာင္းပန္မယ္လို႔ ေတြးရင္း စိတ္ကူးရွိသလို ပီယာႏိုကို ေဆာ့ေနမိတယ္။

အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္ေနာက္မွာ လူတစ္ေယာက္ ရပ္ေနသလိုလို ခံစားမိတာနဲ႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အန္တီဝင္နီပါလား။ က်ေနာ့္ကိုၾကည့္ေနတဲ့ အၾကည့္က တမ်ိဳးပဲ။ ခုနကလို တုန္လႈပ္သလိုလို၊ ေၾကာက္သလိုလို မ်က္ဝန္းေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဗ်။ ငိုထားလို႔ နည္းနည္းနီေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ ေဆြးရီရီ ၾကည့္ေနတယ္။

က်ေနာ္လည္း အသနားခံတဲ့ မ်က္ႏွာေပးေလးနဲ႔ ျပန္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ တိတ္ဆိတ္မႈ ႀကီးစိုးလြန္းေတာ့ ဧည့္ခန္းႀကီးတစ္ခုလုံး ၿငိမ္သက္ေနတာပဲ။ ခဏၾကာလာေတာ့ ဆရာမေလး က်ေနာ့္ကို စကားစေျပာတယ္..။

“ဖိုးသက္.. ငါေခြးျဖစ္လိမ့္မယ္ နင္သိလား ..။ နင့္ထက္ ငါ အသက္ ၁၅ ႏွစ္တိတိႀကီးတယ္ သိလား..။ လူေတြက ငါ့ကို သမုတ္ၾကေတာ့မွာပဲ..။ နင္မမိုက္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔ ကေလးရယ္..။ ဒါေတြႀကိဳသိခဲ့လို႔ ငါနင့္ကို ခပ္တင္းတင္း ဆက္ဆံခဲ့တာ..”

က်ေနာ္ သူဘာေတြေျပာေနလဲ မၾကားေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ့္အျမင္အာ႐ုံမွာ ျမင္ေနရတာ အရမ္းလွတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးပါ။ ခုနက က်ေနာ္ဆြဲရမ္းထားလို႔ ဖြာေနတဲ့ ဆံပင္ရွည္ရွည္ေလးေတြက ကပိုက႐ိုနဲ႔ ဆရာမေလးကို ပိုၿပီးေတာင္ ၾကည့္ေကာင္းေနေစတယ္။ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလို႔ ဖားဖိုေလးလို ႏွိမ့္ခ်ီျမင့္ခ်ီျဖစ္ေနတဲ့ ရင္အစုံက ဘေလာက္စ္အျပာေရာင္ ေအာက္ကေန ႐ုန္းႂကြေနသလိုပဲ။ အိမ္ထဲဝင္လာတဲ့ နံနက္ခင္းရဲ႕ ေနေရာင္ျခည္ႏုႏုေလးက ဆရာမေလးရဲ႕ ထမီအနက္ေရာင္ေလးကို ထြင္းေဖာက္ထားေတာ့ ေပါင္တံသြယ္သြယ္စင္းစင္းေလးကို ဝိုးတဝါးေလး ျမင္ေနရတယ္။ က်ေနာ္ ေရနစ္ေနသလို ခံစားလာရတယ္။ မြန္းၾကပ္ၾကပ္ႀကီးဗ်ာ။

က်ေနာ္ ထရပ္လိုက္တယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္သလိုမ်ိဳး ခံစားေနရတယ္။ အခ်ိန္ေတြအၾကာႀကီး ေငးၾကည့္ဖူးတဲ့ ေသြးေၾကာစိမ္းစိမ္းေလးေတြ ယွက္သမ္းေနတဲ့ အန္တီဝင္နီရဲ႕ လည္တိုင္ဝင္းဝင္းေလးကို ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ပြတ္ဆြဲေနမိတယ္။ ေျဖးေျဖးေလး ႐ြ႐ြေလး နမ္းေနမိတယ္။ ခါးက်င္က်င္ေလးကို အတင္းဖက္ထားလို႔ ကိုယ္လုံးအိေထြးေထြးေလးခင္မ်ာ က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ ၿပိဳက်စျပဳလာၿပီ။ နမ္းတယ္.. တကယ့္လူပ်ိဳ႐ိုင္းေလးရဲ႕ မဝံ့မရဲ အနမ္း..။ ရင္ဘတ္ခ်င္းအပ္ထားမိေတာ့ သူ႔ရင္အုံက က်ေနာ့္ရင္ဘတ္နဲ႔ ဖိကပ္သလိုျဖစ္ၿပီး အိစက္ႏူးညံ့မႈေတြ… က်ေနာ္ ႐ူးေနၿပီလားဗ်ာ။

ဆရာမေလးရဲ႕ ကိုယ္လုံးလွလွေလးကို က်ေနာ္ တအားပြတ္ေခ်ေနမိၿပီ။ က..ေလး…ရယ္ တဲ့..။ က်ေနာ္ တိတ္တခိုးေႂကြရတဲ့ အန္တီေလးက တုန္တုန္ရီရီ ေရ႐ြတ္တယ္။ ႐ုတ္တရက္ မီးပြင့္သြားသလိုပါပဲဗ်ာ..။ က်ေနာ့္ႏႈတ္ခမ္းကို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းပန္းေရာင္ေလးက ဆြဲစုပ္ပစ္လိုက္တာ။ က်ေနာ့္မ်က္လုံးေတြ ျပာၿပီး ဒူးေတြေပ်ာ့သြားတယ္။ ခ်ိဳလိုက္တဲ့ အနမ္းေလး..။ ေအာက္က က်ေနာ့္ညီေလးကလည္း ေျဖာင္းကနဲ ေထာင္ထလာၿပီ။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး နတ္ပူးသလို တုန္တုန္ရီရီေတြ ျဖစ္ေနၿပီ။ 

ဖေယာင္းတိုင္ေသးေသးေလးေတြလို ျဖဴလႊလႊေလးေတြလို႔ ထင္ရတဲ့ ဆရာမေလးရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက က်ေနာ့္ပါး ၂ ဖက္ကို တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီ ကိုင္ထားၿပီး က်ေနာ့္ႏႈတ္ခမ္းကို ေသခ်ာကို စုပ္ၿပီးနမ္းေနတာဗ်ာ။ လူတစ္ကိုယ္လုံး ေလထဲေရာက္ေနသလိုပဲ။ က်ေနာ့္လက္ေတြကလည္း အၿငိမ္မေနပါဘူး။ ဘေလာက္စ္လက္ျပတ္ေလး ဝတ္ထားလို႔ ေပၚေနတဲ့ ဆင္စြယ္လို ေျပာင္တင္းေခ်ာမြတ္ေနတဲ့ အန္တီဝင္နီရဲ႕ လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္စလုံးကို ပြတ္၊ လက္ကို ေအာက္ေလွ်ာခ်ၿပီး တင္ပါးအယ္အယ္ေလးကို စုံကိုင္ၿပီး ေခ်လိုက္နဲ႔ အထိအေတြ႕ကို ခံစားေနလိုက္တာ လူတစ္ကိုယ္လုံး ရွိန္းတိမ္းဖိန္းတိမ္းႀကီး ျဖစ္လာတယ္။

႐ုတ္တရက္ နမ္းစုပ္ေနတာရပ္ၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္းခြာလိုက္တယ္။ အန္တီေလး က်ေနာ့္ကို အသာေလး တြန္းထုတ္ၿပီး အိမ္ေရွ႕တံခါးမႀကီးကို ကလန႔္ထိုးလိုက္တယ္။ ျပတင္းေပါက္ေတြကိုေတာ့ မပိတ္ဘူး။ ခန္းဆီးလိုက္ကာ အစိမ္းေလးေတြကို ခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဧည့္ခန္းစားပြဲေပၚက ကက္ဆက္နီနီေလးကို ကလိေနတယ္။ စကၠန႔္ပိုင္းေလာက္ပဲ ၾကာတယ္ ..။ တေယာသံ ခပ္ခြၽဲခြၽဲ တိုးတိုးေလး ျမည္လာတယ္။ ကမာၻေက်ာ္ဂီတာစာဆို မိုးဇက္ရဲ႕ ေမွာ္ပုေလြဆိုတဲ့ ကြန္ရွာတိုတီးလုံးဗ်။ ၿပီးေတာ့မွ က်ေနာ့္ဖက္ကိုလွည့္ၿပီး ခပ္စူးစူးၾကည့္ေနတယ္။ ၾကည့္ေနရင္း သူ႔ဘေလာက္စ္ကို ခပ္တင္းတင္းကိုင္ၿပီး ဆြဲခြၽတ္လိုက္တာ ႏွိပ္စိၾကယ္သီးေလးေတြဆီက တေဖာက္ေဖာက္အသံေတြ ထြက္လာတယ္။ လုံးဝ ခြၽတ္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။

ဟားးး… ဘရာျဖဴျဖဴေလးခင္မ်ာ မႏိုင္ဝန္ကို ထမ္းထားရရွာတာဗ်ာ။ တင္းရင္းၿပီး အုံႂကြေနတာပဲ။ က်ေနာ္ တံေတြးေတြ ဂလုဂလုေပါ့။ ေအာက္က ထမီနက္နက္ေလးကိုလည္း ကြင္းလုံးကို ခြၽတ္ခ်လိုက္ၿပီ။

ဟိုက္.. အတြင္းခံပင္တီ မပါဘူး။ မပါတာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူး..။ ခုနက အေနာက္ခန္းထဲသြားရင္း ခြၽတ္ခ်လာတာေနမွာ။ လက္ကို ေနာက္ျပန္ကိုင္ၿပီး ဘရာခ်ိပ္ေတြ ျဖဳတ္ခ်လိုက္ျပန္ၿပီ။

ကဲဗ်ာ.. က်ေနာ္ အခုျမင္ေနရတာ လူမဟုတ္ေလာက္ဘူး။ ဂရိေတြရဲ႕ ပုံျပင္ထဲက အလွနတ္ဖုရားမေလး အက္ဖ႐ိုဒိုက္လား။ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ ဆြံ႕အေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္လိုပဲ ဆရာမေလးကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ အနားကို ေလွ်ာက္လာတဲ့ အထိပဲ။

ကေလး .. ေလး .. တဲ့။ တိုးတိုးေလး က်ေနာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး ေခၚတယ္..။ အသံက က်ေနာ္ၾကားဖူးေနၾက က်ေနာ့္ပီယာႏိုဆရာမေလးအသံ မဟုတ္ေတာ့သလိုပဲဗ်ာ။ တိုးတိုးရွရွ ခ်ိဳခ်ိဳေလး..။ က်ေနာ့္ကိုၾကည့္ေနတဲ့ အၾကည့္ကလည္း အရည္လဲ့ေနတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳး ရီေဝေဝေလးဗ်ာ။ က်ေနာ္ သြက္သြက္ခါေအာင္ ႐ူးသြားၿပီဗ်။ အတင္းကို ပြဲၾကမ္းမိေနေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ ဘာေတြလုပ္ေနမိမွန္းကို မသိေတာ့ပါဘူး။

ဝစ္လစ္စလစ္ျဖစ္ေနတဲ့ အန္တီ့ကိုယ္လုံးလွလွေလးကို နမ္းတယ္.. လ်က္တယ္..။ လ်က္တာမွ ပလပ္ ပလပ္ ဆိုၿပီး အသံေတြေတာင္ ထြက္လာတယ္ဗ်ာ။ ၀ါဝင္းၿပီး ဆူၿဖိဳးၿဖိဳးေလးျဖစ္ေနတဲ့ ႏို႔ႀကီးေတြကို တစ္ဖက္က ကိုင္ၿပီးေခ်ရင္း.. တစ္ဖက္ကို စိတ္ရွိသေလာက္ စို႔ေနမိတယ္။ လက္တစ္ဖက္က အအားမထားဘူး..။ တင္ပါးအိအိ အသားႏုႏုေလးကို အားရပါးရ ဆုပ္ေခ်ေနမိတယ္။ 

လေပါင္းမ်ားစြာ မွန္းခဲ့ရတဲ့ ကိုယ္လုံးေလးပိုင္ရွင္ က်ေနာ့္ဆရာမေလး အန္တီဝင္နီ ဧည့္ခန္းထဲမွာ မတ္တပ္ရပ္ရင္း တဟင္းဟင္းနဲ႔ ညည္းေနရွာတယ္။ အထိအေတြ႕ကေပးတဲ့ အရသာ၊ သူ႔ကိုယ္လုံးေမႊးေမႊးေလးကေပးတဲ့ အနံ႔၊ ဖြာလံက်ဲေနတဲ့ ဆံပင္အရွည္ႀကီးေတြဆီကေပးတဲ့ ခ်ိဳအီအီအနံ႔ေလး၊ ျမင္ေနရတဲ့ အျမင္အာ႐ုံက ခံစားေနရတဲ့ အရသာ၊ ငါ့ဆရာမေလးကို ငါ့စိတ္ကူး အိပ္မက္ထဲကလို လုပ္ေနရပါလားဆိုတဲ့ စိတ္အရသာ။ ဘာေတြမွန္းကို မသိေတာ့ေအာင္ ရႈပ္ေထြးေနတာပဲဗ်ာ။

တေယာသံ ယဲ့ယဲ့ေလးကလြဲၿပီး ဘာအသံမွ မၾကားရတဲ့ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ဆရာမေလးရဲ႕ အင္းးးးးးးးးး ဆိုၿပီး သံရွည္ဆြဲၿပီး ညည္းသံရယ္၊ ဟင္း .. ဟင္း… ဆိုၿပီး သံျပတ္ေလး ညည္းသံရယ္ ဆူညံေနတယ္။ က်ေနာ့္ဆီကလည္း တရႉးရႉးနဲ႔ ႏွာမႈတ္သံေတာ့ ထြက္တာေပါ့ေလ။ လူပ်ိဳေပါက္ ႏြား႐ိုင္းေပါက္စေလးရဲ႕ ပထမဆုံးကိုးဗ်။ ၁ဝ မိနစ္ေလာက္ တစ္ကိုယ္လုံးကို အားရပါးရ ကိုင္တြယ္နမ္းရႈပ္ၿပီးေတာ့ မရေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ေအာက္က ညီေလးက ၁၂ နာရီထိုးရလြန္းလို႔ ေအာင့္ေတာင့္ေတာင့္ ျဖစ္လာၿပီ (ပုံမွန္ ေတာင္တယ္ဆို ၉ နာရီဗ်ာ၊ မဟားဒယား ေတာင္ေနတာကို ေဖာ္က်ဴးလိုက္တာ ၁၂ နာရီလို႔၊ သေဘာေပါက္ၾကတယ္မလား)။

သူ႔ကို က်ေနာ္ စို႔ေနတာ နမ္းေနတာေတြ ရပ္လိုက္တယ္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကေတာ့ ႏို႔လွလွႀကီးႏွစ္လုံးကို အုပ္ကိုင္ထားၿပီး ႏို႔သီးစူတူတူ ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးေတြကို ေခ်ေနတုန္းပဲ။

“အန္တီဝင္နီ .. က်ေနာ္ေလ အရမ္း.. ဟိုဟာေလ.. က်ေနာ္ မရဲေသးဘူးဗ်”

လုပ္တာလုပ္ေနတာ အေတြ႕အႀကဳံမွ မရွိတာကိုး။ သူမ ဘာမွမေျပာဘူးဗ်။ ၿပဳံးရင္း က်ေနာ့္ကို ဖတ္ကနဲ ႏႈတ္ခမ္းကို စုပ္နမ္းျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ တစ္မ်ိဳးပဲ။ ခုနက နမ္းတာက ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းစုပ္တာကိုး။ အခုဟာက သူ႔လွ်ာေႏြးေႏြးေလးကို ထိုးသြင္းလာတာဗ်။ က်ေနာ့္မွာ လွ်ာမထားတတ္ေသးေတာ့ ဗလုံးဗေထြးေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ႐ုတ္တရက္ သြားရည္ေတြ က်ခ်င္သလိုလိုေတာင္ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ လွ်ာခ်င္းပြတ္လိုက္ရင္ကို ဓာတ္လိုက္သလို တြန႔္တက္သြားတယ္ဗ်ာ။

နမ္းေနရင္းနဲ႔ သူမလက္ေခ်ာင္းေတြက က်ေနာ့္အဝတ္ေတြကို ခြၽတ္ေနၿပီ။ ပုဆိုးကို ဆြဲခြၽတ္ခ်၊ က်ေနာ့္ရွပ္ကို ၾကယ္သီးေတြျဖဳတ္ေပး..။ အဲ.. ဒါေပမယ့္ ႏႈတ္ခမ္းကေတာ့ စုပ္ေနတာေနာ္။ အတြင္းခံေဘာင္းဘီပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ ေအာက္ကိုေလွ်ာခ်ၿပီး ေျခေထာက္နဲ႔ ဖိႏွင္းၿပီး ခြၽတ္ပစ္လိုက္ၿပီ။ လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ေလးေတြက က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို ပြတ္ေပးတယ္။ 

ပြတ္ေပးတယ္ဆိုတာ လက္ဖဝါးနဲ႔ အျပားလိုက္ႀကီး မဟုတ္ဘူးေနာ္။ လက္ေခ်ာင္းထိပ္ကေလးေတြနဲ႔ ႐ြ႐ြေလး ကစားေနတာ က်ေနာ့္ရင္အုံေပၚမွာ။ တျခားလက္တစ္ဖက္က က်ေနာ့္တင္ပါးကို လာပြတ္ေနတာဗ် (ဒီေနရာမွာ ေယာက်္ားေလး ဖင္အကိုင္ခံရတယ္ဆိုၿပီး မၿပဳံးနဲ႔ ကိုယ့္လူတို႔၊ အကိုင္ေကာင္းေကာင္းခံဖူးမွ ခင္ဗ်ားတို႔သိမွာ)။ ၿပီးမွ သူ႔လက္က အေရွ႕ကို ေရာက္လာတာဗ်ာ။ ေတာင္မတ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ညီေလးကို မကိုင္ပဲနဲ႔ သူ႔လက္ခုံေလးနဲ႔ မထိတထိ ပြတ္ပြတ္တိုက္ေပးေနတာဗ်ာ။ 

အေပၚမွာက ပန္းေသြးေရာင္ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ အစုပ္ခံရ၊ လွ်ာနဲ႔ကလိခံရ၊ အလယ္မွာက ရင္အုံကို လက္ေခ်ာင္းထိပ္ကေလးနဲ႔ ကလိေန၊ ေအာက္မွာက ညီေလးကို လက္ခုံနဲ႔ပြတ္လိုက္ လက္ေခ်ာင္းႏွစ္ေခ်ာင္းေလာက္နဲ႔ ၂ ခ်က္ေလာက္ ဂြင္းထုသလို ကစားလိုက္ ရပ္လိုက္ အလုပ္ခံေနရတာ၊ ေတြးတာၾကည့္ေပေတာ့ဗ်ာ။

မီးရထားေခါင္းတြဲႀကီး ေလေပါင္ျပည့္သြားတဲ့အခါ ျမည္လာတဲ့အသံမ်ိဳး က်ေနာ့္ဆီက ထြက္လာၿပီဗ်ာ။ စိတ္ကို ထိန္းလို႔ကို မရေတာ့တာ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာေတြလုပ္ေနမွန္း မသိခင္ ငါးရံ႕ကိုယ္လုံးေလးကို ဧည့္ခန္းထဲက ဆက္တီစားပြဲေပၚကို တြန္းလွဲပစ္လိုက္မိတယ္။ အစီစဥ္တက်လုပ္တာမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ ဝ႐ုန္းသုံးကားေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။

ၾကည့္လိုက္ပါဦးဗ်ာ က်ေနာ့္အန္တီဆရာမလွလွေလးခင္မ်ာ ဆက္တီစားပြဲ ေသးေသးေလးေပၚမွာ ပက္လက္ကေလး။ တကိုယ္လုံး ဗလာက်င္းလို႔ က်ေနာ့္ကို ၿပဳံးမဲ့မဲ့ေလးနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္ေနရွာတယ္။ အခုမွ က်ေနာ့္အၾကည့္ကို သူမပိပိေလးဆီ ပို႔လိုက္မိတယ္။

ဝမ္းၾကာဗိုက္မွ.. တဆင့္ေအာက္စုန္.. ၾကည့္ေလတုံေသာ္… အလွ်ံရဲရဲ… ဟက္တက္ခြဲသို႔ (ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ၏ ကလ်ာမိမိမုန္း ကဗ်ာမွ)

လွလိုက္တဲ့ ေစာက္ဖုတ္ေလးဗ်ာ။ ခပ္တိုတိုညႇပ္ထားတဲ့ အခ်စ္ေမႊးေလးေတြေအာက္မွာ ဟက္တက္ကေလး နီညိဳေရာင္သန္းလို႔။ တကယ္ဆို က်ေနာ့္အသက္ ၁၇ ႏွစ္မွာ မိန္းမပစၥည္းဆိုလို႔ ဒီတစ္ခါပဲ ျမင္ဖူးတာကိုး။ စူးစမ္းခ်င္စိတ္ေတြ ဘာေတြ အသာထား၊ ေလာေလာဆယ္ က်ေနာ္အရမ္းလိုးခ်င္ၿပီ။ ဘာမွဂ႐ုမစိုက္အားေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္ညီေလးကလည္း သံပိုက္လုံးတစ္ေခ်ာင္းလို မာတင္းၿပီး ေပါက္ကြဲထြက္ေတာ့မယ္။ အန္တီေလးေပါင္တံ ေဖြးေဖြးႀကီး ၂ ေခ်ာင္းကို ဆြဲၿဖဲလိုက္ၿပီး ေနရာယူတယ္။ ဒူးကိုေကြးၿပီး ေတ့လိုက္တယ္..။ ခါးအားကို အသုံးျပဳၿပီး ထိုးထည့္လိုက္တယ္။

အား .. လူတစ္ကိုယ္လုံး ဖ်င္းကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ဆရာမေလးခင္မ်ာလည္း ရွီးးးးး ဆိုၿပီး ေကာ့တက္သြားတယ္။ မဝင္ဘူးဗ်.. မဝင္ပဲနဲ႔ ေခ်ာ္ထြက္သြားတာ.. လူကို မ်က္လုံးေတြ ျပာသြားတာပဲ။ က်ေနာ္ စိတ္အိုက္သြားတယ္။ ႐ုတ္တရက္ ပက္လက္လွန္ေနတဲ့ သူမ လက္ေနာက္ျပန္ေထာက္ၿပီး ထလာတယ္။ ကိုယ္ကိုကိုင္းၫြတ္ၿပီး က်ေနာ့္ညီေလးကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ၿပီး ဘက္ျပန္ေလး တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ဂြင္းထုသလို ဖတ္ဖတ္ဆိုၿပီး ကစားလိုက္ၿပီး သူမဟာေလးနဲ႔ ေတ့ေပးထားရင္း တိုးတိုးေလးေျပာတယ္။

“ကေလး.. ေလး Largo: ေနာ္” တဲ့။ အဲ့လိုေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ အသံေလးက တုန္တုန္ရီရီေလးနဲ႔ ရွက္ဝဲဝဲ ျဖစ္ေနရွာတယ္။ (ဒီေနရာမွာ ရွင္းျပခ်င္တာက Largo: ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ ဂီတသမားေတြ အခ်င္းခ်င္းသာ နားလည္တဲ့ စကားပါ။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို တီးခတ္တဲ့အခါမွာ သီခ်င္းရဲ႕ ႏုတ္စ္စာ႐ြက္ေတြမွာ အၫႊန္းသေဘာမ်ိဳးေတြ ပါပါတယ္။ Largo: ဆိုရင္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းညင္သာစြာ တီးခတ္ပါလို႔ ဆိုလိုသလို Allegrato: ဆိုရင္ နရီသုတ္သုတ္ျဖင့္ တီးခတ္ပါ အစရွိသျဖင့္ေပါ့ေလ။ အခု သူမဆိုလိုတာက သာသာေျဖးေျဖးေလး တီးပါ..။ အဲေလ.. လုပ္ပါေပါ့ဗ်ာ)

က်ေနာ္လည္း ခါးကိုေကာ့ၿပီး သာသာေလး ထိုးသြင္းလိုက္တယ္။ ရွီးးးးးးးးး ဝင္တယ္ဗ်။ စီးပိုင္ပိုင္နဲ႔ကို တစ္ဝက္ေလာက္ ဝင္သြားၿပီ။ အန္တီေလးခင္မ်ာ လက္တစ္ဖက္က စားပြဲကို ေနာက္ျပန္ေထာက္ထားရတဲ့အထဲ က်ေနာ့္ဂုတ္ပိုးကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ သိုင္းဖက္ၿပီး မ်က္ႏွာေလးက ႀကိတ္ၿပီးခံေနရရွာတဲ့ပုံေလး။ အသာေလး ေနာက္ကိုျပန္ဆုတ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ညီေလးကို ထပ္ၿပီးသြင္းတယ္။ သာသာေလးပဲ ထုတ္ခ်ည္သြင္းခ်ည္ လုပ္ေပးေနေတာ့ သူ႔ဆီက ညည္းသံေလး ထြက္က်လာၿပီ။ ဟားးးးးးးးးးး ဟားးးးးးးးးး ဆိုတဲ့ သံရွည္ဆြဲသံေလးေတြဗ်။ 

အဝင္အထြက္က ေတာ္ေတာ္ေလး ေခ်ာမြတ္လာတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ဖင္ကိုရႈံ႕ၿပီး အားနဲ႔ အဆုံးထိ ေဆာင့္ခ်ပစ္လိုက္ေတာ့ လူကို မီးပြင့္သြားမတတ္ ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။ က်ေနာ့္ညီေလးက ၁၇ ႏွစ္ဆိုေတာ့ ၁၇ ႏွစ္နဲ႔လိုက္တဲ့ အ႐ြယ္အစားပဲ ရွိတာရယ္၊ တစ္ဖက္ကလည္း အပ်ိဳႀကီး ေစာက္ဖုတ္ဆိုေတာ့ ထိုက္သင့္သေလာက္ ခံႏိုင္ရည္ရွိတာရယ္ေၾကာင့္လား မသိဘူး တအားႀကီး ခက္ခဲတာမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္ဘူးဗ်။

(ဒီေနရာမွာ ဗမာေအာစာအုပ္ေတြလို ၁ဝ လက္မပစၥည္းႀကီးတို႔၊ ပိုကာအခ်ိဳရည္ဗူးေလာက္ တုတ္တဲ့ဟာႀကီးတို႔၊ အဲ့လိုသဘာဝလြန္ေတြ မပါဘူးေနာ္) မရေတာ့ဘူးဗ်။ က်ေနာ္ သူ႔ကိုညႇာရေကာင္းမွန္းလည္း မသိေတာ့ဘူး။ အသားကုန္ကို ေဆာင့္ေတာ့တာဗ်။ တေဖာင္းေဖာင္းနဲ႔ ျမည္သံေတြကို ဆူညံေနတာပဲ။ အန္တီဝင္နီေလးလည္း မ်က္လုံးေလးမွိတ္ၿပီး အံႀကိတ္ေနရင္း ခပ္တိုးတိုးေလး ညည္းေနတယ္။ 

သိပ္မၾကာပါဘူး လူပ်ိဳေပါက္ကေလးကိုးဗ်။ တအား ပိတ္ပိတ္ေဆာင့္ရင္းနဲ႔ တစ္ကိုယ္လုံး တင္းလာၿပီး အဆုံးသတ္ခ်င္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ့္ဂုတ္ပိုးကို တြယ္ထားတဲ့ သူ႔လက္ကို ျဖဳတ္ခ်ၿပီး စားပြဲေပၚ ပက္လက္ျပန္လဲခိုင္း၊ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို တစ္တီတူးမိုးေမွ်ာ္ေထာင္ခိုင္းၿပီး စားပြဲေအာက္ တစ္ျခမ္းေလွ်ာက်ေနတဲ့ တင္ပါးေဖြးေဖြးႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ဖန္းဖန္းျမည္ေအာင္ ေဆာင့္ရင္း က်ေနာ္သုတ္ရည္ေတြ ပန္းထုတ္ပစ္လိုက္မိတယ္။ က်ေနာ့္တစ္ကိုယ္လုံး အားေတြ မရွိေတာ့သလို ေပ်ာ့ေခြသြားတယ္ဗ်ာ။

ကမာၻဦးက ခ်စ္သူႏွစ္ဦးလိုပဲ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး အဝတ္မဲ့ခႏၶာကိုယ္ေတြနဲ႔ ဆက္တီစားပြဲေလးေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းပူးကပ္လို႔ေလ။ တင္းမာၿပီး အေနတည္လြန္းလွပါတယ္ဆိုတဲ့ က်ေနာ့္ဆရာမေလး အန္တီဝင္နီေလ ခ်ိဳျမတဲ့ရွက္ၿပဳံးေလးနဲ႔ ကပိုက႐ို ဆံႏြယ္ရွည္ေလးေတြၾကားထဲကေန ခိုးၾကည့္ေနတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ရဟတ္စီးၿပီးစ ကေလးေပါက္စနေလးလို ရင္ထဲတလွပ္လွပ္နဲ႔ ျဖစ္လို႔ေကာင္းတုန္း။ ေျပာင္ရွင္းၿပီး သန႔္စင္လြန္းတဲ့ မ်က္ႏွာႏုႏုေလးကို တယုတယ လက္နဲ႔သပ္ေပးလိုက္ေတာ့ ပီဘိေၾကာင္မေလးလို မ်က္ေတာင္ေလးေတြ ေမွးစင္းၿပီး ၿငိမ္ခံေနရွာတယ္။

“အန္တီေလး .. ေနာင္တရေနလားဟင္..”

“ဟာဟ ! !” (ခ်စ္စရာအသံေလးနဲ.)

“ေျပာပါဗ်ာ.. … က်ေနာ့္ကို မုန္းသြားၿပီလားလို႔” (ခႊၽဲပ်စ္ပ်စ္အသံျဖင့္ ဖတ္ပါ)

“ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ေလးလေလာက္က.. ဒီၿခံထဲကို.. ဂ်င္းပန္အျပာ တီရွပ္အျဖဴေလး ဝတ္ထားတဲ့ ေကာင္ေလး ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဂုတ္ေထာက္ေနတဲ့ ဆံပင္ေလးနဲ႔ ရွင္းသန႔္ေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို ေငးၾကည့္ၿပီး… က်ဳပ္မွာ လူႀကီးျဖစ္ၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားလိုက္တာေလ… ဗ်ာ။ ဟုတ္တယ္ေလ.. အဲ့ဒီေကာင္ေလးေပါ့..။ ပီယာႏိုတီးသင္ေနရင္ မ်က္လုံးေတြက ဒီကိုယ္လုံးကို ခိုးခိုးၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာေတြက နီရဲေနတာ.. ခစ္ခစ္..။ သနားလည္းသနား ရယ္လည္းရယ္ခ်င္တယ္..”

“အာ..အန္တီေလးေနာ္..” (ရွက္ရမ္းရမ္းၿပီး ေအာ္တာ ဟီး)

“ႁပြတ္စ္..ႁပြတ္စ္..ႁပြတ္စ္”

ရွက္သလိုလို ဘာလိုလိုလုပ္ၿပီး သူမႏႈတ္ခမ္းေလးကို ျပတ္ထြက္မတတ္ ၃ ခါေလာက္ တအားစုပ္ေပးပစ္လိုက္မိတယ္။ မ်က္ႏွာေလးကို ခ်စ္စဖြယ္မဲ့ျပၿပီး

“ခဏထကြာ လူဆိုးေလး..။ က်မ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ပါရေစဦး”

ဆိုၿပီး တြန္းလာလို႔ မလႊတ္ခ်င္လႊတ္ခ်င္နဲ႔ လႊတ္ေပးလိုက္ရတယ္။ အန္တီဝင္နီ အေနာက္ခန္းထဲဝင္သြားၿပီး ေရသံေတြ ၾကားရတယ္။ ေဆးေၾကာေနတာေနမွာ။ က်ေနာ္ကေတာ့ မထေသးဘူး။ အပ်င္းထူၿပီး စားပြဲေပၚမွာ ပက္လက္အိပ္ၿပီး မ်က္လုံးမွိတ္ထားၿပီး မွိန္းေနလိုက္တယ္။ (အားယူေနတာေနာ္ ပရိတ္သတ္ႀကီး :P)

ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္ မသိဘူး။ ဖြင့္ထားတဲ့ ကက္ဆက္ကို ပိတ္လိုက္တဲ့အသံ ေခ်ာက္ကနဲၾကားၿပီး ၾကည္လင္တဲ့ ပီယာႏိုတီးသံ ထြက္လာတယ္။ မာရီလင္မြန္႐ိုးရဲ႕ ျပန္လမ္းမရွိတဲ့ျမစ္ (River of no return) ကို တီးေနတာဗ်။ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ေႂကြတဲ့ ေခတ္ေဟာင္းသီခ်င္းေပါ့။ ထထိုင္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္မွာ မွင္တက္ေနမိတယ္ဗ်ာ။

ဧပရယ္လရဲ႕ ေလ႐ူးေတြက ခ်ထားတဲ့ လိုက္ကာအစိမ္းေလးေတြကို တဖတ္ဖတ္ခါေစၿပီး အခန္းထဲထိ တိုးဝင္အလာ၊ ခုနက က်ေနာ္ေသာင္းက်န္းၿပီး စားပြဲေပၚက ဖယ္ခ်ထားတဲ့ ဂီတႏုတ္စ္ေတြ ေရးထားတဲ့ စာ႐ြက္ျဖဴျဖဴေတြက ေလအေဝွ႔မွာ တစ္ခန္းလုံးႏွံ႔ေအာင္ ပ်ံဝဲေနတယ္။ လွလိုက္တဲ့ ျမင္ကြင္း။ ဒီထက္ပိုလွေစတာက ပီယာႏိုတီးေနတဲ့ က်ေနာ့္ဆရာမေလး။

ခင္ဗ်ားတို႔ တသက္လုံး ျမင္ဖူးမွာမဟုတ္တဲ့ ျမင္ကြင္း၊ က်ေနာ္ တသက္မေမ့ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ျမင္ကြင္း။ ပီယာႏိုေရွ႕မွာ ထိုင္ေနတဲ့ အဝတ္မဲ့ကိုယ္လုံးေလး၊ ခါးေလးေကာ့ထားေတာ့ ေတာင့္တင္းလြန္းတဲ့ တင္ပါးေလးက ခရမ္းခ်ဥ္သီးဝါ၀ါေလးလို ေျပာင္တင္းၿပီး လွလိုက္တာဗ်ာ။ က်ေနာ့္ဆီကေန ေဘးတိုက္ျမင္ေနရေတာ့ ခပ္အယ္အယ္ေလး အေရွ႕ကို စူထြက္ေနတဲ့ ရင္သားဝင္းဝင္းေလးကိုပါ ျမင္ေနရတာ။ ရွည္လ်ားလြန္းတဲ့ ဆံပင္နက္နက္ေတြက ေလတိုက္လို႔ တလူလူလႊင့္ေနတယ္။ မ်က္လုံးေလးေတြ စုံမွိတ္ၿပီး သူမ တီးခတ္ေနတယ္။ 

ဘုရားသခင္.. က်ေနာ္ျမင္ေနရတာ က်ေနာ့္ဆရာမေလးလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေခါမပုံျပင္ထဲက နတ္မိမယ္ ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္ထုေလးလား။ ၾကည့္မိရင္ ေက်ာက္႐ုပ္ျဖစ္သြားေစတယ္ဆိုတဲ့ ဂရိဒဏၰာရီထဲက မီဒူဆာနတ္သမီးေလလား။

က်ေနာ္ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပီယာႏိုတီးေနတဲ့ က်ေနာ့္ခ်စ္သူလွလွေလးဆီကို တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕လွမ္းၿပီး တိတ္တိတ္ေလး ကပ္သြားမိတယ္ဗ်ာ။

ျပန္လမ္းမရွိတဲ့ ျမစ္ထဲ က်ေနာ္ ခုန္ခ်လိုက္မိတယ္…။ ေလထီးမပြင့္ခဲ့ဘူး..။ ဂီတေမွာ္ဝင္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ဆရာမေလးေဘးမွာ က်ေနာ္ရပ္ၿပီး အေပၚစီးကေန တစိမ့္စိမ့္ ၾကည့္ေနမိတယ္။ သူမကေတာ့ မ်က္လုံးေလးမွိတ္ပီး ပီယာႏိုခလုတ္ေတြေပၚ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ေျပးလႊားတို႔ထိရင္း တီးခတ္ေနတုန္းပဲ။ အျပစ္ဆိုစရာမရွိတဲ့ ကိုယ္လုံးေလးကိုၾကည့္ရင္း က်ေနာ့္ေသြးေတြ ပြက္ပြက္ဆူစျပဳလာျပန္တယ္။ ငယ္႐ြယ္ႏုပ်ိဳဆဲ ေကာင္ေလးဆိုေတာ့လည္း စိတ္က ခ်က္ခ်င္း ျပန္ထလာျပန္ၿပီဗ်ာ။ က်ေနာ့္စိတ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ရဲစျပဳလာတယ္။ ခုနကလို ေၾကာက္သလိုလို လန႔္သလိုလို မျဖစ္ေတာ့ဘူး။

မ႐ိုးမ႐ြ ျဖစ္လာတာနဲ႔ ေတာင္မတ္စျပဳလာတဲ့ က်ေနာ့္ညီေလးနဲ႔ ထိုင္ေနတဲ့ အန္တီဆရာမေလးရဲ႕ လက္ေမာင္းသားအိအိေလးကို အသာေလး ေထာက္လိုက္မိတယ္။ ႐ုတ္တရက္ ဂီတသံစဥ္ေတြ ရပ္သြားတယ္။ ဖ်တ္ကနဲ ေမာ့ၾကည့္လာတယ္။

“အာကြာ ! !” တဲ့။ (မ်က္လုံးေလးျပဴးၿပီး ၾကည့္ေနတာ ခ်စ္စရာေလးဗ်ာ)

“ကေလးေလး ဟာကလည္း ျပန္ျဖစ္လာတာ ျမန္လိုက္တာ..”

ဆိုၿပီး လွ်ာေလးတစ္လစ္ ထုတ္ျပၿပီး ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို သြားျဖဴျဖဴေလးနဲ႔ ကိုက္ထားတာ တကယ့္ အပ်ိဳေပါက္မေလးၾကေနတာပဲ။ မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ဖက္ကို မ်က္နာခ်င္းဆိုင္ လွည့္ထိုင္လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ညီေလးကို လက္ေခ်ာင္းေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။ ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ လုပ္ေပးတယ္။ ဖူးးးးးးး …. ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။

၁ မိနစ္ေလာက္ ၿငိမ္ခံေနၿပီး သူမပုခုံးေလးကို က်ေနာ့္လက္ ၂ ဖက္နဲ႔ စုံကိုင္ၿပီး ဆြဲထူမလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ ပထမအေခါက္က စိတ္မထိန္းႏိုင္ပဲ ေသာက္ရမ္းေတြ ဇြတ္လုပ္မိတာ ျမန္လြန္းသြားတယ္။ အန္တီဝင္နီ ဘယ္လိုမွ ေက်နပ္မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ က်ေနာ္သိတယ္။ အခုတစ္ေခါက္ေတာ့ က်ေနာ္ တအားျမန္လို႔မျဖစ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာ့ဆရာေတြရဲ႕ လက္ခ်ာေတြအတိုင္း ေသေသခ်ာခ်ာ ႏူးနပ္ဖို႔ျပင္တယ္။

(က်ေနာ္တို႔ေခတ္က အခုလို ေအာကားေတြ ဘာေတြဆိုတာ ရွိတာမဟုတ္ဘူးဗ်။ အဲ့ဒီေခတ္က လူပ်ိဳေပါက္ေတြရဲ႕ ထုံးစံအတိုင္း ရပ္ကြက္ထိပ္က မီးကင္းေစာင့္တဲ့ တဲေလးမွာ ညဖက္မီးေလး ဘာေလးလႈံရင္း ကာလသားႀကီးေတြရဲ႕ စြန႔္စားခန္းေတြ လက္ခ်ာေတြကို နားေထာင္ၿပီး ပညာယူရတာကိုး။ 

ညစ္တီးညစ္ပတ္ စာခ်ိဳးေတြ..၊ ဥပမာ ေသာက္ဖုတ္ သစ္႐ြက္လုပ္ရခက္၊ ေသာက္ဖုတ္ မုန႔္ေပါင္းလုပ္လို႔ေကာင္း၊ ဟုတ္တာေတြေရာ မဟုတ္တာေတြေရာ စုံေနတဲ့ လိင္ပညာပို႔ခ်ခ်က္ေတြနဲ႔ သူတို႔ကို ဆရာတင္ရတဲ့ ကာလေပါ့။ ဆရာေမာင္ထင္ရဲ႕ ကိုေဒါင္းဝတၳဳေတြထဲက ကာလသားႀကီးကိုေဒါင္းလို လက္ခ်ာေပးတဲ့ ဆရာသမားေတြေပါ့။ အခုျပန္ေျပာရင္းေတာင္ သူတို႔ေတြကို သတိရလိုက္တာဗ်ာ။ ကဲ ထားပါေတာ့ဗ်ာ။ လိုရင္းမေရာက္ပဲ ေတာ့ပစ္ေခ်ာ္ေနၿပီ.. ဆက္ရေအာင္)

ဆြဲထူမၿပီးတာနဲ႔ အန္တီေလးဆံပင္ရွည္ေတြကို လက္နဲ႔ကိုင္ၿပီး ရွင္းေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ လည္တိုင္ျဖဴျဖဴေလးကို လွ်ာနဲ႔ ညႇပ္႐ိုးနားကေန ဟိုးအေပၚေမးဖ်ားေလး ေရာက္တဲ့အထိ လ်က္ေပးေနမိတယ္။ လ်က္ေပးေနရင္းနဲ႔ သူမဆီးခုံအေပၚမွာ က်ေနာ့္လက္ေခ်ာင္းေတြကို ပို႔ၿပီး ကစားေပးလိုက္တာ တဟင္းဟင္းနဲ႔ ညည္းစျပဳလာၿပီ။ လက္ခလယ္နဲ႔ အကြဲေၾကာင္းေလးကို စမ္းေတာ့ စိုတိုတို အိတိတိေလးဗ်။ က်ေနာ္ ႐ြ႐ြေလးပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ပုခုံးေပၚ သူမေခါင္းေလး မွီတြယ္လာၿပီး ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး အာဟာ့… ဆိုတဲ့အသံ ထြက္လာတယ္။ အထဲကို နည္းနည္းေလး လက္ခလယ္ကို ေျပာင္းျပန္လွန္ၿပီး ထိုးသြင္းၾကည့္တယ္။ ႁပြတ္ကနဲ လက္တစ္ဆစ္ေလာက္ ဝင္သြားတယ္။ ထုတ္ခ်ည္သြင္းခ်ည္ ကစားေပးေနလိုက္ေတာ့ အာ.. အာ.. အာ.. ဆိုၿပီး ညည္းသံေတြ စိပ္လာၿပီ။ 

က်ေနာ့္ပါးစပ္ကလည္း အၿငိမ္မေနပါဘူး။ အေပၚပိုင္းမွာ တိုက္စစ္ဆင္ေနတာပါပဲ။ ႏို႔သီးစူတူတူေလးေတြကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ စို႔လိုက္၊ သြားေလးနဲ႔ မနာေအာင္ ဖြဖြေလးကိုက္ဆြဲလိုက္ လုပ္ေပးေနတယ္။

“ကေလးေလး… ဒီမွာ ဒူးမခိုင္ေတာ့ဘူးကြာ”

တကိုယ္လုံး တုန္ခါေနတဲ့ က်ေနာ့္ဆရာမေလးက တိုးတိုးေလး ေျပာလာတယ္။ ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ လိုးလို႔မျဖစ္ေသးမွန္း က်ေနာ္ ၾကားနာခဲ့ရတဲ့ လက္ခ်ာေတြအရ သိေနတယ္။ ေပါင္ ၁၂ဝ ေလာက္ရွိတဲ့ ဆရာမေလးရဲ႕ ကိုယ္လုံးအိေထြးေထြးေလးကို ေစြ႕ကနဲ ေပြ႕ခ်ီၿပီး ပထမတစ္ႀကိမ္ အခ်စ္စစ္ပြဲ ဆင္ႏႊဲခဲ့တဲ့ ဆက္တီစားပြဲ အပုေလးေပၚကို တင္ေပးလိုက္ၿပီး ပက္လက္အိပ္ေစလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ က်ေနာ္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဒူးေထာက္ၿပီး သူမကို ဒူးေထာင္ေပါင္ကားျဖစ္ေအာင္ အေနအထား ျပင္တယ္။ ေစာက္ဖုတ္အကြဲေၾကာင္းေလးကို လက္ညိဳး လက္မ ၂ ေခ်ာင္းနဲ႔ ၿဖဲလိုက္ၿပီး က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို အပ္လိုက္တယ္။

“ေဟးးးးး ! ! မလုပ္… ! ! အားးးးး …. ရွီးးးး ရွီးးးးး”

ေခါင္းေထာင္ထၿပီး ၾကည့္လာတဲ့ က်ေနာ့္ဆရာမေလး အံ့ၾသတႀကီး မ်က္ဝန္းေလးေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ကိုတားဖို႔ ႀကိဳးစားေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္က်သြားၿပီ။ က်ေနာ့္လွ်ာက အျပားလိုက္ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ကို လ်က္မိသြားၿပီ။ မ်က္လုံးစုံမွိတ္ၿပီး က်ေနာ္လည္း အသားကုန္ လ်က္ေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ ဖင္တုံးလွလွေလးခင္မ်ာ ေအာက္ကစားပြဲနဲ႔ လႊတ္ထြက္သြားတဲ့အထိ ေကာ့ေကာ့တက္သြားတယ္။ က်ေနာ့္လက္ကလည္း ျမန္တယ္ခင္ဗ်။ ေကာ့တက္လာတဲ့ တင္ပါးႏွစ္ခုေအာက္ကို လက္ဖဝါး ၂ ဖက္လုံး ထိုးခံၿပီး ဆုပ္ေခ်ရင္း ပါးစပ္ကေတာ့ သူ႔ေစာက္ဖုတ္နဲ႔ လြတ္ထြက္မသြားေအာင္ ေတ့ၿပီး အသားကုန္ လွ်ာစြမ္းျပေနေတာ့တာပါပဲ။

ကုလားျဖဴ ဘာသာစကားမွာ ေယာက်္ားနဲ႔မိန္းမ လိုးၾကတာကို စကားလုံးအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေဖာ္ျပတယ္။ အားလုံးထဲကမွ making love ဆိုတာကို က်ေနာ္ အႏွစ္သက္ဆုံးဗ်။ ဘာသာေတာင္ မျပန္ရက္ဘူး အဲ့ဒီ စကားလုံးေလးကို။ ဟုတ္တယ္ဗ်.. အျပန္အလွန္ တယုတယ လုပ္ေပးၾကတာ။ ကိုယ့္ဆႏၵကို ေရွ႕တန္းမတင္ပဲ အတၱမႀကီးပဲ ကိုယ့္ခ်စ္သူေလး ေကာင္းေအာင္လုပ္ေပးတဲ့အခါ သူကေလး အရမ္းေကာင္းေနရွာပါလားဆိုတဲ့ ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္မႈ၊ အဆုံးသတ္ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပးလို႔ ပန္းတိုင္ေရာက္သြားတယ္ ၿပီးသြားတယ္ဆိုတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ငါကြဆိုတဲ့ ႀကီးျမတ္မႈမ်ိဳး ခံစားရတာေတြ.. အစရွိသျဖင့္ အဓိပၸါယ္ေတြ အမ်ားႀကီးပါတယ္လို႔ ယူဆတယ္ဗ်ာ။ 

အဲ့လိုမဟုတ္ပဲ.. လာထားဆိုၿပီး.. ႏို႔ေတြအတင္းႏႈိက္၊ ကိုင္လို႔ေကာင္းလိုက္တာဆိုၿပီး ဇြတ္ညႇစ္၊ ဘာမွျဖင့္ မစရေသးဘူး.. ထမီလွန္ တေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႔တြယ္.. ေအာက္ကနာလို႔ ေအာ္သံထြက္လာတာ ငါကြ ငါကြဆိုၿပီး အသားကုန္ေဆာင့္၊ အဲ့လိုမ်ိဳးကိုေတာ့ Fucking: ဆိုတဲ့ အဆင့္ပဲ သတ္မွတ္ခ်င္တယ္။ Having Sex: လိုေတာင္ မေခၚခ်င္ဘူးဗ်။ ေတာ့ပစ္ေခ်ာ္ေနရင္ ေဆာရီးဗ်ာ.. ဆက္ရေအာင္။

က်ေနာ့္ဆရာမေလး အတင္းျငင္းဆန္မွာ စိုးရိမ္လို႔ ဇြတ္ႀကီး စစခ်င္းမွာ အသားကုန္ လ်က္ပစ္လိုက္ေပမယ့္ ၃ မိနစ္ေလာက္ပါပဲ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း လ်က္တာက။ အခုဆို က်ေနာ္ ခ်ဳပ္မိထားၿပီေလ။ သူမ ဖင္ဝိုင္းဝိုင္းအိအိေလးကိုလည္း လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဆုပ္ကိုင္မိထားၿပီ။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ဆရာသမားေတြရဲ႕ လက္ခ်ာကို ၾကားေယာင္လာတယ္။

(မင္းတို႔ မွတ္ထားရမွာက ကိုယ့္ေကာင္မေလးကို ဂ်ာဆြဲမယ္ဆို အသားကုန္ ဇြတ္မဆြဲနဲ႔၊ ၾကာၾကာမဆြဲႏိုင္ဘူး၊ ေမး႐ိုးေတြ ေညာင္းလာမယ္၊ လွ်ာကို တအားေတာင့္ထားရလြန္းလို႔ အခ်ိန္ၾကာလာရင္ လွ်ာသက္လုံ က်လာမယ္၊ ဒီေတာ့ ဥပမာေပးရရင္ မင္းတို႔လွ်ာေတြကို တခါခါမွာ ကရာေတးသမားေတြ ခပ္ျပင္းျပင္းကန္သလို ႏွစ္ခ်က္သုံးခ်က္ေတာင့္ၿပီး ေစာက္ဖုတ္အကြဲေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ အားနဲ႔ လ်က္လိုက္၊ ေစာက္စိကို လွ်ာဖ်ားမာမာေလးနဲ႔ ဖိေပးလိုက္ လုပ္၊ ပုံမွန္ေလးကေတာ့ အားသိပ္မစိုက္ပဲ.. ဟိုလိုကြာ.. လမ္းထိပ္က တ႐ုတ္အဖိုးႀကီး မနက္ေစာေစာ ထိုက္က်ိကစားသလို ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေပ်ာင္းေလး လွ်ာကိုကစားေပး၊ ေညာင္းသလိုလို ျဖစ္လာရင္ ေစာက္ဖုတ္ကို ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ေတ့ၿပီး ႁပြတ္ႁပြတ္ဆို စုပ္၊ အေမာေျဖ….)

အဲ့ဒီရပ္ကြက္ မီးကင္းတဲက လက္ခ်ာေတြကို ၾကားေယာင္လာလို႔ ခ်က္ခ်င္း စပိေလွ်ာ့ခ်လိုက္ၿပီ။ သာသာေလး ေျဖးေျဖးေလး ဆက္ဂ်ာတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ Largo: နရီေလးနဲ႔ေနာ္ မွတ္မိတယ္မလား။ ဆရာမေလးကို တခ်က္တခ်က္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာမွာ ေခြၽးစက္ေလးေတြေတာင္ သီးေနရွာတယ္။ လည္ပင္းက ေသြးေၾကာစိမ္းစိမ္းေလးေတြခင္မ်ာ ထင္းေနေအာင္ ေထာင္ထေနတယ္။ ဒါ သူအရမ္းေကာင္းေနၿပီဆိုတဲ့ အမူအရာေတြပဲ မဟုတ္လား။

စစခ်င္း မိနစ္ပိုင္းတုန္းက အားး!! ရွီး!! အဟင့္!! ဟင့္!! ဆိုတဲ့ ညည္းသံေတြ ထြက္လာေပမယ့္လို႔ နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ တိတ္သြားတယ္ဗ်။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ေနာက္ထပ္ တိုက္စစ္တစ္ခု ထပ္ဖြင့္တယ္။ လက္သီးဆုပ္လိုက္ၿပီး လက္မကို ေထာင္လိုက္တယ္။ (မ်က္စိထဲ ျမင္ေအာင္ ေျပာရရင္ ဟန္ဆာပလပ္စ္ ပလာစတာ ေၾကာ္ျငာထဲက ပုံမ်ိဳး)။ ၿပီးမွ လက္မကို ေအာက္စိုက္ၿပီး ေအာက္ကေစာက္ဖုတ္ကို လ်က္ေနရင္း ေစာက္စိေလးကို လက္မနဲ႔ ပြတ္ေခ်ေပးလိုက္တယ္။ တကိုယ္လုံး တြန႔္တြန႔္လာတယ္။ ေအာ္သံ ညည္းသံေတာ့ မထြက္ဘူး။

ခန႔္မွန္းေခ် ၁၅ မိနစ္၊ မိနစ္ ၂ဝ ေလာက္ ၾကာသြားတယ္ထင္တယ္။ ေပါင္တံျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ေလး ႏွစ္ေခ်ာင္းစလုံး ႐ုတ္တရက္ က်ေနာ့္ေခါင္းကို ညႇပ္လာၿပီး တင္ပါးေလးကလည္း ေအာက္ကစားပြဲကေန တစ္ေပအျမင့္ေလာက္ထိ ေကာ့တက္လာတဲ့အျပင္ အန္တီေလးရဲ႕ အေပၚပိုင္းကိုယ္လုံးေလးပါ တြန႔္လိမ္လာတယ္။ က်ေနာ္သိလိုက္ၿပီ… ၿပီးေတာ့မယ္.. ၿပီးေတာ့မယ္..။ စိတ္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးသလိုလို ဂုဏ္ယူသလိုလိုျဖစ္ၿပီး အားတက္လာတယ္။ က်ေနာ္လည္း တကိုယ္လုံးရွိတဲ့ အားေတြကို လွ်ာဖ်ားဆီပို႔ၿပီး အသားကုန္လ်က္ေတာ့ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ေလးထဲက တအား႐ႊဲေနတာေၾကာင့္ ပလပ္ပလပ္ဆိုတဲ့ အသံေတြ ျမည္လာတယ္။ တင္းၾကပ္လာတဲ့ ခံစားမႈကို ေဖာက္ထုတ္ပစ္လိုက္သလို ျဖစ္လာလို႔ေနမွာ၊ ဆရာမေလးဆီက မပီမသ ေအာ္သံညည္းသံေတြ ထြက္စျပဳလာၿပီ…။ ေနာက္ဆုံး လုပ္မိလုပ္ရာ လုပ္တဲ့အလား က်ေနာ့္ဆံပင္ေတြကို သူမလက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ တအားဆြဲဆုပ္ကိုင္ၿပီး ဆူဆူညံညံေတြ ေအာ္တယ္..။

“အားးးးးးးးးးးးး !! ရွီးးးးးးးးးးးးးးးး !!”

“မရေတာ့ဘူး မရေတာ့ဘူး သိလား… ဟားးးးးးး”

“ဟားးးးးးးးးးးး”

“ကေလး.. ေလးးးးးးးးးးးးးးး”

အဲ့လိုေတြေအာ္ရင္း ေကာ့တက္ေနရာက ဝုန္းကနဲ စားပြဲေပၚ ျပန္ျပဳတ္က်တာ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို ကိုင္ထားတဲ့ က်ေနာ့္လက္ေတြေတာင္ နာသြားတယ္ဗ်ာ။ ေပါင္ႏွစ္ဖက္က က်ေနာ့္ေခါင္းကို ညႇပ္ထားေတာ့ ခုနက ဒူးေထာက္ၿပီး ခါးကို မတ္မတ္ထားၿပီး ဂ်ာေနတဲ့ က်ေနာ့္ခင္မ်ာ ခါးႀကီးကုန္းၿပီး ပါသြားလိုက္တာ ငါးမွ်ားတံအသုတ္မွာ ပါသြားတဲ့ ငါးကေလးလိုပဲ ဟီး။ ၁ မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ ညႇပ္ထားတဲ့ ေပါင္ႏွစ္ခုကို ေလွ်ာ့ေပးလိုက္မွ က်ေနာ္လည္း အသက္ဝဝရႉႏိုင္ေတာ့တယ္။ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ၿပီး ခါးေထာက္ရင္း ငုံ႔ၾကည့္လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ခ်စ္သူ အန္တီဆရာမေလးဝင္နီရယ္ေလ.. လွလိုက္တာ.. ေခြၽးစက္ကေလးေတြနဲ႔ စို႐ႊဲေနတဲ့ ကိုယ္လုံးေလး၊ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ျဖစ္ၿပီး ေခြေခြေလး၊ တခ်က္တခ်က္ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ဆတ္က နဲဆတ္ကနဲ ေကြးေကြးေနတုန္းပဲ။

က်ေနာ့္ကိုလည္း ၾကည့္ၾကပါဦးဗ်ာ။ မ်က္နာတစ္ခုလုံးလည္း အခ်စ္ရည္ေတြေပပြလို႔။ ႏႈတ္ခမ္းေတြလည္း ပ်စ္ခႊၽဲခႊၽဲအရည္ေတြနဲ႔ စိုၿပီး ေျပာင္လက္ေနတာေပါ့။

ခ်ာတိတ္ေလးပါ.. အဲ့ဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္က.. ဒါေပမယ့္ ဖင္တုံးလုံးေလး ခါးေထာက္ရင္းရပ္၊ က်ေနာ့္လက္ခ်က္နဲ႔ က်ေနာ့္စြမ္းေဆာင္မႈေၾကာင့္ အရမ္းေကာင္းသြားတယ္ဆိုတာ သိသိသာသာ ျမင္ေနရတဲ့ ဆရာမေလးကို ၿပဳံးၾကည့္ရင္း က်ေနာ္ဟာ ဥေရာပတိုက္ကို ေအာင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ရာဇဝင္ထဲက စစ္သူႀကီး နပိုလီယန္ ပါရီၿမိဳ႕ထဲ ဗိုလ္ဝင္ခံဖို႔ ဝင္အလာမွာ ခံစားရတဲ့ ဖီလင္မ်ိဳး ခံစားေနရတယ္ဗ်ာ။

(အင္း.. ေသာက္ပိုေတြလိုေတာ့ မေျပာနဲ႔ဗ်..။ ရင္ဘတ္ခ်င္း ဂ်က္ပန္ပ္ထိုးၿပီး ခံစားပါလို႔။ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ႕စကား ငွားေျပာခ်င္တယ္  )

အျမင့္ဆုံးထိပ္ကို ေရာက္သြားလို႔ မွိန္းေမာေနတဲ့ ဆရာမလွလွေလးရဲ႕ မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေလး ပြင့္လာၿပီ။ စားပြဲေလးေပၚကေန ေျခဆင္းထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ကပိုက႐ိုျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ဆံႏြယ္ရွည္ရွည္ေတြကို လက္နဲ႔သိမ္းၿပီး ေက်ာေနာက္ဖက္ကို ပို႔လိုက္တယ္။ မခ်ိဳမခ်ဥ္ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ သူ႔လက္ညိဳးေလးကို ေကြးခ်ည္ဆန႔္ခ်ီ လုပ္ၿပီး က်ေနာ့္ကို အနားလာဖို႔ ေခၚတယ္။

က်ေနာ္ တိုးကပ္သြားေတာ့ က်ေနာ့္ညီေလးကို လက္ေခ်ာင္းႏုႏုေလးေတြနဲ႔ ဖတ္ကနဲကိုင္ၿပီး သူ႔ႏွင္းဆီဖူးနဲ႔တူတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးေလးနဲ႔ ေတ့လိုက္တယ္။ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္လႈပ္ရွားေနၿပီ။ အိေထြးေထြး ေႏြးေႏြးေလး စၿပီးခံစားရတယ္။ စိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ရတယ္။ လူတစ္ကိုယ္လုံး ေျမႇာက္တက္ခ်င္သလို ျဖစ္လာလို႔ သူမေခါင္းကိုကိုင္ၿပီး မတ္တပ္ရပ္ရင္း ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး ေကာ့ေပးေနမိတယ္။

စုပ္ေပးေနရင္း.. ပလြတ္ကနဲ အသံျမည္ေအာင္ ပါးစပ္ထဲက ဆြဲခြၽတ္လိုက္ၿပီး ဒစ္ထိပ္ဖူး ပတ္ပတ္လည္ကို လွ်ာနီနီေလးနဲ႔ ကစားေပးေနေတာ့.. ဒီလိုအရသာထူး မခံဖူးတဲ့ ခ်ာတိတ္ေလးက်ေနာ္ အေၾကာတစ္ေထာင္စိမ့္ေအာင္ ဖီလင္ေတြ တက္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာေသးေပမယ့္ ေရရွည္ေတာင့္ခံႏိုင္ဖို႔ မလြယ္မွန္း က်ေနာ့္ပင္ကိုဗီဇက သိေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္ကို အေနာက္ကိုယို႔ၿပီး က်ေနာ့္ညီေလးကို သူ႔ပါးစပ္ထဲက ဆြဲခြၽတ္လိုက္ရင္း.. တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္တယ္။

“လုပ္စို႔ေနာ္.. က်ေနာ္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး ..”

အန္တီဝင္နီေလး ၿပဳံးစိစိလုပ္ၿပီး က်ေနာ့္ကိုၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ကိုလက္ကိုဆြဲၿပီး လာလို႔ ေခၚတယ္။ သူ႔အိပ္ခန္းထဲကို ေခၚသြားတာဗ်။ ကုတင္ေပၚ သူအရင္တက္လိုက္ၿပီး..

“ကေလးေလးက ေအာက္ကေန မတ္တပ္ရပ္ၿပီး လုပ္ေနာ္”

ဆိုၿပီး ကုတင္ေဇာင္းမွာ ဒူးေထာင္ေပါင္ကားေလး ေနထားေပးတယ္။ က်ေနာ္လည္း စိုတိုတိုေလး ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ေလးကို မတ္တပ္ရပ္လွ်က္ကေနပဲ တအားမာတင္းေနတဲ့ က်ေနာ့္ညီေလးနဲ႔ ေတ့ၿပီး ဒစ္ျမဳပ္ေအာင္ ဖိသြင္းလိုက္တယ္။ 

“အင္းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး”

ဆိုၿပီး အန္တီေလး မ်က္လုံးစင္းၿပီး ညည္းတယ္။ ၿပီးမွ ဝါဝင္းၿပီး တင္းမာလွတဲ့ သူ႔ႏို႔ႏွစ္လုံးကို စုံကိုင္လိုက္ၿပီး ေဆာင့္ခ်လိုက္တယ္။ အားးး… စီးစီးေလးဗ်ာ။ ႏို႔ေတြဆုပ္ေခ်ေနရင္းပဲ တစ္ခ်က္ခ်င္း ေဆာင့္သြင္းေနတယ္။ ဖူးးးးးးး!! ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။ အပ်ိဳႀကီးေစာက္ဖုတ္ ေႏြးေႏြးႀကီးကို ႏို႔ႏွစ္လုံးစုံကိုင္ၿပီး ေဆာင့္လိုးေနရတာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ဆိုတာ ေတြးသာၾကည့္ၾကေပေရာ့။ အသာေလး အဲ့လို ေဆာင့္ေနရာကေန.. ေအာက္က တရွီးရွီး ေအာ္သံနဲ႔အတူ..

“ကေလးေလး.. သြက္သြက္ေလး”

ဆိုၿပီး ဆရာမေလးက ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ေျပာလာတယ္။ က်ေနာ္လည္း အားနဲ႔ ပစ္ပစ္ေဆာင့္ပီး လိုးပစ္လိုက္တာ ခဏေလးပဲ ရွိေသးတယ္။

“အား.. မရေတာ့ဘူးကြယ္… ဘယ္လိုေတြ လုပ္ေနတာလဲ.. ဟားးးးးးး ဟားးးးးးးးး”

ဆိုၿပီး တြန႔္လိမ္သြားျပန္တယ္။ (က်ေနာ့္အတြက္ အေတြ႕အႀကဳံ အသစ္ေပါ့။ တခ်ိဳ႕မိန္းမေတြဟာ ပထမတစ္ႀကိမ္ၿပီးရင္ ေနာက္ထပ္ ဆက္တိုက္ၿပီးဖို႔ ျမန္လာတတ္တယ္ဆိုတာ နားမလည္ေသးဘူး။ အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ေပါ့ေလ)

က်ေနာ္အံ့ၾသၿပီး လိုးေနတာ ခဏရပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ သူ႔အေပၚကို ေမွာက္ခ်လိုက္ရင္း နား႐ြက္ကေလးေတြကို မနာေအာင္ ကိုက္ေပးၿပီး ေလသံေလးနဲ႔ ကပ္ေျပာလိုက္တယ္။

“အန္တီေလး ဖင္ကုန္းေပး.. အေနာက္ကေန ေဆာင့္ခ်င္တယ္”

“အာ.. မင္းေနာ္..”

ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာကို ရႈံ႕ျပတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ပက္လက္အိပ္ေနရာကေန လွိမ့္ၿပီး ေလးဖက္ေထာက္ အေနအထား ျပင္လိုက္တယ္။ ေယာက်္ား ၁ဝဝ မွာ ၉၉ ေယာက္ႀကိဳက္တဲ့ ပိုေဇရွင္ေနာ့္။ က်ေနာ္လည္း ဆရာမေလးရဲ႕ အိုးဝိုင္းဝိုင္းစက္စက္ေလးကို ေလးလလုံးလုံးေငးၿပီး စိတ္ကူးထဲမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ပစ္မွားေနခဲ့တာ။ အင္း.. ဒီဖင္ႀကီးကိုသာ ေလးဘက္ေထာက္ၿပီး တြယ္လိုက္ရ ဆိုၿပီးေတာ့ေလ။ အခု လက္ေတြ႕လုပ္ရေတာ့မယ္။ 

ေကာ့တက္လာတဲ့ တင္ပါးျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးႀကီး ႏွစ္ခုရဲ႕အလည္မွာက စအိုဝ ညိဳတိုတိုေလးရယ္၊ ဆက္လုနီးပါးျဖစ္ေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္အကြဲေၾကာင္းေလး ပန္းေသြးေရာင္ထေနတာေလး ျမင္တာနဲ႔ မရေတာ့ဘူးဗ်။ စိတ္က တအားႂကြတက္လာၿပီး ခ်က္ခ်င္းေတ့ၿပီး ထိုးသြင္းလိုက္တာ ဇိကနဲ ေလွ်ာေလွ်ာရႉရႉ ဝင္သြားတယ္။ အထဲမွာက အရည္ေတြ တအား႐ႊဲေနေတာ့ ဖင္ႀကီးႏွစ္ခုကို လက္ ၂ ဖက္နဲ႔ စုံကိုင္ၿပီး အားနဲ႔ေဆာင့္လိုက္တိုင္း အျပင္ကို သူ႔ေစာက္ဖုတ္ထဲက အရည္ေတြ ပြက္ကနဲ ပြက္ကနဲ ထြက္ထြက္က်လာတာ က်ေနာ့္ဆီးခုံမွာေတာင္ ျဖဴျဖဴအရည္ေတြ သီးေနတာပဲ။

တင္ပဆုံကားကားႀကီးကို အားရပါးရကိုင္ၿပီး ခပ္ျပင္းျပင္း ေဆာင့္ေနတာ၊ ေဆာင့္ခ်က္ျပင္းလို႔လား မသိဘူး ဆရာမေလး ခါးေလးတအားေကာ့တက္လာၿပီး လည္တိုင္ေလး ေမာ့လာတယ္။ ဆံပင္ရွည္ေလးေတြ တခါခါနဲ႔ ျမင္း႐ိုင္းမေလး ေျပးေနသလိုပဲ။ အဲ့ဒါကိုၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္လည္း ဇက္ႀကိဳးကိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တယ္။ ရွည္လ်ားနက္ေမွာင္ၿပီး အုံထူထူ ဆံႏြယ္ေတြကို က်ေနာ္ခါးကိုင္းၿပီး ညာလက္နဲ႔ ရစ္သိမ္းၿပီး လွမ္းဆြဲလိုက္တယ္။ တအားႀကီးေတာ့ နာေအာင္ မဆြဲေပးဘူးေပါ့။ ၿပီးေတာ့မွ ဘယ္လက္က သူ႔ခါးက်င္က်င္ေလးကို ကိုင္ထား၊ ညာလက္က ဆံပင္ရွည္ေတြကို ဆြဲၿပီး အားနဲ႔ေဆာင့္ေတာ့တာေပါ့။ စိတ္ကူးထဲ ပုံေဖာ္ၾကည့္ၾကစမ္းပါဗ်ာ။ 

ဖင္ကုန္းၿပီးခံေနတဲ့ က်ေနာ့္ဆရာမေလး ဆံပင္ေတြကို အဆြဲခံရၿပီး အလိုးခံေနရရွာတာ လည္တိုင္ေလးေကာ့ေကာ့တက္လို႔၊ အဂၤလိပ္အကၡရာ Z နဲ႔ တူေနၿပီ။ စိတ္ကို တအားတင္းၿပီး က်ေနာ္လည္း မီးကုန္ရးယမ္းကုန္ တြယ္ေတာ့တာပဲဗ်ိဳ႕။ အေနာက္ကေန ျမင္ေနရတဲ့ သူ႔တင္ပါးအလွ ျပဴးျပဴးေလးရယ္၊ ေကာ့ေတာ့ေတာ့ ေပ်ာ့သြယ္သြယ္ ကိုယ္လုံးေလး၊ ႐ူးခဲ့ရတဲ့ ဆံႏြယ္ရွည္ေလးေတြကို တင္းတင္းဆုပ္ၿပီး ေဆာင့္ေတာ့ သူ႔ညည္းျငဴသံ တဟင္းဟင္း… တရွီးရွီး.. ၾကားေနရတာေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္ဘယ္လိုမွ ဆက္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။

“အားးးးးးးးးးး”

“အန္တီေလး”

“အားးးးးးးးးးး”

“ထြက္ကုန္ၿပီ.. ထြက္ကုန္ၿပီ…။ ဖူးးးးး ေကာင္းလိုက္တာ အန္တီေလးရာ…”

အဲ့လိုေတြ က်ေနာ့္ပါးစပ္က ေျပာမိေျပာရာေတြ ေအာ္မိကုန္တယ္။ သုတ္ရည္ပူပူေတြကိုလည္း အပ်ိဳႀကီးေစာက္ဖုတ္ထဲ အင့္ကနဲ အင့္ကနဲေနေအာင္ ပန္းထည့္လိုက္မိတယ္။

(ဒီေနရာမွာ က်ေနာ့္အေတြ႕အႀကဳံအရ ေျပာရရင္ ၿပီးခါနီးမွာ ပါးစပ္ထဲ ေတြ႕ရာေအာ္ၿပီး ပန္းထုတ္လိုက္ရတာဟာ.. အံႀကိတ္ၿပီး တိတ္တိတ္ေလးေဆာင့္ရင္း ပန္းတာထက္ ပိုၿပီးေကာင္းတယ္လို႔ ခံစားမိတယ္ဗ်။ လုံးဝကို ေပါက္ကြဲထြက္သြားသလို ခံစားရတယ္။ ေနာက္ရလာတဲ့ အေတြ႕အႀကဳံအရ မိန္းကေလးတခ်ိဳ႕ကလည္း အဲ့လိုပဲ ေျပာတယ္ဗ်။ ဒါေပမယ့္ ရတနာဝင္းထိန္တို႔ ဘာတို႔ ေရးသလို.. ေဆာင့္ပါေမာင္ရဲ႕… ေစာက္ဖုတ္ႀကီး ႏွစ္ျခမ္းကြဲထြက္သြားေအာင္ ေဆာင့္ပါ.. ဘာညာေတြေတာ့ က်ေနာ္ မႀကဳံဖူးဘူး။)

အိပ္ယာခင္း အျဖဴဆြတ္ဆြတ္ေပၚမွာ ဆရာမေလးနဲ႔ က်ေနာ္ ထပ္ၿပီး ေမွာက္အိပ္ေနၾကတယ္။ သူမဂုတ္ပိုးေလးကို က်ေနာ္ မနာေအာင္ ကိုက္ေပးရင္း အေမာေျဖေနလိုက္တယ္။ သာယာလိုက္တဲ့ ဘဝဗ်ာ။ အိစက္ညက္ေညာတဲ့ ကိုယ္လုံးေလးကို ဖိကပ္ၿပီး အိပ္ေနတာ သာယာတာေပါ့ေလ။

က်ေနာ့္ညီေလးကေတာ့ အန္တီေလးရဲ႕ ေစာက္ဖုတ္ထဲမွာ စြပ္ရက္တန္းလန္းႀကီး။ တခ်က္တခ်က္ သူ႔ေစာက္ဖုတ္အတြင္းနံရံက က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေနေသးေတာ့ က်ေနာ့္ညီေလးခင္မ်ာ ဇိကနဲ ဇိကနဲ ဇိမ္ေတြ႕ေနတာေပါ့ေလ။

ႏွစ္ေယာက္သား ခဏအိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး တူတူထၾက၊ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ တူတူဝင္ၿပီး ကိုယ္လက္သန႔္စင္ရင္းနဲ႔ စိတ္ပါလာလို႔ ေနာက္တစ္ခ်ီေလာက္ ေမာ္ေတာ္ဆပ္ၾကေသးတယ္ဗ်။

(ေမာ္ေတာ္ဆပ္ = မတ္တပ္ေဆာ္ :P) ေသခ်ာႀကီး ျပန္ေရးမျပေတာ့တာက စာဖတ္သူေတြ အီသြားမွာစိုးလို႔။ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ဧည့္ခန္းထဲမွာ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ရင္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ၾကည္ႏူးေနၾကတာေပါ့ေလ။ 

တစ္ခန္းလုံး ပ်ံ႕ႀကဲေနတဲ့ ႏုတ္စ္စာ႐ြက္ေတြ လိုက္ေကာက္ၿပီး ထပ္ေနတဲ့ အန္တီဆရာမေလးကို မ်က္လုံးမခြာတမ္း ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ထမီအဝါေရာင္ေလး ဝတ္ၿပီး၊ တီရွပ္ၾကပ္ၾကပ္ေလး ဝတ္ထားေတာ့ ရင္သားႏွစ္မႊာေလးေနရာမွာ အဖုအထစ္ေလး၊ ဆံပင္အရွည္ေတြကိုေတာ့ လက္ကိုင္ပဝါ အနီေရာင္ေလးနဲ႔ ေသခ်ာစည္းေႏွာင္ထားတယ္၊ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးစ မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္ေလးကို သနပ္ခါးေရက်ဲေလး ပြတ္ထားေတာ့ ဝင္းဝင္းေလး ျဖစ္ေနတယ္။

တကယ့္ကို က်ေနာ္နဲ႔ အ႐ြယ္တူ ေကာင္မေလးလို႔ေတာင္ ထင္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ သိသာတာက သူ႔မ်က္ႏွာေလးဗ်။ မိန္းမေတြ ခ်စ္စိတ္ဝင္လို႔ ၾကည္ႏူးေနတဲ့အခါ ျဖစ္ေနတဲ့ အမူအရာေလးေတြဗ်ာ။ က်ေနာ္ ေသခ်ာမေျပာျပတတ္ဘူး။ က်ေနာ့္ကို တခ်က္တခ်က္ လွမ္းၾကည့္လိုက္၊ မ်က္နာေလးက ပန္းေရာင္သမ္းသြားလိုက္ (ခုနကဟာေတြ ျပန္ေတြးမိၿပီး ရွက္ေနတာေနမွာ)၊ မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးေတြက ရယ္ခ်င္ေနတဲ့ အရယ္မ်က္လုံး ျဖစ္သြားလိုက္၊ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို သြားျဖဴျဖဴေလးေတြနဲ႔ ကိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ကို လွမ္းေငးလိုက္ လုပ္ေနတာေပါ့ေလ။

“အန္တီေလးကို က်ေနာ္ အရမ္းခ်စ္တယ္သိလား..” 

“ခြိခြိ..” (ပါးစပ္ကို လက္ဖဝါးေလးနဲ႔ ကာၿပီး ရယ္ေနတယ္ဗ်)

“အမ္ ! ဘာလို႔ရယ္တာလဲ..၊ မရယ္နဲ႔ အန္တီေလးေနာ္ ဟြန္း”

“ရယ္ခ်င္တာေပါ့..။ သူမ်ားကို လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္ၿပီးမွ.. ခ်စ္ေရးလာဆိုေနတာကိုး.. ခြိ”

ဟိုက္!! ဟုတ္တယ္ဗ်..။ က်ေနာ္လည္း ရွက္တာနဲ႔ ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ၿပီး ေခါင္းကုတ္ေနလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ အရဲစြန႔္ၿပီး စကားစလိုက္တယ္။

“ဒါဆို.. အေနာ့္ကို ခ်စ္တယ္လို႔ေျပာေလ..” (က်ေနာ္လို႔ေတာင္ မေျပာေတာ့ဘူး ဟီး)

“ေျပာစရာလိုေသးလို႔လား ကေလးေလးရာ..။ မခ်စ္ပဲနဲ႔ ဟိုဟာလုပ္ပါ့မလား..။ က်မက သိကၡာရွိတဲ့ မိန္းမေကာင္းေလးပါေနာ္..”

“ဟိုဟာလုပ္တယ္ဆိုတာ ဘာလဲ အန္တီေလး.. ဟီးဟီး”

“အာကြာ.. ညစ္တီးညစ္ပတ္ေတြ လာမေမးနဲ႔..။ ေတြ႕တယ္မလား”

ဆိုၿပီး ၾကက္ေမႊးတံမ်က္စည္းေလးကို ေထာင္ျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ တဖက္လွည့္သြားၿပီး က်ေနာ္တို႔ ပထမဆုံး ေသာင္းက်န္းခဲ့တဲ့ ဆက္တီစားပြဲပုေလးကို ေရစိုအဝတ္နဲ႔ သုတ္ေနတယ္။ စားပြဲပုေလးဆိုေတာ့ ကုန္းၿပီးသုတ္ေနရေတာ့ သူ႔တင္ပါးေလးက ထမီအဝါေလးေအာက္မွာ တင္းေနတာပဲ။ က်ေနာ္လည္း သူ႔ကို ေနာက္ခ်င္ေနတာနဲ႔ အသာေလးကပ္သြားၿပီး ခါးကေန စုံကိုင္ၿပီး ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ကပ္ေဆာင့္လိုက္တယ္။

“ဟဲ့ဟဲ့..”

ဆိုၿပီး ခါးကိုဆန႔္လိုက္ၿပီး ရႈံ႕မဲ့မဲ့ေလး က်ေနာ့္ဖက္ လွည့္လာတယ္။

“ခ်စ္တယ္ အန္တီေလးရာ…”

လို႔ သူ႔မ်က္လုံးထဲကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ေျပာရင္း နဖူးေလးကို က်ေနာ့္ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖိကပ္ၿပီး နမ္းမိတယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္း ျပန္ခြာလိုက္ေတာ့

“ငါ့ကို ႐ူးေအာင္ေတာ့ မလုပ္နဲ႔ေနာ္”

တဲ့။ မ်က္ရည္ဝဲဝဲေလး အသံတုန္တုန္ရီရီေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ေတာင္းပန္သလို ေျပာရွာတယ္။

“ဟုတ္ ဆရာမေလး”

ဆိုၿပီး သတိဆြဲရင္း မ်က္ႏွာမာမာနဲ႔ ေအာ္လိုက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းၿပဳံးၿပဳံးေလး ျဖစ္လာၿပီး

“ကေလးေလး အ႐ူးေလး”

တဲ့။ က်ေနာ့္ႏွာေခါင္းကို ဆြဲလိမ္ရင္း ခ်စ္စႏိုးအသံေလးနဲ႔ ေျပာတယ္။

“ကေလးေလး အိမ္ေရွ.တံခါးမႀကီး သြားဖြင့္ေခ်ကြာ”

လို႔ ေျပာတာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း လွည့္ထြက္လာၿပီး အိမ္ေရွ႕က ကြၽန္းသားတံခါးမႀကီးကို ကလန႔္ျဖဳတ္လိုက္ၿပီး ဆြဲဖြင့္လိုက္တယ္။

“ဟာ…”

ဆိုၿပီး က်ေနာ္ လန႔္သြားတယ္ဗ်ာ။ ႐ုတ္တရက္ႀကီး လူတစ္ေယာက္ တံခါးဝမွာ ရပ္ေနတာကိုး။ ေက်ာင္းစိမ္းဝတ္စုံနဲ႔ အသားညိဳညိဳ ဆံထုံးထုံးထားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ဗ်။ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ေနတာ မ်က္ႏွာက ၿပဳံးစိစိနဲ႔။ က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္ၿပီ။ ဒါ အန္တီေလးနဲ႔ တူတူေနတဲ့ ေက်ာင္းဆရာမဆိုတာေနမွာလို႔။ ခါတိုင္း က်ေနာ္လာရင္ သူမရွိတာကမ်ားေနေတာ့ သိပ္ေတာင္ သတိမထားမိခဲ့ဘူးေလ။ အခု က်ေနာ္ လန႔္သြားတာက ဒီအမ်ိဳးသမီး က်ေနာ္တို႔ တံခါးပိတ္ၿပီး အထဲမွာ ဘာလုပ္ေနတာလဲဆိုတာ ရိပ္မိသြားပုံရတယ္ဗ်။

က်ေနာ္ရွက္သြားလို႔ သူ႔မ်က္ႏွာေတာင္ ေသခ်ာမၾကည့္ရဲေတာ့ဘူး။ အသာေလး ေနာက္လွည့္ထြက္လာၿပီး ဟိုလိုဒီလို လုပ္ေနတယ္။ အန္တီေလးကို မသိမသာ ရႈိးလိုက္ေတာ့ သူလည္း ေတာ္ေတာ္ရွက္ေနပုံရတယ္ဗ်။ သူက ပိုဆိုးမွာေပါ့။ ဒီေလာက္ အေနတည္တဲ့ အပ်ိဳႀကီးေလ။ ၅ မိနစ္ေလာက္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားေတြ ေျပာေနၾကတာ က်ေနာ့္မွာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႀကီး ဟိုဟာလုပ္ရမလို ဒီဟာလုပ္ရမလိုနဲ႔။ ၿပီးမွ အန္တီဝင္နီေလးက..

“ဖိုးသက္ ျပန္လို႔ရၿပီ”

တဲ့။ ခပ္တည္တည္နဲ႔ က်ေနာ့္ကိုမၾကည့္ပဲ ေျပာလာေတာ့..

“ဟုတ္ကဲ့”

ဆိုၿပီး ႏုတ္စ္စာ႐ြက္ေတြ ေကာက္ကိုင္ၿပီး… ဟိုအမ်ိဳးသမီးကို

“ျပန္ေတာ့မယ္ ခင္ဗ်”

ဆိုၿပီး ႏႈတ္ဆက္ရင္း လစ္ထြက္လာခဲ့တယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အမေလး.. ကံေကာင္းလို႔ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ဖင္တုံးလုံးနဲ႔ လုပ္ေနရင္းသာ မိသြားလို႔ကေတာ့ ေသာက္ရွက္ပဲလို႔။ တံခါးပိတ္ထားတာ ေတာ္ေသးတယ္။ အခုေတာင္ ရိပ္မိေနၿပီလားဆိုၿပီး ေတြးရင္း အျပန္မွာ ရွက္သလိုလို ရင္တုန္သလိုလို ျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ခဏပါပဲ။ ေလာေလာဆယ္ က်ေနာ့္ပီယာႏိုဆရာမေလးကို စိတ္ရွိသလို တြယ္ခဲ့ရေတာ့ ၾကည္ႏူးေနတဲ့ စိတ္ကပဲ ႀကီးစိုးေနတာကိုးဗ်။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အူျမဴးေနလို႔ ေမေမကေတာင္ ဒီေကာင္ အပမွီလာသလားမသိဘူး ဆိုၿပီး ေဖေဖ့ကို ေျပာေနေသးတယ္။

အဲ့ဒီေန႔က မွတ္မွတ္ရရ ဧပရယ္ ၂၁ ရက္၊ ေသာၾကာေန႔ဗ်။ ေသတဲ့အထိ ေမ့ႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့တဲ့ ရက္စြဲတစ္ခုေပါ့။

ညဖက္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္ အိပ္လို႔မရဘူး။ အိမ္ၿခံဝင္းထဲ ဆင္းလာၿပီး သစ္သားကြပ္ပ်စ္ကေလးေပၚမွာ ပက္လက္လွန္ လွဲေလ်ာင္းၿပီး ေကာင္းကင္ထဲက ၾကယ္ေတြေႂကြက်တာကို ေငးေမာေနမိတယ္။ ရင္ဘတ္ထဲမွာေတာ့ ခံစားခ်က္က ေမႊးျမျမေလး ျဖစ္လို႔။ ၾကည္ႏူးတဲ့စိတ္က တအားျပင္းထန္လာလို႔ ဟာမိုနစ္ကာေလးကို ထုတ္ၿပီး Andy Williams ရဲ႕ Love story: ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို တိုးတိုးေလး မႈတ္ေနမိတယ္။

‘ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ အခ်စ္ပုံျပင္ဆိုတာ.. ပင္လယ္ထက္ပိုၿပီး အိုမင္းတယ္.’

‘ၾကယ္ေတြအကုန္လုံး ေလာင္ကြၽမ္းသြားတဲ့အထိ.. သူမကို က်ေနာ္ လိုအပ္ေနဦးမယ္ဆိုတာ.. က်ေနာ္သိတယ္..’

(Andy Williams ၏ Love story သီခ်င္းမွ)

ညက မိုးေတာ္ေတာ္ခ်ဳပ္မွ အိပ္ေပ်ာ္သြားလို႔ မနက္ၾကေတာ့ ေနျမင့္မွ အိပ္ယာထျဖစ္တယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ ပီယာႏိုတီးသင္ရမည့္ရက္ မဟုတ္ေတာ့ ဘယ္လိုအေၾကာင္းရွာရမလဲလို႔ ေတြးရင္း ေမေမျပင္ထားေပးတဲ့ ပဲ႐ြက္စိမ္းစိမ္းထည့္ထားတဲ့ ေခါက္ဆြဲကို အားပါးတရ စားေနမိတယ္။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီနဲ႔ တီရွပ္တစ္ထည္ ေကာက္စြပ္ၿပီး က်ေနာ့္ နီညိဳေရာင္ဂစ္တာေလးကို ဂစ္တာအိပ္ထဲထည့္ၿပီး လြယ္လိုက္တယ္။ ၿပိဳင္ဘီးေလးကို တြန္းၿပီး ထြက္လာေတာ့ ေမေမက အိမ္ေရွ႕ကေန

“ဒါကဘယ္လဲ”

လို႔ ေမးေငါ့ၿပီး ေမးခြန္းထုတ္တယ္။

“ဂစ္တာသြားက်င့္မလို႔ ၿမိဳ႕ျပင္မွာ၊ ေန႔လည္စာ ျပန္မစားေတာ့ဘူး ေမေမ”

လို႔ အသံမတုန္ေအာင္ သတိထားၿပီးေျပာရင္း လစ္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ၿခံဝမွာ ေဖေဖ့ကိုေတြ႕ေတာ့ စက္ဘီးနင္းေနရင္း ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္နဲ႔ Adios Amigo: (တာ့တာ ရဲေဘာ္လို႔) လက္ျပၿပီး ေအာ္ခဲ့လိုက္တယ္။(ပထမပိုင္း ၿပီးပါၿပီ)