နှစ်နိုင်ငံ နယ်စပ်က မဲပုံရွာကြီး ။ ဒီနယ်စပ်ဒေသက ရှေးခေတ်ကတည်းက မင်းမဲ့ဆန်ခဲ့သည် ။ ဝရမ်းပြေးတွေ လူဆိုးလူမိုက်တွေ ခိုအောင်း ကျက်စားကြတဲ့ ဒေသ ။ ရှေးခေတ်ကတည်းက ဟိုဖက်တိုင်းပြည် နယ်ခြားစောင့်ရဲလို အဖွဲ့တွေကလည်း ငွေပေးရင် မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတတ်တဲ့ အမျိုး ။ ရွာကြီး ဆိုပေမယ့် မသေးလှ ။
ဟိုးရှေးရှေးက ဒီရွာကြီးမှာ ရဲစခန်း ရှိသည် ။ ရုပ်ရှင်ရုံအကြီးစား ရှိသည် ။ ဟိုတယ်တွေ ကေတီဗီဆိုင်တွေ အရက်ဆိုင်တွေ နိုက်ကလပ်တွေ အစုံ ရှိသည် ။ လောင်းကစားဝိုင်းတွေက နေ့ရောညပါ ၂၄ နာရီ ဖွင့်ထားသည် ။ အခုတော့ စစ်ကြီးကြောင့် လျှပ်စစ်မီး မရတော့ ။ ဓါတ်ဆီလောင်စာဆီတွေလည်း ပြတ်နေလို့ မဲမှောင်တိတ်ဆိတ်နေသည် ။ တချက်တချက် လောခေါင်မောင်ပွေးရဲ့ တပ်ဖွဲ့တွေ စီးတဲ့ မော်တော်ဆိုင်ကယ်သံတွေ တဗီးဗီးဘဲ ကြားနေရသည် ။ တခါတခါတော့ အရက်မူးလို့ မိုးပေါ်ထောင်ဖောက်တတ်တဲ့ မောင်ပွေးစခန်းက သေနတ်သံတွေ ကြားရတတ်သည် ။
အင်အားကြီးနိုင်ငံက လာဖွင့်ထားတဲ့ စစ်စခန်းကို အားပြိုင် အင်အားကြီး တစ်နိုင်ငံက ချေမှုန်းတဲ့ နျူကလီးယား ဗုံးကျလို့ ဒီဗုံးက မဲပုံရွာကြီးဆီကို ထိရောက်မှု ရှိခဲ့သည် ။ ပျက်စီးယိုယွင်းနေတဲ့ မြို့ပြ အဆောက်အဦးတွေ ကြားထဲ လူမိုက်ကံကောင်း မသေဘဲ ကျန်နေတဲ့ မောင်ပွေးသည် သူ့လူတွေကို ပြန်စည်းရုံးပြီး တစ်ဂိုဏ်းတစ်အုပ်စု ထူထောင်ပြီး လက်နက်မဲ့တွေ မိန်းမသားတွေ အသက်အိုမင်းသူတွေကို အနိုင်ကျင့်တော့တာဘဲ ။ တစ်လတစ်ခါလောက် လောခေါင်မောင်ပွေး တိုင်းခန်းလှည့်သည် ။ စုဆောင်း လုယက်ထားတဲ့ ဓါတ်ဆီ လောင်စာဆီတွေနဲ့ စက်သေနတ်ကြီးတွေ ဆင်ထားတဲ့ သူ့ဂျစ်ကားနှစ်စီးနဲ့ အနီးအနားမှာ လိုက်လုသည် ။ မိန်းမတွေကို ဖမ်းသည် ။ သူ့စခန်းမှာ ကျွန်အဖြစ်နဲ့ ဖမ်းလှောင်ထားတဲ့ လူတွေ ရှိသည် ။ မိန်းမတွေကတော့ ချောရင် လှရင် တောင့်ရင် သူ့မယားဘဲ ။
ကာမကို စိတ်တိုင်းကျ ရယူတဲ့ မောင်ပွေး ။ ခေတ်ပျက်ကြီးမှာ ကောင်းစားနေတဲ့ လူမိုက်ဘုရင် တစ်ဆူ ။ သူစားလို့ဝရင် ဆော်တွေကို ငြီးငွေ့လာရင် တပည့်တွေကို ပေးစားသည် ။ မဲပုံရွာကြီးရဲ့ တချိန်တုန်းက အိုရီးရင်တယ်ဆိုတဲ့ သုံးထပ်ဟိုတယ်သည် မောင်ပွေးရဲ့ စံအိမ်ကြီး ဖြစ်နေသည် ။
တအားလှတဲ့ မေရီကို တွေ့တွေ့ချင်း မောင်ပွေး ဆွဲကျင့်ပစ်လိုက်သည် ။ ကျင့်တာမှ အကြိမ်ကြိမ် ။ မေရီသည် လတ်တလော လောခေါင်မောင်ပွေးရဲ့ မိဖုရားခေါင်ကြီး ဖြစ်နေသည် ။ နောက်ထပ် ဖမ်းမိတဲ့ ကောင်မလေးတွေသည် မိဖုရားငယ်တွေအဖြစ် ရှိနေပေမယ့် တအားလှ တအားတောင့်တဲ့ မေရီကို လောခေါင်မောင်ပွေး စွဲနေသည် ။ ခိုက်နေသည် ။ ကြိုက်နေသည် ။
မေရီသည် မုဒိန်းကျင့်ပြီး ဖမ်းခေါ်လာခဲ့တဲ့ မောင်ပွေးကို စစချင်းမှာ တအားမုန်းတီးသည် ။ သတ်ပစ်ချင်သည် ။ ရုန်းလေဗြုံးလေ ငြင်းလေဗျင်းလေ ဖြစ်နေတော့ မောင်ပွေးကို သူလိုတာပေးပြီး အေးဆေးဆက်ဆံတာက ပိုကောင်းလို့ မေရီ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ပျော့လာသည် ။ နောက်ပိုင်း မောင်ပွေးရဲ့ လက်ရှိ မိဖုရားခေါင် ( မယားကြီး ) ဖြစ်ရတဲ့ တန်ဖိုးကို မေရီ သိလာသည် ။ မောင်ပွေးရဲ့ တစိတ်တဒေသ အာဏာကို မေရီ ရလာသည် ။
တပည့်တပန်းတွေက မေရီ့စကားကို နားထောင်ကြရသည် ။ မေရီသည် ပြောရေးဆိုခွင့်ရှိသူ ဖြစ်လာသည် ။ မေရီ့မှာ အခြွေအရံတွေနဲ့ ။ နင်းနှိပ်ပေးမယ့်လူနဲ့ ။ စစ်ရဲ့ အနိဌာရုံတွေကို ကြုံတွေ့ခံစားနေရတဲ့ ခေတ်ကာလမှာ အနူတောလူချော ဆိုသလို မောင် ပွေးက တပည့်တပန်း လက်နက်ကိုင်တွေ ခြံရံပြီး လိုချင်တာကို လက်နက်အားကိုးနဲ့ ရယူနေသည်လေ ။
” မေရီ …..”
အသံနက်ကြီးနဲ့ အော်ခေါ်လိုက်တဲ့ လောခေါင်မောင်ပွေး ။
” လာပြီ…ကိုကို……”
လောခေါင်မောင်ပွေးသည် မြင်းရိုင်းတွေကို ယဉ်ပါးလာအောင် လေ့ကျင့်တဲ့နေရာမှာ တဖက်ကမ်းခတ် ကျွမ်းသည်လို့ ပြောကြသည် ။ သူသည် မြင်းရိုင်းတွေကို သာမက မိန်းမတွေကိုလည်း ” ခြေသုတ်ပုဆိုး မြွေစွယ်ကျိုး ” ဆိုတဲ့ စကားလို တစ်ခွန်းပြောလိုက်တာနဲ့ ” ပွဲပြီး မီးသေ ” ဖြစ်အောင် ကျင့်နိုင်တဲ့ လူတစ်ယောက်ပါ ။
” ငါးခြောက်စားချင်တယ်…” ဆိုတာနဲ့ ” ဖုတ်ပြီးသား အသင့်ပါ ” လို့ သူ့မယားတွေက သူ့စိတ်ကြိုက် အဆင်သင့် လုပ်ပေးကြရသည် ။ လိုးမယ်ဟေ့ ဆိုတာနဲ့ ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ပြီး ဖင်ထောင်ပေးထားကြရသည် ။
မေရီသည် လောခေါင်မောင်ပွေးရဲ့ အရှေ့မှာ ပြုံးပြုံးလေးနဲ့ ရောက်နေသည် ။
” မေရီ… လာစမ်း….။ ငါ မုန်းကျင်းရွာဖက်ကိုသွားတာ နင့်ကိုဘဲ တအားလွမ်းနေခဲ့တယ်….။ ငါတို့ လိုးရအောင် . . .”
လို့ မောင်ပွေး ပြောလိုက်တာနဲ့ မေရီသည် သူမကိုယ်ပေါ်မှာ ဝတ်ထားတဲ့ အဝတ်တွေ အားလုံးကို တစ်ခုပြီးတစ်ခု အမြန်ချွတ်ပစ်လိုက်သည် ။
” လိုးလေ.. ကိုကို….။ မေရီ့ကို ဘယ်လိုပုံစံ လိုးချင်လဲ.. ဘယ်လိုပုံစံ နေပေးရမလဲဟင် …”
” အရင်ဆုံး ငါလုပ်ချင်တာက နင့်စောက်ဖုတ်ကို ယက်ချင်တယ်….။ ကုတင်စောင်းမှာ ဖင်ပူးတောင်း ထောင်ပေးစမ်း…. မေရီ …”
မေရီသည် လောခေါင်မောင်ပွေးရဲ့ အလိုကျ ကုတင်ပေါ်တက်လိုက်ပြီး ကုတင်စောင်းမှာ ဖင်ပူးတောင်း ထောင်ပေးလိုက်သည် ။ ဖြူဖွေးတဲ့ ဖင်တုံးကြီးတွေက ဖင်ပူးတောင်းထောင်ပေးတဲ့အခါ ပိုပြီး ဝိုင်းစက် စွင့်ကားနေသလိုဘဲ ။ ဖင်စအိုပေါက် နီညိုညိုလေးက ဖြူဖွေးတဲ့ ဖင်တုံးကြီးတွေရဲ့ကြားမှာ ထင်းနေသည် ။ ကပ်ရက် အကွဲကြောင်း မိန်းမအင်္ဂါကြီးက အမွှေးရှင်းထားလို့ နှုတ်ခမ်းသား ထူထူတွေနဲ့ တအားကြည့်ကောင်းနေသည်။
မောင်ပွေးသည် သူ့ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို အကုန်ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး မေရီ ဖင်ကုန်းပေးနေတဲ့ ကုတင်နားကို လျှောက်လာပြီး မေရီ့ဖင်တုံးကြီးတွေကို လက်နဲ့ဖြဲရင်း စောက်ဖုတ်နဲ့ ဖင်စအိုပေါက်ကို လျှာပြားကြီးနဲ့ အစုန်အဆန် ယက်ပါတော့သည် ။ မေရီသည် မောင်ပွေး အဖုတ်ယက်တာကို စွဲလန်းနေသည် ။ မောင်ပွေးသည် အစမှာ မေရီ့ကို အတင်း မုဒိန်းကျင့်ခဲ့ပေမယ့် မေရီသည် နောက်ပိုင်းမှာ သူယက်တာ သူလိုးတာတွေကို သဘောကျ စွဲလန်းသွားပြီး မထူးတော့တဲ့အတူတူ မောင်ပွေး ယက်တာ လိုးတာတွေကို ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ခံယူရယူနေပြီ ။
မောင်ပွေးသည် စောက်စိလေးကို သူ့နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးတွေနဲ့ ဆွဲယူ စုပ်ပေးသလို သူ့လျှာထိပ်နဲ့လည်း စောက်စိလေးကို ကလိပေးနေသည် ။ လျှာကို စောက်ခေါင်းထဲကို ရနိုင်သလောက် ထိုးသွင်းပေးနေသေးသည် ။
“အို… အင်း…. အင်း…… အား……. ကောင်းတယ်… ကိုကို….. ကောင်းတယ်…… အီး…… တအား….. ကောင်း…..”
မောင်ပွေးက ဘာဂျာကိုင်နေတဲ့အချိန် မေရီရဲ့ ဖွံ့ထွားတင်းမာဆဲ နို့ကြီးနှစ်လုံးကိုလည်း ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆုပ်ညှစ်နယ်ဖတ်နေသည် ။ ခဏကြာတော့ စောက်ဖုတ်ကနေ မျက်နှာခွာလိုက်ပြီး
” မေရီ….. လီးစုပ်ပေး…..”
လို့ ပြောရင်း ဒူးထောက်ရာက မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည် ။ မေရီလည်း ကုတင်အောက်ကနေ မတ်တပ်ရပ်ရက်နဲ့ လီးတန်ကြီး တိုးကပ်ပေးလာတာကို ကုတင်ပေါ်ကနေပြီး စုပ်ပေးလိုက်သည် ။ ညိုညိုမဲမဲ လီးတုတ်တုတ်ကြီးသည် မေရီ့ပါးစပ်ပေါက်ထဲ ပြည့်တင်းနေသည် ။
“ပြွတ်ပြတ်ပြတ် ပြွတ်ပြွတ်ပြတ်ပြတ်…. ပြိပြိ.. ပြတ်ပြတ်….”
မောင်ပွေးသည် မေရီ လီးစုပ်ပေးတာကို အရမ်းကြိုက်သည် ။ သူ့မှာ ကောင်မတွေ အများကြီး ရှိနေပေမယ့် မေရီ လီးစုပ်ပေးတာကို အကြိုက်ဆုံးဘဲ ။ မေရီသည် လျှာကစားပေးပြီး စုပ်ပေးလေ့ရှိတာကြောင့် အရသာထူးသည် ။ လီးစုပ်ပေးနေရင်း မေရီသည် မောင်ပွေးရဲ့ တွဲလောင်းကျနေတဲ့ ဂွေးစိကြီးတွေကို လက်နဲ့ ဖွဖွဆုပ် နယ်ပေးနေတာကလည်း အရသာတမျိုး ထူးကဲလှသည် ။
မေရီသည် ယောက်ျားဖြစ်တဲ့ စစ်ပြန်ကြီး ဘခက်တစ်ယောက် အိမ်ကို ပြန်မလာတော့တာကြောင့် စစ်ပွဲကြီးထဲ သေဆုံးသွားပြီလို့ မှတ်ထင်ခဲ့သည် ။ ဘခက် မရှိတော့ပြီလို့ ထင်မိခဲ့တဲ့အချိန်မှာ လောခေါင်မောင်ပွေးရဲ့ အဖမ်းကို ခံခဲ့ရပြီး မုဒိန်း အကြိမ်ကြိမ် ကျင့်တာကိုလည်း ခံရသည် ။ ကျွန်တစ်ယောက် အဖြစ် မဲပုံရွာကို ကြိုးတုပ်ပြီး ဖမ်းခေါ်လာတာကို ခံခဲ့ရသည် ။
မေရီ ကံကောင်းတာက မောင်ပွေးက မေရီ့ကို သူ့မိဖုရားခေါင် ( မယားကြီး ) အဖြစ် နေရာပေး ရွေးခဲ့လို့ ကောင်းကောင်းမွန်မွန် နေရပြီး အရေးပေးခံရသည် ..။ ဩဇာရှိလာသည် ။ မေရီ့စိတ်ထဲမှာ ဘခက်ကို တခါတရံ သတိရမိပေမယ့် သေပြီလို့ ယူဆမှတ်ယူခဲ့တာမို့ မေ့မေ့ပျောက်ပျောက် ဖြစ်လာသည် ။
” အား….. ကောင်းတယ်….. စောက်ရမ်းကောင်းတယ်……”
မောင်ပွေးက လီးကို မေရီ့ပါးစပ်ထဲက ဆွဲထုတ်လိုက်လို့ မေရီလည်း….
” တော်ပြီလား..ကိုကို…”
လို့ မေးလိုက်သည် ။ မောင်ပွေးက
” အင်း….လိုးကြရအောင်….”
လို့ ပြောလိုက်သည် ။ မောင်ပွေးက မေရီ့ကို ပက်လက်အိပ်ခိုင်းပြီး ပေါင်တန်တွေကို ဖြဲကားလိုက်ရင်း လီးကြီးကို မို့မောက်တဲ့ ဖောင်းဖောင်းကြွကြွ စောက်ဖုတ်ထဲကို ထိုးသွင်းဖို့ လုပ်လိုက်တဲ့အချိန် ခပ်ဝေးဝေးက သေနတ်သံတွေ တဒက်ဒက်ကို ကြားရသည် ။
” ဟာ….. ဘာလဲ…. ဘာဖြစ်တာလဲဟ….. စောက်ရေးထဲ…..”
လီးတန်းလန်းကြီးနဲ့ ခပ်လှမ်းလှမ်းက စားပွဲကြီးဆီကို လျှောက်သွားလိုက်ပြီး စကားပြောစက် ( ဝေါ်ကီတော်ကီ တူးဝေးရေဒီယို ) ကို ကောက်ယူလိုက်သည် ။
” ရုပ်ဆိုး ရုပ်ဆိုး….. ကြားရင် အကြောင်းပြန်….”
” ဆရာပွေး…. ဆရာပွေး….. ရုပ်ဆိုး… ရုပ်ဆိုး…. ရွာအဝင်ဂိတ်မှာ ရန်သူတွေ… လာတိုက်နေတယ်…”
” ဟေ……အင်အားများလား…..”
” များတယ်…..ဆရာပွေး…။ ကျုပ်တို့ကို စစ်ကူလွှတ်ပေးပါ…..”
” ကောင်းပြီ….. တောင့်ထား….။ ရန်သူအင်အား ဘယ်လောက် ခန့်မှန်းလဲကွ……”
” သုံးဆယ်ကျော်ကျော်… ရှိမယ်….. ဆရာပွေး….”
” အိုကေ…..လာမယ်….လာမယ်…..”
မောင်ပွေးက ပြောရင်း ဘောင်းဘီ ပြန်စွပ်နေသည် ။ မေရီ့ကို
” ရွာအဝင်မှာ ရန်သူတွေလာနေလို့ ငါပြေးလိုက်ဦးမယ်…..”
လို့ ပြောလိုက်ပြီး နံရံမှာထောင်ထားတဲ့ အမ်ဖိုးမောင်းပြန်ကို ကောက်ယူကာ အိပ်ခန်းထဲကနေ ပြေးထွက်သွားသည် ။ မေရီ့အတွက်က ဒီလိုဖြစ်ပျက်တာတွေက မဆန်းဘူး ။ လောခေါင်မောင်ပွေးရဲ့ ဘဝက အဲ့လိုဘဲ။ ပစ်လိုက်ခတ်လိုက် စားလိုက်မူးလိုက် လိုးလိုက်နဲ့ဘဲလေ ။
မဲပုံရွာအဝင်မှာ တိုက်ပွဲ ပြင်းထန်နေသည် ။ မောင်ပွေးရဲ့တပည့် ရုပ်ဆိုးတို့ ကင်းအဖွဲ့သည် ရန်သူတွေကို အပြင်းအထန် ပြန်တိုက်နေသည် ။ စကားပြောစက်က မောင်ပွေးက သူတို့ လိုက်လာနေပြီလို့ ပြောနေသံကို ကြားရလို့ ရုပ်ဆိုးသည် စိတ်အားတက်သွားသည် ။ သူ့အမွှာညီနောင် ပုတ်သိုးလည်း သူနဲ့အတူ ကြံ့ကြံ့ခံ တိုက်နေသည် ။
မောင်ပွေးသည် သူစီးနေကြ ဂျစ်ကားတွေနဲ့ ရွာအဝင်ဂိတ်ဖက်ကို ဒလကြမ်း မောင်းသွားနေသည် ။ ကားခေါင်းမှာ တပ်ထားတဲ့ ဆော စက်သေနတ်ကြီးနဲ့ ဒလစပ် ပစ်ခတ်ရင်း ရုပ်ဆိုး ပုတ်သိုးတို့ အဖွဲ့တွေကို ကူတိုက်သည် ။
” ဘယ်ကကောင်တွေလဲကွ…”
” ဗိုလ်ဇရက်တို့ ထင်တာဘဲ…..”
” ဟေ….ချ…..ချ….. ငါးဇင်ရိုင်း…. လောင်ချာနဲ့ ထုစမ်း….. ထု…. ထု…..”
မောင်ပွေးက အင်အားသုံးပြီး အလုံးအရင်းနဲ့ တိုက်သည် ။ လက်နက်ကလည်း ကောင်းတော့ ရန်သူတွေ အတုံးအရုံး ကျဆုံးပြီး ဆုတ်ပြေးကုန်သည် ။ မသေဘဲ ဒါဏ်ရာရပြီး ကျန်ခဲ့တဲ့ ရန်သူတစ်ကောင်ကို သူတို့ စစ်မေးတော့ ဗိုလ်ဇရက်တို့အုပ်စုဆိုတာ သိရသည် ။ မောင်ပွေးသည် ဗိုလ်ဇရက်တို့ကို လိုက်တိုက်မည် လို့ လုပ်သေးသည် ။ ဒါပေမယ့် ရုပ်ဆိုးနဲ့ ပုတ်သိုးတို့က ဆက်မလိုက်ဖို့ တားကြသည် ။
မောင်ပွေး ပြန်ရောက်တော့ မေရီက ရေအေးအေး တစ်ခွက်နဲ့ ဆီးကြိုနေသည် ။
” ရန်သူတွေက တော်တော်များလား ကိုကို..။ သူတို့က ဘာလိုချင်လို့ လာတိုက်တာလဲဟင်…..”
မေရီက မောင်ပွေးကို မေးလိုက်သည် ။ မောင်ပွေးက ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်ချလိုက်ပြီး
” အားစမ်းတာ သက်သက်ပေါ့ မေရီ…..။ ဇရက်ဆိုတဲ့ကောင်…. သူက ဘဝင်မြင့်ရောဂါ ရနေတာ..။ သူ့ကိုယ်သူ လက်နက်ကိုင် ခေါင်းဆောင် ဆိုပြီး… သူက ငါ့ထက်သာချင်တယ်လေ…။ မဲပုံကို သိမ်းချင်တယ်…။ သူနဲ့အတူ နေဒွန်းဆိုတဲ့ ကောင်လည်း ပါလာတယ်။ နှစ်ဖွဲ့ပေါင်းပြီး ငါ့ကို ဖြိုချင်တာလေ.. ဟားဟား….။ မောင်ပွေးတို့က ဒါတွေ သိနေလို့ စောစောကတည်းက လက်နက်ကောင်းတွေ စုထားတာ….။ ဘာရမလဲ…. ပြန်ထုပစ်လိုက်တာ … ခွေးပြေးဝက်ပြေး ပြေးသွားရတယ်……”
လို့ ရေသောက်ပြီးတဲ့အချိန် ပြောပြသည် ။ မေရီက ပြုံးစိစိနဲ့
” ကိုကိုနဲ့ မေရီ.. ဇာတ်လမ်း ပြန်ဆက်လိုက်ကြမလားဟင်…..”
လို့ မေးလိုက်သည် ။ မောင်ပွေးရဲ့ မျက်နှာကြီး ပြုံးသွားသည် ။
” လာ…. ငါ့လီးကို စုပ်ပေး…….”
မောင်ပွေး သူ့ဘောင်းဘီကြီးကို ချွတ်ချလိုက်တော့ မဲမဲတုတ်တုတ် လီးပုံပျက်ကြီး ပေါ်လာသည် ။ ဂေါ်လီတွေ ထည့်ထားလို့ လီးကြီးက အဖုအပိန့်တွေနဲ့ ပုံပျက်ပန်းပျက် ဖြစ်နေသည် ။ မေရီက ပုလွေသိပ်ကောင်းလို့ မောင်ပွေး တအားကြိုက်သည် ။ မေရီရဲ့ နှုတ်ခမ်းလှလှ ဖောင်းဖောင်းလေးတွေက သူ့ဒစ်ပြဲကြီးကို ငုံလိုက်တဲ့အချိန် မောင်ပွေးရဲ့ မျက်လုံးတွေ မှေးစင်းကျသွားသည် ။ လျှာလေး လှုပ်ရှားပေးနေလို့ တအား အရသာရှိနေသည် ။
စစ်ပြန်ကြီး ဘခက်။ သူ့အိမ်ရှေ့က ထင်းရှူးပင်တောထဲမှာ ဓါးပေါက်ကျင့်နေတဲ့ စစ်ပြန်ကြီး ဘခက်ဆီကို ဦးစိုင်းကျောက် ရောက်လာသည် ။
” ကိုဘခက်… ခင်ဗျားရဲ့ မေရီကို ကယ်တင်မယ့် စွန့်စားခန်းကို ကျုပ် လိုက်လည်းကူချင်တယ်….။ ကျုပ်မြေးလေး နန်းစံကို အိမ်မှာ ထားခဲ့ရမှာလည်း စိတ်က တအားပူတယ်….။ ခင်ဗျား မဲပုံရွာကြီးထဲကို ဝင်ဖို့ နည်းလမ်း တွေ့ထားတယ်…။ ဒါပေမယ့် ကျုပ် လိုက်လာကူမှ ကောင်းမယ်…….”
” လုံမေနဲ့ ထားခဲ့ရင်ကော…။ ကျနော် လုံမေနဲ့ နန်းစံကို သေနတ်ပစ်နည်းတွေ သင်ပေးခဲ့ရင်ကော….”
” ကျုပ်တို့ သူတို့ကို လူဆိုးလူသွမ်းတွေ ရန်မမူနိုင်အောင် ကာကွယ်တဲ့ နည်းလမ်းတွေ စီစဉ်ပေးခဲ့ရမယ် ကိုဘခက်…..”
” စိတ်ချပါ ဦးစိုင်းကျောက်..။ ကျနော် သူတို့ ပုန်းအောင်းနိုင်မယ့် မြေတွင်းတစ်တွင်း အိမ်အောက်မှာ တူးပေးခဲ့မယ်….။ မဲပုံထဲကို ဘယ်လိုဝင်နိုင်မလဲ ဆိုတာလေး ပြောပြမလား…. ဦးစိုင်းကျောက်…..”
” မောင်ပွေးက လူအင်အား များတယ်….။ အမြဲ အစားအသောက်အတွက် ရှာဖွေနေရ ပူပင်နေရတယ်…..။ ကျုပ်တို့ ကြက်တွေ ဝက်တွေကို မြင်းလှည်းနဲ့ တင်သွားပြီး သူ့ကိုရောင်းရင် မဲပုံထဲကို အစစ်အဆေး သိပ်မများဘဲ ရောက်သွားနိုင်တယ်လေ….။ ကျုပ်က သူ့အဖွဲ့က ‘အဝယ်တော် ရမ်းကား ‘ က အမြဲ ကြက်၊ ဝက်၊ နွားတွေ ဝယ်နေတယ်ဆိုတာ သိထားတယ်….။ ကျုပ် သူတို့ဆီဝင်ဖို့ ကြက်နဲ့ ဝက်တွေ ရှာမယ်….။ ခင်ဗျား…. သေနတ်တစ်လက်လောက် ရမလား….။ ဟိုဖက်ရွာက ဘိုကြုပ် ဆိုတဲ့ကောင်က သေနတ်လိုချင်နေတယ်..။ သူ့မှာ ကြက်နဲ့ ဝက်တွေ ရှိတယ်….။ သွားလဲလိုက်မယ်….”
” ကောင်းပြီ…. ကျုပ် သေနတ်တစ်လက်နဲ့ ကျည်ဆံတွေ ပေးမယ်……”
စစ်ပြန်ကြီးဘခက် ပေးတဲ့ သေနတ်နဲ့ ကျည်ဆံတွေကို ယူပြီး ဦးစိုင်းကျောက်တစ်ယောက် တဖက်ရွာက ဘိုကြုပ်ဆိုတဲ့ လူဆီကို ထွက်သွားနေတဲ့အချိန်မှာ ဘခက်သည် စမ်းချောင်းလေးမှာ ရေဆင်းချိုးနေသည် ။ ဘခက်ရဲ့ တောင့်တင်းကြံ့ခိုင်ပြီး ကြွက်သားအမြောင်း အထစ်တွေနဲ့ ပြည့်နေတဲ့ ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်တွေကို မျက်လုံးလေးပြူးပြီး ငေးမောနေတာက နန်းစံ ။
နန်းစံသည် ညက လုံမေနဲ့ ဘခက်ကြီးတို့ ချစ်တင်းနှီးနှောနေကြတာကို ချောင်းကြည့်ပြီး စိတ်တွေထခဲ့ပေမယ့် ညဖက်ကြီးမို့ သဲသဲကွဲကွဲ မမြင်ခဲ့ရ ။ ဘခက်နဲ့ လုံမေတို့ လိုးပွဲကို ချောင်းပြီး သူမဖာသာ လက်နဲ့ ပွတ်သပ် အာသာဖြေမိခဲ့ရပေမယ့် စိတ်တင်းတိမ်မှုကို မရဘဲ လီးအစစ်နဲ့ အလိုးခံချင်စိတ်တွေ တအား ပေါ်ပေါက်ခဲ့ရသည် ။ အဖိုးဖြစ်တဲ့ ဦးစိုင်းကျောက် တဖက်ရွာကို ထွက်သွားပြီးတဲ့နောက် ဘခက်က
” လုံမေရေ.. ငါ ရေသွားချိုးလိုက်ဦးမယ်…”
လို့ နှုတ်ဆက်နေသံကို နန်းစံ ကြားလိုက်သည် ။ ကြည့်လိုက်တော့ ဘခက်ကြီးသည် အဝတ်အပို ဘာမှပါမသွားဘူး ။ တောထဲက စမ်းချောင်းလေးမို့ လုံမေနဲ့ နန်းစံတို့ ကိုယ်တိုင်လည်း အဝတ်မပါဘဲ ကိုယ်လုံးတီးတွေနဲ့ဘဲ ရေဆင်းချိုးခဲ့ကြတာမို့ ဘခက်လို ယောက်ျားကြီးတစ်ယောက်က ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ဘဲ ဆင်းချိုးမှာ သေချာနေသည် ။ ဒါကြောင့် နန်းစံသည် ဘခက်ကြီးရဲ့ အနောက်ကနေ တိတ်တဆိတ် လိုက်ပါသွားသည် ။
ဘခက် အဝတ်တွေ အကုန်လုံး ချွတ်ပစ်လိုက်တဲ့အခါ နန်းစံသည် သူ့ပေါင်တန် နှစ်ဖက်ကြားက တွဲလောင်းကျနေတဲ့ လီးတန် တုတ်တုတ်ရှည်ရှည်ကြီးကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ ညက လုံမေကို လိုးတဲ့ လီးကြီး ။ အမလေး…. ဒီလီးတန်ကြီးနဲ့ လုံမေရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲကို ဘယ်လိုများ သွင်းပါလိမ့်……။
နန်းစံလည်း လီးညိုကြီးကို ငေးစိုက်ကြည့်ရင်း သွားရည်ယိုလာသည် ။ ညက လုံမေ လီးစုပ်တာတွေကို မြင်ခဲ့ရသည် ။ သဲသဲကွဲကွဲတော့ မဟုတ်ဘူး ။ အခုတော့ လင်းထင်းနေတဲ့ နေ့အချိန်မှာ ဘခက်ရဲ့ လီးကြီးကို အနီးကပ် မြင်နေရသည် ။ ဒါကြီးကို ပြေးစုပ်ပစ်လိုက်ချင်စိတ်တွေ ပေါ်ပေါက်နေရသည် ။ ဒါကြီးနဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲကို အလိုးခံလိုက်ချင်စိတ်တွေကလည်း ထိန်းလို့မနိုင်တော့ ။
ဘခက်လည်း ရေချိုးအပြီး ချောင်းထဲကနေ တက်လာတဲ့အချိန် ညစ်ပေနံစော်နေတဲ့ သူ့ဘောင်းဘီကြီးကို လျှော်ဖွတ်ဖို့ ကြိုးစားနေတဲ့အချိန် ခြုံပုတ်တွေထဲက အသံတွေကို သူကြားလိုက်လို့ ဆတ်ကနဲ လှည့်ကြည့်လိုက်သည် ။ တောကောင်လား….. ရန်သူလား…..။
ဘခက်ရဲ့လက်က ချောင်းစပ်က ကျောက်တုံးကြီးပေါ်မှာ ချထားတဲ့ သူ့သေနတ်ဆီကို ရောက်သွားသည် ။ အသံကြားတဲ့ ခြုံပုတ်ဆီကို သေနတ်ကို ချိန်ပြီး တိုးကပ်သွားသည် ။
“ဟင်….”
ထွက်ပြေးဖို့ ကြိုးစားလိုက်တဲ့ နန်းစံကို တွေ့လိုက်ရသည် ။
” နန်းစံ….. နင် ငါရေချိုးတာကို လာချောင်းနေတာလား……”
နန်းစံက ဘခက်ကို ကြောက်လန့်တဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ မော့ကြည့်ပြီး
” အင်း….”
လို့ ဖြေသည် ။ ထမိန်နွမ်းလေးကလည်း ပြေကျွတ်လို့ ။ သူ့ကို လာချောင်းပြီး လက်ဆော့နေပုံရသည် ။
“နန်းစံက ရိုးသားတဲ့ တောင်ပေါ်သူလေးမို့ ဘခက်နဲ့ လုံမေတို့ ညကလိုးကြတာကို တွေ့ပြီး ကြားပြီး စိတ်တွေ ထကြွတယ်….။ လုံမေလိုဘဲ လိုချင်တယ်”
လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ဒီအချိန်မှာ ဘခက်လည်း ကိုယ်တုံးလုံးကြီးနဲ့ လီးတန်တုတ်ကြီးကလည်း တန်းလန်းကြီး ။ လုံမေရဲ့ ပြောစကားကြောင့် ဘခက်ရဲ့ အတန်ကြီး ဆတ်ကနဲ ထထောင်လာသည် ။ ငေါငေါကြီး ။
နန်းစံလည်း လီးတန်ကြီးကို အနီးကပ် တွေ့လိုက်ရလို့ မျက်လုံးလေး ပြူးပြီး ကြည့်ရင်း ကိုင်ချင်စိတ်တွေ ပေါ်ပေါက်လာတဲ့အချိန် ဘခက်က
” နင်ကိုင်လေ.. ရော့…”
ဆိုပြီး သူ့လက်ထဲကို လီးကြီး ထည့်ပေးသည် ။ ရေငတ်တုန်း ရေတွင်းထဲကျသွားသလိုဘဲ ။ လီးကြီး သူမလက်ထဲကို ရောက်လာတော့ နန်းစံလည်း လီးတန်တုတ်ကြီးကို ဆုပ်ညှစ်ပွတ်သပ်လိုက်သည် ။ လီးတန်ကြီး ပိုကြီးထွားလာ ပိုမာလာ ထောင်လာသည် ။ အို… အကြီးကြီး ဖြစ်လာတယ်…..။ နန်းစံသည် လထစ်ပြဲကြီးကို စုပ်ပစ်ချင်တဲ့စိတ် ပေါက်နေသည် ။ ရှက်ကလည်း ရှက်သည် ။ ဘခက်က
” စုပ်လိုက်….နန်းစံ ”
လို့ ပြောလိုက်ပြီး တောင်နေတဲ့ လီးကြီးကို လက်တဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ပြီး နန်းစံရဲ့ ပါးစပ်ပေါက်နားကို တိုးကပ်ပေးလိုက်သည် ။
” စုပ်..စုပ်….စုပ်ကြည့်…..”
နန်းစံ လထစ်ကြီးကို ငုံလိုက်ပြီး စုပ်သည် ။
” အား…ကောင်းတယ်….စုပ်…စုပ်……”
ဘခက်လည်း နန်းစံရဲ့ လီးစုပ်ပေးတာကို ခံနေရင်း နန်းစံရဲ့စောက်ဖုတ်ကို လက်နဲ့ ဖမ်းစမ်းလိုက်တော့ စောက်ရည်တွေ တအားစိုပေနေတာကို သိလိုက်ရသည် ။
” နင် အလိုးခံချင်လား….”
လို့ မေးလိုက်သည်။ နန်းစံ လီးစုပ်နေရာက ခေါင်းလေး ညှိမ့်ပြသည် ။
” ရတယ်… ငါလိုးပေးမယ်…… စုပ်… စုပ်….. စုပ်ပြီးရင် စောက်ပတ်လည်း ယက်ပေးမယ်…. လိုးလည်းလိုးပေးမယ်….”
ဘခက် နန်းစံရဲ့စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်ပေးနေသလို လက်တဖက်ကလည်း နို့တင်းတင်းလုံးလုံးလေးတွေကို ပွတ်ပေးနေသည် ။ တင်းမာပြီး ထောင်လာတဲ့ နန်းစံရဲ့ နို့သီးခေါင်း လုံးလုံးလေးတွေကို ဘခက် စို့ပေးရင်း နန်းစံရဲ့ ပေါင်တန်နှစ်ဖက်ကို ဖြဲကားလိုက်သည် ။ ဖြူဆွတ်ဆွတ် ပေါင်တန်သွယ်လေးတွေရဲ့ ကြားခလယ်မှာ အမွှေးပါးပါးနဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီး ။ လူက ပိန်သွယ်သလောက် စောက်ဖုတ်က ကြီးသလိုဘဲ ။ အကွဲကြောင်း နီညိုညိုကြီး ။
နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို လျှာနဲ့ ဝိုက်ယက်ပေးရာက ပေါင်ကြားကို ခေါင်းထိုးဝင်လိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်ကို လျှာနဲ့ယက်ပေးသည် ။ နန်းစံလည်း လိုချင်နေတဲ့ ယောက်ျားအထိအတွေ့တွေကို ရလိုက်လို့ ကျေနပ်နေသည် ။ လျှာကြီးရဲ့ အထိအတွေ့တွေက တုန်နေအောင် ကောင်းလွန်းနေသည် ။ နန်းစံသည် လီးလည်း စုပ်ဖူးသွားရသလို စောက်ဖုတ်လည်း အယက်ခံနေရသည် ။ ဘခက်က သူ့စံချိန်မှီ လီးကြီးနဲ့ မကြာခင်မှာ လိုးပေးတော့မည် ဆိုတာကိုလည်း နန်းစံ သိနေသည် ။
” ငါယက်တာ ကောင်းလား…..”
” အွန်း…..”
” ဘာအွန်းလဲ……”
” ကောင်းတယ်……”
” ငါ့လီးကို နင့်စောက်ပတ်ထဲ သွင်းပေးရမလား…..”
” အင်း…..”
ဘခက် လိုးသွင်းခါနီးဆဲဆဲ သူတို့ လိုးနေတဲ့ မြင်းဇောင်း အပြင်ဖက်က ခြေသံလိုလို ကြားလိုက်တဲ့အတွက် ဘခက်လည်း နန်းစံရဲ့ ပေါင်ကြားက ခွာလိုက်ပြီး အပြင်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ဦးစိုင်းကျောက် ကြက်တွေ ဝက်တွေ တင်ထားတဲ့ လှည်းနဲ့ ပြန်ရောက်လာတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။
” နန်းစံ.. နင့်အဖိုး ပြန်ရောက်လာပြီ….။ နောက်ကြမှ နင်နဲ့ငါ ထပ်တွေ့ကြမယ်….”
” အင်း . . .”
နန်းစံလည်း အဝတ်တွေကို ကောက်ယူ ဝတ်လိုက်သည် ။
——————————————–
မဲပုံရွာကြီးကို တောင်ပေါ်ကနေပြီး မှန်ပြောင်းကိုယ်စီနဲ့ ချောင်းမြောင်း လေ့လာနေကြတဲ့ စစ်ပြန်ကြီး ဘခက်နဲ့ ဦးစိုင်းကျောက်တို့သည် မီးခိုးတလူလူနဲ့ တဲကြီးမှာ လူတွေ ချက်ပြုတ်နေကြတာကို တွေ့နေရသည် ။
” ပွဲတစ်ခုခုလုပ်မယ့် သဘောဘဲ…. ကိုဘခက်…..။ ကျုပ်တို့ ကြက်နဲ့ဝက်တွေ သွားရောင်းရင် သူတို့ သဘောကျကြမှာ သေချာတယ်…..။ ကဲ…. ကျုပ်တို့ ပြင်ဆင်ကြစို့…..”
မဲပုံရွာကြီးရဲ့အဝင် စည်းရိုးဂိတ်မှာ ပုတ်သိုး ရှိနေသည် ။ ပုတ်သိုးသည် သူ့အစ်ကို ရုပ်ဆိုးနဲ့အတူ လောခေါင်မောင်ပွေးဆီမှာ တပည့်ခံနေတာ တော်တော်လေး ကြာခဲ့ပြီ ။ သူတို့ ညီနောင်သည် တုံးတိုက်တိုက် ကျားကိုက်ကိုက် မိုက်ပစ်တဲ့ လူမိုက်စစ်စစ်တွေ ။ ရိုက်ဆိုရိုက် ဖိုက်ဆိုဖိုက်… ခိုင်းတာလုပ် ခံမပြောတဲ့ တပည့်ကောင်းတွေမို့ မောင်ပွေးက သဘောကျသည် ။
မောင်ပွေးသည် သူ့ကိုယ်ပိုင် ခါးပိုက်ဆောင်တပ်တွေနဲ့ သူတလူငါတမင်း တစင်ထောင်နေတာ တော်တော်ကြာပြီ ။ မဲပုံသည် တကယ်တော့ မြန်မာဖက်ခြမ်းမှာ မဟုတ်ဘဲ ထိုင်းနိုင်ငံဖက်ခြမ်းက ရွာကြီးပါ ။
ပုတ်သိုးသည် မီးတောက် ချက်အရက်ကို ရေမရောဘဲ မော့ချပစ်လိုက်သည် ။
” ထွီး…….”
ရင်ထဲ မီးစနဲ့ အထိုးခံလိုက်ရသလို ပူဆင်းသွားသည် ။ တပည့်ကျော် ဖိုးပေါ်က အသားကင်တစ်ခွက် ယူလာပေးသည် ။
” ဘာအသားလဲကွ……ဖိုးပေါ်……”
” တောကြောင်သားကင်…..ဆရာ……”
” ဟေ… ဘယ်တုန်းက ရလိုက်တာလဲ….. တောကြောင်…..”
” မနေ့ညက ဆရာ….။ ဘရိတ်ကီး ထွက်ပစ်တာ……”
” ဟေ…. ဆရာမောင်ပွေးကို မင်းတို့ အမြည်းအနေနဲ့ ပို့ဖို့ကောင်းတယ်…..”
” ဟီး….. ကုန်ပြီဆရာ…. ဒါဘဲ ကျန်တယ်….။ ဒါနဲ့ မမေရီ မွေးနေ့ပွဲအတွက် အသား မလောက်လို့ဆို…။ ကျုပ်တို့အဖွဲ့ တောပစ်ထွက်ပေးရမလား…. ဆရာ…..”
” အေး… ငါ့ကို ကြက်၊ ဝက်၊ အမဲ ရှာခိုင်းထားတယ်…..”
ဒီအချိန်မှာ မဲပုံစည်းရိုးဂိတ်နားကို မြင်းလှည်းတစ်စီး တခွပ်ခွပ်နဲ့ လာနေတာကို မှန်ပြောင်းနဲ့ လှမ်းကြည့်လိုက်တဲ့ တပည့်တစ်ယောက်က ပုတ်သိုးဆီကို လှမ်းအော် သတင်းပို့သည် ။
” ဆရာ…. မြင်းလှည်းတစ်စီး.. လူနှစ်ယောက် လာနေတယ်…..။ လှည်းပေါ်မှာ အကောင်ဘလောင်တွေနဲ့…”
” ဟေ…. ဘာအကောင်ဘလောင်တွေလဲကွ……”
” ကြက်တွေနဲ့ ဝက်တွေ…….”
” ဟေ……”
ပုတ်သိုး တဲထဲကနေ ထွက်လိုက်သည် ။ ဂိတ် တာဝန်ကျ သူ့တပည့် ဂိုရမ်းကို
” ဒီလှည်းက ကောင်တွေနဲ့ ငါ စကားပြောချင်တယ်… ဂိုရမ်း….. ခေါ်လိုက်စမ်း……”
လို့ ပြောလိုက်သည် ။ မြင်းလှည်း ရောက်လာသည်။
” ရပ်လိုက်…. ဘယ်လဲ… ဘာလာလုပ်လဲ….. ပြော…..”
ဂိုရမ်းက သေနတ်နဲ့ ချိန်ထားရင်း လှမ်းအော်မေးလိုက်သည် ။ လူနှစ်ယောက် လှည်းပေါ်က ဆင်းလာသည် ။
” ဆရာမောင်ပွေးကို ဝက်နဲ့ကြက် လာသွင်းတာပါ . . .”
” ဟေ….”
ဂိုရမ်းက လှမ်းအော်ပြောလိုက်လို့ ပုတ်သိုး ရောက်လာသည် ။ ပုတ်သိုးက
” မင်းတို့ ဘယ်ကလဲ…”
လို့ မေးလိုက်သည် ။
———————————————–
ဘခက်နဲ့ ဦးစိုင်းကျောက် မဲပုံရွာကြီးထဲကို ရောက်နေကြပြီ ။ ရွာအဝင်ဂိတ်က ပုတ်သိုးတို့ ကင်းအဖွဲ့က သူတို့ကိုယ်တွေနဲ့ မြင်းလှည်းကို လက်နက်ပါမပါ စစ်ဆေးကြပြီး ရွာလည်က ချက်ပြုတ်တဲကြီးဆီကို ပါလာတဲ့ ကြက်တွေ ဝက်တွေကို ပို့ဖို့ ခွင့်ပြုလိုက်သည် ။ ပုတ်သိုးက
“ဒီ ဝက်တွေ ကြက်တွေ အတွက် မင်းတို့ ဘာလိုချင်လဲ”
လို့ မေးတော့ ဦးစိုင်းကျောက်က
“ဆရာမောင်ပွေး ပေးချင်တာပေး…. ကျုပ်တို့ ယူမည်….။ ဓါတ်ဆီ ရေနံဆီ ရရင်လည်း ကျေနပ်သည်”
လို့ ပြောခဲ့သည် ။ သူတို့ မြင်းလှည်းပေါ်မှာ ကြက်အရှင်တွေ တပုံကြီးနဲ့ ဝက်အရှင်တွေ သုံးကောင် ပါလာသည် ။ ဝက်တစ်ကောင်ကတော့ လမ်းခရီးမှာ သေသွားသည်လို့ ဦးစိုင်းကျောက်က ပုတ်သိုးကို ရှင်းပြခဲ့သည် ။ ပုတ်သိုးက ဝက်သေကို ကြည့်ပြီး
” အခုဘဲ သေတာဆိုရင် ချက်ချင်း ခုတ်ထစ်ပြီး ချက်လို့ရတယ်…။ ချက်ပြုတ်ရေးတဲမှာ ပြောပြလိုက်…”
လို့ ပြောခဲ့သည် ။ ရွာလည်က ချက်ပြုတ်ရေးတဲကြီးဆီကို မရောက်ခင် ဘခက်က ဦးစိုင်းကျောက်ရဲ့ အကူအညီနဲ့ ဝက်သေရဲ့ ဗိုက်ထဲမှာ ပလပ်စတစ်စတွေနဲ့ ပတ်ရစ်ထည့်လာတဲ့ သေနတ်တွေ ကျည်ဆံကပ်တွေနဲ့ လက်ပစ်ဗုံးတွေကို ထုတ်ယူလိုက်သည် ။
” လာသာလာခဲ့ရတယ်ကွာ.. ငါတော့ ငါ့မြေးမလေး နန်းစံကို တစ်စက်မှကို စိတ်မချဘူး …။ လူရမ်းကားတွေကြီးစိုးတဲ့ ခေတ်ကို ရောက်နေတယ် မဟုတ်လား…..”
လို့ ညည်းလိုက်တဲ့ ဦးစိုင်းကျောက်ကို ဘခက်က
” သိပ်လည်း ပူမနေပါနဲ့လေ..။ ကျနော် သူတို့ကို ပုန်းဖို့ မြေကျင်းကြီးတစ်ကျင်း အချိန်ယူပြီး တူးပေးခဲ့တာဘဲလေ..။ သေနတ်လည်း ပစ်ကျင့်ပေးခဲ့တယ်….။ လုံမေလည်း အတူရှိနေတာဘဲ ဦးစိုင်းကျောက်ရယ်…”
လို့ နှစ်သိမ့်လိုက်သည် ။ ချက်ပြုတ်ရေး တဲကြီးဆီကို ရောက်လာတော့ တဲကြီးထဲက မိန်းမဝဝကြီး တစ်ယောက် ထွက်လာသည် ။
” ဟိတ်…ဘာတွေ ယူလာသလဲ…..”
” ဝက်တွေနဲ့ ကြက်တွေပါ…..။ ခင်ဗျားက တာဝန်ခံလား……”
” အင်း….. ဟုတ်တယ်…..။ နင်တို့ ဒီဟာတွေကို တစ်ခုခုနဲ့ လဲမှာလား…။ ဆရာကြီးမောင်ပွေး မရှိဘူး …..။ အသားလိုလို့ တောထွက်ပစ်တယ်…။ နင်တို့ သူလာတဲ့အထိ စောင့်မှရမယ်…….”
ဦးစိုင်းကျောက်က
” ကောင်းပြီလေ…. ကျုပ်တို့ စောင့်မယ်…..”
လို့ ပြောလိုက်သည် ။ မိန်းမကြီးက
” နင်တို့ ဗိုက်ဆာလား….။ ဆာရင် ငါ ထမင်းကျွေးမယ်…. လိုက်ခဲ့….”
လို့ ခေါ်သွားလို့ သူတို့နှစ်ယောက် တဲကြီးထဲကို လိုက်သွားလိုက်ကြသည် ။ တဲကြီးထဲမှာ မိန်းမတွေ ဟင်းတွေ ချက်ပြုတ်နေကြတာကို သူတို့ တွေ့ရသည် ။ မီးကင်နေတာများသည်။ ညှော်နံ့တွေ မွှန်ထွန်နေသလို မီးခိုးတွေလည်း အူနေသည် ။ ဒီအချိန်မှာ တဲထဲကို စစ်ဝတ်စုံ ဝတ်ထားတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက် ဝင်လာသည် ။
” မိဆွေ …”
မိန်းမဝဝကြီးက
” ရှင်…..ဆရာကတော်…..”
လို့ ထူးရင်း ဒီမိန်းမဆီကို ပြေးသွားလိုက်သည် ။
” ဘာဟင်းကျက်ပြီလဲ…..မိဆွေ…..”
” ဆတ်သားဟင်း….. ဆိတ်သားကင် ရပြီ…။ ဆရာကတော်…. စားတော့မလား……”
” အေး….. ပြင်ပေးစမ်း……”
ဘခက်နဲ့ ဦးစိုင်းကျောက်တို့ ဒီမိန်းမကို လှမ်းကြည့်လိုက်ကြသည် ။
“ဟင်….”
ဘခက်ရဲ့ လက်တွေ ခြေတွေ တုန်ခါနေသည် ။
မေ……မေ……မေရီ . . ။ သူ့ချစ်ဇနီးလေး မေရီ ဖြစ်နေလို့ …။
ဦးစိုင်းကျောက်ကလည်း ဘခက် ဖြစ်နေတာကို သဘောပေါက်သည် ။ ဒါ မေရီ ဆိုတာကို ဦးစိုင်းကျောက် သိသည် ။
မေရီကလည်း မိဆွေပြင်ပေးတဲ့ ဟင်းနဲ့ ထမင်းနဲ့ကို မြည်းစမ်းကြည့်နေတဲ့အချိန် ဘခက်တို့ကို တွေ့သွားသည် ။
” သူတို့က ဘာလာလုပ်တာလဲ…. အပြင်လူတွေလား…..”
မိဆွေကြီးက
” ဟုတ်တယ်… ဆရာကတော်….။ ကြက်နဲ့ဝက်တွေ လာသွင်းတာ…..”
လို့ ရှင်းပြလိုက်သည်။ မေရီသည် သေပြီလို့ ထင်ထားတဲ့ ဘခက်ကို တွေ့လိုက်ရလို့ ငေးကြောင်ကြည့်နေသည် ။ သူမ မျက်လုံးတွေကို သူမ မယုံကြည်နိုင်ပါဘူး ။ အိပ်မက်များလား ။ မိဆွေကြီးကို မသိစေချင်လို့ မိဆွေကြီးကို ဟင်းရွက်ခူးခိုင်းလိုက်သည် ။ အိပဲ့အိပဲ့နဲ့ ဖက်တီးမကြီး ထွက်သွားပြီးတဲ့အခါ ဘခက်ရှိရာကို မေရီ လျှောက်လာသည် ။
” အစ်ကို….. အစ်ကိုဘခက်……။ မေရီ့ဆီကို လိုက်လာတာလား….”
လို့ တုန်ရီတဲ့ အသံလေးနဲ့ မေးလိုက်ပြီး မျက်ရည်တွေ တပေါက်ပေါက်နဲ့ ကျလာသည် ။
“ဟုတ်တယ်…. မေရီ…။ ရှာနေတာ ကြာပြီ…။ အခုမှ သိလို့ ဒီက ဦးစိုင်းကျောက် အကူအညီနဲ့ မဲပုံထဲကို ဝင်လာတာ…..။ အစ်ကိုတို့ ဒီကနေ အမြန်ဆုံး ပြေးကြရအောင်……”
” အစ်ကို…. မေရီ့ဘဝက ပြောင်းလဲနေပြီ …။ မဲပုံထဲကနေ အစ်ကိုထင်သလောက် လွယ်လွယ်ကူကူနဲ့ ထွက်သွားလို့ မရနိုင်ဘူး…..။ ကိုမောင်ပွေးမှာ လူအင်အား သိပ်များတယ်….။ အိကုနဲ့ မေရီ မလွတ်နိုင်ဘူး….။ မေရီ လိုက်လို့မဖြစ်ဘူး…။ အိကုဘဲ ပြန်လိုက်ပါ….။ အစ်ကို မေရီ့ကို မေ့လိုက်ပါတော့…..”
မေရီ့ပြောစကားတွေက ဘခက်ရဲ့ ရင်ထဲကို သံပူရည်တွေ လောင်းထည့်လိုက်သလို ခံစားလိုက်ရသည် ။
” အစ်ကိုတို့ ကြိုးစားကြည့်ရအောင်….။ သေသေကြေကြေ အစ်ကိုတော့ တိုက်ပစ်လိုက်ချင်တာဘဲ…..”
လို့ မေရီ့ကို ပြောလိုက်တော့ မေရီက နှုတ်ခမ်းပေါ် လက်ညှိုးလေး ကန့်လန့်ဖြတ် တင်ပြီး
” အစ်ကို… တိုးတိုး…။ ကင်းတွေ ရှိတယ်….။ ကြားသွားမယ်…..”
လို့ ပြောလိုက်ပြီး ဘခက်ရဲ့ လက်တဖက်ကို ဆွဲကိုင်ပြီး
” လိုက်ခဲ့အစ်ကို…. တစ်နေရာမှာ သွားပြောကြမယ်….”
လို့ ပြောလိုက်သည် ။ မေရီက မှောင်မဲနေတဲ့ တဲလေးတစ်လုံးထဲကို ဘခက်ကို ခေါ်သွားသည် ။
” အစ်ကို… မေရီလေ.. အစ်ကို့ကို သိပ်ချစ်တယ်…။ အစ်ကို့ကို မျှော်နေခဲ့တာ ရက်ပေါင်းများစွာပါ..။ စစ်ကြီးဖြစ်တော့ အစ်ကိုကလည်း မရှိ……။ မေရီ.. ဒုက္ခတွေ များလိုက်တာလေ…….။ ကဲ…. အစ်ကိုရယ်…. ပြန်တွေ့ရတုန်း မေရီတို့ ပျော်ပျော်နေလိုက်ကြရအောင်…..”
မေရီက ဘခက်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်လိုက်ပြီး ဘခက်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို သူမနှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ဖိကပ် စုပ်လိုက်သည် ။ ဘခက်လည်း ကွဲကွာနေတဲ့ ဇနီးချောလေးကို ပြန်စုပ်နမ်းရင်း တကိုယ်လုံးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်လေသည် ။ ဘခက်ရဲ့ လက်နှစ်ဖက်က မေရီရဲ့ စွင့်ထယ်နေတဲ့ ဖင်တုံးတွေကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်မိသည် ။ မေရီလည်း ဘခက်ရဲ့ ပေါင်ကြား ဂွဆုံနေရာကို လက်တဖက်နဲ့ လှမ်းဆုပ်လိုက်သည် ။ ပုံမှန် နမ်းစုပ်တာနဲ့ စလိုက်တဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်သည် မိနစ် အနည်းငယ်အတွင်း တရှိန်ထိုး ထကြွလာတဲ့ ကာမစိတ်ရိုင်းတွေကြောင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ခပ်သွက်သွက် ကိုင်ကြဆုပ်ကြ ဖြစ်လာသည် ။
မေရီကို တဲကြမ်းပေါ်ကို ဆွဲလှဲချပြီး ဝတ်ထားတဲ့ အဝတ်တွေကို ချွတ်ပစ်တဲ့ ဘခက်ရဲ့ပေါင်ကြားက လိင်တန်ဆာကြီးသည်လည်း မတ်မတ်ထောင်နေပြီ ။ မေရီရဲ့ တကိုယ်လုံး ဗလာကျင်းသွားတဲ့အချိန် ဘခက်ရဲ့ အငမ်းမရ အနမ်းတွေက ဖွံ့ထွားလုံးတင်းတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးပေါ်ကို အဆက်မပြတ် ကျရောက်နေသည် ။ မေရီကလည်း ဘခက်ရဲ့ ကာကီဘောင်းဘီကြီးကို ဇစ်ဆွဲချပြီး ချွတ်လိုက်သည် ။ ဘခက်ရဲ့ လုံးပတ်တုတ်တုတ် လိင်တန်ဆာကြီး ဘွားကနဲ ပေါ်လာသည် ။ မေရီလည်း အငမ်းမရ ဆွဲကိုင်ပြီး ငုံစုပ်လိုက်သည် ။
ကွဲကွာပြတ်လပ်နေတဲ့ ဘခက်နဲ့ မေရီတို့က ပြန်ပေါင်းထုပ်ခန်းက ကြမ်းသည် ။ နို့လုံးကြီးတွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ရင်း ပေါင်ဖြဲကားပေးထားတဲ့ မေရီရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲကို လိင်တန် ထိုးမြှပ်လိုက်တော့ မေရီရဲ့
“အိုးးးး…”
လို့ ညည်းလိုက်တဲ့ အသံလေး ထွက်လာသည် ။ တုတ်ဖီးလွန်းတဲ့ လီးက မေရီ့စောက်ဖုတ်ထဲမှာ အပြည့်အသိပ်ကြီး ဖြစ်နေသည် ။
ဘခက် လိုးပြီ ။ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်ပြီ ။ မေရီလည်း သူ့လည်ပင်းကို ဆွဲဖက်ထားရင်း ပေါင်တန်တွေကို အစွမ်းကုန် ဖြဲကားပေးရင်း အောက်ကနေ ကော့ပင့်ပေးသည် ။ တဖတ်ဖတ် အသံတွေ ထွက်နေသည် ။ မေရီ့စောက်ဖုတ်က ကာမရှေ့ပြေး အရည်တွေက ယိုစီးပေစိုနေသည် ။ ဘခက်ရဲ့ တွဲလောင်းကျနေတဲ့ ဂွေးစိနှစ်လုံးက လိုးဆောင့်လိုက်တိုင်း မေရီ့ဖင်ကြားကို လွှဲကာရိုက်ခတ်လို့ တဘတ်ဘတ် အသံတွေလည်း ထွက်နေသည် ။
မေရီသည် သူ့ကို စွန့်စွန့်စားစား လာကယ်ထုတ်တဲ့ လင်ဖြစ်သူကို အားရပါးရ လိုးခိုင်းသည် ။ ပုံစံပြောင်းပြီး ဖင်ပူးတောင်းထောင်ရက်နဲ့ ကုန်းသည် ။ ဘခက်ကလည်း ချစ်ဇနီးလေးနဲ့ ပြန်ပေါင်းထုပ်ခန်းမှာ တာဝန်ကျေသည် ။ အပီအပြင် လိုးပေးသည် ။
မေရီလည်း ဘခက် ပြီးခါနီးပြီဆိုတာကို သိတော့ ဘခက်ကို လီးကို စောက်ဖုတ်ထဲက ပြန်နုတ်ခိုင်းလိုက်သည် ။ နှုတ်ခမ်းထူထူလှလှလေးနဲ့ လီးထိပ် ဒစ်လုံးကြီးကို တပြတ်ပြတ်နဲ့ စုပ်လိုက် ယက်လိုက် လုပ်ပေးလိုက်တော့ လီးထိပ်ပေါက်ထဲက အရည်ဖြူဖြူတွေ တထပ်ထပ်နဲ့ ပန်းထွက်လာတော့သည် ။
” အားးးးးးးးးးး”
ဘခက်ရဲ့ ညည်းသံကြီး ထွက်လာသည် ။ တသိမ့်သိမ့် တုန်ခါနေတဲ့ ဝါးတဲလေး တမဟုတ်ချင်း ငြိမ်သက်သွားသည် ။ တိတ်ဆိတ်ခြင်းသည် ပတ်ဝန်းကျင်ကို လွှမ်းမိုးသွားသည် ။ ဘခက်နဲ့ မေရီတို့သည် ကိုယ်လုံးတီးတွေနဲ့ တဲကြမ်းပြင်မှာ ဘေးချင်းယှဉ်ရက် လှဲလျောင်းနေကြသည်။
” ဆရာကတော်….ဆရာကတော်……”
ဖက်တီးမကြီး မိဆွေရဲ့ အကြော်ကြော် အော်ခေါ်သံတွေကို ကြားလိုက်ရလို့ မေရီ လူးလဲထပြီး အဝတ်အစားတွေကို ပြန်ဝတ်သည် ။
” အစ်ကို…. မေရီ သွားတော့မယ်နော်…။ အစ်ကို…. ဘေးကင်း အဆင်ပြေပါစေ……”
” ဟင်… မေရီ…… မင်း.. အစ်ကိုနဲ့ ပြန်မလိုက်ဖူးလားဟင်…….”
စိုးရိမ်တကြီး မေးလိုက်တဲ့ ဘခက် ။ မေရီက ခေါင်းခါသည် ။
” မလိုက်တော့ဘူး.. အစ်ကို…။ မေရီ ဒီမှာဘဲ နေလိုက်တော့မယ်……”
” ဘာ…..”
ဘခက်သည် မေရီ ပြောလိုက်တာကို မယုံကြည်နိုင်ဘူး ။ မေရီ ဘာလို့ သူနဲ့ ပြန်မလိုက်ချင်တာလဲ ။ လောခေါင်မောင်ပွေးသည် မေရီ့ကို လက်ပြန်ကြိုးတုပ်ပြီး မြင်းနဲ့ တန်းလန်းဆွဲခေါ်ခဲ့တာ..။ အကြိမ်ကြိမ် မုဒိန်းကျင့်ခဲ့တာ…။
“မေရီ… ငါ မင်းကို တစ်ရွာဝင် တစ်မြို့ထွက် အခက်အခဲတွေကို ကျော်ဖြတ်ပြီး ရှာခဲ့တာပါ …..။ မင်း ဘာလို့ ငါ့နောက်ကို ပြန်မလိုက်ချင်တာလဲဟင်……။ မင်း…… မင်း….. ငါ့ကို မချစ်တော့ဘူးလား…..။ လာပါ….. ပြန်လိုက်ခဲ့ပါ မေရီ…။ မင်းအပေါ် ငါ ဘာမကောင်းတာတွေ လုပ်မိခဲ့လဲ…..”
“ကိုဘခက် …. ကျမ အကြောင်းပြချက် မပေးချင်ဘူး..။ အချိန်လည်း မရှိဘူး…။ ရှင် ပြန်လိုက်ပါ……။ ကျမကို ထားခဲ့လိုက်ပါ……”
ဒီအချိန်မှာ ဖက်တီးမကြီး မိဆွေ ရောက်လာသည် ။
“အမလေး.. ရှာလိုက်ရတာ ဆရာကတော်ရယ်….။ ဆရာမောင်ပွေး ဆတ်တစ်ကောင် ရလာလို့ ပြန်လာနေပြီ..။ သူ စက်နဲ့ လှမ်းပြောတယ်…..။ သူ မကြာခင် ပြန်ရောက်မယ်လို့ ဆရာကတော်ကို ပြောပေးပါတဲ့။ သူရလာတဲ့ ဆတ်ကြီးနဲ့ ဓါတ်ပုံရိုက်မလို့တဲ့….”
မိဆွေ ခေါ်လိုက်တဲ့ (ဆရာကတော်) ဆိုတဲ့ အသုံးအနှုန်းကြောင့် ဘခက်လည်း မေရီ ဘာကြောင့် သူနဲ့ ပြန်မလိုက်ချင်သလဲ ဆိုတာကို နည်းနည်း သဘောပေါက်သွားသည် ။ မေရီသည် လောခေါင်မောင်ပွေးရဲ့ မယား ဖြစ်နေပြီ ။ လောခေါင်မောင်ပွေးကို သံယောဇဉ် တွယ်ညိနေပြီ ဆိုတာ သေချာနေပြီ ။
ဖက်တီးမကြီးမိဆွေနဲ့ မေရီ လိုက်သွားသည် ။ တဲလေးထဲမှာ ဘခက် ငေါင်တောင်တောင်နဲ့ ကျန်နေခဲ့သည် ။ ဦးစိုင်းကျောက် ရောက်လာသည် ။
“ကိုဘခက်….. အခြေအနေ ဘယ်လိုလဲ……။ မေရီကို လစ်ကြဖို့ ပြောပြီးပြီလား…..”
ဘခက်သည် ဦးစိုင်းကျောက်ကို ဘာပြန်ပြောရမလဲ မသိတော့ ။ မကြာခင် မဲပုံရွာကြီးထဲကို လောခေါင်မောင်ပွေးနဲ့ အဖွဲ့သည် ဂျစ်ကားကြီးနှစ်စီးနဲ့ ဒလကြမ်း မောင်းရင်း ပြန်ဝင်လာသည် ။
ပုတ်သိုးသည် သူ့ဆရာသမား သားကောင်ရလာတာကို ပျော်လွန်းလို့ အေကေ၄၇ မောင်းပြန်ကို အပေါ်ထောင်ပြီး တထုံးထုံး ပစ်ဖောက်နေသည် ။ တပည့်တွေက တဟေးဟေး တဟားဟားနဲ့ အော်ဟစ်ပြီး ဆရာသမားကို ချီးကျူးထောပနာ ပြုနေကြသည် ။ မေရီသည် လောခေါင်မောင်ပွေးကို အပြုံးလေးနဲ့ ဆီးကြိုနေသည် ။
“မေရီ… ကြည့်စမ်းပါဦး ကိုယ်ပစ်လာတဲ့ ဆတ်ပေါက်ကြီး….။ ကျည်ဆံက ဖင်ပေါက်ကနေ ဝင်သွားတာ….. ဟားဟားဟား…….”
မောင်ပွေးနဲ့ မေရီတို့ သာယာကြည်နူးနေကြတာကို ဦးစိုင်းကျောက် ငေးကြည့်နေသည် ။ ဪ…. ဒါကြောင့်ကိုး……။ ဦးစိုင်းကျောက် သဘောပေါက်သွားသည် ။
ဘခက်သည် အမှောင်ရိပ် တနေရာမှာ ခေါင်းငိုက်ဆိုက်နဲ့ ထိုင်နေသည် ။ သူ့ရင်ဘတ်ထဲမှာ တအား နာကျင်နေသည် ။ မေရီနဲ့ မောင်ပွေးတို့ရဲ့ ရယ်သံတွေက သူ့နားထဲကို လေပြင်းမုန်တိုင်းတစ်ခုလို ပြင်းထန်စွာနဲ့ ဝင်ရောက်နေသည် ။ လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားရင်း
“လာဗျာ.. ဦးစိုင်းကျောက်.. ကျနော်တို့ ပြန်ကြရအောင်..။ ဝက်၊ ကြက် အတွက်လည်း တောင်းမနေပါနဲ့တော့ဗျာ”
လို့ ပြောလိုက်ပြီး သူတို့ရဲ့ မြင်းလှည်းဆီကို လျှောက်သွားလိုက်ပါတော့သည် ။
————————————————
မဲပုံရွာကြီးနဲ့ ဝေးသထက် ဝေးလာသည် ။ ဘခက်သည် ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို မယုံနိုင်ဘူး ။ မေရီသည် သူနဲ့ ပြန်မလိုက်ရုံမက လောခေါင်မောင်ပွေးနဲ့ ကြည်နူးပျော်ရွှင်နေတာကို သူ့မျက်စိနဲ့ တပ်အပ် မြင်ခဲ့ရသည်။
အင်းလေ.. ငါတောင် မေရီနဲ့ ခွဲခဲ့ရတာ ကြာသွားတော့ သွေးသားတောင်းဆိုတာကို မလွန်ဆန်နိုင်ဘဲ လုံမေနဲ့ရော နန်းစံနဲ့ရော ဖြစ်ခဲ့တာဘဲ ။ မေရီလည်း လောခေါင်မောင်ပွေးနဲ့ သံယောဇဉ် ဖြစ်သွားတာ မဆန်းတော့ဘူးပေါ့ ။
ဦးစိုင်းကျောက်က မြင်းလှည်းမောင်းရင်း
“မိန်းမသဘော မြစ်ရေကြော….။ မြစ်တို့သည် ကွေ့ကောက်စီးဆင်းသလို မိန်းမတွေရဲ့ စိတ်သဘောတွေကလည်း တသမတ်ထဲ…..”
လို့ ပြောလိုက်တဲ့အခါ ဘခက်က
“တော်… တော်…. ဦးစိုင်းကျောက်…။ ကျနော် မကြားချင်ဘူးဗျာ….”
လို့ တားလိုက်သည် ။ မေရီကို တစ်တောဝင် တစ်တောင်ထွက် လိုက်ရှာဖွေခဲ့ရတဲ့ ဘခက်သည် မေရီကို ပြန်တွေ့ရပြန်တော့လည်း မေရီသည် အချစ်သစ်နဲ့ ဖြစ်နေပြီ ။ သူတို့ လောခေါင်မောင်ပွေးကို ဖိုက်ဖို့ ယူသွားတဲ့ သေနတ်တွေနဲ့ လက်ပစ်ဗုံးတွေလည်း တစ်ချက် တစ်တောင့်မှ မပစ်ဖောက်လိုက်ရ။
“ကိုဘခက်… ဘာဆက်လုပ်မယ် စိတ်ကူးလဲ….”
“ကျနော် စိတ်ညစ်ညူးနေတယ်ဗျာ..။ ခဏလေး.. စကား မပြောဘဲနဲ့ နေလို့မရဘူးလား…”
ဦးစိုင်းကျောက်က
“ကျုပ်က ခင်ဗျားကို လူကြမ်းစိတ်ကြမ်းကြီးလို့ ထင်ခဲ့တာ….. အခုတော့ ကိုဘခက်က စိတ်တော်တော် နုတာဘဲ…..။ သူကြင်မှ ကိုယ်ကြင်…. ဂရုမစိုက်ပါနဲ့ဗျာ…..။ မသေသရွေ့.. ဘဝခရီးကြမ်းကို ကျုပ်တို့ ဆက်လျှောက်နေကြရမှာဘဲ….။ စိတ်မလျှော့ပါနဲ့ ကျုပ်တို့ ရှိပါတယ်…..”
လို့ ပြောပြန်သည် ။
————————————————
လုံမေသည် ဘခက် ပေးခဲ့တဲ့ အေကေ၄၇ မောင်းပြန်သေနတ်ကို ဘေးမှာ ထောင်ထားပြီး ဟင်းချက်နေသည် ။ နန်းစံက ငရုတ်သီး ကြက်သွန် ထောင်းနေသည် ။ ဦးစိုင်းကျောက်နဲ့ နန်းစံ စိုက်ထားတဲ့ စိုက်ခင်းတွေက ထွက်တဲ့ အသီးအနှံတွေနဲ့ ဟင်းချက်နေကြတဲ့ သူတို့ရဲ့ အတွေးကိုယ်စီထဲမှာ မဲပုံရွာကြီးက သူ့မိန်းမကို သွားကယ်ထုတ်လာမယ့် ကိုဘခက်ကြီး ပြန်လာတဲ့အခါ သူ့မိန်းမနဲ့ ပြန်ပေါင်းထုပ်သွားပြီး ငါကတော့ ကျန်ရစ်ဖြစ်ရမှာပါလား…. လို့ တွေးနေကြသည် ။
“မလုံမေ . .”
“ဟင်.. ဘာလဲ နန်းစံ……”
“မလုံမေတို့ ဟိုညက လုပ်ကြတာတွေ နန်းစံ အကုန်ကြားတယ်…. မြင်လည်း မြင်တယ်…သိလား……”
“ဟင်..ဟုတ်လား….နင် အိပ်နေတယ် ထင်လို့….”
“ဟွန့်.. အိပ်လို့ ရပါလိမ့်မယ် အားကြီး..။ သူတို့တွေက ဆူညံနေကြတာ…..”
“ဟင်းဟင်း…. နင် ချောင်းကြည့်နေခဲ့တယ်ပေါ့လေ.. နန်းစံနော်…. တော်တော်ထ …”
“အမလေး.. သူကဖြင့် ကိုဘခက်ကြီးကို စုပ်ပေးရတာနဲ့ ဖင်ကုန်းပေးရတာနဲ့ မလုံမေနော်…. အကုန်တွေ့ပါတယ်…..”
“နန်းစံ… နင့်ကို ငါ မေးမယ်…။ နင် ငါတို့ လိုးတာတွေ ကြည့်ပြီး စောက်ပတ် ရွနေတယ် မဟုတ်လား…. ဟင်းဟင်း….”
“ဒါပေါ့ မလုံမေ.. မရွဘဲ ဘယ်ခံနိုင်မလဲ….။ ဒါ သဘာဝဘဲလေ . . .။ နန်းစံလည်း သွေးနဲ့ကိုယ် သားနဲ့ကိုယ်…. ခိခိ….”
တစ်တောင်ဆင်း တစ်တောင်တက်နဲ့ ဘခက်နဲ့ ဦးစိုင်းကျောက်တို့သည် အလာတုန်းက တွေ့ခဲ့တဲ့ ဖြတ်ကျော်ခဲ့တဲ့ လေယာဉ်ပျက်ကြီး အနားကို ပြန်ရောက်လာတဲ့အခါ ဦးစိုင်းကျောက်က
“ကိုဘခက်.. ကျနော်တို့ ခဏလေး နားကြမလား…။ လေယာဉ်ပျက်ကြီးထဲက ကျုပ်တို့အသုံးတဲ့မယ့် တစ်ခုခုများ ရလိုရငြား ဝင်ကြည့်လိုက်ချင်တယ်”
လို့ ပြောလိုက်တဲ့အခါ ဘခက်လည်း သဘောတူသည် ။ သို့ပေမယ့်
“လောခေါင်မောင်ပွေးတို့ လူစု လာပြီး လိုချင်တာ အကုန် ယူသွားပြီးလောက်ပြီ ထင်ပါတယ်ဗျာ…..”
လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ဦးစိုင်းကျောက်လည်း မြင်းလှည်းကို လေယာဉ်ပျက်ကြီးနားမှာ ရပ်လိုက်သည် ။ ဘိုးအင်း၇၄၇ လေယာဉ်ကြီးသည် ပျက်ကျပေမယ့် မီးလောင်ပေါက်ကွဲတာ မဖြစ်လို့ အပိုင်းပိုင်း ပြတ်နေပေမယ့် အလတ်ကြီး ရှိနေသေးသည် ။ ဦးစိုင်းကျောက်လည်း အေကေ၄၇ မောင်းပြန်ရိုင်ဖယ်ကို အသင့်အနေအထားနဲ့ ကိုင်ရင်း လေယာဉ်ပျက်ကြီးဆီကို တိုးကပ်သွားသည် ။ ဘခက်ကတော့ မီးသေနေတဲ့ သူ့ဆေးပြင်းလိပ်တိုလေးကို မီးညှိလိုက်သည် ။
အင်း တနေဝင်သော် . . .
ညရောက်လာတဲ့အခါ လမင်းကြီး ထွက်လာရော …
ငါ့ဘဝလည်း မေရီ ငါ့ကို စွန့်ခွာသွားပေမယ့် လုံမေ နဲ့ နန်းစံတို့ ငါ့အတွက် ရှိနေတာဘဲလေ …..
နေကွယ်ရင် လထွက်မယ်…. ဆိုသလိုပါဘဲ ….
လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ပေါင်းများစွာက ရှေးဟောင်းသီချင်းလေး တပုဒ်ရဲ့ သီချင်းအလိုက်ကို ဘခက် လေချွန်လိုက်မိသည် ။
( နေရောင် တောင်စွယ်မှာ ကွယ်ရင်…. ငွေလမင်းလေး ထွန်းလင်းလာမယ်လေ…. မာယာရှင်လေး မုန်းသွားပါရင် ….. ကြင်နာသူလေး တစ်ယောက် လာမယ်လေ……)
“ကိုဘခက်ရေ… လာ…. လာကြည့်စမ်း….။ ဟားဟားဟား….. ကျုပ်တို့တော့ ပွပြီ….။ ဟိုကောင်တွေ မမြင်ကြဘူး ထင်တယ်…..”
လေယာဉ်ပျက်ကြီးဆီက ဦးစိုင်းကျောက်ကြီးရဲ့ ဝမ်းသာအားရ အော်ခေါ်လိုက်တဲ့ အသံကြောင့် ဘခက်လည်း သေနတ်ကို ပုခုံးမှာထမ်းရင်း သူ့ဆီကို လိုက်သွားလိုက်လေသည် ။
———————————————–
လုံမေသည် ခြံအနောက်ဖက်ထဲက ခူးလာတဲ့ ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေနဲ့ ဟင်းတစ်ခွက်လောက် ချက်မည်လို့ စိတ်ကူးပြီး စဥ့်နီတုံးပေါ်မှာ လှီးချွတ်နေတုန်း ထမိန်ရင်လျားနဲ့ ချောင်းဖက်ကို ထွက်သွားတဲ့ နန်းစံကို လှမ်းမြင်လိုက်လို့
” နန်းစံ…. တစ်ယောက်ထဲ ဘာလို့သွားလဲ….။ ငါ့ကို ဘာလို့ မခေါ်တာလဲ….”
လို့ အော်လိုက်ပေမယ့် နန်းစံကတော့ ခပ်သွက်သွက်လေး လျှောက်သွားနေသည် ။ ဟင်းချက်စရာတွေကလည်း ရှိနေတော့ ချက်ချင်း ထလိုက်မသွားနိုင်ပေမယ့် စိတ်ကမချဘူး ။ တစ်ခါလည်း ကိုယ်ပျက်နေတဲ့ ဇွန်ဘီလို ကောင်ကြီးတွေ လိုက်ဆွဲတာ ကြုံခဲ့ရပြီးပြီလေ ။ ကိုဘခက် ကယ်ပေလို့ဘဲ ။
” မဖြစ်သေးပါဘူး…..ငါလိုက်သွားဦးမှပါဘဲ…….”
လုံမေလည်း မီးဖိုထဲကနံရံမှာ ထောင်ထားတဲ့ အေကေ၄၇ မောင်းပြန်ကို လှမ်းယူလိုက်ပြီး နန်းစံ သွားတဲ့ စမ်းချောင်းဖက်ကို လိုက်သွားလိုက်သည် ။ နန်းစံသည် ရင်လျားထားတဲ့ ထမိန်နွမ်းလေးကို ချောင်းစပ်က မြက်တောထဲမှာ ချွတ်ချထားခဲ့ပြီး ချောင်းထဲကို မိမွေးတိုင်းကိုယ်နဲ့ ဆင်းလိုက်သည် ။ အေးမြတဲ့ စမ်းရေနဲ့ တကိုယ်လုံးကို ပွတ်တိုက်ပြီး ချိုးရတဲ့ အရသာက ကြုံဖူးသူတိုင်း သိကြလိမ့်မည် ။ တောကြီးမြိုင်လည် အလည်ခေါင်ကို ဖြတ်စီးနေတဲ့ စမ်းချောင်းလေးထဲမှာ အချိုးအဆက်ကျနပြေပျစ်တဲ့ မိန်းမပျိုလေး တစ်ယောက်သည် အဝတ်မပါဘဲ ကိုယ်တုံးလုံး ရေချိုးနေတာ ။ နန်းစံသည် တစ်ခါဖြစ်ဖူးထားလို့ ရေချိုးရင်း ဘေးဘီကို မျက်လုံး ကစားပြီး ရန်သူကို သတိထားပါသည် ။ စိတ်ထဲမှာ ကိုဘခက်ကြီးကို လွမ်းသလိုလိုကြီး ။ သူပေးခဲ့တဲ့ ဝေဒနာတွေကလည်း တခါတခါ အရမ်း ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ခံရသည် ။ သူ့ရဲ့ တုတ်ခိုင်ရှည်လျားတဲ့ ယောက်ျားတန်ဆာကြီးကို တမ်းတရတဲ့ ဝေဒနာတွေပေါ့ ။
ဒီအချိန်မှာ လုံမေသည် အေကေ၄၇ကို ပုခုံးထက် ထမ်းရင်း ချောင်းစပ်ကို ရောက်လာသည် ။ ရေဆင်းချိုးနေတဲ့ နန်းစံကို လှမ်းမြင်နေရသည် ။ စိတ်အာရုံမှာ ဇွန်ဘီလို ရုပ်ပျက်နေတဲ့ ကောင်ကြီးတွေများ ဘွားကနဲ ပေါ်လာလေမလား ဆိုတဲ့ စိုးရိမ်စိတ်က ဖြစ်မိလို့ သေနတ်ကို အသင့်ကိုင်ရင်း မျက်လုံး ကစားလိုက်သည် ။
“ဟင် ….”
လုံမေရဲ့ မျက်လုံးတွေက ချောင်းစပ်က မြက်တောရှည်ကြီးထဲမှာ တစ်စုံတစ်ခုကို ဖျတ်ကနဲ မြင်လိုက်သည် ။ အဝါပေါ်မှာ အနက်စင်းနဲ့ တောကောင်တစ်ကောင် ။ နန်းစံရှိရာကို ဝပ်ချောင်းနေတဲ့ ကျားကြီး တစ်ကောင်ပါ ။ နန်းစံကတော့ ကျားကြီးချောင်းနေတာကို မသိ ။ မမြင် ။ သီချင်းလေး တအေးအေးနဲ့ သူမကိုယ်တွေကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ပွတ်ရင်း ရေချိုးနေသည် ။ ကျားကြီးသည် နန်းစံ ကုန်းပေါ်ကို တက်လာတဲ့အချိန် ခုန်အုပ် ကိုက်ခဲဖို့ စောင့်နေဟန်တူသည် ။
လုံမေသည် မြက်တောထဲမှာ မုဆိုးဒူးထောက် ထိုင်ချလိုက်သည် ။ စိတ်တွေကတော့ မတည်ငြိမ်လှ ။ အေကေ၄၇ ရိုင်ဖယ်ကို ကျားကြီးဆီကို ထိုးချိန်လိုက်သည် ။
ရေချိုးလို့ ဝသွားတဲ့ ကျေနပ်သွားတဲ့ နန်းစံသည် အန္တရာယ်ကို မသိ မမြင်ဘဲ ချောင်းထဲက တက်လာသည် ။ ကျားကြီးသည် ခုန်အုပ်ဖို့ အကွာအဝေးကောင်းတဲ့ အချိန်မှာ ခုန်အုပ်ဖို့ အားယူပြင်ဆင်လိုက်တဲ့အခိုက် လုံမေက သေနတ်မောင်ကို ကွေးညှစ်ချလိုက်သည် ။ အော်တိုမက်တစ် သေနတ်မို့ ကျည်ဆံတွေက တဒုန်းဒုန်း အသံနဲ့ ကျားကြီးဆီကို ပြေးထွက်သွားကြသည်။ နန်းစံလည်း အနီးကပ် ပစ်လိုက်တဲ့ သေနတ်သံတွေကြောင့် တအားလန့်သွားသည် ။ ကျားကြီးသည် ထိမှန်လိုက်တဲ့ အေကေကျည်တွေကြောင့် တပတ်လည် ဂျွမ်းပစ်သွားသည် ။ နာနာကျည်းကျည်း အော်လိုက်တဲ့ အသံကြီးက အကျယ်ကြီးဘဲ ။
လုံမေသည် လူးလှိမ့်နေတဲ့ ကျားကြီးဆီကို တန်းချိန်ပြီး တစ်လှမ်းချင်း ရှေ့ကို တိုးသွားသည် ။ ကျားကြီးသည် မသေသေးပေမယ့် ထရန်မပြုနိုင်တော့ ။ တဂီးဂီး အော်ညည်းရင်း လဲနေသည် ။ နန်းစံသည် မြက်ပေါ်က ထမိန်နွမ်းလေးကို ဆွဲယူ ရင်လျားလိုက်ပြီး လုံမေဖက်ကို ကြည့်လိုက်သည် ။ လုံမေက
” နန်းစံ…. တစ်ယောက်ထဲ မသွားပါနဲ့လို့ ငါပြောတဲ့ကြားက….”
လို့ အပြစ်တင်လိုက်ပေမယ့် လှုပ်နေဆဲ ညည်းနေဆဲ တောကောင်ကြီးကို အလစ်မပေးသေး ။ သေနတ်ကို တည့်တည့် ချိန်ထားဆဲ။
” ကျေးဇူးပါ မလုံမေ…..။ ကျမ တကယ်ဘဲ ဒီတစ်ခါတော့ သင်ခန်းစာ ရပါပြီ…..”
လို့ နန်းစံက လုံမေကို ပြောလိုက်ပါသည် ။
———————————————-
ဘခက်နဲ့ ဦးစိုင်းကျောက်တို့သည် လေယာဉ်ပျက်ကြီးရဲ့ ကုန်လှောင်ခန်းထဲက ယခုအချိန်မှာ တန်ဖိုး ရှိနေတဲ့ ဆေးဝါးတွေ… ဆောက်လုပ်ရေး ကရိယာတွေ…. စားစရာ ဆီသွတ်ဘူးတွေ…. အများကြီး ရလိုက်ကြပြီး သူတို့မြင်းလှည်းနဲ့ သယ်နိုင်သလောက် တင်ခဲ့ကြသည် ။ သူတို့ရဲ့ ရွာလေးကို ပြန်ရောက်တဲ့အချိန် အိမ်ရှေ့မှာ ကျားသေကြီးတစ်ကောင်ကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး လုံမေနဲ့ နန်းစံတို့အတွက် စိတ်ပူသွားကြပေမယ့် အိမ်ထဲက ပြုံးရယ်ပြီး ထွက်လာကြတာကို တွေ့လိုက်ရသည် ။
သူတို့လေးယောက်သည် ဒီညနေစာကို လေယာဉ်ကြီးထဲက ရလာတဲ့ အသားဆီသွတ်ဘူးတွေနဲ့ လုံမေရဲ့ ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေနဲ့ ပေါင်းစပ်ပြီး ချက်စားလိုက်ကြသည် ။ မဲပုံရွာကြီးကနေ မထိမခိုက်ဘဲ ပြန်လာတဲ့အတွက် ဝမ်းသာကြပေမယ့် ကိုဘခက်ကြီးရဲ့ ဇနီးချောလေး မေရီတစ်ယောက် ပြန်ပါမလာတာကိုတော့ စိတ်မကောင်းကြ ။
တောစပ်မှာ တစ်ယောက်ထဲ ထိုင်ပြီး ဆေးပြင်းလိပ် သောက်နေတဲ့ ဘခက်ကြီးကို နန်းစံက
” စိတ်မညစ်စမ်းပါနဲ့ ကိုကြီးရာ….။ နန်းစံ ကိုကြီးနဲ့ ရှိနေတာဘဲ… ပျော်ပျော်နေစမ်းပါ….”
လို့ ပြောလိုက်လို့ ဘခက်က လှည့်ကြည့်လိုက်တဲ့အချိန် နန်းစံက လေသံတိုးတိုးလေးနဲ့
” လိုးမလား ”
လို့ မေးလိုက်သည် ။ ချစ်စရာ ရှမ်းမလေးကို ကြည့်ပြီး ပြုံးလိုက်မိတဲ့ ဘခက်သည် သူတို့နှစ်ယောက်ဆီကို လျှောက်လာတဲ့ လုံမေက
” နေကွယ်ရင် လထွက်မယ် တဲ့…။ ဒါပေမယ့် ကံကောင်းတဲ့ ကိုဘခက်ကြီးကတော့ လနှစ်စင်း တပြိုင်နက် ထွက်နေတယ်ကွာ…”
လို့ ပြောလိုက်တာကို ကြားလိုက်ရသည် ။ နန်းစံက
” မိန်းမတွေက မုန့်ကိုဘဲ ဝေစားမယ်…။ အချစ်ကိုတော့ ဝေမစားဘူးလို့ ပြောတတ်ကြတယ်….။ ကျမနဲ့ လုံမေကတော့ ဦးဘခက်ကြီးကို အတူတူဘဲ စား… အဲလေ….. ဟို အတူတူဘဲ မျှပြီး ချစ်ကြမယ်လို့ တိုင်ပင်ထားကြပြီးသား…” လို့ ပြောလိုက်ရင်း ဘခက်ကို ဖက်သိုင်းလိုက်တဲ့အချိန် လုံမေကလည်း သူတို့နှစ်ယောက်ကို ဖက်သိုင်းလိုက်ပါတော့သည်။…ပြီးပါပြီ
Zawgyi
ေဝစားၾကမယ္(ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)
ႏွစ္နိုင္ငံ နယ္စပ္က မဲပုံရြာႀကီး ။ ဒီနယ္စပ္ေဒသက ေရွးေခတ္ကတည္းက မင္းမဲ့ဆန္ခဲ့သည္ ။ ဝရမ္းေျပးေတြ လူဆိုးလူမိုက္ေတြ ခိုေအာင္း က်က္စားၾကတဲ့ ေဒသ ။ ေရွးေခတ္ကတည္းက ဟိုဖက္တိုင္းျပည္ နယ္ျခားေစာင့္ရဲလို အဖြဲ႕ေတြကလည္း ေငြေပးရင္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတတ္တဲ့ အမ်ိဳး ။ ရြာႀကီး ဆိုေပမယ့္ မေသးလွ ။
ဟိုးေရွးေရွးက ဒီရြာႀကီးမွာ ရဲစခန္း ရွိသည္ ။ ႐ုပ္ရွင္႐ုံအႀကီးစား ရွိသည္ ။ ဟိုတယ္ေတြ ေကတီဗီဆိုင္ေတြ အရက္ဆိုင္ေတြ နိုက္ကလပ္ေတြ အစုံ ရွိသည္ ။ ေလာင္းကစားဝိုင္းေတြက ေန႔ေရာညပါ ၂၄ နာရီ ဖြင့္ထားသည္ ။ အခုေတာ့ စစ္ႀကီးေၾကာင့္ လၽွပ္စစ္မီး မရေတာ့ ။ ဓါတ္ဆီေလာင္စာဆီေတြလည္း ျပတ္ေနလို႔ မဲေမွာင္တိတ္ဆိတ္ေနသည္ ။ တခ်က္တခ်က္ ေလာေခါင္ေမာင္ေပြးရဲ့ တပ္ဖြဲ႕ေတြ စီးတဲ့ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္သံေတြ တဗီးဗီးဘဲ ၾကားေနရသည္ ။ တခါတခါေတာ့ အရက္မူးလို႔ မိုးေပၚေထာင္ေဖာက္တတ္တဲ့ ေမာင္ေပြးစခန္းက ေသနတ္သံေတြ ၾကားရတတ္သည္ ။
အင္အားႀကီးနိုင္ငံက လာဖြင့္ထားတဲ့ စစ္စခန္းကို အားၿပိဳင္ အင္အားႀကီး တစ္နိုင္ငံက ေခ်မွုန္းတဲ့ န်ဴကလီးယား ဗုံးက်လို႔ ဒီဗုံးက မဲပုံရြာႀကီးဆီကို ထိေရာက္မွု ရွိခဲ့သည္ ။ ပ်က္စီးယိုယြင္းေနတဲ့ ၿမိဳ႕ၿပ အေဆာက္အဦးေတြ ၾကားထဲ လူမိုက္ကံေကာင္း မေသဘဲ က်န္ေနတဲ့ ေမာင္ေပြးသည္ သူ႔လူေတြကို ျပန္စည္း႐ုံးၿပီး တစ္ဂိုဏ္းတစ္အုပ္စု ထူေထာင္ၿပီး လက္နက္မဲ့ေတြ မိန္းမသားေတြ အသက္အိုမင္းသူေတြကို အနိုင္က်င့္ေတာ့တာဘဲ ။ တစ္လတစ္ခါေလာက္ ေလာေခါင္ေမာင္ေပြး တိုင္းခန္းလွည့္သည္ ။ စုေဆာင္း လုယက္ထားတဲ့ ဓါတ္ဆီ ေလာင္စာဆီေတြနဲ႔ စက္ေသနတ္ႀကီးေတြ ဆင္ထားတဲ့ သူ႔ဂ်စ္ကားႏွစ္စီးနဲ႔ အနီးအနားမွာ လိုက္လုသည္ ။ မိန္းမေတြကို ဖမ္းသည္ ။ သူ႔စခန္းမွာ ကၽြန္အျဖစ္နဲ႔ ဖမ္းေလွာင္ထားတဲ့ လူေတြ ရွိသည္ ။ မိန္းမေတြကေတာ့ ေခ်ာရင္ လွရင္ ေတာင့္ရင္ သူ႔မယားဘဲ ။
ကာမကို စိတ္တိုင္းက် ရယူတဲ့ ေမာင္ေပြး ။ ေခတ္ပ်က္ႀကီးမွာ ေကာင္းစားေနတဲ့ လူမိုက္ဘုရင္ တစ္ဆူ ။ သူစားလို႔ဝရင္ ေဆာ္ေတြကို ၿငီးေငြ႕လာရင္ တပည့္ေတြကို ေပးစားသည္ ။ မဲပုံရြာႀကီးရဲ့ တခ်ိန္တုန္းက အိုရီးရင္တယ္ဆိုတဲ့ သုံးထပ္ဟိုတယ္သည္ ေမာင္ေပြးရဲ့ စံအိမ္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္ ။
တအားလွတဲ့ ေမရီကို ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ေမာင္ေပြး ဆြဲက်င့္ပစ္လိုက္သည္ ။ က်င့္တာမွ အႀကိမ္ႀကိမ္ ။ ေမရီသည္ လတ္တေလာ ေလာေခါင္ေမာင္ေပြးရဲ့ မိဖုရားေခါင္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္ ။ ေနာက္ထပ္ ဖမ္းမိတဲ့ ေကာင္မေလးေတြသည္ မိဖုရားငယ္ေတြအျဖစ္ ရွိေနေပမယ့္ တအားလွ တအားေတာင့္တဲ့ ေမရီကို ေလာေခါင္ေမာင္ေပြး စြဲေနသည္ ။ ခိုက္ေနသည္ ။ ႀကိဳက္ေနသည္ ။
ေမရီသည္ မုဒိန္းက်င့္ၿပီး ဖမ္းေခၚလာခဲ့တဲ့ ေမာင္ေပြးကို စစခ်င္းမွာ တအားမုန္းတီးသည္ ။ သတ္ပစ္ခ်င္သည္ ။ ႐ုန္းေလျဗဳံးေလ ျငင္းေလဗ်င္းေလ ျဖစ္ေနေတာ့ ေမာင္ေပြးကို သူလိုတာေပးၿပီး ေအးေဆးဆက္ဆံတာက ပိုေကာင္းလို႔ ေမရီ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေပ်ာ့လာသည္ ။ ေနာက္ပိုင္း ေမာင္ေပြးရဲ့ လက္ရွိ မိဖုရားေခါင္ ( မယားႀကီး ) ျဖစ္ရတဲ့ တန္ဖိုးကို ေမရီ သိလာသည္ ။ ေမာင္ေပြးရဲ့ တစိတ္တေဒသ အာဏာကို ေမရီ ရလာသည္ ။
တပည့္တပန္းေတြက ေမရီ့စကားကို နားေထာင္ၾကရသည္ ။ ေမရီသည္ ေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိသူ ျဖစ္လာသည္ ။ ေမရီ့မွာ အေႁခြအရံေတြနဲ႔ ။ နင္းႏွိပ္ေပးမယ့္လူနဲ႔ ။ စစ္ရဲ့ အနိဌာ႐ုံေတြကို ၾကဳံေတြ႕ခံစားေနရတဲ့ ေခတ္ကာလမွာ အႏူေတာလူေခ်ာ ဆိုသလို ေမာင္ ေပြးက တပည့္တပန္း လက္နက္ကိုင္ေတြ ၿခံရံၿပီး လိုခ်င္တာကို လက္နက္အားကိုးနဲ႔ ရယူေနသည္ေလ ။
” ေမရီ …..”
အသံနက္ႀကီးနဲ႔ ေအာ္ေခၚလိုက္တဲ့ ေလာေခါင္ေမာင္ေပြး ။
” လာၿပီ…ကိုကို……”
ေလာေခါင္ေမာင္ေပြးသည္ ျမင္းရိုင္းေတြကို ယဥ္ပါးလာေအာင္ ေလ့က်င့္တဲ့ေနရာမွာ တဖက္ကမ္းခတ္ ကၽြမ္းသည္လို႔ ေျပာၾကသည္ ။ သူသည္ ျမင္းရိုင္းေတြကို သာမက မိန္းမေတြကိုလည္း ” ေျခသုတ္ပုဆိုး ေႁမြစြယ္က်ိဳး ” ဆိုတဲ့ စကားလို တစ္ခြန္းေျပာလိုက္တာနဲ႔ ” ပြဲၿပီး မီးေသ ” ျဖစ္ေအာင္ က်င့္နိုင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ ။
” ငါးေျခာက္စားခ်င္တယ္…” ဆိုတာနဲ႔ ” ဖုတ္ၿပီးသား အသင့္ပါ ” လို႔ သူ႔မယားေတြက သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ အဆင္သင့္ လုပ္ေပးၾကရသည္ ။ လိုးမယ္ေဟ့ ဆိုတာနဲ႔ ကိုယ္တုံးလုံးခၽြတ္ၿပီး ဖင္ေထာင္ေပးထားၾကရသည္ ။
ေမရီသည္ ေလာေခါင္ေမာင္ေပြးရဲ့ အေရွ႕မွာ ျပဳံးျပဳံးေလးနဲ႔ ေရာက္ေနသည္ ။
” ေမရီ… လာစမ္း….။ ငါ မုန္းက်င္းရြာဖက္ကိုသြားတာ နင့္ကိုဘဲ တအားလြမ္းေနခဲ့တယ္….။ ငါတို႔ လိုးရေအာင္ . . .”
လို႔ ေမာင္ေပြး ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ေမရီသည္ သူမကိုယ္ေပၚမွာ ဝတ္ထားတဲ့ အဝတ္ေတြ အားလုံးကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု အျမန္ခၽြတ္ပစ္လိုက္သည္ ။
” လိုးေလ.. ကိုကို….။ ေမရီ့ကို ဘယ္လိုပုံစံ လိုးခ်င္လဲ.. ဘယ္လိုပုံစံ ေနေပးရမလဲဟင္ …”
” အရင္ဆုံး ငါလုပ္ခ်င္တာက နင့္ေစာက္ဖုတ္ကို ယက္ခ်င္တယ္….။ ကုတင္ေစာင္းမွာ ဖင္ပူးေတာင္း ေထာင္ေပးစမ္း…. ေမရီ …”
ေမရီသည္ ေလာေခါင္ေမာင္ေပြးရဲ့ အလိုက် ကုတင္ေပၚတက္လိုက္ၿပီး ကုတင္ေစာင္းမွာ ဖင္ပူးေတာင္း ေထာင္ေပးလိုက္သည္ ။ ျဖဴေဖြးတဲ့ ဖင္တုံးႀကီးေတြက ဖင္ပူးေတာင္းေထာင္ေပးတဲ့အခါ ပိုၿပီး ဝိုင္းစက္ စြင့္ကားေနသလိုဘဲ ။ ဖင္စအိုေပါက္ နီညိဳညိဳေလးက ျဖဴေဖြးတဲ့ ဖင္တုံးႀကီးေတြရဲ့ၾကားမွာ ထင္းေနသည္ ။ ကပ္ရက္ အကြဲေၾကာင္း မိန္းမအဂၤါႀကီးက အေမႊးရွင္းထားလို႔ ႏွုတ္ခမ္းသား ထူထူေတြနဲ႔ တအားၾကည့္ေကာင္းေနသည္။
ေမာင္ေပြးသည္ သူ႔ကိုယ္ေပၚက အဝတ္ေတြကို အကုန္ခၽြတ္ပစ္လိုက္ၿပီး ေမရီ ဖင္ကုန္းေပးေနတဲ့ ကုတင္နားကို ေလၽွာက္လာၿပီး ေမရီ့ဖင္တုံးႀကီးေတြကို လက္နဲ႔ျဖဲရင္း ေစာက္ဖုတ္နဲ႔ ဖင္စအိုေပါက္ကို လၽွာျပားႀကီးနဲ႔ အစုန္အဆန္ ယက္ပါေတာ့သည္ ။ ေမရီသည္ ေမာင္ေပြး အဖုတ္ယက္တာကို စြဲလန္းေနသည္ ။ ေမာင္ေပြးသည္ အစမွာ ေမရီ့ကို အတင္း မုဒိန္းက်င့္ခဲ့ေပမယ့္ ေမရီသည္ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူယက္တာ သူလိုးတာေတြကို သေဘာက် စြဲလန္းသြားၿပီး မထူးေတာ့တဲ့အတူတူ ေမာင္ေပြး ယက္တာ လိုးတာေတြကို ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ခံယူရယူေနၿပီ ။
ေမာင္ေပြးသည္ ေစာက္စိေလးကို သူ႔ႏွုတ္ခမ္းထူထူႀကီးေတြနဲ႔ ဆြဲယူ စုပ္ေပးသလို သူ႔လၽွာထိပ္နဲ႔လည္း ေစာက္စိေလးကို ကလိေပးေနသည္ ။ လၽွာကို ေစာက္ေခါင္းထဲကို ရနိုင္သေလာက္ ထိုးသြင္းေပးေနေသးသည္ ။
“အို… အင္း…. အင္း…… အား……. ေကာင္းတယ္… ကိုကို….. ေကာင္းတယ္…… အီး…… တအား….. ေကာင္း…..”
ေမာင္ေပြးက ဘာဂ်ာကိုင္ေနတဲ့အခ်ိန္ ေမရီရဲ့ ဖြံ့ထြားတင္းမာဆဲ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကိုလည္း ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ဆုပ္ညႇစ္နယ္ဖတ္ေနသည္ ။ ခဏၾကာေတာ့ ေစာက္ဖုတ္ကေန မ်က္ႏွာခြာလိုက္ၿပီး
” ေမရီ….. လီးစုပ္ေပး…..”
လို႔ ေျပာရင္း ဒူးေထာက္ရာက မတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္ ။ ေမရီလည္း ကုတင္ေအာက္ကေန မတ္တပ္ရပ္ရက္နဲ႔ လီးတန္ႀကီး တိုးကပ္ေပးလာတာကို ကုတင္ေပၚကေနၿပီး စုပ္ေပးလိုက္သည္ ။ ညိဳညိဳမဲမဲ လီးတုတ္တုတ္ႀကီးသည္ ေမရီ့ပါးစပ္ေပါက္ထဲ ျပည့္တင္းေနသည္ ။
“ႁပြတ္ျပတ္ျပတ္ ႁပြတ္ႁပြတ္ျပတ္ျပတ္…. ၿပိၿပိ.. ျပတ္ျပတ္….”
ေမာင္ေပြးသည္ ေမရီ လီးစုပ္ေပးတာကို အရမ္းႀကိဳက္သည္ ။ သူ႔မွာ ေကာင္မေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနေပမယ့္ ေမရီ လီးစုပ္ေပးတာကို အႀကိဳက္ဆုံးဘဲ ။ ေမရီသည္ လၽွာကစားေပးၿပီး စုပ္ေပးေလ့ရွိတာေၾကာင့္ အရသာထူးသည္ ။ လီးစုပ္ေပးေနရင္း ေမရီသည္ ေမာင္ေပြးရဲ့ တြဲေလာင္းက်ေနတဲ့ ေဂြးစိႀကီးေတြကို လက္နဲ႔ ဖြဖြဆုပ္ နယ္ေပးေနတာကလည္း အရသာတမ်ိဳး ထူးကဲလွသည္ ။
ေမရီသည္ ေယာက္်ားျဖစ္တဲ့ စစ္ျပန္ႀကီး ဘခက္တစ္ေယာက္ အိမ္ကို ျပန္မလာေတာ့တာေၾကာင့္ စစ္ပြဲႀကီးထဲ ေသဆုံးသြားၿပီလို႔ မွတ္ထင္ခဲ့သည္ ။ ဘခက္ မရွိေတာ့ၿပီလို႔ ထင္မိခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာ ေလာေခါင္ေမာင္ေပြးရဲ့ အဖမ္းကို ခံခဲ့ရၿပီး မုဒိန္း အႀကိမ္ႀကိမ္ က်င့္တာကိုလည္း ခံရသည္ ။ ကၽြန္တစ္ေယာက္ အျဖစ္ မဲပုံရြာကို ႀကိဳးတုပ္ၿပီး ဖမ္းေခၚလာတာကို ခံခဲ့ရသည္ ။
ေမရီ ကံေကာင္းတာက ေမာင္ေပြးက ေမရီ့ကို သူ႔မိဖုရားေခါင္ ( မယားႀကီး ) အျဖစ္ ေနရာေပး ေရြးခဲ့လို႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေနရၿပီး အေရးေပးခံရသည္ ..။ ဩဇာရွိလာသည္ ။ ေမရီ့စိတ္ထဲမွာ ဘခက္ကို တခါတရံ သတိရမိေပမယ့္ ေသၿပီလို႔ ယူဆမွတ္ယူခဲ့တာမို႔ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္လာသည္ ။
” အား….. ေကာင္းတယ္….. ေစာက္ရမ္းေကာင္းတယ္……”
ေမာင္ေပြးက လီးကို ေမရီ့ပါးစပ္ထဲက ဆြဲထုတ္လိုက္လို႔ ေမရီလည္း….
” ေတာ္ၿပီလား..ကိုကို…”
လို႔ ေမးလိုက္သည္ ။ ေမာင္ေပြးက
” အင္း….လိုးၾကရေအာင္….”
လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။ ေမာင္ေပြးက ေမရီ့ကို ပက္လက္အိပ္ခိုင္းၿပီး ေပါင္တန္ေတြကို ျဖဲကားလိုက္ရင္း လီးႀကီးကို မို႔ေမာက္တဲ့ ေဖာင္းေဖာင္းႂကြႂကြ ေစာက္ဖုတ္ထဲကို ထိုးသြင္းဖို႔ လုပ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ ခပ္ေဝးေဝးက ေသနတ္သံေတြ တဒက္ဒက္ကို ၾကားရသည္ ။
” ဟာ….. ဘာလဲ…. ဘာျဖစ္တာလဲဟ….. ေစာက္ေရးထဲ…..”
လီးတန္းလန္းႀကီးနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းက စားပြဲႀကီးဆီကို ေလၽွာက္သြားလိုက္ၿပီး စကားေျပာစက္ ( ေဝၚကီေတာ္ကီ တူးေဝးေရဒီယို ) ကို ေကာက္ယူလိုက္သည္ ။
” ႐ုပ္ဆိုး ႐ုပ္ဆိုး….. ၾကားရင္ အေၾကာင္းျပန္….”
” ဆရာေပြး…. ဆရာေပြး….. ႐ုပ္ဆိုး… ႐ုပ္ဆိုး…. ရြာအဝင္ဂိတ္မွာ ရန္သူေတြ… လာတိုက္ေနတယ္…”
” ေဟ……အင္အားမ်ားလား…..”
” မ်ားတယ္…..ဆရာေပြး…။ က်ဳပ္တို႔ကို စစ္ကူလႊတ္ေပးပါ…..”
” ေကာင္းၿပီ….. ေတာင့္ထား….။ ရန္သူအင္အား ဘယ္ေလာက္ ခန႔္မွန္းလဲကြ……”
” သုံးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္… ရွိမယ္….. ဆရာေပြး….”
” အိုေက…..လာမယ္….လာမယ္…..”
ေမာင္ေပြးက ေျပာရင္း ေဘာင္းဘီ ျပန္စြပ္ေနသည္ ။ ေမရီ့ကို
” ရြာအဝင္မွာ ရန္သူေတြလာေနလို႔ ငါေျပးလိုက္ဦးမယ္…..”
လို႔ ေျပာလိုက္ၿပီး နံရံမွာေထာင္ထားတဲ့ အမ္ဖိုးေမာင္းျပန္ကို ေကာက္ယူကာ အိပ္ခန္းထဲကေန ေျပးထြက္သြားသည္ ။ ေမရီ့အတြက္က ဒီလိုျဖစ္ပ်က္တာေတြက မဆန္းဘူး ။ ေလာေခါင္ေမာင္ေပြးရဲ့ ဘဝက အဲ့လိုဘဲ။ ပစ္လိုက္ခတ္လိုက္ စားလိုက္မူးလိုက္ လိုးလိုက္နဲ႔ဘဲေလ ။
မဲပုံရြာအဝင္မွာ တိုက္ပြဲ ျပင္းထန္ေနသည္ ။ ေမာင္ေပြးရဲ့တပည့္ ႐ုပ္ဆိုးတို႔ ကင္းအဖြဲ႕သည္ ရန္သူေတြကို အျပင္းအထန္ ျပန္တိုက္ေနသည္ ။ စကားေျပာစက္က ေမာင္ေပြးက သူတို႔ လိုက္လာေနၿပီလို႔ ေျပာေနသံကို ၾကားရလို႔ ႐ုပ္ဆိုးသည္ စိတ္အားတက္သြားသည္ ။ သူ႔အမႊာညီေနာင္ ပုတ္သိုးလည္း သူနဲ႔အတူ ႀကံ့ႀကံ့ခံ တိုက္ေနသည္ ။
ေမာင္ေပြးသည္ သူစီးေနၾက ဂ်စ္ကားေတြနဲ႔ ရြာအဝင္ဂိတ္ဖက္ကို ဒလၾကမ္း ေမာင္းသြားေနသည္ ။ ကားေခါင္းမွာ တပ္ထားတဲ့ ေဆာ စက္ေသနတ္ႀကီးနဲ႔ ဒလစပ္ ပစ္ခတ္ရင္း ႐ုပ္ဆိုး ပုတ္သိုးတို႔ အဖြဲ႕ေတြကို ကူတိုက္သည္ ။
” ဘယ္ကေကာင္ေတြလဲကြ…”
” ဗိုလ္ဇရက္တို႔ ထင္တာဘဲ…..”
” ေဟ….ခ်…..ခ်….. ငါးဇင္ရိုင္း…. ေလာင္ခ်ာနဲ႔ ထုစမ္း….. ထု…. ထု…..”
ေမာင္ေပြးက အင္အားသုံးၿပီး အလုံးအရင္းနဲ႔ တိုက္သည္ ။ လက္နက္ကလည္း ေကာင္းေတာ့ ရန္သူေတြ အတုံးအ႐ုံး က်ဆုံးၿပီး ဆုတ္ေျပးကုန္သည္ ။ မေသဘဲ ဒါဏ္ရာရၿပီး က်န္ခဲ့တဲ့ ရန္သူတစ္ေကာင္ကို သူတို႔ စစ္ေမးေတာ့ ဗိုလ္ဇရက္တို႔အုပ္စုဆိုတာ သိရသည္ ။ ေမာင္ေပြးသည္ ဗိုလ္ဇရက္တို႔ကို လိုက္တိုက္မည္ လို႔ လုပ္ေသးသည္ ။ ဒါေပမယ့္ ႐ုပ္ဆိုးနဲ႔ ပုတ္သိုးတို႔က ဆက္မလိုက္ဖို႔ တားၾကသည္ ။
ေမာင္ေပြး ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမရီက ေရေအးေအး တစ္ခြက္နဲ႔ ဆီးႀကိဳေနသည္ ။
” ရန္သူေတြက ေတာ္ေတာ္မ်ားလား ကိုကို..။ သူတို႔က ဘာလိုခ်င္လို႔ လာတိုက္တာလဲဟင္…..”
ေမရီက ေမာင္ေပြးကို ေမးလိုက္သည္ ။ ေမာင္ေပြးက ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး
” အားစမ္းတာ သက္သက္ေပါ့ ေမရီ…..။ ဇရက္ဆိုတဲ့ေကာင္…. သူက ဘဝင္ျမင့္ေရာဂါ ရေနတာ..။ သူ႔ကိုယ္သူ လက္နက္ကိုင္ ေခါင္းေဆာင္ ဆိုၿပီး… သူက ငါ့ထက္သာခ်င္တယ္ေလ…။ မဲပုံကို သိမ္းခ်င္တယ္…။ သူနဲ႔အတူ ေနဒြန္းဆိုတဲ့ ေကာင္လည္း ပါလာတယ္။ ႏွစ္ဖြဲ႕ေပါင္းၿပီး ငါ့ကို ၿဖိဳခ်င္တာေလ.. ဟားဟား….။ ေမာင္ေပြးတို႔က ဒါေတြ သိေနလို႔ ေစာေစာကတည္းက လက္နက္ေကာင္းေတြ စုထားတာ….။ ဘာရမလဲ…. ျပန္ထုပစ္လိုက္တာ … ေခြးေျပးဝက္ေျပး ေျပးသြားရတယ္……”
လို႔ ေရေသာက္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ေျပာျပသည္ ။ ေမရီက ျပဳံးစိစိနဲ႔
” ကိုကိုနဲ႔ ေမရီ.. ဇာတ္လမ္း ျပန္ဆက္လိုက္ၾကမလားဟင္…..”
လို႔ ေမးလိုက္သည္ ။ ေမာင္ေပြးရဲ့ မ်က္ႏွာႀကီး ျပဳံးသြားသည္ ။
” လာ…. ငါ့လီးကို စုပ္ေပး…….”
ေမာင္ေပြး သူ႔ေဘာင္းဘီႀကီးကို ခၽြတ္ခ်လိုက္ေတာ့ မဲမဲတုတ္တုတ္ လီးပုံပ်က္ႀကီး ေပၚလာသည္ ။ ေဂၚလီေတြ ထည့္ထားလို႔ လီးႀကီးက အဖုအပိန႔္ေတြနဲ႔ ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ ျဖစ္ေနသည္ ။ ေမရီက ပုေလြသိပ္ေကာင္းလို႔ ေမာင္ေပြး တအားႀကိဳက္သည္ ။ ေမရီရဲ့ ႏွုတ္ခမ္းလွလွ ေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြက သူ႔ဒစ္ျပဲႀကီးကို ငုံလိုက္တဲ့အခ်ိန္ ေမာင္ေပြးရဲ့ မ်က္လုံးေတြ ေမွးစင္းက်သြားသည္ ။ လၽွာေလး လွုပ္ရွားေပးေနလို႔ တအား အရသာရွိေနသည္ ။
စစ္ျပန္ႀကီး ဘခက္။ သူ႔အိမ္ေရွ႕က ထင္းရွူးပင္ေတာထဲမွာ ဓါးေပါက္က်င့္ေနတဲ့ စစ္ျပန္ႀကီး ဘခက္ဆီကို ဦးစိုင္းေက်ာက္ ေရာက္လာသည္ ။
” ကိုဘခက္… ခင္ဗ်ားရဲ့ ေမရီကို ကယ္တင္မယ့္ စြန႔္စားခန္းကို က်ဳပ္ လိုက္လည္းကူခ်င္တယ္….။ က်ဳပ္ေျမးေလး နန္းစံကို အိမ္မွာ ထားခဲ့ရမွာလည္း စိတ္က တအားပူတယ္….။ ခင္ဗ်ား မဲပုံရြာႀကီးထဲကို ဝင္ဖို႔ နည္းလမ္း ေတြ႕ထားတယ္…။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ လိုက္လာကူမွ ေကာင္းမယ္…….”
” လုံေမနဲ႔ ထားခဲ့ရင္ေကာ…။ က်ေနာ္ လုံေမနဲ႔ နန္းစံကို ေသနတ္ပစ္နည္းေတြ သင္ေပးခဲ့ရင္ေကာ….”
” က်ဳပ္တို႔ သူတို႔ကို လူဆိုးလူသြမ္းေတြ ရန္မမူနိုင္ေအာင္ ကာကြယ္တဲ့ နည္းလမ္းေတြ စီစဥ္ေပးခဲ့ရမယ္ ကိုဘခက္…..”
” စိတ္ခ်ပါ ဦးစိုင္းေက်ာက္..။ က်ေနာ္ သူတို႔ ပုန္းေအာင္းနိုင္မယ့္ ေျမတြင္းတစ္တြင္း အိမ္ေအာက္မွာ တူးေပးခဲ့မယ္….။ မဲပုံထဲကို ဘယ္လိုဝင္နိုင္မလဲ ဆိုတာေလး ေျပာျပမလား…. ဦးစိုင္းေက်ာက္…..”
” ေမာင္ေပြးက လူအင္အား မ်ားတယ္….။ အျမဲ အစားအေသာက္အတြက္ ရွာေဖြေနရ ပူပင္ေနရတယ္…..။ က်ဳပ္တို႔ ၾကက္ေတြ ဝက္ေတြကို ျမင္းလွည္းနဲ႔ တင္သြားၿပီး သူ႔ကိုေရာင္းရင္ မဲပုံထဲကို အစစ္အေဆး သိပ္မမ်ားဘဲ ေရာက္သြားနိုင္တယ္ေလ….။ က်ဳပ္က သူ႔အဖြဲ႕က ‘အဝယ္ေတာ္ ရမ္းကား ‘ က အျမဲ ၾကက္၊ ဝက္၊ ႏြားေတြ ဝယ္ေနတယ္ဆိုတာ သိထားတယ္….။ က်ဳပ္ သူတို႔ဆီဝင္ဖို႔ ၾကက္နဲ႔ ဝက္ေတြ ရွာမယ္….။ ခင္ဗ်ား…. ေသနတ္တစ္လက္ေလာက္ ရမလား….။ ဟိုဖက္ရြာက ဘိုၾကဳပ္ ဆိုတဲ့ေကာင္က ေသနတ္လိုခ်င္ေနတယ္..။ သူ႔မွာ ၾကက္နဲ႔ ဝက္ေတြ ရွိတယ္….။ သြားလဲလိုက္မယ္….”
” ေကာင္းၿပီ…. က်ဳပ္ ေသနတ္တစ္လက္နဲ႔ က်ည္ဆံေတြ ေပးမယ္……”
စစ္ျပန္ႀကီးဘခက္ ေပးတဲ့ ေသနတ္နဲ႔ က်ည္ဆံေတြကို ယူၿပီး ဦးစိုင္းေက်ာက္တစ္ေယာက္ တဖက္ရြာက ဘိုၾကဳပ္ဆိုတဲ့ လူဆီကို ထြက္သြားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘခက္သည္ စမ္းေခ်ာင္းေလးမွာ ေရဆင္းခ်ိဳးေနသည္ ။ ဘခက္ရဲ့ ေတာင့္တင္းႀကံ့ခိုင္ၿပီး ႂကြက္သားအေျမာင္း အထစ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ ဝတ္လစ္စလစ္ကိုယ္ေတြကို မ်က္လုံးေလးျပဴးၿပီး ေငးေမာေနတာက နန္းစံ ။
နန္းစံသည္ ညက လုံေမနဲ႔ ဘခက္ႀကီးတို႔ ခ်စ္တင္းႏွီးေႏွာေနၾကတာကို ေခ်ာင္းၾကည့္ၿပီး စိတ္ေတြထခဲ့ေပမယ့္ ညဖက္ႀကီးမို႔ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ခဲ့ရ ။ ဘခက္နဲ႔ လုံေမတို႔ လိုးပြဲကို ေခ်ာင္းၿပီး သူမဖာသာ လက္နဲ႔ ပြတ္သပ္ အာသာေျဖမိခဲ့ရေပမယ့္ စိတ္တင္းတိမ္မွုကို မရဘဲ လီးအစစ္နဲ႔ အလိုးခံခ်င္စိတ္ေတြ တအား ေပၚေပါက္ခဲ့ရသည္ ။ အဖိုးျဖစ္တဲ့ ဦးစိုင္းေက်ာက္ တဖက္ရြာကို ထြက္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ဘခက္က
” လုံေမေရ.. ငါ ေရသြားခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္…”
လို႔ ႏွုတ္ဆက္ေနသံကို နန္းစံ ၾကားလိုက္သည္ ။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘခက္ႀကီးသည္ အဝတ္အပို ဘာမွပါမသြားဘူး ။ ေတာထဲက စမ္းေခ်ာင္းေလးမို႔ လုံေမနဲ႔ နန္းစံတို႔ ကိုယ္တိုင္လည္း အဝတ္မပါဘဲ ကိုယ္လုံးတီးေတြနဲ႔ဘဲ ေရဆင္းခ်ိဳးခဲ့ၾကတာမို႔ ဘခက္လို ေယာက္်ားႀကီးတစ္ေယာက္က ကိုယ္တုံးလုံးနဲ႔ဘဲ ဆင္းခ်ိဳးမွာ ေသခ်ာေနသည္ ။ ဒါေၾကာင့္ နန္းစံသည္ ဘခက္ႀကီးရဲ့ အေနာက္ကေန တိတ္တဆိတ္ လိုက္ပါသြားသည္ ။
ဘခက္ အဝတ္ေတြ အကုန္လုံး ခၽြတ္ပစ္လိုက္တဲ့အခါ နန္းစံသည္ သူ႔ေပါင္တန္ ႏွစ္ဖက္ၾကားက တြဲေလာင္းက်ေနတဲ့ လီးတန္ တုတ္တုတ္ရွည္ရွည္ႀကီးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။ ညက လုံေမကို လိုးတဲ့ လီးႀကီး ။ အမေလး…. ဒီလီးတန္ႀကီးနဲ႔ လုံေမရဲ့ ေစာက္ဖုတ္ထဲကို ဘယ္လိုမ်ား သြင္းပါလိမ့္……။
နန္းစံလည္း လီးညိဳႀကီးကို ေငးစိုက္ၾကည့္ရင္း သြားရည္ယိုလာသည္ ။ ညက လုံေမ လီးစုပ္တာေတြကို ျမင္ခဲ့ရသည္ ။ သဲသဲကြဲကြဲေတာ့ မဟုတ္ဘူး ။ အခုေတာ့ လင္းထင္းေနတဲ့ ေန႔အခ်ိန္မွာ ဘခက္ရဲ့ လီးႀကီးကို အနီးကပ္ ျမင္ေနရသည္ ။ ဒါႀကီးကို ေျပးစုပ္ပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚေပါက္ေနရသည္ ။ ဒါႀကီးနဲ႔ ေစာက္ဖုတ္ထဲကို အလိုးခံလိုက္ခ်င္စိတ္ေတြကလည္း ထိန္းလို႔မနိုင္ေတာ့ ။
ဘခက္လည္း ေရခ်ိဳးအၿပီး ေခ်ာင္းထဲကေန တက္လာတဲ့အခ်ိန္ ညစ္ေပနံေစာ္ေနတဲ့ သူ႔ေဘာင္းဘီႀကီးကို ေလၽွာ္ဖြတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့အခ်ိန္ ျခဳံပုတ္ေတြထဲက အသံေတြကို သူၾကားလိုက္လို႔ ဆတ္ကနဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္ ။ ေတာေကာင္လား….. ရန္သူလား…..။
ဘခက္ရဲ့လက္က ေခ်ာင္းစပ္က ေက်ာက္တုံးႀကီးေပၚမွာ ခ်ထားတဲ့ သူ႔ေသနတ္ဆီကို ေရာက္သြားသည္ ။ အသံၾကားတဲ့ ျခဳံပုတ္ဆီကို ေသနတ္ကို ခ်ိန္ၿပီး တိုးကပ္သြားသည္ ။
“ဟင္….”
ထြက္ေျပးဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တဲ့ နန္းစံကို ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။
” နန္းစံ….. နင္ ငါေရခ်ိဳးတာကို လာေခ်ာင္းေနတာလား……”
နန္းစံက ဘခက္ကို ေၾကာက္လန႔္တဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး
” အင္း….”
လို႔ ေျဖသည္ ။ ထမိန္ႏြမ္းေလးကလည္း ေျပကၽြတ္လို႔ ။ သူ႔ကို လာေခ်ာင္းၿပီး လက္ေဆာ့ေနပုံရသည္ ။
“နန္းစံက ရိုးသားတဲ့ ေတာင္ေပၚသူေလးမို႔ ဘခက္နဲ႔ လုံေမတို႔ ညကလိုးၾကတာကို ေတြ႕ၿပီး ၾကားၿပီး စိတ္ေတြ ထႂကြတယ္….။ လုံေမလိုဘဲ လိုခ်င္တယ္”
လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘခက္လည္း ကိုယ္တုံးလုံးႀကီးနဲ႔ လီးတန္တုတ္ႀကီးကလည္း တန္းလန္းႀကီး ။ လုံေမရဲ့ ေျပာစကားေၾကာင့္ ဘခက္ရဲ့ အတန္ႀကီး ဆတ္ကနဲ ထေထာင္လာသည္ ။ ေငါေငါႀကီး ။
နန္းစံလည္း လီးတန္ႀကီးကို အနီးကပ္ ေတြ႕လိုက္ရလို႔ မ်က္လုံးေလး ျပဴးၿပီး ၾကည့္ရင္း ကိုင္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚေပါက္လာတဲ့အခ်ိန္ ဘခက္က
” နင္ကိုင္ေလ.. ေရာ့…”
ဆိုၿပီး သူ႔လက္ထဲကို လီးႀကီး ထည့္ေပးသည္ ။ ေရငတ္တုန္း ေရတြင္းထဲက်သြားသလိုဘဲ ။ လီးႀကီး သူမလက္ထဲကို ေရာက္လာေတာ့ နန္းစံလည္း လီးတန္တုတ္ႀကီးကို ဆုပ္ညႇစ္ပြတ္သပ္လိုက္သည္ ။ လီးတန္ႀကီး ပိုႀကီးထြားလာ ပိုမာလာ ေထာင္လာသည္ ။ အို… အႀကီးႀကီး ျဖစ္လာတယ္…..။ နန္းစံသည္ လထစ္ျပဲႀကီးကို စုပ္ပစ္ခ်င္တဲ့စိတ္ ေပါက္ေနသည္ ။ ရွက္ကလည္း ရွက္သည္ ။ ဘခက္က
” စုပ္လိုက္….နန္းစံ ”
လို႔ ေျပာလိုက္ၿပီး ေတာင္ေနတဲ့ လီးႀကီးကို လက္တဖက္နဲ႔ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး နန္းစံရဲ့ ပါးစပ္ေပါက္နားကို တိုးကပ္ေပးလိုက္သည္ ။
” စုပ္..စုပ္….စုပ္ၾကည့္…..”
နန္းစံ လထစ္ႀကီးကို ငုံလိုက္ၿပီး စုပ္သည္ ။
” အား…ေကာင္းတယ္….စုပ္…စုပ္……”
ဘခက္လည္း နန္းစံရဲ့ လီးစုပ္ေပးတာကို ခံေနရင္း နန္းစံရဲ့ေစာက္ဖုတ္ကို လက္နဲ႔ ဖမ္းစမ္းလိုက္ေတာ့ ေစာက္ရည္ေတြ တအားစိုေပေနတာကို သိလိုက္ရသည္ ။
” နင္ အလိုးခံခ်င္လား….”
လို႔ ေမးလိုက္သည္။ နန္းစံ လီးစုပ္ေနရာက ေခါင္းေလး ညႇိမ့္ျပသည္ ။
” ရတယ္… ငါလိုးေပးမယ္…… စုပ္… စုပ္….. စုပ္ၿပီးရင္ ေစာက္ပတ္လည္း ယက္ေပးမယ္…. လိုးလည္းလိုးေပးမယ္….”
ဘခက္ နန္းစံရဲ့ေစာက္ဖုတ္ကို ပြတ္ေပးေနသလို လက္တဖက္ကလည္း နို႔တင္းတင္းလုံးလုံးေလးေတြကို ပြတ္ေပးေနသည္ ။ တင္းမာၿပီး ေထာင္လာတဲ့ နန္းစံရဲ့ နို႔သီးေခါင္း လုံးလုံးေလးေတြကို ဘခက္ စို႔ေပးရင္း နန္းစံရဲ့ ေပါင္တန္ႏွစ္ဖက္ကို ျဖဲကားလိုက္သည္ ။ ျဖဴဆြတ္ဆြတ္ ေပါင္တန္သြယ္ေလးေတြရဲ့ ၾကားခလယ္မွာ အေမႊးပါးပါးနဲ႔ ေစာက္ဖုတ္ႀကီး ။ လူက ပိန္သြယ္သေလာက္ ေစာက္ဖုတ္က ႀကီးသလိုဘဲ ။ အကြဲေၾကာင္း နီညိဳညိဳႀကီး ။
နို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို လၽွာနဲ႔ ဝိုက္ယက္ေပးရာက ေပါင္ၾကားကို ေခါင္းထိုးဝင္လိုက္ၿပီး ေစာက္ဖုတ္ကို လၽွာနဲ႔ယက္ေပးသည္ ။ နန္းစံလည္း လိုခ်င္ေနတဲ့ ေယာက္်ားအထိအေတြ႕ေတြကို ရလိုက္လို႔ ေက်နပ္ေနသည္ ။ လၽွာႀကီးရဲ့ အထိအေတြ႕ေတြက တုန္ေနေအာင္ ေကာင္းလြန္းေနသည္ ။ နန္းစံသည္ လီးလည္း စုပ္ဖူးသြားရသလို ေစာက္ဖုတ္လည္း အယက္ခံေနရသည္ ။ ဘခက္က သူ႔စံခ်ိန္မွီ လီးႀကီးနဲ႔ မၾကာခင္မွာ လိုးေပးေတာ့မည္ ဆိုတာကိုလည္း နန္းစံ သိေနသည္ ။
” ငါယက္တာ ေကာင္းလား…..”
” အြန္း…..”
” ဘာအြန္းလဲ……”
” ေကာင္းတယ္……”
” ငါ့လီးကို နင့္ေစာက္ပတ္ထဲ သြင္းေပးရမလား…..”
” အင္း…..”
ဘခက္ လိုးသြင္းခါနီးဆဲဆဲ သူတို႔ လိုးေနတဲ့ ျမင္းေဇာင္း အျပင္ဖက္က ေျခသံလိုလို ၾကားလိုက္တဲ့အတြက္ ဘခက္လည္း နန္းစံရဲ့ ေပါင္ၾကားက ခြာလိုက္ၿပီး အျပင္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဦးစိုင္းေက်ာက္ ၾကက္ေတြ ဝက္ေတြ တင္ထားတဲ့ လွည္းနဲ႔ ျပန္ေရာက္လာတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။
” နန္းစံ.. နင့္အဖိုး ျပန္ေရာက္လာၿပီ….။ ေနာက္ၾကမွ နင္နဲ႔ငါ ထပ္ေတြ႕ၾကမယ္….”
” အင္း . . .”
နန္းစံလည္း အဝတ္ေတြကို ေကာက္ယူ ဝတ္လိုက္သည္ ။
——————————————–
မဲပုံရြာႀကီးကို ေတာင္ေပၚကေနၿပီး မွန္ေျပာင္းကိုယ္စီနဲ႔ ေခ်ာင္းေျမာင္း ေလ့လာေနၾကတဲ့ စစ္ျပန္ႀကီး ဘခက္နဲ႔ ဦးစိုင္းေက်ာက္တို႔သည္ မီးခိုးတလူလူနဲ႔ တဲႀကီးမွာ လူေတြ ခ်က္ျပဳတ္ေနၾကတာကို ေတြ႕ေနရသည္ ။
” ပြဲတစ္ခုခုလုပ္မယ့္ သေဘာဘဲ…. ကိုဘခက္…..။ က်ဳပ္တို႔ ၾကက္နဲ႔ဝက္ေတြ သြားေရာင္းရင္ သူတို႔ သေဘာက်ၾကမွာ ေသခ်ာတယ္…..။ ကဲ…. က်ဳပ္တို႔ ျပင္ဆင္ၾကစို႔…..”
မဲပုံရြာႀကီးရဲ့အဝင္ စည္းရိုးဂိတ္မွာ ပုတ္သိုး ရွိေနသည္ ။ ပုတ္သိုးသည္ သူ႔အစ္ကို ႐ုပ္ဆိုးနဲ႔အတူ ေလာေခါင္ေမာင္ေပြးဆီမွာ တပည့္ခံေနတာ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာခဲ့ၿပီ ။ သူတို႔ ညီေနာင္သည္ တုံးတိုက္တိုက္ က်ားကိုက္ကိုက္ မိုက္ပစ္တဲ့ လူမိုက္စစ္စစ္ေတြ ။ ရိုက္ဆိုရိုက္ ဖိုက္ဆိုဖိုက္… ခိုင္းတာလုပ္ ခံမေျပာတဲ့ တပည့္ေကာင္းေတြမို႔ ေမာင္ေပြးက သေဘာက်သည္ ။
ေမာင္ေပြးသည္ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ ခါးပိုက္ေဆာင္တပ္ေတြနဲ႔ သူတလူငါတမင္း တစင္ေထာင္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ ။ မဲပုံသည္ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာဖက္ျခမ္းမွာ မဟုတ္ဘဲ ထိုင္းနိုင္ငံဖက္ျခမ္းက ရြာႀကီးပါ ။
ပုတ္သိုးသည္ မီးေတာက္ ခ်က္အရက္ကို ေရမေရာဘဲ ေမာ့ခ်ပစ္လိုက္သည္ ။
” ထြီး…….”
ရင္ထဲ မီးစနဲ႔ အထိုးခံလိုက္ရသလို ပူဆင္းသြားသည္ ။ တပည့္ေက်ာ္ ဖိုးေပၚက အသားကင္တစ္ခြက္ ယူလာေပးသည္ ။
” ဘာအသားလဲကြ……ဖိုးေပၚ……”
” ေတာေၾကာင္သားကင္…..ဆရာ……”
” ေဟ… ဘယ္တုန္းက ရလိုက္တာလဲ….. ေတာေၾကာင္…..”
” မေန႔ညက ဆရာ….။ ဘရိတ္ကီး ထြက္ပစ္တာ……”
” ေဟ…. ဆရာေမာင္ေပြးကို မင္းတို႔ အျမည္းအေနနဲ႔ ပို႔ဖို႔ေကာင္းတယ္…..”
” ဟီး….. ကုန္ၿပီဆရာ…. ဒါဘဲ က်န္တယ္….။ ဒါနဲ႔ မေမရီ ေမြးေန႔ပြဲအတြက္ အသား မေလာက္လို႔ဆို…။ က်ဳပ္တို႔အဖြဲ႕ ေတာပစ္ထြက္ေပးရမလား…. ဆရာ…..”
” ေအး… ငါ့ကို ၾကက္၊ ဝက္၊ အမဲ ရွာခိုင္းထားတယ္…..”
ဒီအခ်ိန္မွာ မဲပုံစည္းရိုးဂိတ္နားကို ျမင္းလွည္းတစ္စီး တခြပ္ခြပ္နဲ႔ လာေနတာကို မွန္ေျပာင္းနဲ႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့ တပည့္တစ္ေယာက္က ပုတ္သိုးဆီကို လွမ္းေအာ္ သတင္းပို႔သည္ ။
” ဆရာ…. ျမင္းလွည္းတစ္စီး.. လူႏွစ္ေယာက္ လာေနတယ္…..။ လွည္းေပၚမွာ အေကာင္ဘေလာင္ေတြနဲ႔…”
” ေဟ…. ဘာအေကာင္ဘေလာင္ေတြလဲကြ……”
” ၾကက္ေတြနဲ႔ ဝက္ေတြ…….”
” ေဟ……”
ပုတ္သိုး တဲထဲကေန ထြက္လိုက္သည္ ။ ဂိတ္ တာဝန္က် သူ႔တပည့္ ဂိုရမ္းကို
” ဒီလွည္းက ေကာင္ေတြနဲ႔ ငါ စကားေျပာခ်င္တယ္… ဂိုရမ္း….. ေခၚလိုက္စမ္း……”
လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။ ျမင္းလွည္း ေရာက္လာသည္။
” ရပ္လိုက္…. ဘယ္လဲ… ဘာလာလုပ္လဲ….. ေျပာ…..”
ဂိုရမ္းက ေသနတ္နဲ႔ ခ်ိန္ထားရင္း လွမ္းေအာ္ေမးလိုက္သည္ ။ လူႏွစ္ေယာက္ လွည္းေပၚက ဆင္းလာသည္ ။
” ဆရာေမာင္ေပြးကို ဝက္နဲ႔ၾကက္ လာသြင္းတာပါ . . .”
” ေဟ….”
ဂိုရမ္းက လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္လို႔ ပုတ္သိုး ေရာက္လာသည္ ။ ပုတ္သိုးက
” မင္းတို႔ ဘယ္ကလဲ…”
လို႔ ေမးလိုက္သည္ ။
———————————————–
ဘခက္နဲ႔ ဦးစိုင္းေက်ာက္ မဲပုံရြာႀကီးထဲကို ေရာက္ေနၾကၿပီ ။ ရြာအဝင္ဂိတ္က ပုတ္သိုးတို႔ ကင္းအဖြဲ႕က သူတို႔ကိုယ္ေတြနဲ႔ ျမင္းလွည္းကို လက္နက္ပါမပါ စစ္ေဆးၾကၿပီး ရြာလည္က ခ်က္ျပဳတ္တဲႀကီးဆီကို ပါလာတဲ့ ၾကက္ေတြ ဝက္ေတြကို ပို႔ဖို႔ ခြင့္ျပဳလိုက္သည္ ။ ပုတ္သိုးက
“ဒီ ဝက္ေတြ ၾကက္ေတြ အတြက္ မင္းတို႔ ဘာလိုခ်င္လဲ”
လို႔ ေမးေတာ့ ဦးစိုင္းေက်ာက္က
“ဆရာေမာင္ေပြး ေပးခ်င္တာေပး…. က်ဳပ္တို႔ ယူမည္….။ ဓါတ္ဆီ ေရနံဆီ ရရင္လည္း ေက်နပ္သည္”
လို႔ ေျပာခဲ့သည္ ။ သူတို႔ ျမင္းလွည္းေပၚမွာ ၾကက္အရွင္ေတြ တပုံႀကီးနဲ႔ ဝက္အရွင္ေတြ သုံးေကာင္ ပါလာသည္ ။ ဝက္တစ္ေကာင္ကေတာ့ လမ္းခရီးမွာ ေသသြားသည္လို႔ ဦးစိုင္းေက်ာက္က ပုတ္သိုးကို ရွင္းျပခဲ့သည္ ။ ပုတ္သိုးက ဝက္ေသကို ၾကည့္ၿပီး
” အခုဘဲ ေသတာဆိုရင္ ခ်က္ခ်င္း ခုတ္ထစ္ၿပီး ခ်က္လို႔ရတယ္…။ ခ်က္ျပဳတ္ေရးတဲမွာ ေျပာျပလိုက္…”
လို႔ ေျပာခဲ့သည္ ။ ရြာလည္က ခ်က္ျပဳတ္ေရးတဲႀကီးဆီကို မေရာက္ခင္ ဘခက္က ဦးစိုင္းေက်ာက္ရဲ့ အကူအညီနဲ႔ ဝက္ေသရဲ့ ဗိုက္ထဲမွာ ပလပ္စတစ္စေတြနဲ႔ ပတ္ရစ္ထည့္လာတဲ့ ေသနတ္ေတြ က်ည္ဆံကပ္ေတြနဲ႔ လက္ပစ္ဗုံးေတြကို ထုတ္ယူလိုက္သည္ ။
” လာသာလာခဲ့ရတယ္ကြာ.. ငါေတာ့ ငါ့ေျမးမေလး နန္းစံကို တစ္စက္မွကို စိတ္မခ်ဘူး …။ လူရမ္းကားေတြႀကီးစိုးတဲ့ ေခတ္ကို ေရာက္ေနတယ္ မဟုတ္လား…..”
လို႔ ညည္းလိုက္တဲ့ ဦးစိုင္းေက်ာက္ကို ဘခက္က
” သိပ္လည္း ပူမေနပါနဲ႔ေလ..။ က်ေနာ္ သူတို႔ကို ပုန္းဖို႔ ေျမက်င္းႀကီးတစ္က်င္း အခ်ိန္ယူၿပီး တူးေပးခဲ့တာဘဲေလ..။ ေသနတ္လည္း ပစ္က်င့္ေပးခဲ့တယ္….။ လုံေမလည္း အတူရွိေနတာဘဲ ဦးစိုင္းေက်ာက္ရယ္…”
လို႔ ႏွစ္သိမ့္လိုက္သည္ ။ ခ်က္ျပဳတ္ေရး တဲႀကီးဆီကို ေရာက္လာေတာ့ တဲႀကီးထဲက မိန္းမဝဝႀကီး တစ္ေယာက္ ထြက္လာသည္ ။
” ဟိတ္…ဘာေတြ ယူလာသလဲ…..”
” ဝက္ေတြနဲ႔ ၾကက္ေတြပါ…..။ ခင္ဗ်ားက တာဝန္ခံလား……”
” အင္း….. ဟုတ္တယ္…..။ နင္တို႔ ဒီဟာေတြကို တစ္ခုခုနဲ႔ လဲမွာလား…။ ဆရာႀကီးေမာင္ေပြး မရွိဘူး …..။ အသားလိုလို႔ ေတာထြက္ပစ္တယ္…။ နင္တို႔ သူလာတဲ့အထိ ေစာင့္မွရမယ္…….”
ဦးစိုင္းေက်ာက္က
” ေကာင္းၿပီေလ…. က်ဳပ္တို႔ ေစာင့္မယ္…..”
လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။ မိန္းမႀကီးက
” နင္တို႔ ဗိုက္ဆာလား….။ ဆာရင္ ငါ ထမင္းေကၽြးမယ္…. လိုက္ခဲ့….”
လို႔ ေခၚသြားလို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တဲႀကီးထဲကို လိုက္သြားလိုက္ၾကသည္ ။ တဲႀကီးထဲမွာ မိန္းမေတြ ဟင္းေတြ ခ်က္ျပဳတ္ေနၾကတာကို သူတို႔ ေတြ႕ရသည္ ။ မီးကင္ေနတာမ်ားသည္။ ေညႇာ္နံ့ေတြ မႊန္ထြန္ေနသလို မီးခိုးေတြလည္း အူေနသည္ ။ ဒီအခ်ိန္မွာ တဲထဲကို စစ္ဝတ္စုံ ဝတ္ထားတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ ဝင္လာသည္ ။
” မိေဆြ …”
မိန္းမဝဝႀကီးက
” ရွင္…..ဆရာကေတာ္…..”
လို႔ ထူးရင္း ဒီမိန္းမဆီကို ေျပးသြားလိုက္သည္ ။
” ဘာဟင္းက်က္ၿပီလဲ…..မိေဆြ…..”
” ဆတ္သားဟင္း….. ဆိတ္သားကင္ ရၿပီ…။ ဆရာကေတာ္…. စားေတာ့မလား……”
” ေအး….. ျပင္ေပးစမ္း……”
ဘခက္နဲ႔ ဦးစိုင္းေက်ာက္တို႔ ဒီမိန္းမကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ၾကသည္ ။
“ဟင္….”
ဘခက္ရဲ့ လက္ေတြ ေျခေတြ တုန္ခါေနသည္ ။
ေမ……ေမ……ေမရီ . . ။ သူ႔ခ်စ္ဇနီးေလး ေမရီ ျဖစ္ေနလို႔ …။
ဦးစိုင္းေက်ာက္ကလည္း ဘခက္ ျဖစ္ေနတာကို သေဘာေပါက္သည္ ။ ဒါ ေမရီ ဆိုတာကို ဦးစိုင္းေက်ာက္ သိသည္ ။
ေမရီကလည္း မိေဆြျပင္ေပးတဲ့ ဟင္းနဲ႔ ထမင္းနဲ႔ကို ျမည္းစမ္းၾကည့္ေနတဲ့အခ်ိန္ ဘခက္တို႔ကို ေတြ႕သြားသည္ ။
” သူတို႔က ဘာလာလုပ္တာလဲ…. အျပင္လူေတြလား…..”
မိေဆြႀကီးက
” ဟုတ္တယ္… ဆရာကေတာ္….။ ၾကက္နဲ႔ဝက္ေတြ လာသြင္းတာ…..”
လို႔ ရွင္းျပလိုက္သည္။ ေမရီသည္ ေသၿပီလို႔ ထင္ထားတဲ့ ဘခက္ကို ေတြ႕လိုက္ရလို႔ ေငးေၾကာင္ၾကည့္ေနသည္ ။ သူမ မ်က္လုံးေတြကို သူမ မယုံၾကည္နိုင္ပါဘူး ။ အိပ္မက္မ်ားလား ။ မိေဆြႀကီးကို မသိေစခ်င္လို႔ မိေဆြႀကီးကို ဟင္းရြက္ခူးခိုင္းလိုက္သည္ ။ အိပဲ့အိပဲ့နဲ႔ ဖက္တီးမႀကီး ထြက္သြားၿပီးတဲ့အခါ ဘခက္ရွိရာကို ေမရီ ေလၽွာက္လာသည္ ။
” အစ္ကို….. အစ္ကိုဘခက္……။ ေမရီ့ဆီကို လိုက္လာတာလား….”
လို႔ တုန္ရီတဲ့ အသံေလးနဲ႔ ေမးလိုက္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြ တေပါက္ေပါက္နဲ႔ က်လာသည္ ။
“ဟုတ္တယ္…. ေမရီ…။ ရွာေနတာ ၾကာၿပီ…။ အခုမွ သိလို႔ ဒီက ဦးစိုင္းေက်ာက္ အကူအညီနဲ႔ မဲပုံထဲကို ဝင္လာတာ…..။ အစ္ကိုတို႔ ဒီကေန အျမန္ဆုံး ေျပးၾကရေအာင္……”
” အစ္ကို…. ေမရီ့ဘဝက ေျပာင္းလဲေနၿပီ …။ မဲပုံထဲကေန အစ္ကိုထင္သေလာက္ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ ထြက္သြားလို႔ မရနိုင္ဘူး…..။ ကိုေမာင္ေပြးမွာ လူအင္အား သိပ္မ်ားတယ္….။ အိကုနဲ႔ ေမရီ မလြတ္နိုင္ဘူး….။ ေမရီ လိုက္လို႔မျဖစ္ဘူး…။ အိကုဘဲ ျပန္လိုက္ပါ….။ အစ္ကို ေမရီ့ကို ေမ့လိုက္ပါေတာ့…..”
ေမရီ့ေျပာစကားေတြက ဘခက္ရဲ့ ရင္ထဲကို သံပူရည္ေတြ ေလာင္းထည့္လိုက္သလို ခံစားလိုက္ရသည္ ။
” အစ္ကိုတို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ရေအာင္….။ ေသေသေၾကေၾက အစ္ကိုေတာ့ တိုက္ပစ္လိုက္ခ်င္တာဘဲ…..”
လို႔ ေမရီ့ကို ေျပာလိုက္ေတာ့ ေမရီက ႏွုတ္ခမ္းေပၚ လက္ညႇိုးေလး ကန႔္လန႔္ျဖတ္ တင္ၿပီး
” အစ္ကို… တိုးတိုး…။ ကင္းေတြ ရွိတယ္….။ ၾကားသြားမယ္…..”
လို႔ ေျပာလိုက္ၿပီး ဘခက္ရဲ့ လက္တဖက္ကို ဆြဲကိုင္ၿပီး
” လိုက္ခဲ့အစ္ကို…. တစ္ေနရာမွာ သြားေျပာၾကမယ္….”
လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။ ေမရီက ေမွာင္မဲေနတဲ့ တဲေလးတစ္လုံးထဲကို ဘခက္ကို ေခၚသြားသည္ ။
” အစ္ကို… ေမရီေလ.. အစ္ကို႔ကို သိပ္ခ်စ္တယ္…။ အစ္ကို႔ကို ေမၽွာ္ေနခဲ့တာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာပါ..။ စစ္ႀကီးျဖစ္ေတာ့ အစ္ကိုကလည္း မရွိ……။ ေမရီ.. ဒုကၡေတြ မ်ားလိုက္တာေလ…….။ ကဲ…. အစ္ကိုရယ္…. ျပန္ေတြ႕ရတုန္း ေမရီတို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနလိုက္ၾကရေအာင္…..”
ေမရီက ဘခက္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဖက္လိုက္ၿပီး ဘခက္ရဲ့ ႏွုတ္ခမ္းေတြကို သူမႏွုတ္ခမ္းေတြနဲ႔ ဖိကပ္ စုပ္လိုက္သည္ ။ ဘခက္လည္း ကြဲကြာေနတဲ့ ဇနီးေခ်ာေလးကို ျပန္စုပ္နမ္းရင္း တကိုယ္လုံးကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပြတ္သပ္ကိုင္တြယ္ေလသည္ ။ ဘခက္ရဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္က ေမရီရဲ့ စြင့္ထယ္ေနတဲ့ ဖင္တုံးေတြကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္မိသည္ ။ ေမရီလည္း ဘခက္ရဲ့ ေပါင္ၾကား ဂြဆုံေနရာကို လက္တဖက္နဲ႔ လွမ္းဆုပ္လိုက္သည္ ။ ပုံမွန္ နမ္းစုပ္တာနဲ႔ စလိုက္တဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ မိနစ္ အနည္းငယ္အတြင္း တရွိန္ထိုး ထႂကြလာတဲ့ ကာမစိတ္ရိုင္းေတြေၾကာင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခပ္သြက္သြက္ ကိုင္ၾကဆုပ္ၾက ျဖစ္လာသည္ ။
ေမရီကို တဲၾကမ္းေပၚကို ဆြဲလွဲခ်ၿပီး ဝတ္ထားတဲ့ အဝတ္ေတြကို ခၽြတ္ပစ္တဲ့ ဘခက္ရဲ့ေပါင္ၾကားက လိင္တန္ဆာႀကီးသည္လည္း မတ္မတ္ေထာင္ေနၿပီ ။ ေမရီရဲ့ တကိုယ္လုံး ဗလာက်င္းသြားတဲ့အခ်ိန္ ဘခက္ရဲ့ အငမ္းမရ အနမ္းေတြက ဖြံ့ထြားလုံးတင္းတဲ့ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးေပၚကို အဆက္မျပတ္ က်ေရာက္ေနသည္ ။ ေမရီကလည္း ဘခက္ရဲ့ ကာကီေဘာင္းဘီႀကီးကို ဇစ္ဆြဲခ်ၿပီး ခၽြတ္လိုက္သည္ ။ ဘခက္ရဲ့ လုံးပတ္တုတ္တုတ္ လိင္တန္ဆာႀကီး ဘြားကနဲ ေပၚလာသည္ ။ ေမရီလည္း အငမ္းမရ ဆြဲကိုင္ၿပီး ငုံစုပ္လိုက္သည္ ။
ကြဲကြာျပတ္လပ္ေနတဲ့ ဘခက္နဲ႔ ေမရီတို႔က ျပန္ေပါင္းထုပ္ခန္းက ၾကမ္းသည္ ။ နို႔လုံးႀကီးေတြကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဆုပ္ကိုင္ရင္း ေပါင္ျဖဲကားေပးထားတဲ့ ေမရီရဲ့ ေစာက္ဖုတ္ထဲကို လိင္တန္ ထိုးျမႇပ္လိုက္ေတာ့ ေမရီရဲ့
“အိုးးးး…”
လို႔ ညည္းလိုက္တဲ့ အသံေလး ထြက္လာသည္ ။ တုတ္ဖီးလြန္းတဲ့ လီးက ေမရီ့ေစာက္ဖုတ္ထဲမွာ အျပည့္အသိပ္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္ ။
ဘခက္ လိုးၿပီ ။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေဆာင့္ၿပီ ။ ေမရီလည္း သူ႔လည္ပင္းကို ဆြဲဖက္ထားရင္း ေပါင္တန္ေတြကို အစြမ္းကုန္ ျဖဲကားေပးရင္း ေအာက္ကေန ေကာ့ပင့္ေပးသည္ ။ တဖတ္ဖတ္ အသံေတြ ထြက္ေနသည္ ။ ေမရီ့ေစာက္ဖုတ္က ကာမေရွ႕ေျပး အရည္ေတြက ယိုစီးေပစိုေနသည္ ။ ဘခက္ရဲ့ တြဲေလာင္းက်ေနတဲ့ ေဂြးစိႏွစ္လုံးက လိုးေဆာင့္လိုက္တိုင္း ေမရီ့ဖင္ၾကားကို လႊဲကာရိုက္ခတ္လို႔ တဘတ္ဘတ္ အသံေတြလည္း ထြက္ေနသည္ ။
ေမရီသည္ သူ႔ကို စြန႔္စြန႔္စားစား လာကယ္ထုတ္တဲ့ လင္ျဖစ္သူကို အားရပါးရ လိုးခိုင္းသည္ ။ ပုံစံေျပာင္းၿပီး ဖင္ပူးေတာင္းေထာင္ရက္နဲ႔ ကုန္းသည္ ။ ဘခက္ကလည္း ခ်စ္ဇနီးေလးနဲ႔ ျပန္ေပါင္းထုပ္ခန္းမွာ တာဝန္ေက်သည္ ။ အပီအျပင္ လိုးေပးသည္ ။
ေမရီလည္း ဘခက္ ၿပီးခါနီးၿပီဆိုတာကို သိေတာ့ ဘခက္ကို လီးကို ေစာက္ဖုတ္ထဲက ျပန္ႏုတ္ခိုင္းလိုက္သည္ ။ ႏွုတ္ခမ္းထူထူလွလွေလးနဲ႔ လီးထိပ္ ဒစ္လုံးႀကီးကို တျပတ္ျပတ္နဲ႔ စုပ္လိုက္ ယက္လိုက္ လုပ္ေပးလိုက္ေတာ့ လီးထိပ္ေပါက္ထဲက အရည္ျဖဴျဖဴေတြ တထပ္ထပ္နဲ႔ ပန္းထြက္လာေတာ့သည္ ။
” အားးးးးးးးးးး”
ဘခက္ရဲ့ ညည္းသံႀကီး ထြက္လာသည္ ။ တသိမ့္သိမ့္ တုန္ခါေနတဲ့ ဝါးတဲေလး တမဟုတ္ခ်င္း ၿငိမ္သက္သြားသည္ ။ တိတ္ဆိတ္ျခင္းသည္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို လႊမ္းမိုးသြားသည္ ။ ဘခက္နဲ႔ ေမရီတို႔သည္ ကိုယ္လုံးတီးေတြနဲ႔ တဲၾကမ္းျပင္မွာ ေဘးခ်င္းယွဥ္ရက္ လွဲေလ်ာင္းေနၾကသည္။
” ဆရာကေတာ္….ဆရာကေတာ္……”
ဖက္တီးမႀကီး မိေဆြရဲ့ အေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ေခၚသံေတြကို ၾကားလိုက္ရလို႔ ေမရီ လူးလဲထၿပီး အဝတ္အစားေတြကို ျပန္ဝတ္သည္ ။
” အစ္ကို…. ေမရီ သြားေတာ့မယ္ေနာ္…။ အစ္ကို…. ေဘးကင္း အဆင္ေျပပါေစ……”
” ဟင္… ေမရီ…… မင္း.. အစ္ကိုနဲ႔ ျပန္မလိုက္ဖူးလားဟင္…….”
စိုးရိမ္တႀကီး ေမးလိုက္တဲ့ ဘခက္ ။ ေမရီက ေခါင္းခါသည္ ။
” မလိုက္ေတာ့ဘူး.. အစ္ကို…။ ေမရီ ဒီမွာဘဲ ေနလိုက္ေတာ့မယ္……”
” ဘာ…..”
ဘခက္သည္ ေမရီ ေျပာလိုက္တာကို မယုံၾကည္နိုင္ဘူး ။ ေမရီ ဘာလို႔ သူနဲ႔ ျပန္မလိုက္ခ်င္တာလဲ ။ ေလာေခါင္ေမာင္ေပြးသည္ ေမရီ့ကို လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ၿပီး ျမင္းနဲ႔ တန္းလန္းဆြဲေခၚခဲ့တာ..။ အႀကိမ္ႀကိမ္ မုဒိန္းက်င့္ခဲ့တာ…။
“ေမရီ… ငါ မင္းကို တစ္ရြာဝင္ တစ္ၿမိဳ႕ထြက္ အခက္အခဲေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ရွာခဲ့တာပါ …..။ မင္း ဘာလို႔ ငါ့ေနာက္ကို ျပန္မလိုက္ခ်င္တာလဲဟင္……။ မင္း…… မင္း….. ငါ့ကို မခ်စ္ေတာ့ဘူးလား…..။ လာပါ….. ျပန္လိုက္ခဲ့ပါ ေမရီ…။ မင္းအေပၚ ငါ ဘာမေကာင္းတာေတြ လုပ္မိခဲ့လဲ…..”
“ကိုဘခက္ …. က်မ အေၾကာင္းျပခ်က္ မေပးခ်င္ဘူး..။ အခ်ိန္လည္း မရွိဘူး…။ ရွင္ ျပန္လိုက္ပါ……။ က်မကို ထားခဲ့လိုက္ပါ……”
ဒီအခ်ိန္မွာ ဖက္တီးမႀကီး မိေဆြ ေရာက္လာသည္ ။
“အမေလး.. ရွာလိုက္ရတာ ဆရာကေတာ္ရယ္….။ ဆရာေမာင္ေပြး ဆတ္တစ္ေကာင္ ရလာလို႔ ျပန္လာေနၿပီ..။ သူ စက္နဲ႔ လွမ္းေျပာတယ္…..။ သူ မၾကာခင္ ျပန္ေရာက္မယ္လို႔ ဆရာကေတာ္ကို ေျပာေပးပါတဲ့။ သူရလာတဲ့ ဆတ္ႀကီးနဲ႔ ဓါတ္ပုံရိုက္မလို႔တဲ့….”
မိေဆြ ေခၚလိုက္တဲ့ (ဆရာကေတာ္) ဆိုတဲ့ အသုံးအႏွုန္းေၾကာင့္ ဘခက္လည္း ေမရီ ဘာေၾကာင့္ သူနဲ႔ ျပန္မလိုက္ခ်င္သလဲ ဆိုတာကို နည္းနည္း သေဘာေပါက္သြားသည္ ။ ေမရီသည္ ေလာေခါင္ေမာင္ေပြးရဲ့ မယား ျဖစ္ေနၿပီ ။ ေလာေခါင္ေမာင္ေပြးကို သံေယာဇဥ္ တြယ္ညိေနၿပီ ဆိုတာ ေသခ်ာေနၿပီ ။
ဖက္တီးမႀကီးမိေဆြနဲ႔ ေမရီ လိုက္သြားသည္ ။ တဲေလးထဲမွာ ဘခက္ ေငါင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ က်န္ေနခဲ့သည္ ။ ဦးစိုင္းေက်ာက္ ေရာက္လာသည္ ။
“ကိုဘခက္….. အေျခအေန ဘယ္လိုလဲ……။ ေမရီကို လစ္ၾကဖို႔ ေျပာၿပီးၿပီလား…..”
ဘခက္သည္ ဦးစိုင္းေက်ာက္ကို ဘာျပန္ေျပာရမလဲ မသိေတာ့ ။ မၾကာခင္ မဲပုံရြာႀကီးထဲကို ေလာေခါင္ေမာင္ေပြးနဲ႔ အဖြဲ႕သည္ ဂ်စ္ကားႀကီးႏွစ္စီးနဲ႔ ဒလၾကမ္း ေမာင္းရင္း ျပန္ဝင္လာသည္ ။
ပုတ္သိုးသည္ သူ႔ဆရာသမား သားေကာင္ရလာတာကို ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ေအေက၄၇ ေမာင္းျပန္ကို အေပၚေထာင္ၿပီး တထုံးထုံး ပစ္ေဖာက္ေနသည္ ။ တပည့္ေတြက တေဟးေဟး တဟားဟားနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ၿပီး ဆရာသမားကို ခ်ီးက်ဴးေထာပနာ ျပဳေနၾကသည္ ။ ေမရီသည္ ေလာေခါင္ေမာင္ေပြးကို အျပဳံးေလးနဲ႔ ဆီးႀကိဳေနသည္ ။
“ေမရီ… ၾကည့္စမ္းပါဦး ကိုယ္ပစ္လာတဲ့ ဆတ္ေပါက္ႀကီး….။ က်ည္ဆံက ဖင္ေပါက္ကေန ဝင္သြားတာ….. ဟားဟားဟား…….”
ေမာင္ေပြးနဲ႔ ေမရီတို႔ သာယာၾကည္ႏူးေနၾကတာကို ဦးစိုင္းေက်ာက္ ေငးၾကည့္ေနသည္ ။ ဪ…. ဒါေၾကာင့္ကိုး……။ ဦးစိုင္းေက်ာက္ သေဘာေပါက္သြားသည္ ။
ဘခက္သည္ အေမွာင္ရိပ္ တေနရာမွာ ေခါင္းငိုက္ဆိုက္နဲ႔ ထိုင္ေနသည္ ။ သူ႔ရင္ဘတ္ထဲမွာ တအား နာက်င္ေနသည္ ။ ေမရီနဲ႔ ေမာင္ေပြးတို႔ရဲ့ ရယ္သံေတြက သူ႔နားထဲကို ေလျပင္းမုန္တိုင္းတစ္ခုလို ျပင္းထန္စြာနဲ႔ ဝင္ေရာက္ေနသည္ ။ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားရင္း
“လာဗ်ာ.. ဦးစိုင္းေက်ာက္.. က်ေနာ္တို႔ ျပန္ၾကရေအာင္..။ ဝက္၊ ၾကက္ အတြက္လည္း ေတာင္းမေနပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ”
လို႔ ေျပာလိုက္ၿပီး သူတို႔ရဲ့ ျမင္းလွည္းဆီကို ေလၽွာက္သြားလိုက္ပါေတာ့သည္ ။
————————————————
မဲပုံရြာႀကီးနဲ႔ ေဝးသထက္ ေဝးလာသည္ ။ ဘခက္သည္ ျဖစ္ခဲ့တာေတြကို မယုံနိုင္ဘူး ။ ေမရီသည္ သူနဲ႔ ျပန္မလိုက္႐ုံမက ေလာေခါင္ေမာင္ေပြးနဲ႔ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္ေနတာကို သူ႔မ်က္စိနဲ႔ တပ္အပ္ ျမင္ခဲ့ရသည္။
အင္းေလ.. ငါေတာင္ ေမရီနဲ႔ ခြဲခဲ့ရတာ ၾကာသြားေတာ့ ေသြးသားေတာင္းဆိုတာကို မလြန္ဆန္နိုင္ဘဲ လုံေမနဲ႔ေရာ နန္းစံနဲ႔ေရာ ျဖစ္ခဲ့တာဘဲ ။ ေမရီလည္း ေလာေခါင္ေမာင္ေပြးနဲ႔ သံေယာဇဥ္ ျဖစ္သြားတာ မဆန္းေတာ့ဘူးေပါ့ ။
ဦးစိုင္းေက်ာက္က ျမင္းလွည္းေမာင္းရင္း
“မိန္းမသေဘာ ျမစ္ေရေၾကာ….။ ျမစ္တို႔သည္ ေကြ႕ေကာက္စီးဆင္းသလို မိန္းမေတြရဲ့ စိတ္သေဘာေတြကလည္း တသမတ္ထဲ…..”
လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့အခါ ဘခက္က
“ေတာ္… ေတာ္…. ဦးစိုင္းေက်ာက္…။ က်ေနာ္ မၾကားခ်င္ဘူးဗ်ာ….”
လို႔ တားလိုက္သည္ ။ ေမရီကို တစ္ေတာဝင္ တစ္ေတာင္ထြက္ လိုက္ရွာေဖြခဲ့ရတဲ့ ဘခက္သည္ ေမရီကို ျပန္ေတြ႕ရျပန္ေတာ့လည္း ေမရီသည္ အခ်စ္သစ္နဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီ ။ သူတို႔ ေလာေခါင္ေမာင္ေပြးကို ဖိုက္ဖို႔ ယူသြားတဲ့ ေသနတ္ေတြနဲ႔ လက္ပစ္ဗုံးေတြလည္း တစ္ခ်က္ တစ္ေတာင့္မွ မပစ္ေဖာက္လိုက္ရ။
“ကိုဘခက္… ဘာဆက္လုပ္မယ္ စိတ္ကူးလဲ….”
“က်ေနာ္ စိတ္ညစ္ညဴးေနတယ္ဗ်ာ..။ ခဏေလး.. စကား မေျပာဘဲနဲ႔ ေနလို႔မရဘူးလား…”
ဦးစိုင္းေက်ာက္က
“က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားကို လူၾကမ္းစိတ္ၾကမ္းႀကီးလို႔ ထင္ခဲ့တာ….. အခုေတာ့ ကိုဘခက္က စိတ္ေတာ္ေတာ္ ႏုတာဘဲ…..။ သူၾကင္မွ ကိုယ္ၾကင္…. ဂ႐ုမစိုက္ပါနဲ႔ဗ်ာ…..။ မေသသေရြ႕.. ဘဝခရီးၾကမ္းကို က်ဳပ္တို႔ ဆက္ေလၽွာက္ေနၾကရမွာဘဲ….။ စိတ္မေလၽွာ့ပါနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ ရွိပါတယ္…..”
လို႔ ေျပာျပန္သည္ ။
————————————————
လုံေမသည္ ဘခက္ ေပးခဲ့တဲ့ ေအေက၄၇ ေမာင္းျပန္ေသနတ္ကို ေဘးမွာ ေထာင္ထားၿပီး ဟင္းခ်က္ေနသည္ ။ နန္းစံက င႐ုတ္သီး ၾကက္သြန္ ေထာင္းေနသည္ ။ ဦးစိုင္းေက်ာက္နဲ႔ နန္းစံ စိုက္ထားတဲ့ စိုက္ခင္းေတြက ထြက္တဲ့ အသီးအႏွံေတြနဲ႔ ဟင္းခ်က္ေနၾကတဲ့ သူတို႔ရဲ့ အေတြးကိုယ္စီထဲမွာ မဲပုံရြာႀကီးက သူ႔မိန္းမကို သြားကယ္ထုတ္လာမယ့္ ကိုဘခက္ႀကီး ျပန္လာတဲ့အခါ သူ႔မိန္းမနဲ႔ ျပန္ေပါင္းထုပ္သြားၿပီး ငါကေတာ့ က်န္ရစ္ျဖစ္ရမွာပါလား…. လို႔ ေတြးေနၾကသည္ ။
“မလုံေမ . .”
“ဟင္.. ဘာလဲ နန္းစံ……”
“မလုံေမတို႔ ဟိုညက လုပ္ၾကတာေတြ နန္းစံ အကုန္ၾကားတယ္…. ျမင္လည္း ျမင္တယ္…သိလား……”
“ဟင္..ဟုတ္လား….နင္ အိပ္ေနတယ္ ထင္လို႔….”
“ဟြန႔္.. အိပ္လို႔ ရပါလိမ့္မယ္ အားႀကီး..။ သူတို႔ေတြက ဆူညံေနၾကတာ…..”
“ဟင္းဟင္း…. နင္ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနခဲ့တယ္ေပါ့ေလ.. နန္းစံေနာ္…. ေတာ္ေတာ္ထ …”
“အမေလး.. သူကျဖင့္ ကိုဘခက္ႀကီးကို စုပ္ေပးရတာနဲ႔ ဖင္ကုန္းေပးရတာနဲ႔ မလုံေမေနာ္…. အကုန္ေတြ႕ပါတယ္…..”
“နန္းစံ… နင့္ကို ငါ ေမးမယ္…။ နင္ ငါတို႔ လိုးတာေတြ ၾကည့္ၿပီး ေစာက္ပတ္ ရြေနတယ္ မဟုတ္လား…. ဟင္းဟင္း….”
“ဒါေပါ့ မလုံေမ.. မရြဘဲ ဘယ္ခံနိုင္မလဲ….။ ဒါ သဘာဝဘဲေလ . . .။ နန္းစံလည္း ေသြးနဲ႔ကိုယ္ သားနဲ႔ကိုယ္…. ခိခိ….”
တစ္ေတာင္ဆင္း တစ္ေတာင္တက္နဲ႔ ဘခက္နဲ႔ ဦးစိုင္းေက်ာက္တို႔သည္ အလာတုန္းက ေတြ႕ခဲ့တဲ့ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့တဲ့ ေလယာဥ္ပ်က္ႀကီး အနားကို ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခါ ဦးစိုင္းေက်ာက္က
“ကိုဘခက္.. က်ေနာ္တို႔ ခဏေလး နားၾကမလား…။ ေလယာဥ္ပ်က္ႀကီးထဲက က်ဳပ္တို႔အသုံးတဲ့မယ့္ တစ္ခုခုမ်ား ရလိုရျငား ဝင္ၾကည့္လိုက္ခ်င္တယ္”
လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့အခါ ဘခက္လည္း သေဘာတူသည္ ။ သို႔ေပမယ့္
“ေလာေခါင္ေမာင္ေပြးတို႔ လူစု လာၿပီး လိုခ်င္တာ အကုန္ ယူသြားၿပီးေလာက္ၿပီ ထင္ပါတယ္ဗ်ာ…..”
လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။ ဦးစိုင္းေက်ာက္လည္း ျမင္းလွည္းကို ေလယာဥ္ပ်က္ႀကီးနားမွာ ရပ္လိုက္သည္ ။ ဘိုးအင္း၇၄၇ ေလယာဥ္ႀကီးသည္ ပ်က္က်ေပမယ့္ မီးေလာင္ေပါက္ကြဲတာ မျဖစ္လို႔ အပိုင္းပိုင္း ျပတ္ေနေပမယ့္ အလတ္ႀကီး ရွိေနေသးသည္ ။ ဦးစိုင္းေက်ာက္လည္း ေအေက၄၇ ေမာင္းျပန္ရိုင္ဖယ္ကို အသင့္အေနအထားနဲ႔ ကိုင္ရင္း ေလယာဥ္ပ်က္ႀကီးဆီကို တိုးကပ္သြားသည္ ။ ဘခက္ကေတာ့ မီးေသေနတဲ့ သူ႔ေဆးျပင္းလိပ္တိုေလးကို မီးညႇိလိုက္သည္ ။
အင္း တေနဝင္ေသာ္ . . .
ညေရာက္လာတဲ့အခါ လမင္းႀကီး ထြက္လာေရာ …
ငါ့ဘဝလည္း ေမရီ ငါ့ကို စြန႔္ခြာသြားေပမယ့္ လုံေမ နဲ႔ နန္းစံတို႔ ငါ့အတြက္ ရွိေနတာဘဲေလ …..
ေနကြယ္ရင္ လထြက္မယ္…. ဆိုသလိုပါဘဲ ….
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ေရွးေဟာင္းသီခ်င္းေလး တပုဒ္ရဲ့ သီခ်င္းအလိုက္ကို ဘခက္ ေလခၽြန္လိုက္မိသည္ ။
( ေနေရာင္ ေတာင္စြယ္မွာ ကြယ္ရင္…. ေငြလမင္းေလး ထြန္းလင္းလာမယ္ေလ…. မာယာရွင္ေလး မုန္းသြားပါရင္ ….. ၾကင္နာသူေလး တစ္ေယာက္ လာမယ္ေလ……)
“ကိုဘခက္ေရ… လာ…. လာၾကည့္စမ္း….။ ဟားဟားဟား….. က်ဳပ္တို႔ေတာ့ ပြၿပီ….။ ဟိုေကာင္ေတြ မျမင္ၾကဘူး ထင္တယ္…..”
ေလယာဥ္ပ်က္ႀကီးဆီက ဦးစိုင္းေက်ာက္ႀကီးရဲ့ ဝမ္းသာအားရ ေအာ္ေခၚလိုက္တဲ့ အသံေၾကာင့္ ဘခက္လည္း ေသနတ္ကို ပုခုံးမွာထမ္းရင္း သူ႔ဆီကို လိုက္သြားလိုက္ေလသည္ ။
———————————————–
လုံေမသည္ ၿခံအေနာက္ဖက္ထဲက ခူးလာတဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြနဲ႔ ဟင္းတစ္ခြက္ေလာက္ ခ်က္မည္လို႔ စိတ္ကူးၿပီး စဥ့္နီတုံးေပၚမွာ လွီးခၽြတ္ေနတုန္း ထမိန္ရင္လ်ားနဲ႔ ေခ်ာင္းဖက္ကို ထြက္သြားတဲ့ နန္းစံကို လွမ္းျမင္လိုက္လို႔
” နန္းစံ…. တစ္ေယာက္ထဲ ဘာလို႔သြားလဲ….။ ငါ့ကို ဘာလို႔ မေခၚတာလဲ….”
လို႔ ေအာ္လိုက္ေပမယ့္ နန္းစံကေတာ့ ခပ္သြက္သြက္ေလး ေလၽွာက္သြားေနသည္ ။ ဟင္းခ်က္စရာေတြကလည္း ရွိေနေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ထလိုက္မသြားနိုင္ေပမယ့္ စိတ္ကမခ်ဘူး ။ တစ္ခါလည္း ကိုယ္ပ်က္ေနတဲ့ ဇြန္ဘီလို ေကာင္ႀကီးေတြ လိုက္ဆြဲတာ ၾကဳံခဲ့ရၿပီးၿပီေလ ။ ကိုဘခက္ ကယ္ေပလို႔ဘဲ ။
” မျဖစ္ေသးပါဘူး…..ငါလိုက္သြားဦးမွပါဘဲ…….”
လုံေမလည္း မီးဖိုထဲကနံရံမွာ ေထာင္ထားတဲ့ ေအေက၄၇ ေမာင္းျပန္ကို လွမ္းယူလိုက္ၿပီး နန္းစံ သြားတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းဖက္ကို လိုက္သြားလိုက္သည္ ။ နန္းစံသည္ ရင္လ်ားထားတဲ့ ထမိန္ႏြမ္းေလးကို ေခ်ာင္းစပ္က ျမက္ေတာထဲမွာ ခၽြတ္ခ်ထားခဲ့ၿပီး ေခ်ာင္းထဲကို မိေမြးတိုင္းကိုယ္နဲ႔ ဆင္းလိုက္သည္ ။ ေအးျမတဲ့ စမ္းေရနဲ႔ တကိုယ္လုံးကို ပြတ္တိုက္ၿပီး ခ်ိဳးရတဲ့ အရသာက ၾကဳံဖူးသူတိုင္း သိၾကလိမ့္မည္ ။ ေတာႀကီးၿမိဳင္လည္ အလည္ေခါင္ကို ျဖတ္စီးေနတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးထဲမွာ အခ်ိဳးအဆက္က်နေျပပ်စ္တဲ့ မိန္းမပ်ိဳေလး တစ္ေယာက္သည္ အဝတ္မပါဘဲ ကိုယ္တုံးလုံး ေရခ်ိဳးေနတာ ။ နန္းစံသည္ တစ္ခါျဖစ္ဖူးထားလို႔ ေရခ်ိဳးရင္း ေဘးဘီကို မ်က္လုံး ကစားၿပီး ရန္သူကို သတိထားပါသည္ ။ စိတ္ထဲမွာ ကိုဘခက္ႀကီးကို လြမ္းသလိုလိုႀကီး ။ သူေပးခဲ့တဲ့ ေဝဒနာေတြကလည္း တခါတခါ အရမ္း ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ခံရသည္ ။ သူ႔ရဲ့ တုတ္ခိုင္ရွည္လ်ားတဲ့ ေယာက္်ားတန္ဆာႀကီးကို တမ္းတရတဲ့ ေဝဒနာေတြေပါ့ ။
ဒီအခ်ိန္မွာ လုံေမသည္ ေအေက၄၇ကို ပုခုံးထက္ ထမ္းရင္း ေခ်ာင္းစပ္ကို ေရာက္လာသည္ ။ ေရဆင္းခ်ိဳးေနတဲ့ နန္းစံကို လွမ္းျမင္ေနရသည္ ။ စိတ္အာ႐ုံမွာ ဇြန္ဘီလို ႐ုပ္ပ်က္ေနတဲ့ ေကာင္ႀကီးေတြမ်ား ဘြားကနဲ ေပၚလာေလမလား ဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္က ျဖစ္မိလို႔ ေသနတ္ကို အသင့္ကိုင္ရင္း မ်က္လုံး ကစားလိုက္သည္ ။
“ဟင္ ….”
လုံေမရဲ့ မ်က္လုံးေတြက ေခ်ာင္းစပ္က ျမက္ေတာရွည္ႀကီးထဲမွာ တစ္စုံတစ္ခုကို ဖ်တ္ကနဲ ျမင္လိုက္သည္ ။ အဝါေပၚမွာ အနက္စင္းနဲ႔ ေတာေကာင္တစ္ေကာင္ ။ နန္းစံရွိရာကို ဝပ္ေခ်ာင္းေနတဲ့ က်ားႀကီး တစ္ေကာင္ပါ ။ နန္းစံကေတာ့ က်ားႀကီးေခ်ာင္းေနတာကို မသိ ။ မျမင္ ။ သီခ်င္းေလး တေအးေအးနဲ႔ သူမကိုယ္ေတြကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ပြတ္ရင္း ေရခ်ိဳးေနသည္ ။ က်ားႀကီးသည္ နန္းစံ ကုန္းေပၚကို တက္လာတဲ့အခ်ိန္ ခုန္အုပ္ ကိုက္ခဲဖို႔ ေစာင့္ေနဟန္တူသည္ ။
လုံေမသည္ ျမက္ေတာထဲမွာ မုဆိုးဒူးေထာက္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္ ။ စိတ္ေတြကေတာ့ မတည္ၿငိမ္လွ ။ ေအေက၄၇ ရိုင္ဖယ္ကို က်ားႀကီးဆီကို ထိုးခ်ိန္လိုက္သည္ ။
ေရခ်ိဳးလို႔ ဝသြားတဲ့ ေက်နပ္သြားတဲ့ နန္းစံသည္ အႏၲရာယ္ကို မသိ မျမင္ဘဲ ေခ်ာင္းထဲက တက္လာသည္ ။ က်ားႀကီးသည္ ခုန္အုပ္ဖို႔ အကြာအေဝးေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္မွာ ခုန္အုပ္ဖို႔ အားယူျပင္ဆင္လိုက္တဲ့အခိုက္ လုံေမက ေသနတ္ေမာင္ကို ေကြးညႇစ္ခ်လိုက္သည္ ။ ေအာ္တိုမက္တစ္ ေသနတ္မို႔ က်ည္ဆံေတြက တဒုန္းဒုန္း အသံနဲ႔ က်ားႀကီးဆီကို ေျပးထြက္သြားၾကသည္။ နန္းစံလည္း အနီးကပ္ ပစ္လိုက္တဲ့ ေသနတ္သံေတြေၾကာင့္ တအားလန႔္သြားသည္ ။ က်ားႀကီးသည္ ထိမွန္လိုက္တဲ့ ေအေကက်ည္ေတြေၾကာင့္ တပတ္လည္ ဂၽြမ္းပစ္သြားသည္ ။ နာနာက်ည္းက်ည္း ေအာ္လိုက္တဲ့ အသံႀကီးက အက်ယ္ႀကီးဘဲ ။
လုံေမသည္ လူးလွိမ့္ေနတဲ့ က်ားႀကီးဆီကို တန္းခ်ိန္ၿပီး တစ္လွမ္းခ်င္း ေရွ႕ကို တိုးသြားသည္ ။ က်ားႀကီးသည္ မေသေသးေပမယ့္ ထရန္မျပဳနိုင္ေတာ့ ။ တဂီးဂီး ေအာ္ညည္းရင္း လဲေနသည္ ။ နန္းစံသည္ ျမက္ေပၚက ထမိန္ႏြမ္းေလးကို ဆြဲယူ ရင္လ်ားလိုက္ၿပီး လုံေမဖက္ကို ၾကည့္လိုက္သည္ ။ လုံေမက
” နန္းစံ…. တစ္ေယာက္ထဲ မသြားပါနဲ႔လို႔ ငါေျပာတဲ့ၾကားက….”
လို႔ အျပစ္တင္လိုက္ေပမယ့္ လွုပ္ေနဆဲ ညည္းေနဆဲ ေတာေကာင္ႀကီးကို အလစ္မေပးေသး ။ ေသနတ္ကို တည့္တည့္ ခ်ိန္ထားဆဲ။
” ေက်းဇူးပါ မလုံေမ…..။ က်မ တကယ္ဘဲ ဒီတစ္ခါေတာ့ သင္ခန္းစာ ရပါၿပီ…..”
လို႔ နန္းစံက လုံေမကို ေျပာလိုက္ပါသည္ ။
———————————————-
ဘခက္နဲ႔ ဦးစိုင္းေက်ာက္တို႔သည္ ေလယာဥ္ပ်က္ႀကီးရဲ့ ကုန္ေလွာင္ခန္းထဲက ယခုအခ်ိန္မွာ တန္ဖိုး ရွိေနတဲ့ ေဆးဝါးေတြ… ေဆာက္လုပ္ေရး ကရိယာေတြ…. စားစရာ ဆီသြတ္ဘူးေတြ…. အမ်ားႀကီး ရလိုက္ၾကၿပီး သူတို႔ျမင္းလွည္းနဲ႔ သယ္နိုင္သေလာက္ တင္ခဲ့ၾကသည္ ။ သူတို႔ရဲ့ ရြာေလးကို ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ အိမ္ေရွ႕မွာ က်ားေသႀကီးတစ္ေကာင္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး လုံေမနဲ႔ နန္းစံတို႔အတြက္ စိတ္ပူသြားၾကေပမယ့္ အိမ္ထဲက ျပဳံးရယ္ၿပီး ထြက္လာၾကတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။
သူတို႔ေလးေယာက္သည္ ဒီညေနစာကို ေလယာဥ္ႀကီးထဲက ရလာတဲ့ အသားဆီသြတ္ဘူးေတြနဲ႔ လုံေမရဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္ၿပီး ခ်က္စားလိုက္ၾကသည္ ။ မဲပုံရြာႀကီးကေန မထိမခိုက္ဘဲ ျပန္လာတဲ့အတြက္ ဝမ္းသာၾကေပမယ့္ ကိုဘခက္ႀကီးရဲ့ ဇနီးေခ်ာေလး ေမရီတစ္ေယာက္ ျပန္ပါမလာတာကိုေတာ့ စိတ္မေကာင္းၾက ။
ေတာစပ္မွာ တစ္ေယာက္ထဲ ထိုင္ၿပီး ေဆးျပင္းလိပ္ ေသာက္ေနတဲ့ ဘခက္ႀကီးကို နန္းစံက
” စိတ္မညစ္စမ္းပါနဲ႔ ကိုႀကီးရာ….။ နန္းစံ ကိုႀကီးနဲ႔ ရွိေနတာဘဲ… ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနစမ္းပါ….”
လို႔ ေျပာလိုက္လို႔ ဘခက္က လွည့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ နန္းစံက ေလသံတိုးတိုးေလးနဲ႔
” လိုးမလား ”
လို႔ ေမးလိုက္သည္ ။ ခ်စ္စရာ ရွမ္းမေလးကို ၾကည့္ၿပီး ျပဳံးလိုက္မိတဲ့ ဘခက္သည္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆီကို ေလၽွာက္လာတဲ့ လုံေမက
” ေနကြယ္ရင္ လထြက္မယ္ တဲ့…။ ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းတဲ့ ကိုဘခက္ႀကီးကေတာ့ လႏွစ္စင္း တၿပိဳင္နက္ ထြက္ေနတယ္ကြာ…”
လို႔ ေျပာလိုက္တာကို ၾကားလိုက္ရသည္ ။ နန္းစံက
” မိန္းမေတြက မုန႔္ကိုဘဲ ေဝစားမယ္…။ အခ်စ္ကိုေတာ့ ေဝမစားဘူးလို႔ ေျပာတတ္ၾကတယ္….။ က်မနဲ႔ လုံေမကေတာ့ ဦးဘခက္ႀကီးကို အတူတူဘဲ စား… အဲေလ….. ဟို အတူတူဘဲ မၽွၿပီး ခ်စ္ၾကမယ္လို႔ တိုင္ပင္ထားၾကၿပီးသား…”
လို႔ ေျပာလိုက္ရင္း ဘခက္ကို ဖက္သိုင္းလိုက္တဲ့အခ်ိန္ လုံေမကလည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဖက္သိုင္းလိုက္ပါေတာ့သည္။…ၿပီးပါၿပီ
