ဆရာမအပျိုးကြီးရဲ့ ပထမဆုံး အတွေ့အကြုံ

ကျောင်းဆင်းတော့ ထွန်းနိုင်တစ်ယောက် ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုန်နေပြီ။ ဘယ်လိုများဖြစ်လာမလဲပေါ့။ အတွင်းခံဘောင်းဘီကိုလည်း ချွတ်ပြီး လွယ်အိတ်ထဲ ထည့်ထားပြီးပြီ။ ပလေကပ်လုံချည်ပါးပါးလေးနဲ့ လီးထိပ်ပွတ်မိပြီး သူ့လီးက မာချင်လာသဖြင့် စိတ်ကိုမနည်း လျှော့ထားရသည်။ ထုံးစံအတိုင်း ကားမှတ်တိုင်ရောက်တော့ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီနဲ့ ထွန်းနိုင်တို့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် စကားတလုံးမှ မပြောဖြစ်ကြပဲ ကားအလာကို စောင့်နေကြသည်။ သူတို့ မှတ်တိုင်မှာ လူအရမ်းအကျပ်ကြီးလည်း မဟုတ်၊ အချောင်ကြီးလည်း မဟုတ်ပေ။ ဘက်စ်ကား ရောက်လာတော့ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီကို ရှေ့မှတက်ခိုင်းပြီး ထွန်းနိုင်က နောက်ကလိုက်သွား၏၊ ဒရိုင်ဘာနောက်ဘက် နေရာလေးတခုတွင် သူတို့ဘေးချင်း ကပ်ရပ်ပြီး လိုက်ပါလာခဲ့ကြသည်။ ထုံးစံအတိုင်း နောက်တစ်မှတ်တိုင်မှစပြီး လူများမှာ အတက်သာရှိပြီး အဆင်းမရှိတော့သဖြင့် တဖြေးဖြေးကျပ်လာသောအခါ ထွန်းနိုင်က ဆရာမဒေါ်ထွေးရီဘက်ကို မသိမသာ မျက်နာလှည့်လာခဲ့သည်။ ဆရာမ ဒေါ်ထွေးရီမှာလည်း လူကျပ်လာသဖြင့် သူမရဲ့ရင်နှစ်မွှာကို ကာကွယ်သည့်သဘောနဲ့ သူမဆလင်းဘက်အိတ်ကို ညာဘက်နဲ့ သူမရင်ဘတ် ရှေ့တွင်ကာထားပြီး ဘယ်လက်က အပေါ်မှ တန်းကို ကိုင်ထားလေရာ ညာဘက်မှာရှိသော ထွန်းနိုင်၏ ထောင်မတ်စပြုနေသော လီးကြီးမှာ သူမညာဘက်ပေါင်တံကို ပွတ်မိနေပေတော့သည်။ သူမအဖို့တော့ ထွန်းနိုင် အထောက်ခံနေရသည်မှာ ပုံမှန်ဖြစ်နေပြီ ဖြစ်သော်လည်း ဒီတခါကတော့ ထွန်းနိုင်ရဲ့အလိုး တစ်ခါခံထားဘူးပြီးမှ ပထမဆုံးအကြိမ် ဖြစ်လေရာ၊ ဒီလီးကြီးငါ့ အဖုတ်ထဲ ဝင်ဘူးပါလားဆိုတဲ့ အတွေးဝင်လာပြီး မျက်နှာမှာ ရှက်သွေးတွေနဲ့ ဖြန်းသွားပြီး ပူထူလာသဖြင့် ထွန်းနိုင် မမြင်အောင် တဖက်လှည့် ပစ်လိုက်လေသည်။ ဒါပေမဲ့ ထွန်းနိုင်ရဲ့လက်ဖဝါး သူမပေါင်ပေါ်ရောက်လာတော့ ဆတ်ကနဲဖြစ်သွားပြီး ထွန်းနိုင်ကို လှည့်ကြည့်ပြီး မျက်မှောင်ကုတ်ပြလိုက်သည်။ ထွန်းနိုင်မှာ ဘာမှမသိသလိုနဲ့ အူတူတူပုံ လုပ်နေသဖြင့် ဆရာမဒေါ်ထွေးရီမှာ ထွန်းနိုင်လက်နဲ့ ဝေးအောင် ကိုယ်ကိုတစောင်းလှည့် လိုက်လေသည်၊ အဲဒါမှပိုဆိုးသွား၏။ ဒေါ်ထွေးရီရဲ့ ကောက်ကောက်စွံ့စွံ့ တင်သားကြီးတွေက မာတင်းစပြုနေပြီဖြစ်သော ထွန်းနိုင်၏လီးကြီးကို ဖိပွတ်ဆွဲလိုက်သလို ဖြစ်သွားကာ ထွန်းနိုင်လီးကြီးမှာ အတင်းထောင်မတ်လာပြီး ဒေါ်ထွေးရီ တင်နှစ်လုံးကြား အတင်းတိုးဝင်ခွေ့ လာတော့သည်။ အခုမှပဲ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီခမျာ ထောင်ခြောက်ထဲ ကျနေသလို ဖြစ်သွားရ၏။ ထွန်းနိုင်လက်ဖပါးမှာ သူမပေါင်ပေါ်မှ လွတ်မသွားသည့်အပြင် ထမိန်ခေါက်ကြားအောက်မှ ပေါင်ခွဆုံထိပင် ရောက်နေပြီဖြစ်သည်။

ဒီနေ့ ဝတ်လာသော အတွင်းခံပင်တီ ပါးပျော့ပျော့လေးကြောင့် ထမိန်သား တလွာပေါ်မှ ထွန်းနိုင်လက်ဖဝါးမှ အပူငွေ့ကိုပင် သူမအဖုတ်ပေါ်မှာ ခံစားရနေရ၏။ ထွန်းနိုင်လက်ဖဝါးမှ သူမအဖုတ်လွတ်အောင် ဖင်ကော့လိုက်ရင်လည်း ထွန်းနိုင်၏ ထောင်မတ်နေသော လီးထိပ်ကြီးက သူမဖင်ပေါက်ဝတည့်တည့်ကို ထိုးထောက်နေပြီး ဖင်ကိုရှေ့ကော့လိုက်ရင်လည်း၊ သူမအဖုတ်ကို ထွန်းနိုင်လက်ဖဝါးမှာ ဝကွက် အပ်လိုက်သလိုဖြစ်သွား၏။ နောက်ဆုံး ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ လက်လျှော့ပေးလိုက်သည့် အချိန်မှာတော့ ထွန်းနိုင်၏ လက်ဝါးက ဒေါ်ထွေးရီရဲ့အဖုတ်ပေါ်မှာ စိတ်ထင်တိုင်း ပွတ်သပ်ဆုပ်ခြေ ကိုင်တွယ်နေပေရာ ဒေါ်ထွေးရီ၏ ဒူးများမှာ မတ်မတ်ရပ်ဖို့ပင် အားမရှိတော့သလို ချောင်ချိနေပေတော့သည်။ “လာဆရာမ… မှတ်တိုင်ရောက်ပြီ” ဟုဆိုကာ ထွန်းနိုင်က သူမလက်ကိုဆွဲခေါ်ကာ ကားပေါ်က ဆင်းခဲ့ကြမှပဲ သူမခမျာ အသက်ကို ဝဝရှူဖြစ်တော့သည်။သူမ ပင်တီတခုလုံး စောက်ဖုတ်မှအရည်တွေနဲ့ စိုရွှဲလို့နေသည်။ သူမကိုယ်တိုင်လည်း စိတ်ညို့ခံထားရသူလို ကာမစိတ်တွေ မွှန်နေပြီး ထွန်းနိုင်လက်ကိုပင် ဆွဲမဖြုတ်ပစ်တော့ပဲ လိုက်လာခဲ့မိသည်။ “ဆရာမတူမလေးကော အိမ်မှာရှိလားဟင်” “ဟင့်အင်း သူဒီနေ့ မိုးချုပ်မှ ပြန်ရောက်မယ်” ထွန်းနိုင် အဖို့ အရမ်းကိုပျော်သွားရသည်။ အခန်းထဲရောက်တာနဲ့ အခန်းတံခါးကိုပိတ် သော့ခတ်ပြီး ဆရာမဒေါ်ထွေးရီအခန်းကို တန်းသွားပြီး တံခါး ထပ်ပိတ်လိုက်သည်။ အတွေ့အကြုံသိပ်မရှိသေးလို့ ကြောင်တောင်တောင် ဖြစ်နေသော ဆရာမဒေါ်ထွေးရီကို ဆွဲဖက်ပြီး အိပ်ယာပေါ် လှဲချလိုက်ကာ မျက်နာပေါ်ကို အနမ်းမိုးတွေ ရွာချလိုက်ရင်းက ထမိန်ကို ဗိုက်ပေါ်ထိ ဆွဲလန်လိုက်သည်။ နောက်တော့ ပင်တီကိုခက်ခက်ခဲခဲ လက်တဖက်ထည်းနဲ့ ရအောင်ချွတ်ပြီးမှ သူ့လီးကြီးကို အရည်တွေနဲ့ စိုရွဲနေပြီဖြစ်သော အဖုတ်ဝမှာတေ့ပြီး ဖိသွင်းလိုက်လေတော့သည်။ “ဖေါက်..စွပ်..ပြွတ်…အ..အားး…အင်းးး ဟင်းးဟင်းး” မြည်သံတွေနဲ့ အတူ ထွန်းနိုင်မှာ အားရပါးရ ဆောင့်ပေးနေမိတော့သည်။

စနေတနင်္ဂနွေ၂ရက်လုံး သေးသေးကျစ်ကျစ် ဒေါ်လေးကို ချနေခဲ့ရပြီး အခုအပြောင်းအလဲ တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင် ထွားထွားမို့မို့ကြီးကို ဆော်နေရသဖြင့် တမျိုး အရသာထူးနေပေတော့ရာ အားကုန်သွန်မှောက် တဖုန်းဖုန်းနှင့် လိုးဆောင့်နေမိလေသည်။ ဒီတခါတော့ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီလည်း အားကျမခံတော့၊ သောကြာနေ့ကမှ ပါကင်ဖွင့်ခံလိုက်ရပြီး ခံစားလိုက်ရသည့် အရသာက အဲဒီအချိန်တုန်းက ထုံထိုင်းသလိုဖြစ်နေပြီး ဘာမှ မသိလိုက်သော်လည်း၊ ပြန်စဉ်းစားရင်း စဉ်းစားရင်းနဲ့ သူမအဖုတ်မှ အရည်တွေ တရွမ်းရွမ်းနဲ့ ဖြစ်နေအောင်ကို စနေ၊တနင်္ဂနွေ နှစ်ရက်လုံး ရွပိုးထိုးနေခဲ့ရသည်။ ဒါကြောင့် ဒီနေ့ ထွန်းနိုင် စလာခဲ့ရင် အနှောက်အယှက်ကင်းအောင်၊ တူမလေးကို သူ့သူငယ်ချင်းအိမ်မှာ စာသွားကြည့်မယ်ဆိုတာကို ကြည်ကြည်ဖြူဖြူ ခွင့်ပေးခဲ့သည်။ အခုတော့ နှစ်ယောက်သား လွတ်လွတ်လပ်လပ် ကာမဂုဏ်ကြောမှာ မျှောခွင့်ရပြီမို့ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်ပင် ကာမအရသာကို ခံစားနေပေတော့သည်။ ထွန်းနိုင်က ဖိဆောင့်လိုက်တိုင်း ဆရာမဒေါ်ထွေးရီက အောက်ကအားကျမခံ ဖင်ကြီးကိုကြွကာကြွကာနဲ့ ပြန်ကော့ကော့ပေးနေလေသည်။ “ဖုတ်..ဖွတ်.. ဖတ်..ဖတ်..”  “အင်း..အီး.. အွန့်..အွန့်..” သိပ်မကြာခင်ပဲ ဆရာမဒေါ်ခင်ထွေးရီမှာ တကိုယ်လုံးတောင့်တင်းပြီး “အားးး… ဆရာမ ပြီး.. ပြီးတော့မယ်.. အားး… ပြီး.. ပြီးပြီ… အိုးးး… ရှီးးး” ထွန်းနိုင်ကို တင်းတင်းကြီးဖက်ကာ တချီပြီးသွားတော့သည်။ ထွန်းနိုင်ကတော့ အတွေ့အကြုံများ သူလည်းဖြစ်၊ စနေတနင်္ဂနွေ နှစ်ရက်စလုံးလည်း ဒေါ်ခင်လေးနှင့် အချီပေါင်းများစွာ ဆွဲထားခဲ့သဖြင့် မပြီးနိုင်င်သေးဘဲ ဖြစ်နေရသည်။ သို့သော်လည်း ဆရာမဒေါ်ထွေးရီက တင်းကြပ်စွာ ဖက်ထားသဖြင့် အလိုက်သင့် ပြန်ဖက်ထားပြီး သူ၏မာတင်းနေသော လီးကြီးကို ဒေါ်ထွေးရီ စောက်ခေါင်းထဲ စိမ်ထားရင်း ငြိမ်နေရသည်။ သူလည်း အရသာမရှိတော့ မဟုတ်ပါ၊ ပြီးသွားသော ဒေါ်ထွေးရီ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများက ရှုံ့ချည်ပွချည် လုပ်ပေးနေတာကို သူ၏မာကျောနေသော လီးကြီးမှာ အပြည့်အဝ ခံစားနေရပေရာ၊ ငြိမ်ပြီး မှိန်းနေမိတော့သည်။ ခနအကြာ ဒေါ်ထွေးရီ ငြိမ်ကျသွားမှ သူ့လီးကြီးကို ဖြေးဖြေးခြင်း အဝင်အထွက် စလုပ်ပေးတော့၏၊ ဒေါ်ထွေးရီမှာ အခုမှ ပြီးကာစမို့ အောက်မှ သိပ်မလှုပ်ရှားနိူင်ပဲ ရှိလေရာ၊ ထွန်းနိုင်က ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ၏ ပေါင်လုံးကြီး နှစ်လုံးကို မကာ သူ့ပုခုံးပေါ်  ထမ်းတင်လိုက်ပြီး ဒေါ်ထွေးရီ၏ ခါးကျင်ကျင်လေးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြ င့်ထိန်းပြီး အားဖြင့် တချက်ခြင်း ဆောင့်ပေးနေရာ ဒေါ်ထွေးရီမှာ အားကနဲပင် အသံထွက်ညီးညူ မိတော့၏။ “အား မောထွန်းနိုင်… အင်း… အဲလိုဆောင့်ရင် ဆရာမ..နာ.. နာတယ်..ကွာ” ထွန်းနိုင်က အားနာသွားပြီး အားနဲနဲလျှော့ကာ ဆောင့်ပေးလေသည်။

ခနအကြာမှာ အရှိန်ရလာတော့ ဒေါ်ထွေးရီလည်း ဖင်ကြီးကော့ကာ ကော့ကာနှင့် တဟင်းဟင်းဖြင့် ဖီးတက်လာပြီး ထွန်းနိုင်လည်ဂုတ်ကို လှမ်းဆွဲလာသဖြင့် ထွန်းနိုင်မှာ အစတုန်းကအတိုင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်းပင် ပြန်ဆောင့်လေတော့သည်။ ဒီတခါတော့ ဒေါ်ထွေးရီ မငြီးတော့ပါ။ “ဖုတ်..ဖုတ်.. ဖွတ်..ဖွတ်… စွတ်..ဖလွတ်” နောက်ဆုံးတော့ ထွန်းနိုင်လည်း မထိန်းနိုင်တော့ပါ။ “အားးး… ထွန်းနိုင်… အိုးးး” ဒေါ်ထွေးရီ သူ့ကို ကုတ်ညှစ်ပြီး တောင့်တင်းလာတာနဲ့ သူ့လီးကြီးကိုလည်း ဒေါ်ထွေးရီ အဖုတ်ခေါင်းထဲ အဆုံးထိဖိသွင်း ကပ်ထားပြီး  “အားး… ဆရာမ… အ..အားးး… ရှီးးးး” သုတ်ရည်တွေ တထုတ်ထုတ်နှင့် ပစ်လွတ်ပြစ်လိုက်ပါတော့သည်။ ထွန်းနိုင်နဲ့ဒေါ်ထွေးရီတို့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် အိပ်ယာပေါ်မှာ ထွေးဖက်ထားကြရင်းနဲ့ အမောဖြေ နေကြလေသည်။ “ဆရာမ ကောင်းလားဟင် ”  “ဟင့်…သွား… ဘာတွေ လာမေးနေတာလည်း… နားရှက်တယ်” “ကျနော်ကတော့ လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ ဆရာမရယ်… ဆရာမ ဖင်ကြီးတုန်တုန် တုန်တုန်နဲ့ အတန်းရှေ့မှာ ဘောဖျက်နေတာကြည့်ရင်းနဲ့ လိုးချင်နေတာ”  “ဟယ် သွား… ယုတ်ယုတ်ပတ်ပတ်တွေ ပါးစပ်ကမပြောနဲ့ နားရှက်ပါတယ်ဆို… သွား ထတော့ ဟိုကလေးတွေ လာတော့မယ်” “ကျနော် ချစ်လို့ မဝသေးဘူး ဆရာမရယ်… ဒီနေ့ သင်မနေပါနဲ့တော့”  “ဟယ် မသင်လို့ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ မဟုတ်တာကို” “ကျနော် ဟိုကောင်တွေလာရင် ပြောလိုက်မယ်… ဆရာမ ခေါင်းကိုက်ပြီး ကိုယ်ပူနေလို့ ဒီနေ့မသင်ဘူးလို့… ငါလည်း အိမ်ကလာကြိုတာ စောင့်နေတာလို့… ဟိုကောင်တွေ ပျော်တောင်သွားအုန်းမယ်” ဆရာမ ဒေါ်ထွေးရီ နည်းနည်းတွေသွားသည်။ နောက်တော့မှ “အေးလေ အဲဒါဆိုလဲ မျက်နှာက ပိပိရိရိနေ… ဒီကိစ္စလည်း နှုတ်လုံနော်… ဒါပဲ” ထွန်းနိုင် ပုဆိုးကောက်ဝတ်ပြီး နောက်ဖေး ရေးချိုးခန်းထဲတွင် သေးပေါက် လီးကြီးကို ရေဆေးကြော၊ ရေသောက်ပြီးချိန်လောက်မှာ သောင်းစိန်နဲ့ အောင်ကြည်တို့ ရောက်လာကြသည်။ ထွန်းနိုင် တံခါးဝကပင် ထွက်ကာ ဆရာမ နေမကောင်းလို့ ဒီနေ့ ကျူရှင်ရှိမယ်မဟုတ်ကြောင်း သူလည်း ပြန်မလို့ သူ့အဒေါ်ကား လာကြိုတာစောင့်နေတာ ဖြစ်ကြောင်းပြောလိုက်တာနဲ့ လှည့်ပြန်သွားကြတော့သည်။ သောင်းစိန်တို့ ပြန်ဆင်းသွားပြီးနောက် ထွန်းနိုင်က တံခါးပြန်ပိတ်ကာ ဂျက်ချလိုက်သည်။ ထွန်းနိုင် ဆရာမအခန်းဘက် သွားမလို့လှည့်လိုက်ချိန်မှာပဲ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ သူမအခန်းထဲက ထွက်လာပြီး နောက်ဖေးမီးဖိုချောင်ဘက်ကို လျှောက်သွား၏။ လမ်းမှာဆုံတော့ ထွန်းနိုင်ကို မချိုမချဉ်အပြုံးနဲ့ ပြုံးကြည့်ရင်း ဗိုက်ခေါက်ကို မနာအောင် လိမ်ဆွဲသွားလေသည်။

ထွန်းနိုင်က အနောက်မှ ကပ်လိုက်သွားသော်လည်း ဆရာမ ဒေါ်ထွေးရီက ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး အတွင်းက ဂလန့်ချလိုက်သဖြင့် ယောင်လည်လည်နဲ့၊ ထမင်းစားပွဲပေါ်က ယင်ကာအုပ်စလောင်းကို ဖယ်ပြီး ဘာများနှိုက်စားစရာ ရှိမလည်းဟု စပ်စုလိုက်လေသည်။ ရေချိုးခန်းထဲမှ ရေသံသဲ့သဲ့ ကြားနေရသဖြင့် ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ သန့်ရှင်းရေး လုပ်နေမှာပေါ့ ဟုတွေးရင်း ပုဂံတလုံးထဲက ငါးခြောက်ဖုတ်ဆီဆမ်း နိူက်ပြီး ပါးစပ်ထဲကောက်ထည့် ဝါးလိုက်၏။ ‘အင်း ကောင်းလိုက်တာ ဆားပေါ့လေး’ဟု တွေးလိုက်ရင်း လက်တဖက်က ယင်ကာစလောင်းဖုံးမရက် တဖက်က ငါးခြောက်ဖုတ် ထပ်နှိုက်နေတုန်း ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာသည်။ “ဟဲ့ကောင်လေး ဗိုက်ဆာနေပြီလား” “အင်း… နဲနဲ ဆာသလိုပဲ ငါးခြောက်လေးကလည်း ဆားပေါ့လေးနော်” “ရော့ ရော့… ထမင်းပူပူလေးနဲ့ စားလိုက် ငါကြက်ဥကျော်လိုက်မယ်” ဆောင်းဦးလည်း ဗိုက်ဆာဆာနဲ့မို့ ငြင်းမနေတော့ပါ။ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ ခူးထည့်ပေးလိုက်သော ထမင်းပူပူလေးမှာ ငါးရံခြောက်ဖုတ်လေး မြုတ်ပြီး စားနေလေသည်။ နောက်တော့ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ ကြော်ပေးသော ကြက်ဥနှစ်လုံးကိုလည်း အားရပါးရ တီးလိုက်၏၊ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီလည်း ဆာသလိုဖြစ်လာတာနဲ့ တခါထဲ ဝင်စားလိုက်တော့သည်။ “ခါတိုင်း အခုအချိန်ဆို ငါမဆာတတ်ပါဘူးဟယ်… နင်စားနေတာ ကြည့်ပြီး ငါလည်း ဗိုက်ဆာလာတယ်” ဆရာမဒေါ်ထွေးရီက စားနေရင်း ထွန်းနိုင်ကို လှမ်းပြောလိုက်သည်။ ထွန်းနိုင်က ပြုံးစိစိနှင့် “ခါတိုင်း ဒီလို လှုပ်လှုပ်ရှားရှားမှ မလုပ်တာကိုး ဆရာမ”  “ခွေးကောင်လေး… နာမယ်… နင်တော့” ဆရာမဒေါ်ထွေးရီမှာ မျက်နှာနီမြန်းသွားပြီး ရှက်ရှက်နဲ့ ထမင်းငုံ့စားနေတော့သည်။ ထမင်းဝသွားတော့ ထွန်းနိုင် နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ နောက်တနာရီနီးပါး အချိန်ရသေးသည်။ လီးကလည်း နောက်တခါ တိုက်ပွဲဝင်ဖို့ အသင့်ဖြစ်နေပြီ။

ထွန်းနိုင်က ပန်းကန်ဆေးနေသော ဆရာမဒေါ်ထွေးရီကို အနောက်မှ ကြည့်လိုက်၏။ ဒေါ်ထွေးရီမှာ အပေါ်က အင်္ကျီအဖြူရင်ဖုန်းကို မလဲရသေးသော်လည်း အိမ်နေရင်း ထမိန် ပျော့ပျော့ပါးပါးကို လဲဝတ်ထားသည်ကို သတိထားမိလိုက်သည်။ အောက်က ဘာမှ မဝတ်ထားလို့ထင်သည် တင်သားလုံးကြီးများမှာ ထမိန်နဲ့ကပ်ပြီး လှုပ်ရှားလိုက်တိုင်း တုံတုံ တုံတုံ ဖြစ်နေတာ တွေ့နေရသည်။ ထွန်းနိုင်က အနောက်သို့ သွားကပ်ရပ်လိုက်ပြီး တင်ပါးဆုံကြီးကို လက်ဖဝါးဖြင့် ပွတ်ပေးရင်း ဆုပ်ညှစ်လိုက်သည်။ ဒေါ်ထွေးရီက ထွန်းနိုင်ကို တတောင်ဆစ်နှင့် တွက်လိုက်ပြီး “ဟေး… တော်ပြီလေကွာ… လက်က ညိမ်ညိမ်နေစမ်း” “ဆရာမကလည်း… ခနနေရင် ကျနော် အိမ်ပြန်ရတော့မှာကို… အချိန်ရတုန်းလေးလေ” “ဘာဖြစ်လဲ ပြန်မဲ့ ဟာပြန်ပေါ့… အခုန နှစ်ခါကြီးတောင်… တော်ပြီ” ထွန်းနိုင်က ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ တင်ပဆုံကြီးတွေကို ပွတ်သတ်ဆုပ်နှယ် နေရင်းက သူမခါးလေးကိုပါ ဆွဲယူပြီး သိုင်းဖက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ခုခံအားနည်းစ ပြုနေပြီဖြစ်သော ဒေါ်ထွေးရီကို သူမအခန်းရှိရာကို ဆွဲခေါ်လာခဲ့တော့သည်။ ဒီတခါတော့ ထွန်းနိုင်က အချိန်ယူကာ ဖြေးဖြေးခြင်း လှုပ်ရှားတော့သည်။ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ တကိုယ်လုံးကို ထွေးဖက်၊ မျက်နှာလည်တိုင်အနှံ့ နမ်းရှုံ့ရင်းမှ ရင်ဖုံးအင်္ကျီကို စပြီးချွတ်သည်။ နောက်တော့ ဘရာဇီယာ ထမိန် အဆင့်ဆင့်ဖြင့် သူရော ဆရာမဒေါ်ထွေးရီပါ နှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်ကုန်ကြပြီး ကုတင်ပေါ် ထပ်လျှက် ကျသွားတော့သည်။ ထွန်းနိုင်က ကျွဲကောသီး တခြမ်းဖြတ်ပြီး မှောက်တင်ထားတာနဲ့ သဏ္ဍန်တူသော ဆရာမဒေါ်ထွေးရီရဲ့ နိူ့ကြီးနူစ်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ချေရင်းက အားရပါးရ ကုန်းစုပ်နေရာ၊ နို့တတခါမှ အစို့မခံဘူးသော အပျိုကြီး ဆရာမဒေါ်ထွေးရီခင်ဗျာ လူးလူးလိမ့်လိမ့်ဖြင့် အတော်ကို အရသာတွေ့နေ ပေတော့သည်။ ထွန်းနိုင်က ဒေါ်ထွေးရီ ပေါင်နှစ်လုံးကို ခွဲလိုက်ပြီး ရေဆေးထားလို့ သန့်ရှင်းနေသော အဖုတ်ကြီးကို ငုံနမ်းလိုက်လေသည်။ “အို.. ထွန်းနိုင် ဘာလုပ်တာလဲ” “ဆရာမကောင်းအောင် လုပ်ပေးမလို့ပါ” ဒေါ်ထွေးရီ အဖုတ်ကြီးမှာ အမွှေးနက်နက်များ မထူမပါး ဖုံးအုပ်နေသဖြင့် လက်ဖြင့် အဖုတ်နှုတ်ခမ်း တဖက်တချက်ကို အသာဖယ်ကာ ရှင်းလိုက်ရသည်။ “အိုကွာ.. အင်းးးဟင်းဟင်းး” ထွန်းနိုင်၏ အတွေ့အကြုံ များနေပြီဖြစ်သော လျှာက ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ အဖုတ်နူတ်ခမ်းများကို ပွတ်သပ်ရင်းက လျှာထိတ်ကလေးဖြင့် စောက်စေ့လေးကို ထိတို့ ကစားပေးနေရာ ဒေါ်ထွေးရီခမျာ တလူးလူးလွန့်လွန့် ဖြစ်နေတော့သည်။ နောက်တော့ ထွန်းနိုင်က လျှာကို မာတောင့်တောင့်လုပ်ပြီး အဖုတ်ခေါင်းတွင်း ဝင်သလောက် သွင်းလေတော့ နူးညံ့ပူနွေးနေသည့် လျှာလေး၏ အထိအတွေ့က ဒေါ်ထွေးရီ၏ အဖုတ်တွင်း ထူးခြားလှသည့် ခံစားမှုကို ဖြစ်စေလေရာ ဒေါ်ထွေးရီခမျာ အသံထွက် အော်ငြီးရင်းက ထွန်းနိုင်၏ ဆံပင်များကိုပင် ဆုပ်ဖွဆွဲကိုင် မိလေတော့သည်။ 

ထွန်းနိုင်မှာ ကိုယ့်အကြံနဲ့ကိုယ်မို့ ဆရာမ ဒေါ်ထွေးရီ တလူးလူးတလိမ့်လိမ့် ကော့ပျံနေရာမှ တကိုယ်လုံးတောင့်တင်းပြီး ပြီးသွားသည် အထိ လျှာအညှောင်းခံကာ လုပ်ပေးလိုက်လေသည်။ ပြီးမှ ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ ဘေးတွင် လှဲလျောင်းရင်း အသက်ပြင်းပြင်းရှူကာ နားနေလိုက်သည်။ ဒေါ်ထွေးရီက ထွန်းနိုင်မျက်နှာကို သူမလက်ဖဝါးဖြင့် ကြင်နာစွာ ပွတ်သပ်ပေးရင်းက “မေားသွားပြီလား မောင်ထွန်းနိုင်… မင်း ဒီအရွယ်လေးနဲ့ အတတ်မျိုးစုံ တတ်လှချေလားကွယ်… မောသွားပြီလား နားတော့နော်” “ဆရာမကို ချစ်တာကိုးလို့.. အဲဒါကြောင့် ဆရာမကောင်းအောင် လုပ်ပေးတာပါ” “ဆရာမကလည်း မင်းကို ချစ်ပါတယ်ကွာ.. မင်းက ဆရာမရဲ့ ပထမဆုံး တွေ့ကြုံဖူးတဲ့ ယောက်ကျားလေးပါပဲ… ဒါပေမဲ့ မင်း နှုတ်လုံရမယ်နော်… အဲဒါပေါက်ကြားပြီး သတင်းပြန့်သွားရင်တော့… ဆရာမ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပဲ သတ်သေလိုက်တော့မယ်… လူကြားထဲမှာ ဒီမျက်နှာ မပြရဲတော့ဘူး” ထွန်းနိုင်က ဆရာမဒေါ်ထွေးရီ၏ စိုးရိမ်စိနှင့် အရှက်ကြီးတာ ကြားလိုက်ရတော့ နဲနဲတော့ လန့်သွား၏။ ဒါပေမဲ့ ငါလည်း ဘယ်သူ့မှ လျှောက်ပြောမှာမှ မဟုတ်တာလေလို့ တွေးပြီး ကိုလိုချင်တာတောင်းဖို့ စကားစလိုက်သည်။ “ကျနော်လည်း အဲဒီလောက်တော့ နားလည်ပါတယ် ဆရာမရယ်… ဘာမှမစိုးရိမ်ပါနဲ့… ဆရာမ ကျနော့်ကိုချစ်ရင် တခုလုပ်ပေးပါလား” “ဘာလုပ်ပေးရမှာလဲကွာ”။ “ဟိုလေ… အခုနက ကျနော် ဆရာမကို လုပ်ပေးသလိုမျိုးလေ” “ဟင့်အင်းကွာ… ငါမှ မလုပ်တတ်တာ… နောက်ပြီးတော့ ဟို ဟို” “ဟင်..ဆရာမကလည်း ချစ်တယ်လည်း ဆိုသေးတယ်… ကျနော်ကျတော့ လုပ်ပေးရတယ်… အင်းလေ မလုပ်ပေးချင်လဲနေပါ”။“အောင်မယ်..ကိုပို သွား..လုပ်ပေးပါ့မယ် ဒီက မလုပ်တတ်လို့ပါဆို… တကတည်း.. ကဲပြော ဘယ်လိုလုပ်ပေးရမလဲ” ဆရာမ ဒေါ်ထွေးရီက ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် အိပ်ယာပေါ် ထထိုင်လိုက်ပြီး မတ်မတ်ထောင်နေသော ထွန်းနိုင်၏ လိင်တန်ကြီးကို ပြုံးစိစိနဲ့ ကြည့်လိုက်ရင်း “ဟင့်..သူ့ဟာကြီးကလည်း ထောင်နေတာပဲ..ခိ” ရှက်အန်းအန်းဖြစ်နေတဲ့ ဆရာမရဲ့လက်ကို ထွန်းနိုင်က ဆွဲယူလိုက်ပြီး သူလိင်တန်ကြီးပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။ “အိအိကြီးနော်” ဒေါ်ထွေးရီတယောက် နဲနဲ ရဲတင်းလာပြီး စိတ်ဝင်တစား ပွတ်သပ်ကြည့်နေတော့ ဆောင်းဦး လိင်တန်ပြီးမှာ ပိုပြီးမာတင်းလာ၏။ “ဆရာမ လုပ်လေ.. ထိပ်ဖူးကို သကြားလုံးစုပ်သလို ငုံစုပ်ပေး… ပြီးတော့ အတံနဲ့ ဥကို ရက်ပေးလေ” ထွန်းနိုင်က ပြောလည်းပြော ဆရာမရဲ့ လည်ဂုတ်ကလေးကို သူမဆံပင်ဖါးလျား အောက်မှ ဆွဲယူ ဖိချပေးလိုက်တော့ ဒေါ်ထွေးရီရဲ့ နူတ်ခမ်းအစုံက ပွင့်အာသွားပြီး ထွန်းနိုင်ရဲ့ ဒစ်ဖူးကို ငုံမိသွားလေသည်။

နောက်တော့ ထွန်းနိုင်ပြောတဲ့အတိုင်း ကလေး လော်လီပေါ့ စုပ်သလို တပြွတ်ပြွတ်ဖြင့် စုပ်လေရာ ထွန်းနိုင်မှာ အီစိမ့်နေအောင် ခံစားရလေသည်။ ခနကြာတော့ ထွန်းနိုင်က သူ့ဖင်ကို ကြွကြွပေးပြီး ဒေါ်ထွေးရီ ပါးစပ်ကို ဖြေးဖြေးခြင်း စညှောင့်လေရာ ဒေါ်ထွေးရီမှာ သူငါ့အဖုတ်ကို လုပ်သလိုငါ့ပါးစပ်ကို လုပ်နေတာပါလားဟု၊ အထာပေါက်လာတော့သည်။ တချက်တချက် ညှောင့်လိုက်တော့ ထွန်းနိုင်၏ လိင်တန်ထိပ်ဖူးကြီးက သူမ၏ အာခေါင်ကို ထိုးထိုးမိသွားရာ အော့ကနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွား၍ သူမလက်ဖြင့် ထွန်းနိုင်ဆီးခုံကို တွန်းတွန်းပြီး တားထားရ၏။ ဆရာမ ဒေါ်ထွေးရီ၏ မလုပ်တတ်လုပ်တတ်နှင့် တအားစုပ်နေမှုက ထွန်းနိုင်ကို အရမ်းကောင်းစေသဖြင့် ထွန်းနိုင်မှာ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ ဒေါ်ထွေးရီခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် ထိန်းကိုင်ထားပြီး ဖင်ကို ကော့ကော့ ညှောင့်လေတော့ရာ မကြာမီမှာပဲ လီးထိပ်မှာ ကျင်တက်လာပြီး သုတ်ရည်များ တပြွတ်ပြွတ် ပန်းထွက်သွားလေတော့သည်။ ဒေါ်ထွေးရီမှာ ကုန်းထဖို့ ကြိုးစားသော်လည်း သူမခေါင်းကို ထွန်းနိုင်က လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် ဖိထားသဖြင့် သူမအာခေါင်ထဲ ပန်းထွက်လာသည့် သုတ်ရည်များကို မျိုချပြစ်လိုက်ရလေတော့သည်။…ပြီး

Zawgyi

ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ ထြန္းႏိုင္တစ္ေယာက္ ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္းခုန္ေနၿပီ။ ဘယ္လိုမ်ားျဖစ္လာမလဲေပါ့။ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကိုလည္း ခြၽတ္ၿပီး လြယ္အိတ္ထဲ ထည့္ထားၿပီးၿပီ။ ပေလကပ္လုံခ်ည္ပါးပါးေလးနဲ႔ လီးထိပ္ပြတ္မိၿပီး သူ႔လီးက မာခ်င္လာသျဖင့္ စိတ္ကိုမနည္း ေလွ်ာ့ထားရသည္။ ထုံးစံအတိုင္း ကားမွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ့ ဆရာမေဒၚေထြးရီနဲ႔ ထြန္းႏိုင္တို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စကားတလုံးမွ မေျပာျဖစ္ၾကပဲ ကားအလာကို ေစာင့္ေနၾကသည္။ သူတို႔ မွတ္တိုင္မွာ လူအရမ္းအက်ပ္ႀကီးလည္း မဟုတ္၊ အေခ်ာင္ႀကီးလည္း မဟုတ္ေပ။ ဘက္စ္ကား ေရာက္လာေတာ့ ဆရာမေဒၚေထြးရီကို ေရွ႕မွတက္ခိုင္းၿပီး ထြန္းႏိုင္က ေနာက္ကလိုက္သြား၏၊ ဒ႐ိုင္ဘာေနာက္ဘက္ ေနရာေလးတခုတြင္ သူတို႔ေဘးခ်င္း ကပ္ရပ္ၿပီး လိုက္ပါလာခဲ့ၾကသည္။ ထုံးစံအတိုင္း ေနာက္တစ္မွတ္တိုင္မွစၿပီး လူမ်ားမွာ အတက္သာရွိၿပီး အဆင္းမရွိေတာ့သျဖင့္ တေျဖးေျဖးက်ပ္လာေသာအခါ ထြန္းႏိုင္က ဆရာမေဒၚေထြးရီဘက္ကို မသိမသာ မ်က္နာလွည့္လာခဲ့သည္။ ဆရာမ ေဒၚေထြးရီမွာလည္း လူက်ပ္လာသျဖင့္ သူမရဲ႕ရင္ႏွစ္မႊာကို ကာကြယ္သည့္သေဘာနဲ႔ သူမဆလင္းဘက္အိတ္ကို ညာဘက္နဲ႔ သူမရင္ဘတ္ ေရွ႕တြင္ကာထားၿပီး ဘယ္လက္က အေပၚမွ တန္းကို ကိုင္ထားေလရာ ညာဘက္မွာရွိေသာ ထြန္းႏိုင္၏ ေထာင္မတ္စျပဳေနေသာ လီးႀကီးမွာ သူမညာဘက္ေပါင္တံကို ပြတ္မိေနေပေတာ့သည္။ သူမအဖို႔ေတာ့ ထြန္းႏိုင္ အေထာက္ခံေနရသည္မွာ ပုံမွန္ျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဒီတခါကေတာ့ ထြန္းႏိုင္ရဲ႕အလိုး တစ္ခါခံထားဘူးၿပီးမွ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ျဖစ္ေလရာ၊ ဒီလီးႀကီးငါ့ အဖုတ္ထဲ ဝင္ဘူးပါလားဆိုတဲ့ အေတြးဝင္လာၿပီး မ်က္ႏွာမွာ ရွက္ေသြးေတြနဲ႔ ျဖန္းသြားၿပီး ပူထူလာသျဖင့္ ထြန္းႏိုင္ မျမင္ေအာင္ တဖက္လွည့္ ပစ္လိုက္ေလသည္။ ဒါေပမဲ့ ထြန္းႏိုင္ရဲ႕လက္ဖဝါး သူမေပါင္ေပၚေရာက္လာေတာ့ ဆတ္ကနဲျဖစ္သြားၿပီး ထြန္းႏိုင္ကို လွည့္ၾကည့္ၿပီး မ်က္ေမွာင္ကုတ္ျပလိုက္သည္။ ထြန္းႏိုင္မွာ ဘာမွမသိသလိုနဲ႔ အူတူတူပုံ လုပ္ေနသျဖင့္ ဆရာမေဒၚေထြးရီမွာ ထြန္းႏိုင္လက္နဲ႔ ေဝးေအာင္ ကိုယ္ကိုတေစာင္းလွည့္ လိုက္ေလသည္၊ အဲဒါမွပိုဆိုးသြား၏။ ေဒၚေထြးရီရဲ႕ ေကာက္ေကာက္စြံ႕စြံ႕ တင္သားႀကီးေတြက မာတင္းစျပဳေနၿပီျဖစ္ေသာ ထြန္းႏိုင္၏လီးႀကီးကို ဖိပြတ္ဆြဲလိုက္သလို ျဖစ္သြားကာ ထြန္းႏိုင္လီးႀကီးမွာ အတင္းေထာင္မတ္လာၿပီး ေဒၚေထြးရီ တင္ႏွစ္လုံးၾကား အတင္းတိုးဝင္ေခြ႕ လာေတာ့သည္။ အခုမွပဲ ဆရာမေဒၚေထြးရီခမ်ာ ေထာင္ေျခာက္ထဲ က်ေနသလို ျဖစ္သြားရ၏။ ထြန္းႏိုင္လက္ဖပါးမွာ သူမေပါင္ေပၚမွ လြတ္မသြားသည့္အျပင္ ထမိန္ေခါက္ၾကားေအာက္မွ ေပါင္ခြဆုံထိပင္ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။

ဒီေန႔ ဝတ္လာေသာ အတြင္းခံပင္တီ ပါးေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေၾကာင့္ ထမိန္သား တလြာေပၚမွ ထြန္းႏိုင္လက္ဖဝါးမွ အပူေငြ႕ကိုပင္ သူမအဖုတ္ေပၚမွာ ခံစားရေနရ၏။ ထြန္းႏိုင္လက္ဖဝါးမွ သူမအဖုတ္လြတ္ေအာင္ ဖင္ေကာ့လိုက္ရင္လည္း ထြန္းႏိုင္၏ ေထာင္မတ္ေနေသာ လီးထိပ္ႀကီးက သူမဖင္ေပါက္ဝတည့္တည့္ကို ထိုးေထာက္ေနၿပီး ဖင္ကိုေရွ႕ေကာ့လိုက္ရင္လည္း၊ သူမအဖုတ္ကို ထြန္းႏိုင္လက္ဖဝါးမွာ ဝကြက္ အပ္လိုက္သလိုျဖစ္သြား၏။ ေနာက္ဆုံး ဆရာမေဒၚေထြးရီ လက္ေလွ်ာ့ေပးလိုက္သည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ ထြန္းႏိုင္၏ လက္ဝါးက ေဒၚေထြးရီရဲ႕အဖုတ္ေပၚမွာ စိတ္ထင္တိုင္း ပြတ္သပ္ဆုပ္ေျခ ကိုင္တြယ္ေနေပရာ ေဒၚေထြးရီ၏ ဒူးမ်ားမွာ မတ္မတ္ရပ္ဖို႔ပင္ အားမရွိေတာ့သလို ေခ်ာင္ခ်ိေနေပေတာ့သည္။ “လာဆရာမ… မွတ္တိုင္ေရာက္ၿပီ” ဟုဆိုကာ ထြန္းႏိုင္က သူမလက္ကိုဆြဲေခၚကာ ကားေပၚက ဆင္းခဲ့ၾကမွပဲ သူမခမ်ာ အသက္ကို ဝဝရႉျဖစ္ေတာ့သည္။သူမ ပင္တီတခုလုံး ေစာက္ဖုတ္မွအရည္ေတြနဲ႔ စို႐ႊဲလို႔ေနသည္။ သူမကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္ညိဳ႕ခံထားရသူလို ကာမစိတ္ေတြ မႊန္ေနၿပီး ထြန္းႏိုင္လက္ကိုပင္ ဆြဲမျဖဳတ္ပစ္ေတာ့ပဲ လိုက္လာခဲ့မိသည္။ “ဆရာမတူမေလးေကာ အိမ္မွာရွိလားဟင္” “ဟင့္အင္း သူဒီေန႔ မိုးခ်ဳပ္မွ ျပန္ေရာက္မယ္” ထြန္းႏိုင္ အဖို႔ အရမ္းကိုေပ်ာ္သြားရသည္။ အခန္းထဲေရာက္တာနဲ႔ အခန္းတံခါးကိုပိတ္ ေသာ့ခတ္ၿပီး ဆရာမေဒၚေထြးရီအခန္းကို တန္းသြားၿပီး တံခါး ထပ္ပိတ္လိုက္သည္။ အေတြ႕အႀကဳံသိပ္မရွိေသးလို႔ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနေသာ ဆရာမေဒၚေထြးရီကို ဆြဲဖက္ၿပီး အိပ္ယာေပၚ လွဲခ်လိုက္ကာ မ်က္နာေပၚကို အနမ္းမိုးေတြ ႐ြာခ်လိုက္ရင္းက ထမိန္ကို ဗိုက္ေပၚထိ ဆြဲလန္လိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ပင္တီကိုခက္ခက္ခဲခဲ လက္တဖက္ထည္းနဲ႔ ရေအာင္ခြၽတ္ၿပီးမွ သူ႔လီးႀကီးကို အရည္ေတြနဲ႔ စို႐ြဲေနၿပီျဖစ္ေသာ အဖုတ္ဝမွာေတ့ၿပီး ဖိသြင္းလိုက္ေလေတာ့သည္။ “ေဖါက္..စြပ္..ႁပြတ္…အ..အားး…အင္းးး ဟင္းးဟင္းး” ျမည္သံေတြနဲ႔ အတူ ထြန္းႏိုင္မွာ အားရပါးရ ေဆာင့္ေပးေနမိေတာ့သည္။

စေနတနဂၤေႏြ၂ရက္လုံး ေသးေသးက်စ္က်စ္ ေဒၚေလးကို ခ်ေနခဲ့ရၿပီး အခုအေျပာင္းအလဲ တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္ ထြားထြားမို႔မို႔ႀကီးကို ေဆာ္ေနရသျဖင့္ တမ်ိဳး အရသာထူးေနေပေတာ့ရာ အားကုန္သြန္ေမွာက္ တဖုန္းဖုန္းႏွင့္ လိုးေဆာင့္ေနမိေလသည္။ ဒီတခါေတာ့ ဆရာမေဒၚေထြးရီလည္း အားက်မခံေတာ့၊ ေသာၾကာေန႔ကမွ ပါကင္ဖြင့္ခံလိုက္ရၿပီး ခံစားလိုက္ရသည့္ အရသာက အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ထုံထိုင္းသလိုျဖစ္ေနၿပီး ဘာမွ မသိလိုက္ေသာ္လည္း၊ ျပန္စဥ္းစားရင္း စဥ္းစားရင္းနဲ႔ သူမအဖုတ္မွ အရည္ေတြ တ႐ြမ္း႐ြမ္းနဲ႔ ျဖစ္ေနေအာင္ကို စေန၊တနဂၤေႏြ ႏွစ္ရက္လုံး ႐ြပိုးထိုးေနခဲ့ရသည္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ ထြန္းႏိုင္ စလာခဲ့ရင္ အေႏွာက္အယွက္ကင္းေအာင္၊ တူမေလးကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ စာသြားၾကည့္မယ္ဆိုတာကို ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ခြင့္ေပးခဲ့သည္။ အခုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကာမဂုဏ္ေၾကာမွာ ေမွ်ာခြင့္ရၿပီမို႔ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ပင္ ကာမအရသာကို ခံစားေနေပေတာ့သည္။ ထြန္းႏိုင္က ဖိေဆာင့္လိုက္တိုင္း ဆရာမေဒၚေထြးရီက ေအာက္ကအားက်မခံ ဖင္ႀကီးကိုႂကြကာႂကြကာနဲ႔ ျပန္ေကာ့ေကာ့ေပးေနေလသည္။ “ဖုတ္..ဖြတ္.. ဖတ္..ဖတ္..”  “အင္း..အီး.. အြန႔္..အြန႔္..” သိပ္မၾကာခင္ပဲ ဆရာမေဒၚခင္ေထြးရီမွာ တကိုယ္လုံးေတာင့္တင္းၿပီး “အားးး… ဆရာမ ၿပီး.. ၿပီးေတာ့မယ္.. အားး… ၿပီး.. ၿပီးၿပီ… အိုးးး… ရွီးးး” ထြန္းႏိုင္ကို တင္းတင္းႀကီးဖက္ကာ တခ်ီၿပီးသြားေတာ့သည္။ ထြန္းႏိုင္ကေတာ့ အေတြ႕အႀကဳံမ်ား သူလည္းျဖစ္၊ စေနတနဂၤေႏြ ႏွစ္ရက္စလုံးလည္း ေဒၚခင္ေလးႏွင့္ အခ်ီေပါင္းမ်ားစြာ ဆြဲထားခဲ့သျဖင့္ မၿပီးႏိုင္င္ေသးဘဲ ျဖစ္ေနရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဆရာမေဒၚေထြးရီက တင္းၾကပ္စြာ ဖက္ထားသျဖင့္ အလိုက္သင့္ ျပန္ဖက္ထားၿပီး သူ၏မာတင္းေနေသာ လီးႀကီးကို ေဒၚေထြးရီ ေစာက္ေခါင္းထဲ စိမ္ထားရင္း ၿငိမ္ေနရသည္။ သူလည္း အရသာမရွိေတာ့ မဟုတ္ပါ၊ ၿပီးသြားေသာ ေဒၚေထြးရီ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသားမ်ားက ရႈံ႕ခ်ည္ပြခ်ည္ လုပ္ေပးေနတာကို သူ၏မာေက်ာေနေသာ လီးႀကီးမွာ အျပည့္အဝ ခံစားေနရေပရာ၊ ၿငိမ္ၿပီး မွိန္းေနမိေတာ့သည္။ ခနအၾကာ ေဒၚေထြးရီ ၿငိမ္က်သြားမွ သူ႔လီးႀကီးကို ေျဖးေျဖးျခင္း အဝင္အထြက္ စလုပ္ေပးေတာ့၏၊ ေဒၚေထြးရီမွာ အခုမွ ၿပီးကာစမို႔ ေအာက္မွ သိပ္မလႈပ္ရွားႏိူင္ပဲ ရွိေလရာ၊ ထြန္းႏိုင္က ဆရာမေဒၚေထြးရီ၏ ေပါင္လုံးႀကီး ႏွစ္လုံးကို မကာ သူ႔ပုခုံးေပၚ  ထမ္းတင္လိုက္ၿပီး ေဒၚေထြးရီ၏ ခါးက်င္က်င္ေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖ င့္ထိန္းၿပီး အားျဖင့္ တခ်က္ျခင္း ေဆာင့္ေပးေနရာ ေဒၚေထြးရီမွာ အားကနဲပင္ အသံထြက္ညီးညဴ မိေတာ့၏။ “အား ေမာထြန္းႏိုင္… အင္း… အဲလိုေဆာင့္ရင္ ဆရာမ..နာ.. နာတယ္..ကြာ” ထြန္းႏိုင္က အားနာသြားၿပီး အားနဲနဲေလွ်ာ့ကာ ေဆာင့္ေပးေလသည္။

ခနအၾကာမွာ အရွိန္ရလာေတာ့ ေဒၚေထြးရီလည္း ဖင္ႀကီးေကာ့ကာ ေကာ့ကာႏွင့္ တဟင္းဟင္းျဖင့္ ဖီးတက္လာၿပီး ထြန္းႏိုင္လည္ဂုတ္ကို လွမ္းဆြဲလာသျဖင့္ ထြန္းႏိုင္မွာ အစတုန္းကအတိုင္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပင္ ျပန္ေဆာင့္ေလေတာ့သည္။ ဒီတခါေတာ့ ေဒၚေထြးရီ မၿငီးေတာ့ပါ။ “ဖုတ္..ဖုတ္.. ဖြတ္..ဖြတ္… စြတ္..ဖလြတ္” ေနာက္ဆုံးေတာ့ ထြန္းႏိုင္လည္း မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပါ။ “အားးး… ထြန္းႏိုင္… အိုးးး” ေဒၚေထြးရီ သူ႔ကို ကုတ္ညႇစ္ၿပီး ေတာင့္တင္းလာတာနဲ႔ သူ႔လီးႀကီးကိုလည္း ေဒၚေထြးရီ အဖုတ္ေခါင္းထဲ အဆုံးထိဖိသြင္း ကပ္ထားၿပီး  “အားး… ဆရာမ… အ..အားးး… ရွီးးးး” သုတ္ရည္ေတြ တထုတ္ထုတ္ႏွင့္ ပစ္လြတ္ျပစ္လိုက္ပါေတာ့သည္။ ထြန္းႏိုင္နဲ႔ေဒၚေထြးရီတို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အိပ္ယာေပၚမွာ ေထြးဖက္ထားၾကရင္းနဲ႔ အေမာေျဖ ေနၾကေလသည္။ “ဆရာမ ေကာင္းလားဟင္ ”  “ဟင့္…သြား… ဘာေတြ လာေမးေနတာလည္း… နားရွက္တယ္” “က်ေနာ္ကေတာ့ လိုးလို႔ေကာင္းလိုက္တာ ဆရာမရယ္… ဆရာမ ဖင္ႀကီးတုန္တုန္ တုန္တုန္နဲ႔ အတန္းေရွ႕မွာ ေဘာဖ်က္ေနတာၾကည့္ရင္းနဲ႔ လိုးခ်င္ေနတာ”  “ဟယ္ သြား… ယုတ္ယုတ္ပတ္ပတ္ေတြ ပါးစပ္ကမေျပာနဲ႔ နားရွက္ပါတယ္ဆို… သြား ထေတာ့ ဟိုကေလးေတြ လာေတာ့မယ္” “က်ေနာ္ ခ်စ္လို႔ မဝေသးဘူး ဆရာမရယ္… ဒီေန႔ သင္မေနပါနဲ႔ေတာ့”  “ဟယ္ မသင္လို႔ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ မဟုတ္တာကို” “က်ေနာ္ ဟိုေကာင္ေတြလာရင္ ေျပာလိုက္မယ္… ဆရာမ ေခါင္းကိုက္ၿပီး ကိုယ္ပူေနလို႔ ဒီေန႔မသင္ဘူးလို႔… ငါလည္း အိမ္ကလာႀကိဳတာ ေစာင့္ေနတာလို႔… ဟိုေကာင္ေတြ ေပ်ာ္ေတာင္သြားအုန္းမယ္” ဆရာမ ေဒၚေထြးရီ နည္းနည္းေတြသြားသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ “ေအးေလ အဲဒါဆိုလဲ မ်က္ႏွာက ပိပိရိရိေန… ဒီကိစၥလည္း ႏႈတ္လုံေနာ္… ဒါပဲ” ထြန္းႏိုင္ ပုဆိုးေကာက္ဝတ္ၿပီး ေနာက္ေဖး ေရးခ်ိဳးခန္းထဲတြင္ ေသးေပါက္ လီးႀကီးကို ေရေဆးေၾကာ၊ ေရေသာက္ၿပီးခ်ိန္ေလာက္မွာ ေသာင္းစိန္နဲ႔ ေအာင္ၾကည္တို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ ထြန္းႏိုင္ တံခါးဝကပင္ ထြက္ကာ ဆရာမ ေနမေကာင္းလို႔ ဒီေန႔ က်ဴရွင္ရွိမယ္မဟုတ္ေၾကာင္း သူလည္း ျပန္မလို႔ သူ႔အေဒၚကား လာႀကိဳတာေစာင့္ေနတာ ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာလိုက္တာနဲ႔ လွည့္ျပန္သြားၾကေတာ့သည္။ ေသာင္းစိန္တို႔ ျပန္ဆင္းသြားၿပီးေနာက္ ထြန္းႏိုင္က တံခါးျပန္ပိတ္ကာ ဂ်က္ခ်လိုက္သည္။ ထြန္းႏိုင္ ဆရာမအခန္းဘက္ သြားမလို႔လွည့္လိုက္ခ်ိန္မွာပဲ ဆရာမေဒၚေထြးရီ သူမအခန္းထဲက ထြက္လာၿပီး ေနာက္ေဖးမီးဖိုေခ်ာင္ဘက္ကို ေလွ်ာက္သြား၏။ လမ္းမွာဆုံေတာ့ ထြန္းႏိုင္ကို မခ်ိဳမခ်ဥ္အၿပဳံးနဲ႔ ၿပဳံးၾကည့္ရင္း ဗိုက္ေခါက္ကို မနာေအာင္ လိမ္ဆြဲသြားေလသည္။

ထြန္းႏိုင္က အေနာက္မွ ကပ္လိုက္သြားေသာ္လည္း ဆရာမ ေဒၚေထြးရီက ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ၿပီး အတြင္းက ဂလန႔္ခ်လိုက္သျဖင့္ ေယာင္လည္လည္နဲ႔၊ ထမင္းစားပြဲေပၚက ယင္ကာအုပ္စေလာင္းကို ဖယ္ၿပီး ဘာမ်ားႏႈိက္စားစရာ ရွိမလည္းဟု စပ္စုလိုက္ေလသည္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွ ေရသံသဲ့သဲ့ ၾကားေနရသျဖင့္ ဆရာမေဒၚေထြးရီ သန႔္ရွင္းေရး လုပ္ေနမွာေပါ့ ဟုေတြးရင္း ပုဂံတလုံးထဲက ငါးေျခာက္ဖုတ္ဆီဆမ္း ႏိူက္ၿပီး ပါးစပ္ထဲေကာက္ထည့္ ဝါးလိုက္၏။ ‘အင္း ေကာင္းလိုက္တာ ဆားေပါ့ေလး’ဟု ေတြးလိုက္ရင္း လက္တဖက္က ယင္ကာစေလာင္းဖုံးမရက္ တဖက္က ငါးေျခာက္ဖုတ္ ထပ္ႏႈိက္ေနတုန္း ဆရာမေဒၚေထြးရီ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ထြက္လာသည္။ “ဟဲ့ေကာင္ေလး ဗိုက္ဆာေနၿပီလား” “အင္း… နဲနဲ ဆာသလိုပဲ ငါးေျခာက္ေလးကလည္း ဆားေပါ့ေလးေနာ္” “ေရာ့ ေရာ့… ထမင္းပူပူေလးနဲ႔ စားလိုက္ ငါၾကက္ဥေက်ာ္လိုက္မယ္” ေဆာင္းဦးလည္း ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔မို႔ ျငင္းမေနေတာ့ပါ။ ဆရာမေဒၚေထြးရီ ခူးထည့္ေပးလိုက္ေသာ ထမင္းပူပူေလးမွာ ငါးရံေျခာက္ဖုတ္ေလး ျမဳတ္ၿပီး စားေနေလသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာမေဒၚေထြးရီ ေၾကာ္ေပးေသာ ၾကက္ဥႏွစ္လုံးကိုလည္း အားရပါးရ တီးလိုက္၏၊ ဆရာမေဒၚေထြးရီလည္း ဆာသလိုျဖစ္လာတာနဲ႔ တခါထဲ ဝင္စားလိုက္ေတာ့သည္။ “ခါတိုင္း အခုအခ်ိန္ဆို ငါမဆာတတ္ပါဘူးဟယ္… နင္စားေနတာ ၾကည့္ၿပီး ငါလည္း ဗိုက္ဆာလာတယ္” ဆရာမေဒၚေထြးရီက စားေနရင္း ထြန္းႏိုင္ကို လွမ္းေျပာလိုက္သည္။ ထြန္းႏိုင္က ၿပဳံးစိစိႏွင့္ “ခါတိုင္း ဒီလို လႈပ္လႈပ္ရွားရွားမွ မလုပ္တာကိုး ဆရာမ”  “ေခြးေကာင္ေလး… နာမယ္… နင္ေတာ့” ဆရာမေဒၚေထြးရီမွာ မ်က္ႏွာနီျမန္းသြားၿပီး ရွက္ရွက္နဲ႔ ထမင္းငုံ႔စားေနေတာ့သည္။ ထမင္းဝသြားေတာ့ ထြန္းႏိုင္ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေနာက္တနာရီနီးပါး အခ်ိန္ရေသးသည္။ လီးကလည္း ေနာက္တခါ တိုက္ပြဲဝင္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနၿပီ။

ထြန္းႏိုင္က ပန္းကန္ေဆးေနေသာ ဆရာမေဒၚေထြးရီကို အေနာက္မွ ၾကည့္လိုက္၏။ ေဒၚေထြးရီမွာ အေပၚက အက်ႌအျဖဴရင္ဖုန္းကို မလဲရေသးေသာ္လည္း အိမ္ေနရင္း ထမိန္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ပါးပါးကို လဲဝတ္ထားသည္ကို သတိထားမိလိုက္သည္။ ေအာက္က ဘာမွ မဝတ္ထားလို႔ထင္သည္ တင္သားလုံးႀကီးမ်ားမွာ ထမိန္နဲ႔ကပ္ၿပီး လႈပ္ရွားလိုက္တိုင္း တုံတုံ တုံတုံ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕ေနရသည္။ ထြန္းႏိုင္က အေနာက္သို႔ သြားကပ္ရပ္လိုက္ၿပီး တင္ပါးဆုံႀကီးကို လက္ဖဝါးျဖင့္ ပြတ္ေပးရင္း ဆုပ္ညႇစ္လိုက္သည္။ ေဒၚေထြးရီက ထြန္းႏိုင္ကို တေတာင္ဆစ္ႏွင့္ တြက္လိုက္ၿပီး “ေဟး… ေတာ္ၿပီေလကြာ… လက္က ညိမ္ညိမ္ေနစမ္း” “ဆရာမကလည္း… ခနေနရင္ က်ေနာ္ အိမ္ျပန္ရေတာ့မွာကို… အခ်ိန္ရတုန္းေလးေလ” “ဘာျဖစ္လဲ ျပန္မဲ့ ဟာျပန္ေပါ့… အခုန ႏွစ္ခါႀကီးေတာင္… ေတာ္ၿပီ” ထြန္းႏိုင္က ဆရာမေဒၚေထြးရီ တင္ပဆုံႀကီးေတြကို ပြတ္သတ္ဆုပ္ႏွယ္ ေနရင္းက သူမခါးေလးကိုပါ ဆြဲယူၿပီး သိုင္းဖက္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ခုခံအားနည္းစ ျပဳေနၿပီျဖစ္ေသာ ေဒၚေထြးရီကို သူမအခန္းရွိရာကို ဆြဲေခၚလာခဲ့ေတာ့သည္။ ဒီတခါေတာ့ ထြန္းႏိုင္က အခ်ိန္ယူကာ ေျဖးေျဖးျခင္း လႈပ္ရွားေတာ့သည္။ ဆရာမေဒၚေထြးရီ တကိုယ္လုံးကို ေထြးဖက္၊ မ်က္ႏွာလည္တိုင္အႏွံ႔ နမ္းရႈံ႕ရင္းမွ ရင္ဖုံးအက်ႌကို စၿပီးခြၽတ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ဘရာဇီယာ ထမိန္ အဆင့္ဆင့္ျဖင့္ သူေရာ ဆရာမေဒၚေထြးရီပါ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ကိုယ္လုံးတီး ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီး ကုတင္ေပၚ ထပ္လွ်က္ က်သြားေတာ့သည္။ ထြန္းႏိုင္က ကြၽဲေကာသီး တျခမ္းျဖတ္ၿပီး ေမွာက္တင္ထားတာနဲ႔ သ႑န္တူေသာ ဆရာမေဒၚေထြးရီရဲ႕ ႏိူ႔ႀကီးႏူစ္လုံးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဆုပ္ေခ်ရင္းက အားရပါးရ ကုန္းစုပ္ေနရာ၊ ႏို႔တတခါမွ အစို႔မခံဘူးေသာ အပ်ိဳႀကီး ဆရာမေဒၚေထြးရီခင္ဗ်ာ လူးလူးလိမ့္လိမ့္ျဖင့္ အေတာ္ကို အရသာေတြ႕ေန ေပေတာ့သည္။ ထြန္းႏိုင္က ေဒၚေထြးရီ ေပါင္ႏွစ္လုံးကို ခြဲလိုက္ၿပီး ေရေဆးထားလို႔ သန႔္ရွင္းေနေသာ အဖုတ္ႀကီးကို ငုံနမ္းလိုက္ေလသည္။ “အို.. ထြန္းႏိုင္ ဘာလုပ္တာလဲ” “ဆရာမေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးမလို႔ပါ” ေဒၚေထြးရီ အဖုတ္ႀကီးမွာ အေမႊးနက္နက္မ်ား မထူမပါး ဖုံးအုပ္ေနသျဖင့္ လက္ျဖင့္ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္း တဖက္တခ်က္ကို အသာဖယ္ကာ ရွင္းလိုက္ရသည္။ “အိုကြာ.. အင္းးးဟင္းဟင္းး” ထြန္းႏိုင္၏ အေတြ႕အႀကဳံ မ်ားေနၿပီျဖစ္ေသာ လွ်ာက ဆရာမေဒၚေထြးရီ အဖုတ္ႏူတ္ခမ္းမ်ားကို ပြတ္သပ္ရင္းက လွ်ာထိတ္ကေလးျဖင့္ ေစာက္ေစ့ေလးကို ထိတို႔ ကစားေပးေနရာ ေဒၚေထြးရီခမ်ာ တလူးလူးလြန႔္လြန႔္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ေနာက္ေတာ့ ထြန္းႏိုင္က လွ်ာကို မာေတာင့္ေတာင့္လုပ္ၿပီး အဖုတ္ေခါင္းတြင္း ဝင္သေလာက္ သြင္းေလေတာ့ ႏူးညံ့ပူေႏြးေနသည့္ လွ်ာေလး၏ အထိအေတြ႕က ေဒၚေထြးရီ၏ အဖုတ္တြင္း ထူးျခားလွသည့္ ခံစားမႈကို ျဖစ္ေစေလရာ ေဒၚေထြးရီခမ်ာ အသံထြက္ ေအာ္ၿငီးရင္းက ထြန္းႏိုင္၏ ဆံပင္မ်ားကိုပင္ ဆုပ္ဖြဆြဲကိုင္ မိေလေတာ့သည္။ 

ထြန္းႏိုင္မွာ ကိုယ့္အႀကံနဲ႔ကိုယ္မို႔ ဆရာမ ေဒၚေထြးရီ တလူးလူးတလိမ့္လိမ့္ ေကာ့ပ်ံေနရာမွ တကိုယ္လုံးေတာင့္တင္းၿပီး ၿပီးသြားသည္ အထိ လွ်ာအေညႇာင္းခံကာ လုပ္ေပးလိုက္ေလသည္။ ၿပီးမွ ဆရာမေဒၚေထြးရီ ေဘးတြင္ လွဲေလ်ာင္းရင္း အသက္ျပင္းျပင္းရႉကာ နားေနလိုက္သည္။ ေဒၚေထြးရီက ထြန္းႏိုင္မ်က္ႏွာကို သူမလက္ဖဝါးျဖင့္ ၾကင္နာစြာ ပြတ္သပ္ေပးရင္းက “ေမားသြားၿပီလား ေမာင္ထြန္းႏိုင္… မင္း ဒီအ႐ြယ္ေလးနဲ႔ အတတ္မ်ိဳးစုံ တတ္လွေခ်လားကြယ္… ေမာသြားၿပီလား နားေတာ့ေနာ္” “ဆရာမကို ခ်စ္တာကိုးလို႔.. အဲဒါေၾကာင့္ ဆရာမေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးတာပါ” “ဆရာမကလည္း မင္းကို ခ်စ္ပါတယ္ကြာ.. မင္းက ဆရာမရဲ႕ ပထမဆုံး ေတြ႕ႀကဳံဖူးတဲ့ ေယာက္က်ားေလးပါပဲ… ဒါေပမဲ့ မင္း ႏႈတ္လုံရမယ္ေနာ္… အဲဒါေပါက္ၾကားၿပီး သတင္းျပန႔္သြားရင္ေတာ့… ဆရာမ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပဲ သတ္ေသလိုက္ေတာ့မယ္… လူၾကားထဲမွာ ဒီမ်က္ႏွာ မျပရဲေတာ့ဘူး” ထြန္းႏိုင္က ဆရာမေဒၚေထြးရီ၏ စိုးရိမ္စိႏွင့္ အရွက္ႀကီးတာ ၾကားလိုက္ရေတာ့ နဲနဲေတာ့ လန႔္သြား၏။ ဒါေပမဲ့ ငါလည္း ဘယ္သူ႔မွ ေလွ်ာက္ေျပာမွာမွ မဟုတ္တာေလလို႔ ေတြးၿပီး ကိုလိုခ်င္တာေတာင္းဖို႔ စကားစလိုက္သည္။ “က်ေနာ္လည္း အဲဒီေလာက္ေတာ့ နားလည္ပါတယ္ ဆရာမရယ္… ဘာမွမစိုးရိမ္ပါနဲ႔… ဆရာမ က်ေနာ့္ကိုခ်စ္ရင္ တခုလုပ္ေပးပါလား” “ဘာလုပ္ေပးရမွာလဲကြာ”။ “ဟိုေလ… အခုနက က်ေနာ္ ဆရာမကို လုပ္ေပးသလိုမ်ိဳးေလ” “ဟင့္အင္းကြာ… ငါမွ မလုပ္တတ္တာ… ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဟို ဟို” “ဟင္..ဆရာမကလည္း ခ်စ္တယ္လည္း ဆိုေသးတယ္… က်ေနာ္က်ေတာ့ လုပ္ေပးရတယ္… အင္းေလ မလုပ္ေပးခ်င္လဲေနပါ”။“ေအာင္မယ္..ကိုပို သြား..လုပ္ေပးပါ့မယ္ ဒီက မလုပ္တတ္လို႔ပါဆို… တကတည္း.. ကဲေျပာ ဘယ္လိုလုပ္ေပးရမလဲ” ဆရာမ ေဒၚေထြးရီက ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ အိပ္ယာေပၚ ထထိုင္လိုက္ၿပီး မတ္မတ္ေထာင္ေနေသာ ထြန္းႏိုင္၏ လိင္တန္ႀကီးကို ၿပဳံးစိစိနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ရင္း “ဟင့္..သူ႔ဟာႀကီးကလည္း ေထာင္ေနတာပဲ..ခိ” ရွက္အန္းအန္းျဖစ္ေနတဲ့ ဆရာမရဲ႕လက္ကို ထြန္းႏိုင္က ဆြဲယူလိုက္ၿပီး သူလိင္တန္ႀကီးေပၚ တင္ေပးလိုက္သည္။ “အိအိႀကီးေနာ္” ေဒၚေထြးရီတေယာက္ နဲနဲ ရဲတင္းလာၿပီး စိတ္ဝင္တစား ပြတ္သပ္ၾကည့္ေနေတာ့ ေဆာင္းဦး လိင္တန္ၿပီးမွာ ပိုၿပီးမာတင္းလာ၏။ “ဆရာမ လုပ္ေလ.. ထိပ္ဖူးကို သၾကားလုံးစုပ္သလို ငုံစုပ္ေပး… ၿပီးေတာ့ အတံနဲ႔ ဥကို ရက္ေပးေလ” ထြန္းႏိုင္က ေျပာလည္းေျပာ ဆရာမရဲ႕ လည္ဂုတ္ကေလးကို သူမဆံပင္ဖါးလ်ား ေအာက္မွ ဆြဲယူ ဖိခ်ေပးလိုက္ေတာ့ ေဒၚေထြးရီရဲ႕ ႏူတ္ခမ္းအစုံက ပြင့္အာသြားၿပီး ထြန္းႏိုင္ရဲ႕ ဒစ္ဖူးကို ငုံမိသြားေလသည္။

ေနာက္ေတာ့ ထြန္းႏိုင္ေျပာတဲ့အတိုင္း ကေလး ေလာ္လီေပါ့ စုပ္သလို တႁပြတ္ႁပြတ္ျဖင့္ စုပ္ေလရာ ထြန္းႏိုင္မွာ အီစိမ့္ေနေအာင္ ခံစားရေလသည္။ ခနၾကာေတာ့ ထြန္းႏိုင္က သူ႔ဖင္ကို ႂကြႂကြေပးၿပီး ေဒၚေထြးရီ ပါးစပ္ကို ေျဖးေျဖးျခင္း စေညႇာင့္ေလရာ ေဒၚေထြးရီမွာ သူငါ့အဖုတ္ကို လုပ္သလိုငါ့ပါးစပ္ကို လုပ္ေနတာပါလားဟု၊ အထာေပါက္လာေတာ့သည္။ တခ်က္တခ်က္ ေညႇာင့္လိုက္ေတာ့ ထြန္းႏိုင္၏ လိင္တန္ထိပ္ဖူးႀကီးက သူမ၏ အာေခါင္ကို ထိုးထိုးမိသြားရာ ေအာ့ကနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြား၍ သူမလက္ျဖင့္ ထြန္းႏိုင္ဆီးခုံကို တြန္းတြန္းၿပီး တားထားရ၏။ ဆရာမ ေဒၚေထြးရီ၏ မလုပ္တတ္လုပ္တတ္ႏွင့္ တအားစုပ္ေနမႈက ထြန္းႏိုင္ကို အရမ္းေကာင္းေစသျဖင့္ ထြန္းႏိုင္မွာ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ ေဒၚေထြးရီေခါင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ထိန္းကိုင္ထားၿပီး ဖင္ကို ေကာ့ေကာ့ ေညႇာင့္ေလေတာ့ရာ မၾကာမီမွာပဲ လီးထိပ္မွာ က်င္တက္လာၿပီး သုတ္ရည္မ်ား တႁပြတ္ႁပြတ္ ပန္းထြက္သြားေလေတာ့သည္။ ေဒၚေထြးရီမွာ ကုန္းထဖို႔ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း သူမေခါင္းကို ထြန္းႏိုင္က လက္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ ဖိထားသျဖင့္ သူမအာေခါင္ထဲ ပန္းထြက္လာသည့္ သုတ္ရည္မ်ားကို မ်ိဳခ်ျပစ္လိုက္ရေလေတာ့သည္။…ၿပီး