ပြည့်သိပ်သွားတာပဲ မောင်မောင်ရယ်… အားနဲ့လုပ်

Unicode

(အရမ်းမသွင်းနဲ့လေ.. အာခေါင် လာထိုးမိတယ်)၏ အပိုင်းဆက်

မင်းကျော်နိုင် ဝက်ဆိုက်လင့်တွေပေးမယ် ပြောထားခြင်းကြောင့်ဖြစ်သည်…..။ မင်းကျော်နိုင်က နိုက်ရှစ်သမားမို့ မနက်ကပြန်လာပြီး နေ့လည်စာ ခင်မောင်ဝင်းနဲ့ စားပြီး အိပ်နေရာကနေထ ရေမိုးချိုးပြီး ခင်မောင်ဝင်းအခန်းထဲ ကြည့်လိုက်ရာ…

“ဒေါက်တာကြီး နောက်ထပ် ဆေးခန်းလိပ်စာလေးတွေ ပေးပါဦး….“

ခင်မောင်ဝင်း အာလေးလျှာလေးဖြင့် မင်းကျော်နိုင်ကို မေးလိုက်သည်…။

“ဟာ မင်းကလည်း တစ်နေကုန်သောက်နေတာလားဟ…. သေတော့မှာပဲ….။ မင်းကွာ စလုံးလာပြီး အရက်လာသောက်တာလားကွာ….. မင်းကိုမင်းလည်း ထိန်းပါဦး….။ လင့်ခ်တွေ ငါ့မက်ဆေ့က ပို့လိုက်မယ်….။ ဟေ့ကောင် မင်း ဒီအတိုင်းထတော့မသွားနဲ့ မူးမူးနဲ့ လျှောက်သွားရင် မင်းကိုဆွဲစိခံရမယ်….။ ငါပြောမယ် သောက်ချင်ရင် ပြန်လာမှသောက်….“

“အေးပါဟ“

“မင်း အပြင်သွားတတ်တာ သေချာရဲ့လား… ဟေ့ကောင် လမ်းပျောက်ရင် တက္ကစီစီးပြီးသာ သွား ပြန်…“

“ဟာ ကားသမားပါကွ… ဟိုနေ့ထဲက ဘက်စ် နဲ့ ရထားစီး ဘယ်လိုစီးရမယ် သဘောပေါက်ပြီးသား… ဂုဂဲလ်မတ်ပ်လည်း ရှိတယ်“

“အေးအေး…ကိစ္စရှိဖုန်းခေါ်….ငါသွားတော့မယ်“

“အေးအေး မသွားခင် လင့်ခ်လေး…“

“အေးပါ ငါပို့ပေးမယ်…“

မင်းကျော်နိုင်ထွက်သွားပြီး ငါးမိနစ်နေတော့ မက်ဆေ့ဝင်လာသည်…..။ လင့်တွေ…။ ပထမဆုံးလင့်ကို နှိပ်လိုက်သည်…။ စလုံးအစိုးရက ပိတ်ထားသည်ဆိုသည့် စာအနီကြီးပေါ်လာသည်….။ နောက်တစ်ခုလည်း ပိတ်ထားပြန်သည်….။

“ဟာ မင်းကျော်နိုင်တော့လုပ်ပြီး လင့်ခ်အပျက်တွေ လာပေးတယ်…“

https://sbf .net. nz/ ဝက်ဆိုက်ကို နှိပ်လိုက်တော့ ဟုမ်းပေ့ ပေါ်လာတယ်….။ ဆော်ပုံတွေ မာဆက်တွေ နဲ့ ဖိုရမ်တော့ပစ်တွေ ပေါ်လာတယ်….။ ရီဂျစ်စတာလုပ်ခိုင်းတာကိုလုပ်ပြီး…. search ဘောက်စ်ထဲ escort , girl, bJ, Fj သူသိတာတွေ တစ်ခုချင်း ထည့်ရိုက်လိုက်သည်…..။ ဆော်ကြော်ငြာပိုစ်တွေ တန်းစီကျလာသည်….။

(မသိသေးသူများအတွက်-ဒီဆိုက်သည် လက်ရှိအချိန်ထိ အသက်ရှိနေပြီး အရင် အပိတ်ခံထားရတဲ့ ပေ့နာမည်ကို ပြန်ချိန်းထားတဲ့ ပေ့ဖြစ်ပါတယ်။ အထဲက တော့ပစ်တွေက အရင်အတိုင်းရှိနေဆဲဖြစ်သည်…။ တကယ်လို့ sex ကိစ္စ အပျော်အပါးရှာချင်ရင် ဒီပေ့ကနေ ရှာရင် နောက်ထပ် ဆင့်ပွါး update လင့်တွေ ရပါလိမ့်မယ်။ ဝါသနာပါရင် ပိုစ်တွေလည်း ဖတ်လို့ရပါတယ်။ စလုံးကလူတွေ မြန်မာပြည်လာတုန်း အပျော်အပါးရှာတာတွေ အတွေ့အကြုံတွေ ပြန်မျှဝေထားတဲ့ တော့ပစ်တွေ လည်း တွေ့ရပါတယ်။ ဝက်ဆိုက်ကြော်ငြာခြင်း မဟုတ်ပါ။)

ခင်မောင်ဝင်း ဆော်အလန်း ၃ ယောက်ဆီ မက်ဆေ့ပို့လိုက်သည်…။ လိပ်စာနဲ့အချိန်ကို အင်္ဂလိပ်လို မေးထားသည်။ မက်ဆေ့လှမ်းပို့လိုက်သည်…။ ည ၇ နာရီကျော်ဆိုတော့ ၈ ခွဲလောက်မှန်းပြီး မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်…။ ပြန်မလာ…။ ၃ ယောက်လုံး ပြန်မလာတာနဲ့ နောက်ထပ်ရှာသည်…။

ခင်မောင်ဝင်း ဆော်တွေလိုက်ကြည့်ရင်း တရုတ်မလေး တစ်ယောက် ၁၉ နှစ်ဆိုတာ သွားတွေ့တယ်…။ ပုံက effect နဲ့ မေးချွန်ထားတာသိပေမယ့် ကြည့်ရတာတော့ မဆိုးဘူးပေါ့….။ ရေးထားတဲ့စာတွေ ဖတ်လိုက်တော့… ၁၉ နှစ်တဲ့ ပတ်စ်ပြလို့ရတယ် ဆားဗစ်ကောင်းတယ် ချောတယ် ဆိုတဲ့ ရီဗြူးတွေနဲ့ ကြော်ငြာတွေဖတ်ပြီး ဆားဗစ်တွေကြည့်လိုက်တော့…. Bj Fj CIM COB စတဲ့ ဟာတွေ တန်းစီပြီး အများကြီးရေးထားတော့ ဟာ မဆိုးဘူး…. သွားမယ်ကွာဆိုပြီး… ဈေးကြည့်လိုက်တယ် ၆၀ မိနစ် ၁ ရှော့ ဒေါလာ ၁၀၀ ဆိုတော့ မက်ဆေ့ပို့လိုက်တယ်…။ ခဏနေတော့ ပြန်လာတယ်…။

ခင်မောင်ဝင်း ပထမဆုံးအတွေ့အကြုံဆိုတော့ ရင်ခုန်သွားသည်…..။ မက်ဆေ့ထဲ လိပ်စာတစ်ခုနဲ့ အဲ့နေရာကို ၈း၂၅ ရောက်ရင် မက်ဆေ့ပို့ပါဆိုပြီး ရေးထားတယ်….။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း… ရေထချိုးပြီး လိပ်စာကို ဂုဂယ်လ်မတ်ပ်က ရှာပြီး စီးရမယ့် ဘက်စ်နဲ့ ရထားတွေကြည့်ပြီး သွားပါလေရော….။ ဒါပေမယ့်…… နောက်ဆုံး နောက်ကျမှာစိုးတာနဲ့ ကားငှားသွားသည်…။ ဘလက်စတီးယား… ကားသမားက ခင်မောင်ဝင်းကို Boom Tong Kee chicken rice ဆိုင်နားနားလို့မေးတော့… မသိဘူး အဲ့လိပ်စာပဲမောင်းပေးဆိုပြီး ပြောလိုက်တယ်….။

လမ်းကိုတွေ့တော့ လမ်းထိပ်မှာ ကားရပ်ခိုင်းလိုက်သည်…။ လမ်းထဲဆင်းလျှောက်သွားပြီး လိပ်စာထဲက ကွန်ဒိုကိုတွေ့ပြီ…။ မက်ဆေ့ပို့လိုက်တယ် ငါရောက်ပြီလို့….။ မက်ဆေ့ပြန်မလာဘူး….။ ဘေးနားမှာလည်း ဘဲ ၁ ပွေ ဖုန်းကြည့်နေတာတွေ့တယ်…။ ခဏနေတော့ နောက်တစ်ဗွေ ရောက်လာသည်..။ ဒီတိုင်းပဲ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ဖုန်းကိုပဲ ကြည့်နေလိုက်တယ်…။ နဲနဲတော့ ကြောက်စိတ်ဖြစ်လာသည်….။ ရဲဖမ်းခံရ ဘယ်လိုဖြစ်မလဲဆိုပြီး တွေးမိသည်…။ ကြည့်ရတာ တရားဝင်ပုံစံမဟုတ်….။

ဒါနဲ့ မင်းကျော်နိုင်ဆီ မက်ဆေ့ပို့လိုက်သည်….။ ငါဒီည ပြန်မရောက်ရင် ဒီလိပ်စာကို လာရှာ ဒီဖုန်းနံပတ်ကို မှတ်ထားဆိုပြီးတော့ ဖြစ်သည်…။ မင်းကျော်နိုင်ဖုန်း ဝင်လာသည်….။ အဲ့အချိန် သူ့အရင်ရောက်နေတဲ့ ထဲက ဘဲတစ်ဗွေ သူရပ်နေတဲ့ ကွန်ဒိုရဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်က ၃ ထပ်တိုက်ပေါ် လှေကားကနေ တက်သွားသည်…..။ မင်းကျော်နိုင်က…

“ဟေ့ကောင် မင်းဘာလိပ်စာတွေ ပို့နေတာလဲ“

“ငါ အွန်လိုင်းကဆော်ဆီလာတာ…။ ဒီလိပ်စာမှာအခု…။ အဲ့တာကြောက်လို့… တစ်ခုခုဖြစ်ရင် မင်းသိရအောင် ပို့ထားတာ…“

“ဟာ မင်းကတော့လုပ်ပြီး ဟေ့ကောင်ပြန်လာခဲ့တော့ ဒါဆိုရင်…“

တီတီ မက်ဆေ့ဝင်လာသည်…။ မက်ဆေ့ထဲ အင်္ဂလိပ်လို

“တိုက် ၂၅၊ ၀၃-၀၂ ကိုလာခဲ့“

ဆိုပြီး ရေးထားသည်..။ မင်းကျော်နိုင်ဖုန်းကို ချလိုက်သည်…..။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ရှာပြီးတက်သွားသည်..။ လှေကားပေါ်တက်တော့ အပေါ်ကနေ ခုနကတက်သွားတဲ့ဘဲ ပြန်ဆင်းလာသည်….။ သူတက်သွားတာနဲ့ ပြန်ဆင်းလာတာ မိနစ် ၂၀ လောက်တော့ ကြာမယ်ထင်သည်…..။ ခင်မောင်ဝင်း ၀၃-၀၂ ဆိုတဲ့ အခန်းကိုတွေ့တော့ တံခါးခေါက်လိုက်တယ်…။ တံခါးနဲနဲဟလာတယ်…။ သူ့ကိုကြည့်တော့… ဖုန်းက မက်ဆေ့ကို ပြလိုက်တယ်…။ သူ့ကို အထဲ ဆွဲခေါ်လိုက်တယ်….။ တရုတ်မလေးက ညဝတ်အကျီအဖြူလေးနဲ့ ပိုးသားလိုမျိုးအပျော့ အပါးလေးပဲ… ဘရာမဝတ်ထားဘူး…. စက်စမိုင်ဒါ ကတော့ ဝတ်ထားတယ် အနက်ရောက်လေး….။

သူ့ကိုကြည့်တော့ ရယ်ပြလိုက်တယ်….။ တရုတ်လို လာပြောတယ်…။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း တရုတ်လိုမပြောတတ်ဘူးဆိုပြီး… ပြောလိုက်တယ်…။ ကောင်မလေး သဘောပေါက်လို့ထင်သည်… လက်ဟုန်ခြေဟန်နဲ့ အကျီချွတ်ဖို့ပြတယ်…. ။ သူကြယ်သီးတွေ ဖြုတ်ပေးတယ်……။ နဲနဲလောနေသည့်ပုံ… ပြီးတော့ ရှာဝါ ရှာဝါ ဆိုပြီး လက်ဆွဲပြီး ရေချိုးခန်းထဲခေါ်သွားတယ်…။ ရေစတိချိုးပေးတယ်…။ အဓိက ခင်မောင်ဝင်းဟာကိုပဲ ဖြဲဆေးပေးလေသည်….။ ပြီးတော့ ရေသုတ်ဖို့ပေးပြီး ကုတင်ပေါ်လှဲခိုင်းလိုက်သည်….။

ကောင်မလေးကို ခင်မောင်ဝင်း အကဲခတ်နေသည်….။ ၁၉ နှစ်မှန်း ဘာလို့ ပတ်စ်ပို့ယူကြည့်နိုင်လဲဆိုပြီး ရေးထားတာကို သဘောပေါက်လိုက်သည်…။ ကောင်မလေးရုပ်က ငယ်နေတဲ့ပုံပေါက်နေသည်….။ လူကောင် သေးသေးညှပ်ညှပ်မဟုတ်…. ကိုယ်လုံးလေးလှသည်…။ ဂစ်တာရှိတ်ဆိုတာမျိုး ခါးလေးခွက်ပြီး တင်ပါးနဲ့ပေါင်က ခွက်မနေ ပြည့်ပြည့်လေး….။ လုပ်စားတာတော့ ဘယ်လောက်မှမကြာသေးဘူး ထင်မိသည်…။ ဘော်ဒီက ကျစ်လစ်ပြီး ကိတ်တာမဟုတ်ဘဲ ၁၈ /၁၉ အရွယ်ရှိတဲ့ တင်းတင်းရင်းရင်း ပုံလေးအတိုင်း ဖြစ်နေသေးသည်….။

ခင်မောင်ဝင်းကိုလှဲခိုင်းပြီး လစ်စရင်းနဲ့ သူ အာလုပ်ကျင်းပြီး ထုံးစံအရ ကိုယ်လုံးကို လိုက်နမ်းပါတယ်… နို့နဲ့ ပွတ်ပါတယ်… နို့လေးလုံးသည်… အော်ပဲရှိသေးသည်… ဒါပေမယ့် ပြားမကပ်…။ သူ ၁၀၀ ကို တန်သည်ထင်မိသည်…။ တရုတ်သိုင်းကားထဲက မင်းသမီးလေးတွေလို လှသည်လို့ သူ တွေးမိသည်….။ ဒါပေမယ့် ကိုယ်လုံးကိုနမ်းတာ ခဏလေးလို့ သူ ခံစားရသည်….။ စုပ်ပေးတာကြာရင် တန်ပါတယ် တွေးနေတုန်း ရေခွတ်ထဲက ရေကို ငုံလိုက်ပြီး လီးကို လာစုပ်သည်…။ လီးထည့်ထားပြီး အာလုပ်ကျင်းသလို လုပ်တာကြောင့် အေးစက်စက်ရေတွေနဲ့ လီးဒစ်က အေးမြသွားမှု ခံစားချက်အသစ် ရလိုက်သည်….။ ခဏ ကွီကျိကွီကျိလုပ်လိုက် စုပ်လိုက်ပြီးတော့ လုပ်တာရပ်ပြီး ရေတွေကို အမိုက်ပုံးထဲ ထွေးချလိုက်တယ်…။ နောက် လစ်စရင်ကို ထပ်ငုံလိုက်တယ်…..။ ခုဏလို ထပ်လုပ်ပြန်တယ်….။ ဒီတခါတော့ ပူရှိန်းအရတာ နဲ့ ခံရတာ တမျိုးကောင်းနေပြန်ရော….။

သူကောင်းနေတုန်း… ရပ်လိုက်ပြီး…. ကွန်ဒုံးစွပ်ကာ အပေါ်ကတက်ဆောင့်ပါတယ်…။ ဆောင့်နေချိန် ခါးလေးခွက်ထားတာကြောင့် ကောက်ကြောင်းက လှနေသည်…။ ဖင်လုံးကို ကိုင်လိုက်တော့ လုံးချောလေး အသားလေးက နူးညံ့နေသည်…။ ဆံပင်ကို ထိပ်ပေါ်တင်ပြီး ကလစ်ညှစ်ထားတာကို ဖြေချလိုက်တော့ ဆံပင်လေးတွေကလည်း လှလေသည်….။ ခင်မောင်ဝင်း သဘောကျတာကတော့ အသားအရည်လေးပဲ။ နူးညံချောမွတ်တယ်လို့ ခံစားရသည်…။ အပေါ်ကနေ ဆောင့်နေရင်း အိုးဘေဘီ ဖက်ခ် ဖက်ခ် ဆိုပြီး ပြောပေးလေသည်…။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း မင်း အင်္ဂလိပ်လိုရတာပဲဆိုတော့…. ငါ လေ့လာနေတာတဲ့…။ သူ အင်္ဂလိပ်စာ သင်တန်းတက်ရင်း ဒါလုပ်စားနေတာတဲ့….။ ၆လစတေးရတယ်…။ သူ့အိမ်မက်က ယူအက်စ်သွားမလို့တဲ့….။

ခင်မောင်ဝင်းလည်း အီးအရမ်းကြီးတော့ မကောင်းပေမယ့် ကောင်မလေးသည် သူ့ထက်တော့ဆိုးသည်….။ ဒါပေမယ့် တစ်ယောက်ဆိုလိုရင်းကို တစ်ယောက် နားလည်သည့်အတွက် အဆင်ပြေသွားသည်….။ သူ့ကို နောက်ကနေ လုပ်ဆိုပြီး ကုတင်ပေါ် ကုန်းပေးလေသည်….။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ဒီကဆော်တွေက အသေကုန်းပေးကြတာပဲ…. မြန်မြန်ပြီးစေချင်လို့ဖြစ်မယ်…။ အရင် ရန်ကုန်မှာ သူနေဖူးတဲ့ ဆော်တော်တော်များများက ပက်လက်ကြီး ကားပေးတာလောက်သာ တတ်သည်…။ ကုန်းဖို့ မနည်းပြောရသည်..။ ကုန်းတော့လည်း ခါးက ဖားလို့ခုံးနေပြန်ရော…။ ပြီးတော့ အား နာတယ်ဆိုပြီး ပုံစံပြောင်းချင်သည်….။

ဒီကဆော်တွေကြတော့ ကုန်းရင် ဖင်ကို နောက်ကိုပစ်တယ်…။ ပြန်တွန်းဆောင့်ပေးတယ်… ခါးလေးခွက်ပြီး လှလှလေး ကုန်းတတ်ကြတယ်…. ဆိုပြီး တွေးရင် ဖင်လုံးကိုကြည့်လိုက်တော့ ဒီကောင်မလေး ဖင်မှာ ဘာအဖုမှမပေါက်ဖူးဘူးထင်တယ်… လုံးချောလေး အကြောတွေပျက်နေတာလည်း မရှိ…. သဘောကျသွားသည်…..။ ခါးက သိမ်ပါတယ်ဆိုမှ ဖင်ကုန်းလိုက်တော့ ခါးလေး ပိုသိမ်သွားပြီး ဖင်လေးက လုံးကားလေး ဖြစ်သွားသည်….။ အမွှေးတွေကို အကုန်ရိတ်ထားသည်…။ ဖင်ပေါက်လေးကလည်း မပျက်စီးသေး.. အကွဲကြောင်းကလည်း မဲညိုကြီးမဟုတ်ဘဲ…. အားလုံးလှလှပပလေး ကြွေရုပ်လေးလိုဖြစ်သည်….။ တင်ထားတဲ့ ပုံနဲ့ အပြင်နဲ့ ၈၅% တူသည်..။ အပြင်မှာ မျက်လုံးလေး နဲနဲကျဉ်းချင်တာနဲ့ ပါးလေးဖောင်းတာလေးပဲ ကွာသည်…။ ဒါပေမယ့် အားလုံးခြုံရင် ပုံအမှန်သုံးထားတာဖြစ်တာကြောင့် ကျေနပ်သည်…။ အပြုံးမျက်နှာလေးနဲ့ လုပ်ပေးနေတာကြောင့် ၁၀၀ တစ်ရှော့ပေမယ့် သူတန်သည်လို့ထင်သည်….။

သူ ဖင်ကို ခါးကနေကိုင်ပြီး ဆက်တိုက်ဆောင့်တယ်…။ ကျောကိုဖိပြီး ဖင်ကိုပိုမြင့်မြင့်ထောင်ပြီး ဆောင့်တယ်။ နောက် မှောက်ရက်လှဲခိုင်းပြီး သူထပ်ကာ ဖင်လုံးလေးကို ကပ်ညှောင့်ပြန်တယ်….။ လုပ်လို့ကောင်းပေမယ့် ဖီးတဆုံးနဲ့ မာတင်းမလာ…. သူ့လီးများ ပန်းသေချင်ပြီလား တွေးပူသွားသည်….။ ရုတ်တရက်ရပ်လိုက်တော့ ကောင်မလေးက ပြီးသွားလားဆိုပြီး ကွန်ဒုံးထိပ်ကိုလာညှစ်သည်.. မပြီးသေးပါလားဆိုပြီး ပြောပြီး… နင် ပင်ပန်းနေလို့ဖြစ်မယ်ဆိုကာ….. ပက်လက်ပြန်လှဲဆိုပြီး အပေါ်ပြန်တက်ပေးမလို့လုပ်တော့ ခင်မောင်ဝင်းဟာက ပျော့လာတယ်…..။ ဒါနဲ့ ကွန်ဒုံးဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး တစ်ရူးအစိုနဲ့ သုတ်ပြုပေးပြီး စုပ်ပါလေရော….။

ခင်မောင်ဝင်းလည်း စုပ်ပေးတာ ဆရာကျတာမို့ ပြန်ကောင်းလာသည်…..။ ပါးစပ်ထဲ တံတွေးတွေ အများကြီးနဲ့ စုပ်ပေးပြီး တံတွေးတွေ လျှံကျပြီး ဖင်ကြားထဲတောင် စီးကာနေသည်။ လက်ကလည်း ခင်မောင်ဝင်းဥကို တံတွေးတွေနဲ့နှယ်ပြီး ကိုင်ပေးနေသည်…။ လက်တစ်ဖက်က ခင်မောင်ဝင်း ဗိုက်ကိုပွတ်လိုက် ၊ နို့သီးလေးတွေကို ချေလိုက်နဲ့ ဘက်ပေါင်းစုံကနေလှုပ်ဆော်ပေးတာကြောင့် ခင်မောင်ဝင်းကောင်းလားပြီး ပြီးချင်လာသည်နှင့်.. ပါးစပ်ထဲပြီးချလိုက်သည်….။ တွန့်သွားတာကြောင့် လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အတံကို လာကိုင်ပြီး လရည်တွေကို ပါးစပ်နဲ့ အကုန်စုပ်လိုက်ပြီး…. အမှိုတ်တောင်းထဲ ထွေးချလိုက်သည်….။

ခင်မောင်ဝင်းလည်း ပြီးသွားတာကြောင့် လိင်စိတ်မရှိတော့ဘဲ တခြား စိတ်တွေရောက်လာရာ ဒီကမြန်မြန် ပြန်ထွက်သွားချင်လာသည်….။ ကောင်မလေးလည်း သူစုပ်တာကောင်းလားမေးရင်း ရေချိုးခန်းထဲ ခေါ်ပြီး ခါးအောက်ပိုင်းကို ရေဆေးပေးလေသည်…..။ နောက်အခန်းထဲပြန်လာကြပြီး ခင်မောင်ဝင်းက အဝတ်ဝတ် ကောင်မလေးက ဖုန်းကိုင်ပြီး မက်ဆေ့ပို့ မွှေယာခင်းပြန်ဖြန့် တာဝါအသစ်တွေ ပြန်ခင်း ဘာညာလုပ်ပြီး ခင်မောင်ဝင်းနားလာတော့ ၅၀ တန် ၂ ရွက် ထုတ်ပေးလိုက်တယ်…။ နောက် နှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်ဆင်းလာတော့ လှေကားမှာ ကွန်ဒိုရှေ့မှာ ကျန်ခဲ့တဲ့တစ်ယောက် တက်လာတာတွေ့တော့ ခင်မောင်ဝင်း သဘောပေါက်သွားသည်….။ ငါအပါအဝင် ကျန် ၂ ယောက်လည်း ဒီဆော်လေးကို ချိတ်နေကြတာပါလားဆိုပြီးတော့….။

နည်းနည်း စိတ်ငြိမ်အောင် အအေးလေးဘာလေး သာက်မယ်ဆိုပြီး ဖုကောက်တစ်ခုထဲဝင်ပြီး အအေးမှာပြီး ပိုက်ဆံပေးတော့… ၅၀ တန်ကြီး ၂ ရွက် ဖြစ်နေသည်…။ သူကားခပေးပြီးကျန်တာ ၁၅၅ ဒေါ်လာ…. ၁၀၀ ပေးလိုက်ရင် ၅၅ ကျန်ရမှာ အခု ၁၀၀ ဖြစ်နေသည်….။ ကားဆရာပြန်အမ်းတဲ့ ၅ ဒေါ်လာ မတွေ့တော့….။ သူလည်း စဉ်းစားကြည့်လိုက်တော့… သူပိုက်ဆံပေးတုန်းက ၅၀ နဲ့ ၅ ဒေါ်လာတန်တွေ ပေးလိုက်မိတာဖြစ်မယ်လို့ တွေးမိသွားပြီး အားနာသွားသည်….။ နှစ်ယောက်စလုံးက လောနေသည်….။ အခန်းမီးကလည်း နံရံကပ်မီးဝါလေး နဲ့ ပိုက်ဆံ ၂ ရွက်က အရွယ်မတူပေမယ့် ၅၀ တန် ၂ ရွက်ထင်ပြီး သူကပေးတယ် ဟိုကလည်း အဲ့တိုင်းခေါက်ရက်လေး ယူလိုက်တယ်…. အဲ့တာပဲဖြစ်မယ် တွေးလိုက်သည်….။

တကယ်တော့ ခင်မောင်ဝင်း ဆော်လေးဆီ နောက်ရက်ထပ်လာမယ် တွေးထားသည်။ အခုတော့ အားနာသွားတာကြောင့် ပြန်မသွားတော့ချေ။ တခြား ဆော်တွေကိုလိုက်ချိတ်ပြီး ဆက်တိုက်သွားလေသည်….။ ဒီတစ်ခါတော့ ခင်မောင်ဝင်းနပ်သွားပြီး မက်ဆေ့ကို ဂုဂယ်ခ်ဘာသာပြန် ဆော့ဝဲကနေ တရုတ်လိုပြန်ပြီး ပို့တော့ တရုတ်လိုပြန်ပို့လာသည်…..။ အဲ့ကနေ ချိန်းချက်ပြီး သွားလေတော့သည်….။ နောက်ထပ် ၃ ယောက်လောက်ထိသွားခဲ့လိုက်လေသည်….။ ဒါပေမယ့် သွားတိုင်း သူ မပြီးချေ…. လက်နဲ့လုပ်ပြီး ဖြစ်ညှစ်ပြီး ပြီးမှသာထွက်ချင်သလို ထွက်သွားသည်….။ ဒါကြောင့် သူသွားတာတွေရပ်ထားပြီး…. တခြား အလည်အပတ်နေရာတွေ သွားလေသည်….။

………………………………………………………..

လေပြေညင်းတို့ခေါ်ဆောင်ရာ အလွမ်းမြို့ဆီ….

ခံစားချက်မဲ့သူရယ်…

ဒီအနမ်းတို့ အပျော်သဘောလား…

တစ်ချိန်ကစသိခဲ့တဲ့ မြူမှုန်တွေကြားထဲက…

လမ်းပျောက်သူကို အလင်းပြသူရာ…

နေရာတွေတိုင်း…

ပုံရိပ်တို့ထင်ဆဲပါ…

ဒါ သူ မချစ်ခင်ကတည်းက…

ချစ်မိလို့ထင်ပါရဲ့…

ဒီရင်ခွင်မှာ ဒီအလွမ်းတွေ…

ပဲ့တင်ထပ်နေ အာကာအထိ…

ရှိစေတော့ကွယ်…

မင်းမှ မသိဘဲ….

လင်းတစ်ယောက် မန္တလေးက ပြန်လာတော့ ကားပေါ်မှာ ခင်မောင်ဝင်း တိုးတိုးလေး ဖွင့်တုန်းက နားထောင်ခဲ့တဲ့ Julia Noe ရဲ့ ရှိစေတော့ သီချင်းလေးကို တစ်ယောက်ထဲ သူ့အခန်းကုတင်လေးပေါ်မှာ လှဲနေရင် နားကြပ်လေးနဲ့ နားထောင်နေသည်။ ဒီနေ့ရုံးပိတ်ရက် မိုးတွေလည်း အပြင်မှာဆွေနေသည်…။ မိုးစက်တွေရဲ့ မှန်ပြတင်းကို လာထိသံတွေက တံခါးလာခေါက်မယ့်သူမရှိတဲ့ သူနှလုံးသားကိုတွေးမိပြီး သူ့သိမ်ငယ်စိတ်တွေကို မကြားချင်ယောင်ဆောင်ချင်သည်…။ ဒါကြောင့်… သူမကြားမိအောင် သီချင်းလေးနားထောင်နေခြင်းဖြစ်သည်…။ ဒါ သူ မချစ်ခင်ကတည်းက ချစ်မိလို့ထင်ပါရဲ့ စာသာလေး သူသဘောကျသည်……။ ခင်မောင်ဝင်းကို သူ သတိရနေမိသည်…။ လမ်းမှာ ရီပိ ထားပြီး ဖွင့်လာတဲ့သီချင်းလေးမို့ သူကိုလွမ်းလာသည်…။

သူ့အစ်မအခန်းထဲ သူသွားမွှေကြည့်သည်…။ သူ့စိတ်ထဲ ခင်မောင်ဝင်းကို သူတအားရင်းနှီးနေသည်။ ပြီးတော့ သူ့အစ်မပြတဲ့ ဓါတ်ပုံထဲက သူ့သူငယ်ချင်းဆိုတဲ့ အစ်ကိုလို့ထင်မိသည်…။ သူမမှတ်မိ…။ သူ့စိတ်က ခံစားချက်ကြောင့် ဆက်စပ်မိသွားတာ ဖြစ်နေမလား…လို့ သူ့ကိုယ်သူ သံသယပြန်ဝင်မိသည်…။ သို့ပေမယ့်လည်း ခင်မောင်ဝင်းကို သူသတိရနေတာတော့အမှန်..။ ဓါတ်ပုံမတွေ့။ ခင်မောင်ဝင်းကို သူ သတိထားမိသည်….။ ခင်မောင်ဝင်းသည် ကြင်နာပျော့ပျောင်းတဲ့စိတ်ရှိတယ်…။ သူ့ကိုလည်း ငွေနဲ့ခေါ်လာပေမယ့် အနိုင်မယူ…။ သူဂျီကျတာကိုတောင် နားလည်ပေးခဲ့သည်…။ သူ့အတွက် ကြေးစားဆိုတာကိုတောင် မေ့သွားစေခဲ့သည့်အတွက် ကျေးဇူးတင်မိသည်…။ သူ့မှာ ပျက်သွားတဲ့ ရည်စားတွေရှိသည်။ အနေနီးစပ်ခဲ့သည့်တိုင် သံယောဇဉ် မတွယ်မိသလောက်ပင်။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ခံစားချက်ပျက်ပြယ်ပြီး ပျက်ဆဲကြသည်……။

တကယ်တော့ ချစ်လို့တွဲခဲ့တယ်ဆိုတာထက် အဖော်မဲ့နေတဲ့သူ့အတွက် သူ့ကိုနွေးထွေးအောင်ထားပေးမယ့် နှလုံးသားကို သူ လိုအပ်နေတာဖြစ်သည်…။ သူ့စိတ်ထဲ သူမှတ်မိနေတာတစ်ခုကတော့ သူ့အစ်မသူငယ်ချင်းဆိုတဲ့ အစ်ကိုကြီးကို ဓါတ်ပုံလေးမြင်ပြီးကတည်းက ရင်ထဲမှာရောက်နေခဲ့တာကိုပဲ ဖြစ်သည်…။

တစ်ခါတစ်လေ သူ အရူးထသည်…။ သူတို့ အမှတ်မထင်တွေ့ကြတယ်…။ အဲ့အစ်ကိုကြီးက သူ့ကို ချစ်စကားတွေပြောတယ်…။ သူက အိုင်တင်ခံထားပြီးမှ… ချစ်တယ်လို့ အဖြေပေးမယ်ပေါ့…။ အဲ့ကြတော့မှ… သူကပြောမယ်ပေါ့..။ သူ့အစ်မ သူငယ်ချင်းတွ စုရိုက်ထားတဲ့ ပုံလေးပြကတည်းက ကိုကို့ကို ကြိတ်ချစ်နေခဲ့တာဆိုပြီးတော့…။ သူ တွေးချင်တာတွေးပြီးမှ… သူ့ကိုယ်သူ အရူးမလို့ ပြန်ပြောမိတာ အကြိမ်ကြိမ်….။ မှန်ပြတင်းကနေ အပြင်ဖက်မှာ ရွာနေတဲ့ မိုးစက်တွေကို ကြည့်ရင်းနဲ့…

“မိုးစက်တွေရယ် တိတ်ပေးပါတော့လားဟယ်… နင်တို့ကြောင့် ကိုကို ငါ့ကို လာမရှာဘဲ အိမ်တွင်းအောင်းနေပါဦးမယ်…“

လင်း ဖွဖွလေးပြောလိုက်ပေမယ့် စိတ်ထဲကတော့ ငါနဲ့ ကိုကိုနဲ့ တွေ့ဆုံမှုက ပျော်ရပေမယ့် လှပခဲ့တာတော့ မဟုတ်ပါဘူး….။ ကိုကိုလာရှာရင်လည်း ငါ ပုန်းနေပါတော့မယ်….။ စိတ်ကူးယဉ်တာတွေ ရပ်သင့်ပြီ…. ဆိုပြီး စောင်ကိုခေါင်းမူးခြုံပြီး သီချင်းမြူးမြူးပြောင်းလိုက်ပြီး အသံကို မြင့်လိုက်လေသည်….။ စောင်ခေါင်းမူးခြုံလိုက်တာတာကြောင့် မျက်နှာကြက်မှာကပ်ထားတဲ့ အနုမြူကြယ်လေး လလေးတွေက လင်းရဲ့ မျက်ရည်လေးတွေကို မမြင်လိုက်ရပေ……။

………………………………………………………..

East coast သဲသောင်ပြင်ပေါ် ခင်မောင်ဝင်း ပက်လက်လှန်ထားပြီး ကောင်းကင်က ကြယ်တွေကို ကြည့်နေသည်……။ ဖုန်းလေးထဲက ဇော်ပိုင်သီချင်းလေးဖွင့်ပြီး ရင်ဘက်ပေါ်တင်ထားသည်….။ ဇော်ပိုင်ရဲ့ အလွမ်းပင်လယ်သီချင်းရဲ့ စာသားလေးတွေ လိုက်ဆိုရင်းနဲ့ လင်းကိုတွေးနေသည်……။

အချိန်တန်ရင်ပြန် အချစ်နေ့တို့ဆုံးတဲ့အခါ တိမ်စိုင်ဖြူတွေလို မင်းလေးလည်း ဝေးလွှင့်လို့သွားမှာ… ကိုသိပြီးသား….. ကိုယ်ပိုင်ဆိုင်တာဟာ သဲများထဲရေးတဲ့စာ သောင်ပြင်တွေပေါ်ကို လှိုင်းတက်တော့ ပျောက်ပျက်လို့သွားမှာ… သိနှင့်ပြီးသား…. အတူဆုံချိန်လေးတွေရယ်… မင်းအတွက်တော့ ခဏပျော်သဘောလား…. အိမ်ပြန်ချိန်လမ်းပေါ်မှာ… ကိုယ်ဟာလေးပုံပြင်တစ်ပုဒ်လား…. အလွမ်းပင်လယ်… ကိုယ့်နှလုံးသားဖွင့်ကြည့်ရင်မြင်မယ်…. ရင်ခုန်သံလေးတွေလည်း ပျ့ကျဲ ပင်လယ်ကြီးထဲ… မင်းနားမှာပဲ တိတ်တိတ်လေးလဲပြိုရင်းနဲ့… အခိုက်အတန့်လေးနေရတဲ့ခဏ… အမြဲဖြစ်ရင်ဘယ်လောက်ကောင်းမလဲ… ချစ်သူရယ်…

စနေညနေမို့ လူတော့များသည်….။ ကိစ္စမရှိ သူလည်း သူ့ဖာသာ အရှိန်ကောင်းနေသည်…။ ညနေထဲက ဝီရောထားတဲ့ ကိုကာကိုလာဘူးကြီး ဘေးချပြီး ပင်လယ်ထဲကြည့်နေသည်….။ ထိုင်တာကြာတော့ လှဲချပြီး ကောင်းကင်ကို ဆက်ကြည့်နေတာဖြစ်သည်….။ သူတွေးနေသည်… လင်း အဆင်ပြေရဲ့လား။ သူရဲ့ အချိန်ပိုင်းအလုပ်ကို တကယ်ရပ်လိုက်စေချင်သည်…။ သူ့ဆန္ဒအတိုင်းဖြစ်ပါ့မလား… သူလင်းကို ကြိုက်နေတာလား..။ တွေ့တဲ့ရက်က… တစ်ရက်ပဲထားပါတော့… သာယာတာလား…. သူ့ကိုယ်သူမေးသည်…။ လင်းမျက်လုံးတွေက သူ့ကိုရင်းနှီးကျွမ်းဝင်နေသည့် လူတစ်ယောက်လို တွေ့ရသည်…။ လင်းကပဲ အမူအရာကောင်းတာလား… သူကပဲ လူကဲခက်ညံ့သွားတာလား… ခင်မောင်ဝင်းမေးခွန်းတွေ ကိုယ့်ကိုတန်းစီမေးလိုက်သည်…။ ဘာလို့ သွားကူညီတာလဲ…. ဝင်းကြောင့်လား…။ ပြီးတော့ ကူညီတာ ဘာလို့ လင်းကို မသိစေချင်တာလဲ… အားနာနေတာလား…။ ကိုယ့်ကို အပြစ်တင်မိနေတာလား….။ ဝင်းရဲ့ ညီမကို ပိုက်ဆံနဲ့ ခေါ်လိုက်တာကို စိတ်ထဲ တစ်ခုခု ဖြစ်နေတာလား….။ တစ်ဖက်ကကြည့်ရင် ဘာဆိုင်လို့လဲ ဝင်းနဲ့ သူ့ကဖျက်သွားပြီးပြီ လမ်းခွဲထားပြီးသား…။ သူ့ညီမမှန်းသိလို့ ခေါ်ခဲ့တာလည်းမဟုတ်ဘူး…။ ဒါတွေက တိုက်ဆိုင်မှု ကြီးကြီးမားမားတိုက်ဆိုင်မှု…။ လင်းက ဝင်း နဲ့ ဆင်လို့ သဘောကျတာလား….။

အဲ့နေ့ရာမှာတော့ သူသေချာပြန်တွေးကြည့်သည်….။ ဝင်း နဲ့ လင်းနဲ့ ဆင်တာကဆင်တာပဲ။ ဒါပေမယ့် ဝင်းကိုချောတယ်ပြောရင် လင်းက ချစ်ဖို့ကောင်းသည်..။ ပြီးတော့ ဝင်းက ကိုယ့်အတွက် နဲနဲကြည့်တတ်သည်…။ လင်းကို သူများပျော်ရင် သူလည်းပျော်တတ်သည့်ပုံစံလေး…။ သူအခု လျှောက်လုပ်နေတာတွေကရော သက်သာရာ ရစေတယ်လို့ ခံစားမိလား….။ အနာနဲ့ ဆေးမှားနေပြီထင်လား…. သူလင်းကို တွေ့ချင်လျှင် အလွယ်လေး ဒါပေမယ့် တွေ့ချင်တဲ့ ပုံစံကို လင်း သဘောပေါက်ဖို့လိုမယ်….။ လင်းကရော သူ့ကိုတွေ့ချင်ပါ့မလား…..။

သူဒီမှာ မင်းကျော်နိုင်ပြောသလို သက်သာရာလိုက်လုပ်နေတာတွေက တကယ်ရောသက်သာရဲ့လား… သူ့ကိုယ်သူ မညာတမ်းပြန်မေးသင့်ပြီ…။ အနာနဲ့ဆေး မှန်သည့်တိုင် ကုသပုံလွဲနေတာရော မဖြစ်နိုင်ဘူးလား ပြန်မေးသည်….။ သူကြည့်ဖူးတဲ့ တရုတ်သိုင်းကားထဲက ဂိုဏ်းတစ်ဂိုဏ်းကထွင်ထားတဲ့ အဆိပ်ကို သူတို့ပဲပြန်ဖြေနိုင်သည်…. ။ တကယ်လို့ ငါ လင်းကိုလွမ်းနေတာက အဆိပ်ဆိုရင်…. ငါလင်းဆီမှာပဲ ဖြေဆေးရှာတာက တွေ့ကရာ ရမ်းကုတွေဆီက ကုသတာထက် ကောင်းမှာသေချာတယ်…။ ရုတ်တရက် ခင်မောင်ဝင်း ဆက်ခနဲ ထထိုင်လိုက်ပြီး…. မင်းကျော်နိုင်ဆီ ဖုန်းခေါ်လိုက်သည်…..။

………………………………………………….

ဂျာကြီးဒိုင်ကစ် ( ၁ )

“ အေးပြော ခင်မောင်ဝင်း“

“သားကြီး ငါ့ကို လေယာဉ်လက်မှတ် ဝယ်ပေးပါလား။ ငါမနက်ဖြန်လောက် ပြန်ချင်တယ်….“

“ဟ… မင်းကတစ်ပတ်လောက်ဆိုရင်ပဲ ပြန်ရတော့မှာကို…။ ငါ့ အော့ဖ်ဒေးတွေလည်း လာတော့မယ်.. နေလိုက်ပါ့ဟ… ဘာဖြစ်ပြန်ပြီလဲ….“

“ငါပြန်ချင်လာလို့….“

“နေဦးကွာ ငါပြန်လာမှပြောတာပေါ့…. အလုပ်ထဲမှာကွ…“

“အေးအေး အိမ်ကြမှပြောကြတာပေါ့..“

မနက်ဖြန်မနက်ပြန်လာမှ ထပ်ပြောတော့မည်ဟုတွေးကာ ခင်မောင်ဝင်း သဲပြင်ပေါ် ပြန်လှဲချလိုက်သည်…..။

တီတီ ဗိုက်ဘာမှ မက်ဆေ့ဝင်လာသည်….။

“ကိုခင်မောင်ဝင်းကြီး အားလား ဖုန်းပြောချင်လို့…“

“အားတယ်“

ဆိုပြီး မျိုးညွန့်ဆီက မက်ဆေ့ကို ပြန်လိုက်လေသည်…။ ချက်ချင်းမျိုးညွန့်ဆီက ဗိုက်ဘာကော ဝင်လာသည်…။

“ဟယ်လို ကိုခင်မောင်ဝင်း ကြားရလား…“

“ကြားရပါတယ်ဟ…ဘာကိတ်“

“ဘယ်တော့ပြန်လာမှာလဲ…. ဒီမှာပျင်းလို့ပါဗျာ…“

ခင်မောင်ဝင်းစိတ်ထဲ ပြန်ချင်ပါတယ်ဆိုမှ…..။

“အေးပါ ပြန်လာတော့မှာပါ… ငါ့ကားရော မင်းသေချာ ဂရုစိုက်ထားရဲ့လား…“

“ကျုပ်ဝပ်ရှော့မှာ သေချာ ခြင်ထောင်ချထားပါတယ်ဗျာ…။ ဪ အခုမှ သတိရတယ် အဓိကပြောချင်တာ… ကိုခင်မောင်ဝင်းမှာထားတဲ့ ကားကင်မရာရောက်လာပြီ ၂ စားပါလာတယ်…။ တစ်စားက အော်ရဂျင်နယ် ဘက်မှန်ကနေ အောက်ဖက်မှာ တပ်ရမယ် နောက်တပ်တာ နောက်တစ်ခုက ဘက်မှန်ချိန်းရမယ်…. သူကတော့ ရှေ့ကင်မရာရော ကားထဲပြန်ရိုက်တဲ့ကင်မရာရော အပျောက်ပဲ ကြိုးပါပျောက်တယ်… ဈေးကတော့ နဲနဲပိုများတယ်…. ဘယ်တစ်ခုတပ်မလဲ“

“ငါကကင်မရာကို ကိုယ့်လုံခြုံမှု သူ့လုံခြုံမှုအရသာတပ်ချင်တာ….။ ကင်မရာမြင်ရတော့ မသမာမှုကို ဟန့်တားသလိုတော့ ဖြစ်တယ်…။ ဒါပေမယ့် ပုံမှန် ပါဆင်ဂျာတွေ စိတ်အနှောက်အယှက်တော့ မဖြစ်စေချင်ဘူး။ အဲ့တော့ ဒုတိယတစ်ခုပဲ တပ်လိုက်ပါ….။ မင်းစိုက်ပေးထားလို့ရတယ်မလား….။ အော် ဒါနဲ့ အော်ရီဂျင်နယ် မှန်တော့ သိမ်းထားပေးပါ…။ ကားရောင်းရင် နောက်ဝယ်လက်ကို အော်ပတ်လည် ထည့်ပေးချင်လို့….“

“ရတယ် ကိုခင်မောင်ဝင်း ကျွန်တော်လုပ်ပေးထားမယ်…..။ ဒါနဲ့တစ်ခုပြောချင်လို့….။ ကျွန်တော့်ဝက်ရှော့က ပြင်နေကျ ကုမ္မဏီ တစ်ခုက မန်နေဂျာတစ်ယောက် သူ့ကား အခုပြင်ထားတာ ၄ / ၅ ရက်လောက်ထိုးထားရမှာမို့ အဲ့တာ ၄ / ၅ ရက်စာ ကားတစ်စီး ငှားချင်တယ်…။ ကိုခင်မောင်ဝင်းကား ငှားမလား…။ လူကိုတော့ အာမခံတယ်.. လူရင်းတွေပဲ ။ ဈေးကတော့ ကိုခင်မောင်ဝင်း ပြောပါ…..“

“မင်းလူကစိတ်ချရလို့လား… ငါ့ကားကိုငါဘယ်လောက် ဂရုစိုက်လဲ မင်းသိပါတယ်….“

“စိတ်ချရတဲ့လူမို့သာပြောတာပါ…။ ကိုခင်မောင်ဝင်းကားကို ကိုယ့်ကားလိုပဲ သုံးမယ့်သူမို့ပြောတာပါ…။ ဒီတိုင်းရပ်ထားမယ့်အစားပေါ့…။ ပြီးတော့ ၅ ရက်လောက်ပဲမို့ပါ….။ ပြန်လာလို့တစ်ခုခု ပျက်ယွင်းရင် ကျွန်တော် လုပ်ပေးပါ့မယ်…..“

“မင်းအာမခံရင်တော့ မင်းပဲစီစဉ်လိုက်ပါ….“

“အိုကေ ကိုခင်မောင်ဝင်း….။ ဒါနဲ့ ဂေးလမ်းသွားပြီးပြီလား…“

“မင်းမေကြီးတော် ဂေးလမ်းလား ဂေလမ်းပါဟာ…“

“အင်းပါ အဲ့လမ်းသွားပြီးပြီလား ဆော်တွေထွက်ခေါ်နေကြတာ အောတိုက်ဆို…“

“ရှိတော့ရှိပါတယ်… ငါ့ကောင်ပြောတာ သူတို့အစိုးရက စည်းတွေ ထပ်ထပ်ကြပ်ကြပ်လာတော့ လမ်းပေါ်အရင်ကလောက် လူလုံးမပြကြတော့ဘူးတဲ့…။ ဟုတ်တော့ဟုတ်တယ် အကုန် မှန်ခန်းထဲမယ်…. လမ်းပေါ်သိပ်မတွေ့ဘူး….“

“ပြန်လာရင် အတွေ့အကြုံလေးပြောပါဦး….“

“အေးပါ ၇ ရက်လိုသေးတယ်ဆိုတော့ မနက်ဖြန်က မင်းလူကားစယူရင် ၅ ရက်ပဲရမှာနော်….။ ပြီးတော့ မင်းလာကြိုပေးမယ်မလား….. လေဆိပ်ကို“

“လာပေးမှာပေါ့….လဘက်ရည်ဆိုင်ထိုင်တိုင်းသတိရနေတာ…။ ကိုခင်မောင်ဝင်းသာ အင်္ဂလန်က သူ့အစ်ကိုဆီ အပြီးလိုက်သွားရင် ငါနေတောင်နေတတ်မလားတောင် တွေးမိနေတယ်…“

“ဟာ…အရေးထဲ လာနွဲ့နေသေးတယ်… မင်းကြီးတော် ငါက တစ်ပတ်နေရင်ပြန်လာမှာ… ဘောလိုပဲ…“

“ဟားဟား စတာရော အတည်ရော ဒါပဲဗျာ….။ အစ်ကို့ကား သွားကိုင်လိုက်တော့မယ်..“

“အေးပါဟ…အိုကေအိုကေ… မင်းအတွက်လက်ဆောင်ဝယ်ခဲ့မယ်….“

“ဟုတ်ဟုတ်“

မျိုးညွန့်ဖုန်းချသွားတော့ အင်း ဒီအတိုင်းဆို ငါလည်း မင်းကျော်နိုင်စိတ်မဆိုးအောင် ဆက်နေလိုက်တာပဲ ကောင်းပါတယ်…..။ ဘယ်လောက်မှလဲကွာမှာမှ မဟုတ်တာ…..။ မနက်စောစော မင်းကျော်နိုင် ပြန်လာတော့

“ဟေ့ကောင် ခင်မောင်ဝင်း မင်းဘာအရူးထတာလဲ။ မင်းပြောတော့ ၂ ပတ်ဆို။ အခုတော့ ၁ ပတ်ထဲလားကွာ…“

ဖေ့ဘုတ်ထဲက အခုနောက်ပိုင်းအသုံးပြုလာကြတဲ့ လှေရှေ့က ကုလားလေး ပုံစံဖြင့် ဟာသလုပ်မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်…။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း အားနေဖေ့ဘုတ်ပွတ်နေတာမို့ ချက်ချင်းလေသံကြားသိလိုက်ပြီး ရယ်ချင်သွားကာ….

“ဟာ အရေးထဲ မင်းလည်း ဖေ့ဘုတ်တွေ သိပ်မသုံးနဲ့ ရူးသွားဦးမယ်….“

“ဟဲဟဲ မင်းမပြန်တော့ဘူးမလား…“

လိုချင်သည့်အဖြေရအောင် ကျုံးသွင်းမေးလိုက်သည်…။

“အေးကွ မင်းအပေါ်မူတည်တယ်“

ပိတ်မေးခံရပေမယ့် ရသလောက် အရည်ညှစ်မယ်ဆိုပြီး ခင်မောင်ဝင်း ပြန်ဖြေပေးလိုက်သည်….။

“ဟားဟား လဒ တော်ပြီ မြန်မာကားရိုက်နေတာမဟုတ်ဘူး… ငါ့မှာပလန်ရှိတယ်… Arab street မှာ ရီရှား ဆွဲမယ် ဆီမာဆက်သွားမယ်… ဝါသနာပါရင် ထိုင်းကလပ်ပါသွားကြတာပေါ့….“

“ငါ…..“

“ပြန်မယ်ပြောမလို့လား…..ပြန်လေ…. ဘယ်နေ့ပြန်မလဲ…“

“ငါ…ပြောချင်တာ…. အခုတောင် သွားချင်လာပြီလို့… ဟဲဟဲ“

“လဒကောင် အပျော်အပါးလေး မက်လုံးပေးလိုက်တာနဲ့ မျက်ခွက်က ချက်ချင်းပြောင်းသွားတယ်….“

“ဟားဟား….“

ဒီလိုနဲ့ နောက် ၂ ရက်လောက်နေတော့ မင်းကျော်နိုင်ပြောထားသည့်အတိုင်း ရှီရှားသွားဆွဲပြီး Beach Road ပေါ်က ဆီမာဆက်ဆီ တက်သွားကြလေသည်….။ တစ်ယောက်တစ်ခန်းယူပြီး ခင်မောင်ဝင်းသူ့အခန်းထဲက စောင့်နေလိုက်ပြီး ခဏနေတော့ စော်လေးတစ်ဗွေဝင်လာပြီး တစ်ခါသုံး အတွင်းခံဘောင်းဘီအပါး လာပေးသွားသည်…..။ လဲပြီးခဏစောင့်နေပါလို့ ပြောသွားသေးသည်…။ ကောင်မလေးက လုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေး…. မျက်နှာနုနု လက်စတော့ပြင်းမယ့်ပုံ… လက်မောင်းတွေ လက်ချောင်းတွေက သန်မာလှသည်….။ ခင်မောင်ဝင်း ထုံးစံအတိုင်း အစတစ်ခုရတာနှင့် ဆက်တိုက်လိုက်တွေးတော့သည်…။ အဝတ်လည်း လဲနေရင်းပေါ့…..။

ဒီလက်ချောင်းတွေနဲ့ ပုခုံးတွေ ဇက်တွေ ကျောတွေ နှိပ်ရင်တော့ လက်ပေါက်မယ့်လက်မျိုး….။ တကယ်လို့ ဟတ်ပီးအန့်ဒင်း လုပ်မလားမေးရင်ပြုတ်တူနဲ့ ညှပ်သလိုဖြစ်နေမလားမသိဘူး….။ နာရင်တော့ ဒုက္ခ။ တော်ကြာထုပေးရင် ကျိုးသွားမှဖြင့်…. အော် မဖြစ်လောက်ပါဘူး ထုတိုင်းကျိုးရအောင် ငါ့ဟာကကြာရိုးမှ မဟုတ်တာ။ ပြီးတော့ ထုသမျှလူ ကျိုးကျိုးနေရင် ဒင်းတောင်ဒီမယ်မရှိလောက်ပါဘူး…. အခြေအနေကြည့်တာပေါ့….။

တွေးနေတုန်း ခုနကကောင်မလေး ပြန်ဝင်လာပြီး…ကုတင်ပေါ် မှောက်ဆိုပြီး မျက်နှာကို မာဆက်ကုတင်ရဲ့ အဝိုင်းပေါက်ဖေါက်ထားတဲ့သည့်ဖက် နေစေပြီး နေရာကျအောင် လုပ်ပေးသည်…။ နောက် ဘာဆီသုံးမလဲမေးတော့… အဆင်ပြေတာသာသုံးဆိုပြီးပြောလိုက်သည်….။ ကောင်မလေး ဆီပုလင်းတွေထဲက တစ်ခုကိုထုတ်ပြီး ကျောပြင်ပေါ်အစကလေးတွေချပြီး သူ့လက်ဝါးထဲကိုလည်း ထည့်ပြီး ပွတ်ကာ ကုတင်ဘေးကနေ ရပ်ပြီး ခင်မောင်ဝင်းကျောပြင်ကို လာပွတ်ပေးလေသည်….။ အားပါးပါး….လက်ဖဝါးလေးက နူးညံ့သည့်အထိအတွေ့ကို ခံစားလိုက်ရသည်….။ လက်ဖဝါးတွေ အထက်အောက် ပွတ်သပ်ခြင်း ဘေးနံတွေ နဲ့ ပေါင်တွေ ခြေသလုံးတွေ ဖင်လုံးတွေကို ဘောင်းဘီအောက်ထဲ လက်နိုက်ပြီး ပွတ်နေတာကြောင့် ခင်မောင်ဝင်း တောင်ချင်လာသည်….။ စိတ်ထဲကလည်း… မျက်နှာနေရာကသာ ဖေါက်ထားတယ် အေားကားထဲကလို လီးနေရာကပါ ဖေါက်ပေးထားရင် ကောင်းမှာပဲ တွေးလိုက်မိသည်….။ ဆီနဲ့ပတ်သတ်ခြင်းပီးတော့ ခင်မောင်ဝင်းခေါင်းရင်းဖက်မှာ မတ်တပ်ရပ်ပြီး ပုခုံးကိုလက်မနဲ့ နှိပ်ပေးလေသည်…။ လက်ဖဝါးလေးနူးညံ့သလောက် လက်ကတော့ တကယ်ပေါက်သည့်လက်ဖြစ်သည်…။ လက်ဝါးနုသလောက်က လက်ချောင်းတွေသန်လှသည်….။

“အား အာ့ အီးအီး…..ကောင်းလိုက်တာ…“

ခင်မောင်ဝင်း အသံထွက်အောင် ညည်းနေသည်။

“ခစ်ခစ်..“

ကောင်မလေးရယ်ကာ… ဒီထက်ကောင်းတာရော လိုချင်သေးလား ဆိုပြီး ခင်မောင်ဝင်းကို မေးလိုက်သည်…။

ခင်မောင်ဝင်းလည်း ခေါင်းထောင်လာကာ…..

“ဘယ်လိုမျိုးလဲဟင်“

ဆိုပြီး မေးတော့….

“ဟမ်းဂျော့လုပ်ပေးမယ်လေ…. ၅၀ ထပ်ပေးရမယ်…. ဘလိုးဂျော့နဲ့ ဖက်ဖ်ဂျော့ တော့မရဘူး…“

ခင်မောင်ဝင်း တွက်ချက်လိုက်သည်….။ ထုတာ ကိုယ့်ကိုလည်း ထုရတာပဲ… မသကာ မှုတ်ပေးတာဆိုတော်သေး….။ ဒါပေမယ့်လည်း ကောင်မလေး ပြီးတဲ့ထိ ဆီတွေ အရွှဲသားနဲ့ ထုပေးတာမျိုးမခံဖူးတော့ ခံကြည့်ချင်သည်…..။ ရောက်မှတော့ ချကွာဆိုပြီး….

“အိုကေ…“

“ဒါဆို ပက်လက်လှန်…..အိုး…..ခစ်ခစ် ရယ်ဒီလား“

ကောင်မလေးလှန်ခိုင်းတော့ ပက်လက်လှန်လိုက်ရာ ခင်မောင်ဝင်း လီးက ၉၀ ဒီဂရီ ရယ်ဒီဖြစ်နေသည်… ။ ကောင်မလေး စားပွဲခုံပေါ်က ဂျယ်တွေ အောလဟော လောင်းချလိုက်သည်….။ ဘောင်းဘီနဲ့ အသားနဲ့ကပ်သွားတော့သည်….။ အဲ့နောက်မှာတော့ ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ခင်မောင်ဝင်းလီးကိုကိုင်ပြီး ဆွဲဆွဲယူလေသည်…..။ ပြီးတော့မှ ဘောင်းဘီ ပေါင်ခြံပေါက်ကနေ လီးကိုလှမ်းထုတ်လိုက်ရာ အတောင့်လိုက်ထွက်လာသည်….။ ဂျယ်တွေနဲ့ ဂွေးဥတွေရော အတံကိုရော လက်တစ်ဖက်ကနှယ်ပြီး ကျန်တစ်ဖက်က ဒစ်ကို လက်ခလယ် လယ်ညိုးကြားထဲထည့်ပြီး လှည့်လှည့်ပေးလေသည်….။

ကျင်တက်ချက်ကတော့ ခင်မောင်ဝင်းခင်မျာ… လီးတောင် ပျော့ပျော့သွားလေသည်……။ ဒစ်ကိုကိုင်ထားတဲ့လက်က ခင်မောင်ဝင်း နို့းသီးခေါင်းကို လာ ညှစ်ပြန်သည်…။ ကျန်တစ်ဖက်ကတော့ နှယ်နေရာကနေ လီးကို ထုပေးလေသည်….။ လီးလည်း ချက်ချင်းပြန်မာလာလေသည်….။ နို့သီးခေါင်းညှစ်တဲ့ လက်က ခင်မောင်ဝင်းရင်ဘတ်တွေ ဗိုက်တွေ နဲ့ ဆီးစပ်နားတွေကို ပွတ်ပေးလေသည်….။ ကောင်မလေးကလည်း ခင်မောင်ဝင်းနားနားကပ်ပြီး

“အာ့ အား အီး ရှီး“

တရုတ်မသံလေးဖြင့် လာလုပ်လေသည်…..။ လီးက မာတင်းသည်ထက် တင်းလာလေသည်….။ ထို့နောက် ခင်မောင်ဝင်းကို ဘေးတစောင်းလှဲခိုင်းလိုက်သည်…. ။ ဘေးစောင်းအတိုင်း ထုပေးလေသည်…….။ ခင်မောင်ဝင်းဖင်သားတွေကိုလည်း ဖြစ်ညှစ်ပြီး လီးကိုအရင်းကနေ ဆွဲဆွဲထုပေးလေသည်…..။ ထိုစဉ်… တူ့တူတူ့တူ တူးတူးတူတူတူ တူတူတူ….. အချိန်ပြည့်တီးလုံးသံလေး ထွက်လာသည်….။

“ပြီးတော့မှာလား….အချိန်ပြည့်နေပြီ…မြန်မြန်“

ဆိုပြီး ကောင်မလေး ပြောလေသည်…။

“ပြီးမရဘူး….ပြီးချင်နေပြီ….“

ခင်မောင်ဝင်းဘာဖြစ်သည်မသိ လင်း နဲ့နေပြီး နောက်ပိုင်း ဘယ်မှာလုပ်လုပ် လီးတောင်တယ်လုပ်တယ် ဒါပေမယ့် ပြီးဖို့ အခက်တွေ့နေသည်….။ အခုလည်း လီးကတောင်ပြီး ပြီးဖို့ တစ်ထစ်မှာ အခက်တွေ့နေပြန်သည်…..။ ပြီးခဲ့အခါတွေ ပြီးတော့ပြီးသွားပေမယ့် စိတ်ထဲ မရှင်းဘူး တစ်ခုခုကြီး ဖြစ်ဖြစ်နေသည်….။ အခုလည်း ပြီးတော့ပြီးသွားလိမ့်မယ် ဟတ်ကော့ကြီးပြီးမယ်မှန်းတော့ သိနေသည်….။

“ပြီးတော့လေ….ကြာနေပြီ…ကဲကဲရော့ ကိုင်… ပြီးပြီး…“

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ခင်မောင်ဝင်းကို ပက်လက်လှန်ခိုင်းပြီး ခင်မောင်ဝင်းလက်ကိုယူပြီး သူ့အင်္ကျီထဲထည့်ကာ နို့အုံကို ကိုင်ခိုင်းလိုက်လေသည်…..။ နို့ရဲ့အထိအတွေ့ကြောင့် သွေးကြောတွေ တိုးလာသည်…..။ ခင်မောင်ဝင်း ပြီးတော့မယ်ဆိုတာ သိလာသည်…။ အရှိန်ပြန်မကျသွားအောင် နို့ကို အားနဲ့ ညှစ်ချလိုက်သည်……။ ညှစ်လိုက်လျှော့လိုက်နဲ့ စိတ်ထဲကပါသလိုချနေသည်….။

“အား..အား…နာတယ်…ရော့ရော့ ကိုယ်ဖာသာဆက်လုပ်“

ကောင်မလေးလည်း ခင်မောင်ဝင်းပြီးတော့မယ်ဆိုတာ သိလာပြီမို့ နာတာကိုအောင့်ခံပြီး ခင်မောင်ဝင်းလီးကို ခင်မောင်ဝင်း ကျန်လက်တစ်ဖက်ထဲထည့်ပေးပြီး ခင်မောင်ဝင်းနို့သီးခေါင်းကို ငုံစုပ်ပေးလိုက်သည်….။ ကိုယ့်လက်နဲ့ ကိုယ့်အရှိန် ဖြစ်သွားပြီမို့ ခင်မောင်ဝင်းရဲ့ ထိန်းချုပ်မှုအောက် လုံးလုံးကျရောက်သွားရာ တန်ပိုအရှိန်နဲ့ အထိအတွေ့ ခလုပ်တွေ စိတ်တိုင်းကျဖွင့်ထားသလိုဖြစ်သွားချိန် နို့ကိုင်ထားတဲ့ဆီက ပို့လိုက်တဲ့ အချက်ပြနဲ့ နို့ကိုစုပ်ခံနေရတဲ့ဆီကရောက်လာတဲ့ အချက်ပြမှုတွေနဲ့ ပေါင်းပြီး လရည်တွေ အားရပါးရ ထုတ်ချလိုက်တော့သည်…….။ ချက်ချင်းပဲ ခင်မောင်ဝင်းလက်ကို ဖယ်လိုက်ပြီး…

“အရမ်းနာတာပဲ… ၅၀ နဲ့တောင်မတန်ဘူး…“

ဆိုပြီးပြောလေသည်….။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း အားနာသွားကာ ၂၀ ထပ်ပေးလိုက်လေသည်…..။

“တောင်းပန်ပါတယ် ငါအရမ်းပင်ပန်းနေလို့ပါ ကျေးဇူးလည်းတင်ပါတယ်“

ပြောရာပြေကြောင်းပြောပြီး အောက်ဆင်းလာလေသည်…..။ ထုံးစံအတိုင်း မင်းကျော်နိုင်က ဆေးလိပ်သောက်လျှက် စောင့်နေသည်….။

“အဆင်ပြေလားသားကြီး… ထိုင်းကလပ်သွားဦးမလား….“

“တော်ပြီ မသွားနိုင်တော့ဘူး…. လီးထိပ်စပ်နေပြီ…..“

“ဟားဟား….အင်း.. ဒါဆိုလည်း ပြန်ကြတာပေ့ါ…..“

“အေး ကောင်းတယ်ကွာ….“

ဒီလိုနဲ့… ခင်မောင်ဝင်းပြန်ရမယ့်နေ့ကိုရောက်လာခဲ့ပါပြီ….။ တကယ်တန်းကြတော့ မင်းကျော်နိုင်ကို နှုတ်ဆက်ရမှာ စိတ်ထဲမကောင်း…။ မင်းကျော်နိုင်ကတော့ ထုံးစံဖြစ်နေလားမသိ….. ပုံမှန်လိုသာ…။

“စိတ်မကောင်းမဖြစ်ပါနဲ့ကွာ ငါက အသားကျနေပါပြီ…။ စလုံးမှာနေတဲ့ ငါ့အတွက်ကတော့ ဇရပ်တစ်ခုလိုပါပဲ…။ လာကြတယ် ပြန်ကြတယ်…. ဘယ်သူမှ အကြာကြီးမနေကြပါဘူး….“

“ဟာမင်းကလည်း အဲ့လိုပြောတော့ ငါက ပိုစိတ်မကောင်းဖြစ်တာပေါ့…“

“အောင်မလေးကွာ မင်းပဲ ပြန်မယ်ပြန်မယ် တကဲကဲဖြစ်နေတဲ့ ကောင်ကများ….“

“ဟုတ်တော့ဟုတ်ပါတယ်….။ ဒါပေမယ့်လည်း တကယ်တန်းတော့ ငါစိတ်မကောင်းဘူး…။ မင်းလည်း ရန်ကန်ပြန်လာခဲ့ဦးလေ…“

“ရန်ကုန်ကတော့ မဖြစ်မနေမှပဲ ပြန်မယ်ကွာ…..။ မင်းလည်း လာချင်တဲ့အချိန်သာလာခဲ့…။ ငါကြိုနေမယ်….“

“အေးပါကွာ… ငါသွားတော့မယ်… ကျန်းမာရေးတော့ ဂရုစိုက်ကွာ…“

“အေး မင်းရောပဲ သွားတော့…..“

……………………………………………………

ရန်ကုန်ပြန်ရောက်တော့ စိတ်ထဲ လန်းဆန်းသွားတာအမှန်။ ဂိတ်ကထွက်လာတော့ မျိုးညွန့်ကိုတန်းတွေ့ ကားကိုပတ်ကြည့်ပြီး ကားပေါ်တက်ကာ မျိုးညွန့်မောင်းတာကို အသာထိုင်စီးရင်း စကားပြောလာကြသည်…။

“မင်းလူက ကားတော့ သေချာသုံးထားတယ်ထင်တယ်… ပုံစံမပျက်ဘဲ…“

“ပြောပါတယ် ကိုခင်မောင်ဝင်းကြီးကလည်း….. စိတ်ချရလို့ပါဆို…..“

“ပြစမ်းပါဦး မင်းကင်မရာ ဘယ်လိုသုံးရလဲဆိုတာ….“

“ကင်မရာက ကားစက်နိုးတာနဲ့ အော်တိုမှတ်တယ်…။ အသံပါတယ်.ရုပ်လည်းကြည်တယ်…။ ဒါပေမယ့် ဖိုင်ဆိုဒ်သေးတော့…. ၁ ဂစ်ဆိုရင်တောင် နာရီပေါင်းမနည်းဘူးတဲ့…။ အခုက လောလောဆယ် ၈ ဂစ် ကဒ်ထည့်ထားတယ်….။ ၆၄ ဂစ်ထိ လက်ခံတယ်ပြောတယ်…..။ ပြန်ကြည့်ချင်ရင် ကွန်ပြူတာဖြစ်ဖြစ် ဖုန်းထဲဖြစ်ဖြစ် စီဒီစက်မှာဖြစ်ဖြစ် ကြည့်လို့ရတယ်တဲ့….။ ကဒ်က နောက်မှာပဲ…. ပိတ်ထားချင်ရင် ဒီခလုပ်လေး နှိပ်လိုက်ရင်ရပြီ……“

“အေး ကောင်းသားပဲ….။ နောက်မှာ ငါ ပိုဆန့် ၆၄ ဂစ် ဆန့်တာ ချိန်းလိုက်မယ်…..“

“ကဲရောက်ပြီ… လဖက်ရည်သောက်ဦးမလား….“

“ညမှပြန်ဆင်းလာမယ်ကွာ…. ရေမိုးချိုး နားလိုက်ဦးမယ်…“

“ဆင်းတော့လာခဲ့ဦး…. အတွေ့အကြုံလေးတွေ ပြန်ပြောစမ်းပါဦး…“

“အေးပါဟာ မင်းမေကြီးတော်လိုပဲ… ဆင်းလာမှာစိတ်ချ။ ရော့မင်းအတွက် လူကြီးဆိုင်ကဝယ်လာတဲ့ စောက်ဖုတ်အတု…..“

မျိုးညွန့်အား လက်ဂေ့ဖွင့်ပြီး ယောက်ျား မာစတာဘိတ်တာ ဘူးတောင့်ကြီး ပေးလိုက်လေသည်….။

“ဟာဘာကြီးလဲ…မိုက်တယ်ဟ… ကျေးဇူး… ဒါကြောင့် ကိုခင်မောင်ဝင်းကြီးကို ချစ်ရတာ….“

“ဟေ့ကောင်ရတယ် ဒါနဲ့ မင်းတစ်ယောက်ထဲသုံးနော်။ သုံးပြီး ရေလည်းသေချာပြန်ဆေးဦး…။ တော်ကြာ သိတယ်မလား ရောဂါဘာညာရမယ်…“

“ဟုတ်ကဲ့ပါဗျ….“

“ပြီးရော….ညတွေ့မယ်…။ လာပါဦးဟ ငါ့ကို ကဒ်ထုတ်တာလေး ပြစမ်းပါဦး…..“

“ဒီမှာ အထဲကိုဖိလိုက် ကဒ်ပြန်ထွက်လာမယ်…. ရော့“

မျိုးညွန့် မီနီအက်စ်ဒီ ကဒ်လေး ခင်မောင်ဝင်းကိုပေးလိုက်လေသည်…..။ ခင်မောင်ဝင်းအိမ်ပေါ်တက်သွားလေသည်….။ ထို့နောက် အိမ်ခန်းထဲဝင်ကာ အထုပ်ချ အက်စ်ဒီကဒ်ကို ခုံပေါ်တင်ထားပြီး ဆိုဖာပေါ် ခြေပစ်လက်ပစ်ထိုင်ချလိုက်သည်…..။ ငါဘာလုပ်ရမလဲ ဆိုပြီး တွေးနေလိုက်သည်…..။ ထို့နောက် အကြည့်က အက်စ်ဒီကဒ်ဆီ ရောက်သွားကာ…. ဟိုကားငှားတဲ့သူ ငါ့ကားပေါ် ဘာတွေလုပ်ထားလဲသိရအောင် ကဒ်ကိုထိုးကြည့်ဦးမှဆိုပြီး အတွေးပေါ်လာကာ…. လက်တော့ဖွင့်ပြီး ကဒ်ရီဒါထဲထည့်ကာ ကြည့်လိုက်သည်….။ လက်တော့ဆိုလို့ ဇာတ်ကားကြည့်ဖို့လောက်သာ သုံးတတ်တာမို့ ကဒ်ထဲက မူဗီဖိုင်ဖွင့်တာကတော့ ခင်မောင်ဝင်းအတွက်မခက်ချေ….။ ဖွင့်ထာလိုက်ပြီး စိခ်ဘားကနေ ကျော်ကျော်ကြည့်ရင်း ကားနောက်ခန်းထဲ ဆော်တစ်ဗွေက ဘဲတစ်ဗွေကို မှုတ်နေတာ ပါလာလေရာ… ကြည့်လိုက်ပြီး…

“မင်းမေကြီးတော် ငါ့ကားပေါ် ဘုနေကြပါလား….“

ခင်မောင်ဝင်း ရေရွတ်လိုက်ပြီး အစကနေ ပြန်ကြည့်လိုက်လေသည်…..။

…………………………………………………….

ဂျာကြီးဒိုင်ကစ် ( ၂ )

စစချင်း ကားပေါ် မျိုးညွန့်နဲ့ ကားငှားသူ စကားပြောနေကြသည်…။

“ကိုမင်းလွင် ၅ ရက် ဒီကားသုံးထားလိုက်ဗျာ..။ ဈေးကတော့ ပြောထားတဲ့ဈေးပဲ….။ ကားတော့ဂရုစိုက်ပေးပါ…။ ကားပိုင်ရှင်က ဒီကားကို သူ့မိန်းမလို အကိုင်အတွယ်ညှင်သာတာ… ဟဲဟဲ“

မအေးဘေး မျိုးညွန့် ဆိုပြီး ခင်မောင်ဝင်း ဆဲလိုက်လေသည်…….။ ကားငှားသမားက

“ကျွန်တော်က တကယ်ဆို စောင့်လို့ရပါတယ်… ဒါပေမယ့် ဒီ ၅ ရက်မှာလည်း သုံးစရာလေးရှိနေတော့ အခုလို အဆင်ပြေတာပဲ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်….“

“နှမစောင်းက ဆော်ခေါ်ပြီး ကားပေါ်ဘုဘုနေတာ အရှိန်ပျက်မှာစိုးလို့ ကားပြင်တဲ့ ၅ ရက်တောင် မစောင့်နိုင်တာဖြစ်မယ်…။ စောက်အထန်ကောင်….“

ခင်မောင်ဝင်း စိတ်ထဲကနေ ဆဲလိုက်ပြန်သည်….။ ထိုနှင့် နဲနဲကျော်ကြည့်လိုက်သည်….။ ကားငှားသမား မနက်ရုံးတက်ဖို့ ကားမောင်းပြီး ရုံးထွက်လာသည်…။ ထိုနောက် ရုံးဆင်းကားမောင်းထွက်လာသည်…။ လသာလမ်းမှဖြစ်သည်….။ ပြီးနောက် တစ်ပတ်ပတ်ကာ လသာလမ်းကို ပြန်ရောက်လာလေသည်…..။ ထိုနောက် ကားပေါ်ကောင်မလေးတစ်ယောက် တက်လာသည်..။ ကားမောင်းထွက်သွားကာ…. စကားသံစကြားရသည်…။

“ရတီရယ် မနေ့က ကားသွားပြင်နေရတာနဲ့ ရတီနဲ့ ရုံးဆင်းချိန်လေး အတူမဆင်းလိုက်ရတာ ဆေားရီးပါ..“

“အံမယ် ဂျာကြီးကလည်း မသိရင် ဒီကသူ့ဆော်ကြနေတာပဲ.. လာပိုမနေနဲ့….။ နောက် ၅ ရက်နေပြီးရင်း ဒီကလည်းလစ်ပြီ ဘောစိနဲ့ ဂျပန်ကို… ဟွန့်“

“ကိုသိပါတယ်ကွာ…. ဒီ ၅ ရက်အတွက် ပြောစရာစကားတွေ ဝအောင်ပြောထားရတော့မှာပေါ့…“

“ အမယ်လေး ငိုတော့မလို့လား ကိုကိုဂျာရယ်.. ခိခိ…“

“ဘာကိုကိုဂျာလည်း ရေလာမြောင်းပေးလုပ်နေတာလား….“

“အောင်မလေး ကြက်သီးတောင်ထတယ် တကယ်လုပ်မယ့်ရုပ်ကြီး“

“မလုပ်ရဲဘူးထင်နေလို့လား…“

“တော်ပါ…. အိမ်ကမိန်းမကြီးကိုသာ သွားဂျာလိုက် ခိခိ…“

“ရတီကိုလည်း ဂျာချင်တယ်ဆိုရင်ရော….“

“နိုး…“

“ရက်စ်လို့ပြောလိုက်….“

“နိုးပဲ…“

“ရက်စ်ပဲ“

“အင်း ဒီနေ့ ဂျာကြီးတော်တော် ထန်နေတယ်နော်.. ခိခိ“

“ဟာ မဟုတ်ပါဘူး….။ ရတီ ဒီနေ့ပိုလှနေလို့ဖြစ်မယ်…။ စကပ်အတိုလေးနဲ့ အရမ်းလိုက်တယ်….“

“ဒါပေါ့ ရတီကလှပြီးသား….။ ဘော့နဲ့ မီတင်လိုက်ရတော့လည်း ဒီလိုဝတ်ရတာပေါ့…။ ဆော်ရီးပါ အခုလို တို့အလှက ယူ့ကိုထန်သွားစေမိခဲ့ရင်ပေါ့ ခိခိ“

“ဒါနဲ့ ရတီ့ဘောစိက ဂျပန်မှာ ဘယ်လောက်နေမှာလဲ…“

“မပြောတတ်ဘူး… သူ့တိုင်းပြည်ပြန်တာဆိုတော့ နဲနဲကြာမယ်ထင်တယ်…။ တကယ်ဆို ရတီက လိုက်ဖို့မလိုဘူးလေ ဘာသာပြန်တာ ဒီမှာပဲကို….။ ဒါပေမယ့် အတွင်းရေးမှုးခန့်မယ် ပြောတယ်…။ အဲ့တော့ ဟိုဖက်က ကုမ္မဏီမှာ လေ့လာဖို့ခေါ်တာ…။ ရတီကတော့ ဂျပန်ရောက်ဖူးချင်လို့ လိုက်မှာ အတွင်းရေးမှုးခန့်မယ်ဆိုလည်း မလုပ်ဘူး…။ စကားပြန် လုပ်ရတာပဲ ကြိုက်တယ်…။ တစ်နေရာထဲ တစ်ယောက်ထဲဆီမှာ မလုပ်ချင်ဘူး….“

“အော်… ဒါဆို ဂျပန်သွားရင် ရတီ့ကောင်လေးတော့ လွမ်းပြီပေါ့…..“

“ဘယ်တစ်ယောက်ကို ပြောတာပါလိမ့်…။ လောလောဆယ် ဘေးကတစ်ယောက်ကတော့ အတင်းဂျာမယ်ဆိုတာကြီးပဲ…။ အောင်မလေး ရတီမှာလည်း ဘယ်လိုလွှတ်အောင် ရုန်းထွက်ရမလဲ မသိတော့ပါဘူး…။ ထွက်မရတော့မယ့်အတူတူ အဂျာပဲခံလိုက်ရရင် ကောင်းမလားပဲ ခိခိ…“

“မင်းမေကြီးတော်“

ခင်မောင်ဝင်း ကြည့်နေရင်း ဘာတွေလဲဟ။ ဆော်ကလည်း ဘဲရှိတယ်။ ဘဲကလည်း အိမ်ထောင်နဲ့။ ဒါတောင် ဘာတွေပြောနေကြတာလဲ…။ ပြီးတော့ တစ်ကုမ္မဏီထဲထင်သည်…။ ကောင်မလေးကတော့ စကားပြန်ပဲဆိုတော့ ပါမန့်နန့် မဟုတ်လောက်ဘူး….။ ဘဲက မန်နေဂျာတော့ မန်နေဂျာပဲ ဘာမန်နေဂျာလဲတော့မသိ…။ ဆော်လေးက စကားပြန်ဖြစ်မယ်…။ အင်း…. ဒါလည်း ငါ့ကိစ္စမဟုတ်ပါဘူး… စိတ်ဝင်စားဖို့တော့ ကောင်းလာပြီ။ ဟဲဟဲ Myanmar Fake Taxi လို့တောင် ပြောရမလားပဲ ဆိုပြီး တွေးလိုက်လေသည်……။

“ကဲကွာ တို့တွေ စကားပြောနေကြနေရာတော့ရောက်ပြီ….“

“ဒီတစ်ခါ ဂျာကြီးက သတ္တိရှိမှာ သေချာလို့လား….“

ညုသံလေးဖြင့် ပြောနေသည်….။ ကြည့်ရတာ ဟိုကောင်က အိမ်ထောင်သည်မို့ တွေဝေနေတာ ဖြစ်မယ်…။ အသားတုံးကြီးက ဝင်းနေတာပဲ။ စားဖို့ကြတော့ စိုးရိမ်နေတဲ့ပုံ…။ ဆော်လေးကတော့ တော်တော်လန်းသား…။ ခင်မောင်ဝင်း တွေးလိုက်ပြန်သည်။

“ အင်း….“

“အစ်ကို ရှေ့တစ်လှမ်းပဲ တိုးဖို့လိုတာနော်….။ တိုးလိုက်ရင် ရတီဆီက အကုန်ရမှာ…။ ဘာလဲ ကြောက်သွားပြန်ပြီလား….။ ဒီကဒီလောက် သူ့မို့ အခွင့်ပေးတာကို အခွင့်အရေးဆိုတာ ခဏခဏမရဘူးနော်…“

ကောင်မလေး စကားဆုံးတာနှင့် ဂျာကြီးဆိုတဲ့သူ ကောင်မလေးကို ကစ်ဆင်ဆွဲလိုက်လေတော့သည်….။ ကောင်မလေးထိုင်ခုံကို လှန်ချလိုက်ပြီး နို့တွေကိုပါ ကိုင်ပြီး နှုတ်ခမ်းကို ဆက်တိုက်စုပ်နေတော့သည်….။ မျို့ညွန့်တို့ ဒါမျိုးအားကိုးရတယ်။ ကင်မရာက အတွင်းခန်းကို မြင်ကွင်းအကုန်မြင်ရတယ် သေချာချိန်ထားတာပဲ…။ မှန်ဘီလူးခုံးနဲ့ဆိုတော့ ကွက်တိပဲ။ ခင်မောင်ဝင်း စိတ်ထဲက မျိုးညွန့်ကို ကျေးဇူးတင်လိုက်လေသည်…..။

ဂျာကြီးလက်တွေက ကောင်မလေး စကပ်ထဲကိုရောက်သွားလေသည်….။ လက်တွေရဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေက အိမ်ထောင်သည်ပီပီ အထာကျသလို ဆရာလည်းကျလေသည်…..။ မိန်းမတွေရဲ့ ရာဂခလုတ်တွေကို ဆက်တိုက်နှိပ်ကာ ဖွင့်သွားလေသည်…။ အင်း ပြောမယ့်သာပြောတာ ကောင်မလေးကလည်း ဆရာမလေးတစ်ယောက်ပဲ ဖြစ်ရမယ်…..။ စကားအထာ အပြောအဆိုတွေနဲ့ ချုပ်ချက်တွေက နိုင်း လောက်ရှိတယ်….။

“အစ်ကို နောက်ခန်းသွားရအောင်… ရှေ့မှန်လည်း ကာလိုက်လေ….“

အယ်… ကောင်မလေးကတောင် လမ်းကြောင်းနေရတယ်…။ ဂျာကြီးဆိုတဲ့ကောင်ကလည်း တကယ့်အထန်ကောင် မလုပ်ရဲလို့ဘဲ ဘေးဘီဘယ်ညာမကြည့်ဘူး ဇွတ်ကို လုပ်တော့တာပဲ….။ ထို့နောက် နှစ်ယောက်သား ကားနောက်ခန်းထဲ ရောက်သွားပြီး…..

“အစ်ကို ထိုင် ညီမမှုတ်ပေးမယ်….“

“တကယ်လား…“

“အင်းပေါ့..ချစ်လို့နော်.. ဟွန့် သူ့ဟာကြီး မဟားတရား တောင်နေတာ သနားလို့… အရင်လျော့ပေးမယ်…. ပြီးမှ ဂျာကြီးအစွမ်းပြပေါ့“

“အား..ရတယ်…“

ကောင်မလေးက မန်နေဂျာဆိုသူရဲ့ ခါးပတ်ကိုဖြုတ် ဘောင်းဘီကြယ်သီးကိုဖွင့် ဇစ်ကိုဖွင့်ပြီး ဘောင်းဘီနဲ့ အတွင်းခံကို အတူဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး လီးပေါ်လာတော့မှ သူ့လက်ကိုင်အိတ်ထဲက တစ်ရှုးအစိုကိုယူပြီး ဟိုသုတ်ဒီသုတ်သုတ်ကာ ထုပေးနေသည်…..။

“ဂျာကြီး ဒစ်ကိုင်ပေးတာကောင်းလား…. မှုတ်ပေးရတော့မှာလား…. ခိခိ“

“ကိုင်ပေးတာလည်းကောင်းတယ်….. မှုတ်ပေးတာလည်းခံချင်ပြီ….“

“ဘယ်တန်းမှုတ်ပေးမလဲ… ဂျာကြီးဟာကိုင်ပြီး အရင် ရတီအစိလေးကို ဟော့ဒီလိုပွတ်ချေဦးမှာ…“

ကောင်မလေးက စကပ်ကို အပေါ်တင်ထားပြီး အတွင်းခံကိုဘေးဖြဲပြီး အစိကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ပွတ်လေသည်…။ လက်တစ်ဖက်က မန်နေဂျာရဲ့ လီးကို ကိုင်ပြီး ထုပေးလေသည်…။

“ကိုယ် စုပ်ပေးရမလား….“

“နိုး….. အရမ်းစုပ်ချင်လာအောင် လုပ်ပြနေတာ…. ခိခိ“

“မရတော့ဘူးကွာ ကိုယ် စုပ်ပေးချင်လာပြီ…..“

သကောင့်သားက ထလာရာ ကောင်မလေးက တွန်းလိုက်ပြီး.. ကားယား ဖင်ထိုင်ရက်ကျသွားသည့် ပေါင်ကြားထဲ ကောင်မလေးဝင်လိုက်ပြီး မန်နေဂျာရဲ့ လီးကို အရင်းထိစုပ်ချလိုက်လေသည်…။

“အား….“

“ဖေလိုးမ လန့်တောင်လန့်တယ် လီးပဲအစုပ်မခံဖူးတာကြနေတာပဲ။ အဲ့လောက်အော်ရလား မသာကောင်ရဲ့….“ လက်တော့စပီကာမှ မန်နေဂျာရဲ့ အား ဆိုတဲ့ ဖီးလ်တက်သည့်အသံကြီး ကျယ်ကျယ်ထွက်လာရာ ခင်မောင်ဝင်းအတွက် ပြောစရာဖြစ်သွားသည်…။ ဆော်လေးကလည်း တော်တော်ထန်တာပဲ….။

“ရတီရယ် ကောင်းလိုက်တာ…“

“ဒီစကားက ရတီအတွက်ရိုးနေပြီ…. ရတီ့ လျှာဖြားအောက်မှာ ပြားပြားဝပ်သွားတဲ့ ပုရိသတွေ ထပ်လိုက်ရင် ခိခိ.. မိုးမျှော်တိုက်ကြီး ဖြစ်နေလောက်ပြီ…..“

“အား အာ့ အား….ကောင်းလိုက်တာ….“

ကောင်မလေး စုပ်နေရာကနေ မန်နေဂျာကို ကစ်ဆင်ပြန်စွဲလိုက်ရင်း လက်နဲ့ ထုပေးနေသည်…။ လက်တစ်ဖက်ကလည်း ရှပ်အင်္ကျီကြယ်သီးကိုဖြုတ်ကာ လက်ထည့်ပြီး ပွတ်သတ်နေသည်….။ ထို့နောက် သူ့နို့တွေနဲ့ မန်နေဂျာ့မျက်နှာကို တို့ဖက်ရိုက်နေပြန်သည်…..။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ကြည့်နေရင်း လက်ကအလိုလို လီးကိုရောက်သွားလေသည်….။ သူ့လီးတောင် မာလာနေပြီ……။ ထို့နောက် လီးကို ပြန်စုပ်ပြန်သည်…။ ဖင်ဘူးထောင်လေးထောင်ပြီး စုပ်နေရာ မန်နေဂျာကလည်း လက်က ဖင်လုံးကိုကိုင်လေသည်…။

“ ဖင်လုံးကို ကိုင်ရုံမကိုင်နဲ့ ဂျာကြီးကလည်း လက်နဲ့ ရတီဟာလေးထဲ ထည့်မွှေပေးရမယ်ဆိုတာ မသိတာလား…. မထည့်ချင်တာလား…“

“ဟာ မဟုတ်ပါဘူး ရတီရ။ ရတီ့ဟာထဲ လက်တင်မဟုတ်ဘူး ကိုယ့်ဟာရော လျှာရော ထည့်ချင်တာ..။ ရတီ မကြိုက်မှာစိုးလို့….“

“အော် ဂျာကြီးရယ် သူ့ဟာကြီးကိုတောင် အာခေါင်ထဲထိ ထည့်စုပ်ပေးနေတာ…. ပြီးတော့ ရတီက အရမ်းပဲ ပဲများနေလို့လား… မကြိုက်ဘဲနေမှာလား…. ပိုတောင်ကြိုက်သေးတယ်ဟွန့်… ရိုးချင်ယောင်ဆောင်နေတယ်… ကြောက်သူတော်ကြီး ခိခိ“

“ဒီလိုခွင့်ပေးလို့ကတော့ လာပြီ အရည်တောက်တောက်ကျဖို့ပြင်ထား….“

“မကျရင်ရော….“

“ကျရင်ရော….“

“ကျအောင်လုပ်နိုင်ရင် ဖင်ကိုပါ ပေးလုပ်မယ်…“

“စိန်လိုက်လေ…“

“ဟာ ငစမန်မနဲ့ အထန်ကောင်တို့ကတော့ ငါ့ကားပေါ် စောက်ရည်တွေ ကျမကျတောင် လာလောင်းနေတယ်…။ မအေလိုး မျိုးညွန့်…။ ပြောတော့ စည်းကမ်းရှိပါတယ် သန့်သန့်လေးပါတဲ့။ သူ့အဖေက သူ့ကောင်မနဲ့ စောက်ရည်ကျအောင် လုပ်နေကြပြီ….. ဘောပါကွာ… မင်းမေကြီးတော်….“ ခင်မောင်ဝင်း နဲနဲတော့ တင်းသွားသည်…။ ဒါပေမယ့် ကြည့်ရတာ အရသာရှိနေတာတော့အမှန်…..။

“ပြွတ်ပြွတ်ပြွတ်“

ကောင်မလေးရဲ့ စုပ်သံတွေက ကြည်ကြည်လင်လင်တောင် ကြားနေရသည်….။ မန်နေဂျာကြီးလည်း ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်သည်….။ ကောင်မလေးကို ပက်လက်လေး နောက်ထိုင်ခုံမှာ လှဲခိုင်းပြီး ပေါင်ကိုကားလိုက်သည်…။ ခြေထောက်က ကားတံခါးနဲ့ ရှေ့ခုံခေါင်းမီကိုကန်ထားသည်…..။ ခင်မောင်ဝင်း အံကြိတ်ကာ ကြည့်နေရသည်……။ သူသာရှိရင် ခေါင်းမီကို အဲ့လိုခြေနဲ့ကန်ဖို့မပြောနဲ့ ဖင်ထိုင်ပေါ်တောင် ခြေတင်လို့မရ…..။ မန်နေဂျာ့ ပေါင်ကြားထဲ ခေါင်းဝင်ကာ လီးကို ကောင်မလေးက ထုရင်းတွဲလွဲကျနေသည့် ဥကို စုပ်ပေးလေသည်….။ မန်နေဂျာက လက်ခလယ်နှင့် လက်သူကြွယ်ကို ပူးကာ ကောင်မလေးပါးစပ်ထဲ ထည့်လိုက်သည်…။ တံတွေးတွေရွှဲပြီးထွက်လာသည်နှင့် စောက်ဖုတ်ထဲ ထည့်လိုက်သည်…။

“အိုး…..“

ကောင်မလေးညည်းသံ ထွက်သွားသည်…။

“ကွိကျိကွိကျိကွိကျိ ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ်“

“အင်းဟင်းဟင်း…… ဟာဂျာကြီး တကယ်လုပ်တယ် ဟွန့်… ကျင်လိုက်တာ အောင်မလေး ကောင်းလိုက်တာ….. ရတီတော့ ဖင်ခံရတော့မယ်ထင်တယ်…..“

ကောင်မလေး ပြောသံကြောင့် မန်နေဂျာလက်က ပိုသွက်လာလေသည်…..။ ကောင်မလေးလည်း အာရုံပြောင်းချင်လို့ထင်သည်….။ လီးကို ပါးစပ်ထဲထည့်ကာ ခေါင်းကို အပေါ် ပင့်ပင့်ပြီး စုပ်လေသည်…..။

“အစ်ကို့ လီးနဲ့ ပါးစပ်ကို လိုးစမ်းပါ…..“

“အိုခေ…..“

မန်နေဂျာလည်း လီးနဲ့ ပါးစပ်အာခေါင်ထဲ ညှောင့်လေသည်…။ လက်ကလည်း အရည်ထွက်အောင် ကလိုင်းဆဲ….။ ကောင်မလေးက ပါးစပ်ကို ဟပေးထားသည်…။ တံတွေးတွေနဲ့ ကွိကျိကွိကျိချောအောင် လုပ်ပေးထားလေသည်…..။

“အားအား….ကိုယ်ပြီးတော့မယ် ရတီ….“

ကောင်မလေးက လက်နှစ်ဖက်နဲ့ မန်နေဂျာ ဖင်လုံးကို သိုင်းကိုင်ပြီး ချုပ်ထားလိုက်သည်….။ ပါးစပ်ထဲပဲ ပြီးခိုင်းစေချင်သည့်ပုံစံလို့ ခင်မောင်ဝင်း ထင်လိုက်သည်….။

“ပါးစပ်ထဲ ပြီးမိတော့မယ်…..“

“အင်းအင်း….“

“အော် မသာကောင်ရယ် စောက်အထန်ကောင်ရယ် လီးနဲ့အဲ့လောက်ညှောင့်နေတာ ဟိုက စကားဘယ်ပြန်ပြောနိုင်မလဲ… ဟန်လုပ်မေးနေသေးတယ်….။ ပြီးထည့်ချင်တာကိုများ…။ မေးမယ်ဆိုလည်း ခဏရပ်ရင်ရပ် ပြန်ထုတ်ရင်ထုတ်လိုက်ပါလား….“ကြားထဲက ခင်မောင်ဝင်း စိတ်မရှည်တော့……။

“အား…ပြီးပြီ….“

“အွန်အွန့်……“

“ ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ် ဇွပ်“

“ရှုး“

“အားအ့အ့အ့အား…. ရတီလည်း ပြီးသွားပြီး… အရည်တွေလည်း ပန်းထွက်သွားတယ်… အား.. ကောင်းလိုက်တာ… ခိခိ ဖင်ခံရတော့မယ်“

ခင်မောင်ဝင်း မျက်ရည်ကျသွားလေသည်။ ကောင်မလေးအရည်တွေက ဘယ်ဖက်နောက်တံခါးမှန်ရော လက်တင်ရော တံခါးဖွင့်တဲ့နေရာရော စင်ကုန်သည်…..။ ဖင်ထိုင်ခုံပေါ်လည်း တံတွေနဲ့ လရည်တွေ ပေပွကုန်သည်…..။

“ကောင်းလိုက်တာ ရတီရယ်…..“

“ကောင်းကောင်း လီးကိုကောင်း မသာကောင် အထန်ကောင်“ ခင်မောင်ဝင်း ဆဲပြီလေ…။

“ရတီလည်း ကောင်းလွန်းလွန်းလို့ ပန်းတောင်ထွက်တယ်…“

“စောက်ငစမန်မကလည်း လီးမြင်ထဲက အစိတောင်နေတာ…။ ပန်းထွက်တာများ မသိရင် စောက်ရမ်းကောင်းလွန်းတယ်ပေါ့“ ကောင်မလေးကိုပါ ထပ်ဆဲလိုက်သည်….။

“ရတီ ကတိတည်ရမယ်နော်…..“

“သိပ် မလုပ်ချင်ရှာဘူး ချီးပေါက်ကို “ ခင်မောင်ဝင်း တင်းနေဆဲ။

“ ကတိတစ်လုံးရှိထားတော့ တည်ရတော့မှာပေါ့လေ ခိခိ“

“ဖင်ခံချင်တာကို ဒဲ့မပြောဘူး…မသာမ “။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း သူ့ကားပေါ် မုန့်တောင်မစားတဲ့သူဆိုတော့ အခုလို တွေမြင်တော့ ကြည့်ကောင်းတာကတစ်ပိုင်း ဒေါသဖြစ်တာကတစ်ပိုင်းမို့ ပါးစပ်ထဲရှိတာတွေ လိုက်ပြောနေခြင်းဖြစ်သည်…….။

“ ဒင်းတို့နှစ်ယောက် ကားပေါ် လိုးကြသေးလားမသိဘူး…. ကျော်ကြည့်မှ…“ ဆိုပြီး ခင်မောင်ဝင်းကျော်ကြည့်လေသည်…..။ နောက်နေ့တွင် မန်နေဂျာမှာ ကားကို ဆားဗစ်ဆင် မောင်းသွားပြီး အတွင်းခန့် သန့်ရှင်းသည်ကိုမြင်တော့ နဲနဲတော့ ဒေါသပြေသွားသည်….။ တကယ်တော့ မဘုခင် ကားကို ပြန်သန့်တာလည်းဖြစ်နိုင်သည်ဟု ခင်မောင်ဝင်း ဆက်တွေးလိုက်ပြန်သည်…..။ အော် မန်နေဂျာခင်မျာ… ဒစ်ကို အကိုင်ခံလိုက်ရတာနဲ့ ဖြစ်သွားလိုက်တာ….။ ပေးပါပေးလိုးရင် ရူးပါသွားမလားမသိဘူး……။

နောက်နေ့ညနေ ရုံးဆင်းချိန် တွင် ကားပေါ် မန်နေဂျာဝင်လာပြီး…. ကားပတ်မောင်းနေသည်…။ ကောင်မလေးကို မတွေ့လို့ထင်သည်… ဖုန်းခေါ်လိုက်သည်…..။ ဖုန်းမဖြေ…. ထပ်ခေါ်သည်….မဖြေ… ထပ်ခေါ်သည်….. ဖုန်းဝင်းသွားသည်ထင်သည်….။

“ရတီ ဒီမှာ ကိုယ်စောင့်နေတယ်….။ ဘာ ဒီနေ့ကောင်လေးလာကြိုလို့ ဟုတ်လား….။ ကိုယ်တို့ချိန်းထားတယ်လေ….။ ကတိတိတိ… ဟာ ဖုန်းချသွားပြီ… တောက်“

“ခွီးခွီး ကောင်းတာပေါ့ ငါ့ကားလည်း မညစ်ပတ်တော့ဘူး……။ ဂျာကြီးတစ်ယောက် ဖင်မချလိုက်ရဘဲ ဒစ်ကိုင်အဆင့်မှာတင် အပျော်ကြံခံလိုက်ရတယ်“။ နောက်ပိုင်းကတော့ ပုံမှန် ရုံးတက်ရုံးဆင်း နဲ့ မျိုးညွန့်စီ ကားပြန်အပ်တာတို့သာ ဖြစ်လေသည်……။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ကွန်ပျူတာထဲ မိုင်ပရောဂျက်ဆိုသည့် ဖိုဒါထဲတွင် ပရောဂျက်နဲ့ ရက်စွဲနဲ့ တွဲရေးပြီး ဖိုဒါအသစ်လုပ်ကာ ကော်ပီယူဆေ့ထားပြီး ကဒ်ထဲကဟာကိုတော့ ဖျက်ချလိုက်ကာ မျိုးညွန့်ပြန်ပေးလိုက်မယ်ဆိုပြီး တင်ထားလိုက်လေသည်……။

……………………………………………………

သီရိမင်္ဂလာဈေးက သံပုရာသီးဒိုင် ကိုဟိန်း နှင့် ကုန်စိမ်းဒိုင် မသိုင်း ( ၁ )

“ကိုဟိန်း…. အစ်ကို့ကိုချစ်လို့သာလိုက်ခံတာ ကြည်ပြာကြောက်တယ်….။ ဟိုနေ့ကလည်း ကိုဟိန်းကြောင့် ကြည်ပြာ ၂ ညလောက် အိပ်မပျော်ရဘူး….“

ကိုဟိန်းရင်ခွင်ထဲ ကြည်ပြာ ခေါင်းလေးထည့်ကာ ပြောနေသည်….။ ကိုဟိန်းက ကြည်ပြာ့ခေါင်းလေး ပွတ်ပေးရင်း…

“ကြည်ပြာရယ် ဘာလို့အိပ်မပျော်တာလဲ ကိုဟိန်းကို သတိရနေလို့လား….“

“ဟွန့် သူ့သတိရတာထက် ဟွာက ကျိန်းနေတာ သိရဲ့လား….။ ကြည်ပြာကို ရက်ရက်စက်စက် အဲ့နေ့က လုပ်လိုက်တာကိုး….။ ပြီးတော့ သူ့ဟာကလည်း ကြောက်စရာကြီး ဘာလဲ ဂေါ်လီကြီးတွေနဲ့ ပြီးတော့ ကောက်ကောက်ကြီး…“

စိတ်ထဲကြောက်သည်…။ သို့ပေမယ့် အသည်းယားသည်….။ အရသာကလည်း ထူးသည်…။ တစ်ခါမှ လိင်ဆက်ဆံခြင်းမပြုရသေးတဲ့ ကြည်ပြာအတွက် ဂေါ်လီနဲ့ လုပ်တာနဲ့ ဂေါ်လီမပါဘဲ လုပ်တာ ဘယ်ဟာပိုကောင်းသည် မကောင်းသည်ကို သူ မယှဉ်နိုင်…။ ဒါပေမယ့် ဘေးစောင်းကောက်ကောက်ကြီးနဲ့ ဂေါ်လီ ပတ်လည် ကိုဟိန်းလီးကြီး ဝင်လာချိန်မှာတော့ အူတွေ အသည်းတွေ ထိအောင် ကျင်တာလား နာတာလား ပြုတ်ထွက်တာလား ဟာတာတာလား ဘယ်လိုနာမည်တပ်ပြောရမှန်းမသိသည့် ခံစားချက်တွေ အစုံကိုခံစားရသည်ကိုတော့ ကြည်ပြာဝန်ခံသည်…။ နာလွန်းသည်… ဒါပေမယ့် အဲ့နာတဲ့အရသာကို ခံစားထပ်မံခံစားချင်သေးသည်ကို သူကောင်းကောင်းသိတယ်….။ ဒါက သာယာမှုတစ်ပိုင်း…။

“အဲ့ကောက်ကောက်ကြီးကို အခုတွေးနေတာမလား ကြည်ပြာ…“

“အာ မဟုတ်ပါဘူး….“

ပါဘူးဆိုသည့် နေရာတွင် လေသံဖြင့်တိုးသွားသည်မို့ ကြည်ပြာ အလိမ်မတတ်သည်ကို ကိုဟိန်း ရိပ်မိသွားသည်…။

“အင်းပါ ကြည်ပြာမကြိုက်ရင်လည်း မလုပ်တော့ပါဘူး….။ ဒါပေမယ့် ကြည်ပြာဟာလေးကိုတော့ ကိုဟိန်း တွေးနေတယ်….။ ကိုဟိန်းကို ပေးကိုင်ပါလား….“

“မလုပ်ပါနဲ့လား အခုထိကျိမ်းနေသေးလို့ပါ အစ်ကိုရယ်….“

၅၀ – ၅၀ ဖြစ်နေတဲ့ ကြည်ပြာကို ခံချင်စိတ် ၅၀ ဖက်ခြမ်းမှာ အလေးသာသွားအောင် ကိုဟိန်း ထိုင်ချလိုက်ပြီး…..

“စိတ်လေးလျော့ထားကြည်ပြာ“

ဆိုပြီး ကိုဟိန်း ကစ်ဆင်လေးဆွဲပြီး ကိုယ်လုံးခြင်းပူးကပ်လိုက်သည်….။ လက်ဖြင့် ကြည်ပြာ ကာထားသည့်ကြားက ထမိန်ကိုဖြေလျော့ချလိုက်ပြီး အတွင်းခံပေါ်ကနေ ကြည်ပြာ့ ညီမလေးကို ပွတ်ပေးနေသည်…။ အရည်လေးတွေ စိမ့်လာသလို ပေါင်တစ်ချက်တစ်ချက် ခပ်ဟဟလေး ဖြစ်သွားသည်… ။ ကိုဟိန်းလည်း ခြေထောက်ဖြင့် ခက်ပြီး ကြည်ပြာ ထမိန်ကို ကုတင်အောက်ကို ချလိုက်သည်….။ လက်တွေကလည်း ယောကျ်ားတစ်ခါသာ ကိုင်ထားဖူးသည့် ကြည်ပြာ့ နို့အုံးလုံးလေးတွေကို ဖြစ်ညစ်ပေးလိုက်သည်…။ အဲ့ယောက်ကျားမှာ သူပဲဖြစ်သည်…။ တိတိကျကျပြောရရင် ပြီးခဲ့သည့်အပတ်က သူ ကြည်ပြာ့ကို ပါကင်ဖွင့်လိုက်တုန်းကဖြစ်သည်…။

“အမေ့..အား…နာတယ် အစ်ကိုရယ်….“

နှုတ်ခမ်းခြင်းကွာသွားသည်နှင့် ကြည်ပြာ ကိုယ်လုံးလေးကို ပက်လက်လေးထားလိုက်ပြီး ခြေရင်းကို သွားကာ ကိုဟိန်းသည် ကြည်ပြာဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်သည်….။ ၂၀ အရွယ်ထိ တစ်ခါမှ မရိတ်ထားသည့် အမွေးအုံကြီးအပေါ်ကနေ ကိုဟိန်း သပ်သပ်ပေးပြီး အစိလေးကို ဖမ်းထိလိုက်သည်…။

“အင့်…ရှီး…..“

ကြည်ပြာ ပေါင်ခြံပြန်စိပြီး လက်ဖြင့်ကာလိုက်ရာ ကိုဟိန်းက ကြည်ပြာ့လက်နှစ်ဖက်ကို ပြန်ဖယ်လိုက်ပြီး လက်ညိုးဖြင့် အပေါက်ထဲ ထိုးသွင်းလိုက်သည်…..။

“အား…အင့်…နာတယ်….“

ကိုဟိန်းလက်ကိုကိုင်ရင်း ကြည်ပြာ ညည်းလိုက်သည်…. (ငြင်းလိုက်ခြင်းမဟုတ်ပါ) ကိုဟိန်းလက်ညိုးက အထဲမှာ လေ့လာရေးဆင်းနေသည်။ လက်ခလယ်ပါ ထည့်လိုက်ပြီး အတွင်းသား အဖုအထစ်နံရံများကို တစ်ခုချင်း ထိတွေ့ပွတ်တိုက်ကာ ရေကူးစဉ် ခြေခက်သလို လက်၂ချောင်းကို လေ့ကျင့်ခန်းပေးလုပ်လိုက်သည်….။ အရည်များထက်လာသည်မို့ တူရိယာသံလေးများလည်း စည်းချက်ညီညီ ထွက်လာပြန်သည်….။

“ကွိကျိကွိကျ ဇက်ဇက် ကွိကျိကွိကျိ ဇက်ဇက်“

လက်မက အစိကို ထောက်ထားတာကြောင့် ကြည်ပြာလက်ကျောချထားရာကနေ ခေါင်းထောင်ပြီး ပါးစပ်ကြီးဟကာ လည်ချောင်းကပ်သံဖြင့်… အား နှင့် ဂါး ကြားသံ…

“အားဂါး………အာ့ဂ့…..အင့်ဂင့်တ….အှာဂှါ….အွိဂွိ….အိဂြိ“

စသည့်ကြားသံများအစုံဖြင့် အားရအောင် အသံလည်ချောင်းထဲကခြစ်ထုတ်ပြီး ခေါင်းထောင်နေရာကနေ ပြန်ကျသွားပြီး ခါးအောက်ပိုင်းက လေပေါ်ကော့တက်ကာ ဆီးကုန်ပြီးထိုးရပ်သွားသည့် အင်ဂျင်လို တဇက်ဇက် ဖြစ်ပြီး တကိုယ်လုံးပြုတ်ကျကာ လုံးဝငြိမ်သက်သွားပြီး… ငိုသံလေးထွက်လာသည်…။

“ဟင့်..ဟင့်…“

“နာသွားလို့လား ကြည်ပြာ“

လုပ်ချင်ရာလုပ်ပြီး အကောင်းဆုံးမေးခွန်းမေးနိုင်သူ ကိုဟိန်းက မေးလိုက်သည်….။

“မနာပါဘူး အစ်ကို…. စိတ်ထဲ ဟာတာတာကြီး ဖြစ်သွားလို့ပါ…။ ရင်ဘက်ထဲ ဘာမှမရှိသလိုကြီး ဖြစ်သွားပြီး တလှပ်လှပ် ဖြစ်နေလို့… နဲနဲကြောက်သွားတာပါ….“

“အဲ့တာ ကြည်ပြာ အရမ်းကောင်းသွားတာလို့ အကြောတွေ ပွင့်သွားလို့ပြောတာပဲ….“

ကိုဟိန်း စိတ်လျော့သွားအောင် ပြောလိုက်သည်….။

“အကြောပွင့်လားမပွင့်လားတော့မသိဘူး လူတော့ ပွင့်သွားပြီ ခိခိ“

ကြည်ပြာဆီက ရယ်သံထွက်လာပြီဖြစ်လို့… ကိုဟိန်း လိုချင်သည့် ပွိုင့်ရောက်ဖို့ မလိုတော့မှန်း သိလိုက်သည်…..။

“ကိုဟိန်းလည်း အကြောတွေပိတ်နေတယ်… မနက်ထဲက ခေါင်းအုံနေတယ် ဟဲဟဲ…“

“အဲ့တာဆို ပရုတ်ဆီလူးရတယ်.. ကြည်ပြာ့မှာပါတယ်….“

ဆိုကာ ခုံပေါ်မှာရှာနေသည်…။ ကိုဟိန်းလည်း တကယ်ပွတ်မယ့်ပုံမြင်တာကြောင့်… ပြန်ဆွဲခေါ်ဖက်လိုက်ပြီး….

“ခေါင်းကဖြစ်တာ ဒါပေမယ့် အကြောက ခေါင်းမှာမဟုတ်ဘူး ကြည်ပြာရ…။ ပြောရမယ်ဆိုရင် ကိုဟိန်းက အားကောင်းလွန်းတော့ ကိုယ်တွင်းအားများတာပဲ ပြောရမလား…။ အဲ့တာ ပိုလျှံနေတာတွေ ထုတ်ထုတ်ပေးရတယ်….။ ကြည်ပြာ ကူညီချင်ဘူးလား….“

ကြည်ပြာလည်း မြို့သူမဟုတ်ပေမယ့် ဒီလောက်တော့နပ်ပါသည်…။ တကယ်က ကိုဟိန်းကို ကလိချင်နေသည်…။

“ကြည်ပြာအိပ်ချင်ပြီ…. ကိုယ့်ကိုထုတ်နေကြအတိုင်း ထုတ်လိုက်လေနော်….“

စောင်လေးခြုံကာ တဖက်စောင်းကာ အိပ်လိုက်သည်….။ ဘေးစောင်းအိပ်နေတာကြောင့် ကြည်ပြာခါးလေးက ခွက်သွားပြီး ခါးအောက်ပိုင်းလေးကိုအပေါ်ပြန်တက်သွားကာ ပေါင်တံကနေ ဒူးကောက်ခွက်ထိ ပြေပြေလေး ပြန်ဆင်းသွားသည့်ကောက်ကြောင်းလေးတွေကြောင့် ကိုဟိန်း မနေနိုင်တော့….။

“အင်းပါ ဒါဆို ကိုယ်လည်း လိုက်အိပ်မှာပေါ့…“

ဆိုကာ စောင်အောက်ထဲဝင်ကာ လီးဖြင့် ဖင်လုံးကိုသွားထောက်လေသည်….။ ကြည်ပြာ ငြိမ်နေသည်… အသံလည်းမထွက် လှုပ်လည်းမလှုပ်…..။ ကိုဟိန်း ကြည်ပြာနို့အုံလေးကို နောက်ကနေ ကိုင်လိုက်သည်….။ မျက်လုံးကြီးတင်းမိတ်ထားပြီး ကြည်ပြာငြိမ်နေတုန်း… ကိုဟိန်း လီးနဲ့ ဖင် ခါး ပေါင်တွေကို လိုက်ထိပြီ ဂေါ်လီကြီးပွတ်သွားတိုင်း ကြည်ပြာ ရင်ထဲ စူးခနဲဖြစ်သွားသည်..။ မသိမသာ ကိုယ်လုံးလေးကို ပိုစောင်းပေးလိုက်သည်….။ ကိုဟိန်းကလည်း ချက်ချင်းဆိုသလို လီးကို ပေါင်ကြားထဲချိန်ပြီး တေ့ထားလိုက်သည်..။ ဖင်လေး နောက်ကို ပစ်ပေးလိုက်သည့်အခါမှာတော့ ကိုဟိန်းလက်ကို တံတွေးဆွတ်ကာ လီးထိပ်ကို သုတ်လိုက်ပြီး ပေးထားတဲ့ လမ်းကြောင်းအတိုင်း လီးကိုသွင်းလိုက်သည်….။ ကံကောင်းချင်တော့ လီးက အကောက်ဆိုတော့ ထည့်လို့ပိုအဆင်ပြေသွားသည်…။

ဒစ်ဝင်လာတော့ ကြည်ပြာ ရင်ထဲ ပြည့်သွားသည် ။ ဂေါ်လီတွေ တစ်ထစ်ထစ်ဖြင့် တစ်လုံးပြီးတစ်လုံး တိုးဝင်လာတော့ စူးခနဲစူးခနဲ ဖြစ်သွားသည်….။ အတွင်းနံရံတွေကို ခြစ်သွားတိုင်း အသည်းထဲက ကျင်တက်သွားသည်….။ ညစ်လိုက်တိုင်း တင်းခံနေတာကြောင့် အသံမထွက်ဘဲ မနေနိုင်အောင် ညည်းမိသည်….။

“အာအာ့…“

ကိုဟိန်းလည်း လီးအဝင် အရည်တွေလည်း စိမ့်လာပြီမို့ လမ်ကြောင်းဖြောင့်ဖြောင့် ဆောင့်နိုင်ပြီဖြစ်တာကြောင့် ကြည်ပြာ ဆံပင်တွေကို စုကိုင်ပြီး လက်တစ်ဖက်က ခါးခွက်လေးကိုကိုင်ကာ ဖင့်သားတွေကို အားရပါးရ တဘောင်းဘာင်း ဆောင့်ပစ်လိုက်သည်…..။

“ဘောင်းဘောင်းဘောင်း….“

“အား အာ့ အား အား“

“အား .. နာတယ် ကိုဟိန်း…..“

ကိုဟိန်း ရပ်လိုက်သည်….။

“ဆံပင်ပြောတာ…..“

“အော် အင်း…“

ဆံပင်ကိုင်ထားသည်ကို လွတ်လိုက်ပြီး ကြည်ပြာကို မှောက်ထားလိုက်သည်….။ ဖင်ကိုအပေါ်နဲနဲကြွအောင် ပြင်လိုက်ပြီး လီးကိုထိုးသွင်းလိုက်တော့ ခေါင်းအုံးကို ကြည်ပြာ ကိုက်ကာ အံကြိတ်ပြီးမညှစ်မိအောင်ဖြေလျော့ထားလိုက်ရသည်…။ ကိုဟိန်းလည်း ကုတင်ပေါ်လက်ထောက်ကာ ဖင်ကိုပင့်ပင့်ပြီးလီးကိုရိုက်သွင်းသည်…။ ဂေါ်လီတွေ အတွင်းမှာ မွှေနှောက်နေတာ ခံစားလို့ရပေမယ့် လီးကိုထုတ်လိုက်တိုင်း ဂေါ်လီတွေပါ ပြန်ထွက်သွားပြီး အပေါက်ဝကို ပြန်ပွတ်တိုက်ပြီး ဝင်လာတိုင်း ကြည်ပြာ အသည်းကို အပ်နဲ့ထိုးသလို ဆစ်ခနဲဖြစ်သွားရသည်…။ လုပ်ပြီးရင်တော့ အပေါက်ဝတော့ ကျိမ်းသေ စပ်တော့မှာ သိနေပေမယ့် လောလောဆယ် ဇောကြောင့် ခံနေနိုင်သေးသည်…..။

ကိုဟိန်း အားရအောင်ဆောင့်ပြီး ကြည်ပြာကို အပေါ်တင်ခိုင်းလိုက်သည်….။ ကြည်ပြာအပေါ်ကနေ မဆာင့်တတ်ပေ…။ ဒါကြောင့် ကိုဟိန်း အောက်ကနေပင့်ပြီး တစ်ဗြောင်းဗြောက် ပင့်ရိုက်ချက်တွေကြောင့် ကြည်ပြာ မျော့မျော့လေး ကိုဟိန်းရင်ဘက်ပေါ် ကိုယ်လုံးလေး အပ်ထားရလေသည်…..။ ကိုဟိန်းလည်း ပြီးချင်လာတာကြောင့် လှေကြီးထိုးရိုးရိုးပုံစံအတိုင်း လုပ်ပြီး ခြုံထူထူထဲ မြွှေဟောက်ကြီးတွားတွားနေလို အဝင်အထွက် ဖြစ်နေသည့် သူ့ဂေါ်ပတ်လည်လကောက်ကြီးကို ကြည်ပြာ့ပေါင်ဖြဲထားပြီး ကြ့ည်လေသည်….။ အတွင်းသားရဲရဲတွေ လီးပြန်မြင်ရသည့်မြင်ကွင်းက ကိုဟိန်းအတွက် ရမက်ထန်စေသည်….။ နောက်ဆုံးတော့ နို့အုံတင်းတင်းကို စုံကိုင်ပြီး လီးကိုတစ်ဆုံးထည့်ပြီး အထဲမှ တောင့်တောင့်ပြီး မွှေးလိုက်ကာ လရည်တွေပန်းထုတ်လိုက်တော့သည်….။

“အား ရှီး…..“

ကြည်ပြာလည်း အိပ်ယာခင်းတွေကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ခေါင်းထောင်ပြီး လည်ပင်းကြောတွေပါ တန်းသွားအောင် အော်ညည်းပြီး လိုက်ပြီးလိုက်လေသည်…။ တကယ်တော့ ပြီးသည်မပြီးသည် သူမသိပါ….။ လရည်တွေ ဝင်လာချိန်မှာ မီးလောင်နေရာကို ဆီထပ်လောင်းလိုက်သလို မီးပိုတောက်သွားခြင်းခံစားရကာ သူပါပေါက်ကွဲထွက်သွားခြင်းဖြစ်သည်….။ ဒါကို ပြီးချင်းလို့ ကြည်ပြာမှတ်ရမှာလား….ဘာလားတော့မသိ…။ ကြည်ပြာ အတွေးတွေရပ်သွားကာ ခန္ဓာကိုယ် အဇက်ဇက်တုန်နေပါတော့သည်…..။

ကိုဟိန်းလည်း ကြည်ပြာကိုဖက်ထားပြီး တုန့်ပြန်ခြင်းအားပျော့နေသည့် ကြည်ပြာနှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်ယူရင်း လက်ကျန် လရည်တွေကို ထပ်ထုတ်လိုက်လေသည်…….။ ဒီလိုနဲ့ ပိုးဖလံလေးကြည်ပြာနဲ့ မီး ကိုဟိန်း နောက်ထပ် ပိုးဖလံမျိုးမီးကိုတိုးတိုင်း အကြိမ်ကြိမ်ကစားနေရာ…. ကိုဟိန်း ဖုန်းဝင်လာသည်….။

“ဟယ်လို…. ကိုဟိန်း ဒရိုင်ဘာခင်ပါ… လမ်းထိပ်ရောက်နေပြီနော်……..“

“အင်း အင်း… ကျွန်တော်…ထွက်လာမယ်…..“

ခင်မောင်ဝင်းတစ်ယောက် ဖုန်းချမြန်သည့် ကိုဟိန်းကို တွေးလိုက်သည်…။ ဒီလူကလည်း လည်ပင်း အညှစ်ခံထားရတဲ့ လေသံနဲ့…… ဖုန်းချတာလည်း မြန်လိုက်တာ…..။ ခဏနေတော့ ကိုဟိန်းထွက်လာသည်…..။ ခင်မောင်ဝင်း ပါဆင်ဂျာတွေ အကြောင်းကို မစပ်စုတတ် အသက် ၄၀ လောက်လို့ခန့်မှန်းပြီး… သီရိမင်္ဂလာဈေးက သံပုရာသီးဒိုင်လို့တော့သိသည်…။ တစ်ခါတစ်လေ သူ့အလုပ်အကြောင်းပြောပြလို့ သိထားခြင်းဖြစ်သည်….။ တစ်ပတ် ၂ ခါလောက်တော့ ဈေးကနေ သာကေတကို သွားတတ်သည်….။ ဒီလောက်ပဲသိသည်….။ ကိုဟိန်းပြောဖူးတာကတော့ အသွားအပြန် ချိန်းထားလို့ရတာကို သဘောကျတာကြောင့် ဒရိုင်ဘာခင်ကို ဆက်သွယ်ရတာပဲ လို့ဖြစ်သည်….။

ခင်မောင်ဝင်း ကားကဒ်ထဲတွင်လည်း ဒရိုင်ဘာခင်ပဲပါသည်။ ခင်မောင်ဝင်းလို့ မရေးထား….။ ပါဆင်ဂျာအများစုကလည်း ဒရိုင်ဘာခင်ဟုသာခေါ်သည်။ ကိုရီးယားအထာ ဖြစ်နေတာကို လူရင်းကြီးများသာ ခင်မောင်ဝင်းလို့သိသည်…။ တချို့ လျှာယားတတ်သူမျိုး ခေါ်နေမကျသူမျိုးမှသာ ကိုခင်လို့သာခေါ်သည် ။ အသက်ကြီးသူတွေကတော့ မောင်ခင် လို့ခေါ်သည်…။ အများစုကတော့ ကဒ်ထဲကအတိုင်း ဒရိုင်ဘာခင်လို့ပဲ သူစတန့်ထွင်ထားသလို ခေါ်ကြသည်….။ ပြီးတော့ ဒရိုင်ဘာခင်လို့ခေါ်ရတာကို ပါဆင်ဂျာတွေကလည်း ကြိုက်ပုံရသည်…။ အဲ့လိုခေါ်ရရင် သူတို့ကပဲ သူဌေးလိုလို ဖြစ်သွားတာကိုး……။ ခင်မောင်ဝင်းစိတ်ထဲ ဘယ်လိုခေါ်ခေါ် ဘာမှမဖြစ် သူစိတ်ပါသည့်အလုပ် သူလုပ်နေရတာဖြစ်လို့ သည်းခံစရာရှိ သည်းခံနိုင်သည်…။ အထူးအထွေပြဿနာရှာသည့် ပါဆင်ဂျာလည်းမတွေ့တာကလည်း သူ့ကံပဲဖြစ်သည်……။

တကယ်တော့ ကိုဟိန်းနဲ့ သူနဲ့ ချိတ်မိတာက ကုန်စိမ်းဒိုင် မသိုင်းကြောင့်ဖြစ်သည်…။ သူ့ထက် ၄ – ၅ နှစ်လောက်ကြီးပြီး ဈေးသည်ပီပီ အပြောချိုသည့် မလိုင်သူမသိုင်း ငွေသွားသိမ်းတိုင်း သူလိုက်ပို့ရသည်….။ အပျိုကြီးမသိုင်းသည် သူ့လိုက်ထရပ်ကားနဲ့ မသွားဘဲ အိမ်ကားကိုသုံးရတာ ဇိမ်ကျကြောင်းနှင့် ပိုအဆင်ပြေကြောင်းပြောပြီး သုံးခြင်းဖြစ်သည်….။ သူနဲ့ကတော့ တက္ကစီငှားရင် ကောက်တင်ပြီး သိတာဖြစ်သည်…..။ မသိုင်းကိုတော့ ၂၅ လမ်း အပေါ်ဘလောက်ကို အမြဲလိုက်ပို့ရသည်…။ ငွေသွားသိမ်းတာလို့ပြောသည်….။ မသိုင်းလည်း ထို့အတူပင်ဖြစ်သည်။ ၂၅ လမ်းထိပ်တွင်ချပေးပြီး နောက် ၃ နာရီလောက်နေမှ ပြန်လာခေါ်ပေးရသည်…။

ယနေ့လည်း မသိုင်း ၂၅ လမ်းထိပ်တွင်းဆင်းကာ ဆင်းခါနီး ၅ နာရီခွဲလောက် ပြန်လာခေါ်ပေးပါ ဒရိုင်ဘာခင်ကြီးရေ…ဆိုကာ ဆင်းသွားလေသည်…..။ ၄ လွှာအိမ်ပေါ်သို့ မသိုင်းရောက်သော်…. တံခါး ၄ ချက်ခေါက်လိုက်လေသည်…။ တံခါးခပ်ဟဟလေး ဟလာပြီး

“အစ်မသိုင်း ပါလား…မျှော်နေတာ“

ဆိုပြီး…. ၂၉ နှစ်အရွယ် ယောကျ်ားတစ်ယောက် တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်လေသည်…..။

“မောင်မောင်က ဘယ်သူထင်လို့တုန်း ဟွန့်…“

လုံးကြီးပေါက်လှ မသိုင်း ညုလိုက်သည်….။ မောင်မောင်ဆိုသူလည်း မသိုင်းကို ခါးနောက်မှာ သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး

“အစ်မ လာမယ့်နေ့ကို လက်ချိုးနေတဲ့သူပါ“

“အဲ့တာတွေကြောင့်ပဲ ဒီက မလာရရင် မနေနိုင်ဖြစ်နေရတာ….“

“ကဲ အလုပ်ကိစ္စပြောစရာရှိသေးလား…..“

“အလုပ်ကိစ္စက ဖုန်းနဲ့တင်ပြီးတာသိရဲ့သားနဲ့..။ လူဒီရောက်လာတာ ဘာကိစ္စလို့ထင်လို့တုန်း….“

“ဒါကိစ္စလို့ထင်လို့ ခင်မျာ….“

ဆိုကာ မသိုင်းကိုပွေ့ချလိုက်ပြီး အခန်းထဲချီသွားလေသည်…..။ ကုတင်ပေါ်ကချကာ… မောင်မောင်သည် ပုဆိုးကိုကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်ပြီး သူလီးကို လက်ဖြင့် မာလာအောင် လုပ်ပြီး မသိုင်းမျက်နှာရှေ့ထားကာ စုပ်ဖို့ ပေးလိုက်သည်…..။ မသိုင်းလည်း ကုတင်ပေါ်ထိုင်ကာ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် လီးကိုကိုင်ပြီး အာခေါင်ထဲထည့်ကာ စုပ်ပေးလိုက်သည်….။

………………………………………………………

သီရိမင်္ဂလာဈေးက သံပုရာသီးဒိုင် ကိုဟိန်း နှင့် ကုန်စိမ်းဒိုင် မသိုင်း ( ၂ )

“အား… အစ်မရာ.. စုပ်တာအားပါလှတယ်… ကျွန်တော့်ဆီက ရှိသမျှ အသွေးအသားတွေပါ စုပ်နေသလိုပဲ…“

မသိုင်းလည်း ကောင်းသည်ဆိုသည်နှင့် အားပိုထည့်ကာ စုပ်နေသည်…..။ သွေးစုပ်နေသည့် သွေးစုပ်ဖုတ်ကောင်လို အငမ်းမရ အာသာငန်းငန်းဖြင့် စုပ်နေသည်…..။ မောင်မောင်ခင်မျာ…ညခြေချောင်းတွေ လိမ်ကောက်နေအောင်ကို ခံစားနေရသည်…..။

“အမရေ မရတော့ဘူး ကျွန်တော် လုပ်ချင်နေပြီ….“

“ဘွား….“ (လီးကို ပါးစပ်ထဲမှ ထုတ်လိုက်စဉ် မြည်သံ)

“လုပ်ကြတာပေါ့ မောင်မောင်ရယ်… အစ်မလည်း အတွင်းထဲက ကိုက်နေပြီ…. မယက်နဲ့တော့ တန်းထည့်ပြီး ပြင်းပြင်းဆောင့်စမ်းပါ….“

“ဆောင့်မယ်အစ်မရေ… အံကြိတ်တာခံဖို့ပြင်ထား….“

မောင်မောင်လည်း ပြောရင်း မသိုင်း ပေါင်းကားပေးထားသည့်ထဲ ဝင်နေရာယူကာ လီးကိုတေ့ပြီး ထိုးထည့်လိုက်လေတော့သည်…..။

“အား… ကောင်းလိုက်တာ… ပြည့်သိပ်သွားတာပဲ မောင်မောင်ရယ်… အားနဲ့လုပ်…. အား အား“

“ဗက်ဗက်ဗက်ဗက်“

မောင်မောင့်ဆီးစပ်နဲ့ မသိုင်း ပေါင်ကြားနဲ့ ရိုက်ခက်သံတွေဟာ ကြယ်ကြယ်လောင်လောင် ထွက်လာသည်……။ လဥရဲ့ ပြေးပြေးကပ်သံက

“ဖက်ဖက်ဖက်ဖက်“

နဲ့ ဟာမိုနီ ကပ်လိုက်လာသည်….။ အသံနှစ်ခုကိုဘယ်သံညာသံ ပေါင်းလိုက်ရာ…

“ဗက်ဖက်ဗက်ဖက် ဗက် ဖက် ဗက် ဖက် ဘက်ဖက်“

ဆိုသည့်အသံမှာ ဆောင့်သူမောင်မောင်နှင့် ကော့ခံနေသူ မသိုင်းတို့အတွက် စစ်သလင်းက ဘီလူးတပ်တို့ရဲ့ ဗုံတီးသံလို ရင်မှာလိုက်ဆူကာ ကြမ်းချင်စိတ်တွေ ထပ်မံထပ်မံ တိုးလာသလို ခံစားရလေသည်…။.

“အား ကောင်းလိုက်တာ မသိုင်းရာ….. ဖင်ကုန်းတော့…..“

“အင်း ….“

“လက်နဲ့ဖြဲထားပေး…..“

“ဇြွိုက်“ (လီးထည့်သံ)

ကုတင်ပေါ် ဖင်ထောင်ထားသည့် မသိုင်းကို မတ်တပ်ဒူးကွေးပြီး မောင်မောင် အပေါ်စီးကနေ သိပ်ထည့်ချလိုက်သည်…။ မောင်မောင့်ဆောင့်ချက်တိုင်း မသိုင်းခေါင်းမှာ မွေ့ယာထဲ တိုးတိုးဝင်သွားသည်…။

“ဖြန်းဖြန်း…“

မသိုင်းတင်လုံးကြီးကို ၂ ချက်ဆင့်ရိုက်ချလိုက်သည်…..။ အားရအောင် ပေးအဆောင့်ခံပြီး မသိုင်းက သူ့အလှည့်ဆိုကာ မောင်မောင့်ပေါ်တင်ပြီး သူ့ဖင်လုံးဖြင့် အားရအောင် ရှေ့နောက် လွန်းထိုးလိုက် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ဆောင့်လိုက် ဒူးတစ်ဖက်ထောင်ဆောင့်လိုက် ခြေရှင်းဖက် မျက်နှာမူပြီး ခြေသလုံးကို ကိုင်ပြီး ဖင်ကို အဗြန်းဗြန်းမြည်အောင် ဆောင့်လိုက်ဖြင့် ဝိုင်းကြီးပတ်ပတ်ဒူဝေဝေလို တစ်ပတ်လည်ပုံစံမျိုးစုံဖြင့် ဆောင့်ချင်တိုင်းဆောင့်နေတော့သည်…။ အားရသွားပြီး ၂ ခါလောက်ဆောင့်ရင်းပြီးသွားပြီမို့… မောင်မောင့်ကို ပေးပြီးဖို့ ပြန်ခံပေးရန် လှဲလိုက်တော့သည်….။ ဒါကို မောင်မောင်က ကုတင်ခြေရင်းထောင့်ကို ဆွဲလိုက်ပြီး ကုတင်ထောင့်မှာ မသိုင်းကို ထားကာ ကြမ်းပြင်ပေါ် မတ်တပ်ရပ်လျှက် မသိုင်းခြေထောက်ကို လက်ဖြင့် ပင့်ကာ လီးတဆုံးဝင်အောင် နေရာချပြီး ထည့်ကာ ဆက်တိုက် ဆောင့်အား ဆောင့်အရှိန် မချ နို့ကြီးကြီးနှစ်လုံးကို ဆွဲကာ လှော်ခက်ရင်း…ပြီးချလိုက်လေတော့သည်…..။ မောင်မောင် လီးကိုဆွဲထုတ်လိုက်ရာ… မသိုင်းမှ…

“လာပါဦး အလိုးကောင်းတဲ့လီးလေးကို နမ်းပေးဦးမယ်“

ဆိုကာ…လီးကို အားနဲ့ဆက်စုပ်လေသည်……။

“အား…“

မောင်မောင်လည်း ပြီးခါစမှာ လီးကို အားနဲ့အစုပ်ခံရတာမို့ အော်ချလိုက်သည်…..။ မသိုင်းစုပ်အားကိုလျှော့ပြီး လျှာနဲ့ ဒစ်နဲ့ လီးတံကို ပြန်ကလိပေးလိုက်ရာ…. ခဏနေတော့ မောင်မောင်လီး ပြန်မာသယောင်ယောင် ဖြစ်လာသည်…။ မောင်မောင်ကလည်း မသိုင်းက တစ်ချီနဲ့ မဝတတ်မှာသိသည်မို့ အာသာဖြေခြင်းတောင်မလုပ်ထားဘဲ မသိုင်းနဲ့ ကောင်းကောင်းလိုးနိုင်အောင်သာ အားမွေးထားလေသည်….။ မသိုင်းကိုလည်း သူစွဲလေသည်…။ မသိုင်းစုပ်တာ ကြိုက်သည် ခံတာပက်ဆက်သည် ပုံစံလုပ်ချင်သလိုလုပ်လို့ရသည် မသိုင်းကို သဘောကျလေသည်။ ဖြစ်နိုင်လျှင်မသိုင်းနဲ့ နေ့တိုင်းလိုးချင်သည်….။ ခိုးစားနေရတာကိုအားမရတော့…။ မသိုင်းယောကျ်ားရှိမှန်းသိသည်…။ အဆင်မပြေမှန်းလည်းသိသည်…။ မသိုင်းကို ပိုင်ဆိုင်မှုခွဲတာကို မမက်ဘဲ မြန်မြန် ကွာရှင်းစေချင်သည်။ ဒါပေမယ့် မသိုင်း ဘာလို့ တွေဝေနေသည်ကို မောင်မောင် နားမလည်ပေ။

လောလောဆယ်တော့ နောက်တစ်ချီအတွက် မသိုင်းကို သူဖြည့်ဆည်းရင်း သူအာသာဖြေရမည်။

…………………………………………………….

ည ၉ နာရီလောက်….. အခန်းထဲတွင်…… ခင်မောင်ဝင်းတစ်ယောက် ကုတင်ပေါ် လှဲနေရင်း ချီတုံချတုံဖြစ်နေသည်…။ လင်းဆီဖုန်းခေါ်ဖို့ ကဏန်း ၃ လုံးလောက်နှိပ်လိုက် ပြန်ချလိုက် ငါဘယ်ကစပြောရပါ့မလဲ… ငါက ရိုးရိုးသားသားခေါ်ပေမယ့် သူ့ကိုသူ သိမ်ငယ်လေမလား… ရှက်နေမလား… အာ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ခေါ်ကြည့်လိုက်မယ်ကွာ… ပြောကြည့်မှ အခြေအနေတစ်ခုခုသိရမှာပဲ…..။

“ဒီးဒီးဒီး ဒီးဒီးဒီး“

ဖုန်းဝင်လာသည်….။

“ဟ မင်းမေကြီးတော် လင်းဆီကပါလား….“

ခင်မောင်ဝင်း ရုတ်တရက် အကြီးကြီးအံ့သြသွားသည်…..။ အခုတောင်ခေါ်မလို့လုပ်နေတုန်း ဘယ်လိုသူ့ဆီဖုန်းဝင်လာတာတုန်း…..။

“ဟယ်လို ဒရိုင်ဘာခင် ပြောနေပါတယ်…။ ဒီနေ့အတွက် ကားသိမ်းလိုက်ပါပြီ“

ခင်မောင်ဝင်းသိရက်သားနဲ့ တမင်ပြောလိုက်သည်….။

“အော် ဟုတ်လား… စိတ်မကောင်းပါဘူးရှင်…. ကျွန်မလေ ရုတ်တရက် ကမ်းနားမှာ ထိုင်ချင်လို့… အဲ့တာ ကားခေါ်ချင်လို့လေ…. အဆင်မပြေလည်းရပါတယ်…. ဒါပဲနော်..“

တမင်ပြန်စလိုက်သည်…။ ဖုန်းတော့မချဘဲ ဘာဆက်ပြောမလဲ လင်း နားထောင်နေသည်…။

“လင်း….“

“………“

“လင်းလားလို့….“

“အင်း….လင်းတယ် မီးလာနေတယ်လေ…ခိခိ“

“ဟာ နောက်တယ်….ကိုယ်ပြောရင် ပိုတယ်ဖြစ်မယ်….“

“ဘာတွေ ပုံပြောဦးမလို့လဲ ဒရိုင်ဘာခင်“

“အခုလင်းဖုန်းကိုခေါ်ဖို့ နှိပ်လိုက် ပြန် ဖျက်လိုက်လုပ်နေတာ….“

“ဟင်…တကယ်…လင်းလည်း ၁၀ ခါလောက်ဖျက်ပြီးမှ ငါ့ထင်ချင်ရာထင်ဆိုပြီး ခေါ်လိုက်တာ…။ အဲ့တာကြောင့်ထင်တယ် လင်းဆီမှာ အချက်ပေးနေတာ…. ခိခိ“

“ဟုတ်လား….လာတူနေတယ်ကျန်း…။ ဒါနဲ့ အချက်က ဘယ်လိုပေးနေတာလဲ“(ရင်ခုန်သံစည်းချက်တူ တာဖြစ်မှာပါ။ စူပါ။)

“ဟိဟိ…မပြောဘူး အသေသတ်…။ ယောက်ကျားကြီးတန်မဲ့ သတ္တိနည်းလိုက်တာ လင်းကမှ ဖုန်းစခေါ်ဖို့ သတ္တိရှိသေးတယ်…“

“သတ္တိနည်းတယ်ပြောလည်းရပါတယ်…။ ကိုယ်ခေါ်လိုက်ရင် လင်းစိတ်ထဲ မပျော်မရွှင်ဖြစ်သွားမလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ်စိတ်ကြောင့် သတ္တိကြောင်မိတာပါ….“

“အိုး…ဒရိုင်ဘာခင်ကြီးရယ်… ဒရာမာခင်လို့များနာမည်များပြောင်းလိုက်ပြီလား…ခိခိ….ကားခေါ်လို့ရဦးမလား“

“ရက်စ် မဒန် ဘယ်နားမှာလာခေါ်ရပါ့မလဲ…“

“အောင်မလေး…ဒီဘိုရူးအကျင့်ကမပျောက်သေးဘူးဘဲ…ဘိုလိုမှုတ်တုန်းပဲနော် ခိခိ….ဒီမှာလာခေါ် အမှတ် ********** အဲ့နားလေး အိမ်ရှေ့ရောက်ရင် ဖုန်းခေါ်လိုက်နော်…..“

လင်းပြောမှ မန္တလေးက နေ့လေးကို သတိရသွားသည်…. ခင်မောင်ဝင်းရင်ထဲ အလိုလိုပျော်သွားသည်…

“အိုခေ မဒန်“

“ဟုတ်ပါပြီတော် ကိုဘိုခင်ရယ် ခိခိ“

ဖုန်းချလိုက်ပြီး….။ ခင်မောင်ဝင်း အဝတ်လဲပြီး ကားသော့ယူရင်း ဘုရားရှစ်ခိုးနေသည့်အမေအား

“သားအပြင်ခဏသွားဦးမယ်….အိပ်နှင့်နော်“

ပြောပြီး အောက်ဆင်းလာသည်….။ အောက်ရောက်တော့ မျိုးညွန့်နှင့်တွေ့ရာ ဆိုင်ထိုင်ဖို့ခေါ်သည်ကို လက်ကာပြပြီး ကားမောင်းပြီး လင်းပြောသည့် လိပ်စာဆီဦးတည်လျှက် စိတ်ထဲတွင်…. လင်းစိတ်ထဲမှာ ငါ့ကို ရှိနေတာတော့ ဖြစ်မယ်…. ငါ့စိတ်ထဲက လင်းကို သေချာကွဲကွဲပြားပြားဖြစ်ဖို့လိုတယ်။ ဝင်းနဲ့လင်း မရောဖို့ ငါ့ဖက်က သေချာဖို့လိုတယ်….။ ငါတကယ် ဝင်းကိုမေ့နိုင်ပြီလား…. လင်းကိုလင်းလို့မြင်ပြီလား…။ ဒီမေးခွန်းကိုဖြေနိုင်မှ လင်းဆီသွားတာကောင်းမယ်…။

“ကျွီ…….“

ကားကို ကိုရီးယားကားထဲကလို လမ်းဘေးရုတ်တရက်ခေါင်းထိုး ရပ်လိုက်သည်….။ တော်သေးသည် နောက်ကားရှင်းလို့သာ……..။ ထို့နောက် ဝင်း ဆိုပြီး သူအကျယ်ကြီး ကားထဲအော်လိုက်သည်……။ လက်မှ iWatch Heart Rate BPM ကြည့်လိုက်သည်…။ ပုံမှန် ၇၅ ပြရာကနေ ၈၀ လောက်သာ ပြနေသည်။ နောက်ထပ် လင်း ဆိုပြီး သူအကျယ်ကြီး ထပ်အော်လိုက်သည်….။

“ဒုန်း ဒုန်း ဒုန်း“

သူ့ရင်ခုန်သံကိုသူပြန်ကြားရပြီး BPM ၁၂၀ လောက်ထိ တက်သွားသည်….။

“ဝူး“

ကားစက်နိုးပြီး လင်းဆီ အမြန်မောင်းသွားလေသည်….။ လင်းပြောထားသလို လင်းအိမ်ရှေ့ကိုရောက်တော့ ဖုန်းခေါ်လိုက်သည်…။ လာပြီလာပြီ ဆိုပြီး လင်း ထွက်လာသည်….။ လင်း ကားပေါ်တက်လာတော့… ရေမွှေးနံ့သင်းသင်းနဲ့ ပုံမှန် မိတ်ကပ် ပါးပါးလေးရယ် ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ဂျင်းအပွလေးရယ် အကျီအပါးလေးပေါ် ခေါင်းစွပ်အနွေးထည်ပါးလေး ထပ်ဝတ်ပြီး ဆံပင်လေးကို စုစည်းပြီး နဖူးပေါ် ဆံနွယ်တချို့ကို ချထားလေသည်….။ ခင်မောင်ဝင်းမျက်လုံးထဲ ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ်လှသည်။ လိုရင်းကတော့ ဒါပါပဲ။

“ကဲ မဒန် ကမ်းနားကိုနော်…“

ခင်မောင်ဝင်း ကားကိုမောင်းထွက်ရင်း

“ရက်စ် မိုင် ဒရိုင်ဘာခင်“

“ခါးပတ်ပတ်ထားပါ….. ဒီခရီးစဉ်အတွက် ကားခ ၁၅၀၀ ကျပါမယ်…“

“နိုးပလုံပလုံ အသွားအပြန် ဖြစ်လို့ ၃၀၀၀ ပေးပါ့မယ်… ခိခိ“

“ဟိုက် မဖြစ်ဘူး ၁၅၀၀ ပဲယူရမယ်လို့ အမေမှာလိုက်တယ်… ဒါဆို အပြန်လိုက်မပို့တော့ဘူး…..“

“ဟင် မီးကို ကမ်းနားဒီတိုင်းလေး ပစ်ထားခဲ့တော့မလို့ပေါ့လေ မသနားတော့ဘူးလားလို့….“

“ဟားဟား…လင်းရယ် အခုလိုမရယ်ရတာကြာပြီ… လင်းနဲ့ပြန်တွေ့မှပဲ ဒီအပျော်တွေပြန်ရတော့တယ်…“

“ပိုပြီ“

“လိုသေးသည်“

“ဖောရှော“

“အမှန်အကန်“

“ယုံဘူး“

“ဒီမှာကြည့်“

ဆိုပြီး နှလုံးခုန်နှုန်းကို ပြလိုက်သည်…..။

“ခိခိ နာရီကပျက်နေတာနေမှာ…“

“ဟားဟား“

ပြိုင်တူရယ်မောရင်း ကမ်းနားမှာထိုင်ရင်း စကားများပြောမကုန်အောင်ပြောကြပြီး… မြန်မာပြည်အနှံ့ဘယ်တွေရောက်ဖူးလဲ ပြောနေကြရင်း ပုဂံအကြောင်းရောက်သွားသည်….။

“ပုဂံရောက်ဖူးလား….“

“ဟင့်အင်း…သွားချင်တယ်…။ အိမ်မှာက ဖေဖေမေမေက ထားခဲ့လို့မရဘူးလေ.. လင်းရှိမှ အဲ့တာမို့ ဘယ်မှမသွားဖြစ်ဘူး…“

“ကိုယ့်လိုပဲပေါ့ ပုဂံကဘုရားသမိုင်းတွေတော့သိမှာပေါ့ တော်တော်မျာများ… တဝဂူဘုရားအကြောင်းရောသိလား…“

“ဟင့်အင်း ပြောပြပါလား….“

“အင်း…ငယ်ငယ်ကအမေပြောပြတာ အစ်ကိုလည်း ရောက်တုန်းက ငယ်ဦးမယ် ဘာမှမမှတ်မိတော့ဘူး သေသေချာချာ…။ ဒါပေမယ့် အဲ့ဘုရားသမိုင်းကတော့ ပုံပြင်လိုလိုမို့ မှတ်မိနေတယ်…။ ပြောရရင် ဆောင်းသမားလေး တစ်ယောက်ရှိတယ် သူ့ကို ဘုရင့်သမီးတော်ထင်တာပဲ အမျိုးမြင့်တဲ့ မိန်းကလေးနဲ့ ကြိုက်ကြတယ်… သဘောမတူလို့လိုက်ခွဲတယ်…။ နောက်ဆုံးဖမ်းပြီး ဂူပိတ်လိုက်တယ် သေသွားကြတယ်ပေါ့။ နောက်ပိုင်း အဲ့နားမှာ ဆောင်းသံလိုလို သီချင်းဆိုသံလိုလို ကြားရတယ်တဲ့… အဲ့တာပဲ…“

“သနားပါတယ်… သွားတောင်သွားချင်တယ်… လွမ်းစရာလေးနေမယ်နော်…“

“ပုဂံ အညာဒေသက လွမ်းစရာလေးပဲ။ လေတစ်ချက်ဝှေ့လိုက်ရင် ဖုန်လုံးလေးတွေရယ် မြင်းခွာသံလေးတွေရယ် နွားလှည်းကခလောက်သံတွေရယ် တမာပင်တန်း တမာရနံ့နဲ့ ခြောက်ခြောက်သွေ့သွေ့ ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့…….“

“ဟုတ်ပါပြီး စာဆိုတော် ဦးခင်ရဲ့ အညာဋီကာ ချဲ့တာ ဒီညပြီးပါတော့မလား….“

“ဟဲဟဲ ငယ်မူပြန်သွားတာလေ…ကျောင်းတုန်းက လဘက်ရည်တိုက်ရင် ရည်းစားစာရေးပေးနေကြ လက်စတွေ ပြန်ပေါ်လာတာထင်ပါတယ်…“

“အော် အငှားကိုယ်ဝန်သည်တွေလိုပေါ့….“

“ဟာ ဥပမာကြီးကလည်း နန်းမဆန်လိုက်တာ“

“ခိခိ ကဲကဲ အဓိကက အခုလာပြီ အစ်ကို့ကိုပြန်ပေးစရာရှိလို့….“

“ဘာပါလိမ့် စိုင်းဆိုင်မောဝ် လား“

“အမယ် မောင်ပေးတဲ့ချစ်ပြန်ဆပ်ခဲ့ပါပေါ့…. လာသေးတယ် သာအေးရယ် ခိခိ …ရော့ဒါလေး“

ဆိုပြီး စလင်းဘတ်လေးထဲမှာ စာအိတ်လေးတစ်ခုထုတ်ပေးလိုက်သည်….။ အဲ့စာအိတ်ကို ခင်မောင်ဝင်းမှတ်မိသည်….။ မန္တလေးမှာ သူ လင်း ကို ပေးခဲ့သည့် စာအိတ်လေးဖြစ်သည်….။

“အစ်ကို့ကို လင်း အရမ်းကျေးဇူးတင်ပါတယ်….။ ပြီးတော့ လင်း မှန်ရာကို ဝန်ခံရရင် လင်း အဲ့လိုလုပ်စားတာ အစ်ကိုက ပထမဆုံးအကြိမ်ပါနောက်ဆုံးအကြိမ်လည်း ဖြစ်မှာပါ…။ လင်း ရင်ဆိုင်နေရတဲ့ ပြဿနာကို လမ်းလွယ်လိုက်မိတာအတွက်တော့ နောင်တရပါတယ်…။ ဒါပေမယ့် အစ်ကိုနဲ့ ဆုံခဲ့တာကိုတော့ အမြဲအမှတ်ရနေမှာပါ….။ လင်းအတွက် အစ်ကိုက အမှတ်တရတွေပေးခဲ့ပါတယ်။ ဒီလမ်းကို နောက်ထပ် ဘယ်လို အခက်အခဲကြုံကြုံမလိုက်ဖို့ လင်း ဆုံးဖြတ်ထားသလို ကတိလည်း လင်းကိုလင်း ပေးထားပါတယ်။

ကတိပေးခဲ့တာကတော့ မန္တလေးကအပြန် အစ်ကို့ကားပေါ်မှာပဲ။ အခုလို ပိုက်ဆံပြန်ပေးတာက လင်းအစ်ကိုနဲ့နေခဲ့တဲ့ နေ့လေးကို ကြေးစားဆန်ဆန် အဖြစ်အပျက်အဖြစ် လင်း ဘဝမှာ မမှတ်မိစေချင်ဘူး။ အစ်ကို့ကိုလည်း လင်း ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ လင်းအပေါ် ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ဆက်ဆံပေးခဲ့လို့။

နောက်ထပ်လင်းဝန်ခံချင်တာက… လင်းငယ်ငယ်တုန်းက လင်းစိတ်ထဲက အစ်ကိုတစ်ယောက်နဲ့ အစ်ကိုက အရမ်းတူလွန်းတော့ လင်းလည်း အစ်ကို့အပေါ် စိတ်ပါခဲ့တာပါ။ ဒီလိုပြောပေမယ့် လင်းကို အပေါစားဆန်တယ်လို့ထင်ခဲ့ရင်လည်း လင်း ကျေနပ်ပါတယ်။ လင်း ကတကယ်ပဲ ပေါစားဆန်ခဲ့တာကိုး….“

လင်း မျက်ရည်လေးတွေခိုနေသည့် မျက်ဝန်းဖြင့် ခေါင်းငုံထားရင်း ခင်မောင်ဝင်းကို တုန်တုန်ရီရီ ပြောလိုက်လေသည်…..။ လင်းစိတ်ထဲ ခင်မောင်ဝင်းနဲ့ရှေ့ဆက်ချင်သည်…။ ဒါပေမယ့် သူမမျှော်လင့်ဝံ သူတို့တွေ့ဆုံခြင်းက မလှပခဲ့တာကို သူ နားလည်သည်….။

“လင်းပြန်ချင်ပြီ အစ်ကို…“

ခင်မောင်ဝင်းဖြေညင်းစွာ ဂရုနာသက်သောလေသံဖြင့် ပြောလိုက်သည်….။

“လင်းပြန်ချင်ရင် အစ်ကိုလိုက်ပို့မှာပါ…။ ပြီးတော့ အစ်ကို့ နှလုံးသားကိုလည်း လင်းအတွက် ထည့်ပေးလိုက်မှာပါ…။ လင်းပြန်လာပြီး ကိုယ့်နှလုံးသားကို လင်းကိုယ်တိုင် ကိုယ့်ရင်ဘက်ထဲ ပြန်လာထည့်ပေးမယ့် အချိန်ကိုလည်း စောင့်နေမှာပါ…။ လင်း ဟာကိုယ့်အတွက်တော့ လင်း ပဲ….။ လင်း မပြောပေမယ့် လင်းရင်ထဲက စကားတွေ အစ်ကိုနားလည်တယ်…။ ခုဏက လင်းဆီ မလာခင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို သေချာဆန်းစစ်ပြီးတော့မှ လာခဲ့တာ…။ လင်းဟာ ကိုယ့်အတွက် အဖြေမရှိတဲ့ ပုစ္ဆာမဟုတ်ဘူး…။ လင်းဟာ ကိုယ့်အတွက် မေးစရာမလိုတဲ့အဖြေ အဲ့တာဘာလဲဆိုတော့ ထာဝရအမြဲပဲ….။ လင်းကို မန္တလေးကပြန်ပို့ပေးပြီး နောက်ပိုင်း ကိုယ့်ရင်ဘက်ကြီး ကွဲရှခဲ့တယ်…။ အဲ့အတွက် ဖြေဆေးက လင်းပေးမှပဲရမှာလို့ ကိုယ်ထင်တယ်…..။ တကယ်လို့ လင်းဘဝထဲကို ကိုယ့်ကိုပါ ဝင်ခွင့်ပေးမယ်ဆိုရင် ကိုယ်အရမ်းပျော်မိမှာပဲ….။ လင်း ခွင့်ပြုနိုင်မလား…..“

“အစ်ကိုရယ်…. လင်းက….“

ခင်မောင်ဝင်း လက်ကာပြလိုက်ပြီး…

“အစ်ကိုသိချင်တာက လင်းရဲ့ ကိုယ့်အပေါ်ထားတဲ့ခံစားချက်ကိုပဲ….“

“လင်းကို ဖက်ထားပေးပါလား အစ်ကို“

ခင်မောင်ဝင်း လင်းကို ရင်ခွင်ထဲ တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားပေးလိုက်တော့သည်…..။

…………………………………………………..

သီရိမင်္ဂလာဈေးက သံပုရာသီးဒိုင် ကိုဟိန်း နှင့် ကုန်စိမ်းဒိုင် မသိုင်း ( ၃ )

“အော် လင်း…. စာအိတ်ကိုပြန်ယူထား… အစ်ကို့ကို ပြန်မပေးနဲ့…။ အစ်ကို့ကို ပြန်ပေးတာထက် ပိုကောင်းတဲ့ အကြံ အစ်ကို့မှာရှိတယ်…“

“ဘာလဲဟင်“

ရင်ခွင်ကြားက လင်း ခေါင်းလေးထုတ်လိုက်ပြီး သိချင်စိတ်လေးဖြင့် မျက်လုံးလေးပြူးကာ နားစွင့်နေသည်…။

“ဒီလို အဲ့ပိုက်ဆံကို တစ်နေရာလှူလိုက် ပြီးရင် ဆုတောင်း။ ဒါက ကံကျွေးတစ်ခုခုပါလာလို့ အခုလို ကြုံသွားတာကို နောက်ထပ် အခုဘဝရော နောက်ဘဝတွေရော ထပ်မကြုံရအောင်လို့ပေါ့….“

လင်း တစ်ချက်စဉ်းစားလိုက်ပြီး….

“ကိုကိုပြောတာ အဓိပ္ပါယ်ရှိတယ်….။ လင်း ဘုရားမှာလှူပြီး ဆုတောင်းမယ်…။ ခုဏက ကိုကိုပြောတဲ့ ပုဂံက တဝဂူဘုရားမှာလှူမယ်လေ…။ လင်းအတွက်လည်း ဆုတောင်းမယ်။ သမိုင်းထဲက ချစ်သူနှစ်ဦးအတွက်လည်း ဆုတောင်းပေးမယ်…. ကိုကို လိုက်ပို့ပေးမှာလား…..“

“ပို့ပေးမှာပေါ့… ပုဂံမှာက ဘုရားတွေအများကြီးရယ် ရှာမယ်ဆို ရနိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဘုရားတိုင်းဂေါပဂရှိမှာ မဟုတ်ဘူး….“

“အော် အဲ့တာ အဲ့ကြမှ ဘယ်မှလှူလိုရလဲ ကြည့်တော့မယ်….။ အခုလိုအကြံလေးပေးတာ အရမ်းကျေးဇူးတင်တာပဲ…“

“ပြွတ်“

ခင်မောင်ဝင်းပါးအား လင်း အနမ်းလေးပေးလိုက်လေသည်…။

ဒီလိုနဲ့…….. ခင်မောင်ဝင်းနှင့် လင်း ချစ်သူသက်တမ်း ၃ လကျော်သည်အထိ ဘာပြဿနာအဖုအထစ်မှမရှိ အားလုံးအဆင်ပြေပြီး ချစ်မ၀ ကြည်နူးမဆုံး တွေ့လိုက်တိုင်း တပြုံးပြုံးနှင့် ဘေးလူတွေတောင် အားကျစရာ ဖြစ်လေတော့သည်…..။ နှစ်ယောက်သား ဖြူဖြူစင်စင်ဖြင့် လက်တွဲကြပြီး ၃ နှစ်ပြည့်ရင် လက်ထပ်ကြမယ်လို့ သဘောတူထားကြသည်…။ ဒါကို ခင်မောင်ဝင်းလည်း စောဒကတက်သည်…။ သူက ၃၂ နှစ်ရှိနေပြီမလား…

“ကိုယ်က အဲ့ချိန်ဆို အိုနေပြီနော်…“

“အမယ် နွားပျိုသန်လှ နွားအိုပေါက်ကျိုးပါ…“

“စလာပြီ အမိနဲ့ ချစ်သူဖြစ်ထဲက လူလည်း တိရိစ္ဆာန်စုံနေပြီး အနိုင်းခံရတာ….“

“အော်ခုတော့ ငြိုငြင်ပြီပေါ့လေ… ဒါတောင် ၃ လပဲရှိသေးတယ်…“

“အမယ်အမယ် ပြောတော့ ဒရမ်မာခင်တဲ့ သူများကို သူကမှ တကယ့် ဒရမ်မာကွင်း… မနိုင်ဘူး ၂ ခါခွဲသယ်ရတယ်….“

“၃ နှစ်ပဲ လင်းက ခုမှ ၂၁ ပဲရှိသေးတာ ပြီးတော့ မေမေ့ကျန်းမာရေး သိပ်မကောင်းလို့… နောက်ပြီး… အစ်မ ပြန်လာမလားလဲ စောင့်ကြည့်ချင်သေးလို့ပါ…“

ခင်မောင်ဝင်း အတင်းပြောလို့မရတော့ပေ…။ အရာရာနားလည်ပေးတတ်သူမို့ မိသားစုအရေးမှာတော့ သူ့ဆန္ဒကို အတင်းမတိုက်တွန်းချင်တော့ပေ….။ နောက်ပြီး သူ့အစ်မပြန်လာခဲ့ရင်လည်း တစ်မျိုးကောင်းတာပဲ အခုရှုပ်မှနောက်ရှင်း မယူခင် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ဖြေချလိုက်တော့ နောက်ပိုင်း သူနဲ့လင်းနဲ့ စိတ်ရှင်းရတာပေါ့….။ တစ်ခုပဲ လင်းသာသိရင် သူပဲနောက်ဆုတ်မှာ…။ ဝင်းကရော.. ခင်မောင်ဝင်းအတွေးထဲ မျောသွားပြန်သည်….။

“အောင်မလေး ဒရိုင်ဘာခင်ကြီး ဘာတွေ ပါးစပ်ကြီး ဟပြီး နံရံကြီးကိုငေးနေတာ ယင် ၂ သိန်းလောက် ဝင်ဥသွားတာ သိလိုက်လား…“

“ဟင်…အော် ဟုတ်လား ဒါကြောင့် ငံကျိကျိဖြစ်သွားတာ….“

“သွားလူညစ်ပက်“

ဒီးဒီးဒီးဒီးဒီး ခင်မောင်ဝင်းဆီး ဖုန်းတကောဝင်လာသည်။ ကိုဟိန်းဆီကဖြစ်သည်…။

“ဟယ်လို ကိုဟိန်း….“

“ဒရိုင်ဘာခင်ကြီး မနက်ဖြန် ၁ နာရီလောက် လာခေါ်ပေးလို့ရမလား….“

“ပုံမှန်ပဲလား…“

“မဟုတ်ဘူးဗျ သာကေတဦးလေးအိမ်မှာ ညီမဝမ်းကွဲလေး ဝင်ခေါ်ပြီး ရွှေပြည်သာက အမျိုးတစ်ယောက်ဆီသွားမလို့လေ….။ အချိန်ရလားမသိဘူး ။ လမ်းကြောင်းက နဲနဲတော့ရှည်တယ်….“

“ရပါတယ်… ကျွန်တော် မနက်ဖြန်လည်း အထူးအော်ဒါမရှိပါဘူး… ကွက်တိလာခဲ့ပေးပါ့မယ့်…“

“ဟုတ်ကဲ့ပါ..“

ခင်မောင်ဝင်း ဖုန်းကိုပိတ်လိုက်ပြီး လင်းဖက်ကိုလှည့်ကာ…

“သီရိမင်္ဂလာဈေးက ကိုယ့်ပါဆင်ဂျာ..။ မနက်ဖြန် ရွှေပြည်သာသွားမလို့တဲ့…..“

“အစ်ကို ကားပဲမောင်းနေတော့မှာလား… ကားဝပ်ရှော့လေးဘာလေး စိတ်မပါဘူးလား….“

“အင်း အစ်ကိုလည်း မျိုးညွန့်နဲ့တော့ ပြောဖြစ်တယ်….။ သူကလည်း မေးတယ်…။ အစ်ကို စဉ်းစားနေတုန်းပါပဲ…“

“ဝပ်ရှော့လေးဆိုရင် အတည်တကျဖြစ်တာပေါ့…..“

ရုတ်တရက် ခင်မောင်ဝင်း ခြေဖဝါးကြီး မြောက်ကာ လင်းကိုပြလိုက်သည်…။

“ကြည့်ကြည့် တွေ့လား ခြေဖဝါးမှာ ဗွေပါတယ် အဲ့ဗွေအလယ်ထဲ မှဲ့ပါရှိသေးတယ်….“

“ဟာ ခြေထောက်ကြီး ပြန်ချထားစမ်းပါ။ ဘုရားပေါ် ဘာမှန်းမသိဘူး လူတွေကြည့်နေတယ်.. တကယ်ပဲ အရှက်မရှိ..“

“သရက်စိလေ…“

“ခိခိ ရယ်ရတယ် ကတုံးပေါ်ထိပ်ကွက် ဂျင်ထက်ကထုံး ခြေဖဝါးဗွေထဲကမှဲ့ ဟိဟိ“

“ဟဲဟဲ ပြောပါတယ် ဒါကြောင့် ခင်မောင်ဝင်းက အငြိမ်ထိုင်လို့မရဘူး…. ထောင်ကျမှသာ ငြိမ်မှာ…“

“ဖက်ဖက် နိမိတ်မရှိဘာမရှိ ငါ့ကိုကိုက ဘယ်ထောင်မှမကျဘူး…. ဟော့ဒီက လင်း ရဲ့ အချစ်ထောင်မှာပဲကျမှာ..ခိခိ“

“ဒီကလည်း ဝင်ချင်တာ ခြင်…….“

“ဘာ!!!!“

ခြင်ထောင်လို့ပြောမယ်မှန်းသိသည် ဆုံးအောင်မပြောဖြစ်အောင် လင်း တားလိုက်သည်…။ ဘုရားပေါ်မှာမဟုတ်ပါလား…..။

“အော် ခြင်ကိုက်တယ်လို့…. လင်းနဲ့ အိမ်ထောင်ကျတာ ပြောချင်တာပါ…..“

“ဟွင်းဟွင်းနော် ဘုရားမှာ မဟုတ်မဟတ်တွေ မပြောနဲ့ ငရဲကြီးမယ်….“

“ကဲကဲ ငါးသွားလွှတ်မယ်….။ ပြီးရင် လှည်းတန်းမှာ ငါးကင်သွားစားကြမယ်….“

“ကြည့် ….. “

“ဟားဟား….“

………………………………………………………

နောက်နေ့ ချိန်းထားသည့်အတိုင်း သံပုရာသီးဒိုင် ကိုဟိန်းကို ဈေးရှေ့ကနေစောင့်နေလိုက်သည်…။ခဏနေရောက်လာပြီး…. သွားနေကြ သာကေတ ၁ လမ်းကို အရင်သွားလေသည်….။ ဒီတစ်ခါတော့ ကိုဟိန်း စကားတွေ ခင်ခင်မင်မင်ပြောလာသည်…။ အရင်ဆို ပုံမှန် ဆွဲကောင်းလား… အေးဆေးပဲလား…. ဘာလားလောက်သာ ပြောဖြစ်သည်…။

ဒီနေ့တော့ ကားဈေးတွေမေးလိုက်…. သူတို့ကတော့ လုပ်ငန်းရှိတော့ လုပ်ငန်းသုံးကားဝယ်တာ ပိုအသုံးတည့်တာဖြစ်ကြောင်း ပုံမှန်ကတော့ ဟိုနားဒီနား တက္ကစီသာငှားကြောင်း ဒရိုင်ဘာခင်ကိုသိပြီးမှ ခပ်ဝေးဝေးနှင့် အချိန်အတိအကျရလို့ အဆင်ပြေကြောင်း ဟက်ဟက်ပက်ပက် ပြောလေသည်….။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ကိုဟိန်းအလုပ်အကြောင်း ဟိုမေးဒီမေး မေးကြည့်သည်….။

“ကျွန်တော်တို့က သံပုရာသီးကို ဒိုင်ကိုင်တာ…။ လှေတွေနဲ့ သံပုရာသီးခြံတွေ လာလာပို့တယ်ဗျာ…။ အများအားဖြင့်တော့ မြစ်ရိုးတလျှောက် ရွာတွေကပေါ့…။ သူတို့ဆီကတော့ ဆာလာအိတ်တစ်အိတ်ကို ၃၀၀၀ ဝယ်တယ်…။ သူတို့ဆီက တစ်ခါ လာချရင် မနည်းဘူး…။ အသီးကတော့ ဆိုဒ်စုံပေါ့….။ တစ်အိတ်ကို အသီး ၃၀၀၀ ၃၅၀၀ လောက်ပါတယ်….။ အဲ့တာကိုမှာ ကျွန်တော်တို့က အလုံးတွေပြန်ခွဲတယ်… ၅ ကျပ်တန် ၆ ကျပ်တန် ၇ ကျပ်တန် အစားစားပေါ့….“

(၂၀၀၈ လောက်က ကြားဖူးနားဝဈေးတွေ ဖြစ်ပါသည်…။ အခုတော့ ဘယ်ဈေးတွေမှန်း မသိတော့ပါ…။ ယုတ္တိမတန်ပါက… ဖြည့်တွေးပြီး နားလည်ပေးပါခင်မျာ။ စူပါ)

“ဒါဆိုရင် တစ်လုံးအပေါ်မှာ ၄- ၅ -၆ ကျပ်လောက် မြတ်နေပြီ….“

“အင်း ဈေးမှာပြန်ရောင်းတာက သိတဲ့အတိုင်း တစ်လုံး ၂၀ တို့ ၂ လုံး ၅၀တို့… ပြန်ရောင်းကြတာ…“

“အော် သေချာတော့မသိဘူး ဈေးမဝယ်ဖူးလို့….“

“ကျွန်တော့်ရှမ်းပြည်က ဖောက်သည်ဆိုရင် သူမှာရင် အလုံး ၁၀၀၀၀ အနည်းဆုံး ဟိုရောက်ရင် တစ်လုံး ၁၀၀ နဲ့ပြန်ရောင်းတယ်…။ ရထားပို့ခလည်းရှိ ပြီးတော့ ဟိုမှာက ရှားပါးကုန်ဖြစ်ပြန်တာကိုး“

“အားပါးပါး..တကယ်ပါ သံပုရာသီးဈေးကွက်ကို အခုမှ သိရတာ… အမြတ်မနည်းပါလား….“

“ဒီလိုပါပဲ ပင်တော့ပင်ပန်းတယ် နေ့ရောညရော မနားရဘူးလေ….။ ပစ္စည်းချ ပစ္စည်းတင် အလုံးရွေး… ဆိုင်လည်းထိုင်ရတယ်….။ ဆိုင်မှာအိပ် ဆိုင်မှာစား….။ ဒါကြောင့် တစ်ပတ် ၂ ခါလောက် အခုသွားတဲ့ ဦးလေးအိမ်မှာ ပြန်နားတာ….။ သူကလည်း သိပ်မမာဘူးလေ…“

“အော် ဟုတ်ကဲ့….“

“ဒါနဲ့ မသိုင်းရော ဒရိုင်ဘာခင်ကို ခေါ်သေးလား…“

“အင်း သူ ၂၅ လမ်းသွားရင်တော့ ခေါ်တယ်….“

“၂၅ လမ်း ဘာသွားလုပ်တာလို့ပြောလဲ….“

“အဲတာက……“

“ကျွန်တော်နားလည်ပါတယ်…။ ကျွန်တော့်ကိုက ပြောလို့ရပါတယ်….။ သူပဲ ကျွန်တော့်ကို ဒရိုင်ဘာခင်ကားသုံးဖို့ ချိတ်ပေးထားတာလေ….“

ခင်မောင်ဝင်း သူတို့ပတ်သတ်မှုကိုမသိပေ…။ မိတ်ဆွေတွေနေမှာပေါ့ တွေးလိုက်သည်။ ဘာမှမဖြစ်လောက်ပါဘူးဆိုပြီး….

“ငွေသိမ်းတယ်လို့တော့ ပြောပါတယ်….“

“အင်း…“

“လမ်းထိပ်မှာပဲ ခဏစောင့်နေပါ..။ အထဲမှာ ကားကွေ့ဖို့နေရာမရှိဘူး….။ ညီမဝမ်းကွဲလေးခေါ်လာပြီး ချက်ချင်းပြန်ထွက်လာခဲ့မယ်…“

ထို့နောက် ကိုဟိန်း အလိုမကျသည့် မျက်နှာဖြင့် ပြန်ထွက်လာသည်….။ ကားထဲဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး…

“ကျွန်တော့်ကို ဈေးပဲပြန်ပို့ပေးပါတော့….။ ကောင်မလေး အပြင်ထွက်သွားတယ်တဲ့ မစောင့်ချင်တော့ဘူး…။ စောင့်နေပါလို့ သေချာမှာထားတာကိုး“

“ဟုတ်ကဲ့ ကိုဟိန်း“

ဈေးကိုပြန်မောင်းလာခဲ့သည်။ လမ်းမှာတော့ နှစ်ယောက်သား တိတ်ဆိတ်လျှက်…..။

ဒီးဒီးဒီး ဒီးဒီးဒီး

ကိုဟိန်းကို ဈေးတွင်ချထားပြီး စမ်းချောင်းကို ပြန်လာစဉ် မသိုင်းဆီမှ ဖုန်းဝင်လာသည်…။

“ဒရိုင်ဘာခင်ကြီးရေ…. ကားခေါ်ချင်လို့ ၂၅ လမ်း သွားစရာပေါ်လာလို့…“

“အခုလားအစ်မ အားပါတယ်။ အစ်မတောင် ၂၅ လမ်း မသွားတာ ၂ ပတ်လောက်ရှိတော့မယ်….“

“ဟုတ်ပါ့… ကုန်စိမ်းဂိုဒေါင် ပြင်နေလို့လေ….။ နောက် ၃၀ မိနစ်လောက်ဆို အဆင်ပြေမလား…“

“၁၅ မိနစ်ဆိုရောက်ပြီအစ်မ… ဈေးရှေ့က စောင့်နေလိုက်မယ်…“

“အိုကေ ဒရိုင်ဘာခင်ကြီးရေ….“

ခင်မောင်ဝင်းလည်း စိတ်ထဲ အော် သူတို့ကလည်း တစ်ယောက်က သွားနေကြ ဗုဒ္ဓဟူး တနင်္ဂနွေ မဟုတ်ဘူး သောကြာနေ့ကြီး သာကေတသွားတယ်…။ တစ်ယောက်ကလည်း သွားနေကြ တနင်္လာ ကြာသပတေးကနေ ဖောက်ပြီး သောကြာနေ့ ၂၅ လမ်းသွားပြန်တယ်….။ ဘာတွေမှန်းမသိပါဘူး….။

ဒီးဒီးဒီး ဒီးဒီးဒီး

ကိုဟိန်းဆီမှဖြစ်သည်….။

“ဟယ်လို ကိုဟိန်း….“

“ကိုဒရိုင်ဘာခင် ကားအားသေးလားဗျ…..။ ကျွန်တော် သွားစရာတစ်ခုပေါ်လာလို့…“

“ဘယ်သွားမလို့လဲခင်မျာ။ အခုတောင် မသိုင်းဖုန်းဆက်ခေါ်လို့ ကျွန်တော် ဈေးကိုပြန်လာနေပြီ….။ လမ်းကြုံရင်လိုက်ခဲ့မလား……“

“မသိုင်းခေါ်ထားတာလား… သူက ဘယ်သွားမလို့လဲ….“

“၂၅ လမ်းတဲ့…“

“အော် ဒါဆိုလမ်းမကြုံတော့ဘူး…. နေပါစေတော့ ။ မသိုင်းကိုတော့ သွားမပြောပါနဲ့ တော်ကြာ သူမသုံးဘဲ ကျွန်တော့်ပေးသုံးနေဦးမယ်…။ သူ့ကို ဦးစားပေးလိုက်ပါ…။ ကျွန်တော် ဒီတစ်ခါတော့ အပြင်ကားပဲ ငှားလိုက်တော့မယ်….“

“အားနာလိုက်တာဗျာ….“

“ရပါတယ် ဒါပဲနော်……“

ကိုဟိန်းဖုန်းချသွားပြီး ခင်မောင်ဝင်းလည်း ဈေးရှေ့ရောက်လာသည်။ ခဏနေတော့ မသိုင်းရောက်လာပြီး ၂၅ လမ်းကိုမောင်းချသွားသည်…။ ၂၅ လမ်းထိပ်ရောက်တော့ ဆင်းပြီး

“ အရင်လိုပဲ ပြန်လာခေါ်နော် မောင်လေး….“

“ဟုတ်ကဲအစ်မ“

မသိုင်းလည်း လမ်းထဲဝင် ခင်မောင်ဝင်းလည်း ကားမောင်းရင်း ဆူးလေးဖက် ပါဆင်ဂျာ ပတ်ရှာနေလိုက်သည်….။

၂၅ လမ်း မောင်မောင့်တိုက်ခန်းထဲတွင်….

“ကြည်ပြာ နင့်ကိုဒီမလာပါနဲ့ ငါပြောထားတာကို ဘာလို့လာတာလဲ…။ ပြီးတော့ နင်အခုထိ ဟိုလူ့ကို အပိုင်မကိုင်နိုင်သေးဘူးမလား……“

“ကိုမောင် ကြည်ပြာလည်း ကြည်ပြာ့ဘဝကိုအပျက်ခံပြီး ကူညီပေးနေတာပဲ…. အခုလည်း….“

“အခုလည်းဘာဖြစ်လဲ….။ ငါသိချင်တာ အဲ့လူ မသိုင်းကို ကွာမှ ငါ မသိုင်းကိုယူလို့ရမှာ။ နင်လည်း သူ့ကိုယူလို့ရမှာ။ အဲ့ကြရင် နင်ရောငါရော ကိုယ့်ဘဝနဲ့ကိုယ် အေးဆေးဖြစ်ပြီ….။ နင်ဘဝပေးဆပ်ရလည်း တန်ပါတယ်…။ ကိုဟိန်းတို့က ပိုက်ဆံရှိတယ်…. နင်အဆင်ပြေသွားမှာ…….“

“ကြည်ပြာ ကူညီချင်ပေမယ့် ဆက်မလုပ်ချင်တော့ဘူး….. ကြည်ပြာ သူ့ကိုမချစ်ဘူး…..“

“အချစ်တွေဖယ်ထားစမ်းပါ…. ငွေကအဓိကပဲ….“

“နင့်မိဘတွေ ငွေမရှိလို့နင့်ကို ငါတို့အိမ်မှာ ထားသွားတာလေ… နင်ငွေရှိမှဖြစ်မှာ….“

“ကြည်ပြာနားလည်တယ် ဒါပေမယ့် တစ်သက်လုံး မချစ်တဲ့လူနဲ့ နေရရင်လည်း မပျော်နိုင်ဘူးလို့ ကြည်ပြာထင်တယ်….

“ဒါဆို နင်ချစ်တဲ့သူက ဘယ်သူလဲ…။ နင့်မှာ ချစ်သူရှိလား….“

ကြည်ပြာ ငြိမ်ကျသွားသည်။ ချစ်သူမရှိ တစ်ဖက်သတ် ချစ်နေသူသာရှိသည်….။

“ကိုမောင့်ကို ကြည်ပြာချစ်တယ်….“

“ဘာ ငါ့နင့်ကိုမချစ်ဘူး…ငါချစ်တာ မသိုင်း…..“

ငယ်ရွယ်တဲ့သူ့ကို မချစ်ဘဲ လင်ရှိမယားကို စွဲနေသည့် မောင်မောင်ကို ကြည်ပြာ နားမလည်…။

“ကြည်ပြာက ဘာတွေ ချွတ်ရွင်းနေလို့ ကြည်ပြာ့ကို မချစ်ရတာလဲ….။ သူလုပ်ပေးသလို ကြည်ပြာလည်း လုပ်ပေးနိုင်ပါတယ်…..“

မောင်မောင် ဒေါသတွေထွက်လာသည်။ မသိုင်းကို လာယှဉ်တာ လုံးဝလက်မခံ။ သူ့အတွက် မသိုင်းနဲ့ မှုံ ၂ မှုံဒဲ့လဲရင်တောင် လက်ခံမှာမဟုတ်….။ ပြီးတော့ မသိုင်းမလာတာ ၂ ပတ်ရှိပြီ အရမ်းလုပ်ချင်နေသည်…..။

“သေချာလား နင်လုပ်ပေးနိုင်တယ်ဆိုတာ….“

မီးဝင်းဝင်းတောက်နေသည့် မျက်လုံးဖြင့် ကြည်ပြာဆီ လျှောက်သွားသည်…။ ကြည်ပြာ ကြောက်လာသည်….။

“ကိုမောင် ဘာလုပ်မလို့လဲ…“

“နင်ငါ့ကိုချစ်တယ်ဆို ဘယ်လောက်ချစ်လဲ စမ်းကြည့်မလို့…..“

“ဟင်…မလုပ်ပါနဲ့…..“

“ဖြန်း….ဖြန်း…..“

ကြည်ပြာ ပါးနှစ်ချက်ဆင့်ရိုက်ခံလိုက်ရသဖြင့် မျက်လုံးများ ပြာဝေသွားသည်…။ ထို့နောက် ဆံပင်ကဆွဲခေါ်တာခံလိုက်ရပြီး ကုတင်ပေါ် ရောက်သွားသည်….။

“ဗြိ ဗြိ“

အင်္ကျီများ ဆွဲဖြဲခံလိုက်ရသည်…။

“`ဖျောက် တောက်….“

ဘရာစီယာများ ဆွဲဖြုတ်ခံလိုက်ရပြန်သည်…။ အပေါ်ပိုင်းဗလာကျင်းကို လက်ဖြင့်ကာထားပြီး ငိုယိုတောင်းပန်နေလေသည်…။ မောင်မောင့်ကိုချစ်ပေမယ့် အခုလို နိုင်ထက်စီးနင်းတော့မခံချင်…..။ ထမိန်နှင့်အတွင်းခံပါ ဆွဲချွတ်ခံလိုက်ပြီး…. ပါးစပ်ကို လက်ဖြင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဖိပိတ်ခံထားရပြီး စောက်ဖုတ်ထဲ လက် ၂ ချောင်းဖြင့် အကြမ်း အမွှေခံထားရလေသည်….။ ပါးစပ်ပိတ်ခံထားသည်နေရာက နာကျင်လှသဖြင့် မောင်မောင့်လက်ကို သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အတင်းဖယ်သော်လည်း အားခြင်းမမျှ….. လက်ဖြင့် အားရအောင်မွှေပြီး… ပေါင်ကိုဖြဲပြီး လက်ဖြင့်ဖိထောက်ထားကာ မောင်မောင် လီးကို ဆောင့်သွင်းလိုက်သည်…..

“အားးးးးးးးးး“

“ဖြန်း ဖြန်း….“

ပါးထပ်ရိုက်ခံလိုက်ရသည်…..။

“ထပ်အော်ရင် ထပ်ရိုက်ခံရမယ်……“

“ဗြောင်း ဗြောင်း ဗြောင်း ဗြောင်း ဗြောင်း ဗြောင်း ဗြောင်း ဗြောင်း“

မောင်မောင် နွားသိုးကြိုးပျက် ဆောင့်ချင်တိုင်းဆောင့်နေသည်……။ ပါးစပ်ကလည်း…..

“နင်ပြောတော့ မသိုင်းလုပ်သလို လုပ်ပေးနိုင်တယ်ဆို…. လုပ်စမ်း နင့်အထဲကနေ ပွစိပွစိနဲ့ ညှစ်စမ်း….။ မသိုင်းစောက်ဖုတ်မှာ မျော့ပါတယ်ဟဲ့… နင့်မှာ ဘာမျော့မှမပါဘူး…။ မသိုင်းညှစ်အားမပြောနဲ့ သူ့တစ်ဝက်လောက်တောင် နင်မညှစ်နိုင်ဘဲ မသိုင်းလုပ်သလို လုပ်ပေးနိုင်တယ် လာပြောနေတယ်….။ စောက်ပိုပြောဦး ကဲ့ဟာ…“

“ ဗြောင်း ဗြောင်း ဗြောင်း ဗြောင်း ဗြောင်း ဗြောင်း ဗြောင်း ဗြောင်း ဗြောင်“

“အာ့အာ့အာ့ အီးအီးအီး“

ကြည်ပြာ့ကို မှောက်ချလိုက်ပြီး ဖင့်ကိုဆောင့်ရိုက်သွင်းပြန်သည်……။

“ဗက် ဗက် ဗက် ဗက် ဗက် ဗက် ဗက် ဗက် ဗက်“

“အ့အ့အ့အင့်အင့် ဟင့်အီးအီး..“

“ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း“

တင်ပါးကို စိတ်ရှိတိုင်းရိုက်ချပြန်သည်….။ နောက် ပက်လက်ပြန်လှန်ကာ…. လီးထည့်ပြီး နို့တွေကို ထပ်ရိုက်ပြန်သည်….။

“ ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း“

“စောက်ပိုပြောတဲ့ ပါးစပ် ကဲ့ဟာ..“

“ ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း“

ပါးတွေကို ထပ်ရိုက်ပြန်သည်……။ မောင်မောင့်ကို တွန်းထိုး ထုရိုက်လို့လည်းမရတော့ မုန်ယိုနေပြီဖြစ်သည်……။ ကြည်ပြာကတော့ ပြုသမျှနုခံရမယ့် အဖြစ် လုံးလုံးဖြစ်သွားပြီး အံကိုကြိတ်ကာ ခံနေရတော့သည်……။ နောက်ဆုံး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ ကြည့်ပြာ့ ဂုတ်ကနေကိုင်ပြီး တရဆက် လီးတဆုံး ဆက်တိုက် ရိုက်ရိုက်သွင်းပြီး…. လရည်တွေ တကိုယ်လုံး ပန်းကျဲလိုက်ပြီး… ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီး ကြည့်ပြာကိုယ်လုံးကိုချလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ် ခြေတစ်ဖက်တင်ကာ မတ်တပ်ရပ်ရင်း အမောဖြေနေသည်…။ ကြည်ပြာ ဗိုက်ကိုနှိပ်ရင်း ညည်းနေသည်….။

“အား…အင့်…..“

သွေးများလည်း ကုတင်ပေါ်အိုင်လာသည်…..။ မောင်မောင် ရာသီလာသည် ထင်သွားသည်….။

“ဟာ ဆင်းစမ်း ငါ့ကုတင်ပေါ်က နင့်သွေးတွေနဲ့ ပေကုန်ပြီ…..

ထိုစဉ်…….

“ကလင် ကလင် လကင်“

ဘဲလ်သံ မြည်လာသည်..။

“စောက်ရေးထဲ ဘယ်သူလာတာလဲမသိဘူး…။ နင် အဲ့တာတွေရှင်းထား။ အခန်းထဲက ထွက်မလာနဲ့…“

မောင်မောင် အင်္ကျီကောက်စွပ် ပုဆိုးဝတ်လိုက်ပြီး တံခါးဖွင့်လိုက်သည်….။ ရုတ်တရက် မထင်ထားသည့် မသိုင်းကို တွေ့လိုက်ရသည်……။…(အပိုင်း၄ ဇာတ်သိမ်းပိုင်း မျှော်)

Zawgyi

ျပည့္သိပ္သြားတာပဲ ေမာင္ေမာင္ရယ္… အားနဲ႔လုပ္

(အရမ္းမသြင္းနဲ႔ေလ.. အာေခါင္ လာထိုးမိတယ္)၏ အပိုင္းဆက္

မင္းေက်ာ္ႏိုင္ ဝက္ဆိုက္လင့္ေတြေပးမယ္ ေျပာထားျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္…..။ မင္းေက်ာ္ႏိုင္က ႏိုက္ရွစ္သမားမို႔ မနက္ကျပန္လာၿပီး ေန႔လည္စာ ခင္ေမာင္ဝင္းနဲ႔ စားၿပီး အိပ္ေနရာကေနထ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္းအခန္းထဲ ၾကည့္လိုက္ရာ…

“ေဒါက္တာႀကီး ေနာက္ထပ္ ေဆးခန္းလိပ္စာေလးေတြ ေပးပါဦး….“

ခင္ေမာင္ဝင္း အာေလးလွ်ာေလးျဖင့္ မင္းေက်ာ္ႏိုင္ကို ေမးလိုက္သည္…။

“ဟာ မင္းကလည္း တစ္ေနကုန္ေသာက္ေနတာလားဟ…. ေသေတာ့မွာပဲ….။ မင္းကြာ စလုံးလာၿပီး အရက္လာေသာက္တာလားကြာ….. မင္းကိုမင္းလည္း ထိန္းပါဦး….။ လင့္ခ္ေတြ ငါ့မက္ေဆ့က ပို႔လိုက္မယ္….။ ေဟ့ေကာင္ မင္း ဒီအတိုင္းထေတာ့မသြားနဲ႔ မူးမူးနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားရင္ မင္းကိုဆြဲစိခံရမယ္….။ ငါေျပာမယ္ ေသာက္ခ်င္ရင္ ျပန္လာမွေသာက္….“

“ေအးပါဟ“

“မင္း အျပင္သြားတတ္တာ ေသခ်ာရဲ႕လား… ေဟ့ေကာင္ လမ္းေပ်ာက္ရင္ တကၠစီစီးၿပီးသာ သြား ျပန္…“

“ဟာ ကားသမားပါကြ… ဟိုေန႔ထဲက ဘက္စ္ နဲ႔ ရထားစီး ဘယ္လိုစီးရမယ္ သေဘာေပါက္ၿပီးသား… ဂုဂဲလ္မတ္ပ္လည္း ရွိတယ္“

“ေအးေအး…ကိစၥရွိဖုန္းေခၚ….ငါသြားေတာ့မယ္“

“ေအးေအး မသြားခင္ လင့္ခ္ေလး…“

“ေအးပါ ငါပို႔ေပးမယ္…“

မင္းေက်ာ္ႏိုင္ထြက္သြားၿပီး ငါးမိနစ္ေနေတာ့ မက္ေဆ့ဝင္လာသည္…..။ လင့္ေတြ…။ ပထမဆုံးလင့္ကို ႏွိပ္လိုက္သည္…။ စလုံးအစိုးရက ပိတ္ထားသည္ဆိုသည့္ စာအနီႀကီးေပၚလာသည္….။ ေနာက္တစ္ခုလည္း ပိတ္ထားျပန္သည္….။

“ဟာ မင္းေက်ာ္ႏိုင္ေတာ့လုပ္ၿပီး လင့္ခ္အပ်က္ေတြ လာေပးတယ္…“

https://sbf .net. nz/ ဝက္ဆိုက္ကို ႏွိပ္လိုက္ေတာ့ ဟုမ္းေပ့ ေပၚလာတယ္….။ ေဆာ္ပုံေတြ မာဆက္ေတြ နဲ႔ ဖိုရမ္ေတာ့ပစ္ေတြ ေပၚလာတယ္….။ ရီဂ်စ္စတာလုပ္ခိုင္းတာကိုလုပ္ၿပီး…. search ေဘာက္စ္ထဲ escort , girl, bJ, Fj သူသိတာေတြ တစ္ခုခ်င္း ထည့္႐ိုက္လိုက္သည္…..။ ေဆာ္ေၾကာ္ျငာပိုစ္ေတြ တန္းစီက်လာသည္….။

(မသိေသးသူမ်ားအတြက္-ဒီဆိုက္သည္ လက္ရွိအခ်ိန္ထိ အသက္ရွိေနၿပီး အရင္ အပိတ္ခံထားရတဲ့ ေပ့နာမည္ကို ျပန္ခ်ိန္းထားတဲ့ ေပ့ျဖစ္ပါတယ္။ အထဲက ေတာ့ပစ္ေတြက အရင္အတိုင္းရွိေနဆဲျဖစ္သည္…။ တကယ္လို႔ sex ကိစၥ အေပ်ာ္အပါးရွာခ်င္ရင္ ဒီေပ့ကေန ရွာရင္ ေနာက္ထပ္ ဆင့္ပြါး update လင့္ေတြ ရပါလိမ့္မယ္။ ဝါသနာပါရင္ ပိုစ္ေတြလည္း ဖတ္လို႔ရပါတယ္။ စလုံးကလူေတြ ျမန္မာျပည္လာတုန္း အေပ်ာ္အပါးရွာတာေတြ အေတြ႕အႀကဳံေတြ ျပန္မွ်ေဝထားတဲ့ ေတာ့ပစ္ေတြ လည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ ဝက္ဆိုက္ေၾကာ္ျငာျခင္း မဟုတ္ပါ။)

ခင္ေမာင္ဝင္း ေဆာ္အလန္း ၃ ေယာက္ဆီ မက္ေဆ့ပို႔လိုက္သည္…။ လိပ္စာနဲ႔အခ်ိန္ကို အဂၤလိပ္လို ေမးထားသည္။ မက္ေဆ့လွမ္းပို႔လိုက္သည္…။ ည ၇ နာရီေက်ာ္ဆိုေတာ့ ၈ ခြဲေလာက္မွန္းၿပီး ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္…။ ျပန္မလာ…။ ၃ ေယာက္လုံး ျပန္မလာတာနဲ႔ ေနာက္ထပ္ရွာသည္…။

ခင္ေမာင္ဝင္း ေဆာ္ေတြလိုက္ၾကည့္ရင္း တ႐ုတ္မေလး တစ္ေယာက္ ၁၉ ႏွစ္ဆိုတာ သြားေတြ႕တယ္…။ ပုံက effect နဲ႔ ေမးခြၽန္ထားတာသိေပမယ့္ ၾကည့္ရတာေတာ့ မဆိုးဘူးေပါ့….။ ေရးထားတဲ့စာေတြ ဖတ္လိုက္ေတာ့… ၁၉ ႏွစ္တဲ့ ပတ္စ္ျပလို႔ရတယ္ ဆားဗစ္ေကာင္းတယ္ ေခ်ာတယ္ ဆိုတဲ့ ရီျဗဴးေတြနဲ႔ ေၾကာ္ျငာေတြဖတ္ၿပီး ဆားဗစ္ေတြၾကည့္လိုက္ေတာ့…. Bj Fj CIM COB စတဲ့ ဟာေတြ တန္းစီၿပီး အမ်ားႀကီးေရးထားေတာ့ ဟာ မဆိုးဘူး…. သြားမယ္ကြာဆိုၿပီး… ေဈးၾကည့္လိုက္တယ္ ၆၀ မိနစ္ ၁ ေရွာ့ ေဒါလာ ၁၀၀ ဆိုေတာ့ မက္ေဆ့ပို႔လိုက္တယ္…။ ခဏေနေတာ့ ျပန္လာတယ္…။

ခင္ေမာင္ဝင္း ပထမဆုံးအေတြ႕အႀကဳံဆိုေတာ့ ရင္ခုန္သြားသည္…..။ မက္ေဆ့ထဲ လိပ္စာတစ္ခုနဲ႔ အဲ့ေနရာကို ၈း၂၅ ေရာက္ရင္ မက္ေဆ့ပို႔ပါဆိုၿပီး ေရးထားတယ္….။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း… ေရထခ်ိဳးၿပီး လိပ္စာကို ဂုဂယ္လ္မတ္ပ္က ရွာၿပီး စီးရမယ့္ ဘက္စ္နဲ႔ ရထားေတြၾကည့္ၿပီး သြားပါေလေရာ….။ ဒါေပမယ့္…… ေနာက္ဆုံး ေနာက္က်မွာစိုးတာနဲ႔ ကားငွားသြားသည္…။ ဘလက္စတီးယား… ကားသမားက ခင္ေမာင္ဝင္းကို Boom Tong Kee chicken rice ဆိုင္နားနားလို႔ေမးေတာ့… မသိဘူး အဲ့လိပ္စာပဲေမာင္းေပးဆိုၿပီး ေျပာလိုက္တယ္….။

လမ္းကိုေတြ႕ေတာ့ လမ္းထိပ္မွာ ကားရပ္ခိုင္းလိုက္သည္…။ လမ္းထဲဆင္းေလွ်ာက္သြားၿပီး လိပ္စာထဲက ကြန္ဒိုကိုေတြ႕ၿပီ…။ မက္ေဆ့ပို႔လိုက္တယ္ ငါေရာက္ၿပီလို႔….။ မက္ေဆ့ျပန္မလာဘူး….။ ေဘးနားမွာလည္း ဘဲ ၁ ေပြ ဖုန္းၾကည့္ေနတာေတြ႕တယ္…။ ခဏေနေတာ့ ေနာက္တစ္ေဗြ ေရာက္လာသည္..။ ဒီတိုင္းပဲ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ဖုန္းကိုပဲ ၾကည့္ေနလိုက္တယ္…။ နဲနဲေတာ့ ေၾကာက္စိတ္ျဖစ္လာသည္….။ ရဲဖမ္းခံရ ဘယ္လိုျဖစ္မလဲဆိုၿပီး ေတြးမိသည္…။ ၾကည့္ရတာ တရားဝင္ပုံစံမဟုတ္….။

ဒါနဲ႔ မင္းေက်ာ္ႏိုင္ဆီ မက္ေဆ့ပို႔လိုက္သည္….။ ငါဒီည ျပန္မေရာက္ရင္ ဒီလိပ္စာကို လာရွာ ဒီဖုန္းနံပတ္ကို မွတ္ထားဆိုၿပီးေတာ့ ျဖစ္သည္…။ မင္းေက်ာ္ႏိုင္ဖုန္း ဝင္လာသည္….။ အဲ့အခ်ိန္ သူ႔အရင္ေရာက္ေနတဲ့ ထဲက ဘဲတစ္ေဗြ သူရပ္ေနတဲ့ ကြန္ဒိုရဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ၃ ထပ္တိုက္ေပၚ ေလွကားကေန တက္သြားသည္…..။ မင္းေက်ာ္ႏိုင္က…

“ေဟ့ေကာင္ မင္းဘာလိပ္စာေတြ ပို႔ေနတာလဲ“

“ငါ အြန္လိုင္းကေဆာ္ဆီလာတာ…။ ဒီလိပ္စာမွာအခု…။ အဲ့တာေၾကာက္လို႔… တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ မင္းသိရေအာင္ ပို႔ထားတာ…“

“ဟာ မင္းကေတာ့လုပ္ၿပီး ေဟ့ေကာင္ျပန္လာခဲ့ေတာ့ ဒါဆိုရင္…“

တီတီ မက္ေဆ့ဝင္လာသည္…။ မက္ေဆ့ထဲ အဂၤလိပ္လို

“တိုက္ ၂၅၊ ၀၃-၀၂ ကိုလာခဲ့“

ဆိုၿပီး ေရးထားသည္..။ မင္းေက်ာ္ႏိုင္ဖုန္းကို ခ်လိုက္သည္…..။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ရွာၿပီးတက္သြားသည္..။ ေလွကားေပၚတက္ေတာ့ အေပၚကေန ခုနကတက္သြားတဲ့ဘဲ ျပန္ဆင္းလာသည္….။ သူတက္သြားတာနဲ႔ ျပန္ဆင္းလာတာ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ေတာ့ ၾကာမယ္ထင္သည္…..။ ခင္ေမာင္ဝင္း ၀၃-၀၂ ဆိုတဲ့ အခန္းကိုေတြ႕ေတာ့ တံခါးေခါက္လိုက္တယ္…။ တံခါးနဲနဲဟလာတယ္…။ သူ႔ကိုၾကည့္ေတာ့… ဖုန္းက မက္ေဆ့ကို ျပလိုက္တယ္…။ သူ႔ကို အထဲ ဆြဲေခၚလိုက္တယ္….။ တ႐ုတ္မေလးက ညဝတ္အက်ီအျဖဴေလးနဲ႔ ပိုးသားလိုမ်ိဳးအေပ်ာ့ အပါးေလးပဲ… ဘရာမဝတ္ထားဘူး…. စက္စမိုင္ဒါ ကေတာ့ ဝတ္ထားတယ္ အနက္ေရာက္ေလး….။

သူ႔ကိုၾကည့္ေတာ့ ရယ္ျပလိုက္တယ္….။ တ႐ုတ္လို လာေျပာတယ္…။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း တ႐ုတ္လိုမေျပာတတ္ဘူးဆိုၿပီး… ေျပာလိုက္တယ္…။ ေကာင္မေလး သေဘာေပါက္လို႔ထင္သည္… လက္ဟုန္ေျခဟန္နဲ႔ အက်ီခြၽတ္ဖို႔ျပတယ္…. ။ သူၾကယ္သီးေတြ ျဖဳတ္ေပးတယ္……။ နဲနဲေလာေနသည့္ပုံ… ၿပီးေတာ့ ရွာဝါ ရွာဝါ ဆိုၿပီး လက္ဆြဲၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲေခၚသြားတယ္…။ ေရစတိခ်ိဳးေပးတယ္…။ အဓိက ခင္ေမာင္ဝင္းဟာကိုပဲ ၿဖဲေဆးေပးေလသည္….။ ၿပီးေတာ့ ေရသုတ္ဖို႔ေပးၿပီး ကုတင္ေပၚလွဲခိုင္းလိုက္သည္….။

ေကာင္မေလးကို ခင္ေမာင္ဝင္း အကဲခတ္ေနသည္….။ ၁၉ ႏွစ္မွန္း ဘာလို႔ ပတ္စ္ပို႔ယူၾကည့္ႏိုင္လဲဆိုၿပီး ေရးထားတာကို သေဘာေပါက္လိုက္သည္…။ ေကာင္မေလး႐ုပ္က ငယ္ေနတဲ့ပုံေပါက္ေနသည္….။ လူေကာင္ ေသးေသးညႇပ္ညႇပ္မဟုတ္…. ကိုယ္လုံးေလးလွသည္…။ ဂစ္တာရွိတ္ဆိုတာမ်ိဳး ခါးေလးခြက္ၿပီး တင္ပါးနဲ႔ေပါင္က ခြက္မေန ျပည့္ျပည့္ေလး….။ လုပ္စားတာေတာ့ ဘယ္ေလာက္မွမၾကာေသးဘူး ထင္မိသည္…။ ေဘာ္ဒီက က်စ္လစ္ၿပီး ကိတ္တာမဟုတ္ဘဲ ၁၈ /၁၉ အ႐ြယ္ရွိတဲ့ တင္းတင္းရင္းရင္း ပုံေလးအတိုင္း ျဖစ္ေနေသးသည္….။

ခင္ေမာင္ဝင္းကိုလွဲခိုင္းၿပီး လစ္စရင္းနဲ႔ သူ အာလုပ္က်င္းၿပီး ထုံးစံအရ ကိုယ္လုံးကို လိုက္နမ္းပါတယ္… ႏို႔နဲ႔ ပြတ္ပါတယ္… ႏို႔ေလးလုံးသည္… ေအာ္ပဲရွိေသးသည္… ဒါေပမယ့္ ျပားမကပ္…။ သူ ၁၀၀ ကို တန္သည္ထင္မိသည္…။ တ႐ုတ္သိုင္းကားထဲက မင္းသမီးေလးေတြလို လွသည္လို႔ သူ ေတြးမိသည္….။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္လုံးကိုနမ္းတာ ခဏေလးလို႔ သူ ခံစားရသည္….။ စုပ္ေပးတာၾကာရင္ တန္ပါတယ္ ေတြးေနတုန္း ေရခြတ္ထဲက ေရကို ငုံလိုက္ၿပီး လီးကို လာစုပ္သည္…။ လီးထည့္ထားၿပီး အာလုပ္က်င္းသလို လုပ္တာေၾကာင့္ ေအးစက္စက္ေရေတြနဲ႔ လီးဒစ္က ေအးျမသြားမႈ ခံစားခ်က္အသစ္ ရလိုက္သည္….။ ခဏ ကြီက်ိကြီက်ိလုပ္လိုက္ စုပ္လိုက္ၿပီးေတာ့ လုပ္တာရပ္ၿပီး ေရေတြကို အမိုက္ပုံးထဲ ေထြးခ်လိုက္တယ္…။ ေနာက္ လစ္စရင္ကို ထပ္ငုံလိုက္တယ္…..။ ခုဏလို ထပ္လုပ္ျပန္တယ္….။ ဒီတခါေတာ့ ပူရွိန္းအရတာ နဲ႔ ခံရတာ တမ်ိဳးေကာင္းေနျပန္ေရာ….။

သူေကာင္းေနတုန္း… ရပ္လိုက္ၿပီး…. ကြန္ဒုံးစြပ္ကာ အေပၚကတက္ေဆာင့္ပါတယ္…။ ေဆာင့္ေနခ်ိန္ ခါးေလးခြက္ထားတာေၾကာင့္ ေကာက္ေၾကာင္းက လွေနသည္…။ ဖင္လုံးကို ကိုင္လိုက္ေတာ့ လုံးေခ်ာေလး အသားေလးက ႏူးညံ့ေနသည္…။ ဆံပင္ကို ထိပ္ေပၚတင္ၿပီး ကလစ္ညႇစ္ထားတာကို ေျဖခ်လိုက္ေတာ့ ဆံပင္ေလးေတြကလည္း လွေလသည္….။ ခင္ေမာင္ဝင္း သေဘာက်တာကေတာ့ အသားအရည္ေလးပဲ။ ႏူးညံေခ်ာမြတ္တယ္လို႔ ခံစားရသည္…။ အေပၚကေန ေဆာင့္ေနရင္း အိုးေဘဘီ ဖက္ခ္ ဖက္ခ္ ဆိုၿပီး ေျပာေပးေလသည္…။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း မင္း အဂၤလိပ္လိုရတာပဲဆိုေတာ့…. ငါ ေလ့လာေနတာတဲ့…။ သူ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းတက္ရင္း ဒါလုပ္စားေနတာတဲ့….။ ၆လစေတးရတယ္…။ သူ႔အိမ္မက္က ယူအက္စ္သြားမလို႔တဲ့….။

ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း အီးအရမ္းႀကီးေတာ့ မေကာင္းေပမယ့္ ေကာင္မေလးသည္ သူ႔ထက္ေတာ့ဆိုးသည္….။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္ဆိုလိုရင္းကို တစ္ေယာက္ နားလည္သည့္အတြက္ အဆင္ေျပသြားသည္….။ သူ႔ကို ေနာက္ကေန လုပ္ဆိုၿပီး ကုတင္ေပၚ ကုန္းေပးေလသည္….။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ဒီကေဆာ္ေတြက အေသကုန္းေပးၾကတာပဲ…. ျမန္ျမန္ၿပီးေစခ်င္လို႔ျဖစ္မယ္…။ အရင္ ရန္ကုန္မွာ သူေနဖူးတဲ့ ေဆာ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ပက္လက္ႀကီး ကားေပးတာေလာက္သာ တတ္သည္…။ ကုန္းဖို႔ မနည္းေျပာရသည္..။ ကုန္းေတာ့လည္း ခါးက ဖားလို႔ခုံးေနျပန္ေရာ…။ ၿပီးေတာ့ အား နာတယ္ဆိုၿပီး ပုံစံေျပာင္းခ်င္သည္….။

ဒီကေဆာ္ေတြၾကေတာ့ ကုန္းရင္ ဖင္ကို ေနာက္ကိုပစ္တယ္…။ ျပန္တြန္းေဆာင့္ေပးတယ္… ခါးေလးခြက္ၿပီး လွလွေလး ကုန္းတတ္ၾကတယ္…. ဆိုၿပီး ေတြးရင္ ဖင္လုံးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒီေကာင္မေလး ဖင္မွာ ဘာအဖုမွမေပါက္ဖူးဘူးထင္တယ္… လုံးေခ်ာေလး အေၾကာေတြပ်က္ေနတာလည္း မရွိ…. သေဘာက်သြားသည္…..။ ခါးက သိမ္ပါတယ္ဆိုမွ ဖင္ကုန္းလိုက္ေတာ့ ခါးေလး ပိုသိမ္သြားၿပီး ဖင္ေလးက လုံးကားေလး ျဖစ္သြားသည္….။ အေမႊးေတြကို အကုန္ရိတ္ထားသည္…။ ဖင္ေပါက္ေလးကလည္း မပ်က္စီးေသး.. အကြဲေၾကာင္းကလည္း မဲညိဳႀကီးမဟုတ္ဘဲ…. အားလုံးလွလွပပေလး ေႂကြ႐ုပ္ေလးလိုျဖစ္သည္….။ တင္ထားတဲ့ ပုံနဲ႔ အျပင္နဲ႔ ၈၅% တူသည္..။ အျပင္မွာ မ်က္လုံးေလး နဲနဲက်ဥ္းခ်င္တာနဲ႔ ပါးေလးေဖာင္းတာေလးပဲ ကြာသည္…။ ဒါေပမယ့္ အားလုံးၿခဳံရင္ ပုံအမွန္သုံးထားတာျဖစ္တာေၾကာင့္ ေက်နပ္သည္…။ အၿပဳံးမ်က္ႏွာေလးနဲ႔ လုပ္ေပးေနတာေၾကာင့္ ၁၀၀ တစ္ေရွာ့ေပမယ့္ သူတန္သည္လို႔ထင္သည္….။

သူ ဖင္ကို ခါးကေနကိုင္ၿပီး ဆက္တိုက္ေဆာင့္တယ္…။ ေက်ာကိုဖိၿပီး ဖင္ကိုပိုျမင့္ျမင့္ေထာင္ၿပီး ေဆာင့္တယ္။ ေနာက္ ေမွာက္ရက္လွဲခိုင္းၿပီး သူထပ္ကာ ဖင္လုံးေလးကို ကပ္ေညႇာင့္ျပန္တယ္….။ လုပ္လို႔ေကာင္းေပမယ့္ ဖီးတဆုံးနဲ႔ မာတင္းမလာ…. သူ႔လီးမ်ား ပန္းေသခ်င္ၿပီလား ေတြးပူသြားသည္….။ ႐ုတ္တရက္ရပ္လိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလးက ၿပီးသြားလားဆိုၿပီး ကြန္ဒုံးထိပ္ကိုလာညႇစ္သည္.. မၿပီးေသးပါလားဆိုၿပီး ေျပာၿပီး… နင္ ပင္ပန္းေနလို႔ျဖစ္မယ္ဆိုကာ….. ပက္လက္ျပန္လွဲဆိုၿပီး အေပၚျပန္တက္ေပးမလို႔လုပ္ေတာ့ ခင္ေမာင္ဝင္းဟာက ေပ်ာ့လာတယ္…..။ ဒါနဲ႔ ကြန္ဒုံးဆြဲခြၽတ္လိုက္ၿပီး တစ္႐ူးအစိုနဲ႔ သုတ္ျပဳေပးၿပီး စုပ္ပါေလေရာ….။

ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း စုပ္ေပးတာ ဆရာက်တာမို႔ ျပန္ေကာင္းလာသည္…..။ ပါးစပ္ထဲ တံေတြးေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ စုပ္ေပးၿပီး တံေတြးေတြ လွ်ံက်ၿပီး ဖင္ၾကားထဲေတာင္ စီးကာေနသည္။ လက္ကလည္း ခင္ေမာင္ဝင္းဥကို တံေတြးေတြနဲ႔ႏွယ္ၿပီး ကိုင္ေပးေနသည္…။ လက္တစ္ဖက္က ခင္ေမာင္ဝင္း ဗိုက္ကိုပြတ္လိုက္ ၊ ႏို႔သီးေလးေတြကို ေခ်လိုက္နဲ႔ ဘက္ေပါင္းစုံကေနလႈပ္ေဆာ္ေပးတာေၾကာင့္ ခင္ေမာင္ဝင္းေကာင္းလားၿပီး ၿပီးခ်င္လာသည္ႏွင့္.. ပါးစပ္ထဲၿပီးခ်လိုက္သည္….။ တြန႔္သြားတာေၾကာင့္ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အတံကို လာကိုင္ၿပီး လရည္ေတြကို ပါးစပ္နဲ႔ အကုန္စုပ္လိုက္ၿပီး…. အမႈိတ္ေတာင္းထဲ ေထြးခ်လိုက္သည္….။

ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ၿပီးသြားတာေၾကာင့္ လိင္စိတ္မရွိေတာ့ဘဲ တျခား စိတ္ေတြေရာက္လာရာ ဒီကျမန္ျမန္ ျပန္ထြက္သြားခ်င္လာသည္….။ ေကာင္မေလးလည္း သူစုပ္တာေကာင္းလားေမးရင္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ေခၚၿပီး ခါးေအာက္ပိုင္းကို ေရေဆးေပးေလသည္…..။ ေနာက္အခန္းထဲျပန္လာၾကၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္းက အဝတ္ဝတ္ ေကာင္မေလးက ဖုန္းကိုင္ၿပီး မက္ေဆ့ပို႔ ေမႊယာခင္းျပန္ျဖန႔္ တာဝါအသစ္ေတြ ျပန္ခင္း ဘာညာလုပ္ၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္းနားလာေတာ့ ၅၀ တန္ ၂ ႐ြက္ ထုတ္ေပးလိုက္တယ္…။ ေနာက္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ဆင္းလာေတာ့ ေလွကားမွာ ကြန္ဒိုေရွ႕မွာ က်န္ခဲ့တဲ့တစ္ေယာက္ တက္လာတာေတြ႕ေတာ့ ခင္ေမာင္ဝင္း သေဘာေပါက္သြားသည္….။ ငါအပါအဝင္ က်န္ ၂ ေယာက္လည္း ဒီေဆာ္ေလးကို ခ်ိတ္ေနၾကတာပါလားဆိုၿပီးေတာ့….။

နည္းနည္း စိတ္ၿငိမ္ေအာင္ အေအးေလးဘာေလး သာက္မယ္ဆိုၿပီး ဖုေကာက္တစ္ခုထဲဝင္ၿပီး အေအးမွာၿပီး ပိုက္ဆံေပးေတာ့… ၅၀ တန္ႀကီး ၂ ႐ြက္ ျဖစ္ေနသည္…။ သူကားခေပးၿပီးက်န္တာ ၁၅၅ ေဒၚလာ…. ၁၀၀ ေပးလိုက္ရင္ ၅၅ က်န္ရမွာ အခု ၁၀၀ ျဖစ္ေနသည္….။ ကားဆရာျပန္အမ္းတဲ့ ၅ ေဒၚလာ မေတြ႕ေတာ့….။ သူလည္း စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့… သူပိုက္ဆံေပးတုန္းက ၅၀ နဲ႔ ၅ ေဒၚလာတန္ေတြ ေပးလိုက္မိတာျဖစ္မယ္လို႔ ေတြးမိသြားၿပီး အားနာသြားသည္….။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက ေလာေနသည္….။ အခန္းမီးကလည္း နံရံကပ္မီးဝါေလး နဲ႔ ပိုက္ဆံ ၂ ႐ြက္က အ႐ြယ္မတူေပမယ့္ ၅၀ တန္ ၂ ႐ြက္ထင္ၿပီး သူကေပးတယ္ ဟိုကလည္း အဲ့တိုင္းေခါက္ရက္ေလး ယူလိုက္တယ္…. အဲ့တာပဲျဖစ္မယ္ ေတြးလိုက္သည္….။

တကယ္ေတာ့ ခင္ေမာင္ဝင္း ေဆာ္ေလးဆီ ေနာက္ရက္ထပ္လာမယ္ ေတြးထားသည္။ အခုေတာ့ အားနာသြားတာေၾကာင့္ ျပန္မသြားေတာ့ေခ်။ တျခား ေဆာ္ေတြကိုလိုက္ခ်ိတ္ၿပီး ဆက္တိုက္သြားေလသည္….။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ခင္ေမာင္ဝင္းနပ္သြားၿပီး မက္ေဆ့ကို ဂုဂယ္ခ္ဘာသာျပန္ ေဆာ့ဝဲကေန တ႐ုတ္လိုျပန္ၿပီး ပို႔ေတာ့ တ႐ုတ္လိုျပန္ပို႔လာသည္…..။ အဲ့ကေန ခ်ိန္းခ်က္ၿပီး သြားေလေတာ့သည္….။ ေနာက္ထပ္ ၃ ေယာက္ေလာက္ထိသြားခဲ့လိုက္ေလသည္….။ ဒါေပမယ့္ သြားတိုင္း သူ မၿပီးေခ်…. လက္နဲ႔လုပ္ၿပီး ျဖစ္ညႇစ္ၿပီး ၿပီးမွသာထြက္ခ်င္သလို ထြက္သြားသည္….။ ဒါေၾကာင့္ သူသြားတာေတြရပ္ထားၿပီး…. တျခား အလည္အပတ္ေနရာေတြ သြားေလသည္….။

………………………………………………………..

ေလေျပညင္းတို႔ေခၚေဆာင္ရာ အလြမ္းၿမိဳ႕ဆီ….
ခံစားခ်က္မဲ့သူရယ္…
ဒီအနမ္းတို႔ အေပ်ာ္သေဘာလား…
တစ္ခ်ိန္ကစသိခဲ့တဲ့ ျမဴမႈန္ေတြၾကားထဲက…
လမ္းေပ်ာက္သူကို အလင္းျပသူရာ…
ေနရာေတြတိုင္း…
ပုံရိပ္တို႔ထင္ဆဲပါ…
ဒါ သူ မခ်စ္ခင္ကတည္းက…
ခ်စ္မိလို႔ထင္ပါရဲ႕…
ဒီရင္ခြင္မွာ ဒီအလြမ္းေတြ…
ပဲ့တင္ထပ္ေန အာကာအထိ…
ရွိေစေတာ့ကြယ္…
မင္းမွ မသိဘဲ….

လင္းတစ္ေယာက္ မႏၲေလးက ျပန္လာေတာ့ ကားေပၚမွာ ခင္ေမာင္ဝင္း တိုးတိုးေလး ဖြင့္တုန္းက နားေထာင္ခဲ့တဲ့ Julia Noe ရဲ႕ ရွိေစေတာ့ သီခ်င္းေလးကို တစ္ေယာက္ထဲ သူ႔အခန္းကုတင္ေလးေပၚမွာ လွဲေနရင္ နားၾကပ္ေလးနဲ႔ နားေထာင္ေနသည္။ ဒီေန႔႐ုံးပိတ္ရက္ မိုးေတြလည္း အျပင္မွာေဆြေနသည္…။ မိုးစက္ေတြရဲ႕ မွန္ျပတင္းကို လာထိသံေတြက တံခါးလာေခါက္မယ့္သူမရွိတဲ့ သူႏွလုံးသားကိုေတြးမိၿပီး သူ႔သိမ္ငယ္စိတ္ေတြကို မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခ်င္သည္…။ ဒါေၾကာင့္… သူမၾကားမိေအာင္ သီခ်င္းေလးနားေထာင္ေနျခင္းျဖစ္သည္…။ ဒါ သူ မခ်စ္ခင္ကတည္းက ခ်စ္မိလို႔ထင္ပါရဲ႕ စာသာေလး သူသေဘာက်သည္……။ ခင္ေမာင္ဝင္းကို သူ သတိရေနမိသည္…။ လမ္းမွာ ရီပိ ထားၿပီး ဖြင့္လာတဲ့သီခ်င္းေလးမို႔ သူကိုလြမ္းလာသည္…။

သူ႔အစ္မအခန္းထဲ သူသြားေမႊၾကည့္သည္…။ သူ႔စိတ္ထဲ ခင္ေမာင္ဝင္းကို သူတအားရင္းႏွီးေနသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အစ္မျပတဲ့ ဓါတ္ပုံထဲက သူ႔သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ အစ္ကိုလို႔ထင္မိသည္…။ သူမမွတ္မိ…။ သူ႔စိတ္က ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ ဆက္စပ္မိသြားတာ ျဖစ္ေနမလား…လို႔ သူ႔ကိုယ္သူ သံသယျပန္ဝင္မိသည္…။ သို႔ေပမယ့္လည္း ခင္ေမာင္ဝင္းကို သူသတိရေနတာေတာ့အမွန္..။ ဓါတ္ပုံမေတြ႕။ ခင္ေမာင္ဝင္းကို သူ သတိထားမိသည္….။ ခင္ေမာင္ဝင္းသည္ ၾကင္နာေပ်ာ့ေပ်ာင္းတဲ့စိတ္ရွိတယ္…။ သူ႔ကိုလည္း ေငြနဲ႔ေခၚလာေပမယ့္ အႏိုင္မယူ…။ သူဂ်ီက်တာကိုေတာင္ နားလည္ေပးခဲ့သည္…။ သူ႔အတြက္ ေၾကးစားဆိုတာကိုေတာင္ ေမ့သြားေစခဲ့သည့္အတြက္ ေက်းဇူးတင္မိသည္…။ သူ႔မွာ ပ်က္သြားတဲ့ ရည္စားေတြရွိသည္။ အေနနီးစပ္ခဲ့သည့္တိုင္ သံေယာဇဥ္ မတြယ္မိသေလာက္ပင္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ခံစားခ်က္ပ်က္ျပယ္ၿပီး ပ်က္ဆဲၾကသည္……။

တကယ္ေတာ့ ခ်စ္လို႔တြဲခဲ့တယ္ဆိုတာထက္ အေဖာ္မဲ့ေနတဲ့သူ႔အတြက္ သူ႔ကိုေႏြးေထြးေအာင္ထားေပးမယ့္ ႏွလုံးသားကို သူ လိုအပ္ေနတာျဖစ္သည္…။ သူ႔စိတ္ထဲ သူမွတ္မိေနတာတစ္ခုကေတာ့ သူ႔အစ္မသူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ အစ္ကိုႀကီးကို ဓါတ္ပုံေလးျမင္ၿပီးကတည္းက ရင္ထဲမွာေရာက္ေနခဲ့တာကိုပဲ ျဖစ္သည္…။

တစ္ခါတစ္ေလ သူ အ႐ူးထသည္…။ သူတို႔ အမွတ္မထင္ေတြ႕ၾကတယ္…။ အဲ့အစ္ကိုႀကီးက သူ႔ကို ခ်စ္စကားေတြေျပာတယ္…။ သူက အိုင္တင္ခံထားၿပီးမွ… ခ်စ္တယ္လို႔ အေျဖေပးမယ္ေပါ့…။ အဲ့ၾကေတာ့မွ… သူကေျပာမယ္ေပါ့..။ သူ႔အစ္မ သူငယ္ခ်င္းတြ စု႐ိုက္ထားတဲ့ ပုံေလးျပကတည္းက ကိုကို႔ကို ႀကိတ္ခ်စ္ေနခဲ့တာဆိုၿပီးေတာ့…။ သူ ေတြးခ်င္တာေတြးၿပီးမွ… သူ႔ကိုယ္သူ အ႐ူးမလို႔ ျပန္ေျပာမိတာ အႀကိမ္ႀကိမ္….။ မွန္ျပတင္းကေန အျပင္ဖက္မွာ ႐ြာေနတဲ့ မိုးစက္ေတြကို ၾကည့္ရင္းနဲ႔…

“မိုးစက္ေတြရယ္ တိတ္ေပးပါေတာ့လားဟယ္… နင္တို႔ေၾကာင့္ ကိုကို ငါ့ကို လာမရွာဘဲ အိမ္တြင္းေအာင္းေနပါဦးမယ္…“

လင္း ဖြဖြေလးေျပာလိုက္ေပမယ့္ စိတ္ထဲကေတာ့ ငါနဲ႔ ကိုကိုနဲ႔ ေတြ႕ဆုံမႈက ေပ်ာ္ရေပမယ့္ လွပခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး….။ ကိုကိုလာရွာရင္လည္း ငါ ပုန္းေနပါေတာ့မယ္….။ စိတ္ကူးယဥ္တာေတြ ရပ္သင့္ၿပီ…. ဆိုၿပီး ေစာင္ကိုေခါင္းမူးၿခဳံၿပီး သီခ်င္းျမဴးျမဴးေျပာင္းလိုက္ၿပီး အသံကို ျမင့္လိုက္ေလသည္….။ ေစာင္ေခါင္းမူးၿခဳံလိုက္တာတာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာၾကက္မွာကပ္ထားတဲ့ အႏုျမဴၾကယ္ေလး လေလးေတြက လင္းရဲ႕ မ်က္ရည္ေလးေတြကို မျမင္လိုက္ရေပ……။

………………………………………………………..

East coast သဲေသာင္ျပင္ေပၚ ခင္ေမာင္ဝင္း ပက္လက္လွန္ထားၿပီး ေကာင္းကင္က ၾကယ္ေတြကို ၾကည့္ေနသည္……။ ဖုန္းေလးထဲက ေဇာ္ပိုင္သီခ်င္းေလးဖြင့္ၿပီး ရင္ဘက္ေပၚတင္ထားသည္….။ ေဇာ္ပိုင္ရဲ႕ အလြမ္းပင္လယ္သီခ်င္းရဲ႕ စာသားေလးေတြ လိုက္ဆိုရင္းနဲ႔ လင္းကိုေတြးေနသည္……။

အခ်ိန္တန္ရင္ျပန္ အခ်စ္ေန႔တို႔ဆုံးတဲ့အခါ တိမ္စိုင္ျဖဴေတြလို မင္းေလးလည္း ေဝးလႊင့္လို႔သြားမွာ… ကိုသိၿပီးသား….. ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္တာဟာ သဲမ်ားထဲေရးတဲ့စာ ေသာင္ျပင္ေတြေပၚကို လႈိင္းတက္ေတာ့ ေပ်ာက္ပ်က္လို႔သြားမွာ… သိႏွင့္ၿပီးသား…. အတူဆုံခ်ိန္ေလးေတြရယ္… မင္းအတြက္ေတာ့ ခဏေပ်ာ္သေဘာလား…. အိမ္ျပန္ခ်ိန္လမ္းေပၚမွာ… ကိုယ္ဟာေလးပုံျပင္တစ္ပုဒ္လား…. အလြမ္းပင္လယ္… ကိုယ့္ႏွလုံးသားဖြင့္ၾကည့္ရင္ျမင္မယ္…. ရင္ခုန္သံေလးေတြလည္း ပ်႕က်ဲ ပင္လယ္ႀကီးထဲ… မင္းနားမွာပဲ တိတ္တိတ္ေလးလဲၿပိဳရင္းနဲ႔… အခိုက္အတန႔္ေလးေနရတဲ့ခဏ… အၿမဲျဖစ္ရင္ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ… ခ်စ္သူရယ္…

စေနညေနမို႔ လူေတာ့မ်ားသည္….။ ကိစၥမရွိ သူလည္း သူ႔ဖာသာ အရွိန္ေကာင္းေနသည္…။ ညေနထဲက ဝီေရာထားတဲ့ ကိုကာကိုလာဘူးႀကီး ေဘးခ်ၿပီး ပင္လယ္ထဲၾကည့္ေနသည္….။ ထိုင္တာၾကာေတာ့ လွဲခ်ၿပီး ေကာင္းကင္ကို ဆက္ၾကည့္ေနတာျဖစ္သည္….။ သူေတြးေနသည္… လင္း အဆင္ေျပရဲ႕လား။ သူရဲ႕ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ကို တကယ္ရပ္လိုက္ေစခ်င္သည္…။ သူ႔ဆႏၵအတိုင္းျဖစ္ပါ့မလား… သူလင္းကို ႀကိဳက္ေနတာလား..။ ေတြ႕တဲ့ရက္က… တစ္ရက္ပဲထားပါေတာ့… သာယာတာလား…. သူ႔ကိုယ္သူေမးသည္…။ လင္းမ်က္လုံးေတြက သူ႔ကိုရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ေနသည့္ လူတစ္ေယာက္လို ေတြ႕ရသည္…။ လင္းကပဲ အမူအရာေကာင္းတာလား… သူကပဲ လူကဲခက္ညံ့သြားတာလား… ခင္ေမာင္ဝင္းေမးခြန္းေတြ ကိုယ့္ကိုတန္းစီေမးလိုက္သည္…။ ဘာလို႔ သြားကူညီတာလဲ…. ဝင္းေၾကာင့္လား…။ ၿပီးေတာ့ ကူညီတာ ဘာလို႔ လင္းကို မသိေစခ်င္တာလဲ… အားနာေနတာလား…။ ကိုယ့္ကို အျပစ္တင္မိေနတာလား….။ ဝင္းရဲ႕ ညီမကို ပိုက္ဆံနဲ႔ ေခၚလိုက္တာကို စိတ္ထဲ တစ္ခုခု ျဖစ္ေနတာလား….။ တစ္ဖက္ကၾကည့္ရင္ ဘာဆိုင္လို႔လဲ ဝင္းနဲ႔ သူ႔ကဖ်က္သြားၿပီးၿပီ လမ္းခြဲထားၿပီးသား…။ သူ႔ညီမမွန္းသိလို႔ ေခၚခဲ့တာလည္းမဟုတ္ဘူး…။ ဒါေတြက တိုက္ဆိုင္မႈ ႀကီးႀကီးမားမားတိုက္ဆိုင္မႈ…။ လင္းက ဝင္း နဲ႔ ဆင္လို႔ သေဘာက်တာလား….။

အဲ့ေန႔ရာမွာေတာ့ သူေသခ်ာျပန္ေတြးၾကည့္သည္….။ ဝင္း နဲ႔ လင္းနဲ႔ ဆင္တာကဆင္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဝင္းကိုေခ်ာတယ္ေျပာရင္ လင္းက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းသည္..။ ၿပီးေတာ့ ဝင္းက ကိုယ့္အတြက္ နဲနဲၾကည့္တတ္သည္…။ လင္းကို သူမ်ားေပ်ာ္ရင္ သူလည္းေပ်ာ္တတ္သည့္ပုံစံေလး…။ သူအခု ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာေတြကေရာ သက္သာရာ ရေစတယ္လို႔ ခံစားမိလား….။ အနာနဲ႔ ေဆးမွားေနၿပီထင္လား…. သူလင္းကို ေတြ႕ခ်င္လွ်င္ အလြယ္ေလး ဒါေပမယ့္ ေတြ႕ခ်င္တဲ့ ပုံစံကို လင္း သေဘာေပါက္ဖို႔လိုမယ္….။ လင္းကေရာ သူ႔ကိုေတြ႕ခ်င္ပါ့မလား…..။

သူဒီမွာ မင္းေက်ာ္ႏိုင္ေျပာသလို သက္သာရာလိုက္လုပ္ေနတာေတြက တကယ္ေရာသက္သာရဲ႕လား… သူ႔ကိုယ္သူ မညာတမ္းျပန္ေမးသင့္ၿပီ…။ အနာနဲ႔ေဆး မွန္သည့္တိုင္ ကုသပုံလြဲေနတာေရာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား ျပန္ေမးသည္….။ သူၾကည့္ဖူးတဲ့ တ႐ုတ္သိုင္းကားထဲက ဂိုဏ္းတစ္ဂိုဏ္းကထြင္ထားတဲ့ အဆိပ္ကို သူတို႔ပဲျပန္ေျဖႏိုင္သည္…. ။ တကယ္လို႔ ငါ လင္းကိုလြမ္းေနတာက အဆိပ္ဆိုရင္…. ငါလင္းဆီမွာပဲ ေျဖေဆးရွာတာက ေတြ႕ကရာ ရမ္းကုေတြဆီက ကုသတာထက္ ေကာင္းမွာေသခ်ာတယ္…။ ႐ုတ္တရက္ ခင္ေမာင္ဝင္း ဆက္ခနဲ ထထိုင္လိုက္ၿပီး…. မင္းေက်ာ္ႏိုင္ဆီ ဖုန္းေခၚလိုက္သည္…..။

………………………………………………….

ဂ်ာႀကီးဒိုင္ကစ္ ( ၁ )

“ ေအးေျပာ ခင္ေမာင္ဝင္း“

“သားႀကီး ငါ့ကို ေလယာဥ္လက္မွတ္ ဝယ္ေပးပါလား။ ငါမနက္ျဖန္ေလာက္ ျပန္ခ်င္တယ္….“

“ဟ… မင္းကတစ္ပတ္ေလာက္ဆိုရင္ပဲ ျပန္ရေတာ့မွာကို…။ ငါ့ ေအာ့ဖ္ေဒးေတြလည္း လာေတာ့မယ္.. ေနလိုက္ပါ့ဟ… ဘာျဖစ္ျပန္ၿပီလဲ….“

“ငါျပန္ခ်င္လာလို႔….“

“ေနဦးကြာ ငါျပန္လာမွေျပာတာေပါ့…. အလုပ္ထဲမွာကြ…“

“ေအးေအး အိမ္ၾကမွေျပာၾကတာေပါ့..“

မနက္ျဖန္မနက္ျပန္လာမွ ထပ္ေျပာေတာ့မည္ဟုေတြးကာ ခင္ေမာင္ဝင္း သဲျပင္ေပၚ ျပန္လွဲခ်လိုက္သည္…..။

တီတီ ဗိုက္ဘာမွ မက္ေဆ့ဝင္လာသည္….။

“ကိုခင္ေမာင္ဝင္းႀကီး အားလား ဖုန္းေျပာခ်င္လို႔…“

“အားတယ္“

ဆိုၿပီး မ်ိဳးၫြန႔္ဆီက မက္ေဆ့ကို ျပန္လိုက္ေလသည္…။ ခ်က္ခ်င္းမ်ိဳးၫြန႔္ဆီက ဗိုက္ဘာေကာ ဝင္လာသည္…။

“ဟယ္လို ကိုခင္ေမာင္ဝင္း ၾကားရလား…“

“ၾကားရပါတယ္ဟ…ဘာကိတ္“

“ဘယ္ေတာ့ျပန္လာမွာလဲ…. ဒီမွာပ်င္းလို႔ပါဗ်ာ…“

ခင္ေမာင္ဝင္းစိတ္ထဲ ျပန္ခ်င္ပါတယ္ဆိုမွ…..။

“ေအးပါ ျပန္လာေတာ့မွာပါ… ငါ့ကားေရာ မင္းေသခ်ာ ဂ႐ုစိုက္ထားရဲ႕လား…“

“က်ဳပ္ဝပ္ေရွာ့မွာ ေသခ်ာ ျခင္ေထာင္ခ်ထားပါတယ္ဗ်ာ…။ ဪ အခုမွ သတိရတယ္ အဓိကေျပာခ်င္တာ… ကိုခင္ေမာင္ဝင္းမွာထားတဲ့ ကားကင္မရာေရာက္လာၿပီ ၂ စားပါလာတယ္…။ တစ္စားက ေအာ္ရဂ်င္နယ္ ဘက္မွန္ကေန ေအာက္ဖက္မွာ တပ္ရမယ္ ေနာက္တပ္တာ ေနာက္တစ္ခုက ဘက္မွန္ခ်ိန္းရမယ္…. သူကေတာ့ ေရွ႕ကင္မရာေရာ ကားထဲျပန္႐ိုက္တဲ့ကင္မရာေရာ အေပ်ာက္ပဲ ႀကိဳးပါေပ်ာက္တယ္… ေဈးကေတာ့ နဲနဲပိုမ်ားတယ္…. ဘယ္တစ္ခုတပ္မလဲ“

“ငါကကင္မရာကို ကိုယ့္လုံၿခဳံမႈ သူ႔လုံၿခဳံမႈအရသာတပ္ခ်င္တာ….။ ကင္မရာျမင္ရေတာ့ မသမာမႈကို ဟန႔္တားသလိုေတာ့ ျဖစ္တယ္…။ ဒါေပမယ့္ ပုံမွန္ ပါဆင္ဂ်ာေတြ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ အဲ့ေတာ့ ဒုတိယတစ္ခုပဲ တပ္လိုက္ပါ….။ မင္းစိုက္ေပးထားလို႔ရတယ္မလား….။ ေအာ္ ဒါနဲ႔ ေအာ္ရီဂ်င္နယ္ မွန္ေတာ့ သိမ္းထားေပးပါ…။ ကားေရာင္းရင္ ေနာက္ဝယ္လက္ကို ေအာ္ပတ္လည္ ထည့္ေပးခ်င္လို႔….“

“ရတယ္ ကိုခင္ေမာင္ဝင္း ကြၽန္ေတာ္လုပ္ေပးထားမယ္…..။ ဒါနဲ႔တစ္ခုေျပာခ်င္လို႔….။ ကြၽန္ေတာ့္ဝက္ေရွာ့က ျပင္ေနက် ကုမၼဏီ တစ္ခုက မန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္ သူ႔ကား အခုျပင္ထားတာ ၄ / ၅ ရက္ေလာက္ထိုးထားရမွာမို႔ အဲ့တာ ၄ / ၅ ရက္စာ ကားတစ္စီး ငွားခ်င္တယ္…။ ကိုခင္ေမာင္ဝင္းကား ငွားမလား…။ လူကိုေတာ့ အာမခံတယ္.. လူရင္းေတြပဲ ။ ေဈးကေတာ့ ကိုခင္ေမာင္ဝင္း ေျပာပါ…..“

“မင္းလူကစိတ္ခ်ရလို႔လား… ငါ့ကားကိုငါဘယ္ေလာက္ ဂ႐ုစိုက္လဲ မင္းသိပါတယ္….“

“စိတ္ခ်ရတဲ့လူမို႔သာေျပာတာပါ…။ ကိုခင္ေမာင္ဝင္းကားကို ကိုယ့္ကားလိုပဲ သုံးမယ့္သူမို႔ေျပာတာပါ…။ ဒီတိုင္းရပ္ထားမယ့္အစားေပါ့…။ ၿပီးေတာ့ ၅ ရက္ေလာက္ပဲမို႔ပါ….။ ျပန္လာလို႔တစ္ခုခု ပ်က္ယြင္းရင္ ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ေပးပါ့မယ္…..“

“မင္းအာမခံရင္ေတာ့ မင္းပဲစီစဥ္လိုက္ပါ….“

“အိုေက ကိုခင္ေမာင္ဝင္း….။ ဒါနဲ႔ ေဂးလမ္းသြားၿပီးၿပီလား…“

“မင္းေမႀကီးေတာ္ ေဂးလမ္းလား ေဂလမ္းပါဟာ…“

“အင္းပါ အဲ့လမ္းသြားၿပီးၿပီလား ေဆာ္ေတြထြက္ေခၚေနၾကတာ ေအာတိုက္ဆို…“

“ရွိေတာ့ရွိပါတယ္… ငါ့ေကာင္ေျပာတာ သူတို႔အစိုးရက စည္းေတြ ထပ္ထပ္ၾကပ္ၾကပ္လာေတာ့ လမ္းေပၚအရင္ကေလာက္ လူလုံးမျပၾကေတာ့ဘူးတဲ့…။ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္ အကုန္ မွန္ခန္းထဲမယ္…. လမ္းေပၚသိပ္မေတြ႕ဘူး….“

“ျပန္လာရင္ အေတြ႕အႀကဳံေလးေျပာပါဦး….“

“ေအးပါ ၇ ရက္လိုေသးတယ္ဆိုေတာ့ မနက္ျဖန္က မင္းလူကားစယူရင္ ၅ ရက္ပဲရမွာေနာ္….။ ၿပီးေတာ့ မင္းလာႀကိဳေပးမယ္မလား….. ေလဆိပ္ကို“

“လာေပးမွာေပါ့….လဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္တိုင္းသတိရေနတာ…။ ကိုခင္ေမာင္ဝင္းသာ အဂၤလန္က သူ႔အစ္ကိုဆီ အၿပီးလိုက္သြားရင္ ငါေနေတာင္ေနတတ္မလားေတာင္ ေတြးမိေနတယ္…“

“ဟာ…အေရးထဲ လာႏြဲ႕ေနေသးတယ္… မင္းႀကီးေတာ္ ငါက တစ္ပတ္ေနရင္ျပန္လာမွာ… ေဘာလိုပဲ…“

“ဟားဟား စတာေရာ အတည္ေရာ ဒါပဲဗ်ာ….။ အစ္ကို႔ကား သြားကိုင္လိုက္ေတာ့မယ္..“

“ေအးပါဟ…အိုေကအိုေက… မင္းအတြက္လက္ေဆာင္ဝယ္ခဲ့မယ္….“

“ဟုတ္ဟုတ္“

မ်ိဳးၫြန႔္ဖုန္းခ်သြားေတာ့ အင္း ဒီအတိုင္းဆို ငါလည္း မင္းေက်ာ္ႏိုင္စိတ္မဆိုးေအာင္ ဆက္ေနလိုက္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္…..။ ဘယ္ေလာက္မွလဲကြာမွာမွ မဟုတ္တာ…..။ မနက္ေစာေစာ မင္းေက်ာ္ႏိုင္ ျပန္လာေတာ့

“ေဟ့ေကာင္ ခင္ေမာင္ဝင္း မင္းဘာအ႐ူးထတာလဲ။ မင္းေျပာေတာ့ ၂ ပတ္ဆို။ အခုေတာ့ ၁ ပတ္ထဲလားကြာ…“

ေဖ့ဘုတ္ထဲက အခုေနာက္ပိုင္းအသုံးျပဳလာၾကတဲ့ ေလွေရွ႕က ကုလားေလး ပုံစံျဖင့္ ဟာသလုပ္ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္…။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း အားေနေဖ့ဘုတ္ပြတ္ေနတာမို႔ ခ်က္ခ်င္းေလသံၾကားသိလိုက္ၿပီး ရယ္ခ်င္သြားကာ….

“ဟာ အေရးထဲ မင္းလည္း ေဖ့ဘုတ္ေတြ သိပ္မသုံးနဲ႔ ႐ူးသြားဦးမယ္….“

“ဟဲဟဲ မင္းမျပန္ေတာ့ဘူးမလား…“

လိုခ်င္သည့္အေျဖရေအာင္ က်ဳံးသြင္းေမးလိုက္သည္…။

“ေအးကြ မင္းအေပၚမူတည္တယ္“

ပိတ္ေမးခံရေပမယ့္ ရသေလာက္ အရည္ညႇစ္မယ္ဆိုၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္း ျပန္ေျဖေပးလိုက္သည္….။

“ဟားဟား လဒ ေတာ္ၿပီ ျမန္မာကား႐ိုက္ေနတာမဟုတ္ဘူး… ငါ့မွာပလန္ရွိတယ္… Arab street မွာ ရီရွား ဆြဲမယ္ ဆီမာဆက္သြားမယ္… ဝါသနာပါရင္ ထိုင္းကလပ္ပါသြားၾကတာေပါ့….“

“ငါ…..“

“ျပန္မယ္ေျပာမလို႔လား…..ျပန္ေလ…. ဘယ္ေန႔ျပန္မလဲ…“

“ငါ…ေျပာခ်င္တာ…. အခုေတာင္ သြားခ်င္လာၿပီလို႔… ဟဲဟဲ“

“လဒေကာင္ အေပ်ာ္အပါးေလး မက္လုံးေပးလိုက္တာနဲ႔ မ်က္ခြက္က ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းသြားတယ္….“

“ဟားဟား….“

ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ ၂ ရက္ေလာက္ေနေတာ့ မင္းေက်ာ္ႏိုင္ေျပာထားသည့္အတိုင္း ရွီရွားသြားဆြဲၿပီး Beach Road ေပၚက ဆီမာဆက္ဆီ တက္သြားၾကေလသည္….။ တစ္ေယာက္တစ္ခန္းယူၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္းသူ႔အခန္းထဲက ေစာင့္ေနလိုက္ၿပီး ခဏေနေတာ့ ေစာ္ေလးတစ္ေဗြဝင္လာၿပီး တစ္ခါသုံး အတြင္းခံေဘာင္းဘီအပါး လာေပးသြားသည္…..။ လဲၿပီးခဏေစာင့္ေနပါလို႔ ေျပာသြားေသးသည္…။ ေကာင္မေလးက လုံးလုံးက်စ္က်စ္ေလး…. မ်က္ႏွာႏုႏု လက္စေတာ့ျပင္းမယ့္ပုံ… လက္ေမာင္းေတြ လက္ေခ်ာင္းေတြက သန္မာလွသည္….။ ခင္ေမာင္ဝင္း ထုံးစံအတိုင္း အစတစ္ခုရတာႏွင့္ ဆက္တိုက္လိုက္ေတြးေတာ့သည္…။ အဝတ္လည္း လဲေနရင္းေပါ့…..။

ဒီလက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ပုခုံးေတြ ဇက္ေတြ ေက်ာေတြ ႏွိပ္ရင္ေတာ့ လက္ေပါက္မယ့္လက္မ်ိဳး….။ တကယ္လို႔ ဟတ္ပီးအန႔္ဒင္း လုပ္မလားေမးရင္ျပဳတ္တူနဲ႔ ညႇပ္သလိုျဖစ္ေနမလားမသိဘူး….။ နာရင္ေတာ့ ဒုကၡ။ ေတာ္ၾကာထုေပးရင္ က်ိဳးသြားမွျဖင့္…. ေအာ္ မျဖစ္ေလာက္ပါဘူး ထုတိုင္းက်ိဳးရေအာင္ ငါ့ဟာကၾကာ႐ိုးမွ မဟုတ္တာ။ ၿပီးေတာ့ ထုသမွ်လူ က်ိဳးက်ိဳးေနရင္ ဒင္းေတာင္ဒီမယ္မရွိေလာက္ပါဘူး…. အေျခအေနၾကည့္တာေပါ့….။

ေတြးေနတုန္း ခုနကေကာင္မေလး ျပန္ဝင္လာၿပီး…ကုတင္ေပၚ ေမွာက္ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာကို မာဆက္ကုတင္ရဲ႕ အဝိုင္းေပါက္ေဖါက္ထားတဲ့သည့္ဖက္ ေနေစၿပီး ေနရာက်ေအာင္ လုပ္ေပးသည္…။ ေနာက္ ဘာဆီသုံးမလဲေမးေတာ့… အဆင္ေျပတာသာသုံးဆိုၿပီးေျပာလိုက္သည္….။ ေကာင္မေလး ဆီပုလင္းေတြထဲက တစ္ခုကိုထုတ္ၿပီး ေက်ာျပင္ေပၚအစကေလးေတြခ်ၿပီး သူ႔လက္ဝါးထဲကိုလည္း ထည့္ၿပီး ပြတ္ကာ ကုတင္ေဘးကေန ရပ္ၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္းေက်ာျပင္ကို လာပြတ္ေပးေလသည္….။ အားပါးပါး….လက္ဖဝါးေလးက ႏူးညံ့သည့္အထိအေတြ႕ကို ခံစားလိုက္ရသည္….။ လက္ဖဝါးေတြ အထက္ေအာက္ ပြတ္သပ္ျခင္း ေဘးနံေတြ နဲ႔ ေပါင္ေတြ ေျခသလုံးေတြ ဖင္လုံးေတြကို ေဘာင္းဘီေအာက္ထဲ လက္ႏိုက္ၿပီး ပြတ္ေနတာေၾကာင့္ ခင္ေမာင္ဝင္း ေတာင္ခ်င္လာသည္….။ စိတ္ထဲကလည္း… မ်က္ႏွာေနရာကသာ ေဖါက္ထားတယ္ ေအားကားထဲကလို လီးေနရာကပါ ေဖါက္ေပးထားရင္ ေကာင္းမွာပဲ ေတြးလိုက္မိသည္….။ ဆီနဲ႔ပတ္သတ္ျခင္းပီးေတာ့ ခင္ေမာင္ဝင္းေခါင္းရင္းဖက္မွာ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ပုခုံးကိုလက္မနဲ႔ ႏွိပ္ေပးေလသည္…။ လက္ဖဝါးေလးႏူးညံ့သေလာက္ လက္ကေတာ့ တကယ္ေပါက္သည့္လက္ျဖစ္သည္…။ လက္ဝါးႏုသေလာက္က လက္ေခ်ာင္းေတြသန္လွသည္….။

“အား အာ့ အီးအီး…..ေကာင္းလိုက္တာ…“

ခင္ေမာင္ဝင္း အသံထြက္ေအာင္ ညည္းေနသည္။

“ခစ္ခစ္..“

ေကာင္မေလးရယ္ကာ… ဒီထက္ေကာင္းတာေရာ လိုခ်င္ေသးလား ဆိုၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္းကို ေမးလိုက္သည္…။

ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ေခါင္းေထာင္လာကာ…..

“ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲဟင္“

ဆိုၿပီး ေမးေတာ့….

“ဟမ္းေဂ်ာ့လုပ္ေပးမယ္ေလ…. ၅၀ ထပ္ေပးရမယ္…. ဘလိုးေဂ်ာ့နဲ႔ ဖက္ဖ္ေဂ်ာ့ ေတာ့မရဘူး…“

ခင္ေမာင္ဝင္း တြက္ခ်က္လိုက္သည္….။ ထုတာ ကိုယ့္ကိုလည္း ထုရတာပဲ… မသကာ မႈတ္ေပးတာဆိုေတာ္ေသး….။ ဒါေပမယ့္လည္း ေကာင္မေလး ၿပီးတဲ့ထိ ဆီေတြ အ႐ႊဲသားနဲ႔ ထုေပးတာမ်ိဳးမခံဖူးေတာ့ ခံၾကည့္ခ်င္သည္…..။ ေရာက္မွေတာ့ ခ်ကြာဆိုၿပီး….

“အိုေက…“

“ဒါဆို ပက္လက္လွန္…..အိုး…..ခစ္ခစ္ ရယ္ဒီလား“

ေကာင္မေလးလွန္ခိုင္းေတာ့ ပက္လက္လွန္လိုက္ရာ ခင္ေမာင္ဝင္း လီးက ၉၀ ဒီဂရီ ရယ္ဒီျဖစ္ေနသည္… ။ ေကာင္မေလး စားပြဲခုံေပၚက ဂ်ယ္ေတြ ေအာလေဟာ ေလာင္းခ်လိုက္သည္….။ ေဘာင္းဘီနဲ႔ အသားနဲ႔ကပ္သြားေတာ့သည္….။ အဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ေဘာင္းဘီေပၚကေန လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ခင္ေမာင္ဝင္းလီးကိုကိုင္ၿပီး ဆြဲဆြဲယူေလသည္…..။ ၿပီးေတာ့မွ ေဘာင္းဘီ ေပါင္ၿခံေပါက္ကေန လီးကိုလွမ္းထုတ္လိုက္ရာ အေတာင့္လိုက္ထြက္လာသည္….။ ဂ်ယ္ေတြနဲ႔ ေဂြးဥေတြေရာ အတံကိုေရာ လက္တစ္ဖက္ကႏွယ္ၿပီး က်န္တစ္ဖက္က ဒစ္ကို လက္ခလယ္ လယ္ညိဳးၾကားထဲထည့္ၿပီး လွည့္လွည့္ေပးေလသည္….။

က်င္တက္ခ်က္ကေတာ့ ခင္ေမာင္ဝင္းခင္မ်ာ… လီးေတာင္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့သြားေလသည္……။ ဒစ္ကိုကိုင္ထားတဲ့လက္က ခင္ေမာင္ဝင္း ႏို႔းသီးေခါင္းကို လာ ညႇစ္ျပန္သည္…။ က်န္တစ္ဖက္ကေတာ့ ႏွယ္ေနရာကေန လီးကို ထုေပးေလသည္….။ လီးလည္း ခ်က္ခ်င္းျပန္မာလာေလသည္….။ ႏို႔သီးေခါင္းညႇစ္တဲ့ လက္က ခင္ေမာင္ဝင္းရင္ဘတ္ေတြ ဗိုက္ေတြ နဲ႔ ဆီးစပ္နားေတြကို ပြတ္ေပးေလသည္….။ ေကာင္မေလးကလည္း ခင္ေမာင္ဝင္းနားနားကပ္ၿပီး

“အာ့ အား အီး ရွီး“

တ႐ုတ္မသံေလးျဖင့္ လာလုပ္ေလသည္…..။ လီးက မာတင္းသည္ထက္ တင္းလာေလသည္….။ ထို႔ေနာက္ ခင္ေမာင္ဝင္းကို ေဘးတေစာင္းလွဲခိုင္းလိုက္သည္…. ။ ေဘးေစာင္းအတိုင္း ထုေပးေလသည္…….။ ခင္ေမာင္ဝင္းဖင္သားေတြကိုလည္း ျဖစ္ညႇစ္ၿပီး လီးကိုအရင္းကေန ဆြဲဆြဲထုေပးေလသည္…..။ ထိုစဥ္… တူ႔တူတူ႔တူ တူးတူးတူတူတူ တူတူတူ….. အခ်ိန္ျပည့္တီးလုံးသံေလး ထြက္လာသည္….။

“ၿပီးေတာ့မွာလား….အခ်ိန္ျပည့္ေနၿပီ…ျမန္ျမန္“

ဆိုၿပီး ေကာင္မေလး ေျပာေလသည္…။

“ၿပီးမရဘူး….ၿပီးခ်င္ေနၿပီ….“

ခင္ေမာင္ဝင္းဘာျဖစ္သည္မသိ လင္း နဲ႔ေနၿပီး ေနာက္ပိုင္း ဘယ္မွာလုပ္လုပ္ လီးေတာင္တယ္လုပ္တယ္ ဒါေပမယ့္ ၿပီးဖို႔ အခက္ေတြ႕ေနသည္….။ အခုလည္း လီးကေတာင္ၿပီး ၿပီးဖို႔ တစ္ထစ္မွာ အခက္ေတြ႕ေနျပန္သည္…..။ ၿပီးခဲ့အခါေတြ ၿပီးေတာ့ၿပီးသြားေပမယ့္ စိတ္ထဲ မရွင္းဘူး တစ္ခုခုႀကီး ျဖစ္ျဖစ္ေနသည္….။ အခုလည္း ၿပီးေတာ့ၿပီးသြားလိမ့္မယ္ ဟတ္ေကာ့ႀကီးၿပီးမယ္မွန္းေတာ့ သိေနသည္….။

“ၿပီးေတာ့ေလ….ၾကာေနၿပီ…ကဲကဲေရာ့ ကိုင္… ၿပီးၿပီး…“

ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ခင္ေမာင္ဝင္းကို ပက္လက္လွန္ခိုင္းၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္းလက္ကိုယူၿပီး သူ႔အက်ႌထဲထည့္ကာ ႏို႔အုံကို ကိုင္ခိုင္းလိုက္ေလသည္…..။ ႏို႔ရဲ႕အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ေသြးေၾကာေတြ တိုးလာသည္…..။ ခင္ေမာင္ဝင္း ၿပီးေတာ့မယ္ဆိုတာ သိလာသည္…။ အရွိန္ျပန္မက်သြားေအာင္ ႏို႔ကို အားနဲ႔ ညႇစ္ခ်လိုက္သည္……။ ညႇစ္လိုက္ေလွ်ာ့လိုက္နဲ႔ စိတ္ထဲကပါသလိုခ်ေနသည္….။

“အား..အား…နာတယ္…ေရာ့ေရာ့ ကိုယ္ဖာသာဆက္လုပ္“

ေကာင္မေလးလည္း ခင္ေမာင္ဝင္းၿပီးေတာ့မယ္ဆိုတာ သိလာၿပီမို႔ နာတာကိုေအာင့္ခံၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္းလီးကို ခင္ေမာင္ဝင္း က်န္လက္တစ္ဖက္ထဲထည့္ေပးၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္းႏို႔သီးေခါင္းကို ငုံစုပ္ေပးလိုက္သည္….။ ကိုယ့္လက္နဲ႔ ကိုယ့္အရွိန္ ျဖစ္သြားၿပီမို႔ ခင္ေမာင္ဝင္းရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္ လုံးလုံးက်ေရာက္သြားရာ တန္ပိုအရွိန္နဲ႔ အထိအေတြ႕ ခလုပ္ေတြ စိတ္တိုင္းက်ဖြင့္ထားသလိုျဖစ္သြားခ်ိန္ ႏို႔ကိုင္ထားတဲ့ဆီက ပို႔လိုက္တဲ့ အခ်က္ျပနဲ႔ ႏို႔ကိုစုပ္ခံေနရတဲ့ဆီကေရာက္လာတဲ့ အခ်က္ျပမႈေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီး လရည္ေတြ အားရပါးရ ထုတ္ခ်လိုက္ေတာ့သည္…….။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ခင္ေမာင္ဝင္းလက္ကို ဖယ္လိုက္ၿပီး…

“အရမ္းနာတာပဲ… ၅၀ နဲ႔ေတာင္မတန္ဘူး…“

ဆိုၿပီးေျပာေလသည္….။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း အားနာသြားကာ ၂၀ ထပ္ေပးလိုက္ေလသည္…..။

“ေတာင္းပန္ပါတယ္ ငါအရမ္းပင္ပန္းေနလို႔ပါ ေက်းဇူးလည္းတင္ပါတယ္“

ေျပာရာေျပေၾကာင္းေျပာၿပီး ေအာက္ဆင္းလာေလသည္…..။ ထုံးစံအတိုင္း မင္းေက်ာ္ႏိုင္က ေဆးလိပ္ေသာက္လွ်က္ ေစာင့္ေနသည္….။

“အဆင္ေျပလားသားႀကီး… ထိုင္းကလပ္သြားဦးမလား….“

“ေတာ္ၿပီ မသြားႏိုင္ေတာ့ဘူး…. လီးထိပ္စပ္ေနၿပီ…..“

“ဟားဟား….အင္း.. ဒါဆိုလည္း ျပန္ၾကတာေပ့ါ…..“

“ေအး ေကာင္းတယ္ကြာ….“

ဒီလိုနဲ႔… ခင္ေမာင္ဝင္းျပန္ရမယ့္ေန႔ကိုေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ….။ တကယ္တန္းၾကေတာ့ မင္းေက်ာ္ႏိုင္ကို ႏႈတ္ဆက္ရမွာ စိတ္ထဲမေကာင္း…။ မင္းေက်ာ္ႏိုင္ကေတာ့ ထုံးစံျဖစ္ေနလားမသိ….. ပုံမွန္လိုသာ…။

“စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႔ကြာ ငါက အသားက်ေနပါၿပီ…။ စလုံးမွာေနတဲ့ ငါ့အတြက္ကေတာ့ ဇရပ္တစ္ခုလိုပါပဲ…။ လာၾကတယ္ ျပန္ၾကတယ္…. ဘယ္သူမွ အၾကာႀကီးမေနၾကပါဘူး….“

“ဟာမင္းကလည္း အဲ့လိုေျပာေတာ့ ငါက ပိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္တာေပါ့…“

“ေအာင္မေလးကြာ မင္းပဲ ျပန္မယ္ျပန္မယ္ တကဲကဲျဖစ္ေနတဲ့ ေကာင္ကမ်ား….“

“ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္….။ ဒါေပမယ့္လည္း တကယ္တန္းေတာ့ ငါစိတ္မေကာင္းဘူး…။ မင္းလည္း ရန္ကန္ျပန္လာခဲ့ဦးေလ…“

“ရန္ကုန္ကေတာ့ မျဖစ္မေနမွပဲ ျပန္မယ္ကြာ…..။ မင္းလည္း လာခ်င္တဲ့အခ်ိန္သာလာခဲ့…။ ငါႀကိဳေနမယ္….“

“ေအးပါကြာ… ငါသြားေတာ့မယ္… က်န္းမာေရးေတာ့ ဂ႐ုစိုက္ကြာ…“

“ေအး မင္းေရာပဲ သြားေတာ့…..“

……………………………………………………

ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ စိတ္ထဲ လန္းဆန္းသြားတာအမွန္။ ဂိတ္ကထြက္လာေတာ့ မ်ိဳးၫြန႔္ကိုတန္းေတြ႕ ကားကိုပတ္ၾကည့္ၿပီး ကားေပၚတက္ကာ မ်ိဳးၫြန႔္ေမာင္းတာကို အသာထိုင္စီးရင္း စကားေျပာလာၾကသည္…။

“မင္းလူက ကားေတာ့ ေသခ်ာသုံးထားတယ္ထင္တယ္… ပုံစံမပ်က္ဘဲ…“

“ေျပာပါတယ္ ကိုခင္ေမာင္ဝင္းႀကီးကလည္း….. စိတ္ခ်ရလို႔ပါဆို…..“

“ျပစမ္းပါဦး မင္းကင္မရာ ဘယ္လိုသုံးရလဲဆိုတာ….“

“ကင္မရာက ကားစက္ႏိုးတာနဲ႔ ေအာ္တိုမွတ္တယ္…။ အသံပါတယ္.႐ုပ္လည္းၾကည္တယ္…။ ဒါေပမယ့္ ဖိုင္ဆိုဒ္ေသးေတာ့…. ၁ ဂစ္ဆိုရင္ေတာင္ နာရီေပါင္းမနည္းဘူးတဲ့…။ အခုက ေလာေလာဆယ္ ၈ ဂစ္ ကဒ္ထည့္ထားတယ္….။ ၆၄ ဂစ္ထိ လက္ခံတယ္ေျပာတယ္…..။ ျပန္ၾကည့္ခ်င္ရင္ ကြန္ျပဴတာျဖစ္ျဖစ္ ဖုန္းထဲျဖစ္ျဖစ္ စီဒီစက္မွာျဖစ္ျဖစ္ ၾကည့္လို႔ရတယ္တဲ့….။ ကဒ္က ေနာက္မွာပဲ…. ပိတ္ထားခ်င္ရင္ ဒီခလုပ္ေလး ႏွိပ္လိုက္ရင္ရၿပီ……“

“ေအး ေကာင္းသားပဲ….။ ေနာက္မွာ ငါ ပိုဆန႔္ ၆၄ ဂစ္ ဆန႔္တာ ခ်ိန္းလိုက္မယ္…..“

“ကဲေရာက္ၿပီ… လဖက္ရည္ေသာက္ဦးမလား….“

“ညမွျပန္ဆင္းလာမယ္ကြာ…. ေရမိုးခ်ိဳး နားလိုက္ဦးမယ္…“

“ဆင္းေတာ့လာခဲ့ဦး…. အေတြ႕အႀကဳံေလးေတြ ျပန္ေျပာစမ္းပါဦး…“

“ေအးပါဟာ မင္းေမႀကီးေတာ္လိုပဲ… ဆင္းလာမွာစိတ္ခ်။ ေရာ့မင္းအတြက္ လူႀကီးဆိုင္ကဝယ္လာတဲ့ ေစာက္ဖုတ္အတု…..“

မ်ိဳးၫြန႔္အား လက္ေဂ့ဖြင့္ၿပီး ေယာက္်ား မာစတာဘိတ္တာ ဘူးေတာင့္ႀကီး ေပးလိုက္ေလသည္….။

“ဟာဘာႀကီးလဲ…မိုက္တယ္ဟ… ေက်းဇူး… ဒါေၾကာင့္ ကိုခင္ေမာင္ဝင္းႀကီးကို ခ်စ္ရတာ….“

“ေဟ့ေကာင္ရတယ္ ဒါနဲ႔ မင္းတစ္ေယာက္ထဲသုံးေနာ္။ သုံးၿပီး ေရလည္းေသခ်ာျပန္ေဆးဦး…။ ေတာ္ၾကာ သိတယ္မလား ေရာဂါဘာညာရမယ္…“

“ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်….“

“ၿပီးေရာ….ညေတြ႕မယ္…။ လာပါဦးဟ ငါ့ကို ကဒ္ထုတ္တာေလး ျပစမ္းပါဦး…..“

“ဒီမွာ အထဲကိုဖိလိုက္ ကဒ္ျပန္ထြက္လာမယ္…. ေရာ့“

မ်ိဳးၫြန႔္ မီနီအက္စ္ဒီ ကဒ္ေလး ခင္ေမာင္ဝင္းကိုေပးလိုက္ေလသည္…..။ ခင္ေမာင္ဝင္းအိမ္ေပၚတက္သြားေလသည္….။ ထို႔ေနာက္ အိမ္ခန္းထဲဝင္ကာ အထုပ္ခ် အက္စ္ဒီကဒ္ကို ခုံေပၚတင္ထားၿပီး ဆိုဖာေပၚ ေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ခ်လိုက္သည္…..။ ငါဘာလုပ္ရမလဲ ဆိုၿပီး ေတြးေနလိုက္သည္…..။ ထို႔ေနာက္ အၾကည့္က အက္စ္ဒီကဒ္ဆီ ေရာက္သြားကာ…. ဟိုကားငွားတဲ့သူ ငါ့ကားေပၚ ဘာေတြလုပ္ထားလဲသိရေအာင္ ကဒ္ကိုထိုးၾကည့္ဦးမွဆိုၿပီး အေတြးေပၚလာကာ…. လက္ေတာ့ဖြင့္ၿပီး ကဒ္ရီဒါထဲထည့္ကာ ၾကည့္လိုက္သည္….။ လက္ေတာ့ဆိုလို႔ ဇာတ္ကားၾကည့္ဖို႔ေလာက္သာ သုံးတတ္တာမို႔ ကဒ္ထဲက မူဗီဖိုင္ဖြင့္တာကေတာ့ ခင္ေမာင္ဝင္းအတြက္မခက္ေခ်….။ ဖြင့္ထာလိုက္ၿပီး စိခ္ဘားကေန ေက်ာ္ေက်ာ္ၾကည့္ရင္း ကားေနာက္ခန္းထဲ ေဆာ္တစ္ေဗြက ဘဲတစ္ေဗြကို မႈတ္ေနတာ ပါလာေလရာ… ၾကည့္လိုက္ၿပီး…

“မင္းေမႀကီးေတာ္ ငါ့ကားေပၚ ဘုေနၾကပါလား….“

ခင္ေမာင္ဝင္း ေရ႐ြတ္လိုက္ၿပီး အစကေန ျပန္ၾကည့္လိုက္ေလသည္…..။

…………………………………………………….

ဂ်ာႀကီးဒိုင္ကစ္ ( ၂ )

စစခ်င္း ကားေပၚ မ်ိဳးၫြန႔္နဲ႔ ကားငွားသူ စကားေျပာေနၾကသည္…။

“ကိုမင္းလြင္ ၅ ရက္ ဒီကားသုံးထားလိုက္ဗ်ာ..။ ေဈးကေတာ့ ေျပာထားတဲ့ေဈးပဲ….။ ကားေတာ့ဂ႐ုစိုက္ေပးပါ…။ ကားပိုင္ရွင္က ဒီကားကို သူ႔မိန္းမလို အကိုင္အတြယ္ညႇင္သာတာ… ဟဲဟဲ“

မေအးေဘး မ်ိဳးၫြန႔္ ဆိုၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္း ဆဲလိုက္ေလသည္…….။ ကားငွားသမားက

“ကြၽန္ေတာ္က တကယ္ဆို ေစာင့္လို႔ရပါတယ္… ဒါေပမယ့္ ဒီ ၅ ရက္မွာလည္း သုံးစရာေလးရွိေနေတာ့ အခုလို အဆင္ေျပတာပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္….“

“ႏွမေစာင္းက ေဆာ္ေခၚၿပီး ကားေပၚဘုဘုေနတာ အရွိန္ပ်က္မွာစိုးလို႔ ကားျပင္တဲ့ ၅ ရက္ေတာင္ မေစာင့္ႏိုင္တာျဖစ္မယ္…။ ေစာက္အထန္ေကာင္….“

ခင္ေမာင္ဝင္း စိတ္ထဲကေန ဆဲလိုက္ျပန္သည္….။ ထိုႏွင့္ နဲနဲေက်ာ္ၾကည့္လိုက္သည္….။ ကားငွားသမား မနက္႐ုံးတက္ဖို႔ ကားေမာင္းၿပီး ႐ုံးထြက္လာသည္…။ ထိုေနာက္ ႐ုံးဆင္းကားေမာင္းထြက္လာသည္…။ လသာလမ္းမွျဖစ္သည္….။ ၿပီးေနာက္ တစ္ပတ္ပတ္ကာ လသာလမ္းကို ျပန္ေရာက္လာေလသည္…..။ ထိုေနာက္ ကားေပၚေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ တက္လာသည္..။ ကားေမာင္းထြက္သြားကာ…. စကားသံစၾကားရသည္…။

“ရတီရယ္ မေန႔က ကားသြားျပင္ေနရတာနဲ႔ ရတီနဲ႔ ႐ုံးဆင္းခ်ိန္ေလး အတူမဆင္းလိုက္ရတာ ေဆားရီးပါ..“

“အံမယ္ ဂ်ာႀကီးကလည္း မသိရင္ ဒီကသူ႔ေဆာ္ၾကေနတာပဲ.. လာပိုမေနနဲ႔….။ ေနာက္ ၅ ရက္ေနၿပီးရင္း ဒီကလည္းလစ္ၿပီ ေဘာစိနဲ႔ ဂ်ပန္ကို… ဟြန႔္“

“ကိုသိပါတယ္ကြာ…. ဒီ ၅ ရက္အတြက္ ေျပာစရာစကားေတြ ဝေအာင္ေျပာထားရေတာ့မွာေပါ့…“

“ အမယ္ေလး ငိုေတာ့မလို႔လား ကိုကိုဂ်ာရယ္.. ခိခိ…“

“ဘာကိုကိုဂ်ာလည္း ေရလာေျမာင္းေပးလုပ္ေနတာလား….“

“ေအာင္မေလး ၾကက္သီးေတာင္ထတယ္ တကယ္လုပ္မယ့္႐ုပ္ႀကီး“

“မလုပ္ရဲဘူးထင္ေနလို႔လား…“

“ေတာ္ပါ…. အိမ္ကမိန္းမႀကီးကိုသာ သြားဂ်ာလိုက္ ခိခိ…“

“ရတီကိုလည္း ဂ်ာခ်င္တယ္ဆိုရင္ေရာ….“

“ႏိုး…“

“ရက္စ္လို႔ေျပာလိုက္….“

“ႏိုးပဲ…“

“ရက္စ္ပဲ“

“အင္း ဒီေန႔ ဂ်ာႀကီးေတာ္ေတာ္ ထန္ေနတယ္ေနာ္.. ခိခိ“

“ဟာ မဟုတ္ပါဘူး….။ ရတီ ဒီေန႔ပိုလွေနလို႔ျဖစ္မယ္…။ စကပ္အတိုေလးနဲ႔ အရမ္းလိုက္တယ္….“

“ဒါေပါ့ ရတီကလွၿပီးသား….။ ေဘာ့နဲ႔ မီတင္လိုက္ရေတာ့လည္း ဒီလိုဝတ္ရတာေပါ့…။ ေဆာ္ရီးပါ အခုလို တို႔အလွက ယူ႔ကိုထန္သြားေစမိခဲ့ရင္ေပါ့ ခိခိ“

“ဒါနဲ႔ ရတီ့ေဘာစိက ဂ်ပန္မွာ ဘယ္ေလာက္ေနမွာလဲ…“

“မေျပာတတ္ဘူး… သူ႔တိုင္းျပည္ျပန္တာဆိုေတာ့ နဲနဲၾကာမယ္ထင္တယ္…။ တကယ္ဆို ရတီက လိုက္ဖို႔မလိုဘူးေလ ဘာသာျပန္တာ ဒီမွာပဲကို….။ ဒါေပမယ့္ အတြင္းေရးမႈးခန႔္မယ္ ေျပာတယ္…။ အဲ့ေတာ့ ဟိုဖက္က ကုမၼဏီမွာ ေလ့လာဖို႔ေခၚတာ…။ ရတီကေတာ့ ဂ်ပန္ေရာက္ဖူးခ်င္လို႔ လိုက္မွာ အတြင္းေရးမႈးခန႔္မယ္ဆိုလည္း မလုပ္ဘူး…။ စကားျပန္ လုပ္ရတာပဲ ႀကိဳက္တယ္…။ တစ္ေနရာထဲ တစ္ေယာက္ထဲဆီမွာ မလုပ္ခ်င္ဘူး….“

“ေအာ္… ဒါဆို ဂ်ပန္သြားရင္ ရတီ့ေကာင္ေလးေတာ့ လြမ္းၿပီေပါ့…..“

“ဘယ္တစ္ေယာက္ကို ေျပာတာပါလိမ့္…။ ေလာေလာဆယ္ ေဘးကတစ္ေယာက္ကေတာ့ အတင္းဂ်ာမယ္ဆိုတာႀကီးပဲ…။ ေအာင္မေလး ရတီမွာလည္း ဘယ္လိုလႊတ္ေအာင္ ႐ုန္းထြက္ရမလဲ မသိေတာ့ပါဘူး…။ ထြက္မရေတာ့မယ့္အတူတူ အဂ်ာပဲခံလိုက္ရရင္ ေကာင္းမလားပဲ ခိခိ…“

“မင္းေမႀကီးေတာ္“

ခင္ေမာင္ဝင္း ၾကည့္ေနရင္း ဘာေတြလဲဟ။ ေဆာ္ကလည္း ဘဲရွိတယ္။ ဘဲကလည္း အိမ္ေထာင္နဲ႔။ ဒါေတာင္ ဘာေတြေျပာေနၾကတာလဲ…။ ၿပီးေတာ့ တစ္ကုမၼဏီထဲထင္သည္…။ ေကာင္မေလးကေတာ့ စကားျပန္ပဲဆိုေတာ့ ပါမန႔္နန႔္ မဟုတ္ေလာက္ဘူး….။ ဘဲက မန္ေနဂ်ာေတာ့ မန္ေနဂ်ာပဲ ဘာမန္ေနဂ်ာလဲေတာ့မသိ…။ ေဆာ္ေလးက စကားျပန္ျဖစ္မယ္…။ အင္း…. ဒါလည္း ငါ့ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး… စိတ္ဝင္စားဖို႔ေတာ့ ေကာင္းလာၿပီ။ ဟဲဟဲ Myanmar Fake Taxi လို႔ေတာင္ ေျပာရမလားပဲ ဆိုၿပီး ေတြးလိုက္ေလသည္……။

“ကဲကြာ တို႔ေတြ စကားေျပာေနၾကေနရာေတာ့ေရာက္ၿပီ….“

“ဒီတစ္ခါ ဂ်ာႀကီးက သတၱိရွိမွာ ေသခ်ာလို႔လား….“

ညဳသံေလးျဖင့္ ေျပာေနသည္….။ ၾကည့္ရတာ ဟိုေကာင္က အိမ္ေထာင္သည္မို႔ ေတြေဝေနတာ ျဖစ္မယ္…။ အသားတုံးႀကီးက ဝင္းေနတာပဲ။ စားဖို႔ၾကေတာ့ စိုးရိမ္ေနတဲ့ပုံ…။ ေဆာ္ေလးကေတာ့ ေတာ္ေတာ္လန္းသား…။ ခင္ေမာင္ဝင္း ေတြးလိုက္ျပန္သည္။

“ အင္း….“

“အစ္ကို ေရွ႕တစ္လွမ္းပဲ တိုးဖို႔လိုတာေနာ္….။ တိုးလိုက္ရင္ ရတီဆီက အကုန္ရမွာ…။ ဘာလဲ ေၾကာက္သြားျပန္ၿပီလား….။ ဒီကဒီေလာက္ သူ႔မို႔ အခြင့္ေပးတာကို အခြင့္အေရးဆိုတာ ခဏခဏမရဘူးေနာ္…“

ေကာင္မေလး စကားဆုံးတာႏွင့္ ဂ်ာႀကီးဆိုတဲ့သူ ေကာင္မေလးကို ကစ္ဆင္ဆြဲလိုက္ေလေတာ့သည္….။ ေကာင္မေလးထိုင္ခုံကို လွန္ခ်လိုက္ၿပီး ႏို႔ေတြကိုပါ ကိုင္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကို ဆက္တိုက္စုပ္ေနေတာ့သည္….။ မ်ိဳ႕ၫြန႔္တို႔ ဒါမ်ိဳးအားကိုးရတယ္။ ကင္မရာက အတြင္းခန္းကို ျမင္ကြင္းအကုန္ျမင္ရတယ္ ေသခ်ာခ်ိန္ထားတာပဲ…။ မွန္ဘီလူးခုံးနဲ႔ဆိုေတာ့ ကြက္တိပဲ။ ခင္ေမာင္ဝင္း စိတ္ထဲက မ်ိဳးၫြန႔္ကို ေက်းဇူးတင္လိုက္ေလသည္…..။

ဂ်ာႀကီးလက္ေတြက ေကာင္မေလး စကပ္ထဲကိုေရာက္သြားေလသည္….။ လက္ေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြက အိမ္ေထာင္သည္ပီပီ အထာက်သလို ဆရာလည္းက်ေလသည္…..။ မိန္းမေတြရဲ႕ ရာဂခလုတ္ေတြကို ဆက္တိုက္ႏွိပ္ကာ ဖြင့္သြားေလသည္…။ အင္း ေျပာမယ့္သာေျပာတာ ေကာင္မေလးကလည္း ဆရာမေလးတစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္ရမယ္…..။ စကားအထာ အေျပာအဆိုေတြနဲ႔ ခ်ဳပ္ခ်က္ေတြက ႏိုင္း ေလာက္ရွိတယ္….။

“အစ္ကို ေနာက္ခန္းသြားရေအာင္… ေရွ႕မွန္လည္း ကာလိုက္ေလ….“

အယ္… ေကာင္မေလးကေတာင္ လမ္းေၾကာင္းေနရတယ္…။ ဂ်ာႀကီးဆိုတဲ့ေကာင္ကလည္း တကယ့္အထန္ေကာင္ မလုပ္ရဲလို႔ဘဲ ေဘးဘီဘယ္ညာမၾကည့္ဘူး ဇြတ္ကို လုပ္ေတာ့တာပဲ….။ ထို႔ေနာက္ ႏွစ္ေယာက္သား ကားေနာက္ခန္းထဲ ေရာက္သြားၿပီး…..

“အစ္ကို ထိုင္ ညီမမႈတ္ေပးမယ္….“

“တကယ္လား…“

“အင္းေပါ့..ခ်စ္လို႔ေနာ္.. ဟြန႔္ သူ႔ဟာႀကီး မဟားတရား ေတာင္ေနတာ သနားလို႔… အရင္ေလ်ာ့ေပးမယ္…. ၿပီးမွ ဂ်ာႀကီးအစြမ္းျပေပါ့“

“အား..ရတယ္…“

ေကာင္မေလးက မန္ေနဂ်ာဆိုသူရဲ႕ ခါးပတ္ကိုျဖဳတ္ ေဘာင္းဘီၾကယ္သီးကိုဖြင့္ ဇစ္ကိုဖြင့္ၿပီး ေဘာင္းဘီနဲ႔ အတြင္းခံကို အတူဆြဲခြၽတ္လိုက္ၿပီး လီးေပၚလာေတာ့မွ သူ႔လက္ကိုင္အိတ္ထဲက တစ္ရႈးအစိုကိုယူၿပီး ဟိုသုတ္ဒီသုတ္သုတ္ကာ ထုေပးေနသည္…..။

“ဂ်ာႀကီး ဒစ္ကိုင္ေပးတာေကာင္းလား…. မႈတ္ေပးရေတာ့မွာလား…. ခိခိ“

“ကိုင္ေပးတာလည္းေကာင္းတယ္….. မႈတ္ေပးတာလည္းခံခ်င္ၿပီ….“

“ဘယ္တန္းမႈတ္ေပးမလဲ… ဂ်ာႀကီးဟာကိုင္ၿပီး အရင္ ရတီအစိေလးကို ေဟာ့ဒီလိုပြတ္ေခ်ဦးမွာ…“

ေကာင္မေလးက စကပ္ကို အေပၚတင္ထားၿပီး အတြင္းခံကိုေဘးၿဖဲၿပီး အစိကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ပြတ္ေလသည္…။ လက္တစ္ဖက္က မန္ေနဂ်ာရဲ႕ လီးကို ကိုင္ၿပီး ထုေပးေလသည္…။

“ကိုယ္ စုပ္ေပးရမလား….“

“ႏိုး….. အရမ္းစုပ္ခ်င္လာေအာင္ လုပ္ျပေနတာ…. ခိခိ“

“မရေတာ့ဘူးကြာ ကိုယ္ စုပ္ေပးခ်င္လာၿပီ…..“

သေကာင့္သားက ထလာရာ ေကာင္မေလးက တြန္းလိုက္ၿပီး.. ကားယား ဖင္ထိုင္ရက္က်သြားသည့္ ေပါင္ၾကားထဲ ေကာင္မေလးဝင္လိုက္ၿပီး မန္ေနဂ်ာရဲ႕ လီးကို အရင္းထိစုပ္ခ်လိုက္ေလသည္…။

“အား….“

“ေဖလိုးမ လန႔္ေတာင္လန႔္တယ္ လီးပဲအစုပ္မခံဖူးတာၾကေနတာပဲ။ အဲ့ေလာက္ေအာ္ရလား မသာေကာင္ရဲ႕….“ လက္ေတာ့စပီကာမွ မန္ေနဂ်ာရဲ႕ အား ဆိုတဲ့ ဖီးလ္တက္သည့္အသံႀကီး က်ယ္က်ယ္ထြက္လာရာ ခင္ေမာင္ဝင္းအတြက္ ေျပာစရာျဖစ္သြားသည္…။ ေဆာ္ေလးကလည္း ေတာ္ေတာ္ထန္တာပဲ….။

“ရတီရယ္ ေကာင္းလိုက္တာ…“

“ဒီစကားက ရတီအတြက္႐ိုးေနၿပီ…. ရတီ့ လွ်ာျဖားေအာက္မွာ ျပားျပားဝပ္သြားတဲ့ ပုရိသေတြ ထပ္လိုက္ရင္ ခိခိ.. မိုးေမွ်ာ္တိုက္ႀကီး ျဖစ္ေနေလာက္ၿပီ…..“

“အား အာ့ အား….ေကာင္းလိုက္တာ….“

ေကာင္မေလး စုပ္ေနရာကေန မန္ေနဂ်ာကို ကစ္ဆင္ျပန္စြဲလိုက္ရင္း လက္နဲ႔ ထုေပးေနသည္…။ လက္တစ္ဖက္ကလည္း ရွပ္အက်ႌၾကယ္သီးကိုျဖဳတ္ကာ လက္ထည့္ၿပီး ပြတ္သတ္ေနသည္….။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ႏို႔ေတြနဲ႔ မန္ေနဂ်ာ့မ်က္ႏွာကို တို႔ဖက္႐ိုက္ေနျပန္သည္…..။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ၾကည့္ေနရင္း လက္ကအလိုလို လီးကိုေရာက္သြားေလသည္….။ သူ႔လီးေတာင္ မာလာေနၿပီ……။ ထို႔ေနာက္ လီးကို ျပန္စုပ္ျပန္သည္…။ ဖင္ဘူးေထာင္ေလးေထာင္ၿပီး စုပ္ေနရာ မန္ေနဂ်ာကလည္း လက္က ဖင္လုံးကိုကိုင္ေလသည္…။

“ ဖင္လုံးကို ကိုင္႐ုံမကိုင္နဲ႔ ဂ်ာႀကီးကလည္း လက္နဲ႔ ရတီဟာေလးထဲ ထည့္ေမႊေပးရမယ္ဆိုတာ မသိတာလား…. မထည့္ခ်င္တာလား…“

“ဟာ မဟုတ္ပါဘူး ရတီရ။ ရတီ့ဟာထဲ လက္တင္မဟုတ္ဘူး ကိုယ့္ဟာေရာ လွ်ာေရာ ထည့္ခ်င္တာ..။ ရတီ မႀကိဳက္မွာစိုးလို႔….“

“ေအာ္ ဂ်ာႀကီးရယ္ သူ႔ဟာႀကီးကိုေတာင္ အာေခါင္ထဲထိ ထည့္စုပ္ေပးေနတာ…. ၿပီးေတာ့ ရတီက အရမ္းပဲ ပဲမ်ားေနလို႔လား… မႀကိဳက္ဘဲေနမွာလား…. ပိုေတာင္ႀကိဳက္ေသးတယ္ဟြန႔္… ႐ိုးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတယ္… ေၾကာက္သူေတာ္ႀကီး ခိခိ“

“ဒီလိုခြင့္ေပးလို႔ကေတာ့ လာၿပီ အရည္ေတာက္ေတာက္က်ဖို႔ျပင္ထား….“

“မက်ရင္ေရာ….“

“က်ရင္ေရာ….“

“က်ေအာင္လုပ္ႏိုင္ရင္ ဖင္ကိုပါ ေပးလုပ္မယ္…“

“စိန္လိုက္ေလ…“

“ဟာ ငစမန္မနဲ႔ အထန္ေကာင္တို႔ကေတာ့ ငါ့ကားေပၚ ေစာက္ရည္ေတြ က်မက်ေတာင္ လာေလာင္းေနတယ္…။ မေအလိုး မ်ိဳးၫြန႔္…။ ေျပာေတာ့ စည္းကမ္းရွိပါတယ္ သန႔္သန႔္ေလးပါတဲ့။ သူ႔အေဖက သူ႔ေကာင္မနဲ႔ ေစာက္ရည္က်ေအာင္ လုပ္ေနၾကၿပီ….. ေဘာပါကြာ… မင္းေမႀကီးေတာ္….“ ခင္ေမာင္ဝင္း နဲနဲေတာ့ တင္းသြားသည္…။ ဒါေပမယ့္ ၾကည့္ရတာ အရသာရွိေနတာေတာ့အမွန္…..။

“ႁပြတ္ႁပြတ္ႁပြတ္“

ေကာင္မေလးရဲ႕ စုပ္သံေတြက ၾကည္ၾကည္လင္လင္ေတာင္ ၾကားေနရသည္….။ မန္ေနဂ်ာႀကီးလည္း ဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္သည္….။ ေကာင္မေလးကို ပက္လက္ေလး ေနာက္ထိုင္ခုံမွာ လွဲခိုင္းၿပီး ေပါင္ကိုကားလိုက္သည္…။ ေျခေထာက္က ကားတံခါးနဲ႔ ေရွ႕ခုံေခါင္းမီကိုကန္ထားသည္…..။ ခင္ေမာင္ဝင္း အံႀကိတ္ကာ ၾကည့္ေနရသည္……။ သူသာရွိရင္ ေခါင္းမီကို အဲ့လိုေျခနဲ႔ကန္ဖို႔မေျပာနဲ႔ ဖင္ထိုင္ေပၚေတာင္ ေျခတင္လို႔မရ…..။ မန္ေနဂ်ာ့ ေပါင္ၾကားထဲ ေခါင္းဝင္ကာ လီးကို ေကာင္မေလးက ထုရင္းတြဲလြဲက်ေနသည့္ ဥကို စုပ္ေပးေလသည္….။ မန္ေနဂ်ာက လက္ခလယ္ႏွင့္ လက္သူႂကြယ္ကို ပူးကာ ေကာင္မေလးပါးစပ္ထဲ ထည့္လိုက္သည္…။ တံေတြးေတြ႐ႊဲၿပီးထြက္လာသည္ႏွင့္ ေစာက္ဖုတ္ထဲ ထည့္လိုက္သည္…။

“အိုး…..“

ေကာင္မေလးညည္းသံ ထြက္သြားသည္…။

“ကြိက်ိကြိက်ိကြိက်ိ ဇြပ္ ဇြပ္ ဇြပ္ ဇြပ္ ဇြပ္ ဇြပ္ ဇြပ္ ဇြပ္ ဇြပ္ ဇြပ္ ဇြပ္ ဇြပ္ ဇြပ္ ဇြပ္ ဇြပ္ ဇြပ္ ဇြပ္“

“အင္းဟင္းဟင္း…… ဟာဂ်ာႀကီး တကယ္လုပ္တယ္ ဟြန႔္… က်င္လိုက္တာ ေအာင္မေလး ေကာင္းလိုက္တာ….. ရတီေတာ့ ဖင္ခံရေတာ့မယ္ထင္တယ္…..“

ေကာင္မေလး ေျပာသံေၾကာင့္ မန္ေနဂ်ာလက္က ပိုသြက္လာေလသည္…..။ ေကာင္မေလးလည္း အာ႐ုံေျပာင္းခ်င္လို႔ထင္သည္….။ လီးကို ပါးစပ္ထဲထည့္ကာ ေခါင္းကို အေပၚ ပင့္ပင့္ၿပီး စုပ္ေလသည္…..။

“အစ္ကို႔ လီးနဲ႔ ပါးစပ္ကို လိုးစမ္းပါ…..“

“အိုေခ…..“

မန္ေနဂ်ာလည္း လီးနဲ႔ ပါးစပ္အာေခါင္ထဲ ေညႇာင့္ေလသည္…။ လက္ကလည္း အရည္ထြက္ေအာင္ ကလိုင္းဆဲ….။ ေကာင္မေလးက ပါးစပ္ကို ဟေပးထားသည္…။ တံေတြးေတြနဲ႔ ကြိက်ိကြိက်ိေခ်ာေအာင္ လုပ္ေပးထားေလသည္…..။

“အားအား….ကိုယ္ၿပီးေတာ့မယ္ ရတီ….“

ေကာင္မေလးက လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ မန္ေနဂ်ာ ဖင္လုံးကို သိုင္းကိုင္ၿပီး ခ်ဳပ္ထားလိုက္သည္….။ ပါးစပ္ထဲပဲ ၿပီးခိုင္းေစခ်င္သည့္ပုံစံလို႔ ခင္ေမာင္ဝင္း ထင္လိုက္သည္….။

“ပါးစပ္ထဲ ၿပီးမိေတာ့မယ္…..“

“အင္းအင္း….“

“ေအာ္ မသာေကာင္ရယ္ ေစာက္အထန္ေကာင္ရယ္ လီးနဲ႔အဲ့ေလာက္ေညႇာင့္ေနတာ ဟိုက စကားဘယ္ျပန္ေျပာႏိုင္မလဲ… ဟန္လုပ္ေမးေနေသးတယ္….။ ၿပီးထည့္ခ်င္တာကိုမ်ား…။ ေမးမယ္ဆိုလည္း ခဏရပ္ရင္ရပ္ ျပန္ထုတ္ရင္ထုတ္လိုက္ပါလား….“ၾကားထဲက ခင္ေမာင္ဝင္း စိတ္မရွည္ေတာ့……။

“အား…ၿပီးၿပီ….“

“အြန္အြန႔္……“

“ ဇြပ္ ဇြပ္ ဇြပ္ ဇြပ္ ဇြပ္ ဇြပ္ ဇြပ္ ဇြပ္ ဇြပ္ ဇြပ္ ဇြပ္ ဇြပ္ ဇြပ္ ဇြပ္ ဇြပ္ ဇြပ္“

“ရႈး“

“အားအ့အ့အ့အား…. ရတီလည္း ၿပီးသြားၿပီး… အရည္ေတြလည္း ပန္းထြက္သြားတယ္… အား.. ေကာင္းလိုက္တာ… ခိခိ ဖင္ခံရေတာ့မယ္“

ခင္ေမာင္ဝင္း မ်က္ရည္က်သြားေလသည္။ ေကာင္မေလးအရည္ေတြက ဘယ္ဖက္ေနာက္တံခါးမွန္ေရာ လက္တင္ေရာ တံခါးဖြင့္တဲ့ေနရာေရာ စင္ကုန္သည္…..။ ဖင္ထိုင္ခုံေပၚလည္း တံေတြနဲ႔ လရည္ေတြ ေပပြကုန္သည္…..။

“ေကာင္းလိုက္တာ ရတီရယ္…..“

“ေကာင္းေကာင္း လီးကိုေကာင္း မသာေကာင္ အထန္ေကာင္“ ခင္ေမာင္ဝင္း ဆဲၿပီေလ…။

“ရတီလည္း ေကာင္းလြန္းလြန္းလို႔ ပန္းေတာင္ထြက္တယ္…“

“ေစာက္ငစမန္မကလည္း လီးျမင္ထဲက အစိေတာင္ေနတာ…။ ပန္းထြက္တာမ်ား မသိရင္ ေစာက္ရမ္းေကာင္းလြန္းတယ္ေပါ့“ ေကာင္မေလးကိုပါ ထပ္ဆဲလိုက္သည္….။

“ရတီ ကတိတည္ရမယ္ေနာ္…..“

“သိပ္ မလုပ္ခ်င္ရွာဘူး ခ်ီးေပါက္ကို “ ခင္ေမာင္ဝင္း တင္းေနဆဲ။

“ ကတိတစ္လုံးရွိထားေတာ့ တည္ရေတာ့မွာေပါ့ေလ ခိခိ“

“ဖင္ခံခ်င္တာကို ဒဲ့မေျပာဘူး…မသာမ “။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း သူ႔ကားေပၚ မုန႔္ေတာင္မစားတဲ့သူဆိုေတာ့ အခုလို ေတြျမင္ေတာ့ ၾကည့္ေကာင္းတာကတစ္ပိုင္း ေဒါသျဖစ္တာကတစ္ပိုင္းမို႔ ပါးစပ္ထဲရွိတာေတြ လိုက္ေျပာေနျခင္းျဖစ္သည္…….။

“ ဒင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကားေပၚ လိုးၾကေသးလားမသိဘူး…. ေက်ာ္ၾကည့္မွ…“ ဆိုၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္းေက်ာ္ၾကည့္ေလသည္…..။ ေနာက္ေန႔တြင္ မန္ေနဂ်ာမွာ ကားကို ဆားဗစ္ဆင္ ေမာင္းသြားၿပီး အတြင္းခန႔္ သန႔္ရွင္းသည္ကိုျမင္ေတာ့ နဲနဲေတာ့ ေဒါသေျပသြားသည္….။ တကယ္ေတာ့ မဘုခင္ ကားကို ျပန္သန႔္တာလည္းျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု ခင္ေမာင္ဝင္း ဆက္ေတြးလိုက္ျပန္သည္…..။ ေအာ္ မန္ေနဂ်ာခင္မ်ာ… ဒစ္ကို အကိုင္ခံလိုက္ရတာနဲ႔ ျဖစ္သြားလိုက္တာ….။ ေပးပါေပးလိုးရင္ ႐ူးပါသြားမလားမသိဘူး……။

ေနာက္ေန႔ညေန ႐ုံးဆင္းခ်ိန္ တြင္ ကားေပၚ မန္ေနဂ်ာဝင္လာၿပီး…. ကားပတ္ေမာင္းေနသည္…။ ေကာင္မေလးကို မေတြ႕လို႔ထင္သည္… ဖုန္းေခၚလိုက္သည္…..။ ဖုန္းမေျဖ…. ထပ္ေခၚသည္….မေျဖ… ထပ္ေခၚသည္….. ဖုန္းဝင္းသြားသည္ထင္သည္….။

“ရတီ ဒီမွာ ကိုယ္ေစာင့္ေနတယ္….။ ဘာ ဒီေန႔ေကာင္ေလးလာႀကိဳလို႔ ဟုတ္လား….။ ကိုယ္တို႔ခ်ိန္းထားတယ္ေလ….။ ကတိတိတိ… ဟာ ဖုန္းခ်သြားၿပီ… ေတာက္“

“ခြီးခြီး ေကာင္းတာေပါ့ ငါ့ကားလည္း မညစ္ပတ္ေတာ့ဘူး……။ ဂ်ာႀကီးတစ္ေယာက္ ဖင္မခ်လိုက္ရဘဲ ဒစ္ကိုင္အဆင့္မွာတင္ အေပ်ာ္ႀကံခံလိုက္ရတယ္“။ ေနာက္ပိုင္းကေတာ့ ပုံမွန္ ႐ုံးတက္႐ုံးဆင္း နဲ႔ မ်ိဳးၫြန႔္စီ ကားျပန္အပ္တာတို႔သာ ျဖစ္ေလသည္……။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ကြန္ပ်ဴတာထဲ မိုင္ပေရာဂ်က္ဆိုသည့္ ဖိုဒါထဲတြင္ ပေရာဂ်က္နဲ႔ ရက္စြဲနဲ႔ တြဲေရးၿပီး ဖိုဒါအသစ္လုပ္ကာ ေကာ္ပီယူေဆ့ထားၿပီး ကဒ္ထဲကဟာကိုေတာ့ ဖ်က္ခ်လိုက္ကာ မ်ိဳးၫြန႔္ျပန္ေပးလိုက္မယ္ဆိုၿပီး တင္ထားလိုက္ေလသည္……။

……………………………………………………

သီရိမဂၤလာေဈးက သံပုရာသီးဒိုင္ ကိုဟိန္း ႏွင့္ ကုန္စိမ္းဒိုင္ မသိုင္း ( ၁ )

“ကိုဟိန္း…. အစ္ကို႔ကိုခ်စ္လို႔သာလိုက္ခံတာ ၾကည္ျပာေၾကာက္တယ္….။ ဟိုေန႔ကလည္း ကိုဟိန္းေၾကာင့္ ၾကည္ျပာ ၂ ညေလာက္ အိပ္မေပ်ာ္ရဘူး….“

ကိုဟိန္းရင္ခြင္ထဲ ၾကည္ျပာ ေခါင္းေလးထည့္ကာ ေျပာေနသည္….။ ကိုဟိန္းက ၾကည္ျပာ့ေခါင္းေလး ပြတ္ေပးရင္း…

“ၾကည္ျပာရယ္ ဘာလို႔အိပ္မေပ်ာ္တာလဲ ကိုဟိန္းကို သတိရေနလို႔လား….“

“ဟြန႔္ သူ႔သတိရတာထက္ ဟြာက က်ိန္းေနတာ သိရဲ႕လား….။ ၾကည္ျပာကို ရက္ရက္စက္စက္ အဲ့ေန႔က လုပ္လိုက္တာကိုး….။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဟာကလည္း ေၾကာက္စရာႀကီး ဘာလဲ ေဂၚလီႀကီးေတြနဲ႔ ၿပီးေတာ့ ေကာက္ေကာက္ႀကီး…“

စိတ္ထဲေၾကာက္သည္…။ သို႔ေပမယ့္ အသည္းယားသည္….။ အရသာကလည္း ထူးသည္…။ တစ္ခါမွ လိင္ဆက္ဆံျခင္းမျပဳရေသးတဲ့ ၾကည္ျပာအတြက္ ေဂၚလီနဲ႔ လုပ္တာနဲ႔ ေဂၚလီမပါဘဲ လုပ္တာ ဘယ္ဟာပိုေကာင္းသည္ မေကာင္းသည္ကို သူ မယွဥ္ႏိုင္…။ ဒါေပမယ့္ ေဘးေစာင္းေကာက္ေကာက္ႀကီးနဲ႔ ေဂၚလီ ပတ္လည္ ကိုဟိန္းလီးႀကီး ဝင္လာခ်ိန္မွာေတာ့ အူေတြ အသည္းေတြ ထိေအာင္ က်င္တာလား နာတာလား ျပဳတ္ထြက္တာလား ဟာတာတာလား ဘယ္လိုနာမည္တပ္ေျပာရမွန္းမသိသည့္ ခံစားခ်က္ေတြ အစုံကိုခံစားရသည္ကိုေတာ့ ၾကည္ျပာဝန္ခံသည္…။ နာလြန္းသည္… ဒါေပမယ့္ အဲ့နာတဲ့အရသာကို ခံစားထပ္မံခံစားခ်င္ေသးသည္ကို သူေကာင္းေကာင္းသိတယ္….။ ဒါက သာယာမႈတစ္ပိုင္း…။

“အဲ့ေကာက္ေကာက္ႀကီးကို အခုေတြးေနတာမလား ၾကည္ျပာ…“

“အာ မဟုတ္ပါဘူး….“

ပါဘူးဆိုသည့္ ေနရာတြင္ ေလသံျဖင့္တိုးသြားသည္မို႔ ၾကည္ျပာ အလိမ္မတတ္သည္ကို ကိုဟိန္း ရိပ္မိသြားသည္…။

“အင္းပါ ၾကည္ျပာမႀကိဳက္ရင္လည္း မလုပ္ေတာ့ပါဘူး….။ ဒါေပမယ့္ ၾကည္ျပာဟာေလးကိုေတာ့ ကိုဟိန္း ေတြးေနတယ္….။ ကိုဟိန္းကို ေပးကိုင္ပါလား….“

“မလုပ္ပါနဲ႔လား အခုထိက်ိမ္းေနေသးလို႔ပါ အစ္ကိုရယ္….“

၅၀ – ၅၀ ျဖစ္ေနတဲ့ ၾကည္ျပာကို ခံခ်င္စိတ္ ၅၀ ဖက္ျခမ္းမွာ အေလးသာသြားေအာင္ ကိုဟိန္း ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး…..

“စိတ္ေလးေလ်ာ့ထားၾကည္ျပာ“

ဆိုၿပီး ကိုဟိန္း ကစ္ဆင္ေလးဆြဲၿပီး ကိုယ္လုံးျခင္းပူးကပ္လိုက္သည္….။ လက္ျဖင့္ ၾကည္ျပာ ကာထားသည့္ၾကားက ထမိန္ကိုေျဖေလ်ာ့ခ်လိုက္ၿပီး အတြင္းခံေပၚကေန ၾကည္ျပာ့ ညီမေလးကို ပြတ္ေပးေနသည္…။ အရည္ေလးေတြ စိမ့္လာသလို ေပါင္တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ခပ္ဟဟေလး ျဖစ္သြားသည္… ။ ကိုဟိန္းလည္း ေျခေထာက္ျဖင့္ ခက္ၿပီး ၾကည္ျပာ ထမိန္ကို ကုတင္ေအာက္ကို ခ်လိုက္သည္….။ လက္ေတြကလည္း ေယာက်္ားတစ္ခါသာ ကိုင္ထားဖူးသည့္ ၾကည္ျပာ့ ႏို႔အုံးလုံးေလးေတြကို ျဖစ္ညစ္ေပးလိုက္သည္…။ အဲ့ေယာက္က်ားမွာ သူပဲျဖစ္သည္…။ တိတိက်က်ေျပာရရင္ ၿပီးခဲ့သည့္အပတ္က သူ ၾကည္ျပာ့ကို ပါကင္ဖြင့္လိုက္တုန္းကျဖစ္သည္…။

“အေမ့..အား…နာတယ္ အစ္ကိုရယ္….“

ႏႈတ္ခမ္းျခင္းကြာသြားသည္ႏွင့္ ၾကည္ျပာ ကိုယ္လုံးေလးကို ပက္လက္ေလးထားလိုက္ၿပီး ေျခရင္းကို သြားကာ ကိုဟိန္းသည္ ၾကည္ျပာေဘာင္းဘီကို ဆြဲခြၽတ္ခ်လိုက္သည္….။ ၂၀ အ႐ြယ္ထိ တစ္ခါမွ မရိတ္ထားသည့္ အေမြးအုံႀကီးအေပၚကေန ကိုဟိန္း သပ္သပ္ေပးၿပီး အစိေလးကို ဖမ္းထိလိုက္သည္…။

“အင့္…ရွီး…..“

ၾကည္ျပာ ေပါင္ၿခံျပန္စိၿပီး လက္ျဖင့္ကာလိုက္ရာ ကိုဟိန္းက ၾကည္ျပာ့လက္ႏွစ္ဖက္ကို ျပန္ဖယ္လိုက္ၿပီး လက္ညိဳးျဖင့္ အေပါက္ထဲ ထိုးသြင္းလိုက္သည္…..။

“အား…အင့္…နာတယ္….“

ကိုဟိန္းလက္ကိုကိုင္ရင္း ၾကည္ျပာ ညည္းလိုက္သည္…. (ျငင္းလိုက္ျခင္းမဟုတ္ပါ) ကိုဟိန္းလက္ညိဳးက အထဲမွာ ေလ့လာေရးဆင္းေနသည္။ လက္ခလယ္ပါ ထည့္လိုက္ၿပီး အတြင္းသား အဖုအထစ္နံရံမ်ားကို တစ္ခုခ်င္း ထိေတြ႕ပြတ္တိုက္ကာ ေရကူးစဥ္ ေျခခက္သလို လက္၂ေခ်ာင္းကို ေလ့က်င့္ခန္းေပးလုပ္လိုက္သည္….။ အရည္မ်ားထက္လာသည္မို႔ တူရိယာသံေလးမ်ားလည္း စည္းခ်က္ညီညီ ထြက္လာျပန္သည္….။

“ကြိက်ိကြိက် ဇက္ဇက္ ကြိက်ိကြိက်ိ ဇက္ဇက္“

လက္မက အစိကို ေထာက္ထားတာေၾကာင့္ ၾကည္ျပာလက္ေက်ာခ်ထားရာကေန ေခါင္းေထာင္ၿပီး ပါးစပ္ႀကီးဟကာ လည္ေခ်ာင္းကပ္သံျဖင့္… အား ႏွင့္ ဂါး ၾကားသံ…

“အားဂါး………အာ့ဂ့…..အင့္ဂင့္တ….အွာဂွါ….အြိဂြိ….အိၿဂိ“

စသည့္ၾကားသံမ်ားအစုံျဖင့္ အားရေအာင္ အသံလည္ေခ်ာင္းထဲကျခစ္ထုတ္ၿပီး ေခါင္းေထာင္ေနရာကေန ျပန္က်သြားၿပီး ခါးေအာက္ပိုင္းက ေလေပၚေကာ့တက္ကာ ဆီးကုန္ၿပီးထိုးရပ္သြားသည့္ အင္ဂ်င္လို တဇက္ဇက္ ျဖစ္ၿပီး တကိုယ္လုံးျပဳတ္က်ကာ လုံးဝၿငိမ္သက္သြားၿပီး… ငိုသံေလးထြက္လာသည္…။

“ဟင့္..ဟင့္…“

“နာသြားလို႔လား ၾကည္ျပာ“

လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ၿပီး အေကာင္းဆုံးေမးခြန္းေမးႏိုင္သူ ကိုဟိန္းက ေမးလိုက္သည္….။

“မနာပါဘူး အစ္ကို…. စိတ္ထဲ ဟာတာတာႀကီး ျဖစ္သြားလို႔ပါ…။ ရင္ဘက္ထဲ ဘာမွမရွိသလိုႀကီး ျဖစ္သြားၿပီး တလွပ္လွပ္ ျဖစ္ေနလို႔… နဲနဲေၾကာက္သြားတာပါ….“

“အဲ့တာ ၾကည္ျပာ အရမ္းေကာင္းသြားတာလို႔ အေၾကာေတြ ပြင့္သြားလို႔ေျပာတာပဲ….“

ကိုဟိန္း စိတ္ေလ်ာ့သြားေအာင္ ေျပာလိုက္သည္….။

“အေၾကာပြင့္လားမပြင့္လားေတာ့မသိဘူး လူေတာ့ ပြင့္သြားၿပီ ခိခိ“

ၾကည္ျပာဆီက ရယ္သံထြက္လာၿပီျဖစ္လို႔… ကိုဟိန္း လိုခ်င္သည့္ ပြိဳင့္ေရာက္ဖို႔ မလိုေတာ့မွန္း သိလိုက္သည္…..။

“ကိုဟိန္းလည္း အေၾကာေတြပိတ္ေနတယ္… မနက္ထဲက ေခါင္းအုံေနတယ္ ဟဲဟဲ…“

“အဲ့တာဆို ပ႐ုတ္ဆီလူးရတယ္.. ၾကည္ျပာ့မွာပါတယ္….“

ဆိုကာ ခုံေပၚမွာရွာေနသည္…။ ကိုဟိန္းလည္း တကယ္ပြတ္မယ့္ပုံျမင္တာေၾကာင့္… ျပန္ဆြဲေခၚဖက္လိုက္ၿပီး….

“ေခါင္းကျဖစ္တာ ဒါေပမယ့္ အေၾကာက ေခါင္းမွာမဟုတ္ဘူး ၾကည္ျပာရ…။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ကိုဟိန္းက အားေကာင္းလြန္းေတာ့ ကိုယ္တြင္းအားမ်ားတာပဲ ေျပာရမလား…။ အဲ့တာ ပိုလွ်ံေနတာေတြ ထုတ္ထုတ္ေပးရတယ္….။ ၾကည္ျပာ ကူညီခ်င္ဘူးလား….“

ၾကည္ျပာလည္း ၿမိဳ႕သူမဟုတ္ေပမယ့္ ဒီေလာက္ေတာ့နပ္ပါသည္…။ တကယ္က ကိုဟိန္းကို ကလိခ်င္ေနသည္…။

“ၾကည္ျပာအိပ္ခ်င္ၿပီ…. ကိုယ့္ကိုထုတ္ေနၾကအတိုင္း ထုတ္လိုက္ေလေနာ္….“

ေစာင္ေလးၿခဳံကာ တဖက္ေစာင္းကာ အိပ္လိုက္သည္….။ ေဘးေစာင္းအိပ္ေနတာေၾကာင့္ ၾကည္ျပာခါးေလးက ခြက္သြားၿပီး ခါးေအာက္ပိုင္းေလးကိုအေပၚျပန္တက္သြားကာ ေပါင္တံကေန ဒူးေကာက္ခြက္ထိ ေျပေျပေလး ျပန္ဆင္းသြားသည့္ေကာက္ေၾကာင္းေလးေတြေၾကာင့္ ကိုဟိန္း မေနႏိုင္ေတာ့….။

“အင္းပါ ဒါဆို ကိုယ္လည္း လိုက္အိပ္မွာေပါ့…“

ဆိုကာ ေစာင္ေအာက္ထဲဝင္ကာ လီးျဖင့္ ဖင္လုံးကိုသြားေထာက္ေလသည္….။ ၾကည္ျပာ ၿငိမ္ေနသည္… အသံလည္းမထြက္ လႈပ္လည္းမလႈပ္…..။ ကိုဟိန္း ၾကည္ျပာႏို႔အုံေလးကို ေနာက္ကေန ကိုင္လိုက္သည္….။ မ်က္လုံးႀကီးတင္းမိတ္ထားၿပီး ၾကည္ျပာၿငိမ္ေနတုန္း… ကိုဟိန္း လီးနဲ႔ ဖင္ ခါး ေပါင္ေတြကို လိုက္ထိၿပီ ေဂၚလီႀကီးပြတ္သြားတိုင္း ၾကည္ျပာ ရင္ထဲ စူးခနဲျဖစ္သြားသည္..။ မသိမသာ ကိုယ္လုံးေလးကို ပိုေစာင္းေပးလိုက္သည္….။ ကိုဟိန္းကလည္း ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို လီးကို ေပါင္ၾကားထဲခ်ိန္ၿပီး ေတ့ထားလိုက္သည္..။ ဖင္ေလး ေနာက္ကို ပစ္ေပးလိုက္သည့္အခါမွာေတာ့ ကိုဟိန္းလက္ကို တံေတြးဆြတ္ကာ လီးထိပ္ကို သုတ္လိုက္ၿပီး ေပးထားတဲ့ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း လီးကိုသြင္းလိုက္သည္….။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ လီးက အေကာက္ဆိုေတာ့ ထည့္လို႔ပိုအဆင္ေျပသြားသည္…။

ဒစ္ဝင္လာေတာ့ ၾကည္ျပာ ရင္ထဲ ျပည့္သြားသည္ ။ ေဂၚလီေတြ တစ္ထစ္ထစ္ျဖင့္ တစ္လုံးၿပီးတစ္လုံး တိုးဝင္လာေတာ့ စူးခနဲစူးခနဲ ျဖစ္သြားသည္….။ အတြင္းနံရံေတြကို ျခစ္သြားတိုင္း အသည္းထဲက က်င္တက္သြားသည္….။ ညစ္လိုက္တိုင္း တင္းခံေနတာေၾကာင့္ အသံမထြက္ဘဲ မေနႏိုင္ေအာင္ ညည္းမိသည္….။

“အာအာ့…“

ကိုဟိန္းလည္း လီးအဝင္ အရည္ေတြလည္း စိမ့္လာၿပီမို႔ လမ္ေၾကာင္းေျဖာင့္ေျဖာင့္ ေဆာင့္ႏိုင္ၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ ၾကည္ျပာ ဆံပင္ေတြကို စုကိုင္ၿပီး လက္တစ္ဖက္က ခါးခြက္ေလးကိုကိုင္ကာ ဖင့္သားေတြကို အားရပါးရ တေဘာင္းဘာင္း ေဆာင့္ပစ္လိုက္သည္…..။

“ေဘာင္းေဘာင္းေဘာင္း….“

“အား အာ့ အား အား“

“အား .. နာတယ္ ကိုဟိန္း…..“

ကိုဟိန္း ရပ္လိုက္သည္….။

“ဆံပင္ေျပာတာ…..“

“ေအာ္ အင္း…“

ဆံပင္ကိုင္ထားသည္ကို လြတ္လိုက္ၿပီး ၾကည္ျပာကို ေမွာက္ထားလိုက္သည္….။ ဖင္ကိုအေပၚနဲနဲႂကြေအာင္ ျပင္လိုက္ၿပီး လီးကိုထိုးသြင္းလိုက္ေတာ့ ေခါင္းအုံးကို ၾကည္ျပာ ကိုက္ကာ အံႀကိတ္ၿပီးမညႇစ္မိေအာင္ေျဖေလ်ာ့ထားလိုက္ရသည္…။ ကိုဟိန္းလည္း ကုတင္ေပၚလက္ေထာက္ကာ ဖင္ကိုပင့္ပင့္ၿပီးလီးကို႐ိုက္သြင္းသည္…။ ေဂၚလီေတြ အတြင္းမွာ ေမႊေႏွာက္ေနတာ ခံစားလို႔ရေပမယ့္ လီးကိုထုတ္လိုက္တိုင္း ေဂၚလီေတြပါ ျပန္ထြက္သြားၿပီး အေပါက္ဝကို ျပန္ပြတ္တိုက္ၿပီး ဝင္လာတိုင္း ၾကည္ျပာ အသည္းကို အပ္နဲ႔ထိုးသလို ဆစ္ခနဲျဖစ္သြားရသည္…။ လုပ္ၿပီးရင္ေတာ့ အေပါက္ဝေတာ့ က်ိမ္းေသ စပ္ေတာ့မွာ သိေနေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ ေဇာေၾကာင့္ ခံေနႏိုင္ေသးသည္…..။

ကိုဟိန္း အားရေအာင္ေဆာင့္ၿပီး ၾကည္ျပာကို အေပၚတင္ခိုင္းလိုက္သည္….။ ၾကည္ျပာအေပၚကေန မဆာင့္တတ္ေပ…။ ဒါေၾကာင့္ ကိုဟိန္း ေအာက္ကေနပင့္ၿပီး တစ္ေျဗာင္းေျဗာက္ ပင့္႐ိုက္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ၾကည္ျပာ ေမ်ာ့ေမ်ာ့ေလး ကိုဟိန္းရင္ဘက္ေပၚ ကိုယ္လုံးေလး အပ္ထားရေလသည္…..။ ကိုဟိန္းလည္း ၿပီးခ်င္လာတာေၾကာင့္ ေလွႀကီးထိုး႐ိုး႐ိုးပုံစံအတိုင္း လုပ္ၿပီး ၿခဳံထူထူထဲ ႁမႊေေဟာက္ႀကီးတြားတြားေနလို အဝင္အထြက္ ျဖစ္ေနသည့္ သူ႔ေဂၚပတ္လည္လေကာက္ႀကီးကို ၾကည္ျပာ့ေပါင္ၿဖဲထားၿပီး ၾက့ည္ေလသည္….။ အတြင္းသားရဲရဲေတြ လီးျပန္ျမင္ရသည့္ျမင္ကြင္းက ကိုဟိန္းအတြက္ ရမက္ထန္ေစသည္….။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ႏို႔အုံတင္းတင္းကို စုံကိုင္ၿပီး လီးကိုတစ္ဆုံးထည့္ၿပီး အထဲမွ ေတာင့္ေတာင့္ၿပီး ေမႊးလိုက္ကာ လရည္ေတြပန္းထုတ္လိုက္ေတာ့သည္….။

“အား ရွီး…..“

ၾကည္ျပာလည္း အိပ္ယာခင္းေတြကို ဆုပ္ကိုင္ကာ ေခါင္းေထာင္ၿပီး လည္ပင္းေၾကာေတြပါ တန္းသြားေအာင္ ေအာ္ညည္းၿပီး လိုက္ၿပီးလိုက္ေလသည္…။ တကယ္ေတာ့ ၿပီးသည္မၿပီးသည္ သူမသိပါ….။ လရည္ေတြ ဝင္လာခ်ိန္မွာ မီးေလာင္ေနရာကို ဆီထပ္ေလာင္းလိုက္သလို မီးပိုေတာက္သြားျခင္းခံစားရကာ သူပါေပါက္ကြဲထြက္သြားျခင္းျဖစ္သည္….။ ဒါကို ၿပီးခ်င္းလို႔ ၾကည္ျပာမွတ္ရမွာလား….ဘာလားေတာ့မသိ…။ ၾကည္ျပာ အေတြးေတြရပ္သြားကာ ခႏၶာကိုယ္ အဇက္ဇက္တုန္ေနပါေတာ့သည္…..။

ကိုဟိန္းလည္း ၾကည္ျပာကိုဖက္ထားၿပီး တုန႔္ျပန္ျခင္းအားေပ်ာ့ေနသည့္ ၾကည္ျပာႏႈတ္ခမ္းေတြကို စုပ္ယူရင္း လက္က်န္ လရည္ေတြကို ထပ္ထုတ္လိုက္ေလသည္…….။ ဒီလိုနဲ႔ ပိုးဖလံေလးၾကည္ျပာနဲ႔ မီး ကိုဟိန္း ေနာက္ထပ္ ပိုးဖလံမ်ိဳးမီးကိုတိုးတိုင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ကစားေနရာ…. ကိုဟိန္း ဖုန္းဝင္လာသည္….။

“ဟယ္လို…. ကိုဟိန္း ဒ႐ိုင္ဘာခင္ပါ… လမ္းထိပ္ေရာက္ေနၿပီေနာ္……..“

“အင္း အင္း… ကြၽန္ေတာ္…ထြက္လာမယ္…..“

ခင္ေမာင္ဝင္းတစ္ေယာက္ ဖုန္းခ်ျမန္သည့္ ကိုဟိန္းကို ေတြးလိုက္သည္…။ ဒီလူကလည္း လည္ပင္း အညႇစ္ခံထားရတဲ့ ေလသံနဲ႔…… ဖုန္းခ်တာလည္း ျမန္လိုက္တာ…..။ ခဏေနေတာ့ ကိုဟိန္းထြက္လာသည္…..။ ခင္ေမာင္ဝင္း ပါဆင္ဂ်ာေတြ အေၾကာင္းကို မစပ္စုတတ္ အသက္ ၄၀ ေလာက္လို႔ခန႔္မွန္းၿပီး… သီရိမဂၤလာေဈးက သံပုရာသီးဒိုင္လို႔ေတာ့သိသည္…။ တစ္ခါတစ္ေလ သူ႔အလုပ္အေၾကာင္းေျပာျပလို႔ သိထားျခင္းျဖစ္သည္….။ တစ္ပတ္ ၂ ခါေလာက္ေတာ့ ေဈးကေန သာေကတကို သြားတတ္သည္….။ ဒီေလာက္ပဲသိသည္….။ ကိုဟိန္းေျပာဖူးတာကေတာ့ အသြားအျပန္ ခ်ိန္းထားလို႔ရတာကို သေဘာက်တာေၾကာင့္ ဒ႐ိုင္ဘာခင္ကို ဆက္သြယ္ရတာပဲ လို႔ျဖစ္သည္….။

ခင္ေမာင္ဝင္း ကားကဒ္ထဲတြင္လည္း ဒ႐ိုင္ဘာခင္ပဲပါသည္။ ခင္ေမာင္ဝင္းလို႔ မေရးထား….။ ပါဆင္ဂ်ာအမ်ားစုကလည္း ဒ႐ိုင္ဘာခင္ဟုသာေခၚသည္။ ကိုရီးယားအထာ ျဖစ္ေနတာကို လူရင္းႀကီးမ်ားသာ ခင္ေမာင္ဝင္းလို႔သိသည္…။ တခ်ိဳ႕ လွ်ာယားတတ္သူမ်ိဳး ေခၚေနမက်သူမ်ိဳးမွသာ ကိုခင္လို႔သာေခၚသည္ ။ အသက္ႀကီးသူေတြကေတာ့ ေမာင္ခင္ လို႔ေခၚသည္…။ အမ်ားစုကေတာ့ ကဒ္ထဲကအတိုင္း ဒ႐ိုင္ဘာခင္လို႔ပဲ သူစတန႔္ထြင္ထားသလို ေခၚၾကသည္….။ ၿပီးေတာ့ ဒ႐ိုင္ဘာခင္လို႔ေခၚရတာကို ပါဆင္ဂ်ာေတြကလည္း ႀကိဳက္ပုံရသည္…။ အဲ့လိုေခၚရရင္ သူတို႔ကပဲ သူေဌးလိုလို ျဖစ္သြားတာကိုး……။ ခင္ေမာင္ဝင္းစိတ္ထဲ ဘယ္လိုေခၚေခၚ ဘာမွမျဖစ္ သူစိတ္ပါသည့္အလုပ္ သူလုပ္ေနရတာျဖစ္လို႔ သည္းခံစရာရွိ သည္းခံႏိုင္သည္…။ အထူးအေထြျပႆနာရွာသည့္ ပါဆင္ဂ်ာလည္းမေတြ႕တာကလည္း သူ႔ကံပဲျဖစ္သည္……။

တကယ္ေတာ့ ကိုဟိန္းနဲ႔ သူနဲ႔ ခ်ိတ္မိတာက ကုန္စိမ္းဒိုင္ မသိုင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္…။ သူ႔ထက္ ၄ – ၅ ႏွစ္ေလာက္ႀကီးၿပီး ေဈးသည္ပီပီ အေျပာခ်ိဳသည့္ မလိုင္သူမသိုင္း ေငြသြားသိမ္းတိုင္း သူလိုက္ပို႔ရသည္….။ အပ်ိဳႀကီးမသိုင္းသည္ သူ႔လိုက္ထရပ္ကားနဲ႔ မသြားဘဲ အိမ္ကားကိုသုံးရတာ ဇိမ္က်ေၾကာင္းႏွင့္ ပိုအဆင္ေျပေၾကာင္းေျပာၿပီး သုံးျခင္းျဖစ္သည္….။ သူနဲ႔ကေတာ့ တကၠစီငွားရင္ ေကာက္တင္ၿပီး သိတာျဖစ္သည္…..။ မသိုင္းကိုေတာ့ ၂၅ လမ္း အေပၚဘေလာက္ကို အၿမဲလိုက္ပို႔ရသည္…။ ေငြသြားသိမ္းတာလို႔ေျပာသည္….။ မသိုင္းလည္း ထို႔အတူပင္ျဖစ္သည္။ ၂၅ လမ္းထိပ္တြင္ခ်ေပးၿပီး ေနာက္ ၃ နာရီေလာက္ေနမွ ျပန္လာေခၚေပးရသည္…။

ယေန႔လည္း မသိုင္း ၂၅ လမ္းထိပ္တြင္းဆင္းကာ ဆင္းခါနီး ၅ နာရီခြဲေလာက္ ျပန္လာေခၚေပးပါ ဒ႐ိုင္ဘာခင္ႀကီးေရ…ဆိုကာ ဆင္းသြားေလသည္…..။ ၄ လႊာအိမ္ေပၚသို႔ မသိုင္းေရာက္ေသာ္…. တံခါး ၄ ခ်က္ေခါက္လိုက္ေလသည္…။ တံခါးခပ္ဟဟေလး ဟလာၿပီး

“အစ္မသိုင္း ပါလား…ေမွ်ာ္ေနတာ“

ဆိုၿပီး…. ၂၉ ႏွစ္အ႐ြယ္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္ေလသည္…..။

“ေမာင္ေမာင္က ဘယ္သူထင္လို႔တုန္း ဟြန႔္…“

လုံးႀကီးေပါက္လွ မသိုင္း ညဳလိုက္သည္….။ ေမာင္ေမာင္ဆိုသူလည္း မသိုင္းကို ခါးေနာက္မွာ သိုင္းဖက္လိုက္ၿပီး

“အစ္မ လာမယ့္ေန႔ကို လက္ခ်ိဳးေနတဲ့သူပါ“

“အဲ့တာေတြေၾကာင့္ပဲ ဒီက မလာရရင္ မေနႏိုင္ျဖစ္ေနရတာ….“

“ကဲ အလုပ္ကိစၥေျပာစရာရွိေသးလား…..“

“အလုပ္ကိစၥက ဖုန္းနဲ႔တင္ၿပီးတာသိရဲ႕သားနဲ႔..။ လူဒီေရာက္လာတာ ဘာကိစၥလို႔ထင္လို႔တုန္း….“

“ဒါကိစၥလို႔ထင္လို႔ ခင္မ်ာ….“

ဆိုကာ မသိုင္းကိုေပြ႕ခ်လိုက္ၿပီး အခန္းထဲခ်ီသြားေလသည္…..။ ကုတင္ေပၚကခ်ကာ… ေမာင္ေမာင္သည္ ပုဆိုးကိုကြင္းလုံးခြၽတ္ခ်လိုက္ၿပီး သူလီးကို လက္ျဖင့္ မာလာေအာင္ လုပ္ၿပီး မသိုင္းမ်က္ႏွာေရွ႕ထားကာ စုပ္ဖို႔ ေပးလိုက္သည္…..။ မသိုင္းလည္း ကုတင္ေပၚထိုင္ကာ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ လီးကိုကိုင္ၿပီး အာေခါင္ထဲထည့္ကာ စုပ္ေပးလိုက္သည္….။

………………………………………………………

သီရိမဂၤလာေဈးက သံပုရာသီးဒိုင္ ကိုဟိန္း ႏွင့္ ကုန္စိမ္းဒိုင္ မသိုင္း ( ၂ )

“အား… အစ္မရာ.. စုပ္တာအားပါလွတယ္… ကြၽန္ေတာ့္ဆီက ရွိသမွ် အေသြးအသားေတြပါ စုပ္ေနသလိုပဲ…“

မသိုင္းလည္း ေကာင္းသည္ဆိုသည္ႏွင့္ အားပိုထည့္ကာ စုပ္ေနသည္…..။ ေသြးစုပ္ေနသည့္ ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္လို အငမ္းမရ အာသာငန္းငန္းျဖင့္ စုပ္ေနသည္…..။ ေမာင္ေမာင္ခင္မ်ာ…ညေျခေခ်ာင္းေတြ လိမ္ေကာက္ေနေအာင္ကို ခံစားေနရသည္…..။

“အမေရ မရေတာ့ဘူး ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္ေနၿပီ….“

“ဘြား….“ (လီးကို ပါးစပ္ထဲမွ ထုတ္လိုက္စဥ္ ျမည္သံ)

“လုပ္ၾကတာေပါ့ ေမာင္ေမာင္ရယ္… အစ္မလည္း အတြင္းထဲက ကိုက္ေနၿပီ…. မယက္နဲ႔ေတာ့ တန္းထည့္ၿပီး ျပင္းျပင္းေဆာင့္စမ္းပါ….“

“ေဆာင့္မယ္အစ္မေရ… အံႀကိတ္တာခံဖို႔ျပင္ထား….“

ေမာင္ေမာင္လည္း ေျပာရင္း မသိုင္း ေပါင္းကားေပးထားသည့္ထဲ ဝင္ေနရာယူကာ လီးကိုေတ့ၿပီး ထိုးထည့္လိုက္ေလေတာ့သည္…..။

“အား… ေကာင္းလိုက္တာ… ျပည့္သိပ္သြားတာပဲ ေမာင္ေမာင္ရယ္… အားနဲ႔လုပ္…. အား အား“

“ဗက္ဗက္ဗက္ဗက္“

ေမာင္ေမာင့္ဆီးစပ္နဲ႔ မသိုင္း ေပါင္ၾကားနဲ႔ ႐ိုက္ခက္သံေတြဟာ ၾကယ္ၾကယ္ေလာင္ေလာင္ ထြက္လာသည္……။ လဥရဲ႕ ေျပးေျပးကပ္သံက

“ဖက္ဖက္ဖက္ဖက္“

နဲ႔ ဟာမိုနီ ကပ္လိုက္လာသည္….။ အသံႏွစ္ခုကိုဘယ္သံညာသံ ေပါင္းလိုက္ရာ…

“ဗက္ဖက္ဗက္ဖက္ ဗက္ ဖက္ ဗက္ ဖက္ ဘက္ဖက္“

ဆိုသည့္အသံမွာ ေဆာင့္သူေမာင္ေမာင္ႏွင့္ ေကာ့ခံေနသူ မသိုင္းတို႔အတြက္ စစ္သလင္းက ဘီလူးတပ္တို႔ရဲ႕ ဗုံတီးသံလို ရင္မွာလိုက္ဆူကာ ၾကမ္းခ်င္စိတ္ေတြ ထပ္မံထပ္မံ တိုးလာသလို ခံစားရေလသည္…။.

“အား ေကာင္းလိုက္တာ မသိုင္းရာ….. ဖင္ကုန္းေတာ့…..“

“အင္း ….“

“လက္နဲ႔ၿဖဲထားေပး…..“

“ႃဇြိဳက္“ (လီးထည့္သံ)

ကုတင္ေပၚ ဖင္ေထာင္ထားသည့္ မသိုင္းကို မတ္တပ္ဒူးေကြးၿပီး ေမာင္ေမာင္ အေပၚစီးကေန သိပ္ထည့္ခ်လိုက္သည္…။ ေမာင္ေမာင့္ေဆာင့္ခ်က္တိုင္း မသိုင္းေခါင္းမွာ ေမြ႕ယာထဲ တိုးတိုးဝင္သြားသည္…။

“ျဖန္းျဖန္း…“

မသိုင္းတင္လုံးႀကီးကို ၂ ခ်က္ဆင့္႐ိုက္ခ်လိုက္သည္…..။ အားရေအာင္ ေပးအေဆာင့္ခံၿပီး မသိုင္းက သူ႔အလွည့္ဆိုကာ ေမာင္ေမာင့္ေပၚတင္ၿပီး သူ႔ဖင္လုံးျဖင့္ အားရေအာင္ ေရွ႕ေနာက္ လြန္းထိုးလိုက္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေဆာင့္လိုက္ ဒူးတစ္ဖက္ေထာင္ေဆာင့္လိုက္ ေျခရွင္းဖက္ မ်က္ႏွာမူၿပီး ေျခသလုံးကို ကိုင္ၿပီး ဖင္ကို အျဗန္းျဗန္းျမည္ေအာင္ ေဆာင့္လိုက္ျဖင့္ ဝိုင္းႀကီးပတ္ပတ္ဒူေဝေဝလို တစ္ပတ္လည္ပုံစံမ်ိဳးစုံျဖင့္ ေဆာင့္ခ်င္တိုင္းေဆာင့္ေနေတာ့သည္…။ အားရသြားၿပီး ၂ ခါေလာက္ေဆာင့္ရင္းၿပီးသြားၿပီမို႔… ေမာင္ေမာင့္ကို ေပးၿပီးဖို႔ ျပန္ခံေပးရန္ လွဲလိုက္ေတာ့သည္….။ ဒါကို ေမာင္ေမာင္က ကုတင္ေျခရင္းေထာင့္ကို ဆြဲလိုက္ၿပီး ကုတင္ေထာင့္မွာ မသိုင္းကို ထားကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚ မတ္တပ္ရပ္လွ်က္ မသိုင္းေျခေထာက္ကို လက္ျဖင့္ ပင့္ကာ လီးတဆုံးဝင္ေအာင္ ေနရာခ်ၿပီး ထည့္ကာ ဆက္တိုက္ ေဆာင့္အား ေဆာင့္အရွိန္ မခ် ႏို႔ႀကီးႀကီးႏွစ္လုံးကို ဆြဲကာ ေလွာ္ခက္ရင္း…ၿပီးခ်လိုက္ေလေတာ့သည္…..။ ေမာင္ေမာင္ လီးကိုဆြဲထုတ္လိုက္ရာ… မသိုင္းမွ…

“လာပါဦး အလိုးေကာင္းတဲ့လီးေလးကို နမ္းေပးဦးမယ္“

ဆိုကာ…လီးကို အားနဲ႔ဆက္စုပ္ေလသည္……။

“အား…“

ေမာင္ေမာင္လည္း ၿပီးခါစမွာ လီးကို အားနဲ႔အစုပ္ခံရတာမို႔ ေအာ္ခ်လိုက္သည္…..။ မသိုင္းစုပ္အားကိုေလွ်ာ့ၿပီး လွ်ာနဲ႔ ဒစ္နဲ႔ လီးတံကို ျပန္ကလိေပးလိုက္ရာ…. ခဏေနေတာ့ ေမာင္ေမာင္လီး ျပန္မာသေယာင္ေယာင္ ျဖစ္လာသည္…။ ေမာင္ေမာင္ကလည္း မသိုင္းက တစ္ခ်ီနဲ႔ မဝတတ္မွာသိသည္မို႔ အာသာေျဖျခင္းေတာင္မလုပ္ထားဘဲ မသိုင္းနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းလိုးႏိုင္ေအာင္သာ အားေမြးထားေလသည္….။ မသိုင္းကိုလည္း သူစြဲေလသည္…။ မသိုင္းစုပ္တာ ႀကိဳက္သည္ ခံတာပက္ဆက္သည္ ပုံစံလုပ္ခ်င္သလိုလုပ္လို႔ရသည္ မသိုင္းကို သေဘာက်ေလသည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္မသိုင္းနဲ႔ ေန႔တိုင္းလိုးခ်င္သည္….။ ခိုးစားေနရတာကိုအားမရေတာ့…။ မသိုင္းေယာက်္ားရွိမွန္းသိသည္…။ အဆင္မေျပမွန္းလည္းသိသည္…။ မသိုင္းကို ပိုင္ဆိုင္မႈခြဲတာကို မမက္ဘဲ ျမန္ျမန္ ကြာရွင္းေစခ်င္သည္။ ဒါေပမယ့္ မသိုင္း ဘာလို႔ ေတြေဝေနသည္ကို ေမာင္ေမာင္ နားမလည္ေပ။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေနာက္တစ္ခ်ီအတြက္ မသိုင္းကို သူျဖည့္ဆည္းရင္း သူအာသာေျဖရမည္။

…………………………………………………….

ည ၉ နာရီေလာက္….. အခန္းထဲတြင္…… ခင္ေမာင္ဝင္းတစ္ေယာက္ ကုတင္ေပၚ လွဲေနရင္း ခ်ီတုံခ်တုံျဖစ္ေနသည္…။ လင္းဆီဖုန္းေခၚဖို႔ ကဏန္း ၃ လုံးေလာက္ႏွိပ္လိုက္ ျပန္ခ်လိုက္ ငါဘယ္ကစေျပာရပါ့မလဲ… ငါက ႐ိုး႐ိုးသားသားေခၚေပမယ့္ သူ႔ကိုသူ သိမ္ငယ္ေလမလား… ရွက္ေနမလား… အာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေခၚၾကည့္လိုက္မယ္ကြာ… ေျပာၾကည့္မွ အေျခအေနတစ္ခုခုသိရမွာပဲ…..။

“ဒီးဒီးဒီး ဒီးဒီးဒီး“

ဖုန္းဝင္လာသည္….။

“ဟ မင္းေမႀကီးေတာ္ လင္းဆီကပါလား….“

ခင္ေမာင္ဝင္း ႐ုတ္တရက္ အႀကီးႀကီးအံ့ၾသသြားသည္…..။ အခုေတာင္ေခၚမလို႔လုပ္ေနတုန္း ဘယ္လိုသူ႔ဆီဖုန္းဝင္လာတာတုန္း…..။

“ဟယ္လို ဒ႐ိုင္ဘာခင္ ေျပာေနပါတယ္…။ ဒီေန႔အတြက္ ကားသိမ္းလိုက္ပါၿပီ“

ခင္ေမာင္ဝင္းသိရက္သားနဲ႔ တမင္ေျပာလိုက္သည္….။

“ေအာ္ ဟုတ္လား… စိတ္မေကာင္းပါဘူးရွင္…. ကြၽန္မေလ ႐ုတ္တရက္ ကမ္းနားမွာ ထိုင္ခ်င္လို႔… အဲ့တာ ကားေခၚခ်င္လို႔ေလ…. အဆင္မေျပလည္းရပါတယ္…. ဒါပဲေနာ္..“

တမင္ျပန္စလိုက္သည္…။ ဖုန္းေတာ့မခ်ဘဲ ဘာဆက္ေျပာမလဲ လင္း နားေထာင္ေနသည္…။

“လင္း….“

“………“

“လင္းလားလို႔….“

“အင္း….လင္းတယ္ မီးလာေနတယ္ေလ…ခိခိ“

“ဟာ ေနာက္တယ္….ကိုယ္ေျပာရင္ ပိုတယ္ျဖစ္မယ္….“

“ဘာေတြ ပုံေျပာဦးမလို႔လဲ ဒ႐ိုင္ဘာခင္“

“အခုလင္းဖုန္းကိုေခၚဖို႔ ႏွိပ္လိုက္ ျပန္ ဖ်က္လိုက္လုပ္ေနတာ….“

“ဟင္…တကယ္…လင္းလည္း ၁၀ ခါေလာက္ဖ်က္ၿပီးမွ ငါ့ထင္ခ်င္ရာထင္ဆိုၿပီး ေခၚလိုက္တာ…။ အဲ့တာေၾကာင့္ထင္တယ္ လင္းဆီမွာ အခ်က္ေပးေနတာ…. ခိခိ“

“ဟုတ္လား….လာတူေနတယ္က်န္း…။ ဒါနဲ႔ အခ်က္က ဘယ္လိုေပးေနတာလဲ“(ရင္ခုန္သံစည္းခ်က္တူ တာျဖစ္မွာပါ။ စူပါ။)

“ဟိဟိ…မေျပာဘူး အေသသတ္…။ ေယာက္က်ားႀကီးတန္မဲ့ သတၱိနည္းလိုက္တာ လင္းကမွ ဖုန္းစေခၚဖို႔ သတၱိရွိေသးတယ္…“

“သတၱိနည္းတယ္ေျပာလည္းရပါတယ္…။ ကိုယ္ေခၚလိုက္ရင္ လင္းစိတ္ထဲ မေပ်ာ္မ႐ႊင္ျဖစ္သြားမလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္ေၾကာင့္ သတၱိေၾကာင္မိတာပါ….“

“အိုး…ဒ႐ိုင္ဘာခင္ႀကီးရယ္… ဒရာမာခင္လို႔မ်ားနာမည္မ်ားေျပာင္းလိုက္ၿပီလား…ခိခိ….ကားေခၚလို႔ရဦးမလား“

“ရက္စ္ မဒန္ ဘယ္နားမွာလာေခၚရပါ့မလဲ…“

“ေအာင္မေလး…ဒီဘို႐ူးအက်င့္ကမေပ်ာက္ေသးဘူးဘဲ…ဘိုလိုမႈတ္တုန္းပဲေနာ္ ခိခိ….ဒီမွာလာေခၚ အမွတ္ ** အဲ့နားေလး အိမ္ေရွ႕ေရာက္ရင္ ဖုန္းေခၚလိုက္ေနာ္…..“

လင္းေျပာမွ မႏၲေလးက ေန႔ေလးကို သတိရသြားသည္…. ခင္ေမာင္ဝင္းရင္ထဲ အလိုလိုေပ်ာ္သြားသည္…

“အိုေခ မဒန္“

“ဟုတ္ပါၿပီေတာ္ ကိုဘိုခင္ရယ္ ခိခိ“

ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီး….။ ခင္ေမာင္ဝင္း အဝတ္လဲၿပီး ကားေသာ့ယူရင္း ဘုရားရွစ္ခိုးေနသည့္အေမအား

“သားအျပင္ခဏသြားဦးမယ္….အိပ္ႏွင့္ေနာ္“

ေျပာၿပီး ေအာက္ဆင္းလာသည္….။ ေအာက္ေရာက္ေတာ့ မ်ိဳးၫြန႔္ႏွင့္ေတြ႕ရာ ဆိုင္ထိုင္ဖို႔ေခၚသည္ကို လက္ကာျပၿပီး ကားေမာင္းၿပီး လင္းေျပာသည့္ လိပ္စာဆီဦးတည္လွ်က္ စိတ္ထဲတြင္…. လင္းစိတ္ထဲမွာ ငါ့ကို ရွိေနတာေတာ့ ျဖစ္မယ္…. ငါ့စိတ္ထဲက လင္းကို ေသခ်ာကြဲကြဲျပားျပားျဖစ္ဖို႔လိုတယ္။ ဝင္းနဲ႔လင္း မေရာဖို႔ ငါ့ဖက္က ေသခ်ာဖို႔လိုတယ္….။ ငါတကယ္ ဝင္းကိုေမ့ႏိုင္ၿပီလား…. လင္းကိုလင္းလို႔ျမင္ၿပီလား…။ ဒီေမးခြန္းကိုေျဖႏိုင္မွ လင္းဆီသြားတာေကာင္းမယ္…။

“ကြၽီ…….“

ကားကို ကိုရီးယားကားထဲကလို လမ္းေဘး႐ုတ္တရက္ေခါင္းထိုး ရပ္လိုက္သည္….။ ေတာ္ေသးသည္ ေနာက္ကားရွင္းလို႔သာ……..။ ထို႔ေနာက္ ဝင္း ဆိုၿပီး သူအက်ယ္ႀကီး ကားထဲေအာ္လိုက္သည္……။ လက္မွ iWatch Heart Rate BPM ၾကည့္လိုက္သည္…။ ပုံမွန္ ၇၅ ျပရာကေန ၈၀ ေလာက္သာ ျပေနသည္။ ေနာက္ထပ္ လင္း ဆိုၿပီး သူအက်ယ္ႀကီး ထပ္ေအာ္လိုက္သည္….။

“ဒုန္း ဒုန္း ဒုန္း“

သူ႔ရင္ခုန္သံကိုသူျပန္ၾကားရၿပီး BPM ၁၂၀ ေလာက္ထိ တက္သြားသည္….။

“ဝူး“

ကားစက္ႏိုးၿပီး လင္းဆီ အျမန္ေမာင္းသြားေလသည္….။ လင္းေျပာထားသလို လင္းအိမ္ေရွ႕ကိုေရာက္ေတာ့ ဖုန္းေခၚလိုက္သည္…။ လာၿပီလာၿပီ ဆိုၿပီး လင္း ထြက္လာသည္….။ လင္း ကားေပၚတက္လာေတာ့… ေရေမႊးနံ႔သင္းသင္းနဲ႔ ပုံမွန္ မိတ္ကပ္ ပါးပါးေလးရယ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဂ်င္းအပြေလးရယ္ အက်ီအပါးေလးေပၚ ေခါင္းစြပ္အေႏြးထည္ပါးေလး ထပ္ဝတ္ၿပီး ဆံပင္ေလးကို စုစည္းၿပီး နဖူးေပၚ ဆံႏြယ္တခ်ိဳ႕ကို ခ်ထားေလသည္….။ ခင္ေမာင္ဝင္းမ်က္လုံးထဲ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္လွသည္။ လိုရင္းကေတာ့ ဒါပါပဲ။

“ကဲ မဒန္ ကမ္းနားကိုေနာ္…“

ခင္ေမာင္ဝင္း ကားကိုေမာင္းထြက္ရင္း

“ရက္စ္ မိုင္ ဒ႐ိုင္ဘာခင္“

“ခါးပတ္ပတ္ထားပါ….. ဒီခရီးစဥ္အတြက္ ကားခ ၁၅၀၀ က်ပါမယ္…“

“ႏိုးပလုံပလုံ အသြားအျပန္ ျဖစ္လို႔ ၃၀၀၀ ေပးပါ့မယ္… ခိခိ“

“ဟိုက္ မျဖစ္ဘူး ၁၅၀၀ ပဲယူရမယ္လို႔ အေမမွာလိုက္တယ္… ဒါဆို အျပန္လိုက္မပို႔ေတာ့ဘူး…..“

“ဟင္ မီးကို ကမ္းနားဒီတိုင္းေလး ပစ္ထားခဲ့ေတာ့မလို႔ေပါ့ေလ မသနားေတာ့ဘူးလားလို႔….“

“ဟားဟား…လင္းရယ္ အခုလိုမရယ္ရတာၾကာၿပီ… လင္းနဲ႔ျပန္ေတြ႕မွပဲ ဒီအေပ်ာ္ေတြျပန္ရေတာ့တယ္…“

“ပိုၿပီ“

“လိုေသးသည္“

“ေဖာေရွာ“

“အမွန္အကန္“

“ယုံဘူး“

“ဒီမွာၾကည့္“

ဆိုၿပီး ႏွလုံးခုန္ႏႈန္းကို ျပလိုက္သည္…..။

“ခိခိ နာရီကပ်က္ေနတာေနမွာ…“

“ဟားဟား“

ၿပိဳင္တူရယ္ေမာရင္း ကမ္းနားမွာထိုင္ရင္း စကားမ်ားေျပာမကုန္ေအာင္ေျပာၾကၿပီး… ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ဘယ္ေတြေရာက္ဖူးလဲ ေျပာေနၾကရင္း ပုဂံအေၾကာင္းေရာက္သြားသည္….။

“ပုဂံေရာက္ဖူးလား….“

“ဟင့္အင္း…သြားခ်င္တယ္…။ အိမ္မွာက ေဖေဖေမေမက ထားခဲ့လို႔မရဘူးေလ.. လင္းရွိမွ အဲ့တာမို႔ ဘယ္မွမသြားျဖစ္ဘူး…“

“ကိုယ့္လိုပဲေပါ့ ပုဂံကဘုရားသမိုင္းေတြေတာ့သိမွာေပါ့ ေတာ္ေတာ္မ်ာမ်ား… တဝဂူဘုရားအေၾကာင္းေရာသိလား…“

“ဟင့္အင္း ေျပာျပပါလား….“

“အင္း…ငယ္ငယ္ကအေမေျပာျပတာ အစ္ကိုလည္း ေရာက္တုန္းက ငယ္ဦးမယ္ ဘာမွမမွတ္မိေတာ့ဘူး ေသေသခ်ာခ်ာ…။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဘုရားသမိုင္းကေတာ့ ပုံျပင္လိုလိုမို႔ မွတ္မိေနတယ္…။ ေျပာရရင္ ေဆာင္းသမားေလး တစ္ေယာက္ရွိတယ္ သူ႔ကို ဘုရင့္သမီးေတာ္ထင္တာပဲ အမ်ိဳးျမင့္တဲ့ မိန္းကေလးနဲ႔ ႀကိဳက္ၾကတယ္… သေဘာမတူလို႔လိုက္ခြဲတယ္…။ ေနာက္ဆုံးဖမ္းၿပီး ဂူပိတ္လိုက္တယ္ ေသသြားၾကတယ္ေပါ့။ ေနာက္ပိုင္း အဲ့နားမွာ ေဆာင္းသံလိုလို သီခ်င္းဆိုသံလိုလို ၾကားရတယ္တဲ့… အဲ့တာပဲ…“

“သနားပါတယ္… သြားေတာင္သြားခ်င္တယ္… လြမ္းစရာေလးေနမယ္ေနာ္…“

“ပုဂံ အညာေဒသက လြမ္းစရာေလးပဲ။ ေလတစ္ခ်က္ေဝွ႔လိုက္ရင္ ဖုန္လုံးေလးေတြရယ္ ျမင္းခြာသံေလးေတြရယ္ ႏြားလွည္းကခေလာက္သံေတြရယ္ တမာပင္တန္း တမာရနံ႔နဲ႔ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔…….“

“ဟုတ္ပါၿပီး စာဆိုေတာ္ ဦးခင္ရဲ႕ အညာဋီကာ ခ်ဲ႕တာ ဒီညၿပီးပါေတာ့မလား….“

“ဟဲဟဲ ငယ္မူျပန္သြားတာေလ…ေက်ာင္းတုန္းက လဘက္ရည္တိုက္ရင္ ရည္းစားစာေရးေပးေနၾက လက္စေတြ ျပန္ေပၚလာတာထင္ပါတယ္…“

“ေအာ္ အငွားကိုယ္ဝန္သည္ေတြလိုေပါ့….“

“ဟာ ဥပမာႀကီးကလည္း နန္းမဆန္လိုက္တာ“

“ခိခိ ကဲကဲ အဓိကက အခုလာၿပီ အစ္ကို႔ကိုျပန္ေပးစရာရွိလို႔….“

“ဘာပါလိမ့္ စိုင္းဆိုင္ေမာဝ္ လား“

“အမယ္ ေမာင္ေပးတဲ့ခ်စ္ျပန္ဆပ္ခဲ့ပါေပါ့…. လာေသးတယ္ သာေအးရယ္ ခိခိ …ေရာ့ဒါေလး“

ဆိုၿပီး စလင္းဘတ္ေလးထဲမွာ စာအိတ္ေလးတစ္ခုထုတ္ေပးလိုက္သည္….။ အဲ့စာအိတ္ကို ခင္ေမာင္ဝင္းမွတ္မိသည္….။ မႏၲေလးမွာ သူ လင္း ကို ေပးခဲ့သည့္ စာအိတ္ေလးျဖစ္သည္….။

“အစ္ကို႔ကို လင္း အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္….။ ၿပီးေတာ့ လင္း မွန္ရာကို ဝန္ခံရရင္ လင္း အဲ့လိုလုပ္စားတာ အစ္ကိုက ပထမဆုံးအႀကိမ္ပါေနာက္ဆုံးအႀကိမ္လည္း ျဖစ္မွာပါ…။ လင္း ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ျပႆနာကို လမ္းလြယ္လိုက္မိတာအတြက္ေတာ့ ေနာင္တရပါတယ္…။ ဒါေပမယ့္ အစ္ကိုနဲ႔ ဆုံခဲ့တာကိုေတာ့ အၿမဲအမွတ္ရေနမွာပါ….။ လင္းအတြက္ အစ္ကိုက အမွတ္တရေတြေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒီလမ္းကို ေနာက္ထပ္ ဘယ္လို အခက္အခဲႀကဳံႀကဳံမလိုက္ဖို႔ လင္း ဆုံးျဖတ္ထားသလို ကတိလည္း လင္းကိုလင္း ေပးထားပါတယ္။

ကတိေပးခဲ့တာကေတာ့ မႏၲေလးကအျပန္ အစ္ကို႔ကားေပၚမွာပဲ။ အခုလို ပိုက္ဆံျပန္ေပးတာက လင္းအစ္ကိုနဲ႔ေနခဲ့တဲ့ ေန႔ေလးကို ေၾကးစားဆန္ဆန္ အျဖစ္အပ်က္အျဖစ္ လင္း ဘဝမွာ မမွတ္မိေစခ်င္ဘူး။ အစ္ကို႔ကိုလည္း လင္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ လင္းအေပၚ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ဆက္ဆံေပးခဲ့လို႔။

ေနာက္ထပ္လင္းဝန္ခံခ်င္တာက… လင္းငယ္ငယ္တုန္းက လင္းစိတ္ထဲက အစ္ကိုတစ္ေယာက္နဲ႔ အစ္ကိုက အရမ္းတူလြန္းေတာ့ လင္းလည္း အစ္ကို႔အေပၚ စိတ္ပါခဲ့တာပါ။ ဒီလိုေျပာေပမယ့္ လင္းကို အေပါစားဆန္တယ္လို႔ထင္ခဲ့ရင္လည္း လင္း ေက်နပ္ပါတယ္။ လင္း ကတကယ္ပဲ ေပါစားဆန္ခဲ့တာကိုး….“

လင္း မ်က္ရည္ေလးေတြခိုေနသည့္ မ်က္ဝန္းျဖင့္ ေခါင္းငုံထားရင္း ခင္ေမာင္ဝင္းကို တုန္တုန္ရီရီ ေျပာလိုက္ေလသည္…..။ လင္းစိတ္ထဲ ခင္ေမာင္ဝင္းနဲ႔ေရွ႕ဆက္ခ်င္သည္…။ ဒါေပမယ့္ သူမေမွ်ာ္လင့္ဝံ သူတို႔ေတြ႕ဆုံျခင္းက မလွပခဲ့တာကို သူ နားလည္သည္….။

“လင္းျပန္ခ်င္ၿပီ အစ္ကို…“

ခင္ေမာင္ဝင္းေျဖညင္းစြာ ဂ႐ုနာသက္ေသာေလသံျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္….။

“လင္းျပန္ခ်င္ရင္ အစ္ကိုလိုက္ပို႔မွာပါ…။ ၿပီးေတာ့ အစ္ကို႔ ႏွလုံးသားကိုလည္း လင္းအတြက္ ထည့္ေပးလိုက္မွာပါ…။ လင္းျပန္လာၿပီး ကိုယ့္ႏွလုံးသားကို လင္းကိုယ္တိုင္ ကိုယ့္ရင္ဘက္ထဲ ျပန္လာထည့္ေပးမယ့္ အခ်ိန္ကိုလည္း ေစာင့္ေနမွာပါ…။ လင္း ဟာကိုယ့္အတြက္ေတာ့ လင္း ပဲ….။ လင္း မေျပာေပမယ့္ လင္းရင္ထဲက စကားေတြ အစ္ကိုနားလည္တယ္…။ ခုဏက လင္းဆီ မလာခင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသခ်ာဆန္းစစ္ၿပီးေတာ့မွ လာခဲ့တာ…။ လင္းဟာ ကိုယ့္အတြက္ အေျဖမရွိတဲ့ ပုစာၦမဟုတ္ဘူး…။ လင္းဟာ ကိုယ့္အတြက္ ေမးစရာမလိုတဲ့အေျဖ အဲ့တာဘာလဲဆိုေတာ့ ထာဝရအၿမဲပဲ….။ လင္းကို မႏၲေလးကျပန္ပို႔ေပးၿပီး ေနာက္ပိုင္း ကိုယ့္ရင္ဘက္ႀကီး ကြဲရွခဲ့တယ္…။ အဲ့အတြက္ ေျဖေဆးက လင္းေပးမွပဲရမွာလို႔ ကိုယ္ထင္တယ္…..။ တကယ္လို႔ လင္းဘဝထဲကို ကိုယ့္ကိုပါ ဝင္ခြင့္ေပးမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္အရမ္းေပ်ာ္မိမွာပဲ….။ လင္း ခြင့္ျပဳႏိုင္မလား…..“

“အစ္ကိုရယ္…. လင္းက….“

ခင္ေမာင္ဝင္း လက္ကာျပလိုက္ၿပီး…

“အစ္ကိုသိခ်င္တာက လင္းရဲ႕ ကိုယ့္အေပၚထားတဲ့ခံစားခ်က္ကိုပဲ….“

“လင္းကို ဖက္ထားေပးပါလား အစ္ကို“

ခင္ေမာင္ဝင္း လင္းကို ရင္ခြင္ထဲ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဖက္ထားေပးလိုက္ေတာ့သည္…..။

…………………………………………………..

သီရိမဂၤလာေဈးက သံပုရာသီးဒိုင္ ကိုဟိန္း ႏွင့္ ကုန္စိမ္းဒိုင္ မသိုင္း ( ၃ )

“ေအာ္ လင္း…. စာအိတ္ကိုျပန္ယူထား… အစ္ကို႔ကို ျပန္မေပးနဲ႔…။ အစ္ကို႔ကို ျပန္ေပးတာထက္ ပိုေကာင္းတဲ့ အႀကံ အစ္ကို႔မွာရွိတယ္…“

“ဘာလဲဟင္“

ရင္ခြင္ၾကားက လင္း ေခါင္းေလးထုတ္လိုက္ၿပီး သိခ်င္စိတ္ေလးျဖင့္ မ်က္လုံးေလးျပဴးကာ နားစြင့္ေနသည္…။

“ဒီလို အဲ့ပိုက္ဆံကို တစ္ေနရာလႉလိုက္ ၿပီးရင္ ဆုေတာင္း။ ဒါက ကံေကြၽးတစ္ခုခုပါလာလို႔ အခုလို ႀကဳံသြားတာကို ေနာက္ထပ္ အခုဘဝေရာ ေနာက္ဘဝေတြေရာ ထပ္မႀကဳံရေအာင္လို႔ေပါ့….“

လင္း တစ္ခ်က္စဥ္းစားလိုက္ၿပီး….

“ကိုကိုေျပာတာ အဓိပၸါယ္ရွိတယ္….။ လင္း ဘုရားမွာလႉၿပီး ဆုေတာင္းမယ္…။ ခုဏက ကိုကိုေျပာတဲ့ ပုဂံက တဝဂူဘုရားမွာလႉမယ္ေလ…။ လင္းအတြက္လည္း ဆုေတာင္းမယ္။ သမိုင္းထဲက ခ်စ္သူႏွစ္ဦးအတြက္လည္း ဆုေတာင္းေပးမယ္…. ကိုကို လိုက္ပို႔ေပးမွာလား…..“

“ပို႔ေပးမွာေပါ့… ပုဂံမွာက ဘုရားေတြအမ်ားႀကီးရယ္ ရွာမယ္ဆို ရႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘုရားတိုင္းေဂါပဂရွိမွာ မဟုတ္ဘူး….“

“ေအာ္ အဲ့တာ အဲ့ၾကမွ ဘယ္မွလႉလိုရလဲ ၾကည့္ေတာ့မယ္….။ အခုလိုအႀကံေလးေပးတာ အရမ္းေက်းဇူးတင္တာပဲ…“

“ႁပြတ္“

ခင္ေမာင္ဝင္းပါးအား လင္း အနမ္းေလးေပးလိုက္ေလသည္…။

ဒီလိုနဲ႔…….. ခင္ေမာင္ဝင္းႏွင့္ လင္း ခ်စ္သူသက္တမ္း ၃ လေက်ာ္သည္အထိ ဘာျပႆနာအဖုအထစ္မွမရွိ အားလုံးအဆင္ေျပၿပီး ခ်စ္မ၀ ၾကည္ႏူးမဆုံး ေတြ႕လိုက္တိုင္း တၿပဳံးၿပဳံးႏွင့္ ေဘးလူေတြေတာင္ အားက်စရာ ျဖစ္ေလေတာ့သည္…..။ ႏွစ္ေယာက္သား ျဖဴျဖဴစင္စင္ျဖင့္ လက္တြဲၾကၿပီး ၃ ႏွစ္ျပည့္ရင္ လက္ထပ္ၾကမယ္လို႔ သေဘာတူထားၾကသည္…။ ဒါကို ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ေစာဒကတက္သည္…။ သူက ၃၂ ႏွစ္ရွိေနၿပီမလား…

“ကိုယ္က အဲ့ခ်ိန္ဆို အိုေနၿပီေနာ္…“

“အမယ္ ႏြားပ်ိဳသန္လွ ႏြားအိုေပါက္က်ိဳးပါ…“

“စလာၿပီ အမိနဲ႔ ခ်စ္သူျဖစ္ထဲက လူလည္း တိရိစာၦန္စုံေနၿပီး အႏိုင္းခံရတာ….“

“ေအာ္ခုေတာ့ ၿငိဳျငင္ၿပီေပါ့ေလ… ဒါေတာင္ ၃ လပဲရွိေသးတယ္…“

“အမယ္အမယ္ ေျပာေတာ့ ဒရမ္မာခင္တဲ့ သူမ်ားကို သူကမွ တကယ့္ ဒရမ္မာကြင္း… မႏိုင္ဘူး ၂ ခါခြဲသယ္ရတယ္….“

“၃ ႏွစ္ပဲ လင္းက ခုမွ ၂၁ ပဲရွိေသးတာ ၿပီးေတာ့ ေမေမ့က်န္းမာေရး သိပ္မေကာင္းလို႔… ေနာက္ၿပီး… အစ္မ ျပန္လာမလားလဲ ေစာင့္ၾကည့္ခ်င္ေသးလို႔ပါ…“

ခင္ေမာင္ဝင္း အတင္းေျပာလို႔မရေတာ့ေပ…။ အရာရာနားလည္ေပးတတ္သူမို႔ မိသားစုအေရးမွာေတာ့ သူ႔ဆႏၵကို အတင္းမတိုက္တြန္းခ်င္ေတာ့ေပ….။ ေနာက္ၿပီး သူ႔အစ္မျပန္လာခဲ့ရင္လည္း တစ္မ်ိဳးေကာင္းတာပဲ အခုရႈပ္မွေနာက္ရွင္း မယူခင္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေျဖခ်လိုက္ေတာ့ ေနာက္ပိုင္း သူနဲ႔လင္းနဲ႔ စိတ္ရွင္းရတာေပါ့….။ တစ္ခုပဲ လင္းသာသိရင္ သူပဲေနာက္ဆုတ္မွာ…။ ဝင္းကေရာ.. ခင္ေမာင္ဝင္းအေတြးထဲ ေမ်ာသြားျပန္သည္….။

“ေအာင္မေလး ဒ႐ိုင္ဘာခင္ႀကီး ဘာေတြ ပါးစပ္ႀကီး ဟၿပီး နံရံႀကီးကိုေငးေနတာ ယင္ ၂ သိန္းေလာက္ ဝင္ဥသြားတာ သိလိုက္လား…“

“ဟင္…ေအာ္ ဟုတ္လား ဒါေၾကာင့္ ငံက်ိက်ိျဖစ္သြားတာ….“

“သြားလူညစ္ပက္“

ဒီးဒီးဒီးဒီးဒီး ခင္ေမာင္ဝင္းဆီး ဖုန္းတေကာဝင္လာသည္။ ကိုဟိန္းဆီကျဖစ္သည္…။

“ဟယ္လို ကိုဟိန္း….“

“ဒ႐ိုင္ဘာခင္ႀကီး မနက္ျဖန္ ၁ နာရီေလာက္ လာေခၚေပးလို႔ရမလား….“

“ပုံမွန္ပဲလား…“

“မဟုတ္ဘူးဗ် သာေကတဦးေလးအိမ္မွာ ညီမဝမ္းကြဲေလး ဝင္ေခၚၿပီး ေ႐ႊျပည္သာက အမ်ိဳးတစ္ေယာက္ဆီသြားမလို႔ေလ….။ အခ်ိန္ရလားမသိဘူး ။ လမ္းေၾကာင္းက နဲနဲေတာ့ရွည္တယ္….“

“ရပါတယ္… ကြၽန္ေတာ္ မနက္ျဖန္လည္း အထူးေအာ္ဒါမရွိပါဘူး… ကြက္တိလာခဲ့ေပးပါ့မယ့္…“

“ဟုတ္ကဲ့ပါ..“

ခင္ေမာင္ဝင္း ဖုန္းကိုပိတ္လိုက္ၿပီး လင္းဖက္ကိုလွည့္ကာ…

“သီရိမဂၤလာေဈးက ကိုယ့္ပါဆင္ဂ်ာ..။ မနက္ျဖန္ ေ႐ႊျပည္သာသြားမလို႔တဲ့…..“

“အစ္ကို ကားပဲေမာင္းေနေတာ့မွာလား… ကားဝပ္ေရွာ့ေလးဘာေလး စိတ္မပါဘူးလား….“

“အင္း အစ္ကိုလည္း မ်ိဳးၫြန႔္နဲ႔ေတာ့ ေျပာျဖစ္တယ္….။ သူကလည္း ေမးတယ္…။ အစ္ကို စဥ္းစားေနတုန္းပါပဲ…“

“ဝပ္ေရွာ့ေလးဆိုရင္ အတည္တက်ျဖစ္တာေပါ့…..“

႐ုတ္တရက္ ခင္ေမာင္ဝင္း ေျခဖဝါးႀကီး ေျမာက္ကာ လင္းကိုျပလိုက္သည္…။

“ၾကည့္ၾကည့္ ေတြ႕လား ေျခဖဝါးမွာ ေဗြပါတယ္ အဲ့ေဗြအလယ္ထဲ မွဲ႔ပါရွိေသးတယ္….“

“ဟာ ေျခေထာက္ႀကီး ျပန္ခ်ထားစမ္းပါ။ ဘုရားေပၚ ဘာမွန္းမသိဘူး လူေတြၾကည့္ေနတယ္.. တကယ္ပဲ အရွက္မရွိ..“

“သရက္စိေလ…“

“ခိခိ ရယ္ရတယ္ ကတုံးေပၚထိပ္ကြက္ ဂ်င္ထက္ကထုံး ေျခဖဝါးေဗြထဲကမွဲ႔ ဟိဟိ“

“ဟဲဟဲ ေျပာပါတယ္ ဒါေၾကာင့္ ခင္ေမာင္ဝင္းက အၿငိမ္ထိုင္လို႔မရဘူး…. ေထာင္က်မွသာ ၿငိမ္မွာ…“

“ဖက္ဖက္ နိမိတ္မရွိဘာမရွိ ငါ့ကိုကိုက ဘယ္ေထာင္မွမက်ဘူး…. ေဟာ့ဒီက လင္း ရဲ႕ အခ်စ္ေထာင္မွာပဲက်မွာ..ခိခိ“

“ဒီကလည္း ဝင္ခ်င္တာ ျခင္…….“

“ဘာ!!!!“

ျခင္ေထာင္လို႔ေျပာမယ္မွန္းသိသည္ ဆုံးေအာင္မေျပာျဖစ္ေအာင္ လင္း တားလိုက္သည္…။ ဘုရားေပၚမွာမဟုတ္ပါလား…..။

“ေအာ္ ျခင္ကိုက္တယ္လို႔…. လင္းနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်တာ ေျပာခ်င္တာပါ…..“

“ဟြင္းဟြင္းေနာ္ ဘုရားမွာ မဟုတ္မဟတ္ေတြ မေျပာနဲ႔ ငရဲႀကီးမယ္….“

“ကဲကဲ ငါးသြားလႊတ္မယ္….။ ၿပီးရင္ လွည္းတန္းမွာ ငါးကင္သြားစားၾကမယ္….“

“ၾကည့္ ….. “

“ဟားဟား….“

………………………………………………………

ေနာက္ေန႔ ခ်ိန္းထားသည့္အတိုင္း သံပုရာသီးဒိုင္ ကိုဟိန္းကို ေဈးေရွ႕ကေနေစာင့္ေနလိုက္သည္…။ခဏေနေရာက္လာၿပီး…. သြားေနၾက သာေကတ ၁ လမ္းကို အရင္သြားေလသည္….။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုဟိန္း စကားေတြ ခင္ခင္မင္မင္ေျပာလာသည္…။ အရင္ဆို ပုံမွန္ ဆြဲေကာင္းလား… ေအးေဆးပဲလား…. ဘာလားေလာက္သာ ေျပာျဖစ္သည္…။

ဒီေန႔ေတာ့ ကားေဈးေတြေမးလိုက္…. သူတို႔ကေတာ့ လုပ္ငန္းရွိေတာ့ လုပ္ငန္းသုံးကားဝယ္တာ ပိုအသုံးတည့္တာျဖစ္ေၾကာင္း ပုံမွန္ကေတာ့ ဟိုနားဒီနား တကၠစီသာငွားေၾကာင္း ဒ႐ိုင္ဘာခင္ကိုသိၿပီးမွ ခပ္ေဝးေဝးႏွင့္ အခ်ိန္အတိအက်ရလို႔ အဆင္ေျပေၾကာင္း ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ေျပာေလသည္….။ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ကိုဟိန္းအလုပ္အေၾကာင္း ဟိုေမးဒီေမး ေမးၾကည့္သည္….။

“ကြၽန္ေတာ္တို႔က သံပုရာသီးကို ဒိုင္ကိုင္တာ…။ ေလွေတြနဲ႔ သံပုရာသီးၿခံေတြ လာလာပို႔တယ္ဗ်ာ…။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ျမစ္႐ိုးတေလွ်ာက္ ႐ြာေတြကေပါ့…။ သူတို႔ဆီကေတာ့ ဆာလာအိတ္တစ္အိတ္ကို ၃၀၀၀ ဝယ္တယ္…။ သူတို႔ဆီက တစ္ခါ လာခ်ရင္ မနည္းဘူး…။ အသီးကေတာ့ ဆိုဒ္စုံေပါ့….။ တစ္အိတ္ကို အသီး ၃၀၀၀ ၃၅၀၀ ေလာက္ပါတယ္….။ အဲ့တာကိုမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔က အလုံးေတြျပန္ခြဲတယ္… ၅ က်ပ္တန္ ၆ က်ပ္တန္ ၇ က်ပ္တန္ အစားစားေပါ့….“

(၂၀၀၈ ေလာက္က ၾကားဖူးနားဝေဈးေတြ ျဖစ္ပါသည္…။ အခုေတာ့ ဘယ္ေဈးေတြမွန္း မသိေတာ့ပါ…။ ယုတၱိမတန္ပါက… ျဖည့္ေတြးၿပီး နားလည္ေပးပါခင္မ်ာ။ စူပါ)

“ဒါဆိုရင္ တစ္လုံးအေပၚမွာ ၄- ၅ -၆ က်ပ္ေလာက္ ျမတ္ေနၿပီ….“

“အင္း ေဈးမွာျပန္ေရာင္းတာက သိတဲ့အတိုင္း တစ္လုံး ၂၀ တို႔ ၂ လုံး ၅၀တို႔… ျပန္ေရာင္းၾကတာ…“

“ေအာ္ ေသခ်ာေတာ့မသိဘူး ေဈးမဝယ္ဖူးလို႔….“

“ကြၽန္ေတာ့္ရွမ္းျပည္က ေဖာက္သည္ဆိုရင္ သူမွာရင္ အလုံး ၁၀၀၀၀ အနည္းဆုံး ဟိုေရာက္ရင္ တစ္လုံး ၁၀၀ နဲ႔ျပန္ေရာင္းတယ္…။ ရထားပို႔ခလည္းရွိ ၿပီးေတာ့ ဟိုမွာက ရွားပါးကုန္ျဖစ္ျပန္တာကိုး“

“အားပါးပါး..တကယ္ပါ သံပုရာသီးေဈးကြက္ကို အခုမွ သိရတာ… အျမတ္မနည္းပါလား….“

“ဒီလိုပါပဲ ပင္ေတာ့ပင္ပန္းတယ္ ေန႔ေရာညေရာ မနားရဘူးေလ….။ ပစၥည္းခ် ပစၥည္းတင္ အလုံးေ႐ြး… ဆိုင္လည္းထိုင္ရတယ္….။ ဆိုင္မွာအိပ္ ဆိုင္မွာစား….။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ပတ္ ၂ ခါေလာက္ အခုသြားတဲ့ ဦးေလးအိမ္မွာ ျပန္နားတာ….။ သူကလည္း သိပ္မမာဘူးေလ…“

“ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့….“

“ဒါနဲ႔ မသိုင္းေရာ ဒ႐ိုင္ဘာခင္ကို ေခၚေသးလား…“

“အင္း သူ ၂၅ လမ္းသြားရင္ေတာ့ ေခၚတယ္….“

“၂၅ လမ္း ဘာသြားလုပ္တာလို႔ေျပာလဲ….“

“အဲတာက……“

“ကြၽန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္…။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုက ေျပာလို႔ရပါတယ္….။ သူပဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒ႐ိုင္ဘာခင္ကားသုံးဖို႔ ခ်ိတ္ေပးထားတာေလ….“

ခင္ေမာင္ဝင္း သူတို႔ပတ္သတ္မႈကိုမသိေပ…။ မိတ္ေဆြေတြေနမွာေပါ့ ေတြးလိုက္သည္။ ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ပါဘူးဆိုၿပီး….

“ေငြသိမ္းတယ္လို႔ေတာ့ ေျပာပါတယ္….“

“အင္း…“

“လမ္းထိပ္မွာပဲ ခဏေစာင့္ေနပါ..။ အထဲမွာ ကားေကြ႕ဖို႔ေနရာမရွိဘူး….။ ညီမဝမ္းကြဲေလးေခၚလာၿပီး ခ်က္ခ်င္းျပန္ထြက္လာခဲ့မယ္…“

ထို႔ေနာက္ ကိုဟိန္း အလိုမက်သည့္ မ်က္ႏွာျဖင့္ ျပန္ထြက္လာသည္….။ ကားထဲဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး…

“ကြၽန္ေတာ့္ကို ေဈးပဲျပန္ပို႔ေပးပါေတာ့….။ ေကာင္မေလး အျပင္ထြက္သြားတယ္တဲ့ မေစာင့္ခ်င္ေတာ့ဘူး…။ ေစာင့္ေနပါလို႔ ေသခ်ာမွာထားတာကိုး“

“ဟုတ္ကဲ့ ကိုဟိန္း“

ေဈးကိုျပန္ေမာင္းလာခဲ့သည္။ လမ္းမွာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား တိတ္ဆိတ္လွ်က္…..။

ဒီးဒီးဒီး ဒီးဒီးဒီး

ကိုဟိန္းကို ေဈးတြင္ခ်ထားၿပီး စမ္းေခ်ာင္းကို ျပန္လာစဥ္ မသိုင္းဆီမွ ဖုန္းဝင္လာသည္…။

“ဒ႐ိုင္ဘာခင္ႀကီးေရ…. ကားေခၚခ်င္လို႔ ၂၅ လမ္း သြားစရာေပၚလာလို႔…“

“အခုလားအစ္မ အားပါတယ္။ အစ္မေတာင္ ၂၅ လမ္း မသြားတာ ၂ ပတ္ေလာက္ရွိေတာ့မယ္….“

“ဟုတ္ပါ့… ကုန္စိမ္းဂိုေဒါင္ ျပင္ေနလို႔ေလ….။ ေနာက္ ၃၀ မိနစ္ေလာက္ဆို အဆင္ေျပမလား…“

“၁၅ မိနစ္ဆိုေရာက္ၿပီအစ္မ… ေဈးေရွ႕က ေစာင့္ေနလိုက္မယ္…“

“အိုေက ဒ႐ိုင္ဘာခင္ႀကီးေရ….“

ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း စိတ္ထဲ ေအာ္ သူတို႔ကလည္း တစ္ေယာက္က သြားေနၾက ဗုဒၶဟူး တနဂၤေႏြ မဟုတ္ဘူး ေသာၾကာေန႔ႀကီး သာေကတသြားတယ္…။ တစ္ေယာက္ကလည္း သြားေနၾက တနလၤာ ၾကာသပေတးကေန ေဖာက္ၿပီး ေသာၾကာေန႔ ၂၅ လမ္းသြားျပန္တယ္….။ ဘာေတြမွန္းမသိပါဘူး….။

ဒီးဒီးဒီး ဒီးဒီးဒီး

ကိုဟိန္းဆီမွျဖစ္သည္….။

“ဟယ္လို ကိုဟိန္း….“

“ကိုဒ႐ိုင္ဘာခင္ ကားအားေသးလားဗ်…..။ ကြၽန္ေတာ္ သြားစရာတစ္ခုေပၚလာလို႔…“

“ဘယ္သြားမလို႔လဲခင္မ်ာ။ အခုေတာင္ မသိုင္းဖုန္းဆက္ေခၚလို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေဈးကိုျပန္လာေနၿပီ….။ လမ္းႀကဳံရင္လိုက္ခဲ့မလား……“

“မသိုင္းေခၚထားတာလား… သူက ဘယ္သြားမလို႔လဲ….“

“၂၅ လမ္းတဲ့…“

“ေအာ္ ဒါဆိုလမ္းမႀကဳံေတာ့ဘူး…. ေနပါေစေတာ့ ။ မသိုင္းကိုေတာ့ သြားမေျပာပါနဲ႔ ေတာ္ၾကာ သူမသုံးဘဲ ကြၽန္ေတာ့္ေပးသုံးေနဦးမယ္…။ သူ႔ကို ဦးစားေပးလိုက္ပါ…။ ကြၽန္ေတာ္ ဒီတစ္ခါေတာ့ အျပင္ကားပဲ ငွားလိုက္ေတာ့မယ္….“

“အားနာလိုက္တာဗ်ာ….“

“ရပါတယ္ ဒါပဲေနာ္……“

ကိုဟိန္းဖုန္းခ်သြားၿပီး ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ေဈးေရွ႕ေရာက္လာသည္။ ခဏေနေတာ့ မသိုင္းေရာက္လာၿပီး ၂၅ လမ္းကိုေမာင္းခ်သြားသည္…။ ၂၅ လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ ဆင္းၿပီး

“ အရင္လိုပဲ ျပန္လာေခၚေနာ္ ေမာင္ေလး….“

“ဟုတ္ကဲအစ္မ“

မသိုင္းလည္း လမ္းထဲဝင္ ခင္ေမာင္ဝင္းလည္း ကားေမာင္းရင္း ဆူးေလးဖက္ ပါဆင္ဂ်ာ ပတ္ရွာေနလိုက္သည္….။

၂၅ လမ္း ေမာင္ေမာင့္တိုက္ခန္းထဲတြင္….

“ၾကည္ျပာ နင့္ကိုဒီမလာပါနဲ႔ ငါေျပာထားတာကို ဘာလို႔လာတာလဲ…။ ၿပီးေတာ့ နင္အခုထိ ဟိုလူ႔ကို အပိုင္မကိုင္ႏိုင္ေသးဘူးမလား……“

“ကိုေမာင္ ၾကည္ျပာလည္း ၾကည္ျပာ့ဘဝကိုအပ်က္ခံၿပီး ကူညီေပးေနတာပဲ…. အခုလည္း….“

“အခုလည္းဘာျဖစ္လဲ….။ ငါသိခ်င္တာ အဲ့လူ မသိုင္းကို ကြာမွ ငါ မသိုင္းကိုယူလို႔ရမွာ။ နင္လည္း သူ႔ကိုယူလို႔ရမွာ။ အဲ့ၾကရင္ နင္ေရာငါေရာ ကိုယ့္ဘဝနဲ႔ကိုယ္ ေအးေဆးျဖစ္ၿပီ….။ နင္ဘဝေပးဆပ္ရလည္း တန္ပါတယ္…။ ကိုဟိန္းတို႔က ပိုက္ဆံရွိတယ္…. နင္အဆင္ေျပသြားမွာ…….“

“ၾကည္ျပာ ကူညီခ်င္ေပမယ့္ ဆက္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး….. ၾကည္ျပာ သူ႔ကိုမခ်စ္ဘူး…..“

“အခ်စ္ေတြဖယ္ထားစမ္းပါ…. ေငြကအဓိကပဲ….“

“နင့္မိဘေတြ ေငြမရွိလို႔နင့္ကို ငါတို႔အိမ္မွာ ထားသြားတာေလ… နင္ေငြရွိမွျဖစ္မွာ….“

“ၾကည္ျပာနားလည္တယ္ ဒါေပမယ့္ တစ္သက္လုံး မခ်စ္တဲ့လူနဲ႔ ေနရရင္လည္း မေပ်ာ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ၾကည္ျပာထင္တယ္….

“ဒါဆို နင္ခ်စ္တဲ့သူက ဘယ္သူလဲ…။ နင့္မွာ ခ်စ္သူရွိလား….“

ၾကည္ျပာ ၿငိမ္က်သြားသည္။ ခ်စ္သူမရွိ တစ္ဖက္သတ္ ခ်စ္ေနသူသာရွိသည္….။

“ကိုေမာင့္ကို ၾကည္ျပာခ်စ္တယ္….“

“ဘာ ငါ့နင့္ကိုမခ်စ္ဘူး…ငါခ်စ္တာ မသိုင္း…..“

ငယ္႐ြယ္တဲ့သူ႔ကို မခ်စ္ဘဲ လင္ရွိမယားကို စြဲေနသည့္ ေမာင္ေမာင္ကို ၾကည္ျပာ နားမလည္…။

“ၾကည္ျပာက ဘာေတြ ခြၽတ္႐ြင္းေနလို႔ ၾကည္ျပာ့ကို မခ်စ္ရတာလဲ….။ သူလုပ္ေပးသလို ၾကည္ျပာလည္း လုပ္ေပးႏိုင္ပါတယ္…..“

ေမာင္ေမာင္ ေဒါသေတြထြက္လာသည္။ မသိုင္းကို လာယွဥ္တာ လုံးဝလက္မခံ။ သူ႔အတြက္ မသိုင္းနဲ႔ မႈံ ၂ မႈံဒဲ့လဲရင္ေတာင္ လက္ခံမွာမဟုတ္….။ ၿပီးေတာ့ မသိုင္းမလာတာ ၂ ပတ္ရွိၿပီ အရမ္းလုပ္ခ်င္ေနသည္…..။

“ေသခ်ာလား နင္လုပ္ေပးႏိုင္တယ္ဆိုတာ….“

မီးဝင္းဝင္းေတာက္ေနသည့္ မ်က္လုံးျဖင့္ ၾကည္ျပာဆီ ေလွ်ာက္သြားသည္…။ ၾကည္ျပာ ေၾကာက္လာသည္….။

“ကိုေမာင္ ဘာလုပ္မလို႔လဲ…“

“နင္ငါ့ကိုခ်စ္တယ္ဆို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္လဲ စမ္းၾကည့္မလို႔…..“

“ဟင္…မလုပ္ပါနဲ႔…..“

“ျဖန္း….ျဖန္း…..“

ၾကည္ျပာ ပါးႏွစ္ခ်က္ဆင့္႐ိုက္ခံလိုက္ရသျဖင့္ မ်က္လုံးမ်ား ျပာေဝသြားသည္…။ ထို႔ေနာက္ ဆံပင္ကဆြဲေခၚတာခံလိုက္ရၿပီး ကုတင္ေပၚ ေရာက္သြားသည္….။

“ၿဗိ ၿဗိ“

အက်ႌမ်ား ဆြဲၿဖဲခံလိုက္ရသည္…။

“`ေဖ်ာက္ ေတာက္….“

ဘရာစီယာမ်ား ဆြဲျဖဳတ္ခံလိုက္ရျပန္သည္…။ အေပၚပိုင္းဗလာက်င္းကို လက္ျဖင့္ကာထားၿပီး ငိုယိုေတာင္းပန္ေနေလသည္…။ ေမာင္ေမာင့္ကိုခ်စ္ေပမယ့္ အခုလို ႏိုင္ထက္စီးနင္းေတာ့မခံခ်င္…..။ ထမိန္ႏွင့္အတြင္းခံပါ ဆြဲခြၽတ္ခံလိုက္ၿပီး…. ပါးစပ္ကို လက္ျဖင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဖိပိတ္ခံထားရၿပီး ေစာက္ဖုတ္ထဲ လက္ ၂ ေခ်ာင္းျဖင့္ အၾကမ္း အေမႊခံထားရေလသည္….။ ပါးစပ္ပိတ္ခံထားသည္ေနရာက နာက်င္လွသျဖင့္ ေမာင္ေမာင့္လက္ကို သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ အတင္းဖယ္ေသာ္လည္း အားျခင္းမမွ်….. လက္ျဖင့္ အားရေအာင္ေမႊၿပီး… ေပါင္ကိုၿဖဲၿပီး လက္ျဖင့္ဖိေထာက္ထားကာ ေမာင္ေမာင္ လီးကို ေဆာင့္သြင္းလိုက္သည္…..

“အားးးးးးးးးး“

“ျဖန္း ျဖန္း….“

ပါးထပ္႐ိုက္ခံလိုက္ရသည္…..။

“ထပ္ေအာ္ရင္ ထပ္႐ိုက္ခံရမယ္……“

“ေျဗာင္း ေျဗာင္း ေျဗာင္း ေျဗာင္း ေျဗာင္း ေျဗာင္း ေျဗာင္း ေျဗာင္း“

ေမာင္ေမာင္ ႏြားသိုးႀကိဳးပ်က္ ေဆာင့္ခ်င္တိုင္းေဆာင့္ေနသည္……။ ပါးစပ္ကလည္း…..

“နင္ေျပာေတာ့ မသိုင္းလုပ္သလို လုပ္ေပးႏိုင္တယ္ဆို…. လုပ္စမ္း နင့္အထဲကေန ပြစိပြစိနဲ႔ ညႇစ္စမ္း….။ မသိုင္းေစာက္ဖုတ္မွာ ေမ်ာ့ပါတယ္ဟဲ့… နင့္မွာ ဘာေမ်ာ့မွမပါဘူး…။ မသိုင္းညႇစ္အားမေျပာနဲ႔ သူ႔တစ္ဝက္ေလာက္ေတာင္ နင္မညႇစ္ႏိုင္ဘဲ မသိုင္းလုပ္သလို လုပ္ေပးႏိုင္တယ္ လာေျပာေနတယ္….။ ေစာက္ပိုေျပာဦး ကဲ့ဟာ…“

“ ေျဗာင္း ေျဗာင္း ေျဗာင္း ေျဗာင္း ေျဗာင္း ေျဗာင္း ေျဗာင္း ေျဗာင္း ေျဗာင္“

“အာ့အာ့အာ့ အီးအီးအီး“

ၾကည္ျပာ့ကို ေမွာက္ခ်လိုက္ၿပီး ဖင့္ကိုေဆာင့္႐ိုက္သြင္းျပန္သည္……။

“ဗက္ ဗက္ ဗက္ ဗက္ ဗက္ ဗက္ ဗက္ ဗက္ ဗက္“

“အ့အ့အ့အင့္အင့္ ဟင့္အီးအီး..“

“ျဖန္း ျဖန္း ျဖန္း ျဖန္း ျဖန္း ျဖန္း ျဖန္း ျဖန္း“

တင္ပါးကို စိတ္ရွိတိုင္း႐ိုက္ခ်ျပန္သည္….။ ေနာက္ ပက္လက္ျပန္လွန္ကာ…. လီးထည့္ၿပီး ႏို႔ေတြကို ထပ္႐ိုက္ျပန္သည္….။

“ ျဖန္း ျဖန္း ျဖန္း ျဖန္း ျဖန္း ျဖန္း ျဖန္း ျဖန္း“

“ေစာက္ပိုေျပာတဲ့ ပါးစပ္ ကဲ့ဟာ..“

“ ျဖန္း ျဖန္း ျဖန္း ျဖန္း ျဖန္း ျဖန္း“

ပါးေတြကို ထပ္႐ိုက္ျပန္သည္……။ ေမာင္ေမာင့္ကို တြန္းထိုး ထု႐ိုက္လို႔လည္းမရေတာ့ မုန္ယိုေနၿပီျဖစ္သည္……။ ၾကည္ျပာကေတာ့ ျပဳသမွ်ႏုခံရမယ့္ အျဖစ္ လုံးလုံးျဖစ္သြားၿပီး အံကိုႀကိတ္ကာ ခံေနရေတာ့သည္……။ ေနာက္ဆုံး ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ ၾကည့္ျပာ့ ဂုတ္ကေနကိုင္ၿပီး တရဆက္ လီးတဆုံး ဆက္တိုက္ ႐ိုက္႐ိုက္သြင္းၿပီး…. လရည္ေတြ တကိုယ္လုံး ပန္းက်ဲလိုက္ၿပီး… ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး ၾကည့္ျပာကိုယ္လုံးကိုခ်လိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚ ေျခတစ္ဖက္တင္ကာ မတ္တပ္ရပ္ရင္း အေမာေျဖေနသည္…။ ၾကည္ျပာ ဗိုက္ကိုႏွိပ္ရင္း ညည္းေနသည္….။

“အား…အင့္…..“

ေသြးမ်ားလည္း ကုတင္ေပၚအိုင္လာသည္…..။ ေမာင္ေမာင္ ရာသီလာသည္ ထင္သြားသည္….။

“ဟာ ဆင္းစမ္း ငါ့ကုတင္ေပၚက နင့္ေသြးေတြနဲ႔ ေပကုန္ၿပီ…..

ထိုစဥ္…….

“ကလင္ ကလင္ လကင္“

ဘဲလ္သံ ျမည္လာသည္..။

“ေစာက္ေရးထဲ ဘယ္သူလာတာလဲမသိဘူး…။ နင္ အဲ့တာေတြရွင္းထား။ အခန္းထဲက ထြက္မလာနဲ႔…“

ေမာင္ေမာင္ အက်ႌေကာက္စြပ္ ပုဆိုးဝတ္လိုက္ၿပီး တံခါးဖြင့္လိုက္သည္….။ ႐ုတ္တရက္ မထင္ထားသည့္ မသိုင္းကို ေတြ႕လိုက္ရသည္……။…(အပိုင္း၄ ဇာတ္သိမ္းပိုင္း ေမွ်ာ္)