အရုပ်အစွမ်းနဲ့ ပါကင်ဖောက်ခံလိုက်ရတဲ့ ဆရာမအပျိုကြီး(ဒုတိယပိုင်း)

Unicode

ကျနော် အခု အိမ်ပြန်မအိပ်တာ ၄ ရက်ရှိခဲ့ပြီဗျ။ ဘာကိုမှ နားမလည်နိုင်တော့ဘူး။ အိမ်ပြန်မအိပ်တဲ့ရက်တွေမှာ ညဖက် လိင်စိတ်ဖောက်ပြန်နေတဲ့ သရဲလိုလိုအကောင်အဖြစ် အသွင်ပြောင်းတာမျိုး လုံး၀ ထပ်ဖြစ်မလာဘူးဆိုတာ သိလိုက်ရတယ်။ အိမ်မှာ မအိပ်တော့ ဘယ်သွားအိပ်တာလဲလို့မေးရင် လောလောဆယ် ရပ်ကွက်ထဲမှာ နာရေးတစ်ခုရှိနေတော့ အဲ့ဒီ အသုဘအိမ်မှာပဲ ညတိုင်းစောင့်အိပ်သလိုလိုလုပ်ရင်း အိပ်ရတော့တာပေါ့။

နေ့ခင်းဖက် အိမ်ပြန်လာပြီး အိမ်အလုပ်ကူလုပ်၊ ညနေစောင်း ရေမိုးချိုးပြီးတာနဲ့ အသုဘအိမ်မှာ သွားပြီး သတင်းလာမေးတဲ့ ဧည့်သည်တွေကို စားဖို့သောက်ဖို့ စီစဉ်ချက်ပြုတ်ရတာတွေ၊ အသုဘချဖို့ အခေါင်းပျဉ်စပ်တာက အစ၊ ဖဲဝိုင်းက ဆရာသမားတွေ ညလယ်စာစားဖို့တစ်ဖုံ အကုန်ကူညီလုပ်ကိုင်ပေးရင်း ဆူညံနေတဲ့ ဖဲဝိုင်းတွေဘေးမှာပဲ ကွေးကွေးလေး ထိုးအိပ်ရင်း မိုးလင်းလင်းသွားရတာ ညအတော်များလာပြီ။ ကိုယ့်ဒုက္ခကြီးက ဘယ်သူ့ကိုမှ ဖွင့်ဟတိုင်ပင်လို့လည်း မရတာကိုးဗျ။ ရက်ဆက်ဖြစ်လာတော့ လူကလည်း အိပ်ရေးမဝပဲ မျက်နှာက ခဏလေးနဲ့ ချောင်ကျလာကရော။

ဒီကြားထဲ တစ်ဖက်ရပ်ကွက်က အမေ့ညီမအငယ်ဆုံး ကျနော့်ဒေါ်လေးက အိမ်ထောင်ပြုပါလေရောလား။ အဲ့ဒီမင်္ဂလာဆောင်မှာ ကြိုဆိုဧည့်ခံနေလိုက်သေးတယ်။ လူက အိပ်ချင်မူးတူးရုပ်နဲ့ ထမင်းဟင်းတွေ စားပွဲဝိုင်းတကာ လိုက်ဖြည့်ပေးရင်း လူနည်းနည်းရှင်းသွားတဲ့ မွန်းတည့်ချိန်ရောက်မှ ဗိုက်ဆာဆာနဲ့ မင်္ဂလာမဏ္ဏပ် ထောင့်ကျကျစားပွဲတစ်ခုမှာ ထမင်းနဲ့ဟင်းတွေကို ကျကျနနပြင်ပြီး တစ်ယောက်ထဲ ထိုင်ကြိတ်ဖို့ပြင်ဆင်၊ ကိုယ့်ရပ်ကွက်မဟုတ်တော့ ကာလသားအုပ်စုနဲ့ ခပ်ရောရောမလုပ်မိပဲ တစ်ယောက်ထဲပေါ့လေ။

“ဟေး! သူငယ်ချင်း နောက်ကျလှချေလား။ လာလာ ဒီဖက်ကို..။ ငါ့တူလေးနဲ့ တူတူဝင်စားလိုက်တော့”

ကျနော့်ဒေါ်လေးရဲ့ အသံတစာစာကို ကြားလိုက်ရလို့ ဆာဆာနဲ့ ထမင်းငုံ့လွေးနေရာက ပလုတ်ပလောင်းနဲ့ မော့ကြည့်လိုက်မိတယ်။

ဟိုက်! သေရောဗျာ။ ဒေါ်ခင်ချိုမေ.. အထက်အောက် အစိမ်းနုရောင်ဝမ်းဆက် ချပ်ချပ်ရပ်ရပ်ကလေးနဲ့ လှတပတလေး ဝတ်စားထားတဲ့ ရူပဗေဒသင်တဲ့ ဆရာမလေး။ ဆံပင်အရှည်ကြီးကို ကျစ်ဆံမြီး တုတ်တုတ်ကြီးကျစ်ပြီး အရှေ့ဖက်ကို ချထားတယ်။ ကျနော့်ဒေါ်လေးရဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်းအရင်းကြီးကိုးဗျ။ စားလက်စ ထမင်းလုတ်တောင် မျိုချလို့မရအောင် လည်ချောင်းထဲ တစ်ဆို့သွားတယ်။ သူကတော့ ခပ်တည်တည်ပဲ ကျနော့်မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ စွေ့ကနဲ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။

“သားဖိုးသက်.. နင့်မမ ဆရာမကို ဟင်းတွေထည့်ပေးလိုက်ဦး..။ သူငယ်ချင်း အားရပါးရစားနော်..။ ငါ ဟိုဖက်က ဧည့်သည်တွေကို သွားနှုတ်ဆက်လိုက်ဦးမယ်..”

သတို့သမီး ကျနော့်ဒေါ်လေးက လစ်ကနဲထွက်သွားတယ်။ ခပ်တောင့်တောင့်ကလေး ထိုင်နေတဲ့ ဒေါ်ခင်ချိုမေရယ်၊ ခေါင်းငုံ့ပီး ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းမသိ ငူတူတူဖြစ်နေတဲ့ ကျနော်ရယ် စားပွဲဟိုဖက်ဒီဖက် မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်ရင်း ကျန်ရစ်ခဲ့တယ်။ မဖြစ်သေးပါဘူးဆိုပြီး ရဲစိတ်မွေးရင်း တုန်နေတဲ့ လက်တွေကို မသိသာအောင်ထိန်းရင်း ပန်းကန်တစ်ချပ်ထဲ ထမင်းအုပ်ထဲက ထမင်းတွေခူးပြီး ဇွန်းခရင်းတွေတပ်၊ သူ့ရှေ့မှာ ချပေးလိုက်တယ်။ သူ့မျက်နှာကို သေချာမော့မကြည့်ရဲတော့ သွယ်လျလျ လက်ချောင်းဖြူဖြူလေးတွေက ကျနော်ပြင်ပေးလိုက်တဲ့ ထမင်းပန်းကန်ကို ဆွဲယူပြီး ဇွန်းခရင်းတွေကို ကိုင်လိုက်တာကိုပဲ မြင်နေရတယ်။

“အဲ့ဒီနားက ခရမ်းသီးသုတ်ပန်းကန်လေး ပေးပါ..။ ဝက်သားနီချက် နည်းနည်းလှမ်း”

…………………………………………………………….

ကျနော် လုံးဝမော့မကြည့်ရဲပဲ သူတောင်းတဲ့ ဟင်းပန်းကန်တွေကို လှမ်းလှမ်းပြီး ယူပေးနေလိုက်တယ်။ ချိုမြမြသူမရဲ့ အသံလေးတွေထဲမှာ လှောင်ပြောင်နေသံတွေက အပြည့်ဆိုတာ ကျနော် ရိပ်မိနေတယ်။ စိတ်ကိုတည်ငြိမ်အောင် ထိန်းထားပေမယ့် လက်ချောင်းတွေက ထိန်းလို့မရဘူး။ တဆတ်ဆတ် တုန်နေတယ်။ ဟန်မပျက် ဆက်ပြီး စားနေရပေမယ့် ဝါးနေတဲ့ ထမင်းဟင်းတွေက ဘာအရသာမှန်းတောင် မသိတော့လောက်အောင် အနေရခက်နေပြီ။ တတ်နိုင်ရင် ကျနော် ဖတ်ကနဲ ကိုယ်ပျောက်ပြီး ထွက်ပြေးသွားချင်တယ်။ ဒီလိုအခြေအနေမျိုးကြတော့ ဟိုလူနီကြီးက လာမကယ်ဘူးသတဲ့လားလို့ တွေးလိုက်မိပြီး စိတ်က ဒင်းအပေါ် မျက်ကနဲ ဖြစ်သွားမိသေးတယ်။

ထမင်းစားသောက်ပြီးသွားတော့ ကျောက်ကျော၊ နနွင်းမကင်းနဲ့ လက်ဖက် ပန်းကန်လေးတွေ သူ့ဖက်ကို တိုးပေးလိုက်ရင်း ရေနွေးကြမ်းခွက်ကလေးထဲ ရေနွေးငဲ့ပေးနေတုန်း ဒေါ်ခင်ချိုမေက စကားစပြောလာတယ်။

“ဘာလဲ.. သိပ်ကြောက်နေတာမျိုးလား..”

(ငေါက်ငမ်းသလို စလာတဲ့ သူမရဲ့ လေသံမာမာကို ကြားရပေမယ့် ခေါင်းမော့ပြီး မကြည့်ရဲသေးဘူး)

…….. ………

“ဟိုတနေ့ညကတော့ မင်းပုံစံက အင်မတန်ရဲရင့်တဲ့ ကျားဆိုးလေးပါ…။ အခု လူရှေ့သူရှေ့ကြမှ ယုန်သူငယ်လေးလို ခြေတုန်လက်တုန် လုပ်ပြမနေစမ်းပါနဲ့ ဟဟ”

…….. ………

“မင်းယောကျ်ားမဟုတ်ဘူးလားကွ..။ လုပ်ရဲရင် ခံရဲရမှာပေါ့ မဟုတ်ဘူးလား…။ ငါနဲ့မင်း ဖြစ်ခဲ့တဲ့ပြဿနာက ကျောင်းသားနဲ့ ဆရာမကြားကကိစ္စ..။ ဒါကို မင်းက အင်မတန်လူမဆန်တဲ့နည်းနဲ့ ငါ့ကို လက်စားချေတာပေါ့လေ ဟုတ်လား”

“ငါ့ကို ပန်းကောင်းအညွှန့်ချိုးလိုက်တာပေါ့ ဟုတ်လား ဖိုးသက်…။ နင့်ဒေါ်လေးကို ငါအမှန်တိုင်းပြောလိုက်ရင် ဘာတွေဖြစ်ကုန်မယ်ထင်သလဲ”

သူဟိန်းဟောက်သမျှ မော့မကြည့်ရဲပဲ ခေါင်းငုံ့ပြီးခံနေရတဲ့ အချိန်မှာပဲ

“ချိုမေရေ..”

ဆိုပြီး ကျနော့်ဒေါ်လေးက အနားပြန်ရောက်လာတယ်။ တိုင်ပြောတော့မလားဆိုတဲ့ စိတ်ကြောင့် ကျနော် လန့်ဖျန့်သွားပြီး ဆတ်ကနဲ မော့ကြည့်လိုက်တယ်။ အစိမ်းရောင်ဝတ်စုံလေးနဲ့ မြန်မာဆန်ဆန် ကျက်သရေရှိစွာလှပနေတဲ့ သူမခင်မျာ မျက်ရည်တွေ ရစ်ဝဲနေရင်း ကျနော့်ကို စိုက်ကြည့်နေတယ်။ အောက်နှုတ်ခမ်းကို သွားစွယ်လေးနဲ့ ပြတ်ထွက်မတတ် ကိုက်ထားတာကိုကြည့်ရတာ အတော်နာကျည်းနေပုံရတယ်။ တောင်းပန်တိုးရှိုးသလို ပြန်ငေးကြည့်ရုံကလွှဲပြီး ကျနော် ဘာမှမတတ်နိုင်ပါဘူးဗျာ။

“ခင်ခက်ရေ.. နင့် သတို့သားက အချောစားကြီးပဲဟ..”

“အဟိ.. နင်လည်း ငါ့ကိုအားကျရင် အမြန်ရှာလိုက်လေဟာ… ခွိ”

ကျနော့်ဒေါ်လေး အနားရောက်လာတာနဲ့ သူတို့ချင်း စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့ကုန်ပြီး ကျနော့်ကို ဖုတ်လေတဲ့ငပိ မရှိတော့သလို လုပ်သွားပြန်တယ်။ ၅ မိနစ် လောက်နေတော့မှ ပြန်တော့မလိုလုပ်ပြီး စားပွဲဝိုင်းက ထတယ်။ သူ့ခါးကြား ထမီအထက်ဆင့်နားမှာ ညှပ်လာတဲ့ အဖြူဆွတ်ဆွတ် လက်ကိုင်ပုဝါလေးနဲ့ ဆီတွေပေနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းအိအိကလေးကို ဖိကပ်ပြီး သုတ်လိုက်ရင်း ထခါနီးလေးမှာ ကျနော့်ကို ခပ်စူးစူးတစ်ချက်ကြည့်ရင်း

“မင်းနဲ့ငါ စာရင်းရှင်းစရာ ကျန်သေးတယ်”

လို့ ခပ်တိုးတိုးလေး ဒေါ်လေးမကြားအောင် နှုတ်ခမ်းလေးလှုပ်ရုံ ရေရွတ်သွားသေးတယ်။ ပြီးတော့မှ ဒေါ်လေးနဲ့ လက်ချင်းချိတ်ပြီး ထွက်သွားကြတယ်။ ကျစ်ဆံမြီးတုတ်တုတ်အရှည်ကြီးက ထမီအစိမ်းနုရောင်အောက်က တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်းကြီးနားမှာ ဟိုရမ်းဒီရမ်း ဝေ့ရမ်းနေတာကို နောက်ကျောဖက်ကနေ ငေးမောရင်း ကျနော် ချွေးတွေပြန်ပြီး စိုရွှဲနေတယ်ဆိုတာ အခုမှ သတိထားမိတယ်လေ။

တနေကုန် မကြည်လင်တဲ့မျက်နှာနဲ့ ကျနော် စိတ်ညစ်ညူးနေတာ လူတိုင်းက ရိပ်မိနေပုံရတယ်ဗျ။ ဟကောင်.. နေမကောင်းဘူးလားလို့ တွေ့တဲ့လူတိုင်းက ဝိုင်းမေးကြတာကို ခံနေရတယ်။ အိမ်ပြန်ရောက်လာတော့လည်း အိမ်သားတွေက ခါတိုင်း ပြုံးဖြီးဖြီးလုပ်နေတဲ့ ကျနော် မှိုင်တွေတွေဖြစ်နေလို့ အံ့သြနေကြသေးတယ်။

ညနေစောင်းတော့ ရေမိုးချိုး အဝတ်စားလဲပြီး ပိုလိုစပို့ရှပ်အဖြူစင်းနဲ့ ဂျင်းပန်အပြာတစ်ထည် ကောက်စွပ်ရင်း ခေါင်းကို သေသေချာချာဖီး၊ ကျနော့်ပြိုင်ဘီး အနက်ရောင်လေးကိုထုတ်၊ မြို့အစွန်နားက ဒေါ်ခင်ချိုမေရဲ့ အိမ်ဖက်ကို ထွက်လာခဲ့တယ်။ သရက်ပင်တွေ မန်ကျည်းပင်အုပ်အုပ်တွေရှိတဲ့ ခြံဝိုင်းထဲကို ဝင်လာခဲ့တော့ ကျူရှင်ချိန်ပြီးသွားလို့ အထက်တန်း ကျောင်းသားကျောင်းသူလေးတွေ အိမ်ပြန်ဖို့ ဝေါကနဲ ထွက်လာကြတာမို့ ခဏရပ်စောင့်နေလိုက်သေးတယ်။ အိမ်အောက်ထပ်က ကျူရှင်သင်တဲ့နေရာမှာ အဆောင်နေတဲ့ ကျောင်းသူလေးတွေ ထမင်းဝိုင်းဖွဲ့စားဖို့ ပြင်ဆင်နေကြတာတွေ့လို့ မေးကြည့်လိုက်တော့ ဆရာမလေး ရေမိုးချိုးနေတယ်လို့ ပြန်ဖြေလာတယ်။ ကျောင်းသူလေးတစ်ယောက်က ခဏနော်.. အစ်ကို လို့ပြောပြီး အိမ်အနောက်ဖေး ရေတွင်းဖက်ကို လှစ်ကနဲ ပြေးသွားပြီး အကြောင်းသွားကြားပေးတယ်။

ကျနော်ကတော့ ကျူရှင်သင်တဲ့ ခုံရှည်ကိုမှီတွယ်လို့ ခေါင်းငုံ့ရင်း ငူတူတူရပ်နေလိုက်တယ်။ မိနစ် ၂၀ လောက်ကြာတော့ ရှင်မတောင်သနပ်ခါးနံ့နဲ့ တရော်ကင်မွန်းနံ့ သင်းသင်းလေးတွေ ရောယှက်ထားတဲ့ မွှေးပျံ့ပျံ့လေးရလာလို့ မော့ကြည့်လိုက်တော့… သနပ်ခါး ပါးပါးလေးလူးပြီး ခေါင်းလျှော်ပြီးစ ဆံနွယ် ခက်ခက်ရှည်ရှည်လေးတွေကို ဖားလျားချထားတဲ့ ဆရာမလေးက လက်ကလေးပိုက်လို့ ကျနော့်ဘေးမှာ ရောက်နေမှန်း သိလိုက်ရတယ်။ တရုတ်စွပ်ကျယ် လက်စကလေးနဲ့ အနက်ရောင် တစ်ပတ်နွမ်း ထမီလေးကို ဝတ်ထားတဲ့ အိမ်နေရင်းအဝတ်အစားနဲ့ ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေက ဒီလိုပုံစံလေးနဲ့လည်း ယဉ်ယဉ်ကလေး ကြည့်ကောင်းတာပါပဲလေ။ တစ်ခုပဲရှိတယ်.. ကျနော့်ကိုကြည့်နေတဲ့ မျက်နှာလေးက အဆမတန် တင်းမာလွန်းနေတာပါပဲ။

ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ သူ့ကိုငေးကြည့်နေမိပြီး သူကလည်း လက်ပိုက်ပြီး ကျနော့်ကို ရှုတည်တည်လုပ်နေတာ နည်းနည်းကြာသွားတော့ သူ့အဆောင်နေတဲ့ တပည့်မလေးတွေက ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေ ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ ဆိုတဲ့ အကြည့်မျိုးနဲ့ လှမ်းကြည့်ရင်း တီးတိုးသဖန်းပိုး လုပ်ကုန်ကြပြီ။ တိတ်ဆိတ်ပြီး တောင့်တောင့်ကြီးတွေ ရပ်နေကြတာကို မခံနိုင်တော့တဲ့အဆုံး ဒေါ်ခင်ချိုမေက ကျနော့်ကို လေသံတင်းတင်းနဲ့ စကားစပြောတယ်။

“ဘာလာလုပ်တာလဲ လူယုတ်မာလေး”

ကျနော့်မျက်နှာတစ်ခုလုံး ထူပူသွားတယ်။ ဟိုဖက်က ကျောင်းသူတွေများ ကြားကုန်ပြီလား မသိဘူးဗျာ။

“ပြောလေ! ဘာကိစ္စလဲ”

“ကျနော် ဆရာမလေးနဲ့ နှစ်ယောက်ချင်း စကားပြောလို့ရမလား ခင်ဗျ..။ ကျောင်းသူတွေရှေ့ဆိုတော့.. ဟိုလေ..”

“သိပ်အရှက်အကြောက်ကြီးနေတယ်ပေါ့..။ ရတယ် ရတယ်.. လာ မီးဖိုဆောင်ဖက်လိုက်ခဲ့..”

ငေါ့တော့တော့လေသံနဲ့ အိမ်မကြီးရဲ့ ဘေးဖက်မှာ သပ်သပ်ဆောက်ထားတဲ့ မီးဖိုဆောင်ဖက်ကို ဦးဆောင်ပြီး ခေါ်ထုတ်သွားတယ်။ ကျနော်လည်း စူးစမ်းတဲ့ အကြည့်တွေနဲ့ ဝိုင်းငေးနေကြတဲ့ ထမင်းဝိုင်းက ကျောင်းသူတွေကို ခပ်ယဲ့ယဲ့လေး ပြုံးပြရင်း ဆရာမနောက်ကို လိုက်လာခဲ့တယ်။ တစ်ထပ်မီးဖိုဆောင်ကလေးရဲ့ အနောက်ဖက် စကားဖြူပန်းပင်အောက်က ကွပ်ပျစ်ကလေးပေါ်တက်ပြီး ဆရာမလေးက ခြေချထိုင်လိုက်တယ်။ ကျနော်ကတော့ ဆရာမအရှေ့မှာပဲ လက်ကလေးပိုက်ပြီး ခပ်မတ်မတ်ရပ်ရင်း မြေကြီးပေါ် ဖြူဖွေးနေအောင် ကြွေကျနေတဲ့ စကားပန်းတွေကို တစ်ပွင့် နှစ်ပွင့် သုံးပွင့် လေးပွင့် ဆိုပြီး ခေါင်းငုံ့ကြည့်ပြီး ရေတွက်နေမိတယ်။

မိနစ်အတန်ကြာအောင် တိတ်ဆိတ်နေရင်း မခံနိုင်တဲ့အဆုံး အရှေ့က ကွပ်ပျစ်ပေါ် ခြေချထိုင်နေတဲ့ ဆရာမလေးကို မော့ကြည့်ပြီး မျက်လုံးချင်းဆိုင်လိုက်တယ်။ ဝင်းအိချောမွတ်နေတဲ့ ဆင်စွယ်နှစ်ရောင် လက်မောင်းလေးနှစ်ဖက်ကို လက်ဖဝါးနဲ့ ပွတ်နေရင်း ဒေါသအရောင်တွေလက်နေတဲ့ အကြည့်မျိုးနဲ့ ကျနော့်ကို စိုက်ကြည့်နေတာကို တွေ့လိုက်ရလို့ ရင်ထဲမှာ ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ဒါပေမယ့် မထူးတော့ပြီမို့ အရဲစွန့်ပြီး စကားစပြောလိုက်တယ်။

“ကျနော် တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ.. အမှန်က ကျနော် လုံးဝ မရည်ရွယ်ပါဘူး”

“ဘာကို မရည်ရွယ်တာလဲ တိတိကျကျပြောပါ”

“ကျနော် ဆရာမကို ကျူးလွန်မိတာတွေကို ပြောတာပါခင်ဗျာ..။ အမှန်က အဲ့ဒါ ကျနော်မဟုတ်ပါဘူး။ ကျနော် ဘယ်လိုရှင်းပြရမလဲ မသိတော့ပါဘူး။ ကျနော့်ကို ခွင့်လွှတ်ပေး ..”

“နင်မဟုတ်လို့ ဘယ်သူလဲ ခွေးကောင်ရဲ့ …။ ငါ့ကို ခွေးလိုကျင့်ကြံသွားတာ နင်မဟုတ်လို့ ဘယ်က လူယုတ်မာလေးလဲ ပြောစမ်းပါ… ဟင်.. ပြောလေ…”

“ဆရာမ.. မဟုတ်ဘူးဗျာ.. ကျနော်လေ.. ကျနော်”

“တော်ပါတော့.. နင်က မိကောင်းဖခင် သားသမီးဆို…။ နင့်အဒေါ်ကအစ ငါ့သူငယ်ချင်း..။ နင့်မိဘတွေက မြို့မျက်နှာဖုံးတွေ..။ ဒါပေမယ့် နင်ကတော့ မုဒိန်းကောင်.. သိလား…။ နင့်အကြောင်း နင့်မိဘတွေသိရင် ရှက်လွန်းလို့ သတ်သေမယ်..”

…… ….. …..

ငိုသံလုံးဝမပါပဲ ဒေါသတကြီး အော်ငေါက်နေပေမယ့် ပါးဖောင်းဖောင်းလေးပေါ်မှာ မျက်ရည်တွေ တစ်ပေါက်ပေါက် ကျလာနေပြီဗျာ။ ကျနော့်ကို လက်ညှိုးငေါက်ငေါက်ထိုးပြီး ရန်တွေ့ရင်း တုန်ခါနေတဲ့ ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေကို ကျနော် ညိုးညိုးငယ်ငယ် မျက်နှာနဲ့ ငေးကြည့်ရင်း သနားကြင်နာစိတ်တွေ လှိုက်ကနဲတက်လာတယ်။ အဲ့ဒီမှာ ရင်ဘတ်ထဲမှာ ကျဉ်ကနဲ တစ်ချက်ထဖြစ်တယ်။

ဘုရားရေ.. ကျနော် ဆရာမလေးကို အတင်းဆွဲပွေ့ပြီး ဖက်ထားပေးချင်စိတ်တွေ ဖြစ်လာပါလား။ ဒါက ကြင်နာချင်တာပေါ့။ သာမန် တောင်းပန်ချင်တာမျိုးမဟုတ်ပဲ တုန်ခါနေတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို အတင်းဆွဲပွေ့ပြီး ခေါင်းလေးကို ပွတ်၊ ကျနော့်ကို နာကျဉ်အောင် တစ်ခုခုလုပ်လာရင်လည်း ပေတေခံပြီး သူ အပြစ်ပေးသမျှ ခံယူချင်လာတာမျိုးပေါ့။ ဒါဆို ကျနော် အခု ဟော့ဒီ ရူပဗေဒသင်တဲ့ ဆရာမလေး ဒေါ်ခင်ချိုမေကို ချစ်မိသွားတာမျိုးလားဗျာ။ ပေါက်တီးပေါက်ရှာ ဖြစ်ကုန်ပြီထင်တယ်။ ဆရာမလေးက ကျနော့်ထက် ၁၀ နှစ်လောက်တောင် ကြီးတာလေ..။ ကျနော့်ဒေါ်လေး အရွယ်ပါ။ ဒါပေမယ့် အခုလောလောဆယ် မြင်နေတာက ဒေါသထွက်ပြီး နာကျည်းနေတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက် ဖြစ်နေပါလား။ ကျနော့်ခေါင်းထဲမှာ အတွေးတွေ ရှုပ်ရှက်ခတ်နေသလို မျက်ရည်တွေ ပေါက်ပေါက်ကျရင်း ဆရာမလေးက ကျနော့်ကို ဆက်တိုက်ရန်တွေ့နေတယ်။

“နင်ငါ့ကို ပြဿနာရှာသွားခဲ့တဲ့ ငါ့ကျောင်းသားဘဝတုန်းက ဒီကောင်လေး လူသာငယ်တယ် စာအတော်ဖတ်တဲ့ကလေး ဆိုပြီး ငါ အထင်ကြီးခဲ့ဖူးတယ်..။ ဆရာကို လူရှေ့မှာ အရှက်ခွဲတယ်လို့ ခံစားရလို့သာ ရှက်ရမ်းရမ်းခဲ့တာ..။ နင်ဟာ လူတော်လေးလို့ သူများတွေကို ဝန်ခံဖူးပါတယ်…”

…. …. ….

“အခုတော့ နင်က ခွေးထက်တောင်မိုက်တယ်..။ အငြှိုးတကြီး ငါ့ကိုလက်စားချေတယ်”

…. …. …..

“နင်မှတ်ထား.. ယောကျ်ားနဲ့မိန်းမ တူတူအိပ်တယ်ဆိုတာ ချစ်ခြင်းမေတ္တာကြောင့်သိလား …။ နင်ငါ့ကို လုပ်သွားခဲ့တာတွေက လူမဆန်ပဲ ရက်စက်လွန်းတဲ့ လုပ်ရပ်..။ ငါ့ကို တန်ဖိုးမဲ့တဲ့ ကြေးစားမိန်းမတစ်ယောက်လို အိမ်ပေါ်တက်ပြီး ဆက်ဆံတယ်.. တစ်သက် ခွင့်မလွှတ်ဘူး..”

…. ….. …………………..

“ငါ့မြို့မှာကျန်ခဲ့တဲ့ အမေအိုကြီးကို လုပ်ကျွေးစရာကျန်သေးလို့….။ မဟုတ်ရင် ငါ့ကိုယ်ငါ သတ်သေပစ်လိုက်ချင်ပြီ နင်သိလား ခွေးကောင်..။ တသက်လုံး သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ခဲ့သမျှ နင့်ကြောင့် ညစ်ပတ်ကုန်ပြီ သိသလားဟဲ့ သိသလား”

ဗလုံးဗထွေးနဲ့ အဆက်မပြတ် ကျနော့်ကို ရန်တွေ့နေတဲ့ ဒေါ်ခင်ချိုမေ။ မာန်တင်းထားပေမယ့် ပြိုဆင်းလာတဲ့ မျက်ရည်စလေးတွေရယ်။ ရှင်းပြလို့မရတော့တဲ့ အခြေနေတွေရယ်။ ကျနော် ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတော့ပါဘူးလေ။

သူမ သတိမထားလိုက်မိခင်လေးတင် ကျနော် ဆတ်ကနဲ တိုးကပ်ရင်း ကွပ်ပျစ်ပေါ်ထိုင်နေတဲ့ သူမ ပုခုံးပြေပြေလေးနှစ်ခုကို စုံကိုင်လိုက်ပြီး နဖူးဝင်းဝင်းလေးနဲ့ ပါးဖောင်းဖောင်းလေးကို ကြင်ကြင်နာနာနဲ့ နှစ်သိမ့်သလို မွှေးမွှေးပေးလိုက်မိတယ်။ ရုတ်တရက် ကျနော် အဲ့လိုလုပ်မယ်မှန်း မမျှော်လင့်ထားမိတဲ့ သူမ အငိုက်မိသွားဟန်နဲ့ ငြိမ်ငြိမ်လေးခံနေတယ်။ အားရပါးရ မွှေးကြူလိုက်ပြီးမှ အနောက်ကို ခြေတစ်လှမ်းဆုတ်ပြီး ရင်ကော့လို့ ဂျင်းပန်အိပ်ကပ်ထဲ လက်နှိုက်လိုက်တယ်။ နေဝင်ရီတရောမှာ မျက်ရည်တွေရွှဲနေတဲ့ ဆရာမလေးမျက်နာမှာ ထိတ်လန့်သွားတာတွေ ကျနော် တွေ့လိုက်ရတယ်။ ဆင်စွယ်ရောင်အရိုးတပ် မောင်းချဓားလေး ကျနော့်လက်ထဲမှာဗျ။

“ဆရာမလေး ကျနော့်ကြောင့် နစ်နာခဲ့ရသမျှ ရော့.. ဒီမှာ လက်စားချေပစ်လိုက်ပါ”

ငိုနေတာ ချက်ချင်းရပ်သွားပြီး ပြူးကျယ်လွန်းတဲ့ မျက်လုံးကလေးတွေနဲ့ ကျနော့်ကို ငေးနေတယ်။

“ကျနော် မှားပါတယ်ခင်ဗျာ..။ ကျနော် ရှင်းပြလို့လည်း မတတ်တော့လို့ပါ..။ အင့် ယူလိုက်..။ ဒီဓားနဲ့ တစ်ချက်ထဲ ထိုးပစ်လိုက်..။ လုပ်ပါဗျာ မုဒိန်းကောင်လေးကို ထိုးပစ်လိုက်”

ဆရာမလေးဆီက ဘာအသံမှ ထွက်မလာတော့ပဲ ဆံပင်ရှည်တချို့ကို နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာထဲ ညှပ်ပြီး ဖိကပ်ထားရင်း ကျနော့်ကို မကြည့်တော့ပဲ မျက်နှာလွှဲထားတယ်။ မောင်းချဓားလေးကို အသွားဖက်က ကိုင်ပြီး ဆရာမလေးဆီကို လှမ်းပေးနေတဲ့ ကျနော်ရယ်.. ကွပ်ပျစ်ကလေးပေါ်က ဆံနွယ်တွေကြားထဲမှာ မျက်နှာကို ကွယ်ဝှက်ဖို့ ကြိုးစားနေတဲ့ ရူပဗေဒဆရာမလေးရယ်ကြားထဲမှာ တိတ်ဆိတ်မှုက ကြီးစိုးလွန်းသွားပြန်ပြီ။ လေပြေကလေးက တဝှီးဝှီးတိုက်ခတ်လာတော့ စကားပင်ကြီးပေါ်ကနေ စကားပွင့် ဖြူဖြူမွှေးမွှေးလေးတွေက ကျနော်တို့နှစ်ယောက် အကြားကို တဖြုတ်ဖြုတ် ကြွေကျလာတယ်။ တစ်ချက်တစ်ချက် သူမ ကျနော့်ကို ခိုးခိုးကြည့်နေပေမယ့် မကြည့်သလို ဟန်ဆောင်ပြီး မျက်နှာကို လွှဲထားတယ်။

ကျနော် လှမ်းပေးနေတာ မောင်းချဓားလေး မဟုတ်ဘူးဗျ။ ကျနော့်နှလုံးသား။ လတ်ဆတ်ပူနွေးနေတဲ့ ကျနော့်နှလုံးသားဆိုတာ တုန်ခါနေတဲ့ ကျနော့်လက်တွေက သက်သေပြနေတယ်။ အဲ့ဒါကိုလည်း မယုံမရဲ ခိုးခိုးကြည့်နေတဲ့ သူမ ရိပ်မိပုံရပါတယ်။ ခုနက ဒေါဖောင်းနေတဲ့ ဆရာမလေးကနေ အခုတော့ ကောင်လေးတစ်ယောက်က ချစ်ရေးဆိုတာ ခံရခါနီး စိတ်လှုပ်ရှားနေတဲ့ အပျိုပေါက်မလေးလို ပြောင်းလဲသွားတယ်။

“ပြန်ဖို့ကောင်းပြီ”

ကျနော့်ကို သေချာမကြည့်ပဲ သူ့ဖာသာရေရွတ်သလို ခပ်တိုးတိုးပြောရင်း ကွပ်ပျစ်လေးပေါ်က လှစ်ကနဲထပြီး ယုန်ပေါက်စလေးလိုပဲ ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေ ပြေးထွက်သွားတဲ့နောက် မောင်းချဓားကိုကိုင် တဖြုတ်ဖြုတ် ကြွေကျနေတဲ့ စကားပွင့်ဖြူတွေနဲ့ ကျနော် ကြောင်အအလေး ကျန်ရစ်ခဲ့ပေါ့။

———————————————

ကိုရွှေဘရဲ့ ဆေးပေါ့လိပ်နံ့ နံလွန်းတဲ့ အိပ်ယာမှာ ဝင်ဝင်အိပ်တာ ၄-၅ ရက် ကြာလာပြီဗျ။ ဟိုနေ့က ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေကို အိမ်တိုင်ရာရောက် သွားတောင်းပန်ပြီးကတည်းက ဒိန်းဒလိန်းနတ်ဖမ်းစားတာ လူပျိုပေါက်ကလေး ကျနော် စပြီးခံစားနေရပြီကိုးလေ။ အိမ်ပြန်အိပ်ရင်လည်း လူနီကြီး ညဖက်လာနိုးမှာ ကြောက်ရတာမို့ ကိုရွှေဘတို့ အိမ်မှာ ရူးသလိုလို ပေါသလိုလိုလုပ်ပြီး သူနဲ့တူတူ အိပ်ဖြစ်နေပြန်တယ်။ ရပ်ကွက်ထဲက အသုဘကလည်း ပြီးသွားတော့ အိပ်စရာဘုံပျောက်သွားတာလေ။ အခုရက်ပိုင်း မိုးတွင်းရောက်လာတော့ ကျနော်တို့မြို့လေးရဲ့ထုံးစံအတိုင်း နေ့ရောညပါ မိုးက တဝေါဝေါရွာနေတာဆိုတော့ အတော်ပျင်းစရာကောင်းတဲ့ ကာလဖြစ်နေတယ်။ ဒီကြားထဲ ကျနော် ဒေါ်ခင်ချိုမေရဲ့ ဖြူဆွတ်ဆွတ် ကိုယ်လုံးလေးရယ်၊ မဟာဆန်တဲ့ ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေရယ်၊ ဆွဲဆောင်မှုရှိလွန်းလှတဲ့ မျက်နှာကြောတင်းတင်းလေးတွေရယ်ကို အတွေးထဲ တဝဲလည်လည် ပြန်မြင်မြင်ရောင်ပြီး အချစ်ရောဂါ ထနေမိတယ်။

ကိုရွှေဘအခန်းထဲက ရှုပ်ပွနေတဲ့ စာအုပ်ပုံတွေကြားထဲ ပျင်းပျင်းရှိတိုင်း ဟိုစာအုပ် ဒီစာအုပ်တွေ မွှေနှောက်ပြီး လျှောက်ဖတ်ရင်း ( အဲ့ဒီစာအုပ်တွေက သူ့ဟာတွေမဟုတ်ဘူး ရပ်ကွက်စာကြည့်တိုက် ပျက်သွားတော့ ခပ်တည်တည်နဲ့ အိမ်သယ်ထားတဲ့ဟာတွေ) အခုတလော ဖတ်မိနေတာတွေကလည်း ရှေးခေတ် ဘိုးတော်ဘုရားလက်ထက်က ဆရာသမားတွေရေးတဲ့ မမ၊ မမမြင့် အစရှိတဲ့ မမနဲ့ချာတိတ် ဝတ္ထုတွေဆိုတော့ ဖီလင်က ပိုပိုတက်လာတယ်ဗျာ။

ချစ်စိတ်ကြွတာက တစ်ဖက်၊ ဟိုတစ်ညဆီက ဆရာမလေးကို ကျနော် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆက်ဆံခဲ့မိတာလေးတွေ ပြန်မြင်ယောင်ရင်း လိင်စိတ်ကြွတာက တစ်ဖက်နဲ့ လူကို စိတ်မသက်မသာသလိုကြီး ဖြစ်ဖြစ်သွားတယ်။ ဒီကြားထဲ ကိုရွှေဘက အလိုက်ကမ်းဆိုးမသိ ခလောက်အင်းဖက်သွားပြီး မိုးတဖွဲဖွဲမှာ အပျင်းပြေငါးသွားမျှားရအောင်ဆိုပြီး လေသံပစ်နေလို့ မသွားချင်ပါဘူးဗျာဆိုပြီး ဇွတ်ငြင်းနေရတယ်။ ဟိုအင်းသူကြီးသမီး အစ်မကြီးကို ဘယ်လိုမှ မျက်နှာမပြရဲတော့တာ ဒင်းမှမသိပဲဗျ။ အဲ့ဒီပြဿနာကလည်း တစ်မှောင့်။ ခပ်ဝေးဝေးရှောင်နေတာပဲ ကောင်းမယ်။ မလွယ်ပါလားနော် ဘဝဘ၀။

ဒီနေ့လည်း တနေကုန် မိုးစွေနေတာ မနက်ကတည်းက။ အိမ်ကနေ နေ့လည်စာ စားပြီး ကိုရွှေဘတို့ အိမ်ဖက် ထွက်လာခဲ့တယ်။ သူတို့အိမ်က အုတ်ပတ်ကားတက်ထားတဲ့ ၂ ထပ်အိမ်အကြီးကြီးဗျ။ သူနဲ့ သူ့အစ်ကို ကိုရွှေဝင်းတို့ လူပျိုကြီးနှစ်ယောက်ပဲ အိမ်အပေါ်ထပ်မှာ လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေကြတာ။ အိမ်အောက်ထပ်မှာ တရုတ်အဘိုးကြီးနဲ့ အဘွားကြီးပဲ တွေ့လို့ ရယ်ပြနှုတ်ဆက်ပြီး အိမ်အပေါ်ထပ်ကို တက်လာခဲ့တယ်။ ကိုရွှေဘအခန်းထဲရောက်တော့ ဆရာသမားကို မတွေ့ဘူး။ သူ့ကုတင်ပေါ် တက်လှဲနေရင်း အိပ်ယာပေါ်မှာ ပွစိတက်နေတဲ့ စာအုပ်တွေကို လျှောက်ကြည့်နေမိတယ်။

အဲ့ဒီမှာ ဝတ္ထုစာအုပ်အရွယ် ဝါကျင့်ကျင့် စာအုပ်ကလေးတစ်အုပ် တွေ့တာနဲ့ ဘာရယ်မဟုတ် လှန်ဖတ်ကြည့်နေမိတယ်။ စာအုပ်နာမည်ပါတဲ့ အဖုံးလေးက ပြဲစုတ်နေပြီမို့ ဘာစာအုပ်မှန်းမသိတော့ဘူး။ ဒါပေမယ့် အတော်ရှေးကျတဲ့ အောစာအုပ်တစ်အုပ်ဗျ။ ထွက်ရပ်ပေါက် ပုဂ္ဂိုလ်ထူး ဘိုးတော် ဆိုပြီး နယ်တကာလှည့်ပြီး မိန်းမတွေကို လိုက်အုပ်တဲ့ ဇာတ်လမ်း..။ ခါတိုင်း ဖတ်ဖူးနေကြ မန်းလေးညဈေးတန်းမှာရောင်းတဲ့ စာအုပ်ကလေးတွေလို ပါးပါးလေးမဟုတ်ဘူး။ စာအုပ်အထူကြီး ဇာတ်လမ်းကလည်း အရှည်ကြီး။ လူပျိုပေါက်စိတ်ကြွစ အရွယ်ဆိုတော့ ဖတ်ပြီး သိပ်မကြာလိုက်ဘူး လောင်ကတီးလာပါလေရော။ ဂွေလှိမ့်ရအောင်လည်း သူများအိမ်ဆိုတော့ မဖြစ်ဘူး။ ဒါနဲ့ဖတ်နေတာ ခဏရပ်လိုက်ပြီး ခေါင်းရင်းက ဆေးပေါ့လိပ်စည်း တင်ထားတဲ့ဆီကနေ ဆေးပေါ့လိပ်တစ်လိပ် ဆွဲယူပြီး ပြတင်းပေါက်နား မတ်တပ်ရပ်ပြီး စိတ်အာရုံလွှဲတဲ့အနေနဲ့ ဖွာနေမိတယ်။

ကိုရွှေဘအိပ်ခန်းက အိမ်အနောက်ဖက် ခြံစည်းရိုးနားမှာဆိုတော့ ပြတင်းပေါက်ကနေ အောက်ကို ကြည့်လိုက်ရင် တစ်ဖက်အိမ်ကို မြင်နေရတယ်။ မိုးတဖွဲဖွဲကျနေတဲ့ကြားထဲမှာ တစ်ဖက်အိမ်က လူတစ်ယောက် ရေတွင်းနဲ့ကပ်လျှက် ကျောက်စည်ရေကန်အဝိုင်းနားမှာ ရေချိုးနေတာ မြင်လိုက်ရတယ်။ အမှန်က ရေချိုးခန်းသဘောမျိုး သံပြားတွေနဲ့ ပတ်ပတ်လည်ကာထားတာ ..။ ဒါပေမယ့် ကျနော်က အိမ်အပေါ်ထပ်မှာဆိုတော့ အပေါ်စီးကနေကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း မြင်နေရတယ်။ အဲ့ဒီအိမ်က အငြိမ်းစား ဘီအိုစီ မန်နေဂျာ အဘိုးကြီးရယ် သူ့သမီးရယ် နှစ်ယောက်ထဲ နေတဲ့အိမ်ဗျ။

သူ့သမီး မမဝါက ဘဏ်ကစာရေးမ။ အိမ်ထောင်ကျပြီး သူ့ယောကျ်ားနောက် လိုက်သွားတော့ အဘိုးကြီးတစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့တာ တမြန်တနှစ်က ယောကျာ်းနဲ့ကွဲပြီး ပြန်ရောက်လာပါလေရောလား။ ဘာဖြစ်လာတာလဲတော့ မသိဘူး။ အရပ်မြင့်မြင့် အသားဝါဝါ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်လှလှနဲ့ အပျိုရှုံးလောက်တဲ့ရုပ်မျိုး။ ကိုရွှေဘတောင် ကြိတ်ပြီးကြံနေတယ်လို့ ကျနော့်ကို တစ်ခါက ပြောဖူးသေးတယ်။ ထမီရင်လျားနဲ့ မိုးတဖွဲဖွဲအောက်မှာ ရေချိုးနေတာကို ဂရင်းစတင်းကနေ ကျနော် ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ ကြည့်နေမိတယ်။ ကျောလယ်လောက်ရှိတဲ့ ဆံပင်တွေကို လှိမ်ညှစ်ပြီး ပုခုံးတစ်ဖက်ကိုချထားရင်း မတ်တပ်ရပ်လျှက်နဲ့ ကျောက်စည်ထဲက ရေတွေကို ခပ်ခပ်ပြီး လောင်းချိုးနေတာ အသားအရည် ဝါဝါ၀င်းဝင်းနဲ့ အောက်ခံရေလဲထမီ အနီလေးနဲ့ဆိုတော့ စိတ်ကြွစရာလေးပေါ့ဗျာ။

ကြည့်နေရင်းနဲ့ လူကို ဟာကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ မမဝါက ထမီရင်လျားကို ဖြေချလိုက်ပြီး ခါးနေရာလောက်မှာ စည်းလိုက်ရင်း ဟိုဟိုဒီဒီကြည့် နို့ဖြူဖြူထွေးထွေးကြီးတွေကို ဆပ်ပြာတိုက်လိုက်တာကိုး။ ခုနက အောစာအုပ်အရှိန်နဲ့ လူက စိတ်ကြွနေတာဆိုတော့ အောက်က ကျနော့်ကောင်ကလည်း ဖြောင်းကနဲကို ထောင်ထလာတော့တာပေါ့။ ရင်ဘတ်ထဲမှာ ပူလောင်လာသလို တံတွေးတွေလည်း မျိုချနေရတယ်။ နို့တွေကို ဆပ်ပြာမြှုပ်တွေ ဖွေးဖွေးထအောင် တိုက်ချွတ်ဆေးကြောပြီးတာနဲ့ ရေစင်အောင်ဆေး၊ ပြီးတော့မှ ထမီအနီလေးကို အသာလေးလှန် ဆောင့်ကြောင့်လေးထိုင် အဖုတ်ကို တဗွမ်းဗွမ်းဆေးကြောနေပြန်တယ်။ အဖုတ်ကိုဆေးတာကိုတော့ နည်းနည်းလှမ်းသလို ဖြစ်နေတာမို့ အသေအချာ မမြင်ရဘူး။ မဲမဲထနေတဲ့ အဖုတ်မွှေးတွေလောက်ပဲ လှမ်းမြင်နေရတယ်။ ဒါပေမယ့် လူကတော့ အတော်လေး ဖီးလ်တက်နေပြီဗျ။ ကျနော်လည်း နတ်ပူးသလို တုန်တုန်ရီရီကို ဖြစ်စပြုလာပြီ။

အရင်က ရပ်ကွက်ထဲမှာ မောင်လေးဖိုးသက် ဆိုပြီး ပုခုံးဖက်ပြီး ချစ်စနိုးဆွဲရမ်းတတ်တဲ့ အဲ့ဒီအရပ်မြင့်မြင့်နဲ့ မမဝါကို အင်မတန်ချောပြီး ကြည့်လို့ကောင်းတယ် ဆိုတာလောက်ပဲ သဘောထားတာဗျ။ သူ အိမ်ထောင်ကွဲလာတယ် ကြားတော့လည်း စိတ်မကောင်းဖြစ်ပြီး သြော် ငါတို့မမဝါ ကံမကောင်းပါလားလို့ပဲ တွေးနေမိတာ။ အခုလို သူရေချိုးနေတဲ့ ဝတ်လစ်စလစ်နီးပါး ကိုယ်လုံးကို မြင်ရတော့ စိတ်က အတော်ဖောက်ပြန်မိနေတယ်။ မမဝါက တော်တော်လှတာပဲ.. မသင့်တော်ဘူးဆိုပေမယ့် စိတ်က တအားထပြီး ထိန်းရခက်လိုက်တာဗျာ။

“အေဘေးလေး ဘာလုပ်နေတာလဲ.. နင့်အိမ်မှာ ငရဲပွက်နေပြီ”

“ခင်ဗျာ.. ကိုရွှေဘ”

အရေးကောင်း ဒိန်းဒေါင်းဖျက်ဆိုသလိုပဲ ကိုရွှေဘရဲ့ အသံအောအောကြီး ကြားလိုက်ရလို့ လူလည်း လန့်ဖျတ်သွားတယ်။ အခန်းဝနားကနေ ကပ်အော်လိုက်တဲ့ ကိုရွှေဘအသံဗြဲကြီးကြောင့် ဟိုဖက်ခြံက မမဝါကလည်း ဒီဖက် အိမ်အပေါ်ထပ်ကို လှမ်းကြည့်လာတော့ သူခိုးလူမိဖြစ်သွားပြီ။ နို့နှစ်လုံးက ဟာလာဟင်းလင်းကြီးနဲ့ အဖုတ်ချေးချွတ် တိုက်ချွတ်ဆေးကြောနေရာကနေ ပြတင်းပေါက်က ကျနော့်ကို မြင်သွားတော့ ကဗျာကရာလေး ဆတ်ကနဲ ထမီကို ရင်ခေါင်းလျားသွားတယ်။ ငယ်ငယ်ကတည်းက အစ်မလို ရင်းနှီးခဲ့ရသူဆိုတော့ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ရင်း ကျနော့်ဖက်ကို လက်ညှိုးငေါက်ငေါက်ထိုးရင်း သေချင်နေတာလား ဆိုတဲ့ပုံစံ လုပ်ပြလာတော့ ကျနော်လန့်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ် ထိုင်ချလိုက်မိတယ်။ ငါတော့သွားပါပြီဆိုပြီး ရှက်စိတ်က ကြီးစိုးသွားပြီဗျာ။ အလိုက်ကန်းဆိုးမသိတဲ့ ကိုရွှေဘက အော်ကျယ်ကျယ်နဲ့

“ဘာဖြစ်တာလဲ ဖိုးသက်”

ဆိုပြီး အော်နေသေးလို့ သူ့ပါးစပ်ကို အတင်းလှမ်းပိတ်လိုက်ရသေးတယ်။

………………………………………………

အိမ်မှာ လူတွေ ပြည့်ကြပ်နေတာပဲဗျာ။ ကျနော့်အဘွားပေါ့ သွေးတက်ပြီး မူးလဲသွားတာ။ ချက်ချင်း ဆရာဝန်ခေါ် အရပ်ကူပါ လူဝိုင်းပါတွေ ဖြစ်ကုန်လို့ ကိုရွှေဘကော ကျနော်ပါ အမြန်ပြေးလိုက်ရတယ်။ အခုတော့ နာရီပိုင်းအတွင်း သက်သာသွားရှာပါပြီ။ မသက်သာတာကတော့ ကျနော်တို့တတွေပေါ့။ ကျနော့်အဘွားက ဒီရပ်ကွက်၊ ဒီနယ်တဝိုက် အင်မတန် သြဇာညောင်းခဲ့တဲ့ အဘွားကြီးဆိုတော့ အမေခင် နေမကောင်းလို့တဲ့ဟေ့ ဆိုပြီး တစ်ရပ်ကွက်လုံး ရောက်လာကြပါလေရောလား။

အဲ့ဒီမှာ လူနာက ကုလားထိုင်ပေါ်မှာ ပြုံးရွှင်နေပြီ။ လူနာလာမေးကြတဲ့ လူစုက များပြားလာတော့ ထုံးစံအတိုင်း အိမ်ရှင် ကျနော်တို့မှာ တစ်ရပ်ကွက်လုံးကို လာသမျှဧည့်ခံ (အိမ်ကကြီးလို့ တော်ပါသေးလား) လက်ဖက်သုပ်၊ ဂျင်းသုပ်၊ ရေနွေးကြမ်း၊ ဆေးပေါ့လိပ်၊ ကွမ်းဆေးတွေအပြင် အာလူးထမင်းလက်သုပ်၊ သင်္ဘောသီးသုပ်စပ်စပ်ကလေးတွေပါ အကုန်လုပ်ကျွေးပြီး ဧည့်ခံနေရတာပေါ့။

အဘွားကလည်း ခုနကသာ နေမကောင်းတာ အခုလို တစ်ရပ်ကွက်လုံးက လူကုန်ရောက်လာပြီး သူရှေ့ရောက်လာတော့ တပြုံးပြုံးဖြစ်ပြီး လာသမျှလူ စားစရာကျွေးလွှတ်ချင်နေတော့ကာ အလှူလုပ်တာကြနေတာပဲ။ ရောက်လာတဲ့ လူတွေကလည်း မိုးအေးအေးမှာ လူနာလာမေးရာကနေ ဟိုဟာလေး ဒီဟာလေးစားရင်း သောက်တင်းအုပ်ပြီး တဝါးဝါးတဟားဟားနဲ့ ဖြစ်နေကြတာပေါ့။ ကျနော်တို့ အိမ်သားတွေမှာတော့ ဖတ်ဖတ်ကို မောနေအောင် မီးဖိုခန်းနဲ့ အိမ်မကြီး ဟိုဖက်ဒီဖက် ပြေးလွှားနေရတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် အင်မတန်တော့ ပျော်စရာအကောင်းသားဗျ။ ချစ်စရာလည်းကောင်းတဲ့ ဓလေ့ မဟုတ်လားဗျ။

“နင် ငါရေချိုးနေတာ ချောင်းနေတယ် ဟုတ်လား မသာလေး…။ အသတ်ခံချင်နေတယ် ဟုတ်လား”

“မ.. မဟုတ်ပါဘူး မမဝါ..။ မတော်တဆပါ…။ အားးး နာတယ်ဗျ”

“ငါလုပ်လိုက်ရ သေတော့မယ်..။ လူကဖြင့် လက်တောင့်လောက်ကလေး ရှိသေးတယ်.. နှာဗူးထနေတယ်။ ရွှေဘနဲ့ပေါင်းပြီး ဟင်းဟင်းနော် ဟင်းဟင်း”

အဘွားနေမကောင်းဘူးဆိုတာ ဟိုအိမ်ဒီအိမ် အော်ဟစ်အသိပေးကြရင်း မမဝါတို့ သားအဖလည်း သတင်းမေး ရောက်လာကြတယ်။ လူကြီးတွေ စကားဝိုင်းဖွဲ့ပြောနေတာကို ထားခဲ့ရင်း မီးဖိုထဲ အကျွေးအမွေးကိစ္စလေးတွေ လာဝင်ကူပေးနေတဲ့ မမဝါက ကျနော့်ကို ပထမတော့ မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်နေသေးတယ်။ လူနည်းနည်းလစ်သွားမှ အသာလေး အနားကပ်လာပြီး နားရွက်ကို ခပ်တင်းတင်းဆွဲပြီး နားရင်းရိုက်တယ်ဗျာ။ ငယ်ကြောက်ဆိုတော့ ကျနော့်မှာ မော့မကြည့်ရဲလောက်အောင် ကြောက်ရတာမို့ သူလုပ်သမျှ ခံနေရတာပေါ့။ နားရင်းအအုပ်ခံရတာကော ရှက်တာရောကြောင့် လူကိုထူပူနေတာပဲ။ သူက ကျနော်ပေါက်စနလေးကတည်းက ထိန်းကျောင်းလာတာဆိုတော့ မလွယ်ဘူးလေ။

သူ့လက်က လွှတ်တာနဲ့ ထွက်ပြေးပြီး ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာပဲ နေတော့တာတောင် မျက်နာချင်းဆိုင်မိရင် လူရှေ့သူရှေ့မှာတောင် ဟင်းဟင်းနော်ဆိုပြီး ခြိမ်းခြောက်နေတော့တာ တစ်ညလုံးပါပဲဗျာ။ ညဆယ်နာရီလောက်မှ လူတွေရှင်းသွားလို့ သူတို့သားအဖလည်း ပြန်ဖို့ပြင်တယ်။ ပြန်ခါနီးတောင် သူ့အဖေကို တွဲထားရင်း သတိထားဆိုတဲ့ အမူအရာ လုပ်ပြသွားသေးတယ်။ မိုးအတော်ချုပ်သွားမှ ဆေးကြောသိမ်းဆည်းပြီးသွားလို့ မောမောနဲ့ မအိပ်တာကြာပြီဖြစ်တဲ့ ကိုယ့်အိပ်ယာလေးထဲဝင်ပြီး ဝင်လှဲနေမိတယ်။ မမဝါက ခုနက ဘီးကုတ်ဝါဝါလေး ခေါင်းမှာပန်ပြီး ကျနော့်ကို တချိန်လုံး ဟောက်နေပုံလေးကို ပြန်မြင်ပြီး ရယ်ချင်သလိုလို ဖြစ်လာတယ်။

ငါ့အစ်မက ချောတော့ အတော်ချောသားလို့ စိတ်ထဲက အမှတ်ပေးလိုက်မိရင်း ပင်ပန်းတာနဲ့ တုန်းကနဲ အိပ်ပျော်သွားမိတယ်။

………………………………………………

ရှုပ်ရှက်ခတ်သွားတဲ့ ဒီနေ့ညနေက ကိစ္စတွေကြောင့် ကျနော် သတိတစ်ချက် လွှတ်သွားခဲ့တယ်ဗျာ။ အခု ကျနော် ဒုက္ခရောက်နေပြီ သိလား။ ခွေးဖြစ်တော့မယ့် အခြေအနေကြီး။ ဘာမှလည်း မတတ်နိုင်တော့ဘူး။ လူနီကြီးကို ကျနော် မေ့သွားတယ်လေ။ ပင်ပန်းပြီး လူက အိပ်ချင်နေတော့ ဘာမှမတွေးတော့ပဲ ထိုးအိပ်ပစ်လိုက်တာကိုး။ ထုံးစံအတိုင်း ကျနော့်ကို လူနီကြီး ဒုက္ခပေးထားပြီ။

မိုးက တဝုန်းဝုန်း ရွာချနေတဲ့ကြားထဲမှာ ကျနော့်ကို အပြင်ထွက်ခိုင်းတယ်။ အဝေးကြီးလည်း မဟုတ်ဘူး။ တစ်အိမ်ကျော်အရှေ့ဖက်က အိမ်။ တိတိကျကျပြောရရင် အခု ကျနော် မမဝါရဲ့ အခန်းထဲကို ဘယ်လိုရောက်နေမှန်းမသိပဲ ရောက်နေတယ်။ ဒါပေမယ့် မမဝါ မရှိဘူးဗျ။ သူ့အဖေကြီး အိပ်ခါနီးမို့ ဆေးတွေဘာတွေ သွားတိုက်နေတာလား မသိဘူး။ ကျနော်ကတော့ အိမ်အပေါ်ထပ်ကို ဘယ်ကနေဘယ်လို တွယ်တက်ပြီး ရောက်လာသလဲ မသိဘူး။ သူ့အခန်းထဲမှာ မိုးရေတွေစက်လက်နဲ့ ရောက်နေပြီ။

သနပ်ခါးပါးကွက်ကျားလေးနဲ့ မမဝါတစ်ယောက် အခန်းထဲကို ဝင်လာတယ်။ ဒါပေမယ့် အဝင်ပေါက်တံခါးနဲ့ကပ်လျှက် နံရံကို ကျောမှီပြီး ကပ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို ချက်ချင်းမမြင်ဘူး။ အိပ်ခန်းထဲက ၂ ပေမီးချောင်းလေး အောက်တည့်တည့်က မှန်တင်ခုံအရှေ့မှာ ခဏဝင်ထိုင်ပြီး ဘီးကုတ်အဝါရောင်လေးကို ဖြုတ်ချရင်း သူ့ဆံပင်ကျောလည်လောက်ကို အသာအယာ လက်နဲ့သပ်နေရင်း မှန်ထဲကနေတဆင့် ကျနော့်ကို လှမ်းတွေ့သွားတော့ ထိတ်လန့်တကြား ဖြစ်ဟန်လေးနဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးတုန်၊ ရင်ဘတ်ကို လက်ကလေးနဲ့ဖိလို့ လှည့်ကြည့်လာတယ်။ ဘောင်းဘီတို ရှပ်လက်တိုလေးနဲ့ မိုးရေတွေစိုရွှဲပြီး လိင်ဆက်ဆံလိုစိတ် ပြင်းပြလွန်းလို့ တုန်တုန်ရီရီဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို သေသေချာချာ မြင်လိုက်ရမှ တခြားလူမဟုတ်မှန်း သိသွားဟန်တူတယ်။

မမဝါမျက်နှာကြည့်ရတာ ပထမတော့ လူစိမ်းထင်ပြီး လန့်သွားသေးတယ်။ ကျနော်မှန်းလည်းသိရော အောက်နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းကိုက်ပြီး ဆတ်ကနဲ ထရပ်ပြီး ခြေလှမ်းကျဲကျဲနဲ့ အနားကပ်လာတယ်။ သူ့စိတ်ထဲမယ် လူမမယ်ကလေးဘဝလေးထဲက ယုယုယယ ထွေးပွေ့ထိန်းကျောင်းခဲ့တဲ့ မောင်လေးလို့ပဲ မြင်နေရှာမှာပေါ့။ ကျနော်ဟာ အဆမတန် တောင်မတ်နေတဲ့ လိင်တံကြီးနဲ့ တဆတ်ဆတ်တုန်ခါအောင် ရာဂမီးလောင်မြှိုက်ခံနေရတဲ့ ကောင်တစ်ကောင်ဆိုတာ လုံးဝရိပ်မိပုံမပေါ်ဘူး။ အိမ်အောက်ထပ်က သူ့အဖေကြီး ကြားသွားမှာစိုးတဲ့ စိတ်ရှုပ်နေတဲ့ မျက်နှာပေးနဲ့ အခန်းတံခါးမကြီးကို ဆွဲပိတ်လိုက်ပြီး ကလန့်ထိုးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ အသံအုပ်အုပ်နဲ့ ကျနော့်ရှေ့မှာ ခါးကျင်ကျင်လေးပေါ် လက်နှစ်ဖက်ထောက်ပီး

“သေချင်လို့ ဒီအခန်းထဲထိ ဝင်လာတာလား မသာကောင်လေး။ နားရင်း အတီးခံရရုံတင်မကဘူး ပါးပါ အချခံချင်တယ် ဟုတ်လား”

…… ……

“သွား! နင်တက်လာတဲ့ ပြတင်းပေါက်ကနေ ပြန်ဆင်းပြီး အိမ်ပြန်ချေ ..။ ကိုယ့်အစ်မကြီးအရွယ် တသက်လုံး မော့မကြည့်ရဲတဲ့သူအပေါ်များ နင်က ဖောက်လွှဲဖောက်ပြန် ဟင်း ငါလုပ်လိုက်ရ သေတော့မယ်..”

ကျနော့်အရှေ့မှာ ခါးကလေးထောက် ဆံနွယ်လေးတခါခါနဲ့ စိတ်တိုတိုနဲ့ ဆူငေါက်နေတဲ့ မမဝါတစ်ယောက် ကျနော် ဘာဖြစ်နေမှန်း အသေအချာ မသိရှာဘူး။ ညအိပ်ဝတ်မယ့် ဘလောက်အင်္ကျီအပြာလေးအောက်က ရင်အစုံမို့မို့ဟာ ဒေါသစိတ်ကြောင့် အသက်ရှူမြန်လာသံနဲ့အတူ နှိမ့်လိုက်မြင့်လိုက် ဖြစ်နေတာကိုပဲ ကျနော် လိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ ပါးစပ်ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း အာစေးထည့်ထားသလို ဘာမှပြောမထွက်မိဘူး။ ရမ္မက်တွေနဲ့ စူးရှပြောင်လက်နေတဲ့ ကျနော့်မျက်လုံးတွေကို မမဝါ သတိထားမိဟန်နဲ့ နည်းနည်းတော့ စိတ်လျှော့လိုက်ဟန်တူတယ်။ ဆက်တိုက်ဆူပူနေတဲ့ လေသံက ပျော့ကျသွားတယ်။

သက်ပြင်းမော တစ်ချက်ချလိုက်ရင်း ဘာမှဆက်မပြောတော့ပဲ ခေါင်းကို ဘယ်ညာရမ်းခါလိုက်ရင်း ကျနော့်ကို ကျောပေးပြီး ပြတင်းပေါက်ဆီ လျှောက်သွားတယ်။ ပြတင်းပေါက်တံခါး ဂျက်ကို ဖြုတ်ဖို့ လက်လှမ်းလိုက်တယ်။ လေရဲ့လျှင်မြန်မှုမျိုးနဲ့ သူမနောက်ကျောဖက်ကို ရောက်သွားတဲ့ ကျနော် အနောက်ဖက်ကနေ သိုင်းဖက်ပြီး ဆွဲပွေ့လိုက်တော့ စွေ့ကနဲ ပါလာတယ်။

“ဖိုးသက်! မှားမယ်ကွာ.. ကျွတ်! မင်းကို မမဝါ ပြောနေတယ်.. လွှတ်စမ်းကလေး.. အဲ့လိုမလုပ်ရဘူး အိုကွယ် … ဟဲ့ဟဲ့ မလုပ်နဲ့လို့”

ဂလွမ်း!

“ဟဲ့ သမီး အပေါ်မှာ ဘာဖြစ်တာလဲ”

“ဘာ.. ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး အဖေ..။ သမီး ရေခွက်တိုက်ချမိတာ.. ဘာမှမဖြစ်ဘူး”

တစ်ကိုယ်လုံးတုန်ရီနေတဲ့ ကျနော် အတင်းဆွဲပွေ့တာကို ရုန်းအထွက်မှာ မှန်တင်ခုံပေါ်က ရေခွက်ကို လုံးထွေးရင်း တိုက်ချမိလို့ ဆူညံသွားတယ်။ အောက်ထပ်က သူ့အဖေ ကြီးလှမ်းမေးတာကို နည်းနည်းတုန်နေတဲ့ အသံနဲ့ ပြန်အော်ပြောရင်း မမဝါတစ်ယောက် အတင်းရုန်းကန်ရှာတယ်။ လုံးထွေးရုန်းကန်ရင်း မှန်တင်ခုံဘေးက အိပ်ယာပေါ်ကို နှစ်ယောက်သား ထပ်လျှက်လဲကျသွားကြတယ်။

ဘလောက်အင်္ကျီနှိပ်စိတွေ တဖျောက်ဖျောက်မြည်အောင် ကျနော့်လက်ကြမ်းကြီးက ဆွဲဖွင့်လိုက်တော့ အနက်ရောင် ဘော်လီကြီးနဲ့ ဖွေးဥနေတဲ့ ရင်ညွှန့်သားလေးတွေက ဝင်းကနဲပေါ်လာပြီ။ လိင်စိတ်တအားထန်ပြီး မုန်ယိုနေတဲ့ ကျနော် မမဝါရဲ့ ရင်ညွှန့်အကွဲကြောင်းလေးအပေါ်ဖက်နားကို အတင်းနမ်းတယ်။ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဘော်လီပေါ်ကနေ လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီး အတင်းညှစ်ချေနေပြီ။ မမဝါကတော့ ကျနော့် ဆံပင်တွေကိုဆွဲပြီး အတင်းတွန်းထုတ်တယ်။ မိနစ်အနည်းငယ်လောက်ကြာတဲ့အထိ တွန်းထိုးရုန်းကန်ရင်း စိတ်ညစ်လာဟန်တူတဲ့ မမဝါ အားပျော့စပြုလာတယ်။ ခပ်မြန်မြန်ပဲ ခါးကိုမတ်ရင်း အောက်ကဘောင်းဘီတိုကို ကျနော် ချွတ်ချပြီး ကြမ်းပြင်အောက်ကို ပစ်ချလိုက်တယ်။

လူကတော့ မမဝါရဲ့ ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့်လေးအပေါ်မှာ ခွစီးထားလျှက်ပဲ။ နီရဲပြီး မိုးပေါ်ကိုထောင်မတ်နေတဲ့ ကျနော့်လိင်တံကြီးက ထိပ်မှာ အရည်ကြည်လေးတွေတောင် စို့ထွက်နေပြီ။ မီးရောင်အောက်မှာ မျက်ဝါးထင်ထင် မြင်လိုက်ရတာမို့ မမဝါတစ်ယောက် မျက်လုံးလေးအဝိုင်းသားနဲ့ အို! ဆိုတဲ့ ကယောင်ကတမ်း မြည်သံလေးတောင် အော်လာတယ်။ ရုန်းကန်မယ့်ဟန်မပေါ်တော့ပဲ ငြိမ်ကျသွားပြီး ပက်လက်ကလေး ကျနော့်ကို မော့ကြည့်ရင်း သနားသလို ဖြစ်သွားဟန်တူရဲ့။ ကိုယ်လုံးလေးကိုလိမ် ခါးမတ်ပြီး လက်ထောက်ထထိုင်လာတယ်။

ဘော်လီချိတ်တွေကိုသူ့ဖာသာ ဖြုတ်ပစ်လိုက်တော့ ဆူဖြိုးလှပလွန်းတဲ့ နေ့လည်က အဝေးကပဲမြင်လိုက်ရတဲ့ နို့ကြီးနှစ်လုံးက မီးရောင်အောင်မှာ ထင်းနေတာပဲဗျာ။ အပေါ်ပိုင်းဗလာ ဖြစ်သွားတာနဲ့ ပေါက်ကွဲမတတ် ထောင်မတ်နေတဲ့ ကျနော့်လိင်တံအပေါ် လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ဖွဖွဆုပ်ကိုင်လာပြီး ရှေ့တိုးနောက်ငင် လုပ်ပေးလာတယ်။

“မောင်လေး! မမဝါက အပျိုမဟုတ်ဘူးကွာ ..။ မင်း အဲ့လောက်ကြီး ဖြစ်နေရင်လည်း သက်သာအောင် မမဝါ လုပ်ပေးမယ်..။ ဟိုလိုကြီးတော့ မလုပ်ရဘူး ဟုတ်ပြီလား။ ကလေးက လိမ္မာပါတယ်နော်”

သနားနေတဲ့ အကြည့်မျိုးနဲ့ ဒူးထောက်ပြီးခွထားတဲ့ ကျနော့်ကို ကြည့်ရင်း အဲ့လိုလှမ်းပြောလာတယ်။ ကျနော့်လက်တစ်ဖက်ကို ဆွဲယူပြီး သူ့နို့တွေပေါ် တင်ပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ ကျနော့် လိင်တံနီရဲကြီးရဲ့ ထိပ်ဖူးကို အသာလေး ကိုယ်ကိုကိုင်းပြီး နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးနဲ့ စုပ်ပေးရှာတယ်။ ရှီး! ကနဲ မြည်အောင် ငြီးငြူလိုက်ရင်း မမဝါရဲ့ ဆံပင်တွေကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်၊ နို့ကိုဆုပ်ချေရင်း အလိုက်သင့်ကလေး ခါးကိုကော့ထားပေးတယ်။ လိင်ဆိပ်တက်နေပေမယ့် အသိစိတ် တစ်ချက်တစ်ချက် ဝင်လာတဲ့ ကျနော် ရာဂဘီလူးစီးနေပေမယ့် ကျနော့်ကို သနားပြီး အလိုလိုက်နေရှာတဲ့ မမဝါကို စိတ်ထဲမှာ သနားပြီး ခွင့်လွှတ်ပါဗျာလို့ တောင်းပန်နေမိတယ်။ ဒါပေမယ့် ခန္ဓာကိုယ်ကတော့ အင်မတန်ရိုင်းစိုင်းကြမ်းတမ်းစွာနဲ့ မမဝါရဲ့ ခေါင်းကလေးကိုကိုင်ပြီး သူ့ပါးစပ်ထဲကို ကော့ကော့ပြီး သွင်းရင်း အရှိန်တအားတက်လာပြီ။

“ဖိုးသက်! ကျွတ်! မလုပ်ရဘူးဆိုကွာ.. အာကွာ.. မမဝါက တစ်ခုလပ်ကြီး.. မင်းက လူပျိုပေါက်စလေး အဲ့လိုမျိုးဖြစ်ကြရင် လူတွေက ဘာပြော… အမေ့ … ဟဲ့”

၅ မိနစ်လောက် လိင်တံကို ကြင်ကြင်နာနာ စုပ်ပေးနေတာကို ငြိမ်ခံမိနေပေမယ့် တအားတင်းကြပ်တဲ့စိတ်ကြောင့် လူက မမဝါရဲ့ ပါးစပ်ထဲက လိင်တံကြီးကို ပြွတ်ကနဲ ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်မိတယ်။ ကုတင်အောက်ကို ဆင်းလိုက်ပြီး မမဝါရဲ့ထမီကို အတင်းဆွဲချွတ်လိုက်မိပြီ။ မို့မောက်ပြီး ခုံးကြွနေတဲ့ မမဝါရဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးက အရည်လေးတွေ စို့နေရှာတာ အဖုတ်မွှေးနက်နက်ကလေးတွေမှာတောင် အရည်လေးတွေ သီးနေတယ်။ အဖုတ်ကို လက်ဖဝါးလေးနဲ့ကာထား၊ နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ရင်း ကျနော့်ကို တတွတ်တွတ်ဖြောင်းဖျဖို့ ကြိုးစားနေရှာတဲ့ သူမရဲ့ လက်တွေကို အတင်းဆွဲဖယ်လိုက်ပြီး တံတွေးတွေနဲ့ ပြောင်လက်နီရဲနေတဲ့ ကျနော့်လိင်တံထိပ်ဖူးကို သူမ အဖုတ်ဝမှာ တေ့ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဖိချလိုက်တော့ မမဝါတစ်ယောက် ကယောင်ကတမ်းလေး အော်ရှာတယ်။

ကြီးမားဖောင်းကားတဲ့ အဖုတ်ကြီးက စီးပိုင်ကြပ်သိပ်လွန်းနေတာမို့ တစ်ဝက်လောက်ရောက်အောင် မနည်းကြီး အားစိုက်ထိုးသွင်းလိုက်ရတယ်။ အဆုံးထိရောက်သွားတဲ့ အချိန်မှာ ကုတင်စောင်းမှာ ပက်လက်အိပ်နေတဲ့ မမဝါတစ်ယောက် ကုတင်အောက်ကနေ သူ့ကိုယ်ပေါ် ကိုင်းပြီး အဖုတ်ထဲ လိင်တံထိုးသွင်းနေတဲ့ ကျနော့် လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို တအားဖမ်းဆုပ်ပြီး တွန်းထားနေရှာပြီ။

“အားးး မဆန့်ဘူးကွာ.. မလုပ်ရဘူးလို့ မင့်ကို မမဝါပြောနေတယ်လေ … နားမထောင်တော့ဘူးလား.. အာကွာ.. အိုးးး ပြန်ထုတ်ကွာ မမဝါ မင်းကို လက်နဲ့လုပ်ပေးမယ်ဆို မှားကုန်တော့မှာပဲ ပြောလို့လည်းမရတော့ဘူး ဒီကလေး အိအိ.. ရှီးးး”

ဆတ်ကနဲ သူမ ထထိုင်လာတယ်။ ကျနော့်လိင်တံကြီးက ပူနွေးစီးပိုင်လွန်းတဲ့ သူမအဖုတ်ကြီးထဲ အဆုံးထိ ဝင်သွားပြီ။ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြတ်ထွက်မတတ် ကိုက်ထားပြီး အခုထက်ထိ ကျနော့်ကို ဖြောင်းဖြနေဆဲ သူမကို ကျနော် သေချာမကြည့်တော့ပဲ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ချေဆုပ်ပြီး ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်တယ်။ အသံထွက်ပြီး အော်မိမှာစိုးရှာတဲ့ မမဝါတစ်ယောက် ဖရိုဖရဲဖြစ်နေတဲ့ ဆံနွယ်တွေကြားထဲကနေ လှမ်းကြည့်ရင်း အံကြိတ်ပြီး ခံနေရှာတယ်။ ခုနက တဖျောက်ဖျာက်ရွာနေတဲ့ မိုးက တအုံးအုံး သည်းချလာပြီ။ ကျနော့် ဆောင့်ချက်တွေကလည်း ရက်စက်ကြမ်းတမ်းလွန်းလာတယ်။

“အားးး .. ရှီးး … ဖောက်ဖောက်! ဖြောင်း.. ပတ်ပတ်. ဖောက်”

လူပျိုပေါက်ကလေး ကျနော်ရဲ့ အားပါလှတဲ့ ဆောင့်ချက်တွေကို ပထမတော့ အံကြိတ်ပြီး ခံနေရှာပေမယ့် အရှိန်ရလာတော့ အိမ်ထောင်ကျဖူးတဲ့ မမဝါတစ်ယောက် လက်ပြန်ထောက်ပြီးကော့ရင်း စိတ်ပါလက်ပါ ဆက်ဆံစပြုလာပြီ။ အရပ်ရှည်ရှည် နို့ထွားထွားနဲ့ တင်ပါးကားကားကြီးတွေ ပိုင်ဆိုင်တဲ့ မမဝါကို ကျနော် မညှာတာတော့ပဲ အသားကုန် ဆောင့်လိုးပေးလိုက်တာ ဘယ်လောက်မှမကြာဘူး ကျနော့်ဂုတ်ကို အတင်းဆွဲပြီး တွယ်တက်လာသလိုလုပ်ရင်း တွန့်လိမ်ပြီး ပြီးသွားရှာတယ်။

ဝုန်းကနဲ ကုတင်ပေါ် ပက်လက်လှန်ကျသွားတဲ့ မမဝါကို ဘေးတိုက်အိပ် အနေအထားဖြစ်အောင် ကျနော် ပြင်ပေးလိုက်ပြီး ခပ်ကွေးကွေးနေထားတဲ့ ပိုဇေရှင်မှာ ဖင်ဖွေးဖွေးကြီး တစ်ခြမ်းကို အသာမလို့ ကျနော် ဆောင့်လိုးနေလိုက်သေးတယ်။ မိုးသံနဲ့အတူ ကျနော့်ဆောင့်ချက်တွေ တအားပြင်းထန်လာတဲ့နောက် ဘယ်လိုမှ မတတ်နိုင်တော့ပဲ မမဝါရဲ့အဖုတ်ထဲကို ကျနော့်သုတ်ရည်တွေ တဖျင်းဖျင်းနဲ့ ပန်းထည့်ပေးလိုက်မိတော့တယ်။

“မှားကုန်ပြီကွာ .. ငါတော့ သေတာသေချင်တော့တာပဲ မောင်လေးရာ.. ပြန်တော့နော် လိမ္မာတယ်..”

တချီပြီးသွားလို့ မမဝါကိုဖက်ပြီး ခဏငြိမ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို နဖူးလေးပွတ်၊ ဆံပင်တွေသပ်ပေးရင်း မမဝါက ချော့ချော့မော့မော့ ပြောနေရှာတယ်။ ကျနော်က ဘာမှပြန်စကားမဆိုပဲ နို့နှစ်လုံးရဲ့ နို့သီးခေါင်းတွေကို လက်ညှိုးလက်မနဲ့ ချေကစားရင်း အလုပ်များနေတုန်း လူနီကြီးရဲ့ စေခိုင်းချက်အရ မိုးလင်းခါနီးထိ ဆက်တိုက် ကျနော် လိုးရလိမ့်မယ်ဆိုတာ မမဝါတစ်ယောက် မသိရှာဘူး။ သနားပါတယ်ဗျာ။

“ဟောတော့! နင့်ဟာကြီးကလည်း ပြန်မာနေပြန်ပြီ.. နင်နဲ့တော့ ခက်တော့တာပဲကွာ..။ ကဲ ကိုယ်တော်လေး ရှင့်ဒေါသတွေ မြန်မြန်လျှော့ချင်တယ်ဆိုလည်း လျှော့ပြီး အိမ်ပြန်တော့။ ကျမ ရှိကြီးခိုးပါတယ်..”

စိတ်အိုက်နေတဲ့ အသံလေးနဲ့ မမဝါ မြည်တမ်းရေရွတ်နေတာတွေကို ကျနော် ဘာမှပြန်ပြောမနေတော့ဘူး။ ကုတင်ပေါ်မှာတင် လေးဖက်ထောက် ဖင်ကုန်းအနေအထားဖြစ်အောင် သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို နေခိုင်းလိုက်ပြီး တင်ပါးအနောက်ဖက်မှာ ဒူးထောက်ရင်း နေရာယူလိုက်တယ်။ ကားစွင့်လွန်းတဲ့ ဖင်ဖွေးဖွေးကြီး နှစ်ခြမ်းကို ဆွဲဖြဲလိုက်ရင်း အဆီတဝင်းဝင်းနဲ့ အိစက်နေတဲ့ အဖုတ်ကြီးထဲ ကျနော့်လိင်တံကို ဖိပြီးထိုးသွင်းလိုက်တော့ မမဝါတစ်ယောက် ခါးလေးကော့ ခေါင်းလေးမော့ပြီး အီးးးကနဲ ဖြစ်သွားရှာတယ်။ ခါးကျင်ကျင်လေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း အရှိန်တင်ပြီး ကျနော် ဆောင့်သွင်းနေပြီ။ တချက်တချက် ကျနော်အဆောင့်နဲ့ မမဝါက အနောက်ကို ပြန်အကော့ တွေ့လိုက်ရင် တဖန်းဖန်း မြည်သံလေးတွေက ဆူညံပြီး၊ ဖင်ကုန်းပြီး အလိုးခံနေရရှာတဲ့ မမဝါဆီက တရှီးရှီး၊ တအီးအီး ညည်းသံနဲ့ ရောလို့ မိုးသံလေသံကြားထဲ ကျနော့်စိတ်ကို ပိုလို့တောင် တက်ကြွစေနေပါလားဗျာ။

လင်းကြက်တွန်သံ ခပ်အုပ်အုပ် ကြားလိုက်ရတဲ့ အချိန်မှာ ကျနော့်လက်ချက်နဲ့ မမဝါတစ်ယောက် မျှော့နေရှာပါပြီကောဗျာ။ မိုးတွေလည်း တိတ်စပြုနေပြီ။ ကုတင်ပေါ်က အသာအယာလေး ဆင်းလိုက်ပြီး ငယ်ငယ်ကတည်းက သံယောဇဉ်ကြီးရှာတဲ့ မမဝါကို တစ်ချက်လှမ်းအကြည့်မှာ အသိစိတ်က တစ်ချက် ဝင်လာမိသေးတယ်။ တစ်ညလုံး လေးဖက်ထောက်ပြီး ဆော်၊ ပွေ့ပြီး ထိုင်လျှက်လိုး ၊ တစ်ပေါင်ကျော်၊ တစ်တီတူးမိုးမျှော်၊ သူကြီးသေနတ်ထမ်း၊ ကျားကြီးရေသောက်၊ ခြင်္သေ့ထိုင် .. အဲ့လိုပုံစံ စုံစိနေအောင် ကျနော် လုပ်ပေးလိုက်တာ အိမ်ထောင်ကျဖူးပေမယ့် အလှမပျက်သေးတဲ့ မမဝါတစ်ယောက် မီးသင့်သွားတဲ့ ငှက်ပျောညွှန့်ကလေးလို ပျော့ဖတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ ခွေခွေလေး အိပ်ပျော်နေရှာပြီ။

ကြမ်းပြင်ပေါ်က ဘောင်းဘီတိုလေးကို ပြန်ကောက်စွပ်၊ အင်္ကျီဝတ်ပြီးတာနဲ့ အသိစိတ် ဝင်တစ်ချက် မဝင်တစ်ချက်နဲ့ အိမ်အပေါ်ထပ် ပြူတင်းပေါက်တံခါးဖွင့်ပြီး ကျနော် ခုန်ချလိုက်တာ ဝဲကနဲ မြေကြီးပေါ် စက္ကူတစ်ရွက်လို အသာအယာကျသွားတယ်။ မြေကြီးပေါ်ရောက်တာနဲ့ အချိန်မဆိုင်းတော့ပဲ အလိုလို ပြေးထွက်လာရင်း လူတစ်ရပ်ကျော်လောက်ရှိတဲ့ ခြံစည်းရိုးကိုပါ ဆတ်ကနဲ ခုန်ကျော်လွှားသွားပြန်တယ်။

ကျနော့်အိမ်ထဲ ပြန်ခုန်ဝင်လာမိတဲ့ နောက်မှာတော့ ခါတိုင်းနေ့တွေလို ပျော့ခွေသွားပြီး အိပ်ယာပေါ်တက် မှေးကနဲ အိပ်မပျော်သွားအောင် စိတ်ကိုတင်းထားမိတယ်။ ကျနော်သိချင်တာက ဒီလူနီကြီး ဘာလဲ။ ဘယ်က ပေါ်ပေါ်လာတာလဲ။ ဘာဖြစ်လို့ ဒီလိုဖြစ်အောင် အတင်းတွန်းပို့နေတာလဲ။ မေးခွန်းပေါင်းများစွာ ခေါင်းထဲမှာ စီတန်းလို့နေတယ်။ ဝေဝေဝါးဝါးဖြစ်နေတဲ့ စိတ်အာရုံကို စုစည်းထားပြီး သတိလက်လွှတ် မဖြစ်သွားအောင် ထိန်းနေတယ်။

ကျနော့်ကုတင်နားအရောက်မှာ လူက မူးဝေဝေ တစ်ချက်ဖြစ်သွားပြီး ပျော့ခွေသွားတယ်။ အိပ်ယာပေါ် လှဲချလိုက်ပြီး တုံးကနဲမအိပ်ပဲ နောက်ပြန်လှည့်ပြီး လူနီကြီးကို ရှာလိုက်တော့ ရှုတည်တည်ကြီး ထိုင်နေတဲ့ လူနီကြီးကို ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ တစ်ကိုယ်လုံး အားအင်မကျန်တော့လောက်အောင် ပျော့ခွေနေပေမယ့် အားတင်းထားရင်း ကျနော် သူ့ကို စကားလှမ်းပြောလိုက်တယ်။

“ဦးလေး ခင်ဗျားဘယ်သူလဲဗျ။ ဘာဖြစ်လို့ ကျနော့်ကို ဒီလိုဖြစ်အောင် စေခိုင်းနေရတာလဲ”

…. ….

“ဟေ့လူ! ပြောလေဗျာ။ ကျုပ်ကြာရင် ရူးသွားတော့မယ် ..။ ခင်ဗျားဘယ်သူလဲ..။ ဘယ်ကနေ ပေါ်ပေါ်လာတာလဲ”

“ငါလား ငါဘယ်သူမှ မဟုတ်ဘူး ..။ ငါ့ကို စီရင်ထားတဲ့အတိုင်း ဆောင်ရွက်နေရတဲ့သူ ..။ တကယ်တော့ ငါဆိုတာ မရှိဘူး”

“ခင်ဗျား ဘာတွေပြောနေတာလဲဗျ။ ကျနော် နားမလည်ဘူး။ ကျနော့်ကို ဒီလိုလုပ်ခိုင်းဖို့ ဘယ်သူက ခိုင်းထားလို့လဲ။ ကျုပ် သေချင်တယ်ဗျာ..။ ကျုပ် မုဒိန်းကောင်ဖြစ်နေပြီ တောက်!”

အက်ကွဲကွဲနဲ့ လေသံအနိမ့်အမြင့်မရှိတဲ့ အသံနဲ့ ကျနော့်ကို စကားပြန်ပြောရင်း နီရဲတောက်ပြောင်လွန်းတဲ့ မျက်လုံးအစုံနဲ့ စိုက်ကြည့်နေတယ်။ သူ့မျက်နာမှာ ခံစားချက်မရှိဘူး။ လူသေကောင်ကြီးလိုပဲ။ တောင်းပန်တဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ သူ့ကိုစိုက်ကြည့်ရင်း သူဘယ်သူလဲဆိုတာ စဉ်းစားကြည့်မိနေပေမယ့် ခေါင်းက ချာချာလည်လာတယ်။

“ဒါဆိုလည်း ကျနော့်ကို ဒုက္ခမပေးပါနဲ့တော့ ဦးလေးရာ .. တောင်းပန်ပါတယ်…။ ဘာကိစ္စ အဲ့လိုမိန်းမတကာကို အဓမ္မကျင့်ခိုင်းနေရတာလဲဗျာ”

“မင့်ကို ငါဘာမှ ဒုက္ခမပေးဘူး ..။ ငါဟာ စီရင်ထားခြင်းခံရတဲ့ အရာတစ်ခုသာဖြစ်တယ်..။ ငါဟာ ဆောင်ရွက်သူ သက်သက်သာဖြစ်တယ်..”

“ဟာဗျာ! ဘာတွေပြောနေတာလဲ။ ကျုပ်နားမလည်တော့ဘူး။ ဘာပြောတာလဲ ရှင်းအောင်လုပ်ဗျာ”

“ငါဟာ ငါ့ကိုပိုင်ဆိုင်သူအတွက် ဖြည့်ဆည်းပေးရသူဖြစ်တယ်..။ ငါ့အရှင်သခင်ရဲ့ စိတ်ဇောဆန္ဒအတိုင်း ဘာမဆို ဆောင်ရွက်မယ်”

“ခင်ဗျား အရှင်သခင်က ကျုပ်လား။ ဘယ်ကနေ ဘယ်လို ကျနော်က… ဟာ! ရူးချင်တယ်ဗျာ”

“အဲ့ဒီမိန်းမတွေ အကုန်လုံးဟာ မင်းကိုယ်တိုင် ကာမဆက်ဆံချင်သူတွေ ဖြစ်တယ်..။ သူတို့ဆီကို မင်းစိတ်အလိုကျ ငါခေါ်ဆောင်ပေးတယ်..။ သူမတူအောင် ရာဂမီးတောက်လောင်အောင် ငါကူညီတယ်..။ သူတို့တွေဟာ မင်းလိင်ဆန္ဒကို အလိုလိုက်ခဲ့ရတယ်။ ဘယ်တော့မှ မင်းကို ငြင်းပယ်နိုင်စွမ်းမရှိ..။ မင်းသူတို့ကို တပ်မက်သလို သူတို့မင်းကို တပ်မက်စေအောင် ငါကြံဆောင်ခဲ့တယ် ..။ ငါဟာ စီရင်ထားခြင်းခံရတဲ့ အရာတစ်ခုသာဖြစ်တယ်..။ ငါဟာ ဆောင်ရွက်သူ သက်သက်သာဖြစ်တယ်..”

“ဗျာ”

ဒီလူနီကြီးပြောတဲ့ စကားတွေကို ကျနော် နားမလည်နိုင်တော့ဘူး။ စိတ်လျှော့ပြီး ကုတင်ပေါ်ကို ဝုန်းကနဲ ပက်လက်လှန်ချပြီး အိပ်ဖို့ပြင်တယ်။ မျက်လုံးကို မှေးထားလိုက်ရင်း အိပ်ပျော်ချင်သလိုလို ဖြစ်လာပေမယ့် သတိလက်လွှတ် အဖြစ်မခံနိုင်ဘူး။

ကျနော့်မှာ အကြံတစ်ခုရှိသေးတယ်။ အသက်ကို ခပ်မှန်မှန်ရှူနေရင်း အိပ်ပျော်သလို လုပ်ပြလိုက်ပြီး မိနစ်အနည်းငယ်အကြာမှာ ကြမ်းပြင်ပေါ်က လူနီကြီး မတ်တပ်ရပ်လိုက်တာကို မှေးထားတဲ့ မျက်လုံးနဲ့ ချောင်းကြည့်ထားပြီ။ ကျနော့်ကုတင်နားကို အသာလေးကပ်လာပြီး ဆတ်ကနဲ ခုန်လိုက်တယ်။ ကျနော့်အပေါ် ခုန်အုပ်လိုက်ပြီလို့ ထင်နေပေမယ့် ကျနော့်ခြင်ထောင် အမိုးပေါ်ကို ပေါ့ပေါ့ကလေး ခုန်တက်သွားတာဗျ။ ခြင်ထောင်အမိုးပေါ် တက်သွားပေမယ့် ခြင်ထောင်က လှုပ်တောင်မလှုပ်ဘူးဆိုတာ သတိထားလိုက်မိတယ်။ အဲ့ဒါကို နောက်ဆုံးမြင်လိုက်ရပြီး ကျနော် ချက်ချင်းပဲ အိပ်ပျော်သွားတယ်။

………………………………………

မနက် ၇ နာရီလောက် ခြံဝိုင်းထဲက ဂိုထောင်မှာ ကုန်တွေလာတင်တဲ့ ဟီးနိုးကားသံတွေကြောင့် ကျနော် လန့်နိုးလာတယ်။ ခေါင်းက တဆစ်ဆစ်ကိုက်ပြီးး အိပ်ရေးလုံး၀ မဝဘူးဗျာ။ ဘယ်လိုမှ ဆက်အိပ်လို့မရအောင် ဆူညံနေတာမို့ စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ အိပ်ယာက ထလာမိတယ်။ ညက လေတွေမိုးတွေ အတော်ချထားလို့ ခြံထဲမှာ သရက်သီးအကင်းလေးတွေ ပြန့်ကျဲနေတာပဲ။ ခြံထောင့်က အုတ်ရေကန်လေးဆီ ထွက်လာခဲ့ပြီး စောစောစီးစီး ရေချိုးခေါင်းလျှော်လိုက်တယ်။

အဝတ်အစားလဲရင်း မနေ့ညကကိစ္စ စဉ်းစားမိပြန်တော့ စိတ်တွေ လေးလံသွားပြန်တယ်။ တစ်ရပ်ကွပ်သားချင်း အစ်မကြီးလို ခင်တဲ့သူအပေါ် ကျူးလွန်မိသွားပြီဆိုတဲ့ အတွေးက လူကိုဒုက္ခပေးနေပြီ။ အိပ်ယာသိမ်း၊ စောင်ခေါက်ဖို့ ဒီဖက်အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်လာရင်း မိုးလင်းခါနီး လူနီကြီး ကျနော့်ခြင်ထောင်အပေါ်ကို ခုန်တက်သွားတာ သတိရမိတယ်။ အေဘေးကြီးက ထုတ်တန်းပေါ် တက်နေတာလား မသိဘူးဗျ။ ခြင်ထောင်အပေါ်က မျက်နှာကြက်ကို မော့ပြီး ဟိုကြည့်ဒီကြည့် ကြည့်နေမိသေးတယ်။ ခြင်ထောင်အမိုးပေါ်မှာ အရုပ်ကလေးတစ်ခုတွေ့လို့ အသာလေး ကောက်ယူလိုက်မိတော့မှ လူကို ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ သစ်သားရုပ်ထုလေးက ဟိုလူနီကြီးနဲ့ တစ်ထေရာထဲ ဖြစ်နေပါလားဗျာ။

ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်အိပ်ရင်း အံ့သြတုန်လှုပ်တဲ့ စိတ်နဲ့ သစ်သားရုပ်ထုကလေးကို စေ့စေ့စပ်စပ် ကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်ရင်း အနီးကပ် လေ့လာကြည့်မိနေတယ်။ ရှေးခေတ် အဘိုးကြီးရုပ်နဲ့ ရုပ်ထုပေါ်မှာ အင်းကွက်တွေ၊ လက်ရေးအတွန့်အတက်နဲ့ စာလုံးသေးသေးလေးတွေ ထွင်းထားတယ်ဗျ။ တချို့နေရာတွေမှာ စာလုံးလေးတွေက ပျက်ယွင်းပြီး ပြောင်ချောနေပေမယ့် တချို့နေရာက စာလုံးတွေက ဖတ်လို့ရသေးတယ်။

စိတ်ရှိတိုင်းကြံ၊ ကြံသမျှပြီး xxxx xxxxx လိုတိုင်းတက ပြီးမြှောက်စေရန်

သံမနေသား၊ ကသစ်သား xxx ကြောင်နက်ဂမုန်း xxx နဂါးပုတ်အန်ဖတ် xxx

မြေဖုတ်ဘီလူး၊ ဇော်ဂနီ ဇော်ဂနက် ချေးစားစုန်းမကျန် ဝေဒအတတ်တကာဖြင့် xxx ထိုထိုစီရင် ငါအကြင်၏ မြေလျှောက်ဝိဇ္ဇာ အသညာကား သစ်သားရုပ်၌ တည်စေသော်ဝ်

နေလစင်္ကြာ ဆရာသခင် ဦးလူကြီး

(xxxxx ပြထားသော နေရာများတွင် စာလုံးများပျက်ကာ ချောမွှတ်နေသဖြင့် ဖတ်မရပါ။ အမှန်က လျှောက်ရွှီးမလို့ အကိုးအကားရှာရမှာ ပျင်းလို့ မရေးတော့တာ ဟီဟိ..)

ကျနော် အခုမှ တစိမ့်စိမ့်တွေးရင်း အရာရာကို နားလည်သဘောပေါက်စ ပြုလာပါပြီ။ လူနီကြီးဆိုတာ ဟော့ဒီ သစ်သားရုပ်ထုလေးက ထွက်လာတာပါလား။ ကျနော် အတင်းသွားပြီး အနိုင်အထက်ပြုခဲ့တဲ့ မိန်းမတွေဆိုတာကကော.. ဟုတ်ပါပြီလေ… ကျနော်ကိုယ်တိုင် မသိစိတ်က ဖောက်ပြန်မိခဲ့တဲ့ မိန်းမတွေပဲ မဟုတ်လားဗျာ။ ပြီးတော့ သူတို့တွေက ဘာလို့ ကျနော် လိင်ဆက်ဆံဖို့ ကြိုးစားချိန်မှာ သေသေချာချာ မငြင်းဆန်ကြတာလဲ။ တစ်ညလုံး ဘာလို့ ကျနော့်စိတ်တိုင်းကြ အဆက်ဆံခံကြတာလဲ။ ဘာလို့ နောက်တစ်နေ့မှာ ရဲစခန်းသွားမတိုင်ကြတာလဲ ဆိုတာ အခုမှ တရေးရေး နားလည်လာပြီ။ လူနီကြီးရဲ့အစွမ်းကြောင့် ကျနော် လိင်စိတ်ထသလို သူတို့လည်း လိင်စိတ်ဝင်နေကြတာကိုးဗျ။

ဒါကြောင့် အခွင့်အရေးရှိလျှက်နဲ့ (ဥပမာ ရူပဗေဒဆရာမလေးဆိုရင် ကျနော့်ကို အသေမုန်းတဲ့သူပဲ။ သေချာပေါက် အော်ဟစ်ပစ်လိုက်ရင် ကျနော် ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ။ အံကြိတ်ပြီးခံနေပေမယ့် သူကိုယ်တိုင် လိင်ဆက်ဆံတဲ့ အရသာကို အားရပါးရ တပ်မက်စွာခံစားခဲ့တာ ဒီရုပ်ထုလေးရဲ့ အစွမ်းပါလား။ ဟိုအင်းသူကြီးသမီး အလတ်မနဲ့တုန်းကဆို ပထမ ၂ ချီလောက် လုပ်ပြီးတာတောင် သူ့မျက်လုံးတွေက တက်တက်ကြွကြွနဲ့ ခရီးဆက်ချင်နေခဲ့တာ ဒါကြောင့်ကိုး) မမဝါကတော့ ကျနော့်ကို ငယ်ငယ်ကတည်းက သံယောဇဉ်ရှိလို့ အလိုလိုက်တယ်ပဲထား.. နောက်ပိုင်းမှာ တက်ညီလက်ညီတောင် ပင့်ပေးကော့ပေးတဲ့အပြင် ပွေ့ပြီးး ထိုင်လျှက် လိုးကြတုန်းက ကျနော့်ဂုတ်ကို အတင်းသိုင်းဖက်ပြီး သူကိုယ်တိုင်က တက်ဆောင့်ခဲ့တာလေ။ အောက်လမ်းဆရာ ဦးလူကြီးဆိုတာ ကျနော်တို့ ချာတိတ်အရွယ်တွေ ကြားဖူးရုံကြားဖူးတာ မှီမှမမှီလိုက်တာဆိုတော့ ဒီသစ်သားရုပ်ထုလေးကို ဘယ်လိုအစွမ်းတွေ သွင်းခဲ့သလဲ မသိပါဘူးဗျာ။

လောလောဆယ် ကံကောင်းတာလား ကံဆိုးတာလားတော့ ကျနော် စဉ်းစားလို့ မရဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျနော့်စိတ်က (အုပ်ချင်စရာ ကောင်းလိုက်တာလို့) မိန်းမတစ်ယောက်ကို ပစ်မှားလိုက်မိရင် လူနီကြီးက ကျနော့်စိတ်အလိုကျ လိုက်လုပ်ပေးနေတယ် ဆိုတာမျိုးကို ကောင်းကောင်း နားလည်သဘောပေါက်လိုက်ပြီ။ သစ်သားရုပ်ထုလေးကို ခြင်ထောင်အမိုးပေါ် ပစ်တင်လိုက်ပြီး လက်ဖက်ရည်ထိုင်ဖို့ ကိုရွှေဘကို ဝင်ခေါ်မယ်ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့ ကျနော့်ပြိုင်ဘီးလေးကို တွန်းရင်း အိမ်က ထွက်လာခဲ့တယ်။

“ဟေး! မောင်လေး”

“ခင်ဗျာ!”

“မမဝါ စက်ဘီးချိန်းကြိုးပြတ်နေလို့ ဆိုင်သွားပို့လိုက်ရတယ် … အလုပ်ကိုလိုက်ပို့ပါ..”

“ဟုတ်.. ဟုတ်ကဲ့ မမဝါ”

ကျနော်တို့အိမ်ရှေ့ ခရေပင်ကြီးအောက်မှာ ကြိမ်ခြင်းလေးကို ကိုင်ပြီး ဘဏ်ဝတ်စုံလေးနဲ့ မမဝါက ပြုံးတုံ့တုံ့လေး ရပ်စောင့်နေတာနဲ့ ပက်ပင်းတိုးတာ လူကိုလန့်သွားတယ်။ ဆံပင်တွေကို ပိုက်ကွန်အနက်ကလေးအုပ်ပြီး ဆံထုံးကစ်ကစ်လေး ထုံးထားတဲ့ မမဝါက ပြုံးစိစိလုပ်ရင်း ခြင်းတောင်းလေးကို လှမ်းပေးတော့ ကျနော့်လက် လှမ်းလိုက်ရတယ်။ ခပ်တည်တည်နဲ့ ကျနော့်ပြိုင်ဘီး ရှေ့ဘောင်တန်းပေါ် တင်ပါးလွှဲလေး တက်ထိုင်လာတာကို ဘာမှ စကားမဆိုတော့ပဲ စက်ဘီးကို နင်းထွက်လာခဲ့မိတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကလည်း ခါတိုင်း ဒီလိုပဲ သွားလာနေကြ ကျနော်တို့ နှစ်ယောက်ကို သွေးမတော်သားမစပ်ပေမယ့် မောင်နှမလိုမြင်ပြီးသားမို့ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး။

ကျနော့်မှာသာ မနေ့ညက ကိစ္စကြောင့် ရင်ဘတ်ထဲ တဒိန်းဒိန်း ခုန်နေမိတာဗျာ။ မနက်စောစော ရေမိုးချိုးသန့်စင်ထားဟန်တူတဲ့ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲက မမဝါဆီက အမွှေးရနံ့ကလေးတွေက နှာဝကိုချူနေတယ်။ စက်ဘီးနင်းနေရင်း မနက်စောစောမို့ လူသွားလူလာပြတ်တဲ့ ဘိုတဲကုန်းနားက မုန့်တီဆိုင်လေးနားရောက်တော့ မုန့်စားမယ်ဆိုပြီး ရပ်ခိုင်းတယ်။

“မုန့်တီနှစ်ပွဲ ငါးဖယ်နဲ့ ပဲကြော်ထည့်မယ် မြန်မြန်လေးလုပ်ပါ”

ဆိုပြီး လှမ်းမှာလိုက်ရင်း ဆိုင်အနောက်နားက မန်ကျည်းပင်အောက် စားပွဲပုလေးမှာ နှစ်ယောက်သား ထိုင်နေပေမယ့် ကျနော်သူ့ကို မျက်နှာချင်း မဆိုင်ရဲဘူးဗျ။

“ဟေ့ရောင်!”

“ဗျာ”

“ဟင်းဟင်း .. မနေ့ညက သူမဟုတ်တဲ့အတိုင်းပဲ လူဆိုးပေါက်စနလေး .. ငါ စိတ်ရှိလက်ရှိ နားရင်းထအုပ်လိုက်ရရင်တော့လေ ဟွန်း”

“မမဝါ.. ကျနော်ရှင်းပြမယ်.. ဟို.. အဲ့ဒါလေ..”

မုန့်တီပွဲတွေလာချတော့ စကားစပြတ်သွားတယ်။ မုန့်ပွဲတွေကို လက်နဲ့ညွှန်ပြပြီး အရင်စားစို့ဆိုတဲ့ ဟန်နဲ့ မမဝါက လုပ်ပြတော့ ကျနော် တူနှစ်ချောင်းဆီ လက်လှမ်းပြီး မုန့်တီတွေကို စိတ်မပါလက်မပါ စားနေမိတယ်။ မမဝါကတော့ ပြုံးနေတဲ့ မျက်နှာပေးနဲ့ တရွှတ်ရွှတ် စားပစ်လိုက်တာ ခဏလေးနဲ့ မုန့်တီတွေ ပြောင်သွားတယ်။ မုန့်တီကို စိတ်မပါသလို တို့ကနန်း ဆိတ်ကနန်းစားနေတဲ့ ကျနော့်ကို ရယ်ချင်လျှက် ပက်ကျိမျက်နှာပေးနဲ့ လှမ်းကြည့်ရင်း စကားစပြောတယ်။

“ဖိုးသက်လေး မမဝါကို ဂတိတစ်ခုပေးပါ..”

“ဟုတ်!”

မုန့်စားပြီးသွားလို့ ရေနွေးခါးပူပူကို တဖူးဖူးမှုတ်သောက်ရင်း ခေါင်းငုံ့ထားရာက ကျနော် မဝံ့မရဲမော့ကြည့်ပြီး ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်မိတယ်။ အပေါ်က ခါးတိုအင်္ကျီ အဖြူဆွတ်ဆွတ်ကလေးနဲ့ အောက်က ထမီအစိမ်းနုနု ယူနီဖောင်းလေးနဲ့ မမဝါက လှပကျော့ရှင်းလွန်းတာမို့ ကျနော် ခပ်ငေးငေးလေး ဖြစ်သွားမိသေးတယ်။ တချိန်ကတော့ ကိုယ်အင်မတန်ချစ်ခင်ရတဲ့ သွေးသားရင်းချာလို သဘောထားရသူဆိုတော့ ဒီလိုဖြူဝင်းဝင်း အသားအရည်နဲ့ အရပ်မြင့်မြင့် အစ်မကြီးကို ကျနော် ချောမှန်း လှမှန်းတောင် သေချာသတိမထားမိခဲ့ဘူး မဟုတ်လားဗျာ။ မနေ့ညကမှ တစ်ကိုယ်လုံး တုံးလုံးချွတ်ပြီး စိတ်ရှိလက်ရှိ သောင်းကျန်းမိခဲ့ပြီးမှ အင်မတန် မိန်းမပြီသပြီး လှပတဲ့ ကိုယ်လုံးပိုင်ရှင်လေးမှန်း သိလာရတဲ့နောက်မှာ လူက ရင်တဖိုဖိုဖြစ်နေခဲ့ပြီလေ။

“မမဝါက အိမ်ထောင်ပျက်ဆိုတာ မောင်လေး သိပြီးသားနော်”

“သိပါတယ်ဗျ”

“အင်း.. မနေ့ညက ကိစ္စကို ဘယ်သူသိတာမှ မဖြစ်စေချင်ဘူး..။ အဲ့ဒါ ဂတိပေးပါကွာ..။ မင်း တအားချစ်တဲ့ မင်းလူ ရွှေဘကိုတောင် မပြောရဘူး။ မမဝါ ဘယ်ယောကျ်ားမှ မယုံဘူး ဘယ်လိုလဲ”

“အာ…. ကျနော်မပြောပါဘူး မမဝါကလည်း..”

“အေးပါ.. တသက်လုံး မမဝါကို မင်းဘယ်လောက် ချစ်ကြောက်ရိုသေလဲ ဆိုတာ သိပါတယ်..။ မနေ့ညက မုန်ယိုပြီး သောင်းကျန်းပြတာကလွှဲလို့ပေါ့ ခွိ”

“ဟာဗျာ!”

“နောက်တစ်ခုက .. မမဝါကို မင်းဘယ်တော့မှ လိုချင်လှပါတယ်.. ချစ်သူလုပ်ချင်ပါတယ် အဲ့လိုစိတ်တွေ မွေးမလာနဲ့။ အဲ့ဒါ ကြိုပြောထားမယ်..။ မင်းမိဘ အသိုင်းဝိုင်းက ငါ့ကိုမုန်းကြလိမ့်မယ်..။ ကလေးကို ဖျက်ဆီးပါတယ်လို့ စွပ်စွဲကြလိမ့်မယ်…”

……………..

“မမဝါ ကိုယ်တိုင်လည်း အိမ်ထောင်ရေးဆိုတာကို ဒီတသက် စိတ်ကုန်ခဲ့ပြီးပြီ ..။ ဘယ်တော့မှလည်း ယောကျ်ားထပ်ယူဖို့ မစဉ်းစားတော့ဘူး သိလား ..။ မင်းအထင်သေးချင် သေးပါစေတော့..။ မဖြစ်သင့်မှန်း သိတယ် ..။ ဒါပေမယ့် မနေ့ညက မမဝါရဲ့ ဘဝမှာ အင်မတန် ကျေနပ်ပျော်ရွှင်ရတဲ့ ည ဖြစ်ခဲ့တယ် ..။ မင်းလေးရဲ့ ဇွတ်တရွတ် ဆိုးပေတာလေးတွေကို ကျေနပ်အားရတယ်..။ ရှင်းရှင်းပြောမယ်ကွာ ဘဝမှာ မမေ့နိုင်တော့မယ့် ညတစ်ည”

“မမဝါ ဘာပြောနေတာလဲဟင်။ ကျနော် နားမလည်တော့ဘူးဗျ..”

“ဟေ့ရောင် ဖိုးသက်လေး! ရှင်းအောင်ပြောရရင် မင်းနဲ့ဖြစ်တာကို ကြိုက်တယ်လို့ ပြောနေတာ တောက်! ငါလေငါ .. စိတ်ရှိလက်ရှိ နားရင်းတီးလိုက်ရ ဒီမယ်ရှက်လို့သေတော့မယ်..။ ထတော့ သွားမယ် ရုံးနောက်ကျတော့မှာပဲ”

မမဝါ ရုံးချိန်မှီအောင် စက်ဘီးကို ခပ်သွက်သွက်ကလေး နင်းထွက်လာခဲ့မိတယ်။ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲက စက်ဘီးဘောင်တန်းပေါ်မှာ တင်ပါးလွှဲကလေးထိုင်လာတဲ့ မမဝါက ဘဏ်နားရောက်ခါနီး ခရစ်ယာန်ဘုရားရှိခိုးကျောင်းကုန်းအဆင်း လူသူရှင်းလွန်းတဲ့နေရာ အရောက်မှာ မော့ပြီး ကျနော့်ဂုတ်ကို လက်ပြန်သိုင်းဖက်ဆွဲချရင်း ကျနော့်နဖူးကို ပြွတ်ကနဲနမ်းရင်း ပါးချိုင့်ကလေးပေါ်အောင် ပြုံးလိုက်သေးတယ်။ ဘဏ်ရှေ့ရောက်တော့ စက်ဘီးပေါ်က ဆင်းသွားရင်း လေသံတိုးတိုးနဲ့

“ဟရောင်! သေချာမှတ်ထားနော် ငါ မင်းချစ်သူ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ခေါင်းထဲအမြဲမှတ်ထား”

လို့ ပြုံးစိစိပြောပြီး သူ့ရုံးထဲ ဝင်သွားတယ်။ ရပ်ကွက်ထဲက အဟန်ရှုပ် တရုတ်လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ရှေ့မှာ စက်ဘီးဒေါက်ထောက်ထားရင်း ကျနော် ကိုရွှေဘကို မနက်ခင်း လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ဖို့ စောင့်နေလိုက်တာ စောစောစီးစီး ဘူပိတ်တဲ့အကွက်က ဆိုက်လာသေးတယ်ဗျ။

ရပ်ကွက်ထဲက ဘူဒါး ဘိုးတော်တစ်ယောက်က လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထဲက နံပြားနဲ့ လက်ဖက်ရည် ပါဆယ်ဆွဲပြီး ထွက်အလာ ကျနော့်ကိုမြင်တာနဲ့ ခါးကလေး ထောက်ခါထောက်ခါနဲ့ တော်ကီလာပွားတယ်။

“ဟဲဟဲ.. ဖိုးသက် မနက်အစောကြီး မင်းဘယ်ကနေ ထွက်လာတာလဲ။ ငါမြင်လိုက်သလိုလို အရှိသားနော့်”

“ဘာပြောတာလဲဗျ”

“မင်းကိုယ်မင်း လည်လှပြီ ထင်နေတာကိုးကွ။ ငါ ရိပ်မိနေတယ်နော့် ..”

“ဘကြီးထောင် ကျနော့်ကို ဘာတွေပြောနေတာလဲဗျ။ ပြောချင်ရင် ဒဲ့ပြောလေဗျာ။ အဲ့လို ဝေ့ဝိုက်မနေနဲ့”

“သြော်! ငါဒီနေ့မနက် အစောကြီး နိုးနေတာကိုးကွ..။ အဲ့ဒါနဲ့ အိမ်ရှေ့လမ်းမထွက် လမ်းလျှောက်နေရင်း မေတ္တာသုတ်လေးဘာလေး ရွတ်နေတာ ဝါဝါမေတို့ ခြံဝင်းထဲက လူတစ်ယောက် ခုန်ထွက်လာတာ လှမ်းမြင်လိုက်ရသလိုလို ဘာလိုလိုဟ ဟဲဟဲ”

“ဘကြီးထောင်က အသက်ကြီးနေပါပြီဗျာ။ မမဝါတို့ အိမ်ခြံစည်းရိုးကို ဘယ်လိုလူက ခုန်ကျော်နိုင်မှာလဲ ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား..။ ဒါနဲ့ မနက်စောစော ထထပြီး လမ်းမမှာ လမ်းထွက်လျှောက်သလိုနဲ့ ကုန်စိမ်းတွေ ဈေးလာလာပို့တဲ့ အထမ်းသမလေးတွေကို ချောင်းနေတာကို မေတ္တာသုတ်ရွတ်တယ် ဘာညာတွေ လျှောက်လိမ်မနေစမ်းပါနဲ့ ဘကြီးထောင်ရာ.. အချင်းချင်းတွေကို..။ အခုလောလောဆယ် ပန်းသည်မလေး မအေးပွင့်ကို ဘကြီးထောင် ခေါ်ခေါ်စားနေတယ်ဆိုပြီး ဟိုဖက်ရပ်ကွက်မှာ သတင်းထွက်နေတယ် ကြည့်လုပ်ဦးဗျ..”

“ဟကောင်! မင်းဘယ်ကကြားလာတာလဲ တကယ်လား”

သူ့အကြောင်းတွေ အကုန်သိတဲ့ ကျနော် လျှောက်ရွှီးပစ်လိုက်မှ ဘိုးတော်ကြီး ပျာယာခတ်သွားတယ်။ တဟီးဟီးနဲ့ စကားလမ်းကြောင်းလွှဲသွားတော့မှ ကျနော်လည်း သက်ပြင်းချနိုင်တော့တယ်။ နောက်ဆို သတိထားမှ ဒီအဘိုးကြီးနဲ့ မလွယ်ပါဘူးဗျာ။ ဒီဘဲကြီးက အသက်အတော်ကြီးပြီ ဒါပေမယ့် နှာကိစ္စမှာ ဆရာတစ်ဆူခင်ဗျ။ အရင်ကတော့ တပ်ထဲက။ အခုတော့ အငြိမ်းစားပေါ့။ ရပ်ကွက်ထဲ ပြောင်းလာတာ ၄-၅ နှစ်လောက်ပဲ ရှိသေးတယ်။ “တပ်ကြပ်ကြီး” ဘဝနဲ့ အငြိမ်းစားယူလာတာလို့ ကြားဖူးတာပဲ။ သူတို့အရွယ်တူ ဘိုးတော်အသိုင်းအဝိုင်းကတော့ အချင်းချင်းတွေ့ရင် “မောင်မောင်ရဲ” လို့ ခေါ်ကြတာကြားဖူးပေမယ့် ဦးရဲထောင် ဆိုတဲ့ နာမည်ကြောင့် ကျနော်တို့ လူငယ်တွေက “ဘကြီးထောင်” လို့ပဲနှုတ်ကျိုးနေကြတာပေါ့လေ။

သူ့အစ်မကြီးက ဆုံးသွားတာကြာပြီဆိုပဲ။ သားတွေပဲမွေးထားတာ ဆိုတော့ ချွေးမတွေ အများသားလေ။ ဒါပေမယ့် သားတွေအလစ်မှာ အဲ့အဘိုးကြီးက ချွေးမတွေနဲ့ ဘာလိုလို အပုပ်နံ့က ထွက်ထွက်လာသေးတယ်။ အလုပ်မရှိ အငြိမ်းစား အားယားနေတာဆိုတော့ ဟိုဆေးဖော် ဒီဆေးဖော်တွေ သိပ်လုပ်တာဗျ။ ဗေဒင်လိုလို၊ အင်းလိုလို၊ ဘိုးတော်လိုလိုတွေလည်း လုပ်။ ပြီးရင် တွေ့တဲ့မိန်းမ အကုန်ဆွဲစားတယ်ဆိုပြီး နာမည်ကြီး။ ကိုရွှေဘကတော့ အဲ့ဒီ ဘကြီးထောင်ကို တော်တော် စပ်မြင်ကပ်နေသတဲ့။

အခုလည်း သူ့ဖာသာ မနက်စောစောထ ပုတီးလက်က ကိုင်ပြီး ကုန်စိမ်းသမလေးတွေကို ဖန်ဖို့ ချောင်းနေတာကို တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ကျနော့်ကို မြင်သွားသေးတယ်။ သတိထားမှဖြစ်မယ်။ ပြောရရင် မကောင်းဘူး။ အဲ့ဒီဘိုးတော်က ကျနော့်ဒေါ်လေး အငယ်ဆုံးတစ်ယောက်ကို ဘူးနေတာလေ။ ကျနော့်ဒေါ်လေးက လှတပတလေးကို ဒင်းက ပြီတီတီ လုပ်လုပ်နေတာ အော့နှလုံးနာစရာကြီးဗျာ။…(ဒုတိယပိုင်း ပြီးပါပြီ)

Zawgyi

အ႐ုပ္အစြမ္းနဲ႔ ပါကင္ေဖာက္ခံလိုက္ရတဲ့ ဆရာမအပ်ိဳႀကီး(ဒုတိယပိုင္း)

က်ေနာ္ အခု အိမ္ျပန္မအိပ္တာ ၄ ရက္ရွိခဲ့ၿပီဗ်။ ဘာကိုမွ နားမလည္နိုင္ေတာ့ဘူး။ အိမ္ျပန္မအိပ္တဲ့ရက္ေတြမွာ ညဖက္ လိင္စိတ္ေဖာက္ျပန္ေနတဲ့ သရဲလိုလိုအေကာင္အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းတာမ်ိဳး လုံး၀ ထပ္ျဖစ္မလာဘူးဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။ အိမ္မွာ မအိပ္ေတာ့ ဘယ္သြားအိပ္တာလဲလို႔ေမးရင္ ေလာေလာဆယ္ ရပ္ကြက္ထဲမွာ နာေရးတစ္ခုရွိေနေတာ့ အဲ့ဒီ အသုဘအိမ္မွာပဲ ညတိုင္းေစာင့္အိပ္သလိုလိုလုပ္ရင္း အိပ္ရေတာ့တာေပါ့။

ေန႔ခင္းဖက္ အိမ္ျပန္လာၿပီး အိမ္အလုပ္ကူလုပ္၊ ညေနေစာင္း ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးတာနဲ႔ အသုဘအိမ္မွာ သြားၿပီး သတင္းလာေမးတဲ့ ဧည့္သည္ေတြကို စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ စီစဥ္ခ်က္ျပဳတ္ရတာေတြ၊ အသုဘခ်ဖို႔ အေခါင္းပ်ဥ္စပ္တာက အစ၊ ဖဲဝိုင္းက ဆရာသမားေတြ ညလယ္စာစားဖို႔တစ္ဖုံ အကုန္ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးရင္း ဆူညံေနတဲ့ ဖဲဝိုင္းေတြေဘးမွာပဲ ေကြးေကြးေလး ထိုးအိပ္ရင္း မိုးလင္းလင္းသြားရတာ ညအေတာ္မ်ားလာၿပီ။ ကိုယ့္ဒုကၡႀကီးက ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဖြင့္ဟတိုင္ပင္လို႔လည္း မရတာကိုးဗ်။ ရက္ဆက္ျဖစ္လာေတာ့ လူကလည္း အိပ္ေရးမဝပဲ မ်က္ႏွာက ခဏေလးနဲ႔ ေခ်ာင္က်လာကေရာ။

ဒီၾကားထဲ တစ္ဖက္ရပ္ကြက္က အေမ့ညီမအငယ္ဆုံး က်ေနာ့္ေဒၚေလးက အိမ္ေထာင္ျပဳပါေလေရာလား။ အဲ့ဒီမဂၤလာေဆာင္မွာ ႀကိဳဆိုဧည့္ခံေနလိုက္ေသးတယ္။ လူက အိပ္ခ်င္မူးတူး႐ုပ္နဲ႔ ထမင္းဟင္းေတြ စားပြဲဝိုင္းတကာ လိုက္ျဖည့္ေပးရင္း လူနည္းနည္းရွင္းသြားတဲ့ မြန္းတည့္ခ်ိန္ေရာက္မွ ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ မဂၤလာမဏၰပ္ ေထာင့္က်က်စားပြဲတစ္ခုမွာ ထမင္းနဲ႔ဟင္းေတြကို က်က်နနျပင္ၿပီး တစ္ေယာက္ထဲ ထိုင္ႀကိတ္ဖို႔ျပင္ဆင္၊ ကိုယ့္ရပ္ကြက္မဟုတ္ေတာ့ ကာလသားအုပ္စုနဲ႔ ခပ္ေရာေရာမလုပ္မိပဲ တစ္ေယာက္ထဲေပါ့ေလ။

“ေဟး! သူငယ္ခ်င္း ေနာက္က်လွေခ်လား။ လာလာ ဒီဖက္ကို..။ ငါ့တူေလးနဲ႔ တူတူဝင္စားလိုက္ေတာ့”

က်ေနာ့္ေဒၚေလးရဲ့ အသံတစာစာကို ၾကားလိုက္ရလို႔ ဆာဆာနဲ႔ ထမင္းငုံ႔ေလြးေနရာက ပလုတ္ပေလာင္းနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိတယ္။

ဟိုက္! ေသေရာဗ်ာ။ ေဒၚခင္ခ်ိဳေမ.. အထက္ေအာက္ အစိမ္းႏုေရာင္ဝမ္းဆက္ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ကေလးနဲ႔ လွတပတေလး ဝတ္စားထားတဲ့ ႐ူပေဗဒသင္တဲ့ ဆရာမေလး။ ဆံပင္အရွည္ႀကီးကို က်စ္ဆံၿမီး တုတ္တုတ္ႀကီးက်စ္ၿပီး အေရွ႕ဖက္ကို ခ်ထားတယ္။ က်ေနာ့္ေဒၚေလးရဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းအရင္းႀကီးကိုးဗ်။ စားလက္စ ထမင္းလုတ္ေတာင္ မ်ိဳခ်လို႔မရေအာင္ လည္ေခ်ာင္းထဲ တစ္ဆို႔သြားတယ္။ သူကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပဲ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ေစြ႕ကနဲ ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။

“သားဖိုးသက္.. နင့္မမ ဆရာမကို ဟင္းေတြထည့္ေပးလိုက္ဦး..။ သူငယ္ခ်င္း အားရပါးရစားေနာ္..။ ငါ ဟိုဖက္က ဧည့္သည္ေတြကို သြားႏွုတ္ဆက္လိုက္ဦးမယ္..”

သတို႔သမီး က်ေနာ့္ေဒၚေလးက လစ္ကနဲထြက္သြားတယ္။ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ကေလး ထိုင္ေနတဲ့ ေဒၚခင္ခ်ိဳေမရယ္၊ ေခါင္းငုံ႔ပီး ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိ ငူတူတူျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္ရယ္ စားပြဲဟိုဖက္ဒီဖက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ရင္း က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ မျဖစ္ေသးပါဘူးဆိုၿပီး ရဲစိတ္ေမြးရင္း တုန္ေနတဲ့ လက္ေတြကို မသိသာေအာင္ထိန္းရင္း ပန္းကန္တစ္ခ်ပ္ထဲ ထမင္းအုပ္ထဲက ထမင္းေတြခူးၿပီး ဇြန္းခရင္းေတြတပ္၊ သူ႔ေရွ႕မွာ ခ်ေပးလိုက္တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာေမာ့မၾကည့္ရဲေတာ့ သြယ္လ်လ် လက္ေခ်ာင္းျဖဴျဖဴေလးေတြက က်ေနာ္ျပင္ေပးလိုက္တဲ့ ထမင္းပန္းကန္ကို ဆြဲယူၿပီး ဇြန္းခရင္းေတြကို ကိုင္လိုက္တာကိုပဲ ျမင္ေနရတယ္။

“အဲ့ဒီနားက ခရမ္းသီးသုတ္ပန္းကန္ေလး ေပးပါ..။ ဝက္သားနီခ်က္ နည္းနည္းလွမ္း”

…………………………………………………………….

က်ေနာ္ လုံးဝေမာ့မၾကည့္ရဲပဲ သူေတာင္းတဲ့ ဟင္းပန္းကန္ေတြကို လွမ္းလွမ္းၿပီး ယူေပးေနလိုက္တယ္။ ခ်ိဳျမျမသူမရဲ့ အသံေလးေတြထဲမွာ ေလွာင္ေျပာင္ေနသံေတြက အျပည့္ဆိုတာ က်ေနာ္ ရိပ္မိေနတယ္။ စိတ္ကိုတည္ၿငိမ္ေအာင္ ထိန္းထားေပမယ့္ လက္ေခ်ာင္းေတြက ထိန္းလို႔မရဘူး။ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနတယ္။ ဟန္မပ်က္ ဆက္ၿပီး စားေနရေပမယ့္ ဝါးေနတဲ့ ထမင္းဟင္းေတြက ဘာအရသာမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ေလာက္ေအာင္ အေနရခက္ေနၿပီ။ တတ္နိုင္ရင္ က်ေနာ္ ဖတ္ကနဲ ကိုယ္ေပ်ာက္ၿပီး ထြက္ေျပးသြားခ်င္တယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးၾကေတာ့ ဟိုလူနီႀကီးက လာမကယ္ဘူးသတဲ့လားလို႔ ေတြးလိုက္မိၿပီး စိတ္က ဒင္းအေပၚ မ်က္ကနဲ ျဖစ္သြားမိေသးတယ္။

ထမင္းစားေသာက္ၿပီးသြားေတာ့ ေက်ာက္ေက်ာ၊ နႏြင္းမကင္းနဲ႔ လက္ဖက္ ပန္းကန္ေလးေတြ သူ႔ဖက္ကို တိုးေပးလိုက္ရင္း ေရေႏြးၾကမ္းခြက္ကေလးထဲ ေရေႏြးငဲ့ေပးေနတုန္း ေဒၚခင္ခ်ိဳေမက စကားစေျပာလာတယ္။

“ဘာလဲ.. သိပ္ေၾကာက္ေနတာမ်ိဳးလား..”
(ေငါက္ငမ္းသလို စလာတဲ့ သူမရဲ့ ေလသံမာမာကို ၾကားရေပမယ့္ ေခါင္းေမာ့ၿပီး မၾကည့္ရဲေသးဘူး)

…….. ………

“ဟိုတေန႔ညကေတာ့ မင္းပုံစံက အင္မတန္ရဲရင့္တဲ့ က်ားဆိုးေလးပါ…။ အခု လူေရွ႕သူေရွ႕ၾကမွ ယုန္သူငယ္ေလးလို ေျခတုန္လက္တုန္ လုပ္ျပမေနစမ္းပါနဲ႔ ဟဟ”

…….. ………

“မင္းေယာက်္ားမဟုတ္ဘူးလားကြ..။ လုပ္ရဲရင္ ခံရဲရမွာေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား…။ ငါနဲ႔မင္း ျဖစ္ခဲ့တဲ့ျပႆနာက ေက်ာင္းသားနဲ႔ ဆရာမၾကားကကိစၥ..။ ဒါကို မင္းက အင္မတန္လူမဆန္တဲ့နည္းနဲ႔ ငါ့ကို လက္စားေခ်တာေပါ့ေလ ဟုတ္လား”

“ငါ့ကို ပန္းေကာင္းအညႊန႔္ခ်ိဳးလိုက္တာေပါ့ ဟုတ္လား ဖိုးသက္…။ နင့္ေဒၚေလးကို ငါအမွန္တိုင္းေျပာလိုက္ရင္ ဘာေတြျဖစ္ကုန္မယ္ထင္သလဲ”

သူဟိန္းေဟာက္သမၽွ ေမာ့မၾကည့္ရဲပဲ ေခါင္းငုံ႔ၿပီးခံေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ

“ခ်ိဳေမေရ..”

ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ေဒၚေလးက အနားျပန္ေရာက္လာတယ္။ တိုင္ေျပာေတာ့မလားဆိုတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ က်ေနာ္ လန႔္ဖ်န႔္သြားၿပီး ဆတ္ကနဲ ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ အစိမ္းေရာင္ဝတ္စုံေလးနဲ႔ ျမန္မာဆန္ဆန္ က်က္သေရရွိစြာလွပေနတဲ့ သူမခင္မ်ာ မ်က္ရည္ေတြ ရစ္ဝဲေနရင္း က်ေနာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းကို သြားစြယ္ေလးနဲ႔ ျပတ္ထြက္မတတ္ ကိုက္ထားတာကိုၾကည့္ရတာ အေတာ္နာက်ည္းေနပုံရတယ္။ ေတာင္းပန္တိုးရွိုးသလို ျပန္ေငးၾကည့္႐ုံကလႊဲၿပီး က်ေနာ္ ဘာမွမတတ္နိုင္ပါဘူးဗ်ာ။

“ခင္ခက္ေရ.. နင့္ သတို႔သားက အေခ်ာစားႀကီးပဲဟ..”

“အဟိ.. နင္လည္း ငါ့ကိုအားက်ရင္ အျမန္ရွာလိုက္ေလဟာ… ခြိ”

က်ေနာ့္ေဒၚေလး အနားေရာက္လာတာနဲ႔ သူတို႔ခ်င္း စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕ကုန္ၿပီး က်ေနာ့္ကို ဖုတ္ေလတဲ့ငပိ မရွိေတာ့သလို လုပ္သြားျပန္တယ္။ ၅ မိနစ္ ေလာက္ေနေတာ့မွ ျပန္ေတာ့မလိုလုပ္ၿပီး စားပြဲဝိုင္းက ထတယ္။ သူ႔ခါးၾကား ထမီအထက္ဆင့္နားမွာ ညႇပ္လာတဲ့ အျဖဴဆြတ္ဆြတ္ လက္ကိုင္ပုဝါေလးနဲ႔ ဆီေတြေပေနတဲ့ ႏွုတ္ခမ္းအိအိကေလးကို ဖိကပ္ၿပီး သုတ္လိုက္ရင္း ထခါနီးေလးမွာ က်ေနာ့္ကို ခပ္စူးစူးတစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္း

“မင္းနဲ႔ငါ စာရင္းရွင္းစရာ က်န္ေသးတယ္”

လို႔ ခပ္တိုးတိုးေလး ေဒၚေလးမၾကားေအာင္ ႏွုတ္ခမ္းေလးလွုပ္႐ုံ ေရရြတ္သြားေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေဒၚေလးနဲ႔ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး ထြက္သြားၾကတယ္။ က်စ္ဆံၿမီးတုတ္တုတ္အရွည္ႀကီးက ထမီအစိမ္းႏုေရာင္ေအာက္က တင္ပါးဝိုင္းဝိုင္းႀကီးနားမွာ ဟိုရမ္းဒီရမ္း ေဝ့ရမ္းေနတာကို ေနာက္ေက်ာဖက္ကေန ေငးေမာရင္း က်ေနာ္ ေခၽြးေတြျပန္ၿပီး စိုရႊဲေနတယ္ဆိုတာ အခုမွ သတိထားမိတယ္ေလ။

တေနကုန္ မၾကည္လင္တဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ က်ေနာ္ စိတ္ညစ္ညဴးေနတာ လူတိုင္းက ရိပ္မိေနပုံရတယ္ဗ်။ ဟေကာင္.. ေနမေကာင္းဘူးလားလို႔ ေတြ႕တဲ့လူတိုင္းက ဝိုင္းေမးၾကတာကို ခံေနရတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့လည္း အိမ္သားေတြက ခါတိုင္း ျပဳံးၿဖီးၿဖီးလုပ္ေနတဲ့ က်ေနာ္ မွိုင္ေတြေတြျဖစ္ေနလို႔ အံ့ၾသေနၾကေသးတယ္။

ညေနေစာင္းေတာ့ ေရမိုးခ်ိဳး အဝတ္စားလဲၿပီး ပိုလိုစပို႔ရွပ္အျဖဴစင္းနဲ႔ ဂ်င္းပန္အျပာတစ္ထည္ ေကာက္စြပ္ရင္း ေခါင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာဖီး၊ က်ေနာ့္ၿပိဳင္ဘီး အနက္ေရာင္ေလးကိုထုတ္၊ ၿမိဳ႕အစြန္နားက ေဒၚခင္ခ်ိဳေမရဲ့ အိမ္ဖက္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ သရက္ပင္ေတြ မန္က်ည္းပင္အုပ္အုပ္ေတြရွိတဲ့ ၿခံဝိုင္းထဲကို ဝင္လာခဲ့ေတာ့ က်ဴရွင္ခ်ိန္ၿပီးသြားလို႔ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေလးေတြ အိမ္ျပန္ဖို႔ ေဝါကနဲ ထြက္လာၾကတာမို႔ ခဏရပ္ေစာင့္ေနလိုက္ေသးတယ္။ အိမ္ေအာက္ထပ္က က်ဴရွင္သင္တဲ့ေနရာမွာ အေဆာင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးေတြ ထမင္းဝိုင္းဖြဲ႕စားဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကတာေတြ႕လို႔ ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆရာမေလး ေရမိုးခ်ိဳးေနတယ္လို႔ ျပန္ေျဖလာတယ္။ ေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္က ခဏေနာ္.. အစ္ကို လို႔ေျပာၿပီး အိမ္အေနာက္ေဖး ေရတြင္းဖက္ကို လွစ္ကနဲ ေျပးသြားၿပီး အေၾကာင္းသြားၾကားေပးတယ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ က်ဴရွင္သင္တဲ့ ခုံရွည္ကိုမွီတြယ္လို႔ ေခါင္းငုံ႔ရင္း ငူတူတူရပ္ေနလိုက္တယ္။ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ၾကာေတာ့ ရွင္မေတာင္သနပ္ခါးနံ့နဲ႔ တေရာ္ကင္မြန္းနံ့ သင္းသင္းေလးေတြ ေရာယွက္ထားတဲ့ ေမႊးပ်ံ႕ပ်ံ႕ေလးရလာလို႔ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့… သနပ္ခါး ပါးပါးေလးလူးၿပီး ေခါင္းေလၽွာ္ၿပီးစ ဆံႏြယ္ ခက္ခက္ရွည္ရွည္ေလးေတြကို ဖားလ်ားခ်ထားတဲ့ ဆရာမေလးက လက္ကေလးပိုက္လို႔ က်ေနာ့္ေဘးမွာ ေရာက္ေနမွန္း သိလိုက္ရတယ္။ တ႐ုတ္စြပ္က်ယ္ လက္စကေလးနဲ႔ အနက္ေရာင္ တစ္ပတ္ႏြမ္း ထမီေလးကို ဝတ္ထားတဲ့ အိမ္ေနရင္းအဝတ္အစားနဲ႔ ဆရာမေလးေဒၚခင္ခ်ိဳေမက ဒီလိုပုံစံေလးနဲ႔လည္း ယဥ္ယဥ္ကေလး ၾကည့္ေကာင္းတာပါပဲေလ။ တစ္ခုပဲရွိတယ္.. က်ေနာ့္ကိုၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးက အဆမတန္ တင္းမာလြန္းေနတာပါပဲ။

ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ သူ႔ကိုေငးၾကည့္ေနမိၿပီး သူကလည္း လက္ပိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ကို ရွုတည္တည္လုပ္ေနတာ နည္းနည္းၾကာသြားေတာ့ သူ႔အေဆာင္ေနတဲ့ တပည့္မေလးေတြက ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ ဆိုတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ရင္း တီးတိုးသဖန္းပိုး လုပ္ကုန္ၾကၿပီ။ တိတ္ဆိတ္ၿပီး ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးေတြ ရပ္ေနၾကတာကို မခံနိုင္ေတာ့တဲ့အဆုံး ေဒၚခင္ခ်ိဳေမက က်ေနာ့္ကို ေလသံတင္းတင္းနဲ႔ စကားစေျပာတယ္။

“ဘာလာလုပ္တာလဲ လူယုတ္မာေလး”

က်ေနာ့္မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး ထူပူသြားတယ္။ ဟိုဖက္က ေက်ာင္းသူေတြမ်ား ၾကားကုန္ၿပီလား မသိဘူးဗ်ာ။

“ေျပာေလ! ဘာကိစၥလဲ”

“က်ေနာ္ ဆရာမေလးနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း စကားေျပာလို႔ရမလား ခင္ဗ်..။ ေက်ာင္းသူေတြေရွ႕ဆိုေတာ့.. ဟိုေလ..”

“သိပ္အရွက္အေၾကာက္ႀကီးေနတယ္ေပါ့..။ ရတယ္ ရတယ္.. လာ မီးဖိုေဆာင္ဖက္လိုက္ခဲ့..”

ေငါ့ေတာ့ေတာ့ေလသံနဲ႔ အိမ္မႀကီးရဲ့ ေဘးဖက္မွာ သပ္သပ္ေဆာက္ထားတဲ့ မီးဖိုေဆာင္ဖက္ကို ဦးေဆာင္ၿပီး ေခၚထုတ္သြားတယ္။ က်ေနာ္လည္း စူးစမ္းတဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႔ ဝိုင္းေငးေနၾကတဲ့ ထမင္းဝိုင္းက ေက်ာင္းသူေတြကို ခပ္ယဲ့ယဲ့ေလး ျပဳံးျပရင္း ဆရာမေနာက္ကို လိုက္လာခဲ့တယ္။ တစ္ထပ္မီးဖိုေဆာင္ကေလးရဲ့ အေနာက္ဖက္ စကားျဖဴပန္းပင္ေအာက္က ကြပ္ပ်စ္ကေလးေပၚတက္ၿပီး ဆရာမေလးက ေျခခ်ထိုင္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဆရာမအေရွ႕မွာပဲ လက္ကေလးပိုက္ၿပီး ခပ္မတ္မတ္ရပ္ရင္း ေျမႀကီးေပၚ ျဖဴေဖြးေနေအာင္ ေႂကြက်ေနတဲ့ စကားပန္းေတြကို တစ္ပြင့္ ႏွစ္ပြင့္ သုံးပြင့္ ေလးပြင့္ ဆိုၿပီး ေခါင္းငုံ႔ၾကည့္ၿပီး ေရတြက္ေနမိတယ္။

မိနစ္အတန္ၾကာေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနရင္း မခံနိုင္တဲ့အဆုံး အေရွ႕က ကြပ္ပ်စ္ေပၚ ေျခခ်ထိုင္ေနတဲ့ ဆရာမေလးကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး မ်က္လုံးခ်င္းဆိုင္လိုက္တယ္။ ဝင္းအိေခ်ာမြတ္ေနတဲ့ ဆင္စြယ္ႏွစ္ေရာင္ လက္ေမာင္းေလးႏွစ္ဖက္ကို လက္ဖဝါးနဲ႔ ပြတ္ေနရင္း ေဒါသအေရာင္ေတြလက္ေနတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရလို႔ ရင္ထဲမွာ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ မထူးေတာ့ၿပီမို႔ အရဲစြန႔္ၿပီး စကားစေျပာလိုက္တယ္။

“က်ေနာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ.. အမွန္က က်ေနာ္ လုံးဝ မရည္ရြယ္ပါဘူး”

“ဘာကို မရည္ရြယ္တာလဲ တိတိက်က်ေျပာပါ”

“က်ေနာ္ ဆရာမကို က်ဴးလြန္မိတာေတြကို ေျပာတာပါခင္ဗ်ာ..။ အမွန္က အဲ့ဒါ က်ေနာ္မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ ဘယ္လိုရွင္းျပရမလဲ မသိေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ေပး ..”

“နင္မဟုတ္လို႔ ဘယ္သူလဲ ေခြးေကာင္ရဲ့ …။ ငါ့ကို ေခြးလိုက်င့္ႀကံသြားတာ နင္မဟုတ္လို႔ ဘယ္က လူယုတ္မာေလးလဲ ေျပာစမ္းပါ… ဟင္.. ေျပာေလ…”

“ဆရာမ.. မဟုတ္ဘူးဗ်ာ.. က်ေနာ္ေလ.. က်ေနာ္”

“ေတာ္ပါေတာ့.. နင္က မိေကာင္းဖခင္ သားသမီးဆို…။ နင့္အေဒၚကအစ ငါ့သူငယ္ခ်င္း..။ နင့္မိဘေတြက ၿမိဳ႕မ်က္ႏွာဖုံးေတြ..။ ဒါေပမယ့္ နင္ကေတာ့ မုဒိန္းေကာင္.. သိလား…။ နင့္အေၾကာင္း နင့္မိဘေတြသိရင္ ရွက္လြန္းလို႔ သတ္ေသမယ္..”

…… ….. …..

ငိုသံလုံးဝမပါပဲ ေဒါသတႀကီး ေအာ္ေငါက္ေနေပမယ့္ ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးေပၚမွာ မ်က္ရည္ေတြ တစ္ေပါက္ေပါက္ က်လာေနၿပီဗ်ာ။ က်ေနာ့္ကို လက္ညႇိုးေငါက္ေငါက္ထိုးၿပီး ရန္ေတြ႕ရင္း တုန္ခါေနတဲ့ ဆရာမေလးေဒၚခင္ခ်ိဳေမကို က်ေနာ္ ညိဳးညိဳးငယ္ငယ္ မ်က္ႏွာနဲ႔ ေငးၾကည့္ရင္း သနားၾကင္နာစိတ္ေတြ လွိုက္ကနဲတက္လာတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ရင္ဘတ္ထဲမွာ က်ဥ္ကနဲ တစ္ခ်က္ထျဖစ္တယ္။

ဘုရားေရ.. က်ေနာ္ ဆရာမေလးကို အတင္းဆြဲေပြ႕ၿပီး ဖက္ထားေပးခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္လာပါလား။ ဒါက ၾကင္နာခ်င္တာေပါ့။ သာမန္ ေတာင္းပန္ခ်င္တာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ တုန္ခါေနတဲ့ ကိုယ္လုံးေလးကို အတင္းဆြဲေပြ႕ၿပီး ေခါင္းေလးကို ပြတ္၊ က်ေနာ့္ကို နာက်ဥ္ေအာင္ တစ္ခုခုလုပ္လာရင္လည္း ေပေတခံၿပီး သူ အျပစ္ေပးသမၽွ ခံယူခ်င္လာတာမ်ိဳးေပါ့။ ဒါဆို က်ေနာ္ အခု ေဟာ့ဒီ ႐ူပေဗဒသင္တဲ့ ဆရာမေလး ေဒၚခင္ခ်ိဳေမကို ခ်စ္မိသြားတာမ်ိဳးလားဗ်ာ။ ေပါက္တီးေပါက္ရွာ ျဖစ္ကုန္ၿပီထင္တယ္။ ဆရာမေလးက က်ေနာ့္ထက္ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ႀကီးတာေလ..။ က်ေနာ့္ေဒၚေလး အရြယ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုေလာေလာဆယ္ ျမင္ေနတာက ေဒါသထြက္ၿပီး နာက်ည္းေနတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနပါလား။ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲမွာ အေတြးေတြ ရွုပ္ရွက္ခတ္ေနသလို မ်က္ရည္ေတြ ေပါက္ေပါက္က်ရင္း ဆရာမေလးက က်ေနာ့္ကို ဆက္တိုက္ရန္ေတြ႕ေနတယ္။

“နင္ငါ့ကို ျပႆနာရွာသြားခဲ့တဲ့ ငါ့ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက ဒီေကာင္ေလး လူသာငယ္တယ္ စာအေတာ္ဖတ္တဲ့ကေလး ဆိုၿပီး ငါ အထင္ႀကီးခဲ့ဖူးတယ္..။ ဆရာကို လူေရွ႕မွာ အရွက္ခြဲတယ္လို႔ ခံစားရလို႔သာ ရွက္ရမ္းရမ္းခဲ့တာ..။ နင္ဟာ လူေတာ္ေလးလို႔ သူမ်ားေတြကို ဝန္ခံဖူးပါတယ္…”

…. …. ….

“အခုေတာ့ နင္က ေခြးထက္ေတာင္မိုက္တယ္..။ အျငႇိုးတႀကီး ငါ့ကိုလက္စားေခ်တယ္”

…. …. …..

“နင္မွတ္ထား.. ေယာက်္ားနဲ႔မိန္းမ တူတူအိပ္တယ္ဆိုတာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေၾကာင့္သိလား …။ နင္ငါ့ကို လုပ္သြားခဲ့တာေတြက လူမဆန္ပဲ ရက္စက္လြန္းတဲ့ လုပ္ရပ္..။ ငါ့ကို တန္ဖိုးမဲ့တဲ့ ေၾကးစားမိန္းမတစ္ေယာက္လို အိမ္ေပၚတက္ၿပီး ဆက္ဆံတယ္.. တစ္သက္ ခြင့္မလႊတ္ဘူး..”

…. ….. …………………..

“ငါ့ၿမိဳ႕မွာက်န္ခဲ့တဲ့ အေမအိုႀကီးကို လုပ္ေကၽြးစရာက်န္ေသးလို႔….။ မဟုတ္ရင္ ငါ့ကိုယ္ငါ သတ္ေသပစ္လိုက္ခ်င္ၿပီ နင္သိလား ေခြးေကာင္..။ တသက္လုံး သန႔္ရွင္းစင္ၾကယ္ခဲ့သမၽွ နင့္ေၾကာင့္ ညစ္ပတ္ကုန္ၿပီ သိသလားဟဲ့ သိသလား”

ဗလုံးဗေထြးနဲ႔ အဆက္မျပတ္ က်ေနာ့္ကို ရန္ေတြ႕ေနတဲ့ ေဒၚခင္ခ်ိဳေမ။ မာန္တင္းထားေပမယ့္ ၿပိဳဆင္းလာတဲ့ မ်က္ရည္စေလးေတြရယ္။ ရွင္းျပလို႔မရေတာ့တဲ့ အေျခေနေတြရယ္။ က်ေနာ္ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ပါဘူးေလ။

သူမ သတိမထားလိုက္မိခင္ေလးတင္ က်ေနာ္ ဆတ္ကနဲ တိုးကပ္ရင္း ကြပ္ပ်စ္ေပၚထိုင္ေနတဲ့ သူမ ပုခုံးေျပေျပေလးႏွစ္ခုကို စုံကိုင္လိုက္ၿပီး နဖူးဝင္းဝင္းေလးနဲ႔ ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးကို ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႔ ႏွစ္သိမ့္သလို ေမႊးေမႊးေပးလိုက္မိတယ္။ ႐ုတ္တရက္ က်ေနာ္ အဲ့လိုလုပ္မယ္မွန္း မေမၽွာ္လင့္ထားမိတဲ့ သူမ အငိုက္မိသြားဟန္နဲ႔ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးခံေနတယ္။ အားရပါးရ ေမႊးၾကဴလိုက္ၿပီးမွ အေနာက္ကို ေျခတစ္လွမ္းဆုတ္ၿပီး ရင္ေကာ့လို႔ ဂ်င္းပန္အိပ္ကပ္ထဲ လက္ႏွိုက္လိုက္တယ္။ ေနဝင္ရီတေရာမွာ မ်က္ရည္ေတြရႊဲေနတဲ့ ဆရာမေလးမ်က္နာမွာ ထိတ္လန႔္သြားတာေတြ က်ေနာ္ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဆင္စြယ္ေရာင္အရိုးတပ္ ေမာင္းခ်ဓားေလး က်ေနာ့္လက္ထဲမွာဗ်။

“ဆရာမေလး က်ေနာ့္ေၾကာင့္ နစ္နာခဲ့ရသမၽွ ေရာ့.. ဒီမွာ လက္စားေခ်ပစ္လိုက္ပါ”

ငိုေနတာ ခ်က္ခ်င္းရပ္သြားၿပီး ျပဴးက်ယ္လြန္းတဲ့ မ်က္လုံးကေလးေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ေငးေနတယ္။

“က်ေနာ္ မွားပါတယ္ခင္ဗ်ာ..။ က်ေနာ္ ရွင္းျပလို႔လည္း မတတ္ေတာ့လို႔ပါ..။ အင့္ ယူလိုက္..။ ဒီဓားနဲ႔ တစ္ခ်က္ထဲ ထိုးပစ္လိုက္..။ လုပ္ပါဗ်ာ မုဒိန္းေကာင္ေလးကို ထိုးပစ္လိုက္”

ဆရာမေလးဆီက ဘာအသံမွ ထြက္မလာေတာ့ပဲ ဆံပင္ရွည္တခ်ိဳ႕ကို ႏွုတ္ခမ္းႏွစ္လႊာထဲ ညႇပ္ၿပီး ဖိကပ္ထားရင္း က်ေနာ့္ကို မၾကည့္ေတာ့ပဲ မ်က္ႏွာလႊဲထားတယ္။ ေမာင္းခ်ဓားေလးကို အသြားဖက္က ကိုင္ၿပီး ဆရာမေလးဆီကို လွမ္းေပးေနတဲ့ က်ေနာ္ရယ္.. ကြပ္ပ်စ္ကေလးေပၚက ဆံႏြယ္ေတြၾကားထဲမွာ မ်က္ႏွာကို ကြယ္ဝွက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ ႐ူပေဗဒဆရာမေလးရယ္ၾကားထဲမွာ တိတ္ဆိတ္မွုက ႀကီးစိုးလြန္းသြားျပန္ၿပီ။ ေလေျပကေလးက တဝွီးဝွီးတိုက္ခတ္လာေတာ့ စကားပင္ႀကီးေပၚကေန စကားပြင့္ ျဖဴျဖဴေမႊးေမႊးေလးေတြက က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အၾကားကို တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ေႂကြက်လာတယ္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ သူမ က်ေနာ့္ကို ခိုးခိုးၾကည့္ေနေပမယ့္ မၾကည့္သလို ဟန္ေဆာင္ၿပီး မ်က္ႏွာကို လႊဲထားတယ္။

က်ေနာ္ လွမ္းေပးေနတာ ေမာင္းခ်ဓားေလး မဟုတ္ဘူးဗ်။ က်ေနာ့္ႏွလုံးသား။ လတ္ဆတ္ပူေႏြးေနတဲ့ က်ေနာ့္ႏွလုံးသားဆိုတာ တုန္ခါေနတဲ့ က်ေနာ့္လက္ေတြက သက္ေသျပေနတယ္။ အဲ့ဒါကိုလည္း မယုံမရဲ ခိုးခိုးၾကည့္ေနတဲ့ သူမ ရိပ္မိပုံရပါတယ္။ ခုနက ေဒါေဖာင္းေနတဲ့ ဆရာမေလးကေန အခုေတာ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ခ်စ္ေရးဆိုတာ ခံရခါနီး စိတ္လွုပ္ရွားေနတဲ့ အပ်ိဳေပါက္မေလးလို ေျပာင္းလဲသြားတယ္။

“ျပန္ဖို႔ေကာင္းၿပီ”

က်ေနာ့္ကို ေသခ်ာမၾကည့္ပဲ သူ႔ဖာသာေရရြတ္သလို ခပ္တိုးတိုးေျပာရင္း ကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚက လွစ္ကနဲထၿပီး ယုန္ေပါက္စေလးလိုပဲ ဆရာမေလးေဒၚခင္ခ်ိဳေမ ေျပးထြက္သြားတဲ့ေနာက္ ေမာင္းခ်ဓားကိုကိုင္ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ေႂကြက်ေနတဲ့ စကားပြင့္ျဖဴေတြနဲ႔ က်ေနာ္ ေၾကာင္အအေလး က်န္ရစ္ခဲ့ေပါ့။

———————————————

ကိုေရႊဘရဲ့ ေဆးေပါ့လိပ္နံ့ နံလြန္းတဲ့ အိပ္ယာမွာ ဝင္ဝင္အိပ္တာ ၄-၅ ရက္ ၾကာလာၿပီဗ်။ ဟိုေန႔က ဆရာမေလးေဒၚခင္ခ်ိဳေမကို အိမ္တိုင္ရာေရာက္ သြားေတာင္းပန္ၿပီးကတည္းက ဒိန္းဒလိန္းနတ္ဖမ္းစားတာ လူပ်ိဳေပါက္ကေလး က်ေနာ္ စၿပီးခံစားေနရၿပီကိုးေလ။ အိမ္ျပန္အိပ္ရင္လည္း လူနီႀကီး ညဖက္လာနိုးမွာ ေၾကာက္ရတာမို႔ ကိုေရႊဘတို႔ အိမ္မွာ ႐ူးသလိုလို ေပါသလိုလိုလုပ္ၿပီး သူနဲ႔တူတူ အိပ္ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ရပ္ကြက္ထဲက အသုဘကလည္း ၿပီးသြားေတာ့ အိပ္စရာဘုံေပ်ာက္သြားတာေလ။ အခုရက္ပိုင္း မိုးတြင္းေရာက္လာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕ေလးရဲ့ထုံးစံအတိုင္း ေန႔ေရာညပါ မိုးက တေဝါေဝါရြာေနတာဆိုေတာ့ အေတာ္ပ်င္းစရာေကာင္းတဲ့ ကာလျဖစ္ေနတယ္။ ဒီၾကားထဲ က်ေနာ္ ေဒၚခင္ခ်ိဳေမရဲ့ ျဖဴဆြတ္ဆြတ္ ကိုယ္လုံးေလးရယ္၊ မဟာဆန္တဲ့ ဆံပင္အရွည္ႀကီးေတြရယ္၊ ဆြဲေဆာင္မွုရွိလြန္းလွတဲ့ မ်က္ႏွာေၾကာတင္းတင္းေလးေတြရယ္ကို အေတြးထဲ တဝဲလည္လည္ ျပန္ျမင္ျမင္ေရာင္ၿပီး အခ်စ္ေရာဂါ ထေနမိတယ္။

ကိုေရႊဘအခန္းထဲက ရွုပ္ပြေနတဲ့ စာအုပ္ပုံေတြၾကားထဲ ပ်င္းပ်င္းရွိတိုင္း ဟိုစာအုပ္ ဒီစာအုပ္ေတြ ေမႊေႏွာက္ၿပီး ေလၽွာက္ဖတ္ရင္း ( အဲ့ဒီစာအုပ္ေတြက သူ႔ဟာေတြမဟုတ္ဘူး ရပ္ကြက္စာၾကည့္တိုက္ ပ်က္သြားေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႔ အိမ္သယ္ထားတဲ့ဟာေတြ) အခုတေလာ ဖတ္မိေနတာေတြကလည္း ေရွးေခတ္ ဘိုးေတာ္ဘုရားလက္ထက္က ဆရာသမားေတြေရးတဲ့ မမ၊ မမျမင့္ အစရွိတဲ့ မမနဲ႔ခ်ာတိတ္ ဝတၳဳေတြဆိုေတာ့ ဖီလင္က ပိုပိုတက္လာတယ္ဗ်ာ။

ခ်စ္စိတ္ႂကြတာက တစ္ဖက္၊ ဟိုတစ္ညဆီက ဆရာမေလးကို က်ေနာ္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆက္ဆံခဲ့မိတာေလးေတြ ျပန္ျမင္ေယာင္ရင္း လိင္စိတ္ႂကြတာက တစ္ဖက္နဲ႔ လူကို စိတ္မသက္မသာသလိုႀကီး ျဖစ္ျဖစ္သြားတယ္။ ဒီၾကားထဲ ကိုေရႊဘက အလိုက္ကမ္းဆိုးမသိ ခေလာက္အင္းဖက္သြားၿပီး မိုးတဖြဲဖြဲမွာ အပ်င္းေျပငါးသြားမၽွားရေအာင္ဆိုၿပီး ေလသံပစ္ေနလို႔ မသြားခ်င္ပါဘူးဗ်ာဆိုၿပီး ဇြတ္ျငင္းေနရတယ္။ ဟိုအင္းသူႀကီးသမီး အစ္မႀကီးကို ဘယ္လိုမွ မ်က္ႏွာမျပရဲေတာ့တာ ဒင္းမွမသိပဲဗ်။ အဲ့ဒီျပႆနာကလည္း တစ္ေမွာင့္။ ခပ္ေဝးေဝးေရွာင္ေနတာပဲ ေကာင္းမယ္။ မလြယ္ပါလားေနာ္ ဘဝဘ၀။

ဒီေန႔လည္း တေနကုန္ မိုးေစြေနတာ မနက္ကတည္းက။ အိမ္ကေန ေန႔လည္စာ စားၿပီး ကိုေရႊဘတို႔ အိမ္ဖက္ ထြက္လာခဲ့တယ္။ သူတို႔အိမ္က အုတ္ပတ္ကားတက္ထားတဲ့ ၂ ထပ္အိမ္အႀကီးႀကီးဗ်။ သူနဲ႔ သူ႔အစ္ကို ကိုေရႊဝင္းတို႔ လူပ်ိဳႀကီးႏွစ္ေယာက္ပဲ အိမ္အေပၚထပ္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနၾကတာ။ အိမ္ေအာက္ထပ္မွာ တ႐ုတ္အဘိုးႀကီးနဲ႔ အဘြားႀကီးပဲ ေတြ႕လို႔ ရယ္ျပႏွုတ္ဆက္ၿပီး အိမ္အေပၚထပ္ကို တက္လာခဲ့တယ္။ ကိုေရႊဘအခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ဆရာသမားကို မေတြ႕ဘူး။ သူ႔ကုတင္ေပၚ တက္လွဲေနရင္း အိပ္ယာေပၚမွာ ပြစိတက္ေနတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ေလၽွာက္ၾကည့္ေနမိတယ္။

အဲ့ဒီမွာ ဝတၳဳစာအုပ္အရြယ္ ဝါက်င့္က်င့္ စာအုပ္ကေလးတစ္အုပ္ ေတြ႕တာနဲ႔ ဘာရယ္မဟုတ္ လွန္ဖတ္ၾကည့္ေနမိတယ္။ စာအုပ္နာမည္ပါတဲ့ အဖုံးေလးက ျပဲစုတ္ေနၿပီမို႔ ဘာစာအုပ္မွန္းမသိေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေတာ္ေရွးက်တဲ့ ေအာစာအုပ္တစ္အုပ္ဗ်။ ထြက္ရပ္ေပါက္ ပုဂၢိဳလ္ထူး ဘိုးေတာ္ ဆိုၿပီး နယ္တကာလွည့္ၿပီး မိန္းမေတြကို လိုက္အုပ္တဲ့ ဇာတ္လမ္း..။ ခါတိုင္း ဖတ္ဖူးေနၾက မန္းေလးညေဈးတန္းမွာေရာင္းတဲ့ စာအုပ္ကေလးေတြလို ပါးပါးေလးမဟုတ္ဘူး။ စာအုပ္အထူႀကီး ဇာတ္လမ္းကလည္း အရွည္ႀကီး။ လူပ်ိဳေပါက္စိတ္ႂကြစ အရြယ္ဆိုေတာ့ ဖတ္ၿပီး သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး ေလာင္ကတီးလာပါေလေရာ။ ေဂြလွိမ့္ရေအာင္လည္း သူမ်ားအိမ္ဆိုေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ဖတ္ေနတာ ခဏရပ္လိုက္ၿပီး ေခါင္းရင္းက ေဆးေပါ့လိပ္စည္း တင္ထားတဲ့ဆီကေန ေဆးေပါ့လိပ္တစ္လိပ္ ဆြဲယူၿပီး ျပတင္းေပါက္နား မတ္တပ္ရပ္ၿပီး စိတ္အာ႐ုံလႊဲတဲ့အေနနဲ႔ ဖြာေနမိတယ္။

ကိုေရႊဘအိပ္ခန္းက အိမ္အေနာက္ဖက္ ၿခံစည္းရိုးနားမွာဆိုေတာ့ ျပတင္းေပါက္ကေန ေအာက္ကို ၾကည့္လိုက္ရင္ တစ္ဖက္အိမ္ကို ျမင္ေနရတယ္။ မိုးတဖြဲဖြဲက်ေနတဲ့ၾကားထဲမွာ တစ္ဖက္အိမ္က လူတစ္ေယာက္ ေရတြင္းနဲ႔ကပ္လၽွက္ ေက်ာက္စည္ေရကန္အဝိုင္းနားမွာ ေရခ်ိဳးေနတာ ျမင္လိုက္ရတယ္။ အမွန္က ေရခ်ိဳးခန္းသေဘာမ်ိဳး သံျပားေတြနဲ႔ ပတ္ပတ္လည္ကာထားတာ ..။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က အိမ္အေပၚထပ္မွာဆိုေတာ့ အေပၚစီးကေနကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ေနရတယ္။ အဲ့ဒီအိမ္က အၿငိမ္းစား ဘီအိုစီ မန္ေနဂ်ာ အဘိုးႀကီးရယ္ သူ႔သမီးရယ္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေနတဲ့အိမ္ဗ်။

သူ႔သမီး မမဝါက ဘဏ္ကစာေရးမ။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သူ႔ေယာက်္ားေနာက္ လိုက္သြားေတာ့ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့တာ တျမန္တႏွစ္က ေယာက်ာ္းနဲ႔ကြဲၿပီး ျပန္ေရာက္လာပါေလေရာလား။ ဘာျဖစ္လာတာလဲေတာ့ မသိဘူး။ အရပ္ျမင့္ျမင့္ အသားဝါဝါ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္လွလွနဲ႔ အပ်ိဳရွုံးေလာက္တဲ့႐ုပ္မ်ိဳး။ ကိုေရႊဘေတာင္ ႀကိတ္ၿပီးႀကံေနတယ္လို႔ က်ေနာ့္ကို တစ္ခါက ေျပာဖူးေသးတယ္။ ထမီရင္လ်ားနဲ႔ မိုးတဖြဲဖြဲေအာက္မွာ ေရခ်ိဳးေနတာကို ဂရင္းစတင္းကေန က်ေနာ္ ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ေက်ာလယ္ေလာက္ရွိတဲ့ ဆံပင္ေတြကို လွိမ္ညႇစ္ၿပီး ပုခုံးတစ္ဖက္ကိုခ်ထားရင္း မတ္တပ္ရပ္လၽွက္နဲ႔ ေက်ာက္စည္ထဲက ေရေတြကို ခပ္ခပ္ၿပီး ေလာင္းခ်ိဳးေနတာ အသားအရည္ ဝါဝါ၀င္းဝင္းနဲ႔ ေအာက္ခံေရလဲထမီ အနီေလးနဲ႔ဆိုေတာ့ စိတ္ႂကြစရာေလးေပါ့ဗ်ာ။

ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ လူကို ဟာကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ မမဝါက ထမီရင္လ်ားကို ေျဖခ်လိုက္ၿပီး ခါးေနရာေလာက္မွာ စည္းလိုက္ရင္း ဟိုဟိုဒီဒီၾကည့္ နို႔ျဖဴျဖဴေထြးေထြးႀကီးေတြကို ဆပ္ျပာတိုက္လိုက္တာကိုး။ ခုနက ေအာစာအုပ္အရွိန္နဲ႔ လူက စိတ္ႂကြေနတာဆိုေတာ့ ေအာက္က က်ေနာ့္ေကာင္ကလည္း ေျဖာင္းကနဲကို ေထာင္ထလာေတာ့တာေပါ့။ ရင္ဘတ္ထဲမွာ ပူေလာင္လာသလို တံေတြးေတြလည္း မ်ိဳခ်ေနရတယ္။ နို႔ေတြကို ဆပ္ျပာျမႇုပ္ေတြ ေဖြးေဖြးထေအာင္ တိုက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာၿပီးတာနဲ႔ ေရစင္ေအာင္ေဆး၊ ၿပီးေတာ့မွ ထမီအနီေလးကို အသာေလးလွန္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ေလးထိုင္ အဖုတ္ကို တဗြမ္းဗြမ္းေဆးေၾကာေနျပန္တယ္။ အဖုတ္ကိုေဆးတာကိုေတာ့ နည္းနည္းလွမ္းသလို ျဖစ္ေနတာမို႔ အေသအခ်ာ မျမင္ရဘူး။ မဲမဲထေနတဲ့ အဖုတ္ေမႊးေတြေလာက္ပဲ လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူကေတာ့ အေတာ္ေလး ဖီးလ္တက္ေနၿပီဗ်။ က်ေနာ္လည္း နတ္ပူးသလို တုန္တုန္ရီရီကို ျဖစ္စျပဳလာၿပီ။

အရင္က ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေမာင္ေလးဖိုးသက္ ဆိုၿပီး ပုခုံးဖက္ၿပီး ခ်စ္စနိုးဆြဲရမ္းတတ္တဲ့ အဲ့ဒီအရပ္ျမင့္ျမင့္နဲ႔ မမဝါကို အင္မတန္ေခ်ာၿပီး ၾကည့္လို႔ေကာင္းတယ္ ဆိုတာေလာက္ပဲ သေဘာထားတာဗ်။ သူ အိမ္ေထာင္ကြဲလာတယ္ ၾကားေတာ့လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး ေၾသာ္ ငါတို႔မမဝါ ကံမေကာင္းပါလားလို႔ပဲ ေတြးေနမိတာ။ အခုလို သူေရခ်ိဳးေနတဲ့ ဝတ္လစ္စလစ္နီးပါး ကိုယ္လုံးကို ျမင္ရေတာ့ စိတ္က အေတာ္ေဖာက္ျပန္မိေနတယ္။ မမဝါက ေတာ္ေတာ္လွတာပဲ.. မသင့္ေတာ္ဘူးဆိုေပမယ့္ စိတ္က တအားထၿပီး ထိန္းရခက္လိုက္တာဗ်ာ။

“ေအေဘးေလး ဘာလုပ္ေနတာလဲ.. နင့္အိမ္မွာ ငရဲပြက္ေနၿပီ”

“ခင္ဗ်ာ.. ကိုေရႊဘ”

အေရးေကာင္း ဒိန္းေဒါင္းဖ်က္ဆိုသလိုပဲ ကိုေရႊဘရဲ့ အသံေအာေအာႀကီး ၾကားလိုက္ရလို႔ လူလည္း လန႔္ဖ်တ္သြားတယ္။ အခန္းဝနားကေန ကပ္ေအာ္လိုက္တဲ့ ကိုေရႊဘအသံျဗဲႀကီးေၾကာင့္ ဟိုဖက္ၿခံက မမဝါကလည္း ဒီဖက္ အိမ္အေပၚထပ္ကို လွမ္းၾကည့္လာေတာ့ သူခိုးလူမိျဖစ္သြားၿပီ။ နို႔ႏွစ္လုံးက ဟာလာဟင္းလင္းႀကီးနဲ႔ အဖုတ္ေခ်းခၽြတ္ တိုက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာေနရာကေန ျပတင္းေပါက္က က်ေနာ့္ကို ျမင္သြားေတာ့ ကဗ်ာကရာေလး ဆတ္ကနဲ ထမီကို ရင္ေခါင္းလ်ားသြားတယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက အစ္မလို ရင္းႏွီးခဲ့ရသူဆိုေတာ့ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ရင္း က်ေနာ့္ဖက္ကို လက္ညႇိုးေငါက္ေငါက္ထိုးရင္း ေသခ်င္ေနတာလား ဆိုတဲ့ပုံစံ လုပ္ျပလာေတာ့ က်ေနာ္လန႔္ၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္မိတယ္။ ငါေတာ့သြားပါၿပီဆိုၿပီး ရွက္စိတ္က ႀကီးစိုးသြားၿပီဗ်ာ။ အလိုက္ကန္းဆိုးမသိတဲ့ ကိုေရႊဘက ေအာ္က်ယ္က်ယ္နဲ႔

“ဘာျဖစ္တာလဲ ဖိုးသက္”

ဆိုၿပီး ေအာ္ေနေသးလို႔ သူ႔ပါးစပ္ကို အတင္းလွမ္းပိတ္လိုက္ရေသးတယ္။

………………………………………………

အိမ္မွာ လူေတြ ျပည့္ၾကပ္ေနတာပဲဗ်ာ။ က်ေနာ့္အဘြားေပါ့ ေသြးတက္ၿပီး မူးလဲသြားတာ။ ခ်က္ခ်င္း ဆရာဝန္ေခၚ အရပ္ကူပါ လူဝိုင္းပါေတြ ျဖစ္ကုန္လို႔ ကိုေရႊဘေကာ က်ေနာ္ပါ အျမန္ေျပးလိုက္ရတယ္။ အခုေတာ့ နာရီပိုင္းအတြင္း သက္သာသြားရွာပါၿပီ။ မသက္သာတာကေတာ့ က်ေနာ္တို႔တေတြေပါ့။ က်ေနာ့္အဘြားက ဒီရပ္ကြက္၊ ဒီနယ္တဝိုက္ အင္မတန္ ၾသဇာေညာင္းခဲ့တဲ့ အဘြားႀကီးဆိုေတာ့ အေမခင္ ေနမေကာင္းလို႔တဲ့ေဟ့ ဆိုၿပီး တစ္ရပ္ကြက္လုံး ေရာက္လာၾကပါေလေရာလား။

အဲ့ဒီမွာ လူနာက ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ျပဳံးရႊင္ေနၿပီ။ လူနာလာေမးၾကတဲ့ လူစုက မ်ားျပားလာေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း အိမ္ရွင္ က်ေနာ္တို႔မွာ တစ္ရပ္ကြက္လုံးကို လာသမၽွဧည့္ခံ (အိမ္ကႀကီးလို႔ ေတာ္ပါေသးလား) လက္ဖက္သုပ္၊ ဂ်င္းသုပ္၊ ေရေႏြးၾကမ္း၊ ေဆးေပါ့လိပ္၊ ကြမ္းေဆးေတြအျပင္ အာလူးထမင္းလက္သုပ္၊ သေဘၤာသီးသုပ္စပ္စပ္ကေလးေတြပါ အကုန္လုပ္ေကၽြးၿပီး ဧည့္ခံေနရတာေပါ့။

အဘြားကလည္း ခုနကသာ ေနမေကာင္းတာ အခုလို တစ္ရပ္ကြက္လုံးက လူကုန္ေရာက္လာၿပီး သူေရွ႕ေရာက္လာေတာ့ တျပဳံးျပဳံးျဖစ္ၿပီး လာသမၽွလူ စားစရာေကၽြးလႊတ္ခ်င္ေနေတာ့ကာ အလွူလုပ္တာၾကေနတာပဲ။ ေရာက္လာတဲ့ လူေတြကလည္း မိုးေအးေအးမွာ လူနာလာေမးရာကေန ဟိုဟာေလး ဒီဟာေလးစားရင္း ေသာက္တင္းအုပ္ၿပီး တဝါးဝါးတဟားဟားနဲ႔ ျဖစ္ေနၾကတာေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ အိမ္သားေတြမွာေတာ့ ဖတ္ဖတ္ကို ေမာေနေအာင္ မီးဖိုခန္းနဲ႔ အိမ္မႀကီး ဟိုဖက္ဒီဖက္ ေျပးလႊားေနရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အင္မတန္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းသားဗ်။ ခ်စ္စရာလည္းေကာင္းတဲ့ ဓေလ့ မဟုတ္လားဗ်။

“နင္ ငါေရခ်ိဳးေနတာ ေခ်ာင္းေနတယ္ ဟုတ္လား မသာေလး…။ အသတ္ခံခ်င္ေနတယ္ ဟုတ္လား”

“မ.. မဟုတ္ပါဘူး မမဝါ..။ မေတာ္တဆပါ…။ အားးး နာတယ္ဗ်”

“ငါလုပ္လိုက္ရ ေသေတာ့မယ္..။ လူကျဖင့္ လက္ေတာင့္ေလာက္ကေလး ရွိေသးတယ္.. ႏွာဗူးထေနတယ္။ ေရႊဘနဲ႔ေပါင္းၿပီး ဟင္းဟင္းေနာ္ ဟင္းဟင္း”

အဘြားေနမေကာင္းဘူးဆိုတာ ဟိုအိမ္ဒီအိမ္ ေအာ္ဟစ္အသိေပးၾကရင္း မမဝါတို႔ သားအဖလည္း သတင္းေမး ေရာက္လာၾကတယ္။ လူႀကီးေတြ စကားဝိုင္းဖြဲ႕ေျပာေနတာကို ထားခဲ့ရင္း မီးဖိုထဲ အေကၽြးအေမြးကိစၥေလးေတြ လာဝင္ကူေပးေနတဲ့ မမဝါက က်ေနာ့္ကို ပထမေတာ့ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေသးတယ္။ လူနည္းနည္းလစ္သြားမွ အသာေလး အနားကပ္လာၿပီး နားရြက္ကို ခပ္တင္းတင္းဆြဲၿပီး နားရင္းရိုက္တယ္ဗ်ာ။ ငယ္ေၾကာက္ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ေမာ့မၾကည့္ရဲေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္ရတာမို႔ သူလုပ္သမၽွ ခံေနရတာေပါ့။ နားရင္းအအုပ္ခံရတာေကာ ရွက္တာေရာေၾကာင့္ လူကိုထူပူေနတာပဲ။ သူက က်ေနာ္ေပါက္စနေလးကတည္းက ထိန္းေက်ာင္းလာတာဆိုေတာ့ မလြယ္ဘူးေလ။

သူ႔လက္က လႊတ္တာနဲ႔ ထြက္ေျပးၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာပဲ ေနေတာ့တာေတာင္ မ်က္နာခ်င္းဆိုင္မိရင္ လူေရွ႕သူေရွ႕မွာေတာင္ ဟင္းဟင္းေနာ္ဆိုၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္ေနေတာ့တာ တစ္ညလုံးပါပဲဗ်ာ။ ညဆယ္နာရီေလာက္မွ လူေတြရွင္းသြားလို႔ သူတို႔သားအဖလည္း ျပန္ဖို႔ျပင္တယ္။ ျပန္ခါနီးေတာင္ သူ႔အေဖကို တြဲထားရင္း သတိထားဆိုတဲ့ အမူအရာ လုပ္ျပသြားေသးတယ္။ မိုးအေတာ္ခ်ဳပ္သြားမွ ေဆးေၾကာသိမ္းဆည္းၿပီးသြားလို႔ ေမာေမာနဲ႔ မအိပ္တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္အိပ္ယာေလးထဲဝင္ၿပီး ဝင္လွဲေနမိတယ္။ မမဝါက ခုနက ဘီးကုတ္ဝါဝါေလး ေခါင္းမွာပန္ၿပီး က်ေနာ့္ကို တခ်ိန္လုံး ေဟာက္ေနပုံေလးကို ျပန္ျမင္ၿပီး ရယ္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာတယ္။

ငါ့အစ္မက ေခ်ာေတာ့ အေတာ္ေခ်ာသားလို႔ စိတ္ထဲက အမွတ္ေပးလိုက္မိရင္း ပင္ပန္းတာနဲ႔ တုန္းကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားမိတယ္။

………………………………………………

ရွုပ္ရွက္ခတ္သြားတဲ့ ဒီေန႔ညေနက ကိစၥေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္ သတိတစ္ခ်က္ လႊတ္သြားခဲ့တယ္ဗ်ာ။ အခု က်ေနာ္ ဒုကၡေရာက္ေနၿပီ သိလား။ ေခြးျဖစ္ေတာ့မယ့္ အေျခအေနႀကီး။ ဘာမွလည္း မတတ္နိုင္ေတာ့ဘူး။ လူနီႀကီးကို က်ေနာ္ ေမ့သြားတယ္ေလ။ ပင္ပန္းၿပီး လူက အိပ္ခ်င္ေနေတာ့ ဘာမွမေတြးေတာ့ပဲ ထိုးအိပ္ပစ္လိုက္တာကိုး။ ထုံးစံအတိုင္း က်ေနာ့္ကို လူနီႀကီး ဒုကၡေပးထားၿပီ။

မိုးက တဝုန္းဝုန္း ရြာခ်ေနတဲ့ၾကားထဲမွာ က်ေနာ့္ကို အျပင္ထြက္ခိုင္းတယ္။ အေဝးႀကီးလည္း မဟုတ္ဘူး။ တစ္အိမ္ေက်ာ္အေရွ႕ဖက္က အိမ္။ တိတိက်က်ေျပာရရင္ အခု က်ေနာ္ မမဝါရဲ့ အခန္းထဲကို ဘယ္လိုေရာက္ေနမွန္းမသိပဲ ေရာက္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ မမဝါ မရွိဘူးဗ်။ သူ႔အေဖႀကီး အိပ္ခါနီးမို႔ ေဆးေတြဘာေတြ သြားတိုက္ေနတာလား မသိဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ အိမ္အေပၚထပ္ကို ဘယ္ကေနဘယ္လို တြယ္တက္ၿပီး ေရာက္လာသလဲ မသိဘူး။ သူ႔အခန္းထဲမွာ မိုးေရေတြစက္လက္နဲ႔ ေရာက္ေနၿပီ။

သနပ္ခါးပါးကြက္က်ားေလးနဲ႔ မမဝါတစ္ေယာက္ အခန္းထဲကို ဝင္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဝင္ေပါက္တံခါးနဲ႔ကပ္လၽွက္ နံရံကို ေက်ာမွီၿပီး ကပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ခ်က္ခ်င္းမျမင္ဘူး။ အိပ္ခန္းထဲက ၂ ေပမီးေခ်ာင္းေလး ေအာက္တည့္တည့္က မွန္တင္ခုံအေရွ႕မွာ ခဏဝင္ထိုင္ၿပီး ဘီးကုတ္အဝါေရာင္ေလးကို ျဖဳတ္ခ်ရင္း သူ႔ဆံပင္ေက်ာလည္ေလာက္ကို အသာအယာ လက္နဲ႔သပ္ေနရင္း မွန္ထဲကေနတဆင့္ က်ေနာ့္ကို လွမ္းေတြ႕သြားေတာ့ ထိတ္လန႔္တၾကား ျဖစ္ဟန္ေလးနဲ႔ တစ္ကိုယ္လုံးတုန္၊ ရင္ဘတ္ကို လက္ကေလးနဲ႔ဖိလို႔ လွည့္ၾကည့္လာတယ္။ ေဘာင္းဘီတို ရွပ္လက္တိုေလးနဲ႔ မိုးေရေတြစိုရႊဲၿပီး လိင္ဆက္ဆံလိုစိတ္ ျပင္းျပလြန္းလို႔ တုန္တုန္ရီရီျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္လိုက္ရမွ တျခားလူမဟုတ္မွန္း သိသြားဟန္တူတယ္။

မမဝါမ်က္ႏွာၾကည့္ရတာ ပထမေတာ့ လူစိမ္းထင္ၿပီး လန႔္သြားေသးတယ္။ က်ေနာ္မွန္းလည္းသိေရာ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းကို တင္းတင္းကိုက္ၿပီး ဆတ္ကနဲ ထရပ္ၿပီး ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲနဲ႔ အနားကပ္လာတယ္။ သူ႔စိတ္ထဲမယ္ လူမမယ္ကေလးဘဝေလးထဲက ယုယုယယ ေထြးေပြ႕ထိန္းေက်ာင္းခဲ့တဲ့ ေမာင္ေလးလို႔ပဲ ျမင္ေနရွာမွာေပါ့။ က်ေနာ္ဟာ အဆမတန္ ေတာင္မတ္ေနတဲ့ လိင္တံႀကီးနဲ႔ တဆတ္ဆတ္တုန္ခါေအာင္ ရာဂမီးေလာင္ျမႇိုက္ခံေနရတဲ့ ေကာင္တစ္ေကာင္ဆိုတာ လုံးဝရိပ္မိပုံမေပၚဘူး။ အိမ္ေအာက္ထပ္က သူ႔အေဖႀကီး ၾကားသြားမွာစိုးတဲ့ စိတ္ရွုပ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ အခန္းတံခါးမႀကီးကို ဆြဲပိတ္လိုက္ၿပီး ကလန႔္ထိုးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အသံအုပ္အုပ္နဲ႔ က်ေနာ့္ေရွ႕မွာ ခါးက်င္က်င္ေလးေပၚ လက္ႏွစ္ဖက္ေထာက္ပီး

“ေသခ်င္လို႔ ဒီအခန္းထဲထိ ဝင္လာတာလား မသာေကာင္ေလး။ နားရင္း အတီးခံရ႐ုံတင္မကဘူး ပါးပါ အခ်ခံခ်င္တယ္ ဟုတ္လား”

…… ……

“သြား! နင္တက္လာတဲ့ ျပတင္းေပါက္ကေန ျပန္ဆင္းၿပီး အိမ္ျပန္ေခ် ..။ ကိုယ့္အစ္မႀကီးအရြယ္ တသက္လုံး ေမာ့မၾကည့္ရဲတဲ့သူအေပၚမ်ား နင္က ေဖာက္လႊဲေဖာက္ျပန္ ဟင္း ငါလုပ္လိုက္ရ ေသေတာ့မယ္..”

က်ေနာ့္အေရွ႕မွာ ခါးကေလးေထာက္ ဆံႏြယ္ေလးတခါခါနဲ႔ စိတ္တိုတိုနဲ႔ ဆူေငါက္ေနတဲ့ မမဝါတစ္ေယာက္ က်ေနာ္ ဘာျဖစ္ေနမွန္း အေသအခ်ာ မသိရွာဘူး။ ညအိပ္ဝတ္မယ့္ ဘေလာက္အကၤ်ီအျပာေလးေအာက္က ရင္အစုံမို႔မို႔ဟာ ေဒါသစိတ္ေၾကာင့္ အသက္ရွူျမန္လာသံနဲ႔အတူ ႏွိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္ ျဖစ္ေနတာကိုပဲ က်ေနာ္ လိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ပါးစပ္ကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း အာေစးထည့္ထားသလို ဘာမွေျပာမထြက္မိဘူး။ ရမၼက္ေတြနဲ႔ စူးရွေျပာင္လက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္မ်က္လုံးေတြကို မမဝါ သတိထားမိဟန္နဲ႔ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ေလၽွာ့လိုက္ဟန္တူတယ္။ ဆက္တိုက္ဆူပူေနတဲ့ ေလသံက ေပ်ာ့က်သြားတယ္။

သက္ျပင္းေမာ တစ္ခ်က္ခ်လိုက္ရင္း ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ပဲ ေခါင္းကို ဘယ္ညာရမ္းခါလိုက္ရင္း က်ေနာ့္ကို ေက်ာေပးၿပီး ျပတင္းေပါက္ဆီ ေလၽွာက္သြားတယ္။ ျပတင္းေပါက္တံခါး ဂ်က္ကို ျဖဳတ္ဖို႔ လက္လွမ္းလိုက္တယ္။ ေလရဲ့လၽွင္ျမန္မွုမ်ိဳးနဲ႔ သူမေနာက္ေက်ာဖက္ကို ေရာက္သြားတဲ့ က်ေနာ္ အေနာက္ဖက္ကေန သိုင္းဖက္ၿပီး ဆြဲေပြ႕လိုက္ေတာ့ ေစြ႕ကနဲ ပါလာတယ္။

“ဖိုးသက္! မွားမယ္ကြာ.. ကၽြတ္! မင္းကို မမဝါ ေျပာေနတယ္.. လႊတ္စမ္းကေလး.. အဲ့လိုမလုပ္ရဘူး အိုကြယ္ … ဟဲ့ဟဲ့ မလုပ္နဲ႔လို႔”

ဂလြမ္း!

“ဟဲ့ သမီး အေပၚမွာ ဘာျဖစ္တာလဲ”

“ဘာ.. ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး အေဖ..။ သမီး ေရခြက္တိုက္ခ်မိတာ.. ဘာမွမျဖစ္ဘူး”

တစ္ကိုယ္လုံးတုန္ရီေနတဲ့ က်ေနာ္ အတင္းဆြဲေပြ႕တာကို ႐ုန္းအထြက္မွာ မွန္တင္ခုံေပၚက ေရခြက္ကို လုံးေထြးရင္း တိုက္ခ်မိလို႔ ဆူညံသြားတယ္။ ေအာက္ထပ္က သူ႔အေဖ ႀကီးလွမ္းေမးတာကို နည္းနည္းတုန္ေနတဲ့ အသံနဲ႔ ျပန္ေအာ္ေျပာရင္း မမဝါတစ္ေယာက္ အတင္း႐ုန္းကန္ရွာတယ္။ လုံးေထြး႐ုန္းကန္ရင္း မွန္တင္ခုံေဘးက အိပ္ယာေပၚကို ႏွစ္ေယာက္သား ထပ္လၽွက္လဲက်သြားၾကတယ္။

ဘေလာက္အကၤ်ီႏွိပ္စိေတြ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ျမည္ေအာင္ က်ေနာ့္လက္ၾကမ္းႀကီးက ဆြဲဖြင့္လိုက္ေတာ့ အနက္ေရာင္ ေဘာ္လီႀကီးနဲ႔ ေဖြးဥေနတဲ့ ရင္ညႊန႔္သားေလးေတြက ဝင္းကနဲေပၚလာၿပီ။ လိင္စိတ္တအားထန္ၿပီး မုန္ယိုေနတဲ့ က်ေနာ္ မမဝါရဲ့ ရင္ညႊန႔္အကြဲေၾကာင္းေလးအေပၚဖက္နားကို အတင္းနမ္းတယ္။ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ေဘာ္လီေပၚကေန လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္နဲ႔ စုံကိုင္ၿပီး အတင္းညႇစ္ေခ်ေနၿပီ။ မမဝါကေတာ့ က်ေနာ့္ ဆံပင္ေတြကိုဆြဲၿပီး အတင္းတြန္းထုတ္တယ္။ မိနစ္အနည္းငယ္ေလာက္ၾကာတဲ့အထိ တြန္းထိုး႐ုန္းကန္ရင္း စိတ္ညစ္လာဟန္တူတဲ့ မမဝါ အားေပ်ာ့စျပဳလာတယ္။ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ခါးကိုမတ္ရင္း ေအာက္ကေဘာင္းဘီတိုကို က်ေနာ္ ခၽြတ္ခ်ၿပီး ၾကမ္းျပင္ေအာက္ကို ပစ္ခ်လိုက္တယ္။

လူကေတာ့ မမဝါရဲ့ ကိုယ္လုံးေတာင့္ေတာင့္ေလးအေပၚမွာ ခြစီးထားလၽွက္ပဲ။ နီရဲၿပီး မိုးေပၚကိုေထာင္မတ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္လိင္တံႀကီးက ထိပ္မွာ အရည္ၾကည္ေလးေတြေတာင္ စို႔ထြက္ေနၿပီ။ မီးေရာင္ေအာက္မွာ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္လိုက္ရတာမို႔ မမဝါတစ္ေယာက္ မ်က္လုံးေလးအဝိုင္းသားနဲ႔ အို! ဆိုတဲ့ ကေယာင္ကတမ္း ျမည္သံေလးေတာင္ ေအာ္လာတယ္။ ႐ုန္းကန္မယ့္ဟန္မေပၚေတာ့ပဲ ၿငိမ္က်သြားၿပီး ပက္လက္ကေလး က်ေနာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း သနားသလို ျဖစ္သြားဟန္တူရဲ့။ ကိုယ္လုံးေလးကိုလိမ္ ခါးမတ္ၿပီး လက္ေထာက္ထထိုင္လာတယ္။

ေဘာ္လီခ်ိတ္ေတြကိုသူ႔ဖာသာ ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ေတာ့ ဆူၿဖိဳးလွပလြန္းတဲ့ ေန႔လည္က အေဝးကပဲျမင္လိုက္ရတဲ့ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးက မီးေရာင္ေအာင္မွာ ထင္းေနတာပဲဗ်ာ။ အေပၚပိုင္းဗလာ ျဖစ္သြားတာနဲ႔ ေပါက္ကြဲမတတ္ ေထာင္မတ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္လိင္တံအေပၚ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ ဖြဖြဆုပ္ကိုင္လာၿပီး ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ လုပ္ေပးလာတယ္။

“ေမာင္ေလး! မမဝါက အပ်ိဳမဟုတ္ဘူးကြာ ..။ မင္း အဲ့ေလာက္ႀကီး ျဖစ္ေနရင္လည္း သက္သာေအာင္ မမဝါ လုပ္ေပးမယ္..။ ဟိုလိုႀကီးေတာ့ မလုပ္ရဘူး ဟုတ္ၿပီလား။ ကေလးက လိမၼာပါတယ္ေနာ္”

သနားေနတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔ ဒူးေထာက္ၿပီးခြထားတဲ့ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ရင္း အဲ့လိုလွမ္းေျပာလာတယ္။ က်ေနာ့္လက္တစ္ဖက္ကို ဆြဲယူၿပီး သူ႔နို႔ေတြေပၚ တင္ေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ က်ေနာ့္ လိင္တံနီရဲႀကီးရဲ့ ထိပ္ဖူးကို အသာေလး ကိုယ္ကိုကိုင္းၿပီး ႏွုတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးနဲ႔ စုပ္ေပးရွာတယ္။ ရွီး! ကနဲ ျမည္ေအာင္ ၿငီးျငဴလိုက္ရင္း မမဝါရဲ့ ဆံပင္ေတြကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္၊ နို႔ကိုဆုပ္ေခ်ရင္း အလိုက္သင့္ကေလး ခါးကိုေကာ့ထားေပးတယ္။ လိင္ဆိပ္တက္ေနေပမယ့္ အသိစိတ္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ဝင္လာတဲ့ က်ေနာ္ ရာဂဘီလူးစီးေနေပမယ့္ က်ေနာ့္ကို သနားၿပီး အလိုလိုက္ေနရွာတဲ့ မမဝါကို စိတ္ထဲမွာ သနားၿပီး ခြင့္လႊတ္ပါဗ်ာလို႔ ေတာင္းပန္ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခႏၶာကိုယ္ကေတာ့ အင္မတန္ရိုင္းစိုင္းၾကမ္းတမ္းစြာနဲ႔ မမဝါရဲ့ ေခါင္းကေလးကိုကိုင္ၿပီး သူ႔ပါးစပ္ထဲကို ေကာ့ေကာ့ၿပီး သြင္းရင္း အရွိန္တအားတက္လာၿပီ။

“ဖိုးသက္! ကၽြတ္! မလုပ္ရဘူးဆိုကြာ.. အာကြာ.. မမဝါက တစ္ခုလပ္ႀကီး.. မင္းက လူပ်ိဳေပါက္စေလး အဲ့လိုမ်ိဳးျဖစ္ၾကရင္ လူေတြက ဘာေျပာ… အေမ့ … ဟဲ့”

၅ မိနစ္ေလာက္ လိင္တံကို ၾကင္ၾကင္နာနာ စုပ္ေပးေနတာကို ၿငိမ္ခံမိေနေပမယ့္ တအားတင္းၾကပ္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ လူက မမဝါရဲ့ ပါးစပ္ထဲက လိင္တံႀကီးကို ႁပြတ္ကနဲ ဆြဲခၽြတ္ပစ္လိုက္မိတယ္။ ကုတင္ေအာက္ကို ဆင္းလိုက္ၿပီး မမဝါရဲ့ထမီကို အတင္းဆြဲခၽြတ္လိုက္မိၿပီ။ မို႔ေမာက္ၿပီး ခုံးႂကြေနတဲ့ မမဝါရဲ့ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးက အရည္ေလးေတြ စို႔ေနရွာတာ အဖုတ္ေမႊးနက္နက္ကေလးေတြမွာေတာင္ အရည္ေလးေတြ သီးေနတယ္။ အဖုတ္ကို လက္ဖဝါးေလးနဲ႔ကာထား၊ ႏွုတ္ခမ္းေလးကိုက္ရင္း က်ေနာ့္ကို တတြတ္တြတ္ေျဖာင္းဖ်ဖို႔ ႀကိဳးစားေနရွာတဲ့ သူမရဲ့ လက္ေတြကို အတင္းဆြဲဖယ္လိုက္ၿပီး တံေတြးေတြနဲ႔ ေျပာင္လက္နီရဲေနတဲ့ က်ေနာ့္လိင္တံထိပ္ဖူးကို သူမ အဖုတ္ဝမွာ ေတ့ၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဖိခ်လိုက္ေတာ့ မမဝါတစ္ေယာက္ ကေယာင္ကတမ္းေလး ေအာ္ရွာတယ္။

ႀကီးမားေဖာင္းကားတဲ့ အဖုတ္ႀကီးက စီးပိုင္ၾကပ္သိပ္လြန္းေနတာမို႔ တစ္ဝက္ေလာက္ေရာက္ေအာင္ မနည္းႀကီး အားစိုက္ထိုးသြင္းလိုက္ရတယ္။ အဆုံးထိေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကုတင္ေစာင္းမွာ ပက္လက္အိပ္ေနတဲ့ မမဝါတစ္ေယာက္ ကုတင္ေအာက္ကေန သူ႔ကိုယ္ေပၚ ကိုင္းၿပီး အဖုတ္ထဲ လိင္တံထိုးသြင္းေနတဲ့ က်ေနာ့္ လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို တအားဖမ္းဆုပ္ၿပီး တြန္းထားေနရွာၿပီ။

“အားးး မဆန႔္ဘူးကြာ.. မလုပ္ရဘူးလို႔ မင့္ကို မမဝါေျပာေနတယ္ေလ … နားမေထာင္ေတာ့ဘူးလား.. အာကြာ.. အိုးးး ျပန္ထုတ္ကြာ မမဝါ မင္းကို လက္နဲ႔လုပ္ေပးမယ္ဆို မွားကုန္ေတာ့မွာပဲ ေျပာလို႔လည္းမရေတာ့ဘူး ဒီကေလး အိအိ.. ရွီးးး”

ဆတ္ကနဲ သူမ ထထိုင္လာတယ္။ က်ေနာ့္လိင္တံႀကီးက ပူေႏြးစီးပိုင္လြန္းတဲ့ သူမအဖုတ္ႀကီးထဲ အဆုံးထိ ဝင္သြားၿပီ။ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းေလးကို ျပတ္ထြက္မတတ္ ကိုက္ထားၿပီး အခုထက္ထိ က်ေနာ့္ကို ေျဖာင္းျဖေနဆဲ သူမကို က်ေနာ္ ေသခ်ာမၾကည့္ေတာ့ပဲ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ေခ်ဆုပ္ၿပီး ေဆာင့္လိုးပစ္လိုက္တယ္။ အသံထြက္ၿပီး ေအာ္မိမွာစိုးရွာတဲ့ မမဝါတစ္ေယာက္ ဖရိုဖရဲျဖစ္ေနတဲ့ ဆံႏြယ္ေတြၾကားထဲကေန လွမ္းၾကည့္ရင္း အံႀကိတ္ၿပီး ခံေနရွာတယ္။ ခုနက တေဖ်ာက္ဖ်ာက္ရြာေနတဲ့ မိုးက တအုံးအုံး သည္းခ်လာၿပီ။ က်ေနာ့္ ေဆာင့္ခ်က္ေတြကလည္း ရက္စက္ၾကမ္းတမ္းလြန္းလာတယ္။

“အားးး .. ရွီးး … ေဖာက္ေဖာက္! ေျဖာင္း.. ပတ္ပတ္. ေဖာက္”

လူပ်ိဳေပါက္ကေလး က်ေနာ္ရဲ့ အားပါလွတဲ့ ေဆာင့္ခ်က္ေတြကို ပထမေတာ့ အံႀကိတ္ၿပီး ခံေနရွာေပမယ့္ အရွိန္ရလာေတာ့ အိမ္ေထာင္က်ဖူးတဲ့ မမဝါတစ္ေယာက္ လက္ျပန္ေထာက္ၿပီးေကာ့ရင္း စိတ္ပါလက္ပါ ဆက္ဆံစျပဳလာၿပီ။ အရပ္ရွည္ရွည္ နို႔ထြားထြားနဲ႔ တင္ပါးကားကားႀကီးေတြ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ မမဝါကို က်ေနာ္ မညႇာတာေတာ့ပဲ အသားကုန္ ေဆာင့္လိုးေပးလိုက္တာ ဘယ္ေလာက္မွမၾကာဘူး က်ေနာ့္ဂုတ္ကို အတင္းဆြဲၿပီး တြယ္တက္လာသလိုလုပ္ရင္း တြန႔္လိမ္ၿပီး ၿပီးသြားရွာတယ္။

ဝုန္းကနဲ ကုတင္ေပၚ ပက္လက္လွန္က်သြားတဲ့ မမဝါကို ေဘးတိုက္အိပ္ အေနအထားျဖစ္ေအာင္ က်ေနာ္ ျပင္ေပးလိုက္ၿပီး ခပ္ေကြးေကြးေနထားတဲ့ ပိုေဇရွင္မွာ ဖင္ေဖြးေဖြးႀကီး တစ္ျခမ္းကို အသာမလို႔ က်ေနာ္ ေဆာင့္လိုးေနလိုက္ေသးတယ္။ မိုးသံနဲ႔အတူ က်ေနာ့္ေဆာင့္ခ်က္ေတြ တအားျပင္းထန္လာတဲ့ေနာက္ ဘယ္လိုမွ မတတ္နိုင္ေတာ့ပဲ မမဝါရဲ့အဖုတ္ထဲကို က်ေနာ့္သုတ္ရည္ေတြ တဖ်င္းဖ်င္းနဲ႔ ပန္းထည့္ေပးလိုက္မိေတာ့တယ္။

“မွားကုန္ၿပီကြာ .. ငါေတာ့ ေသတာေသခ်င္ေတာ့တာပဲ ေမာင္ေလးရာ.. ျပန္ေတာ့ေနာ္ လိမၼာတယ္..”

တခ်ီၿပီးသြားလို႔ မမဝါကိုဖက္ၿပီး ခဏၿငိမ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို နဖူးေလးပြတ္၊ ဆံပင္ေတြသပ္ေပးရင္း မမဝါက ေခ်ာ့ေခ်ာ့ေမာ့ေမာ့ ေျပာေနရွာတယ္။ က်ေနာ္က ဘာမွျပန္စကားမဆိုပဲ နို႔ႏွစ္လုံးရဲ့ နို႔သီးေခါင္းေတြကို လက္ညႇိုးလက္မနဲ႔ ေခ်ကစားရင္း အလုပ္မ်ားေနတုန္း လူနီႀကီးရဲ့ ေစခိုင္းခ်က္အရ မိုးလင္းခါနီးထိ ဆက္တိုက္ က်ေနာ္ လိုးရလိမ့္မယ္ဆိုတာ မမဝါတစ္ေယာက္ မသိရွာဘူး။ သနားပါတယ္ဗ်ာ။

“ေဟာေတာ့! နင့္ဟာႀကီးကလည္း ျပန္မာေနျပန္ၿပီ.. နင္နဲ႔ေတာ့ ခက္ေတာ့တာပဲကြာ..။ ကဲ ကိုယ္ေတာ္ေလး ရွင့္ေဒါသေတြ ျမန္ျမန္ေလၽွာ့ခ်င္တယ္ဆိုလည္း ေလၽွာ့ၿပီး အိမ္ျပန္ေတာ့။ က်မ ရွိႀကီးခိုးပါတယ္..”

စိတ္အိုက္ေနတဲ့ အသံေလးနဲ႔ မမဝါ ျမည္တမ္းေရရြတ္ေနတာေတြကို က်ေနာ္ ဘာမွျပန္ေျပာမေနေတာ့ဘူး။ ကုတင္ေပၚမွာတင္ ေလးဖက္ေထာက္ ဖင္ကုန္းအေနအထားျဖစ္ေအာင္ သူ႔ကိုယ္လုံးေလးကို ေနခိုင္းလိုက္ၿပီး တင္ပါးအေနာက္ဖက္မွာ ဒူးေထာက္ရင္း ေနရာယူလိုက္တယ္။ ကားစြင့္လြန္းတဲ့ ဖင္ေဖြးေဖြးႀကီး ႏွစ္ျခမ္းကို ဆြဲျဖဲလိုက္ရင္း အဆီတဝင္းဝင္းနဲ႔ အိစက္ေနတဲ့ အဖုတ္ႀကီးထဲ က်ေနာ့္လိင္တံကို ဖိၿပီးထိုးသြင္းလိုက္ေတာ့ မမဝါတစ္ေယာက္ ခါးေလးေကာ့ ေခါင္းေလးေမာ့ၿပီး အီးးးကနဲ ျဖစ္သြားရွာတယ္။ ခါးက်င္က်င္ေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ စုံကိုင္ၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အရွိန္တင္ၿပီး က်ေနာ္ ေဆာင့္သြင္းေနၿပီ။ တခ်က္တခ်က္ က်ေနာ္အေဆာင့္နဲ႔ မမဝါက အေနာက္ကို ျပန္အေကာ့ ေတြ႕လိုက္ရင္ တဖန္းဖန္း ျမည္သံေလးေတြက ဆူညံၿပီး၊ ဖင္ကုန္းၿပီး အလိုးခံေနရရွာတဲ့ မမဝါဆီက တရွီးရွီး၊ တအီးအီး ညည္းသံနဲ႔ ေရာလို႔ မိုးသံေလသံၾကားထဲ က်ေနာ့္စိတ္ကို ပိုလို႔ေတာင္ တက္ႂကြေစေနပါလားဗ်ာ။

လင္းၾကက္တြန္သံ ခပ္အုပ္အုပ္ ၾကားလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္လက္ခ်က္နဲ႔ မမဝါတစ္ေယာက္ ေမၽွာ့ေနရွာပါၿပီေကာဗ်ာ။ မိုးေတြလည္း တိတ္စျပဳေနၿပီ။ ကုတင္ေပၚက အသာအယာေလး ဆင္းလိုက္ၿပီး ငယ္ငယ္ကတည္းက သံေယာဇဥ္ႀကီးရွာတဲ့ မမဝါကို တစ္ခ်က္လွမ္းအၾကည့္မွာ အသိစိတ္က တစ္ခ်က္ ဝင္လာမိေသးတယ္။ တစ္ညလုံး ေလးဖက္ေထာက္ၿပီး ေဆာ္၊ ေပြ႕ၿပီး ထိုင္လၽွက္လိုး ၊ တစ္ေပါင္ေက်ာ္၊ တစ္တီတူးမိုးေမၽွာ္၊ သူႀကီးေသနတ္ထမ္း၊ က်ားႀကီးေရေသာက္၊ ျခေသၤ့ထိုင္ .. အဲ့လိုပုံစံ စုံစိေနေအာင္ က်ေနာ္ လုပ္ေပးလိုက္တာ အိမ္ေထာင္က်ဖူးေပမယ့္ အလွမပ်က္ေသးတဲ့ မမဝါတစ္ေယာက္ မီးသင့္သြားတဲ့ ငွက္ေပ်ာညႊန႔္ကေလးလို ေပ်ာ့ဖတ္ၿပီး ကုတင္ေပၚမွာ ေခြေခြေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနရွာၿပီ။

ၾကမ္းျပင္ေပၚက ေဘာင္းဘီတိုေလးကို ျပန္ေကာက္စြပ္၊ အကၤ်ီဝတ္ၿပီးတာနဲ႔ အသိစိတ္ ဝင္တစ္ခ်က္ မဝင္တစ္ခ်က္နဲ႔ အိမ္အေပၚထပ္ ျပဴတင္းေပါက္တံခါးဖြင့္ၿပီး က်ေနာ္ ခုန္ခ်လိုက္တာ ဝဲကနဲ ေျမႀကီးေပၚ စကၠဴတစ္ရြက္လို အသာအယာက်သြားတယ္။ ေျမႀကီးေပၚေရာက္တာနဲ႔ အခ်ိန္မဆိုင္းေတာ့ပဲ အလိုလို ေျပးထြက္လာရင္း လူတစ္ရပ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိတဲ့ ၿခံစည္းရိုးကိုပါ ဆတ္ကနဲ ခုန္ေက်ာ္လႊားသြားျပန္တယ္။

က်ေနာ့္အိမ္ထဲ ျပန္ခုန္ဝင္လာမိတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ခါတိုင္းေန႔ေတြလို ေပ်ာ့ေခြသြားၿပီး အိပ္ယာေပၚတက္ ေမွးကနဲ အိပ္မေပ်ာ္သြားေအာင္ စိတ္ကိုတင္းထားမိတယ္။ က်ေနာ္သိခ်င္တာက ဒီလူနီႀကီး ဘာလဲ။ ဘယ္က ေပၚေပၚလာတာလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုျဖစ္ေအာင္ အတင္းတြန္းပို႔ေနတာလဲ။ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ ေခါင္းထဲမွာ စီတန္းလို႔ေနတယ္။ ေဝေဝဝါးဝါးျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္အာ႐ုံကို စုစည္းထားၿပီး သတိလက္လႊတ္ မျဖစ္သြားေအာင္ ထိန္းေနတယ္။

က်ေနာ့္ကုတင္နားအေရာက္မွာ လူက မူးေဝေဝ တစ္ခ်က္ျဖစ္သြားၿပီး ေပ်ာ့ေခြသြားတယ္။ အိပ္ယာေပၚ လွဲခ်လိုက္ၿပီး တုံးကနဲမအိပ္ပဲ ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး လူနီႀကီးကို ရွာလိုက္ေတာ့ ရွုတည္တည္ႀကီး ထိုင္ေနတဲ့ လူနီႀကီးကို ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ တစ္ကိုယ္လုံး အားအင္မက်န္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေပ်ာ့ေခြေနေပမယ့္ အားတင္းထားရင္း က်ေနာ္ သူ႔ကို စကားလွမ္းေျပာလိုက္တယ္။

“ဦးေလး ခင္ဗ်ားဘယ္သူလဲဗ်။ ဘာျဖစ္လို႔ က်ေနာ့္ကို ဒီလိုျဖစ္ေအာင္ ေစခိုင္းေနရတာလဲ”

…. ….

“ေဟ့လူ! ေျပာေလဗ်ာ။ က်ဳပ္ၾကာရင္ ႐ူးသြားေတာ့မယ္ ..။ ခင္ဗ်ားဘယ္သူလဲ..။ ဘယ္ကေန ေပၚေပၚလာတာလဲ”

“ငါလား ငါဘယ္သူမွ မဟုတ္ဘူး ..။ ငါ့ကို စီရင္ထားတဲ့အတိုင္း ေဆာင္ရြက္ေနရတဲ့သူ ..။ တကယ္ေတာ့ ငါဆိုတာ မရွိဘူး”

“ခင္ဗ်ား ဘာေတြေျပာေနတာလဲဗ်။ က်ေနာ္ နားမလည္ဘူး။ က်ေနာ့္ကို ဒီလိုလုပ္ခိုင္းဖို႔ ဘယ္သူက ခိုင္းထားလို႔လဲ။ က်ဳပ္ ေသခ်င္တယ္ဗ်ာ..။ က်ဳပ္ မုဒိန္းေကာင္ျဖစ္ေနၿပီ ေတာက္!”

အက္ကြဲကြဲနဲ႔ ေလသံအနိမ့္အျမင့္မရွိတဲ့ အသံနဲ႔ က်ေနာ့္ကို စကားျပန္ေျပာရင္း နီရဲေတာက္ေျပာင္လြန္းတဲ့ မ်က္လုံးအစုံနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ သူ႔မ်က္နာမွာ ခံစားခ်က္မရွိဘူး။ လူေသေကာင္ႀကီးလိုပဲ။ ေတာင္းပန္တဲ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ သူ႔ကိုစိုက္ၾကည့္ရင္း သူဘယ္သူလဲဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္မိေနေပမယ့္ ေခါင္းက ခ်ာခ်ာလည္လာတယ္။

“ဒါဆိုလည္း က်ေနာ့္ကို ဒုကၡမေပးပါနဲ႔ေတာ့ ဦးေလးရာ .. ေတာင္းပန္ပါတယ္…။ ဘာကိစၥ အဲ့လိုမိန္းမတကာကို အဓမၼက်င့္ခိုင္းေနရတာလဲဗ်ာ”

“မင့္ကို ငါဘာမွ ဒုကၡမေပးဘူး ..။ ငါဟာ စီရင္ထားျခင္းခံရတဲ့ အရာတစ္ခုသာျဖစ္တယ္..။ ငါဟာ ေဆာင္ရြက္သူ သက္သက္သာျဖစ္တယ္..”

“ဟာဗ်ာ! ဘာေတြေျပာေနတာလဲ။ က်ဳပ္နားမလည္ေတာ့ဘူး။ ဘာေျပာတာလဲ ရွင္းေအာင္လုပ္ဗ်ာ”

“ငါဟာ ငါ့ကိုပိုင္ဆိုင္သူအတြက္ ျဖည့္ဆည္းေပးရသူျဖစ္တယ္..။ ငါ့အရွင္သခင္ရဲ့ စိတ္ေဇာဆႏၵအတိုင္း ဘာမဆို ေဆာင္ရြက္မယ္”

“ခင္ဗ်ား အရွင္သခင္က က်ဳပ္လား။ ဘယ္ကေန ဘယ္လို က်ေနာ္က… ဟာ! ႐ူးခ်င္တယ္ဗ်ာ”

“အဲ့ဒီမိန္းမေတြ အကုန္လုံးဟာ မင္းကိုယ္တိုင္ ကာမဆက္ဆံခ်င္သူေတြ ျဖစ္တယ္..။ သူတို႔ဆီကို မင္းစိတ္အလိုက် ငါေခၚေဆာင္ေပးတယ္..။ သူမတူေအာင္ ရာဂမီးေတာက္ေလာင္ေအာင္ ငါကူညီတယ္..။ သူတို႔ေတြဟာ မင္းလိင္ဆႏၵကို အလိုလိုက္ခဲ့ရတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ မင္းကို ျငင္းပယ္နိုင္စြမ္းမရွိ..။ မင္းသူတို႔ကို တပ္မက္သလို သူတို႔မင္းကို တပ္မက္ေစေအာင္ ငါႀကံေဆာင္ခဲ့တယ္ ..။ ငါဟာ စီရင္ထားျခင္းခံရတဲ့ အရာတစ္ခုသာျဖစ္တယ္..။ ငါဟာ ေဆာင္ရြက္သူ သက္သက္သာျဖစ္တယ္..”

“ဗ်ာ”

ဒီလူနီႀကီးေျပာတဲ့ စကားေတြကို က်ေနာ္ နားမလည္နိုင္ေတာ့ဘူး။ စိတ္ေလၽွာ့ၿပီး ကုတင္ေပၚကို ဝုန္းကနဲ ပက္လက္လွန္ခ်ၿပီး အိပ္ဖို႔ျပင္တယ္။ မ်က္လုံးကို ေမွးထားလိုက္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာေပမယ့္ သတိလက္လႊတ္ အျဖစ္မခံနိုင္ဘူး။

က်ေနာ့္မွာ အႀကံတစ္ခုရွိေသးတယ္။ အသက္ကို ခပ္မွန္မွန္ရွူေနရင္း အိပ္ေပ်ာ္သလို လုပ္ျပလိုက္ၿပီး မိနစ္အနည္းငယ္အၾကာမွာ ၾကမ္းျပင္ေပၚက လူနီႀကီး မတ္တပ္ရပ္လိုက္တာကို ေမွးထားတဲ့ မ်က္လုံးနဲ႔ ေခ်ာင္းၾကည့္ထားၿပီ။ က်ေနာ့္ကုတင္နားကို အသာေလးကပ္လာၿပီး ဆတ္ကနဲ ခုန္လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္အေပၚ ခုန္အုပ္လိုက္ၿပီလို႔ ထင္ေနေပမယ့္ က်ေနာ့္ျခင္ေထာင္ အမိုးေပၚကို ေပါ့ေပါ့ကေလး ခုန္တက္သြားတာဗ်။ ျခင္ေထာင္အမိုးေပၚ တက္သြားေပမယ့္ ျခင္ေထာင္က လွုပ္ေတာင္မလွုပ္ဘူးဆိုတာ သတိထားလိုက္မိတယ္။ အဲ့ဒါကို ေနာက္ဆုံးျမင္လိုက္ရၿပီး က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္းပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။

………………………………………

မနက္ ၇ နာရီေလာက္ ၿခံဝိုင္းထဲက ဂိုေထာင္မွာ ကုန္ေတြလာတင္တဲ့ ဟီးနိုးကားသံေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္ လန႔္နိုးလာတယ္။ ေခါင္းက တဆစ္ဆစ္ကိုက္ၿပီးး အိပ္ေရးလုံး၀ မဝဘူးဗ်ာ။ ဘယ္လိုမွ ဆက္အိပ္လို႔မရေအာင္ ဆူညံေနတာမို႔ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ အိပ္ယာက ထလာမိတယ္။ ညက ေလေတြမိုးေတြ အေတာ္ခ်ထားလို႔ ၿခံထဲမွာ သရက္သီးအကင္းေလးေတြ ျပန႔္က်ဲေနတာပဲ။ ၿခံေထာင့္က အုတ္ေရကန္ေလးဆီ ထြက္လာခဲ့ၿပီး ေစာေစာစီးစီး ေရခ်ိဳးေခါင္းေလၽွာ္လိုက္တယ္။

အဝတ္အစားလဲရင္း မေန႔ညကကိစၥ စဥ္းစားမိျပန္ေတာ့ စိတ္ေတြ ေလးလံသြားျပန္တယ္။ တစ္ရပ္ကြပ္သားခ်င္း အစ္မႀကီးလို ခင္တဲ့သူအေပၚ က်ဴးလြန္မိသြားၿပီဆိုတဲ့ အေတြးက လူကိုဒုကၡေပးေနၿပီ။ အိပ္ယာသိမ္း၊ ေစာင္ေခါက္ဖို႔ ဒီဖက္အိမ္ထဲ ျပန္ဝင္လာရင္း မိုးလင္းခါနီး လူနီႀကီး က်ေနာ့္ျခင္ေထာင္အေပၚကို ခုန္တက္သြားတာ သတိရမိတယ္။ ေအေဘးႀကီးက ထုတ္တန္းေပၚ တက္ေနတာလား မသိဘူးဗ်။ ျခင္ေထာင္အေပၚက မ်က္ႏွာၾကက္ကို ေမာ့ၿပီး ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ၾကည့္ေနမိေသးတယ္။ ျခင္ေထာင္အမိုးေပၚမွာ အ႐ုပ္ကေလးတစ္ခုေတြ႕လို႔ အသာေလး ေကာက္ယူလိုက္မိေတာ့မွ လူကို ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ သစ္သား႐ုပ္ထုေလးက ဟိုလူနီႀကီးနဲ႔ တစ္ေထရာထဲ ျဖစ္ေနပါလားဗ်ာ။

ကုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္အိပ္ရင္း အံ့ၾသတုန္လွုပ္တဲ့ စိတ္နဲ႔ သစ္သား႐ုပ္ထုကေလးကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ကိုင္တြယ္ပြတ္သပ္ရင္း အနီးကပ္ ေလ့လာၾကည့္မိေနတယ္။ ေရွးေခတ္ အဘိုးႀကီး႐ုပ္နဲ႔ ႐ုပ္ထုေပၚမွာ အင္းကြက္ေတြ၊ လက္ေရးအတြန႔္အတက္နဲ႔ စာလုံးေသးေသးေလးေတြ ထြင္းထားတယ္ဗ်။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ စာလုံးေလးေတြက ပ်က္ယြင္းၿပီး ေျပာင္ေခ်ာေနေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ေနရာက စာလုံးေတြက ဖတ္လို႔ရေသးတယ္။

စိတ္ရွိတိုင္းႀကံ၊ ႀကံသမၽွၿပီး xxxx xxxxx လိုတိုင္းတက ၿပီးေျမႇာက္ေစရန္

သံမေနသား၊ ကသစ္သား xxx ေၾကာင္နက္ဂမုန္း xxx နဂါးပုတ္အန္ဖတ္ xxx

ေျမဖုတ္ဘီလူး၊ ေဇာ္ဂနီ ေဇာ္ဂနက္ ေခ်းစားစုန္းမက်န္ ေဝဒအတတ္တကာျဖင့္ xxx ထိုထိုစီရင္ ငါအၾကင္၏ ေျမေလၽွာက္ဝိဇၨာ အသညာကား သစ္သား႐ုပ္၌ တည္ေစေသာ္ဝ္

ေနလစၾကၤာ ဆရာသခင္ ဦးလူႀကီး

(xxxxx ျပထားေသာ ေနရာမ်ားတြင္ စာလုံးမ်ားပ်က္ကာ ေခ်ာမႊတ္ေနသျဖင့္ ဖတ္မရပါ။ အမွန္က ေလၽွာက္ရႊီးမလို႔ အကိုးအကားရွာရမွာ ပ်င္းလို႔ မေရးေတာ့တာ ဟီဟိ..)

က်ေနာ္ အခုမွ တစိမ့္စိမ့္ေတြးရင္း အရာရာကို နားလည္သေဘာေပါက္စ ျပဳလာပါၿပီ။ လူနီႀကီးဆိုတာ ေဟာ့ဒီ သစ္သား႐ုပ္ထုေလးက ထြက္လာတာပါလား။ က်ေနာ္ အတင္းသြားၿပီး အနိုင္အထက္ျပဳခဲ့တဲ့ မိန္းမေတြဆိုတာကေကာ.. ဟုတ္ပါၿပီေလ… က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ မသိစိတ္က ေဖာက္ျပန္မိခဲ့တဲ့ မိန္းမေတြပဲ မဟုတ္လားဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ေတြက ဘာလို႔ က်ေနာ္ လိင္ဆက္ဆံဖို႔ ႀကိဳးစားခ်ိန္မွာ ေသေသခ်ာခ်ာ မျငင္းဆန္ၾကတာလဲ။ တစ္ညလုံး ဘာလို႔ က်ေနာ့္စိတ္တိုင္းၾက အဆက္ဆံခံၾကတာလဲ။ ဘာလို႔ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ရဲစခန္းသြားမတိုင္ၾကတာလဲ ဆိုတာ အခုမွ တေရးေရး နားလည္လာၿပီ။ လူနီႀကီးရဲ့အစြမ္းေၾကာင့္ က်ေနာ္ လိင္စိတ္ထသလို သူတို႔လည္း လိင္စိတ္ဝင္ေနၾကတာကိုးဗ်။

ဒါေၾကာင့္ အခြင့္အေရးရွိလၽွက္နဲ႔ (ဥပမာ ႐ူပေဗဒဆရာမေလးဆိုရင္ က်ေနာ့္ကို အေသမုန္းတဲ့သူပဲ။ ေသခ်ာေပါက္ ေအာ္ဟစ္ပစ္လိုက္ရင္ က်ေနာ္ ဘာတတ္နိုင္မွာလဲ။ အံႀကိတ္ၿပီးခံေနေပမယ့္ သူကိုယ္တိုင္ လိင္ဆက္ဆံတဲ့ အရသာကို အားရပါးရ တပ္မက္စြာခံစားခဲ့တာ ဒီ႐ုပ္ထုေလးရဲ့ အစြမ္းပါလား။ ဟိုအင္းသူႀကီးသမီး အလတ္မနဲ႔တုန္းကဆို ပထမ ၂ ခ်ီေလာက္ လုပ္ၿပီးတာေတာင္ သူ႔မ်က္လုံးေတြက တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ ခရီးဆက္ခ်င္ေနခဲ့တာ ဒါေၾကာင့္ကိုး) မမဝါကေတာ့ က်ေနာ့္ကို ငယ္ငယ္ကတည္းက သံေယာဇဥ္ရွိလို႔ အလိုလိုက္တယ္ပဲထား.. ေနာက္ပိုင္းမွာ တက္ညီလက္ညီေတာင္ ပင့္ေပးေကာ့ေပးတဲ့အျပင္ ေပြ႕ၿပီးး ထိုင္လၽွက္ လိုးၾကတုန္းက က်ေနာ့္ဂုတ္ကို အတင္းသိုင္းဖက္ၿပီး သူကိုယ္တိုင္က တက္ေဆာင့္ခဲ့တာေလ။ ေအာက္လမ္းဆရာ ဦးလူႀကီးဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ ခ်ာတိတ္အရြယ္ေတြ ၾကားဖူး႐ုံၾကားဖူးတာ မွီမွမမွီလိုက္တာဆိုေတာ့ ဒီသစ္သား႐ုပ္ထုေလးကို ဘယ္လိုအစြမ္းေတြ သြင္းခဲ့သလဲ မသိပါဘူးဗ်ာ။

ေလာေလာဆယ္ ကံေကာင္းတာလား ကံဆိုးတာလားေတာ့ က်ေနာ္ စဥ္းစားလို႔ မရဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္စိတ္က (အုပ္ခ်င္စရာ ေကာင္းလိုက္တာလို႔) မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ပစ္မွားလိုက္မိရင္ လူနီႀကီးက က်ေနာ့္စိတ္အလိုက် လိုက္လုပ္ေပးေနတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးကို ေကာင္းေကာင္း နားလည္သေဘာေပါက္လိုက္ၿပီ။ သစ္သား႐ုပ္ထုေလးကို ျခင္ေထာင္အမိုးေပၚ ပစ္တင္လိုက္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ထိုင္ဖို႔ ကိုေရႊဘကို ဝင္ေခၚမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ က်ေနာ့္ၿပိဳင္ဘီးေလးကို တြန္းရင္း အိမ္က ထြက္လာခဲ့တယ္။

“ေဟး! ေမာင္ေလး”

“ခင္ဗ်ာ!”

“မမဝါ စက္ဘီးခ်ိန္းႀကိဳးျပတ္ေနလို႔ ဆိုင္သြားပို႔လိုက္ရတယ္ … အလုပ္ကိုလိုက္ပို႔ပါ..”

“ဟုတ္.. ဟုတ္ကဲ့ မမဝါ”

က်ေနာ္တို႔အိမ္ေရွ႕ ခေရပင္ႀကီးေအာက္မွာ ႀကိမ္ျခင္းေလးကို ကိုင္ၿပီး ဘဏ္ဝတ္စုံေလးနဲ႔ မမဝါက ျပဳံးတုံ႔တုံ႔ေလး ရပ္ေစာင့္ေနတာနဲ႔ ပက္ပင္းတိုးတာ လူကိုလန႔္သြားတယ္။ ဆံပင္ေတြကို ပိုက္ကြန္အနက္ကေလးအုပ္ၿပီး ဆံထုံးကစ္ကစ္ေလး ထုံးထားတဲ့ မမဝါက ျပဳံးစိစိလုပ္ရင္း ျခင္းေတာင္းေလးကို လွမ္းေပးေတာ့ က်ေနာ့္လက္ လွမ္းလိုက္ရတယ္။ ခပ္တည္တည္နဲ႔ က်ေနာ့္ၿပိဳင္ဘီး ေရွ႕ေဘာင္တန္းေပၚ တင္ပါးလႊဲေလး တက္ထိုင္လာတာကို ဘာမွ စကားမဆိုေတာ့ပဲ စက္ဘီးကို နင္းထြက္လာခဲ့မိတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း ခါတိုင္း ဒီလိုပဲ သြားလာေနၾက က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ေသြးမေတာ္သားမစပ္ေပမယ့္ ေမာင္ႏွမလိုျမင္ၿပီးသားမို႔ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။

က်ေနာ့္မွာသာ မေန႔ညက ကိစၥေၾကာင့္ ရင္ဘတ္ထဲ တဒိန္းဒိန္း ခုန္ေနမိတာဗ်ာ။ မနက္ေစာေစာ ေရမိုးခ်ိဳးသန႔္စင္ထားဟန္တူတဲ့ က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲက မမဝါဆီက အေမႊးရနံ့ကေလးေတြက ႏွာဝကိုခ်ဴေနတယ္။ စက္ဘီးနင္းေနရင္း မနက္ေစာေစာမို႔ လူသြားလူလာျပတ္တဲ့ ဘိုတဲကုန္းနားက မုန႔္တီဆိုင္ေလးနားေရာက္ေတာ့ မုန႔္စားမယ္ဆိုၿပီး ရပ္ခိုင္းတယ္။

“မုန႔္တီႏွစ္ပြဲ ငါးဖယ္နဲ႔ ပဲေၾကာ္ထည့္မယ္ ျမန္ျမန္ေလးလုပ္ပါ”

ဆိုၿပီး လွမ္းမွာလိုက္ရင္း ဆိုင္အေနာက္နားက မန္က်ည္းပင္ေအာက္ စားပြဲပုေလးမွာ ႏွစ္ေယာက္သား ထိုင္ေနေပမယ့္ က်ေနာ္သူ႔ကို မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ရဲဘူးဗ်။

“ေဟ့ေရာင္!”

“ဗ်ာ”

“ဟင္းဟင္း .. မေန႔ညက သူမဟုတ္တဲ့အတိုင္းပဲ လူဆိုးေပါက္စနေလး .. ငါ စိတ္ရွိလက္ရွိ နားရင္းထအုပ္လိုက္ရရင္ေတာ့ေလ ဟြန္း”

“မမဝါ.. က်ေနာ္ရွင္းျပမယ္.. ဟို.. အဲ့ဒါေလ..”

မုန႔္တီပြဲေတြလာခ်ေတာ့ စကားစျပတ္သြားတယ္။ မုန႔္ပြဲေတြကို လက္နဲ႔ညႊန္ျပၿပီး အရင္စားစို႔ဆိုတဲ့ ဟန္နဲ႔ မမဝါက လုပ္ျပေတာ့ က်ေနာ္ တူႏွစ္ေခ်ာင္းဆီ လက္လွမ္းၿပီး မုန႔္တီေတြကို စိတ္မပါလက္မပါ စားေနမိတယ္။ မမဝါကေတာ့ ျပဳံးေနတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ တရႊတ္ရႊတ္ စားပစ္လိုက္တာ ခဏေလးနဲ႔ မုန႔္တီေတြ ေျပာင္သြားတယ္။ မုန႔္တီကို စိတ္မပါသလို တို႔ကနန္း ဆိတ္ကနန္းစားေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ရယ္ခ်င္လၽွက္ ပက္က်ိမ်က္ႏွာေပးနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ရင္း စကားစေျပာတယ္။

“ဖိုးသက္ေလး မမဝါကို ဂတိတစ္ခုေပးပါ..”

“ဟုတ္!”

မုန႔္စားၿပီးသြားလို႔ ေရေႏြးခါးပူပူကို တဖူးဖူးမွုတ္ေသာက္ရင္း ေခါင္းငုံ႔ထားရာက က်ေနာ္ မဝံ့မရဲေမာ့ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္မိတယ္။ အေပၚက ခါးတိုအကၤ်ီ အျဖဴဆြတ္ဆြတ္ကေလးနဲ႔ ေအာက္က ထမီအစိမ္းႏုႏု ယူနီေဖာင္းေလးနဲ႔ မမဝါက လွပေက်ာ့ရွင္းလြန္းတာမို႔ က်ေနာ္ ခပ္ေငးေငးေလး ျဖစ္သြားမိေသးတယ္။ တခ်ိန္ကေတာ့ ကိုယ္အင္မတန္ခ်စ္ခင္ရတဲ့ ေသြးသားရင္းခ်ာလို သေဘာထားရသူဆိုေတာ့ ဒီလိုျဖဴဝင္းဝင္း အသားအရည္နဲ႔ အရပ္ျမင့္ျမင့္ အစ္မႀကီးကို က်ေနာ္ ေခ်ာမွန္း လွမွန္းေတာင္ ေသခ်ာသတိမထားမိခဲ့ဘူး မဟုတ္လားဗ်ာ။ မေန႔ညကမွ တစ္ကိုယ္လုံး တုံးလုံးခၽြတ္ၿပီး စိတ္ရွိလက္ရွိ ေသာင္းက်န္းမိခဲ့ၿပီးမွ အင္မတန္ မိန္းမၿပီသၿပီး လွပတဲ့ ကိုယ္လုံးပိုင္ရွင္ေလးမွန္း သိလာရတဲ့ေနာက္မွာ လူက ရင္တဖိုဖိုျဖစ္ေနခဲ့ၿပီေလ။

“မမဝါက အိမ္ေထာင္ပ်က္ဆိုတာ ေမာင္ေလး သိၿပီးသားေနာ္”

“သိပါတယ္ဗ်”

“အင္း.. မေန႔ညက ကိစၥကို ဘယ္သူသိတာမွ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး..။ အဲ့ဒါ ဂတိေပးပါကြာ..။ မင္း တအားခ်စ္တဲ့ မင္းလူ ေရႊဘကိုေတာင္ မေျပာရဘူး။ မမဝါ ဘယ္ေယာက်္ားမွ မယုံဘူး ဘယ္လိုလဲ”

“အာ…. က်ေနာ္မေျပာပါဘူး မမဝါကလည္း..”

“ေအးပါ.. တသက္လုံး မမဝါကို မင္းဘယ္ေလာက္ ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသလဲ ဆိုတာ သိပါတယ္..။ မေန႔ညက မုန္ယိုၿပီး ေသာင္းက်န္းျပတာကလႊဲလို႔ေပါ့ ခြိ”

“ဟာဗ်ာ!”

“ေနာက္တစ္ခုက .. မမဝါကို မင္းဘယ္ေတာ့မွ လိုခ်င္လွပါတယ္.. ခ်စ္သူလုပ္ခ်င္ပါတယ္ အဲ့လိုစိတ္ေတြ ေမြးမလာနဲ႔။ အဲ့ဒါ ႀကိဳေျပာထားမယ္..။ မင္းမိဘ အသိုင္းဝိုင္းက ငါ့ကိုမုန္းၾကလိမ့္မယ္..။ ကေလးကို ဖ်က္ဆီးပါတယ္လို႔ စြပ္စြဲၾကလိမ့္မယ္…”

……………..

“မမဝါ ကိုယ္တိုင္လည္း အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတာကို ဒီတသက္ စိတ္ကုန္ခဲ့ၿပီးၿပီ ..။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ေယာက်္ားထပ္ယူဖို႔ မစဥ္းစားေတာ့ဘူး သိလား ..။ မင္းအထင္ေသးခ်င္ ေသးပါေစေတာ့..။ မျဖစ္သင့္မွန္း သိတယ္ ..။ ဒါေပမယ့္ မေန႔ညက မမဝါရဲ့ ဘဝမွာ အင္မတန္ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ရတဲ့ ည ျဖစ္ခဲ့တယ္ ..။ မင္းေလးရဲ့ ဇြတ္တရြတ္ ဆိုးေပတာေလးေတြကို ေက်နပ္အားရတယ္..။ ရွင္းရွင္းေျပာမယ္ကြာ ဘဝမွာ မေမ့နိုင္ေတာ့မယ့္ ညတစ္ည”

“မမဝါ ဘာေျပာေနတာလဲဟင္။ က်ေနာ္ နားမလည္ေတာ့ဘူးဗ်..”

“ေဟ့ေရာင္ ဖိုးသက္ေလး! ရွင္းေအာင္ေျပာရရင္ မင္းနဲ႔ျဖစ္တာကို ႀကိဳက္တယ္လို႔ ေျပာေနတာ ေတာက္! ငါေလငါ .. စိတ္ရွိလက္ရွိ နားရင္းတီးလိုက္ရ ဒီမယ္ရွက္လို႔ေသေတာ့မယ္..။ ထေတာ့ သြားမယ္ ႐ုံးေနာက္က်ေတာ့မွာပဲ”

မမဝါ ႐ုံးခ်ိန္မွီေအာင္ စက္ဘီးကို ခပ္သြက္သြက္ကေလး နင္းထြက္လာခဲ့မိတယ္။ က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲက စက္ဘီးေဘာင္တန္းေပၚမွာ တင္ပါးလႊဲကေလးထိုင္လာတဲ့ မမဝါက ဘဏ္နားေရာက္ခါနီး ခရစ္ယာန္ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းကုန္းအဆင္း လူသူရွင္းလြန္းတဲ့ေနရာ အေရာက္မွာ ေမာ့ၿပီး က်ေနာ့္ဂုတ္ကို လက္ျပန္သိုင္းဖက္ဆြဲခ်ရင္း က်ေနာ့္နဖူးကို ႁပြတ္ကနဲနမ္းရင္း ပါးခ်ိဳင့္ကေလးေပၚေအာင္ ျပဳံးလိုက္ေသးတယ္။ ဘဏ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ စက္ဘီးေပၚက ဆင္းသြားရင္း ေလသံတိုးတိုးနဲ႔

“ဟေရာင္! ေသခ်ာမွတ္ထားေနာ္ ငါ မင္းခ်စ္သူ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေခါင္းထဲအျမဲမွတ္ထား”

လို႔ ျပဳံးစိစိေျပာၿပီး သူ႔႐ုံးထဲ ဝင္သြားတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲက အဟန္ရွုပ္ တ႐ုတ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရွ႕မွာ စက္ဘီးေဒါက္ေထာက္ထားရင္း က်ေနာ္ ကိုေရႊဘကို မနက္ခင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ဖို႔ ေစာင့္ေနလိုက္တာ ေစာေစာစီးစီး ဘူပိတ္တဲ့အကြက္က ဆိုက္လာေသးတယ္ဗ်။

ရပ္ကြက္ထဲက ဘူဒါး ဘိုးေတာ္တစ္ေယာက္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲက နံျပားနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ ပါဆယ္ဆြဲၿပီး ထြက္အလာ က်ေနာ့္ကိုျမင္တာနဲ႔ ခါးကေလး ေထာက္ခါေထာက္ခါနဲ႔ ေတာ္ကီလာပြားတယ္။

“ဟဲဟဲ.. ဖိုးသက္ မနက္အေစာႀကီး မင္းဘယ္ကေန ထြက္လာတာလဲ။ ငါျမင္လိုက္သလိုလို အရွိသားေနာ့္”

“ဘာေျပာတာလဲဗ်”

“မင္းကိုယ္မင္း လည္လွၿပီ ထင္ေနတာကိုးကြ။ ငါ ရိပ္မိေနတယ္ေနာ့္ ..”

“ဘႀကီးေထာင္ က်ေနာ့္ကို ဘာေတြေျပာေနတာလဲဗ်။ ေျပာခ်င္ရင္ ဒဲ့ေျပာေလဗ်ာ။ အဲ့လို ေဝ့ဝိုက္မေနနဲ႔”

“ေၾသာ္! ငါဒီေန႔မနက္ အေစာႀကီး နိုးေနတာကိုးကြ..။ အဲ့ဒါနဲ႔ အိမ္ေရွ႕လမ္းမထြက္ လမ္းေလၽွာက္ေနရင္း ေမတၱာသုတ္ေလးဘာေလး ရြတ္ေနတာ ဝါဝါေမတို႔ ၿခံဝင္းထဲက လူတစ္ေယာက္ ခုန္ထြက္လာတာ လွမ္းျမင္လိုက္ရသလိုလို ဘာလိုလိုဟ ဟဲဟဲ”

“ဘႀကီးေထာင္က အသက္ႀကီးေနပါၿပီဗ်ာ။ မမဝါတို႔ အိမ္ၿခံစည္းရိုးကို ဘယ္လိုလူက ခုန္ေက်ာ္နိုင္မွာလဲ ျဖစ္နိုင္ပါ့မလား..။ ဒါနဲ႔ မနက္ေစာေစာ ထထၿပီး လမ္းမမွာ လမ္းထြက္ေလၽွာက္သလိုနဲ႔ ကုန္စိမ္းေတြ ေဈးလာလာပို႔တဲ့ အထမ္းသမေလးေတြကို ေခ်ာင္းေနတာကို ေမတၱာသုတ္ရြတ္တယ္ ဘာညာေတြ ေလၽွာက္လိမ္မေနစမ္းပါနဲ႔ ဘႀကီးေထာင္ရာ.. အခ်င္းခ်င္းေတြကို..။ အခုေလာေလာဆယ္ ပန္းသည္မေလး မေအးပြင့္ကို ဘႀကီးေထာင္ ေခၚေခၚစားေနတယ္ဆိုၿပီး ဟိုဖက္ရပ္ကြက္မွာ သတင္းထြက္ေနတယ္ ၾကည့္လုပ္ဦးဗ်..”

“ဟေကာင္! မင္းဘယ္ကၾကားလာတာလဲ တကယ္လား”

သူ႔အေၾကာင္းေတြ အကုန္သိတဲ့ က်ေနာ္ ေလၽွာက္ရႊီးပစ္လိုက္မွ ဘိုးေတာ္ႀကီး ပ်ာယာခတ္သြားတယ္။ တဟီးဟီးနဲ႔ စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲသြားေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း သက္ျပင္းခ်နိုင္ေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆို သတိထားမွ ဒီအဘိုးႀကီးနဲ႔ မလြယ္ပါဘူးဗ်ာ။ ဒီဘဲႀကီးက အသက္အေတာ္ႀကီးၿပီ ဒါေပမယ့္ ႏွာကိစၥမွာ ဆရာတစ္ဆူခင္ဗ်။ အရင္ကေတာ့ တပ္ထဲက။ အခုေတာ့ အၿငိမ္းစားေပါ့။ ရပ္ကြက္ထဲ ေျပာင္းလာတာ ၄-၅ ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္။ “တပ္ၾကပ္ႀကီး” ဘဝနဲ႔ အၿငိမ္းစားယူလာတာလို႔ ၾကားဖူးတာပဲ။ သူတို႔အရြယ္တူ ဘိုးေတာ္အသိုင္းအဝိုင္းကေတာ့ အခ်င္းခ်င္းေတြ႕ရင္ “ေမာင္ေမာင္ရဲ” လို႔ ေခၚၾကတာၾကားဖူးေပမယ့္ ဦးရဲေထာင္ ဆိုတဲ့ နာမည္ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ လူငယ္ေတြက “ဘႀကီးေထာင္” လို႔ပဲႏွုတ္က်ိဳးေနၾကတာေပါ့ေလ။

သူ႔အစ္မႀကီးက ဆုံးသြားတာၾကာၿပီဆိုပဲ။ သားေတြပဲေမြးထားတာ ဆိုေတာ့ ေခၽြးမေတြ အမ်ားသားေလ။ ဒါေပမယ့္ သားေတြအလစ္မွာ အဲ့အဘိုးႀကီးက ေခၽြးမေတြနဲ႔ ဘာလိုလို အပုပ္နံ့က ထြက္ထြက္လာေသးတယ္။ အလုပ္မရွိ အၿငိမ္းစား အားယားေနတာဆိုေတာ့ ဟိုေဆးေဖာ္ ဒီေဆးေဖာ္ေတြ သိပ္လုပ္တာဗ်။ ေဗဒင္လိုလို၊ အင္းလိုလို၊ ဘိုးေတာ္လိုလိုေတြလည္း လုပ္။ ၿပီးရင္ ေတြ႕တဲ့မိန္းမ အကုန္ဆြဲစားတယ္ဆိုၿပီး နာမည္ႀကီး။ ကိုေရႊဘကေတာ့ အဲ့ဒီ ဘႀကီးေထာင္ကို ေတာ္ေတာ္ စပ္ျမင္ကပ္ေနသတဲ့။

အခုလည္း သူ႔ဖာသာ မနက္ေစာေစာထ ပုတီးလက္က ကိုင္ၿပီး ကုန္စိမ္းသမေလးေတြကို ဖန္ဖို႔ ေခ်ာင္းေနတာကို တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ က်ေနာ့္ကို ျမင္သြားေသးတယ္။ သတိထားမွျဖစ္မယ္။ ေျပာရရင္ မေကာင္းဘူး။ အဲ့ဒီဘိုးေတာ္က က်ေနာ့္ေဒၚေလး အငယ္ဆုံးတစ္ေယာက္ကို ဘူးေနတာေလ။ က်ေနာ့္ေဒၚေလးက လွတပတေလးကို ဒင္းက ၿပီတီတီ လုပ္လုပ္ေနတာ ေအာ့ႏွလုံးနာစရာႀကီးဗ်ာ။…(ဒုတိယပိုင္း ၿပီးပါၿပီ)