ဆံပင်ဂုတ်ဝဲနဲ့ အပေးကောင်းတဲ့ ကျနော့ချစ်သူ

Unicode

အဝါရောင်စိုက်ခင်းတွေ၊ စိမ်းစိုရောင်တောအုပ်တွေ ပတ်လည်ဝိုင်းထားတဲ့ မှုန်ကုတ်ကုတ် တောမြို့လေးတစ်မြို့ကို အလည်အပတ်သွားရင်း ကျနော့်ကို ကရာတေးကစ်နဲ့ ဖင်ပိတ်ကန်တတ်တဲ့ ညီမလေးတစ်ယောက်နဲ့ ဘူတာရုံအိုလေးတစ်ခုမှာ စတွေ့တဲ့ဇာတ်ဝင်ခန်းကနေ အိပ်ယာထဲရောက်သွားတဲ့ လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ် ရင်သိမ့်တုန် ကိုယ်တွေ့လေးပါ။

ကျနော့်မှာ ထူးဆန်းတဲ့ ကံတရားတစ်ခု ရှိတယ်ဗျ။ ကျနော့်ဘဝမှာ ကြိုက်ခဲ့သမျှ မိန်းမတွေအကုန်လုံး စာဖတ်တဲ့ဝါသနာ ရှိသူတွေချည်းပဲ။ ပြောရရင် စရွေးကိုက်တယ်ပေါ့ဗျာ။ ခင်ဗျားတို့သိတဲ့အတိုင်းပဲ စာသမားတွေက စာမဖတ်တဲ့လူဆို အထင်ကိုမကြီးတတ်ကြဘူး။ စာအုပ်သမားတွေရဲ့ ဝါသနာက စာအုပ်တွေတင်မကဘူး ရုပ်ရှင်၊ ဂီတ ဘာညာအစရှိသဖြင့် နောက်ဆက်တွဲလေးတွေ ပါလာတတ်ကြသေးတယ် မဟုတ်လား။ အဲ့ဒီလို ဝါသနာတူ ဘာသာရပ်တူခြင်း တွေ့လိုက်ရင် သိတဲ့အတိုင်းပဲလေ။ အင်မတန် ခင်မင်ရင်းနှီးတတ်ကြတာ ထုံးစံပဲ။

အဲ့ဒီ ဝါသနာတူ လူနှစ်ယောက်က ဖိုနှင့်မ ဖြစ်နေကြတယ် ဆိုပါတော့.. သူတို့နှစ်ယောက် ဆုံကြတဲ့နေရာက လူမျိုးတူတွေမရှိတဲ့ အဝေးကြီးမှာဆိုပါတော့..။ ဘာတွေဖြစ်ကုန်မယ် ထင်သလဲဗျာ။ ဟုတ်ကဲ့ အဲ့ဒီမေးခွန်းရဲ့အဖြေက ကျနော်အခုပြောပြမယ့် ဇာတ်လမ်းပါပဲ။

သူ့ကိုဘယ်မှာ စပြီးသိခဲ့သလဲဆိုတော့ ဗမာတွေများတဲ့ နေရာဒေသတစ်ခုမှာ သိခဲ့တယ်လို့ပဲ လွယ်လွယ်ပြောလိုက်ရအောင်။ အခမ်းအနားတစ်ခုမှာ သိခဲ့တယ်ပေါ့။ ဖုန်းနံပါတ်လေးဘာလေး လဲလှယ်မိခဲ့တယ်။ ဒီလောက်ပါပဲ။

ကိစ္စပြီးတော့ ကျနော်လည်း ကိုယ့်တောမြို့လေးဆီ ကိုယ်ပြန်ခဲ့ပြီး မေ့မေ့ပျောက်ပျောက်ပေါ့။ နောက်တော့ ဘာရယ်မဟုတ်ဘူး အဆက်အသွယ်လုပ်မိကြရော။ တက်စ်မက်ဆေ့ချ်လေးဘာလေးပို့၊ တစ်ခါတစ်လေ ဖုန်းပြော၊ စာအကြောင်းပေအကြောင်းလေးတွေ ဟိုအာဒီအာလုပ်တယ် ဆိုပါတော့။ ဟိုလိုမျိုး အီစီကလီထုတာ ဘာညာ မဟုတ်ဘူးနော်။ ဘော်ဒါကဏ္ဍသက်သက်ပဲ။ ဖွန်ကြောင်ရအောင်လည်း သူ့ကိုတစ်ခါပဲမြင်ဖူးခဲ့တော့ ဘယ်လိုရုပ်ဆိုတာတောင် ကောင်းကောင်းမမှတ်မိဘူးရယ်။

တဖြေးဖြေးနဲ့ ခင်မင်လာရတဲ့ အကြောင်းကလည်း ဒီလိုဗျ။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်စလုံးက ကိုယ့်မြို့မှာ ကိုယ်တစ်ယောက်ထဲ ဗမာဆိုတာရှိတဲ့ အနေအထားမျိုး။ ဘာအသိုင်းအဝိုင်းမှကိုမရှိတဲ့ ဘဝတွေကိုး။ ဒီတော့ ဗမာလို သောက်တင်းလေးဘာလေးတုပ်၊ ဟိုပြောဒီပြောလေး လုပ်ချင်ရင်တောင် ဒီလိုပဲ ဖုန်းခေါ်ပြီး အာလူးဖုတ်နေရတယ်လေ။ ဒီလိုနဲ့ ရာသီဥတုဆိုးဝါးတဲ့ ဆောင်းရာသီကာလတစ်ခု ရောက်လာတယ်။ ကျနော်လည်း အထီးကျန်တာ အကြောင်းပြပြီး အရက်ချည်း လှိမ့်သောက်နေတာပေါ့။

အဲ့လိုနဲ့ တစ်ရက်မှာ မူးမူးနဲ့ သူ့ကိုဖုန်းထဲကနေ ကလော်ဆဲလိုက်ကော ဟီး။ (သောက်ကျင့်တန်ချက်က အဲ့လိုရယ်) ဒါနဲ့ စိတ်ကောက်ပြီး ဖုန်းချသွားတယ်။ ၃-၄ ရက်လောက် ဒီအတိုင်းပစ်ထားလိုက်ပြီး တစ်ရက်တော့ မနေနိုင်ပဲ ဖုန်းခေါ်ပြီး ချော့ရတာပေါ့လေ။ ငါကိုက မိုက်ရိုင်းတာပါ ညီမလေးရာ ချောဒီးချောဒီး ဘာညာပေါ့။

အဲ့ဒီမှာ ဘာပြောလာသလဲဆိုတော့ ရဘူးတဲ့..။ ဒီအတိုင်း ဖုန်းနဲ့လာမချော့နဲ့ .. လူကိုယ်တိုင် လာချော့ချေတဲ့။ အဲ့ဒါကလေ ဟိုဒင်းလေ ဆိုပြီး ဟိုပြောဒီပြောတွေ လျှောက်ပြောနေတာကို မရဘူးရယ်။ ဒီနေ့ သောကြာနေ့ကြီး အခုချက်ချင်း ကျမဆီလာခဲ့ လာချော့လာတဲ့ အဟီး။ အာ… ငါမလာနိုင်ဘူးထင်တယ်ဆိုပြီး လျှောက်လျှက်ပြောတော့ စကားမရှည်နဲ့ အခုချက်ချင်း ဘူတာရုံသွား လက်မှတ်ဝယ်ပြီး လိုက်လာပါတဲ့။

ကျနော်က အင်းမလုပ် အဲမလုပ်ဖြစ်နေတော့ .. ဘာလဲ ရထားလက်မှတ်ဈေးကြီးလို့မလား.. ကျမရှင့်ကို တစ်ဝက်ပြန်ပေးမယ် ဟုတ်ပြီလားတဲ့။ အဲ့ဒီတော့မှ တစ်ဝက်ပေးမှာ တကယ်ဆို လာမယ်လေလို့ ဟီဟိ။

ဘယ့်နှယ် သူနဲ့ကျနော်က အဝေးကြီးဗျ။ ရထားလက်မှတ်ခက လေယာဉ်လက်မှတ်ခနီးနီး ဈေးကြီးတာကိုး။ ဒါကြောင့် မူနေတာ။ ဒါနဲ့ပဲ ညနေဖက် မှုန်မှိုင်းမှိုင်း ရာသီဥတုမှာ ဂျာကင်အနက်ရောင်လေးတစ်ထည် ကောက်စွပ်၊ ဂျင်းပန်တစ်ထည်နဲ့ ကင်းဘတ်ဖိနပ် ကောက်ဝတ်၊ အဝတ်ပိုတစ်စုံ ကျောပိုင်းအိတ်ထဲထည့်ပြီး ခင်ဗျားတို့ညီလေး မောင်ချမ်းရဲ့ ခရီးရှည်ကြီး စတင်ခဲ့တယ်ဆိုပါတော့။

လမ်းမှာ ရထားတွေ ဟိုပြောင်းဒီပြောင်း စီးရသေးတာဆိုတော့ သူ့မြို့လေးကို ရောက်သွားတဲ့ အချိန် ညကိုးနာရီထိုးနေပြီ။ တခါမှလည်း မရောက်ဖူးတဲ့ နေရာကို သွားနေရတော့ လူကလည်း ရင်တထိတ်ထိတ်ရယ်။ သောက်တလွှဲ တစ်ခုခုဖြစ်ပြီး ရထားနဲ့ဆက်လိုက်သွားမိရင် ဒုက္ခဆိုတဲ့ စိတ်နဲ့ ပူပန်နေရတော့ ကိုယ့်ဘေးခုံက ကုလားဖြူမလေး စကားလာပြောတာတောင် သိပ်အာရုံမထားနိုင်ဘူး.. အင်း.. အဲနဲ့ ဖြစ်နေတာ။ နောက်ဆုံး တိုတိုပြောရရင် ရောက်သွားရောဆိုပါတော့။

ရထားက ခဏလေးပဲရပ်ပြီး ထွက်သွားတယ်။ အဲ့ဒီ တောမြို့လေးက ဘူတာရုံအိုလေးထဲမှာ ကျနော် အူကြောင်ကြောင်နဲ့ ဆင်းနေရစ်ခဲ့တယ်။ ကျနော့်ကို လာကြိုမယ်ဆိုတဲ့ ညီမလေးက ဘယ်နားမှာမှန်း မသိဘူး။ ရာသီဥတုက အင်မတန် ကြမ်းလွန်းတော့ ဘူတာရုံအိုလေးက မြူနှင်းတွေကြားထဲမှာ ဝိုးတဝါးရယ်၊ လူကလည်းရှင်းလို့၊ တစ်ခါမှမရောက်ဖူးတဲ့ နေရာဆိုတော့ ဘာလုပ်ရမှန်းလည်း မသိဘူး။

အဲ့ဒီမှာ ဖုန်းဝင်လာတယ်။ ကောက်ကိုင်လိုက်တော့ ရှင်ဘယ်မှာတုန်း.. ရှင်ပြောတဲ့ရထားက ထွက်သွားတာ ကြာပြီတဲ့။ နောက်တောက်တောက်စိတ်က ပေါ်လာတော့.. ငါမလာဖြစ်တော့ ညီမလေး ဆောရီးပါဟာ ဆိုပြီး လျှောက်စနေမိသေးတယ်။

အဲ့လိုပြောရင်း မြူတွေပိတ်နေတဲ့ ဘူတာပလက်ဖောင်းပေါ် မလှမ်းမကမ်းမှာ ဆံပင်တိုတိုနဲ့ ဖုန်းကိုင်ထားတဲ့ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို ဝိုးတဝါး လှမ်းမြင်လိုက်ရတော့ အသာလေး ပြေးကပ်သွားပြီး ဝါးးကနဲ လှန့်လိုက်တော့ အူတူတူနဲ့ ကြည့်နေတယ်ဗျ။ စုစုပေါင်း တစ်ခါတိတိပဲ မြင်ဖူးခဲ့ပြီး ဖုန်းပေါ်မှာပဲ ရင်းနှီးခဲ့ရတော့ နှစ်ယောက်လုံးက သေချာမှတ်မိတာ မဟုတ်ဘူး။ ကျနော့်ရုပ်ကလည်း မှတ်မိချင်စရာမှမကောင်းတာလေ။ ဆံပင်ဘုတ်သိုက်၊ နှုတ်ခမ်းမွှေး၊ မှုတ်ဆိတ်မွှေးတွေနဲ့ တရုတ်လူမိုက်ရုပ် ဖြစ်နေတာ ဟီး။

ကိုဖိုးသက် လားတဲ့။ အဲ့လိုလှမ်းမေးပြီး မျက်လွှာလေးချလို့ ရှက်နေရှာတယ်။ အီဖေကိုယ်ကလည်း သူ့ကိုချော့သလိုလိုနဲ့ အတင်းဆွဲဖက်ပစ်လိုက်တယ် အဟိ။ ဖက်ရုံတင်ဘယ်ကမလဲ နမ်းပါနမ်းပစ်တာ။ နားကိုအေးကရောပဲ။ နဖူးကိုပါဗျာ။ ကိုယ့်ကိုစိတ်ကောက်နေတဲ့ ညီမလေးကို အူမြူးနေတဲ့စိတ်နဲ့ ချော့တဲ့ သဘောပေါ့ ဟဲဟဲ။

ကျနော် ကောင်းကောင်းမှတ်မိနေတာက သူ့ကိုမျက်နှာချင်းဆိုင် ဆွဲဖက်ပြီး နဖူးကိုနမ်းတော့ ကြောက်ကန်ကန်တဲ့ သဘောနဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကို ရင်ခွင်ထဲထည့်ပြီး တံထောင်ဆစ်တွေနဲ့ ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို ထောက်ထားတယ်။ (သူ့ချိုဗူးတွေနဲ့ ကျနော့်ရင်ဘတ် ထိသွားမှာစိုးလို့ ဟီး) တွေ့တွေ့ချင်း အဲ့လို သောင်းကျန်းလိုက်မိလို့လား မသိဘူး ကျနော့်မျက်နှာကို သေချာမကြည့်ရဲတော့ဘူး။ ခေါင်းလေးငုံ့ပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေး ဖြစ်သွားတယ်။ အဲ့ဒီညက မြူတွေ ဘယ်လောက်ပိတ်သလဲဆိုရင် ဘူတာရုံလေးထဲကနေ လမ်းမပေါ်ကိုထွက်တာ လမ်းပျောက်နေခဲ့တယ်။ စမ်းတဝါးဝါးနဲ့ လက်ချင်းချိတ်ပြီး လျှောက်လိုက်တာ တောအုပ်ကလေးဖက်ကို ရောက်သွားကြသေးတယ်။ မနည်းကို မြို့ထဲဖက်ကို လမ်းကြောင်းရှာပြီး ထွက်ခဲ့ရတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင် အနေအထားက အိပ်မက်ထဲမှာလိုလို ဘာလိုလိုကြီးရယ်။

မြို့ထဲကိုဖြတ်ပြီး လမ်းလျှောက်လာတဲ့အခါ ဘေးကနေ ခုန်ဆွဆွနဲ့ သူ့ကိုနောက်ပြောင်ရင်း ကျနော်က အူမြူးလာပေမယ့် သူကတော့ တစ်ချက်တစ်ချက် ခိုးကြည့်တာကလွှဲပြီး ရှက်ရှက်နဲ့ မျက်လွှာလေးချလို့ဗျ။ နှစ်ယောက်သား မြို့လယ်ခေါင်ကို ဖြတ်လျှောက်ပြီး တစ်ဖက်ခြမ်းမှာရှိတဲ့ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားတွေ အနေများတဲ့ ရပ်ကွက်ကလေးထဲက သူ့အိမ်လေးဆီ ရောက်သွားကြရော ဆိုပါတော့။

သူ့အိပ်ခန်းထဲရောက်တော့ ကျောပိုးအိတ်ကလေးချ ရေချိုးချင်တယ်ဆိုတော့ ရေချိုးခန်း လိုက်ပြပေးတယ်။ ကျနော် ရေမိုးချိုးနေတဲ့အချိန်မှာ သူက ထမင်းဟင်းတွေ နွေးနေတယ်။ ထမင်းစားတော့ ဟင်းတွေက ပဲနီလေးဟင်းချို၊ ချဉ်ပေါင်ကြော်၊ ငါးပိကောင်၊ အဲ့လိုဟင်းတွေဗျာ။ ဗမာစာငတ်ငတ်နဲ့ လှိမ့်တွယ်တော့ ပြုံးစိစိနဲ့ ကြည့်နေတယ်။ ဗမာလက်ဖက်ခြောက် ခပ်ထားတဲ့ ရေနွေးကြမ်းလေးပါ ပါသေးတယ်။ (ပြန်ပြောရင်း သွားရည်ယိုတာ ဟီး)

သူနဲ့ အိမ်တူတူငှားနေတဲ့ ကုလားဖြူမနှစ်ယောက်နဲ့လည်း မိတ်ဆက်ပေး ဘာညာပေါ့။ စားသောက်ပြီးစီးတော့ သူက သိမ်းဆည်းဆေးကြောနေတယ်။ ကျနော့်ကို ရေနွေးကြမ်း မတ်ခွက်တစ်ခွက် ထည့်ပေးပြီး အပေါ်တက်နှင့်တဲ့။ ဒါနဲ့ သူ့အိပ်ခန်းထဲ ပြန်တက်လာခဲ့တယ်။ ၃ ထပ်အိမ် အပေါ်ဆုံးထပ်မှာဗျ။ သူ့စာကြည့်စားပွဲပေါ်မှာ စာအုပ်တွေ တွေ့တာနဲ့ ဟိုမွှေဒီမွှေ လုပ်လိုက်တော့ ကျနော် အရမ်းသဘောကျတဲ့ ဂျက်(ကွမ်းခြံကုန်း) ရဲ့ သရော်စာပေါင်းချုပ် နှစ်အုပ်တွေ့တာနဲ့ ကောက်ဖတ်လိုက်၊ ရေနွေးကြမ်းမွှေးမွှေးလေး မော့လိုက်နဲ့ ဇိမ်တွေ့နေတာပေါ့။ ခဏနေတော့ ရထားစီးလာတာမို့ လူက ညောင်းလာတာနဲ့ သူ့အိပ်ယာပေါ်တက်ပြီး လှဲရင်း စာကြည့်မီးအုပ်ဆောင်းလေး ဖွင့်ပြီး ဆက်ဖတ်နေမိတယ်။

အိပ်ယာက နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင်ကြီးဗျ။ တော်တော်လေး သန့်ရှင်းတယ်။ စောင်တွေကော၊ အိပ်ယာခင်းတွေကော ဖြူဆွတ်မွှေးပျံ့နေတာပဲ။ နွေးကလည်းနွေးတော့ အိပ်ရတာ ဇိမ်ရှိလိုက်တာ။ သိပ်မကြာပါဘူး တံခါးဖွင့်သံကြားလိုက်ရလို့ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သူဝင်လာတယ်။

“မနက်ဖြန်မနက် နန်းကြီးသုပ် စားမလား၊ မုန့်ဟင်းခါး စားမလား” တဲ့။

“အို.. ဘာရရ အကုန်အုပ်မယ်” လို့ ဟီး။

အခန်းထဲဝင်လာပြီး ဟိုလုပ်ဒီလုပ် အလုပ်ရှုပ်နေတယ်။ ခြေလက်ဆေး၊ မျက်နာသစ်၊ သွားတိုက်ပြီးတော့ ကုတင်ဟိုဖက်အခြမ်းကို တက်လာပြီး သူ့ဖာသာ စာအုပ်တစ်အုပ်နဲ့နှပ်ရင်း ကျနော့်ကို စကားလှမ်းလှမ်းပြောတယ်။ ကျနော်ကလည်း စာဖတ်လိုက် သူနဲ့ အာလူးဖုတ်လိုက်ပေါ့။ အဲ့လို လေပစ်လိုက်ကြတာ လူက ငိုက်သလိုလို ဖြစ်လာလို့ နာရီလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သောက်တလွှဲ မနက် (၂) နာရီ။

“ကဲ! အိပ်ချင်လာပြီ။ မနက်မှ ဆက်ပြောမယ်။ ငါဘယ်မှာ အိပ်ရမှာလဲ ညီမလေး။ ဧည့်ခန်းက ဒုတိယထပ်မှာမလား။ စောင်ထူထူတော့ပေးဟာ တအားအေးတယ်”

ဆိုပြီး မေးလိုက်တော့.. ကျနော့်ကို ခပ်တည်တည်နဲ့ တစ်ချက်စိုက်ကြည့်လာတယ်။ ပြီးတော့ သူ့ဖက်အခြမ်းမှာ သူခွထားတဲ့ ဖက်လုံးကို အိပ်ယာအလယ်တည့်တည့် သူနဲ့ ကျနော်ကြားမှာ ချထားလိုက်ရင်း..

“ဒီမှာပဲ အိပ်လိုက်တော့ ..” တဲ့။

ကျနော်ကလည်း လူတစ်မျိုးရယ်။ တခြားသူတွေဆို အူမြူးချင်မြူး.. ဒါမှမဟုတ် အာ! ကောင်းပါ့မလား ဆိုပြီး မူချင်မူလိမ့်မယ်။ ကျနော်ကတော့ ဘာမှ ရှည်ရှည်ဝေးဝေးကို ပြန်ပြောမနေတာ။ အေး ပြီးကော ဆိုပြီး ခြေရင်းက စောင်ကိုဆွဲခြုံပြီး စာကြည့်မီးအုပ်ဆောင်းလေး ထောက်ကနဲ ဆွဲပိတ်ပြီး အိပ်ပစ်လိုက်တာ တုံးကနဲပဲ။

—————————————-

အပေါ်မှာ ပြောခဲ့သလို စောင်ခြုံပြီး အိပ်ပစ်လိုက်တာ ခရီးပန်းလာလို့လားမသိဘူး တုံးကနဲပဲဗျ။ ကိုဇော်ဦးတို့ပြောသလို ဘာတွေညာတွေ ဘာမှမဖြစ်ပေါင်။ ရိုးရိုးသားသားပဲ အိပ်ပျော်သွားတယ်။ စိတ်ထဲ သရိုးသရီတောင် မဖြစ်ဘူးရယ်။

တရေးနိုး ရှူးပေါက်ချင်လာလို့ ထပေါက်တော့ ညီမလေး ကျနော့်ကိုခွပြီး အိပ်ပျော်နေတာ သတိထားမိတယ်။ အဲ့ဒါလည်း ကျနော့်ကို ခွထားတာလား ဖက်လုံးကို ခွထားတာလား မသိပါဘူး။ အသာလေးထသွား အိမ်သာထဲဝင် ရှူးပေါက်ပြီး ကိုယ့်နေရာကိုယ် ပြန်ဝင်အိပ်လိုက်တာပဲ။ သူ့ခြေထောက်က ကိုယ့်ခါးကို ချိတ်ပြီး ထပ်ခွလာလို့တောင် မကောင်းတတ်မှန်းသိတော့ အိပ်ယာအစွန်းကို ရွေ့ပြီး ခွေခွေလေး အိပ်လိုက်သေးတယ်။

မင်းဟာက ဟုတ်ကောဟုတ်လို့လားလို့ ခင်ဗျားတို့ မေးချင်နေကြမယ်ထင်တယ်။ မယုံလည်း မတတ်နိုင်ဘူး ဆရာတို့ရာ။ ကျနော်က လူပျိုပေါက် အလိုလိုနေရင်း လောင်တီးနေတဲ့ ချာတိတ်မှ မဟုတ်တော့တဲ့ အရွယ်ကိုး။ ပြီးတော့ ကိုယ့်ညီမလေး အရွယ်လေးက ကိုယ့်ကိုယုံလို့ တူတူအိပ်နေရှာတာ အဲ့လိုလုပ်ပေးစရာလားဗျာ။ တကယ်ပြောတာ တွေးတောင်မတွေးမိဘူး မဟုတ်တရုတ်လုပ်ဖို့။ ဒါနဲ့ပဲ ပြန်အိပ်ပျော်သွားတာ မိုးလင်းသွားကရော။

မနက်မိုးလင်းတော့ အလန့်တကြားနဲ့ နိုးလာတယ်။ ဟေ့လူ! ထထ အိပ်ပုတ် နေဖင်ထိုးနေပြီး ဆိုပြီး အတင်းလှုပ်နိုးတာ ခံလိုက်ရတာကိုး။ အတင်းလှုပ်နိုးယုံတင် မကဘူး ရေကိုင်ထားတဲ့ လက်အေးအေးနဲ့ လည်ပင်းတွေ၊ ဂုတ်တွေကို လာကိုင်ပြီး နိုးတာ။ အာကွာ! ဆိုပြီး ဆူဆောင့်ဆောင့်နဲ့ ထထိုင်လိုက်ရတယ်။ ချီးလေး! သောက်ကျင့်ယုတ်တယ်လို့ ကလော်ဆဲလိုက်တော့.. အေး! နန်းကြီးသုပ်နော် ဘဲဥ၊ ငါးဖယ်နှိုင်းချင်းနဲ့ ဟင်းခါးလေးပါ ပါသေး မစားချင်လည်း နေဟာတဲ့။

သောက်စားဆို အင်မတန်မက်တဲ့ ကျနော်.. အဲ့ဒီအသံလည်းကြားကော ဟီး.. စားမယ်လေ ရယ်ဒီပဲလား ဆိုပြီး ချက်ချင်း စောင်ခြုံထဲကထွက်၊ ရေချိုးခန်းထဲဝင် မျက်နှာသစ်သွားတိုက်၊ ရေမိုးချိုးတာတွေ ခပ်သုတ်သုတ်လေး လုပ်လိုက်တယ်။ အားလုံးပြီးတာနဲ့ ပါလာတဲ့အဝတ်ပိုတစ်စုံ ကောက်ဝတ်ပြီး အောက်ထပ်မီးဖိုခန်းကို ဆင်းသွားတော့ ထမင်းစား စားပွဲပေါ်မှာ လှတပတ မနက်စာလေးက အသင့်ပဲ။ နန်းကြီးသုပ် နှစ်ပွဲလောက် ရှောက်သီးလေးညှစ်၊ နံနံပင်လေးနိုင်နိုင်ထည့်ပြီး ကစ်ပစ်လိုက်တယ်။ ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ ဟင်းခါးလေးကလည်း ချိုကချို မွှေးကမွှေးနဲ့။ (ပြောရင်း ဗိုက်ဆာလာတယ် ခွီး)

ကျနော် စားနေသောက်နေတုန်း ညီမလေးက သူ့အခန်းထဲ ပြန်တက်သွားတယ်။ စားသောက်ဆေးကြောပြီးလို့ နောက်ဖေးတံခါးလေးဖွင့် အပြင်ထွက်ပြီး စီးကရက်လေးဖွာ၊ ရေနွေးကြမ်းလေး ရှလူးရှလူး မှုတ်သောက်နေတုန်း ညီမလေး အပေါ်ထပ်က ပြန်ဆင်းလာတယ်။ ဟေ့လူ ဈေးသွားရအောင် တဲ့။ သူတို့မြို့လေးကို သေချာမမြင်ဖူးသေးတဲ့ ကျနော်ကလည်း အေးကွာ ဆိုပြီး ဂျာကင်လေးကောက်စွပ်၊ ဖိနပ်စီးပြီး နှစ်ယောက်တူတူ အပြင်ထွက်လာမိတယ်။

သူ့အိမ်တဝိုက်က တောပန်းအရိုင်း နီနီဝါဝါလေးတွေ အလေ့ကျပေါက်နေတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ တော်တော်လှတာဗျ။ မြို့ထဲသွားတဲ့ လမ်းတစ်လျှောက်လည်း လီလီပန်းလေးတွေ၊ ဘယ်ရီသီးတွေသီးနေတဲ့ ခြုံကလေးတွေနဲ့ အင်မတန် ကျေးလက်ဆန်တာ။ နှစ်ယောက်သား ပုခုံးချင်းတိုက်ပြီး အူမြူးနေကြတယ်။ ကလေးမ ပေါက်စလေးလိုပဲ လမ်းလျှောက်ရင်း ပေါင်လည်လောက်ရှိတဲ့ အုတ်ရိုးဘောင်ကလေးပေါ် တက်ပြီး လျှောက်ဆော့၊ ကျနော့်ကို ဘေးကနေ သူ့လက်တွေကို ကိုင်ပြီး ထိန်းခိုင်း၊ တဟိဟိနဲ့ ဖြစ်နေတာ။ မြို့ထဲရောက်တော့လည်း ဒါကဘာ၊ ဟိုဟာက ဘာ ဆိုပြီး ကျနော့်ကို ဆရာလုပ်ပြီး ရှင်းပြနေတာကို ပြုံးစိစိနဲ့ နားထောင်နေရတယ်။

ဘာကြောင့် ချက်ချင်းလက်ငင်းကြီး အခုမှ လူချင်းတွေ့ပြီး အခုလိုအဆင့်တွေ ရောက်ကုန်တာလဲဆိုတော့ကာ ခင်ဗျားတို့ နားလည်ချင်မှ နားလည်လိမ့်မယ်။ အရင်ကတည်းက ဖုန်းထဲမှာ ရင်းနှီးပြီးသား ဖြစ်တာရယ်၊ စာသမားအချင်းချင်း ဖြစ်တာရယ်၊ တစ်လောကလုံးမှာ ဗမာစကားပြောတဲ့လူဆိုလို့ သူရယ် ကျနော်ရယ် နှစ်ယောက်ထဲရှိနေသလို ဖြစ်နေတာရယ်ကြောင့်ဗျ။ အခုလို ရင်းရင်းနှီးနှီး ပေါင်းကြည့်လေလေ သူနဲ့ကျနော်က စရွေးကိုက်လေလေဆိုတာ ပိုပိုသိလာတာလည်း ပါမှာပေါ့ဗျာ။ တိုတိုပြောရရင် မြို့ထဲက ဈေးကလေးမှာ နှစ်ယောက်သား လှည့်ပတ်ကြည့်ပြီး ဟိုဝယ်ဒီဝယ်ပေါ့။ သူတို့မြို့က ရှော့ပင်းမောတွေဘာတွေ ရှိပေမယ့် အဲ့ဒီလို အသားဆို လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်၊ အသီးအရွက်၊ သစ်သီး၊ လက်လုပ်လူသုံးကုန်၊ အဝတ်အထည်လေးတွေ မြို့အလည်ကွက်လပ်မှာ ချရောင်းတဲ့ဈေးက နေ့တိုင်းမရှိဘူးတဲ့။ (ရှမ်းပြည်က ငါးရက်တစ်ဈေးလိုပေါ့)

နေ့လည်ပိုင်းရောက်တော့ အိမ်ပြန်လာကြတယ်။ လမ်းမှာ အထုပ်ကြီးတွေကို တရွတ်တိုက်ဆွဲပြီး သယ်လာရတာ ကျနော်ပေါ့ဗျာ။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဝယ်ခြမ်းလာတာတွေ မီးဖိုခန်းထဲ နေရာချ၊ နေ့လည်စာ တူတူစားပေါ့။ ဟင်းတွေကတော့ သိတဲ့အတိုင်း ငါးခူကြော်ချက်၊ ငါးပိရည်၊ အတို့အမြုပ်စုံ၊ ချဉ်ရည်ဟင်း၊ ယိုးဒယားဆန်မွှေးမွှေးလေးနဲ့ ချက်ထားတဲ့ ထမင်း…။ မောင်ချမ်းတို့ နတ်ပြည်ရောက်နေသလိုပဲ ဆရာရေ့ ဟီး။ ရေရေလည်လည် ငတ်ထားတာကြာပြီ မဟုတ်လားဗျာ။ အသေကို အုပ်တာ။ စားပြီးတာနဲ့ လှုပ်တောင်မလှုပ်ချင်တော့ဘူး။ သူ့ဆီက ဦးချိန်တီ အစာကြေဆေးတွေတောင်းပြီး ဝါးရသေးတယ်။ ဗိုက်ကြီးကယ်နေလို့ ဟီး။ နေ့လည်စာ အုပ်ပြီးတာတောင် ညစာက ဘာစားရဦးမှာလဲ မသိဘူးဆိုပြီး စိတ်ကူးနဲ့ အူမြူးနေတာ။ (ငတ်ကြီးကျချက် ဟီး)

စားသောက်ပြီးတော့ အပေါ်ထပ်အခန်းကို တက်လာပြီး ထုံးစံအတိုင်း စာအုပ်တစ်အုပ် ကောက်ကိုင်ပြီး နှပ်နေလိုက်တာ ညနေစောင်းသွားတယ်။ အိမ်အောက်ထပ်မှာ အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ ညီမလေး အပေါ်ထပ်တက်လာပြီး

“ဟေ့လူ! ဒီည ရုပ်ရှင်သွားကြည့်ရအောင်လေ” တဲ့။

“အင်း သွားတာပေါ့” လို့ ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။

(နောက်ပိုင်း သတိထားမိလာတာက ညီမလေးနဲ့ ကျနော်က တစ်ယောက်ယောက်က ဒါလုပ်ရအောင်လို့ စလိုက်တာနဲ့ နောက်တစ်ယောက်က မငြင်းဘူးရယ် ..။ နှစ်ခါညှိစရာ မလိုဘူး..။ လုပ်လိုက်လေ ဆိုတာချည်းပဲဗျ)

“ဒါဆို ညစာစားပြီးမှ လစ်တာပေါ့။ ညစာစားဖို့ ပြင်လိုက်တော့မယ်။ ခဏနေဆင်းလာခဲ့”

ဆိုပြီး ပြန်ဆင်းသွားတယ်။ ဒါနဲ့ ကျနော်လည်း ရေမိုးချိုးဖို့ပြင်တယ်။ ဒီလောက်အေးနေတဲ့ ရာသီဥတုမှာကို ရေသရဲ ကျနော်က တစ်ရက် နှစ်ခါလောက် ရေမချိုးရ မနေနိုင်ဘူး။ ဒါနဲ့ ရေချိုးခန်းထဲဝင် ရေနွေးနွေးလေးနဲ့ ရေပန်းအောက်မယ် ဇိမ်ခံပြီး အကြာကြီး ချိုးနေမိတယ်။ အဲ့ဒီမှာ ပေါက်ကရ ထဖြစ်သေးတယ်။ ဟို ညီမလေးပေါ့.. ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်လာတာ။ အိမ်သာက ရေချိုးခန်းထဲမှာဆိုတော့ ရှူးဝင်ပေါက်တာတဲ့။ ခက်တာက သူတို့အိမ်က အိပ်ခန်း၊ ရေချိုးခန်း တံခါးတွေမှန်သမျှ ကလန့်မတပ်ထားဘူး။ ဒီတော့ တံခါးလေးစေ့ပြီး ရေချိုးတဲ့ မှန်ခန်းလေးထဲဝင် မှန်တံခါးပိတ်ပြီး ချိုးနေမိတာပေါ့။ ကိုယ့်အရှိန်နဲ့ကိုယ်ဆိုတော့ မသိဘူးရယ်။

ဝင်ပေါက်ဝကို ကျောပေးထားရင်း လူရိပ်လိုလို ဖျတ်ကနဲ တွေ့မိတာနဲ့ သမင်လည်ပြန် ကြည့်လိုက်တော့ သောက်ကျိုးနဲ ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ အပေါက်ဝကနေ လှမ်းကြည့်နေတဲ့ ညီမလေး ဖြစ်နေတယ်။ ရေချိုးခန်းမှန်တံခါးက မှန်အကြည် တပ်ထားတာဆိုတော့ ဖင်တုံးလုံး မောင်ချမ်းကိုခင်ဗျာ သူ့မျက်စိရှေ့တည့်တည့် ဖန်ချိုုင့်ထဲက ရွှေငါးလေးလို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းပေါ့ ဟီး။ တော်သေးတာက ကျနော်က ကျောပေးထားတဲ့ အနေအထားမို့၊ ကျောပြင်ရယ်၊ ဖင်ပြောင်ကြီးရယ်ပဲ မြင်သွားတာလေ။ အရှေ့ဖက်သာ လှည့်ချိုးနေမိလို့ကတော့ ဂေါက်တံကြီး တရမ်းရမ်းပါ မြင်လိုက်ရမှာ အဟိ။ ကိုယ့်ဖာသာ ရေသံတွေနဲ့ဆိုတော့ သူဘယ်အချိန်က ကြည့်နေမှန်း မသိလိုက်ဘူးရယ်။ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့မှ ပါးစပ်ကလေးကို လက်ဖဝါးနဲ့အုပ်ပြီး ရယ်ချင်နေတဲ့ ဟန်လေးနဲ့ ထွက်ပြေးသွားတယ်။

ညစာတူတူစားကြတော့ ကျနော်က မျက်နှာပူလို့ပေါ့။ သူကတော့ တခစ်ခစ်နဲ့ ကျနော့်ကို ကြည့်ကြည့်ပြီး ရယ်နေတာ။

“ဘာလဲဟ” ဆိုတော့..

“အစ်ကိုက အနွေးထည်အင်္ကျီဝတ်ထားရင် မသိသာဘူးနော်” တဲ့။

“ဟမ်! ဘာကိုပြောတာလဲ” ဆိုတော့

“ကိုယ်လုံးလေ ကိုယ်လုံး” တဲ့။

“ဟရောင်! တော်တော့” ဆိုတာကို ဆက်ပြောနေသေးတယ်။

“တောင့်တော့အတောင့်သား ကိုယ်လုံးရှိ၊ တင်ပါးရှိပဲ” တဲ့။

ကျနော့်မှာ ရှက်လွန်းလို့ ထမင်းကို ခေါင်းငုံ့ပြီး စားနေရတာပေါ့ဗျာ။ နောက်တော့

“အေးဘာ! မင်းသတ္တိရှိရင် ရေချိုးကြည့်လေ။ ငါလာချောင်းဦးမယ်” လို့ ပြောလိုက်တော့

“ဟီး! အစ်ကိုမပြန်မချင်း ရေမချိုးတော့ဘူး မီးမီကြောက်ကြောက်” တဲ့။

အဲ့ဒီညက မျက်နှာပူနေပေမယ့် မျက်နှာပြောင်တဲ့ ညီမလေးကြောင့် ခဏနေတော့လည်း မရှက်တော့ပါဘူး။ မြို့ထဲသွား၊ ရုပ်ရှင်တူတူ ကြည့်ဖြစ်တယ်။ ပြန်လာတော့ ရာသီဥတုက ကြောက်စရာကောင်းအောင် အေးစက်နေပြီ။ လေကလည်း တဝီးဝီးတိုက်လို့။ လက်အိတ်မပါတဲ့ ကျနော့်လက်ချောင်းတွေ ကျဉ်ထုံလာတော့ ညီမလေးက သူ့သားမွှေးကုတ်အင်္ကျီ လက်ထဲ ကျနော့်လက်ချောင်းတွေကို အတင်းထိုးထည့်ထားပေးတယ်။ ပြီးတော့ ငြိမ်ငြိမ်မနေဘူး။ ကျနော့်လက်ဖဝါးတွေကို သူ့လက်ချောင်း ပျော့ပျော့လေးတွေနဲ့ ကုတ်ပြီး ဆော့နေသေးတယ်။ အိမ်ပြန်ရောက်ပြီး အိမ်ထဲဝင်လိုက်တော့မှ နွေးကနဲဖြစ်ပြီး သက်သာသွားတယ်။

“ရာသီဥတုက အားကစားသမားများ အကြိုက်ပါခင်ည…”

လို့ ပြောင်ချော်ချော် နောက်တောက်တောက်ပြောရင်း ကျနော့်ညီမလေးက နေ့လည်က ဝယ်လာတဲ့ ဝိုင်ပုလင်းတွေ ထုတ်လာတယ်။ သစ်သီးနည်းနည်း အခွံနွှာတယ်။ ပြီးတော့မှ ဧည့်ခန်းက ဆိုဖာခုံရှည်ပေါ် နှစ်ယောက်သား စောင်အပါးလေးတွေခြုံ ဝိုင်လေးမော့၊ အမြည်းအဖြစ် သစ်သီးလေးကိုက်၊ စာအကြောင်းပေအကြောင်း အာလူးလေးတွေဖုတ်၊ ရီဝေဝေနဲ့ပေါ့။ (ပြောရင်း လွမ်းထှာအေ)

ညဉ့်နက်တော့ ထုံးစံအတိုင်းပါပဲ သူ့အိပ်ခန်းထဲဝင် အိပ်ယာပေါ်တက်ပြီး တူတူအိပ်လိုက်ကြတယ်။ ပထမညကလိုတော့ သူ့ပုံစံက သိပ်ရှိုးတိုးရှန့်တန့် မဖြစ်တော့တာ သတိထားမိတယ်။

ဒီလိုနဲ့ တနင်္ဂနွေနေ့ ရောက်သွားတယ်။ ညနေဖက် ရထားနဲ့ ကျနော်လည်း ပြန်ရတော့မယ်ဗျ။

“မနက်စာ မုန့်ဟင်းခါးလေးစားသွား” ဆိုပြီး ချက်ကျွေးရှာပါတယ်။ (ဧည့်ဝတ်တော့ အတော်ကြေရှာတာ) နေ့လည်စာကိုလည်း သေသေချာချာလေး ချက်ကျွေးတဲ့အပြင်၊ ချဉ်ပေါင်ကျော်၊ ငါးပိကောင်၊ ငါးရံ့ခြောက်၊ အစရှိသဖြင့် အကုန်လုံး ဗူးတွေပလုံးတွေနဲ့ သေသေချာချာ ပါဆယ်ထည့်ပေးသေးတာ (ဒီလို ညီမလေးမျိုး ဘယ်နားသွားရှာမလဲဗျာ)

နေ့လည်စာ စားပြီးတော့ ခဏ အိပ်ယာထဲ ဝင်ခွေနေလိုက်သေးတယ်။ ပြန်ရမယ့်ခရီးက နည်းတာမှမဟုတ်တာဆိုတော့ စိတ်လေလေနဲ့ပေါ့ဗျာ။ နေ့လည် ၃ နာရီလောက်ရှိတော့ ညီမလေး အခန်းထဲဝင်လာတယ်။ အထုပ်တွေဘာတွေ သေချာထုပ်ထားပေးတယ်။ ဘယ်အထုပ်က ဘာနော် ဘာညာတွေ မှာနေတာ။ ပြီးတော့ ကျနော့်ဘေးမှာ လာဝင်ခွေအိပ်တယ်။

“ငါနင့်ဆီလာလည်ရတာ ပျော်တယ်ဟ ညီမလေးရ။ ပြန်တောင်မပြန်ချင်ဘူး”

လို့ ပြောလိုက်တော့ မျက်နှာလေးက ဝမ်းနည်းသွားတယ်။ ဒါက ထုံးစံပဲလေ။ ခဏနေရင် သူလည်း တစ်ယောက်ထဲ ဒီအခန်းလေးထဲ ကျန်ရစ်ခဲ့တော့မှာ။ ကျနော်လည်း အရင်လိုပဲ မပျော်လည်းပျော်လည်း တစ်ယောက်ထဲ အေးတိအေးစက် အခန်းထဲကို ပြန်ရောက်သွားတော့မှာ မဟုတ်လား။ အမြဲ မှုန်ပြာရီမှိုင်းနေတဲ့ အေးစက်စက် ရာသီဥတုကြီးမှာ အပေါင်းအဖော်မရှိ တစ်ယောက်ထဲ ရှင်သန်ရတာ မလွယ်ပါဘူး ဆရာတို့ရာ။ အခုလည်း အင်္ဂါဂြိုလ်မှာ ဆုံရတဲ့ ရှားရှားပါးပါး လူသားနှစ်ယောက်လို ဖြစ်နေတဲ့ ညီမလေးနဲ့ ကျနော်က ခွဲရတော့မယ်ဆိုတော့ကာ တစ်မျိုးကြီးရယ်လေ။ အဲ့ဒါနဲ့ ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာလေးကို ဆွဲပြီးနမ်းလိုက်မိတယ်။ (မောင်ချမ်းကို ဂွင်ဖန်ပြီလို့ တွေးနေကြပြီလား။ မထင်ပါနဲ့ ဆက်ဖတ်ကြပါခင်ညာ)

အဲ့ဒီမှာ ငိုချင်ရက်လက်တို့ဖြစ်သွားတဲ့ ညီမလေးက “အစ်ကိုရာ! ဒီနေ့ မပြန်ပါနဲ့ဦးဟာ။ မနက်ဖြန်မနက်စောစော ရထားနဲ့ပြန်လည်း ရတာပဲဟာ” တဲ့။

ကျနော်ကလည်း တအားပြန်ချင်နေတာဆိုတော့ တစ်လုံးပဲ ပြန်ပြောလိုက်တယ်။ “အေး!” လို့ အဟီး။

ဒါပေမယ့် တစ်ခုတော့ လက်လွန်သလိုလိုဖြစ်သွားတယ်ဗျ။ သူ့ကိုဖက်နမ်းတာက နဖူးလေးပါးလေးပါ။ ကျနော်နမ်းနေတာကို ငြိမ်ငြိမ်လေးခံနေတော့ကာ စိတ်ယားလာပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းလိုက်မိတယ်။ သူက အသာလေး ရုန်းထွက်ပြီး

“ဟေ့လူကြီး! ဒါ ဘာလုပ်တာလဲ” တဲ့ ဟီး။

“ဘာလုပ်လို့လဲဟ” ဆိုပြီး ရူးချင်ယောင်ဆောင်လိုက်တော့..

“ဟွန်းနော်! ကျုပ်က ရှင့်ရည်းစားမဟုတ်ဘူးနော်” တဲ့ အဟိ။ အဲ့လိုသာ ဟောက်ဟမ်းနေတာ လူကတော့ ကျနော့်ကို အသေဖက်ထားပြီဗျ။ ခင်များတို့စိတ်ထဲမယ် ငချမ်းကိုတို့ လက်သွက်ခြေသွက် လှုပ်ရှားတော့မယ်လို့ ထင်ကောင်းထင်နေကြလိမ့်မယ်။ အမှန်က မဟုတ်ဘူးဗျ။

သူ့နှုတ်ခမ်းကို ခပ်ဖွဖွလေးနမ်းတာ ခံလိုက်ရတော့ ညောင်နာနာအသံလေးနဲ့ အပေါ်မှာပြောသလို ပွစိပွစိ အပြောခံလိုက်ရတော့ ကျနော်လည်း လန့်သွားတာပေါ့။ ဘယ့်နှယ် သူများအိမ်လည်း လာလည်သေးတယ်၊ ချက်ကျွေးသမျှလည်း တစ်ဖြဲနှစ်ဖြဲစားသေး၊ ဒီလိုလုပ်တယ်ဆိုတော့ ဘယ်ကောင်းပါ့မလဲနော်။ သားရေပေါ်အိပ် သားရေနားစား ဖြစ်မနေဘူးလား။ ဟဲ့! သောက်ပလုတ်တုပ် ငါတော့ လက်လွန်တော့မယ်ဟ ဆိုပြီး လန့်သွားတာပေါ့။ ချက်ချင်း ကိုယ်ရှိန်သတ်ပြီး မျက်နှာချိုသွေးလိုက်ရတယ်။ ပြောင်ချော်ချော် နောက်တောက်တောက်နဲ့ ပေါက်ကရတွေ လျှောက်ပြောပစ်လိုက်တာပေါ့။ ဘယ်ရမလဲ မောင်ချမ်းပဲဟာ ဟီဟိ။

ဒကာမလေး တစ်မျိုးမထင်ပါနဲ့ ဒါတွေက ပညတ်ချက်တွေပါကွယ်..။ တကယ်ဆို ဦးဇင်းတို့က အရိယာအဆင့် ရောက်နေပါပြီ..။ ဒကာမလေး သမာဓိအား ဘယ်လောက်ကောင်းမကောင်း စမ်းကြည့်လိုက်တာပါ..။ ဘာညာတွေ မဟုတ်တရုတ်တွေ လျှောက်အာလူးဖုတ်ပစ်လိုက်တော့ အူတူတူလေး ငေးနေရင်း ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို လက်သီးဆုပ်ကလေးနဲ့ လှမ်းထုလာတယ်။

“ဟွန်းနော် လူကြီးကိုက ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး” တဲ့။

အဲ့လိုပြောရင်း ရှက်ဝဲဝဲဟန်လေးနဲ့ မျက်လွှာချထားတယ်ဗျ အဟီး။ အဲ့ဒီတော့မှ ကျနော်လည်း အမလေး တော်ပါသေးရဲ့ဆိုပြီး သက်ပြင်းလေးခိုးချ အသာလေး ကုတင်ပေါ်ကဆင်းပီး ရေချိုးခန်းထဲဝင် ရေမိုးချိုးရင်း မနက်ခင်း ဈေးကဝယ်လာတဲ့ မုတ်ဆိတ်ရိပ်ဂျုတ်လေးနဲ့ မျက်နှာတစ်ဝိုက် အမွှေးအမျှင်တွေကို ဇိမ်နဲ့ ပြောင်စင်နေအောင် သုတ်သင်ပစ်လိုက်တယ်။ ကျနော် ရေချိုးတက်လာပြီး အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်သွားတော့ ညီမလေးက ကျနော့်ကို အံ့သြနေတဲ့ မျက်နှာနဲ့ တစ်ချက်လှမ်းကြည့်ရင်း

“ဟမ်! ဒါဘယ်က တရုတ်ကလေးလဲ” တဲ့။

(ဟီး မူးမူးနဲ့ ကိုယ်ရည်သွေးရရင် ကျနော်ကလည်း တပ်ကြပ်ကြီးလို ဆစ်ပက်တွေဘာတွေသာ မရှိသာ နှုတ်ခမ်းမွှေး မုတ်ဆိတ်မွှေးတွေမရှိရင် သင့်တင့်လျှောက်ပတ်တဲ့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည် ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်နဲ့ ချာတိတ်ကလေးရုပ်ကိုးဗျ ဟီဟိ။ အဲ့ဒါတွေ ရိပ်ထားရင် စီးကရက်ဘီယာ အစရှိတာတွေတောင် မှတ်ပုံတင်မပါရင် ဆိုင်တွေက မရောင်းဘူးရယ် “ဆောရီ ဖလားဝါး! ယူအာအန်ဒါအေ့ဂျ်” ဆိုပြီး မောင်းမောင်းထုတ်တာခံရတယ် မမိုက်ပူးဗျ။ မူးနေလို့ သောက်ရှက်မရှိ ကိုယ်ရည်လျှောက်သွေးနေတာ ခွင့်လွှတ်ကြပါ ညီအစ်ကိုတို့ရာ နော်လို့ )

အဲ့မှာ ကျနော်က အပေါ်ပိုင်းဗလာ အောက်ပိုင်းက မွှေးပွတဘက်လေး ပတ်ထားတာဆိုတော့ ပြုံးစိစိနဲ့

“အို! တရုတ်ကြီးပါဗျာ” လို့ ပြန်ပြောလိုက်တော့ ..

“ဘာမှမကြီးဘူး လူကဖြင့် ကလေးရုပ်ကလေး မကြီးဘူး” တဲ့..။

“ကြီးပါတယ်ဆိုနေမှ ငါပြလိုက်ရ” ဆိုပြီး ခါးကပတ်ထားတဲ့ တဘက်ကို လှမ်းကိုင်လိုက်တော့

“ဟေ့လူ! မယုတ်ပတ်နဲ့” ဆိုပြီး ကျနော့်ကို ကျောပေးပြီး ရှက်ရှက်နဲ့ ခွေအိပ်နေတယ် အဟိ။ ကျနော်လည်း အဝတ်အစား ကောက်ဝတ်ပြီး မပြန်ဖြစ်မယ့်တူတူ

“အပြင်ထွက်ရအောင်ကွာ” ဆိုပြီး အဖော်ငြှိလိုက်တော့ ညီမလေးက

“ကျောင်းထဲသွားမယ်လေ” ဆိုပြီး လူးလှဲထ အဝတ်အစား ကောက်လဲလာတယ်။ သူအဝတ်အစား လဲနေတဲ့အချိန် ကျနော်က အခန်းပြင် ထွက်ထားပေးရတာပေါ့။

နှစ်ယောက်သား အပြင်ထွက်လာကြတော့ နည်းနည်းတောင် မှောင်စပျိုးနေပြီ။ အိမ်နဲ့ မလှမ်းမကမ်း သူတို့ ကျောင်း ကမ်းပတ်စ်ထဲမယ် ဟိုလိုက်ကြည့်၊ ဒီလိုက်ကြည့် လမ်းတူတူလျှောက်ရင်း စကားလေးဘာလေးပြောပေါ့။ (ခပ်တည်တည်နဲ့ ပုခုံးကို သိုင်းဖက်ထားတာကိုတော့ မလွှတ်ပေးဘူး ဟိ) ကျောင်းထဲလည်း အတော်နှံ့ကော ကျောင်းသားသမ္မဂဘားထဲဝင်ပြီး ဘီယာဝင်နှက်ကြသေးတယ်။ တနင်္ဂနွေညဆိုတော့ ဘားထဲမယ် လူကိုရှင်းနေတာ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ထဲပဲ ရှိတယ်ဗျ။ ထွေထွေထူးထူးတော့ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး။ တက္ကသိုလ်ပရဝုဏ်တဝိုက်ကို မြင်ရတဲ့ ဗျူးကောင်းကောင်းမှာထိုင်၊ မှန်ချပ်ကြီးရှေ့နားမယ် ဘီယာတစ်ခွက်စီမော့ရင်း ရောက်တတ်ရာရာ အာလူးဖုတ်ရင်း ပျော်နေကြတာတာပါပဲ။ ညဉ့်နက်တော့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ရယ်မောနောက်ပြောင် တွန်းထိုးရင်း အိမ်ပြန်ရောက်လာကြတယ်။

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ညစာတူတူစား၊ ရင်ချောင်အောင် ဝိုင်အနီနည်းနည်းစီ ထပ်ကစ်လိုက်ကြရင်း စောစောစီးစီး အိပ်ယာဝင်ကြတယ်။ မနက်ကြရင် သူလည်း ကျောင်းတက်ရမယ်၊ ကျနော်လည်း အစောဆုံး ရထားနဲ့ ပြန်ရတော့မယ်လေ။ တော်တော်လေး ရင်းနှီးလာကြပြီဆိုတော့ကာ အိပ်ယာထဲရောက်တော့ ဇက်ရဲလက်ရဲလေးတွေ ဖြစ်လာကြတယ် ဆိုပါတော့။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဖက်တာတွေ၊ ခွတာတွေ လုပ်လာကြတယ်။ ကလိထိုးပြီး ဆော့တာတွေလည်း လုပ်လာကြတယ်။ တို့သလိုလို ဆိတ်သလိုလိုနဲ့ အတို့အမြုပ်စားတာလေးတွေပါ ပါလာပြီ ဟီး။

အဲ့ဒီမယ် ရီဝေဝေ ဖြစ်ကြတာဆိုတော့ကာ သင့်၏ မသင့်၏ မစဉ်းစားမိကြတော့ဘူးဗျ။ လက်အရင်လွန်တာက ကျနော်ပါ။ မျက်နှာတဝိုက်ကို လျှောက်ပြီး တရွှတ်ရွှတ် မွှေးမွှေးပေးသလို လုပ်နေရင်း လည်တိုင်တဝိုက်ကိုပါ လျှောက်နမ်းပစ်လိုက်မိတာလေ။ ပထမကတော့ တခစ်ခစ်နဲ့ သူက တွန့်လိမ်ပြီး ဟိုရှောင်ဒီရှောင် လုပ်နေပေမယ့် လည်တိုင်နဲ့ ရင်ညွှန့်နေရာတွေ နှုတ်ခမ်းနဲ့ ပွတ်ဆွဲခံရတဲ့ အချိန်ကြတော့ ရယ်သံပျောက်သွားတယ်။ “အာ့” ဆိုတဲ့ ဖီးလ်တက်သံလေး ထွက်လာပြီး ငြိမ်ကျသွားတာဗျ။ ကျနော်လည်း ထိန်းရမှာကို မထိန်းနိုင်ပဲ စိတ်နောက်ကိုယ်ပါတွေ ဖြစ်ကုန်ရော။

ဟာသမြှောက်တာ တစ်ခုက “အစ်ကို မလုပ်ပါနဲ့ဟာ လွန်ကုန်တော့မယ်” ဆိုပြီး တုန်တုန်ရီရီလေးနဲ့ ညီမလေး တောင်းပန်နေတဲ့ကြားက အတင်း သူ့ဘရာစီယာ ရေညှိစိမ်းကို မချွတ်ပဲ ချိုဗူးတွေ ပေါ်အောင်ဆိုပြီး တွန်းတင်ဖို့ ကြိုးစားတာ မရဘူးရယ်။

“ဟေ့လူ! နာတယ်ဗျ” ဆိုပြီး အော်လာမှ သတိထားမိတယ်။ သူ့ဘရာက ချိုဗူးအောက်ခြေနားမယ် သံကိုင်းလိုလို သတ္တုကိုင်းလိုလို အဝိုက်ပါတာကိုးဗျ။ အဲ့ဒါကို သောက်ရမ်းကြီး တွန်းတင်နေတော့ ချိုဗူးနဲ့ ထစ်နေတာ ဟီး။

“ခဏလေးပါ ညီမလေးရာ ချိုပဲစို့မှာနော်” လို့ (ယောကျာ်းတို့ ထုံးစံအတိုင်း ပလီပလာပြောတာပေါ့ ခွိ)

“ဟွန်း!” ဆိုပြီး မျက်စောင်းတစ်ချက်ပစ်လိုက်ရင်း ကျောဖက်ကချိတ်ကို ဖြုတ်ပေးလာတယ်။ လိမ္မာလိုက်တဲ့ ကလေး။ အဲ့ဒီမှာ သံကိုင်းတပ်ထားရခြင်း လျှို့ဝှက်ချက်ကို တွေ့တော့တာပေါ့လေ။ လူကသာ ကျားပိန်လေး ချိုဗူးက အတုတ်ကြီးလေ။ လူက မူကြို၊ ချိုဗူးက တက္ကသိုလ် ဆိုတာ ဒါမျိုးနေမယ် ဟီး။ လက်ဖဝါးနဲ့ အုပ်ကိုင်တာ မဆံ့ဘူးရယ်။ နွေးနွေးအိအိ တထွေးကြီး။ ဘယ်ကောညာပါ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဆော့လိုက် စို့လိုက်နဲ့ သောင်းကျန်းပစ်လိုက်မိတယ်။ သူလည်း လူးလှိမ့်နေတာပဲ။ အခန်းထဲမှာ ကျနော့် လိင်စိတ်ကြွလို့ နှာမှုတ်သံ တရှူးရှူးရယ် ညီမလေးရဲ့ “အဟင်း.. အိုကွာ.. အာ.. အာ” ဆိုတဲ့ ငြီးသံတွေ ဆူညံနေတာပဲ။

ချိုစို့တာ ၊ လက်သရမ်းတာ ဝသွားတော့မှ အောက်က ဂွမ်းခံဘောင်းဘီရှည်လေးကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ အဟီး.. အောက်ခံဘောင်းဘီ မဝတ်ထားဘူးဗျ။ မီးရောင်အောက်မှာ အဖုတ်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အရည်စို့နေတယ်။ ဒါပေမယ့် လုံးဝမထိသေးဘူး။ ဘာလုပ်သလဲဆိုတော့ သူ့ကိုယ်လုံးလေးကို အသာလေးမပြီး မှောက်ခုံ အိပ်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ကျနော်ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ ခါးသိမ်သိမ်လေးအောက်က ဖင်တုံးကြီးက လှမှလှဗျို့။ သာမန်ကောင်မလေးတွေနဲ့ မတူတာက တအားကြီးတင်းပြီး ကျစ်လစ်လွန်းနေတာ။ (သူက ကစ်ဘောင်ဆင် အမြဲကစား၊ ယောဂတွေဘာတွေအပြင်၊ အားကစားရုံကလည်း မှန်မှန်သွားနေတာမို့လား မသိဘူး)

ကျနော်လည်း စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ ဖင်တုံးကြီးပေါ် မျက်နှာမှောက်ပြီး တဆတ်ဆတ်နဲ့ လျှောက်ကိုက်တော့တာပေါ့။ နာအောင်ကိုက်တာ မဟုတ်ဘူးဗျာ။ ခပ်ဆဆလေးတွေ လိုက်ကိုက်တာ။ (မယုံရင် စမ်းကြည့်ကြ ညီအစ်ကိုတို့ .. ကောင်မလေးတွေ တော်တော်များများ အင်မတန် စိတ်ထလာတာဗျ) ထွန့်ထွန့်ကို လူးနေတာပေါ့ဗျာ။ အဲ့ဒီအနေအထားမှာမှ ဖင်တုံးကြီးနှစ်ခုကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အသာလေးဖြဲပြီး မပြူ့တပြူဖြစ်နေတဲ့ ဟိုးအတွင်းထဲက အဖုတ်ဖောင်းဖောင်း အရည်စို့စို့လေးကို လျှာအရှည်ကြီးထုတ်ပြီး တစ်ချက်တစ်ချက် လှမ်းလှမ်းပြီး လျှာဖျားလေးနဲ့ တို့တို့ပေးလိုက်တာ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်တုန်တက်သွားရှာတယ်။

အဲ့လိုဆွရတာ အားရတော့မှ ဘာမပြောညာမပြောနဲ့ ဝုန်းကနဲ ပက်လက်ပြန်ဆွဲလှန်ပြီး ကျနော့်မျက်နှာနဲ့ အဖုတ်ကိုအပ်ပြီး အသေကုန်း လျက်တော့တာဗျို့။ အိပ်ယာထဲမှာ ရုန်းရင်းဆန်ခတ်ကို ဖြစ်ကုန်တာ။ သတိလက်လွှတ်နဲ့ ထထိုင်တော့မလိုတွေလုပ်၊ ကယောင်ကတမ်းနဲ့ “အစ်ကို! အမလေး သေပြီ သေပြီ” ဆိုပြီး အကျယ်ကြီးတွေ အော်လိုအော်၊ ကျနော့်ဆံပင်တွေကို တအားဆွဲထားရင်း အဖုတ်နဲ့ မျက်နှာကို သတိလက်လွှတ် ပွတ်လိုပွတ် ရှုပ်ရှက်ကိုခတ်ကုန်တာဗျာ။ တစ်ကိုယ်လုံး ခါခါတက်လာတော့မှ အဖုတ်ထဲ လက်နှိုက်ပြီး ဆော့ပေးလိုက်မိတယ်။

၃-၄ ချက်လောက်ပဲ နှိုက်ရသေးတယ်။ ရှုံ့ပွရှုံပွနဲ့ ကျနော့်လက်ချောင်းကို ညှစ်ပြီး တစ်ချီပြီးသွားတယ်။ နှိုက်နေတာကို မရပ်ပဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ဆက်နှိုက်ပေးနေရင်း နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုပါ ဘယ်ညာ ဟိုဖက်ဒီဖက်ပြောင်းပြီး ချေပေး၊ ကစားပေးနေလိုက်တာ သိပ်မကြာဘူး “အားးး” လို့ သံရှည်တစ်ချက်ဆွဲအော်ရင်း နောက်ထပ်တစ်ချီ ထပ်ပြီးသွားပြန်ရော။

အဲ့ဒီတော့မှ ကျနော်လုပ်နေတာတွေ အကုန်ရပ်ပစ်လိုက်တယ်။ ကုတင်ဘေးက ခုံကလေးပေါ် တင်ထားတဲ့ တစ်ရှူးဗူးကို လှမ်းယူပြီး လက်တွေဘာတွေ သုတ်၊ အဖုတ်ရည်တွေပေနေတဲ့ မျက်နှာတွေပါ သုတ်ပေါ့လေ အဟီး။ ညီမလေးကတော့ မီးကင်ခံလိုက်ရတဲ့ ငှက်ပျောညွှန့်ကလေးလိုပဲ ခွေခွေလေး ပျော့ခွေပြီး မှိန်းနေရှာတယ်။ ကျနော်လည်း ကုတင်ပေါ်က ဆင်းပြီး ရေချိုးခန်းထဲဝင် ဘေစင်မှာ မျက်နှာသစ်၊ ပလုတ်ကျင်း သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီးမှ အိပ်ယာပေါ် ပြန်တက်လာခဲ့တယ်။

ခွေနေတဲ့ ညီမလေး ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်လာပြီး ဖက်အိပ်လာတယ်။ ကျနော့် ဘောင်းဘီအောက်က ဒုံးပျံကို အသာလေး အုပ်ကိုင်ပြီး ပွတ်ပေးလာမှန်း အထိအတွေ့အရ သိလိုက်ရတော့ ထောင်းကနဲ ထစပြုလာတယ်။ ဘောင်းဘီကို လျှောချလိုက်ပြီး တင်းနေတဲ့ ကျနော့်ဒုံးပျံကို သေသေချာချာ ဆုပ်ကိုင်လာတော့မှ သတိတစ်ခု ဝင်လာတယ်။ စိတ်က လွန်ဆွဲနေပြီဗျ။ အရေးကောင်းတုန်း ဒိန်းဒေါင်းဖျက်တယ်ပဲ ဆိုဆို ပြောစရာတစ်ခု ရှိလာပြန်ပြီ ညီအစ်ကိုတို့ရာ။

ကျနော် အဲ့လို ခြေလွန်လက်လွန်တွေ လျှောက်လုပ်လိုက်ခဲ့မိတာ ရီတီတီ အရှိန်လေးနဲ့မို့ပါဗျာ။ အခု အရှိန်ကုန်သလောက် ရှိသွားပြီဆိုတော့ကာ မူလအသိစိတ်က ပြန်ဝင်လာပြီလေ။ ဟာ! ငါမှားတော့မယ်ဆိုတဲ့ အတွေးကြီး။ ဘာမှားတော့မှာလဲဆိုတော့ကာ ညီမလေးမှာ ချစ်သူရှိတယ်ဗျ။ ကောင်းကြသေးရဲ့လား အရပ်ကတို့ရယ်။ မောင်ချမ်းကိုတစ်ယောက် ကြာကူရီ ဇာတ်လမ်းရိုက်တော့မယ်ပေါ့။ ကျနော် အဲ့လိုတွေးမိသွားပြီဗျ။ ဒါဆိုလည်း အစထဲက ဒီလိုအခြေအနေ မရောက်အောင်နေပေါ့ ဆိုပြီး ခင်ဗျားတို့ အပြစ်တင်လည်း ခံရမှာပဲဗျာ။ ဟုတ်ပါတယ် ကျနော် မဆင်ခြင်မိတာတွေပါ။ ကျနော်ဆိုတဲ့ကောင်ကလည်း သောက်ရူးဗျ။ ဒီအခြေနေထိရောက်တော့မှ တော်လောက်ပီဆိုတဲ့ စိတ်၊ ငါမလုပ်သင့်ဘူးဆိုတဲ့စိတ်က ဝင်လာတော့တာလေ။ အဲ့မှာ ကျနော့်ဒုံးပျံကို လာပွတ်နေတဲ့ သူ့လက်ကို ဖယ်ပစ်လိုက်မိတယ်။ ထပ်ပီး လာကိုင်တယ်။ ဆွဲဖယ်ပစ်လိုက်တယ်။ အဲ့မှာ ပြဿနာစပြီပေါ့။

“အစ်ကို! ရှင် ဘာလုပ်တာလဲ”

“ညီမလေး တော်ပြီဟ .. လွန်ကုန်တော့မယ်”

“ဘာလွန်ကုန်တော့မှာလဲ လွန်နေပြီလေ”

“တော်ပြီဆိုကွာ”

“ပါးစပ်ကသာ တော်ပြီဆို တော်ပြီဆို။ ဒါကြီးက ဘာဖြစ်နေတာလဲ”

ကျနော့်ဒုံးပျံကြီးကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားရင်း မေးနေတာ ဟိုကောင်ကလည်း တင်းပြီး မာတောင့်နေတာလေ ဟီး။

“မှားကုန်မှာစိုးလို့ ညီမလေးရာ.. ဟာ.. ဟေ့ကောင်”

ကိုင်း.. ညီအစ်ကိုတို့ ယုံချင်ယုံ မယုံချင်နေဗျာ။ ကျနော့်ကို ပက်လက်လှန်တွန်းလှဲပြီး ညီမလေးက တက်ခွထားပြီဗျို့။ အံလေးတင်းတင်းကြိတ်ပြီး ကျနော် တားချိန်တောင် မရလိုက်ဘူး။ ကျနော့်ဒုံးပျံကို သူ့လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားရင်း သူ့အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးအဝမှာ တေ့ပြီး ထိုင်ချပစ်လိုက်တာဗျာ။ ပူကနဲ တစ်ချက်ဖြစ်သွားတယ်။ ညီမလေးပါးစပ်ဖျားကနေလည်း

“အမလေးနော်.. ကျွတ်ကျွတ်”

ဆိုပြီး ငြီးသံလေး ထွက်ကျလာတယ်။ ဒုံးပျံထိပ်ဖူးလေးပဲ မြုပ်ရုံဝင်သွားပြီး ကြပ်လွန်းတော့ ဆက်မဝင်နိုင်တော့ဘူးဗျ။ သူအတင်းဖိချနေတာကို မဝင်ဘူး။ တင်းခံနေတာ။ ညီမလေးခင်မျာ ပြန်လည်း မချွတ်နိုင်၊ ဆက်ထိုင်ချရအောင်လည်း မချိမဆံ့နဲ့ လေထဲမှာ ကွတတလေး ဖြစ်နေရှာတာပေါ့လေ။

“အမလေးနော်.. ကျွတ်ကျွတ်.. မရဘူးကွာ .. နာလိုက်တာ.. ရှီးးးး”

အဲ့လိုလေး စုတ်သပ်ငြီးငြူနေရင်း ကုန်းကွကွလေးဖြစ်နေတဲ့ ညီမလေးကို ခင်ဗျားတို့ မျက်စိထဲ မြင်ယောင်သာ ကြည့်ကြပေတော့ဗျို့။ မူလက မကောင်းဘူးထင်တယ် ဘာညာနဲ့ မူလကီလုပ်နေတဲ့ ကျနော်တစ်ယောက် ပက်လက်အိပ်နေရာက လက်ထောက်ပြီး ထထိုင်လိုက်ရင်း လိင်စိတ်က ထောင်းကနဲအထ စိတ်နောက်ကိုယ်ပါ ဖြစ်ကုန်ရော။ လက်တစ်ဖက်က နောက်ပြန်ထောက်ထားရင်း ကျန်တဲ့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ သူ့ခါးကျင်ကျင်လေးကို ကိုင်ထားရင်း သာသာလေးဖိပြီး ထိုင်ချခိုင်းနေမိပြီလေ။

“ညီမလေး.. အားနည်းနည်းစိုက်ပြီး ထိုင်ချလိုက်..”

“မရဘူး အစ်ကိုရ .. တအားနာတယ်ဆို .. ကြပ်သိပ်နေတာ..”

“လိမ္မာပါတယ် ညီမလေးရာ.. ဝင်နေပြီဟာနော်.. ဖိဖိ.. ရှီးးး အင်းး”

“အီးး ရဘူး နာတယ် အစ်ကို နာတယ် တအားနာတယ်…”

အဲ့ဒီမှာ ဘယ်လိုတွေဖြစ်နေလဲ ဆိုတော့ ကျနော်က အတင်းဖိခိုင်းလေလေ သူက ကျနော့်ဗိုက်ပေါ် လက်ထောက်ပြီး ကြွတော့မလိုလို လုပ်လေလေ ဖြစ်လာတော့ ကျနော်လည်း ခါးကော့ပြီး အတင်းလိုက်သွင်းဖို့ ကြိုးစားရင်း ကော့ထိုးနေမိတယ်။ ထိပ်ဖူးမြုပ်နေတဲ့ အနေအထားအတိုင်း သူကလည်း ကုန်းကွကွလုပ်နေရာက တဖြေးဖြေးကြွရင်း လေထဲမှာ အတော်ကြီး မြှောက်တက်နေတော့တာ။ အခုချိန် ပြန်တွေးကြည့်ရင် ရယ်စရာကြီးရယ်။ နောက်ဆုံး အတင်းကြွလိုက်တော့ ကျင်စိမ့်စိမ့်အရသာနဲ့ ထိပ်ဖူးလေးမြုပ်နေတဲ့ အရသာက ပလွတ်ကနဲ အဖုတ်နဲ့ဒုံးပျံ စွပ်မိထားရာကနေ ကျွတ်သွားတော့ ဟာကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။

ဟာကွာ! ဆိုပြီး မချင့်မရဲ အရသာနဲ့အတူ စိတ်က မရတော့ဘူးဗျ။ သူ့ကိုဖက်ပြီး အိပ်ယာပေါ် ဝုန်းကနဲ ဆွဲလှဲပစ်လိုက်တယ်။ ပေါင်ကို ဆွဲကားပစ်လိုက်ပြီး အဖုတ်ဝမှာ ဒုံးပျံကို တေ့လိုက်တယ်။ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ် အသေအုပ်ပြီဆိုတဲ့ စိတ်က ကြီးစိုးထားပြီကိုးဗျ။ ညီမလေးကလည်း မလုပ်ပါနဲ့လို့တော့ မပြောဘူးရယ်။ ပက်လက်လှန်အိပ်ထားရာကနေ အသင့်ပြင်ထားတဲ့ အနေအထားနဲ့ ကျနော့်ကို စိုက်ကြည့်ရင်း အောက်နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းကိုက်ထားတယ်။ ကျနော် ကြမ်းသမျှ အံကြိတ်ခံပစ်မယ်ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်ပေါ့။ ပွဲကတော့ လှနေပြီ။ အမေရိကန် ဗီယက်နမ် စစ်ဇာတ်ကြမ်း စပါပြီပေါ့။

ဇာတ်လမ်းက အဲ့ဒီမှာ စတာဗျ။ ညီအစ်ကိုတို့ စိတ်မဆိုးကြနဲ့နော်။ တမင်လုပ်တာ မဟုတ်ဘူး။ (လုပ်ကြံပြီး ဇာတ်ရှိန်လျှော့တာ မဟုတ်ဘူး) ကျနော် သူ့မျက်နှာလေး တစ်ချက် လှမ်းကြည့်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ စိတ်ထဲ တဖျတ်ဖျတ်နဲ့ အများကြီး တွေးမိသွားတယ်။ ဆံပင်ဂုတ်ဝဲမလေး ကျနော့်ကို အံကြိတ်ပြီး ကြည့်နေရှာတာ။ ငါနဲ့ သမီးရည်းစားလည်း မဟုတ်ပဲ ငါအုပ်တာ ခံရရှာတော့မယ်ဆိုတဲ့ စိတ်ဗျ။ ပိုဆိုးတာက ကျနော့်တစ်ဘဝလုံး ဘယ်သူ့ရည်းစားကိုမှ အဲ့လို မလုပ်ခဲ့ဖူးဘူးရယ်။ ဆိုလိုတာက ကျနော့်မှာ အင်မတန်ချစ်ရတဲ့ ချစ်သူတစ်ယောက် ရှိမယ်ဗျာ။ ကျနော် သူ့အနားမရှိတဲ့အချိန် ကျနော့်ချစ်သူက အနေနီးစပ်သွားလို့ တခြားလူတစ်ယောက်ယောက်နဲ့ အခုလို အုပ်နေကြတယ်ဆိုပါတော့။ ဘယ်လိုခံစားရမလဲဗျာ။

ဟာ! ချမ်းကို မင်းဟာက သောက်တလွှဲကွာ လို့ အပြစ်တင်လည်း ခံရမှာပဲ။ ကျနော် လူကောင်းမဟုတ်မှန်း ခင်ဗျားတို့ သိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီလိုကြီး မလုပ်ချင်ဘူးဗျ။ ကျနော့်ဘဝမှာ ရည်းစားတွေ နှစ်ယောက်ပြူးထားခဲ့ဖူးသလို၊ ကြိုက်တဲ့ရည်းစားတိုင်း အိပ်ဖူးခဲ့တာပဲလေ။ ဒီလိုတော့ တစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးဘူး။ လုပ်လည်းမလုပ်ချင်ဘူး။ ဟုတ်ပါတယ် ဒီအခြေအနေရောက်မှ ဘာထကြောင်တာလဲ ဆိုပြီး အမေးခံရရင် ကျနော်လည်း မပြောတတ်ဘူး။ ကျနော် နောင်တရသွားတယ်။ ငါမှားတယ်။ ဒါပဲ။ သူတပါး သားမယားတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် သူ့ကောင်လေးက သူ့ကို (ကျနော် ရူပဗေဒဆရာမလေးကို ချစ်သလို၊ ပီယာနိုတီးတဲ့ မမဝင်နီ့ကို ချစ်သလိုမျိုး ချစ်နေခဲ့ရင်) ဘယ်လောက်ရင်ကွဲရှာမလဲဗျာ။

ဒီကောင်မလေးကိုယ်တိုင်က အလိုတူ အလိုပါ ပဲဟာလို့ ပြောရရင်လည်း မဟုတ်သေးဘူး။ မိန်းကလေးတွေက ခင်တတ်မင်တတ်တယ်။ သဒ္ဓါလွန်တတ်တယ်။ အဲ့ဒီမှာ ကျနော့်လို သောက်ကျင့်မကောင်းတဲ့ ဟိုတို့ဒီတို့ ညာတာပါတေး ကောင်မျိုးနဲ့ အတွေ့မှာ ကိုယ်နောက်စိတ်ပါ (ကိုယ်ခန္ဓာ အထိအတွေ့ကြောင့် စိတ်ပါလာတာ) ဖြစ်တတ်တာမို့ သူ့ကို အပြစ်မတင်သင့်ပါဘူးဗျာ။ (ခင်ဗျားတို့ထဲမှာ ချစ်သူကောင်မလေးရှိတဲ့ ဆရာသမားတွေ သတိထားကြပါ။ ချမ်းကိုလို လူယုတ်မာတွေ နေရာတိုင်းမှာ ရှိတတ်ပါတယ်)

အဲ့ဒီမှာ ငူငိုင်ငိုင်ဖြစ်ပြီး မောင်ချမ်းကိုရဲ့ မာတင်းနေတဲ့ ဒုံးပျံကြီးဟာ ဒုံးပျော့ကြီး ဖြစ်သွားပါလေသတည်းပေါ့ ဆရာတို့ရယ်။ ဟာ မအေဘေးးး ဆိုပြီး ဆဲနေကြပြီ မဟုတ်လား ဟီးဟီး။ တတ်နိုင်ဘူး ငါ့လူတို့ရာ။ ကျနော့်သောက်ကျင့်ကို အရင်းအတိုင်း ဖောက်သယ်ချနေတာမို့ သည်းခံကြလော့။ တိုတိုနဲ့ လိုရင်းဆက်ပြောရရင် ဘာမှဆက်မလုပ်ဖြစ်တော့ဘူး။ မျက်နှာပျက်ပျက်နဲ့ ရပ်လိုက်တယ်။ အောက်မှာ ပက်လှန်လေးခံဖို့ ပြင်နေတဲ့ ညီမလေးကလည်း

“ဘာဖြစ်တာတုန်း အစ်ကိုရာ..”

ဆိုပြီး မျက်နှာပျက်ပျက်လေးနဲ့ အတင်းထပြီး ကျနော့်ကို ဆွဲဖက်လာတယ်။ လက်တစ်ဖက်ကလည်း ဒုံးပျော့လဖတ်ကြီးကို ဆွဲပြီး ဆွပေးသေးတယ်။ မရတော့ဘူးဗျ။ တန်ပါရရီ ပန်းသေသွားပြီ ဟီဟိ။ ကြိုက်သလိုသာ လာဆွချေ။ မရတော့ပါ။ သူ့ကို အသာလေး တွန်းဖယ်လိုက်ပြီး ခွေအိပ်လိုက်မိတယ်။ နားမလည်နိုင်တဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ ကျနော့်ကို ငေးရင်း သူလည်း အဝတ်တွေပြန်ဝတ်ပြီး ဟိုဖက်လှည့် ခွေခွေလေး အိပ်ပျော်သွားရှာတယ်။

ခင်ဗျားတို့ အခုပြောတဲ့ဟာကို ထိုးဇာတ်ကြီးလို့ ထင်ရင်လည်း မတတ်နိုင်ဘူးရယ်။ ဆက်ပြောမယ်။

မိုးလင်းသွားတယ်။ ဘာမှထပ်မဖြစ်ကြတော့ဘူး။ ဝေလီဝေလင်းမှာ တူတူထ မျက်နှာသစ်၊ သွားတိုက်၊ ရေမိုးချိုး၊ မနက်စာစား၊ အထုပ်အပိုးတွေပြင်၊ သူလည်း ကျောင်းလွယ်အိတ်ကလေး ယူတယ်။ စကား သိပ်မပြောဖြစ်ကြတော့ဘူး။ သူလည်း ခပ်တည်တည် ဖြစ်နေတယ်။ ကျနော်လည်း ဘယ်လိုကြီးမှန်းမသိဘူး ခံစားနေရတာလေ။ ဘူတာရုံအိုလေးဖက် လမ်းလျှောက်လာကြရင်း

“အစ်ကို! ညီမလေးကို ကျောင်းလိုက်ပို့ပါ” တဲ့။

(သူတက်ရတဲ့ ကျောင်း ကမ်းပတ်စ်က မနေ့ညက သွားတဲ့ အိမ်နားက (မိန်း)ပင်မ ကမ်းပတ်စ်မှာ မဟုတ်ဘူးဗျ။ မြို့အပြင်ဖက် နာရီဝက် လေးဆယ့်ငါးမိနစ်လောက် ဘတ်စ်ကားစီးပြီးသွားရတဲ့ နောက်ထပ် ကမ်းပတ်စ်တစ်ခုမှာ) ဒါနဲ့လိုက်ပို့တယ်။ နှင်းတွေပိတ်နေတဲ့ မနက်ခင်းမှာ နှစ်ထပ် ဘတ်စ်ကားကြီးပေါ် ခရီးသည်မပါဘူး။ သူရယ် ကျနော်ရယ် အပေါ်ထပ်မှာ နှစ်ယောက်ထဲရယ်။

မြို့အပြင်ဖက်ရောက်လာတော့ ကျနော် အံ့သြပြီး မှင်တက်နေမိတယ်ဗျ။ ငယ်ငယ်က ဂန္တဝင်ဝတ္ထုတချို့ထဲက ဒဏ္ဍာရီဆန်တဲ့ ရှုခင်းတွေကို ဘွားကနဲ မြင်လိုက်ရတာကိုး။ စိမ်းမြမြ မြက်ခင်းကြီးတွေ အလယ်က သိုးအုပ်တွေ၊ အဝါရောင်စိုက်ခင်းက ပင်လယ်ပြင်ကြီးကြလို့၊ ခပ်ပြေပြေလေးကနေ ဟိုးအမြင့်ကြီးထိ ထိုးတက်သွားတဲ့ အစိမ်းရောင်ကုန်းမြင့်မြင့်တွေ၊ အဲ့ဒီကုန်းအမြင့်ပေါ်က ဆိုက်ပရက်စ်ပင် ဖားလျားလျားကြီးတွေ၊ အိပ်ရေးမဝသလိုဖြစ်နေတဲ့ ကျနော် ခေါင်းတွေကို ကြည်တောက်သွားတယ်ဗျ။ နီညိုရောင် ကျောက်တုံးအိမ်လေးတွေ ဟိုနားဒီနား ပြန့်ကျဲလို့၊ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လှပလွန်းတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင် သဘာဝတရားက ကျနော့်ကို ဖမ်းစားထားပြီလေ။ ပမာပြောရရင် ကျနော်တို့ငယ်ငယ်က ခရစ်ယာန်သာသနာပြုတွေ အိမ်ပေါက်ဝထိ လာလာပြီးဝေတဲ့ ကင်းမျှော်စင်ဆိုတဲ့ စာစောင်တွေထဲက ကောင်းကင်ဘုံဆိုပြီး ပြထားတဲ့ ပန်းချီရုပ်ပုံတွေထဲက ရှုခင်းတွေကို အပြင်မှာ မြင်နေရတဲ့အတိုင်းပဲ ဆရာတို့ရေ။ နဂိုထဲက စိတ်ကူးခပ်ယဉ်ယဉ် စာသမားပေသမား၊ အသည်းနုနုကျနော် ရေလည်ကြွေသွားတယ်။

“လှလိုက်တာ.. ကားရပ်ခိုင်းပြီး.. စိုက်ခင်းတွေ တောင်ကုန်းတွေပေါ် လျှောက်သွားချင်လိုက်တာ”

လို့ ပါးစပ်က လွှတ်ကနဲ ပြောလိုက်မိတော့

“မပူနဲ့ သွားရမယ်…။ ညီမလေးဆို ကျောင်းပိတ်ရက်တိုင်း ဒီပတ်ဝန်းကျင်မှာ ဒုံပတ်လာရိုက်နေကြ”

လို့ ဘေးမှာထိုင်နေတဲ့ ညီမလေးက လှမ်းပြောလာတယ်။ ငါနောက်ထပ် နင့်ဆီထပ်လာဖြစ်ဖို့ မသေချာတော့ပါဘူးဟာ.. လို့ စိတ်ထဲကနေ ရေရွတ်ရင်း ပြုံးပြလိုက်မိတယ်။ မလာသင့်တော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ထားမိပြီလေ။ ဒါနဲ့ ကျောင်းရောက်သွားကော ဆိုပါတော့။ အထဲထိလိုက်ပို့ဆိုလို့ လိုက်ပို့လိုက်တယ်။ ကော်ရစ်ဒါထောင့်တစ်ခုမယ် ကျနော့်ကို မမှီ့တမှီလေး လှမ်းပြီး ဂုတ်ကိုခိုစီးလာလို့ ကိုင်းပေးလိုက်တော့ ပြွတ်ကနဲ နမ်းလာတယ်။

“တာ့တာနော်.. အရမ်းပျော်တယ်..။ အစ်ကိုက ပျော်တတ်ပြီး ချစ်စရာ အင်မတန်ကောင်းတဲ့ လူကြီး”

တဲ့။ အဲ့လိုနှုတ်ဆက်ပြီး ချာကနဲ လှည့်ထွက်သွားတယ်။ ဘူတာရုံအိုလေးဆီ ဘတ်စ်ကားပြန်စီးလာပြီး မှီရာရထားနဲ့ ပြန်လိုက်လာခဲ့လိုက်တာ နေ့လည်ပိုင်းမှ ကိုယ့်မြို့ကို ပြန်ရောက်လာတယ် ဆိုပါတော့။ ပရောဂျက်မီတင်ကလည်း နေ့လည်တစ်နာရီ ရှိနေတော့ ခပ်သုတ်သုတ် ပြေးရတော့တာပေါ့။ ခရီးပမ်းလာတော့ မီတင်မှာ ဘာတွေပြောနေကြမှန်းကို မသိလိုက်ပါဘူးဗျာ။ ခပ်တည်တည်နဲ့ ထောင့်မှာထိုင်ပြီး ငိုက်နေလိုက်တယ် အေးရောလေ ဟီး။ တစ်ခုခု လှမ်းမေးတာခံရမှ မျက်လုံး ဆတ်ကနဲဖွင့်ပြီး အဲ့ဒါကို ထောက်ခံပါတယ် ထောက်ခံပါတယ်.. ထောက်ခံချင်လွန်းလို့ မနက်အစောကြီး ရထားစီးပြီး ပြေးလာတာပါ ခင်ညပေါ့ ဟိဟိ။

အားလုံးပြီး ကိုယ့်အခန်းကိုယ် ပြန်ရောက်တော့ ဟန်ကိုမဆောင်နိုင်တော့ဘူး။ တရေးထိုးအိပ်လိုက်ရတယ်။ မိုးချုပ်မှ တရေးနိုးလာတယ်။ တက်စ်မက်ဆေ့ချ်တစ်စောင် ရောက်နေတာတွေ့လို့ ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ “လွမ်းတယ်” တဲ့။ ညီမလေးဆီကဗျ။

ဒီလိုပဲ အရင်အတိုင်း ဗိုလ်နေမြဲ ကျားနေမြဲ နေလာရာက တစ်ရက်ကြတော့ ဖုန်းဆက်ရင်း အားမရလို့ ကွန်ပြူတာနဲ့ ဝဘ်ကမ်ပြောရအောင်တဲ့ ညီမလေးက ပြောလာလို့ ဝဘ်ကမ်ပြောဖြစ်တယ်။ အဲ့ဒီကနေစလိုက်တာ ညနေစောင်း သူရောကိုယ်ပါ အိမ်မှာရှိနေတဲ့ အချိန်တိုင်း ဝဘ်ကမ်က တချိန်လုံး ဖွင့်ထားတော့တာပဲဗျို့။ တကယ်ပြောတာ။ ညနေစောင်းကနေ အိပ်တဲ့အထိ ဒီအတိုင်း ဖွင့်ထားကြတော့တာ။ ကိုယ့်ဖာကိုယ် ဘာလုပ်နေလုပ်နေ မြင်နေရတယ် ဟီးဟီး။ အနည်းဆုံးတော့ အထီးကျန်ရာကနေ စိတ်သက်သာရာ အတော်ရတာ‌ပေါ့။

တခါတလေ ကျနော်က အခန်းထဲ ဒိုက်ထိုးနေတာ သူလှမ်းမြင်နေရတယ်။ သူစာဖတ်နေတာ၊ စာရေးနေတာ၊ လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်နေတာ စားနေသောက်နေတာ အကုန်မြင်နေရတယ်။ သမီးရည်းစားမဟုတ်ပဲနဲ့ ဒီလိုပဲ ဖြစ်ကုန်တာဗျ။ ခင်ဗျားတို့ အဲ့ဒီအခြေအနေမျိုး မကြုံဖူးသေးလို့ပါဗျာ။ ကြုံလာရင် အဲ့လိုပဲဖြစ်မှာ သေချာတယ်။ ဒီလိုအခြေအနေမျိုး စကြုံကြုံရချင်းတုန်းကဆို ကျနော် အထီးကျန်တာ မခံနိုင်လွန်းလို့ ဘာလုပ်တယ်မှတ်လဲ။ အင်တာနက်က ဗမာကားတွေ ဒေါင်းလုတ်ဆွဲပြီး စပီကာနဲ့ ဖွင့်ထားတာဗျ အဟီး။ မကြည့်ပါဘူး။ ဗမာကားတွေက အဓိပ္ပါယ်မှမရှိတာ။ မျက်လုံးညောင်းတယ်။ ဖွင့်ထားတာက ဗမာလို စကားပြောသံတွေ ထွက်နေတော့ အလိုလို စိတ်သက်သာရာရနေတာလေ ဟီး။ အခု ညီမလေးနဲ့ ကျနော်လည်း အဲ့ဒီသဘောပဲ။ တခါတလေ စကားလေးလှမ်းပြောလိုက်၊ တခါတလေတော့လည်း ဒီအတိုင်း တစ်ချက်တစ်ချက် သူဘာလုပ်နေတယ် ကိုယ်ဘာလုပ်နေတယ်ပေါ့။

အဲ့မှာဗျာ ညီမလေး ဝိုင်တွေဘာတွေ မော့ပြီး ရီဝေဝေ ဖြစ်နေပြီဆို ကျနော်မြင်နေရမှန်း သိသိကြီးနဲ့ အဝတ်တွေဘာတွေ (ညဝတ်အိပ်အဝတ်) လဲပြီဆို ပေါ်တင်ကြီး လဲပြလာတယ်ဗျ။ ကျောပေးထားတော့ အတွင်းခံပင်တီလေးကလည်း ဂျီစထရွင်းလေး ဖင်ပြောင်ပြောင်လေးပေါ်လိုပေါ်၊ တခါတလေ ဘရာစီယာအနီရဲရဲလေးပဲ ဝတ်ပြီး ဝဘ်ကမ်နားကပ် စကားတွေ လာပြောချင်ပြောနေတာ။ ဒီဖက်ကနေ လူကလည်း သက်ပြင်းတွေချ လောင်တွေတီးလို့။ ဒါပေမယ့် ပိုင်ရှင်ရှိနေတာဆိုတော့ ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ ညီအစ်ကိုတို့ရာ။

တစ်ညတော့ အဲ့လိုဝဘ်ကမ်ဖွင့်ထားရင်း ၂ယောက်သား ပုလင်းထောင်နေကြတယ်ဗျာ။ ဟိုဖက်ဒီဖက် ပုလင်းကိုယ်စီနဲ့ အာလူးဖုတ်လိုက်၊ စာကြည့်စားပွဲထိုင်ပီး ကိုယ့်စာ ကိုယ်ဖတ်လိုက်လုပ်နေကြရင်း ညီမလေးက မေးလာတယ်။

“အစ်ကို!”

“ဟေ!”

“ကျမ မူးနေတယ် အစ်ကိုရာ .. ဒီတော့ မထူးပါဘူး မေးစရာရှိတယ်”

“ဘာတုန်းဟ”

“အစ်ကို ဟိုနေ့က ဘာဖြစ်တာလဲဟာ .. ရုတ်တရက်ကြီးလေ”

“ငါတောင်းပန်ပါတယ် ညီမလေးရာ.. ငါစိတ်မထိန်းနိုင်လို့ပါ.. ငါရှက်လည်းရှက်ပါတယ် နောက်မဖြစ်စေရဘူးလို့ ကတိပေးပါတယ်ဟာ”

“မဟုတ်ဘူး.. အဲ့ဒါ ကျမလည်း အလိုတူ အလိုပါပဲဟာ ..။ အစ်ကို့ကို မေးနေတာက ရုတ်တရက်ကြီး နောက်ဆုတ်သွားတာ.. ထိပေးကိုင်ပေးနေတာတောင် ဘာမှမဘာတော့တာ..။ အဲ့ဒါဘာဖြစ်တာလဲ.. နားမလည်ဘူး”

“…. …. …..”

“အစ်ကို! ဖြေလေကွာ ဖြေလေ..။ ရှင်ကျမကို လုပ်ချင်တိုင်းလုပ် လက်သရမ်းချင်တိုင်း သရမ်းပြီး နောက်ဆုတ်သွားတာ မကျေနပ်ဘူး သိလားးး”

“သင့်မှမသင့်တော်တာ ညီမလေးရာ ..။ နင့်မှာ ချစ်သူရှိတယ်လေ ..။ ဒါကြောင့် ထိန်းလိုက်ရတာ..”

“ဟားဟား .. အရူး.. ဉာဏ်ကိုမရှိဘူး …။ ကျမ ရည်းစားရှိတယ်လို့ ပြောဖူးတာ လွန်ခဲ့တဲ့ ၉ လ လောက်က..။ အဆင်မပြေလို့ ဖြတ်လိုက်တာ ကြာပေါ့..။ ရည်းစားငုတ်တုတ်နဲ့ ရှင့်ကို အိမ်အလည်ခေါ်ပြီး တစ်အိပ်ယာထဲ အိပ်နေပါဦးမယ် ဉာဏ်ကြီးရှင်ကြီးရယ်…”

“အမ်!”

အဲ့လိုပြောပြီး ခွက်ထိုးခွက်လှန် ရယ်နေတဲ့ ညီမလေးကို ဝဘ်ကမ်ပေါ်က ငေးရင်း ကျနော်လည်း ဘာပြန်ပြောရမှန်း မသိဘူးရယ်။

“တောက်ခ်! နစ်နာလိုက်တာဗျာ”

လို့ပြောရင်း မူးမူးနဲ့ ကွန်ပြူတာကြီးကို ကယောင်ကတမ်း ဆွဲဖက်ပစ်လိုက်မိသေးတယ်။ (တကယ်ပြောတာ ဟီဟိ) အုပ်မယ်အုပ်မယ် အခု အုပ်မယ်လေလို့ ငမူးချမ်းကိုက လျှောက်ပြောတော့တာ။ သိတယ်မလား ခင်ဗျားတို့ညီလေး မောင်ချမ်းအကြောင်း ဟီး။ ဟိုဖက်က ညီမလေးကလည်း အံလေးကြိတ်၊ အောက်နှုတ်ခမ်းလေး ကိုက်ပြရင်း ကျနော် သွေးရူးသွေးတမ်း လျှောက်ပြောသမျှကို ဖီးလ်တက်နေရှာတယ်။ ကျနော်ကလည်း တားထားတဲ့စည်း မရှိတော့ဘူးဆိုတာ သိလိုက်တာနဲ့ ဇောင်းကလွှတ်လိုက်တဲ့ မြင်းရိုင်းတစ်ကောင်လိုပဲလေ။ သောင်းကျန်းပြီပေါ့။

“ချိုဗူးစို့ချင်လိုက်တာ၊ ချိုဗူးအိအိထွေးထွေးကြီး”

“ဆိုပြီး ပြောတော့ ဟိုဖက်ကနေ

ဟေ့လူကြီး! နားရှက်စရာတွေ မပြောနဲ့” တဲ့။

သူက အဲ့လိုတားလေလေ ဆိုးလေလေပေါ့။ ဟိုနေ့က ဖြစ်တဲ့ဟာတွေအကုန် စားမြုံ့ပြန်တော့တာ ဆရာတို့ရေ။ သူလည်း အသက်ရှူသံတွေပြင်း၊ ကျနော်လည်း ဖီးလ်တွေတက်ပေါ့။ နောက်ဆုံး ဘယ်လိုမှမရတော့ဘူး။

“ဒီနေ့ သောကြာနေ့ညဆိုတော့ နက်ဖြန်စနေ မနက်ထွက်တဲ့ ရထားနဲ့ ညီမလေး လိုက်လာမယ်” တဲ့။

“အခုတော့ တအားမူးလာလို့ အိပ်ပြီ။ ရှင်လည်း အိပ်ရေးဝဝအိပ်ထား။ နက်ဖြန် ကိစ္စတွေရှိတယ်နော့်”

ဆိုပြီး မချိုမချဉ် မျက်နှာပေးလေးနဲ့ပြောရင်း ကွန်ပြူတာပိတ်ပြီး အိပ်သွားလေသတည်းပေါ့။ ကျနော့်မှာသာ ကတုန်ကယင်ကြီးဖြစ်ပြီး ကွန်ပြူတာကြီး စိုက်ကြည့်ရင်း ကျန်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ။

ညီမလေးလိုက်လာမယ်ဆိုတာ ဘာလုပ်မယ်ထင်သလဲ ညီအစ်ကိုတို့။ ဟုတ်ကဲ့ သိသာထင်ရှားနေပါပြီ။ အလံခိုးမလို့ပေါ့ဗျာ (ကန်တော့ကန်တော့.. ဒါပေမယ့် ပြောရတာ အားရထှာ ဟီးး )

စနေနေ့ မနက်ကတည်းက လူက တုန်တုန်ယင်ယင် ဖြစ်နေတယ်ဗျ။ နာရီတကြည့်ကြည့် ဖြစ်နေပြီ ဟီဟိ။ ဖုန်းခဏခဏ ခေါ်နေမိတယ်။ ဘယ်ဘူတာ ရောက်နေပြီလဲ။ ဗိုက်ဆာနေပြီလား။ ဘာပြုတယ် ညာပြုတယ်ပေါ့။ မှတ်မှတ်ရရ အဲ့ဒီနေ့က ဆောင်းကာလ (ဒီဇင်ဘာ ကျောင်းရက်ရှည်ပိတ်ခါနီး) မှုန်မှိုင်းမှိုင်းရာသီဥတုမှာကို မိုးတွေက တဖျောက်ဖျောက်နဲ့ဗျ။ ကျနော့်မြို့ကလေးက ပင်လယ်ဘေးမှာ ရှိတာဆိုတော့ လေကလည်း တဝှီးဝှီးနဲ့ဆိုတော့ ရာသီဥတု အတော်ဆိုးနေတဲ့ ကာလပေါ့။

နေ့ခင်း မွန်းလွဲပိုင်းရောက်တော့ မိုးကာအင်္ကျီ နက်ပြာတစ်ထည် ကောက်စွပ်ပြီး မိုးရေတွေကြားထဲမှာပဲ မြို့အလယ်ခေါင် ဘူတာရုံဖက်ကို ထွက်လာခဲ့တယ်။ ကျနော် ရောက်သွားတော့ ရထားက ဆိုက်သွားပြီ။ မြေအောက်ဘူတာကနေ အပေါ်တက်ပြီး စူတူတူ ရုပ်ကလေးနဲ့ ကျနော့်ကို စောင့်နေရှာတယ်။ ကျနော့်ကိုတွေ့တော့မှ မျက်နှာက နည်းနည်းပျော့ပျောင်းသွားတယ်။ တွေ့တွေ့ချင်း အတင်းဖက်ထားတာ ခံလိုက်ရတော့ လူလည်း ရင်တွေဘာတွေတုန်လို့ ဟီး။

သူ့ကျောပိုးအိတ်ကလေး ဆွဲယူပြီး ကျောမှာလွယ်လိုက်ရင်း ကျနော့်အခန်းရှိရာကို ပုခုံးလေးဖက်ရင်း တူတူလျှောက်လာခဲ့ကြတယ်။ ဒီနေရာမှာ ပြောစရာရှိလာပြန်ပြီ။ အဲ့ဒီကာလက ကျနော် တခါက ရေးခဲ့ဖူးတဲ့ “မောင်ပူစီနှင့် ဇာဘော်လီမမစန်း” ဇာတ်လမ်းထဲကအတိုင်း တက္ကသိုလ်အဆောင်မှာ ကျနော်နေ နေဆဲ ကာလဗျ။ လုံခြုံရေးဂိတ်တွေ ဘာတွေနဲ့ ဝင်းကြီးထဲမှာ လေးထပ်အဆောင်တွေ အများကြီးနဲ့ တစ်ဘလောက်ခ်ကို ကျောင်းသား ၁၆ ယောက် တစ်ယောက်တစ်ခန်းစီ အဲ့လိုမျိုးနေရတဲ့ နေရာဗျ။ ကျောင်းသားဆိုလို့ ယောကျ်ားတွေချည်းပဲ မဟုတ်ဘူး။ ကျောင်းသူတွေကော အကုန်လုံး ရောနေရတာ။ မေဂျာတွေ အတန်းတွေ ဘာတွေကအစ မတူဘူး။ ထုံးစံအတိုင်း ကိုယ့်အခန်းမှာ ဧည့်သည်ခေါ်အိပ်ချင်ရင် ရီပို့လုပ်ရတာကို ရှုပ်တယ်ဆိုပြီး မလုပ်ထားဘူး။ ပြီးတော့ ကျနော့်အခန်းက မြေညီထပ်မှာ သပ်သပ်ကြီးလေ။ မျက်နှာချင်းဆိုင်က ဧည့်ခန်းနဲ့ မီးဖိုချောင် တွဲလျှက် အခန်းဆိုတော့ အပေါ်ထပ်က ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေ ဆင်းလိုက်တက်လိုက်နဲ့ သိပ်အခြေနေမဟန်ဘူး ဟီး။ ကဲ တော်ပါပြီ လိုရင်းဆက်ပြောရအောင်။

အဆောင်ရောက်တော့ အသာလေး သော့ဖွင့်ပြီး ကိုယ့်အခန်းလေးထဲ ညီမလေးကို ခေါ်သွင်းလိုက်တယ်။ ညီမလေးတစ်ယောက် အနွေးထည်အထူကြီးတွေ ချွတ်ပြုပြီးတော့ ကျနော့်ကုတင်သေးသေးလေးပေါ် တက်လှဲလိုက်ရင်း ဗိုက်ဆာပြီလို့ ပူဆာလာတော့ ရယ်ဒီပဲ ခဏလေးစောင့်ဆိုပြီး မီးဖိုခန်းထဲဝင် ကြက်ဥမွှေကြော်ကို ဓါးနဲ့ပါးပါးလှီးပြီး အသီးအရွက် စိမ်းစိမ်းစိုစိုလေးတွေနဲ့ တရှဲရှဲ အိုးပူတိုက်ထားတဲ့ အစိမ်းကြော်၊ ကြက်သားကြော်၊ မက်လင်သီးချဉ်ရည်နဲ့ ထမင်းတစ်ပန်းပြား အခန်းထဲ ယူသွားလိုက်ပြီး ကျနော့် စာကြည့်စားပွဲပေါ်မှာပဲ ပြင်ပေးလိုက်တယ်။ ခရီးပန်းလာလို့လားမသိဘူး တရှူးရှူးနဲ့ အားရပါးရ အုပ်သွားတယ်။ စားသောက်ပြီးတော့ ချမ်းတယ်ဆိုပြီး ကျနော့်အိပ်ယာပေါ် ပြန်တက်သွားပြီး ဂွမ်းကပ်ကြီးခြုံပြီး ကျနော့် စာအုပ်စဉ်ပေါ်က ဗမာမဂ္ဂဇင်းတစ်အုပ်နဲ့ နှပ်နေတယ်ဗျ။

ပန်းကန်ခွက်ယောက်တွေ ဆေးကြော သိမ်းပြုပြီး ရေနွေးကြမ်းခွက်ကလေး သူ့အတွက် ယူလာပေးပြီး ကုတင်ဘေးက ပြူတင်းပေါက်ဘောင်ပေါ် တင်ထားပေးလိုက်တယ်။ အဲ့ဒီနောက်တော့ ကျနော် ဟိုနားထိုင်လိုက် ဒီနားရပ်လိုက် ဖြစ်နေပြီ။ ဘယ်ကနေဘယ်လို ဇာတ်လမ်းစရမှန်း မသိဘူးရယ်လေ ဟီး။ တကယ်ပြောတာ လူက စိတ်လှုပ်ရှားနေတာဗျ။

ဟာ! သောက်ရူး နင့်ကိုခံချင်လို့ ဒီအထိလိုက်လာတာ တက်အုပ်ပစ်လိုက် လို့ ခင်ဗျားတို့ ပြောချင်နေကြလိမ့်မယ်။ ဟုတ်တာတော့ ဟုတ်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျနော်ပြောခဲ့သလို သမီးရည်းစားမဟုတ် ဘာမဟုတ်ကြီးဆိုတော့ လူနုံလူအလေး မောင်ချမ်း ဘယ်ကစရမှန်းကို မသိတာ ဟီဟိ။

ကုလားထိုင်လေးတစ်လုံး ဆွဲယူလိုက်ပြီး သူအိပ်နေတဲ့ ကုတင်ဘေးမှာ ခပ်တည်တည်နဲ့ ထိုင်ပြီး သူ့ကို နွားပြာကြီး အောက်သွားမရှိ ဆိုသလို ဟီးဟီးဆိုပြီး ရယ်ပြနေမိတယ်။ (မျက်စိထဲ မြင်ကြည့်ကြစမ်းပါ။ ဘယ်လောက် ပေါတောတော နိုင်လိုက်သလဲလို့ ခွိ) ဒင်းကတော့ ခပ်တည်တည်ရယ်။ အဲ့လို သောင်တင်ရေမကျ အခြေအနေကြီးကနေ ခဏနေတော့ အလင်းရောင် ပျောက်သွားတယ်။ (ဆောင်းတွင်းဖက်ဆိုတော့ နေ့လည် ၃ နာရီကျော်ရင်ကို မှောင်ပြီ)

“ညောင်းလာတယ် ရေချိုးချင်တယ် အစ်ကိုရာ” တဲ့။

အဲ့လိုမျိုး လှမ်းပြောလာတော့ ကျနော် နည်းနည်းရင်ထိတ်သွားတယ်။ ကျနော့်အောက်ဆုံးထပ်က ရေချိုးခန်း အိမ်သာ မရှိဘူး။ ဒုတိယထပ်က ကျောင်းသူနှစ်ယောက် (တရုတ်မနဲ့ ကုလားဖြူမ) နဲ့ သူတို့အထပ်မှာရှိတဲ့ ရေချိုးခန်းနဲ့ အိမ်သာကို တူတူရှဲသုံးရတာဆိုတော့ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲပေါ့။ အဲ့ဒါနဲ့ ကျနော့်ရေချိုးခန်းဝတ်စုံကို သူ့ကိုဝတ်ခိုင်းလိုက်ပြီး လူအလစ်မှာ အပေါ်ထပ်ကို အသာလေး ခေါ်သွားလိုက်တယ်။ မီးဖွင့်၊ ရေနွေးပူပူလေးနဲ့ ရေပန်းလေးဖွင့်ပေးပြီး

“ကဲ! ဟော့ဒီစင်ပေါ်က ခေါင်းလျှော်ရည် ဆပ်ပြာရည်တွေက အစ်ကို့ဟာ ယူသုံးလိုက်”

ဆိုပြီး ပြန်ထွက်မလို့လုပ်တော့

“ဟင့်အင်း! ကြောက်တယ် တစ်ယောက်ထဲ မချိုးရဲဘူးတဲ့”

မောင်ချမ်းကိုကလည်း အဖော်သိပ်မလုပ်ပေးချင်ဘူး ဆိုတော့ကာ

“အင်း.. ပြီးကော”

ဆိုပြီး တံခါးကို အတွင်းကနေ လော့ခ်ချပြီး ကျောပေးသလိုလို ဘာလိုလိုလုပ်ရင်း စောင့်ပေးနေလိုက်တယ်။ ဖင်တုံးလုံးလေးကို မသိမသာတစ်မျိုး၊ သိသိသာသာတစ်မျိုး လှမ်းရှိုးရင်း တဏှာစိတ်က ငယ်ထိပ်တက်နေပြီ ဆရာတို့ရေ ဖူးးးး။ အားလုံးပြီးစီးပြီ ဆိုတော့မှ အသာလေး လက်ဆွဲခေါ်ပြီး အောက်ထပ်က ကျနော့်အခန်းထဲ ခပ်သုတ်သုတ်လေး ပြန်ဝင်လာခဲ့ကြတယ်။

မင်းဟာက ဘာလို့ အဲ့လို ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်တွေ လုပ်နေရတာလဲလို့ မေးချင်နေပြီမလား။ ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး။ ရှက်လို့ပါဗျာ။ ကျောင်းသားဖြစ်ဖြစ် ကျောင်းသူဖြစ်ဖြစ် ကိုယ့်အဖော်ကိုယ်ခေါ်ပြီး အုပ်တာ ဘာဆန်းတာလိုက်လို့ ဟီး။ ဒါပေမယ့် ကျနော်က ပြုံးစိစိ အကြည့်ခံရမှာ ရှက်လို့ဗျ။ ကျနော် ပြောခဲ့ဖူးသလိုပဲ အောဝတ္ထုတွေ လျှောက်ရေးနေပေမယ့် တကယ့်လောကက မောင်ချမ်းကိုက အရှက်အကြောက် အင်မတန်ကြီးတာ။ သူများအမြင်မှာ ဗျိုင်းကောင်းကျောက်ဖိကလေးကိုး ဟိ။

တချို့ ကောင်တွေ ကောင်မတွေဆို ကိုယ့်အခန်းမှာကိုယ် ဘဲတွေ၊ ဆော်တွေ ခေါ်အုပ်ကြတာ အိုးရက်စ် အား ဟား ဒါး ဘာညာကွိကွတွေ ဆူညံနေတာ အတိုင်းသား ကြားနေရတယ်။ သောက်ရှက်ကို မရှိကြဘူးဗျ။ ဒီလူတွေကြားထဲ သိက္ခာတော်ရ ဆရာတော်ကြီးလိုလို ဘာလိုလို လုပ်ထားတာဆိုတော့ ဟီး ရှက်သလိုလို ဘာလိုလို ဖြစ်နေလို့ ပုန်းရှိုးကွယ်ရှိုး ဖြစ်နေတာဗျ။

အခန်းထဲပြန်ရောက်တော့ မရတော့ဘူးရယ်။ ရေချိုးတက်လာစ မွှေးတေးတေးကိုယ်လုံးလေး အဝတ်အစားတွေလဲပြီးခါစ ကုတင်ပေါ်အတက်မှာ အနောက်ကနေ သိုင်းဖက်ပစ်လိုက်မိတယ်။ ကျနော်သာ လူမဟုတ်ဘူး နွားသိုးကြီးသာဆို ဝပ်ထရိန်း ဆိုပြီး မြည်သံထွက်လာမလားပဲ ဟီး။ အဲ့မှာ နှစ်ယောက်သား လုံးထွေးပြီး ကုတင်ပေါ် လဲကျသွားရော။ လုံးနေရင်း သူကအောက်က ကျနော်က အပေါ်က ဖိထားရင်း နှုတ်ခမ်းပါးပါးလေးကို အတင်းစုပ်နမ်းပစ်လိုက်မိတယ်။ သူကလည်း မရုန်းတဲ့အပြင် အားပါးတရ ကျနော့်ဂုတ်ပိုးတွေကို သိုင်းဖက်ပြီး ပြန်နမ်းတယ်။ ရေလည်ကြမ်းကုန်တာ ဆရာတို့ရေ။

သူဝတ်ထားတဲ့ တီရှပ်ကလေးကို အသာလှန်တင်လိုက်တော့ အောက်က ဘာမှကို မဝတ်ထားတာ။ ချိုဗူးအိထွားထွားကြီးက မီးရောင်အောင်မှာ ဘွားကနဲပဲ။ အားရပါးရကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ချေမွှပစ်လိုက်တယ်။

“အစ်ကိုရာ”

ဆိုပြီး ရင်လေးကော့တက်လာတယ်။ အောင့်ထားတာတွေက များနေပြီဆိုတော့ အချိန်မဆွဲတော့ဘူး။ ညီမလေးရဲ့အောက်က ဂွမ်းခံဘောင်းဘီရှည် အနီရဲရဲလေးကို အတင်းဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ (သူလည်း အလိုက်သတိနဲ့ ဖင်ကြွပေးရှာပါတယ်) ဘောင်းဘီရှည်ကော အတွင်းခံပင်တီလေးပါ လိပ်ပြီးပါလာတယ်။ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်၊ ချိုဗူးတွေကို လက်နဲ့ ဆုပ်ချေကစားနေရာကနေ၊ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို စမ်းကြည့်လိုက်တော့ အရည်တွေစို့နေပြီ။ အဲ့ဒီမှာ ကျနော် သေသေချာချာတောင် မပျိုးဖြစ်တော့ပဲ ဝတ်ထားတဲ့ ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချပစ်လိုက်တယ်။ ဒုံးပျံက သောက်ရမ်း တင်းမာနီရဲထားပြီ။ ညီမလေးက ရင်ဖိုနေတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ ဖြောင်းကနဲ ထွက်ကျလာတဲ့ ကျနော့်ဒုံးပျံကို အောက်နှုတ်ခမ်းလေး ကိုက်ထားရင်း မော့ကြည့်နေတယ်။

ကဲ! ကြာပါတယ် လာထားဆိုပြီး အဖုတ်ဝမှာ တေ့ထားလိုက်တယ်။ အထည့်ခံရတော့မယ်ဆိုတာ သိနေတဲ့ ညီမလေးက မျက်နှာလေးရှုံ့ပြီ မျက်လုံးစုံမှိတ်ထားတယ်။ အားနဲ့ဖိထည့်ပစ်လိုက်တော့ စီးစီးပိုင်ပိုင်ပဲ ဝင်သွားတယ်။ ရေလည်ကြပ်ပြီး စီးနေတာဗျာ။ အသွင်းအထုတ်တွေ ဘာတွေ လုပ်မနေဘူး။ တစ်ခါထဲ တဆုံးထည့်ပစ်လိုက်တာ။ လူကို အံမနည်းကြိတ်ထားရတယ်။ ဆီးခုံချင်း ထိသွားတော့မှ ချိုဗူးနှစ်လုံးကို စုံကိုင်ထားရင်း ပြန်ထုတ်တယ်၊ ပြန်သွင်းတယ်။ ပြန်ထုတ်တယ်၊ ပြန်သွင်းတယ်။ ထုတ်တယ်၊ သွင်းတယ်။ ၄-၅ ချက် ၁၀ ချက် ၁၁-၁၂ … ကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံး တုန်သွားတယ်။ တင်ပါးတွေခွက်သွားတဲ့အထိ ညှစ်လိုက်မိတယ်။ ဘာမှန်းကို မသိလိုက်ပဲ သုတ်ရည်ပူပူတွေ ပန်းထည့်လိုက်မိတယ်။ ဟာကွာ .. သွားပါပြီဆိုပြီး အဲ့ဒီတော့မှ သတိထားလိုက်မိတယ်။ ဟားဟား ဘာမှတောင် မလုပ်ရသေးဘူး ပြီးသွားတာလေ။ ကောင်းကြသေးရဲ့လားဆရာတို့ရယ်။ ဆောင့်ဖို့နေနေသာသာ၊ ဘာမှမလုပ်ရသေးဘူး။ ပန်းထွက်ကုန်ပြီ ဟီးးး။

ညီမလေးရဲ့ကိုယ်ပေါ်မှာ မှောက်လျှက် အိပ်ချလိုက်ရင်း အောက်က ကျနော့်ညီမလေးကတော့ တောင့်တောင့်လေး ငြိမ်ခံနေရင်း စိတ်ပျက်သွားရှာတယ်။ ကိုင်း ဘယ့်နှယ်လုပ်မလဲဗျာ။ ဒီနေရာမှာ ကိုယ်တွေ့မဟုတ်ပဲ အောဇာတ်လမ်းဆို ရေလည်လှန်ပြန်နေအောင် ဆက်ဆံကြပါတယ်ဆိုပြီး လျှောက်ရေးပြီပေါ့။ ဟုတ်ပါတယ် ကျနော် လူပျိုပေါက်ကလေး မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် မိန်းမနဲ့ သေချာမဆက်ဆံတာက ကြာလှပြီလေ။ ပြီးတော့ စိတ်တအား လှုပ်ရှားနေတာ။ စိတ်တအားထနေတာကို သတိမမူမိတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို မထိန်းလိုက်နိုင်ခင်မှာ တပ်ထွက်ကြီး (တပ်ကြပ်ကြီးရဲ့ဘော်ဒါ ဟီးဟီး) ဖြစ်သွားတယ်။ လူလည်း ဖိုးသိုးဖတ်သပ်ကြီးဗျာ။ အားမလိုအားမရ။ ညီမလေးခင်မျာလည်း အသေအကြေ အားခဲထားရှာမှာ အခုတော့ သွားရှာပါပေါ့လား ဟီး။

ပန်းထုတ်ပစ်တဲ့ဟာတွေက ဒလောဟောဗျ။ (နှစ်ချို့ဝိုင်တွေ ဟဲဟဲ) အသာလေး တစ်ရှူးစလေးခံပြီးမှ ဆွဲထုတ်လိုက်ရတယ်။ သူ့ဟာလေးကိုလည်း သေသေချာချာသုတ်ပေး၊ ကိုယ့်ဖာကိုယ်လည်း သန့်ရှင်းရေးလုပ်.. ရှက်ရှက်နဲ့ ဘောင်းဘီတွေဘာတွေ ပြန်ဝတ် (သူကတော့ ဘာမှပြန်မဝတ်ပဲ စောင်ဆွဲခြုံပီး ခွေအိပ်နေတယ်) ကျနော်လည်း ဘာပြောရမှန်းသိတော့ နဖူးလေးမွှေး၊ ပါးလေးမွှေးရင်း သူ့ကို ခွပြီးဖက်ထားပေးရင်း နှစ်ယောက်သား ငြိမ်ငြိမ်လေး အိပ်နေရာက အိပ်ပျော်သွားကြတယ်။

ည ၈ နာရီလောက်ရောက်တော့ ဆတ်ကနဲ ပြန်နိုးလာတယ်။ လူက ခဏမှိန်းလိုက်ရတော့ လန်းလန်းဆန်းဆန်း ဖြစ်သွားပြီ။ အိပ်ယာထဲကထ အခန်းထဲက ဘေစင်မှာ မျက်နှာသစ်၊ သွားတိုက်၊ ရေအေးအေးတစ်ခွက် သောက်နေတဲ့အချိန် ညီမလေးလည်း ပြန်နိုးလာတယ်။ ရေဆာတယ်တဲ့။ ရေတစ်ခွက် တိုက်လိုက်တယ်။ ရေသောက်ပြီးတော့ ကျနော့်ပေါင်ကြားကို လှမ်းကြည့်နေတာတွေ့တော့ ခပ်တည်တည်နဲ့ ဘောင်းဘီလျှောချပြီး သူကြည့်နေတဲ့ဟာကို ပြလိုက်တယ်။ ငေါက်တောက်ရမ်းတမ်းနဲ့ အနီရဲရဲ ဒုံးပျံလေ ဟီး။ ချာဂျင်ပြန်ပြည့်ထားပြီဆိုတော့ မတ်နေတာပဲ။

ကျနော့်ဒုံးပျံကို ငေးကြည့်ရင်း သူ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို လျှာနဲ့သပ်နေတယ်။ အသာလေး အရှေ့တစ်လှမ်းတိုးပြီး ခါးကော့ပေးလိုက်တော့ အလိုလို လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ လာဆုပ်ကိုင်လာတယ်။ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်ကလေးတွေ လုပ်ပေးလာတယ်။ ဘယ်ရမလဲဗျာ။ သူ့အိမ်မှာတုန်းက ကျနော် သူ့အဖုတ် လျက်ထားပေးပြီလေ။ အခု သူ့အလှည့်ပေါ့။ ခါးကို ပိုပြီးကော့ပစ်လိုက်တယ်။ မျက်နှာလေးနား ဒုံးပျံကြီးကပ်လာတယ်။ တစ်ချက်မော့ကြည့်တယ်။ နောက်တော့ ဘာမှမပြောတော့ဘူး။ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာထဲ ထိပ်ဖူးကို ညှပ်ပြီး စုပ်တော့တာပါပဲ။ အခုမှ အရသာကို အားရပါးရ ခံစားရတော့တာဗျို့။ ကောင်းချက်။

ငုံထားရင်း ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ်ပေးလာတော့ အရှိန်တက်လာပြီ။ ကုတင်ပေါ် ခြေထောက်တစ်ချောင်းတင်၊ ကြမ်းပြင်ပေါ် တစ်ချောင်းထောက်ထားရင်း သူ့ခေါင်းလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ထိန်းရင်း ပါးစပ်ထဲကို ကော့ကော့ပြီး သွင်းတော့တာပေါ့။ တစ်ချက်တစ်ချက် အရှိန်လွန်လွန်သွားတဲ့အခါ အသက်ရှူမဝရှာလို့နေမယ် နည်းနည်းရုန်းချင်တယ်။

ကျနော်ကလည်း ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ညှပ်ထားတာ မလွှတ်ပေးဘူး။ (လူယုတ်မာကြီးပါဗျာ ဟီး) အဲ့ဒီမှာ အရှိန်လွန်လွန်သွားတာ ဘယ်လောက်ထိ ဖြစ်သွားလဲဆို ဒုံးပျံအချောင်းရှည်ကြီး ဆုံးခါနီးအထိ ထိုးထည့်ပစ်လိုက်တော့ အာခေါင်ထိရောက်ပြီး အဟွတ်အဟွတ် အော့ဝေါ့ ဆိုပြီး အန်ချင်သလို ဖြစ်သွားတော့မှ ဟယ်! လက်လွန်ကုန်ပြီဆိုပြီး ဆွဲထုတ်လိုက်ရတယ်။ ရင်ဘတ်ကို လက်ကလေးနဲ့ဖိပြီး ကျနော့်ပေါင်ကို လက်သီးဆုပ်ကလေးနဲ့ ထုရင်း .. အဟွတ်အဟွတ် ဖြစ်နေရှာတယ်။

“အစ်ကို! ရှင်အရမ်းဆိုးတယ် သိလား” တဲ့။

မျက်ရည်လေးဝိုင်းလို့ ကျနော့်ကို ငိုမဲ့မဲ့ပြောတော့မှ သနားသွားတယ်။ အသာလေး အိပ်ယာပေါ်တက်ပြီး စောင်တွေကိုဆွဲလှပ်၊ ပေါင်ကြားထဲ ဆောင့်ကြောင့်လေးထိုင် အဖုတ်ဝမှာတေ့ပြီး ဒုံးပျံကို ဖိသွင်းလိုက်တယ်။ တဇွိဇွိအရသာနဲ့အတူ ထစ်ကနဲထစ်ကနဲ ဖြစ်ရင်း ဝင်သွားတယ်။ အသက်ကို မှန်မှန်ရှူသွင်းရင်း တစ်ချက်ချင်း အသွင်းအထုတ် မှန်မှန်လေး လုပ်နေတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ပထမတစ်ခါလို မဟုတ်တော့ဘူး။ သွေးအေးအေးနဲ့ (ဘကြီးထောင်လို) ဒင်ပြည့်ကျပ်ပြည့် ခံစားတော့တာ။ ညီမလေးခင်မျာ ပထမတော့ အံကြိတ်ခံရှာပါသေးတယ်။ နောက်ပိုင်း လူဆိုးကြီး ဝေသာလီချမ်းကိုရဲ့ ပြင်းထန်တဲ့ ဆောင့်ချက်တွေက မာန်ပါလေပြီဆိုတော့ကာ

“အမေ့.. အစ်ကိုရယ်.. ဖြေးဖြေး.. ဟာ.. ဟာ.. မရတော့ဘူး.. မရတော့ဘူး”

ဆိုပြီး အော်ဟစ် သောင်းကျန်းလာတော့တာပေါ့။ (အဲ့ဒီ မရတော့ဘူး မရတော့ဘူးလို့ အော်သံကြားရင် အသေသာ ပိတ်ဆောင့်ပစ်လိုက် အဖုတ်ကလေး အတွင်းသားတွေက ရှုံ့ပွရှုံ့ပွဖြစ်လာပြီး အတင်းဆွဲညှစ်လာလိမ့်မယ်။ ဆိုလိုတာက သူပြီးချင်တာကို မခံနိုင်တော့ပဲ ကယောင်ကတမ်း မရတော့ဘူး မရတော့ဘူးလို့ လျှောက်အော်တာမှန်း ကျနော် ရိပ်မိလိုက်တယ်) ပထမ လေးလေးမှန်မှန် ၅ မိနစ်လောက်ပဲ ဆောင့်နေရာက အရှိန်ရလာတော့ ဆက်တိုက် အသားကုန်ဗျင်းတော့တာ မိနစ် ၂၀ လောက် ကြာမယ်ထင်တယ်။ ကျနော်လည်း မအောင့်နိုင်တော့ပဲ ပန်းထုတ်ရင်း ပြီးးသွားရော။ ဇီးရိုးဒီဂရီလောက်ပဲရှိတော့တဲ့ အပူချိန်မှာ လူကိုအိုက်လွန်းလို့ အဝတ်မကပ်တော့ဘူး ဟီဟိ။ ဖင်တုံးလုံးချွတ်ပြီး နှစ်ယောက်သား ဖက်လို့ ငြိမ်ကျသွားကြတယ်။

အဲ့ဒီမှာ အိပ်နေတဲ့ မြွေနဂါး နိုးလာတော့တာပဲ။ ခဏမှိန်းလိုက်၊ ပြန်ထလိုက်၊ ထပ်ဗျင်းလိုက်၊ ရေထသောက်လိုက်၊ ပြန်အိပ်လိုက်၊ ထပ်အုပ်လိုက်၊ မိုးကိုလင်းတဲ့အထိပဲ ဟီး။ နောက်ဆုံးတစ်ခါဆို သနားစရာလေးဗျာ။ ကျနော်သူ့ကို ကုတင်ဇောင်းမှာ ပေါင်နှစ်ချောင်းဖြဲခိုင်းထားပြီး အသေအုပ်နေတဲ့အချိန်

“အစ်ကို! ခဏလေးရပ်ပေးပါ ခဏလေးရပ်ပေးပါ”

ဆိုပြီး အတင်းတောင်းပန်လို့ ရပ်ပေးလိုက်တော့

“ညီမလေး သေတော့မယ် ဘာဖြစ်မှန်းမသိဘူး” တဲ့။

နှလုံးခုန်သံတွေက တအားမြန်နေတာ။ (အမှန်က ဆက်တိုက်ဆက်တိုက် ပြီးလွန်းလို့ ဖြစ်တာဗျ) အဲ့ဒီတော့မှ ဒီပိုဇေရှင်နဲ့ဆို ငါတော့ လူသတ်မှုဖြစ်တော့မယ် ဆိုပြီး အသာလေး ဘေးတိုက်ခွေအိပ်ခိုင်းပြီး ဖင်တစ်ခြမ်းဆွဲမ တစ်ချက်ချင်းဆောင့်တဲ့ အနေအထားနဲ့ မှိန်းပြီး ဆက်ဆော်ရတော့တာ။ သူလည်း မှိန်းပြီး ဇိမ်ယူလို့ရတာပေါ့လေ။

ဒါနဲ့ပဲ နောက်တစ်နေ့ ရောက်သွားရော။ သူက နောက်တစ်ည ထပ်မအိပ်နိုင်ဘူးလေ။ တနင်္လာမနက် လက်ချာရှိတယ်တဲ့။ နေ့လည်ရထားနဲ့ ပြန်လိုက်မှရမှာ။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် တောင်နဲ့မြောက် ဖြစ်နေတော့ မလွယ်ပါဘူးဗျာ။ စိတ်ညစ်စရာကောင်းတယ်။ ဝအောင်လင်အောင်တောင် မအုပ်လိုက်ရပဲ ပြန်တော့မယ်ဆိုတော့ ဟာတာတာကြီး။ ပိုဇေရှင်တောင် မစုံသေးဘူး အဟီး။

မနက် ၁၀ နာရီလောက်ကြတော့ မနက်စာကျွေး၊ သူ့အထုပ်အပိုးတွေ ပြင်ပေးပြီးတော့ ကျနော် ရေခဏ ပြေးချိုးလိုက်သေးတယ်။ ရေချိုးတက်လာတော့ သူ့အရှေ့မှာ ရေချိုးခန်းဝတ်စုံ ခါးကကြိုးကို ဖြေပြလိုက်တော့ တောင်မတ်နေတဲ့ ဟာကြီးက ထွက်ကျလာပြန်တယ်။ အဲ့ဒါကြီးကိုငေးပြီး ဟင်းးး ကနဲ သက်ပြင်းချ ..

“ဘာလုပ်ပေးရမလဲ စုပ်ပေးမယ် ပြီးလိုက်” တဲ့။

“ဟင့်အင်း! တစ်ကြောင်းထပ်ဆွဲမယ်” လို့ ခွိ။

ဘာမှမပြောရှာပါဘူး။ သဘောပါဆိုတဲ့ အမူအရာနဲ့ ခေါင်းငုံ့နေတယ်။ အဖုတ်နဲ့ဒုံးပျံက သိပ်အကြောင်းမသိသေးတော့ သိပ်သောင်းကျန်းလို့ မဖြစ်သေးတော့ အသာလေး လှေကြီးထိုးရိုးရိုးနဲ့ တစ်ကြောင်း ခပ်သုတ်သုတ်ဆွဲပြီး မြန်မြန်ပြီးလိုက်တယ်။ အားတော့ သိပ်မရလိုက်ဘူး။

ဘူတာရုံလိုက်ပို့တော့ ကျနော့်ကို မခွဲချင်တဲ့ ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာလေးနဲ့ ရထားပေါ် ပါသွားရှာတယ်။ စိတ်တော့ ထိခိုက်တယ်ဗျာ။ အဝေးကြီးကလာပြီး ကျနော်လုပ်သမျှ လာခံ၊ အခုတော့လည်း တစ်ယောက်ထဲ မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ အဝေးကြီး ပြန်သွားရှာပြီ။

ကျနော်လည်း အဆောင်ပြန်လာပြီး ထမင်းတစ်နပ် ဝဝစားပြီး ထိုးအိပ်ပစ်လိုက်တယ်။ တရေးနိုးလာတော့ ညနေစောင်းနေပြီ။ ညီမလေးကို ဖုန်းခေါ်လိုက်တော့ ကြားက ဘူတာတစ်ခုမယ် (သူ့မြို့ဖက်ကို ဆက်သွားဖို့) ရထားနောက်တစ်စင်း ပြောင်းစီးဖို့ ထိုင်စောင့်နေတယ်တဲ့။ ရင်ထဲမှာ နင့်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ကော့လှန်နေအောင်အေးတဲ့ ရာသီဥတု မှုန်မှိုင်းမှိုင်းကြီးမှာ တစ်ညလုံး ကျနော်အုပ်ထားပေးတဲ့ ဒဏ်နဲ့ ငုတ်တုတ်လေး ထိုင်နေရှာမယ့် ပုံစံလေးကို မြင်နေမိတာကိုးဗျ။ ဒါနဲ့ ဖုန်းကိုမချပဲ ဆက်တိုက် စကားတွေ ပြောပေးနေမိတယ်။ လမ်းတလျှောက် နောက်ဆုံး သူ့အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့ အထိပဲ။

နောက်ရက်တွေကြတော့ အလွမ်းသယ်ကြတာပေါ့ဗျာ။ မဝသေးဘူး ဘယ်လိုထပ်တွေ့ကြမလဲ ဘာညာပေါ့။ သူကလည်း အုပ်ခဲ့သမျှ အဖြစ်အပျက်တွေကို ဟာသလေးနှော ကျနော် စမြုံ့ပြန်တဲ့အခါတိုင်း အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကိုက် အစ်ကိုကွာ! အာကွာ! ရှက်တယ် တော်ဘီ ဘာညာဆိုပြီး ဟန်အမူအရာလေး ပိုလို့ပေါ့လေ။

အဲ့ဒီမှာ သိပ်မကြာလိုက်ဘူး။ ဒီဇင်ဘာ ပိတ်ရက်ရှည် ရောက်လာတော့တာပဲ။ ပိတ်ရက်တွေ နီးလာလေလေ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်လုံး ရင်အခုန်မြန်လေလေပေါ့ဗျာ။ ပုံမှန် ဒီဇင်ဘာလဆို သူက အိမ်ပြန်နေကြတဲ့။ ဒီနှစ်တော့ မပြန်ဘူးဆိုပဲ။ သူနဲ့တူတူ အိမ်ငှားနေတဲ့ အဖြူမနှစ်ယောက်က သူတို့ထုံးစံအရ ခရစ္စမတ်အမှီ အိမ်ပြန်ကြမယ်ဆိုတော့ ညီမလေးတစ်ယောက်ထဲ ကျန်ရစ်ခဲ့တော့မှာလေ။ သူက အစီအစဉ်တွေ ဆွဲနေပြီ။ အစ်ကိုလာခဲ့ ကျမဆီတဲ့။ အဝါရောင်စိုက်ခင်းတွေ၊ အစိမ်းရောင်လွင်ပြင်တွေ၊ ဆိုက်ပရက်စ်ပင် တောအုပ်တွေရှိတဲ့ တောင်ကုန်းတွေဖက် ခြေလျင်တူတူသွားကြရအောင်တဲ့။ တစ်အိမ်လုံးမှာလည်း ညီမလေးတစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့မှာဆိုတော့ ကြောက်တယ်တဲ့ ဟီဟိ။

ကျနော့်မှာလည်း သိပ်မသွားချင်ရှာဘူး။ တစ်ရက်တစ်ရက် ပိတ်ရက် မြန်မြန်ရောက်ပါစေ ဆိုပြီး ဆုတောင်းနေရတာ ဟီး။ ဘူတာရုံအိုလေးရှိတဲ့ မှုန်ကုတ်ကုတ် မြို့ကလေးထဲမှာ ဆံပင်ဂုတ်ဝဲမလေး ကျနော့်ကို မျှော်နေပြီဆိုတာ သိနေရတော့ အလိုလိုကို အထုပ်အပိုးတွေပြင်ပြီး ခြေတကြွကြွပေါ့။

—————————————–

ဒီဇင်ဘာ ကျောင်းပိတ်ရက် စစချင်းနေ့ ဝေလီဝေလင်းမှာ အီဖေကိုယ်မောင်ချမ်း လက်ဆွဲအိတ် အနက်ရောင်လေးဆွဲ၊ ကျောပိုးအိတ် အစိမ်းရောင်လေးလွယ်လို့ ဘူတာရုံကို ဒိုးတော့တာပဲဗျို့။ မှတ်မှတ်ရရ ပြဿနာက တက်လိုက်သေးတယ်။ ကြိုဝယ်ထားတဲ့ ရထားလက်မှတ်က လက်မှတ်ထုတ်ပေးတဲ့စက်မှာ ထုတ်မရဘူးဗျာ ခွီးး။ ဘာလို့ထုတ်မရတာလဲဆိုတော့ အဲ့ဒီလက်မှတ်က ညီမလေး ဝယ်ထားပေးတာလေ ဟီး။ လက်မှတ်ဝယ်စဉ်က ပိုက်ဆံပေးထားတဲ့ ခရက်ဒစ်ကဒ်ကို စက်ထဲထိုးထည့်လိုက်မှ လက်မှတ်က ထွက်လာတာမျိုး၊ တခြားကဒ်နဲ့ဆို လက်မှတ်ထုတ်မပေးဘူးတဲ့။ ကိုယ်ကလည်း မသိဘူးရယ်လေ။ မနက်စောစောစီးစီး ပြဿနာက အဲ့လိုစတက်တော့တာ။

ညီမလေးက ဘာလို့ လက်မှတ်ဝယ်ပေးတာတုန်း ဆိုတော့ကာ ခင်ညားတို့ညီလေး မောင်ချမ်းက အဲ့ဒီတုန်းက ငမွဲကိုး။ (အခုလည်း ထူးမခြားနားပါပဲဗျာ) သူက ကိုယ်ငမွဲမှန်း သိနေတော့ကာ သနားလို့ ရထားလက်မှတ် ဝယ်ပေးရှာတာပါ။ ဒါနဲ့ ခွကျနေတော့ကာ မထူးပါဘူးကွာ ဆိုပြီး ချက်ချင်း နောက်ထပ် ရထားလက်မှတ်တစ်စောင် ကောက်ဝယ်လိုက်ရတယ်။ (အဲ့ဒီလက်မှတ်ဖိုး သူပြန်ပေးတယ်၊ ကိုယ်ကလည်း သောက်ရှက်မရှိတော့ ယူတာပေါ့ ဟီးဟီး) စောစောစီးစီး ဘူပိတ်ချက်ပြောပါတယ်။

လမ်းမှာလည်း ရထားတွေက ဟိုပြောင်းဒီပြောင်းနဲ့ ဆိုတော့ စိတ်က စနိုးစနှောင့်နဲ့ မကြည်ချင်ဘူးဗျာ။ (နောက်ပိုင်း အကြိမ်ကြိမ် ဖြစ်လာတော့မှ မျက်စိမှိတ်ပြီးစီးတောင် ရောက်ပါတယ်ဖြစ်လာတာ ဟိဟိ)

မနက်ခင်း ၁၀ နာရီလောက်မှာ ညီမလေးရှိတဲ့ တောမြို့လေးက ဘူတာရုံအိုလေးကို ရထားဆိုက်သွားတယ်။ ကျနော် မှတ်မိနေတာက အဲ့ဒီနေ့က နေရောင်ခြည်နွေးနွေးလေးတွေ ဖြာကျလို့ ရာသီဥတု အင်မတန် သာယာတယ်ပေါ့ဗျာ။ ထုံးစံအတိုင်း ရထားက ဆက်ထွက်သွားတယ်။ ကျနော် ညီမလေးကို ဘူတာရုံကလေးထဲမှာ ရှာကြည့်တာ မတွေ့ဘူး။ ဒါနဲ့ ဘူတာအပြင်ဖက် ထွက်လာပြီး အိတ်တွေကို ခဏချ စီးကရက်တစ်လိပ်လောက် ကောက်ဖွာနေလိုက်တယ်။ ဟိုကြည့်ဒီကြည့် လုပ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို ကုလားဖြူအဘိုးကြီး တစ်ယောက်က တက္ကသိုလ်ကိုသွားချင်ရင် ဒီနေရာမှာ ဆိုက်လာမယ့် ဘတ်စ်ကားကို စီးရင် ရောက်တယ်လို့ (ဒီမြို့မှာက နိုင်ငံခြားသားဆိုရင် ကျောင်းသားမှန်း အလိုလို သိတာကိုး) လာပြောလို့ ခေါင်းငြိမ့်ပြနေတုန်း ဘတ်စ်ကားဆိုက်လာတယ်။ ဘတ်စ်ကားပေါ်က ဂုဏ်သရေရှိ အမျိုးသမီးလေးက ခပ်တည်တည်နဲ့ ဆင်းလာတယ်ဗျို့။

ဂုဏ်သရေရှိ အမျိုးသမီးလေးဆိုတာ ညီမလေးကို ပြောတာပါ။ ဝတ်ထားစားထားတာလေးကို ကြည့်ဦးလေဗျာ။ ကုတ်အင်္ကျီအနက်၊ အောက်က စတိုင်ပင်န်အနက်၊ လေဒီရှူးနဲ့ ကျော့ကျော့လေးရယ်။ ကိုင်းအနက်ရောင်နဲ့ မျက်မှန်အကြည်လေးပါ တပ်ထားတော့ ရေလည်ဂိုက်ဂိုက်လေးပေါ့။ မျက်နှာက မရယ်မပြုံးနဲ့ ခပ်တည်တည်ရယ်။ (စိတ်ထဲမှာတော့ ဒီကောင် ငါ့ကို အိမ်ရောက်ရင် အသေအုပ်မှာလား မသိဘူး ဟီဟိ ဆိုပြီး အူမြူးနေမှာပါဗျာ မသိတာလိုက်လို့ ခွိ)

ဘတ်စ်ကားပေါ်ရောက်တော့ ကားမောင်းတဲ့ ဒရိုင်ဘာ (အမျိုးသမီး)က နင်တို့က မောင်နှမလား ဘာညာနဲ့ မေးနေသေးတယ်။ မြို့က ခပ်သေးသေးရယ်ဆိုတော့ အချင်းချင်းလည်း ရင်းနှီးနေကြတာလား ဘာလား မသိဘူး။ ဘတ်စ်ကားစီးရတာလည်း ဘာမှမကြာလိုက်ပါဘူး။ ငါးမိနစ် ဆယ်မိနစ်ပေါ့။ မြို့ထဲကို ဖြတ်ပြီးတာနဲ့ တက္ကသိုလ်ဝန်းဖက် ရောက်လာတာပဲ။ ညီမလေးတို့ ရပ်ကွက်ဖက်ကို ဖြတ်တာနဲ့ နှစ်ယောက်သား ကားပေါ်က ဆင်းလိုက်ကြတယ်။ ဒရိုင်ဘာအမျိုးသမီးက ဘိုင့်ရီ! ဒါလင် ဘာညာနဲ့ နှုတ်ဆက်ပြီး ဆက်မောင်းသွားတယ်။

ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင်ကနေ သူ့အိမ်ကိုရောက်ဖို့ တောပန်းရိုင်းလေး နီနီဝါဝါလေးတွေ ပွင့်နေတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်၊ ရေစီးသံ တဖျောဖျောနဲ့ မြောင်းကလေး၊ အနီရောင်အုတ်ကြွပ်မိုး အိမ်ကလေးတွေကို ကွေ့ဝိုက်ဖြတ်ကျော်ပြီးသွားရင်း ကျနော် ငယ်ဘဝကို ပြန်ရောက်သွားသလို ခံစားနေရတယ်။ လက်တစ်ဖက်က ခရီးဆောင်အိတ်ကိုဆွဲ၊ နောက်တစ်ဖက်က ညီမလေးကို လက်တွဲထားရင်း အလိုလို အူမြူးလာတာဗျ။ ဟိုအရင်တစ်ခါက တွေ့ခဲ့တဲ့ အဝါရောင်စိုက်ခင်းတွေဆီ သွားမယ်နော်၊ တောင်ကုန်းတွေဖက်ကိုကော သွားမှာမလား၊ မြို့အပြင်ဖက်က ဆင်ခြေလျှော လမ်းကလေးအတိုင်း ထွက်ချသွားရင် ဘွားကနဲတွေ့ရမယ့် သစ်ရွက်အနီအဝါတွေ ကြွေကျနေတဲ့ တောအုပ်လေးတွေဆီကိုကော သွားကြမယ်နော် အစရှိသဖြင့် ကျနော်က အူမြူးနေတဲ့ လေသံနဲ့ တတွတ်တွတ် မေးလာသလောက် သူကတော့ အင်း!အဲ! နဲ့ ကျနော့်ကို မချိုမချဉ်ကြည့်ရင်း မပွင့်တပွင့်ရယ်။

အိမ်ရောက်သွားတော့ တံခါးဖွင့်ပြီး ဝင်ဝင်ချင်းမှာကို လူက စိတ်ထဲ သရိုးသရီ ဖြစ်နေပြီ။ (အုပ်ချင်နေတာကို ပြောပါတယ် ဟီး) ဒါပေမယ့် သူ့ဘော်ဒါ နှစ်ယောက်က ကျောင်းပိတ်ရက်မို့ ပြန်သွားပြီလား ရှိနေသေးတာလား မသေချာလေတော့ ဘာမှမလုပ်ရဲသေးဘူး။ အပေါ်ဆုံးထပ်က သူ့အိပ်ခန်းလေးထဲရောက်ပြီး အထုတ်အပိုးတွေ ချပြီးတဲ့အထိ ဘာမှမလှုပ်ရှားဖြစ်သေးဘူး။ တစ်အိမ်လုံးကလည်း တိတ်ဆိတ်နေတော့

“ညီမလေးရဲ့ သူငယ်ချင်းတွေကော ပြန်သွားကြပြီလား” လို့ စကားစလိုက်တော့

“ဘာလုပ်မလို့တုန်း ဟွန်း” တဲ့။

“ထမင်းဟင်းတွေ နွေးထားမယ်၊ ရေချိုးချင်နေတာမလား။ မြန်မြန်ချိုးချေ။ ထမင်းစားမယ် မနက်ကတည်းက ဘာမှစားမလာတာ ဗိုက်ဆာလာတယ်မလား”

လို့ ပြောရင်း ကျနော့်ကို ကျောပေးလို့ အိမ်နေရင်း အဝတ်အစားတွေ လဲနေတယ်။ အပေါ်က ကုတ်အင်္ကျီကိုချွတ် ဂွမ်းခံအင်္ကျီလက်ရှည်လေးနဲ့ လဲဝတ်ပြီးတော့၊ အောက်ကစတိုင်ပင်န်ကို ချွတ်ချ၊ ဗီရိုတံခါးကို ဆွဲဖွင့်ပြီး အိမ်နေရင်းဝတ်ဖို့ ဂွမ်းခံဘောင်းဘီ အရှည်တစ်ထည်ကို ကုန်းကွကွလေး လှမ်းယူနေတာကို ကြည့်ရင်း စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘူးဗျာ။ သူ့ဟာက ဘောင်းဘီရှည် ချွတ်ချထားတော့ (ဝတ်ထားတဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးက ဂျီစတွင်းန်ဆိုတော့) ဖင်လုံးပြောင်ပြောင်လေးနဲ့ ကုန်းပြထားသလို ဖြစ်နေတာကိုး။ လူကလေးက ခါးလေးက သိမ်သလောက် ဖင်တုံးကြီးက ထွားထွားကြီး။ ထွားရတဲ့ကြားထဲ အသားအရည်က တင်းပြောင်လွန်းတာမျိုးဆိုတော့ စဉ်းစားသာကြည့်ပေတော့ ဆရာတို့ရာ။

ကျနော်တစ်ယောက် လေရဲ့အလျင်နဲ့အတူ အဲ့ဒီဖင်တုံးကြီး အနောက်နားကို ဝှစ်ကနဲနေအောင် ရောက်သွားတော့တာပေါ့။ ကုန်းကွကွ မချောလေးရဲ့ ဖင်ပြောင်ကြီးကို လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်နဲ့ ပင့်ကိုင်လိုက်တော့ ဆတ်ကနဲ ခါးကိုမတ်လာတယ်။

“ဟေ့လူ!” ဆိုပြီး ကျနော့်ကို တံတောင်ဆစ်နဲ့ နောက်ပြန်တွန်းထားရင်း “ရေချိုးပါဆိုနေ၊ ထမင်းလေး ဘာလေးတော့ အရင်စားကြရအောင်လေကွာ” တဲ့။

ကျနော်က သူ့ဂုတ်ပိုးလေးကို အားရပါးရ မွှေးကြူရင်း ခပ်ဖွဖွလေး မနာအောင် သွားနဲ့ဖိကိုက်ရင်း ဆော့ကစားလိုက်တယ်။ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း ဂျိုင်းအောက်ကနေလျှိုပြီး ချိုဗူးနှစ်ခုကို အင်္ကျီအပေါ်ကနေ ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်တယ်။ အဲ့လိုအနေအထားကနေ အောက်ကလည်း သူ့ဖင်ပြောင်ကြီးကို ဖုထစ်ထစ်ဖြစ်စပြုလာတဲ့ ကျနော့်ဒုံးပျံ (မတင်းမပျော့) နဲ့ ၃-၄ ချက်လောက် ကပ်ညှောင့်ကလေး ညှောင့်လိုက်ရင်း

“ဟေ့အေး! ထမင်းဆာဘူး ဒီဟာပဲဆာတယ်”

လို့ ချွဲပျစ်ပျစ်လေး ညုတုတုသံနဲ့ ပြောလိုက်မိတယ်။ ညစ်တီးညစ်ပတ် ကပ်ချွဲလေး ချွဲလိုက်တော့ ညီမလေးတစ်ယောက် ဆူဆောင့်ဆောင့်လေးနဲ့ ကျနော့်ဖက်ကိုလှည့်ပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင်လာတယ်ဗျ။ နှုတ်ခမ်းလေး စူတူတူနဲ့ စိတ်တိုချင်ယောင်ဆောင်နေပေမယ့် မျက်လုံးတွေက အရောင်တွေလက်လို့ (ရမ္မက်ရောင်တွေတောက်တယ် ခေါ်မလားနော့်) ချက်ချင်းပဲ နှုတ်ခမ်းချင်း ဂဟေဆက်ပစ်လိုက်တယ်။ အင့်! ကနဲ မြည်သံနဲ့ ခြေဖျားလေးထောက်ပြီး ခေါင်းမော့လျှက်နဲ့ အနမ်းခံရှာတယ်။

အငမ်းမရပဲ အတင်းစုပ်ထားပေးလိုက်တာ ၃-၄ မိနစ်လောက် ကြာမလားပဲ။ အနမ်းခံရတဲ့သူတော့ မသိဘူး။ နမ်းတဲ့လူ ကျနော်တောင် အသက်ရှူရတာ မဝသလို ဖြစ်လာမှ ခဏရပ်လိုက်တယ်။ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ပင်တီလေးပေါ်ကနေ အဖုတ်ကလေးကို ရွရွပွတ်ကြည့်လိုက်တော့ စိုထိုင်းထိုင်းလေးဗျ။ ဒါနဲ့ သေချာအောင်ဆိုပြီး သားရည်ကြိုးလေး အသာဆွဲ ပင်တီအောက်ကို လျှိုနှိုက်ပြီး အင်ဂျင်ဝိုင် ဖမ်းတိုင်းလိုက်တော့ ချွဲကျိကျိဖြစ်နေပြီ။ ရယ်ဒီပဲ ကိုကို! ဆိုတဲ့ အနေအထား။ ဒါကတော့ ထုံးစံပါပဲဗျာ။

ပြောရရင် အဲ့ဒီလို နှုတ်ခမ်းချင်း နမ်းစုပ်နေရင်း ထွေးပွေ့ထားရုံကလေးနဲ့ကို ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း ရေလည် “တောင်” နေတာဗျ။ ဆိုလိုတာက တစ်ခါနှစ်ခါ တွေ့ပြီးသား အတွဲလေးဗျာ.. သေသေချာချာ အားရကျေနပ်အောင် မလုပ်ဖူးသေးပေမယ့် အရသာခံပြီး ချစ်ဖူးပြီးပြီဆိုတဲ့ အနေအထား။ အခုလိုနေ့မျိုး လွတ်လွတ်လပ်လပ် (ကျနော့် အဆောင်မှာလို ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့ ဘယ်သူ တံခါးလာခေါက်မလဲ ကြောက်နေရတဲ့ နေရာမဟုတ်) နှစ်ယောက်ထဲ တွေ့ကြတော့မယ်ဆိုတာကို ၂ ပတ် ၃ ပတ် အလိုကတည်းက ကြိုစိတ်ကူးယဉ် ရင်တဖိုဖို ဖြစ်ထားခဲ့ကြတာဆိုတော့ ဘူတာရုံမှာ သူလာကြိုကတည်းက၊ ဘတ်စ်ကားပေါ်မှာ ကတည်းက၊ မှတ်တိုင်ကနေ အိမ်ကို လမ်းလျှောက်လာကတည်းက နှစ်ယောက်စလုံး စိတ်လှုပ်ရှားနေကြတာကိုး။

ကျနော့်စိတ်ထင် အဲ့လိုပြန်တွေ့ရတဲ့ အခြေအနေမျိုးမှာ ဘယ်သူမှ သေသေချာချာ စိတ်ရှည်လက်ရှည် “ဖိုးပလေး” လုပ်စရာမလို (လုပ်လည်းမလုပ်) ကြဘူးထင်တာပဲ။ အဖုတ်ကို စမ်းကြည့်လိုက်တော့ အရည်က ရွှဲနစ်နေတာ တွေ့တာနဲ့ ကျနော်လည်း ကမန်းကတမ်းဆိုသလို သူ့ပင်တီလေးကို လျှောချပြီး ချွတ်ပေးလိုက်တယ်။ ကျနော့်ဂျင်းပင်န်ကိုလည်း ခပ်သုတ်သုတ်ချွတ်၊ အတွင်းခံဘောင်းဘီကိုပါ လုံးထွေးပြီး ချွတ်ချ၊ အပေါ်က စပို့ရှပ်ကို ဆွဲချွတ်နဲ့ ဗလုံးဗထွေးတွေ (အခုချိန် ပြန်တွေးကြည့်တာတောင် ရယ်ချင်တယ်) လုပ်နေတာ မသိရင် လူပျိုပေါက်ကလေး “မောင်မောင်ရဲ” “ကြီးမေ”ကို သူ့အဖွားနဲ့ အိမ်ဖော်မလေး အလစ်မှာ ဝုန်းဒိုင်းကြဲခါနီး ဇာတ်ဝင်ခန်းထဲက အတိုင်းပေါ့။ (အပေါ်မှာ မူးမူးနဲ့ ရိထားတာလေးကို အခုလို သူ့ဇာတ်လမ်းလေး ထည့်ကြော်ငြာပေးတော့ တဟီးဟီးနဲ့ ပျော်ပျော်ကြီး ခွင့်လွှတ်လောက်ကရော ဟဲဟဲ)

ကျနော်လည်း ဒုံးပျံနီနီကြီး တရမ်းရမ်းနဲ့ ဖင်တုံးလုံးဖြစ်သွားရော၊ ညီမလေးကလည်း အောက်ပိုင်းဗလာ၊ အပေါ်ပိုင်း တစ်ဝက်တစ်ပျက် အနေအထား ဖြစ်နေပြီ။ တစ်ဝက်တစ်ပျက်ဆိုတာ အင်္ကျီတွေ အကုန်ချွတ်ပစ်လိုက်ပေမယ့် ဘရာတော့ မချွတ်သေးဘူး။ သူ့နို့ကြီးတွေ ကျနော်မြင်မှာ ရှက်နေတာလားမသိဘူး။ လက်ကလေးပိုက် ကုတင်ဇောင်းမှာ ခြေချထိုင်ပြီး ဂရိဒဏ္ဍာရီထဲက နတ်သားတစ်ပါးကို ကျောက်ဆစ်ထုထားသလို တောင့်တင်းကျစ်လစ်တဲ့ ကိုယ်လုံး (ဗိုက်တော့ ယောင်ယောင်လေး ပူနေတယ်။ အဲ့တလောက ဘီယာ အသောက်များတာကိုး ဟီဟိ။ အခု မပူတော့ဘူး) ထွားကြိုင်းတဲ့ အနီရဲရဲ အတံကြီးက လေထဲမှာ ဒုံးပျံကြီးလိုထောင်လို့၊ ဂုတ်ထောက်နေတဲ့ ဆံပင်ရှည်တွေနဲ့ အရိုင်းဆန်နေတဲ့ သူ့ကိုကို အီဖေကိုယ် မောင်ချမ်းကို ရင်ဖိုနေတဲ့ အကြည့်လေးတွေနဲ့ မဝံ့မရဲလေး ရှက်ဝဲ၀ဲလေး ကြည့်နေရှာတယ်ဗျ။ (မူးမူးနဲ့ ကိုယ့်ဖာကိုယ် ဂုဏ်ဖော်နေတာ စိတ်ထဲမှာတော့ တထိတ်ထိတ်ပဲ။ ခင်ဗျားတို့ကတော့ ကျနော့်ကိုချစ်တော့ ငါတို့မောင်ချမ်း ဘာပေါပေါရပါတယ် ဆိုပေမယ့် တစ်ခုခုဆို နှိပ်မယ်ဆိုပြီး ချောင်းနေတဲ့လူတွေရှိတယ် ဟင်းဟင်း)

ဆံပင်ဂုတ်ဝဲနဲ့ ညီမလေးက ကုတင်ဇောင်းမှာထိုင် ဘရာစီယာကိုမချွတ်သေးပဲ လက်ကလေးပိုက်လို့ သူ့ချိုဗူးတွေကို ကျနော်မြင်မှာပဲ ရှက်တာလိုလို လုပ်နေပေမယ့်လို့ အောက်ပိုင်းကဗလာ၊ အဖုတ်က ပြူးနေတာကြီး။ ဘာကိစ္စ ရှက်နေသေးတာလည်း မသိပါဘူး။ အဖုတ်ကဖြင့် သေချာကြည့်လိုက်ရင် အရည်တွေ တောက်တောက် ယိုနေတာ ဟီး။ လူနဲ့ချိုဗူးနဲ့ မလိုက်ဘူးလို့ ကျနော် ခဏခဏ စနောက်လွန်းလို့များ ချွတ်ရမှာ ရှက်နေတာလားတော့ မသိဘူးပေါ့လေ။ လိုရင်းကို ဆက်ပြောရအောင်ဗျာ။ မူးမူးနဲ့ အာလူးဖုတ်တာ ဘေးရောက်ရောက်ကုန်တယ်။

အဲ့ဒီမှာတင် ကျနော်က သောက်ရမ်းတင်းနေပြီ ဆိုတော့ကာ သူ့ဘရာစီယာ မချွတ်ရသေးတာတွေဘာတွေ စိတ်မဝင်စားတော့ဘူး ဆရာတို့ရေ။ သူ့ကို ကုတင်ပေါ် ပက်လက်လှန် အနေအထားဖြစ်သွားအောင် တွန်းလှဲပစ်လိုက်တော့တာပဲ။ ဆက်တိုက်ဆိုသလိုပဲ သူ့ကိုယ်ပေါ်ကို အုပ်မိုးလျှက် အနေအထားနဲ့ ပေါင်နှစ်ချောင်းကြား ဒူးထောက်ပြီး တအားမာတင်းနေတဲ့ ကျနော့်ကောင်ကို လက်နဲ့ဖိချ၊ အရည်တွေစို့နေတဲ့ သူ့အဖုတ်ကလေးအဝမှာ တေ့ပြီး ဖိသွင်းတော့တာပဲ။ အရင်းကနေ ကိုင်ထားလျှက်နဲ့ ဒစ်ကလေးမြုပ်ရုံတင် ဖိဖိသွင်းပြီး ဆော့ကစားလိုက်တာနဲ့တင် လူက အီဆိမ့်နေအောင်ဇိမ်တာ ဆရာတို့ရေ။ သူကလည်း ကျနော့်ဂုတ်ကို အတင်းခိုစီးထားရင်း အောက်နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်ထွက်မတတ် ကိုက်ရင်း ရေလည်ခံစားပြနေတာ။ နှစ်ယောက်စလုံး ရေလည်ကောင်းနေတာပေါ့။

သူနာသွားမှာစိုးလို့ ခပ်ဆဆလေး ထိပ်ဖူးမြုပ်ရုံ ဆော့နေတာကို အားမရတော့လို့လား မသိဘူး အောက်ကနေ တစ်ချက်တစ်ချက် ကော့ပေးလာတယ်။ အဲ့ဒီတော့မှ ကဲကွာ!ဆိုပြီး အဆုံးထိ ထိုးသွင်းလိုက်တော့ ရှီး! ကျွတ်ကျွတ် ဆိုတဲ့ ညည်းသံလေး ထွက်ကျလာတယ်။ ပူနွေးစိုအိတင်းကြပ်နေတဲ့ အခေါင်းထဲ ကျနော့်ဒုံးပျံက ထိုးခွဲပြီး ဝင်သွားတော့မှ တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် အရသာကို နင့်နေအောင် ရတော့တာဗျို့။

ခင်ဗျားတို့ ဒီကိုယ်တွေ့ကို အပေါ်မှာ သေသေချာချာ ဖတ်ခဲ့မယ်ဆိုရင် တစ်ခု သတိထားမိခဲ့မယ်။ အခုပြောပြနေတဲ့ ကျနော့်ညီမလေးရဲ့ အကျင့်က ခဏလေးနဲ့ ပြီးပြီးသွားတယ် ဆိုတာလေ။ တစ်ခေါက်ပြီးသွားရင်တောင် ထပ်ခါထပ်ခါ အဆက်မပြတ် လုပ်ရင်လုပ်သလောက် ဆောင့်ရင်ဆောင့်သလောက် ဆက်တိုက်ဆက်တိုက် ထပ်ထပ်ပြီးတယ်။ အဲ့ဒါ ကျနော့်အတွက်တော့ အင်မတန် စိတ်အားရစရာကောင်းသလို အားသာချက်တစ်ခုလည်း ဖြစ်နေတာဗျ။

ဆိုလိုတာက ခင်ဗျားတို့ပါတနာက ပြီးဖို့ အင်မတန်ကြာတတ်တယ်ဆိုရင် (မိန်းမ အတော်များများက ကြာတာထက် ပြီးဖို့တောင်မလွယ်) ခင်ဗျားက စောစောဇာတ်မသိမ်းသွားဖို့ အရေးကြီးလာမယ်။ ထိန်းထိန်းသိမ်းသိမ်းလေး လုပ်ရမယ်။ အစရှိသဖြင့် ဇာတ်ရှုပ်တယ်ဗျာ။ အခုဟာကြတော့ သူစိတ်ထနေတဲ့ အချိန်ဆို အသေသာပိတ်ဆောင့် ခဏလေးတင်ကို သိသိသာသာကြီး (ဒွန့်ဒွန့် ဒွန့်ဒွန့်နဲ့ အကြောတွေဆွဲပြီး) ပြီးသွားတတ်တယ်။ တခါတလေ ကယောင်ကတမ်းနဲ့ သတိလက်လွှတ် အကျယ်ကြီး အော်သေးတယ်။ ပြီးပြီ ပြီးပြီ!! အဲ့လိုတွေဗျ။ အဲ့ဒီလို ဆိုတော့ကာ ကျနော်က စပြီဆိုတာနဲ့ အဝင်အထွက် ချောတာနဲ့ အသေကြုံးတော့တာပေါ့။ စိတ်ရှိလက်ရှိ အပေါ်က ဖိထားပေးပြီး အသေအုပ်တော့တာ တဖန်းဖန်းနဲ့ ဆီးခုံချင်းခတ်မိသံတွေကို ဆူညံပွက်လောရိုက်နေတာပဲ ဆရာတို့ရေ။

ဒီလောက်ကြီး အသေအကြေ ပဝါမကူ ရေမရှူ ဆက်တိုက်ကြမ်းမှတော့ ဘယ်ကြာကြာခံမလဲဗျာ။ ကျားကြီးရေသောက် ပိုဇေရှင် (သူက ပက်လက်အိပ်၊ ကျနော်က သူ့ကိုအုပ်မိုးပြီး ကျားရေသောက်သလို တပြတ်ပြတ် ကုန်းကုန်းပြီး နှုတ်ခမ်းကို လှမ်းစုပ်၊ လည်တိုင်လေးကို စုပ်) တစ်ခုထဲနဲ့တင် ကိစ္စပြီးတော့မလို ဖြစ်လာတယ်။ ကျနော် သတိထားမိသလောက် သူအာခေါင်ခြစ်အော်သံပြုပြီး တွန့်လိမ်တက်သလို ဖြစ်ဖြစ်သွားတာ ၃-၄ ခါရှိပြီဗျ။ (၃-၄ ခါလောက် ပြီးသွားတယ်ပေါ့)။

အားနဲ့ ဆောင့်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း သေပြီကွာ.. သေပြီကွာ!! ဆိုတဲ့ အော်သံလေးက တဖြေးဖြေး အားပျော့စပြုလာတယ်။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း ဘယ်လိုမှ ဆက်မအောင့်ထားနိုင်တော့သလို ဖြစ်လာတယ်။ ဒုံးပျံတစ်ချောင်းလုံးက ထူပူနေအောင်ကို အဖုတ်ကြပ်ကြပ်လေးထဲ ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက် လုပ်နေတော့ ကျဉ်ဆိမ့်ပြီး အရမ်းကောင်းလာပြီ။ အရမ်းကောင်းလာပြီဆိုတဲ့ အသိက ဦးဏှောက်ဆီ သတင်းသွားသွားပို့နေပြီကိုး။ အဲ့ဒီမှာ ခဏလေး ရပ်လိုက်တယ်။

ပက်လက်အိပ်ပြီး ခံနေရှာတဲ့ ညီမလေးက ဘရာစီယာ မချွတ်ရသေးဘူးဗျ။ ကျနော်လည်း သူ့ချိုဗူးတွေကို ထိကိုမထိသေးရသေးတာ။ ခဏလေး ရပ်လိုက်တော့ ညီမလေးက ဘာလဲဆိုတဲ့ အကြည့်လေးနဲ့ လှိုက်မောနေတဲ့ကြားက မော့ကြည့်လာတယ်။

“ချွတ်ပေး! ချိုဗူးကိုင်ပြီး ဆောင့်ချင်တယ်..”

အဲ့လိုပြောလိုက်တော့မှ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို တင်းတင်းကိုက် အိပ်ယာနဲ့ ကျောလွှတ်ရုံတင်လေးကြွ၊ ချိတ်ဖြုတ်ပြီး ဘရာကို ခပ်မြန်မြန်လေး ချွတ်ပေးရှာတယ်။ ကျနော်လည်း အချိန်သိပ်မဆိုင်းနေပါဘူး။ ဘွားကနဲ ထွက်ကျလာတဲ့ ချိုဗူး ဝါဝါဝင်းဝင်း ခဲခဲကြီး နှစ်လုံးကို အားရပါးရ စုံကိုင်ပြီး အသေကို ဆက်ဆောင့်တော့တာပေါ့။ အဲ့ဒီတော့မှ အောက်က ဇွိကနဲ ဝင်သွားတဲ့ အရသာ၊ ဆုံးသွားတဲ့အခါ ဆီးခုံချင်းရိုက်မိရာက ဖန်းကနဲအသံနဲ့ ဖျင်းကနဲအရသာ၊ လက်နှစ်ဖက်က ဆုပ်ချေထားရတဲ့ ချိုဗူးအိအိကြီး၂း နှစ်လုံးဆီက အထိအတွေ့အရသာ.. အကုန်လုံးပေါင်းသွားတဲ့ ပြီးပြည့်စုံတဲ့ အရသာကို အားပါးတရ ရတော့တာပေါ့လေ။

အရေးကောင်းတုန်း ဒိန်းဒေါင်းဖျက်ဆိုသလို အတိအကျ ကိစ္စလေးတစ်ခု ဖြည့်စွက်ပေးရဦးမယ်။ အောဝတ္ထုမဟုတ်လေတော့ ပြောစရာလေး ရှိလာပြန်တယ်။ ညီမလေးက ကွန်ဒုံးအလာဂျီ ရှိတယ်ဗျ။ ကွန်ဒုံးစွပ်ရင် မခံနိုင်ဘူး။ ဒီတော့ ကျနော်တို့ ချစ်ကြတိုင်း အပြင်မှာပဲ ဆွဲထုတ်ပြီး ပြီးကြရတယ်။ အခုလည်း အပေါ်ကပြောသလို အသေဆောင့်နေရာက စိတ်ကိုလျှော့ပြီး ထိန်းမထားတော့ဘူးဆိုတော့ ကြာကြာကို မခံနိုင်တော့ဘူးဗျို့။ ပြီးချင်လာပြီ ပြီးချင်လာပြီ ဆိုတဲ့ စိတ်က တအားဖြစ်၊ လူက ဘယ်လိုမှ မအောင့်နိုင်အောင် အရမ်းအကောင်းမှာ သတိနဲ့ ဆတ်ကနဲ ဆွဲအထုတ်..၊ ကျနော် အဲ့လိုလုပ်တော့မှာကို ကြိုသိနေတဲ့ ညီမလေးက ပက်လက်အိပ်နေရာက အတင်းရုန်းပြီး လက်ပြန်ထောက် ထထိုင်လာပြီး ကျနော့်ဒုံးပျံကို လက်ပြန်ကိုင်ပြီး အတင်း သူ့နှုတ်ခမ်းလေးထဲ ဆွဲသွင်းပြီး စုပ်ပေးတယ်ဗျာ။ တစ်ချက်လောက် ဘာဖြစ်မှန်းမသိ ဖြစ်သွားတော့ ပထမတစ်ချက် အပန်းမှာ ထွက်သွားသေးလား မသိဘူးရယ်။ ဒါပေမယ့် သတိဝင်လာတော့ အတင်း သူ့နဖူးလေးကို တွန်း၊ ကိုယ့်ဒုံးပျံကို ကိုယ့်လက်နဲ့ ဖမ်းကိုင်ပြီး သူ့ပါးစပ်ထဲက ဆွဲထုတ် (ကျနော့်စိတ်ထဲမှာ မလုပ်ရက်ဘူး၊ သနားသလိုလို ဘာလိုလိုကြီး ရုတ်တရက် ခံစားလိုက်ရတာဗျ) လက်နဲ့ ခပ်သွက်သွက်ကလေး ၄-၅-၁၀ ချက် ကစားရင်း အောင့်ထားသမျှ အားပါးတရ ညီမလေးရဲ့ ချိုဗူးကြီးနှစ်လုံးပေါ်ကို အားရပါးရ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်မိတယ်။

အချစ်ရည်ပျစ်ပျစ်တွေက ညီမလေးရဲ့ ရင်ခွင်ထဲမှာ ပေပွလို့ပေါ့ ညီအစ်ကိုတို့ရာ။…(ပထမပိုင်း ပြီးပါပြီ)

Zawgyi

ဆံပင္ဂုတ္ဝဲနဲ႔ အေပးေကာင္းတဲ့ က်ေနာ့ခ်စ္သူ

အဝါေရာင္စိုက္ခင္းေတြ၊ စိမ္းစိုေရာင္ေတာအုပ္ေတြ ပတ္လည္ဝိုင္းထားတဲ့ မွုန္ကုတ္ကုတ္ ေတာၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ကို အလည္အပတ္သြားရင္း က်ေနာ့္ကို ကရာေတးကစ္နဲ႔ ဖင္ပိတ္ကန္တတ္တဲ့ ညီမေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ဘူတာ႐ုံအိုေလးတစ္ခုမွာ စေတြ႕တဲ့ဇာတ္ဝင္ခန္းကေန အိပ္ယာထဲေရာက္သြားတဲ့ လၽွို႔ဝွက္ဆန္းၾကယ္ ရင္သိမ့္တုန္ ကိုယ္ေတြ႕ေလးပါ။

က်ေနာ့္မွာ ထူးဆန္းတဲ့ ကံတရားတစ္ခု ရွိတယ္ဗ်။ က်ေနာ့္ဘဝမွာ ႀကိဳက္ခဲ့သမၽွ မိန္းမေတြအကုန္လုံး စာဖတ္တဲ့ဝါသနာ ရွိသူေတြခ်ည္းပဲ။ ေျပာရရင္ စေရြးကိုက္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔သိတဲ့အတိုင္းပဲ စာသမားေတြက စာမဖတ္တဲ့လူဆို အထင္ကိုမႀကီးတတ္ၾကဘူး။ စာအုပ္သမားေတြရဲ့ ဝါသနာက စာအုပ္ေတြတင္မကဘူး ႐ုပ္ရွင္၊ ဂီတ ဘာညာအစရွိသျဖင့္ ေနာက္ဆက္တြဲေလးေတြ ပါလာတတ္ၾကေသးတယ္ မဟုတ္လား။ အဲ့ဒီလို ဝါသနာတူ ဘာသာရပ္တူျခင္း ေတြ႕လိုက္ရင္ သိတဲ့အတိုင္းပဲေလ။ အင္မတန္ ခင္မင္ရင္းႏွီးတတ္ၾကတာ ထုံးစံပဲ။

အဲ့ဒီ ဝါသနာတူ လူႏွစ္ေယာက္က ဖိုႏွင့္မ ျဖစ္ေနၾကတယ္ ဆိုပါေတာ့.. သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆုံၾကတဲ့ေနရာက လူမ်ိဳးတူေတြမရွိတဲ့ အေဝးႀကီးမွာဆိုပါေတာ့..။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္မယ္ ထင္သလဲဗ်ာ။ ဟုတ္ကဲ့ အဲ့ဒီေမးခြန္းရဲ့အေျဖက က်ေနာ္အခုေျပာျပမယ့္ ဇာတ္လမ္းပါပဲ။

သူ႔ကိုဘယ္မွာ စၿပီးသိခဲ့သလဲဆိုေတာ့ ဗမာေတြမ်ားတဲ့ ေနရာေဒသတစ္ခုမွာ သိခဲ့တယ္လို႔ပဲ လြယ္လြယ္ေျပာလိုက္ရေအာင္။ အခမ္းအနားတစ္ခုမွာ သိခဲ့တယ္ေပါ့။ ဖုန္းနံပါတ္ေလးဘာေလး လဲလွယ္မိခဲ့တယ္။ ဒီေလာက္ပါပဲ။

ကိစၥၿပီးေတာ့ က်ေနာ္လည္း ကိုယ့္ေတာၿမိဳ႕ေလးဆီ ကိုယ္ျပန္ခဲ့ၿပီး ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး အဆက္အသြယ္လုပ္မိၾကေရာ။ တက္စ္မက္ေဆ့ခ်္ေလးဘာေလးပို႔၊ တစ္ခါတစ္ေလ ဖုန္းေျပာ၊ စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္းေလးေတြ ဟိုအာဒီအာလုပ္တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဟိုလိုမ်ိဳး အီစီကလီထုတာ ဘာညာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ေဘာ္ဒါက႑သက္သက္ပဲ။ ဖြန္ေၾကာင္ရေအာင္လည္း သူ႔ကိုတစ္ခါပဲျမင္ဖူးခဲ့ေတာ့ ဘယ္လို႐ုပ္ဆိုတာေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိဘူးရယ္။

တေျဖးေျဖးနဲ႔ ခင္မင္လာရတဲ့ အေၾကာင္းကလည္း ဒီလိုဗ်။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးက ကိုယ့္ၿမိဳ႕မွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ ဗမာဆိုတာရွိတဲ့ အေနအထားမ်ိဳး။ ဘာအသိုင္းအဝိုင္းမွကိုမရွိတဲ့ ဘဝေတြကိုး။ ဒီေတာ့ ဗမာလို ေသာက္တင္းေလးဘာေလးတုပ္၊ ဟိုေျပာဒီေျပာေလး လုပ္ခ်င္ရင္ေတာင္ ဒီလိုပဲ ဖုန္းေခၚၿပီး အာလူးဖုတ္ေနရတယ္ေလ။ ဒီလိုနဲ႔ ရာသီဥတုဆိုးဝါးတဲ့ ေဆာင္းရာသီကာလတစ္ခု ေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္လည္း အထီးက်န္တာ အေၾကာင္းျပၿပီး အရက္ခ်ည္း လွိမ့္ေသာက္ေနတာေပါ့။

အဲ့လိုနဲ႔ တစ္ရက္မွာ မူးမူးနဲ႔ သူ႔ကိုဖုန္းထဲကေန ကေလာ္ဆဲလိုက္ေကာ ဟီး။ (ေသာက္က်င့္တန္ခ်က္က အဲ့လိုရယ္) ဒါနဲ႔ စိတ္ေကာက္ၿပီး ဖုန္းခ်သြားတယ္။ ၃-၄ ရက္ေလာက္ ဒီအတိုင္းပစ္ထားလိုက္ၿပီး တစ္ရက္ေတာ့ မေနနိုင္ပဲ ဖုန္းေခၚၿပီး ေခ်ာ့ရတာေပါ့ေလ။ ငါကိုက မိုက္ရိုင္းတာပါ ညီမေလးရာ ေခ်ာဒီးေခ်ာဒီး ဘာညာေပါ့။

အဲ့ဒီမွာ ဘာေျပာလာသလဲဆိုေတာ့ ရဘူးတဲ့..။ ဒီအတိုင္း ဖုန္းနဲ႔လာမေခ်ာ့နဲ႔ .. လူကိုယ္တိုင္ လာေခ်ာ့ေခ်တဲ့။ အဲ့ဒါကေလ ဟိုဒင္းေလ ဆိုၿပီး ဟိုေျပာဒီေျပာေတြ ေလၽွာက္ေျပာေနတာကို မရဘူးရယ္။ ဒီေန႔ ေသာၾကာေန႔ႀကီး အခုခ်က္ခ်င္း က်မဆီလာခဲ့ လာေခ်ာ့လာတဲ့ အဟီး။ အာ… ငါမလာနိုင္ဘူးထင္တယ္ဆိုၿပီး ေလၽွာက္လၽွက္ေျပာေတာ့ စကားမရွည္နဲ႔ အခုခ်က္ခ်င္း ဘူတာ႐ုံသြား လက္မွတ္ဝယ္ၿပီး လိုက္လာပါတဲ့။

က်ေနာ္က အင္းမလုပ္ အဲမလုပ္ျဖစ္ေနေတာ့ .. ဘာလဲ ရထားလက္မွတ္ေဈးႀကီးလို႔မလား.. က်မရွင့္ကို တစ္ဝက္ျပန္ေပးမယ္ ဟုတ္ၿပီလားတဲ့။ အဲ့ဒီေတာ့မွ တစ္ဝက္ေပးမွာ တကယ္ဆို လာမယ္ေလလို႔ ဟီဟိ။

ဘယ့္ႏွယ္ သူနဲ႔က်ေနာ္က အေဝးႀကီးဗ်။ ရထားလက္မွတ္ခက ေလယာဥ္လက္မွတ္ခနီးနီး ေဈးႀကီးတာကိုး။ ဒါေၾကာင့္ မူေနတာ။ ဒါနဲ႔ပဲ ညေနဖက္ မွုန္မွိုင္းမွိုင္း ရာသီဥတုမွာ ဂ်ာကင္အနက္ေရာင္ေလးတစ္ထည္ ေကာက္စြပ္၊ ဂ်င္းပန္တစ္ထည္နဲ႔ ကင္းဘတ္ဖိနပ္ ေကာက္ဝတ္၊ အဝတ္ပိုတစ္စုံ ေက်ာပိုင္းအိတ္ထဲထည့္ၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ညီေလး ေမာင္ခ်မ္းရဲ့ ခရီးရွည္ႀကီး စတင္ခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့။

လမ္းမွာ ရထားေတြ ဟိုေျပာင္းဒီေျပာင္း စီးရေသးတာဆိုေတာ့ သူ႔ၿမိဳ႕ေလးကို ေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္ ညကိုးနာရီထိုးေနၿပီ။ တခါမွလည္း မေရာက္ဖူးတဲ့ ေနရာကို သြားေနရေတာ့ လူကလည္း ရင္တထိတ္ထိတ္ရယ္။ ေသာက္တလႊဲ တစ္ခုခုျဖစ္ၿပီး ရထားနဲ႔ဆက္လိုက္သြားမိရင္ ဒုကၡဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ပူပန္ေနရေတာ့ ကိုယ့္ေဘးခုံက ကုလားျဖဴမေလး စကားလာေျပာတာေတာင္ သိပ္အာ႐ုံမထားနိုင္ဘူး.. အင္း.. အဲနဲ႔ ျဖစ္ေနတာ။ ေနာက္ဆုံး တိုတိုေျပာရရင္ ေရာက္သြားေရာဆိုပါေတာ့။

ရထားက ခဏေလးပဲရပ္ၿပီး ထြက္သြားတယ္။ အဲ့ဒီ ေတာၿမိဳ႕ေလးက ဘူတာ႐ုံအိုေလးထဲမွာ က်ေနာ္ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ဆင္းေနရစ္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္ကို လာႀကိဳမယ္ဆိုတဲ့ ညီမေလးက ဘယ္နားမွာမွန္း မသိဘူး။ ရာသီဥတုက အင္မတန္ ၾကမ္းလြန္းေတာ့ ဘူတာ႐ုံအိုေလးက ျမဴႏွင္းေတြၾကားထဲမွာ ဝိုးတဝါးရယ္၊ လူကလည္းရွင္းလို႔၊ တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးတဲ့ ေနရာဆိုေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းလည္း မသိဘူး။

အဲ့ဒီမွာ ဖုန္းဝင္လာတယ္။ ေကာက္ကိုင္လိုက္ေတာ့ ရွင္ဘယ္မွာတုန္း.. ရွင္ေျပာတဲ့ရထားက ထြက္သြားတာ ၾကာၿပီတဲ့။ ေနာက္ေတာက္ေတာက္စိတ္က ေပၚလာေတာ့.. ငါမလာျဖစ္ေတာ့ ညီမေလး ေဆာရီးပါဟာ ဆိုၿပီး ေလၽွာက္စေနမိေသးတယ္။

အဲ့လိုေျပာရင္း ျမဴေတြပိတ္ေနတဲ့ ဘူတာပလက္ေဖာင္းေပၚ မလွမ္းမကမ္းမွာ ဆံပင္တိုတိုနဲ႔ ဖုန္းကိုင္ထားတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ဝိုးတဝါး လွမ္းျမင္လိုက္ရေတာ့ အသာေလး ေျပးကပ္သြားၿပီး ဝါးးကနဲ လွန႔္လိုက္ေတာ့ အူတူတူနဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္ဗ်။ စုစုေပါင္း တစ္ခါတိတိပဲ ျမင္ဖူးခဲ့ၿပီး ဖုန္းေပၚမွာပဲ ရင္းႏွီးခဲ့ရေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံးက ေသခ်ာမွတ္မိတာ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ့္႐ုပ္ကလည္း မွတ္မိခ်င္စရာမွမေကာင္းတာေလ။ ဆံပင္ဘုတ္သိုက္၊ ႏွုတ္ခမ္းေမႊး၊ မွုတ္ဆိတ္ေမႊးေတြနဲ႔ တ႐ုတ္လူမိုက္႐ုပ္ ျဖစ္ေနတာ ဟီး။

ကိုဖိုးသက္ လားတဲ့။ အဲ့လိုလွမ္းေမးၿပီး မ်က္လႊာေလးခ်လို႔ ရွက္ေနရွာတယ္။ အီေဖကိုယ္ကလည္း သူ႔ကိုေခ်ာ့သလိုလိုနဲ႔ အတင္းဆြဲဖက္ပစ္လိုက္တယ္ အဟိ။ ဖက္႐ုံတင္ဘယ္ကမလဲ နမ္းပါနမ္းပစ္တာ။ နားကိုေအးကေရာပဲ။ နဖူးကိုပါဗ်ာ။ ကိုယ့္ကိုစိတ္ေကာက္ေနတဲ့ ညီမေလးကို အူျမဴးေနတဲ့စိတ္နဲ႔ ေခ်ာ့တဲ့ သေဘာေပါ့ ဟဲဟဲ။

က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနတာက သူ႔ကိုမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဆြဲဖက္ၿပီး နဖူးကိုနမ္းေတာ့ ေၾကာက္ကန္ကန္တဲ့ သေဘာနဲ႔ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ရင္ခြင္ထဲထည့္ၿပီး တံေထာင္ဆစ္ေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို ေထာက္ထားတယ္။ (သူ႔ခ်ိဳဗူးေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ ထိသြားမွာစိုးလို႔ ဟီး) ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း အဲ့လို ေသာင္းက်န္းလိုက္မိလို႔လား မသိဘူး က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာမၾကည့္ရဲေတာ့ဘူး။ ေခါင္းေလးငုံ႔ၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ျဖစ္သြားတယ္။ အဲ့ဒီညက ျမဴေတြ ဘယ္ေလာက္ပိတ္သလဲဆိုရင္ ဘူတာ႐ုံေလးထဲကေန လမ္းမေပၚကိုထြက္တာ လမ္းေပ်ာက္ေနခဲ့တယ္။ စမ္းတဝါးဝါးနဲ႔ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး ေလၽွာက္လိုက္တာ ေတာအုပ္ကေလးဖက္ကို ေရာက္သြားၾကေသးတယ္။ မနည္းကို ၿမိဳ႕ထဲဖက္ကို လမ္းေၾကာင္းရွာၿပီး ထြက္ခဲ့ရတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ အေနအထားက အိပ္မက္ထဲမွာလိုလို ဘာလိုလိုႀကီးရယ္။

ၿမိဳ႕ထဲကိုျဖတ္ၿပီး လမ္းေလၽွာက္လာတဲ့အခါ ေဘးကေန ခုန္ဆြဆြနဲ႔ သူ႔ကိုေနာက္ေျပာင္ရင္း က်ေနာ္က အူျမဴးလာေပမယ့္ သူကေတာ့ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ခိုးၾကည့္တာကလႊဲၿပီး ရွက္ရွက္နဲ႔ မ်က္လႊာေလးခ်လို႔ဗ်။ ႏွစ္ေယာက္သား ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ကို ျဖတ္ေလၽွာက္ၿပီး တစ္ဖက္ျခမ္းမွာရွိတဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ အေနမ်ားတဲ့ ရပ္ကြက္ကေလးထဲက သူ႔အိမ္ေလးဆီ ေရာက္သြားၾကေရာ ဆိုပါေတာ့။

သူ႔အိပ္ခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ေက်ာပိုးအိတ္ကေလးခ် ေရခ်ိဳးခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္း လိုက္ျပေပးတယ္။ က်ေနာ္ ေရမိုးခ်ိဳးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူက ထမင္းဟင္းေတြ ေႏြးေနတယ္။ ထမင္းစားေတာ့ ဟင္းေတြက ပဲနီေလးဟင္းခ်ိဳ၊ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္၊ ငါးပိေကာင္၊ အဲ့လိုဟင္းေတြဗ်ာ။ ဗမာစာငတ္ငတ္နဲ႔ လွိမ့္တြယ္ေတာ့ ျပဳံးစိစိနဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။ ဗမာလက္ဖက္ေျခာက္ ခပ္ထားတဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းေလးပါ ပါေသးတယ္။ (ျပန္ေျပာရင္း သြားရည္ယိုတာ ဟီး)

သူနဲ႔ အိမ္တူတူငွားေနတဲ့ ကုလားျဖဴမႏွစ္ေယာက္နဲ႔လည္း မိတ္ဆက္ေပး ဘာညာေပါ့။ စားေသာက္ၿပီးစီးေတာ့ သူက သိမ္းဆည္းေဆးေၾကာေနတယ္။ က်ေနာ့္ကို ေရေႏြးၾကမ္း မတ္ခြက္တစ္ခြက္ ထည့္ေပးၿပီး အေပၚတက္ႏွင့္တဲ့။ ဒါနဲ႔ သူ႔အိပ္ခန္းထဲ ျပန္တက္လာခဲ့တယ္။ ၃ ထပ္အိမ္ အေပၚဆုံးထပ္မွာဗ်။ သူ႔စာၾကည့္စားပြဲေပၚမွာ စာအုပ္ေတြ ေတြ႕တာနဲ႔ ဟိုေမႊဒီေမႊ လုပ္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ အရမ္းသေဘာက်တဲ့ ဂ်က္(ကြမ္းၿခံကုန္း) ရဲ့ သေရာ္စာေပါင္းခ်ဳပ္ ႏွစ္အုပ္ေတြ႕တာနဲ႔ ေကာက္ဖတ္လိုက္၊ ေရေႏြးၾကမ္းေမႊးေမႊးေလး ေမာ့လိုက္နဲ႔ ဇိမ္ေတြ႕ေနတာေပါ့။ ခဏေနေတာ့ ရထားစီးလာတာမို႔ လူက ေညာင္းလာတာနဲ႔ သူ႔အိပ္ယာေပၚတက္ၿပီး လွဲရင္း စာၾကည့္မီးအုပ္ေဆာင္းေလး ဖြင့္ၿပီး ဆက္ဖတ္ေနမိတယ္။

အိပ္ယာက ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ကုတင္ႀကီးဗ်။ ေတာ္ေတာ္ေလး သန႔္ရွင္းတယ္။ ေစာင္ေတြေကာ၊ အိပ္ယာခင္းေတြေကာ ျဖဴဆြတ္ေမႊးပ်ံ႕ေနတာပဲ။ ေႏြးကလည္းေႏြးေတာ့ အိပ္ရတာ ဇိမ္ရွိလိုက္တာ။ သိပ္မၾကာပါဘူး တံခါးဖြင့္သံၾကားလိုက္ရလို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူဝင္လာတယ္။

“မနက္ျဖန္မနက္ နန္းႀကီးသုပ္ စားမလား၊ မုန႔္ဟင္းခါး စားမလား” တဲ့။

“အို.. ဘာရရ အကုန္အုပ္မယ္” လို႔ ဟီး။

အခန္းထဲဝင္လာၿပီး ဟိုလုပ္ဒီလုပ္ အလုပ္ရွုပ္ေနတယ္။ ေျခလက္ေဆး၊ မ်က္နာသစ္၊ သြားတိုက္ၿပီးေတာ့ ကုတင္ဟိုဖက္အျခမ္းကို တက္လာၿပီး သူ႔ဖာသာ စာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႔ႏွပ္ရင္း က်ေနာ့္ကို စကားလွမ္းလွမ္းေျပာတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း စာဖတ္လိုက္ သူနဲ႔ အာလူးဖုတ္လိုက္ေပါ့။ အဲ့လို ေလပစ္လိုက္ၾကတာ လူက ငိုက္သလိုလို ျဖစ္လာလို႔ နာရီလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေသာက္တလႊဲ မနက္ (၂) နာရီ။

“ကဲ! အိပ္ခ်င္လာၿပီ။ မနက္မွ ဆက္ေျပာမယ္။ ငါဘယ္မွာ အိပ္ရမွာလဲ ညီမေလး။ ဧည့္ခန္းက ဒုတိယထပ္မွာမလား။ ေစာင္ထူထူေတာ့ေပးဟာ တအားေအးတယ္”

ဆိုၿပီး ေမးလိုက္ေတာ့.. က်ေနာ့္ကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဖက္အျခမ္းမွာ သူခြထားတဲ့ ဖက္လုံးကို အိပ္ယာအလယ္တည့္တည့္ သူနဲ႔ က်ေနာ္ၾကားမွာ ခ်ထားလိုက္ရင္း..

“ဒီမွာပဲ အိပ္လိုက္ေတာ့ ..” တဲ့။

က်ေနာ္ကလည္း လူတစ္မ်ိဳးရယ္။ တျခားသူေတြဆို အူျမဴးခ်င္ျမဴး.. ဒါမွမဟုတ္ အာ! ေကာင္းပါ့မလား ဆိုၿပီး မူခ်င္မူလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘာမွ ရွည္ရွည္ေဝးေဝးကို ျပန္ေျပာမေနတာ။ ေအး ၿပီးေကာ ဆိုၿပီး ေျခရင္းက ေစာင္ကိုဆြဲျခဳံၿပီး စာၾကည့္မီးအုပ္ေဆာင္းေလး ေထာက္ကနဲ ဆြဲပိတ္ၿပီး အိပ္ပစ္လိုက္တာ တုံးကနဲပဲ။

—————————————-

အေပၚမွာ ေျပာခဲ့သလို ေစာင္ျခဳံၿပီး အိပ္ပစ္လိုက္တာ ခရီးပန္းလာလို႔လားမသိဘူး တုံးကနဲပဲဗ်။ ကိုေဇာ္ဦးတို႔ေျပာသလို ဘာေတြညာေတြ ဘာမွမျဖစ္ေပါင္။ ရိုးရိုးသားသားပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ စိတ္ထဲ သရိုးသရီေတာင္ မျဖစ္ဘူးရယ္။

တေရးနိုး ရွူးေပါက္ခ်င္လာလို႔ ထေပါက္ေတာ့ ညီမေလး က်ေနာ့္ကိုခြၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ သတိထားမိတယ္။ အဲ့ဒါလည္း က်ေနာ့္ကို ခြထားတာလား ဖက္လုံးကို ခြထားတာလား မသိပါဘူး။ အသာေလးထသြား အိမ္သာထဲဝင္ ရွူးေပါက္ၿပီး ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ ျပန္ဝင္အိပ္လိုက္တာပဲ။ သူ႔ေျခေထာက္က ကိုယ့္ခါးကို ခ်ိတ္ၿပီး ထပ္ခြလာလို႔ေတာင္ မေကာင္းတတ္မွန္းသိေတာ့ အိပ္ယာအစြန္းကို ေရြ႕ၿပီး ေခြေခြေလး အိပ္လိုက္ေသးတယ္။

မင္းဟာက ဟုတ္ေကာဟုတ္လို႔လားလို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ေမးခ်င္ေနၾကမယ္ထင္တယ္။ မယုံလည္း မတတ္နိုင္ဘူး ဆရာတို႔ရာ။ က်ေနာ္က လူပ်ိဳေပါက္ အလိုလိုေနရင္း ေလာင္တီးေနတဲ့ ခ်ာတိတ္မွ မဟုတ္ေတာ့တဲ့ အရြယ္ကိုး။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ညီမေလး အရြယ္ေလးက ကိုယ့္ကိုယုံလို႔ တူတူအိပ္ေနရွာတာ အဲ့လိုလုပ္ေပးစရာလားဗ်ာ။ တကယ္ေျပာတာ ေတြးေတာင္မေတြးမိဘူး မဟုတ္တ႐ုတ္လုပ္ဖို႔။ ဒါနဲ႔ပဲ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ မိုးလင္းသြားကေရာ။

မနက္မိုးလင္းေတာ့ အလန႔္တၾကားနဲ႔ နိုးလာတယ္။ ေဟ့လူ! ထထ အိပ္ပုတ္ ေနဖင္ထိုးေနၿပီး ဆိုၿပီး အတင္းလွုပ္နိုးတာ ခံလိုက္ရတာကိုး။ အတင္းလွုပ္နိုးယုံတင္ မကဘူး ေရကိုင္ထားတဲ့ လက္ေအးေအးနဲ႔ လည္ပင္းေတြ၊ ဂုတ္ေတြကို လာကိုင္ၿပီး နိုးတာ။ အာကြာ! ဆိုၿပီး ဆူေဆာင့္ေဆာင့္နဲ႔ ထထိုင္လိုက္ရတယ္။ ခ်ီးေလး! ေသာက္က်င့္ယုတ္တယ္လို႔ ကေလာ္ဆဲလိုက္ေတာ့.. ေအး! နန္းႀကီးသုပ္ေနာ္ ဘဲဥ၊ ငါးဖယ္ႏွိုင္းခ်င္းနဲ႔ ဟင္းခါးေလးပါ ပါေသး မစားခ်င္လည္း ေနဟာတဲ့။

ေသာက္စားဆို အင္မတန္မက္တဲ့ က်ေနာ္.. အဲ့ဒီအသံလည္းၾကားေကာ ဟီး.. စားမယ္ေလ ရယ္ဒီပဲလား ဆိုၿပီး ခ်က္ခ်င္း ေစာင္ျခဳံထဲကထြက္၊ ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ မ်က္ႏွာသစ္သြားတိုက္၊ ေရမိုးခ်ိဳးတာေတြ ခပ္သုတ္သုတ္ေလး လုပ္လိုက္တယ္။ အားလုံးၿပီးတာနဲ႔ ပါလာတဲ့အဝတ္ပိုတစ္စုံ ေကာက္ဝတ္ၿပီး ေအာက္ထပ္မီးဖိုခန္းကို ဆင္းသြားေတာ့ ထမင္းစား စားပြဲေပၚမွာ လွတပတ မနက္စာေလးက အသင့္ပဲ။ နန္းႀကီးသုပ္ ႏွစ္ပြဲေလာက္ ေရွာက္သီးေလးညႇစ္၊ နံနံပင္ေလးနိုင္နိုင္ထည့္ၿပီး ကစ္ပစ္လိုက္တယ္။ ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။ ဟင္းခါးေလးကလည္း ခ်ိဳကခ်ိဳ ေမႊးကေမႊးနဲ႔။ (ေျပာရင္း ဗိုက္ဆာလာတယ္ ခြီး)

က်ေနာ္ စားေနေသာက္ေနတုန္း ညီမေလးက သူ႔အခန္းထဲ ျပန္တက္သြားတယ္။ စားေသာက္ေဆးေၾကာၿပီးလို႔ ေနာက္ေဖးတံခါးေလးဖြင့္ အျပင္ထြက္ၿပီး စီးကရက္ေလးဖြာ၊ ေရေႏြးၾကမ္းေလး ရွလူးရွလူး မွုတ္ေသာက္ေနတုန္း ညီမေလး အေပၚထပ္က ျပန္ဆင္းလာတယ္။ ေဟ့လူ ေဈးသြားရေအာင္ တဲ့။ သူတို႔ၿမိဳ႕ေလးကို ေသခ်ာမျမင္ဖူးေသးတဲ့ က်ေနာ္ကလည္း ေအးကြာ ဆိုၿပီး ဂ်ာကင္ေလးေကာက္စြပ္၊ ဖိနပ္စီးၿပီး ႏွစ္ေယာက္တူတူ အျပင္ထြက္လာမိတယ္။

သူ႔အိမ္တဝိုက္က ေတာပန္းအရိုင္း နီနီဝါဝါေလးေတြ အေလ့က်ေပါက္ေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္လွတာဗ်။ ၿမိဳ႕ထဲသြားတဲ့ လမ္းတစ္ေလၽွာက္လည္း လီလီပန္းေလးေတြ၊ ဘယ္ရီသီးေတြသီးေနတဲ့ ျခဳံကေလးေတြနဲ႔ အင္မတန္ ေက်းလက္ဆန္တာ။ ႏွစ္ေယာက္သား ပုခုံးခ်င္းတိုက္ၿပီး အူျမဴးေနၾကတယ္။ ကေလးမ ေပါက္စေလးလိုပဲ လမ္းေလၽွာက္ရင္း ေပါင္လည္ေလာက္ရွိတဲ့ အုတ္ရိုးေဘာင္ကေလးေပၚ တက္ၿပီး ေလၽွာက္ေဆာ့၊ က်ေနာ့္ကို ေဘးကေန သူ႔လက္ေတြကို ကိုင္ၿပီး ထိန္းခိုင္း၊ တဟိဟိနဲ႔ ျဖစ္ေနတာ။ ၿမိဳ႕ထဲေရာက္ေတာ့လည္း ဒါကဘာ၊ ဟိုဟာက ဘာ ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ကို ဆရာလုပ္ၿပီး ရွင္းျပေနတာကို ျပဳံးစိစိနဲ႔ နားေထာင္ေနရတယ္။

ဘာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းႀကီး အခုမွ လူခ်င္းေတြ႕ၿပီး အခုလိုအဆင့္ေတြ ေရာက္ကုန္တာလဲဆိုေတာ့ကာ ခင္ဗ်ားတို႔ နားလည္ခ်င္မွ နားလည္လိမ့္မယ္။ အရင္ကတည္းက ဖုန္းထဲမွာ ရင္းႏွီးၿပီးသား ျဖစ္တာရယ္၊ စာသမားအခ်င္းခ်င္း ျဖစ္တာရယ္၊ တစ္ေလာကလုံးမွာ ဗမာစကားေျပာတဲ့လူဆိုလို႔ သူရယ္ က်ေနာ္ရယ္ ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိေနသလို ျဖစ္ေနတာရယ္ေၾကာင့္ဗ်။ အခုလို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေပါင္းၾကည့္ေလေလ သူနဲ႔က်ေနာ္က စေရြးကိုက္ေလေလဆိုတာ ပိုပိုသိလာတာလည္း ပါမွာေပါ့ဗ်ာ။ တိုတိုေျပာရရင္ ၿမိဳ႕ထဲက ေဈးကေလးမွာ ႏွစ္ေယာက္သား လွည့္ပတ္ၾကည့္ၿပီး ဟိုဝယ္ဒီဝယ္ေပါ့။ သူတို႔ၿမိဳ႕က ေရွာ့ပင္းေမာေတြဘာေတြ ရွိေပမယ့္ အဲ့ဒီလို အသားဆို လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္၊ အသီးအရြက္၊ သစ္သီး၊ လက္လုပ္လူသုံးကုန္၊ အဝတ္အထည္ေလးေတြ ၿမိဳ႕အလည္ကြက္လပ္မွာ ခ်ေရာင္းတဲ့ေဈးက ေန႔တိုင္းမရွိဘူးတဲ့။ (ရွမ္းျပည္က ငါးရက္တစ္ေဈးလိုေပါ့)

ေန႔လည္ပိုင္းေရာက္ေတာ့ အိမ္ျပန္လာၾကတယ္။ လမ္းမွာ အထုပ္ႀကီးေတြကို တရြတ္တိုက္ဆြဲၿပီး သယ္လာရတာ က်ေနာ္ေပါ့ဗ်ာ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဝယ္ျခမ္းလာတာေတြ မီးဖိုခန္းထဲ ေနရာခ်၊ ေန႔လည္စာ တူတူစားေပါ့။ ဟင္းေတြကေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း ငါးခူေၾကာ္ခ်က္၊ ငါးပိရည္၊ အတို႔အျမဳပ္စုံ၊ ခ်ဥ္ရည္ဟင္း၊ ယိုးဒယားဆန္ေမႊးေမႊးေလးနဲ႔ ခ်က္ထားတဲ့ ထမင္း…။ ေမာင္ခ်မ္းတို႔ နတ္ျပည္ေရာက္ေနသလိုပဲ ဆရာေရ့ ဟီး။ ေရေရလည္လည္ ငတ္ထားတာၾကာၿပီ မဟုတ္လားဗ်ာ။ အေသကို အုပ္တာ။ စားၿပီးတာနဲ႔ လွုပ္ေတာင္မလွုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ဆီက ဦးခ်ိန္တီ အစာေၾကေဆးေတြေတာင္းၿပီး ဝါးရေသးတယ္။ ဗိုက္ႀကီးကယ္ေနလို႔ ဟီး။ ေန႔လည္စာ အုပ္ၿပီးတာေတာင္ ညစာက ဘာစားရဦးမွာလဲ မသိဘူးဆိုၿပီး စိတ္ကူးနဲ႔ အူျမဴးေနတာ။ (ငတ္ႀကီးက်ခ်က္ ဟီး)

စားေသာက္ၿပီးေတာ့ အေပၚထပ္အခန္းကို တက္လာၿပီး ထုံးစံအတိုင္း စာအုပ္တစ္အုပ္ ေကာက္ကိုင္ၿပီး ႏွပ္ေနလိုက္တာ ညေနေစာင္းသြားတယ္။ အိမ္ေအာက္ထပ္မွာ အလုပ္ရွုပ္ေနတဲ့ ညီမေလး အေပၚထပ္တက္လာၿပီး

“ေဟ့လူ! ဒီည ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္ရေအာင္ေလ” တဲ့။

“အင္း သြားတာေပါ့” လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။

(ေနာက္ပိုင္း သတိထားမိလာတာက ညီမေလးနဲ႔ က်ေနာ္က တစ္ေယာက္ေယာက္က ဒါလုပ္ရေအာင္လို႔ စလိုက္တာနဲ႔ ေနာက္တစ္ေယာက္က မျငင္းဘူးရယ္ ..။ ႏွစ္ခါညႇိစရာ မလိုဘူး..။ လုပ္လိုက္ေလ ဆိုတာခ်ည္းပဲဗ်)

“ဒါဆို ညစာစားၿပီးမွ လစ္တာေပါ့။ ညစာစားဖို႔ ျပင္လိုက္ေတာ့မယ္။ ခဏေနဆင္းလာခဲ့”

ဆိုၿပီး ျပန္ဆင္းသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ေရမိုးခ်ိဳးဖို႔ျပင္တယ္။ ဒီေလာက္ေအးေနတဲ့ ရာသီဥတုမွာကို ေရသရဲ က်ေနာ္က တစ္ရက္ ႏွစ္ခါေလာက္ ေရမခ်ိဳးရ မေနနိုင္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ ေရေႏြးေႏြးေလးနဲ႔ ေရပန္းေအာက္မယ္ ဇိမ္ခံၿပီး အၾကာႀကီး ခ်ိဳးေနမိတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ေပါက္ကရ ထျဖစ္ေသးတယ္။ ဟို ညီမေလးေပါ့.. ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္လာတာ။ အိမ္သာက ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာဆိုေတာ့ ရွူးဝင္ေပါက္တာတဲ့။ ခက္တာက သူတို႔အိမ္က အိပ္ခန္း၊ ေရခ်ိဳးခန္း တံခါးေတြမွန္သမၽွ ကလန႔္မတပ္ထားဘူး။ ဒီေတာ့ တံခါးေလးေစ့ၿပီး ေရခ်ိဳးတဲ့ မွန္ခန္းေလးထဲဝင္ မွန္တံခါးပိတ္ၿပီး ခ်ိဳးေနမိတာေပါ့။ ကိုယ့္အရွိန္နဲ႔ကိုယ္ဆိုေတာ့ မသိဘူးရယ္။

ဝင္ေပါက္ဝကို ေက်ာေပးထားရင္း လူရိပ္လိုလို ဖ်တ္ကနဲ ေတြ႕မိတာနဲ႔ သမင္လည္ျပန္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေသာက္က်ိဳးနဲ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ အေပါက္ဝကေန လွမ္းၾကည့္ေနတဲ့ ညီမေလး ျဖစ္ေနတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းမွန္တံခါးက မွန္အၾကည္ တပ္ထားတာဆိုေတာ့ ဖင္တုံးလုံး ေမာင္ခ်မ္းကိုခင္ဗ်ာ သူ႔မ်က္စိေရွ႕တည့္တည့္ ဖန္ခ်ိဳုင့္ထဲက ေရႊငါးေလးလို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းေပါ့ ဟီး။ ေတာ္ေသးတာက က်ေနာ္က ေက်ာေပးထားတဲ့ အေနအထားမို႔၊ ေက်ာျပင္ရယ္၊ ဖင္ေျပာင္ႀကီးရယ္ပဲ ျမင္သြားတာေလ။ အေရွ႕ဖက္သာ လွည့္ခ်ိဳးေနမိလို႔ကေတာ့ ေဂါက္တံႀကီး တရမ္းရမ္းပါ ျမင္လိုက္ရမွာ အဟိ။ ကိုယ့္ဖာသာ ေရသံေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ သူဘယ္အခ်ိန္က ၾကည့္ေနမွန္း မသိလိုက္ဘူးရယ္။ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ပါးစပ္ကေလးကို လက္ဖဝါးနဲ႔အုပ္ၿပီး ရယ္ခ်င္ေနတဲ့ ဟန္ေလးနဲ႔ ထြက္ေျပးသြားတယ္။

ညစာတူတူစားၾကေတာ့ က်ေနာ္က မ်က္ႏွာပူလို႔ေပါ့။ သူကေတာ့ တခစ္ခစ္နဲ႔ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ၾကည့္ၿပီး ရယ္ေနတာ။

“ဘာလဲဟ” ဆိုေတာ့..

“အစ္ကိုက အေႏြးထည္အကၤ်ီဝတ္ထားရင္ မသိသာဘူးေနာ္” တဲ့။

“ဟမ္! ဘာကိုေျပာတာလဲ” ဆိုေတာ့

“ကိုယ္လုံးေလ ကိုယ္လုံး” တဲ့။

“ဟေရာင္! ေတာ္ေတာ့” ဆိုတာကို ဆက္ေျပာေနေသးတယ္။

“ေတာင့္ေတာ့အေတာင့္သား ကိုယ္လုံးရွိ၊ တင္ပါးရွိပဲ” တဲ့။

က်ေနာ့္မွာ ရွက္လြန္းလို႔ ထမင္းကို ေခါင္းငုံ႔ၿပီး စားေနရတာေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ေတာ့

“ေအးဘာ! မင္းသတၱိရွိရင္ ေရခ်ိဳးၾကည့္ေလ။ ငါလာေခ်ာင္းဦးမယ္” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့

“ဟီး! အစ္ကိုမျပန္မခ်င္း ေရမခ်ိဳးေတာ့ဘူး မီးမီေၾကာက္ေၾကာက္” တဲ့။

အဲ့ဒီညက မ်က္ႏွာပူေနေပမယ့္ မ်က္ႏွာေျပာင္တဲ့ ညီမေလးေၾကာင့္ ခဏေနေတာ့လည္း မရွက္ေတာ့ပါဘူး။ ၿမိဳ႕ထဲသြား၊ ႐ုပ္ရွင္တူတူ ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ျပန္လာေတာ့ ရာသီဥတုက ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ ေအးစက္ေနၿပီ။ ေလကလည္း တဝီးဝီးတိုက္လို႔။ လက္အိတ္မပါတဲ့ က်ေနာ့္လက္ေခ်ာင္းေတြ က်ဥ္ထုံလာေတာ့ ညီမေလးက သူ႔သားေမႊးကုတ္အကၤ်ီ လက္ထဲ က်ေနာ့္လက္ေခ်ာင္းေတြကို အတင္းထိုးထည့္ထားေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၿငိမ္ၿငိမ္မေနဘူး။ က်ေနာ့္လက္ဖဝါးေတြကို သူ႔လက္ေခ်ာင္း ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြနဲ႔ ကုတ္ၿပီး ေဆာ့ေနေသးတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး အိမ္ထဲဝင္လိုက္ေတာ့မွ ေႏြးကနဲျဖစ္ၿပီး သက္သာသြားတယ္။

“ရာသီဥတုက အားကစားသမားမ်ား အႀကိဳက္ပါခင္ည…”

လို႔ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ ေနာက္ေတာက္ေတာက္ေျပာရင္း က်ေနာ့္ညီမေလးက ေန႔လည္က ဝယ္လာတဲ့ ဝိုင္ပုလင္းေတြ ထုတ္လာတယ္။ သစ္သီးနည္းနည္း အခြံႏႊာတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ဧည့္ခန္းက ဆိုဖာခုံရွည္ေပၚ ႏွစ္ေယာက္သား ေစာင္အပါးေလးေတြျခဳံ ဝိုင္ေလးေမာ့၊ အျမည္းအျဖစ္ သစ္သီးေလးကိုက္၊ စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္း အာလူးေလးေတြဖုတ္၊ ရီေဝေဝနဲ႔ေပါ့။ (ေျပာရင္း လြမ္းထွာေအ)

ညဉ့္နက္ေတာ့ ထုံးစံအတိုင္းပါပဲ သူ႔အိပ္ခန္းထဲဝင္ အိပ္ယာေပၚတက္ၿပီး တူတူအိပ္လိုက္ၾကတယ္။ ပထမညကလိုေတာ့ သူ႔ပုံစံက သိပ္ရွိုးတိုးရွန႔္တန႔္ မျဖစ္ေတာ့တာ သတိထားမိတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တနဂၤေႏြေန႔ ေရာက္သြားတယ္။ ညေနဖက္ ရထားနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ျပန္ရေတာ့မယ္ဗ်။

“မနက္စာ မုန႔္ဟင္းခါးေလးစားသြား” ဆိုၿပီး ခ်က္ေကၽြးရွာပါတယ္။ (ဧည့္ဝတ္ေတာ့ အေတာ္ေၾကရွာတာ) ေန႔လည္စာကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာေလး ခ်က္ေကၽြးတဲ့အျပင္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ေက်ာ္၊ ငါးပိေကာင္၊ ငါးရံ့ေျခာက္၊ အစရွိသျဖင့္ အကုန္လုံး ဗူးေတြပလုံးေတြနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ပါဆယ္ထည့္ေပးေသးတာ (ဒီလို ညီမေလးမ်ိဳး ဘယ္နားသြားရွာမလဲဗ်ာ)

ေန႔လည္စာ စားၿပီးေတာ့ ခဏ အိပ္ယာထဲ ဝင္ေခြေနလိုက္ေသးတယ္။ ျပန္ရမယ့္ခရီးက နည္းတာမွမဟုတ္တာဆိုေတာ့ စိတ္ေလေလနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ ေန႔လည္ ၃ နာရီေလာက္ရွိေတာ့ ညီမေလး အခန္းထဲဝင္လာတယ္။ အထုပ္ေတြဘာေတြ ေသခ်ာထုပ္ထားေပးတယ္။ ဘယ္အထုပ္က ဘာေနာ္ ဘာညာေတြ မွာေနတာ။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ေဘးမွာ လာဝင္ေခြအိပ္တယ္။

“ငါနင့္ဆီလာလည္ရတာ ေပ်ာ္တယ္ဟ ညီမေလးရ။ ျပန္ေတာင္မျပန္ခ်င္ဘူး”

လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာေလးက ဝမ္းနည္းသြားတယ္။ ဒါက ထုံးစံပဲေလ။ ခဏေနရင္ သူလည္း တစ္ေယာက္ထဲ ဒီအခန္းေလးထဲ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့မွာ။ က်ေနာ္လည္း အရင္လိုပဲ မေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္လည္း တစ္ေယာက္ထဲ ေအးတိေအးစက္ အခန္းထဲကို ျပန္ေရာက္သြားေတာ့မွာ မဟုတ္လား။ အျမဲ မွုန္ျပာရီမွိုင္းေနတဲ့ ေအးစက္စက္ ရာသီဥတုႀကီးမွာ အေပါင္းအေဖာ္မရွိ တစ္ေယာက္ထဲ ရွင္သန္ရတာ မလြယ္ပါဘူး ဆရာတို႔ရာ။ အခုလည္း အဂၤါၿဂိဳလ္မွာ ဆုံရတဲ့ ရွားရွားပါးပါး လူသားႏွစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနတဲ့ ညီမေလးနဲ႔ က်ေနာ္က ခြဲရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ကာ တစ္မ်ိဳးႀကီးရယ္ေလ။ အဲ့ဒါနဲ႔ ငိုမဲ့မဲ့မ်က္ႏွာေလးကို ဆြဲၿပီးနမ္းလိုက္မိတယ္။ (ေမာင္ခ်မ္းကို ဂြင္ဖန္ၿပီလို႔ ေတြးေနၾကၿပီလား။ မထင္ပါနဲ႔ ဆက္ဖတ္ၾကပါခင္ညာ)

အဲ့ဒီမွာ ငိုခ်င္ရက္လက္တို႔ျဖစ္သြားတဲ့ ညီမေလးက “အစ္ကိုရာ! ဒီေန႔ မျပန္ပါနဲ႔ဦးဟာ။ မနက္ျဖန္မနက္ေစာေစာ ရထားနဲ႔ျပန္လည္း ရတာပဲဟာ” တဲ့။

က်ေနာ္ကလည္း တအားျပန္ခ်င္ေနတာဆိုေတာ့ တစ္လုံးပဲ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ “ေအး!” လို႔ အဟီး။

ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ လက္လြန္သလိုလိုျဖစ္သြားတယ္ဗ်။ သူ႔ကိုဖက္နမ္းတာက နဖူးေလးပါးေလးပါ။ က်ေနာ္နမ္းေနတာကို ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးခံေနေတာ့ကာ စိတ္ယားလာၿပီး ႏွုတ္ခမ္းေလးကို နမ္းလိုက္မိတယ္။ သူက အသာေလး ႐ုန္းထြက္ၿပီး

“ေဟ့လူႀကီး! ဒါ ဘာလုပ္တာလဲ” တဲ့ ဟီး။

“ဘာလုပ္လို႔လဲဟ” ဆိုၿပီး ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္ေတာ့..

“ဟြန္းေနာ္! က်ဳပ္က ရွင့္ရည္းစားမဟုတ္ဘူးေနာ္” တဲ့ အဟိ။ အဲ့လိုသာ ေဟာက္ဟမ္းေနတာ လူကေတာ့ က်ေနာ့္ကို အေသဖက္ထားၿပီဗ်။ ခင္မ်ားတို႔စိတ္ထဲမယ္ ငခ်မ္းကိုတို႔ လက္သြက္ေျခသြက္ လွုပ္ရွားေတာ့မယ္လို႔ ထင္ေကာင္းထင္ေနၾကလိမ့္မယ္။ အမွန္က မဟုတ္ဘူးဗ်။

သူ႔ႏွုတ္ခမ္းကို ခပ္ဖြဖြေလးနမ္းတာ ခံလိုက္ရေတာ့ ေညာင္နာနာအသံေလးနဲ႔ အေပၚမွာေျပာသလို ပြစိပြစိ အေျပာခံလိုက္ရေတာ့ က်ေနာ္လည္း လန႔္သြားတာေပါ့။ ဘယ့္ႏွယ္ သူမ်ားအိမ္လည္း လာလည္ေသးတယ္၊ ခ်က္ေကၽြးသမၽွလည္း တစ္ျဖဲႏွစ္ျဖဲစားေသး၊ ဒီလိုလုပ္တယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲေနာ္။ သားေရေပၚအိပ္ သားေရနားစား ျဖစ္မေနဘူးလား။ ဟဲ့! ေသာက္ပလုတ္တုပ္ ငါေတာ့ လက္လြန္ေတာ့မယ္ဟ ဆိုၿပီး လန႔္သြားတာေပါ့။ ခ်က္ခ်င္း ကိုယ္ရွိန္သတ္ၿပီး မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးလိုက္ရတယ္။ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ ေနာက္ေတာက္ေတာက္နဲ႔ ေပါက္ကရေတြ ေလၽွာက္ေျပာပစ္လိုက္တာေပါ့။ ဘယ္ရမလဲ ေမာင္ခ်မ္းပဲဟာ ဟီဟိ။

ဒကာမေလး တစ္မ်ိဳးမထင္ပါနဲ႔ ဒါေတြက ပညတ္ခ်က္ေတြပါကြယ္..။ တကယ္ဆို ဦးဇင္းတို႔က အရိယာအဆင့္ ေရာက္ေနပါၿပီ..။ ဒကာမေလး သမာဓိအား ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမေကာင္း စမ္းၾကည့္လိုက္တာပါ..။ ဘာညာေတြ မဟုတ္တ႐ုတ္ေတြ ေလၽွာက္အာလူးဖုတ္ပစ္လိုက္ေတာ့ အူတူတူေလး ေငးေနရင္း က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို လက္သီးဆုပ္ကေလးနဲ႔ လွမ္းထုလာတယ္။

“ဟြန္းေနာ္ လူႀကီးကိုက ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး” တဲ့။

အဲ့လိုေျပာရင္း ရွက္ဝဲဝဲဟန္ေလးနဲ႔ မ်က္လႊာခ်ထားတယ္ဗ် အဟီး။ အဲ့ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္လည္း အမေလး ေတာ္ပါေသးရဲ့ဆိုၿပီး သက္ျပင္းေလးခိုးခ် အသာေလး ကုတင္ေပၚကဆင္းပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ ေရမိုးခ်ိဳးရင္း မနက္ခင္း ေဈးကဝယ္လာတဲ့ မုတ္ဆိတ္ရိပ္ဂ်ဳတ္ေလးနဲ႔ မ်က္ႏွာတစ္ဝိုက္ အေမႊးအမၽွင္ေတြကို ဇိမ္နဲ႔ ေျပာင္စင္ေနေအာင္ သုတ္သင္ပစ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္ ေရခ်ိဳးတက္လာၿပီး အိပ္ခန္းထဲ ျပန္ဝင္သြားေတာ့ ညီမေလးက က်ေနာ့္ကို အံ့ၾသေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ရင္း

“ဟမ္! ဒါဘယ္က တ႐ုတ္ကေလးလဲ” တဲ့။

(ဟီး မူးမူးနဲ႔ ကိုယ္ရည္ေသြးရရင္ က်ေနာ္ကလည္း တပ္ၾကပ္ႀကီးလို ဆစ္ပက္ေတြဘာေတြသာ မရွိသာ ႏွုတ္ခမ္းေမႊး မုတ္ဆိတ္ေမႊးေတြမရွိရင္ သင့္တင့္ေလၽွာက္ပတ္တဲ့ ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္ က်စ္က်စ္လစ္လစ္နဲ႔ ခ်ာတိတ္ကေလး႐ုပ္ကိုးဗ် ဟီဟိ။ အဲ့ဒါေတြ ရိပ္ထားရင္ စီးကရက္ဘီယာ အစရွိတာေတြေတာင္ မွတ္ပုံတင္မပါရင္ ဆိုင္ေတြက မေရာင္းဘူးရယ္ “ေဆာရီ ဖလားဝါး! ယူအာအန္ဒါေအ့ဂ်္” ဆိုၿပီး ေမာင္းေမာင္းထုတ္တာခံရတယ္ မမိုက္ပူးဗ်။ မူးေနလို႔ ေသာက္ရွက္မရွိ ကိုယ္ရည္ေလၽွာက္ေသြးေနတာ ခြင့္လႊတ္ၾကပါ ညီအစ္ကိုတို႔ရာ ေနာ္လို႔ )

အဲ့မွာ က်ေနာ္က အေပၚပိုင္းဗလာ ေအာက္ပိုင္းက ေမႊးပြတဘက္ေလး ပတ္ထားတာဆိုေတာ့ ျပဳံးစိစိနဲ႔

“အို! တ႐ုတ္ႀကီးပါဗ်ာ” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ ..

“ဘာမွမႀကီးဘူး လူကျဖင့္ ကေလး႐ုပ္ကေလး မႀကီးဘူး” တဲ့..။

“ႀကီးပါတယ္ဆိုေနမွ ငါျပလိုက္ရ” ဆိုၿပီး ခါးကပတ္ထားတဲ့ တဘက္ကို လွမ္းကိုင္လိုက္ေတာ့

“ေဟ့လူ! မယုတ္ပတ္နဲ႔” ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ကို ေက်ာေပးၿပီး ရွက္ရွက္နဲ႔ ေခြအိပ္ေနတယ္ အဟိ။ က်ေနာ္လည္း အဝတ္အစား ေကာက္ဝတ္ၿပီး မျပန္ျဖစ္မယ့္တူတူ

“အျပင္ထြက္ရေအာင္ကြာ” ဆိုၿပီး အေဖာ္ျငႇိလိုက္ေတာ့ ညီမေလးက

“ေက်ာင္းထဲသြားမယ္ေလ” ဆိုၿပီး လူးလွဲထ အဝတ္အစား ေကာက္လဲလာတယ္။ သူအဝတ္အစား လဲေနတဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ္က အခန္းျပင္ ထြက္ထားေပးရတာေပါ့။

ႏွစ္ေယာက္သား အျပင္ထြက္လာၾကေတာ့ နည္းနည္းေတာင္ ေမွာင္စပ်ိဳးေနၿပီ။ အိမ္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္း သူတို႔ ေက်ာင္း ကမ္းပတ္စ္ထဲမယ္ ဟိုလိုက္ၾကည့္၊ ဒီလိုက္ၾကည့္ လမ္းတူတူေလၽွာက္ရင္း စကားေလးဘာေလးေျပာေပါ့။ (ခပ္တည္တည္နဲ႔ ပုခုံးကို သိုင္းဖက္ထားတာကိုေတာ့ မလႊတ္ေပးဘူး ဟိ) ေက်ာင္းထဲလည္း အေတာ္ႏွံ့ေကာ ေက်ာင္းသားသမၼဂဘားထဲဝင္ၿပီး ဘီယာဝင္ႏွက္ၾကေသးတယ္။ တနဂၤေႏြညဆိုေတာ့ ဘားထဲမယ္ လူကိုရွင္းေနတာ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲပဲ ရွိတယ္ဗ်။ ေထြေထြထူးထူးေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ တကၠသိုလ္ပရဝုဏ္တဝိုက္ကို ျမင္ရတဲ့ ဗ်ဴးေကာင္းေကာင္းမွာထိုင္၊ မွန္ခ်ပ္ႀကီးေရွ႕နားမယ္ ဘီယာတစ္ခြက္စီေမာ့ရင္း ေရာက္တတ္ရာရာ အာလူးဖုတ္ရင္း ေပ်ာ္ေနၾကတာတာပါပဲ။ ညဉ့္နက္ေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ရယ္ေမာေနာက္ေျပာင္ တြန္းထိုးရင္း အိမ္ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညစာတူတူစား၊ ရင္ေခ်ာင္ေအာင္ ဝိုင္အနီနည္းနည္းစီ ထပ္ကစ္လိုက္ၾကရင္း ေစာေစာစီးစီး အိပ္ယာဝင္ၾကတယ္။ မနက္ၾကရင္ သူလည္း ေက်ာင္းတက္ရမယ္၊ က်ေနာ္လည္း အေစာဆုံး ရထားနဲ႔ ျပန္ရေတာ့မယ္ေလ။ ေတာ္ေတာ္ေလး ရင္းႏွီးလာၾကၿပီဆိုေတာ့ကာ အိပ္ယာထဲေရာက္ေတာ့ ဇက္ရဲလက္ရဲေလးေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္ ဆိုပါေတာ့။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဖက္တာေတြ၊ ခြတာေတြ လုပ္လာၾကတယ္။ ကလိထိုးၿပီး ေဆာ့တာေတြလည္း လုပ္လာၾကတယ္။ တို႔သလိုလို ဆိတ္သလိုလိုနဲ႔ အတို႔အျမဳပ္စားတာေလးေတြပါ ပါလာၿပီ ဟီး။

အဲ့ဒီမယ္ ရီေဝေဝ ျဖစ္ၾကတာဆိုေတာ့ကာ သင့္၏ မသင့္၏ မစဥ္းစားမိၾကေတာ့ဘူးဗ်။ လက္အရင္လြန္တာက က်ေနာ္ပါ။ မ်က္ႏွာတဝိုက္ကို ေလၽွာက္ၿပီး တရႊတ္ရႊတ္ ေမႊးေမႊးေပးသလို လုပ္ေနရင္း လည္တိုင္တဝိုက္ကိုပါ ေလၽွာက္နမ္းပစ္လိုက္မိတာေလ။ ပထမကေတာ့ တခစ္ခစ္နဲ႔ သူက တြန႔္လိမ္ၿပီး ဟိုေရွာင္ဒီေရွာင္ လုပ္ေနေပမယ့္ လည္တိုင္နဲ႔ ရင္ညႊန႔္ေနရာေတြ ႏွုတ္ခမ္းနဲ႔ ပြတ္ဆြဲခံရတဲ့ အခ်ိန္ၾကေတာ့ ရယ္သံေပ်ာက္သြားတယ္။ “အာ့” ဆိုတဲ့ ဖီးလ္တက္သံေလး ထြက္လာၿပီး ၿငိမ္က်သြားတာဗ်။ က်ေနာ္လည္း ထိန္းရမွာကို မထိန္းနိုင္ပဲ စိတ္ေနာက္ကိုယ္ပါေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာ။

ဟာသေျမႇာက္တာ တစ္ခုက “အစ္ကို မလုပ္ပါနဲ႔ဟာ လြန္ကုန္ေတာ့မယ္” ဆိုၿပီး တုန္တုန္ရီရီေလးနဲ႔ ညီမေလး ေတာင္းပန္ေနတဲ့ၾကားက အတင္း သူ႔ဘရာစီယာ ေရညႇိစိမ္းကို မခၽြတ္ပဲ ခ်ိဳဗူးေတြ ေပၚေအာင္ဆိုၿပီး တြန္းတင္ဖို႔ ႀကိဳးစားတာ မရဘူးရယ္။

“ေဟ့လူ! နာတယ္ဗ်” ဆိုၿပီး ေအာ္လာမွ သတိထားမိတယ္။ သူ႔ဘရာက ခ်ိဳဗူးေအာက္ေျခနားမယ္ သံကိုင္းလိုလို သတၱဳကိုင္းလိုလို အဝိုက္ပါတာကိုးဗ်။ အဲ့ဒါကို ေသာက္ရမ္းႀကီး တြန္းတင္ေနေတာ့ ခ်ိဳဗူးနဲ႔ ထစ္ေနတာ ဟီး။

“ခဏေလးပါ ညီမေလးရာ ခ်ိဳပဲစို႔မွာေနာ္” လို႔ (ေယာက်ာ္းတို႔ ထုံးစံအတိုင္း ပလီပလာေျပာတာေပါ့ ခြိ)

“ဟြန္း!” ဆိုၿပီး မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ပစ္လိုက္ရင္း ေက်ာဖက္ကခ်ိတ္ကို ျဖဳတ္ေပးလာတယ္။ လိမၼာလိုက္တဲ့ ကေလး။ အဲ့ဒီမွာ သံကိုင္းတပ္ထားရျခင္း လၽွို႔ဝွက္ခ်က္ကို ေတြ႕ေတာ့တာေပါ့ေလ။ လူကသာ က်ားပိန္ေလး ခ်ိဳဗူးက အတုတ္ႀကီးေလ။ လူက မူႀကိဳ၊ ခ်ိဳဗူးက တကၠသိုလ္ ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေနမယ္ ဟီး။ လက္ဖဝါးနဲ႔ အုပ္ကိုင္တာ မဆံ့ဘူးရယ္။ ေႏြးေႏြးအိအိ တေထြးႀကီး။ ဘယ္ေကာညာပါ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ေဆာ့လိုက္ စို႔လိုက္နဲ႔ ေသာင္းက်န္းပစ္လိုက္မိတယ္။ သူလည္း လူးလွိမ့္ေနတာပဲ။ အခန္းထဲမွာ က်ေနာ့္ လိင္စိတ္ႂကြလို႔ ႏွာမွုတ္သံ တရွူးရွူးရယ္ ညီမေလးရဲ့ “အဟင္း.. အိုကြာ.. အာ.. အာ” ဆိုတဲ့ ၿငီးသံေတြ ဆူညံေနတာပဲ။

ခ်ိဳစို႔တာ ၊ လက္သရမ္းတာ ဝသြားေတာ့မွ ေအာက္က ဂြမ္းခံေဘာင္းဘီရွည္ေလးကို ဆြဲခၽြတ္ပစ္လိုက္တယ္။ အဟီး.. ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ မဝတ္ထားဘူးဗ်။ မီးေရာင္ေအာက္မွာ အဖုတ္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရည္စို႔ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ လုံးဝမထိေသးဘူး။ ဘာလုပ္သလဲဆိုေတာ့ သူ႔ကိုယ္လုံးေလးကို အသာေလးမၿပီး ေမွာက္ခုံ အိပ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ ခါးသိမ္သိမ္ေလးေအာက္က ဖင္တုံးႀကီးက လွမွလွဗ်ိဳ႕။ သာမန္ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ မတူတာက တအားႀကီးတင္းၿပီး က်စ္လစ္လြန္းေနတာ။ (သူက ကစ္ေဘာင္ဆင္ အျမဲကစား၊ ေယာဂေတြဘာေတြအျပင္၊ အားကစား႐ုံကလည္း မွန္မွန္သြားေနတာမို႔လား မသိဘူး)

က်ေနာ္လည္း စိတ္မထိန္းနိုင္ေတာ့ပဲ ဖင္တုံးႀကီးေပၚ မ်က္ႏွာေမွာက္ၿပီး တဆတ္ဆတ္နဲ႔ ေလၽွာက္ကိုက္ေတာ့တာေပါ့။ နာေအာင္ကိုက္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ ခပ္ဆဆေလးေတြ လိုက္ကိုက္တာ။ (မယုံရင္ စမ္းၾကည့္ၾက ညီအစ္ကိုတို႔ .. ေကာင္မေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အင္မတန္ စိတ္ထလာတာဗ်) ထြန႔္ထြန႔္ကို လူးေနတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲ့ဒီအေနအထားမွာမွ ဖင္တုံးႀကီးႏွစ္ခုကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အသာေလးျဖဲၿပီး မျပဴ႕တျပဴျဖစ္ေနတဲ့ ဟိုးအတြင္းထဲက အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္း အရည္စို႔စို႔ေလးကို လၽွာအရွည္ႀကီးထုတ္ၿပီး တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လွမ္းလွမ္းၿပီး လၽွာဖ်ားေလးနဲ႔ တို႔တို႔ေပးလိုက္တာ တစ္ကိုယ္လုံး တုန္တုန္တက္သြားရွာတယ္။

အဲ့လိုဆြရတာ အားရေတာ့မွ ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႔ ဝုန္းကနဲ ပက္လက္ျပန္ဆြဲလွန္ၿပီး က်ေနာ့္မ်က္ႏွာနဲ႔ အဖုတ္ကိုအပ္ၿပီး အေသကုန္း လ်က္ေတာ့တာဗ်ိဳ႕။ အိပ္ယာထဲမွာ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ကို ျဖစ္ကုန္တာ။ သတိလက္လႊတ္နဲ႔ ထထိုင္ေတာ့မလိုေတြလုပ္၊ ကေယာင္ကတမ္းနဲ႔ “အစ္ကို! အမေလး ေသၿပီ ေသၿပီ” ဆိုၿပီး အက်ယ္ႀကီးေတြ ေအာ္လိုေအာ္၊ က်ေနာ့္ဆံပင္ေတြကို တအားဆြဲထားရင္း အဖုတ္နဲ႔ မ်က္ႏွာကို သတိလက္လႊတ္ ပြတ္လိုပြတ္ ရွုပ္ရွက္ကိုခတ္ကုန္တာဗ်ာ။ တစ္ကိုယ္လုံး ခါခါတက္လာေတာ့မွ အဖုတ္ထဲ လက္ႏွိုက္ၿပီး ေဆာ့ေပးလိုက္မိတယ္။

၃-၄ ခ်က္ေလာက္ပဲ ႏွိုက္ရေသးတယ္။ ရွုံ႔ပြရွုံပြနဲ႔ က်ေနာ့္လက္ေခ်ာင္းကို ညႇစ္ၿပီး တစ္ခ်ီၿပီးသြားတယ္။ ႏွိုက္ေနတာကို မရပ္ပဲ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး ဆက္ႏွိုက္ေပးေနရင္း နို႔သီးေခါင္းေလးေတြကိုပါ ဘယ္ညာ ဟိုဖက္ဒီဖက္ေျပာင္းၿပီး ေခ်ေပး၊ ကစားေပးေနလိုက္တာ သိပ္မၾကာဘူး “အားးး” လို႔ သံရွည္တစ္ခ်က္ဆြဲေအာ္ရင္း ေနာက္ထပ္တစ္ခ်ီ ထပ္ၿပီးသြားျပန္ေရာ။

အဲ့ဒီေတာ့မွ က်ေနာ္လုပ္ေနတာေတြ အကုန္ရပ္ပစ္လိုက္တယ္။ ကုတင္ေဘးက ခုံကေလးေပၚ တင္ထားတဲ့ တစ္ရွူးဗူးကို လွမ္းယူၿပီး လက္ေတြဘာေတြ သုတ္၊ အဖုတ္ရည္ေတြေပေနတဲ့ မ်က္ႏွာေတြပါ သုတ္ေပါ့ေလ အဟီး။ ညီမေလးကေတာ့ မီးကင္ခံလိုက္ရတဲ့ ငွက္ေပ်ာညႊန႔္ကေလးလိုပဲ ေခြေခြေလး ေပ်ာ့ေခြၿပီး မွိန္းေနရွာတယ္။ က်ေနာ္လည္း ကုတင္ေပၚက ဆင္းၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ ေဘစင္မွာ မ်က္ႏွာသစ္၊ ပလုတ္က်င္း သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ၿပီးမွ အိပ္ယာေပၚ ျပန္တက္လာခဲ့တယ္။

ေခြေနတဲ့ ညီမေလး က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ တိုးဝင္လာၿပီး ဖက္အိပ္လာတယ္။ က်ေနာ့္ ေဘာင္းဘီေအာက္က ဒုံးပ်ံကို အသာေလး အုပ္ကိုင္ၿပီး ပြတ္ေပးလာမွန္း အထိအေတြ႕အရ သိလိုက္ရေတာ့ ေထာင္းကနဲ ထစျပဳလာတယ္။ ေဘာင္းဘီကို ေလၽွာခ်လိုက္ၿပီး တင္းေနတဲ့ က်ေနာ့္ဒုံးပ်ံကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဆုပ္ကိုင္လာေတာ့မွ သတိတစ္ခု ဝင္လာတယ္။ စိတ္က လြန္ဆြဲေနၿပီဗ်။ အေရးေကာင္းတုန္း ဒိန္းေဒါင္းဖ်က္တယ္ပဲ ဆိုဆို ေျပာစရာတစ္ခု ရွိလာျပန္ၿပီ ညီအစ္ကိုတို႔ရာ။

က်ေနာ္ အဲ့လို ေျခလြန္လက္လြန္ေတြ ေလၽွာက္လုပ္လိုက္ခဲ့မိတာ ရီတီတီ အရွိန္ေလးနဲ႔မို႔ပါဗ်ာ။ အခု အရွိန္ကုန္သေလာက္ ရွိသြားၿပီဆိုေတာ့ကာ မူလအသိစိတ္က ျပန္ဝင္လာၿပီေလ။ ဟာ! ငါမွားေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးႀကီး။ ဘာမွားေတာ့မွာလဲဆိုေတာ့ကာ ညီမေလးမွာ ခ်စ္သူရွိတယ္ဗ်။ ေကာင္းၾကေသးရဲ့လား အရပ္ကတို႔ရယ္။ ေမာင္ခ်မ္းကိုတစ္ေယာက္ ၾကာကူရီ ဇာတ္လမ္းရိုက္ေတာ့မယ္ေပါ့။ က်ေနာ္ အဲ့လိုေတြးမိသြားၿပီဗ်။ ဒါဆိုလည္း အစထဲက ဒီလိုအေျခအေန မေရာက္ေအာင္ေနေပါ့ ဆိုၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ အျပစ္တင္လည္း ခံရမွာပဲဗ်ာ။ ဟုတ္ပါတယ္ က်ေနာ္ မဆင္ျခင္မိတာေတြပါ။ က်ေနာ္ဆိုတဲ့ေကာင္ကလည္း ေသာက္႐ူးဗ်။ ဒီအေျခေနထိေရာက္ေတာ့မွ ေတာ္ေလာက္ပီဆိုတဲ့ စိတ္၊ ငါမလုပ္သင့္ဘူးဆိုတဲ့စိတ္က ဝင္လာေတာ့တာေလ။ အဲ့မွာ က်ေနာ့္ဒုံးပ်ံကို လာပြတ္ေနတဲ့ သူ႔လက္ကို ဖယ္ပစ္လိုက္မိတယ္။ ထပ္ပီး လာကိုင္တယ္။ ဆြဲဖယ္ပစ္လိုက္တယ္။ အဲ့မွာ ျပႆနာစၿပီေပါ့။

“အစ္ကို! ရွင္ ဘာလုပ္တာလဲ”

“ညီမေလး ေတာ္ၿပီဟ .. လြန္ကုန္ေတာ့မယ္”

“ဘာလြန္ကုန္ေတာ့မွာလဲ လြန္ေနၿပီေလ”

“ေတာ္ၿပီဆိုကြာ”

“ပါးစပ္ကသာ ေတာ္ၿပီဆို ေတာ္ၿပီဆို။ ဒါႀကီးက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ”

က်ေနာ့္ဒုံးပ်ံႀကီးကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားရင္း ေမးေနတာ ဟိုေကာင္ကလည္း တင္းၿပီး မာေတာင့္ေနတာေလ ဟီး။

“မွားကုန္မွာစိုးလို႔ ညီမေလးရာ.. ဟာ.. ေဟ့ေကာင္”

ကိုင္း.. ညီအစ္ကိုတို႔ ယုံခ်င္ယုံ မယုံခ်င္ေနဗ်ာ။ က်ေနာ့္ကို ပက္လက္လွန္တြန္းလွဲၿပီး ညီမေလးက တက္ခြထားၿပီဗ်ိဳ႕။ အံေလးတင္းတင္းႀကိတ္ၿပီး က်ေနာ္ တားခ်ိန္ေတာင္ မရလိုက္ဘူး။ က်ေနာ့္ဒုံးပ်ံကို သူ႔လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားရင္း သူ႔အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးအဝမွာ ေတ့ၿပီး ထိုင္ခ်ပစ္လိုက္တာဗ်ာ။ ပူကနဲ တစ္ခ်က္ျဖစ္သြားတယ္။ ညီမေလးပါးစပ္ဖ်ားကေနလည္း

“အမေလးေနာ္.. ကၽြတ္ကၽြတ္”

ဆိုၿပီး ၿငီးသံေလး ထြက္က်လာတယ္။ ဒုံးပ်ံထိပ္ဖူးေလးပဲ ျမဳပ္႐ုံဝင္သြားၿပီး ၾကပ္လြန္းေတာ့ ဆက္မဝင္နိုင္ေတာ့ဘူးဗ်။ သူအတင္းဖိခ်ေနတာကို မဝင္ဘူး။ တင္းခံေနတာ။ ညီမေလးခင္မ်ာ ျပန္လည္း မခၽြတ္နိုင္၊ ဆက္ထိုင္ခ်ရေအာင္လည္း မခ်ိမဆံ့နဲ႔ ေလထဲမွာ ကြတတေလး ျဖစ္ေနရွာတာေပါ့ေလ။

“အမေလးေနာ္.. ကၽြတ္ကၽြတ္.. မရဘူးကြာ .. နာလိုက္တာ.. ရွီးးးး”

အဲ့လိုေလး စုတ္သပ္ၿငီးျငဴေနရင္း ကုန္းကြကြေလးျဖစ္ေနတဲ့ ညီမေလးကို ခင္ဗ်ားတို႔ မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္သာ ၾကည့္ၾကေပေတာ့ဗ်ိဳ႕။ မူလက မေကာင္းဘူးထင္တယ္ ဘာညာနဲ႔ မူလကီလုပ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ ပက္လက္အိပ္ေနရာက လက္ေထာက္ၿပီး ထထိုင္လိုက္ရင္း လိင္စိတ္က ေထာင္းကနဲအထ စိတ္ေနာက္ကိုယ္ပါ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ လက္တစ္ဖက္က ေနာက္ျပန္ေထာက္ထားရင္း က်န္တဲ့ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ သူ႔ခါးက်င္က်င္ေလးကို ကိုင္ထားရင္း သာသာေလးဖိၿပီး ထိုင္ခ်ခိုင္းေနမိၿပီေလ။

“ညီမေလး.. အားနည္းနည္းစိုက္ၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္..”

“မရဘူး အစ္ကိုရ .. တအားနာတယ္ဆို .. ၾကပ္သိပ္ေနတာ..”

“လိမၼာပါတယ္ ညီမေလးရာ.. ဝင္ေနၿပီဟာေနာ္.. ဖိဖိ.. ရွီးးး အင္းး”

“အီးး ရဘူး နာတယ္ အစ္ကို နာတယ္ တအားနာတယ္…”

အဲ့ဒီမွာ ဘယ္လိုေတြျဖစ္ေနလဲ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္က အတင္းဖိခိုင္းေလေလ သူက က်ေနာ့္ဗိုက္ေပၚ လက္ေထာက္ၿပီး ႂကြေတာ့မလိုလို လုပ္ေလေလ ျဖစ္လာေတာ့ က်ေနာ္လည္း ခါးေကာ့ၿပီး အတင္းလိုက္သြင္းဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း ေကာ့ထိုးေနမိတယ္။ ထိပ္ဖူးျမဳပ္ေနတဲ့ အေနအထားအတိုင္း သူကလည္း ကုန္းကြကြလုပ္ေနရာက တေျဖးေျဖးႂကြရင္း ေလထဲမွာ အေတာ္ႀကီး ေျမႇာက္တက္ေနေတာ့တာ။ အခုခ်ိန္ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ရယ္စရာႀကီးရယ္။ ေနာက္ဆုံး အတင္းႂကြလိုက္ေတာ့ က်င္စိမ့္စိမ့္အရသာနဲ႔ ထိပ္ဖူးေလးျမဳပ္ေနတဲ့ အရသာက ပလြတ္ကနဲ အဖုတ္နဲ႔ဒုံးပ်ံ စြပ္မိထားရာကေန ကၽြတ္သြားေတာ့ ဟာကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။

ဟာကြာ! ဆိုၿပီး မခ်င့္မရဲ အရသာနဲ႔အတူ စိတ္က မရေတာ့ဘူးဗ်။ သူ႔ကိုဖက္ၿပီး အိပ္ယာေပၚ ဝုန္းကနဲ ဆြဲလွဲပစ္လိုက္တယ္။ ေပါင္ကို ဆြဲကားပစ္လိုက္ၿပီး အဖုတ္ဝမွာ ဒုံးပ်ံကို ေတ့လိုက္တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ အေသအုပ္ၿပီဆိုတဲ့ စိတ္က ႀကီးစိုးထားၿပီကိုးဗ်။ ညီမေလးကလည္း မလုပ္ပါနဲ႔လို႔ေတာ့ မေျပာဘူးရယ္။ ပက္လက္လွန္အိပ္ထားရာကေန အသင့္ျပင္ထားတဲ့ အေနအထားနဲ႔ က်ေနာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ရင္း ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းကို တင္းတင္းကိုက္ထားတယ္။ က်ေနာ္ ၾကမ္းသမၽွ အံႀကိတ္ခံပစ္မယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ေပါ့။ ပြဲကေတာ့ လွေနၿပီ။ အေမရိကန္ ဗီယက္နမ္ စစ္ဇာတ္ၾကမ္း စပါၿပီေပါ့။

ဇာတ္လမ္းက အဲ့ဒီမွာ စတာဗ်။ ညီအစ္ကိုတို႔ စိတ္မဆိုးၾကနဲ႔ေနာ္။ တမင္လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး။ (လုပ္ႀကံၿပီး ဇာတ္ရွိန္ေလၽွာ့တာ မဟုတ္ဘူး) က်ေနာ္ သူ႔မ်က္ႏွာေလး တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ စိတ္ထဲ တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ အမ်ားႀကီး ေတြးမိသြားတယ္။ ဆံပင္ဂုတ္ဝဲမေလး က်ေနာ့္ကို အံႀကိတ္ၿပီး ၾကည့္ေနရွာတာ။ ငါနဲ႔ သမီးရည္းစားလည္း မဟုတ္ပဲ ငါအုပ္တာ ခံရရွာေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဗ်။ ပိုဆိုးတာက က်ေနာ့္တစ္ဘဝလုံး ဘယ္သူ႔ရည္းစားကိုမွ အဲ့လို မလုပ္ခဲ့ဖူးဘူးရယ္။ ဆိုလိုတာက က်ေနာ့္မွာ အင္မတန္ခ်စ္ရတဲ့ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ ရွိမယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ သူ႔အနားမရွိတဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ့္ခ်စ္သူက အေနနီးစပ္သြားလို႔ တျခားလူတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ အခုလို အုပ္ေနၾကတယ္ဆိုပါေတာ့။ ဘယ္လိုခံစားရမလဲဗ်ာ။

ဟာ! ခ်မ္းကို မင္းဟာက ေသာက္တလႊဲကြာ လို႔ အျပစ္တင္လည္း ခံရမွာပဲ။ က်ေနာ္ လူေကာင္းမဟုတ္မွန္း ခင္ဗ်ားတို႔ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုႀကီး မလုပ္ခ်င္ဘူးဗ်။ က်ေနာ့္ဘဝမွာ ရည္းစားေတြ ႏွစ္ေယာက္ျပဴးထားခဲ့ဖူးသလို၊ ႀကိဳက္တဲ့ရည္းစားတိုင္း အိပ္ဖူးခဲ့တာပဲေလ။ ဒီလိုေတာ့ တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးဘူး။ လုပ္လည္းမလုပ္ခ်င္ဘူး။ ဟုတ္ပါတယ္ ဒီအေျခအေနေရာက္မွ ဘာထေၾကာင္တာလဲ ဆိုၿပီး အေမးခံရရင္ က်ေနာ္လည္း မေျပာတတ္ဘူး။ က်ေနာ္ ေနာင္တရသြားတယ္။ ငါမွားတယ္။ ဒါပဲ။ သူတပါး သားမယားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ေကာင္ေလးက သူ႔ကို (က်ေနာ္ ႐ူပေဗဒဆရာမေလးကို ခ်စ္သလို၊ ပီယာနိုတီးတဲ့ မမဝင္နီ့ကို ခ်စ္သလိုမ်ိဳး ခ်စ္ေနခဲ့ရင္) ဘယ္ေလာက္ရင္ကြဲရွာမလဲဗ်ာ။

ဒီေကာင္မေလးကိုယ္တိုင္က အလိုတူ အလိုပါ ပဲဟာလို႔ ေျပာရရင္လည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ မိန္းကေလးေတြက ခင္တတ္မင္တတ္တယ္။ သဒၶါလြန္တတ္တယ္။ အဲ့ဒီမွာ က်ေနာ့္လို ေသာက္က်င့္မေကာင္းတဲ့ ဟိုတို႔ဒီတို႔ ညာတာပါေတး ေကာင္မ်ိဳးနဲ႔ အေတြ႕မွာ ကိုယ္ေနာက္စိတ္ပါ (ကိုယ္ခႏၶာ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ စိတ္ပါလာတာ) ျဖစ္တတ္တာမို႔ သူ႔ကို အျပစ္မတင္သင့္ပါဘူးဗ်ာ။ (ခင္ဗ်ားတို႔ထဲမွာ ခ်စ္သူေကာင္မေလးရွိတဲ့ ဆရာသမားေတြ သတိထားၾကပါ။ ခ်မ္းကိုလို လူယုတ္မာေတြ ေနရာတိုင္းမွာ ရွိတတ္ပါတယ္)

အဲ့ဒီမွာ ငူငိုင္ငိုင္ျဖစ္ၿပီး ေမာင္ခ်မ္းကိုရဲ့ မာတင္းေနတဲ့ ဒုံးပ်ံႀကီးဟာ ဒုံးေပ်ာ့ႀကီး ျဖစ္သြားပါေလသတည္းေပါ့ ဆရာတို႔ရယ္။ ဟာ မေအေဘးးး ဆိုၿပီး ဆဲေနၾကၿပီ မဟုတ္လား ဟီးဟီး။ တတ္နိုင္ဘူး ငါ့လူတို႔ရာ။ က်ေနာ့္ေသာက္က်င့္ကို အရင္းအတိုင္း ေဖာက္သယ္ခ်ေနတာမို႔ သည္းခံၾကေလာ့။ တိုတိုနဲ႔ လိုရင္းဆက္ေျပာရရင္ ဘာမွဆက္မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္နဲ႔ ရပ္လိုက္တယ္။ ေအာက္မွာ ပက္လွန္ေလးခံဖို႔ ျပင္ေနတဲ့ ညီမေလးကလည္း

“ဘာျဖစ္တာတုန္း အစ္ကိုရာ..”

ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ေလးနဲ႔ အတင္းထၿပီး က်ေနာ့္ကို ဆြဲဖက္လာတယ္။ လက္တစ္ဖက္ကလည္း ဒုံးေပ်ာ့လဖတ္ႀကီးကို ဆြဲၿပီး ဆြေပးေသးတယ္။ မရေတာ့ဘူးဗ်။ တန္ပါရရီ ပန္းေသသြားၿပီ ဟီဟိ။ ႀကိဳက္သလိုသာ လာဆြေခ်။ မရေတာ့ပါ။ သူ႔ကို အသာေလး တြန္းဖယ္လိုက္ၿပီး ေခြအိပ္လိုက္မိတယ္။ နားမလည္နိုင္တဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ေငးရင္း သူလည္း အဝတ္ေတြျပန္ဝတ္ၿပီး ဟိုဖက္လွည့္ ေခြေခြေလး အိပ္ေပ်ာ္သြားရွာတယ္။

ခင္ဗ်ားတို႔ အခုေျပာတဲ့ဟာကို ထိုးဇာတ္ႀကီးလို႔ ထင္ရင္လည္း မတတ္နိုင္ဘူးရယ္။ ဆက္ေျပာမယ္။
မိုးလင္းသြားတယ္။ ဘာမွထပ္မျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။ ေဝလီေဝလင္းမွာ တူတူထ မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတိုက္၊ ေရမိုးခ်ိဳး၊ မနက္စာစား၊ အထုပ္အပိုးေတြျပင္၊ သူလည္း ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ကေလး ယူတယ္။ စကား သိပ္မေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။ သူလည္း ခပ္တည္တည္ ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဘယ္လိုႀကီးမွန္းမသိဘူး ခံစားေနရတာေလ။ ဘူတာ႐ုံအိုေလးဖက္ လမ္းေလၽွာက္လာၾကရင္း

“အစ္ကို! ညီမေလးကို ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ပါ” တဲ့။

(သူတက္ရတဲ့ ေက်ာင္း ကမ္းပတ္စ္က မေန႔ညက သြားတဲ့ အိမ္နားက (မိန္း)ပင္မ ကမ္းပတ္စ္မွာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ၿမိဳ႕အျပင္ဖက္ နာရီဝက္ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ဘတ္စ္ကားစီးၿပီးသြားရတဲ့ ေနာက္ထပ္ ကမ္းပတ္စ္တစ္ခုမွာ) ဒါနဲ႔လိုက္ပို႔တယ္။ ႏွင္းေတြပိတ္ေနတဲ့ မနက္ခင္းမွာ ႏွစ္ထပ္ ဘတ္စ္ကားႀကီးေပၚ ခရီးသည္မပါဘူး။ သူရယ္ က်ေနာ္ရယ္ အေပၚထပ္မွာ ႏွစ္ေယာက္ထဲရယ္။

ၿမိဳ႕အျပင္ဖက္ေရာက္လာေတာ့ က်ေနာ္ အံ့ၾသၿပီး မွင္တက္ေနမိတယ္ဗ်။ ငယ္ငယ္က ဂႏၲဝင္ဝတၳဳတခ်ိဳ႕ထဲက ဒ႑ာရီဆန္တဲ့ ရွုခင္းေတြကို ဘြားကနဲ ျမင္လိုက္ရတာကိုး။ စိမ္းျမၿမ ျမက္ခင္းႀကီးေတြ အလယ္က သိုးအုပ္ေတြ၊ အဝါေရာင္စိုက္ခင္းက ပင္လယ္ျပင္ႀကီးၾကလို႔၊ ခပ္ေျပေျပေလးကေန ဟိုးအျမင့္ႀကီးထိ ထိုးတက္သြားတဲ့ အစိမ္းေရာင္ကုန္းျမင့္ျမင့္ေတြ၊ အဲ့ဒီကုန္းအျမင့္ေပၚက ဆိုက္ပရက္စ္ပင္ ဖားလ်ားလ်ားႀကီးေတြ၊ အိပ္ေရးမဝသလိုျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္ ေခါင္းေတြကို ၾကည္ေတာက္သြားတယ္ဗ်။ နီညိဳေရာင္ ေက်ာက္တုံးအိမ္ေလးေတြ ဟိုနားဒီနား ျပန႔္က်ဲလို႔၊ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လွပလြန္းတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ သဘာဝတရားက က်ေနာ့္ကို ဖမ္းစားထားၿပီေလ။ ပမာေျပာရရင္ က်ေနာ္တို႔ငယ္ငယ္က ခရစ္ယာန္သာသနာျပဳေတြ အိမ္ေပါက္ဝထိ လာလာၿပီးေဝတဲ့ ကင္းေမၽွာ္စင္ဆိုတဲ့ စာေစာင္ေတြထဲက ေကာင္းကင္ဘုံဆိုၿပီး ျပထားတဲ့ ပန္းခ်ီ႐ုပ္ပုံေတြထဲက ရွုခင္းေတြကို အျပင္မွာ ျမင္ေနရတဲ့အတိုင္းပဲ ဆရာတို႔ေရ။ နဂိုထဲက စိတ္ကူးခပ္ယဥ္ယဥ္ စာသမားေပသမား၊ အသည္းႏုႏုက်ေနာ္ ေရလည္ေႂကြသြားတယ္။

“လွလိုက္တာ.. ကားရပ္ခိုင္းၿပီး.. စိုက္ခင္းေတြ ေတာင္ကုန္းေတြေပၚ ေလၽွာက္သြားခ်င္လိုက္တာ”

လို႔ ပါးစပ္က လႊတ္ကနဲ ေျပာလိုက္မိေတာ့

“မပူနဲ႔ သြားရမယ္…။ ညီမေလးဆို ေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း ဒီပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဒုံပတ္လာရိုက္ေနၾက”

လို႔ ေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့ ညီမေလးက လွမ္းေျပာလာတယ္။ ငါေနာက္ထပ္ နင့္ဆီထပ္လာျဖစ္ဖို႔ မေသခ်ာေတာ့ပါဘူးဟာ.. လို႔ စိတ္ထဲကေန ေရရြတ္ရင္း ျပဳံးျပလိုက္မိတယ္။ မလာသင့္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆုံးျဖတ္ထားမိၿပီေလ။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းေရာက္သြားေကာ ဆိုပါေတာ့။ အထဲထိလိုက္ပို႔ဆိုလို႔ လိုက္ပို႔လိုက္တယ္။ ေကာ္ရစ္ဒါေထာင့္တစ္ခုမယ္ က်ေနာ့္ကို မမွီ့တမွီေလး လွမ္းၿပီး ဂုတ္ကိုခိုစီးလာလို႔ ကိုင္းေပးလိုက္ေတာ့ ႁပြတ္ကနဲ နမ္းလာတယ္။

“တာ့တာေနာ္.. အရမ္းေပ်ာ္တယ္..။ အစ္ကိုက ေပ်ာ္တတ္ၿပီး ခ်စ္စရာ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ လူႀကီး”

တဲ့။ အဲ့လိုႏွုတ္ဆက္ၿပီး ခ်ာကနဲ လွည့္ထြက္သြားတယ္။ ဘူတာ႐ုံအိုေလးဆီ ဘတ္စ္ကားျပန္စီးလာၿပီး မွီရာရထားနဲ႔ ျပန္လိုက္လာခဲ့လိုက္တာ ေန႔လည္ပိုင္းမွ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ကို ျပန္ေရာက္လာတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ပေရာဂ်က္မီတင္ကလည္း ေန႔လည္တစ္နာရီ ရွိေနေတာ့ ခပ္သုတ္သုတ္ ေျပးရေတာ့တာေပါ့။ ခရီးပမ္းလာေတာ့ မီတင္မွာ ဘာေတြေျပာေနၾကမွန္းကို မသိလိုက္ပါဘူးဗ်ာ။ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေထာင့္မွာထိုင္ၿပီး ငိုက္ေနလိုက္တယ္ ေအးေရာေလ ဟီး။ တစ္ခုခု လွမ္းေမးတာခံရမွ မ်က္လုံး ဆတ္ကနဲဖြင့္ၿပီး အဲ့ဒါကို ေထာက္ခံပါတယ္ ေထာက္ခံပါတယ္.. ေထာက္ခံခ်င္လြန္းလို႔ မနက္အေစာႀကီး ရထားစီးၿပီး ေျပးလာတာပါ ခင္ညေပါ့ ဟိဟိ။

အားလုံးၿပီး ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဟန္ကိုမေဆာင္နိုင္ေတာ့ဘူး။ တေရးထိုးအိပ္လိုက္ရတယ္။ မိုးခ်ဳပ္မွ တေရးနိုးလာတယ္။ တက္စ္မက္ေဆ့ခ်္တစ္ေစာင္ ေရာက္ေနတာေတြ႕လို႔ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ “လြမ္းတယ္” တဲ့။ ညီမေလးဆီကဗ်။

ဒီလိုပဲ အရင္အတိုင္း ဗိုလ္ေနျမဲ က်ားေနျမဲ ေနလာရာက တစ္ရက္ၾကေတာ့ ဖုန္းဆက္ရင္း အားမရလို႔ ကြန္ျပဴတာနဲ႔ ဝဘ္ကမ္ေျပာရေအာင္တဲ့ ညီမေလးက ေျပာလာလို႔ ဝဘ္ကမ္ေျပာျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီကေနစလိုက္တာ ညေနေစာင္း သူေရာကိုယ္ပါ အိမ္မွာရွိေနတဲ့ အခ်ိန္တိုင္း ဝဘ္ကမ္က တခ်ိန္လုံး ဖြင့္ထားေတာ့တာပဲဗ်ိဳ႕။ တကယ္ေျပာတာ။ ညေနေစာင္းကေန အိပ္တဲ့အထိ ဒီအတိုင္း ဖြင့္ထားၾကေတာ့တာ။ ကိုယ့္ဖာကိုယ္ ဘာလုပ္ေနလုပ္ေန ျမင္ေနရတယ္ ဟီးဟီး။ အနည္းဆုံးေတာ့ အထီးက်န္ရာကေန စိတ္သက္သာရာ အေတာ္ရတာ‌ေပါ့။

တခါတေလ က်ေနာ္က အခန္းထဲ ဒိုက္ထိုးေနတာ သူလွမ္းျမင္ေနရတယ္။ သူစာဖတ္ေနတာ၊ စာေရးေနတာ၊ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေနတာ စားေနေသာက္ေနတာ အကုန္ျမင္ေနရတယ္။ သမီးရည္းစားမဟုတ္ပဲနဲ႔ ဒီလိုပဲ ျဖစ္ကုန္တာဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔ အဲ့ဒီအေျခအေနမ်ိဳး မၾကဳံဖူးေသးလို႔ပါဗ်ာ။ ၾကဳံလာရင္ အဲ့လိုပဲျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳး စၾကဳံၾကဳံရခ်င္းတုန္းကဆို က်ေနာ္ အထီးက်န္တာ မခံနိုင္လြန္းလို႔ ဘာလုပ္တယ္မွတ္လဲ။ အင္တာနက္က ဗမာကားေတြ ေဒါင္းလုတ္ဆြဲၿပီး စပီကာနဲ႔ ဖြင့္ထားတာဗ် အဟီး။ မၾကည့္ပါဘူး။ ဗမာကားေတြက အဓိပၸါယ္မွမရွိတာ။ မ်က္လုံးေညာင္းတယ္။ ဖြင့္ထားတာက ဗမာလို စကားေျပာသံေတြ ထြက္ေနေတာ့ အလိုလို စိတ္သက္သာရာရေနတာေလ ဟီး။ အခု ညီမေလးနဲ႔ က်ေနာ္လည္း အဲ့ဒီသေဘာပဲ။ တခါတေလ စကားေလးလွမ္းေျပာလိုက္၊ တခါတေလေတာ့လည္း ဒီအတိုင္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ သူဘာလုပ္ေနတယ္ ကိုယ္ဘာလုပ္ေနတယ္ေပါ့။

အဲ့မွာဗ်ာ ညီမေလး ဝိုင္ေတြဘာေတြ ေမာ့ၿပီး ရီေဝေဝ ျဖစ္ေနၿပီဆို က်ေနာ္ျမင္ေနရမွန္း သိသိႀကီးနဲ႔ အဝတ္ေတြဘာေတြ (ညဝတ္အိပ္အဝတ္) လဲၿပီဆို ေပၚတင္ႀကီး လဲျပလာတယ္ဗ်။ ေက်ာေပးထားေတာ့ အတြင္းခံပင္တီေလးကလည္း ဂ်ီစထရြင္းေလး ဖင္ေျပာင္ေျပာင္ေလးေပၚလိုေပၚ၊ တခါတေလ ဘရာစီယာအနီရဲရဲေလးပဲ ဝတ္ၿပီး ဝဘ္ကမ္နားကပ္ စကားေတြ လာေျပာခ်င္ေျပာေနတာ။ ဒီဖက္ကေန လူကလည္း သက္ျပင္းေတြခ် ေလာင္ေတြတီးလို႔။ ဒါေပမယ့္ ပိုင္ရွင္ရွိေနတာဆိုေတာ့ ဘာတတ္နိုင္မွာလဲ ညီအစ္ကိုတို႔ရာ။

တစ္ညေတာ့ အဲ့လိုဝဘ္ကမ္ဖြင့္ထားရင္း ၂ေယာက္သား ပုလင္းေထာင္ေနၾကတယ္ဗ်ာ။ ဟိုဖက္ဒီဖက္ ပုလင္းကိုယ္စီနဲ႔ အာလူးဖုတ္လိုက္၊ စာၾကည့္စားပြဲထိုင္ပီး ကိုယ့္စာ ကိုယ္ဖတ္လိုက္လုပ္ေနၾကရင္း ညီမေလးက ေမးလာတယ္။

“အစ္ကို!”

“ေဟ!”

“က်မ မူးေနတယ္ အစ္ကိုရာ .. ဒီေတာ့ မထူးပါဘူး ေမးစရာရွိတယ္”

“ဘာတုန္းဟ”

“အစ္ကို ဟိုေန႔က ဘာျဖစ္တာလဲဟာ .. ႐ုတ္တရက္ႀကီးေလ”

“ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ ညီမေလးရာ.. ငါစိတ္မထိန္းနိုင္လို႔ပါ.. ငါရွက္လည္းရွက္ပါတယ္ ေနာက္မျဖစ္ေစရဘူးလို႔ ကတိေပးပါတယ္ဟာ”

“မဟုတ္ဘူး.. အဲ့ဒါ က်မလည္း အလိုတူ အလိုပါပဲဟာ ..။ အစ္ကို႔ကို ေမးေနတာက ႐ုတ္တရက္ႀကီး ေနာက္ဆုတ္သြားတာ.. ထိေပးကိုင္ေပးေနတာေတာင္ ဘာမွမဘာေတာ့တာ..။ အဲ့ဒါဘာျဖစ္တာလဲ.. နားမလည္ဘူး”

“…. …. …..”

“အစ္ကို! ေျဖေလကြာ ေျဖေလ..။ ရွင္က်မကို လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ လက္သရမ္းခ်င္တိုင္း သရမ္းၿပီး ေနာက္ဆုတ္သြားတာ မေက်နပ္ဘူး သိလားးး”

“သင့္မွမသင့္ေတာ္တာ ညီမေလးရာ ..။ နင့္မွာ ခ်စ္သူရွိတယ္ေလ ..။ ဒါေၾကာင့္ ထိန္းလိုက္ရတာ..”

“ဟားဟား .. အ႐ူး.. ဉာဏ္ကိုမရွိဘူး …။ က်မ ရည္းစားရွိတယ္လို႔ ေျပာဖူးတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၉ လ ေလာက္က..။ အဆင္မေျပလို႔ ျဖတ္လိုက္တာ ၾကာေပါ့..။ ရည္းစားငုတ္တုတ္နဲ႔ ရွင့္ကို အိမ္အလည္ေခၚၿပီး တစ္အိပ္ယာထဲ အိပ္ေနပါဦးမယ္ ဉာဏ္ႀကီးရွင္ႀကီးရယ္…”

“အမ္!”

အဲ့လိုေျပာၿပီး ခြက္ထိုးခြက္လွန္ ရယ္ေနတဲ့ ညီမေလးကို ဝဘ္ကမ္ေပၚက ေငးရင္း က်ေနာ္လည္း ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိဘူးရယ္။

“ေတာက္ခ္! နစ္နာလိုက္တာဗ်ာ”

လို႔ေျပာရင္း မူးမူးနဲ႔ ကြန္ျပဴတာႀကီးကို ကေယာင္ကတမ္း ဆြဲဖက္ပစ္လိုက္မိေသးတယ္။ (တကယ္ေျပာတာ ဟီဟိ) အုပ္မယ္အုပ္မယ္ အခု အုပ္မယ္ေလလို႔ ငမူးခ်မ္းကိုက ေလၽွာက္ေျပာေတာ့တာ။ သိတယ္မလား ခင္ဗ်ားတို႔ညီေလး ေမာင္ခ်မ္းအေၾကာင္း ဟီး။ ဟိုဖက္က ညီမေလးကလည္း အံေလးႀကိတ္၊ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းေလး ကိုက္ျပရင္း က်ေနာ္ ေသြး႐ူးေသြးတမ္း ေလၽွာက္ေျပာသမၽွကို ဖီးလ္တက္ေနရွာတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း တားထားတဲ့စည္း မရွိေတာ့ဘူးဆိုတာ သိလိုက္တာနဲ႔ ေဇာင္းကလႊတ္လိုက္တဲ့ ျမင္းရိုင္းတစ္ေကာင္လိုပဲေလ။ ေသာင္းက်န္းၿပီေပါ့။

“ခ်ိဳဗူးစို႔ခ်င္လိုက္တာ၊ ခ်ိဳဗူးအိအိေထြးေထြးႀကီး”

“ဆိုၿပီး ေျပာေတာ့ ဟိုဖက္ကေန

ေဟ့လူႀကီး! နားရွက္စရာေတြ မေျပာနဲ႔” တဲ့။

သူက အဲ့လိုတားေလေလ ဆိုးေလေလေပါ့။ ဟိုေန႔က ျဖစ္တဲ့ဟာေတြအကုန္ စားျမဳံ႕ျပန္ေတာ့တာ ဆရာတို႔ေရ။ သူလည္း အသက္ရွူသံေတြျပင္း၊ က်ေနာ္လည္း ဖီးလ္ေတြတက္ေပါ့။ ေနာက္ဆုံး ဘယ္လိုမွမရေတာ့ဘူး။

“ဒီေန႔ ေသာၾကာေန႔ညဆိုေတာ့ နက္ျဖန္စေန မနက္ထြက္တဲ့ ရထားနဲ႔ ညီမေလး လိုက္လာမယ္” တဲ့။

“အခုေတာ့ တအားမူးလာလို႔ အိပ္ၿပီ။ ရွင္လည္း အိပ္ေရးဝဝအိပ္ထား။ နက္ျဖန္ ကိစၥေတြရွိတယ္ေနာ့္”

ဆိုၿပီး မခ်ိဳမခ်ဥ္ မ်က္ႏွာေပးေလးနဲ႔ေျပာရင္း ကြန္ျပဴတာပိတ္ၿပီး အိပ္သြားေလသတည္းေပါ့။ က်ေနာ့္မွာသာ ကတုန္ကယင္ႀကီးျဖစ္ၿပီး ကြန္ျပဴတာႀကီး စိုက္ၾကည့္ရင္း က်န္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။

ညီမေလးလိုက္လာမယ္ဆိုတာ ဘာလုပ္မယ္ထင္သလဲ ညီအစ္ကိုတို႔။ ဟုတ္ကဲ့ သိသာထင္ရွားေနပါၿပီ။ အလံခိုးမလို႔ေပါ့ဗ်ာ (ကန္ေတာ့ကန္ေတာ့.. ဒါေပမယ့္ ေျပာရတာ အားရထွာ ဟီးး )

စေနေန႔ မနက္ကတည္းက လူက တုန္တုန္ယင္ယင္ ျဖစ္ေနတယ္ဗ်။ နာရီတၾကည့္ၾကည့္ ျဖစ္ေနၿပီ ဟီဟိ။ ဖုန္းခဏခဏ ေခၚေနမိတယ္။ ဘယ္ဘူတာ ေရာက္ေနၿပီလဲ။ ဗိုက္ဆာေနၿပီလား။ ဘာျပဳတယ္ ညာျပဳတယ္ေပါ့။ မွတ္မွတ္ရရ အဲ့ဒီေန႔က ေဆာင္းကာလ (ဒီဇင္ဘာ ေက်ာင္းရက္ရွည္ပိတ္ခါနီး) မွုန္မွိုင္းမွိုင္းရာသီဥတုမွာကို မိုးေတြက တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္နဲ႔ဗ်။ က်ေနာ့္ၿမိဳ႕ကေလးက ပင္လယ္ေဘးမွာ ရွိတာဆိုေတာ့ ေလကလည္း တဝွီးဝွီးနဲ႔ဆိုေတာ့ ရာသီဥတု အေတာ္ဆိုးေနတဲ့ ကာလေပါ့။

ေန႔ခင္း မြန္းလြဲပိုင္းေရာက္ေတာ့ မိုးကာအကၤ်ီ နက္ျပာတစ္ထည္ ေကာက္စြပ္ၿပီး မိုးေရေတြၾကားထဲမွာပဲ ၿမိဳ႕အလယ္ေခါင္ ဘူတာ႐ုံဖက္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ ေရာက္သြားေတာ့ ရထားက ဆိုက္သြားၿပီ။ ေျမေအာက္ဘူတာကေန အေပၚတက္ၿပီး စူတူတူ ႐ုပ္ကေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ေစာင့္ေနရွာတယ္။ က်ေနာ့္ကိုေတြ႕ေတာ့မွ မ်က္ႏွာက နည္းနည္းေပ်ာ့ေပ်ာင္းသြားတယ္။ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း အတင္းဖက္ထားတာ ခံလိုက္ရေတာ့ လူလည္း ရင္ေတြဘာေတြတုန္လို႔ ဟီး။

သူ႔ေက်ာပိုးအိတ္ကေလး ဆြဲယူၿပီး ေက်ာမွာလြယ္လိုက္ရင္း က်ေနာ့္အခန္းရွိရာကို ပုခုံးေလးဖက္ရင္း တူတူေလၽွာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ဒီေနရာမွာ ေျပာစရာရွိလာျပန္ၿပီ။ အဲ့ဒီကာလက က်ေနာ္ တခါက ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ “ေမာင္ပူစီႏွင့္ ဇာေဘာ္လီမမစန္း” ဇာတ္လမ္းထဲကအတိုင္း တကၠသိုလ္အေဆာင္မွာ က်ေနာ္ေန ေနဆဲ ကာလဗ်။ လုံျခဳံေရးဂိတ္ေတြ ဘာေတြနဲ႔ ဝင္းႀကီးထဲမွာ ေလးထပ္အေဆာင္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ တစ္ဘေလာက္ခ္ကို ေက်ာင္းသား ၁၆ ေယာက္ တစ္ေယာက္တစ္ခန္းစီ အဲ့လိုမ်ိဳးေနရတဲ့ ေနရာဗ်။ ေက်ာင္းသားဆိုလို႔ ေယာက်္ားေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္ဘူး။ ေက်ာင္းသူေတြေကာ အကုန္လုံး ေရာေနရတာ။ ေမဂ်ာေတြ အတန္းေတြ ဘာေတြကအစ မတူဘူး။ ထုံးစံအတိုင္း ကိုယ့္အခန္းမွာ ဧည့္သည္ေခၚအိပ္ခ်င္ရင္ ရီပို႔လုပ္ရတာကို ရွုပ္တယ္ဆိုၿပီး မလုပ္ထားဘူး။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္အခန္းက ေျမညီထပ္မွာ သပ္သပ္ႀကီးေလ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ဧည့္ခန္းနဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္ တြဲလၽွက္ အခန္းဆိုေတာ့ အေပၚထပ္က ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ ဆင္းလိုက္တက္လိုက္နဲ႔ သိပ္အေျခေနမဟန္ဘူး ဟီး။ ကဲ ေတာ္ပါၿပီ လိုရင္းဆက္ေျပာရေအာင္။

အေဆာင္ေရာက္ေတာ့ အသာေလး ေသာ့ဖြင့္ၿပီး ကိုယ့္အခန္းေလးထဲ ညီမေလးကို ေခၚသြင္းလိုက္တယ္။ ညီမေလးတစ္ေယာက္ အေႏြးထည္အထူႀကီးေတြ ခၽြတ္ျပဳၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ကုတင္ေသးေသးေလးေပၚ တက္လွဲလိုက္ရင္း ဗိုက္ဆာၿပီလို႔ ပူဆာလာေတာ့ ရယ္ဒီပဲ ခဏေလးေစာင့္ဆိုၿပီး မီးဖိုခန္းထဲဝင္ ၾကက္ဥေမႊေၾကာ္ကို ဓါးနဲ႔ပါးပါးလွီးၿပီး အသီးအရြက္ စိမ္းစိမ္းစိုစိုေလးေတြနဲ႔ တရွဲရွဲ အိုးပူတိုက္ထားတဲ့ အစိမ္းေၾကာ္၊ ၾကက္သားေၾကာ္၊ မက္လင္သီးခ်ဥ္ရည္နဲ႔ ထမင္းတစ္ပန္းျပား အခန္းထဲ ယူသြားလိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ စာၾကည့္စားပြဲေပၚမွာပဲ ျပင္ေပးလိုက္တယ္။ ခရီးပန္းလာလို႔လားမသိဘူး တရွူးရွူးနဲ႔ အားရပါးရ အုပ္သြားတယ္။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ခ်မ္းတယ္ဆိုၿပီး က်ေနာ့္အိပ္ယာေပၚ ျပန္တက္သြားၿပီး ဂြမ္းကပ္ႀကီးျခဳံၿပီး က်ေနာ့္ စာအုပ္စဥ္ေပၚက ဗမာမဂၢဇင္းတစ္အုပ္နဲ႔ ႏွပ္ေနတယ္ဗ်။

ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြ ေဆးေၾကာ သိမ္းျပဳၿပီး ေရေႏြးၾကမ္းခြက္ကေလး သူ႔အတြက္ ယူလာေပးၿပီး ကုတင္ေဘးက ျပဴတင္းေပါက္ေဘာင္ေပၚ တင္ထားေပးလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္ ဟိုနားထိုင္လိုက္ ဒီနားရပ္လိုက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဘယ္ကေနဘယ္လို ဇာတ္လမ္းစရမွန္း မသိဘူးရယ္ေလ ဟီး။ တကယ္ေျပာတာ လူက စိတ္လွုပ္ရွားေနတာဗ်။

ဟာ! ေသာက္႐ူး နင့္ကိုခံခ်င္လို႔ ဒီအထိလိုက္လာတာ တက္အုပ္ပစ္လိုက္ လို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ေျပာခ်င္ေနၾကလိမ့္မယ္။ ဟုတ္တာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေျပာခဲ့သလို သမီးရည္းစားမဟုတ္ ဘာမဟုတ္ႀကီးဆိုေတာ့ လူႏုံလူအေလး ေမာင္ခ်မ္း ဘယ္ကစရမွန္းကို မသိတာ ဟီဟိ။

ကုလားထိုင္ေလးတစ္လုံး ဆြဲယူလိုက္ၿပီး သူအိပ္ေနတဲ့ ကုတင္ေဘးမွာ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ထိုင္ၿပီး သူ႔ကို ႏြားျပာႀကီး ေအာက္သြားမရွိ ဆိုသလို ဟီးဟီးဆိုၿပီး ရယ္ျပေနမိတယ္။ (မ်က္စိထဲ ျမင္ၾကည့္ၾကစမ္းပါ။ ဘယ္ေလာက္ ေပါေတာေတာ နိုင္လိုက္သလဲလို႔ ခြိ) ဒင္းကေတာ့ ခပ္တည္တည္ရယ္။ အဲ့လို ေသာင္တင္ေရမက် အေျခအေနႀကီးကေန ခဏေနေတာ့ အလင္းေရာင္ ေပ်ာက္သြားတယ္။ (ေဆာင္းတြင္းဖက္ဆိုေတာ့ ေန႔လည္ ၃ နာရီေက်ာ္ရင္ကို ေမွာင္ၿပီ)

“ေညာင္းလာတယ္ ေရခ်ိဳးခ်င္တယ္ အစ္ကိုရာ” တဲ့။

အဲ့လိုမ်ိဳး လွမ္းေျပာလာေတာ့ က်ေနာ္ နည္းနည္းရင္ထိတ္သြားတယ္။ က်ေနာ့္ေအာက္ဆုံးထပ္က ေရခ်ိဳးခန္း အိမ္သာ မရွိဘူး။ ဒုတိယထပ္က ေက်ာင္းသူႏွစ္ေယာက္ (တ႐ုတ္မနဲ႔ ကုလားျဖဴမ) နဲ႔ သူတို႔အထပ္မွာရွိတဲ့ ေရခ်ိဳးခန္းနဲ႔ အိမ္သာကို တူတူရွဲသုံးရတာဆိုေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲေပါ့။ အဲ့ဒါနဲ႔ က်ေနာ့္ေရခ်ိဳးခန္းဝတ္စုံကို သူ႔ကိုဝတ္ခိုင္းလိုက္ၿပီး လူအလစ္မွာ အေပၚထပ္ကို အသာေလး ေခၚသြားလိုက္တယ္။ မီးဖြင့္၊ ေရေႏြးပူပူေလးနဲ႔ ေရပန္းေလးဖြင့္ေပးၿပီး

“ကဲ! ေဟာ့ဒီစင္ေပၚက ေခါင္းေလၽွာ္ရည္ ဆပ္ျပာရည္ေတြက အစ္ကို႔ဟာ ယူသုံးလိုက္”

ဆိုၿပီး ျပန္ထြက္မလို႔လုပ္ေတာ့

“ဟင့္အင္း! ေၾကာက္တယ္ တစ္ေယာက္ထဲ မခ်ိဳးရဲဘူးတဲ့”

ေမာင္ခ်မ္းကိုကလည္း အေဖာ္သိပ္မလုပ္ေပးခ်င္ဘူး ဆိုေတာ့ကာ

“အင္း.. ၿပီးေကာ”

ဆိုၿပီး တံခါးကို အတြင္းကေန ေလာ့ခ္ခ်ၿပီး ေက်ာေပးသလိုလို ဘာလိုလိုလုပ္ရင္း ေစာင့္ေပးေနလိုက္တယ္။ ဖင္တုံးလုံးေလးကို မသိမသာတစ္မ်ိဳး၊ သိသိသာသာတစ္မ်ိဳး လွမ္းရွိုးရင္း တဏွာစိတ္က ငယ္ထိပ္တက္ေနၿပီ ဆရာတို႔ေရ ဖူးးးး။ အားလုံးၿပီးစီးၿပီ ဆိုေတာ့မွ အသာေလး လက္ဆြဲေခၚၿပီး ေအာက္ထပ္က က်ေနာ့္အခန္းထဲ ခပ္သုတ္သုတ္ေလး ျပန္ဝင္လာခဲ့ၾကတယ္။

မင္းဟာက ဘာလို႔ အဲ့လို ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ေတြ လုပ္ေနရတာလဲလို႔ ေမးခ်င္ေနၿပီမလား။ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။ ရွက္လို႔ပါဗ်ာ။ ေက်ာင္းသားျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာင္းသူျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္အေဖာ္ကိုယ္ေခၚၿပီး အုပ္တာ ဘာဆန္းတာလိုက္လို႔ ဟီး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က ျပဳံးစိစိ အၾကည့္ခံရမွာ ရွက္လို႔ဗ်။ က်ေနာ္ ေျပာခဲ့ဖူးသလိုပဲ ေအာဝတၳဳေတြ ေလၽွာက္ေရးေနေပမယ့္ တကယ့္ေလာကက ေမာင္ခ်မ္းကိုက အရွက္အေၾကာက္ အင္မတန္ႀကီးတာ။ သူမ်ားအျမင္မွာ ဗ်ိဳင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိကေလးကိုး ဟိ။

တခ်ိဳ႕ ေကာင္ေတြ ေကာင္မေတြဆို ကိုယ့္အခန္းမွာကိုယ္ ဘဲေတြ၊ ေဆာ္ေတြ ေခၚအုပ္ၾကတာ အိုးရက္စ္ အား ဟား ဒါး ဘာညာကြိကြေတြ ဆူညံေနတာ အတိုင္းသား ၾကားေနရတယ္။ ေသာက္ရွက္ကို မရွိၾကဘူးဗ်။ ဒီလူေတြၾကားထဲ သိကၡာေတာ္ရ ဆရာေတာ္ႀကီးလိုလို ဘာလိုလို လုပ္ထားတာဆိုေတာ့ ဟီး ရွက္သလိုလို ဘာလိုလို ျဖစ္ေနလို႔ ပုန္းရွိုးကြယ္ရွိုး ျဖစ္ေနတာဗ်။

အခန္းထဲျပန္ေရာက္ေတာ့ မရေတာ့ဘူးရယ္။ ေရခ်ိဳးတက္လာစ ေမႊးေတးေတးကိုယ္လုံးေလး အဝတ္အစားေတြလဲၿပီးခါစ ကုတင္ေပၚအတက္မွာ အေနာက္ကေန သိုင္းဖက္ပစ္လိုက္မိတယ္။ က်ေနာ္သာ လူမဟုတ္ဘူး ႏြားသိုးႀကီးသာဆို ဝပ္ထရိန္း ဆိုၿပီး ျမည္သံထြက္လာမလားပဲ ဟီး။ အဲ့မွာ ႏွစ္ေယာက္သား လုံးေထြးၿပီး ကုတင္ေပၚ လဲက်သြားေရာ။ လုံးေနရင္း သူကေအာက္က က်ေနာ္က အေပၚက ဖိထားရင္း ႏွုတ္ခမ္းပါးပါးေလးကို အတင္းစုပ္နမ္းပစ္လိုက္မိတယ္။ သူကလည္း မ႐ုန္းတဲ့အျပင္ အားပါးတရ က်ေနာ့္ဂုတ္ပိုးေတြကို သိုင္းဖက္ၿပီး ျပန္နမ္းတယ္။ ေရလည္ၾကမ္းကုန္တာ ဆရာတို႔ေရ။

သူဝတ္ထားတဲ့ တီရွပ္ကေလးကို အသာလွန္တင္လိုက္ေတာ့ ေအာက္က ဘာမွကို မဝတ္ထားတာ။ ခ်ိဳဗူးအိထြားထြားႀကီးက မီးေရာင္ေအာင္မွာ ဘြားကနဲပဲ။ အားရပါးရကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဆုပ္ကိုင္ေခ်မႊပစ္လိုက္တယ္။

“အစ္ကိုရာ”

ဆိုၿပီး ရင္ေလးေကာ့တက္လာတယ္။ ေအာင့္ထားတာေတြက မ်ားေနၿပီဆိုေတာ့ အခ်ိန္မဆြဲေတာ့ဘူး။ ညီမေလးရဲ့ေအာက္က ဂြမ္းခံေဘာင္းဘီရွည္ အနီရဲရဲေလးကို အတင္းဆြဲခၽြတ္ပစ္လိုက္တယ္။ (သူလည္း အလိုက္သတိနဲ႔ ဖင္ႂကြေပးရွာပါတယ္) ေဘာင္းဘီရွည္ေကာ အတြင္းခံပင္တီေလးပါ လိပ္ၿပီးပါလာတယ္။ ႏွုတ္ခမ္းခ်င္းစုပ္၊ ခ်ိဳဗူးေတြကို လက္နဲ႔ ဆုပ္ေခ်ကစားေနရာကေန၊ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးကို စမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရည္ေတြစို႔ေနၿပီ။ အဲ့ဒီမွာ က်ေနာ္ ေသေသခ်ာခ်ာေတာင္ မပ်ိဳးျဖစ္ေတာ့ပဲ ဝတ္ထားတဲ့ ေဘာင္းဘီကို ခၽြတ္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ဒုံးပ်ံက ေသာက္ရမ္း တင္းမာနီရဲထားၿပီ။ ညီမေလးက ရင္ဖိုေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ေျဖာင္းကနဲ ထြက္က်လာတဲ့ က်ေနာ့္ဒုံးပ်ံကို ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းေလး ကိုက္ထားရင္း ေမာ့ၾကည့္ေနတယ္။

ကဲ! ၾကာပါတယ္ လာထားဆိုၿပီး အဖုတ္ဝမွာ ေတ့ထားလိုက္တယ္။ အထည့္ခံရေတာ့မယ္ဆိုတာ သိေနတဲ့ ညီမေလးက မ်က္ႏွာေလးရွုံ႔ၿပီ မ်က္လုံးစုံမွိတ္ထားတယ္။ အားနဲ႔ဖိထည့္ပစ္လိုက္ေတာ့ စီးစီးပိုင္ပိုင္ပဲ ဝင္သြားတယ္။ ေရလည္ၾကပ္ၿပီး စီးေနတာဗ်ာ။ အသြင္းအထုတ္ေတြ ဘာေတြ လုပ္မေနဘူး။ တစ္ခါထဲ တဆုံးထည့္ပစ္လိုက္တာ။ လူကို အံမနည္းႀကိတ္ထားရတယ္။ ဆီးခုံခ်င္း ထိသြားေတာ့မွ ခ်ိဳဗူးႏွစ္လုံးကို စုံကိုင္ထားရင္း ျပန္ထုတ္တယ္၊ ျပန္သြင္းတယ္။ ျပန္ထုတ္တယ္၊ ျပန္သြင္းတယ္။ ထုတ္တယ္၊ သြင္းတယ္။ ၄-၅ ခ်က္ ၁၀ ခ်က္ ၁၁-၁၂ … က်ေနာ့္တစ္ကိုယ္လုံး တုန္သြားတယ္။ တင္ပါးေတြခြက္သြားတဲ့အထိ ညႇစ္လိုက္မိတယ္။ ဘာမွန္းကို မသိလိုက္ပဲ သုတ္ရည္ပူပူေတြ ပန္းထည့္လိုက္မိတယ္။ ဟာကြာ .. သြားပါၿပီဆိုၿပီး အဲ့ဒီေတာ့မွ သတိထားလိုက္မိတယ္။ ဟားဟား ဘာမွေတာင္ မလုပ္ရေသးဘူး ၿပီးသြားတာေလ။ ေကာင္းၾကေသးရဲ့လားဆရာတို႔ရယ္။ ေဆာင့္ဖို႔ေနေနသာသာ၊ ဘာမွမလုပ္ရေသးဘူး။ ပန္းထြက္ကုန္ၿပီ ဟီးးး။

ညီမေလးရဲ့ကိုယ္ေပၚမွာ ေမွာက္လၽွက္ အိပ္ခ်လိုက္ရင္း ေအာက္က က်ေနာ့္ညီမေလးကေတာ့ ေတာင့္ေတာင့္ေလး ၿငိမ္ခံေနရင္း စိတ္ပ်က္သြားရွာတယ္။ ကိုင္း ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲဗ်ာ။ ဒီေနရာမွာ ကိုယ္ေတြ႕မဟုတ္ပဲ ေအာဇာတ္လမ္းဆို ေရလည္လွန္ျပန္ေနေအာင္ ဆက္ဆံၾကပါတယ္ဆိုၿပီး ေလၽွာက္ေရးၿပီေပါ့။ ဟုတ္ပါတယ္ က်ေနာ္ လူပ်ိဳေပါက္ကေလး မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မိန္းမနဲ႔ ေသခ်ာမဆက္ဆံတာက ၾကာလွၿပီေလ။ ၿပီးေတာ့ စိတ္တအား လွုပ္ရွားေနတာ။ စိတ္တအားထေနတာကို သတိမမူမိေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မထိန္းလိုက္နိုင္ခင္မွာ တပ္ထြက္ႀကီး (တပ္ၾကပ္ႀကီးရဲ့ေဘာ္ဒါ ဟီးဟီး) ျဖစ္သြားတယ္။ လူလည္း ဖိုးသိုးဖတ္သပ္ႀကီးဗ်ာ။ အားမလိုအားမရ။ ညီမေလးခင္မ်ာလည္း အေသအေၾက အားခဲထားရွာမွာ အခုေတာ့ သြားရွာပါေပါ့လား ဟီး။

ပန္းထုတ္ပစ္တဲ့ဟာေတြက ဒေလာေဟာဗ်။ (ႏွစ္ခ်ိဳ႕ဝိုင္ေတြ ဟဲဟဲ) အသာေလး တစ္ရွူးစေလးခံၿပီးမွ ဆြဲထုတ္လိုက္ရတယ္။ သူ႔ဟာေလးကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာသုတ္ေပး၊ ကိုယ့္ဖာကိုယ္လည္း သန႔္ရွင္းေရးလုပ္.. ရွက္ရွက္နဲ႔ ေဘာင္းဘီေတြဘာေတြ ျပန္ဝတ္ (သူကေတာ့ ဘာမွျပန္မဝတ္ပဲ ေစာင္ဆြဲျခဳံပီး ေခြအိပ္ေနတယ္) က်ေနာ္လည္း ဘာေျပာရမွန္းသိေတာ့ နဖူးေလးေမႊး၊ ပါးေလးေမႊးရင္း သူ႔ကို ခြၿပီးဖက္ထားေပးရင္း ႏွစ္ေယာက္သား ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး အိပ္ေနရာက အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကတယ္။

ည ၈ နာရီေလာက္ေရာက္ေတာ့ ဆတ္ကနဲ ျပန္နိုးလာတယ္။ လူက ခဏမွိန္းလိုက္ရေတာ့ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ျဖစ္သြားၿပီ။ အိပ္ယာထဲကထ အခန္းထဲက ေဘစင္မွာ မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတိုက္၊ ေရေအးေအးတစ္ခြက္ ေသာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ ညီမေလးလည္း ျပန္နိုးလာတယ္။ ေရဆာတယ္တဲ့။ ေရတစ္ခြက္ တိုက္လိုက္တယ္။ ေရေသာက္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ေပါင္ၾကားကို လွမ္းၾကည့္ေနတာေတြ႕ေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေဘာင္းဘီေလၽွာခ်ၿပီး သူၾကည့္ေနတဲ့ဟာကို ျပလိုက္တယ္။ ေငါက္ေတာက္ရမ္းတမ္းနဲ႔ အနီရဲရဲ ဒုံးပ်ံေလ ဟီး။ ခ်ာဂ်င္ျပန္ျပည့္ထားၿပီဆိုေတာ့ မတ္ေနတာပဲ။

က်ေနာ့္ဒုံးပ်ံကို ေငးၾကည့္ရင္း သူ႔ႏွုတ္ခမ္းေလးေတြကို လၽွာနဲ႔သပ္ေနတယ္။ အသာေလး အေရွ႕တစ္လွမ္းတိုးၿပီး ခါးေကာ့ေပးလိုက္ေတာ့ အလိုလို လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ လာဆုပ္ကိုင္လာတယ္။ ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ကေလးေတြ လုပ္ေပးလာတယ္။ ဘယ္ရမလဲဗ်ာ။ သူ႔အိမ္မွာတုန္းက က်ေနာ္ သူ႔အဖုတ္ လ်က္ထားေပးၿပီေလ။ အခု သူ႔အလွည့္ေပါ့။ ခါးကို ပိုၿပီးေကာ့ပစ္လိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာေလးနား ဒုံးပ်ံႀကီးကပ္လာတယ္။ တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘူး။ ႏွုတ္ခမ္းႏွစ္လႊာထဲ ထိပ္ဖူးကို ညႇပ္ၿပီး စုပ္ေတာ့တာပါပဲ။ အခုမွ အရသာကို အားရပါးရ ခံစားရေတာ့တာဗ်ိဳ႕။ ေကာင္းခ်က္။

ငုံထားရင္း ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ လုပ္ေပးလာေတာ့ အရွိန္တက္လာၿပီ။ ကုတင္ေပၚ ေျခေထာက္တစ္ေခ်ာင္းတင္၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚ တစ္ေခ်ာင္းေထာက္ထားရင္း သူ႔ေခါင္းေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ထိန္းရင္း ပါးစပ္ထဲကို ေကာ့ေကာ့ၿပီး သြင္းေတာ့တာေပါ့။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ အရွိန္လြန္လြန္သြားတဲ့အခါ အသက္ရွူမဝရွာလို႔ေနမယ္ နည္းနည္း႐ုန္းခ်င္တယ္။

က်ေနာ္ကလည္း ေခါင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ညႇပ္ထားတာ မလႊတ္ေပးဘူး။ (လူယုတ္မာႀကီးပါဗ်ာ ဟီး) အဲ့ဒီမွာ အရွိန္လြန္လြန္သြားတာ ဘယ္ေလာက္ထိ ျဖစ္သြားလဲဆို ဒုံးပ်ံအေခ်ာင္းရွည္ႀကီး ဆုံးခါနီးအထိ ထိုးထည့္ပစ္လိုက္ေတာ့ အာေခါင္ထိေရာက္ၿပီး အဟြတ္အဟြတ္ ေအာ့ေဝါ့ ဆိုၿပီး အန္ခ်င္သလို ျဖစ္သြားေတာ့မွ ဟယ္! လက္လြန္ကုန္ၿပီဆိုၿပီး ဆြဲထုတ္လိုက္ရတယ္။ ရင္ဘတ္ကို လက္ကေလးနဲ႔ဖိၿပီး က်ေနာ့္ေပါင္ကို လက္သီးဆုပ္ကေလးနဲ႔ ထုရင္း .. အဟြတ္အဟြတ္ ျဖစ္ေနရွာတယ္။

“အစ္ကို! ရွင္အရမ္းဆိုးတယ္ သိလား” တဲ့။

မ်က္ရည္ေလးဝိုင္းလို႔ က်ေနာ့္ကို ငိုမဲ့မဲ့ေျပာေတာ့မွ သနားသြားတယ္။ အသာေလး အိပ္ယာေပၚတက္ၿပီး ေစာင္ေတြကိုဆြဲလွပ္၊ ေပါင္ၾကားထဲ ေဆာင့္ေၾကာင့္ေလးထိုင္ အဖုတ္ဝမွာေတ့ၿပီး ဒုံးပ်ံကို ဖိသြင္းလိုက္တယ္။ တဇြိဇြိအရသာနဲ႔အတူ ထစ္ကနဲထစ္ကနဲ ျဖစ္ရင္း ဝင္သြားတယ္။ အသက္ကို မွန္မွန္ရွူသြင္းရင္း တစ္ခ်က္ခ်င္း အသြင္းအထုတ္ မွန္မွန္ေလး လုပ္ေနတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ပထမတစ္ခါလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေသြးေအးေအးနဲ႔ (ဘႀကီးေထာင္လို) ဒင္ျပည့္က်ပ္ျပည့္ ခံစားေတာ့တာ။ ညီမေလးခင္မ်ာ ပထမေတာ့ အံႀကိတ္ခံရွာပါေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း လူဆိုးႀကီး ေဝသာလီခ်မ္းကိုရဲ့ ျပင္းထန္တဲ့ ေဆာင့္ခ်က္ေတြက မာန္ပါေလၿပီဆိုေတာ့ကာ

“အေမ့.. အစ္ကိုရယ္.. ေျဖးေျဖး.. ဟာ.. ဟာ.. မရေတာ့ဘူး.. မရေတာ့ဘူး”

ဆိုၿပီး ေအာ္ဟစ္ ေသာင္းက်န္းလာေတာ့တာေပါ့။ (အဲ့ဒီ မရေတာ့ဘူး မရေတာ့ဘူးလို႔ ေအာ္သံၾကားရင္ အေသသာ ပိတ္ေဆာင့္ပစ္လိုက္ အဖုတ္ကေလး အတြင္းသားေတြက ရွုံ႔ပြရွုံ႔ပြျဖစ္လာၿပီး အတင္းဆြဲညႇစ္လာလိမ့္မယ္။ ဆိုလိုတာက သူၿပီးခ်င္တာကို မခံနိုင္ေတာ့ပဲ ကေယာင္ကတမ္း မရေတာ့ဘူး မရေတာ့ဘူးလို႔ ေလၽွာက္ေအာ္တာမွန္း က်ေနာ္ ရိပ္မိလိုက္တယ္) ပထမ ေလးေလးမွန္မွန္ ၅ မိနစ္ေလာက္ပဲ ေဆာင့္ေနရာက အရွိန္ရလာေတာ့ ဆက္တိုက္ အသားကုန္ဗ်င္းေတာ့တာ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ ၾကာမယ္ထင္တယ္။ က်ေနာ္လည္း မေအာင့္နိုင္ေတာ့ပဲ ပန္းထုတ္ရင္း ၿပီးးသြားေရာ။ ဇီးရိုးဒီဂရီေလာက္ပဲရွိေတာ့တဲ့ အပူခ်ိန္မွာ လူကိုအိုက္လြန္းလို႔ အဝတ္မကပ္ေတာ့ဘူး ဟီဟိ။ ဖင္တုံးလုံးခၽြတ္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ဖက္လို႔ ၿငိမ္က်သြားၾကတယ္။

အဲ့ဒီမွာ အိပ္ေနတဲ့ ေႁမြနဂါး နိုးလာေတာ့တာပဲ။ ခဏမွိန္းလိုက္၊ ျပန္ထလိုက္၊ ထပ္ဗ်င္းလိုက္၊ ေရထေသာက္လိုက္၊ ျပန္အိပ္လိုက္၊ ထပ္အုပ္လိုက္၊ မိုးကိုလင္းတဲ့အထိပဲ ဟီး။ ေနာက္ဆုံးတစ္ခါဆို သနားစရာေလးဗ်ာ။ က်ေနာ္သူ႔ကို ကုတင္ေဇာင္းမွာ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းျဖဲခိုင္းထားၿပီး အေသအုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္

“အစ္ကို! ခဏေလးရပ္ေပးပါ ခဏေလးရပ္ေပးပါ”

ဆိုၿပီး အတင္းေတာင္းပန္လို႔ ရပ္ေပးလိုက္ေတာ့

“ညီမေလး ေသေတာ့မယ္ ဘာျဖစ္မွန္းမသိဘူး” တဲ့။

ႏွလုံးခုန္သံေတြက တအားျမန္ေနတာ။ (အမွန္က ဆက္တိုက္ဆက္တိုက္ ၿပီးလြန္းလို႔ ျဖစ္တာဗ်) အဲ့ဒီေတာ့မွ ဒီပိုေဇရွင္နဲ႔ဆို ငါေတာ့ လူသတ္မွုျဖစ္ေတာ့မယ္ ဆိုၿပီး အသာေလး ေဘးတိုက္ေခြအိပ္ခိုင္းၿပီး ဖင္တစ္ျခမ္းဆြဲမ တစ္ခ်က္ခ်င္းေဆာင့္တဲ့ အေနအထားနဲ႔ မွိန္းၿပီး ဆက္ေဆာ္ရေတာ့တာ။ သူလည္း မွိန္းၿပီး ဇိမ္ယူလို႔ရတာေပါ့ေလ။

ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္တစ္ေန႔ ေရာက္သြားေရာ။ သူက ေနာက္တစ္ည ထပ္မအိပ္နိုင္ဘူးေလ။ တနလၤာမနက္ လက္ခ်ာရွိတယ္တဲ့။ ေန႔လည္ရထားနဲ႔ ျပန္လိုက္မွရမွာ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေတာင္နဲ႔ေျမာက္ ျဖစ္ေနေတာ့ မလြယ္ပါဘူးဗ်ာ။ စိတ္ညစ္စရာေကာင္းတယ္။ ဝေအာင္လင္ေအာင္ေတာင္ မအုပ္လိုက္ရပဲ ျပန္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ဟာတာတာႀကီး။ ပိုေဇရွင္ေတာင္ မစုံေသးဘူး အဟီး။

မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္ၾကေတာ့ မနက္စာေကၽြး၊ သူ႔အထုပ္အပိုးေတြ ျပင္ေပးၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ ေရခဏ ေျပးခ်ိဳးလိုက္ေသးတယ္။ ေရခ်ိဳးတက္လာေတာ့ သူ႔အေရွ႕မွာ ေရခ်ိဳးခန္းဝတ္စုံ ခါးကႀကိဳးကို ေျဖျပလိုက္ေတာ့ ေတာင္မတ္ေနတဲ့ ဟာႀကီးက ထြက္က်လာျပန္တယ္။ အဲ့ဒါႀကီးကိုေငးၿပီး ဟင္းးး ကနဲ သက္ျပင္းခ် ..

“ဘာလုပ္ေပးရမလဲ စုပ္ေပးမယ္ ၿပီးလိုက္” တဲ့။

“ဟင့္အင္း! တစ္ေၾကာင္းထပ္ဆြဲမယ္” လို႔ ခြိ။

ဘာမွမေျပာရွာပါဘူး။ သေဘာပါဆိုတဲ့ အမူအရာနဲ႔ ေခါင္းငုံ႔ေနတယ္။ အဖုတ္နဲ႔ဒုံးပ်ံက သိပ္အေၾကာင္းမသိေသးေတာ့ သိပ္ေသာင္းက်န္းလို႔ မျဖစ္ေသးေတာ့ အသာေလး ေလွႀကီးထိုးရိုးရိုးနဲ႔ တစ္ေၾကာင္း ခပ္သုတ္သုတ္ဆြဲၿပီး ျမန္ျမန္ၿပီးလိုက္တယ္။ အားေတာ့ သိပ္မရလိုက္ဘူး။

ဘူတာ႐ုံလိုက္ပို႔ေတာ့ က်ေနာ့္ကို မခြဲခ်င္တဲ့ ငိုမဲ့မဲ့မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ရထားေပၚ ပါသြားရွာတယ္။ စိတ္ေတာ့ ထိခိုက္တယ္ဗ်ာ။ အေဝးႀကီးကလာၿပီး က်ေနာ္လုပ္သမၽွ လာခံ၊ အခုေတာ့လည္း တစ္ေယာက္ထဲ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ အေဝးႀကီး ျပန္သြားရွာၿပီ။

က်ေနာ္လည္း အေဆာင္ျပန္လာၿပီး ထမင္းတစ္နပ္ ဝဝစားၿပီး ထိုးအိပ္ပစ္လိုက္တယ္။ တေရးနိုးလာေတာ့ ညေနေစာင္းေနၿပီ။ ညီမေလးကို ဖုန္းေခၚလိုက္ေတာ့ ၾကားက ဘူတာတစ္ခုမယ္ (သူ႔ၿမိဳ႕ဖက္ကို ဆက္သြားဖို႔) ရထားေနာက္တစ္စင္း ေျပာင္းစီးဖို႔ ထိုင္ေစာင့္ေနတယ္တဲ့။ ရင္ထဲမွာ နင့္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ေကာ့လွန္ေနေအာင္ေအးတဲ့ ရာသီဥတု မွုန္မွိုင္းမွိုင္းႀကီးမွာ တစ္ညလုံး က်ေနာ္အုပ္ထားေပးတဲ့ ဒဏ္နဲ႔ ငုတ္တုတ္ေလး ထိုင္ေနရွာမယ့္ ပုံစံေလးကို ျမင္ေနမိတာကိုးဗ်။ ဒါနဲ႔ ဖုန္းကိုမခ်ပဲ ဆက္တိုက္ စကားေတြ ေျပာေပးေနမိတယ္။ လမ္းတေလၽွာက္ ေနာက္ဆုံး သူ႔အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့ အထိပဲ။

ေနာက္ရက္ေတြၾကေတာ့ အလြမ္းသယ္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ မဝေသးဘူး ဘယ္လိုထပ္ေတြ႕ၾကမလဲ ဘာညာေပါ့။ သူကလည္း အုပ္ခဲ့သမၽွ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ဟာသေလးေႏွာ က်ေနာ္ စျမဳံ႕ျပန္တဲ့အခါတိုင္း ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းေလးကိုက္ အစ္ကိုကြာ! အာကြာ! ရွက္တယ္ ေတာ္ဘီ ဘာညာဆိုၿပီး ဟန္အမူအရာေလး ပိုလို႔ေပါ့ေလ။

အဲ့ဒီမွာ သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး။ ဒီဇင္ဘာ ပိတ္ရက္ရွည္ ေရာက္လာေတာ့တာပဲ။ ပိတ္ရက္ေတြ နီးလာေလေလ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး ရင္အခုန္ျမန္ေလေလေပါ့ဗ်ာ။ ပုံမွန္ ဒီဇင္ဘာလဆို သူက အိမ္ျပန္ေနၾကတဲ့။ ဒီႏွစ္ေတာ့ မျပန္ဘူးဆိုပဲ။ သူနဲ႔တူတူ အိမ္ငွားေနတဲ့ အျဖဴမႏွစ္ေယာက္က သူတို႔ထုံးစံအရ ခရစၥမတ္အမွီ အိမ္ျပန္ၾကမယ္ဆိုေတာ့ ညီမေလးတစ္ေယာက္ထဲ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့မွာေလ။ သူက အစီအစဥ္ေတြ ဆြဲေနၿပီ။ အစ္ကိုလာခဲ့ က်မဆီတဲ့။ အဝါေရာင္စိုက္ခင္းေတြ၊ အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္ေတြ၊ ဆိုက္ပရက္စ္ပင္ ေတာအုပ္ေတြရွိတဲ့ ေတာင္ကုန္းေတြဖက္ ေျခလ်င္တူတူသြားၾကရေအာင္တဲ့။ တစ္အိမ္လုံးမွာလည္း ညီမေလးတစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့မွာဆိုေတာ့ ေၾကာက္တယ္တဲ့ ဟီဟိ။

က်ေနာ့္မွာလည္း သိပ္မသြားခ်င္ရွာဘူး။ တစ္ရက္တစ္ရက္ ပိတ္ရက္ ျမန္ျမန္ေရာက္ပါေစ ဆိုၿပီး ဆုေတာင္းေနရတာ ဟီး။ ဘူတာ႐ုံအိုေလးရွိတဲ့ မွုန္ကုတ္ကုတ္ ၿမိဳ႕ကေလးထဲမွာ ဆံပင္ဂုတ္ဝဲမေလး က်ေနာ့္ကို ေမၽွာ္ေနၿပီဆိုတာ သိေနရေတာ့ အလိုလိုကို အထုပ္အပိုးေတြျပင္ၿပီး ေျခတႂကြႂကြေပါ့။

—————————————–

ဒီဇင္ဘာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ စစခ်င္းေန႔ ေဝလီေဝလင္းမွာ အီေဖကိုယ္ေမာင္ခ်မ္း လက္ဆြဲအိတ္ အနက္ေရာင္ေလးဆြဲ၊ ေက်ာပိုးအိတ္ အစိမ္းေရာင္ေလးလြယ္လို႔ ဘူတာ႐ုံကို ဒိုးေတာ့တာပဲဗ်ိဳ႕။ မွတ္မွတ္ရရ ျပႆနာက တက္လိုက္ေသးတယ္။ ႀကိဳဝယ္ထားတဲ့ ရထားလက္မွတ္က လက္မွတ္ထုတ္ေပးတဲ့စက္မွာ ထုတ္မရဘူးဗ်ာ ခြီးး။ ဘာလို႔ထုတ္မရတာလဲဆိုေတာ့ အဲ့ဒီလက္မွတ္က ညီမေလး ဝယ္ထားေပးတာေလ ဟီး။ လက္မွတ္ဝယ္စဥ္က ပိုက္ဆံေပးထားတဲ့ ခရက္ဒစ္ကဒ္ကို စက္ထဲထိုးထည့္လိုက္မွ လက္မွတ္က ထြက္လာတာမ်ိဳး၊ တျခားကဒ္နဲ႔ဆို လက္မွတ္ထုတ္မေပးဘူးတဲ့။ ကိုယ္ကလည္း မသိဘူးရယ္ေလ။ မနက္ေစာေစာစီးစီး ျပႆနာက အဲ့လိုစတက္ေတာ့တာ။

ညီမေလးက ဘာလို႔ လက္မွတ္ဝယ္ေပးတာတုန္း ဆိုေတာ့ကာ ခင္ညားတို႔ညီေလး ေမာင္ခ်မ္းက အဲ့ဒီတုန္းက ငမြဲကိုး။ (အခုလည္း ထူးမျခားနားပါပဲဗ်ာ) သူက ကိုယ္ငမြဲမွန္း သိေနေတာ့ကာ သနားလို႔ ရထားလက္မွတ္ ဝယ္ေပးရွာတာပါ။ ဒါနဲ႔ ခြက်ေနေတာ့ကာ မထူးပါဘူးကြာ ဆိုၿပီး ခ်က္ခ်င္း ေနာက္ထပ္ ရထားလက္မွတ္တစ္ေစာင္ ေကာက္ဝယ္လိုက္ရတယ္။ (အဲ့ဒီလက္မွတ္ဖိုး သူျပန္ေပးတယ္၊ ကိုယ္ကလည္း ေသာက္ရွက္မရွိေတာ့ ယူတာေပါ့ ဟီးဟီး) ေစာေစာစီးစီး ဘူပိတ္ခ်က္ေျပာပါတယ္။

လမ္းမွာလည္း ရထားေတြက ဟိုေျပာင္းဒီေျပာင္းနဲ႔ ဆိုေတာ့ စိတ္က စနိုးစေႏွာင့္နဲ႔ မၾကည္ခ်င္ဘူးဗ်ာ။ (ေနာက္ပိုင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ျဖစ္လာေတာ့မွ မ်က္စိမွိတ္ၿပီးစီးေတာင္ ေရာက္ပါတယ္ျဖစ္လာတာ ဟိဟိ)

မနက္ခင္း ၁၀ နာရီေလာက္မွာ ညီမေလးရွိတဲ့ ေတာၿမိဳ႕ေလးက ဘူတာ႐ုံအိုေလးကို ရထားဆိုက္သြားတယ္။ က်ေနာ္ မွတ္မိေနတာက အဲ့ဒီေန႔က ေနေရာင္ျခည္ေႏြးေႏြးေလးေတြ ျဖာက်လို႔ ရာသီဥတု အင္မတန္ သာယာတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ထုံးစံအတိုင္း ရထားက ဆက္ထြက္သြားတယ္။ က်ေနာ္ ညီမေလးကို ဘူတာ႐ုံကေလးထဲမွာ ရွာၾကည့္တာ မေတြ႕ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဘူတာအျပင္ဖက္ ထြက္လာၿပီး အိတ္ေတြကို ခဏခ် စီးကရက္တစ္လိပ္ေလာက္ ေကာက္ဖြာေနလိုက္တယ္။ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ လုပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ကုလားျဖဴအဘိုးႀကီး တစ္ေယာက္က တကၠသိုလ္ကိုသြားခ်င္ရင္ ဒီေနရာမွာ ဆိုက္လာမယ့္ ဘတ္စ္ကားကို စီးရင္ ေရာက္တယ္လို႔ (ဒီၿမိဳ႕မွာက နိုင္ငံျခားသားဆိုရင္ ေက်ာင္းသားမွန္း အလိုလို သိတာကိုး) လာေျပာလို႔ ေခါင္းၿငိမ့္ျပေနတုန္း ဘတ္စ္ကားဆိုက္လာတယ္။ ဘတ္စ္ကားေပၚက ဂုဏ္သေရရွိ အမ်ိဳးသမီးေလးက ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဆင္းလာတယ္ဗ်ိဳ႕။

ဂုဏ္သေရရွိ အမ်ိဳးသမီးေလးဆိုတာ ညီမေလးကို ေျပာတာပါ။ ဝတ္ထားစားထားတာေလးကို ၾကည့္ဦးေလဗ်ာ။ ကုတ္အကၤ်ီအနက္၊ ေအာက္က စတိုင္ပင္န္အနက္၊ ေလဒီရွူးနဲ႔ ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးရယ္။ ကိုင္းအနက္ေရာင္နဲ႔ မ်က္မွန္အၾကည္ေလးပါ တပ္ထားေတာ့ ေရလည္ဂိုက္ဂိုက္ေလးေပါ့။ မ်က္ႏွာက မရယ္မျပဳံးနဲ႔ ခပ္တည္တည္ရယ္။ (စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒီေကာင္ ငါ့ကို အိမ္ေရာက္ရင္ အေသအုပ္မွာလား မသိဘူး ဟီဟိ ဆိုၿပီး အူျမဴးေနမွာပါဗ်ာ မသိတာလိုက္လို႔ ခြိ)

ဘတ္စ္ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ကားေမာင္းတဲ့ ဒရိုင္ဘာ (အမ်ိဳးသမီး)က နင္တို႔က ေမာင္ႏွမလား ဘာညာနဲ႔ ေမးေနေသးတယ္။ ၿမိဳ႕က ခပ္ေသးေသးရယ္ဆိုေတာ့ အခ်င္းခ်င္းလည္း ရင္းႏွီးေနၾကတာလား ဘာလား မသိဘူး။ ဘတ္စ္ကားစီးရတာလည္း ဘာမွမၾကာလိုက္ပါဘူး။ ငါးမိနစ္ ဆယ္မိနစ္ေပါ့။ ၿမိဳ႕ထဲကို ျဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ တကၠသိုလ္ဝန္းဖက္ ေရာက္လာတာပဲ။ ညီမေလးတို႔ ရပ္ကြက္ဖက္ကို ျဖတ္တာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ကားေပၚက ဆင္းလိုက္ၾကတယ္။ ဒရိုင္ဘာအမ်ိဳးသမီးက ဘိုင့္ရီ! ဒါလင္ ဘာညာနဲ႔ ႏွုတ္ဆက္ၿပီး ဆက္ေမာင္းသြားတယ္။

ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ကေန သူ႔အိမ္ကိုေရာက္ဖို႔ ေတာပန္းရိုင္းေလး နီနီဝါဝါေလးေတြ ပြင့္ေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္၊ ေရစီးသံ တေဖ်ာေဖ်ာနဲ႔ ေျမာင္းကေလး၊ အနီေရာင္အုတ္ႂကြပ္မိုး အိမ္ကေလးေတြကို ေကြ႕ဝိုက္ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးသြားရင္း က်ေနာ္ ငယ္ဘဝကို ျပန္ေရာက္သြားသလို ခံစားေနရတယ္။ လက္တစ္ဖက္က ခရီးေဆာင္အိတ္ကိုဆြဲ၊ ေနာက္တစ္ဖက္က ညီမေလးကို လက္တြဲထားရင္း အလိုလို အူျမဴးလာတာဗ်။ ဟိုအရင္တစ္ခါက ေတြ႕ခဲ့တဲ့ အဝါေရာင္စိုက္ခင္းေတြဆီ သြားမယ္ေနာ္၊ ေတာင္ကုန္းေတြဖက္ကိုေကာ သြားမွာမလား၊ ၿမိဳ႕အျပင္ဖက္က ဆင္ေျခေလၽွာ လမ္းကေလးအတိုင္း ထြက္ခ်သြားရင္ ဘြားကနဲေတြ႕ရမယ့္ သစ္ရြက္အနီအဝါေတြ ေႂကြက်ေနတဲ့ ေတာအုပ္ေလးေတြဆီကိုေကာ သြားၾကမယ္ေနာ္ အစရွိသျဖင့္ က်ေနာ္က အူျမဴးေနတဲ့ ေလသံနဲ႔ တတြတ္တြတ္ ေမးလာသေလာက္ သူကေတာ့ အင္း!အဲ! နဲ႔ က်ေနာ့္ကို မခ်ိဳမခ်ဥ္ၾကည့္ရင္း မပြင့္တပြင့္ရယ္။

အိမ္ေရာက္သြားေတာ့ တံခါးဖြင့္ၿပီး ဝင္ဝင္ခ်င္းမွာကို လူက စိတ္ထဲ သရိုးသရီ ျဖစ္ေနၿပီ။ (အုပ္ခ်င္ေနတာကို ေျပာပါတယ္ ဟီး) ဒါေပမယ့္ သူ႔ေဘာ္ဒါ ႏွစ္ေယာက္က ေက်ာင္းပိတ္ရက္မို႔ ျပန္သြားၿပီလား ရွိေနေသးတာလား မေသခ်ာေလေတာ့ ဘာမွမလုပ္ရဲေသးဘူး။ အေပၚဆုံးထပ္က သူ႔အိပ္ခန္းေလးထဲေရာက္ၿပီး အထုတ္အပိုးေတြ ခ်ၿပီးတဲ့အထိ ဘာမွမလွုပ္ရွားျဖစ္ေသးဘူး။ တစ္အိမ္လုံးကလည္း တိတ္ဆိတ္ေနေတာ့

“ညီမေလးရဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေကာ ျပန္သြားၾကၿပီလား” လို႔ စကားစလိုက္ေတာ့

“ဘာလုပ္မလို႔တုန္း ဟြန္း” တဲ့။

“ထမင္းဟင္းေတြ ေႏြးထားမယ္၊ ေရခ်ိဳးခ်င္ေနတာမလား။ ျမန္ျမန္ခ်ိဳးေခ်။ ထမင္းစားမယ္ မနက္ကတည္းက ဘာမွစားမလာတာ ဗိုက္ဆာလာတယ္မလား”

လို႔ ေျပာရင္း က်ေနာ့္ကို ေက်ာေပးလို႔ အိမ္ေနရင္း အဝတ္အစားေတြ လဲေနတယ္။ အေပၚက ကုတ္အကၤ်ီကိုခၽြတ္ ဂြမ္းခံအကၤ်ီလက္ရွည္ေလးနဲ႔ လဲဝတ္ၿပီးေတာ့၊ ေအာက္ကစတိုင္ပင္န္ကို ခၽြတ္ခ်၊ ဗီရိုတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ၿပီး အိမ္ေနရင္းဝတ္ဖို႔ ဂြမ္းခံေဘာင္းဘီ အရွည္တစ္ထည္ကို ကုန္းကြကြေလး လွမ္းယူေနတာကို ၾကည့္ရင္း စိတ္မထိန္းနိုင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ သူ႔ဟာက ေဘာင္းဘီရွည္ ခၽြတ္ခ်ထားေတာ့ (ဝတ္ထားတဲ့ အတြင္းခံေဘာင္းဘီေလးက ဂ်ီစတြင္းန္ဆိုေတာ့) ဖင္လုံးေျပာင္ေျပာင္ေလးနဲ႔ ကုန္းျပထားသလို ျဖစ္ေနတာကိုး။ လူကေလးက ခါးေလးက သိမ္သေလာက္ ဖင္တုံးႀကီးက ထြားထြားႀကီး။ ထြားရတဲ့ၾကားထဲ အသားအရည္က တင္းေျပာင္လြန္းတာမ်ိဳးဆိုေတာ့ စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေတာ့ ဆရာတို႔ရာ။

က်ေနာ္တစ္ေယာက္ ေလရဲ့အလ်င္နဲ႔အတူ အဲ့ဒီဖင္တုံးႀကီး အေနာက္နားကို ဝွစ္ကနဲေနေအာင္ ေရာက္သြားေတာ့တာေပါ့။ ကုန္းကြကြ မေခ်ာေလးရဲ့ ဖင္ေျပာင္ႀကီးကို လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္နဲ႔ ပင့္ကိုင္လိုက္ေတာ့ ဆတ္ကနဲ ခါးကိုမတ္လာတယ္။

“ေဟ့လူ!” ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ကို တံေတာင္ဆစ္နဲ႔ ေနာက္ျပန္တြန္းထားရင္း “ေရခ်ိဳးပါဆိုေန၊ ထမင္းေလး ဘာေလးေတာ့ အရင္စားၾကရေအာင္ေလကြာ” တဲ့။

က်ေနာ္က သူ႔ဂုတ္ပိုးေလးကို အားရပါးရ ေမႊးၾကဴရင္း ခပ္ဖြဖြေလး မနာေအာင္ သြားနဲ႔ဖိကိုက္ရင္း ေဆာ့ကစားလိုက္တယ္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း ဂ်ိဳင္းေအာက္ကေနလၽွိုၿပီး ခ်ိဳဗူးႏွစ္ခုကို အကၤ်ီအေပၚကေန ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္တယ္။ အဲ့လိုအေနအထားကေန ေအာက္ကလည္း သူ႔ဖင္ေျပာင္ႀကီးကို ဖုထစ္ထစ္ျဖစ္စျပဳလာတဲ့ က်ေနာ့္ဒုံးပ်ံ (မတင္းမေပ်ာ့) နဲ႔ ၃-၄ ခ်က္ေလာက္ ကပ္ေညႇာင့္ကေလး ေညႇာင့္လိုက္ရင္း

“ေဟ့ေအး! ထမင္းဆာဘူး ဒီဟာပဲဆာတယ္”

လို႔ ခၽြဲပ်စ္ပ်စ္ေလး ညဳတုတုသံနဲ႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။ ညစ္တီးညစ္ပတ္ ကပ္ခၽြဲေလး ခၽြဲလိုက္ေတာ့ ညီမေလးတစ္ေယာက္ ဆူေဆာင့္ေဆာင့္ေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ဖက္ကိုလွည့္ၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လာတယ္ဗ်။ ႏွုတ္ခမ္းေလး စူတူတူနဲ႔ စိတ္တိုခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေပမယ့္ မ်က္လုံးေတြက အေရာင္ေတြလက္လို႔ (ရမၼက္ေရာင္ေတြေတာက္တယ္ ေခၚမလားေနာ့္) ခ်က္ခ်င္းပဲ ႏွုတ္ခမ္းခ်င္း ဂေဟဆက္ပစ္လိုက္တယ္။ အင့္! ကနဲ ျမည္သံနဲ႔ ေျခဖ်ားေလးေထာက္ၿပီး ေခါင္းေမာ့လၽွက္နဲ႔ အနမ္းခံရွာတယ္။

အငမ္းမရပဲ အတင္းစုပ္ထားေပးလိုက္တာ ၃-၄ မိနစ္ေလာက္ ၾကာမလားပဲ။ အနမ္းခံရတဲ့သူေတာ့ မသိဘူး။ နမ္းတဲ့လူ က်ေနာ္ေတာင္ အသက္ရွူရတာ မဝသလို ျဖစ္လာမွ ခဏရပ္လိုက္တယ္။ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ပင္တီေလးေပၚကေန အဖုတ္ကေလးကို ရြရြပြတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စိုထိုင္းထိုင္းေလးဗ်။ ဒါနဲ႔ ေသခ်ာေအာင္ဆိုၿပီး သားရည္ႀကိဳးေလး အသာဆြဲ ပင္တီေအာက္ကို လၽွိုႏွိုက္ၿပီး အင္ဂ်င္ဝိုင္ ဖမ္းတိုင္းလိုက္ေတာ့ ခၽြဲက်ိက်ိျဖစ္ေနၿပီ။ ရယ္ဒီပဲ ကိုကို! ဆိုတဲ့ အေနအထား။ ဒါကေတာ့ ထုံးစံပါပဲဗ်ာ။

ေျပာရရင္ အဲ့ဒီလို ႏွုတ္ခမ္းခ်င္း နမ္းစုပ္ေနရင္း ေထြးေပြ႕ထား႐ုံကေလးနဲ႔ကို က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ေရလည္ “ေတာင္” ေနတာဗ်။ ဆိုလိုတာက တစ္ခါႏွစ္ခါ ေတြ႕ၿပီးသား အတြဲေလးဗ်ာ.. ေသေသခ်ာခ်ာ အားရေက်နပ္ေအာင္ မလုပ္ဖူးေသးေပမယ့္ အရသာခံၿပီး ခ်စ္ဖူးၿပီးၿပီဆိုတဲ့ အေနအထား။ အခုလိုေန႔မ်ိဳး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ (က်ေနာ့္ အေဆာင္မွာလို ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ဘယ္သူ တံခါးလာေခါက္မလဲ ေၾကာက္ေနရတဲ့ ေနရာမဟုတ္) ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေတြ႕ၾကေတာ့မယ္ဆိုတာကို ၂ ပတ္ ၃ ပတ္ အလိုကတည္းက ႀကိဳစိတ္ကူးယဥ္ ရင္တဖိုဖို ျဖစ္ထားခဲ့ၾကတာဆိုေတာ့ ဘူတာ႐ုံမွာ သူလာႀကိဳကတည္းက၊ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ကတည္းက၊ မွတ္တိုင္ကေန အိမ္ကို လမ္းေလၽွာက္လာကတည္းက ႏွစ္ေယာက္စလုံး စိတ္လွုပ္ရွားေနၾကတာကိုး။

က်ေနာ့္စိတ္ထင္ အဲ့လိုျပန္ေတြ႕ရတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ဘယ္သူမွ ေသေသခ်ာခ်ာ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ “ဖိုးပေလး” လုပ္စရာမလို (လုပ္လည္းမလုပ္) ၾကဘူးထင္တာပဲ။ အဖုတ္ကို စမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရည္က ရႊဲနစ္ေနတာ ေတြ႕တာနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ကမန္းကတမ္းဆိုသလို သူ႔ပင္တီေလးကို ေလၽွာခ်ၿပီး ခၽြတ္ေပးလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ဂ်င္းပင္န္ကိုလည္း ခပ္သုတ္သုတ္ခၽြတ္၊ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကိုပါ လုံးေထြးၿပီး ခၽြတ္ခ်၊ အေပၚက စပို႔ရွပ္ကို ဆြဲခၽြတ္နဲ႔ ဗလုံးဗေထြးေတြ (အခုခ်ိန္ ျပန္ေတြးၾကည့္တာေတာင္ ရယ္ခ်င္တယ္) လုပ္ေနတာ မသိရင္ လူပ်ိဳေပါက္ကေလး “ေမာင္ေမာင္ရဲ” “ႀကီးေမ”ကို သူ႔အဖြားနဲ႔ အိမ္ေဖာ္မေလး အလစ္မွာ ဝုန္းဒိုင္းၾကဲခါနီး ဇာတ္ဝင္ခန္းထဲက အတိုင္းေပါ့။ (အေပၚမွာ မူးမူးနဲ႔ ရိထားတာေလးကို အခုလို သူ႔ဇာတ္လမ္းေလး ထည့္ေၾကာ္ျငာေပးေတာ့ တဟီးဟီးနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ခြင့္လႊတ္ေလာက္ကေရာ ဟဲဟဲ)

က်ေနာ္လည္း ဒုံးပ်ံနီနီႀကီး တရမ္းရမ္းနဲ႔ ဖင္တုံးလုံးျဖစ္သြားေရာ၊ ညီမေလးကလည္း ေအာက္ပိုင္းဗလာ၊ အေပၚပိုင္း တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ အေနအထား ျဖစ္ေနၿပီ။ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ဆိုတာ အကၤ်ီေတြ အကုန္ခၽြတ္ပစ္လိုက္ေပမယ့္ ဘရာေတာ့ မခၽြတ္ေသးဘူး။ သူ႔နို႔ႀကီးေတြ က်ေနာ္ျမင္မွာ ရွက္ေနတာလားမသိဘူး။ လက္ကေလးပိုက္ ကုတင္ေဇာင္းမွာ ေျခခ်ထိုင္ၿပီး ဂရိဒ႑ာရီထဲက နတ္သားတစ္ပါးကို ေက်ာက္ဆစ္ထုထားသလို ေတာင့္တင္းက်စ္လစ္တဲ့ ကိုယ္လုံး (ဗိုက္ေတာ့ ေယာင္ေယာင္ေလး ပူေနတယ္။ အဲ့တေလာက ဘီယာ အေသာက္မ်ားတာကိုး ဟီဟိ။ အခု မပူေတာ့ဘူး) ထြားႀကိဳင္းတဲ့ အနီရဲရဲ အတံႀကီးက ေလထဲမွာ ဒုံးပ်ံႀကီးလိုေထာင္လို႔၊ ဂုတ္ေထာက္ေနတဲ့ ဆံပင္ရွည္ေတြနဲ႔ အရိုင္းဆန္ေနတဲ့ သူ႔ကိုကို အီေဖကိုယ္ ေမာင္ခ်မ္းကို ရင္ဖိုေနတဲ့ အၾကည့္ေလးေတြနဲ႔ မဝံ့မရဲေလး ရွက္ဝဲ၀ဲေလး ၾကည့္ေနရွာတယ္ဗ်။ (မူးမူးနဲ႔ ကိုယ့္ဖာကိုယ္ ဂုဏ္ေဖာ္ေနတာ စိတ္ထဲမွာေတာ့ တထိတ္ထိတ္ပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔ကေတာ့ က်ေနာ့္ကိုခ်စ္ေတာ့ ငါတို႔ေမာင္ခ်မ္း ဘာေပါေပါရပါတယ္ ဆိုေပမယ့္ တစ္ခုခုဆို ႏွိပ္မယ္ဆိုၿပီး ေခ်ာင္းေနတဲ့လူေတြရွိတယ္ ဟင္းဟင္း)

ဆံပင္ဂုတ္ဝဲနဲ႔ ညီမေလးက ကုတင္ေဇာင္းမွာထိုင္ ဘရာစီယာကိုမခၽြတ္ေသးပဲ လက္ကေလးပိုက္လို႔ သူ႔ခ်ိဳဗူးေတြကို က်ေနာ္ျမင္မွာပဲ ရွက္တာလိုလို လုပ္ေနေပမယ့္လို႔ ေအာက္ပိုင္းကဗလာ၊ အဖုတ္က ျပဴးေနတာႀကီး။ ဘာကိစၥ ရွက္ေနေသးတာလည္း မသိပါဘူး။ အဖုတ္ကျဖင့္ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ရင္ အရည္ေတြ ေတာက္ေတာက္ ယိုေနတာ ဟီး။ လူနဲ႔ခ်ိဳဗူးနဲ႔ မလိုက္ဘူးလို႔ က်ေနာ္ ခဏခဏ စေနာက္လြန္းလို႔မ်ား ခၽြတ္ရမွာ ရွက္ေနတာလားေတာ့ မသိဘူးေပါ့ေလ။ လိုရင္းကို ဆက္ေျပာရေအာင္ဗ်ာ။ မူးမူးနဲ႔ အာလူးဖုတ္တာ ေဘးေရာက္ေရာက္ကုန္တယ္။

အဲ့ဒီမွာတင္ က်ေနာ္က ေသာက္ရမ္းတင္းေနၿပီ ဆိုေတာ့ကာ သူ႔ဘရာစီယာ မခၽြတ္ရေသးတာေတြဘာေတြ စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘူး ဆရာတို႔ေရ။ သူ႔ကို ကုတင္ေပၚ ပက္လက္လွန္ အေနအထားျဖစ္သြားေအာင္ တြန္းလွဲပစ္လိုက္ေတာ့တာပဲ။ ဆက္တိုက္ဆိုသလိုပဲ သူ႔ကိုယ္ေပၚကို အုပ္မိုးလၽွက္ အေနအထားနဲ႔ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းၾကား ဒူးေထာက္ၿပီး တအားမာတင္းေနတဲ့ က်ေနာ့္ေကာင္ကို လက္နဲ႔ဖိခ်၊ အရည္ေတြစို႔ေနတဲ့ သူ႔အဖုတ္ကေလးအဝမွာ ေတ့ၿပီး ဖိသြင္းေတာ့တာပဲ။ အရင္းကေန ကိုင္ထားလၽွက္နဲ႔ ဒစ္ကေလးျမဳပ္႐ုံတင္ ဖိဖိသြင္းၿပီး ေဆာ့ကစားလိုက္တာနဲ႔တင္ လူက အီဆိမ့္ေနေအာင္ဇိမ္တာ ဆရာတို႔ေရ။ သူကလည္း က်ေနာ့္ဂုတ္ကို အတင္းခိုစီးထားရင္း ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းကို ျပတ္ထြက္မတတ္ ကိုက္ရင္း ေရလည္ခံစားျပေနတာ။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေရလည္ေကာင္းေနတာေပါ့။

သူနာသြားမွာစိုးလို႔ ခပ္ဆဆေလး ထိပ္ဖူးျမဳပ္႐ုံ ေဆာ့ေနတာကို အားမရေတာ့လို႔လား မသိဘူး ေအာက္ကေန တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေကာ့ေပးလာတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့မွ ကဲကြာ!ဆိုၿပီး အဆုံးထိ ထိုးသြင္းလိုက္ေတာ့ ရွီး! ကၽြတ္ကၽြတ္ ဆိုတဲ့ ညည္းသံေလး ထြက္က်လာတယ္။ ပူေႏြးစိုအိတင္းၾကပ္ေနတဲ့ အေခါင္းထဲ က်ေနာ့္ဒုံးပ်ံက ထိုးခြဲၿပီး ဝင္သြားေတာ့မွ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ အရသာကို နင့္ေနေအာင္ ရေတာ့တာဗ်ိဳ႕။

ခင္ဗ်ားတို႔ ဒီကိုယ္ေတြ႕ကို အေပၚမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ တစ္ခု သတိထားမိခဲ့မယ္။ အခုေျပာျပေနတဲ့ က်ေနာ့္ညီမေလးရဲ့ အက်င့္က ခဏေလးနဲ႔ ၿပီးၿပီးသြားတယ္ ဆိုတာေလ။ တစ္ေခါက္ၿပီးသြားရင္ေတာင္ ထပ္ခါထပ္ခါ အဆက္မျပတ္ လုပ္ရင္လုပ္သေလာက္ ေဆာင့္ရင္ေဆာင့္သေလာက္ ဆက္တိုက္ဆက္တိုက္ ထပ္ထပ္ၿပီးတယ္။ အဲ့ဒါ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ အင္မတန္ စိတ္အားရစရာေကာင္းသလို အားသာခ်က္တစ္ခုလည္း ျဖစ္ေနတာဗ်။

ဆိုလိုတာက ခင္ဗ်ားတို႔ပါတနာက ၿပီးဖို႔ အင္မတန္ၾကာတတ္တယ္ဆိုရင္ (မိန္းမ အေတာ္မ်ားမ်ားက ၾကာတာထက္ ၿပီးဖို႔ေတာင္မလြယ္) ခင္ဗ်ားက ေစာေစာဇာတ္မသိမ္းသြားဖို႔ အေရးႀကီးလာမယ္။ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းေလး လုပ္ရမယ္။ အစရွိသျဖင့္ ဇာတ္ရွုပ္တယ္ဗ်ာ။ အခုဟာၾကေတာ့ သူစိတ္ထေနတဲ့ အခ်ိန္ဆို အေသသာပိတ္ေဆာင့္ ခဏေလးတင္ကို သိသိသာသာႀကီး (ဒြန႔္ဒြန႔္ ဒြန႔္ဒြန႔္နဲ႔ အေၾကာေတြဆြဲၿပီး) ၿပီးသြားတတ္တယ္။ တခါတေလ ကေယာင္ကတမ္းနဲ႔ သတိလက္လႊတ္ အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ေသးတယ္။ ၿပီးၿပီ ၿပီးၿပီ!! အဲ့လိုေတြဗ်။ အဲ့ဒီလို ဆိုေတာ့ကာ က်ေနာ္က စၿပီဆိုတာနဲ႔ အဝင္အထြက္ ေခ်ာတာနဲ႔ အေသၾကဳံးေတာ့တာေပါ့။ စိတ္ရွိလက္ရွိ အေပၚက ဖိထားေပးၿပီး အေသအုပ္ေတာ့တာ တဖန္းဖန္းနဲ႔ ဆီးခုံခ်င္းခတ္မိသံေတြကို ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ေနတာပဲ ဆရာတို႔ေရ။

ဒီေလာက္ႀကီး အေသအေၾက ပဝါမကူ ေရမရွူ ဆက္တိုက္ၾကမ္းမွေတာ့ ဘယ္ၾကာၾကာခံမလဲဗ်ာ။ က်ားႀကီးေရေသာက္ ပိုေဇရွင္ (သူက ပက္လက္အိပ္၊ က်ေနာ္က သူ႔ကိုအုပ္မိုးၿပီး က်ားေရေသာက္သလို တျပတ္ျပတ္ ကုန္းကုန္းၿပီး ႏွုတ္ခမ္းကို လွမ္းစုပ္၊ လည္တိုင္ေလးကို စုပ္) တစ္ခုထဲနဲ႔တင္ ကိစၥၿပီးေတာ့မလို ျဖစ္လာတယ္။ က်ေနာ္ သတိထားမိသေလာက္ သူအာေခါင္ျခစ္ေအာ္သံျပဳၿပီး တြန႔္လိမ္တက္သလို ျဖစ္ျဖစ္သြားတာ ၃-၄ ခါရွိၿပီဗ်။ (၃-၄ ခါေလာက္ ၿပီးသြားတယ္ေပါ့)။

အားနဲ႔ ေဆာင့္ေဆာင့္ခ်လိုက္တိုင္း ေသၿပီကြာ.. ေသၿပီကြာ!! ဆိုတဲ့ ေအာ္သံေလးက တေျဖးေျဖး အားေပ်ာ့စျပဳလာတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဘယ္လိုမွ ဆက္မေအာင့္ထားနိုင္ေတာ့သလို ျဖစ္လာတယ္။ ဒုံးပ်ံတစ္ေခ်ာင္းလုံးက ထူပူေနေအာင္ကို အဖုတ္ၾကပ္ၾကပ္ေလးထဲ ထုတ္လိုက္သြင္းလိုက္ လုပ္ေနေတာ့ က်ဥ္ဆိမ့္ၿပီး အရမ္းေကာင္းလာၿပီ။ အရမ္းေကာင္းလာၿပီဆိုတဲ့ အသိက ဦးေဏွာက္ဆီ သတင္းသြားသြားပို႔ေနၿပီကိုး။ အဲ့ဒီမွာ ခဏေလး ရပ္လိုက္တယ္။

ပက္လက္အိပ္ၿပီး ခံေနရွာတဲ့ ညီမေလးက ဘရာစီယာ မခၽြတ္ရေသးဘူးဗ်။ က်ေနာ္လည္း သူ႔ခ်ိဳဗူးေတြကို ထိကိုမထိေသးရေသးတာ။ ခဏေလး ရပ္လိုက္ေတာ့ ညီမေလးက ဘာလဲဆိုတဲ့ အၾကည့္ေလးနဲ႔ လွိုက္ေမာေနတဲ့ၾကားက ေမာ့ၾကည့္လာတယ္။

“ခၽြတ္ေပး! ခ်ိဳဗူးကိုင္ၿပီး ေဆာင့္ခ်င္တယ္..”

အဲ့လိုေျပာလိုက္ေတာ့မွ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းေလးကို တင္းတင္းကိုက္ အိပ္ယာနဲ႔ ေက်ာလႊတ္႐ုံတင္ေလးႂကြ၊ ခ်ိတ္ျဖဳတ္ၿပီး ဘရာကို ခပ္ျမန္ျမန္ေလး ခၽြတ္ေပးရွာတယ္။ က်ေနာ္လည္း အခ်ိန္သိပ္မဆိုင္းေနပါဘူး။ ဘြားကနဲ ထြက္က်လာတဲ့ ခ်ိဳဗူး ဝါဝါဝင္းဝင္း ခဲခဲႀကီး ႏွစ္လုံးကို အားရပါးရ စုံကိုင္ၿပီး အေသကို ဆက္ေဆာင့္ေတာ့တာေပါ့။ အဲ့ဒီေတာ့မွ ေအာက္က ဇြိကနဲ ဝင္သြားတဲ့ အရသာ၊ ဆုံးသြားတဲ့အခါ ဆီးခုံခ်င္းရိုက္မိရာက ဖန္းကနဲအသံနဲ႔ ဖ်င္းကနဲအရသာ၊ လက္ႏွစ္ဖက္က ဆုပ္ေခ်ထားရတဲ့ ခ်ိဳဗူးအိအိႀကီး၂း ႏွစ္လုံးဆီက အထိအေတြ႕အရသာ.. အကုန္လုံးေပါင္းသြားတဲ့ ၿပီးျပည့္စုံတဲ့ အရသာကို အားပါးတရ ရေတာ့တာေပါ့ေလ။

အေရးေကာင္းတုန္း ဒိန္းေဒါင္းဖ်က္ဆိုသလို အတိအက် ကိစၥေလးတစ္ခု ျဖည့္စြက္ေပးရဦးမယ္။ ေအာဝတၳဳမဟုတ္ေလေတာ့ ေျပာစရာေလး ရွိလာျပန္တယ္။ ညီမေလးက ကြန္ဒုံးအလာဂ်ီ ရွိတယ္ဗ်။ ကြန္ဒုံးစြပ္ရင္ မခံနိုင္ဘူး။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ခ်စ္ၾကတိုင္း အျပင္မွာပဲ ဆြဲထုတ္ၿပီး ၿပီးၾကရတယ္။ အခုလည္း အေပၚကေျပာသလို အေသေဆာင့္ေနရာက စိတ္ကိုေလၽွာ့ၿပီး ထိန္းမထားေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ ၾကာၾကာကို မခံနိုင္ေတာ့ဘူးဗ်ိဳ႕။ ၿပီးခ်င္လာၿပီ ၿပီးခ်င္လာၿပီ ဆိုတဲ့ စိတ္က တအားျဖစ္၊ လူက ဘယ္လိုမွ မေအာင့္နိုင္ေအာင္ အရမ္းအေကာင္းမွာ သတိနဲ႔ ဆတ္ကနဲ ဆြဲအထုတ္..၊ က်ေနာ္ အဲ့လိုလုပ္ေတာ့မွာကို ႀကိဳသိေနတဲ့ ညီမေလးက ပက္လက္အိပ္ေနရာက အတင္း႐ုန္းၿပီး လက္ျပန္ေထာက္ ထထိုင္လာၿပီး က်ေနာ့္ဒုံးပ်ံကို လက္ျပန္ကိုင္ၿပီး အတင္း သူ႔ႏွုတ္ခမ္းေလးထဲ ဆြဲသြင္းၿပီး စုပ္ေပးတယ္ဗ်ာ။ တစ္ခ်က္ေလာက္ ဘာျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္သြားေတာ့ ပထမတစ္ခ်က္ အပန္းမွာ ထြက္သြားေသးလား မသိဘူးရယ္။ ဒါေပမယ့္ သတိဝင္လာေတာ့ အတင္း သူ႔နဖူးေလးကို တြန္း၊ ကိုယ့္ဒုံးပ်ံကို ကိုယ့္လက္နဲ႔ ဖမ္းကိုင္ၿပီး သူ႔ပါးစပ္ထဲက ဆြဲထုတ္ (က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ မလုပ္ရက္ဘူး၊ သနားသလိုလို ဘာလိုလိုႀကီး ႐ုတ္တရက္ ခံစားလိုက္ရတာဗ်) လက္နဲ႔ ခပ္သြက္သြက္ကေလး ၄-၅-၁၀ ခ်က္ ကစားရင္း ေအာင့္ထားသမၽွ အားပါးတရ ညီမေလးရဲ့ ခ်ိဳဗူးႀကီးႏွစ္လုံးေပၚကို အားရပါးရ ပန္းထုတ္ပစ္လိုက္မိတယ္။

အခ်စ္ရည္ပ်စ္ပ်စ္ေတြက ညီမေလးရဲ့ ရင္ခြင္ထဲမွာ ေပပြလို႔ေပါ့ ညီအစ္ကိုတို႔ရာ။…(ပထမပိုင္း ၿပီးပါၿပီ)