အရည်ဝင်လို့ အသေခင်သွားတဲ့ အပျိုကြီး

Unicode

မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကြောင့် ကမ္ဘာပျက်လုမတတ် ဒေါသတွေ ငယ်ထိပ်ရောက်နေလို့၊ အသားတွေ တဆက်ဆက်တုန်လို့၊ ခံစားချက်တွေ မျိုသိပ်ထားရင်း မကောင်းတဲ့ လူတစ်ယောက်အတွက်နဲ့ ငါ့ဘဝ အပျက်မခံနိုင်ဘူး။ အံကိုခပ်တင်းတင်းကြိတ်ရင်း အိမ်ထဲက ပြန်ထွက်လို့ ဒေါသတွေ ပြေဖျောက်ဖို့ ကျနော် ဘုရားအရိပ်အောက် ခိုလှုံပြီး ရသလောက် စိတ်ကို တည်ငြိမ်အောင် စုစည်းပြီး KK ဆီကို ဖုန်းခေါ်လိုက်တယ်။

“ဟယ်လို အောင် အိမ်မပြန်လာသေးဘူးလား။ မိုးချုပ်နေပြီလေ” “KK ဘုရားကို ခဏလောက် ထွက်လာခဲ့ပါလား။ အောင် စောင့်နေမယ်။ တနင်္ဂနွေတောင့်ကို လာခဲ့နော်” “အောင်ကတော့ လုပ်ပြီ။ KK လာခဲ့မယ်” ဖုန်းချသွားပြီး နာရီဝက်လောက်အကြာမှာ လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ ပါတိတ်အနီရောင်အပွင့်လေးနဲ့၊ သနပ်ခါး ပါးကွက်လေးနဲ့၊ ချစ်စရာအပြုံးလေးနဲ့ ကျနော့်အနားမှာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး “ကဲပြော ဘာပြောစရာရှိလို့လဲ အောင်။ အိမ်ကြမှပြောလဲရတာကို” “KK သေချာနားတောင်နော်။ အောင်တို့ ကွာရှင်းရအောင်” “ဘာ ဘာပြောတယ် အောင်”

“လမ်းခွဲကြမယ် KK” “အောင် ဘာကြောင့် အခုလို ဆုံးဖြတ်တာလည်း KK နားမလည်နိုင်ဘူး။ KK ဘာတွေလုပ်မိလို့လည်း အောင်”

“ဒီမှာ KK။ အောင် နေ့လည် ၃ နာရီလောက်က ဆိုင်ကအလုပ်ကိစ္စနဲ့ အိမ်နားရောက်နေလို့ အောင် ပြန်လာခဲ့သေးတယ်။ ငါ့နောက်ကျောကို ဓါးနဲ့ထိုးနေတာ နောက်ကျမှသိရတာ ဒေါသဖြစ်တယ်။ အောင့်အပေါ် ရက်စက်လိုက်တာ KK။ အောင် ရှာဖွေမကျွေးမိလို့လား။ အောင် တတ်နိုင်တာ၊ ရွှေငွေ မဆင်ပေးခဲ့မိလို့လား။ သာယာတဲ့ဘဝကို မဖြည့်ဆည်းခဲ့လို့လား။ KK သဘော KK စိတ်တိုင်းကျ မနေပေးခဲ့မိလို့လား။ နောက်ဆုံး စကားက ဘုရားရင်ပြင်ပေါ်ဖြစ်နေလို့ လင်မယားအိပ်တဲ့အချိန် အောင် KKအပေါ် လင်မယားလိင်ကိစ္စ မဖြည့်ခဲ့မိလို့လား။ အောင်ဘက်က ဘာတစ်ခုမှ မပျက်ကွက်ခဲ့ပါဘူး။ ဒါတွေကို KK အသိဆုံးပါ။ အောင် KK ကို ချစ်လိုက်ရတာ။ အရမ်းချစ်တတ်တဲ့သူတွေ တန်ဖိုးထားခြင်း မခံရဘူးဆိုတာ အောင် ကိုယ်တွေ့ကြုံလိုက် သိလိုက်ရပါပြီ။ အရာရာ စိတ်တိုင်းကျ ဦးစားပေးချစ်လိုက်ရတာ။ ရှိသမျှ ရှာသမျှ အကုန်ပေးတယ်။ ပင်ပန်းနေပါစေ မောတယ်လို့ အောင် ညီးဖူးလား။ အိမ်ပြန်လာလို့ အပြုံးတစ်ချက် မြင်ရတာနဲ့ ပျှော်နေမိတဲ့ အောင် ပါ။ အခုတော့ကွာ ရည်းစားဟောင်းနဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ မြင်မကောင်းပါလား KK။ အောင်ဘဝ ကို အောင်အချစ်ရဆုံး မိန်းမက အောင်ဘဝရဲ့ နှလုံးသားကို ဓါးနဲ့ ခပ်ပြုံးပြုံး ထိုးနေတာ မသိလိုက်မိဘူး။ အောင်ဘဝကို အောင်သနားတယ်။ တစ်နေ့ကုန် အလုပ်လုပ် ပင်ပင်ပန်းပန်းလုပ်နေတာ ငါ့ကမ္ဘာလေး မိသားစုဘဝလေး လိုချင်လို့ပါ KK။ အခုတော့ကွာ ငါကတော့ ရှာနေတယ်။ KK မင်းကတော့ နောက်အကောင်နဲ့ သာယာနေတယ်”

မျက်ရည်ကျပြီး ငြိမ်သက်နေတဲ့ KK က “အောင် KKတောင်းပန်ပါတယ်။ KKကို ခွင့်လွှတ်ပေးပါ။ အမိုက်မ KKကို တစ်ခုခုလုပ်လိုက်ပါ။ ရိုက်ချင်လည်း ရိုက်လိုက်ပါ။ ထိုးချင်လည်း ထိုးလိုက်ပါ။ အောင် KKကို ခွင့်လွှတ်ပေးပါ။ KK အနူးအညွတ် တောင်းပန်ပါတယ် အောင်။ နောက်ဆုံးအကြိမ်အဖြစ် ခွင့်လွှတ်”

“တော်တော့ KK ဆက်မပြောနဲ့တော့။ အောင်ပြောတာ နားတောင်။ မနက်ဖြန် တရားရုံးကို လာခဲ့ပါ။ အောင် စောင့်နေမယ်။ KK နောက်လူကို လက်ထပ်လိုက်ပါ။ သာယာမှုကို ဖန်တီးလိုက်ပါ။ ပျှော်မယ်ထင်တဲ့ လမ်းကို KKတို့ ဆက်လျှောက်ကြပါ။ အောင် ချစ်တဲ့ အချစ်ထက် နောက်လူ KKကို ချစ်နိုင်ပါစေလို့ ဆုတောင်းပေးလိုက်တယ်နော် KK။ အောင်ဘက်က ပေးနိုင်တာ အကုန်ပါပဲ။ မနက် တရားရုံးကိုသာ လာခဲ့လိုက် KK။ အောင် စောင့်နေမယ်။ အောင် သွားတော့မယ်။ လိုက်မလာခဲ့ပါနဲ့”

ကျနော် မတ်တပ်ရပ်ပြီး ကျောခိုင်းကာ ခြေလှမ်းလိုက်တော့ “အောင် KKတောင်းပန်ပါတယ်။ ထွက်မသွားပါနဲ့” ငိုပြီး ပြောနေတော့တယ်။ ကျနော် KKကို လှည့်မကြည့်တော့ပဲ မျက်ရည်တစ်ပေါက်ချင်း လိမ့်ဆင်းလာပြီး

“နောက်ကျသွားပါပြီ KK” လို့ပြောပြီး ခြေလှမ်းတွေ KKနဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက်အရပ် ဦးတည်သွားရင် ဘုရားက ဆည်းလည်းသံနဲ့ ကျနော့်ရင်ထဲက အသည်းပေါက်မတတ် ခံစားမှုနဲ့ KKရဲ့ ငိုရှိုက်သံသဲ့သဲ့ကို ခေါင်းလောင်းထိုးသံ ကြေးစည်သံသဲ့သဲ့က လွှမ်းမိုးသွားရင်း ကျနော်နဲ့KKရဲ့ အိမ်ထောင်ရေးပြသနာကို ဘုရားကလွှဲလို ဘယ်သူမှ ပိုသိနိုင်မယ် မထင်တော့ပါဘူးးးးး ဗျာ။

မနက်လင်းတော့ ကျနော် အိပ်ယာထ၊ ရေချိုး၊ အဝတ်အစားလဲပြီး တည်းခိုခန်းသော့ကို ပြန်အပ်၊ ငွေရှင်းပေးလိုက်ပြီး မနက်ခင်းမှာ ဟာတာတာ ဖြစ်နေတော့ အော် မနေ့ကနဲ့ ဒီနေ့ မတူတော့ပါလား။ ဆိုင်ကို အရင်သွား ကျနော်စုထားတဲ့ ငွေ၊ ဘောနပ်ဆုကြေး၊ မုန့်ဖိုးရငွေ အားလုံးကို ဆိုင်ရှင်စီ အပ်ထားတာ ၆ သိန်းကျော် ပြန်ထုတ်လိုက်ပြီး ဒီနေ့တစ်ရက်တော့ အလုပ်နားချင်လို့ ဆိုင်ရှင်ကိုပြောပြီး ပြန်ထွက်လာတော့ မနက် ၈ နာရီကျော်နေပြီ။ ဗိုက်ကဆာလာလို့ တရားရုံးကိုအရင်သွား ရုံးနားကကွန်ပျူတာဆိုင်မှာ ကွာရှင်းစာချုပ် ဝယ်လိုက်ပြီး ရုံးနားက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ထမင်းကြော်၊ ကြက်ဥကြော်နဲ့ ကော်ဖီတစ်ခွက်သောက်ရင်း ဗိုက်ဖြည့်နေလိုက်တယ်။

မနက် ၉ နာရီခွဲလောက်မှာ KK တရားရုံးထဲ ဝင်လာပြီး ကျနော့်အနား ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး “တစ်ခုခု မှာလိုက်လေ မနက်စာ စားဖို့” “မမှာတော့ပါဘူး” “အောင် KK အရမ်းမှားသွားပါတယ်။ ခွင့်လွှတ်ပေးပါ။ နောင်တထက် KK ရင်ထဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဒေါသဖြစ်မိပါတယ် အောင်။ KK အရမ်းကို မိုက်မဲမိပါတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ KKအမှားကို ပြင်ဆင်ခွင့်ပေးပါ။ နောက်ဆုံးအကြိမ်အဖြစ် တောင်းဆိုပါရစေ အောင်” ပြောပြီး မျက်ရည်တွေကျနေတဲ့ KKကို ကျနော်တစ်ချက် ကြည့်လိုက်ပြီး “ဒီမှာ KK။ ငါ့အသက်ထက် မင်းကို တန်ဖိုးထား ချစ်ခဲ့တာပါ။ ငါ့အချစ်ကို အနိုင်ယူတာ နားလည်ပေးလို့ရပါတယ်။ ဖောက်ပြန်မှုကို ငါခွင့်မလွှတ်နိုင်ဘူး KK။ မင်းကို ဘယ်လောက်ချစ်ခဲ့ပါစေ ရင်ထဲက နာကျင်မှုတွေ တစ်နေ့ နေသားကျလာမှာပါ။ မင်းကို ချစ်တဲ့စိတ် သတိရစိတ် ဝင်လာလည်း နာတာနဲ့ ဖြေတတ်အောင် နေတော့မယ်။ တနေ့တချိန် KK ဆိုတဲ့ လူတစ်ယောက်ကို အောင့်ရင်ထဲ မေ့ပျောက်သွားအောင် အချိန်ဆိုတဲ့ စက်ဝိုင်းက ကုစားသွားမှာပါ။ အောင်ဆိုတဲ့ ငါ့ကို KKရင်ထဲ တကယ်ရှိခဲ့တယ်ဆိုရင် အခုလိုလုပ်ရက်မျိုးနဲ့ ရက်စက်မှာ မဟုတ်ပါဘူး။ အောင်နဲ့နေရတာ မပျှော်ဘူးဆိုလည်း ပွင့်လင်းစွာ ပြောလိုက်လို့ရပါတယ်။ အောင် လမ်းခွဲပေးမှာပါ။ အောင် နှလုံးသားကို စကားလုံးနဲ့သတ်လည်း သေပါတယ်။ အခုတော့ကွာ နှလုံးသားကို ဓါးနဲ့ထိုးတာထက် နာတယ်။ ခပ်ရိုင်းရိုင်းပြောရင် ငါ့ကိုနွားလို သဘောထား ပေါင်းသင်းနေတာ အရမ်းတော်ပါတယ် KK။ ငါကသာ အချစ်ကို ရှေ့တန်းတင် မမွှန်နေလို့ ဘာမှမမြင်မသိ နွားတစ်ကောင်လို ပေါင်းသင်းနေမိတာ ငါ့ကိုယ်ငါလည်းရွံ့မိတယ် KK။ ခိုးကြောင်ခိုးဝှက် မပေါင်းပါနဲ့ နောက်လူလက်ကို ရဲရဲတွဲလိုက်ပါ KK။ သာယာမယ်တင်တဲ့လူနဲ့ နေခဲ့လိုက်ပါ။ ပျော်မယ်တင်တဲ့ဘဝ လျှောက်လိုက်ပါ။

အဆင်ပြေကြပါစေလို့ ဆုတောင်းပေးခဲ့တာပါ။ ဒါ နောက်ဆုံးအနေနဲ့ ကျေနပ်စွာ KKအတွက် စဉ်းစားပေးခဲ့တာပါ။ တောင်းပန်နေစရာလည်း မလိုတော့ပါဘူး။ အောင်လည်း နားလည်ပေးစရာ မရှိတော့ပါဘူး။ လူဆိုတာ ကိုယ့်အိပ်မက်ကို ကိုယ်ဘာသာဆေးခြယ်တာ အကောင်းဆုံးပါ KK။ ငါ့တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ လမ်းခွဲခြင်းမှာ ဝမ်းနည်းစရာ မရှိတော့ပါဘူး။ တောင်းပန်နေမဲ့အစား ငါ့တို့ကွာရှင်းတာက ပိုအဓိပ္ပါယ်ရှိပါတယ် KK။ အနာဂတ်လမ်း စိတ်ကြိုက် လျှောက်လှမ်းလို့ရအောင် အောင်နဲ့KK ပြတ်ပြတ်သားသား တရားဝင်ကွာရှင်းဖို့ ရုံးတော်ကို လိုက်လာခဲ့ပါတော့ KK”

မျက်ရည်တွေနဲ့ KK ဘာမှဆက်မပြောပဲ ငိုင်နေစဉ် “ညီလေးရေ ပိုက်ဆံထားခဲ့တယ်” လို့ အော်ပြောလိုက်ပြီး တရားရုံးပေါ် ကျနော်လှမ်းတက်သွားတော့တယ်။ တရားသူကြီးရှေ့ လက်မှတ်ထိုး ကွာရှင်းစာချုပ် တစ်ယောက် တစ်ခုစီ ယူလိုက်ပြီး KK မျက်နှာကို တစ်ချက် ကျနော်ကြည့်လိုက်ပြီး အမှတ်မထင် အကြည့်တစ်ချက် ဆုံလိုက်စဉ် “KK” “ပြောပါ အောင်” “ကျန်းမာရေးဂရုစိုက်ပါ KK။ အောင် သွားတော့မယ် နှုတ်ဆက်ခဲ့ပါတယ်” ကျနော် စကားဆုံးတာနဲ့ KKကို ကျောခိုင်းကာ ရုံးတော်အပြင်ဘက်ကို ထွက်လာတော့တယ်။ အောင် အောင် အောင် အောင် လို့ အော်ခေါ်နေတဲ့ KKအသံကို ပြန်လှည့်မကြည့်တော့ပဲ ကျနော် မျက်ရည်တွေ အံကြိတ်တင်းထားပေမဲ့ တစ်ပေါက်ချင်း ကျဆင်းနေတာ KKတစ်ယောက် သိမြင်နိုင်မှာ မဟုတ်တော့ပါဘူး။ ကျတဲ့မျက်ရည်ကို သုတ်လိုက်ပြီး TAXI ငှားလိုက်ပြီး ကားဂိတ်ကို ဦးတည်ထွက်ခွာမိတော့တယ်။

ကားဂိတ်ကို ရောက်တော့ ရေးမြို့သို့သွားမည့်ကားကို စီးနင်းပြီး KKနဲ့ ဝေးရာအရပ်သို့ ဘဝအသစ် လျှောက်လှမ်းဖို့ ခရီးဆက်လာခဲ့မိတယ်။ ကိုယ့်အပေါ် မကောင်းခဲ့တဲ့ မိန်းမဖြစ်ပေမဲ့ ဒဏ်ရာက လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် ဖြစ်နေလို့ သတိရစိတ် ခဏခဏ ဖြစ်နေမိပါတယ်။ ကျနော် မညာပါဘူး။ လမ်းမှာ ထမင်းစားလည်းနင်၊ ရေသောက်လည်းနင်၊ လည်ချောင်းမှာ ဝမ်းနည်းမှုတွေ စို့နင့်နေတယ်ဗျာ။

တရိပ်ရိပ် ပြေးလမ်းမှာ ကားကလည်း ဖြေးဖြေးမှန်မှန် မောင်းနှင်နေရင်း မကြာမှီ ရေးမြို့သို့ ရောက်ရှိပြီး ကားပေါ်က ဆင်းတော့မှ ဗိုက်က အရမ်းဆာလာလို့ စားသောက်ဆိုင် ခဏဝင်ပြီး ဆီချက်ခေါက်ဆွဲတစ်ပွဲ မှာစားလိုက်ပြီး ဖုန်းကိုထုတ်လိုက်ကာ ပါဝါဖွင့်လိုက်တော့ KK ဖုန်းခေါ်ထားတာ အကြိမ်ကြိမ်ဆိုတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျနော် ပြန်မဆက်တော့ပါဘူး။ တခြား ဖုန်းနံပါတ် တစ်ခုကို နှိပ်ပြီး ခေါ်လိုက်မိတယ်။

“ဟယ်လို ဒေါ်လေး”

“ဟယ်လို တူလေးးး အောင် လား”

“ဟုတ်တယ် ဒေါ်လေး”

“ဖုန်းမဆက်ဘူး အဆက်ထူးနေပါနေလား အဒေါ့်တူ ကတော့။ ပိုက်ဆံပြတ်နေလို့လား”

“မဟုတ်ပါဘူး ဒေါ်လေးရာ။ ကျနော် ရေးကို ရောက်နေတာ။ အခုကားဂိတ်ကနေ ဖုန်းဆက်လိုက်တာ”

“ဟာ တကယ်လား တူလေး။ ဒေါ်လေး လာကြိုမယ်။ ရွာကနေ အခုထွက်လာမယ်။ စောင့်နေနော် ကြားလား တူလေး”

“ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်လေး။ မြန်မြန်လာနော် ကျနော် ပင်ပန်းနေလို့ အိပ်ချင်နေပြီ”

“အေး အေး လာပြီ”

ဆိုပြီး ဖုန်းချသွားတော့တယ်။ ၁ နာရီလောက်ကြာတော့ ဒေါ်လေး ရောက်လာတယ်။

“တူလေး ပိန်သွားတယ်နော်”

“ဟုတ်တယ် ဒေါ်လေး ပင်ပန်းလို့ပါ”

“မင်းမိန်းမ မပါဘူးလား”

“မပါဘူး ဒေါ်လေး။ ကျနော် အရမ်းအိပ်ချင်နေပြီ။ ပြန်ရအောင် ဒေါ်လေး”

“အေး အေး။ အိပ်ငိုက်နေတာဆိုတော့ နောက်က ခွထိုင်ပြီး ဆိုင်ကယ်လိုက်စီးတော့။ ဒေါ်လေးပဲ မောင်းတော့မယ်”

“ဟုတ်…။ ဒေါ်လေးကတော့ အရင်ကအတိုင်းပဲ လှနေတုန်းပဲ”

“မြှောက်မနေနဲ့ ညာတာပါတေး။ တက်တော့ သွားမယ်”

ဒေါ်လေးနောက်ကခွစီးကာ ဒေါ်လေးခါးကို ဖက်လိုက်ပြီး ဒေါ်လေးနောက်ကျောကို မျက်နှာအပ်ပြီး မျက်လုံးတွေလေးနေစဉ် ဒေါ်လေးက

“ခါးကိုသေချာဖက်ထား။ ပြုတ်ကျနေဦးမယ်။ ကြားလား”

“ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်လေး”

ကျနော် ဒေါ်လေးကို ခပ်တင်းတင်း ဖက်ထားပြီး အိပ်ပျော်လိုက် ပြန့်လန့်နိုးလိုက် ဖြစ်နေရင်း အိပ်ပျော်သွားတယ်။

“ဟာ ဒီကလေးကတော့။ ကဲ ထတော့ ဆင်းတော့ အိမ်ရောက်ပြီ”

“အင်း ဒေါ်လေး ကျနော် အိပ်ပျော်သွားတာလား”

“ဟင် ကိုယ်တော် ဆိုင်ကယ်ကို သတိထားပြီး မနည်းမောင်းပြန်လာရတာ”

“ဆောရီး ဒေါ်လေး။ ကျနော် တော်တော်အိပ်ချင်နေတာ”

“ကိုဘခက် ကိုဘခက်”

“ဟေ ဘာတုန်းကွာ လာပြီ လာပြီ”

“ရှင့်တူကို အိပ်ယာခင်းပေးလိုက်ဦး”

“အေးပါ မိန်းမရာ”

“ငအောင် ငါ့တူကို မတွေ့ရတာကြာပြီကွာ လာ လာ အိမ်ပေါ်တက်”

“ဟုတ်ကဲ့ ဦးလေး”

ဦးလေးက ဖျာခင်းပြီး ခေါင်းအုံးပြင်ပေးတယ်။

“အိပ်တော့မယ် ဦးလေး။ ကျနော် မရတော့ဘူး”

လို့ပြောလိုက်ပြီး ဖျာနဲ့ခေါင်းအုံး ထိလိုက်ပြီး မကြာမှီ ကျနော် အိပ်ပျော်သွားတော့တယ်ဗျာ။

“ငအောင် ငအာင်”

ဦးလေး လာနိုးတော့မှ အိပ်ယာက ထလိုက်ပြီး

“ဦးလေးကလည်း အိပ်နေတာကို”

“ထတော့ ထမင်းစားလိုက်ဦး။ မင်းဒေါ်လေးက ထမင်းစားဖို့ စောင့်နေတယ်။ လာခဲ့ ထမင်းစားပြီးမှ ပြန်အိပ် ကြားလား”

“ဟုတ်ကဲ့ ဦးလေး”

ကျနော် မျက်နှာပြန်သစ်လိုက်ပြီး ထမင်းစားဖို့ နောက်ဖေးဘက် ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။

“လာ လာ တူလေး။ တောမှာဆိုတော့ စားစရာ သိပ်မကောင်းဘူးနော်။ ဘဲဥဟင်း၊ ဘူးသီးဟင်းချို၊ ငပိ၊ တို့စရာပဲရှိတယ်။ ဒေါ်လေး မြို့ဈေးသွားမှ ဟင်းကောင်းချက်ကျွေးမယ်နော်”

“ရပါတယ် ဒေါ်လေးရာ။ ကျနော် စားတက်ပါတယ်”

“မိန်းမ ဟင်းထည့်ပေးလိုက်ဦးလေ”

“ရပါတယ် ဦးလေး ဧည့်သည်မှမဟုတ်တာ”

“ဟုတ်သားပဲ ကိုဘခက်ကလည်း။ အေး အေး ထည့်စား ငအောင်”

ဒေါ်လေးလက်ရာ မစားရတာကြာလို့ ထမင်းစားကောင်းလိုက်တာ။ စားပြီးလို့ အိမ်ရှေ့မှာ ဦးလေးနဲ့ ရေနွေး သောက်နေချိန်

“ကဲ တူဝရီးနှစ်ယောက် လက်ဖက်စားကြဦး”

ဆိုပြီး ဒေါ်လေးက ကျနော့်အနားမှာ ထိုင်လိုက်ပြီး

“ဆိုပါဦး တူလေး။ ဒေါ်လေးတို့ဆီ အလည်လာတာလား”

ကျနော် ချက်ချင်း ပြန်မဖြေနိုင်အောင် ငေးငိုင်နေတော့

“ငအောင် ငါတူ မင်းတစ်ခုခု ဖြစ်နေသလိုပဲ ပြောပါကွာ ဘာဖြစ်နေတာလဲ ဦးကိုပြောပြကွာ”

“ကျနော် ပြောမထွက်ဘူး ဦးနဲ့ဒေါ်လေးရယ် မပြောလို့ဖြစ်မလား”

“ငအောင် ဦးလေးနဲ့ မင်းအဒေါ်ကိုမှ မပြောရင် ဘယ်သူ့ကို မင်းပြောမှာလဲ ပြော”

“ဟုတ်ကဲ့ ကျနော် ပြောပါ့မယ် ဦးနဲ့အဒေါ်”

ကျနော် လေးလံတဲ့စိတ်ကို တည်ငြိမ်အောင်ထားလိုက်ပြီးမှ

“ကျနော် KK နဲ့ လမ်းခွဲလိုက်ပြီ”

“ဟေ ဟာ ဘာဖြစ်ကြတာလဲ တူလေး။ ဘယ်လိုဖြစ်ကြတာလဲ ငအောင်”

ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင် တစ်ခုမကျန် ကျနော် ပြောပြလိုက်ပြီးချိန်မှာတော့ ဒေါ်လေးနဲ့ဦးလေး သက်ပြင်းကိုယ်စီချလိုက်ပြီး ဒေါ်လေးကစပြီး စကားဆိုတော့တယ်။

“တူလေး KKကို ခွင့်လွှတ်မပေးနိုင်ဘူးလား။ တောင်းပန်စကားပြောတဲ့ KKကို တစ်ကြိမ်လောက် ပြုပြင်ခွင့် မပေးနိုင်တော့ဘူလား”

“ကျနော် အားလုံးကို ခွင့်လွှတ်နိုင်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ လူ့စည်းတစ်ခုဖောက်တာတော့ ကျနော် လက်မခံနိုင်ဘူး ဒေါ်လေး။ သေလောက်အောင် ချစ်နေပါစေ ကျနော် ရင်ကွဲသာခံလိုက်မယ်။ ခြံခုန်ဖူးတဲ့နွားကို ခြံထဲ မသိမ်းထားပါဘူး သွားချင်ရာ သွားပါစေ။ ဖမ်းဆုပ်မထားပါဘူး လွတ်လပ်စွာ သွားပါစေ။ ကျနော် ကိုယ်တိုင် တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်တာပါ။ ပြတ်သွားတဲ့ကြိုးကို ပြန်မဆက်ပါရစေနဲ့တော့။ သံသယနဲ့ ကျနော် တစ်သက်လုံး မပေါင်းသင်းပါရစေနဲ့ ဒေါ်လေးရယ်။ ကျနော် မေ့ပစ်နိုင်ဖို့ ဦးနဲ့ဒေါ်လေးဆီမှာ လာနေတာပါ။ ကျနော် ယောင်္ကျားတစ်ယောက်ပါ။ ပိုက်ဆံမချမ်းသာပေမဲ့ ကျနော့်သိက္ခာတော့ ထပ်အကျမခံပါရစေနဲ့။ ကျနော့်ကို နားလည်ပေးပါလို့ ဒေါ်လေးနဲ့ ဦးလေးကို ပြောချင်ပါတယ်”

“တူလေး ပြောတာကို ဒေါ်လေး လက်ခံပါတယ်”

“ငအောင် ဦးလေး နားလည်တယ်။ ငါ့တူ ဘယ်လောက်ခံစားနေရမလဲ။ ဒဏ်ရာအတိမ်အနက်ကို ကိုယ်ချင်းစာတယ်”

“ငါ့တူ မင်းမှန်တယ်။ ဒေါ်လေးတို့နဲ့နေ ကွမ်းသီးခြံဝိုင်းကူလုပ် ဟုတ်ပြီလား။ နောက်အလုပ်လုပ်ငန်း ထပ်လုပ်ချင်လည်း ပြော ဟုတ်ပြီလား။ ဖြစ်နိုင်တယ်ဆိုရင် ဒေါ်လေးတို့ ပိုက်ဆံပေးမယ် ဟုတ်ပြီလား”

“ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်လေး။ စကားမစပ် ဒေါ်လေးတို့ ကလေးမယူကြသေးဘူးလား။ ကျနော်ရှိတော့ ကူထိန်းပေးလို့ ရတယ်လေ။ ကျနော်လည်း တူလေး တူမလေး ချီချင်ပြီ”

“ကောင်စုတ်လေး ဒီလိုအချိန်မှာတောင် ပေါက်ကရ စနောက်နိုင်သေးတယ်နော်”

“စိတ်ချ ငအောင် မင်းဦးလေး ကြိုးစားနေတယ်ကွ ဟား ဟား”

“ကိုဘခက် ရှင်နော် ကျမတူလေးရှေ့မှာ ဘာတွေပြောနေတာလဲ မရှက်ဘူးလား”

“မရှက်ပါနဲ့ ဒေါ်လေးရယ်။ ဦးလေးမျက်နှာကိုကြည့် ကလေးချီချင်နေတာ အသိသာကြီး ဟား ဟား”

“ငါ ဆဲမိတော့မယ်နော်။ ကိုဘခက် ရှင်လည်း သတိထားနေ ကြာလား”

ပြောပြီး ဒေါ်လေး အိမ်နောက်ဖေးဘက် ဝင်သွားတော့တယ်။

“ကဲ ကဲ ဦးလေး ဒေါ်လေးရှက်သွားပြီ သွားချော့လိုက်ဦး။ ကျနော် ဒီနေ့တော့ အနားယူလိုက်ဦးမယ်။ မနက်ဖြန်မှ ဦးလေးနဲ့ ခြံအလုပ် ကူလုပ်ပေးတော့မယ်။ ကျနော် အိမ်အောက်ထပ် အခန်းထဲမှာပဲ နေတော့မယ်”

“သဘောပဲ ငအောင် နေချင်တဲ့နေရာမှာနေ”

လို့ဆိုပြီး ဦးလေးစကားပြောပြီး ကျနော့်အနားကနေ ဒေါ်လေးရှိတဲ့ နောက်ဖေးဘက်ကို ထွက်သွားတော့တယ်ဗျာ။ ကျနော်လည်း ထမင်းစားများသွားလို့ မျက်လုံးလေးလာလို့ ကြမ်းခင်းပေါ် အိပ်ချလိုက်ပါတော့တယ်။

ညနေစောင်းတော့ အိပ်ရေးဝပြီး အိပ်ပျော်နေရာကနေ နိုးလာပြီး ရေချိုး ညစာစားပြီး ဦးလေးနဲ့ အဒေါ်နဲ့ စကားခဏပြော ရေနွေးသောက်ပြီး ည ၈ နာရီလောက်ကြတော့

” တူလေး ဒေါ်လေးတို့ အပေါ်တက်အိပ်တော့မယ်။ ဒေါ်လေးတို့ ပင်ပန်းနေပြီ အိပ်တော့မယ်”

“ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်လေး။ ကျနော် အောက်ကအခန်းမှာပဲ အိပ်တော့မယ်”

“အေး အေး စောစောအိပ်နော် အတွေးမလွန်နဲ့ ကြားလား။ ဘဝသစ်ကိုပြန်စ။ ပြီးခဲ့တာတွေ မေ့ထားလိုက်တော့”

“ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်လေး”

“ကိုဘခက် ရှင် တူလေးနဲ့ စကားပြောချင်လည်းပြော။ အိပ်တာ နောက်မကျနဲ့နော်။ ကျမသွားတော့မယ်”

“မိန်းမကလည်း ငါလည်း တစ်နေကုန် ပင်ပန်းနေတာ နားချင်ပြီ။ ငအောင် ဦးလေးလည်း အိပ်တော့မယ် စောစောအိပ်”

“ဟုတ်ကဲ့”

“သွားမယ် မိန်းမ”

ဆိုပြီး ဒေါ်လေးနဲ့ဦးလေး အိမ်ပေါ်တက်သွားတော့တယ်။ ရွာဆိုတော့ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်မှုက ကျနော့်ရင်ထဲ KKကို သတိရစိတ် ပြန်ဝင်လာခဲ့မိရင်း KK မင်းကို ငါမမုန်းပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ ငါမင်းကို လက်မခံနိုင်ဘူး။ KK နင်အဆင်ပြေပါစေ ပျော်ပါစေ။ နင့်ဘဝ သာယာနိုင်ပါစေ KK။ အတွေးတွေ လွှင့်နေတုန်း

“ကိုဘခက် ကျမစိတ်တွေ ရှုပ်နေတယ်။ ပိုက်ဆံတွေ ဘယ်လိုလုပ်ပေးရမှာလဲ။ ကျမရင်ထဲ မပျော်တဲ့အချိန် ဟိုစိတ်ဒီစိတ်ထက် ပိုက်ဆံကိစ္စပဲ ခေါင်းရှုပ်နေတာ။ ရှင်လည်း အိပ်တော့”

“အေးပါ မိန်းမရာ။ ဘယ်လိုလုပ်ပေးရမလဲ မသိတော့ပါဘူး”

“တိုးတိုးပြောပါ ကိုဘခက်ရယ်။ တူလေးကို မသိစေချင်ဘူး”

“စိတ်ရှုပ်လိုက်တာ မိန်းမရာ။ မေသစ် လာရင် ဘယ်လိုရှင်းရမလဲကွာ”

“တောင်းပန်ရုံသာ ရှိတော့တာပဲ ကိုဘခက်ရယ်။ အိပ်တော့ ကိုဘခက်။ ကျမလည်း အိပ်တော့မယ်”

တိတ်ဆိတ်သွားတဲ့ အသံများ၊ ညကလည်း မှောင်မိုက်၊ အတွေးတွေကို ဖြတ်တောက်လိုက်ပြီး မီးခွက်မီးကို ငြိမ်းလိုက်ပြီး ဦးနဲ့အဒေါ် ဘာတွေဖြစ်နေကြတာလဲ တွေးနေမိကာ KKကို သတိရစိတ် ပျောက်သွားပြီး ကျနော်လည်း အမှောင်နဲ့ တစ်သားတည်းကျလို့ အိပ်ပျော်သွားတော့တယ်ဗျာ။

လင်းကြက်တွန်သံ အုန်းမောင်းခေါက်သံကြားတဲ့အချိန် ရွာဓလေ့ အသက်ပြန်ဝင်လာလို့ အိပ်ယာထ ထမင်းချက် လုပ်ငန်းခွင်အတွက် စီမံကြလို့ မနက်ခင်းစလို့ အသက်ပြန်ဝင်လာပါတော့တယ်။

“ကိုဘခက် ကိုဘခက် ထတော့ ရွာကျောင်းက အုန်းမောင်းခေါက်နေပြီ”

“အေး အေး ထပြီ မိန်းမကလဲ”

“မျက်နှာသစ်တော့။ ပြီးရင် ထမင်းချက်ထားနော်။ ကျမ ကန်စွန်းရွက်ကြော်နဲ့ ကြက်ဥကြော် အာရုံဆွမ်း ကျောင်းသွားပို့မယ်။ မနက်စာ အစာပြေ ကန်စွန်းရွက်ကြော်နဲ့ ကြက်ဥကြော်ပဲ စားကြတာပေါ့။ တူလေးကို သွားနိုးလိုက်ဦးမယ်။ ကြားလား ကိုဘခက်”

“အေး အေး မိန်းမ”

“တူလေး တူလေး”

“အင်းးးး”

“အိပ်ယာထတော့”

“ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်လေး။ ကျနော်ထပါပြီ။ ဒေါ်လေး ဘာခိုင်းစရာရှိလို့လဲ”

“မရှိပါဘူး။ ဒေါ်လေးနဲ့ ဘုန်းကြီးကျောင်းလိုက်ခဲ့ ဆွမ်းသွားပို့မလို့။ လုပ်စရာရှိတာလုပ်ထား ကြားလား ဒေါ်လေးသွားပြီ”

“ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်လေး”

ကျနော် မျက်နှာသစ် သွားတိုက်ပြီး မနက်စောစော ရေပါတစ်ခါတည်း ချိုးလိုက်လို့ ပိုလန်းဆန်းသွားပါတော့တယ်။

“တူလေး အဆင်သင့်ဖြစ်ပြီလား သွားရအောင်”

ငါးဆင့်ချိုင့်ကိုဆွဲလို့ လှေကားကနေဆင်းလာပြီး ပြောနေစဉ်

“ပြီးပါပြီ ဒေါ်လေးကလည်း လာပါပြီ။ အားပါးပါး ဒေါ်လေးက မျက်စိထဲလှနေပါလား ဒီမနက်”

“ကဲ မြှောက်မနေနဲ့ သွားမယ် နောက်ကျနေဦးမယ်”

“ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်လေး။ ချိုင့် ကျနော့်ကိုပေး”

“ရော့ သေချာကိုင် သွားမယ်”

ကျနော်နဲ့ဒေါ်လေး ဘုန်းကြီးကျောင်းသို့ ထွက်လာကြပြီး လမ်းခုလတ်လောက်ရောက်တော့ ကျနော့်စိတ်ထဲ သိချင်လာတာကို မေးလိုက်မိတော့တယ်။

“ဒေါ်လေး ညက ပိုက်ဆံကိစ္စ စိတ်ညစ်နေတာ ကျနော် ကြားလိုက်တယ်။ ဘာဖြစ်နေတာလဲ ကျနော့်ကို ပြောပြပါ”

“တူလေးရယ် မသိချင်ပါနဲ့”

“မဟုတ်ဘူးလေ ဒေါ်လေးက ကျနော့်အဒေါ်အရင်းနော်။ ကျနော်မိသားစုဝင် တစ်ယောက်ပါ။ ပြောပြသင့်ပါတယ်”

“ဟုတ်ပါတယ် ဒေါ်လေး ပြောပြပါ့မယ်။ မနှစ်မိုးတွင်းက ရေကကြီး၊ ကွမ်းသီးတွေကလည်း အရှူံးပြ၊ ကိုဘခက်ကလည်း အူအတက်ပေါက်လို့ ခွဲစိတ်ရ၊ ဒေါ်လေးလည်း မိန်းမရောဂါကြောင့် ဆေးရုံ ခဏခဏတက်ရလို့ လက်ရှိ ခြံနဲ့အိမ်ကို မမော်ဆီမှာ သိန်းနှစ်ဆယ်နဲ့ အပေါင်ထားလိုက်ရတယ် တူလေး။ အတိုးပေါ် အတိုးဆင့်လို့ ဒေါ်လေးတို့ မရွေးနိုင်ရင် နောက် ၂ လဆို စာချုပ်အတိုင်း ဒေါ်လေးတို့ အိမ်နဲ့ခြံကို ပေးရတော့မယ်”

ညိုးငယ်စွာ ထွက်လာတဲ့ စကားကို ကျနော် ဆွံ့အစွာ နားတောင်မိပြီး ဘာမှမပြောနိုင်ခင် ဒေါ်လေးကဆက်ပြီး စကားကို ဆက်ပြောလာတော့တယ်။

“မမော်က နှုတ်ကြမ်းတယ်။ ပိုက်ဆံနဲ့ ပတ်သက်လာရင် မရဘူး တူလေးရယ်။ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတော့ပါဘူး”

“ကျနော် တတ်နိုင်သလောက် ဒေါ်လေးတို့ ပြသနာကို ရှင်းပေးပါ့မယ်။ ကျနော် ဒေါ်လေးတို့ အခက်အခဲကို မကြည့်ရက်ဘူး။ ကျနော်ပါ တောင်းပန်မယ်။ ဆဲလည်း ခံယုံပဲပေါ့ ဒေါ်လေးရာ”

လို့ ပြောနေမိရင်း

“ကျောင်းရောက်ပြီ တူလေး”

“ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်လေး”

ဆရာတော်ကို ဆွမ်းကပ်ပြီး လေးပင်တဲ့ ခြေလှမ်းတွေနဲ့ အိမ်ကိုပြန်လာကြရင်း အပြန်လမ်းဟာ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေပါတော့တယ် ဗျာ။

—————————————-

“မကျော့မေ မကျော့မေ”

အော်ကြီးဟစ်ကျယ် အသံကြောင့် ခြံထဲအလုပ်ဆင်းနေရာမှ အိမ်ရှေ့ဘက်ကို အကြည့်ရောက်သွားတော့ လုံးကြီးပေါက်လှ အသားညိုပြီး မာထန်တဲ့ မျက်နှာနဲ့ ရုပ်ရည်က ပြေပြစ်တဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်ရပြီး

“လာပြီ မမော်ရေ လာပြီ”

“မကျော့ ကျမကိုပေးရမယ့် ပိုက်ဆံ ရှင်းပေးဦး”

“တစ်လ နှစ်လလောက် စောင့်ပေးပါဦး မမော်”

“မကျော့ ပြောလိုက်ရင် ဒီလိုချည်းပဲ။ ကျမ ရှင်တို့အိမ်နဲ့ ဒီခြံကို သိမ်းလို့ရနေပြီနော်။ ရှင်တို့ နားလည်လား”

ကျနော်ရော ဦးလေးဘခက်ပါ ဒေါ်လေးအနား ရောက်သွားပြီး ကျနော် မမော်ကို သေချာကြည့်လိုက်ပြီး

“အစ်မ ခဏလောက် စောင့်ပေးပါလား။ ဒီနှစ် ခြံက အခြေအနေကောင်းရင် အတိုးရော အရင်းပါ တတ်နိုင်သလောက် ပြန်ဆပ်ပေးပါ့မယ်။ ဒီခြံနဲ့ အိမ်ကိုတော့ မသိမ်းပါနဲ့ဗျာ။ ဒေါ်လေးနဲ့ဦးလေး ပြန်ဆပ်လို့ မကျေရင် ကျနော့်ကို ကြိုက်တာခိုင်း ကျနော် လုပ်ပေးပါ့မယ်။ အခိုင်းအစေအဖြစ်နဲ့ ပြန်ဆပ်ပါ့မယ်။ ကျနော် ကတိပေးပါတယ်။ ကျနော်တို့ ဘိုးဘွားပိုင် အိမ်နဲ့ခြံလေး ဖြစ်နေလို့ပါ အစ်မရယ်”

ကျနော့် တောင်းပန်စကားဆုံးတော့ ကျနော့်မျက်နှာကို မမော် သေချာကြည့်ပြီး

“ကောင်းပြီလေ။ ဒါနဲ့ မင်းက ဘယ်သူလဲ”

“ကျမတူလေးပါ မမော်။ အောင်လို့ ခေါ်ပါတယ်”

“မင်းစကား တည်ပါစေ”

“စိတ်ချပါ အစ်မ။ ကျနော် ယောကျ်ားတစ်ယောက်ပါ ကတိတည်ပါတယ်”

“ကောင်းပြီလေ မကျော့။ ကျမလိုအပ်လို့ တစ်ခုခု ခိုင်းစရာရှိရင် အောင်ကို ခေါ်ခိုင်းမယ်။ အကြွေးကို နှစ်လ ထပ်စောင့်ပေးမယ်။ အဆင်ပြေတယ်မလား မကျော့”

“အဆင်ပြေပါတယ် မမော်”

“ဒါနဲ့ အောင် မင်းဖုန်းနံပါတ် အစ်မကိုပေး။ လိုအပ်တာရှိရင် ခိုင်းမလို့”

“ရပါတယ် အစ်မ။ ကျနော့် ဖုန်းနံပါတ်က 09779xxxxxx ပါ အစ်မ”

“ရပြီ လိုအပ်လို့ ခိုင်းစရာရှိရင် ခေါ်လိုက်မယ်။ မအားဘူးလို့ ငြင်းခွင့်မရှိဘူး ကြားလား”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ အစ်မ”

ဒေါ်လေးမျက်နှာကြောင့် စိတ်ကိုထိန်းချုပ်လို့ ကျနော် ဟုတ်ကဲ့လို့သာ ဖြေမိပါတော့တယ်။

“ကဲ ဒါဆို ကျမသွားပြီ မကျော့”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ မမော်”

ဆိုင်ကယ်စက်နှိုးပြီး ခြံထဲက မမော် ထွက်သွားမှ ကျနော် မျက်ရည်စတွေ ပေါက်ခနဲ ကျဆင်းလာပြီး အံကိုကြိတ်လို့ ခံပြင်းစိတ်က အလိပ်လိပ်တတ်လာပြီး တောက်တစ်ချက် ခေါက်လိုက်ကာ ငါကွာ ဆိုပြီး အိမ်ရှေ့က စားပွဲခုံကို လက်သီးနဲ့ ထိုးချလိုက်မိတော့တယ်။

“ဒုန်း ဒုန်း”

“တူလေး”

ဆိုပြီး ဒေါ်လေးက အတင်းဆွဲဖက်ထားပြီး ဦးလေး ကလည်း အတင်းဆွဲထားလို့

“မလုပ်ပါနဲ့ ငအောင်ရာ ဦးလေး တောင်းပန်ပါတယ်”

“ရပါတယ် ဦးလေးရာ။ ဒီအိမ်နဲ့ခြံကို ကျနော့်အသက်နဲ့ ကာကွယ်ပေးမယ် စိတ်ချ။ နောက်ဆုံးကျနော် ကျွန်ခံဆပ်ပေးမယ်။ ဒေါ်လေးနဲ့ဦးလေး ဒီကနေ ဘယ်မှထွက်မသွားစေရဘူး”

“တူလေးရယ် ဒေါ်လေး စိတ်မကောင်းလိုက်တာ။ လာလာ ခြံထဲ လုပ်စရာတွေ ဆက်လုပ်ရအောင်။ ခြံကိစ္စ မေ့ထားလိုက်တော့နော်။ မမော်ကိုတော့ သတိထား ဆက်ဆံပါနော်။ သူက ဒေါ်လေးထက် ငယ်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ မောက်မာတယ်။ ရွာမှာ သူနဲ့ကင်းတာ ခပ်ရှားရှားပါ။ သတိထား ဆက်ဆံနော်”

“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဒေါ်လေး”

ခြံထဲ အလုပ်များ ဆက်လုပ်ကြပြီး တနေဝင်လို့ မိုးချုပ်အိပ်စက်ကြကုန်ပြီး မနက်ခင်းသစ် ရောင်နီသန်းလို့ အကြော်ပူပူလေးနဲ့ ထမင်းကြမ်းနဲ့ မနက်စာအဆာပြေ စားသောက်နေချိန် ဖုန်းသံမြည်လာလို့ နံပါတ်အစိမ်းတစ်ခု ကောက်ကိုင်လိုက်တော့

“ဟယ်လို အောင်လား”

“ကျနော် အောင်ပါ ဘယ်သူလဲမသိဘူး”

“မမော်ပါ။ အိမ်ခဏလာခဲ့ပါလား။ အိမ်မှာခိုင်းတဲ့လူ နေမကောင်းလို့။ ခဏလာခဲ့ပါဦး”

“ဟုတ်ကဲ့ ကျနော်လာခဲ့ပါ့မယ်”

ဖုန်းချသွားတော့မှ

“ဘယ်သူလဲ ငအောင်”

“မမော်ဆက်တာပါ ဦးလေး။ သူ့အိမ်ကို လာခဲ့ပါတဲ့ ခိုင်းစရာရှိလိုတဲ့။ ဦးလေးဘခက် လိုက်ပို့ပေးပါဦး”

“အေး အေး”

ဦးလေနဲ့ ရွာလမ်းကို တူတူလျှောက်သွားပြီး

“ငအောင် ဟိုရှေ့ကခြံပဲ ဝင်သွားလိုက်တော့။ သည်းခံပေးပါ ငအောင်”

“ဟုတ်ကဲ့ ဦးလေး”

ကျနော် ခြံထဲဝင်သွားပြီး အိမ်ခြေမြင့် နှစ်ထပ်အိမ် အပေါ်ကို မော့ကြည့်လိုက်ပြီး

“အစ်မရေ အစ်မ ကျနော်ရောက်ပါပြီ”

လို့ အော်ပြောလိုက်တော့

“အေး အေး လာပြီ ခဏ”

အောက်ထပ်က အိမ်ရှေ့ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်ချပြီး စောင့်နေစဉ် အိမ်အပေါ်ထပ်ကနေ လှေကားအတိုင်း မမော် ဆင်းလာတာကို ကျနော် ငေးကြည့်မိသွားပါတယ်။ လုံးကြီးပေါက်လှ၊ ညိုစိမ့်တဲ့ အသားအရေ၊ သနပ်ခါးပါးကွက်နဲ့ ပါတိတ်အနီရောင်အပွင့် ဝမ်းဆက်နဲ့ တကယ်ကို လှပါတယ်ဗျာ။ တွေးငေးနေတုန်းမှာပဲ “ဟဲ့ ဘာကြည့်နေတာလဲ” ကျနော့်အတွေးတွေ လွင့်သွားတော့တယ်။

“ဘာမှမကြည့်ပါဘူး အစ်မ ခိုင်းစရာရှိတယ်ဆိုလို့” “ခိုင်းစရာရှိတယ်။ ရေတွင်းထဲက ရေခပ်ပြီး ရေအိုးတွေကိုဖြည့်နော်။ ညနေ ရေချိုးဖို့ အပြည့်ဖြည့်ထား ကြားလား။ ငါရွာထဲ အကြွေးတောင်းစရာရှိလို့ အပြင်ခဏသွားမယ်” “ဟုတ်ကဲ့ အစ်မ” “အိမ်ပေါ်ကိုတက်တာ စပ်စုတာ ငါမကြိုက်ဘူး။ ငါခေါ်မှလာ။ အပိုတွေထပ်ပြောတာ ငါမကြိုက်ဘူး။ သိတယ်နော်” “ဟုတ်ကဲ့ပါ အစ်မ” “ငါသွားမယ် ရေခပ်ထား ကြားတယ်နော်” “ဟုတ်ကဲ့ပါ အစ်မ” ဆိုင်ကယ်ထွက်သွာတော့မှ ရေခပ်ဖြည့်နေမိတော့တယ်ဗျာ။ ရေအိုးတွေ ရေပြည့်သွားတော့ အိမ်ရှေ့က စားပွဲခုံမှာထိုင်ရင်း အမောဖြေနေမိပါတော့တယ်။

နာရီဝက်လောက်ကြာတော့ မမော် ခြံထဲမှာ ဆိုင်ကယ်ရပ်လိုက်ပြီး ကျနော်ထိုင်နေတဲ့ ခုံတစ်ဖက်စွန်းမှာ ထိုင်ချရင်း သနပ်ခါးနံ့သင်းသင်းလေးကို ကျနော်ရှူရှိုက်မိရင်း KKရဲ့ ကိုယ်သင်းရနံ့လေးကို သတိရမိသလို ဖြစ်သွားတဲ့အချိန် အတွေးပါ လက်စသတ်သွားတဲ့ စကားသံကို ကျနော် ကြားလိုက်ရတော့တယ်ဗျာ။ “ဟဲ့ သောက်ရေတစ်ခွက် ခပ်ပေးဦး မောလာတယ်” “ဟုတ်ကဲ့အစ်မ ဘယ်နားမှာလဲ” “အိမ်အပေါ်ထပ်မှာ ရေအိုးရှိတယ် သွားခပ်” ကျနော် မမော်အတွက် ရေတစ်ခွက် ယူလာပေးပြီး “အစ်မ ရေရပြီ” ဆိုပြီး ခွက်ကို ကမ်းပေးလိုက်တော့ မမော် သောက်ချလိုက်ပြီး

“အခုမှပဲ အမောပြေသွားတော့တယ်။ သွား ရေခွက် ပြန်ထားလိုက်ဦး” ကျနော် ရေခွက် ပြန်ထားပြီး မမော်ဆီ ပြန်သွားပြီး “အစ်မ ခိုင်းစရာမရှိတော့ရင် ကျနော် ပြန်တော့မယ်” “ဒီမှာ နင့်ကိုပြန်လို့ ငါပြောနေလို့လား။ ငါပြန်ဆိုမှပြန်။ ငါ့ကို လာမမေးနဲ့ ငါမကြိုက်ဘူး။ နားလည်တယ်နော်” “ဟုတ်ကဲ့” အံကိုကြိတ်လို့သာ ဖြေမိရင်း

“ခြံထဲ အမှိုက်လှည်း၊ မီးရှို့ သေချာလုပ် ကြားလား” “ဟုတ်ကဲ့ပါ အစ်မ” “သွား လုပ်” ကျနော်စိတ်ထဲ အောင့်သက်သက်နဲ့ အမှိုက်လှည်း၊ မီးရှို့သန့်ရှင်းအောင် လုပ်ပြီးတော့ အိမ်အောက်ထပ်ကနေ “အစ်မရေ အစ်မ” “အေး ဘာလဲ” “အလုပ်တွေပြီးပြီ” “အေး အိမ်ပေါ်တက်ခဲ့ဦး” “ဟုတ်ကဲ့” ကျနော် အိမ်ပေါ်တက်သွားတော့ “လာ ထမင်းဟင်း ကူချက်ဦး” ကျနော့်ကို ခိုင်းနေလိုက်တာ တစ်ခုပြီးတစ်ခု။ လူလည်း မောနေပါပြီ။

“ဘာလုပ်နေတာလဲ ထမင်းစားပွဲခုံပြင်လေ။ ထမင်းစားမယ်” “ဟုတ်ကဲ့” လို့သာဖြေရင်း စားပွဲခုံပြင်၊ ထမင်းဟင်း ပန်းကန်ချပြင်ဆင်ပြီး အောက်ကိုဆင်းမလို့ ခြေလှမ်းပြင်နေစဥ် “အဲ့ဒါက ဘယ်လဲ” “ကျနော် အောက်မှာ စောင့်နေမလို့ပါ” “ဘယ်သူက ဆင်းခိုင်းလို့လဲ။ ငါ ဆဲမိတော့မယ်။ လာထိုင် လာစား။ ငါနှစ်ခါ မပြောဘူးနော် ကြားလား” “ဟုတ်ကဲ့ အစ်မ” “နေပါဦး အစ်မ အစ်မနဲ့။ ငါ နင့်အစ်မလား” “မဟုတ်ပါဘူး လေးစားသမှုနဲ့ ခေါ်တာပါ” “မလိုဘူး အစ်မ အစ်မနဲ့ လာခေါ်မနေနဲ့ မကြိုက်ဘူး။ မမော်လို့ပဲခေါ် ရှင်းတယ်နော်” “ဟုတ်ကဲ့ မမော်” “လာ ထိုင် ထမင်းလာစား” ကျနော် လက်ဆေးပြီး မမော်နဲ့အတူတူ ထမင်းထိုင်စားမိတော့တယ်ဗျာ။

“ဟင်းထည့်စား ခပ်စားလေ။ စားစရာရှိရင်စား ကြောင်တောင်တောင် လုပ်မနေနဲ့” “ဟုတ်ကဲ့ မမော်”

ထမင်းစားပြီးသွားတော့ “ပန်းကန်တွေ နင်ပဲဆေးလိုက်တော့။ ပြီးရင် အိမ်ပြန်။ ညနေ ၃ နာရီ ငါဆီပြန်လာခဲ့။ နောက်မကျစေနဲ့ ကြားလား။ နောက်ကျတာနဲ့ ငါ့အကြောင်း နင်သိစေရမယ် ကြားလား” “ဟုတ်ကဲ့” “ငါအိပ်လိုက်ဦးမယ်။ ၃ နာရီအရောက်နော်” “ဟုတ်ကဲ့ မမော်” ကျနော် ပန်းကန်ဆေးကြောပြီး မမော် အိပ်ခန်းရှေ့ကနေ မမော်ကို အော်ပြော နှုတ်ဆက်လိုက်တော့တယ်။

“မမော် ကျနော်ပြန်ပြီနော်” “အေး အေး ပြန်လာတာ နောက်မကျစေနဲ့။ ငါအိပ်ပျော်နေရင်လည်း လာနိုး ကြားလား” “ဟုတ်ကဲ့ မမော်” “သွား သွား ပြန်တော့” ကျနော် အခုမှ လွတ်လပ်သွားသလို ခံစားမိရင်း အိမ်သို့ ပြန်လာခဲ့ပါတော့တယ်။ “မိန်းမ မင်းတူတော်မောင် ပြန်လာပြီ ဟေ့” “တူလေး မမော်နဲ့ အဆင်ပြေရဲ့လား။ ဒေါ်လေး စိတ်ပူလိုက်တာ” “ပြေပါတယ် ကျနော်သည်းခံနေရတာပေါ့ ဒေါ်လေးရယ်” “သနားလိုက်တာ တူလေးရာ။ ဒေါ်လေးတို့ကြောင့် ဖြစ်ရတာပါ” “ထားလိုက်ပါတော့ ဒေါ်လေးရာ။ သူ့ဆန်စားမိတော့မှ ရဲရမှာပေါ့ဗျာ။ ဖြစ်သမျှအကြောင်း အကောင်းပါပဲ။ ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ လာသမျှ ရင်ဆိုင်ရုံပဲရှိပါတော့တယ်”

“ကိုဘခက် ထမင်းစားရအောင်” “အေးလာပြီ မိန်းမရေ။ ဘာဟင်းချက်လဲ မိန်းမ” “ရှင့်အကြိုက် ဝက်သားရလာလို့ အချိုချက်ထားတယ်” “အဲဒါတွေကျတော့လည်း မိန်းမက ချစ်ဖို့ကောင်းနေပြန်ရော ဟား ဟား” “ရှင်ဘာဖြစ်နေတာလဲ မရှက်ဘူးလား မကြီးမငယ်နဲ့” ကျနော်ပါ ရယ်လိုက်မိပြီး “ပြောပါစေ ဒေါ်လေးရာ။ စိတ်ချမ်းသာတော့ အပူတွေ မေ့သွားတာပေါ့။ ဟုတ်တယ်မလား ဦးလေးဘခက်” “ဟုတ်တာပေါ့ ငအောင်ရာ ဟား ဟား” “ဟာ ဒေါ်လေး မိုးသားတွေ မဲနေပါလား” “ဟုတ်တယ် တူလေးရေ။ မုန်တိုင်းရှိတယ်လို့ ရေဒီယိုမှာ ပြောနေတယ်။ အဲတာကြောင့် ကွမ်းသီးတွေ ခူးနေရတယ်။ မိုးထိကုန်ရင် ဈေးကောင်းမရမှာစိုးလို့”

“အဲတာဆိုလည်း ခူးထား ဒေါ်လေးရေ။ အချိန်စောင့်မနေနဲ့တော့။ ခူးလို့လည်း ရနေပြီပဲ” “နောက်မှပြောကြတော့။ ဝက်သားဟင်းဆိုတော့ ဗိုက်ကဆာလှပြီ။ လာ ငအောင် ထမင်းစားရအာင်” “မစားတော့ဘူး ဦးလေးရေ။ မမော် ထမင်းကျွေးလိုက်လို့ စားလာခဲ့တယ်” “ဟာ တကယ်ကြီးလား။ မမော်က ထမင်းကျွေးလိုက်တယ်။ နားရှိလို့သာ ကြားရတယ်ဟေ့။ မိန်းမ မင်းတူ ကံကောင်းနေပါလား။ ကော်တရာ အပျိုကြီး က ထမင်းကျွေးလိုက်တယ်တဲ့ ဟားဟားဟားဟား”

တကယ်ကို နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် ရယ်မောရင်း “မင်းတစ်ယောက်တည်း စားခဲ့တာလား ငအောင်” “မမော်နဲ့ အတူတူ စားခဲ့တာပါ ဦးလေး” “ဟားဟားဟား မိန်းမရေ ကံကောင်းတာ မဟုတ်တော့ဘူး အပျိုကြီးနဲ့ တူတူစားလာတာဆိုပဲ ဟားဟား။ မင်းတော်တော် ကံတက်နေပါလား ငအောင်။ အပျိုကြီးသူစိမ်းနဲ့ လက်ဆုံစားတာ ငါဒီတစ်ခါပဲ ကြားဖူးလို့ ဟားဟား” “ကံမကောင်းပါဘူး ဦးလေးရယ်။ ခိုင်းခံထိတာပဲ သိတယ်။ မောတာပဲ သိတယ်။ ဟောက်နေတာ အထက်စီးက ပြောနေတာပဲ သိတယ်။ နားလိုက်ဦးမယ် ဦးလေးရေ ညနေခေါ်ထားသေးတယ်”

“အေးပါ ငအောင်ရာ။ ဒါနဲ့ ငါ့တူ အပျိုကြီးလက်ရာ ကောင်းလား” “ကောင်းတယ် ဦးလေး” “မိန်းမရေ မမော်လက်ရာ ကောင်းတယ်ဆိုပဲ ငါလည်း စားချင်လိုက်တာ ဟားဟား” “ဟာ ဦးလေးကလည်း ဘာမှန်းမသိဘူး”

“တော်ပါတော့ ယောင်္ကျား ထမင်းစားတော့။ တူလေးလည်း နားတော့” ကျနော် အခန်းထဲရောက်တော့ အိပ်ချလိုက်ပြီး စိတ်ထဲ မမော်မျက်နှာ ပေါ်လာပြီး အပြောတော်တော်ဆိုးတဲ့ မိန်းမပဲ။ ရုပ်ရည်ရော ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကတော့ ပြောစရာမရှိဘူး။ တော်တော် အမြင်ကတ်ဖို့ကောင်းတဲ့ မိန်းမကြီး။ ဟူးးးး ငါ့အဒေါ် အကြွေးရှိနေလို့သာပေါ့ကွာ။ လေသံက အထက်စီးနဲ့ကွာ။ တွေးနေရင်း မှေးခနဲ အိပ်ပျော်သွားတော့တယ်။

အိပ်မက်ထဲမှာ မမော် လူကို လာပြောဆို ဟောက်နေလို့ ဖျက်ခနဲ့ အိပ်ယာက လန့်နိုးသွားမိတော့တယ်။ ဟားးးး အိပ်ပျော်နေတာတောင် ဒီမိန်းမကြီးနဲ့ တွေ့နေရတယ်လို့ကွာ။ နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ ၂ နာရီ ၄၅ မိနစ်။ ဟာ နောက်ကျတော့မယ် မြန်မြန်လစ်တော့မှ စောက်ပြောခံနေရဦးမယ်။ တွေ့မယ် မမော် တွေ့မယ်။ စိတ်ထဲကြိမ်းဝါးလိုက်ပြီး “ဒေါ်လေး ကျနော် ဒေါ်လေးအချစ်တော်ကြီးအိမ် သွားလိုက်ဦးမယ်” လို့ အော်ပြောပြီး မမော်အိမ်ဘက်သို့ ထွက်လာခဲ့တော့တယ်။ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ “မမော် မမော် ကျနော်ရောက်ပြီ” ပြန်ထူးသံမကြားလို့ ကျနော် အရဲစွန့်ကာ အိမ်ပေါ်တက်လိုက်ပြီး “မမော် မမော် ကျနော် ရောက်ပြီနော် မမော်”

ပြန်ထူးသံမကြားလို့ “မမော်ရေ မမော်” အိပ်ခန်းတံခါးကို ခေါက်လိုက်တော့ “ဝင်လာခဲ့ အခန်းထဲကို” “ဟုတ်ကဲ့ မမော်” အခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်တော့ အိပ်ယာပေါ် လူးလိမ့်နေတဲ့ မမော်ကို တွေ့လိုက်ရပြီး “အား ကျွတ် ကျွတ်။ ငါ့ကို ဆေးဘူးယူပေးဦး။ မှန်တင်ခုံမှာ တွေ့လား”

“တွေ့ပါတယ် မမော်” “ယူလိုက်လေ သွေးတိုးနေပါတယ်ဆိုမှ။ ငါကို သတ်ချင်နေလို့ မယူသေးတာလား။ ပေး ဆေးဘူး” “ဒီမှာ မမော်” “အား ကျွတ် ကျွတ်” မမော် အိပ်ယာက အတင်းထလိုက်ကာ ကုတင်ခေါင်းရင်းဘက် မှီချလိုက်ပြီး သွေးကျဆေးကို ရှာနေပြီး ကျနော်ကတော့ မမော်လုပ်နေတာကို ကြည့်နေရင်း

“ဘာလုပ်နေတာလဲ ရေသွားခပ်လေ ဆေးသောက်ဖို့။ အသုံးကိုမကျဘူး။ သွား သောက်ရေသွားခပ်။ မောလိုက်တာ ခေါင်းတွေ မူးနောက်နေရတဲ့အထဲ”

ကျနော် ရေခပ်ပြီး မမော်ကိုပေးလိုက်တော့ မမော် ဆေးကိုသောက်လိုက်ပြီး အိပ်ယာပေါ် ပြန်လှဲချလိုက်ကာ ငြိမ်သက်စွာ မှိန်းနေချိန်

“ကျနော် ဆေးဆရာ သွားခေါ်ပေးရမလား မမော်”

“မခေါ်နဲ့တော့ ဆေးသောက်ထားတယ်။ မသက်သာမှ တစ်မျိုးပေါ့”

“အဲ့ဒါဆိုလည်း ကျနော် ပြန်တော့မယ် မမော်”

“ငါပြန်လို့ ပြောမိလား။ စိတ်ကအမှတ်မထားဘူး။ ငါပြန်ဆိုမှ ပြန်။ ပြောရတာ မောတယ်။ ခေါင်းတွေပါ ကိုက်တယ်”

“ကျနော် နှိပ်ပေးရမလား မမော်”

“ရတယ် မလိုဘူး။ ငြိမ်ငြိမ်လေးသာ ထိုင်နေပါ။ ငါ့အနားမှာနေ။ ငါပြန်ဆိုမှပြန်။ တိတ်တိတ်နေတော့ ဒါပဲ”

“ဟုတ်ကဲ့ မမော်”

မမော် ဆေးအရှိန်နဲ့ အိပ်ပျော်သွားတော့တယ်။ ကျနော် မနေနိုင်မထိုင်နိုင် စောင်ခြုံပေးလိုက်မိသေးတယ်။ မနိုးသွားလို့ တော်သေးတာပေါ့။ စောက်ပြောကလွှတ်မှာ မဟုတ်ဘူး။ ဟူးးးးးးး ရုပ်ရည်လေးနဲ့မလိုက် အပြောကဆိုးတဲ့မိန်းမ။ ဒေါ်လေးရေ ဒီနှစ်တော့ ကွမ်းသီးအထွတ်တိုး အောင်ပါစေဗျာ။ ကျနော့်အဖြစ်က တော်တော်ဆိုးနေတာ ဒေါ်လေးမှ မသိတာ လာမြင်ကြည့်ပါဦး စိတ်ဆင်းရဲတယ် ဟူးးးးး။

ကျနော် အတွေးလွန်ရင်း မမော်ကို စောင့်ကြည့်ပေးနေရင်း အခန်းနံရံကိုမှီပြီး အိပ်ပျော်သွားတော့တယ်။

“ဟဲ့ ထစမ်း ထစမ်း”

လှုပ်နိုးတော့မှ ကျနော် လန့်နိုးသွားပြီး

“နင် မပြန်သေးဘူးလား။ ငါ့အခန်းထဲ အိပ်နေလိုက်တာ။ နာရီကိုကြည့်လိုက်ဦး ည ၇ နာရီ ကျော်နေပြီ။ ဘာလို့မပြန်တာလဲ”

“မမော်ပဲ ငါပြန်လို့ပြောမှ ပြန်ဆို”

“ညဘက်ရောက်နေပြီ။ နေစောင်းကတည်းက ပြန်ပေါ့”

“ကျနော် အိပ်ပျော်သွားလို့ပါ မမော်”

“နင် ငါ့ကို လာလိမ်မနေနဲ့နော်။ နင် တမင်သက်သက် မပြန်ပဲနေနေတာ ဟုတ်တယ်မလား”

ကျနော် ဒေါသ မြင့်သထက် မြင့်လာပြီး မတ်တပ်ရပ်လိုက်ကာ

“နေမကောင်းဖြစ်နေလို့ ကျနော် စောင့်နေပေးတာ။ ကျနော့်စေတနာကို အသိအမှတ်မပြုရင် နေပါ။ သိပ်မစော်ကားပါနဲ့ မမော်”

“နင်ငါ့ကို အော်ပြောစရာ မရှိဘူးနော်”

“လူပဲ စေတနာကို အစော်ကားခံရရင် ဒေါသထွက်တာပဲဗျ။ ခင်ဗျားနားလည်ထား”

“မင်း ငါ့ကို ဘယ်လိုပြောလိုက်တယ် မိုက်ရိုင်းလိုက်တာ”

ဆိုပြီး မမော် ကျနော့်အနား ခြေလှမ်းလာပြီး

“ငါ့မင်းထက် အသက်ကြီးတယ်နော်။ မင်းစကား ရိုင်းလှချည်လား။ စကားကို ဆင်ခြင်ပြောနော်။ မင်းတို့ အိမ်နဲ့ခြံကို အချိန်မရွေး သိမ်းလို့ရတယ်ဆိုတာ သဘောပေါက်”

“ဒီမှာ ကျနော်နားလည်တယ်။ လူတစ်ယောက် နေမကောင်းဖြစ်နေတာ ကျနော်သိနေတယ်။ ကျနော် ဆေးဆရာ ခေါ်ပေးရမလား ပြောတယ်။ ပြန်တော့မယ်လို့ ကျနော်ပြောတယ်လေ။ ငါ့ပြန်ဆိုမှ ပြန်လို့ ဘယ်သူပြောတာလဲ။ တကိုယ်တည်းနေလို့ တစ်ခုခုဖြစ်မှာစိုးတဲ့ စိတ်ကြောင့် ကျနော် စောင့်နေတာ။ အိပ်ပျော်သွားတာ ကျနော့်အပြစ်လား။ ခင်ဗျားက ကျနော့်ကို အကြွေးရစရာရှိလို့ လူလိုမဆက်ဆံပေမဲ့ ကျနော်က မေတ္တာစိတ်နဲ့ အနားမှာ နေပေးမိတာ ကျနော်မှားလား မမော်”

ဆိုပြီး မမော်ရဲ့ လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို ဆွဲကိုင်ပြီး လှုပ်ခါကာ ပြောလိုက်မိတော့

“နင် ငါ့အသားကိုမထိနဲ့”

လို့အော်ပြီး ကျနော့်လက်ကို ရိုက်ချလိုက်ကာ

“ငါ့အသားကို ထိဦး”

ဆိုပြီး ကျနော့်ပါးကို ဘယ်ညာ နှစ်ချက်ဆင့် ရိုက်ထည့်လိုက်တယ်။

“ဖြန်း ဖြန်း”

ကျနော့်နှုတ်ခမ်းတောင့်မှ သွေးစတစ်ချို့တဝက် စီးကျလာပြီး မမော်ကို ကြောင်ပြီး ကျနော်ကြည့်ကာ သွေးစတွေကို လက်နဲ့သုတ်လိုက်ပြီး

“စေတနာ မေတ္တာနဲ့ မတန်တဲ့ မိန်းမ။ ငါ့အကြောင်း သိစေရမယ်”

လို့ ပြောလိုက်ပြီး ဒေါသတွေ အလိပ်လိပ်တက်လာကာ

“မေတ္တာနဲ့ မတန်တဲ့ မိန်းမ”

လို့ ထပ်ပြောလိုက်ပြီး မမော်ရင်ဘတ်ကို ဆောင့်တွန်းလိုက်ကာ ကုတင်ပေါ် ပြိုလှဲကျသွားစဉ် ဖရိုဖရဲ ဖြစ်သွားတဲ့ မမော်အပေါ်ကို ကျနော့်ကိုယ်လုံးနဲ့ ဖိချထားပြီး ထမိန်ကို အတင်းချွတ်ပြီး အောက်ခံဘောင်းဘီပါ ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး မမော်ပါးစပ်ကို စောင်နဲ့အုပ်ဖိထားကာ ကျနော့်ပုဆိုးကို ဖြေချလိုက်ပြီး မမော်စောက်ဖုတ်ထဲ ကျနော့်လီးကို အတင်းဖိသွင်းပြီး ကျနော် လိုးဆောင့်ထည့်လိုက်တော့တယ်။

“အူးးးး အူးးးးးးး အူးးးးးးးးးးးးးးးးးး အားးးးးးးးး”

ကျနော့်လီးအဝင်အထွက် စောက်ရည်ထွက်လာချိန် ခပ်ကြမ်းကြမ်း လိုးလိုး ဆောင့်ဆောင့် ထည့်ထည့် နေမိတော့တယ်။ မမော် မအော်နိုင်တော့ပဲ မျက်လုံးတွေ စင်းစင်းကျလာပါတော့တယ်။ ကျနော် အုပ်ထားတဲ့စောင်ကို ဖယ်လိုက်ပြီး မမော်ချိုင်းအောက် လက်လျှိုပြီး ပခုံးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ထိန်းထားရင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်းကို ဆောင့်နေမိတယ်။

“အီးးးးးးအားးးးးးး အားးးးးးးးးးး သေပါပြီ ဟူးးးးးးးအားးးးးးးးး အမေရေ နာလိုက်တာ အားးးးးးးးးး”

“ဖန်း ဖန်း ဘွတ် ဘွတ် ဖက်”

“အားးးးးးးးအီးးးးးးးး သေပါပြီ နာလိုက်တာ ဟူးးးးအီးးးးးး”

မမော် အော်ညီးရင်း ကျနော်လည်း ဒေါသစိတ်နဲ့ ရောထွေးပြီး မရပ်မနား လိုးလိုးနေရင်း မမော် အော်ညီးသံတွေ အဆက်မပြတ် ထွက်လာကာ

“အားးးးးးး”

လို့ အသံရှည်အော်ရင်း ကျနော့်ပခုံးသားကို ကိုက်ရင်း ငြိမ်ကျသွားချိန် ကျနော်လည်း ပြီးချင်လာလို့ အရှိန်တင် ဆောင့်ထည့်လိုက်ပြီး

“အားးးး ထွက်ပြီ”

ဆိုပြီး လီးကို စောက်ဖုတ်ထဲ တဆုံးဖိကပ်ထည့်ထားပြီး လရည်တွေကို စောက်ဖုတ်ထဲ ပန်းထုတ်လိုက်တော့တယ်။ ပြီးတော့ ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်ဖြစ်နေတဲ့ မမော်နဖူးလေးကို နမ်းလိုက်ကာ လီးကို အဖုတ်ထဲကထုတ်လိုက်ပြီး မမော်စောက်ဖုတ်ကို စောင်နဲ့သုတ်ပေး သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပေးလိုက်တယ်။

“အား နာလိုက်တာ ကျွတ် ကျွတ် ဖယ် ငါ့အနားကသွားတော့”

မမော် အော်ပြောပေမယ့် ကျနော် မမော်အပေါ်ကို ပြန်ခွဖိထားလိုက်ပြီး ရုန်းနေတဲ့ မမော်မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်ကာ

“စိတ်မဆိုးပါနဲ့။ ကျနော့်မသိစိတ်က အချစ်တစ်ခု ပေါက်ထွက်သွားတာပါ။ မမော်ကို ကျနော်ချစ်တယ်”

လို့ပြောလိုက်ပြီး ကျနော့်လီးကို မမော်စောက်ဖုတ်ထဲ ဒုတိယအကြိမ် ထည့်လိုက်ပြီး ဖြေးဖြေးလေး လိုးနေမိတယ်။ မမော်ရဲ့ လက်အစုံက ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို အတင်းတွန်းထုတ်နေသလို တစ်ချက်တစ်ချက် ကျနော့်ကို ဖက်ဖက်လာနေတယ်။ ကျနော်လည်း စီးကြပ်နေတဲ့ မမော်ရဲ့ စောက်ဖုတ်ကို လိုးဆောင့် ညောင့်ရင်း

“အားးးးး ဟားးးးး အီးးးးးး ဟင်းးးးးးး အ အ အားးးးးးအီးးးးးး အမေ အားးးး လားးးးးး အီးးးးးးးးးး”

မမော်ရဲ့ အော်ညီးသံက ကျနော့်ရင်ကို သာသာမှု ဖြစ်ဖြစ်လာလို့ ကျနော့် ဆောင်ချက်တွေ ကြမ်းလာပြီး နို့ကိုစို့လိုက်၊ လီးကဆောင့်လိုးလိုက်နဲ့ အခန်းထဲမှာ မုန်တိုင်းကျလိုက်၊ လေပြင်းကျလိုက်၊ လေညင်းလေးတိုက်လိုက်၊ အော်ညီးသံတွေနဲ့ ဆူညံနေပါတော့တယ်။

ခဏကြာတော့ အပျိုကြီးမမော် မျက်လုံးတွေ စင်းကျလာပြီး ကျနော့်လိုးချက်တွေလည်း ပိုပြီး ပြင်းပြင်းလာပြီး အား အီးးးးးးးး ပြိုင်တူအော်မိရင်း မမော်စောက်ဖုတ်ထဲ လရေတွေ အိုင်ထွန်းကုန်ပါတော့တယ်ဗျာ။

မမော်ရဲ့ မျက်ရည်စတွေကို ကျနော် မမြင်တော့ပါဘူး။ ချစ်တယ် ချစ်တယ် တဖွဖွ ပြောပြောနေရင်း မမော်ကို မနားတမ်း တစ်ချီပြီးတစ်ချီ ငါးချီ ဆက်တိုက် လိုးပစ်လိုက်မိပါတယ်။

“မမော် ကျနော့်ကို ခွင့်လွှတ်ပါ။ ကျနော့်မသိစိတ်က မမော်ကို ချစ်နေလို့ အခုလို ပေါက်ကွဲသွားတာပါ။ ကျနော့်အချစ်ကို လက်ခံပေးပါနော်”

မျက်ရည်စတွေနဲ့ မမော် ငိုနေရင်း

“ပြန်ပါတော့ ပြန်ပါတော့။ အခုချိန် ဘာမှမတွေးနိုင်တော့ပါဘူး။ အရှက်လည်း ကုန်ပါပြီ။ ကျေနပ်ပါတော့ ပြန်ပါတော့နော်”

“ကျနော့်ကို စိတ်မဆိုးပါနဲ့ မမော်ရယ်။ ကျနော် မမော်ကို လက်ထပ်ပါရစေ”

“စိတ်ဆိုးလည်း မထူးတော့ပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ စိတ်မကောင်းဖြစ်ရတယ်။ အိမ်ကို ပြန်လိုက်တော့နော်။ မမော် ဆုံးဖြတ်နေစဉ်အတွင်း မမော်ကို လာမတွေ့ပါနဲ့။ ဆုံးဖြတ်ပြီးလို့ အဖြေတစ်ခုခု ရှိလာရင် မမော်ကိုယ်တိုင် လာခဲ့ပါ့မယ်။ အေးအေးဆေးဆေး ဆုံးဖြတ်ပါရစေ။ မမော် နားလည်ပေးသလို နားလည်မှု ပြန်ပေးနိုင်မယ်လို့ ယုံကြည်ပါရစေ”

“မမော်စကား ကျနော် နားတောင်ပါ့မယ်။ မမော်အဖြေကိုလည်း စောင့်နေပါ့မယ်။ ဒါပေမဲ့ အခုလောလောဆယ် အိမ်မပြန်ခင်လေး တစ်ခါလောက် လိုးပါရစေ မမော်”

လို့ ပြောလိုက်တော့

“မဝသေဘူးလား အားမရသေးဘူးလား။ သေချင်တာပဲသိတော့တယ်”

လို့ ပြောရင်း အိပ်ယာပေါ် မမော် လှဲချလိုက်တော့ ကျနော်လည်း ပြိုဆင်းလို့ အချစ်ရဲ့ ချောက်နက်ကြီးထဲ ခဏခဏ သက်ဆင်းရင်း ဘယ်နှစ်ခါမှန်းမသိ လွင့်လွင့်မျောရင်း မမော်လည်းမျှော့ ကျနော့်လီးလည်း ပျော့လို မိုးလင်းခါနီးမှ ဒေါ်လေးအိမ်ကို ပြန်အိပ်မိပါတော့တယ်ဗျာ။

အိပ်ယာကထတော့ မမော်ကို အရင်ဆုံး သတိရမိလိုက်ပြီး တွေ့ချင်တဲ့စိတ်၊ တောင်းပန်ချင်တဲ့စိတ်၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ရှက်မိတဲ့စိတ်၊ မရည်ရွယ်ပဲ ဖြစ်သွားမိတဲ့ စော်ကားမှု၊ ငါ မမော်အပေါ် ရက်စက်မိသလို နောင်တရမိပြီး မမော်ဆီကို သွားချင်တဲ့စိတ်ကို မျိုသိပ်ပြီး အိမ်ထဲမှာပဲ မှိုင်တွေငေးငိုင်နေရင်း ဘာလုပ်လုပ် စိတ်ကမပါပဲ မမော်စကားအတိုင်း မမော်လာမည့် နေ့ရက်လေးကို မျှော်လင့်စောင့်ဆိုင်းနေရင်း ရက်မှ လသို့ အခုဆို တစ်လပြည့်ခါနီးနေပါပြီ။ အတွေးနဲ့ အခန်းထဲ လူးလိမ့်နေစဉ်

“မကျော့ မကျော့။ ကိုဘခက် ကိုဘခက်။ ဘယ်သူမှမရှိဘူးလား”

“လာပြီ မမော်ရေ”

ဆိုပြီး ဒေါ်လေး အိမ်ရှေ့ထွက်လာပြီး

“မကျော့ အောင် ရှိလား”

“ရှိပါတယ် မမော်”

“ခေါ်ပေးပါလား အောင်နဲ့ စကားပြောစရာရှိလို့ပါ”

“တူလေးရေ တူလေး။ မမော် လာတယ်ဟေ့ ထွက်ခဲ့ဦး”

ဟာ မမော် မမော် ဝမ်းသာအားရစွာဖြင့်

“လာပြီ ဒေါ်လေး”

ဆိုပြီး အိမ်ရှေ့ရောက်သွားတော့ မျက်နှာလေးညိုးနေတဲ့ မမော်ကို တွေ့လိုက်ရတော့ ရင်ထဲအလိုလို စိတ်မကောင်းဖြစ်မိသွားပြီး

“မမော် ကျနော် ရောက်ပါပြီ”

“မမော်နဲ့ ရွာထိပ်က ဘုရားကို ခဏလောက် လိုက်ခဲ့ပါလား။ ပြောစရာရှိလို့”

“ကျနော် လိုက်ခဲ့ပါ့မယ် မမော်”

“သွားကြရအောင်။ မကျော့ သွားလိုက်ဦးမယ်နော်”

ဒေါ်လေးက ကျနော့်ကိုကြည့်လိုက် မမော်ကိုကြည့်လိုက်နဲ့ နားလည်ရခက်နေတယ်။

“ကျနော် ခဏလိုက်သွားလိုက်မယ်နော် ဒေါ်လေး”

“အေး အေး”

ရွာလမ်းကို မမော်နဲ့ တူတူယှဉ်လို့ လျှောက်သွားနေစဉ်မှာ

“မမော် မမော်ကို ကျနော်”

“နောက်မှပြောပါ လမ်းမှာ ဘာမှမပြောပါနဲ့”

“ဟုတ်ကဲ့ မမော်”

ဆိုပြီး တိတ်ဆိတ်စွာ လျှောက်လှမ်းနေရင်း ရွာထိပ်က စေတီအနားမှာ လူသူကင်းလို့ ကျေးငှက်အသံကလွှဲလို့ ဆူညံ့မှုကင်းမဲ့နေပြီး ကံကော်ပင်အောက်မှာ မမော် ခြေစုံရပ်ပြီး

“မင်း မမော်ကို သိပ်ရက်စက်တယ် လုပ်ရက်တယ်။ မမော်ဘဝမှာ ဒီလိုအဖြစ်မျိုး ကြုံရမယ်လို့ တစ်ခါမှ မတွေးဖူးဘူး။ မင်းသိပ်ရက်စက်တယ်”

“ကျနော် မမော်ကို မသိစိတ်က ချစ်မိနေတာ ကျနော် မသိခဲ့ပါဘူး။ ကျနော့်စေတနာကို စော်ကားတယ်။ မမော် ကျနော့်ပါးကို ရိုက်လိုက်တော့ ရှက်စိတ်နဲ့ ချစ်တဲ့စိတ် ရောပြီး အမှားဖြစ်သွားမိတာပါ။ ကျနော် အမှားထက် အချစ်နဲ့ ရှေ့ဆက်ဘဝလမ်းကို လျှောက်လှမ်းခွင့်ပြုပါ မမော်။ ကျနော့်အချစ်ကို လက်ခံပေးပါ။ ကျနော့်ကို လက်ထပ်ခွင့်ပြုပါ”

“ဒီမှာ အောင်။ မင်း မမော်ကို တကယ်မေတ္တာစစ်နဲ့ချစ်တာ မှန်ရဲ့လား။ မမော် အဲဒီတစ်ခုပဲ သိချင်တယ်။ ပြီးခဲ့တာထက် ရှေ့ဆက်မဲ့ အနာဂတ်ကို ပိုသိချင်တယ်။ ဖြေပါ အောင်”

“ကျနော် ဘဝမှာ အချစ်ထက် သစ္စာကို ပိုတန်ဖိုးထားတာပါ။ ကျနော် မမော်ဘဝကို တစ်သက်လုံး သစ္စာရှိစွာ တစ်ယောက်တည်း တန်ဖိုးထားချစ်ပါ့မယ်။ ငွေကြေးဆင်းရဲပေမဲ့ မမော်အပေါ် မေတ္တာတရား ဘယ်တော့မှ မဆင်းရဲစေရပါဘူးလို့ ကျနော် ကတိပေးပါတယ်”

ကျောပေးပြီး လယ်ကွင်းကို ငေးနေတဲ့ မမော် ကျနော့်ဘက် မျက်နှာမူလိုက်ပြီး ကျနော့်မျက်ဝန်းကို မျက်ရည်စတွေနဲ့ မျက်တောင်မခတ်ပဲ စိုက်ကြည့်နေပြီး ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ခိုဝင်ကာ ကျနော့်ကို ခပ်တင်းတင်းဖတ်လိုက်ပြီး

“မောင် မောင့်ကို မ သိပ်ချစ်တယ်”

ဆိုပြီး ရှိုက်ရှိုက်ငိုနေတဲ့ မမော်ကို ကျနော် ပြန်ဖက်ထားရင်း

“မောင့်အသက်ထက် မကို မောင်ပိုချစ်ပါ့မယ် မရယ်။ မငိုပါနဲ့တော့နော် မ။ မောင်တို့ အနာဂတ်ခရီး အတူတူ ဖြတ်သန်းကြမယ်နော်”

“မောင်”

“ပြောလေ မ”

“အချစ်ဆိုတာ ဘာမှန်းမသိတဲ့ မကို အထိအတွေ့ ကြမ်းကြမ်းလေးနဲ့ ညည သတိရ အိပ်မပျော်လောက်အောင် သာယာမှုတွေပေးခဲ့တဲ့ မောင့်အချစ်ကို မ စွဲလန်းသာယာမိသွားတယ်။ မ မညာပါဘူး။ မောင့်အတွေ့ကို မ အချိန်တိုင်း သတိရနေပေမဲ့ ရှက်လို့ မောင့်အနား မလာဖြစ်ခဲ့တာပါ။ မောင့်ကြောင့် မောင့်ကြောင့် အခုလေ အခုလေ”

“ဘာဖြစ်နေတာလဲ ပြောပါ မရယ်”

“မ ရှက်တယ် မောင်ရယ်။ ဒါပေမဲ့ မ ပြောပါ့မယ်။ သေချာနားတောင်နော်”

မမော် ကျနော့်နား အနားကပ်ပြီး တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တဲ့ စကားကြောင့်

“မ တကယ် တကယ်လား မရယ် မောင်ဝမ်းသာလိုက်တာ။ ငါ့ကွ ကလေးအဖေ ဖြစ်တော့မယ်။ ဟားဟား ဟားဟား”

ကျနော် ပျော်နေတာကိုကြည့်ပြီး မ တစ်ယောက် မျက်ရည်စတွေကို သုတ်လိုက်ပြီး

“မောင် ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ တော်တော့ သူများတွေ ကြားကုန်မယ်”

ကျနော် မကို ဖက်လိုက်ပြီး နဖူးလေးကို အနမ်းခြွေလိုက်ကာ

“လွှတ်ပါဦး အတင်းဖက်တားတာပဲ။ ဗိုက်ထဲက သားသားမီးမီးလေး တစ်ခုခုဖြစ်နေဦးမယ်။ လက်ထပ်ဖို့ စီစဉ်ကြမယ်နော် မောင်”

ကျနော် ခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်ပြီး တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦး မိုးမမြင် လေမမြင် ပျော်ရွှင်နေမိပါတော့တယ်ဗျာ။

နောက် ၄ ရက်လောက်မှာ မင်္ဂလာပွဲဆင်နွှဲပြီး ကျနော်နဲ့မ သာယာတဲ့ ဘဝလေးကို တည်ဆောက်ပြီး တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် နားလည်မှုအပြည့်နဲ့ ဖြတ်သန်းလာပြီး ငါးလတာ အိမ်ထောင်သက် ရလာချိန် မ မှာ ဗိုက်ကလေး ဖောင်းဖောင်းလေးနဲ့ သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းနေပါတော့တယ်ဗျာ။

“မောင်”

“ပြောလေ မ”

“ညနေ မြို့ဆေးခန်း OG သွားပြရမယ်နော်”

“မောင်သိပါတယ် မရယ်”

“မသိပါဘူး မောင် မအပေါ် အချစ်ပေါ့ပြီး မေ့နေပြီထင်လို့ သတိပေးတာပါနော်”

“မမေ့လည်း မမေ့ပါဘူး။ အချစ်လည်း မလျော့ဘူးဗျ သိပြီလား”

ကျနော် မကို ဖက်လိုက်ပြီး နဖူးကို နမ်းလိုက်တော့

“အာ မောင်နော် အိမ်ရှေ့ကြီးမှာနော် လာနမ်းနေတယ် မရှက်ဘူးလား”

“မရှက်ပါဘူးနော် ချစ်လို့နမ်းတာပဲ”

“မောင်နော်”

မျက်စောင်းထိုးပြီး ဆူပုတ်ပုတ်မျက်နှာထားနဲ့ ရှက်နေတဲ့ မကို ကြည့်ပြီး ရယ်မောသံလေးများနဲ့ ကျနော်တို့ကမ္ဘာလေး သာယာနေပါတော့တယ်။

ညနေစောင်း မြို့ဆေးခန်းကိုရောက်တော့ ဆေးစာအုပ်တင်ပြီး အမှတ်စဉ်ရောက်ဖို့ စောင့်နေစဉ် ဆေးခန်းက သူနာပြုအကူဆရာမလေးက အခန်းထဲက ထွက်လာပြီး

“နံပါတ် ၇ မချိုချို ဝင်လာလို့ရပါပြီ”

လို့ပြောပြီး အခန်းထဲ ဝင်သွားစဉ်

“မ နံပါတ်ဘယ်လောက်ရလဲ”

“၁၁ မောင်”

“အော် စောင့်ရဦးမယ်”

လို့ပြောပြီး စောင့်နေစဉ် ဆေးခန်းလိုက်ကာလေးထဲက ကိုယ်ဝန်ကြီးနဲ့ ထွက်လာတဲ့ KKကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ မထင်မှတ်တဲ့ တွေ့ဆုံမှုကြောင့် အံအားသင့်လို့ ကြောင်ကြည့်နေပြီး

“KK”

“အောင် ဒီကို ဘာလာလုပ်တာလဲ”

“KK ဒါက အောင့်အမျိုးသမီး မမော်လို့ ခေါ်ပါတယ်။ မမော်ကို ဆေးခန်းလာပြတာပါ”

“အော် ဟုတ်ကဲ့ပါရှင့်။ တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ် မမော်။ ကျမက KKပါ မမော်။ နောက်တွေ့ရင်လည်း နှုတ်ဆက်ပါနော် မမော်”

“ကောင်းပါပြီ ညီမလေးKK”

“အောင်က ကျမနဲ့ အရမ်းရင်းနှီးတဲ့ မိတ်ဆွေဟောင်းတွေပါ။ မမော် ကျမကို ခွင့်ပြုပါဦးနော်”

“ကောင်းပါပြီ ညီမလေးKK”

KK ထွက်သွားတော့ ကျနော်က

“မ KKက အဆင်မပြေ ဖြစ်နေတဲ့ပုံပဲ။ မောင် ပိုက်ဆံနည်းနည်းလောက် ကူညီပေးချင်လို့။ မ မောင့်ကို”

“ယူလေ မောင်။ မောင်လိုက်ပေးလိုက်နော်။ ရော့ ပိုက်ဆံအိတ် ယူသွားလိုက်နော်”

“ဟုတ်ကဲ့ မ”

ကျနော် အပြင်ဘက် KK နောက် ပြေးလိုက်ရင်း

“KK ခဏ KK ခဏ”

ကျနော် လှမ်းအော်လိုက်တော့ KKက လမ်းမပေါ် ကျနော်ကို ရပ်စောင့်နေပါတယ်။ အနားကိုရောက်တော့

“အောင် ဘာပြောချင်လို့လဲ အောင်”

“KK နင်အဆင်ပြေရဲ့လား ဟာ။ နင့်ယောကျ်ားရော”

“သူ သူမရှိတော့ပါဘူး။ KK အနားက ထွက်သွားပါပြီ။ KK သာယာမှုတဏှာကို အပျော်နောက်လိုက်လို့ အချစ်စစ်နဲ့ချစ်ခဲ့တဲ့ အောင့်အပေါ် ရက်စက်ခဲ့လို့ KK အရမ်းမှားသွားပါတယ်။ အောင်နဲ့ လမ်းခွဲပြီးနောက် လူကို ပျော်ရွှင်မှုတွေ ဖြည့်ဆည်းပြီး နောက်ထပ် KK ပေးဆပ်ပြီး ချစ်ခဲ့ပါတယ်။ KK မှားသွားတယ်။ KK ကို အပျော်ကြံ ရှိတာသုံးဖြုန်း အိမ်တောင်ရေး မသာယာခဲ့ပါဘူး။ KK မှာ ဖြည့်ဆည်းစရာ ရစရာ မရှိတော့ KK အနားက ထွက်သွားပါပြီ။ အခုတော့ နောင်တတွေနဲ့ ဗိုက်ကတစ်ဖက် ဝမ်းရေးကို မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်လေး ရပ်ကွက်ထဲထွက်လို့ KK ဘဝ ကြမ်းတမ်းနေပါပြီ။ အောင့်အပေါ် KK ရက်စက်ခဲ့လို့ လောကကြီးက ပြန်ခတ်လိုက်တဲ့ ဒဏ်တွေပါ အောင်”

“ကြားရတာ အောင့်ရင်ထဲ မကောင်းပါဘူး KK။ ဒါပေမဲ့ အောင်မှာလည်း မိသားစုဘဝလေး ရှိနေတဲ့အတွက် အောင် ပြန်မကြည့်နိုင်တာ ခွင့်လွှတ်ပေးပါ”

“KKက အောင့်ကို တောင်းပန်ရမှာပါ”

“ပြီးတာတွေ ထားလိုက်တော့။ KK ပိုက်ဆံလိုနေမှာပေါ့”

ဆိုပြီး ကျနော် KK လက်ထဲကို ငွေငါးသိန်း ထည့်ပေးလိုက်တော့

“မယူပါရစေနဲ့ အောင်”

“KK ယူထားလိုက်ပါ။ အောင်နဲ့ KKဟာ လူ့စည်းလူ့ဘောင်အရ ပတ်သက်ဖို့ မသင့်တာ မှန်ပေမဲ့ စာနာစိတ်နဲ့တော့ အောင် ကူညီပေးလို့ရပါတယ်။ စိတ်သန့်သန့်ယူပါ KK။ အောင်နဲ့ KKတို့ရဲ့ ဘဝခရီးက ဘယ်လိုမှ နီးဖို့ မဖြစ်နိုင်တော့ပေမဲ့ အတိတ်က လမ်းအတူတူ ခရီးဆက်ခဲ့ဖူးတဲ့ ခရီးသွားဖော်တစ်ယောက်လို ပြန်ကူညီခွင့်ရှိပါတယ် KK”

ကျနော် မျက်ရည်ကျနေတဲ့ KK ကိုကြည့်ပြီး “စကားလေးတစ်ခွန်းတော့ ပြောခဲ့ပါရစေ KK။ အတိတ်ကလမ်းထက် အနာဂတ်လမ်း သာယာဖို့ ရှာဖွေပါ။ လူ့လောကထဲ ရောက်လာမဲ့ ရင်သွေးအတွက် ကိုယ့်ကိုယ်ကို အားတင်းလို့ ဘဝခရီးကို အနာဂတ်လမ်းမှာ ဆက်မမှားပါနဲ့လို့ အောင် ဆုတောင်းခဲ့ပေးပါတယ် KK” ကျနော် KKကို ကျောခိုင်းကာ ဆေးခန်းဘက် ခြေလှမ်းလိုက်တော့ မျက်ရည်များနဲ့ အောင် အောင်အောင် အောင် အောင် လို့ အော်ခေါ်နေတဲ့ KKရဲ့ အသံကို ပြန်လှည့်မကြည့်ဖြစ်တော့ပဲ ကျနော့်ရဲ့ အတိတ်လမ်းပြဇာတ် တစ်ပုဒ်ကို ဒီနေရာမှာပဲ ထာဝရ နိဂုံးချုပ်လိုက်ပြီး ကျနော်ရဲ့ အနာဂတ်လမ်းသစ်ဖြစ်တဲ့ မ ရင်ခွင်ဆီသို့ ပြန်လာခဲ့ရင်း ပြန်လာခဲ့ရင်း အိမ်မက်သစ်တွေနဲ့ပဲ ရှေ့ဆက်လို့ ကျနော်နဲ့မ ဘဝခရီးကို ဆိုးအတူ ကောင်းအတူ ဖြတ်သန်းနေမိတော့တယ်ဗျာ။…ပြီးပါပြီ

Zawgyi

အရည္ဝင္လို႔ အေသခင္သြားတဲ့ အပ်ိဳႀကီး

ျမင္လိုက္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကမာၻပ်က္လုမတတ္ ေဒါသေတြ ငယ္ထိပ္ေရာက္ေနလို႔၊ အသားေတြ တဆက္ဆက္တုန္လို႔၊ ခံစားခ်က္ေတြ မ်ိဳသိပ္ထားရင္း မေကာင္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္နဲ႔ ငါ့ဘဝ အပ်က္မခံႏိုင္ဘူး။ အံကိုခပ္တင္းတင္းႀကိတ္ရင္း အိမ္ထဲက ျပန္ထြက္လို႔ ေဒါသေတြ ေျပေဖ်ာက္ဖို႔ က်ေနာ္ ဘုရားအရိပ္ေအာက္ ခိုလႈံၿပီး ရသေလာက္ စိတ္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ စုစည္းၿပီး KK ဆီကို ဖုန္းေခၚလိုက္တယ္။

“ဟယ္လို ေအာင္ အိမ္မျပန္လာေသးဘူးလား။ မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီေလ” “KK ဘုရားကို ခဏေလာက္ ထြက္လာခဲ့ပါလား။ ေအာင္ ေစာင့္ေနမယ္။ တနဂၤေႏြေတာင့္ကို လာခဲ့ေနာ္” “ေအာင္ကေတာ့ လုပ္ၿပီ။ KK လာခဲ့မယ္” ဖုန္းခ်သြားၿပီး နာရီဝက္ေလာက္အၾကာမွာ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ ပါတိတ္အနီေရာင္အပြင့္ေလးနဲ႔၊ သနပ္ခါး ပါးကြက္ေလးနဲ႔၊ ခ်စ္စရာအၿပဳံးေလးနဲ႔ က်ေနာ့္အနားမွာ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး “ကဲေျပာ ဘာေျပာစရာရွိလို႔လဲ ေအာင္။ အိမ္ၾကမွေျပာလဲရတာကို” “KK ေသခ်ာနားေတာင္ေနာ္။ ေအာင္တို႔ ကြာရွင္းရေအာင္” “ဘာ ဘာေျပာတယ္ ေအာင္”
“လမ္းခြဲၾကမယ္ KK” “ေအာင္ ဘာေၾကာင့္ အခုလို ဆုံးျဖတ္တာလည္း KK နားမလည္ႏိုင္ဘူး။ KK ဘာေတြလုပ္မိလို႔လည္း ေအာင္”

“ဒီမွာ KK။ ေအာင္ ေန႔လည္ ၃ နာရီေလာက္က ဆိုင္ကအလုပ္ကိစၥနဲ႔ အိမ္နားေရာက္ေနလို႔ ေအာင္ ျပန္လာခဲ့ေသးတယ္။ ငါ့ေနာက္ေက်ာကို ဓါးနဲ႔ထိုးေနတာ ေနာက္က်မွသိရတာ ေဒါသျဖစ္တယ္။ ေအာင့္အေပၚ ရက္စက္လိုက္တာ KK။ ေအာင္ ရွာေဖြမေကြၽးမိလို႔လား။ ေအာင္ တတ္ႏိုင္တာ၊ ေ႐ႊေငြ မဆင္ေပးခဲ့မိလို႔လား။ သာယာတဲ့ဘဝကို မျဖည့္ဆည္းခဲ့လို႔လား။ KK သေဘာ KK စိတ္တိုင္းက် မေနေပးခဲ့မိလို႔လား။ ေနာက္ဆုံး စကားက ဘုရားရင္ျပင္ေပၚျဖစ္ေနလို႔ လင္မယားအိပ္တဲ့အခ်ိန္ ေအာင္ KKအေပၚ လင္မယားလိင္ကိစၥ မျဖည့္ခဲ့မိလို႔လား။ ေအာင္ဘက္က ဘာတစ္ခုမွ မပ်က္ကြက္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေတြကို KK အသိဆုံးပါ။ ေအာင္ KK ကို ခ်စ္လိုက္ရတာ။ အရမ္းခ်စ္တတ္တဲ့သူေတြ တန္ဖိုးထားျခင္း မခံရဘူးဆိုတာ ေအာင္ ကိုယ္ေတြ႕ႀကဳံလိုက္ သိလိုက္ရပါၿပီ။ အရာရာ စိတ္တိုင္းက် ဦးစားေပးခ်စ္လိုက္ရတာ။ ရွိသမွ် ရွာသမွ် အကုန္ေပးတယ္။ ပင္ပန္းေနပါေစ ေမာတယ္လို႔ ေအာင္ ညီးဖူးလား။ အိမ္ျပန္လာလို႔ အၿပဳံးတစ္ခ်က္ ျမင္ရတာနဲ႔ ေပွ်ာ္ေနမိတဲ့ ေအာင္ ပါ။ အခုေတာ့ကြာ ရည္းစားေဟာင္းနဲ႔ ကုတင္ေပၚမွာ ျမင္မေကာင္းပါလား KK။ ေအာင္ဘဝ ကို ေအာင္အခ်စ္ရဆုံး မိန္းမက ေအာင္ဘဝရဲ႕ ႏွလုံးသားကို ဓါးနဲ႔ ခပ္ၿပဳံးၿပဳံး ထိုးေနတာ မသိလိုက္မိဘူး။ ေအာင္ဘဝကို ေအာင္သနားတယ္။ တစ္ေန႔ကုန္ အလုပ္လုပ္ ပင္ပင္ပန္းပန္းလုပ္ေနတာ ငါ့ကမာၻေလး မိသားစုဘဝေလး လိုခ်င္လို႔ပါ KK။ အခုေတာ့ကြာ ငါကေတာ့ ရွာေနတယ္။ KK မင္းကေတာ့ ေနာက္အေကာင္နဲ႔ သာယာေနတယ္”

မ်က္ရည္က်ၿပီး ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ KK က “ေအာင္ KKေတာင္းပန္ပါတယ္။ KKကို ခြင့္လႊတ္ေပးပါ။ အမိုက္မ KKကို တစ္ခုခုလုပ္လိုက္ပါ။ ႐ိုက္ခ်င္လည္း ႐ိုက္လိုက္ပါ။ ထိုးခ်င္လည္း ထိုးလိုက္ပါ။ ေအာင္ KKကို ခြင့္လႊတ္ေပးပါ။ KK အႏူးအၫြတ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေအာင္။ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ခြင့္လႊတ္”

“ေတာ္ေတာ့ KK ဆက္မေျပာနဲ႔ေတာ့။ ေအာင္ေျပာတာ နားေတာင္။ မနက္ျဖန္ တရား႐ုံးကို လာခဲ့ပါ။ ေအာင္ ေစာင့္ေနမယ္။ KK ေနာက္လူကို လက္ထပ္လိုက္ပါ။ သာယာမႈကို ဖန္တီးလိုက္ပါ။ ေပွ်ာ္မယ္ထင္တဲ့ လမ္းကို KKတို႔ ဆက္ေလွ်ာက္ၾကပါ။ ေအာင္ ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ထက္ ေနာက္လူ KKကို ခ်စ္ႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္တယ္ေနာ္ KK။ ေအာင္ဘက္က ေပးႏိုင္တာ အကုန္ပါပဲ။ မနက္ တရား႐ုံးကိုသာ လာခဲ့လိုက္ KK။ ေအာင္ ေစာင့္ေနမယ္။ ေအာင္ သြားေတာ့မယ္။ လိုက္မလာခဲ့ပါနဲ႔”

က်ေနာ္ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ေက်ာခိုင္းကာ ေျခလွမ္းလိုက္ေတာ့ “ေအာင္ KKေတာင္းပန္ပါတယ္။ ထြက္မသြားပါနဲ႔” ငိုၿပီး ေျပာေနေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ KKကို လွည့္မၾကည့္ေတာ့ပဲ မ်က္ရည္တစ္ေပါက္ခ်င္း လိမ့္ဆင္းလာၿပီး
“ေနာက္က်သြားပါၿပီ KK” လို႔ေျပာၿပီး ေျခလွမ္းေတြ KKနဲ႔ ဆန႔္က်င္ဘက္အရပ္ ဦးတည္သြားရင္ ဘုရားက ဆည္းလည္းသံနဲ႔ က်ေနာ့္ရင္ထဲက အသည္းေပါက္မတတ္ ခံစားမႈနဲ႔ KKရဲ႕ ငိုရႈိက္သံသဲ့သဲ့ကို ေခါင္းေလာင္းထိုးသံ ေၾကးစည္သံသဲ့သဲ့က လႊမ္းမိုးသြားရင္း က်ေနာ္နဲ႔KKရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးျပသနာကို ဘုရားကလႊဲလို ဘယ္သူမွ ပိုသိႏိုင္မယ္ မထင္ေတာ့ပါဘူးးးးး ဗ်ာ။

မနက္လင္းေတာ့ က်ေနာ္ အိပ္ယာထ၊ ေရခ်ိဳး၊ အဝတ္အစားလဲၿပီး တည္းခိုခန္းေသာ့ကို ျပန္အပ္၊ ေငြရွင္းေပးလိုက္ၿပီး မနက္ခင္းမွာ ဟာတာတာ ျဖစ္ေနေတာ့ ေအာ္ မေန႔ကနဲ႔ ဒီေန႔ မတူေတာ့ပါလား။ ဆိုင္ကို အရင္သြား က်ေနာ္စုထားတဲ့ ေငြ၊ ေဘာနပ္ဆုေၾကး၊ မုန႔္ဖိုးရေငြ အားလုံးကို ဆိုင္ရွင္စီ အပ္ထားတာ ၆ သိန္းေက်ာ္ ျပန္ထုတ္လိုက္ၿပီး ဒီေန႔တစ္ရက္ေတာ့ အလုပ္နားခ်င္လို႔ ဆိုင္ရွင္ကိုေျပာၿပီး ျပန္ထြက္လာေတာ့ မနက္ ၈ နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ ဗိုက္ကဆာလာလို႔ တရား႐ုံးကိုအရင္သြား ႐ုံးနားကကြန္ပ်ဴတာဆိုင္မွာ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္ ဝယ္လိုက္ၿပီး ႐ုံးနားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထမင္းေၾကာ္၊ ၾကက္ဥေၾကာ္နဲ႔ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေသာက္ရင္း ဗိုက္ျဖည့္ေနလိုက္တယ္။

မနက္ ၉ နာရီခြဲေလာက္မွာ KK တရား႐ုံးထဲ ဝင္လာၿပီး က်ေနာ့္အနား ထိုင္ခုံမွာ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး “တစ္ခုခု မွာလိုက္ေလ မနက္စာ စားဖို႔” “မမွာေတာ့ပါဘူး” “ေအာင္ KK အရမ္းမွားသြားပါတယ္။ ခြင့္လႊတ္ေပးပါ။ ေနာင္တထက္ KK ရင္ထဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဒါသျဖစ္မိပါတယ္ ေအာင္။ KK အရမ္းကို မိုက္မဲမိပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ KKအမွားကို ျပင္ဆင္ခြင့္ေပးပါ။ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ေတာင္းဆိုပါရေစ ေအာင္” ေျပာၿပီး မ်က္ရည္ေတြက်ေနတဲ့ KKကို က်ေနာ္တစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္ၿပီး “ဒီမွာ KK။ ငါ့အသက္ထက္ မင္းကို တန္ဖိုးထား ခ်စ္ခဲ့တာပါ။ ငါ့အခ်စ္ကို အႏိုင္ယူတာ နားလည္ေပးလို႔ရပါတယ္။ ေဖာက္ျပန္မႈကို ငါခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ဘူး KK။ မင္းကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ခဲ့ပါေစ ရင္ထဲက နာက်င္မႈေတြ တစ္ေန႔ ေနသားက်လာမွာပါ။ မင္းကို ခ်စ္တဲ့စိတ္ သတိရစိတ္ ဝင္လာလည္း နာတာနဲ႔ ေျဖတတ္ေအာင္ ေနေတာ့မယ္။ တေန႔တခ်ိန္ KK ဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ေအာင့္ရင္ထဲ ေမ့ေပ်ာက္သြားေအာင္ အခ်ိန္ဆိုတဲ့ စက္ဝိုင္းက ကုစားသြားမွာပါ။ ေအာင္ဆိုတဲ့ ငါ့ကို KKရင္ထဲ တကယ္ရွိခဲ့တယ္ဆိုရင္ အခုလိုလုပ္ရက္မ်ိဳးနဲ႔ ရက္စက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေအာင္နဲ႔ေနရတာ မေပွ်ာ္ဘူးဆိုလည္း ပြင့္လင္းစြာ ေျပာလိုက္လို႔ရပါတယ္။ ေအာင္ လမ္းခြဲေပးမွာပါ။ ေအာင္ ႏွလုံးသားကို စကားလုံးနဲ႔သတ္လည္း ေသပါတယ္။ အခုေတာ့ကြာ ႏွလုံးသားကို ဓါးနဲ႔ထိုးတာထက္ နာတယ္။ ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္းေျပာရင္ ငါ့ကိုႏြားလို သေဘာထား ေပါင္းသင္းေနတာ အရမ္းေတာ္ပါတယ္ KK။ ငါကသာ အခ်စ္ကို ေရွ႕တန္းတင္ မမႊန္ေနလို႔ ဘာမွမျမင္မသိ ႏြားတစ္ေကာင္လို ေပါင္းသင္းေနမိတာ ငါ့ကိုယ္ငါလည္း႐ြံ႕မိတယ္ KK။ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ မေပါင္းပါနဲ႔ ေနာက္လူလက္ကို ရဲရဲတြဲလိုက္ပါ KK။ သာယာမယ္တင္တဲ့လူနဲ႔ ေနခဲ့လိုက္ပါ။ ေပ်ာ္မယ္တင္တဲ့ဘဝ ေလွ်ာက္လိုက္ပါ။

အဆင္ေျပၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးခဲ့တာပါ။ ဒါ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ ေက်နပ္စြာ KKအတြက္ စဥ္းစားေပးခဲ့တာပါ။ ေတာင္းပန္ေနစရာလည္း မလိုေတာ့ပါဘူး။ ေအာင္လည္း နားလည္ေပးစရာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ လူဆိုတာ ကိုယ့္အိပ္မက္ကို ကိုယ္ဘာသာေဆးျခယ္တာ အေကာင္းဆုံးပါ KK။ ငါ့တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ လမ္းခြဲျခင္းမွာ ဝမ္းနည္းစရာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ေတာင္းပန္ေနမဲ့အစား ငါ့တို႔ကြာရွင္းတာက ပိုအဓိပၸါယ္ရွိပါတယ္ KK။ အနာဂတ္လမ္း စိတ္ႀကိဳက္ ေလွ်ာက္လွမ္းလို႔ရေအာင္ ေအာင္နဲ႔KK ျပတ္ျပတ္သားသား တရားဝင္ကြာရွင္းဖို႔ ႐ုံးေတာ္ကို လိုက္လာခဲ့ပါေတာ့ KK”

မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ KK ဘာမွဆက္မေျပာပဲ ငိုင္ေနစဥ္ “ညီေလးေရ ပိုက္ဆံထားခဲ့တယ္” လို႔ ေအာ္ေျပာလိုက္ၿပီး တရား႐ုံးေပၚ က်ေနာ္လွမ္းတက္သြားေတာ့တယ္။ တရားသူႀကီးေရွ႕ လက္မွတ္ထိုး ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္ တစ္ေယာက္ တစ္ခုစီ ယူလိုက္ၿပီး KK မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္ က်ေနာ္ၾကည့္လိုက္ၿပီး အမွတ္မထင္ အၾကည့္တစ္ခ်က္ ဆုံလိုက္စဥ္ “KK” “ေျပာပါ ေအာင္” “က်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ပါ KK။ ေအာင္ သြားေတာ့မယ္ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္” က်ေနာ္ စကားဆုံးတာနဲ႔ KKကို ေက်ာခိုင္းကာ ႐ုံးေတာ္အျပင္ဘက္ကို ထြက္လာေတာ့တယ္။ ေအာင္ ေအာင္ ေအာင္ ေအာင္ လို႔ ေအာ္ေခၚေနတဲ့ KKအသံကို ျပန္လွည့္မၾကည့္ေတာ့ပဲ က်ေနာ္ မ်က္ရည္ေတြ အံႀကိတ္တင္းထားေပမဲ့ တစ္ေပါက္ခ်င္း က်ဆင္းေနတာ KKတစ္ေယာက္ သိျမင္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ က်တဲ့မ်က္ရည္ကို သုတ္လိုက္ၿပီး TAXI ငွားလိုက္ၿပီး ကားဂိတ္ကို ဦးတည္ထြက္ခြာမိေတာ့တယ္။

ကားဂိတ္ကို ေရာက္ေတာ့ ေရးၿမိဳ႕သို႔သြားမည့္ကားကို စီးနင္းၿပီး KKနဲ႔ ေဝးရာအရပ္သို႔ ဘဝအသစ္ ေလွ်ာက္လွမ္းဖို႔ ခရီးဆက္လာခဲ့မိတယ္။ ကိုယ့္အေပၚ မေကာင္းခဲ့တဲ့ မိန္းမျဖစ္ေပမဲ့ ဒဏ္ရာက လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ျဖစ္ေနလို႔ သတိရစိတ္ ခဏခဏ ျဖစ္ေနမိပါတယ္။ က်ေနာ္ မညာပါဘူး။ လမ္းမွာ ထမင္းစားလည္းနင္၊ ေရေသာက္လည္းနင္၊ လည္ေခ်ာင္းမွာ ဝမ္းနည္းမႈေတြ စို႔နင့္ေနတယ္ဗ်ာ။

တရိပ္ရိပ္ ေျပးလမ္းမွာ ကားကလည္း ေျဖးေျဖးမွန္မွန္ ေမာင္းႏွင္ေနရင္း မၾကာမွီ ေရးၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ရွိၿပီး ကားေပၚက ဆင္းေတာ့မွ ဗိုက္က အရမ္းဆာလာလို႔ စားေသာက္ဆိုင္ ခဏဝင္ၿပီး ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲတစ္ပြဲ မွာစားလိုက္ၿပီး ဖုန္းကိုထုတ္လိုက္ကာ ပါဝါဖြင့္လိုက္ေတာ့ KK ဖုန္းေခၚထားတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ဆိုတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ ျပန္မဆက္ေတာ့ပါဘူး။ တျခား ဖုန္းနံပါတ္ တစ္ခုကို ႏွိပ္ၿပီး ေခၚလိုက္မိတယ္။

“ဟယ္လို ေဒၚေလး”

“ဟယ္လို တူေလးးး ေအာင္ လား”

“ဟုတ္တယ္ ေဒၚေလး”

“ဖုန္းမဆက္ဘူး အဆက္ထူးေနပါေနလား အေဒါ့္တူ ကေတာ့။ ပိုက္ဆံျပတ္ေနလို႔လား”

“မဟုတ္ပါဘူး ေဒၚေလးရာ။ က်ေနာ္ ေရးကို ေရာက္ေနတာ။ အခုကားဂိတ္ကေန ဖုန္းဆက္လိုက္တာ”

“ဟာ တကယ္လား တူေလး။ ေဒၚေလး လာႀကိဳမယ္။ ႐ြာကေန အခုထြက္လာမယ္။ ေစာင့္ေနေနာ္ ၾကားလား တူေလး”

“ဟုတ္ကဲ့ ေဒၚေလး။ ျမန္ျမန္လာေနာ္ က်ေနာ္ ပင္ပန္းေနလို႔ အိပ္ခ်င္ေနၿပီ”

“ေအး ေအး လာၿပီ”

ဆိုၿပီး ဖုန္းခ်သြားေတာ့တယ္။ ၁ နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ ေဒၚေလး ေရာက္လာတယ္။

“တူေလး ပိန္သြားတယ္ေနာ္”

“ဟုတ္တယ္ ေဒၚေလး ပင္ပန္းလို႔ပါ”

“မင္းမိန္းမ မပါဘူးလား”

“မပါဘူး ေဒၚေလး။ က်ေနာ္ အရမ္းအိပ္ခ်င္ေနၿပီ။ ျပန္ရေအာင္ ေဒၚေလး”

“ေအး ေအး။ အိပ္ငိုက္ေနတာဆိုေတာ့ ေနာက္က ခြထိုင္ၿပီး ဆိုင္ကယ္လိုက္စီးေတာ့။ ေဒၚေလးပဲ ေမာင္းေတာ့မယ္”

“ဟုတ္…။ ေဒၚေလးကေတာ့ အရင္ကအတိုင္းပဲ လွေနတုန္းပဲ”

“ေျမႇာက္မေနနဲ႔ ညာတာပါေတး။ တက္ေတာ့ သြားမယ္”

ေဒၚေလးေနာက္ကခြစီးကာ ေဒၚေလးခါးကို ဖက္လိုက္ၿပီး ေဒၚေလးေနာက္ေက်ာကို မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး မ်က္လုံးေတြေလးေနစဥ္ ေဒၚေလးက

“ခါးကိုေသခ်ာဖက္ထား။ ျပဳတ္က်ေနဦးမယ္။ ၾကားလား”

“ဟုတ္ကဲ့ ေဒၚေလး”

က်ေနာ္ ေဒၚေလးကို ခပ္တင္းတင္း ဖက္ထားၿပီး အိပ္ေပ်ာ္လိုက္ ျပန႔္လန႔္ႏိုးလိုက္ ျဖစ္ေနရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။

“ဟာ ဒီကေလးကေတာ့။ ကဲ ထေတာ့ ဆင္းေတာ့ အိမ္ေရာက္ၿပီ”

“အင္း ေဒၚေလး က်ေနာ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာလား”

“ဟင္ ကိုယ္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္ကို သတိထားၿပီး မနည္းေမာင္းျပန္လာရတာ”

“ေဆာရီး ေဒၚေလး။ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္အိပ္ခ်င္ေနတာ”

“ကိုဘခက္ ကိုဘခက္”

“ေဟ ဘာတုန္းကြာ လာၿပီ လာၿပီ”

“ရွင့္တူကို အိပ္ယာခင္းေပးလိုက္ဦး”

“ေအးပါ မိန္းမရာ”

“ငေအာင္ ငါ့တူကို မေတြ႕ရတာၾကာၿပီကြာ လာ လာ အိမ္ေပၚတက္”

“ဟုတ္ကဲ့ ဦးေလး”

ဦးေလးက ဖ်ာခင္းၿပီး ေခါင္းအုံးျပင္ေပးတယ္။

“အိပ္ေတာ့မယ္ ဦးေလး။ က်ေနာ္ မရေတာ့ဘူး”

လို႔ေျပာလိုက္ၿပီး ဖ်ာနဲ႔ေခါင္းအုံး ထိလိုက္ၿပီး မၾကာမွီ က်ေနာ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တယ္ဗ်ာ။

“ငေအာင္ ငအာင္”

ဦးေလး လာႏိုးေတာ့မွ အိပ္ယာက ထလိုက္ၿပီး

“ဦးေလးကလည္း အိပ္ေနတာကို”

“ထေတာ့ ထမင္းစားလိုက္ဦး။ မင္းေဒၚေလးက ထမင္းစားဖို႔ ေစာင့္ေနတယ္။ လာခဲ့ ထမင္းစားၿပီးမွ ျပန္အိပ္ ၾကားလား”

“ဟုတ္ကဲ့ ဦးေလး”

က်ေနာ္ မ်က္ႏွာျပန္သစ္လိုက္ၿပီး ထမင္းစားဖို႔ ေနာက္ေဖးဘက္ ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။

“လာ လာ တူေလး။ ေတာမွာဆိုေတာ့ စားစရာ သိပ္မေကာင္းဘူးေနာ္။ ဘဲဥဟင္း၊ ဘူးသီးဟင္းခ်ိဳ၊ ငပိ၊ တို႔စရာပဲရွိတယ္။ ေဒၚေလး ၿမိဳ႕ေဈးသြားမွ ဟင္းေကာင္းခ်က္ေကြၽးမယ္ေနာ္”

“ရပါတယ္ ေဒၚေလးရာ။ က်ေနာ္ စားတက္ပါတယ္”

“မိန္းမ ဟင္းထည့္ေပးလိုက္ဦးေလ”

“ရပါတယ္ ဦးေလး ဧည့္သည္မွမဟုတ္တာ”

“ဟုတ္သားပဲ ကိုဘခက္ကလည္း။ ေအး ေအး ထည့္စား ငေအာင္”

ေဒၚေလးလက္ရာ မစားရတာၾကာလို႔ ထမင္းစားေကာင္းလိုက္တာ။ စားၿပီးလို႔ အိမ္ေရွ႕မွာ ဦးေလးနဲ႔ ေရေႏြး ေသာက္ေနခ်ိန္

“ကဲ တူဝရီးႏွစ္ေယာက္ လက္ဖက္စားၾကဦး”

ဆိုၿပီး ေဒၚေလးက က်ေနာ့္အနားမွာ ထိုင္လိုက္ၿပီး

“ဆိုပါဦး တူေလး။ ေဒၚေလးတို႔ဆီ အလည္လာတာလား”

က်ေနာ္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္မေျဖႏိုင္ေအာင္ ေငးငိုင္ေနေတာ့

“ငေအာင္ ငါတူ မင္းတစ္ခုခု ျဖစ္ေနသလိုပဲ ေျပာပါကြာ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ဦးကိုေျပာျပကြာ”

“က်ေနာ္ ေျပာမထြက္ဘူး ဦးနဲ႔ေဒၚေလးရယ္ မေျပာလို႔ျဖစ္မလား”

“ငေအာင္ ဦးေလးနဲ႔ မင္းအေဒၚကိုမွ မေျပာရင္ ဘယ္သူ႔ကို မင္းေျပာမွာလဲ ေျပာ”

“ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ္ ေျပာပါ့မယ္ ဦးနဲ႔အေဒၚ”

က်ေနာ္ ေလးလံတဲ့စိတ္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ထားလိုက္ၿပီးမွ

“က်ေနာ္ KK နဲ႔ လမ္းခြဲလိုက္ၿပီ”

“ေဟ ဟာ ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ တူေလး။ ဘယ္လိုျဖစ္ၾကတာလဲ ငေအာင္”

ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ တစ္ခုမက်န္ က်ေနာ္ ေျပာျပလိုက္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ေဒၚေလးနဲ႔ဦးေလး သက္ျပင္းကိုယ္စီခ်လိုက္ၿပီး ေဒၚေလးကစၿပီး စကားဆိုေတာ့တယ္။

“တူေလး KKကို ခြင့္လႊတ္မေပးႏိုင္ဘူးလား။ ေတာင္းပန္စကားေျပာတဲ့ KKကို တစ္ႀကိမ္ေလာက္ ျပဳျပင္ခြင့္ မေပးႏိုင္ေတာ့ဘူလား”

“က်ေနာ္ အားလုံးကို ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူ႔စည္းတစ္ခုေဖာက္တာေတာ့ က်ေနာ္ လက္မခံႏိုင္ဘူး ေဒၚေလး။ ေသေလာက္ေအာင္ ခ်စ္ေနပါေစ က်ေနာ္ ရင္ကြဲသာခံလိုက္မယ္။ ၿခံခုန္ဖူးတဲ့ႏြားကို ၿခံထဲ မသိမ္းထားပါဘူး သြားခ်င္ရာ သြားပါေစ။ ဖမ္းဆုပ္မထားပါဘူး လြတ္လပ္စြာ သြားပါေစ။ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္တာပါ။ ျပတ္သြားတဲ့ႀကိဳးကို ျပန္မဆက္ပါရေစနဲ႔ေတာ့။ သံသယနဲ႔ က်ေနာ္ တစ္သက္လုံး မေပါင္းသင္းပါရေစနဲ႔ ေဒၚေလးရယ္။ က်ေနာ္ ေမ့ပစ္ႏိုင္ဖို႔ ဦးနဲ႔ေဒၚေလးဆီမွာ လာေနတာပါ။ က်ေနာ္ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ပါ။ ပိုက္ဆံမခ်မ္းသာေပမဲ့ က်ေနာ့္သိကၡာေတာ့ ထပ္အက်မခံပါရေစနဲ႔။ က်ေနာ့္ကို နားလည္ေပးပါလို႔ ေဒၚေလးနဲ႔ ဦးေလးကို ေျပာခ်င္ပါတယ္”

“တူေလး ေျပာတာကို ေဒၚေလး လက္ခံပါတယ္”

“ငေအာင္ ဦးေလး နားလည္တယ္။ ငါ့တူ ဘယ္ေလာက္ခံစားေနရမလဲ။ ဒဏ္ရာအတိမ္အနက္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာတယ္”

“ငါ့တူ မင္းမွန္တယ္။ ေဒၚေလးတို႔နဲ႔ေန ကြမ္းသီးၿခံဝိုင္းကူလုပ္ ဟုတ္ၿပီလား။ ေနာက္အလုပ္လုပ္ငန္း ထပ္လုပ္ခ်င္လည္း ေျပာ ဟုတ္ၿပီလား။ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုရင္ ေဒၚေလးတို႔ ပိုက္ဆံေပးမယ္ ဟုတ္ၿပီလား”

“ဟုတ္ကဲ့ ေဒၚေလး။ စကားမစပ္ ေဒၚေလးတို႔ ကေလးမယူၾကေသးဘူးလား။ က်ေနာ္ရွိေတာ့ ကူထိန္းေပးလို႔ ရတယ္ေလ။ က်ေနာ္လည္း တူေလး တူမေလး ခ်ီခ်င္ၿပီ”

“ေကာင္စုတ္ေလး ဒီလိုအခ်ိန္မွာေတာင္ ေပါက္ကရ စေနာက္ႏိုင္ေသးတယ္ေနာ္”

“စိတ္ခ် ငေအာင္ မင္းဦးေလး ႀကိဳးစားေနတယ္ကြ ဟား ဟား”

“ကိုဘခက္ ရွင္ေနာ္ က်မတူေလးေရွ႕မွာ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ မရွက္ဘူးလား”

“မရွက္ပါနဲ႔ ေဒၚေလးရယ္။ ဦးေလးမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ ကေလးခ်ီခ်င္ေနတာ အသိသာႀကီး ဟား ဟား”

“ငါ ဆဲမိေတာ့မယ္ေနာ္။ ကိုဘခက္ ရွင္လည္း သတိထားေန ၾကာလား”

ေျပာၿပီး ေဒၚေလး အိမ္ေနာက္ေဖးဘက္ ဝင္သြားေတာ့တယ္။

“ကဲ ကဲ ဦးေလး ေဒၚေလးရွက္သြားၿပီ သြားေခ်ာ့လိုက္ဦး။ က်ေနာ္ ဒီေန႔ေတာ့ အနားယူလိုက္ဦးမယ္။ မနက္ျဖန္မွ ဦးေလးနဲ႔ ၿခံအလုပ္ ကူလုပ္ေပးေတာ့မယ္။ က်ေနာ္ အိမ္ေအာက္ထပ္ အခန္းထဲမွာပဲ ေနေတာ့မယ္”

“သေဘာပဲ ငေအာင္ ေနခ်င္တဲ့ေနရာမွာေန”

လို႔ဆိုၿပီး ဦးေလးစကားေျပာၿပီး က်ေနာ့္အနားကေန ေဒၚေလးရွိတဲ့ ေနာက္ေဖးဘက္ကို ထြက္သြားေတာ့တယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း ထမင္းစားမ်ားသြားလို႔ မ်က္လုံးေလးလာလို႔ ၾကမ္းခင္းေပၚ အိပ္ခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ညေနေစာင္းေတာ့ အိပ္ေရးဝၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနရာကေန ႏိုးလာၿပီး ေရခ်ိဳး ညစာစားၿပီး ဦးေလးနဲ႔ အေဒၚနဲ႔ စကားခဏေျပာ ေရေႏြးေသာက္ၿပီး ည ၈ နာရီေလာက္ၾကေတာ့

” တူေလး ေဒၚေလးတို႔ အေပၚတက္အိပ္ေတာ့မယ္။ ေဒၚေလးတို႔ ပင္ပန္းေနၿပီ အိပ္ေတာ့မယ္”

“ဟုတ္ကဲ့ ေဒၚေလး။ က်ေနာ္ ေအာက္ကအခန္းမွာပဲ အိပ္ေတာ့မယ္”

“ေအး ေအး ေစာေစာအိပ္ေနာ္ အေတြးမလြန္နဲ႔ ၾကားလား။ ဘဝသစ္ကိုျပန္စ။ ၿပီးခဲ့တာေတြ ေမ့ထားလိုက္ေတာ့”

“ဟုတ္ကဲ့ ေဒၚေလး”

“ကိုဘခက္ ရွင္ တူေလးနဲ႔ စကားေျပာခ်င္လည္းေျပာ။ အိပ္တာ ေနာက္မက်နဲ႔ေနာ္။ က်မသြားေတာ့မယ္”

“မိန္းမကလည္း ငါလည္း တစ္ေနကုန္ ပင္ပန္းေနတာ နားခ်င္ၿပီ။ ငေအာင္ ဦးေလးလည္း အိပ္ေတာ့မယ္ ေစာေစာအိပ္”

“ဟုတ္ကဲ့”

“သြားမယ္ မိန္းမ”

ဆိုၿပီး ေဒၚေလးနဲ႔ဦးေလး အိမ္ေပၚတက္သြားေတာ့တယ္။ ႐ြာဆိုေတာ့ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈက က်ေနာ့္ရင္ထဲ KKကို သတိရစိတ္ ျပန္ဝင္လာခဲ့မိရင္း KK မင္းကို ငါမမုန္းပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ငါမင္းကို လက္မခံႏိုင္ဘူး။ KK နင္အဆင္ေျပပါေစ ေပ်ာ္ပါေစ။ နင့္ဘဝ သာယာႏိုင္ပါေစ KK။ အေတြးေတြ လႊင့္ေနတုန္း

“ကိုဘခက္ က်မစိတ္ေတြ ရႈပ္ေနတယ္။ ပိုက္ဆံေတြ ဘယ္လိုလုပ္ေပးရမွာလဲ။ က်မရင္ထဲ မေပ်ာ္တဲ့အခ်ိန္ ဟိုစိတ္ဒီစိတ္ထက္ ပိုက္ဆံကိစၥပဲ ေခါင္းရႈပ္ေနတာ။ ရွင္လည္း အိပ္ေတာ့”

“ေအးပါ မိန္းမရာ။ ဘယ္လိုလုပ္ေပးရမလဲ မသိေတာ့ပါဘူး”

“တိုးတိုးေျပာပါ ကိုဘခက္ရယ္။ တူေလးကို မသိေစခ်င္ဘူး”

“စိတ္ရႈပ္လိုက္တာ မိန္းမရာ။ ေမသစ္ လာရင္ ဘယ္လိုရွင္းရမလဲကြာ”

“ေတာင္းပန္႐ုံသာ ရွိေတာ့တာပဲ ကိုဘခက္ရယ္။ အိပ္ေတာ့ ကိုဘခက္။ က်မလည္း အိပ္ေတာ့မယ္”

တိတ္ဆိတ္သြားတဲ့ အသံမ်ား၊ ညကလည္း ေမွာင္မိုက္၊ အေတြးေတြကို ျဖတ္ေတာက္လိုက္ၿပီး မီးခြက္မီးကို ၿငိမ္းလိုက္ၿပီး ဦးနဲ႔အေဒၚ ဘာေတြျဖစ္ေနၾကတာလဲ ေတြးေနမိကာ KKကို သတိရစိတ္ ေပ်ာက္သြားၿပီး က်ေနာ္လည္း အေမွာင္နဲ႔ တစ္သားတည္းက်လို႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တယ္ဗ်ာ။

လင္းၾကက္တြန္သံ အုန္းေမာင္းေခါက္သံၾကားတဲ့အခ်ိန္ ႐ြာဓေလ့ အသက္ျပန္ဝင္လာလို႔ အိပ္ယာထ ထမင္းခ်က္ လုပ္ငန္းခြင္အတြက္ စီမံၾကလို႔ မနက္ခင္းစလို႔ အသက္ျပန္ဝင္လာပါေတာ့တယ္။

“ကိုဘခက္ ကိုဘခက္ ထေတာ့ ႐ြာေက်ာင္းက အုန္းေမာင္းေခါက္ေနၿပီ”

“ေအး ေအး ထၿပီ မိန္းမကလဲ”

“မ်က္ႏွာသစ္ေတာ့။ ၿပီးရင္ ထမင္းခ်က္ထားေနာ္။ က်မ ကန္စြန္း႐ြက္ေၾကာ္နဲ႔ ၾကက္ဥေၾကာ္ အာ႐ုံဆြမ္း ေက်ာင္းသြားပို႔မယ္။ မနက္စာ အစာေျပ ကန္စြန္း႐ြက္ေၾကာ္နဲ႔ ၾကက္ဥေၾကာ္ပဲ စားၾကတာေပါ့။ တူေလးကို သြားႏိုးလိုက္ဦးမယ္။ ၾကားလား ကိုဘခက္”

“ေအး ေအး မိန္းမ”

“တူေလး တူေလး”

“အင္းးးး”

“အိပ္ယာထေတာ့”

“ဟုတ္ကဲ့ ေဒၚေလး။ က်ေနာ္ထပါၿပီ။ ေဒၚေလး ဘာခိုင္းစရာရွိလို႔လဲ”

“မရွိပါဘူး။ ေဒၚေလးနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလိုက္ခဲ့ ဆြမ္းသြားပို႔မလို႔။ လုပ္စရာရွိတာလုပ္ထား ၾကားလား ေဒၚေလးသြားၿပီ”

“ဟုတ္ကဲ့ ေဒၚေလး”

က်ေနာ္ မ်က္ႏွာသစ္ သြားတိုက္ၿပီး မနက္ေစာေစာ ေရပါတစ္ခါတည္း ခ်ိဳးလိုက္လို႔ ပိုလန္းဆန္းသြားပါေတာ့တယ္။

“တူေလး အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီလား သြားရေအာင္”

ငါးဆင့္ခ်ိဳင့္ကိုဆြဲလို႔ ေလွကားကေနဆင္းလာၿပီး ေျပာေနစဥ္

“ၿပီးပါၿပီ ေဒၚေလးကလည္း လာပါၿပီ။ အားပါးပါး ေဒၚေလးက မ်က္စိထဲလွေနပါလား ဒီမနက္”

“ကဲ ေျမႇာက္မေနနဲ႔ သြားမယ္ ေနာက္က်ေနဦးမယ္”

“ဟုတ္ကဲ့ ေဒၚေလး။ ခ်ိဳင့္ က်ေနာ့္ကိုေပး”

“ေရာ့ ေသခ်ာကိုင္ သြားမယ္”

က်ေနာ္နဲ႔ေဒၚေလး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔ ထြက္လာၾကၿပီး လမ္းခုလတ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲ သိခ်င္လာတာကို ေမးလိုက္မိေတာ့တယ္။

“ေဒၚေလး ညက ပိုက္ဆံကိစၥ စိတ္ညစ္ေနတာ က်ေနာ္ ၾကားလိုက္တယ္။ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ က်ေနာ့္ကို ေျပာျပပါ”

“တူေလးရယ္ မသိခ်င္ပါနဲ႔”

“မဟုတ္ဘူးေလ ေဒၚေလးက က်ေနာ့္အေဒၚအရင္းေနာ္။ က်ေနာ္မိသားစုဝင္ တစ္ေယာက္ပါ။ ေျပာျပသင့္ပါတယ္”

“ဟုတ္ပါတယ္ ေဒၚေလး ေျပာျပပါ့မယ္။ မႏွစ္မိုးတြင္းက ေရကႀကီး၊ ကြမ္းသီးေတြကလည္း အရႉံးျပ၊ ကိုဘခက္ကလည္း အူအတက္ေပါက္လို႔ ခြဲစိတ္ရ၊ ေဒၚေလးလည္း မိန္းမေရာဂါေၾကာင့္ ေဆး႐ုံ ခဏခဏတက္ရလို႔ လက္ရွိ ၿခံနဲ႔အိမ္ကို မေမာ္ဆီမွာ သိန္းႏွစ္ဆယ္နဲ႔ အေပါင္ထားလိုက္ရတယ္ တူေလး။ အတိုးေပၚ အတိုးဆင့္လို႔ ေဒၚေလးတို႔ မေ႐ြးႏိုင္ရင္ ေနာက္ ၂ လဆို စာခ်ဳပ္အတိုင္း ေဒၚေလးတို႔ အိမ္နဲ႔ၿခံကို ေပးရေတာ့မယ္”

ညိဳးငယ္စြာ ထြက္လာတဲ့ စကားကို က်ေနာ္ ဆြံ႕အစြာ နားေတာင္မိၿပီး ဘာမွမေျပာႏိုင္ခင္ ေဒၚေလးကဆက္ၿပီး စကားကို ဆက္ေျပာလာေတာ့တယ္။

“မေမာ္က ႏႈတ္ၾကမ္းတယ္။ ပိုက္ဆံနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ မရဘူး တူေလးရယ္။ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ပါဘူး”

“က်ေနာ္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေဒၚေလးတို႔ ျပသနာကို ရွင္းေပးပါ့မယ္။ က်ေနာ္ ေဒၚေလးတို႔ အခက္အခဲကို မၾကည့္ရက္ဘူး။ က်ေနာ္ပါ ေတာင္းပန္မယ္။ ဆဲလည္း ခံယုံပဲေပါ့ ေဒၚေလးရာ”

လို႔ ေျပာေနမိရင္း

“ေက်ာင္းေရာက္ၿပီ တူေလး”

“ဟုတ္ကဲ့ ေဒၚေလး”

ဆရာေတာ္ကို ဆြမ္းကပ္ၿပီး ေလးပင္တဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ အိမ္ကိုျပန္လာၾကရင္း အျပန္လမ္းဟာ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနပါေတာ့တယ္ ဗ်ာ။

—————————————-

“မေက်ာ့ေမ မေက်ာ့ေမ”

ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ အသံေၾကာင့္ ၿခံထဲအလုပ္ဆင္းေနရာမွ အိမ္ေရွ႕ဘက္ကို အၾကည့္ေရာက္သြားေတာ့ လုံးႀကီးေပါက္လွ အသားညိဳၿပီး မာထန္တဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ႐ုပ္ရည္က ေျပျပစ္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရၿပီး

“လာၿပီ မေမာ္ေရ လာၿပီ”

“မေက်ာ့ က်မကိုေပးရမယ့္ ပိုက္ဆံ ရွင္းေပးဦး”

“တစ္လ ႏွစ္လေလာက္ ေစာင့္ေပးပါဦး မေမာ္”

“မေက်ာ့ ေျပာလိုက္ရင္ ဒီလိုခ်ည္းပဲ။ က်မ ရွင္တို႔အိမ္နဲ႔ ဒီၿခံကို သိမ္းလို႔ရေနၿပီေနာ္။ ရွင္တို႔ နားလည္လား”

က်ေနာ္ေရာ ဦးေလးဘခက္ပါ ေဒၚေလးအနား ေရာက္သြားၿပီး က်ေနာ္ မေမာ္ကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ၿပီး

“အစ္မ ခဏေလာက္ ေစာင့္ေပးပါလား။ ဒီႏွစ္ ၿခံက အေျခအေနေကာင္းရင္ အတိုးေရာ အရင္းပါ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျပန္ဆပ္ေပးပါ့မယ္။ ဒီၿခံနဲ႔ အိမ္ကိုေတာ့ မသိမ္းပါနဲ႔ဗ်ာ။ ေဒၚေလးနဲ႔ဦးေလး ျပန္ဆပ္လို႔ မေက်ရင္ က်ေနာ့္ကို ႀကိဳက္တာခိုင္း က်ေနာ္ လုပ္ေပးပါ့မယ္။ အခိုင္းအေစအျဖစ္နဲ႔ ျပန္ဆပ္ပါ့မယ္။ က်ေနာ္ ကတိေပးပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဘိုးဘြားပိုင္ အိမ္နဲ႔ၿခံေလး ျဖစ္ေနလို႔ပါ အစ္မရယ္”

က်ေနာ့္ ေတာင္းပန္စကားဆုံးေတာ့ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို မေမာ္ ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး

“ေကာင္းၿပီေလ။ ဒါနဲ႔ မင္းက ဘယ္သူလဲ”

“က်မတူေလးပါ မေမာ္။ ေအာင္လို႔ ေခၚပါတယ္”

“မင္းစကား တည္ပါေစ”

“စိတ္ခ်ပါ အစ္မ။ က်ေနာ္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ပါ ကတိတည္ပါတယ္”

“ေကာင္းၿပီေလ မေက်ာ့။ က်မလိုအပ္လို႔ တစ္ခုခု ခိုင္းစရာရွိရင္ ေအာင္ကို ေခၚခိုင္းမယ္။ အေႂကြးကို ႏွစ္လ ထပ္ေစာင့္ေပးမယ္။ အဆင္ေျပတယ္မလား မေက်ာ့”

“အဆင္ေျပပါတယ္ မေမာ္”

“ဒါနဲ႔ ေအာင္ မင္းဖုန္းနံပါတ္ အစ္မကိုေပး။ လိုအပ္တာရွိရင္ ခိုင္းမလို႔”

“ရပါတယ္ အစ္မ။ က်ေနာ့္ ဖုန္းနံပါတ္က 09779xxxxxx ပါ အစ္မ”

“ရၿပီ လိုအပ္လို႔ ခိုင္းစရာရွိရင္ ေခၚလိုက္မယ္။ မအားဘူးလို႔ ျငင္းခြင့္မရွိဘူး ၾကားလား”

“ဟုတ္ကဲ့ပါ အစ္မ”

ေဒၚေလးမ်က္ႏွာေၾကာင့္ စိတ္ကိုထိန္းခ်ဳပ္လို႔ က်ေနာ္ ဟုတ္ကဲ့လို႔သာ ေျဖမိပါေတာ့တယ္။

“ကဲ ဒါဆို က်မသြားၿပီ မေက်ာ့”

“ဟုတ္ကဲ့ပါ မေမာ္”

ဆိုင္ကယ္စက္ႏႈိးၿပီး ၿခံထဲက မေမာ္ ထြက္သြားမွ က်ေနာ္ မ်က္ရည္စေတြ ေပါက္ခနဲ က်ဆင္းလာၿပီး အံကိုႀကိတ္လို႔ ခံျပင္းစိတ္က အလိပ္လိပ္တတ္လာၿပီး ေတာက္တစ္ခ်က္ ေခါက္လိုက္ကာ ငါကြာ ဆိုၿပီး အိမ္ေရွ႕က စားပြဲခုံကို လက္သီးနဲ႔ ထိုးခ်လိုက္မိေတာ့တယ္။

“ဒုန္း ဒုန္း”

“တူေလး”

ဆိုၿပီး ေဒၚေလးက အတင္းဆြဲဖက္ထားၿပီး ဦးေလး ကလည္း အတင္းဆြဲထားလို႔

“မလုပ္ပါနဲ႔ ငေအာင္ရာ ဦးေလး ေတာင္းပန္ပါတယ္”

“ရပါတယ္ ဦးေလးရာ။ ဒီအိမ္နဲ႔ၿခံကို က်ေနာ့္အသက္နဲ႔ ကာကြယ္ေပးမယ္ စိတ္ခ်။ ေနာက္ဆုံးက်ေနာ္ ကြၽန္ခံဆပ္ေပးမယ္။ ေဒၚေလးနဲ႔ဦးေလး ဒီကေန ဘယ္မွထြက္မသြားေစရဘူး”

“တူေလးရယ္ ေဒၚေလး စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ။ လာလာ ၿခံထဲ လုပ္စရာေတြ ဆက္လုပ္ရေအာင္။ ၿခံကိစၥ ေမ့ထားလိုက္ေတာ့ေနာ္။ မေမာ္ကိုေတာ့ သတိထား ဆက္ဆံပါေနာ္။ သူက ေဒၚေလးထက္ ငယ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမာက္မာတယ္။ ႐ြာမွာ သူနဲ႔ကင္းတာ ခပ္ရွားရွားပါ။ သတိထား ဆက္ဆံေနာ္”

“ဟုတ္ကဲ့ပါ ေဒၚေလး”

ၿခံထဲ အလုပ္မ်ား ဆက္လုပ္ၾကၿပီး တေနဝင္လို႔ မိုးခ်ဳပ္အိပ္စက္ၾကကုန္ၿပီး မနက္ခင္းသစ္ ေရာင္နီသန္းလို႔ အေၾကာ္ပူပူေလးနဲ႔ ထမင္းၾကမ္းနဲ႔ မနက္စာအဆာေျပ စားေသာက္ေနခ်ိန္ ဖုန္းသံျမည္လာလို႔ နံပါတ္အစိမ္းတစ္ခု ေကာက္ကိုင္လိုက္ေတာ့

“ဟယ္လို ေအာင္လား”

“က်ေနာ္ ေအာင္ပါ ဘယ္သူလဲမသိဘူး”

“မေမာ္ပါ။ အိမ္ခဏလာခဲ့ပါလား။ အိမ္မွာခိုင္းတဲ့လူ ေနမေကာင္းလို႔။ ခဏလာခဲ့ပါဦး”

“ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ္လာခဲ့ပါ့မယ္”

ဖုန္းခ်သြားေတာ့မွ

“ဘယ္သူလဲ ငေအာင္”

“မေမာ္ဆက္တာပါ ဦးေလး။ သူ႔အိမ္ကို လာခဲ့ပါတဲ့ ခိုင္းစရာရွိလိုတဲ့။ ဦးေလးဘခက္ လိုက္ပို႔ေပးပါဦး”

“ေအး ေအး”

ဦးေလနဲ႔ ႐ြာလမ္းကို တူတူေလွ်ာက္သြားၿပီး

“ငေအာင္ ဟိုေရွ႕ကၿခံပဲ ဝင္သြားလိုက္ေတာ့။ သည္းခံေပးပါ ငေအာင္”

“ဟုတ္ကဲ့ ဦးေလး”

က်ေနာ္ ၿခံထဲဝင္သြားၿပီး အိမ္ေျချမင့္ ႏွစ္ထပ္အိမ္ အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး

“အစ္မေရ အစ္မ က်ေနာ္ေရာက္ပါၿပီ”

လို႔ ေအာ္ေျပာလိုက္ေတာ့

“ေအး ေအး လာၿပီ ခဏ”

ေအာက္ထပ္က အိမ္ေရွ႕ထိုင္ခုံမွာ ထိုင္ခ်ၿပီး ေစာင့္ေနစဥ္ အိမ္အေပၚထပ္ကေန ေလွကားအတိုင္း မေမာ္ ဆင္းလာတာကို က်ေနာ္ ေငးၾကည့္မိသြားပါတယ္။ လုံးႀကီးေပါက္လွ၊ ညိဳစိမ့္တဲ့ အသားအေရ၊ သနပ္ခါးပါးကြက္နဲ႔ ပါတိတ္အနီေရာင္အပြင့္ ဝမ္းဆက္နဲ႔ တကယ္ကို လွပါတယ္ဗ်ာ။ ေတြးေငးေနတုန္းမွာပဲ “ဟဲ့ ဘာၾကည့္ေနတာလဲ” က်ေနာ့္အေတြးေတြ လြင့္သြားေတာ့တယ္။

“ဘာမွမၾကည့္ပါဘူး အစ္မ ခိုင္းစရာရွိတယ္ဆိုလို႔” “ခိုင္းစရာရွိတယ္။ ေရတြင္းထဲက ေရခပ္ၿပီး ေရအိုးေတြကိုျဖည့္ေနာ္။ ညေန ေရခ်ိဳးဖို႔ အျပည့္ျဖည့္ထား ၾကားလား။ ငါ႐ြာထဲ အေႂကြးေတာင္းစရာရွိလို႔ အျပင္ခဏသြားမယ္” “ဟုတ္ကဲ့ အစ္မ” “အိမ္ေပၚကိုတက္တာ စပ္စုတာ ငါမႀကိဳက္ဘူး။ ငါေခၚမွလာ။ အပိုေတြထပ္ေျပာတာ ငါမႀကိဳက္ဘူး။ သိတယ္ေနာ္” “ဟုတ္ကဲ့ပါ အစ္မ” “ငါသြားမယ္ ေရခပ္ထား ၾကားတယ္ေနာ္” “ဟုတ္ကဲ့ပါ အစ္မ” ဆိုင္ကယ္ထြက္သြာေတာ့မွ ေရခပ္ျဖည့္ေနမိေတာ့တယ္ဗ်ာ။ ေရအိုးေတြ ေရျပည့္သြားေတာ့ အိမ္ေရွ႕က စားပြဲခုံမွာထိုင္ရင္း အေမာေျဖေနမိပါေတာ့တယ္။

နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့ မေမာ္ ၿခံထဲမွာ ဆိုင္ကယ္ရပ္လိုက္ၿပီး က်ေနာ္ထိုင္ေနတဲ့ ခုံတစ္ဖက္စြန္းမွာ ထိုင္ခ်ရင္း သနပ္ခါးနံ႔သင္းသင္းေလးကို က်ေနာ္ရႉရႈိက္မိရင္း KKရဲ႕ ကိုယ္သင္းရနံ႔ေလးကို သတိရမိသလို ျဖစ္သြားတဲ့အခ်ိန္ အေတြးပါ လက္စသတ္သြားတဲ့ စကားသံကို က်ေနာ္ ၾကားလိုက္ရေတာ့တယ္ဗ်ာ။ “ဟဲ့ ေသာက္ေရတစ္ခြက္ ခပ္ေပးဦး ေမာလာတယ္” “ဟုတ္ကဲ့အစ္မ ဘယ္နားမွာလဲ” “အိမ္အေပၚထပ္မွာ ေရအိုးရွိတယ္ သြားခပ္” က်ေနာ္ မေမာ္အတြက္ ေရတစ္ခြက္ ယူလာေပးၿပီး “အစ္မ ေရရၿပီ” ဆိုၿပီး ခြက္ကို ကမ္းေပးလိုက္ေတာ့ မေမာ္ ေသာက္ခ်လိုက္ၿပီး

“အခုမွပဲ အေမာေျပသြားေတာ့တယ္။ သြား ေရခြက္ ျပန္ထားလိုက္ဦး” က်ေနာ္ ေရခြက္ ျပန္ထားၿပီး မေမာ္ဆီ ျပန္သြားၿပီး “အစ္မ ခိုင္းစရာမရွိေတာ့ရင္ က်ေနာ္ ျပန္ေတာ့မယ္” “ဒီမွာ နင့္ကိုျပန္လို႔ ငါေျပာေနလို႔လား။ ငါျပန္ဆိုမွျပန္။ ငါ့ကို လာမေမးနဲ႔ ငါမႀကိဳက္ဘူး။ နားလည္တယ္ေနာ္” “ဟုတ္ကဲ့” အံကိုႀကိတ္လို႔သာ ေျဖမိရင္း
“ၿခံထဲ အမႈိက္လွည္း၊ မီးရႈိ႕ ေသခ်ာလုပ္ ၾကားလား” “ဟုတ္ကဲ့ပါ အစ္မ” “သြား လုပ္” က်ေနာ္စိတ္ထဲ ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ အမႈိက္လွည္း၊ မီးရႈိ႕သန႔္ရွင္းေအာင္ လုပ္ၿပီးေတာ့ အိမ္ေအာက္ထပ္ကေန “အစ္မေရ အစ္မ” “ေအး ဘာလဲ” “အလုပ္ေတြၿပီးၿပီ” “ေအး အိမ္ေပၚတက္ခဲ့ဦး” “ဟုတ္ကဲ့” က်ေနာ္ အိမ္ေပၚတက္သြားေတာ့ “လာ ထမင္းဟင္း ကူခ်က္ဦး” က်ေနာ့္ကို ခိုင္းေနလိုက္တာ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု။ လူလည္း ေမာေနပါၿပီ။

“ဘာလုပ္ေနတာလဲ ထမင္းစားပြဲခုံျပင္ေလ။ ထမင္းစားမယ္” “ဟုတ္ကဲ့” လို႔သာေျဖရင္း စားပြဲခုံျပင္၊ ထမင္းဟင္း ပန္းကန္ခ်ျပင္ဆင္ၿပီး ေအာက္ကိုဆင္းမလို႔ ေျခလွမ္းျပင္ေနစဥ္ “အဲ့ဒါက ဘယ္လဲ” “က်ေနာ္ ေအာက္မွာ ေစာင့္ေနမလို႔ပါ” “ဘယ္သူက ဆင္းခိုင္းလို႔လဲ။ ငါ ဆဲမိေတာ့မယ္။ လာထိုင္ လာစား။ ငါႏွစ္ခါ မေျပာဘူးေနာ္ ၾကားလား” “ဟုတ္ကဲ့ အစ္မ” “ေနပါဦး အစ္မ အစ္မနဲ႔။ ငါ နင့္အစ္မလား” “မဟုတ္ပါဘူး ေလးစားသမႈနဲ႔ ေခၚတာပါ” “မလိုဘူး အစ္မ အစ္မနဲ႔ လာေခၚမေနနဲ႔ မႀကိဳက္ဘူး။ မေမာ္လို႔ပဲေခၚ ရွင္းတယ္ေနာ္” “ဟုတ္ကဲ့ မေမာ္” “လာ ထိုင္ ထမင္းလာစား” က်ေနာ္ လက္ေဆးၿပီး မေမာ္နဲ႔အတူတူ ထမင္းထိုင္စားမိေတာ့တယ္ဗ်ာ။

“ဟင္းထည့္စား ခပ္စားေလ။ စားစရာရွိရင္စား ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ လုပ္မေနနဲ႔” “ဟုတ္ကဲ့ မေမာ္”
ထမင္းစားၿပီးသြားေတာ့ “ပန္းကန္ေတြ နင္ပဲေဆးလိုက္ေတာ့။ ၿပီးရင္ အိမ္ျပန္။ ညေန ၃ နာရီ ငါဆီျပန္လာခဲ့။ ေနာက္မက်ေစနဲ႔ ၾကားလား။ ေနာက္က်တာနဲ႔ ငါ့အေၾကာင္း နင္သိေစရမယ္ ၾကားလား” “ဟုတ္ကဲ့” “ငါအိပ္လိုက္ဦးမယ္။ ၃ နာရီအေရာက္ေနာ္” “ဟုတ္ကဲ့ မေမာ္” က်ေနာ္ ပန္းကန္ေဆးေၾကာၿပီး မေမာ္ အိပ္ခန္းေရွ႕ကေန မေမာ္ကို ေအာ္ေျပာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ့တယ္။

“မေမာ္ က်ေနာ္ျပန္ၿပီေနာ္” “ေအး ေအး ျပန္လာတာ ေနာက္မက်ေစနဲ႔။ ငါအိပ္ေပ်ာ္ေနရင္လည္း လာႏိုး ၾကားလား” “ဟုတ္ကဲ့ မေမာ္” “သြား သြား ျပန္ေတာ့” က်ေနာ္ အခုမွ လြတ္လပ္သြားသလို ခံစားမိရင္း အိမ္သို႔ ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ “မိန္းမ မင္းတူေတာ္ေမာင္ ျပန္လာၿပီ ေဟ့” “တူေလး မေမာ္နဲ႔ အဆင္ေျပရဲ႕လား။ ေဒၚေလး စိတ္ပူလိုက္တာ” “ေျပပါတယ္ က်ေနာ္သည္းခံေနရတာေပါ့ ေဒၚေလးရယ္” “သနားလိုက္တာ တူေလးရာ။ ေဒၚေလးတို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာပါ” “ထားလိုက္ပါေတာ့ ေဒၚေလးရာ။ သူ႔ဆန္စားမိေတာ့မွ ရဲရမွာေပါ့ဗ်ာ။ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းပါပဲ။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ လာသမွ် ရင္ဆိုင္႐ုံပဲရွိပါေတာ့တယ္”

“ကိုဘခက္ ထမင္းစားရေအာင္” “ေအးလာၿပီ မိန္းမေရ။ ဘာဟင္းခ်က္လဲ မိန္းမ” “ရွင့္အႀကိဳက္ ဝက္သားရလာလို႔ အခ်ိဳခ်က္ထားတယ္” “အဲဒါေတြက်ေတာ့လည္း မိန္းမက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနျပန္ေရာ ဟား ဟား” “ရွင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ မရွက္ဘူးလား မႀကီးမငယ္နဲ႔” က်ေနာ္ပါ ရယ္လိုက္မိၿပီး “ေျပာပါေစ ေဒၚေလးရာ။ စိတ္ခ်မ္းသာေတာ့ အပူေတြ ေမ့သြားတာေပါ့။ ဟုတ္တယ္မလား ဦးေလးဘခက္” “ဟုတ္တာေပါ့ ငေအာင္ရာ ဟား ဟား” “ဟာ ေဒၚေလး မိုးသားေတြ မဲေနပါလား” “ဟုတ္တယ္ တူေလးေရ။ မုန္တိုင္းရွိတယ္လို႔ ေရဒီယိုမွာ ေျပာေနတယ္။ အဲတာေၾကာင့္ ကြမ္းသီးေတြ ခူးေနရတယ္။ မိုးထိကုန္ရင္ ေဈးေကာင္းမရမွာစိုးလို႔”

“အဲတာဆိုလည္း ခူးထား ေဒၚေလးေရ။ အခ်ိန္ေစာင့္မေနနဲ႔ေတာ့။ ခူးလို႔လည္း ရေနၿပီပဲ” “ေနာက္မွေျပာၾကေတာ့။ ဝက္သားဟင္းဆိုေတာ့ ဗိုက္ကဆာလွၿပီ။ လာ ငေအာင္ ထမင္းစားရအာင္” “မစားေတာ့ဘူး ဦးေလးေရ။ မေမာ္ ထမင္းေကြၽးလိုက္လို႔ စားလာခဲ့တယ္” “ဟာ တကယ္ႀကီးလား။ မေမာ္က ထမင္းေကြၽးလိုက္တယ္။ နားရွိလို႔သာ ၾကားရတယ္ေဟ့။ မိန္းမ မင္းတူ ကံေကာင္းေနပါလား။ ေကာ္တရာ အပ်ိဳႀကီး က ထမင္းေကြၽးလိုက္တယ္တဲ့ ဟားဟားဟားဟား”

တကယ္ကို ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ရယ္ေမာရင္း “မင္းတစ္ေယာက္တည္း စားခဲ့တာလား ငေအာင္” “မေမာ္နဲ႔ အတူတူ စားခဲ့တာပါ ဦးေလး” “ဟားဟားဟား မိန္းမေရ ကံေကာင္းတာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး အပ်ိဳႀကီးနဲ႔ တူတူစားလာတာဆိုပဲ ဟားဟား။ မင္းေတာ္ေတာ္ ကံတက္ေနပါလား ငေအာင္။ အပ်ိဳႀကီးသူစိမ္းနဲ႔ လက္ဆုံစားတာ ငါဒီတစ္ခါပဲ ၾကားဖူးလို႔ ဟားဟား” “ကံမေကာင္းပါဘူး ဦးေလးရယ္။ ခိုင္းခံထိတာပဲ သိတယ္။ ေမာတာပဲ သိတယ္။ ေဟာက္ေနတာ အထက္စီးက ေျပာေနတာပဲ သိတယ္။ နားလိုက္ဦးမယ္ ဦးေလးေရ ညေနေခၚထားေသးတယ္”

“ေအးပါ ငေအာင္ရာ။ ဒါနဲ႔ ငါ့တူ အပ်ိဳႀကီးလက္ရာ ေကာင္းလား” “ေကာင္းတယ္ ဦးေလး” “မိန္းမေရ မေမာ္လက္ရာ ေကာင္းတယ္ဆိုပဲ ငါလည္း စားခ်င္လိုက္တာ ဟားဟား” “ဟာ ဦးေလးကလည္း ဘာမွန္းမသိဘူး”
“ေတာ္ပါေတာ့ ေယာက်ၤား ထမင္းစားေတာ့။ တူေလးလည္း နားေတာ့” က်ေနာ္ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ အိပ္ခ်လိုက္ၿပီး စိတ္ထဲ မေမာ္မ်က္ႏွာ ေပၚလာၿပီး အေျပာေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ မိန္းမပဲ။ ႐ုပ္ရည္ေရာ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ကေတာ့ ေျပာစရာမရွိဘူး။ ေတာ္ေတာ္ အျမင္ကတ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ မိန္းမႀကီး။ ဟူးးးး ငါ့အေဒၚ အေႂကြးရွိေနလို႔သာေပါ့ကြာ။ ေလသံက အထက္စီးနဲ႔ကြာ။ ေတြးေနရင္း ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တယ္။

အိပ္မက္ထဲမွာ မေမာ္ လူကို လာေျပာဆို ေဟာက္ေနလို႔ ဖ်က္ခနဲ႔ အိပ္ယာက လန႔္ႏိုးသြားမိေတာ့တယ္။ ဟားးးး အိပ္ေပ်ာ္ေနတာေတာင္ ဒီမိန္းမႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ေနရတယ္လို႔ကြာ။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၂ နာရီ ၄၅ မိနစ္။ ဟာ ေနာက္က်ေတာ့မယ္ ျမန္ျမန္လစ္ေတာ့မွ ေစာက္ေျပာခံေနရဦးမယ္။ ေတြ႕မယ္ မေမာ္ ေတြ႕မယ္။ စိတ္ထဲႀကိမ္းဝါးလိုက္ၿပီး “ေဒၚေလး က်ေနာ္ ေဒၚေလးအခ်စ္ေတာ္ႀကီးအိမ္ သြားလိုက္ဦးမယ္” လို႔ ေအာ္ေျပာၿပီး မေမာ္အိမ္ဘက္သို႔ ထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ “မေမာ္ မေမာ္ က်ေနာ္ေရာက္ၿပီ” ျပန္ထူးသံမၾကားလို႔ က်ေနာ္ အရဲစြန႔္ကာ အိမ္ေပၚတက္လိုက္ၿပီး “မေမာ္ မေမာ္ က်ေနာ္ ေရာက္ၿပီေနာ္ မေမာ္”
ျပန္ထူးသံမၾကားလို႔ “မေမာ္ေရ မေမာ္” အိပ္ခန္းတံခါးကို ေခါက္လိုက္ေတာ့ “ဝင္လာခဲ့ အခန္းထဲကို” “ဟုတ္ကဲ့ မေမာ္” အခန္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ အိပ္ယာေပၚ လူးလိမ့္ေနတဲ့ မေမာ္ကို ေတြ႕လိုက္ရၿပီး “အား ကြၽတ္ ကြၽတ္။ ငါ့ကို ေဆးဘူးယူေပးဦး။ မွန္တင္ခုံမွာ ေတြ႕လား”

“ေတြ႕ပါတယ္ မေမာ္” “ယူလိုက္ေလ ေသြးတိုးေနပါတယ္ဆိုမွ။ ငါကို သတ္ခ်င္ေနလို႔ မယူေသးတာလား။ ေပး ေဆးဘူး” “ဒီမွာ မေမာ္” “အား ကြၽတ္ ကြၽတ္” မေမာ္ အိပ္ယာက အတင္းထလိုက္ကာ ကုတင္ေခါင္းရင္းဘက္ မွီခ်လိုက္ၿပီး ေသြးက်ေဆးကို ရွာေနၿပီး က်ေနာ္ကေတာ့ မေမာ္လုပ္ေနတာကို ၾကည့္ေနရင္း

“ဘာလုပ္ေနတာလဲ ေရသြားခပ္ေလ ေဆးေသာက္ဖို႔။ အသုံးကိုမက်ဘူး။ သြား ေသာက္ေရသြားခပ္။ ေမာလိုက္တာ ေခါင္းေတြ မူးေနာက္ေနရတဲ့အထဲ”

က်ေနာ္ ေရခပ္ၿပီး မေမာ္ကိုေပးလိုက္ေတာ့ မေမာ္ ေဆးကိုေသာက္လိုက္ၿပီး အိပ္ယာေပၚ ျပန္လွဲခ်လိုက္ကာ ၿငိမ္သက္စြာ မွိန္းေနခ်ိန္

“က်ေနာ္ ေဆးဆရာ သြားေခၚေပးရမလား မေမာ္”

“မေခၚနဲ႔ေတာ့ ေဆးေသာက္ထားတယ္။ မသက္သာမွ တစ္မ်ိဳးေပါ့”

“အဲ့ဒါဆိုလည္း က်ေနာ္ ျပန္ေတာ့မယ္ မေမာ္”

“ငါျပန္လို႔ ေျပာမိလား။ စိတ္ကအမွတ္မထားဘူး။ ငါျပန္ဆိုမွ ျပန္။ ေျပာရတာ ေမာတယ္။ ေခါင္းေတြပါ ကိုက္တယ္”

“က်ေနာ္ ႏွိပ္ေပးရမလား မေမာ္”

“ရတယ္ မလိုဘူး။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးသာ ထိုင္ေနပါ။ ငါ့အနားမွာေန။ ငါျပန္ဆိုမွျပန္။ တိတ္တိတ္ေနေတာ့ ဒါပဲ”

“ဟုတ္ကဲ့ မေမာ္”

မေမာ္ ေဆးအရွိန္နဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ေစာင္ၿခဳံေပးလိုက္မိေသးတယ္။ မႏိုးသြားလို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ေစာက္ေျပာကလႊတ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဟူးးးးးးး ႐ုပ္ရည္ေလးနဲ႔မလိုက္ အေျပာကဆိုးတဲ့မိန္းမ။ ေဒၚေလးေရ ဒီႏွစ္ေတာ့ ကြမ္းသီးအထြတ္တိုး ေအာင္ပါေစဗ်ာ။ က်ေနာ့္အျဖစ္က ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနတာ ေဒၚေလးမွ မသိတာ လာျမင္ၾကည့္ပါဦး စိတ္ဆင္းရဲတယ္ ဟူးးးးး။

က်ေနာ္ အေတြးလြန္ရင္း မေမာ္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေပးေနရင္း အခန္းနံရံကိုမွီၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တယ္။

“ဟဲ့ ထစမ္း ထစမ္း”

လႈပ္ႏိုးေတာ့မွ က်ေနာ္ လန႔္ႏိုးသြားၿပီး

“နင္ မျပန္ေသးဘူးလား။ ငါ့အခန္းထဲ အိပ္ေနလိုက္တာ။ နာရီကိုၾကည့္လိုက္ဦး ည ၇ နာရီ ေက်ာ္ေနၿပီ။ ဘာလို႔မျပန္တာလဲ”

“မေမာ္ပဲ ငါျပန္လို႔ေျပာမွ ျပန္ဆို”

“ညဘက္ေရာက္ေနၿပီ။ ေနေစာင္းကတည္းက ျပန္ေပါ့”

“က်ေနာ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားလို႔ပါ မေမာ္”

“နင္ ငါ့ကို လာလိမ္မေနနဲ႔ေနာ္။ နင္ တမင္သက္သက္ မျပန္ပဲေနေနတာ ဟုတ္တယ္မလား”

က်ေနာ္ ေဒါသ ျမင့္သထက္ ျမင့္လာၿပီး မတ္တပ္ရပ္လိုက္ကာ

“ေနမေကာင္းျဖစ္ေနလို႔ က်ေနာ္ ေစာင့္ေနေပးတာ။ က်ေနာ့္ေစတနာကို အသိအမွတ္မျပဳရင္ ေနပါ။ သိပ္မေစာ္ကားပါနဲ႔ မေမာ္”

“နင္ငါ့ကို ေအာ္ေျပာစရာ မရွိဘူးေနာ္”

“လူပဲ ေစတနာကို အေစာ္ကားခံရရင္ ေဒါသထြက္တာပဲဗ်။ ခင္ဗ်ားနားလည္ထား”

“မင္း ငါ့ကို ဘယ္လိုေျပာလိုက္တယ္ မိုက္႐ိုင္းလိုက္တာ”

ဆိုၿပီး မေမာ္ က်ေနာ့္အနား ေျခလွမ္းလာၿပီး

“ငါ့မင္းထက္ အသက္ႀကီးတယ္ေနာ္။ မင္းစကား ႐ိုင္းလွခ်ည္လား။ စကားကို ဆင္ျခင္ေျပာေနာ္။ မင္းတို႔ အိမ္နဲ႔ၿခံကို အခ်ိန္မေ႐ြး သိမ္းလို႔ရတယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္”

“ဒီမွာ က်ေနာ္နားလည္တယ္။ လူတစ္ေယာက္ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာ က်ေနာ္သိေနတယ္။ က်ေနာ္ ေဆးဆရာ ေခၚေပးရမလား ေျပာတယ္။ ျပန္ေတာ့မယ္လို႔ က်ေနာ္ေျပာတယ္ေလ။ ငါ့ျပန္ဆိုမွ ျပန္လို႔ ဘယ္သူေျပာတာလဲ။ တကိုယ္တည္းေနလို႔ တစ္ခုခုျဖစ္မွာစိုးတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ က်ေနာ္ ေစာင့္ေနတာ။ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ က်ေနာ့္အျပစ္လား။ ခင္ဗ်ားက က်ေနာ့္ကို အေႂကြးရစရာရွိလို႔ လူလိုမဆက္ဆံေပမဲ့ က်ေနာ္က ေမတၱာစိတ္နဲ႔ အနားမွာ ေနေပးမိတာ က်ေနာ္မွားလား မေမာ္”

ဆိုၿပီး မေမာ္ရဲ႕ လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲကိုင္ၿပီး လႈပ္ခါကာ ေျပာလိုက္မိေတာ့

“နင္ ငါ့အသားကိုမထိနဲ႔”

လို႔ေအာ္ၿပီး က်ေနာ့္လက္ကို ႐ိုက္ခ်လိုက္ကာ

“ငါ့အသားကို ထိဦး”

ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ပါးကို ဘယ္ညာ ႏွစ္ခ်က္ဆင့္ ႐ိုက္ထည့္လိုက္တယ္။

“ျဖန္း ျဖန္း”

က်ေနာ့္ႏႈတ္ခမ္းေတာင့္မွ ေသြးစတစ္ခ်ိဳ႕တဝက္ စီးက်လာၿပီး မေမာ္ကို ေၾကာင္ၿပီး က်ေနာ္ၾကည့္ကာ ေသြးစေတြကို လက္နဲ႔သုတ္လိုက္ၿပီး

“ေစတနာ ေမတၱာနဲ႔ မတန္တဲ့ မိန္းမ။ ငါ့အေၾကာင္း သိေစရမယ္”

လို႔ ေျပာလိုက္ၿပီး ေဒါသေတြ အလိပ္လိပ္တက္လာကာ

“ေမတၱာနဲ႔ မတန္တဲ့ မိန္းမ”

လို႔ ထပ္ေျပာလိုက္ၿပီး မေမာ္ရင္ဘတ္ကို ေဆာင့္တြန္းလိုက္ကာ ကုတင္ေပၚ ၿပိဳလွဲက်သြားစဥ္ ဖ႐ိုဖရဲ ျဖစ္သြားတဲ့ မေမာ္အေပၚကို က်ေနာ့္ကိုယ္လုံးနဲ႔ ဖိခ်ထားၿပီး ထမိန္ကို အတင္းခြၽတ္ၿပီး ေအာက္ခံေဘာင္းဘီပါ ဆြဲခြၽတ္လိုက္ၿပီး မေမာ္ပါးစပ္ကို ေစာင္နဲ႔အုပ္ဖိထားကာ က်ေနာ့္ပုဆိုးကို ေျဖခ်လိုက္ၿပီး မေမာ္ေစာက္ဖုတ္ထဲ က်ေနာ့္လီးကို အတင္းဖိသြင္းၿပီး က်ေနာ္ လိုးေဆာင့္ထည့္လိုက္ေတာ့တယ္။

“အူးးးး အူးးးးးးး အူးးးးးးးးးးးးးးးးးး အားးးးးးးးး”

က်ေနာ့္လီးအဝင္အထြက္ ေစာက္ရည္ထြက္လာခ်ိန္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း လိုးလိုး ေဆာင့္ေဆာင့္ ထည့္ထည့္ ေနမိေတာ့တယ္။ မေမာ္ မေအာ္ႏိုင္ေတာ့ပဲ မ်က္လုံးေတြ စင္းစင္းက်လာပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ အုပ္ထားတဲ့ေစာင္ကို ဖယ္လိုက္ၿပီး မေမာ္ခ်ိဳင္းေအာက္ လက္လွ်ိဳၿပီး ပခုံးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ထိန္းထားရင္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကို ေဆာင့္ေနမိတယ္။

“အီးးးးးးအားးးးးးး အားးးးးးးးးးး ေသပါၿပီ ဟူးးးးးးးအားးးးးးးးး အေမေရ နာလိုက္တာ အားးးးးးးးးး”

“ဖန္း ဖန္း ဘြတ္ ဘြတ္ ဖက္”

“အားးးးးးးးအီးးးးးးးး ေသပါၿပီ နာလိုက္တာ ဟူးးးးအီးးးးးး”

မေမာ္ ေအာ္ညီးရင္း က်ေနာ္လည္း ေဒါသစိတ္နဲ႔ ေရာေထြးၿပီး မရပ္မနား လိုးလိုးေနရင္း မေမာ္ ေအာ္ညီးသံေတြ အဆက္မျပတ္ ထြက္လာကာ

“အားးးးးးး”

လို႔ အသံရွည္ေအာ္ရင္း က်ေနာ့္ပခုံးသားကို ကိုက္ရင္း ၿငိမ္က်သြားခ်ိန္ က်ေနာ္လည္း ၿပီးခ်င္လာလို႔ အရွိန္တင္ ေဆာင့္ထည့္လိုက္ၿပီး

“အားးးး ထြက္ၿပီ”

ဆိုၿပီး လီးကို ေစာက္ဖုတ္ထဲ တဆုံးဖိကပ္ထည့္ထားၿပီး လရည္ေတြကို ေစာက္ဖုတ္ထဲ ပန္းထုတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆန႔္ငင္ဆန႔္ငင္ျဖစ္ေနတဲ့ မေမာ္နဖူးေလးကို နမ္းလိုက္ကာ လီးကို အဖုတ္ထဲကထုတ္လိုက္ၿပီး မေမာ္ေစာက္ဖုတ္ကို ေစာင္နဲ႔သုတ္ေပး သန႔္ရွင္းေရး လုပ္ေပးလိုက္တယ္။

“အား နာလိုက္တာ ကြၽတ္ ကြၽတ္ ဖယ္ ငါ့အနားကသြားေတာ့”

မေမာ္ ေအာ္ေျပာေပမယ့္ က်ေနာ္ မေမာ္အေပၚကို ျပန္ခြဖိထားလိုက္ၿပီး ႐ုန္းေနတဲ့ မေမာ္မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ကာ

“စိတ္မဆိုးပါနဲ႔။ က်ေနာ့္မသိစိတ္က အခ်စ္တစ္ခု ေပါက္ထြက္သြားတာပါ။ မေမာ္ကို က်ေနာ္ခ်စ္တယ္”

လို႔ေျပာလိုက္ၿပီး က်ေနာ့္လီးကို မေမာ္ေစာက္ဖုတ္ထဲ ဒုတိယအႀကိမ္ ထည့္လိုက္ၿပီး ေျဖးေျဖးေလး လိုးေနမိတယ္။ မေမာ္ရဲ႕ လက္အစုံက က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို အတင္းတြန္းထုတ္ေနသလို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ က်ေနာ့္ကို ဖက္ဖက္လာေနတယ္။ က်ေနာ္လည္း စီးၾကပ္ေနတဲ့ မေမာ္ရဲ႕ ေစာက္ဖုတ္ကို လိုးေဆာင့္ ေညာင့္ရင္း

“အားးးးး ဟားးးးး အီးးးးးး ဟင္းးးးးးး အ အ အားးးးးးအီးးးးးး အေမ အားးးး လားးးးးး အီးးးးးးးးးး”

မေမာ္ရဲ႕ ေအာ္ညီးသံက က်ေနာ့္ရင္ကို သာသာမႈ ျဖစ္ျဖစ္လာလို႔ က်ေနာ့္ ေဆာင္ခ်က္ေတြ ၾကမ္းလာၿပီး ႏို႔ကိုစို႔လိုက္၊ လီးကေဆာင့္လိုးလိုက္နဲ႔ အခန္းထဲမွာ မုန္တိုင္းက်လိုက္၊ ေလျပင္းက်လိုက္၊ ေလညင္းေလးတိုက္လိုက္၊ ေအာ္ညီးသံေတြနဲ႔ ဆူညံေနပါေတာ့တယ္။

ခဏၾကာေတာ့ အပ်ိဳႀကီးမေမာ္ မ်က္လုံးေတြ စင္းက်လာၿပီး က်ေနာ့္လိုးခ်က္ေတြလည္း ပိုၿပီး ျပင္းျပင္းလာၿပီး အား အီးးးးးးးး ၿပိဳင္တူေအာ္မိရင္း မေမာ္ေစာက္ဖုတ္ထဲ လေရေတြ အိုင္ထြန္းကုန္ပါေတာ့တယ္ဗ်ာ။

မေမာ္ရဲ႕ မ်က္ရည္စေတြကို က်ေနာ္ မျမင္ေတာ့ပါဘူး။ ခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္ တဖြဖြ ေျပာေျပာေနရင္း မေမာ္ကို မနားတမ္း တစ္ခ်ီၿပီးတစ္ခ်ီ ငါးခ်ီ ဆက္တိုက္ လိုးပစ္လိုက္မိပါတယ္။

“မေမာ္ က်ေနာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ။ က်ေနာ့္မသိစိတ္က မေမာ္ကို ခ်စ္ေနလို႔ အခုလို ေပါက္ကြဲသြားတာပါ။ က်ေနာ့္အခ်စ္ကို လက္ခံေပးပါေနာ္”

မ်က္ရည္စေတြနဲ႔ မေမာ္ ငိုေနရင္း

“ျပန္ပါေတာ့ ျပန္ပါေတာ့။ အခုခ်ိန္ ဘာမွမေတြးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အရွက္လည္း ကုန္ပါၿပီ။ ေက်နပ္ပါေတာ့ ျပန္ပါေတာ့ေနာ္”

“က်ေနာ့္ကို စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ မေမာ္ရယ္။ က်ေနာ္ မေမာ္ကို လက္ထပ္ပါရေစ”

“စိတ္ဆိုးလည္း မထူးေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။ အိမ္ကို ျပန္လိုက္ေတာ့ေနာ္။ မေမာ္ ဆုံးျဖတ္ေနစဥ္အတြင္း မေမာ္ကို လာမေတြ႕ပါနဲ႔။ ဆုံးျဖတ္ၿပီးလို႔ အေျဖတစ္ခုခု ရွိလာရင္ မေမာ္ကိုယ္တိုင္ လာခဲ့ပါ့မယ္။ ေအးေအးေဆးေဆး ဆုံးျဖတ္ပါရေစ။ မေမာ္ နားလည္ေပးသလို နားလည္မႈ ျပန္ေပးႏိုင္မယ္လို႔ ယုံၾကည္ပါရေစ”

“မေမာ္စကား က်ေနာ္ နားေတာင္ပါ့မယ္။ မေမာ္အေျဖကိုလည္း ေစာင့္ေနပါ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုေလာေလာဆယ္ အိမ္မျပန္ခင္ေလး တစ္ခါေလာက္ လိုးပါရေစ မေမာ္”

လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့

“မဝေသဘူးလား အားမရေသးဘူးလား။ ေသခ်င္တာပဲသိေတာ့တယ္”

လို႔ ေျပာရင္း အိပ္ယာေပၚ မေမာ္ လွဲခ်လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း ၿပိဳဆင္းလို႔ အခ်စ္ရဲ႕ ေခ်ာက္နက္ႀကီးထဲ ခဏခဏ သက္ဆင္းရင္း ဘယ္ႏွစ္ခါမွန္းမသိ လြင့္လြင့္ေမ်ာရင္း မေမာ္လည္းေမွ်ာ့ က်ေနာ့္လီးလည္း ေပ်ာ့လို မိုးလင္းခါနီးမွ ေဒၚေလးအိမ္ကို ျပန္အိပ္မိပါေတာ့တယ္ဗ်ာ။

အိပ္ယာကထေတာ့ မေမာ္ကို အရင္ဆုံး သတိရမိလိုက္ၿပီး ေတြ႕ခ်င္တဲ့စိတ္၊ ေတာင္းပန္ခ်င္တဲ့စိတ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရွက္မိတဲ့စိတ္၊ မရည္႐ြယ္ပဲ ျဖစ္သြားမိတဲ့ ေစာ္ကားမႈ၊ ငါ မေမာ္အေပၚ ရက္စက္မိသလို ေနာင္တရမိၿပီး မေမာ္ဆီကို သြားခ်င္တဲ့စိတ္ကို မ်ိဳသိပ္ၿပီး အိမ္ထဲမွာပဲ မႈိင္ေတြေငးငိုင္ေနရင္း ဘာလုပ္လုပ္ စိတ္ကမပါပဲ မေမာ္စကားအတိုင္း မေမာ္လာမည့္ ေန႔ရက္ေလးကို ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္ဆိုင္းေနရင္း ရက္မွ လသို႔ အခုဆို တစ္လျပည့္ခါနီးေနပါၿပီ။ အေတြးနဲ႔ အခန္းထဲ လူးလိမ့္ေနစဥ္

“မေက်ာ့ မေက်ာ့။ ကိုဘခက္ ကိုဘခက္။ ဘယ္သူမွမရွိဘူးလား”

“လာၿပီ မေမာ္ေရ”

ဆိုၿပီး ေဒၚေလး အိမ္ေရွ႕ထြက္လာၿပီး

“မေက်ာ့ ေအာင္ ရွိလား”

“ရွိပါတယ္ မေမာ္”

“ေခၚေပးပါလား ေအာင္နဲ႔ စကားေျပာစရာရွိလို႔ပါ”

“တူေလးေရ တူေလး။ မေမာ္ လာတယ္ေဟ့ ထြက္ခဲ့ဦး”

ဟာ မေမာ္ မေမာ္ ဝမ္းသာအားရစြာျဖင့္

“လာၿပီ ေဒၚေလး”

ဆိုၿပီး အိမ္ေရွ႕ေရာက္သြားေတာ့ မ်က္ႏွာေလးညိဳးေနတဲ့ မေမာ္ကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ရင္ထဲအလိုလို စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသြားၿပီး

“မေမာ္ က်ေနာ္ ေရာက္ပါၿပီ”

“မေမာ္နဲ႔ ႐ြာထိပ္က ဘုရားကို ခဏေလာက္ လိုက္ခဲ့ပါလား။ ေျပာစရာရွိလို႔”

“က်ေနာ္ လိုက္ခဲ့ပါ့မယ္ မေမာ္”

“သြားၾကရေအာင္။ မေက်ာ့ သြားလိုက္ဦးမယ္ေနာ္”

ေဒၚေလးက က်ေနာ့္ကိုၾကည့္လိုက္ မေမာ္ကိုၾကည့္လိုက္နဲ႔ နားလည္ရခက္ေနတယ္။

“က်ေနာ္ ခဏလိုက္သြားလိုက္မယ္ေနာ္ ေဒၚေလး”

“ေအး ေအး”

႐ြာလမ္းကို မေမာ္နဲ႔ တူတူယွဥ္လို႔ ေလွ်ာက္သြားေနစဥ္မွာ

“မေမာ္ မေမာ္ကို က်ေနာ္”

“ေနာက္မွေျပာပါ လမ္းမွာ ဘာမွမေျပာပါနဲ႔”

“ဟုတ္ကဲ့ မေမာ္”

ဆိုၿပီး တိတ္ဆိတ္စြာ ေလွ်ာက္လွမ္းေနရင္း ႐ြာထိပ္က ေစတီအနားမွာ လူသူကင္းလို႔ ေက်းငွက္အသံကလႊဲလို႔ ဆူညံ့မႈကင္းမဲ့ေနၿပီး ကံေကာ္ပင္ေအာက္မွာ မေမာ္ ေျခစုံရပ္ၿပီး

“မင္း မေမာ္ကို သိပ္ရက္စက္တယ္ လုပ္ရက္တယ္။ မေမာ္ဘဝမွာ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳး ႀကဳံရမယ္လို႔ တစ္ခါမွ မေတြးဖူးဘူး။ မင္းသိပ္ရက္စက္တယ္”

“က်ေနာ္ မေမာ္ကို မသိစိတ္က ခ်စ္မိေနတာ က်ေနာ္ မသိခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ့္ေစတနာကို ေစာ္ကားတယ္။ မေမာ္ က်ေနာ့္ပါးကို ႐ိုက္လိုက္ေတာ့ ရွက္စိတ္နဲ႔ ခ်စ္တဲ့စိတ္ ေရာၿပီး အမွားျဖစ္သြားမိတာပါ။ က်ေနာ္ အမွားထက္ အခ်စ္နဲ႔ ေရွ႕ဆက္ဘဝလမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းခြင့္ျပဳပါ မေမာ္။ က်ေနာ့္အခ်စ္ကို လက္ခံေပးပါ။ က်ေနာ့္ကို လက္ထပ္ခြင့္ျပဳပါ”

“ဒီမွာ ေအာင္။ မင္း မေမာ္ကို တကယ္ေမတၱာစစ္နဲ႔ခ်စ္တာ မွန္ရဲ႕လား။ မေမာ္ အဲဒီတစ္ခုပဲ သိခ်င္တယ္။ ၿပီးခဲ့တာထက္ ေရွ႕ဆက္မဲ့ အနာဂတ္ကို ပိုသိခ်င္တယ္။ ေျဖပါ ေအာင္”

“က်ေနာ္ ဘဝမွာ အခ်စ္ထက္ သစၥာကို ပိုတန္ဖိုးထားတာပါ။ က်ေနာ္ မေမာ္ဘဝကို တစ္သက္လုံး သစၥာရွိစြာ တစ္ေယာက္တည္း တန္ဖိုးထားခ်စ္ပါ့မယ္။ ေငြေၾကးဆင္းရဲေပမဲ့ မေမာ္အေပၚ ေမတၱာတရား ဘယ္ေတာ့မွ မဆင္းရဲေစရပါဘူးလို႔ က်ေနာ္ ကတိေပးပါတယ္”

ေက်ာေပးၿပီး လယ္ကြင္းကို ေငးေနတဲ့ မေမာ္ က်ေနာ့္ဘက္ မ်က္ႏွာမူလိုက္ၿပီး က်ေနာ့္မ်က္ဝန္းကို မ်က္ရည္စေတြနဲ႔ မ်က္ေတာင္မခတ္ပဲ စိုက္ၾကည့္ေနၿပီး က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ ခိုဝင္ကာ က်ေနာ့္ကို ခပ္တင္းတင္းဖတ္လိုက္ၿပီး

“ေမာင္ ေမာင့္ကို မ သိပ္ခ်စ္တယ္”

ဆိုၿပီး ရႈိက္ရႈိက္ငိုေနတဲ့ မေမာ္ကို က်ေနာ္ ျပန္ဖက္ထားရင္း

“ေမာင့္အသက္ထက္ မကို ေမာင္ပိုခ်စ္ပါ့မယ္ မရယ္။ မငိုပါနဲ႔ေတာ့ေနာ္ မ။ ေမာင္တို႔ အနာဂတ္ခရီး အတူတူ ျဖတ္သန္းၾကမယ္ေနာ္”

“ေမာင္”

“ေျပာေလ မ”

“အခ်စ္ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိတဲ့ မကို အထိအေတြ႕ ၾကမ္းၾကမ္းေလးနဲ႔ ညည သတိရ အိပ္မေပ်ာ္ေလာက္ေအာင္ သာယာမႈေတြေပးခဲ့တဲ့ ေမာင့္အခ်စ္ကို မ စြဲလန္းသာယာမိသြားတယ္။ မ မညာပါဘူး။ ေမာင့္အေတြ႕ကို မ အခ်ိန္တိုင္း သတိရေနေပမဲ့ ရွက္လို႔ ေမာင့္အနား မလာျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ေမာင့္ေၾကာင့္ ေမာင့္ေၾကာင့္ အခုေလ အခုေလ”

“ဘာျဖစ္ေနတာလဲ ေျပာပါ မရယ္”

“မ ရွက္တယ္ ေမာင္ရယ္။ ဒါေပမဲ့ မ ေျပာပါ့မယ္။ ေသခ်ာနားေတာင္ေနာ္”

မေမာ္ က်ေနာ့္နား အနားကပ္ၿပီး တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေၾကာင့္

“မ တကယ္ တကယ္လား မရယ္ ေမာင္ဝမ္းသာလိုက္တာ။ ငါ့ကြ ကေလးအေဖ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ဟားဟား ဟားဟား”

က်ေနာ္ ေပ်ာ္ေနတာကိုၾကည့္ၿပီး မ တစ္ေယာက္ မ်က္ရည္စေတြကို သုတ္လိုက္ၿပီး

“ေမာင္ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ ေတာ္ေတာ့ သူမ်ားေတြ ၾကားကုန္မယ္”

က်ေနာ္ မကို ဖက္လိုက္ၿပီး နဖူးေလးကို အနမ္းေႁခြလိုက္ကာ

“လႊတ္ပါဦး အတင္းဖက္တားတာပဲ။ ဗိုက္ထဲက သားသားမီးမီးေလး တစ္ခုခုျဖစ္ေနဦးမယ္။ လက္ထပ္ဖို႔ စီစဥ္ၾကမယ္ေနာ္ ေမာင္”

က်ေနာ္ ေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္ၿပီး တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး မိုးမျမင္ ေလမျမင္ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနမိပါေတာ့တယ္ဗ်ာ။

ေနာက္ ၄ ရက္ေလာက္မွာ မဂၤလာပြဲဆင္ႏႊဲၿပီး က်ေနာ္နဲ႔မ သာယာတဲ့ ဘဝေလးကို တည္ေဆာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ နားလည္မႈအျပည့္နဲ႔ ျဖတ္သန္းလာၿပီး ငါးလတာ အိမ္ေထာင္သက္ ရလာခ်ိန္ မ မွာ ဗိုက္ကေလး ေဖာင္းေဖာင္းေလးနဲ႔ သိပ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနပါေတာ့တယ္ဗ်ာ။

“ေမာင္”

“ေျပာေလ မ”

“ညေန ၿမိဳ႕ေဆးခန္း OG သြားျပရမယ္ေနာ္”

“ေမာင္သိပါတယ္ မရယ္”

“မသိပါဘူး ေမာင္ မအေပၚ အခ်စ္ေပါ့ၿပီး ေမ့ေနၿပီထင္လို႔ သတိေပးတာပါေနာ္”

“မေမ့လည္း မေမ့ပါဘူး။ အခ်စ္လည္း မေလ်ာ့ဘူးဗ် သိၿပီလား”

က်ေနာ္ မကို ဖက္လိုက္ၿပီး နဖူးကို နမ္းလိုက္ေတာ့

“အာ ေမာင္ေနာ္ အိမ္ေရွ႕ႀကီးမွာေနာ္ လာနမ္းေနတယ္ မရွက္ဘူးလား”

“မရွက္ပါဘူးေနာ္ ခ်စ္လို႔နမ္းတာပဲ”

“ေမာင္ေနာ္”

မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီး ဆူပုတ္ပုတ္မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ရွက္ေနတဲ့ မကို ၾကည့္ၿပီး ရယ္ေမာသံေလးမ်ားနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ကမာၻေလး သာယာေနပါေတာ့တယ္။

ညေနေစာင္း ၿမိဳ႕ေဆးခန္းကိုေရာက္ေတာ့ ေဆးစာအုပ္တင္ၿပီး အမွတ္စဥ္ေရာက္ဖို႔ ေစာင့္ေနစဥ္ ေဆးခန္းက သူနာျပဳအကူဆရာမေလးက အခန္းထဲက ထြက္လာၿပီး

“နံပါတ္ ၇ မခ်ိဳခ်ိဳ ဝင္လာလို႔ရပါၿပီ”

လို႔ေျပာၿပီး အခန္းထဲ ဝင္သြားစဥ္

“မ နံပါတ္ဘယ္ေလာက္ရလဲ”

“၁၁ ေမာင္”

“ေအာ္ ေစာင့္ရဦးမယ္”

လို႔ေျပာၿပီး ေစာင့္ေနစဥ္ ေဆးခန္းလိုက္ကာေလးထဲက ကိုယ္ဝန္ႀကီးနဲ႔ ထြက္လာတဲ့ KKကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ မထင္မွတ္တဲ့ ေတြ႕ဆုံမႈေၾကာင့္ အံအားသင့္လို႔ ေၾကာင္ၾကည့္ေနၿပီး

“KK”

“ေအာင္ ဒီကို ဘာလာလုပ္တာလဲ”

“KK ဒါက ေအာင့္အမ်ိဳးသမီး မေမာ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ မေမာ္ကို ေဆးခန္းလာျပတာပါ”

“ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့ပါရွင့္။ ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္ မေမာ္။ က်မက KKပါ မေမာ္။ ေနာက္ေတြ႕ရင္လည္း ႏႈတ္ဆက္ပါေနာ္ မေမာ္”

“ေကာင္းပါၿပီ ညီမေလးKK”

“ေအာင္က က်မနဲ႔ အရမ္းရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြပါ။ မေမာ္ က်မကို ခြင့္ျပဳပါဦးေနာ္”

“ေကာင္းပါၿပီ ညီမေလးKK”

KK ထြက္သြားေတာ့ က်ေနာ္က

“မ KKက အဆင္မေျပ ျဖစ္ေနတဲ့ပုံပဲ။ ေမာင္ ပိုက္ဆံနည္းနည္းေလာက္ ကူညီေပးခ်င္လို႔။ မ ေမာင့္ကို”

“ယူေလ ေမာင္။ ေမာင္လိုက္ေပးလိုက္ေနာ္။ ေရာ့ ပိုက္ဆံအိတ္ ယူသြားလိုက္ေနာ္”

“ဟုတ္ကဲ့ မ”

က်ေနာ္ အျပင္ဘက္ KK ေနာက္ ေျပးလိုက္ရင္း

“KK ခဏ KK ခဏ”

က်ေနာ္ လွမ္းေအာ္လိုက္ေတာ့ KKက လမ္းမေပၚ က်ေနာ္ကို ရပ္ေစာင့္ေနပါတယ္။ အနားကိုေရာက္ေတာ့

“ေအာင္ ဘာေျပာခ်င္လို႔လဲ ေအာင္”

“KK နင္အဆင္ေျပရဲ႕လား ဟာ။ နင့္ေယာက်္ားေရာ”

“သူ သူမရွိေတာ့ပါဘူး။ KK အနားက ထြက္သြားပါၿပီ။ KK သာယာမႈတဏွာကို အေပ်ာ္ေနာက္လိုက္လို႔ အခ်စ္စစ္နဲ႔ခ်စ္ခဲ့တဲ့ ေအာင့္အေပၚ ရက္စက္ခဲ့လို႔ KK အရမ္းမွားသြားပါတယ္။ ေအာင္နဲ႔ လမ္းခြဲၿပီးေနာက္ လူကို ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြ ျဖည့္ဆည္းၿပီး ေနာက္ထပ္ KK ေပးဆပ္ၿပီး ခ်စ္ခဲ့ပါတယ္။ KK မွားသြားတယ္။ KK ကို အေပ်ာ္ႀကံ ရွိတာသုံးျဖဳန္း အိမ္ေတာင္ေရး မသာယာခဲ့ပါဘူး။ KK မွာ ျဖည့္ဆည္းစရာ ရစရာ မရွိေတာ့ KK အနားက ထြက္သြားပါၿပီ။ အခုေတာ့ ေနာင္တေတြနဲ႔ ဗိုက္ကတစ္ဖက္ ဝမ္းေရးကို မုန႔္ဟင္းခါးဆိုင္ေလး ရပ္ကြက္ထဲထြက္လို႔ KK ဘဝ ၾကမ္းတမ္းေနပါၿပီ။ ေအာင့္အေပၚ KK ရက္စက္ခဲ့လို႔ ေလာကႀကီးက ျပန္ခတ္လိုက္တဲ့ ဒဏ္ေတြပါ ေအာင္”

“ၾကားရတာ ေအာင့္ရင္ထဲ မေကာင္းပါဘူး KK။ ဒါေပမဲ့ ေအာင္မွာလည္း မိသားစုဘဝေလး ရွိေနတဲ့အတြက္ ေအာင္ ျပန္မၾကည့္ႏိုင္တာ ခြင့္လႊတ္ေပးပါ”

“KKက ေအာင့္ကို ေတာင္းပန္ရမွာပါ”

“ၿပီးတာေတြ ထားလိုက္ေတာ့။ KK ပိုက္ဆံလိုေနမွာေပါ့”

ဆိုၿပီး က်ေနာ္ KK လက္ထဲကို ေငြငါးသိန္း ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့

“မယူပါရေစနဲ႔ ေအာင္”

“KK ယူထားလိုက္ပါ။ ေအာင္နဲ႔ KKဟာ လူ႔စည္းလူ႔ေဘာင္အရ ပတ္သက္ဖို႔ မသင့္တာ မွန္ေပမဲ့ စာနာစိတ္နဲ႔ေတာ့ ေအာင္ ကူညီေပးလို႔ရပါတယ္။ စိတ္သန႔္သန႔္ယူပါ KK။ ေအာင္နဲ႔ KKတို႔ရဲ႕ ဘဝခရီးက ဘယ္လိုမွ နီးဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ေပမဲ့ အတိတ္က လမ္းအတူတူ ခရီးဆက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ခရီးသြားေဖာ္တစ္ေယာက္လို ျပန္ကူညီခြင့္ရွိပါတယ္ KK”

က်ေနာ္ မ်က္ရည္က်ေနတဲ့ KK ကိုၾကည့္ၿပီး “စကားေလးတစ္ခြန္းေတာ့ ေျပာခဲ့ပါရေစ KK။ အတိတ္ကလမ္းထက္ အနာဂတ္လမ္း သာယာဖို႔ ရွာေဖြပါ။ လူ႔ေလာကထဲ ေရာက္လာမဲ့ ရင္ေသြးအတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားတင္းလို႔ ဘဝခရီးကို အနာဂတ္လမ္းမွာ ဆက္မမွားပါနဲ႔လို႔ ေအာင္ ဆုေတာင္းခဲ့ေပးပါတယ္ KK” က်ေနာ္ KKကို ေက်ာခိုင္းကာ ေဆးခန္းဘက္ ေျခလွမ္းလိုက္ေတာ့ မ်က္ရည္မ်ားနဲ႔ ေအာင္ ေအာင္ေအာင္ ေအာင္ ေအာင္ လို႔ ေအာ္ေခၚေနတဲ့ KKရဲ႕ အသံကို ျပန္လွည့္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ပဲ က်ေနာ့္ရဲ႕ အတိတ္လမ္းျပဇာတ္ တစ္ပုဒ္ကို ဒီေနရာမွာပဲ ထာဝရ နိဂုံးခ်ဳပ္လိုက္ၿပီး က်ေနာ္ရဲ႕ အနာဂတ္လမ္းသစ္ျဖစ္တဲ့ မ ရင္ခြင္ဆီသို႔ ျပန္လာခဲ့ရင္း ျပန္လာခဲ့ရင္း အိမ္မက္သစ္ေတြနဲ႔ပဲ ေရွ႕ဆက္လို႔ က်ေနာ္နဲ႔မ ဘဝခရီးကို ဆိုးအတူ ေကာင္းအတူ ျဖတ္သန္းေနမိေတာ့တယ္ဗ်ာ။…ၿပီးပါၿပီ