Unicode
မှတ်မိနေသည်။ ပါတိတ်အဆင်အပြင်ပွင့်တွေ လှပသော လိပ်ပြာလေးများ နားနေဟန် ဒီဇိုင်းနှင့် ထမီကို ဝတ်ထားသည်။ တင်ပါး အလုံးအထည်က အလွန်အမင်းကြီးတာမျိုးမဟုတ် ကျစ်လစ်လှပသော ဖွဲ့စည်းမှုကို ဖော်ဆောင်သည်။ အရပ်အမောင်းက မြန်မာမိန်းကလေးထဲတွင် ခပ်ရှားရှား အရပ်မျိုး ငါးပေလေးလက်မခန့် မြင့်သည်။ အရပ်မြင့်သဖြင့် ပေါင်တန်ကြီးတွေက ရှည်သွယ်ကြသည်။ လုံးပတ် အတော်ထွားကြိုင်းပုံက အချိုးအဆစ် ဦးစားပေး ထုလုပ်ထားသော ပန်းပုရုပ်နှယ်လှပပြေပျစ်လွန်းသည်။ ဘလောက်စ် အင်္ကျီလက်ပြတ် အဝါလေးအောက်မှ မစို့မပို့ ယဉ်ယဉ်လေး ကြွားရွားနေသော ရွှေရင်အစုံက ရင်သပ်ရှူမောစဖွယ် အထက်မှအောက်သို့ ပြန်လည်သုံးသပ်လျှင် မျက်နှာသွင်ပြင်၏ ရိုးသားတည်ငြိမ်မှု အိန္ဒြေသိက္ခာ ပြည့်ဝမှုတို့က စာဖွဲ့မကုန်အောင် ခန့်ညားတည်ကြည်သည်။
သူ့အလှကို ရေးဖွဲ့ပါဟု ဆိုလျှင် မျက်ခုံးလေးတစ်ဖက် နှာတံလေးတစ်ချောင်း နှုတ်ခမ်းလေးတစ်လွှာ သွားကလေးတစ်စေ့နှင့်ပင် ကျမ်းစာတစ်ဆောင်အထိဖွဲ့လောက်သူ ဖြစ်သည်။ အထူးရေပန်းစားသော သူ့ခန္ဓာကိုယ်အလှကိုမူ ကဗျာဆရာ အချို့က ကဗျာဖွဲ့ကြသည်။ သီချင်းသ မားကလည်း သီးချင်းစပ်ကြသည်။ ဗွီဒီယိုသမား အချို့ပင် ရှာဖွေတွေ့ရှိပြီး စကားကမ်းလှမ်းခဲ့ကြ ဖူးသည်။ သို့သော် သူမက အနည်းငယ်မျှ စိတ်ဝင်စားမှု မပြခဲ့။
အလှနတ်ဘုရား ဗီးနပ်စ်အလှကို ကမ္ဘာကျော်အောင် ရေးဖွဲ့ခဲ့သော စာရေးဆရာကြီးသည် စင်စစ် အိခိုင် ဆိုသော မိန်းကလေးကို မတွေ့ဖူးခဲ့၍သာ ဖြစ်သည်ဟု တင့်ဆွေ ထင်သည်။ ဗီးနပ်စ်အရုပ်ကို တင့်ဆွေ တွေ့ဖူးပါသည်။ အိခိုင် ဆယ်ပုံပုံ၍ တစ်ပုံမမှီသော ဤရုပ်ထုသည် ဘဇာကြောင့် ကမ္ဘာကျော်ခဲ့သနည်းဟု ယနေ့ထိ အဖြေမပေါ်….။ အလှဘုရင်မဆိုသော ကလီယိုပက်ထရာကို သူလူကိုယ်တိုင် မမြင်ဖူးခဲ့သော်လည်း အိခိုင်လောက် မလှသည်ကိုတော့ သူ ကျိန်တွယ်ပြောရဲသည်။ မိုနာလီဇာ၏အပြုံးဆိုသော ပန်းချီကားကလည်း ကြံဖန်ပြီး ဈေးကောင်းနေသည်။ အိခိုင် မပြုံးပဲ တည်တည်ကလေး ကြည့်နေသည်ကပင် မိုနာလီဇာထက် အဆတစ်ရာ သာလေသည်။
မြန်မာရာဇဝင်တွင် ဥမ္မာဒန္တီအလှသည် မြင်သူတိုင်း ရူးသွပ်ရသည်ဟုလောက်သာပါသည်။ တင်၊ ရင်၊ ခါး ဘယ်မျှ အရပ်အမောင်း အတိအကျမပါ။ ပပဝတီကိုလည်း ခုနှစ်ဆောင်တိုက်ခန်း မီးမထွန်းဘဲ လင်းလောက်အောင် လှပြန်သတဲ့။ ဘာတွေလဲ ရှုပ်နေတာပဲ..။ အိခိုင်အလှကို အဲ့ဒီ ဒဏ္ဍာရီတွေထဲက အလှတွေနဲ့ မယှဉ်နဲ့ အရေးမပါတာ မလုပ်နဲ့…။ တင့်ဆွေ စိတ်ထဲ၌ အိခိုင်ထက်လှသူတောင် အိခိုင်လောက်လှမည် မထင်ပါ..။
အိခိုင် ဆိုသည်က တင့်ဆွေဘဝ၏ ထိပ်ထားဧကရီ..။ ခန်းနားကြီးကျယ်လှစွာသော အဆောက်အဦးများစွာဆီသို့ တင့်ဆွေ ရောက်ခဲ့ဖူးသည်။ ကြက်သရေရှိသော အဆာက်အအုံကြီးက ငွေကုန်ကြေးကျခံတာက လူအင်အား မခန့်သား မလှပ။ အိမ်တံစက်မြိတ်၌ ချိတ်ဆွဲထားသော သစ်ခွအုံလေး တစ်အုံကပင် တင့်ဆွေအတွက် ဒေါ်လာသန်းပေါင်းများစွာ ပေး၍ မရောင်းနိုင်သော အရာဖြစ်သည်။
အိခိုင်စီးသော ဖိနပ်ကလေးကို ကာလတန်ဖိုးနှင့် တစ်ရာပတ်ဝန်းကျင် သတ်မှတ်ကြမည် ဖြစ်သော် လည်း သူကမူ ပြတိုက်တစ်ခု၌ ကတ္တီပါခံပြီးတောင် ပြထားချင်သေးသည်။ အိခိုင် အသုံးအဆောင်နှင့် ပျဉ်ထောင်အိမ်ကလေးကို မဆိုထားနှင့် နေရာင်မှာကျသော အရိပ်ကလေးကိုပင် တင့်ဆွေ ဈေးမဖြတ် နိင်အောင် တန်ဖိုးကြီးမားစွာ ထားသည်။သို့သော်.. အိခိုင်သည် ယနေ့ထိ သူနှင့် ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်မှု မရှိသေးသော မိန်းကလေးတစ်ယောက် ဖြစ်ချေသည်။
“ဟေ့ကောင်…စောက်ရူး..ဖွန်ကြောင်…”
“ထွန်းလွင်.. အဲ့ဒီကောင်ပါးစပ်ကို ရာဘာဖိနပ်နဲ့ ကောက်ပိတ်ထားလိုက်စမ်း..”
“ဟာ…မှားပါတယ်ဗျာ…”
သူငယ်ချင်းသုံးယောက် ဆုံမိလျင် နောက်ကြ ပြောင်ကြနှင့် ရယ်မောစရာများ ပြောကြသော်လည်း သူတို့သုံးယောက်လုံး ရင်းနှီးချစ်ခင်ကြသည့် ညီအစ်ကိုများလို နေကြသည်။
“မနက်က အိခိုင် ဈေးသွားတာ..တွေ့တယ်..”
“ဘယ်သူပါသေးလဲ…အောင်မင်း..”
“သူတစ်ယောက်ထဲပါပဲ.. ပြန်တောင်ရောက်ရောပေါ့…”
အောင်မင်း ပါးစပ်မှပြောရင်း လက်က ထွန်းလွင်ကို လှမ်းကုတ်ပြီး မေးငေါ့ပြသည်။ ထွန်းလွင်ရယ်၍ သာနေသည်။
“လုပ်ကွာ.. လက်ဖက်သုတ်မှာ..။ လက်ဖက်စားရင်း စောင့်ကြတာပေါ့..။ လာတော့လည်းကြည့်… ကြည့်ပြီးတော့ပြန်.. ဒါပဲ..”
“အင်း..မင်းအလုပ်က.. ဒါပဲမှုတ်လား..”
စကားအဆုံး၌ အောင်မင်း သက်ပြင်းချသည်။ ထွန်းလွင်က ခေါင်းကိုခါရမ်းပြီး ဆေးပေါ့လိပ်ကို ရှိုက်ကာ ဖွာပြီးမှ…
“မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို စိတ်ဝင်စားတာ ဘာလုပ်ဖို့လဲ..”
“ချစ်ဖို့လေ…ချစ်ဖို့..ဟဲဟဲ…ဟဲ”
“ငါ..အကောင်းမေးတာပါ…။ ချစ်တယ်ဆိုတာနဲ့ ဖိုက်တာနဲ့… ဘာကွာလဲ..”
“ဟာ…ကွာတယ်ကွ..။ မင်းကလည်း သဘောကြီးဖြစ်ပြီး..”
“ကဲ..ရှင်းစမ်းကွာ..”
“ဖာ…ကိုဖိုက်တာ.. ချစ်လို့ မှုတ်ဖူး… ဒါက တစ်အချက်..။ မတူညီတဲ့ ဖိုမလိင်အင်္ဂါတွေ ကာမစပ်ယှက်တာကို အချစ်နဲ့ရောရင်.. အရမ်းသေးသိမ်သွားလိမ့်မယ်..”
“အေးပါ…မင်း အချစ်အဘိဓမ္မာကို အနက်ဖွင့်ပါ..”
“အနက်ဖွင့်ဖွင့်.. အဖြူဖွင့်ဖွင့်.. အချစ်ကို ငါနားလည်သလိုပြောမယ်…။ ကြောင်ကလေးကို ချစ်တယ်.. ကဲ.. အဲ့ဒါ.. ဖိုက်ဖို့မှုတ်ဘူး.. ဒါ..နှစ်အချက်..”
တင့်ဆွေ လူတတ်ကြီးလုပ်ပြီး ဒိုင်တွေလွှတ်လေ၏။ ငှဲ့ပြီးသား ရေနွေးခွက်ကို ယူသောက်လိုက်သေးသည်။
“ပန်းတစ်ပွင့်ကို မြတ်နိုးတယ်… အဲ့ဒါ.. ဖိုက်ဖို့လား.. သုံး..”
“တော်စမ်းကွာ.. အဲဒါ… ဒိုင်ကြောင်တွေကွ…. မှတ်ထား..။ အိခိုင်ဟာ မိန်းမ..၊ ခွေးမဟုတ်ဘူး.. ကြောင်မဟုတ်ဘူး..။ အဲ.. ပြီးတော့ ပန်းပွင့်လည်း မဟုတ်ဘူး..။ မိန်းမတစ်ယောက်ကိုယူပြီး.. အပုတ်ခံထားတဲ့ကောင် ဘယ်နှစ်ကောင်ရှိလဲ..။ မင်းတစ်ကောင်ပဲရှိမယ်… တင့်ဆွေ”
“တစ်နေ့လာ ကြည့်ပြီးပြန်… အိမ်အထိ အနံ့ခံပြီးပြန်.. ဒါဘာလုပ်တာလဲ..။ မင်းဥစ္စာ.. စောက်ရေးမပါ တာ..။ အခွင့်အရေးရတုန်း.. ရွှီးပါဆိုမှ… ရှိူးနေရုံနဲ့ ပြီးမှာလားကွ…”
သူ့အစား သူငယ်ချင်းအောင်မင်းနှင့် ထွန်းလွင် အားမလိုအားမရ ဖြစ်နေကြရသည်။ ထိုစဉ် သူတို့ထိုင်နေသော လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ရှေ့မှ အိခိုင် ဈေးခြင်းတောင်းလေးဆွဲပြီး ခပ်သွက်သွက်ကလေး လျှောက်သွားလေသည်။
“ဟေ့..သွားပြီ… လိုက်ဟ… အာ… ဆေးလိပ်ကို ထားခဲ့…”
တင့်ဆွေ ကယောင်ကတမ်းနှင့် အိခိုင်နောက်သို့ ထလိုက်သည်။ ဝင့်ထည်ခန့်ညားလွန်းသော အလှ ဘုရားမလေးနောက်မှ တင့်ဆွေ အရိပ်လို ကပ်ပါသွားသည်။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တွင် ကျန်ရစ်သော အောင်မင်းနှင့် ထွန်းလွင်က လက်ဖက်ရည်ဖိုးရှင်းပြီး ပြိုင်တူထကာ ဆန့်ကျင်ဘက်သို့ ထွက်ခွာသွားကြသည်။
သူတို့ပြောလည်း ပြောချင်စရာဖြစ်သည်..။ အိခိုင် သူ့အိမ်လေးထဲသို့ ဝင်သွားသည်အထိ တင့်ဆွေ ကပ်လိုက်သွားသည်။ ပြီးတော့ အိမ်သုံးလေးလုံးကျော်မှ ပြန်လှည့်လာသည်။ တင့်ဆွေ လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ပြန်ရောက်လာသောအခါ ဟိုနှစ်ကောင်မရှိတော့..။ တစ်နေ့တာ ဝတ္တရားကို ကျေပြွန်စွာ ထမ်းဆောင်ပြီးသော စစ်သူရဲလို သူ့အိမ်သို့ ကျေနပ်ရွှင်လန်းစွာ ပြန်သွားခဲ့လေသည်။
……………………………………………….
“ဟော့တော့…ဖိနပ်ကလည်း..ဒုက္ခပါပဲ…”
အိခိုင် ဖိနပ်ကလေးကို ကုန်းကောက်လိုက်သည်။ လက်ထဲမှ ပိုက်ဆံအိပ်ကလေးကို ချိုင်း၌ညှပ်ပြီး သဲကြိုးပြတ်သွားသော ဖိနပ်ကို ကိုင်ကြည့်နေသည်။
“ဖိနပ်ပြတ်သွားတယ်ထင်တယ်..ဟုတ်လာ…”
“အာ…အင်း…ဟုတ်ကဲ့…”
“ပေး….အစ်ကိုက ဖိနပ်ချုပ်သမားပါ…”
သားနားရည်မွန်သော လူရွယ်က အိခိုင်ဖိနပ်ကလေးကို မပေးခင် ဆွဲယူပြီး အသင့်ပါလာသော ဖိနပ်ချုပ်အပ်နှင့် ချုပ်ပေးလိုက်သည်။
“ကျေးဇူး…နော်…အစ်ကို…”
“ရပါတယ်…”
လူရွယ်က လက်နှစ်ဖက်ခါပြီး မပြုံးမရယ် ထွက်သွားသည်။ ဖိနပ်ချုပ်သမားက ဂျင်းပင်နှင့် တီရှပ်နှင့် ဝေါ့ကင်းရှူးကို စီးထားသည်။ ဝင်ငွေကောင်းလို့လားမှ မသိတာ..။ အိခိုင် အမှတ်တမဲ့ပင် ကျူရှင်မှ ပြန်ခဲ့သည်။ ဖိနပ်ချုပ်သမားကို မေ့ပျောက်ပျောက် ထားလိုက်၏။
“အို…ဒုက္ခပါပဲ..မိုးရွာနေတဲ့..အထဲ…”
ထီးကိုင်းက ကျိုးပြန်သည်။ သူရောက်လာပြန်သည်။
“ထီးကိုင်းကျိုးသွားတာလား… ခဏလေးနော်… အစ်ကိုက ထီးပြင်သမားပါ… မကြာပါဘူး..”
လွယ်ထားသော သားရေကင်ဘတ်ထဲမှ ကရိယာများထုတ်ပြီး ထီးကိုင်းကို ပြင်ပေးလိုက်သည်။
“ဟို..လေ….ဟိုတစ်ခါ…”
“အော်…အင်း…ရပါတယ်..”
အိခိုင်ရဲ့စိတ်ကို ဖမ်းစားစ ပြုလာသည်။ ဘယ်သူလဲ.. ဘာလဲ… ဘာကြောင့် အိခိုင် အခက်တွေ့တိုင်း သူ ပေါ်ပေါ်လာရတာက… အိခိုင်နောက်ကို အမြဲလိုက်နေတာများလား… ဟုတ်မှာ..။
“အစ်ကို…နာမည်က…ဘယ်သူလဲဟင်….”
“လိုအပ်လို့လား…ညီမရယ်..”
“လိုအပ်တာပေါ့…ကျေးဇူးရှင်ပဲဥစ္စာ..”
မျက်စောင်းလေးထိုး နှုတ်ခမ်းလေးစူဆောင့်စောင်းကာ ပြောလိုက်သော မျက်နှာလှလှလေးကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီးမှ သူက ရယ်သည်။ ပြီး… အအေးဖိုးကို သူရှင်းပေးလိုက်သည်။
“နောက်တစ်ခါတွေ့ရင်.. အစ်ကို ပြောမယ်နော်… ညီမ…”
“ကြည့်ပါလား..အစ်ကိုဟာလေ…တစ်မျိုးကြီးပဲ…”
သူ့မျက်နှာ၌ လျှို့ဝှက်သော အပြုံးတစ်ခုကို ပြုံးရင်း ဟွန်ဒါဆိုင်ကယ်ကလေးပေါ်သို့ ခွစီးကာ ဝေါကနဲ ထွက်သွားလေသည်။
———————————
“ဖိနပ်ချုပ်ပေးတာ.. ထီးပြင်ပေးတာလေးတွေက ရင်းနှီးမှုကို ရယူလိုက်တာ..။ နာမည်မေးတာကို မပြောပဲနဲ့.. ထွက်သွားတာက စိတ်ဝင်စားမှု ပိုအောင်လို့”
“တော်ပါတယ်ဗျာ…တော်ပါပေတယ်..”
“အဲဒီတော့ အချစ်ဟာ စိတ်ဝင်စားအောင် လုပ်နိုင်မှုကလည်း စတင်ပေါက်ဖွားလာနိင်တယ်..။ အဲဒါ.. ပထမဆုံး.. အဖြေ”
ကျန်နှစ်ယောက်က အထင်မကြီးစွာ ရယ်ပြသည်။
“အေးလ… ဇာတ်သိမ်းအောင်တော့ ကြည့်သေးတာပေါ့…”
——————————————-
“ဟင့်…. အိခိုင်ကို… အဲ့လို… မလုပ်နဲ့ကွာ… မနေတတ်ဘူ..”
“ချစ်လို့ပါ…အိခိုင်လေးရယ်…”
“ချစ်တာနဲ့… ဒါကိုင်တာနဲ့ ..ဘာဆိုင်လဲ…လို့…”
ရဲရဲနီနေသော မျက်နှာလေးကို သူက ငုံ့ကြည့်ရင်း သက်ပြင်းတစ်ချက် မှုတ်ထုတ်လိုက်သည်။
“ပြောလေ..ဘာဆိုင်လို့လဲ…ကဲ…”
“ဆိုင်တာပေါ့..အိခိုင်…။ ဖိုမ.. ဆက်ဆံမှုဆိုတာ.. အချစ်ရဲ့ .. အထိရောက်ဆုံး သက်သေတွေပဲပေါ့.. အချစ်ရယ်..”
“သွားပါ.. .သူလိုရာဆွဲပြောနေတာ..ခစ်ခစ်..”
သူ့မျက်နှာသည် အိုသလို ညိုမှိုင်းသွားသည်။ သူငိုင်သွားတော့လည်း အိခိုင် မနေတတ် မကြည့်ရက်..။
“ကဲ..ချစ်လေး… ဘာလို့မျက်နှာကြီးက အိုသွားရတာလဲ..”
“အိခိုင်ကမှ…အစ်ကို့အလိုကို မလိုက်တာ..”
“အစ်ကို့အတွက်ဆိုရင်လေ… အိခိုင်ကိုယ်လုံးတင် မဟုတ်ပါဘူး အစ်ကိုရယ်..။ နှလုံးသားကိုပါ.. ပေးဝံ့ သူပါ..။ ယုံပါ အစ်ကိုရယ်…”
ချစ်ရသော အစ်ကိုထံမှ မယုံသင်္ကာမှုမျိုးကို အိခိုင် မလိုချင်ပါ…။ ဘာမဟုတ်သော ကိစ္စလေးနှင့် အိခိုင် အစ်ကို့အမုန်းမျိုးကို မလိုချင်ပါ..။ အိခိုင် လက်ကလေးတစ်ဖက်ကို ပုဆိုးအောက်မှ တောင်စပြု လာသော အစ်ကို့ဟာကြီးကို အရဲစွန့်ပြီး ခပ်တင်းတင်းလေး ကိုင်ပေးလိုက်သည်။ အစ်ကို့ကိုယ်လုံးသည် ဆတ်ကနဲ တောင့်တင်းသွားသည်။ ကြမ်းတမ်းသော အနမ်းရိုင်းကြီးများက အိခိုင်ပါးပြင်မို့မို့လေးကို ဖိကပ်နမ်းရှိုက်လာသည်။
အိခိုင် လက်ဖဝါးထဲ၌ ပူနွေးစွာ ကိုင်ထားမိသော အစ်ကို့ဟာကြီးက လက်ဆုပ်လက်ကိုင်မက ကြီးမားသည်။ ဒါကြီးကို ယခုကဲ့သို့ ကိုင်ထားရင်း အနည်းငယ် လှုပ်ရှားပေးနေရသည်ကို အိခိုင်မှာ ရင် တလှပ်လှပ် ခံစားရပြီး မောဟိုက်နေသည်။
“ချစ်…မယ်ဆို..မောင့်….”
အစ်ကို့မေးစေ့ကို ခေါင်းလေးနှင့် တိုးဝှေ့ရင်း အရှက်မျက်နှာလေး ဝှက်ကာ အသံတုန်လေးနှင့် ဆိုသည်။
“နောက်တစ်ခါတွေ့မှ…အိမ်တစ်အိမ်ကို သွားကြရအောင်နော်…။ အဲ့ဒီမှာ မောင်တို့အချစ်ကို အကောင်အထည်ဖော်ပြီး … အားရအောင် ချစ်ကြရအောင်နော်..”
မောင့်အသံတို့က တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားနေသည်။ တစ်ခုခုကို အကြိတ်အနယ် တွန်းလှန်တိုက်ခိုက်နေ ရသလိုမျိုး မောင်သည် ချွေးသီးချွေးပေါက်များ ကျလာနေသည်။ အိခိုင်က မောင့်မျက်နှာကို အထူး အဆန်း ငေးကြည့်မိသည်။ မောင်သည် သန့်ပြန့်မွန်ရည်ရုံမှအပ လှပလွန်းသူတစ်ယောက်ဟု မဆို နိုင်ပါ။
“မောင်…အိခိုင်ကို တစ်ကယ်ချစ်တာ…နော်…”
မောင်က ပြုံးရုံလေးပြုံးပြီး ခေါင်းကိုငြိမ့်သည်။
“ဘာကို…ချစ်တာလဲ…ဟင်..”
“အားလုံးပေါ့..အိခိုင်…ဒါရော…ဒါရော…ဒါရော…”
မောင့် လက်ညိုးကြီးက အိခိုင်နို့ကို ထိုးပြသည်။ အိခိုင် ခန္ဓာကိုယ်လေးကို ထိုးပြသည်။ နောက်ဆုံး အိခိုင်ပေါင်ကြားမှ ဆီးခုံမို့မို့လေးကို ဖိထောက်ထားပြီး ခပ်ရွရွလေး ပွတ်ပေးလိုက်သည်။
“အိခိုင်…မောင့်ကို ဘယ်လိုချစ်မှန်း မသိဘူးကွယ်…”
တဆတ်ဆတ် တုန်နေသော နှုတ်ခမ်းလေး မဟတဟဖြင့် အိခိုင် ညီးညူလိုက်ရှာသည်။ မောင့်လည် ပင်းကို ဖက်၍ ခပ်တင်းတင်းလေး ဆွဲယူသည်။မောင်က လည်ပင်းကြီး တောင့်ထားပြီး တင်းခံ၏။
“ပြန်ကြရအောင်….အိခိုင်ရယ်…နော်..”
တုန်ခပ်သော အသံလှိုက်လှိုက်ကို အိခိုင် တအံ့တသြ ကြားလိုက်ရသည်။ အိခိုင်ရင်ထဲ မအီမလည်ကြီး ခံစားလိုက်ရသည်။ မောင့်ထံမှ ချိုအီသင်းထုံသော အနမ်းကို အိခိုင် မျှော်လင့်နေခဲ့မိရာမှ လျင်မြန်စွာ နေဝင်သွားသော အပျော်နေ့ကလေးကို အိခိုင်နှမျောသတစွာဖြင့် လွမ်းကျန်ရစ်သည်။
“နောက်…ဘယ်တော့မှ…တွေ့မှာလဲ …မောင်..”
“အိခိုင်…အားတဲ့ တစ်နေ့ပေါ့…အိခိုင်”
“အိခိုင်က…မောင့်အတွက်ဆို.. အမြဲအားနေသူပါနော်…”
————————————–
“ငါ…ငါ…မင်းကို မယုံဘူး…ထွန်းလွင်…”
ထွန်းလွင် အဝေးသို့ နောင်တကြီးစွာရသော မျက်နှာဖြင့် ငေးနေမိသည်။ ရင်ထဲ၌ နာကြင်ကြေကွဲရသည်။ အလှပေါင်းစုံသော အလှရုပ်မကလေး အိခိုင်ထံမှ အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်း တင့်ဆွေက အိခိုင်ရူးရူးနေရှာသော အိခိုင်၏ ဘဝဧကရီသခင် ဖြစ်ထိုက်သော တင့်ဆွေက ထွန်းလွင်ကို မယုံ…။
“ငါပြောသလိုသာလုပ်ပါ…တင့်ဆွေရာ…။ မင်း… အိခိုင်ကို .. မင်းရရစေမယ်..။ ဒါပေမယ့်.. ချစ်လာအောင်တော့… မင်း ကြိုးစားရမှာနော်…”
“ထွန်းလွင်…ဒါ.. ဗွီဒီယို ရိုက်နေတာ မဟုတ်ဘူးကွ..။ မဖြစ်နိုင်တာတွေ.. လျှောက်မလုပ်နဲ့..”
“တင့်ဆွေရာ… ဒါဟာ ဗွီဒီယိုဆိုရင် ကဒ်လို့အော်ပြီး.. ရိုက်ကွင်းကို ဖျက်ပစ်လိုက်တာ ကြာပြီ.. မင်းသိရဲ့လား… တောက်”
သူတို့နှစ်ဦးကိုကြည့်ပြီး အောင်မင်း သက်ပြင်းချသည်။ ထွန်းလွင်၏ နီရဲနေသော ဒေါသမျက်နှာကို ကြည့်ပြီး…
“မင်းဟာက… အပျက်အပျက်နဲ့ နှာခေါင်းသွေးထွက်ကုန်ပြီ.. ထင်တယ်.. ထွန်းလွင်..”
“အလှုပ်ရှားဆုံး အပိုင်းကို ကျော်လွန်သွားရင် ဇာတ်လမ်းဆိုတာ… ဇာတ်ရှန်ကျသွားတတ်တာပါပဲ…။ ပြီးတော့.. ဇာတ်ပေါင်းပစ်လိုက်… ဟား ဟား ဟား…”
————————————
“မောင်…အိခိုင်ကို.. ဘာလုပ်မလို့ ခေါ်လာတာလဲ ဟင်…”
“အိခိုင်… သိနေပါတယ်… မဟုတ်ဘူးလား…”
“သွား…မသိပါဘူး…ဘာလဲ မသိဘူး..”
“မောင်…ပြောရမလား..တကယ်…”
“ပြော…တကယ်ပြော..”
လက်ကိုင်ပုဝါ ထောင့်စွန်းလေးကို ဆွဲဆန့် ရှေ့သွားလေးနှင့် ကိုက်ရင်း ပြောသည်။
“လိုးမလို့… အိခိုင်ကို..မောင်က.. လိုးမလို့…ကဲ..”
“အယ်…သွား…မောင်…ညစ်ပတ်…”
အိခိုင်မျက်နှာလေး ရဲရဲနီနေပြီး မောင့်ရင်ခွင်ထဲကို တိုးဝှေ့မိသည်။ မောင့်ပုဆိုးစကို အဓိပ္ပါယ်မဲ့ ကိုင် တွယ်ရင်း ရင်တွေခုန်နေသည်။ မောင့်… ထွက်သက် မှုတ်သံကြီးက ပြင်းထန်လာ၏။ နွေးထွေးသော လေသံများက အိခိုင်လည်ဂုတ်သားလေးကို တိုးဝှေ့သည်။ မောင့်ပေါင်ကြားမှ မတ်တောင်လာသော ပစ္စည်းကြီးကို အိခိုင် မသိမသာလေး ငှဲ့စောင့်ကြည့်သည်။ မကြာမီ ဒါကြီးသည် အိခိုင်၏ အပျိုစင်ရွှေရတနာ လှိုင်ခေါင်းလေးထဲသို့ ထိုးဖောက်ပြီး မွှေနှောက်တော့မှာပါလား ဟူသော အသိက အိခိုင်ရင်အစုံကို ဗြောင်းဆန်အောင် ခုန်စေသည်။
အိခိုင် လက်ဖျားတွေ အေးစက်လာသည်။ သွေးဆုတ်ချင်လာသည်။ မောင့်အတွက် အိခိုင်ချစ်သော မောင့်အတွက် အိခိုင် သတ္တိမွေးရပါမည်။
“အထဲ…သွားမယ်…မောင်ရယ်နော်…”
“ခဏနေပါဦး… အိခိုင်လေးရယ်… မောင့်ရင်တွေ တုန်လွန်းလို့ပါ…”
မောင့်အပြောကို အိခိုင် တခစ်ခစ်ရယ်ရင်း မောင့်ရင်အုပ်ကြီးကို လက်သီးဆုပ် နုနုလေးဖြင့် ထုရိုက် လိုက်သည်။
“ဆန်ကြမ်းကြီးက စီးဦး…စီးဦး…ကဲကဲ…”
“အား…အား….အိခိုင်..”
“ဟင်…မောင်…ဘာဖြစ်တာလဲဟင်..”
“နာလို့…အိခိုင်ရဲ့…။ ရင်ဘတ်မှာ အနာစိမ်းပေါက်နေတယ်…”
“ဟယ်…မောင်ရယ်… အနာစိမ်းက ရင်ဘတ်မှာ ပေါက်ရသလား..။ အိခိုင် မသိလို့.. ထုမိတာပါ။ ပြစမ်းပါဦး”
မောင့်… တီရှပ်အင်္ကျီကို ဆွဲလှန်လိုက်သည်။ ပထမဆုံး စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ်ကောင်းလှသော အမွှေးအမျှင်လေးများက ချက်အောက်နားတွင် တွေ့လိုက်ရလေသည်။ အိခိုင် မသိဟန်ဆောင်ကာ ရင်အုပ်ကို ပွတ်သပ်ကြည့်သည်..။ အနာစိမ်းမတွေ့..။
“ဘယ်မှာလဲ.. သွား… မရှိပဲနဲ့… မောင်ဉာဏ်ကြီးပဲ…”
“အိခိုင်…ဘာတွေ့လဲ…ပြောလေ..”
“ဘာမှ..မတွေ့ပါဘူး…ဟွန်း…မောင်ညာတာ”
“စဉ်းစားပါဦး…အိခိုင်တွေ့ပါတယ်လေ…”
“အမွှေးတွေပဲ တွေ့တယ်…အမွှေး…ကဲကဲ…ကဲ”
မောင့်ရင်ကို ထပ်ထုရင်း မတ်တောင်နေသော မောင့်ဟာကြီးပေါ်သို့ ကိုယ်လုံးလေးကို ပစ်လှဲချလိုက်သည်။ ညာလက်မောင်းလေးက မောင့်ဟာကြီးကို ထိတွေ့မိနေသည်။ လုံးမာသော အထိအတွေ့ကြောင့် အိခိုင် အလွန်အမင်း လိုလားလာသော ဆန္ဒများ တဖွားဖွားပေါ်လာသည်။
“ကဲ..သွား..အပြင်မှာ..ရှက်စရာကြီး..”
“အိပ်ခန်းထဲကြရင်..ဘာလုပ်မှာလဲ…အိခိုင်..”
“အာ…မသိဘူး…မသိဘူး..”
နှုတ်ခမ်းကို ချွန်နေအောင် စူပစ်ရင်း အိခိုင် ခပ်ကျယ်ကျယ်ကလေးပင် အော်လိုက်လေသည်။ မျက်နှာလေးက အိုထားသော်လည်း မျက်လုံးလေးများက ရိပ်ရိပ်လေး ပြုံးနေကြသည်။
“အိခိုင်ကို…မညှင်းဆဲပါနဲ့…မောင်ရယ်…”
“မောင်သိပါတယ်…အိခိုင်လေးရယ်…။ ကဲ.. ထ.. ထ.. အိခိုင်.. ရေချိုးဦးနော်…မောင်လည်းချိုးမှာ..”
“တူတူ..ချိုးမယ်လေ..”
လေသံ မပွင့်တပွင့်လေးဖြင့် အိခိုင်ပြောလိုက်သည်။ မောင့်မျက်နှာသည် ကြေကွဲခြင်းများဖြင့် ဆို့နင့် နေသည်။
“မောင်က…ရှက်တတ်လို့ပါ…”
“ကြည့်ပါလား.. သူ့ဘက်ကချည်း နာနေသေးတယ်..”
ဒီတစ်ချီ ထုဟန်ပြင်သော လက်ကလေးအစုံကို ဆွဲယူပြီး ထူပေးလိုက်သည်။
“ပြောင်အောင်..ပွတ်ခဲ့နော်…”
“ဟိတ်…သွားကွာ…”
မကြည့်ရဲတော့.. မောင်ပြပေးသော ရေချိုးခန်းလေးထဲသို့ အပြေးကလေး ဝင်ခဲ့သည်။ မောင်သည်.. အိခိုင်အပေါ်၌ တန်ဖိုးထားတတ်သည်။ အိခိုင် ဤမျှ ညွတ်ပြောင်းနေသည့်တိုင် အလွယ်တကူ မချွေခူး..။
အိခိုင်.. ထမီလေးရင်လျားပြီးမှ တစ်စုံတစ်ရာကို သတိရသည်။ ရေလဲထမီ မပါဘူး…။ ရေချိုးခန်းက ကျယ်ဝန်းသည်။ အိပ်ယာနှင့် တွဲထားပြီး ဆယ်ပေခန့် ရှစ်ပေခန့် ကျယ်သည်။ တစ်ကြိမ်မျှ ကိုယ် တုံးလုံး မချိုးဖူးသေးသော်လည်း ထမီရေစိုမည် စိုးသောကြောင့် ထမီလေးကို ခြေမှကျော်၍ ချွတ် လိုက်သည်။
…………………………………………….
ဖြူဝင်းတောင့်တင်းသော ခန္ဓာကိုယ်အလှသည် ရက်ရက်စက်စက် လှပလွန်းလှသည်။ အိမ်သာတံခါး ကိုဟ၍ စောစီးစွာ ဝင်ရောက်နေသော တင့်ဆွေက ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ ထွန်းလွင် ညွှန်ကြား သည့်အတိုင်း ရေချိုးခန်းထဲ၌ အဝတ်မဲ့စွာဖြင့် သူအရင်ရောက်နှင့်နေရခြင်း ဖြစ်သည်။ အိခိုင်၏ မိမွေး တိုင်း ဖမွေးတိုင်းအလှကို မြင်နေရသည်။ စောက်မွှေးနီကျင်ကျင်လေးများက ပြောင်းဖူးမွှေးလေးများ နှယ် လက်ထနေကြသည်။ အိခိုင်က စောက်ဖုတ်လေးထဲသို့ ရေလက်ကိုင် ပိုက်ခေါင်းလေးကို ကိုင်ပြီး ရေပန်းထည့်နေသည်။
“ဖြီးဖြီး…ဖြီးဖြီး..”
ရေပန်းထည့်သံနှင့်အတူ အိခိုင် စောက်ဖုတ်လေးကို ငုံ့၍ကြည့်ရင်း ဆေးကြောသုတ်သင်နေသည်။ အသင့်တွေ့ရသော လပ်(စ်)ဆပ်ပြာတုံးအသစ်ကို စက္ကူခွာပစ်လိုက်သည်။ ပြီး.. တစ်ကိုယ်လုံးကို နှံ့စပ်အောင် ပွတ်သပ်တိုက်ချွတ်လေတော့သည်။ လှပသော နို့လေးနှစ်လုံးက အလွန်အမင်း ကိုင်တွယ်စုပ်ယူချင်စဖွယ် မာတင်းနေသည်။ နို့သီးခေါင်းကလေးများကို သေချာပွတ်ချေသည်။ ဆပ်ပြာနှင့် တိုက်ချွတ်နေပြန်ရင်း နို့နှစ်လုံးကို နယ်ဖတ်ဆုပ်နယ်နေလေသည်။ ကျန်လက်တစ်ဖက်က စောက်ခေါင်းကလေးထဲသို့ ထိုးဆွမွှေနှောက်ပေးနေပြီး မျက်တောင်လေးများ မှေးစင်းနေတာ တင့်ဆွေ တွေ့မြင်နေရလေသည်။
“တိတ်ဆိတ်လွပ်လပ်တဲ့နေရာမှာ.. မိန်းမဟာ ဖောက်ပြန်ဖို့ အလွယ်ဆုံးပဲ… တင့်ဆွေ..”
ထွန်းလွင်ရဲ့ စကားအချို့ကို ပြန်ကြားမိသည်။ အိခိုင်က ထိုင်ချလိုက်သည်။ စောက်ပတ်ကလေးက ပြဲဟ သွားပြီး လုံးချွတ်သော ရေပိုက်ခေါင်းကလေးကို အပေါက်ဝလေးထဲသို့ အနည်းငယ် ထိုးသွင်းလိုက် သည်။ တဖွားဖွားပန်းထွက်နေသော ရေပိုက်ခေါင်းမှ ရေပန်းလေးများ ပျောက်သွားပြီး စောက်ခေါင်းလေးထဲသို့ ဝင်သွားသည်။ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ထားသောကြောင့် ပြဲနေသော စောက်ပတ်လေးထဲမှ ရေများက တပွက်ပွက် ကျလာသည်။
စောက်ခေါင်းလေးထဲသို့ ရေပိုက်ခေါင်းထိုးထည့်ပြီး ဆေးကြောနေသော အိခိုင်ကိုကြည့်ပြီး တင့်ဆွေအသားများက တဆတ်ဆတ်တုန်အောင် လိုးချင်စိတ်က အပြင်းအထန် ပေါက်ကွဲထွက်လာသည်။ ထောင်းကနဲ ထောင်းကနဲ ထန်နေသော တင့်ဆွေ၏ ပစ္စည်းကြီးက ခပ်တွဲတွဲ ငိုက်ကျနေသည်။ ရှည် လျားလွန်း၍ ခက်မနိုင်သလို တွဲကျနေခြင်းဖြစ်သည်။ ပြဲလန်နေသော ထိပ်ကြီးက တင်းပြောင်နီရဲနေသည်။ ဆန္ဒပြင်းစွာ လှုပ်ရှားလာသောအချိန်၌ တင့်ဆွေ အိမ်သာတံခါးကို ဖွင့်ပြီး ဆင်းလိုက်သည်။
“အို……ရှင်….ရှင်….ကိုတင့်ဆွေ…”
အိခိုင်က စောက်ပတ်ထဲမှ ရေပိုက်ခေါင်းကို ဆွဲထုတ်ပြီး ထရပ်ရင်း အထိတ်တလန့် အော်သည်။ မျက်လုံးလေးအစုံက ထောင်ခြောက်မိသော သမင်မလေးနှယ် ဝိုင်းဝိုင်းလည်နေရှာသည်။ လက်ကလေးအစုံက စောက်ဖုတ်ကို တစ်ဖက်၊ နို့နှစ်လုံးကို တစ်ဖက် ဖုံးကွယ်ရှာသည်။ တင့်ဆွေက စကားပြောစက် ထည့်မထားသော အီလက်ထရွန်နစ် စက်ရုပ်ကြီးအလား နံရံတွင်ကျောကပ်နေသော အိခိုင်နှင့် ရင်ချင်းကပ် ထိုးကပ်သွားသည်။
“မောင်…မောင်ရေ…လာပါဦး…အမလေး…”
ရေချိုးခန်းထဲမှ စူးစူးဝါးဝါး အော်သံကို ဧည့်ခန်း၌ စီးကရက်သောက်နေသော ထွန်းလွင် ကြားနေရသည်။
“မောင်…အိခိုင်ကို..ကယ်ပါဦး”
မျက်ရည်များ ဝိုင်းလာလေသည်။ မေးကြောကြီး ထောင်အောင် အံကြိတ်လိုက်တော့ သောက်လက်စ စီးကရက်က ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ဒေါက်ကနဲ ပြုတ်ကျသွားသည်။
“မောင်…မောင်ရေ…အား”
အသံက စူးနစ်နေရာမှ တိမ်ဝင်သွားရှာသည်။ ထွန်းလွင်နဖူး၌ ချွေးသီးကြီးများ စို့ထွက်လာသည်။ အသားများ တဆတ်ဆတ်တုန်အောင်လည်း တုန်လှုပ်နေမိသည်။
“ခွမ်း…ဂလွမ်…ချွမ်း..ဂလောင်…လောင်…”
ရေချိုးခန်းအတွင်း ဆူညံသော တွန်းထိုးရုန်းကန်သော အသံများကို ကြားနေရသည်..။ တစ်ချက်..
“မောင်…ရေ”
ဟု အားကိုးတကြီး ခေါ်သံယဲ့ယဲ့ကို ထွန်းလွင် ကြားရပါသည်။ ထွန်းလွင်မျက်လုံးအိမ်မှ မျက်ရည်ဥများ လိမ့်ဆင်းလာသည်။ ပါးပြင်ကိုဖြတ်၍ မေးစေ့၌ မျက်ရည်စက်က ခိုနေတော့သည်။ အတန်ကြာမှ မျက်ရည်စက်က ပေါက်ကနဲ ပေါက်ကနဲ ပေါင်ပေါ်ကျလာသည်။
“မောင်…မောင်..ရေ… တံခါးဖွင့်ပေးပါဦး… မောင်ရယ်…”
အသံက မောဟိုက်နေရှာသည်။ လှောင်အိမ်ထဲ၌ ပိတ်လှောင်ခြင်းခံရသော ယုန်မလေးကို မြွေကြီးက မြိုရန် တရွေ့ရွေ့ ချဉ်းကပ်နေပုံမျိုး မျက်လုံးသူငယ်အိမ်၌ ထင်ဟပ်လာသည်။ မိမိကိုယ်တိုင် ခတ်ထားခဲ့သော အိမ်သာတံခါးသော့ကို မကြည့်ရဲ။
အိခိုင်ရယ်… မောင့်ကိုခွင့်လွတ်ပါ..။ မောင်ဟာ.. မနုသ ထောင်ခြောက်… မုဆိုး..၊ မောင်ဟာ… တကယ့်လူယုတ်မာကြီးပါ..။ မောင့်ကို မုန်းလိုက်ပါ.. မေ့လိုက်ပါ..။ မောင်ဟာ အရက်စက်ဆုံး လူသားတွေထဲက.. သရဖူဆောင်းနိုင်လောက်အောင် အရည်အချင်းပြည့်ဝတဲ့ အကုသိုလ်ကောင်…။
“အိခိုင်…ရေ…အိခိုင်…အိခိုင်…ရယ်..”
ထွန်းလွင်ရင်၌ ကြိတ်ပြီး ပေါက်ကွဲနေရသည်။ ခွေးတောင်မှပင် ချောင်ပိတ်အရိုက်ခံရသောအခါ ပြန် ကိုက်တတ်သေးသည်…။ အိခိုင် ထိတ်လန့်ရှက်ရွံ့ခြင်းတို့အစား ခုခံအင်အားကို ရင်၌မွေးလိုက်သည်။ ခြေနှစ်ဖက်ကို တင်းတင်းကားပြီး ရပ်သည်။ တင့်ဆွေက မှိုင်းမိနေသော ဖုတ်သူရဲကဲ့သို့ အိခိုင်နားသို့ တရွေ့ရွေ့ ကပ်လာနေသည်။ အစွမ်းကုန် လှပဖွံ့ထွားသော အိခိုင်ကိုယ်ခန္ဒာလေးကို မမှိတ်မသုံ စိုက်ကြည့်ပြီး လီးကြီးက တစ်ခါခါ တရမ်းရမ်းနှင့် တိုးကပ်လာလေသည်။
အိခိုင် ရေခွက်များ ဆပ်ပြာခွက်များနှင့် ပစ်ပေါက်ဟန့်တားခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ အရာမထင်။ ကြီးမားသော လျှပ်စစ်စွမ်းအားကြီးကို ဝါးမြိုစားသောက်ထားသော မြို့ဖျက်သတ္တဝါကြီး မြို့တွင်းကို ဝင်လာသော ခြေလှမ်းမျိုးဖြင့် တစ်လှမ်းချင်း တိုးကပ်လာလေသည်။
“ကျ… ကျမကို… သနားပါ… ကိုတင့်ဆွေရယ်… ကျမ… အ”
အိခိုင်စကားမဆုံးခင် အဝတ်မဲ့ ခန္ဓာနှစ်ခု ပူးကပ်သွားသည်။ နွေးထွေးသော အသားချင်းထိကပ်ခြင်း အရသာကို နှစ်ဦးစလုံး ခံစားလိုက်ရသည်။ ရေစက် ရေပေါက်ကလေးများ တွဲခိုနေသော အိခိုင်နို့ကလေးနှစ်လုံးကို ချိုမြိန်စွာ စို့ယူလိုက်သည်။ အိခိုင် ခြေပစ်လက်ပစ် ထိတ်လန့်စွာ ငြိမ်နေမိသည်။ တဒိန်းဒိန်းနှင့် ခုန်နေသော ရင်အစုံမှ လှုပ်ရှားမှုသည် အပြင်သို့ ထွက်အံလာနေသည်။ လည်ပင်းမှ ဆွဲပြားလေးက ရင်ညွှန့်ကလေး ဖောက်ကနဲ ဖောက်ကနဲ ရင်ခုန်သံနှင့်အတူ လိုက်ခုန်နေသည်။ ဖြူဝင်းအိစိုသော ခန္ဓာကိုယ်ဝင်းဝင်းလေးကို ပိုင်ပိုင်ကြီးဖက်ပြီး ဆီးခုံနှစ်ခုကို ပူးကပ်ဖိထားလိုက်သည်။
အိခိုင် လက်ဖဝါးနုနုလေးအစုံက တင့်ဆွေ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို အစွမ်းကုန် တွန်းထားရှာသည်။ တင့်ဆွေ ၏ကျောပြင်မှ ကြွက်သားကြီးများက အမြောင်းမြောင်း ကြွတက်လာသည်။ သန်မာကျစ်လစ်သော တင့်ဆွေလက်၌ အိခိုင်သည် အဆိပ်မဲ့သော ရေမြွေမလေးနှယ် လူးရုံလွန့်ရုံသာသာ ရုန်းကန်နေရရှာသည်။ အိခိုင် လွှတ်ချခဲ့သော ရေပိုက်ခေါင်းမှ ရေများ တဖွားဖွား ပန်းထွက်လျက်ရှိသည်။ ရေချိုးခန်း ကြမ်းပြင်၌ ပါးလွှာသော ရေပျဉ်ပြား မှန်သားလေးတစ်ချပ် ခင်းထားသလို ရှိသည်။
တင့်ဆွေ၏ မဲနက်မာကျောသော လိင်တန်ရှည်ကြီးက အိခိုင်စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းလေးအောက်မှ အလျားလိုက် လျှိုဝင်ပြီး တဒိတ်ဒိတ် သွေးခုန်နေသည်။ အထိအတွေ့က ရက်စက်လွန်း၍ အိခိုင် ကိုယ်လုံးလေး သွက်သွက်ခါအောင် တုန်ရီနေသည်။ ရှက်လွန်း၍လည်း မျက်နှာလေးလွဲပြီး မျက်ရည်ပေါက်ကြီးငယ် ကျအောင် ငိုနေမိသည်။ တင့်ဆွေက တော့ ဘာမှနားမလည်..။ သူ့ဘဝ၏ ဧကရီထိပ်ထား သခင်မလေးကို ရေကန်အသင့် ကြာအသင့် တွေ့နေပြီမို့ စားဘို့မြိုဘို့သာ စဉ်းစား စိတ်စောနေလေသည်။
“အချစ်ဆိုတာ…ဖိုက်ဖို့ ချစ်တာကွ…”
လို့ ထွန်းလွင် ပြောခဲ့စဉ်က အချစ်အဘိဓမ္မာကြီးတစ်ခုကို ဖွင့်ဆိုခဲ့လေသည်။ လက်တွေ့၌ သူဖိုက်ဖို့တစ်ခုပဲ သတိရနေသည်။ အိမ်မက်ထဲမှ အလှဧကရီကို စိတ်တိုင်းကြ ပွတ်သပ်ဆုပ်နှယ်ရင်း တစ်ကိုယ်လုံးအနှံ့ နမ်းရှိုက်နေမိသည်။ နို့သီးလေးတွေက ပေါင်မုန့်သားလေးများနှယ် တင်းမာနူးညံ့လွန်းနေသည်။ ကျပ်ပြားဝိုင်းလောက် အမဲကွက်ကလေးပေါ်၌ ငေါက်တောက်ကလေးဖြစ်နေသော နို့သီးခေါင်းလေးကို တပြွတ်ပြွတ် စို့နေသည်။ မိန်းမသားဖြစ်သူ ကာမရာဂစိတ်ကြွစေရန် စို့ပေးခြင်းမျိုးနှင့်မတူပဲ နို့ဆာနေသော ကလေးငယ်တစ်ယောက် အငမ်းမရ စို့နေခြင်းမျိုးနှင့် တူနေသည်။
အိခိုင်မှာ ထိတ်လန့်တကြား ရှက်ရွံ့ခြင်း နာကျည်းခြင်းများဖြင့် ဝေဒနာပေါင်းစုံ ဖိစီးမှုကို စုပြီးခံနေရ သည်။ အိခိုင် ဒူးများ ညွတ်ကျချင်လာသည်။ တင့်ဆွေ၏ ပူလောင်သော အထိအတွေ့များက အိခိုင် ခန္ဓာကိုယ်လေးကို အရေဖျော်ပစ်ရန် ကြိုးစားနေသော ငရဲမီးလို အထိအတွေ့မျိုးကြီး ဖြစ်နေသည်။
စိတ်တွေ ထလာသည်။ ကြွလာသည်။ လိုးချင်စိတ် ပြင်းထန်မှုကြောင့် လီးထိပ်မှ သုတ်ရည်များ စိမ့်ထွက်ချင်လာအောင် ဖြစ်နေသည်။ ထိန်းကွပ်ချုပ်တည်းထားရသည်။ တင့်ဆွေအတွက် အိခိုင် သည် အချစ်ဖြစ်သည်။ အိခိုင်သည် နှလုံးသားဖြစ်သည်။ ယခုတော့ အိခိုင်သည် ဖိုက်ဖို့ ဖြစ်နေသည်။
အိခိုင်အတွက်မူ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်၏ ထိတွေ့မှုအာရုံကို မလူးသာ မလွန့်သာ ထိပ်တိုက်ရင်ဆိုင် ခံစားနေရသည်။ မောင့်ကို သတိရသည်။ ဘယ့်အတွက်နှင့် ဒီရေချိုးခန်းတံခါးကို အိခိုင်ကို ပိတ်လှောင်ပေးခဲ့ရသည်ကိုလည်း စိတ်က ပြင်းပြစွာ သိချင်နေသည်။
“ရက်စက်လိုက်တာ…မောင်ရယ်..”
မိန်းကလေးတစ်ယောက်အတွက် အားနည်းစွာ ငိုယိုငြီးတွားရုံမှလွဲ၍ ဘာမှမတတ်နိုင်ချေ။ တင့်ဆွေ လက်ဖဝါးကြီးက အိခိုင်ဖင်ကြားမှ ပွတ်ဆွဲပြီး အပေါ်သို့ ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။ အိခိုင်၏ ထွားကြိုင်းဖုထစ်နေသော တင်ပါးကြီးအစုံက တုန်ခါသွား၏။ ခြောက်ခြားစွာ တုန်လှုပ်သွားလေသည်။ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း တင့်ဆွေလက်ကို ခပ်တင်းတင်းလေး ဆုပ်ကိုင်မိလေသည်။
တင့်ဆွေ လက်သည် သိသိသာသာ တုန်နေသည်။ အလားတူ အိခိုင်၏ လက်ချောင်းများသည်လည်း ဆက်ဆတ်ခါ လှုပ်ရှားနေကြသည်။ တင့်ဆွေလက်တစ်ဖက်က အိခိုင်စောက်ဖုတ်ကလေးကို ကိုင်စမ်းမိပြီး သူ့လီးကြီးကို အပေါ်သို့ ခပ်ကော့ကော့လေး မော့ထောင်ပြီး စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ လိုးသွင်းလိုက်သည်။
“ပြွတ်…ဗြစ်….စွတ်…”
“အင်း…အင်း…အမေ့…”
အိခိုင်၏ နှလုံးသား အိမ်အတွင်း မောင်သည် ခေတ္တလွင့်စင်သွားသည်။ အရာခပ်သိမ်း တဒင်္ဂလေး ငုတ် လျှိုးပျောက်ကွယ်သွားသည်။ ပစ္စက္ခအခြေအနေ၌ ပူနွေးသော လီးထိပ်ကြီးက စောက်ပတ်အဝကို တေ့ ကပ်မိကတည်းက အိခိုင်အသံများက ခပ်ဝါးဝါးသာ ဖြစ်ရသည်။ ပေါင်ထိပ်များ နှစ်ဖက်စလုံးက ကျင်တက်သွား၏။ မပီသသော ညီးတွားခြင်းများကို နှုတ်မှ တဖွဖွ ငြီးတွားမိလေသည်။ စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ နွေးထွေးစွာ ဝင်ရောက်သွားသော လိင်တန်ကြီး၏ အထိအတွေ့က ဆန်းပြားချိုအီလှသည်။ တင့်ဆွေလည်ပင်းကို အိခိုင်က ဘယ်အချိန်က တင်းကြပ်စွာ ဖက်ထားလိုက်မိမှန်းလည်း မသိတော့ချေ။
“မိန်းမဆိုတာ ချိပ်ပဲ တင့်ဆွေ…။ ဖရောင်းတိုင်မီးပဲ ဖြစ်ဖြစ်… မီးခွက်မီးပဲ ဖြစ်ဖြစ် မီးဆိုတာနဲ့ တွေ့ရင် ချိပ်ဆိုတာ အရည်ပျော်ကြတာပဲကွ”
ဘာဂျာထွန်းလွင် ပြောဖူးသော စကားကို ထွန်းလွင် မြင်စေချင်သည်။ သွေးထွက်အောင် မှန်နေပြီ ထွန်းလွင်..။ ကျင်ချောင်းမှတဆင့် ချိုအီသော ကာမအရသာသည် တင့်ဆွေတစ်ကိုယ်လုံးကို နှံ့ပြားစွာလွမ်းခြုံသွားမိသည်။ ရေဆေးထားသော စောက်ခေါင်းထဲမှ ဆပ်ပြာမွှေးနှံ့နှင့် သုတ်ရည်နှံ့လေး ရောနေပြီး လှိုက်ထွက်လာသော အနှံ့အသက်ကလေးကို တင့်ဆွေ မက်မောစွာ ရှူရှိုက်လိုက်မိသည်။ ခပ်တင်းတင်းဖက်ထားသော အိခိုင် လက်ကလေးနှစ်ဘက်ကြား၌ တင့်ဆွေခေါင်းမှာ မြုပ်ဝင်နေသည်။ အသတ်ခံရမည်ကိုသိသော သားကောင်ကဲ့သို့ အိခိုင်ခန္ဓာကိုယ်ကလေး မရပ်မနား ဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။
“ပြွတ်…စွတ်…ပြွတ်….ဖွတ်…ပြွတ်…”
“အမလေး…ကိုတင့်ဆွေရယ်…အ…အ…အ..အ”
ကြီးမားရှည်လျားသော လိင်တန်ကြီးက အဆုံးထိတိုင်အောင် နှစ်ဝင်သွားသည်။ အောက်မှပင့်ကော် သွင်းလိုက်သော လိင်တန်ကြီး ပင့်အားကြောင့် အိခိုင်ခန္ဓာကိုယ်လေး ကြမ်းပြင်မှ မြောက်တက်သွား သည်။ အိခိုင် ခါးလေးကို စုံကိုင်ဖက်ရင်း ကော့၍ ကော့၍ ဆောင့်လိုက်သော လိင်ချောင်းကြီးက အိခိုင် စောက်ခေါင်းထဲသို့ ခွေခေါက်ပြီး ပြုံဝင်သွားသည်အထိ ဆောင့်အားပြင်းသည်။
“ဟင်း…အ…ထိတယ်….ကိုတင့်ဆွေရယ်..”
ရုတ်တရက် ဖွင့်ဟညီးတွားလိုက်သော အိခိုင်အသံလေးက ကိုတင့်ဆွေကို အားပေးအားမြှောက်ပြု သည်။
“မိန်းမတွေဟာ..သစ္စာကြီးမားကြတယ်..။ ဒါပေမယ့်.. သစ္စာတရားထက်.. နှာကြီးကြပြန်တယ်..”
သဘာကြီးထွန်းလွင် ပြောသမျှ ကွက်တိ…။
“အ…အင်း… အင်း… အ… အိုး… ကျွတ်.. ကျွတ်.. ကျွတ်..”
အငြီးအတွား၌ မိန်းကလေးများကို ခိုများပင် နိုင်မည်မထင်ဟု တင့်ဆွေက ဖြည့်စွက်၍ သီအိုရီတစ်ပုဒ် ထုတ်လိုက်မိသည်။
“ဟင်း…အင်း…အ….အား….ထွက်ကုန်ပြီ”
အိခိုင် လန့်အော်ကလေး အော်လိုက်သည်။ အသံက ပထမအချီ ခေါင်းလောင်သံနှယ် သာယာချိုအေး၏။
“မောသွားပြီလား..အိခိုင်..”
“အင်း….”
အရှက်၏ မပွင့်တပွင့် အာရုံသည် အိခိုင်ကို လွမ်းမိုးဆဲဖြစ်သည်။ တင့်ဆွေက ဒုတိယအချီအတွက် ပုံစံချ ပြုပြင်ယူသည်။
“အာ…အဲ့လို…မနေတတ်ပါဘူးနော်…”
“ခဏလေးပါ…အိခိုင်ရယ်…နော်…”
အိခိုင် လေးဘက်လေး ကုန်းပေးထားစဉ် တင့်ဆွေ လိင်တန်ကြီးက ဖင်ကြားပေါ်၌ မေးတင်လျက် မှိန်းနေ၏။ ရှည်လျားသော အိခိုင်ဆံနွယ်များက ရေစိုသောကြမ်းပြင်၌ ကပ်နေပြီး ရေစီး၌ လူးလွင့်မျှောနေသည်။ ဒူးထောက်ထားသော ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်လေးက အီတာလျှံ ကျောက်ပြားများဖြင့် ချောနေသည်။
တင့်ဆွေက လီးကြီးကိုကိုင်ပြီး ပြူးထွက်နေသော အိခိုင်စောက်ဖုတ်ထဲကို ပြွတ်ကနဲ ထိုးသွင်းလိုက် စဉ် အိခိုင် ဒူးနှစ်ဖက်သည် ဘေးသို့ ကားထွက်သွားသည်။ ရုတ်တရက် ပြန်စေ့ကပ်ရန် ကြိုးစား၍မရ။
“အ.. အင့်… ကိုတင့်ဆွေ… နေဦး… နေဦးဆို… အ.. အ… အ.. အင့်….. ဟင့်… အ.. အ”
အိခိုင် နေဦးဟု တောင်းပန်နေသည့်ကြားမှ တင့်ဆွေ မနားတမ်း ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်လေသည်။ လေးဘက်ထောက်ထားသဖြင့် လိုးရသည်မှာ အရသာပြည့်ဝလှပေသည်။ တင်းတင်းကားကား ဖင်သားကြီးများနှင့် တင့်ဆွေဆီးခုံမှ လမွှေးကြီးများ ဖိကပ်ပွတ်ကြိတ်မိသည်အထိ ဆောင့်လိုးသွင်းလိုက် သည်။ လီးထပ်မှ သိမ့်ကနဲ ကျင်တက်သွားပြီး ကျင်ချောင်းတစ်ခုလုံး တုန်ကျင်သွားသည်။
“အား….အား….နာတယ်…အား…”
ငယ်သံပါအောင် အော်လိုက်သော အိခိုင်၏အသံလေးက ရေချိုးခန်းတံခါးအပြင်ကို ဖောက်ထွက်သွားသည်။ ထွန်းလွင် မျက်နှာ၌ ကျေနပ်ခြင်း ကြေကွဲခြင်း ခံစားနေရသော ဝေဒနာနှစ်ရပ်ကို အောင်မင်း ရှာတွေ့သည်။
“မင်း….ခံစားနေရပြီလား…ထွန်းလွင်…”
“ငါမလိမ်ပါဘူး…အိခိုင်ကို ငါချစ်မိတယ်ကွာ..”
“အဟင်း.. အချစ်ဆိုတာ.. ဖိုက်ဖို့ဆိုကွ…။ အခု မင်းပြောတဲ့.. မဖိုက်ရပဲ.. ချစ်နေပါလား.. ထွန်းလွင်..။ ဟဲ ဟဲ… တင့်ဆွေ.. သီအိုရီကို မင်းကခံရပြီး မင်းသီအိုရီကိုတော့ တင့်ဆွေက ခံရတာပေါ့ကွာ…”
အဓိပ္ပါယ်လေးနက်လွန်းသော အောင်မင်းစကားများကို ကြားတစ်ချက် မကြားတစ်ချက်နှင့်ရှိသည်။
“ဆောင့်…နာနာလေးဆောင့်ပါ…ကိုတင့်ဆွေရယ်..”
အသံက အချိတင်ကဲ အားမလိုအားမရလေး တိုးတိုးလေး ။ ထွန်းလွင်သာ မဟုတ် အောင်မင်းလည်း ကြား၏။
“မိန်းမတွေဟာ ချိပ်လိုပဲ…။ နီးရာမီးမှာ အရည်ပျော်တတ်တယ်ဆိုတာ မှန်သွားပြီနော့်..”
ဗေဒင်ဆရာကြီး ထွန်းလွင်၏ မချိပြုံးကို အောင်မင်းက မကြည့်ရက်…
“ကဲ…ရေချိုးခန်းတံခါးကို ဖွင့်ထားခဲ့ …။ ဒို့ပြန်နှင့်မယ်…”
ရေချိုးခန်းတံခါးသော့ကို ထွန်းလွင်ထံမှ ယူပြီး အောင်မင်း သော့ဖြုတ်ပေးလိုက်သည်။ တံခါးကို ခပ် ဟဟလှပ်ပြီး အထဲသို့ ကြည့်လိုက်မိသည်။ ဖြူဝင်းတောင့်တင်းသော အိခိုင်ကလေး လေးဘက်ထောက်ပြီး ကုန်းနေရုံသာမက ဒူးနှစ်ဖက်ကို အစွမ်း ကုန် ကားပေးထားလေရာ စောက်ဖုတ်ကြီးက ပြဲအာနေသည်။ မဲနက်ပြောင်ချောသော အရေခွံနှင့် မြွှေဟောက်ကြီးတစ်ကောင်လို သန်မာသည်ဟု ဆိုနိုင်သော တင့်ဆွေ၏ လီးဒစ်ကြီးက အိခိုင်စောက်ဖုတ်ထဲသို့ ဟက်တက်ကြီး သပ်ရိုက်ထားသလို တစ်ဆို့ကြီး ဝင်နေသည်။ တင့်ဆွေလက်နှစ်ဖက်က အိခိုင်တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ပွတ်ပေးရင်း ဖြေးဖြေးနဲ့မှန်မှန် လိုးသွင်းနေသည်။ အိခိုင်လက်ကလေးနှစ်ဖက်က ကြမ်းပြင်ကို ထောက်ထားပြီး တန်းလန်းကျနေသော ဆွဲပြားလေးက နို့နှစ်လုံးကြားဝယ် ရှေ့နောက် ရမ်းခါနေသည်။
တင့်ဆွေ တစ်ချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း တင်ပါးကြီးအစုံ လှိုင်းထသွားကာ နို့နှစ်လုံးက တန့်ကနဲ ဆက် တုန်နေကြသည်။ ပျော့အိပျင်းတွဲမနေသော နို့ကလေးများက လုံးမာကျစ်နေသည်။
“အားရပါးရ..ဆောင့်စမ်းပါ…ရှင်ရယ်…”
“ပြွတ်…ဖွတ်..ဘွတ်…ပြွတ်…ပြွတ်…စွတ်..”
“အင့်… အင့်… အ.. အ… အမလေး.. ထိတယ်… ထိတယ်..”
အိခိုင် မျက်စေ့လေးစုံမှိတ်ပြီး အံလေးတင်းတင်းကြိတ်ကာ ထိတယ်ဟု အော်နေစဉ် အောင်မင်း လှည့်ထွက်ခဲ့သည်။ ထွန်းလွင်မျက်နှာက တိမ်ဖုံးသော လမင်းနှယ် မှုံပျက်နေသည်။
“ထွန်းလွင်…သူငယ်ချင်း..”
“ဘာလဲကွာ…”
“အချစ်နဲ့ ဖိုက်တာကို .. ခွဲပြောသူတွေ.. တွဲပြောသူတွေ.. လက်တွေ့သင်ခန်းစာရဘို့.. မင်းနှလုံးသားကို အရင်းတည်ရတာတော့ သိပ်မနှိပ်ဘူးထင်တယ်.. ကွာ…”
“ဒါ…ခဏပါ..အောင်မင်း… ဟင်းဟင်း..။ ဘာဝေဒနာမျိုးပဲဖြစ်ဖြစ် ဘယ်ဆေးဝါးမှ မပျောက်ပေမဲ့ အချိန်ဆိုတဲ့ သမားတော်ကြီးရဲ့ ကုစားမှုအောက်မှာ.. အမာရွတ်မကျန်အောင် ပျောက်ကင်းတတ်ကြပြန်တယ်”
“လာပြန်ပြီ…တစ်မျိုး”
“အသစ်အဆန်းတွေ မဟုတ်ပါဘူး.. အောင်မင်း။ ဒါတွေဟာ.. ရှေးပဝေသဏီကတည်းက ရှိပြီးသား နိယာမ တရားတွေပဲ…။ ဖိုမ.. လိင်ဆက်ဆံတာလည်း… မဆန်းပါဘူး။ ယဉ်ကျေးမှု.. ဟိရီသြသပ္ပ ဆိုတဲ့ အရှက်အကြောက်တရားတွေက ချုပ်ကိုင်ထိန်းသိမ်းထားလို့ပေါ့…။ ဒါတွေမရှိရင်လည်း လူဟာ.. လမ်းတွေပေါ်မှာ ခွေးတွေဖင်ပူးသလို လုပ်ကုန်ကြမှာပေါ့… အောင်မင်းရာ..”
“မင်းစကားတွေကို သဘောပေါက်ပါတယ်… တွေးခေါ်တတ်သူတွေလည်း သဘောပေါက်မှာပါ..။ ဒါပေမယ့် ပညာမဲ့ စဉ်းစားညဏ်မဲ့ အသက်ရှင်နေတဲ့ လူတန်းစားကိုတော့ ချွင်းချက်ထားရမှာပေါ့လေ..။”
………………………………………………………….
“စဉ်းစားညာဏ် ကင်းလောက်အောင် အသိဉာဏ်မဲ့သူဆိုတာ ဘယ်လိုလူမျိုးကို ပြောတာလဲ.. ဖေဖေ..”
ဦးထွန်းလွင်.. ပြောသင့် မပြောသင့် စဉ်းစားလိုက်၏။
“သား မေမေ..ရှိလား…”
“ရှိတယ်…ဖေဖေ..။ မေမေရေ… ဖေဖေက ခေါ်နေတယ်…။ ခဏ.. လာပါဦးတဲ့…”
ခဏလာဦးဟု ဦးထွန်းလွင် မပြောပါ..။ သို့သော် သားက ဖြည့်စွက်ပြောပေးလိုက်သည်..။ ဦးထွန်းလွင် ဘာမှမပြော..။
“ဘာလဲ…ကိုကို..မွှေး…ဟင်းအိုးတည်နေတာ..”
“ခဏလေးပါ..မိန်းမရယ်…။ ဟိုမှာ.. သားလေးမေးနေလို့…”
“ဘာမေးနေလို့လဲ..ကိုကို..”
“အသိဉာဏ်မဲ့သူဆိုတာ ဘယ်လိုလူမျိုးလဲတဲ့…။ ကိုကိုက … နှင်းမြအကြောင်း ပြောပြမလို့..”
“အော်..ပြောပါ…။ သားလည်း ဗဟုသုတရှာတဲ့ အရွယ်ကို ရောက်နေပြီပဲ ကိုကိုရဲ့။ ပြောပြလိုက်ပါ.. ဒါပဲနော်.”
“အော်…မွှေး…”
“ရှင်.…ကိုကို…ဘာလဲဟင်..”
“ထမင်းစားပြီးရင်… မွှေးကို မောင်… လုပ်စရာရှိသေးတယ်နော်..”
“ပြောစရာ ရှိသေးတယ် လုပ်စမ်းပါ..သားရှေ့မှာ…”
“အဲ.…အေး…သိရင် ပြီးရောကွာ..ဟဲဟဲဟဲ…”
“မောင်ဟာလေ….ဟွန်း….”
ချစ်မျက်စောင်းလေးထိုးပြီး မီးဖိုချောင်ထဲသို့ ဝင်သွားသော ချစ်ဇနီးမွှေး၏ ဖြိုးအိသော တင်ပါးကြီးများကို ကြည့်ကာ ဦးထွန်းလွင် ကျေနပ်စွာ ပြုံးလိုက်လေသည်။
တစ်ခါက အသဲကွဲသမားလေးတစ်ယောက်.. ဟိုး… မြစ်ဝကျွန်းပေါ်က ထိန်ကုန်းဆိုတဲ့ ရွာလေးတစ်ရွာကို ပြန်သွားခဲ့တယ်..။ အဲဒါ သူ့ရွာမဟုတ်ဘူး..။ သူ့အမေရဲ့ ဇာတိရွာ ဆိုပါတော့ကွာ။
“အသဲကွဲသမားနာမည်က..ဘယ်သူလဲ ဖေဖေ..”
“ဟိုဒင်းကွာ…ဇော်ဇော်ပဲ..ထားလိုက်ပါတော့..”
အဲ့ဒီကောင်ဟာ သူ့ချစ်သူနဲ့ကွဲပြီး အဲ့ဒီတောရွာမှာပဲ လုပ်ကိုင်စားသောက်ရင်း ဘဝကို မြုပ်နှံ့ထားတော့မယ်လို့ဆိုပြီး ဆုံးဖြတ်ထားခဲ့တယ်..။ ၃ နှစ်လောက်ကြာတော့ တောမှာ သူ နေတတ်ထိုင်တတ်လာတယ်။ အဲဒီမှာ ရွာအပြင်တဲ တစ်ခုရှိတယ်။ တစ်ရွာလုံးက ဝိုင်းပယ်ထားတဲ့ အသိုင်းအဝိုင်းဆိုပါတော့။ အိမ်စုကလေး ၅ အိမ်လောက် ရှိမယ်ပေါ့…။
ဒီတဲစုလေးထဲမှာ မအေမရှိ ဖအေမရှိနဲ့ အင်မတန် ဆင်းရဲနွမ်းပါးတဲ့ ၁၈ နှစ်အရွယ်လောက် ကောင်မလေးတစ်ယောက်ရှိတယ်…။ ထိန်ကုန်းတစ်ရွာလုံးမှာ အစုတ်ပြတ်ဆုံး မိသားစုလေး။ သူ့မှာ လူမမယ် မောင်လေးနဲ့ ညီမလေးတစ်ယောက် ရှိတယ်လေ။ ကျောင်းထားချိန် အရွယ်ရောက်ပေမယ့် မထားနိင်ဘူး ..။ အစ်မဖြစ်သူနဲ့ ထင်းခွေ၊ မှိုရှာ၊ မျှစ်တူး လိုက်ရတယ်။
ဇော်ဇော်ဟာ တစ်ရွာလုံးက ခင်မင်တဲ့ ကာလသားခေါင်းလည်းဖြစ်တယ်..။ ဒီကောင်မလေးကို လူရာသွင်းချင်တယ်။ လူလိုသူလို ဝင်ဆန့်စေချင်တဲ့ ဆန္ဒလည်းရှိတယ်…။ တိုတိုပြောရရင် ဇော်ဇော်က အသက် ၃၀ ကျော်နေပြီ..။ အဲ့ဒီ နှင်းမြက ၁၈ နှစ်။ သူနဲ့ ဖြစ်မဖြစ်ကို သူ စဉ်းစားခဲ့သေးတယ်..။ ဒါပေမယ့် ကောင်မလေးရဲ့ ဦးလေး ညီအစ်ကို မောင်နှမတွေက သဘောတူကြတယ်.. စီစဉ်ပေးကြတယ်.. မင်္ဂလာဆောင်ဖြစ်ကြတယ်ပေါ့…။ အဲ့ဒါဟာ ပဏာမအနေနဲ့ စပြီးမှားလိုက်တဲ့ အမှားပဲ…။ ကောင်မလေးကလည်း ဒီလူကြီးကို အားကိုးအားထား မရှိလို့သာ ယူခဲ့တယ်..။ မချစ်ဘူးတဲ့…။
“နင်…ဘာပြောတယ်…နှင်းမြ…ပြန်ပြောစမ်း..”
“မချစ်ဘူး…ခင်ဗျားကို…လုံးဝ…မချစ်ဘူး…”
ဇော်ဇော်ဟာ အချစ်အတွက် ရွက်ဝါလို လွင့်လာတဲ့ လေအကူမှာ ချွေယူသလို ကြွေလွင့်ခဲ့ရတဲ့ ဇော်ဇော် တစ်ယောက် အနှယ်ထိုင်.. နေသားကျရုံရှိသေးတယ်… လေပွေကြမ်းကို ရင်ဆိုင်ရတယ်..။ ဒါပေမယ့်.. သူ့နှလုံးက မာတယ်..။
“ဒါဆိုလည်း ….မင်္ဂလာပွဲ..ဖျက်လိုက်..”
“အို…ဘယ်ဖြစ်မလဲ…နာမည်ပျက်မှာပေါ့…”
အဲ့တာလောက်တော့ နှင်းမြ တွေးတတ်သေးတယ်။ မင်္ဂလာဆောင်ပြီး နောက်တစ်နေ့ သူတို့ ပြဿနာ တက်ပြီ…။
“ခင်ဗျားဖာသာ အပြင်မှာအိပ်…”
“မင်းကို ငါယူတာ…အလှကြည့်ဖို့မှ မဟုတ်တာ..”
“အိုး…နာမလည်ဘူး…။ ဒါဆို ကျမ အပြင်မှာအိပ်မယ်..”
“ဟိတ်… ဒီမှာ… မင်း အိမ်ထောင်ရေးကို နားမလည်ဘူးလား..”
“ဟွန်း… သိပ်နားလည်တာပေါ့..။ နားလည်လို့ ပြောနေတာ…။ အခု ကျမ.. သွေးပေါ်နေတယ်ဗျ..။ ကဲ.. သိပလား..”
ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ။ ပညာမဲ့လူတန်းစား စာရင်းမှာ ထည့်သွင်းထားတဲ့ အသက် ၁၈ နှစ်လောက် မိန်း ကလေးက လိမ္မာပါးနှပ်တဲ့နည်းနဲ့ မင်္ဂလာဦးညကို ရှောင်ပစ်လိုက်တယ်…။ အဲဒါ.. တစ်ည။ နောက်တစ်ညကြတော့ ဇော်ဇော်က မနေနိုင်ဘူး။ သူ့မယားကိုဖက်ပြီး နူးတယ် နှပ်တယ်ပေါ့။ တိုးတိုးမေးတယ်..။
“မပြီးသေးဘူးလား..မိန်းမရယ်…”
“ဟင့်အင်း…သုံးရက်မှ မစေ့သေးတာ..”
ကိုင်း.. သုံးရက်ကို ကျော်သွားပြန်ပါလေရော…။
………………………………………………..
“စောက်ရေးမပါတာ…အဲ့ဒါ မင်းညံ့လို့ကွ”
နှင်းမြရဲ့ ဦးလေးတော်သူ ကိုဘာဘူက အရက်မူးမူးဖြင့် ပြောသည်။
“ဟာ…ဦးလေးကလည်း…”
ဒီကောင် ရှက်ရှက်နဲ့ ဒါပဲ ပြောဖြစ်တယ်…။ ရှင်းပြခွင့်လည်း မသာဘူး…။ ထိန်ကုန်းကာလသားဝိုင်းက တိုးတိုးသတင်းအနေနဲ့ ပျံ့နှံ့သွားတာပေါ့…။ နှင်းမြနဲ့ တို့ကာလသားခေါင်း ညားပြီး ငါးရက်ပြည့်တာ တောင်မှ မဖြစ်သေးဘူးတဲ့.. အတော်ဂွကျတာ.. လူတွေ… လူတွေ…။ တိုးတိုးလေးပြောရင်း… တစ်ရွာလုံး နှံ့ပြားကုန်ရော။
“ခင်ဗျား…ရွာထဲ…ဘာတွေ လျှောက်ပြောနေတာလဲ”
“အလိုဗျာ…ဘာကိစ္စကို ပြောရမှာလဲ..”
“ညားပြီးတာတောင်… ဘာမှမဖြစ်သေးဘူးလို့.. ပြောတယ်ဆို..။ ခင်ဗျား… အရှက်မရှိဘူးလား..”
“ဘာကွ…မင်းလိုကောင်မက… ငါ့ကိုပြောတဲ့ စကားလား..”
ဒါက ပထမဆုံး သူဒေါသထွက်တာလေ..။ စဉ်းစားကြည့် အသက်က ထက်ဝက်ကွာတယ်..။ မညားခင် က သူ့ရှေ့ လက်ကလေးပိုက်ပြီး ခေါင်းငုံ့သွားတတ်တဲ့ ကောင်မလေးက… ဒီတော့ သူရှက်သွားတယ်…။ အသက်အရွယ်နဲ့ ဂုဏ်သိက္ခာက သူ့ကို မြှောက်ထိုးပင့်ကော် လုပ်ပေးတယ်…။ အဲ့ဒီညဟာ နှင်းမြတို့လင်မယား လူသံမကြားရပဲ ဝုန်ဒိုင်းကြဲတဲ့ ညပေါ့…။
“ဝုံး..ဒုံး…ဂျွမ်း…ခလွမ်း…ချွမ်…ဘုံးဘုံး”
“ဟာ…ဆော်ကုန်ပဟေ့…”
ပတ်ဝန်းကျင်က အသံတွေကြားပေမယ့် လာမကြည့်ကြ…။ အချိန်ကလည်း ညဉ့်နက်နေပြီ ည ၁၀ နာရီ ကျော်နေပြီ။ ဒီအချိန်မှ ထပြီး ပြဿနာဖြစ်တတ်တာက စောက်ပြဿနာပဲ။ စောက်ပြဿနာကို ကြားလူဝင်လို့မရဘူး.. မဟုတ်လား…။ လုံးထွေး သတ်ပုတ်ရင်း နှင်းမြ ငြိမ်သွားသည်။ ယောက်ျားနဲ့ မိန်းမ အာခံလို့ဘယ်နိုင်မှာလဲ.. မဟုတ်ဘူးလား…။ ယောက်ျားတွေဟာ တကယ် အင်အားမသုံးကြလို့ သူတို့မာန်တက်နေကြတာ…။ မျက်နှာကို လက်သီးနဲ့ တစ်ချက်ကောင်းပဲ စွတ်ထိုးဦး တစ်လလောက် အီးပိတ်သွားမှာ မသိကြဘူးလား။
အခုတော့ နှင်းမြ ငြိမ်သွားရလေပြီ…။ ငြိမ်ရမှာပေါ့ အညှာကို ကိုင်ထားပြီပဲ..။
“ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း…နှင်းမြ…”
သူ့အသံက သတ်ပုတ်ထားရလို့ မောလွန်းနေသည်။ နှင်းမြလည်း မောဟိုက်ပါသည်။ မောခြင်းနှင့် ထိတ်လန့်စိုးရွံ့ခြင်းတို့ ရောထွေးခံစားနေရခြင်းတို့လည်းပါသည်။
“နင်…ဘာလို့.. ဒါလောက် ရုန်းနေရတာလဲ..။ လင်မယားဆိုတာ… လိုးမှပေါ့ဟ.. နင်မသိဘူးလား…”
နှင်းမြ မျက်နှာကို လက်ဝါးနှစ်ဖက်ဖြင့် ဖိအုပ်ရင်း တဟင်းဟင်း လုပ်နေသည်။ ငိုတာတော့ မဟုတ်.။
“ပက်လက်လှန်…”
ခပ်ကြမ်းကြမ်း ကိုင်တွယ်တတ်တဲ့ လူတွေလက်ထဲကြတော့လည်း မိန်းမတွေဟာ သနားစရာ။
“ပေါင်..ကားထားလေ..ထမီချွတ်…”
“ခင်ဗျားဖာသာ..ချွတ်ပါလား…”
မပြောသာပြောသာ နှင်းမြ ပြန်အော်ရင်း ပြောသေးသည်။ သူက ထမီကို ဆွဲချွတ်သည်။ ဝင်းဝါသော ဗိုက်သားလေးထက်မှ နက်ရှိုင်းသော ချက်ပေါက်လေးကို အရင်မြင်ရသည်။ ချက်ကလေးအောက်သို့ တရွေ့ရွေ့ လျှောဆင်းကျသော ထမီစလေးက ခပ်ဖုဖု မို့မောက်သောနေရာ၌ ရပ်တန့်သွားရသည်။
“ဟင့်….အင်း…ဟင့်အင်း..ရှက်တယ်..”
ထမီစကို ချက်ချင်းပြန်ဆွဲတင်ပစ်လိုက်ပြန်သည်။ သူ… ဒေါကန်သည်.. မျက်နှာကြီး နီလာအောင် ဒေါ ကန်သည်။ မျက်နှာကျောကြီး တင်းကနဲ မာသွားပြီး နှင်းမြ ကိုယ်လုံးလေးပေါ်သို့ တက်ခွလိုက်သည်။ လေးလံသော ဖိအားကြောင့် နှင်းမြ အင့်ကနဲ ပါးစပ်မှ မြည်သွားသည်။ သူက နှင်းမြ နားဝသို့ကပ်၍ တတွတ်တွတ် စကားတွေ ပြောနေသည်။
“လင်မယားဖြစ်ရင် အလိုးခံရမယ်ဆိုတာ နင်မသိဘူးလား..”
“သိ…တယ်..”
ဖြေသံက တကယ်ကို တိုးတိုးလေး။ သူက အားမလိုအားမရ နှင်းမြရဲ့ ပါးမို့မို့လေးကို ဖိနမ်းလိုက်သည်။ ဒါကိုတော့ နှင်းမြ ငြိမ်ခံနေသည်။ သူ့လက်တစ်ဖက်က နှင်းမြ နို့အုံလေးကို ဆွဲယူကိုင်လိုက်ရင်း ပျော့အိအိ နွေးထွေးနေသော အပျိုမလေး၏ နို့လေးကို အရသာရှိစွာ ဆုပ်နှယ်နေသည်။
“နို့….မကိုင်ပါနဲ့…မနေတတ်ဘူးဗျ…”
အဆုံးအမ အသွန်အသင် ကင်းမဲ့ခဲ့သော မိဘမဲ့ မိန်းကလေးတစ်ကောင်ကြွက်ဘဝမို့ မယားဝတ္တရား ကိုမသိ၊ လင့်အလိုလိုက် အကြိုက်ဆောင်ရမှန်းလည်း နားမလည်၊ အသက်ကလည်း ခပ်ငယ်ငယ် ဖြစ်နေပြန်တော့ အခက်။
သူ .. ဇာတ်ကြမ်း… ကရ တော့သည်။ နှင်းမြပေါင်ကို အတင်းဖြဲပြီး သူ့ပုဆိုးလှန်ကာ တောင်နေသော ဧရာမလီးကြီးကို စောက်ဖုတ်ချောမွတ်မွတ်ကလေးအောက် လိုးသွင်းသည်။ လိင်တန်ကြီး၏ အထိအ တွေ့ကိုတော့ ဂျစ်တူးမလေး အာမခံနိုင်…။
“အ…အာ….ဟင်းဟင်းဟင်း…”
မိန်းမပီသသော ငြီးသံလေး ထွက်လာသည်။ မိန်းမပီသစွာလည်း ပေါင်ကိုဖြဲပေးလိုက်သည်။ အမှန်က မသိစိတ်နှင့် ဗီဇဉာဉ်တို့က လှုံ့ဆော်၍သာ ပြုမူ လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
လိင်တန်အရင်းမှ လမွှေးထူထူ အအုံလိုက်ကြီးက နှင်းမြဆီးခုံကို ပွတ်ကြိတ်မိကြသည်။ လိင်တန်ကြီးက နှင်းမြယောနိဝ၌ တေ့ကပ်နေဆဲ.. မဝင်သေးဘဲ ငြိမ်သက်နေသည်။ နှင်းမြ ခန္ဒာကိုယ်အထက်ပိုင်း၌ သူ့လက်ကြီးများ လှုပ်ရှားနေ၍ဖြစ်သည်။ ဟင်းသောက်ပန်းကန်ခန့် ပေါင်မုန့်နှယ်ခုံး မောက်နေသော နို့ကလေးများက လက်ထဲ၌ တဆိတ်သာသာပဲ ရှိသည်။ မာတင်းထွေးအိနေသော အပျိုစင်နို့ကလေး၏ အထိအတွေ့ကိုတော့ သူ သဘောကျလှသည်။
“အာ…အသက်ရူကြပ်တယ်..ဗျာ…”
နှင်းမြ လက်တွေကို ကုတ်ခြစ်ဖယ်ထုတ်သည်။ ခန္ဒာကိုယ်လေးက ငလျင်မိသလို တုန်ခါနေသည်။ ဖြစ်ညှစ်ဆုတ်နှယ်ခြင်းခံနေရသော ရင်သားလေးကို မကိုင်မတွယ် ခံရခြင်းကိုက တစ်မျိုးကြီး ဖြစ်နေလေသည်။ တင်းမာသော သူ့မျက်နှာကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး နှင်းမြ အနည်းငယ်တော့ တွန့်သည်။
“လက်ဖယ်…ထမီလှန်ထား…”
သူက တစ်လုံးပြော တစ်ချက်လှုပ်ရှားရင်း မွှေးပါးလေးများသာ ရှိသော သူမစောက်ဖုတ် ခုံးခုံးလေးကို ရွရွလေး ပွတ်လိုက်သည်။ ကြွမောက်တက်လာအောင် ဆွပေးနေမှန်းတော့ နှင်းမြ သိသည်။
ခါးလေးကို မသိမသာလေး ကော့ပေးလိုက်သည်။ စောက်ပတ်ကြီး အရွယ်နှင့်မလိုက်အောင် ခုံးထပြီး ဖောင်းကားနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ နှင်းမြ ရှက်သည်။ မိမိအင်္ဂါဇတ်ကို ယခုလို ယောက်ျားမပြောနှင့် မိမိကိုယ်တိုင်ပင် ရဲရဲမကြည့်ဖူးခဲ့သည် ဖြစ်ပေရာ စောက်ဖုတ်အကိုင်ခံ အပွတ်ခံရပြီ ဆိုကတည်းက အသဲတုန် အူတုန် ခံစားရသည်။ သွေးထွက်မတတ်လည်း ရှက်ရလွန်းသည်။
သူက လက်ညှိုး လက်မကို အသုံးပြုလျက် စောက်ပတ်အဝလေးကို အသာဖြဲလိုက်သည်။
“ပြလစ်”
ကနဲ ပလပ်စတစ်ဘူးစို့တစ်ခု ဖွင့်လိုက်သော အသံမျိုး ထွက်လာသည်။ သန့်ရှင်းမှုနည်းပါးသော တောသူတောင်သား ဘဝမို့ စောက်ခေါင်းထဲမှ အနှံ့ဆိုးဆိုးတစ်ခုကို သူ ရှူရှိုက်လိုက်ရသဖြင့် အနည်းငယ် ဖီလင်အောက်သွားရသည်။ ခပ်ဟဟဖြစ်ကာ ပြဲသွားသော စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးအတွင်းသို့ လီးထိပ်ကြီးကို တေ့ပေးလိုက်ပြီး နှင်းမြ ကိုယ်လုံးပေါ်သို့ မှောက်ပစ်လိုက်လေသည်။
“ပြွတ်….ဗြိ…စွတ်….ပြွတ်….စွတ်….ပြွတ်….”
ရုန်းကန် တွန်းထိုးနေသည့်ကြားမှ စောက်ရည်းများ စိုရွှဲနေသော နှင်းမြစောက်ခေါင်းထဲသို့ လီးကြီးက လျှောကနဲ ကျွံဝင်သွားသည်။ နှစ်ဦးစလုံး လိုးရသော အရသာ၏ ပမာဏ ခံစားရခြင်းကို စတင်ခံစား လိုက်ရသည်။ နှင်းမြစောက်ဖုတ်ကြီး အိပဲ့ပဲ့ကြီး ချိုင့်ဝင်သွားသည်။ လီးလုံးပတ်နှင့်အဝ စောက်ခေါင်းထဲသို့ နှုတ်ခမ်းသားများ လိပ်ဝင်သွားကြသည်။ နှင်းမြ စအိုလေးထဲမှ ခံ၍ကောင်းသော အရသာကို စောက် ပတ်မှ ကူးယူခံစားရသည်။
“ပြွတ်…စွတ်…ပြွတ်…အိ…စွတ်…”
“အ…အား…ဖြေး…ဖြေးဖြေး…ဗျ….အိုး….အိုး…”
နှင်းမြ ခါးလေး သိမ်ဆင်းသွားသည်။ ဖင်ကလေး ကြွတက်လာသည်။ ရမ္မက်၏စွမ်းအင် စေ့ဆော်မှုကြောင့် နှင်းမြလက်နှစ်ဖက်က သူ့ဖင်ကြီးကို ကိုင်ပြီး အလိုလို ဖိချပေးနေမိသည်။
“ပြွတ်…ဖတ်…စွတ်….ပြွတ်….ဖွတ်….”
“အင့်….အင်….အင့်…..အ…..ဟင့်….”
နှင်းမြ ဇွဲရှိသည်။ တန်ရုံဆောင့်လိုး၍မှ တစ်ခါတစ်ရံ သားအိမ်ခေါင်းကို လီးထိပ်ကြီးက ပြင်းထန်စွာ ထိုးထောက်မိမှသာ.. “ အိုအိုး” ဟု အော်တတ်သည်။
သူ့ဖင်ကြီးက အရှိန်မပြတ် နှိမ့်ချီမြင့်ချီ လှုပ်ရှားဆောင့်သွင်းနေသည်။ အင်္ဂါနှစ်ခုကြားမှ ဖြစ်ညှစ်ထွက်လာသော အသံများက ခေါင်းရင်းအိမ်ကသော် ၎င်း… ခြေရင်းအိမ်ကသော် ၎င်း…. ပြတ်သားကြည် လင်စွာ ကြားနေကြရလေသည်။
“ဟဲ့….မယ်ခင်…နှင်းမြတို့ ဒီည…ဖြစ်ပြီ…”
“အဲဒါ…တော်နဲ့ဘာဆိုင်လဲ…ကလေးကလား..”
နှင်းမြဦးလေး ဘာဘူက အသံတွေ ကြားနေရသဖြင့် အူမြူးသံကြီးနှင့် ပြောသည်။ သူ့မိန်းမ မမယ်ခငကက ဟောက်သည်။
“ဘုတ်ဆုံ….ဘုတ်ဆုံ…ကြားလားဟ”
ခြေရင်းအိမ်မှ ကိုပိန်က သူ့မိန်းမ မဘုတ်ဆုံကို လက်တို့ပြီး တိုးတိုးပြောသည်။
“ကြားပါတယ်…ရှင့်မှာလည်း…ဝါသနာကို ကြီးတယ်”
“ဝါသနာကြီးတာ မဟုတ်ဘူး…။ ဟိုကောင်ကြီး မလုပ်ရတာကို .. စိတ်မကောင်းလို့.. ဟဲ… ဟဲ.. ဟဲ…”
“တော်စမ်းပါ..ရှင့်ဝါသနာ ..မသိတာမှတ်လို့…”
“ဟဲ….ဟဲ…..ဘုတ်ဆုံကလည်း…ဟဲ….ဟဲ”
“ဟဲဟဲ…ဟဲဟဲ”
ကိုပိန့် လက်တစ်ဖက်က မဘုတ်ဆုံ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ထိုးနှိုက်နေလိုက်သည်။
“အ….အာ..လန့်သွားတာပဲ…ဘာမှန်းလည်း မသိဘူး…”
မဘုတ်ဆုံ၏ ကြည့်နူးဆွတ်ပျံ့သော အသံ..၊ ကိုပိန်၏ ဆီမန်း… မန်းသံ တတွတ်တွတ်…..။
“ဖေဖေကလည်း… ဒါနဲ့ပဲ… နှင်းမြက … ပညာမဲ့ရောတဲ့လား…”
“အေး… အဲ့သလို… တစ်လလောက် ပေါင်းပြီးမှ နှင်းမြ ထွက်ပြေးတာကို ပြောတာ…”
“ဟောဗျာ…. ဘာလို့ထွက်ပြေးတာလဲဟင်… ဖေဖေ”
“အချစ်လေ….။ အချစ်မပါပဲ… လက်ခံခဲ့တဲ့ အိမ်ထောင်ရေးဟာ… ဘာကြာမှာလဲကွာ….”
“အမယ်နော်…မွှေး… ကိုကို့ကို ယူခဲ့တုန်းက မချစ်ပါဘူးနော်… ဟင်းး…”
“အေး….ဒါ… ဟုတ်တယ်… ဘယ်တော့မှ ချစ်တာလဲ….”
“ဒီသားလေးမွေးပြီးမှ….မွှေး… ကိုကို့ကို ချစ်တာ…”
“အေး…မိန်းမစိတ်ကို ..ငါ..ကျမ်းပြုဦးမယ်…”
“နေပါဦးး… ဖေဖေရဲ့…။ အဲ့ဒီဦးဇော်က နောက် ဘာဖြစ်သွားလဲ… ပြောဦးလေ…”
“နောက်… အဲ့ဒီ.. ဦးဇော်က… မင်းအဖေ ဖြစ်လာရော…။ မင်းအမေ.. မမွှေးကို.. ယောက္ခမကြီး ဒေါ်ရင်ရွှေမင်းတို့အဖွားက ပေးစားခဲ့လို့ ညားရော”
“ဖေဖေကေ …မချွင်းမချန် ပြောတယ်နော်…”
“ဒါပေါ့…ဒါပေါ့…”
“အရှက်မှ မရှိဘဲ…ကိုကို …ဟာလေ…”
ဦးထွန်းလွင် သူ့မိန်းမ မွှေးမျက်နှာလေးကို ငေးရင်း ရင်ထဲမှ စကားလုံးများကို တစ်လုံးခြင်း ရွတ်ဆိုနေမိသည်။
“မွှေးရယ်….။ အိခိုင်ကို ချစ်မိခဲ့တဲ့ ဘာဂျာထွန်းလွင်ဆိုတာ ကိုယ်ပါ..။ ယောက္ခမဖြစ်လာမယ့် ဒေါ်ရင်ရွှေကို တက်နှိပ်ခဲ့တာလည်း ကိုယ်ပဲလေ….။ သားက မချွင်းမချန် ပြောတယ်လို့ ထင်တယ်…။ ဘယ်ဟုတ်မ လဲ သားရယ်…။ ပြောလို့မရတဲ့ အကြောင်းတွေ ဒီကမ္ဘာကြီးမှာ အများကြီးရှိသေးတယ်လေ…။ တကယ်လို့သာ မွှေးရဲ့မေမေ မရင်ရွှေနဲ့ ကိုထွန်းလွင်တို့ အကြီးအကျယ် ဖိုက်ခဲ့ဖူးပါတယ်လို့ ဖွင့်ပြော လိုက်ရင်…. ဟဲ… ဟဲ…. ဟဲ… ဘယ်ဖြစ်မလဲနော့….။ လူ့လောကကြီးမှာ ဖွင့်ပြောလို့ မရတာတွေ တစ်ပုံကြီးဗျ…. တစ်ပုံကြီး…..။”…ပြီးပါပြီ
Zawgyi
အခ်စ္နဲ႔ အေတြ႕
မွတ္မိေနသည္။ ပါတိတ္အဆင္အျပင္ပြင့္ေတြ လွပေသာ လိပ္ျပာေလးမ်ား နားေနဟန္ ဒီဇိုင္းႏွင့္ ထမီကို ဝတ္ထားသည္။ တင္ပါး အလုံးအထည္က အလြန္အမင္းႀကီးတာမ်ိဳးမဟုတ္ က်စ္လစ္လွပေသာ ဖြဲ႕စည္းမွုကို ေဖာ္ေဆာင္သည္။ အရပ္အေမာင္းက ျမန္မာမိန္းကေလးထဲတြင္ ခပ္ရွားရွား အရပ္မ်ိဳး ငါးေပေလးလက္မခန႔္ ျမင့္သည္။ အရပ္ျမင့္သျဖင့္ ေပါင္တန္ႀကီးေတြက ရွည္သြယ္ၾကသည္။ လုံးပတ္ အေတာ္ထြားႀကိဳင္းပုံက အခ်ိဳးအဆစ္ ဦးစားေပး ထုလုပ္ထားေသာ ပန္းပု႐ုပ္ႏွယ္လွပေျပပ်စ္လြန္းသည္။ ဘေလာက္စ္ အကၤ်ီလက္ျပတ္ အဝါေလးေအာက္မွ မစို႔မပို႔ ယဥ္ယဥ္ေလး ႂကြားရြားေနေသာ ေရႊရင္အစုံက ရင္သပ္ရွူေမာစဖြယ္ အထက္မွေအာက္သို႔ ျပန္လည္သုံးသပ္လၽွင္ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္၏ ရိုးသားတည္ၿငိမ္မွု အိေျႏၵသိကၡာ ျပည့္ဝမွုတို႔က စာဖြဲ႕မကုန္ေအာင္ ခန႔္ညားတည္ၾကည္သည္။
သူ႔အလွကို ေရးဖြဲ႕ပါဟု ဆိုလၽွင္ မ်က္ခုံးေလးတစ္ဖက္ ႏွာတံေလးတစ္ေခ်ာင္း ႏွုတ္ခမ္းေလးတစ္လႊာ သြားကေလးတစ္ေစ့ႏွင့္ပင္ က်မ္းစာတစ္ေဆာင္အထိဖြဲ႕ေလာက္သူ ျဖစ္သည္။ အထူးေရပန္းစားေသာ သူ႔ခႏၶာကိုယ္အလွကိုမူ ကဗ်ာဆရာ အခ်ိဳ႕က ကဗ်ာဖြဲ႕ၾကသည္။ သီခ်င္းသ မားကလည္း သီးခ်င္းစပ္ၾကသည္။ ဗြီဒီယိုသမား အခ်ိဳ႕ပင္ ရွာေဖြေတြ႕ရွိၿပီး စကားကမ္းလွမ္းခဲ့ၾက ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ သူမက အနည္းငယ္မၽွ စိတ္ဝင္စားမွု မျပခဲ့။
အလွနတ္ဘုရား ဗီးနပ္စ္အလွကို ကမၻာေက်ာ္ေအာင္ ေရးဖြဲ႕ခဲ့ေသာ စာေရးဆရာႀကီးသည္ စင္စစ္ အိခိုင္ ဆိုေသာ မိန္းကေလးကို မေတြ႕ဖူးခဲ့၍သာ ျဖစ္သည္ဟု တင့္ေဆြ ထင္သည္။ ဗီးနပ္စ္အ႐ုပ္ကို တင့္ေဆြ ေတြ႕ဖူးပါသည္။ အိခိုင္ ဆယ္ပုံပုံ၍ တစ္ပုံမမွီေသာ ဤ႐ုပ္ထုသည္ ဘဇာေၾကာင့္ ကမၻာေက်ာ္ခဲ့သနည္းဟု ယေန႔ထိ အေျဖမေပၚ….။ အလွဘုရင္မဆိုေသာ ကလီယိုပက္ထရာကို သူလူကိုယ္တိုင္ မျမင္ဖူးခဲ့ေသာ္လည္း အိခိုင္ေလာက္ မလွသည္ကိုေတာ့ သူ က်ိန္တြယ္ေျပာရဲသည္။ မိုနာလီဇာ၏အျပဳံးဆိုေသာ ပန္းခ်ီကားကလည္း ႀကံဖန္ၿပီး ေဈးေကာင္းေနသည္။ အိခိုင္ မျပဳံးပဲ တည္တည္ကေလး ၾကည့္ေနသည္ကပင္ မိုနာလီဇာထက္ အဆတစ္ရာ သာေလသည္။
ျမန္မာရာဇဝင္တြင္ ဥမၼာဒႏၲီအလွသည္ ျမင္သူတိုင္း ႐ူးသြပ္ရသည္ဟုေလာက္သာပါသည္။ တင္၊ ရင္၊ ခါး ဘယ္မၽွ အရပ္အေမာင္း အတိအက်မပါ။ ပပဝတီကိုလည္း ခုႏွစ္ေဆာင္တိုက္ခန္း မီးမထြန္းဘဲ လင္းေလာက္ေအာင္ လွျပန္သတဲ့။ ဘာေတြလဲ ရွုပ္ေနတာပဲ..။ အိခိုင္အလွကို အဲ့ဒီ ဒ႑ာရီေတြထဲက အလွေတြနဲ႔ မယွဥ္နဲ႔ အေရးမပါတာ မလုပ္နဲ႔…။ တင့္ေဆြ စိတ္ထဲ၌ အိခိုင္ထက္လွသူေတာင္ အိခိုင္ေလာက္လွမည္ မထင္ပါ..။
အိခိုင္ ဆိုသည္က တင့္ေဆြဘဝ၏ ထိပ္ထားဧကရီ..။ ခန္းနားႀကီးက်ယ္လွစြာေသာ အေဆာက္အဦးမ်ားစြာဆီသို႔ တင့္ေဆြ ေရာက္ခဲ့ဖူးသည္။ ၾကက္သေရရွိေသာ အဆာက္အအုံႀကီးက ေငြကုန္ေၾကးက်ခံတာက လူအင္အား မခန႔္သား မလွပ။ အိမ္တံစက္ၿမိတ္၌ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ သစ္ခြအုံေလး တစ္အုံကပင္ တင့္ေဆြအတြက္ ေဒၚလာသန္းေပါင္းမ်ားစြာ ေပး၍ မေရာင္းနိုင္ေသာ အရာျဖစ္သည္။
အိခိုင္စီးေသာ ဖိနပ္ကေလးကို ကာလတန္ဖိုးႏွင့္ တစ္ရာပတ္ဝန္းက်င္ သတ္မွတ္ၾကမည္ ျဖစ္ေသာ္ လည္း သူကမူ ျပတိုက္တစ္ခု၌ ကတၱီပါခံၿပီးေတာင္ ျပထားခ်င္ေသးသည္။ အိခိုင္ အသုံးအေဆာင္ႏွင့္ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ကေလးကို မဆိုထားႏွင့္ ေနရာင္မွာက်ေသာ အရိပ္ကေလးကိုပင္ တင့္ေဆြ ေဈးမျဖတ္ နိင္ေအာင္ တန္ဖိုးႀကီးမားစြာ ထားသည္။သို႔ေသာ္.. အိခိုင္သည္ ယေန႔ထိ သူႏွင့္ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္မွု မရွိေသးေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေခ်သည္။
“ေဟ့ေကာင္…ေစာက္႐ူး..ဖြန္ေၾကာင္…”
“ထြန္းလြင္.. အဲ့ဒီေကာင္ပါးစပ္ကို ရာဘာဖိနပ္နဲ႔ ေကာက္ပိတ္ထားလိုက္စမ္း..”
“ဟာ…မွားပါတယ္ဗ်ာ…”
သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္ ဆုံမိလ်င္ ေနာက္ၾက ေျပာင္ၾကႏွင့္ ရယ္ေမာစရာမ်ား ေျပာၾကေသာ္လည္း သူတို႔သုံးေယာက္လုံး ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ၾကသည့္ ညီအစ္ကိုမ်ားလို ေနၾကသည္။
“မနက္က အိခိုင္ ေဈးသြားတာ..ေတြ႕တယ္..”
“ဘယ္သူပါေသးလဲ…ေအာင္မင္း..”
“သူတစ္ေယာက္ထဲပါပဲ.. ျပန္ေတာင္ေရာက္ေရာေပါ့…”
ေအာင္မင္း ပါးစပ္မွေျပာရင္း လက္က ထြန္းလြင္ကို လွမ္းကုတ္ၿပီး ေမးေငါ့ျပသည္။ ထြန္းလြင္ရယ္၍ သာေနသည္။
“လုပ္ကြာ.. လက္ဖက္သုတ္မွာ..။ လက္ဖက္စားရင္း ေစာင့္ၾကတာေပါ့..။ လာေတာ့လည္းၾကည့္… ၾကည့္ၿပီးေတာ့ျပန္.. ဒါပဲ..”
“အင္း..မင္းအလုပ္က.. ဒါပဲမွုတ္လား..”
စကားအဆုံး၌ ေအာင္မင္း သက္ျပင္းခ်သည္။ ထြန္းလြင္က ေခါင္းကိုခါရမ္းၿပီး ေဆးေပါ့လိပ္ကို ရွိုက္ကာ ဖြာၿပီးမွ…
“မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို စိတ္ဝင္စားတာ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ..”
“ခ်စ္ဖို႔ေလ…ခ်စ္ဖို႔..ဟဲဟဲ…ဟဲ”
“ငါ..အေကာင္းေမးတာပါ…။ ခ်စ္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ဖိုက္တာနဲ႔… ဘာကြာလဲ..”
“ဟာ…ကြာတယ္ကြ..။ မင္းကလည္း သေဘာႀကီးျဖစ္ၿပီး..”
“ကဲ..ရွင္းစမ္းကြာ..”
“ဖာ…ကိုဖိုက္တာ.. ခ်စ္လို႔ မွုတ္ဖူး… ဒါက တစ္အခ်က္..။ မတူညီတဲ့ ဖိုမလိင္အဂၤါေတြ ကာမစပ္ယွက္တာကို အခ်စ္နဲ႔ေရာရင္.. အရမ္းေသးသိမ္သြားလိမ့္မယ္..”
“ေအးပါ…မင္း အခ်စ္အဘိဓမၼာကို အနက္ဖြင့္ပါ..”
“အနက္ဖြင့္ဖြင့္.. အျဖဴဖြင့္ဖြင့္.. အခ်စ္ကို ငါနားလည္သလိုေျပာမယ္…။ ေၾကာင္ကေလးကို ခ်စ္တယ္.. ကဲ.. အဲ့ဒါ.. ဖိုက္ဖို႔မွုတ္ဘူး.. ဒါ..ႏွစ္အခ်က္..”
တင့္ေဆြ လူတတ္ႀကီးလုပ္ၿပီး ဒိုင္ေတြလႊတ္ေလ၏။ ငွဲ႕ၿပီးသား ေရေႏြးခြက္ကို ယူေသာက္လိုက္ေသးသည္။
“ပန္းတစ္ပြင့္ကို ျမတ္နိုးတယ္… အဲ့ဒါ.. ဖိုက္ဖို႔လား.. သုံး..”
“ေတာ္စမ္းကြာ.. အဲဒါ… ဒိုင္ေၾကာင္ေတြကြ…. မွတ္ထား..။ အိခိုင္ဟာ မိန္းမ..၊ ေခြးမဟုတ္ဘူး.. ေၾကာင္မဟုတ္ဘူး..။ အဲ.. ၿပီးေတာ့ ပန္းပြင့္လည္း မဟုတ္ဘူး..။ မိန္းမတစ္ေယာက္ကိုယူၿပီး.. အပုတ္ခံထားတဲ့ေကာင္ ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ရွိလဲ..။ မင္းတစ္ေကာင္ပဲရွိမယ္… တင့္ေဆြ”
“တစ္ေန႔လာ ၾကည့္ၿပီးျပန္… အိမ္အထိ အနံ့ခံၿပီးျပန္.. ဒါဘာလုပ္တာလဲ..။ မင္းဥစၥာ.. ေစာက္ေရးမပါ တာ..။ အခြင့္အေရးရတုန္း.. ရႊီးပါဆိုမွ… ရွိူးေန႐ုံနဲ႔ ၿပီးမွာလားကြ…”
သူ႔အစား သူငယ္ခ်င္းေအာင္မင္းႏွင့္ ထြန္းလြင္ အားမလိုအားမရ ျဖစ္ေနၾကရသည္။ ထိုစဥ္ သူတို႔ထိုင္ေနေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရွ႕မွ အိခိုင္ ေဈးျခင္းေတာင္းေလးဆြဲၿပီး ခပ္သြက္သြက္ကေလး ေလၽွာက္သြားေလသည္။
“ေဟ့..သြားၿပီ… လိုက္ဟ… အာ… ေဆးလိပ္ကို ထားခဲ့…”
တင့္ေဆြ ကေယာင္ကတမ္းႏွင့္ အိခိုင္ေနာက္သို႔ ထလိုက္သည္။ ဝင့္ထည္ခန႔္ညားလြန္းေသာ အလွ ဘုရားမေလးေနာက္မွ တင့္ေဆြ အရိပ္လို ကပ္ပါသြားသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ က်န္ရစ္ေသာ ေအာင္မင္းႏွင့္ ထြန္းလြင္က လက္ဖက္ရည္ဖိုးရွင္းၿပီး ၿပိဳင္တူထကာ ဆန႔္က်င္ဘက္သို႔ ထြက္ခြာသြားၾကသည္။
သူတို႔ေျပာလည္း ေျပာခ်င္စရာျဖစ္သည္..။ အိခိုင္ သူ႔အိမ္ေလးထဲသို႔ ဝင္သြားသည္အထိ တင့္ေဆြ ကပ္လိုက္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္သုံးေလးလုံးေက်ာ္မွ ျပန္လွည့္လာသည္။ တင့္ေဆြ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ျပန္ေရာက္လာေသာအခါ ဟိုႏွစ္ေကာင္မရွိေတာ့..။ တစ္ေန႔တာ ဝတၱရားကို ေက်ႁပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ၿပီးေသာ စစ္သူရဲလို သူ႔အိမ္သို႔ ေက်နပ္ရႊင္လန္းစြာ ျပန္သြားခဲ့ေလသည္။
……………………………………………….
“ေဟာ့ေတာ့…ဖိနပ္ကလည္း..ဒုကၡပါပဲ…”
အိခိုင္ ဖိနပ္ကေလးကို ကုန္းေကာက္လိုက္သည္။ လက္ထဲမွ ပိုက္ဆံအိပ္ကေလးကို ခ်ိဳင္း၌ညႇပ္ၿပီး သဲႀကိဳးျပတ္သြားေသာ ဖိနပ္ကို ကိုင္ၾကည့္ေနသည္။
“ဖိနပ္ျပတ္သြားတယ္ထင္တယ္..ဟုတ္လာ…”
“အာ…အင္း…ဟုတ္ကဲ့…”
“ေပး….အစ္ကိုက ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမားပါ…”
သားနားရည္မြန္ေသာ လူရြယ္က အိခိုင္ဖိနပ္ကေလးကို မေပးခင္ ဆြဲယူၿပီး အသင့္ပါလာေသာ ဖိနပ္ခ်ဳပ္အပ္ႏွင့္ ခ်ဳပ္ေပးလိုက္သည္။
“ေက်းဇူး…ေနာ္…အစ္ကို…”
“ရပါတယ္…”
လူရြယ္က လက္ႏွစ္ဖက္ခါၿပီး မျပဳံးမရယ္ ထြက္သြားသည္။ ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမားက ဂ်င္းပင္ႏွင့္ တီရွပ္ႏွင့္ ေဝါ့ကင္းရွူးကို စီးထားသည္။ ဝင္ေငြေကာင္းလို႔လားမွ မသိတာ..။ အိခိုင္ အမွတ္တမဲ့ပင္ က်ဴရွင္မွ ျပန္ခဲ့သည္။ ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမားကို ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ထားလိုက္၏။
“အို…ဒုကၡပါပဲ..မိုးရြာေနတဲ့..အထဲ…”
ထီးကိုင္းက က်ိဳးျပန္သည္။ သူေရာက္လာျပန္သည္။
“ထီးကိုင္းက်ိဳးသြားတာလား… ခဏေလးေနာ္… အစ္ကိုက ထီးျပင္သမားပါ… မၾကာပါဘူး..”
လြယ္ထားေသာ သားေရကင္ဘတ္ထဲမွ ကရိယာမ်ားထုတ္ၿပီး ထီးကိုင္းကို ျပင္ေပးလိုက္သည္။
“ဟို..ေလ….ဟိုတစ္ခါ…”
“ေအာ္…အင္း…ရပါတယ္..”
အိခိုင္ရဲ့စိတ္ကို ဖမ္းစားစ ျပဳလာသည္။ ဘယ္သူလဲ.. ဘာလဲ… ဘာေၾကာင့္ အိခိုင္ အခက္ေတြ႕တိုင္း သူ ေပၚေပၚလာရတာက… အိခိုင္ေနာက္ကို အျမဲလိုက္ေနတာမ်ားလား… ဟုတ္မွာ..။
“အစ္ကို…နာမည္က…ဘယ္သူလဲဟင္….”
“လိုအပ္လို႔လား…ညီမရယ္..”
“လိုအပ္တာေပါ့…ေက်းဇူးရွင္ပဲဥစၥာ..”
မ်က္ေစာင္းေလးထိုး ႏွုတ္ခမ္းေလးစူေဆာင့္ေစာင္းကာ ေျပာလိုက္ေသာ မ်က္ႏွာလွလွေလးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီးမွ သူက ရယ္သည္။ ၿပီး… အေအးဖိုးကို သူရွင္းေပးလိုက္သည္။
“ေနာက္တစ္ခါေတြ႕ရင္.. အစ္ကို ေျပာမယ္ေနာ္… ညီမ…”
“ၾကည့္ပါလား..အစ္ကိုဟာေလ…တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ…”
သူ႔မ်က္ႏွာ၌ လၽွို႔ဝွက္ေသာ အျပဳံးတစ္ခုကို ျပဳံးရင္း ဟြန္ဒါဆိုင္ကယ္ကေလးေပၚသို႔ ခြစီးကာ ေဝါကနဲ ထြက္သြားေလသည္။
———————————
“ဖိနပ္ခ်ဳပ္ေပးတာ.. ထီးျပင္ေပးတာေလးေတြက ရင္းႏွီးမွုကို ရယူလိုက္တာ..။ နာမည္ေမးတာကို မေျပာပဲနဲ႔.. ထြက္သြားတာက စိတ္ဝင္စားမွု ပိုေအာင္လို႔”
“ေတာ္ပါတယ္ဗ်ာ…ေတာ္ပါေပတယ္..”
“အဲဒီေတာ့ အခ်စ္ဟာ စိတ္ဝင္စားေအာင္ လုပ္နိုင္မွုကလည္း စတင္ေပါက္ဖြားလာနိင္တယ္..။ အဲဒါ.. ပထမဆုံး.. အေျဖ”
က်န္ႏွစ္ေယာက္က အထင္မႀကီးစြာ ရယ္ျပသည္။
“ေအးလ… ဇာတ္သိမ္းေအာင္ေတာ့ ၾကည့္ေသးတာေပါ့…”
——————————————-
“ဟင့္…. အိခိုင္ကို… အဲ့လို… မလုပ္နဲ႔ကြာ… မေနတတ္ဘူ..”
“ခ်စ္လို႔ပါ…အိခိုင္ေလးရယ္…”
“ခ်စ္တာနဲ႔… ဒါကိုင္တာနဲ႔ ..ဘာဆိုင္လဲ…လို႔…”
ရဲရဲနီေနေသာ မ်က္ႏွာေလးကို သူက ငုံ႔ၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ မွုတ္ထုတ္လိုက္သည္။
“ေျပာေလ..ဘာဆိုင္လို႔လဲ…ကဲ…”
“ဆိုင္တာေပါ့..အိခိုင္…။ ဖိုမ.. ဆက္ဆံမွုဆိုတာ.. အခ်စ္ရဲ့ .. အထိေရာက္ဆုံး သက္ေသေတြပဲေပါ့.. အခ်စ္ရယ္..”
“သြားပါ.. .သူလိုရာဆြဲေျပာေနတာ..ခစ္ခစ္..”
သူ႔မ်က္ႏွာသည္ အိုသလို ညိဳမွိုင္းသြားသည္။ သူငိုင္သြားေတာ့လည္း အိခိုင္ မေနတတ္ မၾကည့္ရက္..။
“ကဲ..ခ်စ္ေလး… ဘာလို႔မ်က္ႏွာႀကီးက အိုသြားရတာလဲ..”
“အိခိုင္ကမွ…အစ္ကို႔အလိုကို မလိုက္တာ..”
“အစ္ကို႔အတြက္ဆိုရင္ေလ… အိခိုင္ကိုယ္လုံးတင္ မဟုတ္ပါဘူး အစ္ကိုရယ္..။ ႏွလုံးသားကိုပါ.. ေပးဝံ့ သူပါ..။ ယုံပါ အစ္ကိုရယ္…”
ခ်စ္ရေသာ အစ္ကိုထံမွ မယုံသကၤာမွုမ်ိဳးကို အိခိုင္ မလိုခ်င္ပါ…။ ဘာမဟုတ္ေသာ ကိစၥေလးႏွင့္ အိခိုင္ အစ္ကို႔အမုန္းမ်ိဳးကို မလိုခ်င္ပါ..။ အိခိုင္ လက္ကေလးတစ္ဖက္ကို ပုဆိုးေအာက္မွ ေတာင္စျပဳ လာေသာ အစ္ကို႔ဟာႀကီးကို အရဲစြန႔္ၿပီး ခပ္တင္းတင္းေလး ကိုင္ေပးလိုက္သည္။ အစ္ကို႔ကိုယ္လုံးသည္ ဆတ္ကနဲ ေတာင့္တင္းသြားသည္။ ၾကမ္းတမ္းေသာ အနမ္းရိုင္းႀကီးမ်ားက အိခိုင္ပါးျပင္မို႔မို႔ေလးကို ဖိကပ္နမ္းရွိုက္လာသည္။
အိခိုင္ လက္ဖဝါးထဲ၌ ပူေႏြးစြာ ကိုင္ထားမိေသာ အစ္ကို႔ဟာႀကီးက လက္ဆုပ္လက္ကိုင္မက ႀကီးမားသည္။ ဒါႀကီးကို ယခုကဲ့သို႔ ကိုင္ထားရင္း အနည္းငယ္ လွုပ္ရွားေပးေနရသည္ကို အိခိုင္မွာ ရင္ တလွပ္လွပ္ ခံစားရၿပီး ေမာဟိုက္ေနသည္။
“ခ်စ္…မယ္ဆို..ေမာင့္….”
အစ္ကို႔ေမးေစ့ကို ေခါင္းေလးႏွင့္ တိုးေဝွ႕ရင္း အရွက္မ်က္ႏွာေလး ဝွက္ကာ အသံတုန္ေလးႏွင့္ ဆိုသည္။
“ေနာက္တစ္ခါေတြ႕မွ…အိမ္တစ္အိမ္ကို သြားၾကရေအာင္ေနာ္…။ အဲ့ဒီမွာ ေမာင္တို႔အခ်စ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ၿပီး … အားရေအာင္ ခ်စ္ၾကရေအာင္ေနာ္..”
ေမာင့္အသံတို႔က တုန္လွုပ္ေျခာက္ျခားေနသည္။ တစ္ခုခုကို အႀကိတ္အနယ္ တြန္းလွန္တိုက္ခိုက္ေန ရသလိုမ်ိဳး ေမာင္သည္ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ား က်လာေနသည္။ အိခိုင္က ေမာင့္မ်က္ႏွာကို အထူး အဆန္း ေငးၾကည့္မိသည္။ ေမာင္သည္ သန႔္ျပန႔္မြန္ရည္႐ုံမွအပ လွပလြန္းသူတစ္ေယာက္ဟု မဆို နိုင္ပါ။
“ေမာင္…အိခိုင္ကို တစ္ကယ္ခ်စ္တာ…ေနာ္…”
ေမာင္က ျပဳံး႐ုံေလးျပဳံးၿပီး ေခါင္းကိုၿငိမ့္သည္။
“ဘာကို…ခ်စ္တာလဲ…ဟင္..”
“အားလုံးေပါ့..အိခိုင္…ဒါေရာ…ဒါေရာ…ဒါေရာ…”
ေမာင့္ လက္ညိဳးႀကီးက အိခိုင္နို႔ကို ထိုးျပသည္။ အိခိုင္ ခႏၶာကိုယ္ေလးကို ထိုးျပသည္။ ေနာက္ဆုံး အိခိုင္ေပါင္ၾကားမွ ဆီးခုံမို႔မို႔ေလးကို ဖိေထာက္ထားၿပီး ခပ္ရြရြေလး ပြတ္ေပးလိုက္သည္။
“အိခိုင္…ေမာင့္ကို ဘယ္လိုခ်စ္မွန္း မသိဘူးကြယ္…”
တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနေသာ ႏွုတ္ခမ္းေလး မဟတဟျဖင့္ အိခိုင္ ညီးညဴလိုက္ရွာသည္။ ေမာင့္လည္ ပင္းကို ဖက္၍ ခပ္တင္းတင္းေလး ဆြဲယူသည္။ေမာင္က လည္ပင္းႀကီး ေတာင့္ထားၿပီး တင္းခံ၏။
“ျပန္ၾကရေအာင္….အိခိုင္ရယ္…ေနာ္..”
တုန္ခပ္ေသာ အသံလွိုက္လွိုက္ကို အိခိုင္ တအံ့တၾသ ၾကားလိုက္ရသည္။ အိခိုင္ရင္ထဲ မအီမလည္ႀကီး ခံစားလိုက္ရသည္။ ေမာင့္ထံမွ ခ်ိဳအီသင္းထုံေသာ အနမ္းကို အိခိုင္ ေမၽွာ္လင့္ေနခဲ့မိရာမွ လ်င္ျမန္စြာ ေနဝင္သြားေသာ အေပ်ာ္ေန႔ကေလးကို အိခိုင္ႏွေမ်ာသတစြာျဖင့္ လြမ္းက်န္ရစ္သည္။
“ေနာက္…ဘယ္ေတာ့မွ…ေတြ႕မွာလဲ …ေမာင္..”
“အိခိုင္…အားတဲ့ တစ္ေန႔ေပါ့…အိခိုင္”
“အိခိုင္က…ေမာင့္အတြက္ဆို.. အျမဲအားေနသူပါေနာ္…”
————————————–
“ငါ…ငါ…မင္းကို မယုံဘူး…ထြန္းလြင္…”
ထြန္းလြင္ အေဝးသို႔ ေနာင္တႀကီးစြာရေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ေငးေနမိသည္။ ရင္ထဲ၌ နာၾကင္ေၾကကြဲရသည္။ အလွေပါင္းစုံေသာ အလွ႐ုပ္မကေလး အိခိုင္ထံမွ အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္း တင့္ေဆြက အိခိုင္႐ူး႐ူးေနရွာေသာ အိခိုင္၏ ဘဝဧကရီသခင္ ျဖစ္ထိုက္ေသာ တင့္ေဆြက ထြန္းလြင္ကို မယုံ…။
“ငါေျပာသလိုသာလုပ္ပါ…တင့္ေဆြရာ…။ မင္း… အိခိုင္ကို .. မင္းရရေစမယ္..။ ဒါေပမယ့္.. ခ်စ္လာေအာင္ေတာ့… မင္း ႀကိဳးစားရမွာေနာ္…”
“ထြန္းလြင္…ဒါ.. ဗြီဒီယို ရိုက္ေနတာ မဟုတ္ဘူးကြ..။ မျဖစ္နိုင္တာေတြ.. ေလၽွာက္မလုပ္နဲ႔..”
“တင့္ေဆြရာ… ဒါဟာ ဗြီဒီယိုဆိုရင္ ကဒ္လို႔ေအာ္ၿပီး.. ရိုက္ကြင္းကို ဖ်က္ပစ္လိုက္တာ ၾကာၿပီ.. မင္းသိရဲ့လား… ေတာက္”
သူတို႔ႏွစ္ဦးကိုၾကည့္ၿပီး ေအာင္မင္း သက္ျပင္းခ်သည္။ ထြန္းလြင္၏ နီရဲေနေသာ ေဒါသမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ၿပီး…
“မင္းဟာက… အပ်က္အပ်က္နဲ႔ ႏွာေခါင္းေသြးထြက္ကုန္ၿပီ.. ထင္တယ္.. ထြန္းလြင္..”
“အလွုပ္ရွားဆုံး အပိုင္းကို ေက်ာ္လြန္သြားရင္ ဇာတ္လမ္းဆိုတာ… ဇာတ္ရွန္က်သြားတတ္တာပါပဲ…။ ၿပီးေတာ့.. ဇာတ္ေပါင္းပစ္လိုက္… ဟား ဟား ဟား…”
————————————
“ေမာင္…အိခိုင္ကို.. ဘာလုပ္မလို႔ ေခၚလာတာလဲ ဟင္…”
“အိခိုင္… သိေနပါတယ္… မဟုတ္ဘူးလား…”
“သြား…မသိပါဘူး…ဘာလဲ မသိဘူး..”
“ေမာင္…ေျပာရမလား..တကယ္…”
“ေျပာ…တကယ္ေျပာ..”
လက္ကိုင္ပုဝါ ေထာင့္စြန္းေလးကို ဆြဲဆန႔္ ေရွ႕သြားေလးႏွင့္ ကိုက္ရင္း ေျပာသည္။
“လိုးမလို႔… အိခိုင္ကို..ေမာင္က.. လိုးမလို႔…ကဲ..”
“အယ္…သြား…ေမာင္…ညစ္ပတ္…”
အိခိုင္မ်က္ႏွာေလး ရဲရဲနီေနၿပီး ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲကို တိုးေဝွ႕မိသည္။ ေမာင့္ပုဆိုးစကို အဓိပၸါယ္မဲ့ ကိုင္ တြယ္ရင္း ရင္ေတြခုန္ေနသည္။ ေမာင့္… ထြက္သက္ မွုတ္သံႀကီးက ျပင္းထန္လာ၏။ ေႏြးေထြးေသာ ေလသံမ်ားက အိခိုင္လည္ဂုတ္သားေလးကို တိုးေဝွ႕သည္။ ေမာင့္ေပါင္ၾကားမွ မတ္ေတာင္လာေသာ ပစၥည္းႀကီးကို အိခိုင္ မသိမသာေလး ငွဲ႕ေစာင့္ၾကည့္သည္။ မၾကာမီ ဒါႀကီးသည္ အိခိုင္၏ အပ်ိဳစင္ေရႊရတနာ လွိုင္ေခါင္းေလးထဲသို႔ ထိုးေဖာက္ၿပီး ေမႊေႏွာက္ေတာ့မွာပါလား ဟူေသာ အသိက အိခိုင္ရင္အစုံကို ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ခုန္ေစသည္။
အိခိုင္ လက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္လာသည္။ ေသြးဆုတ္ခ်င္လာသည္။ ေမာင့္အတြက္ အိခိုင္ခ်စ္ေသာ ေမာင့္အတြက္ အိခိုင္ သတၱိေမြးရပါမည္။
“အထဲ…သြားမယ္…ေမာင္ရယ္ေနာ္…”
“ခဏေနပါဦး… အိခိုင္ေလးရယ္… ေမာင့္ရင္ေတြ တုန္လြန္းလို႔ပါ…”
ေမာင့္အေျပာကို အိခိုင္ တခစ္ခစ္ရယ္ရင္း ေမာင့္ရင္အုပ္ႀကီးကို လက္သီးဆုပ္ ႏုႏုေလးျဖင့္ ထုရိုက္ လိုက္သည္။
“ဆန္ၾကမ္းႀကီးက စီးဦး…စီးဦး…ကဲကဲ…”
“အား…အား….အိခိုင္..”
“ဟင္…ေမာင္…ဘာျဖစ္တာလဲဟင္..”
“နာလို႔…အိခိုင္ရဲ့…။ ရင္ဘတ္မွာ အနာစိမ္းေပါက္ေနတယ္…”
“ဟယ္…ေမာင္ရယ္… အနာစိမ္းက ရင္ဘတ္မွာ ေပါက္ရသလား..။ အိခိုင္ မသိလို႔.. ထုမိတာပါ။ ျပစမ္းပါဦး”
ေမာင့္… တီရွပ္အကၤ်ီကို ဆြဲလွန္လိုက္သည္။ ပထမဆုံး စိတ္လွုပ္ရွားဖြယ္ေကာင္းလွေသာ အေမႊးအမၽွင္ေလးမ်ားက ခ်က္ေအာက္နားတြင္ ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။ အိခိုင္ မသိဟန္ေဆာင္ကာ ရင္အုပ္ကို ပြတ္သပ္ၾကည့္သည္..။ အနာစိမ္းမေတြ႕..။
“ဘယ္မွာလဲ.. သြား… မရွိပဲနဲ႔… ေမာင္ဉာဏ္ႀကီးပဲ…”
“အိခိုင္…ဘာေတြ႕လဲ…ေျပာေလ..”
“ဘာမွ..မေတြ႕ပါဘူး…ဟြန္း…ေမာင္ညာတာ”
“စဥ္းစားပါဦး…အိခိုင္ေတြ႕ပါတယ္ေလ…”
“အေမႊးေတြပဲ ေတြ႕တယ္…အေမႊး…ကဲကဲ…ကဲ”
ေမာင့္ရင္ကို ထပ္ထုရင္း မတ္ေတာင္ေနေသာ ေမာင့္ဟာႀကီးေပၚသို႔ ကိုယ္လုံးေလးကို ပစ္လွဲခ်လိုက္သည္။ ညာလက္ေမာင္းေလးက ေမာင့္ဟာႀကီးကို ထိေတြ႕မိေနသည္။ လုံးမာေသာ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ အိခိုင္ အလြန္အမင္း လိုလားလာေသာ ဆႏၵမ်ား တဖြားဖြားေပၚလာသည္။
“ကဲ..သြား..အျပင္မွာ..ရွက္စရာႀကီး..”
“အိပ္ခန္းထဲၾကရင္..ဘာလုပ္မွာလဲ…အိခိုင္..”
“အာ…မသိဘူး…မသိဘူး..”
ႏွုတ္ခမ္းကို ခၽြန္ေနေအာင္ စူပစ္ရင္း အိခိုင္ ခပ္က်ယ္က်ယ္ကေလးပင္ ေအာ္လိုက္ေလသည္။ မ်က္ႏွာေလးက အိုထားေသာ္လည္း မ်က္လုံးေလးမ်ားက ရိပ္ရိပ္ေလး ျပဳံးေနၾကသည္။
“အိခိုင္ကို…မညႇင္းဆဲပါနဲ႔…ေမာင္ရယ္…”
“ေမာင္သိပါတယ္…အိခိုင္ေလးရယ္…။ ကဲ.. ထ.. ထ.. အိခိုင္.. ေရခ်ိဳးဦးေနာ္…ေမာင္လည္းခ်ိဳးမွာ..”
“တူတူ..ခ်ိဳးမယ္ေလ..”
ေလသံ မပြင့္တပြင့္ေလးျဖင့္ အိခိုင္ေျပာလိုက္သည္။ ေမာင့္မ်က္ႏွာသည္ ေၾကကြဲျခင္းမ်ားျဖင့္ ဆို႔နင့္ ေနသည္။
“ေမာင္က…ရွက္တတ္လို႔ပါ…”
“ၾကည့္ပါလား.. သူ႔ဘက္ကခ်ည္း နာေနေသးတယ္..”
ဒီတစ္ခ်ီ ထုဟန္ျပင္ေသာ လက္ကေလးအစုံကို ဆြဲယူၿပီး ထူေပးလိုက္သည္။
“ေျပာင္ေအာင္..ပြတ္ခဲ့ေနာ္…”
“ဟိတ္…သြားကြာ…”
မၾကည့္ရဲေတာ့.. ေမာင္ျပေပးေသာ ေရခ်ိဳးခန္းေလးထဲသို႔ အေျပးကေလး ဝင္ခဲ့သည္။ ေမာင္သည္.. အိခိုင္အေပၚ၌ တန္ဖိုးထားတတ္သည္။ အိခိုင္ ဤမၽွ ညြတ္ေျပာင္းေနသည့္တိုင္ အလြယ္တကူ မေခၽြခူး..။
အိခိုင္.. ထမီေလးရင္လ်ားၿပီးမွ တစ္စုံတစ္ရာကို သတိရသည္။ ေရလဲထမီ မပါဘူး…။ ေရခ်ိဳးခန္းက က်ယ္ဝန္းသည္။ အိပ္ယာႏွင့္ တြဲထားၿပီး ဆယ္ေပခန႔္ ရွစ္ေပခန႔္ က်ယ္သည္။ တစ္ႀကိမ္မၽွ ကိုယ္ တုံးလုံး မခ်ိဳးဖူးေသးေသာ္လည္း ထမီေရစိုမည္ စိုးေသာေၾကာင့္ ထမီေလးကို ေျခမွေက်ာ္၍ ခၽြတ္ လိုက္သည္။
…………………………………………….
ျဖဴဝင္းေတာင့္တင္းေသာ ခႏၶာကိုယ္အလွသည္ ရက္ရက္စက္စက္ လွပလြန္းလွသည္။ အိမ္သာတံခါး ကိုဟ၍ ေစာစီးစြာ ဝင္ေရာက္ေနေသာ တင့္ေဆြက ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။ ထြန္းလြင္ ညႊန္ၾကား သည့္အတိုင္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲ၌ အဝတ္မဲ့စြာျဖင့္ သူအရင္ေရာက္ႏွင့္ေနရျခင္း ျဖစ္သည္။ အိခိုင္၏ မိေမြး တိုင္း ဖေမြးတိုင္းအလွကို ျမင္ေနရသည္။ ေစာက္ေမႊးနီက်င္က်င္ေလးမ်ားက ေျပာင္းဖူးေမႊးေလးမ်ား ႏွယ္ လက္ထေနၾကသည္။ အိခိုင္က ေစာက္ဖုတ္ေလးထဲသို႔ ေရလက္ကိုင္ ပိုက္ေခါင္းေလးကို ကိုင္ၿပီး ေရပန္းထည့္ေနသည္။
“ၿဖီးၿဖီး…ၿဖီးၿဖီး..”
ေရပန္းထည့္သံႏွင့္အတူ အိခိုင္ ေစာက္ဖုတ္ေလးကို ငုံ႔၍ၾကည့္ရင္း ေဆးေၾကာသုတ္သင္ေနသည္။ အသင့္ေတြ႕ရေသာ လပ္(စ္)ဆပ္ျပာတုံးအသစ္ကို စကၠဴခြာပစ္လိုက္သည္။ ၿပီး.. တစ္ကိုယ္လုံးကို ႏွံ့စပ္ေအာင္ ပြတ္သပ္တိုက္ခၽြတ္ေလေတာ့သည္။ လွပေသာ နို႔ေလးႏွစ္လုံးက အလြန္အမင္း ကိုင္တြယ္စုပ္ယူခ်င္စဖြယ္ မာတင္းေနသည္။ နို႔သီးေခါင္းကေလးမ်ားကို ေသခ်ာပြတ္ေခ်သည္။ ဆပ္ျပာႏွင့္ တိုက္ခၽြတ္ေနျပန္ရင္း နို႔ႏွစ္လုံးကို နယ္ဖတ္ဆုပ္နယ္ေနေလသည္။ က်န္လက္တစ္ဖက္က ေစာက္ေခါင္းကေလးထဲသို႔ ထိုးဆြေမႊေႏွာက္ေပးေနၿပီး မ်က္ေတာင္ေလးမ်ား ေမွးစင္းေနတာ တင့္ေဆြ ေတြ႕ျမင္ေနရေလသည္။
“တိတ္ဆိတ္လြပ္လပ္တဲ့ေနရာမွာ.. မိန္းမဟာ ေဖာက္ျပန္ဖို႔ အလြယ္ဆုံးပဲ… တင့္ေဆြ..”
ထြန္းလြင္ရဲ့ စကားအခ်ိဳ႕ကို ျပန္ၾကားမိသည္။ အိခိုင္က ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ေစာက္ပတ္ကေလးက ျပဲဟ သြားၿပီး လုံးခၽြတ္ေသာ ေရပိုက္ေခါင္းကေလးကို အေပါက္ဝေလးထဲသို႔ အနည္းငယ္ ထိုးသြင္းလိုက္ သည္။ တဖြားဖြားပန္းထြက္ေနေသာ ေရပိုက္ေခါင္းမွ ေရပန္းေလးမ်ား ေပ်ာက္သြားၿပီး ေစာက္ေခါင္းေလးထဲသို႔ ဝင္သြားသည္။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ထားေသာေၾကာင့္ ျပဲေနေသာ ေစာက္ပတ္ေလးထဲမွ ေရမ်ားက တပြက္ပြက္ က်လာသည္။
ေစာက္ေခါင္းေလးထဲသို႔ ေရပိုက္ေခါင္းထိုးထည့္ၿပီး ေဆးေၾကာေနေသာ အိခိုင္ကိုၾကည့္ၿပီး တင့္ေဆြအသားမ်ားက တဆတ္ဆတ္တုန္ေအာင္ လိုးခ်င္စိတ္က အျပင္းအထန္ ေပါက္ကြဲထြက္လာသည္။ ေထာင္းကနဲ ေထာင္းကနဲ ထန္ေနေသာ တင့္ေဆြ၏ ပစၥည္းႀကီးက ခပ္တြဲတြဲ ငိုက္က်ေနသည္။ ရွည္ လ်ားလြန္း၍ ခက္မနိုင္သလို တြဲက်ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ျပဲလန္ေနေသာ ထိပ္ႀကီးက တင္းေျပာင္နီရဲေနသည္။ ဆႏၵျပင္းစြာ လွုပ္ရွားလာေသာအခ်ိန္၌ တင့္ေဆြ အိမ္သာတံခါးကို ဖြင့္ၿပီး ဆင္းလိုက္သည္။
“အို……ရွင္….ရွင္….ကိုတင့္ေဆြ…”
အိခိုင္က ေစာက္ပတ္ထဲမွ ေရပိုက္ေခါင္းကို ဆြဲထုတ္ၿပီး ထရပ္ရင္း အထိတ္တလန႔္ ေအာ္သည္။ မ်က္လုံးေလးအစုံက ေထာင္ေျခာက္မိေသာ သမင္မေလးႏွယ္ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနရွာသည္။ လက္ကေလးအစုံက ေစာက္ဖုတ္ကို တစ္ဖက္၊ နို႔ႏွစ္လုံးကို တစ္ဖက္ ဖုံးကြယ္ရွာသည္။ တင့္ေဆြက စကားေျပာစက္ ထည့္မထားေသာ အီလက္ထရြန္နစ္ စက္႐ုပ္ႀကီးအလား နံရံတြင္ေက်ာကပ္ေနေသာ အိခိုင္ႏွင့္ ရင္ခ်င္းကပ္ ထိုးကပ္သြားသည္။
“ေမာင္…ေမာင္ေရ…လာပါဦး…အမေလး…”
ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွ စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္သံကို ဧည့္ခန္း၌ စီးကရက္ေသာက္ေနေသာ ထြန္းလြင္ ၾကားေနရသည္။
“ေမာင္…အိခိုင္ကို..ကယ္ပါဦး”
မ်က္ရည္မ်ား ဝိုင္းလာေလသည္။ ေမးေၾကာႀကီး ေထာင္ေအာင္ အံႀကိတ္လိုက္ေတာ့ ေသာက္လက္စ စီးကရက္က ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ေဒါက္ကနဲ ျပဳတ္က်သြားသည္။
“ေမာင္…ေမာင္ေရ…အား”
အသံက စူးနစ္ေနရာမွ တိမ္ဝင္သြားရွာသည္။ ထြန္းလြင္နဖူး၌ ေခၽြးသီးႀကီးမ်ား စို႔ထြက္လာသည္။ အသားမ်ား တဆတ္ဆတ္တုန္ေအာင္လည္း တုန္လွုပ္ေနမိသည္။
“ခြမ္း…ဂလြမ္…ခၽြမ္း..ဂေလာင္…ေလာင္…”
ေရခ်ိဳးခန္းအတြင္း ဆူညံေသာ တြန္းထိုး႐ုန္းကန္ေသာ အသံမ်ားကို ၾကားေနရသည္..။ တစ္ခ်က္..
“ေမာင္…ေရ”
ဟု အားကိုးတႀကီး ေခၚသံယဲ့ယဲ့ကို ထြန္းလြင္ ၾကားရပါသည္။ ထြန္းလြင္မ်က္လုံးအိမ္မွ မ်က္ရည္ဥမ်ား လိမ့္ဆင္းလာသည္။ ပါးျပင္ကိုျဖတ္၍ ေမးေစ့၌ မ်က္ရည္စက္က ခိုေနေတာ့သည္။ အတန္ၾကာမွ မ်က္ရည္စက္က ေပါက္ကနဲ ေပါက္ကနဲ ေပါင္ေပၚက်လာသည္။
“ေမာင္…ေမာင္..ေရ… တံခါးဖြင့္ေပးပါဦး… ေမာင္ရယ္…”
အသံက ေမာဟိုက္ေနရွာသည္။ ေလွာင္အိမ္ထဲ၌ ပိတ္ေလွာင္ျခင္းခံရေသာ ယုန္မေလးကို ေႁမြႀကီးက ၿမိဳရန္ တေရြ႕ေရြ႕ ခ်ဥ္းကပ္ေနပုံမ်ိဳး မ်က္လုံးသူငယ္အိမ္၌ ထင္ဟပ္လာသည္။ မိမိကိုယ္တိုင္ ခတ္ထားခဲ့ေသာ အိမ္သာတံခါးေသာ့ကို မၾကည့္ရဲ။
အိခိုင္ရယ္… ေမာင့္ကိုခြင့္လြတ္ပါ..။ ေမာင္ဟာ.. မႏုသ ေထာင္ေျခာက္… မုဆိုး..၊ ေမာင္ဟာ… တကယ့္လူယုတ္မာႀကီးပါ..။ ေမာင့္ကို မုန္းလိုက္ပါ.. ေမ့လိုက္ပါ..။ ေမာင္ဟာ အရက္စက္ဆုံး လူသားေတြထဲက.. သရဖူေဆာင္းနိုင္ေလာက္ေအာင္ အရည္အခ်င္းျပည့္ဝတဲ့ အကုသိုလ္ေကာင္…။
“အိခိုင္…ေရ…အိခိုင္…အိခိုင္…ရယ္..”
ထြန္းလြင္ရင္၌ ႀကိတ္ၿပီး ေပါက္ကြဲေနရသည္။ ေခြးေတာင္မွပင္ ေခ်ာင္ပိတ္အရိုက္ခံရေသာအခါ ျပန္ ကိုက္တတ္ေသးသည္…။ အိခိုင္ ထိတ္လန႔္ရွက္ရြံ့ျခင္းတို႔အစား ခုခံအင္အားကို ရင္၌ေမြးလိုက္သည္။ ေျခႏွစ္ဖက္ကို တင္းတင္းကားၿပီး ရပ္သည္။ တင့္ေဆြက မွိုင္းမိေနေသာ ဖုတ္သူရဲကဲ့သို႔ အိခိုင္နားသို႔ တေရြ႕ေရြ႕ ကပ္လာေနသည္။ အစြမ္းကုန္ လွပဖြံ့ထြားေသာ အိခိုင္ကိုယ္ခႏၵာေလးကို မမွိတ္မသုံ စိုက္ၾကည့္ၿပီး လီးႀကီးက တစ္ခါခါ တရမ္းရမ္းႏွင့္ တိုးကပ္လာေလသည္။
အိခိုင္ ေရခြက္မ်ား ဆပ္ျပာခြက္မ်ားႏွင့္ ပစ္ေပါက္ဟန႔္တားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ အရာမထင္။ ႀကီးမားေသာ လၽွပ္စစ္စြမ္းအားႀကီးကို ဝါးၿမိဳစားေသာက္ထားေသာ ၿမိဳ႕ဖ်က္သတၱဝါႀကီး ၿမိဳ႕တြင္းကို ဝင္လာေသာ ေျခလွမ္းမ်ိဳးျဖင့္ တစ္လွမ္းခ်င္း တိုးကပ္လာေလသည္။
“က်… က်မကို… သနားပါ… ကိုတင့္ေဆြရယ္… က်မ… အ”
အိခိုင္စကားမဆုံးခင္ အဝတ္မဲ့ ခႏၶာႏွစ္ခု ပူးကပ္သြားသည္။ ေႏြးေထြးေသာ အသားခ်င္းထိကပ္ျခင္း အရသာကို ႏွစ္ဦးစလုံး ခံစားလိုက္ရသည္။ ေရစက္ ေရေပါက္ကေလးမ်ား တြဲခိုေနေသာ အိခိုင္နို႔ကေလးႏွစ္လုံးကို ခ်ိဳၿမိန္စြာ စို႔ယူလိုက္သည္။ အိခိုင္ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိတ္လန႔္စြာ ၿငိမ္ေနမိသည္။ တဒိန္းဒိန္းႏွင့္ ခုန္ေနေသာ ရင္အစုံမွ လွုပ္ရွားမွုသည္ အျပင္သို႔ ထြက္အံလာေနသည္။ လည္ပင္းမွ ဆြဲျပားေလးက ရင္ညႊန႔္ကေလး ေဖာက္ကနဲ ေဖာက္ကနဲ ရင္ခုန္သံႏွင့္အတူ လိုက္ခုန္ေနသည္။ ျဖဴဝင္းအိစိုေသာ ခႏၶာကိုယ္ဝင္းဝင္းေလးကို ပိုင္ပိုင္ႀကီးဖက္ၿပီး ဆီးခုံႏွစ္ခုကို ပူးကပ္ဖိထားလိုက္သည္။
အိခိုင္ လက္ဖဝါးႏုႏုေလးအစုံက တင့္ေဆြ ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကို အစြမ္းကုန္ တြန္းထားရွာသည္။ တင့္ေဆြ ၏ေက်ာျပင္မွ ႂကြက္သားႀကီးမ်ားက အေျမာင္းေျမာင္း ႂကြတက္လာသည္။ သန္မာက်စ္လစ္ေသာ တင့္ေဆြလက္၌ အိခိုင္သည္ အဆိပ္မဲ့ေသာ ေရေႁမြမေလးႏွယ္ လူး႐ုံလြန႔္႐ုံသာသာ ႐ုန္းကန္ေနရရွာသည္။ အိခိုင္ လႊတ္ခ်ခဲ့ေသာ ေရပိုက္ေခါင္းမွ ေရမ်ား တဖြားဖြား ပန္းထြက္လ်က္ရွိသည္။ ေရခ်ိဳးခန္း ၾကမ္းျပင္၌ ပါးလႊာေသာ ေရပ်ဥ္ျပား မွန္သားေလးတစ္ခ်ပ္ ခင္းထားသလို ရွိသည္။
တင့္ေဆြ၏ မဲနက္မာေက်ာေသာ လိင္တန္ရွည္ႀကီးက အိခိုင္ေစာက္ဖုတ္ အကြဲေၾကာင္းေလးေအာက္မွ အလ်ားလိုက္ လၽွိုဝင္ၿပီး တဒိတ္ဒိတ္ ေသြးခုန္ေနသည္။ အထိအေတြ႕က ရက္စက္လြန္း၍ အိခိုင္ ကိုယ္လုံးေလး သြက္သြက္ခါေအာင္ တုန္ရီေနသည္။ ရွက္လြန္း၍လည္း မ်က္ႏွာေလးလြဲၿပီး မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးငယ္ က်ေအာင္ ငိုေနမိသည္။ တင့္ေဆြက ေတာ့ ဘာမွနားမလည္..။ သူ႔ဘဝ၏ ဧကရီထိပ္ထား သခင္မေလးကို ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ ေတြ႕ေနၿပီမို႔ စားဘို႔ၿမိဳဘို႔သာ စဥ္းစား စိတ္ေစာေနေလသည္။
“အခ်စ္ဆိုတာ…ဖိုက္ဖို႔ ခ်စ္တာကြ…”
လို႔ ထြန္းလြင္ ေျပာခဲ့စဥ္က အခ်စ္အဘိဓမၼာႀကီးတစ္ခုကို ဖြင့္ဆိုခဲ့ေလသည္။ လက္ေတြ႕၌ သူဖိုက္ဖို႔တစ္ခုပဲ သတိရေနသည္။ အိမ္မက္ထဲမွ အလွဧကရီကို စိတ္တိုင္းၾက ပြတ္သပ္ဆုပ္ႏွယ္ရင္း တစ္ကိုယ္လုံးအႏွံ့ နမ္းရွိုက္ေနမိသည္။ နို႔သီးေလးေတြက ေပါင္မုန႔္သားေလးမ်ားႏွယ္ တင္းမာႏူးညံ့လြန္းေနသည္။ က်ပ္ျပားဝိုင္းေလာက္ အမဲကြက္ကေလးေပၚ၌ ေငါက္ေတာက္ကေလးျဖစ္ေနေသာ နို႔သီးေခါင္းေလးကို တႁပြတ္ႁပြတ္ စို႔ေနသည္။ မိန္းမသားျဖစ္သူ ကာမရာဂစိတ္ႂကြေစရန္ စို႔ေပးျခင္းမ်ိဳးႏွင့္မတူပဲ နို႔ဆာေနေသာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ အငမ္းမရ စို႔ေနျခင္းမ်ိဳးႏွင့္ တူေနသည္။
အိခိုင္မွာ ထိတ္လန႔္တၾကား ရွက္ရြံ့ျခင္း နာက်ည္းျခင္းမ်ားျဖင့္ ေဝဒနာေပါင္းစုံ ဖိစီးမွုကို စုၿပီးခံေနရ သည္။ အိခိုင္ ဒူးမ်ား ညြတ္က်ခ်င္လာသည္။ တင့္ေဆြ၏ ပူေလာင္ေသာ အထိအေတြ႕မ်ားက အိခိုင္ ခႏၶာကိုယ္ေလးကို အေရေဖ်ာ္ပစ္ရန္ ႀကိဳးစားေနေသာ ငရဲမီးလို အထိအေတြ႕မ်ိဳးႀကီး ျဖစ္ေနသည္။
စိတ္ေတြ ထလာသည္။ ႂကြလာသည္။ လိုးခ်င္စိတ္ ျပင္းထန္မွုေၾကာင့္ လီးထိပ္မွ သုတ္ရည္မ်ား စိမ့္ထြက္ခ်င္လာေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ထိန္းကြပ္ခ်ဳပ္တည္းထားရသည္။ တင့္ေဆြအတြက္ အိခိုင္ သည္ အခ်စ္ျဖစ္သည္။ အိခိုင္သည္ ႏွလုံးသားျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ အိခိုင္သည္ ဖိုက္ဖို႔ ျဖစ္ေနသည္။
အိခိုင္အတြက္မူ ဆန႔္က်င္ဘက္လိင္၏ ထိေတြ႕မွုအာ႐ုံကို မလူးသာ မလြန႔္သာ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ ခံစားေနရသည္။ ေမာင့္ကို သတိရသည္။ ဘယ့္အတြက္ႏွင့္ ဒီေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကို အိခိုင္ကို ပိတ္ေလွာင္ေပးခဲ့ရသည္ကိုလည္း စိတ္က ျပင္းျပစြာ သိခ်င္ေနသည္။
“ရက္စက္လိုက္တာ…ေမာင္ရယ္..”
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ အားနည္းစြာ ငိုယိုၿငီးတြား႐ုံမွလြဲ၍ ဘာမွမတတ္နိုင္ေခ်။ တင့္ေဆြ လက္ဖဝါးႀကီးက အိခိုင္ဖင္ၾကားမွ ပြတ္ဆြဲၿပီး အေပၚသို႔ ပြတ္သပ္ေပးလိုက္သည္။ အိခိုင္၏ ထြားႀကိဳင္းဖုထစ္ေနေသာ တင္ပါးႀကီးအစုံက တုန္ခါသြား၏။ ေျခာက္ျခားစြာ တုန္လွုပ္သြားေလသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း တင့္ေဆြလက္ကို ခပ္တင္းတင္းေလး ဆုပ္ကိုင္မိေလသည္။
တင့္ေဆြ လက္သည္ သိသိသာသာ တုန္ေနသည္။ အလားတူ အိခိုင္၏ လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္လည္း ဆက္ဆတ္ခါ လွုပ္ရွားေနၾကသည္။ တင့္ေဆြလက္တစ္ဖက္က အိခိုင္ေစာက္ဖုတ္ကေလးကို ကိုင္စမ္းမိၿပီး သူ႔လီးႀကီးကို အေပၚသို႔ ခပ္ေကာ့ေကာ့ေလး ေမာ့ေထာင္ၿပီး ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသို႔ လိုးသြင္းလိုက္သည္။
“ႁပြတ္…ျဗစ္….စြတ္…”
“အင္း…အင္း…အေမ့…”
အိခိုင္၏ ႏွလုံးသား အိမ္အတြင္း ေမာင္သည္ ေခတၱလြင့္စင္သြားသည္။ အရာခပ္သိမ္း တဒဂၤေလး ငုတ္ လၽွိုးေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ပစၥကၡအေျခအေန၌ ပူေႏြးေသာ လီးထိပ္ႀကီးက ေစာက္ပတ္အဝကို ေတ့ ကပ္မိကတည္းက အိခိုင္အသံမ်ားက ခပ္ဝါးဝါးသာ ျဖစ္ရသည္။ ေပါင္ထိပ္မ်ား ႏွစ္ဖက္စလုံးက က်င္တက္သြား၏။ မပီသေသာ ညီးတြားျခင္းမ်ားကို ႏွုတ္မွ တဖြဖြ ၿငီးတြားမိေလသည္။ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသို႔ ေႏြးေထြးစြာ ဝင္ေရာက္သြားေသာ လိင္တန္ႀကီး၏ အထိအေတြ႕က ဆန္းျပားခ်ိဳအီလွသည္။ တင့္ေဆြလည္ပင္းကို အိခိုင္က ဘယ္အခ်ိန္က တင္းၾကပ္စြာ ဖက္ထားလိုက္မိမွန္းလည္း မသိေတာ့ေခ်။
“မိန္းမဆိုတာ ခ်ိပ္ပဲ တင့္ေဆြ…။ ဖေရာင္းတိုင္မီးပဲ ျဖစ္ျဖစ္… မီးခြက္မီးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မီးဆိုတာနဲ႔ ေတြ႕ရင္ ခ်ိပ္ဆိုတာ အရည္ေပ်ာ္ၾကတာပဲကြ”
ဘာဂ်ာထြန္းလြင္ ေျပာဖူးေသာ စကားကို ထြန္းလြင္ ျမင္ေစခ်င္သည္။ ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္ေနၿပီ ထြန္းလြင္..။ က်င္ေခ်ာင္းမွတဆင့္ ခ်ိဳအီေသာ ကာမအရသာသည္ တင့္ေဆြတစ္ကိုယ္လုံးကို ႏွံ့ျပားစြာလြမ္းျခဳံသြားမိသည္။ ေရေဆးထားေသာ ေစာက္ေခါင္းထဲမွ ဆပ္ျပာေမႊးႏွံ့ႏွင့္ သုတ္ရည္ႏွံ့ေလး ေရာေနၿပီး လွိုက္ထြက္လာေသာ အႏွံ့အသက္ကေလးကို တင့္ေဆြ မက္ေမာစြာ ရွူရွိုက္လိုက္မိသည္။ ခပ္တင္းတင္းဖက္ထားေသာ အိခိုင္ လက္ကေလးႏွစ္ဘက္ၾကား၌ တင့္ေဆြေခါင္းမွာ ျမဳပ္ဝင္ေနသည္။ အသတ္ခံရမည္ကိုသိေသာ သားေကာင္ကဲ့သို႔ အိခိုင္ခႏၶာကိုယ္ကေလး မရပ္မနား ဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္။
“ႁပြတ္…စြတ္…ႁပြတ္….ဖြတ္…ႁပြတ္…”
“အမေလး…ကိုတင့္ေဆြရယ္…အ…အ…အ..အ”
ႀကီးမားရွည္လ်ားေသာ လိင္တန္ႀကီးက အဆုံးထိတိုင္ေအာင္ ႏွစ္ဝင္သြားသည္။ ေအာက္မွပင့္ေကာ္ သြင္းလိုက္ေသာ လိင္တန္ႀကီး ပင့္အားေၾကာင့္ အိခိုင္ခႏၶာကိုယ္ေလး ၾကမ္းျပင္မွ ေျမာက္တက္သြား သည္။ အိခိုင္ ခါးေလးကို စုံကိုင္ဖက္ရင္း ေကာ့၍ ေကာ့၍ ေဆာင့္လိုက္ေသာ လိင္ေခ်ာင္းႀကီးက အိခိုင္ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ေခြေခါက္ၿပီး ျပဳံဝင္သြားသည္အထိ ေဆာင့္အားျပင္းသည္။
“ဟင္း…အ…ထိတယ္….ကိုတင့္ေဆြရယ္..”
႐ုတ္တရက္ ဖြင့္ဟညီးတြားလိုက္ေသာ အိခိုင္အသံေလးက ကိုတင့္ေဆြကို အားေပးအားေျမႇာက္ျပဳ သည္။
“မိန္းမေတြဟာ..သစၥာႀကီးမားၾကတယ္..။ ဒါေပမယ့္.. သစၥာတရားထက္.. ႏွာႀကီးၾကျပန္တယ္..”
သဘာႀကီးထြန္းလြင္ ေျပာသမၽွ ကြက္တိ…။
“အ…အင္း… အင္း… အ… အိုး… ကၽြတ္.. ကၽြတ္.. ကၽြတ္..”
အၿငီးအတြား၌ မိန္းကေလးမ်ားကို ခိုမ်ားပင္ နိုင္မည္မထင္ဟု တင့္ေဆြက ျဖည့္စြက္၍ သီအိုရီတစ္ပုဒ္ ထုတ္လိုက္မိသည္။
“ဟင္း…အင္း…အ….အား….ထြက္ကုန္ၿပီ”
အိခိုင္ လန႔္ေအာ္ကေလး ေအာ္လိုက္သည္။ အသံက ပထမအခ်ီ ေခါင္းေလာင္သံႏွယ္ သာယာခ်ိဳေအး၏။
“ေမာသြားၿပီလား..အိခိုင္..”
“အင္း….”
အရွက္၏ မပြင့္တပြင့္ အာ႐ုံသည္ အိခိုင္ကို လြမ္းမိုးဆဲျဖစ္သည္။ တင့္ေဆြက ဒုတိယအခ်ီအတြက္ ပုံစံခ် ျပဳျပင္ယူသည္။
“အာ…အဲ့လို…မေနတတ္ပါဘူးေနာ္…”
“ခဏေလးပါ…အိခိုင္ရယ္…ေနာ္…”
အိခိုင္ ေလးဘက္ေလး ကုန္းေပးထားစဥ္ တင့္ေဆြ လိင္တန္ႀကီးက ဖင္ၾကားေပၚ၌ ေမးတင္လ်က္ မွိန္းေန၏။ ရွည္လ်ားေသာ အိခိုင္ဆံႏြယ္မ်ားက ေရစိုေသာၾကမ္းျပင္၌ ကပ္ေနၿပီး ေရစီး၌ လူးလြင့္ေမၽွာေနသည္။ ဒူးေထာက္ထားေသာ ေရခ်ိဳးခန္းၾကမ္းျပင္ေလးက အီတာလၽွံ ေက်ာက္ျပားမ်ားျဖင့္ ေခ်ာေနသည္။
တင့္ေဆြက လီးႀကီးကိုကိုင္ၿပီး ျပဴးထြက္ေနေသာ အိခိုင္ေစာက္ဖုတ္ထဲကို ႁပြတ္ကနဲ ထိုးသြင္းလိုက္ စဥ္ အိခိုင္ ဒူးႏွစ္ဖက္သည္ ေဘးသို႔ ကားထြက္သြားသည္။ ႐ုတ္တရက္ ျပန္ေစ့ကပ္ရန္ ႀကိဳးစား၍မရ။
“အ.. အင့္… ကိုတင့္ေဆြ… ေနဦး… ေနဦးဆို… အ.. အ… အ.. အင့္….. ဟင့္… အ.. အ”
အိခိုင္ ေနဦးဟု ေတာင္းပန္ေနသည့္ၾကားမွ တင့္ေဆြ မနားတမ္း ေဆာင့္လိုးပစ္လိုက္ေလသည္။ ေလးဘက္ေထာက္ထားသျဖင့္ လိုးရသည္မွာ အရသာျပည့္ဝလွေပသည္။ တင္းတင္းကားကား ဖင္သားႀကီးမ်ားႏွင့္ တင့္ေဆြဆီးခုံမွ လေမႊးႀကီးမ်ား ဖိကပ္ပြတ္ႀကိတ္မိသည္အထိ ေဆာင့္လိုးသြင္းလိုက္ သည္။ လီးထပ္မွ သိမ့္ကနဲ က်င္တက္သြားၿပီး က်င္ေခ်ာင္းတစ္ခုလုံး တုန္က်င္သြားသည္။
“အား….အား….နာတယ္…အား…”
ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္လိုက္ေသာ အိခိုင္၏အသံေလးက ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးအျပင္ကို ေဖာက္ထြက္သြားသည္။ ထြန္းလြင္ မ်က္ႏွာ၌ ေက်နပ္ျခင္း ေၾကကြဲျခင္း ခံစားေနရေသာ ေဝဒနာႏွစ္ရပ္ကို ေအာင္မင္း ရွာေတြ႕သည္။
“မင္း….ခံစားေနရၿပီလား…ထြန္းလြင္…”
“ငါမလိမ္ပါဘူး…အိခိုင္ကို ငါခ်စ္မိတယ္ကြာ..”
“အဟင္း.. အခ်စ္ဆိုတာ.. ဖိုက္ဖို႔ဆိုကြ…။ အခု မင္းေျပာတဲ့.. မဖိုက္ရပဲ.. ခ်စ္ေနပါလား.. ထြန္းလြင္..။ ဟဲ ဟဲ… တင့္ေဆြ.. သီအိုရီကို မင္းကခံရၿပီး မင္းသီအိုရီကိုေတာ့ တင့္ေဆြက ခံရတာေပါ့ကြာ…”
အဓိပၸါယ္ေလးနက္လြန္းေသာ ေအာင္မင္းစကားမ်ားကို ၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတစ္ခ်က္ႏွင့္ရွိသည္။
“ေဆာင့္…နာနာေလးေဆာင့္ပါ…ကိုတင့္ေဆြရယ္..”
အသံက အခ်ိတင္ကဲ အားမလိုအားမရေလး တိုးတိုးေလး ။ ထြန္းလြင္သာ မဟုတ္ ေအာင္မင္းလည္း ၾကား၏။
“မိန္းမေတြဟာ ခ်ိပ္လိုပဲ…။ နီးရာမီးမွာ အရည္ေပ်ာ္တတ္တယ္ဆိုတာ မွန္သြားၿပီေနာ့္..”
ေဗဒင္ဆရာႀကီး ထြန္းလြင္၏ မခ်ိျပဳံးကို ေအာင္မင္းက မၾကည့္ရက္…
“ကဲ…ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကို ဖြင့္ထားခဲ့ …။ ဒို႔ျပန္ႏွင့္မယ္…”
ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးေသာ့ကို ထြန္းလြင္ထံမွ ယူၿပီး ေအာင္မင္း ေသာ့ျဖဳတ္ေပးလိုက္သည္။ တံခါးကို ခပ္ ဟဟလွပ္ၿပီး အထဲသို႔ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ျဖဴဝင္းေတာင့္တင္းေသာ အိခိုင္ကေလး ေလးဘက္ေထာက္ၿပီး ကုန္းေန႐ုံသာမက ဒူးႏွစ္ဖက္ကို အစြမ္း ကုန္ ကားေပးထားေလရာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက ျပဲအာေနသည္။ မဲနက္ေျပာင္ေခ်ာေသာ အေရခြံႏွင့္ ေႁမႊေဟာက္ႀကီးတစ္ေကာင္လို သန္မာသည္ဟု ဆိုနိုင္ေသာ တင့္ေဆြ၏ လီးဒစ္ႀကီးက အိခိုင္ေစာက္ဖုတ္ထဲသို႔ ဟက္တက္ႀကီး သပ္ရိုက္ထားသလို တစ္ဆို႔ႀကီး ဝင္ေနသည္။ တင့္ေဆြလက္ႏွစ္ဖက္က အိခိုင္တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို ပြတ္ေပးရင္း ေျဖးေျဖးနဲ႔မွန္မွန္ လိုးသြင္းေနသည္။ အိခိုင္လက္ကေလးႏွစ္ဖက္က ၾကမ္းျပင္ကို ေထာက္ထားၿပီး တန္းလန္းက်ေနေသာ ဆြဲျပားေလးက နို႔ႏွစ္လုံးၾကားဝယ္ ေရွ႕ေနာက္ ရမ္းခါေနသည္။
တင့္ေဆြ တစ္ခ်က္ေဆာင့္လိုက္တိုင္း တင္ပါးႀကီးအစုံ လွိုင္းထသြားကာ နို႔ႏွစ္လုံးက တန႔္ကနဲ ဆက္ တုန္ေနၾကသည္။ ေပ်ာ့အိပ်င္းတြဲမေနေသာ နို႔ကေလးမ်ားက လုံးမာက်စ္ေနသည္။
“အားရပါးရ..ေဆာင့္စမ္းပါ…ရွင္ရယ္…”
“ႁပြတ္…ဖြတ္..ဘြတ္…ႁပြတ္…ႁပြတ္…စြတ္..”
“အင့္… အင့္… အ.. အ… အမေလး.. ထိတယ္… ထိတယ္..”
အိခိုင္ မ်က္ေစ့ေလးစုံမွိတ္ၿပီး အံေလးတင္းတင္းႀကိတ္ကာ ထိတယ္ဟု ေအာ္ေနစဥ္ ေအာင္မင္း လွည့္ထြက္ခဲ့သည္။ ထြန္းလြင္မ်က္ႏွာက တိမ္ဖုံးေသာ လမင္းႏွယ္ မွုံပ်က္ေနသည္။
“ထြန္းလြင္…သူငယ္ခ်င္း..”
“ဘာလဲကြာ…”
“အခ်စ္နဲ႔ ဖိုက္တာကို .. ခြဲေျပာသူေတြ.. တြဲေျပာသူေတြ.. လက္ေတြ႕သင္ခန္းစာရဘို႔.. မင္းႏွလုံးသားကို အရင္းတည္ရတာေတာ့ သိပ္မႏွိပ္ဘူးထင္တယ္.. ကြာ…”
“ဒါ…ခဏပါ..ေအာင္မင္း… ဟင္းဟင္း..။ ဘာေဝဒနာမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ေဆးဝါးမွ မေပ်ာက္ေပမဲ့ အခ်ိန္ဆိုတဲ့ သမားေတာ္ႀကီးရဲ့ ကုစားမွုေအာက္မွာ.. အမာရြတ္မက်န္ေအာင္ ေပ်ာက္ကင္းတတ္ၾကျပန္တယ္”
“လာျပန္ၿပီ…တစ္မ်ိဳး”
“အသစ္အဆန္းေတြ မဟုတ္ပါဘူး.. ေအာင္မင္း။ ဒါေတြဟာ.. ေရွးပေဝသဏီကတည္းက ရွိၿပီးသား နိယာမ တရားေတြပဲ…။ ဖိုမ.. လိင္ဆက္ဆံတာလည္း… မဆန္းပါဘူး။ ယဥ္ေက်းမွု.. ဟိရီၾသသပၸ ဆိုတဲ့ အရွက္အေၾကာက္တရားေတြက ခ်ဳပ္ကိုင္ထိန္းသိမ္းထားလို႔ေပါ့…။ ဒါေတြမရွိရင္လည္း လူဟာ.. လမ္းေတြေပၚမွာ ေခြးေတြဖင္ပူးသလို လုပ္ကုန္ၾကမွာေပါ့… ေအာင္မင္းရာ..”
“မင္းစကားေတြကို သေဘာေပါက္ပါတယ္… ေတြးေခၚတတ္သူေတြလည္း သေဘာေပါက္မွာပါ..။ ဒါေပမယ့္ ပညာမဲ့ စဥ္းစားညဏ္မဲ့ အသက္ရွင္ေနတဲ့ လူတန္းစားကိုေတာ့ ခၽြင္းခ်က္ထားရမွာေပါ့ေလ..။”
………………………………………………………….
“စဥ္းစားညာဏ္ ကင္းေလာက္ေအာင္ အသိဉာဏ္မဲ့သူဆိုတာ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးကို ေျပာတာလဲ.. ေဖေဖ..”
ဦးထြန္းလြင္.. ေျပာသင့္ မေျပာသင့္ စဥ္းစားလိုက္၏။
“သား ေမေမ..ရွိလား…”
“ရွိတယ္…ေဖေဖ..။ ေမေမေရ… ေဖေဖက ေခၚေနတယ္…။ ခဏ.. လာပါဦးတဲ့…”
ခဏလာဦးဟု ဦးထြန္းလြင္ မေျပာပါ..။ သို႔ေသာ္ သားက ျဖည့္စြက္ေျပာေပးလိုက္သည္..။ ဦးထြန္းလြင္ ဘာမွမေျပာ..။
“ဘာလဲ…ကိုကို..ေမႊး…ဟင္းအိုးတည္ေနတာ..”
“ခဏေလးပါ..မိန္းမရယ္…။ ဟိုမွာ.. သားေလးေမးေနလို႔…”
“ဘာေမးေနလို႔လဲ..ကိုကို..”
“အသိဉာဏ္မဲ့သူဆိုတာ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးလဲတဲ့…။ ကိုကိုက … ႏွင္းျမအေၾကာင္း ေျပာျပမလို႔..”
“ေအာ္..ေျပာပါ…။ သားလည္း ဗဟုသုတရွာတဲ့ အရြယ္ကို ေရာက္ေနၿပီပဲ ကိုကိုရဲ့။ ေျပာျပလိုက္ပါ.. ဒါပဲေနာ္.”
“ေအာ္…ေမႊး…”
“ရွင္.…ကိုကို…ဘာလဲဟင္..”
“ထမင္းစားၿပီးရင္… ေမႊးကို ေမာင္… လုပ္စရာရွိေသးတယ္ေနာ္..”
“ေျပာစရာ ရွိေသးတယ္ လုပ္စမ္းပါ..သားေရွ႕မွာ…”
“အဲ.…ေအး…သိရင္ ၿပီးေရာကြာ..ဟဲဟဲဟဲ…”
“ေမာင္ဟာေလ….ဟြန္း….”
ခ်စ္မ်က္ေစာင္းေလးထိုးၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႔ ဝင္သြားေသာ ခ်စ္ဇနီးေမႊး၏ ၿဖိဳးအိေသာ တင္ပါးႀကီးမ်ားကို ၾကည့္ကာ ဦးထြန္းလြင္ ေက်နပ္စြာ ျပဳံးလိုက္ေလသည္။
တစ္ခါက အသဲကြဲသမားေလးတစ္ေယာက္.. ဟိုး… ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚက ထိန္ကုန္းဆိုတဲ့ ရြာေလးတစ္ရြာကို ျပန္သြားခဲ့တယ္..။ အဲဒါ သူ႔ရြာမဟုတ္ဘူး..။ သူ႔အေမရဲ့ ဇာတိရြာ ဆိုပါေတာ့ကြာ။
“အသဲကြဲသမားနာမည္က..ဘယ္သူလဲ ေဖေဖ..”
“ဟိုဒင္းကြာ…ေဇာ္ေဇာ္ပဲ..ထားလိုက္ပါေတာ့..”
အဲ့ဒီေကာင္ဟာ သူ႔ခ်စ္သူနဲ႔ကြဲၿပီး အဲ့ဒီေတာရြာမွာပဲ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရင္း ဘဝကို ျမဳပ္ႏွံ့ထားေတာ့မယ္လို႔ဆိုၿပီး ဆုံးျဖတ္ထားခဲ့တယ္..။ ၃ ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေတာမွာ သူ ေနတတ္ထိုင္တတ္လာတယ္။ အဲဒီမွာ ရြာအျပင္တဲ တစ္ခုရွိတယ္။ တစ္ရြာလုံးက ဝိုင္းပယ္ထားတဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းဆိုပါေတာ့။ အိမ္စုကေလး ၅ အိမ္ေလာက္ ရွိမယ္ေပါ့…။
ဒီတဲစုေလးထဲမွာ မေအမရွိ ဖေအမရွိနဲ႔ အင္မတန္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ ၁၈ ႏွစ္အရြယ္ေလာက္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္…။ ထိန္ကုန္းတစ္ရြာလုံးမွာ အစုတ္ျပတ္ဆုံး မိသားစုေလး။ သူ႔မွာ လူမမယ္ ေမာင္ေလးနဲ႔ ညီမေလးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္ေလ။ ေက်ာင္းထားခ်ိန္ အရြယ္ေရာက္ေပမယ့္ မထားနိင္ဘူး ..။ အစ္မျဖစ္သူနဲ႔ ထင္းေခြ၊ မွိုရွာ၊ မၽွစ္တူး လိုက္ရတယ္။
ေဇာ္ေဇာ္ဟာ တစ္ရြာလုံးက ခင္မင္တဲ့ ကာလသားေခါင္းလည္းျဖစ္တယ္..။ ဒီေကာင္မေလးကို လူရာသြင္းခ်င္တယ္။ လူလိုသူလို ဝင္ဆန႔္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵလည္းရွိတယ္…။ တိုတိုေျပာရရင္ ေဇာ္ေဇာ္က အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ေနၿပီ..။ အဲ့ဒီ ႏွင္းျမက ၁၈ ႏွစ္။ သူနဲ႔ ျဖစ္မျဖစ္ကို သူ စဥ္းစားခဲ့ေသးတယ္..။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္မေလးရဲ့ ဦးေလး ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက သေဘာတူၾကတယ္.. စီစဥ္ေပးၾကတယ္.. မဂၤလာေဆာင္ျဖစ္ၾကတယ္ေပါ့…။ အဲ့ဒါဟာ ပဏာမအေနနဲ႔ စၿပီးမွားလိုက္တဲ့ အမွားပဲ…။ ေကာင္မေလးကလည္း ဒီလူႀကီးကို အားကိုးအားထား မရွိလို႔သာ ယူခဲ့တယ္..။ မခ်စ္ဘူးတဲ့…။
“နင္…ဘာေျပာတယ္…ႏွင္းျမ…ျပန္ေျပာစမ္း..”
“မခ်စ္ဘူး…ခင္ဗ်ားကို…လုံးဝ…မခ်စ္ဘူး…”
ေဇာ္ေဇာ္ဟာ အခ်စ္အတြက္ ရြက္ဝါလို လြင့္လာတဲ့ ေလအကူမွာ ေခၽြယူသလို ေႂကြလြင့္ခဲ့ရတဲ့ ေဇာ္ေဇာ္ တစ္ေယာက္ အႏွယ္ထိုင္.. ေနသားက်႐ုံရွိေသးတယ္… ေလေပြၾကမ္းကို ရင္ဆိုင္ရတယ္..။ ဒါေပမယ့္.. သူ႔ႏွလုံးက မာတယ္..။
“ဒါဆိုလည္း ….မဂၤလာပြဲ..ဖ်က္လိုက္..”
“အို…ဘယ္ျဖစ္မလဲ…နာမည္ပ်က္မွာေပါ့…”
အဲ့တာေလာက္ေတာ့ ႏွင္းၿမ ေတြးတတ္ေသးတယ္။ မဂၤလာေဆာင္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ သူတို႔ ျပႆနာ တက္ၿပီ…။
“ခင္ဗ်ားဖာသာ အျပင္မွာအိပ္…”
“မင္းကို ငါယူတာ…အလွၾကည့္ဖို႔မွ မဟုတ္တာ..”
“အိုး…နာမလည္ဘူး…။ ဒါဆို က်မ အျပင္မွာအိပ္မယ္..”
“ဟိတ္… ဒီမွာ… မင္း အိမ္ေထာင္ေရးကို နားမလည္ဘူးလား..”
“ဟြန္း… သိပ္နားလည္တာေပါ့..။ နားလည္လို႔ ေျပာေနတာ…။ အခု က်မ.. ေသြးေပၚေနတယ္ဗ်..။ ကဲ.. သိပလား..”
ဘာတတ္နိုင္မွာလဲ။ ပညာမဲ့လူတန္းစား စာရင္းမွာ ထည့္သြင္းထားတဲ့ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ေလာက္ မိန္း ကေလးက လိမၼာပါးႏွပ္တဲ့နည္းနဲ႔ မဂၤလာဦးညကို ေရွာင္ပစ္လိုက္တယ္…။ အဲဒါ.. တစ္ည။ ေနာက္တစ္ညၾကေတာ့ ေဇာ္ေဇာ္က မေနနိုင္ဘူး။ သူ႔မယားကိုဖက္ၿပီး ႏူးတယ္ ႏွပ္တယ္ေပါ့။ တိုးတိုးေမးတယ္..။
“မၿပီးေသးဘူးလား..မိန္းမရယ္…”
“ဟင့္အင္း…သုံးရက္မွ မေစ့ေသးတာ..”
ကိုင္း.. သုံးရက္ကို ေက်ာ္သြားျပန္ပါေလေရာ…။
………………………………………………..
“ေစာက္ေရးမပါတာ…အဲ့ဒါ မင္းညံ့လို႔ကြ”
ႏွင္းျမရဲ့ ဦးေလးေတာ္သူ ကိုဘာဘူက အရက္မူးမူးျဖင့္ ေျပာသည္။
“ဟာ…ဦးေလးကလည္း…”
ဒီေကာင္ ရွက္ရွက္နဲ႔ ဒါပဲ ေျပာျဖစ္တယ္…။ ရွင္းျပခြင့္လည္း မသာဘူး…။ ထိန္ကုန္းကာလသားဝိုင္းက တိုးတိုးသတင္းအေနနဲ႔ ပ်ံ႕ႏွံ့သြားတာေပါ့…။ ႏွင္းျမနဲ႔ တို႔ကာလသားေခါင္း ညားၿပီး ငါးရက္ျပည့္တာ ေတာင္မွ မျဖစ္ေသးဘူးတဲ့.. အေတာ္ဂြက်တာ.. လူေတြ… လူေတြ…။ တိုးတိုးေလးေျပာရင္း… တစ္ရြာလုံး ႏွံ့ျပားကုန္ေရာ။
“ခင္ဗ်ား…ရြာထဲ…ဘာေတြ ေလၽွာက္ေျပာေနတာလဲ”
“အလိုဗ်ာ…ဘာကိစၥကို ေျပာရမွာလဲ..”
“ညားၿပီးတာေတာင္… ဘာမွမျဖစ္ေသးဘူးလို႔.. ေျပာတယ္ဆို..။ ခင္ဗ်ား… အရွက္မရွိဘူးလား..”
“ဘာကြ…မင္းလိုေကာင္မက… ငါ့ကိုေျပာတဲ့ စကားလား..”
ဒါက ပထမဆုံး သူေဒါသထြက္တာေလ..။ စဥ္းစားၾကည့္ အသက္က ထက္ဝက္ကြာတယ္..။ မညားခင္ က သူ႔ေရွ႕ လက္ကေလးပိုက္ၿပီး ေခါင္းငုံ႔သြားတတ္တဲ့ ေကာင္မေလးက… ဒီေတာ့ သူရွက္သြားတယ္…။ အသက္အရြယ္နဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာက သူ႔ကို ေျမႇာက္ထိုးပင့္ေကာ္ လုပ္ေပးတယ္…။ အဲ့ဒီညဟာ ႏွင္းျမတို႔လင္မယား လူသံမၾကားရပဲ ဝုန္ဒိုင္းၾကဲတဲ့ ညေပါ့…။
“ဝုံး..ဒုံး…ဂၽြမ္း…ခလြမ္း…ခၽြမ္…ဘုံးဘုံး”
“ဟာ…ေဆာ္ကုန္ပေဟ့…”
ပတ္ဝန္းက်င္က အသံေတြၾကားေပမယ့္ လာမၾကည့္ၾက…။ အခ်ိန္ကလည္း ညဉ့္နက္ေနၿပီ ည ၁၀ နာရီ ေက်ာ္ေနၿပီ။ ဒီအခ်ိန္မွ ထၿပီး ျပႆနာျဖစ္တတ္တာက ေစာက္ျပႆနာပဲ။ ေစာက္ျပႆနာကို ၾကားလူဝင္လို႔မရဘူး.. မဟုတ္လား…။ လုံးေထြး သတ္ပုတ္ရင္း ႏွင္းၿမ ၿငိမ္သြားသည္။ ေယာက္်ားနဲ႔ မိန္းမ အာခံလို႔ဘယ္နိုင္မွာလဲ.. မဟုတ္ဘူးလား…။ ေယာက္်ားေတြဟာ တကယ္ အင္အားမသုံးၾကလို႔ သူတို႔မာန္တက္ေနၾကတာ…။ မ်က္ႏွာကို လက္သီးနဲ႔ တစ္ခ်က္ေကာင္းပဲ စြတ္ထိုးဦး တစ္လေလာက္ အီးပိတ္သြားမွာ မသိၾကဘူးလား။
အခုေတာ့ ႏွင္းၿမ ၿငိမ္သြားရေလၿပီ…။ ၿငိမ္ရမွာေပါ့ အညႇာကို ကိုင္ထားၿပီပဲ..။
“ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း…ႏွင္းျမ…”
သူ႔အသံက သတ္ပုတ္ထားရလို႔ ေမာလြန္းေနသည္။ ႏွင္းျမလည္း ေမာဟိုက္ပါသည္။ ေမာျခင္းႏွင့္ ထိတ္လန႔္စိုးရြံ့ျခင္းတို႔ ေရာေထြးခံစားေနရျခင္းတို႔လည္းပါသည္။
“နင္…ဘာလို႔.. ဒါေလာက္ ႐ုန္းေနရတာလဲ..။ လင္မယားဆိုတာ… လိုးမွေပါ့ဟ.. နင္မသိဘူးလား…”
ႏွင္းၿမ မ်က္ႏွာကို လက္ဝါးႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဖိအုပ္ရင္း တဟင္းဟင္း လုပ္ေနသည္။ ငိုတာေတာ့ မဟုတ္.။
“ပက္လက္လွန္…”
ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ကိုင္တြယ္တတ္တဲ့ လူေတြလက္ထဲၾကေတာ့လည္း မိန္းမေတြဟာ သနားစရာ။
“ေပါင္..ကားထားေလ..ထမီခၽြတ္…”
“ခင္ဗ်ားဖာသာ..ခၽြတ္ပါလား…”
မေျပာသာေျပာသာ ႏွင္းၿမ ျပန္ေအာ္ရင္း ေျပာေသးသည္။ သူက ထမီကို ဆြဲခၽြတ္သည္။ ဝင္းဝါေသာ ဗိုက္သားေလးထက္မွ နက္ရွိုင္းေသာ ခ်က္ေပါက္ေလးကို အရင္ျမင္ရသည္။ ခ်က္ကေလးေအာက္သို႔ တေရြ႕ေရြ႕ ေလၽွာဆင္းက်ေသာ ထမီစေလးက ခပ္ဖုဖု မို႔ေမာက္ေသာေနရာ၌ ရပ္တန႔္သြားရသည္။
“ဟင့္….အင္း…ဟင့္အင္း..ရွက္တယ္..”
ထမီစကို ခ်က္ခ်င္းျပန္ဆြဲတင္ပစ္လိုက္ျပန္သည္။ သူ… ေဒါကန္သည္.. မ်က္ႏွာႀကီး နီလာေအာင္ ေဒါ ကန္သည္။ မ်က္ႏွာေက်ာႀကီး တင္းကနဲ မာသြားၿပီး ႏွင္းၿမ ကိုယ္လုံးေလးေပၚသို႔ တက္ခြလိုက္သည္။ ေလးလံေသာ ဖိအားေၾကာင့္ ႏွင္းၿမ အင့္ကနဲ ပါးစပ္မွ ျမည္သြားသည္။ သူက ႏွင္းၿမ နားဝသို႔ကပ္၍ တတြတ္တြတ္ စကားေတြ ေျပာေနသည္။
“လင္မယားျဖစ္ရင္ အလိုးခံရမယ္ဆိုတာ နင္မသိဘူးလား..”
“သိ…တယ္..”
ေျဖသံက တကယ္ကို တိုးတိုးေလး။ သူက အားမလိုအားမရ ႏွင္းျမရဲ့ ပါးမို႔မို႔ေလးကို ဖိနမ္းလိုက္သည္။ ဒါကိုေတာ့ ႏွင္းၿမ ၿငိမ္ခံေနသည္။ သူ႔လက္တစ္ဖက္က ႏွင္းၿမ နို႔အုံေလးကို ဆြဲယူကိုင္လိုက္ရင္း ေပ်ာ့အိအိ ေႏြးေထြးေနေသာ အပ်ိဳမေလး၏ နို႔ေလးကို အရသာရွိစြာ ဆုပ္ႏွယ္ေနသည္။
“နို႔….မကိုင္ပါနဲ႔…မေနတတ္ဘူးဗ်…”
အဆုံးအမ အသြန္အသင္ ကင္းမဲ့ခဲ့ေသာ မိဘမဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေကာင္ႂကြက္ဘဝမို႔ မယားဝတၱရား ကိုမသိ၊ လင့္အလိုလိုက္ အႀကိဳက္ေဆာင္ရမွန္းလည္း နားမလည္၊ အသက္ကလည္း ခပ္ငယ္ငယ္ ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ အခက္။
သူ .. ဇာတ္ၾကမ္း… ကရ ေတာ့သည္။ ႏွင္းျမေပါင္ကို အတင္းျဖဲၿပီး သူ႔ပုဆိုးလွန္ကာ ေတာင္ေနေသာ ဧရာမလီးႀကီးကို ေစာက္ဖုတ္ေခ်ာမြတ္မြတ္ကေလးေအာက္ လိုးသြင္းသည္။ လိင္တန္ႀကီး၏ အထိအ ေတြ႕ကိုေတာ့ ဂ်စ္တူးမေလး အာမခံနိုင္…။
“အ…အာ….ဟင္းဟင္းဟင္း…”
မိန္းမပီသေသာ ၿငီးသံေလး ထြက္လာသည္။ မိန္းမပီသစြာလည္း ေပါင္ကိုျဖဲေပးလိုက္သည္။ အမွန္က မသိစိတ္ႏွင့္ ဗီဇဉာဥ္တို႔က လွုံ႔ေဆာ္၍သာ ျပဳမူ လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
လိင္တန္အရင္းမွ လေမႊးထူထူ အအုံလိုက္ႀကီးက ႏွင္းျမဆီးခုံကို ပြတ္ႀကိတ္မိၾကသည္။ လိင္တန္ႀကီးက ႏွင္းျမေယာနိဝ၌ ေတ့ကပ္ေနဆဲ.. မဝင္ေသးဘဲ ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ႏွင္းၿမ ခႏၵာကိုယ္အထက္ပိုင္း၌ သူ႔လက္ႀကီးမ်ား လွုပ္ရွားေန၍ျဖစ္သည္။ ဟင္းေသာက္ပန္းကန္ခန႔္ ေပါင္မုန႔္ႏွယ္ခုံး ေမာက္ေနေသာ နို႔ကေလးမ်ားက လက္ထဲ၌ တဆိတ္သာသာပဲ ရွိသည္။ မာတင္းေထြးအိေနေသာ အပ်ိဳစင္နို႔ကေလး၏ အထိအေတြ႕ကိုေတာ့ သူ သေဘာက်လွသည္။
“အာ…အသက္႐ူၾကပ္တယ္..ဗ်ာ…”
ႏွင္းၿမ လက္ေတြကို ကုတ္ျခစ္ဖယ္ထုတ္သည္။ ခႏၵာကိုယ္ေလးက ငလ်င္မိသလို တုန္ခါေနသည္။ ျဖစ္ညႇစ္ဆုတ္ႏွယ္ျခင္းခံေနရေသာ ရင္သားေလးကို မကိုင္မတြယ္ ခံရျခင္းကိုက တစ္မ်ိဳးႀကီး ျဖစ္ေနေလသည္။ တင္းမာေသာ သူ႔မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ႏွင္းၿမ အနည္းငယ္ေတာ့ တြန႔္သည္။
“လက္ဖယ္…ထမီလွန္ထား…”
သူက တစ္လုံးေျပာ တစ္ခ်က္လွုပ္ရွားရင္း ေမႊးပါးေလးမ်ားသာ ရွိေသာ သူမေစာက္ဖုတ္ ခုံးခုံးေလးကို ရြရြေလး ပြတ္လိုက္သည္။ ႂကြေမာက္တက္လာေအာင္ ဆြေပးေနမွန္းေတာ့ ႏွင္းၿမ သိသည္။
ခါးေလးကို မသိမသာေလး ေကာ့ေပးလိုက္သည္။ ေစာက္ပတ္ႀကီး အရြယ္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ ခုံးထၿပီး ေဖာင္းကားေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ႏွင္းၿမ ရွက္သည္။ မိမိအဂၤါဇတ္ကို ယခုလို ေယာက္်ားမေျပာႏွင့္ မိမိကိုယ္တိုင္ပင္ ရဲရဲမၾကည့္ဖူးခဲ့သည္ ျဖစ္ေပရာ ေစာက္ဖုတ္အကိုင္ခံ အပြတ္ခံရၿပီ ဆိုကတည္းက အသဲတုန္ အူတုန္ ခံစားရသည္။ ေသြးထြက္မတတ္လည္း ရွက္ရလြန္းသည္။
သူက လက္ညႇိုး လက္မကို အသုံးျပဳလ်က္ ေစာက္ပတ္အဝေလးကို အသာျဖဲလိုက္သည္။
“ျပလစ္”
ကနဲ ပလပ္စတစ္ဘူးစို႔တစ္ခု ဖြင့္လိုက္ေသာ အသံမ်ိဳး ထြက္လာသည္။ သန႔္ရွင္းမွုနည္းပါးေသာ ေတာသူေတာင္သား ဘဝမို႔ ေစာက္ေခါင္းထဲမွ အႏွံ့ဆိုးဆိုးတစ္ခုကို သူ ရွူရွိုက္လိုက္ရသျဖင့္ အနည္းငယ္ ဖီလင္ေအာက္သြားရသည္။ ခပ္ဟဟျဖစ္ကာ ျပဲသြားေသာ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးအတြင္းသို႔ လီးထိပ္ႀကီးကို ေတ့ေပးလိုက္ၿပီး ႏွင္းၿမ ကိုယ္လုံးေပၚသို႔ ေမွာက္ပစ္လိုက္ေလသည္။
“ႁပြတ္….ၿဗိ…စြတ္….ႁပြတ္….စြတ္….ႁပြတ္….”
႐ုန္းကန္ တြန္းထိုးေနသည့္ၾကားမွ ေစာက္ရည္းမ်ား စိုရႊဲေနေသာ ႏွင္းျမေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ လီးႀကီးက ေလၽွာကနဲ ကၽြံဝင္သြားသည္။ ႏွစ္ဦးစလုံး လိုးရေသာ အရသာ၏ ပမာဏ ခံစားရျခင္းကို စတင္ခံစား လိုက္ရသည္။ ႏွင္းျမေစာက္ဖုတ္ႀကီး အိပဲ့ပဲ့ႀကီး ခ်ိဳင့္ဝင္သြားသည္။ လီးလုံးပတ္ႏွင့္အဝ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ႏွုတ္ခမ္းသားမ်ား လိပ္ဝင္သြားၾကသည္။ ႏွင္းၿမ စအိုေလးထဲမွ ခံ၍ေကာင္းေသာ အရသာကို ေစာက္ ပတ္မွ ကူးယူခံစားရသည္။
“ႁပြတ္…စြတ္…ႁပြတ္…အိ…စြတ္…”
“အ…အား…ေျဖး…ေျဖးေျဖး…ဗ်….အိုး….အိုး…”
ႏွင္းၿမ ခါးေလး သိမ္ဆင္းသြားသည္။ ဖင္ကေလး ႂကြတက္လာသည္။ ရမၼက္၏စြမ္းအင္ ေစ့ေဆာ္မွုေၾကာင့္ ႏွင္းျမလက္ႏွစ္ဖက္က သူ႔ဖင္ႀကီးကို ကိုင္ၿပီး အလိုလို ဖိခ်ေပးေနမိသည္။
“ႁပြတ္…ဖတ္…စြတ္….ႁပြတ္….ဖြတ္….”
“အင့္….အင္….အင့္…..အ…..ဟင့္….”
ႏွင္းၿမ ဇြဲရွိသည္။ တန္႐ုံေဆာင့္လိုး၍မွ တစ္ခါတစ္ရံ သားအိမ္ေခါင္းကို လီးထိပ္ႀကီးက ျပင္းထန္စြာ ထိုးေထာက္မိမွသာ.. “ အိုအိုး” ဟု ေအာ္တတ္သည္။
သူ႔ဖင္ႀကီးက အရွိန္မျပတ္ ႏွိမ့္ခ်ီျမင့္ခ်ီ လွုပ္ရွားေဆာင့္သြင္းေနသည္။ အဂၤါႏွစ္ခုၾကားမွ ျဖစ္ညႇစ္ထြက္လာေသာ အသံမ်ားက ေခါင္းရင္းအိမ္ကေသာ္ ၎… ေျခရင္းအိမ္ကေသာ္ ၎…. ျပတ္သားၾကည္ လင္စြာ ၾကားေနၾကရေလသည္။
“ဟဲ့….မယ္ခင္…ႏွင္းျမတို႔ ဒီည…ျဖစ္ၿပီ…”
“အဲဒါ…ေတာ္နဲ႔ဘာဆိုင္လဲ…ကေလးကလား..”
ႏွင္းျမဦးေလး ဘာဘူက အသံေတြ ၾကားေနရသျဖင့္ အူျမဴးသံႀကီးႏွင့္ ေျပာသည္။ သူ႔မိန္းမ မမယ္ခငကက ေဟာက္သည္။
“ဘုတ္ဆုံ….ဘုတ္ဆုံ…ၾကားလားဟ”
ေျခရင္းအိမ္မွ ကိုပိန္က သူ႔မိန္းမ မဘုတ္ဆုံကို လက္တို႔ၿပီး တိုးတိုးေျပာသည္။
“ၾကားပါတယ္…ရွင့္မွာလည္း…ဝါသနာကို ႀကီးတယ္”
“ဝါသနာႀကီးတာ မဟုတ္ဘူး…။ ဟိုေကာင္ႀကီး မလုပ္ရတာကို .. စိတ္မေကာင္းလို႔.. ဟဲ… ဟဲ.. ဟဲ…”
“ေတာ္စမ္းပါ..ရွင့္ဝါသနာ ..မသိတာမွတ္လို႔…”
“ဟဲ….ဟဲ…..ဘုတ္ဆုံကလည္း…ဟဲ….ဟဲ”
“ဟဲဟဲ…ဟဲဟဲ”
ကိုပိန႔္ လက္တစ္ဖက္က မဘုတ္ဆုံ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ထိုးႏွိုက္ေနလိုက္သည္။
“အ….အာ..လန႔္သြားတာပဲ…ဘာမွန္းလည္း မသိဘူး…”
မဘုတ္ဆုံ၏ ၾကည့္ႏူးဆြတ္ပ်ံ႕ေသာ အသံ..၊ ကိုပိန္၏ ဆီမန္း… မန္းသံ တတြတ္တြတ္…..။
“ေဖေဖကလည္း… ဒါနဲ႔ပဲ… ႏွင္းျမက … ပညာမဲ့ေရာတဲ့လား…”
“ေအး… အဲ့သလို… တစ္လေလာက္ ေပါင္းၿပီးမွ ႏွင္းၿမ ထြက္ေျပးတာကို ေျပာတာ…”
“ေဟာဗ်ာ…. ဘာလို႔ထြက္ေျပးတာလဲဟင္… ေဖေဖ”
“အခ်စ္ေလ….။ အခ်စ္မပါပဲ… လက္ခံခဲ့တဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးဟာ… ဘာၾကာမွာလဲကြာ….”
“အမယ္ေနာ္…ေမႊး… ကိုကို႔ကို ယူခဲ့တုန္းက မခ်စ္ပါဘူးေနာ္… ဟင္းး…”
“ေအး….ဒါ… ဟုတ္တယ္… ဘယ္ေတာ့မွ ခ်စ္တာလဲ….”
“ဒီသားေလးေမြးၿပီးမွ….ေမႊး… ကိုကို႔ကို ခ်စ္တာ…”
“ေအး…မိန္းမစိတ္ကို ..ငါ..က်မ္းျပဳဦးမယ္…”
“ေနပါဦးး… ေဖေဖရဲ့…။ အဲ့ဒီဦးေဇာ္က ေနာက္ ဘာျဖစ္သြားလဲ… ေျပာဦးေလ…”
“ေနာက္… အဲ့ဒီ.. ဦးေဇာ္က… မင္းအေဖ ျဖစ္လာေရာ…။ မင္းအေမ.. မေမႊးကို.. ေယာကၡမႀကီး ေဒၚရင္ေရႊမင္းတို႔အဖြားက ေပးစားခဲ့လို႔ ညားေရာ”
“ေဖေဖေက …မခၽြင္းမခ်န္ ေျပာတယ္ေနာ္…”
“ဒါေပါ့…ဒါေပါ့…”
“အရွက္မွ မရွိဘဲ…ကိုကို …ဟာေလ…”
ဦးထြန္းလြင္ သူ႔မိန္းမ ေမႊးမ်က္ႏွာေလးကို ေငးရင္း ရင္ထဲမွ စကားလုံးမ်ားကို တစ္လုံးျခင္း ရြတ္ဆိုေနမိသည္။
“ေမႊးရယ္….။ အိခိုင္ကို ခ်စ္မိခဲ့တဲ့ ဘာဂ်ာထြန္းလြင္ဆိုတာ ကိုယ္ပါ..။ ေယာကၡမျဖစ္လာမယ့္ ေဒၚရင္ေရႊကို တက္ႏွိပ္ခဲ့တာလည္း ကိုယ္ပဲေလ….။ သားက မခၽြင္းမခ်န္ ေျပာတယ္လို႔ ထင္တယ္…။ ဘယ္ဟုတ္မ လဲ သားရယ္…။ ေျပာလို႔မရတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ဒီကမၻာႀကီးမွာ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္ေလ…။ တကယ္လို႔သာ ေမႊးရဲ့ေမေမ မရင္ေရႊနဲ႔ ကိုထြန္းလြင္တို႔ အႀကီးအက်ယ္ ဖိုက္ခဲ့ဖူးပါတယ္လို႔ ဖြင့္ေျပာ လိုက္ရင္…. ဟဲ… ဟဲ…. ဟဲ… ဘယ္ျဖစ္မလဲေနာ့….။ လူ႔ေလာကႀကီးမွာ ဖြင့္ေျပာလို႔ မရတာေတြ တစ္ပုံႀကီးဗ်…. တစ္ပုံႀကီး…..။”…ၿပီးပါၿပီ
