ကားကြုံစီးရင်း ပါကင်ဖောက်ခံလိုက်ရတဲ့ မိချော

‘‘ဓါတ်ဆီ နှစ်ဂါလံ . . . အင်ဂျင်ဝိုင် တစ်လုံး’’ ‘‘ကိုဇော်ကြီး မနေ့ကဆီဖိုး ပေးပြီးပြီလား’’ ‘‘ဟာ အိုးစွပ် ခွက်စွပ် မနေ့က မကျန်ပါဘူး’’ ‘‘ဟဲ့ ရီနွယ် . . ဇော်ကြီးကျန်တာ မဟုတ်ဘူး . . . ကိုတင်သန်း’’ ‘‘မသိဘူးလေ အမေတို့ဟာက’’ ‘‘ငါ့ . . . ယောင်ပြီး ပြောလိုက်မိတာ ဇော်ကြီးရေ့’’ ဓါတ်ဆီမှောင်ခို အရောင်းဆိုင်မှ ဒေါ်ဝိုင်းသမီး ရီနွယ်မှာ အတော်တောင့်တင်းသော မိန်းမလှလေးဖြစ်သည်။ သမိုင်းမှာ ဓါတ်ဆီ အရောင်းဆိုင်တွေ ရှိသော်လည်း ကားသမားငယ်ငယ် အထူးသဖြင့် ရီနွယ့် အလှကို အပမ်းဖြေ ကြည့်လိုက်သူတို့က သည်ရောက်မှ ဝယ်ကြထည့်ကြသည်။ ရီနွယ့်အမေကလည်း ဒါကို သဘောပေါက်ထားသည်။ ဓါတ်ဆီဂါလံခွက်ကို မနိုင်မနင်း ယူလာတတ်သော ရီနွယ့်လက်ကလေးကို အုပ်ကိုင်ဖမ်းယူလိုက်ရသည်ကိုပင် သူတို့ဓါတ်ဆီဖိုးလေး တဝက်ကျိုးသွားအောင်ကို တန်သည်ထင်ကြ၏။ ပိုက်ဆံပေးပြီး ရီနွယ့် လက်ကလေးကို ကိုင်ရပြီး ဆီ အလကားရလိုက်သလို သဘောထားကြသည်။

ဇော်ကြီး ပေါ်တက်ကတ် အဌားကားလေး မောင်းစားသည်မှာ (၂)နှစ်ခန့်သာ ရှိသေးသည်။ ဦးလေး မြသူက ဇော်ကြီးအား ကျောင်းတစ်ဖက်နှင့် ကားမောင်းစေခြင်း ဖြစ်သည်။ ဆယ်တန်း မအောင်ခင် ကတည်းက ဇော်ကြီး နေ့ (၆) နာရီ မှ ည (၁၀ ) နာရီ အထိမောင်း၏။ လိုင်စင်လုံးဝမရှိ၊ တက္ကသိုလ် ရောက်မှ လိုင်စင်ရပြီး အတန်းမတက်မီ သုံးလေးခေါက်လောက် ဆွဲပြီး ညနေ အတန်းပြီးချိန်မှ ညဆယ်နာရီခန့်အထိ မောင်းသည်။ ‘‘ကိုဇော်က တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားဆို’’ ‘‘အလကား ကောလဟာလတွေ’’ ‘‘အံမာနော် ရီနွယ့် သူငယ်ချင်းတွေက ပြောပါတယ်နော်’’ ‘‘ကျောင်းထဲကို တစ်ခါတစ်လေ ရောက်တတ်တာပဲ’’ ဘာဖြစ်လို့ ဝန်မခံချင်ရတာလဲဟု ရီနွယ် တွေးမရ။ စကားကလည်း နည်းသလား မမေးနဲ့။ ဟိုတင်သန်းတို့နဲ့ကတော့ ကွာပါ့၊ ဓါတ်ဆီ လာဝယ်တာနဲ့ မတူဘူး။ ရီနွယ့်ကို ကြည်တဲ့ မျက်လုံးတွေက ကျွတ်ထွက်မတတ်ပဲ . . စကားမရှိ စကားရှာပြီး . . သိပ်ရစ်တဲ့လူ . . ။ အမေက အဲဒီလူ လာပြီဆိုရင် ရီနွယ့်ကို သတိပေးကြည့်တတ်တယ် . . ရီနွယ် သိတာပေါ့  ဟင်း . . ဟင်း . . . အသက် ( ၁၈ ) နှစ်ပဲ ရှိပြီဟာကို။ အဲ ရီနွယ်ကျတော့ ဇော်ကြီးကို စကားမရှိ စကားရှာပြီး . . ရစ်တာ . . ဇော်ကြီးက ကျောက်ရုပ်ပင်။ ‘‘အင်းပေါ့လေ တက္ကသိုလ်က ပြီးရင် အရာရှိဖြစ်မယ့်လူ ဆိုတော့ ရီနွယ်တို့ကို သိပ်မရောဘူးပေါ့ ဟုတ်လား’’ ‘‘ဒါပေါ့ . . ဒါပေါ့’’ ဟင်း ကြည့်ပါလား ဘယ်လောက် စိတ်ပျက်ချင်စရာ ကောင်းလိုက်တဲ့ လူကြီးလဲလို့ . . စိတ်ပိန်တယ်။ ‘‘အမေဝိုင်း မနက်ဖြန် ခုလို ညနေပိုင်း အတွက် နှစ်ဂါလံ ချန်ပေးဦးနော် .. ည ဆွဲစရာမရှိပဲ ဖြစ်နေဦးမယ်’’ ဘယ်ကိစ္စပဲဖြစ်ဖြစ် အမေ့ကိုပဲ ပြောတတ်တယ်လေ၊ အဖက်မတန် သလိုလိုနဲ့ သိပ်ခံပြင်းဖို့ ကောင်းတာဘဲ။ ‘‘ဟို ဝယ်သူလာရင်တော့ ရောင်းမှာပဲ . . ကျန်ကျန် မကျန်ကျန် ’’ ရီနွယ် ရစ်လိုက်တဲ့ စကားကို ဂရုမစိုက်ဘူး၊ ဘာမှလဲ ပြန်မပြောဘူး။ ဓါတ်ဆီထည့်ပြီး မောင်းထွက်သွားတယ်။

ရီနွယ် စိတ်ပေါက်ပေါက်နဲ့ ဂါလံခွက်ကြီးကို ဆောင့်ချပစ်လိုက်မိတယ်။ ‘‘ဂွမ်း’’ ကနဲ အသံကြားတော့ အမေက ဆတ်ကနဲ လှည့်ကြည့်ရင်း မာန်သည်။ ‘‘ဂါလံခွက်တစ်လုံး တစ်ရာကျော်တယ် သိရဲ့လား’’ “လုပ်စမ်းပါ မင်းကလည်း စော်လေးက သန့်ပါတယ်ကွ . . ကုန်စိမ်းလာချရင်း ကုန်းတာဟ ဝါသနာ’’ ‘‘ကြေးစား မဟုတ်ဘူး ဂစ်တာကြီးက ဟဲဗီးကြီးကွ’’ အသားညိုညို မွန်ရည် သန့်ပြန့်ဟန်ရှိသော်လည်း အဝတ်အစား ခပ်နွမ်းနွမ်းနှင့်မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို ကိုတင်သန်းတို့ ပင့်လာကြသည်။ ကားခေါင်းအတွင်း၌ မဂ္ဂဇင်း ဖတ်နေသော ဇော်ကြီးက မိန်းကလေးကို တစ်ချက်ကြည့်ရင်း သက်ပြင်းချမိသည်။ ကားသမားလောကမှာ ဒါမျိုးတွေကလည်း တွေ့တတ်လွန်းသည်။ ဇော်ကြီးသည် အတွေ့အကြုံကတော့ များသည်။ အဝေပြေးကားပိုင်ရှင် ကိုသိန်းအောင် ချက်ပလက်ကြီးနှင့်လည်း တစ်ခါတစ်ရံ ပြည်၊ ရွှေတောင်အထိ ခေါက်စားမောင်းဖူး၏။ သည်လိုင်းကျတော့ ရိုးရိုးသားသား ရောင်းဝယ်စားနေကြသော မိန်းမငယ်လေးများကြား၌ စုံးပြူးလေးတွေ ပါတတ်၏။ ကြေးစားလဲမဟုတ် ခရီးသွားဟန်လွဲ အပျော်သဘော လှုပ်ရှားကြသော ပျံလွှားမလေးတွေရှိ၏။ အဲ တစ်သားကျ နှစ်သားကျ ပျံလွှားမကြီးတွေလည်းရှိ၏။ စံပယ်ယာ စံလှနှင့်ကတော့ အကြောတည့်သည်။ အလေနတော ပါးစပ်က ထွက်တတ်သော စံလှနှင့် အယုတ္တအနတ္တ မိုးမွနှ်အောင် ပြောတတ်သော ဒေါ်ဒေါင်းဆိုသည့် အညာကုန်သည် မုဆိုးမ အသက် (၃၅) နှစ်ခန့် မိန်းမနှင့်သာ ဆုံမိလျှင် ကားတစ်စင်းလုံး တဝါးဝါး ဆူညံလာသည်။

ယခု သည်ဟာမလေးကား ဒေါ်ဒေါင်းတို့ကဲ့သို့သော အမျိုးအစား မဟုတ်သည်ကတော့ အတိအကျ။ ရိုးသားသော မျက်လုံးညိုညိုလေးများက ဝမ်းနည်းရိပ်သမ်းနေသယောင် မှေးရီနေသည်။ ပိပိရိရိ စေ့ထားသော နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာက စကားတစ်ခွန်းကို ဆိုခဲစေ မြဲစေ ဆိုသည့် နှုတ်ခမ်းမျိုး။ ‘‘နာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ’’ ‘‘မိချောပါ . . .’’ ‘‘ကိုတူးတို့ ခေါ်လာတာလား’’ ‘‘ညကားရှိတယ် ကြို့ပင်ကောက်အထိ ရောက်မယ်ဆိုလို့ လိုက်လာခဲ့တာပါ . . ကားရှိတယ်မို့လားဟင်’’ ‘‘ရော် . . ကိုတူးတော့ ရောဂါရှာလာပြီ’’ မိချောက ကမ္ဘောဇလွယ်အိတ်ဟောင်းလေးကို ထိပ်မှစုစည်းကာ တင်းတင်းကြီး ကိုင်ထားသည်။ မျက်လုံးလေးများက တစ်စုံတစ်ရာကို သဘောပေါက်သလို ခြောက်ခြားစ ပြုလာသည်။ ‘‘မင်းက ဘယ်အထိသွားမှာလဲ’’ ‘‘ကြို့ပင်ကောက် မရောက်ပါဘူး နင်းကြမ်းကြီးဖြစ်ဖြစ် ကဝေစုဖြစ်ဖြစ် အိုးသည်ကုန်းဖြစ်ဖြစ် ဘယ်မှာဆင်းဆင်း ရပါတယ်’’ ‘‘အဖေါ်တွေက ဘယ်ရောက်ကုန်လို့လဲ’’ ‘‘ကျွန်မက ဒါပထမဆုံး လိုက်လာတာ . . . မရွေးတစ်တင်းနဲ့ ဇီးချိုနှစ်တောင်းပဲ ယူလာတာ ရောင်းကောင်းလို့ ရောက်တာနဲ့ ကုန်ရော၊ သူတို့က နောက်နှစ်ရက်လောက် ဆက်နေဦးမှာ ကုန်ချင်းက မတူဘူး၊ ဒါကြောင့် ရောင်းကောင်းတုန်း ပြန်ယူချင်လို့ပါ’’ မိချော လုံးစေ့ ပတ်စေ့ ရှင်းပြတော့ ထွန်းဇော် စိတ်မကောင်း၊ ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကိုလည်း အလျင်အမြန် ချလိုက်မိသည်။ “မိချော . . . ကားပေါ်တက်’’ ‘‘အစ်မရေ . . ရှေ့မှာ ဟောင်းလောင်းကြီးခင်ဗျ . . တိုးထား’’ ‘‘ကြပ်နေပြီ စံလှရဲ့’’ ‘‘ဒါမျိုးက ကြပ်မှကောင်းတာ အစ်မရဲ့ . . ရှေ့တိုး’’ “ဆောင့်တယ်ဟဲ့’’ ‘‘ဆောင့်မယ်လေ . . . ဥက္ကံကျော်ရင် ပိုဆောင့်ဦးမယ် အမေဂျမ်း ဝင်သလားအောက်မေ့ရတယ် . . ယုံမလား မသိဘူး’’ စံပယ်ယာ စံလှ ရိုးသားစွာ ပြောနေသော်လည်း ရန်ကုန်ပြန် ကုန်သည်များချည်း ရွေးတင်လာသော ခရီးသည်များက ငိုက်မြည်းရင်းမှ ပြုံးကြသည်။ ‘‘အစ်မရေ . . ပေါင်လေးဖြဲလိုက်ပြီး ခွလိုက်ပါလား အဆင်ပြေသွားတာပေါ့’’ ကားပေါက် အတက်အဆင်းဘေးမှ တောင်းလွတ်ကြီးကို ပိုက်ကာ ကြပ်ကြပ်တည်းတည်း ထိုင်နေသော အသက် (၂၀) ခန့် အမျိုးသမီးတစ်ဦးကို လက်ညှိုးထိုးပြီး လှမ်းပြောလိုက်တယ်’’ “မခွတတ်ဘူးဟဲ့’’ ‘‘ဟာ . . ဒါတော့ အစ်မ သက်သက်လိမ်တာပါဗျာ စမ်းပြီးခွကြည့်လိုက်စမ်းပါ . . နောက်ဆို ခွတတ်သွားရော’’ ‘‘ကိုယ့် . . မအေ . . ’’ ‘‘ဟင်း . . ဟင်း . . မဆဲနဲ့နော် . . စံလှဆိုတဲ့ကောင်က မကျေနပ်ရင် . . ကန်ချခဲ့မှာ’’ ‘‘အံမာ . . . လုပ်ရဲလုပ်ကြည့်ပါလား’’ ‘‘လုပ်ရဲလို့ပေါ့ဗျာ . . ဟင်း . . . ဟင်း . . . လုပ်ချင်တာပေါ့’’ စံလှအကြောင်း သိနေကြသော ဒေါ်ဒေါင်းတို့ အုပ်စုက စံလှကို မျက်စပစ်ပြီး မြှောက်ပေးနေကြ၏။ ခရီးသည် မိန်းကလေးက မျက်နှာကြီးနီပြီး ဒေါကန်နေ၏။ ထောက်ကြံ့ကို ကျော်ပြီး မှော်ဘီ မဝင်ခင် မိုးချုပ်စပြုလာသည်။ တပ်ကြီးကုန်းအလွန် မှော်ဘီ အဝင်၌ လမ်းမီးတိုင်များ လင်းနေချေပြီ။ မိချောကိစ္စကို ကူညီရင်း မောင်းနေကျ ကိုသိန်းအောင်၏ ချက်ပလက် ဘတ်(စ်)ကားကို ပြည်ခေါက်ကြေးစား ထွန်းဇော် မောင်းလာခြင်းဖြစ်ပြီး ရွှေမြယာကုန်း အလွန်၌ တိုက်ကြီးဘက်မှ ဝင်လာသော အီဇူးဇူးကားကြီးများ မီးရောင်ကြောင့် သတိထားမောင်းနေရသည်။ 

သရက်ချောင်း လမ်းခွဲအရောက် … ‘‘ဒိုင်း . . ဖေါင်း . . ဖလပ် . . ဖလပ် . . ဖလပ်’’ ဘီးပေါက်သွားသည်။ လိုင်နာကျွတ်က တရွတ်တိုက်ကြီး . . ဖလပ် . . ဖလပ် နှင့်ပါလာသည်။ ‘‘ကျွတ်ပြီကွာ စပယ်ယာဝှီး မပါဘူး’’ စံပယ်ယာ စံလှစကားက ထွန်းဇော်နားထင်ကို တူနှင့် ထုလိုက်သည်နှင့် တူလှသည်။ ‘‘ဟိုင်းဝေးမောင်းတာ စပယ်ယာဘီး မယူလာဘူးလား စံလှရ’’ ‘‘မေ့တာ အာစရိရဲ့ .. ဂိုဒေါင်ရှေ့မှာ ထုတ်ပြီးသား’’ သာယာဝတီ ပန်းကန်စက်မှ လျှပ်စစ်မီးရောင် ပြာလဲ့လဲ့ကို ထိန်ထိန်ညီးအောင် လှမ်းတွေ့နေရသော်လည်း ထွန်းဇော်တို့ ကားရပ်ထားသော နေရာက ခြုံနွယ် လယ်ကွင်းနှင့် မဲမဲမှောင်နေသည်။ နောက်ကားကို မျှော်သူက မျှော်သည်။ ‘‘ကိုးကိုးတစ် အလာကို စောင့်ရတော့မှာပဲ’’ မနက် လေးနာရီခန့် ထွက်လာမည့် ကိုသိန်းအောင် မောင်းလာသော ကားကိုသာ စောင့်ဖို့ရှိတော့၏။ စံလှက လွယ်အိတ်ကို စလွယ်သိုင်းလွယ်လိုက်၏။ ‘‘ငွေပါတဲ့သူတွေ လုံလုံခြုံခြုံ ထားဗျို့ ရန်သူမျိုးငါးပါးတော့ တာဝန်မယူနိုင်ဘူးနော်’’ မှောင်ကြီးမဲထဲ၌ ခြောက်ခြားစွာ ငြိမ်သက်သွား၏။ ‘‘ကားပေါ်မှာ အိပ်ချင်တဲ့သူ ဝင်အိပ် . . နှင်းမစိုဘူးပေါ့ဗျာ ကျုပ်တို့ကတော့ ကားစောင့်ရမှာမို့ ကားခေါင်းပေါ် တက်အိပ်မှာ’’ ထွန်းဇော် ဖင်ထိုင်ခုံအောက်မှ စောင်ပါးလေးထုတ်ယူပြီး ကားအောက်ဆင်းရန် ပြင်လိုက်သည်။ ‘‘အစ်ကို . . ’’ အားငယ်တုန်လှုပ်နေရှာသော မိချောအသံက တိုးညှင်းလွန်းလှသည်။ ထွန်းဇော် လှည့်ကြည့်သည်။ ‘‘မိချော ပိုက်ဆံအိတ် ယူထားပေးပါနော်’’ စပယ်ယာ စံလှ စကားကို ခရီးမသွားဘူးသော မိချောက အဟုတ်ထင်ကာ အကြီးအကျယ်ကြောက်နေ၏။ ‘‘အလကား စံလှ နောက်တာပါ မိချောရဲ့ ဒီလမ်းက လုံခြုံပါတယ် . . ဒို့သာ မသိတာ ဒီအမှောင်တွေထဲမှာ တပ်မတော်က အမြဲကင်းလှည့်နေတာပါ၊ နဲနဲ ညနက်သွားတော့ တွေလိမ့်မယ်လေ ရဲဘော်တွေ’’ ‘‘ဟာ . . သူများကို မလိမ်ပါနဲ့ အစ်ကိုရယ် ယူထားပေးပါနော် . . မိချော တကယ်ကြောက်တာ’’ ထွန်းဇော် ထပ်ရှင်းပြမနေတော့၊ မိချော လွယ်အိတ်လေးကို ဖင်ထိုင်ခုံ သေတ္တာထဲ ထည့်ပြီး သော့ခတ်ပေးလိုက်၏။

အမှောင် . . အမှောင်သည် အေးစက် ပိန်းပိတ်လာသည်။ ‘‘ဝှီး . . . ကျလိုက်တဲ့နှင်းတွေကွာ’’ စံလှက စောင်ကို တင်းတင်းခြုံရင်း ငြီးသည်။ ပါးစပ်က ဆေးပေါ့လိပ်ကိုလည်း တွင်တွင်ဖွာသေးသည်။ ‘‘စံလှ အိပ်ပြီလား . . ဟဲ့’’ ဒေါ်ဒေါင်းအသံ ကားထဲမှ ထွက်လာလေသည်။ ‘‘ဘယ်လိုလုပ် အိပ်လို့ရမှာလဲဗျာ၊ နှင်းတွေက တအားကျနေတာ’’ “မအိပ်သေးရင် လာလေ ဟဲ့ လက်ဖက်စားမယ်’’ ‘‘အေးဗျ ကျွန်တော်လည်း ခုမှဆာလာတာ’’ ပြူတင်းပေါက် တံခါးကို နင်းပြီး ဆင်းရန်ပြင်သည်။ ကားအတွင်း၌ မှောင်နေသည်။ ‘‘မီးထွန်းဖို့ မပါကြဘူးလားဗျာ’’ ‘‘ဟဲ့ . . နင့်ကား ပျက်မယ်လို့မှ ကြိုမသိတာ’’ ‘‘အော ကြိုသိရင်လည်း ကျုပ်ကလည်း ထွက်တောင်မလာဘူး’’ ထွန်းဇော် စစ်အင်္ကျီကော်လံကို ဆွဲထောင်ထားရင်း ရန်ကုန်ဘက်မှ ပေါ်လာအံ့သော ကားများကို မျှော်နေမိသည်။ စံလှနှင့် ဒေါ်ဒေါင်းတီးတိုးစကားတွေ ပြောနေ၏။ ဒေါ်ဒေါင်းအုပ်စု၌ ဒေါ်ဒေါင်း၊ မခင်၊ မသိန်း၊ မပွင့်နှင့် ထွန်းဇော် မသိသော မျက်နှာစိမ်း မိန်းကလေး နှစ်ယောက်ပါသည်။ ပြည်၊ ရွှေတောင် သွားကြမည့် ခရီးသည် ( ၄ ) ယောက်ကလည်း အမျိုးသမီးချည်း ဖြစ်၏။ မိချောနှင့်ဆိုလျှင် စုစုပေါင်း ခရီးသည် ( ၈ ) ယောက်ပါသည်။ သေတ္တာခွံ ဆီပီပါခွံနှင့် ဂုန်နီအိတ်များကြောင့် ကားက အတန်ငယ် ကြပ်သယောင် ဖြစ်နေရ၏။ ညီညာစွာ တန်းစီနေသော သာယာဝတီ ပန်းကန်စက်ဆီမှ လျှပ်စစ်မီးရောင်သည်ပင် ထွန်းဇော်တို့အတွက် အားရှိစရာဖြစ်နေရ၏။ ဆောင်းညသည် အေးစက်စွာ တိတ်ဆိတ်နေ၏။ ‘‘အစ်ကို . . အစ်ကို ခဏ . . ခဏ’’ မှေးစင်းသယောင် မျက်ခွံများကို မနဲဖွင့်ရ၏။ မိချောအသံဟုလည်း စိတ်ကသိလိုက်သည်။ ‘‘အစ်ကို စပယ်ယာ မကောင်းဘူး’’ ‘‘ဟင် . . . ဘာဖြစ်လို့လဲ မိချောရဲ့’’ မိချော ဆက်မပြော၊ လက်နှစ်ဖက်ကို ချိုးဖဲ့လုပ်ရင်း ခေါင်းကို ငုံ့နေသည်။

ကြယ်ရောင် ဖျော့ဖျော့က မိချော လှုပ်ရှားမှုလေးများကို မြင်နေရလေသည်။ ‘‘စံလှ . . . မိချောကို . . . ဘာ’’ ‘‘အို . . မိချောကို ဘာမှမလုပ်ပါဘူး . . . ဟို ဒေါ်ဒေါင်းဆိုတဲ့ မိန်းမနဲ့ မိချောပြောမှာ’’ ‘‘အော် ဟော် သူက ဒီလိုပဲ မိချောရဲ့ ကုန်သည်တွေနဲ့ ရင်းနှီးနေတော့ အတူတူ အိပ်တတ်တယ် ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး . . . အဟင်း’’ ‘‘အာ . . . ဖြစ်နေတာ အစ်ကိုကလဲ မသိပဲနဲ့’’ ‘‘ဖြစ်နေတာ . . . ဟုတ်လား’’ ‘‘အင်း . . ဆို သွားချောင်းကြည့်ပါလား’’ ‘‘ဟင် မကြည့်ရဲဘူး ဟင်းဟင်းဟင်း’’ ကတ္တရာလမ်းသည် နွေးနေသည်။ မာကျောသော ကတ္တရာလမ်း နွေးနွေးပေါ်၌ ထွန်းဇော် ထိုင်ချလိုက်ရာ မိချောသည်လည်း သူနှင့် မနီးမဝေး၌ အသာအယာ ထိုင်လိုက်ရှာသည်။ ထွန်းဇော်၏အကြည့်က မိချောထံ ရောက်သည်။ အသက်နှစ်ဆယ်ဝန်းကျင် မိချော၏ ကိုယ်ခန်ဓာ . . . ကျန်းမာတောင့်တင်းသည်။ ရိုးသားပုံ အမူအယာလေးများက ထွန်းဇော်ကို ကရုဏာသက်စေသည်။ ‘‘မိချော ရင်တွေခုန်နေတာ’’ အဆက်အစပ်မရှိ တိုးတိုးပြောသည်။ ‘‘ဘာဖြစ်လို့ . . ’’ ‘‘ဟိုမှာ ဖြစ်နေကြတာကြီးကို တွေ့ပြီလား’’ မပွင့်တပွင့်လေး ပြောလိုက်သော မိချော၏ အသံလေး တုန်လှိုက် လှိုက်ခတ်နေသည်မှာ ထင်ရှားလှသည်။ မြောင်းလာပေးတာလားဟု ထွန်းဇော် တွေး၏။ အထာပေးနေတာ ဟုတ်ရင်ကောဟု တွေးကာ စိတ်က မရဲ။ နက်မှောင်သော ကတ္တရာလမ်းက နှင်းထုအတွင်း တိုးထွက်သွားရာသို့သာ ရင်ပူ အာခြောက်နေမိသည်။  ‘‘အစ်ကို ကားလာရင်နှိုးနော် မိချော အိပ်မလို့’’ စောင်ပါးလေးကို ခင်းပြီး ပြော၏။ ‘‘မြေငွေ့မှုတ်မယ် မိချောရဲ့’’ ‘‘ဒါဖြင့် အစ်ကို့ ပေါင်ပေါ်မှာ ခေါင်းတင်မယ် ကဲ’’ ခေါင်းလေးက စွေ့ကနဲ ပေါင်ပေါ် ရောက်လာသည်။ သစ်ငုတ်တိုကြီး လှိုင်းပုတ်ခံရသည့်နှယ် တုံကနဲ တုံ၏။ မိချော ဆံပင်ကြားမှ အုန်းဆီနှင့် စံပယ်ရနံ့လေးကို ရှုရှိုက်မိသည်။ “ချမ်းလာပြီနော်’’ ‘‘အင်း ချမ်းလာပြီ’’ ထွန်းဇော် လည်ချောင်းမှ တစ်ဆို့ဆို့ ထွက်သည့်အသံက လှိုင်းမညီ၊ တုန်ခါနေသည်။ စိတ်လှုပ်ရှားမှုက မြင့်လာသည်။ နှလုံးခုန်သံကို မိချောကြားနေရသည်။ တကယ်တမ်း အသည်းနှလုံးကို ကိုင်လှုပ်ခြင်း ခံနေရသလို ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ် ခုန်နေရသည်က မိချောသာဖြစ်သည်။ မိချော မိန်းမသားတစ်ဦး ဖြစ်နေရခြင်းကိုပင် ကိုယ်ဖါသာ မကျေနပ်။

ထွန်းဇော်ကို စတွေ့လိုက်စဉ်ကတည်းက မချော ရှိန်းကနဲ နှလုံးသွေး ဆောင့်တိုးခြင်းကို ခံခဲ့ရသည်။ ရိုးသားခန့်ညားဟန် ယောက်ျားပီသသော ထွန်းဇော်၏ ဥပဓိရုပ်ကိုက မချောကို ခြောက်ခြားစေခဲ့သည်။  စံလှနှင့် ဒေါ်ဒေါင်းတို့ တရွတှ်ရွတှ် တြွပတ်ြွပတ် အလုပ်ဖြစ်နေသံများကို နီးကပ်စွာ ကြားနေရကတည်းက မိချော မနေနိုင် မထိုင်နိုင် ဖြစ်လာရသည်။ မိချော အိပ်မောကျနေဟန်ဖြင့် လူးလွန့်ရင်း လက်ကို ထွန်းဇော် ပေါင်ကြားထဲသို့ ထည့်လိုက်သည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီ ပါဟန်မရှိသော ထွန်းဇော် လီးတန်ကြီးကို လက်ခုံကြီးနှင့် ဖိမိလိုက်သည်။ ထွန်းဇော် တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားကာ လေထိုးလိုက်သော တာယာကျွတ်နှယ် ဖေါင်းဖေါင်းတက်လာသည်။ မိချော အသက်ရှုသံ သိသိသာသာ ကျယ်လာ၏။ လက်ချောင်းလေးများဖြင့် ထန်းလျက်ချောင်း လှိမ့်သလို လှိမ့်ပေးနေမိသည်။ အညာမှာ ထန်းလျက်ချောင်း လှိမ့်နေကျ မိချော လက်ကလေးများက ကျွမ်းကျင်၏။ ထောင်းကနဲကန်တက်လာသည်။ နှစ်ဦးစလုံး အထာပေါက်နေကြသည်။ ရင်တွေ ပူလောင်မောဟိုက်လာကြသည်။ ဟန်ဆောင်မှု အရေခွံသည် တဖြေးဖြေး လျောကျ ပြေဆင်းလာနေသည်။  ထွန်းဇော်၏ လက်များက မိချော ပုခုံး လုံးလုံးကျစ်ကျစ်ကလေးကို လုံးပွတ် ဖိညှစ်မိ၏။ မိချော ‘‘ဟင်း’’ ကနဲ သက်ပြင်းချပြီး ပက်လက်လှန်လိုက်သည်။ ခေါင်းက ပူနွေးသော ကတ္တရာလမ်းပေါ် ရွှေ့ပြောင်းချလိုက်သည်။ မှုံရီသော ကြယ်ရောင်ကလေးများအောက် ထွန်းဇော်၏ မျက်နှာကို မိချော အမောတကော ရှာဖွေကြည့်မိသည်။ အထင်သေးသော မျက်ဝန်းများကို မိချော ရွံသည်။ မမြင်နိုင်သော အမှောင်ရိပ်ထဲမှ အစ်ကို့မျက်နှာ၌ အချစ်ရောင်ခြည်များသာ သန်းနေပါစေဟု စိုးထိတ်ဗျာပါဒနှင့် ကြိတ်၍ ဆုတောင်းရသည်။

‘‘မိချော . . . ရယ်’’ ပြိုဆင်းလာသော ကာမတောင်ကျရေအလျင်၌ သူ၏သိက်ခာကမ်းပါးကြီး တစ်စ တစ်စ တိုက်စားပြိုကျလာသော အသံကြီးက မိချောရင်ကို နွေးထွေးသွားစေသည်။ မရဲတရဲ တုန့်ဆိုင်းဆိုင်း အစ်ကို့လက်များကို မိချော ရဲရဲတင်းတင်းလေး ဆွဲယူပြီး နို့နှစ်လုံးပေါ်သို့ ဖိအုပ် ကိုင်တွယ်စေလိုက်သည်။ အစ်ကို့ အသက်ရှုသံကြီးက ညနေက ကားတာယာအတွင်းမှ လက်ကျန်လေများ စိမ့်ထွက်နေသလို ကျယ်လောင်လာသည်။ မိချော အစ်ကို့ပေါင်ကြားသို့ ကမန်းကတမ်း လက်ထိုးသွင်းလိုက်ရာ မာတင်း မတ်ထောင်နေသော ချစ်စရာ တစ်တုံးတစ်ခဲ အစ်ကို့ပစ္စည်းကြီးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆုပ်နယ်လေ၏။ အစ်ကို့ဖင်ကြီး မြောက်ကြွမြောက်ကြွနှင့် တဆတ်ဆတ်တုန်လာသည်ကို မိချောခံစားထိတွေ့နေရသည်။ မိချောနို့တွေပေါ်တင်ပေးထားသော အကို့လက်တွေက တဖြည်းဖြည်းနှင့်ရဲတင်းလာပြီး နို့လေးတွေကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆုပ်ကိုင်ဖြစ်ညှစ်လာ၏။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် နှစ်ဦးသား နားလည်မှုရလာကြသည်။ “ကားနဲ့ ဝေးဝေး သွားရအောင်နော် .. ’’ ‘‘ အင်း . . . ’’ မိချော စောင်ခေါက်ကလေးကို ကောက်ယူပြီး ကတ္တရာလမ်း အလယ်ကြောမှ ရန်ကုန်ဖက်သို့ ပေသုံးဆယ်ကျော်လောက် လျှောက်ခဲ့ပြီး ထိုင်ချလိုက်သည်။ အစ်ကို့ရင်ခွင်၌ ပျော့ခွေမှီလိုက်မိသည်နှင့် ဦးစွာ ရင်ဆိုင်လိုက်ရသည်မှာ မိမိ ပေါင်ကြားသို့ အစ်ကို့လက်က ခပ်တင်းတင်း ပင့်အုပ် ပွတ်သပ်လိုက်ခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ထမီခံနေသော်လည်း ယောက်ျားတစ်ဦးက မိမိ၏ အတွင်းပစ္စည်းကို ယခုကဲ့သို့ ပယ်ပယ်နယ်နယ် အနှိုက်မခံဘူးသေးသော မိချောမှာ ဖြင်းကနဲ ကြက်သီးကလေးများထကာ အေးသောညပင် ဖြစ်လင့်ကစား ချွေးစေးကလေးများပင် ထွက်လာရသည်။ ‘‘ယား . . . တယ်’’ အစ်ကို့ရင်ဘတ်ကို ဖွဖွထုရင်း မပွင့်တပွင့် ပြော၏။ အစ်ကိုက ယုယမြတ်နိုးစွာ မိချော၏ ပါးမို့မို့လေးကို တရှိုက်မက်မက် နမ်းရှိုက်ပေးလိုက်ပြီး နှစ်သိမ့်၏။ ကာမမီးတောက်သည် တရှိန်ရှိန် တောက်လောင်လာသည်။ တဆတ်ဆတ် တုန်လာသောကိုယ်လုံးလေးက ပျော့ခွေကျလာသည်။ အစ်ကိုက လျော့ပုံချပေးရင်း မိချောပေါ်သို့ မှောက်ချ၏။ နွေးထွေးအိစက်သော နို့မာမာကလေးများက အစ်ကို၏ ရင်ဘတ်ကြီးကို ဆီးကြိုတော်လှန်လေသည်။ စို့ထွက်လာသော နှစ်ဦးစလုံးဆီမှ ကာမအရည်အနံ့များက သင်ပျံ့လာနေကြသည်။ အစ်ကို့ပစ္စည်း မာတင်းတင်းကြီးက မိချော ပေါင်ရင်းကြားကို ထောက်မိနေရာ အနေရခက်လှသည်။

ထို့ကြောင့် နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်ပြီး အရဲစွန့်လျက် အစ်ကို့ဟာကြီးကို နေရာရွှေ့ကာ တေ့ပေးလိုက်သည်။ ထမီနှင့် လုံချည်သာ ကြားခံရှိမနေပါက စွပ်ကနဲ ဝင်သွားမည်မှာ ဧကန်ပင်ဖြစ်၏။ မိချော ထမီစလေးကို အစ်ကို မသိအောင် ဖြေချလိုက်သည်။ တင်းရင်းနေသော တင်ပါးကော့ကော့လေး အေးကနဲ နှင်းငွေ့နှင့် ထိတွေ့ခြင်းကို ခံစားလိုက်ရသည်။ အစ်ကို့ ပုဆိုးစသည်လည်း အောက်သို့ ပြေလျော့ကျသွားမှန်း မိချော သိလိုက်သည်။ ဤအသိနောက်ဝယ် မိမိ၏ အပျိုစင်ဘဝလေးကို ဝါးမြိုပစ်တော့မည့် အစ်ကို့ဟာကြီးက မိချော၏ တင်းတင်းခုံးခုံး နေရာလေးကို ‘‘ြွပတ်’’ ကနဲ ထိုးသွင်းလိုက်ခြင်းကို ခံလိုက်ရတော့လေသည်။ သွေးသားသန်မာ အသန်စွမ်းဆုံးသော အရွယ်တွေမို့ နှစ်ဦးသား ဖိန့်ဖိန့်တုန်ခါ ဖျပ်ဖျပ်လူးသွား၏။ အင်္ဂါနှစ်ခုက နှစ်အတန်ကြာ ကွဲကွာနေသော မိတ်ဆွေများနှယ် ငြိမ်သက်စွာ ဖိကပ်ပူးနေကြသည်။ ဇိ ကနဲ ဇိ ကနဲ လီးထိပ်မှ ယိုစိမ့်လာသော အရည်နွေးနွေးလေးများက မိချော စောက်ဖုတ်ကို စွတ်စိုစေသည်။ ‘‘အစ်ကို့ဟာက အရည်တွေ ထွက်တယ်’’ ‘‘အင်း . . . အရမ်းလုပ်ချင်နေပြီ’’ ‘‘သွား . . ဟင်း ညစ်ပတ်ကြီး’’ နှစ်ယောက်သား တဟင်းဟင်း ဖက်ထားခဲ့ကြဆဲ ဖြစ်သည်။ ထို့နောက် မိချော၏ အပေါ်အင်္ကျီလေးနှင် ဘရာစီယာကို အစ်ကိုက ခက်ခဲချွတ်ချော်စွာ ဆွဲချွတ်လေတော့သည်။ ‘‘အင်္ကျီ ပြဲသွားပြီ . . အရမ်းပဲ’’ အစ်ကို့ထံမှ တုန့်ပြန်သံ ထွက်မလာ၊ အသက်ရှုသံကြီးကသာ ပြင်းသည်ထက် ပြင်းထန်လာလေသည်။ မိချော မနေသာတော့ပဲ အင်္ကျီနှင့် ဘရာစီယာကို ချွတ်ပေးရ၏။ ညဆိုသော အလင်းမဲ့ဝန်းကျင်၌ မိချောတစ်ယောက် သတ္တိတွေ အရမ်းကြီးကို ကောင်းနေတာ့သည်။ ရန်ကုန်-ပြည်လမ်းမကြီးပေါ်၌ ဝတ်လစ်စလစ် မိချောတစ်ယောက်ကို ခုလို ပုံစံနှင့်သာ တွေ့လိုက်ကြပါက ကမ္ဘာကျော်သွားမည်လား မသိ။ ‘‘မြန်မြန် လုပ်ကွာ . . ချမ်းတယ်’’ ချမ်းတယ် ဆိုသော မုသာဝါဒစကားကို မိချော ဘာကြောင့် ပြောမိသည်ကိုပင် မိချောကိုယ်တိုင် မသိပေ။ ဆောင်းဥတုကို မိချောသတိမရ။ သိမ့်ကနဲ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်သွားခြင်းကိုသာ ခံစားရသည်က အမှန်ပင်ဖြစ်၏။ ‘‘ပေါင် နည်းနည်းကား . . အင်း’’ အစ်ကို့ အသံက အမောတကောနိုင်လှသည်။

လွတ်ကျသွားမှာစိုးသော ဝက်သားတုံးကြီးကို အငမ်းမရ မနားတမ်း ကိုက်ဖဲ့စားသောက်နေသူ၏ အသက်ရှုသံနှင့် တူလှသည်။ မိချော အစ်ကို့ခါးကို ဖက်ထားသည်။ အရပ်ချင်းကမညီ။ အစ်ကိုက ဒေါင်မြင့်နေသဖြင့် အစ်ကိုလီးကြီးက ငိုက်လျှိုးပြီး စိုက်ဝင်နေရသော စောက်ခေါင်းနှင့် ချော်နေပြန်သည်။ မိချော ခြေဖျားလေး ထောက်ခါ ထောက်ခါ အဝနှင့်တေ့ . . တေ့ပေးသော်လည်း မဝင် ကြာတော့ ညောင်းလာသည်။ ‘‘အိပ် . . ပေးမယ်ကွယ်’’ အစ်ကို့ခါးကို မလွတ်တမ်းဖက်ရင်းက မိချော ထမီပုံပေါ် ကျောချပြီး လှဲအိပ်လိုက်သည်။ နို့နှစ်လုံးနှင့် အစ်ကို့လီးက ထိခတ် ပွတ်သပ်မိ၍ ရင်မှာ ပူထူပြီး ရှိန်းကနဲ ဖြစ်ရသည်။ လီးကြီး၏ လုံးပတ်နှင့် အရှည်အနေအထားကိုလည်း ထိတ်လန့်စွာ အနီးကပ် မြင်လိုက်ရ၏။ ကျစ်ကျစ်မာမာ အသားစိုင် ပူပူနွေးနွေး အစ်ကို့လီးကို ကိုင်လျက် ခပ်နာနာလေး ဖိပွတ်ပေးလိုက်လေ၏။ “ပြွတ်… ပြွတ် . . ဖွတ် . . ပလွတ်…. ပြွတ်’’ လီးထိပ်မှ သံစုံထွက်လာသည်။ မိချော သိမ့်ကနဲ ကြည်နူးဆွတ်ပျံ့သော ဝေဒနာတစ်မျိုးကို ခံစားလိုက်ရလေသည်။ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်မှ ထွက်လာသော အသံသည် တမျိုးပင် ခံစားရသော အသံတစ်မျိုးလေလားမသိပါ။ ‘‘အ . . နာတယ် . . မိချောရဲ့ . . အရမ်း မဖြဲနဲ့’’  အစ်ကိုက နာနာကျင်ကျင် ပြောမှ မိချော ရပ်လိုက်သည်။ ထို့အတူ အစ်ကို့ဖင်ကြီးအောက်ဆီသို့ ရွေလျှားသွားသည်။ နွေးထွေးသော ဂွေးဥကြီးများက မိချော ခန်ဓာကိုယ်ကို ပွတ်တိုက်သွားလေသည်။ မိချော လက်နှစ်ဖက်ကို အားပြုပြီး တစ်ဆစ်ချိုး ချိုးထား၏။ အစ်ကိုက သူ့လီးကို အသေအချာကိုင်ပြီး အပေါက်ကို စမ်းတဝါးဝါး တေ့နေပြန်၏။ မိချော သိပ်စိတ်မရှည်ချင်တော့ပေ။ ‘‘ကျွတ် . . ဒီမှာ . . ဒီမှာ . . ကဲ တွေ့ပြီလား’’ စောက်ပတ်ဝနှင့် လီးထိပ်က ပုလင်းဝနှင့် အစို့လို ဖိကပ်မိသွားသည်။ သည်မှာ မိချော မျက်တောင်လေး မှေးစင်းသွားသည်အထိ အီစိမ့် ချိုမြိန်သော အထိအတွေ့။ ‘‘ဘွတ် . . .ဘွတ်’’ ‘‘အား . . . ဝင်သွားပြီ . . အီး . . ရှီး ကျွတ် ကျွတ်’’ လီးထိပ်က ဆိုင်းမဆင့် ဗုံမဆင့် ကျွံဝင်သွားသည်။ မိချော၏ ဖင်ကြီး နောက်သို့ တွန့်ကနဲ ရွှေ့သွားသည်။

အစ်ကို့ခြေထောက်နှစ်ဖက်က မိချောတင်ပါးနှစ်လုံးကို ဖနောင့်နှင့် ဖိကပ် ဆွဲထားလိုက်ရာ ဖင်ကြီးမှာ ရွှေ့မရတော့ပေ။ ‘‘ဘွတ် . . .ဘွတ် . . ဘွတ် ပြွတ်’’ ‘‘အို . . အ . . အိုး . . အ . . အ . . ဟာ့ . . အား . . ကျွတ်’’ ဘွတ်ကနဲ လီးထိပ်ဝင်သွားသည်နှင့် အရည်စိုစပြုနေသော မိချော၏ စောက်ခေါင်းထဲမှ ‘‘ ဘွပ် ’’ ကနဲ အန်ထွက်လာပြီး ‘‘ ြွပတ် ’’ ကနဲ ဟူသော အသံနှင်အတူ နွေးအိသော အရည်ချွဲချွဲများ လျှံထွက်ခြင်းကို သိရှိခံစားလိုက်ရလေသည်။ အသစ်ချပ်ချွတ် ပါကင်မဖွင့်ရသေးသော မိချော၏ စောက်ပတ်ကလေးမှာ တင်းကနဲ ကြပ်စည်းခံရသလိုပင် ဖြစ်သွားရ၏။ အတွင်းပိုင်း စောက်ခေါင်းထဲမှ အလိုးခံရခြင်း အရသာ၏ ကောင်းမွန်ခြင်း ကြည်နူးခြင်းကို လီးထိပ်ကြီးမှ လက်ခံရရှိလိုက်လေသည်။ ‘‘ဘွတ် . . .ဘွတ် . . စွတ် . . ပြွတ်’’ ထွန်းဇော် နှစ်ချက်ဆင့်၍ ခပ်ဖိဖိလေး ဆောင့်ပေးလိုက်၏။ လီးထိပ်မှ နင့်ကနဲနေအောင် တစ်စုံတစ်ခုနှင့် ဆောင့်မိ၏။ ‘‘အ . . အစ်ကို . . ’’ မိချော အသက်ရှုရပ်သွားသည်။ မျက်လုံးထဲ ပြာကနဲ ဝင်းကနဲ ဖြစ်သွား၏။ ကြားဖူးနားဝဖြင့် စဉ်းစားမိသည်။ ‘‘အပျိုမှေး . . ပေါက်သွားတာ’’ ဟုတ်လား . . မဟုတ်လား မသိ၊ နှစ်ဦးသား အတည်ပြုသလို ဆက်လိုးကြသည်။ ထွန်းဇော် ယောကျ်ားလေးစိတ်ထဲ၌ ဘယ်သူ တစ်ဦးတစ်ယောက်မျှ မဖိုက်ရသေးသော စောက်ဖုတ်လေးကို လှပသော ဘီယာဘူးအသစ်ကလေး ဖောက်လိုက်ရသလို ကျေနပ်သွား၏။ မိချောကလည်း ဒါကိုတော့ လေ့လာဘူးသည်။ အပေါက်သစ်ကိုမှ ချစ်တတ်ကြသော ယောက်ျားလေးတွေ၏ ညာဉ်ကို သိထား၏။ ထို့ကြောင့်လည်း ဟုတ်သည်ဖြစ်စေ၊ မဟုတ်သည်ဖြစ်စေ အပျိုမှေးပေါက်သွားပြီဟု သံယောင် ထည့်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဤအသံကြားမှ ထွန်းဇော် အားထည့်ပြီး ကြုံးတော့သည်။ ‘‘ဘွတ် . . .ဘွတ် . . ဖွတ် . . ဖတ်’’ ‘‘အင့် . . အင့် . . အင့် . . အ . . အား . . ဟ . . လားလား’’ မိရွှေချောတစ်ယောက် ကိုယ့်အတတ်နှင့် ကိုယ်စူးပြီ၊ နင့်နေအောင် ခံရသည့် ပေါင်နှစ်ဖက်က ကားပြီး အပေါ်သို့ ဖြဲထောင်ထားရာ ဆီးခုံက မောက်တင်းလျက် ခပ်မို့မို့လေး ကော့တင်ပေးသလိုဖြစ်၏။ ကုတင်မဟုတ်၊ ကြမ်းမဟုတ်။ ကတ္တရာလမ်း မာမာမှာ ထင်တိုင်းဆောင့်နိုင်၏။ ( မြေကြီး၌ ဖိုက်ရသော အရသာနှင့် တောင်ဆုပ်ခန့် ထူသော ဖဲမွေ့ယာပေါ်၌ ဖိုက်ရသော အရသာမှာ အပျော့ အမာ ခံအား ဆောင့်အား ကွာလွန်းလှသည်။

အောက်ခံက မာနေလျှင် တင်ပါးအသားဆိုင်တို့၏ ရုန်းကန်ပြန်ကြွပေးမှု အရသာကို ပိုပြီး ထိထိမိမိ ခံစားသိရှိနိုင်၏ … စကားချပ် ။ )ယခု မိချော နင့်နေအောင် အလိုးခံရသည်။ စောက်ပတ်ထဲမှ ကျင်တက်သွားအောင်ထိသည်။ ဆောင့်ချက်တိုင်းက အားပါ၏။ ကြီးမားလှသော ဖင်သားကြီးများသာ မရှိပါက အရိုးတွေ အမှုန့် ဖြစ်ကုန်မလားဟု မဆိုနိုင်ချေ။ ‘‘အစ်ကို က အဆုံးထိ ဆောင့်တာပဲ . . တခါထဲ . . အင့်’’ ‘‘နာ လို့လားဟင်’’ ‘‘နာတာပေါ့ အသက်အောင့်ထားရတာ . . အသက်ရှုဖို့တောင် အချိန်မရတော့ဘူး . . အားကြီး ကြမ်းတာပဲ’’ ငိုသံလိုလို ဒေါသသံလိုလို ပြောလိုက်သော မိချောစကားကြောင့် ထွန်းဇော် အကြမ်းဆုံးသော ဆောင့်အားမှ ကပ်ညောင့်လိုးနည်းသို့ ပြောင်းလိုက်လေသည်။ ‘‘ဘွတ် . . .ဘွတ် . . စွတ် . . ဘွတ် . . စွတ်’’ ‘‘အင့် . . အင့် . . အဲ့ . . အဲဒါက တော်သေးတယ် တခါတည်းများ အသက်ရှုလို့ကို မရဘူး’’ “ပြွတ် . . ဘွတ် . . .ဘွတ် . .’’ ‘‘ဟ . . အ . . အိုး . . အိုး . .အဆုံးချည်းဝင်တာပဲကွယ်’’လီးမွှေးကြမ်းကြမ်းကြီးများက မိချောရဲ့ စောက်မွှေးအုံလေးကို ခပ်ဖိဖိလေး ဖိကြိတ်ပြီး ညောင့်နေသည်။ ဗြိ ကနဲ ဗြိ ကနဲ အမွှေးချင်း ဖိကြိတ်သံက တစ်ခါတစ်လေ ခပ်ကျယ်ကျယ်လေး ထွက်ထွက်လာတတ်လေ၏။ ‘‘အ . . အစ်ကို အရမ်းအဆောင့်သန်တယ် . . ကျွတ် . . ကျွတ် . .’’ ‘‘ဆောင့်တာ မိချော မကြိုက်ဘူးလားဟင်’’ ‘‘ဆီးခုံနာတယ် ဘာမှန်းလည်း မသိဘူး၊ အရသာမှ မရှိတာ စွတ်ညောင့်နေတာပဲ မုန်းတယ်’’ ပါးစပ်ကလေး ရဲရဲဖြင့် နှစ်ကိုယ်ကြား တိုးတိုးလေး ပြောနေသော မိချောအသံက လေသံလေးမျှသာဖြစ်၏။ ‘‘အစ်ကိုလီးကြီးကို အားရရဲ့လားဟင်’’ “ဟာ အစ်ကိုကလည်း . . . သွား မသိဘူး” ‘‘ခံလို့ ကောင်းရဲ့လားလို့မေးတာပါ’’ ‘‘ဟိ ဟိ တော်ကွာ မမေးနဲ့ ရှက်တယ်’’ ‘‘အ . . အင့် . . ဟင့် . . အင့် . . အင့် . . အား ကျွတ် ကျွတ်’’ စောက်ပတ်ထဲ လီးဝင်နေစဉ် နို့အစို့ခံရသော အရသာမှာ မိန်းခလေးတစ်ဦးအတွက် အမြင့်ဆုံး ခံစားမှုပင် ဖြစ်သတည်း။

‘‘ရှီး . . အား . . ကျွတ် . . ကျွတ် . . အီး . . အား . . အစ်ကို . . ဖယ် . . ဖယ်တော့ . . ’’ “ဟာ ဘာလို့ဖယ်ရမှာလဲ . . ပြွတ် . . ပြွတ်’’ ‘‘အာ . . ဒီမှာ ထွက် . . ထွက်ကုန်တော့မယ် ဖယ်ပါဆို’’ ‘‘ထွက် . . ထွက် . . ပြွတ် . . ပြွတ်’’ ‘‘ဟင့်အင်း . . အား ဒုက်ခပါပဲ . . ရှီး . . ပြွတ် . . ပြွတ် . . ဘွတ်’’ “အား . . အား . . အား” မိချောအသံ အနည်းငယ် ကျယ်သွားသည်။ ဘတ်စ်ကားဆီမှ လူသံ သဲ့သဲ့ ကြားလိုက်ရသည်။ ‘‘သိပ်မအော်နဲ့လေ လူတွေကြားကုန်လိမ့်မယ်’’ ‘‘အို ကြား ကြား မတတ်နိုင်ဘူး . . အား အား’’ ကောင်မလေး စွတ်အော်နေပြန်သည်။ ‘‘ဖြင်း’’ ကနဲ ရှိန်းတက်သွားရသော ခံစားမှုနှင့်အတူ လီးထိပ်မှ အားရပြည့်ဝသော ခံစားမှု သုတ်ရည်များ ဇိကနဲ ဇိကနဲ မိချောလေး၏ စောက်ခေါင်းအဆုံး၌ စိမ်ထားရင်း ပန်းထည့်ပစ်လိုက်တော့သည်။ မိချော၏ စောက်ပတ်လေးထဲ နွေးကနဲ နွေးကနဲ ခံစားလိုက်ရပြီး နှစ်ယောက်သား အသားချင်း ဖိကပ်ပူထားရင်း ရွစိ ရွစိဖြင့် အရှိန်မသေသေးသလို ကပ်ဆောင့်ရင်း ညောင့်ရင်း ကာမအရသာကို အပြည့်အဝ ခံစားလိုက်ကြရလေသည်။ လူသူကင်းမဲ့သော ဟိုင်းဝေးလမ်းမကြီးပေါ်မှ အပျိုစင်မလေး၏ သွေးကွက်လေးကိုတော့ဖြင့် မည်သူမျှ ရေးကြီးခွင်ကျယ် သတိထားမိကြလိမ့်မည် မဟုတ်ပါချေ။

‘‘မိချောကို . . . ကို မေ့လိုက်ပါ နော်’’ ပိုက်ဆံအိတ်လေးလာယူရင်း ကားပေါ်က အဆင်း၌ မိချော ကပ်ပြောသည်။ ထွန်းဇော် လှိုက်ကျင်သော ခံစားမှုကို ခံစားရသည်။ ‘‘မိချောတို့ ရွာကို ပြောပြခဲ့ဦးလေ . . ’’ ‘‘အို . . အပိုတွေ’’ မိချော မျက်နှာထား တင်းတင်းလေးဖြင့် တစ်ချက်ဟောက်ပြီး ဆင်းသွားသည်။ ကားလမ်းဘေးရှိ ဖုံထနေသော လှည်းလမ်းမအထိ နောက်မှကြည့်ပြီး တန်းပြေးသွားသည်။ ‘‘မောင်း . . ဆရာရေ့ မောင်း’’ “မမောင်းသေးဘူးလားကွာ’’ ‘‘အမ် . . ရောဂါကျွမ်းနေပြီ’’ ‘‘ဇော်ကြီး မောင်းကွာ’’ ‘‘ကျွန်တော် မောင်းလို့မရတော့ဘူး ကိုစံလှ’’ ငိုသံပါကြီးနှင့် ပြောလိုက်သော ထွန်းဇော်ကို စံလှ သက်ပြင်းချရင်း ကြည့်သည်။ ‘‘ခက်ပြီ ကဲဖယ် ငါပဲ မောင်းမယ်’’ စပယ်ယာစံလှ ဒရိုင်ဘာ ထိုင်ခုံ၌ ဝင်ထိုင်ပြီး မောင်း၏။ ရေးရေးပျပျ မိချော၏ သဏ္ဍန်လေးကို ထွန်းဇော် လွမ်းဆွတ်ကြေကွဲစွာ နောက်ဆုံးငေးနေမိခဲ့သည်။ ကားသည် အိုးသည်ကုန်းကို ကျော်လပြီး ဖြစ်သည်။ ခရီးသည် တစ်ယောက်မျှ မကျန်တော့။ ‘‘ငါ ငယ်ငယ်က အခု သွင်ရုံမှာ ရုပ်ရှင်စပြီး ကြည့်ဘူးတယ်၊ နောက် နှစ်နှစ်လောက်အထိ သွင်ရုံမှာပဲ ကြည့်တယ်၊ သွင်ရုံကိုပဲ ကြိုက်တယ်၊ နောက် လည်လာတော့ ပပဝင်းရုံ ကြည့်တယ်၊ သွင်ရုံကို မသွားတော့ဘူး၊ နောက် သမ္မတ မှာပဲ ကြည့်တယ်၊ ဘယ်ရုံမှ မသွားဘူး။ အခု ရန်ကုန်တစ်မြို့လုံးကို ငါကြည့်တယ်၊ ရုံ မရွေးတော့ဘူး၊ ဘယ်ရုံဖြစ်ဖြစ် ကြည့်တယ်၊ မိန်းမလဲ ဒီလိုပါပဲ ဇော်ကြီး၊ သာတာမတွေ့သေးတော့ . . ဟင်း ဟင်း’’ ကားကို မောင်းရင်းက စံလှ လူလည်ကျနေ၏။ ထွန်းဇော် အံကို ကြိတ်ထားသည်။ မချစ်ဘူးသော အသည်း၌ . . အပြစ်အနာအဆာကင်းသော အသည်းသန့်သန့်လေးပေါ်၌ အမာရွတ် ထင်စေသော အချစ်ငရဲမီးကို သွန်းလောင်းချပေးသွားသော အဆိပ်ပန်းမလေး မရွှေချော ပြန်လည်ဆုံစည်းခဲ့သည်ရှိသော် . .။

‘‘ဟေ့ကောင် ထွန်းဇော် ငါ ဒီမှာကွ’’ ‘‘လခွေးမှပဲ မင်း ကလပ်စ်ကလည်း မပြီးသေးဘဲနဲ့’’ မျက်မှန်ထူထူနှင့် အင်းတီ ခေါ် တရုပ်က ထွန်းဇော်ဘေး ဝင်ထိုင်သည်။ အင်းတီနှင့် အတူ အတန်းတူ ကျောင်းသားတစ်ဦးဖြစ်သော စာဂျပိုးလေး ခင်မောင်ထွန်းလည်း ပါလာသည်။ “မင်းတို့က ဘာလို့ ငါ့ကို ရှာနေရတာတုန်း ဆိုစမ်းပါဦး’’ “ကား . . ကား ကိစ္စ ပြောချင်လို့ .. ’’ ‘‘ ငှားမလို့လား’’ ‘‘ ငှားမလို့ပေါ့ကွ .. ဝယ်နိုင်မှတော့ မင်းဆီ လာမလား’’ ‘‘အင်း ပြောလေ ဘယ်သွားမှာလဲ’’ ‘‘ဘယ်မှ မသွားဘူး အိမ်ပြန်မှာ’’ ‘‘ကြိုပို့ လုပ်ရမှာလား’’ ‘‘ဒါပေါ့ ..  တို့လေးယောက်တည်း’’ ‘‘လေးယောက်က မင်းရယ် . . ခင်မောင်ထွေးရယ် . . ’’ ‘‘ငြိမ်းငြိမ်းနဲ့ စတယ်လာကောကွ’’ စတယ်လာက ဂွမ်းလေးလို ဖြူနုသည်။ ကျောက်သားလေးနယ် မွတ်ညက်သည်။ သလင်းကျောက်လေးနှယ် ကြည်လဲ့နေသည်။ အဝေးမှ ကြည့်ရုံမျှဖြင့် ထင်းကနဲ ပေါ်လွင်နေသည်။ သို့သော် ၂၀ ရာစုကို ကျော်လွန်ပြီး ၂၅ ရာစု ဆီသို့ ခြေလှမ်းကျွံထွက်နေအောင် ရှေ့မှပြေးနေသူလေးပင်တည်း။ ‘‘ကိုင်း မနက်ဖြန်ကစပြီး ကြိုပို့နော်’’ ‘‘အချစ် ကြိုပို့ကျောင်းကားလို့ ရေးထားရမှာပေါ့နော်’’ ‘‘မင့်မအေ . . အချစ်ကြိုပို့လား’’ ခင်မောင်ထွေးက ရုတ်တရက် ရယ်လိုက်ပြီးမှ သူ့အစ်မပါကြောင်း သတိရသွားပြီး ထွန်းဇော်ကို မကျေမနပ် ကြည့်ကာ ထွက်သွားလေတော့သည်။

‘‘ကားပေါ်က ကိုဇော်ကြီး ရည်းစားလားဟင်’’ ‘‘ဟာ ဟိတ် ကြားသွားပါဦးမယ် ဓါတ်ဆီ ပေးစမ်းပါ’’ ‘‘ချောလိုက်တာနော် ကိုဇော်ကြီး မိတ်ဆက်ပေးပါလား’’ ‘‘အရေးမပါတာ ရီနွယ်ရာ လုပ် . . လုပ်စမ်းပါ အာပလာတွေပါ၊ ငါ့ကားငှားစီးတာပဲကြည့်လေ ဟင်းဟင်း’’ ရီနွယ် ဂါလံခွက်ကြီးကိုင်ပြီး စတယ်လာကို ငေးနေမိ၏။ ‘‘ခလုတ်တိုက်ပြီး ဂန့်နေဦးမယ် အောက်ကြည့်’’ စတယ်လာနှင့်စာလျှင် ရီနွယ့်၏ အလှကမှ အကြည့်ခံနေသေး၏။ စတယ်လာ့ အလှက သစ်လွင်တောက်ပသော အလှဟုတော့ ဆိုနိုင်ပေသည်။ ငြိမ်းငြိမ်းဆိုသော ခင်မောင်ထွေးအစ်မက အနည်းငယ် ရင့်ကျက်သယောင်ရှိသည်။ ပြာလွင်သော မျက်လုံးလေးများက ထာဝစဉ် ရှက်ရွံ့စွာ ငုတ်လျှိုးနေတတ်သည်။ ထွန်းဇော် သတိထားမိသည်။ အင်း နှင်းဆီနဲ့ ခရေလို အလှမျိုး။ အင်းတီနှင့် ခင်မောင်ထွေး ဂျီကျနေသဖြင့် ဓါတ်ဆီပင် ဝယ်မထည့်ခဲ့ရပဲ ရီနွယ်တို့ဆိုင် ရောက်မှ ဝယ်ထည့်ရသည်။ အမေဝိုင်းက စူးစမ်းသော မျက်လုံးများနှင့် ထွန်းဇော်ကို ကြည့်သည်။ သည်အကြည့်ကိုလည်း ထွန်းဇော် နားလည်နေသည်။ ထို့ကြောင့် အရှက်ပြေ ဟက်ကနဲ ရယ်ရင်း။ ‘‘ကျောင်းကား ဖြစ်နေပြန်ပြီ အမေဝိုင်းရေ’’ အမေဝိုင်းက မဲ့ပြီး ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။ ‘‘ဟေ့ကောင် လုပ်ဟ မြန်မြန်’’ ‘‘လာပါပြီကွ မင်းတို့ကလည်း ခုမှ ခုနှစ်နာရီခွဲသေးတာ’’ ခင်မောင်ထွေး ပေါ်တာကတ် ဦးခေါင်းမှ လှမ်း၍အော်၏။ ထွန်းဇော် ရီနွယ့်လက်ထဲမှ ဂါလံခွက်ကို ယူပြီး ဆီထည့်သည်။ ‘‘အင်ဂျင်ဝိုင် မရောတော့ဘူးလား ကိုဇော်’’ ‘‘ရှိသေးတယ်ဟ တစ်ပုလင်း ဒီမှာ’’ ဒရိုင်ဘာနောက်ခုံမှ အင်ဂျင်ဝိုင်ပုလင်းကို ဓါတ်ဆီတိုင်ကီထဲ ရောပေးလိုက်သည်။ ‘‘ဓါတ်ဆီနဲ့ ရောထည့်ရလားဟင်’’ အံ့သြဟန်ဖြင့် စတယ်လာက မေးသည်။ ‘‘ဟမ်းဘီး၊ ဒိုင်ဟာ့စုနဲ့ ပေါ်တာကတ်က အင်ဂျင်ဝိုင်နဲ့ ဓါတ်ဆီ ရောကျွေးရတာချည်းပဲလေ’’ ‘‘အော် ခုမှ သိတာ’’ စတယ်လာနှင့် စကားပြောဖြစ်သွားသည်။ ရီနွယ်က ဘာမှန်းမသိ ထွန်းဇော်လက်ထဲမှ ဂါလံခွက်ကို ဆတ်ကနဲ ဆောင့်ယူပြီး ဆောင့် . . ဆောင့်နှင့် ထွက်သွားလေ၏။ “အဟီး ကိုဇော်ကြီး သူက ဒီဆိုင်ကလား’’ ခင်မောင်ထွေးက စပ်ဖြဲဖြဲ မျက်နှာပေးဖြင့် မေးလိုက်သည်။

‘‘အင်း ဓါတ်ဆီရောင်းတဲ့ အမေဝိုင်းသမီးလေ” “မှည့်တယ်နော် ဟဲဟဲဟဲ’’ အင်းတီက ကားနောက်ခန်းမှ လှမ်းအော်သည်။ ‘‘ဟိတ်ကောင် နှာဘူး စွတ်ပြောမနေနဲ့ ကိုဇော်ကြီး ပစ္စည်းဖြစ်နေရင် မျက်နှာပူစရာကြီး’’ ‘‘ဟာကွာ . . ’’ ‘‘ညနေကို မာလာဘက် ခဏသွားကြမယ်နော်’’ “ရတယ်လေ ကလပ်စ်ပြီးမှ မဟုတ်လား’’ ‘‘အင်းပေါ့ .. ငြိမ်း သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နဲ့ ချိန်းထားလို့’’  အင်းတီကို သာမန်လေသံနှင့် ပြောနေသော်လည်း စတယ်လာက တစ်စုံတစ်ရာ နောက်ပြောင်ရန် ပါးစပ်ပြင်နေသည်။ ‘‘ဗျို့ ကားဆရာ ညနေ ချိန်းထားတာရှိတယ်နော် မမေ့နဲ့’’ ‘‘ဘာလဲ ဘာပြောတာလဲ’’ ကားစက်သံနှင့် မရှင်းသော ဇော်ကြီးက လှည့်မေး၏။ စတယ်လာ ခွက်ထိုးခွက်လန်လေး ရယ်နေသည်။ ‘‘အင်း . . ဒါ . . ဒါ ရယ်စရာလား ဟဲ့’’ အင်းတီက မျက်နှာထိ မျက်နှာထားအပြောကြောင့် စတယ်လာ့မျက်နှာ ဘရိတ်ဆောင့်နင်းခြင်း ခံလိုက်ရသော တိုယိုတာကားနှယ် ခေါင်းလေးငုံ့ပြီး အရယ်ရပ်သွား၏။ “ဒီည စတိတ်ရှိုးလက်မှတ် ရလာတယ်ဟေ့’’ ‘‘ဟယ် ပြစမ်း’’ ‘‘အို ဘယ်မလဲ .. သုံးစောင်တည်း” စတယ်လာက စိတ်ပျက်သလို ညည်း၏။ ‘‘စတယ်လာတို့ သွားကြပါ ငြိမ်းက အိပ်ရေးပျက်သိပ်မခံနိုင်ဘူး’’ ငြိမ်းငြိမ်းက လက်မှတ်သုံးစောင်ကို တစ်ချက်ဝေ့ကြည့်လိုက်ပြီး ပြောသည်။ ‘‘ဟယ် . . အယ် . . မဟုတ်တာ ဒါဆို အဟီး . . ငါတို့ပဲ သွားရမှာပေါ့’’ စတယ်လာ့စကားကြောင့် ခင်မောင်ထွေး ခမျာမှာ ပျာပျာသလဲ ဖြစ်သွားရ၏။ ထိုစဉ် ပါဝါမျက်မှန်လေးဖြင့် သွယ်လျဖြူနွဲ့သော ကျောင်းသူတစ်ဦး ကင်တင်းထဲသို့ ဝင်လာရင်းညငြိမ်းငြိမ်းကို ပြုံးပြ၏။ ‘‘ဟော ဖြူရောက်လာပြီ လာ ထိုင်’’ ဖြူဆိုသော ပါဝါမျက်မှန်နှင့် မိန်းကလေးက တွေ့နေကျ အင်းတီနှင့် ခင်မောင်ထွေးကို ပြုံးပြရင်း အကြည့်က ထွန်းဇောဆီ ရောက်သွားသည်။ ထွန်းဇော်က သောက်လက်စ ထောပတ်တစ်ဇွန်းကို ပါးစပ်ထဲ ထိုးသွင်းရင်း ခပ်ရေးရေး ပြုံးပြဖြစ်သည်။ ‘‘သူက ကိုထွန်းဇော်တဲ့ .. တို့အဖွဲ့ထဲကပဲ’’ ‘‘ဟုတ်လား ဒါဆို အီကို အဖွဲ့ကြီးစုမိတာပေါ့’’ စတယ်လာတစ်ယောက် ငြိမ်းငြိမ်းနှင့် ဖြူတို့ကြား၌ ထွန်းဇော် မျက်နှာငယ်စွာ ကျန်ရစ်သည်ကို လှည့်၍မျှပင် မကြည့်တော့ချေ။ ‘‘ဟင် စတယ်လာ မကြည့်ဘူးလား’’ ဖြူကပါ ငြိမ်းငြိမ်းတို့နှင့်အတူလိုက်မည်ဖြစ်လာသဖြင့် အစီအစဉ်က ပြောင်းသွားပြီး စတယ်လာ၊ငြိမ်းငြိမ်းနှင့် ဖြူတို့ သုံးယောက်သား စတိတ်ရှိုးကြည့်ဖြစ်သွားခြင်းဖြစ်သည်။ .. ထွန်းဇော်က ကားပေါ်မှာပဲ ထိုင်စောင့်ပြီးတယောက်ထဲ ပျင်းပျင်းနှင့်ကျန်ခဲ့စဉ် စတယ်လာက ပြန်ရောက်လာသည်။

‘‘ငြိမ်း ပျောက်သွားလို့ ကိုဇော့်ကားဆီ လာကြည့်တာ’’ ‘‘အပေါ့အပါး သွားတာနေမှာပါ ကားဆီ ပြန်မလာပါဘူး’’ စတယ်လာက ဘလောက်စ်အင်္ကျီ လည်ဟိုက်လေးထဲမှ ဝင်းဝါနေသော ရင်ညွန့်လေး ပြူထွက်လာသည်အထိ ကုန်းလိုက်ရင်း ဟန်လုပ်ပြီး ရယ်သည်။ ‘‘ဟင်း . . ဟင်း ယုံပါတယ်နော် ဒီက ငြိမ်းကို လာရှာတာပါ ၊ စတယ်လာ ကိုဇော့်ကို စစ်ဆေးနေတာ မဟုတ်ရပါဘူးနော် .. ’’ ကားရှေ့ခန်းလေးသည် ကြပ်တီးကြပ်တောင်း နိုင်လှသည်။ မှောင်ရိပ်ကျသော ကားခေါင်းအတွင်းသို့ စတယ်လာ ရဲတင်းစွာ စွေ့ကနဲ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ကားလေး ငြိမ့်ကနဲ တုန်သွား၏။ “ကို . . ဇော်’’ လေသံအုပ်အုပ်ဖြင့် ခေါ်သည်။ ‘‘ဘာလဲ . . . စတယ်လာ’’ ‘‘ကျောင်းမှာ စတယ်လာကို လိုက်နေတဲ့ ဘဲလေ အခုလိုက်လာတယ်၊ စတယ်လာက အုံနာရှိတယ်လို့ ပြောထားတာ မယုံဘူး ဟိုမှာ လာကြည့်နေပြီ ဒီဘက်တိုးနော် ခဏ’’ ထွန်းဇော် ရင်ခုန်ချိန်မရလိုက်။ အိပ်ပျော်နေစဉ် မိုးကြိုးပစ် ခံလိုက်ရသည့်အလား ကယောင်ကတမ်းဖြင့် အတင်းဖိကပ်လာသော စတယ်လာ နှုတ်ခမ်းနွေးနွေးကို ယောင်ယမ်းပြီး စုပ်လိုက်ရသည်။ နှုတ်ခမ်းနီနံ့ သင်းသင်းချိုမြသွားသည်။ ကားဘေး မနီးမဝေးမှ အကဲခတ်ဟန် ဆံရှည်ကိုယ်တော်လေး နှစ်ယောက်ကို ထွန်းဇော် တွေ့နေရသည်။ ‘‘အင်း . . အွန်း . . ြွပတ် . . ြွပတ် . . စွပ် . . အွန်း . . ြွပတ်’’ စတယ်လာက ထွန်းဇော် နှုတ်ခမ်းကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး စုပ်ယူသည်။  ထွန်းဇော် ထောင်းကနဲ ဒိုင်းကနဲ လေ .. ဘာတွေဖြစ်ကုန်သည်မသိ တော့။ ဟန်ဆောင်အနမ်းဟုဆိုသော စတယ်လာ့ အနမ်းက အသက်ပါလာသည်။ တဒင်္ဂ မဟုတ်တော့ချေ၊ ‘‘အွန်း . . ဟင်း . . အွန်း . . အင်း . . ြွပတ် . . စွပ် . . ’’ နွေးအိနူးညံ့သော ရင်သားနှစ်မွှာက ထွန်းဇော်၏ ရင်ဘတ်ကြီးကို တင်းတင်းကြီး ဖိကပ်မိသည်။ လှိမ့်လူးသည်။ ဤအထိအတွေ့ကြောင့် တာဝါကရိန်းမောင်းတံကြီးက တဖြေးဖြေး ထောင်ထလာသည်။ သူ့ကို ဟန်ဆောင်နေတာပါလို့ ရှင်းပြလို့ရမှာ မဟုတ်ဘူး။ အိုး . . . စတယ်လာ .. မင်းလက် နွေးနွေးလေးက ယုယုယယ ကိုင်ဆွပေးနေတာကော ဟန်ဆောင်တာပဲလားကွယ်။ ထွန်းဇော် ချောင်ပိတ်မိနေသော လက်ဝှေ့သမားလို ရုတ်တရက် ဘာပြန်လုပ်ရမှန်း မသိအောင် ဖြစ်နေရသည်။

လမ်းပေါ်မှ ကိုယ်တော်က သောက်လက်စ စီးကရက်ကို မြေကြီးပေါ်ချပြီး ဟပ်ဖ်ရှုးဖိနပ်ဖြင့် ဖိချေနင်းသတ်ပြီး ချာကနဲ လှည့်ထွက်သွားတော့သည်။ ‘‘သွား . . သွားကြပြီ စတယ်လာ’’ စတယ်လာ့ ကိုယ်သင်းနံ့မွှေးမွှေးလေးက နှာခေါင်းထက်မှာ ထင်ကျန်ရစ်နေဆဲပါလေ . . . ။ ‘‘ဟင်း . . ’’ စတယ်လာက ရှည်လျားလှသော သက်ပြင်းလေးကို ခိုးရှိုက်ရင်း ‘‘ မောသွားတာပဲ’’ ဟု တိုးတိုးလေး ပြော၏။ ခန်ဓာကိုယ်ချင်းက ပးကပ်ထားဆဲရှိသည်။ စတယ်လာ့ နားရွက်ကလေးတစ်ဖက်က ထွန်းဇော်ရင်ဘတ်၌ ကပ်ဖိထားရာ ကျယ်လောင်သော ထွန်းဇော်၏ နှလုံးခုန်သံပြင်းပြင်းကို ကြားနေရသည်။ ‘‘ဒိတ် . . ဒိတ် . . ဒိတ် . . ဒိတ်’’ ‘‘ကိုဇော့် ရင်တွေ အရမ်းခုန်နေတယ်’’ ‘‘ဟုတ်တယ် အားကြီး ယုံပါဘူးနော်’’ ‘‘တကယ်ပါ ဒီလို မွှေးအီတဲ့ အနမ်းမျိုး တစ်ခါမှ မခံစားဘူးသေးဘူး၊ ပြီးတော့ ခုလို အကိုင်လည်း မခံဘူးသေးဘူး’’ ‘‘အယ် . . ယုတ်မာတာ ကြည့်’’ စတယ်လာ လက်သီးဆုပ်ကလေးများဖြင့် ထွန်းဇော် ရင်ဘတ်ကျယ်ကြီးကို ခပ်ဖွဖွ ထုရင်း ရှက်ရွံ့စွာ ပြောသည်။ စတယ်လာ့ ရင်၌ ကြည်နူးနွေးထွေးနေ၏။ ထွန်းဇော်လက်က စတယ်လာ့ ပေါင်လုံးလုံးလေးကို ဖွဖွလေးပွတ်ရင်း ပေါင်ရင်းသို့ ရွေ့လျားလာနေသည်။ တရုပ်မလေး စတယ်လာက သည်လက် ဘယ်ကို ဦးတည်နေသည်ဆိုသည်ကို သိသည်။ မတားမြစ်ရက် . . ထွန်းဇော် လက်ခုံပေါ်မှ လက်ကလေးတစ်ဖက်ကို ခပ်သာသာလေး အုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း မှေးလိုက်သွားမိသည်။ ‘‘ဟ . . အား . . အဲလို မလုပ်နဲ့ကွယ်’’ ကားလေး သိမ့်ကနဲ ငြိမ့်ကနဲ ခါရမ်းသွား၏။ ဒရိုင်ဘာခန်း နောက်ကြည့်မှန်တွင် ချိပ်ဆွဲထားသော စံပယ်ပန်း အတွဲလေးက ရမ်းခါသွားသည်။ ‘‘ရှီး . . အ . . အ . . ယ . . ယ . . ယားတယ် . . ဆို’’ ထွန်းဇော် နူးညံ့သော စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးကို အပီအပြင် ပွတ်သပ်ပေးနေမိသည်။ လက်ဖဝါး၌ ၎င်းင်းလက်ချောင်းများဆီမှ လည်းကောင်း အလွန်နူးညံ့သော ဝါဂွမ်းအထိအတွေ့ကဲ့သို့ မွတ်မွတ်စင်စင် အထိအတွေ့ကဲ့သို့ ထွန်းဇော် ခံစားရသည်။ တသိမ့်သိမ့်လှုပ်ခါ တုန်ရီနေသော ရင်အစုံက ဆူလှိုက်သော ခံစားမှုကို အပြင်းအထန် ခံစားလိုက်ရသည်။  ‘‘ဟေ့အေးကွယ် . . သူများ မနေတတ်တော့ဘူး’’

မသိမသာလေး ရှိုက်လှိုက်သော အသံအက်အက်ကလေးက ထွန်းဇော်ကို နှိုးဆွပေးသလို ဖြစ်နေသည်။ စတယ်လာ၏ ဝင်းဝင်ပပ မျက်နှာလေးက ထွန်းဇော် ရင်ခွင်တွင်းသို့ အတင်းအကြပ် ပူးကပ်တိုးဝင်ရင်း အသက်ပြင်းပြင်း ရှုလိုက်ခြင်းကို စတယ်လာသိသည်။ ပေါင်နှစ်ခြမ်းက ဟပြဲသွားပြီး တင်းမာနေသော ထွန်းဇော်ပစ္စည်းကို အသာအယာ ကိုင်ပေးမိသည်။ စကားတစ်ခွန်းတစ်လေမျှ မဆိုမိကြပဲ ဘာလုပ်ကြမည်ကို အထိအတွေ့ အပွတ်အသပ် အကားအပြဲလေးများက အပြန်အလှန် စကားတွေ ပြောနေကြပေသည်။ ကျဉ်းကျဉ်းကြပ်ကြပ် ကားခေါင်းထဲမှာပင် ထွန်းဇော် ပုဆိုးကို ဆွဲတင်ရင်း ဖေါင်းကား အိစိုနေသော စောက်ဖုတ်လေး အဝ၌ တေ့လိုက်သည်။ ‘‘ဟို့ . . အို ’’ စတယ်လာ နှုတ်ခမ်းလေး စုချွန်ပြီး မျက်ဖြူလေး လန်သွားသည်။ စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားလေးနှစ်ဖက် မဟတဟလေး ဖြဲထားသည့်တိုင်အောင် ကွမ်းသီးခေါင်း လီးထိပ်ကြီးက ပြူတစ်နေ၏။ ‘‘ဘွတ် . . ဖွတ် . . စွပ်’’ ‘အို . . အား . . အမလေး’’ ခပ်အုပ်အုပ် ဆက်တိုက်ထွက်လာသော အသံညှင်းညှင်း ‘‘မဖြစ်ဘူး ထင်တယ် . . . အ . . . အရမ်းကြပ်နေတယ်’’ ‘‘ ဘွတ် . . ဘွတ် . .ဖွတ်” ‘‘ဟေ့ . . အေ့ . . အ . . အား’’ စတယ်လာ အဆိပ်ရှိသော ေြွမကိုမှ ကစားမိခဲ့လေပြီကော ။ ‘‘အား . . မရဘူး . . အု . . အားဟား . . မရ . . မရဘူး’’ “ဘွတ် . . ဘွတ် . . ဖွတ် . . စွတ် . . ပြွတ် . . ’’ ဘွာခတ်၍ မရသော ကစားနည်းတစ်မျိုးကို စတယ်လာ စိတ်လိုလက်ရ ကစားမိခဲ့ချေပြီ။ စိတ်ကြမ်း သန်မာလှသော ထွန်းဇော်ထံမှ မြင်းသိုးကြီး နှာမှုတ်သံလို ပြင်းပြသော အသံကို ကြားနေရသည်။ ဆီးစပ်မှ နာကျင်သော ဝေဒနာနှင့် မာတင်းသန်မာလှသော လိင်တန်ကြီး အလိုးအညှောင့် ဝေဒနာတို့ ရောြွပန်းကာ စတယ်လာ ထွန်းဇော်ရင်ဘတ်ကို အတင်း တွန်းကန်ထား၏။ သားအိမ်ကို ထိုးဖောက်၍ အစာအိမ်အတွင်းသို့ပင် ရောက်သွားလေသလား ထင်ရလောက်အောင်ပင် လိင်တန်ကြီးက ကြီးမား ထွားကြိုင်းလွန်းနေပြန်သည်။ ဒူးနှစ်ဖက်ကို တင်းတင်းဆုပ်ထားသော ထွန်းဇော်၏ လက်ကြီးများက သန်မာ တင်းကြပ်လွန်းနေပြီး ဒူးဆစ်ကလေးများ ဖွေးဖွေးလွလှွှ သွေးဆုတ်နေရလေသည်။

ထွန်းဇော်အတွက် စန်းပွင့်နေသည်ဟုပင် ဆိုရလေမည်လား စုတ်ဝင်ကိန်းကပဲ ယခုလထဲ များနေသည်လားမသိ . . လှပသော စော်လေးများနှင့် မမျှော်လင့်ပဲ ဖြုတ် . . ဖြုတ်နေရသဖြင့် ထွန်းဇော် အကိုင်အတွယ်တွေ ညင်သာကျွမ်းကျင်လွန်းနေသည်။ အပွတ်အသပ် အနူးအနပ်တွေကလည်း ပြောင်မြောက်လွန်းနေပေရာ ထွန်းဇော်နှင့် ထိလိုက်သော စော်မှန်သမျှ ပင့်ကူအိမ်၌ငြိမိရသော ယင်ကောင်နှယ် ခွာမရ ရုန်းမရတော့ချေ၊ စော်လေးများကလည်း ထွန်းဇော်၏ ကျန်းမာသန်စွမ်းသော ကိုယ်ခန်ဓာကိုယ်ကို ကြည့်ရင်း မသိစိတ်များက ဆာလောင်နိုးထနေတတ်ကြပေရာ ယခုကဲ့သို့ မမျှော်လင့်ပဲ ဖြစ်လာကြသောအခါ ‘‘အ . . အား . . ကျွတ် . . ကျွတ် . . တအားကြပ်တယ် ကိုဇော်ရ’’ ‘‘အရမ်းကြပ်လား စတယ်လာ ဟင် ပြစမ်း’’ ‘‘အထဲမှာ ထောက် . . ထောက်နေသလိုကြီး . . . ရှီး . . အ’’ ‘‘ခဏလေး စတယ်လာ . . . ခဏလေး’’ ထွန်းဇော် ကားဒက်(ရှ်)ဘုတ်ထဲမှ လက်သန်းအစွယ်ခန့် ဓါတ်ခဲလေးများနှင့် အသုံးပြုသော လက်နှိပ်ဓါတ်မီး အသေးစားလေးကို ထုတ်ယူကာ စတယ်လာ၏ စောက်ပတ်နှင့် သူ၏ လီးကြီး တိုးလိုးတစ်လစ် ဖြစ်နေခြင်းကို အနီးကပ် ထိုးကြည့်လေတော့၏။ စတယ်လာက ဖင်ကို ဓါတ်မီးဖြင့် ထိုးကြည့်ခြင်းကို ခံရသည့်အတွက် ရှက်သွားကာ လက်ဖြင့် အုပ်လိုက်လေသည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးကို အုပ်မိသော်လည်း လက်ကြားထဲမှ တဆင့် စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဝင်နေသော လီးကြီးကမူ သွေးကြောကြီးများ ထောင်ထနေသည်ကို တွေ့ရလေသည်။ ‘‘လက်ဖယ်စမ်းပါ စတယ်လာရဲ့ ’’ ‘‘အာ . . ဟင့် . . ဘာလုပ်မလို့လဲ . . လို့’’ “ကြည့်မလို့လေကွာ’’ ‘‘ဟေ့အေး မကြည့်နဲ့ကွာ . . ကျွတ် . . မီးပိတ်လိုက်စမ်းပါ’’ စတယ်လာ၏ ကျန်လက်တစ်ဖက်က ဓါတ်မီးလေးကို လိုက်လုနေပြန်သည်။ စတိတ်ရှိုးစင်မြင့်ဆီမှ ဆူညံနေသော ပရိသတ်အသံများက ထိုးဖေါက်လွင့်ပျံနေလေသည်။ ‘‘ပိကျိ . . ပိကျိ’’ ဟူသော ပူဖောင်းသည် အသံက ပွဲခင်းအပြင်သို့ လွင့်စင်ထွက်လာသည်။ ပဒုမ္မာကွင်းနောက်ဖက် ဗံဒါပင်လေးများအောက် စီတန်းရပ်ထားသော ကားများထဲမှ ပေါ်တာကတ် အနီရောင်ကားလေး ရှေ့ခန်းမှ တစ်ခါတစ်ရံ မီးလင်းလက်သွားသည်ကို တွေ့နေရပါသည်။

လက်ဝါးလေးဖြင့် အုပ်ထားသော စတယ်လာ့ လက်ကြားထဲမှ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ တနင့်တပိုး လိုးဝင်နေသော လိင်တန်ကြီး ဒဏ်ကြောင့် တရုပ်မလေး၏စောက်ဖုတ်မှာ သွေးရောင်လွမှ်းကာ စောက်ဖုတ်တပြင်လုံး ရဲရဲနီနေရှာ၏။ နီကျင်သော စောက်မွှေးလေးများက လိမ်ကွေးကာ ဘုတ်စုလေး အုံလိုက်ပေါက်နေရာ ထွန်းဇော်၏ လက်တစ်ဖက်က စောက်မွှေးလေးများကို ဖွဖွ ရွရွ ပွတ်သပ်ဆွဲယူလိုက်မိလေရာ စတယ်လာ၏ လက်ကလေးများမှာ တဆတ်ဆတ်လေး တုန်ကာ စောက်ဖုတ်ကြီးကို အုပ်ကိုင်ထားရာမှ မသိမသာလေး ဘေးဖယ်သွားရပြန်လေ၏။ ‘‘မီးမထိုးနဲ့ဆို . . အို့ . .’’  ဘယ်လိုမှန်းလဲ မသိဘူး ဒါက လမ်းဘေး ကားခေါင်းထဲမှာ . . စောက်ပတ်ကို စိတ်တိုင်းကျ ဖြဲကြည့်နေရမည့်နေရာမဟုတ် . . စိတ်ဆိုးမိသည်။ ရှက်သည် ဒေါသလည်း ဖြစ်မိ၏။ သည်အထဲ တစ်တစ်ဆို့ဆို့ကြီး ခံစားနေရသော လီးဒါဏ်က တစ်ကိုယ်လုံးရှိ သွေးကြောများထဲသို့ အဆိပ်ရည်များ ထိုးသွင်းနေသလား ထင်မှတ်မှားရလောက်အောင် တဖျင်းဖျင်း ခံစားရသည်။ နားရွက်တွေ ပူထူလာသည်။ နားထင်တွေ တင်းပြီး တဒိတ်ဒိတ် သွေးတိုးသံကိုပင် နားက ပြန်ကြားနေရသည်။ “ဘွတ် . . ပြွတ် . . စွပ် . . ဒုတ်’’ ‘‘ဟာ့ . . အ’’ စတယ်လာ၏ လက်ကလေးကို ရုတ်တရက် ဖယ်ထုတ်လိုက်သည်။ သွေးရောင်လွမှ်းနေသော တရုတ်မလေး၏ အစိလေးက တင်းထောင်ကာ . . . ထိတ်ကနဲ . . . ထိတ်ကနဲ လီးကြီး၏ တင်းကြပ်သော ဒါဏ်ကို တင်းခံနေသည်။ လီးထိပ်မှ အရေပြားအချို့က စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းပြင်၌ တွန့်ပြီး ကျန်ရစ်နေသည်။ ထိုအရေပြား တွန့်တွန့်ကြီးများကြားမှ ဖေါင်းကားနေသော သွေးကြောကြီးမျာက စောက်ပတ်ထဲသို့ မဝင် . . အပြင်၌ တစ်ဆို့နေခြင်းဖြစ်သည်။ ထွန်းဇော် စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကို အပေါ်တက်ခွထိုင်လိုက်ပြီး လက်ညိုးနှင့် လက်မ နှစ်ချောင်းခွ၍ ဆွဲဖြဲလိုက်သည်။ တခဏလေးအဖြဲ၌ အဆီနှင့် အသားဝင်းဝင်း နီရဲအာပြဲသွားသော စောက်ဖုတ်ထဲသို့ လီးကို အရင်းကပ်သည်အထိ ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး ဆောင့်သွင်းပေးလိုက်ရာ ‘‘ဇွတ်’’ ကနဲ လီးရှေ့ပိုင်း ဝင်သွားပြီးနောက် ‘‘ဗြွတ်’’ ကနဲ လီးအရေခွံ အပြုံလိုက်ပါ ဝင်သွားလေရာ ‘‘စွတ်’’ ဟူသော အသံနှင့်အတူ စောက်ပတ်ထဲမှ အရေများ လျှံထွက်လာလေ၏။

အရင်းသို့ ရောက်သည်နှင့် လီးထိပ်က သားအိမ်၏ မာမာလုံးလုံး(ဘာမှန်းတော့မသိပါ)နှင့် တွေ့ကာ ‘‘ဒုတ်’’ ကနဲ ကျင်တက်သွားရလေသည်။ စတယ်လာ ‘‘ ဟာ. . . အ’’ ဟာ လန့်အော်ရင်း ထွန်းဇော် ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ယောင်ပြီးတွန်းလိုက်သည်။ သို့သော် ‘‘ဘွတ် . . ကျိ . . ဘွတ် . . ကျိ . . ကျိ . . ဘွတ် . . ကျိ . . ဘွတ်’’  ‘‘ဘွတ်’’ ကနဲ တစ်ချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း ‘‘ကျိ’’ ကနဲ ကားလေးက သိမ့်ခါသွားလေရာ ‘‘ဘွတ် . . ကျိ . .’’ ဆိုသော အသံသည် မရပ်မနား ဒလစပ် ပေါ်လာနေလေတော့သည်။ ‘‘ဘွတ် . . ကျိ . . ဘွတ် . . ကျိ . . ကျိ . . ဘွတ် . . ကျိ . . ဘွတ်’’ ‘‘အင် . . အင် . . အင် . . သေ . . သေ . . သေရောပေါ့ . . . ’’ စတယ်လာက စကားကို ပြတ်တောင်းပြတ်တောင်း ပြောရင်း နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်ထားရှာသည်။ ထွန်းဇော် လက်ထဲမှ လက်နှိပ်ဓါတ်မီးအသေးစားလေးကို စောက်ဖုတ်အဝသို့ အသေအချာထိုးပြီး ပြစ်ပြစ်နှစ်နှစ် ဆောင့်လိုးပေးလိုက်လေသည်။ လက်နှိပ်ဓါတ်မီး အလင်းရောင်အောက်၌ စောက်ပတ်ကြီးထဲကို စောက်ရည် အရွှဲသားနှင့် လိုးဝင်နေသော ထွန်းဇော်၏ လီးကြီးမှာ ပြောင်လက်စိုရွြှနေသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ ကျွတ်ထွက်လာသော လီးဒစ်ကြီးကြားထဲ၌ ဖြူဖွေးသော အမြုပ်များ စီနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ တရုပ်မလေး စောက်ဖုတ်ကြီးအောက်ဖက် ကြက်လျှာစွန်းဒေါင့်လေးထဲ၌မူ ပြစ်ချွဲသော အမြုပ်များ စုပုံစီးကျနေ၏။ ‘‘ဘွတ် . . ဘွတ် . . ကျိ . . ကျိ . . ဖွတ် . . ကျိ . . ဖွတ် . . ဘွတ် . .’’ ‘‘အီး . . အ . . အ . . ဟင်း ဟင်းဟင်း . . တော် . . တော်ပြီ . . ’’ ‘‘ဘွတ် . . သွပ် . . ဘွတ် ဖွတ် . . ဘွတ်’’ ‘‘တော် . . တော် . . တော် . . ပြီ . . ဆိုမှ . . အ . . . အရမ်းပဲ . . အ . . . ’’ စတယ်လာ့အသံက ငိုသံနှင့် ရော၍ ဒေါသနိမိတ် လက်ခဏာလေးပါလာစဉ် ထွန်းဇော်၏ လီးထိပ်မှ ပူနွေးပြစ်ချွဲသော သုတ်ရေများကို တရုပ်မလေး၏ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ တဖြင်းဖြင်း ပန်းထည့်ပစ်လိုက်လေတော့သည်။ စတယ်လာ့ကိုယ်လုံးလေးလည်း ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ အကြောဆွဲသလို တုန်ခါသွားပြီးမှ ပြင်းပြသော အသက်ရှုသံနှင့် အတူ ငြိမ်သက်သွားရှာလေတော့သတည်း။…ပြီး

Zawgyi

‘‘ဓါတ္ဆီ ႏွစ္ဂါလံ . . . အင္ဂ်င္ဝိုင္ တစ္လုံး’’ ‘‘ကိုေဇာ္ႀကီး မေန႔ကဆီဖိုး ေပးၿပီးၿပီလား’’ ‘‘ဟာ အိုးစြပ္ ခြက္စြပ္ မေန႔က မက်န္ပါဘူး’’ ‘‘ဟဲ့ ရီႏြယ္ . . ေဇာ္ႀကီးက်န္တာ မဟုတ္ဘူး . . . ကိုတင္သန္း’’ ‘‘မသိဘူးေလ အေမတို႔ဟာက’’ ‘‘ငါ့ . . . ေယာင္ၿပီး ေျပာလိုက္မိတာ ေဇာ္ႀကီးေရ႕’’ ဓါတ္ဆီေမွာင္ခို အေရာင္းဆိုင္မွ ေဒၚဝိုင္းသမီး ရီႏြယ္မွာ အေတာ္ေတာင့္တင္းေသာ မိန္းမလွေလးျဖစ္သည္။ သမိုင္းမွာ ဓါတ္ဆီ အေရာင္းဆိုင္ေတြ ရွိေသာ္လည္း ကားသမားငယ္ငယ္ အထူးသျဖင့္ ရီႏြယ့္ အလွကို အပမ္းေျဖ ၾကည့္လိုက္သူတို႔က သည္ေရာက္မွ ဝယ္ၾကထည့္ၾကသည္။ ရီႏြယ့္အေမကလည္း ဒါကို သေဘာေပါက္ထားသည္။ ဓါတ္ဆီဂါလံခြက္ကို မႏိုင္မနင္း ယူလာတတ္ေသာ ရီႏြယ့္လက္ကေလးကို အုပ္ကိုင္ဖမ္းယူလိုက္ရသည္ကိုပင္ သူတို႔ဓါတ္ဆီဖိုးေလး တဝက္က်ိဳးသြားေအာင္ကို တန္သည္ထင္ၾက၏။ ပိုက္ဆံေပးၿပီး ရီႏြယ့္ လက္ကေလးကို ကိုင္ရၿပီး ဆီ အလကားရလိုက္သလို သေဘာထားၾကသည္။

ေဇာ္ႀကီး ေပၚတက္ကတ္ အဌားကားေလး ေမာင္းစားသည္မွာ (၂)ႏွစ္ခန႔္သာ ရွိေသးသည္။ ဦးေလး ျမသူက ေဇာ္ႀကီးအား ေက်ာင္းတစ္ဖက္ႏွင့္ ကားေမာင္းေစျခင္း ျဖစ္သည္။ ဆယ္တန္း မေအာင္ခင္ ကတည္းက ေဇာ္ႀကီး ေန႔ (၆) နာရီ မွ ည (၁၀ ) နာရီ အထိေမာင္း၏။ လိုင္စင္လုံးဝမရွိ၊ တကၠသိုလ္ ေရာက္မွ လိုင္စင္ရၿပီး အတန္းမတက္မီ သုံးေလးေခါက္ေလာက္ ဆြဲၿပီး ညေန အတန္းၿပီးခ်ိန္မွ ညဆယ္နာရီခန႔္အထိ ေမာင္းသည္။ ‘‘ကိုေဇာ္က တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဆို’’ ‘‘အလကား ေကာလဟာလေတြ’’ ‘‘အံမာေနာ္ ရီႏြယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာပါတယ္ေနာ္’’ ‘‘ေက်ာင္းထဲကို တစ္ခါတစ္ေလ ေရာက္တတ္တာပဲ’’ ဘာျဖစ္လို႔ ဝန္မခံခ်င္ရတာလဲဟု ရီႏြယ္ ေတြးမရ။ စကားကလည္း နည္းသလား မေမးနဲ႔။ ဟိုတင္သန္းတို႔နဲ႔ကေတာ့ ကြာပါ့၊ ဓါတ္ဆီ လာဝယ္တာနဲ႔ မတူဘူး။ ရီႏြယ့္ကို ၾကည္တဲ့ မ်က္လုံးေတြက ကြၽတ္ထြက္မတတ္ပဲ . . စကားမရွိ စကားရွာၿပီး . . သိပ္ရစ္တဲ့လူ . . ။ အေမက အဲဒီလူ လာၿပီဆိုရင္ ရီႏြယ့္ကို သတိေပးၾကည့္တတ္တယ္ . . ရီႏြယ္ သိတာေပါ့  ဟင္း . . ဟင္း . . . အသက္ ( ၁၈ ) ႏွစ္ပဲ ရွိၿပီဟာကို။ အဲ ရီႏြယ္က်ေတာ့ ေဇာ္ႀကီးကို စကားမရွိ စကားရွာၿပီး . . ရစ္တာ . . ေဇာ္ႀကီးက ေက်ာက္႐ုပ္ပင္။ ‘‘အင္းေပါ့ေလ တကၠသိုလ္က ၿပီးရင္ အရာရွိျဖစ္မယ့္လူ ဆိုေတာ့ ရီႏြယ္တို႔ကို သိပ္မေရာဘူးေပါ့ ဟုတ္လား’’ ‘‘ဒါေပါ့ . . ဒါေပါ့’’ ဟင္း ၾကည့္ပါလား ဘယ္ေလာက္ စိတ္ပ်က္ခ်င္စရာ ေကာင္းလိုက္တဲ့ လူႀကီးလဲလို႔ . . စိတ္ပိန္တယ္။ ‘‘အေမဝိုင္း မနက္ျဖန္ ခုလို ညေနပိုင္း အတြက္ ႏွစ္ဂါလံ ခ်န္ေပးဦးေနာ္ .. ည ဆြဲစရာမရွိပဲ ျဖစ္ေနဦးမယ္’’ ဘယ္ကိစၥပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမ့ကိုပဲ ေျပာတတ္တယ္ေလ၊ အဖက္မတန္ သလိုလိုနဲ႔ သိပ္ခံျပင္းဖို႔ ေကာင္းတာဘဲ။ ‘‘ဟို ဝယ္သူလာရင္ေတာ့ ေရာင္းမွာပဲ . . က်န္က်န္ မက်န္က်န္ ’’ ရီႏြယ္ ရစ္လိုက္တဲ့ စကားကို ဂ႐ုမစိုက္ဘူး၊ ဘာမွလဲ ျပန္မေျပာဘူး။ ဓါတ္ဆီထည့္ၿပီး ေမာင္းထြက္သြားတယ္။

ရီႏြယ္ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ဂါလံခြက္ႀကီးကို ေဆာင့္ခ်ပစ္လိုက္မိတယ္။ ‘‘ဂြမ္း’’ ကနဲ အသံၾကားေတာ့ အေမက ဆတ္ကနဲ လွည့္ၾကည့္ရင္း မာန္သည္။ ‘‘ဂါလံခြက္တစ္လုံး တစ္ရာေက်ာ္တယ္ သိရဲ႕လား’’ “လုပ္စမ္းပါ မင္းကလည္း ေစာ္ေလးက သန႔္ပါတယ္ကြ . . ကုန္စိမ္းလာခ်ရင္း ကုန္းတာဟ ဝါသနာ’’ ‘‘ေၾကးစား မဟုတ္ဘူး ဂစ္တာႀကီးက ဟဲဗီးႀကီးကြ’’ အသားညိဳညိဳ မြန္ရည္ သန႔္ျပန႔္ဟန္ရွိေသာ္လည္း အဝတ္အစား ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းႏွင့္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ကိုတင္သန္းတို႔ ပင့္လာၾကသည္။ ကားေခါင္းအတြင္း၌ မဂၢဇင္း ဖတ္ေနေသာ ေဇာ္ႀကီးက မိန္းကေလးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းခ်မိသည္။ ကားသမားေလာကမွာ ဒါမ်ိဳးေတြကလည္း ေတြ႕တတ္လြန္းသည္။ ေဇာ္ႀကီးသည္ အေတြ႕အႀကဳံကေတာ့ မ်ားသည္။ အေဝေျပးကားပိုင္ရွင္ ကိုသိန္းေအာင္ ခ်က္ပလက္ႀကီးႏွင့္လည္း တစ္ခါတစ္ရံ ျပည္၊ ေ႐ႊေတာင္အထိ ေခါက္စားေမာင္းဖူး၏။ သည္လိုင္းက်ေတာ့ ႐ိုး႐ိုးသားသား ေရာင္းဝယ္စားေနၾကေသာ မိန္းမငယ္ေလးမ်ားၾကား၌ စုံးျပဴးေလးေတြ ပါတတ္၏။ ေၾကးစားလဲမဟုတ္ ခရီးသြားဟန္လြဲ အေပ်ာ္သေဘာ လႈပ္ရွားၾကေသာ ပ်ံလႊားမေလးေတြရွိ၏။ အဲ တစ္သားက် ႏွစ္သားက် ပ်ံလႊားမႀကီးေတြလည္းရွိ၏။ စံပယ္ယာ စံလွႏွင့္ကေတာ့ အေၾကာတည့္သည္။ အေလနေတာ ပါးစပ္က ထြက္တတ္ေသာ စံလွႏွင့္ အယုတၱအနတၱ မိုးမြႏွ္ေအာင္ ေျပာတတ္ေသာ ေဒၚေဒါင္းဆိုသည့္ အညာကုန္သည္ မုဆိုးမ အသက္ (၃၅) ႏွစ္ခန႔္ မိန္းမႏွင့္သာ ဆုံမိလွ်င္ ကားတစ္စင္းလုံး တဝါးဝါး ဆူညံလာသည္။

ယခု သည္ဟာမေလးကား ေဒၚေဒါင္းတို႔ကဲ့သို႔ေသာ အမ်ိဳးအစား မဟုတ္သည္ကေတာ့ အတိအက်။ ႐ိုးသားေသာ မ်က္လုံးညိဳညိဳေလးမ်ားက ဝမ္းနည္းရိပ္သမ္းေနသေယာင္ ေမွးရီေနသည္။ ပိပိရိရိ ေစ့ထားေသာ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာက စကားတစ္ခြန္းကို ဆိုခဲေစ ၿမဲေစ ဆိုသည့္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ိဳး။ ‘‘နာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲ’’ ‘‘မိေခ်ာပါ . . .’’ ‘‘ကိုတူးတို႔ ေခၚလာတာလား’’ ‘‘ညကားရွိတယ္ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္အထိ ေရာက္မယ္ဆိုလို႔ လိုက္လာခဲ့တာပါ . . ကားရွိတယ္မို႔လားဟင္’’ ‘‘ေရာ္ . . ကိုတူးေတာ့ ေရာဂါရွာလာၿပီ’’ မိေခ်ာက ကေမာၻဇလြယ္အိတ္ေဟာင္းေလးကို ထိပ္မွစုစည္းကာ တင္းတင္းႀကီး ကိုင္ထားသည္။ မ်က္လုံးေလးမ်ားက တစ္စုံတစ္ရာကို သေဘာေပါက္သလို ေျခာက္ျခားစ ျပဳလာသည္။ ‘‘မင္းက ဘယ္အထိသြားမွာလဲ’’ ‘‘ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ မေရာက္ပါဘူး နင္းၾကမ္းႀကီးျဖစ္ျဖစ္ ကေဝစုျဖစ္ျဖစ္ အိုးသည္ကုန္းျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္မွာဆင္းဆင္း ရပါတယ္’’ ‘‘အေဖၚေတြက ဘယ္ေရာက္ကုန္လို႔လဲ’’ ‘‘ကြၽန္မက ဒါပထမဆုံး လိုက္လာတာ . . . မေ႐ြးတစ္တင္းနဲ႔ ဇီးခ်ိဳႏွစ္ေတာင္းပဲ ယူလာတာ ေရာင္းေကာင္းလို႔ ေရာက္တာနဲ႔ ကုန္ေရာ၊ သူတို႔က ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ ဆက္ေနဦးမွာ ကုန္ခ်င္းက မတူဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ေရာင္းေကာင္းတုန္း ျပန္ယူခ်င္လို႔ပါ’’ မိေခ်ာ လုံးေစ့ ပတ္ေစ့ ရွင္းျပေတာ့ ထြန္းေဇာ္ စိတ္မေကာင္း၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကိုလည္း အလ်င္အျမန္ ခ်လိုက္မိသည္။ “မိေခ်ာ . . . ကားေပၚတက္’’ ‘‘အစ္မေရ . . ေရွ႕မွာ ေဟာင္းေလာင္းႀကီးခင္ဗ် . . တိုးထား’’ ‘‘ၾကပ္ေနၿပီ စံလွရဲ႕’’ ‘‘ဒါမ်ိဳးက ၾကပ္မွေကာင္းတာ အစ္မရဲ႕ . . ေရွ႕တိုး’’ “ေဆာင့္တယ္ဟဲ့’’ ‘‘ေဆာင့္မယ္ေလ . . . ဥကၠံေက်ာ္ရင္ ပိုေဆာင့္ဦးမယ္ အေမဂ်မ္း ဝင္သလားေအာက္ေမ့ရတယ္ . . ယုံမလား မသိဘူး’’ စံပယ္ယာ စံလွ ႐ိုးသားစြာ ေျပာေနေသာ္လည္း ရန္ကုန္ျပန္ ကုန္သည္မ်ားခ်ည္း ေ႐ြးတင္လာေသာ ခရီးသည္မ်ားက ငိုက္ျမည္းရင္းမွ ၿပဳံးၾကသည္။ ‘‘အစ္မေရ . . ေပါင္ေလးၿဖဲလိုက္ၿပီး ခြလိုက္ပါလား အဆင္ေျပသြားတာေပါ့’’ ကားေပါက္ အတက္အဆင္းေဘးမွ ေတာင္းလြတ္ႀကီးကို ပိုက္ကာ ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္း ထိုင္ေနေသာ အသက္ (၂၀) ခန႔္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးကို လက္ညႇိဳးထိုးၿပီး လွမ္းေျပာလိုက္တယ္’’ “မခြတတ္ဘူးဟဲ့’’ ‘‘ဟာ . . ဒါေတာ့ အစ္မ သက္သက္လိမ္တာပါဗ်ာ စမ္းၿပီးခြၾကည့္လိုက္စမ္းပါ . . ေနာက္ဆို ခြတတ္သြားေရာ’’ ‘‘ကိုယ့္ . . မေအ . . ’’ ‘‘ဟင္း . . ဟင္း . . မဆဲနဲ႔ေနာ္ . . စံလွဆိုတဲ့ေကာင္က မေက်နပ္ရင္ . . ကန္ခ်ခဲ့မွာ’’ ‘‘အံမာ . . . လုပ္ရဲလုပ္ၾကည့္ပါလား’’ ‘‘လုပ္ရဲလို႔ေပါ့ဗ်ာ . . ဟင္း . . . ဟင္း . . . လုပ္ခ်င္တာေပါ့’’ စံလွအေၾကာင္း သိေနၾကေသာ ေဒၚေဒါင္းတို႔ အုပ္စုက စံလွကို မ်က္စပစ္ၿပီး ေျမႇာက္ေပးေနၾက၏။ ခရီးသည္ မိန္းကေလးက မ်က္ႏွာႀကီးနီၿပီး ေဒါကန္ေန၏။ ေထာက္ႀကံ့ကို ေက်ာ္ၿပီး ေမွာ္ဘီ မဝင္ခင္ မိုးခ်ဳပ္စျပဳလာသည္။ တပ္ႀကီးကုန္းအလြန္ ေမွာ္ဘီ အဝင္၌ လမ္းမီးတိုင္မ်ား လင္းေနေခ်ၿပီ။ မိေခ်ာကိစၥကို ကူညီရင္း ေမာင္းေနက် ကိုသိန္းေအာင္၏ ခ်က္ပလက္ ဘတ္(စ္)ကားကို ျပည္ေခါက္ေၾကးစား ထြန္းေဇာ္ ေမာင္းလာျခင္းျဖစ္ၿပီး ေ႐ႊျမယာကုန္း အလြန္၌ တိုက္ႀကီးဘက္မွ ဝင္လာေသာ အီဇူးဇူးကားႀကီးမ်ား မီးေရာင္ေၾကာင့္ သတိထားေမာင္းေနရသည္။ 

သရက္ေခ်ာင္း လမ္းခြဲအေရာက္ … ‘‘ဒိုင္း . . ေဖါင္း . . ဖလပ္ . . ဖလပ္ . . ဖလပ္’’ ဘီးေပါက္သြားသည္။ လိုင္နာကြၽတ္က တ႐ြတ္တိုက္ႀကီး . . ဖလပ္ . . ဖလပ္ ႏွင့္ပါလာသည္။ ‘‘ကြၽတ္ၿပီကြာ စပယ္ယာဝွီး မပါဘူး’’ စံပယ္ယာ စံလွစကားက ထြန္းေဇာ္နားထင္ကို တူႏွင့္ ထုလိုက္သည္ႏွင့္ တူလွသည္။ ‘‘ဟိုင္းေဝးေမာင္းတာ စပယ္ယာဘီး မယူလာဘူးလား စံလွရ’’ ‘‘ေမ့တာ အာစရိရဲ႕ .. ဂိုေဒါင္ေရွ႕မွာ ထုတ္ၿပီးသား’’ သာယာဝတီ ပန္းကန္စက္မွ လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္ ျပာလဲ့လဲ့ကို ထိန္ထိန္ညီးေအာင္ လွမ္းေတြ႕ေနရေသာ္လည္း ထြန္းေဇာ္တို႔ ကားရပ္ထားေသာ ေနရာက ၿခဳံႏြယ္ လယ္ကြင္းႏွင့္ မဲမဲေမွာင္ေနသည္။ ေနာက္ကားကို ေမွ်ာ္သူက ေမွ်ာ္သည္။ ‘‘ကိုးကိုးတစ္ အလာကို ေစာင့္ရေတာ့မွာပဲ’’ မနက္ ေလးနာရီခန႔္ ထြက္လာမည့္ ကိုသိန္းေအာင္ ေမာင္းလာေသာ ကားကိုသာ ေစာင့္ဖို႔ရွိေတာ့၏။ စံလွက လြယ္အိတ္ကို စလြယ္သိုင္းလြယ္လိုက္၏။ ‘‘ေငြပါတဲ့သူေတြ လုံလုံၿခဳံၿခဳံ ထားဗ်ိဳ႕ ရန္သူမ်ိဳးငါးပါးေတာ့ တာဝန္မယူႏိုင္ဘူးေနာ္’’ ေမွာင္ႀကီးမဲထဲ၌ ေျခာက္ျခားစြာ ၿငိမ္သက္သြား၏။ ‘‘ကားေပၚမွာ အိပ္ခ်င္တဲ့သူ ဝင္အိပ္ . . ႏွင္းမစိုဘူးေပါ့ဗ်ာ က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ ကားေစာင့္ရမွာမို႔ ကားေခါင္းေပၚ တက္အိပ္မွာ’’ ထြန္းေဇာ္ ဖင္ထိုင္ခုံေအာက္မွ ေစာင္ပါးေလးထုတ္ယူၿပီး ကားေအာက္ဆင္းရန္ ျပင္လိုက္သည္။ ‘‘အစ္ကို . . ’’ အားငယ္တုန္လႈပ္ေနရွာေသာ မိေခ်ာအသံက တိုးညႇင္းလြန္းလွသည္။ ထြန္းေဇာ္ လွည့္ၾကည့္သည္။ ‘‘မိေခ်ာ ပိုက္ဆံအိတ္ ယူထားေပးပါေနာ္’’ စပယ္ယာ စံလွ စကားကို ခရီးမသြားဘူးေသာ မိေခ်ာက အဟုတ္ထင္ကာ အႀကီးအက်ယ္ေၾကာက္ေန၏။ ‘‘အလကား စံလွ ေနာက္တာပါ မိေခ်ာရဲ႕ ဒီလမ္းက လုံၿခဳံပါတယ္ . . ဒို႔သာ မသိတာ ဒီအေမွာင္ေတြထဲမွာ တပ္မေတာ္က အၿမဲကင္းလွည့္ေနတာပါ၊ နဲနဲ ညနက္သြားေတာ့ ေတြလိမ့္မယ္ေလ ရဲေဘာ္ေတြ’’ ‘‘ဟာ . . သူမ်ားကို မလိမ္ပါနဲ႔ အစ္ကိုရယ္ ယူထားေပးပါေနာ္ . . မိေခ်ာ တကယ္ေၾကာက္တာ’’ ထြန္းေဇာ္ ထပ္ရွင္းျပမေနေတာ့၊ မိေခ်ာ လြယ္အိတ္ေလးကို ဖင္ထိုင္ခုံ ေသတၱာထဲ ထည့္ၿပီး ေသာ့ခတ္ေပးလိုက္၏။

အေမွာင္ . . အေမွာင္သည္ ေအးစက္ ပိန္းပိတ္လာသည္။ ‘‘ဝွီး . . . က်လိုက္တဲ့ႏွင္းေတြကြာ’’ စံလွက ေစာင္ကို တင္းတင္းၿခဳံရင္း ၿငီးသည္။ ပါးစပ္က ေဆးေပါ့လိပ္ကိုလည္း တြင္တြင္ဖြာေသးသည္။ ‘‘စံလွ အိပ္ၿပီလား . . ဟဲ့’’ ေဒၚေဒါင္းအသံ ကားထဲမွ ထြက္လာေလသည္။ ‘‘ဘယ္လိုလုပ္ အိပ္လို႔ရမွာလဲဗ်ာ၊ ႏွင္းေတြက တအားက်ေနတာ’’ “မအိပ္ေသးရင္ လာေလ ဟဲ့ လက္ဖက္စားမယ္’’ ‘‘ေအးဗ် ကြၽန္ေတာ္လည္း ခုမွဆာလာတာ’’ ျပဴတင္းေပါက္ တံခါးကို နင္းၿပီး ဆင္းရန္ျပင္သည္။ ကားအတြင္း၌ ေမွာင္ေနသည္။ ‘‘မီးထြန္းဖို႔ မပါၾကဘူးလားဗ်ာ’’ ‘‘ဟဲ့ . . နင့္ကား ပ်က္မယ္လို႔မွ ႀကိဳမသိတာ’’ ‘‘ေအာ ႀကိဳသိရင္လည္း က်ဳပ္ကလည္း ထြက္ေတာင္မလာဘူး’’ ထြန္းေဇာ္ စစ္အက်ႌေကာ္လံကို ဆြဲေထာင္ထားရင္း ရန္ကုန္ဘက္မွ ေပၚလာအံ့ေသာ ကားမ်ားကို ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ စံလွႏွင့္ ေဒၚေဒါင္းတီးတိုးစကားေတြ ေျပာေန၏။ ေဒၚေဒါင္းအုပ္စု၌ ေဒၚေဒါင္း၊ မခင္၊ မသိန္း၊ မပြင့္ႏွင့္ ထြန္းေဇာ္ မသိေသာ မ်က္ႏွာစိမ္း မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္ပါသည္။ ျပည္၊ ေ႐ႊေတာင္ သြားၾကမည့္ ခရီးသည္ ( ၄ ) ေယာက္ကလည္း အမ်ိဳးသမီးခ်ည္း ျဖစ္၏။ မိေခ်ာႏွင့္ဆိုလွ်င္ စုစုေပါင္း ခရီးသည္ ( ၈ ) ေယာက္ပါသည္။ ေသတၱာခြံ ဆီပီပါခြံႏွင့္ ဂုန္နီအိတ္မ်ားေၾကာင့္ ကားက အတန္ငယ္ ၾကပ္သေယာင္ ျဖစ္ေနရ၏။ ညီညာစြာ တန္းစီေနေသာ သာယာဝတီ ပန္းကန္စက္ဆီမွ လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္သည္ပင္ ထြန္းေဇာ္တို႔အတြက္ အားရွိစရာျဖစ္ေနရ၏။ ေဆာင္းညသည္ ေအးစက္စြာ တိတ္ဆိတ္ေန၏။ ‘‘အစ္ကို . . အစ္ကို ခဏ . . ခဏ’’ ေမွးစင္းသေယာင္ မ်က္ခြံမ်ားကို မနဲဖြင့္ရ၏။ မိေခ်ာအသံဟုလည္း စိတ္ကသိလိုက္သည္။ ‘‘အစ္ကို စပယ္ယာ မေကာင္းဘူး’’ ‘‘ဟင္ . . . ဘာျဖစ္လို႔လဲ မိေခ်ာရဲ႕’’ မိေခ်ာ ဆက္မေျပာ၊ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ခ်ိဳးဖဲ့လုပ္ရင္း ေခါင္းကို ငုံ႔ေနသည္။

ၾကယ္ေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့က မိေခ်ာ လႈပ္ရွားမႈေလးမ်ားကို ျမင္ေနရေလသည္။ ‘‘စံလွ . . . မိေခ်ာကို . . . ဘာ’’ ‘‘အို . . မိေခ်ာကို ဘာမွမလုပ္ပါဘူး . . . ဟို ေဒၚေဒါင္းဆိုတဲ့ မိန္းမနဲ႔ မိေခ်ာေျပာမွာ’’ ‘‘ေအာ္ ေဟာ္ သူက ဒီလိုပဲ မိေခ်ာရဲ႕ ကုန္သည္ေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးေနေတာ့ အတူတူ အိပ္တတ္တယ္ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး . . . အဟင္း’’ ‘‘အာ . . . ျဖစ္ေနတာ အစ္ကိုကလဲ မသိပဲနဲ႔’’ ‘‘ျဖစ္ေနတာ . . . ဟုတ္လား’’ ‘‘အင္း . . ဆို သြားေခ်ာင္းၾကည့္ပါလား’’ ‘‘ဟင္ မၾကည့္ရဲဘူး ဟင္းဟင္းဟင္း’’ ကတၱရာလမ္းသည္ ေႏြးေနသည္။ မာေက်ာေသာ ကတၱရာလမ္း ေႏြးေႏြးေပၚ၌ ထြန္းေဇာ္ ထိုင္ခ်လိုက္ရာ မိေခ်ာသည္လည္း သူႏွင့္ မနီးမေဝး၌ အသာအယာ ထိုင္လိုက္ရွာသည္။ ထြန္းေဇာ္၏အၾကည့္က မိေခ်ာထံ ေရာက္သည္။ အသက္ႏွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္ မိေခ်ာ၏ ကိုယ္ခန္ဓာ . . . က်န္းမာေတာင့္တင္းသည္။ ႐ိုးသားပုံ အမူအယာေလးမ်ားက ထြန္းေဇာ္ကို က႐ုဏာသက္ေစသည္။ ‘‘မိေခ်ာ ရင္ေတြခုန္ေနတာ’’ အဆက္အစပ္မရွိ တိုးတိုးေျပာသည္။ ‘‘ဘာျဖစ္လို႔ . . ’’ ‘‘ဟိုမွာ ျဖစ္ေနၾကတာႀကီးကို ေတြ႕ၿပီလား’’ မပြင့္တပြင့္ေလး ေျပာလိုက္ေသာ မိေခ်ာ၏ အသံေလး တုန္လႈိက္ လႈိက္ခတ္ေနသည္မွာ ထင္ရွားလွသည္။ ေျမာင္းလာေပးတာလားဟု ထြန္းေဇာ္ ေတြး၏။ အထာေပးေနတာ ဟုတ္ရင္ေကာဟု ေတြးကာ စိတ္က မရဲ။ နက္ေမွာင္ေသာ ကတၱရာလမ္းက ႏွင္းထုအတြင္း တိုးထြက္သြားရာသို႔သာ ရင္ပူ အာေျခာက္ေနမိသည္။  ‘‘အစ္ကို ကားလာရင္ႏႈိးေနာ္ မိေခ်ာ အိပ္မလို႔’’ ေစာင္ပါးေလးကို ခင္းၿပီး ေျပာ၏။ ‘‘ေျမေငြ႕မႈတ္မယ္ မိေခ်ာရဲ႕’’ ‘‘ဒါျဖင့္ အစ္ကို႔ ေပါင္ေပၚမွာ ေခါင္းတင္မယ္ ကဲ’’ ေခါင္းေလးက ေစြ႕ကနဲ ေပါင္ေပၚ ေရာက္လာသည္။ သစ္ငုတ္တိုႀကီး လႈိင္းပုတ္ခံရသည့္ႏွယ္ တုံကနဲ တုံ၏။ မိေခ်ာ ဆံပင္ၾကားမွ အုန္းဆီႏွင့္ စံပယ္ရနံ႔ေလးကို ရႈရႈိက္မိသည္။ “ခ်မ္းလာၿပီေနာ္’’ ‘‘အင္း ခ်မ္းလာၿပီ’’ ထြန္းေဇာ္ လည္ေခ်ာင္းမွ တစ္ဆို႔ဆို႔ ထြက္သည့္အသံက လႈိင္းမညီ၊ တုန္ခါေနသည္။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈက ျမင့္လာသည္။ ႏွလုံးခုန္သံကို မိေခ်ာၾကားေနရသည္။ တကယ္တမ္း အသည္းႏွလုံးကို ကိုင္လႈပ္ျခင္း ခံေနရသလို ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနရသည္က မိေခ်ာသာျဖစ္သည္။ မိေခ်ာ မိန္းမသားတစ္ဦး ျဖစ္ေနရျခင္းကိုပင္ ကိုယ္ဖါသာ မေက်နပ္။

ထြန္းေဇာ္ကို စေတြ႕လိုက္စဥ္ကတည္းက မေခ်ာ ရွိန္းကနဲ ႏွလုံးေသြး ေဆာင့္တိုးျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။ ႐ိုးသားခန႔္ညားဟန္ ေယာက္်ားပီသေသာ ထြန္းေဇာ္၏ ဥပဓိ႐ုပ္ကိုက မေခ်ာကို ေျခာက္ျခားေစခဲ့သည္။  စံလွႏွင့္ ေဒၚေဒါင္းတို႔ တ႐ြတွ္႐ြတွ္ ႂတြပတ္ျြပတ္ အလုပ္ျဖစ္ေနသံမ်ားကို နီးကပ္စြာ ၾကားေနရကတည္းက မိေခ်ာ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ ျဖစ္လာရသည္။ မိေခ်ာ အိပ္ေမာက်ေနဟန္ျဖင့္ လူးလြန႔္ရင္း လက္ကို ထြန္းေဇာ္ ေပါင္ၾကားထဲသို႔ ထည့္လိုက္သည္။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ ပါဟန္မရွိေသာ ထြန္းေဇာ္ လီးတန္ႀကီးကို လက္ခုံႀကီးႏွင့္ ဖိမိလိုက္သည္။ ထြန္းေဇာ္ တြန႔္ကနဲ ျဖစ္သြားကာ ေလထိုးလိုက္ေသာ တာယာကြၽတ္ႏွယ္ ေဖါင္းေဖါင္းတက္လာသည္။ မိေခ်ာ အသက္ရႈသံ သိသိသာသာ က်ယ္လာ၏။ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားျဖင့္ ထန္းလ်က္ေခ်ာင္း လွိမ့္သလို လွိမ့္ေပးေနမိသည္။ အညာမွာ ထန္းလ်က္ေခ်ာင္း လွိမ့္ေနက် မိေခ်ာ လက္ကေလးမ်ားက ကြၽမ္းက်င္၏။ ေထာင္းကနဲကန္တက္လာသည္။ ႏွစ္ဦးစလုံး အထာေပါက္ေနၾကသည္။ ရင္ေတြ ပူေလာင္ေမာဟိုက္လာၾကသည္။ ဟန္ေဆာင္မႈ အေရခြံသည္ တေျဖးေျဖး ေလ်ာက် ေျပဆင္းလာေနသည္။  ထြန္းေဇာ္၏ လက္မ်ားက မိေခ်ာ ပုခုံး လုံးလုံးက်စ္က်စ္ကေလးကို လုံးပြတ္ ဖိညႇစ္မိ၏။ မိေခ်ာ ‘‘ဟင္း’’ ကနဲ သက္ျပင္းခ်ၿပီး ပက္လက္လွန္လိုက္သည္။ ေခါင္းက ပူေႏြးေသာ ကတၱရာလမ္းေပၚ ေ႐ႊ႕ေျပာင္းခ်လိုက္သည္။ မႈံရီေသာ ၾကယ္ေရာင္ကေလးမ်ားေအာက္ ထြန္းေဇာ္၏ မ်က္ႏွာကို မိေခ်ာ အေမာတေကာ ရွာေဖြၾကည့္မိသည္။ အထင္ေသးေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားကို မိေခ်ာ ႐ြံသည္။ မျမင္ႏိုင္ေသာ အေမွာင္ရိပ္ထဲမွ အစ္ကို႔မ်က္ႏွာ၌ အခ်စ္ေရာင္ျခည္မ်ားသာ သန္းေနပါေစဟု စိုးထိတ္ဗ်ာပါဒႏွင့္ ႀကိတ္၍ ဆုေတာင္းရသည္။

‘‘မိေခ်ာ . . . ရယ္’’ ၿပိဳဆင္းလာေသာ ကာမေတာင္က်ေရအလ်င္၌ သူ၏သိက္ခာကမ္းပါးႀကီး တစ္စ တစ္စ တိုက္စားၿပိဳက်လာေသာ အသံႀကီးက မိေခ်ာရင္ကို ေႏြးေထြးသြားေစသည္။ မရဲတရဲ တုန႔္ဆိုင္းဆိုင္း အစ္ကို႔လက္မ်ားကို မိေခ်ာ ရဲရဲတင္းတင္းေလး ဆြဲယူၿပီး ႏို႔ႏွစ္လုံးေပၚသို႔ ဖိအုပ္ ကိုင္တြယ္ေစလိုက္သည္။ အစ္ကို႔ အသက္ရႈသံႀကီးက ညေနက ကားတာယာအတြင္းမွ လက္က်န္ေလမ်ား စိမ့္ထြက္ေနသလို က်ယ္ေလာင္လာသည္။ မိေခ်ာ အစ္ကို႔ေပါင္ၾကားသို႔ ကမန္းကတမ္း လက္ထိုးသြင္းလိုက္ရာ မာတင္း မတ္ေထာင္ေနေသာ ခ်စ္စရာ တစ္တုံးတစ္ခဲ အစ္ကို႔ပစၥည္းႀကီးကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ဆုပ္နယ္ေလ၏။ အစ္ကို႔ဖင္ႀကီး ေျမာက္ႂကြေျမာက္ႂကြႏွင့္ တဆတ္ဆတ္တုန္လာသည္ကို မိေခ်ာခံစားထိေတြ႕ေနရသည္။ မိေခ်ာႏို႔ေတြေပၚတင္ေပးထားေသာ အကို႔လက္ေတြက တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ရဲတင္းလာၿပီး ႏို႔ေလးေတြကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ဆုပ္ကိုင္ျဖစ္ညႇစ္လာ၏။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ႏွစ္ဦးသား နားလည္မႈရလာၾကသည္။ “ကားနဲ႔ ေဝးေဝး သြားရေအာင္ေနာ္ .. ’’ ‘‘ အင္း . . . ’’ မိေခ်ာ ေစာင္ေခါက္ကေလးကို ေကာက္ယူၿပီး ကတၱရာလမ္း အလယ္ေၾကာမွ ရန္ကုန္ဖက္သို႔ ေပသုံးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ ေလွ်ာက္ခဲ့ၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ အစ္ကို႔ရင္ခြင္၌ ေပ်ာ့ေခြမွီလိုက္မိသည္ႏွင့္ ဦးစြာ ရင္ဆိုင္လိုက္ရသည္မွာ မိမိ ေပါင္ၾကားသို႔ အစ္ကို႔လက္က ခပ္တင္းတင္း ပင့္အုပ္ ပြတ္သပ္လိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ထမီခံေနေသာ္လည္း ေယာက္်ားတစ္ဦးက မိမိ၏ အတြင္းပစၥည္းကို ယခုကဲ့သို႔ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ အႏႈိက္မခံဘူးေသးေသာ မိေခ်ာမွာ ျဖင္းကနဲ ၾကက္သီးကေလးမ်ားထကာ ေအးေသာညပင္ ျဖစ္လင့္ကစား ေခြၽးေစးကေလးမ်ားပင္ ထြက္လာရသည္။ ‘‘ယား . . . တယ္’’ အစ္ကို႔ရင္ဘတ္ကို ဖြဖြထုရင္း မပြင့္တပြင့္ ေျပာ၏။ အစ္ကိုက ယုယျမတ္ႏိုးစြာ မိေခ်ာ၏ ပါးမို႔မို႔ေလးကို တရႈိက္မက္မက္ နမ္းရႈိက္ေပးလိုက္ၿပီး ႏွစ္သိမ့္၏။ ကာမမီးေတာက္သည္ တရွိန္ရွိန္ ေတာက္ေလာင္လာသည္။ တဆတ္ဆတ္ တုန္လာေသာကိုယ္လုံးေလးက ေပ်ာ့ေခြက်လာသည္။ အစ္ကိုက ေလ်ာ့ပုံခ်ေပးရင္း မိေခ်ာေပၚသို႔ ေမွာက္ခ်၏။ ေႏြးေထြးအိစက္ေသာ ႏို႔မာမာကေလးမ်ားက အစ္ကို၏ ရင္ဘတ္ႀကီးကို ဆီးႀကိဳေတာ္လွန္ေလသည္။ စို႔ထြက္လာေသာ ႏွစ္ဦးစလုံးဆီမွ ကာမအရည္အနံ႔မ်ားက သင္ပ်ံ႕လာေနၾကသည္။ အစ္ကို႔ပစၥည္း မာတင္းတင္းႀကီးက မိေခ်ာ ေပါင္ရင္းၾကားကို ေထာက္မိေနရာ အေနရခက္လွသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ကိုက္ၿပီး အရဲစြန႔္လ်က္ အစ္ကို႔ဟာႀကီးကို ေနရာေ႐ႊ႕ကာ ေတ့ေပးလိုက္သည္။ ထမီႏွင့္ လုံခ်ည္သာ ၾကားခံရွိမေနပါက စြပ္ကနဲ ဝင္သြားမည္မွာ ဧကန္ပင္ျဖစ္၏။ မိေခ်ာ ထမီစေလးကို အစ္ကို မသိေအာင္ ေျဖခ်လိုက္သည္။ တင္းရင္းေနေသာ တင္ပါးေကာ့ေကာ့ေလး ေအးကနဲ ႏွင္းေငြ႕ႏွင့္ ထိေတြ႕ျခင္းကို ခံစားလိုက္ရသည္။ အစ္ကို႔ ပုဆိုးစသည္လည္း ေအာက္သို႔ ေျပေလ်ာ့က်သြားမွန္း မိေခ်ာ သိလိုက္သည္။ ဤအသိေနာက္ဝယ္ မိမိ၏ အပ်ိဳစင္ဘဝေလးကို ဝါးၿမိဳပစ္ေတာ့မည့္ အစ္ကို႔ဟာႀကီးက မိေခ်ာ၏ တင္းတင္းခုံးခုံး ေနရာေလးကို ‘‘ျြပတ္’’ ကနဲ ထိုးသြင္းလိုက္ျခင္းကို ခံလိုက္ရေတာ့ေလသည္။ ေသြးသားသန္မာ အသန္စြမ္းဆုံးေသာ အ႐ြယ္ေတြမို႔ ႏွစ္ဦးသား ဖိန႔္ဖိန႔္တုန္ခါ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးသြား၏။ အဂၤါႏွစ္ခုက ႏွစ္အတန္ၾကာ ကြဲကြာေနေသာ မိတ္ေဆြမ်ားႏွယ္ ၿငိမ္သက္စြာ ဖိကပ္ပူးေနၾကသည္။ ဇိ ကနဲ ဇိ ကနဲ လီးထိပ္မွ ယိုစိမ့္လာေသာ အရည္ေႏြးေႏြးေလးမ်ားက မိေခ်ာ ေစာက္ဖုတ္ကို စြတ္စိုေစသည္။ ‘‘အစ္ကို႔ဟာက အရည္ေတြ ထြက္တယ္’’ ‘‘အင္း . . . အရမ္းလုပ္ခ်င္ေနၿပီ’’ ‘‘သြား . . ဟင္း ညစ္ပတ္ႀကီး’’ ႏွစ္ေယာက္သား တဟင္းဟင္း ဖက္ထားခဲ့ၾကဆဲ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ မိေခ်ာ၏ အေပၚအက်ႌေလးႏွင္ ဘရာစီယာကို အစ္ကိုက ခက္ခဲခြၽတ္ေခ်ာ္စြာ ဆြဲခြၽတ္ေလေတာ့သည္။ ‘‘အက်ႌ ၿပဲသြားၿပီ . . အရမ္းပဲ’’ အစ္ကို႔ထံမွ တုန႔္ျပန္သံ ထြက္မလာ၊ အသက္ရႈသံႀကီးကသာ ျပင္းသည္ထက္ ျပင္းထန္လာေလသည္။ မိေခ်ာ မေနသာေတာ့ပဲ အက်ႌႏွင့္ ဘရာစီယာကို ခြၽတ္ေပးရ၏။ ညဆိုေသာ အလင္းမဲ့ဝန္းက်င္၌ မိေခ်ာတစ္ေယာက္ သတၱိေတြ အရမ္းႀကီးကို ေကာင္းေနတာ့သည္။ ရန္ကုန္-ျပည္လမ္းမႀကီးေပၚ၌ ဝတ္လစ္စလစ္ မိေခ်ာတစ္ေယာက္ကို ခုလို ပုံစံႏွင့္သာ ေတြ႕လိုက္ၾကပါက ကမာၻေက်ာ္သြားမည္လား မသိ။ ‘‘ျမန္ျမန္ လုပ္ကြာ . . ခ်မ္းတယ္’’ ခ်မ္းတယ္ ဆိုေသာ မုသာဝါဒစကားကို မိေခ်ာ ဘာေၾကာင့္ ေျပာမိသည္ကိုပင္ မိေခ်ာကိုယ္တိုင္ မသိေပ။ ေဆာင္းဥတုကို မိေခ်ာသတိမရ။ သိမ့္ကနဲ တစ္ကိုယ္လုံး တုန္သြားျခင္းကိုသာ ခံစားရသည္က အမွန္ပင္ျဖစ္၏။ ‘‘ေပါင္ နည္းနည္းကား . . အင္း’’ အစ္ကို႔ အသံက အေမာတေကာႏိုင္လွသည္။

လြတ္က်သြားမွာစိုးေသာ ဝက္သားတုံးႀကီးကို အငမ္းမရ မနားတမ္း ကိုက္ဖဲ့စားေသာက္ေနသူ၏ အသက္ရႈသံႏွင့္ တူလွသည္။ မိေခ်ာ အစ္ကို႔ခါးကို ဖက္ထားသည္။ အရပ္ခ်င္းကမညီ။ အစ္ကိုက ေဒါင္ျမင့္ေနသျဖင့္ အစ္ကိုလီးႀကီးက ငိုက္လွ်ိဳးၿပီး စိုက္ဝင္ေနရေသာ ေစာက္ေခါင္းႏွင့္ ေခ်ာ္ေနျပန္သည္။ မိေခ်ာ ေျခဖ်ားေလး ေထာက္ခါ ေထာက္ခါ အဝႏွင့္ေတ့ . . ေတ့ေပးေသာ္လည္း မဝင္ ၾကာေတာ့ ေညာင္းလာသည္။ ‘‘အိပ္ . . ေပးမယ္ကြယ္’’ အစ္ကို႔ခါးကို မလြတ္တမ္းဖက္ရင္းက မိေခ်ာ ထမီပုံေပၚ ေက်ာခ်ၿပီး လွဲအိပ္လိုက္သည္။ ႏို႔ႏွစ္လုံးႏွင့္ အစ္ကို႔လီးက ထိခတ္ ပြတ္သပ္မိ၍ ရင္မွာ ပူထူၿပီး ရွိန္းကနဲ ျဖစ္ရသည္။ လီးႀကီး၏ လုံးပတ္ႏွင့္ အရွည္အေနအထားကိုလည္း ထိတ္လန႔္စြာ အနီးကပ္ ျမင္လိုက္ရ၏။ က်စ္က်စ္မာမာ အသားစိုင္ ပူပူေႏြးေႏြး အစ္ကို႔လီးကို ကိုင္လ်က္ ခပ္နာနာေလး ဖိပြတ္ေပးလိုက္ေလ၏။ “ႁပြတ္… ႁပြတ္ . . ဖြတ္ . . ပလြတ္…. ႁပြတ္’’ လီးထိပ္မွ သံစုံထြက္လာသည္။ မိေခ်ာ သိမ့္ကနဲ ၾကည္ႏူးဆြတ္ပ်ံ႕ေသာ ေဝဒနာတစ္မ်ိဳးကို ခံစားလိုက္ရေလသည္။ ဆန႔္က်င္ဘက္လိင္မွ ထြက္လာေသာ အသံသည္ တမ်ိဳးပင္ ခံစားရေသာ အသံတစ္မ်ိဳးေလလားမသိပါ။ ‘‘အ . . နာတယ္ . . မိေခ်ာရဲ႕ . . အရမ္း မၿဖဲနဲ႔’’  အစ္ကိုက နာနာက်င္က်င္ ေျပာမွ မိေခ်ာ ရပ္လိုက္သည္။ ထို႔အတူ အစ္ကို႔ဖင္ႀကီးေအာက္ဆီသို႔ ေ႐ြလွ်ားသြားသည္။ ေႏြးေထြးေသာ ေဂြးဥႀကီးမ်ားက မိေခ်ာ ခန္ဓာကိုယ္ကို ပြတ္တိုက္သြားေလသည္။ မိေခ်ာ လက္ႏွစ္ဖက္ကို အားျပဳၿပီး တစ္ဆစ္ခ်ိဳး ခ်ိဳးထား၏။ အစ္ကိုက သူ႔လီးကို အေသအခ်ာကိုင္ၿပီး အေပါက္ကို စမ္းတဝါးဝါး ေတ့ေနျပန္၏။ မိေခ်ာ သိပ္စိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ့ေပ။ ‘‘ကြၽတ္ . . ဒီမွာ . . ဒီမွာ . . ကဲ ေတြ႕ၿပီလား’’ ေစာက္ပတ္ဝႏွင့္ လီးထိပ္က ပုလင္းဝႏွင့္ အစို႔လို ဖိကပ္မိသြားသည္။ သည္မွာ မိေခ်ာ မ်က္ေတာင္ေလး ေမွးစင္းသြားသည္အထိ အီစိမ့္ ခ်ိဳၿမိန္ေသာ အထိအေတြ႕။ ‘‘ဘြတ္ . . .ဘြတ္’’ ‘‘အား . . . ဝင္သြားၿပီ . . အီး . . ရွီး ကြၽတ္ ကြၽတ္’’ လီးထိပ္က ဆိုင္းမဆင့္ ဗုံမဆင့္ ကြၽံဝင္သြားသည္။ မိေခ်ာ၏ ဖင္ႀကီး ေနာက္သို႔ တြန႔္ကနဲ ေ႐ႊ႕သြားသည္။

အစ္ကို႔ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္က မိေခ်ာတင္ပါးႏွစ္လုံးကို ဖေနာင့္ႏွင့္ ဖိကပ္ ဆြဲထားလိုက္ရာ ဖင္ႀကီးမွာ ေ႐ႊ႕မရေတာ့ေပ။ ‘‘ဘြတ္ . . .ဘြတ္ . . ဘြတ္ ႁပြတ္’’ ‘‘အို . . အ . . အိုး . . အ . . အ . . ဟာ့ . . အား . . ကြၽတ္’’ ဘြတ္ကနဲ လီးထိပ္ဝင္သြားသည္ႏွင့္ အရည္စိုစျပဳေနေသာ မိေခ်ာ၏ ေစာက္ေခါင္းထဲမွ ‘‘ ဘြပ္ ’’ ကနဲ အန္ထြက္လာၿပီး ‘‘ ျြပတ္ ’’ ကနဲ ဟူေသာ အသံႏွင္အတူ ေႏြးအိေသာ အရည္ခြၽဲခြၽဲမ်ား လွ်ံထြက္ျခင္းကို သိရွိခံစားလိုက္ရေလသည္။ အသစ္ခ်ပ္ခြၽတ္ ပါကင္မဖြင့္ရေသးေသာ မိေခ်ာ၏ ေစာက္ပတ္ကေလးမွာ တင္းကနဲ ၾကပ္စည္းခံရသလိုပင္ ျဖစ္သြားရ၏။ အတြင္းပိုင္း ေစာက္ေခါင္းထဲမွ အလိုးခံရျခင္း အရသာ၏ ေကာင္းမြန္ျခင္း ၾကည္ႏူးျခင္းကို လီးထိပ္ႀကီးမွ လက္ခံရရွိလိုက္ေလသည္။ ‘‘ဘြတ္ . . .ဘြတ္ . . စြတ္ . . ႁပြတ္’’ ထြန္းေဇာ္ ႏွစ္ခ်က္ဆင့္၍ ခပ္ဖိဖိေလး ေဆာင့္ေပးလိုက္၏။ လီးထိပ္မွ နင့္ကနဲေနေအာင္ တစ္စုံတစ္ခုႏွင့္ ေဆာင့္မိ၏။ ‘‘အ . . အစ္ကို . . ’’ မိေခ်ာ အသက္ရႈရပ္သြားသည္။ မ်က္လုံးထဲ ျပာကနဲ ဝင္းကနဲ ျဖစ္သြား၏။ ၾကားဖူးနားဝျဖင့္ စဥ္းစားမိသည္။ ‘‘အပ်ိဳေမွး . . ေပါက္သြားတာ’’ ဟုတ္လား . . မဟုတ္လား မသိ၊ ႏွစ္ဦးသား အတည္ျပဳသလို ဆက္လိုးၾကသည္။ ထြန္းေဇာ္ ေယာက်္ားေလးစိတ္ထဲ၌ ဘယ္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် မဖိုက္ရေသးေသာ ေစာက္ဖုတ္ေလးကို လွပေသာ ဘီယာဘူးအသစ္ကေလး ေဖာက္လိုက္ရသလို ေက်နပ္သြား၏။ မိေခ်ာကလည္း ဒါကိုေတာ့ ေလ့လာဘူးသည္။ အေပါက္သစ္ကိုမွ ခ်စ္တတ္ၾကေသာ ေယာက္်ားေလးေတြ၏ ညာဥ္ကို သိထား၏။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ အပ်ိဳေမွးေပါက္သြားၿပီဟု သံေယာင္ ထည့္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤအသံၾကားမွ ထြန္းေဇာ္ အားထည့္ၿပီး ႀကဳံးေတာ့သည္။ ‘‘ဘြတ္ . . .ဘြတ္ . . ဖြတ္ . . ဖတ္’’ ‘‘အင့္ . . အင့္ . . အင့္ . . အ . . အား . . ဟ . . လားလား’’ မိေ႐ႊေခ်ာတစ္ေယာက္ ကိုယ့္အတတ္ႏွင့္ ကိုယ္စူးၿပီ၊ နင့္ေနေအာင္ ခံရသည့္ ေပါင္ႏွစ္ဖက္က ကားၿပီး အေပၚသို႔ ၿဖဲေထာင္ထားရာ ဆီးခုံက ေမာက္တင္းလ်က္ ခပ္မို႔မို႔ေလး ေကာ့တင္ေပးသလိုျဖစ္၏။ ကုတင္မဟုတ္၊ ၾကမ္းမဟုတ္။ ကတၱရာလမ္း မာမာမွာ ထင္တိုင္းေဆာင့္ႏိုင္၏။ ( ေျမႀကီး၌ ဖိုက္ရေသာ အရသာႏွင့္ ေတာင္ဆုပ္ခန႔္ ထူေသာ ဖဲေမြ႕ယာေပၚ၌ ဖိုက္ရေသာ အရသာမွာ အေပ်ာ့ အမာ ခံအား ေဆာင့္အား ကြာလြန္းလွသည္။

ေအာက္ခံက မာေနလွ်င္ တင္ပါးအသားဆိုင္တို႔၏ ႐ုန္းကန္ျပန္ႂကြေပးမႈ အရသာကို ပိုၿပီး ထိထိမိမိ ခံစားသိရွိႏိုင္၏ … စကားခ်ပ္ ။ )ယခု မိေခ်ာ နင့္ေနေအာင္ အလိုးခံရသည္။ ေစာက္ပတ္ထဲမွ က်င္တက္သြားေအာင္ထိသည္။ ေဆာင့္ခ်က္တိုင္းက အားပါ၏။ ႀကီးမားလွေသာ ဖင္သားႀကီးမ်ားသာ မရွိပါက အ႐ိုးေတြ အမႈန႔္ ျဖစ္ကုန္မလားဟု မဆိုႏိုင္ေခ်။ ‘‘အစ္ကို က အဆုံးထိ ေဆာင့္တာပဲ . . တခါထဲ . . အင့္’’ ‘‘နာ လို႔လားဟင္’’ ‘‘နာတာေပါ့ အသက္ေအာင့္ထားရတာ . . အသက္ရႈဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္မရေတာ့ဘူး . . အားႀကီး ၾကမ္းတာပဲ’’ ငိုသံလိုလို ေဒါသသံလိုလို ေျပာလိုက္ေသာ မိေခ်ာစကားေၾကာင့္ ထြန္းေဇာ္ အၾကမ္းဆုံးေသာ ေဆာင့္အားမွ ကပ္ေညာင့္လိုးနည္းသို႔ ေျပာင္းလိုက္ေလသည္။ ‘‘ဘြတ္ . . .ဘြတ္ . . စြတ္ . . ဘြတ္ . . စြတ္’’ ‘‘အင့္ . . အင့္ . . အဲ့ . . အဲဒါက ေတာ္ေသးတယ္ တခါတည္းမ်ား အသက္ရႈလို႔ကို မရဘူး’’ “ႁပြတ္ . . ဘြတ္ . . .ဘြတ္ . .’’ ‘‘ဟ . . အ . . အိုး . . အိုး . .အဆုံးခ်ည္းဝင္တာပဲကြယ္’’လီးေမႊးၾကမ္းၾကမ္းႀကီးမ်ားက မိေခ်ာရဲ႕ ေစာက္ေမႊးအုံေလးကို ခပ္ဖိဖိေလး ဖိႀကိတ္ၿပီး ေညာင့္ေနသည္။ ၿဗိ ကနဲ ၿဗိ ကနဲ အေမႊးခ်င္း ဖိႀကိတ္သံက တစ္ခါတစ္ေလ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလး ထြက္ထြက္လာတတ္ေလ၏။ ‘‘အ . . အစ္ကို အရမ္းအေဆာင့္သန္တယ္ . . ကြၽတ္ . . ကြၽတ္ . .’’ ‘‘ေဆာင့္တာ မိေခ်ာ မႀကိဳက္ဘူးလားဟင္’’ ‘‘ဆီးခုံနာတယ္ ဘာမွန္းလည္း မသိဘူး၊ အရသာမွ မရွိတာ စြတ္ေညာင့္ေနတာပဲ မုန္းတယ္’’ ပါးစပ္ကေလး ရဲရဲျဖင့္ ႏွစ္ကိုယ္ၾကား တိုးတိုးေလး ေျပာေနေသာ မိေခ်ာအသံက ေလသံေလးမွ်သာျဖစ္၏။ ‘‘အစ္ကိုလီးႀကီးကို အားရရဲ႕လားဟင္’’ “ဟာ အစ္ကိုကလည္း . . . သြား မသိဘူး” ‘‘ခံလို႔ ေကာင္းရဲ႕လားလို႔ေမးတာပါ’’ ‘‘ဟိ ဟိ ေတာ္ကြာ မေမးနဲ႔ ရွက္တယ္’’ ‘‘အ . . အင့္ . . ဟင့္ . . အင့္ . . အင့္ . . အား ကြၽတ္ ကြၽတ္’’ ေစာက္ပတ္ထဲ လီးဝင္ေနစဥ္ ႏို႔အစို႔ခံရေသာ အရသာမွာ မိန္းခေလးတစ္ဦးအတြက္ အျမင့္ဆုံး ခံစားမႈပင္ ျဖစ္သတည္း။

‘‘ရွီး . . အား . . ကြၽတ္ . . ကြၽတ္ . . အီး . . အား . . အစ္ကို . . ဖယ္ . . ဖယ္ေတာ့ . . ’’ “ဟာ ဘာလို႔ဖယ္ရမွာလဲ . . ႁပြတ္ . . ႁပြတ္’’ ‘‘အာ . . ဒီမွာ ထြက္ . . ထြက္ကုန္ေတာ့မယ္ ဖယ္ပါဆို’’ ‘‘ထြက္ . . ထြက္ . . ႁပြတ္ . . ႁပြတ္’’ ‘‘ဟင့္အင္း . . အား ဒုက္ခပါပဲ . . ရွီး . . ႁပြတ္ . . ႁပြတ္ . . ဘြတ္’’ “အား . . အား . . အား” မိေခ်ာအသံ အနည္းငယ္ က်ယ္သြားသည္။ ဘတ္စ္ကားဆီမွ လူသံ သဲ့သဲ့ ၾကားလိုက္ရသည္။ ‘‘သိပ္မေအာ္နဲ႔ေလ လူေတြၾကားကုန္လိမ့္မယ္’’ ‘‘အို ၾကား ၾကား မတတ္ႏိုင္ဘူး . . အား အား’’ ေကာင္မေလး စြတ္ေအာ္ေနျပန္သည္။ ‘‘ျဖင္း’’ ကနဲ ရွိန္းတက္သြားရေသာ ခံစားမႈႏွင့္အတူ လီးထိပ္မွ အားရျပည့္ဝေသာ ခံစားမႈ သုတ္ရည္မ်ား ဇိကနဲ ဇိကနဲ မိေခ်ာေလး၏ ေစာက္ေခါင္းအဆုံး၌ စိမ္ထားရင္း ပန္းထည့္ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ မိေခ်ာ၏ ေစာက္ပတ္ေလးထဲ ေႏြးကနဲ ေႏြးကနဲ ခံစားလိုက္ရၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား အသားခ်င္း ဖိကပ္ပူထားရင္း ႐ြစိ ႐ြစိျဖင့္ အရွိန္မေသေသးသလို ကပ္ေဆာင့္ရင္း ေညာင့္ရင္း ကာမအရသာကို အျပည့္အဝ ခံစားလိုက္ၾကရေလသည္။ လူသူကင္းမဲ့ေသာ ဟိုင္းေဝးလမ္းမႀကီးေပၚမွ အပ်ိဳစင္မေလး၏ ေသြးကြက္ေလးကိုေတာ့ျဖင့္ မည္သူမွ် ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ သတိထားမိၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါေခ်။

‘‘မိေခ်ာကို . . . ကို ေမ့လိုက္ပါ ေနာ္’’ ပိုက္ဆံအိတ္ေလးလာယူရင္း ကားေပၚက အဆင္း၌ မိေခ်ာ ကပ္ေျပာသည္။ ထြန္းေဇာ္ လႈိက္က်င္ေသာ ခံစားမႈကို ခံစားရသည္။ ‘‘မိေခ်ာတို႔ ႐ြာကို ေျပာျပခဲ့ဦးေလ . . ’’ ‘‘အို . . အပိုေတြ’’ မိေခ်ာ မ်က္ႏွာထား တင္းတင္းေလးျဖင့္ တစ္ခ်က္ေဟာက္ၿပီး ဆင္းသြားသည္။ ကားလမ္းေဘးရွိ ဖုံထေနေသာ လွည္းလမ္းမအထိ ေနာက္မွၾကည့္ၿပီး တန္းေျပးသြားသည္။ ‘‘ေမာင္း . . ဆရာေရ႕ ေမာင္း’’ “မေမာင္းေသးဘူးလားကြာ’’ ‘‘အမ္ . . ေရာဂါကြၽမ္းေနၿပီ’’ ‘‘ေဇာ္ႀကီး ေမာင္းကြာ’’ ‘‘ကြၽန္ေတာ္ ေမာင္းလို႔မရေတာ့ဘူး ကိုစံလွ’’ ငိုသံပါႀကီးႏွင့္ ေျပာလိုက္ေသာ ထြန္းေဇာ္ကို စံလွ သက္ျပင္းခ်ရင္း ၾကည့္သည္။ ‘‘ခက္ၿပီ ကဲဖယ္ ငါပဲ ေမာင္းမယ္’’ စပယ္ယာစံလွ ဒ႐ိုင္ဘာ ထိုင္ခုံ၌ ဝင္ထိုင္ၿပီး ေမာင္း၏။ ေရးေရးပ်ပ် မိေခ်ာ၏ သ႑န္ေလးကို ထြန္းေဇာ္ လြမ္းဆြတ္ေၾကကြဲစြာ ေနာက္ဆုံးေငးေနမိခဲ့သည္။ ကားသည္ အိုးသည္ကုန္းကို ေက်ာ္လၿပီး ျဖစ္သည္။ ခရီးသည္ တစ္ေယာက္မွ် မက်န္ေတာ့။ ‘‘ငါ ငယ္ငယ္က အခု သြင္႐ုံမွာ ႐ုပ္ရွင္စၿပီး ၾကည့္ဘူးတယ္၊ ေနာက္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္အထိ သြင္႐ုံမွာပဲ ၾကည့္တယ္၊ သြင္႐ုံကိုပဲ ႀကိဳက္တယ္၊ ေနာက္ လည္လာေတာ့ ပပဝင္း႐ုံ ၾကည့္တယ္၊ သြင္႐ုံကို မသြားေတာ့ဘူး၊ ေနာက္ သမၼတ မွာပဲ ၾကည့္တယ္၊ ဘယ္႐ုံမွ မသြားဘူး။ အခု ရန္ကုန္တစ္ၿမိဳ႕လုံးကို ငါၾကည့္တယ္၊ ႐ုံ မေ႐ြးေတာ့ဘူး၊ ဘယ္႐ုံျဖစ္ျဖစ္ ၾကည့္တယ္၊ မိန္းမလဲ ဒီလိုပါပဲ ေဇာ္ႀကီး၊ သာတာမေတြ႕ေသးေတာ့ . . ဟင္း ဟင္း’’ ကားကို ေမာင္းရင္းက စံလွ လူလည္က်ေန၏။ ထြန္းေဇာ္ အံကို ႀကိတ္ထားသည္။ မခ်စ္ဘူးေသာ အသည္း၌ . . အျပစ္အနာအဆာကင္းေသာ အသည္းသန႔္သန႔္ေလးေပၚ၌ အမာ႐ြတ္ ထင္ေစေသာ အခ်စ္ငရဲမီးကို သြန္းေလာင္းခ်ေပးသြားေသာ အဆိပ္ပန္းမေလး မေ႐ႊေခ်ာ ျပန္လည္ဆုံစည္းခဲ့သည္ရွိေသာ္ . .။

‘‘ေဟ့ေကာင္ ထြန္းေဇာ္ ငါ ဒီမွာကြ’’ ‘‘လေခြးမွပဲ မင္း ကလပ္စ္ကလည္း မၿပီးေသးဘဲနဲ႔’’ မ်က္မွန္ထူထူႏွင့္ အင္းတီ ေခၚ တ႐ုပ္က ထြန္းေဇာ္ေဘး ဝင္ထိုင္သည္။ အင္းတီႏွင့္ အတူ အတန္းတူ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးျဖစ္ေသာ စာဂ်ပိုးေလး ခင္ေမာင္ထြန္းလည္း ပါလာသည္။ “မင္းတို႔က ဘာလို႔ ငါ့ကို ရွာေနရတာတုန္း ဆိုစမ္းပါဦး’’ “ကား . . ကား ကိစၥ ေျပာခ်င္လို႔ .. ’’ ‘‘ ငွားမလို႔လား’’ ‘‘ ငွားမလို႔ေပါ့ကြ .. ဝယ္ႏိုင္မွေတာ့ မင္းဆီ လာမလား’’ ‘‘အင္း ေျပာေလ ဘယ္သြားမွာလဲ’’ ‘‘ဘယ္မွ မသြားဘူး အိမ္ျပန္မွာ’’ ‘‘ႀကိဳပို႔ လုပ္ရမွာလား’’ ‘‘ဒါေပါ့ ..  တို႔ေလးေယာက္တည္း’’ ‘‘ေလးေယာက္က မင္းရယ္ . . ခင္ေမာင္ေထြးရယ္ . . ’’ ‘‘ၿငိမ္းၿငိမ္းနဲ႔ စတယ္လာေကာကြ’’ စတယ္လာက ဂြမ္းေလးလို ျဖဴႏုသည္။ ေက်ာက္သားေလးနယ္ မြတ္ညက္သည္။ သလင္းေက်ာက္ေလးႏွယ္ ၾကည္လဲ့ေနသည္။ အေဝးမွ ၾကည့္႐ုံမွ်ျဖင့္ ထင္းကနဲ ေပၚလြင္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ၂၀ ရာစုကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး ၂၅ ရာစု ဆီသို႔ ေျခလွမ္းကြၽံထြက္ေနေအာင္ ေရွ႕မွေျပးေနသူေလးပင္တည္း။ ‘‘ကိုင္း မနက္ျဖန္ကစၿပီး ႀကိဳပို႔ေနာ္’’ ‘‘အခ်စ္ ႀကိဳပို႔ေက်ာင္းကားလို႔ ေရးထားရမွာေပါ့ေနာ္’’ ‘‘မင့္မေအ . . အခ်စ္ႀကိဳပို႔လား’’ ခင္ေမာင္ေထြးက ႐ုတ္တရက္ ရယ္လိုက္ၿပီးမွ သူ႔အစ္မပါေၾကာင္း သတိရသြားၿပီး ထြန္းေဇာ္ကို မေက်မနပ္ ၾကည့္ကာ ထြက္သြားေလေတာ့သည္။

‘‘ကားေပၚက ကိုေဇာ္ႀကီး ရည္းစားလားဟင္’’ ‘‘ဟာ ဟိတ္ ၾကားသြားပါဦးမယ္ ဓါတ္ဆီ ေပးစမ္းပါ’’ ‘‘ေခ်ာလိုက္တာေနာ္ ကိုေဇာ္ႀကီး မိတ္ဆက္ေပးပါလား’’ ‘‘အေရးမပါတာ ရီႏြယ္ရာ လုပ္ . . လုပ္စမ္းပါ အာပလာေတြပါ၊ ငါ့ကားငွားစီးတာပဲၾကည့္ေလ ဟင္းဟင္း’’ ရီႏြယ္ ဂါလံခြက္ႀကီးကိုင္ၿပီး စတယ္လာကို ေငးေနမိ၏။ ‘‘ခလုတ္တိုက္ၿပီး ဂန႔္ေနဦးမယ္ ေအာက္ၾကည့္’’ စတယ္လာႏွင့္စာလွ်င္ ရီႏြယ့္၏ အလွကမွ အၾကည့္ခံေနေသး၏။ စတယ္လာ့ အလွက သစ္လြင္ေတာက္ပေသာ အလွဟုေတာ့ ဆိုႏိုင္ေပသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းဆိုေသာ ခင္ေမာင္ေထြးအစ္မက အနည္းငယ္ ရင့္က်က္သေယာင္ရွိသည္။ ျပာလြင္ေသာ မ်က္လုံးေလးမ်ားက ထာဝစဥ္ ရွက္႐ြံ႕စြာ ငုတ္လွ်ိဳးေနတတ္သည္။ ထြန္းေဇာ္ သတိထားမိသည္။ အင္း ႏွင္းဆီနဲ႔ ခေရလို အလွမ်ိဳး။ အင္းတီႏွင့္ ခင္ေမာင္ေထြး ဂ်ီက်ေနသျဖင့္ ဓါတ္ဆီပင္ ဝယ္မထည့္ခဲ့ရပဲ ရီႏြယ္တို႔ဆိုင္ ေရာက္မွ ဝယ္ထည့္ရသည္။ အေမဝိုင္းက စူးစမ္းေသာ မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ ထြန္းေဇာ္ကို ၾကည့္သည္။ သည္အၾကည့္ကိုလည္း ထြန္းေဇာ္ နားလည္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အရွက္ေျပ ဟက္ကနဲ ရယ္ရင္း။ ‘‘ေက်ာင္းကား ျဖစ္ေနျပန္ၿပီ အေမဝိုင္းေရ’’ အေမဝိုင္းက မဲ့ၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။ ‘‘ေဟ့ေကာင္ လုပ္ဟ ျမန္ျမန္’’ ‘‘လာပါၿပီကြ မင္းတို႔ကလည္း ခုမွ ခုႏွစ္နာရီခြဲေသးတာ’’ ခင္ေမာင္ေထြး ေပၚတာကတ္ ဦးေခါင္းမွ လွမ္း၍ေအာ္၏။ ထြန္းေဇာ္ ရီႏြယ့္လက္ထဲမွ ဂါလံခြက္ကို ယူၿပီး ဆီထည့္သည္။ ‘‘အင္ဂ်င္ဝိုင္ မေရာေတာ့ဘူးလား ကိုေဇာ္’’ ‘‘ရွိေသးတယ္ဟ တစ္ပုလင္း ဒီမွာ’’ ဒ႐ိုင္ဘာေနာက္ခုံမွ အင္ဂ်င္ဝိုင္ပုလင္းကို ဓါတ္ဆီတိုင္ကီထဲ ေရာေပးလိုက္သည္။ ‘‘ဓါတ္ဆီနဲ႔ ေရာထည့္ရလားဟင္’’ အံ့ၾသဟန္ျဖင့္ စတယ္လာက ေမးသည္။ ‘‘ဟမ္းဘီး၊ ဒိုင္ဟာ့စုနဲ႔ ေပၚတာကတ္က အင္ဂ်င္ဝိုင္နဲ႔ ဓါတ္ဆီ ေရာေကြၽးရတာခ်ည္းပဲေလ’’ ‘‘ေအာ္ ခုမွ သိတာ’’ စတယ္လာႏွင့္ စကားေျပာျဖစ္သြားသည္။ ရီႏြယ္က ဘာမွန္းမသိ ထြန္းေဇာ္လက္ထဲမွ ဂါလံခြက္ကို ဆတ္ကနဲ ေဆာင့္ယူၿပီး ေဆာင့္ . . ေဆာင့္ႏွင့္ ထြက္သြားေလ၏။ “အဟီး ကိုေဇာ္ႀကီး သူက ဒီဆိုင္ကလား’’ ခင္ေမာင္ေထြးက စပ္ၿဖဲၿဖဲ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ ေမးလိုက္သည္။

‘‘အင္း ဓါတ္ဆီေရာင္းတဲ့ အေမဝိုင္းသမီးေလ” “မွည့္တယ္ေနာ္ ဟဲဟဲဟဲ’’ အင္းတီက ကားေနာက္ခန္းမွ လွမ္းေအာ္သည္။ ‘‘ဟိတ္ေကာင္ ႏွာဘူး စြတ္ေျပာမေနနဲ႔ ကိုေဇာ္ႀကီး ပစၥည္းျဖစ္ေနရင္ မ်က္ႏွာပူစရာႀကီး’’ ‘‘ဟာကြာ . . ’’ ‘‘ညေနကို မာလာဘက္ ခဏသြားၾကမယ္ေနာ္’’ “ရတယ္ေလ ကလပ္စ္ၿပီးမွ မဟုတ္လား’’ ‘‘အင္းေပါ့ .. ၿငိမ္း သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်ိန္းထားလို႔’’  အင္းတီကို သာမန္ေလသံႏွင့္ ေျပာေနေသာ္လည္း စတယ္လာက တစ္စုံတစ္ရာ ေနာက္ေျပာင္ရန္ ပါးစပ္ျပင္ေနသည္။ ‘‘ဗ်ိဳ႕ ကားဆရာ ညေန ခ်ိန္းထားတာရွိတယ္ေနာ္ မေမ့နဲ႔’’ ‘‘ဘာလဲ ဘာေျပာတာလဲ’’ ကားစက္သံႏွင့္ မရွင္းေသာ ေဇာ္ႀကီးက လွည့္ေမး၏။ စတယ္လာ ခြက္ထိုးခြက္လန္ေလး ရယ္ေနသည္။ ‘‘အင္း . . ဒါ . . ဒါ ရယ္စရာလား ဟဲ့’’ အင္းတီက မ်က္ႏွာထိ မ်က္ႏွာထားအေျပာေၾကာင့္ စတယ္လာ့မ်က္ႏွာ ဘရိတ္ေဆာင့္နင္းျခင္း ခံလိုက္ရေသာ တိုယိုတာကားႏွယ္ ေခါင္းေလးငုံ႔ၿပီး အရယ္ရပ္သြား၏။ “ဒီည စတိတ္ရႈိးလက္မွတ္ ရလာတယ္ေဟ့’’ ‘‘ဟယ္ ျပစမ္း’’ ‘‘အို ဘယ္မလဲ .. သုံးေစာင္တည္း” စတယ္လာက စိတ္ပ်က္သလို ညည္း၏။ ‘‘စတယ္လာတို႔ သြားၾကပါ ၿငိမ္းက အိပ္ေရးပ်က္သိပ္မခံႏိုင္ဘူး’’ ၿငိမ္းၿငိမ္းက လက္မွတ္သုံးေစာင္ကို တစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေျပာသည္။ ‘‘ဟယ္ . . အယ္ . . မဟုတ္တာ ဒါဆို အဟီး . . ငါတို႔ပဲ သြားရမွာေပါ့’’ စတယ္လာ့စကားေၾကာင့္ ခင္ေမာင္ေထြး ခမ်ာမွာ ပ်ာပ်ာသလဲ ျဖစ္သြားရ၏။ ထိုစဥ္ ပါဝါမ်က္မွန္ေလးျဖင့္ သြယ္လ်ျဖဴႏြဲ႕ေသာ ေက်ာင္းသူတစ္ဦး ကင္တင္းထဲသို႔ ဝင္လာရင္းညၿငိမ္းၿငိမ္းကို ၿပဳံးျပ၏။ ‘‘ေဟာ ျဖဴေရာက္လာၿပီ လာ ထိုင္’’ ျဖဴဆိုေသာ ပါဝါမ်က္မွန္ႏွင့္ မိန္းကေလးက ေတြ႕ေနက် အင္းတီႏွင့္ ခင္ေမာင္ေထြးကို ၿပဳံးျပရင္း အၾကည့္က ထြန္းေဇာဆီ ေရာက္သြားသည္။ ထြန္းေဇာ္က ေသာက္လက္စ ေထာပတ္တစ္ဇြန္းကို ပါးစပ္ထဲ ထိုးသြင္းရင္း ခပ္ေရးေရး ၿပဳံးျပျဖစ္သည္။ ‘‘သူက ကိုထြန္းေဇာ္တဲ့ .. တို႔အဖြဲ႕ထဲကပဲ’’ ‘‘ဟုတ္လား ဒါဆို အီကို အဖြဲ႕ႀကီးစုမိတာေပါ့’’ စတယ္လာတစ္ေယာက္ ၿငိမ္းၿငိမ္းႏွင့္ ျဖဴတို႔ၾကား၌ ထြန္းေဇာ္ မ်က္ႏွာငယ္စြာ က်န္ရစ္သည္ကို လွည့္၍မွ်ပင္ မၾကည့္ေတာ့ေခ်။ ‘‘ဟင္ စတယ္လာ မၾကည့္ဘူးလား’’ ျဖဴကပါ ၿငိမ္းၿငိမ္းတို႔ႏွင့္အတူလိုက္မည္ျဖစ္လာသျဖင့္ အစီအစဥ္က ေျပာင္းသြားၿပီး စတယ္လာ၊ၿငိမ္းၿငိမ္းႏွင့္ ျဖဴတို႔ သုံးေယာက္သား စတိတ္ရႈိးၾကည့္ျဖစ္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ .. ထြန္းေဇာ္က ကားေပၚမွာပဲ ထိုင္ေစာင့္ၿပီးတေယာက္ထဲ ပ်င္းပ်င္းႏွင့္က်န္ခဲ့စဥ္ စတယ္လာက ျပန္ေရာက္လာသည္။

‘‘ၿငိမ္း ေပ်ာက္သြားလို႔ ကိုေဇာ့္ကားဆီ လာၾကည့္တာ’’ ‘‘အေပါ့အပါး သြားတာေနမွာပါ ကားဆီ ျပန္မလာပါဘူး’’ စတယ္လာက ဘေလာက္စ္အက်ႌ လည္ဟိုက္ေလးထဲမွ ဝင္းဝါေနေသာ ရင္ၫြန႔္ေလး ျပဴထြက္လာသည္အထိ ကုန္းလိုက္ရင္း ဟန္လုပ္ၿပီး ရယ္သည္။ ‘‘ဟင္း . . ဟင္း ယုံပါတယ္ေနာ္ ဒီက ၿငိမ္းကို လာရွာတာပါ ၊ စတယ္လာ ကိုေဇာ့္ကို စစ္ေဆးေနတာ မဟုတ္ရပါဘူးေနာ္ .. ’’ ကားေရွ႕ခန္းေလးသည္ ၾကပ္တီးၾကပ္ေတာင္း ႏိုင္လွသည္။ ေမွာင္ရိပ္က်ေသာ ကားေခါင္းအတြင္းသို႔ စတယ္လာ ရဲတင္းစြာ ေစြ႕ကနဲ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ကားေလး ၿငိမ့္ကနဲ တုန္သြား၏။ “ကို . . ေဇာ္’’ ေလသံအုပ္အုပ္ျဖင့္ ေခၚသည္။ ‘‘ဘာလဲ . . . စတယ္လာ’’ ‘‘ေက်ာင္းမွာ စတယ္လာကို လိုက္ေနတဲ့ ဘဲေလ အခုလိုက္လာတယ္၊ စတယ္လာက အုံနာရွိတယ္လို႔ ေျပာထားတာ မယုံဘူး ဟိုမွာ လာၾကည့္ေနၿပီ ဒီဘက္တိုးေနာ္ ခဏ’’ ထြန္းေဇာ္ ရင္ခုန္ခ်ိန္မရလိုက္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနစဥ္ မိုးႀကိဳးပစ္ ခံလိုက္ရသည့္အလား ကေယာင္ကတမ္းျဖင့္ အတင္းဖိကပ္လာေသာ စတယ္လာ ႏႈတ္ခမ္းေႏြးေႏြးကို ေယာင္ယမ္းၿပီး စုပ္လိုက္ရသည္။ ႏႈတ္ခမ္းနီနံ႔ သင္းသင္းခ်ိဳျမသြားသည္။ ကားေဘး မနီးမေဝးမွ အကဲခတ္ဟန္ ဆံရွည္ကိုယ္ေတာ္ေလး ႏွစ္ေယာက္ကို ထြန္းေဇာ္ ေတြ႕ေနရသည္။ ‘‘အင္း . . အြန္း . . ျြပတ္ . . ျြပတ္ . . စြပ္ . . အြန္း . . ျြပတ္’’ စတယ္လာက ထြန္းေဇာ္ ႏႈတ္ခမ္းကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး စုပ္ယူသည္။  ထြန္းေဇာ္ ေထာင္းကနဲ ဒိုင္းကနဲ ေလ .. ဘာေတြျဖစ္ကုန္သည္မသိ ေတာ့။ ဟန္ေဆာင္အနမ္းဟုဆိုေသာ စတယ္လာ့ အနမ္းက အသက္ပါလာသည္။ တဒဂၤ မဟုတ္ေတာ့ေခ်၊ ‘‘အြန္း . . ဟင္း . . အြန္း . . အင္း . . ျြပတ္ . . စြပ္ . . ’’ ေႏြးအိႏူးညံ့ေသာ ရင္သားႏွစ္မႊာက ထြန္းေဇာ္၏ ရင္ဘတ္ႀကီးကို တင္းတင္းႀကီး ဖိကပ္မိသည္။ လွိမ့္လူးသည္။ ဤအထိအေတြ႕ေၾကာင့္ တာဝါကရိန္းေမာင္းတံႀကီးက တေျဖးေျဖး ေထာင္ထလာသည္။ သူ႔ကို ဟန္ေဆာင္ေနတာပါလို႔ ရွင္းျပလို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ အိုး . . . စတယ္လာ .. မင္းလက္ ေႏြးေႏြးေလးက ယုယုယယ ကိုင္ဆြေပးေနတာေကာ ဟန္ေဆာင္တာပဲလားကြယ္။ ထြန္းေဇာ္ ေခ်ာင္ပိတ္မိေနေသာ လက္ေဝွ႔သမားလို ႐ုတ္တရက္ ဘာျပန္လုပ္ရမွန္း မသိေအာင္ ျဖစ္ေနရသည္။

လမ္းေပၚမွ ကိုယ္ေတာ္က ေသာက္လက္စ စီးကရက္ကို ေျမႀကီးေပၚခ်ၿပီး ဟပ္ဖ္ရႈးဖိနပ္ျဖင့္ ဖိေခ်နင္းသတ္ၿပီး ခ်ာကနဲ လွည့္ထြက္သြားေတာ့သည္။ ‘‘သြား . . သြားၾကၿပီ စတယ္လာ’’ စတယ္လာ့ ကိုယ္သင္းနံ႔ေမႊးေမႊးေလးက ႏွာေခါင္းထက္မွာ ထင္က်န္ရစ္ေနဆဲပါေလ . . . ။ ‘‘ဟင္း . . ’’ စတယ္လာက ရွည္လ်ားလွေသာ သက္ျပင္းေလးကို ခိုးရႈိက္ရင္း ‘‘ ေမာသြားတာပဲ’’ ဟု တိုးတိုးေလး ေျပာ၏။ ခန္ဓာကိုယ္ခ်င္းက ပးကပ္ထားဆဲရွိသည္။ စတယ္လာ့ နား႐ြက္ကေလးတစ္ဖက္က ထြန္းေဇာ္ရင္ဘတ္၌ ကပ္ဖိထားရာ က်ယ္ေလာင္ေသာ ထြန္းေဇာ္၏ ႏွလုံးခုန္သံျပင္းျပင္းကို ၾကားေနရသည္။ ‘‘ဒိတ္ . . ဒိတ္ . . ဒိတ္ . . ဒိတ္’’ ‘‘ကိုေဇာ့္ ရင္ေတြ အရမ္းခုန္ေနတယ္’’ ‘‘ဟုတ္တယ္ အားႀကီး ယုံပါဘူးေနာ္’’ ‘‘တကယ္ပါ ဒီလို ေမႊးအီတဲ့ အနမ္းမ်ိဳး တစ္ခါမွ မခံစားဘူးေသးဘူး၊ ၿပီးေတာ့ ခုလို အကိုင္လည္း မခံဘူးေသးဘူး’’ ‘‘အယ္ . . ယုတ္မာတာ ၾကည့္’’ စတယ္လာ လက္သီးဆုပ္ကေလးမ်ားျဖင့္ ထြန္းေဇာ္ ရင္ဘတ္က်ယ္ႀကီးကို ခပ္ဖြဖြ ထုရင္း ရွက္႐ြံ႕စြာ ေျပာသည္။ စတယ္လာ့ ရင္၌ ၾကည္ႏူးေႏြးေထြးေန၏။ ထြန္းေဇာ္လက္က စတယ္လာ့ ေပါင္လုံးလုံးေလးကို ဖြဖြေလးပြတ္ရင္း ေပါင္ရင္းသို႔ ေ႐ြ႕လ်ားလာေနသည္။ တ႐ုပ္မေလး စတယ္လာက သည္လက္ ဘယ္ကို ဦးတည္ေနသည္ဆိုသည္ကို သိသည္။ မတားျမစ္ရက္ . . ထြန္းေဇာ္ လက္ခုံေပၚမွ လက္ကေလးတစ္ဖက္ကို ခပ္သာသာေလး အုပ္ကိုင္လိုက္ရင္း ေမွးလိုက္သြားမိသည္။ ‘‘ဟ . . အား . . အဲလို မလုပ္နဲ႔ကြယ္’’ ကားေလး သိမ့္ကနဲ ၿငိမ့္ကနဲ ခါရမ္းသြား၏။ ဒ႐ိုင္ဘာခန္း ေနာက္ၾကည့္မွန္တြင္ ခ်ိပ္ဆြဲထားေသာ စံပယ္ပန္း အတြဲေလးက ရမ္းခါသြားသည္။ ‘‘ရွီး . . အ . . အ . . ယ . . ယ . . ယားတယ္ . . ဆို’’ ထြန္းေဇာ္ ႏူးညံ့ေသာ ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးကို အပီအျပင္ ပြတ္သပ္ေပးေနမိသည္။ လက္ဖဝါး၌ ၎င္းလက္ေခ်ာင္းမ်ားဆီမွ လည္းေကာင္း အလြန္ႏူးညံ့ေသာ ဝါဂြမ္းအထိအေတြ႕ကဲ့သို႔ မြတ္မြတ္စင္စင္ အထိအေတြ႕ကဲ့သို႔ ထြန္းေဇာ္ ခံစားရသည္။ တသိမ့္သိမ့္လႈပ္ခါ တုန္ရီေနေသာ ရင္အစုံက ဆူလႈိက္ေသာ ခံစားမႈကို အျပင္းအထန္ ခံစားလိုက္ရသည္။  ‘‘ေဟ့ေအးကြယ္ . . သူမ်ား မေနတတ္ေတာ့ဘူး’’

မသိမသာေလး ရႈိက္လႈိက္ေသာ အသံအက္အက္ကေလးက ထြန္းေဇာ္ကို ႏႈိးဆြေပးသလို ျဖစ္ေနသည္။ စတယ္လာ၏ ဝင္းဝင္ပပ မ်က္ႏွာေလးက ထြန္းေဇာ္ ရင္ခြင္တြင္းသို႔ အတင္းအၾကပ္ ပူးကပ္တိုးဝင္ရင္း အသက္ျပင္းျပင္း ရႈလိုက္ျခင္းကို စတယ္လာသိသည္။ ေပါင္ႏွစ္ျခမ္းက ဟၿပဲသြားၿပီး တင္းမာေနေသာ ထြန္းေဇာ္ပစၥည္းကို အသာအယာ ကိုင္ေပးမိသည္။ စကားတစ္ခြန္းတစ္ေလမွ် မဆိုမိၾကပဲ ဘာလုပ္ၾကမည္ကို အထိအေတြ႕ အပြတ္အသပ္ အကားအၿပဲေလးမ်ားက အျပန္အလွန္ စကားေတြ ေျပာေနၾကေပသည္။ က်ဥ္းက်ဥ္းၾကပ္ၾကပ္ ကားေခါင္းထဲမွာပင္ ထြန္းေဇာ္ ပုဆိုးကို ဆြဲတင္ရင္း ေဖါင္းကား အိစိုေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ေလး အဝ၌ ေတ့လိုက္သည္။ ‘‘ဟို႔ . . အို ’’ စတယ္လာ ႏႈတ္ခမ္းေလး စုခြၽန္ၿပီး မ်က္ျဖဴေလး လန္သြားသည္။ ေစာက္ပတ္ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးႏွစ္ဖက္ မဟတဟေလး ၿဖဲထားသည့္တိုင္ေအာင္ ကြမ္းသီးေခါင္း လီးထိပ္ႀကီးက ျပဴတစ္ေန၏။ ‘‘ဘြတ္ . . ဖြတ္ . . စြပ္’’ ‘အို . . အား . . အမေလး’’ ခပ္အုပ္အုပ္ ဆက္တိုက္ထြက္လာေသာ အသံညႇင္းညႇင္း ‘‘မျဖစ္ဘူး ထင္တယ္ . . . အ . . . အရမ္းၾကပ္ေနတယ္’’ ‘‘ ဘြတ္ . . ဘြတ္ . .ဖြတ္” ‘‘ေဟ့ . . ေအ့ . . အ . . အား’’ စတယ္လာ အဆိပ္ရွိေသာ ေျြမကိုမွ ကစားမိခဲ့ေလၿပီေကာ ။ ‘‘အား . . မရဘူး . . အု . . အားဟား . . မရ . . မရဘူး’’ “ဘြတ္ . . ဘြတ္ . . ဖြတ္ . . စြတ္ . . ႁပြတ္ . . ’’ ဘြာခတ္၍ မရေသာ ကစားနည္းတစ္မ်ိဳးကို စတယ္လာ စိတ္လိုလက္ရ ကစားမိခဲ့ေခ်ၿပီ။ စိတ္ၾကမ္း သန္မာလွေသာ ထြန္းေဇာ္ထံမွ ျမင္းသိုးႀကီး ႏွာမႈတ္သံလို ျပင္းျပေသာ အသံကို ၾကားေနရသည္။ ဆီးစပ္မွ နာက်င္ေသာ ေဝဒနာႏွင့္ မာတင္းသန္မာလွေသာ လိင္တန္ႀကီး အလိုးအေညႇာင့္ ေဝဒနာတို႔ ေရာျြပန္းကာ စတယ္လာ ထြန္းေဇာ္ရင္ဘတ္ကို အတင္း တြန္းကန္ထား၏။ သားအိမ္ကို ထိုးေဖာက္၍ အစာအိမ္အတြင္းသို႔ပင္ ေရာက္သြားေလသလား ထင္ရေလာက္ေအာင္ပင္ လိင္တန္ႀကီးက ႀကီးမား ထြားႀကိဳင္းလြန္းေနျပန္သည္။ ဒူးႏွစ္ဖက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ထားေသာ ထြန္းေဇာ္၏ လက္ႀကီးမ်ားက သန္မာ တင္းၾကပ္လြန္းေနၿပီး ဒူးဆစ္ကေလးမ်ား ေဖြးေဖြးလြလွႊ ေသြးဆုတ္ေနရေလသည္။

ထြန္းေဇာ္အတြက္ စန္းပြင့္ေနသည္ဟုပင္ ဆိုရေလမည္လား စုတ္ဝင္ကိန္းကပဲ ယခုလထဲ မ်ားေနသည္လားမသိ . . လွပေသာ ေစာ္ေလးမ်ားႏွင့္ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ျဖဳတ္ . . ျဖဳတ္ေနရသျဖင့္ ထြန္းေဇာ္ အကိုင္အတြယ္ေတြ ညင္သာကြၽမ္းက်င္လြန္းေနသည္။ အပြတ္အသပ္ အႏူးအနပ္ေတြကလည္း ေျပာင္ေျမာက္လြန္းေနေပရာ ထြန္းေဇာ္ႏွင့္ ထိလိုက္ေသာ ေစာ္မွန္သမွ် ပင့္ကူအိမ္၌ၿငိမိရေသာ ယင္ေကာင္ႏွယ္ ခြာမရ ႐ုန္းမရေတာ့ေခ်၊ ေစာ္ေလးမ်ားကလည္း ထြန္းေဇာ္၏ က်န္းမာသန္စြမ္းေသာ ကိုယ္ခန္ဓာကိုယ္ကို ၾကည့္ရင္း မသိစိတ္မ်ားက ဆာေလာင္ႏိုးထေနတတ္ၾကေပရာ ယခုကဲ့သို႔ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ျဖစ္လာၾကေသာအခါ ‘‘အ . . အား . . ကြၽတ္ . . ကြၽတ္ . . တအားၾကပ္တယ္ ကိုေဇာ္ရ’’ ‘‘အရမ္းၾကပ္လား စတယ္လာ ဟင္ ျပစမ္း’’ ‘‘အထဲမွာ ေထာက္ . . ေထာက္ေနသလိုႀကီး . . . ရွီး . . အ’’ ‘‘ခဏေလး စတယ္လာ . . . ခဏေလး’’ ထြန္းေဇာ္ ကားဒက္(ရွ္)ဘုတ္ထဲမွ လက္သန္းအစြယ္ခန႔္ ဓါတ္ခဲေလးမ်ားႏွင့္ အသုံးျပဳေသာ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး အေသးစားေလးကို ထုတ္ယူကာ စတယ္လာ၏ ေစာက္ပတ္ႏွင့္ သူ၏ လီးႀကီး တိုးလိုးတစ္လစ္ ျဖစ္ေနျခင္းကို အနီးကပ္ ထိုးၾကည့္ေလေတာ့၏။ စတယ္လာက ဖင္ကို ဓါတ္မီးျဖင့္ ထိုးၾကည့္ျခင္းကို ခံရသည့္အတြက္ ရွက္သြားကာ လက္ျဖင့္ အုပ္လိုက္ေလသည္။ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို အုပ္မိေသာ္လည္း လက္ၾကားထဲမွ တဆင့္ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ဝင္ေနေသာ လီးႀကီးကမူ ေသြးေၾကာႀကီးမ်ား ေထာင္ထေနသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ ‘‘လက္ဖယ္စမ္းပါ စတယ္လာရဲ႕ ’’ ‘‘အာ . . ဟင့္ . . ဘာလုပ္မလို႔လဲ . . လို႔’’ “ၾကည့္မလို႔ေလကြာ’’ ‘‘ေဟ့ေအး မၾကည့္နဲ႔ကြာ . . ကြၽတ္ . . မီးပိတ္လိုက္စမ္းပါ’’ စတယ္လာ၏ က်န္လက္တစ္ဖက္က ဓါတ္မီးေလးကို လိုက္လုေနျပန္သည္။ စတိတ္ရႈိးစင္ျမင့္ဆီမွ ဆူညံေနေသာ ပရိသတ္အသံမ်ားက ထိုးေဖါက္လြင့္ပ်ံေနေလသည္။ ‘‘ပိက်ိ . . ပိက်ိ’’ ဟူေသာ ပူေဖာင္းသည္ အသံက ပြဲခင္းအျပင္သို႔ လြင့္စင္ထြက္လာသည္။ ပဒုမၼာကြင္းေနာက္ဖက္ ဗံဒါပင္ေလးမ်ားေအာက္ စီတန္းရပ္ထားေသာ ကားမ်ားထဲမွ ေပၚတာကတ္ အနီေရာင္ကားေလး ေရွ႕ခန္းမွ တစ္ခါတစ္ရံ မီးလင္းလက္သြားသည္ကို ေတြ႕ေနရပါသည္။

လက္ဝါးေလးျဖင့္ အုပ္ထားေသာ စတယ္လာ့ လက္ၾကားထဲမွ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲသို႔ တနင့္တပိုး လိုးဝင္ေနေသာ လိင္တန္ႀကီး ဒဏ္ေၾကာင့္ တ႐ုပ္မေလး၏ေစာက္ဖုတ္မွာ ေသြးေရာင္လြမွ္းကာ ေစာက္ဖုတ္တျပင္လုံး ရဲရဲနီေနရွာ၏။ နီက်င္ေသာ ေစာက္ေမႊးေလးမ်ားက လိမ္ေကြးကာ ဘုတ္စုေလး အုံလိုက္ေပါက္ေနရာ ထြန္းေဇာ္၏ လက္တစ္ဖက္က ေစာက္ေမႊးေလးမ်ားကို ဖြဖြ ႐ြ႐ြ ပြတ္သပ္ဆြဲယူလိုက္မိေလရာ စတယ္လာ၏ လက္ကေလးမ်ားမွာ တဆတ္ဆတ္ေလး တုန္ကာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို အုပ္ကိုင္ထားရာမွ မသိမသာေလး ေဘးဖယ္သြားရျပန္ေလ၏။ ‘‘မီးမထိုးနဲ႔ဆို . . အို႔ . .’’  ဘယ္လိုမွန္းလဲ မသိဘူး ဒါက လမ္းေဘး ကားေခါင္းထဲမွာ . . ေစာက္ပတ္ကို စိတ္တိုင္းက် ၿဖဲၾကည့္ေနရမည့္ေနရာမဟုတ္ . . စိတ္ဆိုးမိသည္။ ရွက္သည္ ေဒါသလည္း ျဖစ္မိ၏။ သည္အထဲ တစ္တစ္ဆို႔ဆို႔ႀကီး ခံစားေနရေသာ လီးဒါဏ္က တစ္ကိုယ္လုံးရွိ ေသြးေၾကာမ်ားထဲသို႔ အဆိပ္ရည္မ်ား ထိုးသြင္းေနသလား ထင္မွတ္မွားရေလာက္ေအာင္ တဖ်င္းဖ်င္း ခံစားရသည္။ နား႐ြက္ေတြ ပူထူလာသည္။ နားထင္ေတြ တင္းၿပီး တဒိတ္ဒိတ္ ေသြးတိုးသံကိုပင္ နားက ျပန္ၾကားေနရသည္။ “ဘြတ္ . . ႁပြတ္ . . စြပ္ . . ဒုတ္’’ ‘‘ဟာ့ . . အ’’ စတယ္လာ၏ လက္ကေလးကို ႐ုတ္တရက္ ဖယ္ထုတ္လိုက္သည္။ ေသြးေရာင္လြမွ္းေနေသာ တ႐ုတ္မေလး၏ အစိေလးက တင္းေထာင္ကာ . . . ထိတ္ကနဲ . . . ထိတ္ကနဲ လီးႀကီး၏ တင္းၾကပ္ေသာ ဒါဏ္ကို တင္းခံေနသည္။ လီးထိပ္မွ အေရျပားအခ်ိဳ႕က ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းျပင္၌ တြန႔္ၿပီး က်န္ရစ္ေနသည္။ ထိုအေရျပား တြန႔္တြန႔္ႀကီးမ်ားၾကားမွ ေဖါင္းကားေနေသာ ေသြးေၾကာႀကီးမ်ာက ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ မဝင္ . . အျပင္၌ တစ္ဆို႔ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ထြန္းေဇာ္ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခုကို အေပၚတက္ခြထိုင္လိုက္ၿပီး လက္ညိဳးႏွင့္ လက္မ ႏွစ္ေခ်ာင္းခြ၍ ဆြဲၿဖဲလိုက္သည္။ တခဏေလးအၿဖဲ၌ အဆီႏွင့္ အသားဝင္းဝင္း နီရဲအာၿပဲသြားေသာ ေစာက္ဖုတ္ထဲသို႔ လီးကို အရင္းကပ္သည္အထိ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ေဆာင့္သြင္းေပးလိုက္ရာ ‘‘ဇြတ္’’ ကနဲ လီးေရွ႕ပိုင္း ဝင္သြားၿပီးေနာက္ ‘‘ႁဗြတ္’’ ကနဲ လီးအေရခြံ အၿပဳံလိုက္ပါ ဝင္သြားေလရာ ‘‘စြတ္’’ ဟူေသာ အသံႏွင့္အတူ ေစာက္ပတ္ထဲမွ အေရမ်ား လွ်ံထြက္လာေလ၏။

အရင္းသို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ လီးထိပ္က သားအိမ္၏ မာမာလုံးလုံး(ဘာမွန္းေတာ့မသိပါ)ႏွင့္ ေတြ႕ကာ ‘‘ဒုတ္’’ ကနဲ က်င္တက္သြားရေလသည္။ စတယ္လာ ‘‘ ဟာ. . . အ’’ ဟာ လန႔္ေအာ္ရင္း ထြန္းေဇာ္ ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကို ေယာင္ၿပီးတြန္းလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ‘‘ဘြတ္ . . က်ိ . . ဘြတ္ . . က်ိ . . က်ိ . . ဘြတ္ . . က်ိ . . ဘြတ္’’  ‘‘ဘြတ္’’ ကနဲ တစ္ခ်က္ေဆာင့္လိုက္တိုင္း ‘‘က်ိ’’ ကနဲ ကားေလးက သိမ့္ခါသြားေလရာ ‘‘ဘြတ္ . . က်ိ . .’’ ဆိုေသာ အသံသည္ မရပ္မနား ဒလစပ္ ေပၚလာေနေလေတာ့သည္။ ‘‘ဘြတ္ . . က်ိ . . ဘြတ္ . . က်ိ . . က်ိ . . ဘြတ္ . . က်ိ . . ဘြတ္’’ ‘‘အင္ . . အင္ . . အင္ . . ေသ . . ေသ . . ေသေရာေပါ့ . . . ’’ စတယ္လာက စကားကို ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္း ေျပာရင္း ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ကိုက္ထားရွာသည္။ ထြန္းေဇာ္ လက္ထဲမွ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးအေသးစားေလးကို ေစာက္ဖုတ္အဝသို႔ အေသအခ်ာထိုးၿပီး ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ ေဆာင့္လိုးေပးလိုက္ေလသည္။ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး အလင္းေရာင္ေအာက္၌ ေစာက္ပတ္ႀကီးထဲကို ေစာက္ရည္ အ႐ႊဲသားႏွင့္ လိုးဝင္ေနေသာ ထြန္းေဇာ္၏ လီးႀကီးမွာ ေျပာင္လက္စို႐ြျႇေနသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ကြၽတ္ထြက္လာေသာ လီးဒစ္ႀကီးၾကားထဲ၌ ျဖဴေဖြးေသာ အျမဳပ္မ်ား စီေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ တ႐ုပ္မေလး ေစာက္ဖုတ္ႀကီးေအာက္ဖက္ ၾကက္လွ်ာစြန္းေဒါင့္ေလးထဲ၌မူ ျပစ္ခြၽဲေသာ အျမဳပ္မ်ား စုပုံစီးက်ေန၏။ ‘‘ဘြတ္ . . ဘြတ္ . . က်ိ . . က်ိ . . ဖြတ္ . . က်ိ . . ဖြတ္ . . ဘြတ္ . .’’ ‘‘အီး . . အ . . အ . . ဟင္း ဟင္းဟင္း . . ေတာ္ . . ေတာ္ၿပီ . . ’’ ‘‘ဘြတ္ . . သြပ္ . . ဘြတ္ ဖြတ္ . . ဘြတ္’’ ‘‘ေတာ္ . . ေတာ္ . . ေတာ္ . . ၿပီ . . ဆိုမွ . . အ . . . အရမ္းပဲ . . အ . . . ’’ စတယ္လာ့အသံက ငိုသံႏွင့္ ေရာ၍ ေဒါသနိမိတ္ လက္ခဏာေလးပါလာစဥ္ ထြန္းေဇာ္၏ လီးထိပ္မွ ပူေႏြးျပစ္ခြၽဲေသာ သုတ္ေရမ်ားကို တ႐ုပ္မေလး၏ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲသို႔ တျဖင္းျဖင္း ပန္းထည့္ပစ္လိုက္ေလေတာ့သည္။ စတယ္လာ့ကိုယ္လုံးေလးလည္း ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ အေၾကာဆြဲသလို တုန္ခါသြားၿပီးမွ ျပင္းျပေသာ အသက္ရႈသံႏွင့္ အတူ ၿငိမ္သက္သြားရွာေလေတာ့သတည္း။…ၿပီး