သမီးမိုက်

Unicode

တောင်းဆိုး ပုလုံးဆိုးကိုသာ ပစ်ကြရိုး ထုံးစံ ရှိပေမယ့် သားဆိုးသမီးဆိုးတွေကိုတော့ မိဘတွေက မပစ်ရက် မပစ်နိုင်ကြဘူး ဆိုတဲ့ စကား အတိုင်းပါဘဲ ။

ဦးဘဖေသော်သည် သမီး အိမ့်ဇာသော်  ဘယ်လောက်ဆိုးဆိုး လမ်းမှားကနေ လမ်းမှန်ကို ပြန်ရောက်ဖို့ကို စိတ်ရှည်ရှည်နဲ့ သည်းခံ စောင့်ဆိုင်းပြီး ကြိုးစားနေတဲ့ အဖေ တယောက် ပါ ။

အပျိုဖြစ်ခါစ ဆယ့်ခြောက်နှစ် အရွယ်ထဲ့ အဖေ့စကားကို နားမထောင်ဘဲ ထင်ရာစိုင်းခဲ့တဲ့ အိမ့်ဇာသော်သည် အခု အသက်နှစ်ဆယ် တင်းတင်း ပြည့်တဲ့အထိ တည်ငြိမ်အေးချမ်းတဲ့ ဘဝကို မရရှိနိုင်သေး ။

အလုပ်သမားလေးတွေ ကားဆေးနေတာကို လှမ်းကြည့်နေရင်း ဦးဘဖေသော်သည် သမီးဆိုးလေး အခု အချိန်မှာ ဘယ်ဆီများ ရောက်နေမလဲ လို့ တွေးတောနေတယ် ။

သမီး…..ရယ်…ဖေဖေ အရမ်း စိတ်ပူတာဘဲ…သမီး အသက်မှ ရှင်ေနေသေးရဲ့လား……ဖေဖေ့ဆီ ပြန်လာပါကွာ…..လို့ စိတ်ထဲမှာ ပြောနေမိတယ် ။

ဗဟိုလမ်းမကြီး ပေါ်က “ သော်..ကားရေဆေးဆီထိုး ” လုပ်ငန်းကြီးကို ပိုင်ဆိုင် လုပ်ကိုင်နေတဲ့ ဦးဘဖေသော်သည် သမီးလေး ငါးနှစ်အရွယ် ကထဲက ဇနီး ဖြစ်သူ ဆုံးပါးသွားခဲ့တယ် ။ သမီးကို ချစ်လွန်းလို့ အလိုလိုက်ခဲ့ရာက သမီးသည် အသက် ဆယ့်သုံးနှစ်  အရွယ်လောက် ရောက်လာတဲ့ အချိန် ကစပြီး သူ့စကားကို နားမထောင်တော့ဘဲ လုပ်ချင်တာတွေကို လုပ်တော့တာဘဲ ။

ဦးဘဖေသော်သည် ဒေါသပြတတ်သူ တယောက် မဟုတ် ။ အော်ဟစ်တတ်သူလည်း မဟုတ် ။ သမီးကို အကျိုးနဲ့အကြောင်းနဲ့ ရှင်းပြောပြ သင်ပေးချင်တဲ့ လူတယောက် ။ ဒါပေမယ့် သူ့သမီးက အေးအေးဆေးဆေး သင်ပြပြောပြ ဆုံးမလို့ မရ ။ ပြန်မပြော နားလည်းမထောင် ။

လုပ်ချင်ရာကို လုပ်တယ် ။ ဆယ့်ခြောက်နှစ်ထဲက ရည်းစား စထားသလို စီးကရက်လည်း စသောက်တယ် ။

အဖေ့ စကားကို နာမထောင် ရုံမက ကျောင်းက ဆရာ..ဆရာမ..ကျောင်းအုပ်ဆရာမကြီး တို့ရဲ့ စကားကိုလည်း နားမထောင်ခဲ့ ။

ပထမဆုံး ထားတဲ့ ရည်းစားက ထင်ကျော်ထိုက် ဆိုတဲ့ စစ်တပ်က ဗိုလ်မှူး တယောက်ရဲ့သား ။ သမီးလိုဘဲ ဆိုးပေတေနေတဲ့ အလိုလိုက်ခံထားလို့ အကဲပါနေတဲ့ဆိုးသွမ်းနေတဲ့ ကောင်လေး ။

 နောက်ပိုင်းကျတော့ ထားလိုက်တဲ့ရည်းစားက မရေမတွက်နိုင်တော့ ။ သမီးဆိုးရဲ့ နံမည်ကတော့ ဘာပျက်သလဲ မမေးနဲ့ ။ ဦးဘဖေသော်လည်း မိတ်ဆွေ ဆွေမျိုးတွေ ကြားထဲ အတော့်ကို အပြောအဆို ခံရတယ် ။ ကဲ့ရဲ့ အပြစ်တင် တာလည်း ခံရတယ် ။

ထင်ကျော်ထိုက်နဲ့ တုံးက သမီးက တအား ငယ်သေးပြီး ကိုယ်ဝန်တွေ ဘာတွေ ရှိသွားမှာ စိုးလို့ ဦးဘဖေသော် အရမ်း စိတ်တွေ ပူခဲ့တယ်။ သမီးကိုတားခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် သမီးက နားမထောင်ပါဘူး ။ ကောင်လေးရဲ့ကားပေါ်မှာ တချိန်လုံး ပါပါသွားတယ် ။

မိတ်ဆွေတွေ ဆွေမျိုးတွေက ဦးဘဖေသော်ကို ဖုန်းဆက်ပြောကြ လာလည်းပြောကြတယ် ။

ချော့ပြောလည်း မရ ခြောက်ပြောလည်း မရ ..အိမ့်ဇာသော်က လုပ်ချင်တာ လုပ်နေတာဘဲ ။ ကောင်လေးက သူ့အဖေကားကို မောင်းတာ ဘာမြန်သလဲ မမေးနဲ့ ။ ယဉ်ထိန်းရဲတွေ တားလည်း ရပ်မပေးဘူး ။ တခါမှာ အနောက်က မော်တော်ဆိုင်ကယ်နဲ့ လိုက်ပြီး ဖမ်းတော့လည်း သူ့အဖေရဲ့ နံမည်နဲ့ဂုဏ်ပုဒ်ကို မချေမငံနဲ့ မလေးမစားနဲ့ ပြောလို့အတော်လေး ဖြေရှင်းကြရတယ် ။ ဒီအချိန်မှာ ကိုယ့်သမီး အိမ့်ဇာသော်က ကောင်လေးရဲ့ကားပေါ်မှာ ။

တနေ့မှာ ဒီကောင်လေးက တခြား လူကြီးသားတွေနဲ့ ကားပြိုင်မောင်းရင်း အက်ဆီးဒင့် အကြီးစားကြီး ဖြစ်တယ်။ကားမှောက်တယ် ။ ကောင်လေးက ငယ်ငယ်က သူ့အဖေ စစ်သံမှူး တာဝန်နဲ့ နိုင်ငံခြားတိုင်းပြည်တွေ နေရတော့သူ့မှာ အတွေ့အကြုံ အမြင်တွေ ရှိခဲ့တော့ ကားမောင်းရင် မောင်းသူရော စီးသူရော ထိုင်ခုံ ခါးပတ်ကို ပတ်ရမယ်ဆိုတာ သိတယ် ။ ပတ်တယ် ။ အိမ့်ဇာသော်နဲ့ ကားမောင်းရင် သူရော အိမ့်ဇာသော်ရော ခါးပတ် ပတ်ကြတယ်။အဲဒီအကျင့်ကြောင့် ကားမှောက်တော့ သူတို့နှစ်ယောက် အသက်မသေကြဘူး ။ နောက်ခန်းမှာ ထိုင်တဲ့ တာတူးဆိုတဲ့ ကောင်လေးရဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်းကတော့ ခါးပတ်မပတ်လို့ ကားနောက်မှန်ကို ဖေါက်ပြီး လွင့်ထွက်ပြီး ပွဲချင်းပြီးသွားတယ် ။ ကောင်လေးလည်း ဒါဏ်ရာ ရသွားတယ် ။ ဒီအဖြစ်အပျက် ပြီးတဲ့နောက် ကောင်လေးရဲ့ အဖေက ကောင်လေးကို နိုင်ငံခြားမှာ စာသင်ဖို့ ဆိုပြီး လွှတ်လိုက်တယ် ။

သမီးအိမ့်ဇာသော်လည်း အသဲကွဲပြီး ကျန်ခဲ့တာပေါ့ ။ အဖေ ဦးဘဖေသော်လည်း သမီး စိတ်သက်သာရာရစေဖို့ အမျိုးမျိုး ဖန်တီး လုပ်ကိုင်ပေးခဲ့ပေမယ့် သမီးက သမီးဆိုး ။ အေးအေး မနေနိုင်ဘူး ။ ရည်းစား ထပ်ရတယ် ။

ဒီတခါ ရည်းစားက ဦးဘဖေသော်အတွက် ရတက်မအေးရပြန်တဲ့ တယောက် ။ အိမ့်ဇာသော်က လုပ်လိုက်ရင်အရာရာနဲ့ အကြောင်းကြောင်းဘဲ ။ ဒီတခါ ဖြစ်တဲ့ကောင်က ချာတိတ် မဟုတ်ဘူး ။ သူ့ထက် အသက် အများကြီးကြီးတဲ့ လူကြီးတယောက်နဲ့ ဖြစ်တာ ။ သည်လူက မိန်းမနဲ့ ကွဲနေတဲ့ သင်္ဘောသား ။

ဦးဘဖေသော်လည်း တရှက်ကွဲပြီး မကြာခင် နောက်တရှက် ထပ်ကွဲရပြန်တယ်။

မိတ်ဆွေတွေ ဆွေမျိုးတွေက လာပြောကြ သတိပေးကြ အကြံတွေ ပေးကြပြန်တယ် ။ သားသမီးကို ဘယ်လိုမွေးရမလဲ ဆိုတာ သင်ပေးချင်ကြတာ ။ သင်သူတွေက သားသမီးတောင် မရှိကြဘူး ။ စာတွေ ဖတ်ပြီး ကြားဖူးဖတ်ဖူးတာတွေနဲ့ ဆရာလာလုပ်ကြတာလေ ။

အိမ့်ဇာသော်ကတော့ အဖေပြောလည်း မရ ။ ဒေါသထွက်လည်း ဂရုမစိုက် ။ သည်လူနဲ့ တတွဲတွဲ ။ တနေ့ ညဖက်ပါ အိမ်ပြန်မလာလို့ ဦးဘဖေသော်လည်း ငါ့သမီးလေးတော့ အပျိုမဟုတ်တော့ပါဘူး ဆိုပြီး ယူကြုံးမရဖြစ် စိတ်ထိခိုက်ခဲ့ရတယ် ။ အိမ့်ဇာသော်က သဘေ်ာသားကြီးနဲ့ သွား အိပ်လိုက်တာ ။

ဒါနဲ့တင် ရပ်သွားသလား ဆိုတော့ မရပ်ဘူး ။ သဘေ်ာသားကြီးလည်း သဘေ်ာပြန်တက်သွားရော အိမ့်ဇာသော်လည်း တယောက်ထဲများ ပျင်းနေလို့ မနေတတ်ဘူးလား မသိဘူး ။ နောက် အသစ်တယောက်နဲ့တွဲပြန်ရော ။ ဒီတခါက သူ့ထက် နှစ်နှစ်လောက်ဘဲ ကြီးတဲ့ ကောင်လေး ။ ဒါပေမယ့် ဆင်းရဲသား ရပ်ကွက်ထဲ ရေလှည်းတွန်းစားရတဲ့ အခြေအနေမဲ့လေးနဲ့ တွဲတာ ။ ကောင်လေးက ဆင်းရဲသားလေး ဆိုပေမယ့် သနားကမားလေး ပေါ့ ။ ခေတ်လူငယ်ပုံစံ ဆံပင်ရှည်ရှည် ပိန်ညောင်ညောင် ခါးကိုင်းကိုင်းနဲ့ ဆေးဘဲပုံ ။

ဦးဘဖေသော်လည်း သမီး အိမ်ပြန်မလာလို့ စိတ်ဆင်းရဲပေမယ့် အရင် သဘေ်ာသားကြီးနဲ့တုံးကထဲက ကြုံဖူးခဲ့ပြီမို့ အသစ်အဆန်း မဟုတ်တော့တာကြောင့် နဲနဲတော့ အပူလျော့သွားတယ် ။ တရက်က နှစ်ရက် ပြန်မလာတော့လို့ သမီး ဘယ်ရောက်နေသလဲ လိုက် စုံစမ်းတော့ လှည်းတန်း ရပ်ကွက် ထဲက လမ်းလေးတလမ်းထဲမှာ ရှိနေတယ် လို့ တူဝမ်းကွဲတယောက်က ပြောလို့ လိုက်သွားကြည့်လိုက်တယ် ။

ကောင်လေးနဲ့ အတူတူနေနေပြီ ။ နံစော်ညစ်ပတ်နေတဲ့ အခန်းကျဉ်းလေးမှာ ဘာအိပ်ရာအခင်းအကျင်းမှ မရှိ စောင်တောင် မရှိဘဲ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်နေတယ် ။

ဦးဘဖေသော်လည်း သမီးလေး ဆင်းရဲဒုက္ခရောက်နေတာကို မကြည့်ရက်လို့ လိုတာလေးတွေ ဝယ်ပေးခဲ့တယ် ။ ပြန်လာချင်ရင်လည်း အချိန်မရွေး ပြန်လာဖို့ ပြောခဲ့တယ် ။ သမီးတယောက်ထဲဘဲ လာလို့ရမယ် ဆိုတာမျိုးလည်း မပြောခဲ့ပါဘူး ။  

တကယ်တော့ ပြည့်ပြည့်စုံစုံ တသက်လုံး နေလာခဲ့တဲ့ အိမ့်ဇာသော်က အဲလို ကြာရှည် မနေနိုင်ပါဘူး ။ ကောင်လေးကို ထားခဲ့ပြီး အဖေ့အိမ်ကို ပြန်ရောက်လာတယ် ။

တော်တော်လေး ခြေငြိမ်သွားတယ် ။ သင်တန်းတွေ တက်ချင်တယ် ဆိုလို့ သူ့စိတ်ကြိုက် အကုန် တက်ခိုင်းတယ် ။

ဒါလည်း ခဏပါ ။

မိန်းမရှိတဲ့ စာရေးဆရာလိုလို ဒါရိုက်တာလိုလို လူတယောက်နဲ့ ထပ်ညိပြန်တယ် ။ ဦးဘဖေသော်လည်း သမီးကို ဘာမှ ဆုံးမလို့လည်း မရတာကြောင့် စိတ်ပျက်မိတယ် ။ ဘာမှ မပြောလိုတော့ဘူး ။

 ဒါပေမယ့် ဉာဏ်ကောင်း ထက်မြက်တာလေးကြောင့်အိမ့်ဇာသော် ဆယ်တန်းတော့ အောင်သွားပြီး တက္ကသိုလ်ကို ရောက်သွားတယ် ။ အဲဒီမှာ နောက်ထပ် ရည်းစား တယောက် ထပ်ရပြန်ရော ။ ဒီတခါတော့ အိမ့်ဇာသော်က ဆင်းရဲသားနဲ့ဖြစ်လို့ ရတဲ့ ရလဒ်ကို သိသွားလေသလား မသိဘူး ။ ချမ်းသာတဲ့ ကောင်လေးတယောက်နဲ့ ဖြစ်ပြန်တယ် ။ ဒီကောင်လေးရဲ့ မိဘတွေက အဲဒီခေတ်ရဲ့ မှောင်ခိုကုန်ကူးသမား အကြီးစားတွေ( စမတ်ဂလာ ) တွေ လို့ ပြောရမယ့် လူလည်တွေ ။ ကားမျိုးစုံ ထည်လဲစီးနိုင်တဲ့ တော်ရုံ အစိုးရအရာရှိ လူတန်းစားတွေကို ငွေနဲ့ပေါက် အိတ်ထဲထည့်ထားနိုင်တဲ့ လူတွေပေါ့ ။ အိမ့်ဇာသော်ကို ဖူးဖူးမှုတ် ထားနိုင်တဲ့ကောင်ဆိုတော့ အိမ့်ဇာသော် သူနဲ့ တတွဲတွဲ ။

သည်ကောင်လေးရဲ့ နံမည်က ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင် ။

ဦးဘဖေသော်ရဲ့ ရေဆေးဆီထိုး ကို အမြဲ ကားတွေ လာဆေးနေကျ ။ ဒီကောင်လေးက ကားအသစ်တွေ အကောင်းစားတွေ ထည်လဲစီးပြီး လာဆေးနေကျမို့ ဦးဘဖေသော် မျက်မှန်းတန်းမိနေတယ် ။ ကားဆေးနေတဲ့ အချိန်မှာထိုင်စောင့်ရင်း ဦးဘဖေသော် ဖွင့်ထားတဲ့ လဖက်ရည်ဆိုင်လေးမှာ သူငယ်ချင်းအပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ စားစရာတွေ မှာစားတဲ့နေရာမှာ ငွေကို ပေါပေါများများ သုံးတာကိုလည်း သတိထားမိခဲ့တယ်လေ ။

ငွေအရှိန်နဲ့ မောက်မာ ရိုင်းစိုင်းတဲ့ အမူအရာတွေ.. လူတကာကို စော်ကားမော်ကား လုပ်ချင်တဲ့ ပုံစံတွေကို တွေ့ရတယ် ။

ကိုယ့်သမီးက သည်အကောင်နဲ့မှ သွား ကြိုက်ရပြန်တယ် ။ ဦးဘဖေသော်လည်း မကြိုက်ပေမယ့် ဘာတတ်နိုင်မလဲ ။

“ အိမ့်…အိမ့်……ထ……ထတော့….ကိုးနာရီ ထိုးတော့မယ်…..”

သဲပုံ့လာနှိုးလို့ အိမ့်ဇာသော် မျက်လုံးအစုံကို ကြိုးစားပြီး ဖွင့်လိုက်တယ် ။

ညက အလေလိုက်တာ များသွားလို့ အိပ်ရေးက မဝဘူး ။

ထထိုင်ပြီး အကြောဆန့်လိုက်ရင်း အလှပြင်နေတဲ့ သဲပုံ့ကို “ ငါ မလိုက်လို့ မရဘူးလား…သဲပုံ့…” လို့ မေးလိုက်

တယ် ။ သဲပုံ့က “ အပျင်းမကြီးနဲ့ အိမ့်…နဲနဲပါးပါးတော့ သဲပုံ့ကို လိုက်ကူအုံးမှပေါ့…” လို့ မျက်စောင်းလေး ထိုးပြီး ပြောလိုက်တယ် ။

ဝါးကနဲ သမ်းရင်း အိမ့်ဇာသော် ကုတင်ပေါ်က ထလိုက်တယ် ။

သဲပုံ့ကို သူ မှီခိုစားနေတာ ကြာပြီ ။ သဲပုံ့အိမ်မှာဘဲ ကပ်နေနေတာ တော်တော်ကြာပြီ ။

သူပြောသလို သူ့အလုပ်တွေမှာ ဝိုင်းကူသင့်တာကတော့ အမှန်ပေါ့ ။ အိမ့်ဇာသော်ကို ဂျော်ဂျီဝင်းသိန်း က လာ

နေလို့ ပြောပေမယ့် အဲလိုကြီး သူနဲ့ မနေချင်ဘူး ။ သဲပုံ့အိမ်မှာဘဲ နေတယ် ။

ရေချိုးခန်းထဲကို ဝင်ခဲ့ပြီး အိမ့်ဇာသော် ကိုယ်ပေါ်က တီရှပ်လေးနဲ့ ပင်တီနွမ်းလေးကို ချွတ်ပစ်လိုက်တယ် ။ သွားတိုက်ရင်း ရေပန်းကို ဖွင့်တယ် ။

သဲပုံ့က လတ်တလော အိမ့်ဇာသော်ရဲ့ ကျေးဇူးရှင် ။

သဲပုံ့က မိဘတွေ မရှိကြတော့ဘူး ။ သူ့မောင်လေး မျိုးကြီးနဲ့ နေတယ် ။ လွတ်လပ်တယ် ။ ဒါကြောင့် အိမ့်ဇာသော် သူနဲ့လာနေနေတာ ။ တခုဘဲ ။ မျိုးကြီးကို နဲနဲ သတိထားရတယ် ။ သူက နှာဘူးလေး ။ ဒီချာတိတ်က အိမ့်ဇာသော်ကို ရူးသလိုပေါသလိုနဲ့ ကိုင်ချင် ပွတ်ချင်တယ် ။ ရရင် တက်ဖြုတ်မယ့် ငတိလေး ။

သဲပုံ့က မိဘတွေရဲ့ လုပ်နေတဲ့အလုပ်ကို ဆက်လုပ်နေတယ် ။ ပန်းဆိုင် အလုပ် ။ ပန်းအော်ဒါတွေကို ကပ်စတန်မာတွေ ဆီ အိမ်တိုင်ရာရောက် ပို့ရတဲ့ အလုပ် ။ ဆိုင်မှာက မကစ်တီ ဆိုတဲ့ သဲပုံ့အမဝမ်းကွဲ က တာ

ဝန်ယူနေတယ် ။ သူ့ကို “ အထွေး ” ဆိုတဲ့ အခြောက်မတယောက်က ကူတယ် ။

မကစ်တီက သဲပုံ့မိဘတွေ လက်ထက်ထဲက လုပ်နေတာ ။ အထွေး သို့မဟုတ် ကိုကိုထွေးကတော့ မကစ်တီ တယောက်ထဲ မနိုင်လို့ သိပ်မကြာသေးခင်က ခန့်ထားတာ ။ အထွေးက အခြောက်ပီပီ ပန်းပြင်တာ တော်တယ်။

လက်ရာကောင်းတယ် ။ အားကိုးရတယ် ဆိုပါတော့ ။

ရေပန်းအောက်မှာ ဆပ်ပြာနဲ့ ကိုယ်အနှံ့ ပွတ်တိုက်ရင်း အိမ့်ဇာသော် အသက်နှစ်ဆယ် တင်းတင်း ပြည့်ချိန် သူမရဲ့ မရေမရာ စမ်းတဝါးဝါး လေလွင့်နေတဲ့ ဘဝကို မမူးတဲ့အချိန် နည်းနည်း ပြန်စဉ်းစားနေမိတာပါ ။

ထွားတင်းနေတဲ့ ရင်သားကြီးတွေကို ဆပ်ပြာနဲ့ ပွတ်တိုက်တဲ့ အချိန် ဘာမှ မဖြစ်ပေမယ့် ပေါင်တန်နှစ်ဖက်ရဲ့ကြားခလယ်က တောင်ဂမူလေးကို ရောက်တဲ့ အခါမှာတော့ အကွဲကြောင်း နှုတ်ခမ်းသားနုနုတွေကို လက်ချောင်းတွေက ထိတွေ့တဲ့အခါ အူး…..ဟင်း …ဆိုတဲ့ အသံလေး အိမ့်ဇာသော်ရဲ့ နုတ်ဖျားက တိုးတိုးလေး ထွက်လာပြီး နှုတ်ခမ်းလှလှလေးတွေ ဖတ်ကနဲ ပွင့်ဟ….မျက်လုံးတွေ ပိတ်ကျသွားရတယ် ။

ဟူး …ဒီနေရာကို ထိရင် အိမ့်ဇာသော် မရဘူး ။ ထိပြီးရင်း ထပ် ထိချင်လာတယ်။ သည်နေရာကို ယောကျ်ားတိုင်းလို တပ်မက်ကြတယ် ဆိုပေမယ့် ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်က သူများထက် ပိုနေမလား မသိဘူး ။ သည်နေရာကို သူ တအားကို ကြိုက်တာ ။ တချိန်လုံး နမ်းရှုံ့ချင်တယ်လေ ။

လတ်တလော ဂျော်ဂျီဝင်းသိန်းနဲ့ ညိနေတယ် ဆိုပေမယ့် အိမ့်ဇာသော် သူ့ကို တကယ်ကြီး ရင်မခုံဘူး ။

ဘဲတွေလည်း ပြောင်းခဲ့တာ များပြီ ။ ပထမဆုံးဘဲ ထင်ကျော်ထိုက် လောက်တော့ ဘယ်ဘဲကိုမှ အိမ့်ဇာသော်မချစ်ခဲ့ ရင်မခုံခဲ့ဘူး ။

သည်အတောအတွင်း ဗစ်တာညိုဝင်းက အိမ့်ဇာသော်ကို ဂျော်ဂျီဝင်းသိန်းနဲ့ တွဲနေတာ သိရက်နဲ့ လိုက်ဖန်နေတယ် ။ ဗစ်တာညိုဝင်းက ဂျော်ဂျီတို့နဲ့ စီးပွားပြိုင်ဖက်တွေ ဆိုတော့ ဂျော်ဂျီရဲ့ စော်ကို သူရအောင် ဖန်နိုင်ရင်ဂျော်ဂျီ့ကို ကျောလိုက်နိုင်တယ်လို့များ ထင်နေလား မသိဘူး ။

တနေ့ အိမ့်ဇာသော် တာမွေအိုးရှင်းမှာ ရှော့ပင်လုပ်နေတုံး ဗစ်တာညိုဝင်းက လိုက်ဖန်တယ် ။ သူက အကျောနဲ့ ဝင်တာမျိုး မဟုတ်ဖူး ။သူ့ကိုယ်သူ အရမ်း သိမ်မွေ့ပြီး အဆင့်မြင့်တဲ့ လူဂုဏ်တန်သားတယောက်လို ပုံစံဖမ်းပြီး ချိုသာပျော့ပြောင်း ပြတယ် ။

တကယ်တော့ ဗစ်တာညိုဝင်းက မြန်မာ မဟုတ်ဘူး ။ အင်းလေ…မြင်တာနဲ့ လူတိုင်း သိပါတယ် ။ သူတို့က အိန္ဒိယပြည်တောင်ပိုင်းက အသားမည်းမည်း ကုလားတွေ အမျိုးအနွယ်  ။ မြန်မာပြည်ပေါက်တွေပေါ့ ။ ကုလားပေမယ့် ဗစ်တာညိုဝင်းက ပိုက်ဆံချမ်းသာတော့ သူ့ကိုယ်သူ သတယ် ။ ချွေးတွေသန်တွေနဲ့ ဆံပင်ဆီရွှဲရွှဲနဲ့ နံစော်ညစ်ပတ်တဲ့ ကုလားမဲမျိုး မဟုတ်ဘူး ။ အသားမည်းပေမယ့် သန့်ပြန့်တယ် ။ ချမ်းသာတဲ့ကုလားပေါ့ ။ ခိခိ …။

ဗစ်တာညိုဝင်းက သူ ဖွင့်ထားတဲ့ ဆိုင်သစ်တခုကို လိုက်ကြည့်ဖို့ ပြောတယ် ။ လက်ဆောင်တွေလည်း ပေးချင်လို့ပေါ့လေ ။ အိမ့်ဇာသော် လည်း သူ့ကို ပက်ပက်စက်စက်ကြီးလည်း ပြော မလွှတ်ချင်ဘူး ။ သူ့လို “ အကောင် ” တကောင်က လိုရင် သုံးဖို့ ကြိုးရှည်ရှည်နဲ့ လှန်ထားနိုင်ရင် ကောင်းတယ် မဟုတ်လား ။

မရုတ်မလွန်ဘဲ ကြည့်ကောင်းအောင် ညင်းလိုက်တယ် ။ သူက ဇွဲမလျော့ဘူး ။ ကားရပ်ထားတဲ့ ပါကင်အထိ လိုက်လာတယ် ။ အိမ့်ဇာသော်လည်း သဲပုံ့ကားနဲ့လာခဲ့တာလေ ။

သဲပုံ့က ဗစ်တာညိုဝင်းကို သဘောကျတယ် ။

ကုလား ဖြစ်တာက လွဲလို့ အကုန်ကောင်းတယ် လို့ ဟာသ အနေနဲ့ ပြောဖူးတယ်။

 “ သဲပုံ့ကြိုက်ရင် လုပ်လိုက်ပါလား ” လို့ အိမ့်ဇာသော်က ပြောဖူးတယ်  ။ သဲပုံ့က “ သူက ယူ့ကိုဘဲ ကြိုက်တာ….သဲပုံ့ကို မကြိုက်ဖူး…” လို့ ရယ်ပြီး ပြန်ပြောတယ် ။

သဲပုံ့ကား နားကို ရောက်တဲ့အချိန် အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ မောင်းလာတဲ့ ဘီအမ်ဒဗျူကားတစီး အိမ့်ဇာသော်နဲ့သဲပုံ့နားကို ထိုးဆိုက်လာတယ် ။ ဒေါသထွက်နေတဲ့ မျက်နှာနဲ့ ဂျော်ဂျီဝင်းသိန်း ကို တွေ့လိုက်ရတယ် ။

ဗစ်တာညိုဝင်းလည်း လန့်သွားတယ် ။ ဂျော်ဂျီဝင်းသိန်းက တယောက်ထဲ မဟုတ်ဖူး ။ အဖေါ်တွေပါတယ် ။ သုံးယောက်တောင် ။ ဂျော်ဂျီက “ ဟေ့ကောင်..ဗစ်တာ…..ဒါ ဘာသဘောလဲ….အိမ့်က ငါ့ရည်းစား ဆိုတာ မင်းသိသားနဲ့ကွာ…ဘာလို့ ကြောင်တောင် နှိုက်ချင်တာလဲ…စည်းဖေါက်တာလား…….” လို့ အသံကျယ်ကျယ်နဲ့ ဒေါသပြတယ် ။ ဂျော်ဂျီတို့နဲ့

ဖက် အဖြစ်ချင်တဲ့ ဗစ်တာညိုဝင်း က အနောက်ကို ဆုတ်သွားပြီး လက်ကာပြီး “ မဟုတ်ဘူး….ဘရာသာ…ဒီလို မထင်နဲ့..ခင်မင်မှု သက်သက်ပါ….ဘရာသာတို့နဲ့ အခင်မင် မပျက်ချင်ဘူး…” လို့ ပြောတယ် ။ ဒါပေမယ့် ဂျော်ဂျီရဲ့ လူသုံးယောက်က ကားပေါ်က ဆင်းသွားပြီး ဗစ်တာညိုဝင်း အနားကို ကပ်သွားတယ် ။ “ ခွေးကုလား သတိထား….သေသွားမယ်…” လို့ ကြိမ်းမောင်းကြတယ် ။

သည် အဖြစ်အပျက်က ဗစ်တာညိုဝင်းနဲ့ ဂျော်ဂျီဝင်းသိန်း တို့ ကြားမှာ ပိုပြီး တင်းမာမှုတွေ ဖြစ်စေတယ် ။ ဗစ်တာညိုဝင်းက အများနဲ့ တယောက်မို့ နောက်ဆုတ်ထွက်သွားပေမယ့် အခွင့်အခါကောင်းတိုင်း ဂျော်ဂျီ ကို လက်စားခြေ လက်တုံ့ပြန်ဖို့ ကြိုးစားတော့တာဘဲ ။ အိမ့်ဇာသော်ကိုလည်း အမြဲချောင်းနေပြီး ပေါ်တင်ဘဲ ဂျော်ဂျီကို ဖြတ်လိုက်ပြီး သူနဲ့ တွဲဖို့ ကမ်းလှမ်းလာတယ် ။ အိမ့်ဇာသော် ရဲ့ အချစ်ကို ရရင် အိမ့်ဇာသော်ကို ကမ္ဘာတပတ် အပျော်ခရီး ခေါ်သွားမယ်…လိုတာအားလုံးလည်း ဝယ်ပေးမယ် လို့ ပြောတယ် ။ ဂျော်ဂျီဝင်းသိန်းလည်း အိမ့်ဇာသော် ဗစ်တာညိုဝင်း နောက်ကို ပါသွားမှာကို စိုးပြီး အိမ့်ဇာသော်ကို ပိုပြီး ဂရုတစိုက် ရှိလာတယ် ။

“ အိမ့်…မြန်မြန်ချိုး….အချိန် ကပ်နေပြီ . .”

သဲပုံ့က ရေချိုးခန်း တံခါးကို တဘုံးဘုံးနဲ့ ထုပြီး အော်လိုက်လို့ အိမ့်ဇာသော်လည်း ရေချိုးတာကို အမြန်အပြီးသတ်လိုက်ရတယ် ။ မျက်နှာသုတ် တဘက်နဲ့ တကိုယ်လုံးကို ပွတ်တိုက်ရင်း သည် မျက်နှာသုတ်တဘက်နဲ့ဘဲ ကိုယ်မှာ ပတ်စည်းလိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လိုက်တယ် ။

သဲပုံ့က အဝတ်အစားးတောင် လဲပြီးနေပြီ ။

အိမ့်ဇာသော်လည်း အလှမပြင်နိုင်တော့ ။ ရှိတဲ့ အဝတ် အမြန် ကောက်ဝတ်ပြီး သဲပုံ့နဲ့ ပန်းဆိုင်ကို ထွက်ခဲ့တယ် ။

မမကစ်တီနဲ့ အထွေးတို့ ရယ်ဒီလုပ်ထားတဲ့ ပန်းခြင်းတွေ ပန်းစည်းတွေကို ကားပေါ်တင်ရတယ် ။ သဲပုံ့နဲ့ အိမ့်ဇာသော်တို့ ပန်းပို့တဲ့ အလုပ်ကို တနေကုန် လုပ်ကြရတယ် ။

သဲပုံ့က အိမ့်ဇာသော်ကို သဘောကျတာက ပန်းခြင်းပန်းစည်းတွေ လိုက်ပို့ကြတဲ့ အခါ ချောမောလှပပြီး ဆက်ဆံရေး ရည်မွန်တဲ့ အိမ့်ဇာသော်ကို ဆင်းပို့ခိုင်းတဲ့အခါ ကပ်စတန်မာတွေက အိမ့်ဇာသော် ကြောင့် ပို ကျေနပ် သဘောကျကြတယ် လေ ။

အိမ့်ဇာသော်ရဲ့ ဒီဇိုင်းက ရုပ်သန့်တယ် မဟုတ်လား ။ ပညာတတ် အဆင့်ရှိအဆင့်မြင့်တဲ့ ပုံ ပေါက်နေတယ် လို့ သဲပုံ့က ထင်လို့ ။

ရည်းစားထည်လဲတွဲပြီး အဖေကို ကန့်လန့်တိုက် အိမ်မှာ မနေဘဲ လွင့်ချင်တိုင်း လွင့်တာက လွဲလို့ အိမ့်ဇာသော်က ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့တယ် ။ ချိုသာတယ် ။ ဆက်ဆံရေး ကောင်းတယ်လေ ။

သည်နေ့ တနေကုန် ပန်းလိုက်ပို့ကြပြီး ဘိုက်ဆာတယ် ညည်းနေတဲ့ သူငယ်ချင်း အိမ့်ဇာသော်ကို သဲပုံ့က

ဆိုင်ကောင်းလေး တခုမှာ ကျွေးရတယ် ။ ဆာတယ် အော်နေပေမယ့် တကယ်တမ်း စားကြတော့လည်း အိမ့်ဇာသော်က တအားကြီး မစားပါဘူး ။ ဝမှာ စိုးတာကြောင့် ထိန်းပြီး စားတယ် ဆိုတာ သဲပုံ့ တွေ့ရတယ် ။

ညနေပိုင်းမှာ အိမ့်ဇာသော်က သူနဲ့ တချိန်က ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ဒါရိုက်တာ စာရေးဆရာ ဇင်မင်းဝင်း နဲ့ ညစာ အတူတူစားဖို့ ချိန်းထားတယ်..သူ့ကို ရွှေတိဂုန်ဘုရားကို လိုက်ပို့ပေးမလား လို့ မေးလာလို့ သဲပုံ့လည်း အိမ့်ဇာသော်ကို လိုက်ပို့လိုက်ရတယ် ။ ဇင်မင်းဝင်းနဲ့က တချိန်က အိမ့်ဇာသော်က တော်တော် တွဲခဲ့သေးတယ်လေ ။

ဇင်မင်းဝင်းက မိန်းမ ရှိတယ် ။ တယောက် မကဘူး ။ အခု ဘယ်မှာ ပြန်တွေ့ပြီး ဘယ်လို ချိတ်မိလာပြန်သလဲ မသိဘူး ။ သဲပုံ့ မေးတော့လည်း အိမ့်က စပ်ဖြဲဖြဲနဲ့ မလိမ့်တပတ် လုပ်နေတယ် ။ မဖြေဘူး ။ အမှန်ကို ။

အိမ့်ဇာသော် အနက်ရောင် ဝမ်းဆက်နဲ့ အပြတ်မိုက်နေတယ် ။ သဲပုံ့က “ အိမ်မှာဘဲ ရှိမယ်…ယူ လိုအပ်ရင် လာကြိုစေချင်ရင် ဖုန်းခေါ်လိုက်..” လို့ ပြောပြီး ကားမောင်းထွက်သွားတယ် ။ အိမ့်ဇာသော်လည်း ဇင်မင်းဝင်း ရှိနေမယ့် ဝိုင်ကေကေအိုကြေးအိုးဆိုင်လေးထဲကို ဝင်ခဲ့လိုက်တယ် ။

ဇင်မင်းဝင်းနဲ့ ခုလို ချိန်းတာကို ဂျော်ဂျီဝင်းသိန်းသာ သိမယ် ဆိုရင် အကြီးအကျယ် ကွိုင်တက်မှာ သေချာတယ် ။

အိမ့်ဇာသော် အနေနဲ့က ဂျော်ဂျီကို လိုတာ ဖြည့်ဆည်းပေးလို့သာ တွဲလိုက်ပေမယ့် တကယ်တမ်း စိတ်ထဲက ရင်ထဲက နှစ်နှစ်ကာကာ မကြိုက်ဖူး ။

ဂျော်ဂျီတို့က ချမ်းသာပေမယ့် အဆင့်မရှိဘူးလို့ အိမ့်ဇာသော် ထင်လာတယ် ။

တရားမဝင် ခိုးသွင်းခိုးထုတ် လုပ်နေတဲ့လူတွေမို့ ချမ်းသာလာတာလေ ။ သူတို့က ပညာမတတ်တဲ့ အသိုင်းအဝိုင်းက ။

ဇင်မင်းဝင်းက အပြုံးလေးနဲ့ ဆီးကြိုနေတယ် ။ အိမ့်ဇာသော် ကို သူက ရုပ်ရှင်မင်းသမီး လုပ်စေချင်တယ် ။ အိမ့်ဇာသော်သာ ရုပ်ရှင် ဗီဒီယို ရိုက်ရင် ထိပ်တန်းမင်းသမီးတယောက် ဖြစ်လာမယ်..နံမည်ကျော်မယ် လို့ သူက

ဟောကိန်းထုတ်နေခဲ့တဲ့လူ ။ လူကို မြှောက်ပင့်ပြီး လိုတာ ဝါးတတ်တဲ့ လူစား ။ ဇင်မင်းဝင်းရဲ့ ဘာဂျာကို အိမ့်ဇာသော် ရေလည် ကြိုက်ခဲ့တယ် ။ သူက လူကြည့်တော့ အိန္ဒြေတခွဲသားနဲ့ တည်တည်ကြီး ။ ကုတင်ပေါ်ရောက်ရင်တော့ ဖင်ပူးတောင်းထောင်ပြီး တအားမှုတ်တဲ့လူ ။

ဒါတွေကို ပြန်သတိရပြီး သူနဲ့ လမ်းမှာ တိုးတော့ သူက အရမ်း တွေ့ချင်တာဘဲ ဆိုလို့ အိမ့်ဇာသော်ကလည်း သူ့ကို ပြန်တွေ့ချင်နေခဲ့တာကြောင့် အခုလို ချိန်းလိုက်တာ ။

ဝိုင်ကေကေအိုကြေးအိုးဆိုင် ထဲမှာ လူသိပ် မရှိလှဘူး ။

ဇင်မင်းဝင်းက အခုခေတ် နံမည်ကျော် မင်းသား တယောက်လိုဘဲ အမိုက်စား ဝတ်စားထားတယ် ။ အသားဖြူပြီး အရပ်မြင့်တဲ့ ဇင်မင်းဝင်းက ဒါရိုက်တာ ဆိုပေမယ့် မင်းသား တယောက်ရဲ့ ပုံပန်းနဲ့မို့ လူတွေ တအား ကြည့်ကြ

တာကို ခံရတယ် ။

“ အိမ့်…ဘာစားမလဲ….မှာ….”

ဇင်မင်းဝင်းက ရုပ်က နေတိုး လို ရုပ်မျိုး ပေမယ့် ပြောလိုက်တဲ့အသံက မင်းသားကြီး ကျော်ဟိန်းလို လေသံ နဲ့။

“ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ်ပါ….အဓိကက ကိုဇင်နဲ့ တွေ့ချင်တာပါ….”

“ ကြေးအိုး စားမယ်နော်…”

“ အိုခေ….”

ဇင်မင်းဝင်း နဲ့ ကြေးအိုးစား..ကြံရည်သောက်ရင်း စကားပြောကြတော့ ဇင်မင်းဝင်းက သူ အခု ဇာတ်ကားတွေ တော်တော် ရိုက်နေရပြီ ..နံမည်ကြီးစေမယ့် ဇာတ်ညွှန်းတွေလည်း လက်ထဲမှာ ရှိတယ်….အိမ့်ဇာသော် ရိုက်ပါလား

သူ ရိုက်ပေးချင်တယ် ” လို့ စကားစလာတယ် ။

တကယ်တော့ အိမ့်ဇာသော်လည်း ဟိုယောင်ဒီယောင်နဲ့ လေလွင့်ခရီးသည် ဖြစ်နေတာ ဆိုတော့ သူပြောသလို တကားလောက် စမ်းရိုက်ကြည့်လိုက်ရင် ကောင်းမလား လို့ တွေးမိလိုက်တယ် ။

အိမ့်ဇာသော် စိတ်ဝင်စားတယ် ဆိုတာ သိရတော့ ဇင်မင်းဝင်း အရမ်း ပျော်သွားတယ် ။ သူက အိမ့်ဇာသော်ကို ပျော်ပျော်ကြီး မှုတ်ရင်း အပျင်းပြေ တကားလောက် ရိုက်ချင်နေတဲ့လူ မဟုတ်လား ။ သူရိုက်ချင်တာက ရုံတင်ပြ

မယ့် ဇာတ်ကားကြီး မဟုတ်ဘူး ။ အဝတ်အစား မပါဘဲ ရိုက်ရတဲ့ “ ဆင်းရဲသားကား ” လို့ ခေါ်ကြတဲ့ အပြာဇာတ်ကား ။

“ ကိုယ်တို့ ဒီကိစ္စ သွားဆွေးနွေးကြမယ်…ဘယ်သူ့မှ မပါပါဘူး….ကိုယ်နဲ့ အိမ့်နဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ …”

“ အင်းလေ..ကိုဇင့်သဘော….”

ဇင်မင်းဝင်းရဲ့ အကြည့်တွေက စူးရှတောက်ပြောင် လွန်းနေတယ် ။ အိမ့်ဇာသော်သာ ဖယောင်းရုပ်လေး ဆိုရင် သည်နေရာမှာဘဲ အရေပျော်သွားလောက်တယ် ။ ပူပြင်းလွန်းလို့ ။ ရမက်လျံနေတဲ့ တပ်မက်တဲ့ အကြည့်တွေ…။

အိမ့်ဇာသော် ကလည်း သည်လို အကြည့်နဲ့ ကြည့်ခံရတာကို သဘောကျတယ် ။ သူတို့ရဲ့ စိတ်တွေထဲမှာ အိမ့်ဇာသော်ကို  စိတ်ကူးနဲ့ အဝတ်ချွတ်ကြည့်နေကြတယ် ဆိုတာကို သိတယ် ။ အိမ့်ဇာသော်ရဲ့ ရင်သားတွေကို စိတ်ကူးနဲ့ ပုံဖေါ်ကြည့်နေကြတယ် ဆိုတာကို သိတယ် ။ ပေါင်ကြားက မိန်းမကိုယ်ကို မှန်းဆနေတယ် ဆိုတာကို သိတယ် ။

ဇင်ဝင်းမင်း က ဝိုင်ကေကေအိုကြေးအိုးဆိုင် ရှေ့မှာ ရပ်ထားတဲ့ သူ့ရဲ့ အဖြူရောင် ကရောင်းကားဆီကို အိမ့်ဇာသော်ကို ခေါ်သွားတယ် ။ တံခါးကို ဖွင့်ပေးတယ် ။ အမိုက်စား ဝတ်ထားတဲ့ ဇင်မင်းဝင်းနဲ့ အိမ့်ဇာသော်တို့ကို လူတွေက ဝိုင်းကြည့်ကြတာကို ခံရတယ် ။

“သိပ် မဝေးပါဘူး…ဒီ..ဗဟန်းထဲမှာပါဘဲ…သွားမယ့်နေရာက….”

“ ကိုဇင် ခေါ်တဲ့နေရာ ဆိုရင် အိမ့်က ဘယ်ဖြစ်ဖြစ် လိုက်မှာ….ဟင်းဟင်း….”

ဇင်မင်းဝင်းရဲ့ အဖြူရောင် ဘောင်းဘီ ဂွကြားကြီး ဖေါင်းနေတယ် ။ သူ့ဟာကြီး နိုးကြား ထကြွနေပုံရတယ် ။

သူခေါ်သွားတာက တထပ်တိုက်ပုလေး တလုံးထဲကို။

တကယ့်ကိုဘဲ သူနဲ့ အိမ့်ဇာသော်နဲ့ ၂ယောက်ထဲဘဲ ။

ဇင်မင်းဝင်းက အိမ်ထဲရောက်တော့ အညိုရောင် သားရေဆိုဖါကြီးမှာ ထိုင်ခိုင်းပြီး အသင့်ရှိနေတဲ့ အနီရောင် ဝိုင်ကို ဖေါက်တိုက်တယ် ။ ဝိုင်ခွက်ရှည်ရှည်လေးထဲက အရသာကောင်းတဲ့ ဝိုင်တွေကို သောက်နေတဲ့အချိန် ဇင်မင်းဝင်းက ဘေးနားကို ကပ်ပြီး လာထိုင်တယ် ။

“ အိမ့်က ပိုပိုလှလာတယ်…တကယ်….”

ဇင်မင်းဝင်းက အိမ့်ဇာသော်ရဲ့ လက်မောင်းရင်းသား လုံးလုံးဖွေးဖွေးလေးကို နမ်းရှုံ့လိုက်ရင် ပြောလိုက်တယ် ။ “ ကိုဇင်က အိမ့်ကို မဆက်သွယ်ဘဲ အကြာကြီး ပစ်ထားပြီးမှ…လာမြှောက်မနေပါနဲ့…ဟင်းဟင်း……” “ အိမ့်က ကိုယ့်ကို အဆက်ဖြတ်တာပါ….သူဌေးသားတွေနဲ့ တွေ့နေလို့ ကိုယ့်ကို လုံးဝ မေ့ထားလိုက်တာလေ……”

ဇင်မင်းဝင်းရဲ့ လက်တဖက်က အိမ့်ဇာသော်ရဲ့ ပေါင်တန်တလျောက် ပွတ်သပ်နေတယ် ။

အိမ့်ဇာသော်လည်း သူ့အကိုင်အထိတွေကြောင့် စိတ်တွေ ထလာတယ် ။ ဇင်မင်းဝင်းက အိမ့် လည်တိုင်ဖွေးဖွေးလေးကို နမ်းရှုံ့နေပြန်ရင်း အိမ့်ရဲ့ တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်းကြီးတဖက်ကို ဆုပ်နယ်နေတယ် ။

“ ကိုဇင်..အဝတ်တွေ ကြေကုန်မယ်ကွာ…အိမ့် အဝတ်တွေ ချွတ်ပေးမယ်..ကိုဇင်လည်း ကိုဇင့် အဝတ်တွေကို အကုန် ချွတ်လိုက်….”

ဇင်မင်းဝင်း အိမ့်ဇာသော်ရဲ့ စကားကြောင့် အရမ်း ကျေနပ်သွားသလို စိတ်ရိုင်းတွေကလည်း တအားထကြွသွားတယ် ။ အိမ့်က အဝတ်တွေကို သူ့ဖါသာ ချွတ်မယ် ဆိုလို့ ။ နှစ်ယောက်သား ပြိုင်တူ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို ချွတ်ပစ်လိုက်ကြတယ် ။ မိမွေးတိုင်း ဗလာကိုယ်တွေနဲ့ နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုတ်လိုက်ရင်း တယောက် ကိုယ်ခန္ဒာကို တယောက် ကိုင်ပွတ်မိကြရင်း ကာမပွဲကလေးကို စတင်ဖို့ အိပ်ခန်းထဲကို မြန်ဆန်တဲ့ ခြေလှမ်းတွေနဲ့ ဝင်သွားမိလိုက်ကြတယ် ။

ဇင်မင်းဝင်းက အားကစား လိုက်စားတာမို့ အမြဲ လေ့ကျင့်ထားတဲ့ အတွက် ကြွက်သားတွေက အမြောင်းလိုက် ထနေတာ ကြည့်လို့ ကောင်းနေတယ် ။ သူက ကာမပွဲကြမ်းတွေ ကို မိန်းမတွေ ကျေနပ်အောင် ပေးတတ်သူမို့ မိန်းမတွေက စွဲနေရတဲ့ လူတယောက် လို့ နံမည်ကြီးတယ် ။ အိမ့်ကိုယ်တိုင်လည်း သူနဲ့ ခဏခဏ အိပ်ဖူးခဲ့လို့ သူ ဘယ်လို ကောင်းတယ် ဆိုတာ သိထားတယ်လ ။ ဒါ

ကြောင့်လည်း သူ နဲ့ ပြန်တွေ့တော့ သူ့ကို ချိန်းလိုက်မိတာ ။ သူက ဘာဂျာ တအားကောင်းတယ် ။ လိုးဆောင့်အားလည်း ကောင်းတယ် ။ မိန်းကလေး ပြီးအောင် အရင် လုပ်ပေးတတ်တယ် ။

အိမ့်လည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို သူ့လက်ထဲ ဝကွက် အပ်လိုက်မိတယ် ။ သူက အိမ့်ကောင်းအောင် လုပ်ပေးမယ် ဆိုတာ ယုံကြည်ပြီးသားလေ ။ ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ ပက်လက် အိပ်ပြီး ပေါင်တန်နှစ်ဖက်ကို ကားပေးလိုက်တော့ သူက အိမ့် စောက်ဖုတ်ကို အရင်ဆုံး နမ်းရှုံ့လိုက်တယ် ။ သူ့နှာခေါင်းချွန်ချွန်က အိမ့်ရဲ့ စောက်စိကို ကလိနေတယ် ။ ထိုးနေတယ်။

“ ဟင့်….ယားတယ်ကွာ….”

သူ့နှာခေါင်းက အိမ့်ရဲ့ အကွဲကြောင်းထဲကို လိုင်းဆွဲသလို ပွတ်တိုက်နေတယ် ။ သူ့နှာခေါင်းက ထွက်သက် လေက အိမ့်အကွဲကြောင်းကို ထိတွေ့နေသလို သူ့နှုတ်ခမ်းတွေက အင်္ဂါစပ် နှုတ်ခမ်းသား

ထူထူတွေကို ထိတွေ့နေတယ် ။

“ အိုး..ဟင့်ဟင့်…….ကိုဇင်..အိမ့် မခံနိုင်တော့ဘူး……”

သူက မရပ်တဲ့ အပြင် လျာကြီးနဲ့ အကွဲကြောင်းကို စုန်ချီ ဆန်ချီ ယက်နေပြီ ။

“ အား……အား……အားးးး……….အား…….. “

ဇင်မင်းဝင်း က သဲပုံ့အိမ် ပေါက်ဝကို လိုက်ပို့သွားတယ် ။

အိမ်ထဲကို ဝင်လာတဲ့ အိမ့် ကွတတနဲ့ လမ်းလျှောက်လာတာကို သဲပုံ့က သေသေချာချာ ကြည့်ပြီး “ အိမ့်စုတ် ….ကြည့်စမ်း….ရေရေလည်လည် ကဲလာတယ်….ပြောပြ..ပြောပြ..အသေးစိတ်

ကြားချင်တယ်……” လို့ ပြေးလာဖက်ပြီး ပြောလိုက်တယ် ..။ အိမ့်က သဲပုံ့ကို သူ့ဘဲတွေနဲ့ လိင်ဆက်ဆံတာတွေ အားလုံးကို ပြောပြလေ့ရှိတယ်လေ ။ သဲပုံ့က အသေးစိတ် ကြားချင်တယ် ။ ခရေစေ့

တွင်းကျ ပေါ့ ။ ဘယ်လို မှုတ်တယ်….ဘယ်လို စုတ်တယ်….။

သဲပုံ့ပြောလိုက်တာနဲ့ အိမ့်ဇာသော် ကွတတ လမ်းလျှောက် ဝင်လာတာကို ဧည့်ခန်းမှာ ဖုန်းတလုံးနဲ့ ငြိမ်နေတဲ့ သဲပုံ့ရဲ့ မောင် မျိုးကြီးက ကြားလိုက်တယ် ။ မသိသလိုနဲ့ သူတို့ကို နားစွင့်နေသလို

အိမ့်ရဲ့ အရိပ်အခြေကိုလည်း မသိမသာ ခိုးကြည့်နေတယ် ။ မျိုးကြီးက အိမ့်ဇာသော်ကို ချောင်းနေတာ ကြာပြီလေ ။ အိမ့်ဇာသော်ရဲ့ ကိုယ်လုံး တောင့်တောင့်လှလှတွေကို တပ်မက်နေတာကြာပြီ ။

အခုလည်း အိမ့်ဇာသော်က သူ့အမ သဲပုံ့ကို ဘဲနဲ့ ဖြုတ်လာတဲ့ အကြောင်းတွေကို ပြောပြတော့မယ် ။ မျိုးကြီးလည်း နားစွင့်နေတယ် ။

ဒါပေမယ့် အိမ့်နဲ့သဲပုံ့တို့က သူ့နားမှာ မပြောဘဲ သဲပုံ့နဲ့ အိမ့်တို့ရဲ့ အိပ်ခန်းထဲကို ဝင်သွားကြလို့ မျိုးကြီး စိတ်ပျက်သွားတယ် ။

အိပ်ခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲအိပ်လိုက်ကြရင်း သဲပုံ့က အိမ့်ဇာသော် ပြောပြတဲ့ ဇင်မင်းဝင်းနဲ့ နှစ်ပါးသွား ကာမဇာတ်ကြမ်းတွေကို နားထောင်ရင်း သိချင်တာတွေကို အသေးစိတ် ထပ်မေးရင်း ကာမ

စိတ်တွေ ပြင်းထန် ထကြွလာတယ် ။ အိမ့်ဇာသော်လည်း သူပြောပြတဲ့ ပူပြင်းတဲ့ ဇာာတ်လမ်းတွေကို နားထောင်ရင်း သဲပုံ့ရဲ့ လက်တဖက်က မသိမသာနဲ့ ပေါင်ကြားကို ရောက်သွားတာကို သတိ

ထားမိလိုက်တယ် ။ သူငယ်ချင်း သဲပုံ့ တယောက် ဘဲမရှိဘဲ တကိုယ်တည်း စီးပွားရှာနေပေမယ့် သူအမြဲ ပြောပြတာတွေကို နားထောင်တော့ သဘာဝကာမစိတ်တွေ ထကြွရတယ် ဆိုတာ သိနေတာ

ကြာပြီလေ ။ သဲပုံ့ကို ဘဲ ရစေချင်နေတယ် ။ သူနဲ့ ခင်မင်တဲ့ ဘဲတွေထဲက သဲပုံ့နဲ့ လိုက်ဖက်မယ့် ဘဲ တကောင်နဲ့ သဲပုံ့ကို မိတ်ဆက်ပေးချင်နေတယ်  ။

“ ယူတို့ ဘယ်နှစ်ခါတောင် လုပ်ကြတာလဲဟင်…”

“ နှစ်ခါ …”

“ အို..နှစ်ခါ လုပ်တာနဲ့ ယူ လမ်းမလျှောက်နိုင်လောက်အောင် ကွတတ ဖြစ်သွားရသလား..မဖြစ်နိုင်ပါဘူး..အိမ့်ရယ်…မညာနဲ့..မှန်မှန်ပြော….”

“ မညာပါဘူး သဲပုံ့ရယ်….ယူ့ကို ညာစရာလား……တကယ်ပါ…ကွတတ ဖြစ်တာက သူက အိမ့်နောက်ပေါက်ကိုပါ လုပ်လို့..”

“ ဟင်..နောက်ပေါက်….ဖင်ကို လုပ်တာလား..အို…”

“ ဟုတ်တယ်..သူ အိမ့်ကို ဖင်လိုးတာ…”

“ ဟယ်….”

“ အိမ့် အရင်ထဲက လုပ်ဖူးခဲ့တယ်လေ..”

“ ဟင်..ဟုတ်လား..ဘယ်…ဘယ်သူ…..ဘယ်သူနဲ့လဲ…”

“ ကိုကြီးစိုးနဲ့….”

“ ဟယ်…..”

ကိုကြီးစိုး ဆိုတာက အိမ့် နဲ့ တခါက ဖြစ်ခဲ့တဲ့ သဘေ်ာသားဘဲကြီး ။

သဲပုံ့က ဖင်ချတဲ့အကြောင်းတွေကို ထပ်မေးလို့ အိမ့်လည်း ပြောပြရပြန်တယ် ။ သဲပုံ့လည်း အိမ့် ပြောပြတာတွေကို နားအရသာခံရင်း လက်ကလည်း ပေါင်ကြားထဲ ထည့်ပြီး အဖုတ်ကို ဖိပွတ်နေတာ နောက်ဆုံး ဝတ်ထားတဲ့ စကပ် အနောက်ဖက်မှာ အရည်တွေ အကွက်ကြီး စိုကွက်သွားရတဲ့ အထိဘဲ ။

မီးပိတ်ပြီး အိပ်ကြတဲ့ အချိန် တဖက် ကုတင်က သဲပုံ့တယောက် တအင်းအင်းနဲ့ ဖီလင်တွေ တက်ပြီး သူ့ဖါသာ ပွတ် အာသာဖြေနေတာ အိမ့်ကြားနေရတယ် ။

မနက်ကျတော့ သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး စောစော မထနိုင်ကြဘူး ။

တံခါးကို တဒေါက်ဒေါက် ခေါက်ပြီး လာနှိုးတာက မျိုးကြီး ။

“ အလုပ်မသွားကြဘူးလား…..ရှစ်နာရီ ကျော်နေပြီ . . .”

အိမ့်က အရင်ဆုံး ထလိုက်တယ် ။ ရေချိုးခန်းထဲ ပြေးဝင်လိုက်တယ် ။ မနေ့ညက ဇင်မင်းဝင်းနဲ့ ကြမ်းလာပြီး ရေမချိုးရသေးလို့ ရေချိုးချင်နေတယ် ။

ပန်းဆိုင်ကို ရောက်တော့ ဒီနေ့ ပို့ရမယ့် ပန်းခြင်း ပန်းစည်းတွေက တော်တော် များတယ် ။ ပန်းတွေ လိုက်ပို့နေတဲ့ အချိန် ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင် ဖုန်း တွေ ခဏခဏ ဆက်ပြီး တွေ့ချင်တဲ့ အကြောင်း ပြောလို့

“ ဂျော်ဂျီရယ်..အလုပ်လုပ်နေတာ..သဲပုံ့ မကြိုက်ဘဲ နေလိမ့်မယ်..အလုပ်ကို အလုပ်နဲ့ တူအောင် လုပ်ရမယ်ကွာ..ဖုန်း သိပ် မခေါ်နဲ့ ” လို့ အိမ့်က သူ့ကို ပြောလိုက်တယ် ။

ဂျော်ဂျီက အိမ့်နဲ့ ဒီညနေ တွေ့ချင်နေတယ် ။ အစားထွက် စားရုံ မဟုတ်ဖူး..သူက လိုးချင်နေတာ ..။

ညနေ ငါးနာရီခွဲပြီ ။

သည်နေ့အတွက် နောက်ဆုံး ပို့ရမှာ တခုဘဲ ကျန်တော့တယ် ။ အနီရဲရဲ နှင်းဆီပန်းခြင်းလေး တခြင်း ။

ပို့ရမှာက တက္ကသိုလ်ရိပ်သာလမ်းသစ် တဲ့ ။

သဲပုံ့က “ ဒါပြီးရင် ပြီးပြီ….ဆိုင်ကို မပြန်သေးဘူး ….ဘယ်သွားကြမလဲ အိမ့်….” လို့ မေးတယ် ။ အိမ့်ဇာသော်

လည်း ဂျော်ဂျီက သည်ညနေ တွေ့ကြရအောင် ချိန်းထားတာကို သတိရလိုက်ပြီး…“ အိမ်ဘဲ ပြန်တာပေါ့ သဲပုံ့…

ဂျော်ဂျီနဲ့ ချိန်းထားတယ်….” လို့ ပြောလိုက်တယ် ။ သဲပုံ့က “ ညတော့ ပြန်လာမှာ မဟုတ်လား….” လို့ ပြုံးစိစိ

နဲ့ မေးတယ် ။ အိမ့်ဇာသော်က ရယ်ပြီး…“ ပြန်လာမှာပေါ့…မပြန်လို့ ဘယ်သွား အိပ်ရမလဲ….” လို့ ပြန်ပြောတယ်။

“ အိမ့်…ရောက်ပြီ….ပို့ရမယ့် အိမ်….အာပါး..တယ်သားနားပါလား….တကယ့် ဘော်စာတွေ…ဖြစ်မယ်….”

သဲပုံ့ ရပ်လိုက်တဲ့ ခြံကို အိမ့်ဇာသော် တွေ့လိုက်တော့ သဲပုံ့ ပြောနေတာ မှန်တယ် လို့ စိတ်ထဲက ထောက်ခံ

မိလိုက်တယ် ။

အရမ်းကို သားနား လှပတဲ့ ခြံဝင်းနဲ့ တိုက်အိမ်ကြီး ပါ ။ မြေနေရာကလည်း အကျယ်ကြီး ။ စိမ်းနေတဲ့ မြက်ခင်း

ပြင်ကြီးရဲ့ အနောက်ဖက်က နီညိုရောင် တိုက်ကြီးက သစ်လွင်ခန့်ထည်လှတယ် ။

ခြံတံခါးဝမှာ အိမ့်ဇာသော် ရပ်ပြီး လူခေါ်လျှပ်စစ်ခေါင်းလောင်း ခလုပ်လေးကို နှိပ်တယ် ။ ကြီးမားတဲ့ တံခါးကြီး

နှစ်ချပ်ရဲ့ ဘေးက အုတ်ဘောင် အပေါ်မှာ စီစီတီဗီ ကင်မရာလေးကို တွေ့ရတယ် ။ ဟွန်း….တယ်လည်း ကြီးကျယ်ပါလား…..အရမ်း ချမ်းသာကြတယ်ပေါ့လေ….။

ဘယ်သူမှ ပေါ်မလာလို့ အိမ့်ဇာသော် အဖြူရောင် ခလုပ်လေးကို ထပ်နှိပ်လိုက်တယ် ။ ဒီတခါတော့ လူတ

ယောက် ပေါ်လာတယ် ။ ခြံစောင့်လို ပုံမျိုးဘဲ ။ အပြာရောင် ဝတ်စုံနဲ့ ။

“ ဘာကိစ္စရှိလဲ…”

“ ကျမတို့ အော်ဒါမှာထားတဲ့ ပန်းခြင်း လာပို့တာပါ ..မှာတဲ့လူက…..ဒေါက်တာမျိုးစည်သူ….”

“ အာ..ဟုတ်ကဲ့…ဟုတ်ပါတယ်….”

ခြံတံခါး ပွင့်လာတယ် ။ ပန်းခြင်းကို ကမ်းပေးလိုက်ရင်း “ ဒီမှာ လက်မှတ်လေး ထိုးပေးပါ …” ဆိုပြီး အိမ့်ဇာသော်

က ရရှိကြောင်း လက်မှတ်ထိုးရတဲ့ စာအုပ်လေးကို ထိုးပေးလိုက်တယ် ။ ဒီလူက “ အာ..လက်မှတ်တော့ မထိုးနိုင်

ဘူး..လက်ခံယူပြီးပြီဘဲဗျာ..တော်ရောပေါ့..” လို့ မဲ့ရွဲ့ပြီး ပြောလိုက်လို့ အိမ့်ဇာသော်လည်း “ ဒီလိုတော့ မငြင်း

နဲ့လေ..ရရှိကြောင်းတော့ အသိအမှတ်ပြုတာလေး လိုတယ်….” လို့ ခပ်မာမာ ပြောလိုက်တယ် ။ ဒီလူက ခြံတံခါး

ကို ပြန်ပိတ်ဖို့ ကြိုးစားတယ် ။ အိမ့်ဇာသော်က တံခါးကို တွန်းထားတယ် ။

အခြေအနေက တင်းမာသွားတယ် ။ ခြံစောင့်က “ ဖယ်ဗျာ…ကျုပ် အိမ်နောက်မှာ အလုပ်တွေ ရှိနေသေးတယ်..”

လို့ ပြောပြီး တံခါးကို အတင်း ပိတ်ဖို့ ကြိုးစားတယ် ။

သည် အချိန်မှာ ကားတစီး ခြံပေါက်ဝကို ထိုးဆိုက်လာတယ် ။

သည်ကားကို မြင်တော့ ခြံစောင့်လည်း ပြာပြာသလဲ တံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်တယ် ။ ကားက ခြံထဲ မဝင်သောဘဲ

ကားမောင်းသူဖက်ခြမ်းက မှန်ချပ် ကျပွင့်လာပြီး ကားမောင်းသူ လူရွယ်က “ ဘာဖြစ်နေကြတာလဲ…” လို့ မေးလိုက်တယ် ။

အိမ့်ဇာသော်က ပန်းခြင်း လာပို့တာ လက်ခံရရှိတဲ့အကြောင်း လက်မှတ်ထိုးခိုင်းတာကို ငြင်းပယ်ပြီး ခြံတံခါးကို

အတင်းကြီး ပိတ်ဖို့ လုပ်နေတယ် လို့ ပြောလိုက်တယ် ။ ခြံစောင့်က ဝူးဝူး ဝါးဝါး နဲ့ ငြင်းဖို့ ကြိုးစားတော့ ကားမောင်းသူလူရွယ်က “ဟေ့…ခင်ဇော်ဝင်း…မင်း ဘာမှ မပြောနဲ့…အသာနေ..” လို့ ဖမ်းငေါက်လိုက်တယ် ။

“ ကျနော်က ဒေါက်တာမျိုးစည်သူ ပါ ..ဒါ ကျနော်မှာထားတဲ့ ပန်းခြင်း…ဆောရီး ညီမရေ….ဒီကောင်က ရိုင်းတယ်..

ဆုံးမနေပေမယ့် မရဘူး..အလုပ်ဖြုတ်ပစ်ရမယ်နဲ့တူတယ်…ကဲ အိမ်ထဲ ဝင်ပါအုံးလား…ပေးပေး..ကျနော် ရကြောင်း

လက်မှတ်တိုးပေးလိုက်မယ်….” လို့ ပြုံးပြုံးလေးနဲ့ ပြောလိုက်တဲ့ ကိုလူချောကို အိမ့်ဇာသော်နဲ့ သဲပုံ့တို့ ငေးမော

သွားကြရတယ် ။

“ အိမ်ထဲတော့ မဝင်တော့ပါဘူး…ပန်းလာပို့တာ သက်သက်ပါ…လက်မှတ်ထိုးပေးရင် တော်ပါပြီ…”

ဒေါက်တာမျိုးစည်သူ ဆိုတဲ့ ခပ်မိုက်မိုက် ဒီဇိုင်းနဲ့ လူရွယ်က အိမ့်ဇာသော်ကို လက်မှတ်ထိုးပေး ပေမယ့် ဆက်ပြီး စကားပြောချင်နေသေးတဲ့ပုံ ရှိတယ် ။အိမ့်ဇာသော်ကို နောက်ထပ် ဘယ်လို ဆက်သွယ်ရမလဲ လို့ မေးလာတယ် ။                                                                                                                                             အိမ့်ဇာသော်လည်း ပန်းစည်း ပန်းခြင်း မှာချင်ရင် မှာနိုင်ပါတယ်..ကျမတို့ လာပို့ပေးပါမယ်….လို့ ပြောရင်း ကားပေါ်ပြန်တက်တယ် ။ ဒေါက်တာမျိုးစည်သူ က ပြုံးပြီး ခေါင်းညှိမ့်ပြရင်း ကျန်ခဲ့တယ် ။

အိမ်ပြန် ရေမိုးချိုး အလှပြင်ပြီးတဲ့ အချိန် သဲပုံ့တို့ အိမ်ရှေ့ကို ဂျော်ဂျီဝင်းသိန်းရဲ့ ကားကြီး ထိုးဆိုက်လာတယ် ။ သူ့မှာ ကားတွေ မျိုုးစုံရှိတယ် ။ အိမ့်ဇာသော် ကားထဲ ဝင်ထိုင်ပြီးတာနဲ့ ဂျော်ဂျီဝင်းသိန်းက ကားကို တရှိန်ထိုး မောင်းထွက်လိုက်ရင်း “ အရမ်းလှတာဘဲ အိမ့်ရယ်…” လို့ ပြောလိုက်တယ် ။

“ ဂျော်ဂျီလည်း တယ်မိုက်ပါလား….ဒါတွေ ဝတ်တာ တခါမှ မတွေ့ဖူးသေးဘူး …”

“ ဟုတ်တယ်…ဒီအဝတ်အစားတွေက ယူအက်စ်က ကိုယ့်အန်တီ လာလို့ ပေးတာတွေလေ….နံမည်ကြီး ဒီဇိုင်းနာ

အဝတ်တွေပေါ့….”

ဂျော်ဂျီရဲ့ ကားထဲမှာ အနောက်တိုင်း ဟဲဗီးမယ်တယ် သီချင်းတွေ အကျယ်ကြီး ဖွင့်ထားတာမို့ ဆူညံလွန်းနေတယ် ။ အိမ့်ဇာသော်ကို နောက်ဆုံး ဖွင့်လိုက်တာ မကြာသေးတဲ့ စားသောက်ဆိုင်ကြီးကို ခေါ်သွားတာ ။

 ရန်ကုန်မြစ်ဆိပ် တနေရာက စားသောက်ဆိုင်ကြီး က ဈေးကြီးလွန်းလို့ တော်ရုံလူတွေ မသွားနိုင်ဘူး ။ ဂျော်ဂျီ့ကို

ဆိုင်မန်နေဂျာ ကိုယ်တိုင်က ဆင်းလာကြိုတယ် ။ မှန်ကျယ် ပြူတင်းပေါက်ကြီးရဲ့ ဘေးက စားပွဲမှာ မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်လိုက်ကြတဲ့ အချိန် ဆိပ်ခံဘောတံတားမှာ ကပ်ထားတဲ့ ပင်လယ်ကူး သဘေ်ာကြီးတွေကို လှမ်းတွေ့နေရတယ် ။ တောက်ပတဲ့ အနက်ရောင် အနောက်တိုင်းဝတ်စုံနဲ့ အနီရောင် ဘိုးတိုင်လည်စည်း နဲ့ စားပွဲထိုးလေးက “ ဘာသုံးဆောင်ပါမလဲခင်ဗျာ….” လို့ ရိုသေတဲ့ ပုံစံလေးနဲ့ လာမေးတယ် ။ ဂျော်ဂျီက အိမ့် ဘာစားချင်လဲ..ကြိုက်တာ မှာ လို့ မေးတယ် ။ အိမ့်ဇာသော်က “ ဂျော်ဂျီဘဲ မှာပါ..အိမ့်က ဝိတ်တက်လွန်းလို့ သိပ်တောင် မစားချင်ပါဘူး…” လို့ ပြန်ဖြေလိုက်တယ် ။

တကယ်တော့ ဂျော်၈ျီဝင်းသိန်းကလည်း အစား စားချင်တာထက် အိမ့်နဲ့ ကဲချင်တာက ပိုနေတာပါ ။ အပျော်သဘောနဲ့ ဆိုင်လာထိုင်တာ ။ သူတို့ ဝိုင် အကောင်းစား တပုလင်းနဲ့ အသားကင် မျိုးစုံ ကို မှာလိုက်ကြတယ် ။

“ အိမ့်….ဘာလို့ သူငယ်ချင်း ပန်းဆိုင်မှာ သွားကူလုပ်နေတာလဲ..အိမ့် ပန်းဆိုင် ဖွင့်ချင်ရင် ကိုယ် ဖွင့်ပေးနိုင်တာဘဲ အိမ့်ရယ်…ကိုယ်ပိုင် ဆိုင် ဖွင့်တာက ပို မကောင်းဘူးလား….”

“ အိမ့်က ဦးတည်ချက်မဲ့ လျှောက်လုပ်နေဆဲဘဲ..ဂျော်ဂျီ..အိမ့် ဘာမှ မဆုံးဖြတ်ရသေးပါဘူး …..”

အသားကင် တွေ ရောက်လာတယ် ။ မွှေးပျံ့တဲ့ အကင် အနံ့တွေ ရနေတယ်  ဂျော်ဂျီဝင်းသိန်း အိမ့်လက်ကလေးကို ဆုပ်ကိုင်ထားတယ် ။ “ အိမ့်သဘောဘဲ…ကိုယ်ကတော့ အိမ့်အတွက်ဆို ဘာဘဲ လုပ်ပေးရ လုပ်ပေးရဘဲ…သိတယ် မဟုတ်လား……ဒါနဲ့ ဟိုကောင်ရေ အိမ့်ကို လာနှောက်ယှက်သေးလား….”

“ ဘယ်သူ့ကို ပြောတာလဲ ဂျော်၈ျီ ….”

“ ဗစ်တာညိုဝင်း….”

“ အို….သူ့ကို စကားထဲ ထည့် ပြောမနေပါနဲ့..သူ့ကို အိမ့်ခေါင်းထဲမှာ မထားဘူး…မုန်းလွန်းလို့….”

ဂျော်ဂျီ ပျော်သွားတယ် ။ အိမ့်ဇာသော် လက်ကလေးကို ဖွဖွလေး ညှစ်လိုက်တယ် ။

“ အိမ့်ခေါင်းထဲမှာ ဘယ်သူဘဲ ရှိလဲဟင်…” လို့ တိုးတိုးလေး မေးလိုက်တယ် ။

အိမ့်ဇာသော်က ပြုံးပြီး စိုက်ကြည့်ရင်း..” ဂျော်ဂျီ…” လို့ လေသံလေးနဲ့ ပြောလိုက်တော့ ဂျော်ဂျီ ဟတ်ထိသွားတယ် ။

စားသောက်ဆိုင်ထဲမှာ ဖြစ်နေလို့ ။ လူတွေအရှေ့မှာမို့ ။ မဟုတ်ရင် တအားလှနေတဲ့ အိမ့်ဇာသော်ကို ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင် ဆွဲနမ်းပစ်လိုက်ချင်တာ ။

ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်နဲ့ အိမ့်ဇာသော်တို့ရဲ့ ကြည်နူးဖွယ် ညစာ စားပွဲလေးက အရမ်းကို သာယာလှပနေတယ် ။

သူတို့ ရောက်နေတဲ့ စားသောက်ဆိုင်က သီးသန့်အခန်း မရှိဘူး  ။ စားသောက်ဆိုင်ရဲ့ ခန်းမကျယ်ကြီးထဲမှာ စားပွဲဝိုင်းတွေနဲ့ ထိုင်စားနေကြတဲ့ လူတွေထဲမှာ အိမ့်ဇာသော်ကို တအား လိုက်ဖန်နေတဲ့ဗစ်တာညိုဝင်းရဲ့ အနီးကပ် ဘော်ဒါ တယောက် ရှိနေတယ် ။

 ဒီ သော်က ဆိုတဲ့ ကောင်က အိမ့်ဇာသော်နဲ့ ဂျော်ဂျီတို့ အတွဲကို သူ့စားပွဲ့နေ တိတ်တိတ်လေး ဖုန်းနဲ့ ဓါတ်ပုံတွေ ရိုက်လိုက်ပြီး

သူ့ဘော်ဒါဗစ်တာညိုဝင်းဆီကို ပို့ပေးလိုက်တယ်  ။ဗစ်တာညိုဝင်းလည်း ပြိုင်ဖက် ဂျော်ဂျီနဲ့ အိမ့်ဇာသော်တို့ ကြည်နူးနေကြတာတွေကို မြင်ရတော့ တအား ခံပြင်းနေတယ် ။ အိမ့်ဇာသော်ကို တနေ့မှာ မရရအောင် လုပ်မယ် လို့ ကြုံးဝါးနေတယ် ။

ဂျော်ဂျီနဲ့ အိမ့်ဇာသော်တို့ကတော့ စားသောက်ပြီးကြလို့ ဆိုင်ထဲကနေ အပြင်ကို ထွက်လိုက်ကြပြီး မြစ်ကမ်းဘေးက ပန်းခြံလေးထဲ လမ်းလျှောက်နေကြတယ် ။ ဂျော်ဂျီရဲ့ စိတ်ထဲမှာ အိမ့်ဇာသော်ကိုသူပိုင်တိုက်ခန်း အသစ်တွေ အများကြီး ထဲက သည်နေရာနဲ့ အနီးဆုံး တိုက်ခန်းတခန်းကို ခေါ်သွားချင်လှပြီ ။ အရမ်းကို လှနေတဲ့ အိမ့်ဇာသော်ကို အပြတ် ဖိုက်ချင်နေပြီ ။ ဒါပေမယ့် အိမ့်ဇာသော်ကို ဖိုက်ချင်ရုံသက်သက် လုပ်နေတယ်လို့ မပေါ်လွင်စေချင်လို့ အရမ်းချစ်နေတဲ့ ပုံစံမျိုး ပြနေတာ ။

“ နဲနဲ ချမ်းသလိုဘဲနော်..ဂျော်ဂျီ…..”

“ ဟုတ်တယ်…အိမ့်…ကိုယ်တို့ ပြန်ကြမယ်လေ….”

“ ဘယ်ကို သွားအုံးမလဲ…ဂျော်ဂျီ…..”

“ အိမ့်နဲ့ တနေရာရာကို သွားပြီး စကားပြောကြမယ်လေ……”

အိမ့်ဇာသော်က ပြုံးစိစိနဲ့ “ စကားပြောရုံဘဲလား…..” လို့ မေးလိုက်တယ် ။ ဂျော်ဂျီက “ ဟုတ်တယ်….အိမ့်…အိမ့်ကို ကိုယ် သိပ်ချစ်တဲ့အကြောင်းတွေ ပြောပြချင်လို့……” လို့ ပြောရင်း အိမ့်ဇာသော်ရဲ့ ခါးလေးကို ဖက်လိုက်တယ် ။ အိမ့်ဇာသော်က ဂျော်ဂျီ့ခါးကို ပြန်ဖက်လိုက်ပြီး ကားဆီကို သူတို့ လျှောက်ခဲ့ကြတယ် ။

ရန်ကုန်မြစ်ကမ်းနဲ့ နီးတဲ့ဝါးတန်းလမ်းတနေရာက ဂျော်ဂျီတို့ မိသားစု ဆောက်ထားတဲ့ တိုက်သစ်ကြီး ဆီကို ဂျော်ဂျီက အိမ့်ဇာသော်ကို ခေါ်ခဲ့တယ် ။ ရှစ်ထပ်တိုက်သစ်ကြီးရဲ့ တချို့ အခန်းတွေကို ဆောက်ခါစထဲက ကြိုရောင်းထားခဲ့ပေမယ့် အပေါ်ဆုံးထပ်က အခန်းတွေကိုတော့ ဂျော်ဂျီတို့ မိသားစုက သူတို့ အတွက် ချန်ထားလို့ ရှိနေသေးတယ် ။ ဒီတိုက်ခန်းတွေထဲက ကျကျနန ပြင်ဆင် အချောသပ်ပြီးသား အခန်းကို ခေါ်လာတာ ။

“ အရမ်းလှတာဘဲနော် ….”

အိမ့်ဇာသော်က တောက်ပခန်းနားတဲ့ အဆင်အပြင်တွေကို လျှောက်ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်တယ် ။

ဂျော်ဂျီက “ အရာရာဟာ အိမ့်လောက် အိမ့်လို မလှပါဘူး..အိမ့်က အလှဆုံး……” လို့ ပြောရင်း အိမ့်ဇာသော်ကို ဖက်ရင်း နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးတွေကို သူ့နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ဖိကပ် စုတ်ယူလိုက်တယ် ။

အိမ့်ကလည်း ဂျော်ဂျီ ဒီကို ခေါ်လာထဲက မျှော်လင့်ထားပြီးသားပါ ။ အိမ့်အတွက် ယောကျ်ားတယောက်နဲ့ ကာမစပ်ယှက်တာက ဆန်းမှ မဆန်းတော့ဘဲ ။ အိမ့်က တုံ့ပြန် နမ်းစုတ်လိုက်လို့ အနမ်းအစုတ်တွေက တော်တော် ကြာသွားတယ် ။ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ တိုက်ခန်းထဲမှာ မို့ နှုတ်ခမ်းချင်း စုတ်နေတဲ့အချိန် တချက်တချက် ပြွတ်ပြတ် ဆိုတဲ့ အသံလေးတွေ ထွက်နေသလို အိမ့်ဇာသော်ရဲ့ လက်ကောက်တွေဆီက တချွင်ချွင် အသံလေးတွေကို ကြားရတယ် ။

ဂျော်ဂျီရဲ့ ဘောင်းဘီထဲက ရှေ့ကို ငေါထွက်နေတဲ့ မာမာအတန်ကြီးက အိမ့်ရဲ့ ပေါင်တန်တဖက်ကို လာထောက်ကပ်နေတာကို အိမ့် သတိထားမိတယ် ။ အိမ့်လည်း ဒီအချိန်မှာ အထိအတွေ့တွေကြောင့် စိတ်တွေ ရွနေပြီ ။ အိမ့်ရဲ့ ပေါင်ကြားက မိန်းမကိုယ်မှာလည်း အရည်တွေနဲ့ ဗလပွ ဖြစ်နေပြီ ။ တအား ယားလွန်း ကြွထလွန်းနေပြီ ။

“ ချစ်တယ် အိမ့်ရယ်..ကိုယ် အရမ်း ချစ်တယ်…..” လို့ ဂျော်ဂျီက ပြောရင်း အိမ့်လည်တိုင်ကို နမ်းစုတ်ရင်း သူ့လက်တွေနဲ့ အိမ့် တင်ပါးအိအိတွေကို ဆုပ်နယ်လိုက်တယ် ။

အိမ့်လည်း စိတ်တွေက တအား လာနေပြီ ။ သူက တင်ပါးတွေကို တအား နယ်ဖတ်ကိုင်တွယ်နေရာက အိမ့်ကို အိပ်ခန်းထဲက ကုတင်ကြီးဆီကို ဆွဲခေါ်သွားလိုက်တယ် ။

ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ အိမ့်ကို ကန့်လန့်ဖြတ် လှဲအိပ်ခိုင်းပြီး အိမ့်ရဲ့ စကပ်ကို အပေါ်ကို လှန်တင်လိုက်တယ် ။

               ဒီအချိန်မှာ အခန်းတံခါးရဲ့ လျှပ်စစ်ခေါင်းလောင်းသံက တတီတီ မြည်လာတယ် ။ အိမ့်ရဲ့ ပင်တီကို ဆွဲချွတ်ဖို့ကြိုးစားနေတဲ့ ဂျော်ဂျီကို အိမ့်က “ ဂျော်ဂျီ…တယောက်ယောက် လာနေတယ်…..” လို့ ပြောလိုက်တယ် ။ ဂျော်ဂျီက “ ဂရုမစိုက်နဲ့ အိမ့်…အလှူခံတွေ ဖြစ်လိမ့်မယ်…” လို့ ပြောပြီး အိမ့်ရဲ့ ပင်တီလေးကို ဆွဲချွတ်ချလိုက်

တယ် ။ အိမ့်ပေါင်တန်ဖွေးဖွေး နှစ်ချောင်းနဲ့ ပေါင်ကြားဂွဆုံက မို့ဖေါင်းဖေါင်း မိန်းမအင်္ဂါကြီး ဘွားကနဲ ပေါ်လာတာကို ဂျော်ဂျီက မျက်လုံးအပြူးသားနဲ့ စိုက်ကြည့်ပြီး အိမ့်ပေါင်ကြားကို မျက်နှာထိုးအပ်ဖို့ ပြင်လိုက်တဲ့အချိန်ဘဲလ်သံ တတီတီက ဆက်တိုက် မရပ်တမ်း မနားတမ်း မြည်နေလို့ အိမ့်က “ ဂျော်ဂျီ..သွားကြည့်ကွာ…ဘယ်သူများလဲ…” လို့ ထပ်ပြောလိုက်မိတယ် ။ ဒီဘဲလ်သံကြောင့်ထကြွနေတဲ့ အိမ့်ရဲ့ ကာမစိတ်တွေ ထိုဆင်းကျသွားရတယ်လေ ။ ဂျော်ဂျီက ဆဲရေးတိုင်းထွာလိုက်ပြီး အဝင်ဝ တံခါးဆီကို လျှောက်သွားလိုက်တယ် ။

သည် အချိန်မှာ အပြင်ကနေ “ ဟေ့..ဂျော်ဂျီ ….နင် ရှိနေတာ ငါသိတယ်..နင့်ကားကို အောက်မှာ ငါ တွေ့တယ်  နင် ဘယ်ကောင်မကို ခေါ်လာလုပ်နေလဲ..ဖွင့်..ဖွင့်စမ်း…..” လို့ အသံပြဲပြဲနဲ့ အော်လိုက်တဲ့ မိန်းမတယောက်ရဲ့အသံကို ကြားလိုက်ရတယ် ။

အိမ့်လည်း ကုတင်ပေါ်ကနေ လူးလဲ ထလိုက်တယ် ။ ဂျော်ဂျီလည်း တော်တော် တုန်လှုပ်နေတယ် ။ အပြင်က မိန်းမက တံခါးကို တဒုန်းဒုန်းနဲ့ ထုနေတယ် ။

“ ဖွင့်စမ်း…နှာဘူးကောင်…လူယုတ်မာ….ငါ့ကို ညာလိုးတဲ့ကောင်..နင့်ကို တိုင်မယ်…အမျိုးသမီးရေးရာကို တိုင်

မယ်…..”

“ ဒုန်း…ဒုန်း..ဒုန်း……”

ဂျော်ဂျီ တံခါးကို ဖွင့်လိုက်တယ် ။ တကယ် သွားတိုင်မှာ စိုးလို့ ။

တံခါးဝမှာ သူ အရင်က ခေါ်ခေါ်ဖိုက်ထားတဲ့ နန္ဒာပုလဲဆင့် ဆိုတဲ့ စော် ဒေါသတကြီးနဲ့ အော်ဟစ်နေတာကို တွေ့လိုက်ရတယ် ။

“ နန္ဒာ…..တိုးတိုးလုပ်ပါ..ဘေးလူတွေ ကြားရင် မကောင်းပါဘူး…”

“ အော်..ဂျော်ဂျီ ဘာခုမှ ကြောက်တတ်နေတာလဲ….ငါ့ကို လက်ထပ်ပါမယ် ဘာညာ ဘာညာနဲ့ ဒိုင်ကြောင်တွေ ထည့်ပြီး စိတ်ကြိုက် ခေါ်လိုးခဲ့တာ….အခုတော့ အသစ်တွေ့သွားလို့ ငါ့ကို ခေါက်

လိုက်တာပေါ့….တော်တော်လည်း မျက်နှာပြောင်တဲ့ကောင်…..”

သည်စော်ကို ဂျော်ဂျီ ဖြေရှင်း ချော့မော့နေတဲ့ အချိန် အိမ့်ဇာသော် ခွာမြင့်ဖိနပ်သံ တဒေါက်ဒေါက်နဲ့ ကော့ကော့လေး ထွက်လို့ သွားလိုက်ပါတယ် ။

ဇာတ်လမ်းများတဲ့ ပြသနာရှုပ်တဲ့ ဂျော်ဂျီ့ကို ထားခဲ့လိုက်ပြီ ။

“ ဟေး…အိမ့်..အိမ့် နေပါအုံး………”

ဂျော်ဂျီက လိုက်ခေါ်ဖို့ ကြိုးစားသေးတယ် ။

အိမ့် ဂျော်ဂျီ့တိုက်အောက်ကို ရောက်တော့ ကား အနီရဲရဲ တစီး အိမ့်ရှေ့ကို ထိုးဆိုက်လာတယ် ။ ကားမောင်းသူဖက်က မှန်ချပ် အောက်ကို ကျပွင့်လာတယ် ။

“ ဟင်…..ကိုကြီးစိုး…….”

တချိန်က အိမ့်နဲ့ ညိခဲ့တဲ့ အတူတူ လစ်ဗင်းတူဂဲသား နေခဲ့တဲ့ သဘေ်ာသားကြီး …။

“ အိမ့်..နေကောင်းလား..ကိုကြီး ဘယ်ကို လိုက်ပို့ပေးရမလဲ…..”

“ ကိုကြီးစိုး..ဘယ်လို အိမ့်ရှိတဲ့နေရာကို ရောက်လာတာလဲ..အိမ့် အနောက်က နောက်ယောင်ခံများ လိုက်နေလား……”

“ တိုက်ဆိုင်မှု သက်သက်ပါ အိမ့်ရယ်…..ကိုယ် သက်သက် လိုက်ချောင်းတာ မဟုတ်ရပါဘူး……လာ…ကားပေါ် တက်….တက်…….”

အိမ့်လည်း ဂျော်ဂျီ လိုက်လာနေတာကြောင့် ကိုကြီးစိုးရဲ့ ကားပေါ်ကို တက်လိုက်တယ် ။

အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ ကားလေး မောင်းထွက်သွားတယ် ။ ဂျော်ဂျီရေ……ဘိုင်းဘိုင်…….။

“ ကိုကြီးစိုး….ဘယ်တုံးက ပြန်ရောက်နေတာလဲဟင်….”

“ ၂ရက်ဘဲ ရှိသေးတယ်…အိမ့်….”

“ ဒီကားလေးက အမိုက်စားလေးပါလား..ဘယ်တုံးက ဝယ်ထားတာလဲ..အခု သွင်းလာတာလား….”

“ မဟုတ်ဘူး…အိမ့် ဒီမှာဘဲ ဝယ်ထားတာ..ကြာပြီ…….”

“ ဟုတ်လား…ရည်းစား အတွက်လား….”

“ အော် အိမ့်ရယ်..ဘာရည်းစားမှ မရှိပါဘူး….”

“ အယ်…တကယ်….”

“ ကိုကြီးမှာ အိမ့်တယောက်ဘဲ ရှိခဲ့ပါတယ်”

“ အမ်မာ…ယုံရမှာလား….”

“ တကယ်ပါ….ကဲ အိမ့်..တနေရာရာ ဝင်ထိုင်ပြီး တခုခု သောက်ကြမလား…”

“ ကောင်းသားဘဲ….”

“ အိမ့် ဘာသောက်ချင်လဲ..ဘယ်ဆိုင် ကြိုက်လဲ…”

“ ကိုကြီး သဘောပါ….”

ကိုကြီးစိုးသည် အရင်အတိုင်း မပြောင်းလဲ လို့ အိမ့် ထင်သည် ။ အိမ့်နဲ့ သူနဲ့ ကင်းကွာသွားခဲ့တာလည်း တကယ်တော့ အိမ့်က သူ့ကို ထားခဲ့လိုက်လို့ပါ ။ အိမ့်လည်း အိမ့်ထက် အသက် အများကြီး ကြီးတဲ့ ကိုကြီးစိုးကို ပတ်ဝန်းကျင်ကြောင့် ဆက်ပြီး လက်မတွဲတော့ဘဲ လမ်းခွဲခဲ့တာ ။

ကိုကြီးစိုးနဲ့ ဆိုင်ကောင်းလေး တဆိုင်မှာ ထိုင်လိုက်ကြသည် ။

ကိုကြီးစိုးက အိမ့်ကို အရမ်း ဂရုစိုက်သည် ။ အစားတွေရော အသောက်တွေရော အများကြီး မှာသည် ။ ကိုကြီးစိုးနဲ့ ပျော်ခဲ့တာတွေကို အိမ့် ပြန် သတိရမိသည် ။ အိမ့်လည်း မိန်းမရှုပ်တဲ့ ဂျော်ဂျီ့ကို အပြီးအပိုင် ဖြတ်လိုက်တော့မယ် လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည် ။ 

အိမ့်နဲ့ ကိုကြီးစိုး စကားကောင်းနေကြတုံး အိမ့်တို့ စားပွဲအနားက ဖြတ်သွားတဲ့ လူတယောက် ကို အမှတ်တမဲ့ ကြည့်လိုက်မိသည် ။ သည်လူက အိမ့်ကို သေသေချာချာ စူးစိုက်ကြည့်လို့ အိမ့်ကလည်း ပြန်ကြည့်လိုက်တာ ။

ဟင်…..ဒက်ဒီ ….။

ဟင်….သမီး……အိမ့်…..။

အိမ့်ရဲ့ ဒက်ဒီ ဦးဘဖေသော် …။

“ သမီး…..နေကောင်းတယ်နော်…..”

“ ကောင်းတယ်…ဒက်ဒီ…ဒက်ဒီကော နေကောင်းတယ် မဟုတ်လား…”

ဦးဘဖေသော်သည် သမီးကို ပြန်တွေ့ရလို့အရမ်း ဝမ်းသာတဲ့ပုံ ။ သို့ပေမယ့် နေကောင်းတယ်နော်လို့ မေးတာ

ကလွဲလို့ ဘာမေးခွန်းမှ ထပ် မမေး ။ အိမ့်ဘေးမှာ ရှိနေတဲ့ ကိုကြီးစိုးနဲ့ ဦးဘဖေသော်က တချိန်တုံးက သမီး

ကို ဖြတ်ဖို့ ပြောရင်း အခြေအတင်တွေ ဖြစ်ခဲ့ဘူးသည် ။ ကိုကြီးစိုး ကတော့ ဦးဘဖေသော်ကို နုတ်ဆက်သည် ။

အိမ့်က “ ဒက်ဒီ…အိမ့်တို့နဲ့ တခုခု စားပါလား…” လို့ ခေါ်သည် ။ ဦးဘဖေသော် က သူ သူငယ်ချင်း တချို့နဲ့ လာတာလို့ ပြောပြီး ထွက်သွားသည် ။ အိမ့်က သူ့စကားကို တချိန်လုံး နားမထောင်ခဲ့လို့ သူ စိတ်ပျက်သွားပြီလို့ ထင်မိသည် ။

အိမ့်နဲ့ ကိုကြီးစိုးတို့ စားစရာတွေကို တို့ကနန်း ဆိပ်ကနန်းဘဲ စားကြတယ် ။ သောက်တာတော့ နှစ်ယောက်လုံး

သောက်ကြတယ် ။ သောက်တဲ့ဟာချင်းတော့ မတူဘူး ။ အိမ့်က ပြင်သစ်ကလာတဲ့ ဝိုင်အနီကို သောက်ပြီး ကိုကြီးစိုးက ဘီယာကို သောက်တယ် ။ အဖေနဲ့ ဆုံလိုက်ရပြီး အိမ့်အပေါ် အမြင်သိပ် မကြည်လင်တဲ့ အဖေရဲ့

ပုံစံကြောင့် စိတ်ကသိကအောင့် ဖြစ်တာက ခဏပါ ။ ကိုကြီးစိုးက အိမ့်က သူ့ကို ချန်ခဲ့တုံးက ဘယ်လို ခံစား

ရတာတွေ ဘယ်လို လွမ်းတာတွေကို ပြောပြနေတာကို နားထောင်ရင်း အဖေကို မေ့သွားရော ။

ကိုကြီးစိုးက အိမ့်ကို သူ့အိမ်ကို ခေါ်သွားတယ်  ။ သူ အသစ် ဝယ်ထားတဲ့ အကောင်းစား ကွန်ဒိုတိုက်သစ်ကို ။

အိပ်ခန်းသုံးခန်းပါတဲ့ သည် ကွန်ဒိုတိုက်သစ်ကို အိမ့် အရမ်း သဘောကျမိသွားတယ် ။ သန့်ရှင်း သစ်လွင်ပြီး

ကိုကြီးစိုးက ဟင်းချက်မစားတဲ့လူမို့ ဘာ အနံ့အသက်မှ မရှိဘူး ။

ကိုကြီးစိုးက တိုက်ခန်းသစ်ကို လိုက်ပြပြီးတာနဲ့ အိမ့်ကို ဆွဲဖက်ပြီး အငမ်းမရ နမ်းတော့တာဘဲ ။ အိမ့်ကလည်း

သူ့ကို အလားတူ ပြန်နမ်းပစ်လိုက်တယ် ။ ဟိုးတုံးက ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို ပြန်ပြောင်း သတိရပြီး ကိုကြီးစိုး ချစ်ပေး

ခဲ့တာတွေကို ပြန် မြင်ယောင်သတိရတော့ သူနဲ့ အခုလို ပြန်ဆုံပြန်ချစ်ကြရတဲ့ အချိန် စိတ်တွေက အရမ်းကိုဘဲ

ကြွနေပြီ ။ ကိုကြီးစိုးက တကယ် ချစ်ပေးတတ်သူကြီးပါ ။

သူနဲ့ အိမ့်တို့ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို အမြန်ခွာချွတ်ပစ်ကြရင်း ကိုယ်လုံးတီးကိုယ်တွေနဲ့ ကုတင်ပေါ်ကို တက်လိုက်ကြတယ် ။ မတွေ့တာ ကြာလို့လား မသိဘူး..။ သူ့ဒုတ်ကြီးက အရင်တုံးကထက် ပိုတုတ် ပိုကြီ

းလာသလိုဘဲမို့ “ ကိုကြီးစိုး…ကြီးအောင် တခုခု လုပ်ထားလားဟင်….” လို့ မေးလိုက်မိတယ် ။ ကိုကြီးစိုးက ပြုံးတယ် ။ “ ဒီအတိုင်းပါဘဲ အိမ့်..ကိုကြီး ဘာမှ မလုပ်ပါဘူး….” လို့ ဖြေတယ် ။ ကိုကြီးစိုးလည်း တအား ထန်နေပြီ ။

 အိမ့်နို့တွေကို စို့..စောက်ဖုတ်ကို နှိုက်…သဲသဲမဲမဲတွေ ဖြစ်နေတယ် ။ အိမ့်လည်း သူ့ခေါင်းကို ဆွဲပြီး အိမ့်ပေါင်ကြားထဲ ဆွဲကပ်ပေးလိုက်တယ် ။ သူမှုတ်တာကို ခံချင်နေလို့ ။ သူမှုတ်တာကို မရတာ ကြာပြီလေ ။

ကိုကြီးစိုး ရေလည် မှုတ်ပေးတာ အိမ့်လည်း အသေခိုက်တယ် ။ သူက လျာနဲ့ လိုးပေးနေတယ် ။ အိမ့်လည်း

သူ့ဒုတ်ကို ကောင်းကောင်း စုတ်ပေးလိုက်တယ် ။ အိမ့်တို့ လိုးလိုက်ကြတာ အပီအပြင်ပါဘဲ ။

ကိုကြီးစိုးက သူ့ အရွယ်နဲ့ မလိုက်အောင် လိုးနိုင်တယ် ။ ဘာဂျာကိုင်တာကလည်း တကယ့် စူပါဘဲ ။ အဖုတ်

ကို တင် မကဘူး….ကပ်ရက်က စအိုလေးကိုပါ အပီကိုင်တာ ။ လျာနဲ့ ကလိကစားပေးတာ အိမ့် အသဲစွဲသွားရ

တယ် ။ ဘာဂျာကိုင်နေတဲ့ အချိန် သူ အိမ့် နို့သီးတွေကိုပါ လက်နဲ့ ဆွဲချေပေးနေတယ် ။ ကိုကြီးစိုးက သူ့ကိုယ်သူ ဂရုတအားစိုက်တော့ ဘိုက်က ချပ်နေတယ် ။ ပိန်ပါးပါး ဘိုက်ချပ်ချပ် ဘဲတွေကို ကိုယ်လုံးတီး မြင်ရ

တာက ဆက်ဆီဖြစ် ဖီလင်ပိုလာတယ်လို့ အိမ့် ထင်တယ် ။ အင်းလေ…တယောက်နဲ့ တယောက် အကြိုက်ချင်း

ဘယ်တူနိုင်မလဲလေ ။

သူက အိမ့်ကို ဖင်လည်း ကုန်းခိုင်းတယ် ။ ဖင်ကုန်းပေးရက်နဲ့ တအား ဆောင့်လိုးတာ တော်တော်ကြာတယ်။

အိမ့်ဖင်တုံးနှစ်တုံးကို သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲဖြဲ..ဖင်ပေါက်ထဲကို တံတွေး ထွေးထည့်..သူ့လက်မနဲ့ ဖင်ပေါက်ထဲကို

ထိုးကလိတယ် ။ အရင် အတွေ့အကြုံတွေ အရ သူ အိမ့်ကို နောက်ပေါက် ဖွင့်တော့မယ် ဆိုတာကို အိမ့် သိ

လိုက်တယ် ။ သူ့ကို အိမ့် ကြည်ဖြူတယ် ။ သူနဲ့ ပြန်တွေ့ချင်နေတာ ကြာပြီ ။ သူလိုးတာကို အိမ့် တောင့်တ

နေတာ ကြာပြီ ။ကိုကြီးစိုးက တကယ့်အလိုးကောင်းတဲ့ ဘဲကြီး ။ တကယ့် ဖိုက်တာ ။

ပထမအချီက မြန်တယ် ။ ကိုကြီးစိုးကလည်း မိန်းမ မလိုးတာ ကြာပြီ တဲ့ ။ တအား ထန်ထန်နဲ့ အိမ့်ကို တအားလိုးတာ သိပ် မကြာလိုက်ဘဲ ပြီးသွားတယ် ။ ဒါပေမယ့် အိမ့်လည်း ပြီးတယ် ။ အိမ့်လည်း မလိုးတာ ကြာပြီလေ ။

ဒုတိယအချီမှာကျတော့ သူ ဆွဲလိုးတယ် ။ ပုံစံအမျိုးမျိုး ပြောင်းပြီး ဇိမ်ခံလိုးတယ် ။ သူ့လီးကိုလည်း သူ မပြော

ခင် အိမ့် စုတ်ပေးတယ် ။ သူ့လီးကို ဘာလို့မှန်းမသိဘူး ။ အိမ့် စုတ်ချင်တယ် ။ လီးတိုင်းကို မစုတ်ချင်ဘူး ။

သူက အိမ့်ကို အပေါ်က တက်ခိုင်းတယ် ။ အပေါ်က တက်ပေမယ့် သူက အောက်ကနေ ပင့်လိုးတာ ဒလစပ်

ဘဲ ။ အရမ်း ခါးအားသန်တဲ့ ကိုကြီးစိုး ။

သူက တတိယအချီ ဆွဲချင်သေးတယ် ။ အိမ့်က နောက်နေက မနက် သဲပုံ့နဲ့ ပန်းလိုက်ပို့ဖို့ အလုပ်တွေ ရှိနေ

တာကြောင့် သူ့ကို နောက်မှ လို့ ပြောပြီး ငြင်းလိုက်တယ် ။ သူကလည်း စိတ်ဆောင်တာပါ ။ ဟွန်း..ဘဲကြီး

၂ချီ ကောင်း ဆွဲလိုက်ပြီးတော့ တော်တော် ဖလက်ပြသွားပြီ ။ အိမ့် သိတာပေါ့ ။

အိမ် ပြန်ရောက်ပြီး သဲပုံ့နဲ့ တွေ့တော့ သဲပုံ့က အံ့သြနေတယ် ။ သွားတုံးက ေ၈ျာ်ဂျီ ဝင်းနိုင်နဲ့ ။ လိုးဖြစ်သွားတော့ ကိုကြီးစိုးနဲ့မို့ ။ သဲပုံ့လည်း အိမ့်ရဲ့ အတွေ့အကြုံတွေကို နား အရသာခံပြီး နားထောင်ရင်း နှာစိတ်တွေကြွနေတာကို ကြည့်ပြီး သဲပုံ့ကို ဘဲရှာပေးချင်စိတ်တွေ ပေါက်မိတယ် ။ သဲပုံ့က စိတ်ကူးဘဲ ယဉ်နေတာ ။ သူ့ကို ဘယ်သူနဲ့ ချိတ်ပေးရမလဲ..အိမ့် စဉ်းစားနေတယ် ။ ခုထိတော့ မတွေ့သေးဘူး ။

နောက်တနေ့ ဆိုင်ကို ရောက်တော့ အိမ့်နဲ့ သဲပုံ့တို့ ဒီနေ့ လိုက်ပို့ရမယ့် စာရင်းထဲမှာ ဟိုတလောက ဆုံလိုက်တဲ့ ဒေါက်တာမျိုးစည်သူ ဆိုတဲ့ နံမည်ကို တွေ့လိုက်ရလို့ အိမ့်လည်း သဲပုံ့ကို တအံ့တသြ ပြောလိုက်မိ

တယ် ။ သဲပုံ့က “ အဲ့ဘဲက မဆိုးဘူး….ဒီဇိုင်းက လန်းတယ်…” လို့ ပြောလို့ သဲပုံ့ကို ဒီဘဲနဲ့ ဖြစ်သွားရင် ကောင်းမှာဘဲ လို့ အိမ့် တွေးလိုက်မိတယ် ။

ပို့စရာ စာရင်းကို ကြည့်ပြီး ဒေါက်တာမျိုးစည်သူရဲ့ ပန်းခြင်းကို ပထမဆုံး ဦးစားပေးပြီး ပို့ဖို့ အိမ့်က သဲပုံ့ကို

အကြံပေးလိုက်တယ် ။ သဲပုံ့ကလည်း သဘောတူတယ် ။ ဒီတခါ အိမ့်တို့ သူ့ခြံကို ရောက်သွားတော့ လက်မှတ်

ထိုး မပေးနိုင်ဘူးလို့ ငြင်းတဲ့ ခြံစောင့်ကို အရိပ်အရောင်တောင် မတွေ့ရဘူး ။

ဒေါက်တာမျိုးစည်သူ ကိုယ်တိုင် ထွက်လာပြီး ပန်းခြင်းကို လက်ခံယူတယ် ။ အိမ့်က သဲပုံ့ကို ရှေ့တန်းတင် ချင်

ပေမယ့် ဒေါက်တာမျိုးစည်သူ က သဲပုံ့ကိုထက် အိမ့်ကိုဘဲ အသားပေးပြီး ဆက်ဆံနေတာကို တွေ့ရတယ် ။

အိမ့်လည်း သဲပုံ့ကို အားနာသွားတယ် ။ အမှန်တကယ်က ဒီ ဒေါက်တာနဲ့ သဲပုံ့ကို ညိစေချင်တာ ။ ဒါပေမယ့်

ဒေါက်တာမျိုးစည်သူက အိမ့်ကိုဘဲ ထပ်တွေ့လို့ရမလား ဆိုပြီး ဖုန်းနံပါတ် တောင်းတယ် ။ အိမ့်ကလည်း အိမ့်မှာ

ချစ်သူ ရှိတယ် လို့ ပြောလိုက်တယ် ။ တကယ်လည်း အိမ့်က ချစ်သူ ဝိုင်းဝိုင်းလည် ဖြစ်နေတာ လေ ။ မညာ

ချင်ပါဘူး ။

သူက “ ချစ်သူရှိလည်း မခင်ရတော့ဘူးလား….ချစ်သူရှိတာ လက်ထပ်ထားတဲ့ ယောကျ်ား ရှိတာမှ မဟုတ်တာ”

လို့ အိမ့်ကို စိုက်ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်တယ် ။ သူ့ပုံက တကယ် သားနားတယ် ။ သူ့ဒီဇိုင်းက မင်းသား တ

ယောက် လို ။ အိမ့်က ဖုန်းနံပါတ် မပေးတော့ “ ကိစ္စ မရှိပါဘူး…ဖုန်းနံပါတ် မရလည်း အိမ့်နဲ့ တွေ့ရအောင်

လုပ်ရမယ့် နည်းလမ်းတွေ တွေ့လာမှာပါ..” လို့ သူက ရယ်ပြီး ပြောတယ် ။

သူ့အိမ်က ပြန်အထွက်မှာ သဲပုံ့က “ ကဲ မပြောလား..အိမ့်ကိုဘဲ သူ ကြိုက်တာပါ…သဲပုံ့ဒီဇိုင်းကို ဘဲတွေ မကြိုက်ကြပါဘူး လို့ သဲပုံ့ ပြောသားဘဲ အိမ့်ရယ်….” လို့ စိတ်ပျက်စွာနဲ့ ပြောလိုက်လို့ အိမ့်လည်း သဲပုံ့ကို သ

နားသွားတယ် ။ သဲပုံ့ သူလိုချင်တဲ့ ဘဲရပါစေ လို့ အိမ့် တကယ်ဘဲ ဆုတောင်းပေးလိုက်မိပါတယ် ။

ဒေါက်တာမျိုးစည်သူက အိမ့် ခေါင်းထဲမှာ မရှိပါဘူး ။

အိမ့် တနေကုန် သဲပုံ့နဲ့ ပန်းပို့တဲ့ အလုပ် လုပ်ပြီးတော့ ကိုကြီးစိုးကို ဖုန်းဆက်လိုက်တယ် ။ သူက ဒီည ညနေစာ အတူတူ ထွက်စားကြရအောင်လို့ ပြောထားလို့ ။

ကိုကြီးစိုးက အရောင်းအဝယ်ကိစ္စတခုနဲ့ သံလျင်ကို ရောက်နေတယ် ။ သူက အိမ့်ကို အိမ့်နဲ့ သူနဲ့ စားနေကျ

ကန်တော်ကြီးစောင်းက စားသောက်ဆိုင်ကို လာခဲ့ဖို့ ပြောတယ် ။ သူမရောက်သေးရင် သူ့ကို စောင့်နေဖို့

ပြောတယ် ။ တခုခု မှာ သောက်နှင့်ပါ …တဲ့ ။

ထုံးစံအတိုင်း သဲပုံ့ကိုဘဲ အဲဒီ ဆိုင်ကို လိုက်ပို့ခိုင်းရတယ် ။ သဲပုံ့က တကယ် ချစ်စရာကောင်းပါတယ် ။ ဘယ်

တော့မှ အိမ့်ကို မတွက်ကပ်ဘူး ။ သူ့ကို အားကိုးရတယ် ။ သဲပုံ့လည်း ဆိုင်မှာ ကိုကြီးစိုး မရောက်သေးတာနဲ့

သီးသန့်ခန်းလေး ထဲ ဗော့ဂါနဲ့ လိမ်မော် အရောလေး တခွက် မှာ သောက်ပြီး စောင့်နေလိုက်တယ် ။

ပထမ တခွက်တုံးက ချိုသလိုလို ချဉ်သလိုလိုလေးနဲ့ သောက်လို့ တအားကောင်းတယ် ။ ကိုကြီးစိုးကလည်း တော်

တော်နဲ့ ရောက်မလာလို့ ဆက်စောင့်ရင်း ဒုတိယတခွက်ကို မှာ သောက်လိုက်တဲ့အချိန် ထိန်းကနဲ ကမ္ဘာမြေကြီး

က ခြာခြာလည်သွားသလို မူးတက်သွားတယ် ။

အိုး……အား……တော်တော့်ကို မူးတာ……..။

အိမ့် လုံးဝ လောကကြီးနဲ့ အဆက်ပြတ်သွားတယ် ။

အေးစိမ့်တဲ့ ခံစားချက်ကြောင့် အိမ့် တုန်ခါသွားပြီး သတိဝင်လာတယ် ။

ဟင်….ဘာဖြစ်သွားတာပါလိမ့် ။ အိမ့် ပြန်သတိရလိုက်တာက ဗော့ဒ်ဂါ နဲ့ လိမ်မော်အရော ဒုတိယတခွက်ကို သောက်လိုက်ပြီး အရမ်း မူးသွားတယ် ။ အိုး…အိပ်ပျော်သွားသလား ….။

ဟင်….။

ငါ…ငါ……..ငါ…….ဆိုင်ခန်းထဲမှာလည်း မဟုတ်ပါလား . . . ။ ငါ ဘယ်ရောက်နေသလဲ…။

ကုတင်ပေါ်က မွေ့ယာထူူထူ ပေါ်မှာ ပက်လက်လေး ရောက်နေတယ် ။ ကိုယ့်ဖါသာ ပြန်စမ်းမိလိုက်တယ် ။

အိုး တော်ပါသေးရဲ့…အဝတ်အစားတွေတော့ ရှိနေသေးတယ်….ဒါပေမယ့် စကပ်က လန်တက်နေတယ် ။

ပင်တီလေး ဝတ်ထားပေမယ့်  ပေါင်ကြားက ဖေါင်းမို့မို့ကြီးက ပေါ်တင်ကြီး ။ စကပ်ကို ပြန်ဖုံးလိုက်ရင်း ကုတင်

ပေါ် ထိုင်လိုက်တယ် ။ ခေါင်းထဲက မူရိပ်မူးရိပ်နဲ့ ဖြစ်နေတုံးဘဲ ။

ဘယ်လို ဒီနေရာ ဒီအခန်း ဒီကုတင်ပေါ်ကို ရောက်နေပါလိမ့်…ဘယ်သူ ငါ့ကို ဒီကို ခေါ်လာသလဲ..ကိုကြီးစိုး များလား…..။

အခန်းကတော့ တိုက်ခန်းဘဲ ။ ဆေးအသစ်..ပေါလစ်ရောင် ပြောင်နေတဲ့ လျှာထိုး သစ်သားကြမ်းခင်း အသစ်နဲ့ ။

အိမ့် အကြာကြီး အဲလိုဘဲ ငုတ်တုပ် ထိုင်နေမိတယ် ။ တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်လွန်းနေတယ် ။

 အိမ့် ကုတင်ပေါ်က ဆင်းလိုက်ပြီး အခန်းတံခါးကို စစ်ကြည့်လိုက်တော့ အပြင်ကနေ ပိတ်ထားတာကို တွေ့ရ

တယ် ။ သူ့ကို တယောက်ယောက်က ဒီ နေရာကို ခေါ်လာပြီး အပြင်ကနေ တံခါး ပိတ်ပြီး လှောင်ထားတယ် ဆိုတာကို သဘောပေါက်လိုက်တယ် ။

ကိုကြီးစိုး သည် အိမ့်ကို စောင့်ခိုင်းထားတဲ့ ဆိုင်ကို ရောက်လာသည် ။

အိမ့်ကို မတွေ့လို့ ဆိုင်က မန်နေဂျာနဲ့ အလုပ်သမားတွေကို မေးသည် ။ သူတို့က အိမ့် ယမကာ နှစ်ခွက် မှာသောက်ပြီး သီးသန့် ခန်းလေးထဲမှာ ထိုင်စောင့်နေကြောင်း ပြောပြသည် ။ ကိုကြီးစိုးက “ ဒါဖြင့် သူ အခု ဘယ်ရောက်သွားသလဲ..ပြန်သွားတာလား…သူသောက်တာတွေရော သူ ငွေရှင်းသွားလား ”လို့ မေးတော့ ဝိတ်တာ တယောက်က “ သူ..အမူးလွန်သွားတယ်…ဆရာ..သူ့မိတ်ဆွေ တချို့ ရောက်လာတယ်..သူတို့ကဘဲ ငွေရှင်းပေးသွား

ကြတယ်…သူတို့ဘဲ အဲ့အမကို တွဲခေါ်သွားကြတယ်….” လို့ ပြောပြတော့ ကိုကြီးစိုး အရမ်း စိတ်ပူသွားသည် ။

                                          အိမ့်ကို လူတစုက ခေါ်သွားကြသည် တဲ့ ။ ဘယ်သူတွေလဲ…..။

မြင်လိုက်တဲ့ အဲဒီ ဝိတ်တာလေးကို သေသေချာချာ မေးသည် ။ ခေါ်သွားကြသူတွေရဲ့ ပုံပန်း..ကို မေးသည် ။

လူသုံးယောက် အနက် တယောက်က ကျန်တဲ့နှစ်ယောက်ကို အမိန့်တွေ ပေး ခိုင်းနေသည် တဲ့ ။ သည်လူရဲ့ပုံပန်းကို ဒီကောင်လေး ပြောပြတဲ့အခါ  အိမ့်ကို တအား လိုက်ဖန်နေတဲ့ “ ဗစ်တာညိုဝင်း ” ဆိုတဲ့ကောင် ဖြစ်နေတယ် ။

တောက်….အိမ့်ကို ဗစ်တာညိုဝင်းနဲ့ အပေါင်းအပါတွေ ခေါ်သွားကြတာ ဖြစ်မယ်…။ ကိုကြီးစိုးလည်း ချက်ချင်းဘဲဗစ်ာညိုဝင်းရဲ့ အိမ်ကို လိုက်သည် ။ ဗစ်တာညိုဝင်းသည် ရန်ကုန်မှာ နံမည်ကြီးတယောက် ဖြစ်သည် ။ ကိုကြီးစိုးသည် ဗစ်တာညိုဝင်းနဲ့ တိုက်ရိုက် မသိပေမယ့် သူဘယ်မှာ နေတယ် ဆိုတာကို သိသည် ။

ကြီးမားတဲ့ သံတံခါးကြီး နှစ်ချပ်နဲ့ ခြံကြီးရဲ့ အပေါက်ဝမှာ ကိုကြီးစိုးရဲ့ ကား သည် ရှေ့မီးကြီးတွေ ဖွင့်ထိုးလျက်

ရောက်နေသည် ။ ဟွန်းကို တတီတီ တီးနှိပ်လိုက်တော့ တံခါးကြီးတွေရဲ့ အထဲဖက်မှာ လူတယောက် ပေါ်လာ

သည် ။ ကာကီရောင် ယူနီဖေါင်းနဲ့ လူတယောက် ။

“ ဘာလို့ ဟွန်းတီးတာလဲ..ဒါ ဆိတ်ငြိမ်ရပ်ကွက်…ဟွန်းမတီးနဲ့….”လို့ လှမ်း အော်ပြောသည် ။

ကိုကြီးစိုးက “ ဗစ်တာညိုဝင်း ရှိလား…သူနဲ့ တွေ့ချင်တယ်…အရေးကြီးတယ်….” လို့ အော်ပြောလိုက်သည် ။ အထဲက ကာကီဝတ် ငတိက “ ဆရာ မရှိဘူး….” လို့ အော်ပြောသည် ။ ကိုကြီးစိုးက “ တံခါးဖွင့်ကွာ..ဘယ်သူရှိလဲ တယောက်ယောက်နဲ့ စကားပြောချင်တယ်..ဗစ်တာညိုဝင်း ဘယ်သွားနေလဲ….” လို့ ထပ်မေးတော့ အထဲက ကာကီဝတ် ငတိက မသိဘူး….လို့ ဖြေပြီး ပြန် ဝင်သွားသည် ။ ကိုကြီးစိုး ဟွန်းထပ်တီးလည်း ပြန်ထွက်မလာတော့။

ကိုကြီးစိုးလည်း ဗစ်တာညိုဝင်း ကို ဘယ်မှာ တွေ့နိုင်မလဲ ဆိုတာကို သူ့အပေါင်းအသင်းတွေထဲက ဗစ်တာညိုဝင်းနဲ့ သိတဲ့ လူတွေ ဆီကို ဖုန်းဆက်ပြီး မေးလိုက်သည် ။

သည် အချိန်မှာ ကိုကြီးစိုးရဲ့ ရပ်ထားတဲ့ ကားနားကို ပုဆိုးတိုတို ဝတ်ထားပြီး ကိုယ်အပေါ်ပိုင်း မှာ ဘာမှ ဝတ်မထားတဲ့ အသားမဲမဲနဲ့ လူသုံးယောက် ကပ်လာကြသည် ။ သုံးယောက် အနက် နှစ်ယောက်ရဲ့ လက်တွေထဲမှာ တုတ်ကြီးတွေ ကိုယ်စီ ကိုင်ထားကြပြီး ကျန်တဲ့ တယောက်ရဲ့ လက်ထဲမှာတော့ အုတ်နီခဲ တခဲကို ကိုင်ဆုပ်ထားသည် ။ ကိုကြီးစိုးလည်း သည်လူတွေကို ကြည့်

ရတာ သူ့ကို ရန်ပြုတောာ့မယ့် သဘော ပြနေတာနဲ့ ကားကို မောင်းထွက်လိုက်သည် ။

သုံးယောက်ထဲက တယောက်က “ ဟေ့….မင်း နောက်ကို သည် နားကို မလာနဲ့တော့..မင်းနဲ့ မင်းရဲ့ကား အတွက် မကောင်းဘူးကွ…..” လို့ လှမ်း အော်လိုက်တာကို ကိုကြီးစိုး ကြားလိုက်သည် ။

ဗစ်တာညိုဝင်းသည် တပည့်တပန်းတွေ ပေါတဲ့ ငတိ ဆိုတာကို ကိုကြီးစိုး သိရက်နဲ့ အိမ့်ကို ပြန်ကယ်ထုတ်ချင်တဲ့ စိတ်နဲ့ သူ ဒီကို ရောက်လာတာပါ ။

ဦးဘဖေသော်သည် သူ့မိတ်ဆွေ တယောက်က လှမ်း အကြောင်းကြားလို့ သမီး အိမ့်ဇာသော်ကို ဗစ်တာညိုဝင်း ဆိုတဲ့ကောင်က ဖမ်းခေါ်သွားတယ် ဆိုတဲ့ သတင်းကို ကြားလိုက်ရသည် ။

သမီးအိမ့်ကို ဆိုင်တဆိုင်မှာ အရင်က တွဲခဲ့တဲ့ သဘေ်ာသားကြီး ကိုကြီးစိုး ဆိုတဲ့ကောင်နဲ့ ဦးဘဖေသော် တွေ့ခဲ့တာ မကြာသေး ။ သည် ကောင်ကြီးနဲ့ ဦးဘဖေသော်က တချိန်တုံးက တင်းထားခဲ့လို့

အဲဒီနေ့က သမီးနဲ့တောင် သိပ် စကား မပြောဖြစ်ခဲ့ဘူး ။

သမီး အပျိုပေါက် အချိန်ကထဲက ဆိုးခဲ့လွန်းလို့ ဦးဘဖေသော်သည် သမီးကို လိုက် ထိန်းသိမ်းခဲ့ရတဲ့ အခါ သမီးဇောနဲ့ သမီးကို ဖျားယောင်းသွေးဆောင်ကြတယ် လို့ သူက ယူဆနေတဲ့ လူတွေကို

ကိုယ်ထိလက်ရောက် လက်ပါမိခဲ့တာတွေ ရှိခဲ့သည် ။ သမီးကို ကားနဲ့ ခေါ်တင်သွားတဲ့ ရည်းစားကောင်က မချေမငံ ပြန်လှန် ပြောတဲ့ အခါ တွန်းလိုက်တာမိုး နရင်းအုပ်လိုက်တာမျိုးတွေပေါ့ ။

ကံအားလျော်စွာ သည်လူတွေက ရဲစခန်းကို တိုင်တောတာတွေ မျိုး မလုပ်ခဲ့လို့ သည် အချိန် အထိ ဦးဘဖေသော်သည် ဥပဒေနဲ့ ညိစွန်းခြင်း မရှိသေး ။ ဦးဘဖေသော်သည် အခု နောက်ပိုင်းမှာ သမီးလည်း ရည်းစားထား တွဲတာက ဆယ်ရောက် မကတော့လို့ အဆန်း မဟုတ်တော့ ။ သမီးအတွက်လည်း သည်လောက်ကြီး မပူတော့ဘူး ။ ကိုယ့်ဖါသာ အေးအေးဆေးဆေး အလုပ်လုပ် နေခဲ့တာ ။

အခု ကြားလိုက်ရတဲ့ ကိစ္စကတော့ အိမ့်က ရည်းစား တွဲတာလည်း မဟုတ်..လက်မထပ်ဘဲ အတူတူနေတာလည်း မဟုတ် ။ အလိုမတူဘဲ ဖမ်းသွားတာ ခံလိုက်ရတယ် တဲ့ ။ ဒါကတော့ ဦးဘဖေသော်က လက်ပိုက်ပြီး ကြည့်မနေနိုင် ။ ပလိုမတူဘဲ ဘယ်သူ့ကို ဘယ်သူကမှ အတင်း အဓမ္မ ခေါ်သွား ဖမ်းသွားလို့ မရဘူး ။

ကိုယ့် သမီး အရင်းခေါက်ခေါက် ဆိုတော့ လက်ပိုက် ကြည့်နေမယ် မဟုတ် ။

ဗစ်တာညိုဝင်းကို သူ သိသည် ။

နံမည်ကြီး ကောင်ဘဲ ။  ဘယ် မသိဘဲ နေမလဲ ။ ဒီကောင်က ခေတ်အဆက်ဆက် မကောင်းတာ လုပ်စား လာတဲ့ သူဌေး အရေခြုံ ညိုဝင်း ဆိုတဲ့ ကောင်ရဲ့ သား ။

အဖေတူသား….အဖေ သောက်ကျင့်တွေကို အမွေခံတဲ့ သား ။ ကောက်ကျစ် ယုတ်မာ တဲ့ ညိုဝင်းရဲ့ သွေး စစ်စစ် ။

ဦးဘဖေသော် ဟိုနေရာ ဒီနေရာကို ဖုန်းခေါ်ပြီး ဗစ်တာညိုဝင်း အကြောင်းကို တီးခေါက် လေ့လာလိုက်သည် ။ သည်ကောင့် တပည့်တွေက ဘယ်သူတွေလဲ ။ သူ ဘယ်နေရာတွေမှာ ရှိတတ်လဲ ။

သူက ကားရေဆေးဆီထိုး လုပ်ငန်းလုပ်နေတော့ လူမျိုးစုံ လူပေါင်းစုံနဲ့ ခင်မင် ရင်းနှီးသည် ဆိုတော့ ဗစ်တာညိုဝင်းကို နီးနီးကပ်ကပ် သိကြသူတွေကို ရှာဖို့က သိပ် မခဲယဉ်းဘူး ။

သည် အချိန်မှာ ကိုကြီးစိုးသည် သူ့ညီမ ဝမ်းကွဲ တယောက်ရဲ့ ယောကျ်ား ရဲစခန်းမှူး တယောက်ကို ချဉ်းကပ်ပြီး အိမ့်ကို ဗစ်တာညိုဝင်းတို့ ဖမ်းခေါ်သွားကြလို့ ဘယ်လိုနည်းနဲ့ ဗစ်တာညိုဝင်းကို စစ်

ဆေး မေးမြန်းလို့ ရမလဲ ဆိုတာကို အကြံဉာဏ်တောင်းခံသည် ။ ရဲစခန်းမှူးက ဗစ်တာညိုဝင်းရဲ့ အဖေ ဦးညိုဝင်း ဆိုတာက မြန်မာပြည်ရဲ့ စီးပွားရေး လုပ်ငန်းကြီးတွေကို ကြိုးကိုင်ထားတဲ့ တကယ့် အကောင်ကြီးကြီး တယောက် ဖြစ်လို့ မသေချဘဲနဲ့ သွား စွပ်စွဲလို့ မကောင်းဘူး…သူတို့က အစိုးရပိုင်းကို အရမ်း ပေါက်ရောက်တယ်…လူကြီးတွေနဲ့ အဆက်အသွယ် ရှိတဲ့ လူတွေ ဆိုတော့ ပိုင်မှ

လုပ်ရင် ကောင်းမယ်…ဗစ်တာညိုဝင်း ဖမ်းခေါ်သွားတယ် ဆိုတာ တွေ့လိုက်တဲ့ စားသောက်ဆိုင်က စားပွဲထိုး ကောင်လေးကနေ သေသေချာချာ ပြောတာကို သူ သိချင် ကြားချင်တယ် လို့ ကိုကြီးစိုး

ကို ပြောလိုက်လို့ ကိုကြီးစိုးလည်း စားသောက်ဆိုင်ကို တခါ ပြန်ပြေးသွားရပြန်သည် ။

စားသောက်ဆိုင်ကို ရောက်တော့ အိမ့်ကို အတင်း ခေါ်ဆောင်သွားတာကို သိလိုက် မြင်လိုက်တဲ့ စားပွဲထိုး ကောင်လေးကို မေးလိုက်တဲ့ အခါ သည် ကောင်လေးသည် ဒီအလုပ်ကနေ မနေ့ကထဲက ထွက်သွားပြီ..လို့ မန်နေဂျာက သူ့ကို လာပြောလို့ ကိုကြီးစိုး အရမ်းကို စိတ်ညစ်သွားသည် ။ တယောက်ထဲသော မျက်မြင်သက်သေကို ဗစ်တာညိုဝင်းတို့ ဖက်က ဖယ်ရှင်းပစ်လိုက်လေသလား လို့

သူ သံသယ ဖြစ်မိနေသည် ။

သူ့ဝမ်းကွဲညီမရဲ့ ယောကျ်ား ရဲစခန်းမှူးက ကိုကြီးစိုးကို ဗစ်တာညိုဝင်းတို့က သူတို့ ရဲတပ်ဖွဲ့က ကြီးကြီး ပုဂ္ဂိုလ်တွေနဲ့လည်း ရင်းနှီးတယ်..မပိုင်ဘဲနဲ့ မသေချာဘဲနဲ့ သူတို့ကို ခေါ်မေးပေးမှာ မဟုတ်ဘူး

လို့ ပြောသည် ။ ရဲတွေက ကုညီပါရစေ ဆိုတဲ့ ဆောင်ပုဒ် သုံးနေပေမယ့် တကယ်တမ်း ရဲတွေရဲ့ အကူအညီကို ရဖို့က မလွယ်မှန်း သူ သဘောပေါက်သွားပြီ ။ ကိုကြီးစိုးသည် သဘေ်ာဘဲ လိုက်နေပြီး

မြန်မာပြည်နဲ့ ကင်းကွာနေတယ် ထင်သည် လို့ သူ့ဘော်ဒါ အရင်း တယောက်က ဝေဖန်သည် ။

သည် အချိန်မှာ အိမ့်ဇာသော်သည် သူ့အခန်းတံခါးကို အပြင်က သော့ဖွင့်နေတဲ့ အသံကို ကြားလိုက်ရလို့ ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေရာက မတ်တပ် ထရပ်လိုက်သည် ။

လူသုံးယောက် အခန်းတံခါး ပွင့်တာနဲ့ သူရှိနေတဲ့ အခန်းထဲကို ဝင်လာသည် ။

ဗစ်တာညိုဝင်း နဲ့ သူ့တပည့် နှစ်ယောက်ပါ ။

“ ဟင်…ဗစ်တာညိုဝင်း……..နင်..နင်လား..ငါ့ကို ဖမ်းခေါ်လာတာ…….” လို့ အိမ့်ဇာသော် တအံ့တသြနဲ့ မေးလိုက်သည် ။

ဗစ်တာညိုဝင်းက ရယ်သည် ။

“ အိမ့်..ဖမ်းခေါ်တယ် ဆိုတဲ့ စကားလုံးကြီးက မကောင်းပါဘူး……ဗစ်တာက အိမ့်ကို ဘယ်လောက် စွဲလမ်းနေလို့ ဘယ်လို အသဲကျွမ်းနေရတယ် ဆိုတာ အိမ့် သိရဲ့လား……”

ဗစ်တာညိုဝင်းရဲ့ တပည့် တယောက်က အိမ့်အရှေ့မှာ စားပွဲလေး တလုံးကို ချခင်းလိုက်သလို ကျန်တဲ့ တပည့်က အသင့် ယူလာတဲ့ စားသောက်စရာ လင်ပန်းကို သည် စားပွဲလေးအပေါ်မှာ တင်ပေးလိုက်သည် ။

“ ကဲ…အိမ့်…….အားရှိသွားအောင်…..စားလိုက်ပါအုံး……..အိမ့်ကို သိပ် လိုချင်လွန်းလို့ အခုလို လုပ်လိုက်ရတာကို ခွင့်လွှတ်ပါ အိမ့်ရယ်…….”

အငွေ့တထောင်းထောင်းနဲ့ ဒန်ပေါက်ထမင်းက တပွဲ ။ ဆိတ်သားတုံးက လက်သီးဆုပ်လောက်ကြီး ။ ပက်ပ်စီက တပုလင်း..စုပ်ပိုက်တံလေး တပ်ရက်နဲ့….။

အိမ့်လည်း ဘိုက်ထဲက တကွီကွီနဲ့ အရမ်း ဆာနေလို့ စိတ်မထိန်းနိုင်ဘဲ ချပေးထားတဲ့ ပလပ်စတစ်ဇွန်းနဲ့ ခပ်ယူ စားမိလိုက်သည် ။ ပက်ပ်စီကိုလည်း စုပ်တံနံ့ စုပ်သောက်လိုက်မိသည် ။

ဗစ်တာညိုဝင်းက အိမ့် မြိန်ရှက်စွာနဲ့ ဆိတ်သားဒန်ပေါက်ထမင်း စားနေတာကို ကျေနပ်နေသည် ။

“ စား…စား…..ဘိုက်ပြည့်မှ မင်း ငါ့လိုအပ်ချက်တွေကို ပြည့်ပြည့်ဝဝ ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်မှာ….အိမ့်ဇာသော်…..”

အိမ့်ခေါင်းလေး ဆတ်ကနဲ ထောင်သွားသည် ။

“ ဘာ……ဘာပြောတယ်….”

ဗစ်တာညိုဝင်းက တဟင်းဟင်းနဲ့ ရယ်လိုက်သည် ။

“ ဟုတ်တယ်လေ…..အိမ့်…မင်း ဖါသာမင်း မာန ဘယ်လောက် ထောင်လွှားလွှား..အခု မင်းက ငါ့လက်ခုပ်ထဲက

ရေ ဖြစ်နေပြီ..ငါ သောက်လိုသောက် မှောက်လိုမှောက် လုပ်လို့ ရနေပြီ ….မင်းကို ငါက အလှကြည့်ဖို့ သက်သက် ခေါ်လာခဲ့တာလို့ မှတ်နေလားကွ…….”

“ အံမယ်…စောက်ကုလားက လေကြီးမိုးကြီးနဲ့..တရားဥပဒေက ဘယ်မှာ သွားထားမလဲ..မင်းမဲ့တိုင်းပြည် ထင်နေလား……ငွေရှိလို့ တရားနိုင်မယ် လို့ မှတ်နေသလားဟဲ့…..”

“ ဒါတွေကို အငြင်းမပွားချင်ဘူး…..အိမ့်….ငါ လုပ်ချင်တာကို ငါ လုပ်ခဲ့တယ်..လုပ်နိုင်ခဲ့တယ်…….မင်း လတ်တလော

ငါ့ လက်ထဲမှာ ရှိနေတဲ့ အချိန် ငါကျွေးတာ စားရမယ်..ငါ ခိုင်းတာကို လုပ်ရမယ်….မင်းဟာ ငါ့ရဲ့ ကျွန် ဖြစ်နေပြီ…ဟားဟားဟားဟား………”

“ နင် ရူးနေပြီဟဲ့..စောက်ကောင်ရဲ့…….ငါက နင်လုပ်တိုင်း ခံမယ် ထင်နေသလား……”

“ နင် ခံရမယ်…အိမ့်..နင့် မာနတွေကို ချိုးပစ်ဖို့ နင့်ကို ဖမ်းလာတာ……နင် ငါ့အလိုအတိုင်း မလုပ်လို့ကတော့

ခုနက နင် မြိုဆို့လိုက်တဲ့ ဆိတ်သားဒန်ပေါက် မပြောနဲ့ မြက်တောင် မကျွေးဘူး…သိလား…နင် စမ်းကြည့်လိုက်”

ဗစ်တာညိုဝင်းက အိမ့်ကို ဒေါသမျက်လုံးတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး လက်ညှိုး တထောင်ထောင်နဲ့..“ တခု ပြောလိုက်အုံးမယ်…ငါ့ကို ကုလား..ကုလား နဲ့ မခေါ်နဲ့..ငါက နင့်လိုဘဲ သည်တိုင်းပြည်မှာ မွေးတဲ့ကောင်…ငါ့အဖိုးက ဂျပန် တော်လှန်ရေးမှာ ပါခဲ့တဲ့လူ. အဖေက အမြဲ လှူတန်းနေတဲ့ မျိုးချစ်စိတ် ရှိတဲ့လူ……ဒီတိုင်းပြည်ကို ထိရင် နာတဲ့လူတွေ…မစော်ကားနဲ့..ငါက ဗမာ….ဗမာ……နားလည်လား…..”

အိမ့် အခန်းထဲက သူတို့ ထွက်သွားလိုက်သည် ။

ဗစ်တာညိုဝင်းသည် အိမ့်ဇာသော်ကို လှောင်ထားတဲ့ အခန်းကို စီစီတီဗီ ကင်မရာ ဆင်ထားပြီး သူ အချိန်ရတိုင်းကြည့်တတ်သည် ။ သူ သဘောကျစွဲလန်းလို့ ချဉ်းကပ်ခဲ့တဲ့အချိန် သူ့ကို ငြင်းပယ် လက်မခံတဲ့ အိမ့်ဇာသော်ကို အခုလို ဖမ်းလှောင်ပြီး သူမွေးထားတဲ့ ငှက်ကလေး တကောင်လို ဆော့ကစားဖို့ သူ ကြံရွယ်ခဲ့တာ ကြာလှပြီ ။ အခွင့်အခါ သင့်တဲ့ အခါ ဗစ်တာညိုဝင်းသည် သူလုပ်ချင်တာကို လုပ် ပစ်လိုက်သည် ။

အိမ့်ဇာသော်သည် သွေးနဲ့သားနဲ့ လူသား တယောက်မို့ အချိန်တန်ရင် သေးပေါက်ချင်လာမည်..ချီးပါချင်လာမည် ဆိုတော့ အိမ့်ဇာသော် ချီးပါသေးပေါက် လုပ်တာကို သူ မြင်နိုင်သေဖို့..ရေချိုးတဲ့အခါ တွေ့ရစေဖို့ ဗစ်တာညိုဝင်းသည် အိမ့်ဇာသော် အခန်းက ရေချိုးခန်းနဲ့ အိမ်သာကိုပါ လှို့ဝှက် စီစီတီဗီ ကင်မရာလေးတွေ တပ်ဆင်ထားခဲ့သည် ။

အိမ့်ဇာသော်ကိုဘဲ စိတ်ရောက်နေတဲ့ သူ့ကို သူ့အဖေက ဖုန်းလှမ်းဆက်ပြီး “ ပါပါ မအားဘူးကွာ..ပါပါ မန္တလေး

မှာ မြေတွေ သွားဝယ်ဖို့ ချိန်းထားတယ်…ဒီနေ့..ရဲမှူးကြီးဦးသာယာနဲ့ ဂေါက်ရိုက်ဖို့လည်း ချိန်းထားမိတယ်…မင်း

ပါပါ့ကိုယ်စား သွားပေးပါလား..မင်းနဲ့ ရိုက်ရလည်း သူ ကျေနပ်မှာပါ….” လို့ ပြောလိုက်လို့ သူ အဖေ ကျေနပ်

အောင် “ ဟုတ်ကဲ့ပါပါ.သား သွားရိုက်လိုက်ပါမယ်….” လို့ ပြောပြီး ဂေါက်ကွင်းကို သွားဖို့ ချက်ချင်း စီစဉ်လေ

သည် ။

သူ့ ညာလက်ရုန်း တပည့် ရာဂျူးကို လှမ်းခေါ်ပြီး အိမ့်ဇာသော်ကို သေသေချာချာ စောင့်ကြပ်ထားဖို့ မှာလိုက်

သည် ။ ရာဂျူးက “ စိတ်ချပါ ဘော့စ်..စိတ်ချလက်ချ သွားပါ..ကျနော်နဲ့ ကျနော့်လူတွေ သည်ခြံမှာ ရှိနေမှာပါ”

လို့ ခါးလေးကိုင်းပြီး ရိုရိုသေသေ ပြောလိုက်သည် ။

မကြာခင်မှာ ဗစ်တာညိုဝင်းသည် သူ့ယာဉ်မောင်း ကာလူး မောင်းနေတဲ့ အနက်ရောင် နောက်ဆုံးပေါ် ကက်ဒိလက်ကားသစ်ကြီးရဲ့ နောက်ခန်းမှာ ထိုင်ရင်း ဂေါက်ကွင်းဆီကို သွားနေသည် ။ သူတို့ လုပ်ငန်း အဝဝ

ကို ဦးစီး စီမံခန့်ခွဲပေးနေတဲ့ သူ့အဖေရဲ့ ညီဝမ်းကွဲ ဦးအာမက် ဆီကို ဖုန်းလှမ်းဆက်လိုက်သည် ။

“ ဟေး..ဗစ်တာ..ပြော….ဘာလုပ်ပေးရမလဲ..မင်းကလည်း အန်ကယ့်ဆီတောင် ဖုန်းမဆက်ဘူး….အန်ကယ်က မင်း

ကို သတိရနေတာ……”

“ အန်ကယ်…မောင်တိတ် ရှိလား..အန်ကယ့်ရုံးမှာ….”

“ ရှိတယ်..ဘာခိုင်းချင်လဲ…….”

“ ကျနော် ရှာခိုင်းထားတဲ့ ကင်မရာ ရပြီလား…မေးပေးပါ..သူ့ဖုန်းနံပါတ်လည်း ကျနော် လိုချင်တယ်…..”

“ အိုကေ….ဗစ်တာ..ပြောလိုက်မယ်…သူ့ကို မင်းဆီကို ဖုန်းခေါ်ခိုင်းလိုက်မယ်လေ….”

“ အိုကေ..အန်ကယ်…ကျနော် ဂေါက်ကွင်းမှာ ရှိမယ်….”

“ ကောင်းပြီ…ဗစ်တာ……”

သည် အချိန်မှာ ဦးဘဖေသော်သည် ရန်ကုန်မြို့ ကုန်သည်လမ်းမကြီးပေါ်က ဆိုင်တဆိုင်ကို သူ့ကားထဲကနေပြီး

တစေ့တစောင်း ချောင်းမြောင်းနေသည် ။

မြန်မာ့အနုပညာ ဆိုတဲ့ ဆိုင်….။

သစ်ထွင်းပန်းချီတွေ ပန်းပုရုပ်တွေ ယွန်းထည်ပစ္စည်းတွေ အမျိုးမျိုးကို ပြသရောင်းနေတဲ့ ဆိုင် ။

နိုင်ငံခြား တိုးရစ်တွေနဲ့ သံတမံတွေ က အများဆုံး လာရောက် အားပေးနေတဲ့ ဆိုင် ။

သည်ဆိုင်ကို ပိုုင်တာက ဗစ်တာညိုဝင်း  ။ ဦးစီး လုပ်နေတဲ့ မန်နေဂျာက အာမက် ။

အာမက်သည် ဗစ်တာညိုဝင်းရဲ့ သူငယ်ချင်း အရင်းအခြာ ။ တပည့်လို့လည်း ဆိုနိုင်သည် ။ ဗစ်တာညိုဝင်း ဘယ်

မှာ ရှိသည် ဆိုတာကို အာမက် သိမည် ။ မုချသိမည် ။ အာမက်ကို ဒီအတိုင်း မေးလို့ကတော့ အာမက်သည် ဖြေ

လိမ့်မယ် မဟုတ်ဘူး ။ ဒါကို ဦးဘဖေသော် သိသည် ။ သူသည် သမီးအတွက် အကြမ်းဖက်ရမည်ကို စိုးရိမ် ကြောက်ရွံ့မယ့် လူ မဟုတ်ဘူး ။ ကိုယ့်ကို လာထိရင် ချက်ချင်း တုန့်ပြန်တတ်တဲ့လူ ။

ဒါကြောင့် လိုအပ်ရင် အကြမ်းဖက်ဖို့ သူ အဆင်သင့် ပြင်ထားသည် ။

အဖြူရောင်တောက်တောက် ကြွေပြားနံရံတွေနဲ့ ရေချိုးခန်းလေးထဲမှာ အိမ့်ရေချိုးနေသည် ။ တဖွားဖွား ကျနေတဲ့ရေပန်းအောက်မှာ ဆပ်ပြာရည်နဲ့ တကိုယ်လုံး အနှံ့ ပွတ်သပ်ရင်း ရေချိုးနေသည် ။ အဝတ်မဲ့ မိမွေးတိုင်း ကိုယ်ခန္ဓာသည် စိုပြေ တင်းပြောင်ပြီး လှပတဲ့ အကွေ့အကောက် အတိမ်အနက် အမို့အမောက်တွေနဲ့ ယောကျ်ားသားတွေ အတွက် အရူးအမူး ဖြစ်စရာ ကောင်းလွန်းနေသည် ။

ဗစ်တာညိုဝင်းသည် စီစီတီဗီ ကင်မရာလေးတွေနဲ့ ရိုက်ကူးထားတဲ့ အိမ့်ရဲ့ပုံတွေကို စိမ်ပြေနပြေ ထိုင်ကြည့်နေသည် ။ အိမ့်ရဲ့ ဝတ်လစ်စလစ် အလှအပတွေကို သေသေချာချာ စူးစိုက် ကြည့်ရင်း သူ့ပေါင်ကြားက လိင်တန်သည် တမဟုတ်ချင်း ထွားရှည် မာတောင်လာရသည် ။

သူ့ကို ပြင်းပယ်ပြီး တခြားလူတွေရဲ့ နောက်ကို အမြဲ ပါပါသွားတဲ့ အိမ့်ကို စိတ်နာနေမိခဲ့တာ ကြာပြီ ။

အခုတော့ မင်း ဘာတတ်နိုင်သေးလဲ အိမ့်ရယ် . . .။

မင်းက ငါ့ လက်ခုပ်ထဲက ရေ ဖြစ်နေပြီဘဲ ။ ငါ သွန်လိုသွန် မှောက်လိုမှောက် လုပ်လို့ရပြီ . .။မင်းကို ငါ စိတ်ကျေနပ်အောင် ဆော့ကစားပစ်မယ် ။

အိမ့်ရဲ့ ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်ခန္ဓာကို အကြိမ်ကြိမ် ကြည့်မိနေပြီး သူ့စိတ်တွေ တအား ကြွထလာသည် ။

ဦးဘဖေသော်သည် ဆိုင်ထဲက ထွက်လာတဲ့ အာမက်က အသင့်စောင့်နေတဲ့ ကားထဲကို ဝင်သွားတာကို စောင့်ကြည့်နေသည် ။ စက်နှိုးထားတဲ့ကားကို မောင်း မထွက်သေး ။

သမီးကို ဖမ်းသွားခံရတဲ့အကြောင်းကို သူ့ကို ဖုန်းဆက် ပြောပြတဲ့ သူ့မိတ်ဆွေကို ဒီအကြောင်းကို ဘယ်က သိသလဲ သူ အထပ်ထပ် မေးတော့ ဒီမိတ်ဆွေက သဘေ်ာသားကြီး ကိုကြီးစိုး က ပြောခိုင်းတာပါ….ကိုကြီးစိုးက ခင်ဗျားကို မပြောရဲလို့ပါ..ခင်ဗျားနဲ့ တင်းမာထားတယ် လို့ သူက ပြောပြတယ်ဗျ….လို့ ပြောပြခဲ့သည် ။

ဦးဘဖေသော်သည် ယနေ့ထက်တိုင် ဥပဒေဘောင်ထဲမှာ အေးအေးချမ်းချမ်း နေထိုင်ခဲ့သူ တယောက်ပါ ။ ဘယ်သူ့ကိုမှလည်း မစော်ကား..ငြိမ်းချမ်းစွာနဲ့ တရားဥပဒေဘောင်ထဲက အလုပ်ကို လုပ်ကိုင်စားနေတဲ့ လူ ။

အခုဟာက ကိုယ့်သွေးကို ထိလာလို့ မနေသာဘဲ ပါလာရတာ ။

မိဘဆိုတာ သားသမီးကို ဆင်စီးပြီး မြင်းရံတာကိုဘဲ တွေ့ချင်ကြပြီး ဆင်နင်းပြီး မြင်းကန်ခံရတာကို မကြည့်မမြင်

ချင်ကြပါ ။ ဦးဘဖေသော်သည် သမီးအတွက် ဆိုရင် ဘာလုပ်ရ လုပ်ရ သည် အရှုပ်ထုပ်မှာ ဝင်ပါတော့မည် လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီးပြီ ။

အာမက် ဆိုတဲ့ကောင်ကို အနုနည်းနဲ့ မေးလို့ ရမည် မဟုတ် ဆိုတာကို စောစောထဲက သူ နားလည် သဘောပေါက်ပြီးသား ။ ကူညီပါရစေ ဆိုတဲ့ ဆောင်ပုဒ် လက်ကိုင်ထားသူတွေက တကယ်ဘဲ ကူညီနိုင်မှာလား။မထင်ဘူး ။

သူတို့ ကူညီမလား ဆိုပြီး ဆင်လီးကို ခွေးမျှော်နေသလို ထိုင်စောင့်မနေနိုင်ပါ ။ ကိုယ့်ကိစ္စ ကိုယ့်ဖါသာဘဲ လိုက်ရှင်းမည် ။ ညိလို့ရှိရင်လည်း မတတ်နိုင်ဘူး ။ ဖြစ်သမျှကို ရင်ဆိုင်ရုံဘဲ ။ ထောင်ကျမှာ ကြောက်ပြီး သူများ စော်ကားတာတွေကို ခေါင်းငုံ့ခံမနေဘူး ။

ရှေ့က ဘီအမ်ဒဗျူကားအနက်ကြီး ကို ခပ်ခွာခွာက နောက်ယောင်ခံလိုက်နေရင်း ကားစတီရာယင်ကို ကိုင်ထားတဲ့လက်တွေက မသိမသာ တုန်ခါနေသည် ။ သူ့ဒေါသက အမြင့်ဆုံး အပိုင်းကို ရောက်ရှိနေသည် ။

ကိုကြီးစိုးသည် ဗစ်တာညိုဝင်း ဂေါက်ရိုက်နေသည် ဆိုတဲ့ သတင်းကို သူ့ညီဝမ်းကွဲ ဒေါက်တာတင်မောင်သော် ဆီက သတင်းရလိုက်တာနဲ့ ဂေါက်ကွင်းကို အမြန်လိုက်သွားလိုက်သည် ။

သူတွေ့ချင်နေတဲ့ ဗစ်တာညိုဝင်းကို သူ တွေ့လိုက်ပေမယ့် အနားကပ်လို့ မရဘူး ။ ဗစ်တာညိုဝင်း ရဲ့ တပည့်တွေက သူ့ကို တားထားသည် ။ သူက သည်ကောင်တွေနဲ့ တင်းတင်းမာမာ ကတောက်ကဆ ဖြစ်တော့ ယူနီဖေါင်းဝတ် ရဲတယောက် ရောက်လာပြီး…..“ ဗီအိုင်ပီတွေ ရှိနေတယ်….ဆူဆူညံညံ မလုပ်ပါနဲ့….” လို့ ခပ်မာမာနဲ့

လာပြောသည် ။

 ဂေါက်ကွင်းက ကောင်လေးတယောက်က တီးတိုး ပြောပြတာက ဗစ်တာညိုဝင်းသည် ရဲအရာရှိကြီးကြီးတယောက်နဲ့ ဂေါက်ရိုက်နေတာ တဲ့ ။ ဗစ်တာညိုဝင်းကို တွေ့လိုက်ရပြီး အနား ကပ်ခွင့် မရလို့

သူ တော်တော် ခံပြင်းနေသည် ။

ဦးဘဖေသော်သည် မြောက်ဒဂုံ တနေရာမှာ ရောက်နေသည် ။

ဗစ်တာညိုဝင်းရဲ့ တပည့် အာမက် ဆိုတဲ့ကောင်ရဲ့ အနောက်က သူ လိုက်သွားခဲ့တာ အာမက်က တထပ်တိုက်လေး တလုံးထဲကို ဝင်သွားလို့ သူ အပြင်က စောင့်ကြည့်နေတာ ။ သူစီးလာတဲ့ သူ့

ဘီအမ်ဒဗျူကားနက်ကြီးက သူ့ကို သည် အိမ်ရှေ့မှာ ချထားခဲ့ပြီး ပြန်ထွက်သွားခဲ့သည် ။ အာမက်သည် သည်အိမ်မှာ ကြာမယ့်သဘော ရှိနေသည် ။

အာမက် အိမ်ထဲကို ရောက်သွားတော့ သူ့ကီပင်လေး ဝေမီမီကျော်က အပြုံးလေးနဲ့ ဆီးကြိုနေသည် ။

အာမက်သည် ဝေမီမီကျော်ကို လက်ရှိနေနေတဲ့ တိုက်ကလေးကို ဝယ်ပေးထားရုံမက သစ်လွင်တဲ့ တိုယိုတာ ကရောင်း တစီးကိုပါ ဝယ်ပေးထားသည် ။ အာမက်သည် မိန်းမ လေးယောက်က ရှိနေလို့

တရားဝင်တော့ ထပ် မယူနိုင် ဖြစ်နေသည် ။ သူ့မိန်းမထဲက တယောက်ကို ကွာရှင်း ပြတ်စဲလိုက်ရင်တော့ ဝေမီမီကျော်ကို တရားဝင် မယား အဖြစ် ယူမယ် လို့ စိတ်ကူးထားသည် ။

ဝေမီမီကျော်သည် ရုပ်ရည်လေး အသင့်အတင့် ရှိတာကြောင့် ချမ်းသာတဲ့ အာမက်က ဗီဒီယို မင်းသမီး ဖြစ်ဖို့ လုပ်ပေးတဲ့ ကျေးဇူးရယ်….တိုက်လေးနဲ့ ကားလေး ဝယ်ပေးထားတဲ့ အပြင် လစဉ်လည်း

လိုအပ်တာတွေ အားလုံးကို ဖြည့်ဆည်းပေးတာကြောင့် ဝေမီမီကျော်က အာမက် လိုတာ အားလုံးကို အပြည့်အဝ ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့သည် ။

အခုတလော အလုပ်က များလို့ အာမက်သည် ဝေမီမီကျော်ဆီကို မရောက်ဖြစ်ဘူး ။

စိတ်ထဲမှာ ဝေမီမီကျော်ရဲ့ အပြုအစုလေးတွေ..အယုအယလေးတွေကို သတိရနေသည် ။ ဘိုက်ပူပူ ဖင်ကောက်ကောက် ပါးဖေါင်းဖေါင်းနဲ့ မယားကြီးရဲ့ စူပုတ်နေတဲ့ မျက်နှာကြီးနဲ့ဘဲ တနေ့တနေ့ ရင်

ဆိုင်နေရလို့ အာမက်လည်း အခွင့်အရေး ရတာနဲ့ ဝေမီမီကျော် ဆီကို ပြေးခဲ့တာပါ ။

“ အကိုကြီး….ဘာစားပြီးပြီလဲ…အခုလေ..ဝေတို့ လမ်းထိပ်မှာ ဆီးဖုဘုရင် ဆိုတဲ့ စားသောက်ဆိုင် လာဖွင့်လိုက်တယ်..အရမ်း ကောင်းတာဘဲ အကိုကြီးရယ်…ပင်လယ်စာ မျိုးစုံရတယ်..အကိုကြီး စား

မယ် ဆိုရင် မီ ဖုန်းဆက် မှာလိုက်မယ်လေ…..ဝေနဲ့ အတူ စားမယ် မဟုတ်လား…..”

တီတီတာတာ ပြောနေတဲ့ ဝေမီမီကျော်ရဲ့ ပုံစံလေးကို ကြည့်ပြီး အာမက် ကြွေနေသည် ။

“ စားမယ်..စားမယ်…..ဟီး..ဝေလေး ကျွေးတာဆို အကုန် စားမယ်……”

ဝေမီမီကျော်ရဲ့ ဖေါင်းမို့တဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို သူ မြင်ယောင်နေပြီး ပြောလိုက်တာပါ ။

သည်လို အမူအရာလေးတွေကြောင့် အာမက် ဒီစော်လေးကို ခိုက်နေတာ ။ ပါးစပ်က ပြောလည်းပြော သူ့ပေါင်ကိုလည်း လက်က ပွတ်နေသည် ။

ဝေမီမီကျော်က ဆိုင်ကို ဖုန်းဆက်ပြီး စားစရာတွေ မှာသည် ။ လာပို့ပေးဖို့လည်း ပြောသည် ။

“ ကဲ အကိုကြီး……အကိုကြီး ကို ဝေက တအား လွမ်းနေတာ သိလား…ကဲ…အကိုကြီးကို ဝေက အနမ်း လက်ဆောင်လေးတွေ စပေးမယ်….ပက်လက် အိပ်လိုက်…..” လို့ ပြောလိုက်တော့ အာမက်

လည်း ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ လှဲအိပ်လိုက်သည် ။ သူ ဝတ်ထားတဲ့ ပလေကပ် လုံချည်ကို ဆွဲချွတ် ပစ်လိုက်ပါသည် ။ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ  ဝတ်လေ့မရှိတဲ့ အာမက်ရဲ့ ကိုယ်အောက်ပိုင်း တခုလုံး

ဗလာကျင်းသွားတာကြောင့် ညိုမဲတဲ့ လိင်တန် ရှည်ကြီး ဘွားကနဲ ပေါ်လာသည် ။

ထိပ်ဖူး ဒစ်လုံးကြီးက မှိုပွင့်ကြီး တပွင့်လိုဘဲ ကားကားကြီး …။ ဒီမှိုပွင့်ကြီးကို ဝေမီမီကျော်က အနမ်းတွေ ပေးခဲ့ပေါင်း များပြီ ။ အခုလည်း အာမက် စွဲနေရတဲ့ ပုလွေ အရသာတွေကို ဝေမီမီကျော်

က ပညာပါပါနဲ့ စပေး ပါပြီ ။

“ အိုး..အင်း……အင်း…အားပါး…အာရိုရို……ဟင်း…”

ဝေမီမီကျော်ရဲ့ လျာလေးက အရမ်းကို လှုပ်ရှား ပြေးလွှားကာ နေသည် ။ အာမက်ကြီး ထိုးထိုးထွန့်ထွန့်နဲ့ ဝေမီမီကျော် စုတ်ပေးသမျှ  ခံလို့ ကောင်းလွန်းနေသည် ။ ပြွတ်ပြက် ပြွတ်ပြက်..အသံတွေ ညံ

နေသည် ။ အူး…အဲ…အင်း..ဟင်း…နဲ့ အာမက်ရဲ့ ညည်းသံတွေက တချက်တချက် တော်တော့ကို ကျယ်သည် ။

ဂွေးစိကြီး နှစ်လုံးကို လက်တဖက်နဲ့ ပွတ်သပ်ပြီး ကျန်တဲ့ လက်တဖက်နဲ့ လိင်တန်ရှည်ကြီးရဲ့ အရင်းပိုင်းကနေ ကိုင်ဆုပ်ပြီး စုတ်ပေးနေတာ ..။

ပြွတ် ပြတ် ပြွတ် ပြတ် …..ပွက်….ပြွတ်……

အီး…ကောင်းတယ်…ကောင်းတယ်…..ဟိုး…..ဟိုး..တော်လိုက်တော့…အိုး……ရပ်..ရပ်…….အား….ပြီး…ပြီးတော့မယ်….အား…အိုး….ပြီးသွားပြီ…..ဝူး…..အူး…အူး……..”

ဝေမီမီကျော်က တအားနင်း ဆက်တိုက် စုတ်ပစ်လိုက်ပြီး အာမက်က ရပ်ခိုင်းတာကို မရပ်လို့ အာမက် မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ သုတ်ရည်တွေ တထပ်ထပ်နဲ့ ဝေမီမီကျော်ရဲ့ ပါးစပ်ထဲကို

ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်မိပြီ ။ ဝေမီမီကျော်လည်း အာမက်ရဲ့ လရည်တွေ အားလုံးကို တကွပ်ကွပ်နဲ့ မြိုချပစ်လိုက်သည် ။

“ ဟား…တအား ကောင်းတယ်……အကိုကြီးက လိုးချင်သေးတာ..အခုတော့ လီး ပြန်တောင်အောင် စောင့်ရအုံးမယ်…….”

“ ဟွန့်..မပူပါနဲ့ ကိုကြီးရယ်..ပင်လယ်စာလေး စား.ကြမယ်…ပြီးရင် ဝေက ကိုကြီးဟာ ပြန်ထ လာအောင် လုပ်ပေးမှာပေါ့…….”

“ အင်း..ဝေလေးရဲ့ ဟောဒီ ဖင်တုံးတွေကို ကိုကြီး နမ်းပစ်လိုက်ရင် ကိုကြီးရဲ့ လီးက ပြန်မတ်လာမယ် ဆိုတာ သေချာပါတယ်လေ……” လို့ အာမက်က ပြောရင်း ဝေမီမီကျော်ရဲ့ တင်ပါးအိအိကြီးတွေကို

ဆုပ်ညှစ်လိုက်ပါသည် ။

သည် အချိန်မှာ အိမ်တံခါးက လျှပ်စစ် ခေါင်းလောင်းသံ တတင်တင် တတူတူ နဲ့ မြည်လာသည် ။

“ ဟော..ကိုကြီး..စားစရာတွေ လာပို့ပြီ…..သွား ဖွင့်ပေးလိုက်ပါအုံး……”

အာမက်လည်း ပုဆိုးကို ကောက် ဝတ်ပြီး အိမ်ရှေ့ တံခါးဆီကို ပြေးသွားလိုက်သည် ။ အပေါက်လေးက ချောင်းကြည့်လိုက်တော့ လျာထိုးဦးထုပ် ဆောင်းထားတဲ့ အသက်ကြီးကြီး လူကြီး တယောက်

ကို တွေ့လိုက်ရသည် ။

“ စားစရာ လာပို့တာပါ…..”

အာမက် တံခါး ဖွင့်ပေးလိုက်သည် ။ အထုပ်တွေနဲ့ လူကြီးက အိမ်ထဲကို ဝင်လာတဲ့အချိန် အာမက်က သူ့သားရေပိုက်ဆံအိတ်ထဲက ငွေစက္ကူတွေကို  ထုတ်လိုက်ရင်း..“ ဘယ်လောက် ကျသလဲ…”

လို့ မေးလိုက်တဲ့အခါ လူကြီးက အထုပ်တွေကို ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို အသာချပြီးတာနဲ့ သူ့ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက မဲနက်တဲ့ သေနတ် တလက်ကို ထုတ်ပြီး အာမက်ကို ချိန်လိုက်သည် ။

“ ဟေ့ကောင်..မင်း ဒါဘာလဲ သိလား……ငါ မေးတာကို ဖြေ..ငါပြောတဲ့အတိုင်း လုပ်..မဟုတ်ရင် ခေါင်းပွင့်သွားမယ်……”

“ ခင်…ခင်…ခင်ဗျား…ဘယ်သူလဲ…ဘာလဲ….ဓါးပြ တိုက်တာလား…လိုချင်တာ ယူသွားဗျာ..ဒီမှာ ပိုက်ဆံအိတ်..အကုန်ယူသွား…..ဒါဘဲ မဟုတ်လား……”

သည ်အချိန်မှာ ဝေမီမီကျော်သည် ထမိန်ရင်လျားနဲ့ အိမ်ရှေ့ကို ထွက်လာသည် ။ သေနတ်နဲ့ ချိန်ထားတဲ့ လူကြီးကို ရုတ်တရက် တွေ့လိုက်တော့ အတွင်းခန်းဖက်ကို ပြန်ပြေးဖို့ လုပ်သည် ။

သို့ပေမယ့် သေနတ်ကိုင် လူကြီးက သူ့ဆံပင်ကနေ ဆောင့်ဆွဲလိုက်လို့ အား……လို့ အော်ရင်း လူကြီးဆီကို ပါလာသည် ။

လူကြီးက အာမက်ကိုလည်း ကြမ်းပေါ်မှာ ဒူးထောက် ခိုင်းလိုက်သည် ။

“ ပစ်သတ်ပစ်မယ်နော်..ဘာမှတ်လဲ…ခွေးသား……ခေါင်းငုံ့ထား…….”

ဝေမီမီကျော်ရဲ့ ထမိန်ရင်လျားသည် ရုန်းကန်ပြေးလွှားလိုက်လို့ ခါးအထိ ပြေပြုတ် ကျနေသည် ။ ဖွံ့ဖြိုးလုံးဝန်းတဲ့ ရင်သားစိုင်ကြီး နှစ်လုံးကို တွေ့နေရသည် ။

“ မင်း ဆရာ ဗစ်တာညိုဝင်း..မိန်းမ တယောက်ကို ဖမ်းခေါ်ထားတာ မင်း သိတယ် မဟုတ်လား……” လို့ လူကြီးက မေးလိုက်လို့ အာမက် ခေါင်းမော့ကြည့်လိုက်သည် ။ အံ့သြတဲ့ ပုံနဲ့….“ ခင်ဗျား..

ဘယ်သူလဲ..အဲ့မိန်းမ နဲ့ ဘာ ပတ်သက်လဲ…….” လို့ မေးလိုက်သည် ။

“ ခွေးသား…..ငါမေးတာဘဲ ဖြေ…..မင်းက မေးစရာ မလိုဘူး..ပစ်သတ်လိုက်ရမလား…..” လို့ ငေါက်ရင်း သေနတ်ဒင်နဲ့ အာမက်ရဲ့ ခေါင်းကို ထုချလိုက်သည် ။

ထောင်းကနဲ အသံနဲ့ အာမက်ရဲ့ စူးစူးဝါးဝါး အော်သံကြီး ထွက်လာသည် ။

“ ဖြေလေ..အဲ့မိန်းကလေး..ဘယ်မှာလဲ…..မင်း သိကို သိရမယ်…ခွေးသား…မိန်းမ အများကြီး ယူထားရဲ့သားနဲ့ အားမရဘဲ အညျွှောင်မယား ထပ် ထားသေးတယ်..မင်း ပြောရင် ပြော..မပြောရင်..

မင်း လီးကို အရင်းကနေ ဖြတ်ပစ်မယ်…..”

ဖြောက်ကနဲ ခလုပ်ဓါးတချောင်းကို ဖွင့်လိုက်သည် ။

အာမက်လည်း တကယ် လုပ်မယ်မှန်း သိလို့ အသားအနာမခံဘဲ..“ ပြောမယ်……အဲ့ မိန်းမကို သူ့ဂျမားလမ်းထဲက ခြံမှာ ဖမ်းထားတယ်……” လို့ ချက်ချင်းဘဲ ပြောပြသည် ။

“ သေချာတယ်နော်….ငါ သွားကြည့်လို့ မဟုတ်ဖူး ဆိုရင် မင်းကိုရော ဒီဖါသည်မလေးကိုရော အပြတ်ရှင်းပစ်မှာ…..”

အာမက်က သေချာတယ်..အမှန်ပါ..မလုပ်ပါနဲ့ဗျာ..တောင်းပန်ပါတယ်….ရှစ်ခိုးပါတယ်.လို့ အထပ်ထပ် ပြောသည် ။

“ အဲ့ခြံမှာ မင်းတို့ လူ ဘယ်နှစ်ယောက် ရှိနေသလဲ…..”

“ အတိအကျတော့ မသိဘူး……သုံးလေးယောက်တော့ ရှိနိုင်တယ်……”

လူကြီးက အရင်ဆုံး အာမက်ကို ကြိုးနဲ့ တုပ်သည် ။ ပါးစပ်ကို အဝတ်စုတ်နဲ့ ဆို့သည် ။ ပြီးတော့ ဝေမီမီကျော်ကိုပါ အာမက်ကို တုပ်သလို တုပ်လိုက်သည် ။

“ ငါသွားကြည့်မယ်…မဟုတ်ရင် တကယ် ပြန်လာ သတ်မှာ…..”

လူကြီး အိမ်ထဲက ပြန်ထွက်သွားသည် ။

ဦးဘဖေသော်သည် ဗစ်တာညိုဝင်းရဲ့ တပည့် အာမက်ကို ပုံစံပေးခဲ့ရတာကို ကျေနပ်မဆုံး ဖြစ်နေသည် ။

သူ အာမက် ဝင်သွားတဲ့ အိမ်ရှေ့မှာ စောင့်ဆိုင်းနေတဲ့ အချိန် စက်ဘီးလေးနဲ့ ကောင်လေးတယောက် စား

စရာ အထုပ်တွေနဲ့ ရောက်လာလို့ “ဟေ့ ချာတိတ်..ဒီအိမ် အတွက်လား..” လို့ မေးလိုက်သည် ။

ချာတိတ်က ဟုတ်တယ်ဗျ..လို့ ဖြေတဲ့အခါ..“ ငါ ဒီအိမ်ကဘဲ..ပေး..ပေး…..ဘယ်လောက်ကျလဲပြော….” လို့ မေး

လိုက်သည် . .။

သူတို့အိမ်အတွက် စားစရာ လာပို့တဲ့ စားသောက်ဆိုင်က ချာတိတ်ကို သူက ဒီအိမ်က ဆိုပြီး ကျသင့်ငွေ ရှင်းပေးလိုက်ပြီး အိမ်ထဲကို အထုပ်တွေ ဆွဲကိုင်ပြီး စားစရာ လာပို့တဲ့ ဆိုင်အလုပ်သမား ဟန်ဆောင်ပြီး ဝင်ခဲ့သည် ။

တရုတ်တန်း လမ်းဘေး ပလက်ဖေါင်းပေါ်က ကစားစရာဆိုင်က ဝယ်ခဲ့တဲ့ သေနတ်အတုနဲ့ ဒီကောင့်ကို ခြောက်

စားပြီး သမီးကို ဖမ်းထားတဲ့ နေရာကို သူ မေးခဲ့သည် ။

သူပြောတဲ့ ဂျမားလမ်းက ဗစ်တာညိုဝင်းရဲ့ တခုသော ခြံကြီးဆီကို သူ ရောက်သွားသည် ။ ခြံရှေ့က ကားနဲ့ နှစ်

ခါလောက် ဖြတ်မောင်းလိုက်ပြီး အခြေအနေကို လေ့လာ အကဲခတ်လိုက်သည် ။

ဟင်..ကားတစီး….အနီရောင်……မှောင်ရိပ်မှာ ရပ်ထားပါလား…ဘယ်သူလဲ…ဘာကောင်လဲ…….။

လမ်းဓါတ်မီးတိုင်ကလည်း ဝေးနေလို့ သည်ကား အနားမှာ မှောင်နေသည် ။

သူ့ကားကို ဒီကားရဲ့ အနောက်နား ခပ်ခွာခွာနေရာမှာ ရပ်လိုက်ပြီး စောင့်ကြည့်လိုက်သည် ။

ဆယ်မိနစ်…ဆယ့်ငါးမိနစ်…..မိနစ် သုံးဆယ်……။

ကားအနီရဲ့ ညာဖက်ခြမ်း တံခါး ပွင့်လာသည် ။ လူတယောက် ဆင်းလာသည် ။ မှောင်နေလို့ သူ့မျက်နှာကို သဲ

သဲကွဲကွဲ မမြင်ရ ။

သည်လူက ကားရဲ့ အနောက်ဖက် အဖုံးကို ဖွင့်လိုက်ပြီး တစုံတရာကို ရှာဖွေနေတဲ့ပုံ ရှိသည် ။ ကားပေါ်က

နောက်ထပ် လူတယောက် ထပ် ဆင်းလာသည် ။ စောစောက လူနဲ့ စကားပြောနေသည် ။ တခုခုကို တိုင်ပင်နေ

ကြတဲ့ ပုံ ….     ။

သေသေချာချာ စူးစိုက် ကြည့်လိုက်တော့ ပထမ ဆင်းလာတဲ့လူကို သူ မှတ်မိသွားသည် ။ သမီးနဲ့ ကြိုက်ခဲ့တဲ့

ကောင်…။ သဘေ်ာသား ဆိုတဲ့ကောင် ..။ ဟိုတနေ့က စားသောက်ဆိုင်ထဲမှာ သမီးနဲ့ စားနေတာ ပြန်တွေ့ရတဲ့

ငတိ ။

ဟင်…ဒီကောင်လည်း ငါ့လိုဘဲ သမီးကို ဖမ်းလှောင်ထားတဲ့နေရာမို့ လာချောင်းတာ ဖြစ်မယ်…..။

ဦးဘဖေသော် ကားပေါ်က ဆင်းလိုက်သည် ။

အိမ့်ဇာသော် သည် ရေချိုးလိုက်ရလို့ အရမ်းကို လန်းဆန်းသွားသည် ။

ရေချိုးခန်းထဲက အထွက်မှာ ရုတ်တရက် ဗစ်တာညိုဝင်းကို တွေ့လိုက်ရလို့ အိမ့် လန့်သွားသည် ။

“ ဟင်…နင်….နင်..ဘာလာလုပ်တာလဲ…..”

“ ဟင်းဟင်း…..လေသံက မာလှချည်လား….အိမ့်ရယ်….မင်းဟာ ငါ့ရဲ့ အကျဉ်းသား ဆိုတာလည်း မမေ့နဲ့အုံး….”

“ ဘာ..အကျဉ်းသား..ဟုတ်လား……ဒီလို လုပ်တာတွေ…တနေ့ နင် ထောင်ထဲရောက်လိမ့်မယ်ဟဲ့…နင် မသိဘူးလား….”

“ အိမ့်..ဒေါသကို လျော့..ငါလိုချင်တာတွေကို မင်း အေးဆေး ပေး…….မင်း အသားလည်း အနာ မခံနဲ့….ကြားဖူး

တယ် မဟုတ်လား..မုဒိန်းကျင့်တာ ခံရတော့မယ် ဆိုရင် အရိုက်အနှက်လည်း မခံရအောင်….စုတ်ပြဲပွန်းပဲ့တာ

တွေလည်း မဖြစ်ရအောင် အသာတကြည် လိုတာကို ပေးလိုက်သင့်တယ် တဲ့..ဘယ်သူ ပြောတဲ့ အဆိုအမိန့်

လည်းတော့ ငါ မသိဘူး …..    ကောင်းတဲ့ အကြံဉာဏ်ဘဲ အိမ့်..ဘာလို့ အသား အနာခံမလဲ…….အင်း..အိမ့်က

ပုလွေမှုတ်တာ တအားတော်တယ်…ကောင်းတယ် လို့ အပြင်လောကမှာ နံမည်ကြီးတယ်….ငါကတော့ အမှုတ်

မခံရဲဘူး..တော်ကြာ အိမ့်က ကိုက်ဖြတ်လိုက်မှ….ဟင်းဟင်း…..တုံးတိလေးနဲ့ ဘဝဆုံးသွားမယ်……ဟင်းဟင်း…”

“ အံမာ……နင်ကများ…..စမ်းကြည့်လေ….အသက်ချင်း လဲပစ်လိုက်မယ်.  . . .”

ပြောသာ ပြောလိုက်ရတယ် …။

အိမ့် ဘယ်လို ဖြစ်မှန်း မသိဘူး …။ ခေါင်းတွေ မူးတူးတူးနဲ့ ဇက်လည်း လေးလံလာသလို..အိပ်ချင်လာသလိုလို ။

“ အိမ့်..မင်း စိတ်သွားတိုင်း ကိုယ် မပါတော့ပါဘူးကွာ….မင်း လှုပ်ရှားမှုတွေ လေးလံလာပြီလေ…..မင်း အတွက်

ငါ့တပည့်တွေ ထားပေးထားတဲ့ လဖက်ရည်ကို ဓါတ်ဘူးထဲက မင်း ယူသောက်လိုက်တယ် မဟုတ်လား.အဲ့ထဲ

မှာ ငါ ဆေးခပ်ထားတယ်…မူးယစ်ဆေး တမျိုးပေါ့ကွာ…….မင်း အသိတရားတော့ ရှိနေပေမယ့် ဘာမှ မပြော

နိုင် မလုပ်နိုင် ဖြစ်လာလိမ့်မယ်………ဟားဟား……ငါ့စိတ်ကြိုက် မင်းကို ဖြုတ်ဖို့လေ………”

အိမ့်လည် အနားကပ်လာတဲ့ သူ့ပါးပြင်ကို ရိုက်ပစ်လိုက်ဖို့ လက်ကို မြှောက်လိုက်တယ် ။ ဟင်..လက်က မြှောက်

လို့ မရဘူး ။ ခြေထောက်နဲ့ လှမ်း ကန်လိုက်တယ် ။ ခြေထောက်က မလို့ မရဘူး ။

သူ..သူ…အိမ့်ကို ဆွဲခေါ်သွားတယ် …။

ကုတင်ပေါ်ကို ….     ။

အို . . . ။

အိမ့် ပတ်စည်းထားတဲ့ အမွှေးပွ မျက်နှာသုတ် တဘက်ကို သူ ဆွဲဖြုတ် ပစ်လိုက်တယ် ..။

အယ်….အိမ့်..ဗလာကျင်းသွားပြီ ….      ။

သူက ပြုံးစိစိနဲ့ အိမ့်ရဲ့ မိမွေးတိုင်း ကိုယ်လုံးတွေကို စေ့စေ့စပ်စပ် ကြည့်နေတယ် ။ ပါးစပ်ကလည်း ယုတ်ယုတ်

မာမာတွေ ပြောနေတယ် ။ အိမ့် ဘာမှ သူ့ကို မလုပ်နိုင်ဘူး ။ သူကတော့ အိမ့်ကို စလုပ်ပြီ ။ အိမ့်ရဲ့ နို့ကြီး

တွေကို သူ စကိုင်တယ် ။ ဆုပ်တယ် ။ ညှစ်တယ် ။

“ ကောင်းလိုက်တဲ့ ပစ္စည်း….” လို့ သူ ပြောလိုက်ပြီး အိမ့်ရဲ့ နို့နှစ်လုံးကို သူ စိတ်ကြိုက် ကိုင်တယ် ။ ညှစ်တယ် ။ ပါးစပ်နဲ့ နို့သီးလေးတွေကို စို့တယ် ။ သူ့လျာကြီးနဲ့ မွှေ့တယ် . .။ ယက်တယ် ။

အိမ့် သူလုပ်သမျှကို ခံနေရတယ် ။ နို့တွေကို သူ စိတ်တိုင်းကျ ရန်ရှာပြီးတဲ့ အချိန် သူ အိမ့်ရဲ့ ကိုယ် အောက်

ပိုင်းကို လုပ်ပြီ ။ အိမ့်ပေါင်ကြားကို သူ့လက်ဖဝါးကြီးနဲ့ စမ်းကိုင်နေတယ် ။ ပွတ်နေတယ် ။ အရသာ ခံနေတယ် ။

အိမ့် စောက်ဖုတ်ကို အစုန်အဆန် လိုင်းဆွဲနေတယ် ။ နှုတ်ခမ်းသား ထူထူ နှစ်ချပ်ကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ ပွတ်

နေတယ် ။ သူ့လက်ချောင်းတွေ စောက်ဖုတ်ပေါက်ထဲကို ထိုးသွင်းလာတယ် ။

“ အိုး……..ဟင်း……”

သူက “ အင်း..ဒီအချိန်ဆိုရင်တော့ မင်းကို ပုလွေကိုင်ခိုင်းလို့ ရလောက်ပြီ..မင်းမှာ ငါ့လီးကို ကိုက်ဖြတ်နိုင်တဲ့

စွမ်းအင် မရှိလောက်တော့ဘူး….” လို့ တီးတိုး ရေရွတ်လိုက်ပြီး ပက်လက် အိပ်နေတဲ့ အိမ့်ရဲ့ ပါးစပ်ထဲကို သူ့

လိင်တန်ကို ထိုးသွင်းဖို့ ကြိုးစားလိုက်တယ် ။

“ ဟ.ဟစမ်း..နင့်ပါစပ်……”

အိမ့်ပါးလေးတွေကို တဆတ်ဆတ် ရိုက်ရင်း ပြောလိုက်တယ် ။ အိမ့်လည်း သူပြောတဲ့အတိုင်း လုပ်မိရက်သား

ဖြစ်နေတယ် ။ သူ့အမိန့်တွေကို အလိုလို နာခံမိနေတယ် ။ ပါးစပ်လည်း ဟပေးလိုက်ရော ဒစ်ကားကားနဲ့ သူ့

လိင်တန်ကြီး အိမ့်ပါးစပ်ထဲကို ဝင်လာတယ် ။ ပါးစပ်နဲ့ အပြည့်ဘဲ …။

“ စုတ်..စုတ်လိုက်..အိမ့်..လီးကို စုတ်..စုတ်လိုက်..စုတ်လိုက်……..”

အိမ့်လည်း သူ့လီးရှည် တုတ်တုတ်ကြီးကို စုတ်ပေးနေမိပြီ ။

“ အား…ကောင်းတယ်…စုတ်..စုတ်….အိုး……..စုတ်..စုတ်……..အား……ရှီး…..အား…ရှီး…….”

သူက အိမ့်ပါးစပ်ထဲကို ကော့ကော့ပြီး ထိုးညှောင့်လာတယ် ။

သူ့လက်တွေကတော့ အိမ့်ရဲ့ နို့တွေကို ဆုပ်ညှစ်နေတယ် ။ ညင်ညင်သာသာ ခပ်ဖွဖွ ဆုပ်ညှစ်နေတာမျိုး မဟုတ်ဘဲ ရမက်ကြီးကြီးနဲ့ ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း လုပ်နေတာ ။ အိမ့်လည်း ဆေးမိထားတာမို့ သူ့ လုပ်ရပ်တွေကို သိသာသိ ပြန် မတုံ့ပြန်နိုင်ဘဲ ခံနေရတယ် ။ တော်တော်ကြာအောင် အိမ့်ပါးစပ်ပေါက်ထဲကို သူ လိုးထည့်နေပြီး “ အင်း..မင်းကို လိုးတော့မယ်…..စောက်ဖုတ်ကိုရော ဖင်ပေါက်ကိုရော…..” လို့ ပြောလိုက်တယ် ။

အိမ့်ပါးစပ်ထဲက သူ့လီးတန် တုတ်တုတ်ရှည်ရှည်ကြီးကို သူ ဆွဲထုတ်လိုက်တယ် ။

“ အိမ့်ဇာသော် …. ဖင်ကုန်းလိုက်…..” လို့လည်း ပြောလိုက်တယ် ။ အိမ့်လည်း နှေးကွေးနေတယ် ။ သူက စိတ် မရှည်တော့ဘဲ..“ ဟဲ့ကောင်မ..ဖင်ကုန်းဆို ကုန်းလိုက်လေ…ဘာ ကြာနေတာလဲ”

လို့ ဒေါသတကြီး အော်လိုက်ရင်း အိမ့်ဖင်တလုံးကို ဖျန်းကနဲ မြည်အောင် လက်ဝါးကြီးနဲ့ ရိုက်ထည့်လိုက်တယ် ။

“ အိုး…..”

အိမ့်လည်း လေးဖက်ထောက် ကုန်းပေးလိုက်တယ် ။ သူက အိမ့် အနောက်တည့်တည့်ကနေ ဖင်ကြားကို သူ့လက်ချောင်းတွေနဲ့ စမ်းပွတ်လိုက်တယ် ။ စအိုပေါက်လေးကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ ပွတ်

သပ်နေတယ် ။

“ နင်..ဖင်လိုးခံဘူးတယ် မဟုတ်လား…..”

အိမ့်လည်း စအိုပေါက်လေးကို သူ ပွတ်နေတာကို ခံနေရတဲ့ အချိန် စိတ်က အဲဒီကို ရောက်နေလို့ သူ မေးလိုက်တာကို ချက်ချင်း ပြန်မဖြေဖြစ်မိဘူး ။

“ စောက်ကောင်မ..နင့်ကို မေးနေတယ်လေ..ဖင်လိုး ခံဘူးတယ် မဟုတ်လား…..” လို့ သူ အသံမာမာနဲ့ ထပ်မေးတယ် ။ အိမ့်လည်း..“ ခံဘူးတယ်….” လို့ ဖြေလိုက်တယ် ။

 “ ဖင်ကိုရော စောက်ပတ်ကိုရော တကြိမ်ထဲမှာ လီးနှစ်ချောင်းနဲ့ ကော အလိုး ခံဘူးလား…..”လို့  အိမ့် ဖင်ပေါက်ဝကို သူ တံတွေးတွေ ထွေးချရင်း ..ထပ် မေးတယ် ။ “ ဟင့်အင်း.မခံဖူးဘူး……” လို့ အိမ့် ချက်ချင်းဘဲ ပြန် ဖြေလိုက်တယ် ။

သူ့လက်မက အိမ့် စအိုပေါက်ထဲကို အသွင်းအထုတ်လေးတွေ လုပ်နေတယ် ။ သူ့တံတွေးတွေကြောင့် အိမ့် ခံနိုင်တယ် ။ သူ့နောက် လက်တဖက်က အိမ့် စောက်ဖုတ်ထဲကို နှိုက်ကစားနေတယ် ။

“ နင် ယောကျ်ားတွေနဲ့ လိုးတဲ့ အတွေ့အကြုံ ရှိပြီးပေမယ့် နင့်စောက်ဖုတ်က မပျက်စီးသေးဘူး…..အင်း..ငါ့လီးနဲ့ တွေ့ရင်တော့ နင့် စောက်ဖုတ် ပြဲဖို့သာ ပြင်ပေတော့..” လို့ ပြောလိုက်ရင်း အိမ့်

ကိုယ်ပေါ်ကို ခွလိုက်ပြီး သူ့လိင်တန် တုတ်တုတ်ကြီးနဲ့ ပြူးထွက်နေတဲ့ အိမ့် စောက်ဖုတ်ထဲကို ဖိသွင်းလိုက်ပါတယ် ။

“ အိုး . . . ”

ဦးဘဖေသော်ကို တွေ့လိုက်တော့ ကိုကြီးစိုး “ ဟင်..အန်ကယ်…..ဘာလာလုပ်လဲ..အိမ့်ကို လာရှာမလို့လား….” လို့ မေးလိုက်တယ် ။

“ အေးကွ..မင်းကကော….အိမ့်ကို လာကယ်ထုတ်မလို့လား..” လို့ ဦးဘဖေသော်က ပြန်မေးလိုက်တယ် ။ “ ဟုတ်တယ်..အန်ကယ်..အိမ့်ကို ဒီခြံထဲမှာ ဖွက်ထားတယ် လို့ သိရလို့ပါ….” လို့

ကိုကြီးစိုးက ဖြေတယ် ။

“ ဒါက ကိုတင်အောင်စိုး…..အန်ကယ်….သူက အရင်က ဖိုက်တာ တယောက်…..ဂိုဏ်းစတားဟောင်း တယောက်ပေါ့..ထောင်က ထွက်လာတာ မကြာသေးဘူး..ကျနော့်ကို ကူညီဖို့ တောင်းပန်ပြီး

ခေါ်လာတာ…..” လို့ သူနဲ့ ပါလာတဲ့ လူကို ဦးဘဖေသော်နဲ့ မိတ်ဆက်ပေးတယ် ။

တင်အောင်စိုး ဆိုတဲ့လူက အရပ်မြင့်မြင့် တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင်နဲ့ မျက်နှာမှာ ကန့်လန့်ဖြတ် အမာရွတ်ကြီးနဲ့ …။

“ အန်ကယ် ကားနားဘဲ စောင့်နေပါလား..ကျနော်နဲ့ ကိုတင်အောင်စိုးတို့ အထဲ ဝင်ပြီး အိမ့်ကို ခေါ်ထုတ်လာမယ်…..အန္တရာယ် များလို့ ပြောတာပါ . . . ” လို့ ကိုကြီးစိုးက ပြောလိုက်တယ် ။

“ မနေဘူးကွ..ငါ့သမီးအတွက် ငါလည်း ပါမှာပေါ့….ဘာဖြစ်ဖြစ် သောက်ဂရု မစိုက်ပါဘူး……” လို့ ဦးဘဖေသော်က ပြန်ပြောလိုက်တယ် ။

ကိုကြီးစိုးလည်း ဘာမှ ထပ် မပြောတော့ဘူး ။ ဒီဘဲကြီးက ဘူးဆို ဖရုံမသီးတဲ့ ဘဲကြီး ဆိုတာ သူ သိပြီးသားလေ ။

သံတုတ်တွေ ဓါးရှည်တွေ ကိုင်ပြီး ကိုတင်အောင်စိုး ဆိုတဲ့ ထောင်ထွက် ဂိုဏ်းစတားဟောင်းကြီးက ရှေ့က ဦးဆောင်ပြီး ခြံကြီးနားကို ကပ်သွားကြတယ် ။ ကိုကြီဒစိုးနဲ့ တင်အောင်စိုးသည် ခြံကြီးကို

အကြိမ်ကြိမ် လေ့လာပြီးနေပြီးမို့ ဘယ်နေရာကနေ ခြံစည်းရိုးကို ကျော်ဝင်လို့ ရမလဲ ဆိုတာ သိနေပြီး ဖြစ်တာကြောင့် ခြံထဲကို အဲဒီနေရာကနေ ဝင်ကြဖို့ ကြိုးစားကြပါတယ် ။ ဦးဘဖေသော်လည်း သူ

တို့ အနောက်က လိုက်တာမို့ သိပ် ခဲခဲယဉ်းယဉ်း မရှိဘဲ ခြံထဲကို ရောက်သွားရပါတယ် ။

ခြံအလည်ခေါင်မှာ ရှိနေတဲ့ တိုက်အိုကြီး ပတ်ပတ်လည်မှာဘဲ မီးထွန်းထားပြီး ခြံထဲမှာ မီး မရှိဘူး ။ သူတို့ သုံးယောက် တိုုက်အိုကြီး အနားကို ရောက်သွားတဲ့ အချိန် သူတို့ဆီကို လူနှစ်ယောက် ရောက်လာတယ် ။ လက်ထဲမှာ ကင်ဒိုဓါးတွေ ကိုင်ထားတယ် ။

“ ဟေ့..မင်းတို့ ပိုင်နက် ကျူးလွန်နေတယ်ကွ…..ခု ချက်ချင်း ဒီခြံထဲက ပြန်ထွက်ကြ..တတ်နိုင်ရင် သွေးထွက်သံယိုတွေ မဖြစ်ချင်ဘူးကွ……” လို့ တယောက်က ပြောတယ် ။ ကိုတင်အောင်စိုးက ကိုကြီးစိုးနဲ့ ဦးဘဖေသော်တို့ကို လက်နဲ့သူ့ အနောက်မှာ နေဖို့ အချက်ပြပြီး သည် လူနှစ်ယောက်နဲ့ ရင်ဆိုင်လိုက်တယ် ။

“ ငါတို့ မင်းတို့ ဖမ်းထားတဲ့ မိန်းကလေးကို လာခေါ်တာ..အသာတကြည် ထုတ်ပေးကြရင် သွေးထွက်သံယို မဖြစ်ဖူးပေါ့..မင်းတို့လည်း အသက်ရှင်ရက်နဲ့ ဆက်နေနိုင်မှာပေါ့ကွာ…..”

တင်အောင်စိုးက ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားတဲ့ ငှက်ကြီးတောင်ကို ဝေ့ပြရင်း ပြောလိုက်တာပါ ။

ကင်ဒိုဓါးရှည်ကိုင် လူနှစ်ယောက် ထဲက တယောက်က “ မင်းဘဲ မသာပေါ်မလား..တို့ဘဲ မသာပေါ်မလား..တချီတမောင်းလောက် စမ်းကြည့်လိုက်လေ….” လို့ ပြောရင်း “ ကျား…..” လို့ ဟစ်ကြွေးလိုက်ရင်း ပြေးဝင် ခုတ်လိုက်တယ် ။

ရုတ်တရက် လျှပ်တပျက် ဖြစ်ပေမယ့် ထောင်ထွက်ကြီး တင်အောင်စိုးက မြန်ဆန်စွာနဲ့ တုံ့ပြန် လိုက်ပါတယ် ။ ခြေတလှမ်း နောက်ဆုတ် လို့ ရှောင်လိုက်ရင်း သည်လူရဲ့ ဓါးကို သူ့ဓါးနဲ့ ခတ်ထုတ် ပစ်

လိုက်တယ် ။ သံမဏိဓါးချင်း ထိခတ်မှု အသံ ချွမ်းကနဲ မြည်သွားတယ် ။ တင်အောင်စိုးက အတင်း ဝင်ခုတ်တယ် ။ မြန်မာဓါးနဲ့ ဂျပန်ဓါးတွေ ထိတွေ့ကုန်ပြီ ။ ကျန်တဲ့တယောက်ကလည်း “ ယား…” လို့

အော်ဟစ်ပြီး တဖြောင့် ဝင်ထိုးတယ် ။ တင်အောင်စိုးက တကယ့် ကျွမ်းကျင်တဲ့ဓါးသမားတယောက် ဘဲ ..။

နှစ်ယောက်နဲ့ တယောက် ခုတ်ကြတာ တချွင်ချွင် တချွမ်းချွမ်းနဲ့ မြန်ဆန်လွန်းလို့ ဦးဘဖေသော်နဲ့ ကိုကြီးစိုးတို့ ဓါး မထိအောင် အနောက်ကို ဆုတ်နေကြရတယ် ။ တင်အောင်စိုးက ပုဆိုးတိုတို ဝတ်ထားပြီး ဖိနပ်မပါတဲ့ ခြေထောက်တွေနဲ့ ကင်ဒိုဓါးသမား နှစ်ယောက်ကို လှမ်းကန် ဓါးနဲ့ ခုတ် ကျွမ်းပစ်ပြီး ပြန်ထွက်သွားတာတွေက သိုင်းကား တကားကို ကြည့်နေရသလိုဘဲ ။

မကြာလိုက်ဘဲ တင်အောင်စိုးကြီးရဲ့ ဓါးဦးက တဖက် ဓါးသမားရဲ့ လည်မြိုကို ထိုးဖေါက်သွားပြီး သွေးတွေ ဖြာကနဲ ပန်းထွက်သွားတာကို ဦးဘဖေသော်နဲ့ကိုကြီးစိုးတို့ မြင်လိုက်ကြရသည် ။ သူ့အဖေါ်

လည်မြိုကို ဓါးစိုက်သွားတာကို မြင်လိုက်ရတဲ့ ကျန်တဲ့ ဓါးသမားသည် ရုတ်တရက် ကြောင်ပြီး မျက်လုံးအပြူးသား ဖြစ်နေတဲ့ အချိန် တင်အောင်စိုးရဲ့ ငှက်ကြီးတောင်က သူ့ဝမ်းဘိုက်ကို ရွှပ်ကနဲ ခွဲပစ်လိုက်တယ် ။ အူတွေ အထွေးလိုက် ထွက်ကျလာတာကို မြင်လိုက်ကြရတယ် ။ ဓါးသမား ပါးစပ်ကြီး ပွင့်ဟပြီး သူ့အူတွေ ကလီစာတွေကို လက်နဲ့ ပွေ့ရင်း လဲကျသွားတာကို တွေ့လိုက်ရတယ် ။

“ တောက်..မလုပ်ချင်လို့ ပြောတာဘဲ..မရဘူး….” လို့ တင်အောင်စိုးက အလောင်းတွေအပေါ်ကို တံတွေးနဲ့ ထွေးလိုက်ရင်း ပြောလိုက်တယ် ။

မရှုမလှ သေပွဲဝင်သွားတဲ့ ဓါးသမားတွေ ကို ထားခဲ့ပြီး သူတို့ သုံးယောက်သည် တိုက်အိုကြီးထဲကို ပြူတင်းပေါက်တပေါက်ကနေ ဝင်လိုက်ကြပါတယ် ။

“ တိတ်ဆိတ်နေတာ..ဘယ်သူမှ ရှိပုံ မရဘူးကွ…..” လို့ ဦးဘဖေသော်က တီးတိုး ပြောလိုက်တယ် ။

တင်အောင်စိုးကြီးက ဓါးကြီး ဝင့်ပြီး တခန်းဝင် တခန်းထွက် လိုက်ရှာဖွေနေတယ် ။ ကိုကြီးစိုးနဲ့ ဦးဘဖေသော်တို့လည်း သံတုတ်တွေ အသင့်ကိုင်ပြီး သူ့အနောက်က လိုက်ကြတယ် ။

တိုက်အိုကြီး အနှံ့ လိုက်ရှာကြပေမယ့် အိမ့်ဇာသော်ကို မတွေ့ကြဘူး ။

“ တောက်…ခွေးသား အာမက်..ငါ့ကို ညာတယ်….”

ကိုကြီးစိုးက အခန်းတခန်းမှာ တွေ့လိုက်တဲ့ အိမ့်ဇာသော်ရဲ့ ပင်တီလေးကို ကောက်ယူ နမ်းရှုလိုက်ပြီး…“ ဒါ အိမ့်ရဲ့ ပင်တီ အန်ကယ်…သူ့အနံ့ကို ကျနော် မှတ်မိတယ်…..” လို့ ပြောလိုက်လို့ ဦး

ဘဖေသော်လည်း မျက်နှာကြီး နီရဲတွတ်ပြီး..“ ဟေ့ကောင်..ဘာလို့ ငါ့လာပြောတလဲ..” လို့ ခပ်မာမာ ပြောလိုက်တယ် ။ “ ဆောရီး..အန်ကယ် ” လို့ ကိုကြီးစိုးက ပြန်ပြောတယ် ။

တင်အောင်စိုးက “ နေရာ ပြောင်းလိုက်တာဘဲ ဖြစ်မယ်…..” လို့ မှတ်ချက် ချတယ် ။

“ ကဲ သမီးကို ဘယ်မှာ ထားမလဲ ဆိုတာ ဒို့ ထပ် စုံစမ်းကြရမယ်…” လို့ ဦးဘဖေသော်က ပြောလိုက်ပါတယ် ။

အိမ့်ဇာသော်လည်း ဆေးတန်ခိုးကြောင့် ဗစ်တာညိုဝင်း ခိုင်းသမျှကို လုပ်မိနေသည် ။ သူ့ရှေ့မှာ ဖင်ကုန်းပေးရတဲ့အခါ သည် ကောင်က အိမ့်ဇာသော်ရဲ့ ဖင်ပေါက်ညိုညိုလေးထဲကို တံတွေးတွေ ပျစ်ကနဲ ပျစ်ကနဲ ထွေးထည့်လိုက်သည် ။ ပြီးတော့ သူ့ညာလက်ခုပ်ထဲကိုလည်း တံတွေးတွေ တဖွတ်ဖွတ် ထွေးထည့်ပြီး သူ့လိင်တန်ထိပ်ခေါင်းပိုင်းကို သည် တံတွေးတွေနဲ့ နယ်ဖတ် လိမ်းကျံလိုက်သည် ။

သူ့လီးတန်ကြီး စအိုပေါက်ထဲကို ဗျိကနဲ ဝင်လာတော့ အိမ့်လည်း “ အိုး..”လို့ လန့်ပြီး

အော်မိလိုက်တယ် ။ သူက တဟဲဟဲ သဘောကျပြီး သူ့လီးကြီးကို ဆက်ဖိသွင်းတယ် ။

တထစ်ထစ်နဲ့ လီးကြီး အိမ့် ဖင်ပေါက်ထဲကို တိုးတိုးဝင်နေတယ် ။

“ ဘယ်လိုလဲ..အိမ့်ဇာသော်….ဖင်ခံရတာ ကောင်းလား……”

အိမ့်က ဘာမှ ပြန်မဖြေဘဲ တအင်းအင်းနဲ့ဘဲ ညည်းနေတော့ အိမ့်ရဲ့ ဖင်တုံးတွေကိုဖျန်းကနဲ ဖျန်းကနဲ ရိုက်ထည့်တယ် ။

“ အင်း..ကောင်း..ကောင်းတယ်…” လို့ ဖြေလိုက်ရတယ် ။

သူ အိမ့်ဖင်ထဲကို တချက်ချင်းလိုးထည့်နေတယ် ။ “ နင်က ခုအချိန်က စပြီး ငါ့ကို ဖင်လိုးခံရမယ့် လီးစုတ်ပေးရမယ့်

ငါ့ လိင်ကျွန်မတယောက် ဖြစ်သွားပြီ ..အိမ့်….” လို့လည်း ပြောလိုက်ပြီး ဖင်ပေါက်ထဲက လီးကို ပွပ်ကနဲ မြည်အောင် ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး အိမ့်ကို စုတ်ခိုင်းပြန်တယ် ။ အိမ့်လည်း သူကျေနပ်အောင် လီးထိပ်ပိုင်း ဒစ်လုံးကြီးကို စုတ်ပေးရတယ် ။

“ စိတ်ပါလက်ပါ ..စုတ်စမ်း…စုတ်..စုတ်…အရင်းအထိ ငုံလိုက်ပြီး စုတ်…အိုး..ဟင်း….ဟင်း…

အား…စုတ်….ကောင်း..ကောင်းတယ်….စုတ်…စုတ်…….”

စုတ်နေတဲ့ ကြားက သူ့လီးကြီးကို အိမ့် ပါးစပ်ထဲကို ထိုးညှောင့်ပြန်တယ် ။

ပုဂံပြားထဲမှာ နောက်ဆုံး ကျန်နေတဲ့ ငါးပေါင်း အဖတ်လေးကို ခက်ရင်းနဲ့ ပါးစပ်ထဲကို ထည့်လိုက်တဲ့ အချိန်

ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ရပ်နေတဲ့ စားပွဲထိုး ကောင်မလေးက သူ့အနားကို တိုးလာပြီး  “ ဘာ ထပ်မှာမလဲ..သူဌေး…”

လို့ မေးလိုက်သည် ။

ဗစ်တာညိုဝင်းက သူမ မေးတာကို မဖြေဘူး ။ သူ့အရှေ့ စင်ပေါ်မှာ ကိုယ်လေးကို တလှုပ်လှုပ် လုပ်ပြီး သီချင်း

ဆိုနေတဲ့ ကောင်မလေးကိုဘဲ အာရုံစိုက်နေသည် ။

သည် အဆိုတော်မလေးကို သူ စိတ်ဝင်စားနေသည် ။ အသစ်ကလေး ။ တော်တော် လန်းတဲ့ အလန်းလေး ။

ဒီဆိုင်ကို တာဝန်ယူဖို့ သူ ခိုင်းလိုက်တဲ့ သူ့တူ ဂျယ်ရယ်လ် ရှာတွေ့လာတာ ။ အသံကောင်းတယ် ။ ဆိုတတ်တယ် ။ သို့ပေမယ့် ချို့တဲ့နေတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင် မိသားစုကနေ ပေါက်ဖွားလာတာ ။ မြေတောင်မြှောက်ပေးမယ့်လူ လိုအပ်နေတယ် ။

ကောင်မလေး က ပစ္စည်းကောင်းလေး ။

ဒါမျိုးဆို ဗစ်တာညိုဝင်းတို့က သိပ်ကြိုက်ပေါ့ ။

တင်ပေးမယ်..နံမည်ကျော်ရစေမယ်…ဝါးလည်း ဝါးမယ် . . ။

သူရောက်နေတာက သူ့ရဲ့ နောက်ဆုံး အသစ် ဖွင့်လိုက်တဲ့ စားသောက်ဆိုင် ။

အိမ့်ကို စိတ်ကြိုက် ဗျင်းပြီး ဖြုတ်ပြီး ရေချိုး အဝတ်လဲပြီးတဲ့ အချိန် သူ့လက်ထောက် မူဆာက “ ဘော့စ်….

( အရိပ်ပြာ ) ကို သွားဖို့ မမေ့နဲ့အုံးနော် ..ဘော့စ်သွားကြည့်ပြီး မှတ်ချက်လေး ပေးစေချင်တယ် တဲ့..ဂျယ်ရယ်လ်

က ဘော့စ်ကို သတိပေးပေးဖို့ မှာထားပါတယ် …” လို့ လာပြောလို့ သတိပေးလို့ သူ လာခဲ့တာ ။

သူ့လုပ်ရပ်တွေက ရမ်းထား ကြမ်းထားတာတွေ ရှိခဲ့လို့ ဘယ်သွားသွား ဘော်ဒီဂတ် တွေနဲ့ သွားနေရသည် ။

မူဆာ အပါအဝင် သူ့လူ ငါးယောက်က သူ့ကို ခြံရံပြီး ( အရိပ်ပြာ စားသောက်ဆိုင် ) ကို သူ ကား၂စီးနဲ့ သွား

သည် ။

ဂျယ်ရယ်လ်က သူ့ကို သည် အဆိုတော်မ အလန်းလေးကို တွေ့စေချင်လို့ သူစားနေတဲ့ အရှေ့မှာ သီချင်းဆိုခိုင်း

လိုက်ပြီး ပြသည် ။

“ ဘယ်လိုလဲ..အန်ကယ်လေး….ကြိုက်လား……”

သူက ဂျယ်ရယ်လ်ကို ပြုံးစိစိနဲ့ ကြည့်လိုက်သည် ။

“ မင်းကလည်း .သိသားနဲ့…ငါ့အကြောင်း . . ” လို့လည်း ပြန်ပြောလိုက်သည် ။

ဂျယ်ရယ်လ်က “ အန်ကယ်လေး သဘောကျ ချင် ကျမယ် ဆိုပြီး သည် အလန်းလေးကို ဂျယ်ရယ်လ်က မထိ

ဘဲ ရှယ် ထားထားတယ်…..အန်ကယ်လေးအတွက် သန့်သန့်လေး..ဖြစ်အောင်…….” လို့ ပြောလိုက်သည် ။

ဗစ်တာညိုဝင်း တဟားဟားနဲ့ အော်ရယ်လိုက်သည် ။

“ ဂျယ်ရယ်လ် . . ”

“ ဗျာ..အန်ကယ်လေး . . . ”

“ မင်း..အေတော့ အကိုက်မခံရသေးဘူး မဟုတ်လား…”

“ ဟာ..အန်ကယ်လေးကလည်း..မကိုက်ပါဘူး…”

“ ဟားဟားဟားဟား…မင်းက စော်အလန်းတွေ ဝိုင်းဝိုင်းလည်နေလို့ပါ…….ဟားဟားဟား……..”

ဂျယ်ရယ်လ်သည် သူ့အမကြီးက မွေးတဲ့ သူ့တူလေး ဖြစ်သည် ။

“ ဂျယ်ရယ်လ်…..”

“ ဗျာ..အန်ကယ်လေး . .”

“ ဒီတယောက် ကော ဘယ်လိုလဲ……”

“ ဗျာ….”

သူက မလှမ်းမကမ်းမှာ သူ ဘာလိုမလဲ စောင့်ကြည့်ပေးနေတဲ့ စားပွဲထိုးမလေးကို ပြပြီး မေးလိုက်တာ ။ ဂျယ်

ရယ်လ်က ပထမ ကြောင်နေသည် ။ သဘောမပေါက်ဘူး ။

“ အော်….အာ..အန်ကယ်လေး …ဘာလုပ်ချင်လို့လဲ…..ဖြုတ်ချင်လို့လား . .”

“ မင်းက ငါ က ဘာလုပ်ချင်တယ် ထင်လို့လဲ….စောင်မကြည့်ရှု ချင်လို့ပေါ့ကွ..စောင်ခြုံထားတာလေးကို မလှန်

လိုက်ပြီး အာပုံလေးကို ကြည့်ချင်လို့…ဟီးဟီး…..”

သူ သောက်တာ များနေပြီမို့ လျာလေး အာလေး စဖြစ်လာပြီ ။

ဂျယ်ရယ်လ်က ပြုံးလိုက်သည် ။

“ ဟ…ကောင်လေး….မင်း ပြုံးလိုက်တဲ့ ပုံက ငါတို့ ငယ်ငယ်က ကျော်ကြားခဲ့တဲ့ ပလေးဘွိုင်းသန်းနိုင် ပြုံးတဲ့ပုံ

မျိုးကွ..အင်း ခုမှ သေသေချာချာ ကြည့်မိတယ်…မင်းက ကလေးဘွိုင်းသန်းနိုင်နဲ့ တော်တော် တူတာဘဲ…သူ

ငယ်ငယ်က ရုပ်ကို ပြောတာပါ…..”

“ ဟာ..အန်ကယ်လ်လေးက မြှောက်နေပြန်ပြီ….ဘာစားမလဲ….ဟီး…..ကဲ အန်ကယ်လေးက သည် ချာတိတ်မကို

စိတ်ဝင်စားနေလို့လား..ရတယ်လေ….သူက ကျနော် ခန့်ထားတာဘဲ..နံမည်က သဒ္ဒါလွန်း…တဲ့…”

“ ဟားဟား…သဒ္ဒါလွန်း…ဟုတ်လား…..ဟားဟားဟား….ကြိုက်သွားပြီ….နံမည်လေးကို..ဘာလဲကွ..ဒါလေးက မင်းနဲ့

ကော လွတ်ရဲ့လား….မင်းက လက်က သွက်သွက်နဲ့….ဟားဟားဟား…..”

“ ဟီး..အန်ကယ်လေးကလဲ……ဘမျိုးဘိုးတူ …ပေါ့….ကဲ…အန်ကယ်လေး သူ့ကို တွေ့ချင်ရင် ..ကျနော့်ရုံးခန်းထဲ

ကို သွားလိုက်..ကျနော် စီစဉ်လိုက်မယ် …”

“ ဟ…တကယ်လား….”

“ တကယ်ပေါ့..အန်ကယ်လေးရဲ့…ကဲ..လာလာ..ရုံးခန်းဆီ သွားရအောင် . . .”

မကြာခင် ဂျယ်ရယ်လ်ရဲ့ ရုံးခန်းလေး ထဲကို စားပွဲထိုး ကောင်မလေး သဒ္ဒါလွန်း ရောက်လာသည် ။

ဂျယ်ရယ်လ်က ဗစ်တာညိုဝင်းနဲ့ သဒ္ဒါလွန်းကို မိတ်ဆက်ပေးသည် ။ သူ့အန်ကယ် ဆိုတာရယ်..ဒီဆိုင်ကို ပိုင်တဲ့ဘောစိ ဆိုတာရယ်ကိုလည်း သဒ္ဒါလွန်းကို ပြောပြလိုက်သည် ။ သဒ္ဒါလွန်းသည် မီးလင်းလင်းထဲမှာ တွေ့ရတော့ စောစောကထက်တောင် ပို လှတယ် ဆိုတာကို ဗစ်တာညိုဝင်း သိလိုက်ရသည် ။

သဒ္ဒါလွန်းကို တအား ကြိုက်သွားသည် ။ မခံချင်စိတ်နဲ့ အိမ့်ကို ဖမ်းခေါ် လှှောင်ချုပ်ထားခဲ့ပေမယ့် အိမ့်လို လှတဲ့ တောင့်တင်းတဲ့ မိန်းမတွေက ဒီ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ တပုံကြီး လေ ။ သူ့လို ငွေကို ရေလို သုံးနိုင်တဲ့ ဘော်စိတယောက် အနေနဲ့က မိန်းမ မရှားဘူး ။ ခုဘဲ ကြည့်လေ ။ သွားရင်းလာရင်း စားရင်းသောက်ရင်း အလှလေး တ

ယောက်ကို တွေ့နေပြီ ။

ဂျယ်ရယ်လ်က သူနဲ့ သဒ္ဒါလွန်းကို ရုံးခန်းထဲမှာ ထားခဲ့ပြီး ထွက်သွားသည် ။

သဒ္ဒါလွန်းကလည်း ဗစ်တာညိုဝင်းကို ဘောစိ အကြီးစားကြီးမှန်း နဂိုထဲက သိပါသည် ။ အပြင်က စားသောက်ခန်း

မှာ သီချင်းဆိုနေတာကို ထိုင်ကြည့်ရင်း ညနေစာ စားနေကထဲက တပည့်တပန်းတွေ ခြံရံပြီး လူတကာက ရိုသေ

ပြနေကြတာကို သဒ္ဒါလွန်း တွေ့နေကထဲက သည်ဘဲက တကယ့် ဟိုင်းဘော့စ် တယောက် ဆိုတာ ပေါက်ပြီးသားပါ ။

မူးနေတဲ့ ဗစ်တာညိုဝင်းသည် သဒ္ဒါလွန်းကို သူ့ပေါင်ပေါ်မှာ ထိုင်ခိုင်းပြီး ဖက်ရင်း ပါးကလေးကို စပြီး နမ်းသည်။

သဒ္ဒါလွန်းကလည်း “ အို….ဘော့စ်….သဒ္ဒါ ရှက်တယ်ကွာ….” ဆိုပြီး ရှောင်တိမ်းသည် ။ ဗစ်တာညိုဝင်းလည်း “ မင်းလေးကို ကိုယ်က မြင်မြင်ခြင်း ကြွေသွားတာ..သိလား….မင်းကို တအား စွဲလန်းသွားပြီ…..” လို့ ပြောရင်း သူမ

နှုတ်ခမ်းထူထူလေးတွေကို စုတ်ဖို့ ကြိုးစားသည် ။

ဒီအချိန်မှာ ရုတ်တရက် အပြင်ဖက် စားသောက်ခန်းဖက်ဆီက ကျယ်လောင်တဲ့ ဒိုင်းကနဲ သေနတ်ပစ်သံတချက်ကို ကြားလိုက်ရလို့ ဗစ်တာညိုဝင်း လန့်သွားပြီး သဒ္ဒါလွန်းကို ဖက်ထားရာက မတ်တပ် ထရပ်လိုက်သည် ။

“ ဘာဖြစ်တာလဲ……”

ဆူညံအော်ဟစ်သံတွေ ကြားလိုက်ရသည် ။ ဝုန်းကနဲ တံခါး ပွင့်လာသည် ။ ဂျယ်ရယ်လ် ဝင်လာသည် ။ သူ့ဘိုက်

ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အုပ်ရင်း ။ မျက်နှာကြီး ရှုံ့မဲ့လို့…“ အန်ကယ်လ်လေး……လူတွေ..လူတွေ……အန်ကယ်လေးကို

သတ်ဖို့ လာလို့ ကျနော်တို့ လူတွေနဲ့ ဖိုက်ကုန်ပြီ…..ကျနော့်ကို ဓါးနဲ့ အထိုး ခံလိုက်ရတယ်….” လို့ ပြောပြီး

ရုံးခန်း တံခါးကို အထဲကနေ သော့ပိတ် ဂျက်ချသည် ။

“ ဟာ…သွေးတွေ..သွေးတွေ…..မင်း..မင်း ဆေးရုံသွားမှ ဖြစ်မယ်……”

“ လတ်တလော..သူတို့ဖက်က လူများတယ်….ဒီမှာတောင် စိတ်မချရဘူး…အနောက်ပေါက်ကနေ လစ်ရင် ကောင်းမယ်…….”

ဗစ်တာညိုဝင်းလည်း ဂျယ်ရယ်လ်နဲ့ သဒ္ဒါလွန်းနဲ့ အတူ စားသောက်ဆိုင် အနောက်ဖက်မှာ ရပ်ထားတဲ့ ကားနဲ့

ထွက်ပြေး လွတ်မြောက်ခဲ့သည် ။ အခုမှ စဖွင့်တဲ့ သူ့ရဲ့ အရိပ်ပြာ စားသောက်ဆိုင်သည် အတော့ကို ပျက်စီး

သွားသည် ။ သူ အိမ့်ကို ဖမ်းထားတယ် ဆိုတာကို သိသွားတဲ့ ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်က တပည့်လက်သားတွေနဲ့ သူ

ရှိနိုင်တဲ့ နေရာတွေကို လိုက်ရှာလို့ သည်ဆိုင်ကို ရောက်လာတဲ့ အခါ သူ့တပည့်တွေနဲ့ အသေအကြေ သတ်ပုတ်ကြတာ ။ ခုတ်ကြထစ်ကြ ပစ်ကြခတ်ကြရင်း နှစ်ဖက်စလုံး ထိခိုက်ကုန်သလို ဆိုင်လည်း ပျက်စီးသွားရသည် ။

ဗစ်တာညိုဝင်းလည်း အိမ့်ကို ပြန်လွှတ်လို့လည်း မဖြစ်ဘူး ။ ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ မသိဘူး ။ အိမ့်ရဲ့ အဖေကြီးကလည်း သူ့တပည့် အာမက်ရဲ့ ကီပင်အိမ်ကို ဝင်ကြမ်းသွားတယ် လို့ အာမက်က ဖုန်းဆက် ပြောနေတုံးမှာဘဲ ဂျမားလမ်း ခြံထဲက တပည့်တယောက်ကလည်း အဲဒီကိုလည်း အိမ့်ရှိမလား လာရှာရင်း ခုတ်ကြထစ်ကြ

တာ သူ့လူ နှစ်ယောက် လျောသွားတယ် ဆိုတာကို သတင်းပို့သည် ။  သည် အတိုင်းဆို ရန်သူတွေ ဝိုင်းဝိုင်းလည် ဖြစ်နေပြီ ။

အိမ့်ကို လိင်ကျွန်အဖြစ် သူ့တပည့်တွေ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ လိုးခိုင်းပြီး ဗီဒီယိုရိုက် အွန်လိုင်းတင်…စိတ်ကြိုက် အသုံးချပြီးလို့ ရိုးအီသွားရင် ထိုင်း

ထက်က ဖါခေါင်းတွေဆီ ရောင်းစားမည် လို့ စိတ်ကူးယဉ် တွေးထားတာတွေတောင် ရပ်တန့်သွားသည် ။

သည် အချိန်မှာ သူ့အဖေ သူ့ကို ဖုန်းဆက် ဆဲသည် ။

“ ဟေ့ကောင်….မင်း ဘာတွေ လျှောက်လုပ်နေတာလဲ….”

ပါပါးရဲ့ အသံက မိုးခြိမ်းသံလို ကျယ်လောင်လှသည် ။

သဲပုံ့ အိမ့်ဇာသော် ပျောက်သွားတာကို ရဲစခန်းမှာ လူပျောက်တိုင်သည် ။

ရဲစခန်းက ရဲတွေက သိပ်ပြီး အလေးအနက် မထားကြ ။ အဆက် မရှိဘဲ သည်အတိုင်း ရဲကို သွားတိုင်လို့က အကူအညီ ရမှာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာကို သဲပုံ့ အခုမှ သဘောပေါက်ရသည် ။

သဲပုံ့လည်း မကျေနပ်လို့ အိမ့်ဇာသော်ရဲ့ ဘဲကြီး ကိုကြီးစိုးရဲ့ ဖုန်းနံပါတ်ကို ရှာပြီး ဖုန်းဆက်မေးသည် ။ ကိုကြီးစိုးကလည်း ဦးဘဖေသော်နဲ့ အတူ အိမ့်ကို လိုက်ရှာနေတဲ့အကြောင်း ပြောပြသည် ။

              ဗစ်တာညိုဝင်းသည် ဖင်မနိုင်ဘဲ ပဲကြီးဟင်း စားမိပြီ ။

သူလုပ်သမျှ ဖြစ်နေခဲ့လို့ ဘဝင်မြင့် စိတ်ကြီးဝင်ပြီး ခရိုနီသား ပီသစွာနဲ့ မိုက်ရိုင်း ထောင်လွှားပြီး သူ့ကို ပစ်ပစ်ခါခါ လုပ်လွန်းတဲ့ အိမ့်ဇာသော်ကို အဓမ္မ ဖမ်းခေါ် ချုပ်လှောင်ထားခဲ့သည် ။ အခုတော့ အဖေကလည်း

ဆူဆဲ..အိမ့်ဇာသော်ကို လိုက်ရှာတဲ့လူတွေကလည်း အပြင်းအထန် တိုက်ခိုက်ကြတာ လူသေတဲ့အထိ ဖြစ်ကုန်

ပြီ ။ သူခေါင်းခြောက်နေခိုက် အာမက် ဖုန်းဆက်ပြန်သည် ။

“ ဘိုင်လေး……ဂျယ်ရယ်လ် ဆုံးသွားပြီ…..”

“ ဘာ……”

ညက သူ့အရိပ်ပြာ စားသောက်ဆိုင်မှာ ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်တို့ အဖွဲ့နဲ့ သူ့လူတွေ ဖိုက်ကြတုံးက ဂျယ်ရယ်လ် ဓါးထိုး

ခံခဲ့ရတာ ဆေးရုံ အချိန်မှီ မရောက်နိုင်ခဲ့ဘူး ။ အခုတော့ သေသွားပြီတဲ့ ။

စောမြသန္တာဘဲ….ဂျယ်ရယ်လ် သေတဲ့ အတွက် တမျိုးလုံးက သူ့ကို အပြစ်တင်တာကို သူ ခံရတော့မယ် …။

“ မူဆာ . . ”

“ ဗျာ..ဘိုင်လေး….”

“ ကား အဆင်သင့်ပြင်ကွာ..ငါ..ပါပါ့ဆီကို သွားမယ်….”

“ ဟုတ်..ဘိုင်လေး . .”

သူ တိုက်ထဲက ထွက်လိုက်ပြီး ကားပေါ် တက်တဲ့အချိန် လူနှစ်ယောက် သူ့အနားကို ကပ်လာလို့ သူ့လူတွေက

သည်လူတွေကို တားလိုက်သည် ။

သည်လူတွေက သူတို့ အိတ်ထဲက စိစစ်ရေးကပ်တွေကို အသီးသီး ထုတ်ပြလိုက်ပြီး “ ဒို့က ရဲတွေကွ….တိုင်တမ်း

ချက် တခု အတွက် ဗစ်တာညိုဝင်းကို မေးစရာ ရှိလို့…” လို့ ပြောလိုက်တော့ ဗစ်တာညိုဝင်းလည်း ရုတ်တရက် တုန်လှုပ်သွားသည် ။

 သို့ပေမယ့် ချက်ချင်းဘဲ စိတ်အားတင်းလိုက်ပြီး ရာထူးကြီး အရာရှိကြီးတွေနဲ့ ခင်မင် ရင်းနှီးထားတာမို့ သည်ပါမွှားတွေ လောက်ကို ဂရုစိုက်စရာ မလိုပါဘူး ဆိုတဲ့ မျက်နှာပေးမျိုး သူ လုပ်လိုက်သည် ။

“ အရေးတကြီး သွားစရာ ရှိနေလို့ဗျာ….အဖေ အသဲအသန် ဖြစ်နေလို့…. နောက်မှ တွေ့မယ်..”

သူ ကားပေါ် တက်လိုက်တာနဲ့ ကားမောင်းတဲ့ သူ့တပည့် နရားစမန်းက ကားကို မောင်းထွက်သွားလိုက်သည်။

ဘော်ဒီဂတ် တပည့်တွေကလည်း နောက်ကားတစီးပေါ်ကို တက်လိုက်ကြသည် ။ မူဆာ ဆိုတဲ့ သူ့တပည့်က

ရဲဆိုတဲ့ လူနှစ်ယောက်ကို တီးတိုး စကားပြောနေသည် ။ သူ့စကားထဲမှာ ရာထူးကြီးတဲ့ လူတွေရဲ့ နံမည်တွေ

ပါနေသည် ။ သူ့ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက စက္ကူအိတ်အညိုရောင်လေးကို ထုတ်လိုက်ပြီး သည်လူနှစ်ယောက်ရဲ့ လက်

ထဲကို ထည့်လိုက်သည် ။

ဗစ်တာညိုဝင်း အဲကွန်းကားထဲမှာ ချွေးပြန်နေသည် ။

ရဲတွေပါ လာမေးနေပြီ ။

အိမ့်ဇာသော်ကို ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ ။ အပြတ်ရှင်း..နုတ်ပိတ်လိုက်တာဘဲ ကောင်းမယ် ။ မဟုတ်ရင် သူ့အဖေနဲ့

အဖေရဲ့ အပေါင်းအသင်းတွေက ကယ်နိုင်ရင် ကောင်းတယ်..မကယ်နိုင်ရင်..သူ အုတ်တံတိုင်း လေးဖက်ထဲကို

ရောက်သွားလိမ့်မယ် ။

“ ဘိုင်လေး..ပါပါကြီး အိမ်ကိုလား….”

နရားစမန်းက မေးတာကို “ အေးအေး..မင်းကလည်း ဘယ်နှစ်ခါ ပြောရမလဲ..” လို့ ခပ်ငေါက်ငေါက် ပြန်ပြောလိုက်သည် ။

အိမ့်ဇာသော်ကို ဘယ်လို ရှင်းမလဲ……။ ဘယ်သူ့ကို ရှင်းခိုင်းမလဲ…..။

သူ့ခေါင်းထဲမှာ ပွဲပြီးမီးသေ လုပ်နိုင်ကိုင်နိုင်တဲ့ တပည့်လက်သား ဘယ်ကောင် ရှိမလဲ အပြေးအလွှား စဉ်းစားလိုက်သည် ။

ပေါ်သွားရင် ဒါမှ မဟုတ်  မိသွားရင်လည်း သူ့ကို လာ မပတ်ဘဲ ထောင်ကျ ခံသွားမယ့် တပည့်မျိုး ။

အီစမန်…။

အီစမန်ကို ခိုင်းမယ် ။ ဒီကောင်က လက်ယဉ်တယ် ။ သွေးအေးတယ် ။ ရဲကိုတောင် လည်လှီးတဲ့ကောင် ။

အီစမန်သည် သူ့ကို လာဖမ်းတဲ့ ရဲနှစ်ယောက်ကို သားလှီးဒါးနဲ့ လက်မြန်ခြေမြန် လှီးထိုး သတ်ပစ်လိုက်ခဲ့သည် ။

ပြီးတော့ ဒီမြို့ ဒီနယ်ကနေ ပျောက်သွားသည် ။ လက်သည် မပေါ်ခဲ့ ။ အမှုကိစ္စ သွေးအေးသွားပြီးတဲ့နောက် အီစမန် ပြန်ရောက်လာသည် ။

ဒါတွေ အားလုံးက သူ့ပါပါကြီး အက်စ်မာမွတ် ရဲ့ တန်ခိုး အရှိန်အဝါတွေကြောင့် ..။ ချမ်းသာကြွယ်ဝမှုနဲ့ အပေါင်း

အသင်းကောင်း..ဝင်ဆန့်မှုတွေကြောင့်ဘဲလေ ။

အီစမန်က သူ့ကို အကာအကွယ်ပေးတဲ့ ဗစ်တာညိုဝင်း တို့ မိသားစု အတွက်ဆို ဘာဘဲ လုပ်ပေးရ လုပ်ပေးရ

လုပ်ပေးမယ့်လူ ။ ကမ်းကုန်အောင် မိုက်တဲ့ လူမိုက် ။

ဟုတ်ပြီ ။ အီစမန်ကို ခိုင်းမယ် ။

ရှေ့ခန်းက ဒရိုင်ဘာ ရဲ့ ဘေးမှာ ထိုင်လိုက်လာတဲ့ အစွီးကို “ ဟေ့….အစွီး….အီစမန်ဆီကို ဖုန်းခေါ်လိုက်စမ်း….” လို့ လှမ်း ခိုင်းလိုက်သည် ။ ဘယ်အထိ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း လုပ်သလဲ ဆိုရင် အီစမန်ကို သူ့ဖုန်းနဲ့တောင် သူ မခေါ်ဘူး ။ အီစမန်ရဲ့ ဖုန်းမှာ သူ့ဖုန်းနံပါတ် မပေါ်ချင်လို့ ။ ရက်ကော့ မရှိချင်လို့ ။

အစွီး ရဲ့ ဖုန်းနဲ့ အီစမန်ကို သူ ပြောသည် ။ အိမ့်ဇာသော်ကို အပြတ်ရှင်းလိုက်ဖို့ ဖျောက်ဖျက်လိုက်ဖို့ အမိန့်ပေးလိုက်သည် ။ အီစမန်က “ စိတ်ချ ဘိုင်လေး…အခုဘဲ လုပ်လိုက်မယ်…..ပစ္စည်းကောင်းလေး ဆိုတော့ ကျနော်မလျော့လိုက်ခင် တပွဲလောက် ဆွဲလိုက်လို့ ရမလား ဘိုင်လေး…ဟီး…စားကြွင်းစားကျန်လေး…တောင်းတာပါ…ဘိုင်လေး..မလုပ်နဲ့ဆို အီစမန် မလုပ်ပါဘူး….” လို့ တောင်းလိုက်လို့ “ မင်းသဘော….အီစမန်…..” လို့ သူ ပြောလိုက်သည် ။ နဂိုထဲက အိမ့်ကို ချိုးတဲ့အနေနဲ့ သူ့တပည့်တွေကို ဝိုင်း လိုးခိုင်းမလို့ သူ စဉ်းစားခဲ့တာပါ ။

ထိုင်းဖက်က ဖါတန်းကိုတောင် ပို့ပစ်ဖို့ စဉ်းစားခဲ့တာပါ ။

မကြာခင် ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ လူချမ်းသာတွေ နေကြတဲ့ သူဌေး ရပ်ကွက်ကြီး တခုက သူ့ပါပါကြီး အက်စ်မာမွတ် ( ခေါ် ) ဦးခင်မောင်စိန်ဌေး ရဲ့ “စိန်ပတ္တမြား ရိပ်မြုံ ”ကြီးကို သူ ရောက်သွားပြီ ။

မကြာခင် ကြိမ်းမောင်း ဆူပူတာတွေကို ခံရတော့မှာမို့ စိတ်ကို ပြင်ဆင်နေတဲ့ ဗစ်တာညိုဝင်း ( ခေါ် ) ဘိုင်လေးသည် ပါပါကြီးရဲ့ ခြံပေါက်စောင့်တွေက ဦးညွှတ် အရိုအသေပေးကြတာကို လက်လှမ်း ပြလိုက်သည် ။

အီစမန်သည် ဘောစိက အိမ့်ဇာသော်ကို မသတ်ပစ်ခင် ကြိုက်သလို လုပ်ဖို့ ခွင့်ပြုလိုက်လို့ ပီတိတွေ ဖြာနေသည် ။ တကယ့် ဖြူဖြူဖွေးဖွေး တတုံးတခဲကြီး ။ ဒီလို ပစ္စည်းက အီစမန်တို့ စိတ်ကူးနဲ့ဘဲ မှန်း

ဆပြီး ကွင်းထုခဲ့ရတာ ။

ဘောစိ ဗစ်တာညိုဝင်း ( ခေါ် ) ဘိုင်လေးနဲ့ ဖုန်းပြော အပြီး စားလက်စ ဆိတ်သားဒန်ပေါက်တွေကို ဆက် မစားတော့ ။

ဘိုက်လေးပြီး အိမ့်ဇာသော်ကို အပီအပြင် မဆွဲနိုင်မှာ စိုးလို့ ။

သူ ရောက်နေတာက ကန်တော်ကလေး ၁၂၃လမ်း ထိပ်က ခါလာဇီ ဒန်ပေါက်ဆိုင် ။

ချပေးထားတဲ့ ရေခဲရေခွက်ကို မော့သောက်လိုက်ပြီး ထိုင်ရာက ထလိုက်သည် ။ ကောင်တာမှာ ဆိုင်ရှင် ဒေါ်ခါတမာဇီ ရှိနေသည် ။ ကျသင့်ငွေ သွားရှင်းလိုက်ပေမယ့် ခါလာဇီက မယူဘူး ။

အီစမန်ကို သိနေသည် ။ အီစမန်ရဲ့ အကြောင်းကို သိထားသည် ။ အီစမန်ကို လန့်သည် ။

ဆိုင်ရှေ့ကနေ တက်ဆီ တစီးကို တားလိုက်သည် ။

“ ဘယ်သွားမလဲ..ဆရာ….”

“ စော်ဘွားကြီးကုန်း…..”

သူ ဒန်ပေါက်ဆိုင်ထဲက ထွက်လာတာကို မလှမ်းမကမ်းမှာ ရပ်ထားတဲ့ ကားတစီးပေါ်က လူသုံးယောက်က စောင့်ကြည့်နေတာကိုတော့ အီစမန် မသိ ။

ကိုကြီးစိုး…ထောင်ထွက် လူမိုက် တင်အောင်စိုးနဲ့ အိမ့်ဇာသော်ရဲ့ အဖေ ဦးဘဖေသော် တို့ ဖြစ်သည် ။

“ ဒီ အီစမန်က ဗစ်တာညိုဝင်းရဲ့ တကယ့် ညာလက်ရုံး တကောင်ပေါ့…..အန်ကယ်……သူက တကယ့် လက်မရွံ ကြေးစားတယောက်ပေါ့..ရဲနှစ်ယောက်ကိုတောင် တခါထဲ ပွဲချင်းပြီး သတ်ပစ်လိုက်

နိုင်တဲ့ကောင်..ထောင်ထဲမှာ တုံးကလည်း သူက ထောင်မင်းသား တယောက်ပေါ့..အပြင်က သူ့ဘောစိတွေကလည်း အထဲမှာ မင်းသားလို နေလို့ ရအောင် “ လိုက် ” ပေးထားတယ်လေ…..” လို့

ကိုတင်အောင်စိုးက ရှင်းပြနေသည် ။ ကိုကြီးစိုးက ကားကို တက်ဆီကား အနောက်ကို လိုက်ဖို့ စတင် မောင်းထွက်လိုက်သည် ..။

အီစမန် ကို နောက်ယောင်ခံလိုက်ပြီး လူလစ် အခွင့်သာရင် ဒီကောင့်ကို ဖမ်းဆွဲပြီး စစ်မေးမယ် ဆိုတဲ့ အကြံနဲ့ သူ့အနောက်ကနေ လိုက်ကြတာပါဘဲ ။

ဦးအက်စ်မာမွတ်သည် ဗစ်တာညိုဝင်း ရောက်သွားချိန်မှာ ထမင်းစား စားပွဲကြီးမှာ ထိုင်ရင်း အချိုပွဲ တည်းနေသည် ။

ဂူလားဂျမန်း လို့ ခေါ်တဲ့ မလိုင်လုံး အညိုရောင်ကို တလုံးပြီး တလုံး စားနေတာ ။

“ ပါပါး…..ထမင်း စား ကောင်းလား……”

“ အေး..ကောင်းတယ်…မင်း အဒေါ် ချက်တဲ့ ဆိတ်ခြေထောက် စွပ်က တအား ကောင်းဘဲ…..ဆိတ်ဦးနှောက်ဟင်းကလည်း ကောင်းမှ ကောင်း…..ကြက်ကဘတ်…ရော..မင်း စားမလား…..”

“ စားခဲ့ပြီးပြီ ပါပါး…..”

“ အေး…မင်းကို ပါပါး…ဆဲတာ ဆူတာ မလုပ်ချင်တော့ဘူးကွာ..မင်းလည်း မငယ်တော့ဘူး…….အခု မင်းတူလေး ဂျယ်ရယ်လ်လည်း ဆုံးပါးသွားတယ်….ဆိုင်လည်း ပျက်စီး….ငါတို့ လူတွေလည်း သေကြေ အနာတရ ဖြစ်……မင်း သည် အချိန် ကစပြီး ဆင်ခြင်တော့ ..ငါ့သား……စိတ်ရှိတိုင်း လျှောက်လုပ်မနေနဲ့တော့….”

“ ဟုတ်ကဲ့ ပါပါး…”

“ မင်း ဘာတွေ လုပ်နေတယ် ဆိုတာလည်း ပါးပါး မသိချင်ဘူး……မလုပ်သင့်တာတွေ လုပ်နေတယ် ဆိုရင်လည်း ရှေ့ ဆက် မလုပ်နဲ့တော့ကွာ….ရပ်လိုက်တော့ …မင်း မကောင်းတာတွေ ထပ်လုပ်

နေတယ် ဆိုရင်လည်း အခု ချက်ချင်း ရပ်ခိုင်းလိုက်တော့ ငါ့သား…..”

ဗစ်တာညိုဝင်း မျက်နှာ ကွက်ကနဲ ပျက်သွားသည် ။ စောစောကတင် အီစမန်ကို အိမ့်ကို အပျောက်ရှင်းခိုင်းလိုက်သည် မဟုတ်လား ။

ငါ မှားသွားပြီလား….။ အိမ့်ကို ငါ ဘာလို့ သတ်ခိုင်းလိုက်မိပါလိမ့် ။ အိမ့် တနေ့ ငါ့ကို ထောင်ထဲ ပို့မှာ စိုးလို့ နုတ်ပိတ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တာ ..။

သူ တွေဝေသွားတာ မျက်စိမျက်နှာ ပျက်သွားတာကို သူ့အဖေကြီးက သတိထားမိလိုက်သည် ။

“ သွား..သွား…..ဟိုဖက်ခန်းထဲ သွားလိုက်..မင်း လုပ်ထားတာတွေ ရပ်စရာ ရှိရင် အချိန်မှီ ရပ်လိုက်ကွာ..သွား..ငါ့သား..သွား……”

ပါးပါး စကားတွေကြောင့် သူ တဖက်ခန်းထဲကို အမြန်ဝင်သွားလိုက်ပြီး သူ့ဟမ်းဖုန်းကို ထုတ်ခါ အီစမန်ဆီကို ဆက်လိုက်သည် ။ ဖုန်းက ခေါ်လို့ မရဘူး ။

အိမ့်ကို ချက်ချင်းတော့ သတ်လိမ့်ဦးမှာ မဟုတ်ဘူး ။

အီစမန်က အရင် စိတ်ကြိုက် မုဒိန်းကျင့်အုံးမှာ….။

ဖုန်း ဆက်တိုက် ခေါ်နေပေမယ့် အီစမန် ဖုန်းမထူးဘူး ။ သူ ဘာဖြစ်နေလဲ ။ တမင်တကာ မထူးတာလား ။

အိမ့်ဇာသော်သည် ဗစ်တာညိုဝင်းရဲ့ တပည့် တယောက် လာချထားပေးတဲ့ ထမင်းဟင်းနဲ့ သောက်စရာ ပက်စီဘူးကို မတို့ မထိ ။ ဘိုက်ထဲက ဆာတာမှ တဂွီဂွီ မြည်နေသည် ။ ဆေးခတ်ထားရင်

အရင် တခါလို သူလုပ်တာတွေကို မတားနိုင် ခံမချနိုင်မှာ စိုးလို့ ။

ဗစ်တာညိုဝင်း အတင်း လုပ်သွားတာတွေကြောင့် အိမ့်ရဲ့ ကိုယ်တွေ အခုတိုင် နာကျင် ကျိန်းစပ်နေဆဲပါ ။

ဟော…..

အပြင်က ခြေသံ ကြားရသည် ။ သူ ပြန်လာပြီ ထင်တာဘဲ ။

ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်သည် အရိပ်ပြာ ထဲမှာ ဗစ်တာညိုဝင်း လူတွေနဲ့ သူတို့လူတွေ  အကြီးအကျယ် ဖိုက်တော့ သူ့လူတွေလည်း ကွဲပြဲ စုတ်ပြတ်သလို ဗစ်တာညိုဝင်းရဲ့ တူ ဂျယ်ရယ်လ်လည်း သူ့လူတယောက်က ဓါးနဲ့ ထိုးလိုက်လို့ ဓါးဒါဏ်ရာနဲ့ ဆေးရုံမှာ သေသွားတာတွေကြောင့် ရဲတပ်ဖွဲ့က မေးခွန်းတွေ မေးတာကို ဖြေနေရတယ် ။

ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင် က ကိုယ်တိုင် မပါလို့ ရဲတွေက အခင်း ဖြစ်ချိန် ဘယ်မှာ ရှိနေလဲ မေးတဲ့ အခါ သူ့အဖေနဲ့ အတူ အစိုးရပိုင်းက အကြီးအကဲ တယောက်ရဲ့ အိမ်က မွေးနေ့ပွဲတခုမှာ ရှိနေတယ် လို့ ဖြေတယ် ။ သည် အကြီးအကဲ လူကြီးရဲ့ ပီအေ ( ကိုယ်ရေး အရာရှိ )က ရဲတွေဆီကို ဖုန်းဆက်ပြီး ကြိမ်းမောင်းတယ် ။ ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင် က သူ့လူကြီးသားရဲ့ မွေးနေ့မှာ ရှိနေတယ်..သူနဲ့ ဖိုက်ပွဲနဲ့ ဘာမှ မဆိုင်ဘူး လို့ ပြောပေးတယ် ။

ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်ရဲ့ တပည့်တွေကလည်း ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်နဲ့ ဒီကိစ္စ ဘာမှ မဆိုင်ဘူးလို့ ရဲတွေကို ထွက်ဆိုကြတယ် ။

ဘာဘဲ ဖြစ်ဖြစ် ဗစ်တာညိုဝင်းကို မနှိပ်လိုက်ရတာကို ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်က မကျေနပ်ဘူး ။ အိမ့်ဇာသော်ကို ဘယ်မှာ

ဖမ်းထားသလဲ ဆိုတာလည်း မသိလိုက်ရလို့ ဒီကောင်တွေနဲ့ ဇာတ်လမ်းက မပြီးပြတ်သေးဘူး ဆိုပြီး ဗစ်တာညို

ဝင်းရဲ့ တပည့်တယောက်ယောက်ကို ဆွဲစိဖို့ သူ ထပ်ကြံစည်ပြန်တယ် ။

အိမ့်ဇာသော်ရဲ့အခန်းတံခါးကို ဖွင့်ပြီး ဝင်လာတဲ့လူက ဗစ်တာညိုဝင်း မဟုတ်ဘဲ အိမ့်ဇာသော် မသိတဲ့ လူတ

ယောက် ဖြစ်နေတယ် ။  သည်လူ အခန်းထဲ ဝင်လာတော့ အိမ့်ဇာသော်လည်း ကုတင်ပေါ် လှဲနေရာက မတ်တပ်

ထရပ်လိုက်တယ် ။

“ နင် ဘယ်သူလဲ…ဘာလာလုပ်တာလဲ…ငါ့အနား မလာနဲ့..”

ဟန်ကိုယ့်ဖို့ မာန်သူ့ဖို့ ဆိုသလို အိမ့်ဇာသော်က အရင်ဆုံး ဦးအောင် စွာထားလိုက်တယ် ။

ဝင်လာတဲ့ကောင်က ဆံပင်ကောက်ကွေးကွေး ဆေးဘဲပုံ ပိန်ခြောက်ခြောက် သွားခေါခေါနဲ့ ။ ဝတ်စား ထားတာ

တွေကလည်း ဖျာပုံထည် ( လေဘေး အဟောင်းပုံက )လို ပုံစံတွေ ။

“ ငါ ဘယ်သူဆိုတာ နင် သိစရာ မလိုဘူး…..ဘာလာလုပ်တာလဲ ဆိုတာတော့ ပြောပြမယ်…နင့်ကို လာလိုးတာ

..လိုးဖို့လာတာ…ကဲ သိပြီလား….စောက်ကောင်မ …”

ဟား…လေသံက အပေါ်စီးက ။ လူက လမ်းဘေးက ဝဲစားပုံ ။ အိမ့်ဇာသော်လည်း ဆေးမိလို့သာ ခံလိုက်ရပေ

မယ့် အခု လတ်တလောက အားရှိနေတယ် ။ လုပ်ချင်တိုင်း ခံမတဲ့လား…..၊

“ အံမာ…လေသံက မာလှချည်လား…ကုလားဒိန်ကများ ….     ”

သူ့ကို ကုလားဒိန်လို့ အခေါ်ခံရလို့ အီစမန် အီးတင်းသွားတယ် ။

တဟုန်ထိုး ပြေးဝင်ပြီး အိမ့်ကို လွှဲရိုက်တယ် ။ အိမ့်က လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကာဆီးသလို ခြေထောက်နဲ့ ကန်တယ် ။

ပါးစပ်ကလည်း ယုတ်ရင်းကြမ်းတမ်းတဲ့စကားလုံးတွေ နဲ့ ဆဲတယ် ။ အီစမန်နဲ့ အိမ့် လုံးထွေး သတ်ပုတ်ကြတာ

အနားက ကုတင်ကြီးပေါ်ကို လဲကျသွားတယ် ။ အိမ့်က အောက်က အီစမန်က အပေါ်က ။

“ ဖြန်း……ဖြန်း…..”

အီစမန်ရဲ့ လက်ဝါးကြီးတွေက အိမ့်ရဲ့ မျက်နှာ ပါးပြင်တွေကို ဆက်တိုက် ပြင်းပြင်းထန်ထန်နဲ့ ထိတွေ့နေတယ်။

“ အား ….ခွေးကောင်….ကုလားစုတ်….”

“ ခေါ်အုံး..ခေါ်အုံး..ငါ့ကို အဲလိုနံမည် ..”

အီစမန်က ရိုက်သလို အိမ့်က သူ့ဘိုက်ကို အားကုန်သုံးပြီး ကန်ထည့်တယ် ။ အိမ့်ရဲ့ ထမိန်လည်း ကျွတ်နေ

ပြီ ။

အီစမန်က အိမ့် ပြန်ဖိုက်တာကြောင့် မုဒိန်း မကျင့်တော့ဘဲ အပြတ်ဘဲ သတ်ပစ်လိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ် ။

ဒါပေမယ့် အိမ့်က ဆက်တိုက် ပြန်ဆော်နေလို့ သူ့ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက ဓါးကို ထုတ်ဖို့ ခက်နေတယ် ။ အိတ်

ထဲကို လက်နှိုက်နေတုံး အိမ့်က လက်သဲတွေနဲ့ ကုတ် ခြေထောက်နဲ့ ကန် ဒူးနဲ့ ပြေးတိုက်လို့ အီစမန် ကြမ်း

ပြင်ပေါ်ကို ပက်လက် လန်ကျသွားရတယ် ။

“  ခွေးမ..နင်သိမယ်..နင့်ကို သတ်မယ်….နင့်ကို သတ်မိန့် ပေးလိုက်ပြီ..ကောင်မရဲ့…”

အီစမန်က ဘောင်းဘီထဲက ဓါးကို ထုတ်လိုက်တယ် ။

အိမ့်လည်း သတ်မိန့်ပေးလိုက်ပြီ ဆိုတဲ့စကားကြောင့် ဆတ်ကနဲ မော့ကြည့်တယ် ။

“ နင့်ကို ဗစ်တာညိုဝင်းက အပြတ်ရှင်းခိုင်းလိုက်ပြီးပြီ..ခွေးကောင်မ….ငါ့ကို စိတ်ကြိုက် လိုးဖို့လည်း ခွင့်ပြုလိုက်

တယ်. . . .နင့်ကို ဖင်တဝလိုးပြီးမှ သတ်မလို့ ကြံထားတာ…..အခုတော့ နင်က တော်တော် ဇောင်းထက်တဲ့ ကောင်မ ဆိုတာ တွေ့ရလို့ အရင် သတ်မယ်..ပြီးမှ လိုးမယ်…..ဖါသည်မ….”

အီစမန်က ကုန်းထတယ် ။ အိမ့်က မျက်ခွက်ကို ဆောင့်ကန်လိုက်တယ် ။ အီစမန် ရှောင်ပေမယ့် နားထင်နား

ကို ကန်မိတယ် ။

“ အား….”

အီစမန်က အိမ့်ခြေထောက်တဖက်ကို လှမ်းဆွဲတယ် ။ အိမ့် ပက်လက် လန်ကျတယ် ။ အီစမန်က ခုန်အုပ်

တယ် ။ ဓါးနဲ့ လည်ပင်းကို လှီးဖို့ ကြံတယ် ။ အိမ့်က အောက်ကနေ ဒူးနဲ့ သူ့ပေါင်ကြားကို ပင့်တိုက်တယ် ။

“ အား….ဝူးဝါး……..”

အိမ့်မှာ ထမိန် မရှိတော့ဘူး ။ အိမ့်လည်း ပင်တီလေးနဲ့ အီစမန်ကို ပြန်ဖိုက်နေတာ ။

ဓါးတဝင့်ဝင့်နဲ့ အီစမန် ရှေ့တိုးလာတယ် ။ အိမ့် နှိပ်ထားလို့ နာကျင်သွားတာကြောင့် အိမ့်ကို အပြတ် သတ်

ပစ်ဖို့ ရှေ့ကို တိုးလာနေတယ် ။ တကယ်တမ်း ဓါးကိုင် လူတယောက်ကို အိမ့် ပြန်ချဖို့ မတတ်ပါ ။ အီစမန်က

ရဲသားတွေကိုတောင် လက်မြန်မြန်နဲ့ ထိုးသတ်နိုင်ခဲ့တဲ့ လူမိုက်ကောင် ။ အိမ့်ကိုလည်း ဘိုက်ခွဲပစ်ပြီး အူတွေ

ဆွဲထုတ်ဖို့ သူ ဆုံးဖြတ်ပြီး အိမ့်ဆီကို ကပ်သွားတယ် ။

သည် အချိန်မှာ ပွင့်နေတဲ့ တံခါးကနေ လူတယောက် ခုန်ဝင်လာတယ် ။

ကိုကြီးစိုး ငှားထားတဲ့ ထောင်ထွက် တင်အောင်စိုး ။

တင်အောင်စိုးရဲ့ လက်ထဲမှာ အသွားထက်ထက်နဲ့ ငှက်ကြီးတောင် ဓါးရှည် တချောင်း ကိုင်ထားတယ် ။

“ ဟေ့ကောင် အီစမန်….မင်း နောက်ဆုတ်ကွာ…..အဲ..သေချင်ရင်တော့ တိုးခဲ့..မင်း ငါ့ကို သိတယ် မဟုတ်လား”…လူသတ်လာတာ များပြီ ..ခုလေးတင်ဘဲ တိုက်အပေါက်ဝမှာ မင်းတို့ရောင်းရင်း အဘူ ဆိုတဲ့ကောင်

ကို လည်လှီးပစ်လိုက်တယ်….ခွီး..အခု မင်းအလှည့်….”

အီစမန်လည်း အားနွဲ့တဲ့ မိန်းမသားကို ဓါးကြီးနဲ့ အသေသတ်ဖို့ ပြင်နေပေမယ့် သူ့လိုဘဲ မိုက်ကမ်းတဲ့ ထောင်

ထွက် လူမိုက်တကောင် ရုတ်တရက် ပေါ်လာလို့ တုန်လှုပ်သွားတယ် ။ သူ့လက်ထဲမှာကလည်း သူ့ဓါးထက်

ကြီးပြီး ရှည်နဲ့ “ငှက် ” နဲ့ ။

“ ဟေ့ကောင်..မင်း ဘာဝင်ရှုပ်တာလဲ……အေးဆေးနေ…နောက်ဆုတ်..ငါ့အလုပ် ငါ လုပ်နေတာ…”

“ ဟေ့ကောင်..မင်း ငါ့ကို အရင်ရှင်းကွာ…ငါသေမှ သည် ကောင်မလေးကို မင်း လုပ်လို့ရမယ်…လာ….လာခဲ့..”

တင်အောင်စိုးက ဓါးကို တဝှစ်ဝှစ် လွှဲခုတ်ရင်း အီစမန့်အနားကို တိုးကပ်သွားတယ် ။ အီစမန်က အနောက်ကို

ဆုတ်သွားတယ် ။ အကွက်ချောင်းနေတယ် ။

သည် အချိန်မှာ ကိုကြီးစိုးနဲ့ ဦးဘဖေသော်တို့ အခန်းထဲကို ဝင်လာတယ် ။

“ ဟင်…..ကိုကြီး….အို..ဒက်ဒီပါ ပါလာတယ်လား . .”

အိမ့်လည်း ကြမ်ဒပေါ်မှာ ပုံရက်သား ကျနေတဲ့ သူ့ထမိန်လေးကို ပြေးကောက်လိုက်တယ် ။

ကိုကြီးစိုးနဲ့ ဦးဘဖေသော်တို့က တုတ်တွေနဲ့ အီစမန်ကို ဖိုက်ဖို့ ဝိုင်းလိုက်ကြတယ် ။ အီစမန်လည်း သုံးယောက်

နဲ့ တယောက် ဖြစ်သွားလို့ သူ့အခြေအနေ မလှတော့တာ သဘောပေါက်နေတယ် ။ ကိုကြီးစိုးက တုတ်နဲ့ဝင်

ရိုက်သလို တင်အောင်စိုးက ဓါးရှည်နဲ့ဝင်ခုတ်တယ် ။

အီစမန် ပြေးဖို့ လမ်း မရှိလို့ ပြန်ခံချတယ် ။ ဒုတ်ချက်တွေ မိသလို တင်အောင်စိုးရဲ့ ဓါးချက်တွေ မိသွားတယ် ။

“ လူယုတ်မာတို့ သွားရာလမ်းကို မြန်းပေတော့..အီစမန် . . .”

တင်အောင်စိုးက အီစမန်ရဲ့ လက်ထဲက ဓါးကို သူ့ဓါးနဲ့ ခတ်ထုတ် ပစ်လိုက်တယ် ။ “ ဟေ့ နေအုံး…..နေ….”

အီစမန်က လက်တဖက်နဲ့ တားလိုက်ပေမယ့် တင်အောင်စိုးက ဓါးနဲ့ ပိုင်းချလိုက်တယ် ။ လက် ပြတ်ထွက်သွား

တယ် ။

“ အားးးးး……”

အီစမန်ရဲ့ အသံနက်ကြီး ကို ကြားလိုက်ကြရတယ် ။ တင်အောင်စိုးရဲ့ ဓါးက အီစမန်ရဲ့ လည်မြိုကို ထုတ်ချင်း

ပေါက်သွားတယ် ။

ဦးဘဖေသော်က အိမ့်ကို ဆွဲပြီး အခန်းထဲက အရင် ထွက်တယ် ။ တင်အောင်စိုးက လဲကျပြီး တဆတ်ဆတ်

တုန်ခါနေတဲ့ အီစမန်ရဲ့ အကျင်္ ီနဲ့ သူ့ဓါးက သွေးတွေကို သုတ်နေတယ် ။ နီစွေးတဲ့ သွေးတွေက အိစမန်ရဲ့

လည်ပင်းထဲက ပန်းထွက်နေဆဲဘဲ ။

ကိုကြီးစိုးက “ ကျေးဇူးဘဲ ကိုတင်အောင်စိုး……” လို့ ပြောလိုက်တယ် ။

“ ရတယ် ဆရာ….မတရားမှုတွေကို လက်ပိုက် ကြည့်မနေနိုင်ဘူး …….တရားဥပဒေဖက်က လူတွေက လုပ်စရာတွေ

ကို မလုပ်တဲ့အတွက် ကျနော်တို့က ကိုယ့်တရားကို ကိုယ် စီရင်ရတာပေါ့ဗျာ…..” လို့ တင်အောင်စိုးက ပြော

လိုက်တယ် ။

“ ကဲ လစ်ကြမယ်..ကိုတင်အောင်စိုး..ခင်ဗျား အတွက် ဘာမှ မပူနဲ့ လိုအပ်တာတွေ ကျနော် ဖြည့်ဆည်းပေးမယ်..

ခင်ဗျား ဒိုးချင်တဲ့နေရာကို ဒိုးပေတော့….”

သူတို့ သည်တိုက်အိုကြီးထဲကနေ အမြန်ဆုံး ထွက်သွားကြတယ် ။

ဗစ်တာညိုဝင်းလည်း အိမ့်ဇာသော်ကို အပြတ်ရှင်းခိုင်းလိုက်တဲ့ အီစမန်ကို ဖုန်း အကြိမ်ကြိမ် ခေါ်ပေမယ့် ဖုန်း

မကိုင်တာကြောင့် စိတ်ရှုပ်ထွေးလာပြီး အနီးဆုံးမှာ ရှိနေတဲ့ ရာကွတ်ဘိုင် ဆိုတဲ့ တပည့်ကို အိမ့်ဇာသော်ကို

ဖမ်းလှောင်ထားတဲ့ စော်ဘွားကြီးကုန်းက တိုက်အိုကြီးဆီကို သွားကြည့်ခိုင်းတယ်  ။

ရာကွတ်ဘိုင်က ချက်ချင်းဘဲ စော်ဘွားကြီးကုန်းကို ပြေးကြည့်တယ် ။

တံခါးတွေ ပွင့်နေတဲ့ တိုက်အိုကြီးကို ဝင်ဝင်ချင်းမှာဘဲ သူတို့ လူတယောက် ဖြစ်တဲ့အဘူ့အလောင်းကို စတွေ့

လိုက်တယ် ။ အဘူ က အိမ့်ဇာသော်ရဲ့ အချုပ်ခန်း အပြင်က စောင့်ကြပ်ရတဲ့ကောင် ။

ဗစ်တာညိုဝင်း ဆီကို ချက်ချင်း ဖုန်းကောက်ဆက်တယ် ။

“ ဘိုင်လေး….လျောနေပြီ..လျောနေပြီ…….”

တုန်ရင်တဲ့ အသံနဲ့ ပြောလိုက်တဲ့ ရာကွတ်ဘိုင်ကြောင့် ဗစ်တာညိုဝင်း လန့်သွားတယ် ။

“ဘာလျောတာလဲကွ..အရင်းမရှိ အဖျားမရှိ…ရာကွတ်ဘိုင်..မင်း ဘာဖြစ်နေလဲကွ……”

“ အဘူ သေနေပြီ…ဘိုင်ဆပ်….ဟာ…ဟာ….ဟာ……အီစမန်လည်း လျောနေပြီ….ဟာကွာ…..ကောင်မလေးလည်း

မရှိတော့ဘူး…….”

ဟိုက်…ဗစ်တာညိုဝင်း တအား တုန်လှုပ်သွားတယ် ။ ခြောက်ခြားသွားတယ် ။

အိမ့်ဇာသော် လွတ်သွားပြီ ။ အဘူနဲ့ အီစမန်ကို အပြတ်ရှင်း ပြီ ကယ်ထုတ်သွားတယ် ဆိုတော့ ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်

ရဲ့ လက်ချက်လား..သူ့အဖေကြီး ဦးဘဖေသော်ရဲ့ လက်ချက်လား..တခုခုဘဲ ။

ငါ့အတွက် အန္တရာယ် လာပြီ . . .ဘယ်လို လုပ်မလဲ..   ..ဘယ်လို လုပ်မလဲ……..။

ဗစ်တာညိုဝင်းသည် သည်အချိန်မှာ သူတို့ပိုင် မုန့်တိုက်တခုမှာ ရောက်နေခိုက် အချိန် ။ သူ့တပည့်တွေကို

ခေါ်ပြီး ချက်ချင်းဘဲ ဆိုင်ထဲက ထွက်တယ် ။

ကမ္ဘာအေးစေတီလမ်းမကြီးပေါ်မှာ ကားတွေက တဝေါဝေါနဲ့ မောင်းနေတဲ့ အချိန် ။

မုန့်တိုက်ထဲက ထွက်ပြီး ကားပေါ်ကို အတက် သူ့တပည့်တွေ ခြံရံထားတဲ့ ကြားက ဆံပင်ရှည်ရှည် ဘောင်းဘီတိုပွပွ..တီရှပ်နွမ်းနွမ်းနဲ့ ညှပ်ဖိနပ်နဲ့ တရုတ်ဘိန်းစားလို ပိန်နာနာ လူတယောက်က ပြေးလာပြီး ဗစ်တာ

ညိုဝင်းကို ပြောင်းတိုသေနတ်လေးနဲ့ အနီးကပ် ပစ်ခတ်လိုက်တယ် ။

ဒိုင်း..ဒိုင်း..ဒိုင်း……..

သေနတ်သံ သုံးချက် ….     

ဗစ်တာညိုဝင်းရဲ့ ခေါင်းထဲကို ပွိုင့်၃၈ ကျည်တွေ အစုလိုက် ဝင်သွားတယ် ။ လမ်းမပေါ်ကို ဟတ်ထိုး မှောက်ရက်

လဲကျသွားတယ် ။ သူ့တပည့်တွေက ကြောင်ကြည့်နေတယ် ။ မထင်ဘူးလေ ။ နေ့ခင်းကြောင်တောင် ရန်ကုန်

မြို့ စည်ကားတဲ့ လမ်းမကြီးပေါ်မှာ လုပ်လိုက်တာ …။

သူတို့ ပစ်တဲ့ကောင်ကို တိုက်ခိုက်ဖို့ ပြင်လိုက်တော့ ပစ်တဲ့ကောင်က ထွက်ပြေးသွားတာ တော်တော် ဝေးဝေး

ကို ရောက်နေပြီ ။ သည် အချိန်မှာ မော်တော်ဆိုင်ကယ် တစီး ရောက်လာပြီး ပစ်ခတ်တဲ့ ကောင်ကို တင်ခေါ်သွား

တယ် ။

ဒါတွေကို မလှမ်းမကမ်းက ကားတစီးပေါ်ကနေ ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်က စိုက်ကြည့်ပြီး ကျေနပ်နေတယ် ။ ပြုံးနေတယ် ။

ဖုန်းကင်မရာနဲ့ ဗီဒီယို ရိုက်နေတဲ့ သူ့တပည့်က “ အားလုံး ရိုက်လိုက်တယ် ဘော့စ်..” လို့ လှည့်ပြောတယ် ။

ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်က “ ဒီကောင်ကို လျော့လိုက်တဲ့ ပုံကို အွန်လိုင်းကို တင်လိုက်ကွာ…..မင်းကို မလိုက်နိုင်အောင်လည်း ပိရိအောင် တင်…” လို့ ပြောလိုက်တယ် ။

ဗစ်တာညိုဝင်းရဲ့ အဖေကြီး ဦးအက်စ်မာမွတ်သည် သူ့သားလေး ရဲ့ အဖြစ်ဆိုး သတင်းဆိုးကို ကြားလိုက်ရတဲ့ အ

ခါ အကြီးအကျယ် ငိုကြွေးပါတယ် ။

“ ဖြစ်မှ ဖြစ်ရလေ..သားလေးရယ်…..ငါ့သားလေးကို လုပ်ရက်လိုက်ကြတာ…..ငါ့အသဲနှလုံးတွေ ကွဲကြေရပါပြီကွာ…”

အဖိုးကြီးရဲ့ အဖြစ်ကို တပည့်တွေက မကြည့်ရက်ကြပါ ။

“ ဆရာကြီး…..ဘိုင်လေး အတွက် လက်စားချေပါရစေ…..ကျုပ်တို့ သွား လုပ်လိုက်မယ် . . .”

အက်စ်မာမွတ်သည် နီရဲတွတ်နေတဲ့ မျက်နှာကြီးနဲ့ “ ကောင်းပြီ …ငါ့သားလေးကို သတ်တဲ့ကောင်ကို သားလေး သေသလိုဘဲ…..သေအောင် သတ်ကြစမ်း….” လို့ အော်ပြီး ပြောလိုက်ပါတယ် ။

ကိုကြီးစိုးက အိမ့်ကို သူ့အိမ်ကို ခေါ်သွားချင်ပေမယ့် ဦးဘဖေသော်က လက်မခံဘူး ။

အိမ့်က ဗစ်တာညိုဝင်းရဲ့ အဖမ်းကို ခံခဲ့ရပြီးတဲ့နောက် စိတ်ရော လူပါ ညှင်းပန်း နှိပ်စက်တာကို ခံခဲ့ရတာမို့

အဖေနဲ့ အိမ်ကို ပြန်လိုက်ခဲ့ပြီး ဆေးဝါးကုသ အနားယူဖို့ လိုအပ်သည် လို့ ဆိုပြီး သူ့အိမ်ကိုဘဲ ပြန်ခေါ်သွား

သည် ။

ကိုကြီးစိုးလည်း အိမ့်ကပါ ဦးဘဖေသော်နဲ့ ပြန်လိုက်သွားချင်နေလို့ ဘာမှ မပြောတော့ဘူး ။ အိမ့်က “ သွားအုံး

မယ်..ကိုကြီးစိုး…” လို့ နုတ်ဆက်သွားသည် ။

ဦးဘဖေသော်ရဲ့ အိမ်ကို အိမ့်ဇာသော် ရောက်တာနဲ့ သဲပုံ့ ပြေးလာသည် ။ ရောက်လာသည် ။

“ စိတ်ပူလိုက်ရတာ အိမ့်ရယ် . . .” သဲပုံ့က အိမ့်ကို ဖက်သည် ။

ဦးဘဖေသော်က အိမ့် ငယ်ငယ်လေးထဲက နေခဲ့တဲ့ အိမ့်ရဲ့ အခန်းကို ဘာမှ မပြောင်းလဲဘဲ ဒီအတိုင်း ထား

ထားတာကို အိမ့်တွေ့ရသည် ။ အိမ့်ရဲ့ ငယ်ငယ်လေးထဲက ကစားခဲ့တဲ့ အရုပ်ကလေးတွေက အစ ။

အိမ့်ကို အိမ်ဖေါ်မလေးတွေကလည်း ဖူးဖူးမှုတ် ပြာပြာသလဲ ဂရုစိုက် လုပ်ကိုင်ပေးကြသည် ။

အိမ့်သည် ဆပ်ပြာမြုပ်မွှေး ရေနွေးကန်ထဲမှာ တကိုယ်လုံး စိမ်ပြီး ရေချိုးလိုက်သည် ။ သဲပုံ့က အိမ့်အနားမှာ

တချိန်လုံး နေပေးသည် ။ သဲပုံ့က ဗစ်တာညိုဝင်းကို ရဲတိုင်ဖို့ တရားစွဲဖို့ အကြံပေးသည် ။ အိမ့်က မလုပ်ချင် ။

ပြီးတာတွေ ပြီးပါစေတော့…အိမ့် အေးအေးဆေးဆေးဘဲ နေလိုက်ချင်တယ်….လို့ပြောသည် ။

ဦးဘဖေသော်သည် အိမ့်ကို အိမ်ရောက်တာနဲ့ ချက်ချင်း ဆရာဝန် နဲ့ စစ်ချင်သည် ။ ဘာဖြစ်နေလဲ..ဘာလိုအပ်လဲ

စစ်ခိုင်းသည် ။ ဆရာဝန်က အိမ့်ဇာသော် သိတဲ့လူ ဖြစ်နေသည် ။ ပန်းသွားပို့ဖူးတဲ့ ဒေါက်တာမျိုးစည်သူ ပါ ။

ဒေါက်တာမျိုးစည်သူက အိမ့်ကို စမ်းသပ်ရင်း…“ ကိုယ့်ကို မှတ်မိတယ် မဟုတ်လား….” လို့ ပြုံးပြီး မေးသည် ။

အိမ့်က “ ဟုတ်…မှတ်မိပါတယ်…ဒေါက်တာ…” လို့ ဖြေသည် ။

ဒေါက်တာမျိုးစည်သူက “ ဒေါက်တာ လို့ မခေါ်ပါနဲ့ဗျာ…..” လို့ ပြောလိုက်သည် ။ အိမ့်က “ ဒါဖြင့် ဘယ်လို

ခေါ်ရမှာလဲလို့..” လို့ ပြန်မေးလိုက်သည် ။

“ ကိုကို…လို့ ခေါ်…” လို့ သူက ပြုံးစိစိနဲ့ ပြောလိုက်လို့ အိမ့်လည်း “ အဲလိုကြီးတော့ ခေါ်ချင်ပါဘူး….” လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည် ။

သူက အိမ့်ကို အကြမ်းဖျင်း စစ်ဆေးပေးတာ ဖြစ်ပြီး လိုအပ်တာတွေ တချို့ကို ဆေးရုံမှာ စစ်ပေးမည် လို့ ပြောသည် ။ဦးဘဖေသော်က သူနဲ့ ဒေါက်တာမျိုးစည်သူနဲ့ အရမ်း ခင်မင် ရင်းနှီးကြသည် ..သူတို့နှစ်ယောက်

ဟာ ဂေါက်ရိုက်ဖက် ဘော်ဒါတွေ..လို့ ပြောပြသည် ။

အိမ့်ကို အဝအိပ်ပြီး နားလိုက်ဖို့ တိုက်တွန်းသည် ။

အိမ့်လည်း သူ့အကြံပေးချက်အတိုင်း အိပ်လိုက်သည် ။ အိပ်ရာက နိုးတော့ နည်းနည်း ပို အားရှိသွားသည် ။

သည်အချိန်မှာ သဲပုံ့က စားစရာ သောက်စရာတွေ လင်ပန်းနဲ့ ထည့်ပြီး ယူလာပေးသည် ။

“ အားရှိအောင် စားလိုက်အုံး…အိမ့်…..”

“ ကျေးဇူးတင်တယ်…သူငယ်ချင်းရယ်…..”

သည် အချိန်မှာ သဲပုံ့ရဲ့ ဖုန်း မြည်လာသည် ။

“ ဟယ်…..”

လန့်အော်လိုက်တဲ့ သဲပုံ့ကြောင့် အိမ့်လည်း “ ဘာဖြစ်လဲဟင်..ဘာဖြစ်လဲ…” လို့ မေးမိရတယ် ။

သဲပုံ့က တုန်တုန်ရီရီနဲ့..“ ဗစ်တာညိုဝင်း သေသွားပြီ…..သေနတ်နဲ့ ပစ်သတ် ခံရတာ……” လို့ ပြောပြသည် ။

“ အို . . . ဖြစ်မှ ဖြစ်ရလေ . .ဘယ်…..ဘယ်သူ….သတ်တာတဲ့လဲဟင်……..” လို့ အိမ့် မေးသည် ။

သဲပုံ့က “ မသိသေးဘူး..အိမ့်..သူ့ကို ပစ်သတ်ပြီး ဆိုင်ကယ်နဲ့ ထွက်ပြေးသွားတာ လို့ ပြောတာဘဲ….” လို့ ပြော

ပြသည် ။ ဗစ်တာညိုဝင်းကို တခုခု လုပ်ဖို့ စဉ်းစားနေတဲ့ ဦးဘဖေသော်လည်း သည် သတင်းကို ကြားလိုက်ရ

တော့ အရမ်း တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားသွားသည် ။

ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်ရဲ့ လက်ချက်များလား……။ ဦးဘဖေသော်လည်း ကိုကြီးစိုး ဆီကို ဖုန်းဆက်ပြီး ဒီ သတင်း ကြားပြီး

ပြီလား မေးကြည့်လိုက်သည် ။ ကိုကြီးစိုးက တီဗီသတင်းမှာ ပါလာလို့ သိပြီးပြီ လို့ ပြောပြသည် ။

ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်သည် သူ့တပည့် မိုးသောင်းတင်နဲ့ အတူ ပြည်လမ်းမကြီးပေါ်က သူတို့ မိသားစုပိုင် “  နိုင်

 မန်နီချိန်ဂျာ” ( နိုင်ငံခြားငွေ လဲလှယ်ရေး လုပ်ငန်း )ထဲမှာ ရောက်နေသည် ။

ဗစ်တာညိုဝင်း ပစ်သတ်ခံရတဲ့ သတင်းက အုံးအုံးကြွက်ကြွက် ပွက်လောရိုက်နေသည် ။

အွန်လိုင်းမှာ လူသတ်သမားက အနီးကပ် ပစ်သတ်သွားတဲ့ ပုံ တင်လိုက်တာကြောင့် တနိုင်ငံလုံးက လူတွေ တွေ့ကြရပြီး သတင်းကြီးသွားသည် ။

မန်နီချိန်ဂျာ လုပ်ငန်းကို သူတို့ရဲ့ မန်နေဂျာ ဦးစိုးရာဇ က တာဝန်ယူပြီး လုပ်ကိုင်နေတာ ဖြစ်သည် ။

ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်က ရံဖန်ရံခါ လောက်ဘဲ သည် လုပ်ငန်းကို လာကြည့်တတ်သည်။ ဦးစိုးရာဇကဘဲ အစစ အရာရာကို တာဝန်ယူ လုပ်ကိုင်ပေးနေခဲ့သည် ။

သူ့လက်ချက်မှန်း မသိကြတဲ့ သူတို့ ဝန်ထမ်းတွေကလည်း ဒီလူသတ်မှု အကြောင်းကို ထင်ရာမြင်ရာတွေ အကုန် လျှောက်ပြောနေကြသည် ။ သူက နားငြီးလာလို့ မန်နေဂျာ ဦးစိုးရာဇကို ခေါ်ပြီး ဝန်ထမ်းတွေကို စကားမများဘဲ

ကိုယ့်အလုပ်ကို ဂရုတစိုက် လုပ်ကြဖို့ ပြောခိုင်းလိုက်သည် ။

သည် အချိန်မှာ သူတို့ တိုက်ခန်းထဲကို လူတယောက် ဝင်လာသည် ။ မျက်စိမှေးမှေး သွားခေါခေါနဲ့ တရုတ် လူမျိုး လူငယ် တယောက် ။ ပိန်ပိန်ကိုင်းကိုင်း နဲ့ ။

“ ငွေလဲချင်လို့ ….”

ဒီလူရဲ့ မျက်လုံးတွေက ကျီးကန်းတောင်းမှောက် ဆိုသလို တခန်းလုံးကို အကဲခတ်နေသည် ။

“ ဟုတ်ကဲ့ ရပါတယ် …ဘယ်လို လဲချင်တာလဲ..ဒေါ်လာကနေ မြန်မာကျပ်ကို လဲချင်တာလား . .”

“ ဟုတ်တယ်…..ဘယ်ဈေးပေါက်လဲ…”

မန်နေဂျာ ဦးစိုးရာဇက ဒီကနေ့ပေါက်ဈေးကို ပြောပြသည် ။

သည်လူက ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက အမေရိကန်ဒေါ်လာ ငွေစက္ကူတထပ်ကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ကောင်တာပေါ်ကို

ချပေးသည် ။

“ ဒေါ်လာလေးရာ လဲချင်တယ် . . .”

“ ဟုတ်ကဲ့ ရပါတယ်..ခဏလေး စောင့်ပါ ….     ”

အာမက်သည် ကားထဲမှာ ထိုင်နေသည် ။

သုတ်သီးသုတ်ပြာနဲ့ အကွီး ပြန်လာသည် ။ ကားတံခါးကို ဖွင့်ကာ ဝင်ထိုင်သည် ။

“ အာစရိ …ရှိတယ်…ဟိုကောင် အထဲမှာ ရှိနေတယ် …”

“ အေး..အထဲမှာ လူဘယ်နှစ်ယောက်ရှိလဲ….လုံခြုံရေး ရှိတယ် ထင်သလား….”

“ ဝန်ထမ်း လေးယောက် လောက် ရှိတယ်..လုံခြုံရေးတော့ မရှိဘူး ထင်တာဘဲ….”

“ အိုကေ..ရှိတော့လည်း ဆော်ပစ်တာပေါ့ကွာ..ကဲ အကွီး..မင်းရော အထဲ ပြန်လိုက်ခဲ့မလား….”

“ ဟား..လိုက်တာပေါ့..ဆရာဘိုင်လေးအတွက် ကျုပ်က လက်စားချေချင်နေတာ တပိုင်းကို သေလို့…”

“ အိုကေ..ကောင်းပြီ….”  လို့ အာမက်က ပြောရင်း ဖုန်းကို ထုတ် ဆက်လိုက်သည် ။

ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်သည် ဘေးခန်းက ကော်ဖီဆိုင်က အထူး စပါယ်ရှယ် ကာဖေးလာတေး ကော်ဖီကို တပည့်လေး တ

ယောက် ယူလာပေးလို့ အရသာခံပြီး သောက်နေရင်း မန်နေဂျာ စိုးရာဇ ရှင်းပြနေတဲ့ ငွေကြေး လဲလှယ်မှု နှုံး

ထားတွေ အကြောင်းကို နားထောင်နေတယ် ။ ဒါပေမယ့် သူ ဒါတွေကို သိပ် စိတ်ဝင်စားလှတာမှ မဟုတ်တာ ။

သူ့စိတ်ထဲမှာ အိမ့်ဇာသော်ကို ပြန် ချဉ်းကပ်ဖို့…ဖန်ဖို့ဘဲ ရှိနေတယ် ။

သူ ဗစ်တာညိုဝင်းကို ဒီလောကကြီးထဲကနေ အပြီးအပိုင် မောင်းထုတ် ပစ်လိုက်နိုင်ခဲ့တာကို ကျေနပ် ပီတိဖြစ်

နေတယ် ။ သည် ငနာကို သူ မုန်းတီးနေတာ ကြာခဲ့ပြီ ။ သူ လုပ်တဲ့ ကိစ္စတွေ အရှေ့မှာ ဒီငနာက ကန့်လန့်

ကန့်လန့် ရောက်ရောက်နေတာ တော်တော်လေး စိတ်ညစ်ခဲ့ရတယ် ။

အိမ့်ဇာသော်ကို ဒီကောင် ဖမ်းခေါ်သွားတာက သူ့ကို စော်ကားမော်ကား လုပ်လိုက်တာ ။

သူ့ကို ပတ်ဝန်းကျင်မှာ ကျောပြလိုက်တာ မဟုတ်လား ။ ဒီကောင်က ဘာမို့လဲ ။ တေးထားတာ ကြာခဲ့ပြီ ။ ဘယ်ရမလဲ…။

ဂျော်ဂျီတို့က ကျောလာရင် လုံးဝ ခံတာ မဟုတ်ဘူး …။

ဒီငတိနဲ့ ပတ်သက်လို့ သူ ပြည်ဖုံးကား ချထားတဲ့ ကိစ္စ ကို ဖျတ်ကနဲ ပြန် စဉ်းစားမိတယ် ။ စဉ်းစားမိတိုင်း သူ

ရင်နာတယ် ။ ခံစားရတယ် ။ လက်သီးဆုပ်လိုက်မိတယ် ။

ဘယ်သူမှမသိတဲ့ ကိစ္စ တခု ရှိခဲ့တယ် ။

ဗစ်တာညိုဝင်း အပေါ် သူ အခဲမကျေခဲ့တာ ။ ဘယ်သူ့ကိုမှ သူ ထုတ်မပြောခဲ့ဘူး ။

ကမာရွတ် ရပ်ကွက်ထဲမှာ သူ အရမ်း ကြိုက်ခဲ့တဲ့ ကောင်မလေး တယောက် ရှိခဲ့တယ် ။ ဆင်းရဲနွမ်းပါးတဲ့ ဒီ

ကောင်မလေးက တအား လှတယ် ။ သည် ကောင်မလေး နံမည်က မိသင်း…တဲ့ ။

မိသင်းက မုန့်ဟင်းခါးသည်ရဲ့ သမီး ။

သူ မိသင်းကို လိုက်ဖန်တာ မိသင်းက ဆင်းရဲပေမယ့် မာနက ကြီးတယ် ။ သူ့ကို မယုံကြည်သလို ပြန်လည်း မ

ကြိုက်ဘူး ။ မိသင်းကို စွဲစွဲလန်းလန်းနဲ့ သူ လိုက်တယ် ။ ဖန်တယ် ။

မိသင်းကို သူ တကယ် ချစ်မိတယ် ။ တနေ့ မိသင်း သူ့ကို ပြန်လက်ခံရင် လက်ထပ်ယူမယ် လို့သူ မှန်းခဲ့တယ် ။ လပေါင်းများစွာ မိသင်းကို သူ လိုက်တယ် ။ ငိုပြတယ် ။ ကြာတော့ မိသင်းက သူ့ကို သနားလာပုံရတယ် ။

မိသင်းနဲ့သူ ချစ်သူတွေ ဖြစ်သွားကြတယ် ။ မိသင်း အချစ်ကို ရတာ သူ အရမ်း ဝမ်းသာတယ် ။ မိသင်းကို သူ

အထင်မသေးဘူး ။ မိသင်းကို ဖြုတ်ဖို့ ဖန်တာ မဟုတ်ဘူး ။ တကယ် ချစ်မိခဲ့တာ  ။

ဒါပေမယ့် တနေ့မှာ မိသင်း ဆီကို သူသွားတော့ မိသင်း မရှိတော့ဘူး ။ သူတို့ ပြောင်းသွားကြပြီ .။သူ့ကမ္ဘာကြီး ပျက်စီးပြိုကွဲသွားခဲ့တယ် ။ မိသင်းက သူ့အတွက် စာတစောင်နဲ့ ဗီဒီယိုတိတ်တခွေ အိမ်နားနီးချင်း တယောက်ဆီ

မှာ ချန်ထားခဲ့တယ် ။

သူ့ကို စိတ်နာဆဲဆိုထားတဲ့ စာ ပါ ။ဗီဒီယို အခွေက သူ မိန်းကလေးတွေနဲ့ ကဲနေတဲ့ ပုံတွေ ။

ဒါ ဘယ်သူ့လက်ချက်လည်း သူ စုံစမ်းတော့ ဗစ်တာညိုဝင်း ကြားက ဝင်ထောင်တာ ဖြစ်နေတယ် ။ သူ ကျောခဲ့

တာတွေ ရှိလို့ သူ့ကို ပြန် လက်စားချေတာ ။ အဲဒီတုံးက ဒီငနာကို သူ လိုက်ဖိုက်တယ် ။ ကားနဲ့ လိုက်တိုက်

တယ် ။ ဒီကောင်စီးတဲ့ ကားကိုလည်း ဝိုင်း ဖျက်ဆီးခဲ့တယ် ။ တော်တော်ကြာကြာ သူ အညှိုးထား ပြီး သူ့ကို

တိုက်ခိုက်ခဲ့တယ် ။

အခု အိမ့်ကိစ္စလည်း ရောက်ရော သူ့သည်းခံနိုင်စွမ်းအားတွေ ကုန်သွားခဲ့ပြီ ။ ဒီကောင့်ကို လားပင်စင် ပေးလိုက်

ရပြီ ။ အခုတော့ ရဲတွေ စီအိုင်ဒီတွေ ခြေရှုပ် အလုပ်များနေကြပြီ ။

သည် အချိန်မှာ သူတို့ ဆိုင်ထဲကို လူလေးယောက် ဝင်လာတယ် ။ မျက်နှာဖုံးစွပ် လူလေးယောက် ။ အမေရိကန်

သမ္မတ အိုဘားမား မျက်နှာဖုံးတွေ တပ်ထားတဲ့ လူလေးယောက်  ။ လက်တွေထဲမှာ သေနတ်ကိုယ်စီနဲ့ ။

အရှေ့ဆုံးက တယောက်က မန်နေဂျာ စိုးရာဇကို သေနတ်နဲ့ ချိန်ပြီး “ ငွေတွေကို အိတ်တလုံးနဲ့ အမြန်ထည့်..” လို့ အသံကျယ်ကျယ်နဲ့ ပြောလိုက်တယ် ။ စိုးရာဇ က နှေးကွေးနေလို့ သေနတ်ဒင်နဲ့ ပုခုံးကို ထုချလိုက်ပြီး “ မြန်မြန်လုပ်..ပစ်သတ်ပစ်လိုက်ရမလား..” လို့ ထပ်အော်တယ် ။ သူ့အနောက်က လူသုံးယောက်က ကျန်တဲ့ဝန်ထမ်းတွေကို ကြမ်းပေါ်ကို ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ပြီး လက်တွေကို ခေါင်းပေါ်ကို တင်ခိုင်းတယ် ။

စိုးရာဇက မြန်မာကျပ်တွေရော ဒေါ်လာတွေရော အိတ်ကြီးတလုံးထဲကို ထည့်ပေးလိုက်တယ် ။

“ မင်းလဲ ဟိုကောင်တွေလိုဘဲ ထိုင်..ခေါင်းပေါ် လက်တင်ထား….”

ငွေအိတ်ကြီးကို တယောက်က ဆိုင်ခန်း အပြင်ကိုဆွဲယူထုတ်သွားပြီးတဲ့ နောက် ခေါင်းဆောင် လုပ်တဲ့လူက

သူတို့ကို ခပ်တည်တည်နဲ့ ကြည့်နေတဲ့ ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်ကို “ မင်းက ဘာကြည့်တာလဲကွ….” လို့ ငေါက်လိုက်

ပြီး သေနတ်နဲ့ တည့်တည့်ချိန်လိုက်တယ် ။ ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်က ဘာမှ ပြန်မပြောပေမယ့် ပုခုံးတွန့်ပြတယ် ။

“ ရုပ်က ပမာမခန့်နဲ့…ဟေ့ကောင်တွေ..ဆော်ပစ်လိုက်စမ်းကွာ…” လို့ ပြောလိုက်တာနဲ့ ကျန်တဲ့ မျက်နှာဖုံးစွပ်

နှစ်ယောက်က ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်ကို အနီးကပ် ပစ်ခတ် လိုက်ကြတယ် ။

သေနတ်သံတွေ ဆူညံသွားတယ် ။ ယမ်ခိုးငွေ့တွေ ဆိုင်ခန်းထဲ ဝေသွားတယ် ။

မျက်နှာဖုံးစွပ်တွေ ဆိုင်ခန်းထဲက ပြေးထွက်သွားကြတဲ့အချိန် စိုးရာဇ ဖုန်းကို ကောက်ကိုင်ပြီး ရဲတပ်ဖွဲ့ကို ခေါ်

တယ် ။

ဂျော်ဂျီဝင်းနိုင်ကတော့ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ သွေးအိုင်ထဲ အသက်ပျောက်နေပြီ ။

ရန်ငြှိုးရန်စတွေကြောင့် ပြိုင်ဖက်နှစ်ယောက် ပစ်ကြသတ်ကြ သေကြတဲ့ သတင်းဆိုး သည် နေ့ရက်လတွေ ကြာ

လာတော့လည်း လူတွေ မေ့လျော့ကုန်ကြတာပါဘဲ ။

အိမ့်ဇာသော်လည်း အဖေ ဖြစ်သူ ဦးဘဖေသော်ရဲ့ ကားရေဆေးဆီထိုး လုပ်ငန်းမှာ ဝင်ပြီး ကူညီ လုပ်ကိုင်နေပြီ ။

သဲပုံ့လည်း အိမ့်ဆီကို အမြဲလာတယ် ။ အိမ့်က အဖေကိုယ်စား လုပ်ငန်းမှာ တာဝန်ယူပေးလို့ ဦးဘဖေသော်

လည်း ခရီးထွက်နိုင်လာတယ် ။

အိမ့်တို့ရဲ့ ရေဆေးဆီထိုး လုပ်ငန်းကြီးလည်း အိမ့်ရဲ့ ဦးစီးမှုနဲ့ လဖက်ရည်ဆိုင်..စားသောက်ဆိုင်ကိုပါ သေသေ

သပ်သပ် ထပ်တိုးချဲ့လိုက်တာကြောင့် ပို အောင်မြင်လာတယ် ။

အချောစား အိမ့်ဇာသော်ကြောင့်လည်း လူတွေ ပိုစည်ကားလာတယ် လို့ နီးစပ်သူတွေက ပြောကြတယ် ။

အိမ့်ဇာသော်လည်း ကိုကြီးစိုးနဲ့ အဆက်အသွယ် ပြတ်သွားတယ် ။ ကိုကြီးစိုးက အိမ့်အပြင် မိန်းကလေးတွေ အများကြီးနဲ့ ဇာတ်လမ်းတွေ လုပ်ထားတာတွေ ပေါ်ပေါက်သွားလို့ အိမ့်က ဖြတ်ပစ်လိုက်တာ ။ သူက အကြိမ်ကြိမ်

တောင်းပန်ပြီး ပြန်ချဉ်းကပ်ဖို့ ကြိုးစားပေမယ့် အိမ့်က လက်မခံတော့ဘူး ။

ဒက်ဒီ ခရီးသွားလို့ သည် တပတ်လုံး အိမ့် အလုပ်မှာ တနေကုန် ရှိနေတယ် ။

ရုံးခန်းလေးက ကောင်တာမှာ ထိုင်ပြီး ကားလာဆေးတဲ့လူတွေ ဆီက ငွေရှင်းပေးတာတွေကို လက်ခံလိုက်..တခါတခါ လဖက်ရည်ဆိုင် အခြေအနေကို သွားကြည့်လိုက် လုပ်ရပေမယ့် အလုပ်သမားတွေ ငှားထားတာကြောင့်

သူတို့ လုပ်တာကိုင်တာကို ကြီးကြပ်ပေးရတာမို့ သိပ်တော့ ပင်ပန်းတဲ့အလုပ် မဟုတ် ။

အိမ့်ရဲ့ နံမည်ကြီးလို့ လာလာကြည့်ကြတဲ့ ဘဲတွေကလည်း အများကြီးပါ ။

လဖက်ရည်ဆိုင်ကနေလည်း ငွေရှင်းကောင်တာက အိမ့်ကို မြင်နိုင်တာကြောင့် ဘဲတွေ တော်တော် များများက လဖက်ရည်ဆိုင်ထဲကနေ လှမ်းပြီး ကြည့်နေတတ်ကြတယ် ။

အိမ့် ကောင်တာ ထိုင်ခုံကနေ ထပြီ ဆိုရင် မျက်လုံးတွေက ဝိုင်းပြုံပြီး အိမ့်ရဲ့ ခါးသေးသေး အောက်က စွင့်ကားတဲ့ အလှအပတွေကို “ ခေါ်တောတထောင်အား ” ပါဝါ မျက်လုံးကြီးတွေနဲ့ ငေးမောကြပြီ ။

ဒီနေ့ အိမ့် အလုပ်ပါးတယ် ။ ဗုဒ္ဓဟူးနေ့ ရဲ့ နေ့လည်ခင်း ။

လဖက်ရည်ဆိုင်က တာဝန်ခံ မမကေသီက အိမ့်ကို မုန့်ဟင်းခါး လာပို့ပေးတယ်။ အိမ့်က စားနေကျလေ။

“ အိမ့်ကြိုက်တတ်တဲ့ ငါးဖယ်ကြော်နဲ့ ဘူးသီးကြော်လေး ညှပ်ထည့်လာပေးတယ် …”

“ သိုင်းကျူး မမကေသီ…..”

မွှေးပျံ့တဲ့ ဟင်းရနံ့လေးကြောင့် အလုပ်ကို ကောင်လေးတယောက် ခေါ် လုပ်ခိုင်းပြီး ကားရေဆေးနေတာတွေကို လှမ်းကြည့်ရင်း မုန့်ဟင်းခါးကို စားတယ် ။ ကောင်းလိုက်တာ ..။

သည် အချိန်မှာ “ အိမ့်..နေကောင်းလား..” လို့ အနောက်ကနေ ပြောလိုက်တဲ့ အသံ ကြားလိုက်လို့ လှည့်ကြည့်လိုက်သည် ။

“ အိုး….ကိုဇင်မင်းဝင်း ….      ”

“ အိမ့်နဲ့ မတွေ့တာ ကြာပြီ…..အိမ့် ဒီမှာ ဦးစီး လုပ်နေတယ် လို့တော့ ကြားနေတာ..အခုမှဘဲ လာဖြစ်တယ်…”

“ ဟုတ်တယ်..ဒက်ဒီ့ကို လာကူနေတာ …ဘယ်လိုဘဲ ကိုဇင်မင်းဝင်း…ရုပ်ရှင်ကားတွေ တော်တော်ဘဲ ရိုက်ဖြစ်နေလား . . .”

“ ဟုတ်တယ်..အိမ့်..ရိုက်ဖြစ်ပါတယ် ..အခု နောက်ပိုင်း..ရင်သိမ့်တုန် ဇာတ်လမ်းတွေပေါ့…..နဲနဲ…ကြမ်းတဲ့ဟာလေးတွေပေါ့..ဟင်းဟင်း…..”

“ ယုံပါတယ်ရှင်..ကိုဇင်မင်းဝင်းက ဒီလိုဖက်မှာ တဖက်ကမ်းခပ် ကျွမ်းတဲ့ လူတယောက်ဘဲ မဟုတ်လား…”

“ ဟဲဟဲ…အိမ့်ကလည်း..အမှန်တွေကို ပြောနေပြန်ပါပြီလေ….ဟားဟား….”

ဇင်မင်းဝင်းနဲ့ အိမ့်နဲ့က တကယ့်ကို ပွင့်လင်းမြင်သာ ခဲ့ကြတဲ့ သူတွေပါ ။ ဇင်မင်းဝင်း ရဲ့ အကိုင်အတွယ် အထိအတွေ့တွေက အိမ့်ကို တအား စွဲလန်းစေခဲ့တာပါ။ အခုတော့ အိမ့် စိတ်တွေ တည်ငြိမ် အေးဆေးနေသလိုဘဲ ။ သူ့ကိုလည်း ပုံမှန် မိတ်ဆွေ တယောက်လိုဘဲ ဆက်ဆံချင်တော့တယ် ။

“ ဟိုလေ..အိမ့်…အားတဲ့ အခါ..ကိုယ်နဲ့ ညစာလေး ဘာလေး….”

“ အိမ့် အချိန် မရှိပါဘူး..ကိုဇင်မင်းဝင်း……ဆောရီးဘဲနော်…..အိမ့် ဘယ်သူနဲ့မှ မထွက်တော့ဘူး……”

“ အော် . . အိမ့်ရယ်…အိမ့်…ကြုံခဲ့..ဖြတ်သန်းခဲ့ရတဲ့ အခက်အခဲတွေက များတော့ စိတ်တွေ ပင်ပန်းနေမှာပေါ့ ကိုယ် သဘောပေါက်ပါတယ်….တနေ့နေ့..တချိန်ချိန်ပေါ့..ကိုယ်က အိမ့်အတွက်ဆို အမြဲ အဆင်သင့် ရှိနေတာပါ..အိမ့် အိမ်ထဲမှာဘဲ ပျင်းပြီး အပြင်ထွက် လေကောင်းလေသန့်ရှုချင်ရင် ကိုယ့်ကို သတိရလိုက်ပေါ့..” အိမ့်လည်း စိတ်ထဲမှာ ပြုံးလိုက်မိတယ် ။

ဟွန်း..နင့်အကြံ..ငါမသိရင် ခက်မယ်…နင် ငါ့ကို ရှူစေချင်တာက လေကောင်းလေသန့် မဟုတ်ပါဘူးဟာ…နင် ရှုစေချင်တာက နင့်လချောင်းကြီးပါ….လို့ စိတ်ထဲမှာ ပြောနေမိတယ် ။ ဇင်မင်းဝင်း နုတ်ဆက်ပြီး ပြန်သွားတယ် ။ မကြာသေးတဲ့ အချိန်ကာလတုံးက ဇင်မင်းဝင်းနဲ့ ကာမစပ်ယှက်ခဲ့တာ

တွေကို တချက် ပြန် မြင်ယောင် သတိရလိုက်မိပြီး စိတ်ထဲမှာ ကာမဆန္ဒ လိုလားချင်သလိုလို ဖြစ်သွားလိုက်သေးတယ် ။ ပေါင်ကြားမှာ စိုစိစိ ဖီလင်လေးတောင် ရလိုက်တယ် ။ အင်း…အိမ့် သည်ကိစ္စတွေကို မတွေးတာ ကြာပြီ။

အေးဆေး တည်ငြိမ်လာပြီ လို့ ထင်ရတဲ့ အိမ့်ဇာသော်ရဲ့ စိတ်တွေဟာ ဇင်မင်းဝင်း ရောက်လာတာနဲ့ ဟိုတုံးက ဇင်မင်းဝင်းနဲ့ လုပ်ခဲ့တာတွေကို ပြန်ပြောင်း သတိရမိခဲ့တာကြောင့် ငုတ်လျှိုးနေတဲ့ ကာမစိတ်တွေက ပေါ်ပေါက်လာရပြန်ပြီ။

အလုပ် ပိတ်ဖို့ အချိန် နီးကပ်လာပြီ ။ အိမ့် အိမ်သာထဲ ဝင်ခဲ့တယ် ။ သေးပေါက်ချင်လို့ မဟုတ်ဘူး ။ ပေါင်ကြားဂွဆုံက စိုစိစိ ဖြစ်နေတာကို စူးစမ်းချင်တာ ။ ဟုတ်တယ် ။ အိမ့် ဇင်ဝင်းဝင်းကြောင့် အရင် အဟောင်းတွေ ပြန်ပြောင်း သတိရပြီး ကာမဆန္ဒ တောင့်တတဲ့စိတ်တွေ ဝင်လာတာ။ အရည်တွေ စိုရဲနေတယ် ။ မို့ဖေါင်းတဲ့ အမွှေးရေးရေးနဲ့ သူ့မုန့်ပေါင်းကို တချက် စမ်းလိုပ်မိတယ် ။

ဖူး….အင်း…ယောကျ်ားနဲ့ မတွေ့တာ ကြာလို့ လိုလားနေပြန်ပြီ ။

လဖက်ရည်ဆိုင်လေးလည်း ဆိုင်ပိတ်တော့မှာမို့ စသိမ်းနေပြီ ။ ကားရေဆေးတဲ့နေရာက တာဝန်ခံ ကောင်လေး ကျော်ကျော်က “ မမ..အသစ် လက်မခံနဲ့တော့ ..လက်ရှိ ဆေးနေတာ သုံးစီး ရှိနေသေးတယ်….” လို့ လာ သတိပေးတယ်။ အဲလို သတိပေးဖို့ ဒီကောင်လေးကို ကြိုပြောထားခဲ့တာလေ ။ မဟုတ်ရင် ပိတ်နိုင်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး ။

“ CLOSED ” ဆိုတဲ့ ဆိုင်းဘုတ်လေးကို ကျော်ကျော် သွားချိတ်နေတာကို တွေ့လိုက်တယ် ။ သည်ကောင်လေး တော်တော် တက်ကြွတယ် ။ ကြိုးစား နိုးကြားတယ် ။ ဒါကြောင့် ဒယ်ဒီက သူ့ကို အရမ်း သဘောကျတယ် ။ တဖွဖွ ချီးမွမ်းတတ်တယ် ။ “ ဒီကလေး..တော်တယ်…” တဲ့ ။

ကျော်ကျော့်ကို သေသေချာချာ ကြည့်လိုက်မိတော့ အဆီပို တကျပ်သားတောင် ရှိမှာ မဟုတ်တဲ့ ကျစ်လစ်တောင့်တင်းပြီး အချိုးကျတဲ့ သူ့ကိုယ်လုံး အနေအထားကို အိမ့် သဘောကျသွားတယ် ။ အား ကောင်းသန်မာတဲ့ ကောင်လေးမို့ မိန်းမတယောက်ကို ကောင်းကောင်း ထောင်းပေးနိုင်မယ့် ယောကျ်ား တယောက်ဘဲ လို့ အိမ့်လည်း လတ်တလော ဖြစ်နေတဲ့ စိတ်ရိုင်းတွေနဲ့ တွေးလိုက်တာ ။

သည် အချိန်မှာ ငွေသိမ်းကောင်တာက အတွင်းဖက် စားပွဲလေး ပေါ်က  အိမ့်ရဲ့ ဟမ်းဖုန်းလေး တတိတိနဲ့ မြည်လာတယ် ။ ဘယ်သူ ခေါ်တာလဲ ကြည့်လိုက်တယ် ။ ဒယ်ဒီများ ခေါ်တာလားလို့ပါ ။ အိုး…ဒေါက်တာမျိုးစည်သူ…..။

“ ဟယ်လို…..အိမ့်ဇာသော်ပါ…..”

“ ဟေး..အိမ့်..ဒို့ပါ ..မျိုးစည်သူ ……”

“ အကို..မတွေ့တာ ကြာပြီ……”

“ ဟုတ်တယ်…ဒို့လည်း ခရီးသွားနေလို့…မနေ့ကဘဲ ပြန်ရောက်တာ….”

“ ဘယ်သွားတာလဲ အကို..ဗကေးရှင်းလား…..”

“ မဟုတ်ဖူး..အိမ့်..အလုပ်ကိစ္စနဲ့..စင်္ကာပူ သွားတာ…အိမ့်အတွက်လေ…လက်ဆောင်လေးတွေ ပါလာတယ်…အိမ့်ကို လာပေးလို့ ရမလား…. အန်ကယ်လ်ကော ရှိလား….”

“ ဒယ်ဒီ မရှိဘူး..အကို..သူ့မိတ်ဆွေတွေနဲ့ ငပလီကို သွားနေတယ်…..”

“ အိမ့်က အန်ကယ်လ့်နေရာမှာ တာဝန်ယူပေးနေတာပေါ့လေ…..”

“ ဟုတ်တယ်..အကို….”

“ ကောင်းလိုက်တာ အိမ့်ရယ်…အကို ဝမ်းသာတယ် ……အိမ့် ဒီညနေ အားလား..ဘာမှ ချိန်းထားတာ မရှိရင် အကိုနဲ့ တခုခု ထွက်စားမလား…ဝယ်လာတဲ့ ပစ္စည်းလေးတွေလည်း ပေးရင်းနဲ့လေ…”

“ အင်း……ဘာမှ တော့ မရှိပါဘူး……ရတယ်လေ…အကို လာလို့ ရပါတယ်….”

“ အိုကေ..အိမ့်..ဒါဆို အကို ခုနစ်နာရီလောက် လာခဲ့လို့ ရမလား….”

“ ရတယ် အကို…..အိမ့် အိမ်ကဘဲ စောင့်နေမယ် …..”

“ အိုကေ ကောင်းပြီ..တွေ့မယ်နော်…အိမ့်…ဆီးယူး…..”

“ ဆီးယူး အကို…..ဘိုင်း……”

ဟင်း..စောစောက ကျော်ကျော့်ကို မရိုးမသား တွေးမှန်းလိုက်မိတာတွေ အိမ့်ခေါင်းထဲမှာ မရှိတော့ဘူး ။ ကျော်ကျော့်နေရာမှာ အစားထိုး နေရာဝင်ယူသွားတာက ဒေါက်တာမျိုးစည်သူ …။

ဟင်း..ချစ်ရည်ရွှမ်းနေတဲ့ သူ့မျက်လုံးညိုညိုကြီးတွေနဲ့ အိမ့်ကို စိုက်စိုက်ကြည့်တတ်တဲ့ ဒေါက်တာမျိုးစည်သူ ရဲ့ အကြည့်တွေထဲမှာ အိမ့်ကို သူ ချစ်နေတယ် ဆိုတာ အိမ့် သိခဲ့တာ ကြာပါပြီ ။

အားလုံး သိမ်းဆည်းပြီးလို့ ပြန်ခါနီး အိမ့်လည်း ကျော်ကျော့်ကို “ မမ မသိလို့ မေးရဦးမယ်..မင်းက အိမ်ထောင်နဲ့လား….” လို့ မေးလိုက်ပါတယ် ။ ကျော်ကျော်က “ ဟုတ်တယ်..မမ….ပျနော့်မှာ က

လေး၂ယောက် ရှိပါတယ် မမ..” လို့ ဖြေလိုက်တယ် ။

အိမ့် သူ့ဘီအမ်ဒဗျူကားဖြူလေးပေါ်ကို တက်လိုက်ရင်း..“ အင်း…ငါ့စိတ်ရိုင်းတွေကို အချိန်မှီ ထိန်းချုပ်လိုက်နိုင်လို့ တော်ပါသေးတယ်…” လို့ တွေးလိုက်ပါတယ် ။

ဒေါက်တာမျိုးစည်သူနဲ့ ထွက်ရမှာမို့ အိမ်ကို ပြန် ရေမိုးချိုး အလှအပ ပြင်ဆင်ရဦးမယ် ။

အကယ်လို့များ ဒေါက်တာမျိုးစည်သူက အိမ့်ကို ချစ်စကား ပြောလာမယ် ဆိုရင် အိမ့်က ငြင်းပယ်လိမ့်မှာ မဟုတ်ပါဘူး ။ သူ့ကိုဘဲ ဘဝကြင်ဖေါ် အဖြစ် ရွေးချယ်လိုက်ဖို့ အိမ့် စိတ်ကူးပြီးပြီ ။

အသက်ကြီးလာတဲ့ ဒက်ဒီ့ကို နားခိုင်းပြီး အိမ့်ကဘဲ ဆက် အလုပ်တွေ လုပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားခဲ့ပြီးပြီ ။

ပျက်အစဉ် ပြင်ခဏ ဆိုတဲ့ စကားလိုဘဲ သမီးဆိုးလေး အိမ့်ဇာသော်ဟာ ဒီကနေ့မှာတော့ သမီးလိမ္မာလေး တယောက် ဖြစ်နေပါပြီ။…ပြီးပါပြီ

Zawgyi

သမီးမိုက္

ေတာင္းဆိုး ပုလုံးဆိုးကိုသာ ပစ္ၾကရိုး ထုံးစံ ရွိေပမယ့္ သားဆိုးသမီးဆိုးေတြကိုေတာ့ မိဘေတြက မပစ္ရက္ မပစ္နိုင္ၾကဘူး ဆိုတဲ့ စကား အတိုင္းပါဘဲ ။

ဦးဘေဖေသာ္သည္ သမီး အိမ့္ဇာေသာ္ ဘယ္ေလာက္ဆိုးဆိုး လမ္းမွားကေန လမ္းမွန္ကို ျပန္ေရာက္ဖို႔ကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ သည္းခံ ေစာင့္ဆိုင္းၿပီး ႀကိဳးစားေနတဲ့ အေဖ တေယာက္ ပါ ။

အပ်ိဳျဖစ္ခါစ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ အရြယ္ထဲ့ အေဖ့စကားကို နားမေထာင္ဘဲ ထင္ရာစိုင္းခဲ့တဲ့ အိမ့္ဇာေသာ္သည္ အခု အသက္ႏွစ္ဆယ္ တင္းတင္း ျပည့္တဲ့အထိ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းတဲ့ ဘဝကို မရရွိနိုင္ေသး ။

အလုပ္သမားေလးေတြ ကားေဆးေနတာကို လွမ္းၾကည့္ေနရင္း ဦးဘေဖေသာ္သည္ သမီးဆိုးေလး အခု အခ်ိန္မွာ ဘယ္ဆီမ်ား ေရာက္ေနမလဲ လို႔ ေတြးေတာေနတယ္ ။

သမီး…..ရယ္…ေဖေဖ အရမ္း စိတ္ပူတာဘဲ…သမီး အသက္မွ ရွင္ေေနေသးရဲ့လား……ေဖေဖ့ဆီ ျပန္လာပါကြာ…..လို႔ စိတ္ထဲမွာ ေျပာေနမိတယ္ ။

ဗဟိုလမ္းမႀကီး ေပၚက “ ေသာ္..ကားေရေဆးဆီထိုး ” လုပ္ငန္းႀကီးကို ပိုင္ဆိုင္ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ဦးဘေဖေသာ္သည္ သမီးေလး ငါးႏွစ္အရြယ္ ကထဲက ဇနီး ျဖစ္သူ ဆုံးပါးသြားခဲ့တယ္ ။ သမီးကို ခ်စ္လြန္းလို႔ အလိုလိုက္ခဲ့ရာက သမီးသည္ အသက္ ဆယ့္သုံးႏွစ္ အရြယ္ေလာက္ ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္ ကစၿပီး သူ႔စကားကို နားမေထာင္ေတာ့ဘဲ လုပ္ခ်င္တာေတြကို လုပ္ေတာ့တာဘဲ ။

ဦးဘေဖေသာ္သည္ ေဒါသျပတတ္သူ တေယာက္ မဟုတ္ ။ ေအာ္ဟစ္တတ္သူလည္း မဟုတ္ ။ သမီးကို အက်ိဳးနဲ႔အေၾကာင္းနဲ႔ ရွင္းေျပာၿပ သင္ေပးခ်င္တဲ့ လူတေယာက္ ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔သမီးက ေအးေအးေဆးေဆး သင္ျပေျပာၿပ ဆုံးမလို႔ မရ ။ ျပန္မေျပာ နားလည္းမေထာင္ ။

လုပ္ခ်င္ရာကို လုပ္တယ္ ။ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ထဲက ရည္းစား စထားသလို စီးကရက္လည္း စေသာက္တယ္ ။

အေဖ့ စကားကို နာမေထာင္ ႐ုံမက ေက်ာင္းက ဆရာ..ဆရာမ..ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး တို႔ရဲ့ စကားကိုလည္း နားမေထာင္ခဲ့ ။

ပထမဆုံး ထားတဲ့ ရည္းစားက ထင္ေက်ာ္ထိုက္ ဆိုတဲ့ စစ္တပ္က ဗိုလ္မွူး တေယာက္ရဲ့သား ။ သမီးလိုဘဲ ဆိုးေပေတေနတဲ့ အလိုလိုက္ခံထားလို႔ အကဲပါေနတဲ့ဆိုးသြမ္းေနတဲ့ ေကာင္ေလး ။

ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ထားလိုက္တဲ့ရည္းစားက မေရမတြက္နိုင္ေတာ့ ။ သမီးဆိုးရဲ့ နံမည္ကေတာ့ ဘာပ်က္သလဲ မေမးနဲ႔ ။ ဦးဘေဖေသာ္လည္း မိတ္ေဆြ ေဆြမ်ိဳးေတြ ၾကားထဲ အေတာ့္ကို အေျပာအဆို ခံရတယ္ ။ ကဲ့ရဲ့ အျပစ္တင္ တာလည္း ခံရတယ္ ။

ထင္ေက်ာ္ထိုက္နဲ႔ တုံးက သမီးက တအား ငယ္ေသးၿပီး ကိုယ္ဝန္ေတြ ဘာေတြ ရွိသြားမွာ စိုးလို႔ ဦးဘေဖေသာ္ အရမ္း စိတ္ေတြ ပူခဲ့တယ္။ သမီးကိုတားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သမီးက နားမေထာင္ပါဘူး ။ ေကာင္ေလးရဲ့ကားေပၚမွာ တခ်ိန္လုံး ပါပါသြားတယ္ ။

မိတ္ေဆြေတြ ေဆြမ်ိဳးေတြက ဦးဘေဖေသာ္ကို ဖုန္းဆက္ေျပာၾက လာလည္းေျပာၾကတယ္ ။

ေခ်ာ့ေျပာလည္း မရ ေျခာက္ေျပာလည္း မရ ..အိမ့္ဇာေသာ္က လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေနတာဘဲ ။ ေကာင္ေလးက သူ႔အေဖကားကို ေမာင္းတာ ဘာျမန္သလဲ မေမးနဲ႔ ။ ယဥ္ထိန္းရဲေတြ တားလည္း ရပ္မေပးဘူး ။ တခါမွာ အေနာက္က ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႔ လိုက္ၿပီး ဖမ္းေတာ့လည္း သူ႔အေဖရဲ့ နံမည္နဲ႔ဂုဏ္ပုဒ္ကို မေခ်မငံနဲ႔ မေလးမစားနဲ႔ ေျပာလို႔အေတာ္ေလး ေျဖရွင္းၾကရတယ္ ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္သမီး အိမ့္ဇာေသာ္က ေကာင္ေလးရဲ့ကားေပၚမွာ ။

တေန႔မွာ ဒီေကာင္ေလးက တျခား လူႀကီးသားေတြနဲ႔ ကားၿပိဳင္ေမာင္းရင္း အက္ဆီးဒင့္ အႀကီးစားႀကီး ျဖစ္တယ္။ကားေမွာက္တယ္ ။ ေကာင္ေလးက ငယ္ငယ္က သူ႔အေဖ စစ္သံမွူး တာဝန္နဲ႔ နိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြ ေနရေတာ့သူ႔မွာ အေတြ႕အၾကဳံ အျမင္ေတြ ရွိခဲ့ေတာ့ ကားေမာင္းရင္ ေမာင္းသူေရာ စီးသူေရာ ထိုင္ခုံ ခါးပတ္ကို ပတ္ရမယ္ဆိုတာ သိတယ္ ။ ပတ္တယ္ ။ အိမ့္ဇာေသာ္နဲ႔ ကားေမာင္းရင္ သူေရာ အိမ့္ဇာေသာ္ေရာ ခါးပတ္ ပတ္ၾကတယ္။အဲဒီအက်င့္ေၾကာင့္ ကားေမွာက္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အသက္မေသၾကဘူး ။ ေနာက္ခန္းမွာ ထိုင္တဲ့ တာတူးဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးရဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ခါးပတ္မပတ္လို႔ ကားေနာက္မွန္ကို ေဖါက္ၿပီး လြင့္ထြက္ၿပီး ပြဲခ်င္းၿပီးသြားတယ္ ။ ေကာင္ေလးလည္း ဒါဏ္ရာ ရသြားတယ္ ။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေကာင္ေလးရဲ့ အေဖက ေကာင္ေလးကို နိုင္ငံျခားမွာ စာသင္ဖို႔ ဆိုၿပီး လႊတ္လိုက္တယ္ ။

သမီးအိမ့္ဇာေသာ္လည္း အသဲကြဲၿပီး က်န္ခဲ့တာေပါ့ ။ အေဖ ဦးဘေဖေသာ္လည္း သမီး စိတ္သက္သာရာရေစဖို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဖန္တီး လုပ္ကိုင္ေပးခဲ့ေပမယ့္ သမီးက သမီးဆိုး ။ ေအးေအး မေနနိုင္ဘူး ။ ရည္းစား ထပ္ရတယ္ ။

ဒီတခါ ရည္းစားက ဦးဘေဖေသာ္အတြက္ ရတက္မေအးရျပန္တဲ့ တေယာက္ ။ အိမ့္ဇာေသာ္က လုပ္လိုက္ရင္အရာရာနဲ႔ အေၾကာင္းေၾကာင္းဘဲ ။ ဒီတခါ ျဖစ္တဲ့ေကာင္က ခ်ာတိတ္ မဟုတ္ဘူး ။ သူ႔ထက္ အသက္ အမ်ားႀကီးႀကီးတဲ့ လူႀကီးတေယာက္နဲ႔ ျဖစ္တာ ။ သည္လူက မိန္းမနဲ႔ ကြဲေနတဲ့ သေဘၤာသား ။

ဦးဘေဖေသာ္လည္း တရွက္ကြဲၿပီး မၾကာခင္ ေနာက္တရွက္ ထပ္ကြဲရျပန္တယ္။
မိတ္ေဆြေတြ ေဆြမ်ိဳးေတြက လာေျပာၾက သတိေပးၾက အႀကံေတြ ေပးၾကျပန္တယ္ ။ သားသမီးကို ဘယ္လိုေမြးရမလဲ ဆိုတာ သင္ေပးခ်င္ၾကတာ ။ သင္သူေတြက သားသမီးေတာင္ မရွိၾကဘူး ။ စာေတြ ဖတ္ၿပီး ၾကားဖူးဖတ္ဖူးတာေတြနဲ႔ ဆရာလာလုပ္ၾကတာေလ ။

အိမ့္ဇာေသာ္ကေတာ့ အေဖေျပာလည္း မရ ။ ေဒါသထြက္လည္း ဂ႐ုမစိုက္ ။ သည္လူနဲ႔ တတြဲတြဲ ။ တေန႔ ညဖက္ပါ အိမ္ျပန္မလာလို႔ ဦးဘေဖေသာ္လည္း ငါ့သမီးေလးေတာ့ အပ်ိဳမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး ဆိုၿပီး ယူၾကဳံးမရျဖစ္ စိတ္ထိခိုက္ခဲ့ရတယ္ ။ အိမ့္ဇာေသာ္က သေဘ္ာသားႀကီးနဲ႔ သြား အိပ္လိုက္တာ ။

ဒါနဲ႔တင္ ရပ္သြားသလား ဆိုေတာ့ မရပ္ဘူး ။ သေဘ္ာသားႀကီးလည္း သေဘ္ာျပန္တက္သြားေရာ အိမ့္ဇာေသာ္လည္း တေယာက္ထဲမ်ား ပ်င္းေနလို႔ မေနတတ္ဘူးလား မသိဘူး ။ ေနာက္ အသစ္တေယာက္နဲ႔တြဲျပန္ေရာ ။ ဒီတခါက သူ႔ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ဘဲ ႀကီးတဲ့ ေကာင္ေလး ။ ဒါေပမယ့္ ဆင္းရဲသား ရပ္ကြက္ထဲ ေရလွည္းတြန္းစားရတဲ့ အေျခအေနမဲ့ေလးနဲ႔ တြဲတာ ။ ေကာင္ေလးက ဆင္းရဲသားေလး ဆိုေပမယ့္ သနားကမားေလး ေပါ့ ။ ေခတ္လူငယ္ပုံစံ ဆံပင္ရွည္ရွည္ ပိန္ေညာင္ေညာင္ ခါးကိုင္းကိုင္းနဲ႔ ေဆးဘဲပုံ ။

ဦးဘေဖေသာ္လည္း သမီး အိမ္ျပန္မလာလို႔ စိတ္ဆင္းရဲေပမယ့္ အရင္ သေဘ္ာသားႀကီးနဲ႔တုံးကထဲက ၾကဳံဖူးခဲ့ၿပီမို႔ အသစ္အဆန္း မဟုတ္ေတာ့တာေၾကာင့္ နဲနဲေတာ့ အပူေလ်ာ့သြားတယ္ ။ တရက္က ႏွစ္ရက္ ျပန္မလာေတာ့လို႔ သမီး ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ လိုက္ စုံစမ္းေတာ့ လွည္းတန္း ရပ္ကြက္ ထဲက လမ္းေလးတလမ္းထဲမွာ ရွိေနတယ္ လို႔ တူဝမ္းကြဲတေယာက္က ေျပာလို႔ လိုက္သြားၾကည့္လိုက္တယ္ ။

ေကာင္ေလးနဲ႔ အတူတူေနေနၿပီ ။ နံေစာ္ညစ္ပတ္ေနတဲ့ အခန္းက်ဥ္းေလးမွာ ဘာအိပ္ရာအခင္းအက်င္းမွ မရွိ ေစာင္ေတာင္ မရွိဘဲ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေနတယ္ ။

ဦးဘေဖေသာ္လည္း သမီးေလး ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနတာကို မၾကည့္ရက္လို႔ လိုတာေလးေတြ ဝယ္ေပးခဲ့တယ္ ။ ျပန္လာခ်င္ရင္လည္း အခ်ိန္မေရြး ျပန္လာဖို႔ ေျပာခဲ့တယ္ ။ သမီးတေယာက္ထဲဘဲ လာလို႔ရမယ္ ဆိုတာမ်ိဳးလည္း မေျပာခဲ့ပါဘူး ။
တကယ္ေတာ့ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ တသက္လုံး ေနလာခဲ့တဲ့ အိမ့္ဇာေသာ္က အဲလို ၾကာရွည္ မေနနိုင္ပါဘူး ။ ေကာင္ေလးကို ထားခဲ့ၿပီး အေဖ့အိမ္ကို ျပန္ေရာက္လာတယ္ ။

ေတာ္ေတာ္ေလး ေျခၿငိမ္သြားတယ္ ။ သင္တန္းေတြ တက္ခ်င္တယ္ ဆိုလို႔ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ အကုန္ တက္ခိုင္းတယ္ ။

ဒါလည္း ခဏပါ ။

မိန္းမရွိတဲ့ စာေရးဆရာလိုလို ဒါရိုက္တာလိုလို လူတေယာက္နဲ႔ ထပ္ညိျပန္တယ္ ။ ဦးဘေဖေသာ္လည္း သမီးကို ဘာမွ ဆုံးမလို႔လည္း မရတာေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္မိတယ္ ။ ဘာမွ မေျပာလိုေတာ့ဘူး ။

ဒါေပမယ့္ ဉာဏ္ေကာင္း ထက္ျမက္တာေလးေၾကာင့္အိမ့္ဇာေသာ္ ဆယ္တန္းေတာ့ ေအာင္သြားၿပီး တကၠသိုလ္ကို ေရာက္သြားတယ္ ။ အဲဒီမွာ ေနာက္ထပ္ ရည္းစား တေယာက္ ထပ္ရျပန္ေရာ ။ ဒီတခါေတာ့ အိမ့္ဇာေသာ္က ဆင္းရဲသားနဲ႔ျဖစ္လို႔ ရတဲ့ ရလဒ္ကို သိသြားေလသလား မသိဘူး ။ ခ်မ္းသာတဲ့ ေကာင္ေလးတေယာက္နဲ႔ ျဖစ္ျပန္တယ္ ။ ဒီေကာင္ေလးရဲ့ မိဘေတြက အဲဒီေခတ္ရဲ့ ေမွာင္ခိုကုန္ကူးသမား အႀကီးစားေတြ( စမတ္ဂလာ ) ေတြ လို႔ ေျပာရမယ့္ လူလည္ေတြ ။ ကားမ်ိဳးစုံ ထည္လဲစီးနိုင္တဲ့ ေတာ္႐ုံ အစိုးရအရာရွိ လူတန္းစားေတြကို ေငြနဲ႔ေပါက္ အိတ္ထဲထည့္ထားနိုင္တဲ့ လူေတြေပါ့ ။ အိမ့္ဇာေသာ္ကို ဖူးဖူးမွုတ္ ထားနိုင္တဲ့ေကာင္ဆိုေတာ့ အိမ့္ဇာေသာ္ သူနဲ႔ တတြဲတြဲ ။

သည္ေကာင္ေလးရဲ့ နံမည္က ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းနိုင္ ။

ဦးဘေဖေသာ္ရဲ့ ေရေဆးဆီထိုး ကို အျမဲ ကားေတြ လာေဆးေနက် ။ ဒီေကာင္ေလးက ကားအသစ္ေတြ အေကာင္းစားေတြ ထည္လဲစီးၿပီး လာေဆးေနက်မို႔ ဦးဘေဖေသာ္ မ်က္မွန္းတန္းမိေနတယ္ ။ ကားေဆးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာထိုင္ေစာင့္ရင္း ဦးဘေဖေသာ္ ဖြင့္ထားတဲ့ လဖက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ စားစရာေတြ မွာစားတဲ့ေနရာမွာ ေငြကို ေပါေပါမ်ားမ်ား သုံးတာကိုလည္း သတိထားမိခဲ့တယ္ေလ ။

ေငြအရွိန္နဲ႔ ေမာက္မာ ရိုင္းစိုင္းတဲ့ အမူအရာေတြ.. လူတကာကို ေစာ္ကားေမာ္ကား လုပ္ခ်င္တဲ့ ပုံစံေတြကို ေတြ႕ရတယ္ ။
ကိုယ့္သမီးက သည္အေကာင္နဲ႔မွ သြား ႀကိဳက္ရျပန္တယ္ ။ ဦးဘေဖေသာ္လည္း မႀကိဳက္ေပမယ့္ ဘာတတ္နိုင္မလဲ ။

“ အိမ့္…အိမ့္……ထ……ထေတာ့….ကိုးနာရီ ထိုးေတာ့မယ္…..”
သဲပုံ႔လာႏွိုးလို႔ အိမ့္ဇာေသာ္ မ်က္လုံးအစုံကို ႀကိဳးစားၿပီး ဖြင့္လိုက္တယ္ ။

ညက အေလလိုက္တာ မ်ားသြားလို႔ အိပ္ေရးက မဝဘူး ။
ထထိုင္ၿပီး အေၾကာဆန႔္လိုက္ရင္း အလွျပင္ေနတဲ့ သဲပုံ႔ကို “ ငါ မလိုက္လို႔ မရဘူးလား…သဲပုံ႔…” လို႔ ေမးလိုက္
တယ္ ။ သဲပုံ႔က “ အပ်င္းမႀကီးနဲ႔ အိမ့္…နဲနဲပါးပါးေတာ့ သဲပုံ႔ကို လိုက္ကူအုံးမွေပါ့…” လို႔ မ်က္ေစာင္းေလး ထိုးၿပီး ေျပာလိုက္တယ္ ။

ဝါးကနဲ သမ္းရင္း အိမ့္ဇာေသာ္ ကုတင္ေပၚက ထလိုက္တယ္ ။
သဲပုံ႔ကို သူ မွီခိုစားေနတာ ၾကာၿပီ ။ သဲပုံ႔အိမ္မွာဘဲ ကပ္ေနေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ ။
သူေျပာသလို သူ႔အလုပ္ေတြမွာ ဝိုင္းကူသင့္တာကေတာ့ အမွန္ေပါ့ ။ အိမ့္ဇာေသာ္ကို ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းသိန္း က လာ
ေနလို႔ ေျပာေပမယ့္ အဲလိုႀကီး သူနဲ႔ မေနခ်င္ဘူး ။ သဲပုံ႔အိမ္မွာဘဲ ေနတယ္ ။

ေရခ်ိဳးခန္းထဲကို ဝင္ခဲ့ၿပီး အိမ့္ဇာေသာ္ ကိုယ္ေပၚက တီရွပ္ေလးနဲ႔ ပင္တီႏြမ္းေလးကို ခၽြတ္ပစ္လိုက္တယ္ ။ သြားတိုက္ရင္း ေရပန္းကို ဖြင့္တယ္ ။

သဲပုံ႔က လတ္တေလာ အိမ့္ဇာေသာ္ရဲ့ ေက်းဇူးရွင္ ။
သဲပုံ႔က မိဘေတြ မရွိၾကေတာ့ဘူး ။ သူ႔ေမာင္ေလး မ်ိဳးႀကီးနဲ႔ ေနတယ္ ။ လြတ္လပ္တယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ အိမ့္ဇာေသာ္ သူနဲ႔လာေနေနတာ ။ တခုဘဲ ။ မ်ိဳးႀကီးကို နဲနဲ သတိထားရတယ္ ။ သူက ႏွာဘူးေလး ။ ဒီခ်ာတိတ္က အိမ့္ဇာေသာ္ကို ႐ူးသလိုေပါသလိုနဲ႔ ကိုင္ခ်င္ ပြတ္ခ်င္တယ္ ။ ရရင္ တက္ျဖဳတ္မယ့္ ငတိေလး ။

သဲပုံ႔က မိဘေတြရဲ့ လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ကို ဆက္လုပ္ေနတယ္ ။ ပန္းဆိုင္ အလုပ္ ။ ပန္းေအာ္ဒါေတြကို ကပ္စတန္မာေတြ ဆီ အိမ္တိုင္ရာေရာက္ ပို႔ရတဲ့ အလုပ္ ။ ဆိုင္မွာက မကစ္တီ ဆိုတဲ့ သဲပုံ႔အမဝမ္းကြဲ က တာ
ဝန္ယူေနတယ္ ။ သူ႔ကို “ အေထြး ” ဆိုတဲ့ အေျခာက္မတေယာက္က ကူတယ္ ။

မကစ္တီက သဲပုံ႔မိဘေတြ လက္ထက္ထဲက လုပ္ေနတာ ။ အေထြး သို႔မဟုတ္ ကိုကိုေထြးကေတာ့ မကစ္တီ တေယာက္ထဲ မနိုင္လို႔ သိပ္မၾကာေသးခင္က ခန႔္ထားတာ ။ အေထြးက အေျခာက္ပီပီ ပန္းျပင္တာ ေတာ္တယ္။
လက္ရာေကာင္းတယ္ ။ အားကိုးရတယ္ ဆိုပါေတာ့ ။

ေရပန္းေအာက္မွာ ဆပ္ျပာနဲ႔ ကိုယ္အႏွံ့ ပြတ္တိုက္ရင္း အိမ့္ဇာေသာ္ အသက္ႏွစ္ဆယ္ တင္းတင္း ျပည့္ခ်ိန္ သူမရဲ့ မေရမရာ စမ္းတဝါးဝါး ေလလြင့္ေနတဲ့ ဘဝကို မမူးတဲ့အခ်ိန္ နည္းနည္း ျပန္စဥ္းစားေနမိတာပါ ။

ထြားတင္းေနတဲ့ ရင္သားႀကီးေတြကို ဆပ္ျပာနဲ႔ ပြတ္တိုက္တဲ့ အခ်ိန္ ဘာမွ မျဖစ္ေပမယ့္ ေပါင္တန္ႏွစ္ဖက္ရဲ့ၾကားခလယ္က ေတာင္ဂမူေလးကို ေရာက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ အကြဲေၾကာင္း ႏွုတ္ခမ္းသားႏုႏုေတြကို လက္ေခ်ာင္းေတြက ထိေတြ႕တဲ့အခါ အူး…..ဟင္း …ဆိုတဲ့ အသံေလး အိမ့္ဇာေသာ္ရဲ့ ႏုတ္ဖ်ားက တိုးတိုးေလး ထြက္လာၿပီး ႏွုတ္ခမ္းလွလွေလးေတြ ဖတ္ကနဲ ပြင့္ဟ….မ်က္လုံးေတြ ပိတ္က်သြားရတယ္ ။

ဟူး …ဒီေနရာကို ထိရင္ အိမ့္ဇာေသာ္ မရဘူး ။ ထိၿပီးရင္း ထပ္ ထိခ်င္လာတယ္။ သည္ေနရာကို ေယာက်္ားတိုင္းလို တပ္မက္ၾကတယ္ ဆိုေပမယ့္ ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းနိုင္က သူမ်ားထက္ ပိုေနမလား မသိဘူး ။ သည္ေနရာကို သူ တအားကို ႀကိဳက္တာ ။ တခ်ိန္လုံး နမ္းရွုံ႔ခ်င္တယ္ေလ ။

လတ္တေလာ ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းသိန္းနဲ႔ ညိေနတယ္ ဆိုေပမယ့္ အိမ့္ဇာေသာ္ သူ႔ကို တကယ္ႀကီး ရင္မခုံဘူး ။
ဘဲေတြလည္း ေျပာင္းခဲ့တာ မ်ားၿပီ ။ ပထမဆုံးဘဲ ထင္ေက်ာ္ထိုက္ ေလာက္ေတာ့ ဘယ္ဘဲကိုမွ အိမ့္ဇာေသာ္မခ်စ္ခဲ့ ရင္မခုံခဲ့ဘူး ။

သည္အေတာအတြင္း ဗစ္တာညိဳဝင္းက အိမ့္ဇာေသာ္ကို ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းသိန္းနဲ႔ တြဲေနတာ သိရက္နဲ႔ လိုက္ဖန္ေနတယ္ ။ ဗစ္တာညိဳဝင္းက ေဂ်ာ္ဂ်ီတို႔နဲ႔ စီးပြားၿပိဳင္ဖက္ေတြ ဆိုေတာ့ ေဂ်ာ္ဂ်ီရဲ့ ေစာ္ကို သူရေအာင္ ဖန္နိုင္ရင္ေဂ်ာ္ဂ်ီ့ကို ေက်ာလိုက္နိုင္တယ္လို႔မ်ား ထင္ေနလား မသိဘူး ။

တေန႔ အိမ့္ဇာေသာ္ တာေမြအိုးရွင္းမွာ ေရွာ့ပင္လုပ္ေနတုံး ဗစ္တာညိဳဝင္းက လိုက္ဖန္တယ္ ။ သူက အေက်ာနဲ႔ ဝင္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဖူး ။သူ႔ကိုယ္သူ အရမ္း သိမ္ေမြ႕ၿပီး အဆင့္ျမင့္တဲ့ လူဂုဏ္တန္သားတေယာက္လို ပုံစံဖမ္းၿပီး ခ်ိဳသာေပ်ာ့ေျပာင္း ျပတယ္ ။

တကယ္ေတာ့ ဗစ္တာညိဳဝင္းက ျမန္မာ မဟုတ္ဘူး ။ အင္းေလ…ျမင္တာနဲ႔ လူတိုင္း သိပါတယ္ ။ သူတို႔က အိႏၵိယျပည္ေတာင္ပိုင္းက အသားမည္းမည္း ကုလားေတြ အမ်ိဳးအႏြယ္ ။ ျမန္မာျပည္ေပါက္ေတြေပါ့ ။ ကုလားေပမယ့္ ဗစ္တာညိဳဝင္းက ပိုက္ဆံခ်မ္းသာေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ သတယ္ ။ ေခၽြးေတြသန္ေတြနဲ႔ ဆံပင္ဆီရႊဲရႊဲနဲ႔ နံေစာ္ညစ္ပတ္တဲ့ ကုလားမဲမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး ။ အသားမည္းေပမယ့္ သန႔္ျပန႔္တယ္ ။ ခ်မ္းသာတဲ့ကုလားေပါ့ ။ ခိခိ …။

ဗစ္တာညိဳဝင္းက သူ ဖြင့္ထားတဲ့ ဆိုင္သစ္တခုကို လိုက္ၾကည့္ဖို႔ ေျပာတယ္ ။ လက္ေဆာင္ေတြလည္း ေပးခ်င္လို႔ေပါ့ေလ ။ အိမ့္ဇာေသာ္ လည္း သူ႔ကို ပက္ပက္စက္စက္ႀကီးလည္း ေျပာ မလႊတ္ခ်င္ဘူး ။ သူ႔လို “ အေကာင္ ” တေကာင္က လိုရင္ သုံးဖို႔ ႀကိဳးရွည္ရွည္နဲ႔ လွန္ထားနိုင္ရင္ ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား ။

မ႐ုတ္မလြန္ဘဲ ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ ညင္းလိုက္တယ္ ။ သူက ဇြဲမေလ်ာ့ဘူး ။ ကားရပ္ထားတဲ့ ပါကင္အထိ လိုက္လာတယ္ ။ အိမ့္ဇာေသာ္လည္း သဲပုံ႔ကားနဲ႔လာခဲ့တာေလ ။

သဲပုံ႔က ဗစ္တာညိဳဝင္းကို သေဘာက်တယ္ ။
ကုလား ျဖစ္တာက လြဲလို႔ အကုန္ေကာင္းတယ္ လို႔ ဟာသ အေနနဲ႔ ေျပာဖူးတယ္။
“ သဲပုံ႔ႀကိဳက္ရင္ လုပ္လိုက္ပါလား ” လို႔ အိမ့္ဇာေသာ္က ေျပာဖူးတယ္ ။ သဲပုံ႔က “ သူက ယူ႔ကိုဘဲ ႀကိဳက္တာ….သဲပုံ႔ကို မႀကိဳက္ဖူး…” လို႔ ရယ္ၿပီး ျပန္ေျပာတယ္ ။

သဲပုံ႔ကား နားကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ေမာင္းလာတဲ့ ဘီအမ္ဒဗ်ဴကားတစီး အိမ့္ဇာေသာ္နဲ႔သဲပုံ႔နားကို ထိုးဆိုက္လာတယ္ ။ ေဒါသထြက္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းသိန္း ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္ ။

ဗစ္တာညိဳဝင္းလည္း လန႔္သြားတယ္ ။ ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းသိန္းက တေယာက္ထဲ မဟုတ္ဖူး ။ အေဖၚေတြပါတယ္ ။ သုံးေယာက္ေတာင္ ။ ေဂ်ာ္ဂ်ီက “ ေဟ့ေကာင္..ဗစ္တာ…..ဒါ ဘာသေဘာလဲ….အိမ့္က ငါ့ရည္းစား ဆိုတာ မင္းသိသားနဲ႔ကြာ…ဘာလို႔ ေၾကာင္ေတာင္ ႏွိုက္ခ်င္တာလဲ…စည္းေဖါက္တာလား…….” လို႔ အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔ ေဒါသျပတယ္ ။ ေဂ်ာ္ဂ်ီတို႔နဲ႔
ဖက္ အျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဗစ္တာညိဳဝင္း က အေနာက္ကို ဆုတ္သြားၿပီး လက္ကာၿပီး “ မဟုတ္ဘူး….ဘရာသာ…ဒီလို မထင္နဲ႔..ခင္မင္မွု သက္သက္ပါ….ဘရာသာတို႔နဲ႔ အခင္မင္ မပ်က္ခ်င္ဘူး…” လို႔ ေျပာတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ေဂ်ာ္ဂ်ီရဲ့ လူသုံးေယာက္က ကားေပၚက ဆင္းသြားၿပီး ဗစ္တာညိဳဝင္း အနားကို ကပ္သြားတယ္ ။ “ ေခြးကုလား သတိထား….ေသသြားမယ္…” လို႔ ႀကိမ္းေမာင္းၾကတယ္ ။

သည္ အျဖစ္အပ်က္က ဗစ္တာညိဳဝင္းနဲ႔ ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းသိန္း တို႔ ၾကားမွာ ပိုၿပီး တင္းမာမွုေတြ ျဖစ္ေစတယ္ ။ ဗစ္တာညိဳဝင္းက အမ်ားနဲ႔ တေယာက္မို႔ ေနာက္ဆုတ္ထြက္သြားေပမယ့္ အခြင့္အခါေကာင္းတိုင္း ေဂ်ာ္ဂ်ီ ကို လက္စားေၿခ လက္တုံ႔ျပန္ဖို႔ ႀကိဳးစားေတာ့တာဘဲ ။ အိမ့္ဇာေသာ္ကိုလည္း အျမဲေခ်ာင္းေနၿပီး ေပၚတင္ဘဲ ေဂ်ာ္ဂ်ီကို ျဖတ္လိုက္ၿပီး သူနဲ႔ တြဲဖို႔ ကမ္းလွမ္းလာတယ္ ။ အိမ့္ဇာေသာ္ ရဲ့ အခ်စ္ကို ရရင္ အိမ့္ဇာေသာ္ကို ကမၻာတပတ္ အေပ်ာ္ခရီး ေခၚသြားမယ္…လိုတာအားလုံးလည္း ဝယ္ေပးမယ္ လို႔ ေျပာတယ္ ။ ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းသိန္းလည္း အိမ့္ဇာေသာ္ ဗစ္တာညိဳဝင္း ေနာက္ကို ပါသြားမွာကို စိုးၿပီး အိမ့္ဇာေသာ္ကို ပိုၿပီး ဂ႐ုတစိုက္ ရွိလာတယ္ ။

“ အိမ့္…ျမန္ျမန္ခ်ိဳး….အခ်ိန္ ကပ္ေနၿပီ . .”

သဲပုံ႔က ေရခ်ိဳးခန္း တံခါးကို တဘုံးဘုံးနဲ႔ ထုၿပီး ေအာ္လိုက္လို႔ အိမ့္ဇာေသာ္လည္း ေရခ်ိဳးတာကို အျမန္အၿပီးသတ္လိုက္ရတယ္ ။ မ်က္ႏွာသုတ္ တဘက္နဲ႔ တကိုယ္လုံးကို ပြတ္တိုက္ရင္း သည္ မ်က္ႏွာသုတ္တဘက္နဲ႔ဘဲ ကိုယ္မွာ ပတ္စည္းလိုက္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ထြက္လိုက္တယ္ ။

သဲပုံ႔က အဝတ္အစားးေတာင္ လဲၿပီးေနၿပီ ။

အိမ့္ဇာေသာ္လည္း အလွမျပင္နိုင္ေတာ့ ။ ရွိတဲ့ အဝတ္ အျမန္ ေကာက္ဝတ္ၿပီး သဲပုံ႔နဲ႔ ပန္းဆိုင္ကို ထြက္ခဲ့တယ္ ။

မမကစ္တီနဲ႔ အေထြးတို႔ ရယ္ဒီလုပ္ထားတဲ့ ပန္းျခင္းေတြ ပန္းစည္းေတြကို ကားေပၚတင္ရတယ္ ။ သဲပုံ႔နဲ႔ အိမ့္ဇာေသာ္တို႔ ပန္းပို႔တဲ့ အလုပ္ကို တေနကုန္ လုပ္ၾကရတယ္ ။

သဲပုံ႔က အိမ့္ဇာေသာ္ကို သေဘာက်တာက ပန္းျခင္းပန္းစည္းေတြ လိုက္ပို႔ၾကတဲ့ အခါ ေခ်ာေမာလွပၿပီး ဆက္ဆံေရး ရည္မြန္တဲ့ အိမ့္ဇာေသာ္ကို ဆင္းပို႔ခိုင္းတဲ့အခါ ကပ္စတန္မာေတြက အိမ့္ဇာေသာ္ ေၾကာင့္ ပို ေက်နပ္ သေဘာက်ၾကတယ္ ေလ ။

အိမ့္ဇာေသာ္ရဲ့ ဒီဇိုင္းက ႐ုပ္သန႔္တယ္ မဟုတ္လား ။ ပညာတတ္ အဆင့္ရွိအဆင့္ျမင့္တဲ့ ပုံ ေပါက္ေနတယ္ လို႔ သဲပုံ႔က ထင္လို႔ ။

ရည္းစားထည္လဲတြဲၿပီး အေဖကို ကန႔္လန႔္တိုက္ အိမ္မွာ မေနဘဲ လြင့္ခ်င္တိုင္း လြင့္တာက လြဲလို႔ အိမ့္ဇာေသာ္က ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕တယ္ ။ ခ်ိဳသာတယ္ ။ ဆက္ဆံေရး ေကာင္းတယ္ေလ ။

သည္ေန႔ တေနကုန္ ပန္းလိုက္ပို႔ၾကၿပီး ဘိုက္ဆာတယ္ ညည္းေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အိမ့္ဇာေသာ္ကို သဲပုံ႔က
ဆိုင္ေကာင္းေလး တခုမွာ ေကၽြးရတယ္ ။ ဆာတယ္ ေအာ္ေနေပမယ့္ တကယ္တမ္း စားၾကေတာ့လည္း အိမ့္ဇာေသာ္က တအားႀကီး မစားပါဘူး ။ ဝမွာ စိုးတာေၾကာင့္ ထိန္းၿပီး စားတယ္ ဆိုတာ သဲပုံ႔ ေတြ႕ရတယ္ ။

ညေနပိုင္းမွာ အိမ့္ဇာေသာ္က သူနဲ႔ တခ်ိန္က ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဒါရိုက္တာ စာေရးဆရာ ဇင္မင္းဝင္း နဲ႔ ညစာ အတူတူစားဖို႔ ခ်ိန္းထားတယ္..သူ႔ကို ေရႊတိဂုန္ဘုရားကို လိုက္ပို႔ေပးမလား လို႔ ေမးလာလို႔ သဲပုံ႔လည္း အိမ့္ဇာေသာ္ကို လိုက္ပို႔လိုက္ရတယ္ ။ ဇင္မင္းဝင္းနဲ႔က တခ်ိန္က အိမ့္ဇာေသာ္က ေတာ္ေတာ္ တြဲခဲ့ေသးတယ္ေလ ။

ဇင္မင္းဝင္းက မိန္းမ ရွိတယ္ ။ တေယာက္ မကဘူး ။ အခု ဘယ္မွာ ျပန္ေတြ႕ၿပီး ဘယ္လို ခ်ိတ္မိလာျပန္သလဲ မသိဘူး ။ သဲပုံ႔ ေမးေတာ့လည္း အိမ့္က စပ္ျဖဲျဖဲနဲ႔ မလိမ့္တပတ္ လုပ္ေနတယ္ ။ မေျဖဘူး ။ အမွန္ကို ။

အိမ့္ဇာေသာ္ အနက္ေရာင္ ဝမ္းဆက္နဲ႔ အျပတ္မိုက္ေနတယ္ ။ သဲပုံ႔က “ အိမ္မွာဘဲ ရွိမယ္…ယူ လိုအပ္ရင္ လာႀကိဳေစခ်င္ရင္ ဖုန္းေခၚလိုက္..” လို႔ ေျပာၿပီး ကားေမာင္းထြက္သြားတယ္ ။ အိမ့္ဇာေသာ္လည္း ဇင္မင္းဝင္း ရွိေနမယ့္ ဝိုင္ေကေကအိုေၾကးအိုးဆိုင္ေလးထဲကို ဝင္ခဲ့လိုက္တယ္ ။

ဇင္မင္းဝင္းနဲ႔ ခုလို ခ်ိန္းတာကို ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းသိန္းသာ သိမယ္ ဆိုရင္ အႀကီးအက်ယ္ ကြိဳင္တက္မွာ ေသခ်ာတယ္ ။

အိမ့္ဇာေသာ္ အေနနဲ႔က ေဂ်ာ္ဂ်ီကို လိုတာ ျဖည့္ဆည္းေပးလို႔သာ တြဲလိုက္ေပမယ့္ တကယ္တမ္း စိတ္ထဲက ရင္ထဲက ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ မႀကိဳက္ဖူး ။

ေဂ်ာ္ဂ်ီတို႔က ခ်မ္းသာေပမယ့္ အဆင့္မရွိဘူးလို႔ အိမ့္ဇာေသာ္ ထင္လာတယ္ ။
တရားမဝင္ ခိုးသြင္းခိုးထုတ္ လုပ္ေနတဲ့လူေတြမို႔ ခ်မ္းသာလာတာေလ ။ သူတို႔က ပညာမတတ္တဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းက ။

ဇင္မင္းဝင္းက အျပဳံးေလးနဲ႔ ဆီးႀကိဳေနတယ္ ။ အိမ့္ဇာေသာ္ ကို သူက ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး လုပ္ေစခ်င္တယ္ ။ အိမ့္ဇာေသာ္သာ ႐ုပ္ရွင္ ဗီဒီယို ရိုက္ရင္ ထိပ္တန္းမင္းသမီးတေယာက္ ျဖစ္လာမယ္..နံမည္ေက်ာ္မယ္ လို႔ သူက
ေဟာကိန္းထုတ္ေနခဲ့တဲ့လူ ။ လူကို ေျမႇာက္ပင့္ၿပီး လိုတာ ဝါးတတ္တဲ့ လူစား ။ ဇင္မင္းဝင္းရဲ့ ဘာဂ်ာကို အိမ့္ဇာေသာ္ ေရလည္ ႀကိဳက္ခဲ့တယ္ ။ သူက လူၾကည့္ေတာ့ အိေျႏၵတခြဲသားနဲ႔ တည္တည္ႀကီး ။ ကုတင္ေပၚေရာက္ရင္ေတာ့ ဖင္ပူးေတာင္းေထာင္ၿပီး တအားမွုတ္တဲ့လူ ။

ဒါေတြကို ျပန္သတိရၿပီး သူနဲ႔ လမ္းမွာ တိုးေတာ့ သူက အရမ္း ေတြ႕ခ်င္တာဘဲ ဆိုလို႔ အိမ့္ဇာေသာ္ကလည္း သူ႔ကို ျပန္ေတြ႕ခ်င္ေနခဲ့တာေၾကာင့္ အခုလို ခ်ိန္းလိုက္တာ ။

ဝိုင္ေကေကအိုေၾကးအိုးဆိုင္ ထဲမွာ လူသိပ္ မရွိလွဘူး ။
ဇင္မင္းဝင္းက အခုေခတ္ နံမည္ေက်ာ္ မင္းသား တေယာက္လိုဘဲ အမိုက္စား ဝတ္စားထားတယ္ ။ အသားျဖဴၿပီး အရပ္ျမင့္တဲ့ ဇင္မင္းဝင္းက ဒါရိုက္တာ ဆိုေပမယ့္ မင္းသား တေယာက္ရဲ့ ပုံပန္းနဲ႔မို႔ လူေတြ တအား ၾကည့္ၾက
တာကို ခံရတယ္ ။

“ အိမ့္…ဘာစားမလဲ….မွာ….”

ဇင္မင္းဝင္းက ႐ုပ္က ေနတိုး လို ႐ုပ္မ်ိဳး ေပမယ့္ ေျပာလိုက္တဲ့အသံက မင္းသားႀကီး ေက်ာ္ဟိန္းလို ေလသံ နဲ႔။

“ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ပါ….အဓိကက ကိုဇင္နဲ႔ ေတြ႕ခ်င္တာပါ….”

“ ေၾကးအိုး စားမယ္ေနာ္…”

“ အိုေခ….”

ဇင္မင္းဝင္း နဲ႔ ေၾကးအိုးစား..ႀကံရည္ေသာက္ရင္း စကားေျပာၾကေတာ့ ဇင္မင္းဝင္းက သူ အခု ဇာတ္ကားေတြ ေတာ္ေတာ္ ရိုက္ေနရၿပီ ..နံမည္ႀကီးေစမယ့္ ဇာတ္ညႊန္းေတြလည္း လက္ထဲမွာ ရွိတယ္….အိမ့္ဇာေသာ္ ရိုက္ပါလား
သူ ရိုက္ေပးခ်င္တယ္ ” လို႔ စကားစလာတယ္ ။

တကယ္ေတာ့ အိမ့္ဇာေသာ္လည္း ဟိုေယာင္ဒီေယာင္နဲ႔ ေလလြင့္ခရီးသည္ ျဖစ္ေနတာ ဆိုေတာ့ သူေျပာသလို တကားေလာက္ စမ္းရိုက္ၾကည့္လိုက္ရင္ ေကာင္းမလား လို႔ ေတြးမိလိုက္တယ္ ။

အိမ့္ဇာေသာ္ စိတ္ဝင္စားတယ္ ဆိုတာ သိရေတာ့ ဇင္မင္းဝင္း အရမ္း ေပ်ာ္သြားတယ္ ။ သူက အိမ့္ဇာေသာ္ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး မွုတ္ရင္း အပ်င္းေၿပ တကားေလာက္ ရိုက္ခ်င္ေနတဲ့လူ မဟုတ္လား ။ သူရိုက္ခ်င္တာက ႐ုံတင္ျပ
မယ့္ ဇာတ္ကားႀကီး မဟုတ္ဘူး ။ အဝတ္အစား မပါဘဲ ရိုက္ရတဲ့ “ ဆင္းရဲသားကား ” လို႔ ေခၚၾကတဲ့ အျပာဇာတ္ကား ။

“ ကိုယ္တို႔ ဒီကိစၥ သြားေဆြးေႏြးၾကမယ္…ဘယ္သူ႔မွ မပါပါဘူး….ကိုယ္နဲ႔ အိမ့္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ …”

“ အင္းေလ..ကိုဇင့္သေဘာ….”

ဇင္မင္းဝင္းရဲ့ အၾကည့္ေတြက စူးရွေတာက္ေျပာင္ လြန္းေနတယ္ ။ အိမ့္ဇာေသာ္သာ ဖေယာင္း႐ုပ္ေလး ဆိုရင္ သည္ေနရာမွာဘဲ အေရေပ်ာ္သြားေလာက္တယ္ ။ ပူျပင္းလြန္းလို႔ ။ ရမက္လ်ံေနတဲ့ တပ္မက္တဲ့ အၾကည့္ေတြ…။

အိမ့္ဇာေသာ္ ကလည္း သည္လို အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ခံရတာကို သေဘာက်တယ္ ။ သူတို႔ရဲ့ စိတ္ေတြထဲမွာ အိမ့္ဇာေသာ္ကို စိတ္ကူးနဲ႔ အဝတ္ခၽြတ္ၾကည့္ေနၾကတယ္ ဆိုတာကို သိတယ္ ။ အိမ့္ဇာေသာ္ရဲ့ ရင္သားေတြကို စိတ္ကူးနဲ႔ ပုံေဖၚၾကည့္ေနၾကတယ္ ဆိုတာကို သိတယ္ ။ ေပါင္ၾကားက မိန္းမကိုယ္ကို မွန္းဆေနတယ္ ဆိုတာကို သိတယ္ ။

ဇင္ဝင္းမင္း က ဝိုင္ေကေကအိုေၾကးအိုးဆိုင္ ေရွ႕မွာ ရပ္ထားတဲ့ သူ႔ရဲ့ အျဖဴေရာင္ ကေရာင္းကားဆီကို အိမ့္ဇာေသာ္ကို ေခၚသြားတယ္ ။ တံခါးကို ဖြင့္ေပးတယ္ ။ အမိုက္စား ဝတ္ထားတဲ့ ဇင္မင္းဝင္းနဲ႔ အိမ့္ဇာေသာ္တို႔ကို လူေတြက ဝိုင္းၾကည့္ၾကတာကို ခံရတယ္ ။

“သိပ္ မေဝးပါဘူး…ဒီ..ဗဟန္းထဲမွာပါဘဲ…သြားမယ့္ေနရာက….”

“ ကိုဇင္ ေခၚတဲ့ေနရာ ဆိုရင္ အိမ့္က ဘယ္ျဖစ္ျဖစ္ လိုက္မွာ….ဟင္းဟင္း….”

ဇင္မင္းဝင္းရဲ့ အျဖဴေရာင္ ေဘာင္းဘီ ဂြၾကားႀကီး ေဖါင္းေနတယ္ ။ သူ႔ဟာႀကီး နိုးၾကား ထႂကြေနပုံရတယ္ ။

သူေခၚသြားတာက တထပ္တိုက္ပုေလး တလုံးထဲကို။

တကယ့္ကိုဘဲ သူနဲ႔ အိမ့္ဇာေသာ္နဲ႔ ၂ေယာက္ထဲဘဲ ။

ဇင္မင္းဝင္းက အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ အညိဳေရာင္ သားေရဆိုဖါႀကီးမွာ ထိုင္ခိုင္းၿပီး အသင့္ရွိေနတဲ့ အနီေရာင္ ဝိုင္ကို ေဖါက္တိုက္တယ္ ။ ဝိုင္ခြက္ရွည္ရွည္ေလးထဲက အရသာေကာင္းတဲ့ ဝိုင္ေတြကို ေသာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ ဇင္မင္းဝင္းက ေဘးနားကို ကပ္ၿပီး လာထိုင္တယ္ ။

“ အိမ့္က ပိုပိုလွလာတယ္…တကယ္….”

ဇင္မင္းဝင္းက အိမ့္ဇာေသာ္ရဲ့ လက္ေမာင္းရင္းသား လုံးလုံးေဖြးေဖြးေလးကို နမ္းရွုံ႔လိုက္ရင္ ေျပာလိုက္တယ္ ။ “ ကိုဇင္က အိမ့္ကို မဆက္သြယ္ဘဲ အၾကာႀကီး ပစ္ထားၿပီးမွ…လာေျမႇာက္မေနပါနဲ႔…ဟင္းဟင္း……” “ အိမ့္က ကိုယ့္ကို အဆက္ျဖတ္တာပါ….သူေဌးသားေတြနဲ႔ ေတြ႕ေနလို႔ ကိုယ့္ကို လုံးဝ ေမ့ထားလိုက္တာေလ……”

ဇင္မင္းဝင္းရဲ့ လက္တဖက္က အိမ့္ဇာေသာ္ရဲ့ ေပါင္တန္တေလ်ာက္ ပြတ္သပ္ေနတယ္ ။
အိမ့္ဇာေသာ္လည္း သူ႔အကိုင္အထိေတြေၾကာင့္ စိတ္ေတြ ထလာတယ္ ။ ဇင္မင္းဝင္းက အိမ့္ လည္တိုင္ေဖြးေဖြးေလးကို နမ္းရွုံ႔ေနျပန္ရင္း အိမ့္ရဲ့ တင္ပါးဝိုင္းဝိုင္းႀကီးတဖက္ကို ဆုပ္နယ္ေနတယ္ ။

“ ကိုဇင္..အဝတ္ေတြ ေၾကကုန္မယ္ကြာ…အိမ့္ အဝတ္ေတြ ခၽြတ္ေပးမယ္..ကိုဇင္လည္း ကိုဇင့္ အဝတ္ေတြကို အကုန္ ခၽြတ္လိုက္….”

ဇင္မင္းဝင္း အိမ့္ဇာေသာ္ရဲ့ စကားေၾကာင့္ အရမ္း ေက်နပ္သြားသလို စိတ္ရိုင္းေတြကလည္း တအားထႂကြသြားတယ္ ။ အိမ့္က အဝတ္ေတြကို သူ႔ဖါသာ ခၽြတ္မယ္ ဆိုလို႔ ။ ႏွစ္ေယာက္သား ၿပိဳင္တူ ကိုယ္ေပၚက အဝတ္ေတြကို ခၽြတ္ပစ္လိုက္ၾကတယ္ ။ မိေမြးတိုင္း ဗလာကိုယ္ေတြနဲ႔ ႏွုတ္ခမ္းခ်င္း ေတ့စုတ္လိုက္ရင္း တေယာက္ ကိုယ္ခႏၵာကို တေယာက္ ကိုင္ပြတ္မိၾကရင္း ကာမပြဲကေလးကို စတင္ဖို႔ အိပ္ခန္းထဲကို ျမန္ဆန္တဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ဝင္သြားမိလိုက္ၾကတယ္ ။

ဇင္မင္းဝင္းက အားကစား လိုက္စားတာမို႔ အျမဲ ေလ့က်င့္ထားတဲ့ အတြက္ ႂကြက္သားေတြက အေျမာင္းလိုက္ ထေနတာ ၾကည့္လို႔ ေကာင္းေနတယ္ ။ သူက ကာမပြဲၾကမ္းေတြ ကို မိန္းမေတြ ေက်နပ္ေအာင္ ေပးတတ္သူမို႔ မိန္းမေတြက စြဲေနရတဲ့ လူတေယာက္ လို႔ နံမည္ႀကီးတယ္ ။ အိမ့္ကိုယ္တိုင္လည္း သူနဲ႔ ခဏခဏ အိပ္ဖူးခဲ့လို႔ သူ ဘယ္လို ေကာင္းတယ္ ဆိုတာ သိထားတယ္လ ။ ဒါ
ေၾကာင့္လည္း သူ နဲ႔ ျပန္ေတြ႕ေတာ့ သူ႔ကို ခ်ိန္းလိုက္မိတာ ။ သူက ဘာဂ်ာ တအားေကာင္းတယ္ ။ လိုးေဆာင့္အားလည္း ေကာင္းတယ္ ။ မိန္းကေလး ၿပီးေအာင္ အရင္ လုပ္ေပးတတ္တယ္ ။

အိမ့္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို သူ႔လက္ထဲ ဝကြက္ အပ္လိုက္မိတယ္ ။ သူက အိမ့္ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးမယ္ ဆိုတာ ယုံၾကည္ၿပီးသားေလ ။ ကုတင္ႀကီးေပၚမွာ ပက္လက္ အိပ္ၿပီး ေပါင္တန္ႏွစ္ဖက္ကို ကားေပးလိုက္ေတာ့ သူက အိမ့္ ေစာက္ဖုတ္ကို အရင္ဆုံး နမ္းရွုံ႔လိုက္တယ္ ။ သူ႔ႏွာေခါင္းခၽြန္ခၽြန္က အိမ့္ရဲ့ ေစာက္စိကို ကလိေနတယ္ ။ ထိုးေနတယ္။

“ ဟင့္….ယားတယ္ကြာ….”

သူ႔ႏွာေခါင္းက အိမ့္ရဲ့ အကြဲေၾကာင္းထဲကို လိုင္းဆြဲသလို ပြတ္တိုက္ေနတယ္ ။ သူ႔ႏွာေခါင္းက ထြက္သက္ ေလက အိမ့္အကြဲေၾကာင္းကို ထိေတြ႕ေနသလို သူ႔ႏွုတ္ခမ္းေတြက အဂၤါစပ္ ႏွုတ္ခမ္းသား
ထူထူေတြကို ထိေတြ႕ေနတယ္ ။

“ အိုး..ဟင့္ဟင့္…….ကိုဇင္..အိမ့္ မခံနိုင္ေတာ့ဘူး……”

သူက မရပ္တဲ့ အျပင္ လ်ာႀကီးနဲ႔ အကြဲေၾကာင္းကို စုန္ခ်ီ ဆန္ခ်ီ ယက္ေနၿပီ ။

“ အား……အား……အားးးး……….အား…….. “

ဇင္မင္းဝင္း က သဲပုံ႔အိမ္ ေပါက္ဝကို လိုက္ပို႔သြားတယ္ ။

အိမ္ထဲကို ဝင္လာတဲ့ အိမ့္ ကြတတနဲ႔ လမ္းေလၽွာက္လာတာကို သဲပုံ႔က ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ၿပီး “ အိမ့္စုတ္ ….ၾကည့္စမ္း….ေရေရလည္လည္ ကဲလာတယ္….ေျပာျပ..ေျပာျပ..အေသးစိတ္

ၾကားခ်င္တယ္……” လို႔ ေျပးလာဖက္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္ ..။ အိမ့္က သဲပုံ႔ကို သူ႔ဘဲေတြနဲ႔ လိင္ဆက္ဆံတာေတြ အားလုံးကို ေျပာျပေလ့ရွိတယ္ေလ ။ သဲပုံ႔က အေသးစိတ္ ၾကားခ်င္တယ္ ။ ခေရေစ့

တြင္းက် ေပါ့ ။ ဘယ္လို မွုတ္တယ္….ဘယ္လို စုတ္တယ္….။

သဲပုံ႔ေျပာလိုက္တာနဲ႔ အိမ့္ဇာေသာ္ ကြတတ လမ္းေလၽွာက္ ဝင္လာတာကို ဧည့္ခန္းမွာ ဖုန္းတလုံးနဲ႔ ၿငိမ္ေနတဲ့ သဲပုံ႔ရဲ့ ေမာင္ မ်ိဳးႀကီးက ၾကားလိုက္တယ္ ။ မသိသလိုနဲ႔ သူတို႔ကို နားစြင့္ေနသလို

အိမ့္ရဲ့ အရိပ္အေျခကိုလည္း မသိမသာ ခိုးၾကည့္ေနတယ္ ။ မ်ိဳးႀကီးက အိမ့္ဇာေသာ္ကို ေခ်ာင္းေနတာ ၾကာၿပီေလ ။ အိမ့္ဇာေသာ္ရဲ့ ကိုယ္လုံး ေတာင့္ေတာင့္လွလွေတြကို တပ္မက္ေနတာၾကာၿပီ ။

အခုလည္း အိမ့္ဇာေသာ္က သူ႔အမ သဲပုံ႔ကို ဘဲနဲ႔ ျဖဳတ္လာတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပေတာ့မယ္ ။ မ်ိဳးႀကီးလည္း နားစြင့္ေနတယ္ ။

ဒါေပမယ့္ အိမ့္နဲ႔သဲပုံ႔တို႔က သူ႔နားမွာ မေျပာဘဲ သဲပုံ႔နဲ႔ အိမ့္တို႔ရဲ့ အိပ္ခန္းထဲကို ဝင္သြားၾကလို႔ မ်ိဳးႀကီး စိတ္ပ်က္သြားတယ္ ။

အိပ္ခန္းထဲက ကုတင္ေပၚမွာ လွဲအိပ္လိုက္ၾကရင္း သဲပုံ႔က အိမ့္ဇာေသာ္ ေျပာျပတဲ့ ဇင္မင္းဝင္းနဲ႔ ႏွစ္ပါးသြား ကာမဇာတ္ၾကမ္းေတြကို နားေထာင္ရင္း သိခ်င္တာေတြကို အေသးစိတ္ ထပ္ေမးရင္း ကာမ

စိတ္ေတြ ျပင္းထန္ ထႂကြလာတယ္ ။ အိမ့္ဇာေသာ္လည္း သူေျပာျပတဲ့ ပူျပင္းတဲ့ ဇာာတ္လမ္းေတြကို နားေထာင္ရင္း သဲပုံ႔ရဲ့ လက္တဖက္က မသိမသာနဲ႔ ေပါင္ၾကားကို ေရာက္သြားတာကို သတိ

ထားမိလိုက္တယ္ ။ သူငယ္ခ်င္း သဲပုံ႔ တေယာက္ ဘဲမရွိဘဲ တကိုယ္တည္း စီးပြားရွာေနေပမယ့္ သူအျမဲ ေျပာျပတာေတြကို နားေထာင္ေတာ့ သဘာဝကာမစိတ္ေတြ ထႂကြရတယ္ ဆိုတာ သိေနတာ

ၾကာၿပီေလ ။ သဲပုံ႔ကို ဘဲ ရေစခ်င္ေနတယ္ ။ သူနဲ႔ ခင္မင္တဲ့ ဘဲေတြထဲက သဲပုံ႔နဲ႔ လိုက္ဖက္မယ့္ ဘဲ တေကာင္နဲ႔ သဲပုံ႔ကို မိတ္ဆက္ေပးခ်င္ေနတယ္ ။

“ ယူတို႔ ဘယ္ႏွစ္ခါေတာင္ လုပ္ၾကတာလဲဟင္…”

“ ႏွစ္ခါ …”

“ အို..ႏွစ္ခါ လုပ္တာနဲ႔ ယူ လမ္းမေလၽွာက္နိုင္ေလာက္ေအာင္ ကြတတ ျဖစ္သြားရသလား..မျဖစ္နိုင္ပါဘူး..အိမ့္ရယ္…မညာနဲ႔..မွန္မွန္ေျပာ….”

“ မညာပါဘူး သဲပုံ႔ရယ္….ယူ႔ကို ညာစရာလား……တကယ္ပါ…ကြတတ ျဖစ္တာက သူက အိမ့္ေနာက္ေပါက္ကိုပါ လုပ္လို႔..”

“ ဟင္..ေနာက္ေပါက္….ဖင္ကို လုပ္တာလား..အို…”

“ ဟုတ္တယ္..သူ အိမ့္ကို ဖင္လိုးတာ…”

“ ဟယ္….”

“ အိမ့္ အရင္ထဲက လုပ္ဖူးခဲ့တယ္ေလ..”

“ ဟင္..ဟုတ္လား..ဘယ္…ဘယ္သူ…..ဘယ္သူနဲ႔လဲ…”

“ ကိုႀကီးစိုးနဲ႔….”

“ ဟယ္…..”

ကိုႀကီးစိုး ဆိုတာက အိမ့္ နဲ႔ တခါက ျဖစ္ခဲ့တဲ့ သေဘ္ာသားဘဲႀကီး ။

သဲပုံ႔က ဖင္ခ်တဲ့အေၾကာင္းေတြကို ထပ္ေမးလို႔ အိမ့္လည္း ေျပာျပရျပန္တယ္ ။ သဲပုံ႔လည္း အိမ့္ ေျပာျပတာေတြကို နားအရသာခံရင္း လက္ကလည္း ေပါင္ၾကားထဲ ထည့္ၿပီး အဖုတ္ကို ဖိပြတ္ေနတာ ေနာက္ဆုံး ဝတ္ထားတဲ့ စကပ္ အေနာက္ဖက္မွာ အရည္ေတြ အကြက္ႀကီး စိုကြက္သြားရတဲ့ အထိဘဲ ။

မီးပိတ္ၿပီး အိပ္ၾကတဲ့ အခ်ိန္ တဖက္ ကုတင္က သဲပုံ႔တေယာက္ တအင္းအင္းနဲ႔ ဖီလင္ေတြ တက္ၿပီး သူ႔ဖါသာ ပြတ္ အာသာေျဖေနတာ အိမ့္ၾကားေနရတယ္ ။

မနက္က်ေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေစာေစာ မထနိုင္ၾကဘူး ။

တံခါးကို တေဒါက္ေဒါက္ ေခါက္ၿပီး လာႏွိုးတာက မ်ိဳးႀကီး ။

“ အလုပ္မသြားၾကဘူးလား…..ရွစ္နာရီ ေက်ာ္ေနၿပီ . . .”

အိမ့္က အရင္ဆုံး ထလိုက္တယ္ ။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ေျပးဝင္လိုက္တယ္ ။ မေန႔ညက ဇင္မင္းဝင္းနဲ႔ ၾကမ္းလာၿပီး ေရမခ်ိဳးရေသးလို႔ ေရခ်ိဳးခ်င္ေနတယ္ ။

ပန္းဆိုင္ကို ေရာက္ေတာ့ ဒီေန႔ ပို႔ရမယ့္ ပန္းျခင္း ပန္းစည္းေတြက ေတာ္ေတာ္ မ်ားတယ္ ။ ပန္းေတြ လိုက္ပို႔ေနတဲ့ အခ်ိန္ ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းနိုင္ ဖုန္း ေတြ ခဏခဏ ဆက္ၿပီး ေတြ႕ခ်င္တဲ့ အေၾကာင္း ေျပာလို႔

“ ေဂ်ာ္ဂ်ီရယ္..အလုပ္လုပ္ေနတာ..သဲပုံ႔ မႀကိဳက္ဘဲ ေနလိမ့္မယ္..အလုပ္ကို အလုပ္နဲ႔ တူေအာင္ လုပ္ရမယ္ကြာ..ဖုန္း သိပ္ မေခၚနဲ႔ ” လို႔ အိမ့္က သူ႔ကို ေျပာလိုက္တယ္ ။

ေဂ်ာ္ဂ်ီက အိမ့္နဲ႔ ဒီညေန ေတြ႕ခ်င္ေနတယ္ ။ အစားထြက္ စား႐ုံ မဟုတ္ဖူး..သူက လိုးခ်င္ေနတာ ..။

ညေန ငါးနာရီခြဲၿပီ ။

သည္ေန႔အတြက္ ေနာက္ဆုံး ပို႔ရမွာ တခုဘဲ က်န္ေတာ့တယ္ ။ အနီရဲရဲ ႏွင္းဆီပန္းျခင္းေလး တျခင္း ။
ပို႔ရမွာက တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းသစ္ တဲ့ ။

သဲပုံ႔က “ ဒါၿပီးရင္ ၿပီးၿပီ….ဆိုင္ကို မျပန္ေသးဘူး ….ဘယ္သြားၾကမလဲ အိမ့္….” လို႔ ေမးတယ္ ။ အိမ့္ဇာေသာ္
လည္း ေဂ်ာ္ဂ်ီက သည္ညေန ေတြ႕ၾကရေအာင္ ခ်ိန္းထားတာကို သတိရလိုက္ၿပီး…“ အိမ္ဘဲ ျပန္တာေပါ့ သဲပုံ႔…
ေဂ်ာ္ဂ်ီနဲ႔ ခ်ိန္းထားတယ္….” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္ ။ သဲပုံ႔က “ ညေတာ့ ျပန္လာမွာ မဟုတ္လား….” လို႔ ျပဳံးစိစိ
နဲ႔ ေမးတယ္ ။ အိမ့္ဇာေသာ္က ရယ္ၿပီး…“ ျပန္လာမွာေပါ့…မျပန္လို႔ ဘယ္သြား အိပ္ရမလဲ….” လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။

“ အိမ့္…ေရာက္ၿပီ….ပို႔ရမယ့္ အိမ္….အာပါး..တယ္သားနားပါလား….တကယ့္ ေဘာ္စာေတြ…ျဖစ္မယ္….”
သဲပုံ႔ ရပ္လိုက္တဲ့ ၿခံကို အိမ့္ဇာေသာ္ ေတြ႕လိုက္ေတာ့ သဲပုံ႔ ေျပာေနတာ မွန္တယ္ လို႔ စိတ္ထဲက ေထာက္ခံ
မိလိုက္တယ္ ။

အရမ္းကို သားနား လွပတဲ့ ၿခံဝင္းနဲ႔ တိုက္အိမ္ႀကီး ပါ ။ ေျမေနရာကလည္း အက်ယ္ႀကီး ။ စိမ္းေနတဲ့ ျမက္ခင္း
ျပင္ႀကီးရဲ့ အေနာက္ဖက္က နီညိဳေရာင္ တိုက္ႀကီးက သစ္လြင္ခန႔္ထည္လွတယ္ ။

ၿခံတံခါးဝမွာ အိမ့္ဇာေသာ္ ရပ္ၿပီး လူေခၚလၽွပ္စစ္ေခါင္းေလာင္း ခလုပ္ေလးကို ႏွိပ္တယ္ ။ ႀကီးမားတဲ့ တံခါးႀကီး
ႏွစ္ခ်ပ္ရဲ့ ေဘးက အုတ္ေဘာင္ အေပၚမွာ စီစီတီဗီ ကင္မရာေလးကို ေတြ႕ရတယ္ ။ ဟြန္း….တယ္လည္း ႀကီးက်ယ္ပါလား…..အရမ္း ခ်မ္းသာၾကတယ္ေပါ့ေလ….။

ဘယ္သူမွ ေပၚမလာလို႔ အိမ့္ဇာေသာ္ အျဖဴေရာင္ ခလုပ္ေလးကို ထပ္ႏွိပ္လိုက္တယ္ ။ ဒီတခါေတာ့ လူတ
ေယာက္ ေပၚလာတယ္ ။ ၿခံေစာင့္လို ပုံမ်ိဳးဘဲ ။ အျပာေရာင္ ဝတ္စုံနဲ႔ ။

“ ဘာကိစၥရွိလဲ…”

“ က်မတို႔ ေအာ္ဒါမွာထားတဲ့ ပန္းျခင္း လာပို႔တာပါ ..မွာတဲ့လူက…..ေဒါက္တာမ်ိဳးစည္သူ….”

“ အာ..ဟုတ္ကဲ့…ဟုတ္ပါတယ္….”

ၿခံတံခါး ပြင့္လာတယ္ ။ ပန္းျခင္းကို ကမ္းေပးလိုက္ရင္း “ ဒီမွာ လက္မွတ္ေလး ထိုးေပးပါ …” ဆိုၿပီး အိမ့္ဇာေသာ္
က ရရွိေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုးရတဲ့ စာအုပ္ေလးကို ထိုးေပးလိုက္တယ္ ။ ဒီလူက “ အာ..လက္မွတ္ေတာ့ မထိုးနိုင္
ဘူး..လက္ခံယူၿပီးၿပီဘဲဗ်ာ..ေတာ္ေရာေပါ့..” လို႔ မဲ့ရြဲ႕ၿပီး ေျပာလိုက္လို႔ အိမ့္ဇာေသာ္လည္း “ ဒီလိုေတာ့ မျငင္း
နဲ႔ေလ..ရရွိေၾကာင္းေတာ့ အသိအမွတ္ျပဳတာေလး လိုတယ္….” လို႔ ခပ္မာမာ ေျပာလိုက္တယ္ ။ ဒီလူက ၿခံတံခါး
ကို ျပန္ပိတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္ ။ အိမ့္ဇာေသာ္က တံခါးကို တြန္းထားတယ္ ။

အေျခအေနက တင္းမာသြားတယ္ ။ ၿခံေစာင့္က “ ဖယ္ဗ်ာ…က်ဳပ္ အိမ္ေနာက္မွာ အလုပ္ေတြ ရွိေနေသးတယ္..”
လို႔ ေျပာၿပီး တံခါးကို အတင္း ပိတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္ ။

သည္ အခ်ိန္မွာ ကားတစီး ၿခံေပါက္ဝကို ထိုးဆိုက္လာတယ္ ။
သည္ကားကို ျမင္ေတာ့ ၿခံေစာင့္လည္း ျပာျပာသလဲ တံခါးကို ဖြင့္ေပးလိုက္တယ္ ။ ကားက ၿခံထဲ မဝင္ေသာဘဲ
ကားေမာင္းသူဖက္ျခမ္းက မွန္ခ်ပ္ က်ပြင့္လာၿပီး ကားေမာင္းသူ လူရြယ္က “ ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ…” လို႔ ေမးလိုက္တယ္ ။

အိမ့္ဇာေသာ္က ပန္းျခင္း လာပို႔တာ လက္ခံရရွိတဲ့အေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုးခိုင္းတာကို ျငင္းပယ္ၿပီး ၿခံတံခါးကို
အတင္းႀကီး ပိတ္ဖို႔ လုပ္ေနတယ္ လို႔ ေျပာလိုက္တယ္ ။ ၿခံေစာင့္က ဝူးဝူး ဝါးဝါး နဲ႔ ျငင္းဖို႔ ႀကိဳးစားေတာ့ ကားေမာင္းသူလူရြယ္က “ေဟ့…ခင္ေဇာ္ဝင္း…မင္း ဘာမွ မေျပာနဲ႔…အသာေန..” လို႔ ဖမ္းေငါက္လိုက္တယ္ ။

“ က်ေနာ္က ေဒါက္တာမ်ိဳးစည္သူ ပါ ..ဒါ က်ေနာ္မွာထားတဲ့ ပန္းျခင္း…ေဆာရီး ညီမေရ….ဒီေကာင္က ရိုင္းတယ္..
ဆုံးမေနေပမယ့္ မရဘူး..အလုပ္ျဖဳတ္ပစ္ရမယ္နဲ႔တူတယ္…ကဲ အိမ္ထဲ ဝင္ပါအုံးလား…ေပးေပး..က်ေနာ္ ရေၾကာင္း
လက္မွတ္တိုးေပးလိုက္မယ္….” လို႔ ျပဳံးျပဳံးေလးနဲ႔ ေျပာလိုက္တဲ့ ကိုလူေခ်ာကို အိမ့္ဇာေသာ္နဲ႔ သဲပုံ႔တို႔ ေငးေမာ
သြားၾကရတယ္ ။

“ အိမ္ထဲေတာ့ မဝင္ေတာ့ပါဘူး…ပန္းလာပို႔တာ သက္သက္ပါ…လက္မွတ္ထိုးေပးရင္ ေတာ္ပါၿပီ…”

ေဒါက္တာမ်ိဳးစည္သူ ဆိုတဲ့ ခပ္မိုက္မိုက္ ဒီဇိုင္းနဲ႔ လူရြယ္က အိမ့္ဇာေသာ္ကို လက္မွတ္ထိုးေပး ေပမယ့္ ဆက္ၿပီး စကားေျပာခ်င္ေနေသးတဲ့ပုံ ရွိတယ္ ။အိမ့္ဇာေသာ္ကို ေနာက္ထပ္ ဘယ္လို ဆက္သြယ္ရမလဲ လို႔ ေမးလာတယ္ ။ အိမ့္ဇာေသာ္လည္း ပန္းစည္း ပန္းျခင္း မွာခ်င္ရင္ မွာနိုင္ပါတယ္..က်မတို႔ လာပို႔ေပးပါမယ္….လို႔ ေျပာရင္း ကားေပၚျပန္တက္တယ္ ။ ေဒါက္တာမ်ိဳးစည္သူ က ျပဳံးၿပီး ေခါင္းညႇိမ့္ျပရင္း က်န္ခဲ့တယ္ ။

အိမ္ျပန္ ေရမိုးခ်ိဳး အလွျပင္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ သဲပုံ႔တို႔ အိမ္ေရွ႕ကို ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းသိန္းရဲ့ ကားႀကီး ထိုးဆိုက္လာတယ္ ။ သူ႔မွာ ကားေတြ မ်ိဳုးစုံရွိတယ္ ။ အိမ့္ဇာေသာ္ ကားထဲ ဝင္ထိုင္ၿပီးတာနဲ႔ ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းသိန္းက ကားကို တရွိန္ထိုး ေမာင္းထြက္လိုက္ရင္း “ အရမ္းလွတာဘဲ အိမ့္ရယ္…” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္ ။
“ ေဂ်ာ္ဂ်ီလည္း တယ္မိုက္ပါလား….ဒါေတြ ဝတ္တာ တခါမွ မေတြ႕ဖူးေသးဘူး …”
“ ဟုတ္တယ္…ဒီအဝတ္အစားေတြက ယူအက္စ္က ကိုယ့္အန္တီ လာလို႔ ေပးတာေတြေလ….နံမည္ႀကီး ဒီဇိုင္းနာ
အဝတ္ေတြေပါ့….”
ေဂ်ာ္ဂ်ီရဲ့ ကားထဲမွာ အေနာက္တိုင္း ဟဲဗီးမယ္တယ္ သီခ်င္းေတြ အက်ယ္ႀကီး ဖြင့္ထားတာမို႔ ဆူညံလြန္းေနတယ္ ။ အိမ့္ဇာေသာ္ကို ေနာက္ဆုံး ဖြင့္လိုက္တာ မၾကာေသးတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ႀကီးကို ေခၚသြားတာ ။

ရန္ကုန္ျမစ္ဆိပ္ တေနရာက စားေသာက္ဆိုင္ႀကီး က ေဈးႀကီးလြန္းလို႔ ေတာ္႐ုံလူေတြ မသြားနိုင္ဘူး ။ ေဂ်ာ္ဂ်ီ့ကို
ဆိုင္မန္ေနဂ်ာ ကိုယ္တိုင္က ဆင္းလာႀကိဳတယ္ ။ မွန္က်ယ္ ျပဴတင္းေပါက္ႀကီးရဲ့ ေဘးက စားပြဲမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္လိုက္ၾကတဲ့ အခ်ိန္ ဆိပ္ခံေဘာတံတားမွာ ကပ္ထားတဲ့ ပင္လယ္ကူး သေဘ္ာႀကီးေတြကို လွမ္းေတြ႕ေနရတယ္ ။ ေတာက္ပတဲ့ အနက္ေရာင္ အေနာက္တိုင္းဝတ္စုံနဲ႔ အနီေရာင္ ဘိုးတိုင္လည္စည္း နဲ႔ စားပြဲထိုးေလးက “ ဘာသုံးေဆာင္ပါမလဲခင္ဗ်ာ….” လို႔ ရိုေသတဲ့ ပုံစံေလးနဲ႔ လာေမးတယ္ ။ ေဂ်ာ္ဂ်ီက အိမ့္ ဘာစားခ်င္လဲ..ႀကိဳက္တာ မွာ လို႔ ေမးတယ္ ။ အိမ့္ဇာေသာ္က “ ေဂ်ာ္ဂ်ီဘဲ မွာပါ..အိမ့္က ဝိတ္တက္လြန္းလို႔ သိပ္ေတာင္ မစားခ်င္ပါဘူး…” လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္ ။

တကယ္ေတာ့ ေဂ်ာ္၈်ီဝင္းသိန္းကလည္း အစား စားခ်င္တာထက္ အိမ့္နဲ႔ ကဲခ်င္တာက ပိုေနတာပါ ။ အေပ်ာ္သေဘာနဲ႔ ဆိုင္လာထိုင္တာ ။ သူတို႔ ဝိုင္ အေကာင္းစား တပုလင္းနဲ႔ အသားကင္ မ်ိဳးစုံ ကို မွာလိုက္ၾကတယ္ ။

“ အိမ့္….ဘာလို႔ သူငယ္ခ်င္း ပန္းဆိုင္မွာ သြားကူလုပ္ေနတာလဲ..အိမ့္ ပန္းဆိုင္ ဖြင့္ခ်င္ရင္ ကိုယ္ ဖြင့္ေပးနိုင္တာဘဲ အိမ့္ရယ္…ကိုယ္ပိုင္ ဆိုင္ ဖြင့္တာက ပို မေကာင္းဘူးလား….”

“ အိမ့္က ဦးတည္ခ်က္မဲ့ ေလၽွာက္လုပ္ေနဆဲဘဲ..ေဂ်ာ္ဂ်ီ..အိမ့္ ဘာမွ မဆုံးျဖတ္ရေသးပါဘူး …..”

အသားကင္ ေတြ ေရာက္လာတယ္ ။ ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ အကင္ အနံ့ေတြ ရေနတယ္ ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းသိန္း အိမ့္လက္ကေလးကို ဆုပ္ကိုင္ထားတယ္ ။ “ အိမ့္သေဘာဘဲ…ကိုယ္ကေတာ့ အိမ့္အတြက္ဆို ဘာဘဲ လုပ္ေပးရ လုပ္ေပးရဘဲ…သိတယ္ မဟုတ္လား……ဒါနဲ႔ ဟိုေကာင္ေရ အိမ့္ကို လာေႏွာက္ယွက္ေသးလား….”
“ ဘယ္သူ႔ကို ေျပာတာလဲ ေဂ်ာ္၈်ီ ….”
“ ဗစ္တာညိဳဝင္း….”
“ အို….သူ႔ကို စကားထဲ ထည့္ ေျပာမေနပါနဲ႔..သူ႔ကို အိမ့္ေခါင္းထဲမွာ မထားဘူး…မုန္းလြန္းလို႔….”
ေဂ်ာ္ဂ်ီ ေပ်ာ္သြားတယ္ ။ အိမ့္ဇာေသာ္ လက္ကေလးကို ဖြဖြေလး ညႇစ္လိုက္တယ္ ။
“ အိမ့္ေခါင္းထဲမွာ ဘယ္သူဘဲ ရွိလဲဟင္…” လို႔ တိုးတိုးေလး ေမးလိုက္တယ္ ။
အိမ့္ဇာေသာ္က ျပဳံးၿပီး စိုက္ၾကည့္ရင္း..” ေဂ်ာ္ဂ်ီ…” လို႔ ေလသံေလးနဲ႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ေဂ်ာ္ဂ်ီ ဟတ္ထိသြားတယ္ ။

စားေသာက္ဆိုင္ထဲမွာ ျဖစ္ေနလို႔ ။ လူေတြအေရွ႕မွာမို႔ ။ မဟုတ္ရင္ တအားလွေနတဲ့ အိမ့္ဇာေသာ္ကို ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းနိုင္ ဆြဲနမ္းပစ္လိုက္ခ်င္တာ ။

ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းနိုင္နဲ႔ အိမ့္ဇာေသာ္တို႔ရဲ့ ၾကည္ႏူးဖြယ္ ညစာ စားပြဲေလးက အရမ္းကို သာယာလွပေနတယ္ ။

သူတို႔ ေရာက္ေနတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္က သီးသန႔္အခန္း မရွိဘူး ။ စားေသာက္ဆိုင္ရဲ့ ခန္းမက်ယ္ႀကီးထဲမွာ စားပြဲဝိုင္းေတြနဲ႔ ထိုင္စားေနၾကတဲ့ လူေတြထဲမွာ အိမ့္ဇာေသာ္ကို တအား လိုက္ဖန္ေနတဲ့ဗစ္တာညိဳဝင္းရဲ့ အနီးကပ္ ေဘာ္ဒါ တေယာက္ ရွိေနတယ္ ။

ဒီ ေသာ္က ဆိုတဲ့ ေကာင္က အိမ့္ဇာေသာ္နဲ႔ ေဂ်ာ္ဂ်ီတို႔ အတြဲကို သူ႔စားပြဲ႕ေန တိတ္တိတ္ေလး ဖုန္းနဲ႔ ဓါတ္ပုံေတြ ရိုက္လိုက္ၿပီး
သူ႔ေဘာ္ဒါဗစ္တာညိဳဝင္းဆီကို ပို႔ေပးလိုက္တယ္ ။ဗစ္တာညိဳဝင္းလည္း ၿပိဳင္ဖက္ ေဂ်ာ္ဂ်ီနဲ႔ အိမ့္ဇာေသာ္တို႔ ၾကည္ႏူးေနၾကတာေတြကို ျမင္ရေတာ့ တအား ခံျပင္းေနတယ္ ။ အိမ့္ဇာေသာ္ကို တေန႔မွာ မရရေအာင္ လုပ္မယ္ လို႔ ၾကဳံးဝါးေနတယ္ ။

ေဂ်ာ္ဂ်ီနဲ႔ အိမ့္ဇာေသာ္တို႔ကေတာ့ စားေသာက္ၿပီးၾကလို႔ ဆိုင္ထဲကေန အျပင္ကို ထြက္လိုက္ၾကၿပီး ျမစ္ကမ္းေဘးက ပန္းၿခံေလးထဲ လမ္းေလၽွာက္ေနၾကတယ္ ။ ေဂ်ာ္ဂ်ီရဲ့ စိတ္ထဲမွာ အိမ့္ဇာေသာ္ကိုသူပိုင္တိုက္ခန္း အသစ္ေတြ အမ်ားႀကီး ထဲက သည္ေနရာနဲ႔ အနီးဆုံး တိုက္ခန္းတခန္းကို ေခၚသြားခ်င္လွၿပီ ။ အရမ္းကို လွေနတဲ့ အိမ့္ဇာေသာ္ကို အျပတ္ ဖိုက္ခ်င္ေနၿပီ ။ ဒါေပမယ့္ အိမ့္ဇာေသာ္ကို ဖိုက္ခ်င္႐ုံသက္သက္ လုပ္ေနတယ္လို႔ မေပၚလြင္ေစခ်င္လို႔ အရမ္းခ်စ္ေနတဲ့ ပုံစံမ်ိဳး ျပေနတာ ။

“ နဲနဲ ခ်မ္းသလိုဘဲေနာ္..ေဂ်ာ္ဂ်ီ…..”

“ ဟုတ္တယ္…အိမ့္…ကိုယ္တို႔ ျပန္ၾကမယ္ေလ….”

“ ဘယ္ကို သြားအုံးမလဲ…ေဂ်ာ္ဂ်ီ…..”

“ အိမ့္နဲ႔ တေနရာရာကို သြားၿပီး စကားေျပာၾကမယ္ေလ……”

အိမ့္ဇာေသာ္က ျပဳံးစိစိနဲ႔ “ စကားေျပာ႐ုံဘဲလား…..” လို႔ ေမးလိုက္တယ္ ။ ေဂ်ာ္ဂ်ီက “ ဟုတ္တယ္….အိမ့္…အိမ့္ကို ကိုယ္ သိပ္ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပခ်င္လို႔……” လို႔ ေျပာရင္း အိမ့္ဇာေသာ္ရဲ့ ခါးေလးကို ဖက္လိုက္တယ္ ။ အိမ့္ဇာေသာ္က ေဂ်ာ္ဂ်ီ့ခါးကို ျပန္ဖက္လိုက္ၿပီး ကားဆီကို သူတို႔ ေလၽွာက္ခဲ့ၾကတယ္ ။

ရန္ကုန္ျမစ္ကမ္းနဲ႔ နီးတဲ့ဝါးတန္းလမ္းတေနရာက ေဂ်ာ္ဂ်ီတို႔ မိသားစု ေဆာက္ထားတဲ့ တိုက္သစ္ႀကီး ဆီကို ေဂ်ာ္ဂ်ီက အိမ့္ဇာေသာ္ကို ေခၚခဲ့တယ္ ။ ရွစ္ထပ္တိုက္သစ္ႀကီးရဲ့ တခ်ိဳ႕ အခန္းေတြကို ေဆာက္ခါစထဲက ႀကိဳေရာင္းထားခဲ့ေပမယ့္ အေပၚဆုံးထပ္က အခန္းေတြကိုေတာ့ ေဂ်ာ္ဂ်ီတို႔ မိသားစုက သူတို႔ အတြက္ ခ်န္ထားလို႔ ရွိေနေသးတယ္ ။ ဒီတိုက္ခန္းေတြထဲက က်က်နန ျပင္ဆင္ အေခ်ာသပ္ၿပီးသား အခန္းကို ေခၚလာတာ ။

“ အရမ္းလွတာဘဲေနာ္ ….”

အိမ့္ဇာေသာ္က ေတာက္ပခန္းနားတဲ့ အဆင္အျပင္ေတြကို ေလၽွာက္ၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္တယ္ ။

ေဂ်ာ္ဂ်ီက “ အရာရာဟာ အိမ့္ေလာက္ အိမ့္လို မလွပါဘူး..အိမ့္က အလွဆုံး……” လို႔ ေျပာရင္း အိမ့္ဇာေသာ္ကို ဖက္ရင္း ႏွုတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးေတြကို သူ႔ႏွုတ္ခမ္းေတြနဲ႔ ဖိကပ္ စုတ္ယူလိုက္တယ္ ။

အိမ့္ကလည္း ေဂ်ာ္ဂ်ီ ဒီကို ေခၚလာထဲက ေမၽွာ္လင့္ထားၿပီးသားပါ ။ အိမ့္အတြက္ ေယာက်္ားတေယာက္နဲ႔ ကာမစပ္ယွက္တာက ဆန္းမွ မဆန္းေတာ့ဘဲ ။ အိမ့္က တုံ႔ျပန္ နမ္းစုတ္လိုက္လို႔ အနမ္းအစုတ္ေတြက ေတာ္ေတာ္ ၾကာသြားတယ္ ။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ တိုက္ခန္းထဲမွာ မို႔ ႏွုတ္ခမ္းခ်င္း စုတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ တခ်က္တခ်က္ ႁပြတ္ျပတ္ ဆိုတဲ့ အသံေလးေတြ ထြက္ေနသလို အိမ့္ဇာေသာ္ရဲ့ လက္ေကာက္ေတြဆီက တခၽြင္ခၽြင္ အသံေလးေတြကို ၾကားရတယ္ ။

ေဂ်ာ္ဂ်ီရဲ့ ေဘာင္းဘီထဲက ေရွ႕ကို ေငါထြက္ေနတဲ့ မာမာအတန္ႀကီးက အိမ့္ရဲ့ ေပါင္တန္တဖက္ကို လာေထာက္ကပ္ေနတာကို အိမ့္ သတိထားမိတယ္ ။ အိမ့္လည္း ဒီအခ်ိန္မွာ အထိအေတြ႕ေတြေၾကာင့္ စိတ္ေတြ ရြေနၿပီ ။ အိမ့္ရဲ့ ေပါင္ၾကားက မိန္းမကိုယ္မွာလည္း အရည္ေတြနဲ႔ ဗလပြ ျဖစ္ေနၿပီ ။ တအား ယားလြန္း ႂကြထလြန္းေနၿပီ ။

“ ခ်စ္တယ္ အိမ့္ရယ္..ကိုယ္ အရမ္း ခ်စ္တယ္…..” လို႔ ေဂ်ာ္ဂ်ီက ေျပာရင္း အိမ့္လည္တိုင္ကို နမ္းစုတ္ရင္း သူ႔လက္ေတြနဲ႔ အိမ့္ တင္ပါးအိအိေတြကို ဆုပ္နယ္လိုက္တယ္ ။

အိမ့္လည္း စိတ္ေတြက တအား လာေနၿပီ ။ သူက တင္ပါးေတြကို တအား နယ္ဖတ္ကိုင္တြယ္ေနရာက အိမ့္ကို အိပ္ခန္းထဲက ကုတင္ႀကီးဆီကို ဆြဲေခၚသြားလိုက္တယ္ ။

ကုတင္ႀကီးေပၚမွာ အိမ့္ကို ကန႔္လန႔္ျဖတ္ လွဲအိပ္ခိုင္းၿပီး အိမ့္ရဲ့ စကပ္ကို အေပၚကို လွန္တင္လိုက္တယ္ ။
ဒီအခ်ိန္မွာ အခန္းတံခါးရဲ့ လၽွပ္စစ္ေခါင္းေလာင္းသံက တတီတီ ျမည္လာတယ္ ။ အိမ့္ရဲ့ ပင္တီကို ဆြဲခၽြတ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့ ေဂ်ာ္ဂ်ီကို အိမ့္က “ ေဂ်ာ္ဂ်ီ…တေယာက္ေယာက္ လာေနတယ္…..” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္ ။ ေဂ်ာ္ဂ်ီက “ ဂ႐ုမစိုက္နဲ႔ အိမ့္…အလွူခံေတြ ျဖစ္လိမ့္မယ္…” လို႔ ေျပာၿပီး အိမ့္ရဲ့ ပင္တီေလးကို ဆြဲခၽြတ္ခ်လိုက္
တယ္ ။ အိမ့္ေပါင္တန္ေဖြးေဖြး ႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေပါင္ၾကားဂြဆုံက မို႔ေဖါင္းေဖါင္း မိန္းမအဂၤါႀကီး ဘြားကနဲ ေပၚလာတာကို ေဂ်ာ္ဂ်ီက မ်က္လုံးအျပဴးသားနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ၿပီး အိမ့္ေပါင္ၾကားကို မ်က္ႏွာထိုးအပ္ဖို႔ ျပင္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ဘဲလ္သံ တတီတီက ဆက္တိုက္ မရပ္တမ္း မနားတမ္း ျမည္ေနလို႔ အိမ့္က “ ေဂ်ာ္ဂ်ီ..သြားၾကည့္ကြာ…ဘယ္သူမ်ားလဲ…” လို႔ ထပ္ေျပာလိုက္မိတယ္ ။ ဒီဘဲလ္သံေၾကာင့္ထႂကြေနတဲ့ အိမ့္ရဲ့ ကာမစိတ္ေတြ ထိုဆင္းက်သြားရတယ္ေလ ။ ေဂ်ာ္ဂ်ီက ဆဲေရးတိုင္းထြာလိုက္ၿပီး အဝင္ဝ တံခါးဆီကို ေလၽွာက္သြားလိုက္တယ္ ။

သည္ အခ်ိန္မွာ အျပင္ကေန “ ေဟ့..ေဂ်ာ္ဂ်ီ ….နင္ ရွိေနတာ ငါသိတယ္..နင့္ကားကို ေအာက္မွာ ငါ ေတြ႕တယ္ နင္ ဘယ္ေကာင္မကို ေခၚလာလုပ္ေနလဲ..ဖြင့္..ဖြင့္စမ္း…..” လို႔ အသံျပဲျပဲနဲ႔ ေအာ္လိုက္တဲ့ မိန္းမတေယာက္ရဲ့အသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္ ။

အိမ့္လည္း ကုတင္ေပၚကေန လူးလဲ ထလိုက္တယ္ ။ ေဂ်ာ္ဂ်ီလည္း ေတာ္ေတာ္ တုန္လွုပ္ေနတယ္ ။ အျပင္က မိန္းမက တံခါးကို တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ ထုေနတယ္ ။

“ ဖြင့္စမ္း…ႏွာဘူးေကာင္…လူယုတ္မာ….ငါ့ကို ညာလိုးတဲ့ေကာင္..နင့္ကို တိုင္မယ္…အမ်ိဳးသမီးေရးရာကို တိုင္
မယ္…..”

“ ဒုန္း…ဒုန္း..ဒုန္း……”

ေဂ်ာ္ဂ်ီ တံခါးကို ဖြင့္လိုက္တယ္ ။ တကယ္ သြားတိုင္မွာ စိုးလို႔ ။
တံခါးဝမွာ သူ အရင္က ေခၚေခၚဖိုက္ထားတဲ့ နႏၵာပုလဲဆင့္ ဆိုတဲ့ ေစာ္ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္ ။

“ နႏၵာ…..တိုးတိုးလုပ္ပါ..ေဘးလူေတြ ၾကားရင္ မေကာင္းပါဘူး…”

“ ေအာ္..ေဂ်ာ္ဂ်ီ ဘာခုမွ ေၾကာက္တတ္ေနတာလဲ….ငါ့ကို လက္ထပ္ပါမယ္ ဘာညာ ဘာညာနဲ႔ ဒိုင္ေၾကာင္ေတြ ထည့္ၿပီး စိတ္ႀကိဳက္ ေခၚလိုးခဲ့တာ….အခုေတာ့ အသစ္ေတြ႕သြားလို႔ ငါ့ကို ေခါက္

လိုက္တာေပါ့….ေတာ္ေတာ္လည္း မ်က္ႏွာေျပာင္တဲ့ေကာင္…..”

သည္ေစာ္ကို ေဂ်ာ္ဂ်ီ ေျဖရွင္း ေခ်ာ့ေမာ့ေနတဲ့ အခ်ိန္ အိမ့္ဇာေသာ္ ခြာျမင့္ဖိနပ္သံ တေဒါက္ေဒါက္နဲ႔ ေကာ့ေကာ့ေလး ထြက္လို႔ သြားလိုက္ပါတယ္ ။

ဇာတ္လမ္းမ်ားတဲ့ ျပသနာရွုပ္တဲ့ ေဂ်ာ္ဂ်ီ့ကို ထားခဲ့လိုက္ၿပီ ။

“ ေဟး…အိမ့္..အိမ့္ ေနပါအုံး………”

ေဂ်ာ္ဂ်ီက လိုက္ေခၚဖို႔ ႀကိဳးစားေသးတယ္ ။

အိမ့္ ေဂ်ာ္ဂ်ီ့တိုက္ေအာက္ကို ေရာက္ေတာ့ ကား အနီရဲရဲ တစီး အိမ့္ေရွ႕ကို ထိုးဆိုက္လာတယ္ ။ ကားေမာင္းသူဖက္က မွန္ခ်ပ္ ေအာက္ကို က်ပြင့္လာတယ္ ။

“ ဟင္…..ကိုႀကီးစိုး…….”

တခ်ိန္က အိမ့္နဲ႔ ညိခဲ့တဲ့ အတူတူ လစ္ဗင္းတူဂဲသား ေနခဲ့တဲ့ သေဘ္ာသားႀကီး …။

“ အိမ့္..ေနေကာင္းလား..ကိုႀကီး ဘယ္ကို လိုက္ပို႔ေပးရမလဲ…..”

“ ကိုႀကီးစိုး..ဘယ္လို အိမ့္ရွိတဲ့ေနရာကို ေရာက္လာတာလဲ..အိမ့္ အေနာက္က ေနာက္ေယာင္ခံမ်ား လိုက္ေနလား……”

“ တိုက္ဆိုင္မွု သက္သက္ပါ အိမ့္ရယ္…..ကိုယ္ သက္သက္ လိုက္ေခ်ာင္းတာ မဟုတ္ရပါဘူး……လာ…ကားေပၚ တက္….တက္…….”

အိမ့္လည္း ေဂ်ာ္ဂ်ီ လိုက္လာေနတာေၾကာင့္ ကိုႀကီးစိုးရဲ့ ကားေပၚကို တက္လိုက္တယ္ ။

အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ကားေလး ေမာင္းထြက္သြားတယ္ ။ ေဂ်ာ္ဂ်ီေရ……ဘိုင္းဘိုင္…….။

“ ကိုႀကီးစိုး….ဘယ္တုံးက ျပန္ေရာက္ေနတာလဲဟင္….”
“ ၂ရက္ဘဲ ရွိေသးတယ္…အိမ့္….”
“ ဒီကားေလးက အမိုက္စားေလးပါလား..ဘယ္တုံးက ဝယ္ထားတာလဲ..အခု သြင္းလာတာလား….”
“ မဟုတ္ဘူး…အိမ့္ ဒီမွာဘဲ ဝယ္ထားတာ..ၾကာၿပီ…….”
“ ဟုတ္လား…ရည္းစား အတြက္လား….”
“ ေအာ္ အိမ့္ရယ္..ဘာရည္းစားမွ မရွိပါဘူး….”
“ အယ္…တကယ္….”
“ ကိုႀကီးမွာ အိမ့္တေယာက္ဘဲ ရွိခဲ့ပါတယ္”
“ အမ္မာ…ယုံရမွာလား….”
“ တကယ္ပါ….ကဲ အိမ့္..တေနရာရာ ဝင္ထိုင္ၿပီး တခုခု ေသာက္ၾကမလား…”
“ ေကာင္းသားဘဲ….”
“ အိမ့္ ဘာေသာက္ခ်င္လဲ..ဘယ္ဆိုင္ ႀကိဳက္လဲ…”
“ ကိုႀကီး သေဘာပါ….”

ကိုႀကီးစိုးသည္ အရင္အတိုင္း မေျပာင္းလဲ လို႔ အိမ့္ ထင္သည္ ။ အိမ့္နဲ႔ သူနဲ႔ ကင္းကြာသြားခဲ့တာလည္း တကယ္ေတာ့ အိမ့္က သူ႔ကို ထားခဲ့လိုက္လို႔ပါ ။ အိမ့္လည္း အိမ့္ထက္ အသက္ အမ်ားႀကီး ႀကီးတဲ့ ကိုႀကီးစိုးကို ပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္ ဆက္ၿပီး လက္မတြဲေတာ့ဘဲ လမ္းခြဲခဲ့တာ ။

ကိုႀကီးစိုးနဲ႔ ဆိုင္ေကာင္းေလး တဆိုင္မွာ ထိုင္လိုက္ၾကသည္ ။
ကိုႀကီးစိုးက အိမ့္ကို အရမ္း ဂ႐ုစိုက္သည္ ။ အစားေတြေရာ အေသာက္ေတြေရာ အမ်ားႀကီး မွာသည္ ။ ကိုႀကီးစိုးနဲ႔ ေပ်ာ္ခဲ့တာေတြကို အိမ့္ ျပန္ သတိရမိသည္ ။ အိမ့္လည္း မိန္းမရွုပ္တဲ့ ေဂ်ာ္ဂ်ီ့ကို အၿပီးအပိုင္ ျဖတ္လိုက္ေတာ့မယ္ လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္ ။

အိမ့္နဲ႔ ကိုႀကီးစိုး စကားေကာင္းေနၾကတုံး အိမ့္တို႔ စားပြဲအနားက ျဖတ္သြားတဲ့ လူတေယာက္ ကို အမွတ္တမဲ့ ၾကည့္လိုက္မိသည္ ။ သည္လူက အိမ့္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ စူးစိုက္ၾကည့္လို႔ အိမ့္ကလည္း ျပန္ၾကည့္လိုက္တာ ။

ဟင္…..ဒက္ဒီ ….။
ဟင္….သမီး……အိမ့္…..။

အိမ့္ရဲ့ ဒက္ဒီ ဦးဘေဖေသာ္ …။

“ သမီး…..ေနေကာင္းတယ္ေနာ္…..”

“ ေကာင္းတယ္…ဒက္ဒီ…ဒက္ဒီေကာ ေနေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား…”

ဦးဘေဖေသာ္သည္ သမီးကို ျပန္ေတြ႕ရလို႔အရမ္း ဝမ္းသာတဲ့ပုံ ။ သို႔ေပမယ့္ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္လို႔ ေမးတာ
ကလြဲလို႔ ဘာေမးခြန္းမွ ထပ္ မေမး ။ အိမ့္ေဘးမွာ ရွိေနတဲ့ ကိုႀကီးစိုးနဲ႔ ဦးဘေဖေသာ္က တခ်ိန္တုံးက သမီး
ကို ျဖတ္ဖို႔ ေျပာရင္း အေျခအတင္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ဘူးသည္ ။ ကိုႀကီးစိုး ကေတာ့ ဦးဘေဖေသာ္ကို ႏုတ္ဆက္သည္ ။

အိမ့္က “ ဒက္ဒီ…အိမ့္တို႔နဲ႔ တခုခု စားပါလား…” လို႔ ေခၚသည္ ။ ဦးဘေဖေသာ္ က သူ သူငယ္ခ်င္း တခ်ိဳ႕နဲ႔ လာတာလို႔ ေျပာၿပီး ထြက္သြားသည္ ။ အိမ့္က သူ႔စကားကို တခ်ိန္လုံး နားမေထာင္ခဲ့လို႔ သူ စိတ္ပ်က္သြားၿပီလို႔ ထင္မိသည္ ။

အိမ့္နဲ႔ ကိုႀကီးစိုးတို႔ စားစရာေတြကို တို႔ကနန္း ဆိပ္ကနန္းဘဲ စားၾကတယ္ ။ ေသာက္တာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံး
ေသာက္ၾကတယ္ ။ ေသာက္တဲ့ဟာခ်င္းေတာ့ မတူဘူး ။ အိမ့္က ျပင္သစ္ကလာတဲ့ ဝိုင္အနီကို ေသာက္ၿပီး ကိုႀကီးစိုးက ဘီယာကို ေသာက္တယ္ ။ အေဖနဲ႔ ဆုံလိုက္ရၿပီး အိမ့္အေပၚ အျမင္သိပ္ မၾကည္လင္တဲ့ အေဖရဲ့
ပုံစံေၾကာင့္ စိတ္ကသိကေအာင့္ ျဖစ္တာက ခဏပါ ။ ကိုႀကီးစိုးက အိမ့္က သူ႔ကို ခ်န္ခဲ့တုံးက ဘယ္လို ခံစား
ရတာေတြ ဘယ္လို လြမ္းတာေတြကို ေျပာျပေနတာကို နားေထာင္ရင္း အေဖကို ေမ့သြားေရာ ။

ကိုႀကီးစိုးက အိမ့္ကို သူ႔အိမ္ကို ေခၚသြားတယ္ ။ သူ အသစ္ ဝယ္ထားတဲ့ အေကာင္းစား ကြန္ဒိုတိုက္သစ္ကို ။
အိပ္ခန္းသုံးခန္းပါတဲ့ သည္ ကြန္ဒိုတိုက္သစ္ကို အိမ့္ အရမ္း သေဘာက်မိသြားတယ္ ။ သန႔္ရွင္း သစ္လြင္ၿပီး
ကိုႀကီးစိုးက ဟင္းခ်က္မစားတဲ့လူမို႔ ဘာ အနံ့အသက္မွ မရွိဘူး ။

ကိုႀကီးစိုးက တိုက္ခန္းသစ္ကို လိုက္ျပၿပီးတာနဲ႔ အိမ့္ကို ဆြဲဖက္ၿပီး အငမ္းမရ နမ္းေတာ့တာဘဲ ။ အိမ့္ကလည္း
သူ႔ကို အလားတူ ျပန္နမ္းပစ္လိုက္တယ္ ။ ဟိုးတုံးက ျဖစ္ခဲ့တာေတြကို ျပန္ေျပာင္း သတိရၿပီး ကိုႀကီးစိုး ခ်စ္ေပး
ခဲ့တာေတြကို ျပန္ ျမင္ေယာင္သတိရေတာ့ သူနဲ႔ အခုလို ျပန္ဆုံျပန္ခ်စ္ၾကရတဲ့ အခ်ိန္ စိတ္ေတြက အရမ္းကိုဘဲ
ႂကြေနၿပီ ။ ကိုႀကီးစိုးက တကယ္ ခ်စ္ေပးတတ္သူႀကီးပါ ။

သူနဲ႔ အိမ့္တို႔ ကိုယ္ေပၚက အဝတ္ေတြကို အျမန္ခြာခၽြတ္ပစ္ၾကရင္း ကိုယ္လုံးတီးကိုယ္ေတြနဲ႔ ကုတင္ေပၚကို တက္လိုက္ၾကတယ္ ။ မေတြ႕တာ ၾကာလို႔လား မသိဘူး..။ သူ႔ဒုတ္ႀကီးက အရင္တုံးကထက္ ပိုတုတ္ ပိုႀကီ
းလာသလိုဘဲမို႔ “ ကိုႀကီးစိုး…ႀကီးေအာင္ တခုခု လုပ္ထားလားဟင္….” လို႔ ေမးလိုက္မိတယ္ ။ ကိုႀကီးစိုးက ျပဳံးတယ္ ။ “ ဒီအတိုင္းပါဘဲ အိမ့္..ကိုႀကီး ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး….” လို႔ ေျဖတယ္ ။ ကိုႀကီးစိုးလည္း တအား ထန္ေနၿပီ ။

အိမ့္နို႔ေတြကို စို႔..ေစာက္ဖုတ္ကို ႏွိုက္…သဲသဲမဲမဲေတြ ျဖစ္ေနတယ္ ။ အိမ့္လည္း သူ႔ေခါင္းကို ဆြဲၿပီး အိမ့္ေပါင္ၾကားထဲ ဆြဲကပ္ေပးလိုက္တယ္ ။ သူမွုတ္တာကို ခံခ်င္ေနလို႔ ။ သူမွုတ္တာကို မရတာ ၾကာၿပီေလ ။

ကိုႀကီးစိုး ေရလည္ မွုတ္ေပးတာ အိမ့္လည္း အေသခိုက္တယ္ ။ သူက လ်ာနဲ႔ လိုးေပးေနတယ္ ။ အိမ့္လည္း
သူ႔ဒုတ္ကို ေကာင္းေကာင္း စုတ္ေပးလိုက္တယ္ ။ အိမ့္တို႔ လိုးလိုက္ၾကတာ အပီအျပင္ပါဘဲ ။

ကိုႀကီးစိုးက သူ႔ အရြယ္နဲ႔ မလိုက္ေအာင္ လိုးနိုင္တယ္ ။ ဘာဂ်ာကိုင္တာကလည္း တကယ့္ စူပါဘဲ ။ အဖုတ္
ကို တင္ မကဘူး….ကပ္ရက္က စအိုေလးကိုပါ အပီကိုင္တာ ။ လ်ာနဲ႔ ကလိကစားေပးတာ အိမ့္ အသဲစြဲသြားရ
တယ္ ။ ဘာဂ်ာကိုင္ေနတဲ့ အခ်ိန္ သူ အိမ့္ နို႔သီးေတြကိုပါ လက္နဲ႔ ဆြဲေခ်ေပးေနတယ္ ။ ကိုႀကီးစိုးက သူ႔ကိုယ္သူ ဂ႐ုတအားစိုက္ေတာ့ ဘိုက္က ခ်ပ္ေနတယ္ ။ ပိန္ပါးပါး ဘိုက္ခ်ပ္ခ်ပ္ ဘဲေတြကို ကိုယ္လုံးတီး ျမင္ရ
တာက ဆက္ဆီျဖစ္ ဖီလင္ပိုလာတယ္လို႔ အိမ့္ ထင္တယ္ ။ အင္းေလ…တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အႀကိဳက္ခ်င္း
ဘယ္တူနိုင္မလဲေလ ။

သူက အိမ့္ကို ဖင္လည္း ကုန္းခိုင္းတယ္ ။ ဖင္ကုန္းေပးရက္နဲ႔ တအား ေဆာင့္လိုးတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။
အိမ့္ဖင္တုံးႏွစ္တုံးကို သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဆြဲျဖဲ..ဖင္ေပါက္ထဲကို တံေတြး ေထြးထည့္..သူ႔လက္မနဲ႔ ဖင္ေပါက္ထဲကို
ထိုးကလိတယ္ ။ အရင္ အေတြ႕အၾကဳံေတြ အရ သူ အိမ့္ကို ေနာက္ေပါက္ ဖြင့္ေတာ့မယ္ ဆိုတာကို အိမ့္ သိ
လိုက္တယ္ ။ သူ႔ကို အိမ့္ ၾကည္ျဖဴတယ္ ။ သူနဲ႔ ျပန္ေတြ႕ခ်င္ေနတာ ၾကာၿပီ ။ သူလိုးတာကို အိမ့္ ေတာင့္တ
ေနတာ ၾကာၿပီ ။ကိုႀကီးစိုးက တကယ့္အလိုးေကာင္းတဲ့ ဘဲႀကီး ။ တကယ့္ ဖိုက္တာ ။

ပထမအခ်ီက ျမန္တယ္ ။ ကိုႀကီးစိုးကလည္း မိန္းမ မလိုးတာ ၾကာၿပီ တဲ့ ။ တအား ထန္ထန္နဲ႔ အိမ့္ကို တအားလိုးတာ သိပ္ မၾကာလိုက္ဘဲ ၿပီးသြားတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ အိမ့္လည္း ၿပီးတယ္ ။ အိမ့္လည္း မလိုးတာ ၾကာၿပီေလ ။

ဒုတိယအခ်ီမွာက်ေတာ့ သူ ဆြဲလိုးတယ္ ။ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းၿပီး ဇိမ္ခံလိုးတယ္ ။ သူ႔လီးကိုလည္း သူ မေျပာ
ခင္ အိမ့္ စုတ္ေပးတယ္ ။ သူ႔လီးကို ဘာလို႔မွန္းမသိဘူး ။ အိမ့္ စုတ္ခ်င္တယ္ ။ လီးတိုင္းကို မစုတ္ခ်င္ဘူး ။
သူက အိမ့္ကို အေပၚက တက္ခိုင္းတယ္ ။ အေပၚက တက္ေပမယ့္ သူက ေအာက္ကေန ပင့္လိုးတာ ဒလစပ္
ဘဲ ။ အရမ္း ခါးအားသန္တဲ့ ကိုႀကီးစိုး ။

သူက တတိယအခ်ီ ဆြဲခ်င္ေသးတယ္ ။ အိမ့္က ေနာက္ေနက မနက္ သဲပုံ႔နဲ႔ ပန္းလိုက္ပို႔ဖို႔ အလုပ္ေတြ ရွိေန
တာေၾကာင့္ သူ႔ကို ေနာက္မွ လို႔ ေျပာၿပီး ျငင္းလိုက္တယ္ ။ သူကလည္း စိတ္ေဆာင္တာပါ ။ ဟြန္း..ဘဲႀကီး
၂ခ်ီ ေကာင္း ဆြဲလိုက္ၿပီးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ဖလက္ျပသြားၿပီ ။ အိမ့္ သိတာေပါ့ ။

အိမ္ ျပန္ေရာက္ၿပီး သဲပုံ႔နဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ သဲပုံ႔က အံ့ၾသေနတယ္ ။ သြားတုံးက ေ၈်ာ္ဂ်ီ ဝင္းနိုင္နဲ႔ ။ လိုးျဖစ္သြားေတာ့ ကိုႀကီးစိုးနဲ႔မို႔ ။ သဲပုံ႔လည္း အိမ့္ရဲ့ အေတြ႕အၾကဳံေတြကို နား အရသာခံၿပီး နားေထာင္ရင္း ႏွာစိတ္ေတြႂကြေနတာကို ၾကည့္ၿပီး သဲပုံ႔ကို ဘဲရွာေပးခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္မိတယ္ ။ သဲပုံ႔က စိတ္ကူးဘဲ ယဥ္ေနတာ ။ သူ႔ကို ဘယ္သူနဲ႔ ခ်ိတ္ေပးရမလဲ..အိမ့္ စဥ္းစားေနတယ္ ။ ခုထိေတာ့ မေတြ႕ေသးဘူး ။

ေနာက္တေန႔ ဆိုင္ကို ေရာက္ေတာ့ အိမ့္နဲ႔ သဲပုံ႔တို႔ ဒီေန႔ လိုက္ပို႔ရမယ့္ စာရင္းထဲမွာ ဟိုတေလာက ဆုံလိုက္တဲ့ ေဒါက္တာမ်ိဳးစည္သူ ဆိုတဲ့ နံမည္ကို ေတြ႕လိုက္ရလို႔ အိမ့္လည္း သဲပုံ႔ကို တအံ့တၾသ ေျပာလိုက္မိ
တယ္ ။ သဲပုံ႔က “ အဲ့ဘဲက မဆိုးဘူး….ဒီဇိုင္းက လန္းတယ္…” လို႔ ေျပာလို႔ သဲပုံ႔ကို ဒီဘဲနဲ႔ ျဖစ္သြားရင္ ေကာင္းမွာဘဲ လို႔ အိမ့္ ေတြးလိုက္မိတယ္ ။

ပို႔စရာ စာရင္းကို ၾကည့္ၿပီး ေဒါက္တာမ်ိဳးစည္သူရဲ့ ပန္းျခင္းကို ပထမဆုံး ဦးစားေပးၿပီး ပို႔ဖို႔ အိမ့္က သဲပုံ႔ကို
အႀကံေပးလိုက္တယ္ ။ သဲပုံ႔ကလည္း သေဘာတူတယ္ ။ ဒီတခါ အိမ့္တို႔ သူ႔ၿခံကို ေရာက္သြားေတာ့ လက္မွတ္
ထိုး မေပးနိုင္ဘူးလို႔ ျငင္းတဲ့ ၿခံေစာင့္ကို အရိပ္အေရာင္ေတာင္ မေတြ႕ရဘူး ။

ေဒါက္တာမ်ိဳးစည္သူ ကိုယ္တိုင္ ထြက္လာၿပီး ပန္းျခင္းကို လက္ခံယူတယ္ ။ အိမ့္က သဲပုံ႔ကို ေရွ႕တန္းတင္ ခ်င္
ေပမယ့္ ေဒါက္တာမ်ိဳးစည္သူ က သဲပုံ႔ကိုထက္ အိမ့္ကိုဘဲ အသားေပးၿပီး ဆက္ဆံေနတာကို ေတြ႕ရတယ္ ။
အိမ့္လည္း သဲပုံ႔ကို အားနာသြားတယ္ ။ အမွန္တကယ္က ဒီ ေဒါက္တာနဲ႔ သဲပုံ႔ကို ညိေစခ်င္တာ ။ ဒါေပမယ့္
ေဒါက္တာမ်ိဳးစည္သူက အိမ့္ကိုဘဲ ထပ္ေတြ႕လို႔ရမလား ဆိုၿပီး ဖုန္းနံပါတ္ ေတာင္းတယ္ ။ အိမ့္ကလည္း အိမ့္မွာ
ခ်စ္သူ ရွိတယ္ လို႔ ေျပာလိုက္တယ္ ။ တကယ္လည္း အိမ့္က ခ်စ္သူ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ ျဖစ္ေနတာ ေလ ။ မညာ
ခ်င္ပါဘူး ။

သူက “ ခ်စ္သူရွိလည္း မခင္ရေတာ့ဘူးလား….ခ်စ္သူရွိတာ လက္ထပ္ထားတဲ့ ေယာက်္ား ရွိတာမွ မဟုတ္တာ”
လို႔ အိမ့္ကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္ ။ သူ႔ပုံက တကယ္ သားနားတယ္ ။ သူ႔ဒီဇိုင္းက မင္းသား တ
ေယာက္ လို ။ အိမ့္က ဖုန္းနံပါတ္ မေပးေတာ့ “ ကိစၥ မရွိပါဘူး…ဖုန္းနံပါတ္ မရလည္း အိမ့္နဲ႔ ေတြ႕ရေအာင္
လုပ္ရမယ့္ နည္းလမ္းေတြ ေတြ႕လာမွာပါ..” လို႔ သူက ရယ္ၿပီး ေျပာတယ္ ။

သူ႔အိမ္က ျပန္အထြက္မွာ သဲပုံ႔က “ ကဲ မေျပာလား..အိမ့္ကိုဘဲ သူ ႀကိဳက္တာပါ…သဲပုံ႔ဒီဇိုင္းကို ဘဲေတြ မႀကိဳက္ၾကပါဘူး လို႔ သဲပုံ႔ ေျပာသားဘဲ အိမ့္ရယ္….” လို႔ စိတ္ပ်က္စြာနဲ႔ ေျပာလိုက္လို႔ အိမ့္လည္း သဲပုံ႔ကို သ
နားသြားတယ္ ။ သဲပုံ႔ သူလိုခ်င္တဲ့ ဘဲရပါေစ လို႔ အိမ့္ တကယ္ဘဲ ဆုေတာင္းေပးလိုက္မိပါတယ္ ။

ေဒါက္တာမ်ိဳးစည္သူက အိမ့္ ေခါင္းထဲမွာ မရွိပါဘူး ။

အိမ့္ တေနကုန္ သဲပုံ႔နဲ႔ ပန္းပို႔တဲ့ အလုပ္ လုပ္ၿပီးေတာ့ ကိုႀကီးစိုးကို ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္ ။ သူက ဒီည ညေနစာ အတူတူ ထြက္စားၾကရေအာင္လို႔ ေျပာထားလို႔ ။

ကိုႀကီးစိုးက အေရာင္းအဝယ္ကိစၥတခုနဲ႔ သံလ်င္ကို ေရာက္ေနတယ္ ။ သူက အိမ့္ကို အိမ့္နဲ႔ သူနဲ႔ စားေနက်
ကန္ေတာ္ႀကီးေစာင္းက စားေသာက္ဆိုင္ကို လာခဲ့ဖို႔ ေျပာတယ္ ။ သူမေရာက္ေသးရင္ သူ႔ကို ေစာင့္ေနဖို႔
ေျပာတယ္ ။ တခုခု မွာ ေသာက္ႏွင့္ပါ …တဲ့ ။

ထုံးစံအတိုင္း သဲပုံ႔ကိုဘဲ အဲဒီ ဆိုင္ကို လိုက္ပို႔ခိုင္းရတယ္ ။ သဲပုံ႔က တကယ္ ခ်စ္စရာေကာင္းပါတယ္ ။ ဘယ္
ေတာ့မွ အိမ့္ကို မတြက္ကပ္ဘူး ။ သူ႔ကို အားကိုးရတယ္ ။ သဲပုံ႔လည္း ဆိုင္မွာ ကိုႀကီးစိုး မေရာက္ေသးတာနဲ႔
သီးသန႔္ခန္းေလး ထဲ ေဗာ့ဂါနဲ႔ လိမ္ေမာ္ အေရာေလး တခြက္ မွာ ေသာက္ၿပီး ေစာင့္ေနလိုက္တယ္ ။

ပထမ တခြက္တုံးက ခ်ိဳသလိုလို ခ်ဥ္သလိုလိုေလးနဲ႔ ေသာက္လို႔ တအားေကာင္းတယ္ ။ ကိုႀကီးစိုးကလည္း ေတာ္
ေတာ္နဲ႔ ေရာက္မလာလို႔ ဆက္ေစာင့္ရင္း ဒုတိယတခြက္ကို မွာ ေသာက္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ ထိန္းကနဲ ကမၻာေျမႀကီး
က ျခာျခာလည္သြားသလို မူးတက္သြားတယ္ ။

အိုး……အား……ေတာ္ေတာ့္ကို မူးတာ……..။

အိမ့္ လုံးဝ ေလာကႀကီးနဲ႔ အဆက္ျပတ္သြားတယ္ ။

ေအးစိမ့္တဲ့ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ အိမ့္ တုန္ခါသြားၿပီး သတိဝင္လာတယ္ ။
ဟင္….ဘာျဖစ္သြားတာပါလိမ့္ ။ အိမ့္ ျပန္သတိရလိုက္တာက ေဗာ့ဒ္ဂါ နဲ႔ လိမ္ေမာ္အေရာ ဒုတိယတခြက္ကို ေသာက္လိုက္ၿပီး အရမ္း မူးသြားတယ္ ။ အိုး…အိပ္ေပ်ာ္သြားသလား ….။
ဟင္….။
ငါ…ငါ……..ငါ…….ဆိုင္ခန္းထဲမွာလည္း မဟုတ္ပါလား . . . ။ ငါ ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ…။

ကုတင္ေပၚက ေမြ႕ယာထူူထူ ေပၚမွာ ပက္လက္ေလး ေရာက္ေနတယ္ ။ ကိုယ့္ဖါသာ ျပန္စမ္းမိလိုက္တယ္ ။

အိုး ေတာ္ပါေသးရဲ့…အဝတ္အစားေတြေတာ့ ရွိေနေသးတယ္….ဒါေပမယ့္ စကပ္က လန္တက္ေနတယ္ ။
ပင္တီေလး ဝတ္ထားေပမယ့္ ေပါင္ၾကားက ေဖါင္းမို႔မို႔ႀကီးက ေပၚတင္ႀကီး ။ စကပ္ကို ျပန္ဖုံးလိုက္ရင္း ကုတင္
ေပၚ ထိုင္လိုက္တယ္ ။ ေခါင္းထဲက မူရိပ္မူးရိပ္နဲ႔ ျဖစ္ေနတုံးဘဲ ။

ဘယ္လို ဒီေနရာ ဒီအခန္း ဒီကုတင္ေပၚကို ေရာက္ေနပါလိမ့္…ဘယ္သူ ငါ့ကို ဒီကို ေခၚလာသလဲ..ကိုႀကီးစိုး မ်ားလား…..။

အခန္းကေတာ့ တိုက္ခန္းဘဲ ။ ေဆးအသစ္..ေပါလစ္ေရာင္ ေျပာင္ေနတဲ့ လၽွာထိုး သစ္သားၾကမ္းခင္း အသစ္နဲ႔ ။

အိမ့္ အၾကာႀကီး အဲလိုဘဲ ငုတ္တုပ္ ထိုင္ေနမိတယ္ ။ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္လြန္းေနတယ္ ။

အိမ့္ ကုတင္ေပၚက ဆင္းလိုက္ၿပီး အခန္းတံခါးကို စစ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အျပင္ကေန ပိတ္ထားတာကို ေတြ႕ရ
တယ္ ။ သူ႔ကို တေယာက္ေယာက္က ဒီ ေနရာကို ေခၚလာၿပီး အျပင္ကေန တံခါး ပိတ္ၿပီး ေလွာင္ထားတယ္ ဆိုတာကို သေဘာေပါက္လိုက္တယ္ ။

ကိုႀကီးစိုး သည္ အိမ့္ကို ေစာင့္ခိုင္းထားတဲ့ ဆိုင္ကို ေရာက္လာသည္ ။
အိမ့္ကို မေတြ႕လို႔ ဆိုင္က မန္ေနဂ်ာနဲ႔ အလုပ္သမားေတြကို ေမးသည္ ။ သူတို႔က အိမ့္ ယမကာ ႏွစ္ခြက္ မွာေသာက္ၿပီး သီးသန႔္ ခန္းေလးထဲမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနေၾကာင္း ေျပာျပသည္ ။ ကိုႀကီးစိုးက “ ဒါျဖင့္ သူ အခု ဘယ္ေရာက္သြားသလဲ..ျပန္သြားတာလား…သူေသာက္တာေတြေရာ သူ ေငြရွင္းသြားလား ”လို႔ ေမးေတာ့ ဝိတ္တာ တေယာက္က “ သူ..အမူးလြန္သြားတယ္…ဆရာ..သူ႔မိတ္ေဆြ တခ်ိဳ႕ ေရာက္လာတယ္..သူတို႔ကဘဲ ေငြရွင္းေပးသြား
ၾကတယ္…သူတို႔ဘဲ အဲ့အမကို တြဲေခၚသြားၾကတယ္….” လို႔ ေျပာျပေတာ့ ကိုႀကီးစိုး အရမ္း စိတ္ပူသြားသည္ ။

                                      အိမ့္ကို လူတစုက ေခၚသြားၾကသည္ တဲ့ ။ ဘယ္သူေတြလဲ.....။

ျမင္လိုက္တဲ့ အဲဒီ ဝိတ္တာေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေမးသည္ ။ ေခၚသြားၾကသူေတြရဲ့ ပုံပန္း..ကို ေမးသည္ ။
လူသုံးေယာက္ အနက္ တေယာက္က က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္ကို အမိန႔္ေတြ ေပး ခိုင္းေနသည္ တဲ့ ။ သည္လူရဲ့ပုံပန္းကို ဒီေကာင္ေလး ေျပာျပတဲ့အခါ အိမ့္ကို တအား လိုက္ဖန္ေနတဲ့ “ ဗစ္တာညိဳဝင္း ” ဆိုတဲ့ေကာင္ ျဖစ္ေနတယ္ ။

ေတာက္….အိမ့္ကို ဗစ္တာညိဳဝင္းနဲ႔ အေပါင္းအပါေတြ ေခၚသြားၾကတာ ျဖစ္မယ္…။ ကိုႀကီးစိုးလည္း ခ်က္ခ်င္းဘဲဗစ္ာညိဳဝင္းရဲ့ အိမ္ကို လိုက္သည္ ။ ဗစ္တာညိဳဝင္းသည္ ရန္ကုန္မွာ နံမည္ႀကီးတေယာက္ ျဖစ္သည္ ။ ကိုႀကီးစိုးသည္ ဗစ္တာညိဳဝင္းနဲ႔ တိုက္ရိုက္ မသိေပမယ့္ သူဘယ္မွာ ေနတယ္ ဆိုတာကို သိသည္ ။

ႀကီးမားတဲ့ သံတံခါးႀကီး ႏွစ္ခ်ပ္နဲ႔ ၿခံႀကီးရဲ့ အေပါက္ဝမွာ ကိုႀကီးစိုးရဲ့ ကား သည္ ေရွ႕မီးႀကီးေတြ ဖြင့္ထိုးလ်က္
ေရာက္ေနသည္ ။ ဟြန္းကို တတီတီ တီးႏွိပ္လိုက္ေတာ့ တံခါးႀကီးေတြရဲ့ အထဲဖက္မွာ လူတေယာက္ ေပၚလာ
သည္ ။ ကာကီေရာင္ ယူနီေဖါင္းနဲ႔ လူတေယာက္ ။

“ ဘာလို႔ ဟြန္းတီးတာလဲ..ဒါ ဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္…ဟြန္းမတီးနဲ႔….”လို႔ လွမ္း ေအာ္ေျပာသည္ ။

ကိုႀကီးစိုးက “ ဗစ္တာညိဳဝင္း ရွိလား…သူနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္တယ္…အေရးႀကီးတယ္….” လို႔ ေအာ္ေျပာလိုက္သည္ ။ အထဲက ကာကီဝတ္ ငတိက “ ဆရာ မရွိဘူး….” လို႔ ေအာ္ေျပာသည္ ။ ကိုႀကီးစိုးက “ တံခါးဖြင့္ကြာ..ဘယ္သူရွိလဲ တေယာက္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာခ်င္တယ္..ဗစ္တာညိဳဝင္း ဘယ္သြားေနလဲ….” လို႔ ထပ္ေမးေတာ့ အထဲက ကာကီဝတ္ ငတိက မသိဘူး….လို႔ ေျဖၿပီး ျပန္ ဝင္သြားသည္ ။ ကိုႀကီးစိုး ဟြန္းထပ္တီးလည္း ျပန္ထြက္မလာေတာ့။

ကိုႀကီးစိုးလည္း ဗစ္တာညိဳဝင္း ကို ဘယ္မွာ ေတြ႕နိုင္မလဲ ဆိုတာကို သူ႔အေပါင္းအသင္းေတြထဲက ဗစ္တာညိဳဝင္းနဲ႔ သိတဲ့ လူေတြ ဆီကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ေမးလိုက္သည္ ။

သည္ အခ်ိန္မွာ ကိုႀကီးစိုးရဲ့ ရပ္ထားတဲ့ ကားနားကို ပုဆိုးတိုတို ဝတ္ထားၿပီး ကိုယ္အေပၚပိုင္း မွာ ဘာမွ ဝတ္မထားတဲ့ အသားမဲမဲနဲ႔ လူသုံးေယာက္ ကပ္လာၾကသည္ ။ သုံးေယာက္ အနက္ ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ လက္ေတြထဲမွာ တုတ္ႀကီးေတြ ကိုယ္စီ ကိုင္ထားၾကၿပီး က်န္တဲ့ တေယာက္ရဲ့ လက္ထဲမွာေတာ့ အုတ္နီခဲ တခဲကို ကိုင္ဆုပ္ထားသည္ ။ ကိုႀကီးစိုးလည္း သည္လူေတြကို ၾကည့္
ရတာ သူ႔ကို ရန္ျပဳေတာာ့မယ့္ သေဘာ ျပေနတာနဲ႔ ကားကို ေမာင္းထြက္လိုက္သည္ ။
သုံးေယာက္ထဲက တေယာက္က “ ေဟ့….မင္း ေနာက္ကို သည္ နားကို မလာနဲ႔ေတာ့..မင္းနဲ႔ မင္းရဲ့ကား အတြက္ မေကာင္းဘူးကြ…..” လို႔ လွမ္း ေအာ္လိုက္တာကို ကိုႀကီးစိုး ၾကားလိုက္သည္ ။

ဗစ္တာညိဳဝင္းသည္ တပည့္တပန္းေတြ ေပါတဲ့ ငတိ ဆိုတာကို ကိုႀကီးစိုး သိရက္နဲ႔ အိမ့္ကို ျပန္ကယ္ထုတ္ခ်င္တဲ့ စိတ္နဲ႔ သူ ဒီကို ေရာက္လာတာပါ ။

ဦးဘေဖေသာ္သည္ သူ႔မိတ္ေဆြ တေယာက္က လွမ္း အေၾကာင္းၾကားလို႔ သမီး အိမ့္ဇာေသာ္ကို ဗစ္တာညိဳဝင္း ဆိုတဲ့ေကာင္က ဖမ္းေခၚသြားတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းကို ၾကားလိုက္ရသည္ ။
သမီးအိမ့္ကို ဆိုင္တဆိုင္မွာ အရင္က တြဲခဲ့တဲ့ သေဘ္ာသားႀကီး ကိုႀကီးစိုး ဆိုတဲ့ေကာင္နဲ႔ ဦးဘေဖေသာ္ ေတြ႕ခဲ့တာ မၾကာေသး ။ သည္ ေကာင္ႀကီးနဲ႔ ဦးဘေဖေသာ္က တခ်ိန္တုံးက တင္းထားခဲ့လို႔
အဲဒီေန႔က သမီးနဲ႔ေတာင္ သိပ္ စကား မေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူး ။

သမီး အပ်ိဳေပါက္ အခ်ိန္ကထဲက ဆိုးခဲ့လြန္းလို႔ ဦးဘေဖေသာ္သည္ သမီးကို လိုက္ ထိန္းသိမ္းခဲ့ရတဲ့ အခါ သမီးေဇာနဲ႔ သမီးကို ဖ်ားေယာင္းေသြးေဆာင္ၾကတယ္ လို႔ သူက ယူဆေနတဲ့ လူေတြကို
ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ လက္ပါမိခဲ့တာေတြ ရွိခဲ့သည္ ။ သမီးကို ကားနဲ႔ ေခၚတင္သြားတဲ့ ရည္းစားေကာင္က မေခ်မငံ ျပန္လွန္ ေျပာတဲ့ အခါ တြန္းလိုက္တာမိုး နရင္းအုပ္လိုက္တာမ်ိဳးေတြေပါ့ ။

ကံအားေလ်ာ္စြာ သည္လူေတြက ရဲစခန္းကို တိုင္ေတာတာေတြ မ်ိဳး မလုပ္ခဲ့လို႔ သည္ အခ်ိန္ အထိ ဦးဘေဖေသာ္သည္ ဥပေဒနဲ႔ ညိစြန္းျခင္း မရွိေသး ။ ဦးဘေဖေသာ္သည္ အခု ေနာက္ပိုင္းမွာ သမီးလည္း ရည္းစားထား တြဲတာက ဆယ္ေရာက္ မကေတာ့လို႔ အဆန္း မဟုတ္ေတာ့ ။ သမီးအတြက္လည္း သည္ေလာက္ႀကီး မပူေတာ့ဘူး ။ ကိုယ့္ဖါသာ ေအးေအးေဆးေဆး အလုပ္လုပ္ ေနခဲ့တာ ။
အခု ၾကားလိုက္ရတဲ့ ကိစၥကေတာ့ အိမ့္က ရည္းစား တြဲတာလည္း မဟုတ္..လက္မထပ္ဘဲ အတူတူေနတာလည္း မဟုတ္ ။ အလိုမတူဘဲ ဖမ္းသြားတာ ခံလိုက္ရတယ္ တဲ့ ။ ဒါကေတာ့ ဦးဘေဖေသာ္က လက္ပိုက္ၿပီး ၾကည့္မေနနိုင္ ။ ပလိုမတူဘဲ ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္သူကမွ အတင္း အဓမၼ ေခၚသြား ဖမ္းသြားလို႔ မရဘူး ။
ကိုယ့္ သမီး အရင္းေခါက္ေခါက္ ဆိုေတာ့ လက္ပိုက္ ၾကည့္ေနမယ္ မဟုတ္ ။

ဗစ္တာညိဳဝင္းကို သူ သိသည္ ။
နံမည္ႀကီး ေကာင္ဘဲ ။ ဘယ္ မသိဘဲ ေနမလဲ ။ ဒီေကာင္က ေခတ္အဆက္ဆက္ မေကာင္းတာ လုပ္စား လာတဲ့ သူေဌး အေရျခဳံ ညိဳဝင္း ဆိုတဲ့ ေကာင္ရဲ့ သား ။
အေဖတူသား….အေဖ ေသာက္က်င့္ေတြကို အေမြခံတဲ့ သား ။ ေကာက္က်စ္ ယုတ္မာ တဲ့ ညိဳဝင္းရဲ့ ေသြး စစ္စစ္ ။

ဦးဘေဖေသာ္ ဟိုေနရာ ဒီေနရာကို ဖုန္းေခၚၿပီး ဗစ္တာညိဳဝင္း အေၾကာင္းကို တီးေခါက္ ေလ့လာလိုက္သည္ ။ သည္ေကာင့္ တပည့္ေတြက ဘယ္သူေတြလဲ ။ သူ ဘယ္ေနရာေတြမွာ ရွိတတ္လဲ ။
သူက ကားေရေဆးဆီထိုး လုပ္ငန္းလုပ္ေနေတာ့ လူမ်ိဳးစုံ လူေပါင္းစုံနဲ႔ ခင္မင္ ရင္းႏွီးသည္ ဆိုေတာ့ ဗစ္တာညိဳဝင္းကို နီးနီးကပ္ကပ္ သိၾကသူေတြကို ရွာဖို႔က သိပ္ မခဲယဥ္းဘူး ။

သည္ အခ်ိန္မွာ ကိုႀကီးစိုးသည္ သူ႔ညီမ ဝမ္းကြဲ တေယာက္ရဲ့ ေယာက်္ား ရဲစခန္းမွူး တေယာက္ကို ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး အိမ့္ကို ဗစ္တာညိဳဝင္းတို႔ ဖမ္းေခၚသြားၾကလို႔ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ဗစ္တာညိဳဝင္းကို စစ္
ေဆး ေမးျမန္းလို႔ ရမလဲ ဆိုတာကို အႀကံဉာဏ္ေတာင္းခံသည္ ။ ရဲစခန္းမွူးက ဗစ္တာညိဳဝင္းရဲ့ အေဖ ဦးညိဳဝင္း ဆိုတာက ျမန္မာျပည္ရဲ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းႀကီးေတြကို ႀကိဳးကိုင္ထားတဲ့ တကယ့္ အေကာင္ႀကီးႀကီး တေယာက္ ျဖစ္လို႔ မေသခ်ဘဲနဲ႔ သြား စြပ္စြဲလို႔ မေကာင္းဘူး…သူတို႔က အစိုးရပိုင္းကို အရမ္း ေပါက္ေရာက္တယ္…လူႀကီးေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ရွိတဲ့ လူေတြ ဆိုေတာ့ ပိုင္မွ
လုပ္ရင္ ေကာင္းမယ္…ဗစ္တာညိဳဝင္း ဖမ္းေခၚသြားတယ္ ဆိုတာ ေတြ႕လိုက္တဲ့ စားေသာက္ဆိုင္က စားပြဲထိုး ေကာင္ေလးကေန ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာတာကို သူ သိခ်င္ ၾကားခ်င္တယ္ လို႔ ကိုႀကီးစိုး
ကို ေျပာလိုက္လို႔ ကိုႀကီးစိုးလည္း စားေသာက္ဆိုင္ကို တခါ ျပန္ေျပးသြားရျပန္သည္ ။

စားေသာက္ဆိုင္ကို ေရာက္ေတာ့ အိမ့္ကို အတင္း ေခၚေဆာင္သြားတာကို သိလိုက္ ျမင္လိုက္တဲ့ စားပြဲထိုး ေကာင္ေလးကို ေမးလိုက္တဲ့ အခါ သည္ ေကာင္ေလးသည္ ဒီအလုပ္ကေန မေန႔ကထဲက ထြက္သြားၿပီ..လို႔ မန္ေနဂ်ာက သူ႔ကို လာေျပာလို႔ ကိုႀကီးစိုး အရမ္းကို စိတ္ညစ္သြားသည္ ။ တေယာက္ထဲေသာ မ်က္ျမင္သက္ေသကို ဗစ္တာညိဳဝင္းတို႔ ဖက္က ဖယ္ရွင္းပစ္လိုက္ေလသလား လို႔
သူ သံသယ ျဖစ္မိေနသည္ ။

သူ႔ဝမ္းကြဲညီမရဲ့ ေယာက်္ား ရဲစခန္းမွူးက ကိုႀကီးစိုးကို ဗစ္တာညိဳဝင္းတို႔က သူတို႔ ရဲတပ္ဖြဲ႕က ႀကီးႀကီး ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔လည္း ရင္းႏွီးတယ္..မပိုင္ဘဲနဲ႔ မေသခ်ာဘဲနဲ႔ သူတို႔ကို ေခၚေမးေပးမွာ မဟုတ္ဘူး
လို႔ ေျပာသည္ ။ ရဲေတြက ကုညီပါရေစ ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ သုံးေနေပမယ့္ တကယ္တမ္း ရဲေတြရဲ့ အကူအညီကို ရဖို႔က မလြယ္မွန္း သူ သေဘာေပါက္သြားၿပီ ။ ကိုႀကီးစိုးသည္ သေဘ္ာဘဲ လိုက္ေနၿပီး
ျမန္မာျပည္နဲ႔ ကင္းကြာေနတယ္ ထင္သည္ လို႔ သူ႔ေဘာ္ဒါ အရင္း တေယာက္က ေဝဖန္သည္ ။

သည္ အခ်ိန္မွာ အိမ့္ဇာေသာ္သည္ သူ႔အခန္းတံခါးကို အျပင္က ေသာ့ဖြင့္ေနတဲ့ အသံကို ၾကားလိုက္ရလို႔ ကုတင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနရာက မတ္တပ္ ထရပ္လိုက္သည္ ။
လူသုံးေယာက္ အခန္းတံခါး ပြင့္တာနဲ႔ သူရွိေနတဲ့ အခန္းထဲကို ဝင္လာသည္ ။
ဗစ္တာညိဳဝင္း နဲ႔ သူ႔တပည့္ ႏွစ္ေယာက္ပါ ။

“ ဟင္…ဗစ္တာညိဳဝင္း……..နင္..နင္လား..ငါ့ကို ဖမ္းေခၚလာတာ…….” လို႔ အိမ့္ဇာေသာ္ တအံ့တၾသနဲ႔ ေမးလိုက္သည္ ။

ဗစ္တာညိဳဝင္းက ရယ္သည္ ။

“ အိမ့္..ဖမ္းေခၚတယ္ ဆိုတဲ့ စကားလုံးႀကီးက မေကာင္းပါဘူး……ဗစ္တာက အိမ့္ကို ဘယ္ေလာက္ စြဲလမ္းေနလို႔ ဘယ္လို အသဲကၽြမ္းေနရတယ္ ဆိုတာ အိမ့္ သိရဲ့လား……”

ဗစ္တာညိဳဝင္းရဲ့ တပည့္ တေယာက္က အိမ့္အေရွ႕မွာ စားပြဲေလး တလုံးကို ခ်ခင္းလိုက္သလို က်န္တဲ့ တပည့္က အသင့္ ယူလာတဲ့ စားေသာက္စရာ လင္ပန္းကို သည္ စားပြဲေလးအေပၚမွာ တင္ေပးလိုက္သည္ ။

“ ကဲ…အိမ့္…….အားရွိသြားေအာင္…..စားလိုက္ပါအုံး……..အိမ့္ကို သိပ္ လိုခ်င္လြန္းလို႔ အခုလို လုပ္လိုက္ရတာကို ခြင့္လႊတ္ပါ အိမ့္ရယ္…….”

အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းနဲ႔ ဒန္ေပါက္ထမင္းက တပြဲ ။ ဆိတ္သားတုံးက လက္သီးဆုပ္ေလာက္ႀကီး ။ ပက္ပ္စီက တပုလင္း..စုပ္ပိုက္တံေလး တပ္ရက္နဲ႔….။

အိမ့္လည္း ဘိုက္ထဲက တကြီကြီနဲ႔ အရမ္း ဆာေနလို႔ စိတ္မထိန္းနိုင္ဘဲ ခ်ေပးထားတဲ့ ပလပ္စတစ္ဇြန္းနဲ႔ ခပ္ယူ စားမိလိုက္သည္ ။ ပက္ပ္စီကိုလည္း စုပ္တံနံ့ စုပ္ေသာက္လိုက္မိသည္ ။

ဗစ္တာညိဳဝင္းက အိမ့္ ၿမိန္ရွက္စြာနဲ႔ ဆိတ္သားဒန္ေပါက္ထမင္း စားေနတာကို ေက်နပ္ေနသည္ ။

“ စား…စား…..ဘိုက္ျပည့္မွ မင္း ငါ့လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ျပည့္ျပည့္ဝဝ ျဖည့္ဆည္းေပးနိုင္မွာ….အိမ့္ဇာေသာ္…..”

အိမ့္ေခါင္းေလး ဆတ္ကနဲ ေထာင္သြားသည္ ။

“ ဘာ……ဘာေျပာတယ္….”

ဗစ္တာညိဳဝင္းက တဟင္းဟင္းနဲ႔ ရယ္လိုက္သည္ ။

“ ဟုတ္တယ္ေလ…..အိမ့္…မင္း ဖါသာမင္း မာန ဘယ္ေလာက္ ေထာင္လႊားလႊား..အခု မင္းက ငါ့လက္ခုပ္ထဲက
ေရ ျဖစ္ေနၿပီ..ငါ ေသာက္လိုေသာက္ ေမွာက္လိုေမွာက္ လုပ္လို႔ ရေနၿပီ ….မင္းကို ငါက အလွၾကည့္ဖို႔ သက္သက္ ေခၚလာခဲ့တာလို႔ မွတ္ေနလားကြ…….”

“ အံမယ္…ေစာက္ကုလားက ေလႀကီးမိုးႀကီးနဲ႔..တရားဥပေဒက ဘယ္မွာ သြားထားမလဲ..မင္းမဲ့တိုင္းျပည္ ထင္ေနလား……ေငြရွိလို႔ တရားနိုင္မယ္ လို႔ မွတ္ေနသလားဟဲ့…..”

“ ဒါေတြကို အျငင္းမပြားခ်င္ဘူး…..အိမ့္….ငါ လုပ္ခ်င္တာကို ငါ လုပ္ခဲ့တယ္..လုပ္နိုင္ခဲ့တယ္…….မင္း လတ္တေလာ
ငါ့ လက္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ အခ်ိန္ ငါေကၽြးတာ စားရမယ္..ငါ ခိုင္းတာကို လုပ္ရမယ္….မင္းဟာ ငါ့ရဲ့ ကၽြန္ ျဖစ္ေနၿပီ…ဟားဟားဟားဟား………”

“ နင္ ႐ူးေနၿပီဟဲ့..ေစာက္ေကာင္ရဲ့…….ငါက နင္လုပ္တိုင္း ခံမယ္ ထင္ေနသလား……”

“ နင္ ခံရမယ္…အိမ့္..နင့္ မာနေတြကို ခ်ိဳးပစ္ဖို႔ နင့္ကို ဖမ္းလာတာ……နင္ ငါ့အလိုအတိုင္း မလုပ္လို႔ကေတာ့
ခုနက နင္ ၿမိဳဆို႔လိုက္တဲ့ ဆိတ္သားဒန္ေပါက္ မေျပာနဲ႔ ျမက္ေတာင္ မေကၽြးဘူး…သိလား…နင္ စမ္းၾကည့္လိုက္”

ဗစ္တာညိဳဝင္းက အိမ့္ကို ေဒါသမ်က္လုံးေတြနဲ႔ စိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး လက္ညႇိုး တေထာင္ေထာင္နဲ႔..“ တခု ေျပာလိုက္အုံးမယ္…ငါ့ကို ကုလား..ကုလား နဲ႔ မေခၚနဲ႔..ငါက နင့္လိုဘဲ သည္တိုင္းျပည္မွာ ေမြးတဲ့ေကာင္…ငါ့အဖိုးက ဂ်ပန္ ေတာ္လွန္ေရးမွာ ပါခဲ့တဲ့လူ. အေဖက အျမဲ လွူတန္းေနတဲ့ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ရွိတဲ့လူ……ဒီတိုင္းျပည္ကို ထိရင္ နာတဲ့လူေတြ…မေစာ္ကားနဲ႔..ငါက ဗမာ….ဗမာ……နားလည္လား…..”

အိမ့္ အခန္းထဲက သူတို႔ ထြက္သြားလိုက္သည္ ။

ဗစ္တာညိဳဝင္းသည္ အိမ့္ဇာေသာ္ကို ေလွာင္ထားတဲ့ အခန္းကို စီစီတီဗီ ကင္မရာ ဆင္ထားၿပီး သူ အခ်ိန္ရတိုင္းၾကည့္တတ္သည္ ။ သူ သေဘာက်စြဲလန္းလို႔ ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ သူ႔ကို ျငင္းပယ္ လက္မခံတဲ့ အိမ့္ဇာေသာ္ကို အခုလို ဖမ္းေလွာင္ၿပီး သူေမြးထားတဲ့ ငွက္ကေလး တေကာင္လို ေဆာ့ကစားဖို႔ သူ ႀကံရြယ္ခဲ့တာ ၾကာလွၿပီ ။ အခြင့္အခါ သင့္တဲ့ အခါ ဗစ္တာညိဳဝင္းသည္ သူလုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ ပစ္လိုက္သည္ ။

အိမ့္ဇာေသာ္သည္ ေသြးနဲ႔သားနဲ႔ လူသား တေယာက္မို႔ အခ်ိန္တန္ရင္ ေသးေပါက္ခ်င္လာမည္..ခ်ီးပါခ်င္လာမည္ ဆိုေတာ့ အိမ့္ဇာေသာ္ ခ်ီးပါေသးေပါက္ လုပ္တာကို သူ ျမင္နိုင္ေသဖို႔..ေရခ်ိဳးတဲ့အခါ ေတြ႕ရေစဖို႔ ဗစ္တာညိဳဝင္းသည္ အိမ့္ဇာေသာ္ အခန္းက ေရခ်ိဳးခန္းနဲ႔ အိမ္သာကိုပါ လွို႔ဝွက္ စီစီတီဗီ ကင္မရာေလးေတြ တပ္ဆင္ထားခဲ့သည္ ။

အိမ့္ဇာေသာ္ကိုဘဲ စိတ္ေရာက္ေနတဲ့ သူ႔ကို သူ႔အေဖက ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး “ ပါပါ မအားဘူးကြာ..ပါပါ မႏၲေလး
မွာ ေျမေတြ သြားဝယ္ဖို႔ ခ်ိန္းထားတယ္…ဒီေန႔..ရဲမွူးႀကီးဦးသာယာနဲ႔ ေဂါက္ရိုက္ဖို႔လည္း ခ်ိန္းထားမိတယ္…မင္း
ပါပါ့ကိုယ္စား သြားေပးပါလား..မင္းနဲ႔ ရိုက္ရလည္း သူ ေက်နပ္မွာပါ….” လို႔ ေျပာလိုက္လို႔ သူ အေဖ ေက်နပ္
ေအာင္ “ ဟုတ္ကဲ့ပါပါ.သား သြားရိုက္လိုက္ပါမယ္….” လို႔ ေျပာၿပီး ေဂါက္ကြင္းကို သြားဖို႔ ခ်က္ခ်င္း စီစဥ္ေလ
သည္ ။

သူ႔ ညာလက္႐ုန္း တပည့္ ရာဂ်ဴးကို လွမ္းေခၚၿပီး အိမ့္ဇာေသာ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေစာင့္ၾကပ္ထားဖို႔ မွာလိုက္
သည္ ။ ရာဂ်ဴးက “ စိတ္ခ်ပါ ေဘာ့စ္..စိတ္ခ်လက္ခ် သြားပါ..က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ့္လူေတြ သည္ၿခံမွာ ရွိေနမွာပါ”
လို႔ ခါးေလးကိုင္းၿပီး ရိုရိုေသေသ ေျပာလိုက္သည္ ။

မၾကာခင္မွာ ဗစ္တာညိဳဝင္းသည္ သူ႔ယာဥ္ေမာင္း ကာလူး ေမာင္းေနတဲ့ အနက္ေရာင္ ေနာက္ဆုံးေပၚ ကက္ဒိလက္ကားသစ္ႀကီးရဲ့ ေနာက္ခန္းမွာ ထိုင္ရင္း ေဂါက္ကြင္းဆီကို သြားေနသည္ ။ သူတို႔ လုပ္ငန္း အဝဝ
ကို ဦးစီး စီမံခန႔္ခြဲေပးေနတဲ့ သူ႔အေဖရဲ့ ညီဝမ္းကြဲ ဦးအာမက္ ဆီကို ဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္သည္ ။

“ ေဟး..ဗစ္တာ..ေျပာ….ဘာလုပ္ေပးရမလဲ..မင္းကလည္း အန္ကယ့္ဆီေတာင္ ဖုန္းမဆက္ဘူး….အန္ကယ္က မင္း
ကို သတိရေနတာ……”

“ အန္ကယ္…ေမာင္တိတ္ ရွိလား..အန္ကယ့္႐ုံးမွာ….”

“ ရွိတယ္..ဘာခိုင္းခ်င္လဲ…….”

“ က်ေနာ္ ရွာခိုင္းထားတဲ့ ကင္မရာ ရၿပီလား…ေမးေပးပါ..သူ႔ဖုန္းနံပါတ္လည္း က်ေနာ္ လိုခ်င္တယ္…..”

“ အိုေက….ဗစ္တာ..ေျပာလိုက္မယ္…သူ႔ကို မင္းဆီကို ဖုန္းေခၚခိုင္းလိုက္မယ္ေလ….”

“ အိုေက..အန္ကယ္…က်ေနာ္ ေဂါက္ကြင္းမွာ ရွိမယ္….”

“ ေကာင္းၿပီ…ဗစ္တာ……”

သည္ အခ်ိန္မွာ ဦးဘေဖေသာ္သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ကုန္သည္လမ္းမႀကီးေပၚက ဆိုင္တဆိုင္ကို သူ႔ကားထဲကေနၿပီး
တေစ့တေစာင္း ေခ်ာင္းေျမာင္းေနသည္ ။

ျမန္မာ့အႏုပညာ ဆိုတဲ့ ဆိုင္….။
သစ္ထြင္းပန္းခ်ီေတြ ပန္းပု႐ုပ္ေတြ ယြန္းထည္ပစၥည္းေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ျပသေရာင္းေနတဲ့ ဆိုင္ ။
နိုင္ငံျခား တိုးရစ္ေတြနဲ႔ သံတမံေတြ က အမ်ားဆုံး လာေရာက္ အားေပးေနတဲ့ ဆိုင္ ။

သည္ဆိုင္ကို ပိုုင္တာက ဗစ္တာညိဳဝင္း ။ ဦးစီး လုပ္ေနတဲ့ မန္ေနဂ်ာက အာမက္ ။
အာမက္သည္ ဗစ္တာညိဳဝင္းရဲ့ သူငယ္ခ်င္း အရင္းအျခာ ။ တပည့္လို႔လည္း ဆိုနိုင္သည္ ။ ဗစ္တာညိဳဝင္း ဘယ္
မွာ ရွိသည္ ဆိုတာကို အာမက္ သိမည္ ။ မုခ်သိမည္ ။ အာမက္ကို ဒီအတိုင္း ေမးလို႔ကေတာ့ အာမက္သည္ ေျဖ
လိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူး ။ ဒါကို ဦးဘေဖေသာ္ သိသည္ ။ သူသည္ သမီးအတြက္ အၾကမ္းဖက္ရမည္ကို စိုးရိမ္ ေၾကာက္ရြံ့မယ့္ လူ မဟုတ္ဘူး ။ ကိုယ့္ကို လာထိရင္ ခ်က္ခ်င္း တုန႔္ျပန္တတ္တဲ့လူ ။
ဒါေၾကာင့္ လိုအပ္ရင္ အၾကမ္းဖက္ဖို႔ သူ အဆင္သင့္ ျပင္ထားသည္ ။

အျဖဴေရာင္ေတာက္ေတာက္ ေႂကြျပားနံရံေတြနဲ႔ ေရခ်ိဳးခန္းေလးထဲမွာ အိမ့္ေရခ်ိဳးေနသည္ ။ တဖြားဖြား က်ေနတဲ့ေရပန္းေအာက္မွာ ဆပ္ျပာရည္နဲ႔ တကိုယ္လုံး အႏွံ့ ပြတ္သပ္ရင္း ေရခ်ိဳးေနသည္ ။ အဝတ္မဲ့ မိေမြးတိုင္း ကိုယ္ခႏၶာသည္ စိုေၿပ တင္းေျပာင္ၿပီး လွပတဲ့ အေကြ႕အေကာက္ အတိမ္အနက္ အမို႔အေမာက္ေတြနဲ႔ ေယာက်္ားသားေတြ အတြက္ အ႐ူးအမူး ျဖစ္စရာ ေကာင္းလြန္းေနသည္ ။

ဗစ္တာညိဳဝင္းသည္ စီစီတီဗီ ကင္မရာေလးေတြနဲ႔ ရိုက္ကူးထားတဲ့ အိမ့္ရဲ့ပုံေတြကို စိမ္ေျပနေၿပ ထိုင္ၾကည့္ေနသည္ ။ အိမ့္ရဲ့ ဝတ္လစ္စလစ္ အလွအပေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ စူးစိုက္ ၾကည့္ရင္း သူ႔ေပါင္ၾကားက လိင္တန္သည္ တမဟုတ္ခ်င္း ထြားရွည္ မာေတာင္လာရသည္ ။

သူ႔ကို ျပင္းပယ္ၿပီး တျခားလူေတြရဲ့ ေနာက္ကို အျမဲ ပါပါသြားတဲ့ အိမ့္ကို စိတ္နာေနမိခဲ့တာ ၾကာၿပီ ။

အခုေတာ့ မင္း ဘာတတ္နိုင္ေသးလဲ အိမ့္ရယ္ . . .။
မင္းက ငါ့ လက္ခုပ္ထဲက ေရ ျဖစ္ေနၿပီဘဲ ။ ငါ သြန္လိုသြန္ ေမွာက္လိုေမွာက္ လုပ္လို႔ရၿပီ . .။မင္းကို ငါ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ေဆာ့ကစားပစ္မယ္ ။

အိမ့္ရဲ့ ဝတ္လစ္စလစ္ကိုယ္ခႏၶာကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ၾကည့္မိေနၿပီး သူ႔စိတ္ေတြ တအား ႂကြထလာသည္ ။

ဦးဘေဖေသာ္သည္ ဆိုင္ထဲက ထြက္လာတဲ့ အာမက္က အသင့္ေစာင့္ေနတဲ့ ကားထဲကို ဝင္သြားတာကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္ ။ စက္ႏွိုးထားတဲ့ကားကို ေမာင္း မထြက္ေသး ။

သမီးကို ဖမ္းသြားခံရတဲ့အေၾကာင္းကို သူ႔ကို ဖုန္းဆက္ ေျပာျပတဲ့ သူ႔မိတ္ေဆြကို ဒီအေၾကာင္းကို ဘယ္က သိသလဲ သူ အထပ္ထပ္ ေမးေတာ့ ဒီမိတ္ေဆြက သေဘ္ာသားႀကီး ကိုႀကီးစိုး က ေျပာခိုင္းတာပါ….ကိုႀကီးစိုးက ခင္ဗ်ားကို မေျပာရဲလို႔ပါ..ခင္ဗ်ားနဲ႔ တင္းမာထားတယ္ လို႔ သူက ေျပာျပတယ္ဗ်….လို႔ ေျပာျပခဲ့သည္ ။

ဦးဘေဖေသာ္သည္ ယေန႔ထက္တိုင္ ဥပေဒေဘာင္ထဲမွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနထိုင္ခဲ့သူ တေယာက္ပါ ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း မေစာ္ကား..ၿငိမ္းခ်မ္းစြာနဲ႔ တရားဥပေဒေဘာင္ထဲက အလုပ္ကို လုပ္ကိုင္စားေနတဲ့ လူ ။

အခုဟာက ကိုယ့္ေသြးကို ထိလာလို႔ မေနသာဘဲ ပါလာရတာ ။

မိဘဆိုတာ သားသမီးကို ဆင္စီးၿပီး ျမင္းရံတာကိုဘဲ ေတြ႕ခ်င္ၾကၿပီး ဆင္နင္းၿပီး ျမင္းကန္ခံရတာကို မၾကည့္မျမင္
ခ်င္ၾကပါ ။ ဦးဘေဖေသာ္သည္ သမီးအတြက္ ဆိုရင္ ဘာလုပ္ရ လုပ္ရ သည္ အရွုပ္ထုပ္မွာ ဝင္ပါေတာ့မည္ လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီးၿပီ ။

အာမက္ ဆိုတဲ့ေကာင္ကို အႏုနည္းနဲ႔ ေမးလို႔ ရမည္ မဟုတ္ ဆိုတာကို ေစာေစာထဲက သူ နားလည္ သေဘာေပါက္ၿပီးသား ။ ကူညီပါရေစ ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ လက္ကိုင္ထားသူေတြက တကယ္ဘဲ ကူညီနိုင္မွာလား။မထင္ဘူး ။

သူတို႔ ကူညီမလား ဆိုၿပီး ဆင္လီးကို ေခြးေမၽွာ္ေနသလို ထိုင္ေစာင့္မေနနိုင္ပါ ။ ကိုယ့္ကိစၥ ကိုယ့္ဖါသာဘဲ လိုက္ရွင္းမည္ ။ ညိလို႔ရွိရင္လည္း မတတ္နိုင္ဘူး ။ ျဖစ္သမၽွကို ရင္ဆိုင္႐ုံဘဲ ။ ေထာင္က်မွာ ေၾကာက္ၿပီး သူမ်ား ေစာ္ကားတာေတြကို ေခါင္းငုံ႔ခံမေနဘူး ။

ေရွ႕က ဘီအမ္ဒဗ်ဴကားအနက္ႀကီး ကို ခပ္ခြာခြာက ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္ေနရင္း ကားစတီရာယင္ကို ကိုင္ထားတဲ့လက္ေတြက မသိမသာ တုန္ခါေနသည္ ။ သူ႔ေဒါသက အျမင့္ဆုံး အပိုင္းကို ေရာက္ရွိေနသည္ ။

ကိုႀကီးစိုးသည္ ဗစ္တာညိဳဝင္း ေဂါက္ရိုက္ေနသည္ ဆိုတဲ့ သတင္းကို သူ႔ညီဝမ္းကြဲ ေဒါက္တာတင္ေမာင္ေသာ္ ဆီက သတင္းရလိုက္တာနဲ႔ ေဂါက္ကြင္းကို အျမန္လိုက္သြားလိုက္သည္ ။

သူေတြ႕ခ်င္ေနတဲ့ ဗစ္တာညိဳဝင္းကို သူ ေတြ႕လိုက္ေပမယ့္ အနားကပ္လို႔ မရဘူး ။ ဗစ္တာညိဳဝင္း ရဲ့ တပည့္ေတြက သူ႔ကို တားထားသည္ ။ သူက သည္ေကာင္ေတြနဲ႔ တင္းတင္းမာမာ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္ေတာ့ ယူနီေဖါင္းဝတ္ ရဲတေယာက္ ေရာက္လာၿပီး…..“ ဗီအိုင္ပီေတြ ရွိေနတယ္….ဆူဆူညံညံ မလုပ္ပါနဲ႔….” လို႔ ခပ္မာမာနဲ႔
လာေျပာသည္ ။

ေဂါက္ကြင္းက ေကာင္ေလးတေယာက္က တီးတိုး ေျပာျပတာက ဗစ္တာညိဳဝင္းသည္ ရဲအရာရွိႀကီးႀကီးတေယာက္နဲ႔ ေဂါက္ရိုက္ေနတာ တဲ့ ။ ဗစ္တာညိဳဝင္းကို ေတြ႕လိုက္ရၿပီး အနား ကပ္ခြင့္ မရလို႔
သူ ေတာ္ေတာ္ ခံျပင္းေနသည္ ။

ဦးဘေဖေသာ္သည္ ေျမာက္ဒဂုံ တေနရာမွာ ေရာက္ေနသည္ ။
ဗစ္တာညိဳဝင္းရဲ့ တပည့္ အာမက္ ဆိုတဲ့ေကာင္ရဲ့ အေနာက္က သူ လိုက္သြားခဲ့တာ အာမက္က တထပ္တိုက္ေလး တလုံးထဲကို ဝင္သြားလို႔ သူ အျပင္က ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ ။ သူစီးလာတဲ့ သူ႔
ဘီအမ္ဒဗ်ဴကားနက္ႀကီးက သူ႔ကို သည္ အိမ္ေရွ႕မွာ ခ်ထားခဲ့ၿပီး ျပန္ထြက္သြားခဲ့သည္ ။ အာမက္သည္ သည္အိမ္မွာ ၾကာမယ့္သေဘာ ရွိေနသည္ ။

အာမက္ အိမ္ထဲကို ေရာက္သြားေတာ့ သူ႔ကီပင္ေလး ေဝမီမီေက်ာ္က အျပဳံးေလးနဲ႔ ဆီးႀကိဳေနသည္ ။

အာမက္သည္ ေဝမီမီေက်ာ္ကို လက္ရွိေနေနတဲ့ တိုက္ကေလးကို ဝယ္ေပးထား႐ုံမက သစ္လြင္တဲ့ တိုယိုတာ ကေရာင္း တစီးကိုပါ ဝယ္ေပးထားသည္ ။ အာမက္သည္ မိန္းမ ေလးေယာက္က ရွိေနလို႔

တရားဝင္ေတာ့ ထပ္ မယူနိုင္ ျဖစ္ေနသည္ ။ သူ႔မိန္းမထဲက တေယာက္ကို ကြာရွင္း ျပတ္စဲလိုက္ရင္ေတာ့ ေဝမီမီေက်ာ္ကို တရားဝင္ မယား အျဖစ္ ယူမယ္ လို႔ စိတ္ကူးထားသည္ ။

ေဝမီမီေက်ာ္သည္ ႐ုပ္ရည္ေလး အသင့္အတင့္ ရွိတာေၾကာင့္ ခ်မ္းသာတဲ့ အာမက္က ဗီဒီယို မင္းသမီး ျဖစ္ဖို႔ လုပ္ေပးတဲ့ ေက်းဇူးရယ္….တိုက္ေလးနဲ႔ ကားေလး ဝယ္ေပးထားတဲ့ အျပင္ လစဥ္လည္း

လိုအပ္တာေတြ အားလုံးကို ျဖည့္ဆည္းေပးတာေၾကာင့္ ေဝမီမီေက်ာ္က အာမက္ လိုတာ အားလုံးကို အျပည့္အဝ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့သည္ ။

အခုတေလာ အလုပ္က မ်ားလို႔ အာမက္သည္ ေဝမီမီေက်ာ္ဆီကို မေရာက္ျဖစ္ဘူး ။

စိတ္ထဲမွာ ေဝမီမီေက်ာ္ရဲ့ အျပဳအစုေလးေတြ..အယုအယေလးေတြကို သတိရေနသည္ ။ ဘိုက္ပူပူ ဖင္ေကာက္ေကာက္ ပါးေဖါင္းေဖါင္းနဲ႔ မယားႀကီးရဲ့ စူပုတ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာႀကီးနဲ႔ဘဲ တေန႔တေန႔ ရင္

ဆိုင္ေနရလို႔ အာမက္လည္း အခြင့္အေရး ရတာနဲ႔ ေဝမီမီေက်ာ္ ဆီကို ေျပးခဲ့တာပါ ။

“ အကိုႀကီး….ဘာစားၿပီးၿပီလဲ…အခုေလ..ေဝတို႔ လမ္းထိပ္မွာ ဆီးဖုဘုရင္ ဆိုတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ လာဖြင့္လိုက္တယ္..အရမ္း ေကာင္းတာဘဲ အကိုႀကီးရယ္…ပင္လယ္စာ မ်ိဳးစုံရတယ္..အကိုႀကီး စား

မယ္ ဆိုရင္ မီ ဖုန္းဆက္ မွာလိုက္မယ္ေလ…..ေဝနဲ႔ အတူ စားမယ္ မဟုတ္လား…..”

တီတီတာတာ ေျပာေနတဲ့ ေဝမီမီေက်ာ္ရဲ့ ပုံစံေလးကို ၾကည့္ၿပီး အာမက္ ေႂကြေနသည္ ။

“ စားမယ္..စားမယ္…..ဟီး..ေဝေလး ေကၽြးတာဆို အကုန္ စားမယ္……”

ေဝမီမီေက်ာ္ရဲ့ ေဖါင္းမို႔တဲ့ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို သူ ျမင္ေယာင္ေနၿပီး ေျပာလိုက္တာပါ ။

သည္လို အမူအရာေလးေတြေၾကာင့္ အာမက္ ဒီေစာ္ေလးကို ခိုက္ေနတာ ။ ပါးစပ္က ေျပာလည္းေျပာ သူ႔ေပါင္ကိုလည္း လက္က ပြတ္ေနသည္ ။

ေဝမီမီေက်ာ္က ဆိုင္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး စားစရာေတြ မွာသည္ ။ လာပို႔ေပးဖို႔လည္း ေျပာသည္ ။

“ ကဲ အကိုႀကီး……အကိုႀကီး ကို ေဝက တအား လြမ္းေနတာ သိလား…ကဲ…အကိုႀကီးကို ေဝက အနမ္း လက္ေဆာင္ေလးေတြ စေပးမယ္….ပက္လက္ အိပ္လိုက္…..” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ အာမက္

လည္း ကုတင္ႀကီးေပၚမွာ လွဲအိပ္လိုက္သည္ ။ သူ ဝတ္ထားတဲ့ ပေလကပ္ လုံခ်ည္ကို ဆြဲခၽြတ္ ပစ္လိုက္ပါသည္ ။ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီ ဝတ္ေလ့မရွိတဲ့ အာမက္ရဲ့ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္း တခုလုံး

ဗလာက်င္းသြားတာေၾကာင့္ ညိဳမဲတဲ့ လိင္တန္ ရွည္ႀကီး ဘြားကနဲ ေပၚလာသည္ ။

ထိပ္ဖူး ဒစ္လုံးႀကီးက မွိုပြင့္ႀကီး တပြင့္လိုဘဲ ကားကားႀကီး …။ ဒီမွိုပြင့္ႀကီးကို ေဝမီမီေက်ာ္က အနမ္းေတြ ေပးခဲ့ေပါင္း မ်ားၿပီ ။ အခုလည္း အာမက္ စြဲေနရတဲ့ ပုေလြ အရသာေတြကို ေဝမီမီေက်ာ္

က ပညာပါပါနဲ႔ စေပး ပါၿပီ ။

“ အိုး..အင္း……အင္း…အားပါး…အာရိုရို……ဟင္း…”

ေဝမီမီေက်ာ္ရဲ့ လ်ာေလးက အရမ္းကို လွုပ္ရွား ေျပးလႊားကာ ေနသည္ ။ အာမက္ႀကီး ထိုးထိုးထြန႔္ထြန႔္နဲ႔ ေဝမီမီေက်ာ္ စုတ္ေပးသမၽွ ခံလို႔ ေကာင္းလြန္းေနသည္ ။ ႁပြတ္ျပက္ ႁပြတ္ျပက္..အသံေတြ ညံ

ေနသည္ ။ အူး…အဲ…အင္း..ဟင္း…နဲ႔ အာမက္ရဲ့ ညည္းသံေတြက တခ်က္တခ်က္ ေတာ္ေတာ့ကို က်ယ္သည္ ။

ေဂြးစိႀကီး ႏွစ္လုံးကို လက္တဖက္နဲ႔ ပြတ္သပ္ၿပီး က်န္တဲ့ လက္တဖက္နဲ႔ လိင္တန္ရွည္ႀကီးရဲ့ အရင္းပိုင္းကေန ကိုင္ဆုပ္ၿပီး စုတ္ေပးေနတာ ..။

ႁပြတ္ ျပတ္ ႁပြတ္ ျပတ္ …..ပြက္….ႁပြတ္……

အီး…ေကာင္းတယ္…ေကာင္းတယ္…..ဟိုး…..ဟိုး..ေတာ္လိုက္ေတာ့…အိုး……ရပ္..ရပ္…….အား….ၿပီး…ၿပီးေတာ့မယ္….အား…အိုး….ၿပီးသြားၿပီ…..ဝူး…..အူး…အူး……..”

ေဝမီမီေက်ာ္က တအားနင္း ဆက္တိုက္ စုတ္ပစ္လိုက္ၿပီး အာမက္က ရပ္ခိုင္းတာကို မရပ္လို႔ အာမက္ မထိန္းနိုင္ေတာ့ဘဲ သုတ္ရည္ေတြ တထပ္ထပ္နဲ႔ ေဝမီမီေက်ာ္ရဲ့ ပါးစပ္ထဲကို

ပန္းထုတ္ပစ္လိုက္မိၿပီ ။ ေဝမီမီေက်ာ္လည္း အာမက္ရဲ့ လရည္ေတြ အားလုံးကို တကြပ္ကြပ္နဲ႔ ၿမိဳခ်ပစ္လိုက္သည္ ။

“ ဟား…တအား ေကာင္းတယ္……အကိုႀကီးက လိုးခ်င္ေသးတာ..အခုေတာ့ လီး ျပန္ေတာင္ေအာင္ ေစာင့္ရအုံးမယ္…….”

“ ဟြန႔္..မပူပါနဲ႔ ကိုႀကီးရယ္..ပင္လယ္စာေလး စား.ၾကမယ္…ၿပီးရင္ ေဝက ကိုႀကီးဟာ ျပန္ထ လာေအာင္ လုပ္ေပးမွာေပါ့…….”

“ အင္း..ေဝေလးရဲ့ ေဟာဒီ ဖင္တုံးေတြကို ကိုႀကီး နမ္းပစ္လိုက္ရင္ ကိုႀကီးရဲ့ လီးက ျပန္မတ္လာမယ္ ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္ေလ……” လို႔ အာမက္က ေျပာရင္း ေဝမီမီေက်ာ္ရဲ့ တင္ပါးအိအိႀကီးေတြကို

ဆုပ္ညႇစ္လိုက္ပါသည္ ။

သည္ အခ်ိန္မွာ အိမ္တံခါးက လၽွပ္စစ္ ေခါင္းေလာင္းသံ တတင္တင္ တတူတူ နဲ႔ ျမည္လာသည္ ။

“ ေဟာ..ကိုႀကီး..စားစရာေတြ လာပို႔ၿပီ…..သြား ဖြင့္ေပးလိုက္ပါအုံး……”

အာမက္လည္း ပုဆိုးကို ေကာက္ ဝတ္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ တံခါးဆီကို ေျပးသြားလိုက္သည္ ။ အေပါက္ေလးက ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ လ်ာထိုးဦးထုပ္ ေဆာင္းထားတဲ့ အသက္ႀကီးႀကီး လူႀကီး တေယာက္

ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။

“ စားစရာ လာပို႔တာပါ…..”

အာမက္ တံခါး ဖြင့္ေပးလိုက္သည္ ။ အထုပ္ေတြနဲ႔ လူႀကီးက အိမ္ထဲကို ဝင္လာတဲ့အခ်ိန္ အာမက္က သူ႔သားေရပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ေငြစကၠဴေတြကို ထုတ္လိုက္ရင္း..“ ဘယ္ေလာက္ က်သလဲ…”

လို႔ ေမးလိုက္တဲ့အခါ လူႀကီးက အထုပ္ေတြကို ၾကမ္းျပင္ေပၚကို အသာခ်ၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက မဲနက္တဲ့ ေသနတ္ တလက္ကို ထုတ္ၿပီး အာမက္ကို ခ်ိန္လိုက္သည္ ။

“ ေဟ့ေကာင္..မင္း ဒါဘာလဲ သိလား……ငါ ေမးတာကို ေျဖ..ငါေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္..မဟုတ္ရင္ ေခါင္းပြင့္သြားမယ္……”

“ ခင္…ခင္…ခင္ဗ်ား…ဘယ္သူလဲ…ဘာလဲ….ဓါးၿပ တိုက္တာလား…လိုခ်င္တာ ယူသြားဗ်ာ..ဒီမွာ ပိုက္ဆံအိတ္..အကုန္ယူသြား…..ဒါဘဲ မဟုတ္လား……”

သည ္အခ်ိန္မွာ ေဝမီမီေက်ာ္သည္ ထမိန္ရင္လ်ားနဲ႔ အိမ္ေရွ႕ကို ထြက္လာသည္ ။ ေသနတ္နဲ႔ ခ်ိန္ထားတဲ့ လူႀကီးကို ႐ုတ္တရက္ ေတြ႕လိုက္ေတာ့ အတြင္းခန္းဖက္ကို ျပန္ေျပးဖို႔ လုပ္သည္ ။

သို႔ေပမယ့္ ေသနတ္ကိုင္ လူႀကီးက သူ႔ဆံပင္ကေန ေဆာင့္ဆြဲလိုက္လို႔ အား……လို႔ ေအာ္ရင္း လူႀကီးဆီကို ပါလာသည္ ။

လူႀကီးက အာမက္ကိုလည္း ၾကမ္းေပၚမွာ ဒူးေထာက္ ခိုင္းလိုက္သည္ ။

“ ပစ္သတ္ပစ္မယ္ေနာ္..ဘာမွတ္လဲ…ေခြးသား……ေခါင္းငုံ႔ထား…….”

ေဝမီမီေက်ာ္ရဲ့ ထမိန္ရင္လ်ားသည္ ႐ုန္းကန္ေျပးလႊားလိုက္လို႔ ခါးအထိ ေျပျပဳတ္ က်ေနသည္ ။ ဖြံ့ၿဖိဳးလုံးဝန္းတဲ့ ရင္သားစိုင္ႀကီး ႏွစ္လုံးကို ေတြ႕ေနရသည္ ။

“ မင္း ဆရာ ဗစ္တာညိဳဝင္း..မိန္းမ တေယာက္ကို ဖမ္းေခၚထားတာ မင္း သိတယ္ မဟုတ္လား……” လို႔ လူႀကီးက ေမးလိုက္လို႔ အာမက္ ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္ ။ အံ့ၾသတဲ့ ပုံနဲ႔….“ ခင္ဗ်ား..

ဘယ္သူလဲ..အဲ့မိန္းမ နဲ႔ ဘာ ပတ္သက္လဲ…….” လို႔ ေမးလိုက္သည္ ။

“ ေခြးသား…..ငါေမးတာဘဲ ေျဖ…..မင္းက ေမးစရာ မလိုဘူး..ပစ္သတ္လိုက္ရမလား…..” လို႔ ေငါက္ရင္း ေသနတ္ဒင္နဲ႔ အာမက္ရဲ့ ေခါင္းကို ထုခ်လိုက္သည္ ။

ေထာင္းကနဲ အသံနဲ႔ အာမက္ရဲ့ စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္သံႀကီး ထြက္လာသည္ ။

“ ေျဖေလ..အဲ့မိန္းကေလး..ဘယ္မွာလဲ…..မင္း သိကို သိရမယ္…ေခြးသား…မိန္းမ အမ်ားႀကီး ယူထားရဲ့သားနဲ႔ အားမရဘဲ အေညၽႊာင္မယား ထပ္ ထားေသးတယ္..မင္း ေျပာရင္ ေျပာ..မေျပာရင္..

မင္း လီးကို အရင္းကေန ျဖတ္ပစ္မယ္…..”

ေျဖာက္ကနဲ ခလုပ္ဓါးတေခ်ာင္းကို ဖြင့္လိုက္သည္ ။

အာမက္လည္း တကယ္ လုပ္မယ္မွန္း သိလို႔ အသားအနာမခံဘဲ..“ ေျပာမယ္……အဲ့ မိန္းမကို သူ႔ဂ်မားလမ္းထဲက ၿခံမွာ ဖမ္းထားတယ္……” လို႔ ခ်က္ခ်င္းဘဲ ေျပာျပသည္ ။

“ ေသခ်ာတယ္ေနာ္….ငါ သြားၾကည့္လို႔ မဟုတ္ဖူး ဆိုရင္ မင္းကိုေရာ ဒီဖါသည္မေလးကိုေရာ အျပတ္ရွင္းပစ္မွာ…..”

အာမက္က ေသခ်ာတယ္..အမွန္ပါ..မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ..ေတာင္းပန္ပါတယ္….ရွစ္ခိုးပါတယ္.လို႔ အထပ္ထပ္ ေျပာသည္ ။

“ အဲ့ၿခံမွာ မင္းတို႔ လူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိေနသလဲ…..”

“ အတိအက်ေတာ့ မသိဘူး……သုံးေလးေယာက္ေတာ့ ရွိနိုင္တယ္……”

လူႀကီးက အရင္ဆုံး အာမက္ကို ႀကိဳးနဲ႔ တုပ္သည္ ။ ပါးစပ္ကို အဝတ္စုတ္နဲ႔ ဆို႔သည္ ။ ၿပီးေတာ့ ေဝမီမီေက်ာ္ကိုပါ အာမက္ကို တုပ္သလို တုပ္လိုက္သည္ ။

“ ငါသြားၾကည့္မယ္…မဟုတ္ရင္ တကယ္ ျပန္လာ သတ္မွာ…..”

လူႀကီး အိမ္ထဲက ျပန္ထြက္သြားသည္ ။

ဦးဘေဖေသာ္သည္ ဗစ္တာညိဳဝင္းရဲ့ တပည့္ အာမက္ကို ပုံစံေပးခဲ့ရတာကို ေက်နပ္မဆုံး ျဖစ္ေနသည္ ။

သူ အာမက္ ဝင္သြားတဲ့ အိမ္ေရွ႕မွာ ေစာင့္ဆိုင္းေနတဲ့ အခ်ိန္ စက္ဘီးေလးနဲ႔ ေကာင္ေလးတေယာက္ စား
စရာ အထုပ္ေတြနဲ႔ ေရာက္လာလို႔ “ေဟ့ ခ်ာတိတ္..ဒီအိမ္ အတြက္လား..” လို႔ ေမးလိုက္သည္ ။

ခ်ာတိတ္က ဟုတ္တယ္ဗ်..လို႔ ေျဖတဲ့အခါ..“ ငါ ဒီအိမ္ကဘဲ..ေပး..ေပး…..ဘယ္ေလာက္က်လဲေျပာ….” လို႔ ေမး
လိုက္သည္ . .။

သူတို႔အိမ္အတြက္ စားစရာ လာပို႔တဲ့ စားေသာက္ဆိုင္က ခ်ာတိတ္ကို သူက ဒီအိမ္က ဆိုၿပီး က်သင့္ေငြ ရွင္းေပးလိုက္ၿပီး အိမ္ထဲကို အထုပ္ေတြ ဆြဲကိုင္ၿပီး စားစရာ လာပို႔တဲ့ ဆိုင္အလုပ္သမား ဟန္ေဆာင္ၿပီး ဝင္ခဲ့သည္ ။

တ႐ုတ္တန္း လမ္းေဘး ပလက္ေဖါင္းေပၚက ကစားစရာဆိုင္က ဝယ္ခဲ့တဲ့ ေသနတ္အတုနဲ႔ ဒီေကာင့္ကို ေျခာက္
စားၿပီး သမီးကို ဖမ္းထားတဲ့ ေနရာကို သူ ေမးခဲ့သည္ ။

သူေျပာတဲ့ ဂ်မားလမ္းက ဗစ္တာညိဳဝင္းရဲ့ တခုေသာ ၿခံႀကီးဆီကို သူ ေရာက္သြားသည္ ။ ၿခံေရွ႕က ကားနဲ႔ ႏွစ္
ခါေလာက္ ျဖတ္ေမာင္းလိုက္ၿပီး အေျခအေနကို ေလ့လာ အကဲခတ္လိုက္သည္ ။

ဟင္..ကားတစီး….အနီေရာင္……ေမွာင္ရိပ္မွာ ရပ္ထားပါလား…ဘယ္သူလဲ…ဘာေကာင္လဲ…….။

လမ္းဓါတ္မီးတိုင္ကလည္း ေဝးေနလို႔ သည္ကား အနားမွာ ေမွာင္ေနသည္ ။

သူ႔ကားကို ဒီကားရဲ့ အေနာက္နား ခပ္ခြာခြာေနရာမွာ ရပ္လိုက္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္လိုက္သည္ ။

ဆယ္မိနစ္…ဆယ့္ငါးမိနစ္…..မိနစ္ သုံးဆယ္……။

ကားအနီရဲ့ ညာဖက္ျခမ္း တံခါး ပြင့္လာသည္ ။ လူတေယာက္ ဆင္းလာသည္ ။ ေမွာင္ေနလို႔ သူ႔မ်က္ႏွာကို သဲ

သဲကြဲကြဲ မျမင္ရ ။

သည္လူက ကားရဲ့ အေနာက္ဖက္ အဖုံးကို ဖြင့္လိုက္ၿပီး တစုံတရာကို ရွာေဖြေနတဲ့ပုံ ရွိသည္ ။ ကားေပၚက
ေနာက္ထပ္ လူတေယာက္ ထပ္ ဆင္းလာသည္ ။ ေစာေစာက လူနဲ႔ စကားေျပာေနသည္ ။ တခုခုကို တိုင္ပင္ေန
ၾကတဲ့ ပုံ …. ။

ေသေသခ်ာခ်ာ စူးစိုက္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပထမ ဆင္းလာတဲ့လူကို သူ မွတ္မိသြားသည္ ။ သမီးနဲ႔ ႀကိဳက္ခဲ့တဲ့
ေကာင္…။ သေဘ္ာသား ဆိုတဲ့ေကာင္ ..။ ဟိုတေန႔က စားေသာက္ဆိုင္ထဲမွာ သမီးနဲ႔ စားေနတာ ျပန္ေတြ႕ရတဲ့
ငတိ ။

ဟင္…ဒီေကာင္လည္း ငါ့လိုဘဲ သမီးကို ဖမ္းေလွာင္ထားတဲ့ေနရာမို႔ လာေခ်ာင္းတာ ျဖစ္မယ္…..။

ဦးဘေဖေသာ္ ကားေပၚက ဆင္းလိုက္သည္ ။

အိမ့္ဇာေသာ္ သည္ ေရခ်ိဳးလိုက္ရလို႔ အရမ္းကို လန္းဆန္းသြားသည္ ။
ေရခ်ိဳးခန္းထဲက အထြက္မွာ ႐ုတ္တရက္ ဗစ္တာညိဳဝင္းကို ေတြ႕လိုက္ရလို႔ အိမ့္ လန႔္သြားသည္ ။

“ ဟင္…နင္….နင္..ဘာလာလုပ္တာလဲ…..”

“ ဟင္းဟင္း…..ေလသံက မာလွခ်ည္လား….အိမ့္ရယ္….မင္းဟာ ငါ့ရဲ့ အက်ဥ္းသား ဆိုတာလည္း မေမ့နဲ႔အုံး….”

“ ဘာ..အက်ဥ္းသား..ဟုတ္လား……ဒီလို လုပ္တာေတြ…တေန႔ နင္ ေထာင္ထဲေရာက္လိမ့္မယ္ဟဲ့…နင္ မသိဘူးလား….”

“ အိမ့္..ေဒါသကို ေလ်ာ့..ငါလိုခ်င္တာေတြကို မင္း ေအးေဆး ေပး…….မင္း အသားလည္း အနာ မခံနဲ႔….ၾကားဖူး
တယ္ မဟုတ္လား..မုဒိန္းက်င့္တာ ခံရေတာ့မယ္ ဆိုရင္ အရိုက္အႏွက္လည္း မခံရေအာင္….စုတ္ျပဲပြန္းပဲ့တာ
ေတြလည္း မျဖစ္ရေအာင္ အသာတၾကည္ လိုတာကို ေပးလိုက္သင့္တယ္ တဲ့..ဘယ္သူ ေျပာတဲ့ အဆိုအမိန႔္
လည္းေတာ့ ငါ မသိဘူး ….. ေကာင္းတဲ့ အႀကံဉာဏ္ဘဲ အိမ့္..ဘာလို႔ အသား အနာခံမလဲ…….အင္း..အိမ့္က
ပုေလြမွုတ္တာ တအားေတာ္တယ္…ေကာင္းတယ္ လို႔ အျပင္ေလာကမွာ နံမည္ႀကီးတယ္….ငါကေတာ့ အမွုတ္
မခံရဲဘူး..ေတာ္ၾကာ အိမ့္က ကိုက္ျဖတ္လိုက္မွ….ဟင္းဟင္း…..တုံးတိေလးနဲ႔ ဘဝဆုံးသြားမယ္……ဟင္းဟင္း…”

“ အံမာ……နင္ကမ်ား…..စမ္းၾကည့္ေလ….အသက္ခ်င္း လဲပစ္လိုက္မယ္. . . .”

ေျပာသာ ေျပာလိုက္ရတယ္ …။
အိမ့္ ဘယ္လို ျဖစ္မွန္း မသိဘူး …။ ေခါင္းေတြ မူးတူးတူးနဲ႔ ဇက္လည္း ေလးလံလာသလို..အိပ္ခ်င္လာသလိုလို ။

“ အိမ့္..မင္း စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္ မပါေတာ့ပါဘူးကြာ….မင္း လွုပ္ရွားမွုေတြ ေလးလံလာၿပီေလ…..မင္း အတြက္
ငါ့တပည့္ေတြ ထားေပးထားတဲ့ လဖက္ရည္ကို ဓါတ္ဘူးထဲက မင္း ယူေသာက္လိုက္တယ္ မဟုတ္လား.အဲ့ထဲ
မွာ ငါ ေဆးခပ္ထားတယ္…မူးယစ္ေဆး တမ်ိဳးေပါ့ကြာ…….မင္း အသိတရားေတာ့ ရွိေနေပမယ့္ ဘာမွ မေျပာ
နိုင္ မလုပ္နိုင္ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္………ဟားဟား……ငါ့စိတ္ႀကိဳက္ မင္းကို ျဖဳတ္ဖို႔ေလ………”

အိမ့္လည္ အနားကပ္လာတဲ့ သူ႔ပါးျပင္ကို ရိုက္ပစ္လိုက္ဖို႔ လက္ကို ေျမႇာက္လိုက္တယ္ ။ ဟင္..လက္က ေျမႇာက္
လို႔ မရဘူး ။ ေျခေထာက္နဲ႔ လွမ္း ကန္လိုက္တယ္ ။ ေျခေထာက္က မလို႔ မရဘူး ။

သူ..သူ…အိမ့္ကို ဆြဲေခၚသြားတယ္ …။
ကုတင္ေပၚကို …. ။

အို . . . ။

အိမ့္ ပတ္စည္းထားတဲ့ အေမႊးပြ မ်က္ႏွာသုတ္ တဘက္ကို သူ ဆြဲျဖဳတ္ ပစ္လိုက္တယ္ ..။

အယ္….အိမ့္..ဗလာက်င္းသြားၿပီ …. ။

သူက ျပဳံးစိစိနဲ႔ အိမ့္ရဲ့ မိေမြးတိုင္း ကိုယ္လုံးေတြကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္ေနတယ္ ။ ပါးစပ္ကလည္း ယုတ္ယုတ္
မာမာေတြ ေျပာေနတယ္ ။ အိမ့္ ဘာမွ သူ႔ကို မလုပ္နိုင္ဘူး ။ သူကေတာ့ အိမ့္ကို စလုပ္ၿပီ ။ အိမ့္ရဲ့ နို႔ႀကီး
ေတြကို သူ စကိုင္တယ္ ။ ဆုပ္တယ္ ။ ညႇစ္တယ္ ။

“ ေကာင္းလိုက္တဲ့ ပစၥည္း….” လို႔ သူ ေျပာလိုက္ၿပီး အိမ့္ရဲ့ နို႔ႏွစ္လုံးကို သူ စိတ္ႀကိဳက္ ကိုင္တယ္ ။ ညႇစ္တယ္ ။ ပါးစပ္နဲ႔ နို႔သီးေလးေတြကို စို႔တယ္ ။ သူ႔လ်ာႀကီးနဲ႔ ေမႊ႕တယ္ . .။ ယက္တယ္ ။

အိမ့္ သူလုပ္သမၽွကို ခံေနရတယ္ ။ နို႔ေတြကို သူ စိတ္တိုင္းက် ရန္ရွာၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ သူ အိမ့္ရဲ့ ကိုယ္ ေအာက္
ပိုင္းကို လုပ္ၿပီ ။ အိမ့္ေပါင္ၾကားကို သူ႔လက္ဖဝါးႀကီးနဲ႔ စမ္းကိုင္ေနတယ္ ။ ပြတ္ေနတယ္ ။ အရသာ ခံေနတယ္ ။

အိမ့္ ေစာက္ဖုတ္ကို အစုန္အဆန္ လိုင္းဆြဲေနတယ္ ။ ႏွုတ္ခမ္းသား ထူထူ ႏွစ္ခ်ပ္ကို လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ပြတ္
ေနတယ္ ။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြ ေစာက္ဖုတ္ေပါက္ထဲကို ထိုးသြင္းလာတယ္ ။

“ အိုး……..ဟင္း……”

သူက “ အင္း..ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ မင္းကို ပုေလြကိုင္ခိုင္းလို႔ ရေလာက္ၿပီ..မင္းမွာ ငါ့လီးကို ကိုက္ျဖတ္နိုင္တဲ့
စြမ္းအင္ မရွိေလာက္ေတာ့ဘူး….” လို႔ တီးတိုး ေရရြတ္လိုက္ၿပီး ပက္လက္ အိပ္ေနတဲ့ အိမ့္ရဲ့ ပါးစပ္ထဲကို သူ႔
လိင္တန္ကို ထိုးသြင္းဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တယ္ ။

“ ဟ.ဟစမ္း..နင့္ပါစပ္……”

အိမ့္ပါးေလးေတြကို တဆတ္ဆတ္ ရိုက္ရင္း ေျပာလိုက္တယ္ ။ အိမ့္လည္း သူေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္မိရက္သား
ျဖစ္ေနတယ္ ။ သူ႔အမိန႔္ေတြကို အလိုလို နာခံမိေနတယ္ ။ ပါးစပ္လည္း ဟေပးလိုက္ေရာ ဒစ္ကားကားနဲ႔ သူ႔
လိင္တန္ႀကီး အိမ့္ပါးစပ္ထဲကို ဝင္လာတယ္ ။ ပါးစပ္နဲ႔ အျပည့္ဘဲ …။

“ စုတ္..စုတ္လိုက္..အိမ့္..လီးကို စုတ္..စုတ္လိုက္..စုတ္လိုက္……..”

အိမ့္လည္း သူ႔လီးရွည္ တုတ္တုတ္ႀကီးကို စုတ္ေပးေနမိၿပီ ။

“ အား…ေကာင္းတယ္…စုတ္..စုတ္….အိုး……..စုတ္..စုတ္……..အား……ရွီး…..အား…ရွီး…….”

သူက အိမ့္ပါးစပ္ထဲကို ေကာ့ေကာ့ၿပီး ထိုးေညႇာင့္လာတယ္ ။

သူ႔လက္ေတြကေတာ့ အိမ့္ရဲ့ နို႔ေတြကို ဆုပ္ညႇစ္ေနတယ္ ။ ညင္ညင္သာသာ ခပ္ဖြဖြ ဆုပ္ညႇစ္ေနတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ရမက္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း လုပ္ေနတာ ။ အိမ့္လည္း ေဆးမိထားတာမို႔ သူ႔ လုပ္ရပ္ေတြကို သိသာသိ ျပန္ မတုံ႔ျပန္နိုင္ဘဲ ခံေနရတယ္ ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ အိမ့္ပါးစပ္ေပါက္ထဲကို သူ လိုးထည့္ေနၿပီး “ အင္း..မင္းကို လိုးေတာ့မယ္…..ေစာက္ဖုတ္ကိုေရာ ဖင္ေပါက္ကိုေရာ…..” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္ ။

အိမ့္ပါးစပ္ထဲက သူ႔လီးတန္ တုတ္တုတ္ရွည္ရွည္ႀကီးကို သူ ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္ ။

“ အိမ့္ဇာေသာ္ …. ဖင္ကုန္းလိုက္…..” လို႔လည္း ေျပာလိုက္တယ္ ။ အိမ့္လည္း ေႏွးေကြးေနတယ္ ။ သူက စိတ္ မရွည္ေတာ့ဘဲ..“ ဟဲ့ေကာင္မ..ဖင္ကုန္းဆို ကုန္းလိုက္ေလ…ဘာ ၾကာေနတာလဲ”
လို႔ ေဒါသတႀကီး ေအာ္လိုက္ရင္း အိမ့္ဖင္တလုံးကို ဖ်န္းကနဲ ျမည္ေအာင္ လက္ဝါးႀကီးနဲ႔ ရိုက္ထည့္လိုက္တယ္ ။

“ အိုး…..”

အိမ့္လည္း ေလးဖက္ေထာက္ ကုန္းေပးလိုက္တယ္ ။ သူက အိမ့္ အေနာက္တည့္တည့္ကေန ဖင္ၾကားကို သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ စမ္းပြတ္လိုက္တယ္ ။ စအိုေပါက္ေလးကို လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ပြတ္
သပ္ေနတယ္ ။

“ နင္..ဖင္လိုးခံဘူးတယ္ မဟုတ္လား…..”

အိမ့္လည္း စအိုေပါက္ေလးကို သူ ပြတ္ေနတာကို ခံေနရတဲ့ အခ်ိန္ စိတ္က အဲဒီကို ေရာက္ေနလို႔ သူ ေမးလိုက္တာကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္မေျဖျဖစ္မိဘူး ။

“ ေစာက္ေကာင္မ..နင့္ကို ေမးေနတယ္ေလ..ဖင္လိုး ခံဘူးတယ္ မဟုတ္လား…..” လို႔ သူ အသံမာမာနဲ႔ ထပ္ေမးတယ္ ။ အိမ့္လည္း..“ ခံဘူးတယ္….” လို႔ ေျဖလိုက္တယ္ ။

“ ဖင္ကိုေရာ ေစာက္ပတ္ကိုေရာ တႀကိမ္ထဲမွာ လီးႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ေကာ အလိုး ခံဘူးလား…..”လို႔ အိမ့္ ဖင္ေပါက္ဝကို သူ တံေတြးေတြ ေထြးခ်ရင္း ..ထပ္ ေမးတယ္ ။ “ ဟင့္အင္း.မခံဖူးဘူး……” လို႔ အိမ့္ ခ်က္ခ်င္းဘဲ ျပန္ ေျဖလိုက္တယ္ ။

သူ႔လက္မက အိမ့္ စအိုေပါက္ထဲကို အသြင္းအထုတ္ေလးေတြ လုပ္ေနတယ္ ။ သူ႔တံေတြးေတြေၾကာင့္ အိမ့္ ခံနိုင္တယ္ ။ သူ႔ေနာက္ လက္တဖက္က အိမ့္ ေစာက္ဖုတ္ထဲကို ႏွိုက္ကစားေနတယ္ ။

“ နင္ ေယာက်္ားေတြနဲ႔ လိုးတဲ့ အေတြ႕အၾကဳံ ရွိၿပီးေပမယ့္ နင့္ေစာက္ဖုတ္က မပ်က္စီးေသးဘူး…..အင္း..ငါ့လီးနဲ႔ ေတြ႕ရင္ေတာ့ နင့္ ေစာက္ဖုတ္ ျပဲဖို႔သာ ျပင္ေပေတာ့..” လို႔ ေျပာလိုက္ရင္း အိမ့္
ကိုယ္ေပၚကို ခြလိုက္ၿပီး သူ႔လိင္တန္ တုတ္တုတ္ႀကီးနဲ႔ ျပဴးထြက္ေနတဲ့ အိမ့္ ေစာက္ဖုတ္ထဲကို ဖိသြင္းလိုက္ပါတယ္ ။

“ အိုး . . . ”

ဦးဘေဖေသာ္ကို ေတြ႕လိုက္ေတာ့ ကိုႀကီးစိုး “ ဟင္..အန္ကယ္…..ဘာလာလုပ္လဲ..အိမ့္ကို လာရွာမလို႔လား….” လို႔ ေမးလိုက္တယ္ ။

“ ေအးကြ..မင္းကေကာ….အိမ့္ကို လာကယ္ထုတ္မလို႔လား..” လို႔ ဦးဘေဖေသာ္က ျပန္ေမးလိုက္တယ္ ။ “ ဟုတ္တယ္..အန္ကယ္..အိမ့္ကို ဒီၿခံထဲမွာ ဖြက္ထားတယ္ လို႔ သိရလို႔ပါ….” လို႔
ကိုႀကီးစိုးက ေျဖတယ္ ။

“ ဒါက ကိုတင္ေအာင္စိုး…..အန္ကယ္….သူက အရင္က ဖိုက္တာ တေယာက္…..ဂိုဏ္းစတားေဟာင္း တေယာက္ေပါ့..ေထာင္က ထြက္လာတာ မၾကာေသးဘူး..က်ေနာ့္ကို ကူညီဖို႔ ေတာင္းပန္ၿပီး
ေခၚလာတာ…..” လို႔ သူနဲ႔ ပါလာတဲ့ လူကို ဦးဘေဖေသာ္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတယ္ ။

တင္ေအာင္စိုး ဆိုတဲ့လူက အရပ္ျမင့္ျမင့္ တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္နဲ႔ မ်က္ႏွာမွာ ကန႔္လန႔္ျဖတ္ အမာရြတ္ႀကီးနဲ႔ …။

“ အန္ကယ္ ကားနားဘဲ ေစာင့္ေနပါလား..က်ေနာ္နဲ႔ ကိုတင္ေအာင္စိုးတို႔ အထဲ ဝင္ၿပီး အိမ့္ကို ေခၚထုတ္လာမယ္…..အႏၲရာယ္ မ်ားလို႔ ေျပာတာပါ . . . ” လို႔ ကိုႀကီးစိုးက ေျပာလိုက္တယ္ ။

“ မေနဘူးကြ..ငါ့သမီးအတြက္ ငါလည္း ပါမွာေပါ့….ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေသာက္ဂ႐ု မစိုက္ပါဘူး……” လို႔ ဦးဘေဖေသာ္က ျပန္ေျပာလိုက္တယ္ ။

ကိုႀကီးစိုးလည္း ဘာမွ ထပ္ မေျပာေတာ့ဘူး ။ ဒီဘဲႀကီးက ဘူးဆို ဖ႐ုံမသီးတဲ့ ဘဲႀကီး ဆိုတာ သူ သိၿပီးသားေလ ။

သံတုတ္ေတြ ဓါးရွည္ေတြ ကိုင္ၿပီး ကိုတင္ေအာင္စိုး ဆိုတဲ့ ေထာင္ထြက္ ဂိုဏ္းစတားေဟာင္းႀကီးက ေရွ႕က ဦးေဆာင္ၿပီး ၿခံႀကီးနားကို ကပ္သြားၾကတယ္ ။ ကိုႀကီဒစိုးနဲ႔ တင္ေအာင္စိုးသည္ ၿခံႀကီးကို

အႀကိမ္ႀကိမ္ ေလ့လာၿပီးေနၿပီးမို႔ ဘယ္ေနရာကေန ၿခံစည္းရိုးကို ေက်ာ္ဝင္လို႔ ရမလဲ ဆိုတာ သိေနၿပီး ျဖစ္တာေၾကာင့္ ၿခံထဲကို အဲဒီေနရာကေန ဝင္ၾကဖို႔ ႀကိဳးစားၾကပါတယ္ ။ ဦးဘေဖေသာ္လည္း သူ

တို႔ အေနာက္က လိုက္တာမို႔ သိပ္ ခဲခဲယဥ္းယဥ္း မရွိဘဲ ၿခံထဲကို ေရာက္သြားရပါတယ္ ။

ၿခံအလည္ေခါင္မွာ ရွိေနတဲ့ တိုက္အိုႀကီး ပတ္ပတ္လည္မွာဘဲ မီးထြန္းထားၿပီး ၿခံထဲမွာ မီး မရွိဘူး ။ သူတို႔ သုံးေယာက္ တိုုက္အိုႀကီး အနားကို ေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္ သူတို႔ဆီကို လူႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္ ။ လက္ထဲမွာ ကင္ဒိုဓါးေတြ ကိုင္ထားတယ္ ။

“ ေဟ့..မင္းတို႔ ပိုင္နက္ က်ဴးလြန္ေနတယ္ကြ…..ခု ခ်က္ခ်င္း ဒီၿခံထဲက ျပန္ထြက္ၾက..တတ္နိုင္ရင္ ေသြးထြက္သံယိုေတြ မျဖစ္ခ်င္ဘူးကြ……” လို႔ တေယာက္က ေျပာတယ္ ။ ကိုတင္ေအာင္စိုးက ကိုႀကီးစိုးနဲ႔ ဦးဘေဖေသာ္တို႔ကို လက္နဲ႔သူ႔ အေနာက္မွာ ေနဖို႔ အခ်က္ျပၿပီး သည္ လူႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ရင္ဆိုင္လိုက္တယ္ ။

“ ငါတို႔ မင္းတို႔ ဖမ္းထားတဲ့ မိန္းကေလးကို လာေခၚတာ..အသာတၾကည္ ထုတ္ေပးၾကရင္ ေသြးထြက္သံယို မျဖစ္ဖူးေပါ့..မင္းတို႔လည္း အသက္ရွင္ရက္နဲ႔ ဆက္ေနနိုင္မွာေပါ့ကြာ…..”

တင္ေအာင္စိုးက က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားတဲ့ ငွက္ႀကီးေတာင္ကို ေဝ့ျပရင္း ေျပာလိုက္တာပါ ။

ကင္ဒိုဓါးရွည္ကိုင္ လူႏွစ္ေယာက္ ထဲက တေယာက္က “ မင္းဘဲ မသာေပၚမလား..တို႔ဘဲ မသာေပၚမလား..တခ်ီတေမာင္းေလာက္ စမ္းၾကည့္လိုက္ေလ….” လို႔ ေျပာရင္း “ က်ား…..” လို႔ ဟစ္ေႂကြးလိုက္ရင္း ေျပးဝင္ ခုတ္လိုက္တယ္ ။

႐ုတ္တရက္ လၽွပ္တပ်က္ ျဖစ္ေပမယ့္ ေထာင္ထြက္ႀကီး တင္ေအာင္စိုးက ျမန္ဆန္စြာနဲ႔ တုံ႔ျပန္ လိုက္ပါတယ္ ။ ေျခတလွမ္း ေနာက္ဆုတ္ လို႔ ေရွာင္လိုက္ရင္း သည္လူရဲ့ ဓါးကို သူ႔ဓါးနဲ႔ ခတ္ထုတ္ ပစ္
လိုက္တယ္ ။ သံမဏိဓါးခ်င္း ထိခတ္မွု အသံ ခၽြမ္းကနဲ ျမည္သြားတယ္ ။ တင္ေအာင္စိုးက အတင္း ဝင္ခုတ္တယ္ ။ ျမန္မာဓါးနဲ႔ ဂ်ပန္ဓါးေတြ ထိေတြ႕ကုန္ၿပီ ။ က်န္တဲ့တေယာက္ကလည္း “ ယား…” လို႔
ေအာ္ဟစ္ၿပီး တေျဖာင့္ ဝင္ထိုးတယ္ ။ တင္ေအာင္စိုးက တကယ့္ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ဓါးသမားတေယာက္ ဘဲ ..။
ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ခုတ္ၾကတာ တခၽြင္ခၽြင္ တခၽြမ္းခၽြမ္းနဲ႔ ျမန္ဆန္လြန္းလို႔ ဦးဘေဖေသာ္နဲ႔ ကိုႀကီးစိုးတို႔ ဓါး မထိေအာင္ အေနာက္ကို ဆုတ္ေနၾကရတယ္ ။ တင္ေအာင္စိုးက ပုဆိုးတိုတို ဝတ္ထားၿပီး ဖိနပ္မပါတဲ့ ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ ကင္ဒိုဓါးသမား ႏွစ္ေယာက္ကို လွမ္းကန္ ဓါးနဲ႔ ခုတ္ ကၽြမ္းပစ္ၿပီး ျပန္ထြက္သြားတာေတြက သိုင္းကား တကားကို ၾကည့္ေနရသလိုဘဲ ။
မၾကာလိုက္ဘဲ တင္ေအာင္စိုးႀကီးရဲ့ ဓါးဦးက တဖက္ ဓါးသမားရဲ့ လည္ၿမိဳကို ထိုးေဖါက္သြားၿပီး ေသြးေတြ ျဖာကနဲ ပန္းထြက္သြားတာကို ဦးဘေဖေသာ္နဲ႔ကိုႀကီးစိုးတို႔ ျမင္လိုက္ၾကရသည္ ။ သူ႔အေဖၚ
လည္ၿမိဳကို ဓါးစိုက္သြားတာကို ျမင္လိုက္ရတဲ့ က်န္တဲ့ ဓါးသမားသည္ ႐ုတ္တရက္ ေၾကာင္ၿပီး မ်က္လုံးအျပဴးသား ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ တင္ေအာင္စိုးရဲ့ ငွက္ႀကီးေတာင္က သူ႔ဝမ္းဘိုက္ကို ရႊပ္ကနဲ ခြဲပစ္လိုက္တယ္ ။ အူေတြ အေထြးလိုက္ ထြက္က်လာတာကို ျမင္လိုက္ၾကရတယ္ ။ ဓါးသမား ပါးစပ္ႀကီး ပြင့္ဟၿပီး သူ႔အူေတြ ကလီစာေတြကို လက္နဲ႔ ေပြ႕ရင္း လဲက်သြားတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္ ။

“ ေတာက္..မလုပ္ခ်င္လို႔ ေျပာတာဘဲ..မရဘူး….” လို႔ တင္ေအာင္စိုးက အေလာင္းေတြအေပၚကို တံေတြးနဲ႔ ေထြးလိုက္ရင္း ေျပာလိုက္တယ္ ။
မရွုမလွ ေသပြဲဝင္သြားတဲ့ ဓါးသမားေတြ ကို ထားခဲ့ၿပီး သူတို႔ သုံးေယာက္သည္ တိုက္အိုႀကီးထဲကို ျပဴတင္းေပါက္တေပါက္ကေန ဝင္လိုက္ၾကပါတယ္ ။

“ တိတ္ဆိတ္ေနတာ..ဘယ္သူမွ ရွိပုံ မရဘူးကြ…..” လို႔ ဦးဘေဖေသာ္က တီးတိုး ေျပာလိုက္တယ္ ။
တင္ေအာင္စိုးႀကီးက ဓါးႀကီး ဝင့္ၿပီး တခန္းဝင္ တခန္းထြက္ လိုက္ရွာေဖြေနတယ္ ။ ကိုႀကီးစိုးနဲ႔ ဦးဘေဖေသာ္တို႔လည္း သံတုတ္ေတြ အသင့္ကိုင္ၿပီး သူ႔အေနာက္က လိုက္ၾကတယ္ ။

တိုက္အိုႀကီး အႏွံ့ လိုက္ရွာၾကေပမယ့္ အိမ့္ဇာေသာ္ကို မေတြ႕ၾကဘူး ။

“ ေတာက္…ေခြးသား အာမက္..ငါ့ကို ညာတယ္….”

ကိုႀကီးစိုးက အခန္းတခန္းမွာ ေတြ႕လိုက္တဲ့ အိမ့္ဇာေသာ္ရဲ့ ပင္တီေလးကို ေကာက္ယူ နမ္းရွုလိုက္ၿပီး…“ ဒါ အိမ့္ရဲ့ ပင္တီ အန္ကယ္…သူ႔အနံ့ကို က်ေနာ္ မွတ္မိတယ္…..” လို႔ ေျပာလိုက္လို႔ ဦး
ဘေဖေသာ္လည္း မ်က္ႏွာႀကီး နီရဲတြတ္ၿပီး..“ ေဟ့ေကာင္..ဘာလို႔ ငါ့လာေျပာတလဲ..” လို႔ ခပ္မာမာ ေျပာလိုက္တယ္ ။ “ ေဆာရီး..အန္ကယ္ ” လို႔ ကိုႀကီးစိုးက ျပန္ေျပာတယ္ ။

တင္ေအာင္စိုးက “ ေနရာ ေျပာင္းလိုက္တာဘဲ ျဖစ္မယ္…..” လို႔ မွတ္ခ်က္ ခ်တယ္ ။

“ ကဲ သမီးကို ဘယ္မွာ ထားမလဲ ဆိုတာ ဒို႔ ထပ္ စုံစမ္းၾကရမယ္…” လို႔ ဦးဘေဖေသာ္က ေျပာလိုက္ပါတယ္ ။

အိမ့္ဇာေသာ္လည္း ေဆးတန္ခိုးေၾကာင့္ ဗစ္တာညိဳဝင္း ခိုင္းသမၽွကို လုပ္မိေနသည္ ။ သူ႔ေရွ႕မွာ ဖင္ကုန္းေပးရတဲ့အခါ သည္ ေကာင္က အိမ့္ဇာေသာ္ရဲ့ ဖင္ေပါက္ညိဳညိဳေလးထဲကို တံေတြးေတြ ပ်စ္ကနဲ ပ်စ္ကနဲ ေထြးထည့္လိုက္သည္ ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ညာလက္ခုပ္ထဲကိုလည္း တံေတြးေတြ တဖြတ္ဖြတ္ ေထြးထည့္ၿပီး သူ႔လိင္တန္ထိပ္ေခါင္းပိုင္းကို သည္ တံေတြးေတြနဲ႔ နယ္ဖတ္ လိမ္းက်ံလိုက္သည္ ။

သူ႔လီးတန္ႀကီး စအိုေပါက္ထဲကို ဗ်ိကနဲ ဝင္လာေတာ့ အိမ့္လည္း “ အိုး..”လို႔ လန႔္ၿပီး
ေအာ္မိလိုက္တယ္ ။ သူက တဟဲဟဲ သေဘာက်ၿပီး သူ႔လီးႀကီးကို ဆက္ဖိသြင္းတယ္ ။
တထစ္ထစ္နဲ႔ လီးႀကီး အိမ့္ ဖင္ေပါက္ထဲကို တိုးတိုးဝင္ေနတယ္ ။

“ ဘယ္လိုလဲ..အိမ့္ဇာေသာ္….ဖင္ခံရတာ ေကာင္းလား……”
အိမ့္က ဘာမွ ျပန္မေျဖဘဲ တအင္းအင္းနဲ႔ဘဲ ညည္းေနေတာ့ အိမ့္ရဲ့ ဖင္တုံးေတြကိုဖ်န္းကနဲ ဖ်န္းကနဲ ရိုက္ထည့္တယ္ ။

“ အင္း..ေကာင္း..ေကာင္းတယ္…” လို႔ ေျဖလိုက္ရတယ္ ။

သူ အိမ့္ဖင္ထဲကို တခ်က္ခ်င္းလိုးထည့္ေနတယ္ ။ “ နင္က ခုအခ်ိန္က စၿပီး ငါ့ကို ဖင္လိုးခံရမယ့္ လီးစုတ္ေပးရမယ့္
ငါ့ လိင္ကၽြန္မတေယာက္ ျဖစ္သြားၿပီ ..အိမ့္….” လို႔လည္း ေျပာလိုက္ၿပီး ဖင္ေပါက္ထဲက လီးကို ပြပ္ကနဲ ျမည္ေအာင္ ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး အိမ့္ကို စုတ္ခိုင္းျပန္တယ္ ။ အိမ့္လည္း သူေက်နပ္ေအာင္ လီးထိပ္ပိုင္း ဒစ္လုံးႀကီးကို စုတ္ေပးရတယ္ ။

“ စိတ္ပါလက္ပါ ..စုတ္စမ္း…စုတ္..စုတ္…အရင္းအထိ ငုံလိုက္ၿပီး စုတ္…အိုး..ဟင္း….ဟင္း…
အား…စုတ္….ေကာင္း..ေကာင္းတယ္….စုတ္…စုတ္…….”

စုတ္ေနတဲ့ ၾကားက သူ႔လီးႀကီးကို အိမ့္ ပါးစပ္ထဲကို ထိုးေညႇာင့္ျပန္တယ္ ။

ပုဂံျပားထဲမွာ ေနာက္ဆုံး က်န္ေနတဲ့ ငါးေပါင္း အဖတ္ေလးကို ခက္ရင္းနဲ႔ ပါးစပ္ထဲကို ထည့္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရပ္ေနတဲ့ စားပြဲထိုး ေကာင္မေလးက သူ႔အနားကို တိုးလာၿပီး “ ဘာ ထပ္မွာမလဲ..သူေဌး…”
လို႔ ေမးလိုက္သည္ ။

ဗစ္တာညိဳဝင္းက သူမ ေမးတာကို မေျဖဘူး ။ သူ႔အေရွ႕ စင္ေပၚမွာ ကိုယ္ေလးကို တလွုပ္လွုပ္ လုပ္ၿပီး သီခ်င္း
ဆိုေနတဲ့ ေကာင္မေလးကိုဘဲ အာ႐ုံစိုက္ေနသည္ ။

သည္ အဆိုေတာ္မေလးကို သူ စိတ္ဝင္စားေနသည္ ။ အသစ္ကေလး ။ ေတာ္ေတာ္ လန္းတဲ့ အလန္းေလး ။
ဒီဆိုင္ကို တာဝန္ယူဖို႔ သူ ခိုင္းလိုက္တဲ့ သူ႔တူ ဂ်ယ္ရယ္လ္ ရွာေတြ႕လာတာ ။ အသံေကာင္းတယ္ ။ ဆိုတတ္တယ္ ။ သို႔ေပမယ့္ ခ်ိဳ႕တဲ့ေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ မိသားစုကေန ေပါက္ဖြားလာတာ ။ ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးမယ့္လူ လိုအပ္ေနတယ္ ။

ေကာင္မေလး က ပစၥည္းေကာင္းေလး ။
ဒါမ်ိဳးဆို ဗစ္တာညိဳဝင္းတို႔က သိပ္ႀကိဳက္ေပါ့ ။
တင္ေပးမယ္..နံမည္ေက်ာ္ရေစမယ္…ဝါးလည္း ဝါးမယ္ . . ။

သူေရာက္ေနတာက သူ႔ရဲ့ ေနာက္ဆုံး အသစ္ ဖြင့္လိုက္တဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ ။

အိမ့္ကို စိတ္ႀကိဳက္ ဗ်င္းၿပီး ျဖဳတ္ၿပီး ေရခ်ိဳး အဝတ္လဲၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ သူ႔လက္ေထာက္ မူဆာက “ ေဘာ့စ္….
( အရိပ္ျပာ ) ကို သြားဖို႔ မေမ့နဲ႔အုံးေနာ္ ..ေဘာ့စ္သြားၾကည့္ၿပီး မွတ္ခ်က္ေလး ေပးေစခ်င္တယ္ တဲ့..ဂ်ယ္ရယ္လ္
က ေဘာ့စ္ကို သတိေပးေပးဖို႔ မွာထားပါတယ္ …” လို႔ လာေျပာလို႔ သတိေပးလို႔ သူ လာခဲ့တာ ။

သူ႔လုပ္ရပ္ေတြက ရမ္းထား ၾကမ္းထားတာေတြ ရွိခဲ့လို႔ ဘယ္သြားသြား ေဘာ္ဒီဂတ္ ေတြနဲ႔ သြားေနရသည္ ။
မူဆာ အပါအဝင္ သူ႔လူ ငါးေယာက္က သူ႔ကို ၿခံရံၿပီး ( အရိပ္ျပာ စားေသာက္ဆိုင္ ) ကို သူ ကား၂စီးနဲ႔ သြား
သည္ ။

ဂ်ယ္ရယ္လ္က သူ႔ကို သည္ အဆိုေတာ္မ အလန္းေလးကို ေတြ႕ေစခ်င္လို႔ သူစားေနတဲ့ အေရွ႕မွာ သီခ်င္းဆိုခိုင္း
လိုက္ၿပီး ျပသည္ ။

“ ဘယ္လိုလဲ..အန္ကယ္ေလး….ႀကိဳက္လား……”

သူက ဂ်ယ္ရယ္လ္ကို ျပဳံးစိစိနဲ႔ ၾကည့္လိုက္သည္ ။

“ မင္းကလည္း .သိသားနဲ႔…ငါ့အေၾကာင္း . . ” လို႔လည္း ျပန္ေျပာလိုက္သည္ ။

ဂ်ယ္ရယ္လ္က “ အန္ကယ္ေလး သေဘာက် ခ်င္ က်မယ္ ဆိုၿပီး သည္ အလန္းေလးကို ဂ်ယ္ရယ္လ္က မထိ

ဘဲ ရွယ္ ထားထားတယ္…..အန္ကယ္ေလးအတြက္ သန႔္သန႔္ေလး..ျဖစ္ေအာင္…….” လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။

ဗစ္တာညိဳဝင္း တဟားဟားနဲ႔ ေအာ္ရယ္လိုက္သည္ ။

“ ဂ်ယ္ရယ္လ္ . . ”

“ ဗ်ာ..အန္ကယ္ေလး . . . ”

“ မင္း..ေအေတာ့ အကိုက္မခံရေသးဘူး မဟုတ္လား…”

“ ဟာ..အန္ကယ္ေလးကလည္း..မကိုက္ပါဘူး…”

“ ဟားဟားဟားဟား…မင္းက ေစာ္အလန္းေတြ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနလို႔ပါ…….ဟားဟားဟား……..”

ဂ်ယ္ရယ္လ္သည္ သူ႔အမႀကီးက ေမြးတဲ့ သူ႔တူေလး ျဖစ္သည္ ။

“ ဂ်ယ္ရယ္လ္…..”

“ ဗ်ာ..အန္ကယ္ေလး . .”

“ ဒီတေယာက္ ေကာ ဘယ္လိုလဲ……”

“ ဗ်ာ….”

သူက မလွမ္းမကမ္းမွာ သူ ဘာလိုမလဲ ေစာင့္ၾကည့္ေပးေနတဲ့ စားပြဲထိုးမေလးကို ျပၿပီး ေမးလိုက္တာ ။ ဂ်ယ္
ရယ္လ္က ပထမ ေၾကာင္ေနသည္ ။ သေဘာမေပါက္ဘူး ။

“ ေအာ္….အာ..အန္ကယ္ေလး …ဘာလုပ္ခ်င္လို႔လဲ…..ျဖဳတ္ခ်င္လို႔လား . .”

“ မင္းက ငါ က ဘာလုပ္ခ်င္တယ္ ထင္လို႔လဲ….ေစာင္မၾကည့္ရွု ခ်င္လို႔ေပါ့ကြ..ေစာင္ျခဳံထားတာေလးကို မလွန္
လိုက္ၿပီး အာပုံေလးကို ၾကည့္ခ်င္လို႔…ဟီးဟီး…..”

သူ ေသာက္တာ မ်ားေနၿပီမို႔ လ်ာေလး အာေလး စျဖစ္လာၿပီ ။

ဂ်ယ္ရယ္လ္က ျပဳံးလိုက္သည္ ။

“ ဟ…ေကာင္ေလး….မင္း ျပဳံးလိုက္တဲ့ ပုံက ငါတို႔ ငယ္ငယ္က ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ ပေလးဘြိဳင္းသန္းနိုင္ ျပဳံးတဲ့ပုံ
မ်ိဳးကြ..အင္း ခုမွ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္မိတယ္…မင္းက ကေလးဘြိဳင္းသန္းနိုင္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ တူတာဘဲ…သူ
ငယ္ငယ္က ႐ုပ္ကို ေျပာတာပါ…..”

“ ဟာ..အန္ကယ္လ္ေလးက ေျမႇာက္ေနျပန္ၿပီ….ဘာစားမလဲ….ဟီး…..ကဲ အန္ကယ္ေလးက သည္ ခ်ာတိတ္မကို
စိတ္ဝင္စားေနလို႔လား..ရတယ္ေလ….သူက က်ေနာ္ ခန႔္ထားတာဘဲ..နံမည္က သဒၵါလြန္း…တဲ့…”

“ ဟားဟား…သဒၵါလြန္း…ဟုတ္လား…..ဟားဟားဟား….ႀကိဳက္သြားၿပီ….နံမည္ေလးကို..ဘာလဲကြ..ဒါေလးက မင္းနဲ႔
ေကာ လြတ္ရဲ့လား….မင္းက လက္က သြက္သြက္နဲ႔….ဟားဟားဟား…..”

“ ဟီး..အန္ကယ္ေလးကလဲ……ဘမ်ိဳးဘိုးတူ …ေပါ့….ကဲ…အန္ကယ္ေလး သူ႔ကို ေတြ႕ခ်င္ရင္ ..က်ေနာ့္႐ုံးခန္းထဲ
ကို သြားလိုက္..က်ေနာ္ စီစဥ္လိုက္မယ္ …”

“ ဟ…တကယ္လား….”

“ တကယ္ေပါ့..အန္ကယ္ေလးရဲ့…ကဲ..လာလာ..႐ုံးခန္းဆီ သြားရေအာင္ . . .”

မၾကာခင္ ဂ်ယ္ရယ္လ္ရဲ့ ႐ုံးခန္းေလး ထဲကို စားပြဲထိုး ေကာင္မေလး သဒၵါလြန္း ေရာက္လာသည္ ။
ဂ်ယ္ရယ္လ္က ဗစ္တာညိဳဝင္းနဲ႔ သဒၵါလြန္းကို မိတ္ဆက္ေပးသည္ ။ သူ႔အန္ကယ္ ဆိုတာရယ္..ဒီဆိုင္ကို ပိုင္တဲ့ေဘာစိ ဆိုတာရယ္ကိုလည္း သဒၵါလြန္းကို ေျပာျပလိုက္သည္ ။ သဒၵါလြန္းသည္ မီးလင္းလင္းထဲမွာ ေတြ႕ရေတာ့ ေစာေစာကထက္ေတာင္ ပို လွတယ္ ဆိုတာကို ဗစ္တာညိဳဝင္း သိလိုက္ရသည္ ။

သဒၵါလြန္းကို တအား ႀကိဳက္သြားသည္ ။ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ အိမ့္ကို ဖမ္းေခၚ ေလွွာင္ခ်ဳပ္ထားခဲ့ေပမယ့္ အိမ့္လို လွတဲ့ ေတာင့္တင္းတဲ့ မိန္းမေတြက ဒီ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ တပုံႀကီး ေလ ။ သူ႔လို ေငြကို ေရလို သုံးနိုင္တဲ့ ေဘာ္စိတေယာက္ အေနနဲ႔က မိန္းမ မရွားဘူး ။ ခုဘဲ ၾကည့္ေလ ။ သြားရင္းလာရင္း စားရင္းေသာက္ရင္း အလွေလး တ
ေယာက္ကို ေတြ႕ေနၿပီ ။

ဂ်ယ္ရယ္လ္က သူနဲ႔ သဒၵါလြန္းကို ႐ုံးခန္းထဲမွာ ထားခဲ့ၿပီး ထြက္သြားသည္ ။
သဒၵါလြန္းကလည္း ဗစ္တာညိဳဝင္းကို ေဘာစိ အႀကီးစားႀကီးမွန္း နဂိုထဲက သိပါသည္ ။ အျပင္က စားေသာက္ခန္း
မွာ သီခ်င္းဆိုေနတာကို ထိုင္ၾကည့္ရင္း ညေနစာ စားေနကထဲက တပည့္တပန္းေတြ ၿခံရံၿပီး လူတကာက ရိုေသ
ျပေနၾကတာကို သဒၵါလြန္း ေတြ႕ေနကထဲက သည္ဘဲက တကယ့္ ဟိုင္းေဘာ့စ္ တေယာက္ ဆိုတာ ေပါက္ၿပီးသားပါ ။

မူးေနတဲ့ ဗစ္တာညိဳဝင္းသည္ သဒၵါလြန္းကို သူ႔ေပါင္ေပၚမွာ ထိုင္ခိုင္းၿပီး ဖက္ရင္း ပါးကေလးကို စၿပီး နမ္းသည္။
သဒၵါလြန္းကလည္း “ အို….ေဘာ့စ္….သဒၵါ ရွက္တယ္ကြာ….” ဆိုၿပီး ေရွာင္တိမ္းသည္ ။ ဗစ္တာညိဳဝင္းလည္း “ မင္းေလးကို ကိုယ္က ျမင္ျမင္ျခင္း ေႂကြသြားတာ..သိလား….မင္းကို တအား စြဲလန္းသြားၿပီ…..” လို႔ ေျပာရင္း သူမ
ႏွုတ္ခမ္းထူထူေလးေတြကို စုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားသည္ ။

ဒီအခ်ိန္မွာ ႐ုတ္တရက္ အျပင္ဖက္ စားေသာက္ခန္းဖက္ဆီက က်ယ္ေလာင္တဲ့ ဒိုင္းကနဲ ေသနတ္ပစ္သံတခ်က္ကို ၾကားလိုက္ရလို႔ ဗစ္တာညိဳဝင္း လန႔္သြားၿပီး သဒၵါလြန္းကို ဖက္ထားရာက မတ္တပ္ ထရပ္လိုက္သည္ ။

“ ဘာျဖစ္တာလဲ……”

ဆူညံေအာ္ဟစ္သံေတြ ၾကားလိုက္ရသည္ ။ ဝုန္းကနဲ တံခါး ပြင့္လာသည္ ။ ဂ်ယ္ရယ္လ္ ဝင္လာသည္ ။ သူ႔ဘိုက္
ကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အုပ္ရင္း ။ မ်က္ႏွာႀကီး ရွုံ႔မဲ့လို႔…“ အန္ကယ္လ္ေလး……လူေတြ..လူေတြ……အန္ကယ္ေလးကို
သတ္ဖို႔ လာလို႔ က်ေနာ္တို႔ လူေတြနဲ႔ ဖိုက္ကုန္ၿပီ…..က်ေနာ့္ကို ဓါးနဲ႔ အထိုး ခံလိုက္ရတယ္….” လို႔ ေျပာၿပီး
႐ုံးခန္း တံခါးကို အထဲကေန ေသာ့ပိတ္ ဂ်က္ခ်သည္ ။

“ ဟာ…ေသြးေတြ..ေသြးေတြ…..မင္း..မင္း ေဆး႐ုံသြားမွ ျဖစ္မယ္……”

“ လတ္တေလာ..သူတို႔ဖက္က လူမ်ားတယ္….ဒီမွာေတာင္ စိတ္မခ်ရဘူး…အေနာက္ေပါက္ကေန လစ္ရင္ ေကာင္းမယ္…….”

ဗစ္တာညိဳဝင္းလည္း ဂ်ယ္ရယ္လ္နဲ႔ သဒၵါလြန္းနဲ႔ အတူ စားေသာက္ဆိုင္ အေနာက္ဖက္မွာ ရပ္ထားတဲ့ ကားနဲ႔
ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္ခဲ့သည္ ။ အခုမွ စဖြင့္တဲ့ သူ႔ရဲ့ အရိပ္ျပာ စားေသာက္ဆိုင္သည္ အေတာ့ကို ပ်က္စီး
သြားသည္ ။ သူ အိမ့္ကို ဖမ္းထားတယ္ ဆိုတာကို သိသြားတဲ့ ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းနိုင္က တပည့္လက္သားေတြနဲ႔ သူ
ရွိနိုင္တဲ့ ေနရာေတြကို လိုက္ရွာလို႔ သည္ဆိုင္ကို ေရာက္လာတဲ့ အခါ သူ႔တပည့္ေတြနဲ႔ အေသအေၾက သတ္ပုတ္ၾကတာ ။ ခုတ္ၾကထစ္ၾက ပစ္ၾကခတ္ၾကရင္း ႏွစ္ဖက္စလုံး ထိခိုက္ကုန္သလို ဆိုင္လည္း ပ်က္စီးသြားရသည္ ။

ဗစ္တာညိဳဝင္းလည္း အိမ့္ကို ျပန္လႊတ္လို႔လည္း မျဖစ္ဘူး ။ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ မသိဘူး ။ အိမ့္ရဲ့ အေဖႀကီးကလည္း သူ႔တပည့္ အာမက္ရဲ့ ကီပင္အိမ္ကို ဝင္ၾကမ္းသြားတယ္ လို႔ အာမက္က ဖုန္းဆက္ ေျပာေနတုံးမွာဘဲ ဂ်မားလမ္း ၿခံထဲက တပည့္တေယာက္ကလည္း အဲဒီကိုလည္း အိမ့္ရွိမလား လာရွာရင္း ခုတ္ၾကထစ္ၾက
တာ သူ႔လူ ႏွစ္ေယာက္ ေလ်ာသြားတယ္ ဆိုတာကို သတင္းပို႔သည္ ။ သည္ အတိုင္းဆို ရန္သူေတြ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ ျဖစ္ေနၿပီ ။

အိမ့္ကို လိင္ကၽြန္အျဖစ္ သူ႔တပည့္ေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လိုးခိုင္းၿပီး ဗီဒီယိုရိုက္ အြန္လိုင္းတင္…စိတ္ႀကိဳက္ အသုံးခ်ၿပီးလို႔ ရိုးအီသြားရင္ ထိုင္း
ထက္က ဖါေခါင္းေတြဆီ ေရာင္းစားမည္ လို႔ စိတ္ကူးယဥ္ ေတြးထားတာေတြေတာင္ ရပ္တန႔္သြားသည္ ။

သည္ အခ်ိန္မွာ သူ႔အေဖ သူ႔ကို ဖုန္းဆက္ ဆဲသည္ ။

“ ေဟ့ေကာင္….မင္း ဘာေတြ ေလၽွာက္လုပ္ေနတာလဲ….”
ပါပါးရဲ့ အသံက မိုးၿခိမ္းသံလို က်ယ္ေလာင္လွသည္ ။

သဲပုံ႔ အိမ့္ဇာေသာ္ ေပ်ာက္သြားတာကို ရဲစခန္းမွာ လူေပ်ာက္တိုင္သည္ ။
ရဲစခန္းက ရဲေတြက သိပ္ၿပီး အေလးအနက္ မထားၾက ။ အဆက္ မရွိဘဲ သည္အတိုင္း ရဲကို သြားတိုင္လို႔က အကူအညီ ရမွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာကို သဲပုံ႔ အခုမွ သေဘာေပါက္ရသည္ ။

သဲပုံ႔လည္း မေက်နပ္လို႔ အိမ့္ဇာေသာ္ရဲ့ ဘဲႀကီး ကိုႀကီးစိုးရဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ကို ရွာၿပီး ဖုန္းဆက္ေမးသည္ ။ ကိုႀကီးစိုးကလည္း ဦးဘေဖေသာ္နဲ႔ အတူ အိမ့္ကို လိုက္ရွာေနတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပသည္ ။

          ဗစ္တာညိဳဝင္းသည္ ဖင္မနိုင္ဘဲ ပဲႀကီးဟင္း စားမိၿပီ ။

သူလုပ္သမၽွ ျဖစ္ေနခဲ့လို႔ ဘဝင္ျမင့္ စိတ္ႀကီးဝင္ၿပီး ခရိုနီသား ပီသစြာနဲ႔ မိုက္ရိုင္း ေထာင္လႊားၿပီး သူ႔ကို ပစ္ပစ္ခါခါ လုပ္လြန္းတဲ့ အိမ့္ဇာေသာ္ကို အဓမၼ ဖမ္းေခၚ ခ်ဳပ္ေလွာင္ထားခဲ့သည္ ။ အခုေတာ့ အေဖကလည္း
ဆူဆဲ..အိမ့္ဇာေသာ္ကို လိုက္ရွာတဲ့လူေတြကလည္း အျပင္းအထန္ တိုက္ခိုက္ၾကတာ လူေသတဲ့အထိ ျဖစ္ကုန္
ၿပီ ။ သူေခါင္းေျခာက္ေနခိုက္ အာမက္ ဖုန္းဆက္ျပန္သည္ ။

“ ဘိုင္ေလး……ဂ်ယ္ရယ္လ္ ဆုံးသြားၿပီ…..”

“ ဘာ……”

ညက သူ႔အရိပ္ျပာ စားေသာက္ဆိုင္မွာ ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းနိုင္တို႔ အဖြဲ႕နဲ႔ သူ႔လူေတြ ဖိုက္ၾကတုံးက ဂ်ယ္ရယ္လ္ ဓါးထိုး
ခံခဲ့ရတာ ေဆး႐ုံ အခ်ိန္မွီ မေရာက္နိုင္ခဲ့ဘူး ။ အခုေတာ့ ေသသြားၿပီတဲ့ ။

ေစာျမသႏၲာဘဲ….ဂ်ယ္ရယ္လ္ ေသတဲ့ အတြက္ တမ်ိဳးလုံးက သူ႔ကို အျပစ္တင္တာကို သူ ခံရေတာ့မယ္ …။

“ မူဆာ . . ”

“ ဗ်ာ..ဘိုင္ေလး….”

“ ကား အဆင္သင့္ျပင္ကြာ..ငါ..ပါပါ့ဆီကို သြားမယ္….”

“ ဟုတ္..ဘိုင္ေလး . .”

သူ တိုက္ထဲက ထြက္လိုက္ၿပီး ကားေပၚ တက္တဲ့အခ်ိန္ လူႏွစ္ေယာက္ သူ႔အနားကို ကပ္လာလို႔ သူ႔လူေတြက
သည္လူေတြကို တားလိုက္သည္ ။

သည္လူေတြက သူတို႔ အိတ္ထဲက စိစစ္ေရးကပ္ေတြကို အသီးသီး ထုတ္ျပလိုက္ၿပီး “ ဒို႔က ရဲေတြကြ….တိုင္တမ္း
ခ်က္ တခု အတြက္ ဗစ္တာညိဳဝင္းကို ေမးစရာ ရွိလို႔…” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဗစ္တာညိဳဝင္းလည္း ႐ုတ္တရက္ တုန္လွုပ္သြားသည္ ။

သို႔ေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္းဘဲ စိတ္အားတင္းလိုက္ၿပီး ရာထူးႀကီး အရာရွိႀကီးေတြနဲ႔ ခင္မင္ ရင္းႏွီးထားတာမို႔ သည္ပါမႊားေတြ ေလာက္ကို ဂ႐ုစိုက္စရာ မလိုပါဘူး ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးမ်ိဳး သူ လုပ္လိုက္သည္ ။

“ အေရးတႀကီး သြားစရာ ရွိေနလို႔ဗ်ာ….အေဖ အသဲအသန္ ျဖစ္ေနလို႔…. ေနာက္မွ ေတြ႕မယ္..”
သူ ကားေပၚ တက္လိုက္တာနဲ႔ ကားေမာင္းတဲ့ သူ႔တပည့္ နရားစမန္းက ကားကို ေမာင္းထြက္သြားလိုက္သည္။
ေဘာ္ဒီဂတ္ တပည့္ေတြကလည္း ေနာက္ကားတစီးေပၚကို တက္လိုက္ၾကသည္ ။ မူဆာ ဆိုတဲ့ သူ႔တပည့္က
ရဲဆိုတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ကို တီးတိုး စကားေျပာေနသည္ ။ သူ႔စကားထဲမွာ ရာထူးႀကီးတဲ့ လူေတြရဲ့ နံမည္ေတြ
ပါေနသည္ ။ သူ႔ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက စကၠဴအိတ္အညိဳေရာင္ေလးကို ထုတ္လိုက္ၿပီး သည္လူႏွစ္ေယာက္ရဲ့ လက္
ထဲကို ထည့္လိုက္သည္ ။

ဗစ္တာညိဳဝင္း အဲကြန္းကားထဲမွာ ေခၽြးျပန္ေနသည္ ။
ရဲေတြပါ လာေမးေနၿပီ ။
အိမ့္ဇာေသာ္ကို ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ ။ အျပတ္ရွင္း..ႏုတ္ပိတ္လိုက္တာဘဲ ေကာင္းမယ္ ။ မဟုတ္ရင္ သူ႔အေဖနဲ႔
အေဖရဲ့ အေပါင္းအသင္းေတြက ကယ္နိုင္ရင္ ေကာင္းတယ္..မကယ္နိုင္ရင္..သူ အုတ္တံတိုင္း ေလးဖက္ထဲကို
ေရာက္သြားလိမ့္မယ္ ။

“ ဘိုင္ေလး..ပါပါႀကီး အိမ္ကိုလား….”
နရားစမန္းက ေမးတာကို “ ေအးေအး..မင္းကလည္း ဘယ္ႏွစ္ခါ ေျပာရမလဲ..” လို႔ ခပ္ေငါက္ေငါက္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္ ။

အိမ့္ဇာေသာ္ကို ဘယ္လို ရွင္းမလဲ……။ ဘယ္သူ႔ကို ရွင္းခိုင္းမလဲ…..။

သူ႔ေခါင္းထဲမွာ ပြဲၿပီးမီးေသ လုပ္နိုင္ကိုင္နိုင္တဲ့ တပည့္လက္သား ဘယ္ေကာင္ ရွိမလဲ အေျပးအလႊား စဥ္းစားလိုက္သည္ ။

ေပၚသြားရင္ ဒါမွ မဟုတ္ မိသြားရင္လည္း သူ႔ကို လာ မပတ္ဘဲ ေထာင္က် ခံသြားမယ့္ တပည့္မ်ိဳး ။

အီစမန္…။

အီစမန္ကို ခိုင္းမယ္ ။ ဒီေကာင္က လက္ယဥ္တယ္ ။ ေသြးေအးတယ္ ။ ရဲကိုေတာင္ လည္လွီးတဲ့ေကာင္ ။
အီစမန္သည္ သူ႔ကို လာဖမ္းတဲ့ ရဲႏွစ္ေယာက္ကို သားလွီးဒါးနဲ႔ လက္ျမန္ေျချမန္ လွီးထိုး သတ္ပစ္လိုက္ခဲ့သည္ ။
ၿပီးေတာ့ ဒီၿမိဳ႕ ဒီနယ္ကေန ေပ်ာက္သြားသည္ ။ လက္သည္ မေပၚခဲ့ ။ အမွုကိစၥ ေသြးေအးသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ အီစမန္ ျပန္ေရာက္လာသည္ ။

ဒါေတြ အားလုံးက သူ႔ပါပါႀကီး အက္စ္မာမြတ္ ရဲ့ တန္ခိုး အရွိန္အဝါေတြေၾကာင့္ ..။ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝမွုနဲ႔ အေပါင္း
အသင္းေကာင္း..ဝင္ဆန႔္မွုေတြေၾကာင့္ဘဲေလ ။

အီစမန္က သူ႔ကို အကာအကြယ္ေပးတဲ့ ဗစ္တာညိဳဝင္း တို႔ မိသားစု အတြက္ဆို ဘာဘဲ လုပ္ေပးရ လုပ္ေပးရ
လုပ္ေပးမယ့္လူ ။ ကမ္းကုန္ေအာင္ မိုက္တဲ့ လူမိုက္ ။

ဟုတ္ၿပီ ။ အီစမန္ကို ခိုင္းမယ္ ။

ေရွ႕ခန္းက ဒရိုင္ဘာ ရဲ့ ေဘးမွာ ထိုင္လိုက္လာတဲ့ အစြီးကို “ ေဟ့….အစြီး….အီစမန္ဆီကို ဖုန္းေခၚလိုက္စမ္း….” လို႔ လွမ္း ခိုင္းလိုက္သည္ ။ ဘယ္အထိ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း လုပ္သလဲ ဆိုရင္ အီစမန္ကို သူ႔ဖုန္းနဲ႔ေတာင္ သူ မေခၚဘူး ။ အီစမန္ရဲ့ ဖုန္းမွာ သူ႔ဖုန္းနံပါတ္ မေပၚခ်င္လို႔ ။ ရက္ေကာ့ မရွိခ်င္လို႔ ။

အစြီး ရဲ့ ဖုန္းနဲ႔ အီစမန္ကို သူ ေျပာသည္ ။ အိမ့္ဇာေသာ္ကို အျပတ္ရွင္းလိုက္ဖို႔ ေဖ်ာက္ဖ်က္လိုက္ဖို႔ အမိန႔္ေပးလိုက္သည္ ။ အီစမန္က “ စိတ္ခ် ဘိုင္ေလး…အခုဘဲ လုပ္လိုက္မယ္…..ပစၥည္းေကာင္းေလး ဆိုေတာ့ က်ေနာ္မေလ်ာ့လိုက္ခင္ တပြဲေလာက္ ဆြဲလိုက္လို႔ ရမလား ဘိုင္ေလး…ဟီး…စားႂကြင္းစားက်န္ေလး…ေတာင္းတာပါ…ဘိုင္ေလး..မလုပ္နဲ႔ဆို အီစမန္ မလုပ္ပါဘူး….” လို႔ ေတာင္းလိုက္လို႔ “ မင္းသေဘာ….အီစမန္…..” လို႔ သူ ေျပာလိုက္သည္ ။ နဂိုထဲက အိမ့္ကို ခ်ိဳးတဲ့အေနနဲ႔ သူ႔တပည့္ေတြကို ဝိုင္း လိုးခိုင္းမလို႔ သူ စဥ္းစားခဲ့တာပါ ။
ထိုင္းဖက္က ဖါတန္းကိုေတာင္ ပို႔ပစ္ဖို႔ စဥ္းစားခဲ့တာပါ ။

မၾကာခင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ့ လူခ်မ္းသာေတြ ေနၾကတဲ့ သူေဌး ရပ္ကြက္ႀကီး တခုက သူ႔ပါပါႀကီး အက္စ္မာမြတ္ ( ေခၚ ) ဦးခင္ေမာင္စိန္ေဌး ရဲ့ “စိန္ပတၱျမား ရိပ္ျမဳံ ”ႀကီးကို သူ ေရာက္သြားၿပီ ။

မၾကာခင္ ႀကိမ္းေမာင္း ဆူပူတာေတြကို ခံရေတာ့မွာမို႔ စိတ္ကို ျပင္ဆင္ေနတဲ့ ဗစ္တာညိဳဝင္း ( ေခၚ ) ဘိုင္ေလးသည္ ပါပါႀကီးရဲ့ ၿခံေပါက္ေစာင့္ေတြက ဦးညႊတ္ အရိုအေသေပးၾကတာကို လက္လွမ္း ျပလိုက္သည္ ။

အီစမန္သည္ ေဘာစိက အိမ့္ဇာေသာ္ကို မသတ္ပစ္ခင္ ႀကိဳက္သလို လုပ္ဖို႔ ခြင့္ျပဳလိုက္လို႔ ပီတိေတြ ျဖာေနသည္ ။ တကယ့္ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး တတုံးတခဲႀကီး ။ ဒီလို ပစၥည္းက အီစမန္တို႔ စိတ္ကူးနဲ႔ဘဲ မွန္း
ဆၿပီး ကြင္းထုခဲ့ရတာ ။

ေဘာစိ ဗစ္တာညိဳဝင္း ( ေခၚ ) ဘိုင္ေလးနဲ႔ ဖုန္းေျပာ အၿပီး စားလက္စ ဆိတ္သားဒန္ေပါက္ေတြကို ဆက္ မစားေတာ့ ။
ဘိုက္ေလးၿပီး အိမ့္ဇာေသာ္ကို အပီအျပင္ မဆြဲနိုင္မွာ စိုးလို႔ ။

သူ ေရာက္ေနတာက ကန္ေတာ္ကေလး ၁၂၃လမ္း ထိပ္က ခါလာဇီ ဒန္ေပါက္ဆိုင္ ။
ခ်ေပးထားတဲ့ ေရခဲေရခြက္ကို ေမာ့ေသာက္လိုက္ၿပီး ထိုင္ရာက ထလိုက္သည္ ။ ေကာင္တာမွာ ဆိုင္ရွင္ ေဒၚခါတမာဇီ ရွိေနသည္ ။ က်သင့္ေငြ သြားရွင္းလိုက္ေပမယ့္ ခါလာဇီက မယူဘူး ။

အီစမန္ကို သိေနသည္ ။ အီစမန္ရဲ့ အေၾကာင္းကို သိထားသည္ ။ အီစမန္ကို လန႔္သည္ ။

ဆိုင္ေရွ႕ကေန တက္ဆီ တစီးကို တားလိုက္သည္ ။

“ ဘယ္သြားမလဲ..ဆရာ….”

“ ေစာ္ဘြားႀကီးကုန္း…..”

သူ ဒန္ေပါက္ဆိုင္ထဲက ထြက္လာတာကို မလွမ္းမကမ္းမွာ ရပ္ထားတဲ့ ကားတစီးေပၚက လူသုံးေယာက္က ေစာင့္ၾကည့္ေနတာကိုေတာ့ အီစမန္ မသိ ။

ကိုႀကီးစိုး…ေထာင္ထြက္ လူမိုက္ တင္ေအာင္စိုးနဲ႔ အိမ့္ဇာေသာ္ရဲ့ အေဖ ဦးဘေဖေသာ္ တို႔ ျဖစ္သည္ ။

“ ဒီ အီစမန္က ဗစ္တာညိဳဝင္းရဲ့ တကယ့္ ညာလက္႐ုံး တေကာင္ေပါ့…..အန္ကယ္……သူက တကယ့္ လက္မရြံ ေၾကးစားတေယာက္ေပါ့..ရဲႏွစ္ေယာက္ကိုေတာင္ တခါထဲ ပြဲခ်င္းၿပီး သတ္ပစ္လိုက္

နိုင္တဲ့ေကာင္..ေထာင္ထဲမွာ တုံးကလည္း သူက ေထာင္မင္းသား တေယာက္ေပါ့..အျပင္က သူ႔ေဘာစိေတြကလည္း အထဲမွာ မင္းသားလို ေနလို႔ ရေအာင္ “ လိုက္ ” ေပးထားတယ္ေလ…..” လို႔

ကိုတင္ေအာင္စိုးက ရွင္းျပေနသည္ ။ ကိုႀကီးစိုးက ကားကို တက္ဆီကား အေနာက္ကို လိုက္ဖို႔ စတင္ ေမာင္းထြက္လိုက္သည္ ..။

အီစမန္ ကို ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္ၿပီး လူလစ္ အခြင့္သာရင္ ဒီေကာင့္ကို ဖမ္းဆြဲၿပီး စစ္ေမးမယ္ ဆိုတဲ့ အႀကံနဲ႔ သူ႔အေနာက္ကေန လိုက္ၾကတာပါဘဲ ။

ဦးအက္စ္မာမြတ္သည္ ဗစ္တာညိဳဝင္း ေရာက္သြားခ်ိန္မွာ ထမင္းစား စားပြဲႀကီးမွာ ထိုင္ရင္း အခ်ိဳပြဲ တည္းေနသည္ ။

ဂူလားဂ်မန္း လို႔ ေခၚတဲ့ မလိုင္လုံး အညိဳေရာင္ကို တလုံးၿပီး တလုံး စားေနတာ ။

“ ပါပါး…..ထမင္း စား ေကာင္းလား……”

“ ေအး..ေကာင္းတယ္…မင္း အေဒၚ ခ်က္တဲ့ ဆိတ္ေျခေထာက္ စြပ္က တအား ေကာင္းဘဲ…..ဆိတ္ဦးေႏွာက္ဟင္းကလည္း ေကာင္းမွ ေကာင္း…..ၾကက္ကဘတ္…ေရာ..မင္း စားမလား…..”

“ စားခဲ့ၿပီးၿပီ ပါပါး…..”

“ ေအး…မင္းကို ပါပါး…ဆဲတာ ဆူတာ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူးကြာ..မင္းလည္း မငယ္ေတာ့ဘူး…….အခု မင္းတူေလး ဂ်ယ္ရယ္လ္လည္း ဆုံးပါးသြားတယ္….ဆိုင္လည္း ပ်က္စီး….ငါတို႔ လူေတြလည္း ေသေၾက အနာတရ ျဖစ္……မင္း သည္ အခ်ိန္ ကစၿပီး ဆင္ျခင္ေတာ့ ..ငါ့သား……စိတ္ရွိတိုင္း ေလၽွာက္လုပ္မေနနဲ႔ေတာ့….”

“ ဟုတ္ကဲ့ ပါပါး…”

“ မင္း ဘာေတြ လုပ္ေနတယ္ ဆိုတာလည္း ပါးပါး မသိခ်င္ဘူး……မလုပ္သင့္တာေတြ လုပ္ေနတယ္ ဆိုရင္လည္း ေရွ႕ ဆက္ မလုပ္နဲ႔ေတာ့ကြာ….ရပ္လိုက္ေတာ့ …မင္း မေကာင္းတာေတြ ထပ္လုပ္
ေနတယ္ ဆိုရင္လည္း အခု ခ်က္ခ်င္း ရပ္ခိုင္းလိုက္ေတာ့ ငါ့သား…..”

ဗစ္တာညိဳဝင္း မ်က္ႏွာ ကြက္ကနဲ ပ်က္သြားသည္ ။ ေစာေစာကတင္ အီစမန္ကို အိမ့္ကို အေပ်ာက္ရွင္းခိုင္းလိုက္သည္ မဟုတ္လား ။

ငါ မွားသြားၿပီလား….။ အိမ့္ကို ငါ ဘာလို႔ သတ္ခိုင္းလိုက္မိပါလိမ့္ ။ အိမ့္ တေန႔ ငါ့ကို ေထာင္ထဲ ပို႔မွာ စိုးလို႔ ႏုတ္ပိတ္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တာ ..။

သူ ေတြေဝသြားတာ မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္သြားတာကို သူ႔အေဖႀကီးက သတိထားမိလိုက္သည္ ။

“ သြား..သြား…..ဟိုဖက္ခန္းထဲ သြားလိုက္..မင္း လုပ္ထားတာေတြ ရပ္စရာ ရွိရင္ အခ်ိန္မွီ ရပ္လိုက္ကြာ..သြား..ငါ့သား..သြား……”

ပါးပါး စကားေတြေၾကာင့္ သူ တဖက္ခန္းထဲကို အျမန္ဝင္သြားလိုက္ၿပီး သူ႔ဟမ္းဖုန္းကို ထုတ္ခါ အီစမန္ဆီကို ဆက္လိုက္သည္ ။ ဖုန္းက ေခၚလို႔ မရဘူး ။

အိမ့္ကို ခ်က္ခ်င္းေတာ့ သတ္လိမ့္ဦးမွာ မဟုတ္ဘူး ။

အီစမန္က အရင္ စိတ္ႀကိဳက္ မုဒိန္းက်င့္အုံးမွာ….။

ဖုန္း ဆက္တိုက္ ေခၚေနေပမယ့္ အီစမန္ ဖုန္းမထူးဘူး ။ သူ ဘာျဖစ္ေနလဲ ။ တမင္တကာ မထူးတာလား ။

အိမ့္ဇာေသာ္သည္ ဗစ္တာညိဳဝင္းရဲ့ တပည့္ တေယာက္ လာခ်ထားေပးတဲ့ ထမင္းဟင္းနဲ႔ ေသာက္စရာ ပက္စီဘူးကို မတို႔ မထိ ။ ဘိုက္ထဲက ဆာတာမွ တဂြီဂြီ ျမည္ေနသည္ ။ ေဆးခတ္ထားရင္
အရင္ တခါလို သူလုပ္တာေတြကို မတားနိုင္ ခံမခ်နိုင္မွာ စိုးလို႔ ။

ဗစ္တာညိဳဝင္း အတင္း လုပ္သြားတာေတြေၾကာင့္ အိမ့္ရဲ့ ကိုယ္ေတြ အခုတိုင္ နာက်င္ က်ိန္းစပ္ေနဆဲပါ ။

ေဟာ…..

အျပင္က ေျခသံ ၾကားရသည္ ။ သူ ျပန္လာၿပီ ထင္တာဘဲ ။

ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းနိုင္သည္ အရိပ္ျပာ ထဲမွာ ဗစ္တာညိဳဝင္း လူေတြနဲ႔ သူတို႔လူေတြ အႀကီးအက်ယ္ ဖိုက္ေတာ့ သူ႔လူေတြလည္း ကြဲျပဲ စုတ္ျပတ္သလို ဗစ္တာညိဳဝင္းရဲ့ တူ ဂ်ယ္ရယ္လ္လည္း သူ႔လူတေယာက္က ဓါးနဲ႔ ထိုးလိုက္လို႔ ဓါးဒါဏ္ရာနဲ႔ ေဆး႐ုံမွာ ေသသြားတာေတြေၾကာင့္ ရဲတပ္ဖြဲ႕က ေမးခြန္းေတြ ေမးတာကို ေျဖေနရတယ္ ။

ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းနိုင္ က ကိုယ္တိုင္ မပါလို႔ ရဲေတြက အခင္း ျဖစ္ခ်ိန္ ဘယ္မွာ ရွိေနလဲ ေမးတဲ့ အခါ သူ႔အေဖနဲ႔ အတူ အစိုးရပိုင္းက အႀကီးအကဲ တေယာက္ရဲ့ အိမ္က ေမြးေန႔ပြဲတခုမွာ ရွိေနတယ္ လို႔ ေျဖတယ္ ။ သည္ အႀကီးအကဲ လူႀကီးရဲ့ ပီေအ ( ကိုယ္ေရး အရာရွိ )က ရဲေတြဆီကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ႀကိမ္းေမာင္းတယ္ ။ ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းနိုင္ က သူ႔လူႀကီးသားရဲ့ ေမြးေန႔မွာ ရွိေနတယ္..သူနဲ႔ ဖိုက္ပြဲနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ဘူး လို႔ ေျပာေပးတယ္ ။

ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းနိုင္ရဲ့ တပည့္ေတြကလည္း ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းနိုင္နဲ႔ ဒီကိစၥ ဘာမွ မဆိုင္ဘူးလို႔ ရဲေတြကို ထြက္ဆိုၾကတယ္ ။
ဘာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဗစ္တာညိဳဝင္းကို မႏွိပ္လိုက္ရတာကို ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းနိုင္က မေက်နပ္ဘူး ။ အိမ့္ဇာေသာ္ကို ဘယ္မွာ
ဖမ္းထားသလဲ ဆိုတာလည္း မသိလိုက္ရလို႔ ဒီေကာင္ေတြနဲ႔ ဇာတ္လမ္းက မၿပီးျပတ္ေသးဘူး ဆိုၿပီး ဗစ္တာညိဳ
ဝင္းရဲ့ တပည့္တေယာက္ေယာက္ကို ဆြဲစိဖို႔ သူ ထပ္ႀကံစည္ျပန္တယ္ ။

အိမ့္ဇာေသာ္ရဲ့အခန္းတံခါးကို ဖြင့္ၿပီး ဝင္လာတဲ့လူက ဗစ္တာညိဳဝင္း မဟုတ္ဘဲ အိမ့္ဇာေသာ္ မသိတဲ့ လူတ
ေယာက္ ျဖစ္ေနတယ္ ။ သည္လူ အခန္းထဲ ဝင္လာေတာ့ အိမ့္ဇာေသာ္လည္း ကုတင္ေပၚ လွဲေနရာက မတ္တပ္
ထရပ္လိုက္တယ္ ။

“ နင္ ဘယ္သူလဲ…ဘာလာလုပ္တာလဲ…ငါ့အနား မလာနဲ႔..”

ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ မာန္သူ႔ဖို႔ ဆိုသလို အိမ့္ဇာေသာ္က အရင္ဆုံး ဦးေအာင္ စြာထားလိုက္တယ္ ။

ဝင္လာတဲ့ေကာင္က ဆံပင္ေကာက္ေကြးေကြး ေဆးဘဲပုံ ပိန္ေျခာက္ေျခာက္ သြားေခါေခါနဲ႔ ။ ဝတ္စား ထားတာ
ေတြကလည္း ဖ်ာပုံထည္ ( ေလေဘး အေဟာင္းပုံက )လို ပုံစံေတြ ။

“ ငါ ဘယ္သူဆိုတာ နင္ သိစရာ မလိုဘူး…..ဘာလာလုပ္တာလဲ ဆိုတာေတာ့ ေျပာျပမယ္…နင့္ကို လာလိုးတာ
..လိုးဖို႔လာတာ…ကဲ သိၿပီလား….ေစာက္ေကာင္မ …”

ဟား…ေလသံက အေပၚစီးက ။ လူက လမ္းေဘးက ဝဲစားပုံ ။ အိမ့္ဇာေသာ္လည္း ေဆးမိလို႔သာ ခံလိုက္ရေပ
မယ့္ အခု လတ္တေလာက အားရွိေနတယ္ ။ လုပ္ခ်င္တိုင္း ခံမတဲ့လား…..၊

“ အံမာ…ေလသံက မာလွခ်ည္လား…ကုလားဒိန္ကမ်ား …. ”

သူ႔ကို ကုလားဒိန္လို႔ အေခၚခံရလို႔ အီစမန္ အီးတင္းသြားတယ္ ။

တဟုန္ထိုး ေျပးဝင္ၿပီး အိမ့္ကို လႊဲရိုက္တယ္ ။ အိမ့္က လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ကာဆီးသလို ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္တယ္ ။

ပါးစပ္ကလည္း ယုတ္ရင္းၾကမ္းတမ္းတဲ့စကားလုံးေတြ နဲ႔ ဆဲတယ္ ။ အီစမန္နဲ႔ အိမ့္ လုံးေထြး သတ္ပုတ္ၾကတာ

အနားက ကုတင္ႀကီးေပၚကို လဲက်သြားတယ္ ။ အိမ့္က ေအာက္က အီစမန္က အေပၚက ။

“ ျဖန္း……ျဖန္း…..”

အီစမန္ရဲ့ လက္ဝါးႀကီးေတြက အိမ့္ရဲ့ မ်က္ႏွာ ပါးျပင္ေတြကို ဆက္တိုက္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္နဲ႔ ထိေတြ႕ေနတယ္။

“ အား ….ေခြးေကာင္….ကုလားစုတ္….”

“ ေခၚအုံး..ေခၚအုံး..ငါ့ကို အဲလိုနံမည္ ..”

အီစမန္က ရိုက္သလို အိမ့္က သူ႔ဘိုက္ကို အားကုန္သုံးၿပီး ကန္ထည့္တယ္ ။ အိမ့္ရဲ့ ထမိန္လည္း ကၽြတ္ေန
ၿပီ ။

အီစမန္က အိမ့္ ျပန္ဖိုက္တာေၾကာင့္ မုဒိန္း မက်င့္ေတာ့ဘဲ အျပတ္ဘဲ သတ္ပစ္လိုက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္ ။

ဒါေပမယ့္ အိမ့္က ဆက္တိုက္ ျပန္ေဆာ္ေနလို႔ သူ႔ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက ဓါးကို ထုတ္ဖို႔ ခက္ေနတယ္ ။ အိတ္
ထဲကို လက္ႏွိုက္ေနတုံး အိမ့္က လက္သဲေတြနဲ႔ ကုတ္ ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္ ဒူးနဲ႔ ေျပးတိုက္လို႔ အီစမန္ ၾကမ္း
ျပင္ေပၚကို ပက္လက္ လန္က်သြားရတယ္ ။

“ ေခြးမ..နင္သိမယ္..နင့္ကို သတ္မယ္….နင့္ကို သတ္မိန႔္ ေပးလိုက္ၿပီ..ေကာင္မရဲ့…”

အီစမန္က ေဘာင္းဘီထဲက ဓါးကို ထုတ္လိုက္တယ္ ။

အိမ့္လည္း သတ္မိန႔္ေပးလိုက္ၿပီ ဆိုတဲ့စကားေၾကာင့္ ဆတ္ကနဲ ေမာ့ၾကည့္တယ္ ။

“ နင့္ကို ဗစ္တာညိဳဝင္းက အျပတ္ရွင္းခိုင္းလိုက္ၿပီးၿပီ..ေခြးေကာင္မ….ငါ့ကို စိတ္ႀကိဳက္ လိုးဖို႔လည္း ခြင့္ျပဳလိုက္
တယ္. . . .နင့္ကို ဖင္တဝလိုးၿပီးမွ သတ္မလို႔ ႀကံထားတာ…..အခုေတာ့ နင္က ေတာ္ေတာ္ ေဇာင္းထက္တဲ့ ေကာင္မ ဆိုတာ ေတြ႕ရလို႔ အရင္ သတ္မယ္..ၿပီးမွ လိုးမယ္…..ဖါသည္မ….”

အီစမန္က ကုန္းထတယ္ ။ အိမ့္က မ်က္ခြက္ကို ေဆာင့္ကန္လိုက္တယ္ ။ အီစမန္ ေရွာင္ေပမယ့္ နားထင္နား
ကို ကန္မိတယ္ ။

“ အား….”

အီစမန္က အိမ့္ေျခေထာက္တဖက္ကို လွမ္းဆြဲတယ္ ။ အိမ့္ ပက္လက္ လန္က်တယ္ ။ အီစမန္က ခုန္အုပ္
တယ္ ။ ဓါးနဲ႔ လည္ပင္းကို လွီးဖို႔ ႀကံတယ္ ။ အိမ့္က ေအာက္ကေန ဒူးနဲ႔ သူ႔ေပါင္ၾကားကို ပင့္တိုက္တယ္ ။

“ အား….ဝူးဝါး……..”

အိမ့္မွာ ထမိန္ မရွိေတာ့ဘူး ။ အိမ့္လည္း ပင္တီေလးနဲ႔ အီစမန္ကို ျပန္ဖိုက္ေနတာ ။

ဓါးတဝင့္ဝင့္နဲ႔ အီစမန္ ေရွ႕တိုးလာတယ္ ။ အိမ့္ ႏွိပ္ထားလို႔ နာက်င္သြားတာေၾကာင့္ အိမ့္ကို အျပတ္ သတ္
ပစ္ဖို႔ ေရွ႕ကို တိုးလာေနတယ္ ။ တကယ္တမ္း ဓါးကိုင္ လူတေယာက္ကို အိမ့္ ျပန္ခ်ဖို႔ မတတ္ပါ ။ အီစမန္က
ရဲသားေတြကိုေတာင္ လက္ျမန္ျမန္နဲ႔ ထိုးသတ္နိုင္ခဲ့တဲ့ လူမိုက္ေကာင္ ။ အိမ့္ကိုလည္း ဘိုက္ခြဲပစ္ၿပီး အူေတြ
ဆြဲထုတ္ဖို႔ သူ ဆုံးျဖတ္ၿပီး အိမ့္ဆီကို ကပ္သြားတယ္ ။

သည္ အခ်ိန္မွာ ပြင့္ေနတဲ့ တံခါးကေန လူတေယာက္ ခုန္ဝင္လာတယ္ ။

ကိုႀကီးစိုး ငွားထားတဲ့ ေထာင္ထြက္ တင္ေအာင္စိုး ။

တင္ေအာင္စိုးရဲ့ လက္ထဲမွာ အသြားထက္ထက္နဲ႔ ငွက္ႀကီးေတာင္ ဓါးရွည္ တေခ်ာင္း ကိုင္ထားတယ္ ။

“ ေဟ့ေကာင္ အီစမန္….မင္း ေနာက္ဆုတ္ကြာ…..အဲ..ေသခ်င္ရင္ေတာ့ တိုးခဲ့..မင္း ငါ့ကို သိတယ္ မဟုတ္လား”…လူသတ္လာတာ မ်ားၿပီ ..ခုေလးတင္ဘဲ တိုက္အေပါက္ဝမွာ မင္းတို႔ေရာင္းရင္း အဘူ ဆိုတဲ့ေကာင္
ကို လည္လွီးပစ္လိုက္တယ္….ခြီး..အခု မင္းအလွည့္….”

အီစမန္လည္း အားႏြဲ႕တဲ့ မိန္းမသားကို ဓါးႀကီးနဲ႔ အေသသတ္ဖို႔ ျပင္ေနေပမယ့္ သူ႔လိုဘဲ မိုက္ကမ္းတဲ့ ေထာင္
ထြက္ လူမိုက္တေကာင္ ႐ုတ္တရက္ ေပၚလာလို႔ တုန္လွုပ္သြားတယ္ ။ သူ႔လက္ထဲမွာကလည္း သူ႔ဓါးထက္
ႀကီးၿပီး ရွည္နဲ႔ “ငွက္ ” နဲ႔ ။

“ ေဟ့ေကာင္..မင္း ဘာဝင္ရွုပ္တာလဲ……ေအးေဆးေန…ေနာက္ဆုတ္..ငါ့အလုပ္ ငါ လုပ္ေနတာ…”

“ ေဟ့ေကာင္..မင္း ငါ့ကို အရင္ရွင္းကြာ…ငါေသမွ သည္ ေကာင္မေလးကို မင္း လုပ္လို႔ရမယ္…လာ….လာခဲ့..”

တင္ေအာင္စိုးက ဓါးကို တဝွစ္ဝွစ္ လႊဲခုတ္ရင္း အီစမန႔္အနားကို တိုးကပ္သြားတယ္ ။ အီစမန္က အေနာက္ကို
ဆုတ္သြားတယ္ ။ အကြက္ေခ်ာင္းေနတယ္ ။

သည္ အခ်ိန္မွာ ကိုႀကီးစိုးနဲ႔ ဦးဘေဖေသာ္တို႔ အခန္းထဲကို ဝင္လာတယ္ ။

“ ဟင္…..ကိုႀကီး….အို..ဒက္ဒီပါ ပါလာတယ္လား . .”

အိမ့္လည္း ၾကမ္ဒေပၚမွာ ပုံရက္သား က်ေနတဲ့ သူ႔ထမိန္ေလးကို ေျပးေကာက္လိုက္တယ္ ။

ကိုႀကီးစိုးနဲ႔ ဦးဘေဖေသာ္တို႔က တုတ္ေတြနဲ႔ အီစမန္ကို ဖိုက္ဖို႔ ဝိုင္းလိုက္ၾကတယ္ ။ အီစမန္လည္း သုံးေယာက္
နဲ႔ တေယာက္ ျဖစ္သြားလို႔ သူ႔အေျခအေန မလွေတာ့တာ သေဘာေပါက္ေနတယ္ ။ ကိုႀကီးစိုးက တုတ္နဲ႔ဝင္
ရိုက္သလို တင္ေအာင္စိုးက ဓါးရွည္နဲ႔ဝင္ခုတ္တယ္ ။

အီစမန္ ေျပးဖို႔ လမ္း မရွိလို႔ ျပန္ခံခ်တယ္ ။ ဒုတ္ခ်က္ေတြ မိသလို တင္ေအာင္စိုးရဲ့ ဓါးခ်က္ေတြ မိသြားတယ္ ။

“ လူယုတ္မာတို႔ သြားရာလမ္းကို ျမန္းေပေတာ့..အီစမန္ . . .”

တင္ေအာင္စိုးက အီစမန္ရဲ့ လက္ထဲက ဓါးကို သူ႔ဓါးနဲ႔ ခတ္ထုတ္ ပစ္လိုက္တယ္ ။ “ ေဟ့ ေနအုံး…..ေန….”

အီစမန္က လက္တဖက္နဲ႔ တားလိုက္ေပမယ့္ တင္ေအာင္စိုးက ဓါးနဲ႔ ပိုင္းခ်လိုက္တယ္ ။ လက္ ျပတ္ထြက္သြား

တယ္ ။

“ အားးးးး……”

အီစမန္ရဲ့ အသံနက္ႀကီး ကို ၾကားလိုက္ၾကရတယ္ ။ တင္ေအာင္စိုးရဲ့ ဓါးက အီစမန္ရဲ့ လည္ၿမိဳကို ထုတ္ခ်င္း
ေပါက္သြားတယ္ ။

ဦးဘေဖေသာ္က အိမ့္ကို ဆြဲၿပီး အခန္းထဲက အရင္ ထြက္တယ္ ။ တင္ေအာင္စိုးက လဲက်ၿပီး တဆတ္ဆတ္
တုန္ခါေနတဲ့ အီစမန္ရဲ့ အက် ႌနဲ႔ သူ႔ဓါးက ေသြးေတြကို သုတ္ေနတယ္ ။ နီေစြးတဲ့ ေသြးေတြက အိစမန္ရဲ့
လည္ပင္းထဲက ပန္းထြက္ေနဆဲဘဲ ။

ကိုႀကီးစိုးက “ ေက်းဇူးဘဲ ကိုတင္ေအာင္စိုး……” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္ ။

“ ရတယ္ ဆရာ….မတရားမွုေတြကို လက္ပိုက္ ၾကည့္မေနနိုင္ဘူး …….တရားဥပေဒဖက္က လူေတြက လုပ္စရာေတြ
ကို မလုပ္တဲ့အတြက္ က်ေနာ္တို႔က ကိုယ့္တရားကို ကိုယ္ စီရင္ရတာေပါ့ဗ်ာ…..” လို႔ တင္ေအာင္စိုးက ေျပာ
လိုက္တယ္ ။

“ ကဲ လစ္ၾကမယ္..ကိုတင္ေအာင္စိုး..ခင္ဗ်ား အတြက္ ဘာမွ မပူနဲ႔ လိုအပ္တာေတြ က်ေနာ္ ျဖည့္ဆည္းေပးမယ္..
ခင္ဗ်ား ဒိုးခ်င္တဲ့ေနရာကို ဒိုးေပေတာ့….”

သူတို႔ သည္တိုက္အိုႀကီးထဲကေန အျမန္ဆုံး ထြက္သြားၾကတယ္ ။

ဗစ္တာညိဳဝင္းလည္း အိမ့္ဇာေသာ္ကို အျပတ္ရွင္းခိုင္းလိုက္တဲ့ အီစမန္ကို ဖုန္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ေခၚေပမယ့္ ဖုန္း
မကိုင္တာေၾကာင့္ စိတ္ရွုပ္ေထြးလာၿပီး အနီးဆုံးမွာ ရွိေနတဲ့ ရာကြတ္ဘိုင္ ဆိုတဲ့ တပည့္ကို အိမ့္ဇာေသာ္ကို
ဖမ္းေလွာင္ထားတဲ့ ေစာ္ဘြားႀကီးကုန္းက တိုက္အိုႀကီးဆီကို သြားၾကည့္ခိုင္းတယ္ ။

ရာကြတ္ဘိုင္က ခ်က္ခ်င္းဘဲ ေစာ္ဘြားႀကီးကုန္းကို ေျပးၾကည့္တယ္ ။
တံခါးေတြ ပြင့္ေနတဲ့ တိုက္အိုႀကီးကို ဝင္ဝင္ခ်င္းမွာဘဲ သူတို႔ လူတေယာက္ ျဖစ္တဲ့အဘူ႔အေလာင္းကို စေတြ႕
လိုက္တယ္ ။ အဘူ က အိမ့္ဇာေသာ္ရဲ့ အခ်ဳပ္ခန္း အျပင္က ေစာင့္ၾကပ္ရတဲ့ေကာင္ ။

ဗစ္တာညိဳဝင္း ဆီကို ခ်က္ခ်င္း ဖုန္းေကာက္ဆက္တယ္ ။

“ ဘိုင္ေလး….ေလ်ာေနၿပီ..ေလ်ာေနၿပီ…….”

တုန္ရင္တဲ့ အသံနဲ႔ ေျပာလိုက္တဲ့ ရာကြတ္ဘိုင္ေၾကာင့္ ဗစ္တာညိဳဝင္း လန႔္သြားတယ္ ။

“ဘာေလ်ာတာလဲကြ..အရင္းမရွိ အဖ်ားမရွိ…ရာကြတ္ဘိုင္..မင္း ဘာျဖစ္ေနလဲကြ……”

“ အဘူ ေသေနၿပီ…ဘိုင္ဆပ္….ဟာ…ဟာ….ဟာ……အီစမန္လည္း ေလ်ာေနၿပီ….ဟာကြာ…..ေကာင္မေလးလည္း
မရွိေတာ့ဘူး…….”

ဟိုက္…ဗစ္တာညိဳဝင္း တအား တုန္လွုပ္သြားတယ္ ။ ေျခာက္ျခားသြားတယ္ ။

အိမ့္ဇာေသာ္ လြတ္သြားၿပီ ။ အဘူနဲ႔ အီစမန္ကို အျပတ္ရွင္း ၿပီ ကယ္ထုတ္သြားတယ္ ဆိုေတာ့ ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းနိုင္
ရဲ့ လက္ခ်က္လား..သူ႔အေဖႀကီး ဦးဘေဖေသာ္ရဲ့ လက္ခ်က္လား..တခုခုဘဲ ။

ငါ့အတြက္ အႏၲရာယ္ လာၿပီ . . .ဘယ္လို လုပ္မလဲ.. ..ဘယ္လို လုပ္မလဲ……..။

ဗစ္တာညိဳဝင္းသည္ သည္အခ်ိန္မွာ သူတို႔ပိုင္ မုန႔္တိုက္တခုမွာ ေရာက္ေနခိုက္ အခ်ိန္ ။ သူ႔တပည့္ေတြကို
ေခၚၿပီး ခ်က္ခ်င္းဘဲ ဆိုင္ထဲက ထြက္တယ္ ။

ကမၻာေအးေစတီလမ္းမႀကီးေပၚမွာ ကားေတြက တေဝါေဝါနဲ႔ ေမာင္းေနတဲ့ အခ်ိန္ ။

မုန႔္တိုက္ထဲက ထြက္ၿပီး ကားေပၚကို အတက္ သူ႔တပည့္ေတြ ၿခံရံထားတဲ့ ၾကားက ဆံပင္ရွည္ရွည္ ေဘာင္းဘီတိုပြပြ..တီရွပ္ႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔ ညႇပ္ဖိနပ္နဲ႔ တ႐ုတ္ဘိန္းစားလို ပိန္နာနာ လူတေယာက္က ေျပးလာၿပီး ဗစ္တာ
ညိဳဝင္းကို ေျပာင္းတိုေသနတ္ေလးနဲ႔ အနီးကပ္ ပစ္ခတ္လိုက္တယ္ ။
ဒိုင္း..ဒိုင္း..ဒိုင္း……..

ေသနတ္သံ သုံးခ်က္ ….
ဗစ္တာညိဳဝင္းရဲ့ ေခါင္းထဲကို ပြိဳင့္၃၈ က်ည္ေတြ အစုလိုက္ ဝင္သြားတယ္ ။ လမ္းမေပၚကို ဟတ္ထိုး ေမွာက္ရက္
လဲက်သြားတယ္ ။ သူ႔တပည့္ေတြက ေၾကာင္ၾကည့္ေနတယ္ ။ မထင္ဘူးေလ ။ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ရန္ကုန္
ၿမိဳ႕ စည္ကားတဲ့ လမ္းမႀကီးေပၚမွာ လုပ္လိုက္တာ …။

သူတို႔ ပစ္တဲ့ေကာင္ကို တိုက္ခိုက္ဖို႔ ျပင္လိုက္ေတာ့ ပစ္တဲ့ေကာင္က ထြက္ေျပးသြားတာ ေတာ္ေတာ္ ေဝးေဝး
ကို ေရာက္ေနၿပီ ။ သည္ အခ်ိန္မွာ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ တစီး ေရာက္လာၿပီး ပစ္ခတ္တဲ့ ေကာင္ကို တင္ေခၚသြား
တယ္ ။

ဒါေတြကို မလွမ္းမကမ္းက ကားတစီးေပၚကေန ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းနိုင္က စိုက္ၾကည့္ၿပီး ေက်နပ္ေနတယ္ ။ ျပဳံးေနတယ္ ။
ဖုန္းကင္မရာနဲ႔ ဗီဒီယို ရိုက္ေနတဲ့ သူ႔တပည့္က “ အားလုံး ရိုက္လိုက္တယ္ ေဘာ့စ္..” လို႔ လွည့္ေျပာတယ္ ။
ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းနိုင္က “ ဒီေကာင္ကို ေလ်ာ့လိုက္တဲ့ ပုံကို အြန္လိုင္းကို တင္လိုက္ကြာ…..မင္းကို မလိုက္နိုင္ေအာင္လည္း ပိရိေအာင္ တင္…” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္ ။

ဗစ္တာညိဳဝင္းရဲ့ အေဖႀကီး ဦးအက္စ္မာမြတ္သည္ သူ႔သားေလး ရဲ့ အျဖစ္ဆိုး သတင္းဆိုးကို ၾကားလိုက္ရတဲ့ အ
ခါ အႀကီးအက်ယ္ ငိုေႂကြးပါတယ္ ။

“ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ..သားေလးရယ္…..ငါ့သားေလးကို လုပ္ရက္လိုက္ၾကတာ…..ငါ့အသဲႏွလုံးေတြ ကြဲေၾကရပါၿပီကြာ…”

အဖိုးႀကီးရဲ့ အျဖစ္ကို တပည့္ေတြက မၾကည့္ရက္ၾကပါ ။

“ ဆရာႀကီး…..ဘိုင္ေလး အတြက္ လက္စားေခ်ပါရေစ…..က်ဳပ္တို႔ သြား လုပ္လိုက္မယ္ . . .”

အက္စ္မာမြတ္သည္ နီရဲတြတ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာႀကီးနဲ႔ “ ေကာင္းၿပီ …ငါ့သားေလးကို သတ္တဲ့ေကာင္ကို သားေလး ေသသလိုဘဲ…..ေသေအာင္ သတ္ၾကစမ္း….” လို႔ ေအာ္ၿပီး ေျပာလိုက္ပါတယ္ ။

ကိုႀကီးစိုးက အိမ့္ကို သူ႔အိမ္ကို ေခၚသြားခ်င္ေပမယ့္ ဦးဘေဖေသာ္က လက္မခံဘူး ။

အိမ့္က ဗစ္တာညိဳဝင္းရဲ့ အဖမ္းကို ခံခဲ့ရၿပီးတဲ့ေနာက္ စိတ္ေရာ လူပါ ညႇင္းပန္း ႏွိပ္စက္တာကို ခံခဲ့ရတာမို႔
အေဖနဲ႔ အိမ္ကို ျပန္လိုက္ခဲ့ၿပီး ေဆးဝါးကုသ အနားယူဖို႔ လိုအပ္သည္ လို႔ ဆိုၿပီး သူ႔အိမ္ကိုဘဲ ျပန္ေခၚသြား
သည္ ။

ကိုႀကီးစိုးလည္း အိမ့္ကပါ ဦးဘေဖေသာ္နဲ႔ ျပန္လိုက္သြားခ်င္ေနလို႔ ဘာမွ မေျပာေတာ့ဘူး ။ အိမ့္က “ သြားအုံး
မယ္..ကိုႀကီးစိုး…” လို႔ ႏုတ္ဆက္သြားသည္ ။

ဦးဘေဖေသာ္ရဲ့ အိမ္ကို အိမ့္ဇာေသာ္ ေရာက္တာနဲ႔ သဲပုံ႔ ေျပးလာသည္ ။ ေရာက္လာသည္ ။
“ စိတ္ပူလိုက္ရတာ အိမ့္ရယ္ . . .” သဲပုံ႔က အိမ့္ကို ဖက္သည္ ။

ဦးဘေဖေသာ္က အိမ့္ ငယ္ငယ္ေလးထဲက ေနခဲ့တဲ့ အိမ့္ရဲ့ အခန္းကို ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘဲ ဒီအတိုင္း ထား
ထားတာကို အိမ့္ေတြ႕ရသည္ ။ အိမ့္ရဲ့ ငယ္ငယ္ေလးထဲက ကစားခဲ့တဲ့ အ႐ုပ္ကေလးေတြက အစ ။

အိမ့္ကို အိမ္ေဖၚမေလးေတြကလည္း ဖူးဖူးမွုတ္ ျပာျပာသလဲ ဂ႐ုစိုက္ လုပ္ကိုင္ေပးၾကသည္ ။

အိမ့္သည္ ဆပ္ျပာျမဳပ္ေမႊး ေရေႏြးကန္ထဲမွာ တကိုယ္လုံး စိမ္ၿပီး ေရခ်ိဳးလိုက္သည္ ။ သဲပုံ႔က အိမ့္အနားမွာ
တခ်ိန္လုံး ေနေပးသည္ ။ သဲပုံ႔က ဗစ္တာညိဳဝင္းကို ရဲတိုင္ဖို႔ တရားစြဲဖို႔ အႀကံေပးသည္ ။ အိမ့္က မလုပ္ခ်င္ ။

ၿပီးတာေတြ ၿပီးပါေစေတာ့…အိမ့္ ေအးေအးေဆးေဆးဘဲ ေနလိုက္ခ်င္တယ္….လို႔ေျပာသည္ ။

ဦးဘေဖေသာ္သည္ အိမ့္ကို အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ဆရာဝန္ နဲ႔ စစ္ခ်င္သည္ ။ ဘာျဖစ္ေနလဲ..ဘာလိုအပ္လဲ
စစ္ခိုင္းသည္ ။ ဆရာဝန္က အိမ့္ဇာေသာ္ သိတဲ့လူ ျဖစ္ေနသည္ ။ ပန္းသြားပို႔ဖူးတဲ့ ေဒါက္တာမ်ိဳးစည္သူ ပါ ။

ေဒါက္တာမ်ိဳးစည္သူက အိမ့္ကို စမ္းသပ္ရင္း…“ ကိုယ့္ကို မွတ္မိတယ္ မဟုတ္လား….” လို႔ ျပဳံးၿပီး ေမးသည္ ။
အိမ့္က “ ဟုတ္…မွတ္မိပါတယ္…ေဒါက္တာ…” လို႔ ေျဖသည္ ။

ေဒါက္တာမ်ိဳးစည္သူက “ ေဒါက္တာ လို႔ မေခၚပါနဲ႔ဗ်ာ…..” လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။ အိမ့္က “ ဒါျဖင့္ ဘယ္လို
ေခၚရမွာလဲလို႔..” လို႔ ျပန္ေမးလိုက္သည္ ။

“ ကိုကို…လို႔ ေခၚ…” လို႔ သူက ျပဳံးစိစိနဲ႔ ေျပာလိုက္လို႔ အိမ့္လည္း “ အဲလိုႀကီးေတာ့ ေခၚခ်င္ပါဘူး….” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္သည္ ။

သူက အိမ့္ကို အၾကမ္းဖ်င္း စစ္ေဆးေပးတာ ျဖစ္ၿပီး လိုအပ္တာေတြ တခ်ိဳ႕ကို ေဆး႐ုံမွာ စစ္ေပးမည္ လို႔ ေျပာသည္ ။ဦးဘေဖေသာ္က သူနဲ႔ ေဒါက္တာမ်ိဳးစည္သူနဲ႔ အရမ္း ခင္မင္ ရင္းႏွီးၾကသည္ ..သူတို႔ႏွစ္ေယာက္
ဟာ ေဂါက္ရိုက္ဖက္ ေဘာ္ဒါေတြ..လို႔ ေျပာျပသည္ ။

အိမ့္ကို အဝအိပ္ၿပီး နားလိုက္ဖို႔ တိုက္တြန္းသည္ ။
အိမ့္လည္း သူ႔အႀကံေပးခ်က္အတိုင္း အိပ္လိုက္သည္ ။ အိပ္ရာက နိုးေတာ့ နည္းနည္း ပို အားရွိသြားသည္ ။

သည္အခ်ိန္မွာ သဲပုံ႔က စားစရာ ေသာက္စရာေတြ လင္ပန္းနဲ႔ ထည့္ၿပီး ယူလာေပးသည္ ။

“ အားရွိေအာင္ စားလိုက္အုံး…အိမ့္…..”

“ ေက်းဇူးတင္တယ္…သူငယ္ခ်င္းရယ္…..”

သည္ အခ်ိန္မွာ သဲပုံ႔ရဲ့ ဖုန္း ျမည္လာသည္ ။

“ ဟယ္…..”

လန႔္ေအာ္လိုက္တဲ့ သဲပုံ႔ေၾကာင့္ အိမ့္လည္း “ ဘာျဖစ္လဲဟင္..ဘာျဖစ္လဲ…” လို႔ ေမးမိရတယ္ ။

သဲပုံ႔က တုန္တုန္ရီရီနဲ႔..“ ဗစ္တာညိဳဝင္း ေသသြားၿပီ…..ေသနတ္နဲ႔ ပစ္သတ္ ခံရတာ……” လို႔ ေျပာျပသည္ ။

“ အို . . . ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ . .ဘယ္…..ဘယ္သူ….သတ္တာတဲ့လဲဟင္……..” လို႔ အိမ့္ ေမးသည္ ။

သဲပုံ႔က “ မသိေသးဘူး..အိမ့္..သူ႔ကို ပစ္သတ္ၿပီး ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ထြက္ေျပးသြားတာ လို႔ ေျပာတာဘဲ….” လို႔ ေျပာ

ျပသည္ ။ ဗစ္တာညိဳဝင္းကို တခုခု လုပ္ဖို႔ စဥ္းစားေနတဲ့ ဦးဘေဖေသာ္လည္း သည္ သတင္းကို ၾကားလိုက္ရ

ေတာ့ အရမ္း တုန္လွုပ္ေျခာက္ျခားသြားသည္ ။

ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းနိုင္ရဲ့ လက္ခ်က္မ်ားလား……။ ဦးဘေဖေသာ္လည္း ကိုႀကီးစိုး ဆီကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ဒီ သတင္း ၾကားၿပီး

ၿပီလား ေမးၾကည့္လိုက္သည္ ။ ကိုႀကီးစိုးက တီဗီသတင္းမွာ ပါလာလို႔ သိၿပီးၿပီ လို႔ ေျပာျပသည္ ။

ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းနိုင္သည္ သူ႔တပည့္ မိုးေသာင္းတင္နဲ႔ အတူ ျပည္လမ္းမႀကီးေပၚက သူတို႔ မိသားစုပိုင္ “ နိုင္

မန္နီခ်ိန္ဂ်ာ” ( နိုင္ငံျခားေငြ လဲလွယ္ေရး လုပ္ငန္း )ထဲမွာ ေရာက္ေနသည္ ။

ဗစ္တာညိဳဝင္း ပစ္သတ္ခံရတဲ့ သတင္းက အုံးအုံးႂကြက္ႂကြက္ ပြက္ေလာရိုက္ေနသည္ ။

အြန္လိုင္းမွာ လူသတ္သမားက အနီးကပ္ ပစ္သတ္သြားတဲ့ ပုံ တင္လိုက္တာေၾကာင့္ တနိုင္ငံလုံးက လူေတြ ေတြ႕ၾကရၿပီး သတင္းႀကီးသြားသည္ ။

မန္နီခ်ိန္ဂ်ာ လုပ္ငန္းကို သူတို႔ရဲ့ မန္ေနဂ်ာ ဦးစိုးရာဇ က တာဝန္ယူၿပီး လုပ္ကိုင္ေနတာ ျဖစ္သည္ ။

ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းနိုင္က ရံဖန္ရံခါ ေလာက္ဘဲ သည္ လုပ္ငန္းကို လာၾကည့္တတ္သည္။ ဦးစိုးရာဇကဘဲ အစစ အရာရာကို တာဝန္ယူ လုပ္ကိုင္ေပးေနခဲ့သည္ ။

သူ႔လက္ခ်က္မွန္း မသိၾကတဲ့ သူတို႔ ဝန္ထမ္းေတြကလည္း ဒီလူသတ္မွု အေၾကာင္းကို ထင္ရာျမင္ရာေတြ အကုန္ ေလၽွာက္ေျပာေနၾကသည္ ။ သူက နားၿငီးလာလို႔ မန္ေနဂ်ာ ဦးစိုးရာဇကို ေခၚၿပီး ဝန္ထမ္းေတြကို စကားမမ်ားဘဲ
ကိုယ့္အလုပ္ကို ဂ႐ုတစိုက္ လုပ္ၾကဖို႔ ေျပာခိုင္းလိုက္သည္ ။

သည္ အခ်ိန္မွာ သူတို႔ တိုက္ခန္းထဲကို လူတေယာက္ ဝင္လာသည္ ။ မ်က္စိေမွးေမွး သြားေခါေခါနဲ႔ တ႐ုတ္ လူမ်ိဳး လူငယ္ တေယာက္ ။ ပိန္ပိန္ကိုင္းကိုင္း နဲ႔ ။

“ ေငြလဲခ်င္လို႔ ….”

ဒီလူရဲ့ မ်က္လုံးေတြက က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ ဆိုသလို တခန္းလုံးကို အကဲခတ္ေနသည္ ။

“ ဟုတ္ကဲ့ ရပါတယ္ …ဘယ္လို လဲခ်င္တာလဲ..ေဒၚလာကေန ျမန္မာက်ပ္ကို လဲခ်င္တာလား . .”

“ ဟုတ္တယ္…..ဘယ္ေဈးေပါက္လဲ…”

မန္ေနဂ်ာ ဦးစိုးရာဇက ဒီကေန႔ေပါက္ေဈးကို ေျပာျပသည္ ။

သည္လူက ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက အေမရိကန္ေဒၚလာ ေငြစကၠဴတထပ္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ေကာင္တာေပၚကို

ခ်ေပးသည္ ။

“ ေဒၚလာေလးရာ လဲခ်င္တယ္ . . .”

“ ဟုတ္ကဲ့ ရပါတယ္..ခဏေလး ေစာင့္ပါ …. ”

အာမက္သည္ ကားထဲမွာ ထိုင္ေနသည္ ။

သုတ္သီးသုတ္ျပာနဲ႔ အကြီး ျပန္လာသည္ ။ ကားတံခါးကို ဖြင့္ကာ ဝင္ထိုင္သည္ ။

“ အာစရိ …ရွိတယ္…ဟိုေကာင္ အထဲမွာ ရွိေနတယ္ …”

“ ေအး..အထဲမွာ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိလဲ….လုံျခဳံေရး ရွိတယ္ ထင္သလား….”

“ ဝန္ထမ္း ေလးေယာက္ ေလာက္ ရွိတယ္..လုံျခဳံေရးေတာ့ မရွိဘူး ထင္တာဘဲ….”

“ အိုေက..ရွိေတာ့လည္း ေဆာ္ပစ္တာေပါ့ကြာ..ကဲ အကြီး..မင္းေရာ အထဲ ျပန္လိုက္ခဲ့မလား….”

“ ဟား..လိုက္တာေပါ့..ဆရာဘိုင္ေလးအတြက္ က်ဳပ္က လက္စားေခ်ခ်င္ေနတာ တပိုင္းကို ေသလို႔…”

“ အိုေက..ေကာင္းၿပီ….” လို႔ အာမက္က ေျပာရင္း ဖုန္းကို ထုတ္ ဆက္လိုက္သည္ ။

ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းနိုင္သည္ ေဘးခန္းက ေကာ္ဖီဆိုင္က အထူး စပါယ္ရွယ္ ကာေဖးလာေတး ေကာ္ဖီကို တပည့္ေလး တ
ေယာက္ ယူလာေပးလို႔ အရသာခံၿပီး ေသာက္ေနရင္း မန္ေနဂ်ာ စိုးရာဇ ရွင္းျပေနတဲ့ ေငြေၾကး လဲလွယ္မွု ႏွုံး
ထားေတြ အေၾကာင္းကို နားေထာင္ေနတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ သူ ဒါေတြကို သိပ္ စိတ္ဝင္စားလွတာမွ မဟုတ္တာ ။

သူ႔စိတ္ထဲမွာ အိမ့္ဇာေသာ္ကို ျပန္ ခ်ဥ္းကပ္ဖို႔…ဖန္ဖို႔ဘဲ ရွိေနတယ္ ။

သူ ဗစ္တာညိဳဝင္းကို ဒီေလာကႀကီးထဲကေန အၿပီးအပိုင္ ေမာင္းထုတ္ ပစ္လိုက္နိုင္ခဲ့တာကို ေက်နပ္ ပီတိျဖစ္
ေနတယ္ ။ သည္ ငနာကို သူ မုန္းတီးေနတာ ၾကာခဲ့ၿပီ ။ သူ လုပ္တဲ့ ကိစၥေတြ အေရွ႕မွာ ဒီငနာက ကန႔္လန႔္
ကန႔္လန႔္ ေရာက္ေရာက္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ညစ္ခဲ့ရတယ္ ။

အိမ့္ဇာေသာ္ကို ဒီေကာင္ ဖမ္းေခၚသြားတာက သူ႔ကို ေစာ္ကားေမာ္ကား လုပ္လိုက္တာ ။
သူ႔ကို ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေက်ာျပလိုက္တာ မဟုတ္လား ။ ဒီေကာင္က ဘာမို႔လဲ ။ ေတးထားတာ ၾကာခဲ့ၿပီ ။ ဘယ္ရမလဲ…။

ေဂ်ာ္ဂ်ီတို႔က ေက်ာလာရင္ လုံးဝ ခံတာ မဟုတ္ဘူး …။

ဒီငတိနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သူ ျပည္ဖုံးကား ခ်ထားတဲ့ ကိစၥ ကို ဖ်တ္ကနဲ ျပန္ စဥ္းစားမိတယ္ ။ စဥ္းစားမိတိုင္း သူ
ရင္နာတယ္ ။ ခံစားရတယ္ ။ လက္သီးဆုပ္လိုက္မိတယ္ ။

ဘယ္သူမွမသိတဲ့ ကိစၥ တခု ရွိခဲ့တယ္ ။
ဗစ္တာညိဳဝင္း အေပၚ သူ အခဲမေက်ခဲ့တာ ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ သူ ထုတ္မေျပာခဲ့ဘူး ။

ကမာရြတ္ ရပ္ကြက္ထဲမွာ သူ အရမ္း ႀကိဳက္ခဲ့တဲ့ ေကာင္မေလး တေယာက္ ရွိခဲ့တယ္ ။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ ဒီ
ေကာင္မေလးက တအား လွတယ္ ။ သည္ ေကာင္မေလး နံမည္က မိသင္း…တဲ့ ။

မိသင္းက မုန႔္ဟင္းခါးသည္ရဲ့ သမီး ။
သူ မိသင္းကို လိုက္ဖန္တာ မိသင္းက ဆင္းရဲေပမယ့္ မာနက ႀကီးတယ္ ။ သူ႔ကို မယုံၾကည္သလို ျပန္လည္း မ
ႀကိဳက္ဘူး ။ မိသင္းကို စြဲစြဲလန္းလန္းနဲ႔ သူ လိုက္တယ္ ။ ဖန္တယ္ ။

မိသင္းကို သူ တကယ္ ခ်စ္မိတယ္ ။ တေန႔ မိသင္း သူ႔ကို ျပန္လက္ခံရင္ လက္ထပ္ယူမယ္ လို႔သူ မွန္းခဲ့တယ္ ။ လေပါင္းမ်ားစြာ မိသင္းကို သူ လိုက္တယ္ ။ ငိုျပတယ္ ။ ၾကာေတာ့ မိသင္းက သူ႔ကို သနားလာပုံရတယ္ ။
မိသင္းနဲ႔သူ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္ ။ မိသင္း အခ်စ္ကို ရတာ သူ အရမ္း ဝမ္းသာတယ္ ။ မိသင္းကို သူ
အထင္မေသးဘူး ။ မိသင္းကို ျဖဳတ္ဖို႔ ဖန္တာ မဟုတ္ဘူး ။ တကယ္ ခ်စ္မိခဲ့တာ ။

ဒါေပမယ့္ တေန႔မွာ မိသင္း ဆီကို သူသြားေတာ့ မိသင္း မရွိေတာ့ဘူး ။ သူတို႔ ေျပာင္းသြားၾကၿပီ .။သူ႔ကမၻာႀကီး ပ်က္စီးၿပိဳကြဲသြားခဲ့တယ္ ။ မိသင္းက သူ႔အတြက္ စာတေစာင္နဲ႔ ဗီဒီယိုတိတ္တေခြ အိမ္နားနီးခ်င္း တေယာက္ဆီ
မွာ ခ်န္ထားခဲ့တယ္ ။

သူ႔ကို စိတ္နာဆဲဆိုထားတဲ့ စာ ပါ ။ဗီဒီယို အေခြက သူ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ ကဲေနတဲ့ ပုံေတြ ။

ဒါ ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္လည္း သူ စုံစမ္းေတာ့ ဗစ္တာညိဳဝင္း ၾကားက ဝင္ေထာင္တာ ျဖစ္ေနတယ္ ။ သူ ေက်ာခဲ့
တာေတြ ရွိလို႔ သူ႔ကို ျပန္ လက္စားေခ်တာ ။ အဲဒီတုံးက ဒီငနာကို သူ လိုက္ဖိုက္တယ္ ။ ကားနဲ႔ လိုက္တိုက္
တယ္ ။ ဒီေကာင္စီးတဲ့ ကားကိုလည္း ဝိုင္း ဖ်က္ဆီးခဲ့တယ္ ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ သူ အညႇိုးထား ၿပီး သူ႔ကို
တိုက္ခိုက္ခဲ့တယ္ ။

အခု အိမ့္ကိစၥလည္း ေရာက္ေရာ သူ႔သည္းခံနိုင္စြမ္းအားေတြ ကုန္သြားခဲ့ၿပီ ။ ဒီေကာင့္ကို လားပင္စင္ ေပးလိုက္
ရၿပီ ။ အခုေတာ့ ရဲေတြ စီအိုင္ဒီေတြ ေျခရွုပ္ အလုပ္မ်ားေနၾကၿပီ ။

သည္ အခ်ိန္မွာ သူတို႔ ဆိုင္ထဲကို လူေလးေယာက္ ဝင္လာတယ္ ။ မ်က္ႏွာဖုံးစြပ္ လူေလးေယာက္ ။ အေမရိကန္
သမၼတ အိုဘားမား မ်က္ႏွာဖုံးေတြ တပ္ထားတဲ့ လူေလးေယာက္ ။ လက္ေတြထဲမွာ ေသနတ္ကိုယ္စီနဲ႔ ။

အေရွ႕ဆုံးက တေယာက္က မန္ေနဂ်ာ စိုးရာဇကို ေသနတ္နဲ႔ ခ်ိန္ၿပီး “ ေငြေတြကို အိတ္တလုံးနဲ႔ အျမန္ထည့္..” လို႔ အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္ ။ စိုးရာဇ က ေႏွးေကြးေနလို႔ ေသနတ္ဒင္နဲ႔ ပုခုံးကို ထုခ်လိုက္ၿပီး “ ျမန္ျမန္လုပ္..ပစ္သတ္ပစ္လိုက္ရမလား..” လို႔ ထပ္ေအာ္တယ္ ။ သူ႔အေနာက္က လူသုံးေယာက္က က်န္တဲ့ဝန္ထမ္းေတြကို ၾကမ္းေပၚကို ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး လက္ေတြကို ေခါင္းေပၚကို တင္ခိုင္းတယ္ ။

စိုးရာဇက ျမန္မာက်ပ္ေတြေရာ ေဒၚလာေတြေရာ အိတ္ႀကီးတလုံးထဲကို ထည့္ေပးလိုက္တယ္ ။

“ မင္းလဲ ဟိုေကာင္ေတြလိုဘဲ ထိုင္..ေခါင္းေပၚ လက္တင္ထား….”

ေငြအိတ္ႀကီးကို တေယာက္က ဆိုင္ခန္း အျပင္ကိုဆြဲယူထုတ္သြားၿပီးတဲ့ ေနာက္ ေခါင္းေဆာင္ လုပ္တဲ့လူက
သူတို႔ကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ ၾကည့္ေနတဲ့ ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းနိုင္ကို “ မင္းက ဘာၾကည့္တာလဲကြ….” လို႔ ေငါက္လိုက္
ၿပီး ေသနတ္နဲ႔ တည့္တည့္ခ်ိန္လိုက္တယ္ ။ ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းနိုင္က ဘာမွ ျပန္မေျပာေပမယ့္ ပုခုံးတြန႔္ျပတယ္ ။

“ ႐ုပ္က ပမာမခန႔္နဲ႔…ေဟ့ေကာင္ေတြ..ေဆာ္ပစ္လိုက္စမ္းကြာ…” လို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ က်န္တဲ့ မ်က္ႏွာဖုံးစြပ္
ႏွစ္ေယာက္က ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းနိုင္ကို အနီးကပ္ ပစ္ခတ္ လိုက္ၾကတယ္ ။

ေသနတ္သံေတြ ဆူညံသြားတယ္ ။ ယမ္ခိုးေငြ႕ေတြ ဆိုင္ခန္းထဲ ေဝသြားတယ္ ။

မ်က္ႏွာဖုံးစြပ္ေတြ ဆိုင္ခန္းထဲက ေျပးထြက္သြားၾကတဲ့အခ်ိန္ စိုးရာဇ ဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး ရဲတပ္ဖြဲ႕ကို ေခၚ
တယ္ ။

ေဂ်ာ္ဂ်ီဝင္းနိုင္ကေတာ့ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေသြးအိုင္ထဲ အသက္ေပ်ာက္ေနၿပီ ။

ရန္ျငႇိုးရန္စေတြေၾကာင့္ ၿပိဳင္ဖက္ႏွစ္ေယာက္ ပစ္ၾကသတ္ၾက ေသၾကတဲ့ သတင္းဆိုး သည္ ေန႔ရက္လေတြ ၾကာ
လာေတာ့လည္း လူေတြ ေမ့ေလ်ာ့ကုန္ၾကတာပါဘဲ ။

အိမ့္ဇာေသာ္လည္း အေဖ ျဖစ္သူ ဦးဘေဖေသာ္ရဲ့ ကားေရေဆးဆီထိုး လုပ္ငန္းမွာ ဝင္ၿပီး ကူညီ လုပ္ကိုင္ေနၿပီ ။

သဲပုံ႔လည္း အိမ့္ဆီကို အျမဲလာတယ္ ။ အိမ့္က အေဖကိုယ္စား လုပ္ငန္းမွာ တာဝန္ယူေပးလို႔ ဦးဘေဖေသာ္
လည္း ခရီးထြက္နိုင္လာတယ္ ။

အိမ့္တို႔ရဲ့ ေရေဆးဆီထိုး လုပ္ငန္းႀကီးလည္း အိမ့္ရဲ့ ဦးစီးမွုနဲ႔ လဖက္ရည္ဆိုင္..စားေသာက္ဆိုင္ကိုပါ ေသေသ
သပ္သပ္ ထပ္တိုးခ်ဲ႕လိုက္တာေၾကာင့္ ပို ေအာင္ျမင္လာတယ္ ။

အေခ်ာစား အိမ့္ဇာေသာ္ေၾကာင့္လည္း လူေတြ ပိုစည္ကားလာတယ္ လို႔ နီးစပ္သူေတြက ေျပာၾကတယ္ ။

အိမ့္ဇာေသာ္လည္း ကိုႀကီးစိုးနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားတယ္ ။ ကိုႀကီးစိုးက အိမ့္အျပင္ မိန္းကေလးေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြ လုပ္ထားတာေတြ ေပၚေပါက္သြားလို႔ အိမ့္က ျဖတ္ပစ္လိုက္တာ ။ သူက အႀကိမ္ႀကိမ္
ေတာင္းပန္ၿပီး ျပန္ခ်ဥ္းကပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေပမယ့္ အိမ့္က လက္မခံေတာ့ဘူး ။

ဒက္ဒီ ခရီးသြားလို႔ သည္ တပတ္လုံး အိမ့္ အလုပ္မွာ တေနကုန္ ရွိေနတယ္ ။
႐ုံးခန္းေလးက ေကာင္တာမွာ ထိုင္ၿပီး ကားလာေဆးတဲ့လူေတြ ဆီက ေငြရွင္းေပးတာေတြကို လက္ခံလိုက္..တခါတခါ လဖက္ရည္ဆိုင္ အေျခအေနကို သြားၾကည့္လိုက္ လုပ္ရေပမယ့္ အလုပ္သမားေတြ ငွားထားတာေၾကာင့္
သူတို႔ လုပ္တာကိုင္တာကို ႀကီးၾကပ္ေပးရတာမို႔ သိပ္ေတာ့ ပင္ပန္းတဲ့အလုပ္ မဟုတ္ ။

အိမ့္ရဲ့ နံမည္ႀကီးလို႔ လာလာၾကည့္ၾကတဲ့ ဘဲေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပါ ။
လဖက္ရည္ဆိုင္ကေနလည္း ေငြရွင္းေကာင္တာက အိမ့္ကို ျမင္နိုင္တာေၾကာင့္ ဘဲေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက လဖက္ရည္ဆိုင္ထဲကေန လွမ္းၿပီး ၾကည့္ေနတတ္ၾကတယ္ ။

အိမ့္ ေကာင္တာ ထိုင္ခုံကေန ထၿပီ ဆိုရင္ မ်က္လုံးေတြက ဝိုင္းျပဳံၿပီး အိမ့္ရဲ့ ခါးေသးေသး ေအာက္က စြင့္ကားတဲ့ အလွအပေတြကို “ ေခၚေတာတေထာင္အား ” ပါဝါ မ်က္လုံးႀကီးေတြနဲ႔ ေငးေမာၾကၿပီ ။

ဒီေန႔ အိမ့္ အလုပ္ပါးတယ္ ။ ဗုဒၶဟူးေန႔ ရဲ့ ေန႔လည္ခင္း ။
လဖက္ရည္ဆိုင္က တာဝန္ခံ မမေကသီက အိမ့္ကို မုန႔္ဟင္းခါး လာပို႔ေပးတယ္။ အိမ့္က စားေနက်ေလ။

“ အိမ့္ႀကိဳက္တတ္တဲ့ ငါးဖယ္ေၾကာ္နဲ႔ ဘူးသီးေၾကာ္ေလး ညႇပ္ထည့္လာေပးတယ္ …”
“ သိုင္းက်ဴး မမေကသီ…..”

ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ ဟင္းရနံ့ေလးေၾကာင့္ အလုပ္ကို ေကာင္ေလးတေယာက္ ေခၚ လုပ္ခိုင္းၿပီး ကားေရေဆးေနတာေတြကို လွမ္းၾကည့္ရင္း မုန႔္ဟင္းခါးကို စားတယ္ ။ ေကာင္းလိုက္တာ ..။

သည္ အခ်ိန္မွာ “ အိမ့္..ေနေကာင္းလား..” လို႔ အေနာက္ကေန ေျပာလိုက္တဲ့ အသံ ၾကားလိုက္လို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္ ။

“ အိုး….ကိုဇင္မင္းဝင္း …. ”

“ အိမ့္နဲ႔ မေတြ႕တာ ၾကာၿပီ…..အိမ့္ ဒီမွာ ဦးစီး လုပ္ေနတယ္ လို႔ေတာ့ ၾကားေနတာ..အခုမွဘဲ လာျဖစ္တယ္…”

“ ဟုတ္တယ္..ဒက္ဒီ့ကို လာကူေနတာ …ဘယ္လိုဘဲ ကိုဇင္မင္းဝင္း…႐ုပ္ရွင္ကားေတြ ေတာ္ေတာ္ဘဲ ရိုက္ျဖစ္ေနလား . . .”

“ ဟုတ္တယ္..အိမ့္..ရိုက္ျဖစ္ပါတယ္ ..အခု ေနာက္ပိုင္း..ရင္သိမ့္တုန္ ဇာတ္လမ္းေတြေပါ့…..နဲနဲ…ၾကမ္းတဲ့ဟာေလးေတြေပါ့..ဟင္းဟင္း…..”

“ ယုံပါတယ္ရွင္..ကိုဇင္မင္းဝင္းက ဒီလိုဖက္မွာ တဖက္ကမ္းခပ္ ကၽြမ္းတဲ့ လူတေယာက္ဘဲ မဟုတ္လား…”

“ ဟဲဟဲ…အိမ့္ကလည္း..အမွန္ေတြကို ေျပာေနျပန္ပါၿပီေလ….ဟားဟား….”

ဇင္မင္းဝင္းနဲ႔ အိမ့္နဲ႔က တကယ့္ကို ပြင့္လင္းျမင္သာ ခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြပါ ။ ဇင္မင္းဝင္း ရဲ့ အကိုင္အတြယ္ အထိအေတြ႕ေတြက အိမ့္ကို တအား စြဲလန္းေစခဲ့တာပါ။ အခုေတာ့ အိမ့္ စိတ္ေတြ တည္ၿငိမ္ ေအးေဆးေနသလိုဘဲ ။ သူ႔ကိုလည္း ပုံမွန္ မိတ္ေဆြ တေယာက္လိုဘဲ ဆက္ဆံခ်င္ေတာ့တယ္ ။

“ ဟိုေလ..အိမ့္…အားတဲ့ အခါ..ကိုယ္နဲ႔ ညစာေလး ဘာေလး….”

“ အိမ့္ အခ်ိန္ မရွိပါဘူး..ကိုဇင္မင္းဝင္း……ေဆာရီးဘဲေနာ္…..အိမ့္ ဘယ္သူနဲ႔မွ မထြက္ေတာ့ဘူး……”

“ ေအာ္ . . အိမ့္ရယ္…အိမ့္…ၾကဳံခဲ့..ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ အခက္အခဲေတြက မ်ားေတာ့ စိတ္ေတြ ပင္ပန္းေနမွာေပါ့ ကိုယ္ သေဘာေပါက္ပါတယ္….တေန႔ေန႔..တခ်ိန္ခ်ိန္ေပါ့..ကိုယ္က အိမ့္အတြက္ဆို အျမဲ အဆင္သင့္ ရွိေနတာပါ..အိမ့္ အိမ္ထဲမွာဘဲ ပ်င္းၿပီး အျပင္ထြက္ ေလေကာင္းေလသန႔္ရွုခ်င္ရင္ ကိုယ့္ကို သတိရလိုက္ေပါ့..” အိမ့္လည္း စိတ္ထဲမွာ ျပဳံးလိုက္မိတယ္ ။

ဟြန္း..နင့္အႀကံ..ငါမသိရင္ ခက္မယ္…နင္ ငါ့ကို ရွူေစခ်င္တာက ေလေကာင္းေလသန႔္ မဟုတ္ပါဘူးဟာ…နင္ ရွုေစခ်င္တာက နင့္လေခ်ာင္းႀကီးပါ….လို႔ စိတ္ထဲမွာ ေျပာေနမိတယ္ ။ ဇင္မင္းဝင္း ႏုတ္ဆက္ၿပီး ျပန္သြားတယ္ ။ မၾကာေသးတဲ့ အခ်ိန္ကာလတုံးက ဇင္မင္းဝင္းနဲ႔ ကာမစပ္ယွက္ခဲ့တာ
ေတြကို တခ်က္ ျပန္ ျမင္ေယာင္ သတိရလိုက္မိၿပီး စိတ္ထဲမွာ ကာမဆႏၵ လိုလားခ်င္သလိုလို ျဖစ္သြားလိုက္ေသးတယ္ ။ ေပါင္ၾကားမွာ စိုစိစိ ဖီလင္ေလးေတာင္ ရလိုက္တယ္ ။ အင္း…အိမ့္ သည္ကိစၥေတြကို မေတြးတာ ၾကာၿပီ။

ေအးေဆး တည္ၿငိမ္လာၿပီ လို႔ ထင္ရတဲ့ အိမ့္ဇာေသာ္ရဲ့ စိတ္ေတြဟာ ဇင္မင္းဝင္း ေရာက္လာတာနဲ႔ ဟိုတုံးက ဇင္မင္းဝင္းနဲ႔ လုပ္ခဲ့တာေတြကို ျပန္ေျပာင္း သတိရမိခဲ့တာေၾကာင့္ ငုတ္လၽွိုးေနတဲ့ ကာမစိတ္ေတြက ေပၚေပါက္လာရျပန္ၿပီ။

အလုပ္ ပိတ္ဖို႔ အခ်ိန္ နီးကပ္လာၿပီ ။ အိမ့္ အိမ္သာထဲ ဝင္ခဲ့တယ္ ။ ေသးေပါက္ခ်င္လို႔ မဟုတ္ဘူး ။ ေပါင္ၾကားဂြဆုံက စိုစိစိ ျဖစ္ေနတာကို စူးစမ္းခ်င္တာ ။ ဟုတ္တယ္ ။ အိမ့္ ဇင္ဝင္းဝင္းေၾကာင့္ အရင္ အေဟာင္းေတြ ျပန္ေျပာင္း သတိရၿပီး ကာမဆႏၵ ေတာင့္တတဲ့စိတ္ေတြ ဝင္လာတာ။ အရည္ေတြ စိုရဲေနတယ္ ။ မို႔ေဖါင္းတဲ့ အေမႊးေရးေရးနဲ႔ သူ႔မုန႔္ေပါင္းကို တခ်က္ စမ္းလိုပ္မိတယ္ ။
ဖူး….အင္း…ေယာက်္ားနဲ႔ မေတြ႕တာ ၾကာလို႔ လိုလားေနျပန္ၿပီ ။

လဖက္ရည္ဆိုင္ေလးလည္း ဆိုင္ပိတ္ေတာ့မွာမို႔ စသိမ္းေနၿပီ ။ ကားေရေဆးတဲ့ေနရာက တာဝန္ခံ ေကာင္ေလး ေက်ာ္ေက်ာ္က “ မမ..အသစ္ လက္မခံနဲ႔ေတာ့ ..လက္ရွိ ေဆးေနတာ သုံးစီး ရွိေနေသးတယ္….” လို႔ လာ သတိေပးတယ္။ အဲလို သတိေပးဖို႔ ဒီေကာင္ေလးကို ႀကိဳေျပာထားခဲ့တာေလ ။ မဟုတ္ရင္ ပိတ္နိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး ။

“ CLOSED ” ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေလးကို ေက်ာ္ေက်ာ္ သြားခ်ိတ္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္တယ္ ။ သည္ေကာင္ေလး ေတာ္ေတာ္ တက္ႂကြတယ္ ။ ႀကိဳးစား နိုးၾကားတယ္ ။ ဒါေၾကာင့္ ဒယ္ဒီက သူ႔ကို အရမ္း သေဘာက်တယ္ ။ တဖြဖြ ခ်ီးမြမ္းတတ္တယ္ ။ “ ဒီကေလး..ေတာ္တယ္…” တဲ့ ။

ေက်ာ္ေက်ာ့္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ အဆီပို တက်ပ္သားေတာင္ ရွိမွာ မဟုတ္တဲ့ က်စ္လစ္ေတာင့္တင္းၿပီး အခ်ိဳးက်တဲ့ သူ႔ကိုယ္လုံး အေနအထားကို အိမ့္ သေဘာက်သြားတယ္ ။ အား ေကာင္းသန္မာတဲ့ ေကာင္ေလးမို႔ မိန္းမတေယာက္ကို ေကာင္းေကာင္း ေထာင္းေပးနိုင္မယ့္ ေယာက်္ား တေယာက္ဘဲ လို႔ အိမ့္လည္း လတ္တေလာ ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ရိုင္းေတြနဲ႔ ေတြးလိုက္တာ ။

သည္ အခ်ိန္မွာ ေငြသိမ္းေကာင္တာက အတြင္းဖက္ စားပြဲေလး ေပၚက အိမ့္ရဲ့ ဟမ္းဖုန္းေလး တတိတိနဲ႔ ျမည္လာတယ္ ။ ဘယ္သူ ေခၚတာလဲ ၾကည့္လိုက္တယ္ ။ ဒယ္ဒီမ်ား ေခၚတာလားလို႔ပါ ။ အိုး…ေဒါက္တာမ်ိဳးစည္သူ…..။

“ ဟယ္လို…..အိမ့္ဇာေသာ္ပါ…..”
“ ေဟး..အိမ့္..ဒို႔ပါ ..မ်ိဳးစည္သူ ……”
“ အကို..မေတြ႕တာ ၾကာၿပီ……”
“ ဟုတ္တယ္…ဒို႔လည္း ခရီးသြားေနလို႔…မေန႔ကဘဲ ျပန္ေရာက္တာ….”
“ ဘယ္သြားတာလဲ အကို..ဗေကးရွင္းလား…..”
“ မဟုတ္ဖူး..အိမ့္..အလုပ္ကိစၥနဲ႔..စကၤာပူ သြားတာ…အိမ့္အတြက္ေလ…လက္ေဆာင္ေလးေတြ ပါလာတယ္…အိမ့္ကို လာေပးလို႔ ရမလား…. အန္ကယ္လ္ေကာ ရွိလား….”
“ ဒယ္ဒီ မရွိဘူး..အကို..သူ႔မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ငပလီကို သြားေနတယ္…..”
“ အိမ့္က အန္ကယ္လ့္ေနရာမွာ တာဝန္ယူေပးေနတာေပါ့ေလ…..”
“ ဟုတ္တယ္..အကို….”
“ ေကာင္းလိုက္တာ အိမ့္ရယ္…အကို ဝမ္းသာတယ္ ……အိမ့္ ဒီညေန အားလား..ဘာမွ ခ်ိန္းထားတာ မရွိရင္ အကိုနဲ႔ တခုခု ထြက္စားမလား…ဝယ္လာတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြလည္း ေပးရင္းနဲ႔ေလ…”
“ အင္း……ဘာမွ ေတာ့ မရွိပါဘူး……ရတယ္ေလ…အကို လာလို႔ ရပါတယ္….”
“ အိုေက..အိမ့္..ဒါဆို အကို ခုနစ္နာရီေလာက္ လာခဲ့လို႔ ရမလား….”
“ ရတယ္ အကို…..အိမ့္ အိမ္ကဘဲ ေစာင့္ေနမယ္ …..”
“ အိုေက ေကာင္းၿပီ..ေတြ႕မယ္ေနာ္…အိမ့္…ဆီးယူး…..”
“ ဆီးယူး အကို…..ဘိုင္း……”

ဟင္း..ေစာေစာက ေက်ာ္ေက်ာ့္ကို မရိုးမသား ေတြးမွန္းလိုက္မိတာေတြ အိမ့္ေခါင္းထဲမွာ မရွိေတာ့ဘူး ။ ေက်ာ္ေက်ာ့္ေနရာမွာ အစားထိုး ေနရာဝင္ယူသြားတာက ေဒါက္တာမ်ိဳးစည္သူ …။
ဟင္း..ခ်စ္ရည္ရႊမ္းေနတဲ့ သူ႔မ်က္လုံးညိဳညိဳႀကီးေတြနဲ႔ အိမ့္ကို စိုက္စိုက္ၾကည့္တတ္တဲ့ ေဒါက္တာမ်ိဳးစည္သူ ရဲ့ အၾကည့္ေတြထဲမွာ အိမ့္ကို သူ ခ်စ္ေနတယ္ ဆိုတာ အိမ့္ သိခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ ။

အားလုံး သိမ္းဆည္းၿပီးလို႔ ျပန္ခါနီး အိမ့္လည္း ေက်ာ္ေက်ာ့္ကို “ မမ မသိလို႔ ေမးရဦးမယ္..မင္းက အိမ္ေထာင္နဲ႔လား….” လို႔ ေမးလိုက္ပါတယ္ ။ ေက်ာ္ေက်ာ္က “ ဟုတ္တယ္..မမ….ပ်ေနာ့္မွာ က
ေလး၂ေယာက္ ရွိပါတယ္ မမ..” လို႔ ေျဖလိုက္တယ္ ။

အိမ့္ သူ႔ဘီအမ္ဒဗ်ဴကားျဖဴေလးေပၚကို တက္လိုက္ရင္း..“ အင္း…ငါ့စိတ္ရိုင္းေတြကို အခ်ိန္မွီ ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္နိုင္လို႔ ေတာ္ပါေသးတယ္…” လို႔ ေတြးလိုက္ပါတယ္ ။

ေဒါက္တာမ်ိဳးစည္သူနဲ႔ ထြက္ရမွာမို႔ အိမ္ကို ျပန္ ေရမိုးခ်ိဳး အလွအပ ျပင္ဆင္ရဦးမယ္ ။

အကယ္လို႔မ်ား ေဒါက္တာမ်ိဳးစည္သူက အိမ့္ကို ခ်စ္စကား ေျပာလာမယ္ ဆိုရင္ အိမ့္က ျငင္းပယ္လိမ့္မွာ မဟုတ္ပါဘူး ။ သူ႔ကိုဘဲ ဘဝၾကင္ေဖၚ အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္လိုက္ဖို႔ အိမ့္ စိတ္ကူးၿပီးၿပီ ။
အသက္ႀကီးလာတဲ့ ဒက္ဒီ့ကို နားခိုင္းၿပီး အိမ့္ကဘဲ ဆက္ အလုပ္ေတြ လုပ္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ထားခဲ့ၿပီးၿပီ ။

ပ်က္အစဥ္ ျပင္ခဏ ဆိုတဲ့ စကားလိုဘဲ သမီးဆိုးေလး အိမ့္ဇာေသာ္ဟာ ဒီကေန႔မွာေတာ့ သမီးလိမၼာေလး တေယာက္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။…ၿပီးပါၿပီ