Unicode
ကိုကိုမောင် (၇) တန်း အောင်တော့ သူ့ဦးလေးရှိရာ မန္တလေး စိန်ပန်းရပ်သို့ ရောက်လာ၏။ စောစောကတော့ ကျောင်းဆက်တက်ရန် စိတ်ကူးမရှိခဲ့။ ဦးလေးဖြစ်သူ ကိုမြင့်ဟန်က ကျောင်းဆက်ထားဖို့ တာဝန်ယူသဖြင့် သူ့အမေ မခင်ဝင်းက သဘောတူလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဦးလေးဖြစ်သူ ကိုမြင့်ဟန် မှာ သံရေကျိုလုပ်ငန်းဖြင့် ကြီးပွားနေ၏။ အလုပ်ရုံက သတ်သတ်၊ အိမ်က သတ်သတ်ဖြစ်သည်။ ကိုကိုမောင်ကို မန္တလေးသို့ ပို့ခြင်းမှာ ကျောင်းဆက်ထားဖို့ မဟုတ်ဘဲ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်း အလုပ်တစ်ခု သင်ကြားရန်ဖြစ်သည်။ ဒီရောက်မှ အစီအ စဉ်တွေ ပြောင်းကုန်ခြင်းဖြစ်၏။
ကိုမြင့်ဟန် မိန်းမ မနှင်းရီ က ငွေကုန်မည့် ကိစ္စမို့ သိပ်တော့ မကျေနပ်။ သို့သော် ကိုမြင့်ဟန်ကို ကြောက်ရသည့်အတွက် အောင့်သက်သက်နှင့် နေလိုက်ရသည်။ ကိုကိုမောင်ကလည်း သူ့ဦးလေး မိန်းမ မကျေနပ်မှန်း ရိပ်မိသည်။ ထို့ကြောင့် မနှင်းရီ နှင့် အဆင်ပြေအောင် ပေါင်းရမည်ကို နားလည် လိုက်သည်။ ကျောင်းဖွင့်ဖို့က တစ်လခွဲလောက် လိုသေး၏။ ထို့ကြောင့် အလုပ်ရုံနှင့်အိမ် ကူးချည်သန်းချည်လုပ်ကာ မနှင်းရီ တာဝန်များကို ဝိုင်းကူလုပ်ပေးသည်။ မပျင်းမရိ မခိုမကပ် လုပ်ကိုင်ပေးတတ်သဖြင့် တစ်ပတ်အတွင်း မနှင်းရီက သူ့ကို သဘောကျသွားသည်။ မနှင်းရီက အိမ်ဆိုင်ဖွင့်ထားသည်ဖြစ်ရာ လိုအပ်သော ပစ္စည်းများကို ဈေးချိုသို့ သွားဝယ်ပေးရသည်။
ကိုကိုမောင် မရောက်ခင်က ဖတ်ဖတ်မောအောင် လုပ်ခဲ့ရသော မနှင်းရီ တစ်ယောက် ယခုတော့ တဝက်မက သက်သာနေသဖြင့် ကိုကိုမောင့်အပေါ် သဘောကျ ကြည်ဖြူနေသည်။ ကိုကိုမောင် လုပ်ကိုင်ပေးသမျှကို လုပ်အားခဟု သဘောထားကာ ကျောင်းမုန့်ဖိုးအဖြစ် ယခုကတည်းက စုပေးထား၏။
ဦးလေးဖြစ်သူ ကိုမြင့်ဟန်မှာ မနက်မိုးလင်းသည်နှင့် အလုပ်ရုံထွက်သည်။ ည မိုးချုပ်မှ ပြန်လာလေ့ရှိ သည်။ များသောအားဖြင့် ည ကိုးနာရီခွဲ ဆယ်နာရီမှ ပြန်လာလေ့ရှိသည်။ သည်တော့ ကိုကိုမောင် တစ်ယောက် မနှင်းရီအတွက် အကောင်းဆုံး ကူဖော်လောင်ဖက် ဖြစ်လာသည်။ ပြီးတော့ သူတို့မှာ သားသမီးမထွန်းကားသဖြင့် ကိုကိုမောင်ကို သားတစ်ယောက်သဖွယ် သဘောထား ဆက်ဆံလာသည်။ ကျောင်းစဖွင့်သည့်နေ့က မနှင်းရီကိုယ်တိုင် ကျောင်းလိုက်အပ်သည်။ မနှင်းရီက သူနှင့်ရင်းနှီးသော ကေသွယ်မိုး နှင့် ကိုကိုမောင်ကို မိတ်ဆက်ပေးပြီး လိုအပ်သော အကူအညီများပေးရန် အတန်တန်မှာခဲ့၏။ ကေသွယ်မိုးကလည်း (၇)တန်းအောင် (၈)တန်းတက်ရမည့်သူ ဖြစ်ရာ တောသားလေး ကိုကိုမောင်အဖို့ အစစအရာရာ အဆင်ပြေသွားသည်။
မနှင်းရီက အပြန်တွင် ကေသွယ်မိုးကိုပါ မုန့်ဖိုးငါးရာပေးခဲ့ သည်။ (မှတ်ချက်။ ။ ထိုစဉ်က ဆန်တစ်ပြည် (၁၂၅) ကျပ် ခန့်သာရှိသေးသည်။) ကိုကိုမောင့်ကို အကြောင်းပြု၍ မုန့်ဖိုးငါးရာ ရသဖြင့် ကေသွယ်မိုး တစ်ယောက် ကိုကိုမောင့်အပေါ် ငယ်ပေါင်းသဖွယ် ခင်မင်ရင်းနှီးသွားသည်။
လိုအပ်သည့် အကူအညီများကို စေတနာ ထက်သန်စွာ အကူအညီပေးသည်။ နောင်လည်း ရလာဦးမည့် အခွင့်အရေးများကို မျှော်မြင်ကာ ကိုကိုမောင်ကို သူ့လူအဖြစ် သတ်မှတ် လိုက်တော့၏။ထိုနေ့မှစ၍ သူတို့နှစ်ယောက်မှာ သွားအတူ စားအတူ တပူးတွဲတွဲဖြစ်ခဲ့ကြသည်။
တက္ကသိုလ်ရောက်တော့လည်း အတူတူပင် ကေသွယ်မိုး မိဘများက သာမန်လက်လုပ်လက်စားတွေမို့ စားနိုင်သောက်နိုင်ရုံသာ ရှိကြ၏။ ကေသွယ်မိုး အဖေက မြင်းလှည်းမောင်း သည်။ ကိုကိုမောင့် ဦးလေး အလုပ်ရုံက ပစ္စည်းများကို ကေသွယ်မိုး အဖေကပင် ဒိုင်ခံသယ်ပို့ပေးရ၏။
ကေသွယ်မိုး အမေကတော့ ကမ်း နားဈေးမှာ ကုန်စိမ်းရောင်းသည်။ မနှင်းရီနှင့် ရွာဆွေရွာမျိုးဖြစ်သည်။ မနှင်းရီက မန္တလေးဇာတိမဟုတ်။ အထက် ကသာဖက်မှဖြစ်သည်။ ဈေးရောင်းရင်း သူ့ဦးလေးနှင့် ညားကြခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် လူကြီးခြင်း ခင်မင်ရင်းနှီးကြပြီးဖြစ်၏။
သို့သော် ရပ်ကွက်ခြင်းခြား၏။ တစ်ပြကျော်ကျော်ခန့်ဝေးသည်။ ကေသွယ်မိုးနှင့် ကိုကိုမောင်တို့မှာ တစ်နှစ်ထက် တစ်နှစ် ရင်းနှီးလာကြသည်။ တစ်ဦးကို တစ်ဦး သံယောဇဉ်လေးတွေ နှောင်ဖွဲ့လာကြသည်။
ဤသို့ဖြင့် (၁၀)တန်းအောင်ပြီး တက္ကသိုလ် ဒုတိယနှစ်တွင် မနှင်းရီ တစ်ယောက် သားအိမ်ကင်ဆာနှင့် ကွယ်လွန်သွားသည်။ မိဘသဖွယ် သံယော ဇဉ်တွယ်ခဲ့ရသူ ကိုကိုမောင် တစ်ယောက် အတော်လေး နှမြောတသ ဝမ်းနည်းပူဆွေးခဲ့ရသည်။ ဦးလေးဖြစ်သူမှာလည်း သောက ပရိဒေဝ စိတ်ဖြင့် အရက်တွေ ဖိသောက်လာသည်။
လုပ်ငန်းကလည်း အတော်လေး ဖြစ်ထွန်းသည်။ သည်ကြားထဲ ချဲက တစ်သောင်းဖိုး ပေါက်လိုက်သေး၏။ ချဲ တစ်သောင်းဖိုး ပေါက်ပုံ က ဂမ္ဘီရဆန်၏။ မနှင်းရီ ကွယ်လွန်ပြီး (၄၅) ရက် အရောက်တွင် ကိုကိုမောင် အိပ်မက် မက်၏။ အဒေါ်ဖြစ်သူ မနှင်းရီက အိပ်မက်ထဲတွင် သူ့အမေအရင်းဖြစ်နေ၏။
အခုလို မထင်မှတ်ဘဲ သားနှင့်ခွဲရတာကို ရင်နာလို့မဆုံးဖြစ်ရကြောင်း။ သို့သော် အမေက အမြဲစောင့်ရှောက် သွားမှာဖြစ်ကြောင်း။ မီးဖိုခန်း ကြောင်အိမ်အောက်ဆုံးထပ်ရှိ အံဝှက်ထဲတွင် ငွေသုံးသောင်းရှိကြောင်း။ (၂)သောင်းကို သံဃဒါနဆွမ်း လောင်း၍ ကျန်တစ်သောင်းကို အမေပေးတဲ့ ဂဏန်းကို ထိုးဖြစ်အောင် ထိုးစေချင်ကြောင်း အတန်တန်မှာပြီး ပျောက်ကွယ်သွားသည်။
သူ ပေးတဲ့ ဂဏန်းက (၃၄၃) (၁၆-၇-၂၀၀၆) ဖြစ်သည်။ မနှင်းရီ ပျောက်ကွယ်သွားသောအခါ ကိုကိုမောင်က အော်ဟစ်ငိုယိုပြီး နောက်က ပြေးလိုက်သည်။
“ အမေ…အမေ…အမေရေ…အမေ…” အခန်းထဲက အော်သံကြား၍ ကိုမြင့်ဟန် လန့်နိုးကာ ကိုကိုမောင့် အခန်းထဲရောက်လာသည်။ မျက်ရည်တွေက စီးကျနေပြီး အိပ်မက် ထဲ ယောင်အော်နေမှန်းသိသွား၍
“ ကိုကိုမောင်…ဟေ့…ကိုကိုမောင်” လက်မောင်းကိုပုတ်ပြီး နှိုးလိုက်၏။
ကိုကိုမောင် ဝုန်းကနဲထထိုင်သည်။ မျက်လုံးကို ပွတ်သပ်ကြည့်တော့ ဦးလေးဖြစ်သူက ခုတင်ပေါ် သူ့ဘေးတွင်ရောက်နေသည်။
“ ဟာ…ဦးလေး…အိပ်မက် မက်နေတာဗျ…” ကိုကိုမောင်က သူမြင်သမျှကို အပြည့်အစုံပြောပြလိုက်သည်။ နာရီကြည့်လိုက်တော့ နံနက် (၃)နာရီခွဲရှိနေပြီ။ ကိုကိုမောင့် အိပ်မက် ကြောင့် ကိုမြင့်ဟန်မှာ သူ့မိန်းမကို ပိုပြီးသတိရမိသည်။ ကိုကိုမောင်ကို ပြန်အိပ်ခိုင်းပြီး ညကလက်ကျန်အရက်ကို သောက်ရင်း သူ့မိန်းမ အကြောင်းတွေထိုင်တွေးရင်း မိုးလင်းခဲ့သည်။ အိပ်မက်အတိုင်း ကြောင်အိမ်ထဲ ရှာကြည့်ရာ ငွေသုံးသောင်း တကယ်တွေ့ရ၏။
မနှင်းရီ မှာသည့်အတိုင်း ဆွမ်းလောင်းသည်။ ချဲထိုးသည်။ အမှန်တကယ်လည်း ပေါက်ခဲ့သည်။ နောက်တစ်ရက်တွင် ကိုမြင့်ဟန်က ကိုကိုမောင့် အမေကို လှမ်းမှာသည်။ သက်ဆိုင်ရာ ရပ်ကွက်လူကြီးများရှေ့မှောက်တွင် စာချုပ်စာတမ်းနှင့်တကွ ကိုကိုမောင်ကို တရားဝင် မွေးစား လိုက်တော့သည်။
(၁၅)ရက်ခန့်နေပြီး မပြန်ခင် တစ်ရက်အလို ညတွင်
“ ငါ့မောင်…မင်းလည်း အရက်တွေ သိပ်မသောက်ပါနဲ့ကွယ်…ကျန်းမာရေးလည်း ဂရုစိုက်ပါဦး… အစ်မ ရောက်ကတည်းက မင်းကို အကဲ ခတ်နေတာ မင်းသောက်ပုံက သိပ်လွန်လွန်းနေတယ်… အစ်မကတော့ အိမ်ထောင်ပြုစေချင်တယ်… အခုမှ (၃၉)နှစ်ရှိသေးတာပဲ…စီးပွားရေး ကလည်း ပြည့်စုံနေတဲ့ဥစ္စာ… အထိန်းအကွပ်မရှိရင် ဒီထက်ပိုဆိုးသွားမယ်…”
ကိုမြင့်ဟန် တစ်ယောက် သူ့အစ်မ ပြောတာကို နားထောင်နေ၏။ ဘာမှတော့ ပြန်မပြော။ သို့သော် သူ့မျက်နှာတွင် ပြုံးယောင်သမ်းနေ ၏။ ကိုကိုမောင့် အမေပြန်သွား၍ (၃)လမြောက် အရောက်တွင် ကိုမြင့်ဟန် တစ်ယောက် မုံရွာဘက် ခရီးထွက်ရာမှ အပြန် မိန်းမတစ် ယောက်ပါလာသည်။
နာမည်က မဝေဝေခိုင် ဟုခေါ်သည်။ အသက်က (၂၉) (၃၀) ဝန်းကျင်သာ ရှိသေး၏။ ချောချော တောင့်တောင့် လုံးကြီးပေါက်လှ။ ဦးလေးက မဝေဝေခိုင်နှင့် မိတ်ဆက်ပေးသည်။ တခြား ဘာမှအထွေအထူးမပြော။ ထိုနေ့မှစ၍ မဝေဝေခိုင်သည် ဦးလေး၏ ဇနီးမယားအဖြစ် ရောက်ရှိသွားပါတော့သည်။
ကိုကိုမောင်နှင့် ကေသွယ်မိုးတို့မှာ နှုတ်ကဖွင့်မပြောကြသည့်တိုင် အတွင်းစိတ်က တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ချစ်ကြိုက်နေကြ သည်။ (၈)တန်းမှစ၍ ယခု တက္ကသိုလ် နောက်ဆုံးနှစ်အထိ အတူသွား အတူစား အတူလာမို့ သူငယ်ချင်းတွေရော နှစ်ဖက်မိဘများကပါ သဘောတူထားပြီးဖြစ်သည်။
ယနေ့ ကျူရှင်စာတွေ အပြန်အလှန်ကူးကြရန် ကေသွယ်မိုး တစ်ယောက် ကိုကိုမောင့်ထံ သွားဖို့ ဖီးလိမ်းပြင် ဆင်နေ၏။ စိတ်ကူးလေးယဉ် သီချင်းလေးတအေးအေးနှင့် ဖြစ်သည်။ သူ့အမေနှင့် အဖေတို့ကလည်း ကျောက်ဆည်ဖက် ဘုရားဖူးသွား ကြသဖြင့် အိမ်မှာ သူတစ်ယောက်ထဲရှိသည်။ (၁၀)နာရီအရောက်လာခဲ့မည်ဟု ကိုကိုမောင်ကို မှာလိုက်ပြီးဖြစ်သည်။
အခု (၉)နာရီ (၁၅) မိနစ်ခန့်ရှိနေပြီ။ တရားဝင် ရည်းစားမဖြစ်သေးသည့်တိုင် ချစ်သူအဖြစ် သတ်မှတ်ထားသူမို့ ရင်တွေခုန်မိ၏။ အခုနောက်ပိုင်း ကိုကိုမောင့် အကြည့်တွေက နှလုံးတုန် ရင်ခုန်သည်းထိတ်စရာတွေဖြစ်သည်။ ကေသွယ်မိုးကလည်း အပျိုကြီးဖားဖားဖြစ်ကာ အဖုအထစ်အရှိုက်အဝိုက် ကောက်ကြောင်းတွေက ပီပြင်ဖွံ့ဖြိုး အလှတွေတိုးလျှက်ရှိ သလို ကိုကိုမောင်ကလည်း ရင်အုပ်ကားကားနှင့် မိန်းမသားတွေ စွဲမက်စေသော ယောကျ်ားပီသသော ရုပ်လက္ခဏာတွေ ထင်ရှားပေါ် လွင်လာ၏။
ကေသွယ်မိုး တစ်ယောက် ကျူရှင်စာအုပ်တွေ လွယ်အိတ်ထဲထည့်နေစဉ် စစ်ကိုင်းတွင်နေသော သူ့အစ်မ ယောက်ျား ထွန်းထွန်း ရောက်လာ၏။ ထွန်းထွန်းက အသက်(၃၀)ခန့်ရှိပြီ။ သူ့အမထက် (၅)နှစ်ခန့်ကြီးပြီး ကေသွယ်မိုးထက် (၁၀)နှစ်ခန့်ကြီးသည်။ ထမင်းစားချိန်မို့ ထမင်းပြင်ပေးရသည်။ သူ့ယောက္ခမတွေ မရှိမှန်းသိ၍ ထွန်းထွန်း တစ်ယောက် ခယ်မဖြစ်သူ ကေသွယ်မိုးကို ခပ်ရဲရဲပင် ကြည့်သည်။ မတွေ့ရတာကြာပြီမို့ ခယ်မဖြစ်သူ တစ်တစ်ရစ်ရစ် စွင့်စွင့်ကားကား အပျိုကြီးဖားဖားဖြစ်လို့နေသည်။
သေးသွယ်သော ခါးအောက်ပိုင်းရှိ အိုးကြီးနှစ်မွှာမှာ ဝိုင်းစက်ကားထွက်နေပြီး နောက်ဖက်သို့ မို့မောက်လျှက်အိစက်လုံးတစ်နေ၏။ ဖြောင့်စင်းဖြိုးတုတ်သော ပေါင်တံကြီးတွေက ထွန်းထွန်း ရင်ကို လှုပ်ခတ်စေသည်။ ကေသွယ်မိုး ဟင်းပန်းကန်နှင့် ပြန်ရောက်လာ၏။ ဟင်းပန်းကန်ကို စားပွဲပေါ် ငုံ့ချပေး၏။
လည်ဟိုက်အင်္ကျီအတွင်းမှ ပြည့်လျှံထွက်နေသော နို့အုံသားတွေက ဖြူဖွေးအိထွေးနေ၏။ လှုပ်ရှား မှုနှင့်အတူ နို့ကြီးနှစ်လုံးမှာ တသိမ့်သိမ့်နှင့် လှုပ်ခါနေသည်။ ရမ္မက်ကြွစရာ မြင်ကွင်းကို အနီးကပ်မြင်နေရသော ထွန်းထွန်း တစ်ယောက် ရာဂသွေးတွေ ပူနွေးလာ၏။ အပြင်သွားဖို့ ပြင်ထား ပြီဖြစ်၍ ကေသွယ်မိုးကိုယ်မှ မွှေးရနံ့တွေ သင်းပျံ့လျှက်ရှိသည်။
ကေသွယ်မိုး တစ်ယောက် သူ့ကို မရိုးမသားကြည့်နေသော ခဲအို၏ ရမ္မက်မျက်လုံးများကို မမြင်တွေ့ရသေး။ ကိုကိုမောင်နှင့် တွေ့ရ မည့် အရေးကိုသာ တွေးလျှက် စိတ်ကူးယဉ်ကြည်နူးလျှက်ရှိသည်။ လည်ဟိုက်အင်္ကျီကိုလည်း တမင်သက်သက်ရွေးဝတ်ခဲ့၏။ သူတို့နှစ် ယောက် စာကျက် စာကူးလျှင် အိမ်နောက်ဖေးရှိ ပန်းစက္ကူပင်ကြီးအောက်တွင် ပြုလုပ်ကြမြဲဖြစ်သည်။
ထိုပန်းစက္ကူပင်ကြီးအောက်တွင် ဆက်တီခုံများရှိ၏။ စားပွဲဟိုဖက်ထိပ် ဒီဖက်ထိပ်မှထိုင်၍ စာကူးကြ၏။ စာငုံ့ကူးလျှင် တင်းရင်းမို့မောက်နေသော သူ့နို့အုံဖွေးဖွေးနုနုကြီးကို ကိုကိုမောင် မြင်တွေ့စေရန် လည်ဟိုက်အင်္ကျီကို တမင်ရွေးဝတ်ခြင်းဖြစ်သည်။
“ ရော့…ထမင်းအုံးလေ ကိုထွန်း…”
ကုန်လုလုဖြစ်သော ထမင်းပန်းကန်ထဲသို့ ထမင်းငုံ့ထည့်ပေးလိုက်စဉ် ဝင်းမွတ်နုထွတ်သော နို့ကြီးနှစ်မွှာကို တဝင်းဝင်း တလက်လက် တောက်ပနေသော ရမ္မက်မျက်လုံးတို့ဖြင့် စူးစူးဝါးဝါးကြီးကြည့်နေသော ခဲအိုဖြစ်သူ ထွန်းထွန်းကို ဖျပ်ကနဲမြင်လိုက်၏။
ကေသွယ်မိုး မသိ ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်သည်။ သေချာသည်ထက် သေချာအောင် စမ်းသပ်လို၍ ကေသွယ်မိုး တစ်ယောက် ရေအိုးစင်ရှိရာသို့ ရေသွား ခပ်သည်။ သူမ၏ ထွားကားဝိုင်းစက်သော ဖင်ဆုံကြီးကို တမင်လှုပ်ခါအောင် လုပ်ပြသည်။ ထွန်းထွန်း တစ်ယောက် ကာမရာဂတွေ တဝင်းဝင်းတောက်နေသော မျက်လုံးတို့ဖြင့် ကြည့်နေမည်ကို စိတ်က အလိုလိုသိနေ၏။
ပို၍သေချာအောင်
“ ကိုထွန်း…ထမင်းထည့်အုံးမလား…”
ထွန်းထွန်း တစ်ယောက် အငိုက်မိသွား၍ ရုတ်တရက် စကားမပြောနိုင်ဘဲ ဖြစ်သွားသည်။ ပြီးတော့မှ
“ အဲ…အဲ…တော်…တော်ပြီဟ”
ထမင်းနင်သံကြီးဖြင့် အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့ပြောလိုက်မိသည်။
“ ဦးလေးတို့က ဘယ်အချိန်ပြန်လာမှာလဲ”
“ ဟင့်အင်း…ဒီနေ့ ပြန်မလာဘူး…ညအိပ်မှာ”
ထွန်းထွန်း ရင်ထဲ ဘုရားပွဲလှည့်သွား၏။ အသေအချာကြည့်လေ စွဲမက်စရာကောင်းလေဖြစ်နေသည့် ခယ်မကို ထွန်းထွန်း တဝကြီး ကြည့်လိုက်၏။ သူ့မိန်းမအပျိုတုန်းကထက် သာလွန်သောအလှပစ္စည်းတွေ တစုတဝေးကြီးရှိနေကြောင်း အကဲခတ်မိ၏။
ထိုစဉ် ကေသွယ် မိုးမှာ ချာတိတ်ရှိသေးသည်။
“ ကဲ… ကိုထွန်း ထမင်းစားပြီးရင် အေးအေးဆေးဆေး နားအုံးကျနော် သူငယ်ချင်းအိမ် စာသွားကူးအုံးမယ်…”
“ အေးအေး…သွားသွား”
ကေသွယ်မိုး တစ်ယောက် လွယ်အိတ်လွယ်၍ ကိုကိုမောင့်ထံ ထွက်လာခဲ့သည်။
သူ့ကိုယ်ပေါ်တွင် ကပ်ပါလျှက်ရှိသော အဖုအထစ် အမို့အမောက် အစွင့်အကား အသားအုံအသားဆိုင်တို့၏ တန်ဖိုးကြီးမားလှပုံကို လက်တွေ့သိလိုက်၍ အလှမာန်ဝင့်ကာ ကျော့ကျော့မော့ မော့နှင့် ဘဝင်မြင့်လျှက်ရှိပါတော့သည်။ နာရီကြည့်လိုက်တော့ (၁၁)နာရီခွဲပြီ။
“ ဟောတော့…(၁၀)နာရီ ချိန်းထားတာ ဒုက္ခပါဘဲ”
ကေသွယ်မိုး တစ်ယောက် ခပ်သွက်သွက်သုတ်ခြေတင်လိုက်ပါတော့သည်။
ကိုကိုမောင် ကျူရှင်က ပြန်လာတော့ (၉)နာရီ (၄၅)မိနစ် ရှိပြီ။ ဖြစ်နိုင်လျှင် ကေသွယ်မိုးကို ရည်းစားစကားပြောမည်။ အခွင့်သာလျှင် ဖြုတ်မည်။ ကေသွယ်မိုး၏ အပြောအဆို အကြည့်အရှုအမူအယာတွေက သူဘာလုပ်လုပ် သဘောတူကြည်ဖြူမည့် လက္ခဏာတွေ ပြသ လျှက်ရှိ၏။
လက်နှေးလို့မဖြစ်။ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ဝင်းတံခါးမှာ သော့ခတ်ထားသည်။ သူ့မိထွေးဝမ်းကွဲ မရှိကြောင်း သေချာ၏။ ဦးလေး ဖြစ်သူက အလုပ်ရုံမှာသာနေသည်မို့ ဒီအချိန်အိမ်မှာနေလေ့မရှိ။ ကိုကိုမောင် တစ်ယောက် သူ့စိတ်ကူး အကောင်အထည် ဖော်နိုင်တော့ မည်မို့ အူမြူးနေသည်။
ကေသွယ်မိုး၏ တင်းတင်းမို့မို့ နို့အုံနှစ်မွှာနှင့် ပြည့်တင်းစွင့်ကားသော တင်ဆုံထွားထွားတစ်တစ်ကြီးကို မြင်ယောင် မိကာ သူ့ပေါင်ကြားက ဒုတ်တန်ကြီးမှာ မတ်ကနဲ တောင်ထလာသည်။ ဘဝပေးကုသိုလ်အရ ယောကျ်ားပီသစွာ ချောမောရုံမျှမက စံချိန်မှီ သော ဒုတ်ကြီးကိုပါ ပိုင်ဆိုင်ထားသည်။
သူ့ ဒုတ်တန်ကြီးမှာ အရှည် (၇)လက်မခွဲ လုံးပတ် (၄)လက်မခွဲမို့ အားရကျေနပ်စရာကောင်းလှသည်။ ကေသွယ်မိုး ခံနိုင်လိမ့်မည် မဟုတ်။ သို့သော် ရှာဖွေမှတ်သားထားသော ကာမဗဟုသုတတို့ဖြင့် ချော့မော့နှူးနှပ်၍ ဖြုတ်ရမည်သာ။ တွေးရင်း တွေးရင်း လီးကြီးက ကြွ သထက်ကြွ မတ်သထက်မတ်တောင်လာ၏။ ကိုကိုမောင် သူကိုင်သော သော့ဖြင့် တံခါးဖွင့်ဝင်လိုက်သည်။
ပြီးတော့ ပြန်ပိတ်၏။ ကေသွယ်မိုး လာလျှင် ဘဲလ်တီးနေကျဖြစ်သည်။ အပေါ်ထပ်တက်၍ ကြာကြာလိုးနိုင်အောင် ညဈေးက အသင့်ဝယ်ထားသော လီးကြီး ဆေးကို လိမ်းလိုက်သည်။ သောက်ဆေး ကိုတော့ ကေသွယ်မိုးလာမှ သောက်မည်။ ပထမဆုံး စတင်ဖိုက်ရမည့်ပွဲမို့ ယောကျ်ားအစွမ်း သတ္တိပြနိုင်မှဖြစ်မည်။
ကြာကြာစိမ်လိုးနိုင်လေ မိန်းမစွဲလေဟူသော စကားကို ကိုကိုမောင် သိထား၏။ နဂိုကပင် တောင်မတ်နေပြီဖြစ်သော လီးတန်ကြီးမှာ ဆေးလိမ်းလိုက်သောအခါ သံမဏိချောင်းကြီးကဲ့သို့ မာကျောလာသည်။ ဒစ်ဆံ ပြဲကြီးကလည်း ဝင်းပြောင်တင်းကားနေ၏။
“ ကလင် ကလင် ကလင်”
ကိုကိုမောင် ပုဆိုးကို ကပျာကယာဝတ်၍ အပေါ်ထပ်မှ ဆင်းလာ၏။ တံခါးဝသို့ရောက်သောအခါ ကေသွယ်မိုး မဟုတ်ဘဲ မိထွေးဝမ်းကွဲ မဝေဝေခိုင် ဖြစ်နေ၏။ တံခါးဖွင့်၍ သော့ဖြုတ်ရုံမျှသာရှိသေး မဝေဝေခိုင်က တံခါးကိုဆွဲဟကာ အလောတကော ဝင်လိုက်သည်။
သည်တော့ ရပ်လျှက်ရှိသော ကိုကိုမောင့် ကိုယ်လုံးနှင့် မဝေဝေခိုင် ကိုယ်လုံးမှာ ထိထိမိမိကြီး ပွတ်တိုက်သွား၏။ မဝေဝေခိုင်၏ ကြီးမား စွင့်ကားသော ဖင်ဆုံသားကြီးက ကိုကိုမောင်၏ ပေါင်ရင်းကို အိကနဲ ဖိမိသွား၏။ ထို့အတူ ဆူဖြိုးတင်းအိသော နို့ကြီးနှစ်မွှာကလည်း ကိုကို မောင်၏ နံစောင်းကို နွေးထွေးအိစက်စွာ ဖိကပ်သွားသည်။
မဝေဝေခိုင် အတော်ကြာသည်အထိ ဖိကပ်ထား၏။ ပြီးမှ အိမ်ထဲသို့ ခပ်သွက် သွက် ဝင်သွားသည်။ စောစောကပင် ကိုယ့်အတွေးနှင့်ကိုယ် စိတ်တွေထနေသဖြင့် ကိုကိုမောင် တကိုယ်လုံး ရှိန်းဖိန်းတုန်လှုပ်သွား၏။ လိမ်းဆေးကလည်း တရိပ်ရိပ်သတ္တိပြလျှက်ရှိ၏။
ကိုကိုမောင် တစ်ယောက် ကေသွယ်မိုးကို မေ့သွား၏။ ထို့ကြောင့် ဘာကိုမှသတိမရတော့ဘဲ မဝေဝေခိုင် နောက်သို့လိုက်ခဲ့သည်။ တံခါးကိုလည်း သည်အတိုင်း ဖွင့်ထားခဲ့မိသည်။ ခြံဝင်းနှင့် အိမ်မကြီးက ပေ (၄၀)လောက် ကွာသည်။ ကိုကိုမောင် အိမ်တွင်းရောက်သွား တော့ မဝေဝေခိုင်က ဖိနပ်ကိုကုန်းကောက်ရင်း အခန်းထဲဝင်သွားသည်။
ကုန်းလိုက်သည့်အခိုက်တွင် ဖင်ဆုံထွားထွားကြီးက အစွမ်းကုန် စွင့်ကားသွားသည်။ ထိုမြင်ကွင်းကြောင့် ကိုကိုမောင့် ပေါင်ကြားက လီးတန်ကြီးမှာ တင်းကနဲ တင်းကနဲဖြစ်သွားသည်။ နိမ့်ချီ မြင့်ချီဖြင့် စည်းချက်ကျကျ လှုပ်ခါသွားသော ဖင်ဆုံကြီးက ကိုကိုမောင့် မျက်စိထဲ စွဲသွားသည်။
ကိုကိုမောင် တစ်ယောက် သူ့ဦးလေးနှင့် မဝေဝေခိုင် တို့ လိုးကြတာကို ချောင်းချောင်းကြည့်ဖူး၏။ မဝေဝေခိုင်က အပေးကောင်းသည်။ ရခါစကတော့ ဦးလေးကလည်း အတော်လိုးနိုင်သည်။ မဝေဝေခိုင်၏ အပေးကောင်းခြင်း၊ အပြုစုကောင်းခြင်းတို့ကြောင့် ဦးလေးဖြစ်သူ သောကမှာ ပါးလျှစပြုလာသည်။ အရက်ကိုလည်း အတိုင်းအဆနှင့်သောက်တော့၏။ မနှင်းရီလောက် မချစ်သည့်တိုင် သူ့အတိုင်းအတာနှင့်သူ မဝေဝေခိုင်အပေါ်မှာ သာယာတပ်မက်လာသည်။
တစ်နေ့ ဦးလေးအစောကြီး အိမ်ပြန်လာသည်။ ခါတိုင်း သည်အချိန် ပြန်လာလေ့မရှိ။ မျက်နှာကြောလည်း တင်းနေသည်။ အပေါ် ထပ် အခန်းထဲစာကျက်နေသော ကိုကိုမောင့်ထံ ရောက်လာသည်။
“ ကိုကိုမောင်…မဝေ မရောက်သေးဘူးလား”
“ ဟုတ်ကဲ့ ဦးလေး”
“တောက်… ဒီဖာသယ်မတော့… သိကြသေးတာပေါ့ကွာ…”
ည (၉)နာရီထိုးတော့ မဝေဝေခိုင် ပြန်ရောက်လာသည်။ ဦးလေးက အခန်းထဲကစောင့်ရင်း အရက်သောက်နေသည်။ အခြေအနေ ထူးခြားတော့မည်ကိုသိ၍ ကိုကိုမောင်ကလည်း အပေါ်ထပ်မှ ချောင်းကြည့်နေသည်။
ဦးလေးကိုတွေ့တော့ မဝေဝေခိုင် အံ့သြသွား၏။ သို့ သော် ဟန်လုပ်၍
“ ဟင်…အစ်ကိုကြီးက အစောကြီးရောက်နေတယ်…”
ဦးလေးက ဘာစကားမှမပြောဘဲ အရက်သောက်ရင်း ခပ်တည်တည်ကြည့်နေသည်။ မဝေဝေခိုင်က ဦးလေးရှေ့မှာပင် အဝတ်အစား လဲသည်။ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီနှင့် ဘရာစီယာသာ ကျန်ရှိနေစဉ် ဦးလေးထံသို့လာပြီး ဘေးကပူးကပ်ထိုင်လိုက်သည်။
“ ဒီနေ့…ဆာပြီနဲ့တူတယ်…ဟုတ်လား…”
ပြောပြောဆိုဆို ပုဆိုးကိုလှန်၍ ဦးလေး လီးတန်ကြီးကို ပွတ်သပ်ဆုတ်ဆွပေးသည်။ ဦးလေးက မလှုပ်။ အရက်ကိုသာ ဆက်သောက် နေ၏။ ဦးလေး၏ မတုန်မလှုပ် အမူအယာကြောင့်
“ ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲကွာ… ခပ်တည်တည်ကြီး… ကြည့်ပါလား ငေါင်တောင်တောင်နဲ့ လှုပ်လည်း မလှုပ်ဘူး…”
မဝေဝေခိုင်က ငေါင်စင်းစင်း ဖြစ်နေသော လီးတန်ကြီးကို လက်ဖဝါးပေါ်တင်၍ (၂)ချက် (၃)ချက် ဆုတ်ရင်းပြောသည်။
“ မင်း…နေ့လည်က ဘယ်သွားသေးလဲ…”
“ မြို့သစ်က ညီမဆီပါ…”
“ တစ်ယောက်ထဲလား…”
“ တစ်ယောက်ထဲပေါ့ အစ်ကိုကြီးကလဲ”
“မင်း သွားတဲ့အိမ်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်အိမ်မှာ နေ့လည်က ငါ ပစ္စည်းသွားပို့တယ်… မင်းကို ကောင်တစ်ကောင်ရဲ့ ဆိုင်ကယ်နောက်မှာ တွေ့လိုက်တယ် အဲဒါ အစ်ကိုပါလို့တော့ မပြောနဲ့… ခါးဖက်ပြီး လိုက်သွားတာ အသေအချာမြင်လိုက်တယ် မင်း… ငါနဲ့ မပေါင်းချင်ရင် အခု ဆင်းသွားလို့ရတယ်နော်”
“ အဟင်း…ဟင်း အစ်ကိုပါလို့ မပြောနဲ့ဆိုပေမယ့် ပြောရမှာပဲ အစ်ကိုကြီးရေအဲဒါ အစ်ကိုဝမ်းကွဲ အစစ်ပါ”
မဝေဝေခိုင်က ဆက်တီခုံပေါ်က ဆင်းလိုက်ပြီး ဒူးတုတ်ထိုင်လျှက် ဦးလေးလီးကြီးကို ပါးစပ်ဖြင့် မှုတ်ပေးနေသည်။ ဦးလေးကမူ ဘာမှ မပြောတော့ဘဲ သူလုပ်သမျှ အသာငြိမ်ခံနေသည်။ အတော်ကြာတော့ လီးကြီးက မတောင်ချင့် တောင်ချင် တောင်လာသည်။ မဝေဝေခိုင် ဘောင်းဘီနှင့် ဘရာစီယာကို ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ဦးလေးလက်ကို သူ့နို့အုံကြီးပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်။ ဦးလေးက နို့ကြီးနှစ်လုံးကို တလှည့်စီ ဆုတ်ချေပေးနေ၏။ မဝေဝေခိုင်က ဒစ်ကြီးကို ပြဲသထက်ပြဲအောင်ဖြဲပြီး ပါးစပ်ဖြင့် တေ့စုပ်ပေးသည်။
ဦးလေး ပုံစံကြည့်ရသည်မှာ သိထားသလောက် မပြောတော့ဘဲ အချောင်ရသော မိန်းမတစ်ယောက်ကို အချောင်လုပ်ရသလိုမျိုး ပေါ် လွင်နေသည်။ ကိုကိုမောင် တစ်ယောက် ဦးလေးနှင့် နေရာချင်းလဲလိုက်ချင်သည်။ ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်း မနေနိုင်တော့၍ ဂွင်းတိုက်လိုက်၏။
လရေတွေက ဗျင်းကနဲ ပန်းထွက်ကုန်သည်။ နှစ်နှစ်ကာကာ မချစ်သည့်တိုင် သွေးသားဆန္ဒအရ ထကြွလာပုံရ၏။ မဝေဝေခိုင်ကို ခုတင်ပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ် ပက်လက်အိပ်ခိုင်းပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ပင့်ထောင်ဖြဲကားပြီး မတ်တပ်ရပ်၍ ဆောင့်ပါတော့သည်။ (၃)မိနစ် လောက်အရောက်တွင် ပြီးသွားပုံရ၏။ ဦးလေး သူ့လီးတန်ကြီးကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်ထဲက ထွက်လာသည်နှင့် လီးတန်ကြီး က ပျော့ခွေငိုက်ဆင်းနေတော့၏။
အရက်တစ်ခွက်သောက်ပြီး ခုတင်ပေါ်တက်အိပ်တော့သည်။ မကြာခင် ဦးလေး အိပ်ပျော်သွားတော့၏။ သည်တော့မှ စောစောက ဆက်တီခုံပေါ်ပြန်ထိုင်ပြီး သူ့နို့ကြီးနှစ်လုံးကို သူ့ဖာသာ ဆုတ်ချေနေ၏။ (၁၅)မိနစ်လောက်ကြာသောအခါ ခုတင်ခြေရင်းရှိ ဘီရိုဆီသို့သွား ပြီး ဘီရိုအောက်လက်နှိုက်သည်။ လက်ထဲတွင် အဝတ်နှင့် ပတ်ထားသော ပစ္စည်းတစ်ခု ပါလာသည်။
ခုံပေါ်ပြန်ထိုင်ပြီး အဝတ်ကိုဖြေလိုက် သည်။ ရာဘာလီးတုကြီးဖြစ်နေ၏။ ကိုကိုမောင် အံ့သြသွားသည်။ မဝေဝေခိုင်က ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုဖြဲကာ လီးတုကြီးကို သူ့စောက်ဖုတ် ထဲ ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး အချက်ပေါင်းများစွာ အသွင်းအထုတ်ပြုလုပ်ပါတော့သည်။ (၂၅) မိနစ်ခန့် အရောက်တွင် ခြေထောက်နှစ်ချောင်း ဆန့်တန်းလျှက် တဆတ်ဆတ်တုန်လှုပ်ကာ ငြိမ်သက်သွားတော့သည်။
ထိုနေ့ကပင် ကိုကိုမောင့် စိတ်ထဲ မဝေဝေခိုင်ကို လိုးခွင့်ရှိကြောင်း လိုးလို့ရကြောင်း သဘောပေါက်သွားခဲ့၏။ သို့သော် ကေသွယ်မိုး မျက်နှာကို မြင်ယောင်မိ၍ မလိုးဖြစ်ခဲ့ပါ။ သူ ကေသွယ်မိုးကို တကယ် ချစ်သည်။ နှစ်နှစ်ကာကာချစ်ပါသည်။ ယနေ့…. ငဲ့ကွက်မှုတံတိုင်းကြီး ပြိုကျသွားခဲ့ပြီ။
ဒီကိစ္စ ဖြစ်တော့မည်ဆိုတာ ကိုကိုမောင် ရိပ်မိခဲ့သည်။ သူ့ရဲ့ ကြီးမားစွင့်ကားလှတဲ့ ဖင်ဆုံသားအိအိကြီးဖြင့် သူ့ပေါင်ကို တမင်ဖိပွတ် သွားသည်။ ပြီးတော့ ဆူဖြိုးတင်းအိလှသော နို့ကြီးနှစ်လုံးကလည်း သူ့နံစောင်းကို ပွတ်တိုက်သွားသည်။ စောစောကပင် ကေသွယ်မိုးကို အပြတ်လိုးရန် လီးကြီးဆေးတွေလိမ်းထားပြီး ကြာကြာလိုးနိုင်သည့် ဆေးကိုပါ သောက်ထားသည်။
သန်းခေါင်ထက် ညဉ့်မနက်တော့ပါ။ ဤမျှအထာတွေ ပြနေပါလျက်နဲ့မှ ကိုကိုမောင် ငြိမ်သက်နေလျှင် ယောက်ျားမဟုတ်တော့ဘဲ နွားသတ္တဝါ ဖြစ်ရပေတော့မည်။ ကဲ သေဖို့ သာပြင်ပေတော့ မဝေဝေခိုင်ရေ။ စိတ်ထဲကကြိမ်းဝါးလျှက် မဝေဝေခိုင် အခန်းထဲ စွတ်ဝင်လိုက်သည်။
မဝေဝေခိုင်က ကိုယ်ပေါ်က အဝတ် အစားတွေကို တစ်ခုမကျန်ချွတ်ပြီး အဝတ်အစားလဲရန် ပြင်ဆင်နေသည်။ အခန်းထဲစွတ်ဝင်လာသော ကိုကိုမောင့်ကို မြင်တော့ ထမီတစ်ထည်ကို ကပျာကယာစွတ်ပြီး ခြုံထားလိုက်၏။ ကိုကိုမောင်က အခန်းတံခါးကို ဂျက်ထိုးပိတ်လိုက်သည်။ မဝေဝေခိုင်က သူလုပ်သမျှကို ဘာစကားမှမပြောဘဲ ကျေနပ်သောအကြည့်နှင့် ကြည့်နေသည်။
မဝေဝေခိုင် ကြည့်နေခိုက်မှာပင် ပုဆိုးနှင့် အင်္ကျီကို ချွတ်ပြီး ကုလားထိုင်ပေါ် ပစ်တင်လိုက်သည်။ ရင်အုပ်သားတွေက ယောကျ်ားပီသစွာ ဖုထစ်နေပြီး ကျစ်လစ်သန်စွမ်းသော ကိုယ်လုံးက မဝေဝေခိုင်ကို ဖမ်းစားထားသည်။ ထို့ထက် သည်းထိတ်ရင်ဖိုစရာ မြင်ကွင်းက ကိုကို မောင့် ပေါင်ကြားရှိ တဆတ်ဆတ် တောင်မတ်နေသော လီးတန် တုတ်တုတ်ကြီးပင် ဖြစ်သည်။
လီးတန်ကြီး ပတ်ပတ်လည်တွင် သွေးကြော ကြီးတွေက အပြိုင်းပြိုင်းထကာ ဖုဖေါင်းနေသည်။ မဝေဝေခိုင် တဏှာရာဂအားကြီးကြောင်း ကိုကိုမောင် သိထားပြီးဖြစ်သည်။ ဦးလေးနှင့် လိုးတာ အားမရတိုင်း လီးတုနှင့် စခန်းသွားရတာကိုလည်း သိပြီးဖြစ်သည်။
သံမဏိချောင်းကြီးကဲ့သို့ မာကျောသန်စွမ်းလှသော လီးတန်တုတ်တုတ်ကြီးကို တပ်မက်စွာကြည့်နေသော မဝေဝေခိုင်၏ ကာမရာဂ စိတ်များ တစတစပြင်းထန်လာသည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးက တဖြည်းဖြည်း တင်းမာဖေါင်းကားလာသည်။ စောက်ခေါင်းဝ တလျှောက်မှာ လည်း တရွရွနှင့်ဖြစ်လာသည်။
သူမရင်ထဲ ဖြိုးကနဲ ဖျင်းကနဲဖြစ်သွားပြီး စောက်ဖုတ်ထဲက စစ်ကနဲ ယားယားတက်လာသည်။ ကိုကိုမောင့် လီးတန်ကြီးကို အားပါးတရ ဆုပ်ကိုင်လိုက်၏။
“ ကဲ…ကြာပါတယ် မောင်လေးရယ်… မမ မနေနိုင်တော့ဘူး… မင်းလီးကြီးကို တအားခံချင်လာပြီ…လိုးပေးတော့နော်…”
မဝေဝေခိုင် တစ်ယောက် မွတ်သိပ်တောင့်တစွာ ပြောရင်း ခုတင်ဘောင်ပေါ် လက်ထောက်ကာ ဖင်ကုန်းပေးတော့သည်။
ပြူးဝင်း အက်ကားနေသော ဖင်ဆုံထွားထွားအိအိကြီးနှစ်မွှာက ကိုကိုမောင့်ကို တဒင်္ဂအသက်ရှူရပ်သွားစေသည်။ ဖင်အိုးကြီးနှစ်မွှာကြားမှ နောက် သို့ကန်ထွက်နေသော စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားထူထူကြီးတွေက အညိုရောင်သမ်းနေပြီး အတွင်းပိုင်းမှာမူ နီရဲနေ၏။ ကိုကိုမောင် စောက် ဖုတ်ကြီးကို လက်ဝါးနှင့် ပင့်၍သုံးလေးချက် ပွတ်ပေးလိုက်ရာ မဝေဝေခိုင်ဖင်ဆုံကြီးက အထက်သို့မြောက်တက်လာသည်။သူ့လက်ဖဝါး မှာ စောက်ရေတွေစိုရွှဲသွားသည်။
ထို့နောက် ဒစ်ပြဲကြီးကို စောက်ဖုတ်အဝသို့ တေ့ထားလိုက်ပြီး ခါးနှစ်ဖက်ကို အကျအနဆုတ်ကာ ဖိသွင်းလိုက်သည်။ ပူနွေးရှိန်းမြသော အတွေ့က တကိုယ်လုံးကို ဆိမ့်တက်သွားစေသည်။
“ ဇွိ…ဇွစ်…ဗြစ်…ဗြစ်…ဗရစ်…ဗြစ်…ဖွတ်”
လီးတန်ကြီးက စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ တထစ်ခြင်းနစ်ဝင်သွားသည်။ မဝေဝေခိုင် ဖင်အိုးကြီးနှစ်မွှာက ကြွတက် ခါရမ်းသွား၏။
အားရ ကျေနပ်သော စိတ်တွေက သူမ တကိုယ်လုံးလွှမ်းဖုံးသွားတော့သည်။ ကိုကိုမောင်က ခါးကိုမတ်မတ်ထားပြီး ပူနွေးနူးညံ့သော စောက်ဖုတ် ကြီးထဲကို လီးတန်ကြီးမြှုပ်သွင်း၍ ခေတ္တစိမ်ထားလိုက်သည်။ နူးညံ့သလောက် ညှစ်အားစုပ်အား ကောင်းလှသော စောက်ဖုတ်အတွေ့က ကိုကိုမောင့် ရာဂမီးကို အလျှံကြီးစွာ တောက်လောင်စေ၏။
တဏှာရာဂအားကြီးလှသော မဝေဝေခိုင် တစ်ယောက် သူ့စောက်ဖုတ်ကြီးထဲ သို့ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီး နစ်ဝင်နေသော လီးအရသာကို မိန်းမူးကျေနပ်စွာ ခံစားနေစဉ် ဖင်ဆုံကြီးကို ပွတ်ပေးနေသဖြင့် အူထဲအသဲထဲ ယားယားတက်လာသည်။ ဖင်ဆုံကတဆင့် ကျောပြင်နုနုဆီသို့ ရောက်သွား၏။ ကျောပြင်မှတဆင့် အောက်သို့လျှိုဝင်ကာ နုရွတင်းအိနေ သော နို့အုံမို့မို့ကြီးကို ဆုတ်ချေပွတ်ဆွပေးသည်။
အားရကျေနပ်သည်အထိ ဆုတ်ချေပွတ်ဆွပြီးမှ အုံအရင်းကို ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ပြီး ဖင်ကျောကြီးကို ရှုံ့ခွက်၍ လီးကြီးကို ပြန်နှုတ် သည်။ နို့အုံကြီးကို ခပ်ဖွဖွလေးချေပေးရင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်းပြန်ဖိသွင်းသည်။
“အင့်… အမေ့ အား အား အီးအင်း ရှီး ကျွတ်ကျွတ်”
လီးကြီးကို အရှိန်နှင့် ဆောင့်သွင်းလိုက်သဖြင့် မဝေဝေခိုင် တကိုယ်လုံး ဆတ်ကနဲ ကော့တက်သွားပြီး စောက်ဖုတ်အုံကြီး တစ်ခုလုံး ပူရှိန်းကျင်တက်သွားသည်။
ဆောင့်ချက်တွေက ပြင်းထန်သလောက် အလွန်ထိမိ ကောင်းမွန်သည်။ ကြာလေကောင်းလေ ကောင်းလေဆိမ့်လေမို့ မဝေဝေခိုင်၏ ရာဂမီးမှာ အားကြီးသထက် အားကြီးလာတော့သည်။ ကိုကိုမောင်၏ ပြင်းထန်သော ဆောင့်ချက်နှင့်အညီ သူမ၏ ဖင်ဆုံကြီးကို ကော့၍တမျိုး မြှောက်၍တဖုံ ဝိုက်၍တနည်း အခံကြီး ခံပေးနေသည်။
ကိုကိုမောင်က ဆုတ်ကိုင်ထားသော နို့ကြီးနှစ်လုံးကို လွှတ်ထားလိုက်ပြီး ခါးစပ်ကို မြဲမြဲတင်းတင်း ဆုတ်ကိုင်လျှက် ဒူးကိုအနည်းငယ် ညွှတ်ပြီး ပင့်ပင့်ထိုးပြန်၏။ ထိုသို့ ဒူးညွှတ်ပြီး ပင့်ဆောင့်လိုးလိုက်သောအခါ ပြူးတင်းမတ်တောင်နေသော စောက်စိငုတ် ညိုညိုကြီးကို အရှိန်နှင့် ဒလစပ် ပွတ်ထိုးနေသလိုဖြစ်သည့်အတွက် မဝေဝေခိုင် တစ်ယောက် အကောင်းလွန်ကာ ဖင်သားတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်ခါနေ၏။
လေထဲတွင် မြောက်သွားသလို ခံစားလိုက်ရပြီး ထောပတ်မြစ်ထဲ အစိမ်ခံလိုက်ရသည့်နှယ် အီဆိမ့်သွားသည်။
“ကောင်း…. ကောင်းလိုက်တာကွာ…. အမလေးအရမ်းထိတာပဲ….. အင့်….. အ”
ဆောင့်ချက်တွေက မီးပွင့်ထွက်မလား အောက်မေ့ရအောင် သန်လွန်းမြန်လွန်းလှသည်။
မဝေဝေခိုင်ကလည်း အားကျမခံ ကော့၍ ကော့၍ ခံသည်။ တခေါင်းလုံးရမ်းခါလျှက် တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ငါးရံ့ပြာလူး ဖြစ်နေပါတော့သည်။ တင်ပါးခွက်ကြောကြီးတွေ ရှုံ့ခွက်၍ နောက်သို့ ပစ်ပစ်ခံနေသည်မှာ ကြောက်ဖွယ်လိလိ ကြက်သီးထစရာကြီးဖြစ်သည်။ မဝေဝေခိုင်လို မိန်းမမျိုးက တဏှာရာဂအားကြီး၏။ ရမ္မက်သွေးသားသောင်းကြမ်းသည်။ ထို့ကြောင့် သာမန်လီးကို ဖြုံလေ့မရှိ။
အခု ကိုကိုမောင့် လီးကြီးမှာ စံချိန်မှီရုံမျှမက လွန်၍ပင်နေတော့ သည်။ အလိုးအဆောင့်အညှောင့်တွေကလည်း သန်မြန်ရုံမျှမက ကြမ်းလည်းကြမ်း၏။ မဝေဝေခိုင် အလွန်တောင့်တခဲ့ရသော လီးမျိုးကို အခုမှပင် ခံရတော့၏။
ကိုကိုမောင်က အောက်မှပင့်ထိုးပြီး လိုးနေရာမှ ပုံစံကို ပြောင်းလိုက်၏။ လီးတန်ကြီးကို ဒစ်အရင်းထိရောက်အောင် ထုတ်၏။ ပြီးမှ ခပ် ပြင်းပြင်းဆောင့်ဆောင့်လိုးသည်။ မဝေဝေခိုင် သံကုန်ညှစ်၍ အော်ဟစ်မိပါတော့၏။ အရှက်အကြောက်ဆိုတာလည်း လုံးဝမရှိတော့။ ပင်ကိုယ်အစွမ်း ဆေးအစွမ်း ကြောင့် ကိုကိုမောင့် ဆောင့်ချက်တွေကလည်း အံ့မခန်းပင်။
ကေသွယ်မိုး တစ်ယောက် စိတ်ကူးမျိုးစုံတို့ဖြင့် ကွန့်မြူးလျှက် ကိုကိုမောင်တို့ခြံထဲ ရောက်လာသည်။ နာရီကြည့်မိတော့ (၁၀)နာရီ (၃၀)မိနစ် ရှိနေပြီ။ ချိန်းထားတာက (၁၀)နာရီ အခု မိနစ်(၃၀) ပင်လွန်နေပြီဖြစ်၍ ကိုကိုမောင် ဒေါဖောင်းနေလောက်ရော့မည်။ ချော့နည်း တွေကိုလည်း စဉ်းစားလိုက်၏။
ကေသွယ်မိုးက ကိုကိုမောင် စောင့်နေလောက်ပြီအထင်နှင့် အိမ်ထဲမဝင်တော့ဘဲ သူတို့နှစ်ယောက် စာ ကျက်နေကျဖြစ်သည့် ပန်းစက္ကူရုံကြီးရှိရာသို့ တန်းသွားသည်။ စက္ကူပန်းပင်အောက် ရောက်တော့ ကိုကိုမောင် မရှိ စားပွဲပေါ်တွင် ဘာစာအုပ်မှမရှိ။ ပန်းခြောက်တွေက စားပွဲနှင့် ကုလားထိုင်ပေါ် တွင် ကျရောက်နေသည်ဖြစ်၍ ကိုကိုမောင် လုံးဝမလာသေးသည်မှာ သေချာသွားသည်။
စိတ်ထဲ ထူးဆန်းသလို အောက်မေ့မိသည်။ လွယ် အိတ်ကို စားပွဲပေါ် ပစ်ချလိုက်ပြီး အိမ်ကြီးဆီသို့ပြန်သွားသည်။ အဆင်သင့်ပွင့်နေသော နောက်ဖေးပေါက်မှ ဝင်ခဲ့၏။ ကိုကိုမောင်က အ ယပေါ်ထပ်မှာနေသဖြင့် လှေကားပေါ်တက်မည်အပြု လှေကားနှင့်ကပ်လျက်ရှိသော မဝေဝေခိုင် အခန်းထဲက ညီးညူလှုပ်ရှားသံတွေ ကြား လိုက်ရသည်။ အပေါ်ထပ်တက်မည့် ခြေလှမ်းတွေက တုန့်ကနဲရပ်ဆိုင်းသွားပြီး အခန်းနားသို့ တိုးကပ်လိုက်သည်။
အခန်းကို (၃)ထပ်သား အကောင်းစားဖြင့်ကာရံထားသည့်အတွက် အပေါက်မရှိအောင် လုံခြုံသည့်တိုင် အုတ်နံရံကဲ့သို့ ထူထူထဲထဲ မရှိရုံမျှမက လေဝင်လေထွက် ကောင်းအောင် အပေါ်ပိုင်းတွင် သံဇကာတွေတပ်ဆင်ထားသည့်အတွက် အခန်းတွင်းက အသံတွေမှာ အတိုင်းသားကြားနေရ၏။
စောစောက ဝင်လာကာစ ဗြုန်းကနဲမို့ မကြားမိသော်လည်း အသေအချာ နားထောင်လိုက်သောအခါ
“အား အ… ကောင်း… ကောင်းလိုက်တာကွာ… အမလေး…. ထိ…. ထိလိုက်တာ ဇွတ် ဗြိ အင့် အင့် အ…. ဆောင့်…. အမေ့…. နာ… နာဆောင့်…. အ….. မမပြီး… ပြီး…တော့မယ်… ဗြစ်….ဗြိ….ဗြစ်….ဒုတ်….ဗြစ်….ဒုတ်…..ဗြစ်….ဗြစ်….အမလေးး အား ဟား ကျွတ်….ဟုတ်….ဟုတ်ပြီ…..အင့်…အင့်….အ….”
စောက်ဖုတ်သံ၊ လီးသံ၊ ငြီးသံတွေက တခန်းလုံးဆူညံပွက်လောရိုက်နေ၏။ မောင်လေးဆိုသူမှာ ဘယ်သူ ဘယ်ဝါမှန်းမသိ။ ကိုကိုမောင့် မိထွေးဝမ်းကွဲ မဝေဝေခိုင်က ပွေမည့်ပွမ်မည့် ပုံစံကြီးမို့ သူ့ဦးလေးမရှိခိုက် တခြားကောင် တစ်ကောင်နှင့် ချိန်းတွယ်နေပုံရသည်။
“ နာနာဆောင့်…..ဟုတ်ပြီ….. ဟုတ်ပြီ….. အမလေး…. ကောင်း…. ကောင်းလိုက်တာ…”
“ ဖွတ်…. ဖွပ်…. ဖွတ်…. ပလွတ်…. ဗြစ်…. ဗြစ်…. ဒုတ်…. ဗြစ်…. ဒုတ်…. ပြစ်….. ဗြစ်”
“ မမ…ကောင်းလားဟင်”
“ အင်း….အမလေး….. ကောင်း…. ကောင်းတယ်… နာ….နာ….အင်.”
ကေသွယ်မိုး တစ်ယောက် ကိုကိုမောင့် အသံကိုကြားလိုက်ရသောအခါ တကိုယ်လုံး မိုးကြိုးအပြစ်ခံလိုက်ရသလို တုန်လှုပ်ချောက် ခြားသွား၏။ နှလုံးသားနုနုကို သောကအပူလုံးကြီးက ဒုန်းကနဲဝင်ဆောင့်သည်။ ပြာဝေမူးမိုက်သွား၏။ အခန်းနံရံကိုမှီ၍ မျက်လုံးကို မှိတ် ထားသည်။
နာကြည်းခံပြင်းစိတ်တွေက တရိပ်ရိပ်တက်လာသည်။ မာနတရားက ဦးနှောက်ထဲ ရောက်လာ၏။ ကေသွယ်မိုး အံကိုတင်း တင်းကြိတ်ရင်း ချာကနဲလှည့်ထွက်ခဲ့သည်။ ပေါင်ကြားရှိ စောက်ဖုတ်ထဲမှ စောက်ရေပူတချို့ ပြစ်ကနဲထွက်သွားခဲ့ပြီ။
ထွန်းထွန်း တစ်ယောက် အိမ်အပြင်ဖက်ရှိ ပက်လက် ကုလားထိုင်ပေါ်တွင် အပြာစာအုပ်တစ်အုပ်ကို အပျိုစင်မဂ္ဂဇင်းထဲညှပ်၍ ဇိမ်နှင့် ဖတ်နေစဉ် သူ့ကိုဖြတ်ကျော်သွားသော ကေသွယ်မိုးကို အနီးရောက်မှ မြင်လိုက်၏။ စောစောက လွယ်အိတ်နှင့် ထွက်သွားပြီး အခုလွယ် အိတ် ပြန်မပါ။
ပြီးတော့ မျက်နှာကလည်း နီမြန်းထူအန်းနေပြီး ငိုထားပုံရသည်။ ကေသွယ်မိုးက ငုတ်တုတ်ကြီးတွေ့နေရသော သူ့ကိုတောင် နှုတ်ဆက်မနေတော့ဘဲ အိမ်ထဲ တန်းဝင်သွားသည်။ ပုံစံက ရည်းစားပူမိလာသောပုံမျိုး ထွန်းထွန်း ပြုံးလိုက်သည်။ အပြာစာအုပ်ကို တောင် သိမ်းဆည်းဖို့ရာ သတိမထားမိတော့ဘဲ သည်အတိုင်း ညှပ်ခဲ့ပြီး ကေသွယ်မိုးနောက် ထလိုက်ခဲ့သည်။
သူ့အခန်းပေါက်ရောက်တော့ ခယ်မချောက ခေါင်းအုံးကို မျက်နှာအပ်၍ မှောက်ရက်ကြီး အိပ်နေ၏။ ထမီက ဒူးခေါင်းအထက်နားထိ ရောက်နေ၏။ ပေါင်တံတုတ်တုတ် နှစ်ချောင်းက ဘေးသို့ ခပ်ကားကား အနေအထား ဖြစ်သည်။ ဖြူဖွေးဝင်းမွတ်သော ခြေသလုံးသား ပြည့်ပြည့်လေးက စွဲမက်စရာ ကောင်းလှသည်။ ဆူဖြိုးထွားတစ်သော ဖင်ဆုံကြီးက သိသိသာသာ ခုံးမောက်နေသည်။ မျက်နှာက တဖက်သို့ စောင်းထားသည်။ တချက် တချက် သိမ့်ကနဲ သိမ့်ကနဲတုန်ခါသွားသည့်အတွက် ငိုရှိုက်နေကြောင်း သိသာ၏။
ကိုကိုမောင့်ကို ဂလဲ့စားပြန်ချေချင်သည်။ သူလုပ်သလို လုပ်ပြချင်သည်။ မနက်က သူ့ကိုရမ္မက်ကြည့် ကြည့်ခဲ့သော ကိုထွန်းပုံရိပ်ကို မြင်ယောင်လာ၏။ အဆင်သင့်ပင် ကိုထွန်းတစ်ယောက်လုံး ရှိနေပြီ။ မိန်းမကျမ်းကျေပြီးဖြစ်သော အိမ်ထောင်သည်ယောက်ျားတစ် ယောက်မို့ အထူးမြူဆွယ်စရာပင် လိုမည်မထင်တော့။
မနက်က သူ့ကိုကြည့်သော အကြည့်တွေက လိုးချင်လို့ကြည့်မှန်း ကေသွယ်မိုး အတတ်သိသည်။ တွေ့ကြုံရမည့် အရေးအခင်းအတွက် ရင်ခုန်လှုပ်ရှားနေ၏။ ကိုကိုမောင်ကို ကောင်းကောင်းကြီး ဂလဲ့စား ချေရတော့မည်မို့ အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်နေသည်။
မနက်ကတည်းက ခယ်မဖြစ်သူကို ကြည့်ပြီး လီးတွေတောင် စိတ်တွေထခဲ့ရသော ကိုထွန်း တစ်ယောက် သူ့ယောက္ခမတွေ မရှိမှန်းသိ၍ ညမှ မီးစင်ကြည့်ဖြုတ်မည်ဟု ကြံစည်ထားရာ အခုတော့ ကာမပွဲတော်အုပ်ကြီးက သူ့ရှေ့မှောက်သို့ တည့်တည့်ကြီး ရောက်လာပြီ။
တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပင် အပြာဇာတ်လမ်းကလည်း ခယ်မနှင့်ခဲအို ဇာတ်လမ်း။ ကိုထွန်း တစ်ယောက် ခုတင်ဘေးတွင် မတ်တပ်ရပ်ရင်း ခယ်မဖြစ်သူ၏ ဆူဖြိုးကျစ်လစ်သော ကိုယ်လုံးကြီးကို စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်ရင်း ဘယ်ပုံခင်းကျင်းရမည်ကို အကွက်ချစဉ်းစားနေသည်။ ရာဂမီး တောင်ကလည်း တဝုန်းဝုန်း ပေါက်ကွဲနေသည်။
အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေသော ကေသွယ်မိုးကလည်း ယခုအချိန်ထိ မလှုပ်ရှားသေးသည့်အတွက် အားမလို အားမရ ဖြစ်နေရှာသည်။ စောက်ခေါင်းအတွင်းက လှိုက်ကနဲ လှိုက်ကနဲ လှုပ်ရွနေသလို ဖင်ဖျားတွေလည်း တဆတ်ဆတ်တုန်နေ၏။ ထွန်းထွန်းက အစီအစဉ်ချ မှတ်လိုက်ပြီးဖြစ်၍ ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ လမွှေးအုံ မဲမဲအုပ်အုပ်ကြားမှ ထိုးထောင်ထွက်နေသော လီးတန်ကြီးမှာ မာကျောကျစ် တောက်နေ၏။ ထွားကြိုင်းသော အသွင်ထက် ကြီးမားကျစ်လစ်သော အသွင်ကိုဆောင်နေသည်။
လုံးပတ် (၄)လက်မ အရှည်(၆)လက်မခွဲရှိ လီးတန်ကြီးမှာ သွေးကြောကြီးတွေ ဖောင်းထလျှက် ငေါက်ကနဲ ငေါက်ကနဲ တောင်မတ်နေ၏။ ကိုထွန်းက ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲလျှက် ကန့်လန့်ဖြတ်အနေအထားဖြစ်အောင် လုပ်လိုက်သည်။ ကန့်လန့်ဖြတ်အနေအထားအ ရောက်တွင် ကေသွယ်မိုးကလည်း ဗြုံးကနဲ ပက်လက်လှန်ချလိုက်သည်။ အံ့သြထိတ်လန့်သော အမူအယာနှင့်
“ ဟင်….ကို….ကိုထွန်း…..ရှင်….ရှင်…..”
ကေသွယ်မိုး စကားပင် ဆုံးအောင် မပြောလိုက်ရ ကိုထွန်းက ထမီကိုဆွဲလှန်ပြီး ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုဖြဲလျှက် ရင်ဘတ်ဆီဖိတွန်းလိုက် သည်။ ဖင်အုံဖွေးဖွေးကြီးက ခုတင်စောင်းနှင့် အံကျကွက်တိဖြစ်နေ၏။ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ထိန်းပေးရင်း ကျန် လက်တစ်ဖက်က သူ့လီးတန်ကြီးကို ဆုတ်ကိုင်ကာ ဖောင်းကြွပြဲလန်နေသော စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ တရှိန်ထိုးသွင်းထည့်လိုက်သည်။ လိုး နေကျမို့ လီးက ဟိုချော် ဒီချော်လုံးဝမဖြစ်ဘဲ တန်းတန်းမတ်မတ်ကြီးဝင်သွား၏။
“ ဖွတ်….ဗြစ်….ဗြစ်….ဖွတ်…..ဖရစ်….ဗြစ်…..ဗြစ်”
“အီး အမလေး အား အား… သေ…. သေတော့မယ်…. အမေ အား အမလေး….. အမလေး”
တုတ်ခိုင်ရှည်လျားပြီး မာကျောသော လီးတန်ကြီးက တရှိန်ထိုးဝင်လာသည့်အတွက် စောက်ဖုတ်အုံတခုလုံး ဖြိုးကနဲ ဖျင်းကနဲ ကျင် ကနဲ ဆိမ့်ကနဲဖြစ်သွား၏။ ပေါင်တန် ဖွေးဖွေး တုတ်တုတ်ကြီးမှာလည်း ဘေးသို့ အစွမ်းကုန် ကားထွက်သွား၏။ ကျေနပ်ခြင်း အားရခြင်း နာ ကျင်ခြင်းဝေဒနာတွေကို တပြိုင်တည်း ခံစားလိုက်ရသည်။ နှုတ်ခမ်းကိုလည်း တင်းနေအောင် ကိုက်ထားလိုက်မိသည်။
စောက်ရေတွေက စိုရွှဲနေပြီဖြစ်ရာ နာကျင်သည့်တိုင် အလွန်ကောင်းနေ၏။ ကိုထွန်းက ဆီးခုံချင်း ထိကပ်သည်အထိ ဖိသွင်းထားရာမှ ပြန်ဆွဲနှုတ်သည်။ စောက်ရေတွေက စိုရွှဲနေပြီဖြစ်၍ အဆောင့်ဒဏ်ကို ခံနိုင်နေပြီဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် ရှေ့ကိုကုန်း၍ ကေသွယ်မိုး ချိုင်းနှစ်ဖက်အတွင်း သူ့လက်ကို လျှိုသွင်းကာ ပခုံးသားနှစ်ဖက်ကို ခပ်တင်းတင်း ဆုတ်ဖက်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အသား ကုန် ကြုံး၍ ဆောင့်တော့သည်။
“ ဖွတ်…. ပြစ်…. ဗြစ်…. ဖွတ်…. ဗြစ်…. ဗြစ်…. ဒုတ်…. ဖွတ်… ဗြစ်”
“အား အား အမလေး….. အား….. ကျွတ် ကျွတ်…..”
ကေသွယ်မိုး တစ်ယောက် ပါးစပ်က တအားအားအော်ဟစ်ရင်း နာကောင်းလှသော ကာမအရသာထူးကြီးကို မျက်လုံးစုံမှိတ်ရင်း အံ ကြိတ်ခံသည်။ ဆောင့်ချက်တွေက အရပ်အနားမရှိ ပြင်းထန်လှသည်။ စစ်ဦးကို ဒလကြမ်းဖြိုသောနည်းဖြစ်သည်။
ကြာကြာစိမ် လိုးနိုင်သူမှသာ ဤနည်းဗျူဟာကို သုံးသင့်သည်။ လရေထွက်လွယ်သူတို့ ဤနည်းကို သုံးလျှင် ဗုံးဗုံးလဲကျ ရှုံးတတ်သည်။ ထိုအခါ မိန်းမဖြစ်သူ၏ အထင်သေးခြင်းကို ခံရတတ်၏။ ထို့နောက် တစ်သက်လုံး လင်နိုင် မိန်းမဘွဲ့ကို ယူတော့သည်။ နှစ်ယောက်သား စည်းချက်ညီညီ လိုးနေကြစဉ်…
ကိုကိုမောင် တစ်ယောက် မဝေဝေခိုင်ကို (၃)ချီတိုင်တိုင် အားရအောင်လိုးပြီးနောက် မဝေဝေခိုင် ဖလပ်ပြသွားသည့်အတွက် ရပ်နား လိုက်သည်။ သည်တော့မှ ကေသွယ်မိုးနှင့် စာအတူကျက်ရန် ချိန်းထားသည်ကို သတိရ၏။ ပက်လက်ကြီးမှိန်းနေသော မဝေဝေခိုင်ကို ထားခဲ့၍ ပုဆိုးကပျာကယာဝတ်ကာ စာကျက်နေကျ ပန်းစက္ကူရုံသို့ အသော့ကလေးထွက်ခဲ့သည်။
ကေသွယ်မိုး ‘လွယ်အိတ်ကလေး’ က စားပွဲခုံပေါ်ရောက်နေ၏။ ဟိုဟိုဒီဒီရှာကြည့်သည် မတွေ့။ အိမ်ထဲပြန်ဝင်သည်။ ဘာအရိပ်အရောင်မှ မတွေ့။ ဟား…. သွားပြီ သူနှင့် မဝေဝေခိုင်တို့ လိုးနေတာကို ကေသွယ်မိုး သိသွားပြီ။ ကိုကိုမောင် နောင်တအကြီးအကျယ် ရသွားသည်။
ပန်းစက္ကူရုံသို့ အပြေးတပိုင်းနှင့် သွား၏။ ကေသွယ်မိုး လွယ်အိတ်ကလေးကို ကောက်လွယ်လျှက် ကေသွယ်မိုး အိမ်ဖက်ထွက်ခဲ့သည်။ ကျေနပ်သည်အထိ ချော့ရပေတော့မည်။ ကေသွယ်မိုးတို့အိမ်မှာ လူသူအရိပ်အယောင်ကင်းမဲ့ တိတ်ဆိတ်နေသည်။ လူကြီးတွေလည်း ရှိပုံမရ။
စိတ်ထဲပူသွားသည်။ နာကြည်း ချက်ကြောင့် ကြိုးဆွဲချသေနေမှဖြင့် တစ်သက်လုံး ယူကြုံးမရဖြစ်ရတော့မည်။ ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ်တွင် မဂ္ဂဇင်းတစ်အုပ်တွေ့ခဲ့ သည်။ ကောက်မကြည့်နိုင်ဘဲ အိမ်ထဲဝင်လာခဲ့သည်။ ကေသွယ်မိုး အခန်းဆီသို့ ချဉ်းကပ်လိုက်သည်။ အခန်းနား အရောက်တွင်….
“ သွယ်လေး….ကောင်းလားဟင်….”
“ အင်း…. အင်း….. အမလေး…. ကောင်း…. ကောင်းတယ်….. ကိုထွန်း…. အမလေး….. ဆောင့်…. ဆောင့်…. နာ… နာဆောင့်…… အင့်…… အ…. ကျွတ်…. ကျွတ်…..”
ကြားလိုက်ရသော အသံက ကိုကိုမောင့် ရင်ဝကို လှံအစင်းပေါင်း တစ်ရာနှင့် တစ်ချက်တည်း အထိုးခံလိုက်ရသလို စူးနစ်ပူအောင့်သွား ၏။ ကေသွယ်မိုး အခန်းက ထရံနှင့်ကာထားသည်မို့ ချောင်းကြည့်စရာ အပေါက်ကလေးတွေ ရှိနိုင်သည်။
သို့သော် မင်းသား မင်းသမီးပုံတွေ အပြည့်နီးပါးကပ်ထားသဖြင့် အပေါက်ကိုမတွေ့ဘဲဖြစ်နေသည်။ ကံကောင်းထောက်မစွာပင် ထောင့်စွန်းတစ်ခု ကွာပြဲနေသော နေရာမှ အတွင်းသို့ ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ ကေသွယ်မိုး တစ်ယောက် ခုတင်ပေါ်တွင် အဝတ်အစား လုံးဝမရှိဘဲ ဒူးထောင်ပေါင်ကားအနေအထားဖြင့် ပက်လက်ကြီးအလိုးခံကာ ဒူးထောက်လျှက် လိုးပေးနေသော သူ့ခဲအို၏ခါးကို တင်းကျစ်နေအောင် ဖက်ထားသည်ကို ဘွားကနဲ မြင်လိုက်ရ၏။
“ အား…. အမလေး….. ကောင်းလိုက်တာ ကိုထွန်းရယ်….. ညလည်း အခုလို လိုးပေးအုံးနော် “ အေးပါကွာ…. စိတ်ချ” ကိုကိုမောင့် မျက်လုံးတွေ ပြာဝေသွား၏။ ရင်ထဲနာကျင်စူးအောင့်သွားသည်။ အသာလေးအခန်းနားက ခွာခဲ့သည်။ ပက်လက်ကုလား ထိုင်နားရောက်သောအခါ မဂ္ဂဇင်းစာအုပ်ကို လှန်ကြည့်သည်။ အပြာစာအုပ်တစ်အုပ် ထွက်လာ၏။ အပြာစာအုပ်ကို မဂ္ဂဇင်းပေါ်တင်လျှက် ထိုအပေါ်မှ ကေသွယ်မိုး လွယ်အိတ်ကလေးကို တင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် နှေးကွေးသော ခြေလှမ်းတို့ဖြင့် ထွက်ခဲ့၏။
နှစ်ယောက်သား လိုးအားရသောအခါ အဝတ်အစားများပြန်ဝတ်၍ အပြင်ထွက်ခဲ့ကြသည်။ ကိုထွန်းလည်း မြို့ထဲသွားမည်ဟုဆိုကာ ထွက်သွား၏။ ပက်လက်ကုလားထိုင်ပေါ်မှာ ထိုင်မည်အပြု သူမ လွယ်အိတ်ကလေးကို တွေ့လိုက်ရသည့်အတွက် နှလုံးသွေးတွေ ချောက်ခြားမတတ် ထိတ်လန့်သွား၏။ ပန်းစက္ကူပင်အောက်မှာ သူမ မေ့ကျန်ခဲ့သော “ လွယ်အိတ်ကလေး ” ။…ပြီးပါပြီ
Zawgyi
ယြထေနတဲ့ ဦးေလးမိန္းမ မယားငယ္ႏွင့္ ဆာေလာင္ေနတဲ့ က်ေနာ္
ကိုကိုေမာင္ (၇) တန္း ေအာင္ေတာ့ သူ႔ဦးေလးရွိရာ မႏၲေလး စိန္ပန္းရပ္သို႔ ေရာက္လာ၏။ ေစာေစာကေတာ့ ေက်ာင္းဆက္တက္ရန္ စိတ္ကူးမရွိခဲ့။ ဦးေလးျဖစ္သူ ကိုျမင့္ဟန္က ေက်ာင္းဆက္ထားဖို႔ တာဝန္ယူသျဖင့္ သူ႔အေမ မခင္ဝင္းက သေဘာတူလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဦးေလးျဖစ္သူ ကိုျမင့္ဟန္ မွာ သံေရက်ိဳလုပ္ငန္းျဖင့္ ႀကီးပြားေန၏။ အလုပ္႐ုံက သတ္သတ္၊ အိမ္က သတ္သတ္ျဖစ္သည္။ ကိုကိုေမာင္ကို မႏၲေလးသို႔ ပို႔ျခင္းမွာ ေက်ာင္းဆက္ထားဖို႔ မဟုတ္ဘဲ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္း အလုပ္တစ္ခု သင္ၾကားရန္ျဖစ္သည္။ ဒီေရာက္မွ အစီအ စဥ္ေတြ ေျပာင္းကုန္ျခင္းျဖစ္၏။
ကိုျမင့္ဟန္ မိန္းမ မႏွင္းရီ က ေငြကုန္မည့္ ကိစၥမို႔ သိပ္ေတာ့ မေက်နပ္။ သို႔ေသာ္ ကိုျမင့္ဟန္ကို ေၾကာက္ရသည့္အတြက္ ေအာင့္သက္သက္ႏွင့္ ေနလိုက္ရသည္။ ကိုကိုေမာင္ကလည္း သူ႔ဦးေလး မိန္းမ မေက်နပ္မွန္း ရိပ္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မႏွင္းရီ ႏွင့္ အဆင္ေျပေအာင္ ေပါင္းရမည္ကို နားလည္ လိုက္သည္။ ေက်ာင္းဖြင့္ဖို႔က တစ္လခြဲေလာက္ လိုေသး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အလုပ္႐ုံႏွင့္အိမ္ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္လုပ္ကာ မႏွင္းရီ တာဝန္မ်ားကို ဝိုင္းကူလုပ္ေပးသည္။ မပ်င္းမရိ မခိုမကပ္ လုပ္ကိုင္ေပးတတ္သျဖင့္ တစ္ပတ္အတြင္း မႏွင္းရီက သူ႔ကို သေဘာက်သြားသည္။ မႏွင္းရီက အိမ္ဆိုင္ဖြင့္ထားသည္ျဖစ္ရာ လိုအပ္ေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ေဈးခ်ိဳသို႔ သြားဝယ္ေပးရသည္။
ကိုကိုေမာင္ မေရာက္ခင္က ဖတ္ဖတ္ေမာေအာင္ လုပ္ခဲ့ရေသာ မႏွင္းရီ တစ္ေယာက္ ယခုေတာ့ တဝက္မက သက္သာေနသျဖင့္ ကိုကိုေမာင့္အေပၚ သေဘာက် ၾကည္ျဖဴေနသည္။ ကိုကိုေမာင္ လုပ္ကိုင္ေပးသမၽွကို လုပ္အားခဟု သေဘာထားကာ ေက်ာင္းမုန႔္ဖိုးအျဖစ္ ယခုကတည္းက စုေပးထား၏။
ဦးေလးျဖစ္သူ ကိုျမင့္ဟန္မွာ မနက္မိုးလင္းသည္ႏွင့္ အလုပ္႐ုံထြက္သည္။ ည မိုးခ်ဳပ္မွ ျပန္လာေလ့ရွိ သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ည ကိုးနာရီခြဲ ဆယ္နာရီမွ ျပန္လာေလ့ရွိသည္။ သည္ေတာ့ ကိုကိုေမာင္ တစ္ေယာက္ မႏွင္းရီအတြက္ အေကာင္းဆုံး ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ ျဖစ္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔မွာ သားသမီးမထြန္းကားသျဖင့္ ကိုကိုေမာင္ကို သားတစ္ေယာက္သဖြယ္ သေဘာထား ဆက္ဆံလာသည္။ ေက်ာင္းစဖြင့္သည့္ေန႔က မႏွင္းရီကိုယ္တိုင္ ေက်ာင္းလိုက္အပ္သည္။ မႏွင္းရီက သူႏွင့္ရင္းႏွီးေသာ ေကသြယ္မိုး ႏွင့္ ကိုကိုေမာင္ကို မိတ္ဆက္ေပးၿပီး လိုအပ္ေသာ အကူအညီမ်ားေပးရန္ အတန္တန္မွာခဲ့၏။ ေကသြယ္မိုးကလည္း (၇)တန္းေအာင္ (၈)တန္းတက္ရမည့္သူ ျဖစ္ရာ ေတာသားေလး ကိုကိုေမာင္အဖို႔ အစစအရာရာ အဆင္ေျပသြားသည္။
မႏွင္းရီက အျပန္တြင္ ေကသြယ္မိုးကိုပါ မုန႔္ဖိုးငါးရာေပးခဲ့ သည္။ (မွတ္ခ်က္။ ။ ထိုစဥ္က ဆန္တစ္ျပည္ (၁၂၅) က်ပ္ ခန႔္သာရွိေသးသည္။) ကိုကိုေမာင့္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ မုန႔္ဖိုးငါးရာ ရသျဖင့္ ေကသြယ္မိုး တစ္ေယာက္ ကိုကိုေမာင့္အေပၚ ငယ္ေပါင္းသဖြယ္ ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားသည္။
လိုအပ္သည့္ အကူအညီမ်ားကို ေစတနာ ထက္သန္စြာ အကူအညီေပးသည္။ ေနာင္လည္း ရလာဦးမည့္ အခြင့္အေရးမ်ားကို ေမၽွာ္ျမင္ကာ ကိုကိုေမာင္ကို သူ႔လူအျဖစ္ သတ္မွတ္ လိုက္ေတာ့၏။ထိုေန႔မွစ၍ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ သြားအတူ စားအတူ တပူးတြဲတြဲျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။
တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့လည္း အတူတူပင္ ေကသြယ္မိုး မိဘမ်ားက သာမန္လက္လုပ္လက္စားေတြမို႔ စားနိုင္ေသာက္နိုင္႐ုံသာ ရွိၾက၏။ ေကသြယ္မိုး အေဖက ျမင္းလွည္းေမာင္း သည္။ ကိုကိုေမာင့္ ဦးေလး အလုပ္႐ုံက ပစၥည္းမ်ားကို ေကသြယ္မိုး အေဖကပင္ ဒိုင္ခံသယ္ပို႔ေပးရ၏။
ေကသြယ္မိုး အေမကေတာ့ ကမ္း နားေဈးမွာ ကုန္စိမ္းေရာင္းသည္။ မႏွင္းရီႏွင့္ ရြာေဆြရြာမ်ိဳးျဖစ္သည္။ မႏွင္းရီက မႏၲေလးဇာတိမဟုတ္။ အထက္ ကသာဖက္မွျဖစ္သည္။ ေဈးေရာင္းရင္း သူ႔ဦးေလးႏွင့္ ညားၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူႀကီးျခင္း ခင္မင္ရင္းႏွီးၾကၿပီးျဖစ္၏။
သို႔ေသာ္ ရပ္ကြက္ျခင္းျခား၏။ တစ္ျပေက်ာ္ေက်ာ္ခန႔္ေဝးသည္။ ေကသြယ္မိုးႏွင့္ ကိုကိုေမာင္တို႔မွာ တစ္ႏွစ္ထက္ တစ္ႏွစ္ ရင္းႏွီးလာၾကသည္။ တစ္ဦးကို တစ္ဦး သံေယာဇဥ္ေလးေတြ ေႏွာင္ဖြဲ႕လာၾကသည္။
ဤသို႔ျဖင့္ (၁၀)တန္းေအာင္ၿပီး တကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္တြင္ မႏွင္းရီ တစ္ေယာက္ သားအိမ္ကင္ဆာႏွင့္ ကြယ္လြန္သြားသည္။ မိဘသဖြယ္ သံေယာ ဇဥ္တြယ္ခဲ့ရသူ ကိုကိုေမာင္ တစ္ေယာက္ အေတာ္ေလး ႏွေျမာတသ ဝမ္းနည္းပူေဆြးခဲ့ရသည္။ ဦးေလးျဖစ္သူမွာလည္း ေသာက ပရိေဒဝ စိတ္ျဖင့္ အရက္ေတြ ဖိေသာက္လာသည္။
လုပ္ငန္းကလည္း အေတာ္ေလး ျဖစ္ထြန္းသည္။ သည္ၾကားထဲ ခ်ဲက တစ္ေသာင္းဖိုး ေပါက္လိုက္ေသး၏။ ခ်ဲ တစ္ေသာင္းဖိုး ေပါက္ပုံ က ဂမၻီရဆန္၏။ မႏွင္းရီ ကြယ္လြန္ၿပီး (၄၅) ရက္ အေရာက္တြင္ ကိုကိုေမာင္ အိပ္မက္ မက္၏။ အေဒၚျဖစ္သူ မႏွင္းရီက အိပ္မက္ထဲတြင္ သူ႔အေမအရင္းျဖစ္ေန၏။
အခုလို မထင္မွတ္ဘဲ သားႏွင့္ခြဲရတာကို ရင္နာလို႔မဆုံးျဖစ္ရေၾကာင္း။ သို႔ေသာ္ အေမက အျမဲေစာင့္ေရွာက္ သြားမွာျဖစ္ေၾကာင္း။ မီးဖိုခန္း ေၾကာင္အိမ္ေအာက္ဆုံးထပ္ရွိ အံဝွက္ထဲတြင္ ေငြသုံးေသာင္းရွိေၾကာင္း။ (၂)ေသာင္းကို သံဃဒါနဆြမ္း ေလာင္း၍ က်န္တစ္ေသာင္းကို အေမေပးတဲ့ ဂဏန္းကို ထိုးျဖစ္ေအာင္ ထိုးေစခ်င္ေၾကာင္း အတန္တန္မွာၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
သူ ေပးတဲ့ ဂဏန္းက (၃၄၃) (၁၆-၇-၂၀၀၆) ျဖစ္သည္။ မႏွင္းရီ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာအခါ ကိုကိုေမာင္က ေအာ္ဟစ္ငိုယိုၿပီး ေနာက္က ေျပးလိုက္သည္။
“ အေမ…အေမ…အေမေရ…အေမ…” အခန္းထဲက ေအာ္သံၾကား၍ ကိုျမင့္ဟန္ လန႔္နိုးကာ ကိုကိုေမာင့္ အခန္းထဲေရာက္လာသည္။ မ်က္ရည္ေတြက စီးက်ေနၿပီး အိပ္မက္ ထဲ ေယာင္ေအာ္ေနမွန္းသိသြား၍
“ ကိုကိုေမာင္…ေဟ့…ကိုကိုေမာင္” လက္ေမာင္းကိုပုတ္ၿပီး ႏွိုးလိုက္၏။
ကိုကိုေမာင္ ဝုန္းကနဲထထိုင္သည္။ မ်က္လုံးကို ပြတ္သပ္ၾကည့္ေတာ့ ဦးေလးျဖစ္သူက ခုတင္ေပၚ သူ႔ေဘးတြင္ေရာက္ေနသည္။
“ ဟာ…ဦးေလး…အိပ္မက္ မက္ေနတာဗ်…” ကိုကိုေမာင္က သူျမင္သမၽွကို အျပည့္အစုံေျပာျပလိုက္သည္။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ နံနက္ (၃)နာရီခြဲရွိေနၿပီ။ ကိုကိုေမာင့္ အိပ္မက္ ေၾကာင့္ ကိုျမင့္ဟန္မွာ သူ႔မိန္းမကို ပိုၿပီးသတိရမိသည္။ ကိုကိုေမာင္ကို ျပန္အိပ္ခိုင္းၿပီး ညကလက္က်န္အရက္ကို ေသာက္ရင္း သူ႔မိန္းမ အေၾကာင္းေတြထိုင္ေတြးရင္း မိုးလင္းခဲ့သည္။ အိပ္မက္အတိုင္း ေၾကာင္အိမ္ထဲ ရွာၾကည့္ရာ ေငြသုံးေသာင္း တကယ္ေတြ႕ရ၏။
မႏွင္းရီ မွာသည့္အတိုင္း ဆြမ္းေလာင္းသည္။ ခ်ဲထိုးသည္။ အမွန္တကယ္လည္း ေပါက္ခဲ့သည္။ ေနာက္တစ္ရက္တြင္ ကိုျမင့္ဟန္က ကိုကိုေမာင့္ အေမကို လွမ္းမွာသည္။ သက္ဆိုင္ရာ ရပ္ကြက္လူႀကီးမ်ားေရွ႕ေမွာက္တြင္ စာခ်ဳပ္စာတမ္းႏွင့္တကြ ကိုကိုေမာင္ကို တရားဝင္ ေမြးစား လိုက္ေတာ့သည္။
(၁၅)ရက္ခန႔္ေနၿပီး မျပန္ခင္ တစ္ရက္အလို ညတြင္
“ ငါ့ေမာင္…မင္းလည္း အရက္ေတြ သိပ္မေသာက္ပါနဲ႔ကြယ္…က်န္းမာေရးလည္း ဂ႐ုစိုက္ပါဦး… အစ္မ ေရာက္ကတည္းက မင္းကို အကဲ ခတ္ေနတာ မင္းေသာက္ပုံက သိပ္လြန္လြန္းေနတယ္… အစ္မကေတာ့ အိမ္ေထာင္ျပဳေစခ်င္တယ္… အခုမွ (၃၉)ႏွစ္ရွိေသးတာပဲ…စီးပြားေရး ကလည္း ျပည့္စုံေနတဲ့ဥစၥာ… အထိန္းအကြပ္မရွိရင္ ဒီထက္ပိုဆိုးသြားမယ္…”
ကိုျမင့္ဟန္ တစ္ေယာက္ သူ႔အစ္မ ေျပာတာကို နားေထာင္ေန၏။ ဘာမွေတာ့ ျပန္မေျပာ။ သို႔ေသာ္ သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ ျပဳံးေယာင္သမ္းေန ၏။ ကိုကိုေမာင့္ အေမျပန္သြား၍ (၃)လေျမာက္ အေရာက္တြင္ ကိုျမင့္ဟန္ တစ္ေယာက္ မုံရြာဘက္ ခရီးထြက္ရာမွ အျပန္ မိန္းမတစ္ ေယာက္ပါလာသည္။
နာမည္က မေဝေဝခိုင္ ဟုေခၚသည္။ အသက္က (၂၉) (၃၀) ဝန္းက်င္သာ ရွိေသး၏။ ေခ်ာေခ်ာ ေတာင့္ေတာင့္ လုံးႀကီးေပါက္လွ။ ဦးေလးက မေဝေဝခိုင္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ တျခား ဘာမွအေထြအထူးမေျပာ။ ထိုေန႔မွစ၍ မေဝေဝခိုင္သည္ ဦးေလး၏ ဇနီးမယားအျဖစ္ ေရာက္ရွိသြားပါေတာ့သည္။
ကိုကိုေမာင္ႏွင့္ ေကသြယ္မိုးတို႔မွာ ႏွုတ္ကဖြင့္မေျပာၾကသည့္တိုင္ အတြင္းစိတ္က တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခ်စ္ႀကိဳက္ေနၾက သည္။ (၈)တန္းမွစ၍ ယခု တကၠသိုလ္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္အထိ အတူသြား အတူစား အတူလာမို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ ႏွစ္ဖက္မိဘမ်ားကပါ သေဘာတူထားၿပီးျဖစ္သည္။
ယေန႔ က်ဴရွင္စာေတြ အျပန္အလွန္ကူးၾကရန္ ေကသြယ္မိုး တစ္ေယာက္ ကိုကိုေမာင့္ထံ သြားဖို႔ ဖီးလိမ္းျပင္ ဆင္ေန၏။ စိတ္ကူးေလးယဥ္ သီခ်င္းေလးတေအးေအးႏွင့္ ျဖစ္သည္။ သူ႔အေမႏွင့္ အေဖတို႔ကလည္း ေက်ာက္ဆည္ဖက္ ဘုရားဖူးသြား ၾကသျဖင့္ အိမ္မွာ သူတစ္ေယာက္ထဲရွိသည္။ (၁၀)နာရီအေရာက္လာခဲ့မည္ဟု ကိုကိုေမာင္ကို မွာလိုက္ၿပီးျဖစ္သည္။
အခု (၉)နာရီ (၁၅) မိနစ္ခန႔္ရွိေနၿပီ။ တရားဝင္ ရည္းစားမျဖစ္ေသးသည့္တိုင္ ခ်စ္သူအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားသူမို႔ ရင္ေတြခုန္မိ၏။ အခုေနာက္ပိုင္း ကိုကိုေမာင့္ အၾကည့္ေတြက ႏွလုံးတုန္ ရင္ခုန္သည္းထိတ္စရာေတြျဖစ္သည္။ ေကသြယ္မိုးကလည္း အပ်ိဳႀကီးဖားဖားျဖစ္ကာ အဖုအထစ္အရွိုက္အဝိုက္ ေကာက္ေၾကာင္းေတြက ပီျပင္ဖြံ့ၿဖိဳး အလွေတြတိုးလၽွက္ရွိ သလို ကိုကိုေမာင္ကလည္း ရင္အုပ္ကားကားႏွင့္ မိန္းမသားေတြ စြဲမက္ေစေသာ ေယာက်္ားပီသေသာ ႐ုပ္လကၡဏာေတြ ထင္ရွားေပၚ လြင္လာ၏။
ေကသြယ္မိုး တစ္ေယာက္ က်ဴရွင္စာအုပ္ေတြ လြယ္အိတ္ထဲထည့္ေနစဥ္ စစ္ကိုင္းတြင္ေနေသာ သူ႔အစ္မ ေယာက္်ား ထြန္းထြန္း ေရာက္လာ၏။ ထြန္းထြန္းက အသက္(၃၀)ခန႔္ရွိၿပီ။ သူ႔အမထက္ (၅)ႏွစ္ခန႔္ႀကီးၿပီး ေကသြယ္မိုးထက္ (၁၀)ႏွစ္ခန႔္ႀကီးသည္။ ထမင္းစားခ်ိန္မို႔ ထမင္းျပင္ေပးရသည္။ သူ႔ေယာကၡမေတြ မရွိမွန္းသိ၍ ထြန္းထြန္း တစ္ေယာက္ ခယ္မျဖစ္သူ ေကသြယ္မိုးကို ခပ္ရဲရဲပင္ ၾကည့္သည္။ မေတြ႕ရတာၾကာၿပီမို႔ ခယ္မျဖစ္သူ တစ္တစ္ရစ္ရစ္ စြင့္စြင့္ကားကား အပ်ိဳႀကီးဖားဖားျဖစ္လို႔ေနသည္။
ေသးသြယ္ေသာ ခါးေအာက္ပိုင္းရွိ အိုးႀကီးႏွစ္မႊာမွာ ဝိုင္းစက္ကားထြက္ေနၿပီး ေနာက္ဖက္သို႔ မို႔ေမာက္လၽွက္အိစက္လုံးတစ္ေန၏။ ေျဖာင့္စင္းၿဖိဳးတုတ္ေသာ ေပါင္တံႀကီးေတြက ထြန္းထြန္း ရင္ကို လွုပ္ခတ္ေစသည္။ ေကသြယ္မိုး ဟင္းပန္းကန္ႏွင့္ ျပန္ေရာက္လာ၏။ ဟင္းပန္းကန္ကို စားပြဲေပၚ ငုံ႔ခ်ေပး၏။
လည္ဟိုက္အကၤ်ီအတြင္းမွ ျပည့္လၽွံထြက္ေနေသာ နို႔အုံသားေတြက ျဖဴေဖြးအိေထြးေန၏။ လွုပ္ရွား မွုႏွင့္အတူ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးမွာ တသိမ့္သိမ့္ႏွင့္ လွုပ္ခါေနသည္။ ရမၼက္ႂကြစရာ ျမင္ကြင္းကို အနီးကပ္ျမင္ေနရေသာ ထြန္းထြန္း တစ္ေယာက္ ရာဂေသြးေတြ ပူေႏြးလာ၏။ အျပင္သြားဖို႔ ျပင္ထား ၿပီျဖစ္၍ ေကသြယ္မိုးကိုယ္မွ ေမႊးရနံ့ေတြ သင္းပ်ံ႕လၽွက္ရွိသည္။
ေကသြယ္မိုး တစ္ေယာက္ သူ႔ကို မရိုးမသားၾကည့္ေနေသာ ခဲအို၏ ရမၼက္မ်က္လုံးမ်ားကို မျမင္ေတြ႕ရေသး။ ကိုကိုေမာင္ႏွင့္ ေတြ႕ရ မည့္ အေရးကိုသာ ေတြးလၽွက္ စိတ္ကူးယဥ္ၾကည္ႏူးလၽွက္ရွိသည္။ လည္ဟိုက္အကၤ်ီကိုလည္း တမင္သက္သက္ေရြးဝတ္ခဲ့၏။ သူတို႔ႏွစ္ ေယာက္ စာက်က္ စာကူးလၽွင္ အိမ္ေနာက္ေဖးရွိ ပန္းစကၠဴပင္ႀကီးေအာက္တြင္ ျပဳလုပ္ၾကျမဲျဖစ္သည္။
ထိုပန္းစကၠဴပင္ႀကီးေအာက္တြင္ ဆက္တီခုံမ်ားရွိ၏။ စားပြဲဟိုဖက္ထိပ္ ဒီဖက္ထိပ္မွထိုင္၍ စာကူးၾက၏။ စာငုံ႔ကူးလၽွင္ တင္းရင္းမို႔ေမာက္ေနေသာ သူ႔နို႔အုံေဖြးေဖြးႏုႏုႀကီးကို ကိုကိုေမာင္ ျမင္ေတြ႕ေစရန္ လည္ဟိုက္အကၤ်ီကို တမင္ေရြးဝတ္ျခင္းျဖစ္သည္။
“ ေရာ့…ထမင္းအုံးေလ ကိုထြန္း…”
ကုန္လုလုျဖစ္ေသာ ထမင္းပန္းကန္ထဲသို႔ ထမင္းငုံ႔ထည့္ေပးလိုက္စဥ္ ဝင္းမြတ္ႏုထြတ္ေသာ နို႔ႀကီးႏွစ္မႊာကို တဝင္းဝင္း တလက္လက္ ေတာက္ပေနေသာ ရမၼက္မ်က္လုံးတို႔ျဖင့္ စူးစူးဝါးဝါးႀကီးၾကည့္ေနေသာ ခဲအိုျဖစ္သူ ထြန္းထြန္းကို ဖ်ပ္ကနဲျမင္လိုက္၏။
ေကသြယ္မိုး မသိ ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္သည္။ ေသခ်ာသည္ထက္ ေသခ်ာေအာင္ စမ္းသပ္လို၍ ေကသြယ္မိုး တစ္ေယာက္ ေရအိုးစင္ရွိရာသို႔ ေရသြား ခပ္သည္။ သူမ၏ ထြားကားဝိုင္းစက္ေသာ ဖင္ဆုံႀကီးကို တမင္လွုပ္ခါေအာင္ လုပ္ျပသည္။ ထြန္းထြန္း တစ္ေယာက္ ကာမရာဂေတြ တဝင္းဝင္းေတာက္ေနေသာ မ်က္လုံးတို႔ျဖင့္ ၾကည့္ေနမည္ကို စိတ္က အလိုလိုသိေန၏။
ပို၍ေသခ်ာေအာင္
“ ကိုထြန္း…ထမင္းထည့္အုံးမလား…”
ထြန္းထြန္း တစ္ေယာက္ အငိုက္မိသြား၍ ႐ုတ္တရက္ စကားမေျပာနိုင္ဘဲ ျဖစ္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့မွ
“ အဲ…အဲ…ေတာ္…ေတာ္ၿပီဟ”
ထမင္းနင္သံႀကီးျဖင့္ အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ေျပာလိုက္မိသည္။
“ ဦးေလးတို႔က ဘယ္အခ်ိန္ျပန္လာမွာလဲ”
“ ဟင့္အင္း…ဒီေန႔ ျပန္မလာဘူး…ညအိပ္မွာ”
ထြန္းထြန္း ရင္ထဲ ဘုရားပြဲလွည့္သြား၏။ အေသအခ်ာၾကည့္ေလ စြဲမက္စရာေကာင္းေလျဖစ္ေနသည့္ ခယ္မကို ထြန္းထြန္း တဝႀကီး ၾကည့္လိုက္၏။ သူ႔မိန္းမအပ်ိဳတုန္းကထက္ သာလြန္ေသာအလွပစၥည္းေတြ တစုတေဝးႀကီးရွိေနေၾကာင္း အကဲခတ္မိ၏။
ထိုစဥ္ ေကသြယ္ မိုးမွာ ခ်ာတိတ္ရွိေသးသည္။
“ ကဲ… ကိုထြန္း ထမင္းစားၿပီးရင္ ေအးေအးေဆးေဆး နားအုံးက်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ စာသြားကူးအုံးမယ္…”
“ ေအးေအး…သြားသြား”
ေကသြယ္မိုး တစ္ေယာက္ လြယ္အိတ္လြယ္၍ ကိုကိုေမာင့္ထံ ထြက္လာခဲ့သည္။
သူ႔ကိုယ္ေပၚတြင္ ကပ္ပါလၽွက္ရွိေသာ အဖုအထစ္ အမို႔အေမာက္ အစြင့္အကား အသားအုံအသားဆိုင္တို႔၏ တန္ဖိုးႀကီးမားလွပုံကို လက္ေတြ႕သိလိုက္၍ အလွမာန္ဝင့္ကာ ေက်ာ့ေက်ာ့ေမာ့ ေမာ့ႏွင့္ ဘဝင္ျမင့္လၽွက္ရွိပါေတာ့သည္။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ (၁၁)နာရီခြဲၿပီ။
“ ေဟာေတာ့…(၁၀)နာရီ ခ်ိန္းထားတာ ဒုကၡပါဘဲ”
ေကသြယ္မိုး တစ္ေယာက္ ခပ္သြက္သြက္သုတ္ေျခတင္လိုက္ပါေတာ့သည္။
ကိုကိုေမာင္ က်ဴရွင္က ျပန္လာေတာ့ (၉)နာရီ (၄၅)မိနစ္ ရွိၿပီ။ ျဖစ္နိုင္လၽွင္ ေကသြယ္မိုးကို ရည္းစားစကားေျပာမည္။ အခြင့္သာလၽွင္ ျဖဳတ္မည္။ ေကသြယ္မိုး၏ အေျပာအဆို အၾကည့္အရွုအမူအယာေတြက သူဘာလုပ္လုပ္ သေဘာတူၾကည္ျဖဴမည့္ လကၡဏာေတြ ျပသ လၽွက္ရွိ၏။
လက္ေႏွးလို႔မျဖစ္။ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ဝင္းတံခါးမွာ ေသာ့ခတ္ထားသည္။ သူ႔မိေထြးဝမ္းကြဲ မရွိေၾကာင္း ေသခ်ာ၏။ ဦးေလး ျဖစ္သူက အလုပ္႐ုံမွာသာေနသည္မို႔ ဒီအခ်ိန္အိမ္မွာေနေလ့မရွိ။ ကိုကိုေမာင္ တစ္ေယာက္ သူ႔စိတ္ကူး အေကာင္အထည္ ေဖာ္နိုင္ေတာ့ မည္မို႔ အူျမဴးေနသည္။
ေကသြယ္မိုး၏ တင္းတင္းမို႔မို႔ နို႔အုံႏွစ္မႊာႏွင့္ ျပည့္တင္းစြင့္ကားေသာ တင္ဆုံထြားထြားတစ္တစ္ႀကီးကို ျမင္ေယာင္ မိကာ သူ႔ေပါင္ၾကားက ဒုတ္တန္ႀကီးမွာ မတ္ကနဲ ေတာင္ထလာသည္။ ဘဝေပးကုသိုလ္အရ ေယာက်္ားပီသစြာ ေခ်ာေမာ႐ုံမၽွမက စံခ်ိန္မွီ ေသာ ဒုတ္ႀကီးကိုပါ ပိုင္ဆိုင္ထားသည္။
သူ႔ ဒုတ္တန္ႀကီးမွာ အရွည္ (၇)လက္မခြဲ လုံးပတ္ (၄)လက္မခြဲမို႔ အားရေက်နပ္စရာေကာင္းလွသည္။ ေကသြယ္မိုး ခံနိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ရွာေဖြမွတ္သားထားေသာ ကာမဗဟုသုတတို႔ျဖင့္ ေခ်ာ့ေမာ့ႏွူးႏွပ္၍ ျဖဳတ္ရမည္သာ။ ေတြးရင္း ေတြးရင္း လီးႀကီးက ႂကြ သထက္ႂကြ မတ္သထက္မတ္ေတာင္လာ၏။ ကိုကိုေမာင္ သူကိုင္ေသာ ေသာ့ျဖင့္ တံခါးဖြင့္ဝင္လိုက္သည္။
ၿပီးေတာ့ ျပန္ပိတ္၏။ ေကသြယ္မိုး လာလၽွင္ ဘဲလ္တီးေနက်ျဖစ္သည္။ အေပၚထပ္တက္၍ ၾကာၾကာလိုးနိုင္ေအာင္ ညေဈးက အသင့္ဝယ္ထားေသာ လီးႀကီး ေဆးကို လိမ္းလိုက္သည္။ ေသာက္ေဆး ကိုေတာ့ ေကသြယ္မိုးလာမွ ေသာက္မည္။ ပထမဆုံး စတင္ဖိုက္ရမည့္ပြဲမို႔ ေယာက်္ားအစြမ္း သတၱိျပနိုင္မွျဖစ္မည္။
ၾကာၾကာစိမ္လိုးနိုင္ေလ မိန္းမစြဲေလဟူေသာ စကားကို ကိုကိုေမာင္ သိထား၏။ နဂိုကပင္ ေတာင္မတ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ လီးတန္ႀကီးမွာ ေဆးလိမ္းလိုက္ေသာအခါ သံမဏိေခ်ာင္းႀကီးကဲ့သို႔ မာေက်ာလာသည္။ ဒစ္ဆံ ျပဲႀကီးကလည္း ဝင္းေျပာင္တင္းကားေန၏။
“ ကလင္ ကလင္ ကလင္”
ကိုကိုေမာင္ ပုဆိုးကို ကပ်ာကယာဝတ္၍ အေပၚထပ္မွ ဆင္းလာ၏။ တံခါးဝသို႔ေရာက္ေသာအခါ ေကသြယ္မိုး မဟုတ္ဘဲ မိေထြးဝမ္းကြဲ မေဝေဝခိုင္ ျဖစ္ေန၏။ တံခါးဖြင့္၍ ေသာ့ျဖဳတ္႐ုံမၽွသာရွိေသး မေဝေဝခိုင္က တံခါးကိုဆြဲဟကာ အေလာတေကာ ဝင္လိုက္သည္။
သည္ေတာ့ ရပ္လၽွက္ရွိေသာ ကိုကိုေမာင့္ ကိုယ္လုံးႏွင့္ မေဝေဝခိုင္ ကိုယ္လုံးမွာ ထိထိမိမိႀကီး ပြတ္တိုက္သြား၏။ မေဝေဝခိုင္၏ ႀကီးမား စြင့္ကားေသာ ဖင္ဆုံသားႀကီးက ကိုကိုေမာင္၏ ေပါင္ရင္းကို အိကနဲ ဖိမိသြား၏။ ထို႔အတူ ဆူၿဖိဳးတင္းအိေသာ နို႔ႀကီးႏွစ္မႊာကလည္း ကိုကို ေမာင္၏ နံေစာင္းကို ေႏြးေထြးအိစက္စြာ ဖိကပ္သြားသည္။
မေဝေဝခိုင္ အေတာ္ၾကာသည္အထိ ဖိကပ္ထား၏။ ၿပီးမွ အိမ္ထဲသို႔ ခပ္သြက္ သြက္ ဝင္သြားသည္။ ေစာေစာကပင္ ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ စိတ္ေတြထေနသျဖင့္ ကိုကိုေမာင္ တကိုယ္လုံး ရွိန္းဖိန္းတုန္လွုပ္သြား၏။ လိမ္းေဆးကလည္း တရိပ္ရိပ္သတၱိျပလၽွက္ရွိ၏။
ကိုကိုေမာင္ တစ္ေယာက္ ေကသြယ္မိုးကို ေမ့သြား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာကိုမွသတိမရေတာ့ဘဲ မေဝေဝခိုင္ ေနာက္သို႔လိုက္ခဲ့သည္။ တံခါးကိုလည္း သည္အတိုင္း ဖြင့္ထားခဲ့မိသည္။ ၿခံဝင္းႏွင့္ အိမ္မႀကီးက ေပ (၄၀)ေလာက္ ကြာသည္။ ကိုကိုေမာင္ အိမ္တြင္းေရာက္သြား ေတာ့ မေဝေဝခိုင္က ဖိနပ္ကိုကုန္းေကာက္ရင္း အခန္းထဲဝင္သြားသည္။
ကုန္းလိုက္သည့္အခိုက္တြင္ ဖင္ဆုံထြားထြားႀကီးက အစြမ္းကုန္ စြင့္ကားသြားသည္။ ထိုျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကိုကိုေမာင့္ ေပါင္ၾကားက လီးတန္ႀကီးမွာ တင္းကနဲ တင္းကနဲျဖစ္သြားသည္။ နိမ့္ခ်ီ ျမင့္ခ်ီျဖင့္ စည္းခ်က္က်က် လွုပ္ခါသြားေသာ ဖင္ဆုံႀကီးက ကိုကိုေမာင့္ မ်က္စိထဲ စြဲသြားသည္။
ကိုကိုေမာင္ တစ္ေယာက္ သူ႔ဦးေလးႏွင့္ မေဝေဝခိုင္ တို႔ လိုးၾကတာကို ေခ်ာင္းေခ်ာင္းၾကည့္ဖူး၏။ မေဝေဝခိုင္က အေပးေကာင္းသည္။ ရခါစကေတာ့ ဦးေလးကလည္း အေတာ္လိုးနိုင္သည္။ မေဝေဝခိုင္၏ အေပးေကာင္းျခင္း၊ အျပဳစုေကာင္းျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ဦးေလးျဖစ္သူ ေသာကမွာ ပါးလၽွစျပဳလာသည္။ အရက္ကိုလည္း အတိုင္းအဆႏွင့္ေသာက္ေတာ့၏။ မႏွင္းရီေလာက္ မခ်စ္သည့္တိုင္ သူ႔အတိုင္းအတာႏွင့္သူ မေဝေဝခိုင္အေပၚမွာ သာယာတပ္မက္လာသည္။
တစ္ေန႔ ဦးေလးအေစာႀကီး အိမ္ျပန္လာသည္။ ခါတိုင္း သည္အခ်ိန္ ျပန္လာေလ့မရွိ။ မ်က္ႏွာေၾကာလည္း တင္းေနသည္။ အေပၚ ထပ္ အခန္းထဲစာက်က္ေနေသာ ကိုကိုေမာင့္ထံ ေရာက္လာသည္။
“ ကိုကိုေမာင္…မေဝ မေရာက္ေသးဘူးလား”
“ ဟုတ္ကဲ့ ဦးေလး”
“ေတာက္… ဒီဖာသယ္မေတာ့… သိၾကေသးတာေပါ့ကြာ…”
ည (၉)နာရီထိုးေတာ့ မေဝေဝခိုင္ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ဦးေလးက အခန္းထဲကေစာင့္ရင္း အရက္ေသာက္ေနသည္။ အေျခအေန ထူးျခားေတာ့မည္ကိုသိ၍ ကိုကိုေမာင္ကလည္း အေပၚထပ္မွ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနသည္။
ဦးေလးကိုေတြ႕ေတာ့ မေဝေဝခိုင္ အံ့ၾသသြား၏။ သို႔ ေသာ္ ဟန္လုပ္၍
“ ဟင္…အစ္ကိုႀကီးက အေစာႀကီးေရာက္ေနတယ္…”
ဦးေလးက ဘာစကားမွမေျပာဘဲ အရက္ေသာက္ရင္း ခပ္တည္တည္ၾကည့္ေနသည္။ မေဝေဝခိုင္က ဦးေလးေရွ႕မွာပင္ အဝတ္အစား လဲသည္။ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီႏွင့္ ဘရာစီယာသာ က်န္ရွိေနစဥ္ ဦးေလးထံသို႔လာၿပီး ေဘးကပူးကပ္ထိုင္လိုက္သည္။
“ ဒီေန႔…ဆာၿပီနဲ႔တူတယ္…ဟုတ္လား…”
ေျပာေျပာဆိုဆို ပုဆိုးကိုလွန္၍ ဦးေလး လီးတန္ႀကီးကို ပြတ္သပ္ဆုတ္ဆြေပးသည္။ ဦးေလးက မလွုပ္။ အရက္ကိုသာ ဆက္ေသာက္ ေန၏။ ဦးေလး၏ မတုန္မလွုပ္ အမူအယာေၾကာင့္
“ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲကြာ… ခပ္တည္တည္ႀကီး… ၾကည့္ပါလား ေငါင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ လွုပ္လည္း မလွုပ္ဘူး…”
မေဝေဝခိုင္က ေငါင္စင္းစင္း ျဖစ္ေနေသာ လီးတန္ႀကီးကို လက္ဖဝါးေပၚတင္၍ (၂)ခ်က္ (၃)ခ်က္ ဆုတ္ရင္းေျပာသည္။
“ မင္း…ေန႔လည္က ဘယ္သြားေသးလဲ…”
“ ၿမိဳ႕သစ္က ညီမဆီပါ…”
“ တစ္ေယာက္ထဲလား…”
“ တစ္ေယာက္ထဲေပါ့ အစ္ကိုႀကီးကလဲ”
“မင္း သြားတဲ့အိမ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အိမ္မွာ ေန႔လည္က ငါ ပစၥည္းသြားပို႔တယ္… မင္းကို ေကာင္တစ္ေကာင္ရဲ့ ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွာ ေတြ႕လိုက္တယ္ အဲဒါ အစ္ကိုပါလို႔ေတာ့ မေျပာနဲ႔… ခါးဖက္ၿပီး လိုက္သြားတာ အေသအခ်ာျမင္လိုက္တယ္ မင္း… ငါနဲ႔ မေပါင္းခ်င္ရင္ အခု ဆင္းသြားလို႔ရတယ္ေနာ္”
“ အဟင္း…ဟင္း အစ္ကိုပါလို႔ မေျပာနဲ႔ဆိုေပမယ့္ ေျပာရမွာပဲ အစ္ကိုႀကီးေရအဲဒါ အစ္ကိုဝမ္းကြဲ အစစ္ပါ”
မေဝေဝခိုင္က ဆက္တီခုံေပၚက ဆင္းလိုက္ၿပီး ဒူးတုတ္ထိုင္လၽွက္ ဦးေလးလီးႀကီးကို ပါးစပ္ျဖင့္ မွုတ္ေပးေနသည္။ ဦးေလးကမူ ဘာမွ မေျပာေတာ့ဘဲ သူလုပ္သမၽွ အသာၿငိမ္ခံေနသည္။ အေတာ္ၾကာေတာ့ လီးႀကီးက မေတာင္ခ်င့္ ေတာင္ခ်င္ ေတာင္လာသည္။ မေဝေဝခိုင္ ေဘာင္းဘီႏွင့္ ဘရာစီယာကို ခၽြတ္ပစ္လိုက္ၿပီး ဦးေလးလက္ကို သူ႔နို႔အုံႀကီးေပၚတင္ေပးလိုက္သည္။ ဦးေလးက နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို တလွည့္စီ ဆုတ္ေခ်ေပးေန၏။ မေဝေဝခိုင္က ဒစ္ႀကီးကို ျပဲသထက္ျပဲေအာင္ျဖဲၿပီး ပါးစပ္ျဖင့္ ေတ့စုပ္ေပးသည္။
ဦးေလး ပုံစံၾကည့္ရသည္မွာ သိထားသေလာက္ မေျပာေတာ့ဘဲ အေခ်ာင္ရေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို အေခ်ာင္လုပ္ရသလိုမ်ိဳး ေပၚ လြင္ေနသည္။ ကိုကိုေမာင္ တစ္ေယာက္ ဦးေလးႏွင့္ ေနရာခ်င္းလဲလိုက္ခ်င္သည္။ ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္း မေနနိုင္ေတာ့၍ ဂြင္းတိုက္လိုက္၏။
လေရေတြက ဗ်င္းကနဲ ပန္းထြက္ကုန္သည္။ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ မခ်စ္သည့္တိုင္ ေသြးသားဆႏၵအရ ထႂကြလာပုံရ၏။ မေဝေဝခိုင္ကို ခုတင္ေပၚ ကန႔္လန႔္ျဖတ္ ပက္လက္အိပ္ခိုင္းၿပီး ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ပင့္ေထာင္ျဖဲကားၿပီး မတ္တပ္ရပ္၍ ေဆာင့္ပါေတာ့သည္။ (၃)မိနစ္ ေလာက္အေရာက္တြင္ ၿပီးသြားပုံရ၏။ ဦးေလး သူ႔လီးတန္ႀကီးကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္သည္။ ေစာက္ဖုတ္ထဲက ထြက္လာသည္ႏွင့္ လီးတန္ႀကီး က ေပ်ာ့ေခြငိုက္ဆင္းေနေတာ့၏။
အရက္တစ္ခြက္ေသာက္ၿပီး ခုတင္ေပၚတက္အိပ္ေတာ့သည္။ မၾကာခင္ ဦးေလး အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့၏။ သည္ေတာ့မွ ေစာေစာက ဆက္တီခုံေပၚျပန္ထိုင္ၿပီး သူ႔နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို သူ႔ဖာသာ ဆုတ္ေခ်ေန၏။ (၁၅)မိနစ္ေလာက္ၾကာေသာအခါ ခုတင္ေျခရင္းရွိ ဘီရိုဆီသို႔သြား ၿပီး ဘီရိုေအာက္လက္ႏွိုက္သည္။ လက္ထဲတြင္ အဝတ္ႏွင့္ ပတ္ထားေသာ ပစၥည္းတစ္ခု ပါလာသည္။
ခုံေပၚျပန္ထိုင္ၿပီး အဝတ္ကိုေျဖလိုက္ သည္။ ရာဘာလီးတုႀကီးျဖစ္ေန၏။ ကိုကိုေမာင္ အံ့ၾသသြားသည္။ မေဝေဝခိုင္က ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုျဖဲကာ လီးတုႀကီးကို သူ႔ေစာက္ဖုတ္ ထဲ ထိုးသြင္းလိုက္ၿပီး အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ အသြင္းအထုတ္ျပဳလုပ္ပါေတာ့သည္။ (၂၅) မိနစ္ခန႔္ အေရာက္တြင္ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ဆန႔္တန္းလၽွက္ တဆတ္ဆတ္တုန္လွုပ္ကာ ၿငိမ္သက္သြားေတာ့သည္။
ထိုေန႔ကပင္ ကိုကိုေမာင့္ စိတ္ထဲ မေဝေဝခိုင္ကို လိုးခြင့္ရွိေၾကာင္း လိုးလို႔ရေၾကာင္း သေဘာေပါက္သြားခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ ေကသြယ္မိုး မ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္မိ၍ မလိုးျဖစ္ခဲ့ပါ။ သူ ေကသြယ္မိုးကို တကယ္ ခ်စ္သည္။ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာခ်စ္ပါသည္။ ယေန႔…. ငဲ့ကြက္မွုတံတိုင္းႀကီး ၿပိဳက်သြားခဲ့ၿပီ။
ဒီကိစၥ ျဖစ္ေတာ့မည္ဆိုတာ ကိုကိုေမာင္ ရိပ္မိခဲ့သည္။ သူ႔ရဲ့ ႀကီးမားစြင့္ကားလွတဲ့ ဖင္ဆုံသားအိအိႀကီးျဖင့္ သူ႔ေပါင္ကို တမင္ဖိပြတ္ သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ဆူၿဖိဳးတင္းအိလွေသာ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကလည္း သူ႔နံေစာင္းကို ပြတ္တိုက္သြားသည္။ ေစာေစာကပင္ ေကသြယ္မိုးကို အျပတ္လိုးရန္ လီးႀကီးေဆးေတြလိမ္းထားၿပီး ၾကာၾကာလိုးနိုင္သည့္ ေဆးကိုပါ ေသာက္ထားသည္။
သန္းေခါင္ထက္ ညဉ့္မနက္ေတာ့ပါ။ ဤမၽွအထာေတြ ျပေနပါလ်က္နဲ႔မွ ကိုကိုေမာင္ ၿငိမ္သက္ေနလၽွင္ ေယာက္်ားမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ႏြားသတၱဝါ ျဖစ္ရေပေတာ့မည္။ ကဲ ေသဖို႔ သာျပင္ေပေတာ့ မေဝေဝခိုင္ေရ။ စိတ္ထဲကႀကိမ္းဝါးလၽွက္ မေဝေဝခိုင္ အခန္းထဲ စြတ္ဝင္လိုက္သည္။
မေဝေဝခိုင္က ကိုယ္ေပၚက အဝတ္ အစားေတြကို တစ္ခုမက်န္ခၽြတ္ၿပီး အဝတ္အစားလဲရန္ ျပင္ဆင္ေနသည္။ အခန္းထဲစြတ္ဝင္လာေသာ ကိုကိုေမာင့္ကို ျမင္ေတာ့ ထမီတစ္ထည္ကို ကပ်ာကယာစြတ္ၿပီး ျခဳံထားလိုက္၏။ ကိုကိုေမာင္က အခန္းတံခါးကို ဂ်က္ထိုးပိတ္လိုက္သည္။ မေဝေဝခိုင္က သူလုပ္သမၽွကို ဘာစကားမွမေျပာဘဲ ေက်နပ္ေသာအၾကည့္ႏွင့္ ၾကည့္ေနသည္။
မေဝေဝခိုင္ ၾကည့္ေနခိုက္မွာပင္ ပုဆိုးႏွင့္ အကၤ်ီကို ခၽြတ္ၿပီး ကုလားထိုင္ေပၚ ပစ္တင္လိုက္သည္။ ရင္အုပ္သားေတြက ေယာက်္ားပီသစြာ ဖုထစ္ေနၿပီး က်စ္လစ္သန္စြမ္းေသာ ကိုယ္လုံးက မေဝေဝခိုင္ကို ဖမ္းစားထားသည္။ ထို႔ထက္ သည္းထိတ္ရင္ဖိုစရာ ျမင္ကြင္းက ကိုကို ေမာင့္ ေပါင္ၾကားရွိ တဆတ္ဆတ္ ေတာင္မတ္ေနေသာ လီးတန္ တုတ္တုတ္ႀကီးပင္ ျဖစ္သည္။
လီးတန္ႀကီး ပတ္ပတ္လည္တြင္ ေသြးေၾကာ ႀကီးေတြက အၿပိဳင္းၿပိဳင္းထကာ ဖုေဖါင္းေနသည္။ မေဝေဝခိုင္ တဏွာရာဂအားႀကီးေၾကာင္း ကိုကိုေမာင္ သိထားၿပီးျဖစ္သည္။ ဦးေလးႏွင့္ လိုးတာ အားမရတိုင္း လီးတုႏွင့္ စခန္းသြားရတာကိုလည္း သိၿပီးျဖစ္သည္။
သံမဏိေခ်ာင္းႀကီးကဲ့သို႔ မာေက်ာသန္စြမ္းလွေသာ လီးတန္တုတ္တုတ္ႀကီးကို တပ္မက္စြာၾကည့္ေနေသာ မေဝေဝခိုင္၏ ကာမရာဂ စိတ္မ်ား တစတစျပင္းထန္လာသည္။ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက တျဖည္းျဖည္း တင္းမာေဖါင္းကားလာသည္။ ေစာက္ေခါင္းဝ တေလၽွာက္မွာ လည္း တရြရြႏွင့္ျဖစ္လာသည္။
သူမရင္ထဲ ၿဖိဳးကနဲ ဖ်င္းကနဲျဖစ္သြားၿပီး ေစာက္ဖုတ္ထဲက စစ္ကနဲ ယားယားတက္လာသည္။ ကိုကိုေမာင့္ လီးတန္ႀကီးကို အားပါးတရ ဆုပ္ကိုင္လိုက္၏။
“ ကဲ…ၾကာပါတယ္ ေမာင္ေလးရယ္… မမ မေနနိုင္ေတာ့ဘူး… မင္းလီးႀကီးကို တအားခံခ်င္လာၿပီ…လိုးေပးေတာ့ေနာ္…”
မေဝေဝခိုင္ တစ္ေယာက္ မြတ္သိပ္ေတာင့္တစြာ ေျပာရင္း ခုတင္ေဘာင္ေပၚ လက္ေထာက္ကာ ဖင္ကုန္းေပးေတာ့သည္။
ျပဴးဝင္း အက္ကားေနေသာ ဖင္ဆုံထြားထြားအိအိႀကီးႏွစ္မႊာက ကိုကိုေမာင့္ကို တဒဂၤအသက္ရွူရပ္သြားေစသည္။ ဖင္အိုးႀကီးႏွစ္မႊာၾကားမွ ေနာက္ သို႔ကန္ထြက္ေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ႏွုတ္ခမ္းသားထူထူႀကီးေတြက အညိဳေရာင္သမ္းေနၿပီး အတြင္းပိုင္းမွာမူ နီရဲေန၏။ ကိုကိုေမာင္ ေစာက္ ဖုတ္ႀကီးကို လက္ဝါးႏွင့္ ပင့္၍သုံးေလးခ်က္ ပြတ္ေပးလိုက္ရာ မေဝေဝခိုင္ဖင္ဆုံႀကီးက အထက္သို႔ေျမာက္တက္လာသည္။သူ႔လက္ဖဝါး မွာ ေစာက္ေရေတြစိုရႊဲသြားသည္။
ထို႔ေနာက္ ဒစ္ျပဲႀကီးကို ေစာက္ဖုတ္အဝသို႔ ေတ့ထားလိုက္ၿပီး ခါးႏွစ္ဖက္ကို အက်အနဆုတ္ကာ ဖိသြင္းလိုက္သည္။ ပူေႏြးရွိန္းျမေသာ အေတြ႕က တကိုယ္လုံးကို ဆိမ့္တက္သြားေစသည္။
“ ဇြိ…ဇြစ္…ျဗစ္…ျဗစ္…ဗရစ္…ျဗစ္…ဖြတ္”
လီးတန္ႀကီးက ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသို႔ တထစ္ျခင္းနစ္ဝင္သြားသည္။ မေဝေဝခိုင္ ဖင္အိုးႀကီးႏွစ္မႊာက ႂကြတက္ ခါရမ္းသြား၏။
အားရ ေက်နပ္ေသာ စိတ္ေတြက သူမ တကိုယ္လုံးလႊမ္းဖုံးသြားေတာ့သည္။ ကိုကိုေမာင္က ခါးကိုမတ္မတ္ထားၿပီး ပူေႏြးႏူးညံ့ေသာ ေစာက္ဖုတ္ ႀကီးထဲကို လီးတန္ႀကီးျမႇုပ္သြင္း၍ ေခတၱစိမ္ထားလိုက္သည္။ ႏူးညံ့သေလာက္ ညႇစ္အားစုပ္အား ေကာင္းလွေသာ ေစာက္ဖုတ္အေတြ႕က ကိုကိုေမာင့္ ရာဂမီးကို အလၽွံႀကီးစြာ ေတာက္ေလာင္ေစ၏။
တဏွာရာဂအားႀကီးလွေသာ မေဝေဝခိုင္ တစ္ေယာက္ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲ သို႔ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ႀကီး နစ္ဝင္ေနေသာ လီးအရသာကို မိန္းမူးေက်နပ္စြာ ခံစားေနစဥ္ ဖင္ဆုံႀကီးကို ပြတ္ေပးေနသျဖင့္ အူထဲအသဲထဲ ယားယားတက္လာသည္။ ဖင္ဆုံကတဆင့္ ေက်ာျပင္ႏုႏုဆီသို႔ ေရာက္သြား၏။ ေက်ာျပင္မွတဆင့္ ေအာက္သို႔လၽွိုဝင္ကာ ႏုရြတင္းအိေန ေသာ နို႔အုံမို႔မို႔ႀကီးကို ဆုတ္ေခ်ပြတ္ဆြေပးသည္။
အားရေက်နပ္သည္အထိ ဆုတ္ေခ်ပြတ္ဆြၿပီးမွ အုံအရင္းကို ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ၿပီး ဖင္ေက်ာႀကီးကို ရွုံ႔ခြက္၍ လီးႀကီးကို ျပန္ႏွုတ္ သည္။ နို႔အုံႀကီးကို ခပ္ဖြဖြေလးေခ်ေပးရင္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းျပန္ဖိသြင္းသည္။
“အင့္… အေမ့ အား အား အီးအင္း ရွီး ကၽြတ္ကၽြတ္”
လီးႀကီးကို အရွိန္ႏွင့္ ေဆာင့္သြင္းလိုက္သျဖင့္ မေဝေဝခိုင္ တကိုယ္လုံး ဆတ္ကနဲ ေကာ့တက္သြားၿပီး ေစာက္ဖုတ္အုံႀကီး တစ္ခုလုံး ပူရွိန္းက်င္တက္သြားသည္။
ေဆာင့္ခ်က္ေတြက ျပင္းထန္သေလာက္ အလြန္ထိမိ ေကာင္းမြန္သည္။ ၾကာေလေကာင္းေလ ေကာင္းေလဆိမ့္ေလမို႔ မေဝေဝခိုင္၏ ရာဂမီးမွာ အားႀကီးသထက္ အားႀကီးလာေတာ့သည္။ ကိုကိုေမာင္၏ ျပင္းထန္ေသာ ေဆာင့္ခ်က္ႏွင့္အညီ သူမ၏ ဖင္ဆုံႀကီးကို ေကာ့၍တမ်ိဳး ေျမႇာက္၍တဖုံ ဝိုက္၍တနည္း အခံႀကီး ခံေပးေနသည္။
ကိုကိုေမာင္က ဆုတ္ကိုင္ထားေသာ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို လႊတ္ထားလိုက္ၿပီး ခါးစပ္ကို ျမဲျမဲတင္းတင္း ဆုတ္ကိုင္လၽွက္ ဒူးကိုအနည္းငယ္ ညႊတ္ၿပီး ပင့္ပင့္ထိုးျပန္၏။ ထိုသို႔ ဒူးညႊတ္ၿပီး ပင့္ေဆာင့္လိုးလိုက္ေသာအခါ ျပဴးတင္းမတ္ေတာင္ေနေသာ ေစာက္စိငုတ္ ညိဳညိဳႀကီးကို အရွိန္ႏွင့္ ဒလစပ္ ပြတ္ထိုးေနသလိုျဖစ္သည့္အတြက္ မေဝေဝခိုင္ တစ္ေယာက္ အေကာင္းလြန္ကာ ဖင္သားေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ခါေန၏။
ေလထဲတြင္ ေျမာက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရၿပီး ေထာပတ္ျမစ္ထဲ အစိမ္ခံလိုက္ရသည့္ႏွယ္ အီဆိမ့္သြားသည္။
“ေကာင္း…. ေကာင္းလိုက္တာကြာ…. အမေလးအရမ္းထိတာပဲ….. အင့္….. အ”
ေဆာင့္ခ်က္ေတြက မီးပြင့္ထြက္မလား ေအာက္ေမ့ရေအာင္ သန္လြန္းျမန္လြန္းလွသည္။
မေဝေဝခိုင္ကလည္း အားက်မခံ ေကာ့၍ ေကာ့၍ ခံသည္။ တေခါင္းလုံးရမ္းခါလၽွက္ တဆတ္ဆတ္တုန္ကာ ငါးရံ့ျပာလူး ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ တင္ပါးခြက္ေၾကာႀကီးေတြ ရွုံ႔ခြက္၍ ေနာက္သို႔ ပစ္ပစ္ခံေနသည္မွာ ေၾကာက္ဖြယ္လိလိ ၾကက္သီးထစရာႀကီးျဖစ္သည္။ မေဝေဝခိုင္လို မိန္းမမ်ိဳးက တဏွာရာဂအားႀကီး၏။ ရမၼက္ေသြးသားေသာင္းၾကမ္းသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သာမန္လီးကို ျဖဳံေလ့မရွိ။
အခု ကိုကိုေမာင့္ လီးႀကီးမွာ စံခ်ိန္မွီ႐ုံမၽွမက လြန္၍ပင္ေနေတာ့ သည္။ အလိုးအေဆာင့္အေညႇာင့္ေတြကလည္း သန္ျမန္႐ုံမၽွမက ၾကမ္းလည္းၾကမ္း၏။ မေဝေဝခိုင္ အလြန္ေတာင့္တခဲ့ရေသာ လီးမ်ိဳးကို အခုမွပင္ ခံရေတာ့၏။
ကိုကိုေမာင္က ေအာက္မွပင့္ထိုးၿပီး လိုးေနရာမွ ပုံစံကို ေျပာင္းလိုက္၏။ လီးတန္ႀကီးကို ဒစ္အရင္းထိေရာက္ေအာင္ ထုတ္၏။ ၿပီးမွ ခပ္ ျပင္းျပင္းေဆာင့္ေဆာင့္လိုးသည္။ မေဝေဝခိုင္ သံကုန္ညႇစ္၍ ေအာ္ဟစ္မိပါေတာ့၏။ အရွက္အေၾကာက္ဆိုတာလည္း လုံးဝမရွိေတာ့။ ပင္ကိုယ္အစြမ္း ေဆးအစြမ္း ေၾကာင့္ ကိုကိုေမာင့္ ေဆာင့္ခ်က္ေတြကလည္း အံ့မခန္းပင္။
ေကသြယ္မိုး တစ္ေယာက္ စိတ္ကူးမ်ိဳးစုံတို႔ျဖင့္ ကြန႔္ျမဴးလၽွက္ ကိုကိုေမာင္တို႔ၿခံထဲ ေရာက္လာသည္။ နာရီၾကည့္မိေတာ့ (၁၀)နာရီ (၃၀)မိနစ္ ရွိေနၿပီ။ ခ်ိန္းထားတာက (၁၀)နာရီ အခု မိနစ္(၃၀) ပင္လြန္ေနၿပီျဖစ္၍ ကိုကိုေမာင္ ေဒါေဖာင္းေနေလာက္ေရာ့မည္။ ေခ်ာ့နည္း ေတြကိုလည္း စဥ္းစားလိုက္၏။
ေကသြယ္မိုးက ကိုကိုေမာင္ ေစာင့္ေနေလာက္ၿပီအထင္ႏွင့္ အိမ္ထဲမဝင္ေတာ့ဘဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စာ က်က္ေနက်ျဖစ္သည့္ ပန္းစကၠဴ႐ုံႀကီးရွိရာသို႔ တန္းသြားသည္။ စကၠဴပန္းပင္ေအာက္ ေရာက္ေတာ့ ကိုကိုေမာင္ မရွိ စားပြဲေပၚတြင္ ဘာစာအုပ္မွမရွိ။ ပန္းေျခာက္ေတြက စားပြဲႏွင့္ ကုလားထိုင္ေပၚ တြင္ က်ေရာက္ေနသည္ျဖစ္၍ ကိုကိုေမာင္ လုံးဝမလာေသးသည္မွာ ေသခ်ာသြားသည္။
စိတ္ထဲ ထူးဆန္းသလို ေအာက္ေမ့မိသည္။ လြယ္ အိတ္ကို စားပြဲေပၚ ပစ္ခ်လိုက္ၿပီး အိမ္ႀကီးဆီသို႔ျပန္သြားသည္။ အဆင္သင့္ပြင့္ေနေသာ ေနာက္ေဖးေပါက္မွ ဝင္ခဲ့၏။ ကိုကိုေမာင္က အ ယေပၚထပ္မွာေနသျဖင့္ ေလွကားေပၚတက္မည္အျပဳ ေလွကားႏွင့္ကပ္လ်က္ရွိေသာ မေဝေဝခိုင္ အခန္းထဲက ညီးညဴလွုပ္ရွားသံေတြ ၾကား လိုက္ရသည္။ အေပၚထပ္တက္မည့္ ေျခလွမ္းေတြက တုန႔္ကနဲရပ္ဆိုင္းသြားၿပီး အခန္းနားသို႔ တိုးကပ္လိုက္သည္။
အခန္းကို (၃)ထပ္သား အေကာင္းစားျဖင့္ကာရံထားသည့္အတြက္ အေပါက္မရွိေအာင္ လုံျခဳံသည့္တိုင္ အုတ္နံရံကဲ့သို႔ ထူထူထဲထဲ မရွိ႐ုံမၽွမက ေလဝင္ေလထြက္ ေကာင္းေအာင္ အေပၚပိုင္းတြင္ သံဇကာေတြတပ္ဆင္ထားသည့္အတြက္ အခန္းတြင္းက အသံေတြမွာ အတိုင္းသားၾကားေနရ၏။
ေစာေစာက ဝင္လာကာစ ျဗဳန္းကနဲမို႔ မၾကားမိေသာ္လည္း အေသအခ်ာ နားေထာင္လိုက္ေသာအခါ
“အား အ… ေကာင္း… ေကာင္းလိုက္တာကြာ… အမေလး…. ထိ…. ထိလိုက္တာ ဇြတ္ ၿဗိ အင့္ အင့္ အ…. ေဆာင့္…. အေမ့…. နာ… နာေဆာင့္…. အ….. မမၿပီး… ၿပီး…ေတာ့မယ္… ျဗစ္….ၿဗိ….ျဗစ္….ဒုတ္….ျဗစ္….ဒုတ္…..ျဗစ္….ျဗစ္….အမေလးး အား ဟား ကၽြတ္….ဟုတ္….ဟုတ္ၿပီ…..အင့္…အင့္….အ….”
ေစာက္ဖုတ္သံ၊ လီးသံ၊ ၿငီးသံေတြက တခန္းလုံးဆူညံပြက္ေလာရိုက္ေန၏။ ေမာင္ေလးဆိုသူမွာ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါမွန္းမသိ။ ကိုကိုေမာင့္ မိေထြးဝမ္းကြဲ မေဝေဝခိုင္က ေပြမည့္ပြမ္မည့္ ပုံစံႀကီးမို႔ သူ႔ဦးေလးမရွိခိုက္ တျခားေကာင္ တစ္ေကာင္ႏွင့္ ခ်ိန္းတြယ္ေနပုံရသည္။
“ နာနာေဆာင့္…..ဟုတ္ၿပီ….. ဟုတ္ၿပီ….. အမေလး…. ေကာင္း…. ေကာင္းလိုက္တာ…”
“ ဖြတ္…. ဖြပ္…. ဖြတ္…. ပလြတ္…. ျဗစ္…. ျဗစ္…. ဒုတ္…. ျဗစ္…. ဒုတ္…. ျပစ္….. ျဗစ္”
“ မမ…ေကာင္းလားဟင္”
“ အင္း….အမေလး….. ေကာင္း…. ေကာင္းတယ္… နာ….နာ….အင္.”
ေကသြယ္မိုး တစ္ေယာက္ ကိုကိုေမာင့္ အသံကိုၾကားလိုက္ရေသာအခါ တကိုယ္လုံး မိုးႀကိဳးအျပစ္ခံလိုက္ရသလို တုန္လွုပ္ေခ်ာက္ ျခားသြား၏။ ႏွလုံးသားႏုႏုကို ေသာကအပူလုံးႀကီးက ဒုန္းကနဲဝင္ေဆာင့္သည္။ ျပာေဝမူးမိုက္သြား၏။ အခန္းနံရံကိုမွီ၍ မ်က္လုံးကို မွိတ္ ထားသည္။
နာၾကည္းခံျပင္းစိတ္ေတြက တရိပ္ရိပ္တက္လာသည္။ မာနတရားက ဦးေႏွာက္ထဲ ေရာက္လာ၏။ ေကသြယ္မိုး အံကိုတင္း တင္းႀကိတ္ရင္း ခ်ာကနဲလွည့္ထြက္ခဲ့သည္။ ေပါင္ၾကားရွိ ေစာက္ဖုတ္ထဲမွ ေစာက္ေရပူတခ်ိဳ႕ ျပစ္ကနဲထြက္သြားခဲ့ၿပီ။
ထြန္းထြန္း တစ္ေယာက္ အိမ္အျပင္ဖက္ရွိ ပက္လက္ ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ အျပာစာအုပ္တစ္အုပ္ကို အပ်ိဳစင္မဂၢဇင္းထဲညႇပ္၍ ဇိမ္ႏွင့္ ဖတ္ေနစဥ္ သူ႔ကိုျဖတ္ေက်ာ္သြားေသာ ေကသြယ္မိုးကို အနီးေရာက္မွ ျမင္လိုက္၏။ ေစာေစာက လြယ္အိတ္ႏွင့္ ထြက္သြားၿပီး အခုလြယ္ အိတ္ ျပန္မပါ။
ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာကလည္း နီျမန္းထူအန္းေနၿပီး ငိုထားပုံရသည္။ ေကသြယ္မိုးက ငုတ္တုတ္ႀကီးေတြ႕ေနရေသာ သူ႔ကိုေတာင္ ႏွုတ္ဆက္မေနေတာ့ဘဲ အိမ္ထဲ တန္းဝင္သြားသည္။ ပုံစံက ရည္းစားပူမိလာေသာပုံမ်ိဳး ထြန္းထြန္း ျပဳံးလိုက္သည္။ အျပာစာအုပ္ကို ေတာင္ သိမ္းဆည္းဖို႔ရာ သတိမထားမိေတာ့ဘဲ သည္အတိုင္း ညႇပ္ခဲ့ၿပီး ေကသြယ္မိုးေနာက္ ထလိုက္ခဲ့သည္။
သူ႔အခန္းေပါက္ေရာက္ေတာ့ ခယ္မေခ်ာက ေခါင္းအုံးကို မ်က္ႏွာအပ္၍ ေမွာက္ရက္ႀကီး အိပ္ေန၏။ ထမီက ဒူးေခါင္းအထက္နားထိ ေရာက္ေန၏။ ေပါင္တံတုတ္တုတ္ ႏွစ္ေခ်ာင္းက ေဘးသို႔ ခပ္ကားကား အေနအထား ျဖစ္သည္။ ျဖဴေဖြးဝင္းမြတ္ေသာ ေျခသလုံးသား ျပည့္ျပည့္ေလးက စြဲမက္စရာ ေကာင္းလွသည္။ ဆူၿဖိဳးထြားတစ္ေသာ ဖင္ဆုံႀကီးက သိသိသာသာ ခုံးေမာက္ေနသည္။ မ်က္ႏွာက တဖက္သို႔ ေစာင္းထားသည္။ တခ်က္ တခ်က္ သိမ့္ကနဲ သိမ့္ကနဲတုန္ခါသြားသည့္အတြက္ ငိုရွိုက္ေနေၾကာင္း သိသာ၏။
ကိုကိုေမာင့္ကို ဂလဲ့စားျပန္ေခ်ခ်င္သည္။ သူလုပ္သလို လုပ္ျပခ်င္သည္။ မနက္က သူ႔ကိုရမၼက္ၾကည့္ ၾကည့္ခဲ့ေသာ ကိုထြန္းပုံရိပ္ကို ျမင္ေယာင္လာ၏။ အဆင္သင့္ပင္ ကိုထြန္းတစ္ေယာက္လုံး ရွိေနၿပီ။ မိန္းမက်မ္းေက်ၿပီးျဖစ္ေသာ အိမ္ေထာင္သည္ေယာက္်ားတစ္ ေယာက္မို႔ အထူးျမဴဆြယ္စရာပင္ လိုမည္မထင္ေတာ့။
မနက္က သူ႔ကိုၾကည့္ေသာ အၾကည့္ေတြက လိုးခ်င္လို႔ၾကည့္မွန္း ေကသြယ္မိုး အတတ္သိသည္။ ေတြ႕ၾကဳံရမည့္ အေရးအခင္းအတြက္ ရင္ခုန္လွုပ္ရွားေန၏။ ကိုကိုေမာင္ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ဂလဲ့စား ေခ်ရေတာ့မည္မို႔ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနသည္။
မနက္ကတည္းက ခယ္မျဖစ္သူကို ၾကည့္ၿပီး လီးေတြေတာင္ စိတ္ေတြထခဲ့ရေသာ ကိုထြန္း တစ္ေယာက္ သူ႔ေယာကၡမေတြ မရွိမွန္းသိ၍ ညမွ မီးစင္ၾကည့္ျဖဳတ္မည္ဟု ႀကံစည္ထားရာ အခုေတာ့ ကာမပြဲေတာ္အုပ္ႀကီးက သူ႔ေရွ႕ေမွာက္သို႔ တည့္တည့္ႀကီး ေရာက္လာၿပီ။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပင္ အျပာဇာတ္လမ္းကလည္း ခယ္မႏွင့္ခဲအို ဇာတ္လမ္း။ ကိုထြန္း တစ္ေယာက္ ခုတင္ေဘးတြင္ မတ္တပ္ရပ္ရင္း ခယ္မျဖစ္သူ၏ ဆူၿဖိဳးက်စ္လစ္ေသာ ကိုယ္လုံးႀကီးကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ရင္း ဘယ္ပုံခင္းက်င္းရမည္ကို အကြက္ခ်စဥ္းစားေနသည္။ ရာဂမီး ေတာင္ကလည္း တဝုန္းဝုန္း ေပါက္ကြဲေနသည္။
အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေသာ ေကသြယ္မိုးကလည္း ယခုအခ်ိန္ထိ မလွုပ္ရွားေသးသည့္အတြက္ အားမလို အားမရ ျဖစ္ေနရွာသည္။ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းက လွိုက္ကနဲ လွိုက္ကနဲ လွုပ္ရြေနသလို ဖင္ဖ်ားေတြလည္း တဆတ္ဆတ္တုန္ေန၏။ ထြန္းထြန္းက အစီအစဥ္ခ် မွတ္လိုက္ၿပီးျဖစ္၍ ပုဆိုးကို ခၽြတ္ခ်လိုက္သည္။ လေမႊးအုံ မဲမဲအုပ္အုပ္ၾကားမွ ထိုးေထာင္ထြက္ေနေသာ လီးတန္ႀကီးမွာ မာေက်ာက်စ္ ေတာက္ေန၏။ ထြားႀကိဳင္းေသာ အသြင္ထက္ ႀကီးမားက်စ္လစ္ေသာ အသြင္ကိုေဆာင္ေနသည္။
လုံးပတ္ (၄)လက္မ အရွည္(၆)လက္မခြဲရွိ လီးတန္ႀကီးမွာ ေသြးေၾကာႀကီးေတြ ေဖာင္းထလၽွက္ ေငါက္ကနဲ ေငါက္ကနဲ ေတာင္မတ္ေန၏။ ကိုထြန္းက ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲလၽွက္ ကန႔္လန႔္ျဖတ္အေနအထားျဖစ္ေအာင္ လုပ္လိုက္သည္။ ကန႔္လန႔္ျဖတ္အေနအထားအ ေရာက္တြင္ ေကသြယ္မိုးကလည္း ျဗဳံးကနဲ ပက္လက္လွန္ခ်လိုက္သည္။ အံ့ၾသထိတ္လန႔္ေသာ အမူအယာႏွင့္
“ ဟင္….ကို….ကိုထြန္း…..ရွင္….ရွင္…..”
ေကသြယ္မိုး စကားပင္ ဆုံးေအာင္ မေျပာလိုက္ရ ကိုထြန္းက ထမီကိုဆြဲလွန္ၿပီး ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုျဖဲလၽွက္ ရင္ဘတ္ဆီဖိတြန္းလိုက္ သည္။ ဖင္အုံေဖြးေဖြးႀကီးက ခုတင္ေစာင္းႏွင့္ အံက်ကြက္တိျဖစ္ေန၏။ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ထိန္းေပးရင္း က်န္ လက္တစ္ဖက္က သူ႔လီးတန္ႀကီးကို ဆုတ္ကိုင္ကာ ေဖာင္းႂကြျပဲလန္ေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲသို႔ တရွိန္ထိုးသြင္းထည့္လိုက္သည္။ လိုး ေနက်မို႔ လီးက ဟိုေခ်ာ္ ဒီေခ်ာ္လုံးဝမျဖစ္ဘဲ တန္းတန္းမတ္မတ္ႀကီးဝင္သြား၏။
“ ဖြတ္….ျဗစ္….ျဗစ္….ဖြတ္…..ဖရစ္….ျဗစ္…..ျဗစ္”
“အီး အမေလး အား အား… ေသ…. ေသေတာ့မယ္…. အေမ အား အမေလး….. အမေလး”
တုတ္ခိုင္ရွည္လ်ားၿပီး မာေက်ာေသာ လီးတန္ႀကီးက တရွိန္ထိုးဝင္လာသည့္အတြက္ ေစာက္ဖုတ္အုံတခုလုံး ၿဖိဳးကနဲ ဖ်င္းကနဲ က်င္ ကနဲ ဆိမ့္ကနဲျဖစ္သြား၏။ ေပါင္တန္ ေဖြးေဖြး တုတ္တုတ္ႀကီးမွာလည္း ေဘးသို႔ အစြမ္းကုန္ ကားထြက္သြား၏။ ေက်နပ္ျခင္း အားရျခင္း နာ က်င္ျခင္းေဝဒနာေတြကို တၿပိဳင္တည္း ခံစားလိုက္ရသည္။ ႏွုတ္ခမ္းကိုလည္း တင္းေနေအာင္ ကိုက္ထားလိုက္မိသည္။
ေစာက္ေရေတြက စိုရႊဲေနၿပီျဖစ္ရာ နာက်င္သည့္တိုင္ အလြန္ေကာင္းေန၏။ ကိုထြန္းက ဆီးခုံခ်င္း ထိကပ္သည္အထိ ဖိသြင္းထားရာမွ ျပန္ဆြဲႏွုတ္သည္။ ေစာက္ေရေတြက စိုရႊဲေနၿပီျဖစ္၍ အေဆာင့္ဒဏ္ကို ခံနိုင္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရွ႕ကိုကုန္း၍ ေကသြယ္မိုး ခ်ိဳင္းႏွစ္ဖက္အတြင္း သူ႔လက္ကို လၽွိုသြင္းကာ ပခုံးသားႏွစ္ဖက္ကို ခပ္တင္းတင္း ဆုတ္ဖက္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အသား ကုန္ ၾကဳံး၍ ေဆာင့္ေတာ့သည္။
“ ဖြတ္…. ျပစ္…. ျဗစ္…. ဖြတ္…. ျဗစ္…. ျဗစ္…. ဒုတ္…. ဖြတ္… ျဗစ္”
“အား အား အမေလး….. အား….. ကၽြတ္ ကၽြတ္…..”
ေကသြယ္မိုး တစ္ေယာက္ ပါးစပ္က တအားအားေအာ္ဟစ္ရင္း နာေကာင္းလွေသာ ကာမအရသာထူးႀကီးကို မ်က္လုံးစုံမွိတ္ရင္း အံ ႀကိတ္ခံသည္။ ေဆာင့္ခ်က္ေတြက အရပ္အနားမရွိ ျပင္းထန္လွသည္။ စစ္ဦးကို ဒလၾကမ္းၿဖိဳေသာနည္းျဖစ္သည္။
ၾကာၾကာစိမ္ လိုးနိုင္သူမွသာ ဤနည္းဗ်ဴဟာကို သုံးသင့္သည္။ လေရထြက္လြယ္သူတို႔ ဤနည္းကို သုံးလၽွင္ ဗုံးဗုံးလဲက် ရွုံးတတ္သည္။ ထိုအခါ မိန္းမျဖစ္သူ၏ အထင္ေသးျခင္းကို ခံရတတ္၏။ ထို႔ေနာက္ တစ္သက္လုံး လင္နိုင္ မိန္းမဘြဲ႕ကို ယူေတာ့သည္။ ႏွစ္ေယာက္သား စည္းခ်က္ညီညီ လိုးေနၾကစဥ္…
ကိုကိုေမာင္ တစ္ေယာက္ မေဝေဝခိုင္ကို (၃)ခ်ီတိုင္တိုင္ အားရေအာင္လိုးၿပီးေနာက္ မေဝေဝခိုင္ ဖလပ္ျပသြားသည့္အတြက္ ရပ္နား လိုက္သည္။ သည္ေတာ့မွ ေကသြယ္မိုးႏွင့္ စာအတူက်က္ရန္ ခ်ိန္းထားသည္ကို သတိရ၏။ ပက္လက္ႀကီးမွိန္းေနေသာ မေဝေဝခိုင္ကို ထားခဲ့၍ ပုဆိုးကပ်ာကယာဝတ္ကာ စာက်က္ေနက် ပန္းစကၠဴ႐ုံသို႔ အေသာ့ကေလးထြက္ခဲ့သည္။
ေကသြယ္မိုး ‘လြယ္အိတ္ကေလး’ က စားပြဲခုံေပၚေရာက္ေန၏။ ဟိုဟိုဒီဒီရွာၾကည့္သည္ မေတြ႕။ အိမ္ထဲျပန္ဝင္သည္။ ဘာအရိပ္အေရာင္မွ မေတြ႕။ ဟား…. သြားၿပီ သူႏွင့္ မေဝေဝခိုင္တို႔ လိုးေနတာကို ေကသြယ္မိုး သိသြားၿပီ။ ကိုကိုေမာင္ ေနာင္တအႀကီးအက်ယ္ ရသြားသည္။
ပန္းစကၠဴ႐ုံသို႔ အေျပးတပိုင္းႏွင့္ သြား၏။ ေကသြယ္မိုး လြယ္အိတ္ကေလးကို ေကာက္လြယ္လၽွက္ ေကသြယ္မိုး အိမ္ဖက္ထြက္ခဲ့သည္။ ေက်နပ္သည္အထိ ေခ်ာ့ရေပေတာ့မည္။ ေကသြယ္မိုးတို႔အိမ္မွာ လူသူအရိပ္အေယာင္ကင္းမဲ့ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ လူႀကီးေတြလည္း ရွိပုံမရ။
စိတ္ထဲပူသြားသည္။ နာၾကည္း ခ်က္ေၾကာင့္ ႀကိဳးဆြဲခ်ေသေနမွျဖင့္ တစ္သက္လုံး ယူၾကဳံးမရျဖစ္ရေတာ့မည္။ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ မဂၢဇင္းတစ္အုပ္ေတြ႕ခဲ့ သည္။ ေကာက္မၾကည့္နိုင္ဘဲ အိမ္ထဲဝင္လာခဲ့သည္။ ေကသြယ္မိုး အခန္းဆီသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လိုက္သည္။ အခန္းနား အေရာက္တြင္….
“ သြယ္ေလး….ေကာင္းလားဟင္….”
“ အင္း…. အင္း….. အမေလး…. ေကာင္း…. ေကာင္းတယ္….. ကိုထြန္း…. အမေလး….. ေဆာင့္…. ေဆာင့္…. နာ… နာေဆာင့္…… အင့္…… အ…. ကၽြတ္…. ကၽြတ္…..”
ၾကားလိုက္ရေသာ အသံက ကိုကိုေမာင့္ ရင္ဝကို လွံအစင္းေပါင္း တစ္ရာႏွင့္ တစ္ခ်က္တည္း အထိုးခံလိုက္ရသလို စူးနစ္ပူေအာင့္သြား ၏။ ေကသြယ္မိုး အခန္းက ထရံႏွင့္ကာထားသည္မို႔ ေခ်ာင္းၾကည့္စရာ အေပါက္ကေလးေတြ ရွိနိုင္သည္။
သို႔ေသာ္ မင္းသား မင္းသမီးပုံေတြ အျပည့္နီးပါးကပ္ထားသျဖင့္ အေပါက္ကိုမေတြ႕ဘဲျဖစ္ေနသည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာပင္ ေထာင့္စြန္းတစ္ခု ကြာျပဲေနေသာ ေနရာမွ အတြင္းသို႔ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။ ေကသြယ္မိုး တစ္ေယာက္ ခုတင္ေပၚတြင္ အဝတ္အစား လုံးဝမရွိဘဲ ဒူးေထာင္ေပါင္ကားအေနအထားျဖင့္ ပက္လက္ႀကီးအလိုးခံကာ ဒူးေထာက္လၽွက္ လိုးေပးေနေသာ သူ႔ခဲအို၏ခါးကို တင္းက်စ္ေနေအာင္ ဖက္ထားသည္ကို ဘြားကနဲ ျမင္လိုက္ရ၏။
“ အား…. အမေလး….. ေကာင္းလိုက္တာ ကိုထြန္းရယ္….. ညလည္း အခုလို လိုးေပးအုံးေနာ္ “ ေအးပါကြာ…. စိတ္ခ်” ကိုကိုေမာင့္ မ်က္လုံးေတြ ျပာေဝသြား၏။ ရင္ထဲနာက်င္စူးေအာင့္သြားသည္။ အသာေလးအခန္းနားက ခြာခဲ့သည္။ ပက္လက္ကုလား ထိုင္နားေရာက္ေသာအခါ မဂၢဇင္းစာအုပ္ကို လွန္ၾကည့္သည္။ အျပာစာအုပ္တစ္အုပ္ ထြက္လာ၏။ အျပာစာအုပ္ကို မဂၢဇင္းေပၚတင္လၽွက္ ထိုအေပၚမွ ေကသြယ္မိုး လြယ္အိတ္ကေလးကို တင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေႏွးေကြးေသာ ေျခလွမ္းတို႔ျဖင့္ ထြက္ခဲ့၏။
ႏွစ္ေယာက္သား လိုးအားရေသာအခါ အဝတ္အစားမ်ားျပန္ဝတ္၍ အျပင္ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ကိုထြန္းလည္း ၿမိဳ႕ထဲသြားမည္ဟုဆိုကာ ထြက္သြား၏။ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ထိုင္မည္အျပဳ သူမ လြယ္အိတ္ကေလးကို ေတြ႕လိုက္ရသည့္အတြက္ ႏွလုံးေသြးေတြ ေခ်ာက္ျခားမတတ္ ထိတ္လန႔္သြား၏။ ပန္းစကၠဴပင္ေအာက္မွာ သူမ ေမ့က်န္ခဲ့ေသာ “ လြယ္အိတ္ကေလး ” ။…ၿပီးပါၿပီ
