Unicode
ညလေပြေညှင်းက ဖြူငယ့်ဆံနွယ်ပျော့ပျော့များကို တိုးဝှေ့ဆော့ကစားသောအခါ ရှုပ်ထွေးနေသော စိတ်များ အနည်းငယ် ပြန်ကြည်လင်လာရသည်။ ဖြူငယ့် ပထမနှစ်စာမေးပွဲက နီးနေပြီ။ အခန်းအောင်းပြီး တချိန်လုံး စာကြည့်နေရသဖြင့် ခေါင်းတွေမူးကာ မကြည်မလင်ဖြစ်နေသော စိတ်များ ဖြေလျှော့ရန် ဝရံတာသို့ ထွက်လာခြင်း ဖြစ်သည်။
” ဖြူလေး မအိပ်သေးဘူးလား”
“ဟင်”
ရုတ်တရက် အနီးကပ်ကြားလိုက်ရသော အသံကြောင့် ဖြူငယ် လန့်ဖြန့်ကာ ကိုယ်လုံးလေးပင် တုန်တက်သွားရသည်။
“ကိုကြီးမင်းသစ် ဖြူစာကျက်ရင်း ခေါင်းမူးလာလို့ ခဏထွက်လာတာ”
“ညဉ့်နက်နေပြီ ဖြူလေးရဲ့။ စာကို နားနားနေနေ လုပ်မှပေါ့”
ဖြူငယ့်တစ်ကိုယ်လုံးကို သိမ်းကျုံးစိုက်ကြည့်နေသော မျက်ဝန်းများကြောင့် ပါးပြင်တွင် ရှက်သွေးလေးများ ဖြန်းခနဲနေအောင် ထသွားရသည်။ ပါးလျသော ညအိပ်ဂါဝန်ဖြူဖြူလေးအောက်တွင် ဖြူငယ် ဘာမှခံမဝတ်ထားမိပါ။ ဒီအချိန် အိမ်သားအားလုံး အိပ်လောက်ပြီ အထင်နှင့် အခန်းထဲမှထွက်ကာ ဝရံတာဘက်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။
“ဖြူ သွားအိပ်တော့မယ် ကိုကြီး ”
“အေးအေး ကိုကြီးလည်း အပေါ်ထပ် မီးပိတ်ဖို့ ထွက်လာတာ။ ဖြူလေးဝင်ပြီးမှ ပိတ်မယ် သွားသွား”
ဖြူငယ် မင်းသစ်ရှေ့က သုတ်သုတ်လေးပင် ထွက်လာခဲ့သည်။ သူမအခန်းနှင့် မင်းသစ်အခန်းက ကပ်လျက်။ သူမအခန်းမရောက်မှီ မင်းသစ်အခန်းရှေ့မှာပင် ရုတ်တရက် မီးကပျက်သွားလေသည်။
“အမလေး ”
ရုတ်တရက် ပိန်းပိတ်အောင် မှောင်သွားသဖြင့် ဖြူငယ် လန့်သွားရသည်။ သူမက အမှောင်ကို ကြောက်သည်လေ။
“ဖြူလေး မကြောက်နဲ့ ကိုကြီးရှိတယ်”
အမှောင်ထဲဝယ် ရုတ်တရက် ကိုယ်ကိုနောက်ပြန်လှည့်မိတော့ မင်းသစ်ကိုယ်လုံးနဲ့ ဝင်တိုက်မိကာ ဖြူငယ့်တစ်ကိုယ်လုံး မင်းသစ်ရင်ခွင်ထဲ ရောက်သွားရသည်။ မင်းသစ်က ဆွဲဖက်ထားလိုက်သည်ကိုး။
“အဲ့ ကိုကြီး ”
ဖြူငယ့်ကိုယ်လုံး ထွေးထွေးအိအိလေး ရင်ခွင်ထဲရောက်လာသောအခါ မင်းသစ် စိတ်မထိန်းနိုင်ဘဲ ပါးပြင်ရှိမည် ထင်သော နေရာကိုစမ်းကာ အနမ်းချွေလိုက်မိသည်။ သို့သော် မင်းသစ်၏ နှုတ်ခမ်းများနှင့် ထိစပ်မိသော နေရာမှာ ဖြူငယ့်ပါးပြင်မဟုတ်ဘဲ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေး ဖြစ်နေကြောင်း သိလိုက်ရပြီးနောက် မင်းသစ် ပိုရွေ့ပင် နောက်မဆုတ်ချင်တော့။
ဖြူငယ်ကလည်း သူ့အနမ်းတွေကို ငြိမ်သက်စွာခံယူနေသည်။ ဖြူငယ့်ကိုယ်လုံးလေးကို ထွေးပိုက်ထားရင်း မင်းသစ်လက်များက ပါးလွှာသော ဂါဝန်အောက်က အကာအကွယ်မရှိသော ရင်သားလုံးလုံးလေးကို သွားစမ်းမိသောအခါ ဖြူငယ့် အသက်ရှူသံတွေ ပိုမြန်လာသယောင် ထင်ရသည်။ နုနယ်သော ရင်သားလုံးလုံးအိအိလေးကို မင်းသစ်လက်ဖြင့် ဖြစ်ညှစ်ပေးနေမိသည်။ ဂါဝန်ကပါးလွန်းတော့ နို့သီးခေါင်းလေးကိုပင် စမ်းမိနေသည်။ လက်မနှင့် အသာပွတ်ဆွဲလိုက်တော့ ဖြူငယ့်တစ်ကိုယ်လုံး တုန်တက်သွားသည်။ မင်းသစ်အနမ်းတွေကို နှုတ်ခမ်းမှတဆင့် လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးဆီသို့ ပို့လိုက်တော့ ဖြူငယ့်နှုတ်ခမ်းဖျားမှ အသံလေးတွေ ထွက်လာသည်။
“အ အင်း ကျွတ်”
စာဖြင့်ရေးပြလို့ မတတ်နိုင်သော မပီမပြင် ညည်းသံလေးများပင် ဖြစ်ပါသည်။ ထိုအခိုက်မှာပင် မီးက ပြန်လာသည်။ လုံးထွေးနေသော နှစ်ယောက်သား မျက်လုံးများပြာဝေကာ လူချင်းခွဲလိုက်ရသည်။ ဖြူငယ့်မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်သော ရှက်သွေးဖြင့် ပန်းရောင်သန်းနေကာ မင်းသစ်စုပ်ဆွဲထားသော နှုတ်ခမ်းဖူးလေးများက သာမန်ထက် ရဲရဲနီနေသည်။ ဖြူငယ် မင်းသစ်ကို မျက်စောင်းလှလှလေးတစ်ချက်ထိုးကာ သူမအခန်းထဲ ပြေးဝင်လိုက်သည်။
“အော် စာမေးပွဲနီးနေခါမှ ရင်ခုန်စရာတွေ လာပေးနေပါလား ကိုကြီးရယ် ”
မင်းသစ်မြင့်မားက အသက်သုံးဆယ်အရွယ် စီးပွားရေးအောင်မြင်နေသော လူငယ်လုပ်ငန်းရှင်တစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ ငယ်ငယ်လေးထဲက အဖေနှင့်အမေ ဆုံးပါးကာ ဦးလေးဖြစ်သူ ထောက်ပံ့မှုဖြင့် ကျောင်းနေပြီး ချမ်းသာသော ဘဝရောက်အောင် ကြိုးစားခဲ့ရသည်။ ဦးလေးက နိုင်ငံခြားမှာ အလွန်အဆင်ပြေနေတော့ သူ့ကို လိုလေးသေးမရှိ လှမ်းထောက်ပံ့သည်။ အခုချိန်မှာ ဦးလေးရဲ့ အကူအညီ မလိုတော့။ သူ့အတိုင်းအတာနှင့် အမြင့်ဆုံး မဟုတ်တောင် သူ့တစ်ယောက်အတွက်သာမက သူများကိုပင် ထောက်ပံ့ကူညီနိုင်သူတစ်ယောက် ဖြစ်လာသည်။
မင်းသစ်မြင့်မားသည် ငယ်စဉ်ကတည်းက မိဘမဲ့ခဲ့ရသဖြင့် မိဘမဲ့ကလေးကျောင်းများကို တတ်နိုင်သမျှ လှူဒါန်းထောက်ပံ့သည်။ သူ့အိမ်တွင်လည်း မိဘမဲ့ကလေး နှစ်ယောက်ကို မွေးစားထားသည်။ တစ်တန်းနှင့် နှစ်တန်းအရွယ် မောင်နှမနှစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ ကလေးများကို ထမင်းချက်အဒေါ်ကြီး ဒေါ်ပုနှင့် သူ့ယောက်ျား ဦးသံခဲတို့က ထိန်းကျောင်းပေးသည်။
ဖြူငယ်အေးချမ်းသည် မင်းသစ်ရဲ့သူငယ်ချင်း ဇေယျ ၏ ညီမဖြစ်သည်။ ဆယ်တန်းအောင်သော် မွေးရပ်တွင် ကျောင်းမတက်ချင်၊ ရန်ကုန်မှာပဲ တက်ချင်သည် ဆိုသဖြင့် မင်းသစ်အိမ်မှာနေ၍ ကျောင်းတက်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ သူ့ဘာသာ အဆောင်ဖြစ်ဖြစ် တိုက်ခန်းဖြစ်ဖြစ် ငှားနေနိုင်သော်လည်း အစ်ကိုဖြစ်သူက စိတ်မချသဖြင့် မင်းသစ်ကို အကူအညီတောင်းခြင်း ဖြစ်သည်။ အသားဖြူဖြူ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးနှင့် လှလွန်းသည် မဟုတ်သော်လည်း ချစ်စရာကောင်းသော ဖြူငယ့်ကို မင်းသစ် မြင်မြင်ချင်း သဘောကျခဲ့သည်။ သူငယ်ချင်းညီမဖြစ်သဖြင့် မတော်ပါဘူးဟု စိတ်ထိန်းကာ ညီမတစ်ယောက်လို ဆက်ဆံရင်း အချစ်စိတ်တွေကို သိုဝှက်ထားခဲ့ရသည်မှာ တစ်နှစ်နီးပါးပင် ရှိခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။
ထိုသို့ ထိန်းလာသည့်ကြားမှ ဒီနေ့တော့ မင်းသစ်စိတ်တွေ ခဏတာ လွတ်သွားခဲ့သည်။ အိမ်ပေါ်မှာ သူတို့ ၂ ယောက်တည်း ရှိနေသဖြင့်လည်း ပိုမိုရဲတင်းမိခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ခါတိုင်းဆို ကျော်ဘုန်းနေခန့်က ရှိနေသည်။
ကျော်ဘုန်းနေခန့်ခေါ် ကျော်ကျော်သည် မင်းသစ်၏ကျေးဇူးရှင် ဦးလေး၏သားအရင်း ဖြစ်သည်။ ကိုးတန်းအရွယ်အထိ နိုင်ငံခြားတွင် နေလာရင်းက မြန်မာပြည်သို့ အလည်လာပြီး ပျော်သွားကာ နိုင်ငံခြားမပြန်နိုင် ဖြစ်သွားခြင်း ဖြစ်သည်။ ကျော်ကျော်သည် ဖြူငယ်နှင့် တက္ကသိုလ်အတူတူ ဖြစ်သည်။ ဖြူငယ့်ထက် တစ်နှစ်ကြီးသည်။ ဖြူငယ် အိမ်ရောက်လာကတည်းက မသိလိုက် မသိဘာသာပင်နေသဖြင့် ဖြူငယ်နှင့် သိပ်မရင်းနှီး။ မာနကြီးသလို ထင်ရလေသည်။ တစ်အိမ်တည်းနေသူချင်းမို့ တစ်ခါတလေ ကတောက်ကဆလေးတွေ ဖြစ်တတ်သော်လည်း အိမ်ရှင်တွေပဲဟု သဘောပိုက်ကာ ဖြူငယ်ကပင် ရှောင်နေလိုက်သည်။
ကျောင်းချင်း အတူတူပင် ဖြစ်သော်လည်း ဖြူငယ်က ကျောင်းကားစီးပြီး သူက ကိုယ်ပိုင်ကားနှင့်တက်သည်။ ဖြူငယ့်ကို တစ်ခါမှ လိုက်ဖို့ မခေါ်ဖူးသလို ဖြူငယ်ကလည်း လိုက်မစီးလိုပါ။ ဖြူငယ် သဘောကျသည်က မင်းသစ်ကိုပင်ဖြစ်သည်။
မင်းသစ်က အရပ်ရှည်ရှည် ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းနှင့် ရင်အုပ်ထွားထွား ယောကျာ်းပီသသော ခန္ဒာကိုယ်ပိုင်ရှင် ဖြစ်သည်။ အသားအရည်က မဖြူလွန်း မညိုလွန်းပဲ အနေတော် ကြည့်ကောင်းသည်။ ဖြူငယ် အနှစ်သက်ဆုံးက မင်းသစ်၏ စူးရှတောက်ပသော မျက်ဝန်းတစ်စုံကို ဖြစ်သည်။ ထိုမျက်ဝန်းများနှင့် အကြည့်ခံလိုက်ရလျှင် ဖြူငယ်တစ်ကိုယ်လုံး ဖောက်ထွင်းသွားသလို ခံစားရသည်။ မင်းသစ်၏ အကြည့်စူးစူးနှင့် ကြုံလိုက်တိုင်း ဖြူငယ် မခံနိုင်ဘဲ မျက်လွှာချရသည်သာ ဖြစ်သည်။ ထိုအကြည့်ကို ဖြူငယ်က မှော်ဆရာအကြည့်ဟု ကိုယ့်ဘာသာ တိတ်တိတ်လေး နာမည်ပေးထားသည်။ ညှို့ယူဖမ်းစားနိုင်လွန်းသော မှော်ဆရာ၏ နှုတ်မှ ချစ်စကားကို ဖြူငယ် စောင့်စားခဲ့ရသည်မှာ ကာလအတော်ကြာပြီ ဖြစ်သော်လည်း ဒီနေ့လို အဖြစ်မျိုးကိုတော့ တစ်သက်နှင့်တစ်ကိုယ် မမျှော်လင့်ဖူးပါ……….။
အခန်း (၂)
ဖြူငယ်တို့ နှစ်ဝက်စာမေးပွဲ မနက်ဖြန်ဆို ပြီးပြီ။ ဒီကြားထဲမှာ မင်းသစ်ကလည်း အလုပ်တွေပဲ အရမ်းရှုပ်နေလို့လား၊ မီးပျက်တဲ့ညက ကိစ္စကို မျက်နှာပူသည်လားမသိ မနက်ဆို အစောကြီးထွက်သွားကာ ညဆိုလည်း အတော်ညဉ့်နက်မှ ပြန်ပြန်လာသည်။ ဖြူငယ်တစ်ယောက်လည်း ဖြစ်ခဲ့သည့်ကိစ္စကို မကြာခဏ တွေးမိတိုင်း ရင်ခုန်မိပေမဲ့ စာလည်းကြည့်ရသေးသည်မို့ တတ်နိုင်သလောက် ခေါင်းထဲက မေ့ထားဖြစ်သည်။ တွေးမိတဲ့အခါတိုင်းလည်း အတွေးတွေက အမျိုးမျိုး ပြောင်းနေသည်။
တစ်အိမ်တည်း ရင်းရင်းနှီးနှီးနေခဲ့ပေမဲ့ တစ်ခါမှ အခွင့်အရေး မယူဖူးသူ၊ မင်းသစ်က တကယ်တမ်းကြတော့လည်း လက်ရဲဇက်ရဲ နိုင်လွန်းလှသည်။ နောက်ပိုင်းကြတော့လည်း ဘာမှမဖြစ်သလိုနေကာ ဖြူငယ့်ကို စကား တစ်ခွန်းတလေတောင် လာမပြော။ ပြန်တွေးကြည့်တော့လည်း စကားလာပြောရင် ဖြူငယ် ရှက်လွန်းလို့ မျက်နှာကို ဘယ်မှာထားရမှန်းတောင် သိမည်မဟုတ်ပါ။
မင်းသစ်အတွက် ဘယ်လိုနေလဲ မသိပေမဲ့ ရည်းစားမထားဖူးသော အပျိုရိုင်းလေး ဖြူငယ့်အတွက် မင်းသစ်ပေးသွားသော အတွေ့အကြုံက အကြီးကြီး ဖြစ်နေသည်။ ထို့ကြောင့် ဖြူငယ် တိတ်တခိုး စွဲလမ်းနေရသူ မင်းသစ်ကို စိတ်ဆိုးရမည်လား ရှက်ရမည်လား ဝေခွဲရခက်စွာဖြင့် ဒီတစ်ညလည်း အတွေးနွံထဲ နှစ်မျောရင်း ဖြူငယ် အိပ်ပျော်ရပြန်သည်။
“ဖြူလေး…..”
“အော်….ကိုကြီး”
“ဒီနေ့ စာမေးပွဲတွေ အကုန်ပြီးပြီဆို….။ အစောကြီးပြန်လာတာ ဖြေနိုင်ရဲ့လား…။ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ လျှောက်မလည်ကြဘူးလား…”
“ဟုတ်.. ဖြေနိုင်ပါတယ်….။ ညကြမှ ရှိုးပွဲသွားကြည့်မလို့ ဥမ္မာတို့ကို လာခေါ်ခိုင်းထားတယ်…”
“အော်… ကျော်ကျော်လည်း အဲ့ရှိုးပွဲသွားမယ်ပြောတယ်….။ ညနက်မှာပေါ့…..”
ဖြူငယ် ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိတော့ ဒန်းလေးပေါ်ထိုင်နေရင်း ခေါင်းကိုငုံ့ထားလိုက်သည်။ မင်းသစ်က မတ်တပ်ရပ်ရင်း ဖြူငယ့်ကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ သူ့အကြည့်တွေကို ဖြူငယ် ရင်မဆိုင်ချင်တော့။ တစ်ပတ်လောက် အခေါ်အပြော မလုပ်ဘဲ စာမေးပွဲပြီးလို့ အိမ်ပြန်ခါနီးမှ စကားတွေလာပြောနေသော သူ့ကို စိတ်နာသလိုလို ဖြစ်နေမိသည်။
“ဖြူလေး……. ကိုယ်လေ……။ ဟို……… တနေ့ညက ကိစ္စလေ ကိုယ်အနူးအညွတ် တောင်းပန်ပါတယ်ကွာ………။ ကိုယ် စိတ်မထိန်းနိုင် ဖြစ်သွားလို့ပါ…………….”
စကားကို တစ်လုံးချင်းပြောနေသော မင်းသစ်ကို ဖြူငယ် အကြည့်စူးစူးဖြင့် မော့ကြည့်လိုက်ရင်း…
“ဘာကို စိတ်မထိန်းနိုင်တာလဲဟင်……..။ ကိုကြီး ဘာလို့ အဲလိုလုပ်တာလဲ……”
“ဟိုလေ… ဟင်းး… မီးပျက်သွားပြီးတော့လေ ဟို.. ကိုယ်လည်းမသိတော့ဘူးကွာ……..။ ဖြူလေးက ကိုယ့်ရင်ခွင်ထဲ ရောက်နေပြီး ကိုယ်မထိန်းနိုင်လိုက်တာ…။ ပြီးတော့ ကိုယ် ဖြူလေးကိုလေ………..”
“ဟားး….. ကိုမင်းသစ်က ဒီရောက်နေတာကိုး။ ကျနော်က လိုက်ရှာနေတာ……။ ဟဲဟဲ… ကျနော် ပိုက်ဆံပြတ်သွားလို့ နည်းနည်းလောက် ပေးပါဦး”
“အော် အေး ညီလေး… အပေါ်တစ်ခါတည်း လိုက်ခဲ့လေ…..။ အစ်ကို့ပိုက်ဆံအိတ်က အပေါ်မှာ… ”
ဖြူငယ် တော်တော်စိတ်ပျက်သွားသည်။ ကောင်းခန်းရောက်မှ မသာလေးကျော်ကျော်က ဝင်နှောက်ယှက်ပြန်ပြီ။ ပုခုံးဖက်ပြီး ထွက်သွားသော ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက် ကျောပြင်အား ဖြူငယ် မျက်စောင်းကြီးကြီး ထိုးပစ်လိုက်သည်။
ဖြူငယ် အခုဆို မော်လမြိုင်ကို ပြန်ရောက်နေပြီ။ တစ်နေ့တစ်နေ့ အိမ်မှာနေရင်း မင်းသစ်အကြောင်းတွေပဲ စဉ်းစားနေမိသည်။ ရန်ကုန်ကပြန်တဲ့နေ့က သူမကိုလိုက်ပို့တာ မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ကိုယ်ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်နော် မြန်မြန်ပြန်လာခဲ့နော် ဆိုပြီး မှာတမ်းချွေခဲ့တာတွေ တွေးရင်း သူ့အပေါ် စိတ်ဆိုးမိတာတွေ ဘယ်ရောက်သွားမှန်းတောင် မသိတော့ပါ။ ဖြူငယ်ပြန်ရောက်ပြီး တစ်ပတ်လောက်အကြာမှာပင် မင်းသစ်က သူမအား ဖုန်းထဲမှ ဖွင့်ပြောခဲ့ပြီး ချစ်သူတွေ ဖြစ်ခဲ့ကြသည်။ လွမ်းလွန်းလှပြီဖြစ်သော မင်းသစ်၏မျက်နှာကို မြင်ရဖို့ ကျောင်းပြန်မဖွင့်ခင် တစ်လလောက်အလိုကတည်းက ရန်ကုန်ပြန်ရန် အိမ်ကို အကြောင်းအမျိုးမျိုးပြထားပြီ ဖြစ်သည်။
ဖြူငယ် ရန်ကုန်ကို မောကြီးပန်းကြီး ပြန်ရောက်လာတော့ မင်းသစ်က အိမ်မှာမရှိ။ အလုပ်သွားချိန်မို့ မရှိလောက်ပါဘူးဟု ကြိုမျှော်လင့်ထားပေမဲ့ တကယ်တမ်း မတွေ့ရတော့လည်း ရင်ထဲ မောသလိုလို ဖြစ်သွားသည်။ ခရီးလည်းပန်းတာကြောင့် ရေဝဝချိုးပြီး ကုတင်ပေါ် ခဏလှဲရင်း အိပ်ပျော်သွားသည်။ အိပ်ရာကနိုးလာပြီး အခန်းပြင်ထွက်ကြည့်တော့ မင်းသစ်က အိမ်ရှေ့ခန်း ဆိုဖာပေါ်မှာ ထိုင်နေသည်။ သူမကိုတွေ့တော့ ပြုံးစစဖြင့်
“ဖြူလေး နိုးပြီလား……. လာထိုင်ပါဦး”
ဖြူငယ် မင်းသစ်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆိုဖာမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
“ကိုယ် ဖြူလေးကို အရမ်းလွမ်းနေတာ..။ အလုပ်တွေတောင် ဒီနေ့ နေ့တစ်ပိုင်းနဲ့ ဖြတ်ထားပြီး ပြန်လာခဲ့တာ..။ လာမကြိုဖြစ်တာ ခွင့်လွှတ်ပါ ဖြူရယ် နော်”
“အင်းပါ….။ ကိုကြီးအလုပ်များတာ ဖြူငယ် သိပါတယ်…..။ ထမင်းစားပြီးပြီလား မစားရသေးရင် ဖြူငယ် သွားပြင်ပေးမယ်”
ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် ထရပ်မည်ပြုသော ဖြူငယ့်ကို မင်းသစ် လက်လှမ်းဆွဲပြီး သူ့နားမှာ ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။
” နေပါဦး ဖြူလေးရယ်”
အနီးကပ်ကြည့်လိုက်တော့ စူးရှတောက်ပနေသော မင်းသစ်၏ မျက်ဝန်းညိုများက အရောင်တလက်လက် တောက်ပနေသလို ထင်ရသည်။ ဖြူငယ့်ရင်တွေ အရမ်းခုန်လာသည်။ မင်းသစ်၏ အကြည့်စူးစူးကို မခံနိုင်သော ဖြူငယ် မျက်လွှာလေးချထားလိုက်ရင်း…
“ဘာ ဘာပြောမှာလဲ ပြောလေ….”
ဖြူငယ့်အသံတွေက တုန်ရီလွန်းနေသည်မှာ သိသာလှပါသည်။
“ကိုယ် ဖုန်းထဲမှာ ပြောခဲ့တဲ့စကားက မလေးနက်မှာစိုးလို့ ထပ်ပြောမလို့ ….။ ကိုယ် ဖြူလေးကို ချစ်တယ်….. အရမ်းချစ်တယ်… ”
ချစ်သူတွေဖြစ်ပြီးသား ဆိုပေမဲ့ အခုလို မျက်နှာချင်းဆိုင် ကြည့်ပြောနေတော့လည်း ဖြူငယ် ရှက်သွေးဖြာပြီး ခေါင်းလေးငုံ့ထားမိသည်။ မင်းသစ်တစ်ယောက် ဖြူငယ်ရှက်နေပုံလေးကိုကြည့်ရင်း အသဲယားလာကာ လက်မောင်းလုံးလုံးလေးတွေကို လှမ်းဖက်လိုက်ရင်း ကိုယ်လုံးလေးကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းရင်း ခေါ်လိုက်သည်။
“ဖြူလေး….”
သူ့ရင်ခွင်ထဲကနေ မျက်လုံးဝိုင်းလေးနှင့် မော့ကြည့်လာသော ဖြူငယ့်မျက်နှာလေးကို မင်းသစ် ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ မျက်လုံးနက်နက် တောက်တောက်လေးတွေ၊ နှာခေါင်းလုံးလုံး ပါးဖောင်းဖောင်းလေးနှင့် ဖြူငယ်သည် ကလေးလေး တစ်ယောက်လို အပြစ်ကင်းစွာ ချစ်ဖို့ကောင်းနေသည်။ ပန်းနုရောင် နှုတ်ခမ်းဖူးလေးကို ကြည့်မိတော့ မင်းသစ်ရင်ထဲ ဗလောင်ဆူလာသည်။ ဖြူငယ်မျက်နှာလေးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲမကာ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ ဒီနှုတ်ခမ်းလေးတွေက မင်းသစ်စိတ်အာရုံထဲ၊ အိပ်မက်တွေထဲမှာ စိုးမိုးခဲ့တာကြာပြီ။
ဖြူငယ့် နှုတ်ခမ်းလေးတွေက ပန်းရောင်နှင်းဆီ ပန်းဖူးလေးလို ဖူးငုံငုံလေးတွေ..။ ထိုနှုတ်ခမ်းလေးများကို ခပ်ဟဟလေး ဖွင့်လိုက်ပါက အသဲပုံလေးနှင့် တူသည်ဟု မင်းသစ် စဉ်းစားဖူးသည်။ ဘယ်လောက်ကြာကြာ နမ်းကြောရှည်နေမိလည်းတောင် မသိတော့။ မှေးစင်းနေသော ဖြူငယ်မျက်လုံးလေးတွေ ပွင့်လာပြီး မင်းသစ်ရင်အုပ်ကြီးကို လက်ဖြင့်တွန်းဖယ်ကာ
“တော်လောက်ပြီ ကိုကြီးရယ် တော်ပါတော့နော်။ တခြားသူတွေ တွေ့ကုန်လိမ့်မယ်”
မင်းသစ် ဖြူငယ့်ကို အသာလွှတ်ပေးလိုက်ရင်း ခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်သည်။ ဒီနေ့မှ စတော်ရသော ချစ်သူနှင့် ဒီထက် ခရီးရောက်ဖို့လည်း သူ မစဉ်းစားထားပါ။ ဖြူငယ်စိတ်ဆိုးမှာ သူကြောက်သည်။ မီးပျက်သောညက သူလက်သရမ်းမိသည်ကို ဖြူငယ် စိတ်ဆိုးသွားပြီ အထင်နှင့် သူတော်တော် နောင်တရခဲ့သည်။ ဖြူငယ်ကသာ သူ့ကို မလိုလားဘဲ သူမအစ်ကိုထံ တိုင်လားတောလားလုပ်ရင် မင်းသစ် တစ်သက်လုံး ထိန်းသိမ်းလာသော ဂုဏ်သိက္ခာ ရေစုန်မျောမည် ဖြစ်ကြောင်းလည်း စဉ်းစားမိသည်။ မထင်မှတ်ပဲ ဖြူငယ်ကလည်း သူ့အပေါ် စိတ်ဝင်စားသည့် အရိပ်အယောင်များ တွေ့လာသောကြောင့်သာ သူအရဲစွန့်ပြီး ဖွင့်ပြောမိချင်း ဖြစ်သည်။ ရှေ့လျှောက်လည်း ဖြူငယ် အခွင့်အရေးပေးသလောက်သာ ရှေ့ဆက်ဖို့ သူဆုံးဖြတ်ထားပြီး ဖြစ်သည်။
ချစ်သူတွေဖြစ်ခါစရက်များမှာ အိမ်ကလူတွေ မရိပ်မိအောင်လည်း ဖုံးဖုံးဖိဖိ နေရသည်။ အိမ်သားများကလည်း တစ်ယောက်မဟုတ် တစ်ယောက် ရှိနေကြသဖြင့် အိမ်မှာဆို လွတ်လွတ်လပ်လပ်မရှိ။ အပြင်မှာသာ ချိန်းတွေ့ကြရသည်။ မင်းသစ်မှာ ဆယ်ကျော်သက်အတွဲများလို ဘုရားသွားလိုက် ရုပ်ရှင်ကြည့်လိုက် မုန့်ဆိုင်ထိုင်လိုက်ဖြင့် မိမိနှင့် အသက်ဆယ်နှစ်လောက်ကွာသော ချစ်သူလေးအလိုကျ ဖြည့်ဆည်းရသည်။ တစ်နေ့တော့ private ခန်း ယူလို့ရသော စားသောက်ဆိုင်လေးတစ်ခုမှာ ထိုင်ကြသည်။
” ဖြူလေး.. ဘီယာသောက်မလား”
ဖြူငယ် နှာခေါင်းလေးရှုံ့ရင်း ..
“ဟင့်အင်း မသောက်ချင်ပါဘူး….”
“သောက်ကြည့်ပါ ဖြူလေးရဲ့… အရသာမဆိုးပါဘူး”
မင်းသစ် အတင်းတိုက်တွန်းသဖြင့် ဖြူငယ် ဘီယာ စမ်းသောက်ကြည့်လိုက်သည်။ မသောက်ဖူးသူမို့ တစ်ခွက် နှစ်ခွက်လောက်သောက်ပြီး ဖြူငယ် ရီဝေဝေ ဖြစ်နေသည်။ မင်းသစ်က ဖြူငယ့်ကိုဖက်ရင်း နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို စုပ်နမ်းတော့ ဖြူငယ် မငြင်းဆန်ဘဲ ပြန်လည်နမ်းသည်။
“ချစ်တယ် ဖြူလေးရယ် အရမ်းချစ်တာပဲ”
ဖြူငယ့် နှုတ်ခမ်းများမှတဆင့် လည်တိုင်ဖြူဖြူလေးအထိ အနမ်းတွေ ခြွေဆင်းလိုက်သည်။ လွတ်နေသော လက်တစ်ဖက်က ဖြူငယ့်ရင်သားများကို ဖွဖွလေး ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်သည်။ ညည်းသံတိုးတိုးလေးမှအပ ဖြူငယ့်ထံမှ ငြင်းဆန်သံ ထွက်မလာသဖြင့် ဆိုဖာအရှည်ပေါ် ဖြူငယ့်ကို တွန်းလှဲလိုက်သည်။ ဖြူငယ်ဝတ်ထားသော တီရှပ်အင်္ကျီ ပွပွလေးကို လှန်တင်လိုက်တော့ ဘရာစီယာ ပန်းရောင်လေးနှင့် ရင်သား ဖြူဝင်းဝင်းလေးများက မင်းသစ်အကြည့်တွေကို ဖမ်းစားထားသည်။
ဘရာစီယာကို လှန်တင်လိုက်ပြီး မကြီးလွန်း မသေးလွန်းသော ဖြူငယ့်ရင်သား ဖြူဖြူအိအိလေးကို မင်းသစ် နှုတ်ခမ်းတွေနှင့် ထိတွေ့ပြီး စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ လက်တစ်ဖက်ကလည်း ဂျင်းစကပ်အတိုလေးအောက်မှ လျှိုဝင်ကာ အုပ်ကိုင် ဖြစ်ညှစ်နေတော့ ဖြူငယ့်ထံမှ ညည်းသံ ခပ်ကျယ်ကျယ်လေး ထွက်လာပြီး ရင်ဘတ်လေး ကော့တက်လာသည်။ ပင်တီအောက်ကို လက်သွင်းပြီး အပျိုစင်အပေါက်လေးကို လက်နှင့် စုန်ဆန်ပွတ်သပ်ပေးလိုက်တော့ ဖြူငယ် အသက်ရှူသံတွေ မြန်ဆန်ကျယ်လောင်လာသည်။ အဝလေးကိုစမ်းပြီး လက်ခလယ်ကို အသာသွင်းကြည့်လိုက်တော့ တော်တော်လေး ကြပ်ညပ်နေသော်လည်း လက်တစ်ဆစ်လောက် ဝင်သွားသည်။ ထိုလက်ကိုပဲ အသာထုတ်လိုက် သွင်းလိုက် လုပ်ပါများတော့ အရည်ကြည်လေးတွေ အနည်းငယ် စိုစွတ်လာပြီး သွင်းရပိုလွယ်လာသည်။
ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့် လှုပ်ခါနေသော ဖြူငယ့်ရင်သားများကို လက်ဖြင့် ဖြစ်ညှစ်ကာ ဘယ်ညာပြောင်းစို့ရင်း အောက်က လက်ခလယ်ကို အဆုံးထိ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ကြပ်သိပ်နေသော်လည်း အပျိုးအမြှေးပါးကို မစမ်းမိပါ။ လက်လှမ်းမမှီတာကြောင့်လား နဂိုထဲက မရှိတော့တာလားတော့ မသိ။ သို့သော် အပျိုစစ်စစ်ဖြစ်သော ဖြူငယ့် အနေအထိုင်ကို မင်းသစ်ယုံပါသည်။ လက်အသွင်းအထုတ် ပိုမိုမြန်ဆန်လာသည်နှင့်အမျှ ဖြူငယ့်ကိုယ်လုံးလေးမှာလည်း ယိမ်းထိုးလှုပ်ရှားရင်း မင်းသစ်၏ ခေါင်းကို လက်များဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ဖက်တွယ်ထားသည်။
“အ အား ကိုကို…….ဟင်းးး”
ညည်းသံရှည်လေးနှင့်အတူ မင်းသစ်လက်တွေကို ကိုင်ကာ ဖယ်ရှားနေသော ဖြူငယ့်ကို ညင်သာစွာ လှမ်းမေးလိုက်သည်။
“ဖြူလေး.. ပြီးသွားပြီလား……”
ဘီယာအမူးပြေသွားသော်လည်း အချစ်ဆိပ်တက်ကာ မိန်းမောမှေးစင်းနေသော မျက်လုံးလေးများဖြင့် ဖြူငယ်တစ်ယောက် မင်းသစ်ကို ကြည့်ရင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်လေသည်။
(အခန်း ၃)
ကျော်ဘုန်းနေခန့်တစ်ယောက် လူကသာ ကန်တင်းမှာ ထိုင်နေပေမဲ့ စိတ်တွေက ဟိုဟိုဒီဒီ ပျံ့လွင့်နေသည်။ မထင်မှတ်ဘဲ ညက မြင်ခဲ့ရသော မြင်ကွင်းကို သူ့အာရုံထဲက ဖျောက်ဖို့မလွယ်ပေ။ ညက သူ့သူငယ်ချင်းအိမ်မှာ ပါတီရှိလို့ အိမ်ပြန်အိပ်မည် မဟုတ်ကြောင်း ကိုမင်းသစ်ကို ပြောပြီး ထွက်လာခဲ့သည်။ သို့သော် ပါတီမှာ ဘော်ဒါအချို့နှင့် ညိပြီး အာရုံနောက်လာသဖြင့် အိမ်ကိုပဲ ပြန်လာခဲ့သည်။
သူအိမ်ပေါ်တက်လာတော့ အပေါ်ထပ်တစ်ခုလုံးက မှောင်မဲနေသည်။ သူ့အခန်းရှေ့အရောက်မှာ မင်းသစ်အခန်းဘက်က မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ အသံကိုကြားသဖြင့် သွားကြည့်လိုက်တော့ မင်းသစ်အခန်းတံခါးက ပိတ်မထား။ စေ့ရုံသာစေ့ထားသောကြောင့် အနည်းငယ် တွန်းကြည့်လိုက်တော့ အခန်းထဲမှာ ထင်မှတ်မထားသော မြင်ကွင်းကို မြင်လိုက်ရသည်။
ညမီးအိမ်ဝါဝါအောက်မှာ အဝတ်ကင်းမဲ့နေသော ဖြူငယ်နှင့် သူမပေါင်ကြားထဲ ခေါင်းရောက်နေသော မင်းသစ်..။ အနီရောင်အိပ်ယာခင်းပေါ်မှာ ဖြူငယ့်ကိုယ်လုံးလေးက ဖြူဖွေးဝင်းမွတ်နေသည်။ ခေါင်းအုံးများထပ်ကာ ကျော်မှီထားပြီး ပေါင်တံဖြူဖြူနှစ်ချောင်းကို ခွဲကာထောင်ထားသည်။ ရင်သားအိအိထွားထွားများက မောပန်းမှုကြောင့်လား စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့်လားမသိ လှိုက်ဖိုလှုပ်ရှားနေသည်ကို အတိုင်းသား တွေ့နေရသည်။ ကုတင်ခေါင်းရင်းကို လက်များနှင့် နောက်ပြန်ဆုပ်ကိုင်ရင်း ညည်းတွားနေသော ဖြူငယ့်မျက်နှာလေးမှာ မင်းသစ်၏ ဘာဂျာကို အစွမ်းကုန် ခံယူနေကြောင်း သိသာလှသည်။
“အား.. အားး အဲနေရာလေးကို လျက်ပေး ကိုကို ကောင်းတယ်… အင်း…. ဟင့်”
စိတ်လှုပ်ရှားစရာမြင်ကွင်းနှင့် အသံများကို ကြားနေရသော ကျော်ဘုန်းနေခန့်တစ်ယောက် ရေဆာသလိုလို ဖြစ်လာပြီး ဂလုခနဲ တံတွေးမျိုချမိသည်။ အရက်လည်း သောက်လာခဲ့သဖြင့် ရင်တွေပါ ပိုပူတက်လာသည်။ အောက်ကပစ္စည်းကလည်း နိုးထလာပြီး ခေါင်းထောင်ကြည့်ချင်နေသည်။
“အ.. ကိုကို… ဖြူပြီးတော့မယ် အားး ဟားးး ကျွတ်…… အူးးးး”
ကြည့်နေရင်းပင် ဖြူငယ်တစ်ယောက် ကော့တက်နေသော သူမရင်သားများကို လက်ဖြင့်ဆုပ်နယ်ရင်း ခံစားမှု အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်သွားပုံရသည်။ မင်းသစ်လည်း ကုန်းထလာပြီး တံခါးဘက် မျက်နှာလှည့်လိုက်သောကြောင့် ကျော်ဘုန်းနေခန့် ရုတ်တရက် နံရံဘက်ကိုရွှေ့ပြီး ပုန်းလိုက်ရသည်။ လင်းနေသော အခန်းထဲမှ မှောင်နေသော အပြင်ဘက်ကို လှမ်းမမြင်နိုင်လောက်ပါ။ သို့သော် သူဆက်မကြည့်တော့ဘဲ ခြေကိုဖွနင်းပြီး သူ့အခန်းထဲ ဝင်လိုက်သည်။
ဟူး…… ဖြူငယ်…….. တော်တော်မလွယ်တဲ့ ဟာမလေးပဲ။ ဖြူငယ်က ကျောင်းမှာ အနေအေးပြီး အိမ်မှာလည်း ကလေးလိုပဲနေကာ အိမ်က ကလေးတွေနှင့် ဆော့လိုက် ကစားလိုက်ဆိုတော့ သူ သေသေချာချာတောင် သတိထားမကြည့်ဖူးပါ။ အခုတော့ ဖြူငယ့် အတွင်းပစ္စည်းအစုံအလင်နီးပါး သူတွေ့လိုက်ရသည်။ ကျော်ဘုန်းနေခန့်က ရုပ်ဖြောင့်ပြီး ပိုက်ဆံရှိသော သူဌေးသားတစ်ယောက်မို့ ဆော်အလန်းလေးတွေက လာလာကပ်ကြသည်။ သူကလည်း ထိုအထဲကမှ စိတ်ကြိုက်ရွေးပြီး တွဲသည်။ ဖိုမဆက်ဆံရေးကို လူပျိုပေါက်အရွယ် နိုင်ငံခြားမှာကတည်းက အစွမ်းအစရှိခဲ့ပြီး အခု အသက်နှစ်ဆယ်ကျော်တွင် တော်တော်လေး ကျွမ်းကျင်နေပြီဖြစ်သည်။
ဘယ်မိန်းကလေးကို ဘယ်လိုချဉ်းကပ်ရမည်၊ ဘယ်လိုသိမ်းသွင်းရမည်၊ ဘယ်လိုသဘောကျအောင်လုပ်ပြီး ဖြုတ်ရမည်ဆိုတာမျိုးတွေ သူ ကျမ်းကျေနေပြီ။ ကိုယ်တိုင်ကြုံခဲ့တာတွေရော ဗီဒီယိုတွေ စာတွေ ဘယ်လိုပဲ ရိုးနေပြီ ဖြစ်သော်လည်း သူများချစ်တင်းနှောတာကို အပြင်မှာ ဒီလိုတွေ့ဖူးတာတော့ ပထမဆုံးအကြိမ် ဖြစ်သည်။ ဒါကြောင့်ပဲလားတော့ မသိ။ အခု ကျောင်းကိုရောက်ပြီး ကန်တင်းမှာ ထိုင်နေသည့် အချိန်အထိ စိတ်က ဖြူငယ့်မျက်နှာကိုပဲ ပြေးပြေးမြင်နေသည်။ ဖြူငယ်သည် တစ်ချိန်မှာ သူ့ခယ်မတောင် ဖြစ်လာနိုင်သည်ဟု သူတွေးရင်း ပြုံးမိသည်။
ဖြူငယ်တို့ ကျောင်းစာမေးပွဲ မဖြေရခင် တစ်လလောက်အလိုမှာ ကျော်ဘုန်းနေခန့် ကလပ်မှာ ရန်ဖြစ်ရင်း ခေါင်းကိုအရိုက်ခံရကာ ဆေးရုံရောက်သည်။ ဒဏ်ရာမကြီးသော်လည်း ဆေးရုံမှာ နှစ်ပတ်လောက် တက်ရတော့ မင်းသစ်က တော်တော်လေး စိုးရိမ်နေသည်။ ဖြူငယ်လည်း မနေသာတော့ပဲ လိုအပ်တာတွေ လိုက်လုပ်ပေးရသည်။ မင်းသစ်က ညဘက်စောင့်အိပ်ပေးပြီး ဖြူငယ်က ကျော်ကျော့်အတွက် နေ့တိုင်းချက်ပြုတ်ပြီး ဆေးရုံကို ပို့ပေးသည်။ ကျောင်းစာတွေလည်း မလွတ်အောင် ကော်ပီတွေကူးပေးသည်။ သူက နဂိုကတည်းက စာမကြိုးစားသော်လည်း ဖြူငယ့်စေတနာကို အသိအမှတ်ပြုရပါသည်။ ဖြူငယ်သည် တကယ်တမ်း ရင်းနှီးလာတော့မှ တော်တော်ခင်ဖို့ကောင်းသော သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ဖြစ်ကြောင်း ကျော်ဘုန်းနေခန့် သိလာရလေသည်။
ဒေါက်… ဒေါက်
တံခါးခေါက်သံကြားသဖြင့် ဖြူငယ် သွားဖွင့်လိုက်တော့ မင်းသစ်က အခန်းထဲဝင်လာသည်။
“ကိုကို ဘာလာလုပ်တာတုန်း….။ ဖြူ အခုပဲ အိပ်တော့မလို့”
မင်းသစ်က စပ်ဖြဲဖြဲဖြင့်….
“ဖြူလေးကို လွမ်းလို့ ဟီးဟီး”
ဖြုငယ်က မင်းသစ်ကို မျက်စောင်းလေးထိုးလိုက်ရင်း
“နေ့တိုင်းတွေ့နေရတာပဲ လွမ်းတယ်ရှိသေးလား ”
“ဒီနှုတ်ခမ်းလေးကို လွမ်းတာလေ”
ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် မင်းသစ်က ညအိပ်ဂါဝန်လက်ပြတ်လေးနှင့် ရပ်နေသော ဖြူငယ်ကို ဆွဲဖက်နမ်းရှုံ့လိုက်သည်။ ဖြူငယ်ကလည်း မဆိုင်းမတွပင် အနမ်းကြမ်းကြမ်းများဖြင့် ပြန်လည်တုန့်ပြန်သောကြောင့် နှစ်ဦးသား အချစ်ဆိပ်တွေ တရိပ်ရိပ်တက်ရင်း ကုတင်ပေါ် လုံးကာထွေးကာဖြင့် ရောက်သွားလေသည်။
ဖြူငယ်ဝတ်ထားသော ပိုးသားဂါဝန် ပျော့ပျော့လေးကို မင်းသစ် ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ဘာမှခံမဝတ်ထားသဖြင့် ဖြူငယ့်တစ်ကိုယ်လုံး မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်းပင်။ မို့မောက်နေသော ရင်သားများပေါ်တွင် နို့သီးလေးများက စိတ်တက်ကြွလာမှုကြောင့် ကော့ထောင်နေကြသည်။ မင်းသစ်က လက်များနှင့်ပင့်ကာ ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး နို့သီးလေးများကို ငုံကာ စုပ်လိုက်သည်။
“အား.. အင်းး အင်းး ရှီးး”
ဖြူငယ့်လက်များက မင်းသစ်ခေါင်းမှ ဆံပင်များကို ထိုးဖွနေပြီး ပေါင်တံတွေကလည်း အလိုအလျောက် ကားလာသည်။ မင်းသစ်က ရင်သားများကို လက်နှင့်ဆုပ်နယ်ရင်း နှုတ်ခမ်းမှ အနမ်းများကို ဝမ်းဗိုက်ဖြူဖြူလေးပေါ် ခြွေချလိုက်သည်။ ထိုမှတဆင့် မင်းသစ်၏ လျှာက တောအုပ်ခပ်ကျဲကျဲလေးကို ဖြတ်ကျော်ရင်း ရည်ရွယ်ရာ အသားနုနုလေးများဆီသို့ အရောက်သွားနေသည်။ အရည်ကြည်လေးများ စိမ့်ထွက်ရာ အသားလွှာနှစ်ခုကို လက်နှင့် အသာဖြဲလိုက်ပြီး လျှာနှင့် ထိုးဆွကစားလိုက်တော့ ဖြူငယ့်လက်များက သူ့ခေါင်းကို မလွတ်တမ်း ဆုပ်ကိုင်လာသည်။ လျှာဖျားလေးနှင့် ထိုးကာ ထိုးကာ အတွင်းပိုင်သို့ ပိုမိုဝင်ရောက်ရန် ကြိုးစားမိသည်။
“အင့် အင့် ကိုကို အာ…. အားးးး”
ဖြူငယ် ကုန်းရုန်းထလာပြီး မင်းသစ်ခေါင်းကို လက်ဖြင့်ဆွဲမကာ နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းလိုက်သည်။
“ဖြူလေး ပြီးသွားပြီလား”
“အင်းး”
ဖြူငယ့်လေသံက တုန့်ဆိုင်းဆိုင်း….။
“တကယ်ပြီးတာရော ဟုတ်ရဲ့လား မြန်လိုက်တာ”
ဖြုငယ်က ခေါင်းငုံ့ရင်း…
“အင်းဆို”
“ဒါဆို ကိုကို့ကို တစ်လှည့်လုပ်ပေးနော်”
မင်းသစ် ကုတင်ပေါ်မှဆင်းကာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။ ဖြူငယ်က အလိုက်တသိပင် ကုတင်ပေါ်မှ လိုက်ဆင်းကာ သူ့ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်သည်။ ထောင်မတ်နေသော သူ့ပစ္စည်းက ဖြူငယ့်ရှေ့မှာ တရမ်းရမ်း ဖြစ်နေသည်။ ဖြူငယ်က လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ရေခဲမုန့်စားသလို သူမ၏လျှာဖြင့် ထိပ်ဖျားကို အသာလှည့်ပတ် လျက်လိုက်ပြီးမှ နှုတ်ခမ်းလေးကိုဟကာ ငုံလိုက်တော့ မင်းသစ်တစ်ယောက် ရေပူစမ်းမှာ စိမ်လိုက်ရသလို နွေးထွေးသွားသည်။ လက်တစ်ဖက်ကလည်း တွဲကျနေသော ဥနှစ်လုံးကို အသာဖွဖွ ဆုပ်နယ်ရင်း ကစားပေးသည်။
ချစ်သူသက်တမ်း တစ်နှစ်ပြည့်ခါနီးပြီမို့ ဖြူငယ့် BJ အစွမ်းတွေလည်း တဖြည်းဖြည်း တိုးတက်လာကာ မင်းသစ်၏အကြိုက်ကို သိနေပြီ ဖြစ်သည်။ ဖြူငယ် ပါးစပ်ကို လေစုပ်စက်တစ်ခုလို လေးငါးခါလောက် အားနှင့် စုပ်ချလိုက်သည်။ အာခေါင်သို့ထိတိုင်အောင် ပါးစပ်နောက်ပိုင်းသို့ တွန်းပို့သည်။ မင်းသစ်တစ်ယောက် အီးခနဲ ရှီးခနဲ ဖြစ်ကာ ဖြူငယ့်ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ထိန်းကိုင်ရင်း ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ်ပေးလိုက်သည်။ အချိန်ခဏလေးအတွင်း မင်းသစ် ပြီးချင်သလိုလိုပင် ဖြစ်နေပြီ။ နောက်ထပ် သုံးလေးချက်လောက် စုပ်ပြီးသောအခါ ဥနှစ်လုံး ကျုံ့တက်သွားပြီး ထွက်လာသော အရည်တွေက ဖြူငယ့်ပါးစပ်တစ်ခုလုံး ပြည့်သွားတော့သည်။
ဖြူငယ့်သူငယ်ချင်း အပေါင်းအသင်းတွေက သူတို့စုံတွဲကို အလွန်အားကျကြသည်။ မင်းသစ်က ဖြူငယ့်ကို အရမ်းအလိုလိုက်သည်။ ချစ်သူသက်တမ်း တစ်နှစ်ကျော်သည့်တိုင်အောင် သူတို့နှစ်ယောက် ကြီးကြီးမားမား ရန်မဖြစ်ဖူးကြပါ။ အသက်လည်းပိုကြီးသော မင်းသစ်က သူမှားမှားမှန်မှန် အလျှော့ပေးကာ ဖြူငယ့်ကို ချော့သည်။ ဖြူငယ် ဖြစ်ချင်တာမှန်သမျှ အတတ်နိုင်ဆုံး လုပ်ပေးသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း အပြန်အလှန်အနေဖြင့် ဖြူငယ်က မင်းသစ်၏ ဆန္ဒကို အချိန်မရွေး ဖြည့်ဆည်းပေးသည်။ လိင်ကိစ္စများကို အင်တာနက်မှတဆင့် ယောက်ျားများ စိတ်ကျေနပ်စေမည့် နည်းလမ်းများ ရှာဖွေဖတ်ရှုကာ မင်းသစ်စိတ်ကျေနပ်အောင် ကြိုးစားပေးသည်။ သူတို့နှစ်ဦး၏ ချစ်သူဘဝသည် အလွန်အဆင်ပြေ ပျော်ရွှင်ရသော ပန်းခင်းလမ်းတစ်ခုတဖွယ်သာ ဖြစ်ခဲ့သည်။
သို့သော် သဘာဝလောကကြီးက သူတို့ကို ပျော်ရွှင်စရာများချည်းပေးသည် မဟုတ်ပါ။ ဖြူငယ် တတိယနှစ် နှစ်ဝက်တက်စဉ်မှာပင် သူတို့ချစ်သူနှစ်ဦးကြား ကတောက်ကဆ ဖြစ်စရာများ ကြုံခဲ့ရသည်။ ထိုပြဿနာများသည် ဆွီတီဟုခေါ်သော မိန်းမတစ်ယောက် အသွင်ဆောင်ကာ ဖြူငယ့်ထံ အလည်လာခဲ့လေသည်။ ဖြူငယ့်ဖုန်းကို ဆက်ကာ မင်းသစ်မြင့်မားနှင့် ပတ်သက်သော ကိစ္စများ ဆွေးနွေးစရာ ရှိသည်ဟု ပြောလာသော ထိုမိန်းမကို ဖြူငယ် အကဲခတ်နေမိသည်။
ဖြူငယ့်ထက် အသက်ကြီးမှန်း သေချာသော်လည်း နုပျိုသောမျက်နှာက စွဲဆောင်မှုရှိရှိ လှပနေသည်။ ဝတ်ပုံစားပုံက အဆင့်အတန်းမြင့်ကာ လူချမ်းသာတစ်ယောက်မှန်း သိသာလှသည်။ အနည်းငယ်ညိုသော်လည်း စိုပြေလှသော အသားအရည်က နိုင်ငံခြားမင်းသမီးတွေလိုပင် ကြည့်ကောင်းလှသည်။ ဒီမိန်းမက ကိုကိုနှင့် ဘယ်လိုပတ်သက်နေပါလိမ့်ဟု ဖြူငယ် စဉ်းစားနေတုန်းမှာပင် ရှတတ ချိုမြမြအသံရှိသော သူမက ခပ်ပြုံးပြုံးဖြင့် စကားစသည်။
“တို့နာမည် ဆွီတီပါ ဖြူငယ်အေးချမ်း”
“ဟုတ်ကဲ့ ”
ဖြူငယ် အလိုက်သင့်ပြန်ပြောရင်း ကမ်းပေးသော လက်ကိုဆွဲကာ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ ဆွီတီက သူမကို ပြုံးကြည့်နေရင်း
“ကိုမင်းက အရွေးတော်တာပဲ။ မင်းကြည့်ရတာ တော်တော်ငယ်ဦးမဲ့ပုံပဲ ”
ဆွီတီ့စကားက ဘာအဓိပ္ပါယ်မှန်း မသိသော်လည်း သူမ၏အပြုံးကို ဖြူငယ်မကြိုက်ပါ။ ခင်မင်ရင်းနှီးလိုသော အပြုံးမျိုးမဟုတ်ဘဲ အထက်စီးဆန်ကာ အနိုင်ယူလိုသော အပြုံးမျိုးဟု ဖြူငယ်ထင်မိသည်။
“အစ်မ ပြောစရာရှိတာပြောပါ။ ဖြူငယ် သိပ်အချိန်မရလို့ပါ”
ဆွီတီက ခပ်မြူးမြူး တစ်ချက်ရယ်လိုက်ပြီး
“အိုး… ဟုတ်တာပေါ့။ မင်းကြည့်ရတာ အလုပ်သိပ်များပုံရတယ်…။ တို့ လိုရင်းကိုပဲ ပြောတော့မယ်…။ မင်းသစ်နဲ့မင်း ချစ်သူတွေ မဖြစ်ခင်တုန်းက သူ့မှာ မိန်းမတွေဘာတွေ ရှိလားလို့များ မင်း စုံစမ်ဖူးသလား မေးခဲ့ဖူးသလား ”
ထိုစကားကို ကြားလိုက်ရသော ဖြူငယ်မှာ အလွန်တုန်လှုပ်ကာ ဟန်မဆောင်နိုင်ပဲ အကြီးအကျယ် မျက်နှာပျက်သွားရသည်။ ကိုကို့မှာ မိန်းမရှိသလား.. သူတစ်ခါမှတောင် မစဉ်းစားမိဖူးပါ…။
အခန်း (၄)
ဖြူငယ်နိုးလာတော့ မျက်ရည်တွေက ခေါင်းအုံးပေါ် စိုနေတုန်းပင် ဖြစ်သည်။ ငိုရင်းရှိုက်ရင်း အိပ်ပျော်သွားခဲ့သည်မှာ သိပ်တော့မကြာလောက်သေးပါ။ ဆွီတီဆိုသော မိန်းမ၏ စကားတွေကို သူမ ပြန်လည်ကြားယောင်ရင်း မျက်ရည်တွေ ကျလာရပြန်သည်။
“တို့က တစ်ချိန်က မင်းလိုပဲ ကိုမင်းရဲ့ချစ်သူ ဖြစ်ခဲ့ဖူးတာပေါ့…..။ ချစ်သူဆိုတာထက် ပိုပါတယ်…..။ လက်ထပ်ဖို့အထိလည်း ရည်ရွယ်ထားခဲ့တယ်……။ တို့အလုပ်လုပ်တဲ့ company က လွှတ်လို့ နိုင်ငံခြားရုံးခွဲကို ထွက်သွားရတယ်…….။ ကိုမင်း တို့ကို အဆက်အသွယ် ဖြတ်ထားတာ တစ်နှစ်လောက်ရှိပြီ….။ သူ အလုပ်တွေနဲ့ မအားလို့ပဲ ထင်မိတာ…..။ အချိန်တွေကြာလာလို့ စုံစမ်းကြည့်တော့မှပဲ မင်းအကြောင်းကို သိရတော့တယ်…။ တို့ နိုင်ငံခြားမှာနေတုန်း တစ်ခါမှ သူ့အပေါ် သစ္စာမဖောက်ခဲ့ဖူးဘူး..။ သူ ဒီလိုလုပ်မယ်လည်း မထင်မိဘူးလေ…။ မင်းအနေနဲ့လည်း ကိုယ့်ကိုလာချဉ်းကပ်တဲ့ ယောက်ျားတစ်ယောက်အကြောင်းကို အရင်စုံစမ်းပြီးမှ ယုံဖို့ ကောင်းတယ်နော်….။ ဒါပေမဲ့ မင်းသိထားရက်နဲ့ မသိချင်ယောင်ဆောင်တာ ဆိုရင်တော့ တို့မပြောတတ်ဘူး…..။ မင်းရုပ်ရည်လေးနဲ့ ဒီလိုမလုပ်လောက်ဖူးလို့ တို့ယုံချင်ပါတယ်…..။ တို့ခံစားချက်တွေကိုလည်း မိန်းကလေးချင်းမို့ မင်းနားလည်ပေးနိုင်မယ် မျှော်လင့်ပါတယ်…….”
ဖြူငယ် ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုဖြင့် ထထိုင်လိုက်ကာ အခန်းထဲမှ ထွက်လာခဲ့သည်။ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာထိုင်ပြီး မင်းသစ် ပြန်အလာကို စောင့်သည်။ ဒီတစ်ခါ မင်းသစ် အိမ်အပြန်ကို စောင့်ရသည်မှာ ဘဝမှာ အကြာဆုံးဟုတောင် ထင်မိသည်။ ဖြူငယ့်ပါးပြင်က မျက်ရည်တွေခြောက်ပြီး အချိန်တော်တော်ကြာ စဉ်းစားပြီးချိန်မှ မင်းသစ် ပြန်ရောက်လာလေသည်။
“ဖြူလေး….. အောက်မှာ ဒေါ်ပုပြောနေတယ်။ နေ့ခင်းထဲက ဘာမှမစားဘဲ အိပ်နေတယ်ဆို…..။ အပြင်က စားလာလို့လား…. ဟင်……”
ဖြူငယ့်ကို ထိုင်နေတာမြင်သော မင်းသစ်က လှမ်းပြောရင်း လှေကားမှတက်လာကာ အနီးရောက်တော့ ငိုထားရလွန်းလို့ ဖောင်းအစ်နေသော မျက်နှာကိုတွေ့ကာ ပြောလက်စ စကား ရပ်သွားသည်။
“ဖြူလေး ငိုထားတာလား ဘာဖြစ်တာလဲ…. ကိုကို့ကိုပြောပါဦး ဘာဖြစ်လို့လဲဟင် ”
တုန်ရီနေသောအသံကို ထိန်းကာ ဖြူငယ် အားတင်းလိုက်ရင်း…
“ကိုမင်းသစ် ကျမ ရှင့်ကို မေးစရာတွေရှိတယ်…..။ ရှင် လိမ်ဖို့ညာဖို့ မကြိုးစားဘဲ အမှန်အတိုင်း ဖြေပေးပါ………”
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
အင်းလျားကန်ဘောာင်ရှိ ခုံတန်းလျားတစ်ခုပေါ်ဝယ်………
“ကဲ.. မိဖြူ…. နင်ဒီလို မျက်ရည်စမ်းစမ်း စမ်းစမ်း လုပ်နေရင် ငါသွားတော့မယ်”
ဖြူငယ်က ကျော်ဘုန်းနေခန့်ကို မျက်စောင်းထိုးလိုက်ရင်း…….
“ငါ့ဘာသာငိုတာ နင့်ကို လိုက်ငိုခိုင်းတာမှ မဟုတ်တာ။ အဖော်မရှိလို့ နင့်ကိုခေါ်လာတာ….။ အေးဆေးနေစမ်းပါဟာ”
“ဘာဖြစ်တာလဲဆိုတာ နည်းနည်းပါးပါး ပြောဦးလေဟာ…။ ငါက ဘုမသိဘမသိနဲ့ လိုက်လာပြီး ဒီအတိုင်းကြီး နေနေရတာ မဟုတ်သေးပါဘူး……..”
ကျော်ဘုန်းနေခန့်ကို ဖြစ်ကြောင်းကုန်စဉ် ပြန်ပြောပြဖို့ ဖြူငယ့်ခေါင်းထဲမှာ အဖြစ်အပျက်တွေကို ပြန်စဉ်းစားလိုက်သည်။ ပြန်စဉ်းစားမိတိုင်း ဖြူငယ့်နားတွေ ခါးလှပါသည်။ အသည်းတွေလည်း နာလွန်းလှပြီ။ အချစ်ဦးပေးသော အတွေ့အကြုံက ခါးသီးလွန်းလှသည်။ ဆွီတီနဲ့တွေ့ပြီးချိန်ထိ သူမရင်ထဲမှာ မျှော်လင့်ချက်လေး ကျန်နေသေးသည်။ ဒီမိန်းမပြောသလို ဟုတ်ချင်မှဟုတ်မှာ။ ကိုကိုနဲ့ ပြတ်ပြီးသား ရည်းစားဟောင်းက ငါတို့ကို ပြဿနာတက်စေချင်လို့ တမင်လာပြောတာလည်း ဖြစ်နိုင်တာပဲ။ ကိုကိုက ဒီလိုလုပ်မဲ့လူစားမျိုး မဟုတ်လောက်ပါဘူး… စသဖြင့် စိတ်အားတင်းကာ နေနေရသည်။ သို့သော် မင်းသစ်၏ စကားများက သူမရဲ့ မျှော်လင့်ချက် အားလုံးကို ပြိုလဲစေခဲ့သည်။
“ဆွီတီနဲ့ ကိုယ်နဲ့ ချစ်သူတွေ ဖြစ်ဖူးခဲ့ကြတယ်ဆိုတာ ဟုတ်ပါတယ် …..။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်ဘက်ကစခဲ့တာ မဟုတ်ဘူး…..။ သူက ကိုယ့်အပေါ် ကောင်းလွန်းတော့ ကိုယ့်အိမ်ထောင်ဘက်အဖြစ် ရွေးဖို့ ဆုံးဖြတ်မိတာပါ…..။ ကိုယ် သူ့ကိုမချစ်ခဲ့ဘူး……။ ဖြူလေးနဲ့တွေ့မှ အချစ်ဆိုတာကို ကောင်းကောင်းကြီး သိလာခဲ့တာ……..။ ကိုယ် သူ့ကိုဖြတ်ဖို့ စဉ်းစားခဲ့တယ်…..။ ဒါပေမဲ့ မပြောရက်ခဲ့ဘူး ဖြူလေးရယ်…။ ကိုယ့်အားနည်းချက်ပါ….။ အဲဒါကြောင့် ဒီအတိုင်း အဆက်အသွယ် ဖြတ်လိုက်ရင် သူလည်း သွေးအေးပြီး မေ့သွားမယ်အထင်နဲ့ ထားလိုက်တာပါ…။ ကိုယ် ဖြူလေးကိုပဲ တကယ်ချစ်တာ….။ ဖြူလေးကိုပဲ လက်ထပ်မှာ….။ ဘယ်သူဘာပြောပြော အဲ့တာအမှန်တရားပဲ… ”
ဖြစ်ပျက်သမျှအားလုံး ကျော်ဘုန်းနေခန့်ကို ဖြူငယ် ပြောပြလိုက်တော့ သူက စီးကရက်တစ်လိပ်ကို မီးညှိရင်း သက်ပြင်းကိုချသည်။
“ဆွီတီ ပြန်ပေါ်လာတာကိုး……”
ဖြူငယ် တအံ့တဩဖြင့်…….
“နင်.. နင် သူ့ကိုသိတယ် ဟုတ်လား……။ နင် ကိုကို့မှာ ချစ်သူရှိမှန်း သိရဲ့သားနဲ့ ငါ့ကို ဘာလို့မပြောခဲ့တာလဲ ကျော်ဘုန်းနေခန့်”
ဖြူငယ့် ဒေါသအမေးကို ကျော်ဘုန်းနေခန့်က အေးအေးဆေးဆေးပင် ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
“အရင်က သူ အိမ်ကို ခဏခဏလာဖူးတယ်…။ ကိုမင်းသစ်ရဲ့ ချစ်သူအဖြစ်နဲ့ပေါ့…..။ နောက်တော့ သူပျောက်သွားတာ တစ်နှစ် နှစ်နှစ်တောင် မကတော့ဘူး ထင်တယ်… နင်အိမ်ကို ရောက်လာစကတည်းကပဲ…..။ ကိုမင်းသစ်နဲ့သူ ပြတ်သွားကြပြီလို့ပဲ ငါထင်တာပေ့ါ……။ ငါ သေသေချာချာ မသိတဲ့ သူ့အကြောင်း နင့်ကိုပြောရင် ကိုမင်းသစ်က ငါ့ကို ဘယ်လိုထင်မလဲ…..။ အဲဒါကြောင့်ပါဟာ….။ စိတ်မဆိုးပါနဲ့”
မစူးစမ်းမဆင်ခြင်ပဲ ယောက်ျားတစ်ယောက်ကို ဇွတ်မှိတ်ပြီး ချစ်မိသည့် သူမကိုယ်သူမသာ အပြစ်တင်ရန် တတ်နိုင်ပါတော့သည်။ အခုတော့ ဖြူငယ် ဒုတိယလူဖြစ်ပြီ။ သူများရည်းစားကို လုယူသော မိန်းကလေးအဖြစ် သူမကိုယ်တိုင်ပင် မသိလိုက်ဘဲ တံဆိပ်ကပ်ခံခဲ့ရပြီ။ မိန်းမသားချင်း စာနာကာ သူမအလွန်ချစ်သော ကိုကို့ကို စွန့်လွှတ်ပြီး နောက်ဆုတ်ပေးလိုက်ရမှာလား… ကိုကို့ဆန္ဒကို လိုက်လျောပြီး ရှေ့ဆက်တိုးရမှာလား ဝေခွဲမရသည့်အကြောင်းကို ကျော်ဘုန်းနေခန့်အား တိုင်ပင်ကြည့်မိတော့….
“ငါကတော့ ဘယ်သူမှန်တယ် မှားတယ် မပြောချင်ဘူးဟာ…..။ ကိုမင်းသစ် ပြောတာတွေလည်း ဟုတ်တော့ဟုတ်မယ် ထင်တယ်…။ အရင်ကတည်းက မဆွီတီက သူ့ကို တစ်ဖက်သတ် ဖြစ်နေသလိုပဲ အရမ်းသည်းသည်းလှုပ်တာ….။ သူက အဲ့လောက် မဟုတ်ဘူး…….။ သူ နင့်ကို တကယ်ချစ်တယ်ဆိုတာလည်း ဖြစ်နိုင်ပါတယ်…..။ ငါ ကိုမင်းသစ်ဘက်က လိုက်ပြောတာတော့ မဟုတ်ဘူး။ ယောက်ျားတွေရဲ့ ဖြစ်တတ်တဲ့ သဘာဝကို ပြောပြတာ……။ နင့်ကို အကြံပေးချင်တာကတော့ နင့်ကံကြမ္မာကို နင်ကိုယ်တိုင်ပဲ စီရင်၊ နင့်လက်ထဲမှာပဲ နင်ထား…..”
ဖြူငယ် ဇဝေဇဝါဖြင့် ပြန်မေးလိုက်သည်။
“နင်ပြောတာ ငါနားမလည်ဘူး ကျော်ကျော်”
ကျော်ဘုန်းနေခန့် စီကရက်ကို ထပ်ဖွာလိုက်ရင်း….
“ဒီလိုဟာ…… နင်တို့မိန်းကလေးတွေ အများစုက ယောက်ျားတစ်ယောက်ကို အရမ်းချစ်မိပြီဆိုရင် နင့်တို့ရဲ့ အချစ်တွေ၊ ဘဝတွေ၊ အကုန်ပုံအပ်ပစ်လိုက်ကြတယ်…..။ ကိုယ်မလုပ်ချင်ရင် မဖြစ်ချင်တဲ့ ကိစ္စတွေတောင်မှ ကိုယ့်ချစ်သူက အတင်းတောင်းဆိုရင် လုပ်ပေးလိုက်တာမျိုး…..။ အဲဒီကနေမှ နင်တို့ မဖြစ်ချင်တဲ့ ကိစ္စတွေ ဖြစ်လာတာပဲ……။ အဲ့ဒါ နင်တို့ကံကြမ္မာကို သူများလက်ထဲ ထည့်ထားတာပေါ့……။ အခုဆို နင်နဲ့မဆွီတီက ကိုမင်းသစ် ရွေးချယ်ခံရမှာကို စောင့်နေတဲ့ ပြိုင်ပွဲဝင်နှစ်ယောက်လိုပဲ…….။ နင်တို့ကံကြမ္မာကို သူကို့ အဆုံးအဖြတ်ပေးခိုင်းမှာလား….. နင်ကိုယ်တိုင် ဆုံးဖြတ်မှာလား…….။ တကယ်လို့ နင် သူနဲ့ မခွဲနိုင်လို့ ဘာတွေပဲဖြစ်ဖြစ် သူ့ကိုယူမယ်ဆိုရင် အဲ့ဒါ နင်ကိုယ်တိုင် ဆုံးဖြတ်တာပဲ…..။ အဲ့လိုမဟုတ်ဘဲ နင်က နောက်ဆုတ်ပေးချင်တဲ့ စိတ်ရှိပေမဲ့ ကိုမင်းသစ်က နင့်ကိုပဲချစ်လို့ လက်ထပ်မယ်ဆိုတဲ့ ကိစ္စကို နင်လိုက်လျောပေးလိုက်တာ ဆိုရင် သူဆုံးဖြတ်တာကို နင်နာခံလိုက်တာပဲ…….။ နင်နားလည်လား…….”
“အင်း…..နားလည်သလိုလိုပဲ”
“အေး.. ဒါဆိုသွားရအောင်… ငါလည်း ဗိုက်ဆာနေပြီ….”
ဖြူငယ်တို့ပြန်ရောက်ချိန် မင်းသစ်က အိမ်မှာရှိမနေပါ။ ဆွီတီ့တိုက်ခန်းမှာ ရောက်နေသည်။ မင်းသစ်ကို မြင်မြင်ချင်းပဲ ဆွီတီက ပြေးဖက်သည်။ ဆံပင်ကို နဖူးအပြောင်သိမ်းပြီး နောက်မှာ ခပ်မြင့်မြင့် စည်းထားသော ပုံစံ၊ ညိုမှောင်တောက်ပသော မျက်ဝန်းများ၊ အိမ်နေရင်းတောင် အနီရဲရဲဆိုးထားသော နှုတ်ခမ်းပါးပါးများဖြင့် ဆွီတီသည် အရင်တုန်းကလိုပဲ ဘာမှပြောင်းလဲမသွားပါ။ မင်းသစ် ဘာမှမပြောရသေးခင်မှာပင် ဆွီတီကစပြီး…….
“ကိုမင်း… နည်းနည်းပြည့်လာတယ်နော်… စိတ်ချမ်းသာတယ် ထင်တယ်”
ဆွီတီ၏ ရိသဲ့သဲ့အပြုံးကို မင်းသစ် ရင်မဆိုင်ဘဲ မျက်နှာလွှဲရင်း ပြောလိုက်သည်။
“ကိုယ်မင်းဆီ ပြောစရာရှိလို့လာတာ ဆွီတီ… ”
ဆွီတီက မင်းသစ်ဘေးနားသို့ ပူးပူးကပ်ကပ် လာထိုင်ရင်း မင်းသစ်၏ခါးကို သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး သူမ၏မူပိုင် ချိမြရှတသော အသံတိုးတိုးဖြင့်….
“ပြောစရာရှိတာ နောက်မှပြောကွာ…..။ ဆွီတီ ကို့ကို အရမ်းလွမ်းနေတာ….။ အလွမ်းဖြေပါရစေဦး”
ကိုယ်လုံးချင်းနီးကပ်နေတော့ ဆွီတီ့ ရေမွှေးနံ့သင်းသင်းက မင်းသစ်နှာခေါင်းဝနား ပျံ့လွင့်လာသည်။ ကြယ်သီးနှစ်လုံးခန့် ဖြုတ်ထားသော ရှပ်အင်္ကျီဖြူဖြူအောက်မှ ဖောင်းကြွနေသော ရင်သားများနှင့် အနက်ရောင် ဘရာစီယာကို လှမ်းမြင်နေရသည်။ မင်းသစ် ဘာမှမပြောနိုင်ခင်မှာပင် ဆွီတီက သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို လှမ်းနမ်းလိုက်သည်။ ဆွီတီ့အနမ်းတွေက အရင်လိုပဲ ကြမ်းတုန်းပင်။
မင်းသစ်၏ အပေါ်နှုတ်ခမ်း အောက်နှုတ်ခမ်းများကို တစ်လှည့်ဆီ ဆွဲစုပ်ယူပြီး သူမ၏ လျှာချွန်ချွန်လေးက မင်းသစ်ပါးစပ်ထဲအထိ ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်လာသည်။ မင်းသစ်က လူချင်းခွဲရန် သူမပုခုံးများအား ဆုပ်ကိုင်လိုက်ချိန်တွင် ဆွီတီက နမ်းနေရင်းကပင် ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဆိုဖာပေါ်တင်ကာ ကိုယ်ကိုလှည့်လိုက်ပြီး မင်းသစ်ကိုယ်ပေါ်သို့ ခွထိုင်လိုက်၏။ မင်းသစ်၏ခေါင်းများက ဆိုဖာနောက်မှီနှင့် ထိမိနေသည်။ ဆွီတီက အပေါ်မှနေပြီး မင်းသစ်ခေါင်းအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ညှပ်ကိုင်ကာ ရမက်ပြင်းသော အနမ်းများကို ဆက်တိုက်ခြွေနေသည်။
တက်ထိုင်ထားသဖြင့် သူတို့နှစ်ဦး၏ ပစ္စည်းများက အဝတ်များခံနေသော်လည်း ထိမိကြသည်။ ဘောင်းဘီတိုပွပွလေး ဝတ်ထားသော ဆွီတီကလည်း တမင်ပင် တင်ပါးကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်လုပ်ကာ ပွတ်သပ်နေသဖြင့် စတိုင်ဘောင်းဘီအောက်မှ မင်းသစ်၏ပစ္စည်းသည် ဖုဖုဖောင်းဖောင်းကြီး ဖြစ်လာသည်။ မင်းသစ်၏ အသိဉာဏ်က အထိအတွေ့ကို အရှုံးပေးလိုက်ရလေပြီ။ ဒါကိုသိသော ဆွီတီက နှုတ်ခမ်းချင်းခွာလိုက်ပြီး မင်းသစ်ကို ခပ်ပြုံးပြုံးစိုက်ကြည့်ကာ သူမ၏ တီရှပ်အင်္ကျီ ကြယ်သီးများကို တစ်လုံးချင်း ဖြုတ်လိုက်သည်။ ထွားကြိုင်းလှသော ရင်သား ဝင်းဝင်းမို့မို့သည် အနက်ရောင် ဘရာစီယာနှင့် လိုက်ဖက်လွန်းစွာ ထွက်ပေါ်လာသည်။ တစ်ခဏအတွင်းမှာပင် သူတို့နှစ်ဦးလုံး၏ကိုယ်မှာ အဝတ်ကင်းမဲ့သွားတော့သည်။
မင်းသစ်ကို ခွထိုင်ထားရင်းက ဆွီတီသည် သူမ၏ပေါင်ကြားကို ထောင်မတ်နေပြီဖြစ်သော မင်းသစ်ပစ္စည်းဖြင့် တည်တည့်ချိန်ကာ ထိုင်ချလိုက်တော့….
“အား……. ရှီးးးးး”
ကောင်းလွန်းလှသော ကာမအရသာကို သူတို့နှစ်ဦးလုံး ခံစားလိုက်ရကြောင်း မျက်နှာများက ပေါ်လွင်နေသည်။ ဆိုဖာနောက်မှီကို ကိုင်ကာ တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်းကြီးကို ရှေ့တိုးနောက်ငင် လှုပ်ရှားတော့ ရင်သားတင်းတင်း ထွားထွားကြီးတွေကလည်း စည်းချက်ညီညီပင် မင်းသစ်မျက်နှာရှေ့မှာ ယိမ်းကနေကြသည်။ ဆွီတီက အလွန်ရမက်ပြင်းထန်စွာဖြင့် မင်းသစ်မျက်လုံးများကို စိုက်ကြည့်ရင်း သူမရင်သားတွေကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်နယ်ကစားပြနေသည်။
မင်းသစ်လည်း ရမက်စိတ်များ ထကြွလာပြီး သူမရင်သားများကို လက်ဖြင့် ဆုပ်ညှစ်ရင်း စို့လိုက်သည်။ တစ်ဖက်ကို ပါးစပ်ဖြင့် စို့ထားရင်း နောက်တစ်ဖက်က ကော့တင်းနေသော နို့သီးလေးကို လက်ညိုးလက်မတို့ဖြင့် ဆွဲကာ ချေပေးလိုက်တော့ ဆွီတီ့ထံမှ ညည်းသံကျယ်ကျယ် ထွက်ပေါ်လာတော့သည်။
“အား… ကောင်းတယ်… ကို.. အဲလိုစို့ပေး… အင်း…”
ဆွီတီ၏ တင်ပါးများကလည်း ကော့ထိုးလိုက် စကောဝိုင်းလိုက်နှင့် လှုပ်ရှားမှုတွေ ပိုမိုမြန်ဆန်လာသည်။ မင်းသစ်က အားမရနိုင်ပဲ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို လက်ဖြင့်ကိုင်ကာ ဖြစ်ညှစ်ရင်း ရှေ့တိုးနောက်ငင်ပြုကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်ပေးလိုက်တော့ ဆွီတီ၏ အင်္ဂါစေ့လေးက မင်းသစ်ဆီးခုံနှင့် မိမိရရကြီး ဖိပွတ်မိနေပြီး တအီးအီး တအားအားနှင့် ညည်းညူအော်ဟစ်နေရသည်။
“အင်း…. အဲလိုမျိုးဆက်ဆောင့်….. အိုးး…. အဲလိုမျိုးလုပ်ကွာ…. အားးး အင်းးး”
မင်းသစ် လက်မောင်းအားသုံးပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း လေးငါးဆယ်ခါလောက် ဆောင့်ပေးလိုက်သည်။ ဆွီတီ့ကိုယ်လေး ဆတ်ခနဲ တုန်ခါသွားပြီး ပျော့ကျသွားသည်။ သူက မပြီးသေးသဖြင့် ဆွီတီ့ကိုမကာ ဆိုဖာပေါ်တင်လိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်ခြမ်းကိုဖြဲကာ အခါနှစ်ဆယ်လောက် ဆက်ဆောင့်ပစ်သည်။ ဆွီတီခင်မျာ အော်ပင်မအော်နိုင်တော့။ သုတ်ရည်များ ဆွီတီ့ဗိုက်ပေါ် ပန်းထည့်လိုက်ပြီးချိန်တွင် မင်းသစ်လည်း အသက်အနိုင်နိုင်ရှူကာ ဆိုဖာပေါ် အရုပ်ကြိုးပျက် လှဲချလိုက်လေသည်။
အခန်း(၅)
“ဟဲ့ မိဖြူ…. နင်ငိုနေပြန်ပြီလား… နင်ကလည်းဟာ”
ကျော်ကျော့်မေးသံကြောင့် ဖြူငယ် သတိပြန်ဝင်လာတော့ ဝရံတာရှိ ခုံပေါ်ထိုင်ရင်း မျက်ရည်တွေ ပါးပြင်ပေါ်မှာ စိုစွတ်နေတာ သူမကိုယ်တိုင်ပင် မသိလိုက်ပေ။
“ရော့… ငါ ဘီယာသောက်မလို့ ယူလာတာ… နင်လည်းသောက်လိုက်… နည်းနည်း သက်သာသွားလိမ့်မယ်”
ဖြူငယ် ဘာမှမစဉ်းစားတော့ဘဲ ဘီယာတစ်ဘူးယူကာ ဖောက်သောက်လိုက်သည်။ ကုန်သွားတော့ ကျော်ကျော်က ထပ်ယူပေးသည်။ သောက်ရင်း စကားပြောရင်းဖြင့် အချိန်တော်တော်ကြာတော့ ဘယ်နှစ်ဘူးမြောက်မှန်း မသိသော ဘီယာကို ဖြူငယ် လက်လှမ်းလိုက်ချိန်တွင် ကျော်ကျော်က လှမ်းတားလိုက်သည်။
“တော်တော့ မိဖြူ… နင်များနေပြီ… ခေါင်းကိုက်လိမ့်မယ်”
ဖြူငယ်က ကျော်ကျော့်လက်ထဲကဘူးကို လိုက်လုရင်း…
“နင်ကလည်းဟာ တိုက်တုန်းကတိုက်ပြီးတော့… ငါ အခုမှကောင်းတုန်း ရှိသေးတာကို… ငါ့ကို မသောက်တတ်ဘူး မှတ်လို့လား….။ ငါ ကိုကိုနဲ့ ခဏခဏ သောက်ဖူးပါတယ်ဟ…”
“အေးပါ.. ငါသိပါတယ်။ နင် ဒီနေရာကြီးမှာ အိပ်ပျော်သွားရင် ငါနင့်ကိုထမ်းပြီး အခန်းထဲ မပို့နိုင်ဘူးဟ။ အဲဒါကြောင့် ပြောတာ…။ ငါလည်း နည်းနည်းမူးနေပြီ”
ဖြူငယ်တစ်ယောက် မင်းသစ်အကြောင်း ထည့်ပြောမိပြီးမှ မျက်ရည်များ ဝိုင်းလာပြန်သည်။
“ငါဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ ကျော်ကျော်ရယ်….။ ငါလေ.. ကိုကိုနဲ့ ဒီအခြေအနေတွေ ရောက်ပြီးမှ လမ်းမခွဲချင်ဘူး…။ ဒါပေမဲ့လေ ……. မဆွီတီလည်း အဲ့လိုပဲ စဉ်းစားမှာပဲနော်…….”
ကျော်ကျော် သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း……..
“နင် sex ကိစ္စကို ပြောတာလား ဒီအခြေအနေဆိုတာ…။ ဒီခေတ်မှာ ဒါမျိုးတွေ မဆန်းပါဘူးဟာ……။ အဲဒီ့ကိစ္စကြောင့် လမ်းမခွဲချင်ဘူးဆိုတာတော့ မဖြစ်သင့်ပါဘူး”
ဖြူငယ်က ခေါင်းရမ်းလိုက်ရင်း………
“အဲလိုလည်းမဟုတ်ဘူး..။ ဒါပေမဲ့ ငါသူ့ကို အစွမ်းကုန် လိုက်လျောခဲ့တယ်…။ ကိစ္စတစ်ခုက လွဲရင်ပေါ့….။ အဲဒါကလွဲရင် ကျန်တာတွေ ငါအကုန် လိုက်လျောခဲ့တယ်ဟာ…။ သူကျေနပ်အောင် ငါ ဟန်ဆောင်ပေးခဲ့ရတာတွေလည်း ရှိတယ်။ အခုကြတော့ ငါ့ကိုယ်ငါ အရှက်မရှိသလိုပဲ ငါနောင်တရမိတယ်”
“ဘယ်ကိစ္စကလွဲရင်လဲ…….။ နင်ကဘာတွေ ဟန်ဆောင်တာလဲ……. ”
စိတ်ဝင်တစားမေးပြီးမှ ကျော်ကျော် ကိုယ်ရှိန်သတ်လိုက်ကာ
“အဲ.. ဆောရီးဟာ… နင်မဖြေချင်လည်း ရပါတယ်…။ ငါသိချင်စိတ် လောသွားလို့ မေးမိတာ”
“ရပါတယ်…။ နင်နဲ့ငါက အရင်းနှီးဆုံး သူငယ်ချင်းတွေပဲ….။ ငါက သူနဲ့လက်မထပ်ခင်အထိ အပျိုဘဝနဲ့ နေချင်တယ်လို့ တောင်းဆိုထားလို့ သူနဲ့ငါ အဆုံးစွန်ထိတော့ မရောက်ကြသေးဘူး…။ လက်တွေ ပါးစပ်တွေပဲ သုံးတယ် အဲဒါကို ပြောတာပါ….”
ဖြူငယ်က ရှက်သလို ခေါင်းငုံ့ရင်း အသံတိုးတိုးဖြင့် ဖြေလိုက်သည်။
“ဟို.. ဟန်ဆောင်တယ် ဆိုတာကရော”
“အဲဒါကဟာ… သူက ငါ့ကို ပြီးပြီလားဆိုပြီး အမြဲမေးတယ်….။ တကယ်တော့ ပြီးတယ်ဆိုတာ ဘာမှန်းတောင် ငါမသိဘူး..။ တစ်ခါမှလည်း မပြီးဖူးဘူး…။ ဒါပေမဲ့ သူကျေနပ်အောင် ငါ ဟန်ဆောင်ပြီး ဖြေခဲ့တာ….”
“နင် တကယ်ပဲ ပြီးတယ်ဆိုတာကို မသိတာလား မိဖြူ”
“ငါ စာတွေထဲမှာတော့ ဖတ်ဖူးပါတယ်..။ ကြည့်လည်း ကြည့်ဖူးတယ်…။ ဒါပေမဲ့ တစ်ခါမှ မခံစားဖူးလို့ အဲဒီအရသာကို မသိဘူးလို့ ပြောတာ”
ဖြူငယ် လေသံယဲ့ယဲ့လေးနှင့် ပြန်ဖြေလိုက်တော့ ကျော်ကျော် တော်တော်သနားသွားသည်။ ဒီလိုမိန်းကလေးမျိုးလည်း ရှိပါသေးလားဟု သူ အံ့ဩမိသည်။
“ဖြစ်ရတယ် မိဖြူရယ်…။ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း သူ့ကို ပြောပြလိုက်ပေါ့ …”
ပြောရင်းဆိုရင်း ရှက်လာလို့လား မသိ။ ဖြူငယ်က ထထိုင်လိုက်သည်။
“တော်ပြီဟာ ဆက်မပြောချင်တော့ဘူး…။ ငါ သွားအိပ်တော့မယ်”
ခြေလှမ်းလှမ်းလိုက်တော့ ယိုင်နဲ့သွားပြီး ကျော်ကျော့်ပခုံးကို လှမ်းကိုင်လိုက်ရသည်။
“တွေ့လား ငါပြောသားပဲ …။ လာလာ ငါ့လက်ကိုတွဲထား လိုက်ပို့မယ် နင့်အခန်းကို”
နှစ်ယောက်သား ဒယိမ်းဒယိုင်ဖြင့် အခန်းထဲကို ရောက်လာသည်။ ဖြူငယ် တစ်ခုခု မှားနေသလို ခံစားရတာနဲ့ ကြည့်လိုက်တော့ သူ့အခန်းမဟုတ်။
“ဟင် ငါ့အခန်းလည်း မဟုတ်ဘူး နင့်အခန်းကြီး…။ ကောင်စုတ် နင်ငါ့ကို ဘယ်ခေါ်လာတာလဲ”
ကျော်ကျော်လည်း ဒီတော့မှ ဟိုဟိုဒီဒီကြည့်ရင်း
“အေး ဟုတ်သားပဲ မြင်ဖူးပါတယ်လို့ ကြည့်နေတာ… ငါ့အခန်းကြီးကိုးး ဟီးဟီးး..။ ငါလည်းမူးနေလို့ပါဟာ တမင်ဟုတ်ပါဝူး ဆောရီး”
နှစ်ယောက်သား အခန်းမှားလာသည့် အဖြစ်ကို တွေးရင်း တိုင်ပင်မထားဘဲ ရယ်မိကြသည်။ ဖြူငယ့်ကိုကြည့်ပြီး ရယ်နေသော ကျော်ကျော် ရုတ်တရက် အရယ်ရပ်လိုက်ပြီး သူမကို ပွေ့ချီလိုက်ကာ သူ့ကုတင်ဆီသို့ ခြေလှမ်းလိုက်သည်။
“ကျော်ကျော် နင်ဘာလုပ်မလို့လဲ”
ကျော်ကျော်က လေသံတိုးတိုးဖြင့်
“အသာနေစမ်း နင့်ကိုပြစရာရှိလို့ ”
ဖြူငယ့်ကို ကုတင်ပေါ် အသာပွေ့ချီချလိုက်ပြီး သူ၏ကိုယ်ကို အုပ်မိုးကာ ဖြူငယ်မျက်နှာလေးအား နေရာအနှံ့ နမ်းရှုံ့လိုက်သည်။
“ကျော်ကျော်.. နင်ဘာလုပ်…”
ပလုံးပထွေးပြောနေသော ဖြူငယ့်နှုတ်ခမ်းများကို ကျော်ကျော်နှုတ်ခမ်းတွေနှင့် ညင်သာစွာ ပိတ်ပေးလိုက်သည်။ သောက်ထားသော ဘီယာအရှိန်ကြောင့် နှစ်ယောက်လုံး၏ နှလုံးခုန်သံတွေက ရင်ထဲမှာ တဒိန်းဒိန်း ကျယ်လောင်စွာ မြည်ဟီးနေသည်။ အမှန်ဆို ကျော်ကျော်ကိုယ်တိုင်လည်း ဘာတွေလုပ်လို့ လုပ်နေမိမှန်း မစဉ်းစားတတ်တော့။
ဖြူငယ့်ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်အစားတွေကို ခပ်မြန်မြန်ပင် ချွတ်လိုက်သည်။ ဖြူငယ်က ဘာကိုမှ မငြင်းဆိုသော်လည်း ရှက်သွေးဖြာနေဟန်ဖြင့် ကိုယ်ကို တစ်စောင်းလေး ကွေးထားပြီး ပေါင်တံတွေကို စိကာ ရင်သားတွေကို ဖုံးအုပ်ထားသည်။ ကျော်ကျော် ဘာမှပြောမနေတော့ဘဲ လက်တွေကိုဖယ်ကာ ရင်သား ဖြူဖြူဖောင်းဖောင်းများကို အုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း အသာဖြစ်ညှစ်ပေးနေသည်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ကိုင်ဆွဲကာ ဆော့ကစားပေးတော့ ဖြူငယ်မျက်နှာလေးမဲ့ကာ ညည်းညူသံများ ထွက်လာရသည်။
“အီးးးးးးးး ကျော်ကျော်ရယ်”
ကျော်ကျော့်လက်တစ်ဖက်က ဝမ်းဗိုက်သားများကို ထိပွတ်သွားပြီး အဓိကနေရာဖြစ်သော အကွဲကြောင်းလေးဆီ ဦးတည်ကာသွားနေ၏။ လက်ဖဝါးနှင့် အသာ အထက်အောက် ပွတ်သပ်ပေးလိုက်တော့ အရည်ကြည်များ စိမ့်ထွက်လာပြီး သူ့လက်မှာ စိုတိုတို ဖြစ်လာသည်။ ဒီတော့မှ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဟိုဘက်ဒီဘက် နည်းနည်းစီ ဖြဲကားလိုက်ပြီး လက်ခလယ်ကို လက်တစ်ဆစ်ခန့် အကွဲကြောင်းတည့်တည့်မှာထိုးပြီး စုန်ချီဆန်ချီ လှုပ်ရှားလိုက်သည်။ ကာမအရသာဖူး အစိလေးဆီသို့ အရောက်တွင် ဖြူငယ့်ထံမှ အိခနဲ အသံထွက်လာသည်။ ကျော်ကျော့် အတွေ့အကြုံများအရ ဘယ်နေရာကို အဓိကထားရမည်မှန်း သိလိုက်ကာ အစိလေးကို လက်သုံးချောင်းလောက်ဖြင့် အသာပွတ်ဆွဲပေးလိုက်သည်။
အိပ်ယာပေါ်တွင် ပက်လက်အနေအထားဖြင့် ဒူးထောင်ပေါင်ကား ဖြစ်နေသော ဖြူငယ်သည် သူမပေါင်များကို အစွမ်းကုန် ကားထားလိုက်လေပြီ။ ကျော်ကျော်တစ်ယောက် ဖြူငယ့်ကိုယ်ပေါ်ကို ကိုယ်တစ်ခြမ်းအုပ်မိုးကာ ရင်သားများကို လျှာဖြင့် လျက်လိုက် စို့လိုက်လုပ်ရင်း အစိလေးကို မလွတ်တမ်း လက်ဖြင့် ပွတ်ဆွဲပေးနေသည်။ ဖြူငယ်လည်း အိပ်ယာပေါ်မှ တဖြည်းဖြည်း ကော့တက်လာကာ ကျော်ကျော့်ဆံပင်များကို လက်နှင့် အတင်းဆွဲနေတော့သည်။
“အားးးး အင်းးးး ကျော်ကျော်…. မြန်မြန်လေး… လုပ် လုပ်……. အီးးး”
အခါနှစ်ဆယ် သုံးဆယ်ခန့် အစိလေးကို ဖိပွတ်ပေးလိုက်သောအခါ အသံပေါင်းစုံ အော်ဟစ်ရင်းက ဖြူငယ်တစ်ယောက် ကျော်ကျော့်ကို အတင်းဆွဲကာ ဖက်ထားလိုက်တော့သည်။ ဆက်တိုက်လုပ်ပေးနေသော ကျော်ကျော့်လက်ကို ဖမ်းကိုင်လိုက်ရင်း..
“ရပြီ……..”
ဟု တစ်ခွန်းသာ တိုးလျစွာပြောရင်း အမောဖြေနေတော့သည်။ တဆတ်ဆတ်တုန်နေသော ပေါင်တံများကို ပြန်စိလိုက်ရင်း တစောင်းလေး ဟိုဘက်ကို လှည့်သွားသည်။ ကျော်ကျော်က သူမလှည့်သောဘက်ကို နေရာရွှေ့ထိုင်ရင်း…
“နင် ပြီးသွားတာလား…… ဒီတစ်ခါရော တကယ်လား fake လားးး”
မျက်မှောင်ကြုတ်ရင်းမေးတော့ ဖြူငယ်က ခိခနဲ တစ်ချက်ရယ်ရင်း
“တကယ်ပြီးတာ……။ ငါ့ဘဝမှာ တစ်ခါမှ ဒီလိုကြီး မဖြစ်ဖူးဘူးဟာ။ အခုထိ တုန်နေတုန်းပဲ။ ဘယ်လိုကြီးလဲ မသိဘူး”
“ဒါပေမဲ့ နင် ကိုမင်းသစ်နဲ့တုန်းကတော့……….”
ပြီးသွားပြီ ဘာညာနှင့် အော်ဟစ်နေသော ဖြူငယ်နှင့် ကိုမင်းသစ်တို့ အချစ်ခန်းကို သူမြင်ခဲ့ရကြောင်း ကျော်ကျော် ပြောမိတော့မလို ဖြစ်ပြီးမှ အရှိန်သတ် ရပ်တန့်လိုက်သည်။
“သူနဲ့တုန်းက ဘာလို့မပြီးတာလဲတော့ ငါလည်းမပြောတတ်ဘူး။ ငါ အမှန်အတိုင်းပြောတာ ကျော်ကျော်…….။ အခု နင်နဲ့မှ အဲဒီခံစားချက် ဘာမှန်း ငါသိလိုက်တာ………….”
ကျော်ကျော် ကျေနပ်သွားသည်။ သူဖြစ်စေချင်တာလည်း ဒါပဲမဟုတ်လား။ ကိုမင်းသစ်ရဲ့ အကြောင်းတွေ သိလိုက်ရပြီး နောက်ပိုင်းမှာ ဖြူငယ့်ကို သူ သနားသည်။ အရင်က ဖြူငယ့်ကို စိတ်မဝင်စားခဲ့ပေမဲ့ ဆွဲဆောင်မှုရှိသော မိန်းကလေးဆိုတာတော့ သူ မငြင်းနိုင်ပါ။ သို့သော် မဖြစ်နိုင်ဟု သဘောပိုက်ကာ သူငယ်ချင်းထက်မပိုအောင် သတိထား ဆက်ဆံခဲ့သည်။ အခုလည်း ဖြူငယ်နှင့် ဖြစ်သွားသည်မှာ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို အသားယူချင်လို့ ဆိုတာထက် သူမ မသိသော ခံစားချက်ကို သူကူညီပေးနိုင်မည် အထင်နှင့် လုပ်ပေးလိုက်မိချင်းသာ ဖြစ်သည်။
ဖြူငယ်က သူ့ကို ကျောပေးအိပ်နေရင်းမှ ကိုယ်လုံးလေးကို လှည့်လိုက်ပြီး……
“နင် ပြစရာရှိတယ်ဆိုတာ ဒါလား”
ဟု ခပ်ပြုံးပြုံးဖြင့် မေးလိုက်သည်။ ကျော်ကျော်က ခေါင်းညိတ်ရင်း
“ဟုတ်တော့ဟုတ်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျန်သေးတယ်။ နင် ကြည့်ချင်သေးလား”
ဖြူငယ်က မျက်ခုံးပင့်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကို စုလိုက်ကာ မပွင့်တပွင့်ဖြင့်
“အင်း”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ကျော်ကျော်က အိပ်နေရင်းမှ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် သူ့ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်လိုက်၏။ အခုလေးတင် တွေ့ကြုံလိုက်ရသော စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ်ရာများကြောင့် သူ့ပစ္စည်းခပ်ထွားထွားကြီးက ခပ်မတ်မတ်ကြီး ဖြစ်နေသည်။ ဖြူငယ်က မျက်လုံးပြူးကြည့်လိုက်ရင်း…..
“ဟယ်”
“ဘာဖြစ်တာလဲ……….”
“ဘာမှဟုတ်ဖူး ဟိ”
ကျော်ကျော်က ဖြူငယ့်ကို စချင်လာသဖြင့်….
“ဒါကြီးကို ဘယ်လိုသုံးရတယ်ဆိုတာရော ကြည့်ချင်သေးလားဟင်”
ဖြူငယ် ရုတ်တရက် ကြောက်သလိုလို ဖြစ်သွားကာ
“ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း နင်နော် ”
ဟုပြောရင်း မျက်စောင်းထိုးရင်း အလန့်တကြား ထထိုင်လိုက်သည်။
” အေးပါဟာ…။ ငါ့ကောင်ကြီး ကံမကောင်းတာတော့ ငါလည်းမတတ်နိုင်ဘူးပေါ့ အဟင့်”
ဟုပြောရင်း မျက်ရည်သုတ်ဟန် လုပ်ပြလိုက်တော့ ဖြူငယ် တစ်ခစ်ခစ်နှင့် ရယ်ပါတော့သည်။
“အံမယ်… သူ့ကြတော့ လုပ်ပေးရပြီး ကျုပ်ကိုကြတော့ ရယ်တယ်ပေါ့ ဟုတ်လား ဒီကောင်မလေးတော့လေ ”
အံကျိတ်ပြီးပြောလိုက်သော ခေါင်းကို ဖွဖွလှမ်းထုလိုက်သော ကျော်ကျော့်ကို ဖြူငယ်က မကြောက်ဟန်ဖြင့် လျှာထုတ်ပြောင်ပြလိုက်ရင်း
“ဒါလေးများ နင် ခါတိုင်းလိုပဲ ကိုယ့်အားကိုယ်ကိုးလိုက်ပေါ့ဟာ ”
ငါတို့က ကိုယ့်အားကိုယ်ကိုးစရာ မလိုဘူးဟေ့…. လုပ်ပေးချင်တဲ့ သူတွေမှ ပုံလို့… ဟု ရွဲ့ပြောလိုက်ချင်သော်လည်း ကျော်ကျော် ပါးစပ်ပိတ်နေလိုက်ပါသည်။ လောလောဆယ် သူဆန္ဒရှိနေသည်က ဖြူငယ့်ကိုသာ မဟုတ်လား။ ထို့ကြောင့် စသလို နောက်သလိုဖြင့်
“အေးပါဟာ ဒါပေမဲ့ မိတ်လေးတော့ဆက်ပါရစေနော် ဟီးဟီး ”
ဖြူငယ်က ရုတ်တရက် မစဉ်းစားမိဟန်ဖြင့် မျက်လုံးလေးဝိုင်းကာ
“ဟင်.. ဘယ်လို…”
ဟု မေးမည်ရှိသေး ကျော်ကျော်က ခြေမြန်လက်မြန်ဖြင့် ထိုင်နေသော ဖြူငယ့်ကို ပြန်တွန်းလှဲကာ အပေါ်မှတက်ခွ နေရာယူလိုက်သည်။ ထို့နောက် သူ့ပစ္စည်းအား ဖြူငယ့်အကွဲကြောင်းလေးနှင့် တေ့ကာ အထက်အောက် ပွတ်ဆွဲလိုက်သည်။ အထဲမထည့်သေးတာတောင် ကောင်းနေပြီဖြစ်သော ကာမအရသာကို ခဏခံစားလိုက်ပြီးမှ ကျော်ကျော်က
“ဒီလိုလေး ပြောတာလေ ”
ဟု အဖြေပေးလိုက်သည်။ ဖြူငယ်က နားလည်သွားဟန်ဖြင့် ဘာမှမပြောဘဲ ခပ်ပြုံးပြုံး ကြည့်နေသည်။ ကျော်ကျော်ကလည်း အပေါ်စီးကနေ အကွဲကြောင်းလေးကို ဖိဖိပွတ်နေရင်း သူပစ္စည်းက ဒင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် ထောင်မတ်လာသည်။ ဒါကို ဖြူငယ်ကလည်း ခံစားမိဟန်ဖြင့် သက်ပြင်းဖွဖွချကာ……..
“ကျော်ကျော်…… ငါတို့ ဒါမျိုး မဖြစ်သင့်ဘူးဆိုတာ ငါသိပေမဲ့… အခုချိန်မှာ ငါ့ကိုလိမ်ညာထားတဲ့ မင်းသစ်ထက်စာရင် ငါ့အပေါ်ကောင်းတဲ့ နင့်ကိုပဲ ပေးလိုက်ချင်တယ်ဟယ်”
ဘာဆိုတာ ထည့်မပြောသော်လည်း အခြေအနေအရ သိနေပြီမို့ ကျော်ကျော်တစ်ယောက် ပါမစ်ရပြီမှန်း သိလိုက်ကာ မျက်နှာဝင်းလက်သွားသည်။
“ဖြူငယ်ရယ်….. ငါနင့်ကိုလေ… ပြောစရာတွေ ရှိသေးတယ် သိလား…။ ဒါပေမဲ့ ပြီးမှပဲ ပြောတော့မယ်နော် ဟိ”
ပြောရင်းဆိုရင်း ကျော်ကျော်က ရပ်ထားသော အောက်ကလုပ်ငန်းကို ပြန်စလိုက်သည်။ ထုံးစံအတိုင်း လုပ်စရာရှိတာလုပ် ကိုင်စရာရှိတာကိုင်လိုက်တော့ ဖြူငယ့်အကွဲကြောင်းလေးက ကာမရည်ကြည်များ ရွှဲရွှဲစိုလာသည်။ ဒီတော့မှ ကျော်ကျော် သူ့ပစ္စည်းကို အသေအချာ ဖိပြီး သွင်းလိုက်သည်။
“အ… အာ့……”
ပထမဆုံးအကြိမ် ဆိုသော်လည်း လက်စလက်န ရှိထားသဖြင့် ထင်သလောက်ကြီး မခက်ပါ။ တင်းကြပ်နေသော်လည်း ရှေ့ပြေး ကာမရည်များကြောင့် ရှောရှောရှူရှူဖြင့် တစ်ဝက်ကျော်ကျော်လောက် ဝင်သွားသည်။
“နာရင်ပြောနော်”
ကျော်ကျော် ထိုသို့ပြောလိုက်သော်လည်း နောက်ပိုင်း ဖြူငယ် ဘယ်လောက်အော်အော် အရေးမစိုက်နိုင်တော့ပါ။ အရမ်းကောင်းလာပြီကိုး။ ဖြူငယ်ကလည်း နာလို့အော်တာထက် ကောင်းတာက ပိုအလေးသာနေသည်။ နို့သီးတွေကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပွတ်ချေရင်း ကိုယ်ကို ခပ်ကိုင်းကိုင်း အနေအထားဖြင့် ကျော်ကျော်က ဆောင့်နေတော့ ဒုတိယအကြိမ်တောင် ထပ်ပြီးချင်လာသည်။ ကျော်ကျော်က လက်တစ်ဖက်ဖြင့် သူမအစေ့လေးကို ဖိပွတ်ရင်း အဆက်မပြတ် ဆောင့်နေသဖြင့် သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ဖြူငယ် ပြီးသွားရပြန်သည်။ ကျော်ကျော်လည်း စိတ်ကိုလျှော့လိုက်ကာ လေးငါးဆယ်ချက် ဆက်တိုက်ဆောင့်လိုက်ရင်း အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်သွားလေပြီ။
အခန်း (၆)
“ညီလေး မအိပ်သေးဘူးလား………”
ဝရံတာမှာထိုင်ရင်း ဂစ်တာကို ဟိုစမ်းဒီစမ်း တီးကြည့်နေသော ကျော်ကျော့်ထံ မင်းသစ်က လျှောက်လာရင်း မေးလိုက်သည်။ ကျော်ကျော် ခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်ရင်း…
“ကိုမင်းရော…. အိပ်မပျော်ဘူးလား….”
“အေးကွ အဲဒါကြောင့် တစ်ရှော့လောက် ကစ်မလားလို့… မင်းရော…”
အသင့်ယူလာသော ပုလင်းနှင့် ဖန်ခွက်ကို မြှောက်ပြရင်း ပြောလိုက်တော့ ကျော်ကျော်လည်း စိတ်ညစ်နေတာနှင့် အတော်ပဲ ဖြစ်သွားသည်။ ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက် စကားမပြောဘဲ သောက်နေရင်း အတွေးနယ်ချဲ့နေမိကြသည်။ သူတို့၏အတွေးများ တူညီနေတာကိုတော့ နှစ်ယောက်လုံး သိနိုင်မည် မဟုတ်ပေ။
ဖြူငယ် အိမ်ကထွက်သွားတာ တစ်ပတ်လောက် ရှိပြီ။ အဆောင်မှာနေမှ စာမေးပွဲကို စိတ်ဖြောင့်ဖြောင့် ဖြေနိုင်မည်ဟု အကြောင်းပြသွားသည်။ ဒီကြားထဲ သူမကို လုံးဝလာမတွေ့ဖို့လည်း မင်းသစ်ကို အမိန့်ထုတ်ထား၏။ စာမေးပွဲပြီးမှ မင်းသစ်အတွက် အဖြေတစ်ခု စဉ်းစားပြီး ပြောမည်ဟု ဆိုသည်။
ဆွီတီကို စိတ်လှုပ်ရှားမှုဖြင့် သာယာမိသော်လည်း ဖြူငယ့်ကိုသာ လက်ထပ်မည်ဟု မင်းသစ် ဆုံးဖြတ်ထားပြီးဖြစ်သည်။ ဆွီတီက ချော့လိုက် ခြောက်လိုက်ဖြင့် သူမဘက်ပါအောင် ဆွဲဆောင်နေသော်လည်း ဖြူငယ်နှင့် အမြန်ဆုံး လက်ထပ်ပြီး ဘာမဆို ရင်ဆိုင်ရန် မင်းသစ် ပြင်ဆင်ပြီးဖြစ်သည်။ သူ့အချစ်တွေကို ဖြူငယ်သိအောင်ပြောပြီး စာမေးပွဲပြီးတာနှင့် အမြန်လက်ထပ်ဖို့ မင်းသစ် စိတ်ကူးနေသည်။
ကျော်ကျော်တစ်ယောက်လည်း ဒုက္ခတွေ့နေရသည်။ မင်းသစ်နှင့် ကြိုက်နေကြသည့် အချိန်မှာ သူ ဖြူငယ့်အပေါ် ဘယ်လိုမှ သဘောမထားခဲ့တာ အမှန်ပင်။ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ထက် လုံးဝမပိုခဲ့။ သို့သော် ဖြူငယ်နှင့် ဘီယာသောက်ကြသည့် ညက အဖြစ်အပျက်တွေအပြီး သူ့စိတ်ထဲတွင် ဖြူငယ့်အပေါ် သံယောဇဉ် တွယ်လာခဲ့သည်။ အချစ်ဟု သူ့ကိုယ်သူ ဝန်မခံချင်ဘဲ ဝန်ခံလိုက်ရသည်။
ထိုညက သူနှင့်ဖြူငယ် မိုးလင်းခါနီးအထိ နှစ်ခါလောက် ထပ်ချစ်ခဲ့ကြသေးသည်။ ထိုသို့ဖြစ်နေရင်းက ဖြူငယ့်ကို သူ့ချစ်သူတစ်ယောက်လိုပင် သဘောထားမိသည်။ သူ့ဆန္ဒထက် ဖြူငယ်ကောင်းစေဖို့သာ ဦးစားပေး လုပ်ပေးခဲ့သည်။ ဖြူငယ်ကလည်း အလိုက်သိသဖြင့် နှစ်ဦးသား အလွန်အပေးအယူမျှခဲ့ကြသည်။ သူတွဲဖူးသော မိန်းကလေးတွေနှင့် မတူတာက သူ ဖြူငယ့်အပေါ် သနားချစ်ဖြင့် အတတ်နိုင်ဆုံး ယုယကြင်နာမှုများ ပေးချင်မိခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင် သူ ဖြူငယ့်ကို ချစ်သည့်အကြောင်း ဖွင့်ပြောခဲ့သည်။ ဖြူငယ်က စာမေးပွဲအပြီးအထိ စောင့်ခိုင်းထားသဖြင့် သူ နေမထိထိုင်မသာ ဖြစ်နေရခြင်းပင်။
မင်းသစ်ကို ဖြူငယ် ဘယ်လောက်ချစ်မှန်း သူသိနေသဖြင့် သူသိပ်တော့ အခြေအနေ မကောင်းလှပါ။ ထိုအတွေးများက သူ့ရင်ကို ပူလောင်စေသည်။ ကျော်ကျော်တစ်ယောက် သူ၏ ရင်တွင်းအပူများကို ပြင်ပအပူဖြင့် ငြိမ်းလိုငြိမ်းညား ငြှိမ်းကြည့်မိနေခြင်းသာ ဖြစ်လေသည်။
စာမေးပွဲကို ကောင်းစွာ ဖြေဆိုနိုင်ခဲ့ပြီးနောက် ဖြူငယ့်စိတ်တွေလည်း ပေါ့ပါးလွတ်လပ်နေသည်။ ထို့ကြောင့် သီချင်းလေး တညည်းညည်းနှင့်ပင် အလှပြင်နေသည်။ ဒီနေ့သည် သူမအတွက် အရေးကြီးသောနေ့၊ ဘဝနှင့်ဆိုင်သော ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ချရမည့်နေ့ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သူမ အလှဆုံး ပြင်ဆင်ပြီး မင်းသစ်နှင့် ချိန်းထားသော ကော်ဖီဆိုင်လေးသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။
မင်းသစ်က စိတ်စောနေသဖြင့် နာရီဝက်လောက် ကြိုရောက်နေသည်။ သူ ဖြူငယ့်ကို ပြောမည့် စကားများကို စည်ကာပတ်ကုံး စဉ်းစားနေသဖြင့် ဖြူငယ်ရောက်လာတာကို ထိုင်လိုက်တော့မှ သတိထားမိသည်။ အစိမ်းရောင်ရင့်ရင့် ဂါဝန်လက်ပြတ်လေးနှင့် ဖြူငယ်သည် သူမြင်ဖူးသမျှထဲ ဒီတစ်ခါ အလှဆုံးဟု မင်းသစ် ထင်မိသည်။ ဖြူငယ့်မျက်နှာလေးက တစ်ခုခုကို စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားသလို ကြည်လင်နေသဖြင့် မင်းသစ် အားတက်သွားကာ စကားတွေ တရစပ် ပြောမိတော့သည်။
“ဖြူလေး.. စာမေးပွဲ ဖြေနိုင်တယ်မလား…။ ဖြူလေးက တော်ပြီးသားပဲ..။ ဖြေနိုင်မှာကို ကိုသိပါတယ်….။ ဒါပေမဲ့ စာမေးပွဲနီးမှ စိတ်အနှောက်အယှက်တွေ ဖြစ်ရတာကို ကိုကို စိတ်မကောင်းဖြစ်မိပါတယ်…..။ နောက် ဒီလိုမဖြစ်စေရပါဘူး ဖြူလေးရယ်…။ ဖြူလေးကသာ ကိုယ့်လက်ကို မြဲမြဲဆုပ်ကိုင်ထားရင် ကိုယ့်ဖြူလေးကို တစ်သက်လုံး ကာကွယ်စောင့်ရှောက်သွားမှာ…။ ပြီးတော့……..”
ဖြူငယ်က လက်တစ်ဖက် ထောင်ပြလိုက်သဖြင့် မင်းသစ်စကားများ လေထဲတွင် ရပ်တန့်သွားရသည်။ ဖန်ခွက်ထဲကို ရေအနည်းငယ်ထည့်ကာ သောက်လိုက်ရင်း ဖြူငယ်သည် သူမ ရက်သတ္တပတ် အတော်ကြာ သိမ်းထားခဲ့ရသော ရင်ထဲက စကားများကို စပြောတော့သည်။
“ကိုမင်းသစ်…။ ရှင့်ကိုရှင် စာမေးပွဲလာဖြေတယ်ထင်လို့ စကားတွေ ဒီလောက်ပြောနေတာလား…..။ ရှင် စာမေးပွဲ ဖြေခဲ့ပြီးပြီလေ…။ အခု result ကို ပြောပြဖို့ ကျွန်မက လာတာ……။ တကယ်တမ်း ပြောရရင် ရှင့်အချစ်ကို ကျွန်မယုံပါတယ်…..။ ရှင် အခုချိန်မှာ ကျွန်မကို အချစ်ဆုံးပဲ လက်ထပ်ပါလို့ ပြောရင်လည်း လက်ထပ်နိုင်တယ်ဆိုတာ ကျွန်မသိတယ်…..။ ဒါပေမဲ့ ရှင့်ရဲ့ အဲဒီ့အချစ်စိတ်က တစ်သက်လုံး ရှိနေမှာလား….။ ကျွန်မတော့ မထင်ပါဘူး….။ ရှင့်အချစ်က ဘာနဲ့တူလဲဆိုတော့ supermarket တွေမှာတင်တဲ့ ကုန်ဆုံးရက် သတ်မှတ်ထားတဲ့ စားစရာတွေလိုပါပဲ…။ သတ်မှတ်ထားတဲ့ အချိန်အတွင်း မစားရင် ပုပ်သိုးသွားမှာပဲ…။ အခုလည်း ဒီအချိန်မှာ ကျွန်မရှင့်ကို လက်မထပ်လိုက်ရင် နောက်ကို မသေချာတော့ဘူး……။ ဥပမာ ကျွန်မ နိုင်ငံခြားထွက်သွားမယ် ဒါမှမဟုတ် ရှင်နဲ့ တစ်နှစ်တန်သည် နှစ်နှစ်တန်သည် ခွဲနေပြီး အလုပ်လုပ်မယ်…..။ အဲလိုသာဆိုရင် ကျွန်မအဖြစ်က မဆွီတီ့လိုပဲ ဖြစ်သွားဦးမှာပဲ…။ ရှင် ငြင်းချင်သေးလား……။ မငြင်းနဲ့ ကိုမင်းသစ်…..။ ရှင်နဲ့ မဆွီတီ ပြန်ဖြစ်ကြသေးတယ်ဆိုတာလည်း ကျွန်မသိတယ်…။ ကျွန်မကတော့ သူ့လိုမိန်းမမျိုး မဟုတ်ဘူး…….။ ကိုယ့်ကိုမချစ်လို့ ဒုတိယလူဆိုတာ ပေါ်လာတာ…။ ကိုယ့်ကိုမချစ်လို့ ပထမလူနေရာအဖြစ် တွန်းပို့ခံရတာ……။ အဲဒါမျိုး ကျွန်မ လက်မခံနိုင်ဘူး…..။ ပြိုင်လုဖို့လည်း စိတ်မဝင်စားဘူး..။ ဒီတော့ ရှင့်ကိုချစ်တဲ့ မဆွီတီဆီကိုသာ သွားပါတော့….. ”
ပြောပြီး မောသွားဟန်ဖြင့် ဖြူငယ် ရေထပ်သောက်လိုက်သည်။ မင်းသစ်၏ မျက်လုံးများက ဖြူငယ့်ကို စိုက်ငေးကာ ပါးစပ်များက အံ့ဩတာလား တစ်ခုခုကို ပြောချင်တာလားမသိ၊ အနည်းငယ် ပွင့်ဟနေ၏။ ထို့နောက် သူစဉ်းစားထားသော စကားများကိုပြောဖို့ ကြိုးစားနေဆဲပင် ဖြူငယ် ထကာ ထွက်သွားလေပြီ။ သူ့နောက်က ပြေးလိုက်ကာ ရှင်းပြ တောင်းပန်သေးသော်လည်း ထပ်နှောက်ယှက်ရင် သူမအစ်ကိုနှင့် တိုင်လိုက်မည်ဟု ပြောကာ လှည့်ထွက်သွား၏။ ဖြူငယ်သည် မင်းသစ်ကို ဝတ်လာခဲ့သော ဂါဝန်အရောင်အတိုင်း စိမ်းကားသွားခဲ့လေပြီ။
ဖြူငယ် ကန်ဘောင်ပေါ်ရောက်တော ကျော်ကျော်က မရောက်သေးပါ။ ဆယ်မိနစ်လောက်ကြာမှ အပြေးအလွှား ရောက်လာသည်။
“ဆောရီး ဆောရီး မိဖြူ…. တော်တော်စောင့်လိုက်ရလား….. ငါဝယ်စရာလေးရှိလို့ ကြာသွားတာပါဟာ”
ဖြူငယ်က ဖွဖွပြုံးပြရင်း ခေါင်းရမ်းလိုက်သည်။
“ကျော်ကျော် နင်စာမေးပွဲ ဖြေနိုင်ရဲ့လား”
“အေး မဆိုးပါဘူးဟာ။ အောင်တော့ အောင်မှာပါ အဟီး….။ ဒါနဲ့ ငါပြောထားတဲ့ကိစ္စလေး ဆွေးနွေးရအောင်လေ”
ကျော်ကျော်က စပ်ဖြဲဖြဲဖြင့် စကားစလိုက်တော့…
“အေးပါဟာ… ငါလည်း အဲဒါပြောချင်လို့ နင့်ကိုချိန်းတာပဲကို……။ ငါပြောတာ သေချာနားထောင် ကျော်ကျော်…။ အရင်ဆုံး ငါပြောချင်တာက …. နင်နဲ့မတွေ့ခင်ကပဲ ကိုမင်းသစ်နဲ့ ငါလမ်းခွဲခဲ့ပြီးပြီ……။ ငါအရင်က သူနဲ့ လမ်းခွဲဖို့ကို တွေဝေနေခဲ့မိတယ်….။ အချစ်ဦးမို့ အရမ်းချစ်ခဲ့မိတာလည်း ပါတယ်…။ နောက်ပြီး မိန်းကလေးတွေသဘာဝ ကိုယ်နဲ့ ကျူးကျူးလွန်လွန် ဖြစ်ပြီးခဲ့တဲ့ ချစ်သူကို တော်ရုံနဲ့ လမ်းခွဲဖို့ မစဉ်းစားချင်တာလည်း ပါတယ်….။ ဒါပေမဲ့ နင်ပြောခဲ့ဖူးသလိုပဲ ငါ သူရွေးချယ်တာကို မခံတော့ဘူး ကျော်ကျော်….။ ငါ့ကံကြမ္မာကို ငါပဲစီရင်မယ်…..။ ဒီနေ့ကစပြီး သူနဲ့ ဖြစ်ခဲ့တာတွေကိုလည်း မေ့လိုက်တော့မယ်…….”
ဖြူငယ်ပြောရင်းက ခေါင်းကိုငုံ့လိုက်ရင်း ပြုံးစိစိဖြင့်
“ဒါပေမဲ့ နင်နဲ့ဖြစ်ခဲ့တာတွေကိုတော့ ငါမေ့လို့ရမယ် မထင်ဘူး”
ကျော်ကျော့်မျက်နှာမှာ ဝင်းပသွားပြီး တစ်ခုခုပြောရန် ပါးစပ်ဟလိုက်သော်လည်း ဖြူငယ်ကပင် ဆက်ပြောသည်။
“ဒါပေမဲ့ ငါနင့်ကို ချစ်မချစ်ဆိုတာလည်း မသေချာဘူးဟာ…..။ ဒီရက်ပိုင်း စိတ်တွေလည်း ရှုပ်နေတော့ ငါသေချာ စဉ်းစားလို့မရဘူး…။ အချိန်ယူဖို့ လိုတယ်….။ အဲဒီ့အချိန်က တစ်လလည်း ဖြစ်နိုင်တယ်၊ တစ်နှစ်လည်း ဖြစ်နိုင်တယ်…။ အဲဒီ့ထက်လည်း ပိုကြာချင်ကြာမယ်…..။ ဒါပေမဲ့ နင့်ကို ငါ ကြိုးရှည်ရှည်နဲ့ လှန်ထားတာ မဟုတ်ပါဘူး….။ နင်စောင့်နိုင်တာ မစောင့်နိုင်တာ နင့်သဘောပဲ……။ မစောင့်နိုင်တော့လို့ မိန်းမတွေဘာတွေ ယူသွားခဲ့ရင်လည်း ငါ အပြစ်မပြောပါဘူး…….. ”
ဖြူငယ့်စကားဆုံးတော့ ကျော်ကျော် သက်ပြင်းချသည်။
” အမှန်အတိုင်း ပြောရရင်တော့ ဘယ်စောင့်ချင်မလဲဟာ…။ ဒါပေမဲ့ ဘယ်တတ်နိုင်မှာလဲ….။ ငါက ချစ်တဲ့သူဆိုတော့ စောင့်ရမှာပေါ့……။ ငါ့အချစ်က ခဏလေးအတွက် မဟုတ်တာ သေချာတယ်..။ ဒါပေမဲ့ နင်ငါ့ကို အဆက်အသွယ်တော့ လုံးလုံးဖြတ်မထားပါနဲ့ဟာ….။ ကိုယ်ချစ်တဲ့သူကို တွေ့ချင်မြင်ချင် စိတ်လေးတော့ ငါ့မှာရှိတာပေါ့….”
ကျော်ကျော် သူ့နံဘေးက စက္ကူအိတ်လေးကိုယူရင်း ပစ္စည်းတစ်ခုကို ထုတ်ယူလိုက်သည်။
“နင် ဒီလိုပြောမယ်ဆိုတာတော့ ငါ ကြိုမသိခဲ့ဘူးပေါ့ဟာ…။ ဒါပေမဲ့ နင်ငါ့ကို လက်ခံသည်ဖြစ်စေ ငြင်းသည်ဖြစ်စေ ငါနင့်ကို အချိန်တိုင်း ချစ်နေမယ်ဆိုတဲ့ အထိမ်းအမှတ်နဲ့ ဒါလေးကို လက်ဆောင်ပေးဖို့ ဝယ်လာတာ…”
ဘူးလေးကို ဖွင့်လိုက်တော့ လှပသော နာရီလေးတစ်လုံး ထွက်လာသည်။
“အခုတော့ ဒီနာရီလေးက နင်ချစ်လာမဲ့ အချိန်ကို ငါ အမြဲစောင့်နေပါ့မယ်ဆိုတဲ့ သဘောမျိုး ဖြစ်သွားပြီပေါ့ဟာ”
ကျော်ကျော် မျက်နှာငယ်လေးနှင့် ပြောပြီး ဖြူငယ့်ကို နာရီလေး လှမ်းပေးလိုက်သည်။ ဒီလိုဆိုတော့လည်း ကျော်ကျော့်ကို သူမ သနားမိသည်။ သို့သော် ကြုံခဲ့ဖူးသော အတွေ့အကြုံများအရ ဘယ်ယောက်ျားကိုမှ ဖြူငယ် မယုံချင်တော့ပါ။ မင်းသစ်နှင့် ဆွီတီတို့ တိုက်ခန်းမှ အဖြစ်အပျက်တွေကို ဆွီတီကိုယ်တိုင် သူမကို ဖုန်းဆက်ပြီး ပြောပြခဲ့သည်။ မင်းသစ်နှင့်ကျော်ကျော် တစ်ယောက်ယောက်ကို ရွေးရန် စဉ်းစားခဲ့သော်လည်း လတ်တလော အခြေအနေအရ လွတ်လပ်ပေါ့ပါးစွာ နေလိုသော သူမအတွက်သာ သူမကြည့်ပြီး ဆုံးဖြတ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်၏။
ဇာတ်လမ်းအဆုံးသတ်………….
ကန်ဘောင်ပေါ်ရှိ လှေကားထစ်လေးများမှ တစ်ဆင့် ကောင်လေးနှင့် ကောင်မလေးတစ်ယောက် လက်တွဲကာ အောက်သို့ အတူတူ ဆင်းလာကြပါသည်။ ကောင်မလေး၏ ညာဘက်လက်တွင် လှပသော နာရီလေးတစ်လုံး ဝတ်ဆင် ထား၏။ အောက်သို့ရောက်သော် လက်ချင်းဖြုတ်ကာ ကောင်မလေးက အရင်ထွက်ခွာသွားခဲ့သည်။ ကောင်လေးကတော့ သူ့မျက်စိရှေ့မှ ကောင်မလေး ပျောက်သွားသည်အထိ ငေးကြည့်နေပြီးမှ ဆန့်ကျင်ဘက်အရပ်သို့ လျှောက်လှမ်းသွားလေတော့သည်။…ပြီးပါပြီ
Zawgyi
ခ်စ္ရသူ မေဖာက္လိုက္ရတဲ့ က်မရဲ့ ပါကင္ေလး
ညေလေျပညႇင္းက ျဖဴငယ့္ဆံႏြယ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့မ်ားကို တိုးေဝွ႕ေဆာ့ကစားေသာအခါ ရွုပ္ေထြးေနေသာ စိတ္မ်ား အနည္းငယ္ ျပန္ၾကည္လင္လာရသည္။ ျဖဴငယ့္ ပထမႏွစ္စာေမးပြဲက နီးေနၿပီ။ အခန္းေအာင္းၿပီး တခ်ိန္လုံး စာၾကည့္ေနရသျဖင့္ ေခါင္းေတြမူးကာ မၾကည္မလင္ျဖစ္ေနေသာ စိတ္မ်ား ေျဖေလၽွာ့ရန္ ဝရံတာသို႔ ထြက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။
” ျဖဴေလး မအိပ္ေသးဘူးလား”
“ဟင္”
႐ုတ္တရက္ အနီးကပ္ၾကားလိုက္ရေသာ အသံေၾကာင့္ ျဖဴငယ္ လန႔္ျဖန႔္ကာ ကိုယ္လုံးေလးပင္ တုန္တက္သြားရသည္။
“ကိုႀကီးမင္းသစ္ ျဖဴစာက်က္ရင္း ေခါင္းမူးလာလို႔ ခဏထြက္လာတာ”
“ညဉ့္နက္ေနၿပီ ျဖဴေလးရဲ့။ စာကို နားနားေနေန လုပ္မွေပါ့”
ျဖဴငယ့္တစ္ကိုယ္လုံးကို သိမ္းက်ဳံးစိုက္ၾကည့္ေနေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားေၾကာင့္ ပါးျပင္တြင္ ရွက္ေသြးေလးမ်ား ျဖန္းခနဲေနေအာင္ ထသြားရသည္။ ပါးလ်ေသာ ညအိပ္ဂါဝန္ျဖဴျဖဴေလးေအာက္တြင္ ျဖဴငယ္ ဘာမွခံမဝတ္ထားမိပါ။ ဒီအခ်ိန္ အိမ္သားအားလုံး အိပ္ေလာက္ၿပီ အထင္ႏွင့္ အခန္းထဲမွထြက္ကာ ဝရံတာဘက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
“ျဖဴ သြားအိပ္ေတာ့မယ္ ကိုႀကီး ”
“ေအးေအး ကိုႀကီးလည္း အေပၚထပ္ မီးပိတ္ဖို႔ ထြက္လာတာ။ ျဖဴေလးဝင္ၿပီးမွ ပိတ္မယ္ သြားသြား”
ျဖဴငယ္ မင္းသစ္ေရွ႕က သုတ္သုတ္ေလးပင္ ထြက္လာခဲ့သည္။ သူမအခန္းႏွင့္ မင္းသစ္အခန္းက ကပ္လ်က္။ သူမအခန္းမေရာက္မွီ မင္းသစ္အခန္းေရွ႕မွာပင္ ႐ုတ္တရက္ မီးကပ်က္သြားေလသည္။
“အမေလး ”
႐ုတ္တရက္ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ေမွာင္သြားသျဖင့္ ျဖဴငယ္ လန႔္သြားရသည္။ သူမက အေမွာင္ကို ေၾကာက္သည္ေလ။
“ျဖဴေလး မေၾကာက္နဲ႔ ကိုႀကီးရွိတယ္”
အေမွာင္ထဲဝယ္ ႐ုတ္တရက္ ကိုယ္ကိုေနာက္ျပန္လွည့္မိေတာ့ မင္းသစ္ကိုယ္လုံးနဲ႔ ဝင္တိုက္မိကာ ျဖဴငယ့္တစ္ကိုယ္လုံး မင္းသစ္ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္သြားရသည္။ မင္းသစ္က ဆြဲဖက္ထားလိုက္သည္ကိုး။
“အဲ့ ကိုႀကီး ”
ျဖဴငယ့္ကိုယ္လုံး ေထြးေထြးအိအိေလး ရင္ခြင္ထဲေရာက္လာေသာအခါ မင္းသစ္ စိတ္မထိန္းနိုင္ဘဲ ပါးျပင္ရွိမည္ ထင္ေသာ ေနရာကိုစမ္းကာ အနမ္းေခၽြလိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ မင္းသစ္၏ ႏွုတ္ခမ္းမ်ားႏွင့္ ထိစပ္မိေသာ ေနရာမွာ ျဖဴငယ့္ပါးျပင္မဟုတ္ဘဲ ႏွုတ္ခမ္းဖူးဖူးေလး ျဖစ္ေနေၾကာင္း သိလိုက္ရၿပီးေနာက္ မင္းသစ္ ပိုေရြ႕ပင္ ေနာက္မဆုတ္ခ်င္ေတာ့။
ျဖဴငယ္ကလည္း သူ႔အနမ္းေတြကို ၿငိမ္သက္စြာခံယူေနသည္။ ျဖဴငယ့္ကိုယ္လုံးေလးကို ေထြးပိုက္ထားရင္း မင္းသစ္လက္မ်ားက ပါးလႊာေသာ ဂါဝန္ေအာက္က အကာအကြယ္မရွိေသာ ရင္သားလုံးလုံးေလးကို သြားစမ္းမိေသာအခါ ျဖဴငယ့္ အသက္ရွူသံေတြ ပိုျမန္လာသေယာင္ ထင္ရသည္။ ႏုနယ္ေသာ ရင္သားလုံးလုံးအိအိေလးကို မင္းသစ္လက္ျဖင့္ ျဖစ္ညႇစ္ေပးေနမိသည္။ ဂါဝန္ကပါးလြန္းေတာ့ နို႔သီးေခါင္းေလးကိုပင္ စမ္းမိေနသည္။ လက္မႏွင့္ အသာပြတ္ဆြဲလိုက္ေတာ့ ျဖဴငယ့္တစ္ကိုယ္လုံး တုန္တက္သြားသည္။ မင္းသစ္အနမ္းေတြကို ႏွုတ္ခမ္းမွတဆင့္ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးဆီသို႔ ပို႔လိုက္ေတာ့ ျဖဴငယ့္ႏွုတ္ခမ္းဖ်ားမွ အသံေလးေတြ ထြက္လာသည္။
“အ အင္း ကၽြတ္”
စာျဖင့္ေရးျပလို႔ မတတ္နိုင္ေသာ မပီမျပင္ ညည္းသံေလးမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ မီးက ျပန္လာသည္။ လုံးေထြးေနေသာ ႏွစ္ေယာက္သား မ်က္လုံးမ်ားျပာေဝကာ လူခ်င္းခြဲလိုက္ရသည္။ ျဖဴငယ့္မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ေသာ ရွက္ေသြးျဖင့္ ပန္းေရာင္သန္းေနကာ မင္းသစ္စုပ္ဆြဲထားေသာ ႏွုတ္ခမ္းဖူးေလးမ်ားက သာမန္ထက္ ရဲရဲနီေနသည္။ ျဖဴငယ္ မင္းသစ္ကို မ်က္ေစာင္းလွလွေလးတစ္ခ်က္ထိုးကာ သူမအခန္းထဲ ေျပးဝင္လိုက္သည္။
“ေအာ္ စာေမးပြဲနီးေနခါမွ ရင္ခုန္စရာေတြ လာေပးေနပါလား ကိုႀကီးရယ္ ”
မင္းသစ္ျမင့္မားက အသက္သုံးဆယ္အရြယ္ စီးပြားေရးေအာင္ျမင္ေနေသာ လူငယ္လုပ္ငန္းရွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ငယ္ငယ္ေလးထဲက အေဖႏွင့္အေမ ဆုံးပါးကာ ဦးေလးျဖစ္သူ ေထာက္ပံ့မွုျဖင့္ ေက်ာင္းေနၿပီး ခ်မ္းသာေသာ ဘဝေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္။ ဦးေလးက နိုင္ငံျခားမွာ အလြန္အဆင္ေျပေနေတာ့ သူ႔ကို လိုေလးေသးမရွိ လွမ္းေထာက္ပံ့သည္။ အခုခ်ိန္မွာ ဦးေလးရဲ့ အကူအညီ မလိုေတာ့။ သူ႔အတိုင္းအတာႏွင့္ အျမင့္ဆုံး မဟုတ္ေတာင္ သူ႔တစ္ေယာက္အတြက္သာမက သူမ်ားကိုပင္ ေထာက္ပံ့ကူညီနိုင္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာသည္။
မင္းသစ္ျမင့္မားသည္ ငယ္စဥ္ကတည္းက မိဘမဲ့ခဲ့ရသျဖင့္ မိဘမဲ့ကေလးေက်ာင္းမ်ားကို တတ္နိုင္သမၽွ လွူဒါန္းေထာက္ပံ့သည္။ သူ႔အိမ္တြင္လည္း မိဘမဲ့ကေလး ႏွစ္ေယာက္ကို ေမြးစားထားသည္။ တစ္တန္းႏွင့္ ႏွစ္တန္းအရြယ္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ကေလးမ်ားကို ထမင္းခ်က္အေဒၚႀကီး ေဒၚပုႏွင့္ သူ႔ေယာက္်ား ဦးသံခဲတို႔က ထိန္းေက်ာင္းေပးသည္။
ျဖဴငယ္ေအးခ်မ္းသည္ မင္းသစ္ရဲ့သူငယ္ခ်င္း ေဇယ် ၏ ညီမျဖစ္သည္။ ဆယ္တန္းေအာင္ေသာ္ ေမြးရပ္တြင္ ေက်ာင္းမတက္ခ်င္၊ ရန္ကုန္မွာပဲ တက္ခ်င္သည္ ဆိုသျဖင့္ မင္းသစ္အိမ္မွာေန၍ ေက်ာင္းတက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သူ႔ဘာသာ အေဆာင္ျဖစ္ျဖစ္ တိုက္ခန္းျဖစ္ျဖစ္ ငွားေနနိုင္ေသာ္လည္း အစ္ကိုျဖစ္သူက စိတ္မခ်သျဖင့္ မင္းသစ္ကို အကူအညီေတာင္းျခင္း ျဖစ္သည္။ အသားျဖဴျဖဴ မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးႏွင့္ လွလြန္းသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ျဖဴငယ့္ကို မင္းသစ္ ျမင္ျမင္ခ်င္း သေဘာက်ခဲ့သည္။ သူငယ္ခ်င္းညီမျဖစ္သျဖင့္ မေတာ္ပါဘူးဟု စိတ္ထိန္းကာ ညီမတစ္ေယာက္လို ဆက္ဆံရင္း အခ်စ္စိတ္ေတြကို သိုဝွက္ထားခဲ့ရသည္မွာ တစ္ႏွစ္နီးပါးပင္ ရွိခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။
ထိုသို႔ ထိန္းလာသည့္ၾကားမွ ဒီေန႔ေတာ့ မင္းသစ္စိတ္ေတြ ခဏတာ လြတ္သြားခဲ့သည္။ အိမ္ေပၚမွာ သူတို႔ ၂ ေယာက္တည္း ရွိေနသျဖင့္လည္း ပိုမိုရဲတင္းမိခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ခါတိုင္းဆို ေက်ာ္ဘုန္းေနခန႔္က ရွိေနသည္။
ေက်ာ္ဘုန္းေနခန႔္ေခၚ ေက်ာ္ေက်ာ္သည္ မင္းသစ္၏ေက်းဇူးရွင္ ဦးေလး၏သားအရင္း ျဖစ္သည္။ ကိုးတန္းအရြယ္အထိ နိုင္ငံျခားတြင္ ေနလာရင္းက ျမန္မာျပည္သို႔ အလည္လာၿပီး ေပ်ာ္သြားကာ နိုင္ငံျခားမျပန္နိုင္ ျဖစ္သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္သည္ ျဖဴငယ္ႏွင့္ တကၠသိုလ္အတူတူ ျဖစ္သည္။ ျဖဴငယ့္ထက္ တစ္ႏွစ္ႀကီးသည္။ ျဖဴငယ္ အိမ္ေရာက္လာကတည္းက မသိလိုက္ မသိဘာသာပင္ေနသျဖင့္ ျဖဴငယ္ႏွင့္ သိပ္မရင္းႏွီး။ မာနႀကီးသလို ထင္ရေလသည္။ တစ္အိမ္တည္းေနသူခ်င္းမို႔ တစ္ခါတေလ ကေတာက္ကဆေလးေတြ ျဖစ္တတ္ေသာ္လည္း အိမ္ရွင္ေတြပဲဟု သေဘာပိုက္ကာ ျဖဴငယ္ကပင္ ေရွာင္ေနလိုက္သည္။
ေက်ာင္းခ်င္း အတူတူပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ျဖဴငယ္က ေက်ာင္းကားစီးၿပီး သူက ကိုယ္ပိုင္ကားႏွင့္တက္သည္။ ျဖဴငယ့္ကို တစ္ခါမွ လိုက္ဖို႔ မေခၚဖူးသလို ျဖဴငယ္ကလည္း လိုက္မစီးလိုပါ။ ျဖဴငယ္ သေဘာက်သည္က မင္းသစ္ကိုပင္ျဖစ္သည္။
မင္းသစ္က အရပ္ရွည္ရွည္ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းႏွင့္ ရင္အုပ္ထြားထြား ေယာက်ာ္းပီသေသာ ခႏၵာကိုယ္ပိုင္ရွင္ ျဖစ္သည္။ အသားအရည္က မျဖဴလြန္း မညိဳလြန္းပဲ အေနေတာ္ ၾကည့္ေကာင္းသည္။ ျဖဴငယ္ အႏွစ္သက္ဆုံးက မင္းသစ္၏ စူးရွေတာက္ပေသာ မ်က္ဝန္းတစ္စုံကို ျဖစ္သည္။ ထိုမ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ အၾကည့္ခံလိုက္ရလၽွင္ ျဖဴငယ္တစ္ကိုယ္လုံး ေဖာက္ထြင္းသြားသလို ခံစားရသည္။ မင္းသစ္၏ အၾကည့္စူးစူးႏွင့္ ၾကဳံလိုက္တိုင္း ျဖဴငယ္ မခံနိုင္ဘဲ မ်က္လႊာခ်ရသည္သာ ျဖစ္သည္။ ထိုအၾကည့္ကို ျဖဴငယ္က ေမွာ္ဆရာအၾကည့္ဟု ကိုယ့္ဘာသာ တိတ္တိတ္ေလး နာမည္ေပးထားသည္။ ညႇို႔ယူဖမ္းစားနိုင္လြန္းေသာ ေမွာ္ဆရာ၏ ႏွုတ္မွ ခ်စ္စကားကို ျဖဴငယ္ ေစာင့္စားခဲ့ရသည္မွာ ကာလအေတာ္ၾကာၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဒီေန႔လို အျဖစ္မ်ိဳးကိုေတာ့ တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္ မေမၽွာ္လင့္ဖူးပါ……….။
အခန္း (၂)
ျဖဴငယ္တို႔ ႏွစ္ဝက္စာေမးပြဲ မနက္ျဖန္ဆို ၿပီးၿပီ။ ဒီၾကားထဲမွာ မင္းသစ္ကလည္း အလုပ္ေတြပဲ အရမ္းရွုပ္ေနလို႔လား၊ မီးပ်က္တဲ့ညက ကိစၥကို မ်က္ႏွာပူသည္လားမသိ မနက္ဆို အေစာႀကီးထြက္သြားကာ ညဆိုလည္း အေတာ္ညဉ့္နက္မွ ျပန္ျပန္လာသည္။ ျဖဴငယ္တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ခဲ့သည့္ကိစၥကို မၾကာခဏ ေတြးမိတိုင္း ရင္ခုန္မိေပမဲ့ စာလည္းၾကည့္ရေသးသည္မို႔ တတ္နိုင္သေလာက္ ေခါင္းထဲက ေမ့ထားျဖစ္သည္။ ေတြးမိတဲ့အခါတိုင္းလည္း အေတြးေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းေနသည္။
တစ္အိမ္တည္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေနခဲ့ေပမဲ့ တစ္ခါမွ အခြင့္အေရး မယူဖူးသူ၊ မင္းသစ္က တကယ္တမ္းၾကေတာ့လည္း လက္ရဲဇက္ရဲ နိုင္လြန္းလွသည္။ ေနာက္ပိုင္းၾကေတာ့လည္း ဘာမွမျဖစ္သလိုေနကာ ျဖဴငယ့္ကို စကား တစ္ခြန္းတေလေတာင္ လာမေျပာ။ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း စကားလာေျပာရင္ ျဖဴငယ္ ရွက္လြန္းလို႔ မ်က္ႏွာကို ဘယ္မွာထားရမွန္းေတာင္ သိမည္မဟုတ္ပါ။
မင္းသစ္အတြက္ ဘယ္လိုေနလဲ မသိေပမဲ့ ရည္းစားမထားဖူးေသာ အပ်ိဳရိုင္းေလး ျဖဴငယ့္အတြက္ မင္းသစ္ေပးသြားေသာ အေတြ႕အၾကဳံက အႀကီးႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျဖဴငယ္ တိတ္တခိုး စြဲလမ္းေနရသူ မင္းသစ္ကို စိတ္ဆိုးရမည္လား ရွက္ရမည္လား ေဝခြဲရခက္စြာျဖင့္ ဒီတစ္ညလည္း အေတြးႏြံထဲ ႏွစ္ေမ်ာရင္း ျဖဴငယ္ အိပ္ေပ်ာ္ရျပန္သည္။
“ျဖဴေလး…..”
“ေအာ္….ကိုႀကီး”
“ဒီေန႔ စာေမးပြဲေတြ အကုန္ၿပီးၿပီဆို….။ အေစာႀကီးျပန္လာတာ ေျဖနိုင္ရဲ့လား…။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေလၽွာက္မလည္ၾကဘူးလား…”
“ဟုတ္.. ေျဖနိုင္ပါတယ္….။ ညၾကမွ ရွိုးပြဲသြားၾကည့္မလို႔ ဥမၼာတို႔ကို လာေခၚခိုင္းထားတယ္…”
“ေအာ္… ေက်ာ္ေက်ာ္လည္း အဲ့ရွိုးပြဲသြားမယ္ေျပာတယ္….။ ညနက္မွာေပါ့…..”
ျဖဴငယ္ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိေတာ့ ဒန္းေလးေပၚထိုင္ေနရင္း ေခါင္းကိုငုံ႔ထားလိုက္သည္။ မင္းသစ္က မတ္တပ္ရပ္ရင္း ျဖဴငယ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သူ႔အၾကည့္ေတြကို ျဖဴငယ္ ရင္မဆိုင္ခ်င္ေတာ့။ တစ္ပတ္ေလာက္ အေခၚအေျပာ မလုပ္ဘဲ စာေမးပြဲၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္ခါနီးမွ စကားေတြလာေျပာေနေသာ သူ႔ကို စိတ္နာသလိုလို ျဖစ္ေနမိသည္။
“ျဖဴေလး……. ကိုယ္ေလ……။ ဟို……… တေန႔ညက ကိစၥေလ ကိုယ္အႏူးအညြတ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ………။ ကိုယ္ စိတ္မထိန္းနိုင္ ျဖစ္သြားလို႔ပါ…………….”
စကားကို တစ္လုံးခ်င္းေျပာေနေသာ မင္းသစ္ကို ျဖဴငယ္ အၾကည့္စူးစူးျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရင္း…
“ဘာကို စိတ္မထိန္းနိုင္တာလဲဟင္……..။ ကိုႀကီး ဘာလို႔ အဲလိုလုပ္တာလဲ……”
“ဟိုေလ… ဟင္းး… မီးပ်က္သြားၿပီးေတာ့ေလ ဟို.. ကိုယ္လည္းမသိေတာ့ဘူးကြာ……..။ ျဖဴေလးက ကိုယ့္ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္ေနၿပီး ကိုယ္မထိန္းနိုင္လိုက္တာ…။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ ျဖဴေလးကိုေလ………..”
“ဟားး….. ကိုမင္းသစ္က ဒီေရာက္ေနတာကိုး။ က်ေနာ္က လိုက္ရွာေနတာ……။ ဟဲဟဲ… က်ေနာ္ ပိုက္ဆံျပတ္သြားလို႔ နည္းနည္းေလာက္ ေပးပါဦး”
“ေအာ္ ေအး ညီေလး… အေပၚတစ္ခါတည္း လိုက္ခဲ့ေလ…..။ အစ္ကို႔ပိုက္ဆံအိတ္က အေပၚမွာ… ”
ျဖဴငယ္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားသည္။ ေကာင္းခန္းေရာက္မွ မသာေလးေက်ာ္ေက်ာ္က ဝင္ေႏွာက္ယွက္ျပန္ၿပီ။ ပုခုံးဖက္ၿပီး ထြက္သြားေသာ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ေက်ာျပင္အား ျဖဴငယ္ မ်က္ေစာင္းႀကီးႀကီး ထိုးပစ္လိုက္သည္။
ျဖဴငယ္ အခုဆို ေမာ္လၿမိဳင္ကို ျပန္ေရာက္ေနၿပီ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အိမ္မွာေနရင္း မင္းသစ္အေၾကာင္းေတြပဲ စဥ္းစားေနမိသည္။ ရန္ကုန္ကျပန္တဲ့ေန႔က သူမကိုလိုက္ပို႔တာ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ကိုယ္ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္ေနာ္ ျမန္ျမန္ျပန္လာခဲ့ေနာ္ ဆိုၿပီး မွာတမ္းေခၽြခဲ့တာေတြ ေတြးရင္း သူ႔အေပၚ စိတ္ဆိုးမိတာေတြ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါ။ ျဖဴငယ္ျပန္ေရာက္ၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္အၾကာမွာပင္ မင္းသစ္က သူမအား ဖုန္းထဲမွ ဖြင့္ေျပာခဲ့ၿပီး ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ လြမ္းလြန္းလွၿပီျဖစ္ေသာ မင္းသစ္၏မ်က္ႏွာကို ျမင္ရဖို႔ ေက်ာင္းျပန္မဖြင့္ခင္ တစ္လေလာက္အလိုကတည္းက ရန္ကုန္ျပန္ရန္ အိမ္ကို အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပထားၿပီ ျဖစ္သည္။
ျဖဴငယ္ ရန္ကုန္ကို ေမာႀကီးပန္းႀကီး ျပန္ေရာက္လာေတာ့ မင္းသစ္က အိမ္မွာမရွိ။ အလုပ္သြားခ်ိန္မို႔ မရွိေလာက္ပါဘူးဟု ႀကိဳေမၽွာ္လင့္ထားေပမဲ့ တကယ္တမ္း မေတြ႕ရေတာ့လည္း ရင္ထဲ ေမာသလိုလို ျဖစ္သြားသည္။ ခရီးလည္းပန္းတာေၾကာင့္ ေရဝဝခ်ိဳးၿပီး ကုတင္ေပၚ ခဏလွဲရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ အိပ္ရာကနိုးလာၿပီး အခန္းျပင္ထြက္ၾကည့္ေတာ့ မင္းသစ္က အိမ္ေရွ႕ခန္း ဆိုဖာေပၚမွာ ထိုင္ေနသည္။ သူမကိုေတြ႕ေတာ့ ျပဳံးစစျဖင့္
“ျဖဴေလး နိုးၿပီလား……. လာထိုင္ပါဦး”
ျဖဴငယ္ မင္းသစ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဆိုဖာမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
“ကိုယ္ ျဖဴေလးကို အရမ္းလြမ္းေနတာ..။ အလုပ္ေတြေတာင္ ဒီေန႔ ေန႔တစ္ပိုင္းနဲ႔ ျဖတ္ထားၿပီး ျပန္လာခဲ့တာ..။ လာမႀကိဳျဖစ္တာ ခြင့္လႊတ္ပါ ျဖဴရယ္ ေနာ္”
“အင္းပါ….။ ကိုႀကီးအလုပ္မ်ားတာ ျဖဴငယ္ သိပါတယ္…..။ ထမင္းစားၿပီးၿပီလား မစားရေသးရင္ ျဖဴငယ္ သြားျပင္ေပးမယ္”
ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ ထရပ္မည္ျပဳေသာ ျဖဴငယ့္ကို မင္းသစ္ လက္လွမ္းဆြဲၿပီး သူ႔နားမွာ ထိုင္ခိုင္းလိုက္သည္။
” ေနပါဦး ျဖဴေလးရယ္”
အနီးကပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စူးရွေတာက္ပေနေသာ မင္းသစ္၏ မ်က္ဝန္းညိဳမ်ားက အေရာင္တလက္လက္ ေတာက္ပေနသလို ထင္ရသည္။ ျဖဴငယ့္ရင္ေတြ အရမ္းခုန္လာသည္။ မင္းသစ္၏ အၾကည့္စူးစူးကို မခံနိုင္ေသာ ျဖဴငယ္ မ်က္လႊာေလးခ်ထားလိုက္ရင္း…
“ဘာ ဘာေျပာမွာလဲ ေျပာေလ….”
ျဖဴငယ့္အသံေတြက တုန္ရီလြန္းေနသည္မွာ သိသာလွပါသည္။
“ကိုယ္ ဖုန္းထဲမွာ ေျပာခဲ့တဲ့စကားက မေလးနက္မွာစိုးလို႔ ထပ္ေျပာမလို႔ ….။ ကိုယ္ ျဖဴေလးကို ခ်စ္တယ္….. အရမ္းခ်စ္တယ္… ”
ခ်စ္သူေတြျဖစ္ၿပီးသား ဆိုေပမဲ့ အခုလို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၾကည့္ေျပာေနေတာ့လည္း ျဖဴငယ္ ရွက္ေသြးျဖာၿပီး ေခါင္းေလးငုံ႔ထားမိသည္။ မင္းသစ္တစ္ေယာက္ ျဖဴငယ္ရွက္ေနပုံေလးကိုၾကည့္ရင္း အသဲယားလာကာ လက္ေမာင္းလုံးလုံးေလးေတြကို လွမ္းဖက္လိုက္ရင္း ကိုယ္လုံးေလးကို ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းရင္း ေခၚလိုက္သည္။
“ျဖဴေလး….”
သူ႔ရင္ခြင္ထဲကေန မ်က္လုံးဝိုင္းေလးႏွင့္ ေမာ့ၾကည့္လာေသာ ျဖဴငယ့္မ်က္ႏွာေလးကို မင္းသစ္ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္သည္။ မ်က္လုံးနက္နက္ ေတာက္ေတာက္ေလးေတြ၊ ႏွာေခါင္းလုံးလုံး ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးႏွင့္ ျဖဴငယ္သည္ ကေလးေလး တစ္ေယာက္လို အျပစ္ကင္းစြာ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနသည္။ ပန္းႏုေရာင္ ႏွုတ္ခမ္းဖူးေလးကို ၾကည့္မိေတာ့ မင္းသစ္ရင္ထဲ ဗေလာင္ဆူလာသည္။ ျဖဴငယ္မ်က္ႏွာေလးကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ဆြဲမကာ ႏွုတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို စုပ္နမ္းလိုက္သည္။ ဒီႏွုတ္ခမ္းေလးေတြက မင္းသစ္စိတ္အာ႐ုံထဲ၊ အိပ္မက္ေတြထဲမွာ စိုးမိုးခဲ့တာၾကာၿပီ။
ျဖဴငယ့္ ႏွုတ္ခမ္းေလးေတြက ပန္းေရာင္ႏွင္းဆီ ပန္းဖူးေလးလို ဖူးငုံငုံေလးေတြ..။ ထိုႏွုတ္ခမ္းေလးမ်ားကို ခပ္ဟဟေလး ဖြင့္လိုက္ပါက အသဲပုံေလးႏွင့္ တူသည္ဟု မင္းသစ္ စဥ္းစားဖူးသည္။ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ နမ္းေၾကာရွည္ေနမိလည္းေတာင္ မသိေတာ့။ ေမွးစင္းေနေသာ ျဖဴငယ္မ်က္လုံးေလးေတြ ပြင့္လာၿပီး မင္းသစ္ရင္အုပ္ႀကီးကို လက္ျဖင့္တြန္းဖယ္ကာ
“ေတာ္ေလာက္ၿပီ ကိုႀကီးရယ္ ေတာ္ပါေတာ့ေနာ္။ တျခားသူေတြ ေတြ႕ကုန္လိမ့္မယ္”
မင္းသစ္ ျဖဴငယ့္ကို အသာလႊတ္ေပးလိုက္ရင္း ေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္သည္။ ဒီေန႔မွ စေတာ္ရေသာ ခ်စ္သူႏွင့္ ဒီထက္ ခရီးေရာက္ဖို႔လည္း သူ မစဥ္းစားထားပါ။ ျဖဴငယ္စိတ္ဆိုးမွာ သူေၾကာက္သည္။ မီးပ်က္ေသာညက သူလက္သရမ္းမိသည္ကို ျဖဴငယ္ စိတ္ဆိုးသြားၿပီ အထင္ႏွင့္ သူေတာ္ေတာ္ ေနာင္တရခဲ့သည္။ ျဖဴငယ္ကသာ သူ႔ကို မလိုလားဘဲ သူမအစ္ကိုထံ တိုင္လားေတာလားလုပ္ရင္ မင္းသစ္ တစ္သက္လုံး ထိန္းသိမ္းလာေသာ ဂုဏ္သိကၡာ ေရစုန္ေမ်ာမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း စဥ္းစားမိသည္။ မထင္မွတ္ပဲ ျဖဴငယ္ကလည္း သူ႔အေပၚ စိတ္ဝင္စားသည့္ အရိပ္အေယာင္မ်ား ေတြ႕လာေသာေၾကာင့္သာ သူအရဲစြန႔္ၿပီး ဖြင့္ေျပာမိခ်င္း ျဖစ္သည္။ ေရွ႕ေလၽွာက္လည္း ျဖဴငယ္ အခြင့္အေရးေပးသေလာက္သာ ေရွ႕ဆက္ဖို႔ သူဆုံးျဖတ္ထားၿပီး ျဖစ္သည္။
ခ်စ္သူေတြျဖစ္ခါစရက္မ်ားမွာ အိမ္ကလူေတြ မရိပ္မိေအာင္လည္း ဖုံးဖုံးဖိဖိ ေနရသည္။ အိမ္သားမ်ားကလည္း တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္ ရွိေနၾကသျဖင့္ အိမ္မွာဆို လြတ္လြတ္လပ္လပ္မရွိ။ အျပင္မွာသာ ခ်ိန္းေတြ႕ၾကရသည္။ မင္းသစ္မွာ ဆယ္ေက်ာ္သက္အတြဲမ်ားလို ဘုရားသြားလိုက္ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္လိုက္ မုန႔္ဆိုင္ထိုင္လိုက္ျဖင့္ မိမိႏွင့္ အသက္ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ကြာေသာ ခ်စ္သူေလးအလိုက် ျဖည့္ဆည္းရသည္။ တစ္ေန႔ေတာ့ private ခန္း ယူလို႔ရေသာ စားေသာက္ဆိုင္ေလးတစ္ခုမွာ ထိုင္ၾကသည္။
” ျဖဴေလး.. ဘီယာေသာက္မလား”
ျဖဴငယ္ ႏွာေခါင္းေလးရွုံ႔ရင္း ..
“ဟင့္အင္း မေသာက္ခ်င္ပါဘူး….”
“ေသာက္ၾကည့္ပါ ျဖဴေလးရဲ့… အရသာမဆိုးပါဘူး”
မင္းသစ္ အတင္းတိုက္တြန္းသျဖင့္ ျဖဴငယ္ ဘီယာ စမ္းေသာက္ၾကည့္လိုက္သည္။ မေသာက္ဖူးသူမို႔ တစ္ခြက္ ႏွစ္ခြက္ေလာက္ေသာက္ၿပီး ျဖဴငယ္ ရီေဝေဝ ျဖစ္ေနသည္။ မင္းသစ္က ျဖဴငယ့္ကိုဖက္ရင္း ႏွုတ္ခမ္းေလးေတြကို စုပ္နမ္းေတာ့ ျဖဴငယ္ မျငင္းဆန္ဘဲ ျပန္လည္နမ္းသည္။
“ခ်စ္တယ္ ျဖဴေလးရယ္ အရမ္းခ်စ္တာပဲ”
ျဖဴငယ့္ ႏွုတ္ခမ္းမ်ားမွတဆင့္ လည္တိုင္ျဖဴျဖဴေလးအထိ အနမ္းေတြ ေႁခြဆင္းလိုက္သည္။ လြတ္ေနေသာ လက္တစ္ဖက္က ျဖဴငယ့္ရင္သားမ်ားကို ဖြဖြေလး ဆုပ္နယ္ေပးလိုက္သည္။ ညည္းသံတိုးတိုးေလးမွအပ ျဖဴငယ့္ထံမွ ျငင္းဆန္သံ ထြက္မလာသျဖင့္ ဆိုဖာအရွည္ေပၚ ျဖဴငယ့္ကို တြန္းလွဲလိုက္သည္။ ျဖဴငယ္ဝတ္ထားေသာ တီရွပ္အကၤ်ီ ပြပြေလးကို လွန္တင္လိုက္ေတာ့ ဘရာစီယာ ပန္းေရာင္ေလးႏွင့္ ရင္သား ျဖဴဝင္းဝင္းေလးမ်ားက မင္းသစ္အၾကည့္ေတြကို ဖမ္းစားထားသည္။
ဘရာစီယာကို လွန္တင္လိုက္ၿပီး မႀကီးလြန္း မေသးလြန္းေသာ ျဖဴငယ့္ရင္သား ျဖဴျဖဴအိအိေလးကို မင္းသစ္ ႏွုတ္ခမ္းေတြႏွင့္ ထိေတြ႕ၿပီး စုပ္နမ္းလိုက္သည္။ လက္တစ္ဖက္ကလည္း ဂ်င္းစကပ္အတိုေလးေအာက္မွ လၽွိုဝင္ကာ အုပ္ကိုင္ ျဖစ္ညႇစ္ေနေတာ့ ျဖဴငယ့္ထံမွ ညည္းသံ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလး ထြက္လာၿပီး ရင္ဘတ္ေလး ေကာ့တက္လာသည္။ ပင္တီေအာက္ကို လက္သြင္းၿပီး အပ်ိဳစင္အေပါက္ေလးကို လက္ႏွင့္ စုန္ဆန္ပြတ္သပ္ေပးလိုက္ေတာ့ ျဖဴငယ္ အသက္ရွူသံေတြ ျမန္ဆန္က်ယ္ေလာင္လာသည္။ အဝေလးကိုစမ္းၿပီး လက္ခလယ္ကို အသာသြင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကပ္ညပ္ေနေသာ္လည္း လက္တစ္ဆစ္ေလာက္ ဝင္သြားသည္။ ထိုလက္ကိုပဲ အသာထုတ္လိုက္ သြင္းလိုက္ လုပ္ပါမ်ားေတာ့ အရည္ၾကည္ေလးေတြ အနည္းငယ္ စိုစြတ္လာၿပီး သြင္းရပိုလြယ္လာသည္။
ရင္ခုန္စိတ္လွုပ္ရွားမွုေၾကာင့္ လွုပ္ခါေနေသာ ျဖဴငယ့္ရင္သားမ်ားကို လက္ျဖင့္ ျဖစ္ညႇစ္ကာ ဘယ္ညာေျပာင္းစို႔ရင္း ေအာက္က လက္ခလယ္ကို အဆုံးထိ ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ ၾကပ္သိပ္ေနေသာ္လည္း အပ်ိဳးအေျမႇးပါးကို မစမ္းမိပါ။ လက္လွမ္းမမွီတာေၾကာင့္လား နဂိုထဲက မရွိေတာ့တာလားေတာ့ မသိ။ သို႔ေသာ္ အပ်ိဳစစ္စစ္ျဖစ္ေသာ ျဖဴငယ့္ အေနအထိုင္ကို မင္းသစ္ယုံပါသည္။ လက္အသြင္းအထုတ္ ပိုမိုျမန္ဆန္လာသည္ႏွင့္အမၽွ ျဖဴငယ့္ကိုယ္လုံးေလးမွာလည္း ယိမ္းထိုးလွုပ္ရွားရင္း မင္းသစ္၏ ေခါင္းကို လက္မ်ားျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ဖက္တြယ္ထားသည္။
“အ အား ကိုကို…….ဟင္းးး”
ညည္းသံရွည္ေလးႏွင့္အတူ မင္းသစ္လက္ေတြကို ကိုင္ကာ ဖယ္ရွားေနေသာ ျဖဴငယ့္ကို ညင္သာစြာ လွမ္းေမးလိုက္သည္။
“ျဖဴေလး.. ၿပီးသြားၿပီလား……”
ဘီယာအမူးေျပသြားေသာ္လည္း အခ်စ္ဆိပ္တက္ကာ မိန္းေမာေမွးစင္းေနေသာ မ်က္လုံးေလးမ်ားျဖင့္ ျဖဴငယ္တစ္ေယာက္ မင္းသစ္ကို ၾကည့္ရင္း ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ေလသည္။
(အခန္း ၃)
ေက်ာ္ဘုန္းေနခန႔္တစ္ေယာက္ လူကသာ ကန္တင္းမွာ ထိုင္ေနေပမဲ့ စိတ္ေတြက ဟိုဟိုဒီဒီ ပ်ံ႕လြင့္ေနသည္။ မထင္မွတ္ဘဲ ညက ျမင္ခဲ့ရေသာ ျမင္ကြင္းကို သူ႔အာ႐ုံထဲက ေဖ်ာက္ဖို႔မလြယ္ေပ။ ညက သူ႔သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ ပါတီရွိလို႔ အိမ္ျပန္အိပ္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ကိုမင္းသစ္ကို ေျပာၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ပါတီမွာ ေဘာ္ဒါအခ်ိဳ႕ႏွင့္ ညိၿပီး အာ႐ုံေနာက္လာသျဖင့္ အိမ္ကိုပဲ ျပန္လာခဲ့သည္။
သူအိမ္ေပၚတက္လာေတာ့ အေပၚထပ္တစ္ခုလုံးက ေမွာင္မဲေနသည္။ သူ႔အခန္းေရွ႕အေရာက္မွာ မင္းသစ္အခန္းဘက္က မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ အသံကိုၾကားသျဖင့္ သြားၾကည့္လိုက္ေတာ့ မင္းသစ္အခန္းတံခါးက ပိတ္မထား။ ေစ့႐ုံသာေစ့ထားေသာေၾကာင့္ အနည္းငယ္ တြန္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခန္းထဲမွာ ထင္မွတ္မထားေသာ ျမင္ကြင္းကို ျမင္လိုက္ရသည္။
ညမီးအိမ္ဝါဝါေအာက္မွာ အဝတ္ကင္းမဲ့ေနေသာ ျဖဴငယ္ႏွင့္ သူမေပါင္ၾကားထဲ ေခါင္းေရာက္ေနေသာ မင္းသစ္..။ အနီေရာင္အိပ္ယာခင္းေပၚမွာ ျဖဴငယ့္ကိုယ္လုံးေလးက ျဖဴေဖြးဝင္းမြတ္ေနသည္။ ေခါင္းအုံးမ်ားထပ္ကာ ေက်ာ္မွီထားၿပီး ေပါင္တံျဖဴျဖဴႏွစ္ေခ်ာင္းကို ခြဲကာေထာင္ထားသည္။ ရင္သားအိအိထြားထြားမ်ားက ေမာပန္းမွုေၾကာင့္လား စိတ္လွုပ္ရွားမွုေၾကာင့္လားမသိ လွိုက္ဖိုလွုပ္ရွားေနသည္ကို အတိုင္းသား ေတြ႕ေနရသည္။ ကုတင္ေခါင္းရင္းကို လက္မ်ားႏွင့္ ေနာက္ျပန္ဆုပ္ကိုင္ရင္း ညည္းတြားေနေသာ ျဖဴငယ့္မ်က္ႏွာေလးမွာ မင္းသစ္၏ ဘာဂ်ာကို အစြမ္းကုန္ ခံယူေနေၾကာင္း သိသာလွသည္။
“အား.. အားး အဲေနရာေလးကို လ်က္ေပး ကိုကို ေကာင္းတယ္… အင္း…. ဟင့္”
စိတ္လွုပ္ရွားစရာျမင္ကြင္းႏွင့္ အသံမ်ားကို ၾကားေနရေသာ ေက်ာ္ဘုန္းေနခန႔္တစ္ေယာက္ ေရဆာသလိုလို ျဖစ္လာၿပီး ဂလုခနဲ တံေတြးမ်ိဳခ်မိသည္။ အရက္လည္း ေသာက္လာခဲ့သျဖင့္ ရင္ေတြပါ ပိုပူတက္လာသည္။ ေအာက္ကပစၥည္းကလည္း နိုးထလာၿပီး ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ခ်င္ေနသည္။
“အ.. ကိုကို… ျဖဴၿပီးေတာ့မယ္ အားး ဟားးး ကၽြတ္…… အူးးးး”
ၾကည့္ေနရင္းပင္ ျဖဴငယ္တစ္ေယာက္ ေကာ့တက္ေနေသာ သူမရင္သားမ်ားကို လက္ျဖင့္ဆုပ္နယ္ရင္း ခံစားမွု အထြတ္အထိပ္သို႔ ေရာက္သြားပုံရသည္။ မင္းသစ္လည္း ကုန္းထလာၿပီး တံခါးဘက္ မ်က္ႏွာလွည့္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာ္ဘုန္းေနခန႔္ ႐ုတ္တရက္ နံရံဘက္ကိုေရႊ႕ၿပီး ပုန္းလိုက္ရသည္။ လင္းေနေသာ အခန္းထဲမွ ေမွာင္ေနေသာ အျပင္ဘက္ကို လွမ္းမျမင္နိုင္ေလာက္ပါ။ သို႔ေသာ္ သူဆက္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ေျခကိုဖြနင္းၿပီး သူ႔အခန္းထဲ ဝင္လိုက္သည္။
ဟူး…… ျဖဴငယ္…….. ေတာ္ေတာ္မလြယ္တဲ့ ဟာမေလးပဲ။ ျဖဴငယ္က ေက်ာင္းမွာ အေနေအးၿပီး အိမ္မွာလည္း ကေလးလိုပဲေနကာ အိမ္က ကေလးေတြႏွင့္ ေဆာ့လိုက္ ကစားလိုက္ဆိုေတာ့ သူ ေသေသခ်ာခ်ာေတာင္ သတိထားမၾကည့္ဖူးပါ။ အခုေတာ့ ျဖဴငယ့္ အတြင္းပစၥည္းအစုံအလင္နီးပါး သူေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေက်ာ္ဘုန္းေနခန႔္က ႐ုပ္ေျဖာင့္ၿပီး ပိုက္ဆံရွိေသာ သူေဌးသားတစ္ေယာက္မို႔ ေဆာ္အလန္းေလးေတြက လာလာကပ္ၾကသည္။ သူကလည္း ထိုအထဲကမွ စိတ္ႀကိဳက္ေရြးၿပီး တြဲသည္။ ဖိုမဆက္ဆံေရးကို လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ နိုင္ငံျခားမွာကတည္းက အစြမ္းအစရွိခဲ့ၿပီး အခု အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္တြင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ကၽြမ္းက်င္ေနၿပီျဖစ္သည္။
ဘယ္မိန္းကေလးကို ဘယ္လိုခ်ဥ္းကပ္ရမည္၊ ဘယ္လိုသိမ္းသြင္းရမည္၊ ဘယ္လိုသေဘာက်ေအာင္လုပ္ၿပီး ျဖဳတ္ရမည္ဆိုတာမ်ိဳးေတြ သူ က်မ္းေက်ေနၿပီ။ ကိုယ္တိုင္ၾကဳံခဲ့တာေတြေရာ ဗီဒီယိုေတြ စာေတြ ဘယ္လိုပဲ ရိုးေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူမ်ားခ်စ္တင္းေႏွာတာကို အျပင္မွာ ဒီလိုေတြ႕ဖူးတာေတာ့ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ျဖစ္သည္။ ဒါေၾကာင့္ပဲလားေတာ့ မသိ။ အခု ေက်ာင္းကိုေရာက္ၿပီး ကန္တင္းမွာ ထိုင္ေနသည့္ အခ်ိန္အထိ စိတ္က ျဖဴငယ့္မ်က္ႏွာကိုပဲ ေျပးေျပးျမင္ေနသည္။ ျဖဴငယ္သည္ တစ္ခ်ိန္မွာ သူ႔ခယ္မေတာင္ ျဖစ္လာနိုင္သည္ဟု သူေတြးရင္း ျပဳံးမိသည္။
ျဖဴငယ္တို႔ ေက်ာင္းစာေမးပြဲ မေျဖရခင္ တစ္လေလာက္အလိုမွာ ေက်ာ္ဘုန္းေနခန႔္ ကလပ္မွာ ရန္ျဖစ္ရင္း ေခါင္းကိုအရိုက္ခံရကာ ေဆး႐ုံေရာက္သည္။ ဒဏ္ရာမႀကီးေသာ္လည္း ေဆး႐ုံမွာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ တက္ရေတာ့ မင္းသစ္က ေတာ္ေတာ္ေလး စိုးရိမ္ေနသည္။ ျဖဴငယ္လည္း မေနသာေတာ့ပဲ လိုအပ္တာေတြ လိုက္လုပ္ေပးရသည္။ မင္းသစ္က ညဘက္ေစာင့္အိပ္ေပးၿပီး ျဖဴငယ္က ေက်ာ္ေက်ာ့္အတြက္ ေန႔တိုင္းခ်က္ျပဳတ္ၿပီး ေဆး႐ုံကို ပို႔ေပးသည္။ ေက်ာင္းစာေတြလည္း မလြတ္ေအာင္ ေကာ္ပီေတြကူးေပးသည္။ သူက နဂိုကတည္းက စာမႀကိဳးစားေသာ္လည္း ျဖဴငယ့္ေစတနာကို အသိအမွတ္ျပဳရပါသည္။ ျဖဴငယ္သည္ တကယ္တမ္း ရင္းႏွီးလာေတာ့မွ ေတာ္ေတာ္ခင္ဖို႔ေကာင္းေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း ေက်ာ္ဘုန္းေနခန႔္ သိလာရေလသည္။
ေဒါက္… ေဒါက္
တံခါးေခါက္သံၾကားသျဖင့္ ျဖဴငယ္ သြားဖြင့္လိုက္ေတာ့ မင္းသစ္က အခန္းထဲဝင္လာသည္။
“ကိုကို ဘာလာလုပ္တာတုန္း….။ ျဖဴ အခုပဲ အိပ္ေတာ့မလို႔”
မင္းသစ္က စပ္ျဖဲျဖဲျဖင့္….
“ျဖဴေလးကို လြမ္းလို႔ ဟီးဟီး”
ျဖဳငယ္က မင္းသစ္ကို မ်က္ေစာင္းေလးထိုးလိုက္ရင္း
“ေန႔တိုင္းေတြ႕ေနရတာပဲ လြမ္းတယ္ရွိေသးလား ”
“ဒီႏွုတ္ခမ္းေလးကို လြမ္းတာေလ”
ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ မင္းသစ္က ညအိပ္ဂါဝန္လက္ျပတ္ေလးႏွင့္ ရပ္ေနေသာ ျဖဴငယ္ကို ဆြဲဖက္နမ္းရွုံ႔လိုက္သည္။ ျဖဴငယ္ကလည္း မဆိုင္းမတြပင္ အနမ္းၾကမ္းၾကမ္းမ်ားျဖင့္ ျပန္လည္တုန႔္ျပန္ေသာေၾကာင့္ ႏွစ္ဦးသား အခ်စ္ဆိပ္ေတြ တရိပ္ရိပ္တက္ရင္း ကုတင္ေပၚ လုံးကာေထြးကာျဖင့္ ေရာက္သြားေလသည္။
ျဖဴငယ္ဝတ္ထားေသာ ပိုးသားဂါဝန္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးကို မင္းသစ္ ဆြဲခၽြတ္လိုက္သည္။ ဘာမွခံမဝတ္ထားသျဖင့္ ျဖဴငယ့္တစ္ကိုယ္လုံး မိေမြးတိုင္းဖေမြးတိုင္းပင္။ မို႔ေမာက္ေနေသာ ရင္သားမ်ားေပၚတြင္ နို႔သီးေလးမ်ားက စိတ္တက္ႂကြလာမွုေၾကာင့္ ေကာ့ေထာင္ေနၾကသည္။ မင္းသစ္က လက္မ်ားႏွင့္ပင့္ကာ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး နို႔သီးေလးမ်ားကို ငုံကာ စုပ္လိုက္သည္။
“အား.. အင္းး အင္းး ရွီးး”
ျဖဴငယ့္လက္မ်ားက မင္းသစ္ေခါင္းမွ ဆံပင္မ်ားကို ထိုးဖြေနၿပီး ေပါင္တံေတြကလည္း အလိုအေလ်ာက္ ကားလာသည္။ မင္းသစ္က ရင္သားမ်ားကို လက္ႏွင့္ဆုပ္နယ္ရင္း ႏွုတ္ခမ္းမွ အနမ္းမ်ားကို ဝမ္းဗိုက္ျဖဴျဖဴေလးေပၚ ေႁခြခ်လိုက္သည္။ ထိုမွတဆင့္ မင္းသစ္၏ လၽွာက ေတာအုပ္ခပ္က်ဲက်ဲေလးကို ျဖတ္ေက်ာ္ရင္း ရည္ရြယ္ရာ အသားႏုႏုေလးမ်ားဆီသို႔ အေရာက္သြားေနသည္။ အရည္ၾကည္ေလးမ်ား စိမ့္ထြက္ရာ အသားလႊာႏွစ္ခုကို လက္ႏွင့္ အသာျဖဲလိုက္ၿပီး လၽွာႏွင့္ ထိုးဆြကစားလိုက္ေတာ့ ျဖဴငယ့္လက္မ်ားက သူ႔ေခါင္းကို မလြတ္တမ္း ဆုပ္ကိုင္လာသည္။ လၽွာဖ်ားေလးႏွင့္ ထိုးကာ ထိုးကာ အတြင္းပိုင္သို႔ ပိုမိုဝင္ေရာက္ရန္ ႀကိဳးစားမိသည္။
“အင့္ အင့္ ကိုကို အာ…. အားးးး”
ျဖဴငယ္ ကုန္း႐ုန္းထလာၿပီး မင္းသစ္ေခါင္းကို လက္ျဖင့္ဆြဲမကာ ႏွုတ္ခမ္းေတြကို စုပ္နမ္းလိုက္သည္။
“ျဖဴေလး ၿပီးသြားၿပီလား”
“အင္းး”
ျဖဴငယ့္ေလသံက တုန႔္ဆိုင္းဆိုင္း….။
“တကယ္ၿပီးတာေရာ ဟုတ္ရဲ့လား ျမန္လိုက္တာ”
ျဖဳငယ္က ေခါင္းငုံ႔ရင္း…
“အင္းဆို”
“ဒါဆို ကိုကို႔ကို တစ္လွည့္လုပ္ေပးေနာ္”
မင္းသစ္ ကုတင္ေပၚမွဆင္းကာ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။ ျဖဴငယ္က အလိုက္တသိပင္ ကုတင္ေပၚမွ လိုက္ဆင္းကာ သူ႔ေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္သည္။ ေထာင္မတ္ေနေသာ သူ႔ပစၥည္းက ျဖဴငယ့္ေရွ႕မွာ တရမ္းရမ္း ျဖစ္ေနသည္။ ျဖဴငယ္က လက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး ေရခဲမုန႔္စားသလို သူမ၏လၽွာျဖင့္ ထိပ္ဖ်ားကို အသာလွည့္ပတ္ လ်က္လိုက္ၿပီးမွ ႏွုတ္ခမ္းေလးကိုဟကာ ငုံလိုက္ေတာ့ မင္းသစ္တစ္ေယာက္ ေရပူစမ္းမွာ စိမ္လိုက္ရသလို ေႏြးေထြးသြားသည္။ လက္တစ္ဖက္ကလည္း တြဲက်ေနေသာ ဥႏွစ္လုံးကို အသာဖြဖြ ဆုပ္နယ္ရင္း ကစားေပးသည္။
ခ်စ္သူသက္တမ္း တစ္ႏွစ္ျပည့္ခါနီးၿပီမို႔ ျဖဴငယ့္ BJ အစြမ္းေတြလည္း တျဖည္းျဖည္း တိုးတက္လာကာ မင္းသစ္၏အႀကိဳက္ကို သိေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ျဖဴငယ္ ပါးစပ္ကို ေလစုပ္စက္တစ္ခုလို ေလးငါးခါေလာက္ အားႏွင့္ စုပ္ခ်လိုက္သည္။ အာေခါင္သို႔ထိတိုင္ေအာင္ ပါးစပ္ေနာက္ပိုင္းသို႔ တြန္းပို႔သည္။ မင္းသစ္တစ္ေယာက္ အီးခနဲ ရွီးခနဲ ျဖစ္ကာ ျဖဴငယ့္ေခါင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ထိန္းကိုင္ရင္း ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ လုပ္ေပးလိုက္သည္။ အခ်ိန္ခဏေလးအတြင္း မင္းသစ္ ၿပီးခ်င္သလိုလိုပင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေနာက္ထပ္ သုံးေလးခ်က္ေလာက္ စုပ္ၿပီးေသာအခါ ဥႏွစ္လုံး က်ဳံ႕တက္သြားၿပီး ထြက္လာေသာ အရည္ေတြက ျဖဴငယ့္ပါးစပ္တစ္ခုလုံး ျပည့္သြားေတာ့သည္။
ျဖဴငယ့္သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းေတြက သူတို႔စုံတြဲကို အလြန္အားက်ၾကသည္။ မင္းသစ္က ျဖဴငယ့္ကို အရမ္းအလိုလိုက္သည္။ ခ်စ္သူသက္တမ္း တစ္ႏွစ္ေက်ာ္သည့္တိုင္ေအာင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ႀကီးႀကီးမားမား ရန္မျဖစ္ဖူးၾကပါ။ အသက္လည္းပိုႀကီးေသာ မင္းသစ္က သူမွားမွားမွန္မွန္ အေလၽွာ့ေပးကာ ျဖဴငယ့္ကို ေခ်ာ့သည္။ ျဖဴငယ္ ျဖစ္ခ်င္တာမွန္သမၽွ အတတ္နိုင္ဆုံး လုပ္ေပးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း အျပန္အလွန္အေနျဖင့္ ျဖဴငယ္က မင္းသစ္၏ ဆႏၵကို အခ်ိန္မေရြး ျဖည့္ဆည္းေပးသည္။ လိင္ကိစၥမ်ားကို အင္တာနက္မွတဆင့္ ေယာက္်ားမ်ား စိတ္ေက်နပ္ေစမည့္ နည္းလမ္းမ်ား ရွာေဖြဖတ္ရွုကာ မင္းသစ္စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပးသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ ခ်စ္သူဘဝသည္ အလြန္အဆင္ေၿပ ေပ်ာ္ရႊင္ရေသာ ပန္းခင္းလမ္းတစ္ခုတဖြယ္သာ ျဖစ္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ သဘာဝေလာကႀကီးက သူတို႔ကို ေပ်ာ္ရႊင္စရာမ်ားခ်ည္းေပးသည္ မဟုတ္ပါ။ ျဖဴငယ္ တတိယႏွစ္ ႏွစ္ဝက္တက္စဥ္မွာပင္ သူတို႔ခ်စ္သူႏွစ္ဦးၾကား ကေတာက္ကဆ ျဖစ္စရာမ်ား ၾကဳံခဲ့ရသည္။ ထိုျပႆနာမ်ားသည္ ဆြီတီဟုေခၚေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ အသြင္ေဆာင္ကာ ျဖဴငယ့္ထံ အလည္လာခဲ့ေလသည္။ ျဖဴငယ့္ဖုန္းကို ဆက္ကာ မင္းသစ္ျမင့္မားႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ကိစၥမ်ား ေဆြးေႏြးစရာ ရွိသည္ဟု ေျပာလာေသာ ထိုမိန္းမကို ျဖဴငယ္ အကဲခတ္ေနမိသည္။
ျဖဴငယ့္ထက္ အသက္ႀကီးမွန္း ေသခ်ာေသာ္လည္း ႏုပ်ိဳေသာမ်က္ႏွာက စြဲေဆာင္မွုရွိရွိ လွပေနသည္။ ဝတ္ပုံစားပုံက အဆင့္အတန္းျမင့္ကာ လူခ်မ္းသာတစ္ေယာက္မွန္း သိသာလွသည္။ အနည္းငယ္ညိဳေသာ္လည္း စိုေျပလွေသာ အသားအရည္က နိုင္ငံျခားမင္းသမီးေတြလိုပင္ ၾကည့္ေကာင္းလွသည္။ ဒီမိန္းမက ကိုကိုႏွင့္ ဘယ္လိုပတ္သက္ေနပါလိမ့္ဟု ျဖဴငယ္ စဥ္းစားေနတုန္းမွာပင္ ရွတတ ခ်ိဳျမျမအသံရွိေသာ သူမက ခပ္ျပဳံးျပဳံးျဖင့္ စကားစသည္။
“တို႔နာမည္ ဆြီတီပါ ျဖဴငယ္ေအးခ်မ္း”
“ဟုတ္ကဲ့ ”
ျဖဴငယ္ အလိုက္သင့္ျပန္ေျပာရင္း ကမ္းေပးေသာ လက္ကိုဆြဲကာ ႏွုတ္ဆက္လိုက္သည္။ ဆြီတီက သူမကို ျပဳံးၾကည့္ေနရင္း
“ကိုမင္းက အေရြးေတာ္တာပဲ။ မင္းၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္ငယ္ဦးမဲ့ပုံပဲ ”
ဆြီတီ့စကားက ဘာအဓိပၸါယ္မွန္း မသိေသာ္လည္း သူမ၏အျပဳံးကို ျဖဴငယ္မႀကိဳက္ပါ။ ခင္မင္ရင္းႏွီးလိုေသာ အျပဳံးမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ အထက္စီးဆန္ကာ အနိုင္ယူလိုေသာ အျပဳံးမ်ိဳးဟု ျဖဴငယ္ထင္မိသည္။
“အစ္မ ေျပာစရာရွိတာေျပာပါ။ ျဖဴငယ္ သိပ္အခ်ိန္မရလို႔ပါ”
ဆြီတီက ခပ္ျမဴးျမဴး တစ္ခ်က္ရယ္လိုက္ၿပီး
“အိုး… ဟုတ္တာေပါ့။ မင္းၾကည့္ရတာ အလုပ္သိပ္မ်ားပုံရတယ္…။ တို႔ လိုရင္းကိုပဲ ေျပာေတာ့မယ္…။ မင္းသစ္နဲ႔မင္း ခ်စ္သူေတြ မျဖစ္ခင္တုန္းက သူ႔မွာ မိန္းမေတြဘာေတြ ရွိလားလို႔မ်ား မင္း စုံစမ္ဖူးသလား ေမးခဲ့ဖူးသလား ”
ထိုစကားကို ၾကားလိုက္ရေသာ ျဖဴငယ္မွာ အလြန္တုန္လွုပ္ကာ ဟန္မေဆာင္နိုင္ပဲ အႀကီးအက်ယ္ မ်က္ႏွာပ်က္သြားရသည္။ ကိုကို႔မွာ မိန္းမရွိသလား.. သူတစ္ခါမွေတာင္ မစဥ္းစားမိဖူးပါ…။
အခန္း (၄)
ျဖဴငယ္နိုးလာေတာ့ မ်က္ရည္ေတြက ေခါင္းအုံးေပၚ စိုေနတုန္းပင္ ျဖစ္သည္။ ငိုရင္းရွိုက္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္မွာ သိပ္ေတာ့မၾကာေလာက္ေသးပါ။ ဆြီတီဆိုေသာ မိန္းမ၏ စကားေတြကို သူမ ျပန္လည္ၾကားေယာင္ရင္း မ်က္ရည္ေတြ က်လာရျပန္သည္။
“တို႔က တစ္ခ်ိန္က မင္းလိုပဲ ကိုမင္းရဲ့ခ်စ္သူ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာေပါ့…..။ ခ်စ္သူဆိုတာထက္ ပိုပါတယ္…..။ လက္ထပ္ဖို႔အထိလည္း ရည္ရြယ္ထားခဲ့တယ္……။ တို႔အလုပ္လုပ္တဲ့ company က လႊတ္လို႔ နိုင္ငံျခား႐ုံးခြဲကို ထြက္သြားရတယ္…….။ ကိုမင္း တို႔ကို အဆက္အသြယ္ ျဖတ္ထားတာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ….။ သူ အလုပ္ေတြနဲ႔ မအားလို႔ပဲ ထင္မိတာ…..။ အခ်ိန္ေတြၾကာလာလို႔ စုံစမ္းၾကည့္ေတာ့မွပဲ မင္းအေၾကာင္းကို သိရေတာ့တယ္…။ တို႔ နိုင္ငံျခားမွာေနတုန္း တစ္ခါမွ သူ႔အေပၚ သစၥာမေဖာက္ခဲ့ဖူးဘူး..။ သူ ဒီလိုလုပ္မယ္လည္း မထင္မိဘူးေလ…။ မင္းအေနနဲ႔လည္း ကိုယ့္ကိုလာခ်ဥ္းကပ္တဲ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို အရင္စုံစမ္းၿပီးမွ ယုံဖို႔ ေကာင္းတယ္ေနာ္….။ ဒါေပမဲ့ မင္းသိထားရက္နဲ႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာ ဆိုရင္ေတာ့ တို႔မေျပာတတ္ဘူး…..။ မင္း႐ုပ္ရည္ေလးနဲ႔ ဒီလိုမလုပ္ေလာက္ဖူးလို႔ တို႔ယုံခ်င္ပါတယ္…..။ တို႔ခံစားခ်က္ေတြကိုလည္း မိန္းကေလးခ်င္းမို႔ မင္းနားလည္ေပးနိုင္မယ္ ေမၽွာ္လင့္ပါတယ္…….”
ျဖဴငယ္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုျဖင့္ ထထိုင္လိုက္ကာ အခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာထိုင္ၿပီး မင္းသစ္ ျပန္အလာကို ေစာင့္သည္။ ဒီတစ္ခါ မင္းသစ္ အိမ္အျပန္ကို ေစာင့္ရသည္မွာ ဘဝမွာ အၾကာဆုံးဟုေတာင္ ထင္မိသည္။ ျဖဴငယ့္ပါးျပင္က မ်က္ရည္ေတြေျခာက္ၿပီး အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ စဥ္းစားၿပီးခ်ိန္မွ မင္းသစ္ ျပန္ေရာက္လာေလသည္။
“ျဖဴေလး….. ေအာက္မွာ ေဒၚပုေျပာေနတယ္။ ေန႔ခင္းထဲက ဘာမွမစားဘဲ အိပ္ေနတယ္ဆို…..။ အျပင္က စားလာလို႔လား…. ဟင္……”
ျဖဴငယ့္ကို ထိုင္ေနတာျမင္ေသာ မင္းသစ္က လွမ္းေျပာရင္း ေလွကားမွတက္လာကာ အနီးေရာက္ေတာ့ ငိုထားရလြန္းလို႔ ေဖာင္းအစ္ေနေသာ မ်က္ႏွာကိုေတြ႕ကာ ေျပာလက္စ စကား ရပ္သြားသည္။
“ျဖဴေလး ငိုထားတာလား ဘာျဖစ္တာလဲ…. ကိုကို႔ကိုေျပာပါဦး ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္ ”
တုန္ရီေနေသာအသံကို ထိန္းကာ ျဖဴငယ္ အားတင္းလိုက္ရင္း…
“ကိုမင္းသစ္ က်မ ရွင့္ကို ေမးစရာေတြရွိတယ္…..။ ရွင္ လိမ္ဖို႔ညာဖို႔ မႀကိဳးစားဘဲ အမွန္အတိုင္း ေျဖေပးပါ………”
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
အင္းလ်ားကန္ေဘာာင္ရွိ ခုံတန္းလ်ားတစ္ခုေပၚဝယ္………
“ကဲ.. မိျဖဴ…. နင္ဒီလို မ်က္ရည္စမ္းစမ္း စမ္းစမ္း လုပ္ေနရင္ ငါသြားေတာ့မယ္”
ျဖဴငယ္က ေက်ာ္ဘုန္းေနခန႔္ကို မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္ရင္း…….
“ငါ့ဘာသာငိုတာ နင့္ကို လိုက္ငိုခိုင္းတာမွ မဟုတ္တာ။ အေဖာ္မရွိလို႔ နင့္ကိုေခၚလာတာ….။ ေအးေဆးေနစမ္းပါဟာ”
“ဘာျဖစ္တာလဲဆိုတာ နည္းနည္းပါးပါး ေျပာဦးေလဟာ…။ ငါက ဘုမသိဘမသိနဲ႔ လိုက္လာၿပီး ဒီအတိုင္းႀကီး ေနေနရတာ မဟုတ္ေသးပါဘူး……..”
ေက်ာ္ဘုန္းေနခန႔္ကို ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စဥ္ ျပန္ေျပာျပဖို႔ ျဖဴငယ့္ေခါင္းထဲမွာ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္စဥ္းစားလိုက္သည္။ ျပန္စဥ္းစားမိတိုင္း ျဖဴငယ့္နားေတြ ခါးလွပါသည္။ အသည္းေတြလည္း နာလြန္းလွၿပီ။ အခ်စ္ဦးေပးေသာ အေတြ႕အၾကဳံက ခါးသီးလြန္းလွသည္။ ဆြီတီနဲ႔ေတြ႕ၿပီးခ်ိန္ထိ သူမရင္ထဲမွာ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ေလး က်န္ေနေသးသည္။ ဒီမိန္းမေျပာသလို ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မွာ။ ကိုကိုနဲ႔ ျပတ္ၿပီးသား ရည္းစားေဟာင္းက ငါတို႔ကို ျပႆနာတက္ေစခ်င္လို႔ တမင္လာေျပာတာလည္း ျဖစ္နိုင္တာပဲ။ ကိုကိုက ဒီလိုလုပ္မဲ့လူစားမ်ိဳး မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး… စသျဖင့္ စိတ္အားတင္းကာ ေနေနရသည္။ သို႔ေသာ္ မင္းသစ္၏ စကားမ်ားက သူမရဲ့ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ အားလုံးကို ၿပိဳလဲေစခဲ့သည္။
“ဆြီတီနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ဖူးခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ ဟုတ္ပါတယ္ …..။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ဘက္ကစခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး…..။ သူက ကိုယ့္အေပၚ ေကာင္းလြန္းေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ဘက္အျဖစ္ ေရြးဖို႔ ဆုံးျဖတ္မိတာပါ…..။ ကိုယ္ သူ႔ကိုမခ်စ္ခဲ့ဘူး……။ ျဖဴေလးနဲ႔ေတြ႕မွ အခ်စ္ဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိလာခဲ့တာ……..။ ကိုယ္ သူ႔ကိုျဖတ္ဖို႔ စဥ္းစားခဲ့တယ္…..။ ဒါေပမဲ့ မေျပာရက္ခဲ့ဘူး ျဖဴေလးရယ္…။ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္ပါ….။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီအတိုင္း အဆက္အသြယ္ ျဖတ္လိုက္ရင္ သူလည္း ေသြးေအးၿပီး ေမ့သြားမယ္အထင္နဲ႔ ထားလိုက္တာပါ…။ ကိုယ္ ျဖဴေလးကိုပဲ တကယ္ခ်စ္တာ….။ ျဖဴေလးကိုပဲ လက္ထပ္မွာ….။ ဘယ္သူဘာေျပာေျပာ အဲ့တာအမွန္တရားပဲ… ”
ျဖစ္ပ်က္သမၽွအားလုံး ေက်ာ္ဘုန္းေနခန႔္ကို ျဖဴငယ္ ေျပာျပလိုက္ေတာ့ သူက စီးကရက္တစ္လိပ္ကို မီးညႇိရင္း သက္ျပင္းကိုခ်သည္။
“ဆြီတီ ျပန္ေပၚလာတာကိုး……”
ျဖဴငယ္ တအံ့တဩျဖင့္…….
“နင္.. နင္ သူ႔ကိုသိတယ္ ဟုတ္လား……။ နင္ ကိုကို႔မွာ ခ်စ္သူရွိမွန္း သိရဲ့သားနဲ႔ ငါ့ကို ဘာလို႔မေျပာခဲ့တာလဲ ေက်ာ္ဘုန္းေနခန႔္”
ျဖဴငယ့္ ေဒါသအေမးကို ေက်ာ္ဘုန္းေနခန႔္က ေအးေအးေဆးေဆးပင္ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
“အရင္က သူ အိမ္ကို ခဏခဏလာဖူးတယ္…။ ကိုမင္းသစ္ရဲ့ ခ်စ္သူအျဖစ္နဲ႔ေပါ့…..။ ေနာက္ေတာ့ သူေပ်ာက္သြားတာ တစ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္ေတာင္ မကေတာ့ဘူး ထင္တယ္… နင္အိမ္ကို ေရာက္လာစကတည္းကပဲ…..။ ကိုမင္းသစ္နဲ႔သူ ျပတ္သြားၾကၿပီလို႔ပဲ ငါထင္တာေပ့ါ……။ ငါ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိတဲ့ သူ႔အေၾကာင္း နင့္ကိုေျပာရင္ ကိုမင္းသစ္က ငါ့ကို ဘယ္လိုထင္မလဲ…..။ အဲဒါေၾကာင့္ပါဟာ….။ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔”
မစူးစမ္းမဆင္ျခင္ပဲ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကို ဇြတ္မွိတ္ၿပီး ခ်စ္မိသည့္ သူမကိုယ္သူမသာ အျပစ္တင္ရန္ တတ္နိုင္ပါေတာ့သည္။ အခုေတာ့ ျဖဴငယ္ ဒုတိယလူျဖစ္ၿပီ။ သူမ်ားရည္းစားကို လုယူေသာ မိန္းကေလးအျဖစ္ သူမကိုယ္တိုင္ပင္ မသိလိုက္ဘဲ တံဆိပ္ကပ္ခံခဲ့ရၿပီ။ မိန္းမသားခ်င္း စာနာကာ သူမအလြန္ခ်စ္ေသာ ကိုကို႔ကို စြန႔္လႊတ္ၿပီး ေနာက္ဆုတ္ေပးလိုက္ရမွာလား… ကိုကို႔ဆႏၵကို လိုက္ေလ်ာၿပီး ေရွ႕ဆက္တိုးရမွာလား ေဝခြဲမရသည့္အေၾကာင္းကို ေက်ာ္ဘုန္းေနခန႔္အား တိုင္ပင္ၾကည့္မိေတာ့….
“ငါကေတာ့ ဘယ္သူမွန္တယ္ မွားတယ္ မေျပာခ်င္ဘူးဟာ…..။ ကိုမင္းသစ္ ေျပာတာေတြလည္း ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္မယ္ ထင္တယ္…။ အရင္ကတည္းက မဆြီတီက သူ႔ကို တစ္ဖက္သတ္ ျဖစ္ေနသလိုပဲ အရမ္းသည္းသည္းလွုပ္တာ….။ သူက အဲ့ေလာက္ မဟုတ္ဘူး…….။ သူ နင့္ကို တကယ္ခ်စ္တယ္ဆိုတာလည္း ျဖစ္နိုင္ပါတယ္…..။ ငါ ကိုမင္းသစ္ဘက္က လိုက္ေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေယာက္်ားေတြရဲ့ ျဖစ္တတ္တဲ့ သဘာဝကို ေျပာျပတာ……။ နင့္ကို အႀကံေပးခ်င္တာကေတာ့ နင့္ကံၾကမၼာကို နင္ကိုယ္တိုင္ပဲ စီရင္၊ နင့္လက္ထဲမွာပဲ နင္ထား…..”
ျဖဴငယ္ ဇေဝဇဝါျဖင့္ ျပန္ေမးလိုက္သည္။
“နင္ေျပာတာ ငါနားမလည္ဘူး ေက်ာ္ေက်ာ္”
ေက်ာ္ဘုန္းေနခန႔္ စီကရက္ကို ထပ္ဖြာလိုက္ရင္း….
“ဒီလိုဟာ…… နင္တို႔မိန္းကေလးေတြ အမ်ားစုက ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကို အရမ္းခ်စ္မိၿပီဆိုရင္ နင့္တို႔ရဲ့ အခ်စ္ေတြ၊ ဘဝေတြ၊ အကုန္ပုံအပ္ပစ္လိုက္ၾကတယ္…..။ ကိုယ္မလုပ္ခ်င္ရင္ မျဖစ္ခ်င္တဲ့ ကိစၥေတြေတာင္မွ ကိုယ့္ခ်စ္သူက အတင္းေတာင္းဆိုရင္ လုပ္ေပးလိုက္တာမ်ိဳး…..။ အဲဒီကေနမွ နင္တို႔ မျဖစ္ခ်င္တဲ့ ကိစၥေတြ ျဖစ္လာတာပဲ……။ အဲ့ဒါ နင္တို႔ကံၾကမၼာကို သူမ်ားလက္ထဲ ထည့္ထားတာေပါ့……။ အခုဆို နင္နဲ႔မဆြီတီက ကိုမင္းသစ္ ေရြးခ်ယ္ခံရမွာကို ေစာင့္ေနတဲ့ ၿပိဳင္ပြဲဝင္ႏွစ္ေယာက္လိုပဲ…….။ နင္တို႔ကံၾကမၼာကို သူကို႔ အဆုံးအျဖတ္ေပးခိုင္းမွာလား….. နင္ကိုယ္တိုင္ ဆုံးျဖတ္မွာလား…….။ တကယ္လို႔ နင္ သူနဲ႔ မခြဲနိုင္လို႔ ဘာေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ကိုယူမယ္ဆိုရင္ အဲ့ဒါ နင္ကိုယ္တိုင္ ဆုံးျဖတ္တာပဲ…..။ အဲ့လိုမဟုတ္ဘဲ နင္က ေနာက္ဆုတ္ေပးခ်င္တဲ့ စိတ္ရွိေပမဲ့ ကိုမင္းသစ္က နင့္ကိုပဲခ်စ္လို႔ လက္ထပ္မယ္ဆိုတဲ့ ကိစၥကို နင္လိုက္ေလ်ာေပးလိုက္တာ ဆိုရင္ သူဆုံးျဖတ္တာကို နင္နာခံလိုက္တာပဲ…….။ နင္နားလည္လား…….”
“အင္း…..နားလည္သလိုလိုပဲ”
“ေအး.. ဒါဆိုသြားရေအာင္… ငါလည္း ဗိုက္ဆာေနၿပီ….”
ျဖဴငယ္တို႔ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ မင္းသစ္က အိမ္မွာရွိမေနပါ။ ဆြီတီ့တိုက္ခန္းမွာ ေရာက္ေနသည္။ မင္းသစ္ကို ျမင္ျမင္ခ်င္းပဲ ဆြီတီက ေျပးဖက္သည္။ ဆံပင္ကို နဖူးအေျပာင္သိမ္းၿပီး ေနာက္မွာ ခပ္ျမင့္ျမင့္ စည္းထားေသာ ပုံစံ၊ ညိဳေမွာင္ေတာက္ပေသာ မ်က္ဝန္းမ်ား၊ အိမ္ေနရင္းေတာင္ အနီရဲရဲဆိုးထားေသာ ႏွုတ္ခမ္းပါးပါးမ်ားျဖင့္ ဆြီတီသည္ အရင္တုန္းကလိုပဲ ဘာမွေျပာင္းလဲမသြားပါ။ မင္းသစ္ ဘာမွမေျပာရေသးခင္မွာပင္ ဆြီတီကစၿပီး…….
“ကိုမင္း… နည္းနည္းျပည့္လာတယ္ေနာ္… စိတ္ခ်မ္းသာတယ္ ထင္တယ္”
ဆြီတီ၏ ရိသဲ့သဲ့အျပဳံးကို မင္းသစ္ ရင္မဆိုင္ဘဲ မ်က္ႏွာလႊဲရင္း ေျပာလိုက္သည္။
“ကိုယ္မင္းဆီ ေျပာစရာရွိလို႔လာတာ ဆြီတီ… ”
ဆြီတီက မင္းသစ္ေဘးနားသို႔ ပူးပူးကပ္ကပ္ လာထိုင္ရင္း မင္းသစ္၏ခါးကို သိုင္းဖက္လိုက္ၿပီး သူမ၏မူပိုင္ ခ်ိျမရွတေသာ အသံတိုးတိုးျဖင့္….
“ေျပာစရာရွိတာ ေနာက္မွေျပာကြာ…..။ ဆြီတီ ကို႔ကို အရမ္းလြမ္းေနတာ….။ အလြမ္းေျဖပါရေစဦး”
ကိုယ္လုံးခ်င္းနီးကပ္ေနေတာ့ ဆြီတီ့ ေရေမႊးနံ့သင္းသင္းက မင္းသစ္ႏွာေခါင္းဝနား ပ်ံ႕လြင့္လာသည္။ ၾကယ္သီးႏွစ္လုံးခန႔္ ျဖဳတ္ထားေသာ ရွပ္အကၤ်ီျဖဴျဖဴေအာက္မွ ေဖာင္းႂကြေနေသာ ရင္သားမ်ားႏွင့္ အနက္ေရာင္ ဘရာစီယာကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။ မင္းသစ္ ဘာမွမေျပာနိုင္ခင္မွာပင္ ဆြီတီက သူ႔ႏွုတ္ခမ္းေတြကို လွမ္းနမ္းလိုက္သည္။ ဆြီတီ့အနမ္းေတြက အရင္လိုပဲ ၾကမ္းတုန္းပင္။
မင္းသစ္၏ အေပၚႏွုတ္ခမ္း ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းမ်ားကို တစ္လွည့္ဆီ ဆြဲစုပ္ယူၿပီး သူမ၏ လၽွာခၽြန္ခၽြန္ေလးက မင္းသစ္ပါးစပ္ထဲအထိ ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္လာသည္။ မင္းသစ္က လူခ်င္းခြဲရန္ သူမပုခုံးမ်ားအား ဆုပ္ကိုင္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ဆြီတီက နမ္းေနရင္းကပင္ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆိုဖာေပၚတင္ကာ ကိုယ္ကိုလွည့္လိုက္ၿပီး မင္းသစ္ကိုယ္ေပၚသို႔ ခြထိုင္လိုက္၏။ မင္းသစ္၏ေခါင္းမ်ားက ဆိုဖာေနာက္မွီႏွင့္ ထိမိေနသည္။ ဆြီတီက အေပၚမွေနၿပီး မင္းသစ္ေခါင္းအား လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ညႇပ္ကိုင္ကာ ရမက္ျပင္းေသာ အနမ္းမ်ားကို ဆက္တိုက္ေႁခြေနသည္။
တက္ထိုင္ထားသျဖင့္ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ ပစၥည္းမ်ားက အဝတ္မ်ားခံေနေသာ္လည္း ထိမိၾကသည္။ ေဘာင္းဘီတိုပြပြေလး ဝတ္ထားေသာ ဆြီတီကလည္း တမင္ပင္ တင္ပါးကို ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္လုပ္ကာ ပြတ္သပ္ေနသျဖင့္ စတိုင္ေဘာင္းဘီေအာက္မွ မင္းသစ္၏ပစၥည္းသည္ ဖုဖုေဖာင္းေဖာင္းႀကီး ျဖစ္လာသည္။ မင္းသစ္၏ အသိဉာဏ္က အထိအေတြ႕ကို အရွုံးေပးလိုက္ရေလၿပီ။ ဒါကိုသိေသာ ဆြီတီက ႏွုတ္ခမ္းခ်င္းခြာလိုက္ၿပီး မင္းသစ္ကို ခပ္ျပဳံးျပဳံးစိုက္ၾကည့္ကာ သူမ၏ တီရွပ္အကၤ်ီ ၾကယ္သီးမ်ားကို တစ္လုံးခ်င္း ျဖဳတ္လိုက္သည္။ ထြားႀကိဳင္းလွေသာ ရင္သား ဝင္းဝင္းမို႔မို႔သည္ အနက္ေရာင္ ဘရာစီယာႏွင့္ လိုက္ဖက္လြန္းစြာ ထြက္ေပၚလာသည္။ တစ္ခဏအတြင္းမွာပင္ သူတို႔ႏွစ္ဦးလုံး၏ကိုယ္မွာ အဝတ္ကင္းမဲ့သြားေတာ့သည္။
မင္းသစ္ကို ခြထိုင္ထားရင္းက ဆြီတီသည္ သူမ၏ေပါင္ၾကားကို ေထာင္မတ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ မင္းသစ္ပစၥည္းျဖင့္ တည္တည့္ခ်ိန္ကာ ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့….
“အား……. ရွီးးးးး”
ေကာင္းလြန္းလွေသာ ကာမအရသာကို သူတို႔ႏွစ္ဦးလုံး ခံစားလိုက္ရေၾကာင္း မ်က္ႏွာမ်ားက ေပၚလြင္ေနသည္။ ဆိုဖာေနာက္မွီကို ကိုင္ကာ တင္ပါးဝိုင္းဝိုင္းႀကီးကို ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ လွုပ္ရွားေတာ့ ရင္သားတင္းတင္း ထြားထြားႀကီးေတြကလည္း စည္းခ်က္ညီညီပင္ မင္းသစ္မ်က္ႏွာေရွ႕မွာ ယိမ္းကေနၾကသည္။ ဆြီတီက အလြန္ရမက္ျပင္းထန္စြာျဖင့္ မင္းသစ္မ်က္လုံးမ်ားကို စိုက္ၾကည့္ရင္း သူမရင္သားေတြကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ဆုပ္နယ္ကစားျပေနသည္။
မင္းသစ္လည္း ရမက္စိတ္မ်ား ထႂကြလာၿပီး သူမရင္သားမ်ားကို လက္ျဖင့္ ဆုပ္ညႇစ္ရင္း စို႔လိုက္သည္။ တစ္ဖက္ကို ပါးစပ္ျဖင့္ စို႔ထားရင္း ေနာက္တစ္ဖက္က ေကာ့တင္းေနေသာ နို႔သီးေလးကို လက္ညိဳးလက္မတို႔ျဖင့္ ဆြဲကာ ေခ်ေပးလိုက္ေတာ့ ဆြီတီ့ထံမွ ညည္းသံက်ယ္က်ယ္ ထြက္ေပၚလာေတာ့သည္။
“အား… ေကာင္းတယ္… ကို.. အဲလိုစို႔ေပး… အင္း…”
ဆြီတီ၏ တင္ပါးမ်ားကလည္း ေကာ့ထိုးလိုက္ စေကာဝိုင္းလိုက္ႏွင့္ လွုပ္ရွားမွုေတြ ပိုမိုျမန္ဆန္လာသည္။ မင္းသစ္က အားမရနိုင္ပဲ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို လက္ျဖင့္ကိုင္ကာ ျဖစ္ညႇစ္ရင္း ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ျပဳကာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေဆာင့္ေပးလိုက္ေတာ့ ဆြီတီ၏ အဂၤါေစ့ေလးက မင္းသစ္ဆီးခုံႏွင့္ မိမိရရႀကီး ဖိပြတ္မိေနၿပီး တအီးအီး တအားအားႏွင့္ ညည္းညဴေအာ္ဟစ္ေနရသည္။
“အင္း…. အဲလိုမ်ိဳးဆက္ေဆာင့္….. အိုးး…. အဲလိုမ်ိဳးလုပ္ကြာ…. အားးး အင္းးး”
မင္းသစ္ လက္ေမာင္းအားသုံးၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေလးငါးဆယ္ခါေလာက္ ေဆာင့္ေပးလိုက္သည္။ ဆြီတီ့ကိုယ္ေလး ဆတ္ခနဲ တုန္ခါသြားၿပီး ေပ်ာ့က်သြားသည္။ သူက မၿပီးေသးသျဖင့္ ဆြီတီ့ကိုမကာ ဆိုဖာေပၚတင္လိုက္ၿပီး ေပါင္ႏွစ္ျခမ္းကိုျဖဲကာ အခါႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ဆက္ေဆာင့္ပစ္သည္။ ဆြီတီခင္မ်ာ ေအာ္ပင္မေအာ္နိုင္ေတာ့။ သုတ္ရည္မ်ား ဆြီတီ့ဗိုက္ေပၚ ပန္းထည့္လိုက္ၿပီးခ်ိန္တြင္ မင္းသစ္လည္း အသက္အနိုင္နိုင္ရွူကာ ဆိုဖာေပၚ အ႐ုပ္ႀကိဳးပ်က္ လွဲခ်လိုက္ေလသည္။
အခန္း(၅)
“ဟဲ့ မိျဖဴ…. နင္ငိုေနျပန္ၿပီလား… နင္ကလည္းဟာ”
ေက်ာ္ေက်ာ့္ေမးသံေၾကာင့္ ျဖဴငယ္ သတိျပန္ဝင္လာေတာ့ ဝရံတာရွိ ခုံေပၚထိုင္ရင္း မ်က္ရည္ေတြ ပါးျပင္ေပၚမွာ စိုစြတ္ေနတာ သူမကိုယ္တိုင္ပင္ မသိလိုက္ေပ။
“ေရာ့… ငါ ဘီယာေသာက္မလို႔ ယူလာတာ… နင္လည္းေသာက္လိုက္… နည္းနည္း သက္သာသြားလိမ့္မယ္”
ျဖဴငယ္ ဘာမွမစဥ္းစားေတာ့ဘဲ ဘီယာတစ္ဘူးယူကာ ေဖာက္ေသာက္လိုက္သည္။ ကုန္သြားေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္က ထပ္ယူေပးသည္။ ေသာက္ရင္း စကားေျပာရင္းျဖင့္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ ဘယ္ႏွစ္ဘူးေျမာက္မွန္း မသိေသာ ဘီယာကို ျဖဴငယ္ လက္လွမ္းလိုက္ခ်ိန္တြင္ ေက်ာ္ေက်ာ္က လွမ္းတားလိုက္သည္။
“ေတာ္ေတာ့ မိျဖဴ… နင္မ်ားေနၿပီ… ေခါင္းကိုက္လိမ့္မယ္”
ျဖဴငယ္က ေက်ာ္ေက်ာ့္လက္ထဲကဘူးကို လိုက္လုရင္း…
“နင္ကလည္းဟာ တိုက္တုန္းကတိုက္ၿပီးေတာ့… ငါ အခုမွေကာင္းတုန္း ရွိေသးတာကို… ငါ့ကို မေသာက္တတ္ဘူး မွတ္လို႔လား….။ ငါ ကိုကိုနဲ႔ ခဏခဏ ေသာက္ဖူးပါတယ္ဟ…”
“ေအးပါ.. ငါသိပါတယ္။ နင္ ဒီေနရာႀကီးမွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ ငါနင့္ကိုထမ္းၿပီး အခန္းထဲ မပို႔နိုင္ဘူးဟ။ အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာ…။ ငါလည္း နည္းနည္းမူးေနၿပီ”
ျဖဴငယ္တစ္ေယာက္ မင္းသစ္အေၾကာင္း ထည့္ေျပာမိၿပီးမွ မ်က္ရည္မ်ား ဝိုင္းလာျပန္သည္။
“ငါဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ေက်ာ္ေက်ာ္ရယ္….။ ငါေလ.. ကိုကိုနဲ႔ ဒီအေျခအေနေတြ ေရာက္ၿပီးမွ လမ္းမခြဲခ်င္ဘူး…။ ဒါေပမဲ့ေလ ……. မဆြီတီလည္း အဲ့လိုပဲ စဥ္းစားမွာပဲေနာ္…….”
ေက်ာ္ေက်ာ္ သက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္း……..
“နင္ sex ကိစၥကို ေျပာတာလား ဒီအေျခအေနဆိုတာ…။ ဒီေခတ္မွာ ဒါမ်ိဳးေတြ မဆန္းပါဘူးဟာ……။ အဲဒီ့ကိစၥေၾကာင့္ လမ္းမခြဲခ်င္ဘူးဆိုတာေတာ့ မျဖစ္သင့္ပါဘူး”
ျဖဴငယ္က ေခါင္းရမ္းလိုက္ရင္း………
“အဲလိုလည္းမဟုတ္ဘူး..။ ဒါေပမဲ့ ငါသူ႔ကို အစြမ္းကုန္ လိုက္ေလ်ာခဲ့တယ္…။ ကိစၥတစ္ခုက လြဲရင္ေပါ့….။ အဲဒါကလြဲရင္ က်န္တာေတြ ငါအကုန္ လိုက္ေလ်ာခဲ့တယ္ဟာ…။ သူေက်နပ္ေအာင္ ငါ ဟန္ေဆာင္ေပးခဲ့ရတာေတြလည္း ရွိတယ္။ အခုၾကေတာ့ ငါ့ကိုယ္ငါ အရွက္မရွိသလိုပဲ ငါေနာင္တရမိတယ္”
“ဘယ္ကိစၥကလြဲရင္လဲ…….။ နင္ကဘာေတြ ဟန္ေဆာင္တာလဲ……. ”
စိတ္ဝင္တစားေမးၿပီးမွ ေက်ာ္ေက်ာ္ ကိုယ္ရွိန္သတ္လိုက္ကာ
“အဲ.. ေဆာရီးဟာ… နင္မေျဖခ်င္လည္း ရပါတယ္…။ ငါသိခ်င္စိတ္ ေလာသြားလို႔ ေမးမိတာ”
“ရပါတယ္…။ နင္နဲ႔ငါက အရင္းႏွီးဆုံး သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ….။ ငါက သူနဲ႔လက္မထပ္ခင္အထိ အပ်ိဳဘဝနဲ႔ ေနခ်င္တယ္လို႔ ေတာင္းဆိုထားလို႔ သူနဲ႔ငါ အဆုံးစြန္ထိေတာ့ မေရာက္ၾကေသးဘူး…။ လက္ေတြ ပါးစပ္ေတြပဲ သုံးတယ္ အဲဒါကို ေျပာတာပါ….”
ျဖဴငယ္က ရွက္သလို ေခါင္းငုံ႔ရင္း အသံတိုးတိုးျဖင့္ ေျဖလိုက္သည္။
“ဟို.. ဟန္ေဆာင္တယ္ ဆိုတာကေရာ”
“အဲဒါကဟာ… သူက ငါ့ကို ၿပီးၿပီလားဆိုၿပီး အျမဲေမးတယ္….။ တကယ္ေတာ့ ၿပီးတယ္ဆိုတာ ဘာမွန္းေတာင္ ငါမသိဘူး..။ တစ္ခါမွလည္း မၿပီးဖူးဘူး…။ ဒါေပမဲ့ သူေက်နပ္ေအာင္ ငါ ဟန္ေဆာင္ၿပီး ေျဖခဲ့တာ….”
“နင္ တကယ္ပဲ ၿပီးတယ္ဆိုတာကို မသိတာလား မိျဖဴ”
“ငါ စာေတြထဲမွာေတာ့ ဖတ္ဖူးပါတယ္..။ ၾကည့္လည္း ၾကည့္ဖူးတယ္…။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခါမွ မခံစားဖူးလို႔ အဲဒီအရသာကို မသိဘူးလို႔ ေျပာတာ”
ျဖဴငယ္ ေလသံယဲ့ယဲ့ေလးႏွင့္ ျပန္ေျဖလိုက္ေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ ေတာ္ေတာ္သနားသြားသည္။ ဒီလိုမိန္းကေလးမ်ိဳးလည္း ရွိပါေသးလားဟု သူ အံ့ဩမိသည္။
“ျဖစ္ရတယ္ မိျဖဴရယ္…။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း သူ႔ကို ေျပာျပလိုက္ေပါ့ …”
ေျပာရင္းဆိုရင္း ရွက္လာလို႔လား မသိ။ ျဖဴငယ္က ထထိုင္လိုက္သည္။
“ေတာ္ၿပီဟာ ဆက္မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး…။ ငါ သြားအိပ္ေတာ့မယ္”
ေျခလွမ္းလွမ္းလိုက္ေတာ့ ယိုင္နဲ႔သြားၿပီး ေက်ာ္ေက်ာ့္ပခုံးကို လွမ္းကိုင္လိုက္ရသည္။
“ေတြ႕လား ငါေျပာသားပဲ …။ လာလာ ငါ့လက္ကိုတြဲထား လိုက္ပို႔မယ္ နင့္အခန္းကို”
ႏွစ္ေယာက္သား ဒယိမ္းဒယိုင္ျဖင့္ အခန္းထဲကို ေရာက္လာသည္။ ျဖဴငယ္ တစ္ခုခု မွားေနသလို ခံစားရတာနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔အခန္းမဟုတ္။
“ဟင္ ငါ့အခန္းလည္း မဟုတ္ဘူး နင့္အခန္းႀကီး…။ ေကာင္စုတ္ နင္ငါ့ကို ဘယ္ေခၚလာတာလဲ”
ေက်ာ္ေက်ာ္လည္း ဒီေတာ့မွ ဟိုဟိုဒီဒီၾကည့္ရင္း
“ေအး ဟုတ္သားပဲ ျမင္ဖူးပါတယ္လို႔ ၾကည့္ေနတာ… ငါ့အခန္းႀကီးကိုးး ဟီးဟီးး..။ ငါလည္းမူးေနလို႔ပါဟာ တမင္ဟုတ္ပါဝူး ေဆာရီး”
ႏွစ္ေယာက္သား အခန္းမွားလာသည့္ အျဖစ္ကို ေတြးရင္း တိုင္ပင္မထားဘဲ ရယ္မိၾကသည္။ ျဖဴငယ့္ကိုၾကည့္ၿပီး ရယ္ေနေသာ ေက်ာ္ေက်ာ္ ႐ုတ္တရက္ အရယ္ရပ္လိုက္ၿပီး သူမကို ေပြ႕ခ်ီလိုက္ကာ သူ႔ကုတင္ဆီသို႔ ေျခလွမ္းလိုက္သည္။
“ေက်ာ္ေက်ာ္ နင္ဘာလုပ္မလို႔လဲ”
ေက်ာ္ေက်ာ္က ေလသံတိုးတိုးျဖင့္
“အသာေနစမ္း နင့္ကိုျပစရာရွိလို႔ ”
ျဖဴငယ့္ကို ကုတင္ေပၚ အသာေပြ႕ခ်ီခ်လိုက္ၿပီး သူ၏ကိုယ္ကို အုပ္မိုးကာ ျဖဴငယ္မ်က္ႏွာေလးအား ေနရာအႏွံ့ နမ္းရွုံ႔လိုက္သည္။
“ေက်ာ္ေက်ာ္.. နင္ဘာလုပ္…”
ပလုံးပေထြးေျပာေနေသာ ျဖဴငယ့္ႏွုတ္ခမ္းမ်ားကို ေက်ာ္ေက်ာ္ႏွုတ္ခမ္းေတြႏွင့္ ညင္သာစြာ ပိတ္ေပးလိုက္သည္။ ေသာက္ထားေသာ ဘီယာအရွိန္ေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္လုံး၏ ႏွလုံးခုန္သံေတြက ရင္ထဲမွာ တဒိန္းဒိန္း က်ယ္ေလာင္စြာ ျမည္ဟီးေနသည္။ အမွန္ဆို ေက်ာ္ေက်ာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဘာေတြလုပ္လို႔ လုပ္ေနမိမွန္း မစဥ္းစားတတ္ေတာ့။
ျဖဴငယ့္ကိုယ္ေပၚက အဝတ္အစားေတြကို ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ ခၽြတ္လိုက္သည္။ ျဖဴငယ္က ဘာကိုမွ မျငင္းဆိုေသာ္လည္း ရွက္ေသြးျဖာေနဟန္ျဖင့္ ကိုယ္ကို တစ္ေစာင္းေလး ေကြးထားၿပီး ေပါင္တံေတြကို စိကာ ရင္သားေတြကို ဖုံးအုပ္ထားသည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ ဘာမွေျပာမေနေတာ့ဘဲ လက္ေတြကိုဖယ္ကာ ရင္သား ျဖဴျဖဴေဖာင္းေဖာင္းမ်ားကို အုပ္ကိုင္လိုက္ရင္း အသာျဖစ္ညႇစ္ေပးေနသည္။ နို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ကိုင္ဆြဲကာ ေဆာ့ကစားေပးေတာ့ ျဖဴငယ္မ်က္ႏွာေလးမဲ့ကာ ညည္းညဴသံမ်ား ထြက္လာရသည္။
“အီးးးးးးးး ေက်ာ္ေက်ာ္ရယ္”
ေက်ာ္ေက်ာ့္လက္တစ္ဖက္က ဝမ္းဗိုက္သားမ်ားကို ထိပြတ္သြားၿပီး အဓိကေနရာျဖစ္ေသာ အကြဲေၾကာင္းေလးဆီ ဦးတည္ကာသြားေန၏။ လက္ဖဝါးႏွင့္ အသာ အထက္ေအာက္ ပြတ္သပ္ေပးလိုက္ေတာ့ အရည္ၾကည္မ်ား စိမ့္ထြက္လာၿပီး သူ႔လက္မွာ စိုတိုတို ျဖစ္လာသည္။ ဒီေတာ့မွ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဟိုဘက္ဒီဘက္ နည္းနည္းစီ ျဖဲကားလိုက္ၿပီး လက္ခလယ္ကို လက္တစ္ဆစ္ခန႔္ အကြဲေၾကာင္းတည့္တည့္မွာထိုးၿပီး စုန္ခ်ီဆန္ခ်ီ လွုပ္ရွားလိုက္သည္။ ကာမအရသာဖူး အစိေလးဆီသို႔ အေရာက္တြင္ ျဖဴငယ့္ထံမွ အိခနဲ အသံထြက္လာသည္။ ေက်ာ္ေက်ာ့္ အေတြ႕အၾကဳံမ်ားအရ ဘယ္ေနရာကို အဓိကထားရမည္မွန္း သိလိုက္ကာ အစိေလးကို လက္သုံးေခ်ာင္းေလာက္ျဖင့္ အသာပြတ္ဆြဲေပးလိုက္သည္။
အိပ္ယာေပၚတြင္ ပက္လက္အေနအထားျဖင့္ ဒူးေထာင္ေပါင္ကား ျဖစ္ေနေသာ ျဖဴငယ္သည္ သူမေပါင္မ်ားကို အစြမ္းကုန္ ကားထားလိုက္ေလၿပီ။ ေက်ာ္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ ျဖဴငယ့္ကိုယ္ေပၚကို ကိုယ္တစ္ျခမ္းအုပ္မိုးကာ ရင္သားမ်ားကို လၽွာျဖင့္ လ်က္လိုက္ စို႔လိုက္လုပ္ရင္း အစိေလးကို မလြတ္တမ္း လက္ျဖင့္ ပြတ္ဆြဲေပးေနသည္။ ျဖဴငယ္လည္း အိပ္ယာေပၚမွ တျဖည္းျဖည္း ေကာ့တက္လာကာ ေက်ာ္ေက်ာ့္ဆံပင္မ်ားကို လက္ႏွင့္ အတင္းဆြဲေနေတာ့သည္။
“အားးးး အင္းးးး ေက်ာ္ေက်ာ္…. ျမန္ျမန္ေလး… လုပ္ လုပ္……. အီးးး”
အခါႏွစ္ဆယ္ သုံးဆယ္ခန႔္ အစိေလးကို ဖိပြတ္ေပးလိုက္ေသာအခါ အသံေပါင္းစုံ ေအာ္ဟစ္ရင္းက ျဖဴငယ္တစ္ေယာက္ ေက်ာ္ေက်ာ့္ကို အတင္းဆြဲကာ ဖက္ထားလိုက္ေတာ့သည္။ ဆက္တိုက္လုပ္ေပးေနေသာ ေက်ာ္ေက်ာ့္လက္ကို ဖမ္းကိုင္လိုက္ရင္း..
“ရၿပီ……..”
ဟု တစ္ခြန္းသာ တိုးလ်စြာေျပာရင္း အေမာေျဖေနေတာ့သည္။ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနေသာ ေပါင္တံမ်ားကို ျပန္စိလိုက္ရင္း တေစာင္းေလး ဟိုဘက္ကို လွည့္သြားသည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္က သူမလွည့္ေသာဘက္ကို ေနရာေရႊ႕ထိုင္ရင္း…
“နင္ ၿပီးသြားတာလား…… ဒီတစ္ခါေရာ တကယ္လား fake လားးး”
မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ရင္းေမးေတာ့ ျဖဴငယ္က ခိခနဲ တစ္ခ်က္ရယ္ရင္း
“တကယ္ၿပီးတာ……။ ငါ့ဘဝမွာ တစ္ခါမွ ဒီလိုႀကီး မျဖစ္ဖူးဘူးဟာ။ အခုထိ တုန္ေနတုန္းပဲ။ ဘယ္လိုႀကီးလဲ မသိဘူး”
“ဒါေပမဲ့ နင္ ကိုမင္းသစ္နဲ႔တုန္းကေတာ့……….”
ၿပီးသြားၿပီ ဘာညာႏွင့္ ေအာ္ဟစ္ေနေသာ ျဖဴငယ္ႏွင့္ ကိုမင္းသစ္တို႔ အခ်စ္ခန္းကို သူျမင္ခဲ့ရေၾကာင္း ေက်ာ္ေက်ာ္ ေျပာမိေတာ့မလို ျဖစ္ၿပီးမွ အရွိန္သတ္ ရပ္တန႔္လိုက္သည္။
“သူနဲ႔တုန္းက ဘာလို႔မၿပီးတာလဲေတာ့ ငါလည္းမေျပာတတ္ဘူး။ ငါ အမွန္အတိုင္းေျပာတာ ေက်ာ္ေက်ာ္…….။ အခု နင္နဲ႔မွ အဲဒီခံစားခ်က္ ဘာမွန္း ငါသိလိုက္တာ………….”
ေက်ာ္ေက်ာ္ ေက်နပ္သြားသည္။ သူျဖစ္ေစခ်င္တာလည္း ဒါပဲမဟုတ္လား။ ကိုမင္းသစ္ရဲ့ အေၾကာင္းေတြ သိလိုက္ရၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ျဖဴငယ့္ကို သူ သနားသည္။ အရင္က ျဖဴငယ့္ကို စိတ္မဝင္စားခဲ့ေပမဲ့ ဆြဲေဆာင္မွုရွိေသာ မိန္းကေလးဆိုတာေတာ့ သူ မျငင္းနိုင္ပါ။ သို႔ေသာ္ မျဖစ္နိုင္ဟု သေဘာပိုက္ကာ သူငယ္ခ်င္းထက္မပိုေအာင္ သတိထား ဆက္ဆံခဲ့သည္။ အခုလည္း ျဖဴငယ္ႏွင့္ ျဖစ္သြားသည္မွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို အသားယူခ်င္လို႔ ဆိုတာထက္ သူမ မသိေသာ ခံစားခ်က္ကို သူကူညီေပးနိုင္မည္ အထင္ႏွင့္ လုပ္ေပးလိုက္မိခ်င္းသာ ျဖစ္သည္။
ျဖဴငယ္က သူ႔ကို ေက်ာေပးအိပ္ေနရင္းမွ ကိုယ္လုံးေလးကို လွည့္လိုက္ၿပီး……
“နင္ ျပစရာရွိတယ္ဆိုတာ ဒါလား”
ဟု ခပ္ျပဳံးျပဳံးျဖင့္ ေမးလိုက္သည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္က ေခါင္းညိတ္ရင္း
“ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ က်န္ေသးတယ္။ နင္ ၾကည့္ခ်င္ေသးလား”
ျဖဴငယ္က မ်က္ခုံးပင့္လိုက္ၿပီး ႏွုတ္ခမ္းေတြကို စုလိုက္ကာ မပြင့္တပြင့္ျဖင့္
“အင္း”
ဟု ေျပာလိုက္သည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္က အိပ္ေနရင္းမွ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ သူ႔ေဘာင္းဘီကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္၏။ အခုေလးတင္ ေတြ႕ၾကဳံလိုက္ရေသာ စိတ္လွုပ္ရွားဖြယ္ရာမ်ားေၾကာင့္ သူ႔ပစၥည္းခပ္ထြားထြားႀကီးက ခပ္မတ္မတ္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ ျဖဴငယ္က မ်က္လုံးျပဴးၾကည့္လိုက္ရင္း…..
“ဟယ္”
“ဘာျဖစ္တာလဲ……….”
“ဘာမွဟုတ္ဖူး ဟိ”
ေက်ာ္ေက်ာ္က ျဖဴငယ့္ကို စခ်င္လာသျဖင့္….
“ဒါႀကီးကို ဘယ္လိုသုံးရတယ္ဆိုတာေရာ ၾကည့္ခ်င္ေသးလားဟင္”
ျဖဴငယ္ ႐ုတ္တရက္ ေၾကာက္သလိုလို ျဖစ္သြားကာ
“ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း နင္ေနာ္ ”
ဟုေျပာရင္း မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း အလန႔္တၾကား ထထိုင္လိုက္သည္။
” ေအးပါဟာ…။ ငါ့ေကာင္ႀကီး ကံမေကာင္းတာေတာ့ ငါလည္းမတတ္နိုင္ဘူးေပါ့ အဟင့္”
ဟုေျပာရင္း မ်က္ရည္သုတ္ဟန္ လုပ္ျပလိုက္ေတာ့ ျဖဴငယ္ တစ္ခစ္ခစ္ႏွင့္ ရယ္ပါေတာ့သည္။
“အံမယ္… သူ႔ၾကေတာ့ လုပ္ေပးရၿပီး က်ဳပ္ကိုၾကေတာ့ ရယ္တယ္ေပါ့ ဟုတ္လား ဒီေကာင္မေလးေတာ့ေလ ”
အံက်ိတ္ၿပီးေျပာလိုက္ေသာ ေခါင္းကို ဖြဖြလွမ္းထုလိုက္ေသာ ေက်ာ္ေက်ာ့္ကို ျဖဴငယ္က မေၾကာက္ဟန္ျဖင့္ လၽွာထုတ္ေျပာင္ျပလိုက္ရင္း
“ဒါေလးမ်ား နင္ ခါတိုင္းလိုပဲ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးလိုက္ေပါ့ဟာ ”
ငါတို႔က ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးစရာ မလိုဘူးေဟ့…. လုပ္ေပးခ်င္တဲ့ သူေတြမွ ပုံလို႔… ဟု ရြဲ႕ေျပာလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း ေက်ာ္ေက်ာ္ ပါးစပ္ပိတ္ေနလိုက္ပါသည္။ ေလာေလာဆယ္ သူဆႏၵရွိေနသည္က ျဖဴငယ့္ကိုသာ မဟုတ္လား။ ထို႔ေၾကာင့္ စသလို ေနာက္သလိုျဖင့္
“ေအးပါဟာ ဒါေပမဲ့ မိတ္ေလးေတာ့ဆက္ပါရေစေနာ္ ဟီးဟီး ”
ျဖဴငယ္က ႐ုတ္တရက္ မစဥ္းစားမိဟန္ျဖင့္ မ်က္လုံးေလးဝိုင္းကာ
“ဟင္.. ဘယ္လို…”
ဟု ေမးမည္ရွိေသး ေက်ာ္ေက်ာ္က ေျချမန္လက္ျမန္ျဖင့္ ထိုင္ေနေသာ ျဖဴငယ့္ကို ျပန္တြန္းလွဲကာ အေပၚမွတက္ခြ ေနရာယူလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ပစၥည္းအား ျဖဴငယ့္အကြဲေၾကာင္းေလးႏွင့္ ေတ့ကာ အထက္ေအာက္ ပြတ္ဆြဲလိုက္သည္။ အထဲမထည့္ေသးတာေတာင္ ေကာင္းေနၿပီျဖစ္ေသာ ကာမအရသာကို ခဏခံစားလိုက္ၿပီးမွ ေက်ာ္ေက်ာ္က
“ဒီလိုေလး ေျပာတာေလ ”
ဟု အေျဖေပးလိုက္သည္။ ျဖဴငယ္က နားလည္သြားဟန္ျဖင့္ ဘာမွမေျပာဘဲ ခပ္ျပဳံးျပဳံး ၾကည့္ေနသည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ကလည္း အေပၚစီးကေန အကြဲေၾကာင္းေလးကို ဖိဖိပြတ္ေနရင္း သူပစၥည္းက ဒင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ ေထာင္မတ္လာသည္။ ဒါကို ျဖဴငယ္ကလည္း ခံစားမိဟန္ျဖင့္ သက္ျပင္းဖြဖြခ်ကာ……..
“ေက်ာ္ေက်ာ္…… ငါတို႔ ဒါမ်ိဳး မျဖစ္သင့္ဘူးဆိုတာ ငါသိေပမဲ့… အခုခ်ိန္မွာ ငါ့ကိုလိမ္ညာထားတဲ့ မင္းသစ္ထက္စာရင္ ငါ့အေပၚေကာင္းတဲ့ နင့္ကိုပဲ ေပးလိုက္ခ်င္တယ္ဟယ္”
ဘာဆိုတာ ထည့္မေျပာေသာ္လည္း အေျခအေနအရ သိေနၿပီမို႔ ေက်ာ္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ ပါမစ္ရၿပီမွန္း သိလိုက္ကာ မ်က္ႏွာဝင္းလက္သြားသည္။
“ျဖဴငယ္ရယ္….. ငါနင့္ကိုေလ… ေျပာစရာေတြ ရွိေသးတယ္ သိလား…။ ဒါေပမဲ့ ၿပီးမွပဲ ေျပာေတာ့မယ္ေနာ္ ဟိ”
ေျပာရင္းဆိုရင္း ေက်ာ္ေက်ာ္က ရပ္ထားေသာ ေအာက္ကလုပ္ငန္းကို ျပန္စလိုက္သည္။ ထုံးစံအတိုင္း လုပ္စရာရွိတာလုပ္ ကိုင္စရာရွိတာကိုင္လိုက္ေတာ့ ျဖဴငယ့္အကြဲေၾကာင္းေလးက ကာမရည္ၾကည္မ်ား ရႊဲရႊဲစိုလာသည္။ ဒီေတာ့မွ ေက်ာ္ေက်ာ္ သူ႔ပစၥည္းကို အေသအခ်ာ ဖိၿပီး သြင္းလိုက္သည္။
“အ… အာ့……”
ပထမဆုံးအႀကိမ္ ဆိုေသာ္လည္း လက္စလက္န ရွိထားသျဖင့္ ထင္သေလာက္ႀကီး မခက္ပါ။ တင္းၾကပ္ေနေသာ္လည္း ေရွ႕ေျပး ကာမရည္မ်ားေၾကာင့္ ေရွာေရွာရွူရွူျဖင့္ တစ္ဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ဝင္သြားသည္။
“နာရင္ေျပာေနာ္”
ေက်ာ္ေက်ာ္ ထိုသို႔ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္း ျဖဴငယ္ ဘယ္ေလာက္ေအာ္ေအာ္ အေရးမစိုက္နိုင္ေတာ့ပါ။ အရမ္းေကာင္းလာၿပီကိုး။ ျဖဴငယ္ကလည္း နာလို႔ေအာ္တာထက္ ေကာင္းတာက ပိုအေလးသာေနသည္။ နို႔သီးေတြကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပြတ္ေခ်ရင္း ကိုယ္ကို ခပ္ကိုင္းကိုင္း အေနအထားျဖင့္ ေက်ာ္ေက်ာ္က ေဆာင့္ေနေတာ့ ဒုတိယအႀကိမ္ေတာင္ ထပ္ၿပီးခ်င္လာသည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္က လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ သူမအေစ့ေလးကို ဖိပြတ္ရင္း အဆက္မျပတ္ ေဆာင့္ေနသျဖင့္ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ျဖဴငယ္ ၿပီးသြားရျပန္သည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္လည္း စိတ္ကိုေလၽွာ့လိုက္ကာ ေလးငါးဆယ္ခ်က္ ဆက္တိုက္ေဆာင့္လိုက္ရင္း အထြတ္အထိပ္သို႔ ေရာက္သြားေလၿပီ။
အခန္း (၆)
“ညီေလး မအိပ္ေသးဘူးလား………”
ဝရံတာမွာထိုင္ရင္း ဂစ္တာကို ဟိုစမ္းဒီစမ္း တီးၾကည့္ေနေသာ ေက်ာ္ေက်ာ့္ထံ မင္းသစ္က ေလၽွာက္လာရင္း ေမးလိုက္သည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ ေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္ရင္း…
“ကိုမင္းေရာ…. အိပ္မေပ်ာ္ဘူးလား….”
“ေအးကြ အဲဒါေၾကာင့္ တစ္ေရွာ့ေလာက္ ကစ္မလားလို႔… မင္းေရာ…”
အသင့္ယူလာေသာ ပုလင္းႏွင့္ ဖန္ခြက္ကို ေျမႇာက္ျပရင္း ေျပာလိုက္ေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္လည္း စိတ္ညစ္ေနတာႏွင့္ အေတာ္ပဲ ျဖစ္သြားသည္။ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ စကားမေျပာဘဲ ေသာက္ေနရင္း အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနမိၾကသည္။ သူတို႔၏အေတြးမ်ား တူညီေနတာကိုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံး သိနိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။
ျဖဴငယ္ အိမ္ကထြက္သြားတာ တစ္ပတ္ေလာက္ ရွိၿပီ။ အေဆာင္မွာေနမွ စာေမးပြဲကို စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ေျဖနိုင္မည္ဟု အေၾကာင္းျပသြားသည္။ ဒီၾကားထဲ သူမကို လုံးဝလာမေတြ႕ဖို႔လည္း မင္းသစ္ကို အမိန႔္ထုတ္ထား၏။ စာေမးပြဲၿပီးမွ မင္းသစ္အတြက္ အေျဖတစ္ခု စဥ္းစားၿပီး ေျပာမည္ဟု ဆိုသည္။
ဆြီတီကို စိတ္လွုပ္ရွားမွုျဖင့္ သာယာမိေသာ္လည္း ျဖဴငယ့္ကိုသာ လက္ထပ္မည္ဟု မင္းသစ္ ဆုံးျဖတ္ထားၿပီးျဖစ္သည္။ ဆြီတီက ေခ်ာ့လိုက္ ေျခာက္လိုက္ျဖင့္ သူမဘက္ပါေအာင္ ဆြဲေဆာင္ေနေသာ္လည္း ျဖဴငယ္ႏွင့္ အျမန္ဆုံး လက္ထပ္ၿပီး ဘာမဆို ရင္ဆိုင္ရန္ မင္းသစ္ ျပင္ဆင္ၿပီးျဖစ္သည္။ သူ႔အခ်စ္ေတြကို ျဖဴငယ္သိေအာင္ေျပာၿပီး စာေမးပြဲၿပီးတာႏွင့္ အျမန္လက္ထပ္ဖို႔ မင္းသစ္ စိတ္ကူးေနသည္။
ေက်ာ္ေက်ာ္တစ္ေယာက္လည္း ဒုကၡေတြ႕ေနရသည္။ မင္းသစ္ႏွင့္ ႀကိဳက္ေနၾကသည့္ အခ်ိန္မွာ သူ ျဖဴငယ့္အေပၚ ဘယ္လိုမွ သေဘာမထားခဲ့တာ အမွန္ပင္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ထက္ လုံးဝမပိုခဲ့။ သို႔ေသာ္ ျဖဴငယ္ႏွင့္ ဘီယာေသာက္ၾကသည့္ ညက အျဖစ္အပ်က္ေတြအၿပီး သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ျဖဴငယ့္အေပၚ သံေယာဇဥ္ တြယ္လာခဲ့သည္။ အခ်စ္ဟု သူ႔ကိုယ္သူ ဝန္မခံခ်င္ဘဲ ဝန္ခံလိုက္ရသည္။
ထိုညက သူႏွင့္ျဖဴငယ္ မိုးလင္းခါနီးအထိ ႏွစ္ခါေလာက္ ထပ္ခ်စ္ခဲ့ၾကေသးသည္။ ထိုသို႔ျဖစ္ေနရင္းက ျဖဴငယ့္ကို သူ႔ခ်စ္သူတစ္ေယာက္လိုပင္ သေဘာထားမိသည္။ သူ႔ဆႏၵထက္ ျဖဴငယ္ေကာင္းေစဖို႔သာ ဦးစားေပး လုပ္ေပးခဲ့သည္။ ျဖဴငယ္ကလည္း အလိုက္သိသျဖင့္ ႏွစ္ဦးသား အလြန္အေပးအယူမၽွခဲ့ၾကသည္။ သူတြဲဖူးေသာ မိန္းကေလးေတြႏွင့္ မတူတာက သူ ျဖဴငယ့္အေပၚ သနားခ်စ္ျဖင့္ အတတ္နိုင္ဆုံး ယုယၾကင္နာမွုမ်ား ေပးခ်င္မိျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင္ သူ ျဖဴငယ့္ကို ခ်စ္သည့္အေၾကာင္း ဖြင့္ေျပာခဲ့သည္။ ျဖဴငယ္က စာေမးပြဲအၿပီးအထိ ေစာင့္ခိုင္းထားသျဖင့္ သူ ေနမထိထိုင္မသာ ျဖစ္ေနရျခင္းပင္။
မင္းသစ္ကို ျဖဴငယ္ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္မွန္း သူသိေနသျဖင့္ သူသိပ္ေတာ့ အေျခအေန မေကာင္းလွပါ။ ထိုအေတြးမ်ားက သူ႔ရင္ကို ပူေလာင္ေစသည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ သူ၏ ရင္တြင္းအပူမ်ားကို ျပင္ပအပူျဖင့္ ၿငိမ္းလိုၿငိမ္းညား ျငႇိမ္းၾကည့္မိေနျခင္းသာ ျဖစ္ေလသည္။
စာေမးပြဲကို ေကာင္းစြာ ေျဖဆိုနိုင္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ျဖဴငယ့္စိတ္ေတြလည္း ေပါ့ပါးလြတ္လပ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သီခ်င္းေလး တညည္းညည္းႏွင့္ပင္ အလွျပင္ေနသည္။ ဒီေန႔သည္ သူမအတြက္ အေရးႀကီးေသာေန႔၊ ဘဝႏွင့္ဆိုင္ေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ခ်ရမည့္ေန႔ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမ အလွဆုံး ျပင္ဆင္ၿပီး မင္းသစ္ႏွင့္ ခ်ိန္းထားေသာ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။
မင္းသစ္က စိတ္ေစာေနသျဖင့္ နာရီဝက္ေလာက္ ႀကိဳေရာက္ေနသည္။ သူ ျဖဴငယ့္ကို ေျပာမည့္ စကားမ်ားကို စည္ကာပတ္ကုံး စဥ္းစားေနသျဖင့္ ျဖဴငယ္ေရာက္လာတာကို ထိုင္လိုက္ေတာ့မွ သတိထားမိသည္။ အစိမ္းေရာင္ရင့္ရင့္ ဂါဝန္လက္ျပတ္ေလးႏွင့္ ျဖဴငယ္သည္ သူျမင္ဖူးသမၽွထဲ ဒီတစ္ခါ အလွဆုံးဟု မင္းသစ္ ထင္မိသည္။ ျဖဴငယ့္မ်က္ႏွာေလးက တစ္ခုခုကို စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားသလို ၾကည္လင္ေနသျဖင့္ မင္းသစ္ အားတက္သြားကာ စကားေတြ တရစပ္ ေျပာမိေတာ့သည္။
“ျဖဴေလး.. စာေမးပြဲ ေျဖနိုင္တယ္မလား…။ ျဖဴေလးက ေတာ္ၿပီးသားပဲ..။ ေျဖနိုင္မွာကို ကိုသိပါတယ္….။ ဒါေပမဲ့ စာေမးပြဲနီးမွ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ေတြ ျဖစ္ရတာကို ကိုကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္…..။ ေနာက္ ဒီလိုမျဖစ္ေစရပါဘူး ျဖဴေလးရယ္…။ ျဖဴေလးကသာ ကိုယ့္လက္ကို ျမဲျမဲဆုပ္ကိုင္ထားရင္ ကိုယ့္ျဖဴေလးကို တစ္သက္လုံး ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္သြားမွာ…။ ၿပီးေတာ့……..”
ျဖဴငယ္က လက္တစ္ဖက္ ေထာင္ျပလိုက္သျဖင့္ မင္းသစ္စကားမ်ား ေလထဲတြင္ ရပ္တန႔္သြားရသည္။ ဖန္ခြက္ထဲကို ေရအနည္းငယ္ထည့္ကာ ေသာက္လိုက္ရင္း ျဖဴငယ္သည္ သူမ ရက္သတၱပတ္ အေတာ္ၾကာ သိမ္းထားခဲ့ရေသာ ရင္ထဲက စကားမ်ားကို စေျပာေတာ့သည္။
“ကိုမင္းသစ္…။ ရွင့္ကိုရွင္ စာေမးပြဲလာေျဖတယ္ထင္လို႔ စကားေတြ ဒီေလာက္ေျပာေနတာလား…..။ ရွင္ စာေမးပြဲ ေျဖခဲ့ၿပီးၿပီေလ…။ အခု result ကို ေျပာျပဖို႔ ကၽြန္မက လာတာ……။ တကယ္တမ္း ေျပာရရင္ ရွင့္အခ်စ္ကို ကၽြန္မယုံပါတယ္…..။ ရွင္ အခုခ်ိန္မွာ ကၽြန္မကို အခ်စ္ဆုံးပဲ လက္ထပ္ပါလို႔ ေျပာရင္လည္း လက္ထပ္နိုင္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္မသိတယ္…..။ ဒါေပမဲ့ ရွင့္ရဲ့ အဲဒီ့အခ်စ္စိတ္က တစ္သက္လုံး ရွိေနမွာလား….။ ကၽြန္မေတာ့ မထင္ပါဘူး….။ ရွင့္အခ်စ္က ဘာနဲ႔တူလဲဆိုေတာ့ supermarket ေတြမွာတင္တဲ့ ကုန္ဆုံးရက္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စားစရာေတြလိုပါပဲ…။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္အတြင္း မစားရင္ ပုပ္သိုးသြားမွာပဲ…။ အခုလည္း ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မရွင့္ကို လက္မထပ္လိုက္ရင္ ေနာက္ကို မေသခ်ာေတာ့ဘူး……။ ဥပမာ ကၽြန္မ နိုင္ငံျခားထြက္သြားမယ္ ဒါမွမဟုတ္ ရွင္နဲ႔ တစ္ႏွစ္တန္သည္ ႏွစ္ႏွစ္တန္သည္ ခြဲေနၿပီး အလုပ္လုပ္မယ္…..။ အဲလိုသာဆိုရင္ ကၽြန္မအျဖစ္က မဆြီတီ့လိုပဲ ျဖစ္သြားဦးမွာပဲ…။ ရွင္ ျငင္းခ်င္ေသးလား……။ မျငင္းနဲ႔ ကိုမင္းသစ္…..။ ရွင္နဲ႔ မဆြီတီ ျပန္ျဖစ္ၾကေသးတယ္ဆိုတာလည္း ကၽြန္မသိတယ္…။ ကၽြန္မကေတာ့ သူ႔လိုမိန္းမမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး…….။ ကိုယ့္ကိုမခ်စ္လို႔ ဒုတိယလူဆိုတာ ေပၚလာတာ…။ ကိုယ့္ကိုမခ်စ္လို႔ ပထမလူေနရာအျဖစ္ တြန္းပို႔ခံရတာ……။ အဲဒါမ်ိဳး ကၽြန္မ လက္မခံနိုင္ဘူး…..။ ၿပိဳင္လုဖို႔လည္း စိတ္မဝင္စားဘူး..။ ဒီေတာ့ ရွင့္ကိုခ်စ္တဲ့ မဆြီတီဆီကိုသာ သြားပါေတာ့….. ”
ေျပာၿပီး ေမာသြားဟန္ျဖင့္ ျဖဴငယ္ ေရထပ္ေသာက္လိုက္သည္။ မင္းသစ္၏ မ်က္လုံးမ်ားက ျဖဴငယ့္ကို စိုက္ေငးကာ ပါးစပ္မ်ားက အံ့ဩတာလား တစ္ခုခုကို ေျပာခ်င္တာလားမသိ၊ အနည္းငယ္ ပြင့္ဟေန၏။ ထို႔ေနာက္ သူစဥ္းစားထားေသာ စကားမ်ားကိုေျပာဖို႔ ႀကိဳးစားေနဆဲပင္ ျဖဴငယ္ ထကာ ထြက္သြားေလၿပီ။ သူ႔ေနာက္က ေျပးလိုက္ကာ ရွင္းၿပ ေတာင္းပန္ေသးေသာ္လည္း ထပ္ေႏွာက္ယွက္ရင္ သူမအစ္ကိုႏွင့္ တိုင္လိုက္မည္ဟု ေျပာကာ လွည့္ထြက္သြား၏။ ျဖဴငယ္သည္ မင္းသစ္ကို ဝတ္လာခဲ့ေသာ ဂါဝန္အေရာင္အတိုင္း စိမ္းကားသြားခဲ့ေလၿပီ။
ျဖဴငယ္ ကန္ေဘာင္ေပၚေရာက္ေတာ ေက်ာ္ေက်ာ္က မေရာက္ေသးပါ။ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာမွ အေျပးအလႊား ေရာက္လာသည္။
“ေဆာရီး ေဆာရီး မိျဖဴ…. ေတာ္ေတာ္ေစာင့္လိုက္ရလား….. ငါဝယ္စရာေလးရွိလို႔ ၾကာသြားတာပါဟာ”
ျဖဴငယ္က ဖြဖြျပဳံးျပရင္း ေခါင္းရမ္းလိုက္သည္။
“ေက်ာ္ေက်ာ္ နင္စာေမးပြဲ ေျဖနိုင္ရဲ့လား”
“ေအး မဆိုးပါဘူးဟာ။ ေအာင္ေတာ့ ေအာင္မွာပါ အဟီး….။ ဒါနဲ႔ ငါေျပာထားတဲ့ကိစၥေလး ေဆြးေႏြးရေအာင္ေလ”
ေက်ာ္ေက်ာ္က စပ္ျဖဲျဖဲျဖင့္ စကားစလိုက္ေတာ့…
“ေအးပါဟာ… ငါလည္း အဲဒါေျပာခ်င္လို႔ နင့္ကိုခ်ိန္းတာပဲကို……။ ငါေျပာတာ ေသခ်ာနားေထာင္ ေက်ာ္ေက်ာ္…။ အရင္ဆုံး ငါေျပာခ်င္တာက …. နင္နဲ႔မေတြ႕ခင္ကပဲ ကိုမင္းသစ္နဲ႔ ငါလမ္းခြဲခဲ့ၿပီးၿပီ……။ ငါအရင္က သူနဲ႔ လမ္းခြဲဖို႔ကို ေတြေဝေနခဲ့မိတယ္….။ အခ်စ္ဦးမို႔ အရမ္းခ်စ္ခဲ့မိတာလည္း ပါတယ္…။ ေနာက္ၿပီး မိန္းကေလးေတြသဘာဝ ကိုယ္နဲ႔ က်ဴးက်ဴးလြန္လြန္ ျဖစ္ၿပီးခဲ့တဲ့ ခ်စ္သူကို ေတာ္႐ုံနဲ႔ လမ္းခြဲဖို႔ မစဥ္းစားခ်င္တာလည္း ပါတယ္….။ ဒါေပမဲ့ နင္ေျပာခဲ့ဖူးသလိုပဲ ငါ သူေရြးခ်ယ္တာကို မခံေတာ့ဘူး ေက်ာ္ေက်ာ္….။ ငါ့ကံၾကမၼာကို ငါပဲစီရင္မယ္…..။ ဒီေန႔ကစၿပီး သူနဲ႔ ျဖစ္ခဲ့တာေတြကိုလည္း ေမ့လိုက္ေတာ့မယ္…….”
ျဖဴငယ္ေျပာရင္းက ေခါင္းကိုငုံ႔လိုက္ရင္း ျပဳံးစိစိျဖင့္
“ဒါေပမဲ့ နင္နဲ႔ျဖစ္ခဲ့တာေတြကိုေတာ့ ငါေမ့လို႔ရမယ္ မထင္ဘူး”
ေက်ာ္ေက်ာ့္မ်က္ႏွာမွာ ဝင္းပသြားၿပီး တစ္ခုခုေျပာရန္ ပါးစပ္ဟလိုက္ေသာ္လည္း ျဖဴငယ္ကပင္ ဆက္ေျပာသည္။
“ဒါေပမဲ့ ငါနင့္ကို ခ်စ္မခ်စ္ဆိုတာလည္း မေသခ်ာဘူးဟာ…..။ ဒီရက္ပိုင္း စိတ္ေတြလည္း ရွုပ္ေနေတာ့ ငါေသခ်ာ စဥ္းစားလို႔မရဘူး…။ အခ်ိန္ယူဖို႔ လိုတယ္….။ အဲဒီ့အခ်ိန္က တစ္လလည္း ျဖစ္နိုင္တယ္၊ တစ္ႏွစ္လည္း ျဖစ္နိုင္တယ္…။ အဲဒီ့ထက္လည္း ပိုၾကာခ်င္ၾကာမယ္…..။ ဒါေပမဲ့ နင့္ကို ငါ ႀကိဳးရွည္ရွည္နဲ႔ လွန္ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး….။ နင္ေစာင့္နိုင္တာ မေစာင့္နိုင္တာ နင့္သေဘာပဲ……။ မေစာင့္နိုင္ေတာ့လို႔ မိန္းမေတြဘာေတြ ယူသြားခဲ့ရင္လည္း ငါ အျပစ္မေျပာပါဘူး…….. ”
ျဖဴငယ့္စကားဆုံးေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ သက္ျပင္းခ်သည္။
” အမွန္အတိုင္း ေျပာရရင္ေတာ့ ဘယ္ေစာင့္ခ်င္မလဲဟာ…။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္တတ္နိုင္မွာလဲ….။ ငါက ခ်စ္တဲ့သူဆိုေတာ့ ေစာင့္ရမွာေပါ့……။ ငါ့အခ်စ္က ခဏေလးအတြက္ မဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္..။ ဒါေပမဲ့ နင္ငါ့ကို အဆက္အသြယ္ေတာ့ လုံးလုံးျဖတ္မထားပါနဲ႔ဟာ….။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူကို ေတြ႕ခ်င္ျမင္ခ်င္ စိတ္ေလးေတာ့ ငါ့မွာရွိတာေပါ့….”
ေက်ာ္ေက်ာ္ သူ႔နံေဘးက စကၠဴအိတ္ေလးကိုယူရင္း ပစၥည္းတစ္ခုကို ထုတ္ယူလိုက္သည္။
“နင္ ဒီလိုေျပာမယ္ဆိုတာေတာ့ ငါ ႀကိဳမသိခဲ့ဘူးေပါ့ဟာ…။ ဒါေပမဲ့ နင္ငါ့ကို လက္ခံသည္ျဖစ္ေစ ျငင္းသည္ျဖစ္ေစ ငါနင့္ကို အခ်ိန္တိုင္း ခ်စ္ေနမယ္ဆိုတဲ့ အထိမ္းအမွတ္နဲ႔ ဒါေလးကို လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ ဝယ္လာတာ…”
ဘူးေလးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ လွပေသာ နာရီေလးတစ္လုံး ထြက္လာသည္။
“အခုေတာ့ ဒီနာရီေလးက နင္ခ်စ္လာမဲ့ အခ်ိန္ကို ငါ အျမဲေစာင့္ေနပါ့မယ္ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္သြားၿပီေပါ့ဟာ”
ေက်ာ္ေက်ာ္ မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ ေျပာၿပီး ျဖဴငယ့္ကို နာရီေလး လွမ္းေပးလိုက္သည္။ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း ေက်ာ္ေက်ာ့္ကို သူမ သနားမိသည္။ သို႔ေသာ္ ၾကဳံခဲ့ဖူးေသာ အေတြ႕အၾကဳံမ်ားအရ ဘယ္ေယာက္်ားကိုမွ ျဖဴငယ္ မယုံခ်င္ေတာ့ပါ။ မင္းသစ္ႏွင့္ ဆြီတီတို႔ တိုက္ခန္းမွ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ဆြီတီကိုယ္တိုင္ သူမကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ေျပာျပခဲ့သည္။ မင္းသစ္ႏွင့္ေက်ာ္ေက်ာ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေရြးရန္ စဥ္းစားခဲ့ေသာ္လည္း လတ္တေလာ အေျခအေနအရ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ ေနလိုေသာ သူမအတြက္သာ သူမၾကည့္ၿပီး ဆုံးျဖတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။
ဇာတ္လမ္းအဆုံးသတ္………….
ကန္ေဘာင္ေပၚရွိ ေလွကားထစ္ေလးမ်ားမွ တစ္ဆင့္ ေကာင္ေလးႏွင့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ လက္တြဲကာ ေအာက္သို႔ အတူတူ ဆင္းလာၾကပါသည္။ ေကာင္မေလး၏ ညာဘက္လက္တြင္ လွပေသာ နာရီေလးတစ္လုံး ဝတ္ဆင္ ထား၏။ ေအာက္သို႔ေရာက္ေသာ္ လက္ခ်င္းျဖဳတ္ကာ ေကာင္မေလးက အရင္ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။ ေကာင္ေလးကေတာ့ သူ႔မ်က္စိေရွ႕မွ ေကာင္မေလး ေပ်ာက္သြားသည္အထိ ေငးၾကည့္ေနၿပီးမွ ဆန႔္က်င္ဘက္အရပ္သို႔ ေလၽွာက္လွမ္းသြားေလေတာ့သည္။…ၿပီးပါၿပီ
