ကောင်းပေမဲ့ မခံနိုင်ဘူး ဘဘကြီးရယ်

Unicode

“မရဘူး၊ မရဘူး၊ ထပ်မထုတ်ပေးနိုင်တော့ဘူး။ အခု နင်ကြိုယူထားတာ နှစ်လစာတောင်ရှိပြီ။ ပြောလိုက် နင့်အမေကို မရတော့ဘူးလို့၊ လကုန်မှ ထပ်ပေးနိုင်မယ်၊ အခု လကုန်ဘို့ ၂ ပတ်တောင် လိုသေးတယ်၊ မပေးနိုင်ဘူး”

မျက်နှာငယ်လေးဖြင့် ကျုပ်မိန်းမပြောသမျှ နားထောင်နေသော ခင်ဝိုင်းက ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ခေါင်းသာ အသာညိတ်ပြသည်။ ခင်ဝိုင်းတို့ မိသားစု အားလုံး အလုပ်လုပ်ကြသော်လည်း ဘယ်တော့မှ လောက်ငသည် မရှိ။ အခုလည်း သူ့အမေက သူ့လခ တစ်လစာ ထပ်ကြိုထုတ်ခိုင်းသည်ဟု ခင်ဝိုင်းကတောင်းသဖြင့် ကျုပ်မိန်းမက မပေးနိုင်ဘူး ငြင်းနေခြင်းဖြစ်သည်။

ကျုပ်သိသလောက် ခင်ဝိုင်းတို့မိသားစုမှာ ဖခင်က ဆိုက်ကားနင်းစားသော်လည်း အရက်သမား။ သူရှာသည့်ငွေက သူ့အရက်ဖိုးဖြင့်တောင် မလောက်ချင်။ မိခင်ကတော့ ခေါင်းရွက်ဗျပ်ထိုး ဈေးသည် ဆိုပေမဲ့ ဝင်ငွေက ဟုတ်တိပတ်တိ မရှိ။ ရောင်းမကုန်သည့် ပစ္စည်းပုပ်လို့ ပစ်ရသည်နှင့် တခါတခါ အရင်းပင်ရှူံးသည်။ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်အိမ်က အိမ်အကူ။ အိမ်အကူ ဆိုပေမဲ့ မနက်လာ ညပြန်၊ ကျုပ်တို့ကလင်မယား နှစ်ယောက်ထဲဆိုတော့ ညအိပ်ညနေ လူပိုခေါ်မထားချင်တော့ အိမ်မှာ မပေးအိပ်။ ခင်ဝိုင်း နေသည့် နေရာကလည်း ကျုပ်အိမ်နဲ့ သိပ်မဝေးဆိုတော့ သူ့အတွက် သွားရလာရ အဆင်ပြေတယ်လေ။ ဒါနဲ့ဘဲ မနက်ဆို ၆ နာရီလောက် ခင်ဝိုင်း အိမ်ရောက်လာ၊ ရှိသမျှ အိမ်အလုပ်တွေ ကျုပ်မိန်းမခိုင်းသမျှ လုပ်၊ ညနေ ၆ နာရီလောက်ဆို ပြန်ရော။ အဲ မနက်စာ ညစာကတော့ ကျုပ်အိမ်က စားသွားပေါ့။

ခင်ဝိုင်း ကျုပ်တို့အိမ်မှာ အိမ်အကူလာလုပ်သည်မှာ ၂ နှစ်ကျော် ၃ နှစ်နီးပါးပင်ရှိပြီ။ ရောက်ခါစက အပျိုဖော်ဝင်စ မဲမဲသဲသဲ၊ အသားအရေ ခြောက်ကပ်ကပ် ဖြစ်နေသော်လည်း ယခုတော့ စိုစိုပြေပြေ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးဖြင့် လှသွေးကြွယ်သည့် အပျိုပေါက်ကလေးပင် ဖြစ်နေလေပြီ။

“ဟဲ့ ခင်ဝိုင်း”

“ရှင် ဘဘကြီး ဘာခိုင်းစရာရှိလို့လဲ”

“လာစမ်းပါဦး နင့်ကို ငါမေးစရာရှိလို့”

ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်အနား ခပ်ရို့ရို့လာရပ်တော့

“ဟဲ့ ဟိုတနေ့က နင်လခကြိုထုတ်ချင်လို့ ပြောနေသံကြားလို့၊ အဲဒါ နင် အောက်ဆိုက်အလုပ်လေး ဘာလေး ရရင် လုပ်မလား”

ကျုပ်အမေးကြောင့် ခင်ဝိုင်း စိတ်ဝင်စားသွားဟန်ဖြင့်

“ဘာအလုပ်လဲ ဘဘကြီး”

“အေး ငါလည်း စဉ်းစားနေတာ၊ နင့်ကို ပြောသင့် မပြောသင့်၊ တော်ကြာကြရင် နင်က ငါ့ကို တမျိုးထင်မှာလည်း စိုးရသေးတယ်ဟ။ အလုပ်က လူသိခံလို့ မဖြစ်ဘူး။ တိုးတိုးတိတ်တိတ် လုပ်ရမှာ။ ကုန်ကုန်ပြောရင် နင့်မိဘတွေတောင် ပြောလို့မဖြစ်ဘူး”

“ဘယ်မှာသွားလုပ်ရမှာမို့လဲ ဘဘကြီး”

“ဘယ်မှာမှ မသွားရပါဘူး၊ ငါ့အိမ်မှာပါဘဲ။ ဒါပေမဲ့ နင် နှုတ်လုံမှ ဖြစ်မယ်နော်။ နင် လုပ်နိုင်မယ်ဆို နင်လုပ်၊ မလုပ်နိုင်ဘူးဆိုလည်း ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောရဘူး။ နင်ကတိပေးမယ်ဆိုမှ ငါ အလုပ်အကြောင်း ပြောပြမယ်။ နင့်ကို ငါ အတင်းအကြပ် မခိုင်းဘူး။ နင့်ဖာသာ နင်စဉ်းစား ပြီးမှ လုပ်မယ် မလုပ်ဘူး ငါ့ကိုပြော”

“အခုပြောရမှာလား”

“အခုပြောစရာ မလိုပါဘူး။ လုပ်မလုပ်ကတော့ နင်စဉ်းစားပြီးမှ ပြောပေါ့။ အလုပ်အကြောင်းကိုတော့ ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပါဘူးလို့ ကတိပေးမှ ငါပြောလို့ ရမယ်”

“ဟုတ်၊ ဟုတ်ကဲ့ ဘဘကြီး သမီး ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပါဘူး”

“အေး၊ ပြီးရော၊ နင့်ကတိ နင်တည်ပါစေ။ ကတိမတည်တဲ့ သူကတော့ ဘယ်တော့မှ မကြီးပွားဘူးဘဲ။ အဲဒါ နင်မြဲမြဲမှတ်ထား”

“ဟုတ်၊ သမီးသိပါတယ် ဘဘကြီး”

“ဒီလိုဟာ နင်လည်းကြားဖူးမှာပေါ့၊ တရုတ်ပြည်မှာ အခု ခေတ်စားနေတာလေ၊ အပျိုစစ်စစ် ငယ်ငယ်ချောချောလေးတွေကို ရောင်းစားတဲ့ ကိစ္စ”

“ဟင် သမီးကို ရောင်းစားမလို့မလား ဘဘကြီး”

ခင်ဝိုင်းက အထိတ်တလန့်ဖြင့် ဖြတ်ပြောတော့

“အာ နင်ကလည်း မရောင်းစားပါဘူးဟ။ ငါ့စကားကို ဆုံးအောင် နားထောင်ပါဦး။ ဘာဖြစ်လို့ ရောင်းစားတယ်ဆိုတာ ပြောမလို့”

“ဟုတ်”

“အေး ဘာလို့ရောင်းလဲဆိုတော့ ငါတို့လို အသက်ကြီးတဲ့ အဘိုးကြီးတွေအတွက် အသက်ရှည်ဆေးတဲ့ဟ”

“အမ်”

“မအမ်နဲ့ မိခင်ဝိုင်း။ ငါလည်း အစကမသိဘူး။ နောက်တော့ သေသေချာချာ ဂဃနဏ ငါစုံစမ်းကြည့်တော့မှ အဲဒါတကယ်ဖြစ်နေတာ။ ကဲဟာ နင့်ကို ရှင်းရှင်းဘဲပြောမယ်။ အဲဒီအဖိုးကြီးတွေက ဝယ်ပြီး အဲဒီ ခပ်ချောချောလှလှ အပျိုစစ်စစ် ကောင်မလေးတွေကို တကိုယ်လုံးချွတ်ပြီး တနေ့ နာရီဝက်လောက် ကြည့်တယ်ပေါ့။ နမ်းတာ ပြုတာတွေ လုပ်တာပေါ့။ သူတို့နဲ့ ပရောပရီ နေတယ်ပေါ့။ အဖိုးကြီးတွေဆိုတော့လည်း လင်လို မယားလို မဆက်ဆံနိုင်ဘူးပေါ့။ သဘောကတော့ကွာ အဖိုးကြီးတွေက သူတို့ရဲ့စိတ်ကို နုပျိုအောင် အပျိုစစ်စစ် ကောင်မလေးနဲ့ အဲ့လိုနေပြီး အသက်ရှည်အောင် လုပ်တဲ့သဘောပေါ့။ ဟဲ ခင်ဝိုင်း ငါပြောတာ နင်နားလည်လား”

“ဟုတ် အဲဒါ သမီးက . . သမီးက ဘာလုပ်”

“အေး အဲ့ဒါ ငါပြောချင်တာ။ ငါလည်း အဲ့ဒီဆေးနည်းကို စမ်းကြည့်ချင်တာ။ အဲ့ဒါ နင်နဲ့ ငါနဲ့ကြားမှာ နားလည်မှုသဘောနဲ့ . . . ဟင်း .. အာ … ပြောရမှာလည်း ခက် . .။ ဒီလိုဟာ နင့်ကို ငါ့ အသက်ရှည်ဆေးအဖြစ် အသုံးပြုမယ်ဟာ။ နင်က အပျိုစစ်စစ်လေးလည်း ဖြစ်။ ဟဲ့ ဒါနဲ့ နင်က အခုထိ အပျိုစစ်စစ်လေးဘဲမို့လား၊ ငါ့ကို မှန်မှန်ပြော”

“အာ ဘဘကြီးကလည်း”

ကောင်မလေးက ရှက်တာလားမသိ၊ လေသံတိုးတိုးလေး

“ဟဲ့ အဲဒါက အရေးကြီးတယ်၊ ငါတို့စိတ်ထဲမှာ အပျိုစစ်စစ်လေး ဖြစ်နေမှ အစွမ်းထက်တယ်တဲ့။ ကဲပြော ငါ့ကို နင်ရှက်နေစရာ မလိုဘူး”

“အင်း”

ခင်ဝိုင်းက သူအပျိုစစ်ကြောင်း ခေါင်းတချက်ညိတ်လို့ အသံတိုးတိုးလေးဖြင့် ဝန်ခံတော့မှ

“ငါလည်း ထင်ပါတယ်၊ နင့်အကြောင်း ငါသိနေတာဘဲ၊ ငါက စိတ်ချရအောင် မေးတာပါ။ အဲ့ဒါဟာ ငါကလည်း အဲဒီဆေးနည်းကို စမ်းချင်တယ်၊ ငါ့မိန်းမလည်း မသိစေချင်ဘူး။ ဘယ်သူမှလည်း မသိစေချင်ဘူး။ နင်ကလည်း သုံးစရာ ငွေအမြဲလိုနေတော့ အတော်ပေါ့။ နင်လည်း နေ့တိုင်းလုပ်စရာ မလိုပါဘူး။ အခုလို ငါ့မိန်းမ အပြင်သွားနေတဲ့ အချိန်လောက် ငါအရှေ့မှာ စောစောက ငါပြောသလိုပေါ့၊ နင်လည်း အပျိုရည် မပျက်ဘူး၊ အဲဒါမျိုးပေါ့။ နင်စဉ်းစားကြည့်လေ၊ လုပ်မယ်ဆိုပြော”

“ဘဘကြီးကလည်း ရှက်စရာကြီး”

“အေး ငါလည်းသိတယ်၊ အစကတော့ နင်ရောရှက် ငါရောရှက်ပေါ့ဟ။ ငါထင်တယ် နောက်တော့ သူ့ဖာသာသူ အဆင်ပြေသွားမယ် ထင်တာဘဲ။ အဓိက ကတော့ ဘယ်သူမှ မသိဘို့ လိုတယ်ဟ။ သိရင် နင်လည်း မကောင်းဘူး၊ ငါလည်း မကောင်းဘူး။ အဲ့ဒါ နင်စဉ်းစား။ ကဲ ရော့ အခုလောလောဆယ် နင်သုံးဘို့ ၂ ထောင်ယူသွားလိုက်။ နင်လုပ်မယ်ဆို တခါတခါ ၅ ထောင်ဖြစ်ဖြစ် တစ်သောင်းဖြစ်ဖြစ် ငါပေးမယ်။ ဟုတ်ပြီလား။ တစ်လ ၃ – ၄ ခါလောက်ဆို နင်လည်း ၂ သောင်း ၃ သောင်းလောက် အောက်ဆိုက်ရတာပေါ့”

ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်လှမ်းပေးတဲ့ တစ်ထောင်တန် ၂ ရွက်ကို လှမ်းမယူသေးဘဲ ကျုပ်ကို လှမ်းကြည့်တယ်။

“ယူသွား၊ ဒါက ငါ စေတနာနဲ့ သက်သက်ပေးတာ၊ နင် လုပ်မလုပ်က နောက်မှပြော”

ကျုပ်က အတင်းယူသွားလို့ ပြောတော့မှ ခင်ဝိုင်းက လှမ်းယူတယ်။

“ကဲကဲ နင်လည်း လုပ်စရာရှိတာ သွားလုပ်တော့၊ ပိုက်ဆံကို သေသေချာချာလည်း သိမ်းဦး၊ တော်ကြာ ငါ့မိန်းမ ပြန်လာလို့ တွေ့သွားရင် မေးနေဦးမယ်”

နောက် ၂ ရက်လောက်ကြာတော့ ခင်ဝိုင်းကို ကျုပ်အတွက် ထမင်းပွဲ ပြင်ပေးနေတုန်း ကျုပ်က တိုးတိုးလေး ကပ်မေးလိုက်တယ်။ ကျုပ်က မနက်စာကို ၁၀ နာရီလောက် စားတတ်တာ။ ကျုပ်မိန်းမက အဲ့ဒီအချိန် ဘုရားခန်းထဲ ဘုရားရှိခိုးလို့ ကောင်းတုန်း။ အဲ သူထမင်းစားချိန် ၁၂ နာရီလောက်ကြတော့ ကျုပ်က ကော်ဖီလေး မုန့်လေး ထပ်စားပေါ့၊

“ဟဲ့ ဘယ်လိုလဲ ခင်ဝိုင်း၊ ငါပြောတာ လုပ်မလား”

“မသိဘူး ဘဘကြီး၊ သမီးဘာလုပ်ရမလဲ မသိဘူး”

ကြည့်ရတာ ခင်ဝိုင်းလည်း ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေပုံဘဲ။ သူ့ စိတ်ထဲ ပိုက်ဆံလည်း လိုချင်တယ်၊ ကြောက်လည်းကြောက်၊ ရှက်လည်းရှက်တဲ့ သဘော။ ကျုပ်လည်း ဘာမှမပြောတော့၊ ထမင်းကိုဘဲ ခပ်ဖြေးဖြေးစားရင်း

“ကဲ ဒီလိုလုပ်ဟာ၊ ငါတို့ စမ်းကြည့်ရင် မကောင်းဘူးလား၊ နင် လုပ်နိုင်ရင်လုပ်၊ မလုပ်နိုင်လည်း မလုပ်နဲ့၊ ငါလည်း စမ်းတာစမ်းရတယ်၊ ဘယ်လိုဖြစ်မလဲ မသိဘူး၊ နင်လည်း မသိဘူး။ စဉ်းစားနေတာ ကြာတယ်။ စမ်းကြည့်မယ်။ ကဲ သဘောတူလား”

“ဘဘကြီးကလည်း အတင်းဘဲ”

“ဟဲ့ ငါက အတင်းမဟုတ်ဘူး။ နင်လည်း ပိုက်ဆံလိုတယ်၊ ငါလည်း စမ်းကြည့်ချင်တယ်၊ ကဲ နင်မလုပ်ချင်လဲ ပြီးရော၊ တော်ကြာ ငါကဘဲ နင့်ကို အတင်းလုပ်သလိုလို ဘာလိုလို လေသံလာမပစ်နဲ့၊ ငါလည်း သူများ သဘောမတူတဲ့အလုပ် မလုပ်ဘူး”

“အာ ဘဘကြီးကလည်း သမီးက အဲ့လို သဘောနဲ့ ပြောတာ မဟုတ်ပါဘူး”

“ဟဲ့ အဲ့ဒီသဘောမဟုတ် ဘာသဘောလဲ၊ အဲဒါပေါ့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းကို မရှိဘူး၊ လုပ်ရင် လုပ်မယ်၊ မလုပ်ရင် မလုပ်ဘူး၊ အေး လုပ်ရင်လည်း စိတ်ပါလက်ပါနဲ့ လုပ်မှ၊ နားလည်လား။ စိတ်ပါလက်ပါ ဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာ၊ အာ ဒါတွေငါမပြောချင်ဘူး၊ နင် စိတ်ပါလက်ပါ မရှိလဲ နောက် ငါမလုပ်ရုံဘဲ”

“အင်းပါ အင်းပါ၊ ဘဘကြီးကလည်း သမီး ဒီလောက် ဒုံးမဝေးပါဘူး၊ သမီးကကြောက်တာ၊ အဲဒါပြောတာ”

“ကြောက်ရအောင် ငါက သွေးစုပ်ဖုတ်ကောင်တွေလို နင့်ဂုတ်သွေး ဖောက်စုပ်မှာမို့လို့လား၊ တခါတည်း မပြောလိုက်ချင်ဘူး”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘဘကြီးကလည်း၊ သမီးက ဘာမှအတွေ့အကြုံမှ ရှိတာမှ မဟုတ်တာ၊ အဲဒါ ကြောက်တာပေါ့”

“အေး ငါကလည်း နင် အတွေ့အကြုံမရှိလို့ ဒါမျိုးလုပ်တာ၊ အတွေ့အကြုံရှိပြီးသားဆို ဘာလုပ်မလဲ၊ ဒါကို အခါတစ်ရာလောက် ရှိနေပြီ ပြောနေရတာ၊ နင် အတွေ့အကြုံရှိတာ မရှိတာ ငါပြောနေတာ မဟုတ်ဘူး၊ နင်လုပ်မလား မလုပ်ဘူးလား ဒါကိုမေးနေတာ”

“အင်းပါ အင်းပါ၊ ဘဘကြီးကလဲ၊ ဒါဘဲနော် သမီးကို မုန့်ဘိုး ကောင်းကောင်းပေး ခစ် ခစ် ခစ်”

“အေး ဒါတော့ မပူနဲ့၊ ငါမှာ အပေါဆုံးက ခြေတလုံးမွေး ပြီးရင် ပိုက်ဆံဘဲ၊ နင်တို့ခေတ် ချာတိတ်တွေရဲ့ စကားလေ၊ ဟား ဟား ဟား ဟား”

“ခစ် ခစ် မိုက်တယ်၊ ဘဘကြီးက ခေတ်မှီတယ် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”

သူကဘဲ ငွေလိုတာလား၊ ကျုပ်ကဘဲ အဆွယ်ကောင်းတာလား၊ ဒီလိုနဲ့ဘဲ ခင်ဝိုင်း ကျုပ်ကမ်းလှမ်းတဲ့ အလုပ်ကို လက်ခံလိုက်ရော။

“ဟဲ့ ခင်ဝိုင်း”

“ရှင် ဘဘကြီး”

“ငါ့ မိန်းမ သွားပလား”

“ဟုတ်၊ စောစောကဘဲ ထွက်သွားတယ် ဘဘကြီး၊ အရင် ကြိုနေကြ ကားဘဲ လာကြိုသွားတာ”

“ဒါဆို ငါတို့ အလုပ်စမယ်၊ အိမ်ရှေ့သံဘာဂျာတံခါး သေသေချာချာ ပိတ်ပြီး သော့ပါ ခတ်ထားလိုက်”

“စောစောကဘဲ မေမေကြီး ထွက်သွားတုန်းက ခတ်ထားလိုက်တယ် ဘဘကြီး”

“လာ အပေါ်ထပ်သွားမယ်၊ အောက်ထပ်က မတော်တဆ ဧည့်သည်လာရင် တွေ့သွားမယ်”

“ဘဘကြီး”

“ဘာလဲ”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘယ်လိုကြီးလည်း မသိဘူး၊ တမျိုးကြီးဘဲ”

“ဘယ်နေရာ တမျိုးလဲဟ”

လှေကားပေါ် အတူတက်လာရင်း ပြောမိကြသည်။

“စိတ်ထဲကပြောတာ၊ ခစ် ခစ် ခစ်”

“ဟဲ ဟဲ လူရော တမျိုးမဖြစ်ဘူးလား”

“ဖြစ်သလိုလိုဘဲ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ ရယ်ဘဲ ရယ်ချင်နေတယ်၊ ဘဘကြီးကလည်း ကြံကြံဖန်ဖန်”

“နင်ကလည်း လူဆိုတာ ဒီလိုဘဲပေါ့ဟ၊ အသက်ရှည်အောင် ကြံဖန်နေထိုင်ရတယ်ဟ၊ ရယ်မနေနဲ့၊ လာ ငါ့ပေါင်ပေါ်ထိုင်”

ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်ပေါင်ပေါ် တစောင်းလေး ဝင်ထိုင်ဘို့ လုပ်တော့

“နင်ကလည်း မျက်နှာချင်းဆိုင် ခွထိုင်ပါဟ”

“ထမီကြီးနဲ့ တုတ်နေတာကို”

“ထမီဆွဲတင်ပြီး ခွထိုင်ပေါ့ဟ”

“အာ ဘဘကြီးကလည်း၊ သမီးတော့ ငရဲကြီးတော့မှာဘဲ”

“ငရဲက ဘယ်လိုလာကြီးမှာလဲ ပြောပါဦး”

“ထမီကြီးနဲ့ ခွတော့ ကြီးမှာပေါ့”

“ဒါဆိုလည်း နင့်ထမီ ချွတ်ချပြီး ခွဟာ”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘဘကြီးကလဲ”

ခင်ဝိုင်းက ရယ်ရင်း ကျုပ်ပြောသလို သူ့ထမီကို ပေါင်လယ်လောက်ထိ ဆွဲမရင်း ဆိုဖာပေါ်ထိုင်နေတဲ့ ကျုပ်ပေါင်ပေါ် ဝင်ထိုင်တယ်။ သူ့ပေါင်ကတော့ ဝင်းသား။

“လာ ရှေ့တိုး”

ကျုပ်က သူ့ခါးနှစ်ဘက်ကို ကိုင်ရင်း ကျုပ်ပေါင်ရင်းနားရောက်အောင် ဆွဲလိုက်တော့ သူကအလိုက်သတိဘဲ တိုးလာတယ်။ ကျုပ်က ခင်ဝိုင်းကို သေချာကြည့်ပြီး

“နင်က လှလာတယ်ဟ၊ အရင်ကနဲ့ကို မတူတော့ဘူး”

“ဘဘကြီး ထင်လို့ပါ”

“ထင်တာမဟုတ်ဘူး၊ သိနေတာ၊ အသားအရည်ကလည်း အိနေတာဘဲ”

ကျုပ်လက်က ခင်ဝိုင်းခန္တာကိုယ်အနှံ့ ပွတ်ကစားရင်း ပြောတော့

“ဘဘကြီးနော် လုပ်မပြောနဲ့”

“မပြောပါဘူးဟ၊ တကယ်ဘဲ နင့်အသားက ထိလို့ကောင်း ကိုင်လို့ကောင်း”

ပါးစပ်ကလည်း သူ့ကို ချီးမွှန်းခန်းဖွင့်ရင်း ခင်ဝိုင်း ဝတ်ထားတဲ့ အင်္ကျီကို ရင်ပွင့်သွားအောင် ကြယ်သီးဖြုတ်လိုက်တယ်။ အတွင်းက ခပ်ဝါဝါ ခါးရှည်ဘော်လီပေါ်လာတော့

“နင်ကလည်း ဘရာစီယာလေး ဘာလေး ဝတ်ပါဟ”

“ရှိမှ မရှိတာ”

“ဒီနေ့ ပိုက်ဆံရရင် သွားဝယ်”

“သမီးပိုက်ဆံနဲ့ မဝယ်ပါဘူး”

“ဟား ဟား ငါ ဘရာစီယာဘိုးရော စစပ်ပိုင်ဒါဘိုးရော ထပ်ပေးမယ်ဟာ၊ သွားဝယ်”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”

“ဖြုတ်ပေးစမ်းပါဦးဟ၊ နင့် နောက်က ဂျိတ်က ငါ ဖြုတ်လို့ မရဘူး”

ဘယ်နှစ်ခုနှစ်ထဲက ဘော်လီလည်း မသိ၊ ဂျိတ်က တော်တော်ဖြုတ်မရ၊ ကျုပ်ပြောတော့ ခင်ဝိုင်းက ပုခုံးသိုင်း ကြိုးကို ဖြုတ်ချလို့ အင်္ကျီတွင်းကနေ လက်လျှိုထုတ်ပြီး ပတ်ထားတဲ့ ဘော်လီကို ဂျိတ်ကို ရှေ့ဘက် ဆွဲလှည့်လိုက်တယ်၊ နို့အစုံက ဘော်လီအုံထဲက လွတ်ပြီး ပေါ်လာတယ်။ ပြီးတော့ တဖြတ်ဖြတ်ဖြင့် ဂျိတ်တွေကို ဖြုတ်လိုက်တယ်။ ကျုပ် စိုက်ကြည့်နေတော့

“သမီးရှက်လာပြီနော်”

ပြောရင်း သူ့မျက်နှာ သူ့လက်ဖြင့် အုပ်လိုက်သည်။

“ဟား ဟား ဟား ဟား နင့်နို့က တကယ့် အပျိုနို့ စစ်စစ်လေးဘဲ လုံးပြီးဝန်းနေတာဘဲ”

“အပျိုနို့ဘဲဟာ”

“အေးပါ၊ ငါကလည်း အပျိုနို့လေးဘဲလို့ ပြောတာပါ၊ အပျိုနို့စစ်တာ နို့သီးခေါင်းတောင် မထွက်သေးဘူ”

ကျုပ်က ပြောလည်းပြော အတွင်းထဲ နစ်ဝင်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းကို လက်ညိုးနဲ့ အသာပွတ်လိုက်တယ်

“အိ ယားတယ် ဘဘကြီး”

ခင်ဝိုင်းကိုယ်က တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး ကျုပ်လက်ကို လာကိုင်တယ်။

“လူယားတာလား စိတ်ယားတာလား”

“လူ ခစ် ခစ် ခစ်”

“စိတ်ရော”

“သိဘူး”

“ဟား ဟား ဟား ဟား”

ပြောရင်းဆိုရင်း သူ့ကိုယ်ပေါ်က ကြယ်သီးပြုတ်နေသည့် အင်္ကျီရော ဘော်လီပါတပြိုင်ထဲ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။

“အဲဒါမှ တကယ် အသက်ရှည်ဆေးဟ၊ အပျိုနို့ စစ်စစ်လေးကို တဝကြည့်တာ အသက်ရှည်တယ်တဲ့”

“သမီးတော့ မယုံပါဘူး”

“ငါတော့ ယုံတယ်၊ အခု နင့်နို့ကို ငါကြည့်နေတာ ငါ့စိတ်ထဲမှာ ကြည်နူးပြီး လူက နှစ် ၂၀ လောက် ငယ်သွားသလိုဘဲ”

“ဟုတ်လို့လား ဘဘကြီးကလည်း လျှောက်ပြောနေ”

“နင်က အဘိုးကြီးမှ မဟုတ်တာ ဘယ်သိမလဲ၊ နင်လည်း ငါကြည့်တာ စိတ်နဲ့ ကြည်နူးနေမှ အစွမ်းက ပိုထက်တာ၊ ငါကြည့်တာ နင်သဘောကျလား”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘဘကြီးကလည်း ဘာတွေ လာမေးနေလဲ မသိဘူး”

“ဟဲ့ အဲဒါ အရေးကြီးတယ်ဟ၊ နို့ကြည့်တိုင်း အသက်ရှည်တယ်ဆို ငါ အင်္ကျီအရောင်းဆိုင်က မိန်းမအရုပ်ဝယ်ပြီး အိမ်မှာထားထားမှာပေါ့။ ငါကလည်း နင့်နို့ကို ကြိုက်လို့ကြည့်။ နင်ကလည်း ငါကြည့်တာ ကြိုက်နေမှ စိတ် စိတ်ချင်း ဓါတ်ကူးပြီး အသက်ရှည်ရော”

“မယုံပါဘူး၊ လျှေက်ပြောတာ၊ သမီး သဘောကျ မကျ ဘဘကြီး မသိနိုင်ပါဘူး”

“သိတာပေါ့ဟ၊ နင်သဘောကျရင် အလိုလို အထဲဝင်နေတဲ့ နို့သီးလေး ပြူထွက်လာတာ၊ ငါ သေသေချာချာ အဲဒီ အသက်ရှည်နည်းကို လေ့လာထားတာ နင်လိမ်လို့ မရဘူး”

“ဘဘကြီးကလည်း သူ့ဖာသာ အထဲဝင်နေတာ ဆွဲထုတ်မှ ထွက်မှာပေါ့၊ သဘောကျတာနဲ့ မထွက်ပါဘူး”

“ကဲ ငါပြောတာ မှန်မမှန် စမ်းမယ်၊ နင် ငါ့ကို ကြည့်နေ၊ ငါက နင့်နို့ကို ကြည့်မယ်။ နင့် စိတ်ထဲမှာ ငါက နင့်နို့ကို ကြည့်နေတာ နင်သဘောကျနေတယ်ပေါ့၊ ဥပမာဟာ နင့်ရည်းစားက နင့်နို့ကို ကြည့်နေတယ် သဘောထားလိုက်”

“သမီးက ရည်းစားမှ မရှိတာ”

“မရှိလဲ နင်ကြိုက်တဲ့ကောင် တကောင်ကောင်ကို ရည်းစားလို့ သဘောထားလိုက်ဟာ”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”

“ငါကလည်း ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်း စိတ်ထဲက အရမ်းကြိုက်လာပြီး လက်နဲ့လာထိမယ်၊ နင့်နို့သီးကို ငါဆွဲ မထုတ်ဘူးနော်၊ နင့်နို့ကို ထိရင်းထိရင်း နင်လည်း စိတ်ထဲက ယားလာမယ်၊ သဘောကျလာမယ်ဆို အလိုလို နို့သီးလေးက ထွက်လာရော၊ စောစောက ငါထိကြည့်တော့ နင်ယားတယ်ဆို”

“ဒါက လာထိတော့ ယားတာပေါ့”

“အေး ယားတာက သပ်သပ်၊ စိတ်ကသဘောကျပြီး ဖြစ်လာတာက သပ်သပ်၊ စိတ်က သဘောကျလာမှ နို့သီးက ထွက်မှာ၊ ကဲ စမယ်၊ ခပ်တည်တည်နေ၊ ပြုံးဖြဲ မနေနဲ့”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘဘကြီးကလည်း ရယ်ရတယ် ခစ် ခစ်”

“ရယ်ရတယ် လုပ်မနေနဲ့၊ ဒီနေ့ကတော့ နင့်နို့သီးထွက်လာရင် ပြီးပြီ၊ နောက်တခေါက်မှ နောက်တဆင့်”

“နောက်တဆင့်က ဘာလဲ”

“နောက်တဆင့်က ခနထားဦး၊ အခုအဆင့်ကိုဘဲ အရင်အောင်မြင်အောင် လုပ်ရမယ်၊ ကဲ စမယ်၊ နင့် ရင်ကို နဲနဲကော့လိုက်၊ အဲဒါမှ ကြည့်လို့ပိုကောင်း”

ကျုပ်က သူ့ခါးကို ဆွဲကိုင်ရင်း ကျုပ်ဘက်ဆွဲလို့ ရင်ကိုကော့ခိုင်းတော့

“အင်း၊ အင့်”

ခင်ဝိုင်းက သူ့အလုပ်ကိုသူ ပီပီပြင်ပြင်လုပ်တာလား၊ ဘာလားတော့ မသိ စေတနာ ဘလဗွဖြင့် အင့်ကနဲ အသံတောင် ထွက်ပြီး ရင်ကို ကော့ပေးသည်။ မျက်နှာကတော့ မချိုမချဉ်။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် သူက စေတနာရှိတော့ ကျုပ်အတွက် လုပ်ရကိုင်ရ ပိုအဆင်ပြေသည်။ ပြီးတော့ ကောင်မလေးက သိပ်တော့ မတုံး။ နဲနဲလေး နားမလည်တာကလွဲပြီး ပြောရင် သဘောပေါက်လွယ်သည်။ ကလန်မဆန်လည်း မလုပ်။ အစကတော့ အပျိုစစ်လေးဆိုတော့ အဆင်မှ ပြေပါ့မလား တွေးမိသော်လည်း လက်တွေ့မှာ ဒီလောက် မခက်။ ပြီးတော့ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်ကို ရှက်ကိုးရှက်ကန်း သိပ်မဖြစ်။ ဒီအချက်က ကျုပ်အတွက် ပိုအဆင်ပြေနေသလို ဖြစ်နေသည်။

ခင်ဝိုင်း နို့အုံက ကော့လိုက်တော့ ယောင်ယောင်လေး ချပ်သွားသော်လည်း ကြည့်လို့ကောင်းနေသေးသည်။ ခါးကို ကိုင်ထားသည့် ကျုပ်လက်က တဖြေးဖြေးနှင့် တကိုယ်လုံးကို ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေသည်။ မကြာခင် အလိုလို နှစ်ယောက်သား အသံတိတ်ကာ အသက်ရှူသံ တဖြေးဖြေးကျယ်လာသလိုလို ဖြစ်လာသည်။

ကျုပ်ဓါတ်က တဖြေးဖြေးနှင့် ခင်ဝိုင်းဆီ ကူးသွားတာလားမသိ၊ တဖြေးဖြေးနှင့် ကျုပ်လက်ချောင်းတွေက ခင်ဝိုင်း နို့သီးနေရာလေးကို ဖွဖွလေးပွတ်ပေးနေရင်း အထဲဝင်နေသည့် နို့သီးခေါင်းလေးက ကြွတက်လာသည်။ ခင်ဝိုင်းကို ကြည့်မိတော့ မျက်စိမှေးကာ ပါးစပ်ကို အသာလေးဟပြီး ပါးစပ်နှင့် အသက်ရှူနေသလို ဖြစ်နေသည်။ ကြည့်ရတာ အပျိုရိုင်းကလေး အထိအတွေ့မှာ စိတ်ပါနေသလို ဖြစ်နေသည်။ ကျုပ်ကလည်း ခင်ဝိုင်း အရသာခံစားနေမှန်း သိသည်နှင့် လုပ်လက်စကို မရပ်ဘဲ ခင်ဝိုင်းနို့သီးကို အသာအယာ ဆက်ပွတ်ပေးနေမိသည်။

နှစ်ယောက်သား သာယာမှုအောက်မှာ ဘယ်လောက်ကြာကြာ နစ်မြောသွားသည် မသိ၊ ရုတ်တရက် ဖြတ်ကနဲ လန့်နိုးသွားသလို ဖြစ်ကာ နှစ်ယောက်စလုံး တပြိုင်တည်း အသိက ချက်ခြင်း ဝင်လာသည်။ ဝင်လာသည်နှင့်

“ကဲ ငါမပြောဘူးလား၊ အလိုလို နင့်နို့သီးခေါင်း ထွက်လာပြီ တွေ့လား၊ ငါ မဆွဲထုတ်ဘူးနော်”

ခင်ဝိုင်းက သူ့ကိုယ်သူ ငုံ့ကြည့်ပြီး “အယ်” ကနဲ အသံထွက်ကာ သူ့မျက်နှာကို ကျုပ်ရင်ခွင်နှင့် အပ်ထားလိုက်တော့သည်။ ပြီးတော့ တိုးတိုးလေး

“ရှက်စရာကြီး”

ကျုပ်က သူ့ကို ခပ်ဖွဖွ ပြန်ဖက်ရင်း

“အဲဒါမှ ငါ့အသက်ရှည်ဆေး အောင်မြင်တာဟ၊ နင် ငါကြည့်တာ ဓါတ်ကူးပြီး ထွက်လာတာ မဟုတ်လား”

“ဘဘကြီးနော် လာမပြောနဲ့ သမီးရှက်တယ်”

“ဟား ဟား ဟား ဟား အေးပါ အေးပါ၊ ကဲ ကဲ ရော့ရော့ နင့်ကို ပိုက်ဆံတစ်သောင်း ငါပေးမယ်၊ ရော့ဟာ တစ်သောင်းငါးထောင် ယူလိုက်၊ ပိုပေးလိုက်မယ်၊ အဲဒါ နင် ဘရာစီယာရော စစပ်ပိုင်ဒါ ပါဝယ်”

“ဟေး ဒါမှ ဘဘကြီး”

“ပိုက်ဆံကို သေချာသိမ်းဦး၊ တော်ကြာ နင့်အမေတွေ့ပြီး ဘယ်ကရလဲ ဘာညာ မေးနေမယ်”

“သမီး သိပါတယ်။ ဖွက်ထားမှာ”

ခင်ဝိုင်းကြောင့် မတောင်တာကြာတဲ့ ကျုပ်လီးတောင် ပြန်တောင်သွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကြာကြာတော့ မတောင်။ ခင်ဝိုင်းလည်း ကျုပ်နားက ခွာသွားရော တောင်နေတဲ့လီးလည်း ပြန်ကျသွားရော။ ဒါပေမဲ့ မဆိုး။ ခင်ဝိုင်းကောင်းမှုနဲ့ ကျုပ်သွေးသားတွေလည်း ပြန်လည်နိုးကြားလာတယ် ပြောရမယ်။ ဘယ်လောက်ထိတောင် နိုးကြားသွားလဲ ဆိုတော့ အဲ့ဒီညက မမက်စဖူး တခါမှတောင် ပြန်မစဉ်းစားဖူးခဲ့တဲ့ ကျောင်းတုန်းက ရည်းစားနဲ့ ချိန်းတွေ့တဲ့ အကြောင်း အိပ်မက်တောင်ပြန်မက်ပြီး မထွက်စဖူး သုတ်ရည်တောင် ထွက်လို့။

ကျုပ်မိန်းမကလည်း အိမ်မှာ ၂ ရက်လောက် ငြိမ်နေတော့ ကျုပ်အဖို့ အသက်ရှည်ဆေး ထပ်မှီဝဲဘို့ အချိန်စောင့်နေရသေးတယ်။ သူကလည်း ၂ ရက်ခြား ၃ ရက်ခြားလောက်တခါ သူ့သူငယ်ချင်း တစ်စုနဲ့ အပျင်းပြေ မာကျောက် သွားကစားတတ်တယ်။ ကြေးကတော့ မများပါဘူး။ အရှုံးအနိုင် ၃ – ၄ သောင်းလောက်ပေါ့။ ဒါကလည်း သူ့အတွက် အသက်ရှည်ဆေး တစ်မျိုးလို့ ပြောလို့ရတာပေါ့။ ဒါကတော့ သူ့ဝါသနာ၊ ကျုုပ်ကတော့ ဒါမျိုးတွေ ဝါသနာတော့ မပါဘူး၊ ကျုပ်ဝါသနာပါတာက မိန်းမ ကိစ္စ။ အခုအသက်အရွယ်ထိ ကျုပ်က မိန်းမနဲ့ ပတ်သက်ရင် နာမည်ပျက်မရှိဘဲ နေခဲ့ပေမဲ့ ကျုပ်အရင်က တိုးတိုးတိတ်တိတ် ရှုတ်ထားတာ နဲမှမနဲဘဲ။ ပြောရရင် ကျုပ်က အဲဒီကိစ္စမှာ ပါရမီဘဲ ထူးနေလို့လားတော့ မသိ၊ ကျုပ်ရှုတ်သမျှ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် ပြသနာကို မတက်ခဲ့ဖူးဘူး။ ကုန်ကုန်ပြောရရင် ကျုပ်ရှုတ်ခဲ့တဲ့အလုပ် ကျုပ်မိန်းမတောင် မသိခဲ့ဘူး။ ဒါကြောင့်လည်း ကျုပ်ကို လူရိုးလူကောင်းကြီး လို့ဘဲ သဘောထားပြီး အပျိုပေါက် အိမ်အကူမလေးနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲထားပြီး သူ့အသက်ရှည်ဆေး သူသွားရှာနေတာပေါ့၊

ကျုပ်အကျင့်ကလည်း သူများသားသမီးကို လိမ်လည်လှည့်စားပြီး မရှုတ်တတ်ဘူးဗျ။ ကျုပ် အခြေအနေ အမှန်ကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောပြီး နှစ်ဦးသဘောတူ နားလည်မှုနဲ့ဘဲ ဆက်ဆံခဲ့တာ။ ကံကြုံလို့ ဆုံခဲ့တဲ့ သဘောပေါ့။ အချိန်တန်ရင် သူ့လမ်းသူသွား ကိုယ့်လမ်းကိုယ်သွား ကြရမယ်ဆိုတာကို သိသိကြီးနဲ့ အမှားလမ်းကြောင်းထဲ ဇွတ်တိုးခဲ့တဲ့ အဖြစ်မျိုးချည်း ကျုပ်ဖန်တီးခဲ့တာ။ ပြီးတော့ ကျုပ်ကလည်း သူများသားသမီးကို အလကား စားရတယ် ဆိုတဲ့ တကိုယ်ကောင်းစိတ်နဲ့ မစားခဲ့ပါဘူး။ တကယ့်ကို စေတနာအပြည့်နဲ့ ကျုပ်လည်း တတ်နိုင်တဲ့ဘက်က သူတို့ကို ပြန်ကူညီခဲ့တာ ဆိုတော့ လမ်းခွဲသွားလဲးည်း တချို့အမျိုးသမီးတွေဆို ကျုပ်ကို ကျေးဇူးတောင် တင်လို့။ ပြောရင် ကြွားတယ် ထင်မယ်။ ကျုပ်နဲ့ဖြစ်ခဲ့ပြီး ကျုပ်ကူညီလို့ အခုချိန်မှာ ကိုယ်ပိုင်အလုပ်နဲ့ တကယ့်ကို ချမ်းချမ်းသာသာဖြစ်နေပြီး အပျိုကြီး နာမည်ခံထားတဲ့ အသက် ၅ ထိပ်စီးအရွယ် ၃ – ၄ ယောက်လောက် ရှိတယ်ဆို ခင်ဗျားတို့ ယုံမှာ မဟုတ်ဘူး။ ကျုပ်အသက်တောင်မှ အခု အသက်က ၆ ထိပ်စီး ဖြစ်နေပြီဆိုတော့ သူတို့က ဒီအရွယ်ရောက်ပြီပေါ့။ သူတို့က ကျုပ်အတွက်ဆို အချိန်မရွေး ကျေးဇူးပြန်ဆပ်ဘို့ အဆင်သင့်ရှိတယ် ဆိုတာ အခုထိ ကျုပ်ကိုတွေ့ရင် ပြောတုန်း။

အခုလည်း ခင်ဝိုင်းနဲ့ကိစ္စက ကျုပ် ပျင်းလို့ ဆပ်ဆော့တဲ့ ကိစ္စ။ ဆပ်ဆော့တယ် ဆိုပေမဲ့ အနေကြာတော့ ကောင်မလေးကို ကျုပ်မျက်စိထဲ သဘောကျလာတာလည်း ပါတယ်။ သူ့ကို ကူညီချင်တာလည်း ပါတယ်ပေါ့။ ကျုပ်အသက်အရွယ်နဲ့ ဆက်စ်ကိစ္စက အဓိက အရေးမကြီးပေမဲ့ သာယာမှုကိုတော့ ကျုပ်ဝါသနာအရ လိုချင်သေးတဲ့ သဘော။ နောက်ပြီး ကျုပ်က ဒီ ၃ နှစ်လောက်အတွင်းမှာ လုပ်ငန်းတွေ အကုန်နီးနီးလောက် ရပ်လိုက်ပြီး အငြိမ်းစား ယူလိုက်တာကြောင့် တနေ့တနေ့ ပျင်းနေတာကလည်း ပါတာပေါ့။ လူကပျင်းနေတာနဲ့ ခင်ဝိုင်းရဲ့ ဘဝ အခြေအနေရယ်၊ တနေ့တခြား စိုပြေလာတဲ့ သူ့အလှရယ်၊ ကျုပ်ဝါသနာရယ် ပေါင်းစပ်ပြီး ကောင်မလေးကို လူတလုံး သူတလုံး ဖြစ်အောင် ကူညီဘို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တာပါဘဲ။ ကူညီတယ် ဆိုပေမဲ့ ကျုပ်ရဲ့ ဝသီကိုက လူတစ်ယောက်ကို အလကား မကူညီတတ်ဘူးဗျ။ အတ္တဆန်တယ် ပြောချင်ပြော၊ အကျင့်ယုတ်တယ် ပြောချင်ပြော၊ ကျုပ်က လူတမျိုး၊ လူတယောက်အပေါ် ဘာအကျိုးမှ မမျှော်ကိုးဘဲ စေတနာ ထားတာမျိုး ကျုပ်မလုပ်တတ်ဘူး။ ကျုပ်ရဲ့သဘောက ငါ မင်းအပေါ် စေတနာရှိတယ်၊ မင်းလည်း ငါ့အပေါ် စေတနာ ပြန်ရှိ၊ တတ်နိုင်တဲ့ဘက်က စေတနာပြန်ထားတာမျိုးကိုလို ချင်တာ။ ကျုပ်အပေါ် စေတနာ ပြန်မရှိလို့ကတော့ တခါစားပေါ့။ ကျုပ်က ပြန်လှည့်မကြည့်တော့တဲ့ လူစား။

ခင်ဝိုင်းနဲ့ ဇတ်လမ်း ပြန်ဆက်ရရင် ပထမတစ်ရက် အခြေအနေအရတော့ သူလည်း ကျုပ်အပေါ် စေတနာထားတယ်ဆိုတာ တွေ့လိုက်ရတယ်ဗျ။ အပျိုစင်လေးဖြစ်တဲ့အပြင် ဗဟုသုတကလည်း မရှိတော့ ဒီကိစ္စကို နားမလည်သလို ဖြစ်နေပေမဲ့ ကျုပ်လုပ်ရပ်ကို မညင်းမဆန်ဘဲ စေတနာ ပြန်ထားတာ ကျုပ်ဆီကရမဲ့ ငွေကြောင့်သက်သက်လို့တော့ ပြောလို့ မရဘူးဗျ။ ခင်ဝိုင်းက ငွေလိုချင်တယ်ဆိုတာ မှန်ပေမဲ့ သူ့ရဲ့အမူအယာနဲ့ အပြောအဆိုက သူ့ခန္တာကိုယ်ကို ရောင်းစားနေတဲ့ သဘောမျိုး မရှိဘူးဆိုတာ ကျုပ်ရိပ်မိတယ်။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ ကျုပ်ရဲ့ လုပ်ရပ်ကို သူကောင်းကောင်း သာယာသွားတယ် ဆိုတာ ကျုပ်သိလိုက်တာမို့ဘဲ။ အထိအတွေ့ကြောင့် သာယာတယ် ဆိုပေမဲ့ လူတစ်ယောက်အပေါ်ကို မနှစ်သက်ရင် ဘယ်လောက်အထိအတွေ့ကောင်းကောင်း သာယာမှုက ဘယ်ဖြစ်လာမလဲ၊ ရွံရှာပြီး အော်ဂလီ ဆန်နေမှာပေါ့။ ခင်ဝိုင်း ကျုပ် အထိအတွေ့ကို သာယာတယ် ဆိုကတည်းက ကျုပ် အပေါ် သူစေတနာ ရှိတယ်ဆိုတာ ပေါ်လွင်နေတာဘဲ။

ပိုပြီး သေချာသွားတဲ့ အချက်က နောက်တစ်နေ့မှာ သူ ကျုပ်ကို ဆက်ဆံတဲ့ပုံစံ ပြောင်းလာတာ သတိထားမိလိုက်တယ်။ အရင်လို ခပ်တန်းတန်း မဟုတ်တော့ဘဲ ပိုပြီးရင်းရင်းနှီးနှီး နေလာသလိုဘဲ။ ကျုပ် မိန်းမရှေ့မှာတော့ မဟုတ်ဘူးဗျ။ ကျုပ်စကားပြောကြည့်ရင် သိတယ်။

“ခင်ဝိုင်း”

“ရှင် ဘဘကြီး”

“ငါပြောတဲ့ ဘရာစီယာ ဝယ်ပြီးပလား”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဝယ်ပြီးလို့ အခုတောင် ဝတ်ထားသေး”

“ဘယ်တုန်းက ဝယ်လိုက်လဲ”

“မနေ့က အိမ်အပြန် ဝင်ဝယ်လိုက်တာလေ၊ ၃ ထည်ဝယ်လိုက်တယ်”

“ဟုတ်လား ပြစမ်း”

“အွန့် အခု မပြပါဘူးနော်၊ ဘဘကြီးကလည်း မေမေကြီးလည်း မလစ်ဘဲနဲ့”

“လစ်ပါတယ်ဟ၊ သူအပေါ်မှာ ဘုရားရှိခိုးနေတဲ့ဟာ၊ နင် မဝယ်ရသေးပါဘူး၊ ငါ့ကိုလာပြောနေ”

ခင်ဝိုင်းက ထမင်းစားခန်းထဲကနေ အပြင်ကို ဟိုကြည့်ဒီကြည့်နဲ့ ချောင်းကြည့်ပြီး ကျုပ်ဘက်လှည့်လို့ ရုတ်တရက် သူ့အင်္ကျီကို ဆွဲပင့်ပြတယ်၊

“ကဲ တွေ့ပြီလား၊ တခါထဲ လူကို မယုံသလို ဘာလိုလိုနဲ့၊ ဟွန့်”

“ဟား ဟား ဟား ဟား၊ ယုံပါတယ်ဟ၊ ငါက ကြည့်ချင်လို့ တမင်ပြောတာ”

“ဟွန့်၊ ဘဘကြီးကတော့”

“အော် ခင်ဝိုင်း”

“ရှင့်”

“နင် ရေချိုးရင် ဆပ်ပြာမွှေးနဲ့ သေချာချိုး သိလား”

“ဟင် ဘာလို့လဲ ဘဘကြီး၊ သမီးကိုယ်က နံနေလို့လား”

“ဟဲ ဟဲ၊ နံနေရင် ငါ့ အသက်ရှည်ဆေးက မစွမ်းမှာ စိုးလို့ဟ”

“သမီးသိပါတယ် ဘဘကြီးလဲ၊ အကုန်လျှောက်ပြောနေတာဘဲ ရှက်စရာကြီး”

ပြောပြောဆိုဆို ခင်ဝိုင်း ကျုပ်အနားက ပြေးပါလေရော။ ကျုပ် အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်ရင်း တီဗီက ချန်နယ်တွေ ဟိုပြောင်းဒီပြောင်း ပြောင်းရင်း မိန်းမနဲ့ ဘာညာ စကားပြောနေတုန်း အပြင်က တီ တီ နဲ့ ဟွန်းသံကြားတော့ ကျုပ်မိန်းမဆီမှ

“ဟဲ့ ခင်ဝိုင်း တံခါးလာပိတ်ထားတော့ ငါသွားတော့မယ်”

လို့ အသံထွက်လာတယ်။ အိမ်ရှေ့မှာ နှစ်ယောက်အတူတူ ဟိုဟိုဒီဒီပြောရင်း ကားလာကြိုတော့ ကျုပ်ထပိတ်ရင်ရရဲ့သားနဲ့ နောက်ဖေးက ခင်ဝိုင်းကို လှမ်းအော်ခိုင်းတယ်။ ဒီလိုဘဲ ကျုပ်မိန်းမက ယောကျ်ားကို သေးသေးမွှားမွှား မခိုင်းတတ်၊ သူများကို ခိုင်းတာ အကျင့်က ဖြစ်နေပြီ။ ဒါကြောင့် သူ့ လက်တို လက်တောင်း ခိုင်းဘို့ အိမ်မှာ အိမ်အကူ မရှိလို့ မဖြစ်။

“ရှင် လာပြီ လာပြီ မေမေကြီး”

ဆိုပြီး နောက်ဖေးက ခင်ဝိုင်း အပြေးထွက်လာသည်။ ပြီးတော့ အပြင်ထွက်သွားတဲ့ ကျုပ်မိန်းမကို တံခါးပေါက်က စောင့်ကြည့်ပြီး ကျုပ်မိန်းမကို လာကြိုသည့် ကား ထွက်သွားတော့မှ သံဘာဂျာတံခါးကို ပိတ်လို့ သော့ကိုခတ်လိုက်သည်။ ကျုပ်မှာက ကားရှိပေမဲ့ အခု အသက်ကြီးလာတော့ သိပ်မမောင်းတော့။ ဒရိုင်ဘာလည်း မခေါ်ချင်။ မိန်းမကတော့ အရင်ထဲက မမောင်း။

“အရင်ကြိုနေတဲ့ကားဘဲလား”

“ဟုတ် ဘဘကြီး”

“ကဲ နင့်အဒေါ် သွားပြီဆိုတော့ ငါ့အသက်ရှည်ဆေး စမယ်”

ကျုပ်ပြောလိုက်တော့ သူသိတယ်ဆိုတဲ့ သဘောနဲ့ ကျုပ်ကိုကြည့်ရင်း ရယ်တယ်။

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ ခနလေးနော် ဘဘကြီး၊ သမီး အဝတ်တွေ အဝတ်လျှော်စက်ထဲ ထည့်နေတာ၊ ခလုတ်ဖွင့်ရဦးမယ်”

“အင်း ပြီးရင် အပေါ်လိုက်ခဲ့”

“ဟုတ်”

ပြောပြောဆိုဆို နောက်ဖေးဘက် ပြေးပြီးဝင်သွားတဲ့ ခင်ဝိုင်းကိုကြည့်ပြီး ကောင်မလေး ကျုပ်အပေါ် စေတနာရှိတယ်ဆိုတာ ပိုသေချာသွားတယ်။ စေတနာသာမရှိလို့ကတော့ ရသမျှ အချိန်ဆွဲပြီး ပေကပ်ကပ်နဲ့ နေနေမှာဆိုတာ အတွေ့အကြုံ များတဲ့ ကျုပ် ကောင်းကောင်းသိနေတယ်လေ။ အပေါ်ထပ် ကျုပ် ထိုင်နေကြ ဆိုဖာပေါ်ထိုင်ပြီး မကြာဘူး ခင်ဝိုင်း လှေကားဝမှာ ပေါ်လာတယ်၊ မျက်နှာက ပြုံးစိစိနဲ့။ ကျုပ်နဲ့တွေ့ရတာ ပျော်နေတာလား၊ ကျုပ်ဆေးက သူ့အတွက် ရယ်စရာ ဖြစ်နေတာလားတော့ မသိ၊ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် စူပုတ်နေတာထက်စာရင်တော့ အများကြီး ကောင်းတာပေါ့။

“လာခဲ့”

ကျုပ်ပေါင်ကို လက်နဲ့ ပုတ်ပြရင်း ခေါ်လိုက်တော့ ခင်ဝိုင်းက သူ့ထမီကို ဆွဲမပြီး အရင်တခေါက်ကလိုဘဲ ကျုပ်ပေါင်ပေါ် ခွလိုက်တယ်၊ လူက ပြုံးစိစိနဲ့ အသံထွက် မရယ်ရုံတမယ်။ ကျုပ်လည်း သူ့ကို ကြည့်ပြီး အပျော်ဓါတ် ကူးသွားလား မသိ တဟားဟား ရယ်တော့ သူကလည်း တခစ်ခစ်နဲ့ အသံထွက်ရယ်တယ်။ ပြီးတော့

“ဘဘကြီးနော်”

“နင်က ပြုံးစိစိလုပ်နေတာကိုး ငါ ရယ်မှာပေါ့”

ပါးစပ်ကပြောပေမဲ့ လက်က ထုံးစံအတိုင်း သူ့ အင်္ကျီကို ရင်ဖွင့်ပြီး ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်ချွတ်တော့ အလိုက်သင့်နေပေးတယ်၊ ကျုပ်ဆေးက ဘာလဲ သူသိနေတဲ့ သဘော။ ခင်ဝိုင်းက ဘရာစီယာလေးနဲ့၊

“နင်က ဘရာစီယာလေးနဲ့မှ ကြည့်ကောင်းတာဟ၊ နင့်ဘော်လီ အဟောင်းကြီးနဲ့ ကြည့်ရတာ စိတ်ပိန်လွန်းလို့”

ပြောလည်းပြော သူ့နို့အုံကို ဘရာစီယာ အပေါ်က အုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ ကိုင်ရင်း အောက်ကနေ နို့အုံကို ကြွလာအောင် အပေါ်ကို တွန်းတင်ရင် ဖောင်းတက်လာတဲ့ ရင်သားကို ကြည့်တော့ အုံက တော်တော်တက်သား။ ကြည့်ရင်းနဲ့ ရုတ်တရက် ငုံ့နမ်းလိုက်တော့

“အို့၊ ဘဘကြီး”

ခင်ဝိုင်းက လန့်ပြီး ရုတ်တရက် အသံထွက်လာတယ်။ ကျုပ် သူ့ရင်ခွင်မှာ အပ်ထားတဲ့ မျက်နှာကို ရုတ်တရက် မခွာဘဲ အတင်းတိုးပြီး ခပ်ကြာကြာလေး တဝကြီး နမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးမှ ခေါင်းကို ခွာလို့ သူ့ကို ပြုံးကြည့်ပြီး

“အဲဒါမှ တကယ့် အပျိုနံ့စစ်စစ်”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ တကယ်လား၊ တော်သေးတာပေါ့”

“ဘာတော်သေးတာလဲ”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘဘကြီးက နံတယ်လို့သာ ပြောရင် သမီးတော့ ရှက်တာနဲ့ သေပြီ”

“ဟား ဟား ဟား ဟား၊ လာဦး ထပ်နမ်းဦးမယ်၊ အပျိုနံ့ကို”

စောစောကလို နို့အုံကို တွန်းတင်လို့ မျက်နှာထပ်အပ်ရင်း ဟိုရမ်းဒီရမ်း ရမ်းပေးလိုက်တော့

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ နှုတ်ခမ်းမွေးကလည်း စူးလိုက်တာ ယားတယ် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်”

သူက ယားတယ် ပြောလေ ကျုပ်က ပိုလုပ်လေပေါ့၊ ကျုပ်လုပ်လေ သူက ရယ်လေ၊ ရယ်သာရယ်နေပေမဲ့ ကျုပ်ခေါင်းကို မတွန်းထုတ်တဲ့အပြင် ကျုပ်လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်လို့။ ကျုပ်လည်း သူ့ရင်အုံကို နမ်းရင်းနဲ့ ရုတ်တရက် သတိရပြီး

“ပြစမ်း ပြစမ်း နင့် နို့သီးခေါင်းလေး ထွက်နေပလား”

ပြောပြောဆိုဆို ဘရာစီယာကို အပေါ်တွန်းတင်ပြီး ပေါ်လာတဲ့ နို့အုံကို ကြည့်တော့ နို့သီးခေါင်းလေး တဖက်က တဝက်လောက် ပြူထွက်လို့

“နဲနဲတောင် ထွက်နေပြီ”

ပြောရင် နို့အုံနှစ်ဘက်ကို လက်နှစ်ဘက်နှင့် ညှပ်ကိုင်ရင်း လက်မနဲ့ နို့သီးခေါင်းပေါ် အသာအယာပွတ်ပေးလိုက်တော့

“အိ ဘဘကြီး”

“ယားလို့လား”

“ယားတယ်၊ တမျိုးဘဲ”

“ခံလို့ကောင်းတယ် မို့လား”

“ဘဘကြီးကလည်း ဘာတွေမေးနေမှန်း မသိဘူး”

“မေးရတာပေါ့ဟ၊ နင့်စိတ်ထဲမှာ ဘာဖြစ်နေတယ် သိမှ ငါက ဆက်လုပ်လို့ ရမှာပေါ့၊ တော်ကြာ နင့်စိတ်ထဲ ဘာမှ ခံစားမှု မရှိရင် ငါ့ အသက်ရှည်ဆေးက ဘာစွမ်းတော့မလဲ၊ ငါ လုပ်တာ အပိုဖြစ်နေတာပေါ့”

“ဘဘကြီးကလည်း သမီး ပြောရမှာ ရှက်တဲ့ဟာ”

“ရှက်မနေနဲ့ ငါမေးတာသာ အမှန်အတိုင်းပြော”

“အာ ဘဘကြီးကလဲ”

“ခံလို့ ကောင်းလားဆို”

ခင်ဝိုင်းက ချက်ခြင်းတော့ ပြန်မဖြေ၊ ခနလေးကြာတော့မှ အသံတိုးတိုးနှင့်

“အင်း”

အင်းဆိုတော့ ကျုပ်လည်း ခပ်ဖွဖွလေး ဆက်ပွတ်ပေးရင်း တဖြေးဖြေး နို့သီးက တင်းပြီး စူထွက်လာတယ်။

“နို့သီးလေးတောင် ထွက်လာပြီ၊ ငါ ဒီနေ့ နင့် နို့ရည် သောက်မလို့”

ကျုပ်ပြောလိုက်တော့ ခင်ဝိုင်း ရုတ်တရက် မျက်လုံးပြူးပြီ

“အို့ ဘဘကြီးကလည်း ကြံကြံဖန်ဖန်၊ နို့ရည် မထွက်ပါဘူး”

“နင်က ဘာသိလို့လဲ၊ ဒီအတိုင်း ဘယ်ထွက်မလဲဟ၊ စုပ်သောက်မှ ထွက်တာ၊ အပျိုနို့ရည်ဆိုတာ တကယ့် အသက်ရှည်ဆေးဘဲဟ၊ အမြဲမထွက်ဘူး၊ ငါ ဒီလို လုပ်လို့ နင့်စိတ်ထဲ ခံလို့ကောင်းနေရင် တဖြေးဖြေးနဲ့ နို့အုံက တင်းလာပြီး ထွက်ရော၊ အဲဒါကို စို့သောက်ရတာ”

“ဟုတ်လို့လား ဘဘကြီးကလဲ”

“ဟုတ်ပါတယ်ဆိုမှ နင်မကြားဖူးဘူးလား၊ အပျိုနို့ရည် အသက်ရှည် ဆိုတာ”

ကျုပ်လည်း ပါးစပ်ကထွက်ရာ သူ့ကိုပြောရင်း၊ အခုလို သူ့ကို ပြောရတာကိုက ကျုပ်အတွက် အရသာ ရှိသလိုလို ဖြစ်နေသည်။

“မကြားဖူးပါဘူး”

“အခု ကြားဖူးပြီမို့လား၊ အပျိုနို့ရည်က အခုလိုအချိန်မှ ထွက်တာဟ၊ ငါလုပ်တာ နင်ခံလို့ကောင်းနေရင် နင့်စိတ်ထဲ အလိုလို နို့ရည်ထွက်ချင်စိတ်ပေါ်လာလိမ့်မယ်”

“ဘဘကြီးကလည်း ကြံကြံဖန်ဖန်”

“ကဲ နင်မယုံရင်ကြည့်၊ လာရှေ့တိုး၊ ငါ နင့်နို့ကို ငုံထားမယ်၊ နင် အရသာခံနေ၊ တဖြေးဖြေးနဲ့ နင့်စိတ်ထဲမှာ နို့ရည်ထွက်ချင်စိတ်ပေါ်လာလိမ့်မယ်၊ အဲလိုဖြစ်လာရင် ငါ့ကို အချက်ပေးလိုက်”

“ဘယ်လိုပေးရမလဲ”

“စို့တော့လို့ ပြောပေါ့”

“အာ ဘဘကြီးကလည်း ရှက်စရာကြီး”

“ကဲ ကဲ ရှက်ရင်လည်း ငါ့ကို လက်နဲ့ ၂ ချက် ၃ ချက်လောက် ပုတ်ပြီး အချက်ပေးလိုက်၊ အဲဒါဆို ငါစို့လိုက်မယ်”

“ဟုတ်လား မဟုတ်လားလဲ မသိပါဘူး”

“ဟုတ်ဟုတ် မဟုတ်ဟုတ်ဟာ၊ နင့်စိတ်ထဲ နို့ထွက်လာပြီထင်ရင် အချက်သာပေးလိုက်၊ ကဲ လာစမ်းပါ၊ ရှေ့တိုး”

ခင်ဝိုင်းက တကယ်နားမလည်တာလား၊ ကျုပ် အညာကို တမင်ခံနေတာလားတော့ မသိ၊ ကျုပ်ပြောသမျှ အဟုတ်ကြီး မှတ်လို့။ ခင်ဝိုင်းကို ကျုပ်ပေါင်ရင်းနားထိ ကပ်အောင် ဆွဲယူလိုက်သည်။ သူ့ကိုယ်က ပေါ့ပေါ့လေး အလိုက်သင့် ကျုပ်နားကပ်လာသည်။ ကျုပ်လည်း ပြောနေရင်း နို့သီးခေါင်းကို လက်ချောင်းနဲ့ ဖွဖွလေး ပွတ်ကစားနေတော့ သူ့နို့အုံကလည်း တင်းပြီး နို့သီးခေါင်းဆို မာထောင်နေတာ။ သူလည်း တဖြေးဖြေး ပါးစပ်နဲ့ အသက်ပြင်းပြင်း ရှုနေသလို ဖြစ်လာတယ်၊ ကျုပ် သူ့နို့သီးတဖက်ကို ပါးစပ်နဲ့ လှမ်းငုံလိုက်တယ်။

“အို့ ဘဘကြီး”

အသံတိုးတိုးထွက်လာပြီး ရင်ကို ကော့ပေးသည်။ ခင်ဝိုင်းလည်း ကျုပ်ကို အသက်ရှည်ဆေးတိုက်ချင်နေမှန်း သိသာနေသည်။ တဖက်က သူ့နို့ကို ငုံရင်း နို့သီးကို လျှာဖျားနဲ့ ကလိနေသလို၊ လက်ကလည်း နောက်နို့သီး တဖက်ကို ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေသည်။ သိပ်မကြာ ခင်ဝိုင်း တအင်းအင်း နဲ့ ဖီးတက်လာပြီး ကျုပ်လည်ကို သိုင်းဖက်ထားတဲ့ လက်နှင့် တဖြတ်ဖြတ်ပုတ်ရင်း ကော့လာသည်။ အဲဒီတော့ ကျုပ်လည်း နို့သီးကို ခပ်ပြင်းပြင်းလေး စို့ပေးလိုက်တယ်။ ခပ်ကြာကြာလေး အားရပါးရစို့ပြီးတော့မှ နို့သီးကို လွှတ်ပြီး

“နင် နို့ရည် ထွက်ချင်စိတ်ဖြစ်လို့ အချက်ပေးတာမို့လား”

“အင်း၊ ရှက်စရာကြီး ဘဘကြီးရာ၊ တကယ်ရော ထွက်ရဲ့လား”

“ထွက်တာပေါ့။ ချိုနေတာဘဲ”

“မဟုတ်ဘဲနဲ့”

“မဟုတ်ဘဲ ငါကပြောမလား၊ ခန နားဦးမယ်၊ နောက်တဖက်ကျန်သေးတယ်”

“ဟုတ်တယ်နေမှာ၊ တကယ်ဘဲ ထွက်တယ်ထင်တယ်၊ သမီးစိတ်ထဲမှာလည်း နို့ထွက်သွားသလိုဘဲ”

“ထွက်ပါတယ်ဆို၊ ထွက်လို့ပေါ့ ငါတောင် အားပြည့်သွားတာ။ ဒီမှာ နင်မတွေ့ဘူးလား”

သူ့ တင်ပါးနှစ်ဘက်ကို ကိုင်ပြီး ကျုပ်ပေါင်ကြားက တင်းနေသည့် အရာကို ကျုပ်ကိုခွထားတဲ့ သူ့ပေါင်ကြားနှင့် ထိပြီး သတိထားမိသွားအောင် လုပ်ပြတော့

“အဲတော် အဲဒါ ဘဘကြီး ဟိုဟာ ဖြစ်လာတာမို့လား”

“အေးလေ အသက်ရှည်ဆေးက စွမ်းတော့ ငါတောင် လူပျိုစိတ် ဖြစ်လာတာ”

“အဲဒါဆိုရင်တော့ သမီးတော့ ဒုက္ခပါဘဲ”

“ဘာဒုက္ခလဲ”

“တော်ကြာ ဘဘကြီးက ဟိုဒင်းလုပ်ရင် သမီးဒုက္ခရောက်မှာပေါ့”

“နင်ကလည်း ငါ့ ဆေးက အပျိုစစ်ဘို့ လိုသေးတယ်ဟ၊ အခုဟာက ဆေးစွမ်းတဲ့အကြောင်း နင့်ကိုပြတာ၊ နင်က ဘာတွေ လျှောက်တွေးနေတာလဲ”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် သမီးက လန့်သွားလို့”

“လန့်မနေနဲ့ နင်ပြောတဲ့ ဟိုဒင်းက ဟိုဟာ အကြာကြီး ဖြစ်နေမှရတာ၊ အခုကြည့် ဟိုဟာတောင် မဖြစ်တော့ဘူး၊ တွေ့လား”

ဟိုပြောဒီပြောနှင့် နဲနဲလေး ပြန်ပျော့သွားတာမို့ သူသတိထားမိအောင် ထပ်ပြတော့

“နဲနဲတော့ ဖြစ်နေသေးတယ်မို့လား”

“အေး နဲနဲတော့ ကျန်တာပေါ့ဟ၊ ကဲ နောက်နို့တဖက်က နို့ရည်သောက်ဦးမယ်၊ ကဲ နဲနဲကြွဦး ငါ့ စိုလို့မှီအောင်”

ကျုပ်ပြောတော့ ခင်ဝိုင်းက သူ့ဒူးနှစ်ဘက်ကို ဆိုဖာပေါ် အားပြုထောက်ကာ သူ့နို့ ကျုပ်ပါးစပ်နှင့် မှီအောင် ကြွပေးသည်။ ပြောလို့ပြောတာမဟုတ်၊ ကျုပ် လူအရွေးမှန်သား၊ ခင်ဝိုင်းက အကင်းလည်း ပါးသလို၊ စေတနာလည်း ရှိတယ်။ နောက်ထပ် ၂ ကြိမ်လောက် ကျုပ် နို့ရည်ဘဲ မှန်မှန် စို့ပေးလိုက်တယ်။ အဆင့်မတက်သေး၊ ကြာတော့ ခင်ဝိုင်းလည်း ကျုပ်အပြောကို မရှက်တော့တဲ့အပြင် လုပ်ရကိုင်ရတာလည်း ပိုအဆင်ပြေလာတယ်။ သူ့ဆီက ကျုပ်နို့စို့တာ ခံလို့ကောင်းတယ်ဆိုတဲ့ အကြောင်းလည်း ရှက်ရှက်နဲ့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းဘဲ ဝန်ခံလာတယ်။ ပြီးတော့ သူ့ဆေးကြောင့် ကျုပ် ဟိုဟာ ဖြစ်မဖြစ် စမ်းတတ်လာတယ်။

စမ်းတယ်ဆိုတာက လက်နဲ့ကိုင်ပြီး စမ်းတာမဟုတ်တော့ အောက်ပိုင်းက အဝတ်ဝတ်ထားပေမဲ့ ကျုပ် ပေါင်ကြားနဲ့ သူ့ပေါင်ကြားလည်း ရင်းနှီးလာတယ်။ ပြောရရင် ခင်ဝိုင်းလည်း ကျုပ်ကို အသက်ရှည်ဆေး ကျွေးနေတယ် ဆိုပေမဲ့ ကျုပ်ရဲ့အထိအတွေ့ကို ကြိုက်နေတယ်ဆိုတာကိုတော့ ကျုပ်ကောင်းကောင်းသိတယ်။ သူလည်း သွေးသားနဲ့ လူဆိုတော့ အထိအတွေ့ကို ဘယ်လွန်ဆန်နိုင်ပါ့မလဲ၊ ပြီးတော့ ကျုပ်က သူ ပစ်ပစ်ခါခါ လုပ်လို့ရတဲ့ ပုံမျိုးလည်း မဟုတ်။ ကျုပ်ဘက်ကျုပ်ယက်ပြီး ပြောရင် ဘာမှမသိတဲ့ အရိုင်းလေး ခင်ဝိုင်း ကျုပ်လို အဘိုးကြီးကို ချစ်နေပြီလို့တောင် ဆိုလို့ရတယ်။

ဒီနေ့တော့ ထုံးစံအတိုင်း နို့ရည်ကောင်းကောင်းသောက်ပြီး၊ အနားယူမှိန်းနေရင်း နောက်တဆင့်တက်ဘို့ စကားလိုက်တယ်။

“ခင်ဝိုင်း”

“ဟင်”

“ငါပြောမလို့၊ နင့်ကို ပြောရမှာ အားလည်းနာတယ်၊ ဒါပေမဲ့ မပြောရင်လည်း မဖြစ်ပြန်ဘူးဟ”

“ဘာလဲဟင် ဘဘကြီး၊ ခင်ဝိုင်းကို ပိုက်ဆံပေးတာ များနေလို့လား”

“အာ နင်ကလည်း ပိုက်ဆံကိစ္စ မဟုတ်ပါဘူးဟ၊ ပိုက်ဆံက အရေးမကြီးဘူး၊ ငါပေးနိင်လို့ ပေးတာ၊ ငါပြောမှာက အသက်ရှည်ဆေးကိစ္စ”

“အသက်ရှည်ဆေးက ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ မစွမ်းတော့လို့လား”

“အာ နင်ကလည်း ပြောလိုက်ရင် သောက်တလွဲ၊ စွမ်းတာပေါ့၊ အရင်ကထက်တောင် ဟိုဟာဖြစ်တဲ့အချိန် ကြာလာတဲ့ဟာ၊ ဒီမှာ အခုထိ ဖြစ်နေတုန်း၊ နင်သတိမထားမိဘူးလား”

ခင်ဝိုင်း မသိဘဲ နေမှာမဟုတ်၊ သူ ခွထားတာ အားပြည့်နေတဲ့ ကျုပ်ဟာပေါ် ကျကျနန။ ဟိုတခေါက်ထဲက သူ ကျုပ်ဟာပေါ် ကျကျနန ခွတတ်လာတယ်။

“ဒါဆိုဘာလဲ ဘဘကြီး၊ ပြောပါ သမီးကို အားမနာပါနဲ့”

“နင်လည်းသိမှာပေါ့၊ အသက်ရှည်ဆေးက နင့်တကိုယ်လုံး ချွတ်ပြီး ကြည့်တာလည်း ပါတယ်လေဟာ”

“အယ့် . . .”

ခင်ဝိုင်းက ရှက်တာလား ဘာလားတော့ မသိ၊ အယ့် ကနဲ ဖြစ်ပေမဲ့ သိပ်ပြီး ရှက်ယောင်မပြ။

“ဟုတ်တယ်ဟ၊ အမှန်က နင့်တကိုယ်လုံး ချွတ်ရမှာ ငါက အားနာနေပြီး ပြောမထွက်လို့၊ ဒါပေမဲ့ဟာ မပြောရင်လည်း မရဘူး၊ အခု ဆေးကစွမ်းနေတော့ သူ့နည်းအတိုင်းလုပ်မှ အစွမ်းက ပိုထက်မှာမို့လို့ အားနာနာနဲ့ဘဲ ပြောရတာ”

ခင်ဝိုင်းက ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ သူ့မျက်နှာအပ်လိုက်တယ်၊ ကျုပ်ကလည်း သူ့ကြောကို ခပ်ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ ခနကြာမှ တိုးတိုးလေး

“တော်ကြာ ဘဘကြီး သမီးကို ရွံသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”

သူ့ပြောပုံက မချွတ်တာမဟုတ်၊ သူ့ဟာ ကျုပ်မြင်ပြီး ရွံမှာတဲ့၊ ကျုပ်ကြုံခဲ့တဲ့ မိန်းမတွေ တစ်ယောက်မှ ဒီလိုမပြောဘူး။

“အပျိုစစ်စစ်လေးဟာက ရွံစရာ မရှိပါဘူးဟ”

“သမီးကတော့ ဘဘကြီး ရွံမှာဘဲ ကြောက်တာ”

“ကဲဟာ ငါရွံမရွံ ချွတ်ကြည့်မှဘဲ သိမှာဘဲ၊ ကဲ လာ ဒီမှာအိပ်ချလိုက်”

ကျုပ်ကိုခွထိုင်နေတဲ့ ခင်ဝိုင်းကို အသာပွေ့ပြီး ဆိုဖာပေါ် လှဲချလိုက်တယ်။ ကျုပ်ဆိုဖာက ရှည်လည်းရှည်၊ ကျယ်လည်းကျယ်၊ ၃ ယောက်လောက်ကောင်းကောင်းထိုင်လို့ရတဲ့ loveseat ဆိုတော့ ခင်ဝိုင်း ကောင်းကောင်းလှဲချလို့ရသည်။ ခင်ဝိုင်းက အလိုက်သင့်လှဲချရင်း သူ့မျက်နှာကို သူ လက်ဝါးနဲ့ အုပ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်က သူ့နောက်မှာ ထိုင်လျက်။

“ကန်တော့နော် ကန်တော့ ဘဘကြီး၊ သမီး ရှုးတွေ ထွက်ကျထားလား မသိဘူး”

ရုတ်တရက် သူဘာပြောလဲ ကျုပ်သဘောမပေါက်။

“ဘာလဲဟ၊ ဘာရှုးထွက်ကျတာလဲ”

“ဟို ဟိုလေ စောစောက ဘဘကြီး နို့ရည်သောက်တာ သမီး ရှုးတွေ ထွက်ကျလား မသိ၊ အဲဒါ ညစ်ပတ်ပြီး ဘဘကြီး ရွံမှာစိုးလို့၊ ရေနဲ့ အရင်သွားဆေးလိုက်ရမလား”

ဪ အခုမှ သဘောပေါက်တယ်၊ ကျုပ်စောစောက သူ့နို့ရည်သောက်တော့ ဖီးလာပြီး အောက်က အရည်ကြည် လိုက်ထားတာကို သူရှုးထွက်တယ် ထင်နေတာထင်ပါရဲ့။ အဲဒါကျုပ်ကို ပြောချင်လို့ ရှက်ရှက်နဲ့ မျက်နှာကို အုပ်ပြီး ပြောတာကိုး၊ ခင်ဝိုင်း တကယ့်ကို ဘာမှမသိပါလား၊ ဒီခေတ်ကြီးမှာ သူ့လိုလူမျိုး ရှိသေးတာ အံ့ပါရဲ့။

“နေပါဦး၊ ငါကြည့်ဦးမယ်၊ နင့်ထမီကြီး ဆွဲတင်လိုက်၊ တော်ကြာ နင့်ထမီကိုင်ပြီး ငါဘုန်းနိမ့်နေဦးမယ်”

ကျုပ်ဘေးမှာ ဒူးနှစ်ဘက်ထောင်ပြီး ပက်လက်လဲနေတာမို့ ပေါင်ရင်းလောက်ထိ လန်တက်နေတဲ့ ထမီကို ကျုပ် မဆွဲချွတ်ချင်တာကြောင့် သူ့ကို ပြောလိုက်တော့ မျက်နှာကို အုပ်ထားတဲ့ လက်ကိုဖယ်လို့ သူ့ထမီကို လုံးလိုက်ရင်း ဗိုက်ပေါ် ဆွဲတင်လိုက်တယ်။ အောက်ကတော့ အသစ်နီးပါး တောက်ပြောင်နေတဲ့ အသားရောင် အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး၊ အဖွားကြီးစတိုင် ပွယောင်းယောင်း အတွင်းခံဘောင်းဘီတော့ မဟုတ်၊ ခေတ်ဆန်ဆန် တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ပေါင်ရင်းပြတ်ပြတ်နဲ့ ဂွကြားကိုသိုင်းအုပ်ထားတဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီ။ ခင်ဝိုင်းက ဝယ်တတ်သားဘဲ။

ဒူးနှစ်ဘက်ကို ထောင်ပြီး စေ့ထားတာမို့ ဂွကြားကို ကောင်းကောင်းမတွေ့။ ကျုပ်က အချိန်ဆိုင်းမနေဘဲ သူ့ဒူးနှစ်ဘက်ကို ဆွဲကားလိုက်တော့ သူက အလိုက်သင့် ကားပေးရင်း ကျုပ်ကို ကြည့်နေတာ သတိထားမိလိုက်တယ်။ ကျုပ်စိတ်ထင် ခင်ဝိုင်း စိတ်ထဲမှာ ရှက်တာထက် သူ့ဟာကို ကျုပ်မြင်ပြီး ရွံသွားမှာ ပိုကြောက်နေပုံရတယ်။

ခင်ဝိုင်းပြောသလိုဘဲ အတွင်းခံဘောင်းဘီ ဂွကြားမှာတော့ စိုပြီး ကွက်နေတာ တွေ့လိုက်တယ်။ ခင်ဝိုင်း စောစောက ကျုပ်နို့စို့တာ အရသာတွေ့ပြီး အောက်က အရည်ကြည်တွေ ဆင်းထားတာဘဲဖြစ်မယ်။ အဲဒါကို သူ့စိတ်ထဲ ရှုးတွေ ထွက်ကျတယ် ထင်နေပုံဘဲ။ သူ့ကို ဒါတွေသိအောင် သူ့ကို ပြောပြတဲ့သူ ရှိပုံမရ။ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်ကိုကြည့်နေတာမို့ သူ့ကို ပြန်ကြည့်ရင်း

“ကြည့်ရတာ နင့်ထွက်ကျထားတာ သေးတွေ မဟုတ်ပါဘူးဟ။ အဲ့ဒါ နင့်ကိုယ်ကထွက်တဲ့ အသက်ရှည်ဆေးဘဲဖြစ်မယ်။ ခပ်ချွဲချွဲလေး ဖြစ်နေတာ မို့လား။ နေဦး ငါကိုင်ကြည့်ဦးမယ်”

ပြောပြောဆိုဆို သူ့ပေါင်ကြားက စိုနေတဲ့အကွက်ကို ကျုပ်လက်နဲ့ထိပြီး ပွတ်ကြည့်လိုက်တယ်။ သေချာတာပေါ့၊ အရည်ကြည်တွေ ထွက်ထားတာ။

“အို့ အို့ ဘဘကြီး”

“ဟုတ်တယ်ဟ၊ သေးမဟုတ်ဘူး၊ ချွဲနေတာ၊ အဲဒါမှ အသက်ရှည်ဆေး၊ နင် အဲ့လိုထွက်တာ ကောင်းတယ်”

“နေဦး ဘောင်းဘီချွတ်ပြီး နင့်ဟာ သေချာကြည့်ဦးမယ်”

ဆိုပြီး ကျုပ်လည်း ဘုန်းနိမ့်မှာ မကြောက်တော့ဘဲ သူ့ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်လိုက်တော့တာပါဘဲ။ ကျွတ်သွားတဲ့ ဘောင်းဘီကို ကြမ်းပေါ် ပစ်ချရင်း ခင်ဝိုင်းပေါင်ကြားကို သေချာကြည့်မိတယ်။ ဘာမှပြုပြုပြင်ပြင် မလုပ်ထားတဲ့ ခင်ဝိုင်းပေါင်ကြားက သဘာဝအတိုင်း၊ အမွေးတွေက ဆီးခုံရော သူ့မိန်းမကိုယ်တဝိုက်ရော ပေါက်နေပေမဲ့ မဲမဲသဲသဲထူထူအုပ်အုပ်ကြီးတော့ မဟုတ်၊ ခပ်ပါးပါးလျှလျှလေးလည်း မဟုတ်၊ အမွေးအောက်က အတွင်းသားကို မြင်သာတယ်ဆိုရုံလောက် အနေတော်လေး၊ သူ့ဟာက မိန်းမသဘာဝ အတိုင်း ခပ်ညိုညိုလေး ဖြစ်နေပေမဲ့ ရုပ်ဆိုးပန်းဆိုး မဲသဲနေတာတော့ မဟုတ်၊ သူ့အသားအရည်၊ သူ့ပုံနဲ့ သူ့ပစ္စည်းက ကြည့်ရတာ အချိုးကျပြီး ကျုပ်ကို ရွံလောက်အောင် မဖြစ်။

“နင့်ဟာက ရွံစရာ မကောင်းပါဘူးဟ၊ ချစ်စရာတောင် ကောင်းသေး”

ကျုပ်ပြောလိုက်မှ သူစိတ်ပူနေတာ ပျောက်သွားသလို မျက်နှာက ကြည်လင်သွားသလို ဖြစ်သွားပေမဲ့ မိန်းမသဘာဝကိုတော့ နဲနဲပြသေးတယ်။

“ဘဘကြီးနော် မဟုတ်တာ မပြောနဲ့”

“ဟ ငါက ဘာမဟုတ်တာ ပြောလို့လဲ၊ ချစ်စရာကောင်းလို့ ကောင်းတယ် ပြောတာဘဲ၊ ဒါရွံစရာရှိလို့လား၊ ကဲကြည့်”

ကျုပ်က သက်သေပြတဲ့အနေနဲ့ သူ့ပေါင်ကြားကို အုပ်ကိုင်လို့ ခပ်ဖွဖွလေးပွတ်လိုက်တော့ ခင်ဝိုင်း အို့ အို့ အို့ အို့ နဲ့၊ မရပ်ဘဲ ဆက်ပွတ်ပေးလိုက်တော့ ကော့လိုက် ကွလိုက် ဖြစ်လာပြီး

“အို့ အို့ အို့ အို့ ဘဘကြီး၊ ဟို့စ် ဟို့စ် ”

သူဖီးလ်တက်လာရင် ဖြစ်နေကြအတိုင်း ပါးစပ်နဲ့ အသက်ရှူသလို တရှီးရှီး။ အခြေအနေကတော့ ကျုပ် ခင်ဝိုင်းကို ဆွဲစားချင် စားလို့ရနေပြီဆိုတာ သိပေမဲ့ ကျုပ်မစားသေး။ ကျုပ်အနေနဲ့ ဆွဲစားလိုက်တာထက် သူ့ကို အခုလို ကလိလို့ သာယာပြီး လီးတောင်နေရတာကိုဘဲ ပိုကြိုက်နေတယ်။ ကျုပ်အသက်အရွယ်အနေနဲ့ ဆွဲစားလိုက်လို့ အရည်ထွက်ပြီး ပြီးသွားတဲ့ အရသာထက် အခုလို ကလိပြီး ခင်ဝိုင်း ဖီးလ်တက်နေတာကို ကြည့်ရတာက ပိုအရသာရှိနေတယ်။ လုပ်မယ်ဆိုရင်လည်း တချီထက် ပိုမနိုင်ဘူးဆိုတာကို ကျုပ်ကိုယ်ကျုပ်လည်း သိတယ်။

ငယ်ငယ်ကဆို ဘာပြောကောင်းမလဲ၊ ဂွင်ထဲ တချက်ဝင်လာတာနဲ့ အိပ်ယာပေါ် ရောက်ပြီး တချီပြီးတချီ ဆော်ပြီပေါ့။ အခုတော့ အသက်ကြီးလာပြီဆိုတော့ ငယ်ငယ်ကစိတ်မျိုး အဲ့လောက် မပြင်းတော့။ ပြီးတော့ ကျုပ်ကလည်း ဇာတ်လမ်းစကတည်းက သာယာမှုကိုဘဲ ဦးစားပေးပြီး အသက်ရှည်ဆေးသာ မှီဝဲမယ် ဟိုဒင်းကတော့ မပါဘူးဆိုပြီး လေသံပစ်ထားတော့ ဆွဲစားဘို့ကိစ္စကို သိပ်ဦးစားမပေးမိဘူး။

အခု တကိုယ်လုံး ချွတ်ပြီးနောက်ပိုင်း ကျုပ်က သူ့ကို မရွံဘူးလို့ ယုံသွားလို့လားတော့ မသိ၊ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်ကို ရှက်တာ ပြုတာ မရှိတော့သလိုဘဲ၊ သူ့ပုံစံက ကျုပ်ဘာလုပ်လုပ် အဆင်သင့်။ တခါတခါ ကျုပ်ဝသီအတိုင်း မလုပ်ခင် ပါးစပ်က ဘာဘာညာညာ ပြောနေပေမဲ့ ကျုပ်စကား ခင်ဝိုင်း တကယ်ယုံတာလား၊ သူခန္တာကိုယ် ကျုပ်ကို ရောင်းထားလို့ ကျုပ်ဘာလုပ်လုပ် ခံနေတာလားတော့ မသိ။ အကွန့်ကို မတက်တော့ဘူး၊ ကျုပ်ပြောသလို နေပေးတာဘဲ။ ကျုပ်ပေးတဲ့ အထိအတွေ့ကို ခင်ဝိုင်းကြိုက်နေတယ် ဆိုတာကိုတော့ ကျုပ်အသေအချာ သိတယ်။ သူက ပိုက်ဆံလည်းရတယ်၊ သာယာမှုလည်းရတယ် ဆိုတဲ့သဘော တွက်ချင်တွက်မှာပေါ့။ သူ့ဖာသာ ဘယ်လိုတွက်တွက် ကျုပ်အတွက်ကတော့ သူကြိုက်ဘို့က အရေးအကြီးဆုံးဘဲ၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ငါမအိုသေးဘူးလို့ ကျွေးကြော်လို့ရတဲ့ သဘောပေါ့။

ခင်ဗျားတို့ သိမှာပေါ့။ မိန်းကလေးဆိုတာ တစ်လတခါ ဓမ္မတာတော့ လာတာပါဘဲ။ တွက်ကြည့်လိုက်ရင် ခင်ဝိုင်းနဲ့ စ ဈေးတည့်ပြီး ကလိနေတာ အခုဆို ၃ ပတ်လောက်ရှိရောပေါ့။ တစ်ပတ်ကို ၂ ကြိမ် ၃ ကြိမ်လောက် အကြမ်းဖျဉ်းနဲ့တွက်ရင် ၇ ကြိမ် ၈ ကြိမ်လောက် ခင်ဝိုင်းနဲ့ ဆုံပြီးပြီလို့ ပြောလို့ရတာပေါ့။ ကျုပ်လည်း အတိအကျ မမှတ်မိသလို သူ့ကို ဘယ်လောက်ပိုက်ဆံပေးပြီးပြီလဲ ဆိုတာလည်း မသိတော့ပါဘူး။

“ဘဘကြီး၊ ဒီနေ့တော့ ထမီ မချွတ်တော့ဘူးနော်”

“ဘာလို့လဲဟ”

“ဟိုလေ သမီး ရာသီသွေးလာနေတာ၊ အဲဒါမကောင်းဘူး”

“အော် အေးဟ၊ ဒါဆို မချွတ်နဲ့”

“ဒါဆို ဒီနေ့ ဘာမှမလုပ်တော့ဘူးလား ဘဘကြီး”

ကျုပ်အတွေ့အကြုံအရတော့ မိန်းမတွေဟာ ရာသီလာရင် ပိုစိတ်ထတယ် ဆိုဘဲ၊ ဒီလိုနေ့မျိုးမှ ပိုကလိလို့ကောင်းပြီး ခိုင်းတိုင်း အောင်မြင်တာ။ ဒါကြောင့်

“ဟ ဘာလို့ ဘာမှမလုပ်ရမှာလဲ၊ နို့ရည်သောက်လို့ ရနေတဲ့ဟာ”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် မသိဘူးလေ၊ ဘဘကြီးက ဘာမှ မလုပ်တော့ဘူးလားလို့”

“အမယ် ငါ့ကိုလာပြောနေသေးတယ်၊ နင်ကလည်း နို့စို ခံချင်နေတဲ့ဟာကို”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘဘကြီးနော်”

“အတော်ဘဲ ငါတောင် နင့်ကို မေးမလို့၊ အဲဒါ ဘယ်နေ့လာမလဲ ဆိုတာ၊ အခုတော့ လာတာနဲ့ အတော်ဘဲ”

“ဘာလဲဟင် ဘဘကြီး ဘာကိုပြောတာလဲ”

“အော် မိန်းမတွေ အဲဒါလာပြီး ရပ်သွားရင် သွေးသစ် သားသစ် ပြန်ဖြစ်တယ်လေ၊ နင်သိလား”

“အင်း”

“အေး သွေးသစ်သားသစ် ပြန်ဖြစ်ပြီး ထွက်လာတဲ့ အရည်ကိုသောက်ရင် အသက်ရှည်ဆေးအတွက် စွမ်းတယ်ဟ”

“ဘယ်ကထွက်တာလဲ”

“နင်ကလည်း နင်အောက်က ထွက်ထွက်နေတဲ့ အရည်လေ”

“အယ် . . အဲဒါကို ဘဘကြီးက . . .”

ခင်ဝိုင်းက သဘောပေါက်သွားပြီး အံ့သြသလို ဖြစ်သွားကာ စကားတဝက်တပျက်နဲ့ ရပ်ပြီး ကျုပ်ကို မျက်လုံးဝိုင်းကလေးနဲ့ ကြည့်တယ်။

“အေး၊ လုပ်ရမှာဘဲဟ ခင်ဝိုင်းရ၊ မတတ်နိုင်ဘူး၊ စပြီးတဲ့နောက်တော့ ဟိုဟိုဒီဒီ ရှောင်နေလို့တော့ မဖြစ်ဘူး”

“အာ ဘဘကြီးကလဲ”

“မအာနဲ့ နင်က အဲဒီနေရာ သေသေချာချာ သန့်သန့်ပြန့်ပြန့်ထားတော့၊ အိမ်သာတွေ ဘာတွေဝင်ပြီးလည်း ဆပ်ပြာနဲ့ သေသေချာချာဆေး၊ ခန ခန ဆေးဟာ၊ ကြားလား”

“အာ မတော်တရော်ကြီး၊ မလုပ်လို့ မရဘူးလား ဘဘကြီး”

“ဟ ငါက ပိုတောင် မလုပ်ချင်သေး၊ နင်စဉ်းစားကြည့်လေ၊ နင့်ပေါင်ကြားထဲက ထွက်တဲ့အရည် ငါယက်ပြီး သောက်ရမဲ့ ကိစ္စ၊ ငါကိုယ်ငါတောင် မနဲ အားမွေးရမှာ”

“အိ . . တော်တော့ တော်တော့ ဘဘကြီး မပြောနဲ့တော့ ရှက်စရာကြီး”

ခင်ဝိုင်း ဒီတခါ တကယ်ရှက်သွားတယ်ထင်တယ်၊ ကျုပ် လက်မောင်းကို သူ့လက်နဲ့ တွန်းတွန်းပြီး ပြောတယ်။

“အေး ငါလည်းမပြောချင်ဘူး၊ နင်သာ အခုအချိန်ကစပြီး သေသေချာချာ ဆေးကြောပြီး သန့်နေအောင် ထားတော့၊ ကြားလား”

“အာ”

“ကြားလားဆို”

“အင်း၊ ဒါပေမဲ့ . . .”

“အာ အကွန့်မတက်နဲ့တော့၊ နင့်အလုပ်က သန့်အောင်ထား၊ ငါလည်း လုပ်မလား မလုပ်လား မသိဘူး၊ တော်ကြာ ငါ စိတ်ပေါက်ပြီး ဝုန်းကနဲ ထလုပ်ဖြစ်ရင် နင် အဆင်သင့်ဖြစ်နေအောင် အမြဲသန့်နေဘို့ လိုတယ်ဟ၊ ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်ကြီး ဖြစ်နေရင် ငါရွံ့တယ်၊ ကြားလား”

ခင်ဝိုင်းက ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းချပြီး ခေါင်းညှိမ့်ပြတယ်။ သူ့ ဟင်းကနဲချတဲ့ သက်ပြင်းက အင်း လို့ ကျုပ်ကြားလိုက်သလိုဘဲ။

“ကဲ ဒါဆိုရင် နို့ရည် သောက်တော့မယ်၊ လာ ရှေ့တိုး”

ကျုပ်လည်း ခင်ဝိုင်းကို ပေါင်ပေါ်ဆွဲတင်လို့ ထုံးစံအတိုင်း အပျိုနို့ရည်သောက်ဘို့ လုပ်ငန်းစလိုက်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ တဝတပြဲ နို့ရည်သောက်ပြီး ခနနှပ်နေရင်း

“ခင်ဝိုင်း”

“အင်း၊ စို့ဦးမလို့လား”

“နေပါဦးး၊ နင့်ကို ပြောမလို့၊ အခုဆို ငါ့ဟာက အရင်လို မဟုတ်တော့ဘူး သိလား၊ တော်တော်စွမ်းလာတယ်ဟ၊ အကြာကြီး မာနေတာ၊ နင်သတိထားမိလား”

“အင်း”

“ဟဲ ဟဲ အဲလို မာနေတော့ ငါကကြွားချင်လာတာ၊ နင်ကိုင်ကြည့်ဟာ”

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘဘကြီးက ပေးကိုင်ချင်နေတာမို့လား”

ခင်ဝိုင်းက ဒါမျိုးကြ အထာတော့ နပ်တယ်။

“ဟား ဟား ဟား ဟား ငါကပေးကိုင်ချင်နေမှန်း နင်ဘယ်လိုသိလဲ”

“သိတာပေါ့”

“သိရင်လည်း ကိုင်ဟာ၊ ကိုင်ရုံတင် မကဘူး စုပ်လည်းစုပ်ကြည့်၊ နောက်တခါဆို နင့်ဟာကို ငါလုပ်မှာဆိုတော့ နင်က အရင်ဦးအောင် လုပ်ဟာ၊ ဒါမှ ငါလည်း လုပ်ရဲမယ်”

ဂွင်က ဝင်ချင်တော့ အကွက်က မိသွားတယ်။

“ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘဘကြီးကတော့ တကယ်ဘဲ”

“ကဲ ထ၊ ငါ့ပေါင်ကြားထဲလာ”

ကျုပ်ပေါ်ခွထားတဲ့ ခင်ဝိုင်းကို ဆွဲထူပြီး ကျုပ်က ဆိုဖာပေါ် ဘေးတိုက် လက်တန်းကိုမှီပြီး ထိုင်လိုက်ကာ ခင်ဝိုင်းကို ပေါင်ကြားထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်တယ်။ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်ပေါင်ကြားမှာ မှောက်ပြီး နေရာယူပြီးသည်နှင့် လုံချည်ကို ဖြေချပေးလိုက်သည်။

“ကြည့် နင့်ကိုပြောနေတာနဲ့ သိပ်တောင် မမာတော့ဘူး၊ ကိုင်ပြီး သေသေချာချာ စုပ်ဟာ၊ ပြန်မာလာအောင်”

ပထမတော့ ခင်ဝိုင်းက မကိုင်ရဲ၊ သေသေချာချာကြည့်နေပြီးမှ မဝံ့မရဲ ကိုင်သည်။ နောက်တော့ မဝံ့မရဲ သူ့နှုတ်ခမ်းနှင့် တေ့ကြည့်သည်။ နောက် မဝံ့မရဲဖြင့် ငုံကြည့်သည်။ ကျုပ် ဘာမှမပြော၊ ခင်ဝိုင်းဆံပင်ကို သပ်ပေးရင်း သူလုပ်သမျှ မှိန်းခံနေတာ အရည်ပါ ပန်းထွက်တယ်၊ တကယ်။

အဆင့်ကတော့ တော်တော်တက်နေပြီဗျ။ ကျုပ်ကလည်း အခုမှ ခင်ဝိုင်းကို စားချင်စိတ် ပိုဖြစ်နေတယ်။ စားချင်စိတ်ကဖြစ်နေတော့ ခင်ဝိုင်းစကားနဲ့ဆို ကျုပ်ဟာက ဟိုဟာ ပိုဖြစ်နေတာပေါ့။ ဟိုဟာဖြစ်တာမှ တော်တော်နဲ့ကို ပြန်မကျအောင် ဖြစ်နေတာ။ ကျုပ်လည်း ခင်ဝိုင်း စစုပ်ပေးတဲ့ အချိန်ကစပြီး စားချင်နေတော့တာ။ တခါတခါ သူ ကျုပ်ကို ခွထားတဲ့ အချိန်မှာ ထိုးသွင်းလိုက်ရင်ကောင်းမလား လို့တောင် စဉ်းစားမိတယ်။ ထိုးသွင်းချင်ရင်လည်း လွယ်လွယ်လေး ဖြစ်နေတဲ့ဟာ၊ ကျုပ်ပေါင်ပေါ် သူ့ပေါင်ကြီး ဖြဲပြီး ခွထားတဲ့ဟာကို အသာလေးတေ့ပြီး ကော့ထိုးလိုက်လို့ကော့ ဘယ်ပြောကောင်းမလဲ။ ရှလွတ်ဆိုပြီး တန်းဝင်လောက်တယ်။ သူ့ဟာကလဲ အမြဲချွဲကျိနေတာကိုး။ အခုတောင် မကြာမကြာ အဝတေ့မိပြီး ဝင်လုလုဖြစ်သွားတဲ့ အကြိမ်က တော်တော်များနေပြီ။ လမ်းကြောင်း မနည်းလွှဲနေရတယ်။ တော်ကြာ ဇွတ်ကနဲ ဝင်သွားရင် ဘဘကြီး ညာတယ် ဇာတ်လမ်းဖြစ်လာတော့မယ်။ ဘဘကြီး ညာတယ် ဇာတ်လမ်းထက် မတော်တဆ ဗိုက်ကြီးသွားမှ ပြသနာ။

ခင်ဝိုင်းနဲ့ ကျုပ်ကြားမှာ အသက်ရှည်ဆေးမှီဝဲတဲ့ ကိစ္စကတော့ အဆင့်ကုန်နေပြီဗျ။ သူ့ဆီက ထွက်တဲ့ အသက်ရှည်ဆေး မှန်သမျှ ကျုပ်သောက်နေတာကိုး။ သူ့ဆီက နောက်ဆုံးအဆင့် အသက်ရှည်ဆေး ကိုတော့ မသောက်ခင်ကတည်းက အစပျိုးထားတာဆိုတော့ တကယ်အခွင့်အရေးတာနဲ့ ဟတ်လိုက်တာဘဲ။ စည်းရုံးနေစရာတောင် မလိုတော့ဘူး။ နှစ်ယောက်စလုံးကလည်း လုပ်ချင်နေပြီလေ။ လုပ်ချင်နေပါတယ်ဆိုမှ ကျုပ်မိန်းမကလည်း အဲဒီအပတ်က လူမစုံလို့ဆိုလား ၄ ရက်လောက် မာကျောက်ဝိုင်း မသွားတော့ ကျုပ်လည်း လှိမ့်ပိတ် အောက်အီးနေနေရတာ။ လူက ယက်ချင်နေပြီ။ ခင်ဝိုင်းကိုတော့ လစ်ရင် လစ်သလို ကျုပ်က အပြောနဲ့ နူးနေတာ။ ငါတော့ ဒီတခေါက် နင့်အောက်က အရည်ကို သောက်တော့မယ်၊ ငါအရမ်းသောက်ချင်နေတာ၊ နင့်ဟာကို သေချာဆေးထား ဘာညာပေါ့။ ကျုပ်သိတာပေါ့၊ ကျုပ်အပြောနဲ့တင် ခင်ဝိုင်း အောက်က အရည်တစိုစို ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ၊ သူလည်း မိန်းမဘဲ၊ အကိုင်ခံရတောင် ဒီလောက် ဖီးတက်နေတာ အယက်ခံရမယ်ဆို ဘယ်လောက်ဖီးတက်မလဲဆိုတာ သူတွက်တတ်မှာပေါ့။

အခွင့်အရေးရတာနဲ့ ဘာပြောကောင်းမလဲ ခင်ဝိုင်း တကိုယ်လုံး ဆွဲချွတ်ပြီး ဆိုဖာပေါ် တွန်းလှဲလို့ ပေါင်ကြားတဲ့ ခေါင်းအပ်လိုက်တာဘဲ၊ ဘာစကားမှ ပြောမနေတော့ဘူး။ အဲ တစ်ခွန်းတော့ ပြောလိုက်တယ်၊ နင် အရည်တွေ ထွက်လာရင် ငါ့ကို အချက်ပေးဦးလို့၊ နို့ရည်ထွက်တာလည်း သူအချက်ပေးနေကြဆိုတော့ သူ ဘာလုပ်ရမလဲ သူသိတယ်။ ကျုပ်တက်ယတ်တော့ ခင်ဝိုင်းလည်း ဘာမှမပြောဘူး၊ ပေါင်ကားပေးပြီးတော့ကို ခံတာ၊ အပလာတွေ တစ်ခုမှ မလုပ်ဘူး။ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း ခံချင်လျှက် စက်စက်ယို ဖြစ်နေတာကိုး။

အဲဒီနေ့က ကျုပ်လည်း ငတ်သမျှ အတိုးချသောက်လိုက်တယ်။ ခင်ဗျားတို့ စဉ်းစားကြည့် ကျုပ်ပါးစပ် အဲ့ဒီအရည်နဲ့ ကင်းကွာနေတာ နှစ်မနည်းတော့ဘူးလေ။ ကျုပ်အဖြစ်ကို လွန်တယ်ပြောတဲ့သူကတော့ ကိုယ်ချင်းစာစိတ် တော်တော်ကင်းမဲ့တဲ့သူဘဲ ဖြစ်လိမ့်မယ်။ ခင်ဝိုင်းကလည်း သူအရည်ထွက်ကြောင်း အချက်ပေးတာ ခနခန၊ ကျုပ်လည်း မေးရိုးတွေ ညောင်းတဲ့အထိကို အပြတ်တီးပစ်လိုက်တာ။ နောက်မှ အမောဖြေပြီး သူ့ကို အလှည့်ပေးလို့ ဇာတ်လမ်းကို အဆုံးသတ်လိုက်ရတယ်။

ခင်ဝိုင်းလည်း အခု ကျုပ်အရည်နဲ့ တော်တော်ရင်းနှီးနေပြီ၊ ပထမတခါဘဲ အရည်ပန်းတာ ဟိုပေဒီပေ ဖြစ်ဖူးတယ်။ နောက်ပိုင်း အရည်ထွက်ပြီဆို သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေး ခင်ဝိုင်းပါးစပ်ထဲ ပျောက်သွာတာဘဲ။ ကျုပ်ကလည်း ပြောတယ်လေ။ ငါ့အရည်ကလည်း နင့်အတွက် အားရှိပါတယ်ဟ ပေါ့။ သူကတော့ ကျုပ်ပြောသမျှ လက်ခံတာပါဘဲ။ အခုတော့ ခင်ဝိုင်းနဲ့ ကျုပ်က သူ့ဟာ ငါသောက်၊ ငါ့ဟာ သူသောက် ဖြစ်နေပြီ၊ အဲဒီလို ဖြစ်နေမှတော့ ကျုပ် ခင်ဝိုင်းကို မစားချင်ဘဲ နေနိုင်တော့မလား။ အခုလည်း နှစ်ယောက်သား အားဆေးတွေ သောက်ပြီးလို့ ခင်ဝိုင်းကို ဖက်ပြီး မှိန်းနေတုန် စပ်စုလိုက်တယ်။

“နင် ငါပေးတဲ့ပိုက်ဆံတွေ စုထားတာ ဘယ်လောက်ရပြီလဲ”

“တသိန်းနဲ့ ခြောက်သောင်းတောင်ရှိပြီ ဘဘကြီး”

ဒါတောင် ကျုပ်က ၅ ထောင်ပေးလိုက် တစ်သောင်းပေးလိုက်နဲ့။ အခုနောက်ပိုင်း အရည်သောက်တော့မှ တစ်သောင်းလောက် ပုံမှန်ပေးဖြစ်တာ။

“ဟ အများကြီး ရနေပြီဘဲ”

“မများသေးဘူး ဘဘကြီးရ၊ သမီးလုပ်ချင်တာနဲ့ မလောက်သေးဘူး”

“ကဲ ဒါဆို ပြောပါဦး၊ ဘာလုပ်ချင်လဲဆိုတာ”

ကျုပ်လည်း ခင်ဝိုင်းက ဘာလုပ်ချင်လဲ မေးကြည့်တာပေါ့။ ဒီတော့ ခင်ဝိုင်းက ပြောပြတယ်။ သူ့ အမေကို ဈေးထဲမှာ ဟင်းသီးဟင်းရွက် ရောင်းတဲ့ ကုန်စိမ်းဆိုင်လေး ဖွင့်ပေးမလို့တဲ့။ အခုက ဈေးဘမ်းနဲ့ ရောင်းရတာဆိုတော့ နေရာ အတိအကျလဲ မရှိ၊ ဈေးထဲက ဆိုင်ကဘဲ တဆင့် ပြန်ဝယ်ရောင်းရတော့ အမြတ်လည်း နည်းတဲ့အပြင် ရောင်းမကုန်ရင်လည်း ရှုံးတာပေါ့။ ဒါကြောင့် ဈေးထဲမှာ နေရာသတ်သတ်မှတ်မှတ် ဆိုင်ခန်းလေးရရင် ပိုအဆင်ပြေမဲ့ အကြောင်း၊ နောက်ပြီး သူ့အဖေက သူများဆီက ဆိုက်ကားငှားနင်းရတော့ အုံနာခ ပေးရတာနဲ့ သူ အရက်သောက်တာနဲ့ ပိုက်ဆံတောင် မကျန်ဘူးပေါ့၊ အဲဒါ ကိုယ်ပိုင်ဆိုက်ကားဆို အုံနာခ ပေးရလည်း သက်သာမယ်၊ သူ့အဖေ မနင်းနိုင်ရင်လည်း သူများကို ငှားစားလို့ရတယ်ပေါ့။ သူ့ အစီအစဉ်ကို ပြောပြတယ်။ ခင်ဝိုင်းက တော်သားဘဲ၊ သူနိုင်တဲ့ဘက်က အစီအစဉ် လုပ်တတ်တယ်။ ဒီတော့ ကျုပ်ကလည်း ခင်ဝိုင်းအပြောကို နားထောင်ပြီး ကျုပ်တွက်ကိန်းနဲ့ကျုပ် ခပ်မြန်မြန်ဘဲ တွက်ချက်လိုက်ပြီး သူ့ကိုပြောလိုက်တယ်။

“နင်ပြောပုံဆို ၁၀ သိန်းလောက် လိုမယ်ဟ၊ ဆိုက်ကားက လိုင်စင်နဲ့ဆို ၆ သိန်းလောက်ထား၊ ဟင်းသီးဟင်းရွက် ဆိုင်ခန်းလေးက ၃ – ၄ သိန်းတော့ ရှိမယ်ထင်တယ်”

“ဟုတ်တယ် ဘဘကြီး၊ တစ်နှစ်လောက်နေရင်တော့ ဘဘကြီးပေးတာ စုတာနဲ့ ပြည့်မယ်ထင်တယ်”

“အေး ဒီလိုလုပ်၊ ငါ ၁၀ သိန်းပေးမယ်ဟာ”

“အယ် တကယ်ကြီးလား၊ အခုပေးမလို့လား”

“အေးပေါ့ဟ၊ ငါ့အလိုကို အကုန်လိုက်ရင် ပေးမယ်”

“ဘဘကြီးကလည်း အခုလည်း ဘဘကြီးအလို အကုန်လိုက်နေတာဘဲ”

“အေးလေ ငါသိပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ငါက အခု နင်သိတဲ့အတိုင်း လူငယ်လေးလို ဖြစ်နေပြီဟ၊ ဒီတော့ ငါ နင့်ကို ဟိုဒင်းလည်း လုပ်ချင်လို့”

“ဘဘကြီးကလဲ အဲဒါဆို သမီး ဒုက္ခရောက်မယ်ထင်တယ်”

သူက ကျုပ်ဘာကိုပြောလဲဆိုတာ ချက်ခြင်းသိတယ်။ မသိဘဲနေမလား၊ ကျုပ်ဟာက သူ့ပေါင်ကြားရစ်နေတာကိုး။

“မရောက်အောင် လုပ်ရမှာပေါ့ဟ၊ နင့်ကို ဗိုက်မကြီးနိုင်အောင် ဗိုက်မကြီးတဲ့ ဆေးထိုးပေးမယ်၊ ဒါဆို ငါဘယ်လောက်လုပ်လုပ် နင် ဗိုက်လည်းမကြီးဘူး၊ ဒုက္ခလည်း မရောက်တော့ဘူး၊ ဘယ်လိုလဲ”

သူက ဘာဒုက္ခကို ပြောတာလည်း မသိ၊ ကျုပ်က ကျုပ်ထင်တဲ့ ဒုက္ခကို ပြောလိုက်တယ်။ သူလည်း ခန တွေဝေသွားပြီး ပြန်ပြောတယ်။

“တကယ် ဒုက္ခမရောက်ရင်တော့ ဘဘကြီး သဘော”

“ဒုက္ခမရောက်ပါဘူးဟ၊ အဲ ပိုက်ဆံကတော့ နင့်ကို ၁၀ သိန်းကြီး အခုပေးလိုက်လို့တော့ မဖြစ်သေးဘူး၊ နင့်ကို လူတွေက မေးကြမှာပေါ့၊ ဘယ်ကရလဲလို့၊ ကောက်ရတယ်လို့လည်း ပြောလို့မဖြစ်ဘူးဟ၊ ဒီလိုလုပ် ၁၀ သိန်းကို ထီဖွင့်တဲ့ အခါကြ နင့်ကို ၁၀ သိန်းဆုပေါက်တဲ့ ထီလက်မှတ် ငါပေးမယ်။ ဒါဆို နင်က လူတွေကို ထီပေါက်ပြီး ပိုက်ဆံရတယ်ပြော မကောင်းဘူးလား၊ အခု ထီဖွင့်ဘို့ တစ်လလောက်ဘဲ လိုတော့တယ်၊ အဲဒါ နင် စောင့်လိုက်”

“အယ် ဘဘကြီးက ထီပေါက်တဲ့နံပါတ် သိလို့လား”

“နင်ကလည်း သိမလား၊ ထီဆိုင်မှာ ပေါက်တဲ့လက်မှတ် ဝယ်ရင်ရတယ်၊ နင်ကသာ ငါ့ဆီကရတာ မပြောဘဲ နင့်ဖာသာထိုးလို့ ပေါက်တယ်လို့ဘဲ လူတိုင်းကိုပြော၊ အဲဒါ အရေးကြီးတယ်၊ နင်နားလည်လား”

“ဘဘကြီး တကယ်ပေးမှာနော်”

သူက ကျုပ်ပေးမယ်ဆိုတာ နားကြားများ လွဲသလား ဆိုပြီး ထပ်မေးတယ်။

“နင်ကလည်း ပေးပါမယ်ဆို၊ နင့်ကို ၁၀ သိန်း ပေါက်တဲ့ ထီလက်မှတ်ပေးမယ်၊ အခု ပိုက်ဆံ တစိစိ မပေးတော့ဘူး”

“အင်း”

“ဒါဆို နင့်ကို ဆေးအရင်သွားထိုးပေးဦးမယ်၊ ကဲ ဒီနေ့ဘဲ သွားထိုးပေးမယ်”

“ဆေးက သမီး တသက်လုံး ဗိုက်မကြီးတော့ဘူးလား”

“တသက်လုံး မဟုတ်ပါဘူးဟ၊ ၆ လလောက်တော့ မကြီးတော့ဘူးပေါ့၊ ရပြီ ၆ လောက်ဆို၊ နင်လည်း ပိုက်ဆံရပြီး အဆင်ပြေရင် ငါ့အလုပ်က ထွက်မှာဘဲ”

“မထွက်ပါဘူး ဘဘကြီးကလဲ”

“ဘာမထွက်ဘူးလဲ၊ ထွက်ပြီး ဆိုင်နဲ့ဘာနဲ့ ကြီးပွားအောင်လုပ်၊ နင် အဆင်ပြေတာ ငါကြည့်ချင်တယ်၊ ငါက အခု နင့်ကို စေတနာရှိလို့ သက်သက်ကူညီတာ”

“သမီးကလည်း ဘဘကြီးကို စေတနာ ရှိပါတယ်နော်၊ ပိုက်ဆံရလို့ ပြောနေတာ မဟုတ်ဘူး၊ သမီး ပိုက်ဆံရှိရင် ဘဘကြီးကို ပိုက်ဆံပြန်ပေးမှာ”

“အေးပါ၊ ငါသိပါတယ်၊ ကဲ ဆေးသွားမထိုးခင်၊ ငါ့ကို အားရှိအောင် လုပ်ပေးဦး၊ စောစောက နင် ငါ့အရည်တွေ သောက်ထားတာ၊ အခု နင် ငါ့ကို ပြန်တိုက်ဦး”

“နို့ရည်လား ဘဘကြီး”

“နို့ရည် မသောက်တော့ဘူး၊ အချိန်မရှိဘူး၊ အပြင်သွားရဦးမယ်၊ လာ ထ၊ ငါ့ကို ခွပြီးဘဲ တိုက်”

ခင်ဝိုင်းက ထရပ်လို့ ဆိုဖာပေါ် လှဲအိပ်လိုက်တဲ့ ကျုပ်မျက်နှာပေါ် ခွလိုက်တယ်။ အဲ့လောက် စေတနာရှိတဲ့ ခင်ဝိုင်းကိုမှ ကျုပ် စေတနာ ပြန်မထားရင် ကျုပ်တော်တော် အသုံးမကျတဲ့ကောင် ဖြစ်သွားမှာပေါ့။ နောက် ခင်ဝိုင်းကို ခေါ်လို့ ကျုပ် အသုံးချနေကြ ဆေးခန်းမှာ ဆေးသွားထိုးပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အပြင်သွားတာ မိန်းမသိလို့ မေးရင် ဘဲကင်စားချင်လို့ ခင်ဝိုင်းကို ခေါ်ပြီး အပြင်သွားဝယ်တယ်လို့ ပြောလို့ရအောင် ဘဲကင်ပါ ဝယ်ပြီး ပြန်လာခဲ့တယ်။ ဟုတ်တယ် အိမ်အကူကို တစ်ယောက်ထဲ အိမ်မှာမထားရလို့ မိန်းမက အမိန့်ထုတ်ထားတာ။

“နင့်နို့သီးကလည်း မစို့ရသေးဘူး စူထွက်နေပြီ၊ နင် ဆွဲဆွဲထုတ်နေတာလား”

ထုံးစံအတိုင်း ကျုပ်အသက်ရှည်ဆေး မှီဝဲဘို့ အချိန်ရောက်လို့ ခင်ဝိုင်း အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်တာနဲ့ နို့သီးက အရင်လိုမဟုတ်၊ ပြူနေတာကို သတိထားမိပြီး မေးလိုက်တယ်။ ကျုပ်သတိထားမိတာတော့ ကြာပြီ၊ အခုမှ မေးဖြစ်တယ်။ ကျုပ်စိတ်ထင် ကောင်မလေးက တစ်ယောက်ထဲ စိတ်ထပြီး ကိုယ့်ဖာသာ ဆွဲထုတ်နေတယ် ထင်လို့။

“အာ ဘဘကြီးကလည်း သမီး မဆွဲထုတ်ပါဘူး”

သူက သူ့အတွင်းခံဘောင်းဘီကို သူ့ဖာသာ ချွတ်ချရင်း ကျုပ်ကို ပြန်ဖြေတယ်။

“ဒါဆို ငါစို့တာများလို့ အလိုလို စူထွက်နေတာဖြစ်မယ်”

ကျုပ်လည်း ဝတ်ထားတဲ့ စပို့ရှပ်ကို ဆွဲချွတ်၊ လုံချည်ကို ချွတ်ချပြီး ဆိုဖာပေါ် ထိုင်ချလိုက်တယ်။

“ဟုတ်မှာပေါ့။ ဘဘကြီက အရမ်းကြီးစို့တာကိုး”

ကျုပ်ထိုင်ချလိုက်တော့ ခင်ဝိုင်းက ကိုယ်လုံးတီးနှင့် ကိုယ်ပေါ် ခွလာတယ်။

“ဟ နင့်နို့က ဒီလောက်ချိုတာ၊ စို့မှာပေါ့၊ ဪ ဒါနဲ့ ငါမလုပ်တဲ့အချိန်ဆို နင် ခံချင်စိတ် မဖြစ်ဘူးလား”

“အိုး ဘဘကြီးကလည်း အကုန်လျှောက်မေးနေတာဘဲ”

“မေးတာပေါ့ဟ၊ ငါသိချင်တာ၊ ပြောစမ်းပါ ခံချင်စိတ် မဖြစ်ဘူးလား”

“ဖြစ်တာပေါ့”

“ဖြစ်တော့ ဘာလုပ်လဲ”

“ဒီအတိုင်းဘဲ နေပေါ့၊ ဘဘကြီးမှ မရှိတဲ့ဟာ”

ပြောရင်း အသင့်စူထွက်နေတဲ့ နို့သီးကို လှမ်းငုံလိုက်တယ်။ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်ခေါင်းကို ဖက်ပြီး ခံတယ်။ ကျုပ်လက်က ခန္တာကိုယ်နှစ်ခုကြား တိုးဝင်ပြီး နို့တဖက်ကို လှမ်းကိုင်တယ်။ တဖက်ပြီးတဖက် စို့ပေးလိုက်တော့ ခင်ဝိုင်း တဖြေးဖြေး အသက်ရှူသံပြင်းလာတယ်။ နို့သာမဟုတ် သူ့ကို ဆွဲမပြီး ဗိုက်သားလောက်အထိကို မျက်နှာအပ်ပြီး အပျိုနံ့ ရှူမိသည်။ ခင်ဝိုင်းကိုယ်က အမွှေးအနံ့သာ မသုံးပေမဲ့ ကျုပ်ဘဲ ထင်လို့လား မသိ ခပ်သင်းသင်း ရှုလို့ကောင်းသည့် အနံ့ရှိသည်။ ခင်ဝိုင်းက ဆိုဖာပေါ် ဒူးထောက်ကာ ကြွပေးရင်း ကျုပ် အလိုလိုက်သည်။ မှီသလောက် ဗိုက်သားလောက်ထိ နမ်းရင်း လက်က ပေါင်ကြားကို ကိုင်ကြည့်တော့ အရည်စိုနေလေပြီ။ အကွဲကြောင်းလေး အတိုင်း ဖွဖွလေး ပွတ်ကစားကြည့်တော့ ခင်ဝိုင်း ကော့လာပြီး ကျုပ်ပုခုံးကို ခပ်တင်းတင်း လာညှစ်သည်။

ခင်ဝိုင်းကိုယ်ကို အထက်အောက် လျှောက်နမ်းရင်း ကျုပ်ကိုယ်ကို ဆိုဖာပေါ် လှဲချလိုက်တော့ ခင်ဝိုင်း ပေါင်ကြားက အလိုက်တသိ ကျုပ်မျက်နှာပေါ်ရောက်လာတယ်။ ကျုပ်က အကွဲကို အသာဖြဲလို့ အတွင်းသားကို လက်ချောင်းနဲ့ ဖွဖွလေး ပွတ်ကစားရင်း

“ခင်ဝိုင်း”

“အင်း”

ခင်ဝိုင်းလေသံက ဖီးလ်အပြည့်

“ငါတို့ ဒီနေ့ ဟိုဒင်းလုပ်ကြမယ်”

“အခု လုပ်မလို့လား”

“ဟင်အင်း ဒါအရင်လုပ်ဦးမယ်”

“ဟိုဒင်းဆို နာမလား မသိဘူးနော်”

“နင်က အပျိုစစ်စစ်လေး ဆိုတော့ နဲနဲတော့ နာမယ်ထင်တယ်”

“အရမ်းနာမှာတော့ ကြောက်တယ်”

“အရမ်းနာမှာစိုးရင် နင့်ဖာသာ ဖြေးဖြေးသွင်းလို့ရတာဘဲ”

“သမီးက ဘယ်လိုလုပ်”

“ဒီလိုဘဲပေါ့၊ အခု ဒါအရင်လုပ်မယ်”

ကျုပ် ခင်ဝိုင်းခါးကို ထိန်းပြီး ပါးစပ်ပေါ် ဆွဲချလိုက်တော့ ခင်ဝိုင်းက အလိုက်တသိ ကျုပ်ပါးစပ်နဲ့ တေ့ပေးတယ်။ အရသာရှိချက်ကတော့ ကျုပ်တော်တော်နဲ့ မရပ်မိ။ ခင်ဝိုင်းလည်း တရှီးရှီးနဲ့ အသက်ရှူပြင်းချက်၊ ခင်ဝိုင်းက သုံးခါလောက် အချက်ပေးပြီးတော့မှ မေးရိုးတွေ ညောင်းပြီး ကျုပ်ပါးစပ် သူ့ပေါင်ကြားက ကွာသွားတယ်။ ကျုုပ်ပါးစပ် သူ့ပေါင်ကြားက ကွာသွားတာနဲ့ ခင်ဝိုင်းက အလိုက်တသိ ကျုပ်ကို ခွလျှက် ဒူးထောက် လက်ထောက်ပြီး သူ့ကိုယ်ကို အောက်အောက်ဘက် လေးဘက်ထောက်သွားလို့ ကျုပ်ပေါင်ကြားထဲမှောက်ပြီး ကျုပ်ဟာကို အသာကိုင်ရင်း ပါးစပ်နဲ့ ငုံလိုက်တယ်။ ကျုပ်အလှည့်ပြီးရင် သူ့အလှည့်ဘဲဆိုတာ သူသိနေတယ်၊ ပြောဘို့မလိုတော့။

ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်ဟာကို စုပ်ပေးပေမဲ့ ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် မကစားတတ်၊ ကျုပ်လည်း မသင်၊ သူတတ်တာက ကိုင်မယ် ငုံမယ်၊ ပြီးတော့ ညင်ညင်သာသာလေး စုပ်မယ်၊ ဒါလောက်ဘဲ။ ဒီလောက်လေးတင် ကျုပ် တော်တော် ဖီးလ်လာနေပြီ၊ ကျုပ်လည်း သူစုပ်နေတာ မှိန်းခံနေရင် အမောဖြေနေတယ်။ တော်တော်ကြာကြာလေး ဇိမ်ခံပြီးတော့မှ

“လာ”

ကျုပ်ဟာကို ကိုင်ထားတဲ့ သူ့လက်ကို ဆွဲခေါ်လိုက်တော့ ခင်ဝိုင်းက လေးဘက်ကုန်းထပြီး ကျုပ်ကို ခွရင်း စောစောကလို လေးဘက်ထောက် လာတယ်၊ ကျုပ်လည်း လှဲနေရာက ဆိုဖာလက်တန်းကို မှီထိုင်လိုက်တယ်။ သူ့ပေါင်ကြား ကျုပ်ဟာပေါ်ရောက်လာတော့

“လုပ်တော့မယ်ဟာ”

ပြောရင်း ကျုပ်ဟာကို သူ့ပေါင်ကြားကဟာနှင့် ထိပြီး တေ့လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ဟာကို ကျုပ်ကိုင်ပြီး သူ့ အကွဲကြောင်းကြားမှာ လေးငါးချက်လောက် ပွတ်ဆွဲလိုက်ပြီးမှ အပေါက်ဝ သေသေချာချာတေ့ရင်း

“နာမှာစိုးရင် နင်ဖာသာ နင် ဖြေးဖြေးလေး သွင်းလေ”

“ဘယ်လိုမျိုးလဲ ဘဘကြီး”

“ဒီလို အသာလေး ဖိချလိုက်”

လက်တဖက်က ခင်ဝိုင်းတင်ပါးကို အသာဖိရင်းပြောတော့ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်ပြောသလို အသာလေး ဖိချလိုက်တယ်၊ ကျုပ်ထိပ်ဖူးလောက် မြုတ်ဝင်သွားတယ် ထင်တာဘဲ။

“နာလား”

“ဟင်အင်း”

“ဒါဆို ဖြေးဖြေး ဖြေးဖြေးနဲ့ အဆုံးထိ ဖိသွင်း”

ခင်ဝိုင်းအသက်ရှုသံ ပြင်းနေသလိုဘဲ။ သူ တဖြေးဖြေး ဖိချတယ်။

“အ အ”

“နာလို့လား”

“အင်း နာတယ်”

အပျိုအမှေးပါး နေရာမှာ တစ်နေပြီထင်တယ်၊ အမှေးပါးကို ထိုးခွဲလိုက်မှ အဆုံးထိရာက်မယ်ဆိုတာ ကျုပ်သိနေတယ်၊ တကယ်ကတော့ အနာခံပြီး ထိုးချလိုက်ရင် တစ်ချက်ဘဲ နာမယ်၊ ကျုပ်ကူမှ ဖြစ်တော့မယ် ဆိုတာ ကျုပ်နားလည်လိုက်တယ်၊ သူ့သွင်းတာသာ စောင့်နေမယ်ဆို ကျုပ်အရည်သာထွက်သွားမယ် အဆုံးထိဝင်ဘို့မမြင်။

“နာရင် နင့်နို့ကို ငါစို့ပေးမယ်၊ နို့စို့နေရင် နာတာ ပျောက်တယ်ဟ၊ နင် နာတာပျောက်သွားတာနဲ့ ဖိချလိုက်”

“သမီး မလုပ်ရဲဘူး”

“လုပ်ပါဟ၊ ရဲရဲလုပ်၊ ငါနို့စို့နေတုန်း နင်ဖိချလိုက်၊ အခုတောင် တဝက်လောက်ဝင်နေပြီ”

ကျုုပ်သူ့တင်ပါးကို ထိန်းကိုင်ရင်း နို့သီးတဖက်ကို လှမ်းစို့လိုက်တယ်၊ အောက်ကလည်း တဝက်လောက် ဝင်နေတာကို နဲနဲပြန်ဆွဲထုတ်လို့ သူ့တင်ပါးကို အသာပြန်ဖိထည့်လိုက်တယ်။ နောက် အသာပြန်ဆွဲထုတ်လိုက် ပြန်ထည့်လိုက်နဲ့ ဝင်သလောက်လေးကို ပုံမှန်လေး ကစားပေးနေတယ်။ ခင်ဝိုင်း တဖြေးဖြေး စည်းချက်နားလည်လာပြီး အရှိန်ရလာတယ်၊ တချက်မှာတော့ ကျုပ် သူ့တင်ပါးကို ရုတ်တရက် အားနဲ့ ဖိချလိုက်တယ်။

“အ”

အသံတချက်ထွက်လာပြီး ကျုပ်ဟာ အဆုံးထိ ရောက်သွားတယ်။ ကျုပ်က ကော့ပြီး ပိုဝင်အောင် အတင်းကပ်ပေးလိုက်တော့

“အ အ နာတယ်”

အကျင့်မဖြစ်သေးတော့ မရသေး။ ကျုပ်လည်း အသာမှိန်းပြီး သူ့ကြောကို ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးလို့ နို့တဖက် ပြောင်းစို့ပေးလိုက်တယ်။ ကျုပ် မိန်းမနဲ့ မဆက်ဆံတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ မသိ၊ အခု ဝင်နေတာ အရသာရှိလိုက်တဲ့ ဖြစ်ခြင်း၊ ခင်ဝိုင်းကတော့ ပြောမနေနဲ့တော့၊ သူ့ခန္တာကိုယ် ကျုပ်ကိုယ်ပေါ် ပျော့ခွေနေတာ။

“ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ်”

“အ အ ရှီး ရှီး အ အ အ ရှီး ရှီး”

“ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ်”

“အ အ အ ရှီး ရှီး ရှီး အ အ ရှီး ရှီး”

နှေးနှေးတခါ မြန်မြန်တလှည့် စည်းချက်မှန်မှန် ထွက်ပေါ်နေသည့် အသံက ဘာသံမှန်း သိသာနေသည်။ ခင်ဝိုင်း ကျုပ်ဟာနှင့် ယဉ်ပါးသွားသည့် အချိန်ကစပြီး ငယ်စိတ်ပြန်ကြွလာတယ်။ အခု ဒီတခေါက်ကတော့ ခင်ဝိုင်းကို ကျုပ်ကုတင်ပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ်တင်လို့ သူ့ခြေထောက် နှစ်ဘက်ကို ထောင်ပြီး ပေါင်ရင်းကို ကိုင်ကာ အားရပါးရ ဆောင့်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ခင်ဝိုင်းက ကုတင်ပေါ်မှာ လက်နှစ်ဘက်ကားပြီး အိပ်ယာခင်းကို အတင်းဆုပ်ကာ တ အ အ တ ရှီး ရှီး ဖြင့် ကျုပ် ဆောင့်သမျှ မအောင့်နိုင်ပဲ အသံထွက်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ အသက်ကြီးလာလို့ အနားယူပြီးသည့် နောက်ပိုင်း ၂ နှစ်နီးပါးလောက် ဟိုစိတ်ပျောက်သလိုလို ရှိခဲ့ပေမဲ့ ယခု အကျင့်ရလာတော့ ငယ်သွေးပြန်ကြွနေသလို ဖြစ်နေသည်။ မာနေသည့်ကောင်ကလည်း တော်ရုံပြန်မကျတော့။ အခုလို မတ်တတ်ဆော်ရသည်မှာ လူမပင်ပန်း။ ဆောင့်သွင်းလိုက်သည့်အရှိန်က ဆီးခုံနှင့် ရိုက်ပြီး ပြန်ကန်ထွက်လာသည်မို့ သူ့အရှိန်နဲ့သူ မပင်မပန်း ကြာကြာဆောင့်နိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။

မပင်ပန်းဟု ဆိုသော်လည်း ကြာတော့ လူက အလိုလိုမောလာသည်။ ဒီပုံစံနှင့် လုပ်ရသည်ကို လေးဘက်ထောက် ပုံစံထက် ပိုသဘောကျသည်။ ကျုပ်ဆောင့်သည့်ဒဏ်ကြောင့် အလူးအလိမ့် ဖြစ်နေသည့် တဖက်လူ၏ မျက်နှာနှင့် ခန္တာကိုယ်ကိုကြည့်ပြီး လုပ်ရသည်ကို ကျုပ်ကြိုက်သည်။ အားရပါးရ မရပ်မနား အကြိမ်ပေါင်း မြောက်မြားစွာ ဆက်တိုင်ဆောင့်အပြီးမှာတော့ ခင်ဝိုင်းလည်း အသံမထွက်နိုင်တော့ အိပ်ယာခင်းကိုတောင် မဆုပ်ထားနိုင်ပဲ ပျော့ကျသွားသည်။ ဒီတော့မှ ကျုပ်လည်း ဆောင့်ချက်ကို ခနရပ်ကာ

“ဖူး မောလိုက်တာ၊ နင့်ကို လုပ်ရတာ ငါအသက်တောင် ထွက်တော့မယ်”

ခင်ဝိုင်း ဘာမှမပြောနိုင်သေး၊ ကျုပ်ရပ်လိုက်မှ သူ အသက်လုရှူနေရသည်။ ကျုပ်လည်း အဆုံးထိ သွင်းထားရင်း တဖူးဖူးဖြင့် အသက်ပြင်းပြင်းရှူကာ အမောဖြေနေရသည်။ နှစ်ယောက်သား ကိုယ်စီ အသက်ပြင်းပြင်းရှူကာ အမောဖြေပြီးတော့မှ

“ကောင်းလိုက်တာ ခင်ဝိုင်းရယ်၊ အီဆိမ့်နေတာဘဲ၊ နင်ရော ခံလို့ကောင်းတယ် မို့လား”

“သေတော့မယ် ဘဘကြီးရာ၊ အဲလောက်ကြီးဆိုတော့ သမီးသေမှာ”

“မသေပါဘူးဟ၊ ဒီလောက်ကောင်းတဲ့ဟာ”

“ကောင်းပေမဲ့ မခံနိုင်ဘူး ဘဘကြီးရ၊ အကောင်းလွန်ပြီး သေမှာ၊ အခု ဘာတွေဖြစ်နေပြီလဲ မသိဘူး။ အတွင်းမှာလည်း တစစ်စစ်နဲ့ လူလည်း ဘာမှန်းမသိတော့ဘူး”

“အာ ဒါက အစမို့ပါ၊ အကျင့်ရသွားရင် ကြာကြာထောင်းလေ ကောင်းလေ ဖြစ်သွားမှာဟ၊ ကဲ လုပ်ဦးမယ်၊ အမောပြေပြီး၊ ငါလည်း အခုမှ ငယ်စိတ်ထပြီး ကြမ်းချင်နေတာ၊ နင်လည်း အရသာရှိရှိခံ၊ အဲဒါမှ နှစ်ယောက်စလုံး ကောင်းမယ်”

ပြောလည်းပြော၊ သွင်းထားတဲ့ ကျုပ်ဟာက အရှိန်စယူသလို တဖြေးဖြေး ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက် စကစားလိုက်သည်။

“ဘဘကြီးကို သမီးကြောက်လာပြီ”

“နင်ကလည်း ငါ့လို အဖိုးကြီးတောင် ကြောက်ရင် ဘယ်လို ယောကျ်ားယူမလဲဟ”

“ဘဘကြီးကလည်း သမီး ယောက်ျားမယူတော့ပါဘူး”

“ဟ ဘာလို့ မယူရမှာလဲ၊ အချိန်တန် ယူရမှာပေါ့ဟ၊ ဒါပေမဲ့ နင်ယူရင် အားကိုးရတဲ့ ယောကျ်ားဘဲယူ၊ ကြားလား၊ ဒီတစ်ခုဘဲ လုပ်တတ်ပြီး ဘာမှ စောက်သုံးမကျရင်တော့ ယူလည်း အလကားဘဲ”

“မယူပါဘူးဆို”

“အေးပါ၊ ငါက နင်ယူရင် တကယ်အားကိုးရမဲ့ ယောကျ်ားကို ယူဘို့ ပြောတာ”

ကျုပ် စကားနဲ ရန်စဲ စကားဖြတ်လိုက်ပြီး စောစောက အရှိန်ယူထားတာကို အရှိန်မြှင့်လိုက်တယ်။ တဖြေးဖြေး အရှိန်မြင့်လာပြီး

“ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ်”

“အ အ ရှီး ရှီး အ အ အ ရှီး ရှီး သေပြီ သေပြီ”

“ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ်”

“အ အ အ ရှီး ရှီး ရှီး အ အ ရှီး ရှီး လုပ် လုပ် ဘဘကြီးရေ သမီးကို သေအောင်သာလုပ်တော့”

“မကောင်းလို့လားဟ ဟော ဟဲ ဟော ဟဲ”

“ကောင်းလွန်းလို့ မခံနိုင်တော့ဘူး အား အား ရှီး ရှီး ရှီး ရှီး သေပြီ သေပြီ အား အား . . .”

အောက်က ဝင်နေသည့် ကျုပ်ဟာကို ကျုပ် ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ပွတ်တိုက်မှုများပြီး ခင်ဝိုင်းဆီက ထွက်တဲ့ အရည်က အဖြူရောင်ပြောင်းကာ စေးကပ်နေပြီ၊ ကျုပ်လည်း ဟောဟဲ လိုက်ပြီး ဒူးတွေတောင် တုန်လို့ မတ်တတ်တောင် ကောင်းကောင်းမရပ်နိုင်တော့၊ ကြာရင် သူချည်းမဟုတ် ကျုပ်ပါ အသက်ထွက်ပြီး ကျော်မကောင်း ကြားမကောင်း ကုတင်ပေါ် နှစ်လောင်းပြိုင် ဖြစ်သွားနိုင်သည်။ ကျုပ်ဟာလည်း ထောင်မတ်နေပေမဲ့ ထူပူပြီး ပြီးဘို့ အရိပ်အရောင်ပင် မပြသေး၊ ဒါကြောင့် ၃ – ၄ ချက်မျှနောက်ဆုံးပိတ် အားကုန်အပြီးသတ်လေး ဆောင့်ပြီးမှ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ခင်ဝိုင်းဘေး ကားယားကြီး ပစ်လှဲလိုက်တော့တယ်။

“ဖူး မောလိုက်တာ ခင်ဝိုင်းရာ”

ခင်ဝိုင်းဆီကတော့ ဘာသံမှ မထွက်နိုင်တော့။

ခင်ဝိုင်းတစ်ယောက် ၁၀ သိန်းဆုပေါက်ပြီး မကြာ၊ သူတို့လည်း လှည်းနဲ့ နွားနဲ့ ဆိုသလို ခင်ဝိုင်း ရည်မှန်းချက်အတိုင်း သူ့အမေက ဈေးထဲမှာ နေရာအတည်အကျ ကုန်စိမ်းဆိုင်နှင့် သူ့အဖေကလည်း ကိုယ်ပိုင်ဆိုက်ကားနှင့် ဆိုတော့ သူ့မိဘက ခင်ဝိုင်းကို အိမ်အကူ လာမလုပ်ခိုင်းတော့။ သူက မထွက်ချင်သော်လည်း သူ့အမေက မပေးလုပ်တော့။ ဒါတောင် ကျုပ်မိန်းမက လူစားရှာဘို့ အချိန်ရအောင် နင်ကြိုယူသွားတဲ့ ၂ လစာ ဘိုးတော့ ကျေအောင် လုပ်သွားဆိုလို့ အကြွေးကျေအောင် သူလုပ်သွားသည်။ ဒီ ၂ လ မှာတော့ ကျုပ်လည်း ငယ်စိတ်နဲ့ ပုံစံမျိုးစုံသုံးပြီး သူ့ကို လုပ်ဖြစ်သွားတယ်။ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်လုပ်သမျှ အကောင်းချည်းဘဲ ဆိုသလို အကြိုက်ကိုတွေ့ပြီး တခြားယောက်ျား မယူတော့ဘူး ဆိုပြီး ခနခန ပြောတယ်။ အခုတော့ သူ့အမေနဲ့ အတူ ဈေးထဲမှာ။ ခင်ဝိုင်းကတော့ ကျုပ်ကို ပြောပါတယ်၊ ဘဘကြီး သူ့ကို အချိန်မရွေး ခေါ်ပါတဲ့။ ဘဘကြီး ကျေးဇူး သူတသက်လုံး မမေ့ဘူးတဲ့၊ တကယ့်ကို ရင်ထဲက စကားတွေနဲ့ ကျုပ်ရင်ခွင်မှာ မျက်ရည်တွင်တွင်ကျပြီး ပြောသွားတယ်။

ကျုပ်ကတော့ လူကြီးပီပီ သူ့ကို ဘဝတိုးတက်အောင် ကြိုးစားဘို့ နဲ့ နင့်ဘဝ တိုးတက်ပြီး အဆင်ပြေရင် ငါ ကူညီရကျိုး နပ်တယ်ပေါ့။ ငါ့ကို ကျေးဇူး ပြန်ဆပ်စရာ မလိုဘူးလို့ဘဲ မှာလိုက်ပါတယ်။ သူဒီလို ဖြစ်တော့ ကျုပ်ရင်ထဲမှာလည်း မကောင်း၊ ခင်ဝိုင်းတို့လို ရိုးသားတဲ့ သူတွေက ကျုပ်အတွက် သူတို့ ပြန်ပေးလိုက်ရတဲ့ အရာကို ထည့်မတွက်ကြ၊ ကျုပ်သာ သူတို့ အဲလိုပြောလာရင် စိတ်ထဲက မကောင်း၊ ကျုပ်ကိုယ်ကျုပ် လူယုတ်မာ တစ်ယောက်လို ခံစားလိုက်ရတယ်။ နင်တို့ ငါ့ကို ကျေးဇူးပြန်ဆပ်စရာ မလိုဘူး ဆိုတာကိုဘဲ အတန်တန်ပြောရတယ်။

ကျုပ်လည်း ဒီကိစ္စနဲ့ ပတ်သက်ပြီး အတော်လေး နောင်တရသွားတယ်၊ ကျုပ်ဘက်က ပိုက်ဆံပေးလိုက်ပေမဲ့ စေတနာ မသန့်ဘူးဆိုတာ ကျုပ်ကိုယ်ကျုပ် သိနေတယ်။ နှစ်ဦးနှစ်ဘက် အပေးအယူလို့ သဘောထားပြီး လမ်းခွဲသွားရတာထက် အခုလို ကျေးဇူးရှင်ကြီးလို သဘောထားပြီး လုပ်သွားတာက ကိုယ့်လိပ်ပြာ ကိုယ်မသန့်ပဲ အပြစ်ရှိသလို ခံစားနေရတယ်။ ပြောရင် ကျုပ်ဘဝမှာ အခုလို ပုံစံမျိုးနဲ့ လမ်းခွဲသွားပြီး အပျိုကြီးဘဝနှင့် ကျုပ်ကို ကျေးဇူးတင်မဆုံး ဖြစ်နေတာ ၃ – ၄ လောက်ရှိပြီ၊ ခင်ဝိုင်းလည်း အခုလိုပုံစံလာမယ်ဆိုရင်တော့ ကျုပ်နှစ်လိုက်တဲ့ သူတစ်ယောက် ထပ်တိုးပြီပေါ့။ ခင်ဝိုင်းတစ်ယောက် ကျုပ်ကိုမေ့ပြီး ဘဝသစ် စနိုင်ပါစေလို့ ဆုတောင်းရုံကလွဲပြီး ကျုပ်ဘာမှ မတတ်နိုင်တော့။

ခင်ဝိုင်း အလုပ်က ထွက်သွားပြီး ကျုပ်တို့ဆီလည်း အိမ်အကူက ရုတ်တရက် မမြဲ၊ ဟိုလူပြောင်း ဒီလူပြောင်းနဲ့ အခုနောက်ဆုံး မေမိုး ဆိုသည့် ကောင်မလေးနှင့် အဆင်ပြေကာ ကျုပ်အိမ်ရောက်နေသည်မှာ ၆ လကျော်လောက် ရှိလာသည်။ နေတာကြာလာသည်နှင့် ထုံးစံအတိုင်း ကျုပ်မိန်းမ ပြောသံကြားလိုက်ရသည်။

“ဟဲ့ မေမိုး၊ နင့်နောက်လ လစာတဝက်ကို ဟိုတစ်ပတ်ကဘဲ ကြိုယူထားတာမို့လား၊ အခု လိုပြန်ပလား၊ မပေးနိုင်သေးဘူး၊ နောက်တစ်ပတ် လကုန်မှ ပေးမယ်၊ ဒါတောင် နင့်ကို ကြိုပေးထားတာနော်”

မေမိုးက သူ့အမေ ဆေးဘိုးအတွက် ငွေလိုလို့ ကျုပ်မိန်းမဆီမှာ နောက်လစာတဝက် ကြိုထုတ်သည်ကို ကျုပ်မိန်းမက ပြောနေခြင်းဖြစ်သည်။ သူတို့က နေတာကြာလာသည်နှင့် လစာက တဖြေးဖြေး ကြိုထုတ်လာသည်။ မေမိုးက အမေတစ်ခု သမီးတစ်ခု၊ သူ့အမေ လူမမာကို လုပ်ကြွေးနေရသည်။ သူရသည့် လခက သူ့အမေ ဆေးဘိုးရယ် စားဘို့ရယ်နှင့် လောက်ငှသည် မရှိ၊ ဒါတောင် သူက ကျုပ်အိမ်မှာ စားလို့။ ကျုပ်တို့ကလည်း သူ့အမေ မကျန်းမာတာ သိတော့ ပိုတဲ့ ထမင်းဟင်း သူ့ကိုပေးလိုက်တာက များတယ်။

မေမိုးပုံစံက ပြောရရင် ခင်ဝိုင်းထက် သာသည်။ အသားအရည်ကအစ မေမိုးက ပိုဝင်းသည်။ ဟိုတနေ့က နေ့လည်နေ့ခင်း ကျုပ် ကော်ဖီသောက်ချင်လို့ မီးဖိုခန်းထဲ ဝင်လာတော့ မေမိုးကို ရေချိုးခါနီး ထမီရင်လျှားနဲ့ တွေ့လိုက်ရသည်။ နေ့လည်ဆို မေမိုးက ကျုပ်မိန်းမ ထမီနှင့် အတွင်းခံတွေ လျှော်ပေးရင်း ကျုပ်အိမ်မှာဘဲ ရေချိုးတတ်သည်။ အိမ်မှာ အဝတ်လျှော်စက်ရှိပေမဲ့ ကျုပ်မိန်းမက သူ့ထမီနှင့် အတွင်းခံကို အဝတ်လျှော်စက်ထဲ ထည့်မလျှော်ခိုင်း၊ အိမ်အကူကိုဘဲ လျှော်ခိုင်းသည်။ အဝတ်ချင်းတူသော်လည်း အဝတ်လျှော်စက်က ကျုပ်အင်္ကျီတွေ လျှော်တာမို့ တစက်ထဲ အတူမလျှော်ချင်တာလည်း ပါသည်။

ဒါနဲ့ ကျုပ်လည်း မေမိုးကို ငါ့အတွက် ကော်ဖီဖျော်ပေးစမ်း ဆိုပြီး ခိုင်းလိုက်တော့ မေမိုးက ထမီရင်လျှားကြီးနဲ့ ကျုပ်အတွက် ကော်ဖီဖျော်ပေးသည်။ လွတ်နေသည့် အပေါ်ပိုင်း ပုဝါပင် မခြုံ၊ ကျုပ်လည်း ထမီရင်လျှားနဲ့ မေမိုးကို ကျကျနန မျက်စိစားပွဲထိုင်လိုက်သည်။ လက်မောင်းအလယ်သားလောက်ကစပြီး လက်ဖျားထိ နေလောင်ထားသလို ခပ်ညိုညို ဖြစ်နေသော်လည်း အဝတ်ဖုံးသည့် အပေါ်ပိုင်းတစ်ခုလုံး ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးနှင့် ဝင်းနေသည်။ ဟိုတကွက် ဒီတကွက် ရေစိုနေသည့် ပျော့ပျော့ပျောင်းပျောင်းနှင့် ခပ်ပါးပါး ရေလဲထမီက သူ့ ခန္တာကိုယ် ကောက်ကြောင်းကို ပကတိအတိုင်း ဖော်ပြထားသလို ဖြစ်နေသည်။ စင်ပေါ်က ကော်ဖီမှုံ့ဘူးနှင့် သကြားဘူးကို လှမ်းယူတော့ ဖြူဝင်းပြီး ဖောင်းနေသည့် ဂျိုင်းကလည်း အပြစ်ပြောစရာပင်မရှိ။ ဂျိုင်းကြားဖြူသည့် မိန်းကလေး အများစုက ပေါင်ကြားလည်း ဖြူတတ်သည်ကို ကျုပ် အတွေ့အကြုံအရ သိနေသည်။ ကျုပ်အိမ်ရောက်လာသည့် အိမ်အကူတွေထဲ မေမိုးက အလှဆုံးလို့ ပြောလျှင်ပင် ရသည်။

မေမိုးနှင့် ယှဉ်လိုက်လျှင် ခင်ဝိုင်း အလှကတောင် ခပ်မှိန်မှိန် ဖြစ်သွားသည်။ အဲဒီနေ့ကတည်းက ကျုပ် မေမိုးကို စေတနာ ရှိနေမှန်း ကျုပ် သိလိုက်သည်။ ဒီလိုနှင့် ကျုပ်မိန်းမ ထုံးစံအတိုင်း အပြင်ထွက်သည့်နေ့ကြတော့

“ဟဲ့ မေမိုး”

“ရှင် ဘဘကြီး”

“လာပါဦးဟ၊ ဟိုတနေ့က နင်ငါ့မိန်းမကို ပြောနေသံကြားတယ်၊ နင့် အမေအတွက် ဆေးဘိုးလိုတယ်ဆို”

“ဟုတ်ကဲ့ ဘဘကြီး၊ အမေက အခုတလော ကျန်းမာရေး မကောင်းလို့”

“ကဲ ဒါဆိုလည်း ရော့ နှစ်ထောင်၊ နင့်အမေ ဆေးဘိုး၊ ငါပေးတယ်လို့ နင့်အဒေါ်ကို သွားမပြောနဲ့၊ အဲဒါ နင့်လခနဲ့ မဆိုင်ဘူး၊ ငါသက်သက် နင့်ကို သနားလို့ပေးတာ”

ကျုပ်ပေးတဲ့ ငွေကို မေမိုးက ရုတ်တရက် လှမ်းမယူ၊ မယုံနိုင်သလို ကျုပ်ကို ကြည့်နေသည်။

“ယူပါဟ၊ ငါ စေတနာနဲ့ ပေးတာ၊ ပြီးတော့ ငါ့ခြေတလုံး နဲနဲနှိပ်ပေး၊ အသက်ကြီးလာလို့လား မသိဘူး၊ အခုတလော ဟိုကညောင်းလိုက် ဒီကညောင်းလိုက်နဲ့၊ ငါ့ကို နှိပ်ပေးလို့ မုန့်ဘိုးပေးတယ်ဆိုပြီး သဘောထားပြီးယူ၊ ရော့ ရော့”

ကျုပ်ပြောလိုက်တော့ မေမိုးက

“ဟို ဟိုလေ ဘဘကြီး၊ အမေ့ဆေးဘိုးက ၅ ထောင်လောက်ကျမှာ၊ အဲဒါ”

“ကဲ ၅ ထောင်ဆိုလည်း ၅ ထောင်ယူ၊ ရော့၊ ငါ့ကိုသာ ကောင်းကောင်းနှိပ်ပေး”

“နှိပ်ပေးမယ် ဘဘကြီး၊ သမီး ကောင်းကောင်းနှိပ်တတ်တယ်။ ပြီးတော့ အပူလည်းထုတ်ပေးမယ်”

ကျုပ်ပေးတဲ့ ပိုက်ဆံကို မေမိုးက လှမ်းယူပြီး ရင်ဘတ်ကြားထည့်ကာ လှမ်းပြောသည်။ ကောင်မလေးက ကျုပ်ကို စေတနာ ရှိတာလား၊ ငွေရလို့လား မသိ၊ ရိုးရိုးသားသား ပုံစံနှင့် ဒီလိုကြ သွက်သွက်လက်လက်တော့ ရှိသား၊ ကျုပ် ထင်သလောက် စည်းရုံးရတာ မခက်။

“အေး ကောင်းတယ် ကောင်းတယ်၊ ငါလည်း အနှိပ်မခံတာကြာပြီ၊ နင်နှိပ်တာ ဇိမ်နဲ့ခံလိုက်ဦးမယ်”

“ဒါဆို ဘဘကြီး အိပ်ယာပေါ်မှာဘဲ နှိပ်ပေးမယ်လေ၊ ကောင်းကောင်းဇိမ်ခံပြီးတော့ တရေးအိပ်လိုက်ပေါ့”

“အေး ကောင်းတယ်၊ လာ၊ အောက်မှာ တံခါးသော့ခတ်ထားလား”

“ခတ်ထားတယ် ဘဘကြီး”

မေမိုးကို ကြည့်ရင်း ဒီတခါတော့ ခင်ဝိုင်းလို မဖြစ်အောင်လုပ်မှ ဖြစ်မယ်လို့ ကျုပ်စဉ်းစားလိုက်သည်။ စဉ်းသာစဉ်းစားရတယ်၊ ဘယ်လိုလုပ်ရမှန်းမသိ။ ကျုပ်ဆိုတဲ့ ကောင်ကလည်း အမှတ်သည်းခြေမရှိ၊ ခွေးမြီးကောက် ကျည်တောက်စွပ်။ စေတနာက ခပ်များများ၊ သူတို့ကလည်း ကျုပ်အပေါ်ဆို စေတနာကများ၊ ဘယ်ဘဝက ကုသိုလ်လဲတော့ မသိ။

လူတိုင်း လူတိုင်း အသက်ရှည်ဆေး မှီဝဲနိုင်ကြပါစေ။…ပြီးပါပြီ

Zawgyi

ေကာင္းေပမဲ့ မခံနိုင္ဘူး ဘဘႀကီးရယ္

“မရဘူး၊ မရဘူး၊ ထပ္မထုတ္ေပးနိုင္ေတာ့ဘူး။ အခု နင္ႀကိဳယူထားတာ ႏွစ္လစာေတာင္ရွိၿပီ။ ေျပာလိုက္ နင့္အေမကို မရေတာ့ဘူးလို႔၊ လကုန္မွ ထပ္ေပးနိုင္မယ္၊ အခု လကုန္ဘို႔ ၂ ပတ္ေတာင္ လိုေသးတယ္၊ မေပးနိုင္ဘူး”

မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ က်ဳပ္မိန္းမေျပာသမၽွ နားေထာင္ေနေသာ ခင္ဝိုင္းက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ေခါင္းသာ အသာညိတ္ျပသည္။ ခင္ဝိုင္းတို႔ မိသားစု အားလုံး အလုပ္လုပ္ၾကေသာ္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ေလာက္ငသည္ မရွိ။ အခုလည္း သူ႔အေမက သူ႔လခ တစ္လစာ ထပ္ႀကိဳထုတ္ခိုင္းသည္ဟု ခင္ဝိုင္းကေတာင္းသျဖင့္ က်ဳပ္မိန္းမက မေပးနိုင္ဘူး ျငင္းေနျခင္းျဖစ္သည္။

က်ဳပ္သိသေလာက္ ခင္ဝိုင္းတို႔မိသားစုမွာ ဖခင္က ဆိုက္ကားနင္းစားေသာ္လည္း အရက္သမား။ သူရွာသည့္ေငြက သူ႔အရက္ဖိုးျဖင့္ေတာင္ မေလာက္ခ်င္။ မိခင္ကေတာ့ ေခါင္းရြက္ဗ်ပ္ထိုး ေဈးသည္ ဆိုေပမဲ့ ဝင္ေငြက ဟုတ္တိပတ္တိ မရွိ။ ေရာင္းမကုန္သည့္ ပစၥည္းပုပ္လို႔ ပစ္ရသည္ႏွင့္ တခါတခါ အရင္းပင္ရွူံးသည္။ ခင္ဝိုင္းက က်ဳပ္အိမ္က အိမ္အကူ။ အိမ္အကူ ဆိုေပမဲ့ မနက္လာ ညျပန္၊ က်ဳပ္တို႔ကလင္မယား ႏွစ္ေယာက္ထဲဆိုေတာ့ ညအိပ္ညေန လူပိုေခၚမထားခ်င္ေတာ့ အိမ္မွာ မေပးအိပ္။ ခင္ဝိုင္း ေနသည့္ ေနရာကလည္း က်ဳပ္အိမ္နဲ႔ သိပ္မေဝးဆိုေတာ့ သူ႔အတြက္ သြားရလာရ အဆင္ေျပတယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ဘဲ မနက္ဆို ၆ နာရီေလာက္ ခင္ဝိုင္း အိမ္ေရာက္လာ၊ ရွိသမၽွ အိမ္အလုပ္ေတြ က်ဳပ္မိန္းမခိုင္းသမၽွ လုပ္၊ ညေန ၆ နာရီေလာက္ဆို ျပန္ေရာ။ အဲ မနက္စာ ညစာကေတာ့ က်ဳပ္အိမ္က စားသြားေပါ့။

ခင္ဝိုင္း က်ဳပ္တို႔အိမ္မွာ အိမ္အကူလာလုပ္သည္မွာ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ ၃ ႏွစ္နီးပါးပင္ရွိၿပီ။ ေရာက္ခါစက အပ်ိဳေဖာ္ဝင္စ မဲမဲသဲသဲ၊ အသားအေရ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ယခုေတာ့ စိုစိုေျပေၿပ ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးျဖင့္ လွေသြးႂကြယ္သည့္ အပ်ိဳေပါက္ကေလးပင္ ျဖစ္ေနေလၿပီ။

“ဟဲ့ ခင္ဝိုင္း”

“ရွင္ ဘဘႀကီး ဘာခိုင္းစရာရွိလို႔လဲ”

“လာစမ္းပါဦး နင့္ကို ငါေမးစရာရွိလို႔”

ခင္ဝိုင္းက က်ဳပ္အနား ခပ္ရို႔ရို႔လာရပ္ေတာ့

“ဟဲ့ ဟိုတေန႔က နင္လခႀကိဳထုတ္ခ်င္လို႔ ေျပာေနသံၾကားလို႔၊ အဲဒါ နင္ ေအာက္ဆိုက္အလုပ္ေလး ဘာေလး ရရင္ လုပ္မလား”

က်ဳပ္အေမးေၾကာင့္ ခင္ဝိုင္း စိတ္ဝင္စားသြားဟန္ျဖင့္

“ဘာအလုပ္လဲ ဘဘႀကီး”

“ေအး ငါလည္း စဥ္းစားေနတာ၊ နင့္ကို ေျပာသင့္ မေျပာသင့္၊ ေတာ္ၾကာၾကရင္ နင္က ငါ့ကို တမ်ိဳးထင္မွာလည္း စိုးရေသးတယ္ဟ။ အလုပ္က လူသိခံလို႔ မျဖစ္ဘူး။ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ လုပ္ရမွာ။ ကုန္ကုန္ေျပာရင္ နင့္မိဘေတြေတာင္ ေျပာလို႔မျဖစ္ဘူး”

“ဘယ္မွာသြားလုပ္ရမွာမို႔လဲ ဘဘႀကီး”

“ဘယ္မွာမွ မသြားရပါဘူး၊ ငါ့အိမ္မွာပါဘဲ။ ဒါေပမဲ့ နင္ ႏွုတ္လုံမွ ျဖစ္မယ္ေနာ္။ နင္ လုပ္နိုင္မယ္ဆို နင္လုပ္၊ မလုပ္နိုင္ဘူးဆိုလည္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာရဘူး။ နင္ကတိေပးမယ္ဆိုမွ ငါ အလုပ္အေၾကာင္း ေျပာျပမယ္။ နင့္ကို ငါ အတင္းအၾကပ္ မခိုင္းဘူး။ နင့္ဖာသာ နင္စဥ္းစား ၿပီးမွ လုပ္မယ္ မလုပ္ဘူး ငါ့ကိုေျပာ”

“အခုေျပာရမွာလား”

“အခုေျပာစရာ မလိုပါဘူး။ လုပ္မလုပ္ကေတာ့ နင္စဥ္းစားၿပီးမွ ေျပာေပါ့။ အလုပ္အေၾကာင္းကိုေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာပါဘူးလို႔ ကတိေပးမွ ငါေျပာလို႔ ရမယ္”

“ဟုတ္၊ ဟုတ္ကဲ့ ဘဘႀကီး သမီး ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာပါဘူး”

“ေအး၊ ၿပီးေရာ၊ နင့္ကတိ နင္တည္ပါေစ။ ကတိမတည္တဲ့ သူကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မႀကီးပြားဘူးဘဲ။ အဲဒါ နင္ျမဲျမဲမွတ္ထား”

“ဟုတ္၊ သမီးသိပါတယ္ ဘဘႀကီး”

“ဒီလိုဟာ နင္လည္းၾကားဖူးမွာေပါ့၊ တ႐ုတ္ျပည္မွာ အခု ေခတ္စားေနတာေလ၊ အပ်ိဳစစ္စစ္ ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာေလးေတြကို ေရာင္းစားတဲ့ ကိစၥ”

“ဟင္ သမီးကို ေရာင္းစားမလို႔မလား ဘဘႀကီး”

ခင္ဝိုင္းက အထိတ္တလန႔္ျဖင့္ ျဖတ္ေျပာေတာ့

“အာ နင္ကလည္း မေရာင္းစားပါဘူးဟ။ ငါ့စကားကို ဆုံးေအာင္ နားေထာင္ပါဦး။ ဘာျဖစ္လို႔ ေရာင္းစားတယ္ဆိုတာ ေျပာမလို႔”

“ဟုတ္”

“ေအး ဘာလို႔ေရာင္းလဲဆိုေတာ့ ငါတို႔လို အသက္ႀကီးတဲ့ အဘိုးႀကီးေတြအတြက္ အသက္ရွည္ေဆးတဲ့ဟ”

“အမ္”

“မအမ္နဲ႔ မိခင္ဝိုင္း။ ငါလည္း အစကမသိဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ ဂဃနဏ ငါစုံစမ္းၾကည့္ေတာ့မွ အဲဒါတကယ္ျဖစ္ေနတာ။ ကဲဟာ နင့္ကို ရွင္းရွင္းဘဲေျပာမယ္။ အဲဒီအဖိုးႀကီးေတြက ဝယ္ၿပီး အဲဒီ ခပ္ေခ်ာေခ်ာလွလွ အပ်ိဳစစ္စစ္ ေကာင္မေလးေတြကို တကိုယ္လုံးခၽြတ္ၿပီး တေန႔ နာရီဝက္ေလာက္ ၾကည့္တယ္ေပါ့။ နမ္းတာ ျပဳတာေတြ လုပ္တာေပါ့။ သူတို႔နဲ႔ ပေရာပရီ ေနတယ္ေပါ့။ အဖိုးႀကီးေတြဆိုေတာ့လည္း လင္လို မယားလို မဆက္ဆံနိုင္ဘူးေပါ့။ သေဘာကေတာ့ကြာ အဖိုးႀကီးေတြက သူတို႔ရဲ့စိတ္ကို ႏုပ်ိဳေအာင္ အပ်ိဳစစ္စစ္ ေကာင္မေလးနဲ႔ အဲ့လိုေနၿပီး အသက္ရွည္ေအာင္ လုပ္တဲ့သေဘာေပါ့။ ဟဲ ခင္ဝိုင္း ငါေျပာတာ နင္နားလည္လား”

“ဟုတ္ အဲဒါ သမီးက . . သမီးက ဘာလုပ္”

“ေအး အဲ့ဒါ ငါေျပာခ်င္တာ။ ငါလည္း အဲ့ဒီေဆးနည္းကို စမ္းၾကည့္ခ်င္တာ။ အဲ့ဒါ နင္နဲ႔ ငါနဲ႔ၾကားမွာ နားလည္မွုသေဘာနဲ႔ . . . ဟင္း .. အာ … ေျပာရမွာလည္း ခက္ . .။ ဒီလိုဟာ နင့္ကို ငါ့ အသက္ရွည္ေဆးအျဖစ္ အသုံးျပဳမယ္ဟာ။ နင္က အပ်ိဳစစ္စစ္ေလးလည္း ျဖစ္။ ဟဲ့ ဒါနဲ႔ နင္က အခုထိ အပ်ိဳစစ္စစ္ေလးဘဲမို႔လား၊ ငါ့ကို မွန္မွန္ေျပာ”

“အာ ဘဘႀကီးကလည္း”

ေကာင္မေလးက ရွက္တာလားမသိ၊ ေလသံတိုးတိုးေလး

“ဟဲ့ အဲဒါက အေရးႀကီးတယ္၊ ငါတို႔စိတ္ထဲမွာ အပ်ိဳစစ္စစ္ေလး ျဖစ္ေနမွ အစြမ္းထက္တယ္တဲ့။ ကဲေျပာ ငါ့ကို နင္ရွက္ေနစရာ မလိုဘူး”

“အင္း”

ခင္ဝိုင္းက သူအပ်ိဳစစ္ေၾကာင္း ေခါင္းတခ်က္ညိတ္လို႔ အသံတိုးတိုးေလးျဖင့္ ဝန္ခံေတာ့မွ

“ငါလည္း ထင္ပါတယ္၊ နင့္အေၾကာင္း ငါသိေနတာဘဲ၊ ငါက စိတ္ခ်ရေအာင္ ေမးတာပါ။ အဲ့ဒါဟာ ငါကလည္း အဲဒီေဆးနည္းကို စမ္းခ်င္တယ္၊ ငါ့မိန္းမလည္း မသိေစခ်င္ဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း မသိေစခ်င္ဘူး။ နင္ကလည္း သုံးစရာ ေငြအျမဲလိုေနေတာ့ အေတာ္ေပါ့။ နင္လည္း ေန႔တိုင္းလုပ္စရာ မလိုပါဘူး။ အခုလို ငါ့မိန္းမ အျပင္သြားေနတဲ့ အခ်ိန္ေလာက္ ငါအေရွ႕မွာ ေစာေစာက ငါေျပာသလိုေပါ့၊ နင္လည္း အပ်ိဳရည္ မပ်က္ဘူး၊ အဲဒါမ်ိဳးေပါ့။ နင္စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ လုပ္မယ္ဆိုေျပာ”

“ဘဘႀကီးကလည္း ရွက္စရာႀကီး”

“ေအး ငါလည္းသိတယ္၊ အစကေတာ့ နင္ေရာရွက္ ငါေရာရွက္ေပါ့ဟ။ ငါထင္တယ္ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ဖာသာသူ အဆင္ေျပသြားမယ္ ထင္တာဘဲ။ အဓိက ကေတာ့ ဘယ္သူမွ မသိဘို႔ လိုတယ္ဟ။ သိရင္ နင္လည္း မေကာင္းဘူး၊ ငါလည္း မေကာင္းဘူး။ အဲ့ဒါ နင္စဥ္းစား။ ကဲ ေရာ့ အခုေလာေလာဆယ္ နင္သုံးဘို႔ ၂ ေထာင္ယူသြားလိုက္။ နင္လုပ္မယ္ဆို တခါတခါ ၅ ေထာင္ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေသာင္းျဖစ္ျဖစ္ ငါေပးမယ္။ ဟုတ္ၿပီလား။ တစ္လ ၃ – ၄ ခါေလာက္ဆို နင္လည္း ၂ ေသာင္း ၃ ေသာင္းေလာက္ ေအာက္ဆိုက္ရတာေပါ့”

ခင္ဝိုင္းက က်ဳပ္လွမ္းေပးတဲ့ တစ္ေထာင္တန္ ၂ ရြက္ကို လွမ္းမယူေသးဘဲ က်ဳပ္ကို လွမ္းၾကည့္တယ္။

“ယူသြား၊ ဒါက ငါ ေစတနာနဲ႔ သက္သက္ေပးတာ၊ နင္ လုပ္မလုပ္က ေနာက္မွေျပာ”

က်ဳပ္က အတင္းယူသြားလို႔ ေျပာေတာ့မွ ခင္ဝိုင္းက လွမ္းယူတယ္။

“ကဲကဲ နင္လည္း လုပ္စရာရွိတာ သြားလုပ္ေတာ့၊ ပိုက္ဆံကို ေသေသခ်ာခ်ာလည္း သိမ္းဦး၊ ေတာ္ၾကာ ငါ့မိန္းမ ျပန္လာလို႔ ေတြ႕သြားရင္ ေမးေနဦးမယ္”

ေနာက္ ၂ ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ခင္ဝိုင္းကို က်ဳပ္အတြက္ ထမင္းပြဲ ျပင္ေပးေနတုန္း က်ဳပ္က တိုးတိုးေလး ကပ္ေမးလိုက္တယ္။ က်ဳပ္က မနက္စာကို ၁၀ နာရီေလာက္ စားတတ္တာ။ က်ဳပ္မိန္းမက အဲ့ဒီအခ်ိန္ ဘုရားခန္းထဲ ဘုရားရွိခိုးလို႔ ေကာင္းတုန္း။ အဲ သူထမင္းစားခ်ိန္ ၁၂ နာရီေလာက္ၾကေတာ့ က်ဳပ္က ေကာ္ဖီေလး မုန႔္ေလး ထပ္စားေပါ့၊

“ဟဲ့ ဘယ္လိုလဲ ခင္ဝိုင္း၊ ငါေျပာတာ လုပ္မလား”

“မသိဘူး ဘဘႀကီး၊ သမီးဘာလုပ္ရမလဲ မသိဘူး”

ၾကည့္ရတာ ခင္ဝိုင္းလည္း ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ေနပုံဘဲ။ သူ႔ စိတ္ထဲ ပိုက္ဆံလည္း လိုခ်င္တယ္၊ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္၊ ရွက္လည္းရွက္တဲ့ သေဘာ။ က်ဳပ္လည္း ဘာမွမေျပာေတာ့၊ ထမင္းကိုဘဲ ခပ္ေျဖးေျဖးစားရင္း

“ကဲ ဒီလိုလုပ္ဟာ၊ ငါတို႔ စမ္းၾကည့္ရင္ မေကာင္းဘူးလား၊ နင္ လုပ္နိုင္ရင္လုပ္၊ မလုပ္နိုင္လည္း မလုပ္နဲ႔၊ ငါလည္း စမ္းတာစမ္းရတယ္၊ ဘယ္လိုျဖစ္မလဲ မသိဘူး၊ နင္လည္း မသိဘူး။ စဥ္းစားေနတာ ၾကာတယ္။ စမ္းၾကည့္မယ္။ ကဲ သေဘာတူလား”

“ဘဘႀကီးကလည္း အတင္းဘဲ”

“ဟဲ့ ငါက အတင္းမဟုတ္ဘူး။ နင္လည္း ပိုက္ဆံလိုတယ္၊ ငါလည္း စမ္းၾကည့္ခ်င္တယ္၊ ကဲ နင္မလုပ္ခ်င္လဲ ၿပီးေရာ၊ ေတာ္ၾကာ ငါကဘဲ နင့္ကို အတင္းလုပ္သလိုလို ဘာလိုလို ေလသံလာမပစ္နဲ႔၊ ငါလည္း သူမ်ား သေဘာမတူတဲ့အလုပ္ မလုပ္ဘူး”

“အာ ဘဘႀကီးကလည္း သမီးက အဲ့လို သေဘာနဲ႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး”

“ဟဲ့ အဲ့ဒီသေဘာမဟုတ္ ဘာသေဘာလဲ၊ အဲဒါေပါ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းကို မရွိဘူး၊ လုပ္ရင္ လုပ္မယ္၊ မလုပ္ရင္ မလုပ္ဘူး၊ ေအး လုပ္ရင္လည္း စိတ္ပါလက္ပါနဲ႔ လုပ္မွ၊ နားလည္လား။ စိတ္ပါလက္ပါ ဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာ၊ အာ ဒါေတြငါမေျပာခ်င္ဘူး၊ နင္ စိတ္ပါလက္ပါ မရွိလဲ ေနာက္ ငါမလုပ္႐ုံဘဲ”

“အင္းပါ အင္းပါ၊ ဘဘႀကီးကလည္း သမီး ဒီေလာက္ ဒုံးမေဝးပါဘူး၊ သမီးကေၾကာက္တာ၊ အဲဒါေျပာတာ”

“ေၾကာက္ရေအာင္ ငါက ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ေတြလို နင့္ဂုတ္ေသြး ေဖာက္စုပ္မွာမို႔လို႔လား၊ တခါတည္း မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး”

“ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ဘဘႀကီးကလည္း၊ သမီးက ဘာမွအေတြ႕အၾကဳံမွ ရွိတာမွ မဟုတ္တာ၊ အဲဒါ ေၾကာက္တာေပါ့”

“ေအး ငါကလည္း နင္ အေတြ႕အၾကဳံမရွိလို႔ ဒါမ်ိဳးလုပ္တာ၊ အေတြ႕အၾကဳံရွိၿပီးသားဆို ဘာလုပ္မလဲ၊ ဒါကို အခါတစ္ရာေလာက္ ရွိေနၿပီ ေျပာေနရတာ၊ နင္ အေတြ႕အၾကဳံရွိတာ မရွိတာ ငါေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ နင္လုပ္မလား မလုပ္ဘူးလား ဒါကိုေမးေနတာ”

“အင္းပါ အင္းပါ၊ ဘဘႀကီးကလဲ၊ ဒါဘဲေနာ္ သမီးကို မုန႔္ဘိုး ေကာင္းေကာင္းေပး ခစ္ ခစ္ ခစ္”

“ေအး ဒါေတာ့ မပူနဲ႔၊ ငါမွာ အေပါဆုံးက ေျခတလုံးေမြး ၿပီးရင္ ပိုက္ဆံဘဲ၊ နင္တို႔ေခတ္ ခ်ာတိတ္ေတြရဲ့ စကားေလ၊ ဟား ဟား ဟား ဟား”

“ခစ္ ခစ္ မိုက္တယ္၊ ဘဘႀကီးက ေခတ္မွီတယ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္”

သူကဘဲ ေငြလိုတာလား၊ က်ဳပ္ကဘဲ အဆြယ္ေကာင္းတာလား၊ ဒီလိုနဲ႔ဘဲ ခင္ဝိုင္း က်ဳပ္ကမ္းလွမ္းတဲ့ အလုပ္ကို လက္ခံလိုက္ေရာ။

“ဟဲ့ ခင္ဝိုင္း”

“ရွင္ ဘဘႀကီး”

“ငါ့ မိန္းမ သြားပလား”

“ဟုတ္၊ ေစာေစာကဘဲ ထြက္သြားတယ္ ဘဘႀကီး၊ အရင္ ႀကိဳေနၾက ကားဘဲ လာႀကိဳသြားတာ”

“ဒါဆို ငါတို႔ အလုပ္စမယ္၊ အိမ္ေရွ႕သံဘာဂ်ာတံခါး ေသေသခ်ာခ်ာ ပိတ္ၿပီး ေသာ့ပါ ခတ္ထားလိုက္”

“ေစာေစာကဘဲ ေမေမႀကီး ထြက္သြားတုန္းက ခတ္ထားလိုက္တယ္ ဘဘႀကီး”

“လာ အေပၚထပ္သြားမယ္၊ ေအာက္ထပ္က မေတာ္တဆ ဧည့္သည္လာရင္ ေတြ႕သြားမယ္”

“ဘဘႀကီး”

“ဘာလဲ”

“ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ဘယ္လိုႀကီးလည္း မသိဘူး၊ တမ်ိဳးႀကီးဘဲ”

“ဘယ္ေနရာ တမ်ိဳးလဲဟ”

ေလွကားေပၚ အတူတက္လာရင္း ေျပာမိၾကသည္။

“စိတ္ထဲကေျပာတာ၊ ခစ္ ခစ္ ခစ္”

“ဟဲ ဟဲ လူေရာ တမ်ိဳးမျဖစ္ဘူးလား”

“ျဖစ္သလိုလိုဘဲ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္၊ ရယ္ဘဲ ရယ္ခ်င္ေနတယ္၊ ဘဘႀကီးကလည္း ႀကံႀကံဖန္ဖန္”

“နင္ကလည္း လူဆိုတာ ဒီလိုဘဲေပါ့ဟ၊ အသက္ရွည္ေအာင္ ႀကံဖန္ေနထိုင္ရတယ္ဟ၊ ရယ္မေနနဲ႔၊ လာ ငါ့ေပါင္ေပၚထိုင္”

ခင္ဝိုင္းက က်ဳပ္ေပါင္ေပၚ တေစာင္းေလး ဝင္ထိုင္ဘို႔ လုပ္ေတာ့

“နင္ကလည္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ခြထိုင္ပါဟ”

“ထမီႀကီးနဲ႔ တုတ္ေနတာကို”

“ထမီဆြဲတင္ၿပီး ခြထိုင္ေပါ့ဟ”

“အာ ဘဘႀကီးကလည္း၊ သမီးေတာ့ ငရဲႀကီးေတာ့မွာဘဲ”

“ငရဲက ဘယ္လိုလာႀကီးမွာလဲ ေျပာပါဦး”

“ထမီႀကီးနဲ႔ ခြေတာ့ ႀကီးမွာေပါ့”

“ဒါဆိုလည္း နင့္ထမီ ခၽြတ္ခ်ၿပီး ခြဟာ”

“ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ဘဘႀကီးကလဲ”

ခင္ဝိုင္းက ရယ္ရင္း က်ဳပ္ေျပာသလို သူ႔ထမီကို ေပါင္လယ္ေလာက္ထိ ဆြဲမရင္း ဆိုဖာေပၚထိုင္ေနတဲ့ က်ဳပ္ေပါင္ေပၚ ဝင္ထိုင္တယ္။ သူ႔ေပါင္ကေတာ့ ဝင္းသား။

“လာ ေရွ႕တိုး”

က်ဳပ္က သူ႔ခါးႏွစ္ဘက္ကို ကိုင္ရင္း က်ဳပ္ေပါင္ရင္းနားေရာက္ေအာင္ ဆြဲလိုက္ေတာ့ သူကအလိုက္သတိဘဲ တိုးလာတယ္။ က်ဳပ္က ခင္ဝိုင္းကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး

“နင္က လွလာတယ္ဟ၊ အရင္ကနဲ႔ကို မတူေတာ့ဘူး”

“ဘဘႀကီး ထင္လို႔ပါ”

“ထင္တာမဟုတ္ဘူး၊ သိေနတာ၊ အသားအရည္ကလည္း အိေနတာဘဲ”

က်ဳပ္လက္က ခင္ဝိုင္းခႏၲာကိုယ္အႏွံ့ ပြတ္ကစားရင္း ေျပာေတာ့

“ဘဘႀကီးေနာ္ လုပ္မေျပာနဲ႔”

“မေျပာပါဘူးဟ၊ တကယ္ဘဲ နင့္အသားက ထိလို႔ေကာင္း ကိုင္လို႔ေကာင္း”

ပါးစပ္ကလည္း သူ႔ကို ခ်ီးမႊန္းခန္းဖြင့္ရင္း ခင္ဝိုင္း ဝတ္ထားတဲ့ အကၤ်ီကို ရင္ပြင့္သြားေအာင္ ၾကယ္သီးျဖဳတ္လိုက္တယ္။ အတြင္းက ခပ္ဝါဝါ ခါးရွည္ေဘာ္လီေပၚလာေတာ့

“နင္ကလည္း ဘရာစီယာေလး ဘာေလး ဝတ္ပါဟ”

“ရွိမွ မရွိတာ”

“ဒီေန႔ ပိုက္ဆံရရင္ သြားဝယ္”

“သမီးပိုက္ဆံနဲ႔ မဝယ္ပါဘူး”

“ဟား ဟား ငါ ဘရာစီယာဘိုးေရာ စစပ္ပိုင္ဒါဘိုးေရာ ထပ္ေပးမယ္ဟာ၊ သြားဝယ္”

“ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္”

“ျဖဳတ္ေပးစမ္းပါဦးဟ၊ နင့္ ေနာက္က ဂ်ိတ္က ငါ ျဖဳတ္လို႔ မရဘူး”

ဘယ္ႏွစ္ခုႏွစ္ထဲက ေဘာ္လီလည္း မသိ၊ ဂ်ိတ္က ေတာ္ေတာ္ျဖဳတ္မရ၊ က်ဳပ္ေျပာေတာ့ ခင္ဝိုင္းက ပုခုံးသိုင္း ႀကိဳးကို ျဖဳတ္ခ်လို႔ အကၤ်ီတြင္းကေန လက္လၽွိုထုတ္ၿပီး ပတ္ထားတဲ့ ေဘာ္လီကို ဂ်ိတ္ကို ေရွ႕ဘက္ ဆြဲလွည့္လိုက္တယ္၊ နို႔အစုံက ေဘာ္လီအုံထဲက လြတ္ၿပီး ေပၚလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ တျဖတ္ျဖတ္ျဖင့္ ဂ်ိတ္ေတြကို ျဖဳတ္လိုက္တယ္။ က်ဳပ္ စိုက္ၾကည့္ေနေတာ့

“သမီးရွက္လာၿပီေနာ္”

ေျပာရင္း သူ႔မ်က္ႏွာ သူ႔လက္ျဖင့္ အုပ္လိုက္သည္။

“ဟား ဟား ဟား ဟား နင့္နို႔က တကယ့္ အပ်ိဳနို႔ စစ္စစ္ေလးဘဲ လုံးၿပီးဝန္းေနတာဘဲ”

“အပ်ိဳနို႔ဘဲဟာ”

“ေအးပါ၊ ငါကလည္း အပ်ိဳနို႔ေလးဘဲလို႔ ေျပာတာပါ၊ အပ်ိဳနို႔စစ္တာ နို႔သီးေခါင္းေတာင္ မထြက္ေသးဘူ”

က်ဳပ္က ေျပာလည္းေျပာ အတြင္းထဲ နစ္ဝင္ေနတဲ့ နို႔သီးေခါင္းကို လက္ညိဳးနဲ႔ အသာပြတ္လိုက္တယ္

“အိ ယားတယ္ ဘဘႀကီး”

ခင္ဝိုင္းကိုယ္က တြန႔္ကနဲ ျဖစ္သြားၿပီး က်ဳပ္လက္ကို လာကိုင္တယ္။

“လူယားတာလား စိတ္ယားတာလား”

“လူ ခစ္ ခစ္ ခစ္”

“စိတ္ေရာ”

“သိဘူး”

“ဟား ဟား ဟား ဟား”

ေျပာရင္းဆိုရင္း သူ႔ကိုယ္ေပၚက ၾကယ္သီးျပဳတ္ေနသည့္ အကၤ်ီေရာ ေဘာ္လီပါတၿပိဳင္ထဲ ဆြဲခၽြတ္လိုက္သည္။

“အဲဒါမွ တကယ္ အသက္ရွည္ေဆးဟ၊ အပ်ိဳနို႔ စစ္စစ္ေလးကို တဝၾကည့္တာ အသက္ရွည္တယ္တဲ့”

“သမီးေတာ့ မယုံပါဘူး”

“ငါေတာ့ ယုံတယ္၊ အခု နင့္နို႔ကို ငါၾကည့္ေနတာ ငါ့စိတ္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးၿပီး လူက ႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ ငယ္သြားသလိုဘဲ”

“ဟုတ္လို႔လား ဘဘႀကီးကလည္း ေလၽွာက္ေျပာေန”

“နင္က အဘိုးႀကီးမွ မဟုတ္တာ ဘယ္သိမလဲ၊ နင္လည္း ငါၾကည့္တာ စိတ္နဲ႔ ၾကည္ႏူးေနမွ အစြမ္းက ပိုထက္တာ၊ ငါၾကည့္တာ နင္သေဘာက်လား”

“ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ဘဘႀကီးကလည္း ဘာေတြ လာေမးေနလဲ မသိဘူး”

“ဟဲ့ အဲဒါ အေရးႀကီးတယ္ဟ၊ နို႔ၾကည့္တိုင္း အသက္ရွည္တယ္ဆို ငါ အကၤ်ီအေရာင္းဆိုင္က မိန္းမအ႐ုပ္ဝယ္ၿပီး အိမ္မွာထားထားမွာေပါ့။ ငါကလည္း နင့္နို႔ကို ႀကိဳက္လို႔ၾကည့္။ နင္ကလည္း ငါၾကည့္တာ ႀကိဳက္ေနမွ စိတ္ စိတ္ခ်င္း ဓါတ္ကူးၿပီး အသက္ရွည္ေရာ”

“မယုံပါဘူး၊ ေလၽွက္ေျပာတာ၊ သမီး သေဘာက် မက် ဘဘႀကီး မသိနိုင္ပါဘူး”

“သိတာေပါ့ဟ၊ နင္သေဘာက်ရင္ အလိုလို အထဲဝင္ေနတဲ့ နို႔သီးေလး ျပဴထြက္လာတာ၊ ငါ ေသေသခ်ာခ်ာ အဲဒီ အသက္ရွည္နည္းကို ေလ့လာထားတာ နင္လိမ္လို႔ မရဘူး”

“ဘဘႀကီးကလည္း သူ႔ဖာသာ အထဲဝင္ေနတာ ဆြဲထုတ္မွ ထြက္မွာေပါ့၊ သေဘာက်တာနဲ႔ မထြက္ပါဘူး”

“ကဲ ငါေျပာတာ မွန္မမွန္ စမ္းမယ္၊ နင္ ငါ့ကို ၾကည့္ေန၊ ငါက နင့္နို႔ကို ၾကည့္မယ္။ နင့္ စိတ္ထဲမွာ ငါက နင့္နို႔ကို ၾကည့္ေနတာ နင္သေဘာက်ေနတယ္ေပါ့၊ ဥပမာဟာ နင့္ရည္းစားက နင့္နို႔ကို ၾကည့္ေနတယ္ သေဘာထားလိုက္”

“သမီးက ရည္းစားမွ မရွိတာ”

“မရွိလဲ နင္ႀကိဳက္တဲ့ေကာင္ တေကာင္ေကာင္ကို ရည္းစားလို႔ သေဘာထားလိုက္ဟာ”

“ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္”

“ငါကလည္း ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲက အရမ္းႀကိဳက္လာၿပီး လက္နဲ႔လာထိမယ္၊ နင့္နို႔သီးကို ငါဆြဲ မထုတ္ဘူးေနာ္၊ နင့္နို႔ကို ထိရင္းထိရင္း နင္လည္း စိတ္ထဲက ယားလာမယ္၊ သေဘာက်လာမယ္ဆို အလိုလို နို႔သီးေလးက ထြက္လာေရာ၊ ေစာေစာက ငါထိၾကည့္ေတာ့ နင္ယားတယ္ဆို”

“ဒါက လာထိေတာ့ ယားတာေပါ့”

“ေအး ယားတာက သပ္သပ္၊ စိတ္ကသေဘာက်ၿပီး ျဖစ္လာတာက သပ္သပ္၊ စိတ္က သေဘာက်လာမွ နို႔သီးက ထြက္မွာ၊ ကဲ စမယ္၊ ခပ္တည္တည္ေန၊ ျပဳံးျဖဲ မေနနဲ႔”

“ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ဘဘႀကီးကလည္း ရယ္ရတယ္ ခစ္ ခစ္”

“ရယ္ရတယ္ လုပ္မေနနဲ႔၊ ဒီေန႔ကေတာ့ နင့္နို႔သီးထြက္လာရင္ ၿပီးၿပီ၊ ေနာက္တေခါက္မွ ေနာက္တဆင့္”

“ေနာက္တဆင့္က ဘာလဲ”

“ေနာက္တဆင့္က ခနထားဦး၊ အခုအဆင့္ကိုဘဲ အရင္ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ရမယ္၊ ကဲ စမယ္၊ နင့္ ရင္ကို နဲနဲေကာ့လိုက္၊ အဲဒါမွ ၾကည့္လို႔ပိုေကာင္း”

က်ဳပ္က သူ႔ခါးကို ဆြဲကိုင္ရင္း က်ဳပ္ဘက္ဆြဲလို႔ ရင္ကိုေကာ့ခိုင္းေတာ့

“အင္း၊ အင့္”

ခင္ဝိုင္းက သူ႔အလုပ္ကိုသူ ပီပီျပင္ျပင္လုပ္တာလား၊ ဘာလားေတာ့ မသိ ေစတနာ ဘလဗြျဖင့္ အင့္ကနဲ အသံေတာင္ ထြက္ၿပီး ရင္ကို ေကာ့ေပးသည္။ မ်က္ႏွာကေတာ့ မခ်ိဳမခ်ဥ္။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သူက ေစတနာရွိေတာ့ က်ဳပ္အတြက္ လုပ္ရကိုင္ရ ပိုအဆင္ေျပသည္။ ၿပီးေတာ့ ေကာင္မေလးက သိပ္ေတာ့ မတုံး။ နဲနဲေလး နားမလည္တာကလြဲၿပီး ေျပာရင္ သေဘာေပါက္လြယ္သည္။ ကလန္မဆန္လည္း မလုပ္။ အစကေတာ့ အပ်ိဳစစ္ေလးဆိုေတာ့ အဆင္မွ ေျပပါ့မလား ေတြးမိေသာ္လည္း လက္ေတြ႕မွာ ဒီေလာက္ မခက္။ ၿပီးေတာ့ ခင္ဝိုင္းက က်ဳပ္ကို ရွက္ကိုးရွက္ကန္း သိပ္မျဖစ္။ ဒီအခ်က္က က်ဳပ္အတြက္ ပိုအဆင္ေျပေနသလို ျဖစ္ေနသည္။

ခင္ဝိုင္း နို႔အုံက ေကာ့လိုက္ေတာ့ ေယာင္ေယာင္ေလး ခ်ပ္သြားေသာ္လည္း ၾကည့္လို႔ေကာင္းေနေသးသည္။ ခါးကို ကိုင္ထားသည့္ က်ဳပ္လက္က တေျဖးေျဖးႏွင့္ တကိုယ္လုံးကို ဖြဖြေလး ပြတ္ေပးေနသည္။ မၾကာခင္ အလိုလို ႏွစ္ေယာက္သား အသံတိတ္ကာ အသက္ရွူသံ တေျဖးေျဖးက်ယ္လာသလိုလို ျဖစ္လာသည္။

က်ဳပ္ဓါတ္က တေျဖးေျဖးႏွင့္ ခင္ဝိုင္းဆီ ကူးသြားတာလားမသိ၊ တေျဖးေျဖးႏွင့္ က်ဳပ္လက္ေခ်ာင္းေတြက ခင္ဝိုင္း နို႔သီးေနရာေလးကို ဖြဖြေလးပြတ္ေပးေနရင္း အထဲဝင္ေနသည့္ နို႔သီးေခါင္းေလးက ႂကြတက္လာသည္။ ခင္ဝိုင္းကို ၾကည့္မိေတာ့ မ်က္စိေမွးကာ ပါးစပ္ကို အသာေလးဟၿပီး ပါးစပ္ႏွင့္ အသက္ရွူေနသလို ျဖစ္ေနသည္။ ၾကည့္ရတာ အပ်ိဳရိုင္းကေလး အထိအေတြ႕မွာ စိတ္ပါေနသလို ျဖစ္ေနသည္။ က်ဳပ္ကလည္း ခင္ဝိုင္း အရသာခံစားေနမွန္း သိသည္ႏွင့္ လုပ္လက္စကို မရပ္ဘဲ ခင္ဝိုင္းနို႔သီးကို အသာအယာ ဆက္ပြတ္ေပးေနမိသည္။

ႏွစ္ေယာက္သား သာယာမွုေအာက္မွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ နစ္ေျမာသြားသည္ မသိ၊ ႐ုတ္တရက္ ျဖတ္ကနဲ လန႔္နိုးသြားသလို ျဖစ္ကာ ႏွစ္ေယာက္စလုံး တၿပိဳင္တည္း အသိက ခ်က္ျခင္း ဝင္လာသည္။ ဝင္လာသည္ႏွင့္

“ကဲ ငါမေျပာဘူးလား၊ အလိုလို နင့္နို႔သီးေခါင္း ထြက္လာၿပီ ေတြ႕လား၊ ငါ မဆြဲထုတ္ဘူးေနာ္”

ခင္ဝိုင္းက သူ႔ကိုယ္သူ ငုံ႔ၾကည့္ၿပီး “အယ္” ကနဲ အသံထြက္ကာ သူ႔မ်က္ႏွာကို က်ဳပ္ရင္ခြင္ႏွင့္ အပ္ထားလိုက္ေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ တိုးတိုးေလး

“ရွက္စရာႀကီး”

က်ဳပ္က သူ႔ကို ခပ္ဖြဖြ ျပန္ဖက္ရင္း

“အဲဒါမွ ငါ့အသက္ရွည္ေဆး ေအာင္ျမင္တာဟ၊ နင္ ငါၾကည့္တာ ဓါတ္ကူးၿပီး ထြက္လာတာ မဟုတ္လား”

“ဘဘႀကီးေနာ္ လာမေျပာနဲ႔ သမီးရွက္တယ္”

“ဟား ဟား ဟား ဟား ေအးပါ ေအးပါ၊ ကဲ ကဲ ေရာ့ေရာ့ နင့္ကို ပိုက္ဆံတစ္ေသာင္း ငါေပးမယ္၊ ေရာ့ဟာ တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ယူလိုက္၊ ပိုေပးလိုက္မယ္၊ အဲဒါ နင္ ဘရာစီယာေရာ စစပ္ပိုင္ဒါ ပါဝယ္”

“ေဟး ဒါမွ ဘဘႀကီး”

“ပိုက္ဆံကို ေသခ်ာသိမ္းဦး၊ ေတာ္ၾကာ နင့္အေမေတြ႕ၿပီး ဘယ္ကရလဲ ဘာညာ ေမးေနမယ္”

“သမီး သိပါတယ္။ ဖြက္ထားမွာ”

ခင္ဝိုင္းေၾကာင့္ မေတာင္တာၾကာတဲ့ က်ဳပ္လီးေတာင္ ျပန္ေတာင္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၾကာၾကာေတာ့ မေတာင္။ ခင္ဝိုင္းလည္း က်ဳပ္နားက ခြာသြားေရာ ေတာင္ေနတဲ့လီးလည္း ျပန္က်သြားေရာ။ ဒါေပမဲ့ မဆိုး။ ခင္ဝိုင္းေကာင္းမွုနဲ႔ က်ဳပ္ေသြးသားေတြလည္း ျပန္လည္နိုးၾကားလာတယ္ ေျပာရမယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိေတာင္ နိုးၾကားသြားလဲ ဆိုေတာ့ အဲ့ဒီညက မမက္စဖူး တခါမွေတာင္ ျပန္မစဥ္းစားဖူးခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းတုန္းက ရည္းစားနဲ႔ ခ်ိန္းေတြ႕တဲ့ အေၾကာင္း အိပ္မက္ေတာင္ျပန္မက္ၿပီး မထြက္စဖူး သုတ္ရည္ေတာင္ ထြက္လို႔။

က်ဳပ္မိန္းမကလည္း အိမ္မွာ ၂ ရက္ေလာက္ ၿငိမ္ေနေတာ့ က်ဳပ္အဖို႔ အသက္ရွည္ေဆး ထပ္မွီဝဲဘို႔ အခ်ိန္ေစာင့္ေနရေသးတယ္။ သူကလည္း ၂ ရက္ျခား ၃ ရက္ျခားေလာက္တခါ သူ႔သူငယ္ခ်င္း တစ္စုနဲ႔ အပ်င္းေၿပ မာေက်ာက္ သြားကစားတတ္တယ္။ ေၾကးကေတာ့ မမ်ားပါဘူး။ အရွုံးအနိုင္ ၃ – ၄ ေသာင္းေလာက္ေပါ့။ ဒါကလည္း သူ႔အတြက္ အသက္ရွည္ေဆး တစ္မ်ိဳးလို႔ ေျပာလို႔ရတာေပါ့။ ဒါကေတာ့ သူ႔ဝါသနာ၊ က်ဳုပ္ကေတာ့ ဒါမ်ိဳးေတြ ဝါသနာေတာ့ မပါဘူး၊ က်ဳပ္ဝါသနာပါတာက မိန္းမ ကိစၥ။ အခုအသက္အရြယ္ထိ က်ဳပ္က မိန္းမနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ နာမည္ပ်က္မရွိဘဲ ေနခဲ့ေပမဲ့ က်ဳပ္အရင္က တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ရွုတ္ထားတာ နဲမွမနဲဘဲ။ ေျပာရရင္ က်ဳပ္က အဲဒီကိစၥမွာ ပါရမီဘဲ ထူးေနလို႔လားေတာ့ မသိ၊ က်ဳပ္ရွုတ္သမၽွ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ျပသနာကို မတက္ခဲ့ဖူးဘူး။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ က်ဳပ္ရွုတ္ခဲ့တဲ့အလုပ္ က်ဳပ္မိန္းမေတာင္ မသိခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်ဳပ္ကို လူရိုးလူေကာင္းႀကီး လို႔ဘဲ သေဘာထားၿပီး အပ်ိဳေပါက္ အိမ္အကူမေလးနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲထားၿပီး သူ႔အသက္ရွည္ေဆး သူသြားရွာေနတာေပါ့၊

က်ဳပ္အက်င့္ကလည္း သူမ်ားသားသမီးကို လိမ္လည္လွည့္စားၿပီး မရွုတ္တတ္ဘူးဗ်။ က်ဳပ္ အေျခအေန အမွန္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာၿပီး ႏွစ္ဦးသေဘာတူ နားလည္မွုနဲ႔ဘဲ ဆက္ဆံခဲ့တာ။ ကံၾကဳံလို႔ ဆုံခဲ့တဲ့ သေဘာေပါ့။ အခ်ိန္တန္ရင္ သူ႔လမ္းသူသြား ကိုယ့္လမ္းကိုယ္သြား ၾကရမယ္ဆိုတာကို သိသိႀကီးနဲ႔ အမွားလမ္းေၾကာင္းထဲ ဇြတ္တိုးခဲ့တဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးခ်ည္း က်ဳပ္ဖန္တီးခဲ့တာ။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ကလည္း သူမ်ားသားသမီးကို အလကား စားရတယ္ ဆိုတဲ့ တကိုယ္ေကာင္းစိတ္နဲ႔ မစားခဲ့ပါဘူး။ တကယ့္ကို ေစတနာအျပည့္နဲ႔ က်ဳပ္လည္း တတ္နိုင္တဲ့ဘက္က သူတို႔ကို ျပန္ကူညီခဲ့တာ ဆိုေတာ့ လမ္းခြဲသြားလဲးည္း တခ်ိဳ႕အမ်ိဳးသမီးေတြဆို က်ဳပ္ကို ေက်းဇူးေတာင္ တင္လို႔။ ေျပာရင္ ႂကြားတယ္ ထင္မယ္။ က်ဳပ္နဲ႔ျဖစ္ခဲ့ၿပီး က်ဳပ္ကူညီလို႔ အခုခ်ိန္မွာ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္နဲ႔ တကယ့္ကို ခ်မ္းခ်မ္းသာသာျဖစ္ေနၿပီး အပ်ိဳႀကီး နာမည္ခံထားတဲ့ အသက္ ၅ ထိပ္စီးအရြယ္ ၃ – ၄ ေယာက္ေလာက္ ရွိတယ္ဆို ခင္ဗ်ားတို႔ ယုံမွာ မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္အသက္ေတာင္မွ အခု အသက္က ၆ ထိပ္စီး ျဖစ္ေနၿပီဆိုေတာ့ သူတို႔က ဒီအရြယ္ေရာက္ၿပီေပါ့။ သူတို႔က က်ဳပ္အတြက္ဆို အခ်ိန္မေရြး ေက်းဇူးျပန္ဆပ္ဘို႔ အဆင္သင့္ရွိတယ္ ဆိုတာ အခုထိ က်ဳပ္ကိုေတြ႕ရင္ ေျပာတုန္း။

အခုလည္း ခင္ဝိုင္းနဲ႔ကိစၥက က်ဳပ္ ပ်င္းလို႔ ဆပ္ေဆာ့တဲ့ ကိစၥ။ ဆပ္ေဆာ့တယ္ ဆိုေပမဲ့ အေနၾကာေတာ့ ေကာင္မေလးကို က်ဳပ္မ်က္စိထဲ သေဘာက်လာတာလည္း ပါတယ္။ သူ႔ကို ကူညီခ်င္တာလည္း ပါတယ္ေပါ့။ က်ဳပ္အသက္အရြယ္နဲ႔ ဆက္စ္ကိစၥက အဓိက အေရးမႀကီးေပမဲ့ သာယာမွုကိုေတာ့ က်ဳပ္ဝါသနာအရ လိုခ်င္ေသးတဲ့ သေဘာ။ ေနာက္ၿပီး က်ဳပ္က ဒီ ၃ ႏွစ္ေလာက္အတြင္းမွာ လုပ္ငန္းေတြ အကုန္နီးနီးေလာက္ ရပ္လိုက္ၿပီး အၿငိမ္းစား ယူလိုက္တာေၾကာင့္ တေန႔တေန႔ ပ်င္းေနတာကလည္း ပါတာေပါ့။ လူကပ်င္းေနတာနဲ႔ ခင္ဝိုင္းရဲ့ ဘဝ အေျခအေနရယ္၊ တေန႔တျခား စိုေျပလာတဲ့ သူ႔အလွရယ္၊ က်ဳပ္ဝါသနာရယ္ ေပါင္းစပ္ၿပီး ေကာင္မေလးကို လူတလုံး သူတလုံး ျဖစ္ေအာင္ ကူညီဘို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တာပါဘဲ။ ကူညီတယ္ ဆိုေပမဲ့ က်ဳပ္ရဲ့ ဝသီကိုက လူတစ္ေယာက္ကို အလကား မကူညီတတ္ဘူးဗ်။ အတၱဆန္တယ္ ေျပာခ်င္ေျပာ၊ အက်င့္ယုတ္တယ္ ေျပာခ်င္ေျပာ၊ က်ဳပ္က လူတမ်ိဳး၊ လူတေယာက္အေပၚ ဘာအက်ိဳးမွ မေမၽွာ္ကိုးဘဲ ေစတနာ ထားတာမ်ိဳး က်ဳပ္မလုပ္တတ္ဘူး။ က်ဳပ္ရဲ့သေဘာက ငါ မင္းအေပၚ ေစတနာရွိတယ္၊ မင္းလည္း ငါ့အေပၚ ေစတနာ ျပန္ရွိ၊ တတ္နိုင္တဲ့ဘက္က ေစတနာျပန္ထားတာမ်ိဳးကိုလို ခ်င္တာ။ က်ဳပ္အေပၚ ေစတနာ ျပန္မရွိလို႔ကေတာ့ တခါစားေပါ့။ က်ဳပ္က ျပန္လွည့္မၾကည့္ေတာ့တဲ့ လူစား။

ခင္ဝိုင္းနဲ႔ ဇတ္လမ္း ျပန္ဆက္ရရင္ ပထမတစ္ရက္ အေျခအေနအရေတာ့ သူလည္း က်ဳပ္အေပၚ ေစတနာထားတယ္ဆိုတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္ဗ်။ အပ်ိဳစင္ေလးျဖစ္တဲ့အျပင္ ဗဟုသုတကလည္း မရွိေတာ့ ဒီကိစၥကို နားမလည္သလို ျဖစ္ေနေပမဲ့ က်ဳပ္လုပ္ရပ္ကို မညင္းမဆန္ဘဲ ေစတနာ ျပန္ထားတာ က်ဳပ္ဆီကရမဲ့ ေငြေၾကာင့္သက္သက္လို႔ေတာ့ ေျပာလို႔ မရဘူးဗ်။ ခင္ဝိုင္းက ေငြလိုခ်င္တယ္ဆိုတာ မွန္ေပမဲ့ သူ႔ရဲ့အမူအယာနဲ႔ အေျပာအဆိုက သူ႔ခႏၲာကိုယ္ကို ေရာင္းစားေနတဲ့ သေဘာမ်ိဳး မရွိဘူးဆိုတာ က်ဳပ္ရိပ္မိတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ က်ဳပ္ရဲ့ လုပ္ရပ္ကို သူေကာင္းေကာင္း သာယာသြားတယ္ ဆိုတာ က်ဳပ္သိလိုက္တာမို႔ဘဲ။ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ သာယာတယ္ ဆိုေပမဲ့ လူတစ္ေယာက္အေပၚကို မႏွစ္သက္ရင္ ဘယ္ေလာက္အထိအေတြ႕ေကာင္းေကာင္း သာယာမွုက ဘယ္ျဖစ္လာမလဲ၊ ရြံရွာၿပီး ေအာ္ဂလီ ဆန္ေနမွာေပါ့။ ခင္ဝိုင္း က်ဳပ္ အထိအေတြ႕ကို သာယာတယ္ ဆိုကတည္းက က်ဳပ္ အေပၚ သူေစတနာ ရွိတယ္ဆိုတာ ေပၚလြင္ေနတာဘဲ။

ပိုၿပီး ေသခ်ာသြားတဲ့ အခ်က္က ေနာက္တစ္ေန႔မွာ သူ က်ဳပ္ကို ဆက္ဆံတဲ့ပုံစံ ေျပာင္းလာတာ သတိထားမိလိုက္တယ္။ အရင္လို ခပ္တန္းတန္း မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ပိုၿပီးရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေနလာသလိုဘဲ။ က်ဳပ္ မိန္းမေရွ႕မွာေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ က်ဳပ္စကားေျပာၾကည့္ရင္ သိတယ္။

“ခင္ဝိုင္း”

“ရွင္ ဘဘႀကီး”

“ငါေျပာတဲ့ ဘရာစီယာ ဝယ္ၿပီးပလား”

“ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ဝယ္ၿပီးလို႔ အခုေတာင္ ဝတ္ထားေသး”

“ဘယ္တုန္းက ဝယ္လိုက္လဲ”

“မေန႔က အိမ္အျပန္ ဝင္ဝယ္လိုက္တာေလ၊ ၃ ထည္ဝယ္လိုက္တယ္”

“ဟုတ္လား ျပစမ္း”

“အြန႔္ အခု မျပပါဘူးေနာ္၊ ဘဘႀကီးကလည္း ေမေမႀကီးလည္း မလစ္ဘဲနဲ႔”

“လစ္ပါတယ္ဟ၊ သူအေပၚမွာ ဘုရားရွိခိုးေနတဲ့ဟာ၊ နင္ မဝယ္ရေသးပါဘူး၊ ငါ့ကိုလာေျပာေန”

ခင္ဝိုင္းက ထမင္းစားခန္းထဲကေန အျပင္ကို ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ ေခ်ာင္းၾကည့္ၿပီး က်ဳပ္ဘက္လွည့္လို႔ ႐ုတ္တရက္ သူ႔အကၤ်ီကို ဆြဲပင့္ျပတယ္၊

“ကဲ ေတြ႕ၿပီလား၊ တခါထဲ လူကို မယုံသလို ဘာလိုလိုနဲ႔၊ ဟြန႔္”

“ဟား ဟား ဟား ဟား၊ ယုံပါတယ္ဟ၊ ငါက ၾကည့္ခ်င္လို႔ တမင္ေျပာတာ”

“ဟြန႔္၊ ဘဘႀကီးကေတာ့”

“ေအာ္ ခင္ဝိုင္း”

“ရွင့္”

“နင္ ေရခ်ိဳးရင္ ဆပ္ျပာေမႊးနဲ႔ ေသခ်ာခ်ိဳး သိလား”

“ဟင္ ဘာလို႔လဲ ဘဘႀကီး၊ သမီးကိုယ္က နံေနလို႔လား”

“ဟဲ ဟဲ၊ နံေနရင္ ငါ့ အသက္ရွည္ေဆးက မစြမ္းမွာ စိုးလို႔ဟ”

“သမီးသိပါတယ္ ဘဘႀကီးလဲ၊ အကုန္ေလၽွာက္ေျပာေနတာဘဲ ရွက္စရာႀကီး”

ေျပာေျပာဆိုဆို ခင္ဝိုင္း က်ဳပ္အနားက ေျပးပါေလေရာ။ က်ဳပ္ အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းမွာ ထိုင္ရင္း တီဗီက ခ်န္နယ္ေတြ ဟိုေျပာင္းဒီေျပာင္း ေျပာင္းရင္း မိန္းမနဲ႔ ဘာညာ စကားေျပာေနတုန္း အျပင္က တီ တီ နဲ႔ ဟြန္းသံၾကားေတာ့ က်ဳပ္မိန္းမဆီမွ

“ဟဲ့ ခင္ဝိုင္း တံခါးလာပိတ္ထားေတာ့ ငါသြားေတာ့မယ္”

လို႔ အသံထြက္လာတယ္။ အိမ္ေရွ႕မွာ ႏွစ္ေယာက္အတူတူ ဟိုဟိုဒီဒီေျပာရင္း ကားလာႀကိဳေတာ့ က်ဳပ္ထပိတ္ရင္ရရဲ့သားနဲ႔ ေနာက္ေဖးက ခင္ဝိုင္းကို လွမ္းေအာ္ခိုင္းတယ္။ ဒီလိုဘဲ က်ဳပ္မိန္းမက ေယာက်္ားကို ေသးေသးမႊားမႊား မခိုင္းတတ္၊ သူမ်ားကို ခိုင္းတာ အက်င့္က ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ လက္တို လက္ေတာင္း ခိုင္းဘို႔ အိမ္မွာ အိမ္အကူ မရွိလို႔ မျဖစ္။

“ရွင္ လာၿပီ လာၿပီ ေမေမႀကီး”

ဆိုၿပီး ေနာက္ေဖးက ခင္ဝိုင္း အေျပးထြက္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ အျပင္ထြက္သြားတဲ့ က်ဳပ္မိန္းမကို တံခါးေပါက္က ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး က်ဳပ္မိန္းမကို လာႀကိဳသည့္ ကား ထြက္သြားေတာ့မွ သံဘာဂ်ာတံခါးကို ပိတ္လို႔ ေသာ့ကိုခတ္လိုက္သည္။ က်ဳပ္မွာက ကားရွိေပမဲ့ အခု အသက္ႀကီးလာေတာ့ သိပ္မေမာင္းေတာ့။ ဒရိုင္ဘာလည္း မေခၚခ်င္။ မိန္းမကေတာ့ အရင္ထဲက မေမာင္း။

“အရင္ႀကိဳေနတဲ့ကားဘဲလား”

“ဟုတ္ ဘဘႀကီး”

“ကဲ နင့္အေဒၚ သြားၿပီဆိုေတာ့ ငါ့အသက္ရွည္ေဆး စမယ္”

က်ဳပ္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူသိတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ က်ဳပ္ကိုၾကည့္ရင္း ရယ္တယ္။

“ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္၊ ခနေလးေနာ္ ဘဘႀကီး၊ သမီး အဝတ္ေတြ အဝတ္ေလၽွာ္စက္ထဲ ထည့္ေနတာ၊ ခလုတ္ဖြင့္ရဦးမယ္”

“အင္း ၿပီးရင္ အေပၚလိုက္ခဲ့”

“ဟုတ္”

ေျပာေျပာဆိုဆို ေနာက္ေဖးဘက္ ေျပးၿပီးဝင္သြားတဲ့ ခင္ဝိုင္းကိုၾကည့္ၿပီး ေကာင္မေလး က်ဳပ္အေပၚ ေစတနာရွိတယ္ဆိုတာ ပိုေသခ်ာသြားတယ္။ ေစတနာသာမရွိလို႔ကေတာ့ ရသမၽွ အခ်ိန္ဆြဲၿပီး ေပကပ္ကပ္နဲ႔ ေနေနမွာဆိုတာ အေတြ႕အၾကဳံ မ်ားတဲ့ က်ဳပ္ ေကာင္းေကာင္းသိေနတယ္ေလ။ အေပၚထပ္ က်ဳပ္ ထိုင္ေနၾက ဆိုဖာေပၚထိုင္ၿပီး မၾကာဘူး ခင္ဝိုင္း ေလွကားဝမွာ ေပၚလာတယ္၊ မ်က္ႏွာက ျပဳံးစိစိနဲ႔။ က်ဳပ္နဲ႔ေတြ႕ရတာ ေပ်ာ္ေနတာလား၊ က်ဳပ္ေဆးက သူ႔အတြက္ ရယ္စရာ ျဖစ္ေနတာလားေတာ့ မသိ၊ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ စူပုတ္ေနတာထက္စာရင္ေတာ့ အမ်ားႀကီး ေကာင္းတာေပါ့။

“လာခဲ့”

က်ဳပ္ေပါင္ကို လက္နဲ႔ ပုတ္ျပရင္း ေခၚလိုက္ေတာ့ ခင္ဝိုင္းက သူ႔ထမီကို ဆြဲမၿပီး အရင္တေခါက္ကလိုဘဲ က်ဳပ္ေပါင္ေပၚ ခြလိုက္တယ္၊ လူက ျပဳံးစိစိနဲ႔ အသံထြက္ မရယ္႐ုံတမယ္။ က်ဳပ္လည္း သူ႔ကို ၾကည့္ၿပီး အေပ်ာ္ဓါတ္ ကူးသြားလား မသိ တဟားဟား ရယ္ေတာ့ သူကလည္း တခစ္ခစ္နဲ႔ အသံထြက္ရယ္တယ္။ ၿပီးေတာ့

“ဘဘႀကီးေနာ္”

“နင္က ျပဳံးစိစိလုပ္ေနတာကိုး ငါ ရယ္မွာေပါ့”

ပါးစပ္ကေျပာေပမဲ့ လက္က ထုံးစံအတိုင္း သူ႔ အကၤ်ီကို ရင္ဖြင့္ၿပီး ဆြဲခၽြတ္လိုက္တယ္။ က်ဳပ္ခၽြတ္ေတာ့ အလိုက္သင့္ေနေပးတယ္၊ က်ဳပ္ေဆးက ဘာလဲ သူသိေနတဲ့ သေဘာ။ ခင္ဝိုင္းက ဘရာစီယာေလးနဲ႔၊

“နင္က ဘရာစီယာေလးနဲ႔မွ ၾကည့္ေကာင္းတာဟ၊ နင့္ေဘာ္လီ အေဟာင္းႀကီးနဲ႔ ၾကည့္ရတာ စိတ္ပိန္လြန္းလို႔”

ေျပာလည္းေျပာ သူ႔နို႔အုံကို ဘရာစီယာ အေပၚက အုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။ ကိုင္ရင္း ေအာက္ကေန နို႔အုံကို ႂကြလာေအာင္ အေပၚကို တြန္းတင္ရင္ ေဖာင္းတက္လာတဲ့ ရင္သားကို ၾကည့္ေတာ့ အုံက ေတာ္ေတာ္တက္သား။ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ႐ုတ္တရက္ ငုံ႔နမ္းလိုက္ေတာ့

“အို႔၊ ဘဘႀကီး”

ခင္ဝိုင္းက လန႔္ၿပီး ႐ုတ္တရက္ အသံထြက္လာတယ္။ က်ဳပ္ သူ႔ရင္ခြင္မွာ အပ္ထားတဲ့ မ်က္ႏွာကို ႐ုတ္တရက္ မခြာဘဲ အတင္းတိုးၿပီး ခပ္ၾကာၾကာေလး တဝႀကီး နမ္းလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ေခါင္းကို ခြာလို႔ သူ႔ကို ျပဳံးၾကည့္ၿပီး

“အဲဒါမွ တကယ့္ အပ်ိဳနံ့စစ္စစ္”

“ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္၊ တကယ္လား၊ ေတာ္ေသးတာေပါ့”

“ဘာေတာ္ေသးတာလဲ”

“ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ဘဘႀကီးက နံတယ္လို႔သာ ေျပာရင္ သမီးေတာ့ ရွက္တာနဲ႔ ေသၿပီ”

“ဟား ဟား ဟား ဟား၊ လာဦး ထပ္နမ္းဦးမယ္၊ အပ်ိဳနံ့ကို”

ေစာေစာကလို နို႔အုံကို တြန္းတင္လို႔ မ်က္ႏွာထပ္အပ္ရင္း ဟိုရမ္းဒီရမ္း ရမ္းေပးလိုက္ေတာ့

“ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္၊ ႏွုတ္ခမ္းေမြးကလည္း စူးလိုက္တာ ယားတယ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္”

သူက ယားတယ္ ေျပာေလ က်ဳပ္က ပိုလုပ္ေလေပါ့၊ က်ဳပ္လုပ္ေလ သူက ရယ္ေလ၊ ရယ္သာရယ္ေနေပမဲ့ က်ဳပ္ေခါင္းကို မတြန္းထုတ္တဲ့အျပင္ က်ဳပ္လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္လို႔။ က်ဳပ္လည္း သူ႔ရင္အုံကို နမ္းရင္းနဲ႔ ႐ုတ္တရက္ သတိရၿပီး

“ျပစမ္း ျပစမ္း နင့္ နို႔သီးေခါင္းေလး ထြက္ေနပလား”

ေျပာေျပာဆိုဆို ဘရာစီယာကို အေပၚတြန္းတင္ၿပီး ေပၚလာတဲ့ နို႔အုံကို ၾကည့္ေတာ့ နို႔သီးေခါင္းေလး တဖက္က တဝက္ေလာက္ ျပဴထြက္လို႔

“နဲနဲေတာင္ ထြက္ေနၿပီ”

ေျပာရင္ နို႔အုံႏွစ္ဘက္ကို လက္ႏွစ္ဘက္ႏွင့္ ညႇပ္ကိုင္ရင္း လက္မနဲ႔ နို႔သီးေခါင္းေပၚ အသာအယာပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့

“အိ ဘဘႀကီး”

“ယားလို႔လား”

“ယားတယ္၊ တမ်ိဳးဘဲ”

“ခံလို႔ေကာင္းတယ္ မို႔လား”

“ဘဘႀကီးကလည္း ဘာေတြေမးေနမွန္း မသိဘူး”

“ေမးရတာေပါ့ဟ၊ နင့္စိတ္ထဲမွာ ဘာျဖစ္ေနတယ္ သိမွ ငါက ဆက္လုပ္လို႔ ရမွာေပါ့၊ ေတာ္ၾကာ နင့္စိတ္ထဲ ဘာမွ ခံစားမွု မရွိရင္ ငါ့ အသက္ရွည္ေဆးက ဘာစြမ္းေတာ့မလဲ၊ ငါ လုပ္တာ အပိုျဖစ္ေနတာေပါ့”

“ဘဘႀကီးကလည္း သမီး ေျပာရမွာ ရွက္တဲ့ဟာ”

“ရွက္မေနနဲ႔ ငါေမးတာသာ အမွန္အတိုင္းေျပာ”

“အာ ဘဘႀကီးကလဲ”

“ခံလို႔ ေကာင္းလားဆို”

ခင္ဝိုင္းက ခ်က္ျခင္းေတာ့ ျပန္မေျဖ၊ ခနေလးၾကာေတာ့မွ အသံတိုးတိုးႏွင့္

“အင္း”

အင္းဆိုေတာ့ က်ဳပ္လည္း ခပ္ဖြဖြေလး ဆက္ပြတ္ေပးရင္း တေျဖးေျဖး နို႔သီးက တင္းၿပီး စူထြက္လာတယ္။

“နို႔သီးေလးေတာင္ ထြက္လာၿပီ၊ ငါ ဒီေန႔ နင့္ နို႔ရည္ ေသာက္မလို႔”

က်ဳပ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ခင္ဝိုင္း ႐ုတ္တရက္ မ်က္လုံးျပဴးၿပီ

“အို႔ ဘဘႀကီးကလည္း ႀကံႀကံဖန္ဖန္၊ နို႔ရည္ မထြက္ပါဘူး”

“နင္က ဘာသိလို႔လဲ၊ ဒီအတိုင္း ဘယ္ထြက္မလဲဟ၊ စုပ္ေသာက္မွ ထြက္တာ၊ အပ်ိဳနို႔ရည္ဆိုတာ တကယ့္ အသက္ရွည္ေဆးဘဲဟ၊ အျမဲမထြက္ဘူး၊ ငါ ဒီလို လုပ္လို႔ နင့္စိတ္ထဲ ခံလို႔ေကာင္းေနရင္ တေျဖးေျဖးနဲ႔ နို႔အုံက တင္းလာၿပီး ထြက္ေရာ၊ အဲဒါကို စို႔ေသာက္ရတာ”

“ဟုတ္လို႔လား ဘဘႀကီးကလဲ”

“ဟုတ္ပါတယ္ဆိုမွ နင္မၾကားဖူးဘူးလား၊ အပ်ိဳနို႔ရည္ အသက္ရွည္ ဆိုတာ”

က်ဳပ္လည္း ပါးစပ္ကထြက္ရာ သူ႔ကိုေျပာရင္း၊ အခုလို သူ႔ကို ေျပာရတာကိုက က်ဳပ္အတြက္ အရသာ ရွိသလိုလို ျဖစ္ေနသည္။

“မၾကားဖူးပါဘူး”

“အခု ၾကားဖူးၿပီမို႔လား၊ အပ်ိဳနို႔ရည္က အခုလိုအခ်ိန္မွ ထြက္တာဟ၊ ငါလုပ္တာ နင္ခံလို႔ေကာင္းေနရင္ နင့္စိတ္ထဲ အလိုလို နို႔ရည္ထြက္ခ်င္စိတ္ေပၚလာလိမ့္မယ္”

“ဘဘႀကီးကလည္း ႀကံႀကံဖန္ဖန္”

“ကဲ နင္မယုံရင္ၾကည့္၊ လာေရွ႕တိုး၊ ငါ နင့္နို႔ကို ငုံထားမယ္၊ နင္ အရသာခံေန၊ တေျဖးေျဖးနဲ႔ နင့္စိတ္ထဲမွာ နို႔ရည္ထြက္ခ်င္စိတ္ေပၚလာလိမ့္မယ္၊ အဲလိုျဖစ္လာရင္ ငါ့ကို အခ်က္ေပးလိုက္”

“ဘယ္လိုေပးရမလဲ”

“စို႔ေတာ့လို႔ ေျပာေပါ့”

“အာ ဘဘႀကီးကလည္း ရွက္စရာႀကီး”

“ကဲ ကဲ ရွက္ရင္လည္း ငါ့ကို လက္နဲ႔ ၂ ခ်က္ ၃ ခ်က္ေလာက္ ပုတ္ၿပီး အခ်က္ေပးလိုက္၊ အဲဒါဆို ငါစို႔လိုက္မယ္”

“ဟုတ္လား မဟုတ္လားလဲ မသိပါဘူး”

“ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ဟာ၊ နင့္စိတ္ထဲ နို႔ထြက္လာၿပီထင္ရင္ အခ်က္သာေပးလိုက္၊ ကဲ လာစမ္းပါ၊ ေရွ႕တိုး”

ခင္ဝိုင္းက တကယ္နားမလည္တာလား၊ က်ဳပ္ အညာကို တမင္ခံေနတာလားေတာ့ မသိ၊ က်ဳပ္ေျပာသမၽွ အဟုတ္ႀကီး မွတ္လို႔။ ခင္ဝိုင္းကို က်ဳပ္ေပါင္ရင္းနားထိ ကပ္ေအာင္ ဆြဲယူလိုက္သည္။ သူ႔ကိုယ္က ေပါ့ေပါ့ေလး အလိုက္သင့္ က်ဳပ္နားကပ္လာသည္။ က်ဳပ္လည္း ေျပာေနရင္း နို႔သီးေခါင္းကို လက္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဖြဖြေလး ပြတ္ကစားေနေတာ့ သူ႔နို႔အုံကလည္း တင္းၿပီး နို႔သီးေခါင္းဆို မာေထာင္ေနတာ။ သူလည္း တေျဖးေျဖး ပါးစပ္နဲ႔ အသက္ျပင္းျပင္း ရွုေနသလို ျဖစ္လာတယ္၊ က်ဳပ္ သူ႔နို႔သီးတဖက္ကို ပါးစပ္နဲ႔ လွမ္းငုံလိုက္တယ္။

“အို႔ ဘဘႀကီး”

အသံတိုးတိုးထြက္လာၿပီး ရင္ကို ေကာ့ေပးသည္။ ခင္ဝိုင္းလည္း က်ဳပ္ကို အသက္ရွည္ေဆးတိုက္ခ်င္ေနမွန္း သိသာေနသည္။ တဖက္က သူ႔နို႔ကို ငုံရင္း နို႔သီးကို လၽွာဖ်ားနဲ႔ ကလိေနသလို၊ လက္ကလည္း ေနာက္နို႔သီး တဖက္ကို ဖြဖြေလး ပြတ္ေပးေနသည္။ သိပ္မၾကာ ခင္ဝိုင္း တအင္းအင္း နဲ႔ ဖီးတက္လာၿပီး က်ဳပ္လည္ကို သိုင္းဖက္ထားတဲ့ လက္ႏွင့္ တျဖတ္ျဖတ္ပုတ္ရင္း ေကာ့လာသည္။ အဲဒီေတာ့ က်ဳပ္လည္း နို႔သီးကို ခပ္ျပင္းျပင္းေလး စို႔ေပးလိုက္တယ္။ ခပ္ၾကာၾကာေလး အားရပါးရစို႔ၿပီးေတာ့မွ နို႔သီးကို လႊတ္ၿပီး

“နင္ နို႔ရည္ ထြက္ခ်င္စိတ္ျဖစ္လို႔ အခ်က္ေပးတာမို႔လား”

“အင္း၊ ရွက္စရာႀကီး ဘဘႀကီးရာ၊ တကယ္ေရာ ထြက္ရဲ့လား”

“ထြက္တာေပါ့။ ခ်ိဳေနတာဘဲ”

“မဟုတ္ဘဲနဲ႔”

“မဟုတ္ဘဲ ငါကေျပာမလား၊ ခန နားဦးမယ္၊ ေနာက္တဖက္က်န္ေသးတယ္”

“ဟုတ္တယ္ေနမွာ၊ တကယ္ဘဲ ထြက္တယ္ထင္တယ္၊ သမီးစိတ္ထဲမွာလည္း နို႔ထြက္သြားသလိုဘဲ”

“ထြက္ပါတယ္ဆို၊ ထြက္လို႔ေပါ့ ငါေတာင္ အားျပည့္သြားတာ။ ဒီမွာ နင္မေတြ႕ဘူးလား”

သူ႔ တင္ပါးႏွစ္ဘက္ကို ကိုင္ၿပီး က်ဳပ္ေပါင္ၾကားက တင္းေနသည့္ အရာကို က်ဳပ္ကိုခြထားတဲ့ သူ႔ေပါင္ၾကားႏွင့္ ထိၿပီး သတိထားမိသြားေအာင္ လုပ္ျပေတာ့

“အဲေတာ္ အဲဒါ ဘဘႀကီး ဟိုဟာ ျဖစ္လာတာမို႔လား”

“ေအးေလ အသက္ရွည္ေဆးက စြမ္းေတာ့ ငါေတာင္ လူပ်ိဳစိတ္ ျဖစ္လာတာ”

“အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ သမီးေတာ့ ဒုကၡပါဘဲ”

“ဘာဒုကၡလဲ”

“ေတာ္ၾကာ ဘဘႀကီးက ဟိုဒင္းလုပ္ရင္ သမီးဒုကၡေရာက္မွာေပါ့”

“နင္ကလည္း ငါ့ ေဆးက အပ်ိဳစစ္ဘို႔ လိုေသးတယ္ဟ၊ အခုဟာက ေဆးစြမ္းတဲ့အေၾကာင္း နင့္ကိုျပတာ၊ နင္က ဘာေတြ ေလၽွာက္ေတြးေနတာလဲ”

“ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ သမီးက လန႔္သြားလို႔”

“လန႔္မေနနဲ႔ နင္ေျပာတဲ့ ဟိုဒင္းက ဟိုဟာ အၾကာႀကီး ျဖစ္ေနမွရတာ၊ အခုၾကည့္ ဟိုဟာေတာင္ မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ေတြ႕လား”

ဟိုေျပာဒီေျပာႏွင့္ နဲနဲေလး ျပန္ေပ်ာ့သြားတာမို႔ သူသတိထားမိေအာင္ ထပ္ျပေတာ့

“နဲနဲေတာ့ ျဖစ္ေနေသးတယ္မို႔လား”

“ေအး နဲနဲေတာ့ က်န္တာေပါ့ဟ၊ ကဲ ေနာက္နို႔တဖက္က နို႔ရည္ေသာက္ဦးမယ္၊ ကဲ နဲနဲႂကြဦး ငါ့ စိုလို႔မွီေအာင္”

က်ဳပ္ေျပာေတာ့ ခင္ဝိုင္းက သူ႔ဒူးႏွစ္ဘက္ကို ဆိုဖာေပၚ အားျပဳေထာက္ကာ သူ႔နို႔ က်ဳပ္ပါးစပ္ႏွင့္ မွီေအာင္ ႂကြေပးသည္။ ေျပာလို႔ေျပာတာမဟုတ္၊ က်ဳပ္ လူအေရြးမွန္သား၊ ခင္ဝိုင္းက အကင္းလည္း ပါးသလို၊ ေစတနာလည္း ရွိတယ္။ ေနာက္ထပ္ ၂ ႀကိမ္ေလာက္ က်ဳပ္ နို႔ရည္ဘဲ မွန္မွန္ စို႔ေပးလိုက္တယ္။ အဆင့္မတက္ေသး၊ ၾကာေတာ့ ခင္ဝိုင္းလည္း က်ဳပ္အေျပာကို မရွက္ေတာ့တဲ့အျပင္ လုပ္ရကိုင္ရတာလည္း ပိုအဆင္ေျပလာတယ္။ သူ႔ဆီက က်ဳပ္နို႔စို႔တာ ခံလို႔ေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းလည္း ရွက္ရွက္နဲ႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းဘဲ ဝန္ခံလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေဆးေၾကာင့္ က်ဳပ္ ဟိုဟာ ျဖစ္မျဖစ္ စမ္းတတ္လာတယ္။

စမ္းတယ္ဆိုတာက လက္နဲ႔ကိုင္ၿပီး စမ္းတာမဟုတ္ေတာ့ ေအာက္ပိုင္းက အဝတ္ဝတ္ထားေပမဲ့ က်ဳပ္ ေပါင္ၾကားနဲ႔ သူ႔ေပါင္ၾကားလည္း ရင္းႏွီးလာတယ္။ ေျပာရရင္ ခင္ဝိုင္းလည္း က်ဳပ္ကို အသက္ရွည္ေဆး ေကၽြးေနတယ္ ဆိုေပမဲ့ က်ဳပ္ရဲ့အထိအေတြ႕ကို ႀကိဳက္ေနတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ က်ဳပ္ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ သူလည္း ေသြးသားနဲ႔ လူဆိုေတာ့ အထိအေတြ႕ကို ဘယ္လြန္ဆန္နိုင္ပါ့မလဲ၊ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္က သူ ပစ္ပစ္ခါခါ လုပ္လို႔ရတဲ့ ပုံမ်ိဳးလည္း မဟုတ္။ က်ဳပ္ဘက္က်ဳပ္ယက္ၿပီး ေျပာရင္ ဘာမွမသိတဲ့ အရိုင္းေလး ခင္ဝိုင္း က်ဳပ္လို အဘိုးႀကီးကို ခ်စ္ေနၿပီလို႔ေတာင္ ဆိုလို႔ရတယ္။

ဒီေန႔ေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း နို႔ရည္ေကာင္းေကာင္းေသာက္ၿပီး၊ အနားယူမွိန္းေနရင္း ေနာက္တဆင့္တက္ဘို႔ စကားလိုက္တယ္။

“ခင္ဝိုင္း”

“ဟင္”

“ငါေျပာမလို႔၊ နင့္ကို ေျပာရမွာ အားလည္းနာတယ္၊ ဒါေပမဲ့ မေျပာရင္လည္း မျဖစ္ျပန္ဘူးဟ”

“ဘာလဲဟင္ ဘဘႀကီး၊ ခင္ဝိုင္းကို ပိုက္ဆံေပးတာ မ်ားေနလို႔လား”

“အာ နင္ကလည္း ပိုက္ဆံကိစၥ မဟုတ္ပါဘူးဟ၊ ပိုက္ဆံက အေရးမႀကီးဘူး၊ ငါေပးနိင္လို႔ ေပးတာ၊ ငါေျပာမွာက အသက္ရွည္ေဆးကိစၥ”

“အသက္ရွည္ေဆးက ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ မစြမ္းေတာ့လို႔လား”

“အာ နင္ကလည္း ေျပာလိုက္ရင္ ေသာက္တလြဲ၊ စြမ္းတာေပါ့၊ အရင္ကထက္ေတာင္ ဟိုဟာျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ ၾကာလာတဲ့ဟာ၊ ဒီမွာ အခုထိ ျဖစ္ေနတုန္း၊ နင္သတိမထားမိဘူးလား”

ခင္ဝိုင္း မသိဘဲ ေနမွာမဟုတ္၊ သူ ခြထားတာ အားျပည့္ေနတဲ့ က်ဳပ္ဟာေပၚ က်က်နန။ ဟိုတေခါက္ထဲက သူ က်ဳပ္ဟာေပၚ က်က်နန ခြတတ္လာတယ္။

“ဒါဆိုဘာလဲ ဘဘႀကီး၊ ေျပာပါ သမီးကို အားမနာပါနဲ႔”

“နင္လည္းသိမွာေပါ့၊ အသက္ရွည္ေဆးက နင့္တကိုယ္လုံး ခၽြတ္ၿပီး ၾကည့္တာလည္း ပါတယ္ေလဟာ”

“အယ့္ . . .”

ခင္ဝိုင္းက ရွက္တာလား ဘာလားေတာ့ မသိ၊ အယ့္ ကနဲ ျဖစ္ေပမဲ့ သိပ္ၿပီး ရွက္ေယာင္မျပ။

“ဟုတ္တယ္ဟ၊ အမွန္က နင့္တကိုယ္လုံး ခၽြတ္ရမွာ ငါက အားနာေနၿပီး ေျပာမထြက္လို႔၊ ဒါေပမဲ့ဟာ မေျပာရင္လည္း မရဘူး၊ အခု ေဆးကစြမ္းေနေတာ့ သူ႔နည္းအတိုင္းလုပ္မွ အစြမ္းက ပိုထက္မွာမို႔လို႔ အားနာနာနဲ႔ဘဲ ေျပာရတာ”

ခင္ဝိုင္းက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ က်ဳပ္ရင္ခြင္ထဲ သူ႔မ်က္ႏွာအပ္လိုက္တယ္၊ က်ဳပ္ကလည္း သူ႔ေၾကာကို ခပ္ဖြဖြေလး ပြတ္ေပးေနမိတယ္။ ခနၾကာမွ တိုးတိုးေလး

“ေတာ္ၾကာ ဘဘႀကီး သမီးကို ရြံသြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ”

သူ႔ေျပာပုံက မခၽြတ္တာမဟုတ္၊ သူ႔ဟာ က်ဳပ္ျမင္ၿပီး ရြံမွာတဲ့၊ က်ဳပ္ၾကဳံခဲ့တဲ့ မိန္းမေတြ တစ္ေယာက္မွ ဒီလိုမေျပာဘူး။

“အပ်ိဳစစ္စစ္ေလးဟာက ရြံစရာ မရွိပါဘူးဟ”

“သမီးကေတာ့ ဘဘႀကီး ရြံမွာဘဲ ေၾကာက္တာ”

“ကဲဟာ ငါရြံမရြံ ခၽြတ္ၾကည့္မွဘဲ သိမွာဘဲ၊ ကဲ လာ ဒီမွာအိပ္ခ်လိုက္”

က်ဳပ္ကိုခြထိုင္ေနတဲ့ ခင္ဝိုင္းကို အသာေပြ႕ၿပီး ဆိုဖာေပၚ လွဲခ်လိုက္တယ္။ က်ဳပ္ဆိုဖာက ရွည္လည္းရွည္၊ က်ယ္လည္းက်ယ္၊ ၃ ေယာက္ေလာက္ေကာင္းေကာင္းထိုင္လို႔ရတဲ့ loveseat ဆိုေတာ့ ခင္ဝိုင္း ေကာင္းေကာင္းလွဲခ်လို႔ရသည္။ ခင္ဝိုင္းက အလိုက္သင့္လွဲခ်ရင္း သူ႔မ်က္ႏွာကို သူ လက္ဝါးနဲ႔ အုပ္လိုက္တယ္။ က်ဳပ္က သူ႔ေနာက္မွာ ထိုင္လ်က္။

“ကန္ေတာ့ေနာ္ ကန္ေတာ့ ဘဘႀကီး၊ သမီး ရွုးေတြ ထြက္က်ထားလား မသိဘူး”

႐ုတ္တရက္ သူဘာေျပာလဲ က်ဳပ္သေဘာမေပါက္။

“ဘာလဲဟ၊ ဘာရွုးထြက္က်တာလဲ”

“ဟို ဟိုေလ ေစာေစာက ဘဘႀကီး နို႔ရည္ေသာက္တာ သမီး ရွုးေတြ ထြက္က်လား မသိ၊ အဲဒါ ညစ္ပတ္ၿပီး ဘဘႀကီး ရြံမွာစိုးလို႔၊ ေရနဲ႔ အရင္သြားေဆးလိုက္ရမလား”

ဪ အခုမွ သေဘာေပါက္တယ္၊ က်ဳပ္ေစာေစာက သူ႔နို႔ရည္ေသာက္ေတာ့ ဖီးလာၿပီး ေအာက္က အရည္ၾကည္ လိုက္ထားတာကို သူရွုးထြက္တယ္ ထင္ေနတာထင္ပါရဲ့။ အဲဒါက်ဳပ္ကို ေျပာခ်င္လို႔ ရွက္ရွက္နဲ႔ မ်က္ႏွာကို အုပ္ၿပီး ေျပာတာကိုး၊ ခင္ဝိုင္း တကယ့္ကို ဘာမွမသိပါလား၊ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ သူ႔လိုလူမ်ိဳး ရွိေသးတာ အံ့ပါရဲ့။

“ေနပါဦး၊ ငါၾကည့္ဦးမယ္၊ နင့္ထမီႀကီး ဆြဲတင္လိုက္၊ ေတာ္ၾကာ နင့္ထမီကိုင္ၿပီး ငါဘုန္းနိမ့္ေနဦးမယ္”

က်ဳပ္ေဘးမွာ ဒူးႏွစ္ဘက္ေထာင္ၿပီး ပက္လက္လဲေနတာမို႔ ေပါင္ရင္းေလာက္ထိ လန္တက္ေနတဲ့ ထမီကို က်ဳပ္ မဆြဲခၽြတ္ခ်င္တာေၾကာင့္ သူ႔ကို ေျပာလိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာကို အုပ္ထားတဲ့ လက္ကိုဖယ္လို႔ သူ႔ထမီကို လုံးလိုက္ရင္း ဗိုက္ေပၚ ဆြဲတင္လိုက္တယ္။ ေအာက္ကေတာ့ အသစ္နီးပါး ေတာက္ေျပာင္ေနတဲ့ အသားေရာင္ အတြင္းခံေဘာင္းဘီေလး၊ အဖြားႀကီးစတိုင္ ပြေယာင္းေယာင္း အတြင္းခံေဘာင္းဘီေတာ့ မဟုတ္၊ ေခတ္ဆန္ဆန္ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ေပါင္ရင္းျပတ္ျပတ္နဲ႔ ဂြၾကားကိုသိုင္းအုပ္ထားတဲ့ အတြင္းခံေဘာင္းဘီ။ ခင္ဝိုင္းက ဝယ္တတ္သားဘဲ။

ဒူးႏွစ္ဘက္ကို ေထာင္ၿပီး ေစ့ထားတာမို႔ ဂြၾကားကို ေကာင္းေကာင္းမေတြ႕။ က်ဳပ္က အခ်ိန္ဆိုင္းမေနဘဲ သူ႔ဒူးႏွစ္ဘက္ကို ဆြဲကားလိုက္ေတာ့ သူက အလိုက္သင့္ ကားေပးရင္း က်ဳပ္ကို ၾကည့္ေနတာ သတိထားမိလိုက္တယ္။ က်ဳပ္စိတ္ထင္ ခင္ဝိုင္း စိတ္ထဲမွာ ရွက္တာထက္ သူ႔ဟာကို က်ဳပ္ျမင္ၿပီး ရြံသြားမွာ ပိုေၾကာက္ေနပုံရတယ္။

ခင္ဝိုင္းေျပာသလိုဘဲ အတြင္းခံေဘာင္းဘီ ဂြၾကားမွာေတာ့ စိုၿပီး ကြက္ေနတာ ေတြ႕လိုက္တယ္။ ခင္ဝိုင္း ေစာေစာက က်ဳပ္နို႔စို႔တာ အရသာေတြ႕ၿပီး ေအာက္က အရည္ၾကည္ေတြ ဆင္းထားတာဘဲျဖစ္မယ္။ အဲဒါကို သူ႔စိတ္ထဲ ရွုးေတြ ထြက္က်တယ္ ထင္ေနပုံဘဲ။ သူ႔ကို ဒါေတြသိေအာင္ သူ႔ကို ေျပာျပတဲ့သူ ရွိပုံမရ။ ခင္ဝိုင္းက က်ဳပ္ကိုၾကည့္ေနတာမို႔ သူ႔ကို ျပန္ၾကည့္ရင္း

“ၾကည့္ရတာ နင့္ထြက္က်ထားတာ ေသးေတြ မဟုတ္ပါဘူးဟ။ အဲ့ဒါ နင့္ကိုယ္ကထြက္တဲ့ အသက္ရွည္ေဆးဘဲျဖစ္မယ္။ ခပ္ခၽြဲခၽြဲေလး ျဖစ္ေနတာ မို႔လား။ ေနဦး ငါကိုင္ၾကည့္ဦးမယ္”

ေျပာေျပာဆိုဆို သူ႔ေပါင္ၾကားက စိုေနတဲ့အကြက္ကို က်ဳပ္လက္နဲ႔ထိၿပီး ပြတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေသခ်ာတာေပါ့၊ အရည္ၾကည္ေတြ ထြက္ထားတာ။

“အို႔ အို႔ ဘဘႀကီး”

“ဟုတ္တယ္ဟ၊ ေသးမဟုတ္ဘူး၊ ခၽြဲေနတာ၊ အဲဒါမွ အသက္ရွည္ေဆး၊ နင္ အဲ့လိုထြက္တာ ေကာင္းတယ္”

“ေနဦး ေဘာင္းဘီခၽြတ္ၿပီး နင့္ဟာ ေသခ်ာၾကည့္ဦးမယ္”

ဆိုၿပီး က်ဳပ္လည္း ဘုန္းနိမ့္မွာ မေၾကာက္ေတာ့ဘဲ သူ႔ေဘာင္းဘီကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္ေတာ့တာပါဘဲ။ ကၽြတ္သြားတဲ့ ေဘာင္းဘီကို ၾကမ္းေပၚ ပစ္ခ်ရင္း ခင္ဝိုင္းေပါင္ၾကားကို ေသခ်ာၾကည့္မိတယ္။ ဘာမွျပဳျပဳျပင္ျပင္ မလုပ္ထားတဲ့ ခင္ဝိုင္းေပါင္ၾကားက သဘာဝအတိုင္း၊ အေမြးေတြက ဆီးခုံေရာ သူ႔မိန္းမကိုယ္တဝိုက္ေရာ ေပါက္ေနေပမဲ့ မဲမဲသဲသဲထူထူအုပ္အုပ္ႀကီးေတာ့ မဟုတ္၊ ခပ္ပါးပါးလၽွလၽွေလးလည္း မဟုတ္၊ အေမြးေအာက္က အတြင္းသားကို ျမင္သာတယ္ဆို႐ုံေလာက္ အေနေတာ္ေလး၊ သူ႔ဟာက မိန္းမသဘာဝ အတိုင္း ခပ္ညိဳညိဳေလး ျဖစ္ေနေပမဲ့ ႐ုပ္ဆိုးပန္းဆိုး မဲသဲေနတာေတာ့ မဟုတ္၊ သူ႔အသားအရည္၊ သူ႔ပုံနဲ႔ သူ႔ပစၥည္းက ၾကည့္ရတာ အခ်ိဳးက်ၿပီး က်ဳပ္ကို ရြံေလာက္ေအာင္ မျဖစ္။

“နင့္ဟာက ရြံစရာ မေကာင္းပါဘူးဟ၊ ခ်စ္စရာေတာင္ ေကာင္းေသး”

က်ဳပ္ေျပာလိုက္မွ သူစိတ္ပူေနတာ ေပ်ာက္သြားသလို မ်က္ႏွာက ၾကည္လင္သြားသလို ျဖစ္သြားေပမဲ့ မိန္းမသဘာဝကိုေတာ့ နဲနဲျပေသးတယ္။

“ဘဘႀကီးေနာ္ မဟုတ္တာ မေျပာနဲ႔”

“ဟ ငါက ဘာမဟုတ္တာ ေျပာလို႔လဲ၊ ခ်စ္စရာေကာင္းလို႔ ေကာင္းတယ္ ေျပာတာဘဲ၊ ဒါရြံစရာရွိလို႔လား၊ ကဲၾကည့္”

က်ဳပ္က သက္ေသျပတဲ့အေနနဲ႔ သူ႔ေပါင္ၾကားကို အုပ္ကိုင္လို႔ ခပ္ဖြဖြေလးပြတ္လိုက္ေတာ့ ခင္ဝိုင္း အို႔ အို႔ အို႔ အို႔ နဲ႔၊ မရပ္ဘဲ ဆက္ပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ေကာ့လိုက္ ကြလိုက္ ျဖစ္လာၿပီး

“အို႔ အို႔ အို႔ အို႔ ဘဘႀကီး၊ ဟို႔စ္ ဟို႔စ္ ”

သူဖီးလ္တက္လာရင္ ျဖစ္ေနၾကအတိုင္း ပါးစပ္နဲ႔ အသက္ရွူသလို တရွီးရွီး။ အေျခအေနကေတာ့ က်ဳပ္ ခင္ဝိုင္းကို ဆြဲစားခ်င္ စားလို႔ရေနၿပီဆိုတာ သိေပမဲ့ က်ဳပ္မစားေသး။ က်ဳပ္အေနနဲ႔ ဆြဲစားလိုက္တာထက္ သူ႔ကို အခုလို ကလိလို႔ သာယာၿပီး လီးေတာင္ေနရတာကိုဘဲ ပိုႀကိဳက္ေနတယ္။ က်ဳပ္အသက္အရြယ္အေနနဲ႔ ဆြဲစားလိုက္လို႔ အရည္ထြက္ၿပီး ၿပီးသြားတဲ့ အရသာထက္ အခုလို ကလိၿပီး ခင္ဝိုင္း ဖီးလ္တက္ေနတာကို ၾကည့္ရတာက ပိုအရသာရွိေနတယ္။ လုပ္မယ္ဆိုရင္လည္း တခ်ီထက္ ပိုမနိုင္ဘူးဆိုတာကို က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္လည္း သိတယ္။

ငယ္ငယ္ကဆို ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ ဂြင္ထဲ တခ်က္ဝင္လာတာနဲ႔ အိပ္ယာေပၚ ေရာက္ၿပီး တခ်ီၿပီးတခ်ီ ေဆာ္ၿပီေပါ့။ အခုေတာ့ အသက္ႀကီးလာၿပီဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္ကစိတ္မ်ိဳး အဲ့ေလာက္ မျပင္းေတာ့။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ကလည္း ဇာတ္လမ္းစကတည္းက သာယာမွုကိုဘဲ ဦးစားေပးၿပီး အသက္ရွည္ေဆးသာ မွီဝဲမယ္ ဟိုဒင္းကေတာ့ မပါဘူးဆိုၿပီး ေလသံပစ္ထားေတာ့ ဆြဲစားဘို႔ကိစၥကို သိပ္ဦးစားမေပးမိဘူး။

အခု တကိုယ္လုံး ခၽြတ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း က်ဳပ္က သူ႔ကို မရြံဘူးလို႔ ယုံသြားလို႔လားေတာ့ မသိ၊ ခင္ဝိုင္းက က်ဳပ္ကို ရွက္တာ ျပဳတာ မရွိေတာ့သလိုဘဲ၊ သူ႔ပုံစံက က်ဳပ္ဘာလုပ္လုပ္ အဆင္သင့္။ တခါတခါ က်ဳပ္ဝသီအတိုင္း မလုပ္ခင္ ပါးစပ္က ဘာဘာညာညာ ေျပာေနေပမဲ့ က်ဳပ္စကား ခင္ဝိုင္း တကယ္ယုံတာလား၊ သူခႏၲာကိုယ္ က်ဳပ္ကို ေရာင္းထားလို႔ က်ဳပ္ဘာလုပ္လုပ္ ခံေနတာလားေတာ့ မသိ။ အကြန႔္ကို မတက္ေတာ့ဘူး၊ က်ဳပ္ေျပာသလို ေနေပးတာဘဲ။ က်ဳပ္ေပးတဲ့ အထိအေတြ႕ကို ခင္ဝိုင္းႀကိဳက္ေနတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ က်ဳပ္အေသအခ်ာ သိတယ္။ သူက ပိုက္ဆံလည္းရတယ္၊ သာယာမွုလည္းရတယ္ ဆိုတဲ့သေဘာ တြက္ခ်င္တြက္မွာေပါ့။ သူ႔ဖာသာ ဘယ္လိုတြက္တြက္ က်ဳပ္အတြက္ကေတာ့ သူႀကိဳက္ဘို႔က အေရးအႀကီးဆုံးဘဲ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ငါမအိုေသးဘူးလို႔ ေကၽြးေၾကာ္လို႔ရတဲ့ သေဘာေပါ့။

ခင္ဗ်ားတို႔ သိမွာေပါ့။ မိန္းကေလးဆိုတာ တစ္လတခါ ဓမၼတာေတာ့ လာတာပါဘဲ။ တြက္ၾကည့္လိုက္ရင္ ခင္ဝိုင္းနဲ႔ စ ေဈးတည့္ၿပီး ကလိေနတာ အခုဆို ၃ ပတ္ေလာက္ရွိေရာေပါ့။ တစ္ပတ္ကို ၂ ႀကိမ္ ၃ ႀကိမ္ေလာက္ အၾကမ္းဖ်ဥ္းနဲ႔တြက္ရင္ ၇ ႀကိမ္ ၈ ႀကိမ္ေလာက္ ခင္ဝိုင္းနဲ႔ ဆုံၿပီးၿပီလို႔ ေျပာလို႔ရတာေပါ့။ က်ဳပ္လည္း အတိအက် မမွတ္မိသလို သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ပိုက္ဆံေပးၿပီးၿပီလဲ ဆိုတာလည္း မသိေတာ့ပါဘူး။

“ဘဘႀကီး၊ ဒီေန႔ေတာ့ ထမီ မခၽြတ္ေတာ့ဘူးေနာ္”

“ဘာလို႔လဲဟ”

“ဟိုေလ သမီး ရာသီေသြးလာေနတာ၊ အဲဒါမေကာင္းဘူး”

“ေအာ္ ေအးဟ၊ ဒါဆို မခၽြတ္နဲ႔”

“ဒါဆို ဒီေန႔ ဘာမွမလုပ္ေတာ့ဘူးလား ဘဘႀကီး”

က်ဳပ္အေတြ႕အၾကဳံအရေတာ့ မိန္းမေတြဟာ ရာသီလာရင္ ပိုစိတ္ထတယ္ ဆိုဘဲ၊ ဒီလိုေန႔မ်ိဳးမွ ပိုကလိလို႔ေကာင္းၿပီး ခိုင္းတိုင္း ေအာင္ျမင္တာ။ ဒါေၾကာင့္

“ဟ ဘာလို႔ ဘာမွမလုပ္ရမွာလဲ၊ နို႔ရည္ေသာက္လို႔ ရေနတဲ့ဟာ”

“ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ မသိဘူးေလ၊ ဘဘႀကီးက ဘာမွ မလုပ္ေတာ့ဘူးလားလို႔”

“အမယ္ ငါ့ကိုလာေျပာေနေသးတယ္၊ နင္ကလည္း နို႔စို ခံခ်င္ေနတဲ့ဟာကို”

“ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ဘဘႀကီးေနာ္”

“အေတာ္ဘဲ ငါေတာင္ နင့္ကို ေမးမလို႔၊ အဲဒါ ဘယ္ေန႔လာမလဲ ဆိုတာ၊ အခုေတာ့ လာတာနဲ႔ အေတာ္ဘဲ”

“ဘာလဲဟင္ ဘဘႀကီး ဘာကိုေျပာတာလဲ”

“ေအာ္ မိန္းမေတြ အဲဒါလာၿပီး ရပ္သြားရင္ ေသြးသစ္ သားသစ္ ျပန္ျဖစ္တယ္ေလ၊ နင္သိလား”

“အင္း”

“ေအး ေသြးသစ္သားသစ္ ျပန္ျဖစ္ၿပီး ထြက္လာတဲ့ အရည္ကိုေသာက္ရင္ အသက္ရွည္ေဆးအတြက္ စြမ္းတယ္ဟ”

“ဘယ္ကထြက္တာလဲ”

“နင္ကလည္း နင္ေအာက္က ထြက္ထြက္ေနတဲ့ အရည္ေလ”

“အယ္ . . အဲဒါကို ဘဘႀကီးက . . .”

ခင္ဝိုင္းက သေဘာေပါက္သြားၿပီး အံ့ၾသသလို ျဖစ္သြားကာ စကားတဝက္တပ်က္နဲ႔ ရပ္ၿပီး က်ဳပ္ကို မ်က္လုံးဝိုင္းကေလးနဲ႔ ၾကည့္တယ္။

“ေအး၊ လုပ္ရမွာဘဲဟ ခင္ဝိုင္းရ၊ မတတ္နိုင္ဘူး၊ စၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ ဟိုဟိုဒီဒီ ေရွာင္ေနလို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး”

“အာ ဘဘႀကီးကလဲ”

“မအာနဲ႔ နင္က အဲဒီေနရာ ေသေသခ်ာခ်ာ သန႔္သန႔္ျပန႔္ျပန႔္ထားေတာ့၊ အိမ္သာေတြ ဘာေတြဝင္ၿပီးလည္း ဆပ္ျပာနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာေဆး၊ ခန ခန ေဆးဟာ၊ ၾကားလား”

“အာ မေတာ္တေရာ္ႀကီး၊ မလုပ္လို႔ မရဘူးလား ဘဘႀကီး”

“ဟ ငါက ပိုေတာင္ မလုပ္ခ်င္ေသး၊ နင္စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ နင့္ေပါင္ၾကားထဲက ထြက္တဲ့အရည္ ငါယက္ၿပီး ေသာက္ရမဲ့ ကိစၥ၊ ငါကိုယ္ငါေတာင္ မနဲ အားေမြးရမွာ”

“အိ . . ေတာ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ့ ဘဘႀကီး မေျပာနဲ႔ေတာ့ ရွက္စရာႀကီး”

ခင္ဝိုင္း ဒီတခါ တကယ္ရွက္သြားတယ္ထင္တယ္၊ က်ဳပ္ လက္ေမာင္းကို သူ႔လက္နဲ႔ တြန္းတြန္းၿပီး ေျပာတယ္။

“ေအး ငါလည္းမေျပာခ်င္ဘူး၊ နင္သာ အခုအခ်ိန္ကစၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ေဆးေၾကာၿပီး သန႔္ေနေအာင္ ထားေတာ့၊ ၾကားလား”

“အာ”

“ၾကားလားဆို”

“အင္း၊ ဒါေပမဲ့ . . .”

“အာ အကြန႔္မတက္နဲ႔ေတာ့၊ နင့္အလုပ္က သန႔္ေအာင္ထား၊ ငါလည္း လုပ္မလား မလုပ္လား မသိဘူး၊ ေတာ္ၾကာ ငါ စိတ္ေပါက္ၿပီး ဝုန္းကနဲ ထလုပ္ျဖစ္ရင္ နင္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေအာင္ အျမဲသန႔္ေနဘို႔ လိုတယ္ဟ၊ ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ႀကီး ျဖစ္ေနရင္ ငါရြံ့တယ္၊ ၾကားလား”

ခင္ဝိုင္းက ဟင္းကနဲ သက္ျပင္းခ်ၿပီး ေခါင္းညႇိမ့္ျပတယ္။ သူ႔ ဟင္းကနဲခ်တဲ့ သက္ျပင္းက အင္း လို႔ က်ဳပ္ၾကားလိုက္သလိုဘဲ။

“ကဲ ဒါဆိုရင္ နို႔ရည္ ေသာက္ေတာ့မယ္၊ လာ ေရွ႕တိုး”

က်ဳပ္လည္း ခင္ဝိုင္းကို ေပါင္ေပၚဆြဲတင္လို႔ ထုံးစံအတိုင္း အပ်ိဳနို႔ရည္ေသာက္ဘို႔ လုပ္ငန္းစလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တဝတျပဲ နို႔ရည္ေသာက္ၿပီး ခနႏွပ္ေနရင္း

“ခင္ဝိုင္း”

“အင္း၊ စို႔ဦးမလို႔လား”

“ေနပါဦးး၊ နင့္ကို ေျပာမလို႔၊ အခုဆို ငါ့ဟာက အရင္လို မဟုတ္ေတာ့ဘူး သိလား၊ ေတာ္ေတာ္စြမ္းလာတယ္ဟ၊ အၾကာႀကီး မာေနတာ၊ နင္သတိထားမိလား”

“အင္း”

“ဟဲ ဟဲ အဲလို မာေနေတာ့ ငါကႂကြားခ်င္လာတာ၊ နင္ကိုင္ၾကည့္ဟာ”

“ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ဘဘႀကီးက ေပးကိုင္ခ်င္ေနတာမို႔လား”

ခင္ဝိုင္းက ဒါမ်ိဳးၾက အထာေတာ့ နပ္တယ္။

“ဟား ဟား ဟား ဟား ငါကေပးကိုင္ခ်င္ေနမွန္း နင္ဘယ္လိုသိလဲ”

“သိတာေပါ့”

“သိရင္လည္း ကိုင္ဟာ၊ ကိုင္႐ုံတင္ မကဘူး စုပ္လည္းစုပ္ၾကည့္၊ ေနာက္တခါဆို နင့္ဟာကို ငါလုပ္မွာဆိုေတာ့ နင္က အရင္ဦးေအာင္ လုပ္ဟာ၊ ဒါမွ ငါလည္း လုပ္ရဲမယ္”

ဂြင္က ဝင္ခ်င္ေတာ့ အကြက္က မိသြားတယ္။

“ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ဘဘႀကီးကေတာ့ တကယ္ဘဲ”

“ကဲ ထ၊ ငါ့ေပါင္ၾကားထဲလာ”

က်ဳပ္ေပၚခြထားတဲ့ ခင္ဝိုင္းကို ဆြဲထူၿပီး က်ဳပ္က ဆိုဖာေပၚ ေဘးတိုက္ လက္တန္းကိုမွီၿပီး ထိုင္လိုက္ကာ ခင္ဝိုင္းကို ေပါင္ၾကားထဲ ဆြဲသြင္းလိုက္တယ္။ ခင္ဝိုင္းက က်ဳပ္ေပါင္ၾကားမွာ ေမွာက္ၿပီး ေနရာယူၿပီးသည္ႏွင့္ လုံခ်ည္ကို ေျဖခ်ေပးလိုက္သည္။

“ၾကည့္ နင့္ကိုေျပာေနတာနဲ႔ သိပ္ေတာင္ မမာေတာ့ဘူး၊ ကိုင္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ စုပ္ဟာ၊ ျပန္မာလာေအာင္”

ပထမေတာ့ ခင္ဝိုင္းက မကိုင္ရဲ၊ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေနၿပီးမွ မဝံ့မရဲ ကိုင္သည္။ ေနာက္ေတာ့ မဝံ့မရဲ သူ႔ႏွုတ္ခမ္းႏွင့္ ေတ့ၾကည့္သည္။ ေနာက္ မဝံ့မရဲျဖင့္ ငုံၾကည့္သည္။ က်ဳပ္ ဘာမွမေျပာ၊ ခင္ဝိုင္းဆံပင္ကို သပ္ေပးရင္း သူလုပ္သမၽွ မွိန္းခံေနတာ အရည္ပါ ပန္းထြက္တယ္၊ တကယ္။

အဆင့္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္တက္ေနၿပီဗ်။ က်ဳပ္ကလည္း အခုမွ ခင္ဝိုင္းကို စားခ်င္စိတ္ ပိုျဖစ္ေနတယ္။ စားခ်င္စိတ္ကျဖစ္ေနေတာ့ ခင္ဝိုင္းစကားနဲ႔ဆို က်ဳပ္ဟာက ဟိုဟာ ပိုျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဟိုဟာျဖစ္တာမွ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကို ျပန္မက်ေအာင္ ျဖစ္ေနတာ။ က်ဳပ္လည္း ခင္ဝိုင္း စစုပ္ေပးတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး စားခ်င္ေနေတာ့တာ။ တခါတခါ သူ က်ဳပ္ကို ခြထားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ထိုးသြင္းလိုက္ရင္ေကာင္းမလား လို႔ေတာင္ စဥ္းစားမိတယ္။ ထိုးသြင္းခ်င္ရင္လည္း လြယ္လြယ္ေလး ျဖစ္ေနတဲ့ဟာ၊ က်ဳပ္ေပါင္ေပၚ သူ႔ေပါင္ႀကီး ျဖဲၿပီး ခြထားတဲ့ဟာကို အသာေလးေတ့ၿပီး ေကာ့ထိုးလိုက္လို႔ေကာ့ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ။ ရွလြတ္ဆိုၿပီး တန္းဝင္ေလာက္တယ္။ သူ႔ဟာကလဲ အျမဲခၽြဲက်ိေနတာကိုး။ အခုေတာင္ မၾကာမၾကာ အဝေတ့မိၿပီး ဝင္လုလုျဖစ္သြားတဲ့ အႀကိမ္က ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ။ လမ္းေၾကာင္း မနည္းလႊဲေနရတယ္။ ေတာ္ၾကာ ဇြတ္ကနဲ ဝင္သြားရင္ ဘဘႀကီး ညာတယ္ ဇာတ္လမ္းျဖစ္လာေတာ့မယ္။ ဘဘႀကီး ညာတယ္ ဇာတ္လမ္းထက္ မေတာ္တဆ ဗိုက္ႀကီးသြားမွ ျပသနာ။

ခင္ဝိုင္းနဲ႔ က်ဳပ္ၾကားမွာ အသက္ရွည္ေဆးမွီဝဲတဲ့ ကိစၥကေတာ့ အဆင့္ကုန္ေနၿပီဗ်။ သူ႔ဆီက ထြက္တဲ့ အသက္ရွည္ေဆး မွန္သမၽွ က်ဳပ္ေသာက္ေနတာကိုး။ သူ႔ဆီက ေနာက္ဆုံးအဆင့္ အသက္ရွည္ေဆး ကိုေတာ့ မေသာက္ခင္ကတည္းက အစပ်ိဳးထားတာဆိုေတာ့ တကယ္အခြင့္အေရးတာနဲ႔ ဟတ္လိုက္တာဘဲ။ စည္း႐ုံးေနစရာေတာင္ မလိုေတာ့ဘူး။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးကလည္း လုပ္ခ်င္ေနၿပီေလ။ လုပ္ခ်င္ေနပါတယ္ဆိုမွ က်ဳပ္မိန္းမကလည္း အဲဒီအပတ္က လူမစုံလို႔ဆိုလား ၄ ရက္ေလာက္ မာေက်ာက္ဝိုင္း မသြားေတာ့ က်ဳပ္လည္း လွိမ့္ပိတ္ ေအာက္အီးေနေနရတာ။ လူက ယက္ခ်င္ေနၿပီ။ ခင္ဝိုင္းကိုေတာ့ လစ္ရင္ လစ္သလို က်ဳပ္က အေျပာနဲ႔ ႏူးေနတာ။ ငါေတာ့ ဒီတေခါက္ နင့္ေအာက္က အရည္ကို ေသာက္ေတာ့မယ္၊ ငါအရမ္းေသာက္ခ်င္ေနတာ၊ နင့္ဟာကို ေသခ်ာေဆးထား ဘာညာေပါ့။ က်ဳပ္သိတာေပါ့၊ က်ဳပ္အေျပာနဲ႔တင္ ခင္ဝိုင္း ေအာက္က အရည္တစိုစို ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ၊ သူလည္း မိန္းမဘဲ၊ အကိုင္ခံရေတာင္ ဒီေလာက္ ဖီးတက္ေနတာ အယက္ခံရမယ္ဆို ဘယ္ေလာက္ဖီးတက္မလဲဆိုတာ သူတြက္တတ္မွာေပါ့။

အခြင့္အေရးရတာနဲ႔ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ခင္ဝိုင္း တကိုယ္လုံး ဆြဲခၽြတ္ၿပီး ဆိုဖာေပၚ တြန္းလွဲလို႔ ေပါင္ၾကားတဲ့ ေခါင္းအပ္လိုက္တာဘဲ၊ ဘာစကားမွ ေျပာမေနေတာ့ဘူး။ အဲ တစ္ခြန္းေတာ့ ေျပာလိုက္တယ္၊ နင္ အရည္ေတြ ထြက္လာရင္ ငါ့ကို အခ်က္ေပးဦးလို႔၊ နို႔ရည္ထြက္တာလည္း သူအခ်က္ေပးေနၾကဆိုေတာ့ သူ ဘာလုပ္ရမလဲ သူသိတယ္။ က်ဳပ္တက္ယတ္ေတာ့ ခင္ဝိုင္းလည္း ဘာမွမေျပာဘူး၊ ေပါင္ကားေပးၿပီးေတာ့ကို ခံတာ၊ အပလာေတြ တစ္ခုမွ မလုပ္ဘူး။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ခံခ်င္လၽွက္ စက္စက္ယို ျဖစ္ေနတာကိုး။

အဲဒီေန႔က က်ဳပ္လည္း ငတ္သမၽွ အတိုးခ်ေသာက္လိုက္တယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ စဥ္းစားၾကည့္ က်ဳပ္ပါးစပ္ အဲ့ဒီအရည္နဲ႔ ကင္းကြာေနတာ ႏွစ္မနည္းေတာ့ဘူးေလ။ က်ဳပ္အျဖစ္ကို လြန္တယ္ေျပာတဲ့သူကေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ ေတာ္ေတာ္ကင္းမဲ့တဲ့သူဘဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ခင္ဝိုင္းကလည္း သူအရည္ထြက္ေၾကာင္း အခ်က္ေပးတာ ခနခန၊ က်ဳပ္လည္း ေမးရိုးေတြ ေညာင္းတဲ့အထိကို အျပတ္တီးပစ္လိုက္တာ။ ေနာက္မွ အေမာေျဖၿပီး သူ႔ကို အလွည့္ေပးလို႔ ဇာတ္လမ္းကို အဆုံးသတ္လိုက္ရတယ္။

ခင္ဝိုင္းလည္း အခု က်ဳပ္အရည္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးေနၿပီ၊ ပထမတခါဘဲ အရည္ပန္းတာ ဟိုေပဒီေပ ျဖစ္ဖူးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း အရည္ထြက္ၿပီဆို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလး ခင္ဝိုင္းပါးစပ္ထဲ ေပ်ာက္သြာတာဘဲ။ က်ဳပ္ကလည္း ေျပာတယ္ေလ။ ငါ့အရည္ကလည္း နင့္အတြက္ အားရွိပါတယ္ဟ ေပါ့။ သူကေတာ့ က်ဳပ္ေျပာသမၽွ လက္ခံတာပါဘဲ။ အခုေတာ့ ခင္ဝိုင္းနဲ႔ က်ဳပ္က သူ႔ဟာ ငါေသာက္၊ ငါ့ဟာ သူေသာက္ ျဖစ္ေနၿပီ၊ အဲဒီလို ျဖစ္ေနမွေတာ့ က်ဳပ္ ခင္ဝိုင္းကို မစားခ်င္ဘဲ ေနနိုင္ေတာ့မလား။ အခုလည္း ႏွစ္ေယာက္သား အားေဆးေတြ ေသာက္ၿပီးလို႔ ခင္ဝိုင္းကို ဖက္ၿပီး မွိန္းေနတုန္ စပ္စုလိုက္တယ္။

“နင္ ငါေပးတဲ့ပိုက္ဆံေတြ စုထားတာ ဘယ္ေလာက္ရၿပီလဲ”

“တသိန္းနဲ႔ ေျခာက္ေသာင္းေတာင္ရွိၿပီ ဘဘႀကီး”

ဒါေတာင္ က်ဳပ္က ၅ ေထာင္ေပးလိုက္ တစ္ေသာင္းေပးလိုက္နဲ႔။ အခုေနာက္ပိုင္း အရည္ေသာက္ေတာ့မွ တစ္ေသာင္းေလာက္ ပုံမွန္ေပးျဖစ္တာ။

“ဟ အမ်ားႀကီး ရေနၿပီဘဲ”

“မမ်ားေသးဘူး ဘဘႀကီးရ၊ သမီးလုပ္ခ်င္တာနဲ႔ မေလာက္ေသးဘူး”

“ကဲ ဒါဆို ေျပာပါဦး၊ ဘာလုပ္ခ်င္လဲဆိုတာ”

က်ဳပ္လည္း ခင္ဝိုင္းက ဘာလုပ္ခ်င္လဲ ေမးၾကည့္တာေပါ့။ ဒီေတာ့ ခင္ဝိုင္းက ေျပာျပတယ္။ သူ႔ အေမကို ေဈးထဲမွာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ ေရာင္းတဲ့ ကုန္စိမ္းဆိုင္ေလး ဖြင့္ေပးမလို႔တဲ့။ အခုက ေဈးဘမ္းနဲ႔ ေရာင္းရတာဆိုေတာ့ ေနရာ အတိအက်လဲ မရွိ၊ ေဈးထဲက ဆိုင္ကဘဲ တဆင့္ ျပန္ဝယ္ေရာင္းရေတာ့ အျမတ္လည္း နည္းတဲ့အျပင္ ေရာင္းမကုန္ရင္လည္း ရွုံးတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ေဈးထဲမွာ ေနရာသတ္သတ္မွတ္မွတ္ ဆိုင္ခန္းေလးရရင္ ပိုအဆင္ေျပမဲ့ အေၾကာင္း၊ ေနာက္ၿပီး သူ႔အေဖက သူမ်ားဆီက ဆိုက္ကားငွားနင္းရေတာ့ အုံနာခ ေပးရတာနဲ႔ သူ အရက္ေသာက္တာနဲ႔ ပိုက္ဆံေတာင္ မက်န္ဘူးေပါ့၊ အဲဒါ ကိုယ္ပိုင္ဆိုက္ကားဆို အုံနာခ ေပးရလည္း သက္သာမယ္၊ သူ႔အေဖ မနင္းနိုင္ရင္လည္း သူမ်ားကို ငွားစားလို႔ရတယ္ေပါ့။ သူ႔ အစီအစဥ္ကို ေျပာျပတယ္။ ခင္ဝိုင္းက ေတာ္သားဘဲ၊ သူနိုင္တဲ့ဘက္က အစီအစဥ္ လုပ္တတ္တယ္။ ဒီေတာ့ က်ဳပ္ကလည္း ခင္ဝိုင္းအေျပာကို နားေထာင္ၿပီး က်ဳပ္တြက္ကိန္းနဲ႔က်ဳပ္ ခပ္ျမန္ျမန္ဘဲ တြက္ခ်က္လိုက္ၿပီး သူ႔ကိုေျပာလိုက္တယ္။

“နင္ေျပာပုံဆို ၁၀ သိန္းေလာက္ လိုမယ္ဟ၊ ဆိုက္ကားက လိုင္စင္နဲ႔ဆို ၆ သိန္းေလာက္ထား၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ ဆိုင္ခန္းေလးက ၃ – ၄ သိန္းေတာ့ ရွိမယ္ထင္တယ္”

“ဟုတ္တယ္ ဘဘႀကီး၊ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနရင္ေတာ့ ဘဘႀကီးေပးတာ စုတာနဲ႔ ျပည့္မယ္ထင္တယ္”

“ေအး ဒီလိုလုပ္၊ ငါ ၁၀ သိန္းေပးမယ္ဟာ”

“အယ္ တကယ္ႀကီးလား၊ အခုေပးမလို႔လား”

“ေအးေပါ့ဟ၊ ငါ့အလိုကို အကုန္လိုက္ရင္ ေပးမယ္”

“ဘဘႀကီးကလည္း အခုလည္း ဘဘႀကီးအလို အကုန္လိုက္ေနတာဘဲ”

“ေအးေလ ငါသိပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ငါက အခု နင္သိတဲ့အတိုင္း လူငယ္ေလးလို ျဖစ္ေနၿပီဟ၊ ဒီေတာ့ ငါ နင့္ကို ဟိုဒင္းလည္း လုပ္ခ်င္လို႔”

“ဘဘႀကီးကလဲ အဲဒါဆို သမီး ဒုကၡေရာက္မယ္ထင္တယ္”

သူက က်ဳပ္ဘာကိုေျပာလဲဆိုတာ ခ်က္ျခင္းသိတယ္။ မသိဘဲေနမလား၊ က်ဳပ္ဟာက သူ႔ေပါင္ၾကားရစ္ေနတာကိုး။

“မေရာက္ေအာင္ လုပ္ရမွာေပါ့ဟ၊ နင့္ကို ဗိုက္မႀကီးနိုင္ေအာင္ ဗိုက္မႀကီးတဲ့ ေဆးထိုးေပးမယ္၊ ဒါဆို ငါဘယ္ေလာက္လုပ္လုပ္ နင္ ဗိုက္လည္းမႀကီးဘူး၊ ဒုကၡလည္း မေရာက္ေတာ့ဘူး၊ ဘယ္လိုလဲ”

သူက ဘာဒုကၡကို ေျပာတာလည္း မသိ၊ က်ဳပ္က က်ဳပ္ထင္တဲ့ ဒုကၡကို ေျပာလိုက္တယ္။ သူလည္း ခန ေတြေဝသြားၿပီး ျပန္ေျပာတယ္။

“တကယ္ ဒုကၡမေရာက္ရင္ေတာ့ ဘဘႀကီး သေဘာ”

“ဒုကၡမေရာက္ပါဘူးဟ၊ အဲ ပိုက္ဆံကေတာ့ နင့္ကို ၁၀ သိန္းႀကီး အခုေပးလိုက္လို႔ေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူး၊ နင့္ကို လူေတြက ေမးၾကမွာေပါ့၊ ဘယ္ကရလဲလို႔၊ ေကာက္ရတယ္လို႔လည္း ေျပာလို႔မျဖစ္ဘူးဟ၊ ဒီလိုလုပ္ ၁၀ သိန္းကို ထီဖြင့္တဲ့ အခါၾက နင့္ကို ၁၀ သိန္းဆုေပါက္တဲ့ ထီလက္မွတ္ ငါေပးမယ္။ ဒါဆို နင္က လူေတြကို ထီေပါက္ၿပီး ပိုက္ဆံရတယ္ေျပာ မေကာင္းဘူးလား၊ အခု ထီဖြင့္ဘို႔ တစ္လေလာက္ဘဲ လိုေတာ့တယ္၊ အဲဒါ နင္ ေစာင့္လိုက္”

“အယ္ ဘဘႀကီးက ထီေပါက္တဲ့နံပါတ္ သိလို႔လား”

“နင္ကလည္း သိမလား၊ ထီဆိုင္မွာ ေပါက္တဲ့လက္မွတ္ ဝယ္ရင္ရတယ္၊ နင္ကသာ ငါ့ဆီကရတာ မေျပာဘဲ နင့္ဖာသာထိုးလို႔ ေပါက္တယ္လို႔ဘဲ လူတိုင္းကိုေျပာ၊ အဲဒါ အေရးႀကီးတယ္၊ နင္နားလည္လား”

“ဘဘႀကီး တကယ္ေပးမွာေနာ္”

သူက က်ဳပ္ေပးမယ္ဆိုတာ နားၾကားမ်ား လြဲသလား ဆိုၿပီး ထပ္ေမးတယ္။

“နင္ကလည္း ေပးပါမယ္ဆို၊ နင့္ကို ၁၀ သိန္း ေပါက္တဲ့ ထီလက္မွတ္ေပးမယ္၊ အခု ပိုက္ဆံ တစိစိ မေပးေတာ့ဘူး”

“အင္း”

“ဒါဆို နင့္ကို ေဆးအရင္သြားထိုးေပးဦးမယ္၊ ကဲ ဒီေန႔ဘဲ သြားထိုးေပးမယ္”

“ေဆးက သမီး တသက္လုံး ဗိုက္မႀကီးေတာ့ဘူးလား”

“တသက္လုံး မဟုတ္ပါဘူးဟ၊ ၆ လေလာက္ေတာ့ မႀကီးေတာ့ဘူးေပါ့၊ ရၿပီ ၆ ေလာက္ဆို၊ နင္လည္း ပိုက္ဆံရၿပီး အဆင္ေျပရင္ ငါ့အလုပ္က ထြက္မွာဘဲ”

“မထြက္ပါဘူး ဘဘႀကီးကလဲ”

“ဘာမထြက္ဘူးလဲ၊ ထြက္ၿပီး ဆိုင္နဲ႔ဘာနဲ႔ ႀကီးပြားေအာင္လုပ္၊ နင္ အဆင္ေျပတာ ငါၾကည့္ခ်င္တယ္၊ ငါက အခု နင့္ကို ေစတနာရွိလို႔ သက္သက္ကူညီတာ”

“သမီးကလည္း ဘဘႀကီးကို ေစတနာ ရွိပါတယ္ေနာ္၊ ပိုက္ဆံရလို႔ ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ သမီး ပိုက္ဆံရွိရင္ ဘဘႀကီးကို ပိုက္ဆံျပန္ေပးမွာ”

“ေအးပါ၊ ငါသိပါတယ္၊ ကဲ ေဆးသြားမထိုးခင္၊ ငါ့ကို အားရွိေအာင္ လုပ္ေပးဦး၊ ေစာေစာက နင္ ငါ့အရည္ေတြ ေသာက္ထားတာ၊ အခု နင္ ငါ့ကို ျပန္တိုက္ဦး”

“နို႔ရည္လား ဘဘႀကီး”

“နို႔ရည္ မေသာက္ေတာ့ဘူး၊ အခ်ိန္မရွိဘူး၊ အျပင္သြားရဦးမယ္၊ လာ ထ၊ ငါ့ကို ခြၿပီးဘဲ တိုက္”

ခင္ဝိုင္းက ထရပ္လို႔ ဆိုဖာေပၚ လွဲအိပ္လိုက္တဲ့ က်ဳပ္မ်က္ႏွာေပၚ ခြလိုက္တယ္။ အဲ့ေလာက္ ေစတနာရွိတဲ့ ခင္ဝိုင္းကိုမွ က်ဳပ္ ေစတနာ ျပန္မထားရင္ က်ဳပ္ေတာ္ေတာ္ အသုံးမက်တဲ့ေကာင္ ျဖစ္သြားမွာေပါ့။ ေနာက္ ခင္ဝိုင္းကို ေခၚလို႔ က်ဳပ္ အသုံးခ်ေနၾက ေဆးခန္းမွာ ေဆးသြားထိုးေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အျပင္သြားတာ မိန္းမသိလို႔ ေမးရင္ ဘဲကင္စားခ်င္လို႔ ခင္ဝိုင္းကို ေခၚၿပီး အျပင္သြားဝယ္တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရေအာင္ ဘဲကင္ပါ ဝယ္ၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဟုတ္တယ္ အိမ္အကူကို တစ္ေယာက္ထဲ အိမ္မွာမထားရလို႔ မိန္းမက အမိန႔္ထုတ္ထားတာ။

“နင့္နို႔သီးကလည္း မစို႔ရေသးဘူး စူထြက္ေနၿပီ၊ နင္ ဆြဲဆြဲထုတ္ေနတာလား”

ထုံးစံအတိုင္း က်ဳပ္အသက္ရွည္ေဆး မွီဝဲဘို႔ အခ်ိန္ေရာက္လို႔ ခင္ဝိုင္း အကၤ်ီကို ခၽြတ္လိုက္တာနဲ႔ နို႔သီးက အရင္လိုမဟုတ္၊ ျပဴေနတာကို သတိထားမိၿပီး ေမးလိုက္တယ္။ က်ဳပ္သတိထားမိတာေတာ့ ၾကာၿပီ၊ အခုမွ ေမးျဖစ္တယ္။ က်ဳပ္စိတ္ထင္ ေကာင္မေလးက တစ္ေယာက္ထဲ စိတ္ထၿပီး ကိုယ့္ဖာသာ ဆြဲထုတ္ေနတယ္ ထင္လို႔။

“အာ ဘဘႀကီးကလည္း သမီး မဆြဲထုတ္ပါဘူး”

သူက သူ႔အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို သူ႔ဖာသာ ခၽြတ္ခ်ရင္း က်ဳပ္ကို ျပန္ေျဖတယ္။

“ဒါဆို ငါစို႔တာမ်ားလို႔ အလိုလို စူထြက္ေနတာျဖစ္မယ္”

က်ဳပ္လည္း ဝတ္ထားတဲ့ စပို႔ရွပ္ကို ဆြဲခၽြတ္၊ လုံခ်ည္ကို ခၽြတ္ခ်ၿပီး ဆိုဖာေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။

“ဟုတ္မွာေပါ့။ ဘဘႀကီက အရမ္းႀကီးစို႔တာကိုး”

က်ဳပ္ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့ ခင္ဝိုင္းက ကိုယ္လုံးတီးႏွင့္ ကိုယ္ေပၚ ခြလာတယ္။

“ဟ နင့္နို႔က ဒီေလာက္ခ်ိဳတာ၊ စို႔မွာေပါ့၊ ဪ ဒါနဲ႔ ငါမလုပ္တဲ့အခ်ိန္ဆို နင္ ခံခ်င္စိတ္ မျဖစ္ဘူးလား”

“အိုး ဘဘႀကီးကလည္း အကုန္ေလၽွာက္ေမးေနတာဘဲ”

“ေမးတာေပါ့ဟ၊ ငါသိခ်င္တာ၊ ေျပာစမ္းပါ ခံခ်င္စိတ္ မျဖစ္ဘူးလား”

“ျဖစ္တာေပါ့”

“ျဖစ္ေတာ့ ဘာလုပ္လဲ”

“ဒီအတိုင္းဘဲ ေနေပါ့၊ ဘဘႀကီးမွ မရွိတဲ့ဟာ”

ေျပာရင္း အသင့္စူထြက္ေနတဲ့ နို႔သီးကို လွမ္းငုံလိုက္တယ္။ ခင္ဝိုင္းက က်ဳပ္ေခါင္းကို ဖက္ၿပီး ခံတယ္။ က်ဳပ္လက္က ခႏၲာကိုယ္ႏွစ္ခုၾကား တိုးဝင္ၿပီး နို႔တဖက္ကို လွမ္းကိုင္တယ္။ တဖက္ၿပီးတဖက္ စို႔ေပးလိုက္ေတာ့ ခင္ဝိုင္း တေျဖးေျဖး အသက္ရွူသံျပင္းလာတယ္။ နို႔သာမဟုတ္ သူ႔ကို ဆြဲမၿပီး ဗိုက္သားေလာက္အထိကို မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး အပ်ိဳနံ့ ရွူမိသည္။ ခင္ဝိုင္းကိုယ္က အေမႊးအနံ့သာ မသုံးေပမဲ့ က်ဳပ္ဘဲ ထင္လို႔လား မသိ ခပ္သင္းသင္း ရွုလို႔ေကာင္းသည့္ အနံ့ရွိသည္။ ခင္ဝိုင္းက ဆိုဖာေပၚ ဒူးေထာက္ကာ ႂကြေပးရင္း က်ဳပ္ အလိုလိုက္သည္။ မွီသေလာက္ ဗိုက္သားေလာက္ထိ နမ္းရင္း လက္က ေပါင္ၾကားကို ကိုင္ၾကည့္ေတာ့ အရည္စိုေနေလၿပီ။ အကြဲေၾကာင္းေလး အတိုင္း ဖြဖြေလး ပြတ္ကစားၾကည့္ေတာ့ ခင္ဝိုင္း ေကာ့လာၿပီး က်ဳပ္ပုခုံးကို ခပ္တင္းတင္း လာညႇစ္သည္။

ခင္ဝိုင္းကိုယ္ကို အထက္ေအာက္ ေလၽွာက္နမ္းရင္း က်ဳပ္ကိုယ္ကို ဆိုဖာေပၚ လွဲခ်လိုက္ေတာ့ ခင္ဝိုင္း ေပါင္ၾကားက အလိုက္တသိ က်ဳပ္မ်က္ႏွာေပၚေရာက္လာတယ္။ က်ဳပ္က အကြဲကို အသာျဖဲလို႔ အတြင္းသားကို လက္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဖြဖြေလး ပြတ္ကစားရင္း

“ခင္ဝိုင္း”

“အင္း”

ခင္ဝိုင္းေလသံက ဖီးလ္အျပည့္

“ငါတို႔ ဒီေန႔ ဟိုဒင္းလုပ္ၾကမယ္”

“အခု လုပ္မလို႔လား”

“ဟင္အင္း ဒါအရင္လုပ္ဦးမယ္”

“ဟိုဒင္းဆို နာမလား မသိဘူးေနာ္”

“နင္က အပ်ိဳစစ္စစ္ေလး ဆိုေတာ့ နဲနဲေတာ့ နာမယ္ထင္တယ္”

“အရမ္းနာမွာေတာ့ ေၾကာက္တယ္”

“အရမ္းနာမွာစိုးရင္ နင့္ဖာသာ ေျဖးေျဖးသြင္းလို႔ရတာဘဲ”

“သမီးက ဘယ္လိုလုပ္”

“ဒီလိုဘဲေပါ့၊ အခု ဒါအရင္လုပ္မယ္”

က်ဳပ္ ခင္ဝိုင္းခါးကို ထိန္းၿပီး ပါးစပ္ေပၚ ဆြဲခ်လိုက္ေတာ့ ခင္ဝိုင္းက အလိုက္တသိ က်ဳပ္ပါးစပ္နဲ႔ ေတ့ေပးတယ္။ အရသာရွိခ်က္ကေတာ့ က်ဳပ္ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မရပ္မိ။ ခင္ဝိုင္းလည္း တရွီးရွီးနဲ႔ အသက္ရွူျပင္းခ်က္၊ ခင္ဝိုင္းက သုံးခါေလာက္ အခ်က္ေပးၿပီးေတာ့မွ ေမးရိုးေတြ ေညာင္းၿပီး က်ဳပ္ပါးစပ္ သူ႔ေပါင္ၾကားက ကြာသြားတယ္။ က်ဳုပ္ပါးစပ္ သူ႔ေပါင္ၾကားက ကြာသြားတာနဲ႔ ခင္ဝိုင္းက အလိုက္တသိ က်ဳပ္ကို ခြလၽွက္ ဒူးေထာက္ လက္ေထာက္ၿပီး သူ႔ကိုယ္ကို ေအာက္ေအာက္ဘက္ ေလးဘက္ေထာက္သြားလို႔ က်ဳပ္ေပါင္ၾကားထဲေမွာက္ၿပီး က်ဳပ္ဟာကို အသာကိုင္ရင္း ပါးစပ္နဲ႔ ငုံလိုက္တယ္။ က်ဳပ္အလွည့္ၿပီးရင္ သူ႔အလွည့္ဘဲဆိုတာ သူသိေနတယ္၊ ေျပာဘို႔မလိုေတာ့။

ခင္ဝိုင္းက က်ဳပ္ဟာကို စုပ္ေပးေပမဲ့ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ မကစားတတ္၊ က်ဳပ္လည္း မသင္၊ သူတတ္တာက ကိုင္မယ္ ငုံမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ညင္ညင္သာသာေလး စုပ္မယ္၊ ဒါေလာက္ဘဲ။ ဒီေလာက္ေလးတင္ က်ဳပ္ ေတာ္ေတာ္ ဖီးလ္လာေနၿပီ၊ က်ဳပ္လည္း သူစုပ္ေနတာ မွိန္းခံေနရင္ အေမာေျဖေနတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာေလး ဇိမ္ခံၿပီးေတာ့မွ

“လာ”

က်ဳပ္ဟာကို ကိုင္ထားတဲ့ သူ႔လက္ကို ဆြဲေခၚလိုက္ေတာ့ ခင္ဝိုင္းက ေလးဘက္ကုန္းထၿပီး က်ဳပ္ကို ခြရင္း ေစာေစာကလို ေလးဘက္ေထာက္ လာတယ္၊ က်ဳပ္လည္း လွဲေနရာက ဆိုဖာလက္တန္းကို မွီထိုင္လိုက္တယ္။ သူ႔ေပါင္ၾကား က်ဳပ္ဟာေပၚေရာက္လာေတာ့

“လုပ္ေတာ့မယ္ဟာ”

ေျပာရင္း က်ဳပ္ဟာကို သူ႔ေပါင္ၾကားကဟာႏွင့္ ထိၿပီး ေတ့လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ဟာကို က်ဳပ္ကိုင္ၿပီး သူ႔ အကြဲေၾကာင္းၾကားမွာ ေလးငါးခ်က္ေလာက္ ပြတ္ဆြဲလိုက္ၿပီးမွ အေပါက္ဝ ေသေသခ်ာခ်ာေတ့ရင္း

“နာမွာစိုးရင္ နင္ဖာသာ နင္ ေျဖးေျဖးေလး သြင္းေလ”

“ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ ဘဘႀကီး”

“ဒီလို အသာေလး ဖိခ်လိုက္”

လက္တဖက္က ခင္ဝိုင္းတင္ပါးကို အသာဖိရင္းေျပာေတာ့ ခင္ဝိုင္းက က်ဳပ္ေျပာသလို အသာေလး ဖိခ်လိုက္တယ္၊ က်ဳပ္ထိပ္ဖူးေလာက္ ျမဳတ္ဝင္သြားတယ္ ထင္တာဘဲ။

“နာလား”

“ဟင္အင္း”

“ဒါဆို ေျဖးေျဖး ေျဖးေျဖးနဲ႔ အဆုံးထိ ဖိသြင္း”

ခင္ဝိုင္းအသက္ရွုသံ ျပင္းေနသလိုဘဲ။ သူ တေျဖးေျဖး ဖိခ်တယ္။

“အ အ”

“နာလို႔လား”

“အင္း နာတယ္”

အပ်ိဳအေမွးပါး ေနရာမွာ တစ္ေနၿပီထင္တယ္၊ အေမွးပါးကို ထိုးခြဲလိုက္မွ အဆုံးထိရာက္မယ္ဆိုတာ က်ဳပ္သိေနတယ္၊ တကယ္ကေတာ့ အနာခံၿပီး ထိုးခ်လိုက္ရင္ တစ္ခ်က္ဘဲ နာမယ္၊ က်ဳပ္ကူမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ ဆိုတာ က်ဳပ္နားလည္လိုက္တယ္၊ သူ႔သြင္းတာသာ ေစာင့္ေနမယ္ဆို က်ဳပ္အရည္သာထြက္သြားမယ္ အဆုံးထိဝင္ဘို႔မျမင္။

“နာရင္ နင့္နို႔ကို ငါစို႔ေပးမယ္၊ နို႔စို႔ေနရင္ နာတာ ေပ်ာက္တယ္ဟ၊ နင္ နာတာေပ်ာက္သြားတာနဲ႔ ဖိခ်လိုက္”

“သမီး မလုပ္ရဲဘူး”

“လုပ္ပါဟ၊ ရဲရဲလုပ္၊ ငါနို႔စို႔ေနတုန္း နင္ဖိခ်လိုက္၊ အခုေတာင္ တဝက္ေလာက္ဝင္ေနၿပီ”

က်ဳုပ္သူ႔တင္ပါးကို ထိန္းကိုင္ရင္း နို႔သီးတဖက္ကို လွမ္းစို႔လိုက္တယ္၊ ေအာက္ကလည္း တဝက္ေလာက္ ဝင္ေနတာကို နဲနဲျပန္ဆြဲထုတ္လို႔ သူ႔တင္ပါးကို အသာျပန္ဖိထည့္လိုက္တယ္။ ေနာက္ အသာျပန္ဆြဲထုတ္လိုက္ ျပန္ထည့္လိုက္နဲ႔ ဝင္သေလာက္ေလးကို ပုံမွန္ေလး ကစားေပးေနတယ္။ ခင္ဝိုင္း တေျဖးေျဖး စည္းခ်က္နားလည္လာၿပီး အရွိန္ရလာတယ္၊ တခ်က္မွာေတာ့ က်ဳပ္ သူ႔တင္ပါးကို ႐ုတ္တရက္ အားနဲ႔ ဖိခ်လိုက္တယ္။

“အ”

အသံတခ်က္ထြက္လာၿပီး က်ဳပ္ဟာ အဆုံးထိ ေရာက္သြားတယ္။ က်ဳပ္က ေကာ့ၿပီး ပိုဝင္ေအာင္ အတင္းကပ္ေပးလိုက္ေတာ့

“အ အ နာတယ္”

အက်င့္မျဖစ္ေသးေတာ့ မရေသး။ က်ဳပ္လည္း အသာမွိန္းၿပီး သူ႔ေၾကာကို ဖြဖြေလး ပြတ္ေပးလို႔ နို႔တဖက္ ေျပာင္းစို႔ေပးလိုက္တယ္။ က်ဳပ္ မိန္းမနဲ႔ မဆက္ဆံတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ မသိ၊ အခု ဝင္ေနတာ အရသာရွိလိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း၊ ခင္ဝိုင္းကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့၊ သူ႔ခႏၲာကိုယ္ က်ဳပ္ကိုယ္ေပၚ ေပ်ာ့ေခြေနတာ။

“ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္”

“အ အ ရွီး ရွီး အ အ အ ရွီး ရွီး”

“ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္”

“အ အ အ ရွီး ရွီး ရွီး အ အ ရွီး ရွီး”

ေႏွးေႏွးတခါ ျမန္ျမန္တလွည့္ စည္းခ်က္မွန္မွန္ ထြက္ေပၚေနသည့္ အသံက ဘာသံမွန္း သိသာေနသည္။ ခင္ဝိုင္း က်ဳပ္ဟာႏွင့္ ယဥ္ပါးသြားသည့္ အခ်ိန္ကစၿပီး ငယ္စိတ္ျပန္ႂကြလာတယ္။ အခု ဒီတေခါက္ကေတာ့ ခင္ဝိုင္းကို က်ဳပ္ကုတင္ေပၚ ကန႔္လန႔္ျဖတ္တင္လို႔ သူ႔ေျခေထာက္ ႏွစ္ဘက္ကို ေထာင္ၿပီး ေပါင္ရင္းကို ကိုင္ကာ အားရပါးရ ေဆာင့္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ခင္ဝိုင္းက ကုတင္ေပၚမွာ လက္ႏွစ္ဘက္ကားၿပီး အိပ္ယာခင္းကို အတင္းဆုပ္ကာ တ အ အ တ ရွီး ရွီး ျဖင့္ က်ဳပ္ ေဆာင့္သမၽွ မေအာင့္နိုင္ပဲ အသံထြက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ အသက္ႀကီးလာလို႔ အနားယူၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္း ၂ ႏွစ္နီးပါးေလာက္ ဟိုစိတ္ေပ်ာက္သလိုလို ရွိခဲ့ေပမဲ့ ယခု အက်င့္ရလာေတာ့ ငယ္ေသြးျပန္ႂကြေနသလို ျဖစ္ေနသည္။ မာေနသည့္ေကာင္ကလည္း ေတာ္႐ုံျပန္မက်ေတာ့။ အခုလို မတ္တတ္ေဆာ္ရသည္မွာ လူမပင္ပန္း။ ေဆာင့္သြင္းလိုက္သည့္အရွိန္က ဆီးခုံႏွင့္ ရိုက္ၿပီး ျပန္ကန္ထြက္လာသည္မို႔ သူ႔အရွိန္နဲ႔သူ မပင္မပန္း ၾကာၾကာေဆာင့္နိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။

မပင္ပန္းဟု ဆိုေသာ္လည္း ၾကာေတာ့ လူက အလိုလိုေမာလာသည္။ ဒီပုံစံႏွင့္ လုပ္ရသည္ကို ေလးဘက္ေထာက္ ပုံစံထက္ ပိုသေဘာက်သည္။ က်ဳပ္ေဆာင့္သည့္ဒဏ္ေၾကာင့္ အလူးအလိမ့္ ျဖစ္ေနသည့္ တဖက္လူ၏ မ်က္ႏွာႏွင့္ ခႏၲာကိုယ္ကိုၾကည့္ၿပီး လုပ္ရသည္ကို က်ဳပ္ႀကိဳက္သည္။ အားရပါးရ မရပ္မနား အႀကိမ္ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ဆက္တိုင္ေဆာင့္အၿပီးမွာေတာ့ ခင္ဝိုင္းလည္း အသံမထြက္နိုင္ေတာ့ အိပ္ယာခင္းကိုေတာင္ မဆုပ္ထားနိုင္ပဲ ေပ်ာ့က်သြားသည္။ ဒီေတာ့မွ က်ဳပ္လည္း ေဆာင့္ခ်က္ကို ခနရပ္ကာ

“ဖူး ေမာလိုက္တာ၊ နင့္ကို လုပ္ရတာ ငါအသက္ေတာင္ ထြက္ေတာ့မယ္”

ခင္ဝိုင္း ဘာမွမေျပာနိုင္ေသး၊ က်ဳပ္ရပ္လိုက္မွ သူ အသက္လုရွူေနရသည္။ က်ဳပ္လည္း အဆုံးထိ သြင္းထားရင္း တဖူးဖူးျဖင့္ အသက္ျပင္းျပင္းရွူကာ အေမာေျဖေနရသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ကိုယ္စီ အသက္ျပင္းျပင္းရွူကာ အေမာေျဖၿပီးေတာ့မွ

“ေကာင္းလိုက္တာ ခင္ဝိုင္းရယ္၊ အီဆိမ့္ေနတာဘဲ၊ နင္ေရာ ခံလို႔ေကာင္းတယ္ မို႔လား”

“ေသေတာ့မယ္ ဘဘႀကီးရာ၊ အဲေလာက္ႀကီးဆိုေတာ့ သမီးေသမွာ”

“မေသပါဘူးဟ၊ ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ဟာ”

“ေကာင္းေပမဲ့ မခံနိုင္ဘူး ဘဘႀကီးရ၊ အေကာင္းလြန္ၿပီး ေသမွာ၊ အခု ဘာေတြျဖစ္ေနၿပီလဲ မသိဘူး။ အတြင္းမွာလည္း တစစ္စစ္နဲ႔ လူလည္း ဘာမွန္းမသိေတာ့ဘူး”

“အာ ဒါက အစမို႔ပါ၊ အက်င့္ရသြားရင္ ၾကာၾကာေထာင္းေလ ေကာင္းေလ ျဖစ္သြားမွာဟ၊ ကဲ လုပ္ဦးမယ္၊ အေမာေျပၿပီး၊ ငါလည္း အခုမွ ငယ္စိတ္ထၿပီး ၾကမ္းခ်င္ေနတာ၊ နင္လည္း အရသာရွိရွိခံ၊ အဲဒါမွ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေကာင္းမယ္”

ေျပာလည္းေျပာ၊ သြင္းထားတဲ့ က်ဳပ္ဟာက အရွိန္စယူသလို တေျဖးေျဖး ထုတ္လိုက္သြင္းလိုက္ စကစားလိုက္သည္။

“ဘဘႀကီးကို သမီးေၾကာက္လာၿပီ”

“နင္ကလည္း ငါ့လို အဖိုးႀကီးေတာင္ ေၾကာက္ရင္ ဘယ္လို ေယာက်္ားယူမလဲဟ”

“ဘဘႀကီးကလည္း သမီး ေယာက္်ားမယူေတာ့ပါဘူး”

“ဟ ဘာလို႔ မယူရမွာလဲ၊ အခ်ိန္တန္ ယူရမွာေပါ့ဟ၊ ဒါေပမဲ့ နင္ယူရင္ အားကိုးရတဲ့ ေယာက်္ားဘဲယူ၊ ၾကားလား၊ ဒီတစ္ခုဘဲ လုပ္တတ္ၿပီး ဘာမွ ေစာက္သုံးမက်ရင္ေတာ့ ယူလည္း အလကားဘဲ”

“မယူပါဘူးဆို”

“ေအးပါ၊ ငါက နင္ယူရင္ တကယ္အားကိုးရမဲ့ ေယာက်္ားကို ယူဘို႔ ေျပာတာ”

က်ဳပ္ စကားနဲ ရန္စဲ စကားျဖတ္လိုက္ၿပီး ေစာေစာက အရွိန္ယူထားတာကို အရွိန္ျမႇင့္လိုက္တယ္။ တေျဖးေျဖး အရွိန္ျမင့္လာၿပီး

“ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္”

“အ အ ရွီး ရွီး အ အ အ ရွီး ရွီး ေသၿပီ ေသၿပီ”

“ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္”

“အ အ အ ရွီး ရွီး ရွီး အ အ ရွီး ရွီး လုပ္ လုပ္ ဘဘႀကီးေရ သမီးကို ေသေအာင္သာလုပ္ေတာ့”

“မေကာင္းလို႔လားဟ ေဟာ ဟဲ ေဟာ ဟဲ”

“ေကာင္းလြန္းလို႔ မခံနိုင္ေတာ့ဘူး အား အား ရွီး ရွီး ရွီး ရွီး ေသၿပီ ေသၿပီ အား အား . . .”

ေအာက္က ဝင္ေနသည့္ က်ဳပ္ဟာကို က်ဳပ္ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပြတ္တိုက္မွုမ်ားၿပီး ခင္ဝိုင္းဆီက ထြက္တဲ့ အရည္က အျဖဴေရာင္ေျပာင္းကာ ေစးကပ္ေနၿပီ၊ က်ဳပ္လည္း ေဟာဟဲ လိုက္ၿပီး ဒူးေတြေတာင္ တုန္လို႔ မတ္တတ္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမရပ္နိုင္ေတာ့၊ ၾကာရင္ သူခ်ည္းမဟုတ္ က်ဳပ္ပါ အသက္ထြက္ၿပီး ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္း ကုတင္ေပၚ ႏွစ္ေလာင္းၿပိဳင္ ျဖစ္သြားနိုင္သည္။ က်ဳပ္ဟာလည္း ေထာင္မတ္ေနေပမဲ့ ထူပူၿပီး ၿပီးဘို႔ အရိပ္အေရာင္ပင္ မျပေသး၊ ဒါေၾကာင့္ ၃ – ၄ ခ်က္မၽွေနာက္ဆုံးပိတ္ အားကုန္အၿပီးသတ္ေလး ေဆာင့္ၿပီးမွ ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ခင္ဝိုင္းေဘး ကားယားႀကီး ပစ္လွဲလိုက္ေတာ့တယ္။

“ဖူး ေမာလိုက္တာ ခင္ဝိုင္းရာ”

ခင္ဝိုင္းဆီကေတာ့ ဘာသံမွ မထြက္နိုင္ေတာ့။

ခင္ဝိုင္းတစ္ေယာက္ ၁၀ သိန္းဆုေပါက္ၿပီး မၾကာ၊ သူတို႔လည္း လွည္းနဲ႔ ႏြားနဲ႔ ဆိုသလို ခင္ဝိုင္း ရည္မွန္းခ်က္အတိုင္း သူ႔အေမက ေဈးထဲမွာ ေနရာအတည္အက် ကုန္စိမ္းဆိုင္ႏွင့္ သူ႔အေဖကလည္း ကိုယ္ပိုင္ဆိုက္ကားႏွင့္ ဆိုေတာ့ သူ႔မိဘက ခင္ဝိုင္းကို အိမ္အကူ လာမလုပ္ခိုင္းေတာ့။ သူက မထြက္ခ်င္ေသာ္လည္း သူ႔အေမက မေပးလုပ္ေတာ့။ ဒါေတာင္ က်ဳပ္မိန္းမက လူစားရွာဘို႔ အခ်ိန္ရေအာင္ နင္ႀကိဳယူသြားတဲ့ ၂ လစာ ဘိုးေတာ့ ေက်ေအာင္ လုပ္သြားဆိုလို႔ အေႂကြးေက်ေအာင္ သူလုပ္သြားသည္။ ဒီ ၂ လ မွာေတာ့ က်ဳပ္လည္း ငယ္စိတ္နဲ႔ ပုံစံမ်ိဳးစုံသုံးၿပီး သူ႔ကို လုပ္ျဖစ္သြားတယ္။ ခင္ဝိုင္းက က်ဳပ္လုပ္သမၽွ အေကာင္းခ်ည္းဘဲ ဆိုသလို အႀကိဳက္ကိုေတြ႕ၿပီး တျခားေယာက္်ား မယူေတာ့ဘူး ဆိုၿပီး ခနခန ေျပာတယ္။ အခုေတာ့ သူ႔အေမနဲ႔ အတူ ေဈးထဲမွာ။ ခင္ဝိုင္းကေတာ့ က်ဳပ္ကို ေျပာပါတယ္၊ ဘဘႀကီး သူ႔ကို အခ်ိန္မေရြး ေခၚပါတဲ့။ ဘဘႀကီး ေက်းဇူး သူတသက္လုံး မေမ့ဘူးတဲ့၊ တကယ့္ကို ရင္ထဲက စကားေတြနဲ႔ က်ဳပ္ရင္ခြင္မွာ မ်က္ရည္တြင္တြင္က်ၿပီး ေျပာသြားတယ္။

က်ဳပ္ကေတာ့ လူႀကီးပီပီ သူ႔ကို ဘဝတိုးတက္ေအာင္ ႀကိဳးစားဘို႔ နဲ႔ နင့္ဘဝ တိုးတက္ၿပီး အဆင္ေျပရင္ ငါ ကူညီရက်ိဳး နပ္တယ္ေပါ့။ ငါ့ကို ေက်းဇူး ျပန္ဆပ္စရာ မလိုဘူးလို႔ဘဲ မွာလိုက္ပါတယ္။ သူဒီလို ျဖစ္ေတာ့ က်ဳပ္ရင္ထဲမွာလည္း မေကာင္း၊ ခင္ဝိုင္းတို႔လို ရိုးသားတဲ့ သူေတြက က်ဳပ္အတြက္ သူတို႔ ျပန္ေပးလိုက္ရတဲ့ အရာကို ထည့္မတြက္ၾက၊ က်ဳပ္သာ သူတို႔ အဲလိုေျပာလာရင္ စိတ္ထဲက မေကာင္း၊ က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္ လူယုတ္မာ တစ္ေယာက္လို ခံစားလိုက္ရတယ္။ နင္တို႔ ငါ့ကို ေက်းဇူးျပန္ဆပ္စရာ မလိုဘူး ဆိုတာကိုဘဲ အတန္တန္ေျပာရတယ္။

က်ဳပ္လည္း ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေတာ္ေလး ေနာင္တရသြားတယ္၊ က်ဳပ္ဘက္က ပိုက္ဆံေပးလိုက္ေပမဲ့ ေစတနာ မသန႔္ဘူးဆိုတာ က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္ သိေနတယ္။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ အေပးအယူလို႔ သေဘာထားၿပီး လမ္းခြဲသြားရတာထက္ အခုလို ေက်းဇူးရွင္ႀကီးလို သေဘာထားၿပီး လုပ္သြားတာက ကိုယ့္လိပ္ျပာ ကိုယ္မသန႔္ပဲ အျပစ္ရွိသလို ခံစားေနရတယ္။ ေျပာရင္ က်ဳပ္ဘဝမွာ အခုလို ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ လမ္းခြဲသြားၿပီး အပ်ိဳႀကီးဘဝႏွင့္ က်ဳပ္ကို ေက်းဇူးတင္မဆုံး ျဖစ္ေနတာ ၃ – ၄ ေလာက္ရွိၿပီ၊ ခင္ဝိုင္းလည္း အခုလိုပုံစံလာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ဳပ္ႏွစ္လိုက္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ ထပ္တိုးၿပီေပါ့။ ခင္ဝိုင္းတစ္ေယာက္ က်ဳပ္ကိုေမ့ၿပီး ဘဝသစ္ စနိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္း႐ုံကလြဲၿပီး က်ဳပ္ဘာမွ မတတ္နိုင္ေတာ့။

ခင္ဝိုင္း အလုပ္က ထြက္သြားၿပီး က်ဳပ္တို႔ဆီလည္း အိမ္အကူက ႐ုတ္တရက္ မျမဲ၊ ဟိုလူေျပာင္း ဒီလူေျပာင္းနဲ႔ အခုေနာက္ဆုံး ေမမိုး ဆိုသည့္ ေကာင္မေလးႏွင့္ အဆင္ေျပကာ က်ဳပ္အိမ္ေရာက္ေနသည္မွာ ၆ လေက်ာ္ေလာက္ ရွိလာသည္။ ေနတာၾကာလာသည္ႏွင့္ ထုံးစံအတိုင္း က်ဳပ္မိန္းမ ေျပာသံၾကားလိုက္ရသည္။

“ဟဲ့ ေမမိုး၊ နင့္ေနာက္လ လစာတဝက္ကို ဟိုတစ္ပတ္ကဘဲ ႀကိဳယူထားတာမို႔လား၊ အခု လိုျပန္ပလား၊ မေပးနိုင္ေသးဘူး၊ ေနာက္တစ္ပတ္ လကုန္မွ ေပးမယ္၊ ဒါေတာင္ နင့္ကို ႀကိဳေပးထားတာေနာ္”

ေမမိုးက သူ႔အေမ ေဆးဘိုးအတြက္ ေငြလိုလို႔ က်ဳပ္မိန္းမဆီမွာ ေနာက္လစာတဝက္ ႀကိဳထုတ္သည္ကို က်ဳပ္မိန္းမက ေျပာေနျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔က ေနတာၾကာလာသည္ႏွင့္ လစာက တေျဖးေျဖး ႀကိဳထုတ္လာသည္။ ေမမိုးက အေမတစ္ခု သမီးတစ္ခု၊ သူ႔အေမ လူမမာကို လုပ္ေႂကြးေနရသည္။ သူရသည့္ လခက သူ႔အေမ ေဆးဘိုးရယ္ စားဘို႔ရယ္ႏွင့္ ေလာက္ငွသည္ မရွိ၊ ဒါေတာင္ သူက က်ဳပ္အိမ္မွာ စားလို႔။ က်ဳပ္တို႔ကလည္း သူ႔အေမ မက်န္းမာတာ သိေတာ့ ပိုတဲ့ ထမင္းဟင္း သူ႔ကိုေပးလိုက္တာက မ်ားတယ္။

ေမမိုးပုံစံက ေျပာရရင္ ခင္ဝိုင္းထက္ သာသည္။ အသားအရည္ကအစ ေမမိုးက ပိုဝင္းသည္။ ဟိုတေန႔က ေန႔လည္ေန႔ခင္း က်ဳပ္ ေကာ္ဖီေသာက္ခ်င္လို႔ မီးဖိုခန္းထဲ ဝင္လာေတာ့ ေမမိုးကို ေရခ်ိဳးခါနီး ထမီရင္လၽွားနဲ႔ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေန႔လည္ဆို ေမမိုးက က်ဳပ္မိန္းမ ထမီႏွင့္ အတြင္းခံေတြ ေလၽွာ္ေပးရင္း က်ဳပ္အိမ္မွာဘဲ ေရခ်ိဳးတတ္သည္။ အိမ္မွာ အဝတ္ေလၽွာ္စက္ရွိေပမဲ့ က်ဳပ္မိန္းမက သူ႔ထမီႏွင့္ အတြင္းခံကို အဝတ္ေလၽွာ္စက္ထဲ ထည့္မေလၽွာ္ခိုင္း၊ အိမ္အကူကိုဘဲ ေလၽွာ္ခိုင္းသည္။ အဝတ္ခ်င္းတူေသာ္လည္း အဝတ္ေလၽွာ္စက္က က်ဳပ္အကၤ်ီေတြ ေလၽွာ္တာမို႔ တစက္ထဲ အတူမေလၽွာ္ခ်င္တာလည္း ပါသည္။

ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လည္း ေမမိုးကို ငါ့အတြက္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေပးစမ္း ဆိုၿပီး ခိုင္းလိုက္ေတာ့ ေမမိုးက ထမီရင္လၽွားႀကီးနဲ႔ က်ဳပ္အတြက္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေပးသည္။ လြတ္ေနသည့္ အေပၚပိုင္း ပုဝါပင္ မျခဳံ၊ က်ဳပ္လည္း ထမီရင္လၽွားနဲ႔ ေမမိုးကို က်က်နန မ်က္စိစားပြဲထိုင္လိုက္သည္။ လက္ေမာင္းအလယ္သားေလာက္ကစၿပီး လက္ဖ်ားထိ ေနေလာင္ထားသလို ခပ္ညိဳညိဳ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း အဝတ္ဖုံးသည့္ အေပၚပိုင္းတစ္ခုလုံး ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးႏွင့္ ဝင္းေနသည္။ ဟိုတကြက္ ဒီတကြက္ ေရစိုေနသည့္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေပ်ာင္းႏွင့္ ခပ္ပါးပါး ေရလဲထမီက သူ႔ ခႏၲာကိုယ္ ေကာက္ေၾကာင္းကို ပကတိအတိုင္း ေဖာ္ျပထားသလို ျဖစ္ေနသည္။ စင္ေပၚက ေကာ္ဖီမွုံ႔ဘူးႏွင့္ သၾကားဘူးကို လွမ္းယူေတာ့ ျဖဴဝင္းၿပီး ေဖာင္းေနသည့္ ဂ်ိဳင္းကလည္း အျပစ္ေျပာစရာပင္မရွိ။ ဂ်ိဳင္းၾကားျဖဴသည့္ မိန္းကေလး အမ်ားစုက ေပါင္ၾကားလည္း ျဖဴတတ္သည္ကို က်ဳပ္ အေတြ႕အၾကဳံအရ သိေနသည္။ က်ဳပ္အိမ္ေရာက္လာသည့္ အိမ္အကူေတြထဲ ေမမိုးက အလွဆုံးလို႔ ေျပာလၽွင္ပင္ ရသည္။

ေမမိုးႏွင့္ ယွဥ္လိုက္လၽွင္ ခင္ဝိုင္း အလွကေတာင္ ခပ္မွိန္မွိန္ ျဖစ္သြားသည္။ အဲဒီေန႔ကတည္းက က်ဳပ္ ေမမိုးကို ေစတနာ ရွိေနမွန္း က်ဳပ္ သိလိုက္သည္။ ဒီလိုႏွင့္ က်ဳပ္မိန္းမ ထုံးစံအတိုင္း အျပင္ထြက္သည့္ေန႔ၾကေတာ့

“ဟဲ့ ေမမိုး”

“ရွင္ ဘဘႀကီး”

“လာပါဦးဟ၊ ဟိုတေန႔က နင္ငါ့မိန္းမကို ေျပာေနသံၾကားတယ္၊ နင့္ အေမအတြက္ ေဆးဘိုးလိုတယ္ဆို”

“ဟုတ္ကဲ့ ဘဘႀကီး၊ အေမက အခုတေလာ က်န္းမာေရး မေကာင္းလို႔”

“ကဲ ဒါဆိုလည္း ေရာ့ ႏွစ္ေထာင္၊ နင့္အေမ ေဆးဘိုး၊ ငါေပးတယ္လို႔ နင့္အေဒၚကို သြားမေျပာနဲ႔၊ အဲဒါ နင့္လခနဲ႔ မဆိုင္ဘူး၊ ငါသက္သက္ နင့္ကို သနားလို႔ေပးတာ”

က်ဳပ္ေပးတဲ့ ေငြကို ေမမိုးက ႐ုတ္တရက္ လွမ္းမယူ၊ မယုံနိုင္သလို က်ဳပ္ကို ၾကည့္ေနသည္။

“ယူပါဟ၊ ငါ ေစတနာနဲ႔ ေပးတာ၊ ၿပီးေတာ့ ငါ့ေျခတလုံး နဲနဲႏွိပ္ေပး၊ အသက္ႀကီးလာလို႔လား မသိဘူး၊ အခုတေလာ ဟိုကေညာင္းလိုက္ ဒီကေညာင္းလိုက္နဲ႔၊ ငါ့ကို ႏွိပ္ေပးလို႔ မုန႔္ဘိုးေပးတယ္ဆိုၿပီး သေဘာထားၿပီးယူ၊ ေရာ့ ေရာ့”

က်ဳပ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ေမမိုးက

“ဟို ဟိုေလ ဘဘႀကီး၊ အေမ့ေဆးဘိုးက ၅ ေထာင္ေလာက္က်မွာ၊ အဲဒါ”

“ကဲ ၅ ေထာင္ဆိုလည္း ၅ ေထာင္ယူ၊ ေရာ့၊ ငါ့ကိုသာ ေကာင္းေကာင္းႏွိပ္ေပး”

“ႏွိပ္ေပးမယ္ ဘဘႀကီး၊ သမီး ေကာင္းေကာင္းႏွိပ္တတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အပူလည္းထုတ္ေပးမယ္”

က်ဳပ္ေပးတဲ့ ပိုက္ဆံကို ေမမိုးက လွမ္းယူၿပီး ရင္ဘတ္ၾကားထည့္ကာ လွမ္းေျပာသည္။ ေကာင္မေလးက က်ဳပ္ကို ေစတနာ ရွိတာလား၊ ေငြရလို႔လား မသိ၊ ရိုးရိုးသားသား ပုံစံႏွင့္ ဒီလိုၾက သြက္သြက္လက္လက္ေတာ့ ရွိသား၊ က်ဳပ္ ထင္သေလာက္ စည္း႐ုံးရတာ မခက္။

“ေအး ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္၊ ငါလည္း အႏွိပ္မခံတာၾကာၿပီ၊ နင္ႏွိပ္တာ ဇိမ္နဲ႔ခံလိုက္ဦးမယ္”

“ဒါဆို ဘဘႀကီး အိပ္ယာေပၚမွာဘဲ ႏွိပ္ေပးမယ္ေလ၊ ေကာင္းေကာင္းဇိမ္ခံၿပီးေတာ့ တေရးအိပ္လိုက္ေပါ့”

“ေအး ေကာင္းတယ္၊ လာ၊ ေအာက္မွာ တံခါးေသာ့ခတ္ထားလား”

“ခတ္ထားတယ္ ဘဘႀကီး”

ေမမိုးကို ၾကည့္ရင္း ဒီတခါေတာ့ ခင္ဝိုင္းလို မျဖစ္ေအာင္လုပ္မွ ျဖစ္မယ္လို႔ က်ဳပ္စဥ္းစားလိုက္သည္။ စဥ္းသာစဥ္းစားရတယ္၊ ဘယ္လိုလုပ္ရမွန္းမသိ။ က်ဳပ္ဆိုတဲ့ ေကာင္ကလည္း အမွတ္သည္းေျခမရွိ၊ ေခြးၿမီးေကာက္ က်ည္ေတာက္စြပ္။ ေစတနာက ခပ္မ်ားမ်ား၊ သူတို႔ကလည္း က်ဳပ္အေပၚဆို ေစတနာကမ်ား၊ ဘယ္ဘဝက ကုသိုလ္လဲေတာ့ မသိ။

လူတိုင္း လူတိုင္း အသက္ရွည္ေဆး မွီဝဲနိုင္ၾကပါေစ။…ၿပီးပါၿပီ