ကိုရွှေဘနှင့် ဥစ္စာစောင့်မလေး(ဇာတ်သိမ်းပိုင်း)

Unicode

အပိုင်း (၂) ဇာတ်သိမ်း

ကိုရွှေဘနှင့် မိချိုလေး

ဒီနေ့ ရပ်ကွက်ထိပ်က မီးကင်းတဲမှာ လူတော်တော် စည်ကားနေကြတယ်ဗျ။ နှင်းကျသံ တဖျောက်ဖျောက်ကြားထဲမှာ လူငယ်တွေ တရုန်းရုန်းပဲ။ ထုံးစံအတိုင်း ဖိုထားတဲ့ မီးဖိုကြီးကို ဝိုင်းထိုင်လို့ ပါးစပ်တပြင်ပြင် လုပ်နေကြတယ်။ ၃ ချောင်းထောက်နှစ်ခုကို တန်းထိုးပြီးတော့ မီးဖိုပေါ်မှာ အလှူတွေမှာ ဟင်းရည်လိုက်တဲ့ ချိုင့်အကြီးကြီးနှစ်လုံးကို တင်ထားတယ်။ ချိုင့်အကြီးကြီးတွေထဲမှာ ကျနော်တို့လူငယ်တွေ ကြိုက်တတ်တဲ့ အထူးဟင်းပေါင်းဗျ။ အရပ်ဒေသအလိုက်ရှိကြတဲ့ ရိုးရာအစားအစာပေါ့ဗျာ။

ဒီလိုဗျ.. ဒီနေ့ ရပ်ကွက်ထဲမှာ မင်္ဂလာဆောင်တစ်ခုရှိတယ်။ အဲ့ဒီခေတ်က ဗမာပြည်ကြီး ချမ်းသာနေသေးတဲ့ခေတ်ဆိုတော့ မင်္ဂလာဆောင်ဆိုတာ အလျှံပယ်ကျွေးတာကိုး။ ထမင်းနဲ့ဟင်း အဝ၊ တစ်မြို့လုံး မီးခိုးတိတ်လေဗျ။ ဝက်ကို ၁၀ ကောင်၊ ကြက်အကောင် ၈၀၀၊ အဲ့လိုတွေကိုး။ ဟင်းတွေကလည်း ၈ ယောက်ထိုင်စားပွဲမှာ ထမင်းပန်းကန်ချစရာ နေရာမရှိအောင် စုံလင်နေတာပဲ။ ထားပါတော့ဗျာ.. အခုပြောတဲ့ ဟင်းပေါင်းဆိုတာက မျက်လုံးထဲပေါ်အောင် ပြောရရင်.. မင်္ဂလာဆောင်ကူတဲ့ လူငယ်တွေအတွက်.. ကျန်သမျှဟင်းတွေ ဝေစုပေးတယ်။ အစိမ်းကြော်၊ ဝက်စတူး၊ တောက်တောက်ကြော်၊ ငါးကြင်းကြော်ချက်၊ ဝက်သားပေါင်း၊ ကြက်သားနဲ့အာလူး၊ ချိုချဉ်ကြော်၊ ခရမ်းသီးဖုတ်ထောင်း အစရှိသဖြင့် မင်္ဂလာဆောင်မှာ ဧည့်ခံသမျှကို ဝေစုပေးရတာ ထုံးစံပေါ့လေ။ အဲ့ဒီဝေစုတွေကို မိုးပြဲဒယ်ကြီးထဲ အကုန်သွန်ထည့်ပြီး မီးပြင်းပြင်းနဲ့ ကျိုတာကို ဟင်းပေါင်းလို့ ခေါ်တယ်ဗျ။ အခု မီးဖိုပေါ်တင်ထားတာ အဲ့ဒါတွေဗျ။

မစားတတ်တဲ့ ခင်ဗျားတို့အတွက်တော့ ရွှံစရာလို့ ထင်ကောင်းထင်ကြလိမ့်မယ်။ ကျနော်တို့အရပ်က လူငယ်တွေအတွက် အခုခေတ် ခင်ဗျားတို့ ကြိုက်လှပါချေရဲ့ဆိုတဲ့ KFC တို့၊ McDonald တို့နဲ့ ဆယ်ခါပြန်မလဲသေးဘူးဗျ။ ပြီးတော့ ဒီဟင်းပေါင်းဆိုတာ လူငယ်သီးသန့်အတွက်ပဲဗျ။ အိမ်ထောင်ရှင်တွေ၊ လူကြီးတွေ မပါရဘူးလို့ သူ့အလိုလိုကို သတ်မှတ်ပြီးသား။ ဒီနေ့ညတော့ ဆောင်းတွင်း နှင်းဖွေးဖွေးကြားမှာ ရေနွေးခါးပူပူလေးရယ်၊ ဟင်းပေါင်းကို ဇလုံလေးတွေကိုယ်စီနဲ့လွေးဖို့ ပြင်နေကြလို့ အလိုလို အူမြူးနေကြတာပေါ့လေ။

“ကဲ.. စကြစို့ ရနေပြီ”

ဆိုတာနဲ့ သူ့ထက်ငါ ဇလုံလေးတွေ ထိုးခံနေကြတာ ဆူဒန်ဒုက္ခသည်စခန်းမှာ ဂျုံဆန်ပြုတ်ရဖို့ လုနေကြသလိုပဲဗျ။

“အသားဖတ်များများပါတဲ့ ဇလုံအပြည့် ဟင်းပေါင်းတစ်ခွက် ပြင်ပါ။ နံပါတ်ဝမ်းကြီး လာနေပါတယ်..”

ဆိုတဲ့ အသံနဲ့အတူ ကျနော်တို့လူအုပ်ထဲ လူတစ်ယောက် ဝင်ထိုင်လိုက်တာမြင်တော့ အားလုံးက ဝိုင်းအော်ကြတယ်..။

“ဟာ!! ကိုရွှေဘ လာပြီ..” (နံပါတ်ဝမ်းကြီးဆိုတာ အဲ့ဒီခေတ်က ဘယ်သူ့ကိုခေါ်သလဲ သိတယ်နော်)

“ကဲ.. ငါတို့အစ်ကိုကြီးအတွက် လုပ်စမ်းဟေ့..။ အသားဖတ်များများ ဟင်းပေါင်းခပ်ပျစ်ပျစ်လေး ခပ်ပေးလိုက်စမ်း..။ လုပ်လုပ်..။ ကိုရွှေဘ.. ရော့.. ရေနွေးလေး အရင်မှုတ်သောက်ထား…”

သူ့ကို အားလုံးက ပျာပျာသလဲ လုပ်ပေးနေတာကိုကြည့်ပြီး ထုံးစံအတိုင်း တဟဲဟဲနဲ့ ရွှေသွားတဝင်းဝင်းပေါ်အောင် ရယ်နေရင်း ကိုရွှေဘတစ်ယောက် သဘောတွေကျလို့ပေါ့။ အားလုံး တဟူးဟူး တဟဲဟဲနဲ့ ဗိုက်ကားအောင် စားသောက်ကြပြီး အိုးတွေခွက်တွေကို သိမ်ဆည်းပြီးမှ ရေနွေးကြမ်းမတ်ခွက်ကြီးတွေ ကိုယ်စီကိုင်၊ မင်္ဂလာဆောင်ကဝေတဲ့ ဒူးယားစိမ်းလေးတွေ ကိုယ်စီခဲလို့ မီးဖိုဘေးမှာ ဇိမ်တွေ့နေကြတယ်။ နည်းနည်းလောက်ကြာမှ ချာတိတ်တစ်ကောင်က စကားစတယ်..။

“ကိုရွှေဘ.. ကျနော်တို့ကလေးဘဝက ဘယ်ပျောက်သွားတာလဲဗျ..။ မြင်ကိုမမြင်ဖူးခဲ့တာ…”

“အင်း.. နာမည်သိပ်ကြီးတဲ့ နေရာတစ်ခုမှာ ကျောက်သွားတူးတာဟ..။ ၄-၅ နှစ်လောက် ကြာတယ်..”

ဒူးယားစိမ်းလေးနဲ့ ဇိမ်ယူနေတဲ့ ကိုရွှေဘက ပြန်ဖြေတယ်။

“ကိုရွှေဘ မြို့ကိုပြန်ရောက်လာတော့ .. ကျနော်တောင် လူပျိုပေါက်ရှိပြီနော့”

ကျနော် ဝင်ပြောလိုက်တယ်။

“ဟုတ်ပါ့.. မင်းတို့ မြစ်ထဲရေချိုးနေတာ.. ငါနဲ့တွေ့တဲ့နေက ငါပြန်ရောက်လာတဲ့နေ့ပေါ့.. ဖိုးသက်ရ !!”

“ဖွီးးးးး!!”

ကျနော် ထပြီးရယ်လိုက်လို့ ရေနွေးကြမ်းတွေ သီးကုန်တယ်။ အားလုံးက ကျနော့်ကို ဝိုင်းကြည့်နေကြတယ်။ ဒီတစ်ခါ ဘာဖြစ်ပြန်ပြီလဲပေါ့။ ကျနော်က တခွိခွိလုပ်နေရင်း အားလုံးကို လက်ကာပြပြီး..

“ဟီး.. အခု မန်းလေးမှာ ပွဲရုံပိုင်ရှင်နဲ့ ရသွားတဲ့ မမိချိုလေးနဲ့ ကိုရွှေဘရဲ့ ဆွတ်ပျံ့ဖွယ် အချစ်ဇာတ်လမ်းက အဲ့ဒီနေ့မှာစတာလေ..။ ကိုရွှေဘ.. ပြောပြလိုက်လေဗျာ..”

“ချီး! နေဦး ငါ ဗိုက်နည်းနည်းတင်းနေတယ်..။ အဲ့ဒီဇာတ်လမ်းအစက မင်းလည်း ရေချိုးဆိပ်မှာ ရှိနေတာပဲ..။ မင်းအရင်စပြောပြလိုက်..။ မင်းမသိတဲ့ နောက်ပိုင်းဇာတ်လမ်းရောက်မှ ငါဆက်ပြောမယ်…”

အဲ့လိုပြောပြီး ဆရာသမားက ဒူးယားစိမ်း နောက်တစ်လိပ်တောင်းပြီး ဖွာနေတယ်။ အားလုံးက ကျနော့်ကို စတော့လေဆိုတဲ့ အမူအရာတွေနဲ့ ဝိုင်းကြည့်နေကြတော့.. ကျနော်လည်း ပြုံးစိစိလုပ်ရင်း စပြောလိုက်တယ်…။

“မင်းတို့သိတဲ့အတိုင်း ကိုရွှေဘဆိုတာ အရာရာနဲ့ အကြောင်းကြောင်းမလား…။ မိုးတွင်းဆိုရင် ငါတို့မြို့ဘေးက မြစ်ကရေတွေ အတော်တက်လာတာမလား။ ခါတိုင်းဆိုရင် ရေက ကမ်းပါးအောက် ပေ ၅၀-၆၀ လောက်ရှိနေရာကနေ ရေတက်လာတော့ ကမ်းပါးအောက် ပေ ၂၀-၂၅ လောက်ပဲ မြင့်တော့တာကိုး။ အဲ့ဒီခေတ်က အခုလို ဘုံဘိုင်တွေ၊ အဝီစိတွေ မပေါ်သေးတော့ကာ.. တွင်းရေကို သောက်ဖို့သုံးဖို့လောက်ပဲ တစ်မြို့လုံး သုံးကြပြီး၊ လူကြီးလူငယ်မှန်သမျှဆိုတာ မြစ်ထဲ ရေချိုးဆင်းကြရတာကိုးဟ။ မိုးတွင်း ရေတအားတက်လာပြီဆို ရေချိုးဆိပ်က အဆင်မပြေတော့ဘူး။ ကမ်းနားမှာ ဟိုးအောက်ပြည် အောက်ရွာကို စုန်ဆင်းဖို့ လာကပ်ထားတဲ့ ဝါးဖောင်တွေရှိတယ်။ လူတွေက အဲ့ဒီ ဝါးဖောင်တွေပေါ်တက်ပြီး ခွက်ကလေးတွေနဲ့ ခပ်ချိုးရတာပေါ့လေ..။

ငါတို့ချာတိတ်တွေကြတော့ ကမြင်းကျောက ထထရယ်။ အဲ့လို ရေတက်လာတဲ့အချိန်အတွက် ကြိုတင်ပြင်ဆင်ပြီးသား။ သူများရပ်ကွက်က ဓာတ်မီးတိုင်မှာ တိုင်မယိုင်အောင် ထိန်းထားတဲ့ လက်ညိုးအလုံးလောက်ရှိတဲ့ သံမဏိဝင့်ကြိုးကို ညဖက်သွားပြီး ဖြုတ်ခိုး။ ကားတာယာအဟောင်း တစ်ခုလောက် ဝပ်ရှော့က သွားတောင်းပြီး ဓါးထက်ထက်နဲ့ လက်ကိုင်လို့ကောင်းတဲ့ အကွင်းအရွယ်ထိဖြစ်အောင် ဝိုက်ပြီးလှီး။ မြစ်ကမ်းပါးထိပ်က မြစ်ဘက်ကို ထိုးထွက်နေတဲ့ ကုက္ကိုပင်ကြီးရဲ့အကိုင်းမှာ တက်ပြီး သေချာချည်လိုက်ရင် ငါတို့ဆော့ကစားစရာ၊ ရေထဲကို ဒန်းလွှဲသလိုလွှဲစီးပြီး ဒိုင်ပင်ပစ်လို့ရတဲ့ ဒိုင်ပင်စင် ရပြီပေါ့လေ။ အရှိန်နဲ့ ကမ်းပါးကနေ ရေထဲကို လွှဲစီးသွားပြီး တော်တော်ဝေးဝေးရောက်မှ ရေထဲကို ဒိုင်ပင်ပစ်လိုက်၊ ဂျွမ်းထိုးချလိုက်နဲ့ ကမြင်းကျောထကြတာပေါ့လေ။

ဒီအလေ့အထက ငါတို့မြို့ရဲ့ အစဉ်အဆက်လို့လည်း လူကြီးတွေက ပြောဖူးတယ်ဟ။ ရေချိုးဆိပ်လုပ်ထားတဲ့ ဖောင်တွေက ငါတို့ဆော့နေတဲ့ ကမ်းပါးအောက် ဝါးတရိုက်လောက်မှာပေါ့။ အဲ့ဒီနေ့က ငါတို့ချာတိတ် ၃-၄ ကောင် အဲ့လိုကမြင်းနေကြတာပေါ့။

ရေချိုးဆိပ်ဖောင်ပေါ်မှာတော့ ရပ်ကွက်ထဲက အသက် ၂၅ လောက် (အဲ့ဒီတုန်းက) ရှိတဲ့ မမိချိုလေး တစ်ယောက်ထဲ ထမီရင်ခေါင်းလျားနဲ့ အဝတ်တွေ လျှော်ဖွတ်နေတာ။ တချက်တချက် ငါတို့ကို ဟဲ့ ကလေးတွေ.. ကမြင်းကြောကို ထလှချေလား.. ဘာညာနဲ့ လှမ်းလှမ်းပြီး အော်နေသေးတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ… ငါတို့ဆော့နေတဲ့ ကမ်းပါးနားကို အမှိုက်ပစ်တဲ့ တွန်းလှည်းလေးတွန်းပြီး ကိုရွှေဘ ရောက်လာတာဟေ့။ အင်္ကျီဗလာနဲ့ ဝက်ဝံတံဆိပ်ပုဆိုးအဝါကို တိုတိုဝတ်ထားတယ်။ အမှိုက်တောင်းတွေ မြစ်ထဲသွန်ပြီးတာနဲ့ ငါတို့နားလာပြီး အာလာရိုက်တော့တာပေါ့..။ မင်းတို့ ဘယ်သူ့ကလေးတွေလဲ ဘာညာတွေနဲ့ပေါ့လေ..။ ဟဲဟဲ.. ငါတို့ကို အာရိုက်နေရင်း ဖောင်ပေါ်က မမိချိုရဲ့ ရေစိုစိုထမီရင်ခေါင်းလျား အလှကို လှမ်းလှမ်းပြီး ဂလုရင်းပေါ့…။

အဲ့လို ငါတို့ကို အာရိုက်တယ်ဆိုတာကလည်း ငါတို့အပေါ် အာရုံရှိပုံ မရပါဘူးလေ။ ဖောင်ပေါ်က မမိချိုလေး မကြားကြားအောင် အသံတစာစာနဲ့ လုပ်နေတယ် ဟီးဟီး..”

“အေပေးလေး!!” (ကိုရွှေဘ ဝင်ဆဲသံ)

“သူ့ကိုယ်သူ ငါတို့ရပ်ကွက်ထဲက တရုတ်လက်ဖက်ရည်ဆိုင်က ကိုရွှေဘပါဆိုတာ မိတ်ဆက်ရင်း.. ငါတို့ ကမြင်းကြောထနေတဲ့ ကိစ္စကိုပါ ဝင်ပြီးစွက်ဖက်လာရောဗျ။ ဟာ.. မင်းတို့ကောင်တွေ ဒိုင်ပင်ပစ်တာ မလှပါဘူး..။ ငါတို့ကောင်တွေ ငယ်ငယ်ကဆို ဘယ်လိုဘာညာတွေပေါ့လေ။ ပြောရင်းနဲ့ စိတ်ပါလာတာလား.. မမိချိုလေးက လှမ်းလှမ်းကြည့်နေတော့ အစွမ်းပြချင်တာလား မသိပါဘူး။ သူ့ပုဆိုးအဝါလေးကို ခါးတောင်းကောက်ကျိုက်လိုက်ပြီး ကမ်းပါးပေါ်မှာ မတ်တပ်ရပ်လျှက်ကနေ.. ဟိုင်း!! ဆို တစ်ချက်အော်လိုက်ပြီး နောက်ပြန်တစ်ပတ်ဂျွမ်း ခုတ်ပြလိုက်သေးတယ်။

အမယ်.. ဟုတ်တော့ဟုတ်တယ်ဗျ။ နေရာတောင်မရွေ့ဘူး လှလိုက်တဲ့ နောက်ပြန်တစ်ပတ်ဂျွမ်းလေး။ ငါတို့က ရေထဲကိုသာ ဂျွမ်းထိုးရဲတာ အဲ့လိုကြီးကတော့ မြေကြီးပေါ်မှာ မလုပ်ရဲဘူး..။ အကျမတော်ရင် ဇက်ကျိုးမဲ့ အပေါက်လေ။ နောက်မှသိရတာ ကိုရွှေဘက သိုင်းပြောင်းပြန် ဆရာကြီးကိုး။ (ကိုရွှေဘ တဟဲဟဲ ရယ်နေတယ်)

အင်း.. ဒီကတည်းက မမိချိုက ကိုရွှေဘကို သဘောကျချင်နေတာလားတော့ မသိဘူးလေ..။ ငါတို့တွေ့စက ကိုရွှေဘ ဘော်ဒီကော ရုပ်ကော ကွန်ဖူးမင်းသား ဘရုစ္စလီစတိုင်ကိုးဟ။ အဲ့ဒါ ဖောင်ပေါ်ကနေ အဝတ်တွေသာလျှော်နေတာ အင်္ကျီချွတ်၊ ပုဆိုးခါးတောင်းကျိုက်ထားတဲ့ ကိုရွှေဘကို လှမ်းလှမ်းကြည့်နေတာကိုး။

အဲ့လိုတွေ အခြေအနေကောင်းနေတော့ ကိုရွှေဘက အစွမ်းတော်တော်ပြချင်လာပုံပေါ်တယ် ဟီးဟီး။ သံမဏိဝင့်ကြိုးနဲ့ လုပ်ထားတဲ့ ဒီဒန်းကြိုးကို လွှဲစီးပြီး လေပေါ်ဝဲ နှစ်ပတ်ဂျွမ်း ထိုးပြမယ်ဆိုပဲ၊ ရေထဲကိုနော်။ မင်းတို့ကြည့်ထားကြ.. ဘယ်လိုထိုးရတယ်ဆိုတာ ဆိုပြီ အော်ပြီးပြောလိုက်သေးတယ်..။ မမိချိုလေး မကြားကြားအောင်ပေါ့လေ။ အင်း.. ဟိုကလည်း လှမ်းကြည့်နေပြီဆိုတော့ ကဲ ချပေါ့လေ..။ လက်ကိုင်ကွင်းလုပ်ထားတဲ့ ကားတာယာကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့စုံကိုင်.. အရှိန်များအောင်ဆိုပြီး ငါတို့ချာတိတ်တွေက သူ့ခါးကိုဖက်ပြီး အနောက်ကို အားနဲ့ဆွဲမြှောက်၊ ပြီးမှ ဝမ်း..တူး..သရီး ဆိုပြီး တွန်းလွှတ်လိုက်တာပေါ့။

ယားးးး!! ဆိုပြီး အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ ခိုစီးပြီး လွှဲသွားတာ.. ကမ်းနဲ့အဝေးဆုံး အမြင့်ဆုံးကို ရောက်သွားမှ လက်ကိုလွှတ်ပြီး လေပေါ်မှာ လှည့်ပတ်ပလိုက်တာ ၂-၃ ပတ်လောက်ဗျ.. လှချက်က..။ နောက်ဂျွမ်းထိုးတာ ဒီလောက်လှတာ ငါတော့မမြင်ဖူးဘူးဟေ့။

ဒါပေမယ့်.. ကံမကောင်းဘူး။ ရေထဲကို မတ်တပ်လေး ကျသွားရမှာ.. ဟို ကားတာယာကြီးက အရှိန်တအားပြင်းတော့ ကိုရွှေဘ ပြန်ကျလာတဲ့အချိန်ထိ လေထဲမှာ အကွင်းလိုက်ကြီး ကျန်နေတော့ လေထဲကနေ ဂျွမ်းထိုးပြီး အောက်ကျလာတဲ့ သူ့ကိုယ်လုံးက ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ ကားတာယာထဲ စွပ်ဆို တည့်တည့်ဝင်သွားရော။ ဂျိုင်းကြားနှစ်ဖက်နဲ့ ကွက်တိချိတ်.. ကားယားယားကြီး ကမ်းပါးကို အရှိန်နဲ့ ပြန်ပါလာတာဟေ့။

ဝီးကနဲ.. လွှဲလာတဲ့အရှိန်နဲ့ ကမ်းပါးကို ပြန်ကပ်လာတော့ ငါတို့ကောင်တွေလည်း ဟာ.. ဆိုပြီး ရှောင်

ရတော့တာပေါ့။ အင်း.. ကုက္ကိုပင် ပင်စည်ကြီးကို ဝင်ဆောင့်လိုက်တာများ အုတ်နံရံကို ဂျစ်ကားဝင်ဆောင့်သလာ မှတ်ရတယ် အုံးးး !! ဆိုပြီး အကျယ်ကြီးပဲဗျ။ ဝင်ဆောင့်ပြီးတာနဲ့ အရှိန်မသေဘူးလေ မြစ်ဖက်ကို လည်လည်လည်လည်နဲ့ ပြန်လွှဲပါသွားရော။ နာရီချိန်သီးလို အရှိန်မသေမချင်း လွှဲနေသေးပေမယ့်.. ငါတို့ကမ်းပါးပေါ်ကနေ လှမ်းပြီးဖမ်းဆွဲ

ဖို့ကို မမှီတော့တာ။

ရပ်သွားတော့မှ ကြည့်လိုက်တော့.. ကိုယ့်ဆရာခင်မျာ ကုက္ကိုကိုင်း အစွန်းအောက်တည့်တည့် မြစ်ရေပြင်ပေါ်က လေထဲမှာ ကြိုးတန်းလန်း ကားတာယာကွင်းလေးထဲမှာ စွပ်လျှက်ကလေး..။ ပုဆိုးကလည်း ဘယ်အချိန်က ကျွတ်ကျသွားတယ် မသိဘူး။ ဖင်တုံးလုံး ဂွေးတန်းလန်းလေးနဲ့ အဝတ်မပါပဲ ချိတ်နေရှာတယ်.. ဟားဟား!!

မမိချိုလေးက ရေထဲကိုမျှောလာတဲ့ သူ့ပုဆိုးကို ဖောင်ပေါ်ကနေ ဆယ်ပေးနေတယ်။ ငါတို့ကောင်တွေက ကမ်းပါးပေါ်ကနေ ဗိုက်နှိပ်ပြီး ရယ်နေကြတာ ခွက်ထိုးခွက်လှန်ပေါ့လေ။ နောက်မှ သတိရတာနဲ့ ကြိုးကို အဲ့လိုအရှိန်သေသွားတိုင်း လှမ်းဆွဲတဲ့ ချိတ်တပ်ထားတဲ့ ဝါးလုံးရှည်နဲ့ အသာလေးထိန်းပြီး ကမ်းပါးကို ဆွဲယူလိုက်ရတာပေါ့။ ကမ်းပါးပေါ်ကို ဆွဲတင်ပြီးတော့ ကိုယ့်ဆရာက မထနိုင်ရှာဘူး… ဖင်တုံးလုံးလေးနဲ့ မြေကြီးပေါ်ခွေပြီ တအင်းအင်း ညည်းနေတာပေါ့။

ဒါနဲ့ ငါတို့ချွတ်ပုံထားတဲ့ ပုဆိုးတစ်ထည် ဝတ်ပေးပြီး သူအမှိုက်လာပစ်တဲ့ တွန်းလှည်းပေါ်တင်ပြီး အိမ်ကို တွန်းပို့လိုက်ရတယ်။ သူ့အိမ်ရောက်တော့ သူအဖေတရုတ်ကြီးက.. ဟာ.. မီးမေရိုး ဒီလောက်ကမြင်းတာ အိမ်ပြန်လာပို့သေးတယ်.. မြစ်ထဲတခါလဲ မျှောလိုက်ပါလားတဲ့.. ဟားဟား။”

အားလုံး တဟားဟား ဆူညံနေအောင် ရယ်နေကြတာ ရပ်သွားမှ ကျနော်က ဆက်ပြောတယ်။

“အဲ့ဒီမှာ ကိုရွှေဘ ကျွတ်ကျကျန်ခဲ့တဲ့ သူ့ပုဆိုးလေးက အခုပြောမယ့် အချစ်ဇာတ်လမ်းရဲ့ အစပေါ့လေ။ ကဲ.. ကိုရွှေဘအလှည့်.. ပြောတော့ဗျာ!!”

“အင်း.. ဖိုးသက်ပြောတဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေ ဖြစ်ပြီးတော့ ငါလည်းရှက်ပြီး အပြင်မှာ မိချိုနဲ့ မျက်နှာချင်းတောင် မဆိုင်ရဲတော့ဘူးဟေ့…။ ဒါပေမယ့် တစ်ပတ်လောက်ကြာတော့ ငါလည်း မြစ်ထဲကဖောင်ပေါ် ရေချိုးဆင်းတော့ ဖောင်ပေါ်မှာ အဝတ်လျှော်နေတဲ့ မိချိုနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ ကြုံပါရောလားကွာ။ လူကလည်း အဲ့ဒီနေ့က ညနေနေဝင်ရီတရောမှာ ဘယ်သူမှကိုမရှိပဲ ရှင်းနေတာကိုးဟ။ ဖောင်ပေါ်မှာ ငါနဲ့ မိချိုနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲပေါ့လေ..။ မှောင်ကလည်း မှောင်စပြုလာပြီ။”

ခုနက တဟားဟားရယ်နေတဲ့ ပရိတ်သတ်က တိတ်သွားကြပြန်ပြီ။ မှောင်ရီပျိုးစမှာ လူသူရှင်းတဲ့ ရေချိုးဆိပ်မှာ ငါတို့လူနဲ့ မိချိုလေး နှစ်ယောက်ထဲ ဖောင်ပေါ်မှာ တွေ့ကြပြီပေါ့လေဆိုပြီး မျက်စိထဲမြင်ယောင်ကြည့်ရင်း ရင်ဖိုလာကြပြီပေါ့ဗျာ။ ထုံးစံအတိုင်းပဲ ဆရာသမားက စပြောပြီဆိုတာနဲ့ အမူအရာလေးတွေနဲ့ မာန်ပါပါ စပြောတော့မယ့်ပုံကိုး။ သောက်လက်စ ဒူးယားစိမ်းကိုတောင် မီးဖိုထဲပစ်ထည့်လိုက်ပြီး အဟမ်းဟမ်း.. ဆိုပြီး လည်ချောင်းတွေဘာတွေ ရှင်းလိုက်သေးတယ်။ ပြီးမှ မီးပုံကိုဝိုင်းထိုင်နေတဲ့ လူတွေကို လှည့်ပတ်ကြည့်လိုက်သေးတယ်။ စိတ်ဝင်စားမှု အပြည့်ရှိရဲ့လားပေါ့လေ။ အားလုံးကငြိမ်ပြီး သူ့စကားကိုမျှော်နေတယ် ဆိုတာတွေ့မှ ကိုရွှေဘ စကားဆက်ပြောတယ်။

“မိချိုလေးဆိုတာ မင်းတို့ထဲက တချို့ကောင်တွေ မမြင်ဖူးတော့ ပြောပြဦးမယ်။ တစ်တစ်ရစ်ရစ်ကလေးဟ.. ငါးရံ့ကိုယ်လုံးလေး..။ ပြီးတော့ အဲ့ဒီအချိန်က အသက် ၂၅ တောင် မပြည့်တပြည့်ဆိုတော့ ရေဆေးငါးကစ်ကစ်လေးပေါ့။ ငါ မြို့ကနေ ထွက်မသွားခင်တုန်းကတော့ ငယ်သေးတာရယ်၊ တစ်ရပ်ကွက်သားချင်းတွေဆိုတော့ ငါသိပ်စိတ်မဝင်စားခဲ့ဘူး။ ပြန်ရောက်ပြီး အဲ့ဒီနေ့ကမှ ရေချိုးဆိပ်မှာ ငမ်းမိတော့မှ တော်တော်လေး စိတ်ဝင်စားလာတာဟ။

ဒီကောင်မကလည်း ဟိုနေ့က သူ့ရှေ့မှာ ဂွေးတန်းလန်းဖြစ်ထားတော့ လမ်းမှာ ငါ့မျက်နှာတွေ့တာနဲ့ တခွီးခွီးရယ်တတ်တော့ ငါလည်း ရှက်တာပေါ့လေ။ ဒါပေမယ့် ငါ့အတွေ့အကြုံအရ ပြောရရင် သူငါ့ကို စိတ်ဝင်စားမှန်း ငါသိပါတယ်။ အဲ့ဒီခေတ်က မင်းတို့အခုခေတ်လို ဂစ်တာလေး တဒေါင်ဒေါင်ခေါက်တတ်မှ စော်ကြည်တဲ့ခေတ် မဟုတ်ဘူး။ (ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်ပြီး နှိပ်လိုက်သေးတယ်) ဖိုက်တာမှ စော်ကြည်တာဟေ့။ တစ်ခုခုဆို လက်မြန်ပြီး မိုက်တိမိုက်ကန်းဆို ဘယ်လိုခေါ်မလဲ ပေါ်ပြူလာဖြစ်တဲ့ခေတ်ကိုး။

မင်းတို့သိတဲ့အတိုင်း ငါကလည်း နာမည်ကြီး၊ လူတိုင်းသိတဲ့အပြင် အဲ့ဒီတုန်းကလည်း ဘော်ဒီက မိန်းမကြိုက်လေ..။ မယုံရင် ဖိုးသက်ကို မေးကြည့်..။

“ဟီးဟီး .. ဟုတ်ပါ့ ဟုတ်ပါ့.. ဘရုစ္စလီပါဆိုနေမှ..” (ကိုယ်ရည်သွေးမှန်း သိသိကြီးနဲ့ ပင့်ပေးနေရတာ၊ ဆက်ပြောအောင်လို့။ ဒါမှ အညှီအဟောက်လေးတွေ ကြားရမှာလေ)

“ဒါနဲ့ ဖောင်ပေါ်ကို ခပ်ကုတ်ကုတ်လေး တက်ပြီး မိချိုနဲ့ဝေးတဲ့ အစွန်ကိုသွားပြီး ရေကို ခွက်ကလေးနဲ့ ခပ်ချိုးနေတာပေါ့လေ။ မိချိုကတော့ လျှော်ဖွတ်ရေညှစ်ပြီးတာတွေ ဇလုံထဲထည့်နေပြီ။ ပြန်တော့မလိုလို လုပ်ရင်း ငါ့ကိုလှမ်းလှမ်းကြည့်နေတာပေါ့။ လူသူလေးပါးမရှိတဲ့ နေရာမှာ ကိုယ်ကြိတ်ကြိုက်နေတဲ့ မိန်းမနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲရှိနေရတဲ့အခါမှာ ဘယ်လိုဖြစ်နေမလဲ မင်းတို့ဖာသာ တွေးကြည့်လေ။ မိချိုက ရေချိုးပြီးပြီနေမှာဟ။ ထမီရင်ခေါင်းလျားကို ပြင်ဝတ်ပြီး ရင်ဘတ်အပေါ်ပိုင်းကို တရုတ်တဘက်နဲ့ သိုင်းခြုံလိုက်ပြီး ဇလုံကိုမရင်း မတ်တပ်ရပ်လိုက်တယ်။ ငါလည်း အသာလေး ခိုးကြည့်ရင်း ဟာ.. ပြန်တော့မယ် သွားပါပြီပေါ့လေ။

ကံကောင်းချင်တော့.. အဲလေ ကံဆိုးချင်တော့ ဝါးဖောင်တွေက နှစ်ပေလောက်စီတစ်တွဲ တွဲချည်ထားတာဆိုတော့ အဝတ်ဇလုံကြီးမပြီး ထရပ်လိုက်တဲ့ မိချိုရဲ့ခြေထောက်တစ်ဖက်က ခြေချော်ပြီး ဖောင်နှစ်ခုတွဲထားတဲ့ကြားထဲ ကျွံကျသွားပါလေရော။ ဝုန်းဆိုကျသွားတာ.. ငါလှမ်းကြည့်တော့ သူ့ပေါင်တံတစ်ဖက်က ဖောင်နှစ်ခုကြားထဲ ညှပ်နေပြီဟ။

ငါ့ကိုလည်း အော်တယ်..။ အမလေး!! ကိုရွှေဘ လုပ်ပါဦးရှင်တဲ့..။ ငါလည်း နဂိုကကို ပြန်မှာစိုးနေပါတယ်ဆိုမှတော့ သူ့ဆီပြေးသွားတာပေါ့လေ။ အနားကိုရောက်သွားပြီး ပေါင်အရင်းထိကျွံနေတဲ့ မိချိုပုခုံးလေးကို ထိန်းပြီးဖေးထားပေးရင်း ရလား.. မိချိုလေး ဘာညာဆိုပြီး သူ့ကိုကူဖို့ လုပ်တာပေါ့လေ။ ခုနက နည်းနည်းမှောင်ရီပျိုးစဆိုတော့ လှမ်းမမြင်လိုက်ရလို့ဟ။ အမှန်က သူကျွံကျတဲ့အခါ ရင်ခေါင်းလျားထားတဲ့ ထမီက ကျွတ်သွားပြီ။ ရင်ဘတ်ကိုပတ်ထားတဲ့ တဘက်လည်း လွင့်သွားပြီး ကော့ကော်ကံကားကြီး ညှပ်နေတာပေါ့။

ငါလည်း သတိမထားမိပါဘူး။ ညှပ်နေတဲ့ သူ့ခြေထောက်တစ်ချောင်းကို ဆွဲထုတ်ဖို့ ကူပေးဖို့ပဲ အာရုံရောက်နေတာကိုး။ နည်းနည်းလေး ဖောင်နှစ်တွဲကို ခြေထောက်နဲ့ ကန်ပြီချဲ.. ပေါင်ရင်းဂွဆုံနားထိ ကျွံနေတာကို ဆွဲနှုတ်ပေးဖို့ ကြိုးစားတော့မှ သတိထားမိတယ်။ မိချိုရဲ့ထမီက ခါးအထိ လျှောကျနေတာလေ။ ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို ဆွဲထုတ်ဖို့ ကိုင်ထားတဲ့ ငါ့လက်မောင်းနှစ်ဖက်က အိအိလေးပါလားဆိုပြီး သတိထားမိလို့ အသာလေးကြည့်လိုက်မှ မိချိုလေးရဲ့နို့တွေနဲ့ ငါ့တံထောင်ဆစ်တွေနဲ့ ပွတ်မိနေတာကိုး။ သူ့ကိုကြည့်လိုက်တော့ ကိုရွှေဘ ဖြေးဖြေးဆွဲနော် လို့ပြောပြီး နာလို့လား ရှက်လို့လား မသိဘူး။ မျက်နှာကို တခြားဖက်လွှဲပြီး အံကြိတ်ထားတာ တွေ့ရတယ်။

ငါလည်း ဘယ်ရမလဲ..။ ချက်ချင်း ဖောင်တွဲတွေကို ခွာပစ်လိုက်ပြီး ဆွဲထုတ်လို့ရတာကို… မိချိုလေး ကိုရွှေဘ နည်းနည်းလေး ဆွဲထုတ်ကြည့်မယ်နော်။ နာရင်ပြော.. ခြေထောက်ညှပ်ထားတာ.. ဝါးတွေလည်း ရှမှာစိုးတယ်ဆိုပြီး သူ့ပေါင်လုံး အိအိစက်စက်ကြီးကို ကိုင်ပြီး ဖြေးဖြေးချင်း ဆွဲထုတ်ပေးနေတာပေါ့လေ။ အဟီး ပေါင်ကို ကိုင်ရုံလားဆိုတော့ မဟုတ်သေးဘူး ဆရာ။ တံတောင်ဆစ်နဲ့ သူ့နို့တွေကိုလည်း ဖိဖိပြီးချေရင်း ဇိမ်ခံနေလိုက်သေးတယ်။ အဲ့လို တစ်ထစ်ချင်း ဆွဲထုတ်လိုက် ပေါင်ပွတ်လိုက် နို့တွေကို မထိတထိလုပ်လိုက်နဲ့ တော်တော်လေး ကြာကြာ လုပ်နေတော့ မိချိုကလည်း ရိပ်မိလာတယ်ဟ။

ကိုရွှေဘ.. မိုးဖွဲလေးတွေ ကျလာပြီ… မြန်မြန်ဆွဲထုတ်ပေးတော့လို့ အံကြိတ်ထားတဲ့ ရှက်နေတဲ့အသံနဲ့ ပြောလာမှ.. ငါလည်း ဖောင်နှစ်ခုကို ဆွဲဖြဲပြီး တအားဆွဲထုတ်လိုက်တော့ နှစ်ယောက်လုံး အရှိန်လွန်ပြီး ဖောင်ပေါ်မှာ ပက်လက်လှန်သွားကရောဟေ့။ မျက်စိထဲမြင်တယ်နော်…။ ခါးအထိလှန်တက်နေတဲ့ ထမီနဲ့ ပက်လက်လှန်နေတဲ့ မိချိုလေးပေါ် ငါက ဖိမိနေတာ ဟီးဟီး။

ချက်ချင်းမထပဲ.. ငါလည်း မထူးပါဘူးဆိုပြီး.. လူပျိုစကား ပြောပစ်လိုက်တယ်။ မိချိုလေး နင့်ကို ငါကြိုက်တယ်ဟာလို့။ ပက်လက်လှန်နေတဲ့ မိချိုက.. အာ.. ကိုရွှေဘကြီး မကောင်းဘူး.. ဖယ်ပါရှင်တဲ့။ ဒီလိုအခြေအနေမှာ မင်းတို့ဆိုရင်ကော ဖယ်ပေးမလား ဟဲဟဲ။”

အားလုံးပြန်မဖြေနိုင်ပဲ ခေါင်းခါပြကြတယ်။ တံတွေးတွေဘာတွေ မျိုချကုန်ပြီ။ သိတယ်မလား အကုန်လုံးက လူပျိုပေါက် အတွေ့အကြုံမှ မရှိကြသေးတဲ့ အရွယ်တွေဆိုတော့ ဖီးလ်တွေဘာတွေ တက်နေပြီလေ။ ဒီကြားထဲ ဆရာသမားရဲ့ စကားပြောခြင်း အတတ်ပညာကလည်း ပီပြင်လွန်းနေတော့ ကိုရွှေဘနေရာမှာ ကိုယ်ပဲဖြစ်နေသလိုလို ခံစားပြီး ကတုန်ကယင်တွေတောင် ဖြစ်ကုန်တယ်။

မင်္ဂလာဆောင်က အလကားရတဲ့ ဒူးယားစိမ်းတွေ ဖိဖွာတဲ့ကောင်က ဖွာ၊ အေးစက်စပြုနေတဲ့ ရေနွေးကြမ်းတွေကို ကယောက်ကတမ်း မော့တဲ့ကောင်ကမော့တွေ ဖြစ်နေတာပေါ့။ ကျနော်ဆိုရင် ရေနွေးသောက်တာ များသွားလို့ ရှူးပေါက်ချင်နေတာတောင် အောင့်ထားတဲ့အထိ ဇာတ်လမ်းက ကောင်းနေတာကိုး ဟီးဟီး။ ရေနွေးတစ်ကျိုက်လောက်မော့၊ စီးကရက်လေး နည်းနည်းဖွာပြီး ကိုရွှေဘ ဆက်ပြောတယ်။

“မှောင်ရီဝိုးတဝါးလေးမှာ.. မိုးတစ်ပေါက်နှစ်ပေါက်က ကျလို့ ပက်လက်လှန်ပြီး ဝစ်လစ်စလစ်တစ်ပိုင်း ဖြစ်နေတဲ့ မိချိုမျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းလေးကို ငါလည်း လက်နှေးလို့ မဖြစ်ဘူးဟဲ့လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတိပေးရင်း အာဘွားတွေ ရှလူးပလိုက်တာပေါ့ ဟီး။ မိချိုကတော့ နည်းနည်းရုန်းတယ်ဟ။ ဒါပေမယ့် ငါ့ဗလကြီးနဲ့ အဖိခံနေရတော့ ဘာမှမတတ်နိုင်ရှာဘူးပေါ့ကွာ။ ဖြေးဖြေးချင်း ငြိမ်ကျသွားတာပေါ့။ အဲ့ဒီတော့မှ မင်းတို့အစ်ကိုကြီးရဲ့ ပညာခန်းတွေ ပြရတော့တာဟ။

လည်တိုင်လေးတွေကို မထိတထိနမ်း၊ နမ်းရင်းနဲ့ အောက်ကိုဆင်းပြီး မိချိုလေးရဲ့ နို့သီးလေးတွေကို လျှာဖျားလေးနဲ့ သွားပြီးကလိပေးလိုက်တော့.. မိချိုက.. ကိုရွှေဘ.. ကျမအဖေနဲ့ တိုင်ပြောမယ် ဆိုပြီး တွန်းတော့ပဲဟေ့။ ဘယ်ရမလဲကွ.. ငါလည်း မိချိုလေးရာ.. နင့်အဖေ ငါ့ကိုသတ်ချင်သတ်ပါစေ။ ငါနင့်ကို ဟိုး နင်ငယ်ငယ်ကတည်းက ကြိုက်နေတာပါဟာ ဘာညာဆိုပြီး ချော့လိုက်၊ နို့တွေကို တစ်ဖက်စီ ဟိုပြောင်းဒီပြောင်း စို့ပေးလိုက်တာ.. ဟဲဟဲ.. ပြန်ငြိမ်သွားရော။ ငါက ဒီလိုအနူးအနပ်မှာ ဆရာကြီးဆိုတာ မင်းတို့နောင်တော်တွေ သိပါတယ်။

တော်တော်လေးကြာလာတော့ ငါ့လက်တွေကို အောက်ဖက်ကိုပို့ပြီး မိချိုလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်လေးကို လက်ခလယ်နဲ့ မသိမသာ ဖတ်ကနဲ လှမ်းစမ်းလိုက်တော့.. ဟိ.. စိုတိုတိုလေး ဖြစ်နေပြီဟ။ သဘောပေါက်တယ်နော် ငါ့ကောင်တွေ..။ ခံချင်အစို၊ မခံချင်အခြောက် ဆိုတဲ့ဟာ ငါမင်းတို့ကို ပြောဖူးပါတယ်။”

“ကိုရွှေဘ! ခုနက ဖောင်ပေါ်က ချော်ကျတုန်းက သူ့စောက်ဖုတ် ရေစိုနေတာကော မဖြစ်နိုင်ဘူးလား”

“ဟားဟားဟား!!” (အားလုံးပွဲကျသွားတယ်)

“ဟေ့ကောင်.. ငါစကားပြောနေရင် လာဖြတ်ဖြတ်မပြောပါနဲ့လို့ ပြောထားတယ်မလား။ အေပေးလေး.. မင်းရူးနေလား.. ရေစိုတာနဲ့ ဟိုဟာစိုတာ တူမလားဟ..။ အတွေးအခေါ်တွေက မပြောလိုက်ချင်ဘူး.. ချီး..။ ငါပြောနေတာတောင် ဖီးလ်ပျက်တယ်။ ဘယ်ရောက်ကုန်ပြီလဲ.. ဩော.. အေး..။ ငါလည်း သူ့အဖုတ်လေးကို လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ရွရွလေး ကစားပေးနေလိုက်တော့ သူ့လက်နှစ်ဖက်က ငါ့ဆံပင်ကို စုံကိုင်ပြီး .. ကိုရွှေဘကြီး မကောင်းဘူးဟာ.. မိချိုနေရခက်လိုက်တာ.. ဘာညာနဲ့ နွဲ့လာပြီ။ ဘယ်ရမလဲ.. ရွှေဘဆိုတာ စောက်ဖုတ်မှော်အောင်ထားတာ၊ သိမ်းလီရွာက ရှမ်းဘုန်းကြီးရဲ့ ပီယဆေးတွေ ဘာတွေ တင်ထားတာကိုး။”

“ကိုရွှေဘ ခဏလေး!! ဘာအောင်ထားတယ်”

“စောက်ဖုတ် မှော်အောင်တာလေကွာ..” (အားလုံး တခွိခွိတွေ ဖြစ်ကုန်ပြန်တယ်)

“ဟ! မင်းတို့ကောင်တွေ ရယ်နေကြ..။ ငါဆော်ကြည်လား မကြည်ဘူးလား မင်းတို့အသိပဲလေ..” (ဟုတ်တော့ ဟုတ်တယ်ဗျ)

“အေး အဲ့ဒါ.. ငါခုနကပြောတဲ့ ရှမ်းဘုန်းကြီးက ကြေးစုတ်ကြီးနဲ့ပေါက်ပြီး ပီယဆေးတင်ထားတာ။ ငါချာတိတ်ဘဝက သိမ်းလီရွာဖက်သွားရင်း ထိုးလာတာဟ။ လွယ်တယ်မထင်နဲ့ ဆေးဖိုး ၈၀၀ မရှိလို့ အိမ်က ငါ့အတယ်(သူ.အဖေ)ရဲ့ ရလေးစက်ဘီးကြီး သွားခိုးပေါင်ပြီး လိုက်သွားတာ။ ထိုးတဲ့လူတွေအများကြီး ငါတစ်ယောက်ပဲ ဆေးအောင်တာ။ ပီယဆေးအောင်တဲ့ကောင်ကို စောက်ဖုတ်မှော်အောင်တယ်လို့ ခေါ်တယ် ဟီး။ ကဲ.. အဲ့အကြောင်း နောက်မှ ငါသေချာရှင်းပြမယ်။ ဘယ်လိုဘာတွေနဲ့ ထိုးရလဲဆိုတာ နောက်နေ့မှ ရှင်းပြမယ်။ အခုဆက်ပြောရအောင်.. မိချိုလေးနဲ့ ကိစ္စ..။

အဲ့လိုနဲ့ မိချိုလေးကို ငါကလိနေတာ တော်တော်လေး အဆင်ပြေနေပြီပေါ့လေ။ သူ့အဖုတ်ကို လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ကလိပေးတာ.. မိချိုက တဟင်းဟင်း တဟင်းဟင်းတွေ ဖြစ်လာတော့.. ငါလည်း အိုကေပြီဆိုတာ သိလိုက်ပြီ။ ဒါနဲ့ ငါ့ပုဆိုးကို ခေါင်းကနေကျော်ပြီး ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။

တော်တော်လေး မှောင်နေပြီဆိုတော့ ဖောင်ပေါ်မှာ ငါတို့ဘာလုပ်နေနေ ဘယ်သူမှ မမြင်ရဘူးလေ။ ဖောင်ပေါ် ပက်လက်လှန်နေတဲ့ မိချိုလေးရဲ့ပေါင်ကြားမှာ ငါလည်း ဒူးထောင်ထိုင်ပြီး သူ့အစိနေရာလောက်ကို မှန်းပြီး ငါ့လီးနဲ့ ပွတ်ပေးလိုက်ပြီး မိချို ကော့တက်လာတော့မှ.. ငါ့ဟာကို သူ့အဖုတ်ဝလေးမှာတေ့ပြီး ဖြေးဖြေးချင်း ဖိသွင်းလိုက်တယ်။ ဟ.. မဝင်ဘူးကွ.. တော်တော့်ကို ကြပ်နေတာ။ ဒါနဲ့ နေရာအနေအထားလေး ပြန်ပြင်ပြီး သေချာလေးတေ့ပြီး ဖိချလိုက်တော့မှ ထိပ်ဒစ်လေး ဝင်သွားတယ်။ ထပ်ထည့်လို့ကို မရတော့လောက်အောင် ကြပ်တောက်နေတာဟ။

မိချိုလေးကလည်း.. အားးး ကိုရွှေဘဟာကြီးနဲ့ ကျမဟာလေး မရဘူးနေမှာ.. ကြောက်တယ်နော်.. ဆိုပြီး ဇွတ်ရုန်းလာတော့.. ငါလည်း နို့တွေဘာတွေ လှမ်းကိုင်ပြီး ချော့နေရသေးတာပေါ့။ နည်းနည်းလေး ပြန်ငြိမ်သွားမှ မိချိူလေးရဲ့ နို့အုံတင်းတင်းလေးကို သေသေချာချာ လက်နဲ့စုံကိုင်ပြီး ဆောင့်ချဖို့ ရွယ်နေကာမှ.. မိချိုလေးးးးးးး …. မိချိုလေးးးးးး ဆိုပြီး ဓာတ်မီးတဝင်းဝင်းတွေ ဖောင်ပေါ်ကို ထိုးလာရော။ သူ့အဖေဦးဖိုးထင် အသံဟ။ မိချိုပြန်မလာလို့ လိုက်လာတာနေမှာ။

ငါလည်း မြန်တယ်ဟေ့..။ အသာလေး ဖောင်ပေါ်ကနေ ရေထဲလျှောချလိုက်တာ အသံတောင်မမြည်ဘူး။ စွပ်ကနဲ ဆင်းချပြီး ဖောင်တွဲနှစ်ခုကြားထဲ အသာလေး ခေါင်းလေးဖော်ပြီး ပုန်းနေလိုက်တယ်။ မိချိုလေးလည်း လန့်သွားပြီး မြန်မြန် ထမီကောက်ဝတ်… ကမ်းပါးပေါ်က အော်နေတဲ့ သူ့အဖေကို ရှင်.. လာပြီအဖေ.. မိချိုဒီမှာ ဆိုပြီ အဝတ်ထည့်ထားတဲ့ ဇလုံကြီးကိုမပြီး ပြေးသွားပါလေရောကွာ။

အေပေး .. ငါလည်း ချက်ချင်း ရေထဲကနေ မတက်ရဲဘူး..။ မိချိုအဖေ ဦးဖိုးထင်ဆိုတာ ဓားပြအကြီးစား လက်ဟောင်းကြီး။ လူတွေဘာတွေ သတ်ဖူးတယ်ဆိုတော့ လန့်ပြီး အသာလေးပုန်းနေရင်း တော်တော်ကြာမှ ပြန်ရဲတာဟ။”

“တောက်!! ကိုရွှေဘဟာကလည်းဗျာ.. စားရခါနီးမှ ကပ်ဖြစ်ရတယ်လို့.. ဖူးးးးး” (ချာတိတ်တစ်ကောင်က ကြိတ်မနိုင်ခဲရ လေသံနဲ့ ဝင်ပြောတယ်)

“အေးလေ.. ခင်ဗျားဟာကလည်း အမြဲတမ်း အရာရာနဲ့ အကြောင်းကြောင်း.. ဒါဆိုဒါပဲလား”

“နေပါဦး.. မင်းတို့ကောင်တွေကလည်း အခုမှ အစလေးရှိသေးတာ.. လောမကြီးနဲ့ ဟဲဟဲ..။ ကောင်းခန်းလေးတွေ လာတော့မှာ မပြီးသေးဘူး.. ဟုတ်ပြီလား”

လို့ပြောပြီး မောသွားဟန်နဲ့ ရေနွေးလေကျိုက်လိုက် ဒူးယားလေးဖွာလိုက် လုပ်နေပြန်ရောဗျ။

“ဒီလိုနဲ့ နောက်ရက်တွေကြတော့ မိချိုလေးနဲ့ လမ်းမှာ မျက်နှာချင်းဆိုင်တွေ့ရင် ငါ့မှာတော့ ပြုံးဖြီးဖြီး လုပ်ပြရသလောက် သူကတော့ မျက်စောင်းထိုးပြီး အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ကိုက်ပြတယ်ဟ။ ရေချိုးဆိပ်မှာတွေ့တော့လည်း လူတွေက မလစ်ဘူးဆိုတော့ အနားကို ကပ်လို့မရတာလေ။ နောက်ထပ်တစ်ပတ်လောက်အထိ ဘာမှမထူးခြားဘူး ငါ့ကောင်ရေ။ ငါလည်း သူ့အိမ်ဖက်ကို မယောင်မလည် သွားသွားလုပ်ကြည့်တာပဲ။ မိချိုလေးရဲ့ အရိပ်အယောင်တော့ မတွေ့ဘူး။ သူ့အဖေ ဦးဖိုးထင်ကြီးက ဆေးပြင်းလိပ်ကြီး ကိုက်ပြီး အိမ်ရှေ့မှာ ထွက်ထွက်ထိုင်နေတာပဲ ပက်ပင်းတိုးတိုးနေတာ…။ ငါ့ကိုမြင်တိုင်း မျက်မှောင်ကျုံ့ပြီး ဘုကြည့်ကြည့်လို့.. ဟဲဟဲ.. ဦးလေး နေကောင်းလား ဘာညာဆိုပြီး နှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်ပြန်လစ်လာရတယ်။

ငါလည်း အံတကြိတ်ကြိတ် ဖြစ်နေပြီကွာ..။ ဟိုနေ့ညက ဖောင်ပေါ်မှာ သူ့အဖေသာ လာမခေါ်ဘူးဆိုရင် ပွဲသိမ်းပြီ။ အဲ့နေ့ညက ဝိုးတဝါးဖြစ်နေလို့ သေချာသာမမြင်ရတာ.. မိချိုလေးရဲ့ အဖုတ်ကတော့ ငါ့ဟာ ထိပ်ဖျားလေးတောင်ဝင်ဖို့ အနိုင်နိုင်ဆိုတော့ ပြန်တွေးမိတိုင်း ဂလုဂလု ဖြစ်နေတာရယ်၊ နောက်ပိုင်း လင်းလင်းချင်းချင်းမှာ မိချိုလေးရဲ့ဘော်ဒီကို သေချာကြည့်မိတော့မှ တော်တော်လေး တောင့်တင်းစိုပြည်တာကို မြင်ရလေလေ.. ငါ့မှာ ရောဂါတက်လေလေပေါ့ကွာ။

အဲ့လိုနေလာရင်း ကံကောင်းချင်တော့ မိချိုလေးတို့အဖိုး သူ့အဖေဦးဖိုးထင်ရဲ့အဖေ ဦးမှတ်ကြီး လေဖြတ်လို့ ရုတ်တရက် လျှောသွားရောဟေ့။ မင်းတို့သိတဲ့အတိုင်း ဒီလိုနာရေးဖြစ်လာပြီဆိုတိုင်း ရပ်ကွက်ကာလသားခေါင်း ငါ့လက်ထဲဝကွက်အပ်ရတာပေါ့လေ။ အလောင်းရေချိုး၊ အခေါင်းပျဉ်စပ်ကစလို့ အသုဘဆွမ်းကျွေးအတွက် ငါတို့အရပ်ရဲ့ထုံးစံအတိုင်း ဖဲဝိုင်းအကြီးအကျယ် ဖြစ်ဖို့အတွက် ဖဲသမားကြီးကြီးတွေကိုပါ ငါတို့က ဖိတ်ပေးရတာကိုး။ မိချိုလေးတို့အိမ်က အခု ရုပ်ရှင်ရုံဘေးက တရုတ်တွေဝယ်သွားတဲ့ သရက်ပင်တွေ အများကြီးရှိတဲ့ ခြံကျယ်ကြီးလေ။ ထုံးစံအတိုင်း သူတို့ပျဉ်ထောင်နှစ်ထပ်အိမ်ရှေ့က ခြံဝိုင်းထဲမှာ ကနားဖျင်းတွေထိုးပြီး အလောင်းပြင်၊ အဲ့ဒီဘေးမှာ ခုံတွေချပြီး ဖဲဝိုင်းပြင်၊ လိုအပ်တဲ့ အောက်လင်းမီးတွေ ဘာတွေကအစ ငါပဲ အစစအရာရာ တာဝန်ယူပြီး ဆင်ပေးရတာပေါ့ကွာ။

မိချိုလေးတို့ တစ်အိမ်လုံးလည်း ငါက အားလုံးလုပ်ပေးနေတော့ မျက်နှာသာဝိုင်းပေးနေရတာပေါ့ကွာ။ နေ့စဉ်နဲ့အမျှ အသုဘရှုလာတဲ့လူတွေကို ကျွေးမွေးဖို့ကအစ လိုလေသေးမရှိ စီစဉ်နေရတာကိုး။ ဒါပေမယ့် ငါက မိချိုလေးကို စကားကိုမပြောတာ။ ခပ်တည်တည်နဲ့နေရင်း လုပ်စရာရှိတာ လုပ်ပေးနေတာပေါ့လေ။

အသုဘ ၃-၄ ရက်လောက်ရှိလာတော့ မိချိုအဖေနဲ့ အမေတို့အပါအဝင် လူကြီးတွေက ဖဲဝိုင်းက ဆူညံညံအသံတွေကြောင့် အိပ်ရေးပျက်စပြုလာတော့ သူ့ကလေးတွေ မိချိုတို့မောင်နှမတွေကို ချက်ရေးပြုတ်ရေး ဧည့်ခံကျွေးမွေးရေးအတွက် အိမ်မှာ ညဖက်ချန်ထားခဲ့ပြီး မြောက်ပိုင်းက သူတို့အမျိုးအိမ် ပြောင်းအိပ်တယ်။ ဂွင်တော့မိပြီဆိုပီး ငါတော့ ဝမ်းသာသွားတာပေါ့လေ။ ငါကလည်း ဖဲဝိုင်းက အကောက်တွေ ဘာတွေဆို ချက်ချင်း မကြာမကြာသိမ်းပြီး မိချိုအစ်မလက်ထဲ အပ်ပေးတာပေါ့လေ။

အဲ့ဒီညကြတော့ မိချိုအစ်မကို အကောက်ငွေတွေ အပ်မလို့ လိုက်ရှာတာ မတွေ့ဘူးဟေ့။ ချက်ပြုတ်နေတဲ့ အိမ်နောက်ဖေးကွက်လပ်ထဲမှာလည်း တခြားအမျိုးသမီးတွေ ရှိပေမယ့် အဲ့ဒီမိချို အစ်မအပျိုကြီးကို ရှာလို့မတွေ့တာနဲ့ ငါလည်း အိမ်ခြံဝိုင်းအနောက်ဖက်လှမ်းလှမ်းက အိမ်သာဖက် အပေါ့သွားမလို့ ထွက်လာတော့ အိမ်သာနားက ကြက်ခြံလုပ်ထားတဲ့ သက်ကယ်မိုးထားတဲ့ တဲလေးဘေးဖက်က အဖီချထားတဲ့ ကွပ်ပျစ်လေးပေါ်မှာ ချိုးချိုးချွတ်ချွတ် အသံကြားတော့ ဇက်ကလေးပုပြီး ကြက်ခြံကို ပြေးကပ်ရင်း အသာလေး ငြိမ်နားထောင်နေလိုက်တော့ ယောကျ်ားနဲ့မိန်းမ စကားပြောသံလိုလို ခပ်တိုးတိုး ကြားရတယ်ဗျ။

သေချာမြင်ရအောင်ဆိုပြီး ကပ်သွားလိုက်တော့.. ဟီးဟီး.. မိချိုအစ်မအပျိုကြီးနဲ့ ငါတို့ရပ်ကွက်ထဲက ဗိုက်ပူမြင့်အောင်တို့နှစ်ယောက် ဖြစ်နေတယ်ဟ။ ဝါးကွပ်ပျစ်လေးပေါ်မှာ စကားတပြောပြောနဲ့ တွယ်နေကြတာကိုးဟ။ ကြက်ခြံထဲက မီးလုံးအလင်းရောင်က ကာထားတဲ့ ဝါးထရံအပေါက်တွေကနေ ထိုးထွက်နေတော့ တဖက်ခြံဖက်ကပ်နေတဲ့ ချောင်ကလေးထဲက ကွပ်ပျစ်ပေါ်မှာ သူတို့နှစ်ယောက် ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေကြတာ မြင်နေရတယ် ဟ။

အေပေး ဗိုက်ပူမြင့်အောင်က ဆော်ကြီးကို တစ်တီတူး မိုးမျှော်စတိုင်နဲ့ ဗျင်းနေတာဟ..။ ဝါးကွပ်ပျစ်ဆိုတော့ တကျွိကျွိအသံတွေ ထွက်နေတာပေါ့။ ဟိုအပျိုကြီးက ဘာအသံမှမထွက်ပဲ ငြိမ်ပြီးခံနေတာဗျ။ ဒါမှမဟုတ် ဗိုက်ပူရဲ့ပစ္စည်းက သေးလို့ ဖီးလ်မတက်တာလား မသိဘူး။ ဒီကောင့်ဟာက ငါတို့အချင်းချင်း ကင်းစောင့်ရင်း အကြီးပြိုင်ကြရင် အသေးဆုံးဘွဲ့ ရထားတာလေ ဟားဟား။

ဗိုက်ပူကပဲ.. တဟင်းဟင်း.. တဟားဟားတွေ အသံထွက်ပြီး အသားကုန် ဇွတ်ကြုံးနေတာဟ။ ငါလည်း သူတို့ကိုချောင်းရင်း ဖီးလ်တက်လာတာပေါ့လေ။ ခဏလေးနေတော့ အားး .. ကောင်းလိုက်တာ မမရာဆိုပြီး ဗိုက်ပူပြီးသွားရော။ အပျိုကြီးအပေါ် မှောက်ရက်ကလေးလှဲပြီး ဝက်မှိန်းမှိန်းနေတုန်း အပျိုကြီးက ဝုန်းကနဲထလာပြီး ဗိုက်ပူကို တွန်းချလိုက်ရင်း လျှောကျနေတဲ့ ဘော်လီတွေ၊ ထမီတွေ ပြန်ဝတ်နေတယ်။ ဟ.. အပျိုကြီးက လူကသာ ပိန်တာနော့်… နို့ကြီးတွေက ထွားထွားကြီးတွေ။

ငါလည်း တော်တော်လေးကို ချောင်းရင်း လီးတောင်လာပြီ။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ အပျိုကြီးက.. မြင့်အောင် နင်ချက်ချင်း လိုက်မလာနဲ့ လို့ပြောပြီး အိမ်ဖက်ကို ပြန်မလို့လုပ်တော့ ငါလည်း ကြက်ခြံကနေခွာပြီး အမှောင်ထဲကို ရိပ်ကနဲ ဖြတ်ပြေးရင်း ဖဲဝိုင်းဖက်ကို လစ်လာတာပေါ့။

၅ မိနစ်လောက်နေတော့ မိချိုအစ်မအပျိုကြီး အိမ်ထဲဝင်လာတယ်။ ငါလည်း အသာလေးကပ်သွားပြီး အစ်မ… ရော့ အကောက်ပိုက်ဆံတွေ ဆိုပြီး သူ့လက်ထဲ ပိုက်ဆံတွေ ထိုးထည့်ပေးရင်း… အစ်မ ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ.. ကျနော်လိုက်ရှာနေတာ ကြာပြီ လို့ပြောတော့.. အင်းအဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ဆေးပေါ့လိပ်တွေ ကုန်တော့မယ်..။ ဟိုကောင် ဗိုက်ပူမြင့်အောင်ကို သွားဝယ်ခိုင်းမလို့.. ဒီကောင့်ကိုကော တွေ့မိသေးလား အစ်မ လို့ ခပ်တည်တည်နဲ့ မေးလိုက်တော့ မျက်နှာပျက်ပြီး လှည့်ထွက်သွားတယ် ဟီးဟီး။

အဲ့ဒီအချိန်က ညဦးပိုင်းလောက်ပဲ ရှိသေးတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ ငါလည်း ဖဲဝိုင်းတွေလှည့်ပြီး အကောက်တွေဘာတွေ ပတ်သိမ်းနေတုန်း မိချိုမောင်လေးတစ်ကောင်က ကိုရွှေဘဆိုပြီး ခေါ်လို့ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့.. ချာတိတ်က ဟိုတစ်ခါ မြစ်ဆိပ်မှာ ငါ ကျွတ်ကျသွားတဲ့ ဝက်ဝံပုဆိုးလေးကို ငါ့လက်ထဲ ထိုးပေးနေတယ်..။ မမိချို ပေးလိုက်တာတဲ့။ ဒါနဲ့ ငါလည်း ဟိုဟိုဒီဒီ ကြည့်လိုက်တော့ မိချိုလေးက အိမ်ပေါ်တက်တဲ့ လှေခါးရင်းကနေ ငါ့ကို ပြုံးစိစိနဲ့ကြည့်ပြီး ပုဆိုးခေါက်ကိုဖြေကြည့် ဆိုတဲ့ အမူအရာ လုပ်ပြနေတယ်။ ပြီးတော့ တက်သွားရော…။

ငါလည်း လူရှင်းတဲ့နေရာသွားပြီး မီးအိုးတိုက်ပြီး သပ်သပ်ရပ်ရပ် ခေါက်ထားတဲ့ ငါ့ပုဆိုးလေးကို ဖြန့်ချလိုက်တော့.. စာတစ်စောင် ထွက်လာတယ်။ ကိုရွှေဘ.. ဧည့်သည်တွေကို ညလည်စာကျွေးပြီးလို့ အစ်မတို့ အိပ်ပျော်သွားရင် ခြံထောင့်အစွန်က ဂိုထောင်ထဲမှာ စောင့်နေပါ…။ မိချိုလေး.. တဲ့။”

အချိန်ကား နံနက် ၂ ချက်တီး ရှိချေပြီ။ ကနဖျင်းထိုးထားသော အမိုးပေါ်ကို မိုးပေါက်များ တဖျောဖျောကျစပြုလာသည်။ ညဦးပိုင်းက ဆူညံပွက်လောရိုက်နေသော အသုဘအိမ်က ဖဲဝိုင်းများလည်း တဖြေးဖြေး တိတ်ဆိတ်စပြုလာ၏။ အနိုင်ရသဖြင့် အိမ်ပြန်သူများ၊ တစ်ပြားမှမကျန်အောင် ရှုံးနိမ့်သူများ၊ အသုဘရှင်ဧည့်ခံသော ညလယ်စာကို စားသောက်ပြီး အိမ်ပြန်သူတချို့ ပြန်ကြ၍ တချို့ကား အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းတွင် ပုဆိုးခြုံကာ အိပ်နေကြလေပြီ။ ငွေစအနည်းငယ်ကျန်သူများ၊ အရှုံးဖြင့် အိမ်မပြန်ချင်သူတချို့သာလျှင် ဆက်ကစားနေကြသော ဖဲဝိုင်း ဝိုင်းခြောက်တစ်ခုဆီမှ ခပ်တိုးတိုး ငြင်းခုန်သံ ကြားနေရ၏။

တောသရက်ပင်ကြီးများ အုပ်မိုးထားသော ခြံဝင်းကျယ်ကြီး၏ အစွန်ထောင့်တစ်နေရာတွင်ရှိသော ကားဂိုထောင်အဟောင်းကြီး တစ်ခုရှေ့တွင် စိတ်လှုပ်ရှားနေဟန်တူသော သက်လတ်ပိုင်းအရွယ် ခန္ဓာကိုယ်တောင့်တင်းသော လူရွယ်တစ်ယောက် သက်ပြင်း တဟင်းဟင်းချကာ အိမ်မကြီးဖက်ဆီသို့ မျှော်ကြည့်နေသည်မှာ ကြာလေပြီ။ ပုဆိုးတိုတို၊ ဇင်စဖြင့် ချုပ်ထားသော ရှပ်လက်တိုဝတ်ထားသော ဆံပင်ရှည်ရှည် ဆံဂုတ်ထောက်နှင့် အဆိုပါ လူရွယ်ကား ကျွန်ုပ်တို့၏ ဇာတ်လိုက်ကျော် ကိုရွှေဘတည်း။

ဆေးလိပ်ဖွာချင်လွန်းသဖြင့် ခံတွင်းကား ချဉ်လှချေပြီ။ ရှပ်အင်္ကျီအိပ်ကပ်ထဲက ဆေးပေါ့လိပ်ကို ယောင်ယမ်းကာ စမ်းမိသော်ငြား ဆေးလိပ်မီးရဲရဲ လူမြင်လျှင် ခက်ရချည်ရဲ့ဟု တွေးတောကာ ထုတ်မသောက်ရဲ။ မိချိုလေးကား ဘယ်ဆီဘယ်ဝယ်မှန်းမသိ၊ ရောက်မလာသေး။ အတူတူ တစ်ခန်းထဲအိပ်သော အစ်မဖြစ်သူ မလစ်သောကြောင့်ပေလော၊ သို့တည်းမဟုတ် အချစ်ကြမ်းဟန်တူသော ကိုရွှေဘအား စိုးရွှံထိတ်လန့်သောကြောင့် ပေါ်မလာတော့ခြင်းပေလော။ တစ်တစ်ရစ်ရစ်ရှိသော ငါးရံ့ကိုယ်လုံးကလေး၊ ပြုံးချိုဟန် မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းလေး၊ မကြာသေးခင် ရက်များဆီက ထိတွေ့ခဲ့ရသော အိထွေးနူးညံ့သော အသားဆိုင်ကလေးများအား မျက်လုံးတွင်း ပုံဖော်ကြည့်ရင်း မိမိကိုယ်ကို နွားသိုးပေါက်ကြီးကဲ့သို့ ထင်မှတ်မှားကာ “ဝွပ်ထရိန်း.. ဘူးဘူး” ဟု ရင်ခေါင်းသံဖြင့် အော်မိမတတ် ရင်ဘတ်ထဲတွင် ဗလောင်ဆူစ ပြုလာနေလေပြီ။

မိုးပေါက်ကလေးများ ကျဆင်းလာမှုက တဖြေးဖြေး များစပြုလာလေသည်။ ဂိုထောင်အရှေ့ တံခါးမကြီးအား မှီတွယ်ရင်း စောင့်စားနေသော ကိုရွှေဘကား စိတ်ပျက်စပြုလာလေ၏။ မိချိုလေးကား ပေါ်မလာတော့ပေ။ ပူလောင်ပြင်းပြနေသော အချစ်စိတ်နှင့် အတူယှဉ်တွဲနေသော အညာမိပြီဆိုသော အတွေးကြောင့် ကိုရွှေဘ၏ တောင့်တင်းသန်မာသော ရင်အုပ်ကားကားကြီးကား ဖားဖိုကဲ့သို့ နှိမ့်ချည်မြင့်ချည် ဖြစ်နေလေပြီ။ သည်းခံနိုင်စွမ်း ကင်းမဲ့လေ သောအခါ အံကိုသာ တင်းတင်းကြိတ်ကာ ဂိုထောင်တံစက်မြိတ်အောက်မှ ခွာကာ အိမ်မကြီးဖက်သို့ ခြေလှမ်းကျဲကြီးဖြင့် ထွက်ဟန်ပြင်လေ၏။

“အစ်ကို!!”

ခပ်အုပ်အုပ် လှမ်းခေါ်သံကြားလိုက်ရမှ ကိုရွှေဘရင်ထဲ ထိတ်ကနဲဖြစ်ကာ ချာကနဲ လှည့်ကြည့်မိသည်။ ဂိုထောင်နှင့် ခြံစည်းရိုးကြား လူတစ်ကိုယ်စာ နေရာလေးကနေ တိုးထွက်လာသော မိချိုလေးပါကလား။ အုပ်လုံးသိမ်းကာ ထုံးဖွဲ့ထားသော ဆံနွယ်မျှင်စ အချို့ကား မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းလေးပေါ် ကပိုကရို ဝဲကျလျှက်၊ မျက်နှာပေါ်တွင် မိုးစက်ပေါက်ကလေးများ တွဲလဲခိုနေသဖြင့် ဂိုထောင်အဟောင်းထဲက ဝိုးတဝါး ထွက်ကျလာသော မီးရောင်ဝါကျင့်ကျင့်အောက်တွင် စိုလက်လက်မျက်နှာကလေးဖြင့် ငိုမဲ့မဲ့အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားသော သနားစဖွယ် မိချိုလေး။

“မိချို ရောက်နေတာ ကြာလှပြီ.. အစ်ကို မရောက်လာခင်ကတည်းက..။ အစ်ကိုရောက်လာတော့ ရှက်ပြီး အရမ်းကြောက်လွန်းလို့ ဒီကြားထဲမှာ ပုပြီး ပုန်းနေတာ..။ အခု အစ်ကိုစိတ်မရှည်ပဲ ပြန်တော့မှာတွေ့လို့ …”

သနားစဖွယ် တုန်တုန်ရီရီဖြစ်နေသော မိချိုလေးကို ဂရုဏာသက်စွာဖြင့် ကိုရွှေဘ ထွေးပွေ့ထားမိလေသည်။

“အစ်ကို့ကို မိချို မညာပါဘူးနော်..”

ကိုရွှေဘ၏ ရင်စို့လောက်သာသာ မြင့်သော မိချိုလေးကား သူသဘောကျသော ကာလသားခေါင်း လူမိုက်ကြီး၏ ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးတွင် ပါးဖောင်းဖောင်းလေးအား အပ်ကာ မူနွဲ့နေရှာ၏။ ညနေက ရေမိုးချိုးပြီး လိမ်းကျံထားဟန်တူသော ရှင်မတောင်သနပ်ခါးနံ့ သင်းသင်းလေးနှင့် စံပယ်ဆီအနံ့ ရောစပ်ထားသော မွှေးတေးတေးအနံ့ကလေး၊ အိထွားတစ်ရစ်သော ကိုယ်လုံးကလေး၏ အတင်းမှီတွယ်ထားမှုတို့ကြောင့် သာယာစပြုလာသော ကိုရွှေဘ၏ ကိုယ်ခန္ဓာကား တုန့်ပြန်စပြုလေပြီ။

“အဲ့တော်.. အစ်ကို့ဟာကြီးကလည်း.. ကြောက်ပါတယ်ဆိုနေမှ..”

မိချိုလေး၏ ခပ်တိုးတိုးညည်းသံလေးကား အမှောင်ထုတွင်း ခပ်အုပ်အုပ် ထွက်ကျလာသည်။ ကိုရွှေဘ၏ ကိုယ်ပိုင်လက်နက်ဆန်းကြီးကား အဆမတန် ထောင်ထကာ ရင်ချင်းအပ်ထားသော မိချို၏ ချက်ကလေးတည့်တည့်ပေါ်တွင် ပုဆိုးထမီများ ခံနေလျှက်က ခပ်တင်းတင်း ထောက်မိထားလေပြီ။

“မိချိုလေး.. ဂိုထောင်တံခါး သော့ခတ်ထားသလား… အထဲသွားရအောင်နော်”

“သော့ပိတ်ထားတယ် အစ်ကို..။ ဟိုဖက်ဘေးထရံတွေ ကွာကျနေတာ ဝင်လို့ရတယ်…။ လာ.. မိချိုလက်ကို ကိုင်ပြီး လိုက်ခဲ့..”

ခြံစည်းရိုးနှင့်ကပ်လျှက် ဂိုထောင်နံရံဖက်အခြမ်း လူတစ်ကိုယ်စာ ကြားကလေးထဲ နှစ်ဦးသား တိုးဝင်ဖို့ကြိုးစားရင်း ကိုရွှေဘကား ရှေ့မှဦးဆောင်နေသော မိချိုလေး၏ ခါးကျင်ကျင်လေးအောက်မှ တစ်ရစ်လုံး

ဝိုင်းသော တင်ပါးအိစက်စက်လေးအား ကြိတ်မနိုင်ခဲမရ ဖြစ်လွန်းမကဖြစ်ကာ အသာဆုပ်ချေလိုက်ရာ..

“အာ.. အစ်ကိုကွာ ဆိုးတယ်.. ခဏလေးနေပါဦး”

ဟူသော မိချိုလေး၏ ညည်းသံခပ်တိုးတိုးဖြင့် ကန့်ကွက်မှုကို အမှုမထားသည့်အလား ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဂျိုင်းအောက်မှလျှိုကာ အိထွားသော မိချို၏ရင်သားများပေါ် ပြေးလွှားကစားလိုက်ပြန်သည်။ ကိုယ်ကိုတွန့်လိမ်ကာ ရှောင်တိမ်းနေသော မိချိုလေး၏ ဦးဆောင်မှုဖြင့် ၄၀ အား မီးသီးဝါကျင့်ကျင့် အလင်းရောင်မှိန်မှိန်လင်းနေသော ဂိုထောင်ထဲသို့ ကွာကျနေသော ထရံပေါက်မှတဆင့် နှစ်ဦးသား ရောက်သွားကြလေသည်။

ဝါကျင့်ကျင့် မီးလုံးလေး၏ အလင်းရောင်ကား ဂိုထောင်ထဲတွင် မပီဝါးတဝါး။ မိချိုလေး၏ ရွှေရင်အစုံသည်ကား ပုဇွန်ဆိတ်ကလေးလို တဆတ်ဆတ် တုန်ခါလျှက် ရှိလေပြီ။ သာရေးနာရေးများရှိသဖြင့် ရပ်ထဲရွာထဲ ကာလသမီးများ ချက်ကြပြုတ်ကြရင်း အပျိုကြီးများ၏ တီးတိုးစကားဝိုင်းများတွင် နီမြန်းသောမျက်နှာ ရေငတ်သလို အာခေါင်ခြောက်စွာဖြင့် နားထောင်ခဲ့ဖူးသော ကာလသားခေါင်း ကိုရွှေဘကြီး၏ လိင်မှုရေးရာ ကျွမ်းကျင်ပုံ ဇာတ်လမ်းအဖုံဖုံကို ပြန်သတိရလာမိသဖြင့် အလိုလို မောဟိုက်သလို ခံစားမိလာလေသည်။

တောင့်တောင့်ထွားထွား ဆုံကောင်းလှသည်ဆိုသော ကျောင်းဆရာမအပျိုကြီး ဒေါ်နော်မူ၊ ဖင်ဆော့သည်ဟု နာမည်ကျော်သော ကုန်ခြောက်ဆိုင်ပိုင်ရှင် တစ်ခုလပ် မေမေကြည် (ခေါ်) အကြည်၊ ဘဏ်စာရေးမ ညိုညိုချောချော ဇတ်ဇတ်ကြဲ ခင်ခင်အောင် အစရှိသော မိန်းမများ၏ တန်းတန်းစွဲ အလုခံခဲ့ရသည်ဆိုသော လိင်မှုရေးရာ ကျွမ်းကျင်သူ.. ရပ်ကွက်ထဲက ပါးစပ်ခပ်ကြမ်းကြမ်း အပျိုခေါင်းများ၏ “ဟင်း… ရွှေဘနဲ့သာ တစ်ခါလောက် အိပ်စမ်းကြည့်.. ဘဝအရသာ ဘာလဲဆိုတာ တန်းပြီးသိသွားမယ်” ဆိုသော စကားသံများကို ပြန်လည်ကြားယောင်မိပြီး အဆမတန် စိတ်လှုပ်ရှားမိလေပြီ။

“မိချိုလေးရာ.. လှလိုက်တာဟယ်!!”

အံကြိတ်ပြီး တီးတိုးရေရွတ်သော ကိုရွှေဘ၏ ကြိတ်မနိုင်ခဲမရ စကားသံကြောင့် သတိဝင်လာချိန်တွင် မိချို၏ အပေါ်ပိုင်း တစ်ဝက်လောက်ကား ဗလာဖြစ်စပြုချေပြီ။ ရင်ကွဲအင်္ကျီလေး၏ နှိပ်စိများကား ထောက်တောက်မြည်အောင် ဆွဲဖွင့်ခြင်းကို ခံလိုက်ရလေပြီ။ သန်မာသော ကိုရွှေဘ၏ လက်များက ဆက်တိုက်ဆိုသလို ချွေးခံဘော်လီ နီညို့ညို့လေးကို ချွတ်ဖို့ကြိုးစားရင်း လျင်မြန်စွာပင် ချိတ်ကလေးများ အဖြုတ်ခံလိုက်ရချေသည်။

ဂိုထောင်အလယ်တွင် တုန်တုန်ရီရီ မတ်တပ်ရပ်နေသော မိချိုလေးကိုလည်း ကြည့်ပါဦး။ ဆံထုံးအက်အက်ကလေး ထုံးထားတဲ့အောက်က မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်း ဖြူဖြူလေး၊ အောက်က အပေါ်ပိုင်းဗလာ အချွတ်ခံထားရတော့ တုန်ခါနေတဲ့ ရွှေရင်ဖြိုးဖျ။ ကိုရွှေဘကား မိချိုလေး၏ ဝါဝင်းစိုပြေထွားကြိုင်းလှသော နို့အိအိကြီးတွေအား လုံးဝမထိ မကိုင်သေး။ ခါးအောက်ပိုင်းက ထမီအနွမ်းလေးကို အသာအယာ ဆွဲ ဖြေနေ၏။ မိချိုလေး၏ခြေရင်းတွင် ဂွင်းလုံးကျွတ်ကျသွားသော ထမီလေး။ ဝတ်လစ်ဝလစ်.. တောင့်တောင့်ပြည့်ပြည့် မိချိုလေးကား မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း ဖြစ်နေပြီ။ ဗိုက်သားရှပ်ရှပ်ကလေးကတဆင့် အောက်ကိုစုန်ဆင်းပြီး ကြည့်သော် အမွှေးနက်နက်ကလေးများ ဖုံးအပ်သော အဖုတ်ကလေးကား ကိုရွှေဘကို စိမ်ခေါ်နေဘိအလား။

“အို!”

အာမေဋိတ်သံကလေး မိချိုလေးပါးစပ်က ထွက်ကျလေသည်။ အဝတ်အစားများကို ခပ်မြန်မြန်ချွတ်ချလိုက်သော ကျစ်လစ်တောင့်တင်းသော ကိုရွှေဘ၏ ခန္ဓာကိုယ်ကို မီးရောင်အောက်တွင် ပြတ်ပြတ်သား

သား မြင်နေရလေပြီ။ ထို့ထက်ဆိုးသည်ကား ဆီးစပ်အောက်နားက ထိုးထွက်ထောင်ထနေသော သန်မာထွားကျိုင်းလှသော မာန်ဖီနေဟန် လှုပ်ရမ်းနေသော လူပြောများသော ကိုရွှေဘ၏ နာမည်ကျော်၊

ပွဲတိုင်းကျော်၊ တိုက်တိုင်းအောင်.. လက်နက်ကြီးပေတကား။ ဘဏ်စာရေးမ အရပ်မြင့်မြင့် ဆံပင်ရှည်ရှည်နှင့် မခင်ခင်အောင်အား ဖင်တုံးလုံးချွတ်ကာ ဆံပင်ဆွဲ လေးဖက်ထောက်ပြီး မူးမူးနှင့် အသားကုန် ဆောင့်လိုးလိုက်လို့ အဖုတ်ကွဲခဲ့ဖူးတာ ဒါ.. ဒါကြီးပေါ့။ ဘုရား ဘုရား.. ငါ့ဟာလေးနဲ့ မဖြစ်ဘူးထင်တယ်။

ဒါပေမယ့် ကုန်ခြောက်ဆိုင်ပိုင်ရှင် တစ်ခုလပ်မ အကြည်လို ရှုပ်ပွေတဲ့ မိန်းမကတောင် လူးလှိမ့်နေအောင် အလိုးကောင်းတာတော့လို့ ချီးကျူးခဲ့ဖူးတာလေ။ ကျောင်းဆရာမ အပျိုကြီးဒေါ်နော်မူလို အိုးတောင့်တောင့်ကြီးကိုတောင် ဖင်ပြုတ်ကျသွားအောင် ရက်ဆက်လိုးနိုင်လို့ ရွှေဘမှရွှေဘ သည်းသည်းလှုပ်ဖူးတယ် ဆိုတာလည်း ကြားဖူးပြီးသား။ ဟိုတနေ့က ဖောင်ပေါ်မှာ လက်လွန်ခြေလွန် ဖြစ်ခါနီး သူငါ့ကို ကိုင်တွယ်သွားတာကတော့ မှော်ဆရာကြီးလိုပါနော်။ နူးတာနှပ်တာနဲ့တင် ငါ့အဖုတ်ကလေး အရည်တွေ စိုရွှဲလို့။ ပြီးတော့ နောက်နေ့ညတွေဆို ငါ့မှာ အဖုတ်ထိပ်ဝလေးကို ဖိသွင်းသွားတဲ့ သူ့ဟာနွေးတေးတေးကြီးကို သတိရလို့ အိပ်တောင်မပျော် ဖြစ်ခဲ့တာမလား။

မိချိုလေး၏ စိတ်ကား ကယောင်ကတမ်း ဟိုတွေးဒီတွေး ကယောက်ကယက် ဖြစ်နေ၏။

“ကိုရွှေဘ.. မိချို အရမ်းကြောက်တယ်နော်..။ တအား မလုပ်ပေးနဲ့ ..။ မိချိုကို သနားပါနော်.. ဟင့်ဟင့်..”

လိင်စိတ်ကြွမှုနဲ့ ကြောက်စိတ် ရောပြွန်းနေသော မိချိုလေး၏ အသံတုန်တုန်လေးခင်မျာ သနားစဖွယ်။ ကိုရွှေဘကား တဆတ်ဆတ်တုန်နေသော ငေါက်တောက်ကြီးကို တဖတ်ဖတ်မြည်အောင် အထက်အောက် လက်ဖြင့် ၄-၅ ချက် ဆော့ရင်း မိချိုလေးဆီသို့ တိုးကပ်လာလေသည်။ ရင်ချင်းအပ်မိသည်နှင့် မိချို၏ဗိုက်ပေါ်တွင် အပေါ်သို့ထောင်လျက် ကိုရွှေဘ၏ ကြီးမားသန်မာလှသော လိင်တံကြီးကား နွေးကနဲ ထောက်နေမိလေသည်။ မိချို၏ နဖူးဝင်းဝင်းလေးကို ကိုရွှေဘ အသာလေး ဖွဖွနမ်း၏။ ထို့နောက် ပါးဖောင်းဖောင်းလေး ဘယ်ညာရွရွ။ လည်တိုင်ပျော့ပျော့လေး တလျှောက်စုပ်၏။ လက်နှစ်ဖက်ကား သိမ်လှသော ခါးကျင်ကျင်လေး အောက်က ကားစွင့်သော တင်သားအိအိနှစ်ခြမ်းပေါ်တွင် ပြေးလွှားဆော့ကစားလျှက်ရှိချေပြီ။

“အင်း.. အစ်ကိုရယ်.. ဘယ်လိုနမ်းပေးနေတာလဲ.. မိချို ရင်တွေ တအားခုန်လာပြီရှင်!”

ယောကျ်ားနှင့် တစ်ခါမှ မထိတွေ့ဖူးသော မိချိုလေးကား မှော်ဆရာကြီး ကိုရွှေဘ၏ ရင်အုပ်ကားကားကြီးထဲ မျက်နှာလေးအပ်ကာ ငြီးတွားစပြုလာသည်။ ဤတွင်မှ မိချိုလေး၏ ထွားကြိုင်းသန်မာအိစက်သော နို့ကြီးနှစ်လုံးဆီသို့ လက်ဖဝါးကြမ်းကြီးများအား ရွေ့ကာ ကစားလေသည်။ ခပ်ရွရွအုပ်ကိုင်ကာ နို့သီးခေါင်းစူစူကြီးများအား တပြွတ်ပြွတ် စို့ပေး၏။ တဖက်အားဆုပ်ချေကာ နို့သီးခေါင်းကိုလက်ညိုးလက်မ နှစ်ခုနှင့် လှိမ့်ကာ ကစားပေး၏။

“အို.. ဟင့်ဟင့်.. ကိုရွှေ… ဘ.. အမလေးနော်.. အစ်ကိုရွှေဘ..”

မိချိုလေး၏ ခပ်တိုးတိုး စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် အော်ညည်းသံအဆုံး ကိုရွှေဘ၏ လက်ဖဝါးတစ်ဖက်ကား မိချိုလေးအဖုတ်ဆီသို့ ဖတ်ကနဲ ရောက်ရှိသွားကာ လက်ဖဝါး ပက်လက်လှန် အုပ်ကိုင်ပွတ်သတ်လိုက်

ရာ အပျိုရိုင်းလေးခင်မျာ ဓာတ်လိုက်သကဲ့သို့ ကျဉ်တက်သွားရှာလေပြီ။…ပြီးပါပြီ

Zawgyi

ကိုေရႊဘႏွင့္ ဥစၥာေစာင့္မေလး(ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)

အပိုင္း (၂) ဇာတ္သိမ္း

ကိုေရႊဘႏွင့္ မိခ်ိဳေလး

ဒီေန႔ ရပ္ကြက္ထိပ္က မီးကင္းတဲမွာ လူေတာ္ေတာ္ စည္ကားေနၾကတယ္ဗ်။ ႏွင္းက်သံ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ၾကားထဲမွာ လူငယ္ေတြ တ႐ုန္း႐ုန္းပဲ။ ထုံးစံအတိုင္း ဖိုထားတဲ့ မီးဖိုႀကီးကို ဝိုင္းထိုင္လို႔ ပါးစပ္တျပင္ျပင္ လုပ္ေနၾကတယ္။ ၃ ေခ်ာင္းေထာက္ႏွစ္ခုကို တန္းထိုးၿပီးေတာ့ မီးဖိုေပၚမွာ အလွူေတြမွာ ဟင္းရည္လိုက္တဲ့ ခ်ိဳင့္အႀကီးႀကီးႏွစ္လုံးကို တင္ထားတယ္။ ခ်ိဳင့္အႀကီးႀကီးေတြထဲမွာ က်ေနာ္တို႔လူငယ္ေတြ ႀကိဳက္တတ္တဲ့ အထူးဟင္းေပါင္းဗ်။ အရပ္ေဒသအလိုက္ရွိၾကတဲ့ ရိုးရာအစားအစာေပါ့ဗ်ာ။

ဒီလိုဗ်.. ဒီေန႔ ရပ္ကြက္ထဲမွာ မဂၤလာေဆာင္တစ္ခုရွိတယ္။ အဲ့ဒီေခတ္က ဗမာျပည္ႀကီး ခ်မ္းသာေနေသးတဲ့ေခတ္ဆိုေတာ့ မဂၤလာေဆာင္ဆိုတာ အလၽွံပယ္ေကၽြးတာကိုး။ ထမင္းနဲ႔ဟင္း အဝ၊ တစ္ၿမိဳ႕လုံး မီးခိုးတိတ္ေလဗ်။ ဝက္ကို ၁၀ ေကာင္၊ ၾကက္အေကာင္ ၈၀၀၊ အဲ့လိုေတြကိုး။ ဟင္းေတြကလည္း ၈ ေယာက္ထိုင္စားပြဲမွာ ထမင္းပန္းကန္ခ်စရာ ေနရာမရွိေအာင္ စုံလင္ေနတာပဲ။ ထားပါေတာ့ဗ်ာ.. အခုေျပာတဲ့ ဟင္းေပါင္းဆိုတာက မ်က္လုံးထဲေပၚေအာင္ ေျပာရရင္.. မဂၤလာေဆာင္ကူတဲ့ လူငယ္ေတြအတြက္.. က်န္သမၽွဟင္းေတြ ေဝစုေပးတယ္။ အစိမ္းေၾကာ္၊ ဝက္စတူး၊ ေတာက္ေတာက္ေၾကာ္၊ ငါးၾကင္းေၾကာ္ခ်က္၊ ဝက္သားေပါင္း၊ ၾကက္သားနဲ႔အာလူး၊ ခ်ိဳခ်ဥ္ေၾကာ္၊ ခရမ္းသီးဖုတ္ေထာင္း အစရွိသျဖင့္ မဂၤလာေဆာင္မွာ ဧည့္ခံသမၽွကို ေဝစုေပးရတာ ထုံးစံေပါ့ေလ။ အဲ့ဒီေဝစုေတြကို မိုးျပဲဒယ္ႀကီးထဲ အကုန္သြန္ထည့္ၿပီး မီးျပင္းျပင္းနဲ႔ က်ိဳတာကို ဟင္းေပါင္းလို႔ ေခၚတယ္ဗ်။ အခု မီးဖိုေပၚတင္ထားတာ အဲ့ဒါေတြဗ်။

မစားတတ္တဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔အတြက္ေတာ့ ရႊံစရာလို႔ ထင္ေကာင္းထင္ၾကလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္တို႔အရပ္က လူငယ္ေတြအတြက္ အခုေခတ္ ခင္ဗ်ားတို႔ ႀကိဳက္လွပါေခ်ရဲ့ဆိုတဲ့ KFC တို႔၊ McDonald တို႔နဲ႔ ဆယ္ခါျပန္မလဲေသးဘူးဗ်။ ၿပီးေတာ့ ဒီဟင္းေပါင္းဆိုတာ လူငယ္သီးသန႔္အတြက္ပဲဗ်။ အိမ္ေထာင္ရွင္ေတြ၊ လူႀကီးေတြ မပါရဘူးလို႔ သူ႔အလိုလိုကို သတ္မွတ္ၿပီးသား။ ဒီေန႔ညေတာ့ ေဆာင္းတြင္း ႏွင္းေဖြးေဖြးၾကားမွာ ေရေႏြးခါးပူပူေလးရယ္၊ ဟင္းေပါင္းကို ဇလုံေလးေတြကိုယ္စီနဲ႔ေလြးဖို႔ ျပင္ေနၾကလို႔ အလိုလို အူျမဴးေနၾကတာေပါ့ေလ။

“ကဲ.. စၾကစို႔ ရေနၿပီ”

ဆိုတာနဲ႔ သူ႔ထက္ငါ ဇလုံေလးေတြ ထိုးခံေနၾကတာ ဆူဒန္ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ဂ်ဳံဆန္ျပဳတ္ရဖို႔ လုေနၾကသလိုပဲဗ်။

“အသားဖတ္မ်ားမ်ားပါတဲ့ ဇလုံအျပည့္ ဟင္းေပါင္းတစ္ခြက္ ျပင္ပါ။ နံပါတ္ဝမ္းႀကီး လာေနပါတယ္..”

ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ က်ေနာ္တို႔လူအုပ္ထဲ လူတစ္ေယာက္ ဝင္ထိုင္လိုက္တာျမင္ေတာ့ အားလုံးက ဝိုင္းေအာ္ၾကတယ္..။

“ဟာ!! ကိုေရႊဘ လာၿပီ..” (နံပါတ္ဝမ္းႀကီးဆိုတာ အဲ့ဒီေခတ္က ဘယ္သူ႔ကိုေခၚသလဲ သိတယ္ေနာ္)

“ကဲ.. ငါတို႔အစ္ကိုႀကီးအတြက္ လုပ္စမ္းေဟ့..။ အသားဖတ္မ်ားမ်ား ဟင္းေပါင္းခပ္ပ်စ္ပ်စ္ေလး ခပ္ေပးလိုက္စမ္း..။ လုပ္လုပ္..။ ကိုေရႊဘ.. ေရာ့.. ေရေႏြးေလး အရင္မွုတ္ေသာက္ထား…”

သူ႔ကို အားလုံးက ပ်ာပ်ာသလဲ လုပ္ေပးေနတာကိုၾကည့္ၿပီး ထုံးစံအတိုင္း တဟဲဟဲနဲ႔ ေရႊသြားတဝင္းဝင္းေပၚေအာင္ ရယ္ေနရင္း ကိုေရႊဘတစ္ေယာက္ သေဘာေတြက်လို႔ေပါ့။ အားလုံး တဟူးဟူး တဟဲဟဲနဲ႔ ဗိုက္ကားေအာင္ စားေသာက္ၾကၿပီး အိုးေတြခြက္ေတြကို သိမ္ဆည္းၿပီးမွ ေရေႏြးၾကမ္းမတ္ခြက္ႀကီးေတြ ကိုယ္စီကိုင္၊ မဂၤလာေဆာင္ကေဝတဲ့ ဒူးယားစိမ္းေလးေတြ ကိုယ္စီခဲလို႔ မီးဖိုေဘးမွာ ဇိမ္ေတြ႕ေနၾကတယ္။ နည္းနည္းေလာက္ၾကာမွ ခ်ာတိတ္တစ္ေကာင္က စကားစတယ္..။

“ကိုေရႊဘ.. က်ေနာ္တို႔ကေလးဘဝက ဘယ္ေပ်ာက္သြားတာလဲဗ်..။ ျမင္ကိုမျမင္ဖူးခဲ့တာ…”

“အင္း.. နာမည္သိပ္ႀကီးတဲ့ ေနရာတစ္ခုမွာ ေက်ာက္သြားတူးတာဟ..။ ၄-၅ ႏွစ္ေလာက္ ၾကာတယ္..”

ဒူးယားစိမ္းေလးနဲ႔ ဇိမ္ယူေနတဲ့ ကိုေရႊဘက ျပန္ေျဖတယ္။

“ကိုေရႊဘ ၿမိဳ႕ကိုျပန္ေရာက္လာေတာ့ .. က်ေနာ္ေတာင္ လူပ်ိဳေပါက္ရွိၿပီေနာ့”

က်ေနာ္ ဝင္ေျပာလိုက္တယ္။

“ဟုတ္ပါ့.. မင္းတို႔ ျမစ္ထဲေရခ်ိဳးေနတာ.. ငါနဲ႔ေတြ႕တဲ့ေနက ငါျပန္ေရာက္လာတဲ့ေန႔ေပါ့.. ဖိုးသက္ရ !!”

“ဖြီးးးးး!!”

က်ေနာ္ ထၿပီးရယ္လိုက္လို႔ ေရေႏြးၾကမ္းေတြ သီးကုန္တယ္။ အားလုံးက က်ေနာ့္ကို ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ ဒီတစ္ခါ ဘာျဖစ္ျပန္ၿပီလဲေပါ့။ က်ေနာ္က တခြိခြိလုပ္ေနရင္း အားလုံးကို လက္ကာျပၿပီး..

“ဟီး.. အခု မန္းေလးမွာ ပြဲ႐ုံပိုင္ရွင္နဲ႔ ရသြားတဲ့ မမိခ်ိဳေလးနဲ႔ ကိုေရႊဘရဲ့ ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းက အဲ့ဒီေန႔မွာစတာေလ..။ ကိုေရႊဘ.. ေျပာျပလိုက္ေလဗ်ာ..”

“ခ်ီး! ေနဦး ငါ ဗိုက္နည္းနည္းတင္းေနတယ္..။ အဲ့ဒီဇာတ္လမ္းအစက မင္းလည္း ေရခ်ိဳးဆိပ္မွာ ရွိေနတာပဲ..။ မင္းအရင္စေျပာျပလိုက္..။ မင္းမသိတဲ့ ေနာက္ပိုင္းဇာတ္လမ္းေရာက္မွ ငါဆက္ေျပာမယ္…”

အဲ့လိုေျပာၿပီး ဆရာသမားက ဒူးယားစိမ္း ေနာက္တစ္လိပ္ေတာင္းၿပီး ဖြာေနတယ္။ အားလုံးက က်ေနာ့္ကို စေတာ့ေလဆိုတဲ့ အမူအရာေတြနဲ႔ ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကေတာ့.. က်ေနာ္လည္း ျပဳံးစိစိလုပ္ရင္း စေျပာလိုက္တယ္…။

“မင္းတို႔သိတဲ့အတိုင္း ကိုေရႊဘဆိုတာ အရာရာနဲ႔ အေၾကာင္းေၾကာင္းမလား…။ မိုးတြင္းဆိုရင္ ငါတို႔ၿမိဳ႕ေဘးက ျမစ္ကေရေတြ အေတာ္တက္လာတာမလား။ ခါတိုင္းဆိုရင္ ေရက ကမ္းပါးေအာက္ ေပ ၅၀-၆၀ ေလာက္ရွိေနရာကေန ေရတက္လာေတာ့ ကမ္းပါးေအာက္ ေပ ၂၀-၂၅ ေလာက္ပဲ ျမင့္ေတာ့တာကိုး။ အဲ့ဒီေခတ္က အခုလို ဘုံဘိုင္ေတြ၊ အဝီစိေတြ မေပၚေသးေတာ့ကာ.. တြင္းေရကို ေသာက္ဖို႔သုံးဖို႔ေလာက္ပဲ တစ္ၿမိဳ႕လုံး သုံးၾကၿပီး၊ လူႀကီးလူငယ္မွန္သမၽွဆိုတာ ျမစ္ထဲ ေရခ်ိဳးဆင္းၾကရတာကိုးဟ။ မိုးတြင္း ေရတအားတက္လာၿပီဆို ေရခ်ိဳးဆိပ္က အဆင္မေျပေတာ့ဘူး။ ကမ္းနားမွာ ဟိုးေအာက္ျပည္ ေအာက္ရြာကို စုန္ဆင္းဖို႔ လာကပ္ထားတဲ့ ဝါးေဖာင္ေတြရွိတယ္။ လူေတြက အဲ့ဒီ ဝါးေဖာင္ေတြေပၚတက္ၿပီး ခြက္ကေလးေတြနဲ႔ ခပ္ခ်ိဳးရတာေပါ့ေလ..။

ငါတို႔ခ်ာတိတ္ေတြၾကေတာ့ ကျမင္းေက်ာက ထထရယ္။ အဲ့လို ေရတက္လာတဲ့အခ်ိန္အတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ၿပီးသား။ သူမ်ားရပ္ကြက္က ဓာတ္မီးတိုင္မွာ တိုင္မယိုင္ေအာင္ ထိန္းထားတဲ့ လက္ညိဳးအလုံးေလာက္ရွိတဲ့ သံမဏိဝင့္ႀကိဳးကို ညဖက္သြားၿပီး ျဖဳတ္ခိုး။ ကားတာယာအေဟာင္း တစ္ခုေလာက္ ဝပ္ေရွာ့က သြားေတာင္းၿပီး ဓါးထက္ထက္နဲ႔ လက္ကိုင္လို႔ေကာင္းတဲ့ အကြင္းအရြယ္ထိျဖစ္ေအာင္ ဝိုက္ၿပီးလွီး။ ျမစ္ကမ္းပါးထိပ္က ျမစ္ဘက္ကို ထိုးထြက္ေနတဲ့ ကုကၠိဳပင္ႀကီးရဲ့အကိုင္းမွာ တက္ၿပီး ေသခ်ာခ်ည္လိုက္ရင္ ငါတို႔ေဆာ့ကစားစရာ၊ ေရထဲကို ဒန္းလႊဲသလိုလႊဲစီးၿပီး ဒိုင္ပင္ပစ္လို႔ရတဲ့ ဒိုင္ပင္စင္ ရၿပီေပါ့ေလ။ အရွိန္နဲ႔ ကမ္းပါးကေန ေရထဲကို လႊဲစီးသြားၿပီး ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးေရာက္မွ ေရထဲကို ဒိုင္ပင္ပစ္လိုက္၊ ဂၽြမ္းထိုးခ်လိုက္နဲ႔ ကျမင္းေက်ာထၾကတာေပါ့ေလ။

ဒီအေလ့အထက ငါတို႔ၿမိဳ႕ရဲ့ အစဥ္အဆက္လို႔လည္း လူႀကီးေတြက ေျပာဖူးတယ္ဟ။ ေရခ်ိဳးဆိပ္လုပ္ထားတဲ့ ေဖာင္ေတြက ငါတို႔ေဆာ့ေနတဲ့ ကမ္းပါးေအာက္ ဝါးတရိုက္ေလာက္မွာေပါ့။ အဲ့ဒီေန႔က ငါတို႔ခ်ာတိတ္ ၃-၄ ေကာင္ အဲ့လိုကျမင္းေနၾကတာေပါ့။

ေရခ်ိဳးဆိပ္ေဖာင္ေပၚမွာေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက အသက္ ၂၅ ေလာက္ (အဲ့ဒီတုန္းက) ရွိတဲ့ မမိခ်ိဳေလး တစ္ေယာက္ထဲ ထမီရင္ေခါင္းလ်ားနဲ႔ အဝတ္ေတြ ေလၽွာ္ဖြတ္ေနတာ။ တခ်က္တခ်က္ ငါတို႔ကို ဟဲ့ ကေလးေတြ.. ကျမင္းေၾကာကို ထလွေခ်လား.. ဘာညာနဲ႔ လွမ္းလွမ္းၿပီး ေအာ္ေနေသးတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ… ငါတို႔ေဆာ့ေနတဲ့ ကမ္းပါးနားကို အမွိုက္ပစ္တဲ့ တြန္းလွည္းေလးတြန္းၿပီး ကိုေရႊဘ ေရာက္လာတာေဟ့။ အကၤ်ီဗလာနဲ႔ ဝက္ဝံတံဆိပ္ပုဆိုးအဝါကို တိုတိုဝတ္ထားတယ္။ အမွိုက္ေတာင္းေတြ ျမစ္ထဲသြန္ၿပီးတာနဲ႔ ငါတို႔နားလာၿပီး အာလာရိုက္ေတာ့တာေပါ့..။ မင္းတို႔ ဘယ္သူ႔ကေလးေတြလဲ ဘာညာေတြနဲ႔ေပါ့ေလ..။ ဟဲဟဲ.. ငါတို႔ကို အာရိုက္ေနရင္း ေဖာင္ေပၚက မမိခ်ိဳရဲ့ ေရစိုစိုထမီရင္ေခါင္းလ်ား အလွကို လွမ္းလွမ္းၿပီး ဂလုရင္းေပါ့…။

အဲ့လို ငါတို႔ကို အာရိုက္တယ္ဆိုတာကလည္း ငါတို႔အေပၚ အာ႐ုံရွိပုံ မရပါဘူးေလ။ ေဖာင္ေပၚက မမိခ်ိဳေလး မၾကားၾကားေအာင္ အသံတစာစာနဲ႔ လုပ္ေနတယ္ ဟီးဟီး..”

“ေအေပးေလး!!” (ကိုေရႊဘ ဝင္ဆဲသံ)

“သူ႔ကိုယ္သူ ငါတို႔ရပ္ကြက္ထဲက တ႐ုတ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ကိုေရႊဘပါဆိုတာ မိတ္ဆက္ရင္း.. ငါတို႔ ကျမင္းေၾကာထေနတဲ့ ကိစၥကိုပါ ဝင္ၿပီးစြက္ဖက္လာေရာဗ်။ ဟာ.. မင္းတို႔ေကာင္ေတြ ဒိုင္ပင္ပစ္တာ မလွပါဘူး..။ ငါတို႔ေကာင္ေတြ ငယ္ငယ္ကဆို ဘယ္လိုဘာညာေတြေပါ့ေလ။ ေျပာရင္းနဲ႔ စိတ္ပါလာတာလား.. မမိခ်ိဳေလးက လွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနေတာ့ အစြမ္းျပခ်င္တာလား မသိပါဘူး။ သူ႔ပုဆိုးအဝါေလးကို ခါးေတာင္းေကာက္က်ိဳက္လိုက္ၿပီး ကမ္းပါးေပၚမွာ မတ္တပ္ရပ္လၽွက္ကေန.. ဟိုင္း!! ဆို တစ္ခ်က္ေအာ္လိုက္ၿပီး ေနာက္ျပန္တစ္ပတ္ဂၽြမ္း ခုတ္ျပလိုက္ေသးတယ္။

အမယ္.. ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္ဗ်။ ေနရာေတာင္မေရြ႕ဘူး လွလိုက္တဲ့ ေနာက္ျပန္တစ္ပတ္ဂၽြမ္းေလး။ ငါတို႔က ေရထဲကိုသာ ဂၽြမ္းထိုးရဲတာ အဲ့လိုႀကီးကေတာ့ ေျမႀကီးေပၚမွာ မလုပ္ရဲဘူး..။ အက်မေတာ္ရင္ ဇက္က်ိဳးမဲ့ အေပါက္ေလ။ ေနာက္မွသိရတာ ကိုေရႊဘက သိုင္းေျပာင္းျပန္ ဆရာႀကီးကိုး။ (ကိုေရႊဘ တဟဲဟဲ ရယ္ေနတယ္)

အင္း.. ဒီကတည္းက မမိခ်ိဳက ကိုေရႊဘကို သေဘာက်ခ်င္ေနတာလားေတာ့ မသိဘူးေလ..။ ငါတို႔ေတြ႕စက ကိုေရႊဘ ေဘာ္ဒီေကာ ႐ုပ္ေကာ ကြန္ဖူးမင္းသား ဘ႐ုစၥလီစတိုင္ကိုးဟ။ အဲ့ဒါ ေဖာင္ေပၚကေန အဝတ္ေတြသာေလၽွာ္ေနတာ အကၤ်ီခၽြတ္၊ ပုဆိုးခါးေတာင္းက်ိဳက္ထားတဲ့ ကိုေရႊဘကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနတာကိုး။

အဲ့လိုေတြ အေျခအေနေကာင္းေနေတာ့ ကိုေရႊဘက အစြမ္းေတာ္ေတာ္ျပခ်င္လာပုံေပၚတယ္ ဟီးဟီး။ သံမဏိဝင့္ႀကိဳးနဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ဒီဒန္းႀကိဳးကို လႊဲစီးၿပီး ေလေပၚဝဲ ႏွစ္ပတ္ဂၽြမ္း ထိုးျပမယ္ဆိုပဲ၊ ေရထဲကိုေနာ္။ မင္းတို႔ၾကည့္ထားၾက.. ဘယ္လိုထိုးရတယ္ဆိုတာ ဆိုၿပီ ေအာ္ၿပီးေျပာလိုက္ေသးတယ္..။ မမိခ်ိဳေလး မၾကားၾကားေအာင္ေပါ့ေလ။ အင္း.. ဟိုကလည္း လွမ္းၾကည့္ေနၿပီဆိုေတာ့ ကဲ ခ်ေပါ့ေလ..။ လက္ကိုင္ကြင္းလုပ္ထားတဲ့ ကားတာယာကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔စုံကိုင္.. အရွိန္မ်ားေအာင္ဆိုၿပီး ငါတို႔ခ်ာတိတ္ေတြက သူ႔ခါးကိုဖက္ၿပီး အေနာက္ကို အားနဲ႔ဆြဲေျမႇာက္၊ ၿပီးမွ ဝမ္း..တူး..သရီး ဆိုၿပီး တြန္းလႊတ္လိုက္တာေပါ့။

ယားးးး!! ဆိုၿပီး အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ခိုစီးၿပီး လႊဲသြားတာ.. ကမ္းနဲ႔အေဝးဆုံး အျမင့္ဆုံးကို ေရာက္သြားမွ လက္ကိုလႊတ္ၿပီး ေလေပၚမွာ လွည့္ပတ္ပလိုက္တာ ၂-၃ ပတ္ေလာက္ဗ်.. လွခ်က္က..။ ေနာက္ဂၽြမ္းထိုးတာ ဒီေလာက္လွတာ ငါေတာ့မျမင္ဖူးဘူးေဟ့။

ဒါေပမယ့္.. ကံမေကာင္းဘူး။ ေရထဲကို မတ္တပ္ေလး က်သြားရမွာ.. ဟို ကားတာယာႀကီးက အရွိန္တအားျပင္းေတာ့ ကိုေရႊဘ ျပန္က်လာတဲ့အခ်ိန္ထိ ေလထဲမွာ အကြင္းလိုက္ႀကီး က်န္ေနေတာ့ ေလထဲကေန ဂၽြမ္းထိုးၿပီး ေအာက္က်လာတဲ့ သူ႔ကိုယ္လုံးက ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ကားတာယာထဲ စြပ္ဆို တည့္တည့္ဝင္သြားေရာ။ ဂ်ိဳင္းၾကားႏွစ္ဖက္နဲ႔ ကြက္တိခ်ိတ္.. ကားယားယားႀကီး ကမ္းပါးကို အရွိန္နဲ႔ ျပန္ပါလာတာေဟ့။

ဝီးကနဲ.. လႊဲလာတဲ့အရွိန္နဲ႔ ကမ္းပါးကို ျပန္ကပ္လာေတာ့ ငါတို႔ေကာင္ေတြလည္း ဟာ.. ဆိုၿပီး ေရွာင္
ရေတာ့တာေပါ့။ အင္း.. ကုကၠိဳပင္ ပင္စည္ႀကီးကို ဝင္ေဆာင့္လိုက္တာမ်ား အုတ္နံရံကို ဂ်စ္ကားဝင္ေဆာင့္သလာ မွတ္ရတယ္ အုံးးး !! ဆိုၿပီး အက်ယ္ႀကီးပဲဗ်။ ဝင္ေဆာင့္ၿပီးတာနဲ႔ အရွိန္မေသဘူးေလ ျမစ္ဖက္ကို လည္လည္လည္လည္နဲ႔ ျပန္လႊဲပါသြားေရာ။ နာရီခ်ိန္သီးလို အရွိန္မေသမခ်င္း လႊဲေနေသးေပမယ့္.. ငါတို႔ကမ္းပါးေပၚကေန လွမ္းၿပီးဖမ္းဆြဲ
ဖို႔ကို မမွီေတာ့တာ။

ရပ္သြားေတာ့မွ ၾကည့္လိုက္ေတာ့.. ကိုယ့္ဆရာခင္မ်ာ ကုကၠိဳကိုင္း အစြန္းေအာက္တည့္တည့္ ျမစ္ေရျပင္ေပၚက ေလထဲမွာ ႀကိဳးတန္းလန္း ကားတာယာကြင္းေလးထဲမွာ စြပ္လၽွက္ကေလး..။ ပုဆိုးကလည္း ဘယ္အခ်ိန္က ကၽြတ္က်သြားတယ္ မသိဘူး။ ဖင္တုံးလုံး ေဂြးတန္းလန္းေလးနဲ႔ အဝတ္မပါပဲ ခ်ိတ္ေနရွာတယ္.. ဟားဟား!!

မမိခ်ိဳေလးက ေရထဲကိုေမၽွာလာတဲ့ သူ႔ပုဆိုးကို ေဖာင္ေပၚကေန ဆယ္ေပးေနတယ္။ ငါတို႔ေကာင္ေတြက ကမ္းပါးေပၚကေန ဗိုက္ႏွိပ္ၿပီး ရယ္ေနၾကတာ ခြက္ထိုးခြက္လွန္ေပါ့ေလ။ ေနာက္မွ သတိရတာနဲ႔ ႀကိဳးကို အဲ့လိုအရွိန္ေသသြားတိုင္း လွမ္းဆြဲတဲ့ ခ်ိတ္တပ္ထားတဲ့ ဝါးလုံးရွည္နဲ႔ အသာေလးထိန္းၿပီး ကမ္းပါးကို ဆြဲယူလိုက္ရတာေပါ့။ ကမ္းပါးေပၚကို ဆြဲတင္ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ဆရာက မထနိုင္ရွာဘူး… ဖင္တုံးလုံးေလးနဲ႔ ေျမႀကီးေပၚေခြၿပီ တအင္းအင္း ညည္းေနတာေပါ့။

ဒါနဲ႔ ငါတို႔ခၽြတ္ပုံထားတဲ့ ပုဆိုးတစ္ထည္ ဝတ္ေပးၿပီး သူအမွိုက္လာပစ္တဲ့ တြန္းလွည္းေပၚတင္ၿပီး အိမ္ကို တြန္းပို႔လိုက္ရတယ္။ သူ႔အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူအေဖတ႐ုတ္ႀကီးက.. ဟာ.. မီးေမရိုး ဒီေလာက္ကျမင္းတာ အိမ္ျပန္လာပို႔ေသးတယ္.. ျမစ္ထဲတခါလဲ ေမၽွာလိုက္ပါလားတဲ့.. ဟားဟား။”

အားလုံး တဟားဟား ဆူညံေနေအာင္ ရယ္ေနၾကတာ ရပ္သြားမွ က်ေနာ္က ဆက္ေျပာတယ္။

“အဲ့ဒီမွာ ကိုေရႊဘ ကၽြတ္က်က်န္ခဲ့တဲ့ သူ႔ပုဆိုးေလးက အခုေျပာမယ့္ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းရဲ့ အစေပါ့ေလ။ ကဲ.. ကိုေရႊဘအလွည့္.. ေျပာေတာ့ဗ်ာ!!”

“အင္း.. ဖိုးသက္ေျပာတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ငါလည္းရွက္ၿပီး အျပင္မွာ မိခ်ိဳနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းေတာင္ မဆိုင္ရဲေတာ့ဘူးေဟ့…။ ဒါေပမယ့္ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ငါလည္း ျမစ္ထဲကေဖာင္ေပၚ ေရခ်ိဳးဆင္းေတာ့ ေဖာင္ေပၚမွာ အဝတ္ေလၽွာ္ေနတဲ့ မိခ်ိဳနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ၾကဳံပါေရာလားကြာ။ လူကလည္း အဲ့ဒီေန႔က ညေနေနဝင္ရီတေရာမွာ ဘယ္သူမွကိုမရွိပဲ ရွင္းေနတာကိုးဟ။ ေဖာင္ေပၚမွာ ငါနဲ႔ မိခ်ိဳနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲေပါ့ေလ..။ ေမွာင္ကလည္း ေမွာင္စျပဳလာၿပီ။”

ခုနက တဟားဟားရယ္ေနတဲ့ ပရိတ္သတ္က တိတ္သြားၾကျပန္ၿပီ။ ေမွာင္ရီပ်ိဳးစမွာ လူသူရွင္းတဲ့ ေရခ်ိဳးဆိပ္မွာ ငါတို႔လူနဲ႔ မိခ်ိဳေလး ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေဖာင္ေပၚမွာ ေတြ႕ၾကၿပီေပါ့ေလဆိုၿပီး မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္ၾကည့္ရင္း ရင္ဖိုလာၾကၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ထုံးစံအတိုင္းပဲ ဆရာသမားက စေျပာၿပီဆိုတာနဲ႔ အမူအရာေလးေတြနဲ႔ မာန္ပါပါ စေျပာေတာ့မယ့္ပုံကိုး။ ေသာက္လက္စ ဒူးယားစိမ္းကိုေတာင္ မီးဖိုထဲပစ္ထည့္လိုက္ၿပီး အဟမ္းဟမ္း.. ဆိုၿပီး လည္ေခ်ာင္းေတြဘာေတြ ရွင္းလိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးမွ မီးပုံကိုဝိုင္းထိုင္ေနတဲ့ လူေတြကို လွည့္ပတ္ၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။ စိတ္ဝင္စားမွု အျပည့္ရွိရဲ့လားေပါ့ေလ။ အားလုံးကၿငိမ္ၿပီး သူ႔စကားကိုေမၽွာ္ေနတယ္ ဆိုတာေတြ႕မွ ကိုေရႊဘ စကားဆက္ေျပာတယ္။

“မိခ်ိဳေလးဆိုတာ မင္းတို႔ထဲက တခ်ိဳ႕ေကာင္ေတြ မျမင္ဖူးေတာ့ ေျပာျပဦးမယ္။ တစ္တစ္ရစ္ရစ္ကေလးဟ.. ငါးရံ့ကိုယ္လုံးေလး..။ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္က အသက္ ၂၅ ေတာင္ မျပည့္တျပည့္ဆိုေတာ့ ေရေဆးငါးကစ္ကစ္ေလးေပါ့။ ငါ ၿမိဳ႕ကေန ထြက္မသြားခင္တုန္းကေတာ့ ငယ္ေသးတာရယ္၊ တစ္ရပ္ကြက္သားခ်င္းေတြဆိုေတာ့ ငါသိပ္စိတ္မဝင္စားခဲ့ဘူး။ ျပန္ေရာက္ၿပီး အဲ့ဒီေန႔ကမွ ေရခ်ိဳးဆိပ္မွာ ငမ္းမိေတာ့မွ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ဝင္စားလာတာဟ။

ဒီေကာင္မကလည္း ဟိုေန႔က သူ႔ေရွ႕မွာ ေဂြးတန္းလန္းျဖစ္ထားေတာ့ လမ္းမွာ ငါ့မ်က္ႏွာေတြ႕တာနဲ႔ တခြီးခြီးရယ္တတ္ေတာ့ ငါလည္း ရွက္တာေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ ငါ့အေတြ႕အၾကဳံအရ ေျပာရရင္ သူငါ့ကို စိတ္ဝင္စားမွန္း ငါသိပါတယ္။ အဲ့ဒီေခတ္က မင္းတို႔အခုေခတ္လို ဂစ္တာေလး တေဒါင္ေဒါင္ေခါက္တတ္မွ ေစာ္ၾကည္တဲ့ေခတ္ မဟုတ္ဘူး။ (က်ေနာ့္ကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး ႏွိပ္လိုက္ေသးတယ္) ဖိုက္တာမွ ေစာ္ၾကည္တာေဟ့။ တစ္ခုခုဆို လက္ျမန္ၿပီး မိုက္တိမိုက္ကန္းဆို ဘယ္လိုေခၚမလဲ ေပၚျပဴလာျဖစ္တဲ့ေခတ္ကိုး။

မင္းတို႔သိတဲ့အတိုင္း ငါကလည္း နာမည္ႀကီး၊ လူတိုင္းသိတဲ့အျပင္ အဲ့ဒီတုန္းကလည္း ေဘာ္ဒီက မိန္းမႀကိဳက္ေလ..။ မယုံရင္ ဖိုးသက္ကို ေမးၾကည့္..။

“ဟီးဟီး .. ဟုတ္ပါ့ ဟုတ္ပါ့.. ဘ႐ုစၥလီပါဆိုေနမွ..” (ကိုယ္ရည္ေသြးမွန္း သိသိႀကီးနဲ႔ ပင့္ေပးေနရတာ၊ ဆက္ေျပာေအာင္လို႔။ ဒါမွ အညႇီအေဟာက္ေလးေတြ ၾကားရမွာေလ)

“ဒါနဲ႔ ေဖာင္ေပၚကို ခပ္ကုတ္ကုတ္ေလး တက္ၿပီး မိခ်ိဳနဲ႔ေဝးတဲ့ အစြန္ကိုသြားၿပီး ေရကို ခြက္ကေလးနဲ႔ ခပ္ခ်ိဳးေနတာေပါ့ေလ။ မိခ်ိဳကေတာ့ ေလၽွာ္ဖြတ္ေရညႇစ္ၿပီးတာေတြ ဇလုံထဲထည့္ေနၿပီ။ ျပန္ေတာ့မလိုလို လုပ္ရင္း ငါ့ကိုလွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနတာေပါ့။ လူသူေလးပါးမရွိတဲ့ ေနရာမွာ ကိုယ္ႀကိတ္ႀကိဳက္ေနတဲ့ မိန္းမနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိေနရတဲ့အခါမွာ ဘယ္လိုျဖစ္ေနမလဲ မင္းတို႔ဖာသာ ေတြးၾကည့္ေလ။ မိခ်ိဳက ေရခ်ိဳးၿပီးၿပီေနမွာဟ။ ထမီရင္ေခါင္းလ်ားကို ျပင္ဝတ္ၿပီး ရင္ဘတ္အေပၚပိုင္းကို တ႐ုတ္တဘက္နဲ႔ သိုင္းျခဳံလိုက္ၿပီး ဇလုံကိုမရင္း မတ္တပ္ရပ္လိုက္တယ္။ ငါလည္း အသာေလး ခိုးၾကည့္ရင္း ဟာ.. ျပန္ေတာ့မယ္ သြားပါၿပီေပါ့ေလ။

ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့.. အဲေလ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ဝါးေဖာင္ေတြက ႏွစ္ေပေလာက္စီတစ္တြဲ တြဲခ်ည္ထားတာဆိုေတာ့ အဝတ္ဇလုံႀကီးမၿပီး ထရပ္လိုက္တဲ့ မိခ်ိဳရဲ့ေျခေထာက္တစ္ဖက္က ေျခေခ်ာ္ၿပီး ေဖာင္ႏွစ္ခုတြဲထားတဲ့ၾကားထဲ ကၽြံက်သြားပါေလေရာ။ ဝုန္းဆိုက်သြားတာ.. ငါလွမ္းၾကည့္ေတာ့ သူ႔ေပါင္တံတစ္ဖက္က ေဖာင္ႏွစ္ခုၾကားထဲ ညႇပ္ေနၿပီဟ။

ငါ့ကိုလည္း ေအာ္တယ္..။ အမေလး!! ကိုေရႊဘ လုပ္ပါဦးရွင္တဲ့..။ ငါလည္း နဂိုကကို ျပန္မွာစိုးေနပါတယ္ဆိုမွေတာ့ သူ႔ဆီေျပးသြားတာေပါ့ေလ။ အနားကိုေရာက္သြားၿပီး ေပါင္အရင္းထိကၽြံေနတဲ့ မိခ်ိဳပုခုံးေလးကို ထိန္းၿပီးေဖးထားေပးရင္း ရလား.. မိခ်ိဳေလး ဘာညာဆိုၿပီး သူ႔ကိုကူဖို႔ လုပ္တာေပါ့ေလ။ ခုနက နည္းနည္းေမွာင္ရီပ်ိဳးစဆိုေတာ့ လွမ္းမျမင္လိုက္ရလို႔ဟ။ အမွန္က သူကၽြံက်တဲ့အခါ ရင္ေခါင္းလ်ားထားတဲ့ ထမီက ကၽြတ္သြားၿပီ။ ရင္ဘတ္ကိုပတ္ထားတဲ့ တဘက္လည္း လြင့္သြားၿပီး ေကာ့ေကာ္ကံကားႀကီး ညႇပ္ေနတာေပါ့။

ငါလည္း သတိမထားမိပါဘူး။ ညႇပ္ေနတဲ့ သူ႔ေျခေထာက္တစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲထုတ္ဖို႔ ကူေပးဖို႔ပဲ အာ႐ုံေရာက္ေနတာကိုး။ နည္းနည္းေလး ေဖာင္ႏွစ္တြဲကို ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္ၿပီခ်ဲ.. ေပါင္ရင္းဂြဆုံနားထိ ကၽြံေနတာကို ဆြဲႏွုတ္ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားေတာ့မွ သတိထားမိတယ္။ မိခ်ိဳရဲ့ထမီက ခါးအထိ ေလၽွာက်ေနတာေလ။ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကို ဆြဲထုတ္ဖို႔ ကိုင္ထားတဲ့ ငါ့လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္က အိအိေလးပါလားဆိုၿပီး သတိထားမိလို႔ အသာေလးၾကည့္လိုက္မွ မိခ်ိဳေလးရဲ့နို႔ေတြနဲ႔ ငါ့တံေထာင္ဆစ္ေတြနဲ႔ ပြတ္မိေနတာကိုး။ သူ႔ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုေရႊဘ ေျဖးေျဖးဆြဲေနာ္ လို႔ေျပာၿပီး နာလို႔လား ရွက္လို႔လား မသိဘူး။ မ်က္ႏွာကို တျခားဖက္လႊဲၿပီး အံႀကိတ္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။

ငါလည္း ဘယ္ရမလဲ..။ ခ်က္ခ်င္း ေဖာင္တြဲေတြကို ခြာပစ္လိုက္ၿပီး ဆြဲထုတ္လို႔ရတာကို… မိခ်ိဳေလး ကိုေရႊဘ နည္းနည္းေလး ဆြဲထုတ္ၾကည့္မယ္ေနာ္။ နာရင္ေျပာ.. ေျခေထာက္ညႇပ္ထားတာ.. ဝါးေတြလည္း ရွမွာစိုးတယ္ဆိုၿပီး သူ႔ေပါင္လုံး အိအိစက္စက္ႀကီးကို ကိုင္ၿပီး ေျဖးေျဖးခ်င္း ဆြဲထုတ္ေပးေနတာေပါ့ေလ။ အဟီး ေပါင္ကို ကိုင္႐ုံလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး ဆရာ။ တံေတာင္ဆစ္နဲ႔ သူ႔နို႔ေတြကိုလည္း ဖိဖိၿပီးေခ်ရင္း ဇိမ္ခံေနလိုက္ေသးတယ္။ အဲ့လို တစ္ထစ္ခ်င္း ဆြဲထုတ္လိုက္ ေပါင္ပြတ္လိုက္ နို႔ေတြကို မထိတထိလုပ္လိုက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာၾကာ လုပ္ေနေတာ့ မိခ်ိဳကလည္း ရိပ္မိလာတယ္ဟ။

ကိုေရႊဘ.. မိုးဖြဲေလးေတြ က်လာၿပီ… ျမန္ျမန္ဆြဲထုတ္ေပးေတာ့လို႔ အံႀကိတ္ထားတဲ့ ရွက္ေနတဲ့အသံနဲ႔ ေျပာလာမွ.. ငါလည္း ေဖာင္ႏွစ္ခုကို ဆြဲျဖဲၿပီး တအားဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံး အရွိန္လြန္ၿပီး ေဖာင္ေပၚမွာ ပက္လက္လွန္သြားကေရာေဟ့။ မ်က္စိထဲျမင္တယ္ေနာ္…။ ခါးအထိလွန္တက္ေနတဲ့ ထမီနဲ႔ ပက္လက္လွန္ေနတဲ့ မိခ်ိဳေလးေပၚ ငါက ဖိမိေနတာ ဟီးဟီး။

ခ်က္ခ်င္းမထပဲ.. ငါလည္း မထူးပါဘူးဆိုၿပီး.. လူပ်ိဳစကား ေျပာပစ္လိုက္တယ္။ မိခ်ိဳေလး နင့္ကို ငါႀကိဳက္တယ္ဟာလို႔။ ပက္လက္လွန္ေနတဲ့ မိခ်ိဳက.. အာ.. ကိုေရႊဘႀကီး မေကာင္းဘူး.. ဖယ္ပါရွင္တဲ့။ ဒီလိုအေျခအေနမွာ မင္းတို႔ဆိုရင္ေကာ ဖယ္ေပးမလား ဟဲဟဲ။”

အားလုံးျပန္မေျဖနိုင္ပဲ ေခါင္းခါျပၾကတယ္။ တံေတြးေတြဘာေတြ မ်ိဳခ်ကုန္ၿပီ။ သိတယ္မလား အကုန္လုံးက လူပ်ိဳေပါက္ အေတြ႕အၾကဳံမွ မရွိၾကေသးတဲ့ အရြယ္ေတြဆိုေတာ့ ဖီးလ္ေတြဘာေတြ တက္ေနၿပီေလ။ ဒီၾကားထဲ ဆရာသမားရဲ့ စကားေျပာျခင္း အတတ္ပညာကလည္း ပီျပင္လြန္းေနေတာ့ ကိုေရႊဘေနရာမွာ ကိုယ္ပဲျဖစ္ေနသလိုလို ခံစားၿပီး ကတုန္ကယင္ေတြေတာင္ ျဖစ္ကုန္တယ္။

မဂၤလာေဆာင္က အလကားရတဲ့ ဒူးယားစိမ္းေတြ ဖိဖြာတဲ့ေကာင္က ဖြာ၊ ေအးစက္စျပဳေနတဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းေတြကို ကေယာက္ကတမ္း ေမာ့တဲ့ေကာင္ကေမာ့ေတြ ျဖစ္ေနတာေပါ့။ က်ေနာ္ဆိုရင္ ေရေႏြးေသာက္တာ မ်ားသြားလို႔ ရွူးေပါက္ခ်င္ေနတာေတာင္ ေအာင့္ထားတဲ့အထိ ဇာတ္လမ္းက ေကာင္းေနတာကိုး ဟီးဟီး။ ေရေႏြးတစ္က်ိဳက္ေလာက္ေမာ့၊ စီးကရက္ေလး နည္းနည္းဖြာၿပီး ကိုေရႊဘ ဆက္ေျပာတယ္။

“ေမွာင္ရီဝိုးတဝါးေလးမွာ.. မိုးတစ္ေပါက္ႏွစ္ေပါက္က က်လို႔ ပက္လက္လွန္ၿပီး ဝစ္လစ္စလစ္တစ္ပိုင္း ျဖစ္ေနတဲ့ မိခ်ိဳမ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္းေလးကို ငါလည္း လက္ေႏွးလို႔ မျဖစ္ဘူးဟဲ့လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိေပးရင္း အာဘြားေတြ ရွလူးပလိုက္တာေပါ့ ဟီး။ မိခ်ိဳကေတာ့ နည္းနည္း႐ုန္းတယ္ဟ။ ဒါေပမယ့္ ငါ့ဗလႀကီးနဲ႔ အဖိခံေနရေတာ့ ဘာမွမတတ္နိုင္ရွာဘူးေပါ့ကြာ။ ေျဖးေျဖးခ်င္း ၿငိမ္က်သြားတာေပါ့။ အဲ့ဒီေတာ့မွ မင္းတို႔အစ္ကိုႀကီးရဲ့ ပညာခန္းေတြ ျပရေတာ့တာဟ။

လည္တိုင္ေလးေတြကို မထိတထိနမ္း၊ နမ္းရင္းနဲ႔ ေအာက္ကိုဆင္းၿပီး မိခ်ိဳေလးရဲ့ နို႔သီးေလးေတြကို လၽွာဖ်ားေလးနဲ႔ သြားၿပီးကလိေပးလိုက္ေတာ့.. မိခ်ိဳက.. ကိုေရႊဘ.. က်မအေဖနဲ႔ တိုင္ေျပာမယ္ ဆိုၿပီး တြန္းေတာ့ပဲေဟ့။ ဘယ္ရမလဲကြ.. ငါလည္း မိခ်ိဳေလးရာ.. နင့္အေဖ ငါ့ကိုသတ္ခ်င္သတ္ပါေစ။ ငါနင့္ကို ဟိုး နင္ငယ္ငယ္ကတည္းက ႀကိဳက္ေနတာပါဟာ ဘာညာဆိုၿပီး ေခ်ာ့လိုက္၊ နို႔ေတြကို တစ္ဖက္စီ ဟိုေျပာင္းဒီေျပာင္း စို႔ေပးလိုက္တာ.. ဟဲဟဲ.. ျပန္ၿငိမ္သြားေရာ။ ငါက ဒီလိုအႏူးအနပ္မွာ ဆရာႀကီးဆိုတာ မင္းတို႔ေနာင္ေတာ္ေတြ သိပါတယ္။

ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာလာေတာ့ ငါ့လက္ေတြကို ေအာက္ဖက္ကိုပို႔ၿပီး မိခ်ိဳေလးရဲ့ ေစာက္ဖုတ္ေလးကို လက္ခလယ္နဲ႔ မသိမသာ ဖတ္ကနဲ လွမ္းစမ္းလိုက္ေတာ့.. ဟိ.. စိုတိုတိုေလး ျဖစ္ေနၿပီဟ။ သေဘာေပါက္တယ္ေနာ္ ငါ့ေကာင္ေတြ..။ ခံခ်င္အစို၊ မခံခ်င္အေျခာက္ ဆိုတဲ့ဟာ ငါမင္းတို႔ကို ေျပာဖူးပါတယ္။”

“ကိုေရႊဘ! ခုနက ေဖာင္ေပၚက ေခ်ာ္က်တုန္းက သူ႔ေစာက္ဖုတ္ ေရစိုေနတာေကာ မျဖစ္နိုင္ဘူးလား”

“ဟားဟားဟား!!” (အားလုံးပြဲက်သြားတယ္)

“ေဟ့ေကာင္.. ငါစကားေျပာေနရင္ လာျဖတ္ျဖတ္မေျပာပါနဲ႔လို႔ ေျပာထားတယ္မလား။ ေအေပးေလး.. မင္း႐ူးေနလား.. ေရစိုတာနဲ႔ ဟိုဟာစိုတာ တူမလားဟ..။ အေတြးအေခၚေတြက မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး.. ခ်ီး..။ ငါေျပာေနတာေတာင္ ဖီးလ္ပ်က္တယ္။ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီလဲ.. ေဩာ.. ေအး..။ ငါလည္း သူ႔အဖုတ္ေလးကို လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ ရြရြေလး ကစားေပးေနလိုက္ေတာ့ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္က ငါ့ဆံပင္ကို စုံကိုင္ၿပီး .. ကိုေရႊဘႀကီး မေကာင္းဘူးဟာ.. မိခ်ိဳေနရခက္လိုက္တာ.. ဘာညာနဲ႔ ႏြဲ႕လာၿပီ။ ဘယ္ရမလဲ.. ေရႊဘဆိုတာ ေစာက္ဖုတ္ေမွာ္ေအာင္ထားတာ၊ သိမ္းလီရြာက ရွမ္းဘုန္းႀကီးရဲ့ ပီယေဆးေတြ ဘာေတြ တင္ထားတာကိုး။”

“ကိုေရႊဘ ခဏေလး!! ဘာေအာင္ထားတယ္”

“ေစာက္ဖုတ္ ေမွာ္ေအာင္တာေလကြာ..” (အားလုံး တခြိခြိေတြ ျဖစ္ကုန္ျပန္တယ္)

“ဟ! မင္းတို႔ေကာင္ေတြ ရယ္ေနၾက..။ ငါေဆာ္ၾကည္လား မၾကည္ဘူးလား မင္းတို႔အသိပဲေလ..” (ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္တယ္ဗ်)

“ေအး အဲ့ဒါ.. ငါခုနကေျပာတဲ့ ရွမ္းဘုန္းႀကီးက ေၾကးစုတ္ႀကီးနဲ႔ေပါက္ၿပီး ပီယေဆးတင္ထားတာ။ ငါခ်ာတိတ္ဘဝက သိမ္းလီရြာဖက္သြားရင္း ထိုးလာတာဟ။ လြယ္တယ္မထင္နဲ႔ ေဆးဖိုး ၈၀၀ မရွိလို႔ အိမ္က ငါ့အတယ္(သူ.အေဖ)ရဲ့ ရေလးစက္ဘီးႀကီး သြားခိုးေပါင္ၿပီး လိုက္သြားတာ။ ထိုးတဲ့လူေတြအမ်ားႀကီး ငါတစ္ေယာက္ပဲ ေဆးေအာင္တာ။ ပီယေဆးေအာင္တဲ့ေကာင္ကို ေစာက္ဖုတ္ေမွာ္ေအာင္တယ္လို႔ ေခၚတယ္ ဟီး။ ကဲ.. အဲ့အေၾကာင္း ေနာက္မွ ငါေသခ်ာရွင္းျပမယ္။ ဘယ္လိုဘာေတြနဲ႔ ထိုးရလဲဆိုတာ ေနာက္ေန႔မွ ရွင္းျပမယ္။ အခုဆက္ေျပာရေအာင္.. မိခ်ိဳေလးနဲ႔ ကိစၥ..။

အဲ့လိုနဲ႔ မိခ်ိဳေလးကို ငါကလိေနတာ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပေနၿပီေပါ့ေလ။ သူ႔အဖုတ္ကို လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ ကလိေပးတာ.. မိခ်ိဳက တဟင္းဟင္း တဟင္းဟင္းေတြ ျဖစ္လာေတာ့.. ငါလည္း အိုေကၿပီဆိုတာ သိလိုက္ၿပီ။ ဒါနဲ႔ ငါ့ပုဆိုးကို ေခါင္းကေနေက်ာ္ၿပီး ဆြဲခၽြတ္လိုက္တယ္။

ေတာ္ေတာ္ေလး ေမွာင္ေနၿပီဆိုေတာ့ ေဖာင္ေပၚမွာ ငါတို႔ဘာလုပ္ေနေန ဘယ္သူမွ မျမင္ရဘူးေလ။ ေဖာင္ေပၚ ပက္လက္လွန္ေနတဲ့ မိခ်ိဳေလးရဲ့ေပါင္ၾကားမွာ ငါလည္း ဒူးေထာင္ထိုင္ၿပီး သူ႔အစိေနရာေလာက္ကို မွန္းၿပီး ငါ့လီးနဲ႔ ပြတ္ေပးလိုက္ၿပီး မိခ်ိဳ ေကာ့တက္လာေတာ့မွ.. ငါ့ဟာကို သူ႔အဖုတ္ဝေလးမွာေတ့ၿပီး ေျဖးေျဖးခ်င္း ဖိသြင္းလိုက္တယ္။ ဟ.. မဝင္ဘူးကြ.. ေတာ္ေတာ့္ကို ၾကပ္ေနတာ။ ဒါနဲ႔ ေနရာအေနအထားေလး ျပန္ျပင္ၿပီး ေသခ်ာေလးေတ့ၿပီး ဖိခ်လိုက္ေတာ့မွ ထိပ္ဒစ္ေလး ဝင္သြားတယ္။ ထပ္ထည့္လို႔ကို မရေတာ့ေလာက္ေအာင္ ၾကပ္ေတာက္ေနတာဟ။

မိခ်ိဳေလးကလည္း.. အားးး ကိုေရႊဘဟာႀကီးနဲ႔ က်မဟာေလး မရဘူးေနမွာ.. ေၾကာက္တယ္ေနာ္.. ဆိုၿပီး ဇြတ္႐ုန္းလာေတာ့.. ငါလည္း နို႔ေတြဘာေတြ လွမ္းကိုင္ၿပီး ေခ်ာ့ေနရေသးတာေပါ့။ နည္းနည္းေလး ျပန္ၿငိမ္သြားမွ မိခ်ိဴေလးရဲ့ နို႔အုံတင္းတင္းေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ လက္နဲ႔စုံကိုင္ၿပီး ေဆာင့္ခ်ဖို႔ ရြယ္ေနကာမွ.. မိခ်ိဳေလးးးးးးး …. မိခ်ိဳေလးးးးးး ဆိုၿပီး ဓာတ္မီးတဝင္းဝင္းေတြ ေဖာင္ေပၚကို ထိုးလာေရာ။ သူ႔အေဖဦးဖိုးထင္ အသံဟ။ မိခ်ိဳျပန္မလာလို႔ လိုက္လာတာေနမွာ။

ငါလည္း ျမန္တယ္ေဟ့..။ အသာေလး ေဖာင္ေပၚကေန ေရထဲေလၽွာခ်လိုက္တာ အသံေတာင္မျမည္ဘူး။ စြပ္ကနဲ ဆင္းခ်ၿပီး ေဖာင္တြဲႏွစ္ခုၾကားထဲ အသာေလး ေခါင္းေလးေဖာ္ၿပီး ပုန္းေနလိုက္တယ္။ မိခ်ိဳေလးလည္း လန႔္သြားၿပီး ျမန္ျမန္ ထမီေကာက္ဝတ္… ကမ္းပါးေပၚက ေအာ္ေနတဲ့ သူ႔အေဖကို ရွင္.. လာၿပီအေဖ.. မိခ်ိဳဒီမွာ ဆိုၿပီ အဝတ္ထည့္ထားတဲ့ ဇလုံႀကီးကိုမၿပီး ေျပးသြားပါေလေရာကြာ။

ေအေပး .. ငါလည္း ခ်က္ခ်င္း ေရထဲကေန မတက္ရဲဘူး..။ မိခ်ိဳအေဖ ဦးဖိုးထင္ဆိုတာ ဓားျပအႀကီးစား လက္ေဟာင္းႀကီး။ လူေတြဘာေတြ သတ္ဖူးတယ္ဆိုေတာ့ လန႔္ၿပီး အသာေလးပုန္းေနရင္း ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ ျပန္ရဲတာဟ။”

“ေတာက္!! ကိုေရႊဘဟာကလည္းဗ်ာ.. စားရခါနီးမွ ကပ္ျဖစ္ရတယ္လို႔.. ဖူးးးးး” (ခ်ာတိတ္တစ္ေကာင္က ႀကိတ္မနိုင္ခဲရ ေလသံနဲ႔ ဝင္ေျပာတယ္)

“ေအးေလ.. ခင္ဗ်ားဟာကလည္း အျမဲတမ္း အရာရာနဲ႔ အေၾကာင္းေၾကာင္း.. ဒါဆိုဒါပဲလား”

“ေနပါဦး.. မင္းတို႔ေကာင္ေတြကလည္း အခုမွ အစေလးရွိေသးတာ.. ေလာမႀကီးနဲ႔ ဟဲဟဲ..။ ေကာင္းခန္းေလးေတြ လာေတာ့မွာ မၿပီးေသးဘူး.. ဟုတ္ၿပီလား”

လို႔ေျပာၿပီး ေမာသြားဟန္နဲ႔ ေရေႏြးေလက်ိဳက္လိုက္ ဒူးယားေလးဖြာလိုက္ လုပ္ေနျပန္ေရာဗ်။

“ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ရက္ေတြၾကေတာ့ မိခ်ိဳေလးနဲ႔ လမ္းမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႕ရင္ ငါ့မွာေတာ့ ျပဳံးၿဖီးၿဖီး လုပ္ျပရသေလာက္ သူကေတာ့ မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီး ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းကို ကိုက္ကိုက္ျပတယ္ဟ။ ေရခ်ိဳးဆိပ္မွာေတြ႕ေတာ့လည္း လူေတြက မလစ္ဘူးဆိုေတာ့ အနားကို ကပ္လို႔မရတာေလ။ ေနာက္ထပ္တစ္ပတ္ေလာက္အထိ ဘာမွမထူးျခားဘူး ငါ့ေကာင္ေရ။ ငါလည္း သူ႔အိမ္ဖက္ကို မေယာင္မလည္ သြားသြားလုပ္ၾကည့္တာပဲ။ မိခ်ိဳေလးရဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတာ့ မေတြ႕ဘူး။ သူ႔အေဖ ဦးဖိုးထင္ႀကီးက ေဆးျပင္းလိပ္ႀကီး ကိုက္ၿပီး အိမ္ေရွ႕မွာ ထြက္ထြက္ထိုင္ေနတာပဲ ပက္ပင္းတိုးတိုးေနတာ…။ ငါ့ကိုျမင္တိုင္း မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕ၿပီး ဘုၾကည့္ၾကည့္လို႔.. ဟဲဟဲ.. ဦးေလး ေနေကာင္းလား ဘာညာဆိုၿပီး ႏွုတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ျပန္လစ္လာရတယ္။

ငါလည္း အံတႀကိတ္ႀကိတ္ ျဖစ္ေနၿပီကြာ..။ ဟိုေန႔ညက ေဖာင္ေပၚမွာ သူ႔အေဖသာ လာမေခၚဘူးဆိုရင္ ပြဲသိမ္းၿပီ။ အဲ့ေန႔ညက ဝိုးတဝါးျဖစ္ေနလို႔ ေသခ်ာသာမျမင္ရတာ.. မိခ်ိဳေလးရဲ့ အဖုတ္ကေတာ့ ငါ့ဟာ ထိပ္ဖ်ားေလးေတာင္ဝင္ဖို႔ အနိုင္နိုင္ဆိုေတာ့ ျပန္ေတြးမိတိုင္း ဂလုဂလု ျဖစ္ေနတာရယ္၊ ေနာက္ပိုင္း လင္းလင္းခ်င္းခ်င္းမွာ မိခ်ိဳေလးရဲ့ေဘာ္ဒီကို ေသခ်ာၾကည့္မိေတာ့မွ ေတာ္ေတာ္ေလး ေတာင့္တင္းစိုျပည္တာကို ျမင္ရေလေလ.. ငါ့မွာ ေရာဂါတက္ေလေလေပါ့ကြာ။

အဲ့လိုေနလာရင္း ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ မိခ်ိဳေလးတို႔အဖိုး သူ႔အေဖဦးဖိုးထင္ရဲ့အေဖ ဦးမွတ္ႀကီး ေလျဖတ္လို႔ ႐ုတ္တရက္ ေလၽွာသြားေရာေဟ့။ မင္းတို႔သိတဲ့အတိုင္း ဒီလိုနာေရးျဖစ္လာၿပီဆိုတိုင္း ရပ္ကြက္ကာလသားေခါင္း ငါ့လက္ထဲဝကြက္အပ္ရတာေပါ့ေလ။ အေလာင္းေရခ်ိဳး၊ အေခါင္းပ်ဥ္စပ္ကစလို႔ အသုဘဆြမ္းေကၽြးအတြက္ ငါတို႔အရပ္ရဲ့ထုံးစံအတိုင္း ဖဲဝိုင္းအႀကီးအက်ယ္ ျဖစ္ဖို႔အတြက္ ဖဲသမားႀကီးႀကီးေတြကိုပါ ငါတို႔က ဖိတ္ေပးရတာကိုး။ မိခ်ိဳေလးတို႔အိမ္က အခု ႐ုပ္ရွင္႐ုံေဘးက တ႐ုတ္ေတြဝယ္သြားတဲ့ သရက္ပင္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတဲ့ ၿခံက်ယ္ႀကီးေလ။ ထုံးစံအတိုင္း သူတို႔ပ်ဥ္ေထာင္ႏွစ္ထပ္အိမ္ေရွ႕က ၿခံဝိုင္းထဲမွာ ကနားဖ်င္းေတြထိုးၿပီး အေလာင္းျပင္၊ အဲ့ဒီေဘးမွာ ခုံေတြခ်ၿပီး ဖဲဝိုင္းျပင္၊ လိုအပ္တဲ့ ေအာက္လင္းမီးေတြ ဘာေတြကအစ ငါပဲ အစစအရာရာ တာဝန္ယူၿပီး ဆင္ေပးရတာေပါ့ကြာ။

မိခ်ိဳေလးတို႔ တစ္အိမ္လုံးလည္း ငါက အားလုံးလုပ္ေပးေနေတာ့ မ်က္ႏွာသာဝိုင္းေပးေနရတာေပါ့ကြာ။ ေန႔စဥ္နဲ႔အမၽွ အသုဘရွုလာတဲ့လူေတြကို ေကၽြးေမြးဖို႔ကအစ လိုေလေသးမရွိ စီစဥ္ေနရတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ ငါက မိခ်ိဳေလးကို စကားကိုမေျပာတာ။ ခပ္တည္တည္နဲ႔ေနရင္း လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ေပးေနတာေပါ့ေလ။

အသုဘ ၃-၄ ရက္ေလာက္ရွိလာေတာ့ မိခ်ိဳအေဖနဲ႔ အေမတို႔အပါအဝင္ လူႀကီးေတြက ဖဲဝိုင္းက ဆူညံညံအသံေတြေၾကာင့္ အိပ္ေရးပ်က္စျပဳလာေတာ့ သူ႔ကေလးေတြ မိခ်ိဳတို႔ေမာင္ႏွမေတြကို ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရး ဧည့္ခံေကၽြးေမြးေရးအတြက္ အိမ္မွာ ညဖက္ခ်န္ထားခဲ့ၿပီး ေျမာက္ပိုင္းက သူတို႔အမ်ိဳးအိမ္ ေျပာင္းအိပ္တယ္။ ဂြင္ေတာ့မိၿပီဆိုပီး ငါေတာ့ ဝမ္းသာသြားတာေပါ့ေလ။ ငါကလည္း ဖဲဝိုင္းက အေကာက္ေတြ ဘာေတြဆို ခ်က္ခ်င္း မၾကာမၾကာသိမ္းၿပီး မိခ်ိဳအစ္မလက္ထဲ အပ္ေပးတာေပါ့ေလ။

အဲ့ဒီညၾကေတာ့ မိခ်ိဳအစ္မကို အေကာက္ေငြေတြ အပ္မလို႔ လိုက္ရွာတာ မေတြ႕ဘူးေဟ့။ ခ်က္ျပဳတ္ေနတဲ့ အိမ္ေနာက္ေဖးကြက္လပ္ထဲမွာလည္း တျခားအမ်ိဳးသမီးေတြ ရွိေပမယ့္ အဲ့ဒီမိခ်ိဳ အစ္မအပ်ိဳႀကီးကို ရွာလို႔မေတြ႕တာနဲ႔ ငါလည္း အိမ္ၿခံဝိုင္းအေနာက္ဖက္လွမ္းလွမ္းက အိမ္သာဖက္ အေပါ့သြားမလို႔ ထြက္လာေတာ့ အိမ္သာနားက ၾကက္ၿခံလုပ္ထားတဲ့ သက္ကယ္မိုးထားတဲ့ တဲေလးေဘးဖက္က အဖီခ်ထားတဲ့ ကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚမွာ ခ်ိဳးခ်ိဳးခၽြတ္ခၽြတ္ အသံၾကားေတာ့ ဇက္ကေလးပုၿပီး ၾကက္ၿခံကို ေျပးကပ္ရင္း အသာေလး ၿငိမ္နားေထာင္ေနလိုက္ေတာ့ ေယာက်္ားနဲ႔မိန္းမ စကားေျပာသံလိုလို ခပ္တိုးတိုး ၾကားရတယ္ဗ်။

ေသခ်ာျမင္ရေအာင္ဆိုၿပီး ကပ္သြားလိုက္ေတာ့.. ဟီးဟီး.. မိခ်ိဳအစ္မအပ်ိဳႀကီးနဲ႔ ငါတို႔ရပ္ကြက္ထဲက ဗိုက္ပူျမင့္ေအာင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတယ္ဟ။ ဝါးကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚမွာ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ တြယ္ေနၾကတာကိုးဟ။ ၾကက္ၿခံထဲက မီးလုံးအလင္းေရာင္က ကာထားတဲ့ ဝါးထရံအေပါက္ေတြကေန ထိုးထြက္ေနေတာ့ တဖက္ၿခံဖက္ကပ္ေနတဲ့ ေခ်ာင္ကေလးထဲက ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနၾကတာ ျမင္ေနရတယ္ ဟ။

ေအေပး ဗိုက္ပူျမင့္ေအာင္က ေဆာ္ႀကီးကို တစ္တီတူး မိုးေမၽွာ္စတိုင္နဲ႔ ဗ်င္းေနတာဟ..။ ဝါးကြပ္ပ်စ္ဆိုေတာ့ တကၽြိကၽြိအသံေတြ ထြက္ေနတာေပါ့။ ဟိုအပ်ိဳႀကီးက ဘာအသံမွမထြက္ပဲ ၿငိမ္ၿပီးခံေနတာဗ်။ ဒါမွမဟုတ္ ဗိုက္ပူရဲ့ပစၥည္းက ေသးလို႔ ဖီးလ္မတက္တာလား မသိဘူး။ ဒီေကာင့္ဟာက ငါတို႔အခ်င္းခ်င္း ကင္းေစာင့္ရင္း အႀကီးၿပိဳင္ၾကရင္ အေသးဆုံးဘြဲ႕ ရထားတာေလ ဟားဟား။

ဗိုက္ပူကပဲ.. တဟင္းဟင္း.. တဟားဟားေတြ အသံထြက္ၿပီး အသားကုန္ ဇြတ္ၾကဳံးေနတာဟ။ ငါလည္း သူတို႔ကိုေခ်ာင္းရင္း ဖီးလ္တက္လာတာေပါ့ေလ။ ခဏေလးေနေတာ့ အားး .. ေကာင္းလိုက္တာ မမရာဆိုၿပီး ဗိုက္ပူၿပီးသြားေရာ။ အပ်ိဳႀကီးအေပၚ ေမွာက္ရက္ကေလးလွဲၿပီး ဝက္မွိန္းမွိန္းေနတုန္း အပ်ိဳႀကီးက ဝုန္းကနဲထလာၿပီး ဗိုက္ပူကို တြန္းခ်လိုက္ရင္း ေလၽွာက်ေနတဲ့ ေဘာ္လီေတြ၊ ထမီေတြ ျပန္ဝတ္ေနတယ္။ ဟ.. အပ်ိဳႀကီးက လူကသာ ပိန္တာေနာ့္… နို႔ႀကီးေတြက ထြားထြားႀကီးေတြ။

ငါလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေခ်ာင္းရင္း လီးေတာင္လာၿပီ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ အပ်ိဳႀကီးက.. ျမင့္ေအာင္ နင္ခ်က္ခ်င္း လိုက္မလာနဲ႔ လို႔ေျပာၿပီး အိမ္ဖက္ကို ျပန္မလို႔လုပ္ေတာ့ ငါလည္း ၾကက္ၿခံကေနခြာၿပီး အေမွာင္ထဲကို ရိပ္ကနဲ ျဖတ္ေျပးရင္း ဖဲဝိုင္းဖက္ကို လစ္လာတာေပါ့။

၅ မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ မိခ်ိဳအစ္မအပ်ိဳႀကီး အိမ္ထဲဝင္လာတယ္။ ငါလည္း အသာေလးကပ္သြားၿပီး အစ္မ… ေရာ့ အေကာက္ပိုက္ဆံေတြ ဆိုၿပီး သူ႔လက္ထဲ ပိုက္ဆံေတြ ထိုးထည့္ေပးရင္း… အစ္မ ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ.. က်ေနာ္လိုက္ရွာေနတာ ၾကာၿပီ လို႔ေျပာေတာ့.. အင္းအဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ေဆးေပါ့လိပ္ေတြ ကုန္ေတာ့မယ္..။ ဟိုေကာင္ ဗိုက္ပူျမင့္ေအာင္ကို သြားဝယ္ခိုင္းမလို႔.. ဒီေကာင့္ကိုေကာ ေတြ႕မိေသးလား အစ္မ လို႔ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေမးလိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာပ်က္ၿပီး လွည့္ထြက္သြားတယ္ ဟီးဟီး။

အဲ့ဒီအခ်ိန္က ညဦးပိုင္းေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ငါလည္း ဖဲဝိုင္းေတြလွည့္ၿပီး အေကာက္ေတြဘာေတြ ပတ္သိမ္းေနတုန္း မိခ်ိဳေမာင္ေလးတစ္ေကာင္က ကိုေရႊဘဆိုၿပီး ေခၚလို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့.. ခ်ာတိတ္က ဟိုတစ္ခါ ျမစ္ဆိပ္မွာ ငါ ကၽြတ္က်သြားတဲ့ ဝက္ဝံပုဆိုးေလးကို ငါ့လက္ထဲ ထိုးေပးေနတယ္..။ မမိခ်ိဳ ေပးလိုက္တာတဲ့။ ဒါနဲ႔ ငါလည္း ဟိုဟိုဒီဒီ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိခ်ိဳေလးက အိမ္ေပၚတက္တဲ့ ေလွခါးရင္းကေန ငါ့ကို ျပဳံးစိစိနဲ႔ၾကည့္ၿပီး ပုဆိုးေခါက္ကိုေျဖၾကည့္ ဆိုတဲ့ အမူအရာ လုပ္ျပေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ တက္သြားေရာ…။

ငါလည္း လူရွင္းတဲ့ေနရာသြားၿပီး မီးအိုးတိုက္ၿပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေခါက္ထားတဲ့ ငါ့ပုဆိုးေလးကို ျဖန႔္ခ်လိုက္ေတာ့.. စာတစ္ေစာင္ ထြက္လာတယ္။ ကိုေရႊဘ.. ဧည့္သည္ေတြကို ညလည္စာေကၽြးၿပီးလို႔ အစ္မတို႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ ၿခံေထာင့္အစြန္က ဂိုေထာင္ထဲမွာ ေစာင့္ေနပါ…။ မိခ်ိဳေလး.. တဲ့။”

အခ်ိန္ကား နံနက္ ၂ ခ်က္တီး ရွိေခ်ၿပီ။ ကနဖ်င္းထိုးထားေသာ အမိုးေပၚကို မိုးေပါက္မ်ား တေဖ်ာေဖ်ာက်စျပဳလာသည္။ ညဦးပိုင္းက ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ေနေသာ အသုဘအိမ္က ဖဲဝိုင္းမ်ားလည္း တေျဖးေျဖး တိတ္ဆိတ္စျပဳလာ၏။ အနိုင္ရသျဖင့္ အိမ္ျပန္သူမ်ား၊ တစ္ျပားမွမက်န္ေအာင္ ရွုံးနိမ့္သူမ်ား၊ အသုဘရွင္ဧည့္ခံေသာ ညလယ္စာကို စားေသာက္ၿပီး အိမ္ျပန္သူတခ်ိဳ႕ ျပန္ၾက၍ တခ်ိဳ႕ကား အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းတြင္ ပုဆိုးျခဳံကာ အိပ္ေနၾကေလၿပီ။ ေငြစအနည္းငယ္က်န္သူမ်ား၊ အရွုံးျဖင့္ အိမ္မျပန္ခ်င္သူတခ်ိဳ႕သာလၽွင္ ဆက္ကစားေနၾကေသာ ဖဲဝိုင္း ဝိုင္းေျခာက္တစ္ခုဆီမွ ခပ္တိုးတိုး ျငင္းခုန္သံ ၾကားေနရ၏။

ေတာသရက္ပင္ႀကီးမ်ား အုပ္မိုးထားေသာ ၿခံဝင္းက်ယ္ႀကီး၏ အစြန္ေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ရွိေသာ ကားဂိုေထာင္အေဟာင္းႀကီး တစ္ခုေရွ႕တြင္ စိတ္လွုပ္ရွားေနဟန္တူေသာ သက္လတ္ပိုင္းအရြယ္ ခႏၶာကိုယ္ေတာင့္တင္းေသာ လူရြယ္တစ္ေယာက္ သက္ျပင္း တဟင္းဟင္းခ်ကာ အိမ္မႀကီးဖက္ဆီသို႔ ေမၽွာ္ၾကည့္ေနသည္မွာ ၾကာေလၿပီ။ ပုဆိုးတိုတို၊ ဇင္စျဖင့္ ခ်ဳပ္ထားေသာ ရွပ္လက္တိုဝတ္ထားေသာ ဆံပင္ရွည္ရွည္ ဆံဂုတ္ေထာက္ႏွင့္ အဆိုပါ လူရြယ္ကား ကၽြန္ုပ္တို႔၏ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ကိုေရႊဘတည္း။

ေဆးလိပ္ဖြာခ်င္လြန္းသျဖင့္ ခံတြင္းကား ခ်ဥ္လွေခ်ၿပီ။ ရွပ္အကၤ်ီအိပ္ကပ္ထဲက ေဆးေပါ့လိပ္ကို ေယာင္ယမ္းကာ စမ္းမိေသာ္ျငား ေဆးလိပ္မီးရဲရဲ လူျမင္လၽွင္ ခက္ရခ်ည္ရဲ့ဟု ေတြးေတာကာ ထုတ္မေသာက္ရဲ။ မိခ်ိဳေလးကား ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္မွန္းမသိ၊ ေရာက္မလာေသး။ အတူတူ တစ္ခန္းထဲအိပ္ေသာ အစ္မျဖစ္သူ မလစ္ေသာေၾကာင့္ေပေလာ၊ သို႔တည္းမဟုတ္ အခ်စ္ၾကမ္းဟန္တူေသာ ကိုေရႊဘအား စိုးရႊံထိတ္လန႔္ေသာေၾကာင့္ ေပၚမလာေတာ့ျခင္းေပေလာ။ တစ္တစ္ရစ္ရစ္ရွိေသာ ငါးရံ့ကိုယ္လုံးကေလး၊ ျပဳံးခ်ိဳဟန္ မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္းေလး၊ မၾကာေသးခင္ ရက္မ်ားဆီက ထိေတြ႕ခဲ့ရေသာ အိေထြးႏူးညံ့ေသာ အသားဆိုင္ကေလးမ်ားအား မ်က္လုံးတြင္း ပုံေဖာ္ၾကည့္ရင္း မိမိကိုယ္ကို ႏြားသိုးေပါက္ႀကီးကဲ့သို႔ ထင္မွတ္မွားကာ “ဝြပ္ထရိန္း.. ဘူးဘူး” ဟု ရင္ေခါင္းသံျဖင့္ ေအာ္မိမတတ္ ရင္ဘတ္ထဲတြင္ ဗေလာင္ဆူစ ျပဳလာေနေလၿပီ။

မိုးေပါက္ကေလးမ်ား က်ဆင္းလာမွုက တေျဖးေျဖး မ်ားစျပဳလာေလသည္။ ဂိုေထာင္အေရွ႕ တံခါးမႀကီးအား မွီတြယ္ရင္း ေစာင့္စားေနေသာ ကိုေရႊဘကား စိတ္ပ်က္စျပဳလာေလ၏။ မိခ်ိဳေလးကား ေပၚမလာေတာ့ေပ။ ပူေလာင္ျပင္းျပေနေသာ အခ်စ္စိတ္ႏွင့္ အတူယွဥ္တြဲေနေသာ အညာမိၿပီဆိုေသာ အေတြးေၾကာင့္ ကိုေရႊဘ၏ ေတာင့္တင္းသန္မာေသာ ရင္အုပ္ကားကားႀကီးကား ဖားဖိုကဲ့သို႔ ႏွိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ ျဖစ္ေနေလၿပီ။ သည္းခံနိုင္စြမ္း ကင္းမဲ့ေလ ေသာအခါ အံကိုသာ တင္းတင္းႀကိတ္ကာ ဂိုေထာင္တံစက္ၿမိတ္ေအာက္မွ ခြာကာ အိမ္မႀကီးဖက္သို႔ ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးျဖင့္ ထြက္ဟန္ျပင္ေလ၏။

“အစ္ကို!!”

ခပ္အုပ္အုပ္ လွမ္းေခၚသံၾကားလိုက္ရမွ ကိုေရႊဘရင္ထဲ ထိတ္ကနဲျဖစ္ကာ ခ်ာကနဲ လွည့္ၾကည့္မိသည္။ ဂိုေထာင္ႏွင့္ ၿခံစည္းရိုးၾကား လူတစ္ကိုယ္စာ ေနရာေလးကေန တိုးထြက္လာေသာ မိခ်ိဳေလးပါကလား။ အုပ္လုံးသိမ္းကာ ထုံးဖြဲ႕ထားေသာ ဆံႏြယ္မၽွင္စ အခ်ိဳ႕ကား မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္းေလးေပၚ ကပိုကရို ဝဲက်လၽွက္၊ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ မိုးစက္ေပါက္ကေလးမ်ား တြဲလဲခိုေနသျဖင့္ ဂိုေထာင္အေဟာင္းထဲက ဝိုးတဝါး ထြက္က်လာေသာ မီးေရာင္ဝါက်င့္က်င့္ေအာက္တြင္ စိုလက္လက္မ်က္ႏွာကေလးျဖင့္ ငိုမဲ့မဲ့ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းကို ကိုက္ထားေသာ သနားစဖြယ္ မိခ်ိဳေလး။

“မိခ်ိဳ ေရာက္ေနတာ ၾကာလွၿပီ.. အစ္ကို မေရာက္လာခင္ကတည္းက..။ အစ္ကိုေရာက္လာေတာ့ ရွက္ၿပီး အရမ္းေၾကာက္လြန္းလို႔ ဒီၾကားထဲမွာ ပုၿပီး ပုန္းေနတာ..။ အခု အစ္ကိုစိတ္မရွည္ပဲ ျပန္ေတာ့မွာေတြ႕လို႔ …”

သနားစဖြယ္ တုန္တုန္ရီရီျဖစ္ေနေသာ မိခ်ိဳေလးကို ဂ႐ုဏာသက္စြာျဖင့္ ကိုေရႊဘ ေထြးေပြ႕ထားမိေလသည္။

“အစ္ကို႔ကို မိခ်ိဳ မညာပါဘူးေနာ္..”

ကိုေရႊဘ၏ ရင္စို႔ေလာက္သာသာ ျမင့္ေသာ မိခ်ိဳေလးကား သူသေဘာက်ေသာ ကာလသားေခါင္း လူမိုက္ႀကီး၏ ရင္ခြင္က်ယ္ႀကီးတြင္ ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးအား အပ္ကာ မူႏြဲ႕ေနရွာ၏။ ညေနက ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး လိမ္းက်ံထားဟန္တူေသာ ရွင္မေတာင္သနပ္ခါးနံ့ သင္းသင္းေလးႏွင့္ စံပယ္ဆီအနံ့ ေရာစပ္ထားေသာ ေမႊးေတးေတးအနံ့ကေလး၊ အိထြားတစ္ရစ္ေသာ ကိုယ္လုံးကေလး၏ အတင္းမွီတြယ္ထားမွုတို႔ေၾကာင့္ သာယာစျပဳလာေသာ ကိုေရႊဘ၏ ကိုယ္ခႏၶာကား တုန႔္ျပန္စျပဳေလၿပီ။

“အဲ့ေတာ္.. အစ္ကို႔ဟာႀကီးကလည္း.. ေၾကာက္ပါတယ္ဆိုေနမွ..”

မိခ်ိဳေလး၏ ခပ္တိုးတိုးညည္းသံေလးကား အေမွာင္ထုတြင္း ခပ္အုပ္အုပ္ ထြက္က်လာသည္။ ကိုေရႊဘ၏ ကိုယ္ပိုင္လက္နက္ဆန္းႀကီးကား အဆမတန္ ေထာင္ထကာ ရင္ခ်င္းအပ္ထားေသာ မိခ်ိဳ၏ ခ်က္ကေလးတည့္တည့္ေပၚတြင္ ပုဆိုးထမီမ်ား ခံေနလၽွက္က ခပ္တင္းတင္း ေထာက္မိထားေလၿပီ။

“မိခ်ိဳေလး.. ဂိုေထာင္တံခါး ေသာ့ခတ္ထားသလား… အထဲသြားရေအာင္ေနာ္”

“ေသာ့ပိတ္ထားတယ္ အစ္ကို..။ ဟိုဖက္ေဘးထရံေတြ ကြာက်ေနတာ ဝင္လို႔ရတယ္…။ လာ.. မိခ်ိဳလက္ကို ကိုင္ၿပီး လိုက္ခဲ့..”

ၿခံစည္းရိုးႏွင့္ကပ္လၽွက္ ဂိုေထာင္နံရံဖက္အျခမ္း လူတစ္ကိုယ္စာ ၾကားကေလးထဲ ႏွစ္ဦးသား တိုးဝင္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္း ကိုေရႊဘကား ေရွ႕မွဦးေဆာင္ေနေသာ မိခ်ိဳေလး၏ ခါးက်င္က်င္ေလးေအာက္မွ တစ္ရစ္လုံး
ဝိုင္းေသာ တင္ပါးအိစက္စက္ေလးအား ႀကိတ္မနိုင္ခဲမရ ျဖစ္လြန္းမကျဖစ္ကာ အသာဆုပ္ေခ်လိုက္ရာ..

“အာ.. အစ္ကိုကြာ ဆိုးတယ္.. ခဏေလးေနပါဦး”

ဟူေသာ မိခ်ိဳေလး၏ ညည္းသံခပ္တိုးတိုးျဖင့္ ကန႔္ကြက္မွုကို အမွုမထားသည့္အလား က်န္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ဂ်ိဳင္းေအာက္မွလၽွိုကာ အိထြားေသာ မိခ်ိဳ၏ရင္သားမ်ားေပၚ ေျပးလႊားကစားလိုက္ျပန္သည္။ ကိုယ္ကိုတြန႔္လိမ္ကာ ေရွာင္တိမ္းေနေသာ မိခ်ိဳေလး၏ ဦးေဆာင္မွုျဖင့္ ၄၀ အား မီးသီးဝါက်င့္က်င့္ အလင္းေရာင္မွိန္မွိန္လင္းေနေသာ ဂိုေထာင္ထဲသို႔ ကြာက်ေနေသာ ထရံေပါက္မွတဆင့္ ႏွစ္ဦးသား ေရာက္သြားၾကေလသည္။

ဝါက်င့္က်င့္ မီးလုံးေလး၏ အလင္းေရာင္ကား ဂိုေထာင္ထဲတြင္ မပီဝါးတဝါး။ မိခ်ိဳေလး၏ ေရႊရင္အစုံသည္ကား ပုဇြန္ဆိတ္ကေလးလို တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါလၽွက္ ရွိေလၿပီ။ သာေရးနာေရးမ်ားရွိသျဖင့္ ရပ္ထဲရြာထဲ ကာလသမီးမ်ား ခ်က္ၾကျပဳတ္ၾကရင္း အပ်ိဳႀကီးမ်ား၏ တီးတိုးစကားဝိုင္းမ်ားတြင္ နီျမန္းေသာမ်က္ႏွာ ေရငတ္သလို အာေခါင္ေျခာက္စြာျဖင့္ နားေထာင္ခဲ့ဖူးေသာ ကာလသားေခါင္း ကိုေရႊဘႀကီး၏ လိင္မွုေရးရာ ကၽြမ္းက်င္ပုံ ဇာတ္လမ္းအဖုံဖုံကို ျပန္သတိရလာမိသျဖင့္ အလိုလို ေမာဟိုက္သလို ခံစားမိလာေလသည္။

ေတာင့္ေတာင့္ထြားထြား ဆုံေကာင္းလွသည္ဆိုေသာ ေက်ာင္းဆရာမအပ်ိဳႀကီး ေဒၚေနာ္မူ၊ ဖင္ေဆာ့သည္ဟု နာမည္ေက်ာ္ေသာ ကုန္ေျခာက္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ တစ္ခုလပ္ ေမေမၾကည္ (ေခၚ) အၾကည္၊ ဘဏ္စာေရးမ ညိဳညိဳေခ်ာေခ်ာ ဇတ္ဇတ္ၾကဲ ခင္ခင္ေအာင္ အစရွိေသာ မိန္းမမ်ား၏ တန္းတန္းစြဲ အလုခံခဲ့ရသည္ဆိုေသာ လိင္မွုေရးရာ ကၽြမ္းက်င္သူ.. ရပ္ကြက္ထဲက ပါးစပ္ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း အပ်ိဳေခါင္းမ်ား၏ “ဟင္း… ေရႊဘနဲ႔သာ တစ္ခါေလာက္ အိပ္စမ္းၾကည့္.. ဘဝအရသာ ဘာလဲဆိုတာ တန္းၿပီးသိသြားမယ္” ဆိုေသာ စကားသံမ်ားကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္မိၿပီး အဆမတန္ စိတ္လွုပ္ရွားမိေလၿပီ။

“မိခ်ိဳေလးရာ.. လွလိုက္တာဟယ္!!”

အံႀကိတ္ၿပီး တီးတိုးေရရြတ္ေသာ ကိုေရႊဘ၏ ႀကိတ္မနိုင္ခဲမရ စကားသံေၾကာင့္ သတိဝင္လာခ်ိန္တြင္ မိခ်ိဳ၏ အေပၚပိုင္း တစ္ဝက္ေလာက္ကား ဗလာျဖစ္စျပဳေခ်ၿပီ။ ရင္ကြဲအကၤ်ီေလး၏ ႏွိပ္စိမ်ားကား ေထာက္ေတာက္ျမည္ေအာင္ ဆြဲဖြင့္ျခင္းကို ခံလိုက္ရေလၿပီ။ သန္မာေသာ ကိုေရႊဘ၏ လက္မ်ားက ဆက္တိုက္ဆိုသလို ေခၽြးခံေဘာ္လီ နီညိဳ႕ညိဳ႕ေလးကို ခၽြတ္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္း လ်င္ျမန္စြာပင္ ခ်ိတ္ကေလးမ်ား အျဖဳတ္ခံလိုက္ရေခ်သည္။

ဂိုေထာင္အလယ္တြင္ တုန္တုန္ရီရီ မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ မိခ်ိဳေလးကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး။ ဆံထုံးအက္အက္ကေလး ထုံးထားတဲ့ေအာက္က မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္း ျဖဴျဖဴေလး၊ ေအာက္က အေပၚပိုင္းဗလာ အခၽြတ္ခံထားရေတာ့ တုန္ခါေနတဲ့ ေရႊရင္ၿဖိဳးဖ်။ ကိုေရႊဘကား မိခ်ိဳေလး၏ ဝါဝင္းစိုေျပထြားႀကိဳင္းလွေသာ နို႔အိအိႀကီးေတြအား လုံးဝမထိ မကိုင္ေသး။ ခါးေအာက္ပိုင္းက ထမီအႏြမ္းေလးကို အသာအယာ ဆြဲ ေျဖေန၏။ မိခ်ိဳေလး၏ေျခရင္းတြင္ ဂြင္းလုံးကၽြတ္က်သြားေသာ ထမီေလး။ ဝတ္လစ္ဝလစ္.. ေတာင့္ေတာင့္ျပည့္ျပည့္ မိခ်ိဳေလးကား မိေမြးတိုင္းဖေမြးတိုင္း ျဖစ္ေနၿပီ။ ဗိုက္သားရွပ္ရွပ္ကေလးကတဆင့္ ေအာက္ကိုစုန္ဆင္းၿပီး ၾကည့္ေသာ္ အေမႊးနက္နက္ကေလးမ်ား ဖုံးအပ္ေသာ အဖုတ္ကေလးကား ကိုေရႊဘကို စိမ္ေခၚေနဘိအလား။

“အို!”

အာေမဋိတ္သံကေလး မိခ်ိဳေလးပါးစပ္က ထြက္က်ေလသည္။ အဝတ္အစားမ်ားကို ခပ္ျမန္ျမန္ခၽြတ္ခ်လိုက္ေသာ က်စ္လစ္ေတာင့္တင္းေသာ ကိုေရႊဘ၏ ခႏၶာကိုယ္ကို မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ျပတ္ျပတ္သား
သား ျမင္ေနရေလၿပီ။ ထို႔ထက္ဆိုးသည္ကား ဆီးစပ္ေအာက္နားက ထိုးထြက္ေထာင္ထေနေသာ သန္မာထြားက်ိဳင္းလွေသာ မာန္ဖီေနဟန္ လွုပ္ရမ္းေနေသာ လူေျပာမ်ားေသာ ကိုေရႊဘ၏ နာမည္ေက်ာ္၊
ပြဲတိုင္းေက်ာ္၊ တိုက္တိုင္းေအာင္.. လက္နက္ႀကီးေပတကား။ ဘဏ္စာေရးမ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ဆံပင္ရွည္ရွည္ႏွင့္ မခင္ခင္ေအာင္အား ဖင္တုံးလုံးခၽြတ္ကာ ဆံပင္ဆြဲ ေလးဖက္ေထာက္ၿပီး မူးမူးႏွင့္ အသားကုန္ ေဆာင့္လိုးလိုက္လို႔ အဖုတ္ကြဲခဲ့ဖူးတာ ဒါ.. ဒါႀကီးေပါ့။ ဘုရား ဘုရား.. ငါ့ဟာေလးနဲ႔ မျဖစ္ဘူးထင္တယ္။

ဒါေပမယ့္ ကုန္ေျခာက္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ တစ္ခုလပ္မ အၾကည္လို ရွုပ္ေပြတဲ့ မိန္းမကေတာင္ လူးလွိမ့္ေနေအာင္ အလိုးေကာင္းတာေတာ့လို႔ ခ်ီးက်ဴးခဲ့ဖူးတာေလ။ ေက်ာင္းဆရာမ အပ်ိဳႀကီးေဒၚေနာ္မူလို အိုးေတာင့္ေတာင့္ႀကီးကိုေတာင္ ဖင္ျပဳတ္က်သြားေအာင္ ရက္ဆက္လိုးနိုင္လို႔ ေရႊဘမွေရႊဘ သည္းသည္းလွုပ္ဖူးတယ္ ဆိုတာလည္း ၾကားဖူးၿပီးသား။ ဟိုတေန႔က ေဖာင္ေပၚမွာ လက္လြန္ေျခလြန္ ျဖစ္ခါနီး သူငါ့ကို ကိုင္တြယ္သြားတာကေတာ့ ေမွာ္ဆရာႀကီးလိုပါေနာ္။ ႏူးတာႏွပ္တာနဲ႔တင္ ငါ့အဖုတ္ကေလး အရည္ေတြ စိုရႊဲလို႔။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ေန႔ညေတြဆို ငါ့မွာ အဖုတ္ထိပ္ဝေလးကို ဖိသြင္းသြားတဲ့ သူ႔ဟာေႏြးေတးေတးႀကီးကို သတိရလို႔ အိပ္ေတာင္မေပ်ာ္ ျဖစ္ခဲ့တာမလား။

မိခ်ိဳေလး၏ စိတ္ကား ကေယာင္ကတမ္း ဟိုေတြးဒီေတြး ကေယာက္ကယက္ ျဖစ္ေန၏။

“ကိုေရႊဘ.. မိခ်ိဳ အရမ္းေၾကာက္တယ္ေနာ္..။ တအား မလုပ္ေပးနဲ႔ ..။ မိခ်ိဳကို သနားပါေနာ္.. ဟင့္ဟင့္..”

လိင္စိတ္ႂကြမွုနဲ႔ ေၾကာက္စိတ္ ေရာႁပြန္းေနေသာ မိခ်ိဳေလး၏ အသံတုန္တုန္ေလးခင္မ်ာ သနားစဖြယ္။ ကိုေရႊဘကား တဆတ္ဆတ္တုန္ေနေသာ ေငါက္ေတာက္ႀကီးကို တဖတ္ဖတ္ျမည္ေအာင္ အထက္ေအာက္ လက္ျဖင့္ ၄-၅ ခ်က္ ေဆာ့ရင္း မိခ်ိဳေလးဆီသို႔ တိုးကပ္လာေလသည္။ ရင္ခ်င္းအပ္မိသည္ႏွင့္ မိခ်ိဳ၏ဗိုက္ေပၚတြင္ အေပၚသို႔ေထာင္လ်က္ ကိုေရႊဘ၏ ႀကီးမားသန္မာလွေသာ လိင္တံႀကီးကား ေႏြးကနဲ ေထာက္ေနမိေလသည္။ မိခ်ိဳ၏ နဖူးဝင္းဝင္းေလးကို ကိုေရႊဘ အသာေလး ဖြဖြနမ္း၏။ ထို႔ေနာက္ ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလး ဘယ္ညာရြရြ။ လည္တိုင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလး တေလၽွာက္စုပ္၏။ လက္ႏွစ္ဖက္ကား သိမ္လွေသာ ခါးက်င္က်င္ေလး ေအာက္က ကားစြင့္ေသာ တင္သားအိအိႏွစ္ျခမ္းေပၚတြင္ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားလၽွက္ရွိေခ်ၿပီ။

“အင္း.. အစ္ကိုရယ္.. ဘယ္လိုနမ္းေပးေနတာလဲ.. မိခ်ိဳ ရင္ေတြ တအားခုန္လာၿပီရွင္!”

ေယာက်္ားႏွင့္ တစ္ခါမွ မထိေတြ႕ဖူးေသာ မိခ်ိဳေလးကား ေမွာ္ဆရာႀကီး ကိုေရႊဘ၏ ရင္အုပ္ကားကားႀကီးထဲ မ်က္ႏွာေလးအပ္ကာ ၿငီးတြားစျပဳလာသည္။ ဤတြင္မွ မိခ်ိဳေလး၏ ထြားႀကိဳင္းသန္မာအိစက္ေသာ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးဆီသို႔ လက္ဖဝါးၾကမ္းႀကီးမ်ားအား ေရြ႕ကာ ကစားေလသည္။ ခပ္ရြရြအုပ္ကိုင္ကာ နို႔သီးေခါင္းစူစူႀကီးမ်ားအား တႁပြတ္ႁပြတ္ စို႔ေပး၏။ တဖက္အားဆုပ္ေခ်ကာ နို႔သီးေခါင္းကိုလက္ညိဳးလက္မ ႏွစ္ခုႏွင့္ လွိမ့္ကာ ကစားေပး၏။

“အို.. ဟင့္ဟင့္.. ကိုေရႊ… ဘ.. အမေလးေနာ္.. အစ္ကိုေရႊဘ..”

မိခ်ိဳေလး၏ ခပ္တိုးတိုး စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ေအာ္ညည္းသံအဆုံး ကိုေရႊဘ၏ လက္ဖဝါးတစ္ဖက္ကား မိခ်ိဳေလးအဖုတ္ဆီသို႔ ဖတ္ကနဲ ေရာက္ရွိသြားကာ လက္ဖဝါး ပက္လက္လွန္ အုပ္ကိုင္ပြတ္သတ္လိုက္
ရာ အပ်ိဳရိုင္းေလးခင္မ်ာ ဓာတ္လိုက္သကဲ့သို႔ က်ဥ္တက္သြားရွာေလၿပီ။…ၿပီးပါၿပီ