ဖြတ်ဖြတ်လူးသွားတဲ့ ဆရာမ အပျိုကြီး

အိပ်ယာမှနိုးတော့ တစ်အိမ်လုံးတိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်လျက် ရှိသည်။ ထွန်ကျော်သည် အိပ်ယာမှ နိုးနိုးခြင်း ရေချိုးလိုက်လျင် ကောင်းမည်ဟုတွေးကာ အင်္ကျီကိုချွတ်၊ သဘက်တစ်ထည်ကို ပုခုံးပေါ် တင်၍ အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်ခဲ့လေသည်။ ရေချိုးခန်းသို့သွားရန် မီးဖိုဆောင်ထဲမှ ဖြတ်အထွက်တွင် ထွန်းကျော် မီးဖိုဆောင်ထဲသို့ ဝေ့ကာကြည့်လိုက်သော်လည်း မည်သူ့ကိုမျှ မတွေ့ရ။ အေးအေးဆေးဆေးပင် ရေချိုးခန်းသို့ဝင်ကာ ရေကိုတစ်ဝကြီး ချိုးလိုက်သည်။ ရေချိုးပြီးနောက် ထွန်းကျော်သည် သူ့အိပ်ခန်းထဲသို့ ပြန်ဝင်ကာ အဝတ်အစား လဲလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူဒီအိမ်ကိုရောက်တိုင်း လုပ်နေကျ ဖြစ်သည့် ထမင်းစားခန်းဆီသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ မည်သူ့ကိုမျှ မတွေ့ရပေမယ့် သူအတွက် စားစရာ တစ်ခုခုတော့ စီစဉ်ထားမြဲ ဖြစ်သည်။ ထွန်းကျော် ထမင်းစားခန်း အတွင်းသို့ လှမ်းအဝင်လိုက်တွင် ထမင်းစား စားပွဲဘေးတွင် ရပ်နေသော လှလှမွန်က ထွန်းကျော် ဝင်လာရာဖက်သို့ လှည့်ကြည့်ကာ သူ့ကို ပြုံးပြလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ မျက်နှာလေးသည် တစ်ဖက်သို့ ပြန်လှည့်ကာ သွားလေသည်။

ထွန်းကျော်ကို နောက်ကျောပေးကာ ရပ်နေသော လှလှမွန်၏ နောက်ကျောပြင် အလှသည် နံနက်အိပ်ယာမှ နိုးစ လန်းဆန်းကာနေသော သူ့သွေးသားများကို သွက်လက်စွာ လှုပ်ရှားစေသည်။ ထွန်းကျော် သည် သူမ၏ နောက်ဖက် (၄)(၅) ပေ အကွာသို့ အရောက်တွင် ရှေ့ဆက်မသွားတော့ဘဲ လှလှမွန် ၏ နောက်ကျော အလှကိုသာ စူးစူးနစ်နစ် ငေးကာ ကြည့်နေလေသည်။ ကျောလည်လောက် ရှိလိမ့်မည်ဟု ထင်ရသော ဆံပင်လေးများကို လှလှမွန် သည် အရင်းမှ ဆံညှပ်ဖြင့် စုကာ စည်းထားလေသည်။ ထို့ကြောင့် ဖွေးကာနုနေသော ဂုတ်ပိုးလေသည် ဆံနွယ်စလေးများဖြင့် မချင့်မရဲ ဖြစ်စရာ ကောင်းလောက်အောင် လှနေလေသည်။ ထို့ပြင်လည်း သူမဝတ်ထားသော နက်ပြာရောင် အင်္ကျီလက်ပြတ်၏ တစ်ဖက် တစ်ချက်ရှိ လက်ပေါက် အနားစလေးများဆီမှ သူမ၏ ပုခုံးသား နှစ်ဖက်သည် ဝင်းဝါကာ ပြည့်ပြည့် ဖေါင်းဖေါင်းလေး ဖြစ်နေသည်။

ပုခုံးစွန်းဆီမှသည် အိအိ ဖေါင်းဖေါင်းလေးဖြစ်ကာ သွယ်ဆင်းသွားသော သူမ၏ ဝင်းဝါသော လက်မောင်းသားများပေါ်တွင် လိမ်းထားသော သနပ်ခါး အစင်းလေးတွေမှာ တစ်ဝက်တစ်ပျက် ပေါ် လွင်နေသည်။ တစ်ထွာမျှလောက်သာ ရှိလိမ့်မည် ဖြစ်သော လှလှမွန်၏ ခါးသေးသေးလေးသည် နွဲ့နှောင်း၍ နေပြီး အပြာရင့်ရောင် အောင်ခံပေါ်တွင် အဝါနှင့် အစိမ်းနုရောင် အပွင့်စက်လေးများ ပုံဖေါ်ထားသော ထမီလေး၏ အောက်မှ ဖေါင်းတင်း၍ နေသော သူမ၏ တင်ပါးသားကြီးများမှာ လုံးတစ် လှပလွန်းလေသည်။

ထွန်းကျော် သည် ခပ်မြှင်းမြှင်းလေး သက်ပျင်းချလိုက်လေသည်။ သူရပ်ကာ ကြည့်နေသည်ကို လှလှမွန် သည် မသိပဲ နေမည်မဟုတ်၊ သို့သော် မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ နေခြင်းဖြစ်မည်ဟု ထွန်းကျော် တွေးလိုက်သည်။ ထွန်းကျော် သည် လှလှမွန် ၏ နောက်ဖက်ဆီသို့ ခြေလှမ်း နှစ်လှမ်းခန့် အသာလှမ်းလိုက်သည်။ လှလှမွန် ဆီမှ ပျံ့လွှင့်လာသော မွှေးရနံ့များသည် သူ၏ ဘဝင်ကို ဆွဲလှုပ်သကဲသို့ ရှိနေလေသည်။ ထွန်းကျော်သည် လှလှမွန်၏ နောက်ဖက်သို့ ပိုမိုကာ တိုးကပ်လိုက်လေသည်။ ထို့ကြောင့် ထွန်းကျော်၏ ဆီးစပ်နှင့် တင်းကားနေသော လှလှမွန်၏ ဖင်သားကြီးတို့မှာ တစ်ခုနှင့်တစ်ခု ထိလုမခန်း နီးကပ်သွားချေလေပြီ။ ပြူတင်းပေါက်မှ တိုးဝှေ့ဖြတ်သန်းလာသော လေပြည် လေအေးလေးသည် ထမင်းစားခန်းဆီသို့ ဖြတ်သန်း၍ ဝင်ရောက်လာသည်။လှလှမွန်၏ နုညက်ကာ ဝင်းနေသော ဂုတ်သားလေးပေါ်မှ တွန့်တွန့်ခွေခွေလေး ဖြစ်နေသော ဆံနွယ်များသည် ဘယ်ညာ ယိမ်းထိုး၍ လူးလိမ့်ကာ သွားကြသည်။ ထွန်းကျော်၏ လက်နှစ်ဖက်သည် မြောက်ကာ တက်လာပြီး အိဖေါင်းနေသော လှလှမွန်၏ ပုခုံးစွန်း နှစ်ဖက်ကို မရဲတရဲ နှင့် သွေးတိုးစမ်းသလို ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင်လိုက်လေသည်။

ထိုအချိန်လေးမှာပင် လှလှမွန်သည် သူမ၏ ခါးလေးကို အနည်းငယ် ညွှတ်လိုက်ပြီး ရှေ့စားပွဲပေါ်မှ ကော်ဖီခရားကို လှမ်းယူလိုက်သော အခါတွင် သူမ ၏ လုံးလုံးတစ်တစ် ဖင်သားကြီးများသည် ထွန်းကျော် ၏ ပေါင်ရင်းဂွဆုံကို ဖြတ်ကနဲ ဖိကပ်မိလေသည်။ ပြီးနောက် ကော်ဖီခရား လက်တွင်းသို့ ရောက်သည်နှင့် သူမ၏ခါးကို ပြန်ဆန့်လိုက်ရာ လှလှမွန် ၏ တင်သားကြီးများနှင့် ထွန်းကျော်၏ ပေါင်ရင်းသို့သည် ခဏမျှ ကင်းကွာတော့မလို ဖြစ်သွားသော်လည်း ထွန်းကျော်၏ ခါးက အသာကော့ကာလိုက်သွားသဖြင့် စောစောကလိုပင် ဖိကပ်နေသည့် အနေအထားအတိုင်း မပျက်မယွင်း ရှိနေလေသည်။ လှလှမွန်သည် လက်ထဲတွင် ကိုင်ထားသော ကော်ဖီခရားထဲရှိ ကော်ဖီများကို စားပွဲပေါ်တွင်ရှိသော ကော်ဖီပန်းကန်ထဲသို့ ထည့်လိုက်သည်။ ခရားကို ကိုင်ထားသော လှလှမွန်၏ လက်များသည် တုန်ယင်လျက်။ ထွန်းကျော်၏ နှာခေါင်းပေါက်မှ ရှုးကနဲ ရှုးကနဲ ထွက်လာသော လေများသည် လှလှမွန်၏ ဂုတ်သားနုနုလေးပေါ်သို့ လာ၍ ထိနေကြသည်။ ပြီးတော့ သံချောင်းတစ်ချောင်းကဲ့သို့ မာတောင်နေပြီ ဖြစ်သော ပေါင်ကြားမှ သူ့လီးတန်ကြီး က ပုဆိုးတွင်းမှနေပြီး လုံးတစ်ကာ ဖေါင်းကြွနေသော လှလှမွန်၏ ဖင်သားကြီးများကို ဖိကပ်ထိနေပြီဖြစ်သည်။

“ကိုထွန်းကျော် … ကော်ဖီသောက်တော့လေ ..” လှလှမွန်သည် အသံကိုထိန်းပြီး ပြောသော်လည်း ခပ်တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်သော သူမ၏ အသံလေးအဆုံးတွင် လှုပ်ခါ၍နေသည်။ ထိုသို့ပြောရင်း လှလှမွန်သည် သူမ၏ ကိုယ်ကို ဖြတ်ကနဲ လှည့်လိုက်ရာ ထွန်းကျော်၏ ရင်ခွင်အတွင်းသို့ လုံးလုံးလျားလျား ရောက်ရှိသွားလေသည်။ သူ့ကိုသူ သတိမထားမိလိုက်စဉ်မှာပင် ထွန်းကျော်သည် လှလှမွန်၏ ပါးဖေါင်းဖေါင်းလေးကို ရွှတ်ကနဲနေအောင် နမ်းလိုက်သည်။ “အို .. ကိုထွန်းကျော် ..” လှလှမွန်သည် တုန်လှုပ်စွာ ရေရွတ်လိုက်ရင်း သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို လူးလူးလွန့်လွန့် တိုးထွက်လိုက်သောအခါ ထွန်းကျော်၏ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း သူမကို လွှတ်ပေးလိုက်မိလေသည်။ ထွန်းကျော်၏ ရင်ခွင်အတွင်းမှ လွတ်မြောက်သွားသည်နှင့် မြီးကောင်ပေါက်မလေးသဖွယ် အပြေးတစ်ပိုင်းဖြင့် ထွက်သွားသော လှလှမွန်၏ တုန်ခါ၍ သွားသော တင်သားဆိုင်ကြီးတွေကို မျက်စိကျွတ်ကျမတတ် ကြည့်ရင်း ထွန်းကျော်သည် ကုလားထိုင်တွင် ဝင်ထိုင်ကာ သက်ပြင်းအခါခါ ချနေမိတော့သည်။

လှလှမွန် သည် အသက်(၂၂) နှစ်မျှသာ ရှိသေးသည်။ ပြီးတော့ ထွန်းကျော်၏ ဆရာ ဦးမောင်ကြီး ၏ ဒုတိယ ဇနီးလည်း ဖြစ်သည်။ ဦးမောင်ကြီး၏ ပထမဇနီး ဒေါ်ငွေသိန်းမှာ လွန်ခဲ့သော (၃) နှစ်ခန့်ကပင် ကွယ်လွန်သွားခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ ဦးမောင်ကြီး သည် သစ်ကုန်သည် သူဌေးကြီး တစ်ယောက် ဖြစ်ပြီး အသက် (၅၅) နှစ်ခန့် ရှိပြီဖြစ်သည်။ ဒေါ်ငွေသိန်း နှင့် မွေးဖွားခဲ့သော သမီးတစ်ယောက်၊ သားတစ်ယောက်ရှိပြီး သမီကြီးဖြစ်သူ ခင်ခင်စိန် သည် အသက် (၃၃) နှစ်ခန့်ရှိ အပျိုကြီးဖြစ်ပြီး၊ ကျောင်းဆရာမ အလုပ်လုပ်ကာ ဖခင်ဖြစ်သူ၏ အိမ်တွင် အတူနေလေသည်။ သားဖြစ်သူ ခင်ဇော်သည် အသက်(၂၉) နှစ်ခန့်ရှိ အိမ်ထောင်သည် ဖြစ်ပြီး

အိမ်ခွဲကာနေသည်။

ထွန်းကျော်သည် လွန်ခဲ့သော (၁၀) နှစ်ခန့်က ဦးမောင်ကြီး၏ သစ်စက်တွင် သစ်စက်စာရေး ဝင်လုပ်ခဲ့ရာမှ ယခုအခါဆိုလျှင် ဦးမောင်ကြီး၏ ကိုယ်စားလှယ် အဖြစ်သို့ ရောက်ရှိလာသည် အထိယုံကြည်ကိုးစား တာဝန်ပေးအပ်ခြင်း ခံနေရပြီ ဖြစ်သည်။ ပြောရမည်ဆိုလျှင် ထွန်းကျော် အလုပ်ဝင်ပြီး သိပ်မကြာမီတွင် ဦးမောင်ကြီး စီးပွါးတက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ထွန်းကျော်သည် ပါးရည် နပ်ရည်လည်းရှိ၊ စာရင်းဇယားလည်းနိူင်၊ ဆက်ဆံရေးလည်း ကောင်းသဖြင့် ဦးမောင်ကြီး အဖို့မှာကား ကိုယ်ပွါး တစ်ယောက် ရသကဲသို့ဖြစ်ကာ တစ်ယောက်အားမှသည် နှစ်ယောက်အား ဖြစ်လျက် သူ၏ လုပ်ငန်းများ ပိုမိုသွက်လက် အောင်မြင်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ယခုအချိန်ဆိုလျှင် လုပ်ငန်းကြီး တစ်ခုလုံးကို ထွန်းကျော်ကပင် ဦးစီးလုပ်ကိုင်နေပြီ ဖြစ်သည်။ လူပျို လူလွတ်လည်း ဖြစ်ပြန်တော့ တောင်ငူ သစ်စက်ထဲတွင်သာ ပျဉ်ထောင်အိမ် အသေးတစ်လုံး ဆောက်ကာ နေထိုင်ခဲ့သည်။ ယခု တောင်ငူ မှသစ်များကို ရန်ကုန်သို့ လာပို့ရင်း ဦးမောင်ကြီး၏ အိမ်တွင် တည်းနေခြင်း ဖြစ်သည်။

လွန်ခဲ့သော (၂) နှစ်ကျော်ခန့်က အလုံရှိ သစ်စက်တွင် စာရေးမတစ်ဦးလိုအပ်လျက် ရှိသဖြင့် ထွန်းကျော်သည် သူနှင့်သိကျွမ်းသော လှလှမွန်နှင့် စကားစပ်မိရာမှ သူမကလဲ အလုပ်လိုချင်သည် ဆိုသဖြင့် ဦးမောင်ကြီး၏ သစ်စက်တွင် အလုပ်သွင်းပေးခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ ဦးမောင်ကြီးသည် လှလှမွန် နှင့် အနေနီးစပ်ကာ တစ်ပင်လဲမူ တစ်ပင်ထူ ဆိုသည့် စကားအတိုင်း လှလှမွန်ကို လက်ထပ်ကာ ယူခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ သားနှင့် သမီး ဖြစ်သူကလည်း ကန့်ကွက်ခြင်း အလျင်းမရှိဘဲ လှလှမွန်ကို ကြည်ဖြူစွာပင် လက်ခံခဲ့သည်။ ထွန်းကျော်သည် ဦးမောင်ကြီး၏ အလုပ်ကိစ္စများကို သစ္စာရှိရှိ ကြိုးပန်းကာ ဆောင်ရွက်ခဲ့သည်ကို သိသည့်အတွက် ဦးမောင်ကြီးကလည်း ထွန်းကျော်ကို မြှောက်စားကာ မိသားစုဝင် တစ်ဦးကဲသို့ပင် လက်ခံဆက်ဆံခဲ့သည်။ အိမ်ရှေ့တွင် ထိုးရပ်လိုက်သော ကားသံကြောင့် အတွေးနယ်ချဲ့နေသော ထွန်းကျော် သည် သူထိုင်နေသော ဆက်တီ ကုလားထိုင်မှ ထကာ အိမ်ရှေ့ တံခါးပေါက်ဆီသို့ သွားကာ သံဘာဂျာတံခါးကို ဖွင့်လိုက်လေသည်။

ဦးမောင်ကြီးသည် ကားထဲမှ ထွက်လာသောအခါတွင် ထွန်းကျော်၏ အနောက်နားတွင် ဘယ်အချိန်က ရောက်နေသည် မသိသော လှလှမွန်သည် ထွန်းကျော်အား ဖြတ်ကျော်လျက် ဦးမောင်ကြီး၏ လက်တွင်းမှ အိတ်ကို သွားယူလိုက်လေသည်။ ထိုအခိုက်မှာပင် ဦးဦးကျော် ဟူသော ကလေး အသံလေးကို ကြားလိုက်သဖြင့် လှမ်းကြည့်လိုက်ရာ ခင်ဇော်၏ (၄) နှစ်သမီး မျိုးမျိုးဇော်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် ကလေးမထံ လျှောက်သွားလိုက်လေသည်။ မျိုးမျိုးဇော်သည် ကားပေါ်မှ ခုန်ဆင်းလိုက်သည်။ “သမီးက တစ်ယောက်တည်း လာတာလား ..” “မေမေလည်းပါတယ် .. ဦးဦးကျော် ရဲ့ ..” ကလေး၏ စကားကြောင့် ထွန်းကျော် လှမ်းကြည့်လိုက်စဉ်မှာပင် ခင်ဇော်၏ ဇနီး သူဇာသည် ပစ္စည်းတွေ တစ်ပုံတစ်ပင်ဖြင့် ကားပေါ်မှ ဆင်းလာလေသည်။ “ကိုထွန်းကျော် ရေ .. ဝိုင်းကူယူပေးပါဦး ..” ထွန်းကျော်သည် သူဇာပွေ့လာသော ပစ္စည်းထုတ်များကို လှမ်းကာ ယူလိုက်သည်။ “ဦးဦးကျော်” မျိုးမျိုးဇော်၏ ခေါ်သံကြောင့် သူမဖက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်သောကြောင့် ထွန်းကျော်၏ လက်များသည် ပစ္စည်းများကို လှမ်းပွေ့ ပိုက်ယူလိုက်ရင်း သူဇာ၏ ရင်သားနှစ်မွှာကိုလည်း မတော်တဆပင် ကျကျနနကြီး ဆုပ်ကိုင်မိလေသည်။

“ဘာလဲ .. သမီးရဲ့ ..” “သမီးကို ကန်တော်ကြီး လိုက်ပို့ရမယ်နော် ..” “အေးပါ .. သမီးရဲ့ ..” ထွန်းကျော်က သူဇာဆီမှ ပစ္စည်းများကို ပိုင်ပိုင်နိူင်နိူင် ပွေ့လိုက်ပြီးနောက် သူဇာ၏ မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်ကာ အကဲခတ်လိုက်လေသည်။ သူဇာ၏ မျက်နှာလေးသည် သိသိသာသာကိုပင် ပန်းနုရောင် သန်းနေလေသည်။ ထို့ကြောင့် သူမ အာရုံပြောင်းသွားစေရန် ထွန်းကျော်က “ကိုခင်ဇော်ရော မပါဖူးလား သူဇာ ..” “မပါလာဘူး ကိုထွန်းကျော် .. အရောင်းအဝယ်နဲ့ မန္တလေးဖက်ကို ခရီးထွက်သွားတာ (၁၅) ရက်လောက် ရှိနေပြီ။ အိမ်မှာလည်း သားအမိ နှစ်ယောက်တည်း ပျင်းနေတုန်း ဖေဖေကလည်း ဒီနေ့ရောက်လာတာနဲ့ အတော်ပဲဆိုပြီး လိုက်လာကြတာ …” သူတို့ အိမ်ရှေ့ခန်းသို့ လှမ်း၍ အဝင်မှာပင် “မောင်ထွန်းကျော်” “ခင်ဗျာ” “မင်းရန်ကုန်မှာ နေခဲ့လိုက်ဦးကွာ .. ငါမနက်ဖြန် ရထားနဲ့ တောင်ငူ သွားလိုက်ဦးမယ်၊ ဟိုက မိတ်ဆွေတွေ ဆွေမျိုးတွေလည်း မတွေ့ရတာကြာပြီ၊ နောက်ပြီး ဘုရားတန်ဆောင်း ဆောက်ပြီး လှူဖို့ ရည်ရွယ်ထားတာကြာပြီ။ ငါတစ်ပတ် ဆယ်ရက်လောက်တော့ ကြာမယ်နဲ့တူတယ်။ မင်းလည်း နားနားနေနေ ဒီမှာ နေခဲ့ဦးကွယ်။ ငါ လှလှမွန်ကိုတော့ ထားခဲ့မယ် .. ဒါမှ အလုံသစ်စက်မှာ မင်းအဖော်ရမှာ .. ဗြုံးကနဲဆိုတော့ မင်းလဲ သူရှိနေတော့ ပိုပြီး အဆင်ပြေသွားတာပေါ့ကွယ် ..” “ဟုတ်ကဲ့” ပြောပြီးသည်နှင့် ဦးမောင်ကြီးသည် အိမ်အတွင်းဖက်သို့ လှလှမွန်နှင့်အတူ ဝင်သွားလေသည်။

ည(၁၀)နာရီ မထိုးမီကပင် အိမ်သူအိမ်သား အသီးသီးသည် မိမိတို့၏ အိပ်ခန်းအတွင်းသို့ ဝင်သွားကြပြီ ဖြစ်သည်။ တစ်အိမ်လုံးသည် တဖြည်းဖြည်း ငြိမ်သွားပြီး ပိတ်ထားသော ပြူတင်းပေါက် တံခါးရှိ မှန်ချပ်များကို လေတိုးသည့် အသံများမှလွဲပြီး တိတ်ဆိတ်ကာ နေလေသည်။  ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ သဘာသဝတရားနှင့် ဆန့်ကျင်ပြီး လှုပ်ရှားနေသော လူသားနှစ်ဦးကတော့ အိပ်ခန်းကျယ်ကြီး အတွင်းရှိ ဦးမောင်ကြီး နှင့် လှလှမွန်တို့ ဖြစ်ကြသည်။ မနက်စောစော ခရီးထွက်ရမည် ဖြစ်သဖြင့် ဦးမောင်ကြီးသည် ဇနီးချောချော ငယ်ငယ်လေးဖြင့် ချစ်ရည်လူးလျက် ရိက္ခာယူနေသည်။ ဦးမောင်ကြီး နှင့် လှလှမွန်တို့ နှစ်ဦးစလုံး ကိုယ်ပေါ် တွင် အဝတ်အစားဟူသမျှ ဘာမျှမကပ်ကြပေ၊ ကုတင်ပေါ်တွင် ပက်လက်ဖြစ်နေသော လှလှမွန်၏ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ကိုယ်လုံးတီးကြီးပေါ်သို့ ဦးမောင်ကြီး၏ ညိုညိုတုတ်တုတ် ကိုယ်လုံးကြီးက မှောက်၍ထားပြီး ခြေထောက်များက အောက်ကမွှေ့ယာကို အားယူကာ ဖင်ကြီးမြှောက်ကာ နှိမ့်ကာဖြင့် အားပါးတရပင် လိုးနေသည်။

“ဘွတ် .. ဗြွတ် .. ပလွတ် .. ပလပ် .. ပြွတ် .. ရှုး အား ..” “ဟင်း ဟင်း .. အစ်ကိုကြီးရယ် .. ဒီထက်ပိုပြီးဆောင့်ပေးပါဦး ..” မပီမသ ပြောလိုက်သော လှလှမွန်၏ စကားအဆုံးတွင် ဦးမောင်ကြီးက ခပ်သွက်သွက်ပင် ဆောင့်ကာ လိုးပေးလိုက်သည်။ ကျေနပ်အားရ ဖြစ်သွားရသော လှလှမွန်၏ ကိုယ်လုံး ဖြူဖြူလေးက ကော့ကနဲ ကော့ကနဲ တက်သွားသည်။ (၁၀) ချက်လောက် ဆောင့်ပြီးသွားသော အခါတွင် ဦးမောင်ကြီး၏ ဆောင့်ချက်များမှာ အားမပါတော့ဘဲ တဖြည်းဖြည်း အရှိန်လျော့လာသည်။ ဦးမောင်ကြီး ပြီးခါနီးပြီဆိုသည်ကို လှလှမွန် တစ်ယောက် နားလည်လိုက်သည်။ သို့သော် သူမအဖို့မှာကား အခုမှ အရှိန်ကောင်းပြီး အရသာ တက်နေဆဲဖြစ်သည်။ “အင်း ဟင်း .. အ အ ကို ကြီ .. ထိန်းထားဦး … ကျ ကျ မ နည်းနည်း လိုသေးတယ် .. အင်း အို့ ဟား … တောင့်ထားဦး ..” “ဘွတ် .. ပလစ်တစ်တစ် … ဖေါင်း ဒုတ် .. အို .. စွိ .. ပလွတ် …” “အို .. အစ်ကိုကြီး ရယ် .. အို အို .. ဟွန်း” ဦးမောင်ကြီး၏ လီးတန်ကြီးသည် သူမ၏ စောက်ခေါင်းလေးထဲတွင် တဆတ်ဆတ် တငေါက်ငေါက်ဖြစ်ကာ သုတ်ရည်များကို ငေါ့ကနဲ ပန်းထုတ်လိုက်ပြီဖြစ်သည်။ လှလှမွန်၏ မှိတ်ထားသော မျက်ခမ်းစပ်များတွင် မျက်ရည်လေးများ စိမ့်ကာထွက်လာကြသည်။ သို့သော် အပေါ်မှ ဦးမောင်ကြီး အဖို့မူ ထိုမျက်ရည်များကို မမြင်နိူင်ဘဲ တရှုးရှုး တရှဲရှဲ ဖြင့် ဖါးဖိုကြီးကဲသို့ ဖုတ်လှိုက်ဖုတ်လှိုက် ကြိုးစားကာ အသက်ရှုနေရလေသည်။

လှလှမွန်ကတော့ သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးပေါ်တွင် မှောက်ချထားပြီး မှိန်းနေသော ဦးမောင်ကြီး၏ ကိုယ်လုံးကြီးအား တင်းကြပ်စွာ ဖက်ပေးထားရင်း သူမ၏ လက်ဖဝါး နုနုလေးက ဦးမောင်ကြီး၏ ကျောပြင်ကြီးပေါ်တွင် ရွေ့ကာလျားကာဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးနေလေသည်။ ဦးမောင်ကြီးသည် ခဏမျှ လှလှမွန်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်ကာ ဇိမ်ယူနေပြီးနောက် ပျော့ခွေသွားပြီဖြစ်သော သူ၏ လီးတန်ကြီးကို ဆွဲထုတ်ကာ သူမ၏ ဘေးဖက်သို့ ပက်လက်လှန်ကာ လှဲချလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် ခြေရင်းဖက်ရှိ သူ၏ ပုဆိုးနှင့် အင်္ကျီကို ဆွဲ၍ ဝတ်လိုက်ပြီးနောက် မွှေ့ယာပေါ်သို့ ပြန်လှဲကာ ထိုးအိပ်လေတော့သည်။ ထိုအချိန်တွင် လှလှမွန်မှာ သူမ၏ မျက်လုံးနှစ်လုံးကို ပိတ်၍ထားပြီး သူမ၏ လက်ချောင်းများကို ကော့ချည်၊ ကွေးချည်၊ ဆန့်ချည်ဖြင့် ဆန့်တငန့်ငန့် ဖြစ်ကာနေလေသည်။  ဦးမောင်ကြီး နှင့် သူမတို့ သည်လို ကာမစပ်ယှက်ကြသည့် အခါတိုင်း လိုလိုပင် လှလှမွန်သည် လမ်းတစ်ဝက်တွင်ပင် တို့လို့တန်းလန်းဖြင့် ကျန်ခဲ့ကာ ကာမဆန္ဒ မပြည့်ဝဘဲ ကျန်ရစ်ခဲ့ရသည်က များပြီဖြစ်သည်။ ဟိုး ညားခါစကတော့ နဲနဲတော်သေးသည်ဟု ဆိုသေးသည်။

ဦးမောင်ကြီးသည် သမီးထက်ပင် ငယ်သော ဇနီးချောချောလေးကို မွှန်ထွန်နေသော ကာမအရှိန်ဖြင့် တစ်ချီမက လိုးခဲ့သည်။ မိန်းမနှင့် ပြတ်နေတာကလဲ ထိုအချိန်က (၂) နှစ်ကျော် ကြာပြီဆိုတော့ ဦးမောင်ကြီး အားများက ပြည့်ဖြိုးပြီး သစ်လွင်နေသည်။ ဒီတော့လည်း ဦးမောင်ကြီး စိတ်သွားတိုင်း ကိုယ်ပါခဲ့သည်။ လှလှမွန် အနေနှင့်လည်း ဦးမောင်ကြီးက တစ်ချီ ပြီးသွားသော်လည်း သူမအနေနှင့် မပြီးသေးချေ။ သို့သော် ဦးမောင်ကြီး ဒုတိယအချီ လိုးသောအခါတွင် သူမ၏ ဆန္ဒတို့ အထွတ်အထိပ် ရောက်ကာ ပြီးခဲ့ရသည်။ သည်လို ကာလများကတော့ သိပ်ပြီး ကြာရှည်မခံခဲ့ပါ၊ (၂) လလောက်မျှသာ ဖြစ်သည်။ သည့်နောက်ပိုင်းတွင်တော့ ဦးမောင်ကြီးသည် တစ်ပတ်လျှင် တစ်ခါလောက်သာ လိုးနိူင်တော့သည်။ ဒီတော့ အသက် (၂၂) နှစ်သာ ရှိသေးသော ငယ်ရွယ်နုပျိုကာ သွေးသား ဆူဖြိုးသော လှလှမွန်သည် သူမဆန္ဒ မပြည့်ဝခဲ့ရသည့် ကာမဝေဒနာကို ကျိတ်မှိတ် မျိုသိပ်ကာ ခံစားနေခဲ့ရသည်။

ခုလည်း ဦးမောင်ကြီး သည် တခေါခေါဖြင့် သူမ၏ ဘေးတွင် အိပ်မောကျနေပြီ ဖြစ်သည်။ လှလှမွန်သည် ကုတင်ပေါ်မှ လူးလဲထကာ ကုတင်ခြေရင်းရှိ သူမ၏ ထမီကို ကောက်စွပ်ပြီးတော့ ရင်လျှားလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမကိုယ်ကို သန့်စင်ရန် နောက်ဖက်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ လာရင်းနှင့် ထွန်းကျော်၏ အိပ်ခန်းကို ကျော်သွားပြီးမှ တဖန် ပြန်လှည့်ကာ အိပ်ခန်းတံခါးကို အသာတွန်းလိုက်သည်။ အထဲက ဂျက်ချထားသည်ကို သိလိုက်ရသဖြင့် ပြန်လှည့်ကာ အထွက်တွင်တော့ ထွန်းကျော်၏ ဟောက်သံများက သူမကို ကျီစယ်နေသလိုလို။ ဦးမောင်ကြီးသည် မနက်စောစော ရထားဖြင့် တောင်ငူသို့ ခရီးထွက်သွားခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ ထွန်းကျော်သည် တစ်နေကုန်ပင် အလုံသစ်စက်တွင် လှလှမွန်နှင့် အတူရှိနေပြီး လုပ်ငန်းဆောင်တာများကို ကူညီကာ နေလေသည်။ ဒါပေမဲ့ ထွန်းကျော်၏ စိတ်ကတော့ မပြောင်း၊ သူ၏ စိတ်များကား လှလှမွန် ထံတွင်သာ ရှိနေသည်။

စိတ်ထင်လို့ပဲလားတော့မသိ၊ ဒီနေ့ သူ့ကို လှလှမွန် ဆက်ဆံပုံသည် ပိုမိုပွင့်လင်းကာ ရဲတင်းနေသလိုလို။ ထွန်းကျော် တွေးနေမိသည်မှာ မနေ့က ထမင်းစားခန်းထဲတွင် လှလှမွန်ကို အပီအပြင် ကိုင်ပြီး နမ်းခဲ့သော်လည်း လှလှမွန်သည် အကြောက်အကန် ငြင်းဆန်ခဲ့ခြင်း မရှိသဖြင့် လုပ်လျှင် ရနိူင်သည်ဟု။ သို့သော် ထွန်းကျော် အတွေးအာရုံများက သင့်တော်ခြင်း ရှိ မရှိကို စဉ်းစားကာ တွေဝေနေစဉ် … “အစ်ကို ထွန်းကျော် ..” “ဟင် ..” ထွန်းကျော်သည် အရှည်ပေ (၂၀) ခန့်စီရှိ သစ်ခွဲသားပုံကြားတွင် ခွဲသားဆိုဒ်များကို အကြမ်းအဖျင်း တွက်နေစဉ်တွင် ခေါ်သံကြားသဖြင့် လှည့်အကြည့်တွင် သူ့နောက်နားတွင် ပြုံးပြုံးလေး ရပ်နေသော လှလှမွန်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ စောစောကတင် သူမအကြောင်းကို စဉ်းစားနေတုန်းရှိသေး အခုချက်ချင်း ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် သူ့ရှေ့သို့ လှလှမွန် ရောက်လာချေပြီ။

ထွန်းကျော်သည် ဘေးတစ်ဝိုက်ကို မျက်စိဝေ့ကြည့်လိုက်တော့ တစ်ခြား မည်သူ့ကိုမျှ မတွေ့ရ။ ထို့အပြင် မြင့်မားလှသော သစ်ခွဲသားပုံကြီးက သူတို့နှစ်ဦးအား လွှမ်းခြုံပေးထားသလိုတောင် ဖြစ်နေသေးသည်။ ထွန်းကျော်သည် ဘာကိုမှ စဉ်းစားမနေတော့ပါ၊ လှလှမွန်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဆတ်ကနဲသူ့ရင်ခွင် အတွင်းသို့ ရောက်အောင် ဆွဲသွင်းလိုက်ပြီးနောက် သူမမျက်နှာအနှံ့ အငမ်းမရ နမ်းလေတော့သည်။ လှလှမွန်ကလည်း မျက်လွှာလေးချရင်း သူမ၏ မျက်နှာလေးကို အလိုက်သင့် မော့ပေးထားလေသည်။ ထွန်းကျော်သည် မျက်နှာမှသည် တစ်ဆင့်တက်ကာ လုံးလုံးဖူးကာ အာနေသော လှလှမွန်၏ နှုတ်ခမ်းလေးကို ဆွဲစုပ်ပြီး နမ်းလေတော့သည်။ လှလှမွန်၏ ကိုယ်လုံးလေးသည် တစ်ချက်မျှ တွန့်တက်သွားပြီးနောက် ထွန်းကျော်၏ ကိုယ်လုံးကြီးအား တင်းကြပ်စွာ ပွေ့ဖက်လိုက်သည်။ တစ်ခဏ အတွင်းမှာပင် လှလှမွန်၏ တုန့်ပြန်သော အနမ်းများက ထွန်းကျော်၏ နှုတ်ခမ်းများဆီသို့ ကျရောက်လာသည်။ 

တစ်ဖြေးဖြေးနှင့် သူတို့နှစ်ဦးလုံး၏ ခန္ဓာကိုယ် အတွင်းရှိ သွေးသားများသည် တရှိန်းရှိန်း တဖိန်းဖိန်းဖြစ်ကာ ထကြွလာနေပြီ ဖြစ်သည်။ အတန်ကြာသည့် အနမ်းသံသရာ အဆုံးဝယ် ထွန်းကျော်သည် စုပ်နမ်းနေသော သူ့နှုတ်ခမ်းများကို ခွါလိုက်ပြီးနောက် နောက်သို့ ခြေတစ်လှမ်း ဆုတ်လိုက်လေသည်။ လှလှမွန်သည် နားလည်ရ ခက်စွာဖြင့် သူမ၏ လက်များကို ထွန်းကျော်၏ ကိုယ်ပေါ်မှ ဖယ်ခွာလိုက်ရသည်။ ထို့နောက် ထွန်းကျော်၏ ညာဖက်လက်သည် လှလှမွန်၏ ပေါင်ရင်းဆီသို့ လှမ်းလိုက်သော အခါတွင်မှ လှလှမွန်သည် ကသောကမျော မျက်လွှာချလိုက်ပြီး ကျေနပ်ပြုံးလေးတစ်ပွင့် သူမမျက်နှာပေါ်တွင် ပေါ် လာလေသည်။ ထွန်းကျော်သည် သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် လှလှမွန်၏ စောက်ဖုတ်ကို ထိကပ်လိုက်သည်။ 

လှလှမွန်၏ ခါးသည် ဆတ်ကနဲ တွန့်သွားရာ စောက်ဖုတ်နှင့် လက်ဖဝါးသည် ယခုအခါ ပီပီပြင်ပြင်ကြီးကို ထိကပ်မိတော့သည်။ ထမီအပေါ် မှ ကိုင်ရသည် ဖြစ်သော်လည်း အလွန်တစ်ရာမှပင် နူးညံ့ကာ အိဖေါင်းနေသော စောက်ပတ်ကြီးကြောင့် လှလှမွန် စိတ်ပါနေပြီဆိုသည်ကို ထွန်းကျော် သိလိုက်သည်။ ထွန်းကျော်သည် သူ့လက်ဖြင့် ဖွဖွလေး ဆုပ်လိုက် နယ်လိုက် ကလိပေးနေတော့သည်။ လှလှမွန်၏ ကိုယ်လုံးလေးသည် တလှုပ်လှုပ် ဖြစ်သွားရသဖြင့် ထွန်းကျော်သည် သူ၏ ဘယ်လက်ဖြင့် လှလှမွန်၏ ပခုံးလေးအား ငြင်သာစွာဖက်ပြီး ထိန်းပေးလိုက်သည်။ ထွန်းကျော်၏ လက်များသည် သူမ၏ စောက်ဖုတ်အား ဆုတ်နယ် ဖျစ်ညှစ်ရုံသာမက သူမ၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ လက်ဖျား ထိုးသွင်းကာ ရှေ့တိုးနောက်ငင် ပွတ်ပေးနေပြီ ဖြစ်သည်။ လှလှမွန် ပေါင်နှစ်လုံးသည် တဖြည်းဖြည်း ဟသည်ထက် ဟလာနေပြီး သူမ၏ အဖုတ်ကို သိသိသာသာပင် ထွန်းကျော်၏ လက်ဆီသို့ ဖိကပ်ပေးထားသည်။

လှလှမွန်သည် ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းကို တိုးတိုးလေး ချလိုက်ပြီးနောက် “အစ်ကို ထွန်းကျော် .. လူတွေ မြင်ကုန်ဦးမယ်နော် ..” ဟု တိုးတိုးလေး သတိပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် လှလှမွန် ဘေးဘီအား အတန်ကြာအောင် အကဲခတ်လိုက်ပြီး ထွန်းကျော်၏ ကိုယ်ကိုလှမ်းကာ ဖက်လိုက်ပြီး သူမမေးစေ့လေးကို ထွန်းကျော်၏ ပခုံးထက်တွင် မှေးကာ မျက်လုံးများကို စုံမှိတ်ပြီး စိတ်လှုပ်ရှားစွာဖြင့် စောင့်နေလေသည်။ ထွန်းကျော် သည် လှလှမွန်၏ ထမီလေးကို တဖြည်းဖြည်းချင်း မတင်လာရာ ဖြူဖွေးဥနေသော ခြေသလုံးသား၊ ဖြောင့်စင်းကျစ်လစ်သော ပေါင်တံ တို့မှာ ဝင်းဝင်းပပ ပေါ်ထွက်လာလေသည်။ ထွန်းကျော်သည် လှလှမွန်၏ ထမီကို ခါးသို့ရောက်သည်အထိ လှန်တင်လိုက်လေသည်။ ထိုအခါတွင် ပင်တီအနီရောင်လေးသည် ဖြူသော အသားနှင့် ဟပ်လျက် ကားစွင့်တင်းအိသော တင်သားတို့ကို မလုံတလုံသာ ဖုံးနိုင်လေသည်။ ထွန်းကျော်၏ လက်တို့သည် လျင်မြန်စွာပင် လှလှမွန်၏ ဖင်သားကြီးများကို ပင်တီပေါ်မှနေကာ ပွတ်နယ် ဆုပ်ကိုင်ပေးတော့သည်။ ဖင်သားတို့နှင့် တိုက်ရိုက် ထိတွေ့ခွင့် မရသောကြောင့် ထွန်းကျော်သည် လှလှမွန်၏ ပင်တီများကို အတွင်းသို့ လိပ်လိုက်လေသည်။ ထိုအခါတွင် လှလှမွန်၏ အယ်နေသာ ဖင်သားတို့မှာ ဝင်းဝင်းပြောင်ပြောင်နှင့်ထွက်လာလေသည်။ ထွန်းကျော်သည် တင်းကကာ အိစက်လှသော လှလှမွန်၏ ဖင်တုံးကြီးများကို အရသာခံကာ ဖြည်းညှင်းစွာပင် ပွတ်တော့သည်။ 

သူ၏ တောင်မတ်နေပြီ ဖြစ်သော ငပဲသည်လည်း လှလှမွန်၏ အဖုတ်အပေါ်နားကို ပင်တီပေါ်မှ ထောက်မိနေပြီ ဖြစ်သည်။ ပုဆိုးနှင့် ပင်တီ ခံနေသော်လည်း အားကောင်းမောင်းသန်ဖြစ်သော ငပဲ သည် ငေါ့ကနဲ ငေါ့ကနဲ အတင်းရုန်းနေလေရာ လှလှမွန်အဖို့ အကြိုက်တွေ့နေရလေသည်။ ထွန်ကျော်သည် သူ၏လက်များကို တင်သားဆီပေါ်မှ အရှေ့ဖက် စောက်ဖုတ်ရှိရာသို့ လှမ်းလိုက်သည်။ အရှေ့ဖက်တွင်လည်း ပင်တီကို အတွင်းသို့ လိပ်လိုက်ပြန်သည်။ ထွန်းကျော် သည် ပင်တီလိပ်ထားသဖြင့် မပေါ့်တပေါ် ဖြစ်နေသော လှလှမွန်၏ စောက်ဖုတ်ကို လက်ခလယ်ဖြင့် အသာကလိလေသည်။ လှလှမွန်၏ ဒူးများသည် မခိုင်ချင်တော့၊ လူကို မရွရွအောင် လုပ်နေသာ ထွန်းကျော်၏ အပွတ်အသပ် အချော့အမြူများကြောင့် အဖုတ်မှာလည်း စိုစွတ်စွတ် ဖြစ်လာချေပြီ။

အခုချိန် သူမ အလိုလား အတောင့်တဆုံးမှာ ထွန်းကျော်၏ ထောင်မတ်ကာ တုတ်ရှည်နေသော လီး၊ သူမ၏ အဖုတ်အပေါ်ဖက်ကို ပူနွေးစွာဖြင့် ဖိထောက်ထားသော တလှုပ်လှုပ် ဖြစ်နေသော လီး၊ သို့သော် မိန်းမသားလည်း ဖြစ်သည့်အပြင် ထွန်းကျော် နှင့် အလုပ်ရှင်လို ဖြစ်နေရသည်မို့ ပါးစပ်က ထုတ်မပြောသာပဲ စိတ်ထဲမှသာ အားမလို အားမရ ဖြစ်နေမိရတော့သည်။ ဒါပေမဲ့လည်း ထွန်းကျော်သည် သူမ၏ စောက်ဖုတ်ကို လက်နှင့် ကလိနေသဖြင့် အထိုက်အလျောက်တော့ အာသာပြေသလို ဖြစ်နေသည်။ ထို့ကြောင့် ထွန်းကျော်ကို ဖိကာမှီလိုက်ရင်း ထွန်းကျော်၏ လက် လွတ်လွတ်လပ်လပ် လှုပ်ရှားနိူင်ရန် သူမ၏ ပေါင်များကို ကားပေးလိုက်သည်။ ထွန်းကျော်၏ လက်ခလယ်သည် သူမ၏ အခေါင်းထဲသို့ ဖြည်ညင်းစွာ ဝင်လာလေသည်။

ထွန်းကျော်သည် သူ့လက်ကို ထုတ်ချည် သွင်းချည်ဖြင့် လှုပ်ပေးလိုက်သောအခါတွင် အရည်ကြည်တို့သည် စိုစိစိဖြင့် ထွန်းကျော်၏ လက်ခလယ်တွင် ကပ်ပါလာသည်။ ထွန်းကျော် သည် သူ၏ လက်မနှင့် စောက်စေ့ကို ရှာလေသည်။ ဘုထနေသော အငုတ်လေးကို တွေ့သောအခါ သူ့လက်မနှင့် လက်ညှိုးကြားတွင် ထားကာ ဖြည်းညှင်းစွာ ပွတ်ချေပေးလိုက်သည်။ လှလှမွန်သည် တဆတ်ဆတ်နှင့် တုန်နေပြီး သူမ၏ နှုတ်မှလည်း မသဲမကွဲ တီးတိုး ရေရွတ်သံများ ထွက်ပေးနေသည်။ သူမ၏ လက်တစ်ဖက်သည် သူမ နှင့် ထွန်းကျော် အကြားတွင်ရှိသော ထောင်မတ်နေသော လီးကြီးဆီသို့ လှမ်းလိုက်လေသည်။ ထွန်းကျော်သည် သူမ၏ နူးညံ့လှသော အတွေ့ကို ပုဆိုးခံနေသော်လည်း ကောင်းစွာ ခံစားလိုက်ရသည်။ လှလှမွန် အဖို့လည်း လီးကြီး၏ ပူနွေးနေသော ဓါတ်ကို ပုဆိုးပေါ်မှ အုပ်ကိုင်ထားရသော်လည်း သိနေသည့်အပြင် သူမလက်နှင့် ဆုပ်ကိုင်လိုက်သောအခါတွင် ငေ့ါကနဲ ငေါ့ကနဲ တောင်ကာနေရာ သူမ၏ စိတ်အစုံကို ပိုမိုကြွစေလေသည်။

နှစ်ယောက်သား အခြားတစ်ယောက်၏ အင်္ဂါကို အခြားတစ်ယောက်က ဆွပေးရင်း အရှိန်တော်တော် ရလာနေကြပြီ။ နှစ်ယောက်စလုံး၏ အသက်ရှုသံများသည် တရှုးရှုးဖြင့် ပြင်းထန်လာကြသည်။ ထွန်းကျော်သည် သူ့လက်များကို လှလှမွန်ဆီမှ ခဏဖယ်ကာ သူ့လုံချည်ကို ကွင်းလုံးကျွတ် ချွတ်ချရန် အတွက် ခါးပုံစကို ဖြည်ရန်အလုပ် .. “ဆရာထွန်း … ဆရာထွန်း ..” ခပ်ကျယ်ကျယ် အော်ခေါ်သံ တစ်ခုက သစ်ခွဲသားများ အပုံတစ်ဖက်မှ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ထို့ကြောင့် ထွန်းကျော်သည် လုံချည်ကို ပြန်ပြင်ဝတ်လိုက်ပြီး ထောင်မတ်နေသော သူ့ငပဲ ယကိုလည်း ငြိမ်ကျသွားစေရန် အတင်းပင် လက်ဖြင့် ချိုးနှိမ်နေရသည်။ လှလှမွန်သည်လည်း လိပ်နေသော သူမ၏ ပင်တီကို ပြန်ပြင်ရန်ပင် အချိန်မရတော့သဖြင့် ခါးအထိ လန်တက်နေသော သူမ၏ ထမီကို အလျင်အမြန်ပင် ဆွဲချလိုက်သည်။ သူမသည် ကတုံကယင်ဖြစ်ကာ မျက်လုံး အပြူးသားနှင့် ဖြစ်နေလေသည်။ ထွန်းကျော်သည် အသံခပ်တိုးတိုးဖြင့် “အစ်ကို အရင် ထွက်တွေ့လိုက်မယ် .. ဒီမှာပဲ နေခဲ့ပြီး အရိပ်အချည် ကြည့်ပြီးမှ ထွက်လာခဲ့နော် …” ထွန်းကျော် သည် သစ်ပုံကြားမှ ထွက်လိုက်သော အခါတွင် သစ်စက်မှ အလုပ်သမားလေးကို တွေ့လိုက်ရသည်။

“ဆရာ .. သစ်ဝယ်မယ့် လူတွေ ရောက်နေတယ် ..” “အေး အေး ဟုတ်ပြီ .. သွားကြတာပေါ့ကွာ ..”ဟုပြောရင်း ဝယ်သူဆီသို့ ထွန်းကျော် ထွက်ခဲ့တော့သည်။ ထွန်းကျော် နှင့် လှလှမွန်တို့ ကံဆိုးသည်ဟုပင် ပြောရမည်။ ထိုနေ့ကျမှာပင် ဝယ်သူများလှသည်။ ထို့ကြောင့် ထွန်းကျော်ရော လှလှမွန်ရော ကိုယ်စီကိုယ်စီ အလုပ်ရှုပ်နေကြသည်။ ညနေပိုင်း အလုပ်သိမ်းခါနီးတွင် သစ်စက်သို့ နယ်မှလာသော သစ်ကုန်သယ်များ ရောက်လာကြသည်။ ရင်းနှီးနေသော လုပ်ငန်းရှင်များ ဖြစ်နေသဖြင့် ထွန်းကျော် ညစာ လိုက်ကျွေးဖို့ ဖြစ်လာပြန်သည်။ သို့ဖြစ်၍ ဆိုင်သိမ်းပြီးနောက် လှလှမွန်သည် အိမ်သို့ပြန်ကာ ထွန်းကျော်သည် ကုန်သယ်များနှင့် အတူ စားသောက်ဆိုင် တစ်ခုတွင် သောက်စားကာဖြင့် ဧည့်ခံခဲ့သည်။ ယခု ထွန်းကျော် အိမ်သို့ ပြန်ရောက်တော့ ည(၁၀)နာရီ ကျော်နေပြီ။ တစ်အိမ်လုံး မှောင်မည်းနေသော်လည်း ဧည့်ခန်းမီးလင်းနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် တစ်ယောက်ယောက်တော့ သူ့အား စောင့်နေသည်ကို သိလိုက်ရသည်။ အဖြစ်နိုင်ဆုံးကတော့ လှလှမွန်ပင်။ ထွန်းကျော်သည် သံဘာဂျာ တံခါးတွင် ခတ်ထားသော သော့ခလောက်ကို ခပ်ဖြည်းဖြည်းပင် ဘာဂျာတံခါးနှင့် ရိုက်လျက် သူရောက်ပြီ ဖြစ်ကြောင်း ဧည့်ခန်းတွင်းရှိ စောင့်နေသူအား သိစေလိုက်သည်။ ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် လာပြီ လာပြီဟု ခပ်အုပ်အုပ် ပြန်ဖြေလိုက်သော အသံကို ကြားလိုက်ရသည်။

တံခါးဆီသို့ သော့လာဖွင်းပေးသူမှာ လှလှမွန် မဟုတ်ဘဲ ဦးမောင်ကြီး၏ သမီး အကြီးဆုံး အပျိုကြီး ဆရာမ မခင်စိန် ဖြစ်နေလေသည်။ ထွန်းကျော်သည် အနည်းငယ် အံ့အားသင့်သွားသည်။ သို့သော် ထွန်းကျော်သည် မည်သို့မျှ မပြောဘဲ တံခါးဘောင်ကို ကိုင်ကာ အိမ်တွင်းသို့ လှမ်းဝင်လိုက်သည်။ သို့သော်လည်း သောက်ထားသည့်အရှိန်ကြောင့် ဘောင်ကို ကိုင်ထားသော်လည်း ထွန်းကျော်၏ ကိုယ်ကြီးသည် ယိမ်းကာ ယိုင်ကာ ဖြစ်နေသည်။ “အို .. အို ..” ခင်ခင်စိန်သည် သူမ၏ မျက်စိရှေ့တွင် ယိမ်းထိုးနေသော ထွန်းကျော်ကို မည်သို့လုပ်ပေးရမည် မသိသဖြင့် ခပ်အုပ်အုပ်အော်ကာ ကြည့်နေသည်။ တခဏမှာပင် ခင်ခင်စိန်၏ လက်သည် ထွန်းကျော်၏ လက်မောင်းကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း အနည်းငယ် ထိန်းပေးလိုက်သည်။ ထွန်းကျော်ဆီမှ ခပ်သင်းသင်း ပျံ့လွှင့်လာသော အရက်နံ့ကြောင့် ခင်ခင်စိန် နှာခေါင်း ရှုံလိုက်မိသည်။ ထွန်းကျော်သည် အတွင်းတံခါးဘောင်ကို ကိုင်ကာ ရပ်နေဆဲ။ အိမ်ခန်းအတွင်းသို့ ဆက်ကာ လျှောက်သွားမည့် ဟန်မပြ။ ထို့ကြောင့် ခင်ခင်စိန်သည် တံခါးကို ပိတ်ကာ သော့များကို သေချာစွာ ခတ်လေသည်။ ထို့နောက် ထွန်းကျော်ကို တွဲပြီး ဧည့်ခန်းဘက်သို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။

ထိုသို့သွားရင်း ထွန်းကျော်၏ ကိုယ်သည် လဲကျတော့မတတ် ယိုင်ကနဲ ဖြစ်သွားရာ ခင်ခင်စိန် သည် ထွန်းကျော်၏ ကိုယ်ကို အတင်းပင် ဆွဲထားရသည်။ ထိုအခါ ထွန်းကျော်၏ ကိုယ်သည် ခင်ခင်စိန်ဖက်သို့ အလိုက်သင့် ပြန်ပါလာပြီး ထွန်းကျော်၏ လက်တစ်ဖက်သည် ခင်ခင်စိန်၏ ခါးလေးကို ဆွဲယူကာ ဖက်လိုက်လေသည်။ ခင်ခင်စိန်၏ ကိုယ်လုံးလေးသည် ဆတ်ကနဲ တုန်သွားလေသည်။ “မ ..မ စိန် .. ဆော ဆော ရီးနော် ..” “အင်း .. အင်း ..” မြန်မြန် အိပ်ခန်းတွင်းသို့ ရောက်လျင်ပြီးရောဟု သဘောပိုက်ကာ ခင်ခင်စိန်သည် ထွန်းကျော်၏ ကိုယ်ကြီးကို အောင့်အီးကာတွဲပြီး သူ့အိပ်ခန်းရှိရာဖက်သို့ ခပ်သွက်သွက် လှမ်းလေသည်။ ထွန်းကျော်၏ အိပ်ခန်း တံခါးကို ဖွင့်ပြီးနောက် အိပ်ခန်း မီးခလုတ်ကို ခင်ခင်စိန်လက်နှင့် စမ်းနေစဉ်မှာပင် သန်လှသော တံခါးပတ္တာကြောင့် အိပ်ခန်းတံခါးသည် ပြန်ပိတ်သွားလေသည်။

မူးသာ မူးနေသော်လည်း သကောင့်သား ထွန်းကျော်၏ လက်များသည် ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် တံခါးအား ဂျက်ထိုးလိုက်သည်။ ခင်ခင်စိန်ကား ထိုအဖြစ်အပျက်များကို မသိသေး။ အမှောင်ထဲတွင် အိပ်ခန်း မီးခလုတ်ကိုသာ လက်ဖြင့်စမ်းကာ ရှာနေဆဲ။ ခလုတ်ကို ရှာတွေ့ပြီး မီးဖွင့်ပြီးသော အခါတွင် ခင်ခင်စိန်၏ လက်တို့သည် ထွန်းကျော်ထံသို့ ပြန်ရောက်လာပြီး တဖန်ပြန်တွဲကာ ရှေ့မလှမ်းမကမ်းတွင်ရှိသော ကုတင်ဆီသို့ ပို့ပေးလေသည်။

ကုတင်ဘေးကို ကပ်မိသောအခါ ထွန်းကျော်သည် ကုတင်ပေါ်သို့ လှဲချလိုက်လေသည်။ သို့သော် ထွန်းကျော်၏ လက်သည် ခင်ခင်စိန်၏ ခါးကို ဖက်ထားမြဲ ဖြစ်သောကြောင့် ခင်ခင်စိန်၏ ကိုယ်လုံးလေးသည်လည်း ထွန်းကျော်၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်၍ ကျလာလေသည်။ “ဟင် .. အို .. ဘယ်လို …” မှန်ပါသည်။ ထွန်းကျော် သည် အချိန်ဆွဲမနေတော့ပဲ ခင်ခင်စိန်၏ နှုတ်ခမ်းအစုံကို ဆွဲယူကာ စုပ်နမ်းလိုက်တော့ အပျိုကြီး ခင်ခင်စိန်၏ ရင်ထဲတွင် တုန်ခါသွားရလေသည်။ ပြီးတော့မှ ရုန်းကုန်ရန် သတိဝင်လာပြီး ရုန်းသော်လည်း သန်မာလှသော ထွန်းကျော်၏ လက်များကြားဝယ် စပါးကြီးမြွေ၏ ရစ်ပတ်ခြင်းကို ခံရသော သားကောင်ကဲ့သို့ ရုန်း၍ မလွတ်နိုင်တော့ချေ။ထို့ပြင် သူမက ရုန်းလေလေ ပုဆိုးတွင်းမှ ထွန်းကျော်၏ ပူနွေးကာ ထောင်မတ်နေသော လီးတန်ကြီးသည် သူမ၏ ဆီးစပ်နှင့် စောက်ဖုတ်အုံ တစ်ခုလုံး အနှံ့ကို ပိုပြီးထိတွေ့လေလေ ဖြစ်နေသည်။ တစ်ခါမှ မကြုံဖူးသော အတွေ့ကြောင့် ခင်ခင်စိန်သည် ဒိန်းတလိန်းတိန်း နတ်ဖမ်းခံရသကဲ့သို့ ဖြစ်သွားပြီး ရင်ထဲတွင် နုံးချိကာ တဖြည်းဖြည်းချင်း ငြိမ်ကျသွားလေသည်။

မိန်းမကျမ်းကျေသော ထွန်းအောင် သိလိုက်ပြီ။ ထို့ကြောင့် ခင်ခင်စိန်၏ ကိုယ်ကို ချုပ်နှောင်ထားသော သူ့လက်များကို ခင်ခင်စိန်၏ တင်ဆုံကြီးရှိရာသို့ ရွှေ့ကာ ဖြည်းဖြည်းတဖုံ အနည်းငယ် အားစိုက်ကာ တစ်မျိုးဖြင့် ဆုပ်ကာလည်းကောင်း၊ နယ်ကာလည်းကောင်း၊ ဖျစ်ကာညှစ်ကာဖြင့်လည်းကောင်း ခင်ခင်စိန်၏ ဖင်သားကြီးများကို သုံးသပ် ကိုင်တွယ်ရင်း ကာမခလုတ်ကို စဖွင့်နေပြီ ဖြစ်သည်။ ခင်ခင်စိန်၏ အသက်ရှုသံများသည်လည်း ပြင်းထန်လာနေပြီ။ ထွန်းကျော်သည် ခင်ခင်စိန်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ပက်လက်လှန်ကာ အိပ်ယာပေါ်သို့ လှဲချလိုက်လေသည်။ တစ်ပြိုက်နက်တည်းလိုပင် သူမ၏ ထမီကို ဆွဲလှန်ကာ တင်လိုက်သည်။

“မောင် မောင်ထွန်း .. မလုပ်ရဘူး .. အို .. ဟာ .. ဟင့် ဟင့် ..” ခင်ခင်စိန်၏ ထမီလန်တက်သွားစဉ်မှာပင် ထွန်းကျော်၏ လက်က သူမ၏ စောက်ပတ်အုံလေးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်လေသည်။ ထူထူထပ်ထပ် ဖြစ်နေသော အမွှေးတွေအောက်မှာ ရှိလင့်ကစား သူမ၏ စောက်ဖုတ်သည် ဖေါင်းကားကာ နူးညံ့နေသည်။ ထွန်းကျော်၏ လက်ညှိုးဖျားလေးက စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းထဲသို့ အဖျားလေးမျှသာ ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး စောက်စေ့ရှိမည်ဟု ထင်ရသော နေရာနားသို့ မှန်းဆပြီး လက်ညှိုးကို ကော်တင်လိုက်လေသည်။

“အမေ့ .. ဟင့် .. ကျွတ် ကျွတ် ..” ခင်ခင်စိန် တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်ခါသွားရလေသည်။ မတုန် ခံနိူင်ရိုးလား၊ ရသာဖူး ဆိုသည်မှာ မိန်းမတို့၏ ကာမတံခါးကို ဖွင့်ရန် အထွဋ်အခေါင်အချုပ်ပင် မဟုတ်လော။ ထွန်းကျော် ဆက်ပြီး ကလိလေသော အခါတွင် စောက်ရည်များသည် တဖြည်းဖြည်းချင်း အခေါင်းဝတွင် စိုစွတ်ကာ လာနေသည်။ ခင်ခင်စိန်၏ ရသာဖူးသည် ပတ္တမြားသွေးရောင်ဖြင့် ယခုဆိုလျှင် သိသိသာသာကြီးကိုပင် စူထွက်ကာ လာနေသည်။ မနေနိုင်တော့သော ထွန်းကျော်သည် ထိုငေါက်တောက်လေး ဖြစ်နေသော အစိကို သူ၏ ပါးစပ်ဖြင့် ငုံကာ အသာအယာ စုပ်သွင်းလိုက်သေသည်။ “ရှုး ရှလူး ရှလူး … အို အို … အား ..” ခင်ခင်စိန် တစ်ယောက် ဖြတ်ဖြတ်လူးကာ မျက်လုံးထဲတွင် မီးပွင့်သွားလေသည်။ ဆရာမပီပီ အရှက်အကြောက် ကြီးမားလှပေရာ ထွန်းကျော်၏ လုပ်ရပ်သည် သူမစိတ်ကူးနှင့်တောင် တွေးမကြည့်ခဲ့ဖူးချေ။ ထို့ကြောင့်လည်း အတင်းပင် ကုန်းရုံးထကာ “မောင်ထွန်း .. ငရဲတွေ ကြီးကုန်ပါ့မယ်ကွယ် .. တော်ပြီ တော်ပြီ အခုရပ် ..” အပျိုကြီးက အကြောက်အကန် ပြောလာသောအခါတွင် ထွန်းကျော်သည် ပါးစပ်နားသို့ ရောက်လာပြီဖြစ်သော ဝက်သားတုံးကြီး မစားလိုက်ရပဲ လွတ်သွားမည် စိုးသဖြင့် သူးပါးစပ်ကို သူမ၏ စောက်ဖုတ်ဆီမှ ခွါပြီးနောက် ခင်ခင်စိန်ကို ကုတင်ပေါ်သို့ ဖြေးညှင်းစွာ ပြန်တွန်းပြီး လှဲလိုက်လေသည်။ ပြီးနောက် စိုစွတ်နေပြီ ဖြစ်သော ခင်ခင်စိန်၏ အခေါင်းအတွင်းသို့ သူ၏ လီးကြီးကို ဖြေးညှင်းစွာဖြင့် ဒစ်မြုပ်ယုံ သွင်းလိုက်လေသည်။

ပူနွေးပြီး မာတောင်နေသော ထွန်းကျော်၏ လီးကြီးထိပ်မှ ခမောက်ပုံစံ အော်လံပြဲ ဒစ်ကြီးသည် အရည်ကြည်များဖြင့် စိုစွတ်ကာ နူးညံ့ချောမွှေ့နေသော ခင်ခင်စိန်၏ ရဲပတောင်းခတ်နေသာ စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားများကို ဖြည်းညှင်းစွာ ပွတ်တိုက်ပြီး ဝင်သွားလေသည်။ “အင် .. ရှီး ကျွတ် ကျွတ် .. အွန်း ..” ခင်ခင်စိန် အရမ်းကို ငံ့လင့်နေမိပြီ ဖြစ်သည်။ သူ၏ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို တတ်နိူင်သမျှ ကားကာ နောက်ထပ် ဝင်လာမည့် ပူနွေးသော အချောင်းကို စောင့်မျှော်နေမိသည်။ ခက်နေသည်ကား ထွန်းကျော်။ သူ၏ ဒစ်မြုပ်ယုံ သွင်းထားသော လီးကို ဆက်မထည့်ပဲ ဒီအတိုင်းပင် စိမ်ထားသည်။ ပြီးတော့ သူ့လက်တွေက ခင်ခင်စိန်၏ အင်္ကျီကြယ်သီးများကို ဇိမ်ဆွဲကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖြုတ်နေလေသည်။ အောက်မှနေပြီး တော်တော် ခံစားနေရပြီ ဖြစ်သော ခင်ခင်စိန်သည် စိတ်မရှည်နိုင်စွာဖြင့် ဝိုင်းကူညီပြီး ချွတ်ပေးနေလေသည်။ ဖွံ့ထွားဆူဖြိုးလေသော ခင်ခင်စိန်၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးသည် ဖြူဖွေးဝင်းပစွာ ထွက်လာပြီ ဖြစ်သည်။ လီးဒစ်ကို စိမ်ထားရင်းပင် ထွန်းကျော်သည် ခင်ခင်စိန်၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဆုပ်နယ်ကာ နို့သီးခေါင်းများပါမကျန် သူ၏ လက်မ နှင့် လက်ညှိုးကြားတွင် လှိမ့်ချေကာပေးနေလေသည်။

လီးတန်ကြီးကိုကား ထပ်သွင်းခြင်း မရှိပဲ တငေါ့ငေါ့ ဖြစ်သွားအောင် ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တောင်ပေးလိုက်သည်။ ခင်ခင်စိန်၏ စောက်ခေါင်းတွင်းမှ အရည်ကြည်တို့ကား ရေတံခွန်စီးသကဲ့သို့ တသွင်သွင် ထွက်ကျလာလေသည်။ ခင်ခင်စိန်ကား အတော်လေးကိုပင် ခံစားရ ခက်နေချေပြီ။ ထို့ကြောင့်လည်း အောက်မှနေကာ တဟင်းဟင်း တအင်းအင်းလုပ်ကာ အသံနေ အသံထားဖြင့် လုပ်ရန် အချက်ပေးသည်။ သို့သော် ထွန်းကျော်က မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ နို့ကြီးများနှင့်သာ နပမ်းလုံးနေသည်။ မည်သို့မျှ တောင့်မခံနိုင်တော့သည့် အဆုံးမှာတော့ “မောင်ထွန်း .. အင်း ဟင်း ဟင်း .. မမကို ထပ်ပြီး မနှိပ်စက်ချင်ပါနဲ့တော့ … လုပ်စရာရှိတာ လုပ်တော့လေကွယ် ..” ထိုကဲ့သို့ ခင်ခင်စိန်သည် မပီဝါးတဝါး နှုတ်မှဖွင့်ဆိုကာ တောင်းဆိုပါသော်လည်း မရ။ ထွန်းကျော် သည် ခဏမျှကြာသည်အထိ နေမြဲအတိုင်း ဆက်လုပ်နေရာ ခင်ခင်စိန်သည် ကျောလေး ကော့တက်လာလိုက်၊ ခါးလေး ကော့တက်လာလိုက်ဖြင့် အရမ်းဟော့နေပြီ ဖြစ်သည်။ သူမ၏ စင်းသော ပေါင်နှစ်ချောင်းမှာလည်း အငြိမ်မနေနိူင်တော့ပဲ စုလိုက် ကားလိုက်ဖြင့် ထွန်းကျော်၏ လိုးချက်ကို စောင့်မျှော်ကာနေပေပြီ။

“ဗျစ် .. ပတစ် ပတစ် .. စွတ် ဖွပ် .. အမလေး လေး ဟင်း ဟင်း ဟင်း .. ဘုန်း ..” ထွန်းကျော်သည် ကျန်နေသော လီးတန်ကြီးကို တစ်ခါတည်း ဆောင့်ကာ အဆုံးထိ သွင်းချလိုက်လေသည်။ အောက်မှနေသော ခင်ခင်စိန်၏ ကိုယ်လုံးလေးသည် ထွန်းကျော်၏ လဒစ် နှင့် သူမ၏ သားအိမ်အ၀တို့ တိုက်မိလေသော အခါတွင် သူမ၏ ဖင်သားကြီးများသည် အိပ်ယာပေါ်မှ တစ်တောင်ခန့် ကြွသွားပြီးနောက် ဘုန်းကနဲ မွှေ့ယာပေါ်သို့ ပြန်ကျသွားခြင်း ဖြစ်သည်။ စောက်ခေါင်းထဲတွင် ကျဉ်ပြီး စိမ့်တက်လာသည်မှာလည်း ပုရွက်ဆိတ် တစ်သောင်းခန့် သူမ၏ အဖုတ်အတွင်းသို့ တရွရွ စီတန်းပြီး ဖြတ်သန်းသွားသည့်နှယ် ခံစားနေရသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ ထွန်းကျော်သည် သူမ၏ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို စုလိုက်ပြီး သူ၏ ညာဖက် ပခုံးပေါ်သို့ အလိုက်သင့် တင်လိုက်လေသည်။ ထိုအခါ ခင်ခင်စိန်၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းသည် ပူးသွားပြီး သူမ၏ ပေါင်များကိုလည်း စေ့သလို ဖြစ်သွားသည်။ ထို့ကြောင့် ခင်ခင်စိန်၏ စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းများသည်လည်း စေ့သွားပြီး အတွင်း အပြင် စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားများသည် ထွန်းကျော်၏ လီးတန်ကြီးကို ရစ်ပတ်ငုံထားသလို ဖြစ်သွားလေသည်။

ထွန်းကျော်သည် အပျိုးကြီမမ၏ တင်းကြပ် စီးပိုင်သော စောက်ဖုတ်ညှစ်အားကြောင့် မေးကြောကြီးများ ထောင်လာကာ အံကိုကြိတ်ထားရလေသည်။ “ဇွိ .. စွပ် .. ဖုန်း .. အို အွန်း .. ဗလစ် .. ဗျိ .. ပလပ် .. ဖုန်း .. အား ပလစ် .. ပလစ် .. ရှီး အား ဟား .. ဖုန်း” ထွန်းကျော်သည် သူ့ပခုံးပေါ် တင်ထားသော ခင်ခင်စိန်၏ ပေါင်များကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် တင်းကြပ်စွာ ဖက်လျက် ခါးအားကိုသုံးကာ ခင်ခင်စိန်၏ ကြပ်သော်လည်း အရည်ကြည်များကြောင့် ပိုးသားကဲ့သို့ နူးညံ့ ချောမွှေ့နေသော စောက်ဖုတ် အတွင်းသို့ လိုးဆောင့်တော့သည်။ စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသားများသည် စေ့ထားသောကြောင့် သူ၏ လီးလုံးပတ်လည်ကို ညှစ်ထားသလို ဖြစ်နေသောကြောင့် ထွန်းကျော်မှာ အင်မတန်မှ ထူးကဲလှသော ကာမဂုဏ် အာရုံကို ခံစားနေရသည်။

ထို့ကြောင့် သူ့ခါးအားကို သုံးကာ အားပါပါ ဆောင့်လေသော အခါတွင် သူ၏ ဆီးစပ် နှင့် စေ့ထားသောခင်ခင်စိန်၏ ပေါင်နှစ်ချောင်းတို့ ရိုက်မိသံမှာ တဖုန်းဖုန်း မြည်နေပြီး၊ အိုင်ထွက်လာသော အရည်ကြည် များကြောင့် လီးဝင် လီးထွက် လုပ်လေတိုင်း ထွက်လာသော တဇွိဇွိ၊ တဗျိဗျိ အသံများသည် နှစ်ယောက်လုံး၏ စိတ်ကို ပိုထန်စေလေသည်။ ထိုသို့ ထွန်းကျော်၏ ဆီးစပ်သည် ခင်ခင်စိန် စေ့ထားသော ပေါင်ရင်းတို့ ထိရိုက်မိသောအခါတွင် ဖြူဖွေးကာ ဆူဖြိူး မို့မောက်နေသော ခင်ခင်စိန်၏ နို့နှစ်လုံးသည်လည်း တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ခင်ခင်စိန်၏ မေးစေ့ ရှိရာသို့ အိကနဲ အိကနဲ ဆန်တက်သွားကြလေသည်။ ထိုကဲ့သို့ နို့နှစ်လုံး တတုန်တုန် ဖြစ်နေသည်ကို မြင်ရသော ထွန်းကျော်သည် ပိုမိုနှာကန်လာကာ ခင်ခင်စိန်၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို သူ၏ လက်ဖဝါး နှစ်ခုအတွင်းသို့ မက်မောစွာ စုံကိုင်ပြီးနောက် ကြုံးကာကြုံးကာ လိုးလေတော့သည်။ ထွန်းကျော်သည် နှေးရာမှမြန်၊ မြန်ရာမှပြင်း၊ ပြင်းရာမှ လေးဖျဉ်းတွဲ့တွဲ့ စသည်ဖြင့် စည်းချက်များကို အသွင်အမျိုးမျိုး ပြောင်းပြီး လိုးလေသောအခါ ခင်ခင်စိန်၏ ခေါင်းများသည် ချာချာလည်ကာ မူးမေ့တော့မတတ် ကာမဂုဏ် အာရုံ၏ ဖမ်းစားခြင်းကို ခံရလေသည်။ 

သူမ၏ အသက်ရှုသံများကား ပြင်းထန်ပုံမှာ တစ်မိုင်ခရီးကို မနားတမ်း တရကြမ်း ပြေးလာသော သူကဲ့သို့ပင်။ ထွန်းကျော်၏ လိုးပုံလိုးနည်းမှာ ကောင်းလွန်းလှသဖြင့် သူမ အဖုတ်အတွင်းမှ အရည်ကြည်တို့သည် တရဟောပင် ထပ်မံကာ ထွက်လာလေသည်။ ခင်ခင်စိန်သည် သူမ၏ဖင်ကို တတ်နိူင်သမျှလေထဲသို့ မြှောက်ထားပြီး ထွန်းကျော်၏ မီးပွင့်မတတ် လိုးဆော်ချက်များကို အားပါးတရ ခံယူနေရင်း မည်သို့ ဖြစ်လာသည်မသိ၊ သူမ၏ ကိုယ်ထဲမှ တစ်စုံတစ်ရာသည် အပြင်သို့ ထွက်ချင်နေသည်။ အားပါးတရ ဆောင့်နေသော ထွန်းကျော်၏ လီးတန်ကြီးသည် ဖေါင်ကားတင်းလာပြီး ကာမသွေးများ ဦးနှောက်အတွင်းသို့ ဒလကြမ်း စီးဝင်သည့်အတွက် မျက်ရည်များ ထွက်မတတ် ခံစားနေရသော ဒဏ်ကို မခံနိူင်တော့သောကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံးရှိ အားများကိုညှစ်ကာ အံကို ဖျစ်ဖျစ်မည်အောင်ကြိတ်ရင်း (၁၅) ချက်မျှ ဆောင့်ပြီးသော အခါတွင်

“အမလေး လေး .. မောင် မောင် မောင် ထွန်း .. အို ဟင် ဟင် … အွန် အွန် အို အို အား ..” ဟု ခင်ခင်စိန် သည် တစ်ကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်လာပြီး သူမ၏ စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်း အတွင်းနှင့် အပြင်နံရံများပါ ရှုံ့ကာပွကာဖြင့် လက်များသည်လည်း အိပ်ယာခင်းကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ရင်း သူမ၏ ဆီးစပ်ကို ထွန်းကျော်၏ ဆီးစပ်ရှိရာသို့ ဖိကပ်လိုက်ပြီး ကော့ကာကော့ကာဖြင့် ပြီးဆုံးခြင်းသို့ ရောက်သွားလေသည်။ သူမ၏ စောက်ဖုတ် နံရံများသည်

ရှုံ့ကာပွကာဖြင့် ထွန်းကျော် လီးတန်ပတ်လည် တစ်လျှောက်ကို ညှစ်နေသောအခါတွင် ထွန်းကျော် သည်လည်း ခင်ခင်စိန် ပေါင်များကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် သိုင်းဖက်ရင်း သူ၏ ခါးကို ကော့ကာ ပူနွေးပျစ်ထွေးသော သုတ်ရည်ပူများကို ခင်ခင်စိန်၏ စောက်ဖုတ်အတွင်းသို့ တငေါ့ငေါ့ဖြင့် ပန်းထုတ်နေတော့သည်။

ညနေ သစ်စက်ပိတ်တော့ ထွန်းကျော် သစ်ကုန်သယ်များနှင့် ညစာကျွေးရန် ပါသွားသဖြင့် လှလှမွန်တစ်ယောက်တည်း အိမ်သို့ ပြန်သွားခဲ့သည်။ တစ်ညနေလုံး ထွန်းကျော်ကို မျှော်လင့်နေသော်လည်း ည (၉) နာရီထိုးသည်အထိ ထွန်းကျော် ပြန်မလာသေးသဖြင့် အိပ်ယာပေါ်သို့ တက်လှဲနေလိုက်သည်။ အိမ်ရှေ့တွင်မတော့ မမစိန် သည် ထုံးစံအတိုင်းပင် ကျောင်းသားများ၏ လေ့ကျင့်ခန်း စာအုပ်များကို အမှတ်ဖျက်ရင်း အလုပ်ရှုပ်နေသည်။ လှလှမွန်သည် အိပ်ယာပေါ်တွင် လှဲနေရင်း နေ့ခင်းဖက်က အဖြစ်အပျက်များကို ပြန်ပြောင်းကာစဉ်းစားနေမိသည်။ နေ့ခင်းက သူမ၏ နေ့စဉ် မျှော်လင့် တောင့်တနေခဲ့ရသော ဆန္ဒများ ပြည့်ဝခါနီးမှ အခြေအနေအရ ပျက်ပြားသွားခဲ့ရသည်ကို သူမ၏ စိတ်ထဲတွင် ယခုထက်ထိ တနုံနုံ နှင့် မချင့်မရဲ ဖြစ်လျက်ပင် ရှိနေသေးသည်။ ထွန်းကျော်၏ လိင်တန်ကြီးသည် တကယ့်ကို စံချိန်မီလှသည်။ ဟိုတစ်နေ့ နံနက်ပိုင်း ထမင်းစားခန်းထဲတွင် သူမကို ထွန်းကျော်က နောက်ဖက်မှနေ၍ ဖက်လိုက်စဉ်က (သူမကလည်း မိမိရရ ဖိကပ်ပေးလိုက်စဉ်) ထိတွေ့လိုက်ရသော ထွန်းကျော် ၏ လိင်တန်၊ တစ်ဖန် နေ့လည်က သစ်စက်ထဲတွင် သူမ ၏ လက်ဖြင့် မိမိရရ ပွတ်သပ်ပေးခဲ့သော ငပဲချောင်းကြီးသည် နည်းနည်းနောနောကြီးမဟုတ်။ သူမ စိတ်ထင် (၇) လက်မ လောက်တော့ ရှိမည်။ မာလိုက်သည်မှာလည်း သံချောင်းအလား မှတ်ရသည်။ တစ်ကယ့်ကို မက်လောက်တဲ့ ဟာကြီးပါလား။ 

လှလှမွန် တစ်ယောက် တွေးလေလေ စိတ်ပိုလှုပ်ရှားလေလေ။ သက်ပျင်းမောများကို ချလိုက်ရသည်မှာလည်း ခဏခဏ။ စိတ်လှုပ်ရှားလာသည်နှင့်အမျှ သူမ စောက်ပတ်အတွင်းတွင် ရွစိရွစိ ဖြစ်လာပြီး အစွမ်းကုန် ခံချင်စိတ်တို့ ပေါ်လာသည်မှာလည်း ဘယ်လိုမှ ထိန်းလို့မရအောင်ပင်။ ဒီလို လီးတန်မျိုး နှင့် ကြုံချင်စမ်းလွန်းလှပါဘိ။ ဟော ချရပြန်ပြီ သက်ပျင်းမော နောက်တစ်ချက်။အိပ်ယာပေါ်တွင် လှဲနေရာမှ လှလှမွန်သည် ထကာကုတင်ပေါ်မှ ဆင်းလိုက်ပြီး သူမ၏ အဝတ်အစားများ အားလုံးကို ချွတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ အိပ်ခန်းတံခါးအတွင်းဖက်မှ ထိုးထားသော ဂလန့်ကို ဖြုတ်ကာ အိပ်ယာပေါ်တွင် ပြန်လှဲလိုက်ပြီး ထွန်းကျော် တစ်ယောက် ဒီတစ်ညတော့ သူမ၏ အခန်းသို့ လာမည်ဟု အသေအချာ တွက်လိုက်ကာ အနားရှိ စောင်ကို ကိုယ်ပေါ်တွင် လွှမ်းလိုက်ပြီး စိတ်ချလက်ချ အိပ်ပြစ်လိုက်လေသည်။

ညက ခင်ခင်စိန်တစ်ယောက် ထွန်းကျော်၏ အခန်းမှ ပြန်ထွက်လာတော့ မနက်(၂)နာရီပင် ထိုးပြီးနေပြီ။ ထွန်းကျော်သည် ခင်ခင်စိန်ကို ညက (၃) ချီတိတိ ဆွဲပြစ်လိုက်သည်။ ဆက်တိုက် လိုးခြင်းမဟုတ်ပဲ နားကာ အသေအချာ နူးနှပ်ကာ လိုးခြင်းဖြစ်သည်။ ခင်ခင်စိန် ပြန်သွားပြီး မကြာမီမှာပင် ထွန်းကျော်လည်း မောပန်းကာ အိပ်ပျော်သွားလေသည်။ မနက် ထွန်းကျော် နိုးလာတော့ (၉) နာရီတောင် ထိုးတော့မည်။ ရေချိုးရန်အတွက် နောက်ဖေးသို့ ထွက်လာသော အခါတွင် မီးဖိုချောင်ထဲတွင် အလုပ်ရှုပ်နေသော သူဇာကို တွေ့လိုက်သည်။

ထွန်းကျော်ကို တွေ့လိုက်သောအခါ သူဇာက ပြုံးပြကာ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ “မျိုးမျိုးရော သူဇာ”“မမစိန် ကျောင်းဆီပါသွားတယ် ကိုထွန်းကျော်.. သြော် ကိုထွန်းကျော် .. လှလှမွန်က မှာသွားတယ် .. သစ်စက်ကို သွားနှင့်ပြီတဲ့ .. ကိုထွန်းကျော် အေးအေးဆေးဆေးမှသာ လိုက်လာခဲ့ပါတဲ့..”“ဟုတ်ကဲ့ ..” “ကိုထွန်းကျော် ရေချိုးပြီးရင် မနက်စာစားဖို့ သူဇာ အသင့်ပြင်ထားလိုက်မယ်နော် ..”“ကျေးဇူးပါပဲ သူဇာရေ” ထွန်းကျော် ရေချိုးခန်းထဲ ရောက်သည်အထိ တစ်မျိုးလေးလှကာ စွဲဆောင်မှု ရှိလှသော သူဇာ၏ ရုပ်သွင်လေးကို မြင်ယောင်နေမိသည်။ ခါသေး ရင်ချီကာ တင်ကားနေပုံလေးကိုက စွဲမက်စရာ ကောင်းလှသည်။ အရပ်မြင့်ပြီး ဖြူဖွေးသော အသားအရည်ကြောင့် ဆွဲဆောင်မှုအားက ပိုပြီးရှိလာသည်။ ဒီမနက်တွင်တော့ သနပ်ခါးရေကြဲကို ပါးကွက်ကျားလေး ကွက်ထားလေတော့ မို့မို့ဖေါင်းနေသော ပါးပြင်နှစ်ဖက်ကို ကြူကြူမွှေးချင်စရာ ကောင်းလွန်းပါဘိ။

ထွန်းကျော်သည် သူဇာ၏ အလှအပများကို တွေးကာ စိတ်များကြွလာပြီး သူဇာ့အပေါ်တွင် တပ်မက်စိတ်တို့ ပိုမိုလာခဲ့သည်။ ရေချိုးပြီးနောက် အဝတ်အစားလဲကာ ထမင်းစားခန်းထဲသို့ ထွန်းကျော် ဝင်လာသောအခါ သူဇာကို မတွေ့ရတော့ချေ။ ထွန်းကျော်သည် သူဇာ အသင့်ပြင်ထားပေးသော ကြက်သားဟင်းနှင့် ပလာတာကို ကော်ဖီနှင့် မျှောပြီး စားလိုက်သည်မှာ ကုန်သလောက်ပင်ရှိတော့မည်၊ ယခုထက်ထိ သူဇာ့ အရိပ်အယောင်ကို မမြင်ရသေး။  ထွန်းကျော်သည် စားသောက်ပြီးသောအခါ ပန်းကန် ခွက်များကို မီးဖိုချောင်ရှိ ဘေစင်ပေါ်သို့ တင်ထားပေးခဲ့သည်။ ပြီးနောက် ဧည့်ခန်းဖက်သို့ ထွက်အလာ သူဇာတို့ သားအမိ အတွက်ပေးထားသော အခန်းရှေ့သို့ ရောက်သောအခါ တံခါးသည် အနည်းငယ် ဟနေသဖြင့် ဘာရယ်မဟုတ်ပဲ အိပ်ခန်းဆီသို့ ခြေလှမ်းလိုက်မိသည်။ ဟနေသော တံခါးကြားမှ အိပ်ခန်းထဲသို့ လှမ်းကြည့်လိုက်သောအခါတွင် မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် ထွန်းကျော်မှာ ရင်ထဲတွင် ဒိန်းကနဲ ဖြစ်သွားရလေသည်။

သူဇာသည် ကုတင်ပေါ်တွင် ပက်လက်လှန်၍နေပြီး သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ် အောက်ပိုင်းတွင် အဝတ်မရှိဘဲ ဖြူဖွေးသော ပေါင်တံနှစ်ချောင်းကို ဒူးဆစ်နေရာမှနေပြီး ကွေးကာ ထောင်ထားသည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ လက်တစ်ဖက်က ပေါင်နှစ်လုံးကြားတွင်ထည့်ကာ လက်ညှိုးကို သူမ၏ အခေါင်းအတွင်းသို့ထိုးကာ သွင်းထားပြီး ထုတ်ချည် သွင်းချည်ဖြင့် လုပ်ကာနေသည်။ သူဇာ၏ ယောင်္ကျားဖြစ်သူ ကျောက်ပွဲစား ခင်မောင် ခရီးထွက်သွားသည်မှာ (၂) ပတ်ကျော်သွားပြီ ဖြစ်သည်။ အိပ်ယာနှင့် ဝေးနေသည်မှာ အတန်ကြာသွားပြီ ဖြစ်သဖြင့် သူဇာ တစ်ယောက် ကာမဆန္ဒများ ထိန်းမရအောင် ဖြစ်နေပုံရသည်။ ဒါမှမဟုတ်ရင်တော့ ဟိုတစ်နေ့က သူဇာ၏ ရင်နှစ်မွှာကို မတော်တဆ ဆုပ်နယ်မိသလို ဖြစ်သွားသည်ကို အစပြုကာ သူဇာသည် ယခုလို လုပ်ကာ သူ့ကိုများ မြူဆွယ်နေတာလားဟု ထွန်းကျော် စဉ်းစားနေမိသည်။

ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် သူဇာကို ရအောင် ချစ်တော့မည်ဟု စိတ်ပိုင်းဖြတ်လျက် အိပ်ခန်းအတွင်းသို့ ထွန်းကျော် လှမ်းကာ ဝင်လိုက်သည်။ တစ်အိမ်လုံးတွင် နှစ်ယောက်ထဲ ရှိသဖြင့် ထွန်းကျော်သည် အိပ်ခန်းတံခါးကို ဂျက်မထိုးတော့ပဲ စေ့ရုံသာ စေ့ထားခဲ့သည်။ ထွန်းကျော် ကုတင်ဘေးသို့ ရောက်လာသည်အထိ သူဇာ မသိသေး။ သူမ၏ မျက်လုံးနှစ်လုံးကိုမှိတ်ကာ လက်ညှိုးဖြင့် စောက်ခေါက်းအတွင်း ခပ်သွက်သွက် ထုတ်ချည်သွင်းချည်ဖြင့် အလုပ်ရှုပ်နေဆဲ။ တစ်ထပ်တည်းသာ ဝတ်ထားသော သူမ၏ ရင်စေ့အင်္ကျီ သည် အပေါ် နှိပ်သီး နှစ်လုံးခန့် ပြုတ်ထွက်နေသဖြင့် ဝင်းမွတ်ကာနေသော သူမ၏ စနေနှစ်ခိုင် သည် တစ်ဝက်တစ်ပျက် ပြူတစ်ကာ ထွက်နေသည်။ လက်ညှိုးဖြင့် ထုတ်ချည် သွင်းချည် လုပ်နေသော သူမ၏ ရတနာရွှေကြုတ်မှာ အတော်ပင်ဖေါင်းကားကာနေပြီ။ ထို့အပြင် အမွှေးအမျှင် တစ်ပင်မှ မရှိသဖြင့် အဆီတဝင်းဝင်း ဆိုသကဲ့သို့ ဝင်းအိကာနေသည်။ ပြီးတော့ ထူးထူးခြားခြား စွဲမက်စရာကောင်းနေတာကတော့ အကွဲကြောင်းလေးအတွင်းမှ တစ်လက်မ၏ လေးပုံတစ်ပုံခန့် အပြင်ဖက်သို့ ငေါက်တောက်လေး ထွက်နေသော သူမ၏ ပတ္တမြားသွေးရောင်သန်းနေသော ရသာဖူးခေါ် နီတာရဲ စောက်စေ့လေးပင် ဖြစ်သည်။

ထွန်းကျော်သည် ဦးစွာ သူ၏ အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ သူ၏ ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်သောအခါတွင် သူ၏ ငပဲချောင်းသည် တငေါ့ငေါ့ဖြင့် အစာစားရတော့မည်ကို သိနေသည့်အလား ပျော်ရွှင်မြူးထူးစွာ ထောင်မတ်နေလေသည်။ ထို့နောက်တွင် သူဇာ ရှိရာ ကုတင်ပေါ်သို့ လှမ်းတက်လိုက်သောအခါ “အို .. ကိုထွန်းကျော် ..” လန့်သွားသဖြင့် သူဇာသည် ထထိုင်မည့်ပုံဖြင့် လူးလဲကာ ထလိုက်ပါသေးသည်။ ဒါပေမဲ့လည်း ထွန်းကျော်သည် သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်ကာ သူ၏ ကိုယ်လုံးကြီးဖြင့် ဖိချလိုက်လေသည်။ ပြီးနောက် သူမ၏ ရင်စေ့အင်္ကျီတွင် တပ်လျက် ကျန်နေသော နှိပ်စေ့များကို တစ်ချက်တည်းဆွဲကာ ဖြုတ်ချလိုက်လေသည်။ သူဇာ၏ အင်္ကျီရင်ပတ်လည်း အပွင့်၊ ထွန်းကျော်၏ အငမ်းမရ ဖြစ်နေသော မျက်နှာကြီးကလည်း သူမ၏ စနေနှစ်ခိုင်ဆီသို့ အကျပင် “ကို ကိုထွန်းကျော် .. မတော်ပါဖူးရှင် .. မ မ လုပ်ပါနဲ့ … အင်း” သူဇာ သည် အသံလေး တုန်တုန်ယင်ယင်ဖြင့် ငြင်းဆန်ပါသော်လည်း သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကား လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ဖြင့် သူမ၏ နို့အုံကြီးများကို ပင့်ကာတင်ပေးနေသည်။ ထွန်းကျော်သည် ပထမတစ်လုံးကို ငုံကာစို့သည်။ တစ်လုံးပြီးတော့ နောက်တစ်လုံးကို ဆက်ကာ စို့ပေးပြန်သည်။ နဂိုကပင် ခပ်ထောင်ထောင်လေး ဖြစ်နေသော သူဇာ၏ နို့သီးလေးများသည် မို့ကာ ကော့ချွန်တက်လာသဖြင့် ပိုပြီးမက်မောစရာ ကောင်းလာသောကြောင့် ထွန်းကျော်သည် သူဇာ၏ ဖြူဖွေးဖေါင်းအိနေသော နို့အုံသားလေးများကို ပတ်ပတ်လည် အနှံ့ နှုတ်ခမ်းဖြင့် ဖိဆွဲလိုက် လျှာဖျားလေးဖြင့် ထိုးလိုက် ယက်ပေးလိုက်ဖြင့် သူ၏ ချစ်ခြင်းအမှုကို တဖြည်းဖြည်းလှုပ်ရှားနေလေသည်။

ပြော၍မရသဖြင့်လား သို့မဟုတ် မပြောချင်လောက်အောင် ကာမစိတ်များ ဖုံးလွှမ်းလာသောကြောင့်ပင်လား မသိပါ၊ သူဇာ၏ နှုတ်ဖျားဆီမှ ငြင်းပယ်သံများဆက်လက် မထွက်လာတော့ပဲ မျက်လုံးများသည် စင်းကာကျသွားလေသည်။ နို့အုံးလေး နှစ်ခုကို နေရာအနှံ့ နမ်းပြီးသွားသော အခါတွင် ထွန်းကျော်သည် သူဇာ၏ နံစောင်းတစ်လျှောက်အား သူ့နှုတ်ခမ်းများဖြင့် ဖိလိုက် ဆွဲလိုက်နှင့် ဆက်ကာ နမ်းပေးနေပြန်သည်။ သူဇာကား ငါးဖယ်ပြန်လူးသကဲ့သို့ တတွန့်တွန့်ဖြင့် မည်သို့မျှ အငြိမ်မနေနိူင်တော့ချေ။ ထို့အတူပင် ထွန်းကျော်၏ ခန္ဓာကိုယ်တွင်းတွင်လည်း ရမ္မက်သွေးများဖြင့် ဗလောင်ဆူကာ လာနေပြီ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ထွန်းကျော်သည် ခါးဆန့်ကာ အိပ်ယာပေါ်တွင် ထကာထိုင်လိုက်သည်။ ပြီးနောက် သူဇာ ၏ ရတနာရွှေကြုတ်အား အကဲခပ်သလို ကြည့်လိုက်သောအခါတွင် တော်တော်ကြီးကို ဖေါင်းမို့နေသည်ကို တွေ့ရပြီး အဝတွင်လည်း ချစ်ရှေ့ပြေးအရည်များလည်း ဟီးလေးခိုနေသည်။

ထိုသို့ ထွန်းကျော် စိုက်ကြည့်နေစဉ်မှာပင် သူဇာသည် သူမရင်ပတ် တစ်ခုလုံး ဟာလာဟင်းလင်း ဖြစ်နေသော်လည်း ဖုံးကွယ်ရန် မကြိုးစားသည့်အပြင် သူမ၏ အင်္ကျီကို ချွတ်ပြစ်လိုက်ပြီးနောက် ထွန်းကျော်ကို ကျောပေးကာ တစ်စောင်းလေးဖြစ်အောင် လုပ်လိုက်သည်။ ထိုအခါတွင် သူဇာ၏ ဖင်းသား အိအိကြီးများသည် ဖေါင်းတစ်ကာ မို့မောက်သွားကြပြီး ထွန်းကျော်ကို မျက်စပြစ်နေသယောင်ယောင်။ ဒီလို ဖိတ်ခေါ်နေသော ဖင်သားကြီးများကြောင့် ထွန်းကျော်၏ ရင်ထဲတွင် ဖျင်းကနဲ ဖြစ်သွားရပြီး ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် ထွန်းကျော်သည် ဖင်သားအိအိကြီးများဆီသို့ သူ၏ နှာခေါင်းကိုနှစ်ကာ နေရာအနှံ့နမ်းရှိုက်ရင်း သူ့လက်များဖြင့်လည်း အငမ်းမရပင်

ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ကာ ကိုင်တွယ် ဖျစ်ညှစ်လေတော့သည်။ ပြီးတော့ ထွန်းကျော်သည် သူဇာ၏ အပေါ်ဖက် ခြေထောက်ကို မယူလိုက်ပြီး ဒူးကို ကွေးစေကာ သူဇာ၏ ပုခုံးဆီသို့ တွန်းကာ တင်လိုက်သည်။ ပြီးနောက် ကုတင်ပေါ်တွင် ဆန့်ထားသော သူဇာ၏ ပေါင်ကိုခွကာ ဒူးထောက်ကာ ထိုင်လိုက်သည်။

တစ်ဆက်တည်း ဆိုသလိုပင် စူမို့မို့လေး ဖြစ်နေသော သူမ၏ အကွဲကြောင်း နှစ်ခုအကြားရှိ နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုထဲသို့ သူ၏ လိင်တန်ကြီးကို တရစ်ချင်းနှဲ့ကာ သွင်းလေတော့သည်။ ထိုသို့ သွင်းရင်း တစ်ဆုံးထိ ဝင်သွားသောအခါ ကုတင်ပေါ်တွင် ဆန့်ထားသော သူဇာ၏ ခြေထောက်ကို ဒူးခေါက်ကွေးမှကိုင်ကာ သူဇာ၏ ပခုံးဆီသို့ ထပ်မံကာ တွန်းတင်ပေးလိုက်ပြန်သည်။ ထိုအခါ သူဇာ၏ တင်သားကြီးများသည် ပိုမိုကာ ကြွတက်လာပြီး ထွန်းကျော်သည် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ နေရာပြန်ယူလိုက်သည်။ ဖါးစီးငါးစီး ဆိုသည်မှာ ဒီလိုပုံစံမျိုးကို ခေါ်ပုံရလေသည်။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် သူဇာသည် ထွန်းကျော်၏ အောက်ဖက်တွင် ပေါင်နှစ်ချောင်းကို သူမ၏ ပခုံးများဆီသို့ ရောက်အောင် တွန်းတင်ခြင်း ခံထားရသဖြင့် ဖင်သားကြီးများသည် အိပ်ယာပေါ် မှ ကြွတက်လျက် သူမ၏ ရတနာရွှေကြုတ် လမ်းကြောင်းမှာ အစွမ်းကုန် ပွင့်အာလျက်ရှိသည်။ အပေါ်တွင်ရှိသော ထွန်းကျော်သည် ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်လျက် သူဇာ၏ ပေါင်ရင်းနှစ်ဖက်ကို သူ့ပေါင်များဖြင့် ဖိလျက် မြေအောက် စိုက်ထိုးနည်းဖြင့် သူ၏ ငပဲကြီးဖြင့် ဖိကာဖိကာ ထိုးသွင်းလေတော့ နှစ်ယောက်စလုံး မကြုံဖူးအောင် ထူးကဲလှသည့် အရသာကို တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် ခံစားရလေသည်။

ထွန်းကျော်၏ အားပြင်းလှသော ဆောင့်ချက်များကြောင့် သူဇာ၏ တင်သားများ နှင့် ပေါင်တံနှစ်ချောင်း တစ်လျှောက်ရှိ အသားစိုင်များသည် အိကနဲ အိကနဲ တုန်ခါသွားကြလေသည်။ ထိုသို့ ဆောင့်လိုးနေရင်း နှင့် ထွန်းကျော်၏ လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ မို့မောက်ကာ ကြွတက်နေသော ရင်အစုံကို လှမ်းကာ ဆွဲကိုင် ဆုပ်နယ်ပေးရင်း ပေါင်တံအရင်းအတွင်းသားများ နှင့် တင်သား အိအိကြီးများကိုလည်း ဆုပ်နယ်လိုက် အသာအယာ ပွတ်သပ်ပေးလိုက်ဖြင့် မအားရအောင် အလုပ်ရှုပ်နေလေသည်။ သူဇာအဖို့ အရသာရှိလိုက်သည်မှာ တစ်ကိုယ်လုံးပင် အီဆိမ့်နေအောင် ကောင်းလှပေသည်။ သူမ၏ နှလုံးသည်လည်း ခုန်လိုက်သည်မှာ ရင်ပတ်တစ်ခုလုံး ပွင့်ထွက်မတတ်တော့ပင်။ ထွန်းကျော် အဖို့မှာလည်း သူမ၏ တင်သားကြီးများနှင့် နို့အုံကြီးများကို စိတ်တိုင်းကျ ကိုင်တွယ် သုံးသပ်ခွင့်ရနေသဖြင့် ကာမသွေးများ တစ်ကိုယ်လုံးသို့ အရှိန်အဟုန်မပြတ်စီးလျက် ဆောင့်ချက်များမှာလည်း ပိုမိုနက်ရှိုင်းအားပါလာလေသည်။ ထိုသို့ အရှိန်အဟုန်မပြတ် ဆောင့်နေရာမှ ထွန်းကျော် ရုတ်တရက် ရပ်တန့်လိုက်သောအခါ သူဇာမှာ နားမလည်နိုင်အောင် ဖြစ်သွားရသည်။

“သူဇာ .. ခါးကိုလိမ်ပြီး ဘယ်ဖက်ကို စောင်းလိုက်ပါလား ..” ထွန်းကျော်ပြောသည့်အတိုင်း သူဇာသည် သူမ၏ ကိုယ်ကို ဘယ်ဖက်သို့ စောင်းလိုက်သောအခါ ထွန်းကျော်ကလည်း အလိုက်သင့်ပင် သူမ၏ ညာဖက်ခြေထောက်ကို ဘယ်ဖက် ပေါင်ပေါ်သို့ ထိန်းကိုင်ကာ ထပ်ပေးလိုက်သည်။ သူဇာ၏ အနေအထားသည် ပုစွန်ထုပ်ကွေးကဲ့သို့ ဖြစ်သွားချေလေပြီ။ ထို့နောက် ထွန်းကျော်သည် သူ၏ လိင်တန်ကြီးကို တင်သားများနောက်မှ မသွင်းဘဲ အဖုတ်တည့်တည့်မှ လိုးသွင်းလိုက်လေသည်။ ထိုအခါ သူဇာ၏ ပေါင်များသည် တစ်စောင်းအနေအထားဖြင့် ထပ်လျက်ရှိနေသောကြောင့် သူမ အဖုတ် နှုတ်ခမ်းသားများသည် ထွန်းကျော်၏ လိင်တန်ကြီးကို စည်းစည်းပိုင်ပိုင်ဖြင့် ရစ်ပတ်ဖျစ်ညှစ်ပေးသလို ဖြစ်သွားလေသည်။ ထွန်းကျော် အတွက် အလွန်မှပင် စည်းစိမ်ထူးလှသလို သူဇာ အဖို့မှာလည်း ကြီးမားတုတ်ခိုင်လှသော ထွန်းကျော်၏ ပူနွေးမာတောင့်နေသော လိင်တန်ကြီး၏ ပွတ်တိုက် ဝင်ထွက်နေမှုကို ပိုပြီး ပီပီပြင်ပြင် ခံစားရလေသည်။ 

ထို့ပြင် ထွန်းကျော် တစ်ချက် ဆောင့်လိုက်လေတိုင်း သူမ၏ ရသာဖူးလေးကို ကျကျနနပင် ထိမိလေရာ အလိုးခံနေရသော သူဇာ၏ ကိုယ်လုံး ဖြူဖြူဖွေးဖွေးလေး တစ်ခုလုံးမှာ ကာမဇော အဟုန်ကြောင့် ပန်းနုရောင်ပင်မကတော့ပဲ နီမြန်းနေရရှာချေပြီ။ မကြာလိုက်ပါချေ၊ သူဇာ တစ်ယောက် သူမ၏ ဖေါင်းကားနေသော တင်သားကြီးများ ရှေ့နောက် ဘေးဘယ်ညာ လူးကာ တစ်ကိုယ်လုံး ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တုန်လျက် ပြီးဆုံးခြင်းသို့ ရောက်လေသည်။ သူဇာ၏ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းများသည်လည်း တင်းကြပ်စွာဖြင့် ထွန်းကျော်၏ လိင်တန်ကို ရေဘဝဲစုပ်ခွက်များ စုပ်သကဲ့သို့ စုပ်ယူလေသောအခါ ထွန်းကျော်သည် သုတ်ရည်များသာမက တစ်ကိုယ်လုံး လှည့်ပတ်နေသော သူ၏သွေးများပင် သူ့လိင်တန်မှထွက်သွားဘိသကဲ့သို့ ခံစားရလျက် ကာမ၏ အထွဋ်အထိပ်သို့ ရောက်ရှိသွားလေတော့သတည်း။…ပြီးပါပြီ

Zawgyi

ျဖတ္ျဖတ္လူးသြားတဲ့ ဆရာမ အပ်ိဳႀကီး

အိပ္ယာမွႏိုးေတာ့ တစ္အိမ္လုံးတိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္လ်က္ ရွိသည္။ ထြန္ေက်ာ္သည္ အိပ္ယာမွ ႏိုးႏိုးျခင္း ေရခ်ိဳးလိုက္လ်င္ ေကာင္းမည္ဟုေတြးကာ အက်ႌကိုခြၽတ္၊ သဘက္တစ္ထည္ကို ပုခုံးေပၚ တင္၍ အိပ္ခန္းထဲမွ ထြက္ခဲ့ေလသည္။ ေရခ်ိဳးခန္းသို႔သြားရန္ မီးဖိုေဆာင္ထဲမွ ျဖတ္အထြက္တြင္ ထြန္းေက်ာ္ မီးဖိုေဆာင္ထဲသို႔ ေဝ့ကာၾကည့္လိုက္ေသာ္လည္း မည္သူ႔ကိုမွ် မေတြ႕ရ။ ေအးေအးေဆးေဆးပင္ ေရခ်ိဳးခန္းသို႔ဝင္ကာ ေရကိုတစ္ဝႀကီး ခ်ိဳးလိုက္သည္။ ေရခ်ိဳးၿပီးေနာက္ ထြန္းေက်ာ္သည္ သူ႔အိပ္ခန္းထဲသို႔ ျပန္ဝင္ကာ အဝတ္အစား လဲလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူဒီအိမ္ကိုေရာက္တိုင္း လုပ္ေနက် ျဖစ္သည့္ ထမင္းစားခန္းဆီသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ မည္သူ႔ကိုမွ် မေတြ႕ရေပမယ့္ သူအတြက္ စားစရာ တစ္ခုခုေတာ့ စီစဥ္ထားၿမဲ ျဖစ္သည္။ ထြန္းေက်ာ္ ထမင္းစားခန္း အတြင္းသို႔ လွမ္းအဝင္လိုက္တြင္ ထမင္းစား စားပြဲေဘးတြင္ ရပ္ေနေသာ လွလွမြန္က ထြန္းေက်ာ္ ဝင္လာရာဖက္သို႔ လွည့္ၾကည့္ကာ သူ႔ကို ၿပဳံးျပလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူမ၏ မ်က္ႏွာေလးသည္ တစ္ဖက္သို႔ ျပန္လွည့္ကာ သြားေလသည္။

ထြန္းေက်ာ္ကို ေနာက္ေက်ာေပးကာ ရပ္ေနေသာ လွလွမြန္၏ ေနာက္ေက်ာျပင္ အလွသည္ နံနက္အိပ္ယာမွ ႏိုးစ လန္းဆန္းကာေနေသာ သူ႔ေသြးသားမ်ားကို သြက္လက္စြာ လႈပ္ရွားေစသည္။ ထြန္းေက်ာ္ သည္ သူမ၏ ေနာက္ဖက္ (၄)(၅) ေပ အကြာသို႔ အေရာက္တြင္ ေရွ႕ဆက္မသြားေတာ့ဘဲ လွလွမြန္ ၏ ေနာက္ေက်ာ အလွကိုသာ စူးစူးနစ္နစ္ ေငးကာ ၾကည့္ေနေလသည္။ ေက်ာလည္ေလာက္ ရွိလိမ့္မည္ဟု ထင္ရေသာ ဆံပင္ေလးမ်ားကို လွလွမြန္ သည္ အရင္းမွ ဆံညႇပ္ျဖင့္ စုကာ စည္းထားေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဖြးကာႏုေနေသာ ဂုတ္ပိုးေလသည္ ဆံႏြယ္စေလးမ်ားျဖင့္ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ လွေနေလသည္။ ထို႔ျပင္လည္း သူမဝတ္ထားေသာ နက္ျပာေရာင္ အက်ႌလက္ျပတ္၏ တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္ရွိ လက္ေပါက္ အနားစေလးမ်ားဆီမွ သူမ၏ ပုခုံးသား ႏွစ္ဖက္သည္ ဝင္းဝါကာ ျပည့္ျပည့္ ေဖါင္းေဖါင္းေလး ျဖစ္ေနသည္။

ပုခုံးစြန္းဆီမွသည္ အိအိ ေဖါင္းေဖါင္းေလးျဖစ္ကာ သြယ္ဆင္းသြားေသာ သူမ၏ ဝင္းဝါေသာ လက္ေမာင္းသားမ်ားေပၚတြင္ လိမ္းထားေသာ သနပ္ခါး အစင္းေလးေတြမွာ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ ေပၚ လြင္ေနသည္။ တစ္ထြာမွ်ေလာက္သာ ရွိလိမ့္မည္ ျဖစ္ေသာ လွလွမြန္၏ ခါးေသးေသးေလးသည္ ႏြဲ႕ေႏွာင္း၍ ေနၿပီး အျပာရင့္ေရာင္ ေအာင္ခံေပၚတြင္ အဝါႏွင့္ အစိမ္းႏုေရာင္ အပြင့္စက္ေလးမ်ား ပုံေဖၚထားေသာ ထမီေလး၏ ေအာက္မွ ေဖါင္းတင္း၍ ေနေသာ သူမ၏ တင္ပါးသားႀကီးမ်ားမွာ လုံးတစ္ လွပလြန္းေလသည္။

ထြန္းေက်ာ္ သည္ ခပ္ျမႇင္းျမႇင္းေလး သက္ပ်င္းခ်လိုက္ေလသည္။ သူရပ္ကာ ၾကည့္ေနသည္ကို လွလွမြန္ သည္ မသိပဲ ေနမည္မဟုတ္၊ သို႔ေသာ္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ေနျခင္းျဖစ္မည္ဟု ထြန္းေက်ာ္ ေတြးလိုက္သည္။ ထြန္းေက်ာ္ သည္ လွလွမြန္ ၏ ေနာက္ဖက္ဆီသို႔ ေျခလွမ္း ႏွစ္လွမ္းခန႔္ အသာလွမ္းလိုက္သည္။ လွလွမြန္ ဆီမွ ပ်ံ႕လႊင့္လာေသာ ေမႊးရနံ႔မ်ားသည္ သူ၏ ဘဝင္ကို ဆြဲလႈပ္သကဲသို႔ ရွိေနေလသည္။ ထြန္းေက်ာ္သည္ လွလွမြန္၏ ေနာက္ဖက္သို႔ ပိုမိုကာ တိုးကပ္လိုက္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထြန္းေက်ာ္၏ ဆီးစပ္ႏွင့္ တင္းကားေနေသာ လွလွမြန္၏ ဖင္သားႀကီးတို႔မွာ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ထိလုမခန္း နီးကပ္သြားေခ်ေလၿပီ။ ျပဴတင္းေပါက္မွ တိုးေဝွ႔ျဖတ္သန္းလာေသာ ေလျပည္ ေလေအးေလးသည္ ထမင္းစားခန္းဆီသို႔ ျဖတ္သန္း၍ ဝင္ေရာက္လာသည္။လွလွမြန္၏ ႏုညက္ကာ ဝင္းေနေသာ ဂုတ္သားေလးေပၚမွ တြန႔္တြန႔္ေခြေခြေလး ျဖစ္ေနေသာ ဆံႏြယ္မ်ားသည္ ဘယ္ညာ ယိမ္းထိုး၍ လူးလိမ့္ကာ သြားၾကသည္။ ထြန္းေက်ာ္၏ လက္ႏွစ္ဖက္သည္ ေျမာက္ကာ တက္လာၿပီး အိေဖါင္းေနေသာ လွလွမြန္၏ ပုခုံးစြန္း ႏွစ္ဖက္ကို မရဲတရဲ ႏွင့္ ေသြးတိုးစမ္းသလို ဖြဖြေလး ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေလသည္။

ထိုအခ်ိန္ေလးမွာပင္ လွလွမြန္သည္ သူမ၏ ခါးေလးကို အနည္းငယ္ ၫႊတ္လိုက္ၿပီး ေရွ႕စားပြဲေပၚမွ ေကာ္ဖီခရားကို လွမ္းယူလိုက္ေသာ အခါတြင္ သူမ ၏ လုံးလုံးတစ္တစ္ ဖင္သားႀကီးမ်ားသည္ ထြန္းေက်ာ္ ၏ ေပါင္ရင္းဂြဆုံကို ျဖတ္ကနဲ ဖိကပ္မိေလသည္။ ၿပီးေနာက္ ေကာ္ဖီခရား လက္တြင္းသို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ သူမ၏ခါးကို ျပန္ဆန႔္လိုက္ရာ လွလွမြန္ ၏ တင္သားႀကီးမ်ားႏွင့္ ထြန္းေက်ာ္၏ ေပါင္ရင္းသို႔သည္ ခဏမွ် ကင္းကြာေတာ့မလို ျဖစ္သြားေသာ္လည္း ထြန္းေက်ာ္၏ ခါးက အသာေကာ့ကာလိုက္သြားသျဖင့္ ေစာေစာကလိုပင္ ဖိကပ္ေနသည့္ အေနအထားအတိုင္း မပ်က္မယြင္း ရွိေနေလသည္။ လွလွမြန္သည္ လက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားေသာ ေကာ္ဖီခရားထဲရွိ ေကာ္ဖီမ်ားကို စားပြဲေပၚတြင္ရွိေသာ ေကာ္ဖီပန္းကန္ထဲသို႔ ထည့္လိုက္သည္။ ခရားကို ကိုင္ထားေသာ လွလွမြန္၏ လက္မ်ားသည္ တုန္ယင္လ်က္။ ထြန္းေက်ာ္၏ ႏွာေခါင္းေပါက္မွ ရႈးကနဲ ရႈးကနဲ ထြက္လာေသာ ေလမ်ားသည္ လွလွမြန္၏ ဂုတ္သားႏုႏုေလးေပၚသို႔ လာ၍ ထိေနၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ သံေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းကဲ့သို႔ မာေတာင္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ေပါင္ၾကားမွ သူ႔လီးတန္ႀကီး က ပုဆိုးတြင္းမွေနၿပီး လုံးတစ္ကာ ေဖါင္းႂကြေနေသာ လွလွမြန္၏ ဖင္သားႀကီးမ်ားကို ဖိကပ္ထိေနၿပီျဖစ္သည္။

“ကိုထြန္းေက်ာ္ … ေကာ္ဖီေသာက္ေတာ့ေလ ..” လွလွမြန္သည္ အသံကိုထိန္းၿပီး ေျပာေသာ္လည္း ခပ္တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္ေသာ သူမ၏ အသံေလးအဆုံးတြင္ လႈပ္ခါ၍ေနသည္။ ထိုသို႔ေျပာရင္း လွလွမြန္သည္ သူမ၏ ကိုယ္ကို ျဖတ္ကနဲ လွည့္လိုက္ရာ ထြန္းေက်ာ္၏ ရင္ခြင္အတြင္းသို႔ လုံးလုံးလ်ားလ်ား ေရာက္ရွိသြားေလသည္။ သူ႔ကိုသူ သတိမထားမိလိုက္စဥ္မွာပင္ ထြန္းေက်ာ္သည္ လွလွမြန္၏ ပါးေဖါင္းေဖါင္းေလးကို ႐ႊတ္ကနဲေနေအာင္ နမ္းလိုက္သည္။ “အို .. ကိုထြန္းေက်ာ္ ..” လွလွမြန္သည္ တုန္လႈပ္စြာ ေရ႐ြတ္လိုက္ရင္း သူမ၏ ကိုယ္လုံးေလးကို လူးလူးလြန႔္လြန႔္ တိုးထြက္လိုက္ေသာအခါ ထြန္းေက်ာ္၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း သူမကို လႊတ္ေပးလိုက္မိေလသည္။ ထြန္းေက်ာ္၏ ရင္ခြင္အတြင္းမွ လြတ္ေျမာက္သြားသည္ႏွင့္ ၿမီးေကာင္ေပါက္မေလးသဖြယ္ အေျပးတစ္ပိုင္းျဖင့္ ထြက္သြားေသာ လွလွမြန္၏ တုန္ခါ၍ သြားေသာ တင္သားဆိုင္ႀကီးေတြကို မ်က္စိကြၽတ္က်မတတ္ ၾကည့္ရင္း ထြန္းေက်ာ္သည္ ကုလားထိုင္တြင္ ဝင္ထိုင္ကာ သက္ျပင္းအခါခါ ခ်ေနမိေတာ့သည္။

လွလွမြန္ သည္ အသက္(၂၂) ႏွစ္မွ်သာ ရွိေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ ထြန္းေက်ာ္၏ ဆရာ ဦးေမာင္ႀကီး ၏ ဒုတိယ ဇနီးလည္း ျဖစ္သည္။ ဦးေမာင္ႀကီး၏ ပထမဇနီး ေဒၚေငြသိန္းမွာ လြန္ခဲ့ေသာ (၃) ႏွစ္ခန႔္ကပင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ဦးေမာင္ႀကီး သည္ သစ္ကုန္သည္ သူေဌးႀကီး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ၿပီး အသက္ (၅၅) ႏွစ္ခန႔္ ရွိၿပီျဖစ္သည္။ ေဒၚေငြသိန္း ႏွင့္ ေမြးဖြားခဲ့ေသာ သမီးတစ္ေယာက္၊ သားတစ္ေယာက္ရွိၿပီး သမီႀကီးျဖစ္သူ ခင္ခင္စိန္ သည္ အသက္ (၃၃) ႏွစ္ခန႔္ရွိ အပ်ိဳႀကီးျဖစ္ၿပီး၊ ေက်ာင္းဆရာမ အလုပ္လုပ္ကာ ဖခင္ျဖစ္သူ၏ အိမ္တြင္ အတူေနေလသည္။ သားျဖစ္သူ ခင္ေဇာ္သည္ အသက္(၂၉) ႏွစ္ခန႔္ရွိ အိမ္ေထာင္သည္ ျဖစ္ၿပီး
အိမ္ခြဲကာေနသည္။

ထြန္းေက်ာ္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ (၁၀) ႏွစ္ခန႔္က ဦးေမာင္ႀကီး၏ သစ္စက္တြင္ သစ္စက္စာေရး ဝင္လုပ္ခဲ့ရာမွ ယခုအခါဆိုလွ်င္ ဦးေမာင္ႀကီး၏ ကိုယ္စားလွယ္ အျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိလာသည္ အထိယုံၾကည္ကိုးစား တာဝန္ေပးအပ္ျခင္း ခံေနရၿပီ ျဖစ္သည္။ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ထြန္းေက်ာ္ အလုပ္ဝင္ၿပီး သိပ္မၾကာမီတြင္ ဦးေမာင္ႀကီး စီးပြါးတက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထြန္းေက်ာ္သည္ ပါးရည္ နပ္ရည္လည္းရွိ၊ စာရင္းဇယားလည္းႏိူင္၊ ဆက္ဆံေရးလည္း ေကာင္းသျဖင့္ ဦးေမာင္ႀကီး အဖို႔မွာကား ကိုယ္ပြါး တစ္ေယာက္ ရသကဲသို႔ျဖစ္ကာ တစ္ေယာက္အားမွသည္ ႏွစ္ေယာက္အား ျဖစ္လ်က္ သူ၏ လုပ္ငန္းမ်ား ပိုမိုသြက္လက္ ေအာင္ျမင္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ယခုအခ်ိန္ဆိုလွ်င္ လုပ္ငန္းႀကီး တစ္ခုလုံးကို ထြန္းေက်ာ္ကပင္ ဦးစီးလုပ္ကိုင္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ လူပ်ိဳ လူလြတ္လည္း ျဖစ္ျပန္ေတာ့ ေတာင္ငူ သစ္စက္ထဲတြင္သာ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ အေသးတစ္လုံး ေဆာက္ကာ ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ယခု ေတာင္ငူ မွသစ္မ်ားကို ရန္ကုန္သို႔ လာပို႔ရင္း ဦးေမာင္ႀကီး၏ အိမ္တြင္ တည္းေနျခင္း ျဖစ္သည္။

လြန္ခဲ့ေသာ (၂) ႏွစ္ေက်ာ္ခန႔္က အလုံရွိ သစ္စက္တြင္ စာေရးမတစ္ဦးလိုအပ္လ်က္ ရွိသျဖင့္ ထြန္းေက်ာ္သည္ သူႏွင့္သိကြၽမ္းေသာ လွလွမြန္ႏွင့္ စကားစပ္မိရာမွ သူမကလဲ အလုပ္လိုခ်င္သည္ ဆိုသျဖင့္ ဦးေမာင္ႀကီး၏ သစ္စက္တြင္ အလုပ္သြင္းေပးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ဦးေမာင္ႀကီးသည္ လွလွမြန္ ႏွင့္ အေနနီးစပ္ကာ တစ္ပင္လဲမူ တစ္ပင္ထူ ဆိုသည့္ စကားအတိုင္း လွလွမြန္ကို လက္ထပ္ကာ ယူခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သားႏွင့္ သမီး ျဖစ္သူကလည္း ကန႔္ကြက္ျခင္း အလ်င္းမရွိဘဲ လွလွမြန္ကို ၾကည္ျဖဴစြာပင္ လက္ခံခဲ့သည္။ ထြန္းေက်ာ္သည္ ဦးေမာင္ႀကီး၏ အလုပ္ကိစၥမ်ားကို သစၥာရွိရွိ ႀကိဳးပန္းကာ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့သည္ကို သိသည့္အတြက္ ဦးေမာင္ႀကီးကလည္း ထြန္းေက်ာ္ကို ေျမႇာက္စားကာ မိသားစုဝင္ တစ္ဦးကဲသို႔ပင္ လက္ခံဆက္ဆံခဲ့သည္။ အိမ္ေရွ႕တြင္ ထိုးရပ္လိုက္ေသာ ကားသံေၾကာင့္ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနေသာ ထြန္းေက်ာ္ သည္ သူထိုင္ေနေသာ ဆက္တီ ကုလားထိုင္မွ ထကာ အိမ္ေရွ႕ တံခါးေပါက္ဆီသို႔ သြားကာ သံဘာဂ်ာတံခါးကို ဖြင့္လိုက္ေလသည္။

ဦးေမာင္ႀကီးသည္ ကားထဲမွ ထြက္လာေသာအခါတြင္ ထြန္းေက်ာ္၏ အေနာက္နားတြင္ ဘယ္အခ်ိန္က ေရာက္ေနသည္ မသိေသာ လွလွမြန္သည္ ထြန္းေက်ာ္အား ျဖတ္ေက်ာ္လ်က္ ဦးေမာင္ႀကီး၏ လက္တြင္းမွ အိတ္ကို သြားယူလိုက္ေလသည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ ဦးဦးေက်ာ္ ဟူေသာ ကေလး အသံေလးကို ၾကားလိုက္သျဖင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ ခင္ေဇာ္၏ (၄) ႏွစ္သမီး မ်ိဳးမ်ိဳးေဇာ္ကို ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ ကေလးမထံ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ေလသည္။ မ်ိဳးမ်ိဳးေဇာ္သည္ ကားေပၚမွ ခုန္ဆင္းလိုက္သည္။ “သမီးက တစ္ေယာက္တည္း လာတာလား ..” “ေမေမလည္းပါတယ္ .. ဦးဦးေက်ာ္ ရဲ႕ ..” ကေလး၏ စကားေၾကာင့္ ထြန္းေက်ာ္ လွမ္းၾကည့္လိုက္စဥ္မွာပင္ ခင္ေဇာ္၏ ဇနီး သူဇာသည္ ပစၥည္းေတြ တစ္ပုံတစ္ပင္ျဖင့္ ကားေပၚမွ ဆင္းလာေလသည္။ “ကိုထြန္းေက်ာ္ ေရ .. ဝိုင္းကူယူေပးပါဦး ..” ထြန္းေက်ာ္သည္ သူဇာေပြ႕လာေသာ ပစၥည္းထုတ္မ်ားကို လွမ္းကာ ယူလိုက္သည္။ “ဦးဦးေက်ာ္” မ်ိဳးမ်ိဳးေဇာ္၏ ေခၚသံေၾကာင့္ သူမဖက္သို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ထြန္းေက်ာ္၏ လက္မ်ားသည္ ပစၥည္းမ်ားကို လွမ္းေပြ႕ ပိုက္ယူလိုက္ရင္း သူဇာ၏ ရင္သားႏွစ္မႊာကိုလည္း မေတာ္တဆပင္ က်က်နနႀကီး ဆုပ္ကိုင္မိေလသည္။

“ဘာလဲ .. သမီးရဲ႕ ..” “သမီးကို ကန္ေတာ္ႀကီး လိုက္ပို႔ရမယ္ေနာ္ ..” “ေအးပါ .. သမီးရဲ႕ ..” ထြန္းေက်ာ္က သူဇာဆီမွ ပစၥည္းမ်ားကို ပိုင္ပိုင္ႏိူင္ႏိူင္ ေပြ႕လိုက္ၿပီးေနာက္ သူဇာ၏ မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္ကာ အကဲခတ္လိုက္ေလသည္။ သူဇာ၏ မ်က္ႏွာေလးသည္ သိသိသာသာကိုပင္ ပန္းႏုေရာင္ သန္းေနေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမ အာ႐ုံေျပာင္းသြားေစရန္ ထြန္းေက်ာ္က “ကိုခင္ေဇာ္ေရာ မပါဖူးလား သူဇာ ..” “မပါလာဘူး ကိုထြန္းေက်ာ္ .. အေရာင္းအဝယ္နဲ႔ မႏၲေလးဖက္ကို ခရီးထြက္သြားတာ (၁၅) ရက္ေလာက္ ရွိေနၿပီ။ အိမ္မွာလည္း သားအမိ ႏွစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းေနတုန္း ေဖေဖကလည္း ဒီေန႔ေရာက္လာတာနဲ႔ အေတာ္ပဲဆိုၿပီး လိုက္လာၾကတာ …” သူတို႔ အိမ္ေရွ႕ခန္းသို႔ လွမ္း၍ အဝင္မွာပင္ “ေမာင္ထြန္းေက်ာ္” “ခင္ဗ်ာ” “မင္းရန္ကုန္မွာ ေနခဲ့လိုက္ဦးကြာ .. ငါမနက္ျဖန္ ရထားနဲ႔ ေတာင္ငူ သြားလိုက္ဦးမယ္၊ ဟိုက မိတ္ေဆြေတြ ေဆြမ်ိဳးေတြလည္း မေတြ႕ရတာၾကာၿပီ၊ ေနာက္ၿပီး ဘုရားတန္ေဆာင္း ေဆာက္ၿပီး လႉဖို႔ ရည္႐ြယ္ထားတာၾကာၿပီ။ ငါတစ္ပတ္ ဆယ္ရက္ေလာက္ေတာ့ ၾကာမယ္နဲ႔တူတယ္။ မင္းလည္း နားနားေနေန ဒီမွာ ေနခဲ့ဦးကြယ္။ ငါ လွလွမြန္ကိုေတာ့ ထားခဲ့မယ္ .. ဒါမွ အလုံသစ္စက္မွာ မင္းအေဖာ္ရမွာ .. ၿဗဳံးကနဲဆိုေတာ့ မင္းလဲ သူရွိေနေတာ့ ပိုၿပီး အဆင္ေျပသြားတာေပါ့ကြယ္ ..” “ဟုတ္ကဲ့” ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ဦးေမာင္ႀကီးသည္ အိမ္အတြင္းဖက္သို႔ လွလွမြန္ႏွင့္အတူ ဝင္သြားေလသည္။

ည(၁၀)နာရီ မထိုးမီကပင္ အိမ္သူအိမ္သား အသီးသီးသည္ မိမိတို႔၏ အိပ္ခန္းအတြင္းသို႔ ဝင္သြားၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ တစ္အိမ္လုံးသည္ တျဖည္းျဖည္း ၿငိမ္သြားၿပီး ပိတ္ထားေသာ ျပဴတင္းေပါက္ တံခါးရွိ မွန္ခ်ပ္မ်ားကို ေလတိုးသည့္ အသံမ်ားမွလြဲၿပီး တိတ္ဆိတ္ကာ ေနေလသည္။  ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ သဘာသဝတရားႏွင့္ ဆန႔္က်င္ၿပီး လႈပ္ရွားေနေသာ လူသားႏွစ္ဦးကေတာ့ အိပ္ခန္းက်ယ္ႀကီး အတြင္းရွိ ဦးေမာင္ႀကီး ႏွင့္ လွလွမြန္တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ မနက္ေစာေစာ ခရီးထြက္ရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ ဦးေမာင္ႀကီးသည္ ဇနီးေခ်ာေခ်ာ ငယ္ငယ္ေလးျဖင့္ ခ်စ္ရည္လူးလ်က္ ရိကၡာယူေနသည္။ ဦးေမာင္ႀကီး ႏွင့္ လွလွမြန္တို႔ ႏွစ္ဦးစလုံး ကိုယ္ေပၚ တြင္ အဝတ္အစားဟူသမွ် ဘာမွ်မကပ္ၾကေပ၊ ကုတင္ေပၚတြင္ ပက္လက္ျဖစ္ေနေသာ လွလွမြန္၏ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ကိုယ္လုံးတီးႀကီးေပၚသို႔ ဦးေမာင္ႀကီး၏ ညိဳညိဳတုတ္တုတ္ ကိုယ္လုံးႀကီးက ေမွာက္၍ထားၿပီး ေျခေထာက္မ်ားက ေအာက္ကေမႊ႕ယာကို အားယူကာ ဖင္ႀကီးေျမႇာက္ကာ ႏွိမ့္ကာျဖင့္ အားပါးတရပင္ လိုးေနသည္။

“ဘြတ္ .. ႁဗြတ္ .. ပလြတ္ .. ပလပ္ .. ႁပြတ္ .. ရႈး အား ..” “ဟင္း ဟင္း .. အစ္ကိုႀကီးရယ္ .. ဒီထက္ပိုၿပီးေဆာင့္ေပးပါဦး ..” မပီမသ ေျပာလိုက္ေသာ လွလွမြန္၏ စကားအဆုံးတြင္ ဦးေမာင္ႀကီးက ခပ္သြက္သြက္ပင္ ေဆာင့္ကာ လိုးေပးလိုက္သည္။ ေက်နပ္အားရ ျဖစ္သြားရေသာ လွလွမြန္၏ ကိုယ္လုံး ျဖဴျဖဴေလးက ေကာ့ကနဲ ေကာ့ကနဲ တက္သြားသည္။ (၁၀) ခ်က္ေလာက္ ေဆာင့္ၿပီးသြားေသာ အခါတြင္ ဦးေမာင္ႀကီး၏ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားမွာ အားမပါေတာ့ဘဲ တျဖည္းျဖည္း အရွိန္ေလ်ာ့လာသည္။ ဦးေမာင္ႀကီး ၿပီးခါနီးၿပီဆိုသည္ကို လွလွမြန္ တစ္ေယာက္ နားလည္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူမအဖို႔မွာကား အခုမွ အရွိန္ေကာင္းၿပီး အရသာ တက္ေနဆဲျဖစ္သည္။ “အင္း ဟင္း .. အ အ ကို ႀကီ .. ထိန္းထားဦး … က် က် မ နည္းနည္း လိုေသးတယ္ .. အင္း အို႔ ဟား … ေတာင့္ထားဦး ..” “ဘြတ္ .. ပလစ္တစ္တစ္ … ေဖါင္း ဒုတ္ .. အို .. စြိ .. ပလြတ္ …” “အို .. အစ္ကိုႀကီး ရယ္ .. အို အို .. ဟြန္း” ဦးေမာင္ႀကီး၏ လီးတန္ႀကီးသည္ သူမ၏ ေစာက္ေခါင္းေလးထဲတြင္ တဆတ္ဆတ္ တေငါက္ေငါက္ျဖစ္ကာ သုတ္ရည္မ်ားကို ေငါ့ကနဲ ပန္းထုတ္လိုက္ၿပီျဖစ္သည္။ လွလွမြန္၏ မွိတ္ထားေသာ မ်က္ခမ္းစပ္မ်ားတြင္ မ်က္ရည္ေလးမ်ား စိမ့္ကာထြက္လာၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အေပၚမွ ဦးေမာင္ႀကီး အဖို႔မူ ထိုမ်က္ရည္မ်ားကို မျမင္ႏိူင္ဘဲ တရႈးရႈး တရွဲရွဲ ျဖင့္ ဖါးဖိုႀကီးကဲသို႔ ဖုတ္လႈိက္ဖုတ္လႈိက္ ႀကိဳးစားကာ အသက္ရႈေနရေလသည္။

လွလွမြန္ကေတာ့ သူမ၏ ကိုယ္လုံးေလးေပၚတြင္ ေမွာက္ခ်ထားၿပီး မွိန္းေနေသာ ဦးေမာင္ႀကီး၏ ကိုယ္လုံးႀကီးအား တင္းၾကပ္စြာ ဖက္ေပးထားရင္း သူမ၏ လက္ဖဝါး ႏုႏုေလးက ဦးေမာင္ႀကီး၏ ေက်ာျပင္ႀကီးေပၚတြင္ ေ႐ြ႕ကာလ်ားကာျဖင့္ ပြတ္သပ္ေပးေနေလသည္။ ဦးေမာင္ႀကီးသည္ ခဏမွ် လွလွမြန္၏ ကိုယ္လုံးေလးကို ဖက္ကာ ဇိမ္ယူေနၿပီးေနာက္ ေပ်ာ့ေခြသြားၿပီျဖစ္ေသာ သူ၏ လီးတန္ႀကီးကို ဆြဲထုတ္ကာ သူမ၏ ေဘးဖက္သို႔ ပက္လက္လွန္ကာ လွဲခ်လိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ေျခရင္းဖက္ရွိ သူ၏ ပုဆိုးႏွင့္ အက်ႌကို ဆြဲ၍ ဝတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေမႊ႕ယာေပၚသို႔ ျပန္လွဲကာ ထိုးအိပ္ေလေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လွလွမြန္မွာ သူမ၏ မ်က္လုံးႏွစ္လုံးကို ပိတ္၍ထားၿပီး သူမ၏ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို ေကာ့ခ်ည္၊ ေကြးခ်ည္၊ ဆန႔္ခ်ည္ျဖင့္ ဆန႔္တငန႔္ငန႔္ ျဖစ္ကာေနေလသည္။  ဦးေမာင္ႀကီး ႏွင့္ သူမတို႔ သည္လို ကာမစပ္ယွက္ၾကသည့္ အခါတိုင္း လိုလိုပင္ လွလွမြန္သည္ လမ္းတစ္ဝက္တြင္ပင္ တို႔လို႔တန္းလန္းျဖင့္ က်န္ခဲ့ကာ ကာမဆႏၵ မျပည့္ဝဘဲ က်န္ရစ္ခဲ့ရသည္က မ်ားၿပီျဖစ္သည္။ ဟိုး ညားခါစကေတာ့ နဲနဲေတာ္ေသးသည္ဟု ဆိုေသးသည္။

ဦးေမာင္ႀကီးသည္ သမီးထက္ပင္ ငယ္ေသာ ဇနီးေခ်ာေခ်ာေလးကို မႊန္ထြန္ေနေသာ ကာမအရွိန္ျဖင့္ တစ္ခ်ီမက လိုးခဲ့သည္။ မိန္းမႏွင့္ ျပတ္ေနတာကလဲ ထိုအခ်ိန္က (၂) ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာၿပီဆိုေတာ့ ဦးေမာင္ႀကီး အားမ်ားက ျပည့္ၿဖိဳးၿပီး သစ္လြင္ေနသည္။ ဒီေတာ့လည္း ဦးေမာင္ႀကီး စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္ပါခဲ့သည္။ လွလွမြန္ အေနႏွင့္လည္း ဦးေမာင္ႀကီးက တစ္ခ်ီ ၿပီးသြားေသာ္လည္း သူမအေနႏွင့္ မၿပီးေသးေခ်။ သို႔ေသာ္ ဦးေမာင္ႀကီး ဒုတိယအခ်ီ လိုးေသာအခါတြင္ သူမ၏ ဆႏၵတို႔ အထြတ္အထိပ္ ေရာက္ကာ ၿပီးခဲ့ရသည္။ သည္လို ကာလမ်ားကေတာ့ သိပ္ၿပီး ၾကာရွည္မခံခဲ့ပါ၊ (၂) လေလာက္မွ်သာ ျဖစ္သည္။ သည့္ေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ ဦးေမာင္ႀကီးသည္ တစ္ပတ္လွ်င္ တစ္ခါေလာက္သာ လိုးႏိူင္ေတာ့သည္။ ဒီေတာ့ အသက္ (၂၂) ႏွစ္သာ ရွိေသးေသာ ငယ္႐ြယ္ႏုပ်ိဳကာ ေသြးသား ဆူၿဖိဳးေသာ လွလွမြန္သည္ သူမဆႏၵ မျပည့္ဝခဲ့ရသည့္ ကာမေဝဒနာကို က်ိတ္မွိတ္ မ်ိဳသိပ္ကာ ခံစားေနခဲ့ရသည္။

ခုလည္း ဦးေမာင္ႀကီး သည္ တေခါေခါျဖင့္ သူမ၏ ေဘးတြင္ အိပ္ေမာက်ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ လွလွမြန္သည္ ကုတင္ေပၚမွ လူးလဲထကာ ကုတင္ေျခရင္းရွိ သူမ၏ ထမီကို ေကာက္စြပ္ၿပီးေတာ့ ရင္လွ်ားလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူမကိုယ္ကို သန႔္စင္ရန္ ေနာက္ဖက္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ လာရင္းႏွင့္ ထြန္းေက်ာ္၏ အိပ္ခန္းကို ေက်ာ္သြားၿပီးမွ တဖန္ ျပန္လွည့္ကာ အိပ္ခန္းတံခါးကို အသာတြန္းလိုက္သည္။ အထဲက ဂ်က္ခ်ထားသည္ကို သိလိုက္ရသျဖင့္ ျပန္လွည့္ကာ အထြက္တြင္ေတာ့ ထြန္းေက်ာ္၏ ေဟာက္သံမ်ားက သူမကို က်ီစယ္ေနသလိုလို။ ဦးေမာင္ႀကီးသည္ မနက္ေစာေစာ ရထားျဖင့္ ေတာင္ငူသို႔ ခရီးထြက္သြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ထြန္းေက်ာ္သည္ တစ္ေနကုန္ပင္ အလုံသစ္စက္တြင္ လွလွမြန္ႏွင့္ အတူရွိေနၿပီး လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ားကို ကူညီကာ ေနေလသည္။ ဒါေပမဲ့ ထြန္းေက်ာ္၏ စိတ္ကေတာ့ မေျပာင္း၊ သူ၏ စိတ္မ်ားကား လွလွမြန္ ထံတြင္သာ ရွိေနသည္။

စိတ္ထင္လို႔ပဲလားေတာ့မသိ၊ ဒီေန႔ သူ႔ကို လွလွမြန္ ဆက္ဆံပုံသည္ ပိုမိုပြင့္လင္းကာ ရဲတင္းေနသလိုလို။ ထြန္းေက်ာ္ ေတြးေနမိသည္မွာ မေန႔က ထမင္းစားခန္းထဲတြင္ လွလွမြန္ကို အပီအျပင္ ကိုင္ၿပီး နမ္းခဲ့ေသာ္လည္း လွလွမြန္သည္ အေၾကာက္အကန္ ျငင္းဆန္ခဲ့ျခင္း မရွိသျဖင့္ လုပ္လွ်င္ ရႏိူင္သည္ဟု။ သို႔ေသာ္ ထြန္းေက်ာ္ အေတြးအာ႐ုံမ်ားက သင့္ေတာ္ျခင္း ရွိ မရွိကို စဥ္းစားကာ ေတြေဝေနစဥ္ … “အစ္ကို ထြန္းေက်ာ္ ..” “ဟင္ ..” ထြန္းေက်ာ္သည္ အရွည္ေပ (၂၀) ခန႔္စီရွိ သစ္ခြဲသားပုံၾကားတြင္ ခြဲသားဆိုဒ္မ်ားကို အၾကမ္းအဖ်င္း တြက္ေနစဥ္တြင္ ေခၚသံၾကားသျဖင့္ လွည့္အၾကည့္တြင္ သူ႔ေနာက္နားတြင္ ၿပဳံးၿပဳံးေလး ရပ္ေနေသာ လွလွမြန္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေစာေစာကတင္ သူမအေၾကာင္းကို စဥ္းစားေနတုန္းရွိေသး အခုခ်က္ခ်င္း ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ သူ႔ေရွ႕သို႔ လွလွမြန္ ေရာက္လာေခ်ၿပီ။

ထြန္းေက်ာ္သည္ ေဘးတစ္ဝိုက္ကို မ်က္စိေဝ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တစ္ျခား မည္သူ႔ကိုမွ် မေတြ႕ရ။ ထို႔အျပင္ ျမင့္မားလွေသာ သစ္ခြဲသားပုံႀကီးက သူတို႔ႏွစ္ဦးအား လႊမ္းၿခဳံေပးထားသလိုေတာင္ ျဖစ္ေနေသးသည္။ ထြန္းေက်ာ္သည္ ဘာကိုမွ စဥ္းစားမေနေတာ့ပါ၊ လွလွမြန္၏ ကိုယ္လုံးေလးကို ဆတ္ကနဲသူ႔ရင္ခြင္ အတြင္းသို႔ ေရာက္ေအာင္ ဆြဲသြင္းလိုက္ၿပီးေနာက္ သူမမ်က္ႏွာအႏွံ႔ အငမ္းမရ နမ္းေလေတာ့သည္။ လွလွမြန္ကလည္း မ်က္လႊာေလးခ်ရင္း သူမ၏ မ်က္ႏွာေလးကို အလိုက္သင့္ ေမာ့ေပးထားေလသည္။ ထြန္းေက်ာ္သည္ မ်က္ႏွာမွသည္ တစ္ဆင့္တက္ကာ လုံးလုံးဖူးကာ အာေနေသာ လွလွမြန္၏ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဆြဲစုပ္ၿပီး နမ္းေလေတာ့သည္။ လွလွမြန္၏ ကိုယ္လုံးေလးသည္ တစ္ခ်က္မွ် တြန႔္တက္သြားၿပီးေနာက္ ထြန္းေက်ာ္၏ ကိုယ္လုံးႀကီးအား တင္းၾကပ္စြာ ေပြ႕ဖက္လိုက္သည္။ တစ္ခဏ အတြင္းမွာပင္ လွလွမြန္၏ တုန႔္ျပန္ေသာ အနမ္းမ်ားက ထြန္းေက်ာ္၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားဆီသို႔ က်ေရာက္လာသည္။ 

တစ္ေျဖးေျဖးႏွင့္ သူတို႔ႏွစ္ဦးလုံး၏ ခႏၶာကိုယ္ အတြင္းရွိ ေသြးသားမ်ားသည္ တရွိန္းရွိန္း တဖိန္းဖိန္းျဖစ္ကာ ထႂကြလာေနၿပီ ျဖစ္သည္။ အတန္ၾကာသည့္ အနမ္းသံသရာ အဆုံးဝယ္ ထြန္းေက်ာ္သည္ စုပ္နမ္းေနေသာ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို ခြါလိုက္ၿပီးေနာက္ ေနာက္သို႔ ေျခတစ္လွမ္း ဆုတ္လိုက္ေလသည္။ လွလွမြန္သည္ နားလည္ရ ခက္စြာျဖင့္ သူမ၏ လက္မ်ားကို ထြန္းေက်ာ္၏ ကိုယ္ေပၚမွ ဖယ္ခြာလိုက္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ ထြန္းေက်ာ္၏ ညာဖက္လက္သည္ လွလွမြန္၏ ေပါင္ရင္းဆီသို႔ လွမ္းလိုက္ေသာ အခါတြင္မွ လွလွမြန္သည္ ကေသာကေမ်ာ မ်က္လႊာခ်လိုက္ၿပီး ေက်နပ္ၿပဳံးေလးတစ္ပြင့္ သူမမ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေပၚ လာေလသည္။ ထြန္းေက်ာ္သည္ သူ႔လက္ဖဝါးျဖင့္ လွလွမြန္၏ ေစာက္ဖုတ္ကို ထိကပ္လိုက္သည္။ 

လွလွမြန္၏ ခါးသည္ ဆတ္ကနဲ တြန႔္သြားရာ ေစာက္ဖုတ္ႏွင့္ လက္ဖဝါးသည္ ယခုအခါ ပီပီျပင္ျပင္ႀကီးကို ထိကပ္မိေတာ့သည္။ ထမီအေပၚ မွ ကိုင္ရသည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အလြန္တစ္ရာမွပင္ ႏူးညံ့ကာ အိေဖါင္းေနေသာ ေစာက္ပတ္ႀကီးေၾကာင့္ လွလွမြန္ စိတ္ပါေနၿပီဆိုသည္ကို ထြန္းေက်ာ္ သိလိုက္သည္။ ထြန္းေက်ာ္သည္ သူ႔လက္ျဖင့္ ဖြဖြေလး ဆုပ္လိုက္ နယ္လိုက္ ကလိေပးေနေတာ့သည္။ လွလွမြန္၏ ကိုယ္လုံးေလးသည္ တလႈပ္လႈပ္ ျဖစ္သြားရသျဖင့္ ထြန္းေက်ာ္သည္ သူ၏ ဘယ္လက္ျဖင့္ လွလွမြန္၏ ပခုံးေလးအား ျငင္သာစြာဖက္ၿပီး ထိန္းေပးလိုက္သည္။ ထြန္းေက်ာ္၏ လက္မ်ားသည္ သူမ၏ ေစာက္ဖုတ္အား ဆုတ္နယ္ ဖ်စ္ညႇစ္႐ုံသာမက သူမ၏ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားသို႔ လက္ဖ်ား ထိုးသြင္းကာ ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ ပြတ္ေပးေနၿပီ ျဖစ္သည္။ လွလွမြန္ ေပါင္ႏွစ္လုံးသည္ တျဖည္းျဖည္း ဟသည္ထက္ ဟလာေနၿပီး သူမ၏ အဖုတ္ကို သိသိသာသာပင္ ထြန္းေက်ာ္၏ လက္ဆီသို႔ ဖိကပ္ေပးထားသည္။

လွလွမြန္သည္ ဟင္းကနဲ သက္ျပင္းကို တိုးတိုးေလး ခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ “အစ္ကို ထြန္းေက်ာ္ .. လူေတြ ျမင္ကုန္ဦးမယ္ေနာ္ ..” ဟု တိုးတိုးေလး သတိေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ လွလွမြန္ ေဘးဘီအား အတန္ၾကာေအာင္ အကဲခတ္လိုက္ၿပီး ထြန္းေက်ာ္၏ ကိုယ္ကိုလွမ္းကာ ဖက္လိုက္ၿပီး သူမေမးေစ့ေလးကို ထြန္းေက်ာ္၏ ပခုံးထက္တြင္ ေမွးကာ မ်က္လုံးမ်ားကို စုံမွိတ္ၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖင့္ ေစာင့္ေနေလသည္။ ထြန္းေက်ာ္ သည္ လွလွမြန္၏ ထမီေလးကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း မတင္လာရာ ျဖဴေဖြးဥေနေသာ ေျခသလုံးသား၊ ေျဖာင့္စင္းက်စ္လစ္ေသာ ေပါင္တံ တို႔မွာ ဝင္းဝင္းပပ ေပၚထြက္လာေလသည္။ ထြန္းေက်ာ္သည္ လွလွမြန္၏ ထမီကို ခါးသို႔ေရာက္သည္အထိ လွန္တင္လိုက္ေလသည္။ ထိုအခါတြင္ ပင္တီအနီေရာင္ေလးသည္ ျဖဴေသာ အသားႏွင့္ ဟပ္လ်က္ ကားစြင့္တင္းအိေသာ တင္သားတို႔ကို မလုံတလုံသာ ဖုံးႏိုင္ေလသည္။ ထြန္းေက်ာ္၏ လက္တို႔သည္ လ်င္ျမန္စြာပင္ လွလွမြန္၏ ဖင္သားႀကီးမ်ားကို ပင္တီေပၚမွေနကာ ပြတ္နယ္ ဆုပ္ကိုင္ေပးေတာ့သည္။ ဖင္သားတို႔ႏွင့္ တိုက္႐ိုက္ ထိေတြ႕ခြင့္ မရေသာေၾကာင့္ ထြန္းေက်ာ္သည္ လွလွမြန္၏ ပင္တီမ်ားကို အတြင္းသို႔ လိပ္လိုက္ေလသည္။ ထိုအခါတြင္ လွလွမြန္၏ အယ္ေနသာ ဖင္သားတို႔မွာ ဝင္းဝင္းေျပာင္ေျပာင္ႏွင့္ထြက္လာေလသည္။ ထြန္းေက်ာ္သည္ တင္းကကာ အိစက္လွေသာ လွလွမြန္၏ ဖင္တုံးႀကီးမ်ားကို အရသာခံကာ ျဖည္းညႇင္းစြာပင္ ပြတ္ေတာ့သည္။ 

သူ၏ ေတာင္မတ္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ငပဲသည္လည္း လွလွမြန္၏ အဖုတ္အေပၚနားကို ပင္တီေပၚမွ ေထာက္မိေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ပုဆိုးႏွင့္ ပင္တီ ခံေနေသာ္လည္း အားေကာင္းေမာင္းသန္ျဖစ္ေသာ ငပဲ သည္ ေငါ့ကနဲ ေငါ့ကနဲ အတင္း႐ုန္းေနေလရာ လွလွမြန္အဖို႔ အႀကိဳက္ေတြ႕ေနရေလသည္။ ထြန္ေက်ာ္သည္ သူ၏လက္မ်ားကို တင္သားဆီေပၚမွ အေရွ႕ဖက္ ေစာက္ဖုတ္ရွိရာသို႔ လွမ္းလိုက္သည္။ အေရွ႕ဖက္တြင္လည္း ပင္တီကို အတြင္းသို႔ လိပ္လိုက္ျပန္သည္။ ထြန္းေက်ာ္ သည္ ပင္တီလိပ္ထားသျဖင့္ မေပါ့္တေပၚ ျဖစ္ေနေသာ လွလွမြန္၏ ေစာက္ဖုတ္ကို လက္ခလယ္ျဖင့္ အသာကလိေလသည္။ လွလွမြန္၏ ဒူးမ်ားသည္ မခိုင္ခ်င္ေတာ့၊ လူကို မ႐ြ႐ြေအာင္ လုပ္ေနသာ ထြန္းေက်ာ္၏ အပြတ္အသပ္ အေခ်ာ့အျမဴမ်ားေၾကာင့္ အဖုတ္မွာလည္း စိုစြတ္စြတ္ ျဖစ္လာေခ်ၿပီ။

အခုခ်ိန္ သူမ အလိုလား အေတာင့္တဆုံးမွာ ထြန္းေက်ာ္၏ ေထာင္မတ္ကာ တုတ္ရွည္ေနေသာ လီး၊ သူမ၏ အဖုတ္အေပၚဖက္ကို ပူေႏြးစြာျဖင့္ ဖိေထာက္ထားေသာ တလႈပ္လႈပ္ ျဖစ္ေနေသာ လီး၊ သို႔ေသာ္ မိန္းမသားလည္း ျဖစ္သည့္အျပင္ ထြန္းေက်ာ္ ႏွင့္ အလုပ္ရွင္လို ျဖစ္ေနရသည္မို႔ ပါးစပ္က ထုတ္မေျပာသာပဲ စိတ္ထဲမွသာ အားမလို အားမရ ျဖစ္ေနမိရေတာ့သည္။ ဒါေပမဲ့လည္း ထြန္းေက်ာ္သည္ သူမ၏ ေစာက္ဖုတ္ကို လက္ႏွင့္ ကလိေနသျဖင့္ အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ အာသာေျပသလို ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထြန္းေက်ာ္ကို ဖိကာမွီလိုက္ရင္း ထြန္းေက်ာ္၏ လက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လႈပ္ရွားႏိူင္ရန္ သူမ၏ ေပါင္မ်ားကို ကားေပးလိုက္သည္။ ထြန္းေက်ာ္၏ လက္ခလယ္သည္ သူမ၏ အေခါင္းထဲသို႔ ျဖည္ညင္းစြာ ဝင္လာေလသည္။

ထြန္းေက်ာ္သည္ သူ႔လက္ကို ထုတ္ခ်ည္ သြင္းခ်ည္ျဖင့္ လႈပ္ေပးလိုက္ေသာအခါတြင္ အရည္ၾကည္တို႔သည္ စိုစိစိျဖင့္ ထြန္းေက်ာ္၏ လက္ခလယ္တြင္ ကပ္ပါလာသည္။ ထြန္းေက်ာ္ သည္ သူ၏ လက္မႏွင့္ ေစာက္ေစ့ကို ရွာေလသည္။ ဘုထေနေသာ အငုတ္ေလးကို ေတြ႕ေသာအခါ သူ႔လက္မႏွင့္ လက္ညႇိဳးၾကားတြင္ ထားကာ ျဖည္းညႇင္းစြာ ပြတ္ေခ်ေပးလိုက္သည္။ လွလွမြန္သည္ တဆတ္ဆတ္ႏွင့္ တုန္ေနၿပီး သူမ၏ ႏႈတ္မွလည္း မသဲမကြဲ တီးတိုး ေရ႐ြတ္သံမ်ား ထြက္ေပးေနသည္။ သူမ၏ လက္တစ္ဖက္သည္ သူမ ႏွင့္ ထြန္းေက်ာ္ အၾကားတြင္ရွိေသာ ေထာင္မတ္ေနေသာ လီးႀကီးဆီသို႔ လွမ္းလိုက္ေလသည္။ ထြန္းေက်ာ္သည္ သူမ၏ ႏူးညံ့လွေသာ အေတြ႕ကို ပုဆိုးခံေနေသာ္လည္း ေကာင္းစြာ ခံစားလိုက္ရသည္။ လွလွမြန္ အဖို႔လည္း လီးႀကီး၏ ပူေႏြးေနေသာ ဓါတ္ကို ပုဆိုးေပၚမွ အုပ္ကိုင္ထားရေသာ္လည္း သိေနသည့္အျပင္ သူမလက္ႏွင့္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေသာအခါတြင္ ေင့ါကနဲ ေငါ့ကနဲ ေတာင္ကာေနရာ သူမ၏ စိတ္အစုံကို ပိုမိုႂကြေစေလသည္။

ႏွစ္ေယာက္သား အျခားတစ္ေယာက္၏ အဂၤါကို အျခားတစ္ေယာက္က ဆြေပးရင္း အရွိန္ေတာ္ေတာ္ ရလာေနၾကၿပီ။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး၏ အသက္ရႈသံမ်ားသည္ တရႈးရႈးျဖင့္ ျပင္းထန္လာၾကသည္။ ထြန္းေက်ာ္သည္ သူ႔လက္မ်ားကို လွလွမြန္ဆီမွ ခဏဖယ္ကာ သူ႔လုံခ်ည္ကို ကြင္းလုံးကြၽတ္ ခြၽတ္ခ်ရန္ အတြက္ ခါးပုံစကို ျဖည္ရန္အလုပ္ .. “ဆရာထြန္း … ဆရာထြန္း ..” ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေအာ္ေခၚသံ တစ္ခုက သစ္ခြဲသားမ်ား အပုံတစ္ဖက္မွ ထြက္ေပၚလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထြန္းေက်ာ္သည္ လုံခ်ည္ကို ျပန္ျပင္ဝတ္လိုက္ၿပီး ေထာင္မတ္ေနေသာ သူ႔ငပဲ ယကိုလည္း ၿငိမ္က်သြားေစရန္ အတင္းပင္ လက္ျဖင့္ ခ်ိဳးႏွိမ္ေနရသည္။ လွလွမြန္သည္လည္း လိပ္ေနေသာ သူမ၏ ပင္တီကို ျပန္ျပင္ရန္ပင္ အခ်ိန္မရေတာ့သျဖင့္ ခါးအထိ လန္တက္ေနေသာ သူမ၏ ထမီကို အလ်င္အျမန္ပင္ ဆြဲခ်လိုက္သည္။ သူမသည္ ကတုံကယင္ျဖစ္ကာ မ်က္လုံး အျပဴးသားႏွင့္ ျဖစ္ေနေလသည္။ ထြန္းေက်ာ္သည္ အသံခပ္တိုးတိုးျဖင့္ “အစ္ကို အရင္ ထြက္ေတြ႕လိုက္မယ္ .. ဒီမွာပဲ ေနခဲ့ၿပီး အရိပ္အခ်ည္ ၾကည့္ၿပီးမွ ထြက္လာခဲ့ေနာ္ …” ထြန္းေက်ာ္ သည္ သစ္ပုံၾကားမွ ထြက္လိုက္ေသာ အခါတြင္ သစ္စက္မွ အလုပ္သမားေလးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။

“ဆရာ .. သစ္ဝယ္မယ့္ လူေတြ ေရာက္ေနတယ္ ..” “ေအး ေအး ဟုတ္ၿပီ .. သြားၾကတာေပါ့ကြာ ..”ဟုေျပာရင္း ဝယ္သူဆီသို႔ ထြန္းေက်ာ္ ထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။ ထြန္းေက်ာ္ ႏွင့္ လွလွမြန္တို႔ ကံဆိုးသည္ဟုပင္ ေျပာရမည္။ ထိုေန႔က်မွာပင္ ဝယ္သူမ်ားလွသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထြန္းေက်ာ္ေရာ လွလွမြန္ေရာ ကိုယ္စီကိုယ္စီ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကသည္။ ညေနပိုင္း အလုပ္သိမ္းခါနီးတြင္ သစ္စက္သို႔ နယ္မွလာေသာ သစ္ကုန္သယ္မ်ား ေရာက္လာၾကသည္။ ရင္းႏွီးေနေသာ လုပ္ငန္းရွင္မ်ား ျဖစ္ေနသျဖင့္ ထြန္းေက်ာ္ ညစာ လိုက္ေကြၽးဖို႔ ျဖစ္လာျပန္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ဆိုင္သိမ္းၿပီးေနာက္ လွလွမြန္သည္ အိမ္သို႔ျပန္ကာ ထြန္းေက်ာ္သည္ ကုန္သယ္မ်ားႏွင့္ အတူ စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ခုတြင္ ေသာက္စားကာျဖင့္ ဧည့္ခံခဲ့သည္။ ယခု ထြန္းေက်ာ္ အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ည(၁၀)နာရီ ေက်ာ္ေနၿပီ။ တစ္အိမ္လုံး ေမွာင္မည္းေနေသာ္လည္း ဧည့္ခန္းမီးလင္းေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ တစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ သူ႔အား ေစာင့္ေနသည္ကို သိလိုက္ရသည္။ အျဖစ္ႏိုင္ဆုံးကေတာ့ လွလွမြန္ပင္။ ထြန္းေက်ာ္သည္ သံဘာဂ်ာ တံခါးတြင္ ခတ္ထားေသာ ေသာ့ခေလာက္ကို ခပ္ျဖည္းျဖည္းပင္ ဘာဂ်ာတံခါးႏွင့္ ႐ိုက္လ်က္ သူေရာက္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ဧည့္ခန္းတြင္းရွိ ေစာင့္ေနသူအား သိေစလိုက္သည္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ လာၿပီ လာၿပီဟု ခပ္အုပ္အုပ္ ျပန္ေျဖလိုက္ေသာ အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။

တံခါးဆီသို႔ ေသာ့လာဖြင္းေပးသူမွာ လွလွမြန္ မဟုတ္ဘဲ ဦးေမာင္ႀကီး၏ သမီး အႀကီးဆုံး အပ်ိဳႀကီး ဆရာမ မခင္စိန္ ျဖစ္ေနေလသည္။ ထြန္းေက်ာ္သည္ အနည္းငယ္ အံ့အားသင့္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ထြန္းေက်ာ္သည္ မည္သို႔မွ် မေျပာဘဲ တံခါးေဘာင္ကို ကိုင္ကာ အိမ္တြင္းသို႔ လွမ္းဝင္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေသာက္ထားသည့္အရွိန္ေၾကာင့္ ေဘာင္ကို ကိုင္ထားေသာ္လည္း ထြန္းေက်ာ္၏ ကိုယ္ႀကီးသည္ ယိမ္းကာ ယိုင္ကာ ျဖစ္ေနသည္။ “အို .. အို ..” ခင္ခင္စိန္သည္ သူမ၏ မ်က္စိေရွ႕တြင္ ယိမ္းထိုးေနေသာ ထြန္းေက်ာ္ကို မည္သို႔လုပ္ေပးရမည္ မသိသျဖင့္ ခပ္အုပ္အုပ္ေအာ္ကာ ၾကည့္ေနသည္။ တခဏမွာပင္ ခင္ခင္စိန္၏ လက္သည္ ထြန္းေက်ာ္၏ လက္ေမာင္းကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း အနည္းငယ္ ထိန္းေပးလိုက္သည္။ ထြန္းေက်ာ္ဆီမွ ခပ္သင္းသင္း ပ်ံ႕လႊင့္လာေသာ အရက္နံ႔ေၾကာင့္ ခင္ခင္စိန္ ႏွာေခါင္း ရႈံလိုက္မိသည္။ ထြန္းေက်ာ္သည္ အတြင္းတံခါးေဘာင္ကို ကိုင္ကာ ရပ္ေနဆဲ။ အိမ္ခန္းအတြင္းသို႔ ဆက္ကာ ေလွ်ာက္သြားမည့္ ဟန္မျပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ခင္ခင္စိန္သည္ တံခါးကို ပိတ္ကာ ေသာ့မ်ားကို ေသခ်ာစြာ ခတ္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ထြန္းေက်ာ္ကို တြဲၿပီး ဧည့္ခန္းဘက္သို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။

ထိုသို႔သြားရင္း ထြန္းေက်ာ္၏ ကိုယ္သည္ လဲက်ေတာ့မတတ္ ယိုင္ကနဲ ျဖစ္သြားရာ ခင္ခင္စိန္ သည္ ထြန္းေက်ာ္၏ ကိုယ္ကို အတင္းပင္ ဆြဲထားရသည္။ ထိုအခါ ထြန္းေက်ာ္၏ ကိုယ္သည္ ခင္ခင္စိန္ဖက္သို႔ အလိုက္သင့္ ျပန္ပါလာၿပီး ထြန္းေက်ာ္၏ လက္တစ္ဖက္သည္ ခင္ခင္စိန္၏ ခါးေလးကို ဆြဲယူကာ ဖက္လိုက္ေလသည္။ ခင္ခင္စိန္၏ ကိုယ္လုံးေလးသည္ ဆတ္ကနဲ တုန္သြားေလသည္။ “မ ..မ စိန္ .. ေဆာ ေဆာ ရီးေနာ္ ..” “အင္း .. အင္း ..” ျမန္ျမန္ အိပ္ခန္းတြင္းသို႔ ေရာက္လ်င္ၿပီးေရာဟု သေဘာပိုက္ကာ ခင္ခင္စိန္သည္ ထြန္းေက်ာ္၏ ကိုယ္ႀကီးကို ေအာင့္အီးကာတြဲၿပီး သူ႔အိပ္ခန္းရွိရာဖက္သို႔ ခပ္သြက္သြက္ လွမ္းေလသည္။ ထြန္းေက်ာ္၏ အိပ္ခန္း တံခါးကို ဖြင့္ၿပီးေနာက္ အိပ္ခန္း မီးခလုတ္ကို ခင္ခင္စိန္လက္ႏွင့္ စမ္းေနစဥ္မွာပင္ သန္လွေသာ တံခါးပတၱာေၾကာင့္ အိပ္ခန္းတံခါးသည္ ျပန္ပိတ္သြားေလသည္။

မူးသာ မူးေနေသာ္လည္း သေကာင့္သား ထြန္းေက်ာ္၏ လက္မ်ားသည္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ တံခါးအား ဂ်က္ထိုးလိုက္သည္။ ခင္ခင္စိန္ကား ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို မသိေသး။ အေမွာင္ထဲတြင္ အိပ္ခန္း မီးခလုတ္ကိုသာ လက္ျဖင့္စမ္းကာ ရွာေနဆဲ။ ခလုတ္ကို ရွာေတြ႕ၿပီး မီးဖြင့္ၿပီးေသာ အခါတြင္ ခင္ခင္စိန္၏ လက္တို႔သည္ ထြန္းေက်ာ္ထံသို႔ ျပန္ေရာက္လာၿပီး တဖန္ျပန္တြဲကာ ေရွ႕မလွမ္းမကမ္းတြင္ရွိေသာ ကုတင္ဆီသို႔ ပို႔ေပးေလသည္။

ကုတင္ေဘးကို ကပ္မိေသာအခါ ထြန္းေက်ာ္သည္ ကုတင္ေပၚသို႔ လွဲခ်လိုက္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ထြန္းေက်ာ္၏ လက္သည္ ခင္ခင္စိန္၏ ခါးကို ဖက္ထားၿမဲ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခင္ခင္စိန္၏ ကိုယ္လုံးေလးသည္လည္း ထြန္းေက်ာ္၏ ကိုယ္ေပၚသို႔ ေမွာက္၍ က်လာေလသည္။ “ဟင္ .. အို .. ဘယ္လို …” မွန္ပါသည္။ ထြန္းေက်ာ္ သည္ အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ပဲ ခင္ခင္စိန္၏ ႏႈတ္ခမ္းအစုံကို ဆြဲယူကာ စုပ္နမ္းလိုက္ေတာ့ အပ်ိဳႀကီး ခင္ခင္စိန္၏ ရင္ထဲတြင္ တုန္ခါသြားရေလသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ႐ုန္းကုန္ရန္ သတိဝင္လာၿပီး ႐ုန္းေသာ္လည္း သန္မာလွေသာ ထြန္းေက်ာ္၏ လက္မ်ားၾကားဝယ္ စပါးႀကီးေႁမြ၏ ရစ္ပတ္ျခင္းကို ခံရေသာ သားေကာင္ကဲ့သို႔ ႐ုန္း၍ မလြတ္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။ထို႔ျပင္ သူမက ႐ုန္းေလေလ ပုဆိုးတြင္းမွ ထြန္းေက်ာ္၏ ပူေႏြးကာ ေထာင္မတ္ေနေသာ လီးတန္ႀကီးသည္ သူမ၏ ဆီးစပ္ႏွင့္ ေစာက္ဖုတ္အုံ တစ္ခုလုံး အႏွံ႔ကို ပိုၿပီးထိေတြ႕ေလေလ ျဖစ္ေနသည္။ တစ္ခါမွ မႀကဳံဖူးေသာ အေတြ႕ေၾကာင့္ ခင္ခင္စိန္သည္ ဒိန္းတလိန္းတိန္း နတ္ဖမ္းခံရသကဲ့သို႔ ျဖစ္သြားၿပီး ရင္ထဲတြင္ ႏုံးခ်ိကာ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ၿငိမ္က်သြားေလသည္။

မိန္းမက်မ္းေက်ေသာ ထြန္းေအာင္ သိလိုက္ၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ ခင္ခင္စိန္၏ ကိုယ္ကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားေသာ သူ႔လက္မ်ားကို ခင္ခင္စိန္၏ တင္ဆုံႀကီးရွိရာသို႔ ေ႐ႊ႕ကာ ျဖည္းျဖည္းတဖုံ အနည္းငယ္ အားစိုက္ကာ တစ္မ်ိဳးျဖင့္ ဆုပ္ကာလည္းေကာင္း၊ နယ္ကာလည္းေကာင္း၊ ဖ်စ္ကာညႇစ္ကာျဖင့္လည္းေကာင္း ခင္ခင္စိန္၏ ဖင္သားႀကီးမ်ားကို သုံးသပ္ ကိုင္တြယ္ရင္း ကာမခလုတ္ကို စဖြင့္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ခင္ခင္စိန္၏ အသက္ရႈသံမ်ားသည္လည္း ျပင္းထန္လာေနၿပီ။ ထြန္းေက်ာ္သည္ ခင္ခင္စိန္၏ ကိုယ္လုံးေလးကို ပက္လက္လွန္ကာ အိပ္ယာေပၚသို႔ လွဲခ်လိုက္ေလသည္။ တစ္ၿပိဳက္နက္တည္းလိုပင္ သူမ၏ ထမီကို ဆြဲလွန္ကာ တင္လိုက္သည္။

“ေမာင္ ေမာင္ထြန္း .. မလုပ္ရဘူး .. အို .. ဟာ .. ဟင့္ ဟင့္ ..” ခင္ခင္စိန္၏ ထမီလန္တက္သြားစဥ္မွာပင္ ထြန္းေက်ာ္၏ လက္က သူမ၏ ေစာက္ပတ္အုံေလးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေလသည္။ ထူထူထပ္ထပ္ ျဖစ္ေနေသာ အေမႊးေတြေအာက္မွာ ရွိလင့္ကစား သူမ၏ ေစာက္ဖုတ္သည္ ေဖါင္းကားကာ ႏူးညံ့ေနသည္။ ထြန္းေက်ာ္၏ လက္ညႇိဳးဖ်ားေလးက ေစာက္ဖုတ္ အကြဲေၾကာင္းထဲသို႔ အဖ်ားေလးမွ်သာ ထိုးသြင္းလိုက္ၿပီး ေစာက္ေစ့ရွိမည္ဟု ထင္ရေသာ ေနရာနားသို႔ မွန္းဆၿပီး လက္ညႇိဳးကို ေကာ္တင္လိုက္ေလသည္။

“အေမ့ .. ဟင့္ .. ကြၽတ္ ကြၽတ္ ..” ခင္ခင္စိန္ တစ္ကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါသြားရေလသည္။ မတုန္ ခံႏိူင္႐ိုးလား၊ ရသာဖူး ဆိုသည္မွာ မိန္းမတို႔၏ ကာမတံခါးကို ဖြင့္ရန္ အထြဋ္အေခါင္အခ်ဳပ္ပင္ မဟုတ္ေလာ။ ထြန္းေက်ာ္ ဆက္ၿပီး ကလိေလေသာ အခါတြင္ ေစာက္ရည္မ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အေခါင္းဝတြင္ စိုစြတ္ကာ လာေနသည္။ ခင္ခင္စိန္၏ ရသာဖူးသည္ ပတၱျမားေသြးေရာင္ျဖင့္ ယခုဆိုလွ်င္ သိသိသာသာႀကီးကိုပင္ စူထြက္ကာ လာေနသည္။ မေနႏိုင္ေတာ့ေသာ ထြန္းေက်ာ္သည္ ထိုေငါက္ေတာက္ေလး ျဖစ္ေနေသာ အစိကို သူ၏ ပါးစပ္ျဖင့္ ငုံကာ အသာအယာ စုပ္သြင္းလိုက္ေသသည္။ “ရႈး ရွလူး ရွလူး … အို အို … အား ..” ခင္ခင္စိန္ တစ္ေယာက္ ျဖတ္ျဖတ္လူးကာ မ်က္လုံးထဲတြင္ မီးပြင့္သြားေလသည္။ ဆရာမပီပီ အရွက္အေၾကာက္ ႀကီးမားလွေပရာ ထြန္းေက်ာ္၏ လုပ္ရပ္သည္ သူမစိတ္ကူးႏွင့္ေတာင္ ေတြးမၾကည့္ခဲ့ဖူးေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း အတင္းပင္ ကုန္း႐ုံးထကာ “ေမာင္ထြန္း .. ငရဲေတြ ႀကီးကုန္ပါ့မယ္ကြယ္ .. ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ အခုရပ္ ..” အပ်ိဳႀကီးက အေၾကာက္အကန္ ေျပာလာေသာအခါတြင္ ထြန္းေက်ာ္သည္ ပါးစပ္နားသို႔ ေရာက္လာၿပီျဖစ္ေသာ ဝက္သားတုံးႀကီး မစားလိုက္ရပဲ လြတ္သြားမည္ စိုးသျဖင့္ သူးပါးစပ္ကို သူမ၏ ေစာက္ဖုတ္ဆီမွ ခြါၿပီးေနာက္ ခင္ခင္စိန္ကို ကုတင္ေပၚသို႔ ေျဖးညႇင္းစြာ ျပန္တြန္းၿပီး လွဲလိုက္ေလသည္။ ၿပီးေနာက္ စိုစြတ္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ခင္ခင္စိန္၏ အေခါင္းအတြင္းသို႔ သူ၏ လီးႀကီးကို ေျဖးညႇင္းစြာျဖင့္ ဒစ္ျမဳပ္ယုံ သြင္းလိုက္ေလသည္။

ပူေႏြးၿပီး မာေတာင္ေနေသာ ထြန္းေက်ာ္၏ လီးႀကီးထိပ္မွ ခေမာက္ပုံစံ ေအာ္လံၿပဲ ဒစ္ႀကီးသည္ အရည္ၾကည္မ်ားျဖင့္ စိုစြတ္ကာ ႏူးညံ့ေခ်ာေမႊ႕ေနေသာ ခင္ခင္စိန္၏ ရဲပေတာင္းခတ္ေနသာ ေစာက္ပတ္ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားကို ျဖည္းညႇင္းစြာ ပြတ္တိုက္ၿပီး ဝင္သြားေလသည္။ “အင္ .. ရွီး ကြၽတ္ ကြၽတ္ .. အြန္း ..” ခင္ခင္စိန္ အရမ္းကို ငံ့လင့္ေနမိၿပီ ျဖစ္သည္။ သူ၏ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို တတ္ႏိူင္သမွ် ကားကာ ေနာက္ထပ္ ဝင္လာမည့္ ပူေႏြးေသာ အေခ်ာင္းကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ ခက္ေနသည္ကား ထြန္းေက်ာ္။ သူ၏ ဒစ္ျမဳပ္ယုံ သြင္းထားေသာ လီးကို ဆက္မထည့္ပဲ ဒီအတိုင္းပင္ စိမ္ထားသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔လက္ေတြက ခင္ခင္စိန္၏ အက်ႌၾကယ္သီးမ်ားကို ဇိမ္ဆြဲကာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျဖဳတ္ေနေလသည္။ ေအာက္မွေနၿပီး ေတာ္ေတာ္ ခံစားေနရၿပီ ျဖစ္ေသာ ခင္ခင္စိန္သည္ စိတ္မရွည္ႏိုင္စြာျဖင့္ ဝိုင္းကူညီၿပီး ခြၽတ္ေပးေနေလသည္။ ဖြံ႕ထြားဆူၿဖိဳးေလေသာ ခင္ခင္စိန္၏ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးသည္ ျဖဴေဖြးဝင္းပစြာ ထြက္လာၿပီ ျဖစ္သည္။ လီးဒစ္ကို စိမ္ထားရင္းပင္ ထြန္းေက်ာ္သည္ ခင္ခင္စိန္၏ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ဆုပ္နယ္ကာ ႏို႔သီးေခါင္းမ်ားပါမက်န္ သူ၏ လက္မ ႏွင့္ လက္ညႇိဳးၾကားတြင္ လွိမ့္ေခ်ကာေပးေနေလသည္။

လီးတန္ႀကီးကိုကား ထပ္သြင္းျခင္း မရွိပဲ တေငါ့ေငါ့ ျဖစ္သြားေအာင္ ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ ေတာင္ေပးလိုက္သည္။ ခင္ခင္စိန္၏ ေစာက္ေခါင္းတြင္းမွ အရည္ၾကည္တို႔ကား ေရတံခြန္စီးသကဲ့သို႔ တသြင္သြင္ ထြက္က်လာေလသည္။ ခင္ခင္စိန္ကား အေတာ္ေလးကိုပင္ ခံစားရ ခက္ေနေခ်ၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ေအာက္မွေနကာ တဟင္းဟင္း တအင္းအင္းလုပ္ကာ အသံေန အသံထားျဖင့္ လုပ္ရန္ အခ်က္ေပးသည္။ သို႔ေသာ္ ထြန္းေက်ာ္က မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ႏို႔ႀကီးမ်ားႏွင့္သာ နပမ္းလုံးေနသည္။ မည္သို႔မွ် ေတာင့္မခံႏိုင္ေတာ့သည့္ အဆုံးမွာေတာ့ “ေမာင္ထြန္း .. အင္း ဟင္း ဟင္း .. မမကို ထပ္ၿပီး မႏွိပ္စက္ခ်င္ပါနဲ႔ေတာ့ … လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ေတာ့ေလကြယ္ ..” ထိုကဲ့သို႔ ခင္ခင္စိန္သည္ မပီဝါးတဝါး ႏႈတ္မွဖြင့္ဆိုကာ ေတာင္းဆိုပါေသာ္လည္း မရ။ ထြန္းေက်ာ္ သည္ ခဏမွ်ၾကာသည္အထိ ေနၿမဲအတိုင္း ဆက္လုပ္ေနရာ ခင္ခင္စိန္သည္ ေက်ာေလး ေကာ့တက္လာလိုက္၊ ခါးေလး ေကာ့တက္လာလိုက္ျဖင့္ အရမ္းေဟာ့ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ သူမ၏ စင္းေသာ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းမွာလည္း အၿငိမ္မေနႏိူင္ေတာ့ပဲ စုလိုက္ ကားလိုက္ျဖင့္ ထြန္းေက်ာ္၏ လိုးခ်က္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ကာေနေပၿပီ။

“ဗ်စ္ .. ပတစ္ ပတစ္ .. စြတ္ ဖြပ္ .. အမေလး ေလး ဟင္း ဟင္း ဟင္း .. ဘုန္း ..” ထြန္းေက်ာ္သည္ က်န္ေနေသာ လီးတန္ႀကီးကို တစ္ခါတည္း ေဆာင့္ကာ အဆုံးထိ သြင္းခ်လိုက္ေလသည္။ ေအာက္မွေနေသာ ခင္ခင္စိန္၏ ကိုယ္လုံးေလးသည္ ထြန္းေက်ာ္၏ လဒစ္ ႏွင့္ သူမ၏ သားအိမ္အ၀တို႔ တိုက္မိေလေသာ အခါတြင္ သူမ၏ ဖင္သားႀကီးမ်ားသည္ အိပ္ယာေပၚမွ တစ္ေတာင္ခန႔္ ႂကြသြားၿပီးေနာက္ ဘုန္းကနဲ ေမႊ႕ယာေပၚသို႔ ျပန္က်သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ေစာက္ေခါင္းထဲတြင္ က်ဥ္ၿပီး စိမ့္တက္လာသည္မွာလည္း ပု႐ြက္ဆိတ္ တစ္ေသာင္းခန႔္ သူမ၏ အဖုတ္အတြင္းသို႔ တ႐ြ႐ြ စီတန္းၿပီး ျဖတ္သန္းသြားသည့္ႏွယ္ ခံစားေနရသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ထြန္းေက်ာ္သည္ သူမ၏ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို စုလိုက္ၿပီး သူ၏ ညာဖက္ ပခုံးေပၚသို႔ အလိုက္သင့္ တင္လိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ ခင္ခင္စိန္၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းသည္ ပူးသြားၿပီး သူမ၏ ေပါင္မ်ားကိုလည္း ေစ့သလို ျဖစ္သြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခင္ခင္စိန္၏ ေစာက္ဖုတ္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္လည္း ေစ့သြားၿပီး အတြင္း အျပင္ ေစာက္ပတ္ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားသည္ ထြန္းေက်ာ္၏ လီးတန္ႀကီးကို ရစ္ပတ္ငုံထားသလို ျဖစ္သြားေလသည္။

ထြန္းေက်ာ္သည္ အပ်ိဳးႀကီမမ၏ တင္းၾကပ္ စီးပိုင္ေသာ ေစာက္ဖုတ္ညႇစ္အားေၾကာင့္ ေမးေၾကာႀကီးမ်ား ေထာင္လာကာ အံကိုႀကိတ္ထားရေလသည္။ “ဇြိ .. စြပ္ .. ဖုန္း .. အို အြန္း .. ဗလစ္ .. ဗ်ိ .. ပလပ္ .. ဖုန္း .. အား ပလစ္ .. ပလစ္ .. ရွီး အား ဟား .. ဖုန္း” ထြန္းေက်ာ္သည္ သူ႔ပခုံးေပၚ တင္ထားေသာ ခင္ခင္စိန္၏ ေပါင္မ်ားကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ တင္းၾကပ္စြာ ဖက္လ်က္ ခါးအားကိုသုံးကာ ခင္ခင္စိန္၏ ၾကပ္ေသာ္လည္း အရည္ၾကည္မ်ားေၾကာင့္ ပိုးသားကဲ့သို႔ ႏူးညံ့ ေခ်ာေမႊ႕ေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ အတြင္းသို႔ လိုးေဆာင့္ေတာ့သည္။ ေစာက္ဖုတ္ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားသည္ ေစ့ထားေသာေၾကာင့္ သူ၏ လီးလုံးပတ္လည္ကို ညႇစ္ထားသလို ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ထြန္းေက်ာ္မွာ အင္မတန္မွ ထူးကဲလွေသာ ကာမဂုဏ္ အာ႐ုံကို ခံစားေနရသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ခါးအားကို သုံးကာ အားပါပါ ေဆာင့္ေလေသာ အခါတြင္ သူ၏ ဆီးစပ္ ႏွင့္ ေစ့ထားေသာခင္ခင္စိန္၏ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းတို႔ ႐ိုက္မိသံမွာ တဖုန္းဖုန္း ျမည္ေနၿပီး၊ အိုင္ထြက္လာေသာ အရည္ၾကည္ မ်ားေၾကာင့္ လီးဝင္ လီးထြက္ လုပ္ေလတိုင္း ထြက္လာေသာ တဇြိဇြိ၊ တဗ်ိဗ်ိ အသံမ်ားသည္ ႏွစ္ေယာက္လုံး၏ စိတ္ကို ပိုထန္ေစေလသည္။ ထိုသို႔ ထြန္းေက်ာ္၏ ဆီးစပ္သည္ ခင္ခင္စိန္ ေစ့ထားေသာ ေပါင္ရင္းတို႔ ထိ႐ိုက္မိေသာအခါတြင္ ျဖဴေဖြးကာ ဆူၿဖိဴး မို႔ေမာက္ေနေသာ ခင္ခင္စိန္၏ ႏို႔ႏွစ္လုံးသည္လည္း တဆတ္ဆတ္တုန္ကာ ခင္ခင္စိန္၏ ေမးေစ့ ရွိရာသို႔ အိကနဲ အိကနဲ ဆန္တက္သြားၾကေလသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ႏို႔ႏွစ္လုံး တတုန္တုန္ ျဖစ္ေနသည္ကို ျမင္ရေသာ ထြန္းေက်ာ္သည္ ပိုမိုႏွာကန္လာကာ ခင္ခင္စိန္၏ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို သူ၏ လက္ဖဝါး ႏွစ္ခုအတြင္းသို႔ မက္ေမာစြာ စုံကိုင္ၿပီးေနာက္ ႀကဳံးကာႀကဳံးကာ လိုးေလေတာ့သည္။ ထြန္းေက်ာ္သည္ ေႏွးရာမွျမန္၊ ျမန္ရာမွျပင္း၊ ျပင္းရာမွ ေလးဖ်ဥ္းတြဲ႕တြဲ႕ စသည္ျဖင့္ စည္းခ်က္မ်ားကို အသြင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းၿပီး လိုးေလေသာအခါ ခင္ခင္စိန္၏ ေခါင္းမ်ားသည္ ခ်ာခ်ာလည္ကာ မူးေမ့ေတာ့မတတ္ ကာမဂုဏ္ အာ႐ုံ၏ ဖမ္းစားျခင္းကို ခံရေလသည္။ 

သူမ၏ အသက္ရႈသံမ်ားကား ျပင္းထန္ပုံမွာ တစ္မိုင္ခရီးကို မနားတမ္း တရၾကမ္း ေျပးလာေသာ သူကဲ့သို႔ပင္။ ထြန္းေက်ာ္၏ လိုးပုံလိုးနည္းမွာ ေကာင္းလြန္းလွသျဖင့္ သူမ အဖုတ္အတြင္းမွ အရည္ၾကည္တို႔သည္ တရေဟာပင္ ထပ္မံကာ ထြက္လာေလသည္။ ခင္ခင္စိန္သည္ သူမ၏ဖင္ကို တတ္ႏိူင္သမွ်ေလထဲသို႔ ေျမႇာက္ထားၿပီး ထြန္းေက်ာ္၏ မီးပြင့္မတတ္ လိုးေဆာ္ခ်က္မ်ားကို အားပါးတရ ခံယူေနရင္း မည္သို႔ ျဖစ္လာသည္မသိ၊ သူမ၏ ကိုယ္ထဲမွ တစ္စုံတစ္ရာသည္ အျပင္သို႔ ထြက္ခ်င္ေနသည္။ အားပါးတရ ေဆာင့္ေနေသာ ထြန္းေက်ာ္၏ လီးတန္ႀကီးသည္ ေဖါင္ကားတင္းလာၿပီး ကာမေသြးမ်ား ဦးေႏွာက္အတြင္းသို႔ ဒလၾကမ္း စီးဝင္သည့္အတြက္ မ်က္ရည္မ်ား ထြက္မတတ္ ခံစားေနရေသာ ဒဏ္ကို မခံႏိူင္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ တစ္ကိုယ္လုံးရွိ အားမ်ားကိုညႇစ္ကာ အံကို ဖ်စ္ဖ်စ္မည္ေအာင္ႀကိတ္ရင္း (၁၅) ခ်က္မွ် ေဆာင့္ၿပီးေသာ အခါတြင္

“အမေလး ေလး .. ေမာင္ ေမာင္ ေမာင္ ထြန္း .. အို ဟင္ ဟင္ … အြန္ အြန္ အို အို အား ..” ဟု ခင္ခင္စိန္ သည္ တစ္ကိုယ္လုံး တြန႔္လိမ္လာၿပီး သူမ၏ ေစာက္ဖုတ္ ႏႈတ္ခမ္း အတြင္းႏွင့္ အျပင္နံရံမ်ားပါ ရႈံ႕ကာပြကာျဖင့္ လက္မ်ားသည္လည္း အိပ္ယာခင္းကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ရင္း သူမ၏ ဆီးစပ္ကို ထြန္းေက်ာ္၏ ဆီးစပ္ရွိရာသို႔ ဖိကပ္လိုက္ၿပီး ေကာ့ကာေကာ့ကာျဖင့္ ၿပီးဆုံးျခင္းသို႔ ေရာက္သြားေလသည္။ သူမ၏ ေစာက္ဖုတ္ နံရံမ်ားသည္
ရႈံ႕ကာပြကာျဖင့္ ထြန္းေက်ာ္ လီးတန္ပတ္လည္ တစ္ေလွ်ာက္ကို ညႇစ္ေနေသာအခါတြင္ ထြန္းေက်ာ္ သည္လည္း ခင္ခင္စိန္ ေပါင္မ်ားကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ သိုင္းဖက္ရင္း သူ၏ ခါးကို ေကာ့ကာ ပူေႏြးပ်စ္ေထြးေသာ သုတ္ရည္ပူမ်ားကို ခင္ခင္စိန္၏ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသို႔ တေငါ့ေငါ့ျဖင့္ ပန္းထုတ္ေနေတာ့သည္။

ညေန သစ္စက္ပိတ္ေတာ့ ထြန္းေက်ာ္ သစ္ကုန္သယ္မ်ားႏွင့္ ညစာေကြၽးရန္ ပါသြားသျဖင့္ လွလွမြန္တစ္ေယာက္တည္း အိမ္သို႔ ျပန္သြားခဲ့သည္။ တစ္ညေနလုံး ထြန္းေက်ာ္ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ္လည္း ည (၉) နာရီထိုးသည္အထိ ထြန္းေက်ာ္ ျပန္မလာေသးသျဖင့္ အိပ္ယာေပၚသို႔ တက္လွဲေနလိုက္သည္။ အိမ္ေရွ႕တြင္မေတာ့ မမစိန္ သည္ ထုံးစံအတိုင္းပင္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ေလ့က်င့္ခန္း စာအုပ္မ်ားကို အမွတ္ဖ်က္ရင္း အလုပ္ရႈပ္ေနသည္။ လွလွမြန္သည္ အိပ္ယာေပၚတြင္ လွဲေနရင္း ေန႔ခင္းဖက္က အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ျပန္ေျပာင္းကာစဥ္းစားေနမိသည္။ ေန႔ခင္းက သူမ၏ ေန႔စဥ္ ေမွ်ာ္လင့္ ေတာင့္တေနခဲ့ရေသာ ဆႏၵမ်ား ျပည့္ဝခါနီးမွ အေျခအေနအရ ပ်က္ျပားသြားခဲ့ရသည္ကို သူမ၏ စိတ္ထဲတြင္ ယခုထက္ထိ တႏုံႏုံ ႏွင့္ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္လ်က္ပင္ ရွိေနေသးသည္။ ထြန္းေက်ာ္၏ လိင္တန္ႀကီးသည္ တကယ့္ကို စံခ်ိန္မီလွသည္။ ဟိုတစ္ေန႔ နံနက္ပိုင္း ထမင္းစားခန္းထဲတြင္ သူမကို ထြန္းေက်ာ္က ေနာက္ဖက္မွေန၍ ဖက္လိုက္စဥ္က (သူမကလည္း မိမိရရ ဖိကပ္ေပးလိုက္စဥ္) ထိေတြ႕လိုက္ရေသာ ထြန္းေက်ာ္ ၏ လိင္တန္၊ တစ္ဖန္ ေန႔လည္က သစ္စက္ထဲတြင္ သူမ ၏ လက္ျဖင့္ မိမိရရ ပြတ္သပ္ေပးခဲ့ေသာ ငပဲေခ်ာင္းႀကီးသည္ နည္းနည္းေနာေနာႀကီးမဟုတ္။ သူမ စိတ္ထင္ (၇) လက္မ ေလာက္ေတာ့ ရွိမည္။ မာလိုက္သည္မွာလည္း သံေခ်ာင္းအလား မွတ္ရသည္။ တစ္ကယ့္ကို မက္ေလာက္တဲ့ ဟာႀကီးပါလား။ 

လွလွမြန္ တစ္ေယာက္ ေတြးေလေလ စိတ္ပိုလႈပ္ရွားေလေလ။ သက္ပ်င္းေမာမ်ားကို ခ်လိုက္ရသည္မွာလည္း ခဏခဏ။ စိတ္လႈပ္ရွားလာသည္ႏွင့္အမွ် သူမ ေစာက္ပတ္အတြင္းတြင္ ႐ြစိ႐ြစိ ျဖစ္လာၿပီး အစြမ္းကုန္ ခံခ်င္စိတ္တို႔ ေပၚလာသည္မွာလည္း ဘယ္လိုမွ ထိန္းလို႔မရေအာင္ပင္။ ဒီလို လီးတန္မ်ိဳး ႏွင့္ ႀကဳံခ်င္စမ္းလြန္းလွပါဘိ။ ေဟာ ခ်ရျပန္ၿပီ သက္ပ်င္းေမာ ေနာက္တစ္ခ်က္။အိပ္ယာေပၚတြင္ လွဲေနရာမွ လွလွမြန္သည္ ထကာကုတင္ေပၚမွ ဆင္းလိုက္ၿပီး သူမ၏ အဝတ္အစားမ်ား အားလုံးကို ခြၽတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ အိပ္ခန္းတံခါးအတြင္းဖက္မွ ထိုးထားေသာ ဂလန႔္ကို ျဖဳတ္ကာ အိပ္ယာေပၚတြင္ ျပန္လွဲလိုက္ၿပီး ထြန္းေက်ာ္ တစ္ေယာက္ ဒီတစ္ညေတာ့ သူမ၏ အခန္းသို႔ လာမည္ဟု အေသအခ်ာ တြက္လိုက္ကာ အနားရွိ ေစာင္ကို ကိုယ္ေပၚတြင္ လႊမ္းလိုက္ၿပီး စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ျပစ္လိုက္ေလသည္။

ညက ခင္ခင္စိန္တစ္ေယာက္ ထြန္းေက်ာ္၏ အခန္းမွ ျပန္ထြက္လာေတာ့ မနက္(၂)နာရီပင္ ထိုးၿပီးေနၿပီ။ ထြန္းေက်ာ္သည္ ခင္ခင္စိန္ကို ညက (၃) ခ်ီတိတိ ဆြဲျပစ္လိုက္သည္။ ဆက္တိုက္ လိုးျခင္းမဟုတ္ပဲ နားကာ အေသအခ်ာ ႏူးႏွပ္ကာ လိုးျခင္းျဖစ္သည္။ ခင္ခင္စိန္ ျပန္သြားၿပီး မၾကာမီမွာပင္ ထြန္းေက်ာ္လည္း ေမာပန္းကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္။ မနက္ ထြန္းေက်ာ္ ႏိုးလာေတာ့ (၉) နာရီေတာင္ ထိုးေတာ့မည္။ ေရခ်ိဳးရန္အတြက္ ေနာက္ေဖးသို႔ ထြက္လာေသာ အခါတြင္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲတြင္ အလုပ္ရႈပ္ေနေသာ သူဇာကို ေတြ႕လိုက္သည္။

ထြန္းေက်ာ္ကို ေတြ႕လိုက္ေသာအခါ သူဇာက ၿပဳံးျပကာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ “မ်ိဳးမ်ိဳးေရာ သူဇာ”“မမစိန္ ေက်ာင္းဆီပါသြားတယ္ ကိုထြန္းေက်ာ္.. ေၾသာ္ ကိုထြန္းေက်ာ္ .. လွလွမြန္က မွာသြားတယ္ .. သစ္စက္ကို သြားႏွင့္ၿပီတဲ့ .. ကိုထြန္းေက်ာ္ ေအးေအးေဆးေဆးမွသာ လိုက္လာခဲ့ပါတဲ့..”“ဟုတ္ကဲ့ ..” “ကိုထြန္းေက်ာ္ ေရခ်ိဳးၿပီးရင္ မနက္စာစားဖို႔ သူဇာ အသင့္ျပင္ထားလိုက္မယ္ေနာ္ ..”“ေက်းဇူးပါပဲ သူဇာေရ” ထြန္းေက်ာ္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ေရာက္သည္အထိ တစ္မ်ိဳးေလးလွကာ စြဲေဆာင္မႈ ရွိလွေသာ သူဇာ၏ ႐ုပ္သြင္ေလးကို ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ ခါေသး ရင္ခ်ီကာ တင္ကားေနပုံေလးကိုက စြဲမက္စရာ ေကာင္းလွသည္။ အရပ္ျမင့္ၿပီး ျဖဴေဖြးေသာ အသားအရည္ေၾကာင့္ ဆြဲေဆာင္မႈအားက ပိုၿပီးရွိလာသည္။ ဒီမနက္တြင္ေတာ့ သနပ္ခါးေရႀကဲကို ပါးကြက္က်ားေလး ကြက္ထားေလေတာ့ မို႔မို႔ေဖါင္းေနေသာ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ကို ၾကဴၾကဴေမႊးခ်င္စရာ ေကာင္းလြန္းပါဘိ။

ထြန္းေက်ာ္သည္ သူဇာ၏ အလွအပမ်ားကို ေတြးကာ စိတ္မ်ားႂကြလာၿပီး သူဇာ့အေပၚတြင္ တပ္မက္စိတ္တို႔ ပိုမိုလာခဲ့သည္။ ေရခ်ိဳးၿပီးေနာက္ အဝတ္အစားလဲကာ ထမင္းစားခန္းထဲသို႔ ထြန္းေက်ာ္ ဝင္လာေသာအခါ သူဇာကို မေတြ႕ရေတာ့ေခ်။ ထြန္းေက်ာ္သည္ သူဇာ အသင့္ျပင္ထားေပးေသာ ၾကက္သားဟင္းႏွင့္ ပလာတာကို ေကာ္ဖီႏွင့္ ေမွ်ာၿပီး စားလိုက္သည္မွာ ကုန္သေလာက္ပင္ရွိေတာ့မည္၊ ယခုထက္ထိ သူဇာ့ အရိပ္အေယာင္ကို မျမင္ရေသး။  ထြန္းေက်ာ္သည္ စားေသာက္ၿပီးေသာအခါ ပန္းကန္ ခြက္မ်ားကို မီးဖိုေခ်ာင္ရွိ ေဘစင္ေပၚသို႔ တင္ထားေပးခဲ့သည္။ ၿပီးေနာက္ ဧည့္ခန္းဖက္သို႔ ထြက္အလာ သူဇာတို႔ သားအမိ အတြက္ေပးထားေသာ အခန္းေရွ႕သို႔ ေရာက္ေသာအခါ တံခါးသည္ အနည္းငယ္ ဟေနသျဖင့္ ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ အိပ္ခန္းဆီသို႔ ေျခလွမ္းလိုက္မိသည္။ ဟေနေသာ တံခါးၾကားမွ အိပ္ခန္းထဲသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါတြင္ ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ထြန္းေက်ာ္မွာ ရင္ထဲတြင္ ဒိန္းကနဲ ျဖစ္သြားရေလသည္။

သူဇာသည္ ကုတင္ေပၚတြင္ ပက္လက္လွန္၍ေနၿပီး သူမ၏ ခႏၶာကိုယ္ ေအာက္ပိုင္းတြင္ အဝတ္မရွိဘဲ ျဖဴေဖြးေသာ ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဒူးဆစ္ေနရာမွေနၿပီး ေကြးကာ ေထာင္ထားသည္။ ၿပီးေတာ့ သူမ၏ လက္တစ္ဖက္က ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားတြင္ထည့္ကာ လက္ညႇိဳးကို သူမ၏ အေခါင္းအတြင္းသို႔ထိုးကာ သြင္းထားၿပီး ထုတ္ခ်ည္ သြင္းခ်ည္ျဖင့္ လုပ္ကာေနသည္။ သူဇာ၏ ေယာက်ၤားျဖစ္သူ ေက်ာက္ပြဲစား ခင္ေမာင္ ခရီးထြက္သြားသည္မွာ (၂) ပတ္ေက်ာ္သြားၿပီ ျဖစ္သည္။ အိပ္ယာႏွင့္ ေဝးေနသည္မွာ အတန္ၾကာသြားၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ သူဇာ တစ္ေယာက္ ကာမဆႏၵမ်ား ထိန္းမရေအာင္ ျဖစ္ေနပုံရသည္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ ဟိုတစ္ေန႔က သူဇာ၏ ရင္ႏွစ္မႊာကို မေတာ္တဆ ဆုပ္နယ္မိသလို ျဖစ္သြားသည္ကို အစျပဳကာ သူဇာသည္ ယခုလို လုပ္ကာ သူ႔ကိုမ်ား ျမဴဆြယ္ေနတာလားဟု ထြန္းေက်ာ္ စဥ္းစားေနမိသည္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူဇာကို ရေအာင္ ခ်စ္ေတာ့မည္ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္လ်က္ အိပ္ခန္းအတြင္းသို႔ ထြန္းေက်ာ္ လွမ္းကာ ဝင္လိုက္သည္။ တစ္အိမ္လုံးတြင္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ရွိသျဖင့္ ထြန္းေက်ာ္သည္ အိပ္ခန္းတံခါးကို ဂ်က္မထိုးေတာ့ပဲ ေစ့႐ုံသာ ေစ့ထားခဲ့သည္။ ထြန္းေက်ာ္ ကုတင္ေဘးသို႔ ေရာက္လာသည္အထိ သူဇာ မသိေသး။ သူမ၏ မ်က္လုံးႏွစ္လုံးကိုမွိတ္ကာ လက္ညႇိဳးျဖင့္ ေစာက္ေခါက္းအတြင္း ခပ္သြက္သြက္ ထုတ္ခ်ည္သြင္းခ်ည္ျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနဆဲ။ တစ္ထပ္တည္းသာ ဝတ္ထားေသာ သူမ၏ ရင္ေစ့အက်ႌ သည္ အေပၚ ႏွိပ္သီး ႏွစ္လုံးခန႔္ ျပဳတ္ထြက္ေနသျဖင့္ ဝင္းမြတ္ကာေနေသာ သူမ၏ စေနႏွစ္ခိုင္ သည္ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ ျပဴတစ္ကာ ထြက္ေနသည္။ လက္ညႇိဳးျဖင့္ ထုတ္ခ်ည္ သြင္းခ်ည္ လုပ္ေနေသာ သူမ၏ ရတနာေ႐ႊၾကဳတ္မွာ အေတာ္ပင္ေဖါင္းကားကာေနၿပီ။ ထို႔အျပင္ အေမႊးအမွ်င္ တစ္ပင္မွ မရွိသျဖင့္ အဆီတဝင္းဝင္း ဆိုသကဲ့သို႔ ဝင္းအိကာေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ထူးထူးျခားျခား စြဲမက္စရာေကာင္းေနတာကေတာ့ အကြဲေၾကာင္းေလးအတြင္းမွ တစ္လက္မ၏ ေလးပုံတစ္ပုံခန႔္ အျပင္ဖက္သို႔ ေငါက္ေတာက္ေလး ထြက္ေနေသာ သူမ၏ ပတၱျမားေသြးေရာင္သန္းေနေသာ ရသာဖူးေခၚ နီတာရဲ ေစာက္ေစ့ေလးပင္ ျဖစ္သည္။

ထြန္းေက်ာ္သည္ ဦးစြာ သူ၏ အက်ႌကို ခြၽတ္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ သူ၏ ပုဆိုးကို ခြၽတ္ခ်လိုက္ေသာအခါတြင္ သူ၏ ငပဲေခ်ာင္းသည္ တေငါ့ေငါ့ျဖင့္ အစာစားရေတာ့မည္ကို သိေနသည့္အလား ေပ်ာ္႐ႊင္ျမဴးထူးစြာ ေထာင္မတ္ေနေလသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ သူဇာ ရွိရာ ကုတင္ေပၚသို႔ လွမ္းတက္လိုက္ေသာအခါ “အို .. ကိုထြန္းေက်ာ္ ..” လန႔္သြားသျဖင့္ သူဇာသည္ ထထိုင္မည့္ပုံျဖင့္ လူးလဲကာ ထလိုက္ပါေသးသည္။ ဒါေပမဲ့လည္း ထြန္းေက်ာ္သည္ သူမ၏ ကိုယ္လုံးေလးကို ဖက္ကာ သူ၏ ကိုယ္လုံးႀကီးျဖင့္ ဖိခ်လိုက္ေလသည္။ ၿပီးေနာက္ သူမ၏ ရင္ေစ့အက်ႌတြင္ တပ္လ်က္ က်န္ေနေသာ ႏွိပ္ေစ့မ်ားကို တစ္ခ်က္တည္းဆြဲကာ ျဖဳတ္ခ်လိုက္ေလသည္။ သူဇာ၏ အက်ႌရင္ပတ္လည္း အပြင့္၊ ထြန္းေက်ာ္၏ အငမ္းမရ ျဖစ္ေနေသာ မ်က္ႏွာႀကီးကလည္း သူမ၏ စေနႏွစ္ခိုင္ဆီသို႔ အက်ပင္ “ကို ကိုထြန္းေက်ာ္ .. မေတာ္ပါဖူးရွင္ .. မ မ လုပ္ပါနဲ႔ … အင္း” သူဇာ သည္ အသံေလး တုန္တုန္ယင္ယင္ျဖင့္ ျငင္းဆန္ပါေသာ္လည္း သူမ၏ ကိုယ္လုံးေလးကား လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ျဖင့္ သူမ၏ ႏို႔အုံႀကီးမ်ားကို ပင့္ကာတင္ေပးေနသည္။ ထြန္းေက်ာ္သည္ ပထမတစ္လုံးကို ငုံကာစို႔သည္။ တစ္လုံးၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္လုံးကို ဆက္ကာ စို႔ေပးျပန္သည္။ နဂိုကပင္ ခပ္ေထာင္ေထာင္ေလး ျဖစ္ေနေသာ သူဇာ၏ ႏို႔သီးေလးမ်ားသည္ မို႔ကာ ေကာ့ခြၽန္တက္လာသျဖင့္ ပိုၿပီးမက္ေမာစရာ ေကာင္းလာေသာေၾကာင့္ ထြန္းေက်ာ္သည္ သူဇာ၏ ျဖဴေဖြးေဖါင္းအိေနေသာ ႏို႔အုံသားေလးမ်ားကို ပတ္ပတ္လည္ အႏွံ႔ ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ ဖိဆြဲလိုက္ လွ်ာဖ်ားေလးျဖင့္ ထိုးလိုက္ ယက္ေပးလိုက္ျဖင့္ သူ၏ ခ်စ္ျခင္းအမႈကို တျဖည္းျဖည္းလႈပ္ရွားေနေလသည္။

ေျပာ၍မရသျဖင့္လား သို႔မဟုတ္ မေျပာခ်င္ေလာက္ေအာင္ ကာမစိတ္မ်ား ဖုံးလႊမ္းလာေသာေၾကာင့္ပင္လား မသိပါ၊ သူဇာ၏ ႏႈတ္ဖ်ားဆီမွ ျငင္းပယ္သံမ်ားဆက္လက္ မထြက္လာေတာ့ပဲ မ်က္လုံးမ်ားသည္ စင္းကာက်သြားေလသည္။ ႏို႔အုံးေလး ႏွစ္ခုကို ေနရာအႏွံ႔ နမ္းၿပီးသြားေသာ အခါတြင္ ထြန္းေက်ာ္သည္ သူဇာ၏ နံေစာင္းတစ္ေလွ်ာက္အား သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမ်ားျဖင့္ ဖိလိုက္ ဆြဲလိုက္ႏွင့္ ဆက္ကာ နမ္းေပးေနျပန္သည္။ သူဇာကား ငါးဖယ္ျပန္လူးသကဲ့သို႔ တတြန႔္တြန႔္ျဖင့္ မည္သို႔မွ် အၿငိမ္မေနႏိူင္ေတာ့ေခ်။ ထို႔အတူပင္ ထြန္းေက်ာ္၏ ခႏၶာကိုယ္တြင္းတြင္လည္း ရမၼက္ေသြးမ်ားျဖင့္ ဗေလာင္ဆူကာ လာေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထြန္းေက်ာ္သည္ ခါးဆန႔္ကာ အိပ္ယာေပၚတြင္ ထကာထိုင္လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ သူဇာ ၏ ရတနာေ႐ႊၾကဳတ္အား အကဲခပ္သလို ၾကည့္လိုက္ေသာအခါတြင္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ေဖါင္းမို႔ေနသည္ကို ေတြ႕ရၿပီး အဝတြင္လည္း ခ်စ္ေရွ႕ေျပးအရည္မ်ားလည္း ဟီးေလးခိုေနသည္။

ထိုသို႔ ထြန္းေက်ာ္ စိုက္ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ သူဇာသည္ သူမရင္ပတ္ တစ္ခုလုံး ဟာလာဟင္းလင္း ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ဖုံးကြယ္ရန္ မႀကိဳးစားသည့္အျပင္ သူမ၏ အက်ႌကို ခြၽတ္ျပစ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ထြန္းေက်ာ္ကို ေက်ာေပးကာ တစ္ေစာင္းေလးျဖစ္ေအာင္ လုပ္လိုက္သည္။ ထိုအခါတြင္ သူဇာ၏ ဖင္းသား အိအိႀကီးမ်ားသည္ ေဖါင္းတစ္ကာ မို႔ေမာက္သြားၾကၿပီး ထြန္းေက်ာ္ကို မ်က္စျပစ္ေနသေယာင္ေယာင္။ ဒီလို ဖိတ္ေခၚေနေသာ ဖင္သားႀကီးမ်ားေၾကာင့္ ထြန္းေက်ာ္၏ ရင္ထဲတြင္ ဖ်င္းကနဲ ျဖစ္သြားရၿပီး ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ ထြန္းေက်ာ္သည္ ဖင္သားအိအိႀကီးမ်ားဆီသို႔ သူ၏ ႏွာေခါင္းကိုႏွစ္ကာ ေနရာအႏွံ႔နမ္းရႈိက္ရင္း သူ႔လက္မ်ားျဖင့္လည္း အငမ္းမရပင္
ပြတ္သပ္ဆုပ္နယ္ကာ ကိုင္တြယ္ ဖ်စ္ညႇစ္ေလေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ထြန္းေက်ာ္သည္ သူဇာ၏ အေပၚဖက္ ေျခေထာက္ကို မယူလိုက္ၿပီး ဒူးကို ေကြးေစကာ သူဇာ၏ ပုခုံးဆီသို႔ တြန္းကာ တင္လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ကုတင္ေပၚတြင္ ဆန႔္ထားေသာ သူဇာ၏ ေပါင္ကိုခြကာ ဒူးေထာက္ကာ ထိုင္လိုက္သည္။

တစ္ဆက္တည္း ဆိုသလိုပင္ စူမို႔မို႔ေလး ျဖစ္ေနေသာ သူမ၏ အကြဲေၾကာင္း ႏွစ္ခုအၾကားရွိ ႏႈတ္ခမ္းသား ႏွစ္ခုထဲသို႔ သူ၏ လိင္တန္ႀကီးကို တရစ္ခ်င္းႏွဲ႔ကာ သြင္းေလေတာ့သည္။ ထိုသို႔ သြင္းရင္း တစ္ဆုံးထိ ဝင္သြားေသာအခါ ကုတင္ေပၚတြင္ ဆန႔္ထားေသာ သူဇာ၏ ေျခေထာက္ကို ဒူးေခါက္ေကြးမွကိုင္ကာ သူဇာ၏ ပခုံးဆီသို႔ ထပ္မံကာ တြန္းတင္ေပးလိုက္ျပန္သည္။ ထိုအခါ သူဇာ၏ တင္သားႀကီးမ်ားသည္ ပိုမိုကာ ႂကြတက္လာၿပီး ထြန္းေက်ာ္သည္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ ေနရာျပန္ယူလိုက္သည္။ ဖါးစီးငါးစီး ဆိုသည္မွာ ဒီလိုပုံစံမ်ိဳးကို ေခၚပုံရေလသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူဇာသည္ ထြန္းေက်ာ္၏ ေအာက္ဖက္တြင္ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို သူမ၏ ပခုံးမ်ားဆီသို႔ ေရာက္ေအာင္ တြန္းတင္ျခင္း ခံထားရသျဖင့္ ဖင္သားႀကီးမ်ားသည္ အိပ္ယာေပၚ မွ ႂကြတက္လ်က္ သူမ၏ ရတနာေ႐ႊၾကဳတ္ လမ္းေၾကာင္းမွာ အစြမ္းကုန္ ပြင့္အာလ်က္ရွိသည္။ အေပၚတြင္ရွိေသာ ထြန္းေက်ာ္သည္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္လ်က္ သူဇာ၏ ေပါင္ရင္းႏွစ္ဖက္ကို သူ႔ေပါင္မ်ားျဖင့္ ဖိလ်က္ ေျမေအာက္ စိုက္ထိုးနည္းျဖင့္ သူ၏ ငပဲႀကီးျဖင့္ ဖိကာဖိကာ ထိုးသြင္းေလေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလုံး မႀကဳံဖူးေအာင္ ထူးကဲလွသည့္ အရသာကို တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ ခံစားရေလသည္။

ထြန္းေက်ာ္၏ အားျပင္းလွေသာ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ သူဇာ၏ တင္သားမ်ား ႏွင့္ ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္း တစ္ေလွ်ာက္ရွိ အသားစိုင္မ်ားသည္ အိကနဲ အိကနဲ တုန္ခါသြားၾကေလသည္။ ထိုသို႔ ေဆာင့္လိုးေနရင္း ႏွင့္ ထြန္းေက်ာ္၏ လက္တစ္ဖက္က သူမ၏ မို႔ေမာက္ကာ ႂကြတက္ေနေသာ ရင္အစုံကို လွမ္းကာ ဆြဲကိုင္ ဆုပ္နယ္ေပးရင္း ေပါင္တံအရင္းအတြင္းသားမ်ား ႏွင့္ တင္သား အိအိႀကီးမ်ားကိုလည္း ဆုပ္နယ္လိုက္ အသာအယာ ပြတ္သပ္ေပးလိုက္ျဖင့္ မအားရေအာင္ အလုပ္ရႈပ္ေနေလသည္။ သူဇာအဖို႔ အရသာရွိလိုက္သည္မွာ တစ္ကိုယ္လုံးပင္ အီဆိမ့္ေနေအာင္ ေကာင္းလွေပသည္။ သူမ၏ ႏွလုံးသည္လည္း ခုန္လိုက္သည္မွာ ရင္ပတ္တစ္ခုလုံး ပြင့္ထြက္မတတ္ေတာ့ပင္။ ထြန္းေက်ာ္ အဖို႔မွာလည္း သူမ၏ တင္သားႀကီးမ်ားႏွင့္ ႏို႔အုံႀကီးမ်ားကို စိတ္တိုင္းက် ကိုင္တြယ္ သုံးသပ္ခြင့္ရေနသျဖင့္ ကာမေသြးမ်ား တစ္ကိုယ္လုံးသို႔ အရွိန္အဟုန္မျပတ္စီးလ်က္ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားမွာလည္း ပိုမိုနက္ရႈိင္းအားပါလာေလသည္။ ထိုသို႔ အရွိန္အဟုန္မျပတ္ ေဆာင့္ေနရာမွ ထြန္းေက်ာ္ ႐ုတ္တရက္ ရပ္တန႔္လိုက္ေသာအခါ သူဇာမွာ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားရသည္။

“သူဇာ .. ခါးကိုလိမ္ၿပီး ဘယ္ဖက္ကို ေစာင္းလိုက္ပါလား ..” ထြန္းေက်ာ္ေျပာသည့္အတိုင္း သူဇာသည္ သူမ၏ ကိုယ္ကို ဘယ္ဖက္သို႔ ေစာင္းလိုက္ေသာအခါ ထြန္းေက်ာ္ကလည္း အလိုက္သင့္ပင္ သူမ၏ ညာဖက္ေျခေထာက္ကို ဘယ္ဖက္ ေပါင္ေပၚသို႔ ထိန္းကိုင္ကာ ထပ္ေပးလိုက္သည္။ သူဇာ၏ အေနအထားသည္ ပုစြန္ထုပ္ေကြးကဲ့သို႔ ျဖစ္သြားေခ်ေလၿပီ။ ထို႔ေနာက္ ထြန္းေက်ာ္သည္ သူ၏ လိင္တန္ႀကီးကို တင္သားမ်ားေနာက္မွ မသြင္းဘဲ အဖုတ္တည့္တည့္မွ လိုးသြင္းလိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ သူဇာ၏ ေပါင္မ်ားသည္ တစ္ေစာင္းအေနအထားျဖင့္ ထပ္လ်က္ရွိေနေသာေၾကာင့္ သူမ အဖုတ္ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားသည္ ထြန္းေက်ာ္၏ လိင္တန္ႀကီးကို စည္းစည္းပိုင္ပိုင္ျဖင့္ ရစ္ပတ္ဖ်စ္ညႇစ္ေပးသလို ျဖစ္သြားေလသည္။ ထြန္းေက်ာ္ အတြက္ အလြန္မွပင္ စည္းစိမ္ထူးလွသလို သူဇာ အဖို႔မွာလည္း ႀကီးမားတုတ္ခိုင္လွေသာ ထြန္းေက်ာ္၏ ပူေႏြးမာေတာင့္ေနေသာ လိင္တန္ႀကီး၏ ပြတ္တိုက္ ဝင္ထြက္ေနမႈကို ပိုၿပီး ပီပီျပင္ျပင္ ခံစားရေလသည္။ 

ထို႔ျပင္ ထြန္းေက်ာ္ တစ္ခ်က္ ေဆာင့္လိုက္ေလတိုင္း သူမ၏ ရသာဖူးေလးကို က်က်နနပင္ ထိမိေလရာ အလိုးခံေနရေသာ သူဇာ၏ ကိုယ္လုံး ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေလး တစ္ခုလုံးမွာ ကာမေဇာ အဟုန္ေၾကာင့္ ပန္းႏုေရာင္ပင္မကေတာ့ပဲ နီျမန္းေနရရွာေခ်ၿပီ။ မၾကာလိုက္ပါေခ်၊ သူဇာ တစ္ေယာက္ သူမ၏ ေဖါင္းကားေနေသာ တင္သားႀကီးမ်ား ေရွ႕ေနာက္ ေဘးဘယ္ညာ လူးကာ တစ္ကိုယ္လုံး ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ တုန္လ်က္ ၿပီးဆုံးျခင္းသို႔ ေရာက္ေလသည္။ သူဇာ၏ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္လည္း တင္းၾကပ္စြာျဖင့္ ထြန္းေက်ာ္၏ လိင္တန္ကို ေရဘဝဲစုပ္ခြက္မ်ား စုပ္သကဲ့သို႔ စုပ္ယူေလေသာအခါ ထြန္းေက်ာ္သည္ သုတ္ရည္မ်ားသာမက တစ္ကိုယ္လုံး လွည့္ပတ္ေနေသာ သူ၏ေသြးမ်ားပင္ သူ႔လိင္တန္မွထြက္သြားဘိသကဲ့သို႔ ခံစားရလ်က္ ကာမ၏ အထြဋ္အထိပ္သို႔ ေရာက္ရွိသြားေလေတာ့သတည္း။…ၿပီးပါၿပီ