ဆုပိုင် ထွက်တော့မယ်… အား.. အ… ဆုပိုင်.. ဆုပိုင် မရတော့ဘူး…. အ… အ…(အင်းစက် စာပေ)

Unicode

လှဇော် သုဝဏ္ဍဘူမိလေဆိပ်ထဲကို လှမ်းဝင်လိုက်သည်။ ပြီးခဲ့တဲ့ ၁ ပတ်ကျော်ကပင် ရန်ကုန်မှ ဘုန်းခန့်တို့ အသစ်စက်စက် လင်မယား ဟန်းနီးမွန်းလာမည်။ ထိုလင်မယားနှင့်အတူ လှဇော်၏ ဝမ်းကွဲတူမလေး ဆုပိုင်ဆွေပါ ကျောင်းပိတ်ရက်အလည်ပါလာမည် ဆိုတာတွေကို သိထားသည်။ ဘုန်းခန့်နှင့်လှဇော်က ညီအစ်ကို ဝမ်းကွဲတော်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေဆိုသည်က ဘုန်းခန့်၏အစ်ကို ကိုဘုန်းသန့် ၏သမီး။ ၈ တန်းကျောင်းသူ။ လှဇော်နှင့်တော့ မဆုံဖူး။ မဆုံဖူးဆို လှဇော်ကလည်း ရန်ကုန်ပြန်မရောက်သည်မှာ ၁၈ နှစ်ခန့်ရှိပြီ။ ထိုင်းတွင် အခြေကျနေသည်မှာ ကြာပြီ။ ယခုတော့ သူတို့လာမည်ဆို၍ ဘန်ကောက်တက်လာကာ ဟိုတယ်ခန်းစီစဉ်ပြီး လေဆိပ်သို့ ထွက်လာခြင်း ဖြစ်သည်။

အချိန်ကိုက်ဟု ဆိုရမည်။ လှဇော်ရောက်ချိန်တွင် ဘုန်းခန့်တို့ လေယာဉ်ဆိုက်နေချေပြီ။ သိပ်မစောင့်ရပဲ ခဏနေတော့ တွန်းလှည်းကိုယ်စီနှင့် ထွက်လာတာ တွေ့လိုက်သည်။ ဘုန်းခန့်နှင့် သူ့ဇနီးနွယ်နီက တစ်လှည်း၊ ဆုပိုင်ဆွေက တစ်လှည်း၊ ကိုယ်စီတွန်းပြီး ထွက်လာသည်။ လှဇော်ကို လှမ်းလက်ပြသည်။ လှဇော် အပေါက်ဝနားကနေ စောင့်နေလိုက်သည်။ အပေါက်ဝရောက်ရောက်ချင်း ဘုန်းခန့်က လှဇော်ကို ပြေးဖက်သည်။

“ကိုဇော်ကြီးရေ…. နည်းနည်းဝလာတယ်ဗျာ”

“အေးကွ.. မင်းလည်း နည်းနည်းဝလာတယ်နော်.. “

ဘုန်းခန့်က အနားရောက်လာသော နွယ်နီကို ကြည့်ရင်း

“ကိုကြီးကို ကျွန်တော့်ဇနီးလေးနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ်။ ကိုဇော်ကြီ.. ဒါကျွန်တော့်ဇနီး နွယ်နီတဲ့…။ နွယ်နီ…. ဒါ အစ်ကို့ အစ်ကိုဝမ်းကွဲ ကိုလှဇော်တဲ့….။ ဝမ်းကွဲသာဆိုတာ ညီအစ်ကိုလို နေကြတာတွေလေ”

လှဇော်က နွယ်နီကိုကြည့်ရင်း ..

“အားပါး.. ငါ့ညီကတော့ တော်ချက်ကွာ…။ မိန်းမလှလှလေးကို ရှာယူနိုင်တယ်ဟေ့… ဟေးဟေး”

ပြီးတော့မှ ဆုပိုင်ဆွေဖက်လှည့်၍

“ဒါလေးက ကိုဘုန်းသန့်သမီးလေး ဆုပိုင်ဆွေ မဟုတ်လား”

“ဟုတ်… ဦးဇော်…”

“အင်း.. ငါ့တူမလေးလည်း တော်တော်ကြီးနေပြီပဲ…။ လာလာ.. ဦးဇော်… ငါ့တူမလေးကို ဘန်ကောက်အနှံ့ လိုက်ပို့ပေးမယ်”

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေကို ခေါင်းကလေးပွတ်ရင်း

‘ကဲကဲ.. သွားကြရအောင်ဟေ့.. အစ်ကို ကားခေါ်ထားပြီးပြီ’

ဆုပိုင်ဆွေ၏ တွန်းလှည်းလေးကို လှဇော် ကူတွန်းပေးလိုက်ရင်း

‘ငါ့တူမကြီးတောင် ဘယ်နှစ်တန်းရောက်ပြီလဲ’

‘၈ တန်း..’

‘ဟုတ်လား… တော်တော်တောင် ကြီးနေပြီပဲ.. ဦးလေးကို သိလား’

‘ဟုတ်… ဓာတ်ပုံထဲမှာမြင်ဖူးတယ်…။ ဖေဖေတို့ကပြောတော့ ဦးလေးဝမ်းကွဲတဲ့ ’

‘အင်း… ဟုတ်တယ်’

‘ဟုတ်.. ဦးဇော်’

‘အမျိုးတွေချည်းပဲ.. ဒီမှာ ဘာမှအားမနာနဲ့နော်…။ သမီးစားချင်တာ.. သွားချင်တာ.. ပြောသာပြော…။ အားမနာနဲ့….’

‘ဟုတ် ’

‘ကဲ လောလောဆယ် ညစာအရင်စားကြတာပေါ့…။ ပြီးမှ ဟိုတယ်သွားကြမယ်လေ…’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေကို ပုခုံးဖက်ရင်း ကားပေါ်တက်လိုက်သည်။ ပြီးမှ တက္ကစီသမားကို စားသောက်ဆိုင်သို့ တန်းမောင်းခိုင်းလိုက်သည်။ လမ်းတစ်လျှောက်တွင်တော့ ဘုန့်ခန့်တို့လင်မယားနှင့် လှဇော်တို့ စကားဖောင်ဖွဲ့နေကြသည်။

ဆုပိုင်ဆွေမှာ မီးထိန်ထိန်ညီးလျက်ရှိသော ဘန်ကောက်မြို့ကို အထူးအဆန်းကြည့်လိုက် လှဇော်တို့ကို ကြည့်လိုက်ဖြင့် အတော်ပျော်နေပုံရသည်။ နာရီဝက်ခန့်မောင်းပြီးလျင် ထိုင်းစားသောက်ဆိုင် တစ်ခုသို့ ရောက်သည်။ လှဇော်မှဦးဆောင်ခေါ်ကာ ဟင်းပွဲများ မှာပေးလိုက်သည်။ ထိုင်းစာပီပီ ချိုချဉ်ငန်စပ်ပူ အစုံဖြစ်သည်။ လေးယောက်စလုံး ခေါင်းမဖော်တမ်း လွေးလိုက်သည်။ နေသာထိုင်သာရှိမှ..

‘ဘုန်းခန့်… မင်းတို့က ၅ ရက်ထဲနေမှာလားဟ.. ကြာကြာလေးနေပါလား.. ငါလည်း မင်းတို့ကို ပတ္တရားတို့ ဘာတို့ လိုက်ပို့ပေးဖို့လို့ရတာပေါ့ဟ..’

ဘုန်းခန့်မှ ရေတကျိုက်မော့လိုက်ပြီး

‘အာ.. ကိုဇော်ကလည်း… သိတဲ့အတိုင်းပဲကို အလုပ်တွေကို ပစ်ထားလို့မှမရတာ..။ အခုတောင် ဟန်းနီးမွန်းချင်လွန်းလို့ပါဗျာ….’

ဆက်၍ ဆုပိုင်ဆွေအား မေ့ငေါ့ပြပြီး

‘အစတုန်းက ကိုဘုန်းသန့်တို့ လင်မယားတောင် လိုက်မလို့ လုပ်သေးတယ်…။ ပြီးမှ သူတို့လည်း မအားတာနဲ့ ဒီကောင်မလေးလည်း စာမေးပွဲပြီးနေတာနဲ့ အကိုက်ဆိုပြီး ထည့်ပေးလိုက်တာ….’

‘အင်း.. ဒီကလေးကို ဓာတ်ပုံထဲမှာပဲ မြင်ဖူးတာ… အခုမှ အပြင်မှာမြင်ဖူးတာလေ… ဖြူပြီး သန့်နေတာပဲ…။ ကိုဘုန်းသန့်တို့များ တော်ချက်ကတော့.. ဟင်းဟင်း…’

နွယ်နီက ကမန်းကတမ်း

‘အဲ့အဲ့.. မောင်တို့ရေ… ဟိုမှာ ကလေးရှိသေးတာလည်း သတိထားဦး… ’

‘အေးပါကွာ… ဘုန်းခန့်ရေ.. မင်းအစ်ကိုကတော့ တာဝန်ကျေပြီနော်.. မင်းပဲကျန်တော့တယ်.. ဟဲဟဲ ’

တားနေရင်းကြားထဲမှပင် လှဇော် စဖြစ်အောင် စလိုက်သေးသည်။

‘ကဲ… စားပြီးရင်လည်း စောစောနားလို့ရအောင် ဟိုတယ်သွားကြရအောင်….’

လှဇော်မှ ကျသင့်ငွေရှင်းပြီး ကားပေါ်ပြန်တက်ကြသည်။ တက္ကစီကားကို လှဇော် မည်သို့ငှားထားသည်မသိ။ ညစာပြီးသည်အထိ စိတ်ရှည်လက်ရှည် စောင့်ပေးရှာသည်။ နာရီဝက်ခန့်မောင်းပြီးမှ ဟိုတယ်သို့ရောက်သည်။

လှဇော်က ကြိုတင်အခန်းငှားထားသည်။ ၂ ခန်း ၃ ခန်း ငှားချင်သော်လည်း အခန်းမလွတ်ဟုဆိုသည်။ အလွယ်တကူပင် အခန်းခွဲလိုက်သည်။ ဟန်းနီးမွန်းထွက်လာသော ဇနီးမောင်နှံတစ်ခန်း၊ လှဇော်နှင့် ဆုပိုင်ဆွေက တစ်ခန်း။ ဆုပိုင်ဆွေကလည်း ပျော်ရွှင်နေသဖြင့် ဘာမှမတွေး။ အလွယ်တကူပင် လက်ခံလိုက်သည်။ ဝမ်းသာလုံးဆို့နေသည်က လှဇော်။ အားလုံးကွက်တိ။ သူ့ဂွင်ထဲ အကုန်ဝင်သည်။ တမင်တကာ ၂ ခန်းထဲ ငှားထားခြင်းဖြစ်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကို ဓာတ်ပုံထဲမှာ တွေ့ကတည်းက စိတ်ဝင်စားမိသူ ဖြစ်သည်။

ဘုန်းခန့်တို့လင်မယား ဆုပိုင်ဆွေတို့မိသားစု အကုန်လာအောင် သူပဲခေါ်သည်။ အစတုန်းကတော့ ဒီလောက်မမျှော်လင့်။ ဆုပိုင်ဆွေရဲ့ အဖေအမေပါလာလျှင် အခြေအနေကြည့် ဂွင်ဖန်မည်။ မရတော့လည်း မတတ်နိုင်ဟု တွေးထားသည်။ ယခုတော့ ထင်ထားသည်ထက် ပိုအဆင်ပြေနေသည်။ ကလေးမလေး မိဘတွေပါမလာ။ ပါမလာသည်နဲ့ ပလန်ကို ပြောင်းလိုက်သည်။ ၃ ခန်းဘွတ်ကင်ကနေ ဖျက်လိုက်သည်။ စိတ်ကြိုက် ဟိုတယ်ရှာသည်။ အခုတင် ဆင်ထားသော ဂွင်အတွင်း တည့်တည့်တိုးလာသည်။

လှဇော်က ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်တွေးရင်း ပြုံးဖြီးဖြီးကြီး ဖြစ်နေသည်။ သူ့အကြံ မကုန်သေး။ နောက်ပိုင်း ဆက်ဖတ်လျင် နားလည်လိမ့်မည်။

ဝိတ်တာက အထုပ်တွေသယ်၍ ရှေ့မှ ဦးဆောင်သွားသည်။ ဘုန်းခန့်တို့အခန်းနှင့် လှဇော်တို့အခန်းက မျက်စောင်းထိုး။ ဆုပိုင်ဆွေ အခန်းထဲ လှည့်ပတ်ကြည့်ရင် သဘောကျနေသည်။

‘ဟား.. ဦးဇော်.. အခန်းကြီးက အကျယ်ကြီးနော်….’

ဝိတ်တာမှ တီဗွီနှင့် အဲကွန်း ဖွင့်ပေးကာ ပြန်ထွက်သွားသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ အခန်းထဲ လှည့်ပတ်ကြည့်ရင်းမှ

‘ဟယ်… ဦးဇော်ရေ…’

‘ဟေ.. ဘာတုန်းဟ ကောင်မလေးရ’

‘ဦးဇော်.. ရေချိုးခန်းကြီးက မှန်အကြည်ကြီး…’

ဟုတ်သည်။ ဟိုတယ်မှ အခန်းတည်ဆောက်ထားပုံမှာ မြန်မာလူမျိုးများအတွက် နည်းနည်းဂွကျသည်။ အခန်းကြီးမှာ လေးထောင့်ပုံ အခန်းကျယ်ဖြစ်သည်။ ကုတင်နှစ်လုံး တဖက်စီတွင်ရှိသည်။ ခြေရင်းတွင် မှန်ခန်းဖွဲ့ထားသော ရေချိုးခန်းနှင့် အိမ်သာရှိသည်။ မှန်မှာ ခါးလယ်ပိုင်းခန့်တွင် နည်းနည်းနောက်နေသည်မှတပါး လုံးဝအကြည်ဖြစ်သည်။

‘အယ်.. ဟုတ်ပါရဲ့…’

လှဇော် သံယောင်လိုက်ကာ အံ့သြသလို လုပ်လိုက်သည်။ အမှန်တော့ သူ့အကြံပင်ဖြစ်သည်။ အင်တာနက်တွင် ဟိုတယ်များကို စိတ်ကြိုက်ရှာပြီးမှ အခန်းငှားထားခြင်း ဖြစ်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကို ကြည့်လိုက်တော့ စိတ်ပျက်သွားဟန် တွေ့လိုက်သည်။ မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အဝတ်အိတ်ကို ကုတင်ခြေရင်းတွင် ထားလိုက်သည်။

‘ကဲကဲ.. ဆုပိုင် ရေချိုးချင်ချိုးလိုက်လေ..။ ပြီးမှ အိပ်ပေါ့…’

‘အဲ.. ဟို… သမီး မချိုးတော့ဘူး ဦးဇော်…’

ရေချိုးခန်းကိုကြည့်ပြီး တော်တော် စိတ်ဓာတ်ကျနေပုံရသည်။

‘ချိုးလိုက်ပါ… ဦးဇော် ဟိုဖက်ခန်း သွားရှောင်ပေးပါ့မယ်။ အခန်းတံခါးကို လော့ချထားလိုက်လေ.. ဟုတ်ပြီလား…’

ပြောရင်ဖြင့် အခန်းပြင်ထွက်ပြီး ဘုန်းခန့်တို့အခန်းကို ကူးလာလိုက်သည်။ ဘုန်းခန်တို့ကတော့ ရေမချိုးရသေး။ အခန်းတံခါးခေါက်တော့ ဘုန်းခန့်လာဖွင့်သည်။

‘ဟားဟား.. ကိုဇော်တို့ကတော့ လုပ်ပြီဗျာ…။ ရေချိုးခန်းက မှန်ပဲကာထားတယ်….’

‘အေးကွ.. ငါလည်း အဲလိုဖြစ်မယ်မှန်း မသိလို့ပါကွာ…။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မင်းတို့အတွက် ပိုအဆင်ပြေတာပေါ့…’

နွယ်နီက မျက်စောင်းလှမ်းထိုးသည်။

‘အင်းကွာ.. ဟိုမှာ ဆုပိုင်ဆွေ ရေချိုးလို့ရအောင် မင်းတို့အခန်းဖက် ထွက်လာပေးတာ…’

လှဇော် ဘုန်းခန့်တို့လင်မယားနှင့် တောင်ရောက်မြောက်ရောက်ပြောရင်း အချိန်ဆွဲနေလိုက်သည်။ နာရီဝက်လောက်ကြာမှ

‘ကဲ… ဟိုကလေးမ ရေချိုးပြီးလောက်ပြီ.. ငါသွားတော့မယ်…။ မနက်ဖြန်မနက် ၇ နာရီလောက် ထွက်ကြမယ်နော်…။ ဟိုတယ်မှာပဲ မနက်စာ စားကြမယ်လေ…’

ဘုန်းခန့်တို့ကို နှုတ်ဆက်ပြီး လှဇော် အခန်းပြန်ကူးလာခဲ့သည်။ ဆုပိုင်ဆွေက တံခါးလော့ချထားသည်မို့ တံခါးခေါက်လိုက်ရသည်။ ခဏနေတော့ ဆုပိုင်ဆွေ တံခါးလာဖွင့်ပေးသည်။ စုစည်းထားသော ဆံပင်ဂုတ်ဝဲကို စုစည်းမထားတော့။ ညဝတ် အင်္ကျီဘောင်းဘီနှင့် ဖြစ်နေချေပြီ။

‘ရေချိုးလို့ကောင်းရဲ့လား…’

‘ဟုတ် ဦးဇော်… အခုမှ လူလည်း လန်းသွားတယ်…’

လှဇော်လည်း ရေတော့ချိုးချင်သည်။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်တူမရှေ့ မရဲသည်မို့ ဒီအတိုင်း အိပ်ရာပေါ်တွင် လှဲချလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကို ကြည့်တော့ ကုတင်ပေါ်တွင် ခြေဆင်းရင်း တီဗွီရီမုတ်ကိုင်ကာ ချယ်နယ်များကို တလိုင်းချင်း လှည့်ကြည့်နေသည်။

‘ဟင်း.. လိုင်းတွေက ကောင်းတာလည်း တစ်ခုမှမရှိဘူး…’

တော်တော်ကလိပြီးမှ ကိုရီးယား ဇာတ်လမ်းတွဲတစ်ခု ပြနေသော ချယ်နယ်တွင် ရပ်သွားသည်။ အမှန်တော့ အရုပ်သာကြည့်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ အောက်ကထိုးသော စာတန်းမှာ ထိုင်းလို။ လှဇော်ကတော့ အိုင်ပက်ထဲမှ ဖတ်လက်စဝတ္တုတစ်အုပ်ကို ဖွင့်ပြီး ဖတ်နေလိုက်သည်။ ဝတ္တုထဲတွင် အာရုံအပြည့်ထည့်ထားလိုက်သည်။ ဝတ္တုပြီးတော့ ည ၁ နာရီထိုးပြီ။ ညနက်သည်ကတော့ သိပ်မထူးဆန်း။ လှဇော်က ပုံမှန် ညနက်မှအိပ်ပြီး စောစောထလေ့ရှိသူ ဖြစ်သည်။ လူက နည်းနည်း ပင်ပန်းထား၍ အိပ်ချင်သည်မှလွဲ၍ ပုံမှန်ပင်။

အိပ်မှသင့်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်မိသဖြင့် အိမ်သာဝင်လိုက်သည်။ အိမ်သာတွင်အပေါ့သွားရင်း မှန်မှတဆင့် ကြည့်လိုက်တော့ ဆုပိုင်ဆွေ အိပ်နေသည်ကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းပင် မြင်နေရသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ နိုးမည်စိုး၍ အိမ်သာကို ရေဆွဲမချတော့ပဲ အဖုံးလေးသာ ပိတ်ချလိုက်သည်။ ပြီးမှ အိမ်သာခန်းမှထွက်ကာ ဆုပိုင်ဆွေကုတင်နားသို့ ကပ်လာခဲ့သည်။ ကောင်မလေးမှာ တနေကုန် ပင်ပန်းထားသဖြင့် နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက်ကို အိပ်မောကျနေချေပြီ။

‘အော်.. ကောင်မလေးက တော်တော်လေး ချစ်စရာကောင်းပါလား… မျက်နှာလေးက ရှင်းနေတာပဲ’

စိတ်ထဲမှ ကြိတ်ပြောလိုက်ရင်း အနားကပ်လာခဲ့သည်။ အသားဖြူဖြူ ကိုယ်လုံးသွယ်သွယ်လေး။ ဘေးတစောင်း အိပ်နေသဖြင့် တင်ပါးလုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေးများက အထင်းသားပေါ်နေသည်။

လှဇော် မနေနိုင်တော့…။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပါးဖောင်းဖောင်းလေးကို အသာအယာပင် နမ်းလိုက်သည်။ နိုးမနိုးသေချာစေရန် လက်ကလေးကို လှုပ်ကြည့်လိုက်သည်။ လုံးဝမနိုး။ သေချာတော့မှ လက်ဖဝါးလေးကို ကောင်မလေး၏ တင်ပါးလေးပေါ်သို့ အသာအယာ အုပ်တင်လိုက်သည်။ အိကနဲဖြစ်သွားမှန်း ခံစားလိုက်ရသည်။ ညဝတ်ဘောင်းဘီက တော်တော်ပါးပုံပေါ်သည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီ သာရေကြိုးလေးပင် စမ်းမိလိုက်သည်။

အုပ်ကိုင်ထားတာ နည်းနည်းကြာတော့မှ လက်ကို အသာအယာလေး ပွတ်လိုက်သည်။ တင်ပါးလေးကို လက်နှင့် အပြန်ပြန်အလှန်လှန် ပွတ်လိုက်သည်။ အသာအယာလေး ညှစ်ကြည့်လိုက်သေးသည်။ ရင်သားလေးတွေကိုင်ရန် ကြိုးစားလိုက်သည်။ ဘေးတစောင်းတွင်မှ လက်ကပါ ကွယ်နေသဖြင့် ဘယ်လိုမှ မအောင်မြင်။ မတတ်နိုင်။ ပုခုံးကိုကိုင်ပြီး လူကို အသာဆွဲလှန်လိုက်သည်။

အိပ်ချင်မူးတူးဖြင့် လူပါ အလိုက်သင့်လှည့်ပြီး ပက်လက်လေး ဖြစ်သွားသည်။ လှဇော် ဇွတ်မကိုင်ရဲသေး။ ကလေးမ နိုးသွားလား အိပ်နေသေးလား သေချာအောင် ခဏစောင့်ကြည့်လိုက်သည်။ သေချာသည်။ လုံးဝမနိုး။ ထိုအခါမှ ညဝတ်အင်္ကျီပေါ်မှနေ ရင်သားလေးတွေကို ကိုင်လိုက်သည်။ အောက်တွင် ဘာမှခံမထား။ ရင်သားလေးမှာ အသေးစား မာလာကာသီး တစ်လုံးစာလောက်လေးတွေ ဖြစ်သည်။ လက်ဝါးတစ်အုပ်စာကလေး။ နည်းနည်းလေး ဖိကြည့်တော့ စည်းစည်းပိုင်ပိုင်လေး။

လက်ညှိုးလေးဖြင့် နို့သီးခေါင်းလေးအား စမ်းသပ်ရှာဖွေလိုက်သည်။ နို့သီးခေါင်းကတော့ ဆူထွက်လာပုံမရ။ လက်ညိုးလေးဖြင့် အသာအယာ ချေပေးလိုက်သည်။ လက်ကလှုပ်ရှားနေသလို မျက်လုံးများကလည်း ဆုပိုင်ဆွေမျက်နှာလေးကို ကြည့်နေရသေးသည်။ မျက်နှာကလေးများ နည်းနည်းတွန့်သွားလျင်ပင် လက်ကလေးကို ချက်ခြင်း ရုတ်ရုတ်ပစ်ရသည်။

ပတ်ဝန်းကျင်တွင် အသံတွေ ဆိတ်ညိမ်နေသလောက် လှဇော်ရင်တွင်းမှာ အရမ်းဆူညံနေသည်။ လှဇော် အင်္ကျီအပေါ်မှ ကိုင်ရသည်ကို အားမရတော့။ ကြယ်သီးဖြုတ်ဖို့ ကြံတော့သည်။ ညဝတ်အင်္ကျီဖြစ်သဖြင့် ကြယ်သီး များများစားစား မရှိ။ ၄ လုံးသာရှိသည်။ လှဇော် အပေါ်ဆုံး ကြယ်သီးကို အသာအယာပင် ဖြုတ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ အင်္ကျီကို ဟလိုက်ရာ ရင်ညွန့်လေးပေါ်လာသည်။ ထိုနေရာမှနေ၍ လက်ကို အသာလျှိုနှိုက်လိုက်သည်။ ကောင်မလေး၏ ရင်သားအခြေကိုသာ ထိမိသည်။ လက်ကို ထပ်တိုးမရ။ မတတ်နိုင်။

နောက်ထပ် ကြယ်သီးတစ်လုံး ဖြုတ်လိုက်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ တော်တော်ကျယ်သွားသည်။ အင်္ကျီလေးကိုဟ၍ အတွင်းကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ မီးရောင်မရောက်သဖြင့် ရင်သားမို့မို့လေးများသာ မသဲမကွဲ မြင်ရသည်။ လက်ကိုအသာလျှိုလိုက်ရာ ရှောရှောရှူရှူပင် ဝင်သွားသည်။ ရင်သားလေးများမှာ နူးညံ့လှသဖြင့် ထိလို့ထိမိမှန်းပင် မသိရ။ လှဇော် ကလေးမလေး၏ ရင်သားလေးကို အသာအယာ အုပ်ကိုင်လိုက်၊ နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်ညှိုးလေးဖြင့် အသာအယာ တို့ထိလိုကဖြင့် ပွဲတော်တည်နေသည်။ လက်ဖြင့် ဒီလောက်ထိနေရတာ အားမရတော့။ လျှာဖြင့်ပင် အရသာခံလိုလာသည်။ကောင်မလေးကလည်း သိုးနေအောင်အိပ်သည်။ လုံးဝမလှုပ်။

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ နောက်ဆုံးကျန်သော ကြယ်သီးနှစ်လုံးကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အင်္ကျီကို ဘေးတဖက်ဆီသို့ လှန်လိုက်ရာ မီးရောင်အောက်တွင် ဖွေးဖွေးဆွတ်လှသော ရင်သားလေးနှစ်မွာ ပေါ်လာတော့သည်။ ရင်သားလေးများမှာ နေမထိ လေမထိမို့လားမသိ ဖွေးဥနေသည်။ နီရဲရဲ နို့သီးခေါင်းလေးများမှာ အထဲသို့ချိုင့်ဝင်နေသည်။

လှဇော် လက်ညိုးလေးဖြင့် နို့သီးခေါင်းလေးကို အသာပွတ်ပေးလိုက်သည်။ နှာခေါင်းလေးကို ရင်သားလေးသို့ကပ်ပြီး မွှေးလိုက်သည်။ ကိုယ်သင်းနံ့ အီလည်လည်လေးက လှဇော်ကို လာဆွဲဆောင်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ နို့သီးခေါင်းလေးကို လှဇော် လျှာဖျားဖြင့် လှမ်းတို့လိုက်သည်။ ထို့နောက် အသာအယာလေး ကလိလိုက်သည်။ ပြီးမှ ပါးစပ်လေးဖြင့် အသာအယာ ငုံလိုက်သည်။ နူးညံ့မှုက ဘာနှင့်မျှ နှိုင်းယှဉ်မပြနိုင်လောက်အောင်ကို ကောင်းလှသည်။

ဆုပိုင်ဆွေမှာ ပက်လက်ကလေး ရင်သားဟင်းလင်းဖြင့် လှဇော်ကို ဖျော်ဖြေနေသည်။ လှဇော်လက်က အငြိမ်မနေတော့။ ရင်သားလေးမှတဆင့် ဝမ်းဗိုက်သားရှပ်ရှပ်လေးပေါ် လက်ကို အသာအယာ ပွတ်ဆွဲလိုက်သည်။ ညာဖက်လက်ကို ဆုပိုင်ဆွေ၏ ညဝတ်ဘောင်းဘီအောက်သို့ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ မျော့ကြိုးဘောင်းဘီဖြစ်သဖြင့် လက်က အသာအယာပင်ဝင်သွားသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ အောက်ခံဘောင်းဘီပေါ်မှပင် ညီမလေးကို လှမ်းထိလိုက်သည်။ မို့မို့ဖောင်းဖောင်းနှင့် အိနေသော အထိအတွေ့က လှဇော်ကို အတင်းဖိတ်ခေါ်နေသည်။

လှဇော် လက်ကိုရုတ်၍ အတွင်းခံဘောင်းဘီအောက်အထိ နှိုက်ရန် လက်ကိုတဖန် ထိုးထည့်လိုက်သည်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီမှာ အနည်းငယ်ကြပ်သဖြင့် အသာအားစိုက်လိုက်သည်။

‘အင်း……….’

ဆုပိုင်ဆွေ၏ ငြီးသံနှင့်အတူ လူက လူးလွန့်သွားသဖြင့် လက်ကို အလျင်အမြန် ပြန်ထုတ်လိုက်ရသည်။ ရင်ထဲတွင်လည်း ကတုန်ကယင်နှင့် ဝုန်းဒိုင်းဆန်နေသည်။ ကောင်မလေး နိုးသွားသလား အသေအချာ ကြည့်ရသည်။ အသက်ရှူသံကတော့ လေးလေးပင်ပင်နှင့် မှန်နေသေးသည်။ သို့သော် လှဇော် ဆက်မလုပ်ရဲတော့။ အလျင်အမြန်ပင် ကြယ်သီးများ ပြန်တပ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ အသာအယာ ကိုယ့်ကုတင်ဖက် ကိုယ်ပြန်လာလိုက်သည်။ နာရီကြည့်လိုက်တော့ ညဖက် ၂ နာရီထိုးချေပြီ။ မဖြစ်တော့… မနက်စောစော ထရဦးမည်။ မနက် ၅ နာရီခွဲကို ဖုန်းထဲတွင် alarm ပေးလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ် တက်အိပ်လိုက်သည်။

တီ တီ တီ… တီ တီ တီ.. တီ တီ တီ… တီ တီ တီ…. တီ တီ တီ

ဖုန်းထဲမှ alarm သံကြောင့် လှဇော် နိုးလာသည်။ မနက် ၅ နာရီခွဲ။ ခေါင်းက ကြည်ကြည်လင်လင်ပင်။ရေချိုးခန်းဖက်ဝင်ပြီး အပေါ့သွားလိုက်သည်။ သွားပွတ်တံနှင့် သွားတိုက်ဆေးယူပြီး သွားတိုက်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကို လှမ်းကြည့်တော့ အိပ်ကောင်းတုန်းပင်။

‘အင်း.. ဒင်းကလေးအိပ်တုန်း ငါရေချိုးထားမှဖြစ်မယ်…’

ကိုယ့်အတွေးနှင့်ကိုယ် အဝတ်အစားများကို အလျင်အမြန် ချွတ်လိုက်ပြီး ရေပန်းဖွင့်လိုက်သည်။ဆုပိုင်ဆွေများ နိုးလာမလားဟု ရေချိုးခန်း မှန်အတွင်းမှ လှမ်းကြည့်ရတာလည်း အမော။ သို့ပေမဲ့ ဒင်းကလေးက တုပ်တုပ်မျှမလှုပ်။ ဆုပိုင်ဆွေကိုကြည့်ရင်းဖြင့် ညဖက်ကအကြောင်းတွေ ခေါင်းထဲပြန်ဝင်လာသည်။ မျက်လုံးထဲတွင် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ရင်သားလေးတွေ နေရာယူလာသည်။ မဟုတ်မဟတ် အတွေးများက အိပ်ရေးမဝထားသော လူကို ကလူကျီစယ်တော့သည်။ ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့။ ရေချိုးနေရင်းမှ ဆုပိုင်ဆွေကိုကြည့်ရင်း လှဇော် တစ်ကြောင်းဆွဲလိုက်သည်။ သိပ်ကြာကြာမဆွဲလိုက်ရ။ ပြီးတော့မှ ရေသုတ်ကာ တဘတ်ခါးတွင်ပတ်ပြီး ထွက်လာခဲ့သည်။

အင်္ကျီဘောင်းဘီ ဝတ်ပြီးကာမှ ဆုပိုင်ဆွေကို နှိုးလိုက်သည်။ အိပ်စုံမှုံမွှားနှင့် ထလာသည်။ ပြီးတော့ ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားသည်။ လှဇော်ကတော့ ခေါင်းဖီးလိုက် ရေမွှေးဆွတ်လိုက်ဖြင့် အာရုံများနေသည်။ သတိရလို့ ကြည့်လိုက်တော့ သကောင့်သားမလေးက အိမ်သာပေါ် ထိုင်နေသည်။ မှန်ဝါးဝါးများကြားမှ ဖင်ဖြူဖြူလုံးလုံးလေးကို ခပ်ဝါးဝါး မြင်နေရသည်။ လှဇော် မမြင်သလိုနေရင်း ခိုးခိုးကြည့်နေမိသည်။ မကြာလိုက် ဆုပိုင်ဆွေ ဘောင်းဘီပြန်ဝတ်လိုက်သည်။ လှဇော်ကတော့ မသိသလိုပင်။ လေကလေးတချွန်ချွန်ဖြင့် ဟိုယောင်ယောင် ဒီယောင်ယောင် လုပ်နေလိုက်သည်။ ဆက်နေရင် မသင့်ဟုလည်း ထင်သဖြင့်

‘ဆုပိုင်ဆွေရေ.. ဦးဇော်… အပြင်က စောင့်နေမယ်နော်….’

‘ဟုတ်’

ဘုန်းခန့်တို့အခန်းကို တံခါးခေါက်တော့ နှစ်ယောက်သား နိုးနေကြပြီ။ နွယ်နီက အလှပြင်တုန်း။

‘ဘုန်းခန့်.. ငါ ထမင်းစားခန်းထဲကနေ စောင့်နေမယ်…။ မင်းတို့ ဆုပိုင်ဆွေကိုခေါ်ပြီး လိုက်ခဲ့ကြတော့…’

ဘုန်းခန့်ကိုမှာပြီး ထမင်းစားခန်းထဲ ထွက်လာလိုက်သည်။ မနက်စာတွေ အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီ။ လူတော့သိပ်မရှိသေး။ ကိုယ်စားချင်တာလေးယူ၍ ကော်ဖီတစ်ခွက်နှင့် စောင့်နေလိုက်သည်။ လှဇော် ညကအဖြစ်ကိုတွေးပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို မကျေမနပ် ဖြစ်နေသည်။ ဒီလောက်ဂွင်ချပြီးကာမှ သူရဲဘောကြောင်လှသော မိမိကိုယ်မိမိလည်း ဒေါသထွက်နေသည်။

‘အင်း.. မဖြစ်တော့ဘူး ဒီည ဒီထက်ပိုင်အောင် ကြံမှ…။ တခြားလူလည်း သိလို့မဖြစ်ဘူး… သိသွားရင်မလွယ်ဘူး..။ ကိုယ့်တူမတောင် ကိုယ်အလွတ်မပေးတဲ့ကောင်ဆိုပြီး ဝိုင်းသတ်ကြလိမ့်မယ်….’

လှဇော် ကိုယ့်အတွေးနှင့်ကိုယ် ကြိတ်ကြံနေတုန်းပင် ဘုန်းခန့်တို့ ဆင်းလာကြသည်။ ဆုပိုင်ဆွေကိုမြင်တော့ အတူချစ်ပွဲဝင်လိုစိတ်တွေ တိုးတိုးသာလာတော့သည်။ ဒီကလေးမ အဖေအမေ လက်အောက်က လွတ်သွား၍လားမသိ၊ ဝတ်ထားသည်က အလန်း၊ ဂျင်းဘောင်းဘီ အတို၊ တိုသည်မှ ပေါင်ရင်းနားကပ်နေသည်။ ပွကလည်း ပွသေးသည်။ ဆုပိုင်ဆွေခြေရင်းကို ပြေးပြီး ခေါင်းမော့ကြည့်ချင်စိတ်တောင် ပေါက်လာသည်။ ပေါင်တံသွယ်သွယ်လေးများက ဖွေးဥနေသည်။ ရှူးဖိနပ် ပန်းရောင်ဖျော့ဖျော့၊ အင်္ကျီက angry birds တီရှပ်အဖြူလေး၊ ကျောပိုးအိတ်တစ်လုံးနှင့်။

ဘုန်းခန့်တို့လင်မယားက လှဇော်ရှေ့တည့်တည့်၊ ဆုပိုင်‌ဆွေက ကျောပိုးအိတ်ချပြီး ဘေးနားလာထိုင်သည်။ ဘူဖေးကြိုက်တာရွေးရန် ထွက်သွားကြသည်။ လှဇော်ကတော့ ဆုပိုင်ဆွေကို လုံးဝအလွတ်မပေး။ ဘုန်းခန့်တို့နောက်မှ ဆက်တောက်ဆက်တောက်နှင့် လိုက်ကာ မုန့်များကို ကြည့်လိုက် နှုတ်ခမ်းလေးကို လက်ညိုးလေးနဲ့ ထိကာထိကာ စဉ်းစားနေသည်မှာ ချစ်စရာကောင်းလွန်းသောကြောင့် ဂျူနီယာလှဇော်ပင် ဘောင်းဘီထဲမှ ကြွကြွလာသည်။ ခဏနေမှ စားစရာ ပန်းကန်နှင့် ကော်ဖီခွက်ကိုကိုင်ကာ ပြန်လာသည်။

လှဇော် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့။ လက်ထဲမှ သကြားထုပ်ကို ဆုပိုင်ဆွေရှေ့ ပစ်ချပြီး ကုန်းကောက်လိုက်သည်။ မှန်းချက်နှင့်နှမ်းထွက် မကိုက်ဟုပဲ ပြောရမည်လားမသိ။ ဘာမျှမမြင်လိုက်ရ။

‘ဘုန်းခန့်.. ဒီနေ့အစီအစဉ်ပြောပြမယ်..’

‘အင်း…’

ဘုန်းခန့် ကော်ဖီတစ်ကြိုက် သောက်လိုက်ရင် အင်း လိုက်သည်။

‘မင်းတို့ကို ငါ shopping mall တွေ လိုက်ပို့မယ်.. ဝယ်တော့မဝယ်သေးနဲ့ဦး.. လိုချင်တာ ကြည့်ထားပေါ့…။ မပြန်ခင်တစ်ရက် ထပ်ပို့ပေးမယ်လေ…။ ညဖက်ကိုတော့ ငါမင်းတို့ကို ဒင်နာပါတီ လုပ်ပေးမယ် ဘယ်လိုလဲ…’

‘ကောင်းတယ် ကောင်းတယ် ကိုလှဇော်…’

‘ဘာကောင်းရမှာလဲ ’

နွယ်နီက ဖြတ်ပြောသည်။

‘သူများကို ဒုက္ခလိုက်ပေးနေတယ် မလုပ်ပါနဲ့.. အားနာစရာကြီး..။ နွယ်နီတို့ကတောင် ကျွေးရမှာကို..’

‘နွယ်ရာ… အားနာမနေနဲ့… ကိုတနေ့ ပြန်ကျွေးကြမယ်လေ…။ ကိုဇော်တို့ဆိုတာ ညီအစ်ကိုအရင်းတွေလို နေကြတာ.. ကျွေးပါစေ…။ နောက်ညမှ အစ်ကိုတို့”

‘ဟုတ်ပကွာ ဘုန်းခန့်ရာ.. မင်းမိန်းမကိုလည်း ပြောပါဦးဟ… အားမနာစရာတွေ အားနာနေတယ်… ဟားဟား..’

‘ကဲပါ.. စားစရာရှိတာစား… သွားတာလာတာ နောက်ကျနေလိမ့်မယ်….’

လှဇော် ရှေ့မှဦးဆောင်က ထွက်လိုက်သည်။ နီးစပ်ရာ ရထားဘူတာရုံသို့ သွားလိုက်သည်။ လက်မှတ်များဖြတ်ပေးပြီး အကုန်လုံးကို တစ်ယောက်တစ်စောင်စီ ဝေလိုက်သည်။ လမ်းစဉ်အား ခေါင်းထဲတွင် စဉ်းစားပြီးသားမို့ အလွယ်တကူပင် ဦးဆောင်ခေါ်လိုက်သည်။ တနေကုန်သွားသော ခရီးတစ်လျှောက် ဘုန်းခန့်နှင့်နွယ်နီက တစ်တွဲဖြစ်သဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေမှာ အလိုလို လှဇော်နှင့်တစ်တွဲ ဖြစ်သွားသည်။

လှဇော်ကလည်း အခွင့်အရေးရတုန်း ဆုပိုင်ဆွေလက်ကို စိတ်မချသလိုဖြင့် အမြဲတမ်းကိုင်သည်။ ပုခုံးဖက်သည်။ တခါတလေ ရင်းနှီးဟန်ဖြင့် ပေါင်ကိုကိုင်သည်။ ဘုန်းခန့်တို့နှစ်ယောက်ကတော့ သတိထားမိပုံမပေါ်။ လင်မယားအသစ်မို့ မွှန်ကောင်းတုန်း ဖြစ်ပုံရသည်။ ဘာဘဲပြောပြော တနေကုန် စကားပြောရင်းဖြင့် ရင်းရင်းနှီးနှီး ဖြစ်သွားကြသည်။ အခွင့်အရေးရတိုင်း လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ ဘောင်းဘီအတွင်းသို့ ချောင်းကြည့်ရန် ကြိုးစားခဲ့သော်လည်း တခါမှမအောင်မြင်။ ကံတရားက တနေ့ကုန် ဖေးမမှုမရှိ။ ညနေ ပြန်ခါနီးမှ အခွင့်အရေးရသည်။ အခွင့်အရေးရတော့လည်း တနင့်တပိုးပင်။

ဖြစ်ပုံမှာ – ညစာစားဖို့မပြန်ခင် ဘာတာဖိနပ်ဆိုင် ဝင်ဖြစ်သည်။ ဘုန်းခန့်တို့လင်မယားမှာ တွတ်ထိုးရင်းဖြင့် ဖိနပ်ရွေးသည်။ ဘုန်းခန့်က ရှူးဖိနပ်ကောင်းကောင်းတစ်ရံ ဝယ်ချင်သည်ဟုဆိုသည်။ နွယ်နီက သူ့အတွက် ဖိနပ်ဝယ်ပေးရန် ဘုန်းခန့်ကို ပူဆာနေသည်။ ဆုပိုင်ဆွေကတော့ ဖိနပ်တွေ လိုက်ကြည့်နေသည်။ လိုချင်ပုံတော့ပေါ်သည်။ ထိုကြောင့် လှဇော်မှ

‘ဆုပိုင်.. သမီးကြိုက်တာရွေးလေ..။ ပြန်ခါနီးကြရင် ဦးဇော် ဝယ်ပေးမယ်.. လက်ဆောင်ပေါ့…’

‘ဦးဇော် တကယ်ပြောတာလား….’

‘အင်းပေါ့…’

ဆုပိုင်ဆွေ ဖိနပ်တန်းရွေးတော့သည်။ ခဏနေတော့ ရှူးဖိနပ်တစ်ရံ လက်ထဲပါလာသည်။

‘ဆုပိုင်က အဲဒါလိုချင်လို့လား…’

‘ဟုတ် ’

‘အဲဒါဆို အရင်ဝတ်ကြည့်လေ… မကြိုက်ရင်လည်း နောက်တစ်မျိုးရွေးပေါ့…’

ဆုပိုင်ဆွေ နီးစပ်ရာ ဆိုဖာခုံပေါ် ထိုင်ချလိုက်သည်။ ပြီးမှ ခါးကုန်းပြီး ရှူးဖိနပ်ကြိုးကို ဖြေနေသည်။ ဒီအချိန်က ဂွင်။ လှဇော် လက်လွတ်မခံ။

‘ဖယ်ဖယ်.. ဦးဇော် ဖြေပေးမယ်…’

တခါတည်း ဆုပိုင်ဆွေရှေ့တွင် ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ရင်း ဖိနပ်ကြိုးကို တန်းကိုင်လိုက်သည်။ ဒီတခါတော့ တွက်ကိန်းမှန်သည်။ မိမိမျက်နှာနှင့် တန်းတန်းမှာ ဆုပိုင်ဆွေပေါင်ခြံ။ ဘောင်းဘီပွပွမို့ဘယ်လိုမှ အကာအကွယ် မပေးနိုင်တော့။ အောက်ခံဘောင်းဘီလေးမှာ ပန်းရောင်ဖျော့ဖျော့လေး။ အများကြီးတော့ မမြင်ရသေး။ ပေါင်ရင်းနားမှ သာရေကြိုးလေးတွေတော့ မြင်ရသည်။ ဖိနပ်ချွတ်ရင်း ခြေထောက်မြှောက်သောအခါတွင်မှာတော့ တင်ပါးအောက်ပိုင်းလေးပါ မြင်လိုက်ရသည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီလေးမှာ အနည်းငယ် အပေါ်တက်နေသဖြင့် တင်ပါးသား ဖွေးဖွေးလေးများက လက်ကနဲ လက်ကနဲပင်။

ဆုပိုင်ဆွေ ဖိနပ် ၂ စုံလောက် လဲသဖြင့် အားပါးတရ ရှုစားလိုက်ရသည်။ သို့သော် ရှုမဝဖြစ်နေသည်။ မတတ်နိုင်။ ဘုန်းခန့်တို့ အခုမှ ဗိုက်ဆာပြီဆိုသဖြင့် ဖိနပ်များကို ထားခဲ့လိုက်ရသည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် နောက်ထပ်တစ်ကြိမ် ထပ်ကြုံနိုင်သေးသည်ဟုပဲဖြေသိမ့်လိုက်သည်။

ဒင်နာပါတီအတွက် သိပ်စီမံစရာမလို။ ဟိုတယ်ဘေး ကပ်ရပ်ရှိ ဆိုင်တစ်ဆိုင်သို့သာ ခေါ်သွားလိုက်သည်။ထိုဆိုင်တွင် အစားအသောက်ကောင်းကြောင်း လှဇော် သိပြီးသား။ လှဇော်မှပင် ဦးဆောင်၍ စားစရာများ မှာလိုက်သည်။ အဓိကမှာ အမြည်း။ လှဇော် ဘုန်းခန့်ကို အရက်တိုက်မည်။ နွယ်နီနှင့် ဆုပိုင်ဆွေကို ကော့တေးတိုက်မည် စီစဉ်ထားပြီး ဖြစ်သည်။

ပထမဦးစွာ ဘီယာ ၂ ခွက်လာတော့ နွယ်နီတို့မှ ဝိုင်နှင့် ချီးယားလိုက်သည်။ နောက်တော့ မိန်းကလေး နှစ်ယောက်အတွက် ကော့တေး မှာပေးလိုက်သည်။

‘ကိုဇော်တို့ ကလေးကိုပါ ကော့တေးတိုက်မလို့လား…. မူးနေပါဦးမယ်…’

‘အော်.. မူးတော့လည်း အိပ်ပေါ့… တခါတလေလေးကို…’

‘ဟုတ်ပ ဦးဇော်ရယ်… ဒီလိုချိုချိုမွှေးမွှေးလေးက မမူးပါဘူး…နော့ ’

ဆုပိုင်ဆွေကပါ အစောက သောက်ထားသော ဝိုင်အရှိန်နှင့် ဝင်ပြောသည်။

ဒီလိုနှင့် ဘုန်းခန့် မူမမှန်ချင်တော့။ နွယ်နီနှင့် ဆုပိုင်ဆွေ ခေါင်းစိုက်သွားသည်။ ဝိုင်နှင့်ကော့တေး နှစ်ပင်လိမ်သွားပုံရသည်။ လှဇော် မူးချင်ယောင်ဆောင်ကာ ဆုပိုင်ဆွေရှေ့က ဟင်းချိုပန်းကန်လုံးကို တိုက်ချလိုက်သည်။ ကွက်တိ။ ဆုပိုင်ဆွေပေါ်ကို တော်တော်လေး စိုသွားသည်။ စားပွဲအား ကိုယ်နှင့်ဖိထားသဖြင့် အင်္ကျီတွေပါ စိုကုန်သည်။ နောက်ဆုံး ဆုံးဖြတ်ချက်မှာ အားလုံးမူးကုန်ပြီ ပြန်အိမ်ကြမည်၊ မနက်ဖြန်နေ့လည်မှ ထွက်လည်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ချက်ချသည်။ စာပွဲထိုးကိုခေါ်ပြီး ငွေရှင်းပေးလိုက်သည်။

ဘုန်းခန့်က နွယ်နီကိုတွဲ၊ လှဇော်က ဆုပိုင်ဆွေကိုတွဲပြီး ဟိုတယ်ပြန်လာလိုက်ကြသည်။ ဟိုတယ်မှ ဝိတ်တာလေးက တံခါးလိုက်ဖွင့်ပေးသဖြင့် အသီးသီး အခန်းတွင်းသို့ ရောက်သွားကြသည်။

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေကို ကုတင်ပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။ မိမိလည်း အနည်းငယ်မူးနေသဖြင့် ရေချိုးခန်းထဲသွားကာ မျက်နှာသစ်လိုက်သည်။ ရေအေးကြောင့် နည်းနည်းတော့ လန်းသွားသည်။ ပြီးမှ ဆုပိုင်ဆွေအိပ်နေသော ကုတင်ဆီ လှမ်းလာလိုက်သည်။ လှဇော်၏ဂွင် အောင်မြင်သည်ဟု ဆိုရမည်။ ဆုပိုင်ဆွေတစ်ယောက် လုံးဝကို မှောက်နေချေပြီ။ အီးအဲနှင့် ခေါင်းမထောင်နိုင်တော့။

‘သမီး ဆုပိုင်.. ထဦး… ရေချိုး အဝတ်အစားလဲဦး.. ဟင်းနံ့တွေ နံနေပြီး..’

ဆုပိုင်ဆွေမှ အသံလေးလေးဖြင့်

‘အင်း…. ဟုတ်ကျယ်.. ဟင်းနံ့အရမ်းနံတယ်…’

‘ဟင်းနံ့နံတယ်ဆို.. ထ.. ဆုပိုင်.. အဝတ်လဲ.. ရေချိုး…’

‘အာ… မယဲနိုင်တော့ဘူး အူးဂျော်… တမီး ခေါင်းထောင်လို့မရဘူး….’

မရတော့။ ဆုပိုင်ဆွေ မူးနေပြီ။

‘သမီးဖာသာမလဲရင် ဦးလဲပေးမယ်နော်…’

‘အာ.. ဦးဂျော်ကလည်း.. မရုတ်ပါနဲ့.. ချက်ရှရာကြီး…’

‘အော်.. မရှက်ပါနဲ့.. ကိုယ့်ဦးလေးပဲကို.. ’

လှဇော် ရှေ့တိုးပြီး ဆုပိုင်ဆွေတီရှပ်လေးကို ကိုင်လိုက်သည်။

‘ဦးဂျော်… မရုတ်နဲ့ရေ. ချက်ရှရာကြီး..’

လှဇော် ဘာမှပြန်မပြောပါ။ တီရှပ်ကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ လက်နှစ်ဖက်က ဟိုရမ်းဒီရမ်းမို့ တော်တော်ချွတ်ယူလိုက်ရသည်။ အခုမှ အောက်ခံဘရာပန်းရောင်လေးကို တွေ့ရသည်။ ရင်သားများ အရမ်းမဖွင့်ဖြိုးသေးသည်မို့ ဘရာအောက်မှ ဖြူဖွေးသော အသားဆိုင်လေးများကို အနည်းငယ်သာ မြင်ရသေးသည်။

‘ကဲ… ဘောင်းဘီချွတ်မယ်နော်.. ငါ့တူမလေး.. မရှက်နဲ့.. ဦးလေးကိုနော်..’

‘မ.. ရွှတ်… နဲ့…’

ဆုပိုင်ဆွေ အသံမထွက်နိုင်တော့။ အရမ်းမူးနေရှာပြီ။ လှဇော် ဂျင်းဘောင်းဘီ ကြယ်သီးလေးကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ဘောင်းဘီဇစ်ကို အောက်သို့ဆွဲချလိုက်သည်။ အောက်မှ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး ပေါ်လာသည်။ ပြီးမှ ဂျင်းဘောင်းဘီကို ခါးမှကိုင်ကာ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။

‘အ.. ကုန်ပါဘီ.. အချက်တွေတော့ ကုန်ပါဘီ’

ဆုပိုင်ဆွေ ညည်းသံလေး ထွက်လာသေးသည်။ အခုတော့ ဆုပိုင်ဆွေမှာ ဘရာနှင့် အောက်ခံဘောင်းဘီတို့သာ ကျန်တော့သည်။ ဘရာကော ဘောင်းဘီကော ပန်းရောင်ဖျော့ဖျော့ ဆင်တူလေးတွေ။ အောက်ခံဘောင်းဘီမှာ အစောပိုင်းက ဂျင်းဘောင်းဘီကို ဖိဆွဲချသဖြင့် တင်ပါးတွင် အောက်သို့နည်းနည်းရောက်နေရာ တင်ပါးအပေါ်ပိုင်းလေး တစွန်းတစ ပေါ်နေသည်။

‘ကဲ ထထ.. ဆုပိုင် လိမ္မာတယ်.. ရေချိုးခန်းထဲ သွားကြရအောင်နော်…’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေကို ဆွဲထူကာ ရေချိုးခန်းထဲ ပွေ့ချီသွားလိုက်သည်။ ရေချိုးခန်း ရေစိမ်ကန်ထဲတွင် ဆုပိုင်ဆွေကို ချထားလိုက်သည်။ ပြီးမှ ရေပန်းအား ရေပူရေအေး စပ်ရသည်။ ရေနွေးစိတ်ကြိုက်ရမှ ဆုပိုင်ဆွေကိုယ်ပေါ်သို့ ဖြန်းပေးလိုက်သည်။ အနည်းငယ်ဖျန်းပြီးမှ ဘရာလေးကို ချိတ်ဖြုတ်ကာ ချွတ်ချလိုက်သည်။ ဘရာလေး ပြုတ်သွားချိန်တွင်တော့ ယမန်နေ့ညက တွေ့ခဲ့ရသော ရင်သားမို့မို့လေးများ ပြန်ပေါ်လာတော့သည်။

‘အူးဂျော် မကောင်းဘူးတွာ… ချက်ရှာကြီး…’

ဆုပိုင်ဆွေကတော့ ခေါင်းငိုက်စိုက် အာလေးရှာလေးနှင့် ထပ်ခါထပ်ခါ ပြောနေသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဘောင်းဘီလေးကို ကိုင်ကာ နည်းနည်းချွတ်လိုက်သည်။

‘အူးဂျော်ရယ်.. အဲသာလေးတော့ ချမ်းတာပေးပါ… တမီးချက်ရို့ပါနော်.. နော်..…’

ဘောင်ဘီးလေးမှာ အောက်သို့ နည်းနည်းလျှောသွားသဖြင့် ဆီးစပ်လေး ပေါ်လာသည်။ အမွှေးမရှိပဲ ပြောင်ရှင်း၍ ခုံးခုံးလေး ဖြစ်နေသည်။ လှဇော် ဒီအချိန်ရောက်မှ လျှော့ပေးလို့ မဖြစ်တော့။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ အောက်ခံဘောင်းဘီလေးကို လုံးဝဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ခြေထောက်မှ ဆွဲချွတ်က နဘေးတွင် ပုံထားလိုက်သည်။

ယခုမှ လှဇော် အလွန်တောင့်တ မြင်ချင်လှသော မိမိတူမလေး၏ ပိပိလေးကို မြင်ရတော့သည်။ ခုနက ဆီးစပ်အထိ အမွှေးမမြင်ရသဖြင့် မပေါက်သေးဟု ထင်မိသော်လည်း အမှန်မှာ ပိပိအထက်နားတွင်ကပ်၍ စုစုပါးပါးဖြင့် အမွှေးနုရေးရေးလေး ပေါက်နေချေပြီ။ အမွှေးနုလေးများမှာ ရေစိုပြီး ဆီးခုံတွင် ကပ်နေသည်။ ပိပိလေးမှာ မို့မို့ဖောင်းဖောင်းလေး၊ အလယ်မှ အဆံလေး တဝက်တပျက် ပြူထွက်နေသည်။

ဆုပိုင်ဆွေကတော့ ဦးဇော် မကောင်းဘူးဆိုတာချည်းပဲ အာလေးလျှာလေးကြီး ရွတ်နေသည်။ လှဇော် အရမ်းကြီး ရှုနေလို့ မဖြစ်သဖြင့် ဆပ်ပြာတိုက်ပြီး လက်စသပ်ရန် ကြိုးစားရတော့သည်။ ဆပ်ပြာလေးကိုယူ။ လက်ထဲတွင်ပွတ်ပြီးမှ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဗိုက်ကလေးကို ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ အထက်ကို အသာအယာတက်ကာ ရင်သားလေးများအား ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ လက်ကလေးဖြင့် အသာချေလိုက်သည်။ လက်ညိုးလေးဖြင့် နို့သီးခေါင်းလေးအား ပွတ်ချေပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ ပေါင်လေးများကို ပွတ်တိုက်လိုက်သည်။ ပေါင်ကလေးများကို ရွရွလေး ပွတ်တိုက်ပေးလိုက်ရင်း ပိပိလေးဆီ ကူးလာခဲ့သည်။ ပိပိလေးအား လက်ကလေးဖြင့် အုပ်ကိုင်ပြီး ရွရွလေး ပွတ်ပေးလိုက်သည်။

‘အူးဂျော်.. ဘာတွေလုပ်နေတာလဲကွာ… အ.. အ…’

ဆုပိုင်ဆွေ ငြီးရုံသာငြီးနိုင်သည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိလေးအား အသာအယာ ဆက်ပွတ်နေလိုက်သည်။ အလယ်မှ အဆံလေးအား လက်ကလေးဖြင့် အသာအယာ တို့ပေးလိုက်သေးသည်။ လှဇော် အတွင်းထဲအထိတော့ မထိုးရဲသေး။ မိမိတူမ ဆိုသည့်အသိက ရာဂစိတ်ကို ပိုနှိုးဆွသလို မလုပ်သင့်ဟုလည်း အတင်းထိန်းနေသည်။ စိတ်ကြိုက်အားရအောင်လုပ်ပြီးမှ ရေပန်းဖြင့် ဆပ်ပြာဆေးပေးလိုက်သည်။ ရေပန်းအား ရေနွေးထက် ရေအေး ပိုစပ်ပေးလိုက်သည်။

ရေအေးကြောင့်ထင်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ အမူးနည်းနည်း ပြေလာသည်။ ကိုယ်ပေါ်တွင် ဘာမျှမရှိပဲ တုံးလုံးဖြစ်နေမှန်း သိလာသည်။ လူကတော့ မဟန်နိုင်သေး။ လှဇော် ပြန်တွဲပြီး ကုတင်ပေါ်ခေါ်လာကာ ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။ တွဲထားစဉ် ဆုပိုင်ဆွေနောက်ပိုင်းကိုလည်း စူးစမ်းလိုက်သေးသည်။

ဆုပိုင်ဆွေ၏ တင်ပါးလေးများမှာ လုံးလုံးကျစ်ကျစ် ကားကားလေး ဖြစ်သည်။ ဖင်နှစ်လုံးမှာ တစ်လုံးစီ သီးခြားလေးပေါ်က အလယ်က အမြှောင်းလေးမှာ ရှင်းနေသည်။ ဖွေးဥနေသော ဖင်နှစ်လုံးကို မနေနိုင်တော့သဖြင့် မထိတထိ ကိုင်လိုက်သေးသည်။ ပြီးမှ ကုတင်ပေါ် ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ ခေါင်းငိုက်စိုက်ကြီးဖြင့် ထိုင်ရင်း

‘ဦးဇော် မကောင်းဘူးကွာ… မီးကို တုံးလုံးချွတ်တယ်.. ဘာတွေလုပ်မှန်းမသိဘူး… ရှက်လိုက်တာ…’

လှဇော် ဘာမှဆက်မပြောပဲ တဘတ်နဲ့ သုတ်ပေးလိုက်သည်။ အသိစိတ်ဝင်နေသဖြင့် မဟုတ်မဟတ် ဆက်မလုပ်တော့ပဲ လူရိုးလူကောင်းလေး မိမိတူမလေးကို ပြုစုနေသလို လုပ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ညဝတ်ဘောင်းဘီနှင့် အင်္ကျီကို ဝတ်ပေးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ဘာမှမပြောတော့။ အမူးလည်း တော်တော်ပြေသွားပုံရသည်။ လှဇော်မှ အိမ်ခိုင်းလိုက်သောအခါ အိပ်ယာပေါ် သာအယာ လှဲသွားတော့သည်။

လှဇော်လည်း အခုမှပင် အသက်ရှူဖြစ်တော့သည်။ အစောပိုင်းတုန်းက အသက်ပင် ရှူမိသည်ဟုမထင်။ ချစ်စရာတူမလေးမို့ မဟုတ်တရုတ် လုပ်ချင်သည်ကလည်း တပိုင်းသေနေသည်။ တူမမို့လည်းကြောက်သည်။ သူများတွေသာ သိသွားလို့ကတော့ မိမိကိုယ်ကို သတ်သေစရာ တစ်လမ်းပဲရှိသည်။ အောက်မှ ဂျူနီယာလှဇော်ကလည်း အတင်းကို ရုန်းကြွနေသည်။ လူလည်း အရက်နံ့ ချွေးနံ့များ ရောနေသဖြင့် ရေချိုးခန်းထဲဝင် ရေချိုးလိုက်သည်။

ရေချိုးရင်း အစောပိုင်းက ချွတ်ပုံထားသော ဆုပိုင်ဆွေ၏ အောက်ခံဘောင်းဘီတွေ့တော့ ဘယ်လိုမှမနေနိုင်တော့။ ဘောင်းဘီလေးကို ကိုင်တာ ဂျူနီယာလှဇော်အား စည်းစိမ်ပေးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိလေးက အထွတ်ထိပ်ဆီ ဆွဲခေါ်သွားသည်။ ပန်းရောင်ဘောင်းဘီလေးအပေါ်တွင် တဖွားဖွားဖြင့် ပေကျံကုန်တော့သည်။ ဘောင်းဘီလေးကို အောက်တွင်ပစ်ချထားခဲ့ပြီး တဘတ်ပတ်ကာ အပြင်ထွက်ခဲ့သည်။ စိတ်ကျေနပ်မှုလည်း ရရှိသွားပြီမို့ အဝတ်အစားဝတ်ကာ အိပ်ချလိုက်တော့သည်။

……………………………………………………

တူ . တူ. တူ . တူ. .တူ . တူ. တူ . တူ. .တူ . တူ. တူ . တူ. .တူ . တူ. တူ . တူ. .တူ . တူ. တူ . တူ. .

ဖုန်းသံမြည်နေ၍ လှဇော် ဖုန်းထကိုင်လိုက်သည်။ ဘုန်းခန့် တဖက်ခန်းမှ လှမ်းဆက်ခြင်းပင်။

‘ကိုဇော်ရေ နိုးပြီလား… ’

‘အင်း…’

‘အိပ်ချင်လည်း ပြန်အိပ်ပါ…။ ကျွန်တော်တို့တော့ ဗိုက်ဆာလို့ ဆက်အိပ်လို့မရတော့ဘူး…။ အဲ့ဒါ မနက်စာကို အခန်းထဲပဲ ပို့ခိုင်းတော့မယ် ’

‘အင်း.. ငါတို့လည်း အခန်းထဲမှာပဲ စားကြမယ်လေ…။ ဆုပိုင်လေးကတော့ အိပ်တုန်း..။ ညက တော်တော်မူးသွားပုံရတယ်…’

‘ဟုတ် ကိုဇော်..။ ကျွန်တော် အစ်ကိုတို့အတွက်ပါ ပို့ပေးဖို့ ပြောလိုက်မယ်…’

‘အင်း… အခုမှ ၈ ခွဲဆိုတော့ ပြန်အိပ်ချင်အိပ်ကြလေ…။ နေ့လည်စာစားတော့မှ တခါတည်းထွက်မယ်..။ ဒီနေ့ကတော့ မြဘုရား သွားရုံပဲဆိုတော့ အချိန်ရပါတယ်…’

‘ဟုတ် အစ်ကိုရေ… ဒါပဲနော်..’

‘အင်း အင်း…’

လှဇော် ဖုန်းပြန်ချလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကတော့ လှဇော်ကို ကျောပေး၍ ကွေးကွေးလေး အိပ်နေသည်။ လှဇော် အိမ်သာထဲဝင် အပေါ့သွားလိုက်သည်။ သွားတိုက် မျက်နှာသစ်လိုက်သည်။ မျက်နှာကို တဘတ်နှင့် သုတ်နေတုန်း အခန်းတံခါး လာခေါက်သည်။ မနက်စာလာပို့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဝိတ်တာကို စားပွဲပေါ် တင်ခိုင်းလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကိုနှိုး၍ မနက်စာစားခိုင်းကာ ပြီးမှ ပြန်အိပ်ခိုင်းမည်ဟု စဉ်းစားလိုက်သည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေပုခုံးကို အသာအယာလှုပ်ပြီး နှိုးလိုက်သည်။

‘ဆုပိုင်… တူမလေး… ထထ.. မနက်စာစားကြရအောင်.. ပြီးမှပြန်အိပ်….’

‘အင်း.. ’

ဆုပိုင်ဆွေ မျက်လုံးမဖွင့်ပဲ ငြီးနေသေးသည်။

‘ထထ.. ဦးဇော် ကော်ဖီဖျော်ထားပေးမယ်…’

‘ထဘူး… ဦးဇော် လာမနှိုးနဲ…’

‘ထပါကွယ် . မနက်ဗိုက်ဆာနေလိမ့်မယ်.. ပြီးရင် ပြန်အိပ်ရမှာပဲကို…’

‘တော်ပြီ.. ဦးဇော်ကို စကားမပြောဘူး…’

ကောင်မလေး နှုတ်ခမ်းလေးစူပြီး ခေါင်းအုံးဖြင့် မျက်နှာကို ကွယ်လိုက်သည်။ လှဇော်က ခေါင်းအုံးကို အသာအယာဆွဲရင်း

‘ဘာလို့ စိတ်ဆိုးတာလဲ.. ဦးဇော် ဘာများလုပ်မိလို့လဲ’

ဆုပိုင်ဆွေ ခေါင်းအုံးကို အတင်းဆွဲထားရင်း…

‘မနေ့ညက ဦးဇော် ဆုပိုင်ကို ဘာလုပ်တာလဲ…’

‘ဘာလုပ်လို့လဲ.. ဦးဇော် ဘာလုပ်မိလို့လဲ ’

‘ဦးဇော် လုပ်တာလေ…’

‘ရော်… ဘာလုပ်မိလို့လဲဆိုနေ…’

‘ကိုယ်လုပ်တာ ကိုယ်သိမှာပေါ့….’

‘ဘာမှမလုပ်ပါဘူး… ’

‘ဦးဇော် မညာနဲ့… ဆုပိုင်သိတယ်…’

‘ကဲ . ဆုပိုင်သိတယ်ဆိုလည်း ပြောလေ…’

‘အာ….. ဦးဇော်နော်.. ဆုပိုင် ငိုမှာနော်…’

‘ပြောလေ.. ဆုပိုင်… ဦးဇော် ဘာလုပ်လို့လဲ….’

‘အာ.. ရှက်ပါတယ်ဆိုနေမှ…’

‘ပြောပါဆို…. မပြောရင် ကလိထိုးမှာနော်…’

‘မပြောပါဘူး.. ဦးဇော်သိတာပဲကို…’

‘ကဲကွာ.. မပြောချင်ရင်…’

လှဇော် ပြောပြောဆိုဆို ဆုပိုင်ဆွေကို ကလိထိုးလိုက်သည်။

‘အာ… ခစ်ခစ်.. ယားတယ် ဦးဇော်ရေ.. ’

‘ကဲ . ပြော… ညက ဦးဇော်ဘာလုပ်တုန်း…’

‘မပြောဘူး…’

‘ကဲ… မပြောချင်ဦး…’

ကလိထပ်ထိုးလိုက်သည်။

‘အားအား.. တော်ပြီ.. ပြောမယ် ပြောမယ်… ခစ်ခစ်.. ဟီးဟီး…’

‘ကဲပြော…’

ဆုပိုင်ဆွေခေါင်းအုံးကို မျက်နှာကွယ်လျက်နှင့်…

‘ညက ဦးဇော် ဆုပိုင် အဝတ်အစားတွေကို ဘာလို့ချွတ်တာလဲ ’

‘အော်.. မချွတ်လို့မှမရတာ.. ဆုပိုင်က ဟင်းရည်တွေ ပေထားတာကို…။ ဘာလဲ အဲ့ဒါကို ဆုပိုင်က စိတ်ဆိုးတယ်ပေါ့..’

‘ဆုပိုင် ဦးဇော်ကို စိတ်မဆိုးပါဘူး… ဒါပေမဲ့…..’

‘ဒါပေမဲ့.. ဘာဖြစ်လဲ..’

‘ရှက်တယ်.’

‘အော်… မရှက်ပါနဲ့… ဦးလေးနဲ့တူမပဲကို’

လှဇော် ပြောပြောဆိုဆို ခေါင်းအုံးကို အတင်းဆွဲဖယ်လိုက်သည်။ ခေါင်းအုံးလွတ်သွားတော့ ဆုပိုင်ဆွေ မျက်နှာကို လက်နှင့် အုပ်ထားသည်။

‘အာ.. ရှက်တယ်.. ပြီးတော့ ဦးဇော် ဆုပိုင်ကို ဘာတွေမှန်းမသိဘူး.. လုပ်သေးတယ်…’

‘မရှက်ပါနဲ့ ဆုပိုင်ရယ်… ဦးလေးနဲ့တူမပဲဟာ ရှက်စရာ မလိုပါဘူး…’

ဆုပိုင်ဆွေအား အတင်းပွေ့ပြီး ဆွဲထူလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ မျက်နှာအား တဖက်သို့လှည့်ထားဆဲ။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ မျက်နှာဖွေးဖွေးလေးက ရဲတွတ်နေသည်။

‘မနေ့ညကကိစ္စ ဦးဇော် ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောရဘူးနော်..။ ပြောရင် ဆုပိုင်ရှက်လွန်းလို့ သေလိမ့်မယ်..’

‘အင်းပါ စိတ်ချ မပြောဘူး…’

‘ကတိနော် .’

‘အင်း ကတိ…’

ဆုပိုင်ဆွေ လက်သန်းလေး ထောင်ပေးသည်။ လှဇော် ဒီလောက်တော့ နပ်သည်။ မိမိလက်သန်းလေးနှင့် ပြန်ချိတ်ပေးလိုက်သည်။

‘ကဲကဲ… မျက်နှာသွားသစ်..။ ပြီးရင် မနက်စာစားကြမယ်…။ ဦးဇော် ကော်ဖီဖျော်ထားနှင့်မယ်….’

‘အင်း အင်း…’

ဆုပိုင်ဆွေ ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားမှ လှဇော် မနက်စာတင်ထားသော စားပွဲဆီ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ မနက်စာပြင်ဆင်နေရင်းမှ ဆုပိုင်ဆွေကို လှမ်းခိုးကြည့်လိုက်သေးသည်။ မှန်ခပ်ဝါးဝါးကြားမှ ဆုပိုင်ဆွေ ညဝတ်ဘောင်းဘီချွတ်ချပြီး အိမ်သာကမုတ်ပေါ် ထိုင်တာကို လှမ်းကြည့်လိုက်သေးသည်။ မှန်မှုံဝါးဝါးကြားမှ ဖင်ဖြူဖြူလေးက ကြည့်လို့ပင်မဝ။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေအတွက် ကော်ဖီဖျော်ပြီး စောင့်နေလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ တဘတ် ပုခုံးပေါ်တင်ပြီး လာထိုင်သည်။

‘ကဲလာ… ဆုပိုင်အကြိုက် ကော်ဖီကို နို့များများနဲ့ ဖျော်ထားတယ်…’

‘အလဲ့… ဦးဇော်က ဆုပိုင်အကြိုက်တောင် သိနေပါ့လား…’

‘သိတာပေါ့.. ဦးဇော်က ဆုပိုင်ရောက်တဲ့နေ့ကတည်းက ဂရုစိုက်ကြည့်နေတာကို… ’

‘ဟားဟား.. အပိုတွေ…’

လှဇော် ပြန်မပြောတော့ပဲ ဆုပိုင်ဆွေကို စိုက်ကြည့်ရင်း ကော်ဖီလေး တစ်ကျိုက် သောက်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ ယခုမှ မျက်နှာသစ်ထားသဖြင့် ဘာမှမလိမ်းရသေး။ ပါးပြင်လေးက ကြည်စိမ်းနေသည်။ သွေးကြောလေးများပါ မြင်နေရသည်။ မျက်ခုံးကောင်းသည်။ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်း နှာတံစင်းစင်း နှုတ်ခမ်းလေးက ဖူးနေသည်။ နုပျိုလှသော မျက်နှာလေးတွင် အပြစ်ကင်းစင်မှုက ထင်းကနဲ ပေါ်လွင်နေသည်။

‘ငါ့တူမလေးက တော်တော်လေး ချစ်စရာကောင်းတာပဲနော်…’

‘အာ.. ဦးဇော်.. မစားပဲနဲ့ လူကို ဘာလို့ကြည့်နေတာလဲ…’

‘အော်.. ငါ့တူမလေးက တကယ်ကို ချစ်စရာကောင်းလို့ပါကွာ… နှုတ်ခမ်းလေးတွေများ ရဲပြီး ဖူးဖူးလေးဖြစ်နေတာ….’

‘ဦးဇော်ရေ… ဆုပိုင်ရှက်လာပြီနော်.. လူကို စေ့စေ့လာကြည့်နေတယ်…’

ဆုပိုင်ဆွေ ရှက်နေသော်လည်း မိမိအလှကို ချီးကျူးနေသဖြင့် မိန်းကလေးပီပီ သဘောကျနေသည်။

‘ဦးဇော်က ဆုပိုင်ကို စေ့စေ့ကြည့်တာ အခုမှမဟုတ်တာ…. မနေ့ညကတည်းက…’

‘ဟား…. တော်ပြီ.. အဲဒါကို ထပ်မပြောနဲ့တော့…’

‘ဪ.. ပြောပြတာပါ.. ဦးဇော် ဘယ်လောက်စေ့စေ့ကြည့်သလဲဆိုတာကို ပြောပြတာပါ။ စေ့စေ့ကြည့်သလား မမေးနဲ့။ မှဲ့နက်နက်လေးတစ်လုံး ဘယ်နားမှာရှိလဲတောင် သေချာသိတယ်….’

ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိလေး ဘယ်ဖက်ကပ်ရပ်တွင်ရှိသော မှဲ့ကလေးကို ရည်ညွှန်းပြောလိုက်သည်။

‘အား…… သေပြီ သေပြီ”

‘အင်း.. တွေ့တာပေါ့…’

‘ဦးဇော် အဲ့ဒါပါတွေ့တယ် ဟုတ်လား….။ အာ…. ဦးဇော်ရေ… ဆုပိုင်ရှက်လို့ သေတော့မယ်…။ ဦးဇော်.. အဲ့ဒါ ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပါနဲ့နော်…’

‘‌ဪကွယ်.. မပြောပါဘူးဆိုနေ..။ ကိုယ့်တူမလေး အရှက်ကွဲမဲ့ကိစ္စ ဘယ်ပြောပါ့မလဲ….’

‘ဦးခန့်ကိုလည်း မပြောရဘူးနော်…’

‘မပြောဘူး…’

‘ဖေဖေတို့ကိုလည်း မပြောရဘူ။ ဖေဖေတို့သာ သိသွားလို့ကတော့ ညဖက်မူးတာပါသိမှာ..။ အဲဒါဆို နောက်ကြရင် ဘယ်မှပေးထွက်မှာ မဟုတ်တော့ဘူး….’

‘အင်းပါ… ဦးဇော်တို့ နှစ်ယောက်တည်းကလွဲလို့ ဘယ်သူမှမသိစေရဘူး…’

‘ကတိပေးနော်…’

‘ကတိပေးပါတယ်ဆိုနေ…’

‘ကဲ ကဲ စားပြီးရင် ဟိုနားဒီနား သွားချင်သေးလား.. ဦးဇော်လိုက်ပို့မယ်…။ ဒါမှမဟုတ် ပြန်အိပ်ချင်လည်း အိပ်…’

‘မအိပ်တော့ဘူး… အပြင်ထွက်ချင်တယ်…’

‘အင်း.. အဲဒါဆိုလည်း ဦးဇော်တို့ ဟိုနားဒီနား သွားကြမယ်လေ..။ နေ့လည်စာစားခါနီး ပြန်လာမယ်…။ ဘုန်းခန့်တို့ကိုခေါ်ပြီး အပြင်ထွက်စားမယ်…။ ပြီးရင် ဦးဇော် မြဘုရားလိုက်ပို့မယ်…’

‘ဟုတ်…’

‘ကဲ… မြန်မြန်စား… ဦးဇော်.. ဘုန်းခန့်တို့ကို ဖုန်းပြန်ဆက်လိုက်ဦးမယ်..’

လှဇော် ဘုန်းခန့်တို့ဆီ ဖုန်းပြန်ခေါ်လိုက်သည်။ အပြင်ခဏသွားမည် ပြောလိုက်သည်။ လှဇော် ဖုန်းပြောပြီးချိန်တွင် ဆုပိုင်ဆွေ စားသောက်ပြီးသွားချေပြီ။

‘ဦးခန့်တို့က မလိုက်တော့ဘူးတဲ့…။ ဦဇော်နဲ့ ဆုပိုင်ပဲပေါ့…။ ဒါဆိုရင် ရေသွားချိုး…’

‘အမ်… ဆုပိုင်မချိုးသေးဘူး.. ဦးဇော်အရင်ချိုး….’

‘ဆုပိုင်ချိုးလေ.. ဆုပိုင်က အလှပြင်ရဦးမှာ..။ ဦးဇော်တို့က မြန်တယ်လေ…’

‘ဟင့်အင်း.. ရဘူးကွာ.. ဦးဇော်အရင်ချိုး…’

‘ကဲပါ မမလေးရယ်.. အရင်ချိုးဆိုလည်း ချိုးပါ့မယ်…။ အဲဒါဆိုလည်း အခန်းပြင်ထွက်ပေးဦး’

‘အောင်မာ.. မထွက်ပေးပါဘူး.. ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်ချိုးပေါ့…’

‘အာ.. ဦးဇော်ရေချိုးတာ ဆုပိုင် ချောင်းကြည့်နေရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ…’

‘ဟွန့်.. သူ့တုန်းကကြတော့ ဆုပိုင်ကို အကုန်ကြည့်ပြီး.. အခု သူ့အလှည့်ကြမှ သိတတ်နေလိုက်တာ.. ထွက်ပေးဘူး…’

‘အာ… မတူဘူးလေ.. လူကြီးနဲ့ ကလေး…’

‘မသိဘူး မသိဘူး.. မထွက်ပေးဘူး… လုံးဝကို မထွက်ပေးဘူး.. ဒါပဲ….’

ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ ကုတင်ပေါ်တွင် ထိုင်ချလိုက်သည်။

‘ကဲ… ပြောမရရင်လည်းနေတော့… ဦးဇော်ကို ခိုးတော့မကြည့်နဲ့နော်..’

‘အောင်မာ.. ကြည့်စရာလား.. မကြည့်ဘူး…’

လှဇော် ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်လာလိုက်သည်။ အင်္ကျီချွတ်လိုက်ရင်း ဆုပိုင်ဆွေကို တချက်လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ တီဗွီချယ်နယ်များအား ရီမုတ်ဖြင့် ကလိသလိုဖြင့် လှဇော်ဖက် ခိုးခိုးကြည့်နေသည်။ လှဇော် ဘောင်းဘီပါချွတ်ကာ ရေပန်းဖွင့်ချိုးလိုက်သည်။ မှန်မှာ ခပ်ဝါးဝါးသာရှိသဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ ရိုးတိုးရိတ်တိ မြင်ရမြင်မှာ ယုံမှားစရာမရှိ။ ဆုပိုင်ဆွေ ရီမုတ်နှိပ်နေသလိုဖြင့် ခိုးကြည့်နေဆဲ။

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေဖက်လှည့်ပြီး ချိုးလိုက်သည်။ သေချာမမြင်ရတောင် အမွေးများကြားမှ မည်းမည်းဖွံ့ဖွံ့ရှိသော ဂျူနီယာလှဇော်၏ အလုံးအထည်ကတော့ သေချာမြင်ရမည် ဖြစ်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကား ရီမုတ်ကိုင်လျက် ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့် လုပ်နေသည်။ လှဇော် စချင်လာသဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေကြားအောင် လှမ်းအော်လိုက်သည်။

‘ဆုပိုင်.. ရီမုတ်နှိပ်နေတာလည်း မပြီးတော့ပါလား… ဟားဟား..’

ထိုအခါမှ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြင့် ရီမုတ်ကို လွှတ်ချသည်။

‘ဟားဟား.. ငါ့တူမလေးရယ်.. ကြည့်ချင်လည်း သေချာသာလာကြည့်.. ခိုးကြည့်မနေနဲ့…’

‘အောင်မာ.. လူကိုများ…’

ဆုပိုင်ဆွေ ခါးထောက်ပြီး လှဇော်ကို ဘုကြည့်ပြန်ကြည့်သည်။ ဘုကြည့်ကြည့်ရင်းဖြင့်ပင် မျက်နှာကို မလွှဲတော့။ လှဇော် ဆက်မပြောတော့။ ဆုပိုင်ဆွေ ကြည့်နေမှန်းသိတော့ ဂျူနီယာလှဇော် ထကြွလာသည်။ ဒီအတိုင်းပင် လွှတ်ထားလိုက်သည်။ ခဏနေမှ ဆုပိုင်ဆွေ မျက်နှာပြန်လှည့်သွားသည်။ ဒါတောင် မကြာမကြာ ခိုးကြည့်နေသေးသည်။

လှဇော် ရေချိုးပြီးမှ တဘတ်ကို ခါးတွင်ပတ်ရင်း ထွက်လာလိုက်သည်။ ဂျူနီယာလှဇော်၏ ရုန်းကြွမှုကြောင့် ရှေ့တွင် ဖုဖုဖောင်းဖောင်းတော့ ဖြစ်နေသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်ကိုကြည့်ရင်း…

‘ဦးဇော်က ဗလတောင့်တယ်နော်…’

‘အင်း.. ဦးဇော်က ရေကူးတယ်လေကွာ…’

‘ဟုတ်လား.. ကြွက်သားကြီးတွေဆို အသည်းယားစရာကြီး…’

‘ကဲကဲ… နှာဘူးမလေး.. သူများကို အဲ့လောက်ကြည့်မနေနဲ့တော့… ရေသွားချိုးတော့…’

‘ဟာ.. ဦးဇော်… လူကိုများ.. နှာဘူးမလေးတဲ့… ’

ဆုပိုင်ဆွေပါးစပ်မှ ပွစိပွစိပြောရင်း ရေချိုးခန်းဖက် ထွက်သွားသည်။ လှဇော်ကတော့ တဟားဟား အော်ရယ်ရင်း ရေသုတ်နေလိုက်သည်။ ဒီတစ်ခါ လှဇော်အလှည့်။ အဝတ်ပင်မဝတ်သေးဘဲ ဆုပိုင်ဆွေကို လှမ်းကြည့်နေလိုက်သည်။ ညက လှဇော်ဝတ်ပေးထားသည်မှာ ညဝတ်အင်္ကျီနှင့် ဘောင်းဘီသာဖြစ်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ချွတ်စရာ များများစားစားမရှိ။ အင်္ကျီချွတ်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ရင်သားလေးများကို ရိုးတိုးရိတ်တိတ် လှမ်းမြင်နေရသည်။ ညဝတ်ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ လှဇော်အား ကျောပေးထားသဖြင့် ဖင်လုံးဖွေးဖွေးလေးများကိုသာ မြင်နေရသည်။

ဘောင်းဘီနှင့်အင်္ကျီကို တန်းတွင်လှမ်းတင်လိုက်ရာ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဘေးတစောင်းကောက်ကြောင်းကို လှမ်းမြင်လိုက်ပြန်သည်။ ပြီးမှ ရေပန်းဖွင့်ပြီး ရေချိုးတော့သည်။ မှန်မှာ အလယ်တွင်သာ ကွက်၍မှုန်အောင် လုပ်ထားသဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ခြေတံလေးများကို ပေါင်ရင်းနီးပါး ကြည်ကြည်လင်လင်ကို မြင်နေရသည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ ရေပန်းအောက်တွင် လှည့်ပတ်ချိုးနေသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ဆပ်ပြာတိုက်ရင်း လှဇော်ကို လှမ်းနောက်သည်။

‘ဦးဇော် နှာဘူး… ကြည့်နေတာများ မျက်လုံးတောင် ကျွတ်ကျတော့မယ်..’

‘ဪ… ဆုပိုင်က လှတာကိုး…’

လှဇော် စကားတစ်လုံး လှမ်းထည့်လိုက်သည်။

‘တော်ပါ…’

ဆုပိုင်ဆွေ ဆက်မပြောတော့ပဲ ဆပ်ပြာတိုက်နေသည်။ ပိပိလေးပါ ဆပ်ပြာဖြင့် တိုက်လိုက်သေးသည်။ ပြီးမှခြေထောက်ကို တိုက်ရန် ငုတ်တုပ်ထိုင်ချလိုက်သည်။ မှန်အကြည့်ဘေးတွင် ဆောင့်ကြောင့်လေး။ ဆုပိုင်ဆွေ၏မျက်နှာက မှန်အနောက်နှင့်တန်းတန်း။ ပုခုံးလောက်မှစ၍ အောက်အထိက မှန်အကြည်တွင် ပြတ်ပြတ်သားသားကို မြင်နေရသည်။ လှဇော်နှင့် ဘေးတိုက်အနေအထား ဖြစ်သည်။ ပေါင်တံစင်းစင်း၊ ဖင်လုံးဖွေးဖွေး၊ ကျောကုန်းဖွေးဖွေးဖြင့် တခါတခါ ရင်သားလေးတွေပါ မြင်ရသေးသည်။ နို့သီးခေါင်းရဲရဲလေးများက အထင်းသား။ခြေထောက်ကို ချေးတွန်းနေသဖြင့် လက်နှင့်ဖိတွန်းလိုက်တိုင်း တင်ပါးလေးများက ကြွကြွသွားသည်။ ပြီးမှ သတိဝင်လာက

‘အဲတော့.. ကုန်ပါပြီ ကုန်ပါပြီ.. မှန်အကြည်ဆိုတာ မေ့သွားတာ…’

ဆုပိုင်ဆွေ ကမန်းကတန်း ပြန်ထသည်။

‘ဟားဟား… အပျိုကြီး မဆုပိုင်ဆွေရေ…။ အကုန်ကို မြင်ရတာဗျ… ဟားဟား..’

လှဇော် တဟားဟားရယ်ရင်း လှမ်းစသည်။ ဂျူနီယာလှဇော်မှာတော့ ပေါက်ကွဲထွက်မတတ် တင်းမာနေသည်။

‘ဦးဇော်… နှာဘူး…’

ရေပန်းအောက်တွင် ဆပ်ပြာများ ဆေးချသည်။ သိပ်မကြာလိုက်။ ရေပန်းကို ပိတ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ကိုယ်ပေါ်မှ ရေများကို ခါချနေသည်။ တင်ပါးလေးများ တုန်တုန်သွားသည်ကို ခပ်ဝါးဝါး လှမ်းမြင်နေရသည်။ လက်ဖြင့် တစ်ကိုယ်လုံး သပ်ချသည်။ ပြီးမှ တဘတ်ယူရန် လက်လှမ်းလိုက်ရင်း

‘အဲတော့.. တဘတ်လည်း မရှိပါလား…’

လှဇော်ဆီ လှမ်းအော်သည်။

‘ဦးဇော် တဘတ်လည်း မရှိပါလား…’

‘ဟုတ်လား… ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ…’

လှဇော် အကြောင်လှမ်းရိုက်သည်။

‘မသိဘူး…’

ဆုပိုင်ဆွေ လှည့်ပတ်ရှာနေသည်။ ပြီးမှ

‘အော်.. သိပြီ.. ဦးဇော် ခုနက ယူသွားတာမလား…’

‘ဟား.. ယူပါဘူးဗျာ…’

‘ဟုတ်ပါတယ်… ဦးဇော်ယူသွားတာ…။ ခုနက ဦးဇော် ခါးမှာပတ်ထားတာ တစ်ခု၊ ပုခုံးပေါ်တင်ထားတာ တစ်ခု…။ အခုဒီမှာ မျက်နှာသုတ်တဲ့ အသေးလေး ၂ ခုပဲ ကျန်တော့တယ်….’

‘ဟဲဟဲ… ဟဲဟဲ ’

လှဇော် မျက်နှာစပ်ဖြီးဖြီးဖြင့် အရူးကွက်နင်းနေလိုက်သည်။

‘ဦးဇော်.. ပြန်လာပေးကွာ….’

‘အာ.. ခုနက ဦးဇော် သုတ်ထားပြီးသားကြီး ဖြစ်သွားပြီ.. မကောင်းတော့ဘူး.. မယူနဲ့တော့နော်..’

‘ဟား… မယူလို့ မရဘူးလေး.. အခု ဆုပိုင်ပတ်စရာ ဘာတဘတ်မှ မရှိတော့ဘူး…’

‘မရှိတော့လည်း ဒီအတိုင်းပဲ တုံးလုံးလေး ထွက်လာပေါ့…’

‘ဟာ.. ထွက်စရာလား… ဦးဇော်.. မညစ်ပတ်နဲ့ကွာ… ပေးပါ…’

‘မပေးပါဘူး… ဒီအတိုင်းပဲထွက်ခဲ့…။ ဦးဇော် အကုန်မြင်ပြီးသားကို.. မှဲ့လေးတောင် သိနေမှတော့…’

‘အား.. ဦးဇော်ရေ တော်တော့…’

ဆုပိုင်ဆွေ ဆက်တောင်းလို့လည်း ရမည်မဟုတ်မှန်း သိသဖြင့် မိမိဖာသာ အကြံထုတ်လျှက်ရှိသည်။ တဘတ်အသေးကို ခါးတွင်ပတ်ရန် ကြိုးစားနေသည်။ တဘတ်မှာ အတော်သေးသဖြင့် ခါးတွင် လုံးဝမမြဲ။ပြန်ပြေပြေကျနေသည်။ လှဇော်မှာ ဆုပိုင်ဆွေ တဘတ်ပတ်နေသည်ကို မှန်ဝါးဝါးကြားမှ အပီအပြင် စူးစိုက်ကြည့်နေသည်။ တဆက်တည်း မိမိတွင်ရှိသော တဘတ်ကို စောင်အောက်ထဲထိုးပြီး ဖွက်လိုက်သည်။

ဆုပိုင်ဆွေ တဘတ်ကိုချည်ရင်းဖြင့် ရသွားသည်။ ရင်ဘတ်ကတော့ နောက်တစ်ထည်ဖြင့် လုံးဝစည်းမရသဖြင့် တဘတ်လေးဖြင့် ရင်သားလေးတွေကို ကွယ်ပြီး ထွက်လာသည်။ နှုတ်မှလည်း ဦးဇော်နှာဘူးဆိုတာကို ဂါထာတစ်ခုလို ပွစိပွစိရေရွတ်ရင်း ထွက်လာသည်။

ရေချိုးခန်းပေါက်ဝ ရောက်သည်နှင့် လှဇော်ဆီသို့ မျက်စောင်းဒိုင်းခနဲ လှမ်းထိုးသည်။ လှဇော်ကတော့ ရယ်ကျဲကျဲ။ ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်ဆီ လှမ်းလာသည်။ အောက်ကတဘတ်မှာ အရမ်းသေးသဖြင့် ပေါင်တခြမ်းက အလိုလိုပေါ်နေသည်။ အနံလည်းတိုသဖြင့် ဖင်အောက်မှာလည်း မလုံ။ ခြေလှမ်းနည်းနည်းဟလျှင်ပင် ပိပိလေးက လှစ်ခနဲ ပေါ်ပေါ်လာသည်။ လှဇော်ရှေ့ မတ်တပ်ရပ်ရင်း

‘ဦးဇော်.. တဘတ်ပေးကွာ….’

‘ဦးဇော်မှာ မရှိဘူးလေ.. ဒီတဘတ်တစ်ခုတည်းကိုး…’

လှဇော်က ဆုပိုင်ဆွေကို ခြေအဆုံးခေါင်းအဆုံး ကြည့်ရင် ရယ်ကျဲကျဲလုပ်နေသည်။

‘မဟုတ်ဘူး.. ဆုပိုင်သိတယ်… ဦးဇော်ဆီမှာ ရှိတယ်… ဦးဇော် ညစ်ပတ်ထားတာ…’

‘ရော်.. မမလေးရယ်.. မဟုတ်ရပါဘူးဆိုနေ…’

‘မဟုတ်ဘူးဆိုလဲ… အခု ဦးဇော်ဝတ်ထားတာ ဆုပိုင်ကိုပေး…’

‘အင်.. ညည်းကိုပေးရင် ကျုပ်က တုံးလုံးဖြစ်သွားမှာပေါ့.. ‘

‘သိဘူးကွာ.. ပေး.. အခုချွတ်ပေး…’

‘ဟား….’

‘မပေးဘူးလား.. မပေးရင် ဆုပိုင်ချွတ်ယူမှာနော်…’

‘အာ.. ဒီကောင်မလေးတွေ ခက်နေပါပြီ….’

‘ဆုပိုင် တစ်ကနေ သုံးအထိရေမယ်… မပေးရင် တကယ်ချွတ်ယူတော့မှာနော်..’

‘နေ.. နေပါဦး…’

‘တစ်………….’

‘ဟား………….. တယ်ခက်တာပဲ…’

‘နှစ်……………….’

‘တကယ်ချွတ်မလို့

‘သုံး……..’

ဆုပိုင်ဆွေ အော်ရင်းတန်းလန်းဖြင့် လှဇော်ခါးတွင် ပတ်ထားသော တဘတ်ကို ဆွဲလုတော့သည်။ လှဇော်က လက်တစ်ဖက်ဖြင့် တဘတ်ကို ထိန်းထားသည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ လက်တဖက်က ရင်သားပေါ်တွင်ရှိသော တဘတ်ကို ပြုတ်မကျအောင်ကိုင်ရင်း ဆွဲရသည်မို့ အားမပါ။ ထို့ပြင် တဘတ်မှာလည်း လှဇော်ခါးတွင် မြဲမြံစွာ ပတ်ထားသဖြင့် မကျွတ်။ အားနဲ့ဆွဲဆောင့်သည်။ လုံးဝမကျွတ်။ အားမရတော့ ရင်သားတွင်ကာထားသော တဘတ်ကိုလွှတ်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲဆောင့်တော့သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ရင်သားလေးနှစ်မွှာမှာ လှဇော်ရှေ့တွင် အကာအကွယ်မဲ့စွာဖြင့် လှုပ်ရှားနေသည်။ သို့သော် အရွယ်အစားမကြီးသဖြင့် သိပ်မလှုပ်။ အားနှင့် ဆောင့်ဆောင့်လှုပ်မှ တုန်ခနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားသည်။ လှဇော်ကလည်း တဘတ်မကျွတ်စေရင် လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ထိန်းထားသည်။

‘ဟဲ့.. ဟဲ့.. အို… ကောင်မလေး… ဘယ်နှယ်… တအားဆွဲနေရတာလဲ…’

‘ပေးကွာ.. ပေးကွာ…’

ဆုပိုင်ဆွေ အားပိုရအောင် ခြေထောက်အား စုရပ်ထားရာမှ အသာကားလိုက်သည်။ ကားလိုက်ကာမှ ခါးတွင် မရမကချည်ထားသော တဘတ်လေးပါ ကျွတ်ကျပြီး ခြေရင်းတွင် ပုံကျသွားသည်။

‘အို…. ဟဲ့… ဟဲ့… မမလေးရေ… ဖင်တုံးလုံး ဖြစ်နေပြီနော်…’

လှဇော် ရယ်ရင်း လှမ်းစသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ပြန်ဝတ်မနေတော့။ လိုရင်းမှာ လှဇော်၏ ခါးတွင်ပတ်ထားသော တဘတ်ကိုရရေး ဖြစ်နေသည်။ လှဇော်ကတော့…. လက်နှစ်ဖက်က မိမိခါးမှ တဘတ်မပြုတ်စေရန်ကိုင်ပြီး ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိလေးကို ကြည့်နေမိသည်။ ညကသာ ရေဖြင့်ကပ်နေသဖြင့် အမွှေးစိမ်းဖန့်ဖန့်လေးကို မြင်ရသော်လည်း ယခုမူ အမွှေးပင်ပေါက်ပါလေစဟု ထင်ရသည်။ ပေါင်ကလေးကားထားသည်ကို အပေါ်စီးမှ မြင်ရခြင်းဖြစ်သဖြင့် ပိပိအောက်ပိုင်းကိုတော့ မမြင်ရ။ အကွဲကြောင်းလေးသာ မြင်ရခြင်းဖြစ်သည်။

လှဇော် မနေနိုင်သဖြင့် လက်တစ်ဖက်လွှတ်ပြီး စသလိုလိုဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေတင်ပါးလေးကို အသာအယာ လှမ်းရိုက်သည်။ နူးနူးညံ့ဖြင့် အိကနဲ အထိအတွေ့ကို ရလိုက်သည်။ ထိုအထိအတွေ့နှင့် တပြိုင်နက်တည်း မိမိအောက်ပိုင်းမှာလည်း အေးကနဲ ခံစားလိုက်ရသည်။ ဆုပိုင်ဆွေဆီမှ ဟင်ကနဲ အာမေဋိတ်သံ ထွက်လာသည်။ လက်တစ်ဖက်တည်းဖြင့် အထိန်း၊ ဆုပိုင်ဆွေကလည်း အားဖြင့်အဆွဲ၊ တဘတ် ကျွတ်သွားခြင်းပင်။ ဂျူနီယာလှဇော်မှာကား အတားအဆီးမရှိ အပေါ်သို့ထောင်တတ်ကာ တဆတ်ဆတ် တုန်လျှက်ရှိသည်။

ဆုပိုင်ဆွေမှာ ဂျူနီယာလှဇော်ကို မြင်ပြီး ကြက်သေသေသွားကား လက်တွင်ကိုင်တားသော တဘက်ကို လွှတ်လိုက်သည်။ လှဇော်က အလျင်အမြန် ပြန်ဖုံးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ဆက်မလုတော့ပဲ ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ချာကနဲ လှည့်သွားသည်။ တိုးတိုး တိုးတိုးဖြင့်လည်း ‘ဦးဇော် နှာဘူးကြီး’ ဟု တတွတ်တွတ် ရွတ်နေသည်။ အသံတွေတော့ တုန်နေမှန်း လှဇော် သတိထားမိလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူ့ဖာသာသူ ဖင်အပြောင်သားနှင့်ပင် သေတ္တာဖွင့်ကာ အဝတ်တွေ ရွေးထုတ်နေသည်။

လှဇော်မှာလည်း အသင့်ပြင်ထားသော ဘောင်းဘီနှင့် အင်္ကျီကို ကောက်စွပ်လိုက်သည်။ လှဇော် ဝတ်လို့ပြီးလောက်မှ ဆုပိုင်ဆွေ အဝတ်ရွေးလို့ ပြီးသည်။ လှဇော်ကို မျက်စောင်းတစ်ချက် လှမ်းထိုးရင်း အောက်ခံဘောင်းဘီကို စွပ်လိုက်သည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီလေးမှာ ပန်းရောင်လေး။ ကာတွန်းရုပ်ကလေးများဖြင့်။ ပြီးမှ ဘရာစီယာပန်းရောင်ကို ဝတ်သည်။ ဘောင်းဘီတို အဝါ။ တီရှပ် အနီလေး၊ ဖားရုပ်ကလေးနှင့်။

လှဇော် အဆင်သင့်ပြင်ပြီး ဆုပိုင်ဆွေကို စောင့်နေလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ မျက်နှာကို အနည်းငယ်ပြင်ဆင်ပြီးသည်နှင့် နှစ်ယောက်သား အခန်းပြင် ထွက်လာခဲ့သည်။ အခန်းပြင်ရောက်သည်အထိ ရင်ခုန်ုသံမငြိမ်သေး။ ဆုပိုင်ဆွေလည်း ရင်ခုန်နေပုံရသည်။ ဘာစကားမှမပြောပဲ ခေါင်းငုံ့နေသည်။ တည်းခိုသော ၈ လွှာမှ အောက်ဆင်းရန် ဓာတ်လှေကားထဲ ဝင်လိုက်သည်။ နှစ်ယောက်တည်း။ ဓာတ်လှေကားတွင်းရှိ လေးဖက်လေးတန် မှန်များမှ နှစ်ယောက်စလုံး အချင်းချင်း မြင်နေရသည်။ လှဇော်မှ လေသံလေးဖြင့်

‘ဆုပိုင်… ရှက်နေတာလား……’

‘…..’

‘ဒါမှမဟုတ်… ဦးဇော်ကို စိတ်ဆိုးနေတာလား…’

‘မဆိုးပါဘူး….’

ဆုပိုင်ဆွေ မပွင့်တပွင့်ဖြင့် အသံထွက်လာသည်။

‘ဒါပေမဲ့.. ဦးဇော် ဆုပိုင်ကို အထင်မသေးပါနဲ့နော်…’

‘ဘာကိစ္စသေးရမှာလဲ ဆုပိုင်ရယ်…’

‘ဆုပိုင်… ဒီလိုမျိုးတခါမှ မဖြစ်ဖူးပါဘူး…။ ဦးဇော်ကို ဆုပိုင်စိတ်ထဲမှာ အရမ်းရင်းနှီးသလို ခံစားရလို့ပါ…။ ဆုပိုင် သူများတွေနဲ့လည်း အဲလိုမျိုး မနေဖူးပါဘူး….’

‘အင်းပါ.. ဦးဇော် ဆုပိုင်ကို ယုံပါတယ်…’

‘ဦးဇော်.. ဒီကိစ္စကို ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောပါနဲ့နော်.. ။ ဆုပိုင် တောင်းပန်ပါတယ်…’

‘စိတ်ချပါ.. ဆုပိုင်ရယ်..။ ဦးဇော် ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောဘူး…။ ဒါတွေဟာ ဦးဇော်နဲ့ဆုပိုင် နှစ်ယောက်တည်းသိတဲ့ကိစ္စ ဖြစ်စေရမယ်… နော်…’

လှဇော် ပြောရင်းဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေပုခုံးလေးကို လှမ်းဖက်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ အလိုက်သင့်လေး မှီချလိုက်ကာ လှဇော်အား ပြန်ဖက်လာသည်။ ဓာတ်လှေကား တံခါးပွင့်သွားသည်မို့ နှစ်ဦးသား ပြန်ခွာလိုက်သည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လှဇော်ရင်တွင် ကြည်နူးနေသည်။ ရင်ခုန်နှုန်းကလည်း မကျသေး။ အရင်ကထက် ပိုရင်းနှီးသွားကြကြောင်းကိုတော့ နှစ်ဦးသား နားလည်လိုက်သည်။

ဆုပိုင်ဆွေမှာ လှဇော်လက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ရင်း ပျော်ရွှင်မြူးထူးလျက်ရှိသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေအား အနီးနားရှိ shopping mall တစ်ခုသို့ ခေါ်သွားသည်။ ရေခဲမုန့်ကျွေးသည်။ ကလစ်လေး ဝယ်ပေးသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ လိုချင်သည်ဆိုသော သူ့တစ်ကိုယ်စာနီးပါးရှိ တတ်ဒီဘဲမွှေးပွအရုပ်ကြီး ဝယ်ပေးလိုက်ပြီး ပြန်လာခဲ့သည်။

နေ့လည်စာစားခါနီး ဘုန်းခန့်တို့ ဖုန်းလှမ်းဆက်သဖြင့် ဟိုတယ်ပြန်လာခဲ့သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ အရုပ်ကြီး အခန်းတွင်း ပြန်ထားသည်။ နေ့လည်စာ အပြင်ထွက်စားကြသည်။ ပြီးမှ မြဘုရားသို့ လှဇော် လိုက်ပို့လိုက်သည်။ ခရီးလမ်းတစ်လျှောက်လုံး ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်လက်ကို မလွှတ်တမ်း ဆုပ်ထားသည်။

………………………………………………………….

လည်ပတ်နေစဉ်အတွင်းပင် ဘန်ကောက်တွင် နေထိုင်နေသော ဘုန်းခန့်သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ဆီက ဖုန်းလာသည်။ ဘုန်းခန့်တို့ကို ညစာဖိတ်ကျွေးမည်ဟု။ ဆုပိုင်ဆွေက မလိုက်လို။ လှဇော်မှလည်း မိမိသူငယ်ချင်းမဟုတ် သိလည်းမသိသဖြင့် မလိုက်လို။ နောက်ဆုံး ဆုံးဖြတ်ချက်အရ ဘုန်းခန့်တို့က ညစာသွားစားမည်။ လှဇော်နှင့် ဆုပိုင်ဆွေက ဟော်တယ်တွင် ညစာစားမည်။ ညဖက် အနီးအနား လည်ဖြစ်ချင် လည်ဖြစ်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြသည်။

ဟော်တယ်ရောက်ရောက်ချင်းပင် ဘုန်းခန့်သူငယ်ချင်းက ဘုန်းခန့်တို့လင်မယားကို ခေါ်သွားသည်။ လှဇော်က ဆုပိုင်ဆွေနှင့် တိုင်ပင်ကာ ညစာကို အခန်းတွင်သာ စားသောက်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် ကောင်တာသို့သွားကာ စားသောက်မည့် စာရင်းကိုမှာ၍ အပေါ်တက်ခဲ့ကြတော့သည်။ အခန်းတွင်းရောက်သည်နှင့် ဆုပိုင်ဆွေက ကုတင်ပေါ်သို့သွားကာ ခြေပစ်လက်ပစ် လှဲချလိုက်သည်။

ဆုပိုင်ဆွေမှာ ကုတင်ပေါ်တွင် ကန့်လန့်။ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းမှာ ကြမ်းပေါ်တွင်ထောက်ရက် ပက်လက်လှန်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။ ခြေထောက်အား လှဇော်ဖက်လှည့်ကာ ကားထားသလို ဖြစ်နေသည်။ မနက်ကတည်းက ဝတ်ထားသော ဘောင်းဘီမှာ တိုတိုပွပွဖြစ်သဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ၏ အောက်ခံဘောင်းဘီ ပန်းရောင်ကလေးမှာ အထင်းသားပေါ်နေသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေဘေးတွင် ကပ်ထိုင်လိုက်သည်။

‘ငါ့တူမလေးလည်း တော်တော်မောသွားပြီနဲ့တူတယ်…’

‘မောတာပေါ့ ဦးဇော်ရယ် .’

လှဇော် လက်တစ်ဖက်ကို ဆုပိုင်ဆွေ ဒူးခေါင်းလေးပေါ် အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ဘာမှမပြောသဖြင့် အသာအယာပင် ပွတ်နေလိုက်သည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေမျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်ရင်း…

‘ငါ့တူမလေးက ပိုပိုချောလာတယ်… ရောက်တဲ့နေ့ကနဲ့တောင် မတူတော့ဘူး..’

‘ဟား… ဦးဇော်.. လုပ်ပြန်ပြီ.. လူကိုကြည့်ပြီး ပြောနေပြန်ပြီ….’

လှဇော် ပြောပြောဆိုဆိုပင် ခေါင်းကိုငုံ့ကာ ဆုပိုင်ဆွေပါးလေးကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းလိုက်သည်။

‘ဟော့တော့.. ဦးဇော် ဘာလုပ်တာလဲ…’

ဆုပိုင်ဆွေ လက်ဝါးလေးဖြင့် ပါးကို ယောင်ရမ်းကိုင်လိုက်သည်။

‘ငါ့တူမက အရမ်းလှတော့… ဦးဇော်.. မနေနိုင်လို့ပါကွာ.. စိတ်မဆိုးပါနဲ့… ’

‘ဟား.. ဟား.. အပိုတွေ… ခစ်ခစ်ခစ်..

‘ဘာရယ်တာလဲ.. ဦးဇော်ကို လှောင်တာလား…’

‘ခစ်ခစ်ခစ်..’

ဆုပိုင်ဆွေမှာ ပြန်မဖြေပဲ ဆက်ရယ်နေသဖြင့် လှဇော် အူယားလာသည်။

‘ကဲကွာ.. ကဲကွာ.. ရယ်ချင်ဦး…’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပါးနှစ်ဖက်အား ဘယ်ပြန်ညာပြန် နမ်းပစ်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေက ရယ်နေဆဲ။ လှဇော် နှုတ်ခမ်းလေးဖြင့် ပါးလေးကို ထိကပ်ထားလိုက်တော့ ရယ်သံတွေ တိတ်သွားသည်။ ရယ်သံပျောက်သည့်နောက်တွင် အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းလေးက နားနားကပ်ကြားနေရသည်။ သက်ပြင်းမှုတ်သံလေးက လှဇော်ပါးနားမှ ကပ်ထွက်သွားသည်။

လှဇော် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့။ မိမိနှုတ်ခမ်းလေးဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ၏နှုတ်ခမ်းလေးကို ရွရွလေး ထိလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ဘာမှမပြော။ မျက်လုံးအစုံကို မှိတ်ထားသည်။ လှဇော် နှုတ်ခမ်းချင်း ဖိကပ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ပါးစပ်ကို အသာဟကာ ဆုပိုင်ဆွေ၏ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံလိုက်သည်။ ထိုမှတဆင့် အပေါ်နှုတ်ခမ်းလေး။ ပြီးမှ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို ငုံစုပ်လိုက်သည်။ လှဇော်၏ လက်တစ်ဖက်က ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပေါင်တံလေးပေါ်တွင် စုံချည်ဆန်ချည် ရွရွလေး ပြေးနေသည်။ ချောမွတ်လှသော ပေါင်တံမှာ ကြက်သီးဖုကလေးများ ထနေသဖြင့် ကြမ်းကြမ်းလေး ဖြစ်နေသည်။

လက်ကလေးဖြင့် ပေါင်တွင်းသားလေးများကို ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ အသာအယာပွတ်ရင်း တဖြည်းဖြည်း အပေါ်တက်လာခဲ့သည်။ ဘောင်းဘီအနားသပ်လေးသို့ လက်ရောက်လာသည်။ အသာအယာ ပွတ်ရင်းနှင့်ပင် ဘောင်းဘီ ခြေထောက်ပေါက်မှ အထက်သို့ ဆက်တက်လိုက်သည်။ များများမတက်လိုက်ရ။ အောက်ခံဘောင်းဘီ သားရေကြိုးလေးကို စမ်းမိသည်။ သားရေကြိုးလေးတလျှောာက် လက်ညိုးလေးဖြင့် အသာအယာ ပွတ်စမ်းနေလိုက်သည်။ ပြီးမှ လက်ကလေးကို ပိပိလေးပေါ်သို့ အောက်ခံဘောင်းဘီပေါ်မှနေ၍ အသာအယာ တို့ထိလိုက်သည်။

ဆုပိုင်ဆွေ တွန့်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ အသံတော့ ထွက်မလာ။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိအထက်ပိုင်း ဆီးခုံမို့မို့လေးပေါ်သို့ လက်ချောင်းကလေးဖြင့် အသာအယာ ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက်မှ ပိပိအကွဲကြောင်းလေးအတိုင်း လက်ညိုးလေးဖြင့် အထက်အောက် စုန်ဆန်ပေးလိုက်သည်။ ပါးလွှာလှသော အောက်ခံဘောင်းဘီလေးမှတဆင့် ပူနွေးသော အထိအတွေ့ကို ရနေသည်။ တခါတရံ အဆံဖုဖုလေးကို စမ်းမိသည်။ ဘောင်းဘီလေးမှာလည်း အနည်းငယ် စိုစွတ်နေရာမှ ရွှဲလာသည်။ လှဇော်၏ လျှာသည်လည်း ဆုပိုင်ဆွေပါးစပ်ထဲသို့ ရောက်ရှိမွှေနှောက်နေပြီ ဖြစ်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေထံမှ ငြီးသံသဲ့သဲ့နှင့် အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းသာ ထွက်ပေါ်လာနိုင်သည်။ အနည်းငယ်ကြာမှ ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်ရင်ဘတ်ကို တွန်းထုတ်သည်။

‘အား.. အင့်.. ဦးဇော်… ဆုပိုင် အသက်ရှူလို့မဝတော့ဘူး.. မွန်းနေပြီ….’

ထိုအခါမှ လှဇော် နှုတ်ခမ်းကို ခွာလိုက်သည်။ လက်ကိုတော့ ပိပိအပေါ်မှ မခွာသေး။ အကွဲကြောင်းလေးအတိုင်း လက်ညိုးလေးကို ကစားလျှက်ရှိသေးသည်။

‘ဦးဇော်ရယ်.. ရပ်ပါတော့.. ဆုပိုင် မနေတတ်တော့ဘူး… နော်..’

လှဇော်လက်ကို ဆုပိုင်ဆွေ တွန်းထုတ်နေသည်။ အားတော့မပါ။

‘ဦးဇော်.. တော်ပါတော့ဆိုနေကွာ.. လူလည်း ညစ်ပတ်နေပြီ.. ရေချိုးရဦးမှာမို့လို့

‘ဒါဆိုလည်း တူတူချိုးမယ်လေ…’

‘အာ.. မလုပ်ပါနဲ့… ဆုပိုင်ရှက်တယ်..… နော်….’

‘ဦးဇော်ကို မရှက်ပါနဲ့ ဆုပိုင်ရယ်..။ ဦးဇော်လည်း ဆုပိုင်ကို မြင်ဖူးသလို ဆုပိုင်လည်း ဦးဇော်ဟာကို မြင်ဖူးတာပဲကိုနော်…’

ဆုပိုင်ဆွေထံမှ တုန့်ပြန်သံ ထွက်မလာသဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ လက်ခံလိုက်ပြီဟု လှဇော် ယူဆလိုက်သည်။

‘ကဲ.. ဆုပိုင် သဘောတူတယ်ဆိုရင် ဦးဇော် ဆုပိုင်အဝတ်တွေကို ချွတ်ပေးမယ်နော်…’

‘ဦးဇော်တို့ကတော့ ပြောရဆိုရ တအားခက်တာပဲ….’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ တီရှပ်လေးကို အောက်ခြေမှမကာ ခေါင်းမှဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှ အလိုက်သင့်ကလေး လက်မြှောက်ပေးလိုက်သည်။ အင်္ကျီကျွတ်သွားသည်နှင့် ပန်းရောင်ဘရာစီယာလေး ပေါ်လာသည်။ ဗိုက်သားကလေးများမှာ အဆီမရှိပဲ ချပ်ချပ်လေး ဖြစ်နေသည်။

‘ဘောင်းဘီလည်း ချွတ်လိုက်မယ်နော်….’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဘောင်းဘီကြယ်သီးကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ဘောင်းဘီဇစ်လေးကို အသာအယာ အောက်သို့ ဆွဲချလိုက်သည်။ အတွင်းခံပန်းရောင်လေးနှင့် ဆီးခုံမို့မို့လေး ပေါ်လာသည်။

‘ဆုပိုင်က ပန်းရောင် တော်တော်ကြိုက်တယ်နော်…’

‘ဟုတ် ဘာလို့လဲ ’

‘ဪ… ဆုပိုင် ရောက်တဲ့နေကလည်း အောက်ခံက ပန်းရောင်လေ..။ အရက်မူးတဲ့နေ့ကလည်း ပန်းရောင်လေးပဲလေ…’

‘အာ……. ဦးဇော်.. ဆုပိုင်ရောက်တဲ့နေ့က ဝတ်တာကိုလည်း သိတာပဲလား…’

‘သိတာပေါ့… ဆုပိုင်က ဘောင်းဘီတိုဝတ်မှတော့ ဦးဇော်က ချောင်းချောင်းကြည့်နေတာလေ…’

‘ဟာ.. ရှက်စရာကြီးကွာ.. ဦးဇော် တော်တော်ဆိုးတာပဲ…’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဘောင်းဘီလေးကို ခြေထောက်မှ အသာအယာဆွဲချွတ်ကာ အောက်တွင် ပုံထားလိုက်သည်။ ပြီးမှ ဘရာစီယာလေးကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ ဘရာစီယာ ကျွတ်သွားသည်တွင်တော့ ဆုပိုင်ဆွေ၏ လုံးဝန်းနုနယ်လှသော ရင်သားဖွေးဖွေးလေးများ ထင်းခနဲ ပေါ်လာတော့သည်။

‘ဆုပိုင်နို့လေးတွေက လှတယ်နော်…။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေက နီရဲနေတာပဲ….’

‘အာ.. ဦးဇော်… ချွတ်မှာသာချွတ်.. လျှောက်ပြောမနေနဲ့ ဆုပိုင်ရှက်တယ်…’

‘အင်း.. အဲဒါဆို ဆုပိုင်ရဲ့ အောက်ခံဘောင်းဘီကိုပါ ဦးဇော် ချွတ်လိုက်တော့မယ်နော်…’

‘အင်း…’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ အောက်ခံဘောင်းဘီလေးကို ခါးသာရေကြိုးမှ ကိုင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အသာအယာပင် အောက်ကို ဆွဲချလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှလည်း ချွတ်ရလွယ်ကူစေရန် တင်ပါးလေး အသာကြွပေးသည်။ ဘောင်းဘီလေးကို ပေါင်လယ်လောက် ဆွဲချပြီးချိန်တွင် ဆုပိုင်ဆွေ၏ တင်ပါးဖွေးဖွေးလေးကို ရင်ခုန်စဖွယ် မြင်နေရသည်။ ပေါင်လေးနှစ်ဖက်ကို စိထားသဖြင့် ပိပိလေးကိုတော့ မမြင်ရသေး။ ဘောင်းဘီကို ခြေထောက်အောက်အထိ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ပေါင်တံလေးများနှင့် ခြေသလုံးလေးများကား သွယ်သွယ်လေး။ ပေါင်တံလေးများပေါ်တွင် အကြောစိမ်းကလေးများ ရှက်ဖြာနေကြသည်။

လှဇော်သည် မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း ကိုယ်တုံးလုံးလေးနှင့် လှနေသော ဆုပိုင်ဆွေကို တကိုယ်လုံး ခေါင်းမှခြေဖျားအထိ အပြန်ပြန်အလှန်လှန် ကြည့်နေမိသည်။

‘အားပါး.. လှလိုက်တာကွာ…. အပြစ်ပြောစရာ တစ်ကွက်မှမရှိဘူး…’

‘ဦးဇော်.. အရမ်းစိုက်ကြည့်မနေနဲ့ကွာ…’

‘လှလွန်းလို့ပါကွာ….’

ဆုပိုင်ဆွေပါးနှစ်ဖက်မှာ ရဲရဲနီနေသည်။ မိမိအတွင်းအင်္ဂါများကို ယောကျ်ားသားတစ်ယောက်အား အတားအဆီးမရှိ ပြသရသဖြင့် ရှက်စိတ်၊ မိမိကိုယ်ကို အလွန်လှသည်ဟု အမွှန်းတင်ခံရသဖြင့် ပီတိဖြစ်စိတ်၊ ယောကျ်ားတစ်ယောက်ဖြင့် လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာ ထိတွေ့ဆက်ဆံမှုများကြောင့် ရင်ခုန်နေသောစိတ်စသည်ဖြင့် အမျိုးအမည် မတပ်နိုင်လောက်အောင် ခံစားချက်များ ပြင်းထန်လွန်းနေသည်။

‘ဦးဇော်လည်း ချွတ်လေ…။ ဆုပိုင်ကြတော့ ကိုယ်တုံးလုံးကြီးဖြစ်ပြီး သူကြတော့ ဘာမှလည်း မချွတ်ဘူး…’

‘ဆုပိုင်လာချွတ်လေ…’

‘အမ်.. ချွတ်ရဲပါဘူး… ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် ချွတ်ပါလား…’

‘အင်း.. အဲဒါဆိုလည်း ပြီးရော…’

လှဇော် တီရှပ်ကို ချွတ်လိုက်သည်။ ကျယ်ပြန့်သော ရင်အုပ်ကြီးနှင့် ကြွက်သားအမြှောင်းများမှာ အိမ်ထောင်ရှိ မိန်းမသားများကိုပင် အလွန်တရာ ဆွဲဆောင်လေရကား.. အပျိုပေါက်မလေး ဆုပိုင်ဆွေမှာမူ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့် ကြက်သေသေလျက် ရှိတော့သည်။ ထို့နောက် ခါးပတ်ကိုဖြုတ်ကာ ဂျင်းဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်သည်။

လှဇော်၏ အောက်ခံဘောင်းဘီအတွင်းမှာ ဖောင်းကြွနေချေပြီ။ ဆုပိုင်ဆွေမှာကား နှုတ်ခမ်းတို့ ခြောက်နေသဖြင့် လျှာဖြင့်သပ်လျက်ရှိသည်။ မျက်လုံးများမှာ ရီဝေဝေဖြင့် လှဇော်၏ပေါင်ခြံသို့ စူးစိုက်ကြည့်လျှက်ရှိသည်။ လှဇော် အောက်ခံဘောင်းဘီကို အလျင်အမြန်ပင် ချွတ်ချလိုက်သည်။ အချိန်အတော်အကြာ ချုပ်နှောင်ခံထားရသော ဂျူနီယာလှဇော် ဖျောင်းကနဲ ကန်ထွက်လာသည်။

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေရှေ့တွင် မတ်မတ်ရပ်နေလိုက်သည်။ လှဇော်၏ တန်ဆာကြီးမှာ ဆုပိုင်ဆွေမျက်နှာနားတွင် ဝဲပျံနေသည်။ ကွမ်းသီးလုံးနီရဲရဲ၊ မဲမဲထူနေသော အမွှေးများ၊ အကြောအပြိုင်းပြိုင်းထနေသော ကိုယ်ထည်၊ သွေးတိုးတိုင်း တဇတ်ဇတ် တုန်နေပုံများက ဆုပိုင်ဆွေကို အသက်ရှူမှားသွားစေသည်။

‘ဦးဇော်ဟာကြီးက အကြီးကြီးပဲနော်… ပြီးတော့ မာမာကြီးနဲ့တူတယ်… ’

‘အင်းပေါ့.. အရင်ကမြင်ဖူးလား….’

‘ဟင့်အင်း.. မမြင်ဖူးဘူး….။ အရင်ကမြင်ဖူးတာ အိမ်က မောင်လေးဟာပဲ မြင်ဖူးတယ်..။ သေးသေးဖြူဖြူလေး..။ ပြီးတော့ အခုလို မာမာတန်းတန်းကြီးလည်း မဟုတ်ဘူး.. ပျော့ပျော့လေး…’

‘အော်.. အခုက ဆုပိုင်ကိုမြင်လို့ မာသွားတာလေ..။ ဆုပိုင်က အရမ်းလှတာကို.. ’

လှဇော် ပြောရင်းဖြင့် တချက်ညှစ်ပြလိုက်သည်။

‘အမေ့…’

ဇတ်ကနဲ အပေါ်သို့ မတ်လာသော ဂျူနီယာလှဇော်ကိုကြည့်ရင်း ဆုပိုင်ဆွေ လန့်အော်သည်။

‘ကဲလာ.. ရေသွားချိုးရအောင်..’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေကို ဆက်ကနဲ ပွေ့ချီလိုက်သည်။ လှဇော်၏ လက်နှစ်ဖက်အတွင်း ဆုပိုင်ဆွေ ကွေးကွေးလေး ပါသွားသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ တင်ပါးဘေးဖက်မှာ လှဇော်၏ရင်အုပ်နှင့် ပွတ်သပ်ရင်း ရေချိုးခန်းအတွင်းသို့ ပါသွားလေသည်။ ရေချိုးခန်းထဲရောက်မှ ဆုပိုင်ဆွေကို အောက်သို့ ချပေးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေအား မိမိရင်ခွင်အတွင်း ထားရင်းနှင့်ပင် ရေပန်းကို ဖွင့်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ လှဇော်ကို ကျောပေးထားသဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ၏ခါးကို ဂျူနီယာလှဇော်မှ ထောက်လျက်ရှိသည်။

ရေပန်းအောက်သို့ နှစ်ယောက်သား ဝင်ရပ်လိုက်ရင်း ဆုပိုင်ဆွေ၏ နောက်မှနေ၍ လှဇော် သိုင်းဖက်လိုက်သည်။ ရေစိုစပြုနေသော ပါးကလေးများကို နမ်းလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမျက်နှာလေးကို အလိုက်သင့်လေး မော့ပေးထားသည်။ လှဇော်၏ လက်နှစ်ဖက်ကမူ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ရင်သားလေးများကို အသာအယာ နယ်လျက်ရှိသည်။ ပြီးမှ ဆုပိုင်ဆွေ၏ လက်တစ်ဖက်ကိုကိုင်ကာ လှဇော်၏ လိင်တံကြီးပေါ်သို့ တင်ပေးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကား လိင်တံကို လက်ဖြင့် အသာအယာ ကိုင်ထားသည်။

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ညီမလေးဆီသို့ လက်ကိုလှမ်းလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ လှဇော်ထက် အရပ်ပုသဖြင့် ဒူးနည်းနည်း ကွေးလိုက်ရသည်။ ရေစိုနေသော ပိပိလေးမှာ မို့မို့ဖောင်းဖောင်းလေး။ လှဇော် လက်ညိုးလေးဖြင့် အကွဲကြောင်းလေးအတိုင်း အသာအယာ ဆွဲလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ တစ်ချက်တွန့်ခနဲ့ ဖြစ်သွားသလို လက်မှလည်း လှဇော်၏လိင်တံကြီးကို လက်ဖြင့် ညှစ်မိလိုက်သည်။

“ကဲ… ဦးဇော်.. ဆုပိုင်ကို ဆပ်ပြာတိုက်ပေးမယ်..”

လှဇော် ဆပ်ပြာရည်ကို လက်ထဲသို့ လောင်းထည့်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ဆုပိုင်ဆွေကိုယ်ပေါ်သို့ အသာအယာ ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေအား မိမိဖက်သို့လှည့်လိုက်ပြီး ရင်သားလေးများကို အသာအယာ နှိပ်နယ်ပေးလိုက်သည်။ နို့သီးခေါင်းလေးအား လက်ညိုးထိပ်လေးဖြင့် ဆွလိုက်တော့ အင်းကနဲ အသံထွက်လာသည်။

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေကို ဆွဲဖက်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှ အလိုက်သင့်လေး လှဇော်ကို ပြန်ဖက်သည်။ လှဇော်၏ လိင်တန်ကြီးမှာကား ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဗိုက်သားလေးကို တဇတ်ဇတ်ဖြင့် ထိုးလျက်ရှိလေသည်။ ဆုပိုင်ဆွေအား ဖက်လျက်နှင့်ပင် လက်ထဲမှ ဆပ်ပြာဖြင့် ကျောလေးတွေကို ပွတ်တိုက်ပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက်မှ လက်ကို အောက်သို့ဆင်းကာ တင်ပါးလေးများကို ပွတ်လိုက်သည်။ တခါတရံ လက်ကလေးဖြင့် ညှစ်လိုက်သည်။ လက်ညိုးလေးဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ခရေပွင့်ကလေးကို ဆွပေးလိုက်ရာ ဆုပိုင်ဆွေမှာ လှဇော်အား တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကို ဖက်ထားလေတော့သည်။

မျက်နှာမူလျက်နှင့်ပင် လက်နှစ်ဖက်ကို ဆုပိုင်ဆွေ၏ တင်ပါးပေါ်မှ မခွာပဲ ပေါင်ရင်းကလေးများဆီသို့ စုန်ဆင်းလိုက်ရင်း လှဇော် ထိုင်ချလိုက်သည်။ လှဇော် ထိုင်ချလိုက်သည်နှင့် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိခုံးခုံးလေးမှာ လှဇော်၏ မျက်နှာတည့်တည့်သို့ ရောက်လာတော့သည်။ ပိပိလေးမှာ မို့မို့ခုံးခုံးလေး။ ပေါက်သည်ဆိုယုံမျှသော အမွေးနုနုလေးများမှာ ရေဖြင့်ကပ်နေသဖြင့် စိမ်းစိမ်းလေး ဖြစ်နေသည်။ ပိပိကြားထဲမှ အဆံလေးက အပြင်သို့ ပြူလုပြူခင်လေး ဖြစ်နေသည်။ ဆီးစပ်တဝိုက်၊ ပေါင်တံတဝိုက်နှင့် ပိပိလေးမှာ ရေစက်ကလေးများ သီးနေသည်။

လှဇော် မနေနိုင်တော့။ နှာခေါင်းလေးဖြင့် အသာအသာ နမ်းလိုက်သည်။

‘အို… ဦးဇော် ဘာလုပ်တာလဲ.. ငရဲတွေတော့ ကြီးကုန်တော့မှာပဲ…’

‘ဦးဇော် မနေနိုင်တော့ဘူးကွာ…။ ဆုပိုင်ဟာလေးကို နမ်းချင်လို့ နမ်းလိုက်တာပါ…။ အားပါး… မွေးနေတာပဲကွာ…’

လှဇော် တစ်ချက်သာ နမ်းလိုက်ပြီး မျက်နှာကို ခွာလိုက်သည်။ လက်နှစ်ဖက်ကိုလည်း ပေါင်အနောက်မှ အရှေ့သို့ဆွဲယူကာ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိအောက် ဒူးအထက်ကို ဆပ်ပြာများဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ လက်နှစ်ဖက်ကို အပေါ်ဖက်သို့ အသာအယာတက်ကာ ပေါင်ခြံ တစ်ဖက်တစ်ချက်ဆီကို ရွရွလေး ပွတ်ပေးလိုက်သည်။

‘အ.. အ.. ဦးဇော်ရေ.. ယားတယ်ကွာ… ’

လှဇော် ပိပိလေး၏ ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်ဆီကို ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ ပိပိလေးပေါ်ကို လက်ဖဝါးလေးဖြင့် အသာအယာအုပ်ပြီး ပွတ်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေသည်ကား လှဇော်ခေါင်းမှ ဆံပင်များကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း မျက်တောင်ကလေးစင်းလျက် ရှိနေပြီဖြစ်သည်။ အနည်းငယ် ပွတ်သပ်ပြီးနောက် လှဇော် မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ဆုပိုင်ဆွေအား တဖက်သို့ လှည့်ခိုင်းလိုက်ပြီး ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။

ဆုပိုင်ဆွေမှာ လှဇော်အား ကျောမှီပြီး မတ်တပ်အနေအထား ဖြစ်သွားသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်၏ လိင်တံကို လာကိုင်သည်။ လှဇော်ပင် ပြောစရာမလို။ လှဇော် မိမိလိင်တံကိုင်ထားသော ဆုပိုင်ဆွေ၏ လက်ပေါ်မှအုပ်ကိုင်ကာ လက်ကို ရှေ့တိုးနောက်ငင် လုပ်ပေးလိုက်သည်။ ကြာကြာလုပ်ပေးစရာမလို။ ဆုပိုင်ဆွေ လုပ်တတ်သွားသည်။ ထိုအခါမှ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိကို ပြန်ပွတ်ပေးသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ နားနားသို့ကပ်ကာ

’ကောင်းလား… ဆုပိုင်…’

‘အင်း….’

ဆုပိုင်ဆွေ မရှက်နိုင်တော့။ ပိုမိုသေချာစေရန် လှဇော် ထပ်စမ်းလိုက်သည်။

‘ပေါင်လေး နည်းနည်းကားပေးပါလား….’

ဆုပိုင်ဆွေ ချက်ချင်းပင် ပေါင်လေးကို အနည်းငယ်ကားပေးသည်။ အပျိုပေါက်လေးတွေများ ရှက်တုန်းက နှစ်ယောက်မရှိသလို သူတို့လိုချင်သည့် အခါတွင်များ ပြောသမျှ လုပ်ပေးနိုင်သည်။ ပေါင်ကားပေးလိုက်သဖြင့် လက်လှုပ်ရ ပိုလွယ်သွားသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပုခုံးပေါ်မှ အရှေ့ကို ကျော်ကြည့်ရင်း ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိလေးကို ပွတ်ပေးနေလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ အသက်ရှူထုတ်သည့်လေက လှဇော်၏ မျက်နှာဘေးကို နွေးနွေးလေး လာထိနေသည်။ ရင်အုံမှာ မို့လာလိုက် ပြန်ကျသွားလိုက်ဖြစ်နေသည်။ လှဇော် လက်ညိုးကစားမှုကြောင့် တခါတခါ တွန့်တွန့်သွားသည်။ လက်တစ်ဖက်အား ဆုပိုင်ဆွေ၏ တင်ပါးလေးပေါ်တင်ထားသဖြင့် တင်ပါးလေး ကျုံ့ကျုံ့သွားသည်ကိုပင် လှဇော် သိရှိနေသည်။

မည်မျှပင် တွန့်နေစေကာမူ ဆုပိုင်ဆွေ၏ လက်ကလေးမှာ လှဇော်၏ လိင်တံပေါ်တွင် ပုံမှန်လှုပ်ရှားလျက်ပင် ရှိနေသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ အသက်ရှူသံ ပြင်းလာသည်။ ရင်အုံနိမ့်ချည် မြင့်ချည် ဖြစ်သည့်နှုန်း မြန်လာသည်။ ဆုပိုင်ဆွေထံမှ ငြီးသံသဲ့သဲ့ ထွက်လာသည်။ လှဇော်၏ လိင်တံပေါ်တွင် ကစားနေသော လက်မှာ ညှစ်အားပိုတင်းလာသည်။ လက်လှုပ်ရှားမှု ပိုမြန်လာသည်။

‘ဦးဇော်.. အင့်.. အင့်.. ခဏ.. ခဏ… ဆုပိုင် ရှူးပေါက်ချင်လာလို့…..’

‘အဲ့ဒါ ရှူးပေါက်ချင်တာ မဟုတ်ဘူး…’

ဆုပိုင်ဆွေ ရှူးပေါက်ချင်လာသည် ထင်သဖြင့် လှဇော်လက်ထဲမှ အတင်းရုန်းသည်။ လှဇော်မှ ဆုပိုင်ဆွေအား တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားရင်း ပိပိလေးပေါ် ပွတ်နေသောလက်ကို ပိုမြန်လိုက်သည်။

‘ဦးဇော်.. အား.. အ…. လွှတ်ပေးပါ.. ဆုပိုင် အရမ်းရှူးပေါက်ချင်နေပြီ.. ထွက်ကုန်တော့မယ်…’

‘စိတ်မပူနဲ့.. ပေါက်ချင်လည်း ဒီမှာပဲ ပေါက်ချလိုက်…’

‘အာ….’

ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်လက်မှ ထပ်ရုန်းသည်။ လှဇော်ကလည်း တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားရင်း လက်ကိုသွက်သွက်လေး လှုပ်ပေးသည်။

‘အား.. ဦးဇော်.. လွှတ်… ဆုပိုင် ထွက်တော့မယ်… အား.. အ… ဆုပိုင်.. ဆုပိုင် မရတော့ဘူး…. အ… အ… အား…… သွားပြီ.. ထွက်ကုန်ပြီနဲ့တူတယ်.. အ.. အ… အင့်….အား…’

ဆုပိုင် တွန့်ခနဲ တွန့်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ လှဇော်၏လိင်တံကို ကစားနေရာမှ ရပ်သွားပြီး တင်းနေအောင် ညှစ်ထားသည်။ တင်ပါးလေးများ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ကြုံ့သွားသည်။ အနည်းငယ်နေမှ ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းရှည်ကြီး ချလိုက်သည်။

‘ဦးဇော်ရာ.. ရှူးတွေ ထွက်ကုန်ပြီနဲ့ တူတယ်ကွာ…’

‘မထွက်ပါဘူး ဆုပိုင်ရ.. မယုံရင် ကိုင်ကြည့်ပါလား…’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ လွတ်နေသော လက်တစ်ဖက်ကိုယူပြီး ပိပိလေးပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ မိမိပိပိလေးပေါ် အသာအယာ ပွတ်ကြည့်နေသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ နားနားသို့ကပ်၍ ထပ်မေးလိုက်သည်။

‘ဆုပိုင်.. ဘယ်လိုနေလဲ..’

‘မသိဘူး.. ရင်ထဲမှာ ကတုန်ကယင်ကြီး… လှိုက်ခနဲ လှိုက်ခနဲပဲ….’

‘ကောင်းကော ကောင်းလား…’

‘အင်း… ‘

‘အဲဒါဆို ဦးဇော်ကို ဆက်လုပ်ပေး….’

လှဇော်၏လိင်တံပေါ်မှ ရပ်ထားသော လက်ကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ပြန်လုပ်ပေးလိုက်သည်။ လှဇော်မှာ ဆုပိုင်ဆွေအား လုပ်ပေးနေတုန်းကပင် အတော်ထန်နေသဖြင့် ကြာကြာတောင့်ခံမထားနိုင်တော့။

‘အား.. အား… ဆုပိုင်.. မြန်မြန်လေးလုပ်.. အား…’

ဆုပိုင်ဆွေလည်း တတ်နိုင်သ၍ မြန်မြန်လေး လုပ်ပေးလိုက်သည်။

‘အား… ပြီးတော့မယ်.. အား…..’

‘အား…………….’

လှဇော် လိင်တံကြီး ဆုပိုင်ဆွေ၏လက်ထဲတွင် ထခုန်သည်။ အရည်များ ဖွားခနဲ လွင့်စင်ထွက်လာပြီး ဆုပိုင်ဆွေ၏ တင်ပါးပေါ်လာတင်သည်။

‘အ..အ.. ဦးဇော်.. ဘာတွေထွက်လာတာလဲ.. ဒီမှာပေကုန်ပြီ…’

‘အ.. အာ.. မရပ်နဲ့ ဆုပိုင် မရပ်လိုက်နဲ့…’

စစထွက်ချင်းတွင်သာ ဆုပိုင်ဆွေ လန့်သလိုရှိပေမဲ့ ကြည့်ကောင်းသဖြင့် လက်ကိုမရပ်ပဲ ဆက်လုပ်ပေးလိုက်သည်။ လှဇော်၏ သုတ်ရည်များက ဆုပိုင်ဆွေ၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် စီးကျပေကျံလျက်ရှိသည်။ လှဇော်၏ လိင်တံကြီးမှာလည်း တဖြည်းဖြည်း ပျော့ကျလာသည်။ လှဇော် မိမိလိင်တံပေါ်ရှိ ဆုပိုင်ဆွေ၏ လက်ကိုကိုင်ပြီး ရပ်ခိုင်းလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ လက်ကိုကိုင်ကာ မိမိလိင်တံထိပ်ကို အုပ်ပြီးပွတ်လိုက်သည်။

‘ဟာ.. ဦးဇော်မကောင်းဘူး… ဦးဇော်ဟာတွေ ဆုပိုင်လက်မှာပါ ပေကုန်ပြီ….’

‘အားပါး.. ကောင်းလိုက်တာ တူမလေးရာ….’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ပါးကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေထံမှ မျက်စောင်းတစ်ချက် ဒိုင်းခနဲ ပစ်လိုက်သည်။

‘ကဲပါ.. ဆုပိုင်ကို ဆပ်ပြာတွေကော အခုပေနေတာကော ဦးဇော် ဆေးပေးပါမယ်…’

လှဇော် ရေပန်းပြန်ဖွင့်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေအား မိမိရှေ့တွင်ထားကာ တစ်ကိုယ်လုံးကို ပွတ်တိုက်ဆေးကြောပေးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်၏ လိင်တံအား ကြည့်ရင်း

‘ဦးဇော်.. ဦးဇော်ဟာကြီးက ခုနကလို မာမာတန်းတန်းကြီး မဟုတ်တော့ဘူးနော်….’

‘အင်း… ခုနက အရည်တွေ ထွက်သွားလို့လေ…’

‘ဪ… အဲဒါကြောင့် အခု ပျော့ပျော့နဲ့ တန်းလန်းကြီး ဖြစ်နေတာလား….’

‘အင်းပေါ့…’

‘တီ’

‘တီ’

‘တီ’

‘တီ’

……………………………’

လှဇော်တို့ ရေချိုးလို့ မပြီးသေးခင်ပင် အခန်းတံခါးမှ ဘဲလ်သံမြည်လာသည်။

‘ဟိုက် ညစာလာပို့တာနဲ့တူတယ်…’

‘ဦးဇော်.. သွားမဖွင့်နဲ့လေ.. ဆုပိုင် ဒီမှာ တုံးလုံးကြီးဖြစ်နေတာ…’

‘အာ… မဖွင့်လို့မရဘူးလေ…’

‘မဖွင့်နဲ့…. ဖွင့်ရင် ဆုပိုင်ကို မြင်သွားကြမှာပေါ့.’

‘မြင်မြင်ပေါ့.. ဘာဖြစ်လဲ.. ကလေးပဲဟာ…’

‘အာ.. မဖွင့်နဲ့ကွာ…’

‘တီ’

‘တီ’

‘တီ’

……………………………’

……………………………’

တံခါးဘဲလ်ကလည်း အဆက်မပြတ် မြည်နေသည်။

‘ကဲကဲ…. အဲဒါဆိုလည်း ဦးဇော် သူ့ကို အထဲမဝင်ခိုင်းတော့ဘူး…။ ဦးဇော်ပဲ ပန်ကန်တွေ အထဲ သယ်လိုက်တော့မယ်…’

လှဇော် ပြောပြောဆိုဆို တဘတ်တစ်ထည်ကို ခါးမှာပတ်ပြီး အခန်းတံခါး သွားဖွင့်လိုက်သည်။ ထင်သည့်အတိုင်းပင် ညစာလာပို့ချင်းပင်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေအား နောက်ချင်သဖြင့် ဝိတ်တာအား အခန်းထဲ အနည်းငယ်ဝင်ခိုင်းပြီးမှ ဟင်းပန်းကန်များကို လှမ်းယူလိုက်သည်။

အခန်းထဲသို့ဝင်သောလမ်းမှာ ကုတင်နှင့် ရေချိုးခန်းကြားတွင် ရှိသည့်အပြင် ရေချိုးခန်းတံခါးအား ဟင်းလင့်ဖွင့်ထားသဖြင့် ကျောပေးပြီး ကိုယ်တုံးလုံးနှင့် ရေချိုးနေသော ဆုပိုင်ဆွေကို ညစာလာပို့သော ဝိတ်တာမှ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်ရလေသည်။ ဟင်းပန်းကန်မှာ အနည်းငယ်များသဖြင့် ၃ ခေါက် ခွဲသယ်ရသည်။ ဝိတ်တာမှာ ဟင်းထည့်သော လင်ပန်းလေးအားကိုင်ရင်း ဆုပိုင်ဆွေအား မျက်လုံးကျွတ်ကျမတတ် ငေးလေတော့သည်။

‘အား……….. ’

မိမိအား စူးစိုက်ကြည့်နေသော ဝိတ်တာကို တွေ့သဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ စူးစူးဝါးဝါးအော်ပြီး နီးစပ်ရာ တဘတ်ဖြင့် မိမိကိုယ်ကို ပတ်လိုက်သည်။ ညစာပို့ပြီးသွားသဖြင့် ဝိတ်တာအပြင်သို့ ပြန်လှည့်ထွက်သွားသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်အား ရေချိုးခန်းထဲမှပင် လှမ်းအော်သည်။

‘ဦးဇော်ရာ… အထဲကို မခေါ်ပါနဲ့ဆို.. ’

‘မဟုတ်ပါဘူး.. ပန်ကန်တွေများနေတော့… ဦးဇော်လည်း မနိုင်တာနဲ့.. သူ့ကို အထဲနည်းနည်းလေး ခေါ်တာပါ… အခန်းဝလေးတင်ကို.. ’

‘အာ.. အဲဒီအခန်းဝက ဆုပိုင်ရေချိုးနေတာကို တန်းနေတာပဲ…။ ကုန်ပါပြီ.. ကုန်ပါပြီ.. ဦးဇော်နဲ့ကြမှပဲ ဆုပိုင် အရှက်တွေလည်း ဘာမှမကျန်တော့ဘူး…’

‘ကဲ… ကောင်မလေး.. ပွစိပွစိနဲ့ ပြောမနေနဲ့… ထွက်လာခဲ့တော့…။ ရေချိုးတာ အရမ်းကြာနေပြီ အအေးမိမယ်…။ ညစာလည်း စားရဦးမယ်…’

ဆုပိုင်ဆွေ တဘတ်တစ်ထည်အား ခါးတွင် ဖရိုဖရဲပတ်ပြီး ထွက်လာသည်။ လှဇော်အား မြင်မြင်ချင်း မျက်စောင်းတစ်ချက် လှမ်းပစ်သည်။ လှဇော် ရယ်ကျဲကျဲ လုပ်နေလိုက်သည်။ လှဇော် မိမိကုတင်နားလာကာ ခါးတွင်ပတ်ထားသော တဘတ်ကို ဖြေချပြီး ကိုယ်တုံးလုံးဖြင့် ရေသုတ်လိုက်သည်။ သူ့ကုတင်နားတွင်ပင် တဘတ်ကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး ရေသုတ်နေသည်။ ဆုပိုင်ဆွေအား ပြန်မြင်တော့ လှဇော်၏လိင်တံ ပြန်ကြွလာပြန်သည်။

‘အယ်… ဦးဇော်ဟာကြီး ပြန်ထောင်လာပြန်ပြီ…’

‘အင်း.. ဆုပိုင်က တပတ်ချွတ်ပြတာကိုး…’

‘ဟမ်.. ခုနက ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ တစ်ချိန်လုံး မြင်တာတောင် ဦးဇော်က အားမရသေးဘူးပေါ့…’

‘အင်းပေါ့…’

ဆုပိုင်ဆွေ ညဝတ်ဘောင်းဘီကို ဝတ်လိုက်သည်။ အောက်တွင် ဘာမှမခံ။ တီရှပ်အဖြူ ပွပွတစ်ထည် စွပ်လိုက်သည်။ လှဇော်လည်း ဘောကန်ဘောင်းဘီတို တစ်ထည်နှင့် တီရှပ်တစ်ထည် စွပ်လိုက်သည်။

‘ကဲ ကဲ… ဟင်းတွေ မအေးခင် စားလိုက်ကြရအောင်…’

စားသောက်ပြီးတာနှင့် ဝိတ်တာကိုခေါ်ပြီး ပန်ကန်များကို သိမ်းခိုင်းလိုက်သည်။ ဝိတ်တာထွက်သွားသည်နှင့် လှဇော် အခန်းတံခါးကိုပိတ်ပြီး ချက်ပါ သေချာချလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကတော့ ကုတင်ပေါ် ရောက်နေချေပြီ။ မှောက်ရပ်ကလေးဖြင့် ခြေထောက်နှစ်ချောင်းထောင်ကာ လှဇော်၏ Ipad ကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ကလိလျက်ရှိသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဘေးတွင်ပင် ဝင်မှောက်လိုက်သည်။

‘ဘယ်လိုလဲ တူမလေး.. ဦးဇော် အိုင်ပက်ကို ကြိုက်လို့လား…’

‘အင်း…’

ဆုပိုင်ဆွေ ဂိမ်းတစ်ခုကို ဆော့နေရင်းမှ ပြန်လှည့်မကြည့်ပဲ ဖြေသည်။

‘အင်း.. ဆုပိုင်လိုချင်ရင် မနက်ဖြန် တစ်လုံးဝယ်ပေးလိုက်မယ်လေ…’

‘ဦးဇော် တကယ်ပြောတာလား…’

‘အင်းပေါ့…. ယူမလား…’

‘ယူမှာပေါ့… ဦးဇော်ရ…’

…………………………………………………………

ဆုပိုင်ဆွေ ပါးစပ်က ပြောနေသော်လည်း လက်က အဆော့မပြတ်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေအား ခါးမှဖက်ထားလိုက်ရင်း ဆုပိုင်ဆွေ ဆော့နေသော ဂိမ်းကို ဘေးမှ ကြည့်နေလိုက်သည်။ ခါးမှတဖန် ကျောလေးအား အင်္ကျီပေါ်မှ အသာအယာ ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ကစားနေသည်ကိုလည်း တချက်တချက် လှမ်းပြောလိုက်သေးသည်။ အားမရသဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ညဝတ်အင်္ကျီထဲသို့ လက်ထိုးထည့်ကာ ကျောပြောင်ပြောင်လေးကို ပွတ်လိုက်သည်။ ကျောတပြင်လုံးပွတ်ရင်းမှ လက်ကို အရှေ့သို့ဆွဲယူကာ နို့အုံလေးကို အသာအယာ ထိလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ တွန့်ခနဲဖြစ်သွားရင်း

‘အ.. ဦးဇော်.. ယားတယ်… ဘာတွေလျှောက်လုပ်နေတာလဲ…’

ပါးစပ်ကပြောသော်လည်း မျက်နှာက Ipad မှမခွာ။ လှဇော် လက်ကို ပြန်မရုပ်ပဲ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ရင်သားလေးများကို အသာအယာ ပွတ်ချေပေးလိုက်သည်။ နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်ညှိုးလေးဖြင့် ကစားပေးလိုက်သည်။

‘အ.. ဟာကွာ.. ဦးဇော်လုပ်တာနဲ့ ဒီမှာသေသွားပြီ… ထပ်ဆော့လိုက်ဦးမယ်..’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ အင်္ကျီအောက်မှ လက်ကိုပြန်ထုတ်ကာ တင်ပါးကို ပြောင်းကိုင်လိုက်သည်။ တင်ပါးတစ်ခြမ်းအား လက်ဝါးဖြင့် အုပ်ကိုင်ရင်း အသာအယာ ဖြစ်ညှစ်လိုက်သည်။

‘အို့.. အမေ့.. အာ.. ဒီမှာသေတော့မှာပဲ…’

လှဇော် လက်အား ဆုပိုင်ဆွေ၏ ညဝတ်ဘောင်းဘီကြားထဲသို့ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ဘောင်းဘီခါးမှ သားရေကြိုးချောင်သဖြင့် အလွယ်တကူပင် လက်ဝင်သွားလေသည်။ အောက်ခံဘောင်းဘီ ခံဝတ်မထားသဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ၏ နူးညံ့လှသော ဖင်သားလုံးလုံးလေးများကို ထိတွေ့နေရသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဖင်အကွဲကြောင်းလေးအတိုင်း လက်ညိုးလေးဖြင့် အသွားအပြန် လုပ်နေလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ခရေပွင့်လေးကိုလည်း တခါတရံ ပွတ်ပေးလိုက်သည်။

ဆုပိုင်ဆွေမှာ ဂိမ်းအတွင်းတွင် အာရုံမရတော့။သို့သော် ipad ထံမှ မျက်နှာကိုမခွာ။ လှဇော် အားမရသဖြင့် လက်ကို အပြင်ထုတ်ကာ အင်္ကျီကို အပေါ်သို့ ပင့်တင်လိုက်သည်။ ထို့နောက်မှ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဘောင်းဘီကို တင်ပါးမှ ဆွဲချလိုက်သည်။ ဘောင်းဘီနောက်ပိုင်းမှာ ဆုပိုင်ဆွေ၏ တင်ပါးလုံးလုံးဖွေးဖွေးလေး ပေါ်သွားသည်အထိ အောက်လျှောကျသွားသော်လည်း အရှေ့မှာ ကိုယ်လုံးနှင့် ပိနေသဖြင့် ကျွတ်မသွားသေးချေ။

‘တူမလေး.. ခါးနည်းနည်း ကြွပေးဦးလေ…’

‘အာ.. ဦးဇော် ဘာလုပ်ဦးမလို့လဲကွာ…’

ပါးစပ်မှသာ မူနေသော်လည်း ဆုပိုင်ဆွေခါးလေးကို ကြွပေးလိုက်သည်။ လှဇော် ဘောင်းဘီကိုခြေထောက်မှ လုံးဝကျွတ်သွားသည်အထိ ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ပစ်ချလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ ipad ကို မျက်နှာမူ တံတောင်နှစ်ဖက် ထောက်ရက်၊ ခါးတွင် ဘာမျှမရှိ၊ ဖင်ပြောင်လေးနှင့် ခြေထောက်များကိုမူ လှဇော် ဘောင်းဘီချွတ်ခဲ့စဉ်ကအတိုင်း ပူး၍ဆန့်တန်းထားသဖြင့် ရေသူမလေးနှင့်ပင် တူနေချေသေးသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ခြေသလုံးလေးကို အသာအယာ ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ ခြေသလုံးလေးများက ဖြောင့်စင်းနေသည်။ အမာရွတ်မရှိ။ ပေါင်တံလေးများကို ဆက်ပွတ်သပ်လိုက်တော့ ဆုပိုင်ဆွေ တွန့်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။

လှဇော် မနေနိုင်တော့။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ခြေသလုံးလေးကို နှုတ်ခမ်းလေးဖြင့် ထိကပ်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေရှေ့တွင် Ipad မရှိတော့။ ခေါင်းလေးကို ဘေးတစောင့်လှည့်ရင်း လှဇော်လုပ်သမျှကို ငေးကြည့်နေသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ခြေသလုံးသားလေးများကို နှုတ်ခမ်းလေးနှင့် အသာငုံခဲလိုက်သည်။

‘အင့်… ’

ဆုပိုင်ဆွေထံမှ ငြီးသံတိုးတိုးလေး ထွက်လာသည်။ လှဇော် နှုတ်ခမ်းများကို ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဒူးခေါက်ကွေးလေးဆီ ရွေ့လာခဲ့လိုက်သည်။ ဒူးခေါက်ခွက်ကလေးကို လျှာဖျားလေးဖြင့် တို့ထိလိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းသားများဖြင့် ပေါင်တံလေးကို ဖိကိုက်လိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းက ပေါင်တွင်ရှိနေဆဲမှာပင် လက်က တင်ပါးလုံးလုံးလေးပေါ်တွင် ဖျစ်ညှစ်နေချေပြီ။ ဆုပိုင်ဆွေထံမှ အသက်ရှူသံ ပြင်းပြင်းလေး ကြားနေရသည်။ လှဇော် လျှာဖျားလေးဖြင့် တို့ရင်းထိရင်းပင် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဖင်ဖွေးဖွေးလေးပေါ် တက်လာခဲ့သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဖင်လုံးလေးကို လျှာဖြင့်လျက်သည်။ နှုတ်ခမ်းဖြင့် နမ်းသည်။ သွားဖြင့် ဖွဖွလေး ကိုက်လိုက်သည်။

‘အမေ့.. ဦးဇော် မကိုက်နဲ့လေ’

‘ဆုပိုင်ဖင်လေးက ချစ်စရာလေးကိုး… အားရပါးရကို ကိုက်ပစ်လိုက်ချင်တာ… ‘

‘ခစ်ခစ်.. အဲဒါဆိုလည်း အားရပါးရသာကိုက်… ခစ်ခစ်…’

လှဇော် နှာခေါင်းကို ဆုပိုင်ဆွေ ဖင်ကြားလေးထဲ မြုပ်လိုက်သည်။ ဖင်အကွဲကြောင်းလေးမှတဆင့် ခရေပွင့်လေးကို နမ်းလိုက်သည်။ ရေချိုးထားပြီးသားဖြစ်သဖြင့် ဆပ်ပြာနံမွေးမွေးလေး သင်းနေသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ခြေထောက်တဖက်ကို မ၍ ဘေးသို့ကားလိုက်ရာ အလိုက်သင့်လေး ကားသွားသည်။ အခုမှ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ခရေပွင့်အပြင် ပိပိလေးမှ ထွက်ပြူစပြုနေသော အဆံလေးကိုပါ မြင်ရတော့သည်။

ဖင်လေးနှစ်လုံးကိုကိုင်ပြီး တဖက်ဆီ ဆွဲလိုက်တော့ ခရေပွင့်လေး ပေါ်လာသည်။ လှဇော် ခေါင်းကိုငုံ့၍ ခရေပွင့်လေးကို လျှာဖျားလေးဖြင့် ထိုးလိုက်သည်။ လှဇော်လျှာဖျားဖြင့် ထိုးမိသည်ကြောင့် ခရေပွင့်လေးမှာ ပွရှုံ့ပွရှုံ့ ဖြစ်နေသည်။ လက်ကိုတင်ပါးပေါ်မှ ပေါင်ခွကြားသို့ ပြောင်းလိုက်သည်။ ပိပိလေး၏ အကွဲကြောင်းလေးထဲမှ ထွက်ပြူစပြုနေသော အဆံလေးအား လက်ညိုးလေးဖြင့် အသာအယာ တို့လိုက်သည်။ ပြီးမှ လက်ညိုးလေးနှင့်ပင် တဆတ်ဆတ် ပွတ်ပေးလိုက်ရာ ဆုပိုင်ဆွေ မှောက်ရက်လေး ကော့ထိုးသွားသည်။ လက်ညိုးလေးမှ ချောကျိကျိချွဲချွဲလေးကို လှဇော် ခံစားလိုက်ရသည်။

လက်ညိုးလေးကို အထဲသို့မသွင်းပဲ လှဇော် အစေ့လေးကိုသာ ကလိနေလိုက်သည်။ အတော်ကြာမှ လှဇော် မိမိမျက်နှာကို ဆုပိုင်ဆွေ၏ ဖင်နှစ်လုံးကြားမှ ခွာလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ခရေပွင့်လေးမှာ တံတွေးများဖြင့် စိုစွတ်နေသလို ပိပိလေးမှာလည်း အရည်များ အတော်အတန် ရွှဲလျက်ရှိချေပြီ။

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေကို တွန်းပြီး ပက်လက်လှန်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ အလိုက်သင့်ကလေး ပက်လက်လန်သွားသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ အင်္ကျီလေးကို လှန်တင်လိုက်ပြီး ရင်ညွန့်လေးကို နမ်းလိုက်သည်။ ပြီးမှ အဆီကင်းသော ဗိုက်သားရှပ်ရှပ်လေးပေါ်သို့ လျှာဖျားဖြင့် ကစားလိုက်သည်။ ချက်တိုင်လေးကို လျှာဖျားလေးဖြင့် ဆက်မွှေပေးလိုက်သောအခါတွင် ဝမ်းဗိုက်သားလေးမှာ နိမ့်ချည်မြင့်ချည် ဖြစ်သွားသည်။ အနည်းငယ်ကြာမှ လျှာဖြင့် ဆီးခုံလေးအား အပြားလိုက် လျက်လိုက်သဖြင့် မွေးညင်းနုလေးများ ကပ်သွားသည်။

ပိပိလေးပေါ်သို့ လျှာကိုကပ်လိုက်လျင် ဆုပိုင်ဆွေ တစ်ချက်တွန့်သွားသည်။ ပေါင်ကားရက်သားလေးဖြစ်အောင် လှဇော် ခြေထောက်ကို အနေအထား ပြင်ပေးလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိလေးမှာ ခုံးမို့လျက်ရှိချေပြီ။ ရှိသည်ဆိုယုံမျှသော မွေးညှင်းနုကလေးများမှာ မီးရောင်အောက်တွင် ငွေရောင်တောက်နေသည်။ နှုတ်ခမ်းသားလေးများမှာ တင်းတင်းစေ့နေသည်။ ပန်းရောင်အဖူးလေးမှာ တလက်လက် တောက်နေသည်။

လှဇော် လျှာဖြင့် အစေ့လေးကို ပွတ်ဆွဲလိုက်ရာ ဆုပိုင်ဆွေ ကော့တက်လာသည်။ ခဏတာ အချိန်အတွင်းပင် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းလုံး လှဇော် ပုခုံးပေါ်တွင် ရောက်နေယုံမျှမက လှဇော်၏ လည်ပင်းကိုပါ ခွထားလျှက်ရှိချေပြီ။ လက်နှစ်ဖက်က လှဇော်၏ ခေါင်းကိုကိုင်ရင် ဆံပင်များကို ဆောင့်ဆောင့်ဆွဲသည်။ လှဇော်ကလည်း ပါးစပ်ဖြင့်ပညာပြသည်။ လျှာဖြင့် အပြားလိုက် ပိပိလေးပေါ် ပွတ်ဆွဲသည်။ ထွက်ပြူနေသော အဖူးလေးကို လျှာဖျားဖြင့် မွှေသည်။ နှုတ်ခမ်းဖြင့် ပွတ်သည်။ အကွဲကြောင်းလေးဘေးမှ ခပ်ထူထူ ကြွက်သားမြောင်းလေးအား လျှာဖြင့်လျက်သည်။ လျှာကိုချွန်နေအောင်လုပ်ပြီး အကွဲကြောင်းအတွင်း ထိုးထည့်သည်။ အဖူးလေးကို ပါးစပ်ဖြင့် စုပ်ဆွဲသည်။ အစေ့လေးကို လျှာဖြင့် တဆတ်ဆတ် လုပ်ပေးသည်။

လုပ်ပေးနေရင်း ဆုပိုင်ဆွေ၏ အသက်ရှူသံ ပြင်းလာသည်ကို လှဇော် သတိပြုမိလိုက်သည်။ ရင်အုံမှာ နိမ့်ချည်မြင့်ချည် ဖြစ်လာသည်။ လှဇော်၏ဆံပင်ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဆွဲလာသည်။ မိမိ၏ပိပိလေးကို လှဇော်၏ပါးစပ်နှင့် မပြတ်ထိရန် ခါးကို ကော့ကော့ပေးလာသည်။ လှဇော် ခေါင်းငုံ့စရာမလိုပဲ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိလေးက လှဇော်ပါးစပ်ရှေ့ ဝဲ၀ဲလာသည်မှာ တင်ပါးပင် အိပ်ရာခင်းနှင့် မထိတော့။

လှဇော် လျှာလေးကို သွက်သွက်လေး ကစားပေးလိုက်ရာ

‘အ.. အ… အ.. အင်း…’

ဆုပိုင်ဆွေ ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ တွန့်သွားသည်။ လှဇော်၏ ဆံပင်ကို နှစ်ချက်လောက် ဆောင့်ဆွဲလိုက်သည်။ လည်ပင်းကို ဖက်ထားသော ခြေထောက်များကို ပိုတင်းကာ ပိပိလေးနဲ့ လှဇော်၏ပါးစပ်ကို ဖိကပ်ထားတော့သည်။ ထို့နောက်မှ ဟင်းကနဲ သံရှည်ဆွဲကာ အိပ်ရာပေါ်သို့ ပြန်ကျသွားသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ တချီပြီးသွားပြီ။ လှဇော်ပါးစပ်လည်း တော်တော်ညောင်းသွားသည်။ ပိပိလေးထံမှ ခေါင်းကိုခွာလိုက်သည်။ ပိပိလေးမှာ လှဇော်၏ တံတွေးနှင့် အချစ်ရည်ကြည်လေးများ ရောနှောကာ မီးရောင်အောက်တွင် ပြောင်လက်လျှက်ရှိသည်။ အဲယားကွန်းဖွင့်ထားသော အခန်းထဲတွင် ဖြစ်သော်လည်း ဆုပိုင်ဆွေမျက်နှာတွင် ချွေးကလေးများ စို့နေသည်။ ရင်ဘတ်မှာ နိမ့်ချည်မြင့်ချည် ဖြစ်နေဆဲ။

‘ဘယ်လိုလဲ… ကောင်းလား…’

‘အင်း.. မသိဘူး.. တစ်မျိုးကြီးပဲ.. အရမ်းမောတယ်…’

လှဇော် စကားပြောရင်း ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပေါင်တံလေးများ ဗိုက်သားလေးများကို ဆက်လက်ပွတ်သပ်နေသည်။ ပွတ်သပ်နေရင်း လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏လက်ကိုယူကာ အားကစားဘောင်းဘီပေါ်တွင် ငေါငေါကြီးထောင်နေသော လိင်တံပေါ် တင်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှ အလိုက်သင့်ပင် လှဇော်၏လိင်တံကြီးကို ဘောင်းဘီပေါ်မှ အုပ်ကိုင်ကာ ဖြစ်ညှစ်လိုက်သည်။

‘မာမာကြီးနော်….’

ဆုပိုင်ဆွေ တိုးတိုးလေး လှဇော်ကို ပြောလိုက်သည်။

‘အင်းပေါ့… ဆုပိုင်ဆွေကလှတာကို… ’

‘သွားပါ… အပိုတွေပြောပြန်ပြီ….’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ မချွတ်ရသေးသော ညဝတ်အင်္ကျီလေးကိုပါ ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။

‘ဦးဇော်လည်း ချွတ်လေကွာ.. ဆုပိုင်တစ်ယောက်တည်း ရှက်တယ်…’

‘ဘာလဲ… ဆုပိုင်က ဦးဇော်ဟာကြီးကို ကြည့်ချင်လို့လား…’

လှဇော် သိသိကြီးနှင့် မေးလိုက်သည်။

‘အာ.. ဦးဇော်ကလည်းကွာ ဘာတွေမေးနေမှန်း မသိဘူး…’

‘ဖြေလေ.. မဖြေရင် ဦးဇော် မချွတ်ဘူး…’

‘ဟာ… ဟုတ်တယ်ကွာ.. ဟုတ်တယ်….’

လှဇော် သဘောကျသွားသည်။ တဟဲဟဲရယ်ရင်း အင်္ကျီနှင့်ဘောင်းဘီကို ချက်ချင်းချွတ်လိုက်သည်။ တဇတ်ဇတ် တုန်လျက်ရှိသော လှဇော်၏လိင်တံကို ဆုပိုင်ဆွေ လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ လိင်တံ၏ထိပ်တွင် အရည်ကြည်များ တရွဲရွဲ ထွက်လျက်ရှိသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေရှေ့တွင် ပက်လက်လှန်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကိုင်ထားသော လှဇော်၏လိင်တံကြီးမှာ ဆုပိုင်ဆွေ၏ မျက်နှာရှေ့တည့်တည့် ဖြစ်သွားသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်၏လိင်တံကြီးကို ကိုင်ရင်း သေသေချာချာ ကြည့်ရှုနေသည်။ လက်ဝါးဖြင့် ဆုပ်ကြည့်သည်။

‘ဟိဟိ.. အကြီးကြီးပဲ.. ဆုပိုင်လက်ဖဝါးနဲ့တောင် မဆန့်ဘူး… ခစ်ခစ်…’

လှဇော် သင်ပေးထားသလို ရှေ့တိုးနောက်ဆုပ် လုပ်နေသည်။ လက်တစ်ဖက်မှလည်း လှဇော်၏ လိင်တံအရင်းမှ အမွေးအုံကို ဖွလျက်ရှိသည်။

‘အမွေးတွေကလည်း အများကြီးပဲ…’

‘တူမလေး.. ဦးဇော်ကို အကြင်နာပေးလေ….’

‘ဘာလဲ… အကြင်နာပေးတယ်ဆိုတာ…’

လှဇော် နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပြီး နမ်းသည့်ပုံ လုပ်ပြလိုက်သည်။

‘အော်… နမ်းရမှာလား…’

ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်နှုတ်ခမ်းကို နမ်းရန် ရှေ့တိုးလာသည်။

‘မဟုတ်ဘူး တူမလေး.. ဦးဇော်နှုတ်ခမ်းကို မဟုတ်ဘူး…’

‘ဟမ်.. ဒါကို ဘာကိုနမ်းရမှာလဲ….’

လှဇော် မိမိ၏လိင်တံကို မျက်စပစ်ပြလိုက်သည်။

‘အမ်.. အဲဒါကြီးကိုလား..’

‘အင်းလေ….’

ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်၏ လိင်တံနားသို့ တိုးကပ်ပြီး ရပ်သွားသည်။

‘အမလေး.. ကြောက်စရာကြီး… မဲမဲတူးတူးနဲ့ အကြောအပြိုင်းပြိုင်းထနေတာ…. တဇတ်ဇတ်ကလည်း ခုန်နေသေးတယ်…’

‘လုပ်ပါ.. မကြောက်ပါနဲ့… သူပဲ ကြည့်ချင်တုန်းကဖြင့် ကြည့်ချင်ပြီးတော့….’

ဆုပိုင်ဆွေ ဘာမှမပြောတော့ပဲ လှဇော်၏ လိင်တံထိပ်ဖျားလေးကို နှုတ်ခမ်းလေးဖြင့် အသာ တို့ထိလိုက်သည်။

‘ကဲ.. . ရပြီလား…’

‘နောက်တစ်ခေါက် ထပ်လုပ်…’

ဆုပိုင်ဆွေ ထပ်နမ်းလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေအနမ်း လှဇော်မှ ခါးကိုပင့်တိုးလိုက်ရာ လိင်တံကြီးမှာ ဆုပိုင်ဆွေ၏ နှုတ်ခမ်းကို ထိထိမိမိ ထိသွားလေရာ လိင်တံထိပ်မှ အရည်ကြည်များ ပေကုန်လေသည်။

‘အာ.. ဦးဇော် ဆိုးတယ်ကွာ.. နှုတ်ခမ်းမှာ ပေကုန်ပြီ…’

‘ဆုပိုင်လေး… စုပ်ပေးပါလား…’

‘အာ… ’

‘လုပ်ပါ တူမလေးရ… ကိုယ့်ဦးလေးပဲကို.. ရွံမနေပါနဲ့….’

ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်၏လိင်တံကြီးကို မဝံ့မရဲ ကြည့်လိုက်ရင်း နှုတ်ခမ်းလေး ပြင်လိုက်သည်။ ပြီးမှ မရဲတရဲဖြင့် လှဇော်၏ လိင်တံကို ပါးစပ်နှင့် ငုံလိုက်သည်။ အများကြီးမဝင် ။ လိင်တံ၏ ထိပ်ပိုင်းမျှသာ ဝင်သည်။

‘ဆုပိုင်လေး.. ငုံရုံငုံမထားနဲ့လေ စုပ်ပေး…. ’

ဘယ်လိုမျိုးလဲဆိုသော အကြည့်ဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်ကို မော်ကြည့်သည်။

‘ဆုပိုင် သကြားလုံး စုပ်သလိုမျိုးပေါ့…’

ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်ပြောသည့်အတိုင်း စုပ်လိုက်သည်။ လှဇော်၏လိင်တံထိပ်ဖူးက ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပါးစပ်အပြည့် နေရာယူထားသည်။

‘လျှာနဲ့လည်း လျက်လေ…’

ဆုပိုင်ဆွေ လျှာနဲ့လျက်ပေးသည်။ လျှာထိပ်နှင့်ပါ ထိုးပေးလိုက်သေးသည်။ လှဇော်မှာ ဆုပိုင်ဆွေ၏ အစုပ်ကိုခံရင်း လက်တစ်ဖက်မှလည်း ပိပိလေးကို ဆွပေးထားရာ ပိပိလေးမှ အရည်များ ပြန်လည်စိုရွဲလာတော့သည်။ ဆုပိုင်ဆွေကို လိင်တံစုပ်နေရာမှ ရပ်ခိုင်းလိုက်ပြီး လှဇော်နှင့်အတူ ဘေးချင်းယှဉ် လှဲခိုင်းလိုက်သည်။ ပြီးမှ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ နှုတ်ခမ်းအား မိမိနှုတ်ခမ်းဖြင့် စုပ်ယူပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း နမ်းပေးလိုက်ရာ ဆုပိုင်ဆွေခင်မျာ ကော့တက်လာသည်။

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေအား နမ်းရင်းဖြင့် မိမိ၏လိင်တံကို ပိပိလေးနှင့် ထိကပ်ထားလိုက်သည်။ လိင်တံဖြင့်ပင် ပိပိလေးကို ပွတ်ပွတ်ဆွဲပေးသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ခြေထောက်လေးကို ကားလိုက်ပြီး အလယ်တွင် နေရာဝင်ယူလိုက်သည်။ လှဇော် ဘာလုပ်တော့မည်ကို ဆုပိုင်ဆွေ သိသည်။ အရသာသစ် ခံစားရတော့မည်မို့ စမ်းကြည့်ချင်စိတ်လည်း ရှိသည်၊ ကြောက်လည်းကြောက်သည်။

‘ဦးဇော်… ဆုပိုင်ဟာလေးနဲ့ ဆန့်ပါ့မလား… ဦးဇော်ဟာက အကြီးကြီးနော်…’

‘အင်းပါ… မဆန့်ဘူးဆိုရင် ဦးဇော် မလုပ်ပါဘူးနော်.. ’

လှဇော် အချိုသပ်လိုက်သည်။ လိင်တံကို ချက်ချင်း ထိုးမထည့်သေးပဲ ပိပိအဝလေးတွင် ပွတ်ဆွဲနေလိုက်သည်။ ပိပိလေးတွင် အရည်များ ရွှဲနစ်လျက်ရှိချေပြီ။ လိင်တံကို ပိပိအဝတွင် တေ့လိုက်သည်။ ပြီးမှ အသာအယာ ထိုးလိုက်သည်။ ထိပ်ဖျားပင် မဝင်သေး။

‘အား.. အ… ဦးဇော်ရေ… နာတယ်…’

ဆုပိုင်ဆွေ ငြီးငြူရင်းဖြင့် လှဇော်၏ရင်ဘတ်ကို လက်ဖြင့် တွန်းထုတ်သည်။

‘အင်း အင်း.. နာရင်မလုပ်တော့ဘူး….’

မလုပ်တော့ဘူး ပြောရင်းနှင့်ပင် အားနည်းနည်းထည့်ကာ ညှောင့်လိုက်သည်။

‘အ..အား… ’

ဆုပိုင်ဆွေ၏ လက်တစ်ဖက်က လှဇော် ရင်ဘတ်ပေါ်သို့ ဝုန်းခနဲ့ ကျလာသည်။

‘အား… ကြပ်နေတယ် မရလောက်ဘူး နာတယ်… ဦးဇော် မလုပ်တော့နဲ့နော်… ’

လှဇော် လိင်တံကို ပိပိအဝမှမခွာပဲ ခဏရပ်နားလိုက်သည်။ ရပ်နားနေဆဲမှာပင် ဆုပိုင်ဆွေ၏ အဆံလေးကို ပွတ်ချေကစားပေးနေလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ကော့ကော့တက်လာသည်။ အစောပိုင်းက နာသည်ကိုလည်း မေ့သွားပုံရသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ကော့အတက်ကိုစောင့်ပြီး အားထည့်ကာ ထိုးချလိုက်သည်။

‘အား… သေပါပြီ… ’

ဆုပိုင်ဆွေ မျက်လုံးထောင့်စွန်းမှ မျက်ရည်လေးများ လိမ့်ဆင်းလာသည်။ လှဇော်၏ ရင်ဘတ်ကို လက်ဖြင့် သုံးချက်လောက် ထုလိုက်သည်။ ရင်ဘတ်ကို အားဖြင့် ဆောင့်တွန်းထားသည်။

‘အား… သေပြီ ဦးဇော်.. သေပါပြီ… အရမ်းနာတယ်… မဆန့်ဘူး… ကြပ်နေပြီ.. ပြန်ထုတ်လိုက်ပါ ဦးဇော်ရယ်…’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေနှုတ်ခမ်းလေးများကို အတင်းစုပ်နမ်းသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ အတင်းရုန်းသည်။ လှဇော် အားအချိန်အဆ မှန်သွားသည် ပြောရမည်။ ပိပိထဲသို့ လိင်တံ၏ ဒစ်တစ်ခုလုံး ဝင်သွားသည်။

‘ဦးဇော်ရယ်.. ဆုပိုင်ကို သနားရင် ဦးဇော်ဟာကြီး ပြန်ထုတ်ပေးပါနော်…’

‘အင်း အင်း… ဆုပိုင်နာရင် ဦးဇော် ပြန်ထုတ်ပေးပါမယ်…။ အခုတော့ ထုတ်လို့မရဘူး…။ ထုတ်လိုက်ရင် ဆုပိုင် ပိုနာလိမ့်မယ်….။ ဦးဇော်ဟာရဲ့ ထိပ်က အထစ်ကြီးက ဆုပိုင်ဟာလေးထဲမှာ ချိတ်နေပြီ…။ ဆွဲထုတ်လိုက်ရင် ဆုပိုင်ဟာလေး ကွဲသွားလိမ့်မယ်….။ မလှုပ်နဲ့ဦး ငြိမ်ငြိမ်နေ…’

လှဇော် အတည်ပေါက်နှင့် လှိမ့်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ပိပိလေး ကွဲသွားမည်စိုးသဖြင့် လှုပ်လည်းမလှုပ်ရဲတော့။ လှဇော် ငြိမ်ငြိမ်လေးထားရင်း ဆုပိုင်ဆွေ၏ နို့လေးများကို ချေပေးနေလိုက်သည်။ အနည်းငယ်ကြာတော့ လှဇော်အား တွန်းထားသော လက်ကလေးများ အားပျော့ကျသွားသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ နှုတ်ခမ်းများကို ဖိနမ်းသည်။ လျှာအား ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပါးစပ်ထဲထည့်ကာ ထိုးမွှေသည်။ ပါးစပ်ကမွှေသလို လက်က နို့လေးများကို ချေပေးသည်။ လိင်တံက ပိပိလေးထဲတွင် ဝင်သလောက် နှဲ့ပေးသည်။ နို့လေးများအား ချေရင်းမှ ပိပိဆီသို့ပြန်ကူးကာ အဆံလေးကို ဆွပေးသည်။

ခဏအကြာ ဆုပိုင်ဆွေ၏လျှာက လှဇော်၏လျှာကို ပြန်ရစ်လာသည်။ ငြီးသံလေး မသဲမကွဲ ပြန်ထွက်လာသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ခံစားချက် ပြန်တက်လာပြီ ဖြစ်သည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပါးစပ်အတွင်းမှ မိမိလျှာကို ပြန်ထုတ်ကာ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို တင်းကြပ်စွာ စုပ်ထားလိုက်သည်။ စုပ်ထားရင်းမှ အားသုံးကာ လိင်တံကို ထပ်ဖိချလိုက်သည်။

‘အု……အာဝု…..အု… အင့်…’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေအား နှုတ်ခမ်းအတင်းစုပ်ထားသဖြင့် အသံမထွက်နိုင်။ ဗလုံးဗထွေးသာ ထွက်လာသည်။ လိင်တံလည်း တဝက်နီးပါး ဝင်သွားချေပြီ။ ရှေ့တွင် အမှေးပါးခံနေပုံရသည်။ အမှေးပါးအားဖြတ်သန်းရန် ထပ်ကြိုးစားရဦးမည်။ အဲယားကွန်းခန်းထဲတွင် လှဇော်ရော ဆုပိုင်ဆွေပါ ချွေးဒီးဒီးကျနေသည်။

‘ဦးဇော်ရယ် တော်ပါတော့နော်…. ဆုပိုင်သေတော့မယ်…’

‘အင်းပါ.. ခုနက ဦးဇော်ဟာကို ပြန်ထုတ်တာလေ.. မရဘူး ညိနေသေးတုန်းပဲ…’

လှဇော် ခပ်တည်တည်ဖြင့် ထပ်လှိမ့်သည်။

‘ဦးဇော်ကသာ ထုတ်တယ်ပြောနေတာ.. ဆုပိုင်ဟာထဲမှာတော့ ပိုကြပ်လာသလိုပဲ….’

လှဇော် ဘာမှပြန်မပြောတော့ပဲ ဆုပိုင်ဆွေအား ပြန်နှူးသည်။ အရင်အတိုင်း နှုတ်ခမ်းကို ပြန်နမ်းသည်။ နို့ကိုပြန်ချေသည်။ အစေ့လေးကို ပြန်ဆွသည်။ လိင်တံကို ပိပိအတွင်း မသိမသာ မွှေမွှေပေးသည်။ ဆုပိုင်ဆွေကလည်း လှဇော်၏ အပြုအစုတွင် ပြန်မျောသွားပြန်သည်။ ပထမတစ်ခါလိုပင် ဆုပိုင်ဆွေ ကော့အတက်တွင် အားကုန်သုံး၍ လှဇော် ဖိချလိုက်သည်။ လိင်တံထိပ်တွင် ‘ထုတ်’ခနဲ ခံစားလိုက်ရသည်။

အမှေးပါးပေါက်သွားမှန်း လှဇော် သိလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ အားကုန်ရုန်းသည်။ လှဇော်အား ကုပ်ဖဲ့ဆွဲသည်။ လှဇော် လိင်တံကို ပြန်မထုတ်တော့။ ဆုပိုင်ဆွေအား မိမိအားဖြင့် မလှုပ်သာအောင် ဖိထားလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏မျက်နှာတွင် မျက်ရည်များရွှဲနေသည်။ လှဇော် လိင်တံကိုမလှုပ်ပဲ ဆုပိုင်ဆွေအား နမ်းပေးသည်။ ပါးရလျှင် ပါးနမ်းသည်။ နှုတ်ခမ်းရလျှင် နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းသည်။ လက်ကလည်း နို့လေးကို ပြန်ချေပေးသည်။ အနည်းငယ်အကြာတွင် အနာသက်သာသွားသည်မို့ ဆုပိုင်ဆွေ ငြိမ်သွားသည်။ လှဇော်အနမ်းများကို တချက်တချက် ပြန်တုန့်ပြန်လာသည်။ လိင်တံမှာ အဆုံးအထိ မဝင်သေး။ သို့သော် သုံးပုံနှစ်ပုံခန့် ဝင်ထားပြီးပြီမို့ လှဇော် ဆက်မသွင်းတော့။

လှဇော် လိင်တံကို အနည်းငယ်ကြွလိုက်တော့ စိုးရိပ်စိတ်ဖြင့် ဆုပိုင်ဆွေ ရင်ဘတ်ကို လာတွန်းသည်။ လှဇော် ပြန်ငြိမ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ အသာအယာ နှဲ့နှဲ့ပေးသည်။ အစပိုင်း ဆုပိုင်ဆွေမှ ပြန်ပြန်တွန်းသော်လည်း နောက်ပိုင်းမတွန်းတော့။ အနာသက်သာသွားသည့်နောက် အရသာ တက်လာပုံရသည်။

လှဇော် ဝင်သလောက်လေး ရှေ့တိုးနောက်ငင် မသိမသာလေး လုပ်ပေးသည်။ ဆုပိုင်ဆွေကိုလည်း အာရုံပြောင်းနေစေရန် နို့လေးချေလိုက် နှုတ်ခမ်းလေးများကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း စုပ်နမ်းလိုက် နားရွက်ဖျားလေးများအား နမ်းလိုက် လုပ်နေရသည်။ အနည်းငယ်ကြာသောအခါ လိင်တံ မသိမသာ ဝင်ထွက်နေသည်ကိုပင် ဆုပိုင် အားမရတော့။ ခါးလေးမှာ အမှတ်တမဲ့ ကော့ကော့ပေးလာသည်။

လှဇော်လည်း မသိမသာမှ သိသိသာသာ အဝင်အထွက် လုပ်ပေးလိုက်သည်။ ၅ ချက်လောက် အဝင်အထွက်လုပ်ရင်းမှ တချက်တလေ နည်းနည်းလေး ဖိဖိဆောင့်သည်။ လှဇော်၏ ဖိဆောင့်ချက်များကြောင့် လိင်တံမှာ ၃ ပုံ ၂ ပုံ မှ ၄ ပုံ ၃ ပုံ လောက်အထိ ဝင်လာသည်။ ရှေ့လည်း ဆက်တိုးမရတော့။ သားအိမ်ခံနေပုံရသည်။ လှဇော်၏ လိင်တံမှာလည်း ပိပိအတွင်း တင်းကြပ်နေသည်။ လိင်တံကို ဝင်သလောက်နှင့်ပင် အသာအယာ အသွင်းအထုတ် လုပ်ပေးလိုက်သည်။

ဆုပိုင်ဆွေထံမှ ငြီးသံလေးများ ထွက်လာသည်။ မျက်လုံးကလေးပိတ်၊ နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ရင်း ခါးကို အပေါ်သို့ ကောကော့ပေးလာသည်။ အသက်ရှူသံတွေပါ ပြင်းလာသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ နောက်တစ်ချီ ပြီးတော့မည်ဖြစ်ကြောင်း လှဇော် ရိပ်မိလိုက်သည်။ မြန်မြန်လေး အသွင်းအထုတ် လုပ်ပေးလိုက်သည်။

‘အင့်.. အင့်… အင့်…’

အသွင်းအထုတ်နှင့် စည်းချက်ညီညီ ဆုပိုင်ဆွေထံမှ အသံထွက်လျှက်ရှိသည်။ မြန်မြန်လေး ဆောင့်နေဆဲမှာပင် လှဇော်၏ လက်ကောက်ဝတ်ကို ကိုင်ထားသော ဆုပိုင်ဆွေ၏လက်များ တင်းကြပ်သွားသည်။လက်ကောက်ဝတ်အတွင်းပင် လက်သည်းများ မြုပ်သွားသည်။ ခန္ဓာကိုယ်မှာ တဆတ်ဆတ် တုန်သွားသည်။

‘အင့်…အား….. အ… အား….’

ခဏနေတော့ လက်များပြေကျသွားသည်။ တင်းထားသော အကြောများ လျော့ကျသွားသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ နောက်တစ်ချီ ပြီးသွားပေပြီ။ ဆုပိုင်ဆွေ ပြီးသွားခါမှ မိမိလည်း ပြီးချင်ချင်ဖြစ်လာသဖြင့် လှဇော် မြန်မြန်လေး ဆက်ဆောင့်လိုက်သည်။ ဆယ်ချက်ပင်မပြည့်။ လှဇော် ခပ်ပြင်းပြင်း တစ်ချက် ဆောင့်ထိုးလိုက်ရင်း တွန့်သွားသည်။ လူမှာ တုန်ခနဲ တုန်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိလေးထဲမှာ နွေးကနဲ ဖြစ်သွားကာ သုတ်ရည်များ အပြင်သို့ပါ လျှံကျလာတော့သည်။

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ၏ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်ကျသွားသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး အသက်ရှူသံ ပုံမှန်ပြန်မဖြစ်ကြသေး။ ရေချိုးထားသလို ချွေးများရွှဲနစ်နေသည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ လှုပ်ပင်မလှုပ်ချင်တော့။ မြော့မြော့လေး ဖြစ်သွားသည်။ အရမ်းနာသည်၊ အရမ်းမောသည်၊ သို့သော် အရမ်းလည်းကောင်းသည်။ မျက်လုံးပင် မဖွင့်နိုင်ပဲ မှိန်းနေလိုက်သည်။

လှဇော် အမောဖြေပြီးမှ ဆုပိုင်ဆွေ၏ ပိပိလေးထဲမှ မိမိ၏လိင်တံကို ပြန်ထုတ်လိုက်သည်။ လိင်တံအထုတ်တွင် သုတ်ရည်များက ပွက်ခနဲ ထပ်ကျလာသေးသည်။ သုတ်ရည်များနှင့်အတူ သွေးစများလည်း ရောထွေးပါလာသည်။ အိပ်ရာခင်းအဖြူတွင်လည်း သွေးစများ ပေကျံနေသည်။ လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေအားပွေ့ချီကာ မိမိကုတင်ပေါ်သို့ ပြောင်းလိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမျက်လုံးမဖွင့်ပဲ လှဇော်ကိုမေးသည်။

‘ဘာလို့ပြောင်းတာလဲ.. မောရတဲ့အထဲ ဦးဇော်ရာ…’

‘အော်.. အိပ်ရာခင်းက အရည်တွေနဲ့ ရွဲနေပြီလေ… အဲဒါကြောင့် လဲမလို့’

လှဇော် အိပ်ရာခင်းကိုဆွဲယူပြီး လုံးထွေးကာ ရေချိုးခန်းထဲ ပစ်ထားလိုက်သည်။ အိပ်ရာခင်းအောက်မှ မွေ့ရာမှာ သားရေအုပ်ထားသဖြင့် တော်သေးသည်။ ဘီဒိုထဲမှ ဟိုတယ်မှ အရန်ထားသော အိပ်ရာခင်းကိုထုတ်ကာ ကုတင်ပေါ် ပြန်လွှမ်းထားလိုက်သည်။ လှဇော် တစ်ရှူးဘူးမှ တစ်ရှူးများယူကာ ဆုပိုင်ဆွေ၏ပေါင်ခြံကို သုတ်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ အိမ်သာခန်းမှ အမှိုက်ပုံးထဲ သွားပစ်ထည့်လိုက်သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ မျက်လုံးလေးဖွင့်ကာ လှဇော်လုပ်သမျှ လိုက်ကြည့်နေသည်။

‘ဦးဇော် ဟာကြီးက အခုကြတော့လည်း ပျော့တွဲတွဲနဲ့ ချစ်စရာကြီး ဖြစ်သွားရောလား.. ခစ်ခစ်… ခုဏများကတော့ ကြောက်စရာကြီး…. ဟိဟိ ’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေအား ပြန်လှည့်ကာ ပြုံးပြရင်း အိတ်ထဲမှဆေးထုတ်ကာ ရေခွက်ထဲရေထည့်ပြီး ဆုပိုင်ဆွေရှိရာ ကုတင်သို့ ပြန်လာလိုက်သည်။

‘ကဲ မမလေး.. ခဏလေးထ… ဆေးလေးသောက်လိုက်ဦး…. နို့မို့ဆို နာနေလိမ့်မယ်…’

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေအား တားဆေးအပြင် အကိုက်အခဲပျောက်ဆေးပါ တွဲတိုက်လိုက်သည်။ နောက်ရက် လမ်းလျှောက်လို့ကွနေလျင် ပြဿနာရှိနိုင်သည်။

‘ဟွန့်.. လုပ်တုန်းကကြတော့ အသေလုပ်ပြီး… အခုမှ ဆေးလာတိုက်နေတယ်…’

ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်ကို မျက်စောင်းတစ်ချက် ထိုးလိုက်ပြီး ဆေးကို ရေနှင့် မျောချလိုက်လေတော့သည်။

——————————————-

နောက်တစ်ရက်မနက် အားလုံး စောစောထကြရသည်။ မနက်ပိုင်းလေယာဉ် ဖြစ်သဖြင့် check in မှီရန် စောစောထကြရခြင်း ဖြစ်သည်။ မနက်ပိုင်း ၄ နာရီ alarm ပေးထားပြီး လှဇော် နိုးနိုးချင်း ဆုပိုင်ဆွေကို နှိုးရသည်။ ဆုပိုင်ဆွေမှာ တော်တော်နှင့် မထနိုင်။ ၃ ခါလောက် နှိုးလိုက်ရသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ တစ်ကိုယ်လုံး ကိုင်ရိုက်ထားသလို နာနေသည်ဟု ပြောသည်။ နိုးနိုးချင်း မျက်နှာသစ်ပြီး မနက်စာကို အခန်းထဲ ပို့ခိုင်းလိုက်သည်။

မနက်စာစောင့်စဉ် ဆုပိုင်ဆွေ အထုပ်ပြင်ရသည်။ လှဇော်ပါ ကူညီပြီး အဝတ်တွေ ထည့်ပေးလိုက်သည်။ မနက်စာစားသောက်ပြီး ဆုပိုင်ဆွေကို အကိုက်အခဲပျောက်ဆေး ထပ်တိုက်လိုက်သည်။ ပြန်ရတော့မည်မို့ ဆုပိုင်ဆွေ မျက်နှာမကောင်း။ ရေချိုးတော့ အတူတူချိုးဖြစ်ကြသည်။ ဆုပိုင်ဆွေ ပိပိမှာ နာနေသေးသဖြင့် လှဇော် ထပ်မလုပ်တော့။ ဆုပိုင်ဆွေကတော့ လှဇော်ကို လက်နှင့် စိတ်ပါလက်ပါ လုပ်ပေးလိုက်သေးသည်။

လှဇော် ဆုပိုင်ဆွေ ကိုယ်ပေါ်တွင် ပြီးလိုက်သည်။ ရေချိုးပြင်ဆင်ပြီးမှ အထုပ်ဆွဲကာ ဟိုတယ် check out လုပ်လိုက်သည်။ မနေ့ကပေသွားသော အိပ်ယာခင်းအတွက် လျှော်လိုက်ရသည်။ မိမိကိစ္စများပြီးမှ ဘုန်းခန့်တို့လင်မယား အထုပ်ကိုယ်စီနှင့် ဆင်းလာသည်။ ပြီးမှ taxi ဖြင့် လေဆိပ်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ ဆုပိုင်ဆွေမျက်နှာမှာ ပြိုတော့မည့်မိုးလို မှိုင်းအုံ့နေသည်။ လေဆိပ်ရောက်တော့ ဆုပိုင်ဆွေ မျက်ရည်ဝဲလာသည်။

‘ဦးဇော်ကို ဆုပိုင်တော့ လွမ်းနေရတော့မှာပဲ….’

ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်၏ရင်ခွင်ထဲ ခေါင်းတိုးဝင်လာသည်။

‘တူမလေးရယ် ဝမ်းနည်းမနေပါနဲ့.. ဦးဇော်တို့ နောက်လည်း တွေ့လို့ရတာပဲကို….’

ဆုပိုင်ဆွေထံမှ ရှိုက်သံသဲ့သဲ့လေး ထွက်လာသည်။

‘နောက်နှစ်နွေရာသီ လာခဲ့လေ…။ တူမလေး မလာနိုင်ရင် ဦးဇော် လာခဲ့မယ်လေ…’

‘ဦးဇော် မညာရဘူးနော်.. ’

‘အော်… မညာပါဘူး ဆုပိုင်ရယ်…။ ပြီးတော့ ဦးဇော်နဲ့ ဆုပိုင် အင်တာနက်ကနေ တဆင့် တွေ့ကြမယ်လေ.. နော်..’

‘ဟုတ် ’

အလွမ်းသယ်တုန်း ဘုန်းခန့် ရောက်လာသည်။

‘ကဲကဲ တူရီးတွေ အခုမှ အလွမ်းသင့်မနေကြနဲ့ ..။ အထဲဝင်ကြရတော့မယ်…’

ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်၏လက်ကို မလွှတ်ချင် လွှတ်ချင်ဖြင့် လွှတ်လိုက်သည်။ ပါးပေါ်မှာ မျက်ရည်စလေးများနှင့်။ လှဇော် မျက်နှာကို မြန်မြန်လွှဲလိုက်သည်။ မျက်ရည်က ကျလုနီးနီး ဖြစ်နေပြီ။ ဆုပိုင်ဆွေ လှဇော်ကို ကြည့်ရင်းဖြင့် အခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။ ထောင်းချိုးလေး ကွေ့ခါနီး လှဇော်ကို လက်လှမ်းပြသည်။ လှဇော် ကြည့်ရင်းဖြင့် မျက်လုံးများ ဝေဝါးလာသည်။ ပါးပြင်တွင် စိုစိုစွတ်စွတ်ဖြင့် နွေးခနဲ ဖြစ်သွားသည်။

‘သွားဦးတော့ တူမလေးရယ်… နောက်များမှ တွေ့ကြဦးမှာပေါ့…….’။…ပြီးပါပြီ

Zawgyi

ဆုပိုင္ ထြက္ေတာ့မယ္… အား.. အ… ဆုပိုင္.. ဆုပိုင္ မရေတာ့ဘူး…. အ… အ…(အင္းစက္ စာေပ)

လွေဇာ္ သုဝ႑ဘူမိေလဆိပ္ထဲကို လွမ္းဝင္လိုက္သည္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၁ ပတ္ေက်ာ္ကပင္ ရန္ကုန္မွ ဘုန္းခန႔္တို႔ အသစ္စက္စက္ လင္မယား ဟန္းနီးမြန္းလာမည္။ ထိုလင္မယားႏွင့္အတူ လွေဇာ္၏ ဝမ္းကြဲတူမေလး ဆုပိုင္ေဆြပါ ေက်ာင္းပိတ္ရက္အလည္ပါလာမည္ ဆိုတာေတြကို သိထားသည္။ ဘုန္းခန႔္ႏွင့္လွေဇာ္က ညီအစ္ကို ဝမ္းကြဲေတာ္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြဆိုသည္က ဘုန္းခန႔္၏အစ္ကို ကိုဘုန္းသန႔္ ၏သမီး။ ၈ တန္းေက်ာင္းသူ။ လွေဇာ္ႏွင့္ေတာ့ မဆုံဖူး။ မဆုံဖူးဆို လွေဇာ္ကလည္း ရန္ကုန္ျပန္မေရာက္သည္မွာ ၁၈ ႏွစ္ခန႔္ရွိၿပီ။ ထိုင္းတြင္ အေျခက်ေနသည္မွာ ၾကာၿပီ။ ယခုေတာ့ သူတို႔လာမည္ဆို၍ ဘန္ေကာက္တက္လာကာ ဟိုတယ္ခန္းစီစဥ္ၿပီး ေလဆိပ္သို႔ ထြက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။

အခ်ိန္ကိုက္ဟု ဆိုရမည္။ လွေဇာ္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ဘုန္းခန႔္တို႔ ေလယာဥ္ဆိုက္ေနေခ်ၿပီ။ သိပ္မေစာင့္ရပဲ ခဏေနေတာ့ တြန္းလွည္းကိုယ္စီႏွင့္ ထြက္လာတာ ေတြ႕လိုက္သည္။ ဘုန္းခန႔္ႏွင့္ သူ႔ဇနီးႏြယ္နီက တစ္လွည္း၊ ဆုပိုင္ေဆြက တစ္လွည္း၊ ကိုယ္စီတြန္းၿပီး ထြက္လာသည္။ လွေဇာ္ကို လွမ္းလက္ျပသည္။ လွေဇာ္ အေပါက္ဝနားကေန ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ အေပါက္ဝေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဘုန္းခန႔္က လွေဇာ္ကို ေျပးဖက္သည္။

“ကိုေဇာ္ႀကီးေရ…. နည္းနည္းဝလာတယ္ဗ်ာ”

“ေအးကြ.. မင္းလည္း နည္းနည္းဝလာတယ္ေနာ္.. “

ဘုန္းခန႔္က အနားေရာက္လာေသာ ႏြယ္နီကို ၾကည့္ရင္း

“ကိုႀကီးကို ကြၽန္ေတာ့္ဇနီးေလးနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္။ ကိုေဇာ္ႀကီ.. ဒါကြၽန္ေတာ့္ဇနီး ႏြယ္နီတဲ့…။ ႏြယ္နီ…. ဒါ အစ္ကို႔ အစ္ကိုဝမ္းကြဲ ကိုလွေဇာ္တဲ့….။ ဝမ္းကြဲသာဆိုတာ ညီအစ္ကိုလို ေနၾကတာေတြေလ”

လွေဇာ္က ႏြယ္နီကိုၾကည့္ရင္း ..

“အားပါး.. ငါ့ညီကေတာ့ ေတာ္ခ်က္ကြာ…။ မိန္းမလွလွေလးကို ရွာယူႏိုင္တယ္ေဟ့… ေဟးေဟး”

ၿပီးေတာ့မွ ဆုပိုင္ေဆြဖက္လွည့္၍

“ဒါေလးက ကိုဘုန္းသန႔္သမီးေလး ဆုပိုင္ေဆြ မဟုတ္လား”

“ဟုတ္… ဦးေဇာ္…”

“အင္း.. ငါ့တူမေလးလည္း ေတာ္ေတာ္ႀကီးေနၿပီပဲ…။ လာလာ.. ဦးေဇာ္… ငါ့တူမေလးကို ဘန္ေကာက္အႏွံ႔ လိုက္ပို႔ေပးမယ္”

လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြကို ေခါင္းကေလးပြတ္ရင္း

‘ကဲကဲ.. သြားၾကရေအာင္ေဟ့.. အစ္ကို ကားေခၚထားၿပီးၿပီ’

ဆုပိုင္ေဆြ၏ တြန္းလွည္းေလးကို လွေဇာ္ ကူတြန္းေပးလိုက္ရင္း

‘ငါ့တူမႀကီးေတာင္ ဘယ္ႏွစ္တန္းေရာက္ၿပီလဲ’

‘၈ တန္း..’

‘ဟုတ္လား… ေတာ္ေတာ္ေတာင္ ႀကီးေနၿပီပဲ.. ဦးေလးကို သိလား’

‘ဟုတ္… ဓာတ္ပုံထဲမွာျမင္ဖူးတယ္…။ ေဖေဖတို႔ကေျပာေတာ့ ဦးေလးဝမ္းကြဲတဲ့ ’

‘အင္း… ဟုတ္တယ္’

‘ဟုတ္.. ဦးေဇာ္’

‘အမ်ိဳးေတြခ်ည္းပဲ.. ဒီမွာ ဘာမွအားမနာနဲ႔ေနာ္…။ သမီးစားခ်င္တာ.. သြားခ်င္တာ.. ေျပာသာေျပာ…။ အားမနာနဲ႔….’

‘ဟုတ္ ’

‘ကဲ ေလာေလာဆယ္ ညစာအရင္စားၾကတာေပါ့…။ ၿပီးမွ ဟိုတယ္သြားၾကမယ္ေလ…’

လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြကို ပုခုံးဖက္ရင္း ကားေပၚတက္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ တကၠစီသမားကို စားေသာက္ဆိုင္သို႔ တန္းေမာင္းခိုင္းလိုက္သည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ေတာ့ ဘုန႔္ခန႔္တို႔လင္မယားႏွင့္ လွေဇာ္တို႔ စကားေဖာင္ဖြဲ႕ေနၾကသည္။

ဆုပိုင္ေဆြမွာ မီးထိန္ထိန္ညီးလ်က္ရွိေသာ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ကို အထူးအဆန္းၾကည့္လိုက္ လွေဇာ္တို႔ကို ၾကည့္လိုက္ျဖင့္ အေတာ္ေပ်ာ္ေနပုံရသည္။ နာရီဝက္ခန႔္ေမာင္းၿပီးလ်င္ ထိုင္းစားေသာက္ဆိုင္ တစ္ခုသို႔ ေရာက္သည္။ လွေဇာ္မွဦးေဆာင္ေခၚကာ ဟင္းပြဲမ်ား မွာေပးလိုက္သည္။ ထိုင္းစာပီပီ ခ်ိဳခ်ဥ္ငန္စပ္ပူ အစုံျဖစ္သည္။ ေလးေယာက္စလုံး ေခါင္းမေဖာ္တမ္း ေလြးလိုက္သည္။ ေနသာထိုင္သာရွိမွ..

‘ဘုန္းခန႔္… မင္းတို႔က ၅ ရက္ထဲေနမွာလားဟ.. ၾကာၾကာေလးေနပါလား.. ငါလည္း မင္းတို႔ကို ပတၱရားတို႔ ဘာတို႔ လိုက္ပို႔ေပးဖို႔လို႔ရတာေပါ့ဟ..’

ဘုန္းခန႔္မွ ေရတက်ိဳက္ေမာ့လိုက္ၿပီး

‘အာ.. ကိုေဇာ္ကလည္း… သိတဲ့အတိုင္းပဲကို အလုပ္ေတြကို ပစ္ထားလို႔မွမရတာ..။ အခုေတာင္ ဟန္းနီးမြန္းခ်င္လြန္းလို႔ပါဗ်ာ….’

ဆက္၍ ဆုပိုင္ေဆြအား ေမ့ေငါ့ျပၿပီး

‘အစတုန္းက ကိုဘုန္းသန႔္တို႔ လင္မယားေတာင္ လိုက္မလို႔ လုပ္ေသးတယ္…။ ၿပီးမွ သူတို႔လည္း မအားတာနဲ႔ ဒီေကာင္မေလးလည္း စာေမးပြဲၿပီးေနတာနဲ႔ အကိုက္ဆိုၿပီး ထည့္ေပးလိုက္တာ….’

‘အင္း.. ဒီကေလးကို ဓာတ္ပုံထဲမွာပဲ ျမင္ဖူးတာ… အခုမွ အျပင္မွာျမင္ဖူးတာေလ… ျဖဴၿပီး သန႔္ေနတာပဲ…။ ကိုဘုန္းသန႔္တို႔မ်ား ေတာ္ခ်က္ကေတာ့.. ဟင္းဟင္း…’

ႏြယ္နီက ကမန္းကတမ္း

‘အဲ့အဲ့.. ေမာင္တို႔ေရ… ဟိုမွာ ကေလးရွိေသးတာလည္း သတိထားဦး… ’

‘ေအးပါကြာ… ဘုန္းခန႔္ေရ.. မင္းအစ္ကိုကေတာ့ တာဝန္ေက်ၿပီေနာ္.. မင္းပဲက်န္ေတာ့တယ္.. ဟဲဟဲ ’

တားေနရင္းၾကားထဲမွပင္ လွေဇာ္ စျဖစ္ေအာင္ စလိုက္ေသးသည္။

‘ကဲ… စားၿပီးရင္လည္း ေစာေစာနားလို႔ရေအာင္ ဟိုတယ္သြားၾကရေအာင္….’

လွေဇာ္မွ က်သင့္ေငြရွင္းၿပီး ကားေပၚျပန္တက္ၾကသည္။ တကၠစီကားကို လွေဇာ္ မည္သို႔ငွားထားသည္မသိ။ ညစာၿပီးသည္အထိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ေပးရွာသည္။ နာရီဝက္ခန႔္ေမာင္းၿပီးမွ ဟိုတယ္သို႔ေရာက္သည္။

လွေဇာ္က ႀကိဳတင္အခန္းငွားထားသည္။ ၂ ခန္း ၃ ခန္း ငွားခ်င္ေသာ္လည္း အခန္းမလြတ္ဟုဆိုသည္။ အလြယ္တကူပင္ အခန္းခြဲလိုက္သည္။ ဟန္းနီးမြန္းထြက္လာေသာ ဇနီးေမာင္ႏွံတစ္ခန္း၊ လွေဇာ္ႏွင့္ ဆုပိုင္ေဆြက တစ္ခန္း။ ဆုပိုင္ေဆြကလည္း ေပ်ာ္႐ႊင္ေနသျဖင့္ ဘာမွမေတြး။ အလြယ္တကူပင္ လက္ခံလိုက္သည္။ ဝမ္းသာလုံးဆို႔ေနသည္က လွေဇာ္။ အားလုံးကြက္တိ။ သူ႔ဂြင္ထဲ အကုန္ဝင္သည္။ တမင္တကာ ၂ ခန္းထဲ ငွားထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြကို ဓာတ္ပုံထဲမွာ ေတြ႕ကတည္းက စိတ္ဝင္စားမိသူ ျဖစ္သည္။

ဘုန္းခန႔္တို႔လင္မယား ဆုပိုင္ေဆြတို႔မိသားစု အကုန္လာေအာင္ သူပဲေခၚသည္။ အစတုန္းကေတာ့ ဒီေလာက္မေမွ်ာ္လင့္။ ဆုပိုင္ေဆြရဲ႕ အေဖအေမပါလာလွ်င္ အေျခအေနၾကည့္ ဂြင္ဖန္မည္။ မရေတာ့လည္း မတတ္ႏိုင္ဟု ေတြးထားသည္။ ယခုေတာ့ ထင္ထားသည္ထက္ ပိုအဆင္ေျပေနသည္။ ကေလးမေလး မိဘေတြပါမလာ။ ပါမလာသည္နဲ႔ ပလန္ကို ေျပာင္းလိုက္သည္။ ၃ ခန္းဘြတ္ကင္ကေန ဖ်က္လိုက္သည္။ စိတ္ႀကိဳက္ ဟိုတယ္ရွာသည္။ အခုတင္ ဆင္ထားေသာ ဂြင္အတြင္း တည့္တည့္တိုးလာသည္။

လွေဇာ္က ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ေတြးရင္း ၿပဳံးၿဖီးၿဖီးႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔အႀကံ မကုန္ေသး။ ေနာက္ပိုင္း ဆက္ဖတ္လ်င္ နားလည္လိမ့္မည္။

ဝိတ္တာက အထုပ္ေတြသယ္၍ ေရွ႕မွ ဦးေဆာင္သြားသည္။ ဘုန္းခန႔္တို႔အခန္းႏွင့္ လွေဇာ္တို႔အခန္းက မ်က္ေစာင္းထိုး။ ဆုပိုင္ေဆြ အခန္းထဲ လွည့္ပတ္ၾကည့္ရင္ သေဘာက်ေနသည္။

‘ဟား.. ဦးေဇာ္.. အခန္းႀကီးက အက်ယ္ႀကီးေနာ္….’

ဝိတ္တာမွ တီဗြီႏွင့္ အဲကြန္း ဖြင့္ေပးကာ ျပန္ထြက္သြားသည္။ ဆုပိုင္ေဆြ အခန္းထဲ လွည့္ပတ္ၾကည့္ရင္းမွ

‘ဟယ္… ဦးေဇာ္ေရ…’

‘ေဟ.. ဘာတုန္းဟ ေကာင္မေလးရ’

‘ဦးေဇာ္.. ေရခ်ိဳးခန္းႀကီးက မွန္အၾကည္ႀကီး…’

ဟုတ္သည္။ ဟိုတယ္မွ အခန္းတည္ေဆာက္ထားပုံမွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ နည္းနည္းဂြက်သည္။ အခန္းႀကီးမွာ ေလးေထာင့္ပုံ အခန္းက်ယ္ျဖစ္သည္။ ကုတင္ႏွစ္လုံး တဖက္စီတြင္ရွိသည္။ ေျခရင္းတြင္ မွန္ခန္းဖြဲ႕ထားေသာ ေရခ်ိဳးခန္းႏွင့္ အိမ္သာရွိသည္။ မွန္မွာ ခါးလယ္ပိုင္းခန႔္တြင္ နည္းနည္းေနာက္ေနသည္မွတပါး လုံးဝအၾကည္ျဖစ္သည္။

‘အယ္.. ဟုတ္ပါရဲ႕…’

လွေဇာ္ သံေယာင္လိုက္ကာ အံ့ၾသသလို လုပ္လိုက္သည္။ အမွန္ေတာ့ သူ႔အႀကံပင္ျဖစ္သည္။ အင္တာနက္တြင္ ဟိုတယ္မ်ားကို စိတ္ႀကိဳက္ရွာၿပီးမွ အခန္းငွားထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စိတ္ပ်က္သြားဟန္ ေတြ႕လိုက္သည္။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး အဝတ္အိတ္ကို ကုတင္ေျခရင္းတြင္ ထားလိုက္သည္။

‘ကဲကဲ.. ဆုပိုင္ ေရခ်ိဳးခ်င္ခ်ိဳးလိုက္ေလ..။ ၿပီးမွ အိပ္ေပါ့…’

‘အဲ.. ဟို… သမီး မခ်ိဳးေတာ့ဘူး ဦးေဇာ္…’

ေရခ်ိဳးခန္းကိုၾကည့္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဓာတ္က်ေနပုံရသည္။

‘ခ်ိဳးလိုက္ပါ… ဦးေဇာ္ ဟိုဖက္ခန္း သြားေရွာင္ေပးပါ့မယ္။ အခန္းတံခါးကို ေလာ့ခ်ထားလိုက္ေလ.. ဟုတ္ၿပီလား…’

ေျပာရင္ျဖင့္ အခန္းျပင္ထြက္ၿပီး ဘုန္းခန႔္တို႔အခန္းကို ကူးလာလိုက္သည္။ ဘုန္းခန္တို႔ကေတာ့ ေရမခ်ိဳးရေသး။ အခန္းတံခါးေခါက္ေတာ့ ဘုန္းခန႔္လာဖြင့္သည္။

‘ဟားဟား.. ကိုေဇာ္တို႔ကေတာ့ လုပ္ၿပီဗ်ာ…။ ေရခ်ိဳးခန္းက မွန္ပဲကာထားတယ္….’

‘ေအးကြ.. ငါလည္း အဲလိုျဖစ္မယ္မွန္း မသိလို႔ပါကြာ…။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းတို႔အတြက္ ပိုအဆင္ေျပတာေပါ့…’

ႏြယ္နီက မ်က္ေစာင္းလွမ္းထိုးသည္။

‘အင္းကြာ.. ဟိုမွာ ဆုပိုင္ေဆြ ေရခ်ိဳးလို႔ရေအာင္ မင္းတို႔အခန္းဖက္ ထြက္လာေပးတာ…’

လွေဇာ္ ဘုန္းခန႔္တို႔လင္မယားႏွင့္ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ေျပာရင္း အခ်ိန္ဆြဲေနလိုက္သည္။ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာမွ

‘ကဲ… ဟိုကေလးမ ေရခ်ိဳးၿပီးေလာက္ၿပီ.. ငါသြားေတာ့မယ္…။ မနက္ျဖန္မနက္ ၇ နာရီေလာက္ ထြက္ၾကမယ္ေနာ္…။ ဟိုတယ္မွာပဲ မနက္စာ စားၾကမယ္ေလ…’

ဘုန္းခန႔္တို႔ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး လွေဇာ္ အခန္းျပန္ကူးလာခဲ့သည္။ ဆုပိုင္ေဆြက တံခါးေလာ့ခ်ထားသည္မို႔ တံခါးေခါက္လိုက္ရသည္။ ခဏေနေတာ့ ဆုပိုင္ေဆြ တံခါးလာဖြင့္ေပးသည္။ စုစည္းထားေသာ ဆံပင္ဂုတ္ဝဲကို စုစည္းမထားေတာ့။ ညဝတ္ အက်ႌေဘာင္းဘီႏွင့္ ျဖစ္ေနေခ်ၿပီ။

‘ေရခ်ိဳးလို႔ေကာင္းရဲ႕လား…’

‘ဟုတ္ ဦးေဇာ္… အခုမွ လူလည္း လန္းသြားတယ္…’

လွေဇာ္လည္း ေရေတာ့ခ်ိဳးခ်င္သည္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္တူမေရွ႕ မရဲသည္မို႔ ဒီအတိုင္း အိပ္ရာေပၚတြင္ လွဲခ်လိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြကို ၾကည့္ေတာ့ ကုတင္ေပၚတြင္ ေျခဆင္းရင္း တီဗြီရီမုတ္ကိုင္ကာ ခ်ယ္နယ္မ်ားကို တလိုင္းခ်င္း လွည့္ၾကည့္ေနသည္။

‘ဟင္း.. လိုင္းေတြက ေကာင္းတာလည္း တစ္ခုမွမရွိဘူး…’

ေတာ္ေတာ္ကလိၿပီးမွ ကိုရီးယား ဇာတ္လမ္းတြဲတစ္ခု ျပေနေသာ ခ်ယ္နယ္တြင္ ရပ္သြားသည္။ အမွန္ေတာ့ အ႐ုပ္သာၾကည့္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ေအာက္ကထိုးေသာ စာတန္းမွာ ထိုင္းလို။ လွေဇာ္ကေတာ့ အိုင္ပက္ထဲမွ ဖတ္လက္စဝတၱဳတစ္အုပ္ကို ဖြင့္ၿပီး ဖတ္ေနလိုက္သည္။ ဝတၱဳထဲတြင္ အာ႐ုံအျပည့္ထည့္ထားလိုက္သည္။ ဝတၱဳၿပီးေတာ့ ည ၁ နာရီထိုးၿပီ။ ညနက္သည္ကေတာ့ သိပ္မထူးဆန္း။ လွေဇာ္က ပုံမွန္ ညနက္မွအိပ္ၿပီး ေစာေစာထေလ့ရွိသူ ျဖစ္သည္။ လူက နည္းနည္း ပင္ပန္းထား၍ အိပ္ခ်င္သည္မွလြဲ၍ ပုံမွန္ပင္။

အိပ္မွသင့္မည္ဟု ဆုံးျဖတ္မိသျဖင့္ အိမ္သာဝင္လိုက္သည္။ အိမ္သာတြင္အေပါ့သြားရင္း မွန္မွတဆင့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆုပိုင္ေဆြ အိပ္ေနသည္ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းပင္ ျမင္ေနရသည္။ ဆုပိုင္ေဆြ ႏိုးမည္စိုး၍ အိမ္သာကို ေရဆြဲမခ်ေတာ့ပဲ အဖုံးေလးသာ ပိတ္ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးမွ အိမ္သာခန္းမွထြက္ကာ ဆုပိုင္ေဆြကုတင္နားသို႔ ကပ္လာခဲ့သည္။ ေကာင္မေလးမွာ တေနကုန္ ပင္ပန္းထားသျဖင့္ ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္ကို အိပ္ေမာက်ေနေခ်ၿပီ။

‘ေအာ္.. ေကာင္မေလးက ေတာ္ေတာ္ေလး ခ်စ္စရာေကာင္းပါလား… မ်က္ႏွာေလးက ရွင္းေနတာပဲ’

စိတ္ထဲမွ ႀကိတ္ေျပာလိုက္ရင္း အနားကပ္လာခဲ့သည္။ အသားျဖဴျဖဴ ကိုယ္လုံးသြယ္သြယ္ေလး။ ေဘးတေစာင္း အိပ္ေနသျဖင့္ တင္ပါးလုံးလုံးက်စ္က်စ္ေလးမ်ားက အထင္းသားေပၚေနသည္။

လွေဇာ္ မေနႏိုင္ေတာ့…။ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးကို အသာအယာပင္ နမ္းလိုက္သည္။ ႏိုးမႏိုးေသခ်ာေစရန္ လက္ကေလးကို လႈပ္ၾကည့္လိုက္သည္။ လုံးဝမႏိုး။ ေသခ်ာေတာ့မွ လက္ဖဝါးေလးကို ေကာင္မေလး၏ တင္ပါးေလးေပၚသို႔ အသာအယာ အုပ္တင္လိုက္သည္။ အိကနဲျဖစ္သြားမွန္း ခံစားလိုက္ရသည္။ ညဝတ္ေဘာင္းဘီက ေတာ္ေတာ္ပါးပုံေပၚသည္။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ သာေရႀကိဳးေလးပင္ စမ္းမိလိုက္သည္။

အုပ္ကိုင္ထားတာ နည္းနည္းၾကာေတာ့မွ လက္ကို အသာအယာေလး ပြတ္လိုက္သည္။ တင္ပါးေလးကို လက္ႏွင့္ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ပြတ္လိုက္သည္။ အသာအယာေလး ညႇစ္ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ ရင္သားေလးေတြကိုင္ရန္ ႀကိဳးစားလိုက္သည္။ ေဘးတေစာင္းတြင္မွ လက္ကပါ ကြယ္ေနသျဖင့္ ဘယ္လိုမွ မေအာင္ျမင္။ မတတ္ႏိုင္။ ပုခုံးကိုကိုင္ၿပီး လူကို အသာဆြဲလွန္လိုက္သည္။

အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ လူပါ အလိုက္သင့္လွည့္ၿပီး ပက္လက္ေလး ျဖစ္သြားသည္။ လွေဇာ္ ဇြတ္မကိုင္ရဲေသး။ ကေလးမ ႏိုးသြားလား အိပ္ေနေသးလား ေသခ်ာေအာင္ ခဏေစာင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေသခ်ာသည္။ လုံးဝမႏိုး။ ထိုအခါမွ ညဝတ္အက်ႌေပၚမွေန ရင္သားေလးေတြကို ကိုင္လိုက္သည္။ ေအာက္တြင္ ဘာမွခံမထား။ ရင္သားေလးမွာ အေသးစား မာလာကာသီး တစ္လုံးစာေလာက္ေလးေတြ ျဖစ္သည္။ လက္ဝါးတစ္အုပ္စာကေလး။ နည္းနည္းေလး ဖိၾကည့္ေတာ့ စည္းစည္းပိုင္ပိုင္ေလး။

လက္ညႇိဳးေလးျဖင့္ ႏို႔သီးေခါင္းေလးအား စမ္းသပ္ရွာေဖြလိုက္သည္။ ႏို႔သီးေခါင္းကေတာ့ ဆူထြက္လာပုံမရ။ လက္ညိဳးေလးျဖင့္ အသာအယာ ေခ်ေပးလိုက္သည္။ လက္ကလႈပ္ရွားေနသလို မ်က္လုံးမ်ားကလည္း ဆုပိုင္ေဆြမ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ေနရေသးသည္။ မ်က္ႏွာကေလးမ်ား နည္းနည္းတြန႔္သြားလ်င္ပင္ လက္ကေလးကို ခ်က္ျခင္း ႐ုတ္႐ုတ္ပစ္ရသည္။

ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ အသံေတြ ဆိတ္ညိမ္ေနသေလာက္ လွေဇာ္ရင္တြင္းမွာ အရမ္းဆူညံေနသည္။ လွေဇာ္ အက်ႌအေပၚမွ ကိုင္ရသည္ကို အားမရေတာ့။ ၾကယ္သီးျဖဳတ္ဖို႔ ႀကံေတာ့သည္။ ညဝတ္အက်ႌျဖစ္သျဖင့္ ၾကယ္သီး မ်ားမ်ားစားစား မရွိ။ ၄ လုံးသာရွိသည္။ လွေဇာ္ အေပၚဆုံး ၾကယ္သီးကို အသာအယာပင္ ျဖဳတ္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ အက်ႌကို ဟလိုက္ရာ ရင္ၫြန႔္ေလးေပၚလာသည္။ ထိုေနရာမွေန၍ လက္ကို အသာလွ်ိဳႏႈိက္လိုက္သည္။ ေကာင္မေလး၏ ရင္သားအေျခကိုသာ ထိမိသည္။ လက္ကို ထပ္တိုးမရ။ မတတ္ႏိုင္။

ေနာက္ထပ္ ၾကယ္သီးတစ္လုံး ျဖဳတ္လိုက္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေတာ္ေတာ္က်ယ္သြားသည္။ အက်ႌေလးကိုဟ၍ အတြင္းကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ မီးေရာင္မေရာက္သျဖင့္ ရင္သားမို႔မို႔ေလးမ်ားသာ မသဲမကြဲ ျမင္ရသည္။ လက္ကိုအသာလွ်ိဳလိုက္ရာ ေရွာေရွာရႉရႉပင္ ဝင္သြားသည္။ ရင္သားေလးမ်ားမွာ ႏူးညံ့လွသျဖင့္ ထိလို႔ထိမိမွန္းပင္ မသိရ။ လွေဇာ္ ကေလးမေလး၏ ရင္သားေလးကို အသာအယာ အုပ္ကိုင္လိုက္၊ ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို လက္ညႇိဳးေလးျဖင့္ အသာအယာ တို႔ထိလိုကျဖင့္ ပြဲေတာ္တည္ေနသည္။ လက္ျဖင့္ ဒီေလာက္ထိေနရတာ အားမရေတာ့။ လွ်ာျဖင့္ပင္ အရသာခံလိုလာသည္။ေကာင္မေလးကလည္း သိုးေနေအာင္အိပ္သည္။ လုံးဝမလႈပ္။

လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ေနာက္ဆုံးက်န္ေသာ ၾကယ္သီးႏွစ္လုံးကို ျဖဳတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အက်ႌကို ေဘးတဖက္ဆီသို႔ လွန္လိုက္ရာ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ေဖြးေဖြးဆြတ္လွေသာ ရင္သားေလးႏွစ္မြာ ေပၚလာေတာ့သည္။ ရင္သားေလးမ်ားမွာ ေနမထိ ေလမထိမို႔လားမသိ ေဖြးဥေနသည္။ နီရဲရဲ ႏို႔သီးေခါင္းေလးမ်ားမွာ အထဲသို႔ခ်ိဳင့္ဝင္ေနသည္။

လွေဇာ္ လက္ညိဳးေလးျဖင့္ ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို အသာပြတ္ေပးလိုက္သည္။ ႏွာေခါင္းေလးကို ရင္သားေလးသို႔ကပ္ၿပီး ေမႊးလိုက္သည္။ ကိုယ္သင္းနံ႔ အီလည္လည္ေလးက လွေဇာ္ကို လာဆြဲေဆာင္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို လွေဇာ္ လွ်ာဖ်ားျဖင့္ လွမ္းတို႔လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အသာအယာေလး ကလိလိုက္သည္။ ၿပီးမွ ပါးစပ္ေလးျဖင့္ အသာအယာ ငုံလိုက္သည္။ ႏူးညံ့မႈက ဘာႏွင့္မွ် ႏႈိင္းယွဥ္မျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို ေကာင္းလွသည္။

ဆုပိုင္ေဆြမွာ ပက္လက္ကေလး ရင္သားဟင္းလင္းျဖင့္ လွေဇာ္ကို ေဖ်ာ္ေျဖေနသည္။ လွေဇာ္လက္က အၿငိမ္မေနေတာ့။ ရင္သားေလးမွတဆင့္ ဝမ္းဗိုက္သားရွပ္ရွပ္ေလးေပၚ လက္ကို အသာအယာ ပြတ္ဆြဲလိုက္သည္။ ညာဖက္လက္ကို ဆုပိုင္ေဆြ၏ ညဝတ္ေဘာင္းဘီေအာက္သို႔ ထိုးထည့္လိုက္သည္။ ေမ်ာ့ႀကိဳးေဘာင္းဘီျဖစ္သျဖင့္ လက္က အသာအယာပင္ဝင္သြားသည္။ လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီေပၚမွပင္ ညီမေလးကို လွမ္းထိလိုက္သည္။ မို႔မို႔ေဖာင္းေဖာင္းႏွင့္ အိေနေသာ အထိအေတြ႕က လွေဇာ္ကို အတင္းဖိတ္ေခၚေနသည္။

လွေဇာ္ လက္ကို႐ုတ္၍ အတြင္းခံေဘာင္းဘီေအာက္အထိ ႏႈိက္ရန္ လက္ကိုတဖန္ ထိုးထည့္လိုက္သည္။ အတြင္းခံေဘာင္းဘီမွာ အနည္းငယ္ၾကပ္သျဖင့္ အသာအားစိုက္လိုက္သည္။

‘အင္း……….’

ဆုပိုင္ေဆြ၏ ၿငီးသံႏွင့္အတူ လူက လူးလြန႔္သြားသျဖင့္ လက္ကို အလ်င္အျမန္ ျပန္ထုတ္လိုက္ရသည္။ ရင္ထဲတြင္လည္း ကတုန္ကယင္ႏွင့္ ဝုန္းဒိုင္းဆန္ေနသည္။ ေကာင္မေလး ႏိုးသြားသလား အေသအခ်ာ ၾကည့္ရသည္။ အသက္ရႉသံကေတာ့ ေလးေလးပင္ပင္ႏွင့္ မွန္ေနေသးသည္။ သို႔ေသာ္ လွေဇာ္ ဆက္မလုပ္ရဲေတာ့။ အလ်င္အျမန္ပင္ ၾကယ္သီးမ်ား ျပန္တပ္ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ အသာအယာ ကိုယ့္ကုတင္ဖက္ ကိုယ္ျပန္လာလိုက္သည္။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညဖက္ ၂ နာရီထိုးေခ်ၿပီ။ မျဖစ္ေတာ့… မနက္ေစာေစာ ထရဦးမည္။ မနက္ ၅ နာရီခြဲကို ဖုန္းထဲတြင္ alarm ေပးလိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚ တက္အိပ္လိုက္သည္။

တီ တီ တီ… တီ တီ တီ.. တီ တီ တီ… တီ တီ တီ…. တီ တီ တီ

ဖုန္းထဲမွ alarm သံေၾကာင့္ လွေဇာ္ ႏိုးလာသည္။ မနက္ ၅ နာရီခြဲ။ ေခါင္းက ၾကည္ၾကည္လင္လင္ပင္။ေရခ်ိဳးခန္းဖက္ဝင္ၿပီး အေပါ့သြားလိုက္သည္။ သြားပြတ္တံႏွင့္ သြားတိုက္ေဆးယူၿပီး သြားတိုက္လိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ အိပ္ေကာင္းတုန္းပင္။

‘အင္း.. ဒင္းကေလးအိပ္တုန္း ငါေရခ်ိဳးထားမွျဖစ္မယ္…’

ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ အဝတ္အစားမ်ားကို အလ်င္အျမန္ ခြၽတ္လိုက္ၿပီး ေရပန္းဖြင့္လိုက္သည္။ဆုပိုင္ေဆြမ်ား ႏိုးလာမလားဟု ေရခ်ိဳးခန္း မွန္အတြင္းမွ လွမ္းၾကည့္ရတာလည္း အေမာ။ သို႔ေပမဲ့ ဒင္းကေလးက တုပ္တုပ္မွ်မလႈပ္။ ဆုပိုင္ေဆြကိုၾကည့္ရင္းျဖင့္ ညဖက္ကအေၾကာင္းေတြ ေခါင္းထဲျပန္ဝင္လာသည္။ မ်က္လုံးထဲတြင္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ရင္သားေလးေတြ ေနရာယူလာသည္။ မဟုတ္မဟတ္ အေတြးမ်ားက အိပ္ေရးမဝထားေသာ လူကို ကလူက်ီစယ္ေတာ့သည္။ ဘယ္လိုမွ မထိန္းႏိုင္ေတာ့။ ေရခ်ိဳးေနရင္းမွ ဆုပိုင္ေဆြကိုၾကည့္ရင္း လွေဇာ္ တစ္ေၾကာင္းဆြဲလိုက္သည္။ သိပ္ၾကာၾကာမဆြဲလိုက္ရ။ ၿပီးေတာ့မွ ေရသုတ္ကာ တဘတ္ခါးတြင္ပတ္ၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။

အက်ႌေဘာင္းဘီ ဝတ္ၿပီးကာမွ ဆုပိုင္ေဆြကို ႏႈိးလိုက္သည္။ အိပ္စုံမႈံမႊားႏွင့္ ထလာသည္။ ၿပီးေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္သြားသည္။ လွေဇာ္ကေတာ့ ေခါင္းဖီးလိုက္ ေရေမႊးဆြတ္လိုက္ျဖင့္ အာ႐ုံမ်ားေနသည္။ သတိရလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သေကာင့္သားမေလးက အိမ္သာေပၚ ထိုင္ေနသည္။ မွန္ဝါးဝါးမ်ားၾကားမွ ဖင္ျဖဴျဖဴလုံးလုံးေလးကို ခပ္ဝါးဝါး ျမင္ေနရသည္။ လွေဇာ္ မျမင္သလိုေနရင္း ခိုးခိုးၾကည့္ေနမိသည္။ မၾကာလိုက္ ဆုပိုင္ေဆြ ေဘာင္းဘီျပန္ဝတ္လိုက္သည္။ လွေဇာ္ကေတာ့ မသိသလိုပင္။ ေလကေလးတခြၽန္ခြၽန္ျဖင့္ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္ လုပ္ေနလိုက္သည္။ ဆက္ေနရင္ မသင့္ဟုလည္း ထင္သျဖင့္

‘ဆုပိုင္ေဆြေရ.. ဦးေဇာ္… အျပင္က ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္….’

‘ဟုတ္’

ဘုန္းခန႔္တို႔အခန္းကို တံခါးေခါက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ႏိုးေနၾကၿပီ။ ႏြယ္နီက အလွျပင္တုန္း။

‘ဘုန္းခန႔္.. ငါ ထမင္းစားခန္းထဲကေန ေစာင့္ေနမယ္…။ မင္းတို႔ ဆုပိုင္ေဆြကိုေခၚၿပီး လိုက္ခဲ့ၾကေတာ့…’

ဘုန္းခန႔္ကိုမွာၿပီး ထမင္းစားခန္းထဲ ထြက္လာလိုက္သည္။ မနက္စာေတြ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ။ လူေတာ့သိပ္မရွိေသး။ ကိုယ္စားခ်င္တာေလးယူ၍ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ႏွင့္ ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ လွေဇာ္ ညကအျဖစ္ကိုေတြးၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနသည္။ ဒီေလာက္ဂြင္ခ်ၿပီးကာမွ သူရဲေဘာေၾကာင္လွေသာ မိမိကိုယ္မိမိလည္း ေဒါသထြက္ေနသည္။

‘အင္း.. မျဖစ္ေတာ့ဘူး ဒီည ဒီထက္ပိုင္ေအာင္ ႀကံမွ…။ တျခားလူလည္း သိလို႔မျဖစ္ဘူး… သိသြားရင္မလြယ္ဘူး..။ ကိုယ့္တူမေတာင္ ကိုယ္အလြတ္မေပးတဲ့ေကာင္ဆိုၿပီး ဝိုင္းသတ္ၾကလိမ့္မယ္….’

လွေဇာ္ ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ ႀကိတ္ႀကံေနတုန္းပင္ ဘုန္းခန႔္တို႔ ဆင္းလာၾကသည္။ ဆုပိုင္ေဆြကိုျမင္ေတာ့ အတူခ်စ္ပြဲဝင္လိုစိတ္ေတြ တိုးတိုးသာလာေတာ့သည္။ ဒီကေလးမ အေဖအေမ လက္ေအာက္က လြတ္သြား၍လားမသိ၊ ဝတ္ထားသည္က အလန္း၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အတို၊ တိုသည္မွ ေပါင္ရင္းနားကပ္ေနသည္။ ပြကလည္း ပြေသးသည္။ ဆုပိုင္ေဆြေျခရင္းကို ေျပးၿပီး ေခါင္းေမာ့ၾကည့္ခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္လာသည္။ ေပါင္တံသြယ္သြယ္ေလးမ်ားက ေဖြးဥေနသည္။ ရႉးဖိနပ္ ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့၊ အက်ႌက angry birds တီရွပ္အျဖဴေလး၊ ေက်ာပိုးအိတ္တစ္လုံးႏွင့္။

ဘုန္းခန႔္တို႔လင္မယားက လွေဇာ္ေရွ႕တည့္တည့္၊ ဆုပိုင္‌ေဆြက ေက်ာပိုးအိတ္ခ်ၿပီး ေဘးနားလာထိုင္သည္။ ဘူေဖးႀကိဳက္တာေ႐ြးရန္ ထြက္သြားၾကသည္။ လွေဇာ္ကေတာ့ ဆုပိုင္ေဆြကို လုံးဝအလြတ္မေပး။ ဘုန္းခန႔္တို႔ေနာက္မွ ဆက္ေတာက္ဆက္ေတာက္ႏွင့္ လိုက္ကာ မုန႔္မ်ားကို ၾကည့္လိုက္ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို လက္ညိဳးေလးနဲ႔ ထိကာထိကာ စဥ္းစားေနသည္မွာ ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းေသာေၾကာင့္ ဂ်ဴနီယာလွေဇာ္ပင္ ေဘာင္းဘီထဲမွ ႂကြႂကြလာသည္။ ခဏေနမွ စားစရာ ပန္းကန္ႏွင့္ ေကာ္ဖီခြက္ကိုကိုင္ကာ ျပန္လာသည္။

လွေဇာ္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့။ လက္ထဲမွ သၾကားထုပ္ကို ဆုပိုင္ေဆြေရွ႕ ပစ္ခ်ၿပီး ကုန္းေကာက္လိုက္သည္။ မွန္းခ်က္ႏွင့္ႏွမ္းထြက္ မကိုက္ဟုပဲ ေျပာရမည္လားမသိ။ ဘာမွ်မျမင္လိုက္ရ။

‘ဘုန္းခန႔္.. ဒီေန႔အစီအစဥ္ေျပာျပမယ္..’

‘အင္း…’

ဘုန္းခန႔္ ေကာ္ဖီတစ္ႀကိဳက္ ေသာက္လိုက္ရင္ အင္း လိုက္သည္။

‘မင္းတို႔ကို ငါ shopping mall ေတြ လိုက္ပို႔မယ္.. ဝယ္ေတာ့မဝယ္ေသးနဲ႔ဦး.. လိုခ်င္တာ ၾကည့္ထားေပါ့…။ မျပန္ခင္တစ္ရက္ ထပ္ပို႔ေပးမယ္ေလ…။ ညဖက္ကိုေတာ့ ငါမင္းတို႔ကို ဒင္နာပါတီ လုပ္ေပးမယ္ ဘယ္လိုလဲ…’

‘ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္ ကိုလွေဇာ္…’

‘ဘာေကာင္းရမွာလဲ ’

ႏြယ္နီက ျဖတ္ေျပာသည္။

‘သူမ်ားကို ဒုကၡလိုက္ေပးေနတယ္ မလုပ္ပါနဲ႔.. အားနာစရာႀကီး..။ ႏြယ္နီတို႔ကေတာင္ ေကြၽးရမွာကို..’

‘ႏြယ္ရာ… အားနာမေနနဲ႔… ကိုတေန႔ ျပန္ေကြၽးၾကမယ္ေလ…။ ကိုေဇာ္တို႔ဆိုတာ ညီအစ္ကိုအရင္းေတြလို ေနၾကတာ.. ေကြၽးပါေစ…။ ေနာက္ညမွ အစ္ကိုတို႔”

‘ဟုတ္ပကြာ ဘုန္းခန႔္ရာ.. မင္းမိန္းမကိုလည္း ေျပာပါဦးဟ… အားမနာစရာေတြ အားနာေနတယ္… ဟားဟား..’

‘ကဲပါ.. စားစရာရွိတာစား… သြားတာလာတာ ေနာက္က်ေနလိမ့္မယ္….’

လွေဇာ္ ေရွ႕မွဦးေဆာင္က ထြက္လိုက္သည္။ နီးစပ္ရာ ရထားဘူတာ႐ုံသို႔ သြားလိုက္သည္။ လက္မွတ္မ်ားျဖတ္ေပးၿပီး အကုန္လုံးကို တစ္ေယာက္တစ္ေစာင္စီ ေဝလိုက္သည္။ လမ္းစဥ္အား ေခါင္းထဲတြင္ စဥ္းစားၿပီးသားမို႔ အလြယ္တကူပင္ ဦးေဆာင္ေခၚလိုက္သည္။ တေနကုန္သြားေသာ ခရီးတစ္ေလွ်ာက္ ဘုန္းခန႔္ႏွင့္ႏြယ္နီက တစ္တြဲျဖစ္သျဖင့္ ဆုပိုင္ေဆြမွာ အလိုလို လွေဇာ္ႏွင့္တစ္တြဲ ျဖစ္သြားသည္။

လွေဇာ္ကလည္း အခြင့္အေရးရတုန္း ဆုပိုင္ေဆြလက္ကို စိတ္မခ်သလိုျဖင့္ အၿမဲတမ္းကိုင္သည္။ ပုခုံးဖက္သည္။ တခါတေလ ရင္းႏွီးဟန္ျဖင့္ ေပါင္ကိုကိုင္သည္။ ဘုန္းခန႔္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ သတိထားမိပုံမေပၚ။ လင္မယားအသစ္မို႔ မႊန္ေကာင္းတုန္း ျဖစ္ပုံရသည္။ ဘာဘဲေျပာေျပာ တေနကုန္ စကားေျပာရင္းျဖင့္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ျဖစ္သြားၾကသည္။ အခြင့္အေရးရတိုင္း လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြ ေဘာင္းဘီအတြင္းသို႔ ေခ်ာင္းၾကည့္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ေသာ္လည္း တခါမွမေအာင္ျမင္။ ကံတရားက တေန႔ကုန္ ေဖးမမႈမရွိ။ ညေန ျပန္ခါနီးမွ အခြင့္အေရးရသည္။ အခြင့္အေရးရေတာ့လည္း တနင့္တပိုးပင္။

ျဖစ္ပုံမွာ – ညစာစားဖို႔မျပန္ခင္ ဘာတာဖိနပ္ဆိုင္ ဝင္ျဖစ္သည္။ ဘုန္းခန႔္တို႔လင္မယားမွာ တြတ္ထိုးရင္းျဖင့္ ဖိနပ္ေ႐ြးသည္။ ဘုန္းခန႔္က ရႉးဖိနပ္ေကာင္းေကာင္းတစ္ရံ ဝယ္ခ်င္သည္ဟုဆိုသည္။ ႏြယ္နီက သူ႔အတြက္ ဖိနပ္ဝယ္ေပးရန္ ဘုန္းခန႔္ကို ပူဆာေနသည္။ ဆုပိုင္ေဆြကေတာ့ ဖိနပ္ေတြ လိုက္ၾကည့္ေနသည္။ လိုခ်င္ပုံေတာ့ေပၚသည္။ ထိုေၾကာင့္ လွေဇာ္မွ

‘ဆုပိုင္.. သမီးႀကိဳက္တာေ႐ြးေလ..။ ျပန္ခါနီးၾကရင္ ဦးေဇာ္ ဝယ္ေပးမယ္.. လက္ေဆာင္ေပါ့…’

‘ဦးေဇာ္ တကယ္ေျပာတာလား….’

‘အင္းေပါ့…’

ဆုပိုင္ေဆြ ဖိနပ္တန္းေ႐ြးေတာ့သည္။ ခဏေနေတာ့ ရႉးဖိနပ္တစ္ရံ လက္ထဲပါလာသည္။

‘ဆုပိုင္က အဲဒါလိုခ်င္လို႔လား…’

‘ဟုတ္ ’

‘အဲဒါဆို အရင္ဝတ္ၾကည့္ေလ… မႀကိဳက္ရင္လည္း ေနာက္တစ္မ်ိဳးေ႐ြးေပါ့…’

ဆုပိုင္ေဆြ နီးစပ္ရာ ဆိုဖာခုံေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးမွ ခါးကုန္းၿပီး ရႉးဖိနပ္ႀကိဳးကို ေျဖေနသည္။ ဒီအခ်ိန္က ဂြင္။ လွေဇာ္ လက္လြတ္မခံ။

‘ဖယ္ဖယ္.. ဦးေဇာ္ ေျဖေပးမယ္…’

တခါတည္း ဆုပိုင္ေဆြေရွ႕တြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္ရင္း ဖိနပ္ႀကိဳးကို တန္းကိုင္လိုက္သည္။ ဒီတခါေတာ့ တြက္ကိန္းမွန္သည္။ မိမိမ်က္ႏွာႏွင့္ တန္းတန္းမွာ ဆုပိုင္ေဆြေပါင္ၿခံ။ ေဘာင္းဘီပြပြမို႔ဘယ္လိုမွ အကာအကြယ္ မေပးႏိုင္ေတာ့။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီေလးမွာ ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး။ အမ်ားႀကီးေတာ့ မျမင္ရေသး။ ေပါင္ရင္းနားမွ သာေရႀကိဳးေလးေတြေတာ့ ျမင္ရသည္။ ဖိနပ္ခြၽတ္ရင္း ေျခေထာက္ေျမႇာက္ေသာအခါတြင္မွာေတာ့ တင္ပါးေအာက္ပိုင္းေလးပါ ျမင္လိုက္ရသည္။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီေလးမွာ အနည္းငယ္ အေပၚတက္ေနသျဖင့္ တင္ပါးသား ေဖြးေဖြးေလးမ်ားက လက္ကနဲ လက္ကနဲပင္။

ဆုပိုင္ေဆြ ဖိနပ္ ၂ စုံေလာက္ လဲသျဖင့္ အားပါးတရ ရႈစားလိုက္ရသည္။ သို႔ေသာ္ ရႈမဝျဖစ္ေနသည္။ မတတ္ႏိုင္။ ဘုန္းခန႔္တို႔ အခုမွ ဗိုက္ဆာၿပီဆိုသျဖင့္ ဖိနပ္မ်ားကို ထားခဲ့လိုက္ရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ ထပ္ႀကဳံႏိုင္ေသးသည္ဟုပဲေျဖသိမ့္လိုက္သည္။

ဒင္နာပါတီအတြက္ သိပ္စီမံစရာမလို။ ဟိုတယ္ေဘး ကပ္ရပ္ရွိ ဆိုင္တစ္ဆိုင္သို႔သာ ေခၚသြားလိုက္သည္။ထိုဆိုင္တြင္ အစားအေသာက္ေကာင္းေၾကာင္း လွေဇာ္ သိၿပီးသား။ လွေဇာ္မွပင္ ဦးေဆာင္၍ စားစရာမ်ား မွာလိုက္သည္။ အဓိကမွာ အျမည္း။ လွေဇာ္ ဘုန္းခန႔္ကို အရက္တိုက္မည္။ ႏြယ္နီႏွင့္ ဆုပိုင္ေဆြကို ေကာ့ေတးတိုက္မည္ စီစဥ္ထားၿပီး ျဖစ္သည္။

ပထမဦးစြာ ဘီယာ ၂ ခြက္လာေတာ့ ႏြယ္နီတို႔မွ ဝိုင္ႏွင့္ ခ်ီးယားလိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ မိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ေကာ့ေတး မွာေပးလိုက္သည္။

‘ကိုေဇာ္တို႔ ကေလးကိုပါ ေကာ့ေတးတိုက္မလို႔လား…. မူးေနပါဦးမယ္…’

‘ေအာ္.. မူးေတာ့လည္း အိပ္ေပါ့… တခါတေလေလးကို…’

‘ဟုတ္ပ ဦးေဇာ္ရယ္… ဒီလိုခ်ိဳခ်ိဳေမႊးေမႊးေလးက မမူးပါဘူး…ေနာ့ ’

ဆုပိုင္ေဆြကပါ အေစာက ေသာက္ထားေသာ ဝိုင္အရွိန္ႏွင့္ ဝင္ေျပာသည္။

ဒီလိုႏွင့္ ဘုန္းခန႔္ မူမမွန္ခ်င္ေတာ့။ ႏြယ္နီႏွင့္ ဆုပိုင္ေဆြ ေခါင္းစိုက္သြားသည္။ ဝိုင္ႏွင့္ေကာ့ေတး ႏွစ္ပင္လိမ္သြားပုံရသည္။ လွေဇာ္ မူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ဆုပိုင္ေဆြေရွ႕က ဟင္းခ်ိဳပန္းကန္လုံးကို တိုက္ခ်လိုက္သည္။ ကြက္တိ။ ဆုပိုင္ေဆြေပၚကို ေတာ္ေတာ္ေလး စိုသြားသည္။ စားပြဲအား ကိုယ္ႏွင့္ဖိထားသျဖင့္ အက်ႌေတြပါ စိုကုန္သည္။ ေနာက္ဆုံး ဆုံးျဖတ္ခ်က္မွာ အားလုံးမူးကုန္ၿပီ ျပန္အိမ္ၾကမည္၊ မနက္ျဖန္ေန႔လည္မွ ထြက္လည္မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်သည္။ စာပြဲထိုးကိုေခၚၿပီး ေငြရွင္းေပးလိုက္သည္။

ဘုန္းခန႔္က ႏြယ္နီကိုတြဲ၊ လွေဇာ္က ဆုပိုင္ေဆြကိုတြဲၿပီး ဟိုတယ္ျပန္လာလိုက္ၾကသည္။ ဟိုတယ္မွ ဝိတ္တာေလးက တံခါးလိုက္ဖြင့္ေပးသျဖင့္ အသီးသီး အခန္းတြင္းသို႔ ေရာက္သြားၾကသည္။

လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြကို ကုတင္ေပၚ တင္ေပးလိုက္သည္။ မိမိလည္း အနည္းငယ္မူးေနသျဖင့္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲသြားကာ မ်က္ႏွာသစ္လိုက္သည္။ ေရေအးေၾကာင့္ နည္းနည္းေတာ့ လန္းသြားသည္။ ၿပီးမွ ဆုပိုင္ေဆြအိပ္ေနေသာ ကုတင္ဆီ လွမ္းလာလိုက္သည္။ လွေဇာ္၏ဂြင္ ေအာင္ျမင္သည္ဟု ဆိုရမည္။ ဆုပိုင္ေဆြတစ္ေယာက္ လုံးဝကို ေမွာက္ေနေခ်ၿပီ။ အီးအဲႏွင့္ ေခါင္းမေထာင္ႏိုင္ေတာ့။

‘သမီး ဆုပိုင္.. ထဦး… ေရခ်ိဳး အဝတ္အစားလဲဦး.. ဟင္းနံ႔ေတြ နံေနၿပီး..’

ဆုပိုင္ေဆြမွ အသံေလးေလးျဖင့္

‘အင္း…. ဟုတ္က်ယ္.. ဟင္းနံ႔အရမ္းနံတယ္…’

‘ဟင္းနံ႔နံတယ္ဆို.. ထ.. ဆုပိုင္.. အဝတ္လဲ.. ေရခ်ိဳး…’

‘အာ… မယဲႏိုင္ေတာ့ဘူး အူးေဂ်ာ္… တမီး ေခါင္းေထာင္လို႔မရဘူး….’

မရေတာ့။ ဆုပိုင္ေဆြ မူးေနၿပီ။

‘သမီးဖာသာမလဲရင္ ဦးလဲေပးမယ္ေနာ္…’

‘အာ.. ဦးေဂ်ာ္ကလည္း.. မ႐ုတ္ပါနဲ႔.. ခ်က္ရွရာႀကီး…’

‘ေအာ္.. မရွက္ပါနဲ႔.. ကိုယ့္ဦးေလးပဲကို.. ’

လွေဇာ္ ေရွ႕တိုးၿပီး ဆုပိုင္ေဆြတီရွပ္ေလးကို ကိုင္လိုက္သည္။

‘ဦးေဂ်ာ္… မ႐ုတ္နဲ႔ေရ. ခ်က္ရွရာႀကီး..’

လွေဇာ္ ဘာမွျပန္မေျပာပါ။ တီရွပ္ကို ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္က ဟိုရမ္းဒီရမ္းမို႔ ေတာ္ေတာ္ခြၽတ္ယူလိုက္ရသည္။ အခုမွ ေအာက္ခံဘရာပန္းေရာင္ေလးကို ေတြ႕ရသည္။ ရင္သားမ်ား အရမ္းမဖြင့္ၿဖိဳးေသးသည္မို႔ ဘရာေအာက္မွ ျဖဴေဖြးေသာ အသားဆိုင္ေလးမ်ားကို အနည္းငယ္သာ ျမင္ရေသးသည္။

‘ကဲ… ေဘာင္းဘီခြၽတ္မယ္ေနာ္.. ငါ့တူမေလး.. မရွက္နဲ႔.. ဦးေလးကိုေနာ္..’

‘မ.. ႐ႊတ္… နဲ႔…’

ဆုပိုင္ေဆြ အသံမထြက္ႏိုင္ေတာ့။ အရမ္းမူးေနရွာၿပီ။ လွေဇာ္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ၾကယ္သီးေလးကို ျဖဳတ္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ ေဘာင္းဘီဇစ္ကို ေအာက္သို႔ဆြဲခ်လိုက္သည္။ ေအာက္မွ အတြင္းခံေဘာင္းဘီေလး ေပၚလာသည္။ ၿပီးမွ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို ခါးမွကိုင္ကာ ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။

‘အ.. ကုန္ပါဘီ.. အခ်က္ေတြေတာ့ ကုန္ပါဘီ’

ဆုပိုင္ေဆြ ညည္းသံေလး ထြက္လာေသးသည္။ အခုေတာ့ ဆုပိုင္ေဆြမွာ ဘရာႏွင့္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီတို႔သာ က်န္ေတာ့သည္။ ဘရာေကာ ေဘာင္းဘီေကာ ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ဆင္တူေလးေတြ။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီမွာ အေစာပိုင္းက ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို ဖိဆြဲခ်သျဖင့္ တင္ပါးတြင္ ေအာက္သို႔နည္းနည္းေရာက္ေနရာ တင္ပါးအေပၚပိုင္းေလး တစြန္းတစ ေပၚေနသည္။

‘ကဲ ထထ.. ဆုပိုင္ လိမၼာတယ္.. ေရခ်ိဳးခန္းထဲ သြားၾကရေအာင္ေနာ္…’

လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြကို ဆြဲထူကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ေပြ႕ခ်ီသြားလိုက္သည္။ ေရခ်ိဳးခန္း ေရစိမ္ကန္ထဲတြင္ ဆုပိုင္ေဆြကို ခ်ထားလိုက္သည္။ ၿပီးမွ ေရပန္းအား ေရပူေရေအး စပ္ရသည္။ ေရေႏြးစိတ္ႀကိဳက္ရမွ ဆုပိုင္ေဆြကိုယ္ေပၚသို႔ ျဖန္းေပးလိုက္သည္။ အနည္းငယ္ဖ်န္းၿပီးမွ ဘရာေလးကို ခ်ိတ္ျဖဳတ္ကာ ခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ ဘရာေလး ျပဳတ္သြားခ်ိန္တြင္ေတာ့ ယမန္ေန႔ညက ေတြ႕ခဲ့ရေသာ ရင္သားမို႔မို႔ေလးမ်ား ျပန္ေပၚလာေတာ့သည္။

‘အူးေဂ်ာ္ မေကာင္းဘူးတြာ… ခ်က္ရွာႀကီး…’

ဆုပိုင္ေဆြကေတာ့ ေခါင္းငိုက္စိုက္ အာေလးရွာေလးႏွင့္ ထပ္ခါထပ္ခါ ေျပာေနသည္။ လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ေဘာင္းဘီေလးကို ကိုင္ကာ နည္းနည္းခြၽတ္လိုက္သည္။

‘အူးေဂ်ာ္ရယ္.. အဲသာေလးေတာ့ ခ်မ္းတာေပးပါ… တမီးခ်က္႐ို႕ပါေနာ္.. ေနာ္..…’

ေဘာင္ဘီးေလးမွာ ေအာက္သို႔ နည္းနည္းေလွ်ာသြားသျဖင့္ ဆီးစပ္ေလး ေပၚလာသည္။ အေမႊးမရွိပဲ ေျပာင္ရွင္း၍ ခုံးခုံးေလး ျဖစ္ေနသည္။ လွေဇာ္ ဒီအခ်ိန္ေရာက္မွ ေလွ်ာ့ေပးလို႔ မျဖစ္ေတာ့။ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီေလးကို လုံးဝဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။ ေျခေထာက္မွ ဆြဲခြၽတ္က နေဘးတြင္ ပုံထားလိုက္သည္။

ယခုမွ လွေဇာ္ အလြန္ေတာင့္တ ျမင္ခ်င္လွေသာ မိမိတူမေလး၏ ပိပိေလးကို ျမင္ရေတာ့သည္။ ခုနက ဆီးစပ္အထိ အေမႊးမျမင္ရသျဖင့္ မေပါက္ေသးဟု ထင္မိေသာ္လည္း အမွန္မွာ ပိပိအထက္နားတြင္ကပ္၍ စုစုပါးပါးျဖင့္ အေမႊးႏုေရးေရးေလး ေပါက္ေနေခ်ၿပီ။ အေမႊးႏုေလးမ်ားမွာ ေရစိုၿပီး ဆီးခုံတြင္ ကပ္ေနသည္။ ပိပိေလးမွာ မို႔မို႔ေဖာင္းေဖာင္းေလး၊ အလယ္မွ အဆံေလး တဝက္တပ်က္ ျပဴထြက္ေနသည္။

ဆုပိုင္ေဆြကေတာ့ ဦးေဇာ္ မေကာင္းဘူးဆိုတာခ်ည္းပဲ အာေလးလွ်ာေလးႀကီး ႐ြတ္ေနသည္။ လွေဇာ္ အရမ္းႀကီး ရႈေနလို႔ မျဖစ္သျဖင့္ ဆပ္ျပာတိုက္ၿပီး လက္စသပ္ရန္ ႀကိဳးစားရေတာ့သည္။ ဆပ္ျပာေလးကိုယူ။ လက္ထဲတြင္ပြတ္ၿပီးမွ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ဗိုက္ကေလးကို ပြတ္ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးမွ အထက္ကို အသာအယာတက္ကာ ရင္သားေလးမ်ားအား ပြတ္ေပးလိုက္သည္။ လက္ကေလးျဖင့္ အသာေခ်လိုက္သည္။ လက္ညိဳးေလးျဖင့္ ႏို႔သီးေခါင္းေလးအား ပြတ္ေခ်ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးမွ ေပါင္ေလးမ်ားကို ပြတ္တိုက္လိုက္သည္။ ေပါင္ကေလးမ်ားကို ႐ြ႐ြေလး ပြတ္တိုက္ေပးလိုက္ရင္း ပိပိေလးဆီ ကူးလာခဲ့သည္။ ပိပိေလးအား လက္ကေလးျဖင့္ အုပ္ကိုင္ၿပီး ႐ြ႐ြေလး ပြတ္ေပးလိုက္သည္။

‘အူးေဂ်ာ္.. ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲကြာ… အ.. အ…’

ဆုပိုင္ေဆြ ၿငီး႐ုံသာၿငီးႏိုင္သည္။ လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ပိပိေလးအား အသာအယာ ဆက္ပြတ္ေနလိုက္သည္။ အလယ္မွ အဆံေလးအား လက္ကေလးျဖင့္ အသာအယာ တို႔ေပးလိုက္ေသးသည္။ လွေဇာ္ အတြင္းထဲအထိေတာ့ မထိုးရဲေသး။ မိမိတူမ ဆိုသည့္အသိက ရာဂစိတ္ကို ပိုႏႈိးဆြသလို မလုပ္သင့္ဟုလည္း အတင္းထိန္းေနသည္။ စိတ္ႀကိဳက္အားရေအာင္လုပ္ၿပီးမွ ေရပန္းျဖင့္ ဆပ္ျပာေဆးေပးလိုက္သည္။ ေရပန္းအား ေရေႏြးထက္ ေရေအး ပိုစပ္ေပးလိုက္သည္။

ေရေအးေၾကာင့္ထင္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြ အမူးနည္းနည္း ေျပလာသည္။ ကိုယ္ေပၚတြင္ ဘာမွ်မရွိပဲ တုံးလုံးျဖစ္ေနမွန္း သိလာသည္။ လူကေတာ့ မဟန္ႏိုင္ေသး။ လွေဇာ္ ျပန္တြဲၿပီး ကုတင္ေပၚေခၚလာကာ ထိုင္ခိုင္းလိုက္သည္။ တြဲထားစဥ္ ဆုပိုင္ေဆြေနာက္ပိုင္းကိုလည္း စူးစမ္းလိုက္ေသးသည္။

ဆုပိုင္ေဆြ၏ တင္ပါးေလးမ်ားမွာ လုံးလုံးက်စ္က်စ္ ကားကားေလး ျဖစ္သည္။ ဖင္ႏွစ္လုံးမွာ တစ္လုံးစီ သီးျခားေလးေပၚက အလယ္က အေျမႇာင္းေလးမွာ ရွင္းေနသည္။ ေဖြးဥေနေသာ ဖင္ႏွစ္လုံးကို မေနႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ မထိတထိ ကိုင္လိုက္ေသးသည္။ ၿပီးမွ ကုတင္ေပၚ ထိုင္ခိုင္းလိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြမွာ ေခါင္းငိုက္စိုက္ႀကီးျဖင့္ ထိုင္ရင္း

‘ဦးေဇာ္ မေကာင္းဘူးကြာ… မီးကို တုံးလုံးခြၽတ္တယ္.. ဘာေတြလုပ္မွန္းမသိဘူး… ရွက္လိုက္တာ…’

လွေဇာ္ ဘာမွဆက္မေျပာပဲ တဘတ္နဲ႔ သုတ္ေပးလိုက္သည္။ အသိစိတ္ဝင္ေနသျဖင့္ မဟုတ္မဟတ္ ဆက္မလုပ္ေတာ့ပဲ လူ႐ိုးလူေကာင္းေလး မိမိတူမေလးကို ျပဳစုေနသလို လုပ္ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးမွ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ညဝတ္ေဘာင္းဘီႏွင့္ အက်ႌကို ဝတ္ေပးလိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြ ဘာမွမေျပာေတာ့။ အမူးလည္း ေတာ္ေတာ္ေျပသြားပုံရသည္။ လွေဇာ္မွ အိမ္ခိုင္းလိုက္ေသာအခါ အိပ္ယာေပၚ သာအယာ လွဲသြားေတာ့သည္။

လွေဇာ္လည္း အခုမွပင္ အသက္ရႉျဖစ္ေတာ့သည္။ အေစာပိုင္းတုန္းက အသက္ပင္ ရႉမိသည္ဟုမထင္။ ခ်စ္စရာတူမေလးမို႔ မဟုတ္တ႐ုတ္ လုပ္ခ်င္သည္ကလည္း တပိုင္းေသေနသည္။ တူမမို႔လည္းေၾကာက္သည္။ သူမ်ားေတြသာ သိသြားလို႔ကေတာ့ မိမိကိုယ္ကို သတ္ေသစရာ တစ္လမ္းပဲရွိသည္။ ေအာက္မွ ဂ်ဴနီယာလွေဇာ္ကလည္း အတင္းကို ႐ုန္းႂကြေနသည္။ လူလည္း အရက္နံ႔ ေခြၽးနံ႔မ်ား ေရာေနသျဖင့္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ ေရခ်ိဳးလိုက္သည္။

ေရခ်ိဳးရင္း အေစာပိုင္းက ခြၽတ္ပုံထားေသာ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီေတြ႕ေတာ့ ဘယ္လိုမွမေနႏိုင္ေတာ့။ ေဘာင္းဘီေလးကို ကိုင္တာ ဂ်ဴနီယာလွေဇာ္အား စည္းစိမ္ေပးလိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ပိပိေလးက အထြတ္ထိပ္ဆီ ဆြဲေခၚသြားသည္။ ပန္းေရာင္ေဘာင္းဘီေလးအေပၚတြင္ တဖြားဖြားျဖင့္ ေပက်ံကုန္ေတာ့သည္။ ေဘာင္းဘီေလးကို ေအာက္တြင္ပစ္ခ်ထားခဲ့ၿပီး တဘတ္ပတ္ကာ အျပင္ထြက္ခဲ့သည္။ စိတ္ေက်နပ္မႈလည္း ရရွိသြားၿပီမို႔ အဝတ္အစားဝတ္ကာ အိပ္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။

……………………………………………………

တူ . တူ. တူ . တူ. .တူ . တူ. တူ . တူ. .တူ . တူ. တူ . တူ. .တူ . တူ. တူ . တူ. .တူ . တူ. တူ . တူ. .

ဖုန္းသံျမည္ေန၍ လွေဇာ္ ဖုန္းထကိုင္လိုက္သည္။ ဘုန္းခန႔္ တဖက္ခန္းမွ လွမ္းဆက္ျခင္းပင္။

‘ကိုေဇာ္ေရ ႏိုးၿပီလား… ’

‘အင္း…’

‘အိပ္ခ်င္လည္း ျပန္အိပ္ပါ…။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတာ့ ဗိုက္ဆာလို႔ ဆက္အိပ္လို႔မရေတာ့ဘူး…။ အဲ့ဒါ မနက္စာကို အခန္းထဲပဲ ပို႔ခိုင္းေတာ့မယ္ ’

‘အင္း.. ငါတို႔လည္း အခန္းထဲမွာပဲ စားၾကမယ္ေလ…။ ဆုပိုင္ေလးကေတာ့ အိပ္တုန္း..။ ညက ေတာ္ေတာ္မူးသြားပုံရတယ္…’

‘ဟုတ္ ကိုေဇာ္..။ ကြၽန္ေတာ္ အစ္ကိုတို႔အတြက္ပါ ပို႔ေပးဖို႔ ေျပာလိုက္မယ္…’

‘အင္း… အခုမွ ၈ ခြဲဆိုေတာ့ ျပန္အိပ္ခ်င္အိပ္ၾကေလ…။ ေန႔လည္စာစားေတာ့မွ တခါတည္းထြက္မယ္..။ ဒီေန႔ကေတာ့ ျမဘုရား သြား႐ုံပဲဆိုေတာ့ အခ်ိန္ရပါတယ္…’

‘ဟုတ္ အစ္ကိုေရ… ဒါပဲေနာ္..’

‘အင္း အင္း…’

လွေဇာ္ ဖုန္းျပန္ခ်လိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြကေတာ့ လွေဇာ္ကို ေက်ာေပး၍ ေကြးေကြးေလး အိပ္ေနသည္။ လွေဇာ္ အိမ္သာထဲဝင္ အေပါ့သြားလိုက္သည္။ သြားတိုက္ မ်က္ႏွာသစ္လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာကို တဘတ္ႏွင့္ သုတ္ေနတုန္း အခန္းတံခါး လာေခါက္သည္။ မနက္စာလာပို႔ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဝိတ္တာကို စားပြဲေပၚ တင္ခိုင္းလိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြကိုႏႈိး၍ မနက္စာစားခိုင္းကာ ၿပီးမွ ျပန္အိပ္ခိုင္းမည္ဟု စဥ္းစားလိုက္သည္။ လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြပုခုံးကို အသာအယာလႈပ္ၿပီး ႏႈိးလိုက္သည္။

‘ဆုပိုင္… တူမေလး… ထထ.. မနက္စာစားၾကရေအာင္.. ၿပီးမွျပန္အိပ္….’

‘အင္း.. ’

ဆုပိုင္ေဆြ မ်က္လုံးမဖြင့္ပဲ ၿငီးေနေသးသည္။

‘ထထ.. ဦးေဇာ္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ထားေပးမယ္…’

‘ထဘူး… ဦးေဇာ္ လာမႏႈိးနဲ…’

‘ထပါကြယ္ . မနက္ဗိုက္ဆာေနလိမ့္မယ္.. ၿပီးရင္ ျပန္အိပ္ရမွာပဲကို…’

‘ေတာ္ၿပီ.. ဦးေဇာ္ကို စကားမေျပာဘူး…’

ေကာင္မေလး ႏႈတ္ခမ္းေလးစူၿပီး ေခါင္းအုံးျဖင့္ မ်က္ႏွာကို ကြယ္လိုက္သည္။ လွေဇာ္က ေခါင္းအုံးကို အသာအယာဆြဲရင္း

‘ဘာလို႔ စိတ္ဆိုးတာလဲ.. ဦးေဇာ္ ဘာမ်ားလုပ္မိလို႔လဲ’

ဆုပိုင္ေဆြ ေခါင္းအုံးကို အတင္းဆြဲထားရင္း…

‘မေန႔ညက ဦးေဇာ္ ဆုပိုင္ကို ဘာလုပ္တာလဲ…’

‘ဘာလုပ္လို႔လဲ.. ဦးေဇာ္ ဘာလုပ္မိလို႔လဲ ’

‘ဦးေဇာ္ လုပ္တာေလ…’

‘ေရာ္… ဘာလုပ္မိလို႔လဲဆိုေန…’

‘ကိုယ္လုပ္တာ ကိုယ္သိမွာေပါ့….’

‘ဘာမွမလုပ္ပါဘူး… ’

‘ဦးေဇာ္ မညာနဲ႔… ဆုပိုင္သိတယ္…’

‘ကဲ . ဆုပိုင္သိတယ္ဆိုလည္း ေျပာေလ…’

‘အာ….. ဦးေဇာ္ေနာ္.. ဆုပိုင္ ငိုမွာေနာ္…’

‘ေျပာေလ.. ဆုပိုင္… ဦးေဇာ္ ဘာလုပ္လို႔လဲ….’

‘အာ.. ရွက္ပါတယ္ဆိုေနမွ…’

‘ေျပာပါဆို…. မေျပာရင္ ကလိထိုးမွာေနာ္…’

‘မေျပာပါဘူး.. ဦးေဇာ္သိတာပဲကို…’

‘ကဲကြာ.. မေျပာခ်င္ရင္…’

လွေဇာ္ ေျပာေျပာဆိုဆို ဆုပိုင္ေဆြကို ကလိထိုးလိုက္သည္။

‘အာ… ခစ္ခစ္.. ယားတယ္ ဦးေဇာ္ေရ.. ’

‘ကဲ . ေျပာ… ညက ဦးေဇာ္ဘာလုပ္တုန္း…’

‘မေျပာဘူး…’

‘ကဲ… မေျပာခ်င္ဦး…’

ကလိထပ္ထိုးလိုက္သည္။

‘အားအား.. ေတာ္ၿပီ.. ေျပာမယ္ ေျပာမယ္… ခစ္ခစ္.. ဟီးဟီး…’

‘ကဲေျပာ…’

ဆုပိုင္ေဆြေခါင္းအုံးကို မ်က္ႏွာကြယ္လ်က္ႏွင့္…

‘ညက ဦးေဇာ္ ဆုပိုင္ အဝတ္အစားေတြကို ဘာလို႔ခြၽတ္တာလဲ ’

‘ေအာ္.. မခြၽတ္လို႔မွမရတာ.. ဆုပိုင္က ဟင္းရည္ေတြ ေပထားတာကို…။ ဘာလဲ အဲ့ဒါကို ဆုပိုင္က စိတ္ဆိုးတယ္ေပါ့..’

‘ဆုပိုင္ ဦးေဇာ္ကို စိတ္မဆိုးပါဘူး… ဒါေပမဲ့…..’

‘ဒါေပမဲ့.. ဘာျဖစ္လဲ..’

‘ရွက္တယ္.’

‘ေအာ္… မရွက္ပါနဲ႔… ဦးေလးနဲ႔တူမပဲကို’

လွေဇာ္ ေျပာေျပာဆိုဆို ေခါင္းအုံးကို အတင္းဆြဲဖယ္လိုက္သည္။ ေခါင္းအုံးလြတ္သြားေတာ့ ဆုပိုင္ေဆြ မ်က္ႏွာကို လက္ႏွင့္ အုပ္ထားသည္။

‘အာ.. ရွက္တယ္.. ၿပီးေတာ့ ဦးေဇာ္ ဆုပိုင္ကို ဘာေတြမွန္းမသိဘူး.. လုပ္ေသးတယ္…’

‘မရွက္ပါနဲ႔ ဆုပိုင္ရယ္… ဦးေလးနဲ႔တူမပဲဟာ ရွက္စရာ မလိုပါဘူး…’

ဆုပိုင္ေဆြအား အတင္းေပြ႕ၿပီး ဆြဲထူလိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြ မ်က္ႏွာအား တဖက္သို႔လွည့္ထားဆဲ။ ဆုပိုင္ေဆြ၏ မ်က္ႏွာေဖြးေဖြးေလးက ရဲတြတ္ေနသည္။

‘မေန႔ညကကိစၥ ဦးေဇာ္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာရဘူးေနာ္..။ ေျပာရင္ ဆုပိုင္ရွက္လြန္းလို႔ ေသလိမ့္မယ္..’

‘အင္းပါ စိတ္ခ် မေျပာဘူး…’

‘ကတိေနာ္ .’

‘အင္း ကတိ…’

ဆုပိုင္ေဆြ လက္သန္းေလး ေထာင္ေပးသည္။ လွေဇာ္ ဒီေလာက္ေတာ့ နပ္သည္။ မိမိလက္သန္းေလးႏွင့္ ျပန္ခ်ိတ္ေပးလိုက္သည္။

‘ကဲကဲ… မ်က္ႏွာသြားသစ္..။ ၿပီးရင္ မနက္စာစားၾကမယ္…။ ဦးေဇာ္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ထားႏွင့္မယ္….’

‘အင္း အင္း…’

ဆုပိုင္ေဆြ ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္သြားမွ လွေဇာ္ မနက္စာတင္ထားေသာ စားပြဲဆီ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ မနက္စာျပင္ဆင္ေနရင္းမွ ဆုပိုင္ေဆြကို လွမ္းခိုးၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ မွန္ခပ္ဝါးဝါးၾကားမွ ဆုပိုင္ေဆြ ညဝတ္ေဘာင္းဘီခြၽတ္ခ်ၿပီး အိမ္သာကမုတ္ေပၚ ထိုင္တာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ မွန္မႈံဝါးဝါးၾကားမွ ဖင္ျဖဴျဖဴေလးက ၾကည့္လို႔ပင္မဝ။ လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြအတြက္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ၿပီး ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြ တဘတ္ ပုခုံးေပၚတင္ၿပီး လာထိုင္သည္။

‘ကဲလာ… ဆုပိုင္အႀကိဳက္ ေကာ္ဖီကို ႏို႔မ်ားမ်ားနဲ႔ ေဖ်ာ္ထားတယ္…’

‘အလဲ့… ဦးေဇာ္က ဆုပိုင္အႀကိဳက္ေတာင္ သိေနပါ့လား…’

‘သိတာေပါ့.. ဦးေဇာ္က ဆုပိုင္ေရာက္တဲ့ေန႔ကတည္းက ဂ႐ုစိုက္ၾကည့္ေနတာကို… ’

‘ဟားဟား.. အပိုေတြ…’

လွေဇာ္ ျပန္မေျပာေတာ့ပဲ ဆုပိုင္ေဆြကို စိုက္ၾကည့္ရင္း ေကာ္ဖီေလး တစ္က်ိဳက္ ေသာက္လိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြမွာ ယခုမွ မ်က္ႏွာသစ္ထားသျဖင့္ ဘာမွမလိမ္းရေသး။ ပါးျပင္ေလးက ၾကည္စိမ္းေနသည္။ ေသြးေၾကာေလးမ်ားပါ ျမင္ေနရသည္။ မ်က္ခုံးေကာင္းသည္။ မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္း ႏွာတံစင္းစင္း ႏႈတ္ခမ္းေလးက ဖူးေနသည္။ ႏုပ်ိဳလွေသာ မ်က္ႏွာေလးတြင္ အျပစ္ကင္းစင္မႈက ထင္းကနဲ ေပၚလြင္ေနသည္။

‘ငါ့တူမေလးက ေတာ္ေတာ္ေလး ခ်စ္စရာေကာင္းတာပဲေနာ္…’

‘အာ.. ဦးေဇာ္.. မစားပဲနဲ႔ လူကို ဘာလို႔ၾကည့္ေနတာလဲ…’

‘ေအာ္.. ငါ့တူမေလးက တကယ္ကို ခ်စ္စရာေကာင္းလို႔ပါကြာ… ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြမ်ား ရဲၿပီး ဖူးဖူးေလးျဖစ္ေနတာ….’

‘ဦးေဇာ္ေရ… ဆုပိုင္ရွက္လာၿပီေနာ္.. လူကို ေစ့ေစ့လာၾကည့္ေနတယ္…’

ဆုပိုင္ေဆြ ရွက္ေနေသာ္လည္း မိမိအလွကို ခ်ီးက်ဴးေနသျဖင့္ မိန္းကေလးပီပီ သေဘာက်ေနသည္။

‘ဦးေဇာ္က ဆုပိုင္ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္တာ အခုမွမဟုတ္တာ…. မေန႔ညကတည္းက…’

‘ဟား…. ေတာ္ၿပီ.. အဲဒါကို ထပ္မေျပာနဲ႔ေတာ့…’

‘ဪ.. ေျပာျပတာပါ.. ဦးေဇာ္ ဘယ္ေလာက္ေစ့ေစ့ၾကည့္သလဲဆိုတာကို ေျပာျပတာပါ။ ေစ့ေစ့ၾကည့္သလား မေမးနဲ႔။ မွဲ႔နက္နက္ေလးတစ္လုံး ဘယ္နားမွာရွိလဲေတာင္ ေသခ်ာသိတယ္….’

ဆုပိုင္ေဆြ၏ ပိပိေလး ဘယ္ဖက္ကပ္ရပ္တြင္ရွိေသာ မွဲ႔ကေလးကို ရည္ၫႊန္းေျပာလိုက္သည္။

‘အား…… ေသၿပီ ေသၿပီ”

‘အင္း.. ေတြ႕တာေပါ့…’

‘ဦးေဇာ္ အဲ့ဒါပါေတြ႕တယ္ ဟုတ္လား….။ အာ…. ဦးေဇာ္ေရ… ဆုပိုင္ရွက္လို႔ ေသေတာ့မယ္…။ ဦးေဇာ္.. အဲ့ဒါ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာပါနဲ႔ေနာ္…’

‘‌ဪကြယ္.. မေျပာပါဘူးဆိုေန..။ ကိုယ့္တူမေလး အရွက္ကြဲမဲ့ကိစၥ ဘယ္ေျပာပါ့မလဲ….’

‘ဦးခန႔္ကိုလည္း မေျပာရဘူးေနာ္…’

‘မေျပာဘူး…’

‘ေဖေဖတို႔ကိုလည္း မေျပာရဘူ။ ေဖေဖတို႔သာ သိသြားလို႔ကေတာ့ ညဖက္မူးတာပါသိမွာ..။ အဲဒါဆို ေနာက္ၾကရင္ ဘယ္မွေပးထြက္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး….’

‘အင္းပါ… ဦးေဇာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းကလြဲလို႔ ဘယ္သူမွမသိေစရဘူး…’

‘ကတိေပးေနာ္…’

‘ကတိေပးပါတယ္ဆိုေန…’

‘ကဲ ကဲ စားၿပီးရင္ ဟိုနားဒီနား သြားခ်င္ေသးလား.. ဦးေဇာ္လိုက္ပို႔မယ္…။ ဒါမွမဟုတ္ ျပန္အိပ္ခ်င္လည္း အိပ္…’

‘မအိပ္ေတာ့ဘူး… အျပင္ထြက္ခ်င္တယ္…’

‘အင္း.. အဲဒါဆိုလည္း ဦးေဇာ္တို႔ ဟိုနားဒီနား သြားၾကမယ္ေလ..။ ေန႔လည္စာစားခါနီး ျပန္လာမယ္…။ ဘုန္းခန႔္တို႔ကိုေခၚၿပီး အျပင္ထြက္စားမယ္…။ ၿပီးရင္ ဦးေဇာ္ ျမဘုရားလိုက္ပို႔မယ္…’

‘ဟုတ္…’

‘ကဲ… ျမန္ျမန္စား… ဦးေဇာ္.. ဘုန္းခန႔္တို႔ကို ဖုန္းျပန္ဆက္လိုက္ဦးမယ္..’

လွေဇာ္ ဘုန္းခန႔္တို႔ဆီ ဖုန္းျပန္ေခၚလိုက္သည္။ အျပင္ခဏသြားမည္ ေျပာလိုက္သည္။ လွေဇာ္ ဖုန္းေျပာၿပီးခ်ိန္တြင္ ဆုပိုင္ေဆြ စားေသာက္ၿပီးသြားေခ်ၿပီ။

‘ဦးခန႔္တို႔က မလိုက္ေတာ့ဘူးတဲ့…။ ဦေဇာ္နဲ႔ ဆုပိုင္ပဲေပါ့…။ ဒါဆိုရင္ ေရသြားခ်ိဳး…’

‘အမ္… ဆုပိုင္မခ်ိဳးေသးဘူး.. ဦးေဇာ္အရင္ခ်ိဳး….’

‘ဆုပိုင္ခ်ိဳးေလ.. ဆုပိုင္က အလွျပင္ရဦးမွာ..။ ဦးေဇာ္တို႔က ျမန္တယ္ေလ…’

‘ဟင့္အင္း.. ရဘူးကြာ.. ဦးေဇာ္အရင္ခ်ိဳး…’

‘ကဲပါ မမေလးရယ္.. အရင္ခ်ိဳးဆိုလည္း ခ်ိဳးပါ့မယ္…။ အဲဒါဆိုလည္း အခန္းျပင္ထြက္ေပးဦး’

‘ေအာင္မာ.. မထြက္ေပးပါဘူး.. ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ခ်ိဳးေပါ့…’

‘အာ.. ဦးေဇာ္ေရခ်ိဳးတာ ဆုပိုင္ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ…’

‘ဟြန႔္.. သူ႔တုန္းကၾကေတာ့ ဆုပိုင္ကို အကုန္ၾကည့္ၿပီး.. အခု သူ႔အလွည့္ၾကမွ သိတတ္ေနလိုက္တာ.. ထြက္ေပးဘူး…’

‘အာ… မတူဘူးေလ.. လူႀကီးနဲ႔ ကေလး…’

‘မသိဘူး မသိဘူး.. မထြက္ေပးဘူး… လုံးဝကို မထြက္ေပးဘူး.. ဒါပဲ….’

ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ ဆုပိုင္ေဆြ ကုတင္ေပၚတြင္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။

‘ကဲ… ေျပာမရရင္လည္းေနေတာ့… ဦးေဇာ္ကို ခိုးေတာ့မၾကည့္နဲ႔ေနာ္..’

‘ေအာင္မာ.. ၾကည့္စရာလား.. မၾကည့္ဘူး…’

လွေဇာ္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္လာလိုက္သည္။ အက်ႌခြၽတ္လိုက္ရင္း ဆုပိုင္ေဆြကို တခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြမွာ တီဗြီခ်ယ္နယ္မ်ားအား ရီမုတ္ျဖင့္ ကလိသလိုျဖင့္ လွေဇာ္ဖက္ ခိုးခိုးၾကည့္ေနသည္။ လွေဇာ္ ေဘာင္းဘီပါခြၽတ္ကာ ေရပန္းဖြင့္ခ်ိဳးလိုက္သည္။ မွန္မွာ ခပ္ဝါးဝါးသာရွိသျဖင့္ ဆုပိုင္ေဆြ ႐ိုးတိုးရိတ္တိ ျမင္ရျမင္မွာ ယုံမွားစရာမရွိ။ ဆုပိုင္ေဆြ ရီမုတ္ႏွိပ္ေနသလိုျဖင့္ ခိုးၾကည့္ေနဆဲ။

လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြဖက္လွည့္ၿပီး ခ်ိဳးလိုက္သည္။ ေသခ်ာမျမင္ရေတာင္ အေမြးမ်ားၾကားမွ မည္းမည္းဖြံ႕ဖြံ႕ရွိေသာ ဂ်ဴနီယာလွေဇာ္၏ အလုံးအထည္ကေတာ့ ေသခ်ာျမင္ရမည္ ျဖစ္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြကား ရီမုတ္ကိုင္လ်က္ ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ လုပ္ေနသည္။ လွေဇာ္ စခ်င္လာသျဖင့္ ဆုပိုင္ေဆြၾကားေအာင္ လွမ္းေအာ္လိုက္သည္။

‘ဆုပိုင္.. ရီမုတ္ႏွိပ္ေနတာလည္း မၿပီးေတာ့ပါလား… ဟားဟား..’

ထိုအခါမွ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖင့္ ရီမုတ္ကို လႊတ္ခ်သည္။

‘ဟားဟား.. ငါ့တူမေလးရယ္.. ၾကည့္ခ်င္လည္း ေသခ်ာသာလာၾကည့္.. ခိုးၾကည့္မေနနဲ႔…’

‘ေအာင္မာ.. လူကိုမ်ား…’

ဆုပိုင္ေဆြ ခါးေထာက္ၿပီး လွေဇာ္ကို ဘုၾကည့္ျပန္ၾကည့္သည္။ ဘုၾကည့္ၾကည့္ရင္းျဖင့္ပင္ မ်က္ႏွာကို မလႊဲေတာ့။ လွေဇာ္ ဆက္မေျပာေတာ့။ ဆုပိုင္ေဆြ ၾကည့္ေနမွန္းသိေတာ့ ဂ်ဴနီယာလွေဇာ္ ထႂကြလာသည္။ ဒီအတိုင္းပင္ လႊတ္ထားလိုက္သည္။ ခဏေနမွ ဆုပိုင္ေဆြ မ်က္ႏွာျပန္လွည့္သြားသည္။ ဒါေတာင္ မၾကာမၾကာ ခိုးၾကည့္ေနေသးသည္။

လွေဇာ္ ေရခ်ိဳးၿပီးမွ တဘတ္ကို ခါးတြင္ပတ္ရင္း ထြက္လာလိုက္သည္။ ဂ်ဴနီယာလွေဇာ္၏ ႐ုန္းႂကြမႈေၾကာင့္ ေရွ႕တြင္ ဖုဖုေဖာင္းေဖာင္းေတာ့ ျဖစ္ေနသည္။ ဆုပိုင္ေဆြ လွေဇာ္ကိုၾကည့္ရင္း…

‘ဦးေဇာ္က ဗလေတာင့္တယ္ေနာ္…’

‘အင္း.. ဦးေဇာ္က ေရကူးတယ္ေလကြာ…’

‘ဟုတ္လား.. ႂကြက္သားႀကီးေတြဆို အသည္းယားစရာႀကီး…’

‘ကဲကဲ… ႏွာဘူးမေလး.. သူမ်ားကို အဲ့ေလာက္ၾကည့္မေနနဲ႔ေတာ့… ေရသြားခ်ိဳးေတာ့…’

‘ဟာ.. ဦးေဇာ္… လူကိုမ်ား.. ႏွာဘူးမေလးတဲ့… ’

ဆုပိုင္ေဆြပါးစပ္မွ ပြစိပြစိေျပာရင္း ေရခ်ိဳးခန္းဖက္ ထြက္သြားသည္။ လွေဇာ္ကေတာ့ တဟားဟား ေအာ္ရယ္ရင္း ေရသုတ္ေနလိုက္သည္။ ဒီတစ္ခါ လွေဇာ္အလွည့္။ အဝတ္ပင္မဝတ္ေသးဘဲ ဆုပိုင္ေဆြကို လွမ္းၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ညက လွေဇာ္ဝတ္ေပးထားသည္မွာ ညဝတ္အက်ႌႏွင့္ ေဘာင္းဘီသာျဖစ္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြ ခြၽတ္စရာ မ်ားမ်ားစားစားမရွိ။ အက်ႌခြၽတ္လိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ရင္သားေလးမ်ားကို ႐ိုးတိုးရိတ္တိတ္ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ညဝတ္ေဘာင္းဘီကို ခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ လွေဇာ္အား ေက်ာေပးထားသျဖင့္ ဖင္လုံးေဖြးေဖြးေလးမ်ားကိုသာ ျမင္ေနရသည္။

ေဘာင္းဘီႏွင့္အက်ႌကို တန္းတြင္လွမ္းတင္လိုက္ရာ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ေဘးတေစာင္းေကာက္ေၾကာင္းကို လွမ္းျမင္လိုက္ျပန္သည္။ ၿပီးမွ ေရပန္းဖြင့္ၿပီး ေရခ်ိဳးေတာ့သည္။ မွန္မွာ အလယ္တြင္သာ ကြက္၍မႈန္ေအာင္ လုပ္ထားသျဖင့္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ေျခတံေလးမ်ားကို ေပါင္ရင္းနီးပါး ၾကည္ၾကည္လင္လင္ကို ျမင္ေနရသည္။ ဆုပိုင္ေဆြမွာ ေရပန္းေအာက္တြင္ လွည့္ပတ္ခ်ိဳးေနသည္။ ဆုပိုင္ေဆြ ဆပ္ျပာတိုက္ရင္း လွေဇာ္ကို လွမ္းေနာက္သည္။

‘ဦးေဇာ္ ႏွာဘူး… ၾကည့္ေနတာမ်ား မ်က္လုံးေတာင္ ကြၽတ္က်ေတာ့မယ္..’

‘ဪ… ဆုပိုင္က လွတာကိုး…’

လွေဇာ္ စကားတစ္လုံး လွမ္းထည့္လိုက္သည္။

‘ေတာ္ပါ…’

ဆုပိုင္ေဆြ ဆက္မေျပာေတာ့ပဲ ဆပ္ျပာတိုက္ေနသည္။ ပိပိေလးပါ ဆပ္ျပာျဖင့္ တိုက္လိုက္ေသးသည္။ ၿပီးမွေျခေထာက္ကို တိုက္ရန္ ငုတ္တုပ္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ မွန္အၾကည့္ေဘးတြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ေလး။ ဆုပိုင္ေဆြ၏မ်က္ႏွာက မွန္အေနာက္ႏွင့္တန္းတန္း။ ပုခုံးေလာက္မွစ၍ ေအာက္အထိက မွန္အၾကည္တြင္ ျပတ္ျပတ္သားသားကို ျမင္ေနရသည္။ လွေဇာ္ႏွင့္ ေဘးတိုက္အေနအထား ျဖစ္သည္။ ေပါင္တံစင္းစင္း၊ ဖင္လုံးေဖြးေဖြး၊ ေက်ာကုန္းေဖြးေဖြးျဖင့္ တခါတခါ ရင္သားေလးေတြပါ ျမင္ရေသးသည္။ ႏို႔သီးေခါင္းရဲရဲေလးမ်ားက အထင္းသား။ေျခေထာက္ကို ေခ်းတြန္းေနသျဖင့္ လက္ႏွင့္ဖိတြန္းလိုက္တိုင္း တင္ပါးေလးမ်ားက ႂကြႂကြသြားသည္။ ၿပီးမွ သတိဝင္လာက

‘အဲေတာ့.. ကုန္ပါၿပီ ကုန္ပါၿပီ.. မွန္အၾကည္ဆိုတာ ေမ့သြားတာ…’

ဆုပိုင္ေဆြ ကမန္းကတန္း ျပန္ထသည္။

‘ဟားဟား… အပ်ိဳႀကီး မဆုပိုင္ေဆြေရ…။ အကုန္ကို ျမင္ရတာဗ်… ဟားဟား..’

လွေဇာ္ တဟားဟားရယ္ရင္း လွမ္းစသည္။ ဂ်ဴနီယာလွေဇာ္မွာေတာ့ ေပါက္ကြဲထြက္မတတ္ တင္းမာေနသည္။

‘ဦးေဇာ္… ႏွာဘူး…’

ေရပန္းေအာက္တြင္ ဆပ္ျပာမ်ား ေဆးခ်သည္။ သိပ္မၾကာလိုက္။ ေရပန္းကို ပိတ္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ ကိုယ္ေပၚမွ ေရမ်ားကို ခါခ်ေနသည္။ တင္ပါးေလးမ်ား တုန္တုန္သြားသည္ကို ခပ္ဝါးဝါး လွမ္းျမင္ေနရသည္။ လက္ျဖင့္ တစ္ကိုယ္လုံး သပ္ခ်သည္။ ၿပီးမွ တဘတ္ယူရန္ လက္လွမ္းလိုက္ရင္း

‘အဲေတာ့.. တဘတ္လည္း မရွိပါလား…’

လွေဇာ္ဆီ လွမ္းေအာ္သည္။

‘ဦးေဇာ္ တဘတ္လည္း မရွိပါလား…’

‘ဟုတ္လား… ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ…’

လွေဇာ္ အေၾကာင္လွမ္း႐ိုက္သည္။

‘မသိဘူး…’

ဆုပိုင္ေဆြ လွည့္ပတ္ရွာေနသည္။ ၿပီးမွ

‘ေအာ္.. သိၿပီ.. ဦးေဇာ္ ခုနက ယူသြားတာမလား…’

‘ဟား.. ယူပါဘူးဗ်ာ…’

‘ဟုတ္ပါတယ္… ဦးေဇာ္ယူသြားတာ…။ ခုနက ဦးေဇာ္ ခါးမွာပတ္ထားတာ တစ္ခု၊ ပုခုံးေပၚတင္ထားတာ တစ္ခု…။ အခုဒီမွာ မ်က္ႏွာသုတ္တဲ့ အေသးေလး ၂ ခုပဲ က်န္ေတာ့တယ္….’

‘ဟဲဟဲ… ဟဲဟဲ ’

လွေဇာ္ မ်က္ႏွာစပ္ၿဖီးၿဖီးျဖင့္ အ႐ူးကြက္နင္းေနလိုက္သည္။

‘ဦးေဇာ္.. ျပန္လာေပးကြာ….’

‘အာ.. ခုနက ဦးေဇာ္ သုတ္ထားၿပီးသားႀကီး ျဖစ္သြားၿပီ.. မေကာင္းေတာ့ဘူး.. မယူနဲ႔ေတာ့ေနာ္..’

‘ဟား… မယူလို႔ မရဘူးေလး.. အခု ဆုပိုင္ပတ္စရာ ဘာတဘတ္မွ မရွိေတာ့ဘူး…’

‘မရွိေတာ့လည္း ဒီအတိုင္းပဲ တုံးလုံးေလး ထြက္လာေပါ့…’

‘ဟာ.. ထြက္စရာလား… ဦးေဇာ္.. မညစ္ပတ္နဲ႔ကြာ… ေပးပါ…’

‘မေပးပါဘူး… ဒီအတိုင္းပဲထြက္ခဲ့…။ ဦးေဇာ္ အကုန္ျမင္ၿပီးသားကို.. မွဲ႔ေလးေတာင္ သိေနမွေတာ့…’

‘အား.. ဦးေဇာ္ေရ ေတာ္ေတာ့…’

ဆုပိုင္ေဆြ ဆက္ေတာင္းလို႔လည္း ရမည္မဟုတ္မွန္း သိသျဖင့္ မိမိဖာသာ အႀကံထုတ္လွ်က္ရွိသည္။ တဘတ္အေသးကို ခါးတြင္ပတ္ရန္ ႀကိဳးစားေနသည္။ တဘတ္မွာ အေတာ္ေသးသျဖင့္ ခါးတြင္ လုံးဝမၿမဲ။ျပန္ေျပေျပက်ေနသည္။ လွေဇာ္မွာ ဆုပိုင္ေဆြ တဘတ္ပတ္ေနသည္ကို မွန္ဝါးဝါးၾကားမွ အပီအျပင္ စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ တဆက္တည္း မိမိတြင္ရွိေသာ တဘတ္ကို ေစာင္ေအာက္ထဲထိုးၿပီး ဖြက္လိုက္သည္။

ဆုပိုင္ေဆြ တဘတ္ကိုခ်ည္ရင္းျဖင့္ ရသြားသည္။ ရင္ဘတ္ကေတာ့ ေနာက္တစ္ထည္ျဖင့္ လုံးဝစည္းမရသျဖင့္ တဘတ္ေလးျဖင့္ ရင္သားေလးေတြကို ကြယ္ၿပီး ထြက္လာသည္။ ႏႈတ္မွလည္း ဦးေဇာ္ႏွာဘူးဆိုတာကို ဂါထာတစ္ခုလို ပြစိပြစိေရ႐ြတ္ရင္း ထြက္လာသည္။

ေရခ်ိဳးခန္းေပါက္ဝ ေရာက္သည္ႏွင့္ လွေဇာ္ဆီသို႔ မ်က္ေစာင္းဒိုင္းခနဲ လွမ္းထိုးသည္။ လွေဇာ္ကေတာ့ ရယ္က်ဲက်ဲ။ ဆုပိုင္ေဆြ လွေဇာ္ဆီ လွမ္းလာသည္။ ေအာက္ကတဘတ္မွာ အရမ္းေသးသျဖင့္ ေပါင္တျခမ္းက အလိုလိုေပၚေနသည္။ အနံလည္းတိုသျဖင့္ ဖင္ေအာက္မွာလည္း မလုံ။ ေျခလွမ္းနည္းနည္းဟလွ်င္ပင္ ပိပိေလးက လွစ္ခနဲ ေပၚေပၚလာသည္။ လွေဇာ္ေရွ႕ မတ္တပ္ရပ္ရင္း

‘ဦးေဇာ္.. တဘတ္ေပးကြာ….’

‘ဦးေဇာ္မွာ မရွိဘူးေလ.. ဒီတဘတ္တစ္ခုတည္းကိုး…’

လွေဇာ္က ဆုပိုင္ေဆြကို ေျခအဆုံးေခါင္းအဆုံး ၾကည့္ရင္ ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ေနသည္။

‘မဟုတ္ဘူး.. ဆုပိုင္သိတယ္… ဦးေဇာ္ဆီမွာ ရွိတယ္… ဦးေဇာ္ ညစ္ပတ္ထားတာ…’

‘ေရာ္.. မမေလးရယ္.. မဟုတ္ရပါဘူးဆိုေန…’

‘မဟုတ္ဘူးဆိုလဲ… အခု ဦးေဇာ္ဝတ္ထားတာ ဆုပိုင္ကိုေပး…’

‘အင္.. ညည္းကိုေပးရင္ က်ဳပ္က တုံးလုံးျဖစ္သြားမွာေပါ့.. ‘

‘သိဘူးကြာ.. ေပး.. အခုခြၽတ္ေပး…’

‘ဟား….’

‘မေပးဘူးလား.. မေပးရင္ ဆုပိုင္ခြၽတ္ယူမွာေနာ္…’

‘အာ.. ဒီေကာင္မေလးေတြ ခက္ေနပါၿပီ….’

‘ဆုပိုင္ တစ္ကေန သုံးအထိေရမယ္… မေပးရင္ တကယ္ခြၽတ္ယူေတာ့မွာေနာ္..’

‘ေန.. ေနပါဦး…’

‘တစ္………….’

‘ဟား………….. တယ္ခက္တာပဲ…’

‘ႏွစ္……………….’

‘တကယ္ခြၽတ္မလို႔

‘သုံး……..’

ဆုပိုင္ေဆြ ေအာ္ရင္းတန္းလန္းျဖင့္ လွေဇာ္ခါးတြင္ ပတ္ထားေသာ တဘတ္ကို ဆြဲလုေတာ့သည္။ လွေဇာ္က လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ တဘတ္ကို ထိန္းထားသည္။ ဆုပိုင္ေဆြမွာ လက္တဖက္က ရင္သားေပၚတြင္ရွိေသာ တဘတ္ကို ျပဳတ္မက်ေအာင္ကိုင္ရင္း ဆြဲရသည္မို႔ အားမပါ။ ထို႔ျပင္ တဘတ္မွာလည္း လွေဇာ္ခါးတြင္ ၿမဲၿမံစြာ ပတ္ထားသျဖင့္ မကြၽတ္။ အားနဲ႔ဆြဲေဆာင့္သည္။ လုံးဝမကြၽတ္။ အားမရေတာ့ ရင္သားတြင္ကာထားေသာ တဘတ္ကိုလႊတ္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆြဲေဆာင့္ေတာ့သည္။ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ရင္သားေလးႏွစ္မႊာမွာ လွေဇာ္ေရွ႕တြင္ အကာအကြယ္မဲ့စြာျဖင့္ လႈပ္ရွားေနသည္။ သို႔ေသာ္ အ႐ြယ္အစားမႀကီးသျဖင့္ သိပ္မလႈပ္။ အားႏွင့္ ေဆာင့္ေဆာင့္လႈပ္မွ တုန္ခနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားသည္။ လွေဇာ္ကလည္း တဘတ္မကြၽတ္ေစရင္ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ထိန္းထားသည္။

‘ဟဲ့.. ဟဲ့.. အို… ေကာင္မေလး… ဘယ္ႏွယ္… တအားဆြဲေနရတာလဲ…’

‘ေပးကြာ.. ေပးကြာ…’

ဆုပိုင္ေဆြ အားပိုရေအာင္ ေျခေထာက္အား စုရပ္ထားရာမွ အသာကားလိုက္သည္။ ကားလိုက္ကာမွ ခါးတြင္ မရမကခ်ည္ထားေသာ တဘတ္ေလးပါ ကြၽတ္က်ၿပီး ေျခရင္းတြင္ ပုံက်သြားသည္။

‘အို…. ဟဲ့… ဟဲ့… မမေလးေရ… ဖင္တုံးလုံး ျဖစ္ေနၿပီေနာ္…’

လွေဇာ္ ရယ္ရင္း လွမ္းစသည္။ ဆုပိုင္ေဆြ ျပန္ဝတ္မေနေတာ့။ လိုရင္းမွာ လွေဇာ္၏ ခါးတြင္ပတ္ထားေသာ တဘတ္ကိုရေရး ျဖစ္ေနသည္။ လွေဇာ္ကေတာ့…. လက္ႏွစ္ဖက္က မိမိခါးမွ တဘတ္မျပဳတ္ေစရန္ကိုင္ၿပီး ဆုပိုင္ေဆြ၏ ပိပိေလးကို ၾကည့္ေနမိသည္။ ညကသာ ေရျဖင့္ကပ္ေနသျဖင့္ အေမႊးစိမ္းဖန႔္ဖန႔္ေလးကို ျမင္ရေသာ္လည္း ယခုမူ အေမႊးပင္ေပါက္ပါေလစဟု ထင္ရသည္။ ေပါင္ကေလးကားထားသည္ကို အေပၚစီးမွ ျမင္ရျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ပိပိေအာက္ပိုင္းကိုေတာ့ မျမင္ရ။ အကြဲေၾကာင္းေလးသာ ျမင္ရျခင္းျဖစ္သည္။

လွေဇာ္ မေနႏိုင္သျဖင့္ လက္တစ္ဖက္လႊတ္ၿပီး စသလိုလိုျဖင့္ ဆုပိုင္ေဆြတင္ပါးေလးကို အသာအယာ လွမ္း႐ိုက္သည္။ ႏူးႏူးညံ့ျဖင့္ အိကနဲ အထိအေတြ႕ကို ရလိုက္သည္။ ထိုအထိအေတြ႕ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္တည္း မိမိေအာက္ပိုင္းမွာလည္း ေအးကနဲ ခံစားလိုက္ရသည္။ ဆုပိုင္ေဆြဆီမွ ဟင္ကနဲ အာေမဋိတ္သံ ထြက္လာသည္။ လက္တစ္ဖက္တည္းျဖင့္ အထိန္း၊ ဆုပိုင္ေဆြကလည္း အားျဖင့္အဆြဲ၊ တဘတ္ ကြၽတ္သြားျခင္းပင္။ ဂ်ဴနီယာလွေဇာ္မွာကား အတားအဆီးမရွိ အေပၚသို႔ေထာင္တတ္ကာ တဆတ္ဆတ္ တုန္လွ်က္ရွိသည္။

ဆုပိုင္ေဆြမွာ ဂ်ဴနီယာလွေဇာ္ကို ျမင္ၿပီး ၾကက္ေသေသသြားကား လက္တြင္ကိုင္တားေသာ တဘက္ကို လႊတ္လိုက္သည္။ လွေဇာ္က အလ်င္အျမန္ ျပန္ဖုံးလိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြ ဆက္မလုေတာ့ပဲ ကိုယ္လုံးတီးျဖင့္ ခ်ာကနဲ လွည့္သြားသည္။ တိုးတိုး တိုးတိုးျဖင့္လည္း ‘ဦးေဇာ္ ႏွာဘူးႀကီး’ ဟု တတြတ္တြတ္ ႐ြတ္ေနသည္။ အသံေတြေတာ့ တုန္ေနမွန္း လွေဇာ္ သတိထားမိလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဖာသာသူ ဖင္အေျပာင္သားႏွင့္ပင္ ေသတၱာဖြင့္ကာ အဝတ္ေတြ ေ႐ြးထုတ္ေနသည္။

လွေဇာ္မွာလည္း အသင့္ျပင္ထားေသာ ေဘာင္းဘီႏွင့္ အက်ႌကို ေကာက္စြပ္လိုက္သည္။ လွေဇာ္ ဝတ္လို႔ၿပီးေလာက္မွ ဆုပိုင္ေဆြ အဝတ္ေ႐ြးလို႔ ၿပီးသည္။ လွေဇာ္ကို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ လွမ္းထိုးရင္း ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကို စြပ္လိုက္သည္။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီေလးမွာ ပန္းေရာင္ေလး။ ကာတြန္း႐ုပ္ကေလးမ်ားျဖင့္။ ၿပီးမွ ဘရာစီယာပန္းေရာင္ကို ဝတ္သည္။ ေဘာင္းဘီတို အဝါ။ တီရွပ္ အနီေလး၊ ဖား႐ုပ္ကေလးႏွင့္။

လွေဇာ္ အဆင္သင့္ျပင္ၿပီး ဆုပိုင္ေဆြကို ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြ မ်က္ႏွာကို အနည္းငယ္ျပင္ဆင္ၿပီးသည္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား အခန္းျပင္ ထြက္လာခဲ့သည္။ အခန္းျပင္ေရာက္သည္အထိ ရင္ခုႏ္ုသံမၿငိမ္ေသး။ ဆုပိုင္ေဆြလည္း ရင္ခုန္ေနပုံရသည္။ ဘာစကားမွမေျပာပဲ ေခါင္းငုံ႔ေနသည္။ တည္းခိုေသာ ၈ လႊာမွ ေအာက္ဆင္းရန္ ဓာတ္ေလွကားထဲ ဝင္လိုက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္တည္း။ ဓာတ္ေလွကားတြင္းရွိ ေလးဖက္ေလးတန္ မွန္မ်ားမွ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အခ်င္းခ်င္း ျမင္ေနရသည္။ လွေဇာ္မွ ေလသံေလးျဖင့္

‘ဆုပိုင္… ရွက္ေနတာလား……’

‘…..’

‘ဒါမွမဟုတ္… ဦးေဇာ္ကို စိတ္ဆိုးေနတာလား…’

‘မဆိုးပါဘူး….’

ဆုပိုင္ေဆြ မပြင့္တပြင့္ျဖင့္ အသံထြက္လာသည္။

‘ဒါေပမဲ့.. ဦးေဇာ္ ဆုပိုင္ကို အထင္မေသးပါနဲ႔ေနာ္…’

‘ဘာကိစၥေသးရမွာလဲ ဆုပိုင္ရယ္…’

‘ဆုပိုင္… ဒီလိုမ်ိဳးတခါမွ မျဖစ္ဖူးပါဘူး…။ ဦးေဇာ္ကို ဆုပိုင္စိတ္ထဲမွာ အရမ္းရင္းႏွီးသလို ခံစားရလို႔ပါ…။ ဆုပိုင္ သူမ်ားေတြနဲ႔လည္း အဲလိုမ်ိဳး မေနဖူးပါဘူး….’

‘အင္းပါ.. ဦးေဇာ္ ဆုပိုင္ကို ယုံပါတယ္…’

‘ဦးေဇာ္.. ဒီကိစၥကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာပါနဲ႔ေနာ္.. ။ ဆုပိုင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္…’

‘စိတ္ခ်ပါ.. ဆုပိုင္ရယ္..။ ဦးေဇာ္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာဘူး…။ ဒါေတြဟာ ဦးေဇာ္နဲ႔ဆုပိုင္ ႏွစ္ေယာက္တည္းသိတဲ့ကိစၥ ျဖစ္ေစရမယ္… ေနာ္…’

လွေဇာ္ ေျပာရင္းျဖင့္ ဆုပိုင္ေဆြပုခုံးေလးကို လွမ္းဖက္လိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြ အလိုက္သင့္ေလး မွီခ်လိုက္ကာ လွေဇာ္အား ျပန္ဖက္လာသည္။ ဓာတ္ေလွကား တံခါးပြင့္သြားသည္မို႔ ႏွစ္ဦးသား ျပန္ခြာလိုက္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လွေဇာ္ရင္တြင္ ၾကည္ႏူးေနသည္။ ရင္ခုန္ႏႈန္းကလည္း မက်ေသး။ အရင္ကထက္ ပိုရင္းႏွီးသြားၾကေၾကာင္းကိုေတာ့ ႏွစ္ဦးသား နားလည္လိုက္သည္။

ဆုပိုင္ေဆြမွာ လွေဇာ္လက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ရင္း ေပ်ာ္႐ႊင္ျမဴးထူးလ်က္ရွိသည္။ လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြအား အနီးနားရွိ shopping mall တစ္ခုသို႔ ေခၚသြားသည္။ ေရခဲမုန႔္ေကြၽးသည္။ ကလစ္ေလး ဝယ္ေပးသည္။ ဆုပိုင္ေဆြ လိုခ်င္သည္ဆိုေသာ သူ႔တစ္ကိုယ္စာနီးပါးရွိ တတ္ဒီဘဲေမႊးပြအ႐ုပ္ႀကီး ဝယ္ေပးလိုက္ၿပီး ျပန္လာခဲ့သည္။

ေန႔လည္စာစားခါနီး ဘုန္းခန႔္တို႔ ဖုန္းလွမ္းဆက္သျဖင့္ ဟိုတယ္ျပန္လာခဲ့သည္။ ဆုပိုင္ေဆြ အ႐ုပ္ႀကီး အခန္းတြင္း ျပန္ထားသည္။ ေန႔လည္စာ အျပင္ထြက္စားၾကသည္။ ၿပီးမွ ျမဘုရားသို႔ လွေဇာ္ လိုက္ပို႔လိုက္သည္။ ခရီးလမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံး ဆုပိုင္ေဆြ လွေဇာ္လက္ကို မလႊတ္တမ္း ဆုပ္ထားသည္။

………………………………………………………….

လည္ပတ္ေနစဥ္အတြင္းပင္ ဘန္ေကာက္တြင္ ေနထိုင္ေနေသာ ဘုန္းခန႔္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီက ဖုန္းလာသည္။ ဘုန္းခန႔္တို႔ကို ညစာဖိတ္ေကြၽးမည္ဟု။ ဆုပိုင္ေဆြက မလိုက္လို။ လွေဇာ္မွလည္း မိမိသူငယ္ခ်င္းမဟုတ္ သိလည္းမသိသျဖင့္ မလိုက္လို။ ေနာက္ဆုံး ဆုံးျဖတ္ခ်က္အရ ဘုန္းခန႔္တို႔က ညစာသြားစားမည္။ လွေဇာ္ႏွင့္ ဆုပိုင္ေဆြက ေဟာ္တယ္တြင္ ညစာစားမည္။ ညဖက္ အနီးအနား လည္ျဖစ္ခ်င္ လည္ျဖစ္မည္ဟု ဆုံးျဖတ္လိုက္ၾကသည္။

ေဟာ္တယ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပင္ ဘုန္းခန႔္သူငယ္ခ်င္းက ဘုန္းခန႔္တို႔လင္မယားကို ေခၚသြားသည္။ လွေဇာ္က ဆုပိုင္ေဆြႏွင့္ တိုင္ပင္ကာ ညစာကို အခန္းတြင္သာ စားေသာက္ရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေကာင္တာသို႔သြားကာ စားေသာက္မည့္ စာရင္းကိုမွာ၍ အေပၚတက္ခဲ့ၾကေတာ့သည္။ အခန္းတြင္းေရာက္သည္ႏွင့္ ဆုပိုင္ေဆြက ကုတင္ေပၚသို႔သြားကာ ေျခပစ္လက္ပစ္ လွဲခ်လိုက္သည္။

ဆုပိုင္ေဆြမွာ ကုတင္ေပၚတြင္ ကန႔္လန႔္။ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းမွာ ၾကမ္းေပၚတြင္ေထာက္ရက္ ပက္လက္လွန္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ေျခေထာက္အား လွေဇာ္ဖက္လွည့္ကာ ကားထားသလို ျဖစ္ေနသည္။ မနက္ကတည္းက ဝတ္ထားေသာ ေဘာင္းဘီမွာ တိုတိုပြပြျဖစ္သျဖင့္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ ပန္းေရာင္ကေလးမွာ အထင္းသားေပၚေနသည္။ လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြေဘးတြင္ ကပ္ထိုင္လိုက္သည္။

‘ငါ့တူမေလးလည္း ေတာ္ေတာ္ေမာသြားၿပီနဲ႔တူတယ္…’

‘ေမာတာေပါ့ ဦးေဇာ္ရယ္ .’

လွေဇာ္ လက္တစ္ဖက္ကို ဆုပိုင္ေဆြ ဒူးေခါင္းေလးေပၚ အုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြ ဘာမွမေျပာသျဖင့္ အသာအယာပင္ ပြတ္ေနလိုက္သည္။ လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြမ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း…

‘ငါ့တူမေလးက ပိုပိုေခ်ာလာတယ္… ေရာက္တဲ့ေန႔ကနဲ႔ေတာင္ မတူေတာ့ဘူး..’

‘ဟား… ဦးေဇာ္.. လုပ္ျပန္ၿပီ.. လူကိုၾကည့္ၿပီး ေျပာေနျပန္ၿပီ….’

လွေဇာ္ ေျပာေျပာဆိုဆိုပင္ ေခါင္းကိုငုံ႔ကာ ဆုပိုင္ေဆြပါးေလးကို ႐ႊတ္ခနဲ နမ္းလိုက္သည္။

‘ေဟာ့ေတာ့.. ဦးေဇာ္ ဘာလုပ္တာလဲ…’

ဆုပိုင္ေဆြ လက္ဝါးေလးျဖင့္ ပါးကို ေယာင္ရမ္းကိုင္လိုက္သည္။

‘ငါ့တူမက အရမ္းလွေတာ့… ဦးေဇာ္.. မေနႏိုင္လို႔ပါကြာ.. စိတ္မဆိုးပါနဲ႔… ’

‘ဟား.. ဟား.. အပိုေတြ… ခစ္ခစ္ခစ္..

‘ဘာရယ္တာလဲ.. ဦးေဇာ္ကို ေလွာင္တာလား…’

‘ခစ္ခစ္ခစ္..’

ဆုပိုင္ေဆြမွာ ျပန္မေျဖပဲ ဆက္ရယ္ေနသျဖင့္ လွေဇာ္ အူယားလာသည္။

‘ကဲကြာ.. ကဲကြာ.. ရယ္ခ်င္ဦး…’

လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ပါးႏွစ္ဖက္အား ဘယ္ျပန္ညာျပန္ နမ္းပစ္လိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြက ရယ္ေနဆဲ။ လွေဇာ္ ႏႈတ္ခမ္းေလးျဖင့္ ပါးေလးကို ထိကပ္ထားလိုက္ေတာ့ ရယ္သံေတြ တိတ္သြားသည္။ ရယ္သံေပ်ာက္သည့္ေနာက္တြင္ အသက္ရႉသံျပင္းျပင္းေလးက နားနားကပ္ၾကားေနရသည္။ သက္ျပင္းမႈတ္သံေလးက လွေဇာ္ပါးနားမွ ကပ္ထြက္သြားသည္။

လွေဇာ္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့။ မိမိႏႈတ္ခမ္းေလးျဖင့္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ႐ြ႐ြေလး ထိလိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြ ဘာမွမေျပာ။ မ်က္လုံးအစုံကို မွိတ္ထားသည္။ လွေဇာ္ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ဖိကပ္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ ပါးစပ္ကို အသာဟကာ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ငုံလိုက္သည္။ ထိုမွတဆင့္ အေပၚႏႈတ္ခမ္းေလး။ ၿပီးမွ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကို ငုံစုပ္လိုက္သည္။ လွေဇာ္၏ လက္တစ္ဖက္က ဆုပိုင္ေဆြ၏ ေပါင္တံေလးေပၚတြင္ စုံခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ႐ြ႐ြေလး ေျပးေနသည္။ ေခ်ာမြတ္လွေသာ ေပါင္တံမွာ ၾကက္သီးဖုကေလးမ်ား ထေနသျဖင့္ ၾကမ္းၾကမ္းေလး ျဖစ္ေနသည္။

လက္ကေလးျဖင့္ ေပါင္တြင္းသားေလးမ်ားကို ပြတ္ေပးလိုက္သည္။ အသာအယာပြတ္ရင္း တျဖည္းျဖည္း အေပၚတက္လာခဲ့သည္။ ေဘာင္းဘီအနားသပ္ေလးသို႔ လက္ေရာက္လာသည္။ အသာအယာ ပြတ္ရင္းႏွင့္ပင္ ေဘာင္းဘီ ေျခေထာက္ေပါက္မွ အထက္သို႔ ဆက္တက္လိုက္သည္။ မ်ားမ်ားမတက္လိုက္ရ။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ သားေရႀကိဳးေလးကို စမ္းမိသည္။ သားေရႀကိဳးေလးတေလွ်ာာက္ လက္ညိဳးေလးျဖင့္ အသာအယာ ပြတ္စမ္းေနလိုက္သည္။ ၿပီးမွ လက္ကေလးကို ပိပိေလးေပၚသို႔ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီေပၚမွေန၍ အသာအယာ တို႔ထိလိုက္သည္။

ဆုပိုင္ေဆြ တြန႔္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ အသံေတာ့ ထြက္မလာ။ လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ပိပိအထက္ပိုင္း ဆီးခုံမို႔မို႔ေလးေပၚသို႔ လက္ေခ်ာင္းကေလးျဖင့္ အသာအယာ ပြတ္ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္မွ ပိပိအကြဲေၾကာင္းေလးအတိုင္း လက္ညိဳးေလးျဖင့္ အထက္ေအာက္ စုန္ဆန္ေပးလိုက္သည္။ ပါးလႊာလွေသာ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီေလးမွတဆင့္ ပူေႏြးေသာ အထိအေတြ႕ကို ရေနသည္။ တခါတရံ အဆံဖုဖုေလးကို စမ္းမိသည္။ ေဘာင္းဘီေလးမွာလည္း အနည္းငယ္ စိုစြတ္ေနရာမွ ႐ႊဲလာသည္။ လွေဇာ္၏ လွ်ာသည္လည္း ဆုပိုင္ေဆြပါးစပ္ထဲသို႔ ေရာက္ရွိေမႊေႏွာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြထံမွ ၿငီးသံသဲ့သဲ့ႏွင့္ အသက္ရႉသံျပင္းျပင္းသာ ထြက္ေပၚလာႏိုင္သည္။ အနည္းငယ္ၾကာမွ ဆုပိုင္ေဆြ လွေဇာ္ရင္ဘတ္ကို တြန္းထုတ္သည္။

‘အား.. အင့္.. ဦးေဇာ္… ဆုပိုင္ အသက္ရႉလို႔မဝေတာ့ဘူး.. မြန္းေနၿပီ….’

ထိုအခါမွ လွေဇာ္ ႏႈတ္ခမ္းကို ခြာလိုက္သည္။ လက္ကိုေတာ့ ပိပိအေပၚမွ မခြာေသး။ အကြဲေၾကာင္းေလးအတိုင္း လက္ညိဳးေလးကို ကစားလွ်က္ရွိေသးသည္။

‘ဦးေဇာ္ရယ္.. ရပ္ပါေတာ့.. ဆုပိုင္ မေနတတ္ေတာ့ဘူး… ေနာ္..’

လွေဇာ္လက္ကို ဆုပိုင္ေဆြ တြန္းထုတ္ေနသည္။ အားေတာ့မပါ။

‘ဦးေဇာ္.. ေတာ္ပါေတာ့ဆိုေနကြာ.. လူလည္း ညစ္ပတ္ေနၿပီ.. ေရခ်ိဳးရဦးမွာမို႔လို႔

‘ဒါဆိုလည္း တူတူခ်ိဳးမယ္ေလ…’

‘အာ.. မလုပ္ပါနဲ႔… ဆုပိုင္ရွက္တယ္..… ေနာ္….’

‘ဦးေဇာ္ကို မရွက္ပါနဲ႔ ဆုပိုင္ရယ္..။ ဦးေဇာ္လည္း ဆုပိုင္ကို ျမင္ဖူးသလို ဆုပိုင္လည္း ဦးေဇာ္ဟာကို ျမင္ဖူးတာပဲကိုေနာ္…’

ဆုပိုင္ေဆြထံမွ တုန႔္ျပန္သံ ထြက္မလာသျဖင့္ ဆုပိုင္ေဆြ လက္ခံလိုက္ၿပီဟု လွေဇာ္ ယူဆလိုက္သည္။

‘ကဲ.. ဆုပိုင္ သေဘာတူတယ္ဆိုရင္ ဦးေဇာ္ ဆုပိုင္အဝတ္ေတြကို ခြၽတ္ေပးမယ္ေနာ္…’

‘ဦးေဇာ္တို႔ကေတာ့ ေျပာရဆိုရ တအားခက္တာပဲ….’

လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ တီရွပ္ေလးကို ေအာက္ေျခမွမကာ ေခါင္းမွဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြမွ အလိုက္သင့္ကေလး လက္ေျမႇာက္ေပးလိုက္သည္။ အက်ႌကြၽတ္သြားသည္ႏွင့္ ပန္းေရာင္ဘရာစီယာေလး ေပၚလာသည္။ ဗိုက္သားကေလးမ်ားမွာ အဆီမရွိပဲ ခ်ပ္ခ်ပ္ေလး ျဖစ္ေနသည္။

‘ေဘာင္းဘီလည္း ခြၽတ္လိုက္မယ္ေနာ္….’

လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ေဘာင္းဘီၾကယ္သီးကို ျဖဳတ္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ ေဘာင္းဘီဇစ္ေလးကို အသာအယာ ေအာက္သို႔ ဆြဲခ်လိုက္သည္။ အတြင္းခံပန္းေရာင္ေလးႏွင့္ ဆီးခုံမို႔မို႔ေလး ေပၚလာသည္။

‘ဆုပိုင္က ပန္းေရာင္ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္တယ္ေနာ္…’

‘ဟုတ္ ဘာလို႔လဲ ’

‘ဪ… ဆုပိုင္ ေရာက္တဲ့ေနကလည္း ေအာက္ခံက ပန္းေရာင္ေလ..။ အရက္မူးတဲ့ေန႔ကလည္း ပန္းေရာင္ေလးပဲေလ…’

‘အာ……. ဦးေဇာ္.. ဆုပိုင္ေရာက္တဲ့ေန႔က ဝတ္တာကိုလည္း သိတာပဲလား…’

‘သိတာေပါ့… ဆုပိုင္က ေဘာင္းဘီတိုဝတ္မွေတာ့ ဦးေဇာ္က ေခ်ာင္းေခ်ာင္းၾကည့္ေနတာေလ…’

‘ဟာ.. ရွက္စရာႀကီးကြာ.. ဦးေဇာ္ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာပဲ…’

လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ေဘာင္းဘီေလးကို ေျခေထာက္မွ အသာအယာဆြဲခြၽတ္ကာ ေအာက္တြင္ ပုံထားလိုက္သည္။ ၿပီးမွ ဘရာစီယာေလးကို ျဖဳတ္လိုက္သည္။ ဘရာစီယာ ကြၽတ္သြားသည္တြင္ေတာ့ ဆုပိုင္ေဆြ၏ လုံးဝန္းႏုနယ္လွေသာ ရင္သားေဖြးေဖြးေလးမ်ား ထင္းခနဲ ေပၚလာေတာ့သည္။

‘ဆုပိုင္ႏို႔ေလးေတြက လွတယ္ေနာ္…။ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြက နီရဲေနတာပဲ….’

‘အာ.. ဦးေဇာ္… ခြၽတ္မွာသာခြၽတ္.. ေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔ ဆုပိုင္ရွက္တယ္…’

‘အင္း.. အဲဒါဆို ဆုပိုင္ရဲ႕ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကိုပါ ဦးေဇာ္ ခြၽတ္လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္…’

‘အင္း…’

လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီေလးကို ခါးသာေရႀကိဳးမွ ကိုင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အသာအယာပင္ ေအာက္ကို ဆြဲခ်လိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြမွလည္း ခြၽတ္ရလြယ္ကူေစရန္ တင္ပါးေလး အသာႂကြေပးသည္။ ေဘာင္းဘီေလးကို ေပါင္လယ္ေလာက္ ဆြဲခ်ၿပီးခ်ိန္တြင္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ တင္ပါးေဖြးေဖြးေလးကို ရင္ခုန္စဖြယ္ ျမင္ေနရသည္။ ေပါင္ေလးႏွစ္ဖက္ကို စိထားသျဖင့္ ပိပိေလးကိုေတာ့ မျမင္ရေသး။ ေဘာင္းဘီကို ေျခေထာက္ေအာက္အထိ ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။ ေပါင္တံေလးမ်ားႏွင့္ ေျခသလုံးေလးမ်ားကား သြယ္သြယ္ေလး။ ေပါင္တံေလးမ်ားေပၚတြင္ အေၾကာစိမ္းကေလးမ်ား ရွက္ျဖာေနၾကသည္။

လွေဇာ္သည္ မိေမြးတိုင္းဖေမြးတိုင္း ကိုယ္တုံးလုံးေလးႏွင့္ လွေနေသာ ဆုပိုင္ေဆြကို တကိုယ္လုံး ေခါင္းမွေျခဖ်ားအထိ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ၾကည့္ေနမိသည္။

‘အားပါး.. လွလိုက္တာကြာ…. အျပစ္ေျပာစရာ တစ္ကြက္မွမရွိဘူး…’

‘ဦးေဇာ္.. အရမ္းစိုက္ၾကည့္မေနနဲ႔ကြာ…’

‘လွလြန္းလို႔ပါကြာ….’

ဆုပိုင္ေဆြပါးႏွစ္ဖက္မွာ ရဲရဲနီေနသည္။ မိမိအတြင္းအဂၤါမ်ားကို ေယာက်္ားသားတစ္ေယာက္အား အတားအဆီးမရွိ ျပသရသျဖင့္ ရွက္စိတ္၊ မိမိကိုယ္ကို အလြန္လွသည္ဟု အမႊန္းတင္ခံရသျဖင့္ ပီတိျဖစ္စိတ္၊ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ျဖင့္ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ ထိေတြ႕ဆက္ဆံမႈမ်ားေၾကာင့္ ရင္ခုန္ေနေသာစိတ္စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးအမည္ မတပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခံစားခ်က္မ်ား ျပင္းထန္လြန္းေနသည္။

‘ဦးေဇာ္လည္း ခြၽတ္ေလ…။ ဆုပိုင္ၾကေတာ့ ကိုယ္တုံးလုံးႀကီးျဖစ္ၿပီး သူၾကေတာ့ ဘာမွလည္း မခြၽတ္ဘူး…’

‘ဆုပိုင္လာခြၽတ္ေလ…’

‘အမ္.. ခြၽတ္ရဲပါဘူး… ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ခြၽတ္ပါလား…’

‘အင္း.. အဲဒါဆိုလည္း ၿပီးေရာ…’

လွေဇာ္ တီရွပ္ကို ခြၽတ္လိုက္သည္။ က်ယ္ျပန႔္ေသာ ရင္အုပ္ႀကီးႏွင့္ ႂကြက္သားအေျမႇာင္းမ်ားမွာ အိမ္ေထာင္ရွိ မိန္းမသားမ်ားကိုပင္ အလြန္တရာ ဆြဲေဆာင္ေလရကား.. အပ်ိဳေပါက္မေလး ဆုပိုင္ေဆြမွာမူ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ ၾကက္ေသေသလ်က္ ရွိေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ခါးပတ္ကိုျဖဳတ္ကာ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို ခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။

လွေဇာ္၏ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီအတြင္းမွာ ေဖာင္းႂကြေနေခ်ၿပီ။ ဆုပိုင္ေဆြမွာကား ႏႈတ္ခမ္းတို႔ ေျခာက္ေနသျဖင့္ လွ်ာျဖင့္သပ္လ်က္ရွိသည္။ မ်က္လုံးမ်ားမွာ ရီေဝေဝျဖင့္ လွေဇာ္၏ေပါင္ၿခံသို႔ စူးစိုက္ၾကည့္လွ်က္ရွိသည္။ လွေဇာ္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကို အလ်င္အျမန္ပင္ ခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ အခ်ိန္အေတာ္အၾကာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခံထားရေသာ ဂ်ဴနီယာလွေဇာ္ ေဖ်ာင္းကနဲ ကန္ထြက္လာသည္။

လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြေရွ႕တြင္ မတ္မတ္ရပ္ေနလိုက္သည္။ လွေဇာ္၏ တန္ဆာႀကီးမွာ ဆုပိုင္ေဆြမ်က္ႏွာနားတြင္ ဝဲပ်ံေနသည္။ ကြမ္းသီးလုံးနီရဲရဲ၊ မဲမဲထူေနေသာ အေမႊးမ်ား၊ အေၾကာအၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနေသာ ကိုယ္ထည္၊ ေသြးတိုးတိုင္း တဇတ္ဇတ္ တုန္ေနပုံမ်ားက ဆုပိုင္ေဆြကို အသက္ရႉမွားသြားေစသည္။

‘ဦးေဇာ္ဟာႀကီးက အႀကီးႀကီးပဲေနာ္… ၿပီးေတာ့ မာမာႀကီးနဲ႔တူတယ္… ’

‘အင္းေပါ့.. အရင္ကျမင္ဖူးလား….’

‘ဟင့္အင္း.. မျမင္ဖူးဘူး….။ အရင္ကျမင္ဖူးတာ အိမ္က ေမာင္ေလးဟာပဲ ျမင္ဖူးတယ္..။ ေသးေသးျဖဴျဖဴေလး..။ ၿပီးေတာ့ အခုလို မာမာတန္းတန္းႀကီးလည္း မဟုတ္ဘူး.. ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလး…’

‘ေအာ္.. အခုက ဆုပိုင္ကိုျမင္လို႔ မာသြားတာေလ..။ ဆုပိုင္က အရမ္းလွတာကို.. ’

လွေဇာ္ ေျပာရင္းျဖင့္ တခ်က္ညႇစ္ျပလိုက္သည္။

‘အေမ့…’

ဇတ္ကနဲ အေပၚသို႔ မတ္လာေသာ ဂ်ဴနီယာလွေဇာ္ကိုၾကည့္ရင္း ဆုပိုင္ေဆြ လန႔္ေအာ္သည္။

‘ကဲလာ.. ေရသြားခ်ိဳးရေအာင္..’

လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြကို ဆက္ကနဲ ေပြ႕ခ်ီလိုက္သည္။ လွေဇာ္၏ လက္ႏွစ္ဖက္အတြင္း ဆုပိုင္ေဆြ ေကြးေကြးေလး ပါသြားသည္။ ဆုပိုင္ေဆြ၏ တင္ပါးေဘးဖက္မွာ လွေဇာ္၏ရင္အုပ္ႏွင့္ ပြတ္သပ္ရင္း ေရခ်ိဳးခန္းအတြင္းသို႔ ပါသြားေလသည္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲေရာက္မွ ဆုပိုင္ေဆြကို ေအာက္သို႔ ခ်ေပးလိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြအား မိမိရင္ခြင္အတြင္း ထားရင္းႏွင့္ပင္ ေရပန္းကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြမွာ လွေဇာ္ကို ေက်ာေပးထားသျဖင့္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ခါးကို ဂ်ဴနီယာလွေဇာ္မွ ေထာက္လ်က္ရွိသည္။

ေရပန္းေအာက္သို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ဝင္ရပ္လိုက္ရင္း ဆုပိုင္ေဆြ၏ ေနာက္မွေန၍ လွေဇာ္ သိုင္းဖက္လိုက္သည္။ ေရစိုစျပဳေနေသာ ပါးကေလးမ်ားကို နမ္းလိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြမ်က္ႏွာေလးကို အလိုက္သင့္ေလး ေမာ့ေပးထားသည္။ လွေဇာ္၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကမူ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ရင္သားေလးမ်ားကို အသာအယာ နယ္လ်က္ရွိသည္။ ၿပီးမွ ဆုပိုင္ေဆြ၏ လက္တစ္ဖက္ကိုကိုင္ကာ လွေဇာ္၏ လိင္တံႀကီးေပၚသို႔ တင္ေပးလိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြကား လိင္တံကို လက္ျဖင့္ အသာအယာ ကိုင္ထားသည္။

လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ညီမေလးဆီသို႔ လက္ကိုလွမ္းလိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြမွာ လွေဇာ္ထက္ အရပ္ပုသျဖင့္ ဒူးနည္းနည္း ေကြးလိုက္ရသည္။ ေရစိုေနေသာ ပိပိေလးမွာ မို႔မို႔ေဖာင္းေဖာင္းေလး။ လွေဇာ္ လက္ညိဳးေလးျဖင့္ အကြဲေၾကာင္းေလးအတိုင္း အသာအယာ ဆြဲလိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြ တစ္ခ်က္တြန႔္ခနဲ႔ ျဖစ္သြားသလို လက္မွလည္း လွေဇာ္၏လိင္တံႀကီးကို လက္ျဖင့္ ညႇစ္မိလိုက္သည္။

“ကဲ… ဦးေဇာ္.. ဆုပိုင္ကို ဆပ္ျပာတိုက္ေပးမယ္..”

လွေဇာ္ ဆပ္ျပာရည္ကို လက္ထဲသို႔ ေလာင္းထည့္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ ဆုပိုင္ေဆြကိုယ္ေပၚသို႔ အသာအယာ ပြတ္ေပးလိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြအား မိမိဖက္သို႔လွည့္လိုက္ၿပီး ရင္သားေလးမ်ားကို အသာအယာ ႏွိပ္နယ္ေပးလိုက္သည္။ ႏို႔သီးေခါင္းေလးအား လက္ညိဳးထိပ္ေလးျဖင့္ ဆြလိုက္ေတာ့ အင္းကနဲ အသံထြက္လာသည္။

လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြကို ဆြဲဖက္လိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြမွ အလိုက္သင့္ေလး လွေဇာ္ကို ျပန္ဖက္သည္။ လွေဇာ္၏ လိင္တန္ႀကီးမွာကား ဆုပိုင္ေဆြ၏ ဗိုက္သားေလးကို တဇတ္ဇတ္ျဖင့္ ထိုးလ်က္ရွိေလသည္။ ဆုပိုင္ေဆြအား ဖက္လ်က္ႏွင့္ပင္ လက္ထဲမွ ဆပ္ျပာျဖင့္ ေက်ာေလးေတြကို ပြတ္တိုက္ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္မွ လက္ကို ေအာက္သို႔ဆင္းကာ တင္ပါးေလးမ်ားကို ပြတ္လိုက္သည္။ တခါတရံ လက္ကေလးျဖင့္ ညႇစ္လိုက္သည္။ လက္ညိဳးေလးျဖင့္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ခေရပြင့္ကေလးကို ဆြေပးလိုက္ရာ ဆုပိုင္ေဆြမွာ လွေဇာ္အား တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ကို ဖက္ထားေလေတာ့သည္။

မ်က္ႏွာမူလ်က္ႏွင့္ပင္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆုပိုင္ေဆြ၏ တင္ပါးေပၚမွ မခြာပဲ ေပါင္ရင္းကေလးမ်ားဆီသို႔ စုန္ဆင္းလိုက္ရင္း လွေဇာ္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ လွေဇာ္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္ႏွင့္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ပိပိခုံးခုံးေလးမွာ လွေဇာ္၏ မ်က္ႏွာတည့္တည့္သို႔ ေရာက္လာေတာ့သည္။ ပိပိေလးမွာ မို႔မို႔ခုံးခုံးေလး။ ေပါက္သည္ဆိုယုံမွ်ေသာ အေမြးႏုႏုေလးမ်ားမွာ ေရျဖင့္ကပ္ေနသျဖင့္ စိမ္းစိမ္းေလး ျဖစ္ေနသည္။ ပိပိၾကားထဲမွ အဆံေလးက အျပင္သို႔ ျပဴလုျပဴခင္ေလး ျဖစ္ေနသည္။ ဆီးစပ္တဝိုက္၊ ေပါင္တံတဝိုက္ႏွင့္ ပိပိေလးမွာ ေရစက္ကေလးမ်ား သီးေနသည္။

လွေဇာ္ မေနႏိုင္ေတာ့။ ႏွာေခါင္းေလးျဖင့္ အသာအသာ နမ္းလိုက္သည္။

‘အို… ဦးေဇာ္ ဘာလုပ္တာလဲ.. ငရဲေတြေတာ့ ႀကီးကုန္ေတာ့မွာပဲ…’

‘ဦးေဇာ္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူးကြာ…။ ဆုပိုင္ဟာေလးကို နမ္းခ်င္လို႔ နမ္းလိုက္တာပါ…။ အားပါး… ေမြးေနတာပဲကြာ…’

လွေဇာ္ တစ္ခ်က္သာ နမ္းလိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာကို ခြာလိုက္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုလည္း ေပါင္အေနာက္မွ အေရွ႕သို႔ဆြဲယူကာ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ပိပိေအာက္ ဒူးအထက္ကို ဆပ္ျပာမ်ားျဖင့္ ပြတ္သပ္ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးမွ လက္ႏွစ္ဖက္ကို အေပၚဖက္သို႔ အသာအယာတက္ကာ ေပါင္ၿခံ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ဆီကို ႐ြ႐ြေလး ပြတ္ေပးလိုက္သည္။

‘အ.. အ.. ဦးေဇာ္ေရ.. ယားတယ္ကြာ… ’

လွေဇာ္ ပိပိေလး၏ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ဆီကို ပြတ္ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးမွ ပိပိေလးေပၚကို လက္ဖဝါးေလးျဖင့္ အသာအယာအုပ္ၿပီး ပြတ္လိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြသည္ကား လွေဇာ္ေခါင္းမွ ဆံပင္မ်ားကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း မ်က္ေတာင္ကေလးစင္းလ်က္ ရွိေနၿပီျဖစ္သည္။ အနည္းငယ္ ပြတ္သပ္ၿပီးေနာက္ လွေဇာ္ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ ဆုပိုင္ေဆြအား တဖက္သို႔ လွည့္ခိုင္းလိုက္ၿပီး ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းလိုက္သည္။

ဆုပိုင္ေဆြမွာ လွေဇာ္အား ေက်ာမွီၿပီး မတ္တပ္အေနအထား ျဖစ္သြားသည္။ ဆုပိုင္ေဆြ လွေဇာ္၏ လိင္တံကို လာကိုင္သည္။ လွေဇာ္ပင္ ေျပာစရာမလို။ လွေဇာ္ မိမိလိင္တံကိုင္ထားေသာ ဆုပိုင္ေဆြ၏ လက္ေပၚမွအုပ္ကိုင္ကာ လက္ကို ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ လုပ္ေပးလိုက္သည္။ ၾကာၾကာလုပ္ေပးစရာမလို။ ဆုပိုင္ေဆြ လုပ္တတ္သြားသည္။ ထိုအခါမွ လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ပိပိကို ျပန္ပြတ္ေပးသည္။ လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ နားနားသို႔ကပ္ကာ

’ေကာင္းလား… ဆုပိုင္…’

‘အင္း….’

ဆုပိုင္ေဆြ မရွက္ႏိုင္ေတာ့။ ပိုမိုေသခ်ာေစရန္ လွေဇာ္ ထပ္စမ္းလိုက္သည္။

‘ေပါင္ေလး နည္းနည္းကားေပးပါလား….’

ဆုပိုင္ေဆြ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေပါင္ေလးကို အနည္းငယ္ကားေပးသည္။ အပ်ိဳေပါက္ေလးေတြမ်ား ရွက္တုန္းက ႏွစ္ေယာက္မရွိသလို သူတို႔လိုခ်င္သည့္ အခါတြင္မ်ား ေျပာသမွ် လုပ္ေပးႏိုင္သည္။ ေပါင္ကားေပးလိုက္သျဖင့္ လက္လႈပ္ရ ပိုလြယ္သြားသည္။ လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ပုခုံးေပၚမွ အေရွ႕ကို ေက်ာ္ၾကည့္ရင္း ဆုပိုင္ေဆြ၏ ပိပိေလးကို ပြတ္ေပးေနလိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြ၏ အသက္ရႉထုတ္သည့္ေလက လွေဇာ္၏ မ်က္ႏွာေဘးကို ေႏြးေႏြးေလး လာထိေနသည္။ ရင္အုံမွာ မို႔လာလိုက္ ျပန္က်သြားလိုက္ျဖစ္ေနသည္။ လွေဇာ္ လက္ညိဳးကစားမႈေၾကာင့္ တခါတခါ တြန႔္တြန႔္သြားသည္။ လက္တစ္ဖက္အား ဆုပိုင္ေဆြ၏ တင္ပါးေလးေပၚတင္ထားသျဖင့္ တင္ပါးေလး က်ဳံ႕က်ဳံ႕သြားသည္ကိုပင္ လွေဇာ္ သိရွိေနသည္။

မည္မွ်ပင္ တြန႔္ေနေစကာမူ ဆုပိုင္ေဆြ၏ လက္ကေလးမွာ လွေဇာ္၏ လိင္တံေပၚတြင္ ပုံမွန္လႈပ္ရွားလ်က္ပင္ ရွိေနသည္။ ဆုပိုင္ေဆြ၏ အသက္ရႉသံ ျပင္းလာသည္။ ရင္အုံနိမ့္ခ်ည္ ျမင့္ခ်ည္ ျဖစ္သည့္ႏႈန္း ျမန္လာသည္။ ဆုပိုင္ေဆြထံမွ ၿငီးသံသဲ့သဲ့ ထြက္လာသည္။ လွေဇာ္၏ လိင္တံေပၚတြင္ ကစားေနေသာ လက္မွာ ညႇစ္အားပိုတင္းလာသည္။ လက္လႈပ္ရွားမႈ ပိုျမန္လာသည္။

‘ဦးေဇာ္.. အင့္.. အင့္.. ခဏ.. ခဏ… ဆုပိုင္ ရႉးေပါက္ခ်င္လာလို႔…..’

‘အဲ့ဒါ ရႉးေပါက္ခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး…’

ဆုပိုင္ေဆြ ရႉးေပါက္ခ်င္လာသည္ ထင္သျဖင့္ လွေဇာ္လက္ထဲမွ အတင္း႐ုန္းသည္။ လွေဇာ္မွ ဆုပိုင္ေဆြအား တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဖက္ထားရင္း ပိပိေလးေပၚ ပြတ္ေနေသာလက္ကို ပိုျမန္လိုက္သည္။

‘ဦးေဇာ္.. အား.. အ…. လႊတ္ေပးပါ.. ဆုပိုင္ အရမ္းရႉးေပါက္ခ်င္ေနၿပီ.. ထြက္ကုန္ေတာ့မယ္…’

‘စိတ္မပူနဲ႔.. ေပါက္ခ်င္လည္း ဒီမွာပဲ ေပါက္ခ်လိုက္…’

‘အာ….’

ဆုပိုင္ေဆြ လွေဇာ္လက္မွ ထပ္႐ုန္းသည္။ လွေဇာ္ကလည္း တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဖက္ထားရင္း လက္ကိုသြက္သြက္ေလး လႈပ္ေပးသည္။

‘အား.. ဦးေဇာ္.. လႊတ္… ဆုပိုင္ ထြက္ေတာ့မယ္… အား.. အ… ဆုပိုင္.. ဆုပိုင္ မရေတာ့ဘူး…. အ… အ… အား…… သြားၿပီ.. ထြက္ကုန္ၿပီနဲ႔တူတယ္.. အ.. အ… အင့္….အား…’

ဆုပိုင္ တြန႔္ခနဲ တြန႔္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ လွေဇာ္၏လိင္တံကို ကစားေနရာမွ ရပ္သြားၿပီး တင္းေနေအာင္ ညႇစ္ထားသည္။ တင္ပါးေလးမ်ား ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ ႀကဳံ႕သြားသည္။ အနည္းငယ္ေနမွ ဟင္းကနဲ သက္ျပင္းရွည္ႀကီး ခ်လိုက္သည္။

‘ဦးေဇာ္ရာ.. ရႉးေတြ ထြက္ကုန္ၿပီနဲ႔ တူတယ္ကြာ…’

‘မထြက္ပါဘူး ဆုပိုင္ရ.. မယုံရင္ ကိုင္ၾကည့္ပါလား…’

လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ လြတ္ေနေသာ လက္တစ္ဖက္ကိုယူၿပီး ပိပိေလးေပၚ တင္ေပးလိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြ မိမိပိပိေလးေပၚ အသာအယာ ပြတ္ၾကည့္ေနသည္။ လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ နားနားသို႔ကပ္၍ ထပ္ေမးလိုက္သည္။

‘ဆုပိုင္.. ဘယ္လိုေနလဲ..’

‘မသိဘူး.. ရင္ထဲမွာ ကတုန္ကယင္ႀကီး… လႈိက္ခနဲ လႈိက္ခနဲပဲ….’

‘ေကာင္းေကာ ေကာင္းလား…’

‘အင္း… ‘

‘အဲဒါဆို ဦးေဇာ္ကို ဆက္လုပ္ေပး….’

လွေဇာ္၏လိင္တံေပၚမွ ရပ္ထားေသာ လက္ကို ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ ျပန္လုပ္ေပးလိုက္သည္။ လွေဇာ္မွာ ဆုပိုင္ေဆြအား လုပ္ေပးေနတုန္းကပင္ အေတာ္ထန္ေနသျဖင့္ ၾကာၾကာေတာင့္ခံမထားႏိုင္ေတာ့။

‘အား.. အား… ဆုပိုင္.. ျမန္ျမန္ေလးလုပ္.. အား…’

ဆုပိုင္ေဆြလည္း တတ္ႏိုင္သ၍ ျမန္ျမန္ေလး လုပ္ေပးလိုက္သည္။

‘အား… ၿပီးေတာ့မယ္.. အား…..’

‘အား…………….’

လွေဇာ္ လိင္တံႀကီး ဆုပိုင္ေဆြ၏လက္ထဲတြင္ ထခုန္သည္။ အရည္မ်ား ဖြားခနဲ လြင့္စင္ထြက္လာၿပီး ဆုပိုင္ေဆြ၏ တင္ပါးေပၚလာတင္သည္။

‘အ..အ.. ဦးေဇာ္.. ဘာေတြထြက္လာတာလဲ.. ဒီမွာေပကုန္ၿပီ…’

‘အ.. အာ.. မရပ္နဲ႔ ဆုပိုင္ မရပ္လိုက္နဲ႔…’

စစထြက္ခ်င္းတြင္သာ ဆုပိုင္ေဆြ လန႔္သလိုရွိေပမဲ့ ၾကည့္ေကာင္းသျဖင့္ လက္ကိုမရပ္ပဲ ဆက္လုပ္ေပးလိုက္သည္။ လွေဇာ္၏ သုတ္ရည္မ်ားက ဆုပိုင္ေဆြ၏ ကိုယ္ေပၚတြင္ စီးက်ေပက်ံလ်က္ရွိသည္။ လွေဇာ္၏ လိင္တံႀကီးမွာလည္း တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာ့က်လာသည္။ လွေဇာ္ မိမိလိင္တံေပၚရွိ ဆုပိုင္ေဆြ၏ လက္ကိုကိုင္ၿပီး ရပ္ခိုင္းလိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြ၏ လက္ကိုကိုင္ကာ မိမိလိင္တံထိပ္ကို အုပ္ၿပီးပြတ္လိုက္သည္။

‘ဟာ.. ဦးေဇာ္မေကာင္းဘူး… ဦးေဇာ္ဟာေတြ ဆုပိုင္လက္မွာပါ ေပကုန္ၿပီ….’

‘အားပါး.. ေကာင္းလိုက္တာ တူမေလးရာ….’

လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ပါးကို ႐ႊတ္ခနဲ နမ္းလိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြထံမွ မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ ဒိုင္းခနဲ ပစ္လိုက္သည္။

‘ကဲပါ.. ဆုပိုင္ကို ဆပ္ျပာေတြေကာ အခုေပေနတာေကာ ဦးေဇာ္ ေဆးေပးပါမယ္…’

လွေဇာ္ ေရပန္းျပန္ဖြင့္လိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြအား မိမိေရွ႕တြင္ထားကာ တစ္ကိုယ္လုံးကို ပြတ္တိုက္ေဆးေၾကာေပးလိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြ လွေဇာ္၏ လိင္တံအား ၾကည့္ရင္း

‘ဦးေဇာ္.. ဦးေဇာ္ဟာႀကီးက ခုနကလို မာမာတန္းတန္းႀကီး မဟုတ္ေတာ့ဘူးေနာ္….’

‘အင္း… ခုနက အရည္ေတြ ထြက္သြားလို႔ေလ…’

‘ဪ… အဲဒါေၾကာင့္ အခု ေပ်ာ့ေပ်ာ့နဲ႔ တန္းလန္းႀကီး ျဖစ္ေနတာလား….’

‘အင္းေပါ့…’

‘တီ’

‘တီ’

‘တီ’

‘တီ’

……………………………’

လွေဇာ္တို႔ ေရခ်ိဳးလို႔ မၿပီးေသးခင္ပင္ အခန္းတံခါးမွ ဘဲလ္သံျမည္လာသည္။

‘ဟိုက္ ညစာလာပို႔တာနဲ႔တူတယ္…’

‘ဦးေဇာ္.. သြားမဖြင့္နဲ႔ေလ.. ဆုပိုင္ ဒီမွာ တုံးလုံးႀကီးျဖစ္ေနတာ…’

‘အာ… မဖြင့္လို႔မရဘူးေလ…’

‘မဖြင့္နဲ႔…. ဖြင့္ရင္ ဆုပိုင္ကို ျမင္သြားၾကမွာေပါ့.’

‘ျမင္ျမင္ေပါ့.. ဘာျဖစ္လဲ.. ကေလးပဲဟာ…’

‘အာ.. မဖြင့္နဲ႔ကြာ…’

‘တီ’

‘တီ’

‘တီ’

……………………………’

……………………………’

တံခါးဘဲလ္ကလည္း အဆက္မျပတ္ ျမည္ေနသည္။

‘ကဲကဲ…. အဲဒါဆိုလည္း ဦးေဇာ္ သူ႔ကို အထဲမဝင္ခိုင္းေတာ့ဘူး…။ ဦးေဇာ္ပဲ ပန္ကန္ေတြ အထဲ သယ္လိုက္ေတာ့မယ္…’

လွေဇာ္ ေျပာေျပာဆိုဆို တဘတ္တစ္ထည္ကို ခါးမွာပတ္ၿပီး အခန္းတံခါး သြားဖြင့္လိုက္သည္။ ထင္သည့္အတိုင္းပင္ ညစာလာပို႔ခ်င္းပင္။ လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြအား ေနာက္ခ်င္သျဖင့္ ဝိတ္တာအား အခန္းထဲ အနည္းငယ္ဝင္ခိုင္းၿပီးမွ ဟင္းပန္းကန္မ်ားကို လွမ္းယူလိုက္သည္။

အခန္းထဲသို႔ဝင္ေသာလမ္းမွာ ကုတင္ႏွင့္ ေရခ်ိဳးခန္းၾကားတြင္ ရွိသည့္အျပင္ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးအား ဟင္းလင့္ဖြင့္ထားသျဖင့္ ေက်ာေပးၿပီး ကိုယ္တုံးလုံးႏွင့္ ေရခ်ိဳးေနေသာ ဆုပိုင္ေဆြကို ညစာလာပို႔ေသာ ဝိတ္တာမွ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ရေလသည္။ ဟင္းပန္းကန္မွာ အနည္းငယ္မ်ားသျဖင့္ ၃ ေခါက္ ခြဲသယ္ရသည္။ ဝိတ္တာမွာ ဟင္းထည့္ေသာ လင္ပန္းေလးအားကိုင္ရင္း ဆုပိုင္ေဆြအား မ်က္လုံးကြၽတ္က်မတတ္ ေငးေလေတာ့သည္။

‘အား……….. ’

မိမိအား စူးစိုက္ၾကည့္ေနေသာ ဝိတ္တာကို ေတြ႕သျဖင့္ ဆုပိုင္ေဆြ စူးစူးဝါးဝါးေအာ္ၿပီး နီးစပ္ရာ တဘတ္ျဖင့္ မိမိကိုယ္ကို ပတ္လိုက္သည္။ ညစာပို႔ၿပီးသြားသျဖင့္ ဝိတ္တာအျပင္သို႔ ျပန္လွည့္ထြက္သြားသည္။ ဆုပိုင္ေဆြ လွေဇာ္အား ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွပင္ လွမ္းေအာ္သည္။

‘ဦးေဇာ္ရာ… အထဲကို မေခၚပါနဲ႔ဆို.. ’

‘မဟုတ္ပါဘူး.. ပန္ကန္ေတြမ်ားေနေတာ့… ဦးေဇာ္လည္း မႏိုင္တာနဲ႔.. သူ႔ကို အထဲနည္းနည္းေလး ေခၚတာပါ… အခန္းဝေလးတင္ကို.. ’

‘အာ.. အဲဒီအခန္းဝက ဆုပိုင္ေရခ်ိဳးေနတာကို တန္းေနတာပဲ…။ ကုန္ပါၿပီ.. ကုန္ပါၿပီ.. ဦးေဇာ္နဲ႔ၾကမွပဲ ဆုပိုင္ အရွက္ေတြလည္း ဘာမွမက်န္ေတာ့ဘူး…’

‘ကဲ… ေကာင္မေလး.. ပြစိပြစိနဲ႔ ေျပာမေနနဲ႔… ထြက္လာခဲ့ေတာ့…။ ေရခ်ိဳးတာ အရမ္းၾကာေနၿပီ အေအးမိမယ္…။ ညစာလည္း စားရဦးမယ္…’

ဆုပိုင္ေဆြ တဘတ္တစ္ထည္အား ခါးတြင္ ဖ႐ိုဖရဲပတ္ၿပီး ထြက္လာသည္။ လွေဇာ္အား ျမင္ျမင္ခ်င္း မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ လွမ္းပစ္သည္။ လွေဇာ္ ရယ္က်ဲက်ဲ လုပ္ေနလိုက္သည္။ လွေဇာ္ မိမိကုတင္နားလာကာ ခါးတြင္ပတ္ထားေသာ တဘတ္ကို ေျဖခ်ၿပီး ကိုယ္တုံးလုံးျဖင့္ ေရသုတ္လိုက္သည္။ သူ႔ကုတင္နားတြင္ပင္ တဘတ္ကို ခြၽတ္ခ်လိုက္ၿပီး ေရသုတ္ေနသည္။ ဆုပိုင္ေဆြအား ျပန္ျမင္ေတာ့ လွေဇာ္၏လိင္တံ ျပန္ႂကြလာျပန္သည္။

‘အယ္… ဦးေဇာ္ဟာႀကီး ျပန္ေထာင္လာျပန္ၿပီ…’

‘အင္း.. ဆုပိုင္က တပတ္ခြၽတ္ျပတာကိုး…’

‘ဟမ္.. ခုနက ကိုယ္တုံးလုံးနဲ႔ တစ္ခ်ိန္လုံး ျမင္တာေတာင္ ဦးေဇာ္က အားမရေသးဘူးေပါ့…’

‘အင္းေပါ့…’

ဆုပိုင္ေဆြ ညဝတ္ေဘာင္းဘီကို ဝတ္လိုက္သည္။ ေအာက္တြင္ ဘာမွမခံ။ တီရွပ္အျဖဴ ပြပြတစ္ထည္ စြပ္လိုက္သည္။ လွေဇာ္လည္း ေဘာကန္ေဘာင္းဘီတို တစ္ထည္ႏွင့္ တီရွပ္တစ္ထည္ စြပ္လိုက္သည္။

‘ကဲ ကဲ… ဟင္းေတြ မေအးခင္ စားလိုက္ၾကရေအာင္…’

စားေသာက္ၿပီးတာႏွင့္ ဝိတ္တာကိုေခၚၿပီး ပန္ကန္မ်ားကို သိမ္းခိုင္းလိုက္သည္။ ဝိတ္တာထြက္သြားသည္ႏွင့္ လွေဇာ္ အခန္းတံခါးကိုပိတ္ၿပီး ခ်က္ပါ ေသခ်ာခ်လိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြကေတာ့ ကုတင္ေပၚ ေရာက္ေနေခ်ၿပီ။ ေမွာက္ရပ္ကေလးျဖင့္ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ကာ လွေဇာ္၏ Ipad ကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ကလိလ်က္ရွိသည္။ လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ေဘးတြင္ပင္ ဝင္ေမွာက္လိုက္သည္။

‘ဘယ္လိုလဲ တူမေလး.. ဦးေဇာ္ အိုင္ပက္ကို ႀကိဳက္လို႔လား…’

‘အင္း…’

ဆုပိုင္ေဆြ ဂိမ္းတစ္ခုကို ေဆာ့ေနရင္းမွ ျပန္လွည့္မၾကည့္ပဲ ေျဖသည္။

‘အင္း.. ဆုပိုင္လိုခ်င္ရင္ မနက္ျဖန္ တစ္လုံးဝယ္ေပးလိုက္မယ္ေလ…’

‘ဦးေဇာ္ တကယ္ေျပာတာလား…’

‘အင္းေပါ့…. ယူမလား…’

‘ယူမွာေပါ့… ဦးေဇာ္ရ…’

…………………………………………………………

ဆုပိုင္ေဆြ ပါးစပ္က ေျပာေနေသာ္လည္း လက္က အေဆာ့မျပတ္။ လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြအား ခါးမွဖက္ထားလိုက္ရင္း ဆုပိုင္ေဆြ ေဆာ့ေနေသာ ဂိမ္းကို ေဘးမွ ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ခါးမွတဖန္ ေက်ာေလးအား အက်ႌေပၚမွ အသာအယာ ပြတ္ေပးလိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြ ကစားေနသည္ကိုလည္း တခ်က္တခ်က္ လွမ္းေျပာလိုက္ေသးသည္။ အားမရသျဖင့္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ညဝတ္အက်ႌထဲသို႔ လက္ထိုးထည့္ကာ ေက်ာေျပာင္ေျပာင္ေလးကို ပြတ္လိုက္သည္။ ေက်ာတျပင္လုံးပြတ္ရင္းမွ လက္ကို အေရွ႕သို႔ဆြဲယူကာ ႏို႔အုံေလးကို အသာအယာ ထိလိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြ တြန႔္ခနဲျဖစ္သြားရင္း

‘အ.. ဦးေဇာ္.. ယားတယ္… ဘာေတြေလွ်ာက္လုပ္ေနတာလဲ…’

ပါးစပ္ကေျပာေသာ္လည္း မ်က္ႏွာက Ipad မွမခြာ။ လွေဇာ္ လက္ကို ျပန္မ႐ုပ္ပဲ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ရင္သားေလးမ်ားကို အသာအယာ ပြတ္ေခ်ေပးလိုက္သည္။ ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို လက္ညႇိဳးေလးျဖင့္ ကစားေပးလိုက္သည္။

‘အ.. ဟာကြာ.. ဦးေဇာ္လုပ္တာနဲ႔ ဒီမွာေသသြားၿပီ… ထပ္ေဆာ့လိုက္ဦးမယ္..’

လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ အက်ႌေအာက္မွ လက္ကိုျပန္ထုတ္ကာ တင္ပါးကို ေျပာင္းကိုင္လိုက္သည္။ တင္ပါးတစ္ျခမ္းအား လက္ဝါးျဖင့္ အုပ္ကိုင္ရင္း အသာအယာ ျဖစ္ညႇစ္လိုက္သည္။

‘အို႔.. အေမ့.. အာ.. ဒီမွာေသေတာ့မွာပဲ…’

လွေဇာ္ လက္အား ဆုပိုင္ေဆြ၏ ညဝတ္ေဘာင္းဘီၾကားထဲသို႔ ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ ေဘာင္းဘီခါးမွ သားေရႀကိဳးေခ်ာင္သျဖင့္ အလြယ္တကူပင္ လက္ဝင္သြားေလသည္။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ ခံဝတ္မထားသျဖင့္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ႏူးညံ့လွေသာ ဖင္သားလုံးလုံးေလးမ်ားကို ထိေတြ႕ေနရသည္။ လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ဖင္အကြဲေၾကာင္းေလးအတိုင္း လက္ညိဳးေလးျဖင့္ အသြားအျပန္ လုပ္ေနလိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြ ခေရပြင့္ေလးကိုလည္း တခါတရံ ပြတ္ေပးလိုက္သည္။

ဆုပိုင္ေဆြမွာ ဂိမ္းအတြင္းတြင္ အာ႐ုံမရေတာ့။သို႔ေသာ္ ipad ထံမွ မ်က္ႏွာကိုမခြာ။ လွေဇာ္ အားမရသျဖင့္ လက္ကို အျပင္ထုတ္ကာ အက်ႌကို အေပၚသို႔ ပင့္တင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္မွ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ေဘာင္းဘီကို တင္ပါးမွ ဆြဲခ်လိုက္သည္။ ေဘာင္းဘီေနာက္ပိုင္းမွာ ဆုပိုင္ေဆြ၏ တင္ပါးလုံးလုံးေဖြးေဖြးေလး ေပၚသြားသည္အထိ ေအာက္ေလွ်ာက်သြားေသာ္လည္း အေရွ႕မွာ ကိုယ္လုံးႏွင့္ ပိေနသျဖင့္ ကြၽတ္မသြားေသးေခ်။

‘တူမေလး.. ခါးနည္းနည္း ႂကြေပးဦးေလ…’

‘အာ.. ဦးေဇာ္ ဘာလုပ္ဦးမလို႔လဲကြာ…’

ပါးစပ္မွသာ မူေနေသာ္လည္း ဆုပိုင္ေဆြခါးေလးကို ႂကြေပးလိုက္သည္။ လွေဇာ္ ေဘာင္းဘီကိုေျခေထာက္မွ လုံးဝကြၽတ္သြားသည္အထိ ဆြဲခြၽတ္လိုက္ၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ပစ္ခ်လိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြမွာ ipad ကို မ်က္ႏွာမူ တံေတာင္ႏွစ္ဖက္ ေထာက္ရက္၊ ခါးတြင္ ဘာမွ်မရွိ၊ ဖင္ေျပာင္ေလးႏွင့္ ေျခေထာက္မ်ားကိုမူ လွေဇာ္ ေဘာင္းဘီခြၽတ္ခဲ့စဥ္ကအတိုင္း ပူး၍ဆန႔္တန္းထားသျဖင့္ ေရသူမေလးႏွင့္ပင္ တူေနေခ်ေသးသည္။ လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ေျခသလုံးေလးကို အသာအယာ ပြတ္သပ္လိုက္သည္။ ေျခသလုံးေလးမ်ားက ေျဖာင့္စင္းေနသည္။ အမာ႐ြတ္မရွိ။ ေပါင္တံေလးမ်ားကို ဆက္ပြတ္သပ္လိုက္ေတာ့ ဆုပိုင္ေဆြ တြန႔္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။

လွေဇာ္ မေနႏိုင္ေတာ့။ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ေျခသလုံးေလးကို ႏႈတ္ခမ္းေလးျဖင့္ ထိကပ္လိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြေရွ႕တြင္ Ipad မရွိေတာ့။ ေခါင္းေလးကို ေဘးတေစာင့္လွည့္ရင္း လွေဇာ္လုပ္သမွ်ကို ေငးၾကည့္ေနသည္။ လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ေျခသလုံးသားေလးမ်ားကို ႏႈတ္ခမ္းေလးႏွင့္ အသာငုံခဲလိုက္သည္။

‘အင့္… ’

ဆုပိုင္ေဆြထံမွ ၿငီးသံတိုးတိုးေလး ထြက္လာသည္။ လွေဇာ္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို ဆုပိုင္ေဆြ၏ ဒူးေခါက္ေကြးေလးဆီ ေ႐ြ႕လာခဲ့လိုက္သည္။ ဒူးေခါက္ခြက္ကေလးကို လွ်ာဖ်ားေလးျဖင့္ တို႔ထိလိုက္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားျဖင့္ ေပါင္တံေလးကို ဖိကိုက္လိုက္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းက ေပါင္တြင္ရွိေနဆဲမွာပင္ လက္က တင္ပါးလုံးလုံးေလးေပၚတြင္ ဖ်စ္ညႇစ္ေနေခ်ၿပီ။ ဆုပိုင္ေဆြထံမွ အသက္ရႉသံ ျပင္းျပင္းေလး ၾကားေနရသည္။ လွေဇာ္ လွ်ာဖ်ားေလးျဖင့္ တို႔ရင္းထိရင္းပင္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ဖင္ေဖြးေဖြးေလးေပၚ တက္လာခဲ့သည္။ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ဖင္လုံးေလးကို လွ်ာျဖင့္လ်က္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ နမ္းသည္။ သြားျဖင့္ ဖြဖြေလး ကိုက္လိုက္သည္။

‘အေမ့.. ဦးေဇာ္ မကိုက္နဲ႔ေလ’

‘ဆုပိုင္ဖင္ေလးက ခ်စ္စရာေလးကိုး… အားရပါးရကို ကိုက္ပစ္လိုက္ခ်င္တာ… ‘

‘ခစ္ခစ္.. အဲဒါဆိုလည္း အားရပါးရသာကိုက္… ခစ္ခစ္…’

လွေဇာ္ ႏွာေခါင္းကို ဆုပိုင္ေဆြ ဖင္ၾကားေလးထဲ ျမဳပ္လိုက္သည္။ ဖင္အကြဲေၾကာင္းေလးမွတဆင့္ ခေရပြင့္ေလးကို နမ္းလိုက္သည္။ ေရခ်ိဳးထားၿပီးသားျဖစ္သျဖင့္ ဆပ္ျပာနံေမြးေမြးေလး သင္းေနသည္။ လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ေျခေထာက္တဖက္ကို မ၍ ေဘးသို႔ကားလိုက္ရာ အလိုက္သင့္ေလး ကားသြားသည္။ အခုမွ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ခေရပြင့္အျပင္ ပိပိေလးမွ ထြက္ျပဴစျပဳေနေသာ အဆံေလးကိုပါ ျမင္ရေတာ့သည္။

ဖင္ေလးႏွစ္လုံးကိုကိုင္ၿပီး တဖက္ဆီ ဆြဲလိုက္ေတာ့ ခေရပြင့္ေလး ေပၚလာသည္။ လွေဇာ္ ေခါင္းကိုငုံ႔၍ ခေရပြင့္ေလးကို လွ်ာဖ်ားေလးျဖင့္ ထိုးလိုက္သည္။ လွေဇာ္လွ်ာဖ်ားျဖင့္ ထိုးမိသည္ေၾကာင့္ ခေရပြင့္ေလးမွာ ပြရႈံ႕ပြရႈံ႕ ျဖစ္ေနသည္။ လက္ကိုတင္ပါးေပၚမွ ေပါင္ခြၾကားသို႔ ေျပာင္းလိုက္သည္။ ပိပိေလး၏ အကြဲေၾကာင္းေလးထဲမွ ထြက္ျပဴစျပဳေနေသာ အဆံေလးအား လက္ညိဳးေလးျဖင့္ အသာအယာ တို႔လိုက္သည္။ ၿပီးမွ လက္ညိဳးေလးႏွင့္ပင္ တဆတ္ဆတ္ ပြတ္ေပးလိုက္ရာ ဆုပိုင္ေဆြ ေမွာက္ရက္ေလး ေကာ့ထိုးသြားသည္။ လက္ညိဳးေလးမွ ေခ်ာက်ိက်ိခြၽဲခြၽဲေလးကို လွေဇာ္ ခံစားလိုက္ရသည္။

လက္ညိဳးေလးကို အထဲသို႔မသြင္းပဲ လွေဇာ္ အေစ့ေလးကိုသာ ကလိေနလိုက္သည္။ အေတာ္ၾကာမွ လွေဇာ္ မိမိမ်က္ႏွာကို ဆုပိုင္ေဆြ၏ ဖင္ႏွစ္လုံးၾကားမွ ခြာလိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ခေရပြင့္ေလးမွာ တံေတြးမ်ားျဖင့္ စိုစြတ္ေနသလို ပိပိေလးမွာလည္း အရည္မ်ား အေတာ္အတန္ ႐ႊဲလ်က္ရွိေခ်ၿပီ။

လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြကို တြန္းၿပီး ပက္လက္လွန္လိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြ အလိုက္သင့္ကေလး ပက္လက္လန္သြားသည္။ လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ အက်ႌေလးကို လွန္တင္လိုက္ၿပီး ရင္ၫြန႔္ေလးကို နမ္းလိုက္သည္။ ၿပီးမွ အဆီကင္းေသာ ဗိုက္သားရွပ္ရွပ္ေလးေပၚသို႔ လွ်ာဖ်ားျဖင့္ ကစားလိုက္သည္။ ခ်က္တိုင္ေလးကို လွ်ာဖ်ားေလးျဖင့္ ဆက္ေမႊေပးလိုက္ေသာအခါတြင္ ဝမ္းဗိုက္သားေလးမွာ နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ ျဖစ္သြားသည္။ အနည္းငယ္ၾကာမွ လွ်ာျဖင့္ ဆီးခုံေလးအား အျပားလိုက္ လ်က္လိုက္သျဖင့္ ေမြးညင္းႏုေလးမ်ား ကပ္သြားသည္။

ပိပိေလးေပၚသို႔ လွ်ာကိုကပ္လိုက္လ်င္ ဆုပိုင္ေဆြ တစ္ခ်က္တြန႔္သြားသည္။ ေပါင္ကားရက္သားေလးျဖစ္ေအာင္ လွေဇာ္ ေျခေထာက္ကို အေနအထား ျပင္ေပးလိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ပိပိေလးမွာ ခုံးမို႔လ်က္ရွိေခ်ၿပီ။ ရွိသည္ဆိုယုံမွ်ေသာ ေမြးညႇင္းႏုကေလးမ်ားမွာ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ေငြေရာင္ေတာက္ေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးမ်ားမွာ တင္းတင္းေစ့ေနသည္။ ပန္းေရာင္အဖူးေလးမွာ တလက္လက္ ေတာက္ေနသည္။

လွေဇာ္ လွ်ာျဖင့္ အေစ့ေလးကို ပြတ္ဆြဲလိုက္ရာ ဆုပိုင္ေဆြ ေကာ့တက္လာသည္။ ခဏတာ အခ်ိန္အတြင္းပင္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းလုံး လွေဇာ္ ပုခုံးေပၚတြင္ ေရာက္ေနယုံမွ်မက လွေဇာ္၏ လည္ပင္းကိုပါ ခြထားလွ်က္ရွိေခ်ၿပီ။ လက္ႏွစ္ဖက္က လွေဇာ္၏ ေခါင္းကိုကိုင္ရင္ ဆံပင္မ်ားကို ေဆာင့္ေဆာင့္ဆြဲသည္။ လွေဇာ္ကလည္း ပါးစပ္ျဖင့္ပညာျပသည္။ လွ်ာျဖင့္ အျပားလိုက္ ပိပိေလးေပၚ ပြတ္ဆြဲသည္။ ထြက္ျပဴေနေသာ အဖူးေလးကို လွ်ာဖ်ားျဖင့္ ေမႊသည္။ ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ ပြတ္သည္။ အကြဲေၾကာင္းေလးေဘးမွ ခပ္ထူထူ ႂကြက္သားေျမာင္းေလးအား လွ်ာျဖင့္လ်က္သည္။ လွ်ာကိုခြၽန္ေနေအာင္လုပ္ၿပီး အကြဲေၾကာင္းအတြင္း ထိုးထည့္သည္။ အဖူးေလးကို ပါးစပ္ျဖင့္ စုပ္ဆြဲသည္။ အေစ့ေလးကို လွ်ာျဖင့္ တဆတ္ဆတ္ လုပ္ေပးသည္။

လုပ္ေပးေနရင္း ဆုပိုင္ေဆြ၏ အသက္ရႉသံ ျပင္းလာသည္ကို လွေဇာ္ သတိျပဳမိလိုက္သည္။ ရင္အုံမွာ နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ ျဖစ္လာသည္။ လွေဇာ္၏ဆံပင္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဆြဲလာသည္။ မိမိ၏ပိပိေလးကို လွေဇာ္၏ပါးစပ္ႏွင့္ မျပတ္ထိရန္ ခါးကို ေကာ့ေကာ့ေပးလာသည္။ လွေဇာ္ ေခါင္းငုံ႔စရာမလိုပဲ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ပိပိေလးက လွေဇာ္ပါးစပ္ေရွ႕ ဝဲ၀ဲလာသည္မွာ တင္ပါးပင္ အိပ္ရာခင္းႏွင့္ မထိေတာ့။

လွေဇာ္ လွ်ာေလးကို သြက္သြက္ေလး ကစားေပးလိုက္ရာ

‘အ.. အ… အ.. အင္း…’

ဆုပိုင္ေဆြ ဆတ္ခနဲ ဆတ္ခနဲ တြန႔္သြားသည္။ လွေဇာ္၏ ဆံပင္ကို ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ေဆာင့္ဆြဲလိုက္သည္။ လည္ပင္းကို ဖက္ထားေသာ ေျခေထာက္မ်ားကို ပိုတင္းကာ ပိပိေလးနဲ႔ လွေဇာ္၏ပါးစပ္ကို ဖိကပ္ထားေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္မွ ဟင္းကနဲ သံရွည္ဆြဲကာ အိပ္ရာေပၚသို႔ ျပန္က်သြားသည္။ ဆုပိုင္ေဆြ တခ်ီၿပီးသြားၿပီ။ လွေဇာ္ပါးစပ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေညာင္းသြားသည္။ ပိပိေလးထံမွ ေခါင္းကိုခြာလိုက္သည္။ ပိပိေလးမွာ လွေဇာ္၏ တံေတြးႏွင့္ အခ်စ္ရည္ၾကည္ေလးမ်ား ေရာေႏွာကာ မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ေျပာင္လက္လွ်က္ရွိသည္။ အဲယားကြန္းဖြင့္ထားေသာ အခန္းထဲတြင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဆုပိုင္ေဆြမ်က္ႏွာတြင္ ေခြၽးကေလးမ်ား စို႔ေနသည္။ ရင္ဘတ္မွာ နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ ျဖစ္ေနဆဲ။

‘ဘယ္လိုလဲ… ေကာင္းလား…’

‘အင္း.. မသိဘူး.. တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ.. အရမ္းေမာတယ္…’

လွေဇာ္ စကားေျပာရင္း ဆုပိုင္ေဆြ၏ ေပါင္တံေလးမ်ား ဗိုက္သားေလးမ်ားကို ဆက္လက္ပြတ္သပ္ေနသည္။ ပြတ္သပ္ေနရင္း လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြ၏လက္ကိုယူကာ အားကစားေဘာင္းဘီေပၚတြင္ ေငါေငါႀကီးေထာင္ေနေသာ လိင္တံေပၚ တင္လိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြမွ အလိုက္သင့္ပင္ လွေဇာ္၏လိင္တံႀကီးကို ေဘာင္းဘီေပၚမွ အုပ္ကိုင္ကာ ျဖစ္ညႇစ္လိုက္သည္။

‘မာမာႀကီးေနာ္….’

ဆုပိုင္ေဆြ တိုးတိုးေလး လွေဇာ္ကို ေျပာလိုက္သည္။

‘အင္းေပါ့… ဆုပိုင္ေဆြကလွတာကို… ’

‘သြားပါ… အပိုေတြေျပာျပန္ၿပီ….’

လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ မခြၽတ္ရေသးေသာ ညဝတ္အက်ႌေလးကိုပါ ခြၽတ္ပစ္လိုက္သည္။

‘ဦးေဇာ္လည္း ခြၽတ္ေလကြာ.. ဆုပိုင္တစ္ေယာက္တည္း ရွက္တယ္…’

‘ဘာလဲ… ဆုပိုင္က ဦးေဇာ္ဟာႀကီးကို ၾကည့္ခ်င္လို႔လား…’

လွေဇာ္ သိသိႀကီးႏွင့္ ေမးလိုက္သည္။

‘အာ.. ဦးေဇာ္ကလည္းကြာ ဘာေတြေမးေနမွန္း မသိဘူး…’

‘ေျဖေလ.. မေျဖရင္ ဦးေဇာ္ မခြၽတ္ဘူး…’

‘ဟာ… ဟုတ္တယ္ကြာ.. ဟုတ္တယ္….’

လွေဇာ္ သေဘာက်သြားသည္။ တဟဲဟဲရယ္ရင္း အက်ႌႏွင့္ေဘာင္းဘီကို ခ်က္ခ်င္းခြၽတ္လိုက္သည္။ တဇတ္ဇတ္ တုန္လ်က္ရွိေသာ လွေဇာ္၏လိင္တံကို ဆုပိုင္ေဆြ လွမ္းကိုင္လိုက္သည္။ လိင္တံ၏ထိပ္တြင္ အရည္ၾကည္မ်ား တ႐ြဲ႐ြဲ ထြက္လ်က္ရွိသည္။ လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြေရွ႕တြင္ ပက္လက္လွန္လိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြကိုင္ထားေသာ လွေဇာ္၏လိင္တံႀကီးမွာ ဆုပိုင္ေဆြ၏ မ်က္ႏွာေရွ႕တည့္တည့္ ျဖစ္သြားသည္။ ဆုပိုင္ေဆြ လွေဇာ္၏လိင္တံႀကီးကို ကိုင္ရင္း ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ရႈေနသည္။ လက္ဝါးျဖင့္ ဆုပ္ၾကည့္သည္။

‘ဟိဟိ.. အႀကီးႀကီးပဲ.. ဆုပိုင္လက္ဖဝါးနဲ႔ေတာင္ မဆန႔္ဘူး… ခစ္ခစ္…’

လွေဇာ္ သင္ေပးထားသလို ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုပ္ လုပ္ေနသည္။ လက္တစ္ဖက္မွလည္း လွေဇာ္၏ လိင္တံအရင္းမွ အေမြးအုံကို ဖြလ်က္ရွိသည္။

‘အေမြးေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပဲ…’

‘တူမေလး.. ဦးေဇာ္ကို အၾကင္နာေပးေလ….’

‘ဘာလဲ… အၾကင္နာေပးတယ္ဆိုတာ…’

လွေဇာ္ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို စုၿပီး နမ္းသည့္ပုံ လုပ္ျပလိုက္သည္။

‘ေအာ္… နမ္းရမွာလား…’

ဆုပိုင္ေဆြ လွေဇာ္ႏႈတ္ခမ္းကို နမ္းရန္ ေရွ႕တိုးလာသည္။

‘မဟုတ္ဘူး တူမေလး.. ဦးေဇာ္ႏႈတ္ခမ္းကို မဟုတ္ဘူး…’

‘ဟမ္.. ဒါကို ဘာကိုနမ္းရမွာလဲ….’

လွေဇာ္ မိမိ၏လိင္တံကို မ်က္စပစ္ျပလိုက္သည္။

‘အမ္.. အဲဒါႀကီးကိုလား..’

‘အင္းေလ….’

ဆုပိုင္ေဆြ လွေဇာ္၏ လိင္တံနားသို႔ တိုးကပ္ၿပီး ရပ္သြားသည္။

‘အမေလး.. ေၾကာက္စရာႀကီး… မဲမဲတူးတူးနဲ႔ အေၾကာအၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနတာ…. တဇတ္ဇတ္ကလည္း ခုန္ေနေသးတယ္…’

‘လုပ္ပါ.. မေၾကာက္ပါနဲ႔… သူပဲ ၾကည့္ခ်င္တုန္းကျဖင့္ ၾကည့္ခ်င္ၿပီးေတာ့….’

ဆုပိုင္ေဆြ ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲ လွေဇာ္၏ လိင္တံထိပ္ဖ်ားေလးကို ႏႈတ္ခမ္းေလးျဖင့္ အသာ တို႔ထိလိုက္သည္။

‘ကဲ.. . ရၿပီလား…’

‘ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္လုပ္…’

ဆုပိုင္ေဆြ ထပ္နမ္းလိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြအနမ္း လွေဇာ္မွ ခါးကိုပင့္တိုးလိုက္ရာ လိင္တံႀကီးမွာ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ႏႈတ္ခမ္းကို ထိထိမိမိ ထိသြားေလရာ လိင္တံထိပ္မွ အရည္ၾကည္မ်ား ေပကုန္ေလသည္။

‘အာ.. ဦးေဇာ္ ဆိုးတယ္ကြာ.. ႏႈတ္ခမ္းမွာ ေပကုန္ၿပီ…’

‘ဆုပိုင္ေလး… စုပ္ေပးပါလား…’

‘အာ… ’

‘လုပ္ပါ တူမေလးရ… ကိုယ့္ဦးေလးပဲကို.. ႐ြံမေနပါနဲ႔….’

ဆုပိုင္ေဆြ လွေဇာ္၏လိင္တံႀကီးကို မဝံ့မရဲ ၾကည့္လိုက္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းေလး ျပင္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ မရဲတရဲျဖင့္ လွေဇာ္၏ လိင္တံကို ပါးစပ္ႏွင့္ ငုံလိုက္သည္။ အမ်ားႀကီးမဝင္ ။ လိင္တံ၏ ထိပ္ပိုင္းမွ်သာ ဝင္သည္။

‘ဆုပိုင္ေလး.. ငုံ႐ုံငုံမထားနဲ႔ေလ စုပ္ေပး…. ’

ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲဆိုေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ဆုပိုင္ေဆြ လွေဇာ္ကို ေမာ္ၾကည့္သည္။

‘ဆုပိုင္ သၾကားလုံး စုပ္သလိုမ်ိဳးေပါ့…’

ဆုပိုင္ေဆြ လွေဇာ္ေျပာသည့္အတိုင္း စုပ္လိုက္သည္။ လွေဇာ္၏လိင္တံထိပ္ဖူးက ဆုပိုင္ေဆြ၏ ပါးစပ္အျပည့္ ေနရာယူထားသည္။

‘လွ်ာနဲ႔လည္း လ်က္ေလ…’

ဆုပိုင္ေဆြ လွ်ာနဲ႔လ်က္ေပးသည္။ လွ်ာထိပ္ႏွင့္ပါ ထိုးေပးလိုက္ေသးသည္။ လွေဇာ္မွာ ဆုပိုင္ေဆြ၏ အစုပ္ကိုခံရင္း လက္တစ္ဖက္မွလည္း ပိပိေလးကို ဆြေပးထားရာ ပိပိေလးမွ အရည္မ်ား ျပန္လည္စို႐ြဲလာေတာ့သည္။ ဆုပိုင္ေဆြကို လိင္တံစုပ္ေနရာမွ ရပ္ခိုင္းလိုက္ၿပီး လွေဇာ္ႏွင့္အတူ ေဘးခ်င္းယွဥ္ လွဲခိုင္းလိုက္သည္။ ၿပီးမွ လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ႏႈတ္ခမ္းအား မိမိႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ စုပ္ယူၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း နမ္းေပးလိုက္ရာ ဆုပိုင္ေဆြခင္မ်ာ ေကာ့တက္လာသည္။

လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြအား နမ္းရင္းျဖင့္ မိမိ၏လိင္တံကို ပိပိေလးႏွင့္ ထိကပ္ထားလိုက္သည္။ လိင္တံျဖင့္ပင္ ပိပိေလးကို ပြတ္ပြတ္ဆြဲေပးသည္။ လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ေျခေထာက္ေလးကို ကားလိုက္ၿပီး အလယ္တြင္ ေနရာဝင္ယူလိုက္သည္။ လွေဇာ္ ဘာလုပ္ေတာ့မည္ကို ဆုပိုင္ေဆြ သိသည္။ အရသာသစ္ ခံစားရေတာ့မည္မို႔ စမ္းၾကည့္ခ်င္စိတ္လည္း ရွိသည္၊ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္သည္။

‘ဦးေဇာ္… ဆုပိုင္ဟာေလးနဲ႔ ဆန႔္ပါ့မလား… ဦးေဇာ္ဟာက အႀကီးႀကီးေနာ္…’

‘အင္းပါ… မဆန႔္ဘူးဆိုရင္ ဦးေဇာ္ မလုပ္ပါဘူးေနာ္.. ’

လွေဇာ္ အခ်ိဳသပ္လိုက္သည္။ လိင္တံကို ခ်က္ခ်င္း ထိုးမထည့္ေသးပဲ ပိပိအဝေလးတြင္ ပြတ္ဆြဲေနလိုက္သည္။ ပိပိေလးတြင္ အရည္မ်ား ႐ႊဲနစ္လ်က္ရွိေခ်ၿပီ။ လိင္တံကို ပိပိအဝတြင္ ေတ့လိုက္သည္။ ၿပီးမွ အသာအယာ ထိုးလိုက္သည္။ ထိပ္ဖ်ားပင္ မဝင္ေသး။

‘အား.. အ… ဦးေဇာ္ေရ… နာတယ္…’

ဆုပိုင္ေဆြ ၿငီးျငဴရင္းျဖင့္ လွေဇာ္၏ရင္ဘတ္ကို လက္ျဖင့္ တြန္းထုတ္သည္။

‘အင္း အင္း.. နာရင္မလုပ္ေတာ့ဘူး….’

မလုပ္ေတာ့ဘူး ေျပာရင္းႏွင့္ပင္ အားနည္းနည္းထည့္ကာ ေညႇာင့္လိုက္သည္။

‘အ..အား… ’

ဆုပိုင္ေဆြ၏ လက္တစ္ဖက္က လွေဇာ္ ရင္ဘတ္ေပၚသို႔ ဝုန္းခနဲ႔ က်လာသည္။

‘အား… ၾကပ္ေနတယ္ မရေလာက္ဘူး နာတယ္… ဦးေဇာ္ မလုပ္ေတာ့နဲ႔ေနာ္… ’

လွေဇာ္ လိင္တံကို ပိပိအဝမွမခြာပဲ ခဏရပ္နားလိုက္သည္။ ရပ္နားေနဆဲမွာပင္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ အဆံေလးကို ပြတ္ေခ်ကစားေပးေနလိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြ ေကာ့ေကာ့တက္လာသည္။ အေစာပိုင္းက နာသည္ကိုလည္း ေမ့သြားပုံရသည္။ လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ေကာ့အတက္ကိုေစာင့္ၿပီး အားထည့္ကာ ထိုးခ်လိုက္သည္။

‘အား… ေသပါၿပီ… ’

ဆုပိုင္ေဆြ မ်က္လုံးေထာင့္စြန္းမွ မ်က္ရည္ေလးမ်ား လိမ့္ဆင္းလာသည္။ လွေဇာ္၏ ရင္ဘတ္ကို လက္ျဖင့္ သုံးခ်က္ေလာက္ ထုလိုက္သည္။ ရင္ဘတ္ကို အားျဖင့္ ေဆာင့္တြန္းထားသည္။

‘အား… ေသၿပီ ဦးေဇာ္.. ေသပါၿပီ… အရမ္းနာတယ္… မဆန႔္ဘူး… ၾကပ္ေနၿပီ.. ျပန္ထုတ္လိုက္ပါ ဦးေဇာ္ရယ္…’

လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားကို အတင္းစုပ္နမ္းသည္။ ဆုပိုင္ေဆြ အတင္း႐ုန္းသည္။ လွေဇာ္ အားအခ်ိန္အဆ မွန္သြားသည္ ေျပာရမည္။ ပိပိထဲသို႔ လိင္တံ၏ ဒစ္တစ္ခုလုံး ဝင္သြားသည္။

‘ဦးေဇာ္ရယ္.. ဆုပိုင္ကို သနားရင္ ဦးေဇာ္ဟာႀကီး ျပန္ထုတ္ေပးပါေနာ္…’

‘အင္း အင္း… ဆုပိုင္နာရင္ ဦးေဇာ္ ျပန္ထုတ္ေပးပါမယ္…။ အခုေတာ့ ထုတ္လို႔မရဘူး…။ ထုတ္လိုက္ရင္ ဆုပိုင္ ပိုနာလိမ့္မယ္….။ ဦးေဇာ္ဟာရဲ႕ ထိပ္က အထစ္ႀကီးက ဆုပိုင္ဟာေလးထဲမွာ ခ်ိတ္ေနၿပီ…။ ဆြဲထုတ္လိုက္ရင္ ဆုပိုင္ဟာေလး ကြဲသြားလိမ့္မယ္….။ မလႈပ္နဲ႔ဦး ၿငိမ္ၿငိမ္ေန…’

လွေဇာ္ အတည္ေပါက္ႏွင့္ လွိမ့္လိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြ ပိပိေလး ကြဲသြားမည္စိုးသျဖင့္ လႈပ္လည္းမလႈပ္ရဲေတာ့။ လွေဇာ္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထားရင္း ဆုပိုင္ေဆြ၏ ႏို႔ေလးမ်ားကို ေခ်ေပးေနလိုက္သည္။ အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ လွေဇာ္အား တြန္းထားေသာ လက္ကေလးမ်ား အားေပ်ာ့က်သြားသည္။ လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို ဖိနမ္းသည္။ လွ်ာအား ဆုပိုင္ေဆြ၏ ပါးစပ္ထဲထည့္ကာ ထိုးေမႊသည္။ ပါးစပ္ကေမႊသလို လက္က ႏို႔ေလးမ်ားကို ေခ်ေပးသည္။ လိင္တံက ပိပိေလးထဲတြင္ ဝင္သေလာက္ ႏွဲ႔ေပးသည္။ ႏို႔ေလးမ်ားအား ေခ်ရင္းမွ ပိပိဆီသို႔ျပန္ကူးကာ အဆံေလးကို ဆြေပးသည္။

ခဏအၾကာ ဆုပိုင္ေဆြ၏လွ်ာက လွေဇာ္၏လွ်ာကို ျပန္ရစ္လာသည္။ ၿငီးသံေလး မသဲမကြဲ ျပန္ထြက္လာသည္။ ဆုပိုင္ေဆြ ခံစားခ်က္ ျပန္တက္လာၿပီ ျဖစ္သည္။ လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ပါးစပ္အတြင္းမွ မိမိလွ်ာကို ျပန္ထုတ္ကာ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကို တင္းၾကပ္စြာ စုပ္ထားလိုက္သည္။ စုပ္ထားရင္းမွ အားသုံးကာ လိင္တံကို ထပ္ဖိခ်လိုက္သည္။

‘အု……အာဝု…..အု… အင့္…’

လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြအား ႏႈတ္ခမ္းအတင္းစုပ္ထားသျဖင့္ အသံမထြက္ႏိုင္။ ဗလုံးဗေထြးသာ ထြက္လာသည္။ လိင္တံလည္း တဝက္နီးပါး ဝင္သြားေခ်ၿပီ။ ေရွ႕တြင္ အေမွးပါးခံေနပုံရသည္။ အေမွးပါးအားျဖတ္သန္းရန္ ထပ္ႀကိဳးစားရဦးမည္။ အဲယားကြန္းခန္းထဲတြင္ လွေဇာ္ေရာ ဆုပိုင္ေဆြပါ ေခြၽးဒီးဒီးက်ေနသည္။

‘ဦးေဇာ္ရယ္ ေတာ္ပါေတာ့ေနာ္…. ဆုပိုင္ေသေတာ့မယ္…’

‘အင္းပါ.. ခုနက ဦးေဇာ္ဟာကို ျပန္ထုတ္တာေလ.. မရဘူး ညိေနေသးတုန္းပဲ…’

လွေဇာ္ ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ထပ္လွိမ့္သည္။

‘ဦးေဇာ္ကသာ ထုတ္တယ္ေျပာေနတာ.. ဆုပိုင္ဟာထဲမွာေတာ့ ပိုၾကပ္လာသလိုပဲ….’

လွေဇာ္ ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ပဲ ဆုပိုင္ေဆြအား ျပန္ႏႉးသည္။ အရင္အတိုင္း ႏႈတ္ခမ္းကို ျပန္နမ္းသည္။ ႏို႔ကိုျပန္ေခ်သည္။ အေစ့ေလးကို ျပန္ဆြသည္။ လိင္တံကို ပိပိအတြင္း မသိမသာ ေမႊေမႊေပးသည္။ ဆုပိုင္ေဆြကလည္း လွေဇာ္၏ အျပဳအစုတြင္ ျပန္ေမ်ာသြားျပန္သည္။ ပထမတစ္ခါလိုပင္ ဆုပိုင္ေဆြ ေကာ့အတက္တြင္ အားကုန္သုံး၍ လွေဇာ္ ဖိခ်လိုက္သည္။ လိင္တံထိပ္တြင္ ‘ထုတ္’ခနဲ ခံစားလိုက္ရသည္။

အေမွးပါးေပါက္သြားမွန္း လွေဇာ္ သိလိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြ အားကုန္႐ုန္းသည္။ လွေဇာ္အား ကုပ္ဖဲ့ဆြဲသည္။ လွေဇာ္ လိင္တံကို ျပန္မထုတ္ေတာ့။ ဆုပိုင္ေဆြအား မိမိအားျဖင့္ မလႈပ္သာေအာင္ ဖိထားလိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြ၏မ်က္ႏွာတြင္ မ်က္ရည္မ်ား႐ႊဲေနသည္။ လွေဇာ္ လိင္တံကိုမလႈပ္ပဲ ဆုပိုင္ေဆြအား နမ္းေပးသည္။ ပါးရလွ်င္ ပါးနမ္းသည္။ ႏႈတ္ခမ္းရလွ်င္ ႏႈတ္ခမ္းကိုနမ္းသည္။ လက္ကလည္း ႏို႔ေလးကို ျပန္ေခ်ေပးသည္။ အနည္းငယ္အၾကာတြင္ အနာသက္သာသြားသည္မို႔ ဆုပိုင္ေဆြ ၿငိမ္သြားသည္။ လွေဇာ္အနမ္းမ်ားကို တခ်က္တခ်က္ ျပန္တုန႔္ျပန္လာသည္။ လိင္တံမွာ အဆုံးအထိ မဝင္ေသး။ သို႔ေသာ္ သုံးပုံႏွစ္ပုံခန႔္ ဝင္ထားၿပီးၿပီမို႔ လွေဇာ္ ဆက္မသြင္းေတာ့။

လွေဇာ္ လိင္တံကို အနည္းငယ္ႂကြလိုက္ေတာ့ စိုးရိပ္စိတ္ျဖင့္ ဆုပိုင္ေဆြ ရင္ဘတ္ကို လာတြန္းသည္။ လွေဇာ္ ျပန္ၿငိမ္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ အသာအယာ ႏွဲ႔ႏွဲ႔ေပးသည္။ အစပိုင္း ဆုပိုင္ေဆြမွ ျပန္ျပန္တြန္းေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းမတြန္းေတာ့။ အနာသက္သာသြားသည့္ေနာက္ အရသာ တက္လာပုံရသည္။

လွေဇာ္ ဝင္သေလာက္ေလး ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ မသိမသာေလး လုပ္ေပးသည္။ ဆုပိုင္ေဆြကိုလည္း အာ႐ုံေျပာင္းေနေစရန္ ႏို႔ေလးေခ်လိုက္ ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း စုပ္နမ္းလိုက္ နား႐ြက္ဖ်ားေလးမ်ားအား နမ္းလိုက္ လုပ္ေနရသည္။ အနည္းငယ္ၾကာေသာအခါ လိင္တံ မသိမသာ ဝင္ထြက္ေနသည္ကိုပင္ ဆုပိုင္ အားမရေတာ့။ ခါးေလးမွာ အမွတ္တမဲ့ ေကာ့ေကာ့ေပးလာသည္။

လွေဇာ္လည္း မသိမသာမွ သိသိသာသာ အဝင္အထြက္ လုပ္ေပးလိုက္သည္။ ၅ ခ်က္ေလာက္ အဝင္အထြက္လုပ္ရင္းမွ တခ်က္တေလ နည္းနည္းေလး ဖိဖိေဆာင့္သည္။ လွေဇာ္၏ ဖိေဆာင့္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ လိင္တံမွာ ၃ ပုံ ၂ ပုံ မွ ၄ ပုံ ၃ ပုံ ေလာက္အထိ ဝင္လာသည္။ ေရွ႕လည္း ဆက္တိုးမရေတာ့။ သားအိမ္ခံေနပုံရသည္။ လွေဇာ္၏ လိင္တံမွာလည္း ပိပိအတြင္း တင္းၾကပ္ေနသည္။ လိင္တံကို ဝင္သေလာက္ႏွင့္ပင္ အသာအယာ အသြင္းအထုတ္ လုပ္ေပးလိုက္သည္။

ဆုပိုင္ေဆြထံမွ ၿငီးသံေလးမ်ား ထြက္လာသည္။ မ်က္လုံးကေလးပိတ္၊ ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုက္ရင္း ခါးကို အေပၚသို႔ ေကာေကာ့ေပးလာသည္။ အသက္ရႉသံေတြပါ ျပင္းလာသည္။ ဆုပိုင္ေဆြ ေနာက္တစ္ခ်ီ ၿပီးေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း လွေဇာ္ ရိပ္မိလိုက္သည္။ ျမန္ျမန္ေလး အသြင္းအထုတ္ လုပ္ေပးလိုက္သည္။

‘အင့္.. အင့္… အင့္…’

အသြင္းအထုတ္ႏွင့္ စည္းခ်က္ညီညီ ဆုပိုင္ေဆြထံမွ အသံထြက္လွ်က္ရွိသည္။ ျမန္ျမန္ေလး ေဆာင့္ေနဆဲမွာပင္ လွေဇာ္၏ လက္ေကာက္ဝတ္ကို ကိုင္ထားေသာ ဆုပိုင္ေဆြ၏လက္မ်ား တင္းၾကပ္သြားသည္။လက္ေကာက္ဝတ္အတြင္းပင္ လက္သည္းမ်ား ျမဳပ္သြားသည္။ ခႏၶာကိုယ္မွာ တဆတ္ဆတ္ တုန္သြားသည္။

‘အင့္…အား….. အ… အား….’

ခဏေနေတာ့ လက္မ်ားေျပက်သြားသည္။ တင္းထားေသာ အေၾကာမ်ား ေလ်ာ့က်သြားသည္။ ဆုပိုင္ေဆြ ေနာက္တစ္ခ်ီ ၿပီးသြားေပၿပီ။ ဆုပိုင္ေဆြ ၿပီးသြားခါမွ မိမိလည္း ၿပီးခ်င္ခ်င္ျဖစ္လာသျဖင့္ လွေဇာ္ ျမန္ျမန္ေလး ဆက္ေဆာင့္လိုက္သည္။ ဆယ္ခ်က္ပင္မျပည့္။ လွေဇာ္ ခပ္ျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္ ေဆာင့္ထိုးလိုက္ရင္း တြန႔္သြားသည္။ လူမွာ တုန္ခနဲ တုန္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ပိပိေလးထဲမွာ ေႏြးကနဲ ျဖစ္သြားကာ သုတ္ရည္မ်ား အျပင္သို႔ပါ လွ်ံက်လာေတာ့သည္။

လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြ၏ကိုယ္ေပၚသို႔ ေမွာက္က်သြားသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အသက္ရႉသံ ပုံမွန္ျပန္မျဖစ္ၾကေသး။ ေရခ်ိဳးထားသလို ေခြၽးမ်ား႐ႊဲနစ္ေနသည္။ ဆုပိုင္ေဆြမွာ လႈပ္ပင္မလႈပ္ခ်င္ေတာ့။ ေျမာ့ေျမာ့ေလး ျဖစ္သြားသည္။ အရမ္းနာသည္၊ အရမ္းေမာသည္၊ သို႔ေသာ္ အရမ္းလည္းေကာင္းသည္။ မ်က္လုံးပင္ မဖြင့္ႏိုင္ပဲ မွိန္းေနလိုက္သည္။

လွေဇာ္ အေမာေျဖၿပီးမွ ဆုပိုင္ေဆြ၏ ပိပိေလးထဲမွ မိမိ၏လိင္တံကို ျပန္ထုတ္လိုက္သည္။ လိင္တံအထုတ္တြင္ သုတ္ရည္မ်ားက ပြက္ခနဲ ထပ္က်လာေသးသည္။ သုတ္ရည္မ်ားႏွင့္အတူ ေသြးစမ်ားလည္း ေရာေထြးပါလာသည္။ အိပ္ရာခင္းအျဖဴတြင္လည္း ေသြးစမ်ား ေပက်ံေနသည္။ လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြအားေပြ႕ခ်ီကာ မိမိကုတင္ေပၚသို႔ ေျပာင္းလိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြမ်က္လုံးမဖြင့္ပဲ လွေဇာ္ကိုေမးသည္။

‘ဘာလို႔ေျပာင္းတာလဲ.. ေမာရတဲ့အထဲ ဦးေဇာ္ရာ…’

‘ေအာ္.. အိပ္ရာခင္းက အရည္ေတြနဲ႔ ႐ြဲေနၿပီေလ… အဲဒါေၾကာင့္ လဲမလို႔’

လွေဇာ္ အိပ္ရာခင္းကိုဆြဲယူၿပီး လုံးေထြးကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ပစ္ထားလိုက္သည္။ အိပ္ရာခင္းေအာက္မွ ေမြ႕ရာမွာ သားေရအုပ္ထားသျဖင့္ ေတာ္ေသးသည္။ ဘီဒိုထဲမွ ဟိုတယ္မွ အရန္ထားေသာ အိပ္ရာခင္းကိုထုတ္ကာ ကုတင္ေပၚ ျပန္လႊမ္းထားလိုက္သည္။ လွေဇာ္ တစ္ရႉးဘူးမွ တစ္ရႉးမ်ားယူကာ ဆုပိုင္ေဆြ၏ေပါင္ၿခံကို သုတ္ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးမွ အိမ္သာခန္းမွ အမႈိက္ပုံးထဲ သြားပစ္ထည့္လိုက္သည္။ ဆုပိုင္ေဆြမွာ မ်က္လုံးေလးဖြင့္ကာ လွေဇာ္လုပ္သမွ် လိုက္ၾကည့္ေနသည္။

‘ဦးေဇာ္ ဟာႀကီးက အခုၾကေတာ့လည္း ေပ်ာ့တြဲတြဲနဲ႔ ခ်စ္စရာႀကီး ျဖစ္သြားေရာလား.. ခစ္ခစ္… ခုဏမ်ားကေတာ့ ေၾကာက္စရာႀကီး…. ဟိဟိ ’

လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြအား ျပန္လွည့္ကာ ၿပဳံးျပရင္း အိတ္ထဲမွေဆးထုတ္ကာ ေရခြက္ထဲေရထည့္ၿပီး ဆုပိုင္ေဆြရွိရာ ကုတင္သို႔ ျပန္လာလိုက္သည္။

‘ကဲ မမေလး.. ခဏေလးထ… ေဆးေလးေသာက္လိုက္ဦး…. ႏို႔မို႔ဆို နာေနလိမ့္မယ္…’

လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြအား တားေဆးအျပင္ အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆးပါ တြဲတိုက္လိုက္သည္။ ေနာက္ရက္ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ကြေနလ်င္ ျပႆနာရွိႏိုင္သည္။

‘ဟြန႔္.. လုပ္တုန္းကၾကေတာ့ အေသလုပ္ၿပီး… အခုမွ ေဆးလာတိုက္ေနတယ္…’

ဆုပိုင္ေဆြ လွေဇာ္ကို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ ထိုးလိုက္ၿပီး ေဆးကို ေရႏွင့္ ေမ်ာခ်လိုက္ေလေတာ့သည္။

——————————————-

ေနာက္တစ္ရက္မနက္ အားလုံး ေစာေစာထၾကရသည္။ မနက္ပိုင္းေလယာဥ္ ျဖစ္သျဖင့္ check in မွီရန္ ေစာေစာထၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ မနက္ပိုင္း ၄ နာရီ alarm ေပးထားၿပီး လွေဇာ္ ႏိုးႏိုးခ်င္း ဆုပိုင္ေဆြကို ႏႈိးရသည္။ ဆုပိုင္ေဆြမွာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မထႏိုင္။ ၃ ခါေလာက္ ႏႈိးလိုက္ရသည္။ ဆုပိုင္ေဆြ တစ္ကိုယ္လုံး ကိုင္႐ိုက္ထားသလို နာေနသည္ဟု ေျပာသည္။ ႏိုးႏိုးခ်င္း မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး မနက္စာကို အခန္းထဲ ပို႔ခိုင္းလိုက္သည္။

မနက္စာေစာင့္စဥ္ ဆုပိုင္ေဆြ အထုပ္ျပင္ရသည္။ လွေဇာ္ပါ ကူညီၿပီး အဝတ္ေတြ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ မနက္စာစားေသာက္ၿပီး ဆုပိုင္ေဆြကို အကိုက္အခဲေပ်ာက္ေဆး ထပ္တိုက္လိုက္သည္။ ျပန္ရေတာ့မည္မို႔ ဆုပိုင္ေဆြ မ်က္ႏွာမေကာင္း။ ေရခ်ိဳးေတာ့ အတူတူခ်ိဳးျဖစ္ၾကသည္။ ဆုပိုင္ေဆြ ပိပိမွာ နာေနေသးသျဖင့္ လွေဇာ္ ထပ္မလုပ္ေတာ့။ ဆုပိုင္ေဆြကေတာ့ လွေဇာ္ကို လက္ႏွင့္ စိတ္ပါလက္ပါ လုပ္ေပးလိုက္ေသးသည္။

လွေဇာ္ ဆုပိုင္ေဆြ ကိုယ္ေပၚတြင္ ၿပီးလိုက္သည္။ ေရခ်ိဳးျပင္ဆင္ၿပီးမွ အထုပ္ဆြဲကာ ဟိုတယ္ check out လုပ္လိုက္သည္။ မေန႔ကေပသြားေသာ အိပ္ယာခင္းအတြက္ ေလွ်ာ္လိုက္ရသည္။ မိမိကိစၥမ်ားၿပီးမွ ဘုန္းခန႔္တို႔လင္မယား အထုပ္ကိုယ္စီႏွင့္ ဆင္းလာသည္။ ၿပီးမွ taxi ျဖင့္ ေလဆိပ္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ဆုပိုင္ေဆြမ်က္ႏွာမွာ ၿပိဳေတာ့မည့္မိုးလို မႈိင္းအုံ႔ေနသည္။ ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ဆုပိုင္ေဆြ မ်က္ရည္ဝဲလာသည္။

‘ဦးေဇာ္ကို ဆုပိုင္ေတာ့ လြမ္းေနရေတာ့မွာပဲ….’

ဆုပိုင္ေဆြ လွေဇာ္၏ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းတိုးဝင္လာသည္။

‘တူမေလးရယ္ ဝမ္းနည္းမေနပါနဲ႔.. ဦးေဇာ္တို႔ ေနာက္လည္း ေတြ႕လို႔ရတာပဲကို….’

ဆုပိုင္ေဆြထံမွ ရႈိက္သံသဲ့သဲ့ေလး ထြက္လာသည္။

‘ေနာက္ႏွစ္ေႏြရာသီ လာခဲ့ေလ…။ တူမေလး မလာႏိုင္ရင္ ဦးေဇာ္ လာခဲ့မယ္ေလ…’

‘ဦးေဇာ္ မညာရဘူးေနာ္.. ’

‘ေအာ္… မညာပါဘူး ဆုပိုင္ရယ္…။ ၿပီးေတာ့ ဦးေဇာ္နဲ႔ ဆုပိုင္ အင္တာနက္ကေန တဆင့္ ေတြ႕ၾကမယ္ေလ.. ေနာ္..’

‘ဟုတ္ ’

အလြမ္းသယ္တုန္း ဘုန္းခန႔္ ေရာက္လာသည္။

‘ကဲကဲ တူရီးေတြ အခုမွ အလြမ္းသင့္မေနၾကနဲ႔ ..။ အထဲဝင္ၾကရေတာ့မယ္…’

ဆုပိုင္ေဆြ လွေဇာ္၏လက္ကို မလႊတ္ခ်င္ လႊတ္ခ်င္ျဖင့္ လႊတ္လိုက္သည္။ ပါးေပၚမွာ မ်က္ရည္စေလးမ်ားႏွင့္။ လွေဇာ္ မ်က္ႏွာကို ျမန္ျမန္လႊဲလိုက္သည္။ မ်က္ရည္က က်လုနီးနီး ျဖစ္ေနၿပီ။ ဆုပိုင္ေဆြ လွေဇာ္ကို ၾကည့္ရင္းျဖင့္ အခန္းထဲ ဝင္သြားသည္။ ေထာင္းခ်ိဳးေလး ေကြ႕ခါနီး လွေဇာ္ကို လက္လွမ္းျပသည္။ လွေဇာ္ ၾကည့္ရင္းျဖင့္ မ်က္လုံးမ်ား ေဝဝါးလာသည္။ ပါးျပင္တြင္ စိုစိုစြတ္စြတ္ျဖင့္ ေႏြးခနဲ ျဖစ္သြားသည္။

‘သြားဦးေတာ့ တူမေလးရယ္… ေနာက္မ်ားမွ ေတြ႕ၾကဦးမွာေပါ့…….’။…ၿပီးပါၿပီ