ယင်ဖိုပင် မသန်းဖူးတဲ့ အပျိုကြီးမမနှင့် အူရိုင်းလေး

Unicode

အင်းလျားကန်ရေပြင်ကို ကျောခိုင်းကာ ဆောက်လုပ်ထားသည့် မာလာမြိုင်ဂေဟာနှင့် နှင်းဆီမြိုင်ဂေဟာ တိုက်နှစ်လုံးမှာ အထက်တန်းလွှာဟုခေါ်ဆိုအပ်သည့် ပစ္စည်ဥစ္စာ ချမ်းသာကြွယ်ဝသူများနေထိုင်ရာ စံအိမ်ဂဟာများပေမို့ ခေတ်မီလှပကာ နေချင့်စဖွယ် သာယာလှပပါပေသည်။ မာလာမြိုင်ဂေဟာတွင် အတွင်းဝန် လူပျိုကြီး ဦးကျော်မင်းနှင့် တူဖြစ်သူ ကျောင်းသာ မောင်ဝင်းနိုင်တို့နှစ်ဦးသာ နေထိုင်လျက်ရှိပြီး အိမ်တွင် အစေခံနှင့် ထမင်းချက်ရန်အတွက် အသက်သုံးဆယ်ကျော်ကျော်ရှိ ကရင်အမျိုးသမီးတယောက်နှင့် မာလီအလုပ်နှင့် တိုက်စောင့်အဖြစ်ကိုမူ ဝေလရာလူမျိုး မန်ဂလာဆိုသော ကုလားကို ခိုင်းစောထား၏။ နှင်းဆီမြိုင်ဂေဟာတွင် အငြိမ်းစာအရာရှီ ဦးသန်းဝေနှင့် ဇနီးဒေါ်ခင်မေအြပ်င သမီးဖြစ်သူ မြီးကောင်ပေါက်အရွယ် မော်လီနှင့် ဦးသန်းဝေ၏နှမ အပျိုကြီး မနှင်းဝေတို့ နေထိုင်လျက်ရှိသည်။

အထက်တန်းလွှာ အရာရှိကြီးများဖြစ်ကြသည့်အလျောက် မာလာမြိုင်နှင့် နှင်းဆီမြိုင်ဂေဟာတို့တွင် နေထိုင်ကြသူများမှာ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ခင်မင်ကြကာ တဘက်နှင့်တဘက် လွတ်လပ်စွာ ဝင်ထွက်သွားလာကြလေ၏။ လူပျိုကြီး ဦးကျော်မင်းသည် တဘက်ခြံမှ အပျိုကြီး မနှင်းဝေကို ပိုးပန်းလျက်ရှိသကဲ့သို့ သူမကလည်း သူ့အားမေတ္တာသက်ဝင်လျက်ရှိသော်လည်း နှစ်ဦးသားမှာ မိမိတို့ သိက္ခာကို စောင့်ထိန်းနေရသဖြင့် ပွင့်လင်းရင်းနှီးခြင်း မရှိနိုင်ကြပေး။ ဦးကျော်မင်းသည် မိမိကိုယ်တိုင် အချစ်ရေးကို ပွင့်လင်းစွာ ဖွင်ဟရန် မဝန့်မရဲဖြစ်နေသဖြင့် ညနေကျောင်းကပြန်လာမည့် မောင်ဝင်းနိုင်အား စောင့်မျှော်နေ၏။ သူ၏အကြံမှာ တူဖြစ်သူအား မေတ္တာစာပေးခိုင်းရန်ဖြစ်၏။ ယင်းကဲ့သို့ စောင့်စားနေခိုက် မောင်ဝင်းနိုင်ကျောင်းမှ ပြန်ရောက်လာ၏။ အဝတ်အစားလဲလှယ်ပြီး၍ ပြန်ထွက်လာသော ဝင်းနိုင်ာအား ဦးကျော်မင်း လှမ်းခေါ်လိုက်လေသည်။ ‘မောင်ဝင်းနိုင်… ဟိုဘက်တိုက်ကို သွားချေစမ်း၊ ဟိုအပျိုကြီး မနှင်းဝေကို ဟောဒီစာသွားပေးစမ်းပါ၊ စာပေးတာကို ဘယ်သူမှ မမြင့်စေနဲ့.. ကြားလား’ ကျော်မင်းက စာတစောင်ကို လှမ်းပေးရင်း မှာကြားလေသည်။

‘ဟဲ… ဟဲ အန်ကယ်လည်း သိပ်မရိုးတော့ဘူး’ ‘တယ်.. ဒီကောင်လေး… သွားပေးမှာ ပေးတာမဟုတ်ဘူး.. စာပေးပြီး ပြန်စာပါယူခဲ့ ကြားလား’ ဦးကျော်မင်းက မာန်မဲသလို လုပ်လိုက်သဖြင့် ဝင်းနိုင်သည် တိုက်ထဲမှ ပြေးထွက်လာကာ တဘက်ခြံထဲသို့ ဝင်လာခဲ့လေ၏။ ခြံဝင်းထဲသို့ ရောက်လာသော ဝင်းနိုင်သည် တိုက်တွင်းတွင် ဆိတ်ညိမ်လျက်ရှိသဖြင့် လူများမရှိကြလေသလောဟု တွေးမိ၏။ တိုက်ရှေ့သံတံခါးကြီးများမှ အတွင်းဘက်မှ ပိတ်ထားသဖြင့် တိုက်အနေအထားကို ကောင်းစွားကျွမ်းကျင်သော ဝင်းနိုင်သည် တိုက်အနောက်ဖက်သို့ လှည့်လာခဲ့လေသည်။ တိုက်၏အနောက်တွင်ရှိသော သံတံခါးတခုမှာ စေ့ထားသဖြင့် ဝင်းနိုင်သည် အသာအယာတွန်းဖွင့်ကာ ဝင်လာသည်။ တိုက်ခမ်းအတွင်းသို့ ရောက်လာသော ဝင်းနိုင်သည် အိမ်သာနှင့် ကပ်လျက်ရှိသည့် ရေချိုးခန်းမှ ရေကျသံကြားသဖြင့် မည်သူများ ရေချိုးနေသနည်းဟု သိလိုသဖြင့် အပေါက်မှ ချောင်းကြည့်လိုက်၏။ သူ၏ရှေ့မှောက်မှ မြင်းကွင်းကြောင့် သူ၏နှလုံးသွေးမှာ ရပ်ဆိုင်းသွားပြီဟူ၍ပင် သူကထင်မိလေသည်။ ရေပန်းမှ တဖွဲဖွဲကျနေသော ရေဖွားများအောက်၌ နတ်မိမယ်တဦးပမာ ကိုယ်ခန္ဓာဗလာကျင်းလျက် ရေချိုးနေသည့် အပျိုကြီး မနှင်းဝေပင်ဖြစ်၏။

သူမသည် တံခါးပေါက်ကို ကျောခိုင်းကာ မတ်တတ်ရပ်နေသဖြင့် သူမ၏ အသားအရည်မှာ ဝင်းဝါလျက် ကိုယ်ခန္ဓာမှာ ခါးသေးရင်ချီ ပဒုမ္မနီအလားဖြစ်နေ၏။ တံခါးပေါက်မှရပ်ကာ အညှို့ခံနေရသူပမာ ငေးစိုက်ကြည့်နေမိသော ဝင်းနိုင်သည် မနှင်းဝေ၏ ကြီးမားလှသည့် တင်ပါးကြီးနှင့် ၎င်း၏အလယ်မှ အကွဲကြောင်းဖင်းကြားကိုကြည့်ရင်း သူ၏ရမ္မက်ဇောအဟုန်မှာ ပြန်ထင်၍လာချေပြီ။ သူသည် အသက်အရွယ်အားဖြင့် ၁၈နှစ်မှသာလျှင်ဖြစ်သောလည်း သူ၏ရှေ့မှောက်မှ ယမင်းရုပ်သည် သူ၏ကိုယ်ခန္ဓာအတွင်းရှိ တထောင်သောအကြောများကို ထွန့်ထွန့်လူး သွက်သွက်ခါအောင် ရင်တွင်းလှိုမော ရမ္မက်ကြွစေသည် မဟုတ်လော။ ကာမရာဂတည်းဟူသော ဘီလူးကြီးသည် သူ၏လည်ဂုတ်ကို ခွစီးကာ သူ့အားအသူတရာနက်သော အမှောင်တိုက်အတွင်းသို့ သယ်ဆောင်၍သွားပါပြီကော။ တထောင့်ငါးရာတည်းဟူသော အင်အားအစွမ်းကို သူကဲ့သို့ လူငယ်တယောက်သည် အဘယ်မှာ တွန်းလှန်နိုင်ပါမည်နည်း။ ထို့ကြောင့် သူသည် သူ၏ရှေ့မှောက်မှ သံလိုက်ဓာတ်ပမာ ဆွဲဆောင်လျက်ရှိသည့် မနှင်းဝေ၏ အနီးသို့သာ တဖြေးဖြေးကပ်သွားကာ နော်ကဖက်မှ သိမ်းကြုံး၍ ဖက်လိုက်ရာ သူမကအလန့်တကြား အော်မိပြီး လှည့်ကြည့်လိုက်၏။

‘ဟင်.. ဝင်း.. ဝင်းနိုင်.. ဒါ.. ဒါဘာလုပ်တာလဲ.. ထွက်… ထွက်’ သူမက ထစ်ထစ်ငေ့ါငေ့ါပြောရင်း သူမ၏တုတ်ခိုင်သော ပေါင်ရင်းဂွဆုံမှ စောက်ဖုတ်ခုံးပြင်ကြီးကို လက်ဝါးနှစ်ဖက်ဖြင့် အုပ်ထားလေ၏။ ‘အို… မထွက်ဘူး.. အန်တီကို ကျနော်ချစ်မယ်.. ကျနော့်စိတ်ကို မထိန်းနိုင်တော့ဘူးဗျ… ချစ်မှာဘဲ.. ချစ်မှာဘဲ’ ဟု ပြောကာ သူသည် မနှင်းဝေ၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို သိမ်းကြုံးပွေ့ဖက်ပြီး သူမ၏ နှုတ်ခမ်းပါးများကို ပြုတ်လုမတတ် ငုံခဲ့နေလေသည်။ ဖိုသတ္တဝါဆိုလျင် ယင်ဖိုမှ မသန်းရလေအောင် မိမိကိုယ် မိမိ ထိန်းသိမ်းနေထိုင်လာခဲ့သော အပျိုကြီး မနှင်းဝေမှာ လူသရမ်းလေး ဝင်းနိုင်က သူမ၏နှုတ်ခမ်းကို စုပ်ယူနေလေရာ သူမသည် တမျိုးတမည်သော ခံစားချက်နှင့်အတူ ရင်တွင်းမှ ဖိုလှိုက်မောဟိုက်လာ၏။ သူမ၏ပေါင်ရင်းဂွဆုံမှ စောက်ဖုတ်ခုံကို အုပ်ထားသော လက်ဖမိုးပေါ်တွင် ဝင်းနိုင်၏ လုံချည်အတွင်းမှ လိင်တန်မှာလည်း မာတောင်စွာ ထိကပ်နေသည်ကို တွေ့ထိနေရသဖြင့် သူ၏ရင်ထဲဝယ် မရိုးမရွဖြစ်လာ၏။

‘ဝင်းနိုင်… ဖယ်လို့ပြောတာမရဘူးလာ… လူကြီးတွေမျက်နှာကြောင့်နော်… ငါအော်လိုက်ရမလား..’ဟု ထန်မာသော သူမ၏လေသံမှာ တောင်းပန်နေသကဲ့သို့ ပြော့ပျောင်းလှ၏။ ‘မဖယ်ဘူးဗျာ… မဖယ်ဘူး… အော်ရုံမကလို့ ကျနော့ကို သတ်ပစ်ချင်လဲသတ်’ ‘ဝင်းနိုင်… မင်းပြောလို့မရတော့ဘူးလားကွယ်.. ဟင်’ သူမက ရမ္မက်ဇောတက်ကြွလာသည့်တိုင် တူသားအရွယ်လေးနှင့် လွန်လွန်ကြူးကြူးဖြစ်ခဲ့သော် မိမိသာလျှင် တရားခံဖြစ်တော့မည်ကို တွေးမိသဖြင့် ဒေါသနှင့် အံကလေးကြိတ်၍ ပြောလေ၏။

‘ဒီအခြေကျမှတော့ မရုန်းပါနဲ့တော့ အန်တီရယ်.. ကျနော့ကို ချစ်ခွင့်ပေးပါတော့.. နော်’ ဝင်းနိုင်သည် သူမ၏လက်များကို ဖယ်ရှားပစ်လိုက်သဖြင့် သူမ၏ဖူးယောင်ကားစွင့်နေသော စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ အကွင်းသား ပေါ်ထွက်လာပေပြီ။ သူ၏ရှေ့တွင် အခန့်သင့်ရောက်နေသည့် ဖူးယောက်ကားစွင့်နေသော စောက်ဖုတ်ခုံအကွဲကြောင်းတွင် သူ၏လိင်တန်ဒစ်ဖျားကို တေ့ကာခါးကော့လျက် ညှောင့်လိုး၍နေလေသည်။

သူမ၏စောက်ခေါင်းဝမာ အောက်ဖက်သို့ အနည်းငယ်ရောက်နေသဖြင့် သူညှောင့်လိုးလိုက်တိုင်း သူ့ဒစ်ဖျားက သူမ၏ စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းတလျောက် ချော်၍ချော်၍ ထွက်သွားသဖြင့် စောက်စေ့ပြူးပြူးကြီးကို ကလိပေးနေသလိုဖြစ်ရကာ သူမသည်လည်း ကာမဆန္ဒတက်ကြွလာရာ ပေါင်တန်ကြီးများကို တဖြေးဖြေးကားမှန်းမသိကား၍ ပေးလာမိလေတော့သည်။

‘ဟင်း… ဟင်း… ယားအောင်ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ ဝင်းနိုင်’ ဟု သူမက ရမ္မက်ဒေသလေးဖြင့် မေးလိုက်၏။ ‘ဟုတ်တယ် အန်တီ.. ဘယ်လိုဖြစ်နေသလဲမသိဘူး.. အထဲမဝင်းဘူးဗျ’ ‘လုပ်လဲလုပ်ချင်သေးတယ်.. စောက်ဖြစ်လဲမရှိဘူး ဒီနေရာကို လုပ်တော်မူပါရှင့်’ မနှင်းဝေက သူမလက်တဖက်ဖြင့် ဝင်းနိုင်၏ လိင်တန်ကို ထိန်းကိုင်ပေးကာ သူမပေါင်နှစ်ချောင်းအား ခပ်ကားကားရပ်လျက် စောက်ခေါင်းဝသို့ ဒစ်ဖျားတော့ပေးလိုက်၏။ ဝင်းနိုင်ကလည်း သူမခိုင်းသလို ခါးကော့၍ ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်လိုးလိုက်ရာ… ‘ဖောက်.. ဖျိ  ဖျိ..ဖတ်..’ ဟူသော အပျိုကြီး၏ အမှေးထူကြီးကို သူ၏လိင်တန်က ဖောက်ခွဲ၍ သူ၏စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ ဝင်သွားသံများနှင့်အတူ ‘အမလေး.. ကျွတ်ကျွတ်.. နာလိုက်တာ ဖြေးဖြေးလုပ်ရောပေ့ါ.. သေနာကျလေးရဲ့..ဟင်း…’ဟူသော သူမအသံက ထွက်ပေါ်လာ၏။

‘မသိဘူးလေဗျာ.. အန်တီက လုပ်တော့ဆိုလို့ လုပ်ရတာဘဲ’ ဝင်းနိုင်က နာကျင်သွား၍ ရှုံ့မဲ့နေသော သူမ၏ နှုတ်ခမ်းပါးကို တပြွတ်ပြွတ်စုပ်ပေးရင်း သူ၏ခါးကို ကော့၍ ရှေ့တိုးနောက်ငင် ဆောင့်ကာကော့်ကာဖြင့် လိုးညှောင့်ပေးနေလေရာ.. ‘ဖွတ်. ဖျစ်… ဖျစ်… ဖွတ်… ပြွတ်.. ရွတ်.. ရွတ်… ဘွတ်.. ဗျစ်… ဖတ်’ ဟူသော အသံများက စီးချက်ဝါးချက်ညီညီ ပေါ်ထွက်လာ၏။ လူ့လောက ကာမစည်းစိမ်ကို တကြိမ်တခါမျှ ခံစားဖူးခြင်းမရှိခဲ့ကြသည့် အပျိုကြီးနှင့် လူပျိုရိုင်းတို့မှာ တဦးကို တဦး တင်းကြပ်စွာ ပွေ့ဖက်ရင်း စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ လိင်တန်ဝင်ထွက်နေသည်ကို ရှေ့တိုးနောက်ငင် သေးတိမ်ကာဖြင့် ပီတိလှိုက်ဖို အမြိုက်အရသာ တွေ့နေကြပေပြီ။

မနှင်းဝေမှာ သူမစောက်ခေါင်းအတွင်းရှိ နူးညံ့သော အသားနုအသားဆိုင်လေးများကို ဝင်းနိုင်၏လိင်တန်ကြီးက တဖျစ်ဖျစ်မည်သံနှင့်အတူ ထိုးစိုက်၍ဝင်လာတိုင်း ရိုးတွင်းချဉ်ဆီစိမ့်အောင် တင်းကြပ်သည့် အရသာကိုလည်း တဖြေးဖြေးခံစာလာရလေ၏။ သူ၏လိင်တန်က အပြင်သို့ ပြန်နှုတ်လိုက်တိုင်း သူမ၏ ရင်တွင်း၌ ဟာတာတာကြီးဖြစ်သွားသဖြင့် သူမသည် ဝင်းနိုင်အား သိမ်းကြုံး၍ ဖက်ထားမိ၏။ ဝင်းနိုင်မှာလည်း သူ၏လိင်တန်က စောက်ခေါင်းအတွင်းသား နုနုလေးများကို တင်းကြပ်စွာ ပွတ်တိုက်၍ ဝင်သွားပြီး သူ၏ဒစ်က သားအိမ်အတွင်းသို့ စိုက်ဝင်းသွားလေတိုင်း သူ၏ရင်တွင်းဝယ် ဘဝင်ခိုက်အောင် အကြိုက်တွေ့၍ နေလေသည်။

‘ဝင်းနိုင် နာနာလုပ်စမ်းပါ.. င့ါရင်ထဲကို ဘယ်လိုဖြစ်လာပြီလဲမသိဘူး… အား.. ကျွတ်.. ကျွတ်.. ကျွတ်..အင်း အင်း’ ဆန္ဒပြင်းပြသော အသံများမှာ သူမထံမှ ထွက်ပေါ်လာကာ.. ‘ပြွတ်.. စွပ်.. စွပ်.. ဖတ်.. ရွတ်.. ဗျစ်.. ဗျစ်.. ဘွတ်.. ဖွတ်..ဖတ်’ အထက်ပါတေးသံစုံများအဆုံးတွင် ဝင်းနိုင်၏ လိင်တန်ထိပ်ဖျားမှ ပူနွေးသော သုတ်ရည်များသည် သူမ၏ သားအိမ်အတွင်းသို့ ပြွတ်တန်မှ ရေလွှတ်လိုက်သလို ပန်းထုတ်၍ ကာမဆန္ဒပြည့်ဝသွားသကဲ့သို့ သူမကလည်း သားအိမ်ဝကို ရှုံ့ချီပွချီပြုလုပ်ကာဖြင့် သုက်ရည်များကို သားအိမ်အတွင်းသို့ စုပ်ယူလျက် ကာမအထွဋ်အထိပ်သို့ ရောက်ရှိသွားရလေတော့သည်။

ဝင်းနိုင်သည် သူမစောက်ခေါင်းအတွင်း၌ နစ်မြှုတ်နေသည့် လိင်တန်ကြီးကို ဆွဲနှုတ်လိုက်ရာ ‘ပြွတ်’ ကနဲ့ မည်သံနှင့်အတူ အပြင်ထွက်လာသဖြင့် သူ၏လုံချီကို ကောက်ယူဝတ်လိုက်၏။ ‘ဝင်းနိုင်… မင်းဟာ တော်တော်ရက်စက်ယုတ်မာတဲ့ ကောင်လေး.. ငါတသက်လုံး မှဲ့တပေါက်မစွန်းအောင် နေလာခဲ့တာ အခုတော့လေ အခုတော့ အဟင့်.. ဟီး.. ဟီး’ ဟု ပြောပြောဆိုဆို သူမက ငိုချလိုက်လေ၏။

‘ကျနော်.. ကျနော်… လွန်ကျူးမိတာကို တောင်းပန်ပါတယ် အန်တီရယ်…ကျနော်ဟာ ယုတ်မာတဲ့စိတ်နဲ့ လွန်ကျူးမိတာ မဟုတ်ပါဘူး.. အတွေ့ကို မရှောင်နိုင်လို့ပါ… ဒီကိုလာတာလဲ အန်ကယ်က အန်တီ့ကို စာပေးခိုင်းလိုက်လို့ပါ… ကျနော့်ကို စိတ်ဆိုးသလား.. ရော့.. အန်တီတို့စာ..’ ဟု ဝင်းနိုင်ကပြောရင်း စာလှမ်းပေးလိုက်၏။ ‘အော်… ဦးလေးတော်သူက အဒေါ်လောင်းဆီကို စာပေးခိုင်းလိုက်တာ.. အခုတော့.. မင်းကလက်ဦးအောင် လုပ်တယ်.. ဟင့်.. တယ်တော်တယ်… နောက်ပြီး လူကိုလဲ မယားလုပ်လိုက်သေးရဲ့.. ခေါ်တော့အန်တီတဲ့… အန်တီမဟုတ်ဘူး မယား.. မယား.. သိပြီလား’ သူမက ဒေါမာန်ပါပါနှင့် ကြိမ်းမောင်းနေသဖြင့် ဝင်းနိုင်သည် တိုက်ခန်းထဲမှ အပြေးအလွှားထွက်လာခဲ့ရလေတော့သည်။(ပထမပိုင်းပြီး)

Zawgyi

အင္းလ်ားကန္ေရျပင္ကို ေက်ာခိုင္းကာ ေဆာက္လုပ္ထားသည့္ မာလာၿမိဳင္ေဂဟာႏွင့္ ႏွင္းဆီၿမိဳင္ေဂဟာ တိုက္ႏွစ္လုံးမွာ အထက္တန္းလႊာဟုေခၚဆိုအပ္သည့္ ပစၥည္ဥစၥာ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝသူမ်ားေနထိုင္ရာ စံအိမ္ဂဟာမ်ားေပမို႔ ေခတ္မီလွပကာ ေနခ်င့္စဖြယ္ သာယာလွပပါေပသည္။ မာလာၿမိဳင္ေဂဟာတြင္ အတြင္းဝန္ လူပ်ိဳႀကီး ဦးေက်ာ္မင္းႏွင့္ တူျဖစ္သူ ေက်ာင္းသာ ေမာင္ဝင္းႏိုင္တို႔ႏွစ္ဦးသာ ေနထိုင္လ်က္ရွိၿပီး အိမ္တြင္ အေစခံႏွင့္ ထမင္းခ်က္ရန္အတြက္ အသက္သုံးဆယ္ေက်ာ္ေက်ာ္ရွိ ကရင္အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ႏွင့္ မာလီအလုပ္ႏွင့္ တိုက္ေစာင့္အျဖစ္ကိုမူ ေဝလရာလူမ်ိဳး မန္ဂလာဆိုေသာ ကုလားကို ခိုင္းေစာထား၏။ ႏွင္းဆီၿမိဳင္ေဂဟာတြင္ အၿငိမ္းစာအရာရွီ ဦးသန္းေဝႏွင့္ ဇနီးေဒၚခင္ေမျအပ္င သမီးျဖစ္သူ ၿမီးေကာင္ေပါက္အ႐ြယ္ ေမာ္လီႏွင့္ ဦးသန္းေဝ၏ႏွမ အပ်ိဳႀကီး မႏွင္းေဝတို႔ ေနထိုင္လ်က္ရွိသည္။

အထက္တန္းလႊာ အရာရွိႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကသည့္အေလ်ာက္ မာလာၿမိဳင္ႏွင့္ ႏွင္းဆီၿမိဳင္ေဂဟာတို႔တြင္ ေနထိုင္ၾကသူမ်ားမွာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ခင္မင္ၾကကာ တဘက္ႏွင့္တဘက္ လြတ္လပ္စြာ ဝင္ထြက္သြားလာၾကေလ၏။ လူပ်ိဳႀကီး ဦးေက်ာ္မင္းသည္ တဘက္ၿခံမွ အပ်ိဳႀကီး မႏွင္းေဝကို ပိုးပန္းလ်က္ရွိသကဲ့သို႔ သူမကလည္း သူ႔အားေမတၱာသက္ဝင္လ်က္ရွိေသာ္လည္း ႏွစ္ဦးသားမွာ မိမိတို႔ သိကၡာကို ေစာင့္ထိန္းေနရသျဖင့္ ပြင့္လင္းရင္းႏွီးျခင္း မရွိႏိုင္ၾကေပး။ ဦးေက်ာ္မင္းသည္ မိမိကိုယ္တိုင္ အခ်စ္ေရးကို ပြင့္လင္းစြာ ဖြင္ဟရန္ မဝန႔္မရဲျဖစ္ေနသျဖင့္ ညေနေက်ာင္းကျပန္လာမည့္ ေမာင္ဝင္းႏိုင္အား ေစာင့္ေမွ်ာ္ေန၏။ သူ၏အႀကံမွာ တူျဖစ္သူအား ေမတၱာစာေပးခိုင္းရန္ျဖစ္၏။ ယင္းကဲ့သို႔ ေစာင့္စားေနခိုက္ ေမာင္ဝင္းႏိုင္ေက်ာင္းမွ ျပန္ေရာက္လာ၏။ အဝတ္အစားလဲလွယ္ၿပီး၍ ျပန္ထြက္လာေသာ ဝင္းႏိုင္ာအား ဦးေက်ာ္မင္း လွမ္းေခၚလိုက္ေလသည္။ ‘ေမာင္ဝင္းႏိုင္… ဟိုဘက္တိုက္ကို သြားေခ်စမ္း၊ ဟိုအပ်ိဳႀကီး မႏွင္းေဝကို ေဟာဒီစာသြားေပးစမ္းပါ၊ စာေပးတာကို ဘယ္သူမွ မျမင့္ေစနဲ႔.. ၾကားလား’ ေက်ာ္မင္းက စာတေစာင္ကို လွမ္းေပးရင္း မွာၾကားေလသည္။

‘ဟဲ… ဟဲ အန္ကယ္လည္း သိပ္မ႐ိုးေတာ့ဘူး’ ‘တယ္.. ဒီေကာင္ေလး… သြားေပးမွာ ေပးတာမဟုတ္ဘူး.. စာေပးၿပီး ျပန္စာပါယူခဲ့ ၾကားလား’ ဦးေက်ာ္မင္းက မာန္မဲသလို လုပ္လိုက္သျဖင့္ ဝင္းႏိုင္သည္ တိုက္ထဲမွ ေျပးထြက္လာကာ တဘက္ၿခံထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့ေလ၏။ ၿခံဝင္းထဲသို႔ ေရာက္လာေသာ ဝင္းႏိုင္သည္ တိုက္တြင္းတြင္ ဆိတ္ညိမ္လ်က္ရွိသျဖင့္ လူမ်ားမရွိၾကေလသေလာဟု ေတြးမိ၏။ တိုက္ေရွ႕သံတံခါးႀကီးမ်ားမွ အတြင္းဘက္မွ ပိတ္ထားသျဖင့္ တိုက္အေနအထားကို ေကာင္းစြားကြၽမ္းက်င္ေသာ ဝင္းႏိုင္သည္ တိုက္အေနာက္ဖက္သို႔ လွည့္လာခဲ့ေလသည္။ တိုက္၏အေနာက္တြင္ရွိေသာ သံတံခါးတခုမွာ ေစ့ထားသျဖင့္ ဝင္းႏိုင္သည္ အသာအယာတြန္းဖြင့္ကာ ဝင္လာသည္။ တိုက္ခမ္းအတြင္းသို႔ ေရာက္လာေသာ ဝင္းႏိုင္သည္ အိမ္သာႏွင့္ ကပ္လ်က္ရွိသည့္ ေရခ်ိဳးခန္းမွ ေရက်သံၾကားသျဖင့္ မည္သူမ်ား ေရခ်ိဳးေနသနည္းဟု သိလိုသျဖင့္ အေပါက္မွ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္၏။ သူ၏ေရွ႕ေမွာက္မွ ျမင္းကြင္းေၾကာင့္ သူ၏ႏွလုံးေသြးမွာ ရပ္ဆိုင္းသြားၿပီဟူ၍ပင္ သူကထင္မိေလသည္။ ေရပန္းမွ တဖြဲဖြဲက်ေနေသာ ေရဖြားမ်ားေအာက္၌ နတ္မိမယ္တဦးပမာ ကိုယ္ခႏၶာဗလာက်င္းလ်က္ ေရခ်ိဳးေနသည့္ အပ်ိဳႀကီး မႏွင္းေဝပင္ျဖစ္၏။

သူမသည္ တံခါးေပါက္ကို ေက်ာခိုင္းကာ မတ္တတ္ရပ္ေနသျဖင့္ သူမ၏ အသားအရည္မွာ ဝင္းဝါလ်က္ ကိုယ္ခႏၶာမွာ ခါးေသးရင္ခ်ီ ပဒုမၼနီအလားျဖစ္ေန၏။ တံခါးေပါက္မွရပ္ကာ အညႇိဳ႕ခံေနရသူပမာ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိေသာ ဝင္းႏိုင္သည္ မႏွင္းေဝ၏ ႀကီးမားလွသည့္ တင္ပါးႀကီးႏွင့္ ၎၏အလယ္မွ အကြဲေၾကာင္းဖင္းၾကားကိုၾကည့္ရင္း သူ၏ရမၼက္ေဇာအဟုန္မွာ ျပန္ထင္၍လာေခ်ၿပီ။ သူသည္ အသက္အ႐ြယ္အားျဖင့္ ၁၈ႏွစ္မွသာလွ်င္ျဖစ္ေသာလည္း သူ၏ေရွ႕ေမွာက္မွ ယမင္း႐ုပ္သည္ သူ၏ကိုယ္ခႏၶာအတြင္းရွိ တေထာင္ေသာအေၾကာမ်ားကို ထြန႔္ထြန႔္လူး သြက္သြက္ခါေအာင္ ရင္တြင္းလႈိေမာ ရမၼက္ႂကြေစသည္ မဟုတ္ေလာ။ ကာမရာဂတည္းဟူေသာ ဘီလူးႀကီးသည္ သူ၏လည္ဂုတ္ကို ခြစီးကာ သူ႔အားအသူတရာနက္ေသာ အေမွာင္တိုက္အတြင္းသို႔ သယ္ေဆာင္၍သြားပါၿပီေကာ။ တေထာင့္ငါးရာတည္းဟူေသာ အင္အားအစြမ္းကို သူကဲ့သို႔ လူငယ္တေယာက္သည္ အဘယ္မွာ တြန္းလွန္ႏိုင္ပါမည္နည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ သူ၏ေရွ႕ေမွာက္မွ သံလိုက္ဓာတ္ပမာ ဆြဲေဆာင္လ်က္ရွိသည့္ မႏွင္းေဝ၏ အနီးသို႔သာ တေျဖးေျဖးကပ္သြားကာ ေနာ္ကဖက္မွ သိမ္းႀကဳံး၍ ဖက္လိုက္ရာ သူမကအလန႔္တၾကား ေအာ္မိၿပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္၏။

‘ဟင္.. ဝင္း.. ဝင္းႏိုင္.. ဒါ.. ဒါဘာလုပ္တာလဲ.. ထြက္… ထြက္’ သူမက ထစ္ထစ္ေင့ါေင့ါေျပာရင္း သူမ၏တုတ္ခိုင္ေသာ ေပါင္ရင္းဂြဆုံမွ ေစာက္ဖုတ္ခုံးျပင္ႀကီးကို လက္ဝါးႏွစ္ဖက္ျဖင့္ အုပ္ထားေလ၏။ ‘အို… မထြက္ဘူး.. အန္တီကို က်ေနာ္ခ်စ္မယ္.. က်ေနာ့္စိတ္ကို မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်… ခ်စ္မွာဘဲ.. ခ်စ္မွာဘဲ’ ဟု ေျပာကာ သူသည္ မႏွင္းေဝ၏ ကိုယ္လုံးႀကီးကို သိမ္းႀကဳံးေပြ႕ဖက္ၿပီး သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းပါးမ်ားကို ျပဳတ္လုမတတ္ ငုံခဲ့ေနေလသည္။ ဖိုသတၱဝါဆိုလ်င္ ယင္ဖိုမွ မသန္းရေလေအာင္ မိမိကိုယ္ မိမိ ထိန္းသိမ္းေနထိုင္လာခဲ့ေသာ အပ်ိဳႀကီး မႏွင္းေဝမွာ လူသရမ္းေလး ဝင္းႏိုင္က သူမ၏ႏႈတ္ခမ္းကို စုပ္ယူေနေလရာ သူမသည္ တမ်ိဳးတမည္ေသာ ခံစားခ်က္ႏွင့္အတူ ရင္တြင္းမွ ဖိုလႈိက္ေမာဟိုက္လာ၏။ သူမ၏ေပါင္ရင္းဂြဆုံမွ ေစာက္ဖုတ္ခုံကို အုပ္ထားေသာ လက္ဖမိုးေပၚတြင္ ဝင္းႏိုင္၏ လုံခ်ည္အတြင္းမွ လိင္တန္မွာလည္း မာေတာင္စြာ ထိကပ္ေနသည္ကို ေတြ႕ထိေနရသျဖင့္ သူ၏ရင္ထဲဝယ္ မ႐ိုးမ႐ြျဖစ္လာ၏။

‘ဝင္းႏိုင္… ဖယ္လို႔ေျပာတာမရဘူးလာ… လူႀကီးေတြမ်က္ႏွာေၾကာင့္ေနာ္… ငါေအာ္လိုက္ရမလား..’ဟု ထန္မာေသာ သူမ၏ေလသံမွာ ေတာင္းပန္ေနသကဲ့သို႔ ေျပာ့ေပ်ာင္းလွ၏။ ‘မဖယ္ဘူးဗ်ာ… မဖယ္ဘူး… ေအာ္႐ုံမကလို႔ က်ေနာ့ကို သတ္ပစ္ခ်င္လဲသတ္’ ‘ဝင္းႏိုင္… မင္းေျပာလို႔မရေတာ့ဘူးလားကြယ္.. ဟင္’ သူမက ရမၼက္ေဇာတက္ႂကြလာသည့္တိုင္ တူသားအ႐ြယ္ေလးႏွင့္ လြန္လြန္ၾကဴးၾကဴးျဖစ္ခဲ့ေသာ္ မိမိသာလွ်င္ တရားခံျဖစ္ေတာ့မည္ကို ေတြးမိသျဖင့္ ေဒါသႏွင့္ အံကေလးႀကိတ္၍ ေျပာေလ၏။

‘ဒီအေျခက်မွေတာ့ မ႐ုန္းပါနဲ႔ေတာ့ အန္တီရယ္.. က်ေနာ့ကို ခ်စ္ခြင့္ေပးပါေတာ့.. ေနာ္’ ဝင္းႏိုင္သည္ သူမ၏လက္မ်ားကို ဖယ္ရွားပစ္လိုက္သျဖင့္ သူမ၏ဖူးေယာင္ကားစြင့္ေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ အကြင္းသား ေပၚထြက္လာေပၿပီ။ သူ၏ေရွ႕တြင္ အခန႔္သင့္ေရာက္ေနသည့္ ဖူးေယာက္ကားစြင့္ေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ခုံအကြဲေၾကာင္းတြင္ သူ၏လိင္တန္ဒစ္ဖ်ားကို ေတ့ကာခါးေကာ့လ်က္ ေညႇာင့္လိုး၍ေနေလသည္။

သူမ၏ေစာက္ေခါင္းဝမာ ေအာက္ဖက္သို႔ အနည္းငယ္ေရာက္ေနသျဖင့္ သူေညႇာင့္လိုးလိုက္တိုင္း သူ႔ဒစ္ဖ်ားက သူမ၏ ေစာက္ဖုတ္အကြဲေၾကာင္းတေလ်ာက္ ေခ်ာ္၍ေခ်ာ္၍ ထြက္သြားသျဖင့္ ေစာက္ေစ့ျပဴးျပဴးႀကီးကို ကလိေပးေနသလိုျဖစ္ရကာ သူမသည္လည္း ကာမဆႏၵတက္ႂကြလာရာ ေပါင္တန္ႀကီးမ်ားကို တေျဖးေျဖးကားမွန္းမသိကား၍ ေပးလာမိေလေတာ့သည္။

‘ဟင္း… ဟင္း… ယားေအာင္ဘယ္လိုလုပ္ေနတာလဲ ဝင္းႏိုင္’ ဟု သူမက ရမၼက္ေဒသေလးျဖင့္ ေမးလိုက္၏။ ‘ဟုတ္တယ္ အန္တီ.. ဘယ္လိုျဖစ္ေနသလဲမသိဘူး.. အထဲမဝင္းဘူးဗ်’ ‘လုပ္လဲလုပ္ခ်င္ေသးတယ္.. ေစာက္ျဖစ္လဲမရွိဘူး ဒီေနရာကို လုပ္ေတာ္မူပါရွင့္’ မႏွင္းေဝက သူမလက္တဖက္ျဖင့္ ဝင္းႏိုင္၏ လိင္တန္ကို ထိန္းကိုင္ေပးကာ သူမေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းအား ခပ္ကားကားရပ္လ်က္ ေစာက္ေခါင္းဝသို႔ ဒစ္ဖ်ားေတာ့ေပးလိုက္၏။ ဝင္းႏိုင္ကလည္း သူမခိုင္းသလို ခါးေကာ့၍ ခပ္ျပင္းျပင္း ေဆာင့္လိုးလိုက္ရာ… ‘ေဖာက္.. ဖ်ိ  ဖ်ိ..ဖတ္..’ ဟူေသာ အပ်ိဳႀကီး၏ အေမွးထူႀကီးကို သူ၏လိင္တန္က ေဖာက္ခြဲ၍ သူ၏ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသို႔ ဝင္သြားသံမ်ားႏွင့္အတူ ‘အမေလး.. ကြၽတ္ကြၽတ္.. နာလိုက္တာ ေျဖးေျဖးလုပ္ေရာေပ့ါ.. ေသနာက်ေလးရဲ႕..ဟင္း…’ဟူေသာ သူမအသံက ထြက္ေပၚလာ၏။

‘မသိဘူးေလဗ်ာ.. အန္တီက လုပ္ေတာ့ဆိုလို႔ လုပ္ရတာဘဲ’ ဝင္းႏိုင္က နာက်င္သြား၍ ရႈံ႕မဲ့ေနေသာ သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းပါးကို တႁပြတ္ႁပြတ္စုပ္ေပးရင္း သူ၏ခါးကို ေကာ့၍ ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ ေဆာင့္ကာေကာ့္ကာျဖင့္ လိုးေညႇာင့္ေပးေနေလရာ.. ‘ဖြတ္. ဖ်စ္… ဖ်စ္… ဖြတ္… ႁပြတ္.. ႐ြတ္.. ႐ြတ္… ဘြတ္.. ဗ်စ္… ဖတ္’ ဟူေသာ အသံမ်ားက စီးခ်က္ဝါးခ်က္ညီညီ ေပၚထြက္လာ၏။ လူ႔ေလာက ကာမစည္းစိမ္ကို တႀကိမ္တခါမွ် ခံစားဖူးျခင္းမရွိခဲ့ၾကသည့္ အပ်ိဳႀကီးႏွင့္ လူပ်ိဳ႐ိုင္းတို႔မွာ တဦးကို တဦး တင္းၾကပ္စြာ ေပြ႕ဖက္ရင္း ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသို႔ လိင္တန္ဝင္ထြက္ေနသည္ကို ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ ေသးတိမ္ကာျဖင့္ ပီတိလႈိက္ဖို အၿမိဳက္အရသာ ေတြ႕ေနၾကေပၿပီ။

မႏွင္းေဝမွာ သူမေစာက္ေခါင္းအတြင္းရွိ ႏူးညံ့ေသာ အသားႏုအသားဆိုင္ေလးမ်ားကို ဝင္းႏိုင္၏လိင္တန္ႀကီးက တဖ်စ္ဖ်စ္မည္သံႏွင့္အတူ ထိုးစိုက္၍ဝင္လာတိုင္း ႐ိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီစိမ့္ေအာင္ တင္းၾကပ္သည့္ အရသာကိုလည္း တေျဖးေျဖးခံစာလာရေလ၏။ သူ၏လိင္တန္က အျပင္သို႔ ျပန္ႏႈတ္လိုက္တိုင္း သူမ၏ ရင္တြင္း၌ ဟာတာတာႀကီးျဖစ္သြားသျဖင့္ သူမသည္ ဝင္းႏိုင္အား သိမ္းႀကဳံး၍ ဖက္ထားမိ၏။ ဝင္းႏိုင္မွာလည္း သူ၏လိင္တန္က ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသား ႏုႏုေလးမ်ားကို တင္းၾကပ္စြာ ပြတ္တိုက္၍ ဝင္သြားၿပီး သူ၏ဒစ္က သားအိမ္အတြင္းသို႔ စိုက္ဝင္းသြားေလတိုင္း သူ၏ရင္တြင္းဝယ္ ဘဝင္ခိုက္ေအာင္ အႀကိဳက္ေတြ႕၍ ေနေလသည္။

‘ဝင္းႏိုင္ နာနာလုပ္စမ္းပါ.. င့ါရင္ထဲကို ဘယ္လိုျဖစ္လာၿပီလဲမသိဘူး… အား.. ကြၽတ္.. ကြၽတ္.. ကြၽတ္..အင္း အင္း’ ဆႏၵျပင္းျပေသာ အသံမ်ားမွာ သူမထံမွ ထြက္ေပၚလာကာ.. ‘ႁပြတ္.. စြပ္.. စြပ္.. ဖတ္.. ႐ြတ္.. ဗ်စ္.. ဗ်စ္.. ဘြတ္.. ဖြတ္..ဖတ္’ အထက္ပါေတးသံစုံမ်ားအဆုံးတြင္ ဝင္းႏိုင္၏ လိင္တန္ထိပ္ဖ်ားမွ ပူေႏြးေသာ သုတ္ရည္မ်ားသည္ သူမ၏ သားအိမ္အတြင္းသို႔ ႁပြတ္တန္မွ ေရလႊတ္လိုက္သလို ပန္းထုတ္၍ ကာမဆႏၵျပည့္ဝသြားသကဲ့သို႔ သူမကလည္း သားအိမ္ဝကို ရႈံ႕ခ်ီပြခ်ီျပဳလုပ္ကာျဖင့္ သုက္ရည္မ်ားကို သားအိမ္အတြင္းသို႔ စုပ္ယူလ်က္ ကာမအထြဋ္အထိပ္သို႔ ေရာက္ရွိသြားရေလေတာ့သည္။

ဝင္းႏိုင္သည္ သူမေစာက္ေခါင္းအတြင္း၌ နစ္ျမႇဳတ္ေနသည့္ လိင္တန္ႀကီးကို ဆြဲႏႈတ္လိုက္ရာ ‘ႁပြတ္’ ကနဲ႔ မည္သံႏွင့္အတူ အျပင္ထြက္လာသျဖင့္ သူ၏လုံခ်ီကို ေကာက္ယူဝတ္လိုက္၏။ ‘ဝင္းႏိုင္… မင္းဟာ ေတာ္ေတာ္ရက္စက္ယုတ္မာတဲ့ ေကာင္ေလး.. ငါတသက္လုံး မွဲ႔တေပါက္မစြန္းေအာင္ ေနလာခဲ့တာ အခုေတာ့ေလ အခုေတာ့ အဟင့္.. ဟီး.. ဟီး’ ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို သူမက ငိုခ်လိုက္ေလ၏။

‘က်ေနာ္.. က်ေနာ္… လြန္က်ဴးမိတာကို ေတာင္းပန္ပါတယ္ အန္တီရယ္…က်ေနာ္ဟာ ယုတ္မာတဲ့စိတ္နဲ႔ လြန္က်ဴးမိတာ မဟုတ္ပါဘူး.. အေတြ႕ကို မေရွာင္ႏိုင္လို႔ပါ… ဒီကိုလာတာလဲ အန္ကယ္က အန္တီ့ကို စာေပးခိုင္းလိုက္လို႔ပါ… က်ေနာ့္ကို စိတ္ဆိုးသလား.. ေရာ့.. အန္တီတို႔စာ..’ ဟု ဝင္းႏိုင္ကေျပာရင္း စာလွမ္းေပးလိုက္၏။ ‘ေအာ္… ဦးေလးေတာ္သူက အေဒၚေလာင္းဆီကို စာေပးခိုင္းလိုက္တာ.. အခုေတာ့.. မင္းကလက္ဦးေအာင္ လုပ္တယ္.. ဟင့္.. တယ္ေတာ္တယ္… ေနာက္ၿပီး လူကိုလဲ မယားလုပ္လိုက္ေသးရဲ႕.. ေခၚေတာ့အန္တီတဲ့… အန္တီမဟုတ္ဘူး မယား.. မယား.. သိၿပီလား’ သူမက ေဒါမာန္ပါပါႏွင့္ ႀကိမ္းေမာင္းေနသျဖင့္ ဝင္းႏိုင္သည္ တိုက္ခန္းထဲမွ အေျပးအလႊားထြက္လာခဲ့ရေလေတာ့သည္။(ပထမပိုင္းၿပီး)