အရုပ်အစွမ်းနဲ့ ပါကင်ဖောက်ခံလိုက်ရတဲ့ ဆရာမအပျိုကြီး(တတိယပိုင်း)

Unicode

မြို့အစွန်မှာလုပ်တဲ့ သီတင်းကျွတ်ဘုရားပွဲကို တစ်ရပ်ကွက်လုံးက လူပျိုအပျို ကာလသားသမီးတွေ အုပ်စုလိုက် ချီတက်လာကြတယ်ဗျ။ ကျနော်တို့မြို့မှာ အစည်ကားဆုံး ပွဲတော်ပေါ့။ ကောင်မလေးတွေကို အလည်မှာထားပြီး ကျနော်တို့ယောကျ်ားလေးတွေက မျက်ခြေမပြတ် ပွဲခင်းထဲ အကဲခတ်နေရတယ်။ လက်သရမ်းတာတွေ အမူးသမား ဆွဲလားရမ်းလားဖြစ်တာတွေကို ကာကွယ်ပေးဖို့ပေါ့။ ဘီးကုတ်ဝါဝါလေးပန်ပြီး အဖြူခံမှာ အနီရောင် အစက်ပြောက်ကလေးတွေပါတဲ့ ဝမ်းဆက်ကလေးနဲ့ မမဝါက အရမ်းလှနေတော့ ပွဲလာတဲ့ လူငယ်မှန်သမျှ ဝိုင်းပြီး ငေးကြည့်နေကြရတယ်။

မမဝါကတော့ လူကြီးပီပီ တဟဲ့ဟဲ့နဲ့ ရပ်ကွက်ထဲက ကောင်မလေးတွေကို စောင့်ရှောက်နေရပေမယ့် လူတွေကြိတ်ကြိတ်တိုးနေတဲ့အထဲမှာ ကျနော့်လက်ကို တင်းတင်းဆုပ်ထားတာ လုံး၀မလွှတ်ဘူး။ လူအလစ်မှာ ကျနော့်ပေါင်ကြားကို မသိမသာလေး လက်ဖဝါးနဲ့ ဖိဖိကိုင်ပြီး ညှစ်ပေးတယ်။ ပြီးရင် သူမသိသလိုပြုံးစိစိနဲ့ မျက်နာလွှဲနေတတ်တယ်။ ဟိုတနေ့ညက သူနဲ့ကျနော် ခြေလွန်လက်လွန် ဖြစ်သွားပြီးကတည်းက ဘာမှထပ်မဖြစ်ခဲ့ကြဘူးဗျ။ အမှန်အတိုင်းဝန်ခံရရင် ကျနော် မမဝါကို အရမ်းထပ်လုပ်ချင်သေးတယ်။ ဒါပေမယ့် လူနီကြီးရဲ့အစွမ်းကြောင့်ဆိုတာ ဖီးလ်မလာသလိုဖြစ်နေလို့ အိမ်ပြန်မအိပ်ပဲ ကိုရွှေဘအိမ်မှာပဲ အိပ်ဖြစ်နေတာ။

အခုလို လူတောတိုးရင်း ကျနော့်လက်မောင်းနဲ့ သူရင်ဘတ်က နို့ကြီးတွေရဲ့ မထိတထိဖြစ် (မဖြစ်ဖြစ်အောင် သူက တမင်လုပ်နေတာပါ) ရှက်ကြောက်ပြီးငြိမ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို လက်ဆော့ပြီး လာလာဆွနေတော့ လူက သောက်ရမ်းတင်းနေပြီ။ တခါတလေ လူချင်းထပ်လျှက်ဖြစ်ပြီး အရပ်မြင့်တဲ့ မမဝါရဲ့ တင်ပါးအိအိစက်စက်ကြီးနဲ့ ကျနော့်လိင်တံက ထိကပ်ထားသလို အကြာကြီးဖြစ်နေတဲ့ အခါမျိုးဆို ကျနော့် လက်နှစ်ဖက်စလုံးကလည်း မမဝါ ဂျိုင်းအောက်နေလျှိုပြီး နို့နှစ်လုံးကို အားရပါးရ မြန်မြန်လေးဖမ်းကိုင်ပြီး ၂-၃ ချက်လောက် ကပ်ညှောင့်ပေးလိုက်ရင်း ချက်ချင်း မသိသလိုလုပ်။ အဲ့ဒီလိုနဲ့ အရှိန်က တော်တော်တက်လာကြပြီဗျ။

ပွဲဈေးတန်း လမ်းလျှောက်ကြရင်း မောလာကြတော့ မုန့်ဆိုင်တန်းတွေမှာ မုန့်ဝင်စားကြတယ်။ စားသောက်ပြီးတော့မှ ပွဲလက်မှတ်သွားဖြတ်တဲ့ ကိုရွှေဘတစ်ယောက် မောကြီးပန်းကြီး ပြန်ရောက်လာတယ်။ မန်းလေးသိန်းဇော်ဆိုတော့ လက်မှတ်က အတော်အလုအယက် ဝယ်ရတာကိုးဗျ။

“ရွှေဘ! ကလေးတွေကို တာဝန်ယူပြီး ထိန်းခဲ့..။ ငါ ခေါင်းတအားကိုက်လာလို့ ပြန်တော့မယ်။ ဖိုးသက်လေး မမဝါကို အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ပေး။ ပြီးမှ ဒီကိုပြန်လာ…”

ဆိုပြီး မမဝါတစ်ယောက် စကားစရင်း ဂွင်ဆင်နေတာကို မသိနားမလည်တဲ့ အူတူတူပုံစံ ဖမ်းပြီး

“ဟုတ်ကဲ့ မမဝါ”

လို့ ဖော်လိုလိုက်ရင်း မုန့်ဆိုင်ကနေ ခပ်တည်တည် တူတူထွက်ဖို့ ထလိုက်တယ်။

“ခဏနေဦးဗျ!”

ဒီညမှာ ကျနော် အကြံအစီတစ်ခု ရှိသေးတယ်။ ကျနော်ဝတ်ထားတဲ့ ဖရီးဂျက်ကက်ကို အသာလေးချွတ်ပြီး ကိုရွှေဘကို

“ခဏယူဝတ်ထားစမ်းပါဗျာ”

ဆိုပြီး ပစ်ပေးထားခဲ့လိုက်တယ်။ အဲ့ဒီဂျက်ကက် အိတ်ထောင်ထဲမှာ ဘာပါတယ်ထင်လို့လဲ။ ဟီးဟီး ဟိုသစ်သားရုပ်ထုလေး ထည့်ပေးထားလိုက်တယ်လေ။ လူနီကြီးနဲ့ ကိုရွှေဘ ဘာတွေဆက်ဖြစ်မလဲတော့ မသိဘူး။ ကျနော်တော့ မမဝါကို လက်ဆွဲပြီး ပွဲခင်းထဲကနေ အတင်းတိုးထွက်ဖို့ ကြိုးစားနေတယ်။ အိမ်အပြန်လမ်းမပေါ် မြန်မြန်ရောက်ချင်နေပြီဗျာ။ မမဝါကို ကျနော် အားရပါးရ ချစ်ပစ်လိုက်ချင်ပြီ။ လူနီကြီးမပါပဲ သူ့ကို ဖိုးသက်ဆိုတဲ့ကောင်လေးက ခပ်ကြမ်းကြမ်း ချစ်ပြတတ်ပါတယ်ဆိုတာ သက်သေပြချင်လွန်းလို့ ရင်ဘတ်ထဲမှာလည်း တုန်တုန်ရီရီကြီး။ မမဝါလည်း ကျနော့်လိုပဲဆိုတာ သူ့လက်ကလေးကို အတင်းဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ကျနော် အလိုလိုသိနေတယ်။

ကတုန်ကယင်ဖြစ်နေတဲ့ စုံတွဲလေးတစ်တွဲ ဘုရားပွဲအပြင်ဖက်ကို တိုးထွက်လာရင်း တဖြေးဖြေး တိုးကပ်လာတယ်။ လူတွေကြိတ်ကြိတ်တိုး စည်ကားပြီး ဆူညံပွက်လောရိုက်နေတဲ့ ကမ္ဘာအပြင်ဖက်ကို ရောက်သွားတာနဲ့ အလိုလိုနေရင်း အေးမြသွားသလိုပဲဗျ။ မြစ်ကမ်းဘေးက လမ်းမကြီးအတိုင်း တိတ်တဆိတ် လက်ချင်းချိတ်ပြီး လျှောက်လာကြရင်း နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ ရင်ထဲမှာတော့ တောက်လောင်နေတဲ့ ရမ္မက်မီးတွေက တဖြေးဖြေးပိုလို့သာ တိုးလာနေပြီပေါ့လေ။

စိန်ပန်းပင်ကြီးတွေ စီစီရီရီပေါက်နေတဲ့ ကမ်းနားလမ်းပေါ်မှာ လူတွေက ရှင်းနေသလို မိုးမြှူအငွေ့အသက်တွေပါနေတဲ့ လေညှင်းလေးတွေက တနော့နော့နဲ့ ဝစ်လစ်စလစ် လမ်းကလေးပေါ်မှာ (ဟီးဟီး ခွင့်လွှတ်ပါ ဆရာကြီးဒဂုန်တာရာ ခင်ဗျား) တိုက်ခတ်နေတော့ ကျနော်နဲ့ မမဝါတို့ ကိုယ်လုံးတွေက ပိုလို့တောင် ပူးကပ်သွားကြပါပြီ။ ဘယ်လိုမှ မအောင့်နိုင်တော့တဲ့ ကျနော်ကစပြီး လှုပ်ရှားလိုက်မိတယ်။ မမဝါရဲ့ ခါးကျင်ကျင်လေးကို ခပ်တင်းတင်းတွယ်ဖက်ရင်း ခပ်ပြေပြေ နဖူးဝင်းဝင်းလေးကို အားရပါးရ နမ်းရှိုက်လိုက်မိတယ်။ အဲ့ဒီနောက်မှာတော့ .. ပါးဖောင်းဖောင်းလေးတွေ၊ နောက်.. နီထွေးထွေး နှုတ်ခမ်းအိအိကလေးပေါ့။

“အွန်းးး ဖိုးသက်လေးကကွယ် အဲ့လိုမလုပ်နဲ့ဟ လမ်းပေါ်ကြီးမှာ .. ကျွတ်! ဟဲ့ မမဝါ ရင်တွေအရမ်းတုန်လာပြီနော် ပြောလို့လဲမရ ဒုက္ခပါလား..”

နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းနေရာက ခွာလိုက်ပြီး တင်ပါးအိအိကြီးတွေကို ထမီပါးကလေးအပေါ်ကနေ ဆုပ်ကိုင်ချေမွရင်း မမဝါရဲ့ လည်တိုင်ဖော့ဖော့လေးတဝိုက် အနမ်းစက်သေနတ်တွေနဲ့ တရစပ် လျှောက်ပစ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို ခပ်တင်းတင်း ပြန်ဖက်လာရင်း စိတ်အိုက်နေတဲ့ လေသံတုန်တုန်ကလေးနဲ့ မမဝါတစ်ယောက် ညည်းညူနေရှာပေမယ့် ဝတ်ထားတဲ့ သော့တံဆိပ် ပုဆိုးအပြာအောက်ကနေ ခပ်ငေါငေါထွက်နေတဲ့ ကျနော့်လိင်တံကြီးကို ဖွဖွအုပ်ကိုင်ပြီး အထက်အောက် ပွတ်သပ်ပေးနေတာက သူကိုယ်တိုင် အားမလိုအားမရနဲ့ စိတ်ထနေတာဖြစ်ကြောင်း ဖော်ပြနေတာ မဟုတ်ပါလားဗျာ။ လူသူကင်းရှင်းလွန်းလှတဲ့ ကမ်းနားလမ်း ဖြစ်ပေမယ့် လမ်းမကြီးပေါ်ဆိုတော့ လုပ်လို့မကောာင်းလှဘူး။ ဒါပေမယ့် အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့အထိလည်း ကျနော် မအောင့်နိုင်တော့ဘူးဗျာ။

“မောင်လေး.. အာကွာ ဘယ်ကိုသွားမလို့လဲ.. အိမ်ရောက်အောင် အရင်ပြန်ကြမယ်ကွာ .. အာ ဒီကလေးက ဇွတ်”

ဖျတ်ကနဲ သတိရသွားပြီး မမဝါရဲ့ လက်ကလေးကို အတင်းဆွဲလို့ ကမ်းနားလမ်း စိန်ပန်းပင်ကြီးတွေရဲ့ တစ်ဖက်က မြစ်ထဲဆင်းတဲ့ အုတ်လှေကား အမြင့်ကြီးကနေ ကြယ်ရောင်ဝိုးတဝါးအောက်မှာ ကျနော်အောက်ကို ဆင်းချသွားနေမိတယ်။ မိုးဦးကျကာလလေးဖြစ်လို့ မြစ်ရေပြင်က ဟိုးအဝေးကြီးမှာ။ လောလောဆယ် ကမ်းပါးအောက်ခြေမှာ ရေပြင်အစား သဲသောင်ပြင် တမျှော်တခေါ်ကြီးပဲ ရှိတာလေ။ ပြီးတော့ ဒီနေရာမှာ လူနေအိမ်ခြေ မရှိဘူးဆိုတော့ တိတ်ဆိတ်ပြီး ဂျက်ကာကောင်းတဲ့ နေရာပေါ့။

အောက်ခြေရောက်သွားတော့လည်း ရပ်မနေပဲ သဲသောင်ပြင်ကြီးပေါ် ဖြတ်လျှောက်ပြီး မမဝါကို ဆွဲခေါ်သွားမိတယ်။ တငြီးငြီးတငြူငြူနဲ့ မမဝါတစ်ယောက် ကျနော်ဆွဲခေါ်ရာနေရာကို ပါလာရှာတယ်။ ရေစပ်နား ရောက်သွားတော့မှ မြို့ဖက်က ကမ်းနားလမ်းဆီ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အတော်ဝေးဝေး ရောက်သွားပြီ။ လူတစ်ယောက်ယောက် လာနေရင်လည်း မြင်ရသလို နောက်ကျောဖက်မှာလည်း ရေပြင်ကြီးဆိုတော့ အင်မတန် လုံခြုံစိတ်ချသွားရပြီပေါ့။ စူတူတူမျက်နှာလေးနဲ့ ကျနော့်နောက် ပါလာတဲ့ မမဝါကို ဘာမှစကားပြောမနေတော့ပဲ မတ်တပ်ရပ်နေလျှက်နဲ့ ရင်ချင်းအပ် နှုတ်ခမ်းချင်း စစုပ်ပေးလိုက်တယ်။ တဟင်းဟင်း မြည်သံတွေက မြစ်ရေစီးသံနဲ့အပြိုင် ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ဆီက ထွက်ကျလာပေမယ့် လူသူကင်းလွန်းတဲ့ နေရာဆိုတာ နှစ်ယောက်လုံးသိနေတော့ ဂရုမစိုက်တော့ပါဘူးလေ။

နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်နေရာကပဲ ကျနော့်ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်တယ်။ မမဝါကို တွန်းထုတ်လိုက်ရင်း သဲပြင်ပေါ်မှာ ပုဆိုးကို ဖြန့်ခင်းလိုက်တယ်။ မမဝါကိုယ်တိုင်ကလည်း တော်တော်စိတ်ထနေရှာတော့ သူ့ထမီကလေးကို သူ့ဖာသာ ဂွင်းလုံးချွတ်ချပြီး ကျနော့်ပုဆိုးနဲ့ ဆက်လျှက်ကလေး ဖြန့်ခင်းရင်း ထိုင်ချလိုက်တယ်။

“ဖိုးသက်လေး တော်တော်ဆိုးတယ်ကွာ .. အဲ့လိုကြီး လမ်းဘေးမှာ မမဝါ လုပ်မိလိမ့်မယ်လို့ တသက်လုံး မစဉ်းစားခဲ့.. အုဝု!!”

အခင်းတွေအပေါ် ဖင်ချထိုင်ရင်း ခေါင်းက ဆံနွယ်ကလေးတွေကို လက်နဲ့သပ်၊ ပွစိပွစိပြောနေတဲ့ မမဝါတစ်ယောက် ဗလုံးဗထွေးနဲ့ အသံတိတ်သွားတယ်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ချွတ်ချပြီး တင်းမာပေါက်ကွဲမတတ်ဖြစ်နေတဲ့ လိင်တံကြီးကို မမဝါရဲ့ နှုတ်ခမ်းအိအိကလေးထဲ လက်နဲ့ကိုင်ပြီး ကျနော် ထိုးထည့်လိုက်တာကိုးဗျ။ ကျနော့်ဆီးခုံကို လက်နဲ့အတင်းတွန်းထားရင်း တအုအုနဲ့ ပါးစပ်ထဲ လိင်တံအသွင်းအထုတ် အလုပ်ခံနေရတဲ့ မမဝါတစ်ယောက် စစချင်းတော့ နင်သလိုဖြစ်သွားပုံရပေမယ့် ခဏကြာတော့ ပုံမှန်လေး စုပ်ယူနေရှာတယ်။ လိင်စိတ်ထနေတဲ့ ကျနော်ကတော့ မမဝါကို အားနာရကောင်းမှန်းတောင် မသိတော့ဘူး။ သူ့ဆံပင်လေးတွေကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း ဒူးကွေးလို့ မတ်တပ်ရပ်ထားရာက ကော့ကော့ပြီး ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ၃-၄ မိနစ်လောက် အဆက်မပြတ် လုပ်ပစ်လိုက်မိတယ်။

“မမဝါ လေးဖက်ထောက်ပေးပါ.. ကျနော် တအား လုပ်ချင်နေပြီ မြန်မြန်လေး”

“မင်းနော်.. တအားနိုင်စားပေးတယ်.. ဇွတ်ကြီးပဲ ဟွန်းးး”

ကျနော့်လိင်တံကို ပါးစပ်ထဲက ဆွဲချွတ်တာခံလိုက်ရတဲ့ မမဝါတစ်ယောက် မြည်တွန်တောက်တီးနေပေမယ့် ချက်ချင်းပဲ ကျနော့်လိင်တံကို ကိုင်ထားရာက လက်လွှတ်လိုက်ပြီး အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ချွတ်ပြီး တစ်ဖက်လှည့်လို့ လေးဖက်ထောက် ကုန်းထားပေးရှာတယ်။ ကြယ်ရောင်ပြိုးပျက်အောက်မှာ ဖင်တုံးအိအိကြီးတွေက အားရစရာကောင်းလောက်အောင် တလက်လက်ပဲ။

မမဝါက ဖြေးဖြေးလုပ်လို့ လှမ်းသတိပေးနေတာကို အင်းပါလို့ ပြန်ပြောလိုက်ရင်း ကျနော် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး မာတင်းနေတဲ့ လိင်တံနဲ့ ဖင်နှစ်ခြမ်းအလည်တည့်တည့်က အရည်တွေရွှဲအိနေတဲ့ အဖုတ်ဝတည့်တည့်ကို တေ့ပြီး ဖိသွင်းလိုက်တယ်။ နွေးကနဲ ခံစားလိုက်ရပြီး စောက်ဖုတ်နံရံတွေရဲ့ အိစက်ညက်ညောမှုကို လိင်တံတစ်လျှောက် အားရကျေနပ်စွာ ခံစားလိုက်ရတယ်။

“ချက်ချင်း တအားမဆောင့်ပေးနဲ့နော် မောင်လေး… မမဝါ အောင့်တယ်”

“အင်း .. အင်္ကျီကြယ်သီး ဖြုတ်ပေး… မမဝါ နို့တွေကို ကိုင်ပြီး ဆောင့်ချင်တယ်”

တဖြောက်ဖြောက်မြည်သံနဲ့အတူ အင်္ကျီနှိပ်စိတွေကို ဖြုတ်ပေးရင်း နို့ကြီးတွေကို ဘရာအောက်ကနေ ဆွဲထုတ်ပေးရှာတယ်။ ခါးကိုင်းလိုက်ပြီး နို့နှစ်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အုပ်ကိုင်ညှစ်ချေရင်း မမဝါကို ဖြေးဖြေးချင်း လိုးပေးနေလိုက်တယ်။ လိုးနေရင်း မမဝါရဲ့ကျောပြင်ပေါ် မှောက်ချထားပြီး ဂုတ်သားလေးတွေနေရာကို သွားနဲ့ ဖွဖွကိုက်လိုက် နားရွက်ကလေးတွေကို ကိုက်ဆွဲလိုက်နဲ့ ဆွပေးလိုက်တော့ မမဝါက

“ဖိုးသက်လေးရာ.. ဟင်း..ရှီးးး ဟင်းးး”

ဆိုပြီး အသံထွက်ညည်းစပြုလာတယ်ဗျ။ မမဝါရဲ့ ဂုတ်သားလေးနေရာက မွှေးပျံ့သလိုလို ချွေးနဲ့သနပ်ခါးရောထားတဲ့ အနံ့လေးတွေကို ရှူရှိုက်ရင်း အနောက်ကလည်း တင်သားအိအိကြီးတွေနဲ့ ဆီးခုံ တဖတ်ဖတ်ရိုက်တဲ့အထိ ဆောင့်လိုး ၊ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း လက်နဲ့သိပ်မဆန့်သလိုဖြစ်နေတဲ့ နို့စီးစီးပိုင်ပိုင်ကြီးတွေကိုချေ။ ကျနော်တော့ နတ်ပြည်ရောက်နေသလိုပါပဲလားဗျာ။

မြစ်ရေစီးသံ ညင်ညင်သာသာလေးတွေနဲ့အတူ လေးဖက်ထောက်ပြီး အလိုးခံနေရရှာတဲ့ မမဝါဆီက တရှီးရှီး ညည်းသံ၊ တင်ပါးနဲ့ ဆီးခုံဆောင့်မိသံ တဖြောက်ဖြောက်.. ကျနော့်မာန်သွင်းသံ တအားအားတွေဟာ တိတ်ဆိတ်တဲ့ညယံမှာ ဆူညံနေပေမယ့် လူသူလေးပါးကင်းရှင်းလွန်းတဲ့ နေရာလေးဆိုတော့ စိတ်လွှတ်ကိုယ်လွှတ် ရှိလွန်းလှတယ်လေ။

မိနစ်၂၀ လောက် လေးဖက်ထောက် လိုးနေရာက ညောင်းသလိုလိုဖြစ်လာတော့ အရည်တွေ တအားစိုနေတဲ့ အဖုတ်ကြီးထဲက ကျနော့်လိင်တံကို ပလွတ်ကနဲ ဆွဲချွတ်လိုက်ရင်း ပက်လက်လှန် လှဲအိပ်ခိုင်းလိုက်တယ်။ မမဝါရဲ့ ကိုယ်လုံးပေါ် ကျနော် တက်ဖိလိုက်ရင်း အဖုတ်ထဲကို လိင်တံပြန်သွင်းတော့ ချောကနဲ ပြန်ဝင်သွားတယ်။ အိမ်ထောင်ကျဖူးတဲ့ တစ်ခုလပ်ဆိုပေမယ့် မမဝါရဲ့ အဖုတ်ကြီးက ကြပ်ပြီး စီးပိုင်နေတုန်းပဲဗျ။ နို့နှစ်လုံးကို စုံကိုင်ပြီး တည့်တည့်မသွင်းပဲ ခါးကိုနည်းနည်းကစားပြီး မွှေနှောက်လို့ လိုးလိုက်မိတော့

“ဖိုးသက်ကွာ.. မမဝါသေတော့မယ်.. အဲ့ဒါ ဘယ်လိုလုပ်နေရပြန်တာတော့ ကျွတ်ကျွတ်.. အမလေးနော်.. မမဝါရင်ထဲမှာ တလှိမ့်လှိမ့်တက်လာတယ်..”

“အားး အားးး ပြီးချင်လာပြီ.. ပြီးတော့မယ်.. အား ဖိုးသက်… အား ဖိုးသက်.. မရပ်နဲ့တော့ မြန်မြန် မြန်မြန်… မြန်မြန်.. တအားဆောင့်ပေး.. လုပ်လုပ်”

မမဝါရဲ့ အဲ့ဒီလိုတောင်းဆိုမှုလေးတွေနဲ့ ပြန်ပြီး ကော့ကော့တက်တာကို အားကြိုးမာန်တက် မွှေနေရာကနေ ပေါင်နှစ်လုံးကို တွန်းတင်လိုက်ပြီး တစ်ကိုယ်လုံးတက်ဖိလို့ တဗြောင်းဗြောင်းမြည်အောင် ဆောင့်လိုးချရင်း အကြမ်းတမ်းဆုံးနည်းနဲ့ ကျနော်သမနေမိပြီ။ နောက်ဆုံး တစ်မိနစ်အတွင်းမှာတင် ကျနော့်ဆောင့်ချက်တွေက မြန်ဆန်သွက်လက်လာပြီး အောင့်ထားလို့မရတော့ပဲ သုတ်ရည်ပူပူတွေကို တွန့်လိမ်နေတဲ့ မမဝါရဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းအိအိကြီးထဲ ဆက်တိုက်ပန်းထည့်ပစ်မိပြီပေါ့။

………………………………………

ရေစီးသံငြိမ့်ငြိမ့်လေးကို နားထောင်ရင်း သဲသောင်ပြင်ပေါ်မှာ မမဝါနဲ့ကျနော် ဖက်ပြီး လှဲအိပ်နေတယ်။ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲမှာ ပျော့ခွေနေတဲ့ မမဝါကို ခပ်တင်းတင်းလေး ဖက်ထားပေးရင်း နဖူးလေးကို မွှေးကြူပေးရင်း ချမ်းနေရှာမလားလို့ လက်မောင်းသား ချောမွတ်မွတ်ကလေးကို ပွတ်ပေးနေမိတယ်။

“ဖိုးသက်လေး.. မမဝါကို လမ်းဘေးမှာ လုပ်ချင်သလိုလုပ်ပေးတယ် မကောင်းဘူးကွာ လူဆိုးလေး”

“မအောင့်နိုင်လို့ပါဗျာ”

“ပြီးတော့ တအားကြမ်းပြီး ရက်စက်လွန်းတယ်ကွာ.. ဘာမှမပြောမဆိုနဲ့ သူများပါးစပ်ထဲ သူ့ဟာကြီးကို ထိုးထည့်လိုက်တာ လူကိုနင်သွားတာပဲ”

“ကန်တော့ပါ.. ကျနော် တအားစိတ်ထသွားတာ.. ကန်တော့”

“ဟွန်း.. ပြီးတော့ တအားမွှေပစ်လိုက်တာ လူကို သေတော့မယ် သိလား”

ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို လက်သီးဆုပ်ကလေးနဲ့ထုပြီး မူနွဲ့နေပေမယ့် အဲ့ဒီလိုလုပ်တာကို ကြိုက်နှစ်သက်မှန်း တဖက်လှည့်နဲ့ ဝန်ခံနေတာ ကျနော်သိပါတယ်ဗျာ။

“ကဲ! တော်ပီ.. ထတော့ ပြန်မှဖြစ်မယ်.. အဝတ်တွေ မြန်မြန်ဝတ်တော့ မောင်လေး”

“ဟုတ်! အိမ်ပြန်ရောက်ရင် မမဝါကို ကျနော် ထပ်ချစ်ဦးမှာနော် အဟီး မဝသေးဘူး”

“အလိုတော်! ရှင်လေးကို ဘယ်သူက ခံမယ်ပြောလို့လဲ.. တော်ပြီ ကြောက်သွားပြီ တာ့တာ”

ရယ်ချင်နေတဲ့ လေသံလေးနဲ့အော်ရင်း ထမီလေးကို ကောက်စွပ်ပြီး လှစ်ကနဲ သဲသောင်ပြင်ပေါ် ပြေးဖို့ပြင်နေတဲ့ မမဝါကို အတွင်းခံဘောင်းဘီဝတ်ပြီး ပုဆိုးကို စလွယ်သိုင်းထားတဲ့ ကျနော်က အတင်းလိုက်ဖမ်းဖို့ ကြိုးစားရင်း ပြေးလိုက်သွားမိတယ်။ ဒီညတော့ မမဝါရဲ့ အိပ်ယာနွေးနွေးလေးမှာ အိပ်ဖြစ်ဖို့ သေချာနေပါပြီဗျာ။ ပွဲခင်းထဲကျန်ခဲ့တဲ့ သစ်သားရုပ်ထုလေးထည့်ထားတဲ့ ဖရီးဂျက်ကက်ဝတ် ကိုရွှေဘတစ်ယောက် ဘာများဖြစ်နေပြီလဲဆိုတာကတော့ နက်ဖြန်မှပဲ သိတော့မယ် ထင်ပါရဲ့လေ။

နောက်တနေ့မနက် ဝေလီဝေလင်းမှ မမဝါတို့ အိမ်ကနေ အသာလေး ခိုးကြောင်ခိုးဝှက် ကျနော်ပြန်ထွက်ပြီး အိမ်ပြန်အိပ်ရတယ်။ သစ်သားရုပ်ထုလေး အကူအညီမပါတော့ အိမ်အပေါ်ထပ် မမဝါရဲ့အခန်းကနေ ခုန်မချနိုင်ဘူး။ ခြံစည်းရိုးကိုလည်း ခုန်မကျော်နိုင်ပါဘူး။ ကျနော့်မမဝါက တိတ်တိတ်လေး တံခါးတွေလိုက်ဖွင့်ပြီး လိုက်ပို့တာပေါ့ဗျာ။ လူနီကြီး အကူအညီမပါတော့ စိတ်က အင်မတန် ကျေနပ်နှစ် သိမ့်နေမိတယ်။ ကျနော် မနေ့ညက မမဝါနဲ့ သူ့အခန်းထဲထိ တိတ်တိတ်ခိုးဝင်ပြီး ကြည်လင်တက်ကြွစွာနဲ့ ချစ်ပွဲတွေ ဆင်နွှဲခဲ့ရတာပေါ့။

အိမ်ထောင်ကွဲပြီး ပြန်ရောက်လာကတည်းက ယောကျ်ားအရသာဆိုတာ လုံးလုံးမေ့လျော့နေခဲ့တဲ့ မမဝါတစ်ယောက် အရင်တစ်ခါနဲ့မတူအောင် တက်ကြွလွန်းတယ်ဗျ။ အထူးသဖြင့် ဆက်ဆံနေချိန်မှာ ကျနော့်ကိုလှမ်းပြီး အားပေးအားမြှောက်ပြုသလို တွန်းအားပေးတဲ့ စကားသံလေးတွေ အရမ်းပြောတတ်တယ်။ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဖြစ်လွန်းတယ်ပေါ့။ အံ့သြစရာအင်မတန်ကောင်းတဲ့ အချက်က သာမန်မိန်းမတွေလို ပြီးဆုံးခြင်းဆိုတဲ့ အဆင့်ရောက်တာ အချိန်မယူဘူးဗျ။ နည်းနည်းဆွလိုက်တာနဲ့ ချက်ချင်းရွှဲသွားသလို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆက်တိုက်ဆောင့်ပေးလိုက်ရင် တစ်ကိုယ်လုံး ကုတ်ကွေးတွန့်လိမ်ပြီး ချက်ချင်းပြီးသွားတယ်။

အဲ့ဒီမှာ မရပ်ပဲ ဆက်တိုက်ဆောင့်လေလေ ထပ်ခါထပ်ခါ ပြီးလေလေဖြစ်ပြီး ကျနော့်လိင်တံကို အဖုတ်ကြွက်သားတွေက လိမ်ကျစ်ပြီး ရှုံ့ပွရှုံ့ပွနဲ့ အသားကုန် ညှစ်ညှစ်တယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ တအားမာတင်းနေတဲ့ ကျနော့်အချောင်းကြီးကို ဒစ်ပေါ်တဲ့ အထိ ဆွဲဆွဲထုတ်ပြီး ဆောင့်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း ဇွိကနဲ ဇွိကနဲတွေ ဖြစ်ဖြစ်သွားတာ လူကိုတစ်ကိုယ်လုံး ကျဉ်ကျဉ်တက်သွားမတတ် ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ ခင်ဗျားတို့ကို ရိုးရိုးသားသား ဝန်ခံရရင် အဲ့ဒီလောက် လိင်တံကို အစုပ်ခံရတာ သိပ်ကောင်းတယ်ဆိုတဲ့ အရသာမျိုး ကျနော်တစ်ခါမှ မရဖူးသလို ဒီလောက် အပေးကောင်းတဲ့ မိန်းမမျိုးနဲ့လည်း ကျနော် တစ်ခါမှမကြုံဖူးသေးတာ အမှန်ပါ။

သူက အိမ်ထောင်ကျခဲ့ဖူးလို့များလား မသိဘူး။ ကျနော် လှေကြီးထိုး လိုးနေတာတောင် တခြားမိန်းမတွေလို ငြိမ်ခံပြီး ဇိမ်မယူနေပဲ အောက်ကနေ စကောပြန်ဝိုင်းပေး၊ အလူးအလှိမ့်လေး ဘယ်ညာရိမ်းပြီး ထိရှပွတ်ချက်တွေ တစ်သတ်မှတ်ထဲ ဖြစ်မနေအောင်ကို အပေးကောင်းတာလေ။ လူပျိုပေါက်ကလေး ကျနော် ဘယ်လောက်ပဲ ဆက်တိုက်လုပ်နိုင်ပါစေ သူက မခံနိုင်တော့ဘူးလို့ လုံးဝမငြင်းဘူးဗျ။ ဖိုးသက်! လုပ်ချင်သေးလားဆိုပြီး လိင်တံကို ဆွဆွပေးပြီး စုပ်ပေး ၊လျှာကစားပေးရင် ကျနော်ဆိုတဲ့ကောင်ကလည်း ချက်ချင်းကို ပြန်ပြန်တောင်လာတာမို့ တက်ကုန်ရွက်ကုန် လှော်ခတ်မိခဲ့ကြတာပေါ့။

ပြန်ခါနီးလိုက်ပို့တော့ ခြံပေါက်ဝက ဇွန်ပန်းရုံကြီးနားမှာ ကျနော့်ပုဆိုးကို အသာလေးဖြေချပြီး ပျော့ခွေနေတဲ့ ကျနော့်လိင်တံကို အာငွေ့နွေးနွေးလေးပေးပြီး ၃-၄ ချက်လောက် နှုတ်ဆက်အနမ်းလေး ပေးသေးတယ်။ ပြီးမှ ချစ်စရာ ပါးချိုင့်လေးပေါ်အောင် ပြုံးပြီး

“နက်ဖြန်မလာခဲ့နဲ့ သဘက်ခါည ပြန်တွေ့မယ်..။ နေ့တိုင်းဆို ရိုးသွားမယ်”

လို့ တိုးတိုးလေး အမှာစကားချွေရင်း ခြံတံခါးအသာဟပြီး နှုတ်ဆက်ခဲ့တာပေါ့။

………………………………………

မိုးလင်းတော့ ယားလို့တောင် မကုတ်အားတဲ့ အိမ်အလုပ်တွေနဲ့ တွေ့သွားတယ်ဗျာ။ ကုန်တွေ ဆက်တိုက်ရောက်လာတော့ ဂိုဒေါင်ထဲ အတင်အချလေးတွေမှာ စာရင်းဝင်မှတ်ဘာညာနဲ့ မနက်စာမပြောနဲ့ နေ့လည်စာတောင် လွှတ်သွားရော။ နေ့လည် ၃ နာရီလောက်မှ အလုပ်နည်းနည်းအားသွားလို့ ထမင်းစားမယ်လုပ်တာကို အမေက မြို့စွန်က အိမ်တစ်အိမ်မှာ ဆီတစ်ပေပါ အကြွေးယူထားတာလေး အကြွေးသွားတောင်းခိုင်းပြန်တယ်။ စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ စက်ဘီးကောက်နင်းပြီး ခပ်သွက်သွက်လေး ဒိုးလာခဲ့တယ်။

ကြွေးတောင်းတာရလာတော့ အိမ်ပြန်ဖို့ ခြေဦးအလှည့် ဗိုက်က တော်တော်ဆာလို့ အောင့်တောင်အောင့်နေပြီမို့ မနေ့ညက ဘုရားပွဲဈေးကလည်း လမ်းကြုံနေတော့ မထူးပါဘူးကွာဆိုပြီး ဆန်စေးခေါက်ဆွဲ ဝင်အုပ်လိုက်ဦးမယ်ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့ လူရှင်းနေတဲ့ ပွဲလမ်းမဖက် ခြေဦးလှည့်လိုက်တယ်။ ဘုရားကုန်းအတက်နားက ခေါက်ဆွဲဆိုင်တန်းနား အရောက်မှာ ဘယ်ဇရပ်ကအိပ်ပြီး ထလာမှန်းမသိတဲ့ ကိုရွှေဘရဲ့ ကြက်လည်လိမ်ထားတဲ့ အိပ်ရေးပျက်မျက်ခွက် ငူတူတူကြီးနဲ့ မနေ့ညက ကျနော်ချွတ်ပေးလိုက်တဲ့ ဖရီးဂျက်ကက် စစ်စိမ်းရောင်ကြီး ဝတ်ပြီး ခြေဒရွတ်ဆွဲ လမ်းလျှောက်လာတာနဲ့ ပက်ပင်းတွေ့တယ်။ ဘာတွေဖြစ်ခဲ့ပြီလဲ မသိဘူးလို့ တွေးမိပြီး ရယ်ချင်စိတ်ကို မနည်းအောင့်ထားရတယ်။

“ဟေ့လူ .. ခင်ဗျာ့ အတယ် တရုတ်ကြီး ဖနောင့်နဲ့ပေါက်တော့မှာပဲ… အခုမှ ဘယ်ချောင်က ထွက်လာတာလဲ”

“ချီးပဲ! မင်းကကော ဘယ်ပျောက်သွားတာလဲ မနေ့ညက.. အေဘေးလေး.. အခုဘာလုပ်မလို့လဲ”

“ဒီနား အကြွေးလာတောင်းရင်း ဗိုက်ဆာလို့ ကြက်ပေါင်းခေါက်ဆွဲ ဝင်စားတာ..။ ခင်များ ဗိုက်ဆာနေတယ်မလား သွားမယ်လေ။ တူတူဝိုက်ပြီး အိမ်ပြန်တာပေါ့”

“မင်းမှာ ပိုက်ဆံဘယ်လောက်ပါလို့လဲ အခု”

“ပါပါတယ်ဗျ အဝသာစား…။ တစ်ယောက် ၃ ပွဲစားလည်းရတယ်..။ မလောက်ရင် အကြွေးတောင်းလာတဲ့ ပိုက်ဆံ ၂၀၀၀ ပါသေးတယ် ဟဲဟဲ”

“၂၀၀၀ ဟုတ်လား ဟကောင်! အကောင်ဝင်ဖမ်းလိုက်မလား။ ဒါဆို.. တစ်ချက်နှစ်ချက် ဝင်ပစ်လိုက်မယ်လေ.. ငါတို့ ရှပ်ကီဖိုး ရံပုံငွေပေါ့”

အဲ့ဒီခေတ်က ဘုရားပွဲလုပ်ရင် အာဝါဒေး လောင်းကစားဝိုင်းတွေက ပွဲဈေးတန်းအနောက်မှာ နေ့ရောညပါ ဆက်တိုက်ပါတတ်တာကိုးဗျ။ အခုလည်း အဲ့ဒီဝိုင်းတွေက ဆူညံအော်ဟစ်သံတွေက ဒီနေရာကနေတောင် ကြားနေရတယ်။ အခု ကိုရွှေဘက လေးကောင်ဂျင်ဝင်ထိုးမလားလို့ အတို့အထောင် လုပ်နေတာဗျ။ ဖိုးသက်နဲ့ရွှေဘ ဆိုတာကလည်း မကောင်းတဲ့ဖက်မှာ နှစ်ခါညှိစရာ မလိုဘူးဆိုတော့ ဗိုက်ဆာတာတွေဘာတွေ ချက်ချင်းမေ့သွားပြီး လာလေ! ဆိုတာနဲ့ ပါသွားတော့တာပေါ့။

ကိုရွှေဘက လေးကောင်ဂျင်မှာ ဆရာသမားဗျ။ ခင်ဗျားတို့ထဲက မသိသေးတဲ့လူတွေ ရှင်းအောင် လိုတိုရှင်းပြောရရင် ဖား၊ ကြက်၊ ဝက်၊ ငါးရှဉ့်(ရှော) ဆိုတဲ့ အကောင်လေးကောင်ပါတဲ့ အံစာကိုလှည့်ပြီး ခွက်နဲ့အုပ်၊ ကြိုက်တဲ့အကောင်ကို ချထိုး၊ အံစာဖွင့်လို့ ကိုယ်ထိုးထားတဲ့ အကောင်ဆို ၃ ဆ အလျော်ရတဲ့ ကစားနည်းပေါ့။ အဲ့ဒီမှာ အပျော်ထိုးတဲ့လူတွေက တစ်ပိုင်း၊ ပရော်ဖက်ရှင်နယ်ထိုးတဲ့ လူတွေမှာ ကြတော့ ၂ မျိုးရှိတယ်ဗျ။ အသံသမားနဲ့ လမ်းသမား။

အသံသမားဆိုတာက အံစာကိုလှည့်ပြီး ခွက်နဲ့အုပ်ထားလိုက်ပြီးနောက်.. အံစာရပ်သွားပြီး အောက်ခံကြွေပန်းကန်နဲ့ အံစာသီးထိခတ်မိတဲ့အသံကို နားထောင်ပြီး အဲ့ဒါ ဘာအကောင်ဆိုတာကို နားနဲ့မှတ်မိ ထိုးတဲ့လူမျိုး။ လမ်းသမား ဆိုတာက အလက်တိုင်းမထိုးပဲ ထွက်သမျှအကောင်တွေကို ပထမဆုံး လိုက်မှတ်ထားလိုက်တယ်..။ ဒီတစ်လက် ဖား၊ နောက်တစ်လက် ကြက်၊ နောက်တစ်လက် ကြက်၊ နောက်တစ်လက် ဝက် (ဖား၊ ကြက်၊ ကြက်၊ ဝက်) ကြက်နှစ်ခါကျအပြီးဆို ဝက်ကျတတ်တယ်။

အဲ့လိုလေးတွေ ဆက်တိုက်ရေးမှတ် (စိတ်မှတ်) ထားပြီး အခြေအနေကို စောင့်ကြည့်ရင်း သူ တွက်ချက်ထားတဲ့ လမ်းမှန်ပြီလို့ ယူဆတဲ့အချိန်မှာ အသံသမားလို လက်လီစိပ်ပြီး ပိုက်ဆံနည်းနည်းစီထိုးတာမဟုတ်ပဲ တစ်ချက် နှစ်ချက်ထဲနဲ့ ပုံအောပြီး ချထိုးပစ်လိုက်တယ်။ အလျော်ရရင်လည်း ဆက်မထိုးတော့ပဲ ရပ်ပြီး လစ်ပြေးသွားတာမျိုး အပိုင်ချတတ်တဲ့ ကစားသမားမျိုးကို လမ်းသမားလို့ ခေါ်တယ်ဗျ (သင်္ချာလို တွက်ထိုးတာမျိုးပါ)။

အဲ့ဒီအမျိုးအစားတွေထဲက ကျနော့်ဆရာသမားက လမ်းသမားဗျ။ တော်ရုံ တစ်ချက်နှစ်ချက် ဝင်ပစ်လိုက်ရင် မှန်တာချည်းပဲဆိုတော့ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အသုံးစားရိတ်က တစ်လနှစ်လတော့ ဖူလုံနေကြဆိုပါတော့။ ကျနော်က ပိုက်ဆံထက် စိတ်လှုပ်ရှားရတာကို အတော်သဘောကျလို့ကို သူ့နောက်လိုက်တတ်တယ်လေ။ တိုတိုပြောရရင် ကိုရွှေဘလက်ထဲ အကြွေးတောင်းလာတဲ့ ဆီတစ်ပေပါဖိုး ငွေ ၂၀၀၀ (အဲ့ဒီခေတ်က) ထည့်ပေးလိုက်ပြီး ဘေးကနေ စီးကရက်ဖွာရင်း အကဲခတ်နေလိုက်တယ်။

ထိုးသားတွေများလွန်းပြီး အလျော်အစား အတော်ကြီးတဲ့ လေးကောင်ဂျင်ဒိုင်ဆိုတော့ ဆူညံနေတာပေါ့။ ကံမကောင်းချင်တော့ ကိုရွှေဘ ပိုက်ဆံ ၂၀၀၀ ကို ၃ လက်လောက်ချောင်းပြီး ဝင်ပစ်လိုက်တာ ပလုံသွားပါလေရော ဟီးဟီး (ရွှေဘလည်း အမြဲမနိုင်ပါလားပေါ့) ခါလီဖြစ်သွားတဲ့ အိပ်ကပ်ကလေးတွေနဲ့ စပ်ဖြဲဖြဲဖြစ်ပြီး လောင်းကစားဝိုင်းတန်းဖက်ကနေ ပွဲခင်းဖက် ပြန်လှည့်လာကြတာပေါ့။

အိမ်ပြန်ရင် အမေ့အကြွေး ၂၀၀၀ တော့ မရခဲ့ဘူးလို့ လိမ်ရတော့မယ်။ ကိုရွှေဘကတော့ ရှူံးသွားတာတောင် ကြက်အဆင်း ဖားအတက်ကွာ သေချာပေါက်အကွက်ကြီး ဘာဖြစ်တယ် ညာဖြစ်တယ်နဲ့ ပွစိစိလုပ်လို့ကောင်းတုန်း။ အိပ်ကပ်ထဲ ဟိုဟိုဒီဒီ နှိုက်ကြည့်လိုက်တော့ လေးဆယ့်ငါးကျပ်တန်လေး တစ်ရွက် ကျန်သေးတယ်။ ဗိုက်က ပိုဆာလာတာ တဂွီဂွီတောင် မြည်လာပြီ။ ဒါနဲ့ ခေါက်ဆွဲဆိုင်ဝင်တယ်။

သောက်ရှက်ကွဲချင်တော့ ကျောက်သင်ပုန်းနဲ့ စာရေးထားတာက ကြက်ပေါင်းခေါက်ဆွဲတစ်ပွဲ (၂၅ ကျပ်) တဲ့။ ပိုက်ဆံက နှစ်ယောက်ပေါင်း ၅၀ မပြည့်တော့ဘူး။ ကိုရွှေဘက

“ငါမစားတော့ဘူး မင်းပဲစားတော့ကွာ”

ဆိုပြီး အလကားရတဲ့ ရေနွေးကြမ်းတွေ ငဲ့သောက်နေတယ်။ ကျနော်လည်း ဗိုက်ဆာနေတာချင်း အတူတူ တစ်ယောက်ထဲတော့ မစားချင်ပါဘူးဗျာ။ ဘယ့်နှယ် မရှိအတူ ရှိအတူတွေဟာ။ ခေါက်ဆွဲလည်း မမှာဖြစ်သေးပဲ ရေနွေးတစ်ခွက် မော့သောက်ရင်းနဲ့မှ ကိုရွှေဘဝတ်ထားဆဲ ကျနော့် ဖရီးဂျက်ကက်ကို တွေ့လိုက်ရမှ အသိတစ်ချက် ဝင်လာတယ်။ ဟိုအရုပ်ကလေး။ ဟုတ်တယ်လေ.. သူ့အပေါ်မှာ ထွင်းထားတဲ့ စာတွေက စိတ်အကြံရှိသမျှ အောင်စေမည်လို့ ပြောထားတာ။ အဲ့ဒီအထဲမှာ လောင်းကစား ပါချင်ပါမှာပေါ့ဗျ။ မိန်းမကိစ္စပဲ သက်သက်ဖြစ်ချင်မှဖြစ်မယ်။

“ကိုရွှေဘ.. ကျနော့်ဂျက်ကက် ချွတ်ပေးစမ်းပါဦး..။ ပြီးတော့ ခင်ဗျား ဒီဆိုင်မယ် ခဏထိုင်စောင့်နေဦး..။ ကျနော် ကိစ္စတစ်ခုရှိလို့ …”

“ဘာလဲဟ.. အိမ်ပြန်မယ်လေ”

“ခဏနေစမ်းပါဦး ထိုင်နေအေးဆေး”

ကသောကမျှောနဲ့ လောင်းကစားဝိုင်းတွေဖက်ကို ကျနော် ပြေးထွက်လာခဲ့တယ်။ ဖရီးဂျက်ကက် အတွင်းအိတ်ထောင်ထဲက သစ်သားရုပ်ထုလေးကို လက်နဲ့စမ်းပြီး ခပ်ဖွဖွပွတ်သပ်ရင်း ခုနက လေးကောင်ဂျင်ဝိုင်းကို ပြန်ရောက်လာပြန်ပြီ။ လူနီကြီးလည်း ကျနော့်ဘေးမှာ လာမရပ်ပါလား။ စီးကရက်တစ်လိပ်လောက် အိတ်ကပ်ထဲက ထုတ်ပြီးဖွာနေရင်း ခဏငေးနေသေးတယ်။ လက်ထဲမှာတော့ လေးဆယ့်ငါးကျပ်တန် အနွမ်းကလေးကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ထားလို့ပေါ့။

ရုတ်တရက် နားထဲမှာ ဆူညံနေတဲ့ လူသံတွေကို ဖောက်ထွက်လာတဲ့ အသံတစ်ခု ကြားလိုက်ရတယ်။ ကျနော်ရင်းနှီးတဲ့ အသံမှန်း ရိပ်မိလိုက်တယ်။

“မင့်စိတ်ထဲကအတိုင်း ဆန္ဒရှိတဲ့အတိုင်း ကြံတဲ့အတိုင်း”

ကြည်ကြည်လင်လင် ကြားလိုက်ရတဲ့ အသံအဆုံးမှာ ကျနော့်လက်ထဲက လေးဆယ့်ငါးကျပ်တန်ကလေးကို ဇယားကွက်ပေါ်က ဝက်အရုပ်ပေါ်ကို ပစ်တင်လိုက်တယ်။ တခြားထိုးသားတွေကလည်း ငွေစက္ကူတွေ ဖွေးဖွေးလှုပ်အောင် တခြားအရုပ်တွေပေါ် ပစ်တင်နေကြပြီ။

“လက်ရှောင်! ပေါက်ကောင်ဖွင့်မယ်.. ဟိုင်း”

“ဝက်ကုန်းးး”

အံစာသီးကို အုပ်ထားတဲ့ ယွန်းခွက်ကလေးကို လှပ်လိုက်တော့ ဝက်ဗျ။ ကျနော် အလျော်ရတယ်။ ၄၅ ကျပ်ကို ၃ ဆဆိုတော့ ၁၃၅ ကျပ် လျော်လာတယ်။ နဂိုရှိရင်းစွဲ အရင်းနဲ့ပေါင်းလိုက်တော့ ၁၈၀။ အလျော်အစားလုပ်တဲ့ လူတွေထဲက တစ်ယောက်က ကျနော့်ကို ပိုက်ဆံလှမ်းလျော်ပေးပေမယ့် ခေါင်းခါပြပြီး ဆက်ထိုးထားဖို့ လက်ပြလိုက်တယ်။ နောက်တစ်လက် ထပ်ဖွင့်တယ်။ ဝက်ပဲဗျ။ ဒါတိုက်ဆိုင်မှု သက်သက်လား ဘာလား ကျနော်မသိတော့ဘူး။ ရင်ဘတ်ထဲမှာ တအားလှုပ်ရှားလာပြီ။ ၁၈၀ ကို ၃ ဆလျော် အရင်းနဲ့ပေါင်း ၇၂၀ ကျပ်။

မယူသေးပဲ ဆက်ထိုးတယ်ဆိုတော့ အံ့သြသလို အကြည့်ခံလိုက်ရပြီ။ တတိယအကြိမ် ဆက်ဖွင့်တယ် ဝက်ပဲ။ ကျနော့်ရင်တွေတစ်ခုလုံး ဗလောင်ဆူလာပြီ။ အခု တော်သင့်ပြီထင်တယ်။ ကျနော့်အရင်း ၂၀၀၀ မကဘူး ရထားပြီမလား။ ၂၈၈၀ ကျပ်ဆိုတော့ အကောက်နှုတ်လိုက်ရင်တောင် ပိုက်ဆံ ၈၀၀ လောက် အမြတ်ထွက်နေပြီ။

ဟင့်အင်းဗျာ! မယူသေးဘူး ဆက်ထားလိုက်မယ်.. နောက်တစ်လက်ပေါ့ မယုံဘူး။ ဒါက ကံတရားသက်သက်ကြီးပါ။ မယူဘူး ဆက်ထိုးတယ် ဟေ့လူ!

…………………………………………

“စူပါစိန် လေးကောင်ဂျင် ကြိုက်ထိုးကြိုက်ခံဒိုင်”

ဆိုတဲ့ နဖူးစည်းအောက်က လေးကောင်ဂျင်ဝိုင်းမှာ လူအုပ်ကြီးက ကြောက်စရာကောင်းလောက်အောင် တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေတာ မယုံနိုင်စရာပဲဗျ။ ဒီလောက် လူတွေအများကြီးကို ဘာအသံမှ မကြားရတော့ဘူး။ ကျနော့်ဘေးနားမှာ ရပ်နေတဲ့ လေးကောင်ဂျင်ထိုးနေသူ ရှမ်းအဘွားကြီးတစ်ယောက် ဒန်မီးခြစ်ကြီးနဲ့ ဆေးပေါ့လိပ်တစ်တောင်လောက်ကို မီးညှိဖို့ကြိုးစားနေတာ လက်တုန်နေလို့ မီးမစွဲဘူး ဖြစ်နေရှာတယ်။ စိတ်လှုပ်ရှားနေတယ် ထင်ပါ့။ အခုအားလုံးရဲ့မျက်လုံးက ကျနော့်ဆီ ရောက်နေကြပြီဗျ။ အခုလောလောဆယ် ဝက်ကျနေတာ ဘယ်နှစ်လက်ရှိသွားပြီလဲ မမှတ်မိတော့ဘူးဗျ။ ၁၂ လက်လား ၁၃ လက်လား။ သေသေချာချာ မမှတ်မိတော့ဘူး။

ဇယားကွက်ပေါ်က ဝက်အပေါ်မှာ ဖွေးဖွေးလှုပ်နေတဲ့ ငွေစက္ကူတွေ၊ အုပ်လိုက်စီထားတဲ့ ၂၀၀ တန်တွေ အကုန်လုံးက ကျနော့်ပိုက်ဆံတွေချည်းပဲ။ စပြီးချထိုးလိုက်ကတည်းက ပြန်မကောက်သေးဘူး။ ဒိုင်က ပိုက်ဆံတွေကို အကပ်လိုက် စင်ပေါ်မှာတင်ပြီး အလျော်အစားလုပ်တဲ့ ဒိုင်။ ဒါပေမယ့် အခုဘယ်သူ့ကိုမှ အထိုးမခံတော့ဘူး။ ကျနော်နဲ့ တစ်ယောက်ချင်း ချကုန်ပြီ။

“ကျန်တဲ့လူပိတ်တယ်။ မင်းတစ်ယောက်ထဲထိုး။ သတ္တိရှိရင် ဒီဝက်ပဲ ဆက်ထိုးနေ”

ဆိုပြီး စိမ်ခေါ်တာ ၇ လက်လောက် ဆက်တိုက်လျော်ပြီးးကတည်းကဗျ။ ကျနော်ဆိုတဲ့ ဖိုးသက်ကလည်း မိုက်တိမိုက်ကန်း ချာတိတ်ကလေးဆိုတော့ စီးကရက်ခဲပြီး ပြုံးမဲ့မဲ့နဲ့ ပိုက်ဆံတစ်ပြားမှ ပြန်မနှုတ်ပဲ ဆက်ထိုးနေလိုက်တာ အခု ပိုက်ဆံအပုံကြီး ကြောက်စရာကောင်းအောင် ကြီးလွန်းလာလို့ တခြားဝိုင်းက လူတွေပါ အုံပြီး ကြည့်နေကြတာလေ။ သူတို့ အံစာလှည့်တဲ့လူ ၃ ယောက်ပြောင်းပြီးပြီ ဝက်ကနေ ဘာမှမပြောင်းဘူးဗျ။ ရုတ်တရက် လူတွေကြားထဲ အတင်းတိုးပြီး ကျနော့်ဘေးကို လူတစ်ယောက် အတင်းဝင်လာတယ်။

“ဟိုက်! ဘာတွေဖြစ်ကုန်တာလဲ ဖိုးသက်”

“ကျနော် ဂျင်ထိုးနေတာလေ ကိုရွှေဘ”

“တော်ပြီလေ.. ပြန်မယ်.. ချီး.. မင်းရူးနေတာလား ဒီလောက်ကြီးရထားပြီ”

“အဲ့ဒီအပုံကြီးထဲမှာ ကျနော့်ပိုက်ဆံက လေးဆယ့်ငါးကျပ်ပဲ ပါတာလေ..။ ကိုရွှေဘပဲ သင်ထားတာ ဆက်တိုက်ရင် သူပြုတ်ကိုယ်ပြုတ် အသေတွယ်ရတယ်ဆို..”

“မင်း မင်း မင်း (ကိုရွှေဘ စကားထစ်သလို ဖြစ်နေတယ်) အရင်း ၂၀၀၀ ပြန်ယူထားပြီးပြီလား”

“ဟင့်အင်း .. မယူထားသေးဘူး”

“ဒါဆိုနေဦးကွာ.. အရင်း၂၀၀၀… ရံပုံငွေ ၂၀၀၀ နှုတ်လိုက်မယ်… ကျန်တာ မင်းသဘော”

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကိုရွှေဘတစ်ယောက် ကုန်းကွကွလုပ်ပြီး ပိုက်ဆံအပုံကြီးထဲက ၂၀၀ တန် ၂ အုပ် ၃ အုပ်လောက် လှမ်းနှိုက်လိုက်တယ်။

“ကဲ! ရပြီလေ.. နင့်ဖာသာ လုပ်ချင်သလိုလုပ်တော့ ..”

ပိုက်ဆံတွေကို ခါးပုံစထဲ သိပ်ထည့်ရင်း ကိုရွှေဘက ကျနော့်ကို ဆက်ထိုးချင်ထိုးတော့လို့ အချက်ပြတယ်။ ရယ်ချင်စိတ်ကို မနည်းမျိုသိပ်လိုက်ရတယ်။ ဒီလို စိတ်တူကိုယ်တူ မိုက်လွန်းလို့များ အတွဲမိနေတာလား မသိပါဘူးဗျာ။

“ဖိုးသက်.. အဲ့ပိုက်ဆံအပုံကြီးက ဂျစ်ကား ၂ စီးဝယ်လို့ ရလောက်တယ်နော့်”

ကိုရွှေဘက သူများမကြားအောင် ကျနော့်နားရွက်နားကပ်ပြီး လေသံကလေးနဲ့ တစ်ချက် သတိပေးတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့လက်ထဲမှာ ပိုက်ဆံတော်တော် ယူထားပြီးပြီမို့ သိပ်တော့ အရေးလုပ်ဟန် မတူတော့ဘူးဗျ။

ဒိုင်က ဂျင်ကို မွှတ်နေအာင် ထပ်လှည့်လိုက်ပြန်ပြီ။ ယွန်းခွက်ကလေးနဲ့ အံစာကို အုပ်လိုက်ပြီ။ လူတွေအကုန်လုံးက တိတ်ပြီး စောင့်ကြည့်နေကြတယ်။ အံစာသီးရပ်ပြီး အောက်ခံကြွေပန်းကန်နဲ့ ထိခတ်သံထွက်လာတော့ တိတ်ဆိတ်နေတာမို့ အကျယ်ကြီးပဲဗျ။

ချလွမ်!

“ကဲ.. ထိုးသားလေး ဝက်ပဲဆက်ထိုးမှာ ဟုတ်လား”

ဒိုင်လုပ်တဲ့လူက ဂျင်ကိုအုပ်ထားတဲ့ အုပ်ဆောင်းကို ဖွင့်တော့မလို ဟန်ရေးပြပြီး “အာ” လိုက်သံကြောင့် ကျနော် တစ်မျိုးဖြစ်သွားတယ်။ ဒီအသံကို ကျနော် ကောင်းကောင်းမှတ်မိတယ်ဗျ။ တရုတ်ပြည်ကလာတဲ့ OSLO စာတမ်းပါတဲ့ ကောင်းဘွိုင်ဦးထုပ် ဆောင်းထားတဲ့ ဂျင်လှည့်တဲ့ အဲ့ဒီလူက လူပြောင်းလိုက်တဲ့သူအသစ်။ မျက်လုံးချင်းဆုံမိတော့ ကျနော့်အကြည့်ကို မယှဉ်နိုင်သလို မျက်နှာလွှဲသွားတယ်။

ဟုတ်ပြီ! အဲ့ဒီဦးထုပ်ကို ဖယ်လိုက်ရင် နဖူးပြောင်ပြောင်ကြီး မြင်ရလိမ့်မယ်ဆိုတာ သေချာတယ်။ ဒါ တင်ဖေ! မိုးပျံတင်ဖေလို့ နာမည်ကြီးတဲ့ ကိုတင်ဖေပဲ။

(ကိုနတ်ရဲ့ သိုင်းဝတ္ထုတွေနဲ့ ရောမှာစိုးလို့ မိုးပျံတင်ဖေဆိုတာ ရှင်းပြမှဖြစ်မယ် ထင်တယ်ဗျ။ ဒီနယ်ဖက်မှာ ဖဲဝိဇ္ဇာ၂ မျိုးရှိတယ်။ အင်မတန် အလိမ်တော်တဲ့ လူတွေပေါ့။ မြေလျှိုး၊ မိုးပျံဆိုပြီး နာမည်ပေးကြတယ်။ အရောင်တူတဲ့ ဖဲချပ်တွေ ဖွက်ယူလာပြီး အရေးကြုံတိုင်း ဝိုင်းထဲထည့်ရိုက်၊ မလိုတော့ရင် ပြန်ထုတ်ယူ.. အဲ့လို လိမ်တာကျွမ်းတဲ့ လူတွေက မြေလျှိုးဆိုတဲ့ အမျိုးအစား။ မိုးပျံဆိုတဲ့ကောင်တွေက လက်လှည့်တာ အင်မတန်မြန်ပြီး မျက်စိရှေ့မှာတင် ဘာမှန်းမသိလိုက်ပဲ လိုချင်တာ လက်ထဲရောက်အောင် ဘယ်လိုဆွဲယူမှန်း မသိတာမျိုး၊ ဘူကြီးရိုက်ရင် လက်တိုင်း ကုလား ၅ ကောင်ကျအောင် လုပ်နိုင်တဲ့ အမျိုးအစားကိုဆို လိုတာဗျ)

အခု ကျနော်ရှေ့က ဂျင်လှည့်နေတဲ့ ကိုတင်ဖေ ဆိုတာ ကျနော်တို့ မမွေးခင်ကတည်းက လောင်းကစားလောကမှာ ကျင်လည်နေတာဗျ။ လေးကောင်ဂျင်မှာလည်း လိုချင်တဲ့အကောင်ရအောင် လှည့်ထားနိုင်သလို.. အုပ်ဆောင်းဖွင့်ခါနီး ဟိုအော်ဒီအော်တွေလုပ်ပြီး နဂိုအံစာကျထားတဲ့ အကောင်ကို အုပ်ဆောင်းအလှပ်မှာ ပြောင်းပစ်နိုင်တယ်ဆိုတာပါ ကျနော် ကောင်းကောင်းသိတယ်။

“ပန်းတော်” ဆိုတဲ့ သင်္ဘောပေါ်မှာ မိုးပျံတင်ဖေတို့တွေ အစုန်အဆန်လိုက်ပြီး ဆလွန်းခန်းထဲ ဖဲဝိုင်းထောင် အမဲဖမ်းကြတာ ရွှေလီချောင်းဖျားမှာ သစ်ကုန်ကူးပြီး ပြန်လာတဲ့ တောသား တူဝရီးနှစ်ယောက် ငွေတစ်သိန်းကျော် ပြောင်သွားရှာတာ ကျနော် မျက်ဝါးထင်ထင် မြင်ဖူးတယ်။ ဖဲရိုက်တဲ့နေရာမှာ ဘယ်တော့မှ လိမ်မရိုက်တတ်ပေမယ့် ကိုယ့်ကိုလိမ်ပြီဆို ချက်ချင်းသိပြီး ထဗျင်းတတ်တဲ့ “လေးမြို့နယ် အိပ်ဖန်စောင့်” အသုဘတကာ၊ ကျိတ်ဝိုင်းတကာ ပတ်ချာလှည့်တတ်တဲ့ ရွှေဘနဲ့ ဖိုးသက် ဆိုတာ သူတို့လည်း သိပုံရပါတယ်။

ဒါကြောင့် မိုးပျံတင်ဖေတစ်ယောက် ထိပ်ပြောင်ကြီးကို ဘယ်က ဦးထုပ်ယူဆောင်းပြီး ကွယ်ထားတာလည်း မသိဘူး။ ကျနော်က ဝက်ပဲ ဆက်ထိုးတယ်လို့ ပြောလိုက်မယ်ဆိုပါတော့ … အံစာက ဝက်ပဲကျနေပါစေဦး ဟိုအော်ဒီအော်လုပ် အာရုံပြောင်းပြီး အုပ်ဆောင်းကို ဆွဲဖွင့်လိမ့်မယ်။ သူများအမြင်မှာတော့ ဒီအတိုင်း ဆွဲဖွင့်လိုက်တာပေါ့။ ဒါပေမယ့် မဟုတ်ဘူး..။ သူ့ဖက်ကိုစောင်းပြီး အသာလေး ဆွဲဖွင့်တာ ဘာအကောင်လဲဆိုတာ သူအရင်မြင်ရမယ်..။ ဝက်ကျနေတာ မြင်တာနဲ့ အုပ်ဆောင်းကို ခတ်ပြီး အံစာကိုလှည့်ပစ်လိုက်တာ အသံမထွက် ဘယ်သူမှကို မြင်လိုက်ရမယ် မထင်ဘူး။ အဲ့ဒါကြောင့် မိုးပျံဘွဲ့ ရထားတာပေါ့လေ။

သာမန်လူတွေက မျက်စိရှေ့တင် ဘယ်လိုလုပ်လိုက်မှန်း မသိတော့ ယုံချင်မှယုံမယ်။ ကျနော်တို့က သူတို့လောကသားတွေနဲ့ ရောထွေးယှက်တင် နေခဲ့ဖူးတော့ ကောင်းကောင်းသိတယ်။

“ကဲ! မထိုးတော့ဘူးလား ကြာနေပြီ … သွေးကြောင်ရင် ဘေးရှောင်နေလိုက်တော့။ ဇမရှိပဲ စူပါစိန်ဒိုင်နဲ့ လာမယှဉ်နဲ့.. ကဲ..ကဲ”

“အာ” သံပေးပြီး စိန်ခေါ်နေတာကို ကျနော်က ခပ်ပြုံးပြုံးမျက်နှာပေးနဲ့ သူတို့ချပြီး ဧည့်ခံထားတဲ့ စီးကရက်ဗူးထဲက စီးကရက်တစ်လိပ်ကို မီးငြှိလိုက်သေးတယ်။ ပြီးမှ အသာလေး ဘေးကိုစောင်းငဲ့ပြီး လေသံတိုးတိုးနဲ့ ကိုရွှေဘကို သတိပေးလိုက်တယ်။

“ကိုရွှေဘ အဲ့လူ မိုးပျံတင်ဖေဗျ!”

ကျနော့်စကားကြောင့် ပိုက်ဆံအပုံကြီးကို ငေးနေတဲ့ ကိုရွှေဘ ဆတ်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ငေါ့တော့တော့လေသံ တမင်လုပ်ပြီး ကျနော် ဒိုင်လုပ်သူကို စကားလှမ်းပြောလိုက်တယ်။

“ဝက်ပဲ ဆက်ထိုးချင်တယ်ဗျာ ..။ ဒါပေမယ့် အုပ်ဆောင်းကို ခင်ဗျား မဖွင့်ကြေး..။ ကျနော့်လက်နဲ့ ဖွင့်မယ် ရမလား”

“ဘာဆိုင်လဲကွ! ငါကဒိုင်လား မင်းကဒိုင်လား”

“ဟာဟ! ဒါဆို ကျနော်မဖွင့်ဘူး။ ဘေးက ထိုးသားထဲက တစ်ယောက်ကို ဖွင့်ခိုင်းလိုက်မယ်။ ဘယ်လိုလဲ”

“ဟေ့ကောင် လေးကောင်ဂျင်လောကမှာ ထိုးသားက အုပ်ဆောင်းလှပ်တယ်ဆိုတာ ထုံးစံကိုမရှိဘူး လက်မခံဘူးကွာ”

“ဟားဟား”

အပြန်အလှန် အချီအချတွေ ပြောနေရင်း ဝါးကွပ်ပျစ်တစ်ဖက်က သူတို့ဒိုင်အဖွဲ့ကို အကဲခတ် ကြည့်နေမိတယ်။ ပိုက်ဆံအလျော်အစားလုပ်တဲ့ကောင်တွေ အပါအဝင် ဂျင်လှည့်တဲ့သူတွေကော စုစုပေါင်း ၁၀ ယောက်ကျော်လောက်ရှိမယ်။ အခြေအနေမကောင်းရင် ပြဿနာရှာတတ်တဲ့ ဒီကောင်တွေရဲ့ လုပ်ကွက်ကိုလည်း ကြားဖူးပြီးသား။ ကျနော်တို့ဖက်အခြမ်းက လူအုပ်ထဲမှာပါ သူတို့လူတွေ ပါချင်ပါနေနိုင်တယ်ဆိုတာပါ စိတ်ထဲက တွက်ထားမိပြီ။ အကြီးအကျယ်ဝိုင်းဖြစ်လို့ အချီကြီး လျော်ရတော့မယ်ဆိုရင် ညဖက်ကစားတဲ့ ဂျင်ဝိုင်းတွေမှာ ဒိုင်ရဲ့ဒလန်ကောင်တွေက ဝိုင်းအပြင်ကနေ အောက်လင်းမီးအိမ်ကို သစ်သားချောင်းနဲ့ လှမ်းပေါက်ပစ်ပြီး ရှုပ်ရှက်ခတ်အောင်လုပ်၊ အဲ့ဒီမှာ ဒိုင်က လုံးဝမလျော်တော့ပဲ လူတွေ ဘာမှန်းမသိလိုက်နိုင်ခင် အမှောင်အကျနဲ့ကွက်တိ သူတို့ဖာသာ ပိုက်ဆံတွေ ပြန်လုပစ်တာမျိုးအထိ လုပ်တတ်တဲ့ကောင်တွေမှန်း ကျနော်သိပြီးသား။ အခုလည်း အခြေနေက တင်းမာစပြုလာပြီ။

မတော်တဆ သူ့ဖာသာ ဟုတ်ပြီ ထိုးတယ်နော် ဘာညာလုပ်ပစ်ပြီး အုပ်ဆောင်းကို ဆွဲလှန်လိုက်မှာ စိုးနေရပြီ။ မျက်နှာကို ခပ်တင်းတင်းထားရင်း ကျနော့်ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်ချပစ်လိုက်တယ်။ အောက်က ဘောလုံးကန်ဘောင်းဘီ အတိုလေး ပါလာလို့ တော်သေးတယ်။ ပုဆိုးကို ဖြန့်ခင်းပြီး ပိုက်ဆံအပုံကြီးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကျုံးထည့်ပစ်လိုက်တ ခပ်သွက်သွက်ကလေးပဲ။ လူတွေက အံ့သြသွားလို့ တဝေါဝေါ ဝေဖန်သံတွေ ထွက်လာတယ်။

“ဟေ့ကောင်! ဒါဘာလုပ်တာလဲကွ”

ဆက်မထိုးတော့ဘူးဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်ပေါ့ဗျာ။ ပုဆိုးထဲ ပိုက်ဆံအပုံကြီး ရောက်သွားတာနဲ့ အနားစတွေကိုစုပြီး လုံးချည်လိုက်တယ်။ မြန်နိုင်သလောက် မြန်မြန်လစ်မှ ဖြစ်မယ်လေ။ မခံမရပ်နိုင်ဖြစ်သွားတဲ့ ဒိုင်က ဆတ်ကနဲ မတ်တပ်ထရပ်ပြီး ရှူးရှူးရှားရှား လုပ်ဖို့ပြင်တယ်။ သူ့လူတွေကပါ ဝရုန်းသုံးကား ထရပ်ပြီး ကွပ်ပျစ်ပေါ်အထိ တက်မယ့်ဟန်ပြင်အလာမှာ…

“တစ်ယောက်မှ မကပ်ခဲ့နဲ့နော်!!! သေသွားမယ် (xxx..သား) ကွ..။ ဟေ့ကောင်! တင်ဖေ.. မင်း ရွှေဘအကြောင်း သိတယ်နော်။ တက်လာတဲ့ကောင် အသေပဲ”

ကိုရွှေဘရဲ့ကြုံးဝါးသံက အော်ကြီးဟစ်ကျယ် ထွက်လာတယ်။ လူတွေအကုန်လုံး ရှဲကနဲဖြစ်သွားပြီး ဟိုဖက်က တင်ဖေတို့အဖွဲ့လည်း ကပ်မလာရဲဘူး။ ကိုရွှေဘလက်ထဲမှာ နယ်ကျော်ပြီးသွားတိုင်း ခါးကြားထိုးတတ်တဲ့ အဲ့ဒီခေတ်က နာမည်ကျော် သိမ်းလီရွာ ပန်းပဲဖိုကထွက်တဲ့ ဓားမြှောင်က တလက်လက်ထလို့။

ပိုက်ဆံထုပ်ကြီးထမ်းပြီး ထွက်ပြေးလာတဲ့ ကျနော်က ရှေ့က၊ ဓားမြှောင်တရမ်းရမ်းနဲ့ ကိုရွှေဘက အနောက်က ကပ်လျှက်ပါလာတယ်။ ပွဲခင်းလမ်းမကြီးပေါ်မှာ ဖုန်တွေတထောင်းထောင်းထတဲ့အထိ လူအုပ်ကြီးက လိုက်ကြည့်နေကြတယ်။ ရုတ်ရုတ် ရုတ်ရုတ်နဲ့ ဖြစ်နေပြီး ဘောင်းဘီတိုလေးပဲ ဝတ်ထားပြီး ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်ပြေးနေတဲ့ ဖိုးသက်နဲ့ အကာအကွယ်လုပ်ပြီး ဆုတ်လာတဲ့ ကိုရွှေဘ။

အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ မျက်နှာချင်းဆိုင်က တည့်တည့်လျှောက်လာကြတဲ့ လူအုပ်ကြီးတစ်ခုနဲ့ ထပ်ပြီး ပက်ပင်းတိုးမိတယ်။ ကျနော်တို့မြို့ရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း ပွဲတော်ကာလ ညနေစောင်းမှာ ဘုရားကုန်းတော်ပေါ်လာပြီး ဝတ်ရွတ်ကြတဲ့ ဟံသာဝတီဝတ်ရွတ်စဉ် အသင်း ယူနီဖောင်းနဲ့ ကောင်မလေးတွေဆိုတာ သတိထားမိပေမယ့် မရှက်မကြောက်အားတော့ဘူး။ ကိုယ့်ဇောနဲ့ကိုယ်မို့ တည့်တည့်ကြီးပဲ ဆက်ပြေးခဲ့မိတယ်။

“ဘုရား ဘုရား!”

လက်တစ်ကမ်းအကွာ ရောက်ခါနီးမှ အဲ့ဒီကောင်မလေးတွေ အုပ်စုကို ဦးဆောင်လာတာ ကျစ်ဆံမြီး အရှည်ကြီးချလို့ ယောဂီဝတ်စုံလေးနဲ့ အင်မတန် ဝါဝင်းစိုပြေတဲ့ အသားအရည်ပိုင်ရှင် ကျနော့်အသက်ဗူး၊ ကျနော်ချစ်မိနေတဲ့ ရူပဗေဒဆရာမလေး ဒေါ်ခင်ချိုမေ ဖြစ်နေပါပေါ့လားဗျာ။ ရှေ့က ပြေးလာတဲ့ ဘောင်းဘီတိုလေးနဲ့ ကျနော်ရယ်၊ အနောက်ကပါလာတဲ့ ဓားတရမ်းရမ်း ကိုရွှေဘရယ်ကြောင့် အကုန်ရပ်ပြီး အံ့သြသလို ကြည့်နေကြတယ်။ ဒေါ်ခင်ချိုမေကတော့ မြင်မြင်ချင်း ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ ကြည့်နေပြီး ချက်ချင်းပဲ မျက်လုံးတွေက အရောင်ပြောင်းသွားတာကို ပြေးရင်းလွှားရင်းပဲ ကျနော် သတိထားလိုက်မိပါတယ်။

အထင်သေးရွှံရှာတဲ့ အကြည့်၊ လူရမ်းကားလေးပါလား ဆိုတဲ့ အကြည့်ဆိုတာ တစ်စက္ကန့်လောက်ပဲ မျက်လုံးချင်းဆုံမိခဲ့ပေမယ့် ကျနော် သိလိုက်ပါတယ်ဗျာ။ ရင်ဘတ်ထဲမှာ ကျင်ကနဲ ဖြစ်သွားပေမယ့် လောလောဆယ် အသည်းမကွဲအားသေးဘူးမို့ ဆက်ပြေးခဲ့ရတာပေါ့။ ပွဲခင်းအဝင်၀ မြင်းလှည်းဂိတ်ရောက်လာတော့မှ “ဘကြီးအောင်” လို့ ဆိုင်းဘုတ်ရေးထားတဲ့ မြင်းလှည်းပေါ်ကို ကိုရွှေဘနဲ့ ကျနော် ခုန်တက်ပြီး မြင်းလှည်းသမားလည်းဖြစ် ဘော်ဒါလည်းဖြစ်တဲ့ ကိုကိုအောင် ဆိုတဲ့ကောင်ကို

“ဟေ့ကောင်! မောင်းမောင်း မြန်မြန်လေး”

ဆိုပြီး အသည်းအသန် အော်လိုက်တော့ မြင်းရိုက်ကြာပွတ်သံ တရွှမ်းရွှမ်းနဲ့ ခုန်ပေါက်ပြီး မြင်းလှည်းလေးက ဆောင့်ထွက်သွားတော့တယ်။ ကိုကိုအောင်ရဲ့ ဘာဖြစ်လာကြပြန်ပြီလဲ မင်းတို့ ဆရာတပည့်တွေ ဆိုတဲ့ အမေးကို ပြန်မဖြေနိုင်ဘူး။ ဟောဟဲဖြစ်နေတာကို အမောဖြေရင်း ရင်ခွင်ထဲက ပိုက်ဆံထုပ် ကြီး (ပုဆိုးထုပ်ကြီး) ကို ကိုရွှေဘဆီ လှမ်းပေးလိုက်ရင်း ကျနော် ငိုင်တွေတွေဖြစ်ရင်း မြင်းလှည်းပေါ် ပါလာခဲ့တယ်။ ကျနော့်ရူပဗေဒဆရာမလေး ဘယ်တော့မှ ကျနော့်ကို လက်ခံမှာ မဟုတ်တော့ပါဘူးလေ ဆိုတဲ့ အတွေးကြောင့် ရေရေလည်လည် ဆွေးသွားပြီဗျာ။

မိုးက တအုံးအုံး ရွာချနေတယ်။ ချမ်းစိမ့်စိမ့် ရာသီဥတုလေးမို့ ကွေးလို့ကောင်းမယ့် ညဦးပိုင်းလေးပေါ့။

“ပလပ်.. ပလက်.. ပြွတ်စ်.. ရှလှူး.. ကျွတ်ကျွတ်.. ပလပ်”

“ဟင်းးး”

“ဂျလွတ်.. ပြွတ်ပြွတ်”

ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ သင်ဖျူးဖျာလေးချပြီး ခေါင်းအုံးနှစ်လုံးနဲ့ခွေရင်း လောကီထုပ္ပလူတို့ဇာတ် ဆိုတဲ့ စွယ်စုံကျမ်းအတွဲတစ်ခုကို စိတ်မပါလက်မပါ ဟိုလှန်ဒီလှန် လုပ်နေရာက ဆူညံလွန်းတဲ့ စားမာန်ခုတ်သံတွေကြောင့် စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ ခေါင်းထောင်ထပြီး ကြည့်လိုက်တော့ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ တင်ပလင်ခွေထိုင်ပြီး ဝါးကြောဖွင့်နေတဲ့ ကိုရွှေဘက ဘာလဲဆိုတဲ့ အကြည့်မျိုးနဲ့ မျက်ခုံးပင့်ပြလာတယ်။

“ခင်ဗျား အစားအသောက်စားတာကလည်း ဆူညံနေတာပဲ။ အဆင့်ကိုမရှိတာ။ ကိုယ့်ဖာကိုယ် စိတ်လေနေရတဲ့အထဲ..”

“ငါ့ပါးစပ်နဲ့ ငါစားချင်သလို စားမယ်ကွာ ..။ မင်းသောက်ပူပါသလား..။ မကြားချင်ရင် နားပိတ်ထားလိုက်.. ဒါဇိမ်ခံနေတာ”

“ဟုတ်ပါပြီ ဘူဇွာကြီးရယ်.. အပင်းဆို့တော်မူပါ..။ မသေခင်လေး ဝအောင်စားသွားပါ။ အရင်ဘဝကတည်းက ငတ်လာတာလား မသိပါဘူး”

ညနေစောင်း ဂျင်ဝိုင်းက လစ်လာကြပြီး သူဌေးဖြစ်လာကြတော့ မြင်းလှည်းကို အိမ်တန်းမမောင်းခိုင်းပဲ မြို့ထဲဖက်ပတ်ပြီး တရုတ်အရက်ဆိုင်ကနေ ဘဲပေါင်းမြူစွမ်၊ အခေါက်ကင်၊ ကြက်ဥ မကြက်တကြက်ပြုတ် အလုံး ၂၀၊ နံကင်၊ ကြက်ကြော် စားလို့ရတာ အကုန်ဝယ်ရင်း ရှပ်ကီပုလင်းလေးပါ ပါဆယ်ဆွဲလာကြတာလေ။ “ဘကြီးအောင်” မြင်းလှည်းမောင်းတဲ့ ကိုကိုအောင်ကိုတော့ ရက်ရောစွာနဲ့ “ရော့! မြင်းလှည်းခ” ဆိုပြီး ၉၀ တန် ၁၀ ရွက် ထုတ်ပေးရင်း ခေါက်ဆွဲဆိုင်မှာ ကျန်ခဲ့တဲ့ ကျနော့်စက်ဘီးကို သွားယူပြီး နက်ဖြန် ပြန်လာပို့ပေးဖို့ မှာလိုက်ခဲ့တယ်။

သေချာတယ်.. ဒီကောင် မြင်းလှည်းတစ်ပတ်လောက် ထွက်မဆွဲပဲ အိမ်တွင်းအောင်းပြီး ဘူရှိန်း တော့မှာ။ ကျနော့်ချစ်လှစွာသော အပေါင်းအသင်းတွေက အဲ့လို ကဇော်သမား၊ ဘိန်းစားတွေကနေ မြို့နယ်ဆရာဝန်ကြီးအထိ လူတန်းစားကို စုံနေတာဗျ။ ကျနော်လည်း အိမ်မပြန်ဖြစ်တော့ပဲ ကိုရွှေဘအိမ်ကို လိုက်သွားပြီး ရေမိုးချိုး သူ့အဝတ်တစ်စုံလောက် ယူဝတ်ပြီး အဲ့မှာပဲ အိပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ သူ့အခန်းထဲက စာအုပ်ဗီရိုကြီး အောက်ဆုံးထပ် ရပ်ကွက်စာကြည့်တိုက်က သမလာတဲ့ စွယ်စုံကျမ်းတွေကို အကုန်ဆွဲထုတ်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ပုံထားလိုက်ရင်း ပုဆိုးထုပ်ကြီးထဲက ပိုက်ဆံတွေကို နှစ်ယောက်သား အူမြူးစွာနဲ့ သေချာ စီစီရီရီထပ်ပြီး ထည့်ထားလိုက်ကြတယ်။

ပါဆယ်ဆွဲလာတဲ့ အစားအသောက်တွေ ဖွင့်ပြီး စားသောက်ကြတော့မှ အရက်လည်း မသောက်ချင်တော့သလို အစားအသောက်ကိုလည်း ဟက်ဟက်ပက်ပက် မရှိတော့ဘူးဗျ။ ဟိုတို့ဒီတို့လုပ်ပြီး လေခံသွားတာလား မသိဘူးဗျာ။ တော်ပြီ ဆိုပြီး ဆေးပေါ့လိပ်ကလေး တစ်လိပ်လောက်ဖွာရင်း ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ကျောခင်းနေမိတယ်။ ကိုရွှေဘကတော့ ရှပ်ကီလေး တွတ်လိုက်၊ အမြည်းတွေ သံစုံမြည်အောင် စားလိုက်နဲ့ မိုးအေးအေးညချမ်းမှာ စည်းစိမ်ခံနေလေရဲ့။ လေးပေဖန်ချောင်းရဲ့ အလင်းရောင်အောက်မှာ ဆေးပေါ့လိပ်မီးခိုးတွေ တလူလူထအောင် ဖွာရင်း ကျနော့်မျက်စိထဲ တဝဲလည်လည် မြင်နေမိတာကတော့ ရူပဗေဒဆရာမလေးရဲ့ ညနေက အကြည့်တွေကိုပဲပေါ့ဗျာ။ မုဒိန်းကောင်၊ ဖဲသမား၊ လမ်းသရဲ၊ ဒုစရိုက်မှုတွေနဲ့ ပြည့်နေတဲ့ ချာတိတ်ကလေးကို မုန်းသွားပြီပေါ့နော်။

တကယ်တော့ ကျနော် ဆရာမကို တမင်ယုတ်မာခဲ့တာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ဘုရားသိပါတယ်လေ။ ပြီးတော့ ဆရာမထင်သလို ကျနော်ဟာ လူပေါ့လူသွမ်းလေးလည်း မဟုတ်ရပါဘူး။ မိဘအလုပ်ကိုလည်း မလစ်ဟင်းစေရအောင် ကြိုးစားကူညီလုပ်ကိုင်ပေးရင်း လူငယ်ပီပီ အပျော်အပါး အစွန့်အစားလေးတွေကို သဘောကျမိတဲ့ သာမန်ကောင်ငယ်လေးပါ။ ပြီးတော့ ဆရာမလေးက ထက်ထက်မြက်မြက်ရှိပြီး မာနခဲလေးမို့ မသိစိတ်ကနေ တွယ်တာမိရင်း အနိုင်အထက်ကျင့်မိသလို ဖြစ်သွားတာမို့ ရင်မဆိုင်ရဲပဲ ရှောင်နေခဲ့မိတာပါ။

အခုတော့ ကျနော် အသည်းကွဲနေရပါပြီ ဆရာမရယ်။ ချစ်တယ်လို့တောင် မပြောရဲခဲ့ရပဲ တိတ်တိတ်လေး ဆွေးရတယ်နော်။ ကျနော် ဆရာမနဲ့ မျက်နှာချင်းတောင် မဆိုင်ရဲတော့ပါဘူး။ ရင်တွေပူလိုက်တာဗျာ။ ဆရာမသာ ကျနော့်ကို ခွင့်လွှတ်မယ်ဆိုရင် ကျနော် လိမ္မာပါ့မယ်လို့ ဂတိပေးရဲပါတယ်။

“အခုလို ဆိုးပေတေတဲ့ပုံ ပေါက်နေရတာလည်း အပေါင်းအသင်း မကောင်းလို့ဆိုပြီး ပြောရမလား”

“အမယ်မယ်! ချီး.. အပေါင်းအသင်း မကောင်းတာလား အေဘေးလေး ကဲ! ရော့”

“အင့်.. ဟာ ဟေ့လူ.. ဆေးလိပ်မီး.. အားး အားး”

တင်ပလင်ခွေထိုင်နေရာက ကိုရွှေဘက ဖျတ်ကနဲ လှမ်းကန်တာကို လက်နဲ့ကာလိုက်မိတော့ ဆေးပေါ့လိပ် မီးဖွားတွေ ရင်ဘတ်ပေါ်ကျလာလို့ ခုန်ထပြီး ခါထုတ်ပစ်လိုက်ရတယ်။

“အရက်ကလေး ၂ ပက်လောက်မော့ပြီး မူးကြောင်ရူးကြောင်နဲ့ ငါ့ကိုရှေ့ထားပြီး ဒိုင်ကြောင်တွေ လာရွတ်နေတယ် … သောက်ရူး..”

“ခင်ဗျား မကြားဘူးထင်လို့ပါ.. ပူလိုက်တာဗျာ .. ဆေးလိပ်မီးဖွားတွေ.. သောက်ရမ်းလုပ်ရသလားဗျ”

“နေစမ်းပါဦး ဖိုးသက်! မင်းက အဲ့ဒီခင်ချိုမေကို ဘယ်တုန်းက သွားကြိုက်မိတာတုန်း”

“ကျုပ်ဖာကျုပ် ဘယ်တုန်းက ကြိုက်ကြိုက်ပေါ့ .. ခင်ဗျားညီမမှ မဟုတ်တာ.. အေးအေးနေပါဗျာ”

“ဟုတ်ပါပြီ! ခင်ချိုမေက ငါနဲ့တောင် သက်တူရွယ်တူ ဆယ်တန်းတူတူ တက်ခဲ့တာ..။ မင်းထက် ဆယ်နှစ်လောက်ကြီးမယ်။ ဘွားတော်ကြီးအရွယ်ကိုများ မင်းမို့လို့ကွာ”

“အာ! ခင်ဗျားလို ဟိုက ရွတ်တွနေတယ်မှတ်လို့လား .. နုဖတ်ပြီး စိုပြေနေတာ.. သူ့တပည့်မတွေနဲ့ အရွယ်တူလောက်ပဲ ထင်ရတာကြီး..။ သူ့ဖာသူ ကြီးကြီးငယ်ငယ် ကျနော် ကြွေတယ်ဗျာ..”

“ဒါက အပြင်အဆင်လေးနဲ့မို့ပါ ဖိုးသက်ရာ..။ အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ကြည့်လိုက်ရင် ဘာပုံပေါက်နေမလဲ မင်းသိလို့လား ..။ ဒီမှာဟေ့ကောင် သူ့စောက်ဖုတ်ကြီးက မင်းလက်ဝါးနဲ့ တစ်အုပ်စာတောင်မက ဖြစ်နေလောက်ပြီ။ စောက်စိကြီးကလည်း ငါတို့အိမ်ရှေ့ ဇီးဖြူပင်က ကြွေကြွေကျတဲ့ ဇီးဖြူသီးကြီးတွေလောက်”

“ကိုရွှေဘ! ခင်ဗျား မူးလာရင် အဲ့လို ယုတ်ကန်းတာတွေပြောပြီ..။ တော်တော့ဗျာ .. ကျုပ်ဆရာမလေးကို အဲ့လို မဟုတ်တရုတ်တွေ မပြောပေးနဲ့ တောက်!”

“ဟားဟား! မင်းတကယ်ကြိုက်နေရင်လည်း မင်းအဖွားကိုပြောပြီး သွားတောင်းခိုင်းလိုက်လေကွာ ..။ ပုံမှန် ကောင်မလေးတွေလို ရည်းစားစကားပြော၊ စာပေးမယ်တော့ မကြံနဲ့။ ဟိုက မင်းလို ဖဲသမားကို စိတ်ကူးထဲ ထည့်တောင်မထည့်ဘူး မှတ်ထား ဟီးဟီး”

“တောက်! အားတက်စရာ ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ အဲ့ဒါ ခင်ဗျားလို လူဆိုးဗိုလ်နဲ့ ပေါင်းမိလို့ဖြစ်တာ ဖူးးးးးး”

“ဟကောင် ဘာလုပ်မလို့လဲ”

“ပြန်မလို့လေ … အိမ်ပြန်အိပ်မလို့။ ကျုပ်ဖရီးဂျက်ကက်ကော ဘယ်မှာလဲ”

“မင်းဖာမင်း ရှာလိုက်တော့.. အေ့ ဂေ့..။ ငါသောက်ရမ်း မူးလာပြီ။ မင့်ဖာသာ ပြန်ချင်ပြန် မပြန်ချင်နေ။ ငါ့ကို ခြင်ထောင်ချသွားပေးဦး”

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး ဝုန်းကနဲ လှဲအိပ်ချလိုက်တဲ့ ကျေးဇူးရှင် ကိုရွှေဘကို စောင်ပါးလေးခြုံ၊ ခြင်ထောင်ချပေးလိုက်ရသေးတယ်။ ပြီးးတော့မှ ကြိုးတန်းပေါ်က ကျနော့် ဖရီးဂျက်ကက်လေးကို ကောက်စွပ်ပြီး အခန်းမီးပိတ်ပေးခဲ့ရင်း အိမ်အနောက်ဖက် လှေကားကနေ ဆင်းချလာခဲ့တယ်။ လမ်းပေါ်ရောက်တော့ မိုးဖွဲလေးတွေ ကျနေတာနဲ့ ခေါင်းကို ဂျာကင်နဲ့ ဖုံးထားရင်း ခပ်သုတ်သုတ်လေး ပြေးခဲ့ရတယ်။

စေ့ထားတဲ့ ခြံတံခါးကို အသာအယာ တွန်းဖွင့်လိုက်ပြီး ကျနော်အိပ်နေကြ ဒီဖက်အိမ်အောက်ထပ် တံခါးသော့ကို ဖွင့်ဝင်လာခဲ့တယ်။ ကျနော် ဘယ်လိုမှ မခံစားနိုင်တော့ဘူးဗျာ။ ကိုရွှေဘနဲ့ မအိပ်ပဲ ပြန်လာခဲ့တာ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ ကျနော် ဒီည ဆရာမဒေါ်ခင်ချိုမေဆီ သွားမလို့လေ။ လူနီကြီး ကျနော့်ကို ခေါ်သွားလိမ့်မယ်။ ဟိုရောက်သွားဖို့ပဲ လိုတာလေ။ ဆရာမကို ကျနော် ပွေ့ဖက်ပစ်လိုက်ချင်တယ်။ ဆရာမရဲ့ နဖူးလေးကို ကျနော့်နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ဖိကပ်ပြီး ရင်ခွင်ထဲ တင်းကြပ်ကြပ်ကလေးဖြစ်အောင် အတင်းဖက်တွယ်ထားချင်တယ်။ ကျနော် ဒေါ်ခင်ချိုမေ့ကို အရမ်းချစ်တယ်ဗျာ။ ကျနော့်ရူပဗေဒဆရာမလေးကို ကျနော်ချစ်တယ်။ သူ့ဆီ ဒီညသွားမယ်။ လူနီကြီး မြန်မြန်လာပါ။ ကျနော့်ကို ကျနော်ချစ်တဲ့သူဆီ ခေါ်သွားပါ။ အခုလာပါတော့။

ခုနက ရမ်နှစ်ပက်လောက်ပဲချထားတာ တနေကုန် ဘာမှမစားထားလို့လားမသိဘူး မူးရိပ်ရိပ်ဖြစ်စပြုလာလို့ အိပ်ယာပေါ်တက်ပြီး ပက်လက်လှန် လှဲချလိုက်တာ မျက်လုံးတွေ ချက်ချင်းစင်းကျသွားတယ်။ အသက်ရှူမှန်မှန်နဲ့ ကျနော် မှေးကနဲ ဖြစ်သွားပြီ။

……………………………………………

ညသန်းခေါင်ကျော်လောက်မှ ရေဆာလာလို့ ကျနော် လန့်နိုးလာတယ်။ ရေထသောက်ပြီး အူကြောင်ကြောင်နဲ့ ငုတ်တုတ်ကြီး ပြန်အိပ်လို့လည်းမရ ဖြစ်နေတယ်။ လူနီကြီးလည်း ပေါ်မလာပါလားဗျာ။ ခေါင်းရင်းက တိုင်မှာချိတ်ထားတဲ့ ဂျာကင်အိတ်ကပ်ထဲက သစ်သားရုပ်ထုလေးကို သွားနှိုက်ယူလာခဲ့ပြီး မီးရောင်အောက်မှာ ထောင်ကြည့်နေမိတယ်။

လူနီကြီး! ခင်ဗျားဘယ်ရောက်နေတာလဲဗျ။ ကျနော့်ကို ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေဆီ ခေါ်သွားပေးပါဗျာ။ ကျနော်သူ့ကို အရမ်းသတိရနေလို့ပါ။ ကျနော်ချစ်တဲ့ ဆရာမလေးဆီ ခေါ်သွားပေးပါ။ စိတ်ထဲက တတွတ်တွတ်ရွတ်ပြီး တောင်းပန်နေပေမယ့် ဘာလူနီကြီးမှ ထွက်မလာပါဘူးဗျာ။ ကျွတ်ကနဲမြည်အောင် စုပ်သပ်လိုက်ရင်း အရုပ်ကလေးကို ခြင်ထောင်အမိုးပေါ် နောက်ပြန်ပစ်တင်လိုက်မိပြီ။

………………………………………………

မိုးတွေက တဝေါဝေါ ရွာချလာပြန်ပြီ။ အခု ကျနော် ဒေါ်ခင်ချိုမေတို့အိမ် ခြံစည်းရိုးကို ကျော်တက်ဖို့ ကြိုးစားနေတယ်။ ကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံး ဆတ်ဆတ်တုန်နေတယ်။ မိုးရေတွေ ရွှဲနစ်နေတာရယ်၊ စိတ်လှုပ်ရှားနေတာရယ်ကြောင့် မနည်းကို တွယ်တက်နေရတယ်။ ကျနော်ဟာ လူနီကြီးပူးကပ်နေတဲ့ ဖိုးသက်မဟုတ်ဘူး။ အချစ်စိတ်တွေ ပြင်းပြန်နေတဲ့ မိုက်ရူးရဲ ချာတိတ်ကလေးတစ်ကောင်သာဖြစ်တယ်။ လူနီကြီးအစွမ်းမပါပဲ ကျနော့်ဖာသာ ဆရာမလေးကို လာတွေ့တာ။ ဒီည ဆရာမနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ရှင်းမယ်ဗျာ။ သူ့ကိုကျနော် ချစ်ရေးဆိုပစ်မယ်။ မကျေနပ်လို့ ရဲတိုင်ရင်လည်းရတယ်။ ဖြစ်ချင်ရာ ဖြစ်ပါစေတော့။

ခြံထဲကို ခုန်ချလိုက်တော့ ခွေးသမင်ကြီးတွေ ပြေးကိုက်မလားလို့ လန့်သွားမိသေးတယ်။ မိုးတွေ သည်းသည်းမည်းမည်း ရွာချနေလို့လားမသိဘူး တစ်ကောင်မှ ကပ်မလာလို့ တော်သေးတယ်။ ဆရာမအိပ်ခန်း ပြတင်းပေါက်ရှိရာ အပေါ်ထပ်ကို ပထမတစ်ကြိမ်တုန်းကလိုပဲ ကပ်လျက်ပေါက်နေတဲ့ မန်ကျည်းပင်ကြီးပေါ် တွယ်တက်ဖို့ ကြိုးစားမိတယ်။ မိုးရေတွေနဲ့ ချောနေတာမို့ မနည်းတက်ရတယ်။ သစ်ကိုင်းပေါ်ကတဆင့် ပြတင်းပေါက်နား ရောက်သွားတော့ လူကို အမောဆို့သွားပြီ။ မိုးရွာနေတော့ ပြတင်းပေါက်ကြီး ပိတ်ထားတယ်လေ။ အပေါ်သစ်ကိုင်းတစ်ခုကို ဆွဲထားရင်း ပြတင်းပေါက်ကို စေ့ထားမလားဆိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက်နဲ့ လှမ်းဆွဲကြည့်သေးတယ်။ မရဘူး ကလန့်ထိုးထားတယ်ဗျ။ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိပဲ မိုးရေတွေစိုရွှဲပြီး သစ်ကိုင်းပေါ်မှာ မျောက်လွှဲကျော်တစ်ကောင်လို ငုတ်တုတ်လေး။

ဖျောက်!

မီးအလင်းရောင် မြင်လိုက်ရပြီး ပြတင်းပေါက် ကလန့်ဖြုတ်လိုက်သံ ကြားလိုက်ရလို့ အလန့်တကြား လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ပြတင်းပေါက်တံခါးလေး ဟလာတာကို တွေ့လိုက်ရလို့ လှိုက်ကနဲ ဝမ်းသာသွားမိတယ်။

ယိစ်!

“အမလေး.. ဘုရားဗုဒ္ဓေါ!”

“ဝုန်း! အု!”

လူနီကြီးရဲ့အစွမ်းမပါတော့ သစ်ကိုင်းပေါ်ကနေ လက်တစ်ကမ်းလောက်ပဲဝေးတဲ့ ပြူတင်းပေါက် ဘောင်ပေါ်ကို အလွယ်တကူ တက်လို့မရဘူး။ နည်းနည်းလှမ်းနေတော့ ဒေါ်ခင်ချိုမေကို စကားလှမ်းပြောလိုက်ရင် ကြောက်လန့်ပြီး ပြူတင်းပေါက် ပြန်ပိတ်သွားနိုင်တာမို့ ကီသွင်းပြီး လှမ်းခုန်လိုက်တာ မမှီမကမ်း ဖြစ်သွားတော့ ခြေချော်လက်ချော်နဲ့ အောက်ကို ပြုတ်ကျသွားတယ်။ သတိရှိရှိ ခုန်လိုက်တာမို့ လက်နှစ်ဖက်က ပြူတင်းပေါက်ဘောင်ပေါ်ကို ကိုင်မိလိုက်သေးတယ်။

အမှောင်ရိပ်ထဲကနေ လူရိပ်တစ်ခု ရိပ်ကနဲ ထွက်လာပြီး ခုန်ထွက်လာတာမို့ အရမ်းထိတ်လန့်သွားရှာတဲ့ ဆရာမလေးခင်မျာ ရင်ဘတ်ကို ကြက်ခြေခတ်လို လက်နှစ်ဖက်ကလေးယှက်ပြီး ဖိကပ်ထားရင်း အနောက်ဆုတ်ပြီး ပြူးကြောင်ကြောင် ကြက်သေသေနေရှာပြီ။ ပြူတင်းပေါက်ဘောင်ကို တံတောင်နဲ့ ချိတ်ထားရင်း တွဲလောင်းဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်ခြေထောက် နှစ်ဖက်က လေထဲမှာ ယက်ကန်ယက်ကန်ဖြစ်ပြီး တန်းလန်းဖြစ်နေရာက ကုတ်တွယ်ပြီး တက်လို့ရသွားတယ်။ ရင်ဘတ်တော့ နည်းနည်းပွန်းသွားပေမယ့် ဆရာမ အခန်းထဲကို ရောက်သွားပီ။

“ဆရာမ .. ကျနော်ဖိုးသက်ပါ..။ အရမ်းလန့်သွားသေးလား ကန်တော့ပါဗျာ.. ကျနော် ရှင်းပြစရာရှိ..”

ဝှစ်! ဘုံး!

“အင့်!”

မိုးရေတွေစိုရွှဲနေတဲ့ ကြွက်စုတ်ကလေး ကျနော် အခန်းထဲရောက်ရောက်သွားချင်း မတ်တပ်ကလေးရပ်ပြီး ကြောင်ကြည့်နေတဲ့ ဆရာမလေးကို စကားလှမ်းပြောလို့မှ မဆုံးသေးဘူး မှန်တင်ခုံပေါ်က သနပ်ခါးတုံးကြီးနဲ့ လှမ်းထုလိုက်တာ ခံလိုက်ရတယ်။ ရင်အုံတည့်တည့်ကွက်တိ ဘုံးကနဲမြည်အောင် မှန်သွားတော့ အင့်ကနဲ အသံထွက်အောင် ငြီးမိပြီး မတ်တပ်မရပ်နိုင်တော့လောက်အောင် အီစလံဝေသွားပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို စလိုးမိုးရှင်းနဲ့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ခွေကျသွားတယ်။ ငါတော့ ရဲစခန်းရောက်ပြီထင်တယ်ဆိုတဲ့ အသိက ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ခွေအိပ်နေရင်း တွေးဖြစ်အောင် တွေးလိုက်မိသေးတယ်။ အေးလေ.. လူနီကြီးနဲ့လာတာမှ မဟုတ်တာ။ ဆရာမ လိင်စိတ်ဘယ်ကြွနေပါ့မလဲ။ ငါ့ကိုဆော်တော့မှာပေါ့။ အခုတော့ အချစ်လူကြမ်းလေး ထောင်ထဲသွားရုံပေါ့ဗျာ။

ရင်ဘတ်ကို ဆယ်ပေါင်တူနဲ့ အထုခံလိုက်ရသလို အောင့်လွန်းတဲ့ ဝေဒနာကြားက အသည်းကွဲသလို ဖီလင်က တက်နေလိုက်သေးတယ်။ နာလွန်းလို့ ဘယ်လောက်ကြာကြာ ခွေနေမိတယ်မသိဘူး မွှေးတေးတေး ရှင်မတောင် သနပ်ခါးရနံ့ ယဉ်ယဉ်လေး ရသလို ဖြစ်လာတော့မှ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ခွေနေရာက အသာလေးမော့ကြည့်မိတော့ ရှက်စိတ်၊ သနားကြင်နာစိုးရိမ်စိတ်၊ တုန်လှုပ်နေတဲ့ဟန်တွေ ရောယှက်နေတဲ့ ဒေါ်ခင်ချိုမေခင်မျာ တုန်တုန်ရီရီနဲ့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိပဲ ကျနော့်ဘေးနားမှာ ဆောင့်ကြောင့်လေးထိုင်ရင်း ငုံ့ကြည့်နေရှာတယ်။ ရင်ဘတ်က ဝေဒနာက ခွေခွေလေး မိနစ်အတန်ကြာ နားလိုက်ရတော့ အတော်လေး သက်သာသွားပေမယ့် ဆရာမလေးများ သနားလာမလားဆိုပြီး မျက်နှာကို သေနတ်မှန်ပြီး သေတော့မယ့်လူလို ရှုံ့မဲ့ထားရင်း သေခါနီး မှာတမ်းချွေသလို ခပ်ယဲ့ယဲ့လေသံလေးနဲ့ စကားလှမ်းပြောနေမိတယ်။

“ဆရာမ.. ကျနော်.. အားး အောင့်လိုက်တာဗျာ..။ ကျနော်လေ ကျနော် တောင်းပန်ချင်လွန်းလို့ ကြံမိကြံရာကြံပြီး မိုးရေထဲမှာ ဒီကိုအရောက်လာခဲ့မိတာပါဗျာ..။ ကျနော့်ကို ခွင့်လွှတ်ပါ…..”

ဘာမှပြန်မပြောပေမယ့် မျက်လုံးဝိုင်းစက်စက်ကလေးတွေက မျက်ရည်ဝဲနေရှာတာ မြင်ရတယ်။

“ညနေက ဆရာမ ကျနော့်ကို ကြည့်သွားတဲ့ အကြည့်တွေကို ကျနော် သဘောပေါက်ပါတယ်ဗျာ..။ ကျနော်ကို ရွှံရှာသွားပြီမလား …။ ကျနော် ဆရာမကို အဆုံးရှုံးမခံနိုင်တော့ဘူးသိလား.. အဟွတ် အဟွတ်.. အားး”

….. ….. ……

“ကျနော် ဘာမှလုပ်ဖို့လာတာ မဟုတ်ပါဘူးဗျာ…။ ကျနော် ဆရာမကို ချစ်.. ချစ်မိနေပါပြီ ဆိုတဲ့အကြောင်းလေး ပြောချင်လွန်းလို့ စွန့်စားမိတာပါ..။ ဆရာမ ကျနော့်ကို မုန်းနေတာလည်း ကျနော်သိပါတယ်..။ မျှော်လည်း မမျှော်လင့်ရဲပါဘူး..”

…. …… ……

“ကျနော့် မိုက်ပြစ်တွေအတွက်လည်း အခု ဝန်ခံရဲပါတယ် …။ ဆရာမ ခွင့်မလွှတ်နိုင်ဘူးဆိုရင်လည်း မနက်မိုးလင်းရင် ကျနော့်ကို ရဲတိုင်ပါ။ ကျနော် အမှန်အတိုင်း ဝန်ခံပါ့မယ်..။ ကျနော် မုဒိန်းကောင်လေးဆိုတာ အားလုံးရှေ့မှာ ဝန်ခံမယ်..။ ဆရာမ ကျေနပ်တဲ့အထိ တောင်းပန်သွားပါမယ်..။ ကျနော့်ကို ထောင်ထဲသာ ပို့လိုက်ပါတော့”

“ဘာလဲ? မင်းငါ့ကို ဘာလုပ်ခဲ့ပါတယ် ဆိုတာကို တရားရုံးမှာ အရှက်တကွဲနဲ့ ငါ့ကို ထွက်ဆိုခိုင်းဦးမလို့လား လူမိုက်”

“မဟုတ်! အဟွတ်ဟွတ် … မဟုတ်ပါဘူး ဆရာမရာ.. ကျနော့်အပြစ်ကို ဝန်ခံချင်တာပါ…။ ဆရာမအပေါ် မိုက်ရိုင်းစော်ကား အနိုင်ကျင့်..”

“တော်တော့”

လေသံအုပ်အုပ်ကလေးနဲ့ ကျနော့်ကို ဟောက်လာလို့ လန့်ပြီး ငြိမ်နေလိုက်မိတယ်။ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားရင်း အပေါ်စီးကနေ မိုးကြည့်နေတဲ့ ဆရာမလေးက ဖို့ရို့ဖားယား ဆံနွယ်အရှည်ကြီးတွေကြားထဲမှာ မျက်နှာကို ကွယ်ဝှက်လိုက်ရင်းက ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းရှည်ကြီးချလိုက်ရင်း မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တယ်။ မိုးတွေက တဝေါဝေါနဲ့ ပိုပြီးသည်းလာပြန်ပြီမို့ ပြူတင်းပေါက်တံခါးလေးကို ပြန်ပိတ်ရင်း ကလန့်ချလိုက်သံကြားရတယ်။ ပြီးတော့ ခြေသံဖွဖွလေး ကြားနေရပေမယ့် ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ရေစို အဝတ်တွေနဲ့ ခွေခွေလေးလှဲနေတဲ့ ကျနော် မျက်လုံးမှိတ်ပြီး မှိန်းနေရာက မထရဲသေးဘူး။ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းလည်း မသိတော့လို့ ပေတေပြီး ခွေအိပ်နေမိတယ်။ ရင်ဘတ်က သနပ်ခါးတုံးမှန်ထားတဲ့ ဝေဒနာက သက်သာစပြုနေပေမယ့် ထမထိုင်ရဲသေးဘူး။ တော်ကြာ ကျနော်သူ့ကို တစ်ခုခုလုပ်မယ်အထင်နဲ့ နောက်ထပ် ထပ်ထုလို့ နဖူးမှန်ရင် မစားသားဘူးဗျ။

“ရော့! ရေခြောက်အောင်သုတ်လိုက် ဒါအသစ်..။ မင်းအဝတ်တွေ ဟိုကြိုးတန်းပေါ် လွှားထားလိုက်..။ ပြန်ဝတ်စရာ ယောကျ်ားအဝတ်မရှိဘူး..။ ဒီချည်စောင်ကလည်းအသစ် ခဏပတ်ထားလိုက်..”

မွှေးပွသဘက်တစ်ထည်နဲ့ စောင်တစ်ထည်ကို ကျနော့်အရှေ့မှာ ပစ်ချသွားပေးပြီး ကျနော်လည်း ထထိုင်လိုက်ရော အခန်းအပြင်ကို ခြေဖွလျှောက်ရင်း ထွက်သွားတဲ့ ဆရာမလေးကို မြင်လိုက်ရတယ်။ အိပ်ခန်းတံခါးမကြီးကိုတော့ ပြန်စိသွားပေးခဲ့တယ်။ သူပြန်မဝင်လာပဲ တစ်ခြားအခန်းတစ်ခုခုကို လစ်သွားပြီ ထင်တယ်ဗျ။ မထူးတော့ပါဘူးဆိုပြီး ရေစိုနေတဲ့ ကျနော့်ဘောင်းဘီတိုနဲ့ ရှပ်အင်္ကျီကို ချွတ်ပြီးလွှား တစ်ကိုယ်လုံး ခြောက်အောင်သုတ်ပြီး ဖင်တုံးလုံးဖြစ်နေတဲ့ ကိုယ်လုံးကို စောင်နဲ့ပတ်ထားရင်း ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ငုတ်တုတ်လေး ထိုင်နေမိတယ်။ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းလည်း မသိတော့ဘူး။

…………………………………………

ဆူဆူညံညံလူသံတွေကြောင့် ဆတ်ကနဲ ကျနော် လန့်နိုးလာတယ်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘယ်ရောက်နေမှန်း စဉ်းစားလို့မရ ဖြစ်သွားသေးတယ်။ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ခွေခွေလေး အိပ်နေတာ သတိထားမိတော့မှ ကျနော် ဆရာမဒေါ်ခင်ချိုမေ့ အခန်းထဲမှာပါလားဆိုတာ သတိထားမိလိုက်တယ်။ ညက အိပ်ပျော်သွားတာ ဘာမှန်းတောင် မသိလိုက်ဘူး။ မှေးကနဲ ဖြစ်သွားတာကိုး။ ဒါပေမယ့် ကျနော့်ခေါင်းအောက်မှာ ခေါင်းအုံးတစ်လုံး ရောက်နေပါလားဗျ။ သေချာပြီ ဒါ မနေ့ည ကျနော်အိပ်ပျော်နေတုန်း ဆရာမလေး လာကြည့်သွားသေးတယ်ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်ပေါ့ဗျာ။ ကျောင်းသားကျောင်းသူ အသံတွေ အောက်က တဝေါဝေါနဲ့ ဆူညံလာပြန်ပြီ။ ဟိုက်! မိုးစင်စင်လင်းနေပြီ။ သေပါလေရောကွာ။ ငါတော့ ဒီအခန်းထဲမှာ ပိတ်မိနေပြီ။ ဘယ်လိုအိမ်ပြန်မလဲ။ ပြဿနာပါပဲ။ ကျူရှင်သင်နေတဲ့ ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေက ရာဂဏန်းလောက်ရှိနေတာ ဘယ်လိုမှလစ်လို့ မလွယ်လောက်ဘူး။ ဒုက္ခ ဒုက္ခ။ ဖူးးးး…။

ကျွိ!

ရုတ်တရက် အိပ်ခန်းတံခါးပွင့်လာတော့ အင်မတန်ထိတ်လန့်သွားတဲ့ ကျနော် ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ချက်ချင်းလှဲအိပ်ပြီး ခေါင်းဖော်ထားရာက စောင်ကို ခေါင်းမြီးခြုံဖို့ ကြိုးစားလိုက်မိတယ်။ တံခါးကို ပြန်ပိတ်ရင်း ကလန့်ထိုးလိုက်တဲ့ ဒေါ်ခင်ချိုမေက ကျနော့်ဖြစ်အင်ကို မြင်ပြီး ပြုံးချင်ချင်ဖြစ်သွားဟန်နဲ့ အံကိုကြိတ်ပြီး အောင့်ထားလိုက်တာကို မြင်ဖြစ်အောင် လှမ်းမြင်လိုက်သေးတယ်။

“ကြောက်တတ်သားပဲ!”

ဆရာမကို မော့မကြည့်ရဲပဲ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ငုတ်တုတ်ကလေးထိုင်ရင်း မျက်လွှာချထားမိတယ်။

“ရော့! ဒီဇလုံထဲက ရေနဲ့ မျက်နှာသစ်။ ဒီမယ် သွားပွတ်တံအသစ်နဲ့ သွားတိုက်ဆေး..။ ကလေးတွေ ရှိနေတယ်နော်..။ ငါ့အရှက်ကိုတော့ ခွဲမယ်မကြံနဲ့”

“ဟုတ် ဆရာမ”

ဆရာမ ပြန်ထွက်သွားတော့မှ ခေါင်းမော့ရဲတော့တယ်။ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ မျက်နှာသစ် ကိုယ်လက်သန့်စင်စရာတွေနဲ့အတူ လင်ပန်းအဖြူလေးနဲ့ ထည့်ထားတဲ့ လက်ဖက်ရည်တစ်ခွက်နဲ့ မုန့်ဗိုင်းတောင့် ပဲပြုတ်ဆီဆမ်းတစ်ပန်းကန် ပါသေးတယ်။ မနက်စာပေါ့။

သွားတိုက်မျက်နှာသစ်၊ မနက်စာစား၊ လက်ဖက်ရည်သောက်လိုက်တာ ဗိုက်တောင်ကားသွားတယ်။ မနေ့ညက ကြိုးတန်းပေါ်လှမ်းထားတဲ့ အဝတ်တွေ ရှာကြည့်တာ မတွေ့ဘူးဗျ။ ဒါနဲ့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်ပြီး ဗိုက်လေးလာလို့ ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး စောင်ခြုံထားရင်း မိုးအေးအေး မနက်စောစောမှာ ပြန်ကွေးရင်း မှေးကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ တစ်ယောက်ယောက်က ကျနော့်ကို စိုက်ကြည့်နေသလို ခံစားရလို့ လန့်ပြီး နိုးလာပြန်တယ်။ နေရောင်ခြည်နုနုလေးတွေက အခန်းထဲထိ ရောက်နေပြီ။ နေတောင် အတော်မြင့်နေပါလား။ ပြီးတော့ နေရောင်ခြည်မျှင်တန်းလေးတွေ အိပ်ခန်းထဲ ထိုးထားတဲ့ကြားက ကျနော့်ရူပဗေဒဆရာမလေးက ခပ်တည်တည်နဲ့ ဆံပင်ဖားလျားချထားရင်း ကုတင်မှာ တင်ပါးလွှဲလေးထိုင်လို့ ကျနော် အိပ်နေတာကို ငုံ့ကြည့်နေပါလားဗျာ။ မျက်နှာကတော့ ခပ်တင်းတင်းလေးပဲ။ ဒါပေမယ့် သူ့မျက်လုံးတွေက အကြင်နာရိပ်တွေနဲ့ အရည်လဲ့လို့ပေါ့။

“ဆရာမ.. ကျူရှင်တွေပီးသွားပီလား”

“အင်း ပြန်သွားကုန်ပြီ ကျောင်းသားတွေ”

“ကျနော့် အဝတ်တွေကော”

“မီးအိုးထိုးထားပေးတယ် ဟိုဖက်အခန်းမှာ ယူပေးမယ်”

“ကျနော် ပြန်လို့ဖြစ်ပြီလား။ ဆရာမရဲ့ တပည့်မလေးတွေကော ကျောင်းသွားကြပြီလား”

ကျနော်မေးတာကို မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အဝေးကို ငေးသလိုလုပ်ရင်း သူလုပ်နေကြ ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေကို နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာထဲညှပ်ပြီး ကိုက်နေပြန်တယ်။

“မင်း ညတိုင်း ငါ့အခန်းပြတင်းပေါက်နား ရောက်ရောက်လာတယ်မလား”

“ဟုတ်! ကျနော် ဆရာမကို ချစ်လွန်းလို့ပါဗျာ” (အချစ်စစ်တို့မည်သည် အာလူးဖုတ်တာ မပါလျှင်မဖြစ် ဟီဟိ channko)

“အဲ့ဒီလို လုပ်လုပ်နေတယ်ဆိုတာ ငါရိပ်မိလို့ မနေ့ညက တမင် ပြတင်းပေါက် ဖွင့်ကြည့်မိတာလေ..”

“ကျနော် တောင်းပန်ချင်လို့ပါဗျာ.. တကယ်ပြောတာပါ..”

“မင်းက ငါ့ကို ဖဲရိုက်ပြီး ရှာကျွေးမယ်ပေါ့ ဟုတ်လား ဟဟ”

“ဆရာမလေး ကျနော့်ကို ပြန်ချစ်မယ်ဆို မမိုက်တော့ပါဘူးဗျာ။ ကျနော် ကတိပေးရဲပါတယ်”

“တော်စမ်းပါ လူမိုက်ရာ..။ မနေ့ညက ဒဏ်ရာ ဘယ်လိုနေသေးလဲ ပြစမ်းအခု”

ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျနော့်စောင်ကိုလှပ်ပြီး ရင်ဘတ်ကို ကြည့်ဖို့ပြင်တယ်။ သနပ်ခါးတုံးမှန်ထားတဲ့ နေရာက အညိုရောင်အကွက်ကြီး ဖြစ်နေတုန်းပဲ။ စိတ်မကောင်းတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားရင်း မရည်ရွယ်သလို လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးတွေက ကျနော့်ရင်ဘတ်ပေါ် ရောက်လာပြီး ဒဏ်ရာနေရာ အညိုကွက်ကလေးကို ခပ်ရွရွလေး လာပွတ်သပ်ပေးနေတယ်။ ကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံး ဖျင်းကနဲ ဖြစ်သွားပြီ။ ဒေါ်ခင်ချိုမေကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မျက်ရည်လေးဝဲ၀ဲနဲ့ ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို မသိစိတ်က လှုံ့ဆော်မှုနဲ့ ဆက်ပွတ်ပေးနေပြန်တော့ စောင်ခြုံထဲက ကျနော့်အောက်က လိင်တံက ဖိုနဲ့မ အထိအတွေ့ကြောင့် ချက်ချင်းပဲ ထောင်ထလာပြီ။ ဒီအတိုင်းဆို ကျနော် နောက်တစ်ကြိမ် သူစိတ်ဆိုးအောင် သောင်းကျန်းမိတော့မယ်မို့ ကြက်သီးဖျန်းနေရာကနေ ဆရာမရဲ့ လက်ကောက်ဝတ်ကလေးကို ဖမ်းကိုင်ထားလိုက်မိတယ်။ အဲ့ဒီမှာ ရူပဗေဒဆရာမလေး ကျနော့်ကို စိုက်ကြည့်လာတယ်။

အဲ့ဒီအကြည့်တွေက အဓိပ္ပါယ်တွေ အများကြီးပါတယ်။ သနားကြင်နာတာ၊ မေတ္တာသက်ဝင်တာ၊ ခွင့်လွှတ်တာ အစရှိသဖြင့် အများကြီးပဲ။ ကျနော်လည်း ဘာလုပ်လို့လုပ်မိမှန်းမသိခင် နေရောင်ခြည်မျှင်လေးတွေ ထိုးထားတဲ့ ဆရာမရဲ့ ဆံနွယ်ရှည်ရှည်ခက်ခက်ကြီးတွေကို အားနေတဲ့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲယူပြီး မျက်နှာနားကပ်လို့ မွှေးကြူနမ်းရှိုက်နေမိပြီ။ အို! ဆိုတဲ့ ယောင်တဲ့အသံ တိုးတိုးလေးနဲ့ ရှက်ဝဲ၀ဲမျက်နှာလေးက မျက်လွှာချသွားရှာတယ်။

“ကျနော် ဆရာမကိုလေ.. ကျနော်.. အရမ်းချစ်တယ် သိလား”

“ဟင့်အင်း!”

ဆရာမလေး ဟင့်အင်းလို့ ငြင်းတာ ကျနော် ချစ်ရေးဆိုတာကိုလား၊ ပြောချင်တာပြောပြီး လည်တိုင်ပျော့ပျော့လေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖိကပ်ပြီး ပွတ်ဆွဲလိုက်တဲ့ ကျနော့်လုပ်ရပ်ကို ပြောတာလားဆိုတာ မသဲကွဲတော့ဘူး။ ကျနော့်စိတ်ဆင်ရိုင်းကို ချွန်းအုပ်လို့ မရတော့ပါဘူးလေ။ အသက်ရှူသံပြင်းနေတဲ့ ဆရာမလေး ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ရောက်နေပြီဗျာ။ မှင်တက်နေတဲ့ ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့်လေးကို အတင်းဖက်တွက်ပြီး ကျနော် သောင်းကျန်းလိုက်မိပြီ။ ခပ်မြန်မြန်ပါပဲ မျက်နှာအနှံ့၊ နဖူးလေး၊ ပါးမို့မို့လေး၊ မေးစေ့လေး၊ လည်တိုင်လေး၊ အနမ်းတွေ ခပ်ကြမ်းကြမ်း၊ ရှင်မတောင်သနပ်ခါး မှုန်မှုန်လေးတွေက ကျနော့်ကြောင့် အကုန်ပျက်ပြယ်ကုန်ပြီ။ တစ်ကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်စပြုလာပြီ။ နောက်ဆုံး ကုတင်ပေါ်ကို ဆွဲလှဲချတာ ခံလိုက်ရရှာတဲ့ ဆရာမလေးဆီက

“ဖိုးသက်လေး! မင်းအရမ်းဆိုးလိုက်တာ”

ဆိုတာကို မပီဝိုးတဝါးပဲ။ ဆရာမလေးရဲ့ ခပ်တင်းတင်း စည်းနှောင်ထားတဲ့ ထမီလေးက ပြေလျော့သွားရှာတယ်။ ထမီကို အသာလေး အောက်ကိုလျှောချရင်း အသာလေး အကဲခတ်လိုက်တော့ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်ထွက်မတတ် ကိုက်ထားပြီး အသက်ရှူပြင်းပြင်းမှုတ်ထုတ်နေတဲ့ ဆရာမလေးက မျက်လုံးကို စုံမှိတ်ထားရှာတယ်။ ထမီကို ခြေကျင်းဝတ်အထိ လျှောချလိုက်ပြီး ဆရာမရဲ့ အဖုတ်နေရာကို ကျနော်လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ဖောင်းမို့မို့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးက လင်းလင်းချင်းချင်းမှာ နီရဲရဲအကွဲလေးနဲ့ ထင်းနေတယ်။ အကွဲကြောင်းတလျှောက်မှာ အရည်လေးတွေ စို့နေရှာပြီ။ ကျနော့်ဘဝမှာ တစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးတဲ့ လုပ်ရပ်ကို လုပ်မိလိုက်တယ်။

“အာ! ဘာလုပ်.. အမေ့”

နှုတ်ခမ်းချင်းမစုပ်၊ နို့ကို လုံးဝမထိမကိုင်သေးပဲ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ တေ့ပြီး စုပ်ယူတာခံလိုက်ရရှာတဲ့ ဆရာမလေးခင်မျာ အိပ်ယာနဲ့ကျောပြင် လွှတ်ထွက်သွားအောင် ခါးကလေး ကော့တက်သွားပြီး ကယောင်ကတမ်းအော်ရင်း ကျနော့်ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ တွန်းထားပေမယ့် ကျနော်က ကျားနာတစ်ကောင်လို ငုံခဲထားတာကို လုံးဝလွှတ်ဖို့ အစီအစဉ်မရှိတော့ဘူး။ အိပ်ယာပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေးလှန်ပြီး ဒူးထောင်ထားတဲ့ ဆရာမလေးခင်မျာ တီကောင်ကို ဆားထိသလို အလူးအလှိမ့် ဖြစ်နေရှာပြီ။

“အာ.. အာ.. ဘာတွေလုပ်နေတာလဲကွာ အမလေးနော် ရှီးးး တော်ပါတော့”

ကယောင်ကတမ်း လျှောက်အော်နေတာလေးကို မကြားတချက် ကြားတချက်နဲ့ အဖုတ်တစ်ပြင်လုံးကို မတတ်တတတ်နဲ့ ကျနော် တပျတ်ပျတ်မြည်အောင် လျှောက်လျက်ပေးရင်း လေမထိနေမထိ ဖွေးဥပြီး နူးညံ့လှတဲ့ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲဆွဲဖြဲနေရတယ်။ မဟုတ်ရင် အဖုတ်ပေါ် မျက်နှာအပ်ထားတဲ့ ကျနော့်ကို ပေါင်နှစ်ချောင်းနဲ့ လိမ်ကျစ်ပြီး ညှပ်ညှပ်လာလို့ အသက်ရှူရခက်ခက်နေတာကိုးဗျ။

စစချင်း ဘာမှသေချာမစဉ်းစားပဲ အတင်း လျှာနဲ့ အပြားလိုက် လျှောက်လျက်နေမိပြီးမှ သတိဝင်လာလို့ အရှိန်ကို လျှော့ချလိုက်တယ်။ အဲ့ဒီတော့မှ အသာလေး မျက်နှာကို ခွာလိုက်ပြီး အနီးကပ်မြင်နေရတဲ့ ဆီးခုံမွှေးနုနုလေးတွေကို နှာခေါင်းနဲ့ ဖြေးဖြေးသာသာလေး ဖိပြီးရှူရင်း ဘယ်ညာယိမ်းရင်း အောက်ကိုလျှောဆင်း အထက်ကိုပြန်တက် လုပ်ကြည့်မိနေတယ်။

နီရဲပြီး ခုံးကြွနေတဲ့ အဖုတ်အကွဲကြောင်းအဆုံး အပေါ်နားရောက်တော့ လက်ညှိုးလက်မနဲ့ အသာအယာ ဆွဲဟလိုက်တော့ အချစ်ခလုတ်တစ်ခုဖြစ်တဲ့ အစိလေးကို ရှာတွေ့တယ်။ သေသေချာချာ မမြင်ဖူးလို့ စက္ကန့်ပိုင်းလောက် ကြောင်ကြည့်နေမိသေးတယ်။ အဲ့ဒီမှာ ခဏနားလိုက်လို့ သတိဝင်သလိုဖြစ်လာတဲ့ ဆရာမလေးက သတိဝင်လာသလို အိပ်ယာကို လက်ပြန်ထောက်ပြီး ထထိုင်မလို လုပ်လာမှ ချက်ချင်း ကျနော့်နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာနဲ့ အစိကလေးကို ဖွဖွလေး ညှပ်ထားလိုက်မှ ဒူးထောင်ပေါင်ကား ထိုင်လျှက်ကလေးနဲ့ ဆရာမလေး အားးးကနဲ ဖြစ်သွားပြန်တယ်။ လျှာအဖျားလေးနဲ့ အစိလေးကို မွှေ့ပေးနေလိုက်တော့ ထွန့်ထွန့်လူးအောင် ဖြစ်သွားပြီး နောက်ပြန်ထောက်ထားတဲ့ လက်တွေကို လွှတ်ချပြီး အိပ်ယာပေါ် ဗိုင်းကနဲ ပြုတ်ကျသွားပြန်တယ်။ လက်နှစ်ဖက်က ကျနော့်ဆံပင်တွေကို ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ပြီး ဘယ်ညာဆွဲကစားနေတာ သူ့ဖာသူ ဘာလုပ်နေမှန်းတောင် သတိထားမိဟန် မတူတော့ဘူး။ လျှာအကြောင်း ကောင်းကောင်းမသိ၊ တစ်ခါမှ အဖုတ်အလျက်မခံဖူးတဲ့ အပျိုကြီးပေါက်စ ဆရာမဒေါ်ခင်ချိုမေခင်မျာ အစိကို လျှာနဲ့ ဘယ်ညာခတ်ပြီး ကစားတာကို ခပ်ကြာကြာတောင် မတောင့်ခံနိုင်ရှာပါဘူးဗျာ။

“မောလိုက်တာ… အမေရေ! ရင်ထဲမှာ တစ်မျိုးကြီးဖြစ်လာပြန်ပြီ… အမေ.. မရတော့ဘူး မရတော့ဘူး အားးးး”

အာခေါင်ခြစ်ပြီး ကြိတ်အော်သံလေးနဲ့ တွန့်လိမ်လာပြီး ကာမပန်းတိုင်ကို ရောက်သွားရှာတယ်။ ရုတ်တရက် အဆုံးစွန်ပေါက်ကွဲပြီး ပြီးသွားတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ဟာ အစိကို ဆက်ပြီး အထိမခံနိုင်တော့ဘူး ကျင်တဲ့အရသာပဲ ရတော့မှာမို့ ဆက်မလုပ်ရဆိုတဲ့ (သူ့ကိုသူ စောက်ဖုတ်မှော်အောင်ထားသူလို့ ဘွဲ့ပေးထားတဲ့) ကိုရွှေဘရဲ့ လက်ချာကို သတိရသွားလို့ ဘာမှဆက်မလုပ်တော့ပဲ အပန်းဖြေတဲ့အနေနဲ့ ဆရာမ ပေါင်တစ်ဖက်ပေါ် ပါးအပ်ရင်း အသက်ကိုမှန်မှန်ရှူရင်း အမောဖြေနေမိတယ်။

အဖုတ်လျက်တယ်ဆိုတာကလည်း အတော်ပင်ပန်းပါလားဆိုတာ လက်တွေ့သိလိုက်ရတယ်။ ဘာမှဆက်မလုပ်ပေမယ့် ပါးမအပ်ထားတဲ့ ပေါင်လုံးဖွေးဖွေးကြီးတစ်ဖက်ကို လက်ဖဝါးနဲ့ ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေလိုက်တယ်။ မိန်းမတစ်ယောက် ပြီးသွားတိုင် ပွတ်သပ်ကလူကျီစယ် ချော့မြှူပါဆိုတာလည်း ဟိုဆရာသမားရဲ့ လက်ချာပါဗျာ။

ပေါင်အရင်းကနေ ဟိုးခြေသလုံးသားအိအိလေးတွေအထိ အထက်အောက် အစုံအဆန် ပွတ်သပ်ပေးနေရင်း တခါတခါ အဖုတ်အကွဲကြောင်းထိပ်က ဆီးခုံမွှေးကလေးတွေကိုလည်း လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ဆွဲလိမ်ရင်း ဆော့ကစားပေးနေလိုက်သေးတယ်။ ဒေါ်ခင်ချိုမေဆီက ဘာအသံမှ ထပ်မကြားရတော့ပဲ အသက်ရှူသံတိုးတိုးလေးနဲ့ ဝမ်းဗိုက်ကလေးက နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက် ဖြစ်နေတာကိုပဲသတိထားနေမိတယ်။ ကျနော့်ရူပဗေဒဆရာမလေး မှိန်းမောနေရှာပြီ။ ပထမဆုံး အဖုတ်လျက်မိခဲ့တဲ့ အတွေ့အကြုံမှာ ကျနော်ချစ်တဲ့ဆရာမလေးကို အရသာခံတတ်၊ အဆုံးစွန်ထိရောက်သွားအောင် လုပ်ပေးလိုက်မိတာကိုပဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကြိတ်ပြီး ဂုဏ်ယူမိနေတယ်လေ။

မိနစ်တွေ အတော်ကြာလာမှ ဆရာမပေါင်ပေါ် ပါးအပ်ထားရာက ကျနော် ခွာလိုက်ပြီး ခေါင်းထောင်ထရင်း အကဲခတ်လိုက်တယ်။

ဆံနွယ်တထွေးကြီးတွေ ဖရိုဖရဲဖြစ်နေတဲ့ကြားထဲက ချွေးစက်ကလေးတွေ စို့နေတဲ့ မျက်နှာလေးက အို! ဆိုပြီး ဆတ်ကနဲ မျက်နှာလွှဲသွားတယ်။ မျက်လုံးချင်းဆိုင်ရဲဟန် မတူဘူး။ အပေါ်ပိုင်းတစ်ကိုယ်လုံး အင်္ကျီဝတ်စုံပြည့် ဖြစ်နေပေမယ့် အောက်ပိုင်းဗလာနဲ့ အပျိုကြီး၊ အဖုတ်ကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် အလျက်ခံလိုက်ရတာကို အင်မတန်ရှက်နေရှာပြီ။ ရှည်လျားလွန်းပြီး ဖွာလံကျဲနေတဲ့ ဆံပင်ရှည်ကြီးတွေနဲ့ အပြစ်ကင်းတဲ့ မျက်နှာဖူးဖူးလေးကို ဖုံးထားပြီး အရှက်သည်းနေရှာပြန်တယ်ဗျာ။

ဘယ်ကသတ္တိတွေ ဝင်လာမှန်းမသိပဲ ကျနော် ဆရာမဒေါ်ခင်ချိုမေအပေါ်မှာ တစ်ကိုယ်လုံးမိုးပြီး မျက်နှာ၂ ခု ၆ လက်မလောက်ပဲ ကွာတဲ့အထိ တိုးကပ်ပြီး စူးစိုက်ငေးကြည့်နေမိပြီ။ ဆရာမလေးကတော့ မျက်နှာကိုဖုံးထားတဲ့ ဆံနွယ်တွေကြားထဲမှာ ပုန်းနေဆဲပဲ။ စိတ်ယားလာတဲ့ ကျနော် မအောင့်နိုင်တော့ပဲ ဆံနွယ်တွေကို ဆွဲဖယ်လိုက်တော့မှ လမင်းလေးနဲ့တူတဲ့ မျက်နှာလေး ဘွားကနဲ ပေါ်ထွက်လာတယ်။ ချက်ချင်းပဲ မျက်နှာလေးက ပန်းသွေးရောင် ဖြန်းကနဲ ထသွားတဲ့အထိ ဖြစ်သွားတာကို မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီ တအားစိုက်ကြည့်ထားပေးလိုက်တယ်။

“ဘာလဲကွာ! အဲ့လိုမကြည့်ပေးနဲ့ … နေရခက်တယ်..”

“ကျနော် ဆရာမကို အရမ်းချစ်တယ် သိလား”

“ချစ်ရင် အရိုင်းဆန်ရသလား ပြောစမ်းပါဦး”

“ကျနော့်ကို ချစ်တယ်မဟုတ်လား ဟင်”

“နိုး! ကျမ ရှင့်ကို ဘာကိစ္စ ပြန်ချစ်ရမှာတုန်း”

ငေါ့တော့တော့လေသံ ပြုံးစိစိမျက်နှာပေးနဲ့ ပြောနေတယ်။

“နှုတ်ခမ်းမှာ အကုန်ပေပွနေတယ် မရွှံဘူးလားကွာ ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်တွေ ဒုက္ခပဲ”

“ချစ်လွန်းလို့ပါဗျာ”

ပါးစပ်က အဖုတ်ရည်တွေကို စမ်းပြီးသုတ်ရင်းနဲ့ ကျနော် ဆက်ပြီး ချစ်ရေးဆိုနေမိတယ်။

“ကျနော်လေ.. ဘယ်.. ဘယ်မိန်းမကိုမှ အဲ့လိုမလုပ်ဖူးပါဘူးဗျာ…။ ဆရာမကို တအားချစ်လွန်းလို့ အခုလို”

“ဟာဟ! ရွာမှာသွားပြောချေ..။ ဒါမျိုးတွေ ပြောပြောပြီး ကောင်မလေးတွေ ဘယ်နှစ်ယောက်လောက်ကိုများ”

ဝုန်း!

ကျနော့်ရင်ဘတ်ထဲမှာ အောင့်ကနဲ ဖြစ်သွားသလို မာနနဲ့ မခံချင်စိတ်က လှိုက်ကနဲထလာတော့ လူချင်းခွာပစ်လိုက်ပြီး ကုတင်အောက်ကို ဝုန်းကနဲ ဆင်းသွားမိလိုက်တယ်။ ဒေါ်ခင်ချိုမေက မမျှော်လင့်ထားတဲ့ အခြေအနေမို့ မျက်လုံးလေးဝိုင်းပြီး နားမလည်နိုင်တဲ့ပုံလေးနဲ့ ကုတင်ပေါ်ကနေ လှမ်းကြည့်ပြီး ခြေရင်းမှာ အခွေလိုက်ကလေးဖြစ်နေတဲ့ ထမီလေးကို ကောက်ဝတ်လိုက်တယ်။

“စိတ်ဆိုးသွားတယ်ပေါ့ .. ဟာဟ … မှန်ရာတွေပြောတော့ မခံနိုင်ရှာ”

“ကျနော့်အဝတ်တွေ ယူပေးပါ ဆရာမ..”

“သူများ သမီးပျိုလေးကို အနိုင်အထက်လုပ်တာကိုတော့ ဘာမှမပြောရပဲ သူက ဒေါသထွက်သေးတယ် ဟာဟ”

“ဆရာမဒေါ်ခင်ချိုမေ ကျနော့်ကို ခင်ဗျားထင်ချင်သလို ထင်လိုက်ပါတော့ဗျာ..။ ကျနော့်အဝတ်တွေ ယူပေးပါ..။ ကျနော် ပြန်ချင်ပြီ…”

“သြော်! ဒါပဲလား… ဘာမှမလုပ်ချင်တော့ဘူးပေါ့နော်… လုပ်ချင်သလိုလုပ်လို့ ဝသွားပြီလား… ရပါတယ် ယူပေးမယ်…”

နှုတ်ခမ်းလေးကို တင်းတင်းကိုက်ရင်း ကုတင်ပေါ်က ဖို့ရို့ဖားလျားလေး ဆင်းချလာပြီး ဇောင့်ဇောင့်ဇောင့်ဇောင့်နဲ့ အခန်းအပြင်ဖက် ထွက်သွားတယ်။ ချက်ချင်းပဲ ပြန်ရောက်လာပြီး မီးပူတိုက်ပြီးသား ကျနော့်အဝတ်တွေကို ကုတင်ပေါ် ပစ်တင်ပေးတယ်။ ပြီးတာနဲ့ ချက်ချင်း ကုတင်ဘေးနားက မှန်တင်ခုံရှေ့မှာ သွားထိုင်ပြီး ပွနေတဲ့ ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေကို ဘီးတစ်ချောင်းနဲ့ရှင်းရင်း ကျောပေးထားတယ်။ ချစ်လွန်းလို့ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ အဖုတ်ကို လျက်လိုက်မိတာကို အစော်ကားခံလိုက်ရတယ်လို့ ဒေါဖောင်းနေတဲ့ ကျနော် ကိုယ်မှာပတ်ထားတဲ့ စောင်ကို ခွာချပြီး အဝတ်တွေ မြန်မြန်ကောက်ဝတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ ခြေသံခပ်ပြင်းပြင်းနဲ့ အခန်းအပြင်ကို ထွက်ချသွားလိုက်တယ်။

ဒေါ်ခင်ချိုမေကို ကျနော် နှုတ်လည်းမဆက်ချင်တော့ဘူး။ မိန်းမတကာရဲ့ အဖုတ်ကို လိုက်လျက်နေတဲ့ကောင်လို့ ကျနော့်ကို ထင်မြင်ယူဆသွားတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်က ကျနော့်ကို ပြန်ချစ်လာပါ့မယ်လို့လဲ မထင်တော့သလို အရာရာကို ဆုံးရှုံးသွားတဲ့စိတ်ပဲ ကြီးစိုးထားခဲ့ပြီ။ အိမ်အပေါ်ထပ်ကနေ အောက်ထပ်ကို ဆင်းချလာပေမယ့် ကျောင်းသူမလေးတွေ ရှိနေမလားဆိုပြီး တွေးလိုက်မိသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် အဆောင်နေတဲ့ ကျောင်းသူလေးတွေ ကျောင်းသွားချိန် မနက် ၉ နာရီခွဲလောက်ဆိုတော့ စိတ်ချလက်ချပဲ လှေကားအတိုင်း ဆင်းသွားမိတယ်။ အောက်ဆုံးအထစ် ရောက်ခါနီးမှာ ဂူးဂဲ မြည်သံတွေမပါပဲ ရိပ်ကနဲ ပြေးလာတဲ့ ခွေးသမင်ကြီးတွေကို လှမ်းမြင်လိုက်လို့ အိမ်ပေါ်ကို ချက်ချင်းပြန်ပြေးတက်လိုက်ရတယ်။

“ဘာလဲ”

“အောက်ထပ်မှာ ခွေးတွေ.. လာကြည့်ထားပေးဦး ပြန်လို့မရဘူး ဖြစ်နေလို့”

အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်သွားတော့ မှန်တင်ခုံမှာ ထိုင်နေဆဲ ဒေါ်ခင်ချိုမေက ဘာလဲဆိုပြီး လှမ်းမေးတယ်။ ပြန်ဖြေလိုက်တဲ့ ကျနော့် စကားသံအဆုံးမှာ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ပြီး ရယ်ချင်စိတ်ကို မျိုသိပ်ထားတဲ့ဟန်နဲ့ ထရပ်လိုက်ပြီး အောက်ထပ်ကို လိုက်ပို့တယ်။ ခြံအဝရောက်တဲ့အထိ နှစ်ယောက်လုံး ခပ်တည်တည် မာနကြီးနေကြပြီး ဘယ်သူကမှ စကားစမပြောဖြစ်ကြတော့ဘူး။

“ကျနော်ဟာ လူဆိုးပါ..။ ခင်ဗျားထင်သလို လူပေါ့သွမ်းလေးပါ..။ ဒါပေမယ့် ယောကျာ်းတစ်ယောက်ရှိသင့်တဲ့ မာနတော့ အပြည့်ရှိသေးတယ်ဆိုတာ မှတ်ထားလိုက်”

“သြော! ဟုတ်ကဲ့ပါရှင် မှတ်ထားပါတယ်..။ အခုလို အိမ်တိုင်ယာရောက် မာနတရားအကြောင်း သက်သေလာပြပေးတာ ကျေးဇူးနော် ကိုဖိုးသက်..။ မခင်ချိုမေက ကျေးဇူးမမေ့ပါဘူး ဆိုတာလေးပါ မှတ်ထားပေးပါဦးရှင်”

ကျနော့်ကို ရွှဲ့သလိုပြန်ပြောရင်း လက်နှစ်ဖက်ကို အနောက်ပစ် ရင်လေးကော့တော့တော့ မူနွဲ့နွဲ့လေး တမင်လုပ်နေတဲ့ ဆရာမဒေါ်ခင်ချိုမေကို မျက်နှာလွှဲရင်း လှည့်ထွက်လာခဲ့တယ်။ ခပ်ပြင်းပြင်း ခေါက်လိုက်တဲ့ ကျနော့် တောက်! ခေါက်သံက အင်မတန် ကျယ်လောင်လွန်းတယ်ဆိုတာ ကျနော် သတိထားမိတယ်။

…………………………………………

“ဖိုးသက် တစ်မနက်လုံး လိုက်ရှာလိုက်ရတာ … မင်းဘယ်မှာ သွားသေနေတာလဲ အေဘေးလေးရ…။ သောက်ခွက်ကလည်း စူပုပ်နေလိုက်တာ ဘာဖြစ်လာပြန်ပြီလဲဟ”

“ဒေါ်ခင်ချိုမေ့ အိမ်မှာ သွားအိပ်တာလေ”

“ဟုတ်လား.. မှန်းစမ်း ဗိုက်မှာ ဓားထိုးမခံခဲ့ရဘူးလား ဟီးဟီး။ ယုံအောင်လည်း ရွှီးစမ်းပါ ငါ့ကောင်ရာ ငါနင့်ဆရာပါ။ ခင်ချိုမေဆိုတာ ဘယ်လိုမိန်းကလေးလဲဆိုတာ အတန်းဖော်ဖြစ်ဖူးလို့ ငါသိပါ့ကွာ။ ဗိုက်ကောင်းလို့ ဓားတောင်းနေတယ် မင်းတော့ ခွိ”

“ခင်ဗျား လက်ထဲကအိတ်က ဘာလုပ်မို့လဲ”

“ခရီးထွက်မလို့လေ။ မင်းကို ဒါကြောင့် လိုက်ရှာနေတာ ..။ မင့်အဖွားကို ငါပြောခဲ့ပြီးပြီ။ ရွှေဘ နင်တာဝန်ခံတယ်ဆို ပြီးရောတဲ့… လစ်ကြစို့”

“မဟုတ်သေးပါဘူး ကိုရွှေဘ.. ဘယ်သွားမှာလဲ အရင်ပြောဦးလေ”

“ဗိုက်ပူမြင့်အောင် တို့ကောင်တွေနဲ့ အလယ်ကျွန်းရွာမှာ ငါတို့ရပ်ကွက်က အောင်သိန်း မင်္ဂလာဆောင်ရှိတယ်။ အဲ့မှာ ဘုရားပွဲလည်း လုပ်နေတာတဲ့။ လိုက်သွားစို့လေ..။ ဒီကောင်တွေ အိမ်ကစက်လှေကြီးနဲ့ တစ်ရပ်ကွက်လုံးက လူငယ်တွေအကုန် အသင့်ဖြစ်နေပြီ”

“ကျနော့် အဝတ်အစားတွေကော … ပိုက်ဆံ..”

“လျှာမရှည်နဲ့ ငါ့အဝတ်ပိုတွေပါတယ်…။ ပိုက်ဆံက ဟိုအပုံကြီးထဲက ၅ ထောင်တိတိ ယူလာတယ်…။ ပွဲချီ ၅ ည ကျန်တဲ့ဟာ ဘယ်လောက်သုံးသုံး သောက်သောက် သူဌေးလို နေပစ်လို့ရနေပြီ ဟုတ်ပြီလား။ လစ်မယ် လစ်မယ်..”

ကမ်းနားလမ်းကနေ နှစ်ယောက်သား ခပ်သုတ်သုတ် ကမ်းပါးက လှေကားထစ်တွေအတိုင်း ပြေးဆင်းသွားတော့ တရုတ်နီအင်ဂျင်နှစ်လုံးတပ်ထားတဲ့ စက်လှေကြီးက စက်တွေ တဝုန်းဝုန်း နိုးနေပြီ။ စက်လှေအမိုးပေါ်မှာ ဝမ်းဗိုက်ထဲမှာ ကျနော်တို့ ရပ်ကွက်ထဲက ကာလသားအကုန်နီးပါး ထိုင်နေကြတယ်။ အူမြူးသွားတဲ့စိတ်နဲ့အတူ စက်လှေပေါ်ခုန်တက်ရင်း ဟေးကနဲ အော်လိုက်မိတယ်။

ရေပြင်ခရီးနဲ့ ၆ နာရီလောက်ကြာအောင် သွားရတဲ့ အလယ်ကျွန်း ဘုရားပွဲနဲ့ မင်္ဂလာဆောင်နှစ်ခုပူး ပျော်ရတာမို့ တစ်အုပ်တစ်မကြီး စက်လှေပေါ်မှာ အူမြူးလို့ ပါသွားကြလေရဲ့။ မြို့ကလေး မြင်ကွင်းက ပျောက်သွားတာနဲ့ ရမ်ပုလင်းတွေ၊ ဖဲထုပ်တွေက စက်လှေပေါ်မှာ ဖွေးဖွေးလှုပ်လို့ပေါ့။ စီးကရက်ဖွာလိုက် မတ်ခွက်ထဲက ရမ်လေး ကျိုက်လိုက်နဲ့ မြစ်ပြင်ပေါ်က တိုက်ခတ်လာတဲ့ လေနုအေးအေးလေးရဲ့ အရသာကိုခံစားရင်း ချာတိတ်တွေနဲ့အပြိုင် ငြင်းခုန်ရင်း အော်ဟစ်နေတဲ့ ဖဲဝိုင်းက ကိုရွှေဘရဲ့ အသံအောအောကြီးက ကြားတစ်ချက် မကြားတစ်ချက်ပဲ။

ကျွန်တော် တစ်စုံတစ်ယောက်ကို သတိရနေတာလားဗျာ။…(တတိယပိုင်း ပြီးပါပြီ)

Zawgyi

အ႐ုပ္အစြမ္းနဲ႔ ပါကင္ေဖာက္ခံလိုက္ရတဲ့ ဆရာမအပ်ိဳႀကီး(တတိယပိုင္း)

ၿမိဳ႕အစြန္မွာလုပ္တဲ့ သီတင္းကၽြတ္ဘုရားပြဲကို တစ္ရပ္ကြက္လုံးက လူပ်ိဳအပ်ိဳ ကာလသားသမီးေတြ အုပ္စုလိုက္ ခ်ီတက္လာၾကတယ္ဗ်။ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕မွာ အစည္ကားဆုံး ပြဲေတာ္ေပါ့။ ေကာင္မေလးေတြကို အလည္မွာထားၿပီး က်ေနာ္တို႔ေယာက်္ားေလးေတြက မ်က္ေျခမျပတ္ ပြဲခင္းထဲ အကဲခတ္ေနရတယ္။ လက္သရမ္းတာေတြ အမူးသမား ဆြဲလားရမ္းလားျဖစ္တာေတြကို ကာကြယ္ေပးဖို႔ေပါ့။ ဘီးကုတ္ဝါဝါေလးပန္ၿပီး အျဖဴခံမွာ အနီေရာင္ အစက္ေျပာက္ကေလးေတြပါတဲ့ ဝမ္းဆက္ကေလးနဲ႔ မမဝါက အရမ္းလွေနေတာ့ ပြဲလာတဲ့ လူငယ္မွန္သမၽွ ဝိုင္းၿပီး ေငးၾကည့္ေနၾကရတယ္။

မမဝါကေတာ့ လူႀကီးပီပီ တဟဲ့ဟဲ့နဲ႔ ရပ္ကြက္ထဲက ေကာင္မေလးေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ေနရေပမယ့္ လူေတြႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနတဲ့အထဲမွာ က်ေနာ့္လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ထားတာ လုံး၀မလႊတ္ဘူး။ လူအလစ္မွာ က်ေနာ့္ေပါင္ၾကားကို မသိမသာေလး လက္ဖဝါးနဲ႔ ဖိဖိကိုင္ၿပီး ညႇစ္ေပးတယ္။ ၿပီးရင္ သူမသိသလိုျပဳံးစိစိနဲ႔ မ်က္နာလႊဲေနတတ္တယ္။ ဟိုတေန႔ညက သူနဲ႔က်ေနာ္ ေျခလြန္လက္လြန္ ျဖစ္သြားၿပီးကတည္းက ဘာမွထပ္မျဖစ္ခဲ့ၾကဘူးဗ်။ အမွန္အတိုင္းဝန္ခံရရင္ က်ေနာ္ မမဝါကို အရမ္းထပ္လုပ္ခ်င္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူနီႀကီးရဲ့အစြမ္းေၾကာင့္ဆိုတာ ဖီးလ္မလာသလိုျဖစ္ေနလို႔ အိမ္ျပန္မအိပ္ပဲ ကိုေရႊဘအိမ္မွာပဲ အိပ္ျဖစ္ေနတာ။

အခုလို လူေတာတိုးရင္း က်ေနာ့္လက္ေမာင္းနဲ႔ သူရင္ဘတ္က နို႔ႀကီးေတြရဲ့ မထိတထိျဖစ္ (မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ သူက တမင္လုပ္ေနတာပါ) ရွက္ေၾကာက္ၿပီးၿငိမ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို လက္ေဆာ့ၿပီး လာလာဆြေနေတာ့ လူက ေသာက္ရမ္းတင္းေနၿပီ။ တခါတေလ လူခ်င္းထပ္လၽွက္ျဖစ္ၿပီး အရပ္ျမင့္တဲ့ မမဝါရဲ့ တင္ပါးအိအိစက္စက္ႀကီးနဲ႔ က်ေနာ့္လိင္တံက ထိကပ္ထားသလို အၾကာႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ အခါမ်ိဳးဆို က်ေနာ့္ လက္ႏွစ္ဖက္စလုံးကလည္း မမဝါ ဂ်ိဳင္းေအာက္ေနလၽွိုၿပီး နို႔ႏွစ္လုံးကို အားရပါးရ ျမန္ျမန္ေလးဖမ္းကိုင္ၿပီး ၂-၃ ခ်က္ေလာက္ ကပ္ေညႇာင့္ေပးလိုက္ရင္း ခ်က္ခ်င္း မသိသလိုလုပ္။ အဲ့ဒီလိုနဲ႔ အရွိန္က ေတာ္ေတာ္တက္လာၾကၿပီဗ်။

ပြဲေဈးတန္း လမ္းေလၽွာက္ၾကရင္း ေမာလာၾကေတာ့ မုန႔္ဆိုင္တန္းေတြမွာ မုန႔္ဝင္စားၾကတယ္။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့မွ ပြဲလက္မွတ္သြားျဖတ္တဲ့ ကိုေရႊဘတစ္ေယာက္ ေမာႀကီးပန္းႀကီး ျပန္ေရာက္လာတယ္။ မန္းေလးသိန္းေဇာ္ဆိုေတာ့ လက္မွတ္က အေတာ္အလုအယက္ ဝယ္ရတာကိုးဗ်။

“ေရႊဘ! ကေလးေတြကို တာဝန္ယူၿပီး ထိန္းခဲ့..။ ငါ ေခါင္းတအားကိုက္လာလို႔ ျပန္ေတာ့မယ္။ ဖိုးသက္ေလး မမဝါကို အိမ္ျပန္လိုက္ပို႔ေပး။ ၿပီးမွ ဒီကိုျပန္လာ…”

ဆိုၿပီး မမဝါတစ္ေယာက္ စကားစရင္း ဂြင္ဆင္ေနတာကို မသိနားမလည္တဲ့ အူတူတူပုံစံ ဖမ္းၿပီး

“ဟုတ္ကဲ့ မမဝါ”

လို႔ ေဖာ္လိုလိုက္ရင္း မုန႔္ဆိုင္ကေန ခပ္တည္တည္ တူတူထြက္ဖို႔ ထလိုက္တယ္။

“ခဏေနဦးဗ်!”

ဒီညမွာ က်ေနာ္ အႀကံအစီတစ္ခု ရွိေသးတယ္။ က်ေနာ္ဝတ္ထားတဲ့ ဖရီးဂ်က္ကက္ကို အသာေလးခၽြတ္ၿပီး ကိုေရႊဘကို

“ခဏယူဝတ္ထားစမ္းပါဗ်ာ”

ဆိုၿပီး ပစ္ေပးထားခဲ့လိုက္တယ္။ အဲ့ဒီဂ်က္ကက္ အိတ္ေထာင္ထဲမွာ ဘာပါတယ္ထင္လို႔လဲ။ ဟီးဟီး ဟိုသစ္သား႐ုပ္ထုေလး ထည့္ေပးထားလိုက္တယ္ေလ။ လူနီႀကီးနဲ႔ ကိုေရႊဘ ဘာေတြဆက္ျဖစ္မလဲေတာ့ မသိဘူး။ က်ေနာ္ေတာ့ မမဝါကို လက္ဆြဲၿပီး ပြဲခင္းထဲကေန အတင္းတိုးထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္။ အိမ္အျပန္လမ္းမေပၚ ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ေနၿပီဗ်ာ။ မမဝါကို က်ေနာ္ အားရပါးရ ခ်စ္ပစ္လိုက္ခ်င္ၿပီ။ လူနီႀကီးမပါပဲ သူ႔ကို ဖိုးသက္ဆိုတဲ့ေကာင္ေလးက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခ်စ္ျပတတ္ပါတယ္ဆိုတာ သက္ေသျပခ်င္လြန္းလို႔ ရင္ဘတ္ထဲမွာလည္း တုန္တုန္ရီရီႀကီး။ မမဝါလည္း က်ေနာ့္လိုပဲဆိုတာ သူ႔လက္ကေလးကို အတင္းဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ က်ေနာ္ အလိုလိုသိေနတယ္။

ကတုန္ကယင္ျဖစ္ေနတဲ့ စုံတြဲေလးတစ္တြဲ ဘုရားပြဲအျပင္ဖက္ကို တိုးထြက္လာရင္း တေျဖးေျဖး တိုးကပ္လာတယ္။ လူေတြႀကိတ္ႀကိတ္တိုး စည္ကားၿပီး ဆူညံပြက္ေလာရိုက္ေနတဲ့ ကမၻာအျပင္ဖက္ကို ေရာက္သြားတာနဲ႔ အလိုလိုေနရင္း ေအးျမသြားသလိုပဲဗ်။ ျမစ္ကမ္းေဘးက လမ္းမႀကီးအတိုင္း တိတ္တဆိတ္ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး ေလၽွာက္လာၾကရင္း ႏွစ္ေယာက္စလုံးရဲ့ ရင္ထဲမွာေတာ့ ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ ရမၼက္မီးေတြက တေျဖးေျဖးပိုလို႔သာ တိုးလာေနၿပီေပါ့ေလ။

စိန္ပန္းပင္ႀကီးေတြ စီစီရီရီေပါက္ေနတဲ့ ကမ္းနားလမ္းေပၚမွာ လူေတြက ရွင္းေနသလို မိုးျမႇဴအေငြ႕အသက္ေတြပါေနတဲ့ ေလညႇင္းေလးေတြက တေနာ့ေနာ့နဲ႔ ဝစ္လစ္စလစ္ လမ္းကေလးေပၚမွာ (ဟီးဟီး ခြင့္လႊတ္ပါ ဆရာႀကီးဒဂုန္တာရာ ခင္ဗ်ား) တိုက္ခတ္ေနေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ မမဝါတို႔ ကိုယ္လုံးေတြက ပိုလို႔ေတာင္ ပူးကပ္သြားၾကပါၿပီ။ ဘယ္လိုမွ မေအာင့္နိုင္ေတာ့တဲ့ က်ေနာ္ကစၿပီး လွုပ္ရွားလိုက္မိတယ္။ မမဝါရဲ့ ခါးက်င္က်င္ေလးကို ခပ္တင္းတင္းတြယ္ဖက္ရင္း ခပ္ေျပေၿပ နဖူးဝင္းဝင္းေလးကို အားရပါးရ နမ္းရွိုက္လိုက္မိတယ္။ အဲ့ဒီေနာက္မွာေတာ့ .. ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြ၊ ေနာက္.. နီေထြးေထြး ႏွုတ္ခမ္းအိအိကေလးေပါ့။

“အြန္းးး ဖိုးသက္ေလးကကြယ္ အဲ့လိုမလုပ္နဲ႔ဟ လမ္းေပၚႀကီးမွာ .. ကၽြတ္! ဟဲ့ မမဝါ ရင္ေတြအရမ္းတုန္လာၿပီေနာ္ ေျပာလို႔လဲမရ ဒုကၡပါလား..”

ႏွုတ္ခမ္းခ်င္း စုပ္နမ္းေနရာက ခြာလိုက္ၿပီး တင္ပါးအိအိႀကီးေတြကို ထမီပါးကေလးအေပၚကေန ဆုပ္ကိုင္ေခ်မြရင္း မမဝါရဲ့ လည္တိုင္ေဖာ့ေဖာ့ေလးတဝိုက္ အနမ္းစက္ေသနတ္ေတြနဲ႔ တရစပ္ ေလၽွာက္ပစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ခပ္တင္းတင္း ျပန္ဖက္လာရင္း စိတ္အိုက္ေနတဲ့ ေလသံတုန္တုန္ကေလးနဲ႔ မမဝါတစ္ေယာက္ ညည္းညဴေနရွာေပမယ့္ ဝတ္ထားတဲ့ ေသာ့တံဆိပ္ ပုဆိုးအျပာေအာက္ကေန ခပ္ေငါေငါထြက္ေနတဲ့ က်ေနာ့္လိင္တံႀကီးကို ဖြဖြအုပ္ကိုင္ၿပီး အထက္ေအာက္ ပြတ္သပ္ေပးေနတာက သူကိုယ္တိုင္ အားမလိုအားမရနဲ႔ စိတ္ထေနတာျဖစ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပေနတာ မဟုတ္ပါလားဗ်ာ။ လူသူကင္းရွင္းလြန္းလွတဲ့ ကမ္းနားလမ္း ျဖစ္ေပမယ့္ လမ္းမႀကီးေပၚဆိုေတာ့ လုပ္လို႔မေကာာင္းလွဘူး။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အထိလည္း က်ေနာ္ မေအာင့္နိုင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။

“ေမာင္ေလး.. အာကြာ ဘယ္ကိုသြားမလို႔လဲ.. အိမ္ေရာက္ေအာင္ အရင္ျပန္ၾကမယ္ကြာ .. အာ ဒီကေလးက ဇြတ္”

ဖ်တ္ကနဲ သတိရသြားၿပီး မမဝါရဲ့ လက္ကေလးကို အတင္းဆြဲလို႔ ကမ္းနားလမ္း စိန္ပန္းပင္ႀကီးေတြရဲ့ တစ္ဖက္က ျမစ္ထဲဆင္းတဲ့ အုတ္ေလွကား အျမင့္ႀကီးကေန ၾကယ္ေရာင္ဝိုးတဝါးေအာက္မွာ က်ေနာ္ေအာက္ကို ဆင္းခ်သြားေနမိတယ္။ မိုးဦးက်ကာလေလးျဖစ္လို႔ ျမစ္ေရျပင္က ဟိုးအေဝးႀကီးမွာ။ ေလာေလာဆယ္ ကမ္းပါးေအာက္ေျခမွာ ေရျပင္အစား သဲေသာင္ျပင္ တေမၽွာ္တေခၚႀကီးပဲ ရွိတာေလ။ ၿပီးေတာ့ ဒီေနရာမွာ လူေနအိမ္ေၿခ မရွိဘူးဆိုေတာ့ တိတ္ဆိတ္ၿပီး ဂ်က္ကာေကာင္းတဲ့ ေနရာေပါ့။

ေအာက္ေျခေရာက္သြားေတာ့လည္း ရပ္မေနပဲ သဲေသာင္ျပင္ႀကီးေပၚ ျဖတ္ေလၽွာက္ၿပီး မမဝါကို ဆြဲေခၚသြားမိတယ္။ တၿငီးၿငီးတျငဴျငဴနဲ႔ မမဝါတစ္ေယာက္ က်ေနာ္ဆြဲေခၚရာေနရာကို ပါလာရွာတယ္။ ေရစပ္နား ေရာက္သြားေတာ့မွ ၿမိဳ႕ဖက္က ကမ္းနားလမ္းဆီ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေတာ္ေဝးေဝး ေရာက္သြားၿပီ။ လူတစ္ေယာက္ေယာက္ လာေနရင္လည္း ျမင္ရသလို ေနာက္ေက်ာဖက္မွာလည္း ေရျပင္ႀကီးဆိုေတာ့ အင္မတန္ လုံျခဳံစိတ္ခ်သြားရၿပီေပါ့။ စူတူတူမ်က္ႏွာေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ေနာက္ ပါလာတဲ့ မမဝါကို ဘာမွစကားေျပာမေနေတာ့ပဲ မတ္တပ္ရပ္ေနလၽွက္နဲ႔ ရင္ခ်င္းအပ္ ႏွုတ္ခမ္းခ်င္း စစုပ္ေပးလိုက္တယ္။ တဟင္းဟင္း ျမည္သံေတြက ျမစ္ေရစီးသံနဲ႔အၿပိဳင္ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဆီက ထြက္က်လာေပမယ့္ လူသူကင္းလြန္းတဲ့ ေနရာဆိုတာ ႏွစ္ေယာက္လုံးသိေနေတာ့ ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ပါဘူးေလ။

ႏွုတ္ခမ္းခ်င္းစုပ္ေနရာကပဲ က်ေနာ့္ပုဆိုးကို ခၽြတ္ခ်လိုက္တယ္။ မမဝါကို တြန္းထုတ္လိုက္ရင္း သဲျပင္ေပၚမွာ ပုဆိုးကို ျဖန႔္ခင္းလိုက္တယ္။ မမဝါကိုယ္တိုင္ကလည္း ေတာ္ေတာ္စိတ္ထေနရွာေတာ့ သူ႔ထမီကေလးကို သူ႔ဖာသာ ဂြင္းလုံးခၽြတ္ခ်ၿပီး က်ေနာ့္ပုဆိုးနဲ႔ ဆက္လၽွက္ကေလး ျဖန႔္ခင္းရင္း ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။

“ဖိုးသက္ေလး ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္ကြာ .. အဲ့လိုႀကီး လမ္းေဘးမွာ မမဝါ လုပ္မိလိမ့္မယ္လို႔ တသက္လုံး မစဥ္းစားခဲ့.. အုဝု!!”

အခင္းေတြအေပၚ ဖင္ခ်ထိုင္ရင္း ေခါင္းက ဆံႏြယ္ကေလးေတြကို လက္နဲ႔သပ္၊ ပြစိပြစိေျပာေနတဲ့ မမဝါတစ္ေယာက္ ဗလုံးဗေထြးနဲ႔ အသံတိတ္သြားတယ္။ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို ခၽြတ္ခ်ၿပီး တင္းမာေပါက္ကြဲမတတ္ျဖစ္ေနတဲ့ လိင္တံႀကီးကို မမဝါရဲ့ ႏွုတ္ခမ္းအိအိကေလးထဲ လက္နဲ႔ကိုင္ၿပီး က်ေနာ္ ထိုးထည့္လိုက္တာကိုးဗ်။ က်ေနာ့္ဆီးခုံကို လက္နဲ႔အတင္းတြန္းထားရင္း တအုအုနဲ႔ ပါးစပ္ထဲ လိင္တံအသြင္းအထုတ္ အလုပ္ခံေနရတဲ့ မမဝါတစ္ေယာက္ စစခ်င္းေတာ့ နင္သလိုျဖစ္သြားပုံရေပမယ့္ ခဏၾကာေတာ့ ပုံမွန္ေလး စုပ္ယူေနရွာတယ္။ လိင္စိတ္ထေနတဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ မမဝါကို အားနာရေကာင္းမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ သူ႔ဆံပင္ေလးေတြကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း ဒူးေကြးလို႔ မတ္တပ္ရပ္ထားရာက ေကာ့ေကာ့ၿပီး ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ ၃-၄ မိနစ္ေလာက္ အဆက္မျပတ္ လုပ္ပစ္လိုက္မိတယ္။

“မမဝါ ေလးဖက္ေထာက္ေပးပါ.. က်ေနာ္ တအား လုပ္ခ်င္ေနၿပီ ျမန္ျမန္ေလး”

“မင္းေနာ္.. တအားနိုင္စားေပးတယ္.. ဇြတ္ႀကီးပဲ ဟြန္းးး”

က်ေနာ့္လိင္တံကို ပါးစပ္ထဲက ဆြဲခၽြတ္တာခံလိုက္ရတဲ့ မမဝါတစ္ေယာက္ ျမည္တြန္ေတာက္တီးေနေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္းပဲ က်ေနာ့္လိင္တံကို ကိုင္ထားရာက လက္လႊတ္လိုက္ၿပီး အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို ခၽြတ္ၿပီး တစ္ဖက္လွည့္လို႔ ေလးဖက္ေထာက္ ကုန္းထားေပးရွာတယ္။ ၾကယ္ေရာင္ၿပိဳးပ်က္ေအာက္မွာ ဖင္တုံးအိအိႀကီးေတြက အားရစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တလက္လက္ပဲ။

မမဝါက ေျဖးေျဖးလုပ္လို႔ လွမ္းသတိေပးေနတာကို အင္းပါလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ရင္း က်ေနာ္ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး မာတင္းေနတဲ့ လိင္တံနဲ႔ ဖင္ႏွစ္ျခမ္းအလည္တည့္တည့္က အရည္ေတြရႊဲအိေနတဲ့ အဖုတ္ဝတည့္တည့္ကို ေတ့ၿပီး ဖိသြင္းလိုက္တယ္။ ေႏြးကနဲ ခံစားလိုက္ရၿပီး ေစာက္ဖုတ္နံရံေတြရဲ့ အိစက္ညက္ေညာမွုကို လိင္တံတစ္ေလၽွာက္ အားရေက်နပ္စြာ ခံစားလိုက္ရတယ္။

“ခ်က္ခ်င္း တအားမေဆာင့္ေပးနဲ႔ေနာ္ ေမာင္ေလး… မမဝါ ေအာင့္တယ္”

“အင္း .. အကၤ်ီၾကယ္သီး ျဖဳတ္ေပး… မမဝါ နို႔ေတြကို ကိုင္ၿပီး ေဆာင့္ခ်င္တယ္”

တေျဖာက္ေျဖာက္ျမည္သံနဲ႔အတူ အကၤ်ီႏွိပ္စိေတြကို ျဖဳတ္ေပးရင္း နို႔ႀကီးေတြကို ဘရာေအာက္ကေန ဆြဲထုတ္ေပးရွာတယ္။ ခါးကိုင္းလိုက္ၿပီး နို႔ႏွစ္လုံးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အုပ္ကိုင္ညႇစ္ေခ်ရင္း မမဝါကို ေျဖးေျဖးခ်င္း လိုးေပးေနလိုက္တယ္။ လိုးေနရင္း မမဝါရဲ့ေက်ာျပင္ေပၚ ေမွာက္ခ်ထားၿပီး ဂုတ္သားေလးေတြေနရာကို သြားနဲ႔ ဖြဖြကိုက္လိုက္ နားရြက္ကေလးေတြကို ကိုက္ဆြဲလိုက္နဲ႔ ဆြေပးလိုက္ေတာ့ မမဝါက

“ဖိုးသက္ေလးရာ.. ဟင္း..ရွီးးး ဟင္းးး”

ဆိုၿပီး အသံထြက္ညည္းစျပဳလာတယ္ဗ်။ မမဝါရဲ့ ဂုတ္သားေလးေနရာက ေမႊးပ်ံ႕သလိုလို ေခၽြးနဲ႔သနပ္ခါးေရာထားတဲ့ အနံ့ေလးေတြကို ရွူရွိုက္ရင္း အေနာက္ကလည္း တင္သားအိအိႀကီးေတြနဲ႔ ဆီးခုံ တဖတ္ဖတ္ရိုက္တဲ့အထိ ေဆာင့္လိုး ၊ လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း လက္နဲ႔သိပ္မဆန႔္သလိုျဖစ္ေနတဲ့ နို႔စီးစီးပိုင္ပိုင္ႀကီးေတြကိုေခ်။ က်ေနာ္ေတာ့ နတ္ျပည္ေရာက္ေနသလိုပါပဲလားဗ်ာ။

ျမစ္ေရစီးသံ ညင္ညင္သာသာေလးေတြနဲ႔အတူ ေလးဖက္ေထာက္ၿပီး အလိုးခံေနရရွာတဲ့ မမဝါဆီက တရွီးရွီး ညည္းသံ၊ တင္ပါးနဲ႔ ဆီးခုံေဆာင့္မိသံ တေျဖာက္ေျဖာက္.. က်ေနာ့္မာန္သြင္းသံ တအားအားေတြဟာ တိတ္ဆိတ္တဲ့ညယံမွာ ဆူညံေနေပမယ့္ လူသူေလးပါးကင္းရွင္းလြန္းတဲ့ ေနရာေလးဆိုေတာ့ စိတ္လႊတ္ကိုယ္လႊတ္ ရွိလြန္းလွတယ္ေလ။

မိနစ္၂၀ ေလာက္ ေလးဖက္ေထာက္ လိုးေနရာက ေညာင္းသလိုလိုျဖစ္လာေတာ့ အရည္ေတြ တအားစိုေနတဲ့ အဖုတ္ႀကီးထဲက က်ေနာ့္လိင္တံကို ပလြတ္ကနဲ ဆြဲခၽြတ္လိုက္ရင္း ပက္လက္လွန္ လွဲအိပ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ မမဝါရဲ့ ကိုယ္လုံးေပၚ က်ေနာ္ တက္ဖိလိုက္ရင္း အဖုတ္ထဲကို လိင္တံျပန္သြင္းေတာ့ ေခ်ာကနဲ ျပန္ဝင္သြားတယ္။ အိမ္ေထာင္က်ဖူးတဲ့ တစ္ခုလပ္ဆိုေပမယ့္ မမဝါရဲ့ အဖုတ္ႀကီးက ၾကပ္ၿပီး စီးပိုင္ေနတုန္းပဲဗ်။ နို႔ႏွစ္လုံးကို စုံကိုင္ၿပီး တည့္တည့္မသြင္းပဲ ခါးကိုနည္းနည္းကစားၿပီး ေမႊေႏွာက္လို႔ လိုးလိုက္မိေတာ့

“ဖိုးသက္ကြာ.. မမဝါေသေတာ့မယ္.. အဲ့ဒါ ဘယ္လိုလုပ္ေနရျပန္တာေတာ့ ကၽြတ္ကၽြတ္.. အမေလးေနာ္.. မမဝါရင္ထဲမွာ တလွိမ့္လွိမ့္တက္လာတယ္..”

“အားး အားးး ၿပီးခ်င္လာၿပီ.. ၿပီးေတာ့မယ္.. အား ဖိုးသက္… အား ဖိုးသက္.. မရပ္နဲ႔ေတာ့ ျမန္ျမန္ ျမန္ျမန္… ျမန္ျမန္.. တအားေဆာင့္ေပး.. လုပ္လုပ္”

မမဝါရဲ့ အဲ့ဒီလိုေတာင္းဆိုမွုေလးေတြနဲ႔ ျပန္ၿပီး ေကာ့ေကာ့တက္တာကို အားႀကိဳးမာန္တက္ ေမႊေနရာကေန ေပါင္ႏွစ္လုံးကို တြန္းတင္လိုက္ၿပီး တစ္ကိုယ္လုံးတက္ဖိလို႔ တေျဗာင္းေျဗာင္းျမည္ေအာင္ ေဆာင့္လိုးခ်ရင္း အၾကမ္းတမ္းဆုံးနည္းနဲ႔ က်ေနာ္သမေနမိၿပီ။ ေနာက္ဆုံး တစ္မိနစ္အတြင္းမွာတင္ က်ေနာ့္ေဆာင့္ခ်က္ေတြက ျမန္ဆန္သြက္လက္လာၿပီး ေအာင့္ထားလို႔မရေတာ့ပဲ သုတ္ရည္ပူပူေတြကို တြန႔္လိမ္ေနတဲ့ မမဝါရဲ့ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းအိအိႀကီးထဲ ဆက္တိုက္ပန္းထည့္ပစ္မိၿပီေပါ့။

………………………………………

ေရစီးသံၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလးကို နားေထာင္ရင္း သဲေသာင္ျပင္ေပၚမွာ မမဝါနဲ႔က်ေနာ္ ဖက္ၿပီး လွဲအိပ္ေနတယ္။က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲမွာ ေပ်ာ့ေခြေနတဲ့ မမဝါကို ခပ္တင္းတင္းေလး ဖက္ထားေပးရင္း နဖူးေလးကို ေမႊးၾကဴေပးရင္း ခ်မ္းေနရွာမလားလို႔ လက္ေမာင္းသား ေခ်ာမြတ္မြတ္ကေလးကို ပြတ္ေပးေနမိတယ္။

“ဖိုးသက္ေလး.. မမဝါကို လမ္းေဘးမွာ လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္ေပးတယ္ မေကာင္းဘူးကြာ လူဆိုးေလး”

“မေအာင့္နိုင္လို႔ပါဗ်ာ”

“ၿပီးေတာ့ တအားၾကမ္းၿပီး ရက္စက္လြန္းတယ္ကြာ.. ဘာမွမေျပာမဆိုနဲ႔ သူမ်ားပါးစပ္ထဲ သူ႔ဟာႀကီးကို ထိုးထည့္လိုက္တာ လူကိုနင္သြားတာပဲ”

“ကန္ေတာ့ပါ.. က်ေနာ္ တအားစိတ္ထသြားတာ.. ကန္ေတာ့”

“ဟြန္း.. ၿပီးေတာ့ တအားေမႊပစ္လိုက္တာ လူကို ေသေတာ့မယ္ သိလား”

က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို လက္သီးဆုပ္ကေလးနဲ႔ထုၿပီး မူႏြဲ႕ေနေပမယ့္ အဲ့ဒီလိုလုပ္တာကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္မွန္း တဖက္လွည့္နဲ႔ ဝန္ခံေနတာ က်ေနာ္သိပါတယ္ဗ်ာ။

“ကဲ! ေတာ္ပီ.. ထေတာ့ ျပန္မွျဖစ္မယ္.. အဝတ္ေတြ ျမန္ျမန္ဝတ္ေတာ့ ေမာင္ေလး”

“ဟုတ္! အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ မမဝါကို က်ေနာ္ ထပ္ခ်စ္ဦးမွာေနာ္ အဟီး မဝေသးဘူး”

“အလိုေတာ္! ရွင္ေလးကို ဘယ္သူက ခံမယ္ေျပာလို႔လဲ.. ေတာ္ၿပီ ေၾကာက္သြားၿပီ တာ့တာ”

ရယ္ခ်င္ေနတဲ့ ေလသံေလးနဲ႔ေအာ္ရင္း ထမီေလးကို ေကာက္စြပ္ၿပီး လွစ္ကနဲ သဲေသာင္ျပင္ေပၚ ေျပးဖို႔ျပင္ေနတဲ့ မမဝါကို အတြင္းခံေဘာင္းဘီဝတ္ၿပီး ပုဆိုးကို စလြယ္သိုင္းထားတဲ့ က်ေနာ္က အတင္းလိုက္ဖမ္းဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း ေျပးလိုက္သြားမိတယ္။ ဒီညေတာ့ မမဝါရဲ့ အိပ္ယာေႏြးေႏြးေလးမွာ အိပ္ျဖစ္ဖို႔ ေသခ်ာေနပါၿပီဗ်ာ။ ပြဲခင္းထဲက်န္ခဲ့တဲ့ သစ္သား႐ုပ္ထုေလးထည့္ထားတဲ့ ဖရီးဂ်က္ကက္ဝတ္ ကိုေရႊဘတစ္ေယာက္ ဘာမ်ားျဖစ္ေနၿပီလဲဆိုတာကေတာ့ နက္ျဖန္မွပဲ သိေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ့ေလ။

ေနာက္တေန႔မနက္ ေဝလီေဝလင္းမွ မမဝါတို႔ အိမ္ကေန အသာေလး ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ က်ေနာ္ျပန္ထြက္ၿပီး အိမ္ျပန္အိပ္ရတယ္။ သစ္သား႐ုပ္ထုေလး အကူအညီမပါေတာ့ အိမ္အေပၚထပ္ မမဝါရဲ့အခန္းကေန ခုန္မခ်နိုင္ဘူး။ ၿခံစည္းရိုးကိုလည္း ခုန္မေက်ာ္နိုင္ပါဘူး။ က်ေနာ့္မမဝါက တိတ္တိတ္ေလး တံခါးေတြလိုက္ဖြင့္ၿပီး လိုက္ပို႔တာေပါ့ဗ်ာ။ လူနီႀကီး အကူအညီမပါေတာ့ စိတ္က အင္မတန္ ေက်နပ္ႏွစ္ သိမ့္ေနမိတယ္။ က်ေနာ္ မေန႔ညက မမဝါနဲ႔ သူ႔အခန္းထဲထိ တိတ္တိတ္ခိုးဝင္ၿပီး ၾကည္လင္တက္ႂကြစြာနဲ႔ ခ်စ္ပြဲေတြ ဆင္ႏႊဲခဲ့ရတာေပါ့။

အိမ္ေထာင္ကြဲၿပီး ျပန္ေရာက္လာကတည္းက ေယာက်္ားအရသာဆိုတာ လုံးလုံးေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့တဲ့ မမဝါတစ္ေယာက္ အရင္တစ္ခါနဲ႔မတူေအာင္ တက္ႂကြလြန္းတယ္ဗ်။ အထူးသျဖင့္ ဆက္ဆံေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ကိုလွမ္းၿပီး အားေပးအားေျမႇာက္ျပဳသလို တြန္းအားေပးတဲ့ စကားသံေလးေတြ အရမ္းေျပာတတ္တယ္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ျဖစ္လြန္းတယ္ေပါ့။ အံ့ၾသစရာအင္မတန္ေကာင္းတဲ့ အခ်က္က သာမန္မိန္းမေတြလို ၿပီးဆုံးျခင္းဆိုတဲ့ အဆင့္ေရာက္တာ အခ်ိန္မယူဘူးဗ်။ နည္းနည္းဆြလိုက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းရႊဲသြားသလို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆက္တိုက္ေဆာင့္ေပးလိုက္ရင္ တစ္ကိုယ္လုံး ကုတ္ေကြးတြန႔္လိမ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းၿပီးသြားတယ္။

အဲ့ဒီမွာ မရပ္ပဲ ဆက္တိုက္ေဆာင့္ေလေလ ထပ္ခါထပ္ခါ ၿပီးေလေလျဖစ္ၿပီး က်ေနာ့္လိင္တံကို အဖုတ္ႂကြက္သားေတြက လိမ္က်စ္ၿပီး ရွုံ႔ပြရွုံ႔ပြနဲ႔ အသားကုန္ ညႇစ္ညႇစ္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ တအားမာတင္းေနတဲ့ က်ေနာ့္အေခ်ာင္းႀကီးကို ဒစ္ေပၚတဲ့ အထိ ဆြဲဆြဲထုတ္ၿပီး ေဆာင့္ေဆာင့္ခ်လိုက္တိုင္း ဇြိကနဲ ဇြိကနဲေတြ ျဖစ္ျဖစ္သြားတာ လူကိုတစ္ကိုယ္လုံး က်ဥ္က်ဥ္တက္သြားမတတ္ ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ရိုးရိုးသားသား ဝန္ခံရရင္ အဲ့ဒီေလာက္ လိင္တံကို အစုပ္ခံရတာ သိပ္ေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ အရသာမ်ိဳး က်ေနာ္တစ္ခါမွ မရဖူးသလို ဒီေလာက္ အေပးေကာင္းတဲ့ မိန္းမမ်ိဳးနဲ႔လည္း က်ေနာ္ တစ္ခါမွမၾကဳံဖူးေသးတာ အမွန္ပါ။

သူက အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ဖူးလို႔မ်ားလား မသိဘူး။ က်ေနာ္ ေလွႀကီးထိုး လိုးေနတာေတာင္ တျခားမိန္းမေတြလို ၿငိမ္ခံၿပီး ဇိမ္မယူေနပဲ ေအာက္ကေန စေကာျပန္ဝိုင္းေပး၊ အလူးအလွိမ့္ေလး ဘယ္ညာရိမ္းၿပီး ထိရွပြတ္ခ်က္ေတြ တစ္သတ္မွတ္ထဲ ျဖစ္မေနေအာင္ကို အေပးေကာင္းတာေလ။ လူပ်ိဳေပါက္ကေလး က်ေနာ္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆက္တိုက္လုပ္နိုင္ပါေစ သူက မခံနိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ လုံးဝမျငင္းဘူးဗ်။ ဖိုးသက္! လုပ္ခ်င္ေသးလားဆိုၿပီး လိင္တံကို ဆြဆြေပးၿပီး စုပ္ေပး ၊လၽွာကစားေပးရင္ က်ေနာ္ဆိုတဲ့ေကာင္ကလည္း ခ်က္ခ်င္းကို ျပန္ျပန္ေတာင္လာတာမို႔ တက္ကုန္ရြက္ကုန္ ေလွာ္ခတ္မိခဲ့ၾကတာေပါ့။

ျပန္ခါနီးလိုက္ပို႔ေတာ့ ၿခံေပါက္ဝက ဇြန္ပန္း႐ုံႀကီးနားမွာ က်ေနာ့္ပုဆိုးကို အသာေလးေျဖခ်ၿပီး ေပ်ာ့ေခြေနတဲ့ က်ေနာ့္လိင္တံကို အာေငြ႕ေႏြးေႏြးေလးေပးၿပီး ၃-၄ ခ်က္ေလာက္ ႏွုတ္ဆက္အနမ္းေလး ေပးေသးတယ္။ ၿပီးမွ ခ်စ္စရာ ပါးခ်ိဳင့္ေလးေပၚေအာင္ ျပဳံးၿပီး

“နက္ျဖန္မလာခဲ့နဲ႔ သဘက္ခါည ျပန္ေတြ႕မယ္..။ ေန႔တိုင္းဆို ရိုးသြားမယ္”

လို႔ တိုးတိုးေလး အမွာစကားေခၽြရင္း ၿခံတံခါးအသာဟၿပီး ႏွုတ္ဆက္ခဲ့တာေပါ့။

………………………………………

မိုးလင္းေတာ့ ယားလို႔ေတာင္ မကုတ္အားတဲ့ အိမ္အလုပ္ေတြနဲ႔ ေတြ႕သြားတယ္ဗ်ာ။ ကုန္ေတြ ဆက္တိုက္ေရာက္လာေတာ့ ဂိုေဒါင္ထဲ အတင္အခ်ေလးေတြမွာ စာရင္းဝင္မွတ္ဘာညာနဲ႔ မနက္စာမေျပာနဲ႔ ေန႔လည္စာေတာင္ လႊတ္သြားေရာ။ ေန႔လည္ ၃ နာရီေလာက္မွ အလုပ္နည္းနည္းအားသြားလို႔ ထမင္းစားမယ္လုပ္တာကို အေမက ၿမိဳ႕စြန္က အိမ္တစ္အိမ္မွာ ဆီတစ္ေပပါ အေႂကြးယူထားတာေလး အေႂကြးသြားေတာင္းခိုင္းျပန္တယ္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ စက္ဘီးေကာက္နင္းၿပီး ခပ္သြက္သြက္ေလး ဒိုးလာခဲ့တယ္။

ေႂကြးေတာင္းတာရလာေတာ့ အိမ္ျပန္ဖို႔ ေျခဦးအလွည့္ ဗိုက္က ေတာ္ေတာ္ဆာလို႔ ေအာင့္ေတာင္ေအာင့္ေနၿပီမို႔ မေန႔ညက ဘုရားပြဲေဈးကလည္း လမ္းၾကဳံေနေတာ့ မထူးပါဘူးကြာဆိုၿပီး ဆန္ေစးေခါက္ဆြဲ ဝင္အုပ္လိုက္ဦးမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ လူရွင္းေနတဲ့ ပြဲလမ္းမဖက္ ေျခဦးလွည့္လိုက္တယ္။ ဘုရားကုန္းအတက္နားက ေခါက္ဆြဲဆိုင္တန္းနား အေရာက္မွာ ဘယ္ဇရပ္ကအိပ္ၿပီး ထလာမွန္းမသိတဲ့ ကိုေရႊဘရဲ့ ၾကက္လည္လိမ္ထားတဲ့ အိပ္ေရးပ်က္မ်က္ခြက္ ငူတူတူႀကီးနဲ႔ မေန႔ညက က်ေနာ္ခၽြတ္ေပးလိုက္တဲ့ ဖရီးဂ်က္ကက္ စစ္စိမ္းေရာင္ႀကီး ဝတ္ၿပီး ေျခဒရြတ္ဆြဲ လမ္းေလၽွာက္လာတာနဲ႔ ပက္ပင္းေတြ႕တယ္။ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့ၿပီလဲ မသိဘူးလို႔ ေတြးမိၿပီး ရယ္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းေအာင့္ထားရတယ္။

“ေဟ့လူ .. ခင္ဗ်ာ့ အတယ္ တ႐ုတ္ႀကီး ဖေနာင့္နဲ႔ေပါက္ေတာ့မွာပဲ… အခုမွ ဘယ္ေခ်ာင္က ထြက္လာတာလဲ”

“ခ်ီးပဲ! မင္းကေကာ ဘယ္ေပ်ာက္သြားတာလဲ မေန႔ညက.. ေအေဘးေလး.. အခုဘာလုပ္မလို႔လဲ”

“ဒီနား အေႂကြးလာေတာင္းရင္း ဗိုက္ဆာလို႔ ၾကက္ေပါင္းေခါက္ဆြဲ ဝင္စားတာ..။ ခင္မ်ား ဗိုက္ဆာေနတယ္မလား သြားမယ္ေလ။ တူတူဝိုက္ၿပီး အိမ္ျပန္တာေပါ့”

“မင္းမွာ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ပါလို႔လဲ အခု”

“ပါပါတယ္ဗ် အဝသာစား…။ တစ္ေယာက္ ၃ ပြဲစားလည္းရတယ္..။ မေလာက္ရင္ အေႂကြးေတာင္းလာတဲ့ ပိုက္ဆံ ၂၀၀၀ ပါေသးတယ္ ဟဲဟဲ”

“၂၀၀၀ ဟုတ္လား ဟေကာင္! အေကာင္ဝင္ဖမ္းလိုက္မလား။ ဒါဆို.. တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ဝင္ပစ္လိုက္မယ္ေလ.. ငါတို႔ ရွပ္ကီဖိုး ရံပုံေငြေပါ့”

အဲ့ဒီေခတ္က ဘုရားပြဲလုပ္ရင္ အာဝါေဒး ေလာင္းကစားဝိုင္းေတြက ပြဲေဈးတန္းအေနာက္မွာ ေန႔ေရာညပါ ဆက္တိုက္ပါတတ္တာကိုးဗ်။ အခုလည္း အဲ့ဒီဝိုင္းေတြက ဆူညံေအာ္ဟစ္သံေတြက ဒီေနရာကေနေတာင္ ၾကားေနရတယ္။ အခု ကိုေရႊဘက ေလးေကာင္ဂ်င္ဝင္ထိုးမလားလို႔ အတို႔အေထာင္ လုပ္ေနတာဗ်။ ဖိုးသက္နဲ႔ေရႊဘ ဆိုတာကလည္း မေကာင္းတဲ့ဖက္မွာ ႏွစ္ခါညႇိစရာ မလိုဘူးဆိုေတာ့ ဗိုက္ဆာတာေတြဘာေတြ ခ်က္ခ်င္းေမ့သြားၿပီး လာေလ! ဆိုတာနဲ႔ ပါသြားေတာ့တာေပါ့။

ကိုေရႊဘက ေလးေကာင္ဂ်င္မွာ ဆရာသမားဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔ထဲက မသိေသးတဲ့လူေတြ ရွင္းေအာင္ လိုတိုရွင္းေျပာရရင္ ဖား၊ ၾကက္၊ ဝက္၊ ငါးရွဉ့္(ေရွာ) ဆိုတဲ့ အေကာင္ေလးေကာင္ပါတဲ့ အံစာကိုလွည့္ၿပီး ခြက္နဲ႔အုပ္၊ ႀကိဳက္တဲ့အေကာင္ကို ခ်ထိုး၊ အံစာဖြင့္လို႔ ကိုယ္ထိုးထားတဲ့ အေကာင္ဆို ၃ ဆ အေလ်ာ္ရတဲ့ ကစားနည္းေပါ့။ အဲ့ဒီမွာ အေပ်ာ္ထိုးတဲ့လူေတြက တစ္ပိုင္း၊ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ထိုးတဲ့ လူေတြမွာ ၾကေတာ့ ၂ မ်ိဳးရွိတယ္ဗ်။ အသံသမားနဲ႔ လမ္းသမား။

အသံသမားဆိုတာက အံစာကိုလွည့္ၿပီး ခြက္နဲ႔အုပ္ထားလိုက္ၿပီးေနာက္.. အံစာရပ္သြားၿပီး ေအာက္ခံေႂကြပန္းကန္နဲ႔ အံစာသီးထိခတ္မိတဲ့အသံကို နားေထာင္ၿပီး အဲ့ဒါ ဘာအေကာင္ဆိုတာကို နားနဲ႔မွတ္မိ ထိုးတဲ့လူမ်ိဳး။ လမ္းသမား ဆိုတာက အလက္တိုင္းမထိုးပဲ ထြက္သမၽွအေကာင္ေတြကို ပထမဆုံး လိုက္မွတ္ထားလိုက္တယ္..။ ဒီတစ္လက္ ဖား၊ ေနာက္တစ္လက္ ၾကက္၊ ေနာက္တစ္လက္ ၾကက္၊ ေနာက္တစ္လက္ ဝက္ (ဖား၊ ၾကက္၊ ၾကက္၊ ဝက္) ၾကက္ႏွစ္ခါက်အၿပီးဆို ဝက္က်တတ္တယ္။

အဲ့လိုေလးေတြ ဆက္တိုက္ေရးမွတ္ (စိတ္မွတ္) ထားၿပီး အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ရင္း သူ တြက္ခ်က္ထားတဲ့ လမ္းမွန္ၿပီလို႔ ယူဆတဲ့အခ်ိန္မွာ အသံသမားလို လက္လီစိပ္ၿပီး ပိုက္ဆံနည္းနည္းစီထိုးတာမဟုတ္ပဲ တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ထဲနဲ႔ ပုံေအာၿပီး ခ်ထိုးပစ္လိုက္တယ္။ အေလ်ာ္ရရင္လည္း ဆက္မထိုးေတာ့ပဲ ရပ္ၿပီး လစ္ေျပးသြားတာမ်ိဳး အပိုင္ခ်တတ္တဲ့ ကစားသမားမ်ိဳးကို လမ္းသမားလို႔ ေခၚတယ္ဗ် (သခၤ်ာလို တြက္ထိုးတာမ်ိဳးပါ)။

အဲ့ဒီအမ်ိဳးအစားေတြထဲက က်ေနာ့္ဆရာသမားက လမ္းသမားဗ်။ ေတာ္႐ုံ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ဝင္ပစ္လိုက္ရင္ မွန္တာခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အသုံးစားရိတ္က တစ္လႏွစ္လေတာ့ ဖူလုံေနၾကဆိုပါေတာ့။ က်ေနာ္က ပိုက္ဆံထက္ စိတ္လွုပ္ရွားရတာကို အေတာ္သေဘာက်လို႔ကို သူ႔ေနာက္လိုက္တတ္တယ္ေလ။ တိုတိုေျပာရရင္ ကိုေရႊဘလက္ထဲ အေႂကြးေတာင္းလာတဲ့ ဆီတစ္ေပပါဖိုး ေငြ ၂၀၀၀ (အဲ့ဒီေခတ္က) ထည့္ေပးလိုက္ၿပီး ေဘးကေန စီးကရက္ဖြာရင္း အကဲခတ္ေနလိုက္တယ္။

ထိုးသားေတြမ်ားလြန္းၿပီး အေလ်ာ္အစား အေတာ္ႀကီးတဲ့ ေလးေကာင္ဂ်င္ဒိုင္ဆိုေတာ့ ဆူညံေနတာေပါ့။ ကံမေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကိုေရႊဘ ပိုက္ဆံ ၂၀၀၀ ကို ၃ လက္ေလာက္ေခ်ာင္းၿပီး ဝင္ပစ္လိုက္တာ ပလုံသြားပါေလေရာ ဟီးဟီး (ေရႊဘလည္း အျမဲမနိုင္ပါလားေပါ့) ခါလီျဖစ္သြားတဲ့ အိပ္ကပ္ကေလးေတြနဲ႔ စပ္ျဖဲျဖဲျဖစ္ၿပီး ေလာင္းကစားဝိုင္းတန္းဖက္ကေန ပြဲခင္းဖက္ ျပန္လွည့္လာၾကတာေပါ့။

အိမ္ျပန္ရင္ အေမ့အေႂကြး ၂၀၀၀ ေတာ့ မရခဲ့ဘူးလို႔ လိမ္ရေတာ့မယ္။ ကိုေရႊဘကေတာ့ ရွူံးသြားတာေတာင္ ၾကက္အဆင္း ဖားအတက္ကြာ ေသခ်ာေပါက္အကြက္ႀကီး ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္နဲ႔ ပြစိစိလုပ္လို႔ေကာင္းတုန္း။ အိပ္ကပ္ထဲ ဟိုဟိုဒီဒီ ႏွိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလးဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ေလး တစ္ရြက္ က်န္ေသးတယ္။ ဗိုက္က ပိုဆာလာတာ တဂြီဂြီေတာင္ ျမည္လာၿပီ။ ဒါနဲ႔ ေခါက္ဆြဲဆိုင္ဝင္တယ္။

ေသာက္ရွက္ကြဲခ်င္ေတာ့ ေက်ာက္သင္ပုန္းနဲ႔ စာေရးထားတာက ၾကက္ေပါင္းေခါက္ဆြဲတစ္ပြဲ (၂၅ က်ပ္) တဲ့။ ပိုက္ဆံက ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း ၅၀ မျပည့္ေတာ့ဘူး။ ကိုေရႊဘက

“ငါမစားေတာ့ဘူး မင္းပဲစားေတာ့ကြာ”

ဆိုၿပီး အလကားရတဲ့ ေရေႏြးၾကမ္းေတြ ငဲ့ေသာက္ေနတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဗိုက္ဆာေနတာခ်င္း အတူတူ တစ္ေယာက္ထဲေတာ့ မစားခ်င္ပါဘူးဗ်ာ။ ဘယ့္ႏွယ္ မရွိအတူ ရွိအတူေတြဟာ။ ေခါက္ဆြဲလည္း မမွာျဖစ္ေသးပဲ ေရေႏြးတစ္ခြက္ ေမာ့ေသာက္ရင္းနဲ႔မွ ကိုေရႊဘဝတ္ထားဆဲ က်ေနာ့္ ဖရီးဂ်က္ကက္ကို ေတြ႕လိုက္ရမွ အသိတစ္ခ်က္ ဝင္လာတယ္။ ဟိုအ႐ုပ္ကေလး။ ဟုတ္တယ္ေလ.. သူ႔အေပၚမွာ ထြင္းထားတဲ့ စာေတြက စိတ္အႀကံရွိသမၽွ ေအာင္ေစမည္လို႔ ေျပာထားတာ။ အဲ့ဒီအထဲမွာ ေလာင္းကစား ပါခ်င္ပါမွာေပါ့ဗ်။ မိန္းမကိစၥပဲ သက္သက္ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မယ္။

“ကိုေရႊဘ.. က်ေနာ့္ဂ်က္ကက္ ခၽြတ္ေပးစမ္းပါဦး..။ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ား ဒီဆိုင္မယ္ ခဏထိုင္ေစာင့္ေနဦး..။ က်ေနာ္ ကိစၥတစ္ခုရွိလို႔ …”

“ဘာလဲဟ.. အိမ္ျပန္မယ္ေလ”

“ခဏေနစမ္းပါဦး ထိုင္ေနေအးေဆး”

ကေသာကေမၽွာနဲ႔ ေလာင္းကစားဝိုင္းေတြဖက္ကို က်ေနာ္ ေျပးထြက္လာခဲ့တယ္။ ဖရီးဂ်က္ကက္ အတြင္းအိတ္ေထာင္ထဲက သစ္သား႐ုပ္ထုေလးကို လက္နဲ႔စမ္းၿပီး ခပ္ဖြဖြပြတ္သပ္ရင္း ခုနက ေလးေကာင္ဂ်င္ဝိုင္းကို ျပန္ေရာက္လာျပန္ၿပီ။ လူနီႀကီးလည္း က်ေနာ့္ေဘးမွာ လာမရပ္ပါလား။ စီးကရက္တစ္လိပ္ေလာက္ အိတ္ကပ္ထဲက ထုတ္ၿပီးဖြာေနရင္း ခဏေငးေနေသးတယ္။ လက္ထဲမွာေတာ့ ေလးဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ အႏြမ္းကေလးကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ထားလို႔ေပါ့။

႐ုတ္တရက္ နားထဲမွာ ဆူညံေနတဲ့ လူသံေတြကို ေဖာက္ထြက္လာတဲ့ အသံတစ္ခု ၾကားလိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္ရင္းႏွီးတဲ့ အသံမွန္း ရိပ္မိလိုက္တယ္။

“မင့္စိတ္ထဲကအတိုင္း ဆႏၵရွိတဲ့အတိုင္း ႀကံတဲ့အတိုင္း”

ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ၾကားလိုက္ရတဲ့ အသံအဆုံးမွာ က်ေနာ့္လက္ထဲက ေလးဆယ့္ငါးက်ပ္တန္ကေလးကို ဇယားကြက္ေပၚက ဝက္အ႐ုပ္ေပၚကို ပစ္တင္လိုက္တယ္။ တျခားထိုးသားေတြကလည္း ေငြစကၠဴေတြ ေဖြးေဖြးလွုပ္ေအာင္ တျခားအ႐ုပ္ေတြေပၚ ပစ္တင္ေနၾကၿပီ။

“လက္ေရွာင္! ေပါက္ေကာင္ဖြင့္မယ္.. ဟိုင္း”

“ဝက္ကုန္းးး”

အံစာသီးကို အုပ္ထားတဲ့ ယြန္းခြက္ကေလးကို လွပ္လိုက္ေတာ့ ဝက္ဗ်။ က်ေနာ္ အေလ်ာ္ရတယ္။ ၄၅ က်ပ္ကို ၃ ဆဆိုေတာ့ ၁၃၅ က်ပ္ ေလ်ာ္လာတယ္။ နဂိုရွိရင္းစြဲ အရင္းနဲ႔ေပါင္းလိုက္ေတာ့ ၁၈၀။ အေလ်ာ္အစားလုပ္တဲ့ လူေတြထဲက တစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ကို ပိုက္ဆံလွမ္းေလ်ာ္ေပးေပမယ့္ ေခါင္းခါျပၿပီး ဆက္ထိုးထားဖို႔ လက္ျပလိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္လက္ ထပ္ဖြင့္တယ္။ ဝက္ပဲဗ်။ ဒါတိုက္ဆိုင္မွု သက္သက္လား ဘာလား က်ေနာ္မသိေတာ့ဘူး။ ရင္ဘတ္ထဲမွာ တအားလွုပ္ရွားလာၿပီ။ ၁၈၀ ကို ၃ ဆေလ်ာ္ အရင္းနဲ႔ေပါင္း ၇၂၀ က်ပ္။

မယူေသးပဲ ဆက္ထိုးတယ္ဆိုေတာ့ အံ့ၾသသလို အၾကည့္ခံလိုက္ရၿပီ။ တတိယအႀကိမ္ ဆက္ဖြင့္တယ္ ဝက္ပဲ။ က်ေနာ့္ရင္ေတြတစ္ခုလုံး ဗေလာင္ဆူလာၿပီ။ အခု ေတာ္သင့္ၿပီထင္တယ္။ က်ေနာ့္အရင္း ၂၀၀၀ မကဘူး ရထားၿပီမလား။ ၂၈၈၀ က်ပ္ဆိုေတာ့ အေကာက္ႏွုတ္လိုက္ရင္ေတာင္ ပိုက္ဆံ ၈၀၀ ေလာက္ အျမတ္ထြက္ေနၿပီ။

ဟင့္အင္းဗ်ာ! မယူေသးဘူး ဆက္ထားလိုက္မယ္.. ေနာက္တစ္လက္ေပါ့ မယုံဘူး။ ဒါက ကံတရားသက္သက္ႀကီးပါ။ မယူဘူး ဆက္ထိုးတယ္ ေဟ့လူ!

…………………………………………

“စူပါစိန္ ေလးေကာင္ဂ်င္ ႀကိဳက္ထိုးႀကိဳက္ခံဒိုင္”

ဆိုတဲ့ နဖူးစည္းေအာက္က ေလးေကာင္ဂ်င္ဝိုင္းမွာ လူအုပ္ႀကီးက ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတာ မယုံနိုင္စရာပဲဗ်။ ဒီေလာက္ လူေတြအမ်ားႀကီးကို ဘာအသံမွ မၾကားရေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္ေဘးနားမွာ ရပ္ေနတဲ့ ေလးေကာင္ဂ်င္ထိုးေနသူ ရွမ္းအဘြားႀကီးတစ္ေယာက္ ဒန္မီးျခစ္ႀကီးနဲ႔ ေဆးေပါ့လိပ္တစ္ေတာင္ေလာက္ကို မီးညႇိဖို႔ႀကိဳးစားေနတာ လက္တုန္ေနလို႔ မီးမစြဲဘူး ျဖစ္ေနရွာတယ္။ စိတ္လွုပ္ရွားေနတယ္ ထင္ပါ့။ အခုအားလုံးရဲ့မ်က္လုံးက က်ေနာ့္ဆီ ေရာက္ေနၾကၿပီဗ်။ အခုေလာေလာဆယ္ ဝက္က်ေနတာ ဘယ္ႏွစ္လက္ရွိသြားၿပီလဲ မမွတ္မိေတာ့ဘူးဗ်။ ၁၂ လက္လား ၁၃ လက္လား။ ေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။

ဇယားကြက္ေပၚက ဝက္အေပၚမွာ ေဖြးေဖြးလွုပ္ေနတဲ့ ေငြစကၠဴေတြ၊ အုပ္လိုက္စီထားတဲ့ ၂၀၀ တန္ေတြ အကုန္လုံးက က်ေနာ့္ပိုက္ဆံေတြခ်ည္းပဲ။ စၿပီးခ်ထိုးလိုက္ကတည္းက ျပန္မေကာက္ေသးဘူး။ ဒိုင္က ပိုက္ဆံေတြကို အကပ္လိုက္ စင္ေပၚမွာတင္ၿပီး အေလ်ာ္အစားလုပ္တဲ့ ဒိုင္။ ဒါေပမယ့္ အခုဘယ္သူ႔ကိုမွ အထိုးမခံေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္နဲ႔ တစ္ေယာက္ခ်င္း ခ်ကုန္ၿပီ။

“က်န္တဲ့လူပိတ္တယ္။ မင္းတစ္ေယာက္ထဲထိုး။ သတၱိရွိရင္ ဒီဝက္ပဲ ဆက္ထိုးေန”

ဆိုၿပီး စိမ္ေခၚတာ ၇ လက္ေလာက္ ဆက္တိုက္ေလ်ာ္ၿပီးးကတည္းကဗ်။ က်ေနာ္ဆိုတဲ့ ဖိုးသက္ကလည္း မိုက္တိမိုက္ကန္း ခ်ာတိတ္ကေလးဆိုေတာ့ စီးကရက္ခဲၿပီး ျပဳံးမဲ့မဲ့နဲ႔ ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ ျပန္မႏွုတ္ပဲ ဆက္ထိုးေနလိုက္တာ အခု ပိုက္ဆံအပုံႀကီး ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ ႀကီးလြန္းလာလို႔ တျခားဝိုင္းက လူေတြပါ အုံၿပီး ၾကည့္ေနၾကတာေလ။ သူတို႔ အံစာလွည့္တဲ့လူ ၃ ေယာက္ေျပာင္းၿပီးၿပီ ဝက္ကေန ဘာမွမေျပာင္းဘူးဗ်။ ႐ုတ္တရက္ လူေတြၾကားထဲ အတင္းတိုးၿပီး က်ေနာ့္ေဘးကို လူတစ္ေယာက္ အတင္းဝင္လာတယ္။

“ဟိုက္! ဘာေတြျဖစ္ကုန္တာလဲ ဖိုးသက္”

“က်ေနာ္ ဂ်င္ထိုးေနတာေလ ကိုေရႊဘ”

“ေတာ္ၿပီေလ.. ျပန္မယ္.. ခ်ီး.. မင္း႐ူးေနတာလား ဒီေလာက္ႀကီးရထားၿပီ”

“အဲ့ဒီအပုံႀကီးထဲမွာ က်ေနာ့္ပိုက္ဆံက ေလးဆယ့္ငါးက်ပ္ပဲ ပါတာေလ..။ ကိုေရႊဘပဲ သင္ထားတာ ဆက္တိုက္ရင္ သူျပဳတ္ကိုယ္ျပဳတ္ အေသတြယ္ရတယ္ဆို..”

“မင္း မင္း မင္း (ကိုေရႊဘ စကားထစ္သလို ျဖစ္ေနတယ္) အရင္း ၂၀၀၀ ျပန္ယူထားၿပီးၿပီလား”

“ဟင့္အင္း .. မယူထားေသးဘူး”

“ဒါဆိုေနဦးကြာ.. အရင္း၂၀၀၀… ရံပုံေငြ ၂၀၀၀ ႏွုတ္လိုက္မယ္… က်န္တာ မင္းသေဘာ”

ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ကိုေရႊဘတစ္ေယာက္ ကုန္းကြကြလုပ္ၿပီး ပိုက္ဆံအပုံႀကီးထဲက ၂၀၀ တန္ ၂ အုပ္ ၃ အုပ္ေလာက္ လွမ္းႏွိုက္လိုက္တယ္။

“ကဲ! ရၿပီေလ.. နင့္ဖာသာ လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္ေတာ့ ..”

ပိုက္ဆံေတြကို ခါးပုံစထဲ သိပ္ထည့္ရင္း ကိုေရႊဘက က်ေနာ့္ကို ဆက္ထိုးခ်င္ထိုးေတာ့လို႔ အခ်က္ျပတယ္။ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းမ်ိဳသိပ္လိုက္ရတယ္။ ဒီလို စိတ္တူကိုယ္တူ မိုက္လြန္းလို႔မ်ား အတြဲမိေနတာလား မသိပါဘူးဗ်ာ။

“ဖိုးသက္.. အဲ့ပိုက္ဆံအပုံႀကီးက ဂ်စ္ကား ၂ စီးဝယ္လို႔ ရေလာက္တယ္ေနာ့္”

ကိုေရႊဘက သူမ်ားမၾကားေအာင္ က်ေနာ့္နားရြက္နားကပ္ၿပီး ေလသံကေလးနဲ႔ တစ္ခ်က္ သတိေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံေတာ္ေတာ္ ယူထားၿပီးၿပီမို႔ သိပ္ေတာ့ အေရးလုပ္ဟန္ မတူေတာ့ဘူးဗ်။

ဒိုင္က ဂ်င္ကို မႊတ္ေနအာင္ ထပ္လွည့္လိုက္ျပန္ၿပီ။ ယြန္းခြက္ကေလးနဲ႔ အံစာကို အုပ္လိုက္ၿပီ။ လူေတြအကုန္လုံးက တိတ္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ အံစာသီးရပ္ၿပီး ေအာက္ခံေႂကြပန္းကန္နဲ႔ ထိခတ္သံထြက္လာေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေနတာမို႔ အက်ယ္ႀကီးပဲဗ်။

ခ်လြမ္!

“ကဲ.. ထိုးသားေလး ဝက္ပဲဆက္ထိုးမွာ ဟုတ္လား”

ဒိုင္လုပ္တဲ့လူက ဂ်င္ကိုအုပ္ထားတဲ့ အုပ္ေဆာင္းကို ဖြင့္ေတာ့မလို ဟန္ေရးျပၿပီး “အာ” လိုက္သံေၾကာင့္ က်ေနာ္ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားတယ္။ ဒီအသံကို က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိတယ္ဗ်။ တ႐ုတ္ျပည္ကလာတဲ့ OSLO စာတမ္းပါတဲ့ ေကာင္းဘြိဳင္ဦးထုပ္ ေဆာင္းထားတဲ့ ဂ်င္လွည့္တဲ့ အဲ့ဒီလူက လူေျပာင္းလိုက္တဲ့သူအသစ္။ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံမိေတာ့ က်ေနာ့္အၾကည့္ကို မယွဥ္နိုင္သလို မ်က္ႏွာလႊဲသြားတယ္။

ဟုတ္ၿပီ! အဲ့ဒီဦးထုပ္ကို ဖယ္လိုက္ရင္ နဖူးေျပာင္ေျပာင္ႀကီး ျမင္ရလိမ့္မယ္ဆိုတာ ေသခ်ာတယ္။ ဒါ တင္ေဖ! မိုးပ်ံတင္ေဖလို႔ နာမည္ႀကီးတဲ့ ကိုတင္ေဖပဲ။

(ကိုနတ္ရဲ့ သိုင္းဝတၳဳေတြနဲ႔ ေရာမွာစိုးလို႔ မိုးပ်ံတင္ေဖဆိုတာ ရွင္းျပမွျဖစ္မယ္ ထင္တယ္ဗ်။ ဒီနယ္ဖက္မွာ ဖဲဝိဇၨာ၂ မ်ိဳးရွိတယ္။ အင္မတန္ အလိမ္ေတာ္တဲ့ လူေတြေပါ့။ ေျမလၽွိုး၊ မိုးပ်ံဆိုၿပီး နာမည္ေပးၾကတယ္။ အေရာင္တူတဲ့ ဖဲခ်ပ္ေတြ ဖြက္ယူလာၿပီး အေရးၾကဳံတိုင္း ဝိုင္းထဲထည့္ရိုက္၊ မလိုေတာ့ရင္ ျပန္ထုတ္ယူ.. အဲ့လို လိမ္တာကၽြမ္းတဲ့ လူေတြက ေျမလၽွိုးဆိုတဲ့ အမ်ိဳးအစား။ မိုးပ်ံဆိုတဲ့ေကာင္ေတြက လက္လွည့္တာ အင္မတန္ျမန္ၿပီး မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ ဘာမွန္းမသိလိုက္ပဲ လိုခ်င္တာ လက္ထဲေရာက္ေအာင္ ဘယ္လိုဆြဲယူမွန္း မသိတာမ်ိဳး၊ ဘူႀကီးရိုက္ရင္ လက္တိုင္း ကုလား ၅ ေကာင္က်ေအာင္ လုပ္နိုင္တဲ့ အမ်ိဳးအစားကိုဆို လိုတာဗ်)

အခု က်ေနာ္ေရွ႕က ဂ်င္လွည့္ေနတဲ့ ကိုတင္ေဖ ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ မေမြးခင္ကတည္းက ေလာင္းကစားေလာကမွာ က်င္လည္ေနတာဗ်။ ေလးေကာင္ဂ်င္မွာလည္း လိုခ်င္တဲ့အေကာင္ရေအာင္ လွည့္ထားနိုင္သလို.. အုပ္ေဆာင္းဖြင့္ခါနီး ဟိုေအာ္ဒီေအာ္ေတြလုပ္ၿပီး နဂိုအံစာက်ထားတဲ့ အေကာင္ကို အုပ္ေဆာင္းအလွပ္မွာ ေျပာင္းပစ္နိုင္တယ္ဆိုတာပါ က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။

“ပန္းေတာ္” ဆိုတဲ့ သေဘၤာေပၚမွာ မိုးပ်ံတင္ေဖတို႔ေတြ အစုန္အဆန္လိုက္ၿပီး ဆလြန္းခန္းထဲ ဖဲဝိုင္းေထာင္ အမဲဖမ္းၾကတာ ေရႊလီေခ်ာင္းဖ်ားမွာ သစ္ကုန္ကူးၿပီး ျပန္လာတဲ့ ေတာသား တူဝရီးႏွစ္ေယာက္ ေငြတစ္သိန္းေက်ာ္ ေျပာင္သြားရွာတာ က်ေနာ္ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ဖူးတယ္။ ဖဲရိုက္တဲ့ေနရာမွာ ဘယ္ေတာ့မွ လိမ္မရိုက္တတ္ေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုလိမ္ၿပီဆို ခ်က္ခ်င္းသိၿပီး ထဗ်င္းတတ္တဲ့ “ေလးၿမိဳ႕နယ္ အိပ္ဖန္ေစာင့္” အသုဘတကာ၊ က်ိတ္ဝိုင္းတကာ ပတ္ခ်ာလွည့္တတ္တဲ့ ေရႊဘနဲ႔ ဖိုးသက္ ဆိုတာ သူတို႔လည္း သိပုံရပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ မိုးပ်ံတင္ေဖတစ္ေယာက္ ထိပ္ေျပာင္ႀကီးကို ဘယ္က ဦးထုပ္ယူေဆာင္းၿပီး ကြယ္ထားတာလည္း မသိဘူး။ က်ေနာ္က ဝက္ပဲ ဆက္ထိုးတယ္လို႔ ေျပာလိုက္မယ္ဆိုပါေတာ့ … အံစာက ဝက္ပဲက်ေနပါေစဦး ဟိုေအာ္ဒီေအာ္လုပ္ အာ႐ုံေျပာင္းၿပီး အုပ္ေဆာင္းကို ဆြဲဖြင့္လိမ့္မယ္။ သူမ်ားအျမင္မွာေတာ့ ဒီအတိုင္း ဆြဲဖြင့္လိုက္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မဟုတ္ဘူး..။ သူ႔ဖက္ကိုေစာင္းၿပီး အသာေလး ဆြဲဖြင့္တာ ဘာအေကာင္လဲဆိုတာ သူအရင္ျမင္ရမယ္..။ ဝက္က်ေနတာ ျမင္တာနဲ႔ အုပ္ေဆာင္းကို ခတ္ၿပီး အံစာကိုလွည့္ပစ္လိုက္တာ အသံမထြက္ ဘယ္သူမွကို ျမင္လိုက္ရမယ္ မထင္ဘူး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ မိုးပ်ံဘြဲ႕ ရထားတာေပါ့ေလ။

သာမန္လူေတြက မ်က္စိေရွ႕တင္ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္မွန္း မသိေတာ့ ယုံခ်င္မွယုံမယ္။ က်ေနာ္တို႔က သူတို႔ေလာကသားေတြနဲ႔ ေရာေထြးယွက္တင္ ေနခဲ့ဖူးေတာ့ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။

“ကဲ! မထိုးေတာ့ဘူးလား ၾကာေနၿပီ … ေသြးေၾကာင္ရင္ ေဘးေရွာင္ေနလိုက္ေတာ့။ ဇမရွိပဲ စူပါစိန္ဒိုင္နဲ႔ လာမယွဥ္နဲ႔.. ကဲ..ကဲ”

“အာ” သံေပးၿပီး စိန္ေခၚေနတာကို က်ေနာ္က ခပ္ျပဳံးျပဳံးမ်က္ႏွာေပးနဲ႔ သူတို႔ခ်ၿပီး ဧည့္ခံထားတဲ့ စီးကရက္ဗူးထဲက စီးကရက္တစ္လိပ္ကို မီးျငႇိလိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးမွ အသာေလး ေဘးကိုေစာင္းငဲ့ၿပီး ေလသံတိုးတိုးနဲ႔ ကိုေရႊဘကို သတိေပးလိုက္တယ္။

“ကိုေရႊဘ အဲ့လူ မိုးပ်ံတင္ေဖဗ်!”

က်ေနာ့္စကားေၾကာင့္ ပိုက္ဆံအပုံႀကီးကို ေငးေနတဲ့ ကိုေရႊဘ ဆတ္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ေငါ့ေတာ့ေတာ့ေလသံ တမင္လုပ္ၿပီး က်ေနာ္ ဒိုင္လုပ္သူကို စကားလွမ္းေျပာလိုက္တယ္။

“ဝက္ပဲ ဆက္ထိုးခ်င္တယ္ဗ်ာ ..။ ဒါေပမယ့္ အုပ္ေဆာင္းကို ခင္ဗ်ား မဖြင့္ေၾကး..။ က်ေနာ့္လက္နဲ႔ ဖြင့္မယ္ ရမလား”

“ဘာဆိုင္လဲကြ! ငါကဒိုင္လား မင္းကဒိုင္လား”

“ဟာဟ! ဒါဆို က်ေနာ္မဖြင့္ဘူး။ ေဘးက ထိုးသားထဲက တစ္ေယာက္ကို ဖြင့္ခိုင္းလိုက္မယ္။ ဘယ္လိုလဲ”

“ေဟ့ေကာင္ ေလးေကာင္ဂ်င္ေလာကမွာ ထိုးသားက အုပ္ေဆာင္းလွပ္တယ္ဆိုတာ ထုံးစံကိုမရွိဘူး လက္မခံဘူးကြာ”

“ဟားဟား”

အျပန္အလွန္ အခ်ီအခ်ေတြ ေျပာေနရင္း ဝါးကြပ္ပ်စ္တစ္ဖက္က သူတို႔ဒိုင္အဖြဲ႕ကို အကဲခတ္ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ပိုက္ဆံအေလ်ာ္အစားလုပ္တဲ့ေကာင္ေတြ အပါအဝင္ ဂ်င္လွည့္တဲ့သူေတြေကာ စုစုေပါင္း ၁၀ ေယာက္ေက်ာ္ေလာက္ရွိမယ္။ အေျခအေနမေကာင္းရင္ ျပႆနာရွာတတ္တဲ့ ဒီေကာင္ေတြရဲ့ လုပ္ကြက္ကိုလည္း ၾကားဖူးၿပီးသား။ က်ေနာ္တို႔ဖက္အျခမ္းက လူအုပ္ထဲမွာပါ သူတို႔လူေတြ ပါခ်င္ပါေနနိုင္တယ္ဆိုတာပါ စိတ္ထဲက တြက္ထားမိၿပီ။ အႀကီးအက်ယ္ဝိုင္းျဖစ္လို႔ အခ်ီႀကီး ေလ်ာ္ရေတာ့မယ္ဆိုရင္ ညဖက္ကစားတဲ့ ဂ်င္ဝိုင္းေတြမွာ ဒိုင္ရဲ့ဒလန္ေကာင္ေတြက ဝိုင္းအျပင္ကေန ေအာက္လင္းမီးအိမ္ကို သစ္သားေခ်ာင္းနဲ႔ လွမ္းေပါက္ပစ္ၿပီး ရွုပ္ရွက္ခတ္ေအာင္လုပ္၊ အဲ့ဒီမွာ ဒိုင္က လုံးဝမေလ်ာ္ေတာ့ပဲ လူေတြ ဘာမွန္းမသိလိုက္နိုင္ခင္ အေမွာင္အက်နဲ႔ကြက္တိ သူတို႔ဖာသာ ပိုက္ဆံေတြ ျပန္လုပစ္တာမ်ိဳးအထိ လုပ္တတ္တဲ့ေကာင္ေတြမွန္း က်ေနာ္သိၿပီးသား။ အခုလည္း အေျခေနက တင္းမာစျပဳလာၿပီ။

မေတာ္တဆ သူ႔ဖာသာ ဟုတ္ၿပီ ထိုးတယ္ေနာ္ ဘာညာလုပ္ပစ္ၿပီး အုပ္ေဆာင္းကို ဆြဲလွန္လိုက္မွာ စိုးေနရၿပီ။ မ်က္ႏွာကို ခပ္တင္းတင္းထားရင္း က်ေနာ့္ပုဆိုးကို ဆြဲခၽြတ္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ေအာက္က ေဘာလုံးကန္ေဘာင္းဘီ အတိုေလး ပါလာလို႔ ေတာ္ေသးတယ္။ ပုဆိုးကို ျဖန႔္ခင္းၿပီး ပိုက္ဆံအပုံႀကီးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ က်ဳံးထည့္ပစ္လိုက္တ ခပ္သြက္သြက္ကေလးပဲ။ လူေတြက အံ့ၾသသြားလို႔ တေဝါေဝါ ေဝဖန္သံေတြ ထြက္လာတယ္။

“ေဟ့ေကာင္! ဒါဘာလုပ္တာလဲကြ”

ဆက္မထိုးေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ပုဆိုးထဲ ပိုက္ဆံအပုံႀကီး ေရာက္သြားတာနဲ႔ အနားစေတြကိုစုၿပီး လုံးခ်ည္လိုက္တယ္။ ျမန္နိုင္သေလာက္ ျမန္ျမန္လစ္မွ ျဖစ္မယ္ေလ။ မခံမရပ္နိုင္ျဖစ္သြားတဲ့ ဒိုင္က ဆတ္ကနဲ မတ္တပ္ထရပ္ၿပီး ရွူးရွူးရွားရွား လုပ္ဖို႔ျပင္တယ္။ သူ႔လူေတြကပါ ဝ႐ုန္းသုံးကား ထရပ္ၿပီး ကြပ္ပ်စ္ေပၚအထိ တက္မယ့္ဟန္ျပင္အလာမွာ…

“တစ္ေယာက္မွ မကပ္ခဲ့နဲ႔ေနာ္!!! ေသသြားမယ္ (xxx..သား) ကြ..။ ေဟ့ေကာင္! တင္ေဖ.. မင္း ေရႊဘအေၾကာင္း သိတယ္ေနာ္။ တက္လာတဲ့ေကာင္ အေသပဲ”

ကိုေရႊဘရဲ့ၾကဳံးဝါးသံက ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ထြက္လာတယ္။ လူေတြအကုန္လုံး ရွဲကနဲျဖစ္သြားၿပီး ဟိုဖက္က တင္ေဖတို႔အဖြဲ႕လည္း ကပ္မလာရဲဘူး။ ကိုေရႊဘလက္ထဲမွာ နယ္ေက်ာ္ၿပီးသြားတိုင္း ခါးၾကားထိုးတတ္တဲ့ အဲ့ဒီေခတ္က နာမည္ေက်ာ္ သိမ္းလီရြာ ပန္းပဲဖိုကထြက္တဲ့ ဓားေျမႇာင္က တလက္လက္ထလို႔။

ပိုက္ဆံထုပ္ႀကီးထမ္းၿပီး ထြက္ေျပးလာတဲ့ က်ေနာ္က ေရွ႕က၊ ဓားေျမႇာင္တရမ္းရမ္းနဲ႔ ကိုေရႊဘက အေနာက္က ကပ္လၽွက္ပါလာတယ္။ ပြဲခင္းလမ္းမႀကီးေပၚမွာ ဖုန္ေတြတေထာင္းေထာင္းထတဲ့အထိ လူအုပ္ႀကီးက လိုက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ႐ုတ္႐ုတ္ ႐ုတ္႐ုတ္နဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီး ေဘာင္းဘီတိုေလးပဲ ဝတ္ထားၿပီး ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ေျပးေနတဲ့ ဖိုးသက္နဲ႔ အကာအကြယ္လုပ္ၿပီး ဆုတ္လာတဲ့ ကိုေရႊဘ။

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က တည့္တည့္ေလၽွာက္လာၾကတဲ့ လူအုပ္ႀကီးတစ္ခုနဲ႔ ထပ္ၿပီး ပက္ပင္းတိုးမိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕ရဲ့ ထုံးစံအတိုင္း ပြဲေတာ္ကာလ ညေနေစာင္းမွာ ဘုရားကုန္းေတာ္ေပၚလာၿပီး ဝတ္ရြတ္ၾကတဲ့ ဟံသာဝတီဝတ္ရြတ္စဥ္ အသင္း ယူနီေဖာင္းနဲ႔ ေကာင္မေလးေတြဆိုတာ သတိထားမိေပမယ့္ မရွက္မေၾကာက္အားေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ေဇာနဲ႔ကိုယ္မို႔ တည့္တည့္ႀကီးပဲ ဆက္ေျပးခဲ့မိတယ္။

“ဘုရား ဘုရား!”

လက္တစ္ကမ္းအကြာ ေရာက္ခါနီးမွ အဲ့ဒီေကာင္မေလးေတြ အုပ္စုကို ဦးေဆာင္လာတာ က်စ္ဆံၿမီး အရွည္ႀကီးခ်လို႔ ေယာဂီဝတ္စုံေလးနဲ႔ အင္မတန္ ဝါဝင္းစိုေျပတဲ့ အသားအရည္ပိုင္ရွင္ က်ေနာ့္အသက္ဗူး၊ က်ေနာ္ခ်စ္မိေနတဲ့ ႐ူပေဗဒဆရာမေလး ေဒၚခင္ခ်ိဳေမ ျဖစ္ေနပါေပါ့လားဗ်ာ။ ေရွ႕က ေျပးလာတဲ့ ေဘာင္းဘီတိုေလးနဲ႔ က်ေနာ္ရယ္၊ အေနာက္ကပါလာတဲ့ ဓားတရမ္းရမ္း ကိုေရႊဘရယ္ေၾကာင့္ အကုန္ရပ္ၿပီး အံ့ၾသသလို ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ေဒၚခင္ခ်ိဳေမကေတာ့ ျမင္ျမင္ခ်င္း ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ ၾကည့္ေနၿပီး ခ်က္ခ်င္းပဲ မ်က္လုံးေတြက အေရာင္ေျပာင္းသြားတာကို ေျပးရင္းလႊားရင္းပဲ က်ေနာ္ သတိထားလိုက္မိပါတယ္။

အထင္ေသးရႊံရွာတဲ့ အၾကည့္၊ လူရမ္းကားေလးပါလား ဆိုတဲ့ အၾကည့္ဆိုတာ တစ္စကၠန႔္ေလာက္ပဲ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံမိခဲ့ေပမယ့္ က်ေနာ္ သိလိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။ ရင္ဘတ္ထဲမွာ က်င္ကနဲ ျဖစ္သြားေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ အသည္းမကြဲအားေသးဘူးမို႔ ဆက္ေျပးခဲ့ရတာေပါ့။ ပြဲခင္းအဝင္၀ ျမင္းလွည္းဂိတ္ေရာက္လာေတာ့မွ “ဘႀကီးေအာင္” လို႔ ဆိုင္းဘုတ္ေရးထားတဲ့ ျမင္းလွည္းေပၚကို ကိုေရႊဘနဲ႔ က်ေနာ္ ခုန္တက္ၿပီး ျမင္းလွည္းသမားလည္းျဖစ္ ေဘာ္ဒါလည္းျဖစ္တဲ့ ကိုကိုေအာင္ ဆိုတဲ့ေကာင္ကို

“ေဟ့ေကာင္! ေမာင္းေမာင္း ျမန္ျမန္ေလး”

ဆိုၿပီး အသည္းအသန္ ေအာ္လိုက္ေတာ့ ျမင္းရိုက္ၾကာပြတ္သံ တရႊမ္းရႊမ္းနဲ႔ ခုန္ေပါက္ၿပီး ျမင္းလွည္းေလးက ေဆာင့္ထြက္သြားေတာ့တယ္။ ကိုကိုေအာင္ရဲ့ ဘာျဖစ္လာၾကျပန္ၿပီလဲ မင္းတို႔ ဆရာတပည့္ေတြ ဆိုတဲ့ အေမးကို ျပန္မေျဖနိုင္ဘူး။ ေဟာဟဲျဖစ္ေနတာကို အေမာေျဖရင္း ရင္ခြင္ထဲက ပိုက္ဆံထုပ္ ႀကီး (ပုဆိုးထုပ္ႀကီး) ကို ကိုေရႊဘဆီ လွမ္းေပးလိုက္ရင္း က်ေနာ္ ငိုင္ေတြေတြျဖစ္ရင္း ျမင္းလွည္းေပၚ ပါလာခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္႐ူပေဗဒဆရာမေလး ဘယ္ေတာ့မွ က်ေနာ့္ကို လက္ခံမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူးေလ ဆိုတဲ့ အေတြးေၾကာင့္ ေရေရလည္လည္ ေဆြးသြားၿပီဗ်ာ။

မိုးက တအုံးအုံး ရြာခ်ေနတယ္။ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ ရာသီဥတုေလးမို႔ ေကြးလို႔ေကာင္းမယ့္ ညဦးပိုင္းေလးေပါ့။

“ပလပ္.. ပလက္.. ႁပြတ္စ္.. ရွလွူး.. ကၽြတ္ကၽြတ္.. ပလပ္”

“ဟင္းးး”

“ဂ်လြတ္.. ႁပြတ္ႁပြတ္”

ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ သင္ဖ်ဴးဖ်ာေလးခ်ၿပီး ေခါင္းအုံးႏွစ္လုံးနဲ႔ေခြရင္း ေလာကီထုပၸလူတို႔ဇာတ္ ဆိုတဲ့ စြယ္စုံက်မ္းအတြဲတစ္ခုကို စိတ္မပါလက္မပါ ဟိုလွန္ဒီလွန္ လုပ္ေနရာက ဆူညံလြန္းတဲ့ စားမာန္ခုတ္သံေတြေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ ေခါင္းေထာင္ထၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ တင္ပလင္ေခြထိုင္ၿပီး ဝါးေၾကာဖြင့္ေနတဲ့ ကိုေရႊဘက ဘာလဲဆိုတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔ မ်က္ခုံးပင့္ျပလာတယ္။

“ခင္ဗ်ား အစားအေသာက္စားတာကလည္း ဆူညံေနတာပဲ။ အဆင့္ကိုမရွိတာ။ ကိုယ့္ဖာကိုယ္ စိတ္ေလေနရတဲ့အထဲ..”

“ငါ့ပါးစပ္နဲ႔ ငါစားခ်င္သလို စားမယ္ကြာ ..။ မင္းေသာက္ပူပါသလား..။ မၾကားခ်င္ရင္ နားပိတ္ထားလိုက္.. ဒါဇိမ္ခံေနတာ”

“ဟုတ္ပါၿပီ ဘူဇြာႀကီးရယ္.. အပင္းဆို႔ေတာ္မူပါ..။ မေသခင္ေလး ဝေအာင္စားသြားပါ။ အရင္ဘဝကတည္းက ငတ္လာတာလား မသိပါဘူး”

ညေနေစာင္း ဂ်င္ဝိုင္းက လစ္လာၾကၿပီး သူေဌးျဖစ္လာၾကေတာ့ ျမင္းလွည္းကို အိမ္တန္းမေမာင္းခိုင္းပဲ ၿမိဳ႕ထဲဖက္ပတ္ၿပီး တ႐ုတ္အရက္ဆိုင္ကေန ဘဲေပါင္းျမဴစြမ္၊ အေခါက္ကင္၊ ၾကက္ဥ မၾကက္တၾကက္ျပဳတ္ အလုံး ၂၀၊ နံကင္၊ ၾကက္ေၾကာ္ စားလို႔ရတာ အကုန္ဝယ္ရင္း ရွပ္ကီပုလင္းေလးပါ ပါဆယ္ဆြဲလာၾကတာေလ။ “ဘႀကီးေအာင္” ျမင္းလွည္းေမာင္းတဲ့ ကိုကိုေအာင္ကိုေတာ့ ရက္ေရာစြာနဲ႔ “ေရာ့! ျမင္းလွည္းခ” ဆိုၿပီး ၉၀ တန္ ၁၀ ရြက္ ထုတ္ေပးရင္း ေခါက္ဆြဲဆိုင္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္စက္ဘီးကို သြားယူၿပီး နက္ျဖန္ ျပန္လာပို႔ေပးဖို႔ မွာလိုက္ခဲ့တယ္။

ေသခ်ာတယ္.. ဒီေကာင္ ျမင္းလွည္းတစ္ပတ္ေလာက္ ထြက္မဆြဲပဲ အိမ္တြင္းေအာင္းၿပီး ဘူရွိန္း ေတာ့မွာ။ က်ေနာ့္ခ်စ္လွစြာေသာ အေပါင္းအသင္းေတြက အဲ့လို ကေဇာ္သမား၊ ဘိန္းစားေတြကေန ၿမိဳ႕နယ္ဆရာဝန္ႀကီးအထိ လူတန္းစားကို စုံေနတာဗ်။ က်ေနာ္လည္း အိမ္မျပန္ျဖစ္ေတာ့ပဲ ကိုေရႊဘအိမ္ကို လိုက္သြားၿပီး ေရမိုးခ်ိဳး သူ႔အဝတ္တစ္စုံေလာက္ ယူဝတ္ၿပီး အဲ့မွာပဲ အိပ္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ သူ႔အခန္းထဲက စာအုပ္ဗီရိုႀကီး ေအာက္ဆုံးထပ္ ရပ္ကြက္စာၾကည့္တိုက္က သမလာတဲ့ စြယ္စုံက်မ္းေတြကို အကုန္ဆြဲထုတ္ၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚကို ပုံထားလိုက္ရင္း ပုဆိုးထုပ္ႀကီးထဲက ပိုက္ဆံေတြကို ႏွစ္ေယာက္သား အူျမဴးစြာနဲ႔ ေသခ်ာ စီစီရီရီထပ္ၿပီး ထည့္ထားလိုက္ၾကတယ္။

ပါဆယ္ဆြဲလာတဲ့ အစားအေသာက္ေတြ ဖြင့္ၿပီး စားေသာက္ၾကေတာ့မွ အရက္လည္း မေသာက္ခ်င္ေတာ့သလို အစားအေသာက္ကိုလည္း ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မရွိေတာ့ဘူးဗ်။ ဟိုတို႔ဒီတို႔လုပ္ၿပီး ေလခံသြားတာလား မသိဘူးဗ်ာ။ ေတာ္ၿပီ ဆိုၿပီး ေဆးေပါ့လိပ္ကေလး တစ္လိပ္ေလာက္ဖြာရင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေက်ာခင္းေနမိတယ္။ ကိုေရႊဘကေတာ့ ရွပ္ကီေလး တြတ္လိုက္၊ အျမည္းေတြ သံစုံျမည္ေအာင္ စားလိုက္နဲ႔ မိုးေအးေအးညခ်မ္းမွာ စည္းစိမ္ခံေနေလရဲ့။ ေလးေပဖန္ေခ်ာင္းရဲ့ အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ေဆးေပါ့လိပ္မီးခိုးေတြ တလူလူထေအာင္ ဖြာရင္း က်ေနာ့္မ်က္စိထဲ တဝဲလည္လည္ ျမင္ေနမိတာကေတာ့ ႐ူပေဗဒဆရာမေလးရဲ့ ညေနက အၾကည့္ေတြကိုပဲေပါ့ဗ်ာ။ မုဒိန္းေကာင္၊ ဖဲသမား၊ လမ္းသရဲ၊ ဒုစရိုက္မွုေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ ခ်ာတိတ္ကေလးကို မုန္းသြားၿပီေပါ့ေနာ္။

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ ဆရာမကို တမင္ယုတ္မာခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ဘုရားသိပါတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ ဆရာမထင္သလို က်ေနာ္ဟာ လူေပါ့လူသြမ္းေလးလည္း မဟုတ္ရပါဘူး။ မိဘအလုပ္ကိုလည္း မလစ္ဟင္းေစရေအာင္ ႀကိဳးစားကူညီလုပ္ကိုင္ေပးရင္း လူငယ္ပီပီ အေပ်ာ္အပါး အစြန႔္အစားေလးေတြကို သေဘာက်မိတဲ့ သာမန္ေကာင္ငယ္ေလးပါ။ ၿပီးေတာ့ ဆရာမေလးက ထက္ထက္ျမက္ျမက္ရွိၿပီး မာနခဲေလးမို႔ မသိစိတ္ကေန တြယ္တာမိရင္း အနိုင္အထက္က်င့္မိသလို ျဖစ္သြားတာမို႔ ရင္မဆိုင္ရဲပဲ ေရွာင္ေနခဲ့မိတာပါ။

အခုေတာ့ က်ေနာ္ အသည္းကြဲေနရပါၿပီ ဆရာမရယ္။ ခ်စ္တယ္လို႔ေတာင္ မေျပာရဲခဲ့ရပဲ တိတ္တိတ္ေလး ေဆြးရတယ္ေနာ္။ က်ေနာ္ ဆရာမနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းေတာင္ မဆိုင္ရဲေတာ့ပါဘူး။ ရင္ေတြပူလိုက္တာဗ်ာ။ ဆရာမသာ က်ေနာ့္ကို ခြင့္လႊတ္မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္ လိမၼာပါ့မယ္လို႔ ဂတိေပးရဲပါတယ္။

“အခုလို ဆိုးေပေတတဲ့ပုံ ေပါက္ေနရတာလည္း အေပါင္းအသင္း မေကာင္းလို႔ဆိုၿပီး ေျပာရမလား”

“အမယ္မယ္! ခ်ီး.. အေပါင္းအသင္း မေကာင္းတာလား ေအေဘးေလး ကဲ! ေရာ့”

“အင့္.. ဟာ ေဟ့လူ.. ေဆးလိပ္မီး.. အားး အားး”

တင္ပလင္ေခြထိုင္ေနရာက ကိုေရႊဘက ဖ်တ္ကနဲ လွမ္းကန္တာကို လက္နဲ႔ကာလိုက္မိေတာ့ ေဆးေပါ့လိပ္ မီးဖြားေတြ ရင္ဘတ္ေပၚက်လာလို႔ ခုန္ထၿပီး ခါထုတ္ပစ္လိုက္ရတယ္။

“အရက္ကေလး ၂ ပက္ေလာက္ေမာ့ၿပီး မူးေၾကာင္႐ူးေၾကာင္နဲ႔ ငါ့ကိုေရွ႕ထားၿပီး ဒိုင္ေၾကာင္ေတြ လာရြတ္ေနတယ္ … ေသာက္႐ူး..”

“ခင္ဗ်ား မၾကားဘူးထင္လို႔ပါ.. ပူလိုက္တာဗ်ာ .. ေဆးလိပ္မီးဖြားေတြ.. ေသာက္ရမ္းလုပ္ရသလားဗ်”

“ေနစမ္းပါဦး ဖိုးသက္! မင္းက အဲ့ဒီခင္ခ်ိဳေမကို ဘယ္တုန္းက သြားႀကိဳက္မိတာတုန္း”

“က်ဳပ္ဖာက်ဳပ္ ဘယ္တုန္းက ႀကိဳက္ႀကိဳက္ေပါ့ .. ခင္ဗ်ားညီမမွ မဟုတ္တာ.. ေအးေအးေနပါဗ်ာ”

“ဟုတ္ပါၿပီ! ခင္ခ်ိဳေမက ငါနဲ႔ေတာင္ သက္တူရြယ္တူ ဆယ္တန္းတူတူ တက္ခဲ့တာ..။ မင္းထက္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ႀကီးမယ္။ ဘြားေတာ္ႀကီးအရြယ္ကိုမ်ား မင္းမို႔လို႔ကြာ”

“အာ! ခင္ဗ်ားလို ဟိုက ရြတ္တြေနတယ္မွတ္လို႔လား .. ႏုဖတ္ၿပီး စိုေျပေနတာ.. သူ႔တပည့္မေတြနဲ႔ အရြယ္တူေလာက္ပဲ ထင္ရတာႀကီး..။ သူ႔ဖာသူ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ က်ေနာ္ ေႂကြတယ္ဗ်ာ..”

“ဒါက အျပင္အဆင္ေလးနဲ႔မို႔ပါ ဖိုးသက္ရာ..။ အဝတ္အစားေတြ ခၽြတ္ၾကည့္လိုက္ရင္ ဘာပုံေပါက္ေနမလဲ မင္းသိလို႔လား ..။ ဒီမွာေဟ့ေကာင္ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက မင္းလက္ဝါးနဲ႔ တစ္အုပ္စာေတာင္မက ျဖစ္ေနေလာက္ၿပီ။ ေစာက္စိႀကီးကလည္း ငါတို႔အိမ္ေရွ႕ ဇီးျဖဴပင္က ေႂကြေႂကြက်တဲ့ ဇီးျဖဴသီးႀကီးေတြေလာက္”

“ကိုေရႊဘ! ခင္ဗ်ား မူးလာရင္ အဲ့လို ယုတ္ကန္းတာေတြေျပာၿပီ..။ ေတာ္ေတာ့ဗ်ာ .. က်ဳပ္ဆရာမေလးကို အဲ့လို မဟုတ္တ႐ုတ္ေတြ မေျပာေပးနဲ႔ ေတာက္!”

“ဟားဟား! မင္းတကယ္ႀကိဳက္ေနရင္လည္း မင္းအဖြားကိုေျပာၿပီး သြားေတာင္းခိုင္းလိုက္ေလကြာ ..။ ပုံမွန္ ေကာင္မေလးေတြလို ရည္းစားစကားေျပာ၊ စာေပးမယ္ေတာ့ မႀကံနဲ႔။ ဟိုက မင္းလို ဖဲသမားကို စိတ္ကူးထဲ ထည့္ေတာင္မထည့္ဘူး မွတ္ထား ဟီးဟီး”

“ေတာက္! အားတက္စရာ ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။ အဲ့ဒါ ခင္ဗ်ားလို လူဆိုးဗိုလ္နဲ႔ ေပါင္းမိလို႔ျဖစ္တာ ဖူးးးးးး”

“ဟေကာင္ ဘာလုပ္မလို႔လဲ”

“ျပန္မလို႔ေလ … အိမ္ျပန္အိပ္မလို႔။ က်ဳပ္ဖရီးဂ်က္ကက္ေကာ ဘယ္မွာလဲ”

“မင္းဖာမင္း ရွာလိုက္ေတာ့.. ေအ့ ေဂ့..။ ငါေသာက္ရမ္း မူးလာၿပီ။ မင့္ဖာသာ ျပန္ခ်င္ျပန္ မျပန္ခ်င္ေန။ ငါ့ကို ျခင္ေထာင္ခ်သြားေပးဦး”

ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ကုတင္ေပၚတက္ၿပီး ဝုန္းကနဲ လွဲအိပ္ခ်လိုက္တဲ့ ေက်းဇူးရွင္ ကိုေရႊဘကို ေစာင္ပါးေလးျခဳံ၊ ျခင္ေထာင္ခ်ေပးလိုက္ရေသးတယ္။ ၿပီးးေတာ့မွ ႀကိဳးတန္းေပၚက က်ေနာ့္ ဖရီးဂ်က္ကက္ေလးကို ေကာက္စြပ္ၿပီး အခန္းမီးပိတ္ေပးခဲ့ရင္း အိမ္အေနာက္ဖက္ ေလွကားကေန ဆင္းခ်လာခဲ့တယ္။ လမ္းေပၚေရာက္ေတာ့ မိုးဖြဲေလးေတြ က်ေနတာနဲ႔ ေခါင္းကို ဂ်ာကင္နဲ႔ ဖုံးထားရင္း ခပ္သုတ္သုတ္ေလး ေျပးခဲ့ရတယ္။

ေစ့ထားတဲ့ ၿခံတံခါးကို အသာအယာ တြန္းဖြင့္လိုက္ၿပီး က်ေနာ္အိပ္ေနၾက ဒီဖက္အိမ္ေအာက္ထပ္ တံခါးေသာ့ကို ဖြင့္ဝင္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွ မခံစားနိုင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ကိုေရႊဘနဲ႔ မအိပ္ပဲ ျပန္လာခဲ့တာ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္ ဒီည ဆရာမေဒၚခင္ခ်ိဳေမဆီ သြားမလို႔ေလ။ လူနီႀကီး က်ေနာ့္ကို ေခၚသြားလိမ့္မယ္။ ဟိုေရာက္သြားဖို႔ပဲ လိုတာေလ။ ဆရာမကို က်ေနာ္ ေပြ႕ဖက္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ဆရာမရဲ့ နဖူးေလးကို က်ေနာ့္ႏွုတ္ခမ္းေတြနဲ႔ ဖိကပ္ၿပီး ရင္ခြင္ထဲ တင္းၾကပ္ၾကပ္ကေလးျဖစ္ေအာင္ အတင္းဖက္တြယ္ထားခ်င္တယ္။ က်ေနာ္ ေဒၚခင္ခ်ိဳေမ့ကို အရမ္းခ်စ္တယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ့္႐ူပေဗဒဆရာမေလးကို က်ေနာ္ခ်စ္တယ္။ သူ႔ဆီ ဒီညသြားမယ္။ လူနီႀကီး ျမန္ျမန္လာပါ။ က်ေနာ့္ကို က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့သူဆီ ေခၚသြားပါ။ အခုလာပါေတာ့။

ခုနက ရမ္ႏွစ္ပက္ေလာက္ပဲခ်ထားတာ တေနကုန္ ဘာမွမစားထားလို႔လားမသိဘူး မူးရိပ္ရိပ္ျဖစ္စျပဳလာလို႔ အိပ္ယာေပၚတက္ၿပီး ပက္လက္လွန္ လွဲခ်လိုက္တာ မ်က္လုံးေတြ ခ်က္ခ်င္းစင္းက်သြားတယ္။ အသက္ရွူမွန္မွန္နဲ႔ က်ေနာ္ ေမွးကနဲ ျဖစ္သြားၿပီ။

……………………………………………

ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ေလာက္မွ ေရဆာလာလို႔ က်ေနာ္ လန႔္နိုးလာတယ္။ ေရထေသာက္ၿပီး အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ငုတ္တုတ္ႀကီး ျပန္အိပ္လို႔လည္းမရ ျဖစ္ေနတယ္။ လူနီႀကီးလည္း ေပၚမလာပါလားဗ်ာ။ ေခါင္းရင္းက တိုင္မွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ဂ်ာကင္အိတ္ကပ္ထဲက သစ္သား႐ုပ္ထုေလးကို သြားႏွိုက္ယူလာခဲ့ၿပီး မီးေရာင္ေအာက္မွာ ေထာင္ၾကည့္ေနမိတယ္။

လူနီႀကီး! ခင္ဗ်ားဘယ္ေရာက္ေနတာလဲဗ်။ က်ေနာ့္ကို ဆရာမေလးေဒၚခင္ခ်ိဳေမဆီ ေခၚသြားေပးပါဗ်ာ။ က်ေနာ္သူ႔ကို အရမ္းသတိရေနလို႔ပါ။ က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ ဆရာမေလးဆီ ေခၚသြားေပးပါ။ စိတ္ထဲက တတြတ္တြတ္ရြတ္ၿပီး ေတာင္းပန္ေနေပမယ့္ ဘာလူနီႀကီးမွ ထြက္မလာပါဘူးဗ်ာ။ ကၽြတ္ကနဲျမည္ေအာင္ စုပ္သပ္လိုက္ရင္း အ႐ုပ္ကေလးကို ျခင္ေထာင္အမိုးေပၚ ေနာက္ျပန္ပစ္တင္လိုက္မိၿပီ။

………………………………………………

မိုးေတြက တေဝါေဝါ ရြာခ်လာျပန္ၿပီ။ အခု က်ေနာ္ ေဒၚခင္ခ်ိဳေမတို႔အိမ္ ၿခံစည္းရိုးကို ေက်ာ္တက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္။ က်ေနာ့္တစ္ကိုယ္လုံး ဆတ္ဆတ္တုန္ေနတယ္။ မိုးေရေတြ ရႊဲနစ္ေနတာရယ္၊ စိတ္လွုပ္ရွားေနတာရယ္ေၾကာင့္ မနည္းကို တြယ္တက္ေနရတယ္။ က်ေနာ္ဟာ လူနီႀကီးပူးကပ္ေနတဲ့ ဖိုးသက္မဟုတ္ဘူး။ အခ်စ္စိတ္ေတြ ျပင္းျပန္ေနတဲ့ မိုက္႐ူးရဲ ခ်ာတိတ္ကေလးတစ္ေကာင္သာျဖစ္တယ္။ လူနီႀကီးအစြမ္းမပါပဲ က်ေနာ့္ဖာသာ ဆရာမေလးကို လာေတြ႕တာ။ ဒီည ဆရာမနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ရွင္းမယ္ဗ်ာ။ သူ႔ကိုက်ေနာ္ ခ်စ္ေရးဆိုပစ္မယ္။ မေက်နပ္လို႔ ရဲတိုင္ရင္လည္းရတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ပါေစေတာ့။

ၿခံထဲကို ခုန္ခ်လိုက္ေတာ့ ေခြးသမင္ႀကီးေတြ ေျပးကိုက္မလားလို႔ လန႔္သြားမိေသးတယ္။ မိုးေတြ သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာခ်ေနလို႔လားမသိဘူး တစ္ေကာင္မွ ကပ္မလာလို႔ ေတာ္ေသးတယ္။ ဆရာမအိပ္ခန္း ျပတင္းေပါက္ရွိရာ အေပၚထပ္ကို ပထမတစ္ႀကိမ္တုန္းကလိုပဲ ကပ္လ်က္ေပါက္ေနတဲ့ မန္က်ည္းပင္ႀကီးေပၚ တြယ္တက္ဖို႔ ႀကိဳးစားမိတယ္။ မိုးေရေတြနဲ႔ ေခ်ာေနတာမို႔ မနည္းတက္ရတယ္။ သစ္ကိုင္းေပၚကတဆင့္ ျပတင္းေပါက္နား ေရာက္သြားေတာ့ လူကို အေမာဆို႔သြားၿပီ။ မိုးရြာေနေတာ့ ျပတင္းေပါက္ႀကီး ပိတ္ထားတယ္ေလ။ အေပၚသစ္ကိုင္းတစ္ခုကို ဆြဲထားရင္း ျပတင္းေပါက္ကို ေစ့ထားမလားဆိုတဲ့ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ လွမ္းဆြဲၾကည့္ေသးတယ္။ မရဘူး ကလန႔္ထိုးထားတယ္ဗ်။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိပဲ မိုးေရေတြစိုရႊဲၿပီး သစ္ကိုင္းေပၚမွာ ေမ်ာက္လႊဲေက်ာ္တစ္ေကာင္လို ငုတ္တုတ္ေလး။

ေဖ်ာက္!

မီးအလင္းေရာင္ ျမင္လိုက္ရၿပီး ျပတင္းေပါက္ ကလန႔္ျဖဳတ္လိုက္သံ ၾကားလိုက္ရလို႔ အလန႔္တၾကား လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျပတင္းေပါက္တံခါးေလး ဟလာတာကို ေတြ႕လိုက္ရလို႔ လွိုက္ကနဲ ဝမ္းသာသြားမိတယ္။

ယိစ္!

“အမေလး.. ဘုရားဗုေဒၶါ!”

“ဝုန္း! အု!”

လူနီႀကီးရဲ့အစြမ္းမပါေတာ့ သစ္ကိုင္းေပၚကေန လက္တစ္ကမ္းေလာက္ပဲေဝးတဲ့ ျပဴတင္းေပါက္ ေဘာင္ေပၚကို အလြယ္တကူ တက္လို႔မရဘူး။ နည္းနည္းလွမ္းေနေတာ့ ေဒၚခင္ခ်ိဳေမကို စကားလွမ္းေျပာလိုက္ရင္ ေၾကာက္လန႔္ၿပီး ျပဴတင္းေပါက္ ျပန္ပိတ္သြားနိုင္တာမို႔ ကီသြင္းၿပီး လွမ္းခုန္လိုက္တာ မမွီမကမ္း ျဖစ္သြားေတာ့ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္နဲ႔ ေအာက္ကို ျပဳတ္က်သြားတယ္။ သတိရွိရွိ ခုန္လိုက္တာမို႔ လက္ႏွစ္ဖက္က ျပဴတင္းေပါက္ေဘာင္ေပၚကို ကိုင္မိလိုက္ေသးတယ္။

အေမွာင္ရိပ္ထဲကေန လူရိပ္တစ္ခု ရိပ္ကနဲ ထြက္လာၿပီး ခုန္ထြက္လာတာမို႔ အရမ္းထိတ္လန႔္သြားရွာတဲ့ ဆရာမေလးခင္မ်ာ ရင္ဘတ္ကို ၾကက္ေျခခတ္လို လက္ႏွစ္ဖက္ကေလးယွက္ၿပီး ဖိကပ္ထားရင္း အေနာက္ဆုတ္ၿပီး ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ ၾကက္ေသေသေနရွာၿပီ။ ျပဴတင္းေပါက္ေဘာင္ကို တံေတာင္နဲ႔ ခ်ိတ္ထားရင္း တြဲေလာင္းျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ေျခေထာက္ ႏွစ္ဖက္က ေလထဲမွာ ယက္ကန္ယက္ကန္ျဖစ္ၿပီး တန္းလန္းျဖစ္ေနရာက ကုတ္တြယ္ၿပီး တက္လို႔ရသြားတယ္။ ရင္ဘတ္ေတာ့ နည္းနည္းပြန္းသြားေပမယ့္ ဆရာမ အခန္းထဲကို ေရာက္သြားပီ။

“ဆရာမ .. က်ေနာ္ဖိုးသက္ပါ..။ အရမ္းလန႔္သြားေသးလား ကန္ေတာ့ပါဗ်ာ.. က်ေနာ္ ရွင္းျပစရာရွိ..”

ဝွစ္! ဘုံး!

“အင့္!”

မိုးေရေတြစိုရႊဲေနတဲ့ ႂကြက္စုတ္ကေလး က်ေနာ္ အခန္းထဲေရာက္ေရာက္သြားခ်င္း မတ္တပ္ကေလးရပ္ၿပီး ေၾကာင္ၾကည့္ေနတဲ့ ဆရာမေလးကို စကားလွမ္းေျပာလို႔မွ မဆုံးေသးဘူး မွန္တင္ခုံေပၚက သနပ္ခါးတုံးႀကီးနဲ႔ လွမ္းထုလိုက္တာ ခံလိုက္ရတယ္။ ရင္အုံတည့္တည့္ကြက္တိ ဘုံးကနဲျမည္ေအာင္ မွန္သြားေတာ့ အင့္ကနဲ အသံထြက္ေအာင္ ၿငီးမိၿပီး မတ္တပ္မရပ္နိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ အီစလံေဝသြားၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚကို စလိုးမိုးရွင္းနဲ႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေခြက်သြားတယ္။ ငါေတာ့ ရဲစခန္းေရာက္ၿပီထင္တယ္ဆိုတဲ့ အသိက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေခြအိပ္ေနရင္း ေတြးျဖစ္ေအာင္ ေတြးလိုက္မိေသးတယ္။ ေအးေလ.. လူနီႀကီးနဲ႔လာတာမွ မဟုတ္တာ။ ဆရာမ လိင္စိတ္ဘယ္ႂကြေနပါ့မလဲ။ ငါ့ကိုေဆာ္ေတာ့မွာေပါ့။ အခုေတာ့ အခ်စ္လူၾကမ္းေလး ေထာင္ထဲသြား႐ုံေပါ့ဗ်ာ။

ရင္ဘတ္ကို ဆယ္ေပါင္တူနဲ႔ အထုခံလိုက္ရသလို ေအာင့္လြန္းတဲ့ ေဝဒနာၾကားက အသည္းကြဲသလို ဖီလင္က တက္ေနလိုက္ေသးတယ္။ နာလြန္းလို႔ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေခြေနမိတယ္မသိဘူး ေမႊးေတးေတး ရွင္မေတာင္ သနပ္ခါးရနံ့ ယဥ္ယဥ္ေလး ရသလို ျဖစ္လာေတာ့မွ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေခြေနရာက အသာေလးေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ ရွက္စိတ္၊ သနားၾကင္နာစိုးရိမ္စိတ္၊ တုန္လွုပ္ေနတဲ့ဟန္ေတြ ေရာယွက္ေနတဲ့ ေဒၚခင္ခ်ိဳေမခင္မ်ာ တုန္တုန္ရီရီနဲ႔ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိပဲ က်ေနာ့္ေဘးနားမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ေလးထိုင္ရင္း ငုံ႔ၾကည့္ေနရွာတယ္။ ရင္ဘတ္က ေဝဒနာက ေခြေခြေလး မိနစ္အတန္ၾကာ နားလိုက္ရေတာ့ အေတာ္ေလး သက္သာသြားေပမယ့္ ဆရာမေလးမ်ား သနားလာမလားဆိုၿပီး မ်က္ႏွာကို ေသနတ္မွန္ၿပီး ေသေတာ့မယ့္လူလို ရွုံ႔မဲ့ထားရင္း ေသခါနီး မွာတမ္းေခၽြသလို ခပ္ယဲ့ယဲ့ေလသံေလးနဲ႔ စကားလွမ္းေျပာေနမိတယ္။

“ဆရာမ.. က်ေနာ္.. အားး ေအာင့္လိုက္တာဗ်ာ..။ က်ေနာ္ေလ က်ေနာ္ ေတာင္းပန္ခ်င္လြန္းလို႔ ႀကံမိႀကံရာႀကံၿပီး မိုးေရထဲမွာ ဒီကိုအေရာက္လာခဲ့မိတာပါဗ်ာ..။ က်ေနာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ…..”

ဘာမွျပန္မေျပာေပမယ့္ မ်က္လုံးဝိုင္းစက္စက္ကေလးေတြက မ်က္ရည္ဝဲေနရွာတာ ျမင္ရတယ္။

“ညေနက ဆရာမ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္သြားတဲ့ အၾကည့္ေတြကို က်ေနာ္ သေဘာေပါက္ပါတယ္ဗ်ာ..။ က်ေနာ္ကို ရႊံရွာသြားၿပီမလား …။ က်ေနာ္ ဆရာမကို အဆုံးရွုံးမခံနိုင္ေတာ့ဘူးသိလား.. အဟြတ္ အဟြတ္.. အားး”

….. ….. ……

“က်ေနာ္ ဘာမွလုပ္ဖို႔လာတာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ…။ က်ေနာ္ ဆရာမကို ခ်စ္.. ခ်စ္မိေနပါၿပီ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေလး ေျပာခ်င္လြန္းလို႔ စြန႔္စားမိတာပါ..။ ဆရာမ က်ေနာ့္ကို မုန္းေနတာလည္း က်ေနာ္သိပါတယ္..။ ေမၽွာ္လည္း မေမၽွာ္လင့္ရဲပါဘူး..”

…. …… ……

“က်ေနာ့္ မိုက္ျပစ္ေတြအတြက္လည္း အခု ဝန္ခံရဲပါတယ္ …။ ဆရာမ ခြင့္မလႊတ္နိုင္ဘူးဆိုရင္လည္း မနက္မိုးလင္းရင္ က်ေနာ့္ကို ရဲတိုင္ပါ။ က်ေနာ္ အမွန္အတိုင္း ဝန္ခံပါ့မယ္..။ က်ေနာ္ မုဒိန္းေကာင္ေလးဆိုတာ အားလုံးေရွ႕မွာ ဝန္ခံမယ္..။ ဆရာမ ေက်နပ္တဲ့အထိ ေတာင္းပန္သြားပါမယ္..။ က်ေနာ့္ကို ေထာင္ထဲသာ ပို႔လိုက္ပါေတာ့”

“ဘာလဲ? မင္းငါ့ကို ဘာလုပ္ခဲ့ပါတယ္ ဆိုတာကို တရား႐ုံးမွာ အရွက္တကြဲနဲ႔ ငါ့ကို ထြက္ဆိုခိုင္းဦးမလို႔လား လူမိုက္”

“မဟုတ္! အဟြတ္ဟြတ္ … မဟုတ္ပါဘူး ဆရာမရာ.. က်ေနာ့္အျပစ္ကို ဝန္ခံခ်င္တာပါ…။ ဆရာမအေပၚ မိုက္ရိုင္းေစာ္ကား အနိုင္က်င့္..”

“ေတာ္ေတာ့”

ေလသံအုပ္အုပ္ကေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ေဟာက္လာလို႔ လန႔္ၿပီး ၿငိမ္ေနလိုက္မိတယ္။ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းကို ကိုက္ထားရင္း အေပၚစီးကေန မိုးၾကည့္ေနတဲ့ ဆရာမေလးက ဖို႔ရို႔ဖားယား ဆံႏြယ္အရွည္ႀကီးေတြၾကားထဲမွာ မ်က္ႏွာကို ကြယ္ဝွက္လိုက္ရင္းက ဟင္းကနဲ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးခ်လိုက္ရင္း မတ္တပ္ထရပ္လိုက္တယ္။ မိုးေတြက တေဝါေဝါနဲ႔ ပိုၿပီးသည္းလာျပန္ၿပီမို႔ ျပဴတင္းေပါက္တံခါးေလးကို ျပန္ပိတ္ရင္း ကလန႔္ခ်လိုက္သံၾကားရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျခသံဖြဖြေလး ၾကားေနရေပမယ့္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေရစို အဝတ္ေတြနဲ႔ ေခြေခြေလးလွဲေနတဲ့ က်ေနာ္ မ်က္လုံးမွိတ္ၿပီး မွိန္းေနရာက မထရဲေသးဘူး။ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းလည္း မသိေတာ့လို႔ ေပေတၿပီး ေခြအိပ္ေနမိတယ္။ ရင္ဘတ္က သနပ္ခါးတုံးမွန္ထားတဲ့ ေဝဒနာက သက္သာစျပဳေနေပမယ့္ ထမထိုင္ရဲေသးဘူး။ ေတာ္ၾကာ က်ေနာ္သူ႔ကို တစ္ခုခုလုပ္မယ္အထင္နဲ႔ ေနာက္ထပ္ ထပ္ထုလို႔ နဖူးမွန္ရင္ မစားသားဘူးဗ်။

“ေရာ့! ေရေျခာက္ေအာင္သုတ္လိုက္ ဒါအသစ္..။ မင္းအဝတ္ေတြ ဟိုႀကိဳးတန္းေပၚ လႊားထားလိုက္..။ ျပန္ဝတ္စရာ ေယာက်္ားအဝတ္မရွိဘူး..။ ဒီခ်ည္ေစာင္ကလည္းအသစ္ ခဏပတ္ထားလိုက္..”

ေမႊးပြသဘက္တစ္ထည္နဲ႔ ေစာင္တစ္ထည္ကို က်ေနာ့္အေရွ႕မွာ ပစ္ခ်သြားေပးၿပီး က်ေနာ္လည္း ထထိုင္လိုက္ေရာ အခန္းအျပင္ကို ေျခဖြေလၽွာက္ရင္း ထြက္သြားတဲ့ ဆရာမေလးကို ျမင္လိုက္ရတယ္။ အိပ္ခန္းတံခါးမႀကီးကိုေတာ့ ျပန္စိသြားေပးခဲ့တယ္။ သူျပန္မဝင္လာပဲ တစ္ျခားအခန္းတစ္ခုခုကို လစ္သြားၿပီ ထင္တယ္ဗ်။ မထူးေတာ့ပါဘူးဆိုၿပီး ေရစိုေနတဲ့ က်ေနာ့္ေဘာင္းဘီတိုနဲ႔ ရွပ္အကၤ်ီကို ခၽြတ္ၿပီးလႊား တစ္ကိုယ္လုံး ေျခာက္ေအာင္သုတ္ၿပီး ဖင္တုံးလုံးျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ္လုံးကို ေစာင္နဲ႔ပတ္ထားရင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ေလး ထိုင္ေနမိတယ္။ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းလည္း မသိေတာ့ဘူး။

…………………………………………

ဆူဆူညံညံလူသံေတြေၾကာင့္ ဆတ္ကနဲ က်ေနာ္ လန႔္နိုးလာတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္ေရာက္ေနမွန္း စဥ္းစားလို႔မရ ျဖစ္သြားေသးတယ္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေခြေခြေလး အိပ္ေနတာ သတိထားမိေတာ့မွ က်ေနာ္ ဆရာမေဒၚခင္ခ်ိဳေမ့ အခန္းထဲမွာပါလားဆိုတာ သတိထားမိလိုက္တယ္။ ညက အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ ဘာမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။ ေမွးကနဲ ျဖစ္သြားတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ေခါင္းေအာက္မွာ ေခါင္းအုံးတစ္လုံး ေရာက္ေနပါလားဗ်။ ေသခ်ာၿပီ ဒါ မေန႔ည က်ေနာ္အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း ဆရာမေလး လာၾကည့္သြားေသးတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ အသံေတြ ေအာက္က တေဝါေဝါနဲ႔ ဆူညံလာျပန္ၿပီ။ ဟိုက္! မိုးစင္စင္လင္းေနၿပီ။ ေသပါေလေရာကြာ။ ငါေတာ့ ဒီအခန္းထဲမွာ ပိတ္မိေနၿပီ။ ဘယ္လိုအိမ္ျပန္မလဲ။ ျပႆနာပါပဲ။ က်ဴရွင္သင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြက ရာဂဏန္းေလာက္ရွိေနတာ ဘယ္လိုမွလစ္လို႔ မလြယ္ေလာက္ဘူး။ ဒုကၡ ဒုကၡ။ ဖူးးးး…။

ကၽြိ!

႐ုတ္တရက္ အိပ္ခန္းတံခါးပြင့္လာေတာ့ အင္မတန္ထိတ္လန႔္သြားတဲ့ က်ေနာ္ ၾကမ္းျပင္ေပၚကို ခ်က္ခ်င္းလွဲအိပ္ၿပီး ေခါင္းေဖာ္ထားရာက ေစာင္ကို ေခါင္းၿမီးျခဳံဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္မိတယ္။ တံခါးကို ျပန္ပိတ္ရင္း ကလန႔္ထိုးလိုက္တဲ့ ေဒၚခင္ခ်ိဳေမက က်ေနာ့္ျဖစ္အင္ကို ျမင္ၿပီး ျပဳံးခ်င္ခ်င္ျဖစ္သြားဟန္နဲ႔ အံကိုႀကိတ္ၿပီး ေအာင့္ထားလိုက္တာကို ျမင္ျဖစ္ေအာင္ လွမ္းျမင္လိုက္ေသးတယ္။

“ေၾကာက္တတ္သားပဲ!”

ဆရာမကို ေမာ့မၾကည့္ရဲပဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ကေလးထိုင္ရင္း မ်က္လႊာခ်ထားမိတယ္။

“ေရာ့! ဒီဇလုံထဲက ေရနဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္။ ဒီမယ္ သြားပြတ္တံအသစ္နဲ႔ သြားတိုက္ေဆး..။ ကေလးေတြ ရွိေနတယ္ေနာ္..။ ငါ့အရွက္ကိုေတာ့ ခြဲမယ္မႀကံနဲ႔”

“ဟုတ္ ဆရာမ”

ဆရာမ ျပန္ထြက္သြားေတာ့မွ ေခါင္းေမာ့ရဲေတာ့တယ္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ မ်က္ႏွာသစ္ ကိုယ္လက္သန႔္စင္စရာေတြနဲ႔အတူ လင္ပန္းအျဖဴေလးနဲ႔ ထည့္ထားတဲ့ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္နဲ႔ မုန႔္ဗိုင္းေတာင့္ ပဲျပဳတ္ဆီဆမ္းတစ္ပန္းကန္ ပါေသးတယ္။ မနက္စာေပါ့။

သြားတိုက္မ်က္ႏွာသစ္၊ မနက္စာစား၊ လက္ဖက္ရည္ေသာက္လိုက္တာ ဗိုက္ေတာင္ကားသြားတယ္။ မေန႔ညက ႀကိဳးတန္းေပၚလွမ္းထားတဲ့ အဝတ္ေတြ ရွာၾကည့္တာ မေတြ႕ဘူးဗ်။ ဒါနဲ႔ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ၿပီး ဗိုက္ေလးလာလို႔ ကုတင္ေပၚတက္ၿပီး ေစာင္ျခဳံထားရင္း မိုးေအးေအး မနက္ေစာေစာမွာ ျပန္ေကြးရင္း ေမွးကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္က က်ေနာ့္ကို စိုက္ၾကည့္ေနသလို ခံစားရလို႔ လန႔္ၿပီး နိုးလာျပန္တယ္။ ေနေရာင္ျခည္ႏုႏုေလးေတြက အခန္းထဲထိ ေရာက္ေနၿပီ။ ေနေတာင္ အေတာ္ျမင့္ေနပါလား။ ၿပီးေတာ့ ေနေရာင္ျခည္မၽွင္တန္းေလးေတြ အိပ္ခန္းထဲ ထိုးထားတဲ့ၾကားက က်ေနာ့္႐ူပေဗဒဆရာမေလးက ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဆံပင္ဖားလ်ားခ်ထားရင္း ကုတင္မွာ တင္ပါးလႊဲေလးထိုင္လို႔ က်ေနာ္ အိပ္ေနတာကို ငုံ႔ၾကည့္ေနပါလားဗ်ာ။ မ်က္ႏွာကေတာ့ ခပ္တင္းတင္းေလးပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မ်က္လုံးေတြက အၾကင္နာရိပ္ေတြနဲ႔ အရည္လဲ့လို႔ေပါ့။

“ဆရာမ.. က်ဴရွင္ေတြပီးသြားပီလား”

“အင္း ျပန္သြားကုန္ၿပီ ေက်ာင္းသားေတြ”

“က်ေနာ့္ အဝတ္ေတြေကာ”

“မီးအိုးထိုးထားေပးတယ္ ဟိုဖက္အခန္းမွာ ယူေပးမယ္”

“က်ေနာ္ ျပန္လို႔ျဖစ္ၿပီလား။ ဆရာမရဲ့ တပည့္မေလးေတြေကာ ေက်ာင္းသြားၾကၿပီလား”

က်ေနာ္ေမးတာကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး အေဝးကို ေငးသလိုလုပ္ရင္း သူလုပ္ေနၾက ဆံပင္အရွည္ႀကီးေတြကို ႏွုတ္ခမ္းႏွစ္လႊာထဲညႇပ္ၿပီး ကိုက္ေနျပန္တယ္။

“မင္း ညတိုင္း ငါ့အခန္းျပတင္းေပါက္နား ေရာက္ေရာက္လာတယ္မလား”

“ဟုတ္! က်ေနာ္ ဆရာမကို ခ်စ္လြန္းလို႔ပါဗ်ာ” (အခ်စ္စစ္တို႔မည္သည္ အာလူးဖုတ္တာ မပါလၽွင္မျဖစ္ ဟီဟိ channko)

“အဲ့ဒီလို လုပ္လုပ္ေနတယ္ဆိုတာ ငါရိပ္မိလို႔ မေန႔ညက တမင္ ျပတင္းေပါက္ ဖြင့္ၾကည့္မိတာေလ..”

“က်ေနာ္ ေတာင္းပန္ခ်င္လို႔ပါဗ်ာ.. တကယ္ေျပာတာပါ..”

“မင္းက ငါ့ကို ဖဲရိုက္ၿပီး ရွာေကၽြးမယ္ေပါ့ ဟုတ္လား ဟဟ”

“ဆရာမေလး က်ေနာ့္ကို ျပန္ခ်စ္မယ္ဆို မမိုက္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္ ကတိေပးရဲပါတယ္”

“ေတာ္စမ္းပါ လူမိုက္ရာ..။ မေန႔ညက ဒဏ္ရာ ဘယ္လိုေနေသးလဲ ျပစမ္းအခု”

ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ က်ေနာ့္ေစာင္ကိုလွပ္ၿပီး ရင္ဘတ္ကို ၾကည့္ဖို႔ျပင္တယ္။ သနပ္ခါးတုံးမွန္ထားတဲ့ ေနရာက အညိဳေရာင္အကြက္ႀကီး ျဖစ္ေနတုန္းပဲ။ စိတ္မေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းကို ကိုက္ထားရင္း မရည္ရြယ္သလို လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္ေလးေတြက က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ေပၚ ေရာက္လာၿပီး ဒဏ္ရာေနရာ အညိဳကြက္ကေလးကို ခပ္ရြရြေလး လာပြတ္သပ္ေပးေနတယ္။ က်ေနာ့္တစ္ကိုယ္လုံး ဖ်င္းကနဲ ျဖစ္သြားၿပီ။ ေဒၚခင္ခ်ိဳေမကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ရည္ေလးဝဲ၀ဲနဲ႔ က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကို မသိစိတ္က လွုံ႔ေဆာ္မွုနဲ႔ ဆက္ပြတ္ေပးေနျပန္ေတာ့ ေစာင္ျခဳံထဲက က်ေနာ့္ေအာက္က လိင္တံက ဖိုနဲ႔မ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေထာင္ထလာၿပီ။ ဒီအတိုင္းဆို က်ေနာ္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ သူစိတ္ဆိုးေအာင္ ေသာင္းက်န္းမိေတာ့မယ္မို႔ ၾကက္သီးဖ်န္းေနရာကေန ဆရာမရဲ့ လက္ေကာက္ဝတ္ကေလးကို ဖမ္းကိုင္ထားလိုက္မိတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ႐ူပေဗဒဆရာမေလး က်ေနာ့္ကို စိုက္ၾကည့္လာတယ္။

အဲ့ဒီအၾကည့္ေတြက အဓိပၸါယ္ေတြ အမ်ားႀကီးပါတယ္။ သနားၾကင္နာတာ၊ ေမတၱာသက္ဝင္တာ၊ ခြင့္လႊတ္တာ အစရွိသျဖင့္ အမ်ားႀကီးပဲ။ က်ေနာ္လည္း ဘာလုပ္လို႔လုပ္မိမွန္းမသိခင္ ေနေရာင္ျခည္မၽွင္ေလးေတြ ထိုးထားတဲ့ ဆရာမရဲ့ ဆံႏြယ္ရွည္ရွည္ခက္ခက္ႀကီးေတြကို အားေနတဲ့ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ဆြဲယူၿပီး မ်က္ႏွာနားကပ္လို႔ ေမႊးၾကဴနမ္းရွိုက္ေနမိၿပီ။ အို! ဆိုတဲ့ ေယာင္တဲ့အသံ တိုးတိုးေလးနဲ႔ ရွက္ဝဲ၀ဲမ်က္ႏွာေလးက မ်က္လႊာခ်သြားရွာတယ္။

“က်ေနာ္ ဆရာမကိုေလ.. က်ေနာ္.. အရမ္းခ်စ္တယ္ သိလား”

“ဟင့္အင္း!”

ဆရာမေလး ဟင့္အင္းလို႔ ျငင္းတာ က်ေနာ္ ခ်စ္ေရးဆိုတာကိုလား၊ ေျပာခ်င္တာေျပာၿပီး လည္တိုင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးကို ႏွုတ္ခမ္းနဲ႔ ဖိကပ္ၿပီး ပြတ္ဆြဲလိုက္တဲ့ က်ေနာ့္လုပ္ရပ္ကို ေျပာတာလားဆိုတာ မသဲကြဲေတာ့ဘူး။ က်ေနာ့္စိတ္ဆင္ရိုင္းကို ခၽြန္းအုပ္လို႔ မရေတာ့ပါဘူးေလ။ အသက္ရွူသံျပင္းေနတဲ့ ဆရာမေလး က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္ေနၿပီဗ်ာ။ မွင္တက္ေနတဲ့ ကိုယ္လုံးေတာင့္ေတာင့္ေလးကို အတင္းဖက္တြက္ၿပီး က်ေနာ္ ေသာင္းက်န္းလိုက္မိၿပီ။ ခပ္ျမန္ျမန္ပါပဲ မ်က္ႏွာအႏွံ့၊ နဖူးေလး၊ ပါးမို႔မို႔ေလး၊ ေမးေစ့ေလး၊ လည္တိုင္ေလး၊ အနမ္းေတြ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း၊ ရွင္မေတာင္သနပ္ခါး မွုန္မွုန္ေလးေတြက က်ေနာ့္ေၾကာင့္ အကုန္ပ်က္ျပယ္ကုန္ၿပီ။ တစ္ကိုယ္လုံး တြန႔္လိမ္စျပဳလာၿပီ။ ေနာက္ဆုံး ကုတင္ေပၚကို ဆြဲလွဲခ်တာ ခံလိုက္ရရွာတဲ့ ဆရာမေလးဆီက

“ဖိုးသက္ေလး! မင္းအရမ္းဆိုးလိုက္တာ”

ဆိုတာကို မပီဝိုးတဝါးပဲ။ ဆရာမေလးရဲ့ ခပ္တင္းတင္း စည္းေႏွာင္ထားတဲ့ ထမီေလးက ေျပေလ်ာ့သြားရွာတယ္။ ထမီကို အသာေလး ေအာက္ကိုေလၽွာခ်ရင္း အသာေလး အကဲခတ္လိုက္ေတာ့ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းကို ျပတ္ထြက္မတတ္ ကိုက္ထားၿပီး အသက္ရွူျပင္းျပင္းမွုတ္ထုတ္ေနတဲ့ ဆရာမေလးက မ်က္လုံးကို စုံမွိတ္ထားရွာတယ္။ ထမီကို ေျခက်င္းဝတ္အထိ ေလၽွာခ်လိုက္ၿပီး ဆရာမရဲ့ အဖုတ္ေနရာကို က်ေနာ္လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဖာင္းမို႔မို႔ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးက လင္းလင္းခ်င္းခ်င္းမွာ နီရဲရဲအကြဲေလးနဲ႔ ထင္းေနတယ္။ အကြဲေၾကာင္းတေလၽွာက္မွာ အရည္ေလးေတြ စို႔ေနရွာၿပီ။ က်ေနာ့္ဘဝမွာ တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးတဲ့ လုပ္ရပ္ကို လုပ္မိလိုက္တယ္။

“အာ! ဘာလုပ္.. အေမ့”

ႏွုတ္ခမ္းခ်င္းမစုပ္၊ နို႔ကို လုံးဝမထိမကိုင္ေသးပဲ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးကို ႏွုတ္ခမ္းနဲ႔ ေတ့ၿပီး စုပ္ယူတာခံလိုက္ရရွာတဲ့ ဆရာမေလးခင္မ်ာ အိပ္ယာနဲ႔ေက်ာျပင္ လႊတ္ထြက္သြားေအာင္ ခါးကေလး ေကာ့တက္သြားၿပီး ကေယာင္ကတမ္းေအာ္ရင္း က်ေနာ့္ေခါင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ တြန္းထားေပမယ့္ က်ေနာ္က က်ားနာတစ္ေကာင္လို ငုံခဲထားတာကို လုံးဝလႊတ္ဖို႔ အစီအစဥ္မရွိေတာ့ဘူး။ အိပ္ယာေပၚမွာ ပက္လက္ကေလးလွန္ၿပီး ဒူးေထာင္ထားတဲ့ ဆရာမေလးခင္မ်ာ တီေကာင္ကို ဆားထိသလို အလူးအလွိမ့္ ျဖစ္ေနရွာၿပီ။

“အာ.. အာ.. ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲကြာ အမေလးေနာ္ ရွီးးး ေတာ္ပါေတာ့”

ကေယာင္ကတမ္း ေလၽွာက္ေအာ္ေနတာေလးကို မၾကားတခ်က္ ၾကားတခ်က္နဲ႔ အဖုတ္တစ္ျပင္လုံးကို မတတ္တတတ္နဲ႔ က်ေနာ္ တပ်တ္ပ်တ္ျမည္ေအာင္ ေလၽွာက္လ်က္ေပးရင္း ေလမထိေနမထိ ေဖြးဥၿပီး ႏူးညံ့လွတဲ့ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဆြဲဆြဲျဖဲေနရတယ္။ မဟုတ္ရင္ အဖုတ္ေပၚ မ်က္ႏွာအပ္ထားတဲ့ က်ေနာ့္ကို ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ လိမ္က်စ္ၿပီး ညႇပ္ညႇပ္လာလို႔ အသက္ရွူရခက္ခက္ေနတာကိုးဗ်။

စစခ်င္း ဘာမွေသခ်ာမစဥ္းစားပဲ အတင္း လၽွာနဲ႔ အျပားလိုက္ ေလၽွာက္လ်က္ေနမိၿပီးမွ သတိဝင္လာလို႔ အရွိန္ကို ေလၽွာ့ခ်လိုက္တယ္။ အဲ့ဒီေတာ့မွ အသာေလး မ်က္ႏွာကို ခြာလိုက္ၿပီး အနီးကပ္ျမင္ေနရတဲ့ ဆီးခုံေမႊးႏုႏုေလးေတြကို ႏွာေခါင္းနဲ႔ ေျဖးေျဖးသာသာေလး ဖိၿပီးရွူရင္း ဘယ္ညာယိမ္းရင္း ေအာက္ကိုေလၽွာဆင္း အထက္ကိုျပန္တက္ လုပ္ၾကည့္မိေနတယ္။

နီရဲၿပီး ခုံးႂကြေနတဲ့ အဖုတ္အကြဲေၾကာင္းအဆုံး အေပၚနားေရာက္ေတာ့ လက္ညႇိုးလက္မနဲ႔ အသာအယာ ဆြဲဟလိုက္ေတာ့ အခ်စ္ခလုတ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ အစိေလးကို ရွာေတြ႕တယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ မျမင္ဖူးလို႔ စကၠန႔္ပိုင္းေလာက္ ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိေသးတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ခဏနားလိုက္လို႔ သတိဝင္သလိုျဖစ္လာတဲ့ ဆရာမေလးက သတိဝင္လာသလို အိပ္ယာကို လက္ျပန္ေထာက္ၿပီး ထထိုင္မလို လုပ္လာမွ ခ်က္ခ်င္း က်ေနာ့္ႏွုတ္ခမ္းႏွစ္လႊာနဲ႔ အစိကေလးကို ဖြဖြေလး ညႇပ္ထားလိုက္မွ ဒူးေထာင္ေပါင္ကား ထိုင္လၽွက္ကေလးနဲ႔ ဆရာမေလး အားးးကနဲ ျဖစ္သြားျပန္တယ္။ လၽွာအဖ်ားေလးနဲ႔ အစိေလးကို ေမႊ႕ေပးေနလိုက္ေတာ့ ထြန႔္ထြန႔္လူးေအာင္ ျဖစ္သြားၿပီး ေနာက္ျပန္ေထာက္ထားတဲ့ လက္ေတြကို လႊတ္ခ်ၿပီး အိပ္ယာေပၚ ဗိုင္းကနဲ ျပဳတ္က်သြားျပန္တယ္။ လက္ႏွစ္ဖက္က က်ေနာ့္ဆံပင္ေတြကို ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ၿပီး ဘယ္ညာဆြဲကစားေနတာ သူ႔ဖာသူ ဘာလုပ္ေနမွန္းေတာင္ သတိထားမိဟန္ မတူေတာ့ဘူး။ လၽွာအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းမသိ၊ တစ္ခါမွ အဖုတ္အလ်က္မခံဖူးတဲ့ အပ်ိဳႀကီးေပါက္စ ဆရာမေဒၚခင္ခ်ိဳေမခင္မ်ာ အစိကို လၽွာနဲ႔ ဘယ္ညာခတ္ၿပီး ကစားတာကို ခပ္ၾကာၾကာေတာင္ မေတာင့္ခံနိုင္ရွာပါဘူးဗ်ာ။

“ေမာလိုက္တာ… အေမေရ! ရင္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္လာျပန္ၿပီ… အေမ.. မရေတာ့ဘူး မရေတာ့ဘူး အားးးး”

အာေခါင္ျခစ္ၿပီး ႀကိတ္ေအာ္သံေလးနဲ႔ တြန႔္လိမ္လာၿပီး ကာမပန္းတိုင္ကို ေရာက္သြားရွာတယ္။ ႐ုတ္တရက္ အဆုံးစြန္ေပါက္ကြဲၿပီး ၿပီးသြားတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ အစိကို ဆက္ၿပီး အထိမခံနိုင္ေတာ့ဘူး က်င္တဲ့အရသာပဲ ရေတာ့မွာမို႔ ဆက္မလုပ္ရဆိုတဲ့ (သူ႔ကိုသူ ေစာက္ဖုတ္ေမွာ္ေအာင္ထားသူလို႔ ဘြဲ႕ေပးထားတဲ့) ကိုေရႊဘရဲ့ လက္ခ်ာကို သတိရသြားလို႔ ဘာမွဆက္မလုပ္ေတာ့ပဲ အပန္းေျဖတဲ့အေနနဲ႔ ဆရာမ ေပါင္တစ္ဖက္ေပၚ ပါးအပ္ရင္း အသက္ကိုမွန္မွန္ရွူရင္း အေမာေျဖေနမိတယ္။

အဖုတ္လ်က္တယ္ဆိုတာကလည္း အေတာ္ပင္ပန္းပါလားဆိုတာ လက္ေတြ႕သိလိုက္ရတယ္။ ဘာမွဆက္မလုပ္ေပမယ့္ ပါးမအပ္ထားတဲ့ ေပါင္လုံးေဖြးေဖြးႀကီးတစ္ဖက္ကို လက္ဖဝါးနဲ႔ ဖြဖြေလး ပြတ္ေပးေနလိုက္တယ္။ မိန္းမတစ္ေယာက္ ၿပီးသြားတိုင္ ပြတ္သပ္ကလူက်ီစယ္ ေခ်ာ့ျမႇဴပါဆိုတာလည္း ဟိုဆရာသမားရဲ့ လက္ခ်ာပါဗ်ာ။

ေပါင္အရင္းကေန ဟိုးေျခသလုံးသားအိအိေလးေတြအထိ အထက္ေအာက္ အစုံအဆန္ ပြတ္သပ္ေပးေနရင္း တခါတခါ အဖုတ္အကြဲေၾကာင္းထိပ္က ဆီးခုံေမႊးကေလးေတြကိုလည္း လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ ဆုပ္ကိုင္ဆြဲလိမ္ရင္း ေဆာ့ကစားေပးေနလိုက္ေသးတယ္။ ေဒၚခင္ခ်ိဳေမဆီက ဘာအသံမွ ထပ္မၾကားရေတာ့ပဲ အသက္ရွူသံတိုးတိုးေလးနဲ႔ ဝမ္းဗိုက္ကေလးက နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္ ျဖစ္ေနတာကိုပဲသတိထားေနမိတယ္။ က်ေနာ့္႐ူပေဗဒဆရာမေလး မွိန္းေမာေနရွာၿပီ။ ပထမဆုံး အဖုတ္လ်က္မိခဲ့တဲ့ အေတြ႕အၾကဳံမွာ က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ဆရာမေလးကို အရသာခံတတ္၊ အဆုံးစြန္ထိေရာက္သြားေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္မိတာကိုပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႀကိတ္ၿပီး ဂုဏ္ယူမိေနတယ္ေလ။

မိနစ္ေတြ အေတာ္ၾကာလာမွ ဆရာမေပါင္ေပၚ ပါးအပ္ထားရာက က်ေနာ္ ခြာလိုက္ၿပီး ေခါင္းေထာင္ထရင္း အကဲခတ္လိုက္တယ္။

ဆံႏြယ္တေထြးႀကီးေတြ ဖရိုဖရဲျဖစ္ေနတဲ့ၾကားထဲက ေခၽြးစက္ကေလးေတြ စို႔ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးက အို! ဆိုၿပီး ဆတ္ကနဲ မ်က္ႏွာလႊဲသြားတယ္။ မ်က္လုံးခ်င္းဆိုင္ရဲဟန္ မတူဘူး။ အေပၚပိုင္းတစ္ကိုယ္လုံး အကၤ်ီဝတ္စုံျပည့္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ ေအာက္ပိုင္းဗလာနဲ႔ အပ်ိဳႀကီး၊ အဖုတ္ကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ အလ်က္ခံလိုက္ရတာကို အင္မတန္ရွက္ေနရွာၿပီ။ ရွည္လ်ားလြန္းၿပီး ဖြာလံက်ဲေနတဲ့ ဆံပင္ရွည္ႀကီးေတြနဲ႔ အျပစ္ကင္းတဲ့ မ်က္ႏွာဖူးဖူးေလးကို ဖုံးထားၿပီး အရွက္သည္းေနရွာျပန္တယ္ဗ်ာ။

ဘယ္ကသတၱိေတြ ဝင္လာမွန္းမသိပဲ က်ေနာ္ ဆရာမေဒၚခင္ခ်ိဳေမအေပၚမွာ တစ္ကိုယ္လုံးမိုးၿပီး မ်က္ႏွာ၂ ခု ၆ လက္မေလာက္ပဲ ကြာတဲ့အထိ တိုးကပ္ၿပီး စူးစိုက္ေငးၾကည့္ေနမိၿပီ။ ဆရာမေလးကေတာ့ မ်က္ႏွာကိုဖုံးထားတဲ့ ဆံႏြယ္ေတြၾကားထဲမွာ ပုန္းေနဆဲပဲ။ စိတ္ယားလာတဲ့ က်ေနာ္ မေအာင့္နိုင္ေတာ့ပဲ ဆံႏြယ္ေတြကို ဆြဲဖယ္လိုက္ေတာ့မွ လမင္းေလးနဲ႔တူတဲ့ မ်က္ႏွာေလး ဘြားကနဲ ေပၚထြက္လာတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ မ်က္ႏွာေလးက ပန္းေသြးေရာင္ ျဖန္းကနဲ ထသြားတဲ့အထိ ျဖစ္သြားတာကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီ တအားစိုက္ၾကည့္ထားေပးလိုက္တယ္။

“ဘာလဲကြာ! အဲ့လိုမၾကည့္ေပးနဲ႔ … ေနရခက္တယ္..”

“က်ေနာ္ ဆရာမကို အရမ္းခ်စ္တယ္ သိလား”

“ခ်စ္ရင္ အရိုင္းဆန္ရသလား ေျပာစမ္းပါဦး”

“က်ေနာ့္ကို ခ်စ္တယ္မဟုတ္လား ဟင္”

“နိုး! က်မ ရွင့္ကို ဘာကိစၥ ျပန္ခ်စ္ရမွာတုန္း”

ေငါ့ေတာ့ေတာ့ေလသံ ျပဳံးစိစိမ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ေျပာေနတယ္။

“ႏွုတ္ခမ္းမွာ အကုန္ေပပြေနတယ္ မရႊံဘူးလားကြာ ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ေတြ ဒုကၡပဲ”

“ခ်စ္လြန္းလို႔ပါဗ်ာ”

ပါးစပ္က အဖုတ္ရည္ေတြကို စမ္းၿပီးသုတ္ရင္းနဲ႔ က်ေနာ္ ဆက္ၿပီး ခ်စ္ေရးဆိုေနမိတယ္။

“က်ေနာ္ေလ.. ဘယ္.. ဘယ္မိန္းမကိုမွ အဲ့လိုမလုပ္ဖူးပါဘူးဗ်ာ…။ ဆရာမကို တအားခ်စ္လြန္းလို႔ အခုလို”

“ဟာဟ! ရြာမွာသြားေျပာေခ်..။ ဒါမ်ိဳးေတြ ေျပာေျပာၿပီး ေကာင္မေလးေတြ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ကိုမ်ား”

ဝုန္း!

က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ထဲမွာ ေအာင့္ကနဲ ျဖစ္သြားသလို မာနနဲ႔ မခံခ်င္စိတ္က လွိုက္ကနဲထလာေတာ့ လူခ်င္းခြာပစ္လိုက္ၿပီး ကုတင္ေအာက္ကို ဝုန္းကနဲ ဆင္းသြားမိလိုက္တယ္။ ေဒၚခင္ခ်ိဳေမက မေမၽွာ္လင့္ထားတဲ့ အေျခအေနမို႔ မ်က္လုံးေလးဝိုင္းၿပီး နားမလည္နိုင္တဲ့ပုံေလးနဲ႔ ကုတင္ေပၚကေန လွမ္းၾကည့္ၿပီး ေျခရင္းမွာ အေခြလိုက္ကေလးျဖစ္ေနတဲ့ ထမီေလးကို ေကာက္ဝတ္လိုက္တယ္။

“စိတ္ဆိုးသြားတယ္ေပါ့ .. ဟာဟ … မွန္ရာေတြေျပာေတာ့ မခံနိုင္ရွာ”

“က်ေနာ့္အဝတ္ေတြ ယူေပးပါ ဆရာမ..”

“သူမ်ား သမီးပ်ိဳေလးကို အနိုင္အထက္လုပ္တာကိုေတာ့ ဘာမွမေျပာရပဲ သူက ေဒါသထြက္ေသးတယ္ ဟာဟ”

“ဆရာမေဒၚခင္ခ်ိဳေမ က်ေနာ့္ကို ခင္ဗ်ားထင္ခ်င္သလို ထင္လိုက္ပါေတာ့ဗ်ာ..။ က်ေနာ့္အဝတ္ေတြ ယူေပးပါ..။ က်ေနာ္ ျပန္ခ်င္ၿပီ…”

“ေၾသာ္! ဒါပဲလား… ဘာမွမလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္… လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္လို႔ ဝသြားၿပီလား… ရပါတယ္ ယူေပးမယ္…”

ႏွုတ္ခမ္းေလးကို တင္းတင္းကိုက္ရင္း ကုတင္ေပၚက ဖို႔ရို႔ဖားလ်ားေလး ဆင္းခ်လာၿပီး ေဇာင့္ေဇာင့္ေဇာင့္ေဇာင့္နဲ႔ အခန္းအျပင္ဖက္ ထြက္သြားတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပန္ေရာက္လာၿပီး မီးပူတိုက္ၿပီးသား က်ေနာ့္အဝတ္ေတြကို ကုတင္ေပၚ ပစ္တင္ေပးတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ကုတင္ေဘးနားက မွန္တင္ခုံေရွ႕မွာ သြားထိုင္ၿပီး ပြေနတဲ့ ဆံပင္အရွည္ႀကီးေတြကို ဘီးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ရွင္းရင္း ေက်ာေပးထားတယ္။ ခ်စ္လြန္းလို႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့ အဖုတ္ကို လ်က္လိုက္မိတာကို အေစာ္ကားခံလိုက္ရတယ္လို႔ ေဒါေဖာင္းေနတဲ့ က်ေနာ္ ကိုယ္မွာပတ္ထားတဲ့ ေစာင္ကို ခြာခ်ၿပီး အဝတ္ေတြ ျမန္ျမန္ေကာက္ဝတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ေျခသံခပ္ျပင္းျပင္းနဲ႔ အခန္းအျပင္ကို ထြက္ခ်သြားလိုက္တယ္။

ေဒၚခင္ခ်ိဳေမကို က်ေနာ္ ႏွုတ္လည္းမဆက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ မိန္းမတကာရဲ့ အဖုတ္ကို လိုက္လ်က္ေနတဲ့ေကာင္လို႔ က်ေနာ့္ကို ထင္ျမင္ယူဆသြားတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ကို ျပန္ခ်စ္လာပါ့မယ္လို႔လဲ မထင္ေတာ့သလို အရာရာကို ဆုံးရွုံးသြားတဲ့စိတ္ပဲ ႀကီးစိုးထားခဲ့ၿပီ။ အိမ္အေပၚထပ္ကေန ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းခ်လာေပမယ့္ ေက်ာင္းသူမေလးေတြ ရွိေနမလားဆိုၿပီး ေတြးလိုက္မိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေဆာင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးေတြ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ မနက္ ၉ နာရီခြဲေလာက္ဆိုေတာ့ စိတ္ခ်လက္ခ်ပဲ ေလွကားအတိုင္း ဆင္းသြားမိတယ္။ ေအာက္ဆုံးအထစ္ ေရာက္ခါနီးမွာ ဂူးဂဲ ျမည္သံေတြမပါပဲ ရိပ္ကနဲ ေျပးလာတဲ့ ေခြးသမင္ႀကီးေတြကို လွမ္းျမင္လိုက္လို႔ အိမ္ေပၚကို ခ်က္ခ်င္းျပန္ေျပးတက္လိုက္ရတယ္။

“ဘာလဲ”

“ေအာက္ထပ္မွာ ေခြးေတြ.. လာၾကည့္ထားေပးဦး ျပန္လို႔မရဘူး ျဖစ္ေနလို႔”

အိပ္ခန္းထဲ ျပန္ဝင္သြားေတာ့ မွန္တင္ခုံမွာ ထိုင္ေနဆဲ ေဒၚခင္ခ်ိဳေမက ဘာလဲဆိုၿပီး လွမ္းေမးတယ္။ ျပန္ေျဖလိုက္တဲ့ က်ေနာ့္ စကားသံအဆုံးမွာ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းကို ကိုက္ၿပီး ရယ္ခ်င္စိတ္ကို မ်ိဳသိပ္ထားတဲ့ဟန္နဲ႔ ထရပ္လိုက္ၿပီး ေအာက္ထပ္ကို လိုက္ပို႔တယ္။ ၿခံအဝေရာက္တဲ့အထိ ႏွစ္ေယာက္လုံး ခပ္တည္တည္ မာနႀကီးေနၾကၿပီး ဘယ္သူကမွ စကားစမေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။

“က်ေနာ္ဟာ လူဆိုးပါ..။ ခင္ဗ်ားထင္သလို လူေပါ့သြမ္းေလးပါ..။ ဒါေပမယ့္ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ရွိသင့္တဲ့ မာနေတာ့ အျပည့္ရွိေသးတယ္ဆိုတာ မွတ္ထားလိုက္”

“ေၾသာ! ဟုတ္ကဲ့ပါရွင္ မွတ္ထားပါတယ္..။ အခုလို အိမ္တိုင္ယာေရာက္ မာနတရားအေၾကာင္း သက္ေသလာျပေပးတာ ေက်းဇူးေနာ္ ကိုဖိုးသက္..။ မခင္ခ်ိဳေမက ေက်းဇူးမေမ့ပါဘူး ဆိုတာေလးပါ မွတ္ထားေပးပါဦးရွင္”

က်ေနာ့္ကို ရႊဲ႕သလိုျပန္ေျပာရင္း လက္ႏွစ္ဖက္ကို အေနာက္ပစ္ ရင္ေလးေကာ့ေတာ့ေတာ့ မူႏြဲ႕ႏြဲ႕ေလး တမင္လုပ္ေနတဲ့ ဆရာမေဒၚခင္ခ်ိဳေမကို မ်က္ႏွာလႊဲရင္း လွည့္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ခပ္ျပင္းျပင္း ေခါက္လိုက္တဲ့ က်ေနာ့္ ေတာက္! ေခါက္သံက အင္မတန္ က်ယ္ေလာင္လြန္းတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ သတိထားမိတယ္။

…………………………………………

“ဖိုးသက္ တစ္မနက္လုံး လိုက္ရွာလိုက္ရတာ … မင္းဘယ္မွာ သြားေသေနတာလဲ ေအေဘးေလးရ…။ ေသာက္ခြက္ကလည္း စူပုပ္ေနလိုက္တာ ဘာျဖစ္လာျပန္ၿပီလဲဟ”

“ေဒၚခင္ခ်ိဳေမ့ အိမ္မွာ သြားအိပ္တာေလ”

“ဟုတ္လား.. မွန္းစမ္း ဗိုက္မွာ ဓားထိုးမခံခဲ့ရဘူးလား ဟီးဟီး။ ယုံေအာင္လည္း ရႊီးစမ္းပါ ငါ့ေကာင္ရာ ငါနင့္ဆရာပါ။ ခင္ခ်ိဳေမဆိုတာ ဘယ္လိုမိန္းကေလးလဲဆိုတာ အတန္းေဖာ္ျဖစ္ဖူးလို႔ ငါသိပါ့ကြာ။ ဗိုက္ေကာင္းလို႔ ဓားေတာင္းေနတယ္ မင္းေတာ့ ခြိ”

“ခင္ဗ်ား လက္ထဲကအိတ္က ဘာလုပ္မို႔လဲ”

“ခရီးထြက္မလို႔ေလ။ မင္းကို ဒါေၾကာင့္ လိုက္ရွာေနတာ ..။ မင့္အဖြားကို ငါေျပာခဲ့ၿပီးၿပီ။ ေရႊဘ နင္တာဝန္ခံတယ္ဆို ၿပီးေရာတဲ့… လစ္ၾကစို႔”

“မဟုတ္ေသးပါဘူး ကိုေရႊဘ.. ဘယ္သြားမွာလဲ အရင္ေျပာဦးေလ”

“ဗိုက္ပူျမင့္ေအာင္ တို႔ေကာင္ေတြနဲ႔ အလယ္ကၽြန္းရြာမွာ ငါတို႔ရပ္ကြက္က ေအာင္သိန္း မဂၤလာေဆာင္ရွိတယ္။ အဲ့မွာ ဘုရားပြဲလည္း လုပ္ေနတာတဲ့။ လိုက္သြားစို႔ေလ..။ ဒီေကာင္ေတြ အိမ္ကစက္ေလွႀကီးနဲ႔ တစ္ရပ္ကြက္လုံးက လူငယ္ေတြအကုန္ အသင့္ျဖစ္ေနၿပီ”

“က်ေနာ့္ အဝတ္အစားေတြေကာ … ပိုက္ဆံ..”

“လၽွာမရွည္နဲ႔ ငါ့အဝတ္ပိုေတြပါတယ္…။ ပိုက္ဆံက ဟိုအပုံႀကီးထဲက ၅ ေထာင္တိတိ ယူလာတယ္…။ ပြဲခ်ီ ၅ ည က်န္တဲ့ဟာ ဘယ္ေလာက္သုံးသုံး ေသာက္ေသာက္ သူေဌးလို ေနပစ္လို႔ရေနၿပီ ဟုတ္ၿပီလား။ လစ္မယ္ လစ္မယ္..”

ကမ္းနားလမ္းကေန ႏွစ္ေယာက္သား ခပ္သုတ္သုတ္ ကမ္းပါးက ေလွကားထစ္ေတြအတိုင္း ေျပးဆင္းသြားေတာ့ တ႐ုတ္နီအင္ဂ်င္ႏွစ္လုံးတပ္ထားတဲ့ စက္ေလွႀကီးက စက္ေတြ တဝုန္းဝုန္း နိုးေနၿပီ။ စက္ေလွအမိုးေပၚမွာ ဝမ္းဗိုက္ထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ ရပ္ကြက္ထဲက ကာလသားအကုန္နီးပါး ထိုင္ေနၾကတယ္။ အူျမဴးသြားတဲ့စိတ္နဲ႔အတူ စက္ေလွေပၚခုန္တက္ရင္း ေဟးကနဲ ေအာ္လိုက္မိတယ္။

ေရျပင္ခရီးနဲ႔ ၆ နာရီေလာက္ၾကာေအာင္ သြားရတဲ့ အလယ္ကၽြန္း ဘုရားပြဲနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ႏွစ္ခုပူး ေပ်ာ္ရတာမို႔ တစ္အုပ္တစ္မႀကီး စက္ေလွေပၚမွာ အူျမဴးလို႔ ပါသြားၾကေလရဲ့။ ၿမိဳ႕ကေလး ျမင္ကြင္းက ေပ်ာက္သြားတာနဲ႔ ရမ္ပုလင္းေတြ၊ ဖဲထုပ္ေတြက စက္ေလွေပၚမွာ ေဖြးေဖြးလွုပ္လို႔ေပါ့။ စီးကရက္ဖြာလိုက္ မတ္ခြက္ထဲက ရမ္ေလး က်ိဳက္လိုက္နဲ႔ ျမစ္ျပင္ေပၚက တိုက္ခတ္လာတဲ့ ေလႏုေအးေအးေလးရဲ့ အရသာကိုခံစားရင္း ခ်ာတိတ္ေတြနဲ႔အၿပိဳင္ ျငင္းခုန္ရင္း ေအာ္ဟစ္ေနတဲ့ ဖဲဝိုင္းက ကိုေရႊဘရဲ့ အသံေအာေအာႀကီးက ၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတစ္ခ်က္ပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကို သတိရေနတာလားဗ်ာ။…(တတိယပိုင္း ၿပီးပါၿပီ)